Take our daughters and sons to work day

Allereerst heel hartelijk bedankt voor alle reacties op mijn vorige log! Zo heb ik wat nieuwe lezers en lezeressen leren kennen en het is erg leuk om te lezen, hoe mensen hier terecht kwamen en blijven lezen!

Ondanks de late avond gisteren zijn we al weer vroeg uit de veren. Dit keer niet omdat de zon lekker schijnt, want het is flink bewolkt. Maar ja, ik klaag niet, want gisteren en eergisteren zou dat ook zo zijn en konden we toch genieten. Niets veranderlijker, dan het weer, toch?

Rick voelt zich helemaal niet lekker. Hij vecht al een week met een verkoudheid en slaapt slecht (in de basement om mij niet wakker te houden) door het gehoest. Helaas heeft hij vanochtend alweer een belangrijke vergadering, anders had hij wat uit kunnen rusten van de nogal stressvolle reis naar Colorado.

Iedere laatste donderdag in april is hier "Take our daughters and sons to work day" (begonnen als "take your daughters to work day", maar op een gegeven moment protesteerden de ouders van zonen daartegen en sindsdien is het "daughters and sons".) Vooral op de lagere en middle scholen gaan de kinderen massaal met hun ouders mee naar het werk. Op de high schools hebben ze het te druk met hun eigen toekomst bepalen.

Kai en Katja gaan dus gewoon naar school. Maar Saskia wilde graag met Rick mee. Dat is in afgelopen jaren erg leuk geweest, maar dit keer lukt het vanwege de belangrijke vergadering niet. Aangezien vrijwel niemand naar school zal gaan, besluit ik, dat dit een prima dag is om samen met mijn jongste te besteden.

En daar krijg ik geen moment spijt van! Ondanks het nogal sombere weer heb ik een fikse wandeling met Cosmo in het bos op het programma staan. Saskia is nooit dol op wandelingen, maar als we dan eenmaal lopen vindt ze het prima. En de voorwaarde voor vandaag is, dat ze ook precies doet, wat op mijn programma staat (uiteindelijk wordt de wandeling het enige, maar goed).


We parkeren de van naast het W&OD trail en lopen naar de ingang van Northside Park. Hier ben ik al ontelbare malen langs gereden en ik zie er vaak mensen wandelen in het bos. Een paar dagen geleden zag ik er ook een kudde herten. Het lijkt me dus een leuk stuk natuur om te ontdekken.


Het wordt een prachtige wandeling door heuvelachtig bosland. En daarna bevinden we ons bij de stroom. Difficult Run heet die en begint bij Great Falls. Hier zijn duidelijke aanwijzingen, dat bevers hier leven. Maar we zien ze niet (dat lijkt me nog eens heel leuk, want die laten zich niet veel zien, al zijn ze er wel degelijk).




Onderweg zien we hoe de varens bijna uit zijn en hoe de "tent rupsen" zich in de bomen hebben genesteld. Dit is zeer opwindend voor Saskia, want daar komen rupsen uit, waar de kinderen mee spelen.


Ontluikende varens



Tent rupsen

We lopen twee en een halve mijl en dan herinnert Saskia zich iets uit haar vroege kindertijd: het lekkere brood van Great Harvest Bakery. Vroeger (en waarom ik daarmee op ben gehouden, geen idee) gingen we daar een paar keer per week heen om een van hun bijzondere broden te kopen. Saskia kreeg dan altijd een sneetje wit brood met boter. En daar heeft ze nu weer zoveel zin in!

Dat laat ik me geen tweede keer vragen, want ik ben ook al lang niet geweest en vind de smaak van hun brood niet te versmaden. Bij binnenkomst kunnen we kiezen uit vier soorten brood om te proeven. Saskia krijgt haar nostalgische stukje wit brood met boter, nergens smaakt het zo goed als hier, volgens haar. Ik kies voor een sneetje spinazie met feta brood. Superlekker!

De nieuwe lading broden voor vandaag is nog niet binnen, dus we moeten het met de beperkte overblijfselen van gisteren doen. Maar goed ook, zo word ik niet verleid. Ik koop een wit brood voor Saskia en een paar flesjes water, want na de wandeling hebben we flinke dorst.

Thuis gaat Saskia aan haar kasteel projekt werken, dat morgen klaar moet zijn. Ik ga aan mijn lichaam werken. Soms voelt dat echt als een vervelende baan. De fibromyalgie lijkt soms wel een stuiterbal. De ene keer doen mijn nek en schouders grenzeloos veel pijn en is het vooral mijn rechterkant. Deze hele week al verga ik van de pijn in mijn heupen en benen en is mijn linkerkant aan de beurt.

Die pijn vermoeit enorm en al helpt het lopen wel wat, de pijn in mijn benen wordt er niet erg door verminderd. Ik besluit, dat het tijd is mijn benen eens heel anders te gebruiken. Zien of dat werkt. Na een gewichtenroutine uit het tijdschrift "Self" begin ik een kickboks routine. Op die manier gebruik ik mijn benen en armen heel anders, dan gewoonlijk. Ik hoop zo de pijn cyclus te doorbreken.

Boven heb ik hiervoor mijn boksvriend staan. Die is er om heen en weer te stompen en schoppen, hij geeft geen kick. Het is ook nog eens een heel goede manier om frustraties kwijt te raken. En die hebben we allemaal, toch?


Mijn boksvriend, die het te verduren krijgt

Na mijn douche staat Saskia klaar, want natuurlijk heeft ze me een bezoekje aan Tysons Corner afgetroggeld. Het is ook wel goed, want veel zomerkleding heeft ze niet en nu beginnen de temperaturen toch wel zomers te worden.

Eerst gaan we samen lunchen op Saskia's verzoek bij Coastal Flats. Haar mond staat al de hele ochtend niet stil. Ik leer van alles over hoe ze zich over dingen voelt, hoe ze nadenkt over boeken, die ze leest, zoals eentje over de Tweede Wereldoorlog en onderduikende Joden op school en nog veel meer. Zo is zo'n dagje samen echt de moeite waard, het laat me weer zien, wat haar bezighoudt en dat is veel!

Na even wachten krijgen we een tafeltje toegewezen. Saskia merkt nu, dat ze te veel van het Great Harvest brood heeft gegeten en heeft opeens geen honger. Ik wel, dus ik bestel de tonijnsalade. Lekker veel groente komt daarbij en de tonijn is van sushi kwaliteit, dus bijna rauw.

Gesterkt beginnen we aan de shopping trip. Bij Old Navy vindt Saskia twee topjes, de ene $7,99, de ander $8 (plus tax). Jammer, dat hun kleding eigenlijk net niet onze smaak is. Wat het is, weet ik niet, het past dan net niet goed of is te doorzichtig, zelfs als het er op de hanger leuk uitziet.

Stop nummer twee is Abercrombie. En ja, dat is toch ietsje duurder, $19,50 voor een hesje. Maar ook wel leukere en trendier kleding. Saskia slaagt met een korte broek, een capri en een paar hesjes.

Dat is het dus voor vandaag, vertel ik Saskia. Het enige, wat ze nog nodig heeft, zijn slippers. Die van haar zijn kapot gemaakt door de hond van de buren, maar ze loopt er nog dagelijks op.

Bij Pacsun probeert ze er een heel stel aan, maar ze kosten $40 (!) en zitten toch niet zo lekker. Dan waag ik me er niet aan, want dan gaat ze ze ook niet dragen. Ik ken mijn pappenheimers!

Opeens vindt ze dan de ballerina schoenen leuk. Dus daar proberen we er tientallen van aan, maar keren onverrichterzake huiswaarts wat dat betreft. Saskia heeft heel brede voeten en het is moeilijk daar passende schoenen voor te vinden. De ballerinas zijn stuk voor stuk te smal.

Thuis gaat Saskia verder aan haar kasteel project. Bianca belt, ze zijn net bij Great Falls geweest en zouden het leuk vinden om langs te komen. Nou, dat vind ik ook leuk! Ik geef wat richtingsaanwijzingen en help Saskia daarna mee.

Haar kasteel is klaar en moet alleen nog gebakken worden. Nu ben ik dit weekend niet mee geweest om de klei te kopen, dus ik denk er verder niet bij na, alle klei, die ze tot nu toe heeft gebruikt, moest afgebakken worden. We zetten het kasteel in de oven en tien minuten later hoor ik een grote gil en gehuil van Saskia.

Wat blijkt? De klei, die ze met Rick dit weekend kocht is van het soort, dat nooit hard wordt. In een oven smelt die dus. Haar hele project is geruineerd. Logisch, dat ze daar helemaal kapot van is!

Gauw bel ik haar pianoles af, zodat ze wat meer tijd heeft om eraan te besteden. Ik beloof haar na het bezoek van Bianca, Wim en de kinderen, naar Michael's te gaan (ik hoop dat zij zich niet gehaast voelden hier, omdat het duidelijk was, dat Saskia liever nu dan later naar Michael's ging!).

Heel leuk, dat Wim en Bianca hier langs komen! Wim had ik nog niet ontmoet, maar het gesprek was gezellig een gemakkelijk. Dan denk ik meteen: "Jammer, dat ze niet dichterbij zitten". Rick had het namelijk ook erg goed met hem kunnen vinden. De meisjes vermaken zich met het jagen op de katten. Het is nog moeilijk ze weer mee te krijgen bij het afscheid. Ook Lianne had ik nog nooit gezien, wat een schatje!!

Na een uurtje nemen Wim, Bianca en de kids weer afscheid en rijd ik met Saskia naar Michael's. Zij heeft inmiddels besloten haar kasteel van karton te gaan maken. We kopen een spray verf, die de muren eruit zullen laten zien als steen. Alle materialen kosten nog geen vijftien dollar, heel wat minder, dan wat Rick dit weekend voor de klei uitgaf!

De hele avond zijn Rick en zij bezig en het ziet er fantastisch uit! Veel beter, dan het klei projekt. En zo werd een drama toch een succesverhaal...