De mooie zonnige dagen van de herfst worden hier ook wel Indian Summer genoemd. Waar die benaming vandaan komt is onbekend. Er zijn allerlei theorieen over, o.a. dat dit het jachtseizoen bij uitstek was voor de Indianen, dat de zonnige mooie dagen volgens Indianen door de goden worden gegeven, maar ook, dat dit het seizoen was, dat de schepen op weg naar de Indische oceaan hun voorraden aanvulden. Hoe het ook zij, de Indian Summer is een heel aangename tijd van het jaar voor ons, na de warme, vochtige zomer.
Ik kon het dus vanochtend niet nalaten er gebruik van te maken en nam onze 9 jarige Brittany, Brynna, mee om te rennen. We renden ongeveer 10 kilometer. Dit is een prachtige, beboste buurt en er zijn verscheidene parken, zodat we niet de hele tijd op straat renden.
Natuurlijk had ik zakjes mee om Brynna's poep mee op te ruimen, want als je betrapt wordt op het laten liggen daarvan staat er een fikse boete op. Je hoeft dus niet bang te zijn, dat je met poepschoenen thuiskomt, want er ligt nergens hondenpoep op het trottoir.
Ik vind het niet erg prettig met zo'n stinkend zakje te rennen, maar gelukkig staan er regelmatig vuilnisbakken, waar ik het in kwijt kan.
Brynna vond het heerlijk en er was in de parken ook aan honden gedacht, want bij de waterfonteinen stonden hondendrinkbakken. Ze kon dus naar hartelust drinken en hield zo dat uur rennen wel vol.
Het is vast wel een grappig gezicht ons te zien rennen, want in het begin trekt ze mij zowat omver en rent voor me uit. Maar hoe langer we weg zijn, hoe langzamer ze rent. Vandaag deed ze het vrij goed, maar er zijn ook keren geweest, dat ik me afvroeg, of ik haar 50 pond en al naar huis zou moeten dragen! Dan loopt ze achter me aan met haar tong bijna op de grond. Maar ze geniet met volle teugen en ik heb de rest van de dag geen hond aan haar.
Nu zit ik nieuws te kijken. Er zijn hier twee soorten "Nieuws" uitzendingen: de nationale en lokale. De nationale zijn veelal ook internationaal bekend: CNN, Fox News en MSNBC, die de hele dag nieuws uitzenden. En dan is er nog NBC Nightly News met Tom Brokaw, CBS News met Dan Rather en ABC News met Peter Jennings (die interessant genoeg een Canadees is, vooral met politieke verslagen grappig om te weten). Deze programma's behandelen het serieuze wereldnieuws.
Dan is er het lokale nieuws. Als je er niet aan gewend bent een beetje een vreemd verschijnsel. Maar misschien ook wel te begrijpen, als je bedenkt hoe groot de gebieden rond de steden zijn. En er gebeurt van alles.
Het plaatselijke nieuws wordt gebracht door 2 "anchors", meestal een man en een vrouw. Er wordt veel gelachen en tussendoor gekletst. Er is plaats voor "klein" nieuws, zo haalden wij eens het nieuws, omdat we met een grote email groep van ouders van heinde en ver gekomen een bijeenkomst hadden hier in de buurt.
De meeste zenders (de grote zenders zijn NBC, CBS, ABC en Fox, die allemaal door lokale zenders worden verzorgd) hebben een paar uur "nieuws" in de ochtend en een paar uur 's avonds en dan nog het late nieuws om 23 uur. Alleen Fox heeft minder. Als er plaatselijk iets gaande is, zoals recentelijk Orkaan Isabel, worden alle programma's afgelast en is er de hele dag "nieuws".
Ach ja, ik vind het wel vermakelijk om te kijken (met uitzondering van de serieuze berichten, dan, zo is er net weer een meisje doodgeschoten door haar broertje in Maryland). En dan is er het team van "meteorologen", die dus het weer brengen. Altijd goed voor een smile, want het weer is hier nooit saai!
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Tuesday, September 30, 2003
Monday, September 29, 2003
Brr, het was koud vanochtend! Voor het eerst tijd voor een (zomer)jas. Ik vind dat eigenlijk heerlijk, lekker gezellig. Het is wel prachtig zonnig weer, dus warmde het vanmiddag toch weer wat op.
Een rustige maandag vandaag. Het is altijd een halve schooldag, dus veel krijg ik niet voor elkaar voor de kinderen thuiskomen. Ik heb vanochtend hard geoefend bij de sportschool en heb daarna boodschappen gedaan bij Trader Joe's, een supermarkt met allemaal heerlijke dingen en minder duur, omdat ze direct van de leverancier komen, zonder middelman.
Ik heb ingredienten voor quesadillas gekocht, heel simpel: een tortilla met kaas in de oven gesmolten. De kinderen eten die met worteltjes. Rick en ik gaan vanavond op onze "date" avond, terwijl Katja oppast. We gaan Thais eten en daarna wil ik even naar de Gap om jeans te kopen. Die vind ik het fijnst, want ze hebben de meeste broeken in "long", dat is 5 centimeter langer dan gewoon en dat heb ik nodig met mijn lange Nederlandse benen. Het is heerlijk, dat de mall iedere avond tot 21:30 open is.
Rick en ik proberen er regelmatig een avondje samen op uit te gaan, want met zijn vele reizen en de kinderen, komen we anders niet veel aan tijd samen toe.
Vanmiddag heb ik eens even de stapel catalogi aangepakt en een zak vol weggegooid. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel catalogusbedrijf voor. Vandaag alleen al hadden we 4 catalogi bij de post: een met allerlei koekjes, een met dingen voor het huis, een met kleding en een met speelgoed. En dat is een dagelijks terugkerend fenomeen, wat rond Kerst nog verdubbelt. Dus je kunt je voorstellen, dat we op een gegeven moment stapels catalogi hebben liggen. De meesten van die bedrijven zijn ook op Internet te vinden, dus ik hou ze lang niet allemaal.
Ook heb ik de verjaarskaarten voor october geschreven en op de bus gedaan. Die bus is onze eigen brievenbus. We hebben zo'n klein huisje-achtige brievenbus aan het eind van onze oprit, je stopt je post erin en doet het rode vlaggetje omhoog, zodat de postbode weet, dat er iets mee te nemen valt. Heel handig!
Kai had spullen nodig voor zijn project met zijn meelwormen op school: hij moet een doolhof maken voor zijn dier. Dus op naar Michael's, een werkelijk gigantische hobbyzaak, die alles wat je maar op hobbygebied kunt bedenken, verkoopt. Ik kan er, als ik de tijd heb, uren in doorbrengen!
Ik kon het niet laten wat leuke herfst dingen voor buiten te kopen: alvast wat Halloween versieringen en een herfstvlag voor op het deck (houten balkon). Je kunt hier de leukste siervlaggen kopen en ik verander die van mij ieder seizoen. Dit keer zijn het herfstblaadjes en eikels.
Ook binnen verander ik de accenten ieder seizoen. Zo heb ik nu herfstkussens op de banken liggen en veel zonnebloemen en oranje, gele en rode kaarsen. Ook zit er een vogelverschrikker in de keuken. Ik ben dol op de herfst hier, al die kleuren!
Net na Saskia naar dansles te hebben gebracht ook maar vast benzine getankt bij Mobil. Exxon en Mobil zijn mijn favoriete tankstations, want die hebben een zogenaamde "Speedpass". Je geeft je credit card informatie op en dan krijg je een sleutelhanger met een magneetje eraan. Dat zwaai je voor het speciaal daarvoor bestemde raampje op de pomp en tanken maar. Het bedrag wordt dan automatisch op je credit card gezet.
Op die manier hoef je geen credit card mee naar buiten te nemen. Binnen betalen hoeft trouwens allang niet meer, vrijwel alle pompen hebben credit card gleuven in de pomp gebouwd. Wel fijn, zeker als je met kinderen bent, zo hoef je ze niet alleen in de auto te laten.
Vannacht wordt het ronduit koud, dus zullen we voor het eerst de verwarming aanhebben. Nu zullen de bomen wel gauw gaan kleuren, want behalve de dogwoods is alles nog flink groen.
Een rustige maandag vandaag. Het is altijd een halve schooldag, dus veel krijg ik niet voor elkaar voor de kinderen thuiskomen. Ik heb vanochtend hard geoefend bij de sportschool en heb daarna boodschappen gedaan bij Trader Joe's, een supermarkt met allemaal heerlijke dingen en minder duur, omdat ze direct van de leverancier komen, zonder middelman.
Ik heb ingredienten voor quesadillas gekocht, heel simpel: een tortilla met kaas in de oven gesmolten. De kinderen eten die met worteltjes. Rick en ik gaan vanavond op onze "date" avond, terwijl Katja oppast. We gaan Thais eten en daarna wil ik even naar de Gap om jeans te kopen. Die vind ik het fijnst, want ze hebben de meeste broeken in "long", dat is 5 centimeter langer dan gewoon en dat heb ik nodig met mijn lange Nederlandse benen. Het is heerlijk, dat de mall iedere avond tot 21:30 open is.
Rick en ik proberen er regelmatig een avondje samen op uit te gaan, want met zijn vele reizen en de kinderen, komen we anders niet veel aan tijd samen toe.
Vanmiddag heb ik eens even de stapel catalogi aangepakt en een zak vol weggegooid. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel catalogusbedrijf voor. Vandaag alleen al hadden we 4 catalogi bij de post: een met allerlei koekjes, een met dingen voor het huis, een met kleding en een met speelgoed. En dat is een dagelijks terugkerend fenomeen, wat rond Kerst nog verdubbelt. Dus je kunt je voorstellen, dat we op een gegeven moment stapels catalogi hebben liggen. De meesten van die bedrijven zijn ook op Internet te vinden, dus ik hou ze lang niet allemaal.
Ook heb ik de verjaarskaarten voor october geschreven en op de bus gedaan. Die bus is onze eigen brievenbus. We hebben zo'n klein huisje-achtige brievenbus aan het eind van onze oprit, je stopt je post erin en doet het rode vlaggetje omhoog, zodat de postbode weet, dat er iets mee te nemen valt. Heel handig!
Kai had spullen nodig voor zijn project met zijn meelwormen op school: hij moet een doolhof maken voor zijn dier. Dus op naar Michael's, een werkelijk gigantische hobbyzaak, die alles wat je maar op hobbygebied kunt bedenken, verkoopt. Ik kan er, als ik de tijd heb, uren in doorbrengen!
Ik kon het niet laten wat leuke herfst dingen voor buiten te kopen: alvast wat Halloween versieringen en een herfstvlag voor op het deck (houten balkon). Je kunt hier de leukste siervlaggen kopen en ik verander die van mij ieder seizoen. Dit keer zijn het herfstblaadjes en eikels.
Ook binnen verander ik de accenten ieder seizoen. Zo heb ik nu herfstkussens op de banken liggen en veel zonnebloemen en oranje, gele en rode kaarsen. Ook zit er een vogelverschrikker in de keuken. Ik ben dol op de herfst hier, al die kleuren!
Net na Saskia naar dansles te hebben gebracht ook maar vast benzine getankt bij Mobil. Exxon en Mobil zijn mijn favoriete tankstations, want die hebben een zogenaamde "Speedpass". Je geeft je credit card informatie op en dan krijg je een sleutelhanger met een magneetje eraan. Dat zwaai je voor het speciaal daarvoor bestemde raampje op de pomp en tanken maar. Het bedrag wordt dan automatisch op je credit card gezet.
Op die manier hoef je geen credit card mee naar buiten te nemen. Binnen betalen hoeft trouwens allang niet meer, vrijwel alle pompen hebben credit card gleuven in de pomp gebouwd. Wel fijn, zeker als je met kinderen bent, zo hoef je ze niet alleen in de auto te laten.
Vannacht wordt het ronduit koud, dus zullen we voor het eerst de verwarming aanhebben. Nu zullen de bomen wel gauw gaan kleuren, want behalve de dogwoods is alles nog flink groen.
Sunday, September 28, 2003
Heerlijk gefietst vandaag. Het was wel wat bewolkt vanochtend, maar een heerlijke fietstemperatuur van 18 graden en na een tijdje kwam de zon ook kijken. We reden ongeveer 7,5 kilometer naar het westen over het W&OD pad. Dit pad was vroeger een spoorweg, wat je nog kunt zien aan de oude stationnetjes onderweg en een enkele gerestaureerde locomotief.
Rick, Kai, Saskia en ik gingen. Saskia's fiets zit als een soort tandem aan mijn fiets vast en ze trapt altijd enthousiast mee. Wel fijn, vooral op de vele heuvels in onze buurt, hoewel 70 pond de heuvel optrekken best iets is. Ik vond het vandaag best zwaar rijden met haar erbij, meestal gaat het beter.
Saskia's helm is te klein aan het worden, dus die moeten we snel vervangen. Hier zijn fietshelmen bij de wet verplicht tot 14 jaar. Uiteraard geven wij als ouders het goede voorbeeld en dragen ze ook. Ze staan wel cool. Alleen krijg ik er altijd wel een enorm zweethoofd onder!
Langs het pad is de natuur prachtig. Ieder seizoen zijn er andere wilde bloemen en dit keer ook grappige blauwe besjes. Vaak zien we er ook dieren, zoals chipmunks, vosjes, herten en kleurige vogels. Maar vandaag was het er druk, want er was een AIDS walk, dus de beestjes lieten zich niet zien.
Na een flink uur fietsen hadden we wel zin in lunch. In het centrum van Vienna is een oude inn, de Vienna Inn. Het is echt een begrip hier, hoewel je, als je er binnenkomt, je afvraagt waarom. Maar ze hebben lekker eten, goedkoop en de soda's en koffie zijn gratis. En natuurlijk is het een leuke ontmoetingsplaats. Echt een lokaal tentje dus. Wat ze hier noemen, de favoriete "Dive".
Ik had chili poppers (gefrituurde rode pepers gevuld met cream cheese), Rick een garden burger, een vegetarische hamburger, Saskia een grilled cheese sandwich (een tosti met Amerikaanse kaas, het kindereten bij uitstek) en Kai Chili Mac, spaghetti met chili en kaas.
Op weg naar huis fietsten we langs allerlei "car washes", kinderen die auto's wassen om geld in te zamelen voor goed doelen.
Ook zagen we de vreselijke schade, die een brand gisterochtend had veroorzaakt in een winkelcomplex in Vienna.
Eenmaal thuisgekomen besloten we de katten eens onder handen te nemen. Onze oudste poes, Miep, is bijna 16 en heeft nierproblemen. Waarom ik dat hier schrijf, weet ik eigenlijk niet, want het heeft niets met het onderwerp te maken.
Goed, Miep is ontklauwd, lang, lang geleden. Maar dat wordt als erg inhumaan gezien en dus moesten we met een andere oplossing komen voor de 3 jongere poezen. En die vonden we in Softpaws. Dit zijn kleine plastic hulsjes, die je aan de nagels van de poes lijmt. Veel diervriendelijker, dan een chirurgische ingreep en nog grappig ook. De hulsjes zijn namelijk gekleurd en het lijkt net of hun nageltjes gelakt zijn. Meike's nageltjes zijn roze, Sushi's paars en Snickers een mannelijk blauw (soms rood, we wisselen af). De katten laten het lijmen rustig toe en het scheelt enorm in de krabschade in huis.
Verder een heerlijk rustige zondagmiddag. De Washington Redskins zien winnen tegen de New England Patriots, ook altijd leuk.
Verder hebben net het Postcode Loterij Spel of zo op BVN gekeken, altijd goed voor het Nederlands van de kinderen en Rick. Ik moet wel zeggen, dat ik op basis van zo'n spel ook geen hoge pet op heb van de intelligentie van de gemiddelde Nederlander. Tjonge, jonge, de meesten van die vragen konden de kinderen nog beantwoorden! Aangezien er in Nederland zo'n sterke opinie lijkt te heersen over "de Amerikaan", wil ik hiermee aangeven, dat je, als je maar een beperkt (lees radio/tv/krant) beeld krijgt van een samenleving, dat beeld wel eens heel verwrongen kan zijn.
Op het moment speelt iedereen buiten en kijk ik Studio Sport, ik vind voetbal ook nog wel errug leuk!
Rick, Kai, Saskia en ik gingen. Saskia's fiets zit als een soort tandem aan mijn fiets vast en ze trapt altijd enthousiast mee. Wel fijn, vooral op de vele heuvels in onze buurt, hoewel 70 pond de heuvel optrekken best iets is. Ik vond het vandaag best zwaar rijden met haar erbij, meestal gaat het beter.
Saskia's helm is te klein aan het worden, dus die moeten we snel vervangen. Hier zijn fietshelmen bij de wet verplicht tot 14 jaar. Uiteraard geven wij als ouders het goede voorbeeld en dragen ze ook. Ze staan wel cool. Alleen krijg ik er altijd wel een enorm zweethoofd onder!
Langs het pad is de natuur prachtig. Ieder seizoen zijn er andere wilde bloemen en dit keer ook grappige blauwe besjes. Vaak zien we er ook dieren, zoals chipmunks, vosjes, herten en kleurige vogels. Maar vandaag was het er druk, want er was een AIDS walk, dus de beestjes lieten zich niet zien.
Na een flink uur fietsen hadden we wel zin in lunch. In het centrum van Vienna is een oude inn, de Vienna Inn. Het is echt een begrip hier, hoewel je, als je er binnenkomt, je afvraagt waarom. Maar ze hebben lekker eten, goedkoop en de soda's en koffie zijn gratis. En natuurlijk is het een leuke ontmoetingsplaats. Echt een lokaal tentje dus. Wat ze hier noemen, de favoriete "Dive".
Ik had chili poppers (gefrituurde rode pepers gevuld met cream cheese), Rick een garden burger, een vegetarische hamburger, Saskia een grilled cheese sandwich (een tosti met Amerikaanse kaas, het kindereten bij uitstek) en Kai Chili Mac, spaghetti met chili en kaas.
Op weg naar huis fietsten we langs allerlei "car washes", kinderen die auto's wassen om geld in te zamelen voor goed doelen.
Ook zagen we de vreselijke schade, die een brand gisterochtend had veroorzaakt in een winkelcomplex in Vienna.
Eenmaal thuisgekomen besloten we de katten eens onder handen te nemen. Onze oudste poes, Miep, is bijna 16 en heeft nierproblemen. Waarom ik dat hier schrijf, weet ik eigenlijk niet, want het heeft niets met het onderwerp te maken.
Goed, Miep is ontklauwd, lang, lang geleden. Maar dat wordt als erg inhumaan gezien en dus moesten we met een andere oplossing komen voor de 3 jongere poezen. En die vonden we in Softpaws. Dit zijn kleine plastic hulsjes, die je aan de nagels van de poes lijmt. Veel diervriendelijker, dan een chirurgische ingreep en nog grappig ook. De hulsjes zijn namelijk gekleurd en het lijkt net of hun nageltjes gelakt zijn. Meike's nageltjes zijn roze, Sushi's paars en Snickers een mannelijk blauw (soms rood, we wisselen af). De katten laten het lijmen rustig toe en het scheelt enorm in de krabschade in huis.
Verder een heerlijk rustige zondagmiddag. De Washington Redskins zien winnen tegen de New England Patriots, ook altijd leuk.
Verder hebben net het Postcode Loterij Spel of zo op BVN gekeken, altijd goed voor het Nederlands van de kinderen en Rick. Ik moet wel zeggen, dat ik op basis van zo'n spel ook geen hoge pet op heb van de intelligentie van de gemiddelde Nederlander. Tjonge, jonge, de meesten van die vragen konden de kinderen nog beantwoorden! Aangezien er in Nederland zo'n sterke opinie lijkt te heersen over "de Amerikaan", wil ik hiermee aangeven, dat je, als je maar een beperkt (lees radio/tv/krant) beeld krijgt van een samenleving, dat beeld wel eens heel verwrongen kan zijn.
Op het moment speelt iedereen buiten en kijk ik Studio Sport, ik vind voetbal ook nog wel errug leuk!
Saturday, September 27, 2003
Het was vandaag nog een prachtige dag, zonnig en warm. Dus lekker buiten geoefend en wel in het park hier vlakbij. Daar is namelijk, behalve allerlei andere dingen ook een fitness parcours. Je loopt door het bos en om de zoveel meter staat een houten apparaat met uitleg hoe je de oefeningen moet doen. Er zijn twintig van zulke oefeningen. Op die manier gebruik je tijdens je wandeling ongeveer iedere spier in je lichaam en de wandeling wordt niet saai. Bovendien is het allemaal in een prachtig bos.
Over dit park, Nottoway Park, las ik vandaag, dat het vroeger een wijngaard was. Jammer, dat die nu weg is! Iedere woensdag wordt in het park een markt gehouden, dan komen de locale boeren met hun producten. Je kunt in dit seizoen vooral appels, squash, pompoenen en producten daarvan gemaakt kopen. Ook kun je zogenaamde Indiaanse mais kopen. Dit zijn decoratieve maiskolven in rode, bruine en gele kleuren, bij elkaar gebundeld. De squash komt trouwens ook in allerlei vormen en maten. Mijn favoriet is de spaghetti squash, die er als spaghetti uitziet als je hem kookt.
Vanmiddag had Saskia een verjaarspartijtje bij de Build A Bear winkel in Fair Oaks Mall. Deze winkel is een mecca voor kinderen, want je "maakt" hier je eigen speelgoeddier en daarna kleed je hem aan. De kinderen mochten een pluche beest uitzoeken, wat nog niet gevuld was. De keuze viel op een langorig bruin konijn. Vervolgens werd het konijn in de winkel gevuld, maar dat gebeurt niet zomaar: het kind moet de vulmachine aandoen en op 4 felgekleurde knoppen drukken met Love, Hugs, Kisses, Kindness of zo. Daarna moet het een klein rood hartje pakken en 3 keer in de rondte draaien, het zoenen en een wens doen (een volwassene moet dit overigens ook zo doen, dan voel je je pas opgelaten, weet ik uit ervaring!). Het hartje gaat in het beest en het wordt dichtgenaaid.
Dan moet het lieve beest meegenomen naar het "bad", waar met lucht de laatste vlokjes vulsel eraf worden geblazen. Nu is het dierbare dier dus klaar en moet het een naam krijgen. Hiervoor gaat het kind naar een computer, die van alles wil weten: naam, adres, email, verjaardag (om rond die tijd aanbiedingen aan de ouders te sturen) en natuurlijk de naam van het pluche beest. Uiteindelijk komt er een geboortebewijs uit met al die gegevens.
Saskia's konijn heet Pumpkin. Een leuke vondst, want behalve "pompoen" worden kleine kinderen hier ook vaak liefkozend "pumpkin" genoemd. Zij noemde die van haar echter Pumpkin, omdat ze uit de honderden verschillende kleertjes een Halloween setje met pompoenen had gekozen voor haar konijn.
De meisjes, tieners, die het partijtje verzorgden, deden het erg leuk. Ik zou me absoluut niet kunnen voorstellen, dat zoiets in Nederland zou voorkomen, tenzij alles daar erg veranderd is. Het was me een geklap, gejuich en gezing van jewelste, midden in de winkel. Met als grote finale het zingen van "Happy Birthday", waarbij alle nietsvermoedende klanten natuurlijk ook meededen. Dat vind ik hier altijd wel heel leuk, dat spontane. En het is welgemeend.
Gewapend met hun nieuwe konijnen in een enorme doos, gingen de feestviersters naar een van de zitkuilen in de Mall. Daar werden ze getracteerd op een enorme chocolate chip cookie van Mrs. Fields. Dit in plaats van de gewoonlijke cake. Die cookies zijn werkelijk heerlijk, dus ik kon me niet bedwingen en deelde een stuk met Saskia. Daarna was het partijtje voorbij. Nu zullen we over een week of zo een bedank kaartje in de bus krijgen van de jarige. Het is hier namelijk gewoonte (waar ik nooit aan begonnen ben, slecht he?) om bedankbriefjes te schrijven voor ieder cadeautje, ook al heb je de gever al bedankt tijdens het feestje.
Het viel me in de Mall op, dat alle Kerstwinkels al open zijn! En het is nog 30 graden buiten. Onvoorstelbaar. Maar ja, hoe eerder hoe meer winst, natuurlijk. Eerst gaan we nog maar Halloween beleven en dan Thanksgiving en pas dan is het tijd om aan Kerstversieringen te gaan denken!
Vanavond hebben we zoals gewoonlijk op zaterdag jonge logees. Gelukkig maar, want dat haalt de gedachten weg van de droefheid van het laatste uur: een gestorven hagedis. Een van de poezen heeft het vanochtend dan toch voor elkaar gekregen om het terrarium naar de vlakte te smijten. Beide kameleons leken het te hebben overleefd, maar toen Rick ze vanmiddag terug wilden zetten in hun nieuwe woonomgeving, bleek er een toch het loodje te hebben gelegd. Droefheid alom, natuurlijk, maar gelukkig heeft Petsmart er meer. Ik klink er misschien koud over, maar mijn liefde gaat dan ook naar de warmbloedige dieren. De reptielen zijn Rick's pakkie an!
Over dit park, Nottoway Park, las ik vandaag, dat het vroeger een wijngaard was. Jammer, dat die nu weg is! Iedere woensdag wordt in het park een markt gehouden, dan komen de locale boeren met hun producten. Je kunt in dit seizoen vooral appels, squash, pompoenen en producten daarvan gemaakt kopen. Ook kun je zogenaamde Indiaanse mais kopen. Dit zijn decoratieve maiskolven in rode, bruine en gele kleuren, bij elkaar gebundeld. De squash komt trouwens ook in allerlei vormen en maten. Mijn favoriet is de spaghetti squash, die er als spaghetti uitziet als je hem kookt.
Vanmiddag had Saskia een verjaarspartijtje bij de Build A Bear winkel in Fair Oaks Mall. Deze winkel is een mecca voor kinderen, want je "maakt" hier je eigen speelgoeddier en daarna kleed je hem aan. De kinderen mochten een pluche beest uitzoeken, wat nog niet gevuld was. De keuze viel op een langorig bruin konijn. Vervolgens werd het konijn in de winkel gevuld, maar dat gebeurt niet zomaar: het kind moet de vulmachine aandoen en op 4 felgekleurde knoppen drukken met Love, Hugs, Kisses, Kindness of zo. Daarna moet het een klein rood hartje pakken en 3 keer in de rondte draaien, het zoenen en een wens doen (een volwassene moet dit overigens ook zo doen, dan voel je je pas opgelaten, weet ik uit ervaring!). Het hartje gaat in het beest en het wordt dichtgenaaid.
Dan moet het lieve beest meegenomen naar het "bad", waar met lucht de laatste vlokjes vulsel eraf worden geblazen. Nu is het dierbare dier dus klaar en moet het een naam krijgen. Hiervoor gaat het kind naar een computer, die van alles wil weten: naam, adres, email, verjaardag (om rond die tijd aanbiedingen aan de ouders te sturen) en natuurlijk de naam van het pluche beest. Uiteindelijk komt er een geboortebewijs uit met al die gegevens.
Saskia's konijn heet Pumpkin. Een leuke vondst, want behalve "pompoen" worden kleine kinderen hier ook vaak liefkozend "pumpkin" genoemd. Zij noemde die van haar echter Pumpkin, omdat ze uit de honderden verschillende kleertjes een Halloween setje met pompoenen had gekozen voor haar konijn.
De meisjes, tieners, die het partijtje verzorgden, deden het erg leuk. Ik zou me absoluut niet kunnen voorstellen, dat zoiets in Nederland zou voorkomen, tenzij alles daar erg veranderd is. Het was me een geklap, gejuich en gezing van jewelste, midden in de winkel. Met als grote finale het zingen van "Happy Birthday", waarbij alle nietsvermoedende klanten natuurlijk ook meededen. Dat vind ik hier altijd wel heel leuk, dat spontane. En het is welgemeend.
Gewapend met hun nieuwe konijnen in een enorme doos, gingen de feestviersters naar een van de zitkuilen in de Mall. Daar werden ze getracteerd op een enorme chocolate chip cookie van Mrs. Fields. Dit in plaats van de gewoonlijke cake. Die cookies zijn werkelijk heerlijk, dus ik kon me niet bedwingen en deelde een stuk met Saskia. Daarna was het partijtje voorbij. Nu zullen we over een week of zo een bedank kaartje in de bus krijgen van de jarige. Het is hier namelijk gewoonte (waar ik nooit aan begonnen ben, slecht he?) om bedankbriefjes te schrijven voor ieder cadeautje, ook al heb je de gever al bedankt tijdens het feestje.
Het viel me in de Mall op, dat alle Kerstwinkels al open zijn! En het is nog 30 graden buiten. Onvoorstelbaar. Maar ja, hoe eerder hoe meer winst, natuurlijk. Eerst gaan we nog maar Halloween beleven en dan Thanksgiving en pas dan is het tijd om aan Kerstversieringen te gaan denken!
Vanavond hebben we zoals gewoonlijk op zaterdag jonge logees. Gelukkig maar, want dat haalt de gedachten weg van de droefheid van het laatste uur: een gestorven hagedis. Een van de poezen heeft het vanochtend dan toch voor elkaar gekregen om het terrarium naar de vlakte te smijten. Beide kameleons leken het te hebben overleefd, maar toen Rick ze vanmiddag terug wilden zetten in hun nieuwe woonomgeving, bleek er een toch het loodje te hebben gelegd. Droefheid alom, natuurlijk, maar gelukkig heeft Petsmart er meer. Ik klink er misschien koud over, maar mijn liefde gaat dan ook naar de warmbloedige dieren. De reptielen zijn Rick's pakkie an!
Friday, September 26, 2003
Vanochtend belde mijn vriendin Christine op om te vragen of ik naar Centreville wilde rijden om daar bij de sportschool te oefenen met haar. Dat wilde ik wel. Het is verder weg, dan de sportschool waar ik gewoonlijk naar toe ga, maar qua tijd om er te komen scheelt het niet eens zoveel. Dat komt, omdat al het spitsverkeer de richting van Washington opgaat en Centreville de andere kant op ligt. Hierdoor kan ik gewoonlijk met volle vaart (nou ja, ik rijd meestal 10 mijl over de snelheidslimiet, omdat je dan niet gauw een ticket krijgt) over de snelweg daar komen.
De sportschool is een enorm complex van 2 verdiepingen met een Olympisch zwembad, klimmuur, basketbal en racquetbal velden. En natuurlijk de nodige oefenmachines en gewichten. Hij is vrij nieuw, zoals alles in Centreville vrij nieuw is.
Toen mijn ouders hier in 1984 heen verhuisden, kochten ze een huis net buiten de "Beltway" (de ring snelweg, die rond Washington loopt). Dit werd toen als ver van Washington af gezien. Alles ten westen van ons was platteland, met een enkel dorpje ertussenin. En dit laat zien, hoe snel dit gebied is gegroeid, vooral Noord-Virginia, waar wij wonen. Nu is het tot Dulles Airport (ongeveer 30 km buiten Washington) volgebouwd, met de nodige gevolgen voor het verkeer en de huizenprijzen dichter bij de stad.
Veel van de woonbuurten zijn dus ook echte voorstadsbuurten, wel mooi aangelegd, maar erg kaal (bossen worden over het algemeen gekapt om plaats te maken voor bouw, hoewel Virginia veel groener oogt, dan de buurstaat Maryland, wat dat betreft). Wij wonen zelf ook net buiten de Beltway, in de Town of Vienna (het plaatsje zelf, er zijn veel Vienna adressen, die niet in het plaatsje liggen. Je kunt aan de zip code zien, wat wel en niet in de eigenlijke "town" is). Hier moeten de tuinen een bepaalde grootte hebben en zijn regels over de hoeveelheid bomen, die gekapt mogen worden.
Hierdoor lijkt het alsof we in de bossen wonen (had ook wel tot gevolg, dat meer bomen omvielen door orkaan Isabel, maar ja, dat nemen we maar op de koop toe). Het is werkelijk een leuk aangelegd stadje en heeft nog een dorpsachtig gevoel, met een centrum, een "ouderwetse" winkelstraat en een community center, waar cursussen worden gehouden en de jeugdsocieteit is. Het is hier bijzonder aangenaam wonen en veilig ook, de kinderen kunnen heerlijk buiten spelen en door de buurt fietsen. Er zijn ook verscheidene speeltuinen, waaronder een heel mooie, waar je in Nederland entreegeld voor zou betalen, bij hun school.
Dat is niet overal zo, want waar we hiervoor woonden, in een zogenaamd "townhouse" (rijtjeshuis) tegenover het Metro station vond ik het niet verantwoord de kinderen alleen buiten te laten. Vooral niet, nadat een keer een man 's ochtends aanbelde en me vertelde, dat hij zich buiten zijn huis had gesloten en of hij mijn telefoon kon gebruiken. Ik herkende hem helemaal niet en had toch de meeste buren wel eens gezien. Zijn verhaal rammelde, want het was heel moeilijk om je huis per ongeluk op slot te doen, daar. Dus zei ik hem naar de Metro te gaan en daar te bellen. Vervolgens liep hij weg van de Metro de straat weer in. Ik heb toen maar de politie gebeld, die natuurlijk te laat kwam, hij was in geen velden of wegen meer te bekennen.
Maar enkele weken later belde mijn buurvrouw op en zei me in de Washington Post te kijken en jawel, hoor, daar stond zijn foto met erbij, dat hij nabij Metrostations tientallen mensen had beroofd. Nadat ze hem binnen hadden gelaten, werd hij gewelddadig en eiste $100, wat de meesten natuurlijk maar gaven. Poeh, dat was wel even schrikken! Ik was dat maar net ontsnapt!
Natuurlijk kunnen hier in Vienna ook dingen gebeuren. Maar een Nederlandse correspondent, die hier tot voor kort ook woonde, maakte mee hoe de politie zich soms verveelt en naar actie zoekt. Op de ochtend van een van onze sneeuwstormen, kwam hij van een reis thuis met een taxi. Natuurlijk was hij niet gewend aan zoveel sneeuw, dus hij vroeg de taxi chauffeur hem een paar blokken voor zijn huis af te zetten. Zo wandelde hij door de diepe sneeuw naar huis. Een politieagent zag hem, vond dat verdacht (wie gaat er nu door de diepe sneeuw lopen??) en hield hem aan. Hij moest zich helemaal legitimeren en uitleggen waarom hij besloten had die vreemde beslissing te nemen, alvorens hij verder mocht. Een grappig verhaal, maar ja, in ieder geval patrouilleren ze goed.
Vienna is ook een "historic" town. Nu is "historic" natuurlijk niets vergeleken bij de Europese geschiedenis, maar het is wel interessant om te lezen hoe het hier tijdens de burgeroorlog was, bijvoorbeeld. Voor veel van de nieuwere plaatsen, zoals Centreville, bestaat zo'n geschiedenis niet. Kortom, ik ben best blij met mijn plekkie in de wereld en trots op Vienna.
De sportschool is een enorm complex van 2 verdiepingen met een Olympisch zwembad, klimmuur, basketbal en racquetbal velden. En natuurlijk de nodige oefenmachines en gewichten. Hij is vrij nieuw, zoals alles in Centreville vrij nieuw is.
Toen mijn ouders hier in 1984 heen verhuisden, kochten ze een huis net buiten de "Beltway" (de ring snelweg, die rond Washington loopt). Dit werd toen als ver van Washington af gezien. Alles ten westen van ons was platteland, met een enkel dorpje ertussenin. En dit laat zien, hoe snel dit gebied is gegroeid, vooral Noord-Virginia, waar wij wonen. Nu is het tot Dulles Airport (ongeveer 30 km buiten Washington) volgebouwd, met de nodige gevolgen voor het verkeer en de huizenprijzen dichter bij de stad.
Veel van de woonbuurten zijn dus ook echte voorstadsbuurten, wel mooi aangelegd, maar erg kaal (bossen worden over het algemeen gekapt om plaats te maken voor bouw, hoewel Virginia veel groener oogt, dan de buurstaat Maryland, wat dat betreft). Wij wonen zelf ook net buiten de Beltway, in de Town of Vienna (het plaatsje zelf, er zijn veel Vienna adressen, die niet in het plaatsje liggen. Je kunt aan de zip code zien, wat wel en niet in de eigenlijke "town" is). Hier moeten de tuinen een bepaalde grootte hebben en zijn regels over de hoeveelheid bomen, die gekapt mogen worden.
Hierdoor lijkt het alsof we in de bossen wonen (had ook wel tot gevolg, dat meer bomen omvielen door orkaan Isabel, maar ja, dat nemen we maar op de koop toe). Het is werkelijk een leuk aangelegd stadje en heeft nog een dorpsachtig gevoel, met een centrum, een "ouderwetse" winkelstraat en een community center, waar cursussen worden gehouden en de jeugdsocieteit is. Het is hier bijzonder aangenaam wonen en veilig ook, de kinderen kunnen heerlijk buiten spelen en door de buurt fietsen. Er zijn ook verscheidene speeltuinen, waaronder een heel mooie, waar je in Nederland entreegeld voor zou betalen, bij hun school.
Dat is niet overal zo, want waar we hiervoor woonden, in een zogenaamd "townhouse" (rijtjeshuis) tegenover het Metro station vond ik het niet verantwoord de kinderen alleen buiten te laten. Vooral niet, nadat een keer een man 's ochtends aanbelde en me vertelde, dat hij zich buiten zijn huis had gesloten en of hij mijn telefoon kon gebruiken. Ik herkende hem helemaal niet en had toch de meeste buren wel eens gezien. Zijn verhaal rammelde, want het was heel moeilijk om je huis per ongeluk op slot te doen, daar. Dus zei ik hem naar de Metro te gaan en daar te bellen. Vervolgens liep hij weg van de Metro de straat weer in. Ik heb toen maar de politie gebeld, die natuurlijk te laat kwam, hij was in geen velden of wegen meer te bekennen.
Maar enkele weken later belde mijn buurvrouw op en zei me in de Washington Post te kijken en jawel, hoor, daar stond zijn foto met erbij, dat hij nabij Metrostations tientallen mensen had beroofd. Nadat ze hem binnen hadden gelaten, werd hij gewelddadig en eiste $100, wat de meesten natuurlijk maar gaven. Poeh, dat was wel even schrikken! Ik was dat maar net ontsnapt!
Natuurlijk kunnen hier in Vienna ook dingen gebeuren. Maar een Nederlandse correspondent, die hier tot voor kort ook woonde, maakte mee hoe de politie zich soms verveelt en naar actie zoekt. Op de ochtend van een van onze sneeuwstormen, kwam hij van een reis thuis met een taxi. Natuurlijk was hij niet gewend aan zoveel sneeuw, dus hij vroeg de taxi chauffeur hem een paar blokken voor zijn huis af te zetten. Zo wandelde hij door de diepe sneeuw naar huis. Een politieagent zag hem, vond dat verdacht (wie gaat er nu door de diepe sneeuw lopen??) en hield hem aan. Hij moest zich helemaal legitimeren en uitleggen waarom hij besloten had die vreemde beslissing te nemen, alvorens hij verder mocht. Een grappig verhaal, maar ja, in ieder geval patrouilleren ze goed.
Vienna is ook een "historic" town. Nu is "historic" natuurlijk niets vergeleken bij de Europese geschiedenis, maar het is wel interessant om te lezen hoe het hier tijdens de burgeroorlog was, bijvoorbeeld. Voor veel van de nieuwere plaatsen, zoals Centreville, bestaat zo'n geschiedenis niet. Kortom, ik ben best blij met mijn plekkie in de wereld en trots op Vienna.
Thursday, September 25, 2003
Pfff, net ongeveer twee en een half uur in de auto gezeten. Waar ging je dan wel helemaal heen, zul je vragen, want dan kom je toch een eind, in die tijd. Maar zonder in de file te staan is het enige wat ik heb gedaan Saskia naar dansles brengen, Katja naar bijles brengen, Saskia weer ophalen en Katja weer ophalen. Voor ons idee zijn al die dingen dichtbij, maar voor je het weet ben je ontzettend veel tijd kwijt met het rijden!
Terwijl ik zo rondreed, zag ik ontzettend veel mensen joggen en fietsen. We wonen in een heel "gezond" gebied. Niet vanwege de gezonde lucht, want die is er niet, hoewel nog niet zo slecht als Los Angeles heeft het gebied rond Washington ook geen lucht waar we trots op kunnen zijn, vooral niet in de zomer. Maar wel in hoe mensen leven. Er wordt erg veel gefitnessed en zeer op de voeding gelet. Dit betekent, dat winkels als Whole Foods Market, waar ik al eerder over schreef, het zeer goed doen hier. Health food stores (gezond eten winkels) heten ze hier.
Maar ook de gewone supermarkten zijn goed gesorteerd wat dat betreft. Zelf heb ik er zeker belang bij, want ik ben 5 jaar geleden maar liefst 50 pond afgevallen en hou nog steeds een dieet aan, waarbij ik vooral goed op de porties let. Dat wordt je hier heel makkelijk gemaakt, want ieder product heeft een etiket met hoeveel calorien er per portie inzitten, hoeveel porties er in de verpakking zitten, welk procent van die calorien vet is, en hoeveel daarvan verzadigd en onverzadig vet, hoeveel carbohydraten, hoeveel proteine, hoeveel vezels, hoeveel vitamine A, C, ijzer en calcium. Allemaal heel fijn als je op dieet bent.
Dat neemt niet weg, dat je bij Walmart en K-Mart en andere Hema achtige winkels toch nog een stel zeer corpulente mensen ziet, maar dat is in dit gebied een uitzondering.
Toen ik Saskia van dansles ophaalde, vroeg haar dansleraar mij, waarom het Nederlandse elftal oranje draagt. Die vraag krijg ik wel meer en ook andere vragen over Nederland (ook euthanasie is een gelief onderwerp) en ik vind het altijd wel grappig. Er wordt altijd zo laatdunkend gedaan over de geografische kennis van "de Amerikaan", maar de meesten weten wel degelijk waar Nederland ligt en meer erover. Hetzelfde kan niet gezegd worden van mijn geografische kennis van de VS, toen ik hier kwam, vers uit het gymnasium nog wel. Zo had ik geen idee, bij mijn eerste interview voor een baan, of het een goed idee was een reiziger van Washington naar Chicago in Pittsburgh te laten overstappen. Eating humble pie (nederigheids vlaai eten), heet dat hier. Ik voelde me gelijk niet meer zo superieur tegenover de marinier, die me de week ervoor nog had gevraagd of Nederland in Denemarken lag!
Ik zit op het moment naar het VRT journaal te kijken op BVN tv. Dit is een Nederlandstalige satelliet zender. Ik vind het leuk hem te hebben (kost maar $10 per maand), want zo zie ik het NOS journaal (met onze eigen Charles Groenhuijsen ;)) en nog wat andere Nederlandstalige programma's. Er is echter een groot gehalte kletsprogramma, dus kijk ik lang niet iedere dag.
Rick is op het moment naar de "Back to School Night" bij Kai en Saskia's school. Het is een soort ouderavond, waarbij je de leraren ontmoet en hoort, hoe het er dit jaar aan toe zal gaan. Voor de school stonden, toen ik er een half uur voor de aanvang langsreed, al tientallen mensen om de verschillende verkiesbare politieke kandidaten aan te prijzen. Je moet je serieus langs ze heen wurmen, want je krijgt allerlei pamfletten in je handen geduwd. Sommigen zijn best agressief en bijzonder irritant. Ik vind zo'n schoolavond geen goede aangelegenheid om campagne te gaan voeren, hoewel ze natuurlijk wel een groot aantal stemgerechtigden treffen zo.
Vanavond begint het nieuwe seizoen van ER. Ik ben benieuwd hoe ver vooruit wij op Nederland zijn, of is die serie daar niet meer? Er zijn maar weinig tv shows, die ik echt volg, maar ER is er een van. Tot nu toe altijd erg goed, hoewel ik vorig seizoen minder vond. Aan de andere kant is het altijd afschuwelijk, altijd kinderen die doodgaan en dergelijke. Misschien moet ik toch maar niet kijken...en jawel, hoor, het eerste wat gebeurt is een vrouw, die in de auto haar mobieltje gebruikt en dan de hele familie doodmaakt. Ach ja, gezellig.
Terwijl ik zo rondreed, zag ik ontzettend veel mensen joggen en fietsen. We wonen in een heel "gezond" gebied. Niet vanwege de gezonde lucht, want die is er niet, hoewel nog niet zo slecht als Los Angeles heeft het gebied rond Washington ook geen lucht waar we trots op kunnen zijn, vooral niet in de zomer. Maar wel in hoe mensen leven. Er wordt erg veel gefitnessed en zeer op de voeding gelet. Dit betekent, dat winkels als Whole Foods Market, waar ik al eerder over schreef, het zeer goed doen hier. Health food stores (gezond eten winkels) heten ze hier.
Maar ook de gewone supermarkten zijn goed gesorteerd wat dat betreft. Zelf heb ik er zeker belang bij, want ik ben 5 jaar geleden maar liefst 50 pond afgevallen en hou nog steeds een dieet aan, waarbij ik vooral goed op de porties let. Dat wordt je hier heel makkelijk gemaakt, want ieder product heeft een etiket met hoeveel calorien er per portie inzitten, hoeveel porties er in de verpakking zitten, welk procent van die calorien vet is, en hoeveel daarvan verzadigd en onverzadig vet, hoeveel carbohydraten, hoeveel proteine, hoeveel vezels, hoeveel vitamine A, C, ijzer en calcium. Allemaal heel fijn als je op dieet bent.
Dat neemt niet weg, dat je bij Walmart en K-Mart en andere Hema achtige winkels toch nog een stel zeer corpulente mensen ziet, maar dat is in dit gebied een uitzondering.
Toen ik Saskia van dansles ophaalde, vroeg haar dansleraar mij, waarom het Nederlandse elftal oranje draagt. Die vraag krijg ik wel meer en ook andere vragen over Nederland (ook euthanasie is een gelief onderwerp) en ik vind het altijd wel grappig. Er wordt altijd zo laatdunkend gedaan over de geografische kennis van "de Amerikaan", maar de meesten weten wel degelijk waar Nederland ligt en meer erover. Hetzelfde kan niet gezegd worden van mijn geografische kennis van de VS, toen ik hier kwam, vers uit het gymnasium nog wel. Zo had ik geen idee, bij mijn eerste interview voor een baan, of het een goed idee was een reiziger van Washington naar Chicago in Pittsburgh te laten overstappen. Eating humble pie (nederigheids vlaai eten), heet dat hier. Ik voelde me gelijk niet meer zo superieur tegenover de marinier, die me de week ervoor nog had gevraagd of Nederland in Denemarken lag!
Ik zit op het moment naar het VRT journaal te kijken op BVN tv. Dit is een Nederlandstalige satelliet zender. Ik vind het leuk hem te hebben (kost maar $10 per maand), want zo zie ik het NOS journaal (met onze eigen Charles Groenhuijsen ;)) en nog wat andere Nederlandstalige programma's. Er is echter een groot gehalte kletsprogramma, dus kijk ik lang niet iedere dag.
Rick is op het moment naar de "Back to School Night" bij Kai en Saskia's school. Het is een soort ouderavond, waarbij je de leraren ontmoet en hoort, hoe het er dit jaar aan toe zal gaan. Voor de school stonden, toen ik er een half uur voor de aanvang langsreed, al tientallen mensen om de verschillende verkiesbare politieke kandidaten aan te prijzen. Je moet je serieus langs ze heen wurmen, want je krijgt allerlei pamfletten in je handen geduwd. Sommigen zijn best agressief en bijzonder irritant. Ik vind zo'n schoolavond geen goede aangelegenheid om campagne te gaan voeren, hoewel ze natuurlijk wel een groot aantal stemgerechtigden treffen zo.
Vanavond begint het nieuwe seizoen van ER. Ik ben benieuwd hoe ver vooruit wij op Nederland zijn, of is die serie daar niet meer? Er zijn maar weinig tv shows, die ik echt volg, maar ER is er een van. Tot nu toe altijd erg goed, hoewel ik vorig seizoen minder vond. Aan de andere kant is het altijd afschuwelijk, altijd kinderen die doodgaan en dergelijke. Misschien moet ik toch maar niet kijken...en jawel, hoor, het eerste wat gebeurt is een vrouw, die in de auto haar mobieltje gebruikt en dan de hele familie doodmaakt. Ach ja, gezellig.
Wednesday, September 24, 2003
Met Spongebob op de achtergrond (is dat beest de hele dag te bekijken op Nickelodeon??), heb ik even tijd om te schrijven.
Een prachtige dag vandaag, met van die diepblauwe luchten, die je eigenlijk alleen in de lente en de herfst ziet, hier. Ik zag, dat sommige bomen echt al beginnen te kleuren, vroeger dan gewoonlijk, volgens mij.
Onze dogwoods (kornoeljes) zijn al een tijdje roder aan het worden en nu zag ik dat de maples (esdoorns?) ook al kleur krijgen.
Virginia is bekend om haar mooie herfstkleuren, vooral in de Shenandoah, mensen komen er van heinde en ver voor. Er staan dan grote files de bergen in. Die bergen, de Blue Ridge, behoren tot het oudste gebergte in de wereld: de Apalachen. Het is zo oud, dat je eigenlijk niet meer van bergen kunt spreken, het zijn meer hoge heuvels.
Ook vind je bij de Blue Ridge een heel stel wijngaarden. Het is dan ook een leuk uitje, om de herfstkleuren te gaan bekijken en wijn te gaan proeven bij de diverse wijngaarden. De Virginia wijnen zijn over het algemeen heerlijk en er wordt van alles gemaakt, van Chardonnay tot Riesling en van Shiraz tot Merlot. Er is zelfs een inheemse druif: de Norton grape, waarvan heerlijke wijn wordt gemaakt.
Maar goed, terug naar huis in Noord-Virginia (ongeveer een uur rijden van de Blue Ridge Mountains). Het is dit jaar flink nat geweest en dus lijkt het niet zo'n kleurrijke herfst te worden. Heel jammer, want vorig jaar (droog) was het prachtig. Ach, misschien valt het ook mee. Vooral de vlammend oranje maples zijn echt de moeite waard.
Ik vind de herfst hier een van de leukste seizoenen. Al die kleuren, en de oranje pompoenen, de lekkere appels, die we overal kunnen gaan plukken en die staalblauwe hemels. En dan eind oktober Halloween. Heerlijk!
Wij hebben vandaag dan ook voornamelijk buiten doorgebracht. Toen de kinderen uit school kwamen allemaal op het plein basketbal gespeeld. Daarna kwamen onze buren pizza eten van Pizza Hut.
Een prachtige dag vandaag, met van die diepblauwe luchten, die je eigenlijk alleen in de lente en de herfst ziet, hier. Ik zag, dat sommige bomen echt al beginnen te kleuren, vroeger dan gewoonlijk, volgens mij.
Onze dogwoods (kornoeljes) zijn al een tijdje roder aan het worden en nu zag ik dat de maples (esdoorns?) ook al kleur krijgen.
Virginia is bekend om haar mooie herfstkleuren, vooral in de Shenandoah, mensen komen er van heinde en ver voor. Er staan dan grote files de bergen in. Die bergen, de Blue Ridge, behoren tot het oudste gebergte in de wereld: de Apalachen. Het is zo oud, dat je eigenlijk niet meer van bergen kunt spreken, het zijn meer hoge heuvels.
Ook vind je bij de Blue Ridge een heel stel wijngaarden. Het is dan ook een leuk uitje, om de herfstkleuren te gaan bekijken en wijn te gaan proeven bij de diverse wijngaarden. De Virginia wijnen zijn over het algemeen heerlijk en er wordt van alles gemaakt, van Chardonnay tot Riesling en van Shiraz tot Merlot. Er is zelfs een inheemse druif: de Norton grape, waarvan heerlijke wijn wordt gemaakt.
Maar goed, terug naar huis in Noord-Virginia (ongeveer een uur rijden van de Blue Ridge Mountains). Het is dit jaar flink nat geweest en dus lijkt het niet zo'n kleurrijke herfst te worden. Heel jammer, want vorig jaar (droog) was het prachtig. Ach, misschien valt het ook mee. Vooral de vlammend oranje maples zijn echt de moeite waard.
Ik vind de herfst hier een van de leukste seizoenen. Al die kleuren, en de oranje pompoenen, de lekkere appels, die we overal kunnen gaan plukken en die staalblauwe hemels. En dan eind oktober Halloween. Heerlijk!
Wij hebben vandaag dan ook voornamelijk buiten doorgebracht. Toen de kinderen uit school kwamen allemaal op het plein basketbal gespeeld. Daarna kwamen onze buren pizza eten van Pizza Hut.
Tuesday, September 23, 2003
Nou, de herfst kwam hier wel met geweld binnen zetten! Vannacht hevig onweer en veel wind, regen en ja hoor, meer overstromingen en stroomuitval (gelukkig niet bij ons). De tornado's kwamen ten zuiden van ons in Richmond terecht, wel erg vervelend voor de mensen daar, die ook al met schade van Isabel te kampen hadden.
Ik heb me vandaag de hele dag vreselijk gevoeld, denkelijk van het slechte weer, wat altijd op mijn spieren werkt en het slechte slapen van vannacht door de stormen. Ik schrijf hier weinig echt persoonlijks van wat ik van dag op dag doe of voel, omdat ik niet denk, dat dat interessant is voor mensen om te lezen. Tenslotte doet iedereen de was en afwas en andere dagelijkse besognes. Maar soms is mijn fibromyalgie zo erg, dat het een enorme invloed op mijn dagen heeft. En dat is vaak moeilijk toe te geven.
Er bestaan hier namelijk geen zieke mensen. Nou ja, dat moet je natuurlijk niet letterlijk nemen, maar mensen, die hier ziek zijn, doen van alles om maar niet ziek te lijken. Hoe drukker je bent hoe beter en als je tijd voor jezelf neemt, kan dat eigenlijk niet. Burn out? Wat is dat? Ik heb nog nooit van iemand gehoord hier, die thuis zat omdat hij of zij burn out had. Of overspannen was, of in een diepe depressie, of ME heeft.
Natuurlijk wil dat niet zeggen, dat niemand het heeft, want ik ken er een heel stel, maar meer, dat het in de doofpot wordt gestopt en degene, die eraan lijdt, net doet alsof het allemaal niet zo ernstig is. Jarenlang (ik heb al 19 jaar fibromyalgie) heb ik dat ook gedaan. Altijd maar extra vrijwilligerswerk gedaan, maakte niet uit hoe ik me voelde. Toen ik werkte, had ik 3 ziektedagen per jaar. Tja, je wilt je baan toch niet kwijt, dus bijt je door. Zelfs met een flinke griep gaan velen naar hun werk (hoewel dat, om duidelijke redenen, erg wordt afgeraden, maar ja, wat moet je, als je 3 ziektedagen krijgt? Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel bijschrijven, dat niet alle bedrijven zo karig zijn.).
Want als je werkt, kun je bij sommige bedrijven wel "disability insurance" nemen, waarbij je, in geval van invaliditeit, 50 tot 75% van je salaris uitbetaald krijgt, maar dan moet je ook echt wel heel aantoonbaar invalide zijn. WAO is hier niet. Aan de ene kant zijn er in deze maatschappij ontzettend veel aanpassingen voor invaliden bij de wet vastgelegd, maar aan de andere kant kun je maar beter hopen je leven lang niets te krijgen.
En tot op zekere hoogte denk ik, dat het nog niet eens zo gek is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, tenslotte. Maar nu ben ik op een punt, waar ik het belangrijker vind om me niet als een vaatdoek te voelen als de kinderen uit school komen en om leuke dingen met ze te kunnen doen, dan om de goede vrijwilligster uit te hangen en daarna uitgeput te zijn.
Dus dit jaar, met grote goedkeuring van mijn dokter, die de enige lijkt te zijn, die vindt, dat ik toch echt naar mijn lichaam moet luisteren, ben ik eens wat vaker "nee" gaan zeggen. Nou, dat is niet eenvoudig! Als je eenmaal de "International Night" lady bent, kun je niet zomaar zeggen, dat het dit jaar niet zal lukken. Ook al verdien je er geen cent mee, het is een soort verplichting als je er eenmaal aan begint. Ach, misschien is dit overal ook wel zo, maar ik weet wel, dat je hier een volle tijdsbaan zou kunnen hebben met het vrijwilligerswerk op de scholen!
Maar goed, genoeg hierover. Na mijn verplichte oefentijd vandaag begaf ik me naar Cox's farm, een soort enorme kraam met producten van een boerderij, zoals chrysanten, pompoenen, allerlei jams (waaronder pompoenenstroop) en appels. Het is een leuke winkel om te bezoeken en dichter bij Halloween zullen we er weer heengaan voor onze pompoenen. Vandaag had ik een paar grote chrysanten nodig voor het stoepje bij de voordeur.
Daarna naar Whole Foods Market, een supermarkt waar ik dol op ben, want niet alleen verkopen ze organische groente en fruit, maar ook allerlei internationale producten, zelfs oude Goudse.
Als Rick reist, hebben de kinderen en ik samen tradities. Na ze naar hun verschillende activiteiten gebracht te hebben vanmiddag, aten we bij Glory Days Grill. We bestellen dan steevast hun cheese fries, die absoluut heerlijk zijn! We zijn dit een aantal jaar geleden begonnen en nu kan ik er niet meer onderuit. Niet dat ik dat wil, want zulke tradities zijn juist leuk voor later.
Tijd voor bed nu, hopend op een rustiger nacht!
Ik heb me vandaag de hele dag vreselijk gevoeld, denkelijk van het slechte weer, wat altijd op mijn spieren werkt en het slechte slapen van vannacht door de stormen. Ik schrijf hier weinig echt persoonlijks van wat ik van dag op dag doe of voel, omdat ik niet denk, dat dat interessant is voor mensen om te lezen. Tenslotte doet iedereen de was en afwas en andere dagelijkse besognes. Maar soms is mijn fibromyalgie zo erg, dat het een enorme invloed op mijn dagen heeft. En dat is vaak moeilijk toe te geven.
Er bestaan hier namelijk geen zieke mensen. Nou ja, dat moet je natuurlijk niet letterlijk nemen, maar mensen, die hier ziek zijn, doen van alles om maar niet ziek te lijken. Hoe drukker je bent hoe beter en als je tijd voor jezelf neemt, kan dat eigenlijk niet. Burn out? Wat is dat? Ik heb nog nooit van iemand gehoord hier, die thuis zat omdat hij of zij burn out had. Of overspannen was, of in een diepe depressie, of ME heeft.
Natuurlijk wil dat niet zeggen, dat niemand het heeft, want ik ken er een heel stel, maar meer, dat het in de doofpot wordt gestopt en degene, die eraan lijdt, net doet alsof het allemaal niet zo ernstig is. Jarenlang (ik heb al 19 jaar fibromyalgie) heb ik dat ook gedaan. Altijd maar extra vrijwilligerswerk gedaan, maakte niet uit hoe ik me voelde. Toen ik werkte, had ik 3 ziektedagen per jaar. Tja, je wilt je baan toch niet kwijt, dus bijt je door. Zelfs met een flinke griep gaan velen naar hun werk (hoewel dat, om duidelijke redenen, erg wordt afgeraden, maar ja, wat moet je, als je 3 ziektedagen krijgt? Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel bijschrijven, dat niet alle bedrijven zo karig zijn.).
Want als je werkt, kun je bij sommige bedrijven wel "disability insurance" nemen, waarbij je, in geval van invaliditeit, 50 tot 75% van je salaris uitbetaald krijgt, maar dan moet je ook echt wel heel aantoonbaar invalide zijn. WAO is hier niet. Aan de ene kant zijn er in deze maatschappij ontzettend veel aanpassingen voor invaliden bij de wet vastgelegd, maar aan de andere kant kun je maar beter hopen je leven lang niets te krijgen.
En tot op zekere hoogte denk ik, dat het nog niet eens zo gek is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, tenslotte. Maar nu ben ik op een punt, waar ik het belangrijker vind om me niet als een vaatdoek te voelen als de kinderen uit school komen en om leuke dingen met ze te kunnen doen, dan om de goede vrijwilligster uit te hangen en daarna uitgeput te zijn.
Dus dit jaar, met grote goedkeuring van mijn dokter, die de enige lijkt te zijn, die vindt, dat ik toch echt naar mijn lichaam moet luisteren, ben ik eens wat vaker "nee" gaan zeggen. Nou, dat is niet eenvoudig! Als je eenmaal de "International Night" lady bent, kun je niet zomaar zeggen, dat het dit jaar niet zal lukken. Ook al verdien je er geen cent mee, het is een soort verplichting als je er eenmaal aan begint. Ach, misschien is dit overal ook wel zo, maar ik weet wel, dat je hier een volle tijdsbaan zou kunnen hebben met het vrijwilligerswerk op de scholen!
Maar goed, genoeg hierover. Na mijn verplichte oefentijd vandaag begaf ik me naar Cox's farm, een soort enorme kraam met producten van een boerderij, zoals chrysanten, pompoenen, allerlei jams (waaronder pompoenenstroop) en appels. Het is een leuke winkel om te bezoeken en dichter bij Halloween zullen we er weer heengaan voor onze pompoenen. Vandaag had ik een paar grote chrysanten nodig voor het stoepje bij de voordeur.
Daarna naar Whole Foods Market, een supermarkt waar ik dol op ben, want niet alleen verkopen ze organische groente en fruit, maar ook allerlei internationale producten, zelfs oude Goudse.
Als Rick reist, hebben de kinderen en ik samen tradities. Na ze naar hun verschillende activiteiten gebracht te hebben vanmiddag, aten we bij Glory Days Grill. We bestellen dan steevast hun cheese fries, die absoluut heerlijk zijn! We zijn dit een aantal jaar geleden begonnen en nu kan ik er niet meer onderuit. Niet dat ik dat wil, want zulke tradities zijn juist leuk voor later.
Tijd voor bed nu, hopend op een rustiger nacht!
Monday, September 22, 2003
Bijna een normale dag vandaag. Op het moment wordt de gebroken electriciteitsdraad achter ons huis gerepareerd, daarmee heeft eindelijk iedereen in onze buurt zijn electriciteit terug. Maar nog lang niet iedereen in dit gebied! Er gaan al klagende stemmen op over het electriciteitsbedrijf, dat Washington en omgeving van stroom voorziet. Zelfs in het congres werd erover gedebatteerd. En ik moet toegeven, Dominion Virginia Power is veel sneller met het repareren, dan Pepco!
De kinderen hadden dus 2 uur vrij vanochtend. Dat is een vrij normale gang van zaken bij slecht weer. Het is nl. zo, dat de high school studenten vaak al om 6 uur klaar moeten staan voor de schoolbus en dan is het dus nog donker. Gevaarlijk, als het glad is of als er, zoals nu, electriciteitsdraden los op de stoep liggen.
Vannacht wordt er overigens weer onweer voorspeld met harde windstoten, maar hopen, dat dat niet te veel extra schade brengt.
Rick is vanmiddag naar Seattle vertrokken, hij komt woensdagavond weer terug. De meeste banen hier vereisen, dat je flink wat reist. Toen ik nog werkte, was dat soms een heel gedoe, vooral als Rick en ik op dezelfde tijd moesten reizen. Gelukkig konden we de kinderen dan bij mijn ouders onderbrengen, maar de meeste mensen hebben die luxe niet. Toen Rick echt veel ging reizen, zo om de week, ben ik opgehouden met werken, ook al omdat met de komst van het derde kind, het duurder voor mij werd om te werken, dan om thuismoeder te zijn. De kosten voor kinderopvang zijn hier ontzettend hoog.
Meestal reist hij binnen de VS, maar dat kan net zo ver weg zijn als Londen, zo ongeveer, zoals nu naar Seattle. Hij hoeft nauwelijks naar het buitenland, maar gaat begin November bijvoorbeeld wel naar Hawaii en dan benijd ik hem toch even flink!
Omdat Rick niet van Chinees eten houdt, hebben de kinderen en ik besloten dat vanavond te bestellen. Het menu bij Chinese restaurants hier is heel anders dan in Nederland. Het is veelal gebaseerd op de Sechuan en Hunan keuken. Persoonlijk vind ik het lekkerder, het is pittiger. Hoewel ik de Indonesische invloed soms wel mis.
Er zitten trouwens 2 heel goede Indonesische restaurants in dit gebied, helaas op meer dan een half uur rijden voor ons, dus daar gaan we slechts zo af en toe heen. Een derde Indonesisch restaurant dichter bij ons heeft het helaas niet gehaald, hoewel die ook erg goed was. Grappig genoeg kun je op iedere hoek bij wijze van spreken een Thais restaurant vinden, maar Indonesisch is ongewoon.
Vanavond hebben we Hunan Chicken en General Tso's Chicken besteld en vooraf wat Hot and Sour soep. Kai en Katja zijn dol op pittig eten, dus er zal gesmuld worden!
Nog even na de maaltijd (die overigens heerlijk was!), we zitten een interview met president Bush te kijken. Net iets interessants: Abraham Lincoln is zijn inspiratie, want die hield de Verenigde Staten samen en dat is voor hem erg belangrijk. Jammer dat zo'n interview niet in Nederland te zien is, ik ben het lang niet altijd met hem eens, maar hij is beslist niet dom, zoals hij vaak in de buitenlandse media (en sommige binnenlandse) wordt geportretteerd. Natuurlijk is het interview te zien op Fox tv, rechtse media hier in de VS, dus. We weten hier wat media betreft heel goed waar de wind vandaan waait, daar wordt ook geen geheim van gemaakt. En waarom ook? Wat is journalisme behalve de subjectieve weergave van gebeurtenissen door individuen. En ieder individu ziet hetzelfde feit anders. Media is bij voorbaat niet objectief, daar wordt hier ook niet echt naar gestreefd en dat is algemeen bekend. Maar goed, ik dwaal af.
Terug naar president Bush. Hij weet wel degelijk waar hij over praat, hij blijft in alle gevallen een gentleman, en ik denk, dat dat het is wat dit volk zo aanspreekt. Jacques Chirac is volgens hem een man met een sterke wil, maar hij zegt niets slechts over hem, hoewel de journalist hem daar duidelijk naar toe wil leiden.
Over Irak, hij zou graag hulp krijgen, maar als dat niet lukt, is het aan de VS en de Irakesen samen om het land terug op zijn voeten te krijgen. Hij wil een democratie in Iraq, niets nieuws. En inderdaad, het is belangrijk voor de VS, want vrede in het Midden-Oosten is belangrijk voor de veiligheid van de VS. Hij heeft net als alle Amerikanen "freedom" hoog in het vaandel. Hij geeft toe, dat Osama bin Laden zich goed verstopt heeft.
Hij hoopt, dat aan het einde van zijn 4 jaar mensen hem zullen zien als iemand, die niet vreesde de leiding op zich te nemen, die hard werkte voor het land en het beste met het land voorheeft. Ook hij heeft geen hoge pet op van de objectiviteit van de media. Interessant interview. Het leek me leuk hierover te schrijven, wij krijgen de president veel meer als "mens" te zien, dan elders in de wereld. Is het daarom, dat hij hier populairder is?
De kinderen hadden dus 2 uur vrij vanochtend. Dat is een vrij normale gang van zaken bij slecht weer. Het is nl. zo, dat de high school studenten vaak al om 6 uur klaar moeten staan voor de schoolbus en dan is het dus nog donker. Gevaarlijk, als het glad is of als er, zoals nu, electriciteitsdraden los op de stoep liggen.
Vannacht wordt er overigens weer onweer voorspeld met harde windstoten, maar hopen, dat dat niet te veel extra schade brengt.
Rick is vanmiddag naar Seattle vertrokken, hij komt woensdagavond weer terug. De meeste banen hier vereisen, dat je flink wat reist. Toen ik nog werkte, was dat soms een heel gedoe, vooral als Rick en ik op dezelfde tijd moesten reizen. Gelukkig konden we de kinderen dan bij mijn ouders onderbrengen, maar de meeste mensen hebben die luxe niet. Toen Rick echt veel ging reizen, zo om de week, ben ik opgehouden met werken, ook al omdat met de komst van het derde kind, het duurder voor mij werd om te werken, dan om thuismoeder te zijn. De kosten voor kinderopvang zijn hier ontzettend hoog.
Meestal reist hij binnen de VS, maar dat kan net zo ver weg zijn als Londen, zo ongeveer, zoals nu naar Seattle. Hij hoeft nauwelijks naar het buitenland, maar gaat begin November bijvoorbeeld wel naar Hawaii en dan benijd ik hem toch even flink!
Omdat Rick niet van Chinees eten houdt, hebben de kinderen en ik besloten dat vanavond te bestellen. Het menu bij Chinese restaurants hier is heel anders dan in Nederland. Het is veelal gebaseerd op de Sechuan en Hunan keuken. Persoonlijk vind ik het lekkerder, het is pittiger. Hoewel ik de Indonesische invloed soms wel mis.
Er zitten trouwens 2 heel goede Indonesische restaurants in dit gebied, helaas op meer dan een half uur rijden voor ons, dus daar gaan we slechts zo af en toe heen. Een derde Indonesisch restaurant dichter bij ons heeft het helaas niet gehaald, hoewel die ook erg goed was. Grappig genoeg kun je op iedere hoek bij wijze van spreken een Thais restaurant vinden, maar Indonesisch is ongewoon.
Vanavond hebben we Hunan Chicken en General Tso's Chicken besteld en vooraf wat Hot and Sour soep. Kai en Katja zijn dol op pittig eten, dus er zal gesmuld worden!
Nog even na de maaltijd (die overigens heerlijk was!), we zitten een interview met president Bush te kijken. Net iets interessants: Abraham Lincoln is zijn inspiratie, want die hield de Verenigde Staten samen en dat is voor hem erg belangrijk. Jammer dat zo'n interview niet in Nederland te zien is, ik ben het lang niet altijd met hem eens, maar hij is beslist niet dom, zoals hij vaak in de buitenlandse media (en sommige binnenlandse) wordt geportretteerd. Natuurlijk is het interview te zien op Fox tv, rechtse media hier in de VS, dus. We weten hier wat media betreft heel goed waar de wind vandaan waait, daar wordt ook geen geheim van gemaakt. En waarom ook? Wat is journalisme behalve de subjectieve weergave van gebeurtenissen door individuen. En ieder individu ziet hetzelfde feit anders. Media is bij voorbaat niet objectief, daar wordt hier ook niet echt naar gestreefd en dat is algemeen bekend. Maar goed, ik dwaal af.
Terug naar president Bush. Hij weet wel degelijk waar hij over praat, hij blijft in alle gevallen een gentleman, en ik denk, dat dat het is wat dit volk zo aanspreekt. Jacques Chirac is volgens hem een man met een sterke wil, maar hij zegt niets slechts over hem, hoewel de journalist hem daar duidelijk naar toe wil leiden.
Over Irak, hij zou graag hulp krijgen, maar als dat niet lukt, is het aan de VS en de Irakesen samen om het land terug op zijn voeten te krijgen. Hij wil een democratie in Iraq, niets nieuws. En inderdaad, het is belangrijk voor de VS, want vrede in het Midden-Oosten is belangrijk voor de veiligheid van de VS. Hij heeft net als alle Amerikanen "freedom" hoog in het vaandel. Hij geeft toe, dat Osama bin Laden zich goed verstopt heeft.
Hij hoopt, dat aan het einde van zijn 4 jaar mensen hem zullen zien als iemand, die niet vreesde de leiding op zich te nemen, die hard werkte voor het land en het beste met het land voorheeft. Ook hij heeft geen hoge pet op van de objectiviteit van de media. Interessant interview. Het leek me leuk hierover te schrijven, wij krijgen de president veel meer als "mens" te zien, dan elders in de wereld. Is het daarom, dat hij hier populairder is?
Sunday, September 21, 2003
Heerlijk geslapen, vannacht! Eindelijk, lekker air conditioning, mijn eigen bed, het maakt verschil. Toen ik opstond, was mijn vader alweer verdwenen, hij logeerde hier vannacht, omdat hij ook nog geen stroom had. Gelukkig was het vanochtend wel terug, want scholen in zijn buurt zijn morgen nog dicht. Hij heeft een vijvertje in de tuin met vissen, die helemaal tam zijn en uit je hand komen eten. Helaas is eentje daarvan al dood, omdat de pomp door het stroomverlies niet meer werkte. Hij dacht, dat de tweede ook gauw dood zou gaan. Heel jammer!
Ook onze vrienden hebben hun stroom terug, maar zoals ik al schreef blijven 14 scholen morgen dicht en de rest van de scholen begint 2 uur later dan gewoonlijk. Overstromingen blijven een probleem, nu komt al het water uit de bergen naar beneden zetten. Dus moesten we natuurlijk naar de Potomac gaan kijken en waar beter dan bij Great Falls National Park. De Potomac zou vandaag zijn hoogste punt bereiken en het was heel indrukwekkend. Ik heb een korte video gemaakt en een heel aantal foto's. Dit is de vierde keer dit jaar, dat we dit park bezochten, en ik heb foto's van de verschillende standen van de rivier hier gezet. Het zal even duren om alles te zien, vanwege het filmpje, maar het is volgens mij de moeite waard om het te laten zien.
Op het moment kijken we naar NFL football. Wij zijn niet zoals veel mensen hier (vooral mannen), die de hele zondag voor de tv zitten om football te kijken, maar zo af en toe is het wel leuk. Vroeger was ik echt een Redskins fan en ging naar football feestjes en dergelijke. Rick is helemaal geen football fan, dus ik ben er nu helemaal uit. Een beetje jammer, maar aan de andere kant ook wel goed, want het zou me enorm ergeren als hij niets anders kon doen op zondag, dan football kijken.
Als vroegere voetbalfan moet ik football toch even verdedigen. Veel mensen denken, dat het helemaal niet zo spannend is, maar dat is niet waar. Het zou te ingewikkeld zijn om alle regels hier uit te leggen, maar als je ze eenmaal kent is het een fascinerend spel.
Om live een wedstrijd mee te maken is ook een heel avontuur. Het is zo commercieel, dat er om de zoveel tijd gepauseerd wordt, om reclames de tijd te geven op tv. Het publiek is altijd heel netjes, het is echt een familiesport. Ik heb nog nooit van geweld tussen supporters gehoord, zoals je dat in Europa hebt. Toch zijn mensen toegewijde fans van hun teams. Voor de wedstrijd worden er vaak zogenaamde "tailgate parties" gehouden: barbecue en bier op de parkeerplaats voor het stadion.
De Redskins hebben net gescored tegen de Giants (New York) en de stand is nu 18-21, met nog 2 minuten te gaan. Maar twee minuten duren hier lang, want het spel wordt vaak gestopt. Als de Redskins dicht genoeg bij het goal kunnen komen, kunnen ze tenminste gelijk spelen (een velddoelpunt is 3 punten). Spannend! Er is een speler, wiens enige taak het is, velddoelpunten te scoren. Hij heeft vandaag al twee keer gefaald voor de Redskins, dus de spanning is groot. Zal hij de derde keer raak schieten? Nog een minuut... de kicker komt, hij schopt en... yay!!! 21-21! Fantastisch! En zo wordt het overtijd, want een wedstrijd kan niet in gelijkspel eindigen, tenzij het na 15 minuten overtijd nog gelijk is. Het team, dat het eerste scoort in overtijd, wint. Go Redskins!
Ach jee, de Giants hebben gescoord, de eindstand is 21-24 voor de Giants. Daarmee verliezen de Redskins hun eerste wedstrijd van dit seizoen. Er is nog hoop en we zullen er morgen eindeloos op radio en tv over moeten horen ;).
Nu gaan we lekker Emmy's kijken, waar prijzen worden gegeven aan de beste tv shows. Echt een tv avondje dus, gebeurt ook niet echt vaak.
Ook onze vrienden hebben hun stroom terug, maar zoals ik al schreef blijven 14 scholen morgen dicht en de rest van de scholen begint 2 uur later dan gewoonlijk. Overstromingen blijven een probleem, nu komt al het water uit de bergen naar beneden zetten. Dus moesten we natuurlijk naar de Potomac gaan kijken en waar beter dan bij Great Falls National Park. De Potomac zou vandaag zijn hoogste punt bereiken en het was heel indrukwekkend. Ik heb een korte video gemaakt en een heel aantal foto's. Dit is de vierde keer dit jaar, dat we dit park bezochten, en ik heb foto's van de verschillende standen van de rivier hier gezet. Het zal even duren om alles te zien, vanwege het filmpje, maar het is volgens mij de moeite waard om het te laten zien.
Op het moment kijken we naar NFL football. Wij zijn niet zoals veel mensen hier (vooral mannen), die de hele zondag voor de tv zitten om football te kijken, maar zo af en toe is het wel leuk. Vroeger was ik echt een Redskins fan en ging naar football feestjes en dergelijke. Rick is helemaal geen football fan, dus ik ben er nu helemaal uit. Een beetje jammer, maar aan de andere kant ook wel goed, want het zou me enorm ergeren als hij niets anders kon doen op zondag, dan football kijken.
Als vroegere voetbalfan moet ik football toch even verdedigen. Veel mensen denken, dat het helemaal niet zo spannend is, maar dat is niet waar. Het zou te ingewikkeld zijn om alle regels hier uit te leggen, maar als je ze eenmaal kent is het een fascinerend spel.
Om live een wedstrijd mee te maken is ook een heel avontuur. Het is zo commercieel, dat er om de zoveel tijd gepauseerd wordt, om reclames de tijd te geven op tv. Het publiek is altijd heel netjes, het is echt een familiesport. Ik heb nog nooit van geweld tussen supporters gehoord, zoals je dat in Europa hebt. Toch zijn mensen toegewijde fans van hun teams. Voor de wedstrijd worden er vaak zogenaamde "tailgate parties" gehouden: barbecue en bier op de parkeerplaats voor het stadion.
De Redskins hebben net gescored tegen de Giants (New York) en de stand is nu 18-21, met nog 2 minuten te gaan. Maar twee minuten duren hier lang, want het spel wordt vaak gestopt. Als de Redskins dicht genoeg bij het goal kunnen komen, kunnen ze tenminste gelijk spelen (een velddoelpunt is 3 punten). Spannend! Er is een speler, wiens enige taak het is, velddoelpunten te scoren. Hij heeft vandaag al twee keer gefaald voor de Redskins, dus de spanning is groot. Zal hij de derde keer raak schieten? Nog een minuut... de kicker komt, hij schopt en... yay!!! 21-21! Fantastisch! En zo wordt het overtijd, want een wedstrijd kan niet in gelijkspel eindigen, tenzij het na 15 minuten overtijd nog gelijk is. Het team, dat het eerste scoort in overtijd, wint. Go Redskins!
Ach jee, de Giants hebben gescoord, de eindstand is 21-24 voor de Giants. Daarmee verliezen de Redskins hun eerste wedstrijd van dit seizoen. Er is nog hoop en we zullen er morgen eindeloos op radio en tv over moeten horen ;).
Nu gaan we lekker Emmy's kijken, waar prijzen worden gegeven aan de beste tv shows. Echt een tv avondje dus, gebeurt ook niet echt vaak.
Saturday, September 20, 2003
Gisteravond zijn we met gehaald Grieks eten naar onze vrienden Christine en Chuck getogen. Saskia en ik sliepen daar vannacht, omdat we niet wisten of we electriciteit zouden hebben en nog een nacht zonder zag ik niet zitten.
Net voor we naar bed gingen, belde Rick om te zeggen, dat de electriciteit terug was. Ook vertelde hij, dat ze buiten waren geweest en opeens allerlei vonken en vuur achter het huis zagen. Het bleek, dat een electriciteitsdraad alsnog geknapt was en nog onder stroom op de straat was gevallen. Ze hebben meteen de politie gebeld, want dat is natuurlijk levensgevaarlijk. Nu hangt die draad er nog, 24 uur later, maar wel met geel lint waar "Police Line do not cross" op staat.
Het ontbijt vanochtend bestond uit zelfgemaakte cinnamon rolls en biscuits, nou ja, zelfgemaakt...van Pillsbury in de oven dan, maar het smaakte voortreffelijk.
Natuurlijk moesten we dat er aflopen, dus gingen Christine en ik op een lange wandeling door hun buurt. Daar zagen we vele bomen om en verbaasden ons weer over de ravage, die de storm had achtergelaten.
Rond 12 uur waren we weer thuis en gingen Rick en ik op zoek naar lunch. Omdat we gisteren onze hele ijs- en vrieskast hadden moeten weggooien, hadden we niets in huis. Uiteindelijk vonden we een Jerry's Subs and Pizza open, veel restaurants waren dit keer dicht omdat ze uitverkocht waren, iedereen eet buitenshuis nu.
Na de lunch vonden we uit, dat onze vrienden twee straten verderop nog steeds geen electriciteit hebben (en bij het schrijven van deze blog nog niet om 20:30). Dus bracht ik gauw onze zak met ijs van gisteren naar hen toe, want ijs is nergens meer te krijgen op het moment.
Daarna begaven we ons als familie de tuin in om de troep daar op te ruimen. Een stapel hout en bladeren ligt nu voor het huis, de opruimdienst komt die volgende week ophalen. Het duurde een goed uur voor we met zijn vijven bijna alles uit de tuin hadden gesleept. Ondanks het anti-muskietenspul werd ik toch nog flink gebeten, ze vinden mij altijd heerlijk. Niet zo leuk nu ze West Nile virus kunnen overbrengen.
We mogen nu wel water gebruiken voor van alles en nog wat, maar moeten het nog koken voor we het drinken. Tot maandag wordt er gezegd. Het is nogal een gedoe, maar ja. In ieder geval mochten we nu douchen, wat we dan ook na dat takken sjouwen dankbaar deden.
Ik was toch wel heel nieuwsgierig geworden naar de schade in onze buurt, dus sleepte ik Rick en Kai mee op een wandeling. Onvoorstelbaar! Wij hebben echt erg geluk gehad. Een heel stel huizen hadden schade van bomen die erop waren gevallen. Bomen versperden de weg en hadden electriciteitsdraden meegetrokken. Ik heb een stel foto's online gezet, hier te bezichtigen: http://www.kjsl.com/~petra/isabel.htm
Omdat onze vrienden hier vlakbij nog steeds geen electriciteit hebben, hebben we hun kinderen hier te logeren. Gezellig, dus, 3 logees vannacht!
Voor het laatste nieuws over het opruimen na de storm, klik hier.
Net voor we naar bed gingen, belde Rick om te zeggen, dat de electriciteit terug was. Ook vertelde hij, dat ze buiten waren geweest en opeens allerlei vonken en vuur achter het huis zagen. Het bleek, dat een electriciteitsdraad alsnog geknapt was en nog onder stroom op de straat was gevallen. Ze hebben meteen de politie gebeld, want dat is natuurlijk levensgevaarlijk. Nu hangt die draad er nog, 24 uur later, maar wel met geel lint waar "Police Line do not cross" op staat.
Het ontbijt vanochtend bestond uit zelfgemaakte cinnamon rolls en biscuits, nou ja, zelfgemaakt...van Pillsbury in de oven dan, maar het smaakte voortreffelijk.
Natuurlijk moesten we dat er aflopen, dus gingen Christine en ik op een lange wandeling door hun buurt. Daar zagen we vele bomen om en verbaasden ons weer over de ravage, die de storm had achtergelaten.
Rond 12 uur waren we weer thuis en gingen Rick en ik op zoek naar lunch. Omdat we gisteren onze hele ijs- en vrieskast hadden moeten weggooien, hadden we niets in huis. Uiteindelijk vonden we een Jerry's Subs and Pizza open, veel restaurants waren dit keer dicht omdat ze uitverkocht waren, iedereen eet buitenshuis nu.
Na de lunch vonden we uit, dat onze vrienden twee straten verderop nog steeds geen electriciteit hebben (en bij het schrijven van deze blog nog niet om 20:30). Dus bracht ik gauw onze zak met ijs van gisteren naar hen toe, want ijs is nergens meer te krijgen op het moment.
Daarna begaven we ons als familie de tuin in om de troep daar op te ruimen. Een stapel hout en bladeren ligt nu voor het huis, de opruimdienst komt die volgende week ophalen. Het duurde een goed uur voor we met zijn vijven bijna alles uit de tuin hadden gesleept. Ondanks het anti-muskietenspul werd ik toch nog flink gebeten, ze vinden mij altijd heerlijk. Niet zo leuk nu ze West Nile virus kunnen overbrengen.
We mogen nu wel water gebruiken voor van alles en nog wat, maar moeten het nog koken voor we het drinken. Tot maandag wordt er gezegd. Het is nogal een gedoe, maar ja. In ieder geval mochten we nu douchen, wat we dan ook na dat takken sjouwen dankbaar deden.
Ik was toch wel heel nieuwsgierig geworden naar de schade in onze buurt, dus sleepte ik Rick en Kai mee op een wandeling. Onvoorstelbaar! Wij hebben echt erg geluk gehad. Een heel stel huizen hadden schade van bomen die erop waren gevallen. Bomen versperden de weg en hadden electriciteitsdraden meegetrokken. Ik heb een stel foto's online gezet, hier te bezichtigen: http://www.kjsl.com/~petra/isabel.htm
Omdat onze vrienden hier vlakbij nog steeds geen electriciteit hebben, hebben we hun kinderen hier te logeren. Gezellig, dus, 3 logees vannacht!
Voor het laatste nieuws over het opruimen na de storm, klik hier.
Friday, September 19, 2003
Gisteravond om 8 uur viel de stroom uit en die is tot nu toe nog niet terug. We hebben bij kaarslicht gelezen en gelukkig had ik een heel aantal mini-zaklantaarntjes gekocht. We hebben nog 2 telefoons, die niet electrisch zijn en mijn laptop werkt nu op de batterij en de telefoonlijn, want kabel is ook uit.
Het was me het nachtje wel. Rond elf uur begon het echt te razen buiten, echt zo'n geluid alsof er een trein langsdondert. We hadden de ramen een beetje open, omdat het anders veel te warm zou worden. Kai en Saskia waren ontzettend bang en lagen ieder aan een kant bovenop mij, dus ik kon geen kant op en stikte van de hitte.
Om een uur of een werd de wind het ergst en ik denk, dat rond die tijd de twee bomen, die in onze tuin zijn omgewaaid, vielen. Eentje miste ons huis maar net, dus ik was blij, dat ik Katja had gezegd aan de andere kant van het huis te slapen, want haar kamer is aan de bomenkant.
Nog geen uur later, ik was eindelijk in slaap gesukkeld, begon de hond te piepen, dat ze uit wilde. Nou, die bleef niet lang buiten! De wind was haar te sterk.
Om half zes belde mijn moeder ons wakker uit Nederland om te horen hoe het was gegaan. Gaap!
Bij het opstaan werd ons vermeld, dat het waterleidingbedrijf ook zonder stroom zit en we dus ons water moeten koken en geen toiletten mogen doortrekken, douches mogen nemen of wat ook. We hebben dus in feite geen water. En men weet niet wanneer of de electriciteit of het water terugkomt.
Dit betekent voor ons, dat we de inhoud van onze vrieskast wel ten dode op kunnen schrijven. We kunnen dat nooit allemaal opeten in een paar dagen. Wel zonde. Maar ja, wij kunnen het ons veroorloven, er zijn duizenden mensen, voor wie dat een grote ramp is. Ik hoop, dat ze heel gauw alles weer op gang krijgen.
We zijn er met onze 2 bomen genadig afgekomen, buren hebben een boom op hun auto gekregen en de auto is total loss. Bovendien heeft hij de dakgoot meegenomen. En toen we net door de buurt en omgeving reden, was het duidelijk, dat de storm heel wat schade heeft berokkend, ook al was Isabel al een sterke tropische storm toen ze hier aankwam.
Bij mijn vader is ook een boom omgewaaid, maar gelukkig had hij zijn auto's in de garage. Verder zijn er erge overstromingen elders in onze county, gelukkig wonen we bovenop een heuvel, dus hoeven we ons daar geen zorgen om te maken.
Bij de restaurants en winkels, die wel stroom hadden, stonden ellenlange rijen. Vooral de boekenwinkel was heel druk, want velen waren daar om dezelfde reden als wij: het kopen van leesmateriaal bij gebrek aan televisie en computer. En hier is een positieve kant: we krijgen onze tiener ook eens te zien, want haar internet is down, dus zit ze hier nu gezellig te lezen ;).
Rick is buiten de omgevallen bomen in stukken aan het zagen en we gebruiken de auto om onze mobieltjes en laptops van stroom te blijven voorzien. Verder hebben we een radio en een televisietje, die op batterijen werken en zo blijven we op de hoogte van het nieuws.
Als we onze stroom nog niet terughebben, vanavond, ga ik bij een vriendin logeren, die wel stroom heeft. Vanwege de fibromyalgie moet ik gewoon goed kunnen slapen en dat lukt me niet in een warm, muffig huis. Ik zal proberen dit dagboek bij te blijven houden, zolang de batterij van de laptop niet leeg gaat, moet dat lukken.
Het was me het nachtje wel. Rond elf uur begon het echt te razen buiten, echt zo'n geluid alsof er een trein langsdondert. We hadden de ramen een beetje open, omdat het anders veel te warm zou worden. Kai en Saskia waren ontzettend bang en lagen ieder aan een kant bovenop mij, dus ik kon geen kant op en stikte van de hitte.
Om een uur of een werd de wind het ergst en ik denk, dat rond die tijd de twee bomen, die in onze tuin zijn omgewaaid, vielen. Eentje miste ons huis maar net, dus ik was blij, dat ik Katja had gezegd aan de andere kant van het huis te slapen, want haar kamer is aan de bomenkant.
Nog geen uur later, ik was eindelijk in slaap gesukkeld, begon de hond te piepen, dat ze uit wilde. Nou, die bleef niet lang buiten! De wind was haar te sterk.
Om half zes belde mijn moeder ons wakker uit Nederland om te horen hoe het was gegaan. Gaap!
Bij het opstaan werd ons vermeld, dat het waterleidingbedrijf ook zonder stroom zit en we dus ons water moeten koken en geen toiletten mogen doortrekken, douches mogen nemen of wat ook. We hebben dus in feite geen water. En men weet niet wanneer of de electriciteit of het water terugkomt.
Dit betekent voor ons, dat we de inhoud van onze vrieskast wel ten dode op kunnen schrijven. We kunnen dat nooit allemaal opeten in een paar dagen. Wel zonde. Maar ja, wij kunnen het ons veroorloven, er zijn duizenden mensen, voor wie dat een grote ramp is. Ik hoop, dat ze heel gauw alles weer op gang krijgen.
We zijn er met onze 2 bomen genadig afgekomen, buren hebben een boom op hun auto gekregen en de auto is total loss. Bovendien heeft hij de dakgoot meegenomen. En toen we net door de buurt en omgeving reden, was het duidelijk, dat de storm heel wat schade heeft berokkend, ook al was Isabel al een sterke tropische storm toen ze hier aankwam.
Bij mijn vader is ook een boom omgewaaid, maar gelukkig had hij zijn auto's in de garage. Verder zijn er erge overstromingen elders in onze county, gelukkig wonen we bovenop een heuvel, dus hoeven we ons daar geen zorgen om te maken.
Bij de restaurants en winkels, die wel stroom hadden, stonden ellenlange rijen. Vooral de boekenwinkel was heel druk, want velen waren daar om dezelfde reden als wij: het kopen van leesmateriaal bij gebrek aan televisie en computer. En hier is een positieve kant: we krijgen onze tiener ook eens te zien, want haar internet is down, dus zit ze hier nu gezellig te lezen ;).
Rick is buiten de omgevallen bomen in stukken aan het zagen en we gebruiken de auto om onze mobieltjes en laptops van stroom te blijven voorzien. Verder hebben we een radio en een televisietje, die op batterijen werken en zo blijven we op de hoogte van het nieuws.
Als we onze stroom nog niet terughebben, vanavond, ga ik bij een vriendin logeren, die wel stroom heeft. Vanwege de fibromyalgie moet ik gewoon goed kunnen slapen en dat lukt me niet in een warm, muffig huis. Ik zal proberen dit dagboek bij te blijven houden, zolang de batterij van de laptop niet leeg gaat, moet dat lukken.
Thursday, September 18, 2003
Net hoorden we een keiharde klap achter ons en zagen rook van de electricitreitspalen komen. Een paar minuten later, sirenes, en een brandweerauto.
De brandweerauto was nog niet weg, of een tweede klap klonk, echt het geluid van een ontploffing. Toen ging de stroom weer even uit, dus het had wel met electriciteit te maken.
Rick is helemaal opgewonden, want hij gaat eten halen bij een restaurant 3 kilometer weg en hij vindt het prachtig om door de elementen te gaan. Mannen!
Nog steeds wordt gezegd, dat het ergste tussen 21 uur en 3 uur langs gaat komen, het zal me het nachtje worden.
De brandweerauto was nog niet weg, of een tweede klap klonk, echt het geluid van een ontploffing. Toen ging de stroom weer even uit, dus het had wel met electriciteit te maken.
Rick is helemaal opgewonden, want hij gaat eten halen bij een restaurant 3 kilometer weg en hij vindt het prachtig om door de elementen te gaan. Mannen!
Nog steeds wordt gezegd, dat het ergste tussen 21 uur en 3 uur langs gaat komen, het zal me het nachtje worden.
Het gaat buiten goed tekeer. We zijn al een keer even electriciteit kwijt geraakt, hopelijk betekent dat niet, dat het vannacht voor langere tijd uitgaat.
Ik maak maar van de tijd, dat ik nog internet gebruik, door nieuwe foto's op mijn Webshots page te zetten.
Ik zag net op CNN een van hun journalisten in Washington rondlopen en die werd zowat weggeblazen. De beelden op tv van de stranden zijn vreselijk. Vooral Virginia Beach, mijn favoriete strandplaats ligt me na aan het hart. Maar ook de stranden van de Outer Banks in North Carolina, want daar hebben we een timeshare.
Ik maak maar van de tijd, dat ik nog internet gebruik, door nieuwe foto's op mijn Webshots page te zetten.
Ik zag net op CNN een van hun journalisten in Washington rondlopen en die werd zowat weggeblazen. De beelden op tv van de stranden zijn vreselijk. Vooral Virginia Beach, mijn favoriete strandplaats ligt me na aan het hart. Maar ook de stranden van de Outer Banks in North Carolina, want daar hebben we een timeshare.
Ja, en nu is het op het ergste wachten geblazen. Het waait al behoorlijk en de eerste band met regen is gearriveerd. Het ergste krijgen wij echter pas na 9 uur vanavond, dus een erg rustige nacht zullen we niet hebben.
Ik zal, als het lukt, telkens updates schrijven hier. Vanochtend ben ik nog gauw even naar de sportschool gegaan en het was er gigantisch druk. Waarschijnlijk omdat vrijwel iedereen vrij heeft. Ook de supermarkt was flink druk (ik had opeens zin in popcorn en chunky pindakaas, dus ben ik die nog gauw gaan halen).
En nu maar afwachten. Het schijnt, dat we de oostelijke kant van de storm krijgen en dat is geen goed nieuws, want die is het krachtigst en daar komen de meeste tornado's in voor. En als ik ergens bang voor ben, zijn het tornado's.
Hier thuis hebben we inmiddels alle losse dingen buiten zo goed mogelijk opgeruimd en ik heb het bad vol laten lopen, misschien ten overvloede, maar ik heb er behoefte aan op het ergste voorbereid te zijn, zodat ik tenminste weet, dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen. Als het dan niet nodig blijkt, des te beter.
Hier kun je de radar van ons gebied zien en hier het laatste nieuws.
Ik zal, als het lukt, telkens updates schrijven hier. Vanochtend ben ik nog gauw even naar de sportschool gegaan en het was er gigantisch druk. Waarschijnlijk omdat vrijwel iedereen vrij heeft. Ook de supermarkt was flink druk (ik had opeens zin in popcorn en chunky pindakaas, dus ben ik die nog gauw gaan halen).
En nu maar afwachten. Het schijnt, dat we de oostelijke kant van de storm krijgen en dat is geen goed nieuws, want die is het krachtigst en daar komen de meeste tornado's in voor. En als ik ergens bang voor ben, zijn het tornado's.
Hier thuis hebben we inmiddels alle losse dingen buiten zo goed mogelijk opgeruimd en ik heb het bad vol laten lopen, misschien ten overvloede, maar ik heb er behoefte aan op het ergste voorbereid te zijn, zodat ik tenminste weet, dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen. Als het dan niet nodig blijkt, des te beter.
Hier kun je de radar van ons gebied zien en hier het laatste nieuws.
Wednesday, September 17, 2003
Laatste nieuws: ook de scholen in Fairfax County zullen morgen gesloten zijn, want een aantal ervan moeten worden opgezet als een "shelter" (opvangcentrum). Ik hoop toch zo, dat die niet nodig zullen zijn!
Nog 24 uur, of minder... Wat lijkt het onwerkelijk dat het zo zal gaan spoken met het prachtige weer, dat we gisteren en vandaag hadden.
Ik werd toch nog nerveus en ging op zoek naar zaklantaarns, want daar hebben we er niet zoveel van. Vergeet het maar, nergens meer te vinden. Al het water is uitverkocht, er stonden lange rijen bij de benzine pompen en het gesprek van de dag was "hurricane Isabel" en hoe je je erop voorbereidde.
Een heel stel schooldistricten om ons heen hebben al besloten hun deuren morgen en vrijdag gesloten te houden, maar van ons district is er nog geen woord. Scholen hier hebben altijd de moeilijke taak om te voorspellen hoe erg weersomstandigheden zullen zijn.
Er zijn namelijk zoveel schoolbussen bij gemoeid, dat, als het verkeer in gevaar is, door bijvoorbeeld het onderstromen van wegen, de kinderen ook in gevaar komen en dat is natuurlijk niet iets waar ouders op zitten te wachten. Verder moeten kinderen vaak vrij ver lopen van en naar school, ook gevaarlijk als het hard waait, stortregent of hard sneeuwt.
Je zou dus zeggen, neem het zekere voor het onzekere en sluit de scholen bij dreigend weer. Maar dan is er het probleem, dat ieder schooldistrict slechts een aantal dagen uittrekt om gesloten te zijn door weersomstandigheden. Als er over dat aantal wordt heengegaan, moeten de kinderen die dagen inhalen aan het eind van het jaar. En dat kost geld, want de leerkrachten moeten doorbetaald worden. Dus dat is niet wenselijk als je op een krap budget opereert, zoals alle scholen hier in de VS.
Vorig jaar bijvoorbeeld, hadden wij hier in Fairfax County 3 dagen uitgetrokken voor sneeuwdagen. Maar het werd een ontzettend sneeuwerige winter en de scholen werden 9 dagen gesloten door het weer. Nu bestond er een vreemde regel, dat als de scholen 10 dagen gesloten zouden moeten worden, er 5 van vergeven konden worden. Toen er op een dag in maart sneeuw dreigde, sloten de scholen dus, tot verbazing van de ouders, want er was nauwelijks wat voorspeld. Maar dit bracht het totaal op 10, dus hoefden er nog maar 2 ingehaald te worden. En dat werd opgelost, door de kinderen een maand lang een half uur langer naar school te laten gaan.
Ook dit jaar zijn er weer maar 3 "sneeuwdagen" ingepast en als daarvan al 2 opgaan aan orkaan Isabel, zal hetzelfde probleem zich wel herhalen.
Er wordt vanuit andere delen van het land vaak wat lacherig gedaan, over hoe snel de scholen en ook bedrijven en zelfs de regering hier dichtgaan vanwege sneeuw. Dit, omdat sneeuw daar gewoon is en daarom wordt er in het budget ruim aan gedacht. Hier is het echter hit or miss. Sommige jaren valt er ontzettend veel en andere jaren niets. Voor de afgelopen winter was er een aantal jaren met nauwelijks winterweer en dus werd er aardig wat geld voor sneeuwploegen, zout en dergelijke uit de budgets geschrapt. Dit had tot gevolg, dat het vorig jaar soms dagen duurde voor de buurten schoon genoeg waren voor schoolbussen en dergelijke.
Maar goed, weer terug naar Isabel. Wij zitten ietwat ten westen van Washington, in Vienna, Virginia, voor degenen, die mee willen kijken op de kaart. Er wordt verwacht, dat morgennacht het ergste van de storm over ons heen zal komen, met windvlagen van 110+ km per uur. We zitten onder een Tropical Storm warning, wat betekent, dat we zeker tropische storm kracht krijgen, met mogelijke orkaan kracht.
Het ergste wordt echter de regen. Er wordt voor ons 8 tot 15 cm regen verwacht en ten westen van ons 15 tot 25 cm. Hierdoor zullen er ernstige overstromingen komen, ook al omdat het een heel natte zomer is geweest en de grond al verzadigd is.
Er is ook kans op onweer en erger nog tornado's. Die laatste hoop ik toch echt niet te zien!
Gelukkig kunnen we onze gedachten weer verzettend, door naar Spongebob op Nickelodeon te kijken ;). Want alle lokale zenders hebben niets anders dan hurricane verhalen. En daar word je op een gegeven moment niet goed van.
Hopelijk heb ik morgen stroom om over Isabel te rapporteren. Wat ik wel kostelijk vind, is hoe sommige mensen bij de kust, op de planken, die ze voor hun ramen hebben gespijkerd, berichtjes naar Isabel schreven. Alsof ze een persoon is! Eentje schreef: "Blow, Isabel, blow", een ander "Isabel hit me with your best shot, fire away" en zo nog meer. Toch hoop ik voor alle kustbewoners, dat hun schade beperkt blijft.
Dichter bij de kust wonen mensen vaak in zogenaamde trailer parks, grote sta caravans, dus. Die zijn dus absoluut niet tegen een orkaan opgewassen. Erg altijd, als al die gezinnen hun huis verliezen. Ook al worden ze van alle kanten geholpen, je bent dan toch ook al je herinneringen kwijt.
Afijn, we wachten allemaal gelaten af. De storm ziet er wel heel indrukwekkend uit op de sateliet, trouwens!
Ik werd toch nog nerveus en ging op zoek naar zaklantaarns, want daar hebben we er niet zoveel van. Vergeet het maar, nergens meer te vinden. Al het water is uitverkocht, er stonden lange rijen bij de benzine pompen en het gesprek van de dag was "hurricane Isabel" en hoe je je erop voorbereidde.
Een heel stel schooldistricten om ons heen hebben al besloten hun deuren morgen en vrijdag gesloten te houden, maar van ons district is er nog geen woord. Scholen hier hebben altijd de moeilijke taak om te voorspellen hoe erg weersomstandigheden zullen zijn.
Er zijn namelijk zoveel schoolbussen bij gemoeid, dat, als het verkeer in gevaar is, door bijvoorbeeld het onderstromen van wegen, de kinderen ook in gevaar komen en dat is natuurlijk niet iets waar ouders op zitten te wachten. Verder moeten kinderen vaak vrij ver lopen van en naar school, ook gevaarlijk als het hard waait, stortregent of hard sneeuwt.
Je zou dus zeggen, neem het zekere voor het onzekere en sluit de scholen bij dreigend weer. Maar dan is er het probleem, dat ieder schooldistrict slechts een aantal dagen uittrekt om gesloten te zijn door weersomstandigheden. Als er over dat aantal wordt heengegaan, moeten de kinderen die dagen inhalen aan het eind van het jaar. En dat kost geld, want de leerkrachten moeten doorbetaald worden. Dus dat is niet wenselijk als je op een krap budget opereert, zoals alle scholen hier in de VS.
Vorig jaar bijvoorbeeld, hadden wij hier in Fairfax County 3 dagen uitgetrokken voor sneeuwdagen. Maar het werd een ontzettend sneeuwerige winter en de scholen werden 9 dagen gesloten door het weer. Nu bestond er een vreemde regel, dat als de scholen 10 dagen gesloten zouden moeten worden, er 5 van vergeven konden worden. Toen er op een dag in maart sneeuw dreigde, sloten de scholen dus, tot verbazing van de ouders, want er was nauwelijks wat voorspeld. Maar dit bracht het totaal op 10, dus hoefden er nog maar 2 ingehaald te worden. En dat werd opgelost, door de kinderen een maand lang een half uur langer naar school te laten gaan.
Ook dit jaar zijn er weer maar 3 "sneeuwdagen" ingepast en als daarvan al 2 opgaan aan orkaan Isabel, zal hetzelfde probleem zich wel herhalen.
Er wordt vanuit andere delen van het land vaak wat lacherig gedaan, over hoe snel de scholen en ook bedrijven en zelfs de regering hier dichtgaan vanwege sneeuw. Dit, omdat sneeuw daar gewoon is en daarom wordt er in het budget ruim aan gedacht. Hier is het echter hit or miss. Sommige jaren valt er ontzettend veel en andere jaren niets. Voor de afgelopen winter was er een aantal jaren met nauwelijks winterweer en dus werd er aardig wat geld voor sneeuwploegen, zout en dergelijke uit de budgets geschrapt. Dit had tot gevolg, dat het vorig jaar soms dagen duurde voor de buurten schoon genoeg waren voor schoolbussen en dergelijke.
Maar goed, weer terug naar Isabel. Wij zitten ietwat ten westen van Washington, in Vienna, Virginia, voor degenen, die mee willen kijken op de kaart. Er wordt verwacht, dat morgennacht het ergste van de storm over ons heen zal komen, met windvlagen van 110+ km per uur. We zitten onder een Tropical Storm warning, wat betekent, dat we zeker tropische storm kracht krijgen, met mogelijke orkaan kracht.
Het ergste wordt echter de regen. Er wordt voor ons 8 tot 15 cm regen verwacht en ten westen van ons 15 tot 25 cm. Hierdoor zullen er ernstige overstromingen komen, ook al omdat het een heel natte zomer is geweest en de grond al verzadigd is.
Er is ook kans op onweer en erger nog tornado's. Die laatste hoop ik toch echt niet te zien!
Gelukkig kunnen we onze gedachten weer verzettend, door naar Spongebob op Nickelodeon te kijken ;). Want alle lokale zenders hebben niets anders dan hurricane verhalen. En daar word je op een gegeven moment niet goed van.
Hopelijk heb ik morgen stroom om over Isabel te rapporteren. Wat ik wel kostelijk vind, is hoe sommige mensen bij de kust, op de planken, die ze voor hun ramen hebben gespijkerd, berichtjes naar Isabel schreven. Alsof ze een persoon is! Eentje schreef: "Blow, Isabel, blow", een ander "Isabel hit me with your best shot, fire away" en zo nog meer. Toch hoop ik voor alle kustbewoners, dat hun schade beperkt blijft.
Dichter bij de kust wonen mensen vaak in zogenaamde trailer parks, grote sta caravans, dus. Die zijn dus absoluut niet tegen een orkaan opgewassen. Erg altijd, als al die gezinnen hun huis verliezen. Ook al worden ze van alle kanten geholpen, je bent dan toch ook al je herinneringen kwijt.
Afijn, we wachten allemaal gelaten af. De storm ziet er wel heel indrukwekkend uit op de sateliet, trouwens!
Tuesday, September 16, 2003
Poeh, het is moeilijk voor te stellen, dat over ongeveer 36 uur de hel moet losbreken. Het is zulk prachtig weer, dat ik alle kinderen naar buiten heb gebonjourd. Helaas hebben Kai en Saskia een vriendje en vriendinnetje, die werkelijk de hele tijd binnen willen spelen en dus krijg ik om de haverklap te horen "we're bored". En dat terwijl we een speeltuin in de tuin hebben en een garage vol met speelgoed. En we wonen op een pleintje in een veilige buurt, dus ruimte zat om te spelen. Ik heb dus geen medelijden!
Zelf heb ik vandaag ook heel wat tijd buiten doorgebracht, even nog genieten van het rustige nazomerweer, maar ook de tuin orkaan klaar maken, zover dat mogelijk is. In ieder geval zullen we de tuinmeubelen naar binnen brengen en maar hopen, dat de enorm hoge bomen om ons huis sterk genoeg zijn.
Om 11 uur werd omgeroepen, dat we officieel onder een "hurricane watch" staan. Dat betekent, dat orkaan kracht wind binnen 48 uur mogelijk is. Als de storm blijft zoals hij nu is en het het pad volgt waar het nu naar uitziet, zullen we de ergste storm, die ik hier meegemaakt zal hebben, krijgen.
We hebben heus wel eens de overblijfselen van een serieuze orkaan gekregen, maar nooit met orkaan kracht wind en op het moment heeft de orkaan nog aanhoudende wind van meer dan 150 km per uur. Als Isabel inderdaad, zoals verwacht, bij Virginia Beach aan wal komt, of zelfs iets zuidelijker, bij de Outer Banks van Noord-Carolina, dan zullen wij, omdat het een snelle storm is, nog zeker wind van meer dan 125km per uur krijgen. En dat heb ik hier dus nog nooit meegemaakt.
Daarbij komt nog de zware regenval, die verwacht wordt en dan moeten we toch serieus gaan denken aan stroomuitval, onder andere. Helaas loopt heel veel van de stroom hier nog boven de grond (hoewel het bij ons onder de grond is, waardoor het minder snel uitvalt) en stroomuitval is al normaal na een zwaar onweer, laat staan een orkaan.
Dus vandaag maar eens bekeken, wat we zoal zouden kunnen gebruiken. Extra batterijen gekocht, met gratis klein zaklantaarntje erbij, ik dacht dat dat handig zou zijn voor de kinderen. Ook hebben we heel wat kaarsen en een noodrantsoen, nog van het voorbereiden op de volgende terroristische aanslag. Maar de natuur is ze waarschijnlijk voor! Ook heb ik extra water ingeslagen.
Ik voel me altijd een beetje raar en beschaamd, als ik zo noodvoorzieningen ga inkopen. Vandaag ook weer, ik heb ook maar gauw wat andere dingen gekocht, zodat ze vooral niet dachten, dat ik zo'n paniekpersoon was. Belachelijk, eigenlijk, tenslotte moet ik toch zorgen, dat een gezin met 3 kinderen veilig blijft.
Ik was absoluut niet de enige, overigens. Vooral bij Home Depot (waar ik dus niet heen ben gegaan!) stonden lange rijen. Bij de supermarkt was bijna al het flessenwater uitverkocht. Net als bij een dreigende sneeuwstorm, dan wordt er ook zoveel water en brood verkocht. Maar ik vind dit enger dan een sneeuwstorm.
En het lijkt allemaal zo onwerkelijk! Je weet, dat het gaat komen en toch kun je er met je gedachten niet echt bij. Hoe erg zal het zijn? Heb ik wel genoeg voorbereidingen getroffen? Het blijft me door mijn hoofd spoken.
Ik heb in Nederland heus erge windstormen meegemaakt, waar dakpannen afwaaiden en dergelijke, maar ik las op een Nederlandse site vandaag, dat de ergste wind ooit geklokt in Nederland 122 km/u was, en dat was niet voor lange tijd. Dus hoeveel erger is het, als de wind over de 125 km/u woedt?
Gelukkig wonen we in een vrij nieuw bakstenen huis en ook bovenop de heuvel, dus hopelijk hoeven we ons over overstromingen geen zorgen te maken.
We blijven toch maar hopen, dat Isabel nog flink afzwakt alvorens ze aan land komt.
Zelf heb ik vandaag ook heel wat tijd buiten doorgebracht, even nog genieten van het rustige nazomerweer, maar ook de tuin orkaan klaar maken, zover dat mogelijk is. In ieder geval zullen we de tuinmeubelen naar binnen brengen en maar hopen, dat de enorm hoge bomen om ons huis sterk genoeg zijn.
Om 11 uur werd omgeroepen, dat we officieel onder een "hurricane watch" staan. Dat betekent, dat orkaan kracht wind binnen 48 uur mogelijk is. Als de storm blijft zoals hij nu is en het het pad volgt waar het nu naar uitziet, zullen we de ergste storm, die ik hier meegemaakt zal hebben, krijgen.
We hebben heus wel eens de overblijfselen van een serieuze orkaan gekregen, maar nooit met orkaan kracht wind en op het moment heeft de orkaan nog aanhoudende wind van meer dan 150 km per uur. Als Isabel inderdaad, zoals verwacht, bij Virginia Beach aan wal komt, of zelfs iets zuidelijker, bij de Outer Banks van Noord-Carolina, dan zullen wij, omdat het een snelle storm is, nog zeker wind van meer dan 125km per uur krijgen. En dat heb ik hier dus nog nooit meegemaakt.
Daarbij komt nog de zware regenval, die verwacht wordt en dan moeten we toch serieus gaan denken aan stroomuitval, onder andere. Helaas loopt heel veel van de stroom hier nog boven de grond (hoewel het bij ons onder de grond is, waardoor het minder snel uitvalt) en stroomuitval is al normaal na een zwaar onweer, laat staan een orkaan.
Dus vandaag maar eens bekeken, wat we zoal zouden kunnen gebruiken. Extra batterijen gekocht, met gratis klein zaklantaarntje erbij, ik dacht dat dat handig zou zijn voor de kinderen. Ook hebben we heel wat kaarsen en een noodrantsoen, nog van het voorbereiden op de volgende terroristische aanslag. Maar de natuur is ze waarschijnlijk voor! Ook heb ik extra water ingeslagen.
Ik voel me altijd een beetje raar en beschaamd, als ik zo noodvoorzieningen ga inkopen. Vandaag ook weer, ik heb ook maar gauw wat andere dingen gekocht, zodat ze vooral niet dachten, dat ik zo'n paniekpersoon was. Belachelijk, eigenlijk, tenslotte moet ik toch zorgen, dat een gezin met 3 kinderen veilig blijft.
Ik was absoluut niet de enige, overigens. Vooral bij Home Depot (waar ik dus niet heen ben gegaan!) stonden lange rijen. Bij de supermarkt was bijna al het flessenwater uitverkocht. Net als bij een dreigende sneeuwstorm, dan wordt er ook zoveel water en brood verkocht. Maar ik vind dit enger dan een sneeuwstorm.
En het lijkt allemaal zo onwerkelijk! Je weet, dat het gaat komen en toch kun je er met je gedachten niet echt bij. Hoe erg zal het zijn? Heb ik wel genoeg voorbereidingen getroffen? Het blijft me door mijn hoofd spoken.
Ik heb in Nederland heus erge windstormen meegemaakt, waar dakpannen afwaaiden en dergelijke, maar ik las op een Nederlandse site vandaag, dat de ergste wind ooit geklokt in Nederland 122 km/u was, en dat was niet voor lange tijd. Dus hoeveel erger is het, als de wind over de 125 km/u woedt?
Gelukkig wonen we in een vrij nieuw bakstenen huis en ook bovenop de heuvel, dus hopelijk hoeven we ons over overstromingen geen zorgen te maken.
We blijven toch maar hopen, dat Isabel nog flink afzwakt alvorens ze aan land komt.
Monday, September 15, 2003
Vanmorgen in alle vroegte, meteen na het naar school brengen van de kinderen, begaf ik mij naar mijn dokters afspraak.
Even wat algemene verschillen tussen de gezondheidszorg hier en in Nederland. Hier in de VS wordt al gauw met specialisten gewerkt. Huisartsen kent men hier niet. Je kiest zelf een dokter, voor de algemene ziektetjes en dergelijke een internist of, wat nog het meest op een huisarts lijkt, een family doctor. Maar heel veel mensen hebben geen vaste dokter en laten zich behandelen bij een van de vele "emergency care" centers en soms bij de EHBO van het ziekenhuis.
Die centers hebben allerlei diagnostische apparatuur en je hoeft geen afspraak te hebben om er behandeld te worden. Dit heeft wel tot gevolg, dat je vaak lang in de wachtkamer zit. Maar zelfs op de weekends zijn de centers open en dat kan van de internist of family doctor niet gezegd worden. Weekend- en avonddiensten hebben alleen de kinderartsen en tandartsen.
Kinderen gaan naar een kinderarts voor alles. Vrouwen gaan voor hun vrouwelijke onderzoeken naar een gynecoloog. Dingen, die in Nederland door de huisarts worden behandeld, worden hier door een specialist gedaan.
De nadruk ligt bij de gezondheidszorg op preventieve zorg. Zo moeten vrouwen ieder jaar een uitstrijkje laten maken en worden regelmatig bloedtesten gedaan. Er worden regelmatig electrocardiogrammen gemaakt en na de 40 iedere 2 jaar een mammogram en voor mannen een prostaatonderzoek. Wachtlijsten voor procedures kent men hier niet, toen mijn vader een hartaanval kreeg 10 jaar geleden, werd er de volgende dag een bypass operatie gedaan.
Wij hebben enorm geluk, want het bedrijf van Rick verzekert zijn werknemers erg goed en zo hoeven we, zolang we naar een dokter in het plan gaan (en daar is ruime keus, gelukkig) niets te betalen voor een bezoek.
Goed, vanochtend dus naar de rheumatologe. Dit is een heel interessante vrouw, ik zou haar graag nader willen leren kennen. Ze is een lange, goed uitziende Poolse met vlammend rood haar wat alle kanten op staat. Ze is zeer kordaat en haar Engels is soms moeilijk te verstaan.
Ik heb inmiddels geleerd, dat ik verreweg een van haar jongste patienten ben, de meesten kunnen wel in de geriatrische categorie ingedeeld worden.
Hierdoor loopt ze op een dag nogal wat uit en ik heb uitgevonden, dat een vroege ochtend afspraak, hoe moeilijk ook met files en dergelijke, toch heel wat tijd scheelt.
Zoals altijd bij een bezoek moest ik invullen, wat me mankeert. Dokters vergeten dat van de ene naar de andere afspraak, kennelijk. Maar goed, op het formulier stond dit keer met grote letters vermeld: "Alstublieft, vertel de dokter vandaag slechts TWEE dingen, die u mankeren". Ik kreeg visioenen van al die oudjes, die ellenlange verhalen over ieder pijntje op zo'n formulier schreven en die kordate dokter werd daar natuurlijk gek van.
Ik moet altijd wel om haar lachen, maar ze is een heel erg goede dokter. We wonen in een gebied, dat de beste dokters aantrekt, dus dat zit altijd wel goed.
Na ons gesprek stuurde ze me naar boven voor een bloedonderzoek. Ook daar weer keek ik mijn ogen uit naar wie daar zaten! Een heel dikke vrouw zat luidkeels te slapen. Een oude Pakistaans uitziende man kon helemaal geen Engels en had eerst niet door, dat hij werd opgeroepen, waarschijnlijk omdat de verpleegster zijn naam niet kon uitspreken. Ik was blij al gauw weer buiten te staan.
Al met al was het veel later, dan ik had gehoopt, dus geen tijd meer voor een bezoek aan de sportschool. Onderweg naar huis was er een ongeluk gebeurd aan de andere kant van de snelweg, maar ik zat in de file erdoor! Daar hebben ze hier een heel mooie uitdrukking voor, vind ik, als mensen door naar een ongeluk of iets andere op de andere weghelft te kijken, een file veroorzaken: rubbernecking.
Goed, uiteindelijk heb ik heerlijk gerend in de buurt met onze hond, Brynna. Brynna is 9 jaar oud en te dik, maar ze vindt zo'n jog heerlijk. Ik kwam een oudere mevrouw tegen, die duidelijk vond, dat ik mijn hond aan het mishandelen was. Brynna hijgde zich nl. te pletter, waardoor haar tong zowat op de straat hing. Wat die mevrouw niet zag was haar enthousiasme, het dier begint al te dansen als ze mij in mijn sportkleren ziet!
Vandaag de hele dag geklets op het nieuws over orkaan Isabel. Als we geluk hebben, krijgen we er een staartje van, maar het ziet ernaar uit, dat het een van de ergste orkanen van de laatste honderd jaar kan worden. Hierdoor is Saskia erg bang (ze had een deel van het nieuws bij een vriendinnetje gehoord), ik heb de halve middag lopen uitleggen, dat wij in een bakstenen huis wonen en herinnerde ze zich de wolf en de 3 biggetjes nog. Zucht! In werkelijkheid ben ik er ook niet zo gerust op, want windvlagen van over de 150 km per uur kunnen nogal wat schade aanrichten en hier ook de stroom doen uitvallen. Morgen dus maar eens kaarsen en water inslaan.
Even wat algemene verschillen tussen de gezondheidszorg hier en in Nederland. Hier in de VS wordt al gauw met specialisten gewerkt. Huisartsen kent men hier niet. Je kiest zelf een dokter, voor de algemene ziektetjes en dergelijke een internist of, wat nog het meest op een huisarts lijkt, een family doctor. Maar heel veel mensen hebben geen vaste dokter en laten zich behandelen bij een van de vele "emergency care" centers en soms bij de EHBO van het ziekenhuis.
Die centers hebben allerlei diagnostische apparatuur en je hoeft geen afspraak te hebben om er behandeld te worden. Dit heeft wel tot gevolg, dat je vaak lang in de wachtkamer zit. Maar zelfs op de weekends zijn de centers open en dat kan van de internist of family doctor niet gezegd worden. Weekend- en avonddiensten hebben alleen de kinderartsen en tandartsen.
Kinderen gaan naar een kinderarts voor alles. Vrouwen gaan voor hun vrouwelijke onderzoeken naar een gynecoloog. Dingen, die in Nederland door de huisarts worden behandeld, worden hier door een specialist gedaan.
De nadruk ligt bij de gezondheidszorg op preventieve zorg. Zo moeten vrouwen ieder jaar een uitstrijkje laten maken en worden regelmatig bloedtesten gedaan. Er worden regelmatig electrocardiogrammen gemaakt en na de 40 iedere 2 jaar een mammogram en voor mannen een prostaatonderzoek. Wachtlijsten voor procedures kent men hier niet, toen mijn vader een hartaanval kreeg 10 jaar geleden, werd er de volgende dag een bypass operatie gedaan.
Wij hebben enorm geluk, want het bedrijf van Rick verzekert zijn werknemers erg goed en zo hoeven we, zolang we naar een dokter in het plan gaan (en daar is ruime keus, gelukkig) niets te betalen voor een bezoek.
Goed, vanochtend dus naar de rheumatologe. Dit is een heel interessante vrouw, ik zou haar graag nader willen leren kennen. Ze is een lange, goed uitziende Poolse met vlammend rood haar wat alle kanten op staat. Ze is zeer kordaat en haar Engels is soms moeilijk te verstaan.
Ik heb inmiddels geleerd, dat ik verreweg een van haar jongste patienten ben, de meesten kunnen wel in de geriatrische categorie ingedeeld worden.
Hierdoor loopt ze op een dag nogal wat uit en ik heb uitgevonden, dat een vroege ochtend afspraak, hoe moeilijk ook met files en dergelijke, toch heel wat tijd scheelt.
Zoals altijd bij een bezoek moest ik invullen, wat me mankeert. Dokters vergeten dat van de ene naar de andere afspraak, kennelijk. Maar goed, op het formulier stond dit keer met grote letters vermeld: "Alstublieft, vertel de dokter vandaag slechts TWEE dingen, die u mankeren". Ik kreeg visioenen van al die oudjes, die ellenlange verhalen over ieder pijntje op zo'n formulier schreven en die kordate dokter werd daar natuurlijk gek van.
Ik moet altijd wel om haar lachen, maar ze is een heel erg goede dokter. We wonen in een gebied, dat de beste dokters aantrekt, dus dat zit altijd wel goed.
Na ons gesprek stuurde ze me naar boven voor een bloedonderzoek. Ook daar weer keek ik mijn ogen uit naar wie daar zaten! Een heel dikke vrouw zat luidkeels te slapen. Een oude Pakistaans uitziende man kon helemaal geen Engels en had eerst niet door, dat hij werd opgeroepen, waarschijnlijk omdat de verpleegster zijn naam niet kon uitspreken. Ik was blij al gauw weer buiten te staan.
Al met al was het veel later, dan ik had gehoopt, dus geen tijd meer voor een bezoek aan de sportschool. Onderweg naar huis was er een ongeluk gebeurd aan de andere kant van de snelweg, maar ik zat in de file erdoor! Daar hebben ze hier een heel mooie uitdrukking voor, vind ik, als mensen door naar een ongeluk of iets andere op de andere weghelft te kijken, een file veroorzaken: rubbernecking.
Goed, uiteindelijk heb ik heerlijk gerend in de buurt met onze hond, Brynna. Brynna is 9 jaar oud en te dik, maar ze vindt zo'n jog heerlijk. Ik kwam een oudere mevrouw tegen, die duidelijk vond, dat ik mijn hond aan het mishandelen was. Brynna hijgde zich nl. te pletter, waardoor haar tong zowat op de straat hing. Wat die mevrouw niet zag was haar enthousiasme, het dier begint al te dansen als ze mij in mijn sportkleren ziet!
Vandaag de hele dag geklets op het nieuws over orkaan Isabel. Als we geluk hebben, krijgen we er een staartje van, maar het ziet ernaar uit, dat het een van de ergste orkanen van de laatste honderd jaar kan worden. Hierdoor is Saskia erg bang (ze had een deel van het nieuws bij een vriendinnetje gehoord), ik heb de halve middag lopen uitleggen, dat wij in een bakstenen huis wonen en herinnerde ze zich de wolf en de 3 biggetjes nog. Zucht! In werkelijkheid ben ik er ook niet zo gerust op, want windvlagen van over de 150 km per uur kunnen nogal wat schade aanrichten en hier ook de stroom doen uitvallen. Morgen dus maar eens kaarsen en water inslaan.
Sunday, September 14, 2003
Een heel leuke dag vandaag: we gingen naar het Maryland Renaissance Festival. Eerst even heel snel 20 minuten gerend op mijn treadmill (hoe noem je zo'n ding in het Nederlands?).
Om 10 uur kwam mijn vader en ging Katja's vriendinnetje, die hier gelogeerd had, naar huis. Om half elf zaten we met zijn 7-en in de auto, Katja had een vriendinnetje mee. Om de gemoederen rustig te houden gedurende de rit van anderhalf uur hadden we de video "Mask" mee. Wij hebben een videorecorder in onze van, omdat we er zulke lange ritten mee rijden. Ik had Mask al lang niet gezien en genoot zelf ook weer van die film.
Behalve de film was de rit ook interessant, voor mij tenminste. We reden over de Beltway, de snelweg die rond Washington loopt, naar Maryland. We kwamen langs Alexandria, een oud stadje en gingen daar de Potomac over via de Wilson Bridge naar Maryland. Aan onze linkerkant zagen we in de verte het Washington Monument en het Jefferson Memorial.
Dit is het gebied waar George Washington woonde. Hij had een prachtig huis aan de Potomac en keek uit op de mooie wouden, die wij ook aan de oever zagen. Na een mijl of 15 sloegen we af in de richting van Annapolis, de hoofdstad van Maryland. Een aantal mijlen voor die stad wordt het Renaissance Festival gehouden.
Toen we weggingen miezerde het een beetje en het was erg bewolkt, maar daar aangekomen klaarde het helemaal op en werd het een heerlijk temperatuurtje.
We arriveerden rond 11:30 en konden dicht bij de ingang parkeren. We kochten kaartjes en gingen vast naar binnen, onze vrienden Chuck en Christine zouden wat later komen. Al meteen bij het binnenkomen waan je je in de Middeleeuwen, mensen meten zich een oud-Engels accent aan en als je betaalt met een credit card, mag of Lady Visa of Master Card gebruiken.
Dit festival wordt ieder jaar opgezet in een bos. Er zijn permanente huizen en theaters en een grote middeleeuwse poort. Het is allemaal heel professioneel gedaan. Ieder jaar speelt er een verhaal rond Hendrik de 8e, het "dorp" is nl. een oud Engels dorp. Dit jaar was zijn koningin Anne Boleyn. Zij lopen de hele dag door het dorp en voeren kleine toneelstukjes op als "koning" en "koningin". Ook allerlei andere mensen spelen kleine toneelstukjes met de bezoekers als middelpunt. Zo is er een nar en mensen op stelten. Je wordt er helemaal in betrokken.
Toen Chuck, Christine en hun dochter Mallory ook waren aangekomen, gingen we het park in. Als eerste keken we een paar winkeltjes. Kai had al bij de ingang een stel mensen gezien, die een net levensecht draakje op hun schouder hadden. Daar had hij zijn zinnen op gezet. Dus, terwijl de meisjes een draak op hun wang lieten verven, ging Rick met Kai op zoek naar de draken.
Kai koos een levensechte en kreeg de hele tijd opmerkingen van mensen, die dachten, dat hij echt was. Prachtig vond hij het! Later kregen ook Saskia en Mallory zo'n beestje.
We struinden nog wat meer winkeltjes af, met draken, heksen, middeleeuwse glazen, feetjes, costuums, etc. Allemaal zelfgemaakt, maar nogmaals, ontzettend professioneel gedaan (daardoor ook wel erg duur, sommige feetjes waren bijvoorbeeld over de $100, wat veel voor zoiets, vind ik).
Intussen hadden we honger gekregen en vonden een tafeltje om te gaan zitten. Ze hebben daar heerlijk (hoewel niet gezond :-O) eten! Ik had groentesoep, niet in een kom maar in een uitgehold rond broodje. En gebakken augurken. Ja, je leest het goed, maar die zijn echt heerlijk! Je kunt er ook een enorme kalkoenpoot krijgen, hoewel we dat dit jaar maar gelaten hebben.
Na het eten haalden we een glaasje Mead (honingwijn). Dat was nog heel leuk, want ik ging dat halen en de verkoper vroeg om mijn "ID" (identiteitsbewijs). Dus ik liet het zien, met geboortejaar 1961 (onder de 25 moeten ze om bewijs vragen). Toen hij het zag mompelde hij "I would never have guessed" tot zichzelf. Dus mijn dag was goed! En Katja's dag was goed, omdat iemand haar 16 ipv 13 schatte. Tja...
Terwijl je daar zo rondloopt zie je allerlei mensen in Middeleeuwse kledij. Bij sommige vrouwen vallen je ogen er bijna uit, omdat hun boezem er bijna uit valt! En dan heb ik het over zeer ronde dames. Ook hebben sommigen, die het echt niet kunnen hebben, een metalen bh aan. Maar nu heb ik het alleen over de vrouwen, de mannen zijn niet veel beter. Hoewel..., ik geloof dat de Middeleeuwse kledij over het algemeen de man beter deed uitkomen ;) (maar misschien zou je iets anders horen als Rick of Chuck dit had geschreven :D). Het is onvoorstelbaar waar sommigen in gaan lopen! Ik zou uren op een bankje kunnen zitten daar en alleen maar mensen kijken!
Zelfs kleine kinderen en babies werden verkleed. Natuurlijk maakte Rick een goede opmerking, dat lang niet alle Amerikanen zich zo zouden verkleden. Maar ik denk toch, dat Amerikanen over het algemeen minder valse schaamte hebben, dan Nederlanders. Dat "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" is hier niet. Ik heb zelf ook een kostuum (maar niet zo'n bloot ding!), omdat we ieder jaar gaan, maar heb het dit jaar niet gedragen vanwege het weer. Het is wel erg leuk om mee te doen, je waant je in een gigantisch toneelspel.
Na het eten liepen we naar het kindergedeelte. Daar konden ze met een heel lange houten glijbaan naar beneden, pijltjes schieten, kruisboog schieten en op een ladder proberen te klimmen, die niet recht bleef (Jacob's ladder heet dat hier).
Onderwijl was het bijna 2 uur en we wilden het steekspel niet missen. Dus gauw een plaatsje gezocht en gekeken naar 4 ridders op prachtige paarden. Een werd van zijn paard gestoken, maar stond weer zonder verwondingen (maar vast wel stijf, want dat is geen val van niets!) op.
De kinderen vonden het daar te warm en dus zochten we verkoeling in het "Museum of Unnatural History". Hier zagen we o.a. een fee, die niet zo schattig bleek te zijn als overal wordt beschreven, het hoofd van Medusa in een spiegel en nog een stel andere fantasie schepsels.
Na het aanschouwen van een magier en zijn compagnons (de shows zijn werkelijk heel leuk!) was het weer tijd voor een snack. Ditmaal kochten sommigen een cheesecake op een stokje en ik had Beef Jerky. Dit is gedroogde biefstuk met een smaakje. Moeilijk te beschrijven, echt een dunne lap vlees, helemaal droog. Erg lekker!
Tot slot van de dag maakten de kinderen wassen handen. Ze doopten hun handen in witte en gekleurde was. Mallory en Saskia en Katja en Leah deden dat hand in hand, zodat ze zo een gezamenlijke herinnering hadden.
Na nog een bezoek aan de "privy's" (restrooms, um, sorry, toiletten) was het weer tijd om huiswaarts te gaan.
Mijn vader vertrok al snel, hij beloofde zijn foto's snel te geven, dan laat ik ze hier ook zien. Chuck, Christine en Mallory bleven nog Pizza Hut pizza eten.
Om 10 uur kwam mijn vader en ging Katja's vriendinnetje, die hier gelogeerd had, naar huis. Om half elf zaten we met zijn 7-en in de auto, Katja had een vriendinnetje mee. Om de gemoederen rustig te houden gedurende de rit van anderhalf uur hadden we de video "Mask" mee. Wij hebben een videorecorder in onze van, omdat we er zulke lange ritten mee rijden. Ik had Mask al lang niet gezien en genoot zelf ook weer van die film.
Behalve de film was de rit ook interessant, voor mij tenminste. We reden over de Beltway, de snelweg die rond Washington loopt, naar Maryland. We kwamen langs Alexandria, een oud stadje en gingen daar de Potomac over via de Wilson Bridge naar Maryland. Aan onze linkerkant zagen we in de verte het Washington Monument en het Jefferson Memorial.
Dit is het gebied waar George Washington woonde. Hij had een prachtig huis aan de Potomac en keek uit op de mooie wouden, die wij ook aan de oever zagen. Na een mijl of 15 sloegen we af in de richting van Annapolis, de hoofdstad van Maryland. Een aantal mijlen voor die stad wordt het Renaissance Festival gehouden.
Toen we weggingen miezerde het een beetje en het was erg bewolkt, maar daar aangekomen klaarde het helemaal op en werd het een heerlijk temperatuurtje.
We arriveerden rond 11:30 en konden dicht bij de ingang parkeren. We kochten kaartjes en gingen vast naar binnen, onze vrienden Chuck en Christine zouden wat later komen. Al meteen bij het binnenkomen waan je je in de Middeleeuwen, mensen meten zich een oud-Engels accent aan en als je betaalt met een credit card, mag of Lady Visa of Master Card gebruiken.
Dit festival wordt ieder jaar opgezet in een bos. Er zijn permanente huizen en theaters en een grote middeleeuwse poort. Het is allemaal heel professioneel gedaan. Ieder jaar speelt er een verhaal rond Hendrik de 8e, het "dorp" is nl. een oud Engels dorp. Dit jaar was zijn koningin Anne Boleyn. Zij lopen de hele dag door het dorp en voeren kleine toneelstukjes op als "koning" en "koningin". Ook allerlei andere mensen spelen kleine toneelstukjes met de bezoekers als middelpunt. Zo is er een nar en mensen op stelten. Je wordt er helemaal in betrokken.
Toen Chuck, Christine en hun dochter Mallory ook waren aangekomen, gingen we het park in. Als eerste keken we een paar winkeltjes. Kai had al bij de ingang een stel mensen gezien, die een net levensecht draakje op hun schouder hadden. Daar had hij zijn zinnen op gezet. Dus, terwijl de meisjes een draak op hun wang lieten verven, ging Rick met Kai op zoek naar de draken.
Kai koos een levensechte en kreeg de hele tijd opmerkingen van mensen, die dachten, dat hij echt was. Prachtig vond hij het! Later kregen ook Saskia en Mallory zo'n beestje.
We struinden nog wat meer winkeltjes af, met draken, heksen, middeleeuwse glazen, feetjes, costuums, etc. Allemaal zelfgemaakt, maar nogmaals, ontzettend professioneel gedaan (daardoor ook wel erg duur, sommige feetjes waren bijvoorbeeld over de $100, wat veel voor zoiets, vind ik).
Intussen hadden we honger gekregen en vonden een tafeltje om te gaan zitten. Ze hebben daar heerlijk (hoewel niet gezond :-O) eten! Ik had groentesoep, niet in een kom maar in een uitgehold rond broodje. En gebakken augurken. Ja, je leest het goed, maar die zijn echt heerlijk! Je kunt er ook een enorme kalkoenpoot krijgen, hoewel we dat dit jaar maar gelaten hebben.
Na het eten haalden we een glaasje Mead (honingwijn). Dat was nog heel leuk, want ik ging dat halen en de verkoper vroeg om mijn "ID" (identiteitsbewijs). Dus ik liet het zien, met geboortejaar 1961 (onder de 25 moeten ze om bewijs vragen). Toen hij het zag mompelde hij "I would never have guessed" tot zichzelf. Dus mijn dag was goed! En Katja's dag was goed, omdat iemand haar 16 ipv 13 schatte. Tja...
Terwijl je daar zo rondloopt zie je allerlei mensen in Middeleeuwse kledij. Bij sommige vrouwen vallen je ogen er bijna uit, omdat hun boezem er bijna uit valt! En dan heb ik het over zeer ronde dames. Ook hebben sommigen, die het echt niet kunnen hebben, een metalen bh aan. Maar nu heb ik het alleen over de vrouwen, de mannen zijn niet veel beter. Hoewel..., ik geloof dat de Middeleeuwse kledij over het algemeen de man beter deed uitkomen ;) (maar misschien zou je iets anders horen als Rick of Chuck dit had geschreven :D). Het is onvoorstelbaar waar sommigen in gaan lopen! Ik zou uren op een bankje kunnen zitten daar en alleen maar mensen kijken!
Zelfs kleine kinderen en babies werden verkleed. Natuurlijk maakte Rick een goede opmerking, dat lang niet alle Amerikanen zich zo zouden verkleden. Maar ik denk toch, dat Amerikanen over het algemeen minder valse schaamte hebben, dan Nederlanders. Dat "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" is hier niet. Ik heb zelf ook een kostuum (maar niet zo'n bloot ding!), omdat we ieder jaar gaan, maar heb het dit jaar niet gedragen vanwege het weer. Het is wel erg leuk om mee te doen, je waant je in een gigantisch toneelspel.
Na het eten liepen we naar het kindergedeelte. Daar konden ze met een heel lange houten glijbaan naar beneden, pijltjes schieten, kruisboog schieten en op een ladder proberen te klimmen, die niet recht bleef (Jacob's ladder heet dat hier).
Onderwijl was het bijna 2 uur en we wilden het steekspel niet missen. Dus gauw een plaatsje gezocht en gekeken naar 4 ridders op prachtige paarden. Een werd van zijn paard gestoken, maar stond weer zonder verwondingen (maar vast wel stijf, want dat is geen val van niets!) op.
De kinderen vonden het daar te warm en dus zochten we verkoeling in het "Museum of Unnatural History". Hier zagen we o.a. een fee, die niet zo schattig bleek te zijn als overal wordt beschreven, het hoofd van Medusa in een spiegel en nog een stel andere fantasie schepsels.
Na het aanschouwen van een magier en zijn compagnons (de shows zijn werkelijk heel leuk!) was het weer tijd voor een snack. Ditmaal kochten sommigen een cheesecake op een stokje en ik had Beef Jerky. Dit is gedroogde biefstuk met een smaakje. Moeilijk te beschrijven, echt een dunne lap vlees, helemaal droog. Erg lekker!
Tot slot van de dag maakten de kinderen wassen handen. Ze doopten hun handen in witte en gekleurde was. Mallory en Saskia en Katja en Leah deden dat hand in hand, zodat ze zo een gezamenlijke herinnering hadden.
Na nog een bezoek aan de "privy's" (restrooms, um, sorry, toiletten) was het weer tijd om huiswaarts te gaan.
Mijn vader vertrok al snel, hij beloofde zijn foto's snel te geven, dan laat ik ze hier ook zien. Chuck, Christine en Mallory bleven nog Pizza Hut pizza eten.
Saturday, September 13, 2003
Gaap! Ik ben te oud om nog om 1 uur 's nachts naar bed te gaan! Maar het was hartstikke gezellig gisteravond. We hadden uiteindelijk zo'n 30 gasten en het eten, waarvan we echt natuurlijk weer veel te veel hadden, ging redelijk op.
We hadden hapjes besteld van Schwan's , die bezorgen diepvries eten thuis. De verkoper komt met een gigantische vrieskast van een auto iedere 2 weken langs. Als je iets speciaals wilt hebben, kun je dat van te voren online bestellen, maar gewoonlijk kies je uit een catalogus als hij aan de deur komt. Vooral hun gehaktballetjes kopen we vaak, heerlijk in de spaghetti!
Ditmaal hadden we gevulde jalapenos, Jalapeno Poppers. Die zijn hier als hapje heel populair: een halve jalapeno peper, gevuld met cheddar kaas of roomkaas (cream cheese), dan gepaneerd en gefrituurd. Ook redelijk makkelijk zelf te maken. Verder groente loempiaatjes, kipstukjes met buffalo saus (een heerlijke pittige saus, meestal krijg je die met vleugeltjes, maar deze zijn zonder botjes) en brood gevuld met mozzarella kaas.
Verder had Rick bij Giant grote schalen met vingersandwiches en stukjes kaas, worst en fruit gehaald.
En tot slot werd er nog voor mij gezongen en kwam er een gigantische cake te voorschijn. Een Black Forest cake (chocola met kersen vulling en slagroom) van Whole Foods Market, die werkelijk de lekkerste cake, die ik ooit geproefd heb kunnen maken.
De sand art en de roulette waren een enorm succes. De kinderen maakten ieder wel 6 tot 8 sand art flesjes vol en gingen met armen vol terug naar huis. Bij roulette verloor ik constant alles, maar de vier aanwezige 11 jarige jongetjes, waaronder Kai, deden het veel beter en wonnen de 4 prijzen, die we zouden uitloven.
Al met al was het een ontzettend geslaagde avond, ondanks het vieze weer.
Vandaag lekker uitgeslapen en een beetje gammel opgestaan. Ik denk, dat de laatste speciale martini van Rick mij de das om had gedaan, want ik had echt een beetje een kater. Rick vindt het creeren van allerlei verschillende alcoholische drankjes leuk en gisteren waren dat Martini's, een heel populaire cocktail hier. Als je naar een restaurant gaat, hebben ze ook vaak een speciaal Martini menu, met bijvoorbeeld appel, meloen of cranberry martini's. Ook "dirty" Martini's vind ik heerlijk, die zijn gemaakt met wat sap uit een potje olijven.
Maar goed, Rick had dus ingredienten voor o.a. een Cosmopolitan en een Pink Cello en nog een stel Martini's en iedereen was daar erg enthousiast over, dus moest ik ze natuurlijk ook proberen ;).
Ik las net trouwens, dat Nijntje tot Family Tourism Ambassador in New York City is uitgeroepen (al in juni, maar ik loop wat achter). Dit om het toerisme van families naar de stad te promoveren. Die Dick Bruna is me een slim zakenman!
Een aantal jaren geleden, introduceerde hij Nijntje (hier Miffy geheten) via de speelgoedwinkel Zany Brainy in de Verenigde Staten. Omdat wij het geluk hebben in de plaats met de ambassade te wonen, kwam Dick Bruna zelf hier naar Washington om boekjes te tekenen. Saskia was toen 3 of 4 en dol op Nijntje. Ze herinnert zich het dan ook nog goed.
Het toeval wilde, dat hij precies de Zany Brainy vlak bij ons uitkoos om zijn Amerikaanse boekjes te tekenen ('s avonds zou hij voor de Nederlanders op de ambassade verschijnen, maar ik voorzag een lange rij met moeie kindjes en de ambassade ligt niet naast de deur). Dus ik erheen met Saskia, die nog over de immense Nijntje, die er rondliep, spreekt. Dick Bruna was heel verbaasd om opeens Nederlands te horen spreken. Het was niet druk daar, want niemand kende Nijntje, dus ik had een heel leuk gesprek met meneer Bruna.
Er werden allerlei Nijntje produkten geintroduceerd, ook dingen, die ik in Nederland nog nooit had gezien. Net als bij Marjolein Bastin, die heeft ook van alles te koop hier, je kunt je hele huis met haar spullen inrichten. Zany Brainy pakt ook je aankopen in als cadeautjes, als enige winkel hier in de VS (zover ik weet tenminste) en lange tijd hadden ze daarvoor Nijntje papier.
Maar helaas deed Nijntje het niet zo goed tegen de goedkopere (en veel slechtere kwaliteit) Sanrio produkten als Hello Kitty. Dus verdween ze na een jaar of twee weer vrijwel geheel.
Kennelijk liet Dick Bruna het er niet bij zitten en nu is zijn Nijntje dus ambassadeur van de grootste stad van Amerika. Good for him! Ik ben wel benieuwd naar het boekje over Nijntje's New York avonturen, dat in november uitkomt.
Vanavond ga ik met mijn vriendin Ann uit eten bij de Mexicaan. Zij is deze zomer naar Philadelphia verhuisd en is dit weekend op bezoek. Haar dochter is Katja's vriendinnetje en die blijft vannacht logeren. Ann gaat in een hotel, want ze heeft 3 kinderen en wil lekker een nachtje rust. Ik kan het me levendig voorstellen!
We hadden hapjes besteld van Schwan's , die bezorgen diepvries eten thuis. De verkoper komt met een gigantische vrieskast van een auto iedere 2 weken langs. Als je iets speciaals wilt hebben, kun je dat van te voren online bestellen, maar gewoonlijk kies je uit een catalogus als hij aan de deur komt. Vooral hun gehaktballetjes kopen we vaak, heerlijk in de spaghetti!
Ditmaal hadden we gevulde jalapenos, Jalapeno Poppers. Die zijn hier als hapje heel populair: een halve jalapeno peper, gevuld met cheddar kaas of roomkaas (cream cheese), dan gepaneerd en gefrituurd. Ook redelijk makkelijk zelf te maken. Verder groente loempiaatjes, kipstukjes met buffalo saus (een heerlijke pittige saus, meestal krijg je die met vleugeltjes, maar deze zijn zonder botjes) en brood gevuld met mozzarella kaas.
Verder had Rick bij Giant grote schalen met vingersandwiches en stukjes kaas, worst en fruit gehaald.
En tot slot werd er nog voor mij gezongen en kwam er een gigantische cake te voorschijn. Een Black Forest cake (chocola met kersen vulling en slagroom) van Whole Foods Market, die werkelijk de lekkerste cake, die ik ooit geproefd heb kunnen maken.
De sand art en de roulette waren een enorm succes. De kinderen maakten ieder wel 6 tot 8 sand art flesjes vol en gingen met armen vol terug naar huis. Bij roulette verloor ik constant alles, maar de vier aanwezige 11 jarige jongetjes, waaronder Kai, deden het veel beter en wonnen de 4 prijzen, die we zouden uitloven.
Al met al was het een ontzettend geslaagde avond, ondanks het vieze weer.
Vandaag lekker uitgeslapen en een beetje gammel opgestaan. Ik denk, dat de laatste speciale martini van Rick mij de das om had gedaan, want ik had echt een beetje een kater. Rick vindt het creeren van allerlei verschillende alcoholische drankjes leuk en gisteren waren dat Martini's, een heel populaire cocktail hier. Als je naar een restaurant gaat, hebben ze ook vaak een speciaal Martini menu, met bijvoorbeeld appel, meloen of cranberry martini's. Ook "dirty" Martini's vind ik heerlijk, die zijn gemaakt met wat sap uit een potje olijven.
Maar goed, Rick had dus ingredienten voor o.a. een Cosmopolitan en een Pink Cello en nog een stel Martini's en iedereen was daar erg enthousiast over, dus moest ik ze natuurlijk ook proberen ;).
Ik las net trouwens, dat Nijntje tot Family Tourism Ambassador in New York City is uitgeroepen (al in juni, maar ik loop wat achter). Dit om het toerisme van families naar de stad te promoveren. Die Dick Bruna is me een slim zakenman!
Een aantal jaren geleden, introduceerde hij Nijntje (hier Miffy geheten) via de speelgoedwinkel Zany Brainy in de Verenigde Staten. Omdat wij het geluk hebben in de plaats met de ambassade te wonen, kwam Dick Bruna zelf hier naar Washington om boekjes te tekenen. Saskia was toen 3 of 4 en dol op Nijntje. Ze herinnert zich het dan ook nog goed.
Het toeval wilde, dat hij precies de Zany Brainy vlak bij ons uitkoos om zijn Amerikaanse boekjes te tekenen ('s avonds zou hij voor de Nederlanders op de ambassade verschijnen, maar ik voorzag een lange rij met moeie kindjes en de ambassade ligt niet naast de deur). Dus ik erheen met Saskia, die nog over de immense Nijntje, die er rondliep, spreekt. Dick Bruna was heel verbaasd om opeens Nederlands te horen spreken. Het was niet druk daar, want niemand kende Nijntje, dus ik had een heel leuk gesprek met meneer Bruna.
Er werden allerlei Nijntje produkten geintroduceerd, ook dingen, die ik in Nederland nog nooit had gezien. Net als bij Marjolein Bastin, die heeft ook van alles te koop hier, je kunt je hele huis met haar spullen inrichten. Zany Brainy pakt ook je aankopen in als cadeautjes, als enige winkel hier in de VS (zover ik weet tenminste) en lange tijd hadden ze daarvoor Nijntje papier.
Maar helaas deed Nijntje het niet zo goed tegen de goedkopere (en veel slechtere kwaliteit) Sanrio produkten als Hello Kitty. Dus verdween ze na een jaar of twee weer vrijwel geheel.
Kennelijk liet Dick Bruna het er niet bij zitten en nu is zijn Nijntje dus ambassadeur van de grootste stad van Amerika. Good for him! Ik ben wel benieuwd naar het boekje over Nijntje's New York avonturen, dat in november uitkomt.
Vanavond ga ik met mijn vriendin Ann uit eten bij de Mexicaan. Zij is deze zomer naar Philadelphia verhuisd en is dit weekend op bezoek. Haar dochter is Katja's vriendinnetje en die blijft vannacht logeren. Ann gaat in een hotel, want ze heeft 3 kinderen en wil lekker een nachtje rust. Ik kan het me levendig voorstellen!
Friday, September 12, 2003
Jakkes, jakkes, jakkes! Is het de hele week prachtig weer, regent het uitgerekend op de dag van mijn feest. De overblijfselen van tropische storm Henri. Gelukkig hadden we maar een ding buiten gepland, nl. "sandart", maar dat kunnen we naar de garage verhuizen.
Als iedereen komt hebben we straks 40 volwassenen en kinderen hier, yikes! Maar ik heb er wel enorme zin in, natuurlijk, we gaan ook roulette spelen en Rick gaat speciale Martini's mengen.
Vanochtend zagen we op het nieuws, dat twee bekende entertainers gisteravond zijn overleden. De ene is vast in Nederland ook erg bekend: country singer Johnny Cash. Hij had diabetes en zijn vrouw was in mei overleden en daar was hij erg van ondersteboven. Toch is 71 tegenwoordig nog jong om te overlijden.
Maar eigenlijk was ik meer ondersteboven van de dood van John Ritter. Gek eigenlijk, iemand, die je enkel van de tv kent. Maar hij kwam altijd zo sympathiek over. Ik weet niet of hij in Nederland ook bekendheid genoot. Ik heb hem volgens mij pas hier voor het eerst op tv gezien, in de show "Three's Company". Een heel goede komische acteur en pas 54, echt een verlies.
Ok, op naar iets vrolijkers. Tot mijn genoegen zag ik, dat de verkiezingsbordjes waar ik een paar dagen geleden over schreef, allemaal verwijderd waren, omdat de bermen gemaaid waren. Ik weet wel, dat die kabouters er binnen de kortste keren weer nieuwe neer zullen zetten, maar ik had toch een beetje leedvermaak.
Kai's klas ging vandaag op schoolreis. Hier krijgen de kinderen meerdere schoolreisjes per jaar. Die reisjes zijn bijna altijd educatief, zoals naar een museum, of een voorstelling of iets anders wat met wat ze op dat moment aan het leren zijn te maken heeft.
Ouders wordt altijd gevraagd om mee te gaan als chaperone. Je rijdt dan ook mee in een heuse gele schoolbus, de eerste keer vond ik dat prachtig. Maar erg comfortabel zijn die bussen niet!
Vandaag besloot ik vanwege alle voorbereidingen voor vanavond niet mee te gaan, maar het was een interessante bestemming en daarom schrijf ik er hier toch over.
Ze gingen namelijk naar het Wolf Trap National Park, waar het Internationale Kinder Festival wordt gehouden. Het festival op zich is erg leuk, met optredens van kinderen uit allerlei landen.
Maar meer bijzonder en interessant is, dat Wolf Trap het eerste nationale park is, dat voor shows en optredens wordt gebruikt. Het is een prachtig stuk land, met een openlucht theater (waarvan een deel is overdekt). Het is pas sinds vorig jaar een National Park en het is, indien in de buurt van Washington in de zomer, zeker een bezoek waard.
Shows, die wij er hebben gezien, waren o.a. Fiddler on the Roof en Riverdance en een aantal concerten door bekende groepen. Goedkoper dan stoelen in het overdekte gedeelte is de zgn. "lawn", een enorm grasveld, vanwaar je een goed zicht hebt op de voorstellingen. Men neemt dan picknicks mee en brengt de hele middag/avond in het park door.
Als iedereen komt hebben we straks 40 volwassenen en kinderen hier, yikes! Maar ik heb er wel enorme zin in, natuurlijk, we gaan ook roulette spelen en Rick gaat speciale Martini's mengen.
Vanochtend zagen we op het nieuws, dat twee bekende entertainers gisteravond zijn overleden. De ene is vast in Nederland ook erg bekend: country singer Johnny Cash. Hij had diabetes en zijn vrouw was in mei overleden en daar was hij erg van ondersteboven. Toch is 71 tegenwoordig nog jong om te overlijden.
Maar eigenlijk was ik meer ondersteboven van de dood van John Ritter. Gek eigenlijk, iemand, die je enkel van de tv kent. Maar hij kwam altijd zo sympathiek over. Ik weet niet of hij in Nederland ook bekendheid genoot. Ik heb hem volgens mij pas hier voor het eerst op tv gezien, in de show "Three's Company". Een heel goede komische acteur en pas 54, echt een verlies.
Ok, op naar iets vrolijkers. Tot mijn genoegen zag ik, dat de verkiezingsbordjes waar ik een paar dagen geleden over schreef, allemaal verwijderd waren, omdat de bermen gemaaid waren. Ik weet wel, dat die kabouters er binnen de kortste keren weer nieuwe neer zullen zetten, maar ik had toch een beetje leedvermaak.
Kai's klas ging vandaag op schoolreis. Hier krijgen de kinderen meerdere schoolreisjes per jaar. Die reisjes zijn bijna altijd educatief, zoals naar een museum, of een voorstelling of iets anders wat met wat ze op dat moment aan het leren zijn te maken heeft.
Ouders wordt altijd gevraagd om mee te gaan als chaperone. Je rijdt dan ook mee in een heuse gele schoolbus, de eerste keer vond ik dat prachtig. Maar erg comfortabel zijn die bussen niet!
Vandaag besloot ik vanwege alle voorbereidingen voor vanavond niet mee te gaan, maar het was een interessante bestemming en daarom schrijf ik er hier toch over.
Ze gingen namelijk naar het Wolf Trap National Park, waar het Internationale Kinder Festival wordt gehouden. Het festival op zich is erg leuk, met optredens van kinderen uit allerlei landen.
Maar meer bijzonder en interessant is, dat Wolf Trap het eerste nationale park is, dat voor shows en optredens wordt gebruikt. Het is een prachtig stuk land, met een openlucht theater (waarvan een deel is overdekt). Het is pas sinds vorig jaar een National Park en het is, indien in de buurt van Washington in de zomer, zeker een bezoek waard.
Shows, die wij er hebben gezien, waren o.a. Fiddler on the Roof en Riverdance en een aantal concerten door bekende groepen. Goedkoper dan stoelen in het overdekte gedeelte is de zgn. "lawn", een enorm grasveld, vanwaar je een goed zicht hebt op de voorstellingen. Men neemt dan picknicks mee en brengt de hele middag/avond in het park door.
Thursday, September 11, 2003
11 september 2001. De dag na mijn 40ste verjaardag. Het was prachtig weer, maar ik had iets verkeerds gegeten en bleef in bed. Rick zei zijn vroege afspraak bij het Pentagon af om de kinderen naar school te brengen (ik geloof sindsdien echt in een noodlot).
Ik doezelde nog wat na, tot Rick de kamer binnen kwam rennen en de tv aandeed en zei: “Do you want to see a towering inferno? A plane just flew into one of the World Trade Center buildings.”
Toen dachten we nog, dat het een ongeluk was, maar minuten later vloog voor onze ogen het tweede vliegtuig in de tweede toren. En terwijl ze daarover spraken, kwam een correspondent hier in Washington in het Pentagon, die zei, dat hij geen paniek wilde zaaien, maar dat hij dat gebouw had voelen schudden.
In schok bleven we tv kijken. Ik zal nooit het overweldigende paniek gevoel vergeten, toen alle vliegtuigen uit de lucht hadden moeten zijn en ik er nog een hoorde naderen. En de opluchting, toen bleek dat het vierde vliegtuig in Pennsylvania was neergestort. En de blik op het gezicht van president Bush toen hij van het tweede vliegtuig op de hoogte werd gesteld, terwijl hij aan het voorlezen was op een lagere school. Er zijn bepaalde momenten, die me altijd bij zullen blijven.
Mijn moeder was in alle staten, want ze kon mijn vader niet bereiken, alle mobiele telefoonlijnen waren overbelast en mijn vader vertelde later, dat ze door de politie als een kudde de Metro in werden geloodst, om de stad zo snel mogelijk leeg te maken. Hij kwam 4 uur later thuis, normaal is dat een rit van minder dan een uur.
Wij belden de scholen en er werd ons gezegd, dat het beter werd gevonden voor de kinderen om ze een normale schooldag te laten hebben. Dus lieten we ze op school. Later bleek, dat zoveel ouders hun kinderen toch waren gaan ophalen, dat vooral de twee oudsten wel degelijk doorhadden, dat er iets heel ergs was gebeurd.
Het is onvoorstelbaar, hoe diep de schok was, die door ons allemaal ging. In de winkels was iedereen heel stil. Er was een groot verlangen om “iets” te doen om de slachtoffers te helpen, dus waren er lange rijen bij het Rode Kruis om bloed te geven. En voedsel, kleren en andere benodigdheden werden ingezameld voor New York en de reddings werkers in Washington.
Verder was er een enorm nationaal gevoel en iedereen hing vlaggen uit, vlaggen waren overal uitverkocht. Ik weet, dat dit in andere culturen raar gevonden wordt, maar het moet vanuit deze cultuur gezien worden: een jonge samenleving van multinationale afkomst met enorme diversiteit tussen de staten.
De speculatie over de volgende aanval in de media was en blijft mentaal moeilijk. Ik herinner me vlak na de aanval, dat ik naar mijn slapende kinderen keek en doodsbang was, dat ik ze ooit aan pokken of een andere rotziekte zou verliezen. Allerlei scenarios voor biologische, chemische en andere terreuraanvallen werden uitgebreid uitgemeten op iedere nieuwsuitzending of in de krant. Uiteindelijk keken of lazen we niet meer en werden alleen maar boos over al die ideeen, die naar ons gevoel de would be terroristen werden aangereikt op een zilveren bord.
Voor zeker twee weken voelde ik me compleet uit het veld geslagen. Ik vroeg me af of het leven ooit weer gewoon zou worden, of we weer zouden genieten. Of we nog zouden kunnen reizen en ooit Nederland nog zouden zien. Of we niet toch maar liever naar de bergen van West Virginia zouden verhuizen en daar veilig zouden zijn. Ik had een enorme behoefte aan een gevoel van veiligheid, dat er gewoon niet kon zijn.
Ik kon nauwelijks eten of slapen en toen Rick weer voor het eerst moest reizen, naar de westkust nog wel, was ik echt in paniek.
Toen waren er twee gebeurtenissen, die me uit die depressie kregen. De eerste was een heel erg onweer met een tornado ongeveer 2 weken na 11 september. Twee meisjes van begin twintig werden met hun auto opgepakt door de tornado en waren meteen dood. Ik realiseerde me, dat die meisjes waarschijnlijk net zo bang waren voor een volgende terreuraanval, als ik en iets heel anders eindigde hun leven. Ik nam me meteen voor om van dag op dag te leven en te genieten van wat we hebben. Deze instelling heb ik de laatste 2 jaar volgehouden.
De tweede was, dat ik de bijbel inzag bij een vriendin. Ik ben helemaal niet religieus, maar ik opende hem precies op de passage die zei: “Wie van jullie heeft een uur meer geleefd door zich zorgen te maken?” Dat spak mij enorm aan. Natuurlijk gaan we allemaal ooit dood en het kan op allerlei manieren gebeuren, het heeft weinig zin om bij al die mogelijkheden stil te staan.
Langzaam maar zeker werd het leven weer “normaal”. Toch gaat er iedere keer als het terreur alert van geel naar oranje gaat, weer een schok door me heen. Toen er een aantal maanden geleden werd geadviseerd om plakband en plastic in te slaan, deed ik dat ook toch maar, gewoon voor de gemoedsrust. We hebben een noodrantsoen voor geval dat. Dit is sowieso een goed idee, want een natuurramp kan hier ook gebeuren, zoals die tornado en dan heb je dat ook nodig.
Vorig jaar werd ons gebied weer opgeschrikt in begin oktober door de sluipschutter. Voor velen zal het ietwat belachelijk hebben geleken, dat mensen van en naar hun auto renden, want logischerwijs was je risico zijn volgende slachtoffer te worden natuurlijk heel klein.
Maar het is niet te beschrijven wat voor psychische reacties 11 september heeft losgemaakt. Er is altijd een spanningsgevoel in de achtergrond.
Vandaag is het dus 2 jaar geleden. Er worden natuurlijk herdenkingen gehouden op de plaatsen van de ramp. Maar over het algemeen merk ik, dat mensen samen komen om dingen met hun vrienden of familie te doen. Ik ook, ik schrijf dit in gezelschap van 3 vriendinnen.
Toen ik hierheen reed en luisterde naar het nieuws, merkte ik toch weer dat de tranen hoog zaten, dus ik heb het gauw uitgezet.
Wat ik heb geleerd is niet te oordelen over hoe mensen reageren. Ik had van mezelf nooit verwacht, dat zoiets zo’n diepe en alles overspoelende invloed op mijn gemoed zou hebben.
Ik hoorde pas op de radio, dat meer dan 30% van de New Yorkers zegt, dat hun leven nog steeds niet normaal is en dat ze nog mentale hulp nodig hebben. En ik geloof het.
Ik had er behoefte aan mijn gedachten hierover hier neer te schrijven vandaag. Hoewel de vage angst voor de volgende aanval altijd in mijn achterhoofd zit, is het positieve wat voor mij uit al die narigheid is gekomen, dat ik veel bewuster leef. Ik geniet van van alles wat ik voorheen als vanzelfsprekend aanvaardde. Leef iedere dag alsof het je laatste is. Ik zie dat ook in anderen om me heen.
In juni 2002 zijn we naar New York geweest en hebben Ground Zero gezien. Nederlanders hadden geschreven, dat het niet veel voorstelde enkel een bouwplaats. Wij waren er echter zeer door geemotioneerd. Ik denk, dat de impact veel groter was als je in Washington en New York was op 11 september 2001, dan waar ook elders. En ik kan me helemaal voorstellen, dat het het saamhorigheidsgevoel in New York versterkt heeft, want dat merk ik hier in Washington ook. Iedereen is vandaag een beetje somber en denkt aan de mensen, die 2 jaar geleden hun geliefden zijn verloren, want vrijwel iedereen kent tenminste een zo'n familie.
Ik doezelde nog wat na, tot Rick de kamer binnen kwam rennen en de tv aandeed en zei: “Do you want to see a towering inferno? A plane just flew into one of the World Trade Center buildings.”
Toen dachten we nog, dat het een ongeluk was, maar minuten later vloog voor onze ogen het tweede vliegtuig in de tweede toren. En terwijl ze daarover spraken, kwam een correspondent hier in Washington in het Pentagon, die zei, dat hij geen paniek wilde zaaien, maar dat hij dat gebouw had voelen schudden.
In schok bleven we tv kijken. Ik zal nooit het overweldigende paniek gevoel vergeten, toen alle vliegtuigen uit de lucht hadden moeten zijn en ik er nog een hoorde naderen. En de opluchting, toen bleek dat het vierde vliegtuig in Pennsylvania was neergestort. En de blik op het gezicht van president Bush toen hij van het tweede vliegtuig op de hoogte werd gesteld, terwijl hij aan het voorlezen was op een lagere school. Er zijn bepaalde momenten, die me altijd bij zullen blijven.
Mijn moeder was in alle staten, want ze kon mijn vader niet bereiken, alle mobiele telefoonlijnen waren overbelast en mijn vader vertelde later, dat ze door de politie als een kudde de Metro in werden geloodst, om de stad zo snel mogelijk leeg te maken. Hij kwam 4 uur later thuis, normaal is dat een rit van minder dan een uur.
Wij belden de scholen en er werd ons gezegd, dat het beter werd gevonden voor de kinderen om ze een normale schooldag te laten hebben. Dus lieten we ze op school. Later bleek, dat zoveel ouders hun kinderen toch waren gaan ophalen, dat vooral de twee oudsten wel degelijk doorhadden, dat er iets heel ergs was gebeurd.
Het is onvoorstelbaar, hoe diep de schok was, die door ons allemaal ging. In de winkels was iedereen heel stil. Er was een groot verlangen om “iets” te doen om de slachtoffers te helpen, dus waren er lange rijen bij het Rode Kruis om bloed te geven. En voedsel, kleren en andere benodigdheden werden ingezameld voor New York en de reddings werkers in Washington.
Verder was er een enorm nationaal gevoel en iedereen hing vlaggen uit, vlaggen waren overal uitverkocht. Ik weet, dat dit in andere culturen raar gevonden wordt, maar het moet vanuit deze cultuur gezien worden: een jonge samenleving van multinationale afkomst met enorme diversiteit tussen de staten.
De speculatie over de volgende aanval in de media was en blijft mentaal moeilijk. Ik herinner me vlak na de aanval, dat ik naar mijn slapende kinderen keek en doodsbang was, dat ik ze ooit aan pokken of een andere rotziekte zou verliezen. Allerlei scenarios voor biologische, chemische en andere terreuraanvallen werden uitgebreid uitgemeten op iedere nieuwsuitzending of in de krant. Uiteindelijk keken of lazen we niet meer en werden alleen maar boos over al die ideeen, die naar ons gevoel de would be terroristen werden aangereikt op een zilveren bord.
Voor zeker twee weken voelde ik me compleet uit het veld geslagen. Ik vroeg me af of het leven ooit weer gewoon zou worden, of we weer zouden genieten. Of we nog zouden kunnen reizen en ooit Nederland nog zouden zien. Of we niet toch maar liever naar de bergen van West Virginia zouden verhuizen en daar veilig zouden zijn. Ik had een enorme behoefte aan een gevoel van veiligheid, dat er gewoon niet kon zijn.
Ik kon nauwelijks eten of slapen en toen Rick weer voor het eerst moest reizen, naar de westkust nog wel, was ik echt in paniek.
Toen waren er twee gebeurtenissen, die me uit die depressie kregen. De eerste was een heel erg onweer met een tornado ongeveer 2 weken na 11 september. Twee meisjes van begin twintig werden met hun auto opgepakt door de tornado en waren meteen dood. Ik realiseerde me, dat die meisjes waarschijnlijk net zo bang waren voor een volgende terreuraanval, als ik en iets heel anders eindigde hun leven. Ik nam me meteen voor om van dag op dag te leven en te genieten van wat we hebben. Deze instelling heb ik de laatste 2 jaar volgehouden.
De tweede was, dat ik de bijbel inzag bij een vriendin. Ik ben helemaal niet religieus, maar ik opende hem precies op de passage die zei: “Wie van jullie heeft een uur meer geleefd door zich zorgen te maken?” Dat spak mij enorm aan. Natuurlijk gaan we allemaal ooit dood en het kan op allerlei manieren gebeuren, het heeft weinig zin om bij al die mogelijkheden stil te staan.
Langzaam maar zeker werd het leven weer “normaal”. Toch gaat er iedere keer als het terreur alert van geel naar oranje gaat, weer een schok door me heen. Toen er een aantal maanden geleden werd geadviseerd om plakband en plastic in te slaan, deed ik dat ook toch maar, gewoon voor de gemoedsrust. We hebben een noodrantsoen voor geval dat. Dit is sowieso een goed idee, want een natuurramp kan hier ook gebeuren, zoals die tornado en dan heb je dat ook nodig.
Vorig jaar werd ons gebied weer opgeschrikt in begin oktober door de sluipschutter. Voor velen zal het ietwat belachelijk hebben geleken, dat mensen van en naar hun auto renden, want logischerwijs was je risico zijn volgende slachtoffer te worden natuurlijk heel klein.
Maar het is niet te beschrijven wat voor psychische reacties 11 september heeft losgemaakt. Er is altijd een spanningsgevoel in de achtergrond.
Vandaag is het dus 2 jaar geleden. Er worden natuurlijk herdenkingen gehouden op de plaatsen van de ramp. Maar over het algemeen merk ik, dat mensen samen komen om dingen met hun vrienden of familie te doen. Ik ook, ik schrijf dit in gezelschap van 3 vriendinnen.
Toen ik hierheen reed en luisterde naar het nieuws, merkte ik toch weer dat de tranen hoog zaten, dus ik heb het gauw uitgezet.
Wat ik heb geleerd is niet te oordelen over hoe mensen reageren. Ik had van mezelf nooit verwacht, dat zoiets zo’n diepe en alles overspoelende invloed op mijn gemoed zou hebben.
Ik hoorde pas op de radio, dat meer dan 30% van de New Yorkers zegt, dat hun leven nog steeds niet normaal is en dat ze nog mentale hulp nodig hebben. En ik geloof het.
Ik had er behoefte aan mijn gedachten hierover hier neer te schrijven vandaag. Hoewel de vage angst voor de volgende aanval altijd in mijn achterhoofd zit, is het positieve wat voor mij uit al die narigheid is gekomen, dat ik veel bewuster leef. Ik geniet van van alles wat ik voorheen als vanzelfsprekend aanvaardde. Leef iedere dag alsof het je laatste is. Ik zie dat ook in anderen om me heen.
In juni 2002 zijn we naar New York geweest en hebben Ground Zero gezien. Nederlanders hadden geschreven, dat het niet veel voorstelde enkel een bouwplaats. Wij waren er echter zeer door geemotioneerd. Ik denk, dat de impact veel groter was als je in Washington en New York was op 11 september 2001, dan waar ook elders. En ik kan me helemaal voorstellen, dat het het saamhorigheidsgevoel in New York versterkt heeft, want dat merk ik hier in Washington ook. Iedereen is vandaag een beetje somber en denkt aan de mensen, die 2 jaar geleden hun geliefden zijn verloren, want vrijwel iedereen kent tenminste een zo'n familie.
Wednesday, September 10, 2003
Even gauw schrijven, voor we naar de mall gaan (winkelcentrum) om gaatjes in onze oren te laten prikken. Ja, ik heb eindelijk toegegeven. Het is mijn 42ste verjaardag en dit leek me een prima dag om met zijn drieen oorbellen te krijgen. Saskia en Katja zijn er beiden zeer opgewonden over. En kennelijk is het iets wat Rick ook leuk vindt, want hij gaat mee en gaf me vanochtend als verjaarscadeau een pracht paar oorbellen (die ik pas over 6 weken zal kunnen dragen als de "trainingoorbellen" eruit mogen).
Ja, dat 's ochtends cadeautjes geven, dat is iets wat ik erin heb gebracht. Amerikanen wachten tot 's avonds. Misschien is dat ook bij andere Nederlanders zo, ik weet het niet, maar ik vind 's ochtends veel leuker!
Ik werd dus vroeg gewekt, want Katja gaat al om 7 uur het huis uit, met koffie en een warme cinnamon roll (kaneelbroodje) van Cinnabon, heerlijk! Van iedereen kreeg ik een cadeautje met een grappige kaart erbij. Behalve de oorbellen ook nog een boek, een fietstas en een kaars.
Na de nodige felicitatie telefoontjes van familie en vrienden uit Nederland begaf ik me op weg naar Christine's huis van waaruit we gezamenlijk naar de sportschool reden.
Vandaag een vrij korte tijd om te oefenen, want we wilden naar Middleburg, Virginia rijden voor lunch. Dit is een schattig oud coloniaal stadje ongeveer een half uur rijden hiervandaan. Het ligt in prachtig glooiend heuvel landschap en er zijn allerlei enorme boerderijen en maneges, want hier worden ieder jaar paardenraces gehouden. Het is wat ze hier noemen "horse country". Ook worden hier enorme jachtpartijen gehouden, echt van die ouderwetse.
Onderweg kwamen we eerst door historisch Aldie. Ook al zo'n leuk plaatsje met allerlei bed and breakfasts en een oude historische molen. Natuurlijk betekent "historisch" hier, ongeveer 200 jaar oud, dus lang niet zo oud als Europese gebouwen. Maar toch leuk en echt Virginiaans, of ook zuidelijk, met huizen met een veranda om het hele huis en wit geverfd met luiken. Hoewel de echt oude huizen in oude bakstenen zijn gebouwd.
Ook kom je onderweg allerlei witte borden tegen met in zwarte letters verhalen over burgeroorlog gebeurtenissen, die zich hier afspeelden. Dit gebied was enorm belangrijk in die oorlog en overal zijn daar nog bewijzen van.
In Middleburg parkeerden we de auto in de hoofdstraat en liepen wat van de snuisterijen winkeltjes af. Daarna gingen we de, alweer historische, Red Fox Inn binnen, een restaurant waar o.a. Jackie Kennedy ook heeft gegeten. Het is ontzettend gezellig binnen, helemaal hout en bakstenen en vrij donker. Het menu is oud Virginiaans, met o.a. pindasoep. Daar deden we ons dit keer niet tegoed aan. We bestelden een sandwich met varkenshaas en cranberry saus en als toetje brie in bladerdeeg op caramelsaus met appelpartjes, zodat je kon dippen. Heerlijk, maar zeer vullend!
Vanavond gaan we met zijn allen ook uit eten, bij ons favoriete "continental" restaurant (cuisine uit Frankrijk en Italie, voornamelijk), Cafe Renaissance. De Iraanse eigenaars kennen ons inmiddels en hebben het woord "service" uitgevonden! Ze groeten klanten bij naam, maken dat iedereen zich thuis voelt en geven een gratis dessert of drankje als dank voor het bezoek.
Met andere woorden, ik heb een fantastische verjaardag, ook al omdat ik felicitatie emails uit de hele wereld kreeg, ook uit Nederland, wat leuk is het Internet toch!
Het is hier geen gewoonte, dat iedereen langs komt met cadeautjes en cake en koffie komt halen. We zullen dus nooit een kamer vol visite hebben (vind ik wel prima ook, als ik me nog herinner hoe mijn arme moeder haar hele verjaardag stond te sloven voor al het bezoek ;)). Maar vrijdagavond geven we wel een feestje, ook geen gewoonte hier behalve op "speciale verjaardagen", maar ik vind iedere gelegenheid om een feestje te geven er een ;). Verjaardagen (behalve van kinderen) zijn lang niet zo belangrijk hier als bijvoorbeeld Kerst. Gelukkig zijn mijn vriendinnen ook feest vierders op verjaardagen, dus aan feest geen gebrek!
Ja, dat 's ochtends cadeautjes geven, dat is iets wat ik erin heb gebracht. Amerikanen wachten tot 's avonds. Misschien is dat ook bij andere Nederlanders zo, ik weet het niet, maar ik vind 's ochtends veel leuker!
Ik werd dus vroeg gewekt, want Katja gaat al om 7 uur het huis uit, met koffie en een warme cinnamon roll (kaneelbroodje) van Cinnabon, heerlijk! Van iedereen kreeg ik een cadeautje met een grappige kaart erbij. Behalve de oorbellen ook nog een boek, een fietstas en een kaars.
Na de nodige felicitatie telefoontjes van familie en vrienden uit Nederland begaf ik me op weg naar Christine's huis van waaruit we gezamenlijk naar de sportschool reden.
Vandaag een vrij korte tijd om te oefenen, want we wilden naar Middleburg, Virginia rijden voor lunch. Dit is een schattig oud coloniaal stadje ongeveer een half uur rijden hiervandaan. Het ligt in prachtig glooiend heuvel landschap en er zijn allerlei enorme boerderijen en maneges, want hier worden ieder jaar paardenraces gehouden. Het is wat ze hier noemen "horse country". Ook worden hier enorme jachtpartijen gehouden, echt van die ouderwetse.
Onderweg kwamen we eerst door historisch Aldie. Ook al zo'n leuk plaatsje met allerlei bed and breakfasts en een oude historische molen. Natuurlijk betekent "historisch" hier, ongeveer 200 jaar oud, dus lang niet zo oud als Europese gebouwen. Maar toch leuk en echt Virginiaans, of ook zuidelijk, met huizen met een veranda om het hele huis en wit geverfd met luiken. Hoewel de echt oude huizen in oude bakstenen zijn gebouwd.
Ook kom je onderweg allerlei witte borden tegen met in zwarte letters verhalen over burgeroorlog gebeurtenissen, die zich hier afspeelden. Dit gebied was enorm belangrijk in die oorlog en overal zijn daar nog bewijzen van.
In Middleburg parkeerden we de auto in de hoofdstraat en liepen wat van de snuisterijen winkeltjes af. Daarna gingen we de, alweer historische, Red Fox Inn binnen, een restaurant waar o.a. Jackie Kennedy ook heeft gegeten. Het is ontzettend gezellig binnen, helemaal hout en bakstenen en vrij donker. Het menu is oud Virginiaans, met o.a. pindasoep. Daar deden we ons dit keer niet tegoed aan. We bestelden een sandwich met varkenshaas en cranberry saus en als toetje brie in bladerdeeg op caramelsaus met appelpartjes, zodat je kon dippen. Heerlijk, maar zeer vullend!
Vanavond gaan we met zijn allen ook uit eten, bij ons favoriete "continental" restaurant (cuisine uit Frankrijk en Italie, voornamelijk), Cafe Renaissance. De Iraanse eigenaars kennen ons inmiddels en hebben het woord "service" uitgevonden! Ze groeten klanten bij naam, maken dat iedereen zich thuis voelt en geven een gratis dessert of drankje als dank voor het bezoek.
Met andere woorden, ik heb een fantastische verjaardag, ook al omdat ik felicitatie emails uit de hele wereld kreeg, ook uit Nederland, wat leuk is het Internet toch!
Het is hier geen gewoonte, dat iedereen langs komt met cadeautjes en cake en koffie komt halen. We zullen dus nooit een kamer vol visite hebben (vind ik wel prima ook, als ik me nog herinner hoe mijn arme moeder haar hele verjaardag stond te sloven voor al het bezoek ;)). Maar vrijdagavond geven we wel een feestje, ook geen gewoonte hier behalve op "speciale verjaardagen", maar ik vind iedere gelegenheid om een feestje te geven er een ;). Verjaardagen (behalve van kinderen) zijn lang niet zo belangrijk hier als bijvoorbeeld Kerst. Gelukkig zijn mijn vriendinnen ook feest vierders op verjaardagen, dus aan feest geen gebrek!
Tuesday, September 09, 2003
Ziezo, het huiswerk van de kinderen is klaar en ik zit hier met een bakje heerlijke oer-Hollandse borrelnootjes. Als iemand mij zou vragen wat ik uit Nederland mis, moet ik tot mijn schaamte toegeven, dat het bijna allemaal etenswaren zijn! En borrelnootjes staan hoog bovenaan.
De pinda's hier zijn wel heerlijk, Virginia peanuts zijn heel grote noten met een sterke smaak. Ook de pindakaas is lekker, vooral de chunky met stukjes pinda erin. Maar goed, ik dwaal af.
Vandaag weer heel wat tijd in de auto doorgebracht, rijdend van hot naar haar. Gelukkig is Rick nu op weg om Katja op te halen, dus een rit is me gespaard. Wat me opviel vandaag, is dat het weer verkiezingstijd wordt (de verkiezingen zijn altijd de eerste dinsdag na de eerste maandag in november). Hoe weet ik dat, vraag je je vast af, want het is toch nog 2 maanden weg.
Nou, een aantal kabouters voor de kandidaten is vannacht heel hard bezig geweest en heeft honderden bordjes met de namen van verkiesbare kandidaten in de bermen tussen de weghelften gezet. De bordjes zijn kniehoog en je kunt er niet omheen, want om de 5 meter is er weer een, dus zo'n 10 voor dezelfde kandidaat in een berm! Wat een rotzooi! Gelukkig worden ze wel allemaal weer keurig opgeruimd de dag na de verkiezingen.
Nog een reden voor mij om stil te staan bij de verkiezingen, is dat ik vandaag precies 4 jaar geleden het Amerikaans staatsburgerschap kreeg (en van alles moest leren over de VS). Dat was toch wel een heel iets. Ik deed dit, omdat ik mijn vader moest sponsoren voor een groene kaart, maar ik vond het ook fijn om nu, na zoveel jaar, mee te mogen stemmen. Tenslotte maakt een stem wel degelijk uit, in de normale verkiezingen dan. Dit jaar zijn er geen federale verkiezingen, maar ik vind soms de plaatselijke nog belangrijker, die bepalen tenslotte onze woonomgeving.
Terwijl ik zo reed, viel me toch ook weer op, wat een onvoorstelbaar oude auto's hier soms nog rondrijden! Vandaag zag ik weer zo'n Lincoln, zo'n ouderwetse bak, die je vroeger in de films altijd opviel omdat ze zo groot waren. Een vriend van mij had er zo een en jee, wat was die pluche van binnen! Roodfluwelen banken waar je heerlijk in wegzakte. Prachtig vond ik het om erin te zitten.
Tot slot las ik gisteren, dat in Nederland de helft van de ongelukken wordt veroorzaakt door fouten bij het voorrang verlenen. Dit deed me onmiddelijk aan hier denken. Ik zou volgens mij in Nederland niet meer durven rijden, want ik ben al zo gewend geraakt aan de stoptekens. Op vrijwel ieder kruispunt staan er vier, en degene, die het eerst aankomt, heeft voorrang. Ik kan wel zeggen, dat ik in al die jaren nog nooit iemand door zo'n stopteken heen heb zien rijden.
Eerder is het het omgekeerde: 4 mensen komen tegelijk aan bij een stopteken en er volgt een wild gezwaai en gebaar om toch vooral de ander voorrang te geven. Komisch gezicht wel, maar het kan verwarrend werken, want dan gaan er toch opeens twee tegelijk. Waardoor die dan weer afremmen en het gebaar weer even doorgaat, tot eindelijk iemand oversteekt. Soms wel een beetje irritant, dat overdreven beleefde. Vooral als ze dan kwaad worden omdat er niet snel genoeg op hun beleefde gebaar wordt gereageerd.
Maar goed, over het algemeen lijken me die stoptekens wel veiliger, dan allerlei voorrangsregels te moeten leren. Ik vraag me ook altijd af, hoe Amerikanen bijvoorbeeld, dat in Nederland doen. Die kennen dat soort regels absoluut niet.
Vandaag heb ik, ter ere van mijn verjaardag morgen, mezelf getracteerd op een bezoek bij het nagelpaleis. Nu zitten die hier op iedere hoek zo wat, zo populair is het om je nagels te laten doen. En allemaal worden ze gerund door Vietnamezen. Waarom weet ik niet, maar zonder uitzondering. Dus als je gaat is er geen gezellig babbeltje bij, want de meesten spreken niet of nauwelijks Engels. Ik vind het wel interessant om naar hun taal te luisteren, want daar kan ik echt geen touw aan vastknopen!
Dit is dus met netjes gelakte nageltjes getypt ;). Tijd om het crockpot diner op tafel te zetten. Morgen is het mijn verjaardag. Yay!
De pinda's hier zijn wel heerlijk, Virginia peanuts zijn heel grote noten met een sterke smaak. Ook de pindakaas is lekker, vooral de chunky met stukjes pinda erin. Maar goed, ik dwaal af.
Vandaag weer heel wat tijd in de auto doorgebracht, rijdend van hot naar haar. Gelukkig is Rick nu op weg om Katja op te halen, dus een rit is me gespaard. Wat me opviel vandaag, is dat het weer verkiezingstijd wordt (de verkiezingen zijn altijd de eerste dinsdag na de eerste maandag in november). Hoe weet ik dat, vraag je je vast af, want het is toch nog 2 maanden weg.
Nou, een aantal kabouters voor de kandidaten is vannacht heel hard bezig geweest en heeft honderden bordjes met de namen van verkiesbare kandidaten in de bermen tussen de weghelften gezet. De bordjes zijn kniehoog en je kunt er niet omheen, want om de 5 meter is er weer een, dus zo'n 10 voor dezelfde kandidaat in een berm! Wat een rotzooi! Gelukkig worden ze wel allemaal weer keurig opgeruimd de dag na de verkiezingen.
Nog een reden voor mij om stil te staan bij de verkiezingen, is dat ik vandaag precies 4 jaar geleden het Amerikaans staatsburgerschap kreeg (en van alles moest leren over de VS). Dat was toch wel een heel iets. Ik deed dit, omdat ik mijn vader moest sponsoren voor een groene kaart, maar ik vond het ook fijn om nu, na zoveel jaar, mee te mogen stemmen. Tenslotte maakt een stem wel degelijk uit, in de normale verkiezingen dan. Dit jaar zijn er geen federale verkiezingen, maar ik vind soms de plaatselijke nog belangrijker, die bepalen tenslotte onze woonomgeving.
Terwijl ik zo reed, viel me toch ook weer op, wat een onvoorstelbaar oude auto's hier soms nog rondrijden! Vandaag zag ik weer zo'n Lincoln, zo'n ouderwetse bak, die je vroeger in de films altijd opviel omdat ze zo groot waren. Een vriend van mij had er zo een en jee, wat was die pluche van binnen! Roodfluwelen banken waar je heerlijk in wegzakte. Prachtig vond ik het om erin te zitten.
Tot slot las ik gisteren, dat in Nederland de helft van de ongelukken wordt veroorzaakt door fouten bij het voorrang verlenen. Dit deed me onmiddelijk aan hier denken. Ik zou volgens mij in Nederland niet meer durven rijden, want ik ben al zo gewend geraakt aan de stoptekens. Op vrijwel ieder kruispunt staan er vier, en degene, die het eerst aankomt, heeft voorrang. Ik kan wel zeggen, dat ik in al die jaren nog nooit iemand door zo'n stopteken heen heb zien rijden.
Eerder is het het omgekeerde: 4 mensen komen tegelijk aan bij een stopteken en er volgt een wild gezwaai en gebaar om toch vooral de ander voorrang te geven. Komisch gezicht wel, maar het kan verwarrend werken, want dan gaan er toch opeens twee tegelijk. Waardoor die dan weer afremmen en het gebaar weer even doorgaat, tot eindelijk iemand oversteekt. Soms wel een beetje irritant, dat overdreven beleefde. Vooral als ze dan kwaad worden omdat er niet snel genoeg op hun beleefde gebaar wordt gereageerd.
Maar goed, over het algemeen lijken me die stoptekens wel veiliger, dan allerlei voorrangsregels te moeten leren. Ik vraag me ook altijd af, hoe Amerikanen bijvoorbeeld, dat in Nederland doen. Die kennen dat soort regels absoluut niet.
Vandaag heb ik, ter ere van mijn verjaardag morgen, mezelf getracteerd op een bezoek bij het nagelpaleis. Nu zitten die hier op iedere hoek zo wat, zo populair is het om je nagels te laten doen. En allemaal worden ze gerund door Vietnamezen. Waarom weet ik niet, maar zonder uitzondering. Dus als je gaat is er geen gezellig babbeltje bij, want de meesten spreken niet of nauwelijks Engels. Ik vind het wel interessant om naar hun taal te luisteren, want daar kan ik echt geen touw aan vastknopen!
Dit is dus met netjes gelakte nageltjes getypt ;). Tijd om het crockpot diner op tafel te zetten. Morgen is het mijn verjaardag. Yay!
Monday, September 08, 2003
Een van de heerlijke dingen van zomer hier vind ik het "gezang" van de krekels en cicades. Het geeft het gevoel in de tropen te zijn. Het is nu op zijn top, de krekels zijn allemaal uit en de cicades hebben een "hoogtij jaar". Eens in de zoveel jaar komen er veel meer uit, dan andere jaren. Een jaar, zo'n 10 jaar geleden, was het zo erg, dat je nauwelijks op straat kon lopen zonder op zo'n beest te stappen. Het was een ware plaag. Nu vind ik hun gezang leuk, maar het beest zelf is me te groot. Ze vliegen ook zo blindelings, zodat je best vaak zo'n gigantisch insekt tegen je aan krijgt. Brrr!
De krekels worden door de kinderen enthousiast gevangen voor hun hagedissen. Die vinden ze heerlijk. Onvoorstelbaar, dat die kleine beestjes zulke enorme insekten eten.
Aan het einde van de zomer, als het weer wat koeler wordt, krijgen we de krekels helaas ook binnen. Dan wordt dat leuke gezang opeens een heel hinderlijk getjirp in de slaapkamer, waardoor je niet kunt slapen. Maar over het algemeen vind ik het leuke insektjes.
Een andere fascinerende insekt hier is het vuurvliegje. Ook die beleeft een record jaar dit jaar. Zozeer zelfs, dat de bomen soms lichtjes lijken te hebben, zoveel vliegen er. Het zal wel zo'n insekten jaar zijn, omdat het zo vochtig is.
Vandaag kwam mijn nieuwe huishoudster. Ik heb er eindelijk aan toegegeven, omdat mijn gezondheid in de herfst en winter zo verslechterd en ik mijn energie voor andere dingen wil bewaren. Ze komt uit Costa Rica en spreekt bijna geen Engels. Ik moet toch echt eens Spaans gaan leren, want die taal wordt echt uitgebreid gesproken hier. Nu nog even de tijd ervoor vinden. Misschien leer ik maar samen met Katja, die er dit jaar op school mee is begonnen (veel te laat, als je het mij vraagt, ze zouden er in de 3e klas mee moeten beginnen, maar ja, wie ben ik?).
Ik herinner me nog goed, voordat we naar Amerika verhuisden 20 jaar geleden, dat mijn oma stellig beweerde, dat iedereen daar huishoudsters en kokken had. Zij baseerde die kennis op de shows Dallas en Dynasty. Maar natuurlijk woont niet iedereen op een ranch of in een mansion en dus heeft ook lang niet iedereen hulp in de huishouding. Het is zelfs zo ongewoon, dat ik de hele tijd het gevoel heb uit te moeten leggen waarom ik er dan wel een heb. Het wordt als iets luis gezien, de meesten doen gewoon zelf de huishouding en sommigen hebben wel een keer per week een paar uur een schoonmaakster. Maar iemand, die ook de was en andere dingen doet, dat is ongewoon.
Ik krijg wel de indruk dat er hier over het algemeen veel minder gepoetst wordt dan in Nederland. Veel van mijn kennissen (en ik zeg niet "Amerikanen", want ik kan niet over alle 281 miljoen oordelen) nemen het lang niet zo nauw met het schoonmaken (ikzelf trouwens ook niet, ik pas er helemaal tussen ;)). Er wordt een keer per week gestofzuigd en gestoft en gepoetst. En ik zie zelden iemand zijn ramen lappen. Die van ons zijn ook al in 5 jaar niet schoongemaakt. Dit ook omdat er horren voor zitten en het gewoon een **** werk is om die eruit te halen. En na de eerste flinke regenbui zijn de ramen weer vies. Gelukkig kunnen we nog heel goed naar buiten kijken ;).
Maar op onszelf zijn we dan weer wel heel schoon. De meeste mensen douchen een of twee keer dag en er zijn allerlei antibacteriele producten in de omloop, die je voor de naarste virussen en bacterieen moeten behoeden. Natuurlijk helemaal niet goed, want die doden ook de natuurlijke bacterien op de huid. Maar het is wel fijn als er eens een buikgriep rondgaat, die stopt meestal bij het eerste slachtoffer hier.
Vandaag was het een korte schooldag. Zoals die in Nederland op woensdag viel, valt hij hier op maandag. De kinderen hebben voor het eerst huiswerk, dus de school is nu echt begonnen. Dus maar gauw helpen geblazen hier. En dan naar tapdansen met Saskia.
De krekels worden door de kinderen enthousiast gevangen voor hun hagedissen. Die vinden ze heerlijk. Onvoorstelbaar, dat die kleine beestjes zulke enorme insekten eten.
Aan het einde van de zomer, als het weer wat koeler wordt, krijgen we de krekels helaas ook binnen. Dan wordt dat leuke gezang opeens een heel hinderlijk getjirp in de slaapkamer, waardoor je niet kunt slapen. Maar over het algemeen vind ik het leuke insektjes.
Een andere fascinerende insekt hier is het vuurvliegje. Ook die beleeft een record jaar dit jaar. Zozeer zelfs, dat de bomen soms lichtjes lijken te hebben, zoveel vliegen er. Het zal wel zo'n insekten jaar zijn, omdat het zo vochtig is.
Vandaag kwam mijn nieuwe huishoudster. Ik heb er eindelijk aan toegegeven, omdat mijn gezondheid in de herfst en winter zo verslechterd en ik mijn energie voor andere dingen wil bewaren. Ze komt uit Costa Rica en spreekt bijna geen Engels. Ik moet toch echt eens Spaans gaan leren, want die taal wordt echt uitgebreid gesproken hier. Nu nog even de tijd ervoor vinden. Misschien leer ik maar samen met Katja, die er dit jaar op school mee is begonnen (veel te laat, als je het mij vraagt, ze zouden er in de 3e klas mee moeten beginnen, maar ja, wie ben ik?).
Ik herinner me nog goed, voordat we naar Amerika verhuisden 20 jaar geleden, dat mijn oma stellig beweerde, dat iedereen daar huishoudsters en kokken had. Zij baseerde die kennis op de shows Dallas en Dynasty. Maar natuurlijk woont niet iedereen op een ranch of in een mansion en dus heeft ook lang niet iedereen hulp in de huishouding. Het is zelfs zo ongewoon, dat ik de hele tijd het gevoel heb uit te moeten leggen waarom ik er dan wel een heb. Het wordt als iets luis gezien, de meesten doen gewoon zelf de huishouding en sommigen hebben wel een keer per week een paar uur een schoonmaakster. Maar iemand, die ook de was en andere dingen doet, dat is ongewoon.
Ik krijg wel de indruk dat er hier over het algemeen veel minder gepoetst wordt dan in Nederland. Veel van mijn kennissen (en ik zeg niet "Amerikanen", want ik kan niet over alle 281 miljoen oordelen) nemen het lang niet zo nauw met het schoonmaken (ikzelf trouwens ook niet, ik pas er helemaal tussen ;)). Er wordt een keer per week gestofzuigd en gestoft en gepoetst. En ik zie zelden iemand zijn ramen lappen. Die van ons zijn ook al in 5 jaar niet schoongemaakt. Dit ook omdat er horren voor zitten en het gewoon een **** werk is om die eruit te halen. En na de eerste flinke regenbui zijn de ramen weer vies. Gelukkig kunnen we nog heel goed naar buiten kijken ;).
Maar op onszelf zijn we dan weer wel heel schoon. De meeste mensen douchen een of twee keer dag en er zijn allerlei antibacteriele producten in de omloop, die je voor de naarste virussen en bacterieen moeten behoeden. Natuurlijk helemaal niet goed, want die doden ook de natuurlijke bacterien op de huid. Maar het is wel fijn als er eens een buikgriep rondgaat, die stopt meestal bij het eerste slachtoffer hier.
Vandaag was het een korte schooldag. Zoals die in Nederland op woensdag viel, valt hij hier op maandag. De kinderen hebben voor het eerst huiswerk, dus de school is nu echt begonnen. Dus maar gauw helpen geblazen hier. En dan naar tapdansen met Saskia.
Sunday, September 07, 2003
Zondag vandaag en ja, voor heel veel Amerikanen is dat kerkdag. Er zijn hier in de buurt, in een straal van zo'n 2 kilometer al 5 kerken van verschillende gemeentes, als ik zo eens uit het blote hoofd naga. Kerken hier zien er overigens vaak anders uit, dan de traditionele kerken in Europa. Sommigen hebben wel een toren, maar het is meestal een wit houten torentje met een kruis erop. Maar best veel hebben ook geen toren en zijn gewoon moderne gebouwen, afhankelijk van de soort godsdienst.
Wijzelf zijn geen kerkgangers, ik heb het wel een tijdje geprobeerd, want het is *de* manier om een sociaal leven op te bouwen en mensen te ontmoeten. Behalve de dienst zijn er namelijk nog allerlei andere dingen, die via de kerk kunt doen en zelfs een wekelijks diner. Maar het is gewoon niets voor mij.
Wij besloten van het prachtige weer gebruik te maken om naar Front Royal, Virginia te rijden. Dat is ongeveer 45 minuten rijden bij ons vandaan en daar zijn verschillende interessante dingen te doen. De eerste is het begin van de befaamde Skyline Drive, die je door het Shenandoah National Park voert.
Verder de Skyline Caverns, interessante grotten, die als enige in de wereld witte bloemachtige formaties hebben, anthodites genoemd. Die grotten hadden we 2 maanden geleden al met een logeetje bezocht, dus vandaag was dat niet ons doel.
Na eerst bij McDonald's geluncht te hebben, waar ik een heerlijke Cobb Salad had, gemengde sla met roquefort, bacon stukjes, ei en warme gegrilde kip (ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, dat iets van McDonald's heerlijk is, want meestal vind ik het eten daar afschuwelijk!), reden we naar het Shenandoah River State Park.
Daar is Front Royal Canoe Company gevestigd, waar je voor korte of langere tijd kano's, kayaks of banden kunt huren om op de Shenandoah rivier mee te varen. Dit was onze eerste keer met de kinderen en Saskia was ietwat bang. Er zouden wel wat wilde stukjes in de rivier zijn, maar rustig genoeg om niet echt bekwaam te hoeven zijn.
Met een busje werden we 5 kilometer verderop met de kano's afgezet. Allemaal moesten we een zwemvest aan en toen werden we afgeduwd de rivier in. Katja en ik samen in een kano en Rick, Kai en Saskia. Meteen al kwamen we in het wildere gedeelte terecht, maar iedereen vond dat spannend, zelfs Saskia.
De rivier was prachtig breed en in groen heuvelachtig landschap. Het was werkelijk heerlijk en prachtig. We zagen nog schildpadjes zonnen aan de kant op een boomstronk en konden daar tot heel dichtbij komen, zonder dat ze weggingen. En er waren een stel bijzondere watervogels en honderden kleurrijke libelles. De 5 kilometer was veel te snel voorbij! De volgende keer nemen we de langere tocht en dan nemen we ook een picknick mee.
Toen we kano's weer hadden gemeerd en de spanen ingeleverd, reden we toch nog even Skyline Drive op. We hebben een National Parks pas, die je voor $50 in alle nationale parken laat, dus we konden zo doorrijden. Het was wel vrij druk in het park, misschien dat we daarom dit keer helemaal geen dieren zagen. Meestal zien we toch minstens een paar herten en soms vossen of wasberen, helaas nog nooit een beer, dat lijkt me toch wel heel gaaf.
De uitkijkpunten die we aandeden leverden prachtige uitzichten. Wat ik zo fantastisch van dit park vind, behalve de ronduit prachtige natuur, is dat het uitzicht nooit hetzelfde is.
Helaas konden we niet te lang blijven, want Katja had nog wat schoolspullen nodig en op zondag gaan de winkels om 5 uur dicht.
Het was al met al een heel geslaagde zondag, ik kan niet wachten om weer te gaan!
Wijzelf zijn geen kerkgangers, ik heb het wel een tijdje geprobeerd, want het is *de* manier om een sociaal leven op te bouwen en mensen te ontmoeten. Behalve de dienst zijn er namelijk nog allerlei andere dingen, die via de kerk kunt doen en zelfs een wekelijks diner. Maar het is gewoon niets voor mij.
Wij besloten van het prachtige weer gebruik te maken om naar Front Royal, Virginia te rijden. Dat is ongeveer 45 minuten rijden bij ons vandaan en daar zijn verschillende interessante dingen te doen. De eerste is het begin van de befaamde Skyline Drive, die je door het Shenandoah National Park voert.
Verder de Skyline Caverns, interessante grotten, die als enige in de wereld witte bloemachtige formaties hebben, anthodites genoemd. Die grotten hadden we 2 maanden geleden al met een logeetje bezocht, dus vandaag was dat niet ons doel.
Na eerst bij McDonald's geluncht te hebben, waar ik een heerlijke Cobb Salad had, gemengde sla met roquefort, bacon stukjes, ei en warme gegrilde kip (ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, dat iets van McDonald's heerlijk is, want meestal vind ik het eten daar afschuwelijk!), reden we naar het Shenandoah River State Park.
Daar is Front Royal Canoe Company gevestigd, waar je voor korte of langere tijd kano's, kayaks of banden kunt huren om op de Shenandoah rivier mee te varen. Dit was onze eerste keer met de kinderen en Saskia was ietwat bang. Er zouden wel wat wilde stukjes in de rivier zijn, maar rustig genoeg om niet echt bekwaam te hoeven zijn.
Met een busje werden we 5 kilometer verderop met de kano's afgezet. Allemaal moesten we een zwemvest aan en toen werden we afgeduwd de rivier in. Katja en ik samen in een kano en Rick, Kai en Saskia. Meteen al kwamen we in het wildere gedeelte terecht, maar iedereen vond dat spannend, zelfs Saskia.
De rivier was prachtig breed en in groen heuvelachtig landschap. Het was werkelijk heerlijk en prachtig. We zagen nog schildpadjes zonnen aan de kant op een boomstronk en konden daar tot heel dichtbij komen, zonder dat ze weggingen. En er waren een stel bijzondere watervogels en honderden kleurrijke libelles. De 5 kilometer was veel te snel voorbij! De volgende keer nemen we de langere tocht en dan nemen we ook een picknick mee.
Toen we kano's weer hadden gemeerd en de spanen ingeleverd, reden we toch nog even Skyline Drive op. We hebben een National Parks pas, die je voor $50 in alle nationale parken laat, dus we konden zo doorrijden. Het was wel vrij druk in het park, misschien dat we daarom dit keer helemaal geen dieren zagen. Meestal zien we toch minstens een paar herten en soms vossen of wasberen, helaas nog nooit een beer, dat lijkt me toch wel heel gaaf.
De uitkijkpunten die we aandeden leverden prachtige uitzichten. Wat ik zo fantastisch van dit park vind, behalve de ronduit prachtige natuur, is dat het uitzicht nooit hetzelfde is.
Helaas konden we niet te lang blijven, want Katja had nog wat schoolspullen nodig en op zondag gaan de winkels om 5 uur dicht.
Het was al met al een heel geslaagde zondag, ik kan niet wachten om weer te gaan!
Saturday, September 06, 2003
Wederom zonnig bij het opstaan, heerlijk! En voorlopig zal het zo blijven. Wel woedt honderden mijlen van ons vandaan orkaan Fabian met windsnelheden van over de 150 km, wat aan het strand hoge golven en sterke stroom geeft (het strand is hier ongeveer 2,5 uur rijden vandaan en een populair weekenduitje voor veel Washingtonians). Bermuda moet er flink door getroffen zijn. Gelukkig kwam hij nu eens niet deze kant op, we hebben toch echt meer dan genoeg regen gehad deze zomer!
Vanochtend weer een nieuw park ontdekt, met een mooie vijver vol met lelies. Dit gebied telt zoveel parken, we ontdekken er telkens meer. Hopelijk blijven ze bestaan en worden ze niet ten koste van de huizenbouw omver gemaaid!
Ik heb me verder vermaakt door "The Da Vinci Code" te lezen, werkelijk een prachtboek! Ik vond het interessant te lezen, dat Robert Hansen, de FBI spion, die een aantal straten van hier woonde, tot de religieuze groep behoort, die in dit boek wordt besproken. Ik nam het mee naar de kapper en daar kwam een hele discussie van, over religie (zal ik morgen wat meer over schrijven) en dat boek, wat anderen daar ook hadden gelezen. Wel leuk en interessant!
Nu zit ik hier te schrijven terwijl Saskia de meest populaire tekenserie op tv zit te kijken: Spongebob Squarepants. Ik las, dat die nu ook in Nederland te zien is. Ben benieuwd wat er daar van wordt gevonden. Het is hier erg populair, zowel bij kinderen als volwassenen. Ik zie zelf de attractie niet zo, maar ik ben ook niet zo'n tekenfilm lover.
Vanochtend werden onze boodschappen voor de week bezorgd, via het internet besteld. Het bedrijf, Peapod, dat dat doet is van Ahold. Het is werkelijk heerlijk, want je kunt van alles krijgen, inclusief vlees, fruit en groenten. Nu koop ik de laatste twee meestal nog wel in de fysieke supermarkt, want ik kijk liever wat ik wil en hoe het eruit ziet. Maar voor de rest scheelt het ontzettend veel tijd en gesjouw.
Met 4 katten en een hond is alleen het diereneten en kattenbak grit al heel wat.
Verder zijn de verpakkingen hier enorm. Zo koop je een gallon melk tegelijk, bijna 4 liter. De ijskasten zijn ook naar gelang, gelukkig, die zijn echt enorm vergeleken bij wat ik me uit Nederland herinner. Moet ook wel, want met de afstanden, die de meeste mensen naar de supermarkt moeten rijden, sla je toch al gauw voor meerdere dagen, zo niet een week in. Ik ken zelfs iemand, die iedere keer voor 2 weken inslaat en 14 (!) gallons melk koopt. Nu hebben ze 6 kinderen, maar waar ze die dan opslaan is me een raadsel!
Vanavond gaan we denk ik met zijn allen een restaurant opzoeken. We eten vaak buitenshuis, maar hebben dan ook zo'n gevarieerde keuze van restaurants, vlak in de buurt. Van sjiek tot goedkoop en van Aziatisch tot Frans. We eten dan ook vrij gezond, niet de stereotype hamburgers en hot dogs, die vaak als "het" Amerikaanse dieet worden gezien. Hoewel, de beste hamburgers kun je bij Fuddrucker's eten, helemaal vers en met heerlijke verse groente om op het broodje te doen. Maar als we dat een keer in het half jaar eten is het veel (ik ben niet vegetarisch, maar eet wel zo weinig mogelijk vlees).
Om nog even bij "de" Amerikanen te blijven. Ik las vandaag op Fok.nl, dat een studie had uitgewezen, dat 22 miljoen Amerikanen ergens (drugs of alcohol) aan verslaafd is, dat is dus ongeveer 8 procent van de bevolking. Nu vermeldde dat artikel verder geen bijzonderheden, zoals wanneer de term "verslaafd" wordt gebruikt. Uit ervaring weet ik bijvoorbeeld, dat de gemiddelde Fransman volgens de gemiddelde Amerikaanse dokter toch echt aan alcohol verslaafd is, want hij drinkt iedere dag een tot een paar glazen wijn.
Iemand op Fok.nl merkte toen ook nog op, dat dat misschien kwam omdat er niet genoeg voorlichting zou zijn over de schadelijkheid voor de gezondheid. Ha! Dit is het land van de waarschuwingen. Als je een biertje pakt, denk je meteen, dat je je gezondheid serieus aan het compromitteren bent. Kinderen gaan door ingewikkelde "DARE" trainingen en andere anti-drugs programma's, al vanaf de lagere school. Ik ben het lang niet altijd met die programma's eens, maar dat er niet genoeg voorlichting is, is niet waar. Soms denk ik zelfs, dat er *te veel* voorlichting is!
Maar goed, dit is een enorm onderwerp, waar ik nog uren over door zou kunnen filosoferen en ik wil terug naar mijn boek. Dus tot morgen!
Vanochtend weer een nieuw park ontdekt, met een mooie vijver vol met lelies. Dit gebied telt zoveel parken, we ontdekken er telkens meer. Hopelijk blijven ze bestaan en worden ze niet ten koste van de huizenbouw omver gemaaid!
Ik heb me verder vermaakt door "The Da Vinci Code" te lezen, werkelijk een prachtboek! Ik vond het interessant te lezen, dat Robert Hansen, de FBI spion, die een aantal straten van hier woonde, tot de religieuze groep behoort, die in dit boek wordt besproken. Ik nam het mee naar de kapper en daar kwam een hele discussie van, over religie (zal ik morgen wat meer over schrijven) en dat boek, wat anderen daar ook hadden gelezen. Wel leuk en interessant!
Nu zit ik hier te schrijven terwijl Saskia de meest populaire tekenserie op tv zit te kijken: Spongebob Squarepants. Ik las, dat die nu ook in Nederland te zien is. Ben benieuwd wat er daar van wordt gevonden. Het is hier erg populair, zowel bij kinderen als volwassenen. Ik zie zelf de attractie niet zo, maar ik ben ook niet zo'n tekenfilm lover.
Vanochtend werden onze boodschappen voor de week bezorgd, via het internet besteld. Het bedrijf, Peapod, dat dat doet is van Ahold. Het is werkelijk heerlijk, want je kunt van alles krijgen, inclusief vlees, fruit en groenten. Nu koop ik de laatste twee meestal nog wel in de fysieke supermarkt, want ik kijk liever wat ik wil en hoe het eruit ziet. Maar voor de rest scheelt het ontzettend veel tijd en gesjouw.
Met 4 katten en een hond is alleen het diereneten en kattenbak grit al heel wat.
Verder zijn de verpakkingen hier enorm. Zo koop je een gallon melk tegelijk, bijna 4 liter. De ijskasten zijn ook naar gelang, gelukkig, die zijn echt enorm vergeleken bij wat ik me uit Nederland herinner. Moet ook wel, want met de afstanden, die de meeste mensen naar de supermarkt moeten rijden, sla je toch al gauw voor meerdere dagen, zo niet een week in. Ik ken zelfs iemand, die iedere keer voor 2 weken inslaat en 14 (!) gallons melk koopt. Nu hebben ze 6 kinderen, maar waar ze die dan opslaan is me een raadsel!
Vanavond gaan we denk ik met zijn allen een restaurant opzoeken. We eten vaak buitenshuis, maar hebben dan ook zo'n gevarieerde keuze van restaurants, vlak in de buurt. Van sjiek tot goedkoop en van Aziatisch tot Frans. We eten dan ook vrij gezond, niet de stereotype hamburgers en hot dogs, die vaak als "het" Amerikaanse dieet worden gezien. Hoewel, de beste hamburgers kun je bij Fuddrucker's eten, helemaal vers en met heerlijke verse groente om op het broodje te doen. Maar als we dat een keer in het half jaar eten is het veel (ik ben niet vegetarisch, maar eet wel zo weinig mogelijk vlees).
Om nog even bij "de" Amerikanen te blijven. Ik las vandaag op Fok.nl, dat een studie had uitgewezen, dat 22 miljoen Amerikanen ergens (drugs of alcohol) aan verslaafd is, dat is dus ongeveer 8 procent van de bevolking. Nu vermeldde dat artikel verder geen bijzonderheden, zoals wanneer de term "verslaafd" wordt gebruikt. Uit ervaring weet ik bijvoorbeeld, dat de gemiddelde Fransman volgens de gemiddelde Amerikaanse dokter toch echt aan alcohol verslaafd is, want hij drinkt iedere dag een tot een paar glazen wijn.
Iemand op Fok.nl merkte toen ook nog op, dat dat misschien kwam omdat er niet genoeg voorlichting zou zijn over de schadelijkheid voor de gezondheid. Ha! Dit is het land van de waarschuwingen. Als je een biertje pakt, denk je meteen, dat je je gezondheid serieus aan het compromitteren bent. Kinderen gaan door ingewikkelde "DARE" trainingen en andere anti-drugs programma's, al vanaf de lagere school. Ik ben het lang niet altijd met die programma's eens, maar dat er niet genoeg voorlichting is, is niet waar. Soms denk ik zelfs, dat er *te veel* voorlichting is!
Maar goed, dit is een enorm onderwerp, waar ik nog uren over door zou kunnen filosoferen en ik wil terug naar mijn boek. Dus tot morgen!
Friday, September 05, 2003
Vanochtend werden we wakker door de zon, die de kamer inscheen. Wat een welkom gezicht! Het maakt de dag gelijk zoveel vrolijker.
Natuurlijk moesten we van dit prachtige weer gebruik maken en niet binnen in een saaie sportschool gaan zitten. Dus ik reed, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, naar Christine's huis en vandaar reden we naar Burke Lake, een groot meer niet ver bij haar vandaan (nou ja, Nederlandse begrippen van Amersfoort naar Loosdrecht, maar voor ons is dat dus heel dichtbij).
Hier in de buurt zijn een heel stel mooie parken, sommigen met een meer en Burke Lake is daar een van. Behalve gewoon langs het meer lopen, kun je ook een fitness trail doen, om de zoveel meter staan er apparaten met instructies hoe je de oefening moet doen. Ook zijn er in het park een aantal goed onderhouden speeltuinen, speelweides, een midget golf en een treintje, wat 's zomers rijdt.
Wij verkozen vandaag "gewoon" rond het meer te wandelen, wat een wandeling van ongeveer 7,5 km is. Er waren nog meerdere joggers en een enkele fietser, maar druk was het niet. Wel waren er heel wat eekhoorntjes, zich klaar aan het maken voor de winter. En Canadese ganzen in het meer, die zien we hier ontzettend veel. En op een stuk hout lagen schildpadjes zich te zonnen.
Ook hier waren de kleurrijke paddestoelen te bewonderen. Vanochtend zag ik bij de buren zelfs een stel wat wel heel erg op een mannelijk lichaamsdeel leek! Vleeskleurige steeltjes, met een kleine zwarte hoed.
Na de wandeling ben ik gauw terug naar huis gegaan. Lunch was vandaag een "lean pocket" in de magnetron. Dit is een pasteitje gevuld met ham en kaas. Als lunch eet ik eigenlijk bijna nooit gewone boterhammen, hoewel we uit Aruba deze zomer wel wat Nederlands broodbeleg hebben meegenomen.
Voor mijn fibromyalgie krijg ik iedere week een deep tissue massage. Het is noodzakelijk om de knopen uit mijn spieren te krijgen, maar ik vind het eigenlijk afschuwelijk en pijnlijk. Gelukkig is mijn masseur, Laura, een gezellige klets en ik heb ontzettend geluk, want ze komt naar mijn huis en is minder duur, dan als ik ergens anders heen zou moeten en ze is ontzettend goed.
Vanmiddag was het de gebruikelijke uitwisseling van vriendjes en vriendinnetjes, met als gevolg, dat we vannacht voor ieder kind een vriendje of vriendinnetje te logeren hebben. Ik weet niet hoe gebruikelijk dat in Nederland is, want ikzelf had nauwelijks logeerpartijen als kind, maar of dat nou gewoon was of niet, weet ik niet.
Hier is het in ieder geval bijna ieder weekend raak. Ik heb net 45 minuten gereden om een vriendinnetje van Katja op te halen. Daarna heb ik ze afgezet bij de tienerclub, die gehouden wordt in het Community Center. Op vrijdagavond is het de beurt van de middle schoolers (12 tot 14 jaar). Ze moeten toestemming van hun ouders hebben, er zijn chaperones en politie aanwezig, dus allemaal heel veilig. Maar wel leuk en een goed alternatief voor het winkelcentrum, wat anders een favoriete plaats voor tieners is.
Straks moeten we die twee dan weer ophalen, maar eerst eten we heerlijk Turks. Het Turkse restaurant is om de hoek en heel sjiek. Ze maken een heerlijke Doner Kebab en baklava.
Kai en Saskia hebben een "sleepover" hier, met hun beste vriendjes. Een vol huis dus vannacht. Maar morgenochtend om 10 uur worden ze allemaal weer opgehaald. Aangezien wij het "leuke" huis hebben, staan een aantal ouders flink bij ons in het krijt. Ik hoop dus, dat Rick en ik ook eens om een gunst kunnen vragen daar.
TGIF! (Thank God It's Friday) ;)
Natuurlijk moesten we van dit prachtige weer gebruik maken en niet binnen in een saaie sportschool gaan zitten. Dus ik reed, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, naar Christine's huis en vandaar reden we naar Burke Lake, een groot meer niet ver bij haar vandaan (nou ja, Nederlandse begrippen van Amersfoort naar Loosdrecht, maar voor ons is dat dus heel dichtbij).
Hier in de buurt zijn een heel stel mooie parken, sommigen met een meer en Burke Lake is daar een van. Behalve gewoon langs het meer lopen, kun je ook een fitness trail doen, om de zoveel meter staan er apparaten met instructies hoe je de oefening moet doen. Ook zijn er in het park een aantal goed onderhouden speeltuinen, speelweides, een midget golf en een treintje, wat 's zomers rijdt.
Wij verkozen vandaag "gewoon" rond het meer te wandelen, wat een wandeling van ongeveer 7,5 km is. Er waren nog meerdere joggers en een enkele fietser, maar druk was het niet. Wel waren er heel wat eekhoorntjes, zich klaar aan het maken voor de winter. En Canadese ganzen in het meer, die zien we hier ontzettend veel. En op een stuk hout lagen schildpadjes zich te zonnen.
Ook hier waren de kleurrijke paddestoelen te bewonderen. Vanochtend zag ik bij de buren zelfs een stel wat wel heel erg op een mannelijk lichaamsdeel leek! Vleeskleurige steeltjes, met een kleine zwarte hoed.
Na de wandeling ben ik gauw terug naar huis gegaan. Lunch was vandaag een "lean pocket" in de magnetron. Dit is een pasteitje gevuld met ham en kaas. Als lunch eet ik eigenlijk bijna nooit gewone boterhammen, hoewel we uit Aruba deze zomer wel wat Nederlands broodbeleg hebben meegenomen.
Voor mijn fibromyalgie krijg ik iedere week een deep tissue massage. Het is noodzakelijk om de knopen uit mijn spieren te krijgen, maar ik vind het eigenlijk afschuwelijk en pijnlijk. Gelukkig is mijn masseur, Laura, een gezellige klets en ik heb ontzettend geluk, want ze komt naar mijn huis en is minder duur, dan als ik ergens anders heen zou moeten en ze is ontzettend goed.
Vanmiddag was het de gebruikelijke uitwisseling van vriendjes en vriendinnetjes, met als gevolg, dat we vannacht voor ieder kind een vriendje of vriendinnetje te logeren hebben. Ik weet niet hoe gebruikelijk dat in Nederland is, want ikzelf had nauwelijks logeerpartijen als kind, maar of dat nou gewoon was of niet, weet ik niet.
Hier is het in ieder geval bijna ieder weekend raak. Ik heb net 45 minuten gereden om een vriendinnetje van Katja op te halen. Daarna heb ik ze afgezet bij de tienerclub, die gehouden wordt in het Community Center. Op vrijdagavond is het de beurt van de middle schoolers (12 tot 14 jaar). Ze moeten toestemming van hun ouders hebben, er zijn chaperones en politie aanwezig, dus allemaal heel veilig. Maar wel leuk en een goed alternatief voor het winkelcentrum, wat anders een favoriete plaats voor tieners is.
Straks moeten we die twee dan weer ophalen, maar eerst eten we heerlijk Turks. Het Turkse restaurant is om de hoek en heel sjiek. Ze maken een heerlijke Doner Kebab en baklava.
Kai en Saskia hebben een "sleepover" hier, met hun beste vriendjes. Een vol huis dus vannacht. Maar morgenochtend om 10 uur worden ze allemaal weer opgehaald. Aangezien wij het "leuke" huis hebben, staan een aantal ouders flink bij ons in het krijt. Ik hoop dus, dat Rick en ik ook eens om een gunst kunnen vragen daar.
TGIF! (Thank God It's Friday) ;)
Thursday, September 04, 2003
Alweer een regenachtige, druilerige dag! Maar er wordt ons stellig voorspeld, dat het vanaf morgen tenminste 3 dagen droog blijft, we zullen zien! Nu is dit voor dit gebied een ongewoon natte zomer en wat zag ik tot mijn verbazing vanochtend op mijn wandeling met de hond? Wel 4 verschillende soorten paddestoelen! Die zie je hier werkelijk niet veel en dus vroeg ik me natuurlijk gelijk af, hoe komen die sporen hier, zo schijnbaar uit het niets?
Maar goed, ik heb goede herinneringen aan paddestoelen in Nederland, waar we vroeger herfststukjes van maakten, samen met mooi gekleurde bladeren. Dus wel leuk om ze weer eens te zien.
Terwijl ik vanochtend in mijn minivan naar de sportschool reed (ditmaal een filiaal wat verder weggelegen is, omdat dat dichter bij het huis van mijn oefenpartner ligt), bedacht ik me, hoeveel verkeer er hier de afgelopen jaren bij is gekomen!
Toen wij hier 19 jaar geleden kwamen wonen, woonden we (zo'n 10 km van Washington) echt bijna op het platteland. Nu is de stad zo uitgebreid, dat je nog wel 10km moet rijden, alvorens je echt op het platteland bent! En langzaam wordt alles volgebouwd.
Dit is ook een gebied nu, waar veel kinderen nog nooit een lammetje of kalfje in de wei hebben gezien. Er is hier niet zo heel ver vandaan wel een ouderwetse boerderij, die je gratis kunt bezoeken en dat is wat ik, toen de kinderen kleiner waren, ook regelmatig deed. Daar konden ze ook meedoen aan een zomerkamp, waar ze leerden koeien te melken en dergelijke. Maar zomaar, op weg naar iets, dieren in de wei zien staan, daarvoor moet je een flink stuk rijden. En dan nog is het niet als in Nederland, nette rechte weiden, maar lijkt het vee gewoon tussen de bossen te grazen. Hier in Virginia dan tenminste.
Maar goed, ik dwaal af, om nog even bij die auto te blijven. We hebben dus een minivan. Heel practisch met 3 kinderen en 5 beesten en de nodige vriendjes en vriendinnetjes die ook heen en weer geshuttled moeten worden. De minivan is de auto bij uitstek voor jonge gezinnen. Ooit hoop ik een vlotte sportauto te hebben, maar ik mag niet klagen.
Veel "minivanmoeders" (de vaders hebben, over het algemeen, een veel sportievere bak, hoewel bij ons toch een vereiste is, dat er tenminste 5 personen in passen. En ja, het hebben 2 auto's is noodzakelijk hier, mijn man rijdt dagelijks 20km heen en weer en er is geen openbaar vervoer, dat hem daar krijgt) worden schertsend "Soccer Moms" genoemd, omdat ze vaak hele "soccer" (voetbal) teams vervoeren in die auto's.
Hier in Virginia kun je je nummerbord trouwens zelf bepalen. Het mag maximaal 7 letters hebben. Ik wil telkens "KAASKOP" hebben, maar iemand anders heeft dat al. Onze minivan is felblauw en dus heet hij "DE SMURF".
Ik rijd heel wat af, want de kinderen kunnen niet op de fiets naar hun diverse activiteiten. Zo moet ik vanmiddag Saskia naar dansles brengen, die om 16:30 begint, dat is zo'n 10 minuten rijden, daarna moet Katja naar wiskunde bijles, 20 minuten rijden de andere kant op. Vervolgens zal ik weer terugracen om hopelijk net op tijd Saskia weer op te halen om 17:30, om weer om te draaien en Katja op te halen. Dit allemaal in "rush hour" (spitsuur) en ik hoop dus, dat de stukken allemaal perfect in elkaar vallen straks!
Vanochtend ook onderweg naar huis nog even gestopt om nieuwe oefenkleding te kopen. Ik moest wel, want de gaten waren in veel van mijn shorts gevallen en dat is toch wat genant. Ik ging naar een enorme sportzaak, Galyan's.
Je weet echt niet wat je ziet, als je daar binnenkomt, ze hebben zelfs een klimmuur van 3 verdiepingen! Ik heb me heel bewust tot de kleding beperkt, want voor je het weet ben je er uren kwijt! Duur zijn ze wel, ik hoop tenminste maar dat deze kleding weer jaren meegaat!
Maar goed, ik heb goede herinneringen aan paddestoelen in Nederland, waar we vroeger herfststukjes van maakten, samen met mooi gekleurde bladeren. Dus wel leuk om ze weer eens te zien.
Terwijl ik vanochtend in mijn minivan naar de sportschool reed (ditmaal een filiaal wat verder weggelegen is, omdat dat dichter bij het huis van mijn oefenpartner ligt), bedacht ik me, hoeveel verkeer er hier de afgelopen jaren bij is gekomen!
Toen wij hier 19 jaar geleden kwamen wonen, woonden we (zo'n 10 km van Washington) echt bijna op het platteland. Nu is de stad zo uitgebreid, dat je nog wel 10km moet rijden, alvorens je echt op het platteland bent! En langzaam wordt alles volgebouwd.
Dit is ook een gebied nu, waar veel kinderen nog nooit een lammetje of kalfje in de wei hebben gezien. Er is hier niet zo heel ver vandaan wel een ouderwetse boerderij, die je gratis kunt bezoeken en dat is wat ik, toen de kinderen kleiner waren, ook regelmatig deed. Daar konden ze ook meedoen aan een zomerkamp, waar ze leerden koeien te melken en dergelijke. Maar zomaar, op weg naar iets, dieren in de wei zien staan, daarvoor moet je een flink stuk rijden. En dan nog is het niet als in Nederland, nette rechte weiden, maar lijkt het vee gewoon tussen de bossen te grazen. Hier in Virginia dan tenminste.
Maar goed, ik dwaal af, om nog even bij die auto te blijven. We hebben dus een minivan. Heel practisch met 3 kinderen en 5 beesten en de nodige vriendjes en vriendinnetjes die ook heen en weer geshuttled moeten worden. De minivan is de auto bij uitstek voor jonge gezinnen. Ooit hoop ik een vlotte sportauto te hebben, maar ik mag niet klagen.
Veel "minivanmoeders" (de vaders hebben, over het algemeen, een veel sportievere bak, hoewel bij ons toch een vereiste is, dat er tenminste 5 personen in passen. En ja, het hebben 2 auto's is noodzakelijk hier, mijn man rijdt dagelijks 20km heen en weer en er is geen openbaar vervoer, dat hem daar krijgt) worden schertsend "Soccer Moms" genoemd, omdat ze vaak hele "soccer" (voetbal) teams vervoeren in die auto's.
Hier in Virginia kun je je nummerbord trouwens zelf bepalen. Het mag maximaal 7 letters hebben. Ik wil telkens "KAASKOP" hebben, maar iemand anders heeft dat al. Onze minivan is felblauw en dus heet hij "DE SMURF".
Ik rijd heel wat af, want de kinderen kunnen niet op de fiets naar hun diverse activiteiten. Zo moet ik vanmiddag Saskia naar dansles brengen, die om 16:30 begint, dat is zo'n 10 minuten rijden, daarna moet Katja naar wiskunde bijles, 20 minuten rijden de andere kant op. Vervolgens zal ik weer terugracen om hopelijk net op tijd Saskia weer op te halen om 17:30, om weer om te draaien en Katja op te halen. Dit allemaal in "rush hour" (spitsuur) en ik hoop dus, dat de stukken allemaal perfect in elkaar vallen straks!
Vanochtend ook onderweg naar huis nog even gestopt om nieuwe oefenkleding te kopen. Ik moest wel, want de gaten waren in veel van mijn shorts gevallen en dat is toch wat genant. Ik ging naar een enorme sportzaak, Galyan's.
Je weet echt niet wat je ziet, als je daar binnenkomt, ze hebben zelfs een klimmuur van 3 verdiepingen! Ik heb me heel bewust tot de kleding beperkt, want voor je het weet ben je er uren kwijt! Duur zijn ze wel, ik hoop tenminste maar dat deze kleding weer jaren meegaat!
Wednesday, September 03, 2003
Vandaag voor het eerst sinds het begin van de zomer weer eens gekookt in mijn crockpot. Dit is een grote pan, waarin je ingredienten doet voor een eenpansmaaltijd en die dan in 6 tot 8 uur dat eten gaarkookt. Het is vooral heerlijk als je een druk leven hebt, want je gooit die dingen erin, doet hem aan en 's avonds is het eten klaar. Ze worden ook wel eens "slowcookers" genoemd.
De recepten zijn meestal soepen of chili, maar vandaag eten we barbecue kip. Simpel kippenborsten met een fles barbecue saus in de crockpot en 6 uur laten koken. De kinderen (en wij ook) vinden het heerlijk. Dit met aardappelpuree en worteltjes en sla. Lekker makkelijk.
Verder is het vandaag weer somber weer, het begon al met onweer toen we opstonden. Daar moet ik nog steeds aan wennen, zware onweren vroeg in de morgen. Het is wel warm en vochtig, weer bijna 30 graden en de zon kwam zo af en toe kijken. Maar ik wil wedden, dat er vanavond weer flink wat noodweer zal zijn. Morgen en overmorgen wordt hetzelfde voorspeld, maar voor het weekend schijnt het prachtig te worden.
Verder een rustige dag vandaag. Eerst geoefend bij de sportschool, waar we op de tv zowaar de Nederlandse minister president Balkenende aan het woord zagen, die vanochtend ontbijt had met president Bush. Horen konden we hem niet, dus ik heb geen idee hoe goed zijn Engels is. Wel leuk, zo'n Nederlands gezicht op de Amerikaanse tv, dat gebeurt niet vaak!
Na de sportschool heb ik met een vriendin een heerlijke lunch gegeten bij Whole Foods Market, een enorme reformwinkel, die ook o.a. allerlei Nederlandse kaas verkoopt, vandaag hadden ze zelfs ouwe Goudse. Ik vind het altijd een heerlijke winkel om in rond te lopen, want ze verkopen de lekkerste dingen. Alleen hadden ze de air conditioning zo laag staan, dat ik rillend weer buiten kwam. Brrr, soms loont het om een jas mee te nemen als je de winkels ingaat!
Vanmiddag nog even Saskia opgegeven voor dansles, ze gaat jazz doen en begint morgen. Het zal nog een heel gegoochel worden om iedereen op tijd op zijn plaats te krijgen morgen, maar daar schrijf ik dan wel weer over.
De recepten zijn meestal soepen of chili, maar vandaag eten we barbecue kip. Simpel kippenborsten met een fles barbecue saus in de crockpot en 6 uur laten koken. De kinderen (en wij ook) vinden het heerlijk. Dit met aardappelpuree en worteltjes en sla. Lekker makkelijk.
Verder is het vandaag weer somber weer, het begon al met onweer toen we opstonden. Daar moet ik nog steeds aan wennen, zware onweren vroeg in de morgen. Het is wel warm en vochtig, weer bijna 30 graden en de zon kwam zo af en toe kijken. Maar ik wil wedden, dat er vanavond weer flink wat noodweer zal zijn. Morgen en overmorgen wordt hetzelfde voorspeld, maar voor het weekend schijnt het prachtig te worden.
Verder een rustige dag vandaag. Eerst geoefend bij de sportschool, waar we op de tv zowaar de Nederlandse minister president Balkenende aan het woord zagen, die vanochtend ontbijt had met president Bush. Horen konden we hem niet, dus ik heb geen idee hoe goed zijn Engels is. Wel leuk, zo'n Nederlands gezicht op de Amerikaanse tv, dat gebeurt niet vaak!
Na de sportschool heb ik met een vriendin een heerlijke lunch gegeten bij Whole Foods Market, een enorme reformwinkel, die ook o.a. allerlei Nederlandse kaas verkoopt, vandaag hadden ze zelfs ouwe Goudse. Ik vind het altijd een heerlijke winkel om in rond te lopen, want ze verkopen de lekkerste dingen. Alleen hadden ze de air conditioning zo laag staan, dat ik rillend weer buiten kwam. Brrr, soms loont het om een jas mee te nemen als je de winkels ingaat!
Vanmiddag nog even Saskia opgegeven voor dansles, ze gaat jazz doen en begint morgen. Het zal nog een heel gegoochel worden om iedereen op tijd op zijn plaats te krijgen morgen, maar daar schrijf ik dan wel weer over.
Tuesday, September 02, 2003
De eerste schooldag! Vanochtend om 6 uur ging de wekker al, want Katja moet al om 6:45 op de schoolbus. Zij zit op Middle School, die om 7:25 begint en de High School begint nog vroeger. Nu is er een beweging gaande, die probeert de oudere kinderen later te laten beginnen, omdat er wetenschappelijk bewezen schijnt te zijn, dat die kinderen "nachtuilen" zijn. Hun lichaamsklok is zo, dat ze beter functioneren later op de dag. Hoe waar dat is, weet ik niet, maar ik zie het in Katja wel.
Na een snel ontbijt ging zij dus op weg, gewapend met zware rugzak. Ik mocht dit keer niet mee naar de busstop, daar is ze nu echt te oud voor. Om half acht stonden de andere twee op en om 8:15 liepen we hen naar school en naar hun klas. Toch altijd weer grappig die af en aan rijdende gele schoolbussen. Wel een beetje vervelend als je net achter eentje rijdt, want iedere keer (soms op iedere straathoek), dat hij een kind ophaalt, gaat er een rood stopbord uit en moet het verkeer van beide kanten stoppen. Wel veiliger natuurlijk, zo.
Omdat onze lagere school aan een nogal drukke weg ligt, komt er ook een politieagente, die de kinderen helpt oversteken. Ook zij legt regelmatig het verkeer stil. Het is nogal een chaotisch gedoe rond de scholen, 's ochtends en 's middags.
De kleuterschoolkinderen gaan een halve dag naar school, maar alle andere kinderen een volle dag. Van 8:35 tot 3:10 voor de lagere school. En een half uurtje lunch, wat in het cafeteria wordt gegeten. Onze kinderen eten het voedsel van het cafeteria. Het wordt door dietisten samengesteld en ze krijgen kaas of vlees, groente, brood en fruit. Een gebalanceerde maaltijd dus. Wel helemaal ingesteld op kindersmaak, want de keren, dat ik daar ga lunchen vind ik het niet te eten. De kinderen echter wel.
Ook krijgen ze 15 minuten speelkwartier per dag, veel te weinig om genoeg lichaamsbeweging te krijgen. Het gros van de kinderen doet er daarom een sport naast. Saskia heeft dansles en wil eigenlijk ook weer gymnastiek doen, maar mijn regel is een activiteit tegelijk per kind, anders rij ik me wezenloos van de ene naar de andere. En we hebben gelukkig een buurt, waar de kinderen gewoon buiten kunnen spelen.
Toen ik ze op ging halen vanmiddag, bracht ik een kartonnen hoorn beplakt met stickers mee, gevuld met lekkers voor bij het huiswerk en kleurrijke potloden en pennen. Dit is al een traditie sinds Katja naar de kleuterschool ging. Ik maak ze naar een idee wat ik uit een van de kinderboeken haalde. De kinderen vinden het prachtig en ik vind het ook leuk om ze te maken. Ik vind tradities prachtig.
Nu is Katja naar haar wiskunde bijles en spelen de andere twee. Even heerlijk rust om te schrijven!
Na een snel ontbijt ging zij dus op weg, gewapend met zware rugzak. Ik mocht dit keer niet mee naar de busstop, daar is ze nu echt te oud voor. Om half acht stonden de andere twee op en om 8:15 liepen we hen naar school en naar hun klas. Toch altijd weer grappig die af en aan rijdende gele schoolbussen. Wel een beetje vervelend als je net achter eentje rijdt, want iedere keer (soms op iedere straathoek), dat hij een kind ophaalt, gaat er een rood stopbord uit en moet het verkeer van beide kanten stoppen. Wel veiliger natuurlijk, zo.
Omdat onze lagere school aan een nogal drukke weg ligt, komt er ook een politieagente, die de kinderen helpt oversteken. Ook zij legt regelmatig het verkeer stil. Het is nogal een chaotisch gedoe rond de scholen, 's ochtends en 's middags.
De kleuterschoolkinderen gaan een halve dag naar school, maar alle andere kinderen een volle dag. Van 8:35 tot 3:10 voor de lagere school. En een half uurtje lunch, wat in het cafeteria wordt gegeten. Onze kinderen eten het voedsel van het cafeteria. Het wordt door dietisten samengesteld en ze krijgen kaas of vlees, groente, brood en fruit. Een gebalanceerde maaltijd dus. Wel helemaal ingesteld op kindersmaak, want de keren, dat ik daar ga lunchen vind ik het niet te eten. De kinderen echter wel.
Ook krijgen ze 15 minuten speelkwartier per dag, veel te weinig om genoeg lichaamsbeweging te krijgen. Het gros van de kinderen doet er daarom een sport naast. Saskia heeft dansles en wil eigenlijk ook weer gymnastiek doen, maar mijn regel is een activiteit tegelijk per kind, anders rij ik me wezenloos van de ene naar de andere. En we hebben gelukkig een buurt, waar de kinderen gewoon buiten kunnen spelen.
Toen ik ze op ging halen vanmiddag, bracht ik een kartonnen hoorn beplakt met stickers mee, gevuld met lekkers voor bij het huiswerk en kleurrijke potloden en pennen. Dit is al een traditie sinds Katja naar de kleuterschool ging. Ik maak ze naar een idee wat ik uit een van de kinderboeken haalde. De kinderen vinden het prachtig en ik vind het ook leuk om ze te maken. Ik vind tradities prachtig.
Nu is Katja naar haar wiskunde bijles en spelen de andere twee. Even heerlijk rust om te schrijven!
Monday, September 01, 2003
Een nieuwe maand, een nieuwe Blog! Het leek me leuk een Nederlandstalig dagboek te beginnen over ons leven hier vlakbij Washington. Er zal een link naar dit dagboek verschijnen op AllesAmerika.com.
Even voorstellen: ik ben Petra (ik schrijf onder een pseudoniem op deze blog site), 42 (nou ja, over 10 dagen dan) en woon met man (43) en 3 kinderen, Katja (13), Kai (11) en Saskia (7) in een voorstad van Washington DC, in noord-Virginia. Wij wonen al bijna 20 jaar in dit gebied en houden ervan toeristje te spelen, zowel in eigen stad, waar we nog lang niet uitgekeken zijn, als op reis naar andere mooie plekjes.
Onze kinderen gaan naar public (openbare) school en beginnen morgen weer aan een nieuw schooljaar.
Vandaag is het hier Labor Day. Behalve een vrije dag en voor de meesten het einde van het zomerseizoen betekent dat eigenlijk niet veel. De vrije dag werd in 1894 door president Cleveland een wettige vrije dag voor vakbondleden gemaakt, min of meer onder dwang. Het valt ieder jaar op de eerste maandag in september.
Voor ons betekent het een gezellige extra dag vrij, maar ik ben ook een beetje down, want het is dus de laatste dag van de zomervakantie, die dit jaar werkelijk heerlijk was (niet wat weer betreft hier in Washington, want het was een erg natte zomer, maar wij hebben veel gereisd en het niet zo gemerkt).
Ik ben de dag begonnen met een lange wandeling met mijn vriendin, Christine. Omdat we beiden aan fibromyalgie lijden, proberen we iedere dag te oefenen, wat soms nogal wat zelf discipline vergt en natuurlijk veel leuker is met zijn tweeen.
Terwijl we zo wandelden, kwamen we een heel stel joggers en fietsers tegen, het is ook lekker weer vandaag, niet te warm, maar 82 graden (28 graden celsius).
Vanmiddag namen mijn zoontje Kai en ik de Metro, die ons naar het midden van Washington bracht. Daar bezochten we het National Museum of Natural History. Kai is dol op alles wat met de natuur te maken heeft en dit museum is een Mecca daarvoor. Het museum heeft twee verdiepingen vol met interessante materialen, wat allemaal gratis te bezoeken valt.
Na door de veiligheidscontrole te zijn gegaan, besloten we ons vandaag tot Prehistorische gedeelte en het gedeelte over mineralen en edelstenen te beperken. Om alles te kunnen in het museum, heb je minstens een volle dag nodig, ook omdat er nogal wat films te zien zijn.
Het gedeelte over de prehistorie is erg interessant. Kai las van alles over de fossielen en dinosaurussen en de prehistorische oceanen. Hij geniet altijd echt als we zo met zijn tweetjes gaan, want als er anderen mee zijn, hebben die nooit zo'n geduld om alles te lezen en te bekijken.
Ik vind de tentoonstelling over edelstenen en mineralen superinteressant. De collectie heeft meer dan 300,000 exemplaren en er staat interessante informatie bij alles. We hadden na 2 uur nog niet eens de helft gezien. Oh, wat zou ik graag tijd hebben om het allemaal rustig te bekijken en lezen! Maar wel weer fantastisch, dat we dit alles zonder te betalen kunnen gaan zien, iedere keer!
Rick kwam ons weer ophalen en vanavond gaan we uit eten bij de Mexicaan op de hoek. Rick heeft zin in een Margarita en ze hebben lekkere spinazie quesadillas. Dan is het klaarmaken voor school geblazen, want morgen moeten we voor het eerst in 10 weken weer vroeg uit de veren!
Even voorstellen: ik ben Petra (ik schrijf onder een pseudoniem op deze blog site), 42 (nou ja, over 10 dagen dan) en woon met man (43) en 3 kinderen, Katja (13), Kai (11) en Saskia (7) in een voorstad van Washington DC, in noord-Virginia. Wij wonen al bijna 20 jaar in dit gebied en houden ervan toeristje te spelen, zowel in eigen stad, waar we nog lang niet uitgekeken zijn, als op reis naar andere mooie plekjes.
Onze kinderen gaan naar public (openbare) school en beginnen morgen weer aan een nieuw schooljaar.
Vandaag is het hier Labor Day. Behalve een vrije dag en voor de meesten het einde van het zomerseizoen betekent dat eigenlijk niet veel. De vrije dag werd in 1894 door president Cleveland een wettige vrije dag voor vakbondleden gemaakt, min of meer onder dwang. Het valt ieder jaar op de eerste maandag in september.
Voor ons betekent het een gezellige extra dag vrij, maar ik ben ook een beetje down, want het is dus de laatste dag van de zomervakantie, die dit jaar werkelijk heerlijk was (niet wat weer betreft hier in Washington, want het was een erg natte zomer, maar wij hebben veel gereisd en het niet zo gemerkt).
Ik ben de dag begonnen met een lange wandeling met mijn vriendin, Christine. Omdat we beiden aan fibromyalgie lijden, proberen we iedere dag te oefenen, wat soms nogal wat zelf discipline vergt en natuurlijk veel leuker is met zijn tweeen.
Terwijl we zo wandelden, kwamen we een heel stel joggers en fietsers tegen, het is ook lekker weer vandaag, niet te warm, maar 82 graden (28 graden celsius).
Vanmiddag namen mijn zoontje Kai en ik de Metro, die ons naar het midden van Washington bracht. Daar bezochten we het National Museum of Natural History. Kai is dol op alles wat met de natuur te maken heeft en dit museum is een Mecca daarvoor. Het museum heeft twee verdiepingen vol met interessante materialen, wat allemaal gratis te bezoeken valt.
Na door de veiligheidscontrole te zijn gegaan, besloten we ons vandaag tot Prehistorische gedeelte en het gedeelte over mineralen en edelstenen te beperken. Om alles te kunnen in het museum, heb je minstens een volle dag nodig, ook omdat er nogal wat films te zien zijn.
Het gedeelte over de prehistorie is erg interessant. Kai las van alles over de fossielen en dinosaurussen en de prehistorische oceanen. Hij geniet altijd echt als we zo met zijn tweetjes gaan, want als er anderen mee zijn, hebben die nooit zo'n geduld om alles te lezen en te bekijken.
Ik vind de tentoonstelling over edelstenen en mineralen superinteressant. De collectie heeft meer dan 300,000 exemplaren en er staat interessante informatie bij alles. We hadden na 2 uur nog niet eens de helft gezien. Oh, wat zou ik graag tijd hebben om het allemaal rustig te bekijken en lezen! Maar wel weer fantastisch, dat we dit alles zonder te betalen kunnen gaan zien, iedere keer!
Rick kwam ons weer ophalen en vanavond gaan we uit eten bij de Mexicaan op de hoek. Rick heeft zin in een Margarita en ze hebben lekkere spinazie quesadillas. Dan is het klaarmaken voor school geblazen, want morgen moeten we voor het eerst in 10 weken weer vroeg uit de veren!
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts