Frank Lloyd Wright en Six Flags

Vrijdag

Met een schok word ik om vijf over zes wakker van een harde donderklap. Het huis schudt ervan! Na al die jaren hier vind ik het nog steeds vreemd om 's ochtends vroeg onweer te horen. Voordeel is wel, dat Katja en Kai er ook door gewekt zijn en dus ruim de tijd hebben zich klaar te maken voor school. Ik hoef ze dit keer niet uit bed te jagen!

Ook Saskia en ik zijn vroeg en ik rijd haar naar school met haar kasteel. Het miezert nog wat, dus ik zet haar zo dicht mogelijk bij haar klaslokaal af. Wat dat betreft is het wel makkelijk, dat ze in een keet zitten, hoewel Saskia vertelde, dat de hele klas super jaloers was op het mooie klaslokaal van Larissa's groep 7!

Cosmo en ik gaan vervolgens op onze dagelijkse wandeling. Het is nat buiten, maar regent niet meer en de temperatuur is lekker. Het bos ruikt, of liever geurt, heerlijk! Op zulke momenten heb ik eigenlijk zo'n zin, om er gewoon te blijven. In die stilte, alleen de vogeltjes zingen (en de Cardinalen zijn luid!), het mooie prille lentegroen en de witte dogwoods overal.


Zo af en toe lopen we op een roze loper, de bloesems beginnen nu uit te vallen





Zelfs de simpelste huizen worden mooi met de enorme azalea's ervoor!

Maar ik heb om elf uur met Christine afgesproken bij Oak Marr. Als het weer slecht is, is dit een goede uitvalsbasis.

We werken een uurlang hard op een Arc trainer, maar ik ben maar blij, dat we met zijn tweeen zijn. Ik tel letterlijk de secondes af! Buiten sporten is zoveel leuker en dan gaat de tijd zoveel sneller!!! Toch voel ik wel, dat we echt een goede workout hebben gekregen zo en ook weer een andere manier van onze benen gebruiken, erg belangrijk voor mijn fibromyalgie problemen op het moment.

Gauw eet ik lunch en terwijl ik onder de douche sta, gaat de telefoon. Het is mijn Artsmart partner Pamela. Saskia's lerares heeft gevraagd of we een half uur eerder (lees: over vijf minuten) kunnen komen om Artsmart te onderwijzen. Tja, dat zal wat moeilijk gaan, want ik ben kleddernat.

Gauw maak ik mezelf klaar, gelukkig ben ik geen type, dat uren nodig heeft voor haar en make up en dergelijke. Binnen het kwartier loop ik Saskia's klas binnen. Het onderwerp vandaag is mijn favoriete architect: Frank Lloyd Wright.

Na Pamela's verhaal over zijn leven, vertel ik de kinderen, dat ze hier in de buurt ook een van zijn huizen kunnen bewonderen: het Pope-Leighey huis. Het leeft toch altijd meer, als je ook werkelijk iets van zo'n artiest kunt gaan bekijken.

Het project dit keer is het maken van "glas in lood" tekeningen, met de natuur als onderwerp, op een stuk transparant plastic. Erg leuk en de kinderen vinden dat duidelijk ook, want er zijn een heel stel super goede tekeningen tussen!

Maar Mrs. Esterson heeft haast, want de Middeleeuwse kastelen moeten gepresenteerd worden. Als ik rondkijk in de klas was dit een project, dat de kinderen erg aansprak. Er staan de mooiste kastelen! De meesten van karton en "steen"verf, zoals die van Saskia, maar ook van suikerklontjes, Lego's en allerlei cereals. Heel inventief!


Een paar van de kastelen, die van Saskia is degene met de witte "kerk"toren achterin

De kinderen mogen na de presentaties hun Artsmart projecten afmaken en Pamela en ik gaan huiswaarts. Ik vind het wel best, want ik moet nog ballonnen en bordjes halen voor Kai's verjaardag dit weekend.

Na school ga ik met Saskia, Aoife en Kayleigh (en natuurlijk Cosmo!) naar het hondenpark. Ik weet niet, wie er meer plezier heeft, Cosmo of de meisjes! Maar ik heb in ieder geval na twintig minuten de grootste moeite ze allemaal weer mee te krijgen. Saskia heeft pianoles, dus langer blijven is geen optie.


Aoife wordt belaagd door een jonge labrador



Cosmo maakt kennis

Kai blijft bij Charlie eten en Saskia gaat bij Tabatha eten. Bij wijze van grote uitzondering hoeft Katja vanavond niet te werken. Althans niet bij Old Navy, met haar Relay for Life team hebben ze een actie, waarbij al het geld, dat ze met babysitten verdienen naar de >American Cancer Society gaat. Om acht uur moet Katja daarvoor babysitten.

Maar ze is dus vrij om met ons te gaan eten en mag het restaurant kiezen. Haar favoriet is Japans (de mijne ook, dus dat komt goed uit) en het wordt Sweet Ginger.

Zoals altijd is het heerlijk en voor het eerst vind ik uit, dat ik de a la carte sushi ook als sashimi kan bestellen. Ik ben niet dol op de rijst en eet de vis er altijd vanaf, zo komt die rijst niet eens mee. Het is ook heel leuk weer eens met onze (doodmoeie, dat wel) tienerdochter bij te kletsen.


Mijn avondeten, kon ik het maar iedere avond eten ...

Die is zo druk op het moment, dat er maar zeer weinig tijd is om te ontspannen. Morgen moet ze ook weer negen uur werken. Vanavond mist ze Leah's verjaarspartijtje, voor het goede doel.

Ze klaagt wel over haar Relay for Life teamgenoten, want die stemden helemaal voor dit babysit idee en nu puntje bij paaltje komt, kunnen ze nooit als iemand ze nodig heeft. Katja is de enige van de groep, die werkt, en toch doet zij dan het babysitten maar. Petje af, hoor!

Zoals gisteravond al geschreven, besluit ik de avond met een telefoongesprek met mijn broer en schoonzus in Canada. Uren zitten we aan de telefoon, maar er is ook zoveel bij te praten en zo vaak hebben we daar de tijd niet voor. We hopen elkaar aan het einde van de zomer weer te zien, voor het eerst in meer dan een jaar.

Zaterdag

Wilde ik lekker uitslapen, word ik om acht uur gewekt door een telefoontje van een van Kai's vrienden. Hij zou meegaan vandaag, maar op het laatste moment "kan" (of wil?) hij niet. Bij deze jongen heb ik zo mijn vraagtekens en ik ben stiekem blij, dat hij afbelt. Kai, daarentegen, is flink teleurgesteld, nu kan alleen Charlie mee. Maar ik zeg hem, dat dat toch zijn beste vriend is en met zijn tweeen kun je veel plezier hebben.

Nog even doezel ik verder en Kai ook, maar een half uurtje later gaat de telefoon weer en dan ben ik gewoon klaar wakker! Het is lekker zonnig buiten en ik geniet van mijn eerste kop (Starbucks) koffie. Als ontbijt neem ik mijn favoriete cereal, Crispix, met een paar flinke happen suiker. Helemaal niet gezond, maar ik ben er dol op en het is tenslotte weekend.

Gauw douche ik en ga dan een stuk met Cosmo lopen. Die dagelijkse routine is erg goed voor hem, merk ik, het kalmeert hem eigenlijk voor de rest van de dag. Naarmate hij ouder wordt, zal ik verder met hem gaan, nu loop ik tussen de drie en vijf kilometer.

In het park moet ik grinniken. Er is een baseball toernooi voor oudere (nou ja, vijftig plus, zover ben ik daar niet van verwijderd)dames gaande. De namen van de teams, die ik zie: "Blue haired Babes" en "Golden Girls". Een sticker op een van hun auto's zegt: "We do not stop playing because we grow old, we grow old because we stop playing!" Bij nader onderzoek was dit een uitspraak van Ben Franklin, maar hoe waar! Het is leuk al deze dames zoveel plezier te zien hebben!

Cosmo en ik lopen verder door het bos. We komen een zwarte hond tegen en om de een of andere reden is Cosmo echt bang voor zwarte dingen. Ik doe precies, wat ik overal lees, en negeer het. We lopen gewoon verder.


Klaar voor een "treat", dan zit hij binnen de kortste keren!

Als ik thuiskom wordt Charlie net afgezet en een kwartiertje later rijden we weg richting Largo, Maryland. Kai's keuze voor zijn verjaarsfeestje is, net als vorig jaar, Six Flags America.

Katja moet werken en Saskia mag vandaag (en vannacht) bij Aoife blijven. Zij zorgt samen met Aoife wel voor Cosmo, die natuurlijk niet zo lang achter elkaar alleen kan blijven.

Het is zo'n drie kwartier rijden weg en Rick en ik bespreken van alles onderweg. Kai en Charlie spelen "20 Questions". Net na elven rijden we de parkeerplaats van het park op. We schrikken van de parkeerkosten: $15! Dat is meer, dan bij Disney!! Het is duidelijk helemaal niet druk, al staan er een stel bussen met groepen tieners, die bij muziekgezelschappen horen.

Vorig jaar hadden we seizoenspassen en dit jaar hebben we ze alvast toegestuurd gekregen, we hoeven ze alleen maar te activeren. Rick heeft de kleine lettertjes niet gelezen, want hij had dit online kunnen doen en er staat een enorme rij om seizoenskaarten te verkrijgen. Wij mogen bij het loket alvast betalen en aan het einde van ons bezoek onze passen laten activeren, gelukkig. Voor Charlie hebben we een coupon voor een korting van $15.

De beste coasters zijn in Gotham City te vinden. Superman, Ride of Steel, staat bovenaan mijn lijstje van favoriete achtbanen.

Hier moet ik mijn tas in een kluis doen voor $2! Onder geen beding mag hij mee, terwijl dat bij de andere achtbanen wel mag. Louter geldklopperij! Maar ja, er is geen andere keus, volgende keer maar geen tas mee, op de een of andere manier.

Er staat een korte rij en een half uurtje later nemen we plaats. Volgens de website "vallen" we 20 verdiepingen, maar zo voelt het niet, vind ik. Dit is een van de minst schokkerige achtbanen, die ik ken. Het is echt genieten, jammer, dat de rij toch vrij lang is, anders zouden we nog eens gaan.

Nummer twee op de lijst is de Batwing. Hierbij ga je liggend over de kop. Vorig jaar was dit niet mijn favoriet, maar ik wil het wel nog eens proberen.

Bij iedere ingang van de achtbanen staan allerlei waarschuwingen. Een ervan is om je losse spullen vast te zetten, want de achtbaan wordt niet gestopt voor verloren spullen. Nou, iemand moet iets serieus verloren zijn, want als wij in de rij aansluiten lopen Six Flags mensen onder de achtbaan te zoeken en Batwing is tijdelijk stilgelegd.

De rij lijkt vrij kort en na zo'n twintig minuten heeft men kennelijk het verlorene gevonden en gaat de rij lekker snel. Tot de derde groep gaat zitten. Er is van alles gaande en uiteindelijk stapt iedereen weer uit. Er is een defect geconstateerd.

Het is inmiddels na enen en de magen knorren. We laten de beslissing aan de jongens over en die besluiten de rij te verlaten. We zijn hier al een uur kwijtgeraakt en wie weet hoeveel langer het gaat duren.

De derde achtbaan in Gotham City, de Jokers Jinx, is buiten werking. Wel slecht, vinden wij, twee grote achtbanen buiten werking. Want dit park moet het van de achtbanen hebben, verder is het niet veel soeps (tot het waterpark in mei ook opent, dat is wel leuk).


Op weg naar Kai's verkozen restaurant komen we langs het bungy jumpen. Dit is iets, wat Kai allang heeft willen doen en Charlie vindt het ook prachtig. Het is duur ($25 per persoon), maar ik vertel Kai, dat dit het voordeel is van maar een vriend mee. Als er meer waren geweest, hadden we geweigerd.


Ze worden in een speciaal pak gehesen



Vliegend

De jongens hijsen zich in een speciaal pak en worden dan naar boven getakeld. Het is echt heel hoog, ze zijn donkere stipjes voor ons, die op de grond blijven. Dan zwaaien ze boven ons langs, een heel aantal keren, voor ze weer moeten afremmen. Ze vonden het beiden een fantastische belevenis!


Kai's keuze voor de lunch is de Crazy Horse Saloon. Het is Kai's verjaardagsfeest, dus Rick en ik passen ons aan, maar het eten hier is, zacht gezegd, afschuwelijk!

Alleen de "curly" fries smaken nog redelijk, al zijn ze koud. De gegrilde kip, die ik eerst wilde bestellen, zwemt in olie of water, wat het is, weet ik niet, maar het ziet er vies uit.

Rick en ik bestellen maar de pulled pork sandwich en ik neem er een salade bij (die niets voorstelt voor $4!). Geen lunch, waar we nog lang over zullen napraten, of het moet op negatieve toon zijn. De jongens vermaken zich echter met de Looney Tunes tekenfilms en lijken hun eten wel erg lekker te vinden. Er is tenminste geen kruimel van over.

In ieder geval met volle magen gaan we verder op onze achtbanen tocht. De jongens hebben geen interesse voor iets anders, terwijl er toch een heel stel kermis-achtige attracties zijn.

De Mind Eraser herinneren we ons nog als een achtbaan, die zijn naam eer aan doet. Je hoofd wordt pijnlijk heen en weer geschud. Toch doen we hem en ik druk mijn hoofd links tegen het kussen. Dat helpt goed en ik vind deze achtbaan zo veel leuker, dan vorig jaar. De man voor mij komt er echter met flinke nekpijn uit.


En dit is iets, waar ik me over verbaas. Overal staat, dat, als je nek- en rugklachten hebt, je de achtbanen niet moet doen. Maar ik begon de dag met enorme pijnen, vooral aan mijn rechterkant. Met het schudden lijken mijn spieren los te komen en na een aantal achtbanen vertel ik Rick verbaasd, dat ik me eigenlijk beter voel, dan toen we kwamen. Het raadsel van het menselijk lichaam, al zorg ik wel, dat mijn nek altijd goed ondersteund is.

Nu zijn de heren klaar voor een houten achtbaan. De "Roar" is dichtbij. Ik moet toegeven, dat de stalen banen mijn voorkeur hebben, ik ben niet zo nostalgisch. De houten achtbanen bij Hershey Park hebben mijn voorkeur, maar hier zijn ze ook wel leuk. Maar iets te veel geschud om echt lekker te voelen.

De jongens hebben alleen nog interesse in de rest van de achtbanen. Prima, want het wachten in rijen begint me op te breken. Two Face is de volgende attractie en hier staat wel een redelijke rij. Helaas, want dit is nummer twee favoriet op mijn lijst.

In deze achtbaan zit je tegenover elkaar. Wij hebben een Aziatisch stel tegenover ons. Zij gaan eerst vooruit en wij achteruit, halverwege de rit gaan wij vooruit en zij achteruit. Achteruit vind ik helemaal te gek, maar de hele rit is hartstikke leuk, zonder geschok en vervelend getrek. Een van de beste achtbanen, waar ik ooit in ben geweest.


Wild One is de laatste (houten) achtbaan in het park. Het is ook de oudste en zoals ik me herinnerde heel leuk. Alleen moet ik hier alweer mijn tas voor $2 achterlaten en er is niemand om de kluizen te bewaken. Daar heb ik geen zin in. Rick voelt zich inmiddels niet zo lekker, met zijn verkoudheid na al die achtbanen, dus hij biedt aan mijn tas vast te houden en te wachten.

Het is een leuke coaster, veel leuker, dan de Roar, vind ik. Minder schokkerig en gewoon leuk, meestal houd ik mijn armen niet in de lucht op een achtbaan, maar bij deze voelt dat wel lekker en leuk, met telkens bij iedere heuvel dat "kriebel"gevoel in je maag. Alle drie komen we er lachend uit.

Als laatste "thrill" gaan we in de Tower of Doom. Dit is een toren, waarin je omhoog gaat en dan in vrije val naar beneden. In andere parken ga je dan een paar keer op en neer, hier ga je naar boven, je valt en hup, klaar. Een leuk gevoel, maar wel heel erg snel voorbij.

Op weg naar de uitgang zien de jongens de theekopjes. Daar moeten ze in! Rick en ik vinden dat ook wel leuk, dus we kiezen ieder ons eigen kopje. Wij willen hem snel laten draaien, maar dat valt tegen! Dan zien we hoeveel kracht die tieners hebben, hun kopje draait als een razende, absoluut het snelst van allemaal! En een lol, dat ze hebben!

Rick en ik gaan de seizoenskaarten regelen, terwijl de jongens nog even in de schommels gaan. Dan zijn ze het erover eens, dat het tijd is om naar huis te gaan. Het weer ziet er inmiddels nogal dreigend uit en twee minuten later, in de auto, begint het te regenen!

Gelukkig is het in Virginia een stuk warmer en lichter. Het bord "Welcome To Virginia" is vanaf de nieuwe Wilson Bridge ook zo mooi met Dogwood (de staatsbloem) en een Cardinaal (de staatsvogel).

De jongens gaan skateboarden en Michael komt ook voor de logeerpartij. Online bij Papa John's bestel ik van alles voor de jongens. Wat een fantastisch systeem! Binnen het halve uur wordt alles bezorgd!

Rick en ik eten rotisserie kip van Chicken Out. Hier hebben ze een heel gezond menu met allerlei groentes en de gegrilde kip is voortreffelijk. Gelukkig voelt Rick zich met de antibiotica stukken beter.

Terwijl ik dit typ kijken we episodes van de Dog Whisperer. Dit is een serie, die ik zeer leerzaam vind, nu we Cosmo trainen.