Weekendje uit in eigen stad

Zaterdag

De dag begint lekker zonnig en ik neem Cosmo mee voor een flinke wandeling. Onderweg halen we Kai op van zijn logeerpartij bij Charlie. Susan, Charlie's moeder, en ik praten over Katja's college keuzes. Zij heeft een kind op James Madison University en een kind of Virginia Tech. Beide scholen staan bovenaan Katja's lijst.

Rick en ik pakken onze spullen in en vertrekken dan, met achterlating van allerlei instructies voor de kinderen, richting Washington. Dit zal de eerste keer worden, dat Katja ook 's nachts de verantwoording voor haar broer en zus heeft.

Omdat het lunchtijd is en te vroeg om in te checken bij het hotel rijden we eerst naar Chinatown. Bij het Convention Center is een enorme parkeerplaats, waar vrijwel altijd plaats is. We hadden echter niet op de motorfietsen show daar gerekend en het is beredruk!

Gelukkig weet Rick dat er een grote parkeergarage onder het nabij gelegen Renaissance hotel zit. Ook daar is het heel druk, maar we vinden nog een (nauw!) plekje. Het is een verwarrende garage en we verdwalen nog bijna voor we eindelijk weer buiten staan.

Dit alles heeft langer geduurd, dan we dachten en onze magen rommelen. Gelukkig ligt ons restaurant van keuze dichtbij. Zaytinya is een Mediterranees restaurant, waar je "mezze" kunt bestellen: kleine gerechtjes, die gedeeld kunnen worden. Dit vind ik de leukste restaurants, ik bestel toch al vaak alleen een paar "appetizers".

Ook in het restaurant is het druk, maar er is nog een tafeltje voor ons vrij. We bestellen gegrilde zalm en gegrilde lam en ieder een salade. De mijne is werkelijk de lekkerste salade, die ik ooit heb gehad en dat zegt wat! Er zitten citrusvruchten in en granaatappelzaden, maar ook zwarte olijven en feta kaas, wat het geheel heerlijk pittig en fris maakt.

Na een relaxte lunch is het tijd om ons naar het hotel te begeven. Hans, de man van Sylvia, is manager van het Sofitel in Washington en heeft voor ons een kamer besproken in dit prachtige hotel, dat nummer 3 staat in Washington op Tripadvisor.com.

Helaas voor ons (maar niet voor Sylvia en Hans, die naar New York zijn) werkt Hans dit weekend niet, maar we worden door zijn medewerkers werkelijk als een koning en koningin ontvangen!

De diensdoende manager zelf brengt ons naar onze kamer, of beter gezegd suite, op de hoogste (twaalfde) verdieping. Het is werkelijk een prachtig onderkomen! Een enorme slaapkamer met king bed, een luxe badkamer en een zitkamer zijn allemaal smaakvol en modern ingericht.

De kamer overtreft onze stoutste verwachtingen al, maar er staat ook nog een fles champagne en fruit en een gebakje. Het is allemaal super deluxe en fantastisch! Rick vraagt of we maar gewoon niet de hele tijd in het hotel zullen blijven, ha ha.


Nadat Jack, de manager, afscheid heeft genomen, ons op het hart drukkend hem te laten weten, als er iets is, wat we nodig hebben, pakken we onze weinige bagage uit. Inderdaad is het bijna jammer om weer weg te gaan, maar ik wil graag de zonsondergang bij het Lincoln Memorial fotograferen.

Met fototoestel in de aanslag lopen we eerst naar het vlakbij gelegen Witte Huis. Het is overal een drukte van jewelste met toeristen en bij het hek van het Witte Huis hoor ik het stel naast me Nederlands praten. De rest van de middag horen we nog een heel stel andere talen. De lage dollar trekt kennelijk veel buitenlanders naar onze hoofdstad, want in januari is het gewoonlijk heel stil.

We lopen door het World War II Memorial en langs de Reflecting Pool richting het Lincoln Memorial. Tientallen Canadese ganzen maken die vijver tot hun thuis en dat is te zien aan alle poep, die langs de kanten ligt! Ganzenpoep doet niet veel onder voor hondenpoep en het vergt ware slalomtechnieken om het te vermijden.

Zonsondergang bij de monumenten:


De zon staat inmiddels al flink laag en de lucht begint te kleuren. Het Lincoln Memorial blijf ik een prachtig gebouw vinden. Als ik daar langs de vijver loop moet ik altijd aan de duizenden mensen denken, die er luisterden naar Dr. Martin Luther Kings "I have a dream" speech in 1963. Hoe tijden veranderen en toch ook niet, want hoeveel onzekerheden zijn er tegenwoordig nog voor de Afrikaanse Amerikanen?

Rick, die lang niet zo vaak op de Mall komt, als ik, wil graag het Korean Memorial weer eens zien. De beelden van de soldaten, die hier staan, hebben gezichtsuitdrukkingen waar de angst en onzekerheid vanaf straalt. De Memorials zijn allemaal zo verschillend, maar kwa indrukwekkendheid doen ze niets voor elkaar onder.

Na ook het Vietnam Memorial te hebben bezocht lopen we weer terug, terwijl ik de zonsondergang mooi op de foto probeer te zetten. Het wordt, nu de zon weg is, flink kil en Rick rilt in zijn fleece jas.

We lopen dus maar gauw terug naar het hotel, waar we toasten met de champagne en de voor ons neergezette lekkernijen soldaat maken. We hebben een paar uur voor onze restaurant reservering en kijken naar HBO, waar een paar leuke films spelen.

Terwijl we zitten te genieten van ons samen zijn gaat Ricks mobieltje. Het is Katja, die helemaal buiten zichzelf is van enthousiasme. Zo zelfs, dat Rick haar eerst helemaal niet verstaat!

Maar dan staan wij ook te dansen, want Katja heeft een brief van James Madison University gekregen, dat ze is toegelaten! Dit is een van de universiteiten, waar ze graag heen wil, en we hadden niet verwacht, dat ze bij de eerste ronde al zou worden aangenomen daar! Dit is dus echt geweldig nieuws voor haar, maar ook voor ons, want een studie in Virginia is veel goedkoper en zo blijft ze dichter bij huis.

Katja zal nu wel aan de andere scholen, waar ze al is toegelaten, laten weten, dat ze die scholen niet kiest. Ze kiest echter nog niet definitief voor James Madison, want haar werkelijk favoriete school is Virginia Tech en daarvan hoort ze pas in april of ze wordt aangenomen. Ook houdt ze nog een slag om de arm voor University of North Carolina Wilmington, omdat ze daar marine biologie kan doen en dat toch nog steeds haar interesse erg heeft.

Helemaal blij en in een feeststemming verkleden Rick en ik ons voor het avondeten. Voor het hotel wordt een taxi voor ons aangehouden en Rick geeft de chauffeur het adres voor het Belga Cafe. Alleen is dat heel anders, dan ik me herinner... Maar ja, Rick heeft het gecopieerd, dus mijn geheugen zal me wel in de steek laten, denk ik.

De chauffeur rijdt door het drukke Chinatown, voorbij het Capitool het zuidoostelijke gedeelte van de stad in. Ik bedenk me, dat ik dit deel van de stad helemaal niet ken. Van de vier kwadranten van Washington wil je vooral niet in het noordoosten zijn, maar in het zuidwesten en zuidoosten zijn ook interessante buurten.

Het adres, dat Rick heeft opgegeven, blijkt niet eens te bestaan en we staan gewoon in een woonbuurt, geen restaurant te bekennen. De chauffeur belt het restaurant, wat inderdaad, zoals ik me meende te herinneren aan 8th Street ligt, niet aan E Street. De seniliteit heeft dus gelukkig nog niet toegeslagen!

Tot onze grote verbazing is 8th Street SE een heel gezellige straat met feestverlichting en allerlei leuke restaurantjes en winkels! Wie had dat gedacht, een totaal onontdekt gedeelte van Washington!

Het Belga Cafe zit in een oud pand en is een heel gezellig Belgisch restaurant. De menukaart is helemaal in het Vlaams, ook erg leuk, vind ik. Alleen is het jammer, dat de serveerder er geen woord van verstaat, maar ja, je kunt niet alles hebben.

Het is goed, dat we hebben gereserveerd, want er staat een flinke rij wachtenden. Wat ik als voorafje wil heb ik op de website al gezien: een tomaat gevuld met "grijze garnalen". Durf ik te hopen, dat dat mijn super favoriete Hollandse garnalen zijn?

Als het gerecht wordt bezorgd spring ik bijna een gat in de lucht! Want dat zijn het dus inderdaad. Garnaaltje voor garnaaltje eet ik het op, genietend van die typische smaak, die geen enkele andere garnalensoort echt heeft. Rick moet er wel om lachen, maar alleen hiervoor zou ik al terug willen naar dit restaurant!

Natuurlijk kunnen we niet Belgisch gaan eten en geen frieten bestellen. En vanzelfsprekend komen die met mayonnaise. Ook de Amerikanen om ons heen zie ik met smaak friet met mayonnaise eten. Wie weet komt het er hier ooit nog in!

Ook het hoofdgerecht is super klaargemaakt. Rick griezelt van het feit, dat ik de zwezeriken bestel. Hij houdt het bij de lamskotelet. Als toetje moeten we gewoon het Belgische chocolade dessert bestellen, al is er nog maar weinig ruimte in onze magen. Ook dat stelt allerminst teleur.

Zeer voldaan stappen we in de taxi terug naar het hotel. Daar trekken we de badjassen van het hotel aan en kijken het romantische "Music and Lyrics". Dan stappen we moe, maar heel tevreden, in het zachte bed van het Sofitel.

Zondag

Dit bed voelt alsof ik op een wolk lig, zo zacht en lekker! Het herinnert me eraan, dat Rick en ik echt, heus, een nieuwe matras moeten hebben!!! Met moeite besluit ik om kwart over negen, dat het tijd is om het ontbijt te bestellen. Naast me zie ik Rick ook net zijn ogen openen.

Het room service menu is zo lekker, ik kan bijna niet kiezen! Er staan crepes met nutella, wafels met aardbeien en slagroom, omeletten en meer op. Rick kiest de brioche French toast met gestoofde appels en maple siroop en ik besluit uiteindelijk de frittata te nemen. Deze is gemaakt van eiwitten, spinazie, tomaat, zongedroogde tomaat en asperges.

Alles wordt zo'n twintig minuten later bezorgd en we smullen. Ook de koffie is precies sterk genoeg en bij de toast zitten mini potjes Bon Maman jam. Niet alleen is het een heel mooi hotel, de keuken is duidelijk ook een vermelding waard.

Al te snel is het weer tijd om in te pakken en uit te checken. Waarom gaan leuke dingen toch zo gauw voorbij? We doen de bagage in de auto en Jack, de manager, komt afscheid nemen en zegt, dat de auto voor het hotel geparkeerd kan blijven tot we klaar zijn om te vertrekken. We bedanken hem hartelijk en lopen dan de stad in.

Alweer verbaas ik me over de drukte. Ik ben gewend, dat het op zondag een dooie boel is, maar dat is zeker in het Penn Quarter en Chinatown niet het geval. De restaurants zitten vol brunchers en kennelijk spelen de Capitals in het Verizon Center, want we zien overal hockey jerseys.

Het Verizon Center bestaat dit jaar 10 jaar en mijn hemel, wat is de buurt eromheen in die tijd verbeterd! Vroeger was dit de hoerenbuurt en was er enkel Chinatown met Chinese restaurants en de Chinese boog. Nu zijn er allerlei restaurants, winkels en musea (zoals het Spy Museum) om te bezoeken.

En gisteren in de taxi zagen we, dat we nu ook een heuse Madame Tussaud hebben! Die willen Rick en ik graag zien en we betalen, na even slikken, de toegangsprijs van $25 per persoon. Ik vind het heel wat, maar het is natuurlijk kunst, waar je naar kijkt, want ieder van die wassen beelden is helemaal handgemaakt en alleen het haar al duurt ongeveer 140 uur, lezen we op de muur.

Madame Tussaud:


De tentoonstelling is vrijwel geheel wat je in de hoofdstad van de VS zou verwachten: Amerikaanse geschiedenis (beelden van George Washington, Thomas Jefferson etc.), presidenten (Eisenhower, Nixon, Kennedy, Reagan, Clinton, beide Bushes, onder anderen), je kunt aan het bureau in het Oval Office gaan zitten en Hillary Clintons hand schudden. In een zaal staan en zitten een heel aantal showbusiness beroemdheden en er zijn een paar sporthelden. Ik krijg het gevoel, dat er zeker ruimte is voor uitbreiding in die gedeeltes.

Na zo'n drie kwartier staan we weer buiten en lopen in de richting van het Capitool. De zon is inmiddels verdwenen en met de bewolking wordt het ook een stuk killer. We hebben zin in iets warms, maar hebben na het grote ontbijt niet heel veel trek.

Onze wandeling in foto's:


Al lopend komen we langs Bistro d'Oc en besluiten daar een uiensoep te bestellen. We zitten naast een paar stokoude priesters en ik kan bijna door de grond gaan, als Rick iets ondeugends tegen mij zegt! Gelukkig lijken de heren ook wat dovig getuige de luide manier, waarop ze met elkaar praten, dus hopelijk is de opmerking hun ontgaan en heeft mijn knalrode hoofd me niet verraden!

Ook dit is weer een gezellig Frans restaurantje met typische gerechten als cassoulet en croque monsieur. Terwijl we door de stad lopen valt het ons op, hoeveel restaurants er wel zijn, waar we nog nooit van gehoord hebben. We ontdekken te voet allerlei nieuws.

Na de lunch is het tijd om de auto op te zoeken. Onderweg stoppen we nog even bij Borders om een boek over de Florida Keys te kopen. Daar hopen we in de paasvakantie heen te gaan. We vinden een Insider's Guide met heel veel informatie, dus dat wordt lekker bladeren vanavond, niets leuker dan voorpret!

Rond drieen lopen we ons huis weer binnen en treffen het keurig netjes aan. De kinderen hebben hun vrijheid wel leuk gevonden, vertellen ze. Volgende keer mogen we van hen twee nachten wegblijven!

Vanavond zijn we bij Leahs ouders een paar deuren verderop uitgenodigd om dessert te komen eten. We gaan dan de reis, die Leah, Katja en JB (wiens ouders ook komen) en wellicht nog een stel andere vrienden naar Cancun willen maken als "graduation" cadeau, bespreken.

Als zeventienjarige ging ik alleen met een vriendin naar Malaga en Katja is veel volwassener in haar doen en laten, dan ik toen, maar toch vind ik zo'n reis maar eng (vooral met het verhaal Natalie Holloway in gedachten, die ook op zo'n soort reis was). Maar ja, loslaten moet eens en de kinderen zijn voor de wet volwassen.

Het is wel fijn om onze bedenkingen ook van de andere ouders te horen. Onder het genot van een stukje cheesecake (morgen is het afgelopen met het eten, want mijn broeken voelen me te strak aan!) bespreken we de details. De kinderen mogen gaan, maar ik merk, dat we allemaal blij zullen zijn ze na een week weer gezond en wel van het vliegveld te kunnen halen!

En zo komt er weer een einde aan een heerlijk en avontuurlijk weekend. Dit maakt de ellenlange maand januari een stuk makkelijker om door te komen!