Prom jurk shoppen

Stralend, maar koel weer, lacht ons vanochtend tegemoet. Het is vannacht zelfs dicht aan het vriespunt geweest, maar heeft gelukkig niet gevroren. Ik hang meteen de Nederlandse vlag uit achter om Koninginnedag een beetje te vieren. Verder doen we er hier niets aan. Het gevoel is er gewoon niet, zeker niet na 24 jaar. Zelfs de vrijmarkten zijn mij vreemd. Wij hadden alleen een reveille, een braderie en een lampionnenoptocht (zijn die er nog?) vroeger.

Met dit mooie weer gaat het weer kriebelen om lekkere natuurwandelingen met Cosmo te maken. Ik kies voor vandaag weer eens Roosevelt Island. In de nieuwe van brengt het navigatiesysteem mij via een voor mij voorheen onbekende weg feilloos naar de plek van bestemming.

Het is mooi op het eiland, het prille lentegroen met allerlei mooie gele bloemen, helaas de mooisten te ver weg om te fotograferen (ok, het leven is niet een foto, ik weet het, maar dat is mijn passie nu eenmaal). Cosmo ontmoet een paar andere vriendjes, maar als ik het eiland afloop heeft hij genoeg van de wandeling.


Deze "boardwalk" loopt door het moerasgebied van het eiland



Dit is een heel nogal agressief vogeltje, op weg om een nest te maken

Als ik verder wil lopen gaat hij wel mee, maar om de zoveel honderd meter laat hij merken er klaar mee te zijn. Ik loop dus naar de Memorial Bridge en ga dan terug.




Uiteindelijk lopen we iets meer dan vier mijl, meer dan 6,5 kilometer, dus. Op de terugweg zie ik drie reigers ruzieen om het plekje water om te vissen. Grappig toch, dat het inderdaad majestueuze vogels zijn, maar pas als ze hun vleugels uitslaan zijn ze prachtig!

Op de terugweg haal ik lunch bij Whole Foods. Na de extra prijs voor rijst bij het Indiase restaurant vrijdag vroeg ik me af, of de prijs voor de sushi bij Whole Foods ook omhoog zou zijn gegaan. Nou, dat kun je wel zeggen! Het is maar liefst $1,50 meer dan vorige week!! Dat is toch echt wel een enorme verhoging!

Een beetje eng vind ik dit soort dingen wel. Overal lees je hoe de boeren hun mais nu aan ethanol fabrieken verkopen en er veel meer voor krijgen, dan als het voor voedsel voor het vee gaat. Maar dat betekent dus, dat eten voor het vee en de kippen (ons voedsel!) veel duurder wordt, waardoor die produkten voor de consument veel duurder worden.

Voor ons in de hogere inkomens van de bevolking is dat niet zo vreselijk, maar wel voor mensen, die nu al moeite hebben met rondkomen vanwege hoge stook- en benzinekosten en dergelijke.

Het heeft allemaal zo'n domino effekt, waar ik niet vrolijk van word, maar ik probeer van dag tot dag te leven en mijn steentje bij te dragen. Ik kan het echter niet helpen me soms serieus zorgen te maken om de toekomst van onze kinderen. Vervelend is, dat zoveel boven onze macht is. Genieten van de kleine dagelijkse dingen blijft dus belangrijk, want niemand weet, wat de toekomst brengt (de media zijn tenminste opgehouden over de vogelgriep, althans voorlopig).

Op de terugweg vallen me weer de heel erg kleurige azaleas op. Met de bloeiende dogwoods maakt het voor zoveel mooie plaatjes! Hieronder een paar tuinen vol kleur, die zomers gewoon saai groen zijn, dat dan weer wel.




Een van de grote evenementen in het leven van een high school senior is de Prom. Katja weet al maanden, wie haar Prom "date" zal zijn: Alex, die zij al van middle school kent en die in Ohio naar college gaat.

Nu is de tijd om naar een jurk te gaan zoeken. Anders is alles (volgens Katja) uitverkocht. Zodra zij uit school komt springen we dus in haar kevertje om naar Springfield te rijden. Het is spitsuur en erg druk op de snelwegen, maar, al staat het zweet me in de handen, ik vind het belangrijk, dat Katja die ervaring opdoet.

Ze rijdt keurig, moet ik zeggen, en zonder kleerscheuren arriveren we in Springfield. Hier komen we bijna nooit, want zo'n leuk gebied is het niet. Vroeger kwamen we hier vaak, want er is ook een mall, maar met de jaren is het geheel nogal vervallen.

Maar vorig jaar slaagde Katja erg leuk bij David's Bridal voor haar Prom jurk. Online hebben we weer leuke jurken gezien, dus vol hoop lopen we binnen. Maar daar hangt me toch een stel oubollige en truttige jurken, je wilt het niet weten! Alles is "cookie cutter" (koekjesvorm) strapless, satijn en saai, de drie S-en!

Met veel moeite halen we er een aantal jurken tussenuit, maar vrijwel niets is al in Katja's maat (8). Ze zijn allemaal groter, heel veel maat 20 tot en met 28. Voor dames met een grotere maat dus een prima winkel, maar niet voor Katja. Slechts een jurk is wel interessant, maar hij kleedt haar niet af. Na zo'n tien jurken verlaten we zonder succes de winkel.

Wat nu? Het is nog vroeg en ik stel Lord and Taylor in Tysons Corner voor. Eerst is Katja helemaal tegen, want iedereen, die ze kent heeft haar jurk gevonden in Tysons Corner. Maar als een vriendin haar ook smst, dat Lord and Taylor een enorme selectie heeft, is ze om.

We parkeren vlakbij de winkel en worden door een medewerkster de juiste kant op gestuurd. Dit is altijd al een van mijn favoriete winkels voor jurken, ik heb er mijn "Matron of Honor" jurk voor het huwelijk van mijn zusje gevonden.

En als we het avondjurken gedeelte zien krijg ik het gevoel de jackpot te hebben gewonnen. Katja is wild enthousiast over zeker tien jurken. Vrijwel alles is jeugdig, kleurig en precies, waar ze naar zocht: iets niet alledaags of bruidsmeisjes-achtigs.


Het passen begint en, zoals Katja me al zei bij David's, vorig jaar hadden we zo'n "Ah!" gevoel bij "de" jurk. Die hadden we dit keer bij David's niet. Maar de eerste jurk, die ze hier aan probeert, staat erg leuk. Alleen flatteert hij haar figuur niet. Jammer.

De tweede jurk echter is een "Ah!". Ik zie haar naar buiten stappen en weet, dat die het is. Ook Katja is er erg enthousiast over.

Maar er hangen nog tien andere jurken in haar kleedkamer. Die probeert ze allemaal aan. Een zilverkleurige jurk staat ook erg mooi en een aantal anderen ook, maar er is wel telkens iets, waardoor het niet "de" jurk wordt.

Na meer dan een uur passen valt de beslissing. Het jurkje met turquoise, zwart em wit wordt het. Tot mijn genoegen is het ook nog afgeprijsd van $300+ naar $190. Onze dochter zal er over een paar weken weer prachtig uitzien, dat is zeker!

Op de terugweg komen we terug in de ware wereld, want Katja heeft heel wat huiswerk. In haar kevertje (dat ze bekwaam bestuurt, overigens, ik voel mezelf ontspannen) rijdt ze ons naar Michaels. Daar haalt ze spullen voor een opdracht voor AP Engels. Volgende week zijn alle AP examens, dus dat zal even spannend worden. Ik geniet van iedere minuut met mijn oudste, ons leven zal volgend jaar zo anders zijn!

Als avondeten heb ik pasta gepland. Ravioli, wel te verstaan, voor Rick, Katja en mij met champignons, spinazie en asperge en voor de andere twee gewoon kaas. Daarbij verse spinazie en het gaat er allemaal prima in!

Bij American Idol wordt Brooke weggestemd, tot nu toe precies, wat wij allemaal hebben voorspeld. David A. is nog steeds in de running, ik zie hem winnen!

Happy 16th Birthday, Kai!

Vandaag is het Kai's zestiende verjaardag! Ik ben dol op alle drie mijn kinderen, maar zijn geboorte en eerste maanden van zijn leven waren nogal enerverend, dus bij hem voel ik altijd een extra dankbaarheid, dat we hem zo zien opgroeien (met een normaal gevormd hoofd vooral). Het hele verhaal daarover heb ik vorig jaar al geschreven.

Gisteravond heeft Kai gevraagd of hij voor zijn verjaardag het eerste uur van school mag missen. Dat gebeurt bij hem vrijwel nooit, dus we staan het toe. Het is ook een beetje egoistisch van ons, want zo kunnen wij ook wat langer slapen. Zeker als Katja ook nog erge menstruatie krampen blijkt te hebben. Ook zij blijft het eerste uur thuis.

Maar ik ben inmiddels klaar wakker en Cosmo ook, want die heeft last van zijn ingewanden. Arme Rick heeft nauwelijks slaap gehad, want de hond moest twee keer vannacht naar buiten. Laat ik daar nu niets van gemerkt hebben!

In ieder geval zijn we om acht uur allemaal klaarwakker om Kai zijn cadeaus te geven. Hij krijgt een elektrische basgitaar en een houder daarvoor en een instructie boek om de basgitaar te leren spelen. Hij voelt zich duidelijk de koning te rijk.


Dit is echt een plaatje, waar ik zo blij om ben! Ongelooflijk, dat er al 16 jaar voorbij zijn gegaan

Saskia gaat als eerste naar school en dan breekt er een halve paniek uit. Katja heeft namelijk een schoolreis naar het Hirschhorn Museum in Washington met Psychologie en ze heeft zich in de vertrektijd vergist. Klasgenoten sms-en haar en Rick racet naar de high school om haar nog net op tijd op de bus te krijgen!

Intussen neem ik Cosmo uit voor een (voor ons doen) korte wandeling van zo'n drie kilometer. Hij mag even rennen met zijn Samoyed vriend en gedraagt zich voorbeeldig als een jochie bij de school hem wil aaien.

Dan breng ik Kai, die al een blaar op zijn vinger heeft van het uitproberen van de gitaar, naar school. Ik rijd dit keer maar naar Mary Ellens huis, want dat ligt op de weg terug en ik ben al laat. De nieuwe van wordt helemaal bewonderd, natuurlijk.

Het halve uur personal training is zo voorbij en als ik weer buiten kom miezert het zelfs! Terwijl het bij het opstaan zulk stralend weer was! Maar het weerbericht belooft toch echt zonnige periodes.

Na een snelle douche haal ik Karin op en we rijden, met een klein beetje file, met gemak Washington binnen. Ons doel van vandaag is het National Arboretum. Dit is een prachtig park in het Noord-Oosten (ja, het "slechte" deel) van de stad.

We parkeren de auto vlakbij de enorme azalea tuin en lopen de heuvel op. Hier staan ontelbare enorme azaleas, die helaas wel door de harde regen van de afgelopen paar dagen zijn aangedaan, maar nog een prachtige kleurenzee vormen.

Karin merkt op, dat in Nederland de azalea voornamelijk een kamerplant is. De enorme struiken hier zijn iets, wat ze nog nooit eerder heeft gezien. De kleuren zijn dan ook heel mooi, varierend van wit tot dieprood met alle schakeringen van roze en oranje en rood.

Er zijn maar een paar andere bezoekers (dat is wel anders in het weekend!) en we genieten van de kleuren en geuren. Onderaan de heuvel is een soort Engelse tuin aangelegd, waar de verschillende azaleas bij de naam worden genoemd. Ook dit is erg mooi, al vind ik het wilde van het bos interessanter.

Door het bos lopen we ook weer terug, langs het pad staan bankjes met herdenkingsplaatjes erop. Dat is hier in de VS vrij gewoon. Mensen "kopen" een bankje of een stoel in een theater ter nagedachtenis van een geliefde. Wel een mooi gebaar, vind ik.


Genieten is het!

Na een uurtje hebben we alle foto's, die we wilden nemen, genomen en genoten van alle kleuren. We komen bij de auto terug en rijden naar het Convention Center. Daar weet ik een grote parkeerplaats, waar vrijwel altijd plek is. Ook vandaag is dat het geval.

Karin kent deze parkeerplaats niet en ik denk ook, dat het een "best kept secret" is. Het kost $8 voor 2 uur parkeren en is vlakbij alle restaurants rond het Verizon Center. En dat zijn er nogal wat.

Vlakbij vinden we twee restaurants, waar Rick en ik al eens hebben gegeten: Oya en Zaytinya. Die laatste staat op het moment in mijn top tien van favoriete restaurants. Karin vindt het menu bij Oya net iets te sushi-achtig, dus we kiezen Zaytinya.

Zoals altijd stelt dit restaurant absoluut niet teleur. We bestellen een paar salades om te beginnen, ik mijn favoriet met sinaasappel, feta, olijf en een heel lekkere saus.

Dan delen we drie gerechten: gefrituurde inktvis met een knoflook saus, wortel en abrikozen kroketten en pittige biefstuk. Alles smaakt even lekker! Dit restaurant blijft bovenaan mijn lijst van favorieten staan.

Om een uur of drie zet ik Karin weer thuis af. We hebben genoten van onze excursie! Inmiddels is het prachtig weer, maar het waait wel hard en is koeler (17 graden) dan gewoon voor de tijd van het jaar.

Thuis tref ik alle drie de kinderen al aan. Saskia heeft Laura te spelen (natuurlijk, want zonder vriendinnetje is zij niets). Katja heeft een interessante schoolreis gehad en is moe. En Kai is boven hard bezig gitaar te leren spelen.

Rick komt vroeg thuis en met zijn vijven gaan we richting Cheesecake Factory. Dit is voor het tweede jaar achter elkaar Kai's keuze voor zijn verjaarsmaaltijd. Daar krijgen we, heel ongewoon in Tysons Corner, meteen een tafeltje.

De bediening is erg goed en ook het eten smaakt voortreffelijk. Ik bestel een gegrilde artisjok en de tonijn carpaccio (beiden voorgerechten) als hoofdgerecht. Katja (Godiva cheesecake) en Saskia (Key Lime cheesecake) willen heel graag cheesecake om mee naar huis te nemen, Kai heeft liever de chocolade verjaardagscake, die Rick bij Amphora voor hem bestelde.

Op de chocoladecake doen we een kaars met 16 erop en we zingen Happy Birthday voor Kai, die dat maar zeer matig vindt. Maar de cake smaakt werkelijk super! Die Grieken weten hoe je lekkere cake moet bakken, dat is zeker!

Aan zijn blije gezicht te zien, heeft Kai wel een heerlijke verjaardag gehad. Gelukkig, want dat is nog best een uitdaging met een zestienjarige jongen!

PS: Hier hadden we erge regen gisteren, maar het zuidoosten van onze staat werd getroffen door een paar heel zware tornado's. Die komen hier niet veel voor, maar als het zo is, is het niet mis. Hier kun je daar meer over lezen.

Lekker shoppen!

Drup, drup, drup, de regen is nog volop aanwezig vanochtend. Omdat ik met Cosmo mijn nieuwe auto in moet en hem niet te vies wil hebben, neem ik hem maar voor een korte wandeling uit. Hij zal straks toch een vol uur al mijn aandacht hebben.

Op dagen als deze ben ik dankbaar voor onze elliptische machine en lopende band. Met een stel Vriendinnen ga ik op de machine staan en doe een interval. Twee minuten licht en laag en twee minuten zwaar en hoog trap ik, veertig minuten lang. Ik heb het al een tijdje niet gedaan, dus het voelt als een goede inspanning.

Gauw douche ik voor ik met Cosmo naar Petsmart rijd. Daar krijg ik meteen te horen, dat ik zo "dressed up" ben, ik moet vast naderhand ergens heen veronderstelt men. Gewoonlijk verschijn ik namelijk, nog half bezweet, in mijn (hard)loop plunje (waarmee ik goed in de groep pas, want iedereen draagt jeans en sneakers (gymschoenen)).

Het is week twee van de Canine Good Citizen training en Cosmo doet het veel beter, dan vorige week. Er zijn twee onbekende honden voor hem, de Duitse herder van vorige week en een Golden Retriever. En Cosmo wil zo graag spelen!

Dat is waar we met het examen de grootste moeite mee gaan hebben: langs iemand lopen, die een onbekende hond heeft. Eerlijk gezegd weet ik niet, of hij die test gaat halen. Hij vindt het prima als iemand hem aait of aan zijn poten komt, blijft lang liggen, als ik hem dat beveel, maar als er een hond langs komt is het afgelopen. Dat gaan we dus maar flink oefenen!

Voor we het weten is het uur voorbij en ik zet Cosmo thuis af. Het plenst nog steeds en ik ben maar wat blij, dat ik met Christine heb afgesproken te gaan shoppen. En wel bij Lucy, een leuke kledingzaak dichtbij hun tijdelijke apartement.

Deze winkel verkoopt vlotte sport- en vrijetijdskleding voor vrouwen en wij hebben er leuke dingen in de etalage gezien. Naar mijn gevoel passen we werkelijk de halve winkel! Ik heb een heel aantal outfits aan gehad, die allemaal goed pasten. Het is heel moeilijk een keuze te maken, maar ik ga uiteindelijk voor wat me echt perfekt staat en ook nog makkelijk te combineren valt. Een bermuda vond ik bijvoorbeeld erg leuk, maar om er iets op te vinden was onmogelijk.

Via de email hadden we een coupon uitgeprint voor $50 korting, als we $200+ besteedden, dus dat scheelt lekker. Mijn "buit" bedraagt uiteindelijk een zwart jurkje met witte banden, een zwarte capri, een donkergrijs t-shirt met v-nek, dat daar super op staat en een beige bermuda. Ik ben dik tevreden!


Inmiddels is het al ver na lunchtijd en we besluiten er een gezamenlijke lunch aan vast te plakken. Het enige restaurant in Fairfax Corner, waar Christine met haar voedselallergie kan eten is CPK, maar daar is ze al zo vaak geweest.

We rijden dus naar een ander shopping center en nemen plaats in de lege eetzaal van de Blue Iguana (er zijn maar weinig mensen, die om kwart voor twee gaan lunchen in dit land). Hun zalmsalade is werkelijk heerlijk! Je krijgt een hele moot zalm (die van mij zo rauw mogelijk) met baby spinazie, zongedroogde tomaatje, pijnboom pitten en geitenkaas. Precies de goede combinatie en er komt een lekkere frisse vinaigrette bij.

Nadat ik Christine weer thuis heb afgezet rijd ik door naar Party City. Hier haal ik ballonnen en kaarsjes voor Kai's verjaardag morgen. Als ik vraag of ze een ballon hebben voor een zestiende verjaardag is er alleen een, die duidelijk voor een meisje bestemd is. Kennelijk is "Sweet Sixteen" niet unisex en minder belangrijk voor een jongen in deze cultuur.

Met twee enorme ballonnen, waarvan er een als je hem aanraakt keihard "It's your birthday" zingt, rijd ik naar huis. Ik heb de ballonnen in de achterstoelen gedrukt, zodat ze mijn uitzicht niet belemmeren. Als ik bijna thuis ben (gelukkig op een rustige straat) raakt de liedjes ballon los en begint luid te zingen. Ik krijg zowat een hartverzakking, zo schrik ik! Maar Kai vindt hem prachtig en dat is het belangrijkste!

Katja moet alweer werken van 4 tot 8, dus hopelijk is ze tegen tienen wel thuis. Bij Lucy vroeg ik vandaag aan de medewerkster, die ons (werkelijk heel erg goed en aardig zonder overdreven te zijn) hielp, of zij ook zo overdreven precies moeten zijn. Hun winkel ziet er namelijk altijd keurig uit. Maar die hangertjes regel herkende ze niet.

Saskia speelt met Abby en Mary Kate en al giechelend rennen ze door het huis. Ergens las ik, dat kinderen gemiddeld 400 keer per dag lachen versus volwassenen 45 keer. Nu moet ik toegeven, dat dat gegiechel me meestal mateloos ergert, want ze spelen dan niet echt.

Maar ik houd me in en hoop, dat Saskia nu een volwassene zal worden, die veel meer dan die 45 keer per dag zal lachen. Misschien moeten we allemaal meer als kinderen zijn en lekker overal om giechelen, dan zou het leven wat minder serieus zijn. Ik ga het morgen meteen uitproberen, hi hi.

Intussen kijk ik de afleveringen van het tweede seizoen van Holland's Next Top Model. Ik vind het leuk om het verschil met de Amerikaanse produktie daarvan te zien.

Rick komt thuis met een heerlijk maaltje zalm van Whole Foods, dus ik heb mijn omega 3 vetten voor vandaag wel weer binnen. Inmiddels is de regen ook weer verleden tijd en het woord "zon" zit weer in de voorspelling van morgen, gelukkig!

Beauty and the Beast

Zaterdag

Stralend weer lacht ons tegemoet en na een ontbijt van donuts vertrekken Rick en de jongens om paintball te gaan spelen. Ik eet ook een donut als ontbijt, een French cruller. Dat is lang geleden en eerlijk gezegd krijg ik kiespijn van de zoetigheid!

Mary Ellen komt en we gaan voor een twee minuten snelwandelen, twee minuten hardlopen routine. Het is erg warm en Cosmo heeft er al gauw genoeg van, dus we brengen hem na een paar mijl thuis. Het lijkt wel een afvalrace, want Mary Ellens maag begint op te spelen, dus ook zij laat het afweten. In mijn eentje maak ik het uur vol en ik voel me heerlijk!

Met Saskia haal ik even lunch bij McDonald's. De Asian salad smaakt lekker met dit warme weer.

Na de lunch rijden we naar Rocky Run middle school. Daar speelt Christine's dochter Mallory mee in de musical Beauty and the Beast. Eigenlijk vind ik het jammer om met dit mooie weer binnen te zitten, maar het is allemaal heel goed gedaan.

Er wordt gedanst en gezongen en de tijd vliegt voorbij. Het meisje, dat Belle speelt, is een fantastische zangeres. De jongens, die Gaston en het Beest spelen, doen het ook heel goed. En Mallory danst en zingt als de beste!


Belle zingt



Gaston



Be our Guest (Mallory is het meisje het meest in beeld)

Na een paar uur staan we weer buiten en is het duidelijk, dat er slecht weer op komst is. Thuis zitten we nog wel even buiten, maar het dreigende gerommel komt steeds dichter bij. Toch gaat, zoals zo vaak, het zware onweer aan ons voorbij. Het regent even en dan kunnen we weer naar buiten.

Rick en ik genieten van de zwoele avondlucht. Voor morgen wordt minder weer voorspeld, dus we willen er alles uithalen!

Katja komt pas na middernacht terug van haar werk. Deze kledingzaak vereist, dat aan het einde van de dag (natuurlijk) alles keurig wordt opgeruimd, maar ook (en dat vinden Rick en ik nogal overdreven), dat iedere hanger precies twee vingerwijdtes van de ander hangt. Geen wonder, dat het meer dan twee uur duurt om op te ruimen!!

Zondag

Helaas is de weersvoorspelling correct en is het bewolkt en een stuk koeler vandaag. Met zijn tweeen gaan Rick en ik naar Starbucks voor het ontbijt. Daar is het flink druk, met dit weer zoeken mensen de warmte en gezelligheid op, kennelijk.

Thuis doe ik een half uur een routine met gewichten en Rick en ik nemen Cosmo uit voor een lange wandeling. We nemen een andere route, dan gewoonlijk en Cosmo geniet duidelijk. Overal bloeien de azaleas uitbundig, sommige tuinen zijn veranderd in een zee van kleur. De azaleas worden hier heel groot, soms zie je het huis nauwelijks meer erdoor!

Saskia heeft Laura te logeren gehad en Laura's moeder neemt ze mee naar Fair Oaks om te shoppen. Kai is moe van gisteren en Katja maakt zich alweer klaar om te gaan werken, ze hebben haar op het laatste moment ingeroosterd.

Rick en ik gaan naar Reston. Hier wordt het Great Grapes Wijn Festival gehouden. Rick wordt de "designated driver" en ik krijg een armband om om te laten zien, dat ik wijn mag proeven. Voor $30 mag je zoveel proeven, als je wilt.

Behalve wijngaarden zijn er ook een heel stel tentjes met lekkernijen, juwelen, fotografen en meer. Ook is er een live bandje en er hangt een gezellige sfeer. We beginnen met een broodje met Maryland crabcake als lunch. Tenslotte moet ik wel een bodem hebben, als ik al die wijn ga proeven!

Er zijn een aantal wijngaarden aanwezig, waar ik al eens geweest ben, maar de meesten ken ik niet. Overal krijg je een slok van iedere wijn, die ze maken. Horton Vineyards is ongewoon, want die hebben wijn gemaakt van appel, peer, framboos, braam en cranberry. En allemaal even lekker zijn ze. Daar moet ik eens naar toe!


Wijnfestival

De tijd vliegt en we hebben nog lang niet alle standjes gehad, als we naar huis moeten. We hebben Laura en Saskia namelijk beloofd naar de film te gaan. Baby Mama wel te verstaan. Ik heb geen idee, wat daarvan te verwachten, maar Saskia wil hem dolgraag zien.


Rick bestelt diet Coke en popcorn, hij kan erin zwemmen!

Het blijkt een heel leuke film te zijn, een paar keer moet ik hardop lachen. Met acteurs als Steve Martin en Sigourney Weaver kan het ook niet anders, dan een goede film zijn. En natuurlijk is er een "feel good" einde.

Voor het avondeten gaan we met Kai naar Jaipur. Tot onze verbazing wordt ons gevraagd of we er rijst bij willen. He? Dat hoort toch bij Indiaas eten? Maar het blijkt, dat de rijst opeens heel duur is geworden en dus moeten we 95 cent bijbetalen, als we rijst willen. Vooruit dan maar!

En zo eindigt weer een weekend veel te snel!

Hier staan de foto's van mijn reisje naar North Carolina.

Brr, een slang!

Al heel vroeg moeten we uit de veren, want Saskia moet vanochtend om half zeven op school zijn. Ze is helemaal opgewonden, want ze zullen in touring cars vervoerd worden, bussen met films en wc's dus. Dat is weer eens wat anders, dan de oncomfortabele schoolbussen!

Het doel van de schoolreis is dan ook wel meer dan twee uur rijden weg. Ze gaan naar Pamplin Park, dichtbij Richmond. Dat is een openlucht park, dat van alles over de Amerikaanse Burgeroorlog uitlegt door middel van activiteiten en films. Op die manier wordt de geschiedenis tot leven gebracht.

Het is weer schitterend weer en Mary Ellen en ik kunnen in korte mouwen gaan lopen! Alle dogwoods zijn in bloei, de azaleas bijna op hun hoogtepunt en de redbuds en andere bloesems nog niet uitgebloeid. De kleurenpracht is onbeschrijflijk, zelfs een foto kan die niet overbrengen!


Bloeiende buurt

Keerzijde is wel, dat iedereen loopt te sniffelen en dat mijn contactlenzen telkens vies zijn, zoveel pollen vliegen er rond! Maar dat nemen we op de koop toe met zoveel moois om ons heen!

Na de wandeling met Mary Ellen rijd ik naar Christine. We lopen de bossen rond hun apartement in voor een flinke wandeling. Het is prachtig en idyllisch, tot we een bruggetje op lopen en ik nog net kan voorkomen, dat Christine op een enorme slang trapt!

Gillend loopt ze terug het bruggetje af, terwijl ik probeer te bepalen wat voor soort slang het is. Hij heeft geen tekening en is bruin, dus ik besluit, dat hij niet giftig is en wil erlangs lopen. Christine weigert echter pertinent! Gelukkig heeft het dier het wel weer gehad met het lawaai en gaat er zelf vandoor. De rest van de wandeling schrikken we van ieder touwtje of takje, dat er maar als een slang uitziet!


Ach, hij ziet er toch best lief uit?

Op de terugweg ga ik naar Whole Foods . Ik word als een oude bekende begroet bij de sushi afdeling en mijn speciale bestelling (multi grain rijst (met vijftien verschillende soorten rijst en bonen erin) met tonijn en zalm) wordt voor me gemaakt. Daar smul ik van en ik weet, dat het een gezonde lunch is.

Thuis ga ik op het deck zitten lezen en computeren. Katja gaat voor het eerst werken bij New York & Company en Kai krijgt vier vrienden op bezoek, die vannacht blijven logeren. Hij is dinsdag jarig en dit is zijn verjaarsfeestje.

Keurig om kwart voor zes komen de bussen met de zesde klassers weer voorrijden bij de school. Dat is weleens anders geweest, op Kai moesten we een uur wachten destijds. Saskia is het meest enthousiast over de busrit, Pamplin Park vonden zij (en haar vriendinnetjes) saai. Tja, daar kan ik me wel wat bij voorstellen, eerlijk gezegd. Toch heeft ze er wel interessante verhalen over.


Vriendjes

Tot laat in de avond zitten we buiten te genieten. Heerlijk, dit weer!

Lunch met Petra

Na een lekkere koffie en ontbijt vertrekken Katja en ik vanmorgen naar Chapel Hill. Hier ligt de University of North Carolina, de oudste staatsuniversiteit in de Verenigde Staten, die in 1795 haar deuren opende. Het plaatsje is een leuk studentenstadje met restaurantjes en boetiekjes.

Nadat we een parkeerplaats gevonden hebben, lopen we de gezellige hoofdstraat op en neer. Bij de winkel met UNC spullen koop ik voor de kinderen ieder een t-shirt. Onze Katja was ook bij deze universiteit (maar de locatie in Wilmington) aangenomen, grappig genoeg.

Rick is niet zo dol op kleding met college logo's. Hij wil die alleen van een school, waar een van zijn kinderen naar toe gaat, of van zijn eigen "Alma Mater": Michigan State University. Voor hem kies ik iets grappigs uit bij een leuk winkeltje, Light Years, waar Katja ook een paar mooie oorbellen vindt.

Daarna lopen we nog even over de prachtige groene campus van UNC. Dat valt me hier erg op, het is net zo groen, als in ons gebied. De andere (oostelijkere) delen van North Carolina, die ik ken, zijn beduidend minder bebost.

Voor we naar de auto terug lopen trakteren we onszelf op een ijsje van Coldstone. Eigenlijk eet ik vrijwel nooit zomaar een ijsje en hun "sweet cream" ijs is een van mijn favoriete smaken. Dus een klein bakje daarvan en caramel saus eroverheen smaakt als ambrosia!

De tijd schrijdt met rasse schreden voort en voor we het weten is het bij enen. We hebben afgesproken om een uur Petra bij Lucky 32 te ontmoeten.

We zijn een beetje laat en Petra heeft al een tafeltje op het gezellige terrasje gevonden. Het is iedere keer weer grappig om iemand, van wie je eigenlijk via hun blog zoveel weet, in het echt te ontmoeten. Ook nu weer is Petra precies, zoals ik me haar had voorgesteld: gezellig, leuk, makkelijk om mee te kletsen.

Het eten is voortreffelijk, althans, mijn gerecht. Het is een typisch zuidelijk gerecht (expres gekozen, ik ben tenslotte in het zuiden hier): blackened groene tomaten op maisbrood met reepjes ham. Het is een beetje pittig en werkelijk heel smakelijk.

We zijn zo in gesprek, dat de tijd gewoon vliegt en voor we het weten is het alweer drie uur! We nemen afscheid van Petra, die ik hopelijk wel vaker zal ontmoeten, wie weet ook een keer in ons gebied.

Het is stralend weer en een super temperatuur, dus Katja en ik brengen de laatste uren van mijn bezoek lekker kletsend in de achtertuin door. Maar al te gauw is het tijd om de kinderen op te gaan halen en direct door te rijden naar het vliegveld.

Bij Katja thuis heb ik mezelf al ingecheckt en mijn boarding pas uitgeprint. Ook dit keer kon ik weer voor $14 een upgrade naar Economy Plus krijgen, dus daar heb ik nogmaals gebruik van gemaakt.

Bij de balie staat een lange rij voor het inchecken van bagage, dus ik besluit rijk te doen en er twee dollar tegenaan te gooien voor "curbside checkin" (inchecken op de stoep, zeg maar). Binnen een paar seconden ben ik mijn koffer kwijt en loop naar de veiligheidscontrole.

Die is tot mijn verbazing vrijwel leeg en ik neem de "expert traveler" (ze hebben ook casual traveler en families) rij. Tenslotte heb ik de routine met laptop, vloeistoffen etc. etc. al vele malen doorlopen.

Eenmaal bij de gates bedenk ik me, dat ik niet heb gevraagd, waarvandaan mijn vlucht vertrekt. Er hangen monitors, maar om onverklaarbare redenen staat mijn vlucht daar niet op. Gelukkig zijn er maar een paar United gates en ik vind al gauw uit, dat de mijne 22 is.

Veel tijd heb ik niet, maar ik wil wel even eten, anders wordt het na half negen en ik heb flinke trek. Vlakbij de gate is een Maui Tacos. Ik bestel twee vistacos, die best lekker smaken.

De vlucht is comfortabel, ik heb alweer niemand naast me in de stoel in het midden. Het gaat ook heel erg snel en we krijgen alleen water aangeboden, dit keer. Een kwartier voor op het schema landen we al!

Als ik naar de baggage claim loop, zie ik in de verte Rick, Kai en Saskia al staan. Saskia verdient een quarter, want die ziet mij het eerst. Alsof ik weken weg ben geweest wordt ik omhelsd! Misschien moet ik toch eens wat vaker op reis, hi hi!

Duke University en Gardens

Na een heerlijke nachtrust, waaruit ik pas om tien voor half acht ontwaak zonder midden in de nacht wakker te zijn geweest, iets wat me maar heel zelden overkomt, sta ik op. Katja is al weg, de kinderen naar school brengen en ik douche en maak me klaar.

Als Katja terug is drinken we samen koffie en eten gauw ontbijt. Intussen bel ik Rick even om te kijken, hoe alles thuis gaat. Nou, ik ben blij, dat ik dat gedaan heb, want hij heeft Cosmo achter in de tuin gelaten, terwijl vandaag het gras gemaaid zal worden! Cosmo is als de dood voor maaimachines en vorige keer lieten de tuinmannen de hekken wijd open. Visioenen van een in paniek wegrennende hond en mannen, die zijn naam niet eens weten, erachter aan flitsen me voor de ogen.

Rick is al bijna in Washington en heeft een vergadering, dus hij kan niet terug naar huis. Hij is er ook van overtuigd, dat het allemaal wel los zal lopen, maar ik niet. Ik bel een aantal buren op en heb bij de derde eindelijk beet. Gelukkig kunnen ze via de code onze garage binnen en een kwartiertje later hoor ik, dat de missie gelukt is. Pff, nu begin ik heel wat geruster aan de dag!

Katja en ik stappen in de auto naar Durham. Hier gaan we de Sarah Duke Gardens bezoeken. Deze botanische tuinen zijn prachtig aangelegd op de campus van Duke University.

We zien bloeiende azaleas en dogwoods, mooi aangelegde terrassen en in de vijver allerlei verschillend watergevogelte. Ook de zonnende schildpadden ontbreken hier niet en een eendenfamilie met piepkleine eendjes is schattig!

Na zo'n anderhalf uur hebben we de hele tuin doorgelopen en gaan de campus van deze bekende universiteit eens bekijken. Omdat mijn Katja het leuk vindt om kleding van de verschillende scholen te dragen, gaan we op zoek naar de "bookstore", waar al die kleding te koop is.

Dat valt nog niet mee. We vinden de "campus square" wel, waar een prachtige kerk op staat en vandaag een soort kermis bezig is. Het hele complex van de universiteit, dat zo groot is als een kleine stad is prachtig! Allemaal stenen gebouwen tussen de bossen. Maar veel borden zijn er niet. We vragen het bij een informatie standje en worden naar het "Bryan Center" gestuurd.

Omdat er weinig parkeergelegenheid is, zet Katja mij af en ik ga op zoek naar de boekenwinkel. Met behulp van een studente heb ik die gauw gevonden en ik kies een shirtje in de kleuren (marineblauw met wit) van Duke uit voor mijn toekomstige Virginia Tech studente.

Het loopt inmiddels al tegen lunchtijd en we gaan op zoek naar een broodjeszaak. Al gauw zien we een Subway en het broodje kipfilet met verschillende groentes gaat er goed in.

Katja en haar kinderen hebben vanmiddag pianoles, dus ik blijf met Merlin, mijn hondenvriendje, thuis. Ik ga buiten in de gezellige tuin zitten lezen. Het is een heerlijke temperatuur en zonnig. Alleen word ik zo af en toe naar binnen gejaagd door een snel overkomende regenbui. Ze wonen hier prachtig, heel veel bomen en het vogelgezang is niet van de lucht.

Om een uur of vijf komen Katja en de kinderen thuis en zie ik ook Cengiz voor het eerst. Hij moet nog even wat doen en als hij terugkomt maakt hij avondeten voor hem en de kinderen, zodat Katja en ik uit eten kunnen gaan.

We rijden naar een winkelcentrum, dat me erg doet denken aan Fairfax Corner bij ons in de buurt. Het is een beetje Europees aandoend, in dat de winkels en restaurants langs straatjes buiten liggen, in plaats van de "gewone" Amerikaanse (binnen) malls en er gezellig uitzien, in plaats van de Amerikaanse stripmalls met giga-winkels.

Katja en ik zijn allebei dol op Aziatisch en dan vooral Japans eten, dus we verkiezen dat boven een Italiaans restaurant. Dit restaurant heet Mura en is weer heel anders, dan dat van gisteren. Hier hebben ze ook kamers, waar groepen op de traditioneel Japanse manier aan een heel lage tafel zitten.

Wij verkiezen een tafeltje in het restaurant gedeelte en bestellen een drankje. Als voorafje kiest Katja de miso soep en ik de zeewier salade. En als hoofdgerecht wordt het alweer een heel bijzondere sushi rol. Ook dit restaurant is weer voortreffelijk.

Thuis drinken we buiten nog even een wijntje en dan is het alweer bedtijd!

In Raleigh

Eindelijk is het dan zover en ga ik mijn vriendin Katja in Raleigh, North Carolina, opzoeken! Ze woont er nota bene alweer bijna een jaar!

Mijn vlucht zal om half een vertrekken, dus Rick zet me om elf uur af bij Dulles Airport. Ik heb thuis al ingecheckt en mijn boarding pas uitgeprint, dus ik hoef alleen mijn tas nog even af te geven. Dat is heel gauw gebeurd, want druk is het bij de balies van United allerminst.

Tot mijn verbazing staat er wel een flinke rij voor de veiligheidscontrole, maar ook dat verloopt vlot. Al snel doe ik geroutineerd mijn schoenen en jas uit, leg mijn laptop en een zakje met vloeistoffen in een bak en schuif ze door de machine. De TSA agente wuift me al toe, dat ik door het poortje mag en sinds er geen toeters en bellen afgaan mag ik mijn spullen weer ophalen.

Er wordt bij Dulles hard gewerkt aan een ondergrondse trein tussen de terminals, maar vooralsnog moet er een stuk gelopen worden naar een "mobile lounge". Deze bus op hoge poten brengt ons vandaag naar Terminal C.

Mijn gate is C9 en ik zie, dat ze in een van de restaurantjes een Aziatische salade met gegrilde kip verkopen. Die vind ik wel lekker voor de lunch en ik eet hem gelijk ook maar op, aangezien ik een salade aan boord eten een heel gedoe vind.

Net als ik mijn laatste hap naar binnen werk is het al tijd om aan boord te gaan. Gisteren heb ik de optie geaccepteerd om voor $14 een upgrade naar Economy Plus te kopen en daar heb ik geen spijt van. Ik krijg stoel 5F en heb de rij voor mij alleen!

De vlucht gaat ontzettend snel voorbij (nou ja, hij duurt ook maar drie kwartier, natuurlijk). Ik luister, zoals altijd, waar het wordt aangeboden bij United, naar de cockpit en lees wat. Voor ik het weet wordt de landing ingezet en keurig op tijd staan we aan de gate bij RDU (Raleigh Durham International Airport).

Nadat ik mijn tas op heb gehaald loop ik naar buiten, waar Katja al staat te wachten. Het weer is niet bijzonder, het is bewolkt met zo af en toe een bui. We besluiten dus downtown Raleigh te gaan bekennen, zodat we ergens binnen kunnen schieten als het regent.

Katja parkeert de auto in een garage en we lopen naar het Capitool. Ik heb iets met staatscapitolen, dus als het enigszins kan wil ik ze bezoeken. Ze laten zo goed de geschiedenis van de staat zien!

Het begint net te plenzen, dus we zijn blij, dat we naar binnen kunnen. Ik moet mijn rijbewijs laten zien en dan mogen we het gebouw gaan verkennen. Er zijn drie verdiepingen en het valt me meteen op, hoeveel soberder dit capitool is, dan dat van Minnesota in St. Paul.

Er zijn versieringen langs de plafonds aangebracht, maar die zijn gewoon wit. En de deuren naar de Senaatskamer en de kamer van het Huis van Afgevaardigden zijn heel mooi hout met beeldhouwwerk. Het is een mooi gebouw met een rijke geschiedenis, wat nu nog alleen door de gouverneur en vice-gouverneur wordt gebruikt.

Na alles bekeken te hebben en, in mijn geval, de nodige foto's te hebben genomen, melden we ons weer af bij de wacht en gaan naar buiten. Nu gaan we op zoek naar Artspace, een gebouw met allemaal kunstenaarsateliers.

Het duurt even, voor we het gevonden hebben, maar dan blijkt het ook de moeite waard. Er zijn zeker vijfentwintig ateliers met de meest uiteenlopende kunst. Veel kunstenaars zijn zelf ook aanwezig en we maken zo af en toe een praatje. Erg leuk!

Inmiddels is het al na vieren en we gaan op weg om Katja's kinderen van school te halen. En dan arriveren we bij het prachtige huis van Katja en Cengiz! Het ligt heel mooi in een groene buurt en heeft een super achtertuin met gazebo, zwembad en hot tub.

Maar ook van binnen is het super. Het is mooi modern ingericht, helemaal mijn smaak. De keuken is groot en er is een eethoek en een zithoek. Het is enorm en open en licht, heel erg leuk! Mijn kamer is in de "basement" (maar niet onder de grond, er zijn twee ramen, die uitkijken op bloeiende azaleas, heel idyllisch) en ik heb er mijn eigen badkamer bij. Super de luxe!

Merlin, Katja's witte poedel, komt direct op me af en gaat keurig zitten! Dat doet hij volgens Katja nooit bij andere mensen. Hij herinnert zich duidelijk nog, dat ik altijd hondesnoepjes mee had, als Katja en ik in Reston gingen wandelen! Helaas voor Merlin heb ik die nu thuis gelaten. Het is werkelijk een schat van een beest!

Nadat de kinderen van eten zijn voorzien en de oppas is aangekomen gaan Katja en ik uit eten. De keuze valt op "An", een Aziatisch restaurant met Franse ondertonen. Het decor is prachtig, heel modern en smaakvol en de ambiance gezellig.

Wij nemen plaats aan de sushi bar en doen ons tegoed aan een Vietnamese groente rol en wat heel artistiek (en lekker!) voorbereide sushi. Daarbij drinken we een -tini. Die van mij is een saketini, met Japanse sake en vodka, die heel apart smaakt.

Na het eten drinken we nog even een wijntje aan de bar tot we zien, dat het restaurant leeg is. Thuis kletsen we nog even na en dan duik ik in mijn bed, dat er aller comfortabelst uitziet!

Natter dan nat

Het regent nog steeds bij het opstaan, jakkes! Ik weet het, ik weet het, we mogen niet klagen over die paar sombere dagen. En de natuur geniet er duidelijk wel van, want het lijkt voor onze ogen groener te worden!

Katja moet dus vanochtend weer achter het stuur (of althans, dat wil ze) in de regen. Misschien maar goed ook, meteen weer op het paard springen. Leah's vader schijnt razend geweest te zijn gisteren. Hoe terecht dat was, weet ik niet, ze zal zich zelf ook al het apelazerus geschrokken zijn en kan de tijd toch niet meer terugdraaien. Ik ben alleen maar heel dankbaar, dat we de meisjes nog springlevend hebben!

Mary Ellen belt of ik ondanks de regen toch wil gaan lopen. Dat was het plan al, want Cosmo moet ook uit, dus ik vind het natuurlijk gezellig om gezelschap te hebben in de nattigheid. Maar juist de grijsheid brengt de kleuren van de uitbundig bloeiende roze en witte dogwoods en paarse redbuds helemaal naar buiten. En alles ruikt zo heerlijk fris!

Toch zien we onszelf genoodzaakt de wandeling in te korten, want na zo'n drie kilometer zijn wij beiden, ondanks regenjas en paraplu, compleet doorweekt! En nu is ook goed te zien, hoe dun Cosmo is zonder zijn dikke vacht! Geen wonder, dat hij 30 lbs (Amerikaanse ponden) minder weegt, dan de even grote labrador in ons hondenklasje!

Over hondenklasje gesproken, we beginnen vandaag met de trainingen voor de "Canine Good Citizen" certificatie. Dat is nogal serieus, blijkt. De honden moeten aan het einde van deze zes weken zich zeer goed gedragen.

Er is vanochtend een nieuwe hond in de groep, een 11 maanden oude Duitse herder, Juno (leuke naam!). Cosmo is daar ernstig door gecharmeerd en Juno ziet hem ook wel zitten. Met bulldog Zoe vormen ze een leuk triootje, maar het is heel moeilijk om hun aandacht op de taken te houden!

Als het zo gaat als vandaag, dan zie ik echt niet, hoe Cosmo een "good citizen" zal worden! Hij trekt, blijft niet zitten en doet alleen, wat ik wil, voor snoepjes en die mogen nu juist weer niet tijdens dat examen. Ik word er nu al nerveus van (terwijl er natuurlijk niets gebeurt, als hij het niet haalt, behalve, dat mijn trots geknakt zal zijn).

Na de les vul ik voor het eerst mijn nieuwe Toyota met benzine (nog net onder de $3,50 per gallon, $3,49!). Wat een heerlijke auto is dit! De motor is ook zo stil, dat ik soms vergeet hem uit te zetten! En ik geniet van de satelietradio. Ik luister naar een redneck comedy show (het station heet Blue Collar Comedy), waarin een van de grapjes was, hoe rednecks, die geld hebben, hun eigendommen in de tuin uitstallen. Dat wordt zo goed uitgewerkt, dat ik slap lig over het stuur. Het is zo waar! En er wordt geen F woord of wat ook gebruikt. Kijk, dat vind ik nu leuke humor!

Christine wacht al op ons bij haar apartement. We gaan een stuk lopen in haar nieuwe omgeving. Het regent nog steeds flink en alweer worden Cosmo en ik kleddernat! We lopen iets meer dan een uur door de natuur achter hun apartement. Dit blijft iets, wat ik heerlijk vind aan onze county, overal zijn paden door de bossen, ondanks het stedelijke van het gebied.

Bij Whole Foods haal ik een makkelijk maaltje voor vanavond. Een knakworst en bockwurst bij de slager voor Rick, spinazie en feta kipworstjes voor Katja en mij en hot dogs voor Kai en Saskia (en Abby, die blijft eten).

Intussen doe ik mijn lunch met alle hapjes, die er liggen om te proeven: stukjes appel, bosbessen, druiven en aardbeien (voor de vitamientjes), stukjes knoflookworst (voor de proteine), stukje cornbread, brood met wat maple boter, stukje gefilte fish (het is Joodse Passover (NL?) tijd) , paar stukjes sushi met multi granen rijst, een bakje met edamame, gekookte sojabonen en tortilla chips met verschillende dips. Genoeg voor een hele maaltijd, toch?

Saskia is inmiddels thuis en tot mijn verbazing Katja ook. Die heeft erge buikpijn en is doodmoe. Ze valt op ons bed in slaap. Saskia krijgt Abby te spelen en ik ga naar de nagelsalon. Morgen vertrek ik naar Raleigh en dan wil ik open schoenen aan en mijn tenen zien er niet uit!

Het regent en regent en regent! Maar zowaar, als ik naar buiten loop, zie ik een paar zonnestralen, die net zo snel weer verdwijnen.

Thuis vind ik een email in mijn inbox van een van Saskia's leraren. Zij en een ander kind zijn uit alle 89 zesde klassers gekozen om hun Wassenbeelden museum kostuums te laten zien aan onder anderen de Vienna Chamber of Commerce tijdens een lunch bij Clyde's op 8 mei. Dat is nogal een eer en Saskia is er zeer opgewonden over.

Van mijn eenvoudige avondmaaltje wordt gesmuld en dan ga ik me klaarmaken voor mijn reisje morgen. Ik vertrek rond het middaguur met United Airlines naar Raleigh, North Carolina om een paar dagen met vriendin Katja door te brengen. Als alles goed gaat zal ik daar ook Petra ontmoeten. Ik neem mijn laptop wel mee, maar heb geen idee of ik online zal gaan, dus misschien over een paar dagen!

Beschermengeltjes, bedankt!!!

Zaterdag

De warme week zet zich voort en ik wil op tijd opstaan om er het meeste uit te krijgen. Het is natuurlijk wel pas april en zulke temperaturen duren dan nog niet lang.

Op het deck drink ik mijn koffie en eet mijn Poptart (met dank aan Karin, lezeres van dit blog, die ik verschillende Poptarts heb gestuurd en de rest dus over heb (geen probleem voor de kinderen overigens)). Ik ben namelijk eigenlijk dol op de Brown Sugar Cinnamon Poptarts, maar laat mezelf vrijwel nooit toe daarvan te genieten. Nu hebben we daar echter een stel van en dan smaakt het toch wel super lekker! Met kleine hapjes geniet ik van de lekkernij, bedankt, Karin! Maar het feit, dat ze "whole grain" zijn en 3 gram vezels hebben maakt alles goed, natuurlijk.

Na het eten ga ik er met Cosmo op uit, maar die heeft er al gauw genoeg van. Ik denk, dat het hem gewoon te warm is. Hij is zijn wintervacht nog niet kwijt en het is zomaar opeens zomers warm!

Een kwartier vind ik niet genoeg beweging, dus ik breng Cosmo thuis en stap dan op de fiets. Ik rijd (iets meer dan) tien mijl (16,1 kilometer) onder anderen over het W&OD pad. Het is er super druk en ik merk, dat ik, van de tientallen fietsers, die er rijden, de enige ben zonder helm! Ik voel me zo toch wel wat roekeloos, gek is dat, terwijl ik jarenlang dagelijks in druk verkeer zonder helm heb gereden. Het is wel heerlijk rijden en ondanks de drukte ben ik binnen het uur weer thuis.


Nog een aantal foto's van onze buurt

Rick en ik hebben zin in een gezellige lunch samen, ergens buiten. We besluiten naar Chevy's te gaan, waar ze een gezellig terras hebben. Hun garnalen fajita salade is super lekker! Er zitten avocado en zonnebloempitten doorheen, ik smul!

Thuis neemt Rick Kai mee om zijn verjaarscadeau (een gitaar!) uit te zoeken en ik installeer me met de stapel tijdschriften, die Petra me heeft toegezonden, buiten op het deck. Heerlijk lezen met het gezang van de cardinalen en het gekabbel van ons watervalletje in de achtergrond.


Cosmo geniet ook van "zijn" tuin



Voor we het weten is het half zes. Tijd om Saskia af te zetten bij Laura, waar ze eindelijk, voor het eerst in lange tijd, zal blijven logeren! Die twee hebben elkaar helemaal hervonden. Ze zijn al vriendinnetjes vanaf de eerste klas, maar, zoals in alle vriendschappen, er waren wat koelere tijden.

Kai, Rick en ik rijden verder naar Chili's. Ook hier weten we, dat er een terras is en daar nemen we ook lekker plaats. We krijgen een super leuke serveerder, die duidelijk plezier in zijn werk heeft.

Kai bestelt de habanero wings. Die peper staat bekend als de heetste en ik kan heel wat hebben. Maar na een van die "vleugeltjes" (waar geen bot in zit) brandt mijn tong zo, dat ik het genoeg vind. Kai, daarentegen, eet er een heel aantal van!

Mijn tilapia komt op een plankje van cedar hout en erg lekker met een Mexicaans sausje. Is dat trouwens een vis, die in Nederland bekend is? Ik vind het een heel lekkere milde witte vis.

Op de terugweg stoppen we bij Blockbuster. Daar zoeken Kai en Rick een film uit, die zij graag willen zien. Het wordt Alien versus Predator, dus niet iets, waar ik ook in geinteresseerd ben!

Dan lopen we nog even Norm's Beer and Wine binnen voor wat bier en wijn en we zijn klaar voor onze zaterdagavond. Ik installeer me nog even op het deck, maar dan begint het te spatten. De regen is helaas gearriveerd. Het is nog weinig, maar ik verhuis voor de zekerheid naar binnen.

De "mannen" genieten van hun ruwe film en Katja belt om te vertellen, dat het allemaal heel leuk is daar bij Virginia Tech. Opeens heb ik zo'n deja vu gevoel, maar eigenlijk is het een toekomstblik. Ik zie mezelf hier namelijk in de komende jaren nog veel vaker alleen boven zitten, terwijl Saskia ergens anders is en Kai en Rick zich in de basement vermaken. Prima, want dat betekent, dat iedereen in dit gezin happy is, mijzelf inclusief, en wat kan je je nog meer wensen?

Zondag

Het kon natuurlijk niet duren, dat warme weer, het is tenslotte pas april. Om half negen word ik gewekt door een lichtflits, meteen gevolgd door een donderklap! Het blijft urenlang onweren en de regen komt met bakken naar beneden.

Rick en ik maken ons wel wat zorgen, dat Katja en Leah door dit vreselijke weer moeten rijden. Ik bel Katja en ze zijn inderdaad al onderweg, maar waar zij zijn is het prachtig zonnig weer. Op de radar zie ik inderdaad, dat de band met slecht weer maar vrij nauw is en van zuid naar noord over ons gebied trekt. Hopelijk hebben de meisjes dus niet te veel last, want met die stortbuien zie je niets op de weg!

Rick en ik gaan naar Starbucks, waar het gezellig druk is. Kennelijk hadden meer mensen zin in een warme koffie met dit weer. Hoewel het buiten helemaal niet koud is, zo'n vijftien graden. Maar ja, vergeleken bij de dertig van gisteren is dat natuurlijk wel een groot verschil.

Na ons ontbijt halen we Saskia op van haar logeerpartij en ik doe een FitDeck en gewichten routine van een half uur. Aan Cosmo is te merken, dat hij nog niet uit is geweest. Rick en ik doen onze regenjassen aan en gaan de zondvloed in.

De straten staan helemaal blank en in het bos heb ik het beekje nog nooit zo vol gezien en zo snel zien stromen! De natuur lijkt wel meteen een heel stuk groener. Het warme weer van de afgelopen dagen met de regen van nu maakt, dat alles groeit en bloeit!

Eigenlijk is het best lekker om zo door de plassen te stappen en we maken er een lekker lange wandeling van. Ook Cosmo lijkt het niet erg te vinden, dat zijn gisteren nog door Kai gekamde vacht helemaal vies en nat wordt.

We besluiten van vandaag een lekker dagje thuis rondlummelen te maken. Het blijft onweren en erg hard regenen. Als ik Katja nog eens bel zitten ze er inmiddels wel middenin, dus ik maan ze hun tijd te nemen.

Zelf ga ik nog even met mijn nieuwe auto spelen en alles instellen, zoals ik het wil hebben. Met behulp van het foldertje met alle stations van Sirius Radio programmeer ik mijn favorieten in. Nu heb ik 18 sateliet radiostations, 12 FM radio stations en 6 AM stations op de knoppen staan. Als ik daar nog niets van mijn gading tussen kan vinden...

Peapod komt met onze boodschappen. Op een dag als deze is dat helemaal ideaal. Ik neem er gelijk een Italian Wedding soep tussenuit voor mijn lunch.

Het blijft maar onweren, de bliksemflitsen en donderknallen vliegen ons om de oren. Dit is zeker het langste onweer, dat ik me kan herinneren, het lijkt constant aangewakkerd te worden. Spectaculair is het wel, maar ik zal blij zijn, als de meisjes weer veilig terug zijn.


Als het regent, plenst het ook!



Intussen begin ik langzaam uit te zoeken, waar we eind juni begin juli een weekje tot tien dagen heen willen. We willen eigenlijk wel graag een of meerdere staten, waar we nog nooit geweest zijn, aandoen. De gedachten gaan nu naar North en South Dakota, dus ik lees reisverhalen van mensen, die in dat gebied geweest zijn. Dat helpt altijd om een gevoel te krijgen, wat interessant is in dat gedeelte van de VS.

Na wat onderzoek zie ik, dat Katja, Saskia, Rick en ik genoeg mijlen bij United hebben om ons allen een gratis ticket te geven (alleen Kai heeft 4000 mijlen te weinig, maar Rick en ik hebben beiden meer dan 50.000 mijlen). Met United Mileage Plus boek ik dus vijf tickets naar Rapid City, SD, voor $25 (belasting en administratie kosten) ieder! Nu nog een leuk rondje met bezienswaardigheden uitstippelen voor die acht volle dagen, dat we er zullen zijn van 1 juli tot 9 juli!

Om half vier komt Katja eindelijk thuis met het verhaal, dat ze midden op de interstate 66 in een slip kwamen en twee keer een rondje draaiden. Wat hebben die twee een beschermengeltje boven hun hoofd hangen! Dat ze nog leven! Oef, wat eng!

Katja zat met haar voeten op het dashboard en zette zich schrap en brak daarmee de voorruit. Ook dat heeft ze nu hopelijk afgeleerd, want als de luchtzak eruit was gekomen, had ze een gebroken been gehad. Ik moet er niet aan denken, wat er had kunnen gebeuren! Het is ook zulk ontzettend slecht weer, zij zijn gaan aquaplanen. Wij zijn driedubbel blij, dat ze weer veilig thuis zijn!

Online bekijkt Katja de regels hoe te reageren in deze situatie. Hopelijk hebben de meisjes een grote les geleerd! Brrr, ik mag mijn gedachten echt niet laten gaan naar hoe anders vanavond voor ons nu zou kunnen zijn geweest!

Wij voelen ons helemaal bevoorrecht met een levende Katja vanavond, die erg onder de indruk is van het hele geval. Ze moet het duidelijk kwijt, want ze raakt er niet over uitgepraat. Ze heeft wel leuke Virginia Tech spulletjes mee als cadeautjes, waaronder een VT halsband voor Cosmo. Vanaf nu is ons hele gezin "Hokies".

Om zijn dames de opwindende dag wat te laten vergeten (ik had ook erg veel last van mijn nek vandaag) stelt Rick voor sushi te gaan halen. Dat valt natuurlijk meteen in goede aarde en we genieten van een lekker Japans maaltje. Aan het einde zingt Katja: "It's good to be alive!" en ik kan het daar niet meer dan roerend eens mee zijn! Dit was weer genoeg opwinding voor een weekend!

Schoolhouse Rock

Al voor dag en dauw, althans zo voelt het, staan we op. Vandaag vertrekken Katja en Leah voor het eerst samen naar Virginia Tech zonder begeleiding van ouders. Daar hebben ze om een uur een afspraak met een professor en ze zullen vannacht en morgen bij Leah's broer Jimmy logeren.

Wij ouders vinden het best moeilijk om de meiden zo met zijn tweeen die lange afstand te laten rijden, maar we zullen ze toch los moeten laten. Dus krijgen ze de veiligere auto (zowel Leah's Jeep als Katja's Kevertje hebben wat mankementen, waardoor we een lange reis ermee niet veilig vinden) van Janet en wordt ze van alles ingeprent. Opgewonden vertrekken de meisjes om kwart over zeven en om half twaalf krijg ik een telefoontje van Katja, dat ze veilig zijn aangekomen.

Saskia wordt met heel erge keelpijn en wat verhoging wakker, dus ik houd haar thuis in de hoop, dat ze vanavond wel kan meedoen. Tenslotte hebben ze vele maanden geoefend voor dit toneelstuk en het zou dan wel heel erg jammer zijn, als wij haar niet zouden zien spelen!

Marceleus voelt zich vandaag kennelijk wel goed genoeg, want hij heeft een rigoureuze training voor Mary Ellen en mij bedacht. Alleen oefeningen, waarbij mijn nek belast wordt, doen we nog niet, want ik heb er nog steeds flink last van.

Na Cosmo's ochtendwandeling ga ik even Vienna in. Saskia heeft om keeltabletten, Vitamin water en andere liflafjes gevraagd, die ik bij Giant haal. Bij Whole Foods heb ik laatst geraniums gezien, maar nu blijken ze alleen nog maar viooltjes te hebben.

Dus ik rijd door naar Cox Farm. Daar is het een kleurenpracht van jewelste met allerlei bloemen, die volgens de medewerkster vers uit de kas kwamen vanochtend. Ik koop twee grote bakken rode geraniums voor voor op de stoep en twaalf kleintjes om de bloembakken op het dek mee te vullen. Het geeft meteen een heel zomerse aanblik, lekker vrolijk!

Het is inmiddels bijna dertig graden buiten en zon schijnt uitbundig. Ik besluit mijn fototoestel te pakken en naar Meadowlark Gardens te rijden. Daar betaal ik de entree en zie, dat het een stuk drukker is, dan toen ik hier in de winter kwam!

"Druk" is natuurlijk relatief, daar moet je je geen Nederlands over de hoofden lopen bij voorstellen. Er zijn wat mensen, vooral moeders met kleine kinderen, en in de winter was er vrijwel niemand.

Maar de rust van de natuur in dit prachtig aangelegde park is zeker aanwezig. Overal staan de namen van de gewassen, die er groeien en er zijn twee enorme vijvers, verder is het puur Virginiaanse natuur (een gedeelte zelfs met enkel planten, die hier oorspronkelijk groeien). Ik hoop weer bluebirds te zien, zoals meestal hier, en vind er ook een met zijn felblauwe jasje. Helaas zit die te hoog om te fotograferen.


Meadowlark Gardens

In de vijvers plonzen de Canadese ganzen en langs de kant liggen een aantal vrouwtjes te broeden. Ook liggen er zeker tien roodwang schildpadjes heerlijk te zonnen. Ik kan tot vrij dichtbij lopen voor ze gauw weer het water induiken. Boven het water vliegen seksende felblauwe waterjuffers, die veel te snel zijn om op de gevoelige plaat vast te leggen!

Dat dat water beslist geen zwemwater is, zie ik even later. Er komt namelijk een enorme snapping turtle naar boven om adem te halen. Die wil je echt niet al zwemmend tegenkomen!


Zonnende schildpadjes en een enge snapping turtle

Hoewel ik nog veel langer zou willen genieten is het toch wel erg warm en er is vrijwel geen schaduw in het park. Bovendien heb ik geen water mee en een enorme dorst. Ik loop dus terug naar het ingangsgebouwtje en besluit maar meteen een jaarpas voor twee personen aan te schaffen (de entree bedraagt $5 per keer en de jaarpas is $25), want dit park ligt lekker dichtbij en is een heerlijke oase aan natuur. Er zijn ook nog een paar natuurpaden, die ik nog niet heb gelopen. Met zo'n jaarpas is er geen drempel om zo vaak te gaan, als ik maar wil.

Saskia heeft inmiddels een douche genomen en voelt zich gelukkig beter. We zetten haar bij school af voor de laatste uitvoering van Schoolhouse Rock Jr. Rick, Kai en ik eten gauw een Thaise maaltijd en dan gaat Rick naar de school om plaatsen voor ons vast te houden. Dat is maar goed ook, want het is wie het eerst komt, die het eerst maalt en het is een druk bezochte voorstelling.

Kai en ik wachten op Christine en Mallory, die zich door het spitsuur een weg hierheen banen. Samen lopen we naar de school, waar Rick op de vierde rij vijf stoelen heeft gescoord.

Al gauw begint de voorstelling en hij is werkelijk heel erg leuk! Het is een aanschakeling van liedjes over dingen, die je op school leert. Schoolhouse Rock wordt al vele jaren (Rick herinnert het zich zelfs nog uit zijn tijd) gebruikt om met tekenfilmpjes en liedjes schoolkinderen bepaalde concepten bij te brengen.

Zo gaat een liedje over een wetsvoorstel, dat wet wordt en een paar anderen over grammatikale termen. Laura, Saskia's beste vriendinnetje, is een van de hoofdrolspeelsters en doet het erg goed. Ook Saskia zelf, die in een oranje-roze t-shirt, wat haar super staat, achterin staat, valt op in de groep. Ze heeft echt, wat ze noemen, "stage presence". Saskia kan goed zingen en acteren (en zelfs dansen, zien we!) en ik hoop, dat ze door deze produktie geen aversie tegen het meedoen aan een theaterproductie op de middle of high school heeft gekregen!

Bij een liedje, The Great American Melting Pot, geeft Saskia een kartonnen meisje in Hollandse klederdracht om in de pot te doen. Erg leuk!


Na een uurtje is de show voorbij en worden de cadeautjes uitgedeeld en de nieuwe directeur van de school voorgesteld. Ik kan niet zeggen, dat ik de oude directeur zal missen. Voor ons is het sowieso niet belangrijk, want dit is ons laatste jaar op deze school.

Saskia en Rick blijven bij het aansluitende feestje en ik loop met de anderen weer terug naar huis. Christine en ik drinken nog gezellig een glaasje wijn op het deck en zien zowaar de eerste vuurvliegjes van het seizoen vliegen! Nog een teken van een in aantocht zijnde zomer (al zullen deze zomerse temperaturen helaas nog niet voortduren, maar het is ook pas april).

Tree City USA

Alweer een super dag kwa weer daagt! Het prille lentegroen, de paarse en roze bloesems en de witte dogwoods in de achtertuin, die langzaam van lichtgroen naar wit aan het veranderen zijn, het is en blijft een genot om te zien bij het openen van de lamellen.

Saskia klaagt over keelpijn bij het opstaan. Dat kunnen we niet hebben, want ze heeft vanavond haar eerste optreden van Schoolhouse Rock, de musical, waar ze vele maanden hard voor gerepeteerd hebben! Ook Laura, die een hoofdrol heeft, zegt last van haar keel te hebben. Niet goed!

Toch lopen de meisjes samen naar school en ik maak me klaar voor de personal training. Maar om kwart over negen gaat de telefoon en een sniffelende Marceleus deelt me mee, dat hij het vandaag niet gaat trekken. Hij heeft zware allergieen en de pollen vliegen op het moment rijkelijk rond.

Geen personal training dus, dat wordt naar morgen verzet (hoe het dan beter zal zijn ontgaat me, want er is geen regen in het vooruitzicht, maar goed). In plaats daarvan gaan Mary Ellen en ik op ons geijkte rondje van vijf kilometer. We lopen wat, we rennen wat. Cosmo gaat mee en doet het goed. Het is genieten met alles in bloei. Vooral de roze bloesembomen zijn "zwanger" met bloemen!

Na een uurtje zijn we terug en ik wil eigenlijk nog wel meer buiten bezig zijn. Cosmo heeft echter geen zin om verder te wandelen en zet zich schrap. Ik laat hem dus thuis en spring voor het eerst in lange tijd weer eens op de fiets voor een ritje.

Wat een lekker gevoel is die wind door mijn haar! Ik heb maar beperkt de tijd, dus rijd een stuk het W&OD pad op, waar het druk is met andere fietsers en wandelaars. Bij elkaar fiets ik iets meer dan tien kilometer, genietend van de kleuren en de geuren, want al die bloesems ruiken ook lekker!


Gewoon een paar plaatjes uit "downtown" Vienna

Al jaren is Vienna een "Tree City" en dat is geen onterechte bestempeling! Nu de bladeren weer aan de bomen komen valt op, hoe groen het hier is. De huizen staan letterlijk in het bos, sommigen zie je in de zomer nauwelijks vanwege de bomen (dat van ons vanachteren, bijvoorbeeld). Geen wonder echter, dat er op het moment heel wat niezende mensen rondlopen. Zelfs ik, zonder allergie, liep vandaag flink te niezen.

Gauw maak ik me klaar om naar de Tysons Galleria te rijden. Iets te laat kom ik aan bij de Lebanese Taverna, waar we Kirstens vijftigste verjaardag gaan vieren. Vijf Deense dames en ik zitten aan tafel. Ik voel me in het begin wel een beetje een buitenbeentje, maar iedereen doet zijn best Engels te spreken, zodat ik het ook kan volgen. Ik voel me wel vereerd als enige niet-Deense te zijn uitgenodigd!


Al betrekken de dames mij veel in het gesprek en heb ik een paar van hun al eerder ontmoet, ik vermaak me toch voornamelijk met het luisteren naar hun dingen. Het gaat over de Deense school en de Deense "Seaman's Church", waarvan de dominee eens per maand uit New York hierheen komt om te preken. Ik wist niet eens, dat er een specifieke Deense religie was!

Het is heel interessant, vind ik, om te zien, hoe anders deze cultuur weer is, dan de Nederlandse (al hebben ze ook grote klachten over de gezondheidszorg en de wachtlijsten, herkenbaar van de verhalen van sommige van mijn Nederlandse kennissen). Denemarken, waar ik twee keer geweest ben, is ook echt heel anders, dan Nederland, al zijn het praktisch buurlanden.

Er is een vriendin van Kirsten, Mayenne, waar ik iedere keer weer erg leuk mee "klik". En zij was ook degene, die dit restaurant uitkoos en besprak. Want zij is hier vaker geweest (en ik ook, natuurlijk).

We bestellen allemaal een lunch "sampler" en krijgen een uniek bord met negen "bakjes" met kleine hapjes Libanees eten. Super lekker! Maar ik zie Kirsten het nauwelijks aanraken. Volgens mij vindt zij het maar zeer matig. Wel jammer, omdat het haar verjaarslunch is. Toch wordt het een heel geanimeerde maaltijd en we blijven bijna twee uur kletsen!

Pas na tweeen neem ik afscheid en ik voel me dan al niet meer de rare Nederlandse tussen alle Denen. Het was eigenlijk veel leuker en gezelliger, dan ik van tevoren had gedacht!

Buiten bel ik Christine op, want ik had beloofd te helpen dozen naar boven te dragen bij hun nieuwe (tijdelijke) apartement. Maar (stiekem denk ik gelukkig) alle dozen zijn al boven en zij zijn aan het uitpakken. Ze nodigt me dus uit het apartement te komen bekijken.

Door verschrikkelijk druk verkeer (ik zou bijna denken, dat het al vrijdag was!) rijd ik naar Fairfax. Mijn GPS leidt me bekwaam naar hun adres. Het is een mooi, vrij nieuw apartementencomplex, vlakbij allerlei winkelcentra.


Op deze foto kun je zien, hoe ver de stoplichten soms weg hangen!

Hun apartement is op de derde verdieping en ze kijken uit op een mooi bos. Ze hebben twee slaapkamers, een volle keuken, een eethoek, zitkamer en klein balkon. Genoeg ruimte voor drie personen voor tweeeneenhalve maand en het is een gezellige plek.


Het tijdelijke verblijf van Chuck en Christine aan de voorkant

Christine en ik kletsen lekker op het balkon, want het is maar liefst 26 graden. Wel zwermen er nu al bijen en wespen om ons heen en wij zijn beiden allergisch voor hun steken, dus helemaal relaxed is het niet.

Na een uurtje neem ik afscheid en geniet weer van de hits van de jaren 80, die door mijn Sateliet radio mijn minivan binnen komen. Vanochtend hoorde ik zelfs een hit, die ik al jaren niet gehoord heb en heel goed vond.

Maar nu breek ik mijn hoofd erover, wie dat zong en wat de naam ervan was. Misschien weet iemand hier het. Het is een voornamelijk instrumentaal lied met een sexy (stem althans) mannelijke zanger, die o.a. zingt "tell me how should I feel". Verder niet veel tekst en het lied duurt lang. Het stamt waarschijnlijk uit 1981 of '82. Wie het weet ben ik eeuwig dankbaar!

Thuis zit ik lekker buiten en geniet van het vogelgezang. Net voor zessen breng ik Saskia, die erge keelpijn heeft, het arme kind, naar school. Daar heeft ze de eerste uitvoering van hun musical. Morgen gaan wij hem ook kijken, ik ben benieuwd (en hoop, dat Saskia en Laura niet te ziek zullen zijn, die laatste had 39 graden koorts vanavond).


Om geen genoeg van te krijgen, die kleuren!

We eten buiten en er komt een luid gillende vleermuis overvliegen. Dat vind ik ook wel fascinerende beestjes. En de katten ook, want die zijn helemaal alert! Dit warme weer vind ik zo lekker, het is aan een stuk door genieten! Net vakantie, maar dan anders.

Van hot naar her

Vandaag hielden we een minuut stilte voor de slachtoffers van de schietpartij bij Virginia Tech precies een jaar geleden. Vooral nu onze oudste daar volgend jaar heen zal gaan komt dit allemaal erg dichtbij. Er is nog zoveel pijn en ik moet toegeven, dat het de hele dag in mijn gedachten is.



De winnaar van de online stemmen voor beste tulpenfoto, ik ga die dus morgen inzenden, bedankt voor de stemmen!

Het wordt een barst in de plaat, maar alweer worden we met staalblauwe lucht en zon wakker, waartegen het prille lentegroen aan de bomen zo mooi afsteekt.

Het is nog wel heel fris. Er was vannacht ook een "freeze warning", wat betekent, dat de temperaturen flink onder het vriespunt konden dalen. Ik denk (gelukkig!) niet, dat het zo koud werd, want ik zie geen rijp. En alle bloesems zien er nog zo stralend uit als gisteren.

Vandaag staat er een yoga routine op mijn programma. Ik heb nog steeds flinke last van mijn nek en word midden in de nacht met hoofdpijn daardoor wakker. Ik hoop dus, dat het rekken en strekken van die routine zal helpen. Die pijnen zijn lang minder geweest en het ongeluk heeft ze duidelijk verergerd. En daar baal ik van, want ik kan een lichte hoofdpijn goed negeren, maar nu is het toch wel heel aanwezig!

Na mijn routine neem ik Cosmo mee uit. Er zijn mensen bezig bomen neer te halen tegenover onze buurt. Een ervan valt met een klap om net als wij de cul de sac uitlopen. En dan wil Cosmo niet verder! Ik loop wel gewoon door, maar duidelijk heeft hij het zich schrap zetten uitgevonden om zijn wensen over te brengen!

Katja maakt zich intussen klaar om naar de dokter te gaan. Een half uur voor het vertrek smeer ik Emla op haar arm. Mijn broer heeft gelukkig net een nieuwe tube meegenomen uit Canada. Daar kun je Emla gewoon in de drugstores kopen, hier moet je er een recept voor hebben. Vandaag moet Katja haar tweede Gardasil injectie halen en zij heeft een grote prik fobie.

Bij het medisch gebouw aangekomen blijkt er helemaal geen parkeergelegenheid te zijn! Mensen hebben zelfs dubbel geparkeerd, maar dat durf ik niet aan. We rijden dus rond en ik zie de tijd voortschrijden. Ik sta al op het punt te bellen, dat we laat zullen zijn, maar gelukkig gaat er net, precies bij de voordeur, iemand weg!

Dit chronische parkeer tekort hier is werkelijk te gek voor woorden! De patienten worden de dupe, terwijl er een hele garage is, waar alleen met een speciale vergunning geparkeerd mag worden (door de dokters, naar alle waarschijnlijkheid) en die staat half leeg.

Maar goed, de prik gaat verder gesmeerd. De Emla heeft gewerkt, Katja is een stuk rustiger, dan vorige keer. Ook voelt ze zich niet duizelig, dus we kunnen zo weer weg. Misschien is het toch iets, wat ontgroeid moet worden, die angst, en Katja is dan goed op weg.

Op de terugweg stop ik even bij het postkantoor. Ik moet de titel van onze Windstar naar USAA sturen. Dat gaat per Expressmail, overnacht, zodat ik zeker ben, dat hij aankomt.

Dan rijden we door naar Giant. Katja wil dingen voor haar ontbijt en lunch kopen en ik wil wel wat lekkers voor het avondeten.

Dat wordt vanavond (weer, want iedereen vindt het lekker) kipfilet van de grill, dit keer gemarineerd in een marinade van pinda en knoflooksaus (kant en klaar van Giant). Daarbij hebben we dan aardappelpuree en zoete aardappelpuree en baby worteltjes. Via de Self Checkout staan we ook zo weer buiten, wat een uitvinding!

Als we thuiskomen is Kai er ook al. De high school heeft vandaag een halve dag vanwege een cursus voor de leerkrachten. Een perfecte gelegenheid dus om samen met mijn twee tieners te gaan lunchen!

De keuze valt op Cheesecake Factory, waar we wonder boven wonder zo een tafeltje krijgen. Het wordt heel gezellig, zelfs de anders zo stille Kai komt los en we kletsen over van alles en nog wat. Mijn Luau salade smaakt heerlijk, Kai smult van zijn Buffalo kip en Katja heeft de vis taco's. Zoals altijd is het eten en de service hier prima, een keten om aan iedereen aan te raden!

De Cheesecake Factory ligt in de Tysons Galleria mall en na het eten rijden we naar de aan de overkant van de hoofdweg gelegen Tysons Corner mall. We gaan naar Lenscrafters. Ten eerste om Kai's nieuwe bril op te halen en ten tweede, omdat Katja geen fluit door haar nieuwe bril (gisteren opgehaald) kan zien!

Wat blijkt nu? Het meisje, dat ons een paar dagen geleden hielp, kende Katja en ging meteen de computer in naar "Katja E.". Dat was dus een bril van 1999! Katarina E., echter, heeft haar tegenwoordige bril sterkte en we krijgen een grote verontschuldiging. Over een uur zal haar goede bril klaar zijn (inmiddels maken ze, zonder er iets over te zeggen, ook Katja's oude bril, die verbogen was en een stukke lens had!). Al met al zeker goede service, dus, ik kan Lenscrafters aanraden.

Precies op tijd voor Laura om mij een massage te geven, zijn we thuis. Ik heb die massage hard nodig, want geen aspirine of andere pijnstiller helpt tegen deze nek pijnen! Laura doet goed haar best, dus ik hoop me morgen beter te voelen.

Na mijn massage werkt ze nog even aan Saskia's nek en rug. Ze voelt daar ook veel gespannen spieren en Saskia voelt zich naderhand beter. Ik vind het wel heel naar, dat mijn twaalfjarige al zoveel spanning voelt in haar spieren! Gelukkig kan dat er door een professioneel iemand uitgemasseerd worden!

Als Laura vertrokken is, stap ik in de huurauto. De nieuwe van is klaar en ik ga hem ophalen. Als ik bij Tysons Toyota aankom bedenk ik me, wat een gigantisch bedrijf dit is! Mensen uit Nederland hebben hun verbazing geschreven bij het onmiddellijk ontvangen van onze nieuwe van. Zo'n garage als Koons zou in Nederland niet eens passen! Zo ver je kijkt zie je er auto's staan en dan hebben ze ook nog een verder weg gelegen parkeerplaats. Het is allemaal moeilijk te beschrijven, maar ik voel me een mugje in dit bedrijf!

Alweer zijn er geen parkeerplaatsen recht voor de deur (wanneer is dat wel het geval?). Dus ik parkeer aan de overkant en overhandig de sleutel aan de huurauto persoon. Ik probeer uit te leggen, waar ik heb geparkeerd, maar daar is hij niet in geinteresseerd. Ok dan, hij mag vanavond dat immense parkeerterrein afzoeken, wat mij betreft!

Al hebben we de Toyota Sienna op zaterdag al mee naar huis gekregen, we hebben er nog geen cent voor betaald. Onze "credit history" is zo goed, dat dat kon. Maar ik voel me daar toch niet lekker bij en ben dus blij, dat ik vandaag de cheque kan overhandigen. Pas nu voelt de van echt van mij!

Er zit nu sateliet radio in en we hebben een trekhaak gekregen, voornamelijk om ons fietsenrek op te installeren. Als ik wegrijd hoor ik opeens het weerbericht voor het hele land en vraag me af, waar dat vandaan komt. Dan realiseer ik me, dat dit via de sateliet binnenkomt, cool!

Moe kom ik thuis aan en Christine belt op. Ze zitten in de Residence Inn en moeten nu enkel nog de laatste levensbehoeftes uit hun huis naar hun tijdelijk apartement verhuizen. Ze hebben een hele 18-wieler verhuiswagen opgevuld (helaas had ik geen fototoestel bij me, maar ik kan me zo voorstellen, dat die een beetje groter was, dan de Nederlandse verhuiswagen) met al het andere spul. Morgen zal ik misschien gaan helpen met die laatste spullen overhevelen.

Met de post krijgen we nu al de kentekenplaten van DE SMURF terug! Ik heb gisteren pas met die man gesproken! Ook mijn Speedpass en onze huissleutel, die ik nog aan mijn sleutelring had zitten, zijn aanwezig in het pakje. Echt fantastische service is het! Ik lees veel blogs van Nederlanders hier in de VS met nogal wat klachten over de snelheid van de service hier in de VS. Laat het duidelijk zijn, dat ik er absoluut niets over aan te merken heb in dit geval. De meeste Nederlanders zijn verbaasd, dat ik al in mijn nieuwe van rondrijd.


Dit "nummerbord" gaat nu aan de muur in de garage. Bye bye DE SMURF!

Een grote gebeurtenis in Washington, waar ik door alle persoonlijke besognes nog niet over heb geschreven, is het bezoek van de Paus aan onze hoofdstad. Ik verbaas me over het circus, duizenden mensen zijn ervoor op de been! Er komen hier heel wat staatshoofden langs, maar niemand krijgt deze aandacht! Mensen komen van heinde en ver om de Paus te horen spreken. Er wordt school verzuimd en vrijgenomen van het werk. Mensen zijn helemaal onder de indruk, als ze hem in het "Popemobile" voorbij zien komen. Voor mij onvoorstelbaar, het is toch gewoon een man? (geen disrespect bedoeld, begrijp me goed)

Rick grilt de kip en de rest van het maal gaat er ook prima in! Nu kijken we naar American Idol en het is tussen Kristy en Brooke. En het wordt (kijk niet verder als je American Idol volgt).......................................................................................................................................................................................Kristy (sorry, sommige Nederlanders volgen deze serie online). Wij vinden het een terechte keuze.

15 april: Tax Day!

In de winter zie ik bij het wakker worden kale bomen door de lamellen en ik kan niet eens beschrijven, hoe prachtig het is nu het prille lentegroen met een felblauwe lucht erachter als eerste beeld van de dag te zien! Het (luide!) gezang van de cardinalen geeft daar nog een extra vrolijkheid aan. Het opstaan is dan ook opeens een stuk makkelijker!

De kalender staat vandaag op 15 april en dat is hier in de VS "Tax Day". Accountants hebben een paar maanden lang heel wat overtijd gemaakt en die slaken vandaag allemaal een grote zucht van verlichting! Ok, er is nog een deadline, 15 mei hier in Virginia voor de staatsbelastingen, maar de grote is toch wel de Federale belastingen deadline vandaag. Een kennis, die part time accountant is, werkt deze dagen meer dan zestig uur per week!

Maar terwijl de accountants vandaag opgelucht ademhalen is het voor diegenen onder ons, die belastingen verschuldigd zijn, een mindere dag. Door allerlei financieel gedoe, dat mij veel te ingewikkeld is, moeten wij ieder jaar weer een cheque uitschrijven naar Uncle Sam en de Commonwealth van Virginia. Rick brengt het vanochtend, tezamen met de foto's en Poptarts, die ik gisteren klaar heb gemaakt, allemaal naar het postkantoor.

Zelf ga ik van het mooie weer genieten door met Cosmo te gaan wandelen. Het is fris, maar je kunt al voelen, dat het warmer zal worden, dan gisteren. Dit is de eerste wandeling, die ik met Cosmo probeer zonder zijn gentle leader (de band om zijn neus). Ik neem die wel mee en laat hem zien aan Cosmo, zodat hij weet, dat die zo weer om kan gaan.

Cosmo gedraagt zich prima en met snoepjes is hij ook af te leiden, als we langs de huizen met andere honden lopen. Pas als Oreo, de rat terrier van Niall en Serena, langs komt, gaat het even mis. Oreo is zo agressief! Cosmo zit lief en Oreo ruikt zogenaamd onschuldig aan hem en grauwt dan opeens en probeert te bijten! Cosmo schrikt zich lam en wil niet meer in de buurt van dat r**beest! Niall en Serena denken, dat een kleine hond geen training nodig heeft, maar iedereen in de buurt is bang van het beest, inclusief de andere honden!

Gauw loop ik naar Mary Ellens huis. Zij is gelukkig weer beter, maar twee van haar kinderen zijn ook ziek thuis. Het halve uur vliegt voorbij en thuis was ik gauw mijn handen goed. Ik ben geen germ-o-phobic, maar ik heb ook geen zin in het virus, dat dat gezin al weken in zijn greep heeft!

Net voor ik richting Annemarie wil vertrekken gaat de telefoon. Het is de USAA man, Ken, die onze van moet beoordelen. Hij is super aardig en vraagt, zoals alle verzekeringsmensen, waar ik mee heb gepraat, of ik er goed vanaf ben gekomen. Hij wil zeker zijn, dat hij alle dingen, die in onze Smurf aanwezig waren, goed heeft.

Hij noemt een lijstje op en ik zeg "ja", tot hij zegt, en er staan 105000 mijlen op de afstandsmeter... Wat? Zoveel mijlen hebben we niet gereden! En dan valt het kwartje. Ik had het dashboard vaak op graden Celsius en kilometers staan. Ik vraag hem dus, of dat geen kilometers zijn. En inderdaad, dat blijkt het geval en dat zal zeker schelen in hoeveel we ervoor terug zullen krijgen!

Ken is er vrijwel zeker van, dat DE SMURF total loss is en dat vervult me toch met een weemoedig gevoel, eerlijk gezegd. Ik was gewoon nog niet klaar om afscheid van die van te nemen en nu zal ik hem nooit meer zien. Raar, hoor, hoe je je aan zo'n stuk blik kan hechten! Maar Ken belooft er alles aan te doen en zal me over een paar uur terug bellen.

In mijn nieuwe groene bijna Draakje voer ik het adres van Annemarie in Sterling in en rijd zonder problemen daarheen. Haar heb ik al bijna anderhalf jaar niet gezien, hoewel we wel regelmatig helemaal bijkletsen aan de telefoon. Het is super haar weer in persoon te zien en onder het genot van een Senseo kletsen we bij.

Net voor we vertrekken voor de lunch gaat mijn mobieltje. Het is Ken van USAA weer. Met een grafstem deelt hij me mee, dat mijn van "is no more". Inmiddels heb ik me daar natuurlijk al helemaal op voorbereid. En wat we ervoor terugkrijgen overschrijdt mijn verwachtingen helemaal! Dit hadden we nooit gekregen, als we hem zelf hadden geprobeerd te verkopen, in de staat, waar de van in verkeerde. Er was namelijk al redelijk wat schade aan de buitenkant (vooral de rechterkant, waar de SUV op inreed) en sommige dingen werkten niet meer. Nog een geluk bij een ongeluk is dit dus!

Als lunchrestaurant kiezen we Sweetwater Tavern. Het fijne van de nieuwe van is, dat ik enkel de naam van een bedrijf in hoef te typen en het leidt ons er naartoe (hoewel Annemarie mij dit keer meer leidt, maar goed).

Bij aankomst zien we allemaal mensen met "beepers" en er is een wachttijd van een kwartier. De bar is echter praktisch leeg en daar kun je gewoon plaatsnemen en ook eten bestellen. We nemen die optie, want we zijn toch maar met ons tweeen. Het eten in deze restaurants is altijd goed, vandaar hun populariteit. Ook nu weer smul ik van de kipsalade met verschillende groentes, gedroogde cranberries en geitenkaas! Annemarie trakteert, super lief!

Naderhand kletsen we nog na bij haar thuis en dan is het alweer tijd voor haar om Wijnand op te halen van zijn werk (hij werkt voor United). En ik rijd naar Tysons Toyota. De nieuwe van zal satelietradio en een trekhaak geinstalleerd krijgen morgen. Intussen krijg ik een goudkleurige Toyota Camry mee. De service bij deze garage is werkelijk super! Iedereen is aardig en voorkomend, zonder overdreven over te komen.

Als ik thuiskom zit Katja keurig gekleed sollicitatie papieren in te vullen. Ze vertrekt naar de mall om te solliciteren bij diverse restaurants en winkels. Een uurtje later belt ze me wat down op, ze denkt niet, dat de restaurants haar aan zullen nemen, want ze kan de lunchuren nooit werken vanwege school.

Maar nog een uur later krijg ik weer een telefoontje en vertelt ze, dat ze is aangenomen! Waar dan? Bij New York & Co en nog wel voor $9,50 per uur, een riant salaris voor een verkoopsters baan hier. Ze kan morgen meteen beginnen!

Mijn doktersbezoek van de dag na het ongeluk is onze gezondheidsverzekering aangerekend. Maar gisteren kreeg ik een brief van de verzekering van de dame, die me aan heeft gereden, dat zij alle medische kosten van het ongeluk zullen dragen. Ik bel dus onze verzekering over hoe en wat en het blijkt, dat zij inderdaad een rapport willen hebben en de claim naar de andere verzekering gaan sturen. Behalve dat ga ik hen ook de extra massages aanrekenen. Die worden door mijn verzekering namelijk niet vergoed en mijn nek en schouders doen beduidend meer pijn, dan voorheen.

De rest van de middag besteed ik met mijn fototoestel. De achtertuin en die van de buren is op het moment zo mooi! En Cosmo geniet daar ook van, wat mooie portretten oplevert. En natuurlijk kan onze andere "man" Snickers, niet ontbreken!


Saskia komt vanavond niet thuis uit school, maar belt om half zeven, dat ze onderweg zijn naar "het" concert. Tot Saskia's grote opwinding nodigde Aoife haar dit weekend uit om mee te gaan naar het concert van Avril Lavigne hier in Fairfax! Dat is een van Saskia's favoriete artiesten en ze is dus helemaal opgewonden. Ik ben heel benieuwd hoe het was!

Dinsdagavond betekent mijn favoriete tv programma op het moment: Hell's Kitchen. Gordon Ramsey maakt het zo onderhoudend!

Verder heb ik vandaag foto's genomen voor een lente fotowedstrijd. Mijn doel: het "anders" fotograferen van een tulp. Welke denken jullie, dat ik in moet zenden?

Graduation nummer ? voor Cosmo

Wat ik zo super vind bij het wakker worden op het moment is dat de bomen naast ons huis weer kleur hebben! Een paar weken geleden zag ik dan wel blauwe lucht, maar saaie dorre takken. Nu schijnt dat mooie prille lentegroen door de lamellen naar binnen.

Helaas voelt Katja zich niet lekker en melden we haar ziek bij school. Ze heeft erge hoofdpijn, maar voor de lunch besluit ze toch het laatste uur (of althans, de "uren" duren hier 100 minuten) naar Engels te gaan. Dat is een heel moeilijke AP en ze kan daarvan moeilijk lessen missen.

Op het moment lukt het niet erg met de weersvoorspellingen, gelukkig in ons voordeel. Het zou namelijk bewolkt en motregerig zijn en in plaats daarvan krijgen we een compleet zonnige dag voorgeschoteld. Het is weliswaar kouder, dan gemiddeld voor de tijd van het jaar, maar dat mag de pret niet drukken.

Het is wel even rillen de eerste mijl, dat ik met Cosmo loop. Ik heb besloten het gewoonlijk rondje van iets meer dan vijf kilometer te lopen, net genoeg om de hondentraining van tien uur nog te halen. Ik doe een interval training van twee minuten lopen, twee minuten hardlopen en Cosmo, die vanochtend zijn laatste pil antibiotica op heeft, doet enthousiast mee.

Voor de verandering arriveren we eens op tijd voor de hondentraining. Vandaag is alweer een "graduation" en we besluiten als groep niet weer de foto's met een "cap" op te maken. Die hebben we nu wel genoeg.

In plaats daarvan doen we onze routine van iedere week en daarna mogen de honden door de tunnels en over de "trap" lopen. Althans, "mogen", dat is alleen voor Cosmo en Zoe, de bulldog, zo. De rest moet helemaal niets hebben van die tunnels! En een trap? Ho, maar!


Een heel happy Cosmo

Het is vast daarom, dat Cosmo zo dol is op Zoe! Ik heb vandaag de grootste moeite hem van haar weg te houden. Voor Elizabeth, Zoe's eigenares, en ik het kunnen voorkomen liggen de honden om de haverklap te ravotten! Ook wel een erg koddig gezicht, want, al is Zoe een stuk kleiner, de honden wegen waarschijnlijk ongeveer hetzelfde. Kleine Zoe krijgt Cosmo dus met gemak op zijn rug!


Cosmo's vriendin

Het uur vliegt voorbij en volgende week beginnen we aan de Canine Good Citizen cursus. Dat schijnt een heel belangrijke mijlpaal te zijn, die een hond kan behalen, dus ik ben benieuwd. Na de les koop ik een hoes voor de stoel in de van, waar Cosmo altijd op zit, zo blijft die ook mooi.

Op de terugweg bel ik Christine. Bij haar zijn vandaag de verhuizers gearriveerd en morgenavond gaan ze al het huis uit naar een Residence Inn Hotel. Na het weekend zullen ze helemaal gesitueerd zijn in een gemeubileerd apartement.

Maar vandaag wil Christine nog graag een wandeling in haar oude buurt maken. We lopen twee keer rond de vijver, waar we voor het eerst dit jaar weer zonnende schildpadjes zien (maar liefst vier!). Een mannelijke Canadese gans verdedigt al blazend zijn broedende vrouwtje en de eekhoorntjes rennen af en aan. Het is echt een microcosmus, deze vijver!

Na de lunch maak ik pakketjes met foto's voor mijn zus en Canadese broer en Ricks vader en zus. Die bevatten Katja's graduation foto's en Saskia's schoolfoto's, maar noch Kai, noch wij herinneren ons of hij dit jaar een schoolfoto heeft laten maken. Vreemd, maar waar. Het maakt, dat ik me wat schuldig voel, want de meisjes hebben allebei een graduation jaar en dus meer aandacht nodig en Kai hangt er maar zo'n beetje tussenin.

Met de foto's maak ik ook een pakketje met verschillende smaken Poptarts klaar, die door een kennis in Nederland worden begeerd. Ik heb daarvoor vier verschillende smaken besteld: brown sugar cinnamon (mijn favoriet!), frosted cherry, hot fudge sundae en s'mores. Hopelijk vallen die allemaal goed in de smaak! Zelf eet ik ze vrijwel nooit en ik sta er versteld van hoeveel smaken er zijn!

Als Katja en Kai terug zijn uit school gaan we met zijn drieen naar Tysons Corner. Kai moet een bril voor hij zijn learner's permit om auto te rijden kan krijgen. En Katja's oude bril heeft een gebroken lens en is nogal verbogen.

Bij Lenscrafters, waarvoor ik een coupon van $100 per bril heb (Goddank, want de prijs is nog om van te schrikken!), kiezen de tieners een montuur uit. Zelf heb ik een eeuwenoude bril, die ik sporadisch draag (ik heb harde contact lenzen), maar Katja spoort me aan wat moderne monturen te proberen. Ik heb echter helemaal geen bril gezicht en zie als een berg tegen de onvermijdelijke leesbril op!

Kai kiest een zwart montuur, dat hem goed staat, en Katja een zwart-witte, die haar ook al prima staat. We worden dan geholpen door Madhu, die vorig jaar bij Katja in de klas zat met AP Biologie. Nu gaat ze naar Northern Virginia Community College en werkt dus bij Lenscrafters. Ze voelt zich duidelijk wat onhandig met Katja als klant.

Maar na wat opmeten betaal ik het (grote!) bedrag en we kunnen de brillen na kwart over vijf ophalen. Dat zal dus een andere dag worden, want we hebben vandaag nog te veel gaande.

Saskia heeft vanmiddag van een tot vijf gerepeteerd voor de musical. Ik ga haar en Rachel ophalen en een bevriende moeder komt haar auto uit en roept: "I can't wait for this show to be over!". Saskia, Rachel en ik zijn het helemaal met haar eens! Mrs. Butler heeft het plezier van het meewerken aan een show voor een grote groep kinderen en ouders compleet vergald. Ik hoop van harte, dat dit de kinderen er niet van weerhoudt om in middle school mee te doen met zo'n produktie!

Net voor zessen rijd ik de gehuurde Kia Sedona terug naar Enterprise. Gauw tank ik nog even bij de Safeway, waar ik drie cent korting krijg per gallon vanwege mijn lidmaatschap. Voor $15 is de van weer op het niveau waarop ik hem heb gekregen.

Het afleveren gaat zonder problemen en het kost ons niets, omdat onze verzekeringsmaatschappij betaalt. Rick is inmiddels ook gearriveerd om me op te halen, al heeft Enterprise een service, waarmee ze je ophalen en wegbrengen.

Thuis ligt er een brief van de verzekeringsmaatschappij van de vrouw, die mij aanreed. Zij hebben vernomen, dat ik medische hulp heb gezocht na het ongeluk. En hun verzekering betaalt voor zulke kosten.

Als ik dit aan Christine vertel suggereert ze meteen de extra massages te declareren. Waarom heb ik daar niet aan gedacht, want onze verzekering betaalt de massages niet. Ik kon het met een massage per maand doen, maar nu krijg ik woensdag alweer een massage, omdat mijn pijnen erger zijn. Laura zegt, dat ze daar de benodigde formulieren voor heeft, dus ik ga morgen die verzekeringsagente opbellen en eens vragen hoe en wat.

Eerlijk gezegd probeer ik me over een soort boosheid heen te zetten omtrent de vrouw, die mij heeft aangereden. Ik zit met alle narigheid daarvan en zelfs vlak na het ongeluk liet zij weinig compassie zien. Zij reed gewoon door met haar SUV, nadat de politie vertrok, en ik moest nog een uur wachten op de sleepwagen. Daarna kreeg ik veel spierpijn, weet nog steeds niet hoe de Windstar eraan toe is, een van, die wij anders beslist nog niet hadden vervangen en meer. Het is gewoon niet eerlijk!

Maar dat moet ik naast me neer leren leggen, want veranderen kan ik het niet. En ik heb nu een prachtige nieuwe van om van te genieten. Maar het steekt toch wel. Iedere keer als ik een auto zie staan wachten om de weg op te rijden, terwijl ik langs rijd, voel ik dat ik me schrap zet. Ik ben ook al een paar keer langs de plaats van het ongeluk gereden, dat helpt hopelijk ook met helen. Ik wil gewoon weer zonder angst rijden, maar ik denk, dat dat nog wel even zal duren.