Klusjesdag

Om tien over half acht waarschuw ik Saskia, dat ze over vijf minuten op moet staan. Wat er daarna gebeurt, weet ik niet, maar met schrik zie ik opeens 7:54 op de klok staan! Oeps, zelfs tien minuten maken een enorm verschil in Saskia's strakke schema.

Daar komt nog bij, dat ze opeens nog wat huiswerk vindt, waarvan ze vergeten was, dat het vandaag klaar moest. Gauw stop ik er een granola bar in, want anders eet madam niet.

Natuurlijk is het huiswerk te laat klaar om nog naar school te lopen, dus we springen gauw in de auto. Ik heb er een hekel aan om 's ochtends naar school te rijden. Het is er dan een grote chaos van af en aan rijdende schoolbussen, ouders, die haast hebben hun kinderen af te zetten en "gewone" mensen op weg naar hun werk. En er is maar heel weinig ruimte voor dit alles. Het is een groot wonder, dat er geen ongelukken gebeuren!

Maar Saskia is op tijd op school en ik worm me een weg terug naar huis. Terwijl ik sta te wachten om over te steken, denk ik aan sommigen van de blogs van Nederlanders, die nog niet zo lang in dit land wonen. Zij schrijven over allerlei dingen, die ik allang heel gewoon vind en niet eens aan zou denken om te beschrijven!

Zo schreef Petra over de vele produkten met pindakaas in dit land en Sylvia vandaag over de HOV banen op de snelwegen. Ik vind dat erg leuk om te lezen, omdat ik daar zelf dus helemaal niet meer bij stilsta.

Nu is Virginia een van de pinda producerende staten en de Virginia peanuts verdienen echt een extra vermelding. Ze zijn enorm en smaken super. Jimmy Carter, de ex-president, was een pinda boer in Georgia voor zijn politieke carriere. Pinda's zijn een inheems produkt in dit land en inderdaad kun je het zo gek niet bedenken of er is ook een pinda versie van!

HOV (High-Occupancy Vehicle) is ook een concept, waar we vanaf onze aankomst 24 jaar geleden mee hebben "leren leven".

De snelweg, die van hieruit direct naar Washington loopt, interstate 66, is tijdens het spitsuur ('s ochtends in de richting van de stad en 's middags de stad verlatend) enkel toegankelijk voor auto's met meer dan twee personen (en motorfietsen). Zo staat er nooit een file op die weg en overtreders krijgen punten op hun rijbewijs.

Maar toen wij hier pas woonden was de interstate 66 ook nieuw. En het Virginia Department of Transportation een stuk strenger, want toen moesten er vier mensen in een auto zitten om die snelweg in het spitsuur op te mogen.

Om die regel te omzeilen kreeg je hilarische situaties met mensen, die opblaaspoppen achterin de auto zetten om zo de politie te misleiden. Later werd het aantal teruggeschroefd tot drie passagiers. Toen ben ik een keer aangehouden, want ik reed met twee kleintjes in autostoeltjes, die niet goed te zien waren. Maar ook die twee telden (gelukkig) als passagiers, dus ik mocht zonder problemen doorrijden.

Zo zijn er vast nog tientallen dingen, die ons in onze eerste jaren hier wel opvielen, maar die nu doodnormaal zijn. Daarentegen zijn veel dingen, die voor mij in Nederland gewoon waren, nu ook heel vreemd. Neem alleen de euro al, ik ben daar absoluut niet mee bekend. Al spreek ik de taal vloeiend, bij een bezoek aan Nederland ben ik nu ook echt een toerist.

En dat denk ik dan allemaal tijdens dat kleine stukje rijden terug naar huis. Regelmatig krijg ik emails van Nederlanders, die mij vragen, hoe wij verzekeringen regelden of andere dingen, die bij een verhuizing naar het buitenland komen kijken. Ik moet ze dan het antwoord verschuldigd blijven, want mijn ervaringen daarmee zijn bijna een kwart eeuw oud!

Na wat huishoudelijke taken te hebben volbracht doe ik een routine van mijn Fit Deck. Ik kies vijf oefeningen van iedere categorie en dat is bijna leuk te noemen! In ieder geval voel ik, dat ik al mijn spieren heb gebruikt.

Christine komt om een stuk te gaan wandelen. Het is lekker weer, iets warmer dan gisteren en felblauwe lucht. Net voor Christine arriveert gaat de telefoon. Het is de technicien van Vector Security.

Toen we onze garage deur vorige week moesten laten vervangen konden die monteurs het alarm niet opnieuw bevestigen. Daarvoor moest iemand van het alarmbedrijf komen, vonden zij. Vorige week heb ik dus een afspraak gemaakt en kreeg te horen, dat ze tussen twaalf en vijf vanmiddag zouden komen. Gelukkig was het wel mogelijk om een uur van tevoren een belletje te krijgen, dat ze in aantocht waren, want zo'n hele middag wachten vind ik zonde van de tijd.

En nu belt die Vector meneer al om half elf, dat hij vanochtend al kan komen. Ik vertel hem, dat ik om twaalf uur thuis kan zijn. "I'll be in your driveway!" is zijn stellige antwoord. Ok dan (hoe hij dat zo zeker weet zal even later duidelijk worden)!

Als Christine en ik een kwartiertje later weglopen zie ik de Vector van al in onze cul de sac staan! Die man wacht dus meer dan een uur tot ik weer terug ben! Ik voel me er een beetje vreemd bij, want hij ziet ons natuurlijk het huis verlaten voor zoiets onnozels als met de hond wandelen. Maar de afspraak was tussen 12 en 17 uur, dus ik schud dat rare gevoel af.

Omdat we niet zo ver gaan nemen we expres een heuvelachtige route. We lopen precies een uur en ik ben nog even bang, dat de Vector meneer toch op heeft gegeven en pas later vanmiddag terug zal komen.

Maar nee, hij zit nog steeds naar zijn country muziek te luisteren, alleen staat zijn van nu naast onze oprit. Christine en ik giechelen als tieners, want het is nogal een komisch gezicht. Zij neemt afscheid en ik leg aan de joviale Vector man uit, wat er aan de hand is.

Die heeft alles binnen het kwartier opgezet en is verbaasd, dat de garagedeur "dudes" (zoals hij ze noemt) dat niet voor elkaar kregen. Of ik even wil tekenen voor $147... argh! Het helpt niet te weten, dat de "garagedeur dudes" dit werkje gratis hadden kunnen klaren!

Maar goed, nog voor half een ben ik weer "vrij". Nu heb ik (lekker frivool) de kans om mijn nagels te laten doen. Ik heb enorme last van "hang nails" (weet het Nederlandse woord niet), droge huid om de nagels heen. Thu heeft om kwart voor drie tijd en een uurtje later sta ik weer met mooi verzorgde nagels buiten.

Katja komt helaas ziek thuis, ze klaagt, dat het zo koud is in huis. Ze blijkt 102 graden koorts te hebben (38,9 C), het arme kind! Ze gaat meteen haar bed in met een Advil en zal waarschijnlijk morgen wel thuis blijven. Misschien maar goed ook, want er wordt morgen wat sneeuw voorspeld en dan heb ik liever niet, dat zij rijdt.

Vanavond vermaken we ons weer met American Idol. Onvoorstelbaar, wat een figuren daarvoor op komen dagen! We liggen regelmatig dubbel, dat die mensen denken, dat ze kunnen zingen! En de idiote costuums, die ze dragen!

Maar er is ook een meisje bij, dat heel erg goed is en waarvan Simon zelfs zegt, dat ze de beste is, die hij dit jaar gehoord heeft. Ik sta er iedere keer weer versteld van, dat er zoveel mensen op auditie komen en er dan ook weer zoveel doorgaan naar Hollywood!

Een van de grappige filmpjes (hoewel ik het creepy had gevonden, als ik Paula was!) van gisteren: