Wilde ganzen jacht (wild goose chase)

Ja, we hadden regen nodig, maar niet twintig plus centimeter in een keer! Het Weatherbug ikoontje op mijn laptop blijft als een krekeltje zingen, er is een flood warning. De tuinen zijn in zwembaden veranderd, op sommige plekken liggen zulke diepe plassen, dat je er niet doorheen kunt rijden en ik heb weer mensen in de buurt hun basement zien uitpompen. Wat dat laatste betreft ben ik heel blij, dat we op een heuvel wonen en geen ondergrondse basement hebben! Mijn ouders hebben ook regelmatig een ondergelopen basement gehad, wat een ellende! Je kunt dan werkelijk alles weggooien. Hopelijk heeft mijn vader dit keer voorzorgsmaatregelen genomen.

Zo gauw we gegeten hebben vertrek ik met Kai naar Tysons Corner. Hij is degene van mijn drie kinderen, die ook echt opruimt, als ik daartoe het bevel geef. Hij neemt dat zo serieus, dat ik hem eraan moet herinneren, dat er nog wel iets in zijn kamer mag blijven staan, anders zou hij alles weggeven of -gooien.

Kennelijk was ik deze afgelopen lente niet oplettend genoeg, want in zijn opruimwoede had Kai al zijn lange broeken en shirts met lange mouwen weggegeven!

Nu het weer wat koeler wordt buiten moest er dus nieuw gekocht worden. We lopen door de mensen massa naar Old Navy. Het is buitengewoon druk vanwege de regen en het pas geopende nieuwe gedeelte van de mall, het doet me aan Hoog Catharijne op zaterdag denken, hoewel we onze ellebogen nog niet hoefden te gebruiken om vooruit te komen.

In record tempo kiest Kai vier polo shirts met lange mouwen, vier t-shirts met lange mouwen, drie spijkerbroeken en een khaki broek uit. Een vriendelijke mevrouw drukt me een coupon voor $10 korting in de hand en ik sta versteld van de uiteindelijke rekening voor deze 12 kledingstukken: $189,50!!! Voor dat geld vind ik, als ik geluk heb, de helft aan kleding voor de meisjes, die veel specifiekere wensen hebben.

Bij de Gap kopen we nog twee polo's met korte mouwen en een riem en bij American Eagle Outfitters een "hoodie" (sweatshirt met capuchon) en nog een khaki broek. Vijfendertig minuten nadat we de mall binnenliepen heeft Kai zijn garderobe bij elkaar en getuige zijn geirriteerde antwoorden alweer meer dan genoeg van het winkelen. Heerlijk, zo'n joch!

We hebben honger en gaan op zoek naar een restaurantje in het Food Court. We zijn echter niet de enigen, in drommen gaat men de roltrap op en voor de trap naar beneden staat er zelfs een rij wachtenden. We maken rechtsomkeerts en sluiten aan in die rij en schuifelen langzaam weer naar beneden. Ik moet niets hebben van die drukte en Kai kiest Chili's als alternatief om te eten.

Hier delen we een van hun voortreffelijke boneless Buffalo wings porties. De saus is zo pittig, dat je bijna moet niezen als je het zelfs maar ruikt. Heerlijk!

Verder doe ik maar gezond en bestel hun "Guiltless chicken sandwich". Op hun "Guiltless" (schuldvrije) menu staan de calorieen, grammen vet, vezels e.d. netjes aangegeven. De sandwich komt met een bruin bolletje en gestoomde broccoli, worteltjes en zucchini. Het smaakt allemaal prima en het is een goede gelegenheid even alleen te zijn met Kai, zonder zijn lawaaierige zussen.

Als Saskia van haar verjaarspartijtje terugkomt, waar ze allerlei reptielen had mogen vasthouden, willen we naar de film "Wallace and Gromit: The Were Rabbit". Gezien de enorme menigtes in Tysons Corner raad ik het nieuwe theater daar af, maar de anderen wimpelen dat als onzin af. Volgens Rick is het geen "blockbuster" film, dus zal hij niet uitverkocht zijn. De kinderen worden boos bij de gedachte om naar de "oude" (ok, de minste mooie in de omgeving) bioscoop hier vlakbij te gaan. Dus geef ik op.

We rijden naar Tysons Corner en Rick besluit dit keer niet van het valet parkeren gebruik te maken. Nee, ondanks mijn waarschuwingen vindt hij het nodig de garage te gebruiken. Vijf minuten later staan we in de file in de garage. Gelukkig kan hij omkeren en gebruikt alsnog de valet.

Omdat de roltrappen een end lopen weg en te langzaam zijn haasten we ons naar de lift. Als sardientjes met rolstoelen en wandelwagentjes samen staan we tegen de kant gedrukt, terwijl we twee verdiepingen naar boven reizen. Mijn plezier is allang vergaan, maar Rick blijft optimistisch.

We banen ons een weg door de menigtes en vinden eindelijk een electronische kaartverkoop machine open. Gauw typ ik onze voorkeur in en voor mijn neus staan de grote rode letters: SOLD OUT. Ik moet toegeven, dat een niet zo lady-like gevoel van razernij zich van mij meester maakte! Het is nooit goed om te roepen "Ik heb het wel gezegd!", maar mijn tong is nog rood van het afbijten! Ik merk steeds meer, dat ik absoluut niet tegen druktes en menigtes kan! Ik word er geergerd en kortaf door.

Rick zegt, de eeuwige optimist, dat we nog de film van half zes bij het andere theater kunnen halen, maar na een kwartier rillen buiten, terwijl we op de valet wachten, is ook die kans vergaan. Saskia heeft bovendien slechts een t-shirtje aan en het is inmiddels flink koud buiten met een nare wind. Teleurgesteld keren we huiswaarts. Wallace and Gromit moet maar wachten. Gelukkig zijn er nog twee dagen in dit weekend. Zoals we hier zeggen, zijn we op "wilde ganzen jacht" geweest (on a wild goose chase), mooie uitdrukking, want zo voelt het precies!

Voor Katja is dit de grote avond: Homecoming! Om zever uur vertrekt ze naar Leah's huis aan de overkant, waar ze met Leah en drie andere meisjes zich verkleedt en opmaakt. Om kwart voor acht komen de drie jongens uit hun groepje (John, JB en Jeroen) aan en de ouders, allemaal met fototoestellen.

Giechelend komen de meisjes een paar minuten later naar beneden, leuk aangekleed. Er worden vele foto's gemaakt van de verschillende groepjes samen en dan vertrekt de hele groep naar Ruby Tuesday's om te eten. Het is nu kwart over tien en Rick rijdt ze van het restaurant naar de school voor de dansavond. Ze zagen er allemaal erg leuk uit!