Marteldagje

De marteling begint om kwart over zes vanochtend, als de wekker gaat. Voor mijn gevoel (en dat van Rick en de kinderen) is het nog maar kwart over drie 's nachts. Onze lichamen hebben zich nog niet aangepast aan de drie uur tijdsverschil.

Katja heeft slecht geslapen, ze hoest erg, maar gaat wel naar school, want ze moet haar Biologie project inleveren. Ik maak me gauw klaar, want ik heb om acht uur een afspraak bij mijn reumatologe. Wat ik dacht, toen ik die maakte, is me een raadsel, maar nu kan ik het niet meer veranderen.

Net na half acht rijd ik richting Fair Oaks Hospital, waar haar praktijk is gevestigd. Keurig om acht uur loop ik de wachtkamer binnen. Tot mijn verbazing komt de dokter vijf minuten later binnen!

Zij is een flamboyante Poolse van ongeveer mijn leeftijd (schat ik), met wild rood haar. Kennelijk is zij vorige week op een cruise geweest en ze vertelt daar uitgebreid over aan haar medewerksters.

Pas om kwart over acht, terwijl mijn afspraak voor acht uur was, word ik geroepen. Uit ervaring weet ik, dat deze dokter later op de dag letterlijk uren uitloopt, geen wonder, dus! Een vroege ochtend afspraak is essentieel, tenzij je werkelijk niets gaande hebt in je leven.

Dat heb ik wel, dus ik ben blij, als mijn bloeddruk goed blijkt te zijn en de dokter binnen komt zeilen. Van alle dokters, die ik ooit bezocht heb, is zij de meest opbouwende! Ze maakt me grote complimenten over mijn bewegingsregime en hoe ik eruit zie.

Ze voelt hoe strak mijn spieren staan, maar is vol lof over de wekelijkse massages en de manier, waarop ik met de chronische pijn omga. Vandaag is een pijndag, waarschijnlijk vanwege de kou en de spanningen over mijn tandartsafspraak, dus haar opbouwende woorden zijn als zalf op een wond.

Mijn recepten voor de medicijnen, die ik voor de fibromyalgie slik, worden verlengd en dr. Gradzka raadt een boekje aan om te helpen met mijn nekproblemen: "Treat your own neck". Het kost $21, maar heeft goede suggesties, dus ik heb het geld er voor over, al zie ik later, dat het bij Amazon.com de helft daarvan kost (ik had het kunnen weten)!

Hoe aardig deze dokter ook is, ik zie altijd weer tegen zo'n bezoek op, dus ik loop opgelucht terug naar de van. Daar bel ik Christine, want het ziekenhuis is dicht bij haar huis. We gaan samen lopen, dat zal goed zijn om mijn gedachten aan de tandarts te verzetten.

We lopen meer dan 5,5 mijl en hebben natuurlijk heel veel te bepraten. Christine en Mallory zijn vorige week naar Vancouver en Seattle geweest en hebben daar ook heel wat verkend.

Het doet de tijd snel verlopen en voor ik het weet ben ik op weg naar huis. Ik voel me doodmoe en heb nogal wat pijn, waar ik geen weg mee weet. Na een snelle douche en lunch ga ik met mijn staart tussen mijn benen richting tandarts.

Ergens ben ik razend, dat die tand gewoon brak, terwijl ik nergens op beet. Het kostte heel wat om mijn mond zo te krijgen en mij werd gegarandeerd, dat ik "gewoon" zou kunnen eten. Naar mijn mening heb ik dat tot nu toe altijd gedaan.

Bij aankomst (mijn portret hangt nog niet aan de muur, zie ik in de haast) word ik meteen in een stoel gezet. Rose vraagt hoe mijn tand brak en ik vertel het verhaal, volgens haar kan dat zo niet. Nou ja!! Ik verzeker haar er toch van, dat het zo is gegaan, want ik heb geen zin hiervoor te betalen!

Gelukkig vecht de tandarts het verder niet aan en ik word neergelegd met lachgas op mijn neus. En daar lig ik dan... en lig ik dan... en lig ik dan... Het duurt zeker een uur, voor er aan mij "gewerkt" gaat worden. Gelukkig heb ik nog jet lag en ben ik werkelijk uitgeput, dus ik doe mijn ogen dicht en doezel wat. Met een doek voor mijn ogen is er niet veel anders te doen.

En dan begint de echte marteling. De resten van de cap worden afgesleten met een apparaat, dat klinkt als de ergste boor uit mijn kindertijd. Vies smakende vloeistoffen worden zonder aankondiging in mijn mond gespoten en ik onderga het allemaal lijdzaam (heb toch geen andere keus).

Opeens zegt de tandarts "Ready!" en ben ik zomaar klaar! Ik moet nog even alle vieze witte dingen van mijn wangen schrapen en gelukkig mag ik de vieze smaken uitspoelen. Met een plastic tijdelijke hoektand sta ik na 2,5 uur weer buiten. En de receptioniste kan niet rekenen, want ik moet $2 bijbetalen bij de uitgang, omdat ik meer dan 2,5 uur ben gebleven. Alsof het voor mijn plezier was!

Met een verlamde bovenlip en linker neusvleugel rijd ik naar huis. Daar vind ik tot mijn verrassing Rick al thuis. Gauw neem ik medicijn tegen de gigantische hoofdpijn, die ik inmiddels heb opgebouwd.

Samen met Rick ga ik Cosmo ophalen bij Town and Country Kennel. Dit wordt mijn beloning voor de ondergane pijnen en hij voldoet helemaal.

Cosmo is zo superblij om ons weer te zien! Hij springt en likt en thuis eet en drinkt hij meteen (hij lijkt uitgehongerd, we vragen ons af, hoe vaak hij te eten kreeg!). Telkens als ik zit, komt hij met zijn kop knuffelen, schattig! Iedereen knuffelt hem om de beurt. Hij is al zo'n deel van het gezin!!

Eindelijk gaat de zon vandaag onder. Dit was niet mijn favoriete dag, maar de ene dokter hoef ik een jaar lang niet meer te zien (hoewel ze echt erg aardig is!) en de ander pas 2 mei weer (hij is geen man van veel woorden). De kinderen en Rick zijn superlief, want ze snappen allemaal hoe vervelend het is om 2,5 uur in een tandartsstoel te liggen.

Intussen blijft het buiten koud, maar al rijdend genoot ik van de bloeiende bomen en de bomen, die bijna uit zijn. Vienna is prachtig in de lente!!! Het hele gezin is weer bij elkaar, nu ons hondje er ook weer bij is en de nare doktersafspraken zijn voorbij (hoewel, niet voor de meisjes, Saskia heeft slapeloze nachten over haar tetanus injectie, die ze voor de zomer moet hebben). En zo is er altijd wat... Life is never dull, zoals we hier zeggen.