Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Sprookjesachtig

Sprookjesachtig! Zo ziet het er buiten uit. We hebben (natuurlijk) niet de grote storm gekregen, die oorspronkelijk voorspeld werd, maar ongeveer 12 centimeter sneeuw op het gras en, omdat men wederom tijd had zout te strooien, ongeveer 3 centimeter op de wegen. Het was een prachtige sneeuwval, alles is wit.

De scholen waren vandaag, ondanks de latere aanvang van de sneeuwval, gesloten. Dit blijft een moeilijke beslissing voor de "super-intendants" (degenen, die het hele schooldistrict van de county overzien), die al om 4:30 's ochtends genomen moet worden. Omdat er bijvoorbeeld in Fairfax County meer dan duizend schoolbussen gemoeid zijn bij het vervoer van de studenten vergt het nogal wat organisatie om het schema om te gooien.

Onze vorige super-intendant, die (gelukkig) vorig jaar opstapte, had nogal de neiging de scholen hoe dan ook open te houden. Dat resulteerde in chaos op dagen, dat de sneeuwval midden op de dag dan toch heel zwaar werd. Zoals ze hier zeggen, "damned if you do and damned if you don't". Het is nooit goed. Vandaag hadden de kinderen naar school gekund, want de sneeuw werd pas na de middag zwaar, maar om 4:30 was de voorspelling, dat dat al in de ochtend zou gebeuren.

In ieder geval was het dus de vijfde dag achter elkaar thuis. Een mini vakantie voor de kinderen. Katja en Leah namen van de gelegenheid gebruik om urenlang te gaan sleeën. We hebben hier in de buurt een heel stel leuke heuvels, dus plaatsen genoeg.

Het is dus wel duidelijk, dat de baan van meteoroloog in ons gebied geen gemakkelijke is. Gisteren werd er geroepen, dat we 20 plus centimeter sneeuw zouden krijgen en dan is de 10 plus natuurlijk niets in vergelijking!

Brynna en ik zijn toen de sneeuw begon een lange wandeling van 45 minuten gaan maken. We kwamen een paar mensen tegen, twee oudere paren, die de sneeuw nog even gauw voor wilden zijn. Het leuke is, dat iedereen hier een praatje aangaat (hoewel, als ik "serieus" aan het lopen ben is dat weleens irritant). Het eerste paar begon over hoe er eigenlijk al meer sneeuw had moeten liggen. Gelukkig is het ook altijd weer makkelijk om te zeggen, dat je weer verder gaat.

Het tweede paar wilde weten wat voor hond Brynna is. Nu is zij een ras Brittany (Spaniel), maar niemand ziet dat (gefluisterd: dat is omdat ze te dik is en dat is weer omdat ze alles eet wat voor haar snuit verschijnt!). Veel mensen denken, dat ze een Engelse Spaniel is, door haar donkerbruin/witte kleuring. Het stel vandaag vroeg of ze een Australische herder is, op het moment een van de meest populaire rassen hier. Nee, dus. Brynna, Belle de la Bretagne heeft officiele American Kennel Club papieren als ras Brittany (de "spaniel" is officieel weg uit de naam).

De derde persoon was een mannelijke jogger. Hij was zeer onder de indruk van mijn "multi-tasking": gewicht heffen (ik loop met 10 (Amerikaanse) pond gewichten) en de hond wandelen. Ha, Wonder Woman en Amazone, die ik ben!

Ik voelde me de hele wandeling net een kind. Ik stak mijn tong uit om sneeuwvlokken op te vangen en Brynna was telkens zo enthousiast, het werkt aanstekelijk, ik krijg dan de neiging om te gaan huppelen.

Morgen mag van mij alles weer helemaal normaal zijn. Ik merk aan de kinderen ook, dat ze liever weer in hun ritme zitten. We zullen zien. Het avontuur roept mij en thuiszitten is gewoon niet mijn forte! Abracadabra, weg met de sneeuw!

Doet me opeens denken aan een nieuwe film "Bewitched" met Nicole Kidman, die deze zomer uitkomt. Toen ik hier pas was en veel bedlegerig keek ik "re-runs" (herhalingen). Ik kan niet wachten tot de film uitkomt!

Zou dit de laatste sneeuwdag van het jaar geweest zijn? Stay tuned! (Ik kon het niet laten, dat is wat ze altijd op het nieuws zeggen met betrekking tot de weersvoorspelling).

Update 23:06: Het sneeuwt nog en er ligt 15 centimeter, ik had dus een beetje verkeerd geschat! Eens kijken of de scholen morgen open gaan...

posted by Kasaka @ 7:00 PM   ---

|

Het wordt menens, of?

Al de hele dag hebben we het Weather Channel aan, op verzoek van de kinderen. Als de voorspellingen waar zijn, krijgen we morgen meer dan 20 centimeter sneeuw. Een "heavy snow warning" is al door de National Weather Service uitgezonden.

De kinderen hopen dus op de derde sneeuwdag achter elkaar. Het is toch wel heel vreemd, de hele winter (want januari en februari zijn hier "winter") hebben we wel sneeuw gehad, maar altijd in het weekend of op dagen, dat we toch al vrij waren. En nu komt opeens alles achter elkaar! We krijgen drie "gratis" sneeuwdagen en daarna worden vrije dagen weggenomen van de kinderen.

Omdat het weer zo slecht zal zijn spraken Christine en ik af om vandaag te gaan lopen. Haar man moet morgen weer op reis (ik betwijfel of dat gaat lukken) en op dinsdag wordt er bij haar een nieuwe vloer gelegd. Dus was het natuurlijk makkelijker voor haar, als ik die kant op kwam.

Het was zondagochtend en dus erg rustig op de weg, want iedereen zat in de kerk. Ik luisterde naar WTOP, de radio nieuwszender, en natuurlijk was het weer (behalve de Paus, die hier nogal geliefd blijkt te zijn) het hoofdonderwerp.

Tijdens de wandeling genoot ik weer eens van de varieteit aan vogels. Wie weet word ik ooit nog eens een serieuze "birdwatcher"! Maar de vele Canadese ganzen in de vijver, het paar indrukwekkende haviken en de kleurige cardinalen en blue jays, hoe kun je die niet opmerken?

Vanmiddag hebben Rick en ik gewerkt aan wat we gisteren geleerd hebben. Helemaal niet makkelijk! Maar uiteindelijk lukte tenminste een ding, weer wat geleerd! De kinderen zijn intussen helemaal bekwaam in de Sims, die van Katja is zelfs zwanger! Het is wel heel leuk om 9-jarige Saskia haar bijna 15-jarige zus te zien helpen met een computer programma. Later worden ze de beste vriendinnen, mark my words!

Nu vermaken we ons met de Oscars, op het moment komt iedereen net aan voor het evenement. Ik keek net naar Renee Zellwegger en jee, die ziet er ronduit eng uit! Ze heeft donker haar en ik vind, dat ze er niet uit ziet! Update later op de avond: ze presenteerde ook een Oscar en ik denk, dat de camera's haar eerder op de avond in een slecht licht zetten, want tijdens de presentatie zag ze er wel goed uit. Dit even om eerlijk te zijn.

Wie zou er winnen? Van de kandidaten voor beste film heb ik er een gezien: "Sideways" (en die gaat niet winnen!). Het laat misschien goed zien, in welk stadium van ons leven wij verkeren, dat we alle drie de nominaties voor beste geanimeerde film hebben gezien (Incredibles, Shark Tale en Shrek2). Ach, die tekenfilms zijn toch ook veel leuker, als je er even bij stilstaat?

Ik ga hier een weddenschap aan, hoeveel sneeuw zullen we morgen krijgen? Volgens dit bericht, kan het wel 25 centimeter worden. Wat denken jullie? Ikzelf ben skeptisch en zeg dus 7 centimeter. We zullen zien.

Het is 23:13 onze tijd en we hebben net de Oscar voor beste actrice gezien. Hoe is die voor verwezenlijking van de Amerikaanse droom: Hilary Swank, opgegroeid in een trailerpark, nu in het bezit van twee Oscars! Fantastisch en ik vind het zo'n goede actrice, ik gun het haar van harte!

posted by Kasaka @ 7:24 PM   ---

|

Photoshop en zo

Als je meteoroloog bent, is dit gebied gewoon een Mekka! Iedere storm die in aantocht is, zou weleens "de moeder van alle stormen" kunnen zijn, als we de weerdeskundigen mogen geloven. Voor morgenavond ziet het er allemaal weer heel spannend uit, maar ik hou het maar op regen.

Gelukkig hebben we twee dagen gehad om uit te slapen, dankzij de sneeuw, want nu voelde ik het niet zo, dat we vanochtend om 7 uur op moesten. Rick en ik gingen naar een Photoshop training, die de hele dag zou duren.

Dit was de eerste keer, dat we de kinderen een hele dag alleen thuis lieten en het is wonderbaarlijk goed gegaan!

Na een snel ontbijt begaven we ons naar Washington DC, waar we in het Washington Marriott hotel moesten zijn. Tot onze verbazing was er zo vroeg op zaterdagochtend al heel wat verkeer op de weg!

Toch kwamen we ruim op tijd bij het hotel aan en na een plaatsje te hebben gevonden in de conferentiezaal, waar de training gehouden zou worden, haalden we nog gauw een Starbucks skim latte voor mij en een skim caramel macchiato voor Rick.

Toen ik nog een vaste baan had heb ik een heel stel van dit soort één dag trainingen gehad. Sterker nog, als ik weer aan het werk zou willen, zou ik zelf zo iemand kunnen zijn, die van stad naar stad reist om werknemers op te leiden. Ik ben gediplomeerd hiervoor, via mijn laatste baan. Maar ik moet er niet aan denken!

Om prompt 9 uur namen we allemaal plaats in heel dicht bij elkaar gezette stoelen. Gelukkig waren wij vroeg en hadden een plaats vooraan en aan de zijkant. We hadden een vrije stoel tussen ons en een zeer gezette dame. Helaas kwam daar een paar minuten na aanvang een man te zitten. We hebben de stoelen toen toch maar wat uit elkaar geschoven, want het werd allemaal een beetje te intiem zo!

Het "seminar" (heet dat in Nederland ook zo? ik denk bij "seminaar" aan iets theologisch) werd geleid door Katrin Eisman, een New Yorkse met een enorm leuk gevoel voor humor, die Photoshop duidelijk op haar duimpje kende.

Rick en ik waren ietwat verbaasd over hoe oud de deelnemers waren. Een heel stel waren duidelijk gepensioneerd, of die leeftijd. Ik kwam ook nog een oud-collega tegen, die na zijn pensionering met fotografie begonnen is. Ik denk, dat dat niet ongewoon is, men heeft dan eindelijk eens tijd voor een hobby!

In ieder geval was het een vermakelijke en leerzame dag. Ik hoop, dat ik alles wat ik op het witte doek heb gezien zal kunnen nadoen, want dan zal ik fantastische fotokunst kunnen produceren. Het zal nog een aantal meer van dit soort trainingen vergen voor we Photoshop echt kennen, want het is een flink gecompliceerd programma.

Hoe dan ook heb ik me kostelijk vermaakt. Sinds ik dit blog schrijf probeer ik me in te denken, hoe zoiets anders is dan het in Nederland zou zijn. Ik heb het gevoel, dat het er hier gemoedelijker aan toegaat. De "lerares" wordt meer als een gelijke gezien en grappen vliegen heen en weer.

Voor de lunch kregen we een uur vrij en Rick en ik besloten naar onze vroegere "hangout" Rumors te gaan. Ik kwam daar vroeger (lees twintig jaar geleden) heel vaak en heb er zelfs een ex-vriendje ontmoet op Nieuwjaarsdag 1986. Maar vandaag was het helemaal leeg op ons na. Het zakengedeelte van Washington is doods en saai op het weekend, ik raad dan ook iedereen aan een hotel dichter bij Georgetown te zoeken, dat is op het weekend dolgezellig.

We hebben heel wat geleerd vandaag en het was ook erg leuk om voor het eerst in 15 jaar weer eens samen een training bij te wonen (de laatste was Lamaze training voor de oudste geboren werd!).

Saskia logeert vannacht bij haar Deense vriendinnetje en at met hen bij Red Robin. Dat maakte het natuurlijk mogelijk voor de rest van ons vieren om naar een restaurant te gaan, waar Saskia niets lekker vindt. De keuze viel op Sweet Ginger, een restaurant waar je Japans, Thais en Chinees kunt eten. We hebben gesmuld! Alles was even lekker (en we hebben van alle drie de menus besteld).

En nu zijn Rick en de twee oudsten naar de film: Constantine. Mij niet gezien! Ik ga lekker mijn bed in met mijn boek, "The Time Traveler's Wife" van Audrey Niffenegger.

posted by Kasaka @ 9:16 PM   ---

|

Roadkill Candy?

Om zes uur vanochtend: klop, klop op mijn schouder. Ik schrik wakker en zie een breed glimlachende Katja: de scholen zijn weer gesloten! Het leek me toch echt niet zo erg buiten, maar ja, Fairfax County is groot en zo'n beslissing wordt voor de hele county genomen. Elders was het waarschijnlijk erger.

Maar wie vindt een onverwachts weekend van vier dagen nu erg? Wij in ieder geval niet! Met een diepe zucht draaiden we ons nog eens om in bed en sliepen lekker verder.

Omdat het zonnetje vandaag heerlijk scheen waren we veel buiten. Ik heb uitgevonden, dat Brynna een sneeuw- en ijshond is. Ze vindt het heerlijk haar snuit in de sneeuw te steken en stukken ijs te eten. Het maakt wandelen moeilijk, want ze stopt om de haverklap.

Saskia heeft lekker gesleed. Haar opblaasbare slee is lek, dankzij haar zus, maar ze is inventief en gebruikte gewoon een vuilniszak om de heuvel af te roetsjen.

Rick werkte vandaag van huis uit, dus toen Katja vroeg of ze een "paar" vrienden mocht uitnodigen stemden we niet van harte toe. Die "paar" bleken maar liefst zes jongens en een meisje te zijn! Wel een leuk stel samen, maar stil was het bepaald niet! Arme Rick!

De kinderen waren met eigen auto's gekomen, wat zeker nieuw was voor ons! Twee van hen waren juniors in high school, oud genoeg om een rijbewijs te hebben, dus. Katja is een freshman, volgend jaar zal ze sophomore zijn, dan junior en uiteindelijk senior. Dat ze in de auto van hun ouders reden bleek wel uit de grote Tupperware sticker in het raam. Geen macho auto dus voor deze tieners, gelukkig, want ik vind die zestienjarigen, die direct een prachtig nieuwe sportauto van hun ouders krijgen, maar niks!

Dat tieners konden eten wisten we al, maar het blijft altijd een schok hoeveel! We zijn onder anderen een grote zak Bugles, een zak marshmallows, een zak M&M's, een bakje ham en (waar ik niet blij om ben!) een zak Tijgernootjes armer.

Echter, wat de kinderen nooit zullen eten is de Roadkill Candy, die Kraft van plan was op de markt te brengen. De Society for the Prevention of Cruelty to Animals kreeg daar wind van en protesteerde. De snoepjes zouden eruit zien als platgereden slangen, eekhoorns en dergelijke, met wielafdrukken erop. Rick vindt het heel flauw, dat Kraft aan de druk toe heeft gegeven. Ik zie de humor er wel van in, maar ben het ook wel met de ASPCA eens, dat het niet het beste voorbeeld is voor kinderen.

Vanavond hebben we allemaal sushi gegeten, Japans is ons favoriete eten. Tenminste van mij en de kinderen, Rick heeft een gyro gehaald bij de Griek, hij had geen zin in koud eten vanavond.

Vrijdagavond is een "saaie" tv avond bij de publieke omroepen (NBC, ABC, Fox en CBS) hier. Er wordt gedacht, dat iedereen uitgaat, dus de programma's zijn veelal nieuwsuitzendingen zoals 60 Minutes en Dateline NBC. Niets vrolijks, dus.

Omdat wij niet uitgaan, kijken we naar het Travel Channel. Het programma "Made in America" met John Ratzenberger (bekend van de serie "Cheers"). Hij gaat langs allerlei fabrieken, klein en groot, die typisch Amerikaanse produkten maken. Niet alleen leerzaam, maar ook leuk om ideeen voor excursies tijdens onze reizen op te doen.

Al een tijdje volg ik de rechtzaak omtrent Terri Schiavo. Al 15 jaar ligt zij in coma, enkel in leven gehouden door een voedingssonde. Al 7 jaar vraagt haar man de rechtbank hem toe te staan die sonde te verwijderen. Hij weet, dat zijn vrouw zo niet had willen leven. Haar ouders, daarentegen, vechten even hard om haar in leven te houden. Jeb Bush, de broer van George W. en goeverneur van Florida, schreef zelfs een wet om haar in leven te houden. Die wet werd echter door de rechtbank onconstitutioneel bevonden. Vandaag gaf de rechter Terri's man toestemming de sonde te verwijderen. Haar ouders zullen verder vechten. Wat een tragedie! Ik ga maar weer eens even heel dankbaar zijn, dat wij allemaal gezond zijn!

posted by Kasaka @ 8:21 PM   ---

|

Let it snow, let it snow, let it snow!

Ons deck net voor zonsondergang

Om zes uur vanochtend stond Katja voor ons bed: de scholen zijn gesloten! Jippie! De eerste sneeuwdag van dit seizoen! De scholen zijn hier erg voorzichtig, nadat een aantal jaren geleden niet gesloten werd en er op weg naar huis een heel stel ongelukken gebeurden met schoolbussen door de gladheid. Het is hier flink heuvelachtig en zelfs een dun laagje sneeuw kan gevaarlijk zijn.

We hebben dus heerlijk uitgeslapen en toen we wakker werden lag er al een flink laag op het gras en de daken, maar het was gisteren zo warm geweest, dat het asfalt de hele dag alleen maar nat bleef. Pas vanavond bleef het daar liggen en nu ik dit schrijf zijn de straten wit.

Het heeft dus de hele dag gesneeuwd en sneeuwt nu nog. Echt een vreemde gewaarwording na het prachtige weer van gisteren.

Kai en ik voelden ons niet lekker, dus dit extra rustdagje kwam goed uit. Geen van ons allen is vandaag buiten geweest, het was bitter koud en omdat het bleef sneeuwen had niemand zin de kou te trotseren. De Sims 2 lokte meer, vooral Saskia is daar heel bedreven in!

Na de lunch heb ik een rol Pillsbury sugar cookie (dit woord stamt overigens van het Nederlandse "koekje", zoals zoveel woorden in de Amerikaanse taal, die in het Engels verder niet voorkomen) dough opgesneden en gebakken (en grote stukken rauw deeg opgesnoept). De heerlijkste koekjes kwamen tevoorschijn, die binnen een paar uur schoon op waren.

Bij de borrel hebben we bevroren mini quiches opgewarmd, nog over van de feestdagen. Wat het is weet ik niet, maar op sneeuwdagen krijg ik trek in dingen, die ik anders nooit eet. Ook weleens leuk en lekker (hoewel zeker niet goed voor de lijn!).

De enige buitenlucht, die ik vandaag gesnoven heb, is toen ik de achterdeur opende om een paar foto's te maken. Het is te koud (harde wind) voor meer! Hopelijk warmt het morgen weer op!


Een van de koude neus foto's

Vanavond eens geen American Idol (dat in zijn vierde seizoen is overigens en het lijkt wel steeds populairder te worden), maar twee andere realiteitsshows, die wel interessant zijn. Survivor, nu op het eiland Palau. Ook deze show blijft immens populair, ondanks de tiende versie.

En dan later vanavond, mijn favoriete realiteitshow: the Apprentice. Ja, ik geef het toe, ik vind een aantal van de realiteitshows onderhoudend en vermakelijk. Ik hoef er niet bij na te denken en ik vraag me af hoe het zou zijn om een van de deelnemers te zijn, tegelijkertijd blij er niet een te zijn. Een perfecte afsluiting van een ontzettend lui dagje!

posted by Kasaka @ 7:40 PM   ---

|

Natuurgeweld

De lokale nieuwsuitzendingen hebben weer van alles te melden! Anders dan CNN of het Nederlandse journaal zijn deze "nieuws"programma's zeer onderhoudend.

Oh, natuurlijk zijn er ook de serieuze onderwerpen, maar net bijvoorbeeld bleef een van de nieuwslezers er bijna in. Het was ook wel erg grappig: Japanse politieagenten renden weg van een man, die helemaal door het rooie was gegaan. De Japanse eerste minister was daar beschaamd over. Vergeleken bij de macho Amerikaanse politie zag het er inderdaad erg vermakelijk uit.

Moeder natuur zorgt verder voor allerlei "exciting" nieuws. De extreme regenval in Californie zorgt daar, dat mensen hun achtertuin in de zee of rivier zien vallen, verschrikkelijk lijkt me dat! Na jaren droogte nu al die regen, ik heb met die mensen te doen.

Plaatselijker is er ook veel gaande, zoveel zelfs, dat het "nieuws" morgenochtend een uur vroeger zal beginnen. Er wordt namelijk een sneeuwstorm voorspeld. "Winter Storm Warning", wat betekent, dat er meer dan 10 centimeter wordt verwacht.

Heel moeilijk voor te stellen, want ik heb vanmiddag nog heerlijk in het zonnetje voor het huis zitten lezen, terwijl de kinderen buiten speelden. Hoe kan het dan morgen de hele dag gaan vriezen en sneeuwen?

Als klap op de vuurpijl waren er vandaag maar liefst drie aardbevingen in deze "buurt". Wij hebben er niets van gevoeld, natuurlijk.

Kortom, de twee uur durende plaatselijke nieuwsuitzendingen hier zijn meer onderhoudend, dan nieuwswaardig (hoewel er wel het enkele internationale verhaal verschijnt). Maar dat weten we allemaal, dus kijken we naar CNN of MSNBC of de half uur durende "journaals" van NBC, ABC en CBS voor ons serieuze nieuws.

Saskia leert op het moment over de regering van de Verenigde Staten en hoe die werkt. Daarbij wordt er gebruikt gemaakt van videos met liedjes, die zelfs Rick nog op school leerde. Het is een grappige manier om over de staatsinrichting en geschiedenis hier te leren, dus dacht ik dat het leuk zou zijn die link hier ook te plaatsen. Saskia moest vandaag bijvoorbeeld opschrijven hoe een "bill" (wetsvoorstel) wet wordt. Het stukje daarover is echt leuk.

De meisjes zijn vandaag allebei vanwege buikproblemen thuis gebleven. Geen van beiden was (ernstig) ziek, ik denk dat oververmoeidheid een grote rol speelde. Er wordt ook wel heel wat van ze gevraagd. Het verbaast me, even afkloppen, dat we deze winter nog geen echte ziekte hebben meegemaakt. In Virginia heerst nu een griep epidemie, hopelijk blijven we daarvan verschoond!

En nu is het dus wachten op de sneeuw. Vanavond nogmaals American Idol, dit keer krijgen we natuurlijk te horen, wie van de jongens en meisjes doorgaat. Zo hebben ze drie avonden een uur programmering vol. Ja, zo kan ik het ook, he! Maar ja, wij voeden dat door iedere keer te kijken. En inderdaad komen er goede zangers/zangeressen uit, zoals Kelly Clarkson. Ik vind het leuke uitzendingen, de jury (Paula Abdul, Randy Jackson en Simon Cowell) zijn bijna nog grappiger om te kijken, dan de deelnemers. Vooral tussen Paula en Simon speelt een love-hate relatie.

Persoonlijk vind ik het dit keer een sterker team, dan de vorige keer. We zullen zien of er weer een wereldtalent uit te voorschijn komt.

posted by Kasaka @ 9:02 AM   ---

|

Een tandarts of een spa?

In juni vorig jaar heb ik door een nieuw fenomeen hier, de "sedation dentist", in twee bezoeken onder narcose al mijn vullingen laten vervangen door kronen. Dit was hard nodig en, omdat ik een tandartsfobie heb, de enige manier voor mij om het gedaan te krijgen.

En nu is er al weer meer dan een half jaar voorbij en dus moest ik schoorvoetend terug voor een schoonmaakbeurt. Inmiddels is de tandarts verhuisd naar een praktijk dichter bij ons, gelukkig.

We hadden een uitnodiging voor de "grand opening" gehad, maar zo dol ben ik dus niet op tandartsen, dus was vandaag mijn eerste introductie daar.

Mijn hemel! Ik ga naar de Rolls Royce van tandartsen! Ik weet niet of ik wel in woorden kan beschrijven wat voor "praktijk" dit is! Ik weet wel zeker, dat er geen tandarts in Nederland (en zeer weinig in de VS) is, die zo'n luxe en high tech kantoorruimte heeft!

Bij de praktijk zit nu een spa, met massages, facials en alles wat erbij hoort. Toen ik binnenkwam werd ik meteen herkend (wat getuigt, wat mij betreft, van een heel goede klantenservice, aangezien ik er al maanden niet geweest was en hiervoor een nieuwe patient was).

Met een zacht muziekje op de achtergrond zeeg ik in een van de fauteuils (ik kan er geen ander woord voor bedenken) in de wachtkamer neer. Op CNN zag ik Jaap de Hoop Scheffer praten over het bezoek van George Bush in Europa.

De vriendelijke vrouw van de tandarts, die als patientenliaison werkt, kwam me vragen of ik misschien voor mijn behandeling een gratis nek- en schoudermassage wilde. Ze herinnerde zich, dat ik fibromyalgie heb.

Ik vond het allemaal net iets te vreemd, dus heb het aanbod afgeslagen. Gelukkig was de mondhygieniste heel gewoon, maar die is dan ook geen full time medewerkster daar. Ze had natuurlijk wel hypermoderne spullen tot haar beschikking: ultrasound om de plaque weg te halen en een soort computer roentgen, waarbij je meteen de foto's op het scherm zag.

Het is wel duidelijk, dat het Dr. Burch voor de wind gaat! Niet verwonderlijk natuurlijk, als je nagaat hoeveel mensen een hekel aan de tandarts hebben!

Wie had dat gedacht, een hele blog over een bezoekje aan de tandarts! Maar alles verbleekt toch verder bij zoiets extravagants? Ik denk het niet vaak, maar vandaag dacht ik toch even: only in America!

Na de tandarts heb ik mezelf getracteerd op Whole Foods. Ja, je leest het goed, ik had nog geen lunch gehad en heb mezelf schaamteloos volgegeten aan de hapjes daar: een stukje appel-kers worst, een stukje Leerdammer kaas, een speciale cracker, een stukje echt gemberbrood en nog veel meer. En tot slot kocht ik een bakje met sushi. Ik heb dat in de auto heel langzaam op zitten eten.

Vanavond hebben we heerlijk op bed naar American Idol gekeken, dit keer werden de meisjes "berecht". En daarna "House", een medisch drama waar ik per ongeluk op gestuit ben, maar dat nu al voor de tweede week zeer intigrerend bleek.

posted by Kasaka @ 8:49 PM   ---

|

President's Day

Wat mij betreft mogen alle maandagen "Holidays" zijn. Heerlijk! Lekker uitslapen, kinderen thuis van school en helemaal geen "maandag" gevoel.

Gelukkig bleef niet alleen de voorspelde sneeuw vannacht weg, maar ook de regen. We werden vanochtend met redelijk weer wakker en het bleef het grootste deel van de dag droog en werd maar liefst 15 graden!

Een perfecte President's Day ochtend dus, ware het niet, dat ik bang ben, dat ons nieuwe koffiezetapparaat Rick nog eens een hartaanval bezorgt! Al jaren hebben we een Black and Decker Spacesaver koffiezetapparaat. Dit apparaat is heel handig, omdat je het onder een keukenkastje kunt monteren, zodat het aanrecht vrij blijft. Helaas heeft Black and Decker recentelijk het model veranderd en zijn wij sinds een week de gefrustreerde eigenaren daarvan.

Iedere ochtend scheldt de gewoonlijk heel rustige Rick zich een ongeluk op het ding!! Het probleem is de koffiepot. Hij is van staal en schenkt slecht. Je kunt dus niet zien hoeveel koffie er nog in zit en als je de koffie schenkt gaat het alle kanten op. Heel vervelend, dus.

Nu dacht Rick gisteren geluk te hebben en nog een oud model online te hebben gevonden. Maar zijn tenenkrullende gil vanochtend getuigde van het tegenovergestelde, hij kreeg een email, dat dat model vervangen was door degene, die we hebben.

Totdat Black and Decker alle negatieve commentaren (en zo te zien online zijn er heel wat, dat alleen deed Rick al beter voelen) ter harte neemt, zullen we dus met dit onding opgezadeld zitten.

Desalniettemin smaakte mijn kop Douwe Egberts me goed. Het enige wat ontbrak was de lekkere Nederlandse koffiemelk.

Al weken geleden had mijn vriendin Mary, die in Alexandria is opgegroeid, ons uitgenodigd om mee te gaan naar de President's Day parade in "Old Town", zoals wij het stadje in de volksmond noemen.

Katja moest leren voor een stel proefwerken morgen en Saskia wilde per se niet mee, dus konden Kai en ik met zijn tweeen mee in Mary's minivan. We parkeerden voor het (kleine) huisje van Mary's zusje in het midden van het stadje. Dat kleine huisje is overigens bijna een miljoen waard, zoveel als ons huis!

Van daaruit liepen we naar King Street om lunch te eten bij de Fish Market. Zowel Mary als ik hebben heel goede herinneringen aan deze "staple" (uitdrukking voor een plek waar iedereen komt). We werden vandaag niet teleurgesteld! De oesters, die ik bestelde, waren enorm! Ik moest er zelfs eentje door midden snijden. Ook de vissoep was voortreffelijk. Alles was even lekker. Ik heb dit restaurant her-ontdekt!!

Tijdens het eten speelden we de "geography game" (aardrijkskunde spel) met de kinderen. Hierbij begin je met een plaatsnaam en de volgende moet een plaatsnaam (mag stad, staat, land, welke geografische plaats ook zijn) geven met de laatste letter van de voorgenoemde. Dus een persoon zegt "Amsterdam", de volgende moet een plaats met een "M" noemen. Erg leuk en leerzaam voor de jongens en Mary en ik stonden versteld welke internationale namen de kinderen wisten te noemen!

Na het eten keken we in een paar van de snuisterijen winkeltjes rond. Heerlijk! Mary en ik zouden dat uren kunnen doen, maar je kunt je voorstellen, dat drie 10 en 12 jarige jongens daar niet veel geduld voor kunnen opbrengen!

Precies op tijd stonden we vooraan langs King Street om de parade te zien. Ik had geen idee wat er zou komen, ik had nog nooit een serieuze parade meegemaakt hier in de VS. Maar het feit, dat ik bijna 100 foto's nam zegt al genoeg, er was van alles te zien.

De parade duurde twee uur lang en het hoogtepunt was een gesprek met de goeverneur van Virginia, Mark Warner. Mary heeft ooit met hem gewerkt en ik kan alleen maar zeggen, dat ik het heel jammer vind, dat Virginia de enige staat is, waar goeverneurs niet herverkozen kunnen worden.

Een parade kun je natuurlijk veel beter weergeven in foto's. Dus hieronder volgen er een heel stel:

"George en Martha Washington"


Alexandria's finest








Congressman Jim Moran


Virginia goeverneur Mark Warner




Prachtige auto's uit de jaren 50 en 60


"Abe" Lincoln


Irridescent PT Cruiser

posted by Kasaka @ 8:11 PM   ---

|

Hoe ik hier gekomen ben...

Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik hier verzeild ben geraakt (dit is misschien oud nieuws voor sommigen, maar er is verder vandaag niets aardverschuivends voorgevallen). Natuurlijk is dat een heel lang verhaal, maar ik heb er net een stuk van opgeschreven. Het heeft uiteindelijk bijna 15 jaar geduurd voor ik echt "Amerikaans" was:

In 1982 kreeg mijn vader een baan aangeboden bij de Wereldbank in Washington DC. Mijn ouders besloten, na herhaalde malen de VS bezocht te hebben, dit aanbod te aanvaarden.

Ik studeerde destijds al bijna 3 jaar in Utrecht en was allerminst enthousiast toen ik hoorde, dat ons gezin naar die rare VS ging emigreren. Ik had een heel vertekend beeld van dit land, allemaal gebaseerd (natuurlijk) op de media (die ten tijde van Reagan ook niet erg pro-VS was) en wat ik op tv zag in series. Het leek me drie keer niets en besloot dus als enige achter te blijven.

In juni 1983 verhuisden mijn ouders, twee jongere broers en zusje en ik ging voor de zomer mee. Het was een hele reis, we hadden 12 koffers, twee honden en een kat mee en moesten op New York's JFK vliegveld al dat spul van de ene naar de andere terminal slepen, door de hitte, want het was bijna 40 graden buiten.

Moe kwamen we in Washington aan. De dieren hadden het ook gehaald, maar geen van de koffers was meegekomen. In onze lange mouwen en broeken (het was in Nederland koud) gingen we doodmoe naar het hotel. Gelukkig kwamen de koffers 's nachts allemaal aan.

Van die eerste week herinner ik me nog, dat we gigantische bliksemschichten uit het hotelraam zagen en daaruit kwam zo'n zwaar onweer, zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.

En de eerste keer, dat we de stad Washington binnenreden. Een tante had me verteld, dat er allemaal musea rond grasvelden stonden. Ik had me dat op Nederlandse schaal ingebeeld, je kunt je voorstellen, dat de werkelijkheid een schok was .

Mijn hemel gingen mijn ogen even open! Het was allemaal zo anders, dan ik me had voorgesteld en het beviel me prima, vooral het klimaat en de ruimte. Ik had de zomer van mijn leven!

Mijn ouders kochten een flink huis, twee keer zo groot als waar we in Nederland met zijn zessen hadden gewoond en kochten twee stationwagons, waarop we de nummerborden SEXY 6 en NIFTY 9 schroefden.

Mijn broers en zus moesten een cursus volgen om hun Engels dusdanig bij te spijkeren, dat ze in september gewoon naar school zouden kunnen. Dat lukte goed.

Maar eind augustus moest ik weer weg. Het was vreselijk moeilijk mijn familie achter te laten, maar tot mijn grote verbazing eigenlijk nog moeilijker om de VS te verlaten.

Ik was altijd trots op mijn Britse accent, mensen in Engeland konden niet plaatsen waar in het Verenigd Koninkrijk ik vandaan kwam. Maar op de terugweg naar Nederland die zomer van 1983 hoorde ik mezelf met schrik "After Eight" op de Amerikaanse manier uitspreken!

Gedurende het jaar dat volgde heb ik hard na moeten denken. Wat wilde ik? Mijn studie had niet veel toekomst in Nederland (Italiaans) en, ondanks dat ik dol was op mijn grootouders, Nederland leek leeg zonder mijn ouders, maar vooral mijn brusjes.

Mijn vader was echter onvermurwbaar. Ik had mijn kans gehad, als ik nu naar Amerika wilde verhuizen zou hij niet nog een studie betalen en mij huur vragen als ik eenmaal werk had. Ik kon binnenkomen op een visum via zijn werk bij de Wereldbank en mocht daarmee werken, maar op mijn 25e zou ik terugmoeten.

Ik was ervan overtuigd, dat ik dat alles wel zou overwinnen, zolang ik maar in de VS was. Daar kwam nog bij, dat ik al jaren spierproblemen had en in Nederland van het kastje naar de muur werd gestuurd. In de VS werd ik serieus genomen en werden er allerlei testen gedaan om uit te zoeken wat er was. Uiteindelijke diagnose: fibromyalgie.

De knoop werd doorgehakt en in juni 1984 nam ik afscheid van mijn vrienden in Utrecht en vertrok naar Noord-Virginia. Daar had ik inmiddels een zes weken durende reisopleiding gevonden, vlakbij mijn ouders, die ook zou helpen met plaatsing bij een bedrijf na voltooiing van de cursus.

Mijn vader schoot me het geld voor en ik genoot van de opleiding en ik sloot mijn eerste vriendschappen in de VS. Het leukste vond ik het, toen de klas me op mijn verjaardag mee uitnam voor lunch bij TGIF en er door iedereen in het restaurant keihard "Happy Birthday" werd gezongen. Dat was helemaal nieuw voor mij!

Omdat ik geen auto had, nam ik de bus naar school. Op een warme dag was ik vroeg klaar en had geen zin om op de bus te wachten. Dus besloot ik de ongeveer 10 kilometer naar huis te lopen. Dat deed ik in Nederland ook vaak, tenslotte. Het ging allemaal prima, tot ik aan de vierbaansweg kwam en tot mijn schrik zag, dat er geen voetgangerslicht was (is inmiddels, 20 jaar later, een stuk beter geregeld, gelukkig). Ik belde mijn moeder, dat ik niet verder kon en of ze me op kon halen.

Nadat ik mijn diploma gehaald had, soliciteerde ik bij een klein reisbureau in Washington DC. Ik werd aangenomen (ik had geluk, want ik antwoordde een vraag over waar Pittsburgh lag toevallig goed, maar had eigenlijk geen idee waar dat precies was ) voor een jaarsalaris van $12.000. Een week later vond ik uit, dat ik $500 minder kreeg, dan een collega met dezelfde ervaring, omdat men bang was, dat mijn Engels niet goed genoeg was. Gelukkig werd dat na mijn protest gauw rechtgezet.

Natuurlijk is er nog veel en veel meer te vertellen over de eerste jaren hier. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven en dit is al zo lang.

Omdat ik, als ik niets zou ondernemen, op mijn 25e terug naar Nederland zou moeten, ben ik via dat reisbureau de aanvraag voor een groene kaart begonnen. Helaas maakte dat, dat ze mij als hun bezit gingen zien en ik idiote uren moest werken.

Uiteindelijk (vooral nadat de nieuwe Nederlandse baas van het bedrijf me had gedreigd, dat hij zou zorgen, dat ik nooit weer werk zou kunnen vinden in de reiswereld, als ik bij zijn bedrijf weg zou gaan) ben ik toch de procedure begonnen om via mijn huwelijk de groene kaart aan te vragen. Op die manier kon ik weg bij dat bedrijf. Dit alles was in 1989, vier jaar na de originele aanvraag van de groene kaart, die verre van in aantocht was.

Na allerlei INS perikelen, die ik hier maar niet zal bespreken, had ik dus eindelijk een groene kaart. In 1999 zou mijn vader met pensioen gaan en hij zou dan terug naar Nederland moeten, als hij geen groene kaart had.

Om hem te kunnen sponsoren moest ik Amerikaans burger worden. Ik had willen wachten, tot de wet die dubbele nationaliteit toelaat, werd aangenomen in Nederland, maar helaas lukte dat niet. Op 9 september 1999 werd ik Amerikaans staatsburger, een beetje tegen wil en dank, maar ik ben er nu toch blij mee, dat ik mag stemmen en er helemaal bij hoor. Ik mag mijn Nederlanderschap terugvragen tot 2013, maar of ik dat echt wil weet ik niet. Ik zie mezelf nooit meer in Nederland wonen, maar ik voel me sterk verbonden met het land, de taal, de cultuur en de mensen. Ik ben trots op mijn afkomst en probeer zoveel mogelijk daarvan op mijn kinderen over te brengen.

Ondanks een redelijk aantal obstakels heb ik geen dag spijt gehad van mijn beslissing om naar de VS te verhuizen. Een Nederlandse kennis heeft me vandaag nog gezegd, dat ik "Amerikaans" vriendelijk bleef in een conversatie. Geef mij maar de vriendelijkheid, het optimisme en de makkelijke "smile", die hier gewoon is, het werkt aanstekelijk.

posted by Kasaka @ 7:05 PM   ---

|

Lazing on a Sunday afternoon

We hebben gisteren een lekker druk dagje gehad en nu voelt het vandaag heerlijk om helemaal nergens heen te hoeven!

Het is een lekker lang weekend voor de kinderen en mij, want morgen is het President's Day. Rick moet dan helaas wel werken, ondanks dat de meeste van zijn klanten ambtenaren zijn, die wel vrij hebben.

Gisterochtend hebben we heerlijk uitgeslapen en had ik om 12 uur een afspraak bij de kapper. Dat is altijd mijn gelegenheid om even lekker de People bij te lezen en ik ben weer helemaal bij omtrent de laatste nieuwtjes over bekende Amerikanen! Ik vind het een heerlijk blad en zou me erop abonneren, ware het niet, dat ik al moeite heb alle tijdschriften, die ik nu krijg, te lezen. Ik ben nu, behalve op de Margriet, ook op Woman's Day, Family Circle en Fitness geabonneerd.

Dat haalt nog niet bij de papierwinkel, die Rick iedere maand binnen krijgt! Popular Science, Electronic House, Stuff (de Britse versie, de Amerikaanse is een sexblad, dit even voor de duidelijkheid, ha ha), T3, Home Electronics, PC World en nog meer!

Neem daarbij nog de vele strips, die hij leest en de catalogi van onder anderen Frontgate, Hammacher Schlemmer, Sharper Image en Solutions en het is een wonder, dat hij het ook nog klaarspeelt boeken te lezen! We hebben in ieder geval iedere paar maanden een flinke hoop oud papier!

Met een keurig gekapt hoofd nam ik daarna Katja mee naar Tysons Corner. Die had gisteravond een "Sadie Hawkins" dans op school. Bij een Sadie Hawkins dans is het de bedoeling, dat de meisjes de jongens mee vragen, in plaats van andersom. Katja ging echter gewoon met een bevriende groep jongens en meisjes.

Ze had tot mijn grote verbazing een hele kleurige leuke rok met een topje gekocht en moest daarvoor bij CVS een panty kopen. Het is altijd wat gevaarlijk om met haar naar CVS te gaan, want ze vindt er zonder uitzondering tien smeerseltjes en zalfjes, die ze ook per se nodig heeft. De winkel is een tiener luilekkerland heb ik inmiddels uitgevonden.

Ondanks mijn waarschuwing, dat we toch echt niet veel gingen kopen, hadden we toch weer een hele zak vol. Toegegeven, er zaten ook stel spullen voor Saskia, Kai en mij in.

Inmiddels was het na drieen en konden we Saskia ophalen bij de Haagen Dazs ijssalon. Die had een verjaarspartijtje bij Build A Bear gehad. Zo langzamerhand heeft Saskia zoveel Build A Bear speelgoedbeesten, dat we haar nauwelijks meer kunnen vinden in haar bed, bedolven onder beesten! Toch blijft het principe trekken: zelf je beer maken en hem dan leuk aankleden.

Bij Haagen Dazs namen Katja en ik een Dulce de Leche milkshake om je lippen bij af te likken. Maar goed, dat we niet iedere dag langs die salon komen, want het is mijn favoriete ijs!

Eenmaal thuis was het tijd om ons klaar te maken om uit te gaan met onze buren, Don en Wendy. We kunnen ontzettend goed met elkaar opschieten en zijn precies dezelfde leeftijd, maar door wederzijdse drukte komt het er veel te weinig van om iets te gaan doen.

Maar gisteravond lukte het eindelijk. We stapten allemaal in Wendy's enorme Ford F150 truck, wat een enorm ding! En zij is zo klein, het is een grappig gezicht. We aten eerst bij Bonaroti, waar de eigenaar Sergio ons allemaal kende en het Noord-Italiaanse eten zoals altijd voortreffelijk bereid was. Ik had gegrilde schol met asperges en frambozen met chambord room toe. Als afscheid kregen we allemaal een glaasje Amaretto op kosten van de baas.

Na het eten reden we naar de Best Western in Tysons Corner, waar we een comedy club, Wiseacres, bezochten. Nu heb ik het meestal niet zo op met Comedy Clubs. De humor gaat vaak aan me voorbij of is te ver gezocht.

Maar gisteravond heb ik toch wel een aantal keren flink gelachen. Een jongen van een jaar of 18 warmde het publiek op. Voor een beginner deed hij het echt leuk. Er zaten wel een paar puberale grapjes tussen, maar ook een paar schuddebuikers.

De tweede act was Danny Browning, uit Floyds Knobs, Indiana. Alleen al over die plaatsnaam had hij een stel kostelijke grappen. Van de drie vond ik hem het leukst.

Maar de meest bekende en hoofdpersoon van de avond was Geno Bisconte. Hij is ook op tv te zien op Comedy Central en VH1. Hoewel ik erg gelachen heb vond ik veel van zijn grappen een beetje te grof en hard.

Al met al was het een heel leuke avond. Ook leuk om iets nieuws ontdekt te hebben, want ik denk, dat Rick en ik die Comedy Club nog wel vaker zullen gaan bezoeken.

En nou is het een luie zondagmiddag en terwijl ik dit schreef is het begonnen met sneeuwen. Het weerbericht meldt, dat het vanavond sneeuw zal blijven, maar na middernacht zal overgaan in ijzel en regen. Hopelijk is het morgen droog, want dan hebben we plannen buiten!

posted by Kasaka @ 1:47 PM   ---

|

Creatief dagje

Dat was me even een schok voor ons systeem vandaag!! Na de 18 graden van woensdag vroor het de hele dag. En dat niet alleen, maar er stond een stevige wind, die het maar liefst 28 graden kouder deed voelen, dan 48 uur geleden!

Toen we opstonden was het prachtig zonnig weer en ik besloot mijn nieuwe (of eigenlijk Ricks oude) fototoestel mee te nemen op mijn wandeling om het te leren gebruiken.

Een oud kerkje bij ons in de buurt

Wauw, dat was me een koude bedoening! Ik heb al rillend heel wat foto's genomen, maar ik was door en door verkleumd bij thuiskomst! Het blijft me verbazen, hoe snel het weer hier kan veranderen, vooral de temperatuur.


Het oude Vienna trein station, nu zijn er mini treintjes te bekijken en zijn de rails het fietspad geworden.

Saskia en ik zijn lekker creatief bezig geweest vandaag. Na mijn wandeling door de Noordpool heb ik gauw een hete douche genomen en me naar haar school gehaast. Daar onderwees ik, samen met een andere moeder, over Salvador Dali.

Zoals ik al eerder heb geschreven heeft onze lagere school een kunstgeschiedenis programma, waarbij iedere maand een paar ouders in de klas komen om te vertellen over een artiest. Na het praatje over zijn of haar leven en werk mogen de kinderen dan een project doen in de trand van de kunst van de betrokken artiest.

Dali is een fantastische artiest voor kinderen! Hij was een levensgenieter en zijn werk is overwegend vrolijk. Bovendien speelt het in op de verbeelding van de kinderen. Hijzelf zei, dat het enige verschil tussen hem en een gek was, dat hij niet gek was.

Nadat de kinderen van alles over zijn leven hadden geleerd instrueerden we ze een surrealistische kleurpotlood tekening te maken. Iets wat bijna echt is, maar dat je in een droom zou kunnen zien (we hebben de hulp van drugs, die Dali vaak inriep, overal maar buiten gelaten).

Ik heb genoten van de fantasie tekeningen, die tevoorschijn kwamen. Gestippelde poezen met lange poten, een koekjes regen of een ander kind tekende een zonnenregen, een boom met allemaal gezichten, het was allemaal even goed gedaan. Saskia tekende een boom met armen en in plaats van blaadjes was er een strand met blauwe lucht in de kroon. Duidelijk sprak deze artiest erg aan!


Saskia en haar Dali creatie

Omdat het vrijdag was en Saskia best een vermoeiende week achter de rug had, vroeg ik haar lerares of ze een druk programma had voor de middag. Ze stelde meteen voor, dat ik Saskia mee naar huis nam, voor "Mommy-daughter time". Saskia was natuurlijk in de wolken en haar mond stond de hele weg naar huis niet stil!

Op school doen ze rebus letter puzzeltjes en Saskia vindt die prachtig. We hebben een uur doorgebracht met onze eigen puzzeltje bedenken. Ik weet niet, of die in het Nederlands ook zo bestaan, maar ze zijn heel goed voor creatief denken en ze worden hier vaak in de "gifted" programma's gebruikt.

Hierna ging Saskia verder creeren met de Sims 2, een spelletje waar ze nu, met een vriendinnetje, al de hele middag mee bezig is. Ze creeren hun eigen familie en bouwen dan huizen. Heel wat anders, dan wij vroeger, toen we met Barbies speelden. Maar niet minder creatief.

Het vriendinnetje, een Iers meisje, blijft vannacht logeren. Ze hebben de grootste lol! Ik verbaas me wel over Aoife's ouders, ze laten hun 9 jarige zo los, ik zou me daar niet gerust bij voelen. Ze kwamen net langs om haar spullen te brengen en lieten ze, zonder met Rick of mij te praten, achter. En ze weten niets over ons! Wel een groot vertrouwen om je kind zo achter te laten.

Katja en Leah zijn weer eens shoppen in Tysons Corner . Gelukkig kunnen Janet en Paul ze ophalen, want die gaan bij een restaurant daar eten, dus branden hier de kaarsjes en het haardvuur en is het een lekker rustige vrijdagavond.

Zelf heb ik de middag doorgebracht met het creeren van digitale abstracten. De foto's zijn met Paint Shop Pro filters gemanipuleerd. Ik hoop daarmee kaarten te kunnen uitbrengen. Hieronder een paar van mijn creaties. Mijn probleem is, dat ik, zoals ze hier zeggen "my own worst critic" ben. Altijd bang, dat ik niet objectief genoeg naar mijn eigen werk kan kijken. Maar oordeel zelf (alle plaatjes zijn flink verkleind om op het blog te passen):


Een kaleidoscoop (dit was oorspronkelijk een foto van schorsmos)


Een digitale "roos" (oorspronkelijk een foto van schakels aan zo'n typisch Amerikaanse rode brandbluspaal)


Oorspronkelijk de schaduw van de schakels van de brandbluspaal


Deze begon als een foto van de bast van een boom, met mos erop

posted by Kasaka @ 6:38 PM   ---

|

Desperate Housewives of KW Court

Gisteren schreef ik over onze buren en hoe leuk het is, dat we het allemaal goed met elkaar kunnen vinden (en dat kunnen we echt, ondanks onze soms grote onderlinge verschillen).

Vanochtend schoot me door mijn hoofd, dat onze straat niet veel onderdoet voor Wisteria Lane, waar de populaire ABC soap "Desperate Housewives" zich afspeelt.

In ons ogenschijnlijk rustige straatje, KW Court, speelt zich heel wat af en wonen mensen van flink verschillende achtergronden. Er zijn geen romantische intrigues tussen buren (tenminste niet dat ik weet), maar ik zou er best een leuke serie van kunnen maken. Ik zou zelf de stem op de achtergrond zijn, die alles toelicht, want natuurlijk is ons gezin het allergewoonste in de straat, waar niets over te vertellen valt, dat spreekt voor zich. In de introductie van de serie hieronder, ben ik natuurlijk de "ik" persoon.

Hieronder de eventuele karakters uit onze serie(voornamen gefingeerd):

Een van de hoofdrolspeelsters is Jane, moeder van 7 kinderen, die door haar huwelijk tot de Mormoonse godsdienst bekeerd is, na (en dit is me ingefluisterd door een andere buurvrouw, die nog met haar op school heeft gezeten) op high school een "losse" reputatie gehad te hebben.

Nu is ze als een roker, die, na zijn laatste sigaret, alles wat met roken te maken heeft ten strengste afkeurt. Ze vroeg mij eens, hoe ik verwachtte mijn kinderen normen en waarden aan te leren, als we niet iedere week naar de kerk gingen.

Door haar sterke "heiliger dan gij" houding heeft ze geen echte vriendinnen in de straat. Dat maakt haar niet zoveel uit, want haar kerkgemeenschap houdt haar goed bezig. Als enige in de Court heeft ze een W04 (George Bush in '04) sticker op haar auto en is ze het in alles met de president eens.

Jane is ervan overtuigd, dat een moeder thuis hoort te blijven met haar kinderen en maakt daar geen geheim van. Hierdoor is haar relatie met housewife nummer twee, Liz, na een aanvankelijke vriendschap, sterk bekoeld.

Liz heeft een drukke baan bij een landelijk dagblad en zij en haar tweede man laten al jaren, tot afgrijzen van Jane, Liz's zoon (uit haar eerste huwelijk) alleen thuis. Zowel Liz als haar man reizen veel voor hun werk en in de weekends vertoeven ze in hun tweede huis in Maryland.

De zoon sloeg een paar jaar geleden helemaal los, gebruikte drugs, had luide feestjes in de achtertuin. Liz vertelde regelmatig over hun wanhoop met hem, ze hadden niet genoeg tijd om hem in de gaten te houden en dus ook niet om straffen tot uitvoering te brengen.

Gelukkig slaagde hij voor zijn high school examen en vertrok voor een jaar naar College. De Court slaakte een collectieve zucht van verlichting, want stel je voor, dat hun lieverdjes door zo'n nietsnut zouden worden beinvloed.

Het lukte echter niet, daar ver weg op College. Liz's zoon werd ziek, haalde zijn eerste jaar niet en woont nu weer thuis. Hoewel er nog vaak argwanend naar hem wordt gekeken lijkt het drugs en alcohol tijdperk achter hem te liggen. Hij werkt part time bij een plaatselijk restaurant en gaat naar het Community College.

Liz is duidelijk trots op hem en terecht. Hij heeft zichzelf uit een diep gat gewerkt. Helaas is hij nog steeds het gros van de tijd alleen thuis.

Door haar drukke levenstijl heeft Liz weinig tijd voor de sociale bijeenkomsten van KW Court, er komt altijd iets tussen. Ze is, mede door haar enthousiaste persoonlijkheid, wel geliefd bij de andere "housewives". Een aantal van hen kijkt echter een beetje op haar neer. Tenslotte rookt ze als enige van de straat en kon ze haar tiener niet de baas. Liz is een van mijn beste vriendinnen hier, ik bewonder haar om haar ouderschap en individualiteit.

De enige andere KW Court "housewife", die een baan buitenshuis heeft, is Amy. Amy werkt, net als haar man, voor de CIA. Hierdoor komt er ieder jaar een streng uitziend persoon langs iedere deur aan KW Court om informatie in te winnen over de integriteit van Amy en haar man. Ieder jaar moet hun "security clearance" namelijk hernieuwd worden.

Amy heeft twee kinderen. De oudste, een stille, maar heel aardige jongen (die de ik persoon hier best als schoonzoon zou willen, later, shhhh!) gaat naar Virginia Tech, een heel goede universiteit in het zuidwesten van de staat. Hij speelt daar in de band, die voor allerlei sportwedstrijden speelt. Recentelijk reisde hij daarvoor naar New Orleans.

Zijn zus, in haar eerste jaar van high school, doet het bijzonder goed in basketbal. Amy en haar man besteden veel van hun vrije tijd aan deze sport. De vage hoop bestaat, dat dochterlief een beurs bij een goede universiteit zal kunnen krijgen vanwege haar prestaties in deze sport.

Jane heeft, hoewel ze buitenshuis werken afkeurt, een gezond respect voor Amy en haar man. Tenslotte hebben hun kinderen, ondanks werkende ouders, van alles bereikt. Haar eigen kinderen lijken tot nu toe in niets uit te blinken, hoewel ze stuk voor stuk leuke kinderen zijn.

De "moeder" van KW Court is Maya. Maya, die oorspronkelijk uit Californie komt en van Mexikaanse afkomst is, heeft geen gemeen botje in haar lichaam.

Toen zij en haar man hun huis betrokken was dat met 5 kinderen. Niet alleen hun eigen twee dochters, maar ook de twee zonen en een dochter van Maya's drugs verslaafde zus.

Na heel veel problemen, vooral met haar oudste neef, liet ze twee jaar later de jongens met tegenzin teruggaan naar hun moeder. Ook haar nichtje volgde om in de laatste maanden van haar moeders leven voor haar te zorgen.

De moeder overleed afgelopen september en het nichtje woont weer bij Maya in huis. Helaas zijn de jongens zo compleet ontspoord, dat Maya's man ze niet meer wil opvangen.

Maya denkt letterlijk aan iedereen en is eigenlijk geen goed karakter voor een soap als deze. Haar dochters zijn schatten. De oudste zwemt zo goed, dat ze voor de Junior Olympics gaat dit jaar.

De jongste is echt schattig en heeft een "hug" voor iedereen en heeft zichzelf voor altijd in mijn hart gesloten, door eens te zeggen "You're not my Mommy, but I love you very much". Maar iedere soap moet toch ook een door en door goede persoonlijkheid hebben? Om de rest van ons zondebokken uit te balanceren.

Naast Maya woont Elsie. Elsie is opgegroeid in upstate New York in een streng Katholiek Italiaans gezin met 7 kinderen. Door deze opvoeding heeft Elsie erge moeite met de moderne openheid omtrent bijvoorbeeld seksualiteit.

Ze heeft twee heel nieuwsgierige zoontjes, die te pas en te onpas "poep", "penis" en "plas" zeggen, natuurlijk allemaal buiten Elsie's gehoor. Elsie zelf kan het woord "penis" niet zeggen, dus heet dat bij hun thuis een "weenie".

Elsie's man is vaker op reis dan thuis en als hij thuis is, komt hij pas na tienen terug van zijn werk. Ze dacht niet, dat ze ooit zou willen trouwen of kinderen krijgen, maar nu zijn beiden een realiteit. En ze is al 45, met kinderen van 10 en 8. Ze staat overal alleen voor en dat gaat haar meer en meer opbreken.

Gelukkig zijn er de buren, die ook reizende mannen (en dus begrip) hebben en haar de kinderen regelmatig uit handen nemen. Helaas zijn die buren veel losser met betrekking tot seksualiteit (met betrekking tot computer games en films, niet in den lijve!), dan haar lief is en soms shockeert haar dat. Maar niet genoeg om ze terug te fluiten, even een paar uur rust is toch wel veel waard!

Elsie kan Jane niet goed zetten. Jane's zeer conservatieve, Republikeinse denkbeelden druisen sterk in tegen haar sociale en Democratische overtuigingen. En toch hebben ze beiden de vele overeenkomsten van een religieus keurslijf, al lijken ze complete tegenpolen.

Elsie kan goed opschieten met Jenny twee deuren verderop. Helaas botert het tussen hun zoontjes van dezelfde leeftijd niet zo goed. Jenny heeft vier kinderen (8, 6 en een tweeling van 5), allemaal met gezondheidsproblemen.

In de winter bevindt Jenny zich meer bij de kinderarts, dan thuis. Ze houdt haar huis dan ook angstvallig schoon en nodigt niemand van de buurt ooit uit, uit angst ziektekiemen binnen te halen. Bij wijze van uitzondering mag een kind binnenspelen, maar nooit meer dan een.

Jenny's man is van Griekse afkomst. Hierdoor is het gezin Grieks Orthodox. Dit is een interessante godsdienst, die buitenstaanders verwelkomt. Regelmatig nodigt Jenny's gezin de buurt uit voor evenementen bij hun kerk. Degenen, die wij bijgewoond hebben waren altijd interessant, met lekker eten en erg hartelijke mensen. Mijn broer is ook Grieks Orthodox (via zijn Grieks Canadese vrouw), dus ik herken veel ervan in hun levenstijl.

Jenny's vroegere buren waren een Argentijnse familie, waarmee ze nogal eens overhoop lag. Gelukkig voor haar verhuisden zij vorig jaar en verhuurden hun huis aan een Chileens gezin met vier kinderen. Vooral leuk voor Jenny's dochter van 6, want er was daar ook een zes jarig meisje.

Over een jaar vertrekt dit gezin weer naar Chili, maar intussen maken ze deel uit van KW Court, al is het langs de kant. Gisteren maakte Javiera haar eerste Amerikaanse baby shower mee. Ze werd meteen 100% in de groep opgenomen, niemand zal zich in KW Court buitenstaander voelen!

De hekkensluitende karakters in onze soap zijn de twee jongste families in de straat. Het gezin van Kathleen loopt eindelijk helemaal gesmeerd. Ze heeft drie kinderen, waarvan de jongsten een tweeling zijn. Zij zijn ook nog eens de jongsten van de drie tweelingen, die in KW Court wonen. De grap in de Court is, dat het in het drinkwater moet zitten.

Kathleen en haar man zijn van 100% Ierse afkomst. Allemaal hebben ze ook het stereotype rode haar en de sproeten. Er is iets "all-American" aan dit Ierse gezin, misschien zegt dat wat over de afkomst van de "all-American"?

Nu haar oudste 4 is en de tweelingen 2 heeft ze een perfecte au pair uit Zuid-Amerika gevonden. De kinderen spelen vaak op het pleintje, maar Kathleen zelf zien we nauwelijks. We weten, dat haar oudste gevaarlijk allergisch is voor pinda's, nadat er een maand of wat geleden een ambulance voor hun huis stond. Maar over het algemeen is het gezin vriendelijk, maar afstandelijk.

Tegenover hen wonen Ashley en haar man. Zij hebben een bijna twee-jarig zoontje, die door alle kinderen in de buurt geadoreerd wordt. Ze verwachten hun tweede volgende week. Er is vast in de toekomst nog een veel grotere rol in deze soap voor hen weggelegd.

Wat denken jullie? Hollywood materiaal? Jullie kennen ons gezin al en weten, dat wij onze rollen wel zullen spelen.

Er is vandaag weinig tot niets voorgevallen, dus hoop ik, dat deze "soap" ook onderhoudend was. En ik draag zeker al mijn buurvrouwen en hun gezinnen een warm hart toe. Ieder heeft zijn of haar moeilijkheden en gaat daarmee om zoals het hen het beste lijkt. Live and let live. En dat is nu precies wat me zo aantrekt aan het leven hier. Morgen loop ik zo in mijn ochtendjas naar buiten (oh nee, toch maar niet, er is daar een webcam!).

posted by Kasaka @ 1:32 PM   ---

|

Baby shower

Vanavond hostte ik een baby shower voor onze buurvrouw Jennifer, die volgende week uitgerekend is. Dit is haar tweede kindje en ze weet al, dat het een jongetje is.

Toen we hier pas kwamen, vonden we het idee van cadeautjes geven voor iets plaats zou vinden (er worden ook wedding showers gegeven) vreemd. Wat als er iets mis zou gaan, dan zit je met al die cadeautjes!

De babyshower neemt de plaats in van het kraambezoek. Omdat hier geen kraamhulp is na ontslag uit het ziekenhuis (waar men na een gewone geboorte op zijn hoogst een nacht verblijft, met een keizersnede op zijn hoogst drie nachten), is dat misschien maar beter ook. Veel bezoek zou veel te vermoeiend zijn, die eerste weken.

Ik bezocht mijn eerste babyshower een paar jaar nadat ik hierheen verhuisd was. Een collega verwachtte een kindje en een andere collega gaf haar die shower bij haar thuis. Ik weet nog, dat ik flink nerveus was, want ik had geen idee, wat te verwachten. Ik was pas midden 20 en had al tijden niets met babies te maken gehad.

Als cadeautje nam ik een (in mijn Nederlandse ogen) veel te dure luiertas mee, van zo'n $20. Maar het bleek een heel gewoon cadeautje te zijn kwa prijsklasse. Ik stond versteld wat voor grote cadeaus ze kreeg van mensen, die toch niet zo close met haar waren!

Heel lang heb ik moeten wennen aan de dure cadeautjes. Zelfs jaren later nog schaamde ik me zo voor mijn kleine pakketje, dat ik er tijdens de shower nog een abonnement op een tijdschrift bij heb gedaan! Natuurlijk heb ik zelf ook die vrijgevigheid meegemaakt tijdens de twee wedding showers en meerdere baby showers, die voor mij werden gegeven.

Een ander kenmerk van showers zijn de spelletjes, die gespeeld worden. Die varieren van grappig tot kinderachtig. Als er een grote groep mensen is, die elkaar niet zo goed kennen, is het wel een leuke ijsbreker. Ik heb geen spelletjes gedaan gisteren, want het was een kleine groep en we hadden genoeg te kletsen. Sommige showers zijn echter enorm, met soms meer dan 25 gasten.

Vanavond droeg iedereen wat te eten of te drinken bij en mijn aandeel waren Petit Fours, die ik zaterdag al besteld had. Ik haalde ze af bij de Heidelberg bakkerij en ze zagen er niet alleen prachtig uit, met roze en blauwe bloempjes erop, ze smolten ook op de tong en verdwenen als sneeuw voor de zon!

Bij de bakkerij zag ik, dat ze heel veel Paas chocola hadden. Van die eieren gevuld met kleine eitjes en grote Paashazen. Dat is iets echt Europees en ik ga er zeker weer heen, om daar een paar van te kopen. De Paasdingen hier vind ik niet lekker.

Sowieso moest ik me inhouden niet meer dan de Petit Fours te kopen, die hele winkel ligt vol met delicatessen! En het ruikt er heerlijk, jammer, dat hij zo ver weg is.

Op de terugweg kocht ik bij Party Mania een paar babyshower ballonnen en nog wat versieringen en ik was klaar voor de party.

Helaas hadden Katja en Saskia uitgerekend vandaag een berg huiswerk en werd het nog een gestress om op tijd klaar te zijn. Ik wist, dat ze 's avonds niets zouden uitvoeren, want de buurmeisjes zijn hun vriendinnetjes en die kwamen ook. Vooral met Saskia werd het een drama, die vond het "niet fair", dat ik vroeger geen huiswerk had in de derde klas en zij zoveel.

Onze straat bestaat uit 10 huizen, dus ik had 9 vrouwen uitgenodigd, plus nog een, die vorig jaar verhuisd is. Van die laatste heb ik nooit gehoord of ze wel of niet zou komen, dus ik nam aan van niet.

Het niet reageren op een uitnodiging is een grote ergernis van me. Ik vraag me soms af, of mensen wel weten wat "RSVP" betekent. Voor ons huwelijksdiner bijvoorbeeld, waarbij een precies aantal gasten nodig was voor de betaling, RSVP-den zoveel mensen niet, dat we ze moesten gaan opbellen om te vragen of ze van plan waren om te komen! Ik vind het een elementaire beleefdheid! Maar goed, zoals ze noemen een "pet peeve" en ik zal van mijn "soapbox" stappen.

Net voor het feest begon bleek een buurvrouw ziek te zijn en een ander een crisis op haar werk te hebben. Een derde had al eerder afgezegd. We waren dus uiteindelijk met 7 dames en 4 meisjes. Iedereen bracht heerlijke snacks mee en alles ging, ondanks de kleine groep, vrijwel schoon op!

De eregaste vermaakte zich prima en kreeg heel leuke dingen. Voornamelijk kleertjes, omdat dit het tweede kindje is en iedereen al wist, dat het een jongetje werd. Ik was daarom uniek met mijn "Snoedel". Dit is vanaf nu mijn favoriete babycadeautje. Het heeft een Nederlandse achtergrond en mijn baby nichtje is proefkonijn geweest en heeft bewezen, dat het echt werkt. Mijn zus is er laaiend enthousiast over.

Dat het een erg geslaagd feestje werd bleek wel uit hoe lang iedereen bleef. Het feest begon om 19:30 en ik had verwacht, dat iedereen zo rond 21 uur wel weer vertrokken zou zijn. Maar pas om 22 uur sloot ik de deur achter de laatste buurvrouw. Het was dan ook enorm gezellig, het leuke is, dat we allemaal dicht bij elkaar in leeftijd zijn, er zit maar 10 jaar verschil tussen de oudste en de jongste. En iedereen kan het goed met elkaar vinden, ik prijs mezelf erg gelukkig met mijn buren!

posted by Kasaka @ 10:56 PM   ---

|

De moeder van alle supermarkten

De Willard Room in Washington DC is het restaurant in het beroemde Willard Intercontinental Hotel. Dit hotel bestaat al sinds 1816 en heeft een rijke geschiedenis.

Het ligt twee blokken van het Witte Huis en wordt als zodanig veel voor officiele gelegenheden gebruikt door de presidenten. En in hun voetstappen traden Rick en ik dus gisteravond.

We arriveerden in de stromende regen en werden door de valet mensen met enorme paraplu's boven ons hoofd naar binnen geloodst. Daar werden we ontvangen alsof we zelf een presidentieel paar waren. Meteen was onze tafel klaar met stoelen waar je niet op gaat zitten, maar in neerzijgt.

De muren van het restaurant zijn helemaal van hout en het geheel heeft een heel ouderwetse uitstraling, maar natuurlijk wel passend in zo'n oud gerenommeerd hotel.

Heel persoonlijke service was ons deel en we begonnen met een drankje, voor mij een stinger (brandy met pepermunt schnapps) en voor Rick een lichte port. Onze serveerder was Marokkaans en we kletsten nog even in het Frans over zijn land en Senegal, waar ik gewoond heb. Hij vertelde, dat hij niet zo lang geleden de president van Senegal en zijn familie had bediend, omdat hij de enige Frans sprekende was.

Het menu bestond uit een prix fixe van 5 gerechten. Allemaal even heerlijk! Langoustines, ganzenlever, kreeft, lamsboutjes, alles was even precies en fantastisch bereid. Het dessert was een hartvormige Charlotte (omringd met lange vingers koekjes) frambozen cake met witte chocolade mousse. Het was een maaltijd om niet gauw te vergeten en zeer romantisch. Toen we klaar waren kreeg ik nog twee rode rozen en toen was het sprookje weer voorbij.

We waren pas flink laat weer thuis, dus het was weer even slikken, toen de wekker om 6 uur toch weer rinkelde. Rick heeft problemen met Katja en Leah. De meisjes moeten om 6:40 uiterlijk het huis uit om hun bus te halen en de afgelopen week is dat niet gelukt. Met als gevolg, dat Leah's vader ze naar school rijdt en Katja boos wordt op Rick, dat hij dat niet doet. Rick is echter helemaal geen ochtendmens en hoeft ook niet zo vroeg op zijn werk te zijn als Paul. Bovendien ben ik meer dan eens de "middag chauffeuse" na school. Maar toch voelt Rick zich schuldig ten opzichte van Paul, tja! Het punt is gewoon dat de meisjes op tijd bij de bushalte moeten zijn. Morgen gebeurt dat dus, moeder heeft gesproken. Come hell or high water (zo af en toe moet ik er even een lekkere Amerikaanse uitdrukking doorheen gooien).

Arme Christine heeft Valentijnsdag zonder haar Valentijn moeten vieren, die zat voor zijn werk nota bene in Hawaii! Ze klonk vanochtend zo zielig en moe aan de telefoon, dat ik meteen aanbood in haar buurt te gaan lopen.


Christine's huis


Haar straat

Op zondag werd in haar buurt een supermarkt geopend. Nu is dat gewoonlijk niet zulk groot nieuws, want we zijn best wel wat gewend op dat gebied. Maar deze Wegmans is iets heel speciaals! Ik kan het niet eens beschrijven, het is de Disneyworld van supermarkten! Ze hebben alles. Ik wilde zo graag foto's nemen, maar ik durfde niet goed.

Het is een combinatie van de grootste Giant of Safeway en Whole Foods (natuurlijke voeding). Er is een hele wijnkelder. Er is een afdeling, zo groot als een Nederlandse delicatessenzaak, voor alleen maar visgerechten. Datzelfde geldt voor vleesprodukten, groentes en fruit en kazen. We proefden zelfs een Goudse "blue cheese".

Het was er verschrikkelijk druk en we waren erheen gewandeld (toch zeker 5 kilometer van Christine's huis), dus we kochten niets. Maar ik ga er zeker weer heen!

Hier in Virginia en veel andere staten kun je je nummerbord zelf bepalen. Iedere staat heeft daar zijn eigen regels voor, hier is het vrij goedkoop, $15 per jaar. Ik heb tot nu toe de nummerborden "Schicht", "Gaaf zeg", "Rode ktr" en nu "De smurf" gehad. Rick heeft jarenlang "Ahrooo" gehad en nu staat "Futr Wav" op zijn auto.

Mijn ouders namen zodra ze hierheen verhuisden een "vanity plate". De eerste was "Sexy 6" en de tweede "Nifty 9". Vooral met de eerste hadden we heel wat bekijks, maar het was niet beledigend of grof, dus mocht het.

Niet alle aanvragen worden doorgelaten, echter. Hier een leuk artikel over degenen, die toch echt geweigerd worden. Gelukkig zijn de onzen allemaal rated G.

Op het moment kijk ik een nieuwe serie, die me boeit: House op Fox. Misschien is het alleen deze aflevering, maar deze is in ieder geval de moeite van het noemen waard.

posted by Kasaka @ 5:15 PM   ---

|

Happy Valentine's Day!

Happy Valentine's Day! Vanaf het moment, dat ik wakker werd (Kai en Katja kwamen me dat wensen voor ze naar school gingen) werd me dat toegewenst. Tijdens het naar school lopen van Saskia werd er volop geglimlacht door "tegenliggers" (Sas en ik waren weer eens verschrikkelijk laat!) en ons "Happy Valentine's Day" toegeroepen. Zelfs toen ik informatie opbelde om een telefoonnummer voor EBGames te vragen, zei degene aan de andere kant van de lijn allervrolijkst "Happy Valentine's!".

Dit is geen grote feestdag, zoals Thanksgiving of Kerstmis, maar het is duidelijk wel een populaire feestdag. Men is klaar voor wat vrolijkheid in de winter en wat is nu leuker, dan degenen, die je lief hebt, dat te laten weten?

Langzaam is Valentijnsdag aan het verworden van een feest voor (geheime) geliefden tot een viering van "liefde" in de ruime zin van het woord. En al dat rood en die hartjes zijn zo gezellig! Vooral op een druilerige dag als vandaag (vanochtend werden we met een laagje sneeuw wakker, maar de regen, die wel hard nodig was, heeft dat alweer gesmolten) is het heerlijk vrolijk! En het valt nog op maandag ook, gewoonlijk een nogal saaie dag, het kan niet beter!

Wat is het toch fijn om een hond te hebben! Het kan Brynna geen moer schelen, dat het buiten regent! Het lijkt zelfs of ze dat lekkerder vindt. Na een uur door de miezerige straten gebanjerd te hebben kwamen we heerlijk drijfnat weer thuis. Zo krijg ik mijn beweging wel, weer of geen weer!

Tot vanochtend had ik nog geen idee wat ik Rick voor Valentijnsdag zou geven. Hij is altijd zo romantisch en komt met de leukste dingen op de proppen. Ik ben lang niet zo ingenieus.

Maar ik bedacht me, dat de liefde van de man door de maag gaat en dat Whole Foods Duvel bier verkoopt! Ik had geluk, ze hadden nog een pakket met 4 flesjes.

Whole Foods had honderden boeketten rode rozen bij de ingang staan en was verder ook rood-wit versierd, erg leuk. Ook konden we de heerlijkste caramels proeven, hun Valentijnscadeautje aan hun klanten. Hmmm!!!


De versieringen bij Whole Foods

Terwijl Rick zijn Duveltjes drinkt, kan hij met zijn Incredibles X-Box spelletje spelen, dat ik daarna bij EBGames heb gekocht.

Op de terugweg hoorde ik op de radio, dat het ultieme cadeau echter een goede kus is. Je kunt zelfs online naar kissing school om die kunst extra goed te ontwikkelen! Ik zal het eens goed gaan bestuderen!

Om kwart voor twaalf begaf ik me naar Saskia's school. Die had me gesmeekt om haar Valentijnsfeestje in de klas bij te komen wonen. Ieder kind neemt op Valentijnsdag een kaartje of een snoepje mee voor zijn of haar klasgenootjes. De kinderen hadden al een grote "envelop" versierd om al die lekkernijen in te doen. Het is altijd een vrolijke boel. Er was cake met hartjes en voor de niet-zoetekauwen Cheetos en Doritos.


Saskia's "Valentines" buit

Na de drukte van het uitdelen ging iedereen rustig zitten om naar een film over St. Augustine, Florida te kijken. De kinderen leren op het moment over ontdekkingsreizigers en deze film speelde daar goed op in.

Saskia's juf bedankte me uitvoerig voor de hulp. Ze heeft een klas van 27 kinderen en vertelde, dat dat de meeste kinderen zijn, die ze ooit in de klas heeft gehad (ze is al wat ouder). Haar kleinste klas was vorig jaar met 18 kinderen! Geen wonder, dat ze zo'n verschil wel merkt.

Omdat we vanavond lekker chique gaan eten in Washington had ik een afspraak voor mijn nagels vanmiddag. Mijn manicuriste stond erop een tekeningetje met een hartje op mijn ringvingers te tekenen. Het staat erg leuk, ongelooflijk wat iemand op zo'n kleine nagel kan zetten!

Het is alweer bijna tijd om in de nette kleren te gaan, want om 19:30 hebben mijn Valentijn en ik een reservering bij de Willard Room, het restaurant in het Willard Intercontinental hotel. Ik zal morgen berichten hoe dat was, als het goed is heel speciaal!

posted by Kasaka @ 6:00 PM   ---

|

Chinees dagje

Schattig zijn ze, die katten van ons, met uitzondering van hun nagels, tenminste. Die nagels maken heel wat lelijk, vooral het tapijt moet het ernstig ontgelden. Ze hebben die nagels nodig, omdat ze zo af en toe naar buiten ontsnappen, anders zou ik ze laten verwijderen. Maar gelukkig zijn er "Soft Paws".

We zijn daar een tijdje laks mee geweest, maar nu lopen ze alle drie weer rond met gezellig gekleurde nageltjes. Snickers in het blauw, Meike met rood en Sushi heeft roze klauwtjes. Het lijkt net of we de nageltjes gelakt hebben en die vraag krijgen we ook vaak.
Ze vinden het maar niets om ze aangemeten te krijgen, maar ze realiseren zich niet hoeveel erger het zou zijn om ontklauwd te worden!


Snickers met blauwe nageltjes

Een paar weken geleden, toen het net gesneeuwd had, zagen Kirsten en ik in iemands tuin een omheining met daartussen wat grafstenen leken. We konden toen niet zien wat het was, maar vandaag lag er geen sneeuw meer. Op mijn wandeling met Brynna kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Tot mijn verbazing hebben deze mensen de graven van soldaten uit de Amerikaanse Revolutie in hun tuin! Een ervan had ook in de War of 1812 gevochten. Zo vreemd is dat, midden in een woonwijk gewoon twee honderd jaar oude graven te vinden! Vroeger stond op hun grondgebied een landgoed met slaven en alles. Dit kleine stukje geschiedenis is daarvan overgebleven in de moderne wereld.

Op 9 februari begon het Chinese nieuwjaar (het jaar van de Haan) en Washington heeft een mooie Chinatown, ook al is die niet zo bekend als degenen in San Francisco en New York. Vandaag werd de Nieuwjaarsparade gehouden en het leek ons leuk te gaan kijken.

We reden dus na de lunch naar Washington, parkeerden en vonden een prima plekje vooraan om de parade te kijken. We waren er ongeveer een half uur voor de aanvang en ik vermaakte me vooral met mensen kijken. Zo ontstond er een kleine ruzie tussen de vrouwen naast ons en een moeder met kind in de wandelwagen, die gewoon recht voor hen ging staan. Terecht vonden de vrouwen, dat dat geen stijl was.

Chinatown was vroeger, toen we net hierheen waren verhuisd, een "slecht" gedeelte van de stad. Er was veel misdaad, winkels gingen er failliet, de mooie boog deed niets om het mooier te doen lijken.

Met de komst van het MCI Center en nu het Spy Museum in de buurt herleeft Chinatown. De restaurants zijn er goed en de buurt heeft een aantal bekende ketens aangetrokken.

De toeristen komen weer en de mooie boog staat er niet meer als een vlag op een modderschuit. De parade vandaag was er een voorbeeld van. Kleurrijk en vrolijk en de toeschouwers stonden rijen dik langs de straten.


Een "draak" onder de Chinese boog in Chinatown, DC


De kinderen keken ademloos naar de kleurige draken en slangen en vergaten hun protest over het meemoeten. Vooral voor Saskia was dit een goede ervaring, want zij gaat in de komende maanden op school over de Chinese cultuur leren.


Kinderen lopen met serieuze gezichtjes in de parade mee


Kleurrijke draken in de optocht


En meer kleurige draken

Twee uur later reden we alweer terug. We waren het er allemaal over eens, dat dat een leuk uitje was. Peapod had intussen de boodschappen bezorgd. Die stonden in grote groene en gele kratten op de oprit. Zoals iedere week waren ze weer veel te laat en konden we er niet op wachten. Maar ja, voor $5 bezorgingskosten kun je niet te veel klagen natuurlijk.

Een leuke bijkomstigheid voor Kai was dat ze de bevroren produkten in droog ijs (bevroren koolzuurgas) hadden gepakt en hij daarmee mist kon maken. Hij werd er helemaal inventief van en Rick moest hem ervan weerhouden ook met alcohol te gaan werken!

Om het Chinese thema nog even voort te zetten besloten we bij Hunan Lion te gaan eten. Ze hadden werkelijk heerlijk eten en we aten allemaal meer dan gewoonlijk. Aan het einde kregen we "fortune cookies", (smakeloze) koekjes met een briefje met een berichtje erop in het midden. Mijn "fortune" was "You find beauty in ordinary things. Do not lose this ability.". Ik vond die wel aardig.

Tot besluit van deze avontuurlijke zondag smullen we van "Desperate Housewives". Het wordt steeds intrigerender!

Hiervoor was er Extreme Makeover Home Edition, altijd vreemd om het Nederlandse "Endemol" embleem over het scherm te zien flitsen.

posted by Kasaka @ 11:58 AM   ---

|

Fotografie tentoonstelling

Heerlijk, het weekend! Lekker uitslapen, of tenminste, wat ervoor doorgaat. We hadden Saskia's vriendinnetje Madison te logeren en die twee waren toch om half negen klaar wakker. Ik ook, trouwens.

Onze buurvrouw twee huizen verderop verwacht binnenkort haar tweede kindje en ik heb mezelf opgeworpen om de "shower" te organiseren. In plaats van kraambezoek is de shower hier meer gewoon. Niemand in onze straat had daar nog over gerept (in de winter is men sowieso minder sociaal) en ik bedacht, dat ik het zelf toch wel leuk zou vinden als mijn buren een shower voor me zouden doen. Natuurlijk kun je dat niet opperen zonder zelf de gastvrouw te zijn en zodoende.

Dus moest ik er vandaag op uit, want ik wilde speciale baby shower petit fours bestellen. Dat kon alleen bij de Duitse bakkerij in Arlington, Heidelberg bakery. Iedereen, die er vanaf wist, was er laaiend enthousiast over, dus ging ik om 11:45 op weg.

Na een half uur de 29, die op zaterdag extra vervelend druk is, te hebben genavigeerd, kwam ik bij de bakkerij aan. Het was er flink druk, Amerikanen zijn dol op Europese winkels en bakkerijen!

De shower zal hier op woensdagavond de 16e plaatsvinden en ik krijg heel wat hulp van mijn buurvrouwen. Een ervan merkte terecht op, dat als je een stel vrouwen, chocolade en wijn bij elkaar zet, er vanzelf een party is, daar hoef je verder niets voor te doen!

Na de bakkerij, die bijna in Washington ligt, reed ik via interstate 66 helemaal terug naar Fairfax, om daar bij Party City bordjes, servetjes en dergelijke voor de shower te kopen. Dit is een gigantische winkel met alleen maar feestartikelen. Het was er druk met mensen, die voor hun Valentijnsfeestjes inkochten.

Ik liep voorbij alle hartjes en daar langs alle klavertjes vier (voor St. Patrick's Day op 17 maart) naar de hele gang met baby shower artikelen. Ik koos een niet te kinderlijk motief van de ark van Noah. Ook vond ik leuke kaarsjes en mini speentjes, die ik misschien nog ergens voor kan gebruiken.

Bij de uitgang heb ik een leuke Valentijnskaart voor Rick gevonden, maar zelfs met alle Valentijnsartikelen hadden ze niet de kaartjes, die Saskia aan haar klasgenootjes wilde geven.

Op de terugweg ben ik bij Rite Aid gestopt. Daar hadden ze wel Spongebob Valentijnskaartjes, met een lolly erbij. Precies wat Saskia wilde, ze heeft ze vanmiddag ijverig zitten schrijven.

Omdat ik toch eens van plan ben mijn fotografie hobby uit te breiden, wilde ik graag naar de Amateur Fotografie tentoonstelling bij Meadowlark Gardens dit weekend. Daar zag ik, dat ik voor sommige van mijn foto's, als ik ze netjes inlijst, tussen de $50 en $150 zou kunnen vragen! Wauw! Ik heb meteen informatie ingewonnen over de Vienna Photographic Society. Het lijkt me leuk daar eens te gaan kijken.


Rick voor de ingang van Meadowlark Gardens

Na het bezichtigen van de foto's hebben we een wandeling door het park gemaakt. Het is een heel mooi park met botanische tuinen. Ik ga er zeker weer heen als alle planten op zijn gekomen en bloeien.

Er zijn prachtige vijvers en overal bankjes. Maar het enige wat vandaag bloeide waren de sneeuwklokjes.


Vanavond hebben we met zijn allen bij Outback Steakhouse gegeten. We waren vroeg, omdat Katja om 19:30 moest babysitten, maar zelfs zo vroeg moesten nog wachten op een tafeltje. Het restaurant is flink populair.

En terecht, de bediening is goed en snel, het is er gezellig en het eten is goed. Ik had een van de lekkerste steaks in lange tijd, perfect gegrilld. Dat met een gepofte zoete aardappel en gestoomde groentes maakte het een heerlijk maal!

posted by Kasaka @ 5:01 PM   ---

|

Koud, maar gezellig

De wind giert om het huis terwijl ik dit schrijf. Het doet me aan vroeger in Nederland denken. De kaarsen branden, het haardvuur brandt en het is heel gezellig.

Vandaag bedacht ik me, dat het er op onze webcam hetzelfde uitzag, als een paar dagen geleden toen het 16 graden was. Misschien zelfs wel warmer, omdat er toen meer sneeuw lag. Temperaturen zijn niet in beeld te brengen, zonnig is zonnig, of het nu 16 graden is of -3 zoals vanochtend.

Dat het ijzig koud was merkten we toen we de garage wilden openen, de deur weigerde en opende maar halverwege. Op weg naar Saskia's school waaide de wind zo ijzig, dat we maar gerend hebben om warm te blijven. Tijdens mijn jog met Brynna daarna had ik niets om mijn oren te beschermen en die deden bij thuiskomst flink pijn.

Echt zin om verder buiten te zijn had ik niet, maar ik had Christine beloofd bij haar in de buurt te gaan wandelen. Zo gezegd, zo gedaan, maar vrijwel meteen had ik door, dat ik niet warm genoeg was gekleed. Ik had een t-shirt, een trainingspak en een ski jack (niet het warmste, dat we hebben) aan, maar de wind ging door merg en been.

Op de heenweg viel het nog mee, want toen hadden we wind mee. We liepen naar Fairfax Corner, het nieuwe winkelcentrum dichtbij hun huis. Dit winkelcentrum is heel leuk opgezet, het doet Europees aan. Het heeft winkelstraten met allerlei zaakjes, van snuisterijen en kleding tot restaurants en een bioscoop.

Ons doel was Caribou Coffee, een concurrent van Starbucks. Voor mij was dit de eerste keer, dat ik er kwam, en ook dit is weer een heel gezellige coffee shop. Het is ingericht met allemaal hout en je waant je in de Pacific Northwest.

We bestelden een medium skim latte (skim betekent magere melk), die ons goed opwarmde, zodat we de kou weer verder aankonden. Of dat dacht ik. Ik kan wel zeggen, dat ik het deze winter nog niet zo koud heb gehad!

Het waaide zelfs zo hard, dat de haviken, waarvan er nogal veel zijn in Christine's buurt, moeite hadden er tegenop te vliegen. Een kleintje landde zelfs recht voor onze voeten om even uit te rusten. We hadden alle gelegenheid hem even goed te bekijken. Wat een prachtige dieren zijn het toch, zo indrukwekkend. Het lijkt me fantastisch om een tamme havik te hebben, maar ja, met vier katten en een hond is dat misschien toch niet zo'n goed idee.

Helemaal tot op het bot verkleumd kwamen we na zo'n anderhalf uur lopen weer thuis. Ik ben gauw in de van gestapt en heb thuis een hete douche genomen en me dubbel warm aangekleed. Ik hoop, dat de warmere temperaturen gauw weer terugkeren!

Vanmiddag heb ik een zakelijke email over het gebeuren op Katja's school geschreven en naar Mr. B., waarmee ik gisteren aan de telefoon gesproken heb, en de directeur van de school gestuurd. Ik had nog niets gehoord en kreeg het sterke gevoel, dat Mr. B. het allemaal niet zo belangrijk vond. Prompt kreeg ik een nogal onprofessionele email van hem terug, mij bij mijn voornaam noemend (denigrerend, nadat ik hem Mr. B. had genoemd in mijn brief) en met twee spellingfouten in een een-regelige email. Ik heb niet veel fiducie in hem, wat betreft het bevredigend afhandelen van mijn klacht!

Op het nieuws werden we al telkens gewaarschuwd, omdat er twee gewapende overvallen waren geweest deze week tegenover de Vienna Metro. Dit is de buurt waar wij vroeger woonden en inderdaad kwamen daar weleens heel vreemde figuren langs. Een keer, jaren geleden, belde er een man aan, die claimde buiten zijn huis gesloten te zijn. Dat kon bijna niet met de huizen, waarin wij woonden, dus ik liet hem niet binnen om te telefoneren. Ik zei hem naar de metro te gaan en het daar te proberen. Gelukkig, want later bleek dat hij, eenmaal binnen, onder bedreiging $100 eiste. Ik zag weken later zijn foto in de krant, omdat hij was gearresteerd.

Over het algemeen is het daar echter heel veilig, dus het nieuws over de overvallen was eng. Gelukkig heeft Fairfax County police gisteren de dader gearresteerd, nota bene een 15 jarige! Ik slaakte een zucht van verlichting bij dat nieuws, want wij gebruiken de Metro toch regelmatig en mijn vriendin Claudia woont precies waar die overvallen plaatsvonden.

Vanavond hebben we naar Jeopardy gekeken. Ik vind dit altijd een heel leuke quiz show. Deze show met Alex Trebek is al sinds 1984, het jaar, dat ik hierheen verhuisde, bezig. Ik voel me altijd heel knap als ik eens een antwoord op een van die vragen weet! Er is iedere avond van 19:30 tot 20:00 een show, tijdens het halve uur ervoor speelt al vele jaren "Wheel of Fortune", ook al zo lang met dezelfde presentatoren.

Wij kijken die shows zo af en toe, maar ik ken mensen, die er zo aan verslaafd zijn, dat ze er speciaal voor thuisblijven!

posted by Kasaka @ 9:53 PM   ---

|

Winter is ba-ack!

Brrrr!! Het was vandaag 20 graden kouder dan gisteren, Fahrenheit dan wel, maar toch ook 10 graden Celsius en dat met keiharde wind. Maar de zon liet zich goed zien, dus toch niet al te moeilijk om op te staan vanochtend.

We moesten er ook tijdig op uit, want het was "Touching Bases" ochtend op Katja's school. Van 7:20 tot 9:30 zitten alle leerkrachten dan in het cafetaria en mag je, na een lange tijd in de rij te wachten, een paar minuten met hen praten over jouw kind.

Katja doet het prima op school, in alle vakken, dus aanvankelijk vonden Rick en ik het niet nodig om te gaan (er is heel wat email verkeer tussen de leerkrachten en ouders). Maar na het gebeuren van gisteren wilden we eigenlijk wel horen hoe de andere leerkrachten over Katja dachten.

Voor deze ene keer brachten we Saskia met de auto naar school, zodat we zo vroeg mogelijk op Katja's school konden zijn. Het is gewoonlijk veel sneller om te lopen, want er staat, vooral op koude ochtenden, altijd een file van vans en SUV's die hun kinderen brengen en daarbij komen nog de schoolbussen, het is een grote chaos.

Om half negen kwamen we bij Madison High School aan. Daar was het een drukte van jewelste en Rick en ik besloten dat een van ons zou wachten voor de Engelse lerares en de ander voor de Science lerares. "Science" houdt hier biologie, scheikunde en natuurkunde in, het wordt niet gescheiden, zoals in Nederland.

Beide leraressen hadden niets dan goeds te melden over Katja, net als de Social Studies (geschiedenis en aardrijkskunde) leraar, die ik daarna sprak. Het was grappig te horen, hoe ze allemaal opeens doorhadden, dat Katja ook een tweede taal spreekt.

De Social Studies leraar vertelde, dat Katja een keer nableef in zijn klas en dat ik opbelde en opeens kwamen er al die vreemde klanken uit haar mond. Ik moest daar wel om lachen. Inderdaad is aan onze kinderen gewoonlijk niet te merken, dat ze tweetalig zijn. De guidance counselor van Saskia's school merkte ook op, dat ze niet zag, dat een van de drie kinderen achter was in hun Engels door de tweede taal.

Maar deze conferenties met Katja's leerkrachten maakten duidelijk, dat het probleem toch echt bij die "Tech" (computer) lerares lag.

Toen ik thuiskwam na een uur rennen met Kirsten was er een berichtje op het antwoordapparaat van het hoofd van het technology department. Ik belde hem terug en vertelde mijn verhaal. Hij reageerde niet zoals ik had gehoopt. Hij beloofde met de lerares en Katja te gaan praten en zou dan terugbellen. We zullen zien.

Vanmiddag begaf ik me naar de tweede school, die van Saskia. Gelukkig was dat een veel positievere ervaring. De guidance counselor was het helemaal met me eens: Saskia's prestaties op school zijn veel en veel beter dan de resultaten van de toetsen, die ze heeft gedaan.

Ze beloofde een oogje op haar te houden en de GT teacher te vragen Saskia in de groep op te nemen. Allemaal precies wat ik wilde horen.

Na school ging Saskia naar het huis van een vriendinnetje. Daar werkten ze aan hun science project. Ieder jaar is er een science fair op school, waarbij de kinderen allerlei natuurkundige, scheikundige en biologische processen kunnen laten zien. De meisjes zullen laten zien hoe een ijsblokje sneller smelt onder een paars kleedje, dan onder een wit kleedje.

En gelukkig voor de tieners is het parlement van Virginia nog niet zo gek als we allemaal vreesden. De zichtbare onderbroeken zijn veilig, de wet om ze te verbieden is afgewezen. Dit hele verhaal had zelfs de Nederlandse media gehaald, dus ik hoop, dat die dan ook berichten, dat het allemaal weggelachen werd! Een ergernis van mij is, dat je altijd de rariteiten ziet in de buitenlandse media, maar die worden dan naderhand niet rechtgezet. Zo raar zijn de Amerikanen ook weer niet.

posted by Kasaka @ 6:09 PM   ---

|

Liefde, een film en schoolperikelen

Achttien jaar geleden kletste ik zomaar uren aan de telefoon met een Amerikaan, die ik nog nooit ontmoet had. Ik had zijn foto wel gezien en een video van hem gezien, want hij was lid van de video dating service, waarvoor ik me ook had laten strikken.

Hoe, dat is een lang verhaal, maar het kwam er uiteindelijk op neer, dat ik voor een heel zacht prijsje een jaar lidmaatschap kreeg, omdat ze een tekort aan vrouwen hadden. Mannen daarentegen betaalden een flinke hap, Rick incluis.

Ik was enorm skeptisch over dating services, maar vond het toch wel spannend en interessant er gebruik van te kunnen maken. En natuurlijk werkt zoiets alleen voor diegenen, die er helemaal niet in geloven.

Hoewel ik aanvankelijk dacht, dat er wel alleen "losers" lid zouden zijn, bleek niets minder waar. De meeste mannen hadden succesvolle carrieres, doktoren, advocaten en politici. Door hun drukke banen hadden ze geen tijd om uit te gaan en zo iemand te ontmoeten en dus werden ze lid van deze nog steeds heel succesvolle dating service.

Maar goed, Rick werd het dus, twee dagen na dat telefoontje gingen we voor het eerst samen uit en nu zijn we al weer 16 jaar gelukkig getrouwd! Vanavond gaan we gezellig samen eten om deze mijlpaal te vieren.

Gisteravond zat Saskia om 22 uur nog huiswerk te maken en toen ze een dollarbiljet moest tekenen, barstte ze opeens in tranen uit. Ze vond zichzelf dom en al haar vriendinnetjes zouden veel slimmer zijn.

Natuurlijk was ze moe, maar het is ook al een paar weken zo, dat ze niet graag naar school gaat en klaagt, dat het "saai" is.

Op haar school worden kinderen, die hoger scoren op bepaalde toetsen, de klas uitgehaald voor wat een "GT" (Gifted and Talented) programma wordt genoemd. Saskia is erg competitie gericht en veel van haar vriendinnetjes volgen dit programma en zij niet. En dat zit niet lekker, vooral niet omdat een meisje haar laatst vertelde, dat Saskia er niet bij zat, omdat de andere kinderen "net ietsje slimmer" zijn, dan zij.

Nu wil het geval, dat het me in second grade al was opgevallen, dat de uitslagen van Saskia's toetsen veel lager lagen, dan verwacht, als we keken naar hoe ze het op school deed. Ik heb vandaag dus maar eens de Guidance Counselor van de school, die ik gelukkig goed ken, opgebeld en de situatie voorgelegd. Morgenmiddag heb ik met haar een, naar ik hoop, verhelderend gesprek, want ik wil, dat Saskia weer met graagte naar school gaat.

Voor het eerst in mijn leven ben ik midden op de dag, terwijl de kinderen op school zaten, naar de film geweest. Kirsten had me uitgenodigd met haar en twee Deense vriendinnen naar "Sideways" te gaan.


Het theater

Dit is een film, die ik zelf niet zou hebben gekozen, afgaand op de recensies, maar die heel onderhoudend bleek te zijn. Het is het verhaal van twee mannen, die het er de week voor het huwelijk van de ene nog even samen van gaan nemen. Ze gaan op wijntocht door Napa Valley in Californie en leren elkaar dan wel heel goed kennen opeens. Ik kreeg wel zin in een glas wijn van al hun geproef!

Er waren, behalve ons drieen, enkel nog drie oudere mannen in het theater. Het is nu niet bepaald een "blockbuster", die film! Maar de stoelen zaten heerlijk en het was even lekker ontspannen.

Eenmaal weer buiten kwam ik gelijk terug in de realiteit, want Katja belde me op mijn mobieltje. Ik hoorde meteen, dat ze huilde en dat is zo ongewoon voor haar, dat ik even in paniek raakte.

Het bleek, dat ze na school had moeten blijven van haar "Tech" (computerklas) lerares. Maar daarom huilde ze niet. Ze had per ongeluk de "sticky keys" op haar computer aangezet en de lerares was daar zo kwaad over geworden, dat ze Katja in het bijzijn van de hele klas uitschold! Ze noemde haar een "dumb blonde" en toen Katja iets zei, bouwde ze haar na en zei haar, dat ze niet altijd zo moest zeuren! Dat is voor een 14-jarige natuurlijk een enorme afgang tegenover haar leeftijdgenoten.

Natuurlijk moest ik me inhouden om niet ter plekke de school binnen te gaan en de lerares te confronteren! Ik heb bij thuiskomst de school opgebeld en naar haar superieur gevraagd. Die was al naar huis, dus hopelijk hoor ik daar morgenvroeg van. Niet alleen zal ik een excuus aan Katja eisen, voor de klas, maar ook om een andere lerares vragen, want dit is niet de eerste keer, dat ze iemand in die klas zo voor schut zet.

Een dagje vol schoolperikelen dus, vandaag! Maar ik moet zeggen, dat ik tot nu toe zeer tevreden ben over hoe de scholen zorgen en klachten van ouders serieus nemen en behandelen. Hopelijk zal dat morgen weer waar blijken te zijn.

posted by Kasaka @ 6:06 PM   ---

|

Spring fever!

Zelfs de media vinden het nu toch wel heel bijzonder, dit warme weer in begin februari (ik kan me eerlijk gezegd niet zo'n periode herinneren). Het werd vandaag maar liefst 17 graden en mensen liepen in een short en reden rond in een cabriolet met het dak naar beneden!

Ik ben bijna de hele dag buiten geweest. Met Christine liep ik eerst naar het Community Center, om daar het inschrijfformulier voor een fotowedstrijd op te halen. Daarna liepen we door naar Starbucks, waar we een iced Frappuccino bestelden. Het was te warm voor een hete koffie!


De Starbucks, waar we onze koffie haalden

Rond 11 uur waren we terug en heb ik gauw gedoucht voor de schoonmaakladies kwamen. Iedere dinsdag heb ik hulp in de huishouding. Twee Spaans sprekende vrouwen (ze verstaan vrijwel geen Engels, wat communicatie nogal moeilijk maakt), die werkelijk heel goed poetsen. Ik heb ze vandaag een extra fooi gegeven, omdat ze met alle dieren hier in huis best een hele kluif hebben.

Het was zulk prachtig weer, ik kon gewoon niet binnen blijven. Fairfax County heeft een heel stel mooie parken (je hebt national parks, state parks, Northern Virginia parks, county parks en town parks, aan parken geen gebrek!).

Een ervan is Colvin Run Mill, waar een oude (nog werkende) molen uit 1811 staat. Ik heb al een tijdje de bijna onbedwingbare neiging daar met mijn fototoestel heen te gaan en vandaag was het de perfecte dag: staalblauwe hemel, dus de rode molen zou daar mooi bij uitkomen.

Dus stapte ik na de lunch in de van en reed naar Great Falls, waar de molen staat. Op dinsdag zijn er geen rondleidingen, wat ik eerst jammer vond, maar achteraf gezien betekende dat ook, dat er niemand anders was. Ik heb er heerlijk rondgelopen, gefotografeerd en genoten van de zeker honderd eenden en ganzen in de vijver! Ik zag er ook het eerste bloempje van het seizoen, de natuur is echt in de war!

Colvin Run Mill

Op de terugweg besloot ik te kijken of er nog steeds zo'n lange rij stond bij Lee's Carwash. Mijn auto was niet om aan te zien zo vies van al het zout! Gelukkig stonden er maar twee auto's te wachten en heb ik nu weer een blauwe, glimmende van.

Bij de Shell ernaast heb ik ook maar meteen getankt, want de komende dagen wordt het weer weer minder en het is natuurlijk veel fijner om in de warmte te tanken. Een gallon met 87 Octaan gehalte kost op het moment $1,95.

Daarna nog een stop bij Whole Foods om spullen voor het avondeten te kopen. We aten pita's gevuld met kalkoengehakt, spinazie en worteltjes, gekruid met chili kruiden en ranch dressing, in de crockpot gekookt. Een maaltijd, die het hele gezin lekker vindt en ongemerkt eten ze zomaar twee groentes!


De Whole Foods hier in Vienna

Net op tijd om Saskia op te halen was ik weer thuis. Met haar heb ik een tijdje basketbal gespeeld en ben daarna weer voor op de stoep tijdschriften gaan lezen. Dit keer de achterstallige Family Circles en Woman's Days, ik ben weer helemaal bij.

posted by Kasaka @ 5:04 PM   ---

|

Luie vroege lentedag

De dag na de Superbowl. Het grote onderwerp is dan de reclames, die zoiets als 2,4 miljoen dollar per stuk kostten. Er was een controversiele reclame, die van Go Daddy.com, hij mocht maar een keer gezien worden, verder niet. Stel je voor, dat er een Janet Jackson achtig schandaal van zou komen! Hier kun je de reclames zien, die gisteravond getoond werden. Mijn favoriet was de Mustang reclame.

Helaas gaan na zo'n sportfeest ook veel mensen achter het stuur zitten met een glaasje te veel op. Fairfax County politie arresteerde gisteravond 20 mensen, omdat ze onder de invloed reden. En niet zo'n beetje ook! Gelukkig hoefden, op mijn vader na, geen van onze gasten naar huis te rijden. En mijn vader had zoveel last van jet lag, die was al vroeg vertrokken.

Vandaag moet ik toegeven, dat ik heel, heel lui ben geweest. Ik heb het allernodigste in het huishouden gedaan, maar daar is het bij gebleven, ik schaam me diep!

Christine belde vanochtend of ik alsjeblieft bij haar in de buurt wilde komen wandelen. Zij moest haar auto naar de garage brengen omdat er een "recall" op was. Als er een recall is voor een auto wordt wat er mis is gratis gemaakt. Bij de Ford garage, waar zij en ook wij onze auto's hebben gekocht, krijg je een leen-auto mee, terwijl die van jou gemaakt wordt. Heel handig!

Ze voelde zich niet op haar gemak in die leenwagen te rijden, dus reed ik naar Fairfax. Het was alweer prachtig weer. We liepen zonder er erg in te hebben een uur en vijfenveertig minuten door de prachtige natuur. Het leuke van de kale bomen vind ik, dat je alle vogels, die erin zitten, ziet. En er zijn werkelijk prachtige vogels in dit gebied.

Toen ik thuiskwam was Rick ook al thuis. Vanmiddag werd namelijk een nieuwe DSL lijn geinstalleerd in ons huis. We hadden kabel, maar deze service maakt het internet supersnel! Bovendien kunnen we nu binnenkort onze eigen server beginnen.

Heel lui heb ik vanmiddag eerst een tijd met Wendy in Nederland gekletst via MSN. Erg leuk en gezellig, net alsof je een vriendin op de koffie hebt, maar dan virtueel.

Daarna heb ik als een soort witte duivel door het huis geraasd om alles op te ruimen en te wassen. En toen ben ik weer heel lui op de stoep voor het huis in de zon gaan zitten en heb tijdschriften gelezen tot ik in de schaduw zat.

In de zomer is het fijn, dat onze achtertuin op het noorden ligt, maar in de winter is het te koud om dan op het deck te zitten. Voor het huis is het minder gemakkelijk zitten, maar wel veel warmer!

Ik heb vandaag zoveel zon gezien, dat ik waarempel verbrand ben! Helaas zal het warmere weer niet lang meer aanhouden, voor donderdag worden alweer sneeuwbuien voorspeld.

En tot slot nog even een paar idiote ideeen voor nieuwe wetten hier in Virginia:

De wet om het zonder helm motorrijden toe te laten is gelukkig weggestemd.

Maar helaas gaat een wetsvoorstel, waarin een boete van $50 gevraagd zal worden van mensen, die hun "ondergoed" laten zien, wel naar het House of Representatives. Zucht!

posted by Kasaka @ 6:29 PM   ---

|

The Patriots win!

Oh, wat heerlijk vind ik dit weer! Ik heb vanochtend met Christine zonder jas gewandeld. Zonder jas op 6 februari! Het zal wel weer kouder worden, helaas, maar ik geniet nog even met volle teugen van dit prachtweer.

Gisteravond hebben we op het History Channel nog een documentaire gekeken over wie de boeken van het Nieuwe Testament nu eigenlijk geschreven heeft. Alles wijst erop, dat die niet door de apostels zelf zijn neergepend.

Al zal dit geen nieuws zijn, toch blijft het me fascineren. We wonen hier in een land, waar religie belangrijk is. Dat is ook te zien aan de vele kerken met tientallen geloofsrichtingen. De meesten van onze kennissen en vrienden behoren tot een kerkgemeenschap.

Het blijft interessant om erover na te denken. Wat brengt heel intelligente mensen ertoe om zonder twijfel te geloven in de verhalen in een boek, die in feite niet meer zijn, dan overgedragen legendes? Daar zal wel nooit een antwoord op komen, want hoe leg je "faith" uit, het geloof in iets onbepaalds, iets ongrijpbaars?

Vanmiddag kwam Kirsten haar dochter Madison ophalen, die met Saskia in de hot tub had gespeeld. De meisjes wilden nog verder spelen, dus besloten Kirsten en ik naar Starbucks te gaan om even lekker te kletsen.

Daar konden we nota bene buiten zitten en het was heerlijk ontspannen met een Chai tea latte in het zonnetje.

Voor het avondeten kwam mijn vader langs. Hij is net terug uit Nederland en had overheerlijke paling meegenomen. Die lieten we ons prima smaken!

We aten vroeg een makkelijk maaltje, want al om 18 uur kwamen de eerste gasten om de Superbowl te kijken. Iedereen bracht iets lekkers mee, vooral de 7 layer dip en de honing-barbecue kippenvleugeltjes verdwenen snel!

Het was een spannende wedstrijd, hoewel ik moet toegeven meer met Mary en Lorraine gekletst te hebben, dan te hebben gekeken naar het football. Wel hebben we naar de half time show van Paul McCartney gekeken op het grote scherm. Hij deed het prima, we waren er helemaal enthousiast over. De tieners dachten daar anders over, die verklaarden de half time show "saai". Generatieverschil moet er zijn!

posted by Kasaka @ 10:59 PM   ---

|

Phantom of the Opera

Gisterochtend bouwde ik nog een sneeuwpop en vanmiddag zat ik lekker met een boek op de stoep voor het huis te lezen! Heerlijk, 15 graden en volop zon! Van mij mag de lente komen. De kinderen maakten ook gelijk gebruik van het lekker weer en speelden een spelletje basketbal op het plein. En Kai is vanmiddag met een vriendje een heel eind gaan fietsen.

Morgenavond hebben we hier een Superbowl feestje, dus ging ik naar Giant om nog wat snacks daarvoor te kopen. Het was er druk, maar zoals gewoonlijk kwam ik zo door de kassa rij heen door de Self Checkout te gebruiken. Ik kocht wijn en bier en dan moet je leeftijd gecheckt worden door iemand van het personeel. Die man zei heel vriendelijk, dat ik er eigenlijk te jong uitzag om alcohol te mogen kopen, maar vooruit. Yeah, right!

Er zijn zoveel mensen, die een Superbowl feestje geven, dat de hele winkel erop was ingesteld. Overal hingen speciale Superbowl ballonnen, vastgebonden aan een knijper, handig als decoratie.

Ook vond ik een schaal met fruit, dat al schoongemaakt en in stukjes gesneden was. Zo ook een soortgelijke schaal met in blokjes gesneden kaas. En tot slot een enorm chocolate chip cookie met Superbowl XXXIX erop in frosting. Ik hoef alleen de deksels er maar af te halen en klaar is Kees!

Katja en ik wilden al een paar weken naar de film "The Phantom of the Opera" en vanmiddag zagen we onze kans. Het was gezellig weer eens zoiets met mijn oudste dochter te ondernemen.

De film is een van de beste films, die ik in jaren gezien heb, en dat zegt heel wat! De scenes, het verhaal, de emoties, de muziek, het is allemaal even indrukwekkend! Superlatieven schieten te kort.

We hebben ademloos gekeken, het was zo intens! Toen het over was bleef het even heel stil in het theater, alsof iedereen even bij moest komen.

Toen we naar buiten liepen vroeg iemand hoe het was geweest. Ik had er even geen goede beschrijvende woorden voor. "Mooi" is niet genoeg, "betoverend" komt er dichter bij! Ik probeer Rick nu over te halen ook te gaan, zodat ik de film nog een keer kan zien.

De rest van de avond hebben het bordspel "Life" gespeeld. Eindelijk is Saskia ook oud genoeg om mee te doen! Heel gezellig zo als gezin bezig te zijn.

Sinds kort lees ik een blog van een Amerikaanse soldaat in Irak, me door Annemiek aangeraden. Ik vermeld het hier ook, want ik vind het persoonlijk heel interessant te lezen hoe iemand het leven daar meemaakt. Het is toch vaak anders, dan wat je in de media hoort en ziet.

posted by Kasaka @ 9:47 PM   ---

|

Genieten van het leven

Het was moeilijk Saskia vanochtend zover te krijgen om op te staan. Ze stond 10 minuten voor we uiterlijk weg moesten om naar school te lopen op. Wonder boven wonder kleedde ze zich aan, at ontbijt en stond precies op tijd klaar om naar school te gaan! Tot mijn verbazing kwamen we niet te laat.

Tijdens deze koude dagen worden heel wat kinderen, die gewoonlijk wandelen, naar school gereden. Zelfs toen ik Saskia afzette, bijna te laat, stond er nog een file van minivans en SUV's om hun kinderen te brengen. Alleen daarom neem ik de auto al niet, het duurt langer op die manier, dan als we de kou trotseren!

Met Brynna liep ik verder, waardoor zij een lekkere lange wandeling kreeg. Het viel me op, dat er in bijna iedere straat nog tenminste twee huizen zijn, die al hun kerstversieringen nog hebben hangen, buiten althans. Er is een huis, dat nog uitgebreid verlicht is. Anderen hebben de verlichte rendieren nog staan of zelfs een opblaasbare sneeuwman. Maar 's avonds ziet het er wel leuk uit, moet ik toegeven.

De kinderen hebben tot nu toe geen poging ondernomen om een sneeuwpop te maken. De sneeuw was vanochtend perfekt om dat te doen, dus besloot ik er dan maar een in elkaar te zetten (wat een inspanning is dat!). Ik flanste binnen de kortste keren een mooie sneeuwvrouw in elkaar en gebruikte onze "sneeuwpop kit" om haar een neus, ogen en mond te geven.


Gelukkig heb ik bovenstaande foto gemaakt als herinnering, want nog geen twee uur later, toen Christine en ik terugkwamen van onze wandeling, was ze omgevallen omdat het zo hard dooide! We stonden versteld hoe alle sneeuw in de tuin was gesmolten in die paar uur! Maar ja, de zon is sterk, we zitten tenslotte op de hoogte van Madrid.

Tijdens onze wandeling door Vienna werden we "gevolgd" door een havik. Ik zie dit dier vaak op mijn wandelingen en ik weet, dat hij (of zijn maten) heel wat problemen veroorzaakt. Zo had een familie in de buurt 30 kippen, meer dan 20 daarvan zijn in een keer door de haviken vermoord. Mijn vriendin Claudia had ook twee kippen en een daarvan heeft een havik meegenomen, de ander is vermoord. Het zijn mooie vogels om naar te kijken, maar het blijven echt roofvogels!

Het grote nieuws voor ons vandaag was, dat de eigenaren van Tysons Corner mall het winkelcentrum in grootte willen verdubbelen! Als dat gebeurt, zal het een van de grootste malls in het hele land worden.

Katja paste vanavond op voor ons (ze krijgt ervoor betaald, ik vermeld dat maar even, we buiten haar niet uit!). Rick en ik gingen eten bij La Provence. Dit restaurant is een nog (steeds) niet ontdekt juweeltje. De gerechten zijn origineel en heel goed voorbereid. Vooral de desserts zijn om je vingers bij af te likken. En toch is het er altijd rustig. Ik hoop, dat dat niet betekent, dat ze het niet gaan halen!

Toen we thuiskwamen hebben we ons zwempak aangetrokken en een cognac gedronken in de hot tub buiten. Altijd een heel speciaal gevoel om in het warme water te liggen, terwijl er overal sneeuw ligt! Ik heb er een van de drie Margrieten, die ik achterloop uitgelezen en heb het nu nog warm van het water! Saskia kwam mee, maar de twee oudsten hadden geen zin. Wij gebruiken de hot tub veel te weinig! Iedere keer als ik erin ben geweest neem ik me voor het vaker te doen, het is altijd zo ontzettend rustgevend. Het is eigenlijk de ultieme luxe!

posted by Kasaka @ 2:18 PM   ---

|

Meer sneeuw!

Het is officieel: ze kunnen hier niet voorspellen hoeveel sneeuw er zal komen. Gisteren werd er gezegd, dat we vandaag misschien een "passing flurry" zouden zien, wat zoveel betekent als een enkele verdwaalde sneeuwvlok.

Maar toen Kirsten en ik om 11 uur gingen rennen begon het al te sneeuwen en dat heeft het voor de rest van de middag flink hard gedaan, waardoor alles nu weer prachtig wit is. Het waren prachtige grote vlokken, wat een genot was om naar te kijken. En nu is het weer of er een bus met poedersuiker over de huizen en bomen is uitgeschud. De "flurry" werd dus 4 centimeter sneeuw!

Saskia werd vanochtend met een migraine wakker, dus die bleef vandaag lekker thuis. Gelukkig hielp de medicijn en voelde ze zich al gauw weer beter.

Onze melk was bijna op en we krijgen pas zaterdagochtend de volgende Peapod bestelling bezorgd. Bovendien heb ik gisteren voor een ovenschotel onze Goudse kaas opgesneden en dat is Saskia's favoriete kaas.

Door de harde sneeuw reden we dus naar Whole Foods. Voor Saskia is deze winkel een tractatie, overal staan dingen om te proeven!

Ze haalde me ook over lekkernijen voor haar te kopen (want, Mammie, ik had toch hoofdpijn? Ha ha, ze weet het uit te buiten!) Gelukkig zijn de produkten van Whole Foods vrij gezond.

Als eerste kwam ze aandragen met een doos "Ranch Bunnies". Dit zijn kleine crackertjes in de vorm van een konijntje met een sterke ranch smaak. Je kunt allerlei diervormige crackertjes krijgen, veelal met Cheddar smaak, copieen van de verschrikkelijk populaire Goldfish crackertjes van Pepperidge Farm.

Natuurlijk zou ze dorst krijgen van die crackertjes en haar keus voor een drankje viel op vruchten Kefir, een soort drinkyoghurt.

We kochten Starbucks ijsjes voor vanavond, ze hebben een nieuwe smaak: Java Fudge Frappuccino Bars. Die dingen zijn me toch lekker! En ze zijn goedgekeurd voor een Weight Watcher's dieet, wat willen we nog meer?

Bij de bakkerij probeerden we ontzettend lekker gemberbrood. Ik moet me daar wel erg inhouden, er staan de heerlijkste vlaaien en taarten en cakes!

Whole Foods heeft een enorm assortiment kazen en Saskia probeerde Leerdammer. Tot mijn verbazing vond ze die heerlijk, dus daar ook maar een stukje van meegenomen. Het is echt een delicatessenzaak in de vorm van een supermarkt! Ik geef er ook altijd veel meer uit, dan ik oorspronkelijk van plan was.

Rick heeft al de hele week Mexicaans willen eten, dus ik hoefde vanavond niet te koken. Hij haalde eten bij Tequila Grande hier vlakbij. Een populair voorgerecht in veel restaurants, niet alleen Mexicaanse is "Jalapeno Poppers". Dit zijn hele jalapeno pepers, gevuld met kaas (meestal cream cheese, maar bij dit restaurant is het cheddar gemengd met spinazie of kip) en daarna gerold in broodkruimels en gebakken. Heel pittig, maar oh zo lekker!

Vanavond kijken we de reunie van Happy Days. Ik weet niet of die serie ook in Nederland speelde. Toen ik hier kwam, heb ik eindeloos reruns gezien van de groep met Richie en "Fonz". Nu is Ron Howard (Richie) een heel bekende director, maar van de rest van de acteurs hoor je niet veel meer.

Katja is niet geinteresseerd in zo'n oude show, dus rent zij boven op de lopende band, terwijl ze naar de O.C. kijkt. De 50's betekenen niet veel voor de kinderen van nu, kennelijk.

posted by Kasaka @ 8:58 PM   ---

|

Phil en Beau, hun voorspellingen verschillen

Al heel vroeg vanochtend had Punxsatawny Phil zijn schaduw gezien en was zijn hol weer in gerend. Helaas betekent dat, dat de winter nog minstens 6 weken zal duren. Twee februari is Groundhog Day hier in de VS en dat wordt zeer serieus genomen, hier aan de oostkust tenminste. Ieder nieuwsprogramma bericht erover. Grappig genoeg schijnt Phil meer dan 90% van de tijd gelijk te hebben. Misschien ook niet zo verwonderlijk, want de winter hier aan de oostkust duurt toch meestal wel tot half maart.

Dit jaar echter heb ik vernomen, dat er ook een zuidelijke groundhog is, General Beauregard Lee. Deze groundhog (ik weet niet of er een Nederlands woord voor dit dier is, het is een grote marmot) uit Georgia voorspelt de rest van de winter voor het zuiden van het land. Vandaag zag hij zijn schaduw niet, wat een vroege lente voorspelt. Volgens de boeken heeft hij het 97% van de tijd bij het rechte eind, een keer voorspelde hij verkeerd en kreeg het zuiden te maken met een grote sneeuwstorm. "Beau" woont op de Yellow River Game Ranch.

Ik moet toegeven, dat deze Groundhog Day tradities op mijn lachspieren werken. De in het zwart geklede oudere heren, die plechtig verklaren wat hun marmot gezien heeft. Het geeft een Carnavalesque gevoel, terwijl zij het allemaal heel serieus lijken te nemen.

Ok, dan, wij zitten precies op de grens van noord en zuid, dus wat zal het zijn? Beau of Phil? Ik hou het (met grote hoop!) op Beau. De komende dagen zien er in ieder geval gunstig uit, wat dat betreft.

Een aantal weken geleden heeft Katja een soldaat in Irak "geadopteerd". Vandaag kreeg ze zijn naam en platoon leider, hij heet Daven. Ze heeft vanmiddag geconcentreerd een brief zitten schrijven. Ook vertelde ze me, dat er om "care packages" wordt gevraagd. Ze was verbaasd, dat een van de dingen, die nodig zijn, een vlooienkraag is. Ik denk, dat dit een zeer leerzaam iets is voor haar. Ik hoop alleen dat ze niet te begaan raakt, want daar heeft ze nogal de neiging toe.

Ikzelf heb vandaag genoten van een gewone dag. Ik heb eindeloos veel was gedraaid, onvoorstelbaar wat een stel tieners vies maakt! Maar er is iets therapeuthisch aan, hoewel het niet te lang moet duren. Daarom heb ik Kai vanavond eens geleerd hoe hij een was moet draaien.

De nieuwste foto's staan online. Vienna heeft een foto wedstrijd in maart en ik probeer te bepalen welke foto ik ervoor zal inzenden. Maar ik wil wel meedoen!

Vanavond luisteren we naar de State of the Union van President Bush. Er is echt geen keus, alle kanalen laten dit zien, dus zelfs als je niet geinteresseerd bent moet je een uur iets anders gaan doen. Maar ik zal wel luisteren (met een half oor), zodat ik er een mening over kan schrijven.

Intussen ga ik in mijn nieuwe boek "Washington Itself" bladeren, me aangeraden door een lokale blog lezer (dank je, Guus!).

Het kijken naar een State of the Union is heel grappig. Je kunt meteen de Republikeinen en Democraten onderscheiden. De grimlach van Dick Cheney op de achtergrond was grappig (gaf hem vast kaakkramp), in tegenstelling tot de man naast hem, Dennis Hastert, die eruit zag of hij ieder moment in slaap zou vallen en wiens mondhoeken constant naar beneden stonden, er was letterlijk geen uitdrukking op zijn gezicht.

Het ziet ernaar uit, dat Bush vooral zal werken aan het vernieuwen van de AOW (Social Security) hier in de VS. Zijn suggesties om de Grondwet te veranderen wat betreft het huwelijk (lees: homo-huwelijken grondwettelijk niet toegestaan) werd niet met veel applaus ontvangen. Ook zijn commentaar op het onderzoek van stamcellen werd matig ontvangen. Hij zal best wat tegengas krijgen, ook met betrekking tot zijn benoemingen voor het Supreme Court.

Dat is, wat me in dit systeem aantrekt. Er zijn checks and balances. Niemand doet het alleen.

Laura Bush zal gaan werken aan gang geweld, prima! Mijn uiteindelijke commentaar op zijn speech: goed, duidelijk en voornamelijk gericht op de VS, zoals het hoort. Al met al is het een uur van geklets en geklap. Thomas Jefferson zag het goed: niet nodig! Pas met Woodrow Wilson kwam de "State of the Union" terug.

Rick heeft vandaag te horen gekregen, dat hij van nu af aan weer in pak en das op zijn werk moet verschijnen. Een hele stap terug van de gewoon nette kleding. Ze hebben een nieuwe vrouwelijke vice president, die dat allemaal hoogst belangrijk vindt. Natuurlijk is hij hier niet blij mee!

posted by Kasaka @ 10:06 PM   ---

|

We zien dollartekens voor onze ogen!

Een van de rondleidingen in Washington, die ik al heel lang heb willen doen met de kinderen, is die bij het Bureau of Engraving and Printing. Hier zie je hoe de dollarbiljetten worden vervaardigd.

In de zomer is het altijd enorm druk daar en moet je al heel vroeg in de rij voor tickets. Maar vandaag was een perfecte dag: buiten het seizoen en de enige scholen, die vrij hadden, waren die van Fairfax County.

Alle drie de kinderen wilden mee, maar helaas werd Katja vanochtend met flinke hoofdpijn wakker. Zij bleef dus thuis, ook al omdat ze toch wel erg veel huiswerk had voor morgen.

Met de andere twee en Saskia's vriendinnetje Laura reed ik om 11 uur naar de Metro. Ik parkeerde de van op Claudia's oprit, die woont in onze oude buurt, recht tegenover het Metro station.

Het Bureau of Engraving and Printing

De eerste rondleiding zou om 12:30 beginnen en we waren er precies op tijd voor. Er waren geen tickets nodig, we konden zo doorlopen.

Na de altijd aanwezige veiligheidscheck van tassen en camera's liepen we door een gang met allerlei informatie over de dollar en het Bureau of Engraving and Printing. Allemaal heel interessant en ik had er graag meer tijd doorgebracht met lezen, maar de kinderen hadden daar het geduld niet voor.

Vervolgens kwamen we in een gedeelte met banken, waar al zo'n 25 anderen zaten te wachten. Keurig om 12:30 begon een korte film over de geschiedenis van het Bureau en wat er allemaal gedrukt wordt hier. Behalve dollars, worden ook (nog, binnenkort niet meer) alle postzegels van de VS en alle staatsobligatie biljetten hier (en in Fort Worth, Texas) gedrukt.

We zagen met hoeveel precisie de gravures worden gemaakt en dat zelfs iemand, die de pakjes dollars moet nakijken op fouten, daar minstens 4 jaar voor in opleiding is!

Na de film kregen we een heel interessante rondleiding. We zagen live hoe de dollars bedrukt worden en hoeveel checks er zijn om zeker te zijn, dat er geen slechte biljetten de deur uit gaan.

We leerden, dat een dollar biljet gemiddeld 22 maanden in omloop is en dat 95% van de biljetten, die nu gedrukt worden, vervanging van biljetten, die te oud zijn, zijn. Het is onvoorstelbaar hoeveel vellen geld er aan ons voorbij kwamen in die paar minuten, dat we keken!

De mensen, die met al dat geld werken, zagen er zo kalm uit. Het is gewoon een baan voor ze, natuurlijk, maar jee, er komt me toch even een fortuin hun neus voorbij iedere dag!

Ook werd ons uitgelegd hoe er kleinigheden in de biljetten verwerkt zijn om te voorkomen, dat ze worden nagemaakt.

De hele rondleiding duurde ongeveer een half uur en de kinderen waren er zeer in geinteresseerd. Natuurlijk kwamen we naderhand in een winkel terecht. Daar kon je allerlei zeldzame dollarbiljetten kopen en natuurlijk souvenirs, zoals t-shirts met het gezegde "The buck starts here" (een parodie op "the buck stops here", hier een humoristisch artikel over wat de geschiedenis van die uitdrukking is). Saskia en Laura lieten een souvenir foto maken, hun gezichtjes op een dollar biljet. Kai koos een boek met Origami projekten, die je met een dollar biljet kunt maken. Hij heeft intussen al een kikker, olifant en ring gevouwen.

De meisjes voor hoeveel dollar biljetten hun lengte waard zou zijn

Het was toen we weer buiten stonden half twee en dus hadden we honger. Ik stelde voor om bij ESPN Zone te gaan eten. Dat leek niet zo ver weg, op 11th en E Street, terwijl het Bureau of Engraving and Printing aan 14th en C Street ligt. Dus drie blokken naar rechts en dan drie blokken naar links, simpeler kan het niet. Alleen had ik me weer eens verkeken op de grootte van de blokken in deze stad!

In New York zou je binnen tien minuten op de plaats van bestemming zijn. Maar niet hier in DC! Het was een goede 20 minuten lopen, ook al liepen zelfs de meisjes zo snel mogelijk.

Maar het restaurant was het voor de kinderen meer dan waard. Ze kregen kleurmateriaal en bestelden hun favoriete "chicken tenders" en keken onderwijl tv. Ik vond dat deel ook leuk, want het ging over Joe Montana en hoe hij twee Superbowls won met de 49-ers.

Een deel van de enorme tv-muur bij ESPN Zone

Ik bestelde een, zoals het in het menu werd beschreven, "apple, walnut and blue cheese" salade. Natuurlijk had ik mijn verwachtingen moeten verlagen! De appel en blue cheese waren ruim aanwezig, ijsbergsla ook en een paar rozijntjes en rode paprika stukjes. Maar walnoten? Nergens te vinden. Ik besloot er geen werk van te maken, ondanks het constante vragen van de manager of alles naar wens was. Soms is
het gewoon te veel moeite om te klagen.

Na het eten vertrokken de kinderen naar de laagste verdieping, die helemaal vol staat met de meest moderne spelletjes. Ik had ze ieder 5 dollar gegeven, maar dat bleek maar net genoeg voor een spel. Dus nog maar wat geld er tegenaan gegooid, waardoor ze allemaal nog een keer konden.

Het was inmiddels al na drieen en ik had Laura's vader beloofd voor 16 uur thuis te zijn. We liepen dus gauw naar de Federal Triangle metro en een half uurtje later waren we thuis. De kinderen hebben genoten (en ik stiekem ook)!

Eenmaal thuis begon de werkelijkheid weer, alle kinderen hadden huiswerk, dus begonnen daar meteen aan. De Verizon meneer kwam om onze ADSL lijn aan te leggen, binnenkort zullen we ons eigen webdomein hebben! Morgen begint de school weer, snik!

posted by Kasaka @ 6:43 PM   ---

|