Fly like an eagle...

Bij het opstaan ziet er maar erg somber en de wind huilt om het huis. Saskia vraagt of ik met haar naar school wil wandelen, want het is al laat. Haar vriendinnetjes vertrekken al om acht uur van huis en zijn dan ruim een kwartier voor de eerste bel al in de klas. Dit lukt Saskia maar zelden. Geen wonder natuurlijk, want ze staat pas om kwart voor acht op!

Cosmo gaat natuurlijk ook mee en de eerste stap buiten is een verrassing: het is hartstikke warm! Een blik op de thermometer bevestigt dat, het is 61 graden Fahrenheit (16 graden Celsius)! En het is tien voor half negen 's ochtends op 9 januari! Gisteren en eergisteren zijn de warmterecords verbroken voor Washington. Vandaag zal dat niet zo zijn, maar deze temperatuur is natuurlijk nog heel warm voor hartje winter.

Omdat het er zo dreigend uitziet lokt het niet echt om iets te ondernemen en ik zit een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Het is warm, dus daar wil ik van genieten, maar met zo'n donkere lucht...

En dan opeens klaart het helemaal op, alsof er nooit donkere wolken waren! Ik heb zin om er met Cosmo echt op uit te gaan en het spitsuur is voorbij, dus ik besluit richting de stad te rijden.

Over de Teddy Roosevelt Bridge rijd ik Washington binnen en sla dan meteen af bij het Lincoln Memorial, want via de Memorial Bridge ga ik Virginia weer in.

Dit is van ons uit de makkelijkste manier om bij Theodore Roosevelt Island te komen. Daar parkeer ik de van, de parkeerplaats staat aardig vol, anderen nemen het er duidelijk ook van in dit onverwachte lente-achtige weer.

Alweer zonder jas (ondanks de harde wind is het een lekkere temperatuur), loop ik met Cosmo de brug over. Op het eiland is het rustig. We komen slechts een paar joggers en een andere hond tegen. Zonder bladeren aan de bomen is het uitzicht op Georgetown en het Watergate hotel prima.

Bij het moerassige gedeelte overwintert kennelijk een hele groep eenden. Vooral de diepgroene koppen van de woerden steken mooi af tegen de kleurloosheid van de rest van de natuur.


Het rondje om het eiland bedraagt iets meer dan anderhalve mijl en dat is me te kort. Het weer is zo subliem, dat ik er helemaal van wil genieten, morgen wordt het weer koeler. Gelukkig heeft Washington eindeloos veel wandel- en fietspaden en een ervan loopt van Roosevelt Island helemaal naar Mount Vernon, zeventien mijl verderop.


Zicht op Washington



Cosmo en ik beginnen dus aan een wandeling in de richting van Reagan National Airport, zo'n drie mijl verderop. We lopen onder de Teddy Roosevelt Bridge door en dan zie ik opeens een heel grote vogel opvliegen. Dat is vast en zeker een roofvogel, die mij bij definitie fascineren.

Maar dan zie ik ook een witte kop en mijn dag kan niet meer stuk! Het is een Bald Eagle, die lekker op de stromingen van de harde wind, die er staat, gaat zweven. Prachtig is het dier, een spierwitte kop en een spierwitte staart zijn in de zonneschijn goed te zien.

Mijn fototoestel werkt overtijd, al vliegt hij hoger en hoger. Een jogger stopt en vraagt: "Is that an eagle?" Voor ik het weet staat er een heel groepje joggers en fietsers om me heen te kijken. Het is tenslotte niet iedere dag, dat we zo'n adelaar zien en dan nog bij de hoofdstad van het land. Hoe passend!


Als de vogel zo hoog is gevlogen, dat het slechts een zwart-wit stipje in de blauwe lucht is, lopen we verder. Het water in de Potomac ziet er diepblauw uit en honderden ganzen dobberen in de golfjes, die de harde wind creeert.

De George Washington Memorial Parkway, waar dit pad langs loopt, is onder beheer van de National Park Service. Behalve de bekende monumenten liggen langs deze weg nog een aantal minder bekende monumenten.

Een daarvan is het Navy-Marine Memorial, een zilverkleurig beeld met vogels, die wegvliegen. Dit is de eerste keer, dat ik het van dichtbij bekijk. Het is zeker een mooi beeld!


Aan de overkant van de weg ligt het Pentagon. Een van de belangrijkste gebouwen, ik wil wel schrijven "in de wereld", maar ik vind het toch lelijk! Erachter staat het nieuwe Airforce Memorial, dat ik nog eens van dichtbij wil bekijken.


Het Pentagon en Air Force Memorial van waar ik stond

Als we langs een verrotte boomstam komen zie ik een babyslangetje voorzichtig naar buiten kijken. Helaas schrikt hij zo van Cosmo, dat hij zich meteen weer terugtrekt.


Het pad is druk met jogger en fietsers

Precies om twaalf uur hoor ik het Netherlands Carillon in de verte spelen. Ik zie het nog net staan en bedenk hoe grappig het eigenlijk is, dat dat de enige bezienswaardigheid hier is, die de naam van een ander land draagt. Toch iets om trots op te zijn, hoe lelijk ik het ding ook vind (het klinkt trouwens wel erg mooi).

Vrijwel ongemerkt lopen we 6,25 mijl (iets meer dan 10 kilometer) voor we bij de van terug zijn. Gelukkig staat er een port-a-potty, want Cosmo kon zijn behoefte wel overal doen, maar bij mij is de nood hoog! 's Winters zijn de gewone wc's gesloten, maar worden overal van die tijdelijke huisjes opgezet.

Op de terugweg stop ik bij Giant om de ingredienten voor onze avondmaaltijd te kopen. Cosmo is zo moe, die slaapt heerlijk in de auto. Bij Whole Foods trakteer ik mezelf op wat sushi en dan gaan we huiswaarts.

De wind is gaan liggen en het is nog steeds heerlijk warm. Er ligt allerlei werk te wachten in huis, maar ik weet, dat ik nu moet genieten van dit weer en hoe ik me er bij voel. Met een stapel tijdschriften installeer ik me in de warme zon voor het huis.

Als Katja thuiskomt zegt ze "daar zit je, op je perch", ha ha! Inderdaad kan men mij op zulke dagen in de zon voor het huis vinden! Katja komt er even ontspannen bij liggen en we kletsen over van alles en nog wat. Ik moet zeggen, dat ik deze momenten met mijn oudste echt in mijn geheugen opsla. Ik probeer heel hard niet op te zien tegen het moment, dat we aan het einde van de zomer afscheid van haar nemen.

Om vijf uur belt Saskia, dat ik haar van school op kan halen. De repetities voor hun schoolmusical zijn begonnen. Ik krijg hele verhalen van Sas over wie er goed is en wie vreselijk en nog steeds wel een doorschijnende teleurstelling, dat zij slechts in het koor zit. Toch is dit een heel goede ervaring voor haar.

Rick komt thuis en de taco's staan klaar. Voor het hele gezin is dit een favoriet maal en het is met de verse groentes nog heel gezond ook. Woensdagavond is op het moment onze tv avond, want met de schrijversstaking is er weinig nieuws. Wife Swap en Supernanny bieden net die afleiding, die we na een drukke dag allemaal zoeken (hoewel Rick, Katja en Kai de basement induiken voor een potje Halo, dat is te gewelddadig voor mij en Saskia!).