Rust

Al heel vroeg staat Rick op, want hij moet vanochtend een presentatie geven op Union Station in Washington. Het verkeer is soms zo slecht, dat hij voor die dertig kilometer anderhalf uur moet rekenen.

De zon straalt door de lamellen, eindelijk! Het maakt opstaan zo'n stuk makkelijker!! Christine belt, dat ze zich voelt als na 9/11, down en een beetje op zoek naar de zin van het leven. Die gevoelens herken ik helemaal. Katja heeft haar gevoelens gisteravond ook zo benoemd. Zij voelt zich vanochtend niet lekker en blijft het eerste "uur" (90 minuten) thuis.

Nadat ik Katja op school heb afgezet ga ik met Cosmo wandelen. Vandaag wil ik iets gaan doen om de zinnen te verzetten. Mijn hoofd is als een drukke snelweg, allerlei gedachten malen rond en die wil ik stillen!

Rick belt, dat het zo mooi is buiten met de blauwe lucht, het Washington Monument is imposant zo. Daardoor denk ik eraan om naar Washington te gaan en email mijn vriendin Mary om te zien of ze vrij is om samen te lunchen.

Maar terwijl ik met Cosmo door het park loop begint het alweer te bewolken. En thuis is er een mailtje van Mary, dat ze vandaag heel veel vergaderingen heeft en lunch niet gaat lukken. We spreken af op een latere datum.

En eigenlijk heb ik ook niet zo'n zin om helemaal met de metro naar de stad te gaan. Ik heb behoefde aan rust, aan iets, dat er altijd zal zijn, hoe dan ook: de natuur. Ik ben al een tijd niet naar Great Falls geweest en nu heb ik een hond, die daar ook van zal genieten.

Bij Whole Foods haal ik een sandwich, zodat ik in het park kan picknicken. Mijn maatje, de hond, wacht geduldig in de auto. Wat vind ik het leuk om zo'n hond te hebben!!!

We rijden naar Great Falls en onderweg zie ik een lekker dikke groundhog zich tegoed doen aan de grassen langs de weg. Ik voel me alweer beter. In het park laat ik mijn National Parks pas zien, die tot juni geldig is.


Als ik parkeer zie ik de razende rivier al door de bomen. Razend, kolkend bruin water, dat hoger staat dan de meeste rotsen, behalve de hoogste. Het zijn geen vriendelijke watervallen vandaag, maar een boze rivier. Hoe treffend, schiet het door mijn hoofd, zelfs de natuur is kwaad. Deze kolkende razernij zien wij in de Potomac maar zelden.




Cosmo vindt het allemaal prachtig. We eten met uitzicht op de watervallen (we, want hij mag een stuk van mijn ciabatta hebben, het is tenslotte onbeleefd om alleen te eten). Maar al gauw wordt Cosmo ongeduldig en hoor ik "ehm, ehm, ehm", zijn klaagje, dat hij nu iets anders wil.


Vooruit, we gaan verder. We lopen naar de andere twee uitkijkplatforms en ik geniet van de prachtige wilde bloemen en het prille lentegroen. Cosmo ruikt en ziet van alles, hij geniet zichtbaar. De cardinaaltjes en een enkele bluebird vliegen rond.


Een paar van de mooie bloemen



Het is heel rustgevend om hier rond te lopen, het geraas van de rivier, het gezang van de vogels en een heel happy hondje. Graag zou ik dit gevoel vasthouden, helemaal weg van alle narigheden in de wereld.


Met tegenzin ga ik terug naar de auto, Cosmo is duidelijk moe, dus ik durf niet verder met hem te wandelen. Bovendien zouden we verder veel dichter bij het razende water lopen en ik zie, dat hij bang is voor dat lawaai.

Op de weg terug naar huis stop ik voor de tweede keer in zoveel dagen bij Vienna Aquarium om een muis voor Kai's slang te kopen.

Vanochtend had ik het genoegen (ahem) om de vorige dood muis in Cosmo's bek te vinden. Waarschijnlijk heeft Meike of Snickers (ik denk de laatste) de muis ontdekt en hem gedood, waarna Cosmo het een leuk speeltje vond. Hij en Snickers lijken zo wel goede "partners in crime"!

Als we op huis aanrijden zie ik Kai net terug lopen van de schoolbus. Ik bied hem een lift en vertel hem over de muis en dat ik nu wel verwacht, dat hij deze meteen voert.

Katja komt thuis en vertelt, dat ze vandaag hebben uitgevonden, dat een van de slachtoffers bij Virginia Tech een basketbal teammate van Leah was. Ik krijg een email van Leah's moeder, waarin ze schrijft hoe moeilijk dit (natuurlijk!) is voor hun kinderen. Beiden zijn direct geraakt door deze tragedie en dat maakt het voor Katja ook erg dichtbij.

En nu vandaag wordt bekend hoe voorbereid deze man was. Tussen de twee schietpartijen stuurde hij een pakketje naar NBC. Werkelijk om koud van te worden!

Rick stelt voor om onze "date night" van woensdagavond te hervatten. Nou, mij hoor je niet klagen! We kiezen een Afghaans restaurant hier in Vienna, waar we al jaren niet zijn geweest: Panjshir II.

Het is een gezellig restaurant, redelijk druk als we binnen komen. Het duurt dan ook even voor we bediend worden. Maar het menu is heel bijzonder en lekker. We bestellen twee voorafjes om te delen. Ingredienten zijn yoghurt, groene uitjes, gehakt en tomatensaus.

Als hoofdgerecht neem ik lam met een saus van appel, tomaten, pruimen en walnoten en dat smaakt werkelijk heerlijk! Een ongewone combinatie, die ik moet onthouden! Rick is dol op spinazie, dus hij bestelt de lam met spinazie. De gerechten (behalve de kabobs) hebben lamsvlees als vleessoort. Meestal ben ik daar niet dol op, maar er zit hier geen vet bij en het smaakt heerlijk mals.

Als toetje delen we een bakhlava. Het smaakt heerlijk! Het is goed weer eens samen erop uit te zijn. Als we dit niet doen raken we al gauw verward in allerlei gedoe rond het gezin en/of Rick werkt aan de computer tot laat in de avond.

Met zo'n etentje krijgen we de kans weer eens rustig bij te praten. Vanavond was het gebeuren in Blacksburg toch een groot deel van de conversatie, want we hebben het beiden nodig onze gedachten daarover te uiten. Tijdens zo'n etentje lukt het eindelijk eens ongestoord te praten.

Thuis hebben de kinderen onder leiding van Katja pasta gegeten. We kijken American Idol en eindelijk wordt Sanjaya (of hoe je zijn naam ook schrijft) weggestemd. Gelukkig,want die arme jongen kan gewoon niet zingen!

Saskia gaat naar bed, maar een uur later staat ze voor ons: ze kan niet slapen. Op mijn vraag waarom niet komt een "ehm en ah". Katja was ondersteboven van het laatste nieuws over de schutter en toen wilde Saskia de foto's ook zien. Dat had ik tegen moeten houden, want die zijn veel te suggestief.

Maar goed, gelukkig hebben we een slaapzak en plaats naast ons bed, waar Saskia vannacht bivakkeert. Het zal nog even duren, voor het leven weer helemaal "normaal" is.