Happy 15th birthday, Kai!

Midden in de nacht van 29 april 1992 reden Rick en ik naar het ziekenhuis. Katja logeerde bij mijn ouders en dit was de tweede keer, dat we gingen. Twee dagen eerder, op maandag, had ik ook al zoveel weeen 's nachts, maar geen ontsluiting. Ik werd dus, doodmoe, weer naar huis gestuurd.

De baby was al ruim twee weken over tijd en we waren bezorgd, omdat de echo een paar weken eerder een vreemde vorm van zijn of haar hoofd had laten zien. De dokter wuifde onze bezorgdheid echter weg en we gingen huiswaarts. Als er woensdag nog niets gaande was zou de bevalling opgewekt worden.

Na nog twee dagen met weeen was het dinsdagnacht echt menens. Tegen die tijd was ik compleet uitgeput en baalde flink. Want, al was ik van plan geen ruggeprik te nemen, ik koos er nu toch voor, omdat ik bang was om te moe te zijn om de baby er straks uit te persen (mijn angst was weer een keizersnede, want dat werd Katja ook al). Mijn grote wens was een VBAC (vaginal birth after a cesarean) en er was geen indicatie, dat dat niet zou lukken. Maar ik had al 72 uur niet geslapen en voelde me als een vaatdoek!

Na onderzoek bleek ik vijf centimeter ontsluiting te hebben en we werden geinstalleerd in een van de moderne geboorte suites. Dit was heel nieuw voor Fairfax Hospital, in deze suites kon je tot en met de geboorte blijven en ze waren prive. In het oude gedeelte, toen ik van Katja moest bevallen, lagen vrouwen soms in rijen op de gang te bevallen, zo overbevolkt werd het.

De eerste uren sliep ik zoveel mogelijk, eindelijk was dat mogelijk. Ook Rick, die met mij gewaakt had, sliep in de slaapstoel. Het leek allemaal heel goed te gaan.

Tot de intern, die ochtenddienst had, langs kwam en mijn ontsluiting checkte. Die was slechts 6 centimeter na vele uren, maar erger nog: ik had koorts. In allerijl werd mijn obstetrician, een oudere Engelsman, Dr. Freier (Rick noemde hem de "gnome" (kabouter)), opgeroepen.

Een aantal uren ging voorbij, maar Dr. Freier was nergens te vinden. Ik merkte aan het personeel om me heen, dat ze nerveus begonnen te worden. Toen ik aan een van de verpleegsters vroeg, wat er aan de hand was, snauwde ze me toe, dat het hun taak was zich zorgen te maken, de mijne om deze baby gezond ter wereld te brengen. Niet bepaald een geruststellend antwoord dus.

Eindelijk verscheen Dr. Freier aan mijn bed en toen ging alles opeens in sneltreinvaart. Ik kreeg een zuurstofmasker op mijn gezicht geduwd en toen ik zei dat niet nodig te hebben, werd er gezegd, dat het niet voor mij was, maar voor de baby.

Rick werd de kamer uitgebonjourd. En op mijn paniekerige vraag, wat er gaande was, werd kort geantwoord, dat de hartslag van mijn baby alarmerend laag was en ik werd klaargemaakt voor een spoedkeizersnede.

Weg droom van een fijne geboorte, maar dat maakte me al niet meer uit. Ik weet nog precies, wat er allemaal door me heen ging, de angst, dat dit kindje niet goed zou zijn. Blij, dat ik toch een ruggeprik had, dus niet in slaap hoefde en bovendien heel snel klaar was voor de operatie.

Letterlijk rennend werd ik naar de operatiekamer gereden. Rick mocht er, tot mijn verbazing, toch wel bij zijn. Laten we zeggen, dat dit geen plezierige keizersnede was. Kai werd letterlijk uit me getrokken met man en macht en dat deed ondanks de verdoving flinke pijn. Om 12:32 werd hij geboren.

Maar het enige, waar ik om gaf, was dat allesverlossende huiltje. Leeft hij nog? Het ging constant door me heen. Ook Rick had het te kwaad. En om de een of andere reden had niemand door, dat wij wilden weten, dat hij gewoon adem haalde!

Eindelijk had ik de moed verzameld om te vragen, of hij leefde, want zijn hartslag was op een gegeven moment minder dan 50 slagen per minuut. Op mijn angstige vraag werd lachend geantwoord, dat hij natuurlijk prima in orde was. Hij had alleen wat slijm in zijn keel, waardoor hij niet huilde. Maar toen dat weggezogen was, had meneertje duidelijk genoeg longkracht!

Wat een traumatische belevenis, maar hoe rijk en trots voelden wij ons met onze zoon, Kai Tristan! Prachtig was hij, met een echt jongenskoppie en Katja was de trotse zus.

Maar de vorm van zijn hoofd bleef er vreemd uitzien en toen hij een maand oud was, constateerde de kinderarts na roentgenfoto's een geboortedefect: craniosynostosis. Hierbij groeien de naden van de schedel vervroegd dicht, waardoor er een te kleine of geen fontanel is en de schedel vreemd vergroeit.

We hebben enorm geluk gehad een kinderarts te hebben, die dit opmerkte. Eerst werden we doorgestuurd naar een neurologisch en plastisch chirurgisch team, dat een veel gecompliceerdere operatie, dan ons nodig leek, voorstelde.

Het is in dit land vrij gewoon om een tweede opinie te zoeken en hiervoor zijn we naar het heel goed bekend staande Children's Hospital in Washington gegaan. De neurochirurg hier was het met ons eens. Zolang we voor Kai 12 weken oud zou zijn zouden opereren, zou hij misschien niet eens in intensive care hoeven.

Zo gezegd, zo gedaan. Rick gaf zijn bloed voor het geval, dat Kai een transfusie nodig zou hebben (ik mocht dat niet, omdat ik malaria heb gehad als kind). Toen Kai elf weken was, werd hij geopereerd aan zijn hoofd.

Hoe ik de weken daarvoor doorgekomen ben, weet ik niet. Wel herinner ik me, dat ik met alle macht probeerde me niet aan hem te hechten. In mijn verkronkelde gedachten zou dat het minder moeilijk maken, als hij de operatie niet zou overleven. Achteraf zag ik natuurlijk, dat ik allang helemaal aan hem gehecht was. De rare dingen, die in zo'n geval door je heen gaan!

Vlak voor de operatie vergezelde ik Rick met Kai op een zakenreis naar San Francisco. Wat ik me hiervan het meest herinner is het bezoek aan F.A.O. Schwartz met Kai in de draagzak. Daar koos ik een Steiff vosje voor hem uit, dat hem in het ziekenhuis gezelschap zou houden. Tijdens het uitzoeken daarvan stond ik te huilen en de mensen bij F.A.O. waren zo ontzettend lief, dat ik nog harder ging huilen!

De dag, dat Kai elf weken oud was, was het zover. We checkten hem in bij Children's Hospital en ik zal nooit het moment vergeten, dat ze hem meenamen naar de operatiekamer!

Gelukkig duurde deze operatie (in tegenstelling tot de eerste opinie, waarvan de operatie vijf a zes uur zou duren!) maar zo'n anderhalf uur. Al gauw kwam iemand uit de operatiekamer vertellen, dat alles tot nu toe goed ging. En eerder, dan we hadden gehoopt, lag Kai alweer in de recovery kamer.

Zijn hoofdje zat helemaal in het verband, zijn oogjes zagen eruit alsof hij net uit een erg gevecht kwam. Maar hij nam meteen de borst en dronk gulzig, een heel goed teken!

's Nachts bleef ik bij hem en ging Rick naar huis in Virginia (Children's Hospital ligt in een mindere buurt in DC, dus ik vond het maar zeer matig, dat hij daar in het donker doorheen moest). Ik herinner me de constante sirenes van de ambulances en het landen van de helicopter 's nachts.

Bij ons op de kamer lag ook een schattig zwart meisje van anderhalf, als een gekooid leeuwtje zat ze in haar ledikant. Een verpleegster vertelde ons, dat ze loodvergiftiging had. Ik speelde met haar door de spijlen, want Kai was nog te klein om bezig gehouden te hoeven worden. Graag had ik haar eruit gehaald, maar dat mocht niet om verzekeringsredenen. In de drie dagen, dat Kai daar was, kwam niemand haar opzoeken...

Kai hoefde niet in intensive care (met die ander operatie had dat een paar dagen gemoeten) en omdat zijn ogen niet zo erg gezwollen waren, dat ze dicht zaten, mocht hij na drie dagen al naar huis. Zijn hoofdje was kaal en opgezwollen en hij had nu een gigantische fontanel, zodat zijn schedel weer goed kon groeien.

Mijn moeder vertelde later, dat ze hem er vreselijk eng uit vond zien. Maar voor mij was hij het mooiste kind ooit! Wat een gift, in zijn eerste drie levensmaanden had hij al twee enorme obstakels overwonnen! Wat een kanjer, om echt trots op te zijn!

De enige herinneringen aan zijn operatie nu zijn de witte lijn van het litteken op zijn hoofd, dat van oor tot oor loopt en een heel klein uitstupseltje achterop zijn schedel.

Veel mensen vroegen ons, waarom we Dr. Freier niet hebben vervolgd. Ten eerste had hij de waarschuwing van de roentgenoloog over Kai's schedel op de echo genegeerd. Vervolgens was hij nergens te vinden, toen ik koorts kreeg tijdens de bevalling, wat waarschijnlijk resulteerde in de spoedkeizersnede. En ik kwam thuis met een ontsteking in mijn baarmoeder, waarvoor hij mij telkens maar meer antibiotica voorschreef, zonder me te zien. Uiteindelijk kwam die in mijn bloed terecht, waardoor ik intraveneuze antibiotica nodig had en bijna in het ziekenhuis belandde toen Kai vier weken was.

Maar vervolgen is ook niet zo makkelijk als het klinkt, het is duur en kost vele jaren. Bovendien was er geen permanent letsel aan Kai of mij. Wel hebben we voor Saskia's geboorte een andere praktijk opgezocht!

Inmiddels is ons roodharige jochie opeens vijftien en langer dan ik! En wat een fantastisch kind met zijn heel eigen karakter en interesses. Zo heel anders, dan de meisjes, is hij. En mij heel dierbaar om wat we allemaal in het begin van zijn leven hebben meegemaakt.

Natuurlijk zijn de meisjes net zo lief en bijzonder, maar als ik naar Kai kijk overvalt me nog vaak een gevoel van enorme dankbaarheid. Dat hij hier gezond is en er normaal uitziet, dankzij de moderne technologie. En het heeft niets afgedaan aan zijn intelligentie, want hij doet het enorm goed op school. Gewoon een tiener om trots op te zijn!

Met donuts (voor mij een blueberry cake, die ik al zeker een jaar niet heb gegeten!) vieren we Kai's verjaarsontbijt. Buiten op het deck opent hij zijn cadeautjes: een heel stel X-Box dingen, een dvd met skateboarding tricks en een telefoon voor op zijn kamer.


Nadat ik met Mary Ellen vijf kilometer heb hardgelopen (met een vreselijke tijd van 35 minuten, maar we nemen ons voor na 8 mei echt te gaan trainen (dat is haar laatste werkdag), loop ik met Cosmo naar het hondenpark. Hij geniet daar zo van en voor mij is het ook leuk, want ik klets weer eens met anderen. De rest van de dag hebben we geen hond aan hem!

De rest van de dag genieten we van het prachtige weer. Ik hang in de hangmat en kan mijn boek, The Dante Club, niet neerleggen! Wat een spanning! Ik kan het een ieder aanraden.




Lekker spelen in de tuin

Kai heeft de Cheesecake Factory uitgekozen voor zijn verjaarsmaaltijd. We proberen de nieuwe locatie in Fair Oaks Mall uit en krijgen meteen een booth.

Het eten smaakt zoals altijd voortreffelijk. Ik bestel de verse artichok als voorafje en de "weight management seafood salad" met sushi tonijn. Die laatste is zo groot, dat ik hem met geen mogelijkheid op kan!!!

Kai krijgt een ijsje met kaarsje als dessert en er wordt "Happy birthday!" voor hem gezongen door iedereen om ons heen. We nemen een Godiva chocolade en Banaan cheesecake mee naar huis om later van te genieten.