Tubing

Op deze laatste dag van ons mini-vakantietje (en wat geniet ik toch altijd van samenzijn met het hele gezin!) schijnt de zon uitbundig. Dat maakt de besneeuwde wereld natuurlijk nog mooier en ik kan het niet laten wat foto's uit het raam te maken.

Dit keer gaan we met zijn allen ontbijten bij DC's restaurant en net als gisteren is Delio onze serveerder. Echt blij zijn we daar niet om, want zijn Engels is erbarmelijk en hij loopt alsof er stroop onder zijn schoenen zit! Dit restaurant heeft lekker eten, maar krijgt van ons geen hoge punten voor de service.

In ieder geval smaakt het Chesapeake Benedict ontbijt weer erg lekker. Ook delen de kinderen en ik een bordje met zoete aardappel "home fries", blokjes zoete aardappelen, die in bruine suiker gebakken zijn. Erg lekker moet ik zeggen!

Dan is het inpakken en uitchecken geblazen. De ski locker moet om 11 uur leeg zijn, anders krijg je een penalty. Het gaat allemaal heel vlot, tot Rick Katja opdracht geeft de van te starten om hem alvast op te warmen. Wat ze ook probeert, er is enkel een klik te horen, de van is helemaal dood!!

Gelukkig hebben we zelf een startkabel en stappen er net twee jonge mannen, die bij het resort werken, naast ons uit hun auto. Ze bieden meteen aan te helpen en gelukkig start de van onmiddellijk!

We rijden naar de tubing, waar je in enorme opblaasbanden de heuvel af glijdt. We willen eigenlijk ook de berg achtbaan doen, dat is een van vier (geloof ik) in dit land, maar die blijkt helaas pas om 15 uur open te gaan. Dat is te laat voor ons om op te wachten.

Vooral Saskia is erg teleurgesteld, maar zij heeft hem tenminste een keer gedaan met Samira op zaterdag. En zo blijft er iets hier in Wisp om voor terug te komen (al zouden we dat zonder achtbaan ook zeker doen).

Het tuben gaat heerlijk. Al vasthoudend aan elkaars banden zoeven we de heuvel af en een "magic carpet" liftje trekt ons dan weer naar boven de berg op. Het weer is zo lekker, dat Katja en Saskia hun jas zelfs uit doen. Dat is voor mij nog te koud, maar het is wel een verademing na de enorme kou van de afgelopen dagen.

Na een uur of twee glijden is het lunchtijd. Alweer krijgt Rick de van niet aan de praat. Gelukkig is er dit keer een mede-Virginiaan aanwezig, die met graagte helpt ons op weg te krijgen. Rick verkondigt, dat hij er vanavond nog een nieuwe accu in gaat zetten.

We vinden een leuk Mexicaans restaurant, de Santa Fe Grille, in het stadje en krijgen een tafeltje bij het raam. Iedere vijf minuten gaat Rick de van starten om zeker te zijn, dat we straks weg kunnen. Inmiddels ontdekken Kai en ik een enorme roodstaart havik in de bosjes vlakbij.

Het eten is weer erg lekker en dit restaurant iets om ons te herinneren voor een volgend bezoek hier. Katja en ik eten een garnalenwrap met guacemole en spinazie in een volkoren tortilla. Een lekkere combinatie, die ik thuis ook makkelijk zou kunnen maken.

Na het eten rijden we langs de havik, die er nog steeds zit. Het is een machtig dier, maar als ik uitstap om een foto te maken vliegt hij met grote vleugelslagen weg. Jammer!

Via de National Freeway, I-68, een "Maryland Scenic Byway" rijden we weer richting Virginia. Onderweg zien we van alles: boerderijen met silo's en mooie rode schuren, ijspegels van gesmolten sneeuw langs de rotsen, herten en meer.

Een van de dingen, die reizigers in dit gebied wellicht zijn opgevallen, zijn de drie grote kruisen langs de kant van de weg. Het kruis in het midden is goudkleurig en de andere twee lichtblauw. Het middelste kruis symboliseert het kruis, waaraan Jesus stierf, en de andere twee de kruisen van de twee dieven, die met hem stierven.

In 1984 begon een dominee van Duitse afkomst met deze kruisen. De hele geschiedenis kun je hier lezen. Er staan ook andere kruisen langs de weg, maar die hebben een tragische betekenis, want daar is iemand door een auto ongeluk om het leven gekomen.

Nadat we door historisch Cumberland zijn gereden gaan we over het Eastern Continental Divide. Vanaf deze lijn lopen alle wateren de Atlantische Oceaan in, als ik het goed begrijp.

Weer even later rijden we door Sideling Hill. Ja, erdoorheen, want de heuvel is doormidden gekliefd om plaats te maken voor I-70. Hierdoor kun je allerlei soorten rots zien, soms wel 350 miljoen jaar oud. De hoge heuvelwanden aan weerszijden krijgen bijna geen zon, waardoor er hele ijsformaties zijn ontstaan, een mooi gezicht.

Rond 17 uur rijden we weer over de American Legion brug Virginia binnen. We halen meteen ook Cosmo op, want dat kan maar tot 19 uur. Ook koopt Rick een nieuwe accu voor de van, die hij er meteen in zet.

Met vereende krachten pakken we uit en ruimen we op, al zal de wasmachine morgen nog even draaien met alle ski spullen erin. We bestellen wat Thais eten voor het avondeten. Op tv is de State of the Union van President Bush, maar daar hebben Rick en ik geen zin in, dus die blijft uit. En dan zit dit leuke lange weekend er echt weer op.

Alle foto's kunnen hier bekeken worden. En hier en hier filmpjes van het tuben, die wel laten zien, hoeveel lol we hadden (om de een of andere reden laat Blogger op het moment geen filmpjes codes toe).