Schok

"Hey Winter, get outta town!", lees ik vanochtend op een bord bij het tuincentrum hier dichtbij. Nou, inderdaad! De hele nacht buldert de wind om het huis en ik maak me zorgen om de bomen rond ons huis.

Al om vijf uur ben ik klaar wakker, ook vanwege de pijnen, die dit soort weer teweeg brengen. Tot Ricks verbazing sta ik met hem om half zeven op. De tuin ligt vol met grote afgewaaide takken.

Aoife's familie heeft de hele nacht en vanochtend geen electriciteit, dus zij wordt naar school gebracht (wij hebben geluk dit keer, want meestal betekent dat ook voor ons geen stroom). Saskia vraagt of ik dan met haar meeloop. Dat doe ik natuurlijk en Cosmo gaat ook mee.

Het is koud! Mijn handschoenen zijn niet overbodig en ik wou, dat ik ook een sjaal mee had gebracht! Later hoor ik op het nieuws, dat dit tot nu toe de koudste april sinds 1875 is.

Naarmate de ochtend vordert wordt de wind zo mogelijk nog erger en net voor ik met Cosmo naar zijn nieuwe training ga is er een email van Fairfax County Public Schools, dat de scholen drie uur eerder dicht gaan vanwege de wind.

Ons schooldistrict groeit zo snel, dat de schoolgebouwen het niet bij kunnen houden. Hierdoor krijgen heel wat kinderen, waaronder Saskia, in "trailers" les. Als reden voor de beslissing om de scholen vroeg te sluiten worden die kinderen genoemd. Ik kan niet wachten tot dit schooljaar klaar is, want ik kan nog een heel aantal andere redenen bedenken, waarom een trailer als klaslokaal niet veilig is.

Op weg naar de training hoor ik op de radio, dat er een schietpartij is geweest bij Virginia Tech. Dit is de school, waar Katja het liefst heen wil, en waar een heel stel bekende kinderen studeren. Maar, zo wordt er gezegd, de politie heeft de verdachte te pakken, dus ik slaak een zucht van verlichting.

De training verloopt leuk. Er zijn een aantal nieuwe honden, die een stuk ouder zijn, dan Cosmo. Dit is de beginnersklas, dus niet alleen puppies. Toch wordt mijn "baby" weer herhaalde malen als voorbeeld gesteld (hij is daarentegen ook de meest wilde hond daar).

Zijn halsband is inmiddels te klein geworden en na de les zoek ik naar een nieuwe. Dat is nog niet eenvoudig! Verder krijgt hij zoals iedere week wat lekkers om op te knabbelen. Het is onvoorstelbaar wat voor keuze er is in botjes met verschillende smaken, bijna meer dan vlees voor ons!

Op de terugweg naar huis hoor ik, dat de situatie in Blacksburg (Virginia Tech) heel erg is. Er zijn minstens twintig mensen doodgeschoten en ontzettend veel gewonden. Daas rijd ik naar huis, meteen denkend aan de kinderen, die we goed kennen, die daar studeren: Leah's broer Jimmy en Charlie's (Kai's beste vriend)zusje Meghan.

Thuis tref ik een briefje aan van Katja, zij en Leah zijn naar de mall. Hier ben ik niet blij mee, want de wind waait echt enorm en overal liggen omgewaaide bomen en enorme takken. Ik zie zo'n tak zo op Leah's Jeep terecht komen (gelukkig gebeurt dat niet).

Intussen komen er steeds meer details vrij over de schietpartij bij VT. Ik maak me enorme zorgen om de kinderen, die ik daar ken. Katja is met Leah bij de mall en Leah's ouders werken. Charlie, Meghans broer, speelt bij ons. Maar ik weet niet of de kinderen weten, dat deze tragedie heeft plaatsgevonden, dus ik durf niets te vragen.

Al de hele dag heb ik een ergere hoofdpijn, dan gewoonlijk en deze spanning helpt niet. Natuurlijk is het nieuws iedere dag vol van vreselijke moorden en narigheden en ik denk, dat we er allemaal wel wat door geconditioneerd worden. Sommigen treffen ons, anderen proberen we naast ons neer te leggen. Helaas is de tegenwoordige wereld en nieuwsgeving vol met afschuwelijke gebeurtenissen.

Maar als het dan mensen betreft, die je persoonlijk kent en een school, waar je kind naartoe wil gaan, is dat naast je neer leggen weer onmogelijk. Voorzichtig vraag ik Kai of Charlie al iets van zijn zus weet. Gelukkig weet hij, dat Meghan veilig is, al is haar "dorm" in hetzelfde gebouw, waar de twee eerste moorden plaatsvonden.

Leah belt, dat zij en Katja langer bij de mall blijven, dan eerst gezegd en voorzichtig vraag ik haar over Jimmy. Ja, zegt ze, Jimmy is veilig, maar zijn beste vriend is in zijn been geschoten. Wij kennen die vriend ook een beetje, hij is deel van de VT band, waar Jimmy in speelt. Ik bedenk me, hoe erg het moet zijn geweest om dit alles gade te slaan. En toch worden op de televisie een paar studenten, eentje is zelfs in zijn arm geschoten, te woord gestaan, die heel rustig klinken. Shock?

Als Katja niet veel later thuis komt blijkt, dat Leah het mis had, Jimmy's vriend is dood. Katja is in tranen, ze kende deze jongen ook en een heel aantal andere mensen ook, al denkt ze, dat de rest veilig is. Vreselijk, ik weet gewoon niet wat te zeggen. Katja is erg aangeslagen, ze kent veel mensen op die school en vindt het surrealistisch, wat er heeft plaatsgevonden.

Ze heeft er erge behoefte aan alle nieuwsuitzendingen te zien. Ik laat dat toe, want ik heb zelf ook zo'n neiging. Niet uit sensatie, maar om te proberen een begrip te krijgen. Moeilijk uit te leggen.

Als ik met Susan, Meghans moeder, praat merk ik, dat zij haar tranen nauwelijks kan bedwingen. Meghan wil op school blijven bij haar vrienden, maar Susan zegt blij te zijn, dat ze al een bezoek hadden gepland voor vrijdag. Rick en ik begrijpen dat maar al te goed, ik denk niet, dat wij zouden kunnen wachten in zo'n geval.

Natuurlijk zal nu het debat over vuurwapens weer opwaaien en "die Amerikanen", die vrij wapenbezit toelaten. Het gros van de mensen, dat ik hier ken, is tegen vrij wapen bezit. Maar zelfs als alle vuurwapens nu verboden werden, denk ik nog, dat zoiets plaats zou vinden. Er zijn zoveel wapens in de omloop, het zou helemaal niet moeilijk zijn ze via het illegale circuit te verkrijgen.

Daden als die van vandaag zullen altijd de vraag oproepen: "Waarom?" Waarom loopt een vader in Nederland met zijn twee zoontjes onder een trein? Waarom verkiest een vrouw in Houston het om haar vijf kinderen te verdrinken? En vandaag is de vraag, waarom wilde een Aziatische jonge man tientallen onschuldige levens eisen, alvorens zijn eigen te nemen.

Niemand, die het precieze antwoord weet, maar ergens loopt tenminste een persoon rond, die niet verbaasd is over die acties. Zodra die mensen op tijd de alarmbel rinkelen, kunnen dit soort tragedies voorkomen worden.

Onze gedachten zijn vanavond bij de drieendertig gezinnen, die vandaag een kind of geliefde verloren. En bij de meer dan vijfentwintig gezinnen van de gewonden, hopelijk komen er niet meer doden bij. Het weer vandaag, met de harde wind, verhinderde hulp met trauma helicopters en het is onbekend hoeveel mensen die nodig hadden. Woorden schieten tekort.