Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Washington Blog

We zijn deze week in Washington State en ons reisverslag is hier te lezen. Alleen de reisdag is er nog te zien, want het werd te laat en jet lag nam over vandaag. Het is hier prachtig!

posted by Kasaka @ 2:23 AM   ---

|

Bliksem

Het heeft vannacht flink gespookt met een heel zwaar onweer rond een uur of elf gisteravond, dat eigenlijk voor ons langs trok en waarvan ik een aantal mooie bliksem foto's heb kunnen maken. Sommigen zijn wel bewogen, maar het laat goed zien, hoe electrisch geladen de atmosfeer was.




En om een uur kwam er een zwaar onweer recht over ons heen. Het was zo'n lawaai en geflits, dat zowel Kai als Saskia liever bij ons sliep. Ze sleepten een slaapzak en kussen aan en voelden zich zo veiliger. Katja heeft er helemaal doorheen geslapen!




Vanochtend heb ik tien mijl gefietst, het is warm en vochtig en denkelijk door het noodweer van gisteravond lieten de herten zich niet zien.

Het is nu een uur en we genieten van een lekkere Subway lunch. Om twee uur hopen we weg te rijden richting vliegveld. Onze vlucht gaat om half zes en ik hoop vurig, dat de voorspelde zware onweersbuien tot na die tijd op zich laten wachten!!

posted by Kasaka @ 12:57 PM   ---

|

Zoondagje

Na een heerlijke en broodnodige nachtrust begint de dag erg donker en somber en een blik op de radar laat zware buien ten westen van ons zien. Ik laat mijn plan om met Kai een tandem te huren en het W&OD pad onveilig te maken maar varen.

In plaats daarvan besluit ik een half uur te gaan hardlopen. Verder weg durf ik niet te gaan, want ik vind natregenen absoluut niet erg, lekker zelfs met deze temperaturen, maar lopen in donder en bliksem vind ik niets!

Nog geen vijf minuten nadat ik vertrokken ben begint het al te plenzen. Het ziet er niet eens zo dreigend uit, dus ik denk (terecht blijkt even later), dat het maar een klein buitje is. Ik kom een heel aantal andere joggers tegen, want de temperatuur is aangenaam om te lopen (zo'n 24 graden) en door het wolkendek voelt het koeler.

Op een paar spatjes na houd ik het verder (ondanks naarstig gerommel in het noordwesten, dat niet dichterbij komt) droog en na 34 minuten ben ik weer thuis en heb 3,5 mijl gelopen. Niet supersnel, maar de benen zijn weer gebruikt.

Onderweg bedenk ik me, dat het originele plan van vandaag om de hele middag in het zwembad te liggen er nu niet zo aantrekkelijk uitziet. Met Kai heb ik de laatste weken niet veel ondernomen en met Katja en Saskia wel, dus ik vraag hem, of hij zin heeft met mij naar Washington te gaan.

Daar heeft hij wel oren naar en springt meteen onder de douche. Ik doe hetzelfde en om 11:20 zijn we klaar om op pad te gaan. Ik parkeer de auto op Claudia's oprit en vandaar is het nog vijf minuten lopen naar de Metro.

Terwijl we erheen lopen zegt Kai, wat hij het liefst wil doen. Bovenaan de lijst staat een IMAX film bij het Air and Space Museum. Dit wist ik al, dus ik heb thuis het schema bekeken. Om 12:55 speelt "Roving Mars", over de robots, die op Mars zijn geland en vervolgens allerlei data naar de aarde hebben gestuurd.

Het is wel lunchtijd, maar we besluiten eerst de film te gaan zien en dan pas te eten. De Metro brengt ons rond het middaguur bij L'Enfant Plaza, het dichtstbijzijnde station. Bovenaan de enorme roltrap staat een standje met hapjes en drankjes en we kopen er gauw water en een banaan. Het is inmiddels zonnig buiten en onvoorstelbaar warm.

Kai en ik delen de banaan en drinken gauw ons water op. We zijn wat vroeg en voor het Air and Space museum staan, op relatieve afstand zoals in het heelal, palen met informatie over elke planeet en de zon. Kai vindt dat natuurlijk prachtig en we lezen over Saturnus, Mars, de zon en Aarde.

Het is flink druk, dus we gaan daarna maar gauw naar binnen. Tassen worden nagekeken, we gaan door het poortje en dan zijn we binnen in dit indrukwekkende, onbeschrijflijk gigantische museum, dat zich het drukst bezochte ter wereld mag noemen.


Zoals bij alle Smithsonian en Rijks musea hier in Washington is de toegang gratis. Meteen bij binnenkomst lopen we naar het loket, waar de tickets voor de IMAXes, het Planetarium en de bus naar het andere Air and Space Museum in Dulles worden verkocht. Er staat een kleine rij, maar we zijn snel aan de beurt.


We hebben nog een klein half uur voor de film begint. Kai herinnert zich de simulators, waarin je je in een F-16 waant. We kopen kaartjes en zijn al gauw aan de beurt. Onze losse bezittingen moeten in een kluisje en ik doe het sleuteltje om mijn pols. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit.

We mogen even oefenen met schieten en het vliegtuig navigeren (Kai is de piloot en ik ben de "Gunner") en dan moeten we instappen. We krijgen een heup en een schouder harnas aan en het voelt gelukkig goed secuur. De man, die ons helpt, zegt tegen mij: "Hold your s****" En ik versta maar niet wat hij zegt! Hij moet het wel vijf keer zeggen en dan dringt in mijn doffe brein "skirt" door. Ok, ik hou mijn rok vast, geen probleem!

Dan gaan we op weg en ik vertel Kai meerdere malen, dat ik nooit in een echt vliegtuig met hem als piloot zal zitten! Het is maar goed, dat ik een sterke maag heb, want we gaan vele malen over de kop! En ik maar schieten op doelen, die eigenlijk niet te zien zijn. Kai heeft de grootste lol (en daar was het mij ook om te doen), het is zelden, dat ik hem ongehinderd hoor lachen.

Maar ik moet zeggen, dat ik het ook leuk vind! Al te gauw staan we weer stil en mogen uit de capsule klimmen. Alweer zegt de attendant "Hold your s****" en ik versta het alweer niet! Hoe dom kun je zijn, Petra!! Gelukkig valt het kwartje nu sneller en stap ik zonder problemen uit.

Tien minuten voor de aanvang van de IMAX staan we in de rij en een paar minuten later mogen we het theater al in. Het is niet zo druk en Kai en ik krijgen een mooie plek in het midden. Beneden ons horen we Nederlands en achter ons zuid-Nederlands of Belgisch, de kinderen van dat gezin zijn nogal vervelend, ze blijven maar door giebelen. Gelukkig horen we van hun moeder niet veel later een streng "Stop ermee!!".

Het is een prachtige IMAX over de lancering van de Mars Rovers, Spirit en Opportunity. In het begin vond ik het een beetje saai, maar daarna wordt het echt interessant en voel je mee met al die wetenschappers, die dansen en feest vieren als de eerste signalen van Mars komen. Een planeet 300.000.000 mijl weg en dan toch data zo duidelijk alsof de foto hier op aarde is gemaakt. Het is niet veel minder dan een wonder!

Als de film klaar is hebben we allebei honger. We lopen naar het American Indian Museum en bestellen bij Mitsitam lekkere dingen. Kai kiest Navajo Fry Bread, een zakje met chips en een taartje met ananas. Ik ga natuurlijk weer voor de zalm, dit keer met een wilde champignons salade en een salade van wortel en parsnip (weet het Nederlandse woord niet).


Als alles op is (en ik meende het niet op te eten, maar het was zo lekker!) lopen we weer richting Metro. Ik moet voor half vier thuis zijn voor mijn massage. De rit terug verloopt redelijk soepel (vanwege de hitte wordt er langzaam gereden als we eenmaal boven de grond zijn).


Om kwart over drie zijn we thuis en vinden Katja klaar om erop uit te gaan. Ze heeft vanochtend toegestemd om op Saskia te passen, maar nu roept de mall. Zij en Leah zijn druk bezig op hun mobieltjes. Saskia heeft zich nog geen centimeter verplaatst sinds vanochtend, de Sims hebben al haar aandacht.

Laura komt tien minuten later en het doet pijn! Ze grapt, dat ze me een paar weken niet zal zien en me dus moet pijnigen. Maar ik weet, dat ze het zelf ook niet leuk vindt. Maar het moet gebeuren en zoals altijd ben ik naderhand afgepijgerd.

Gelukkig is Saskia's piano over en kan ik me verder ontspannen. We bestellen makkelijk pizza, want morgen is het pakken en weggaan geblazen.

Net als het eten komt belt Christine. Ze is in tranen, want een 10-jarig kampgenootje van Mallory is dinsdagnacht overleden. Zij hebben meegemaakt, dat het meisje bewusteloos raakte, dus het is allemaal erg moeilijk. Ik kijk naar Saskia, van dezelfde leeftijd, en neem me voor haar eens extra te knuffelen. Te vaak nemen we het maar voor lief, dat we gezonde kinderen, geliefden en familieleden hebben!

Morgen is het inpak- en vertrekdag, ik weet niet of ik de kans krijg dan te schrijven. Zo niet, dan probeer ik een live verslag vanuit Washington State!

posted by Kasaka @ 5:45 PM   ---

|

Nederlandse ambassade

Heerlijk, vakantie, dat wordt lekker uitslapen morgenochtend, dacht ik gisteravond. Maar om vier uur vannacht word ik wakker en kan niet meer in slaap komen! Ik heb het koud en warm tegelijk en mijn gedachten racen van het een naar het ander. Nee! Ik kan niet ziek worden, ik wil gewoon gezellig op vakantie!

Als Saskia en Madison om half negen opstaan sleep ik mezelf er ook maar uit. Ik voel me nog steeds raar, het is al heel warm buiten en toch heb ik kippenvel en mijn buik voelt vreemd. Misschien heb ik gisteren te veel gedaan, bedenk ik me, dus ik beperk me tot een gewichtenroutine van een half uur. Genoeg gesport voor vandaag, het hoeft tenslotte niet iedere dag meer dan een uur te zijn.

In plaats van de geplande fietstocht met Kai, die gisteravond op het laatste moment bij een vriendje bleef logeren, douche ik en besluit mijn nagels te gaan laten doen. Katja en Saskia hadden gezegd, dat ze mee zouden willen, maar als puntje bij paaltje komt zijn ze beiden te lui. Ik neem mijn boek mee en een uurtje later sta ik weer met nette nagels buiten.

We eten gauw lunch en dan rijd ik met de drie kinderen naar de Nederlandse ambassade in Washington. Deze ligt zo'n dertig kilometer bij ons vandaan, maar de weg ernaar toe is erg mooi. Gelukkig is er ook weinig verkeer, dus we komen keurig om tien voor twee aan. Onze afspraak met Lilian is om twee uur.

We worden verzocht even plaats te nemen, want we zijn vroeg. De ambassade is een heel modern gebouw en als je het mij vraagt ietwat koud. In de ruimte, waar wij wachten, hangt een klein portret van koningin Beatrix. Saskia vraagt, wie dat is. Kai antwoordt meteen: "That's the queen, stupid!" Zo! Daar kan ze het mee doen (en ja, hij krijgt te horen, dat we elkaar niet "stupid" noemen, zoals duizend keer tevoren)! Het zet de toon voor de rest van het bezoekje.

Om twee uur hoor ik Lilians stem en dan komt ze de hoek om. Ze loodst ons een kamertje met glazen muren binnen, waar een tafel met vier stoelen staan. Het heeft een beetje een gevoel van "verhoor" en het stinkt er naar iemands eten, waarvoor Lilian zich verontschuldigt.

We nemen allemaal plaats, Kai op de leuning van mijn stoel en ik overhandig Lilian het dikke boekwerk met documenten. Gelukkig is alles in orde en ze vraagt ons een aantal formulieren in te vullen, terwijl zij copieen van alles maakt.

Kai en Saskia vervelen zich en zitten constant aan elkaar. Het is een en al geerger, duidelijk, dat ze moe zijn na hun logeerpartijen. Op een gegeven moment zeg ik, dat het lijkt alsof ik met een twee en een vier jarige op pad ben in plaats van een tien en een veertien jarige! Dat helpt gelukkig, want het hokje met de glazen wanden voelt inmiddels als een kleine kooi.

De kinderen hebben dan opeens erge dorst, vooral Katja, die verkouden is. Ik houd de deur voor ze open, zodat ze een kop met water kunnen halen uit de fontein. Inmiddels lopen een paar diplomaten de ambassade binnen, die ons als een paar apen bekijken. Ik krijg altijd sterk een "wij staan boven jullie" gevoel bij Nederlandse diplomaten hier, maar dat zal mijn eigen onzekerheid wel zijn.

Lilian komt terug met de copieen en geeft me nog een paar formulieren om te ondertekenen. Dan moeten de kinderen tekenen om aan te geven, dat zij de Nederlandse nationaliteit ook graag willen hebben. Nu gaat alles uiteindelijk naar de consul en als die zijn handtekening eronder zet kunnen we onze paspoorten aanvragen.

Als Lilian weer weg is om nog een paar laatste copieen te maken en formulieren te brengen, die Rick zal moeten ondertekenen, druppelen er allemaal Nederlandse gezinnen uitgedost in oranje kledij binnen. Iedereen kijkt nieuwsgierig naar ons, mij weer het gevoel gevend minder te zijn, wij mogen de ambassade tenslotte niet binnen. Kennelijk wordt de wedstrijd Nederland-Argentinie ergens binnen uitgezonden.

Gelukkig ken ik Lilian, want dat maakt het allemaal veel makkelijker en persoonlijker. Ze zegt, dat we, als het allemaal gaat zoals verwacht, voor onze reis naar Aruba onze Nederlandse paspoorten kunnen hebben. Dat zou zeker leuk zijn! Vooral Katja is heel blij met haar "nieuwe" nationaliteit, ze kan niet wachten tot ze haar paspoort heeft.

Net voor drieen gaan we weer op weg. Ik hoop tenminste nog een deel van de voetbalwedstrijd te zien. Onderweg komen we in een kleine file terecht en ik hoor op de radio, dat het nog 0-0 is.

Op tijd voor de tweede helft zijn we terug, maar ik moet zeggen, het is saai!!! Ik weet het, beide teams spelen het "safe", maar ik had eigenlijk liever Servie tegen Ivoorkust gekeken, daar waren tenminste doelpunten te bewonderen. Ik moet zeggen, dat ik het Nederlandse spel tot nu toe ronduit saai vind. Een van de Amerikaanse commentatoren zei dat ook (niet speciaal over Nederland, maar over deze wedstrijd), waarop de ander zei, dat in voetbal de verdediging soms belangrijker is dan de aanval. Zal best, maar het oog wil ook wat!

Karin belt vanaf het vliegveld om de uitslag te vragen. Zij staan op het punt om op het vliegtuig naar Nederland te gaan. Ik kan haar zeggen, dat ze niets gemist hebben.

Het is buiten inmiddels weer lekker, dertig graden, maar weinig vochtigheid, dus we besteden de rest van de middag buiten. Katja leest in de hangmat en ik computer op het deck. We eten lekker buiten en dan gaan Katja en Rick naar de film, die zij hem voor vaderdag heeft gegeven. De keuze valt op Nacho Libre, ik geloof niet, dat ik daar veel aan mis.

Voor mij is het vroeg naar bed, zodat ik morgen weer vol energie ben!

posted by Kasaka @ 6:07 PM   ---

|

Vakantie!!

Na Katja en Madison een operatie "rescue the dragonfly" te zien doen bedenk ik me, dat er toch wel heel wat mooie insekten zijn. De arme libelle, die trouwens enorm was voor een libelle, werd door Meike neergehaald. Of hij of zij het gaat redden valt te betwijfelen, maar we wilden geen van allen toezien hoe hij in de bek van de kat zou omkomen.

Intussen licht het om mij heen hier op het deck de hele tijd op. De vuurvliegjes zijn in grote getalen aanwezig op het moment. Ik blijf het een fantastisch gezicht vinden, die saaie bruine insektjes, die opeens helemaal oplichten. Wat de natuur al niet kan doen!

De laatste schooldag (of liever paar uur van school, want Katja belt om acht uur al, dat ze vrij is) begint bewolkt. Het heeft vannacht goed geregend, hopelijk betekent dat, dat de serieuze droogteproblemen nog even op zich laten wachten (maar helaas heeft het onkruid de achtertuin nu echt overgenomen en ik durf het niet meer te wieden, want dan word ik lek geprikt).

Voor mijn herkrijgen van het Nederlanderschap moet Rick onder toezicht van een notaris verklaren, dat hij nog met mij getrouwd is. Hier kun je bij iedere bank een document laten notariseren en dus staan we klokslag 9 uur in de Suntrust bank. De stempel wordt gezet en omdat we klanten zijn is het gratis. Ook de Money Order, die ik nodig heb om voor het geheel te betalen kost ons niets behalve het benodigde bedrag. Alles is nu klaar om morgen ingeleverd te worden.

Inmiddels is het helemaal zonnig geworden en de vochtigheid, die gisteren als een deken over de natuur hing, is helemaal opgelost. Het is al 25 graden, maar toch besluit ik te gaan hardlopen. Dat moet nu uit te houden zijn. Ik neem, op aanraden van Petra, kauwgom mee en doe mijn riem met flesjes water, mobieltje en camera om. Als ik de van bij het Community Center heb geparkeerd begin ik aan mijn loop.

In de auto hoor ik op het nieuws, dat de situatie met Noord Korea serieuzer wordt. Zul je net zien, gaan wij naar het Noordwesten en dan besluit een of andere idiote dictator daar een kernwapen op af te sturen! Maar ik kalm mijn zorgen door te bedenken, dat als er echt een groot gevaar was, Seattle wel geevacueerd zou worden en nou ja, als ons klokje geslagen heeft, dan heeft het dat waar dan ook.

Mijn doel is 10 kilometer en Garmin helpt mij daarbij. Tot de eerste grote oversteek op het W&OD pad is het vrijwel precies vijf kilometer, dus dat is makkelijk. Zo vroeg op de ochtend ligt het pad nog lekker in de schaduw en het is niet druk. Het gaat erg lekker en ik loop de vijf kilometer in 27 minuten. Halverwege zie ik in de verte een hert grazen, maar ik laat mezelf op de heenweg geen stops of omwegen toe.

Bij Hunter Mill Road draai ik om. Het kruis en de bloemen aan de rechterkant van het pad waren me al opgevallen vorige keer, maar nu hangt er ook een brief bij. Als ik er weer langs loop staan er twee oudere mannen met fietsen ook bij te kijken. De brief vraagt om meer getuigen, want kennelijk is hier op 4 juni een fietser dodelijk verwond geraakt. Later op het internet vind ik er meer over, kennelijk is hij zo naar terecht gekomen, dat hij aan hoofdletsel is overleden, ondanks het dragen van een helm. Afschuwelijk! Ik klets even met de heel vriendelijke mannen over de gevaren op het pad. Ze zeggen, dat ik slim ben en hardloop in plaats van fiets. Ik antwoord, dat ik op iedere andere dag ook op de fiets gevonden kan worden. We wensen elkaar "Take care and be careful" en zijn dan "Ships that pass in the night", want de kans, dat ik de heren weer zal zien is klein.

Nog onder de indruk van de gedachte, dat iemand zomaar valt en overlijdt, let ik even later niet zo goed op. Ik zie het hert langs de kant niet en het schiet vlak voor mijn voeten het pad over. Whoa! Dat is echt even schrikken! Hij schrok ook en blijft niet veel verder naar mij staan kijken. Het is een "hij", hij heeft al een redelijk gewei. Een andere jogger heeft het ook gezien en ook met hem ga ik een praatje aan over al het wild, dat we zomaar tegenkomen.

Even later ga ik van het geasfalteerde pad af en loop dan echt in de natuur. Vlinders vliegen af en aan en ik zie prachtig gekleurde vogels. Als ik een stroompje moet oversteken gaat mijn mobieltje. Het deuntje is "X-Files", dus het is Kai. Het is half elf en hij is uit school en wil met een aantal vrienden Vienna in. Dat is goed, zeg ik en zie dan aan mijn voeten een prachtige waterjuffer neerstrijken, het dier heeft een fluorescerend groen achterlijf en zwarte vleugels.


Als ik probeer een foto te maken zie ik echter een grote slang onder dat blad liggen. Die ziet mij ook en glijdt weg (terwijl ik dit schrijf krijg ik er nog de kriebels van!). Ik loop natuurlijk met blote benen en was nog geen tien centimeter bij dit dier vandaan! Ik neem aan, dat dit ook het jaargetijde is, dat slangen nesten hebben, dus ga er gauw vandoor, helaas zonder waterjuffer foto. Sowieso is dit geen goede foto "run", de herten werkten ook al niet mee.

Na net iets meer dan een uur ben ik terug bij de auto. Omdat ik toch vlakbij Giant ben haal ik daar spullen voor onze broodmaaltijd vanavond. Vorige week is een van de medewerkers van die Giant dodelijk verongelukt op zijn fiets, aangereden door een auto. Bij de ingang staat nu een treffend bord met zijn foto en bloemen. Jakkes, het tweede slachtoffer van een onschuldige fietstocht, waarvan ik het aandenken zie vandaag. Voortaan zal ik zeker een helm dragen en extra oppassen!

Overal in Vienna zie ik groepjes tieners rondlopen. De high en middle schools waren al om net na negenen uit. De lagere scholen wat later, Saskia komt om half twaalf thuis. Samen met haar en Tabatha eet ik lunch en dan gaan we naar het zwembad.

Dit is een traditie op de laatste schooldag en het is dan ook flink druk. Als we aankomen zie ik nog geen bekenden, dus ik installeer me met tijdschrift en boek op een van de ligstoelen. Door de lage luchtvochtigheid is het goed uit te houden, zelfs in de zon, maar als om kwart voor drie het fluitje voor de "break" gaat (het laatste kwartier van ieder uur moeten hier de kinderen onder de 15 jaar het zwembad uit) vind ik het heerlijk het koele water in te glijden.

In dat kwartiertje lukt het me 500 meter (20 banen) te zwemmen en verfrist ga ik verder met lezen. Saskia heeft inmiddels een hele groep vrienden en vriendinnen om zich heen verzameld en ik zie of hoor haar niet (dat was vorig jaar wel anders!).

Er wordt ijs met allerlei lekkers erbij uitgedeeld en we genieten van een lekker bakje. We hadden ons geen beter weer kunnen wensen dan vandaag! Zomers, maar niet te heet.

Tot kwart voor vier lees ik verder en bij de volgende break bemachtig ik een "noodle" (lang schuimplastic zwemding) en dobber heerlijk in het koele water. Als alle kinderen in het zwembad zijn is het me veel te druk, die breaks zijn zo gek nog niet.

Na nog een half uurtje lezen besluit ik naar huis te gaan. Saskia wil nog blijven, dus ik zeg haar om uiterlijk zes uur thuis te zijn. Dan zie ik een groepje bekende moeders staan kletsen en ga "even" hallo zeggen. Natuurlijk blijf ik plakken, want het is heel gezellig en pas anderhalf uur later ga ik dan toch echt huiswaarts!

Als avondeten hebben we een simpele, maar erg lekkere broodmaaltijd en dan neemt Rick alle kinderen mee voor een tractatie bij Coldstone Creamery. Ze hebben het alle drie dit jaar bijzonder goed gedaan op school.


Saskia eindigt met een rapport met alleen maar A's (en dat na alle problemen vorig jaar!), Kai kreeg de Presidential Award for Academic Excellence vanwege alleen maar A's en B's op zijn rapporten het hele jaar en Katja overtrof haar eigen stoutste verwachtingen door een B+ te scoren op haar Geometrie examen. Het vak, waar ze het hele jaar zo bang voor was en toch heeft ze een B als eindcijfer (of is het letter?). De zomer kan beginnen!

posted by Kasaka @ 12:21 PM   ---

|

Donder en bliksem

Het is toch weer even moeilijk opstaan na zo'n gezellig en druk weekend. Kai en Saskia vertrekken als gewoonlijk naar school, maar Katja "spijbelt" haar eerste uur. Het is Economics en de leerkracht heeft vorige week al gezegd, dat ze niet hoeft te komen. Ze is de enige tiende klasser van de groep, de senioren hebben al vakantie en de junioren komen ook niet meer opdagen, behalve voor hun examens.

Leah is ook het eerste uur thuisgebleven en aan mij de eer om de dames naar school te rijden, of liever, Katja rijdt. Op het moment, dat ik thuiskom, arriveert Christine. Het is inmiddels alweer 27 graden en pas half tien. Ik had allerlei goede voornemens van nog extra hardlopen, maar met deze warmte en vochtigheid lukt dat gewoon niet. We lopen snel (bijna 6km per uur) en goed, maar het is niet hetzelfde als hardlopen. Later op de dag zie ik een meisje hardlopen en ik vraag me echt af hoe ze het doet, het is afzien!

Om kwart voor twaalf is Katja alweer klaar met school. Haar geometry examen is goed gegaan, maar goed ook, want het is een vijfde van haar eindcijfer!

Om het einde van de examens te vieren gaan we samen lunchen. Katja rijdt naar Tysons II en parkeert. We gaan bij de Lebanese Taverna eten. Ik heb daar al meerdere malen gegeten, maar het is Katja's eerste keer. We krijgen een tafeltje buiten, wat erg leuk blijkt te zijn. Door de omgeving met kabbelend fonteintje en mooie planten krijg je helemaal niet het gevoel naast een parkeerplaats te zitten, wat dus wel het geval is.






We delen een aantal heerlijke gerechtjes en gaan dan shoppen in Tysons II. Eigenlijk zijn we op zoek naar een leuke jurk voor de trouwerij waar we later deze zomer naar toe gaan, maar we eindigen bij J. Crew, waar Katja twee leuke paren slippers vindt en ik een donkerblauw rokje. We zien wel leuke jurken, maar veel te sjiek voor de trouwerij, misschien voor Katja's prom.

Katja rijdt terug naar huis en op weg besluit ik, dat de van wel benzine nodig heeft. Ik leid Katja naar een Shell station dichtbij en na wat gedoe staan we naast een pomp. Dan werkt de kaart niet, zoals zij hem erin doet. Ik ga naar binnen en ik had beter op moeten letten, want ze deed de kaart er omgekeerd in. Als twee blonde ladies staan we daar.

Maar goed, dan werkt het en Katja ziet er helemaal vol vertrouwen uit. Ik laat het dus verder helemaal aan haar over. Geen goed idee!! Als de pomp af klikt pakt ze de spuit en drukt op de hendel. Hierdoor spuit de benzine over haar benen heen en tegen mij aan en op de grond. Katja kan wel door de grond gaan, maar ik verzeker haar, dat dit mij ook is overkomen (en dat is waar). De auto stinkt en zij stinkt, maar we zijn dicht bij huis, gelukkig.


Thuis springt zij natuurlijk onder douche. De andere twee komen thuis uit school en Saskia uit het zwembad. Net als we met zijn allen de auto in gaan om paspoort foto's te laten maken voor ons Nederlandse paspoort begint het te plenzen. Ja, ja, ik heb alle papieren binnen en op woensdag gaan we naar de ambassade ze allemaal inleveren. Pff, dat was niet gemakkelijk (of goedkoop!).

Gedurende een flink onweer staan we te wachten op de foto's. Voor ons is een Indiaas paar, dat heel wat eisen heeft. Ik wil gewoon goede foto's en ze zijn van ons allemaal goed gelukt.

Thuis email ik Lilian bij de ambassade en maak een afspraak voor woensdag bij de ambassade. Ik zal blij zijn als al dit gedoe achter ons ligt!

Even later breekt het pandemonium los. Een van de ergste onweersbuien in lange tijd komt recht over ons heen. De bliksem flitst links en rechts en met de donderslagen vergaat horen en zien. Kai en ik kijken vanuit de garage mee en ik maak een filmpje, want met een zo'n bui worden heel wat centimeters van de droogte afgesnoept.






Onweer!:


Vanavond heeft Katja een heel aantal vrienden en vriendinnen over. Nog een paar uur en het is officieel zomervakantie. Iedereen is er klaar voor.

posted by Kasaka @ 5:14 PM   ---

|

Vaderdag in Hersheypark

Zaterdag

Na lekker te hebben uitgeslapen word ik door Saskia en Rachel gewekt. De twee meisjes zingen uit volle borst een van de nieuwste Avril Lavigne liedjes. Ze klinken nog niet eens slecht, ook!

Het is buiten al 27 graden, dus ik laat mijn plannen om te gaan hardlopen maar varen. Na het ontbijt doe ik een routine met gewichten buiten op het deck en dat is al warm genoeg! Na een half uur hebben alle spieren een beurt gehad en ga ik even in de airconditioning binnen afkoelen.

Inmiddels is de voetbal wedstrijd Ghana-Tsjechie gaande en dat is pas spannend! Lekker aanvallend en er gebeurt veel. Dan vind ik voetbal leuk om te kijken! Ghana wint helemaal terecht, goed gedaan!

Na het douchen pakken we in voor een nachtje weg. We gaan halverwege de middag richting Hershey, Pennsylvania. Rick wil voor vaderdag altijd graag naar een pretpark en dit keer viel de keuze op Hershey Park.

Voor we weggaan wil ik nog even de eerste helft van de wedstrijd USA-Italie zien. Nou, die is spannend, zeg! Eigenlijk zou ik de rest ook willen zien, maar dan komen we te laat in Hershey, dat nog zo'n tweeeneenhalf uur rijden is. Lang leve internet in de auto, zo kan ik het via live updates toch volgen. 1-1 is geen slecht resultaat, de groep waarin de VS speelt is nog erg spannend, leuk!

Om tien over vier rijden we weg en zo op een zaterdagmiddag is er weinig verkeer, dus we schieten goed op. De weg naar Hershey is prachtig, glooiend heuvel land met maisvelden en zo af en toe grazende koeien. De boerderijen hier zijn ouder met de typische rode schuren en witte silo's ernaast.

We komen langs Gettysburg, een plaatsje heel bekend om zijn Burgeroorlog geschiedenis en dan Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania, met in de verte zijn glimmende capitool.

Rond half zeven rijden we Hershey binnen en gaan op zoek naar een restaurant. De lantaarnpalen hebben hier de vorm van Hershey Kisses en we rijden op Chocolate Avenue. We komen langs de Reese's fabriek en zien de hoofdfabriek en het pretpark aan de linkerkant.

Het What If... restaurant net voorbij de fabriek ziet er leuk uit. Het blijkt een erg gezellig restaurant en we krijgen een booth (bank met tafel). Er staat van alles lekkers op het menu en Katja en ik delen bruschetta en bestellen ook beiden filet mignon. Zo moeder, zo dochter.

Na het eten rijden we naar Chocolate World. Dit is een groot complex, waar je onder anderen een ritje kan maken, waarin wordt uitgelegd, hoe Hershey chocolade wordt gemaakt.


Filmpje:



Iedere keer als we naar Hershey gaan is dit onderdeel van de activiteiten. We zijn twee jaar niet geweest en het ritje is veel leuker gemaakt (Saskia's oordeel, maar de rest vindt het ook). Er is nu een grappige kant erbij gemaakt met zingende koeien. Het is wel een deuntje, dat je de hele nacht blijft achtervolgen "Hershey's Choco-late, Hershey's Choco-late...". Maar al met al leuk en we grijnzen allemaal voor de foto, die we natuurlijk niet kopen.


Als we naar buiten lopen krijgen we een gratis zakje Kissables. Ik vind die erg lekker en heb het dus zo op. We lopen het shopping gedeelte in, waar je elk denkbaar Hershey produkt kunt kopen. We kiezen allemaal een dessert in de vorm van een chocolade reep voor vanavond en dan hebben we het wel weer gezien, in de 3D film hebben we geen zin meer (Rick grapt, dat hij zijn chocola niet wil eten, als hij ze net met benen heeft gezien). Dit alles kan ik echt maar met een woord beschrijven: "Cute"

We rijden de acht mijl naar ons hotel, het Holiday Inn in Grantville. We krijgen een fijne kamer op de begane grond en gaan bijtijds naar bed.

Zondag

Na heerlijk geslapen te hebben in een koele hotelkamer word ik als eerste om kwart over acht wakker. Ik doe mijn ochtendoefeningen, zet koffie in het kleine apparaatje in de badkamer en spring dan gauw onder de douche. Als ik niet veel later schoon en met koffie weer de kamer binnen loop is Rick ook wakker.

Het is later, dan we eigenlijk wilden opstaan, want we hadden een vaag plan om ergens te gaan ontbijten. Maar Rick, Katja en Kai moeten ook nog douchen en pas om half tien verlaten we het hotel!

Gelukkig is er een McDonald's vlakbij Hersheypark en we bestellen McMuffins bij de Drive Thru. Ik wil een gewone egg McMuffin, maar we krijgen alleen maar sausage McMuffin. Nu vind ik sausage niet te eten, maar we zijn al laat, dus ik haal het maar van het broodje af en eet het met alleen kaas en ei, ook geen man over boord.

Net na tienen rijden we de parkeerplaats van Hersheypark op en kunnen vrij dicht bij de ingang parkeren. Voor we naar binnen gaan wordt Saskia opgemeten. Zij blijkt een Twizzler te zijn en krijgt een Twizzler om op te peuzelen. Zo weet zij voor welke attracties ze groot genoeg is. Kai en Katja zijn natuurlijk volwassen grootte, maar meten zich toch even als Jolly Ranchers en krijgen een paar van die snoepjes. Kleinere kinderen zijn Reese's peanut butter cups of Hershey Kisses. Wel grappig zo'n systeem.

Met onze meegebrachte kortingsbonnen betalen we $8 minder per ticket en als eerste lopen we naar de twee grote achtbanen achterin het park. Onderweg zien we de Claw, een leuke schommel en draaiattractie. Saskia durft er niet in, maar de rest van ons genieten van het kriebelgevoel in onze buik.


De Sidewinder achtbaan lijkt op de Two Face achtbaan bij Six Flags. Je wordt eerst naar achteren getrokken en dan afgeschoten, je gaat twee keer over de kop en dan ga je achteruit dezelfde weg weer terug. In Six Flags vond ik dat een heel leuke achtbaan, maar deze is veel schokkeriger en lang niet zo leuk.



De ernaast gelegen achtbaar Stormrunner is daarentegen wel enorm leuk. De val naar beneden is lekker hoog en hij is heel "smooth". Er staan nog helemaal geen rijen, dus binnen het half uur hebben we die twee achtbanen al gedaan.


Inmiddels heeft Saskia moed opgedaan voor de Claw en gaan we er met zijn allen nog eens in. Eerst moeten we in de volle zon een tien minuten wachten en de temperatuur is al over de dertig graden in de schaduw. Pfff!! De Claw voelt lekker, want de bewegingen creeren een briesje.

We willen nu eigenlijk allemaal wel in een water attractie om lekker nat te worden. Helaas blijkt, dat er in de Canyon River Rapids geen plaats is om je spullen droog te houden. Aangezien we met fototoestellen, mobiele telefoons en dergelijke in een niet waterdichte tas lopen, offer ik me op om te blijven wachten. Het is tenslotte vaderdag en dus mag Rick de lol hebben. Ik vermaak me door even met Eric in Nederland te MSN-en, lang leve de moderne techniek!

Kleddernat komen de anderen uit het ritje en dat geneest Kai voor de rest van de dag van waterritjes. Hij heeft een zware korte broek aan en dat voelt niet lekker als hij nat is.

We halen water uit een automaat, die credit cards accepteert, handig, maar wel duur met $2,75 per fles. Ik drink zo meer dan een halve liter achter elkaar op, zo'n dorst had ik!

De volgende attractie is Wild Mouse. Die lijkt zo uit de verte op een kinderritje en Saskia gaat ook mee. Het blijkt best eng te zijn! Hij gaat vrij hoog en bij ieder bochtje krijg ik het gevoel, dat we van de rails af zullen storten. Ik ben blij als we weer beneden staan!


Rick, Katja en Saskia hebben zin om weer nat te worden, dus we proberen de Roller Soaker, een soort achtbaan, waarin je telkens nat wordt gespoten. Die blijkt tijdelijk kapot te zijn, dus spuiten Katja en Saskia elkaar met de waterkanonnen nat. Ik ga onder de spray van een van de spuiten staan en koel zo ook even af. Het is werkelijk onvoorstelbaar heet en de zon schijnt fel.

Ricks maag voelt raar, dus die wil even niet op een achtbaan. Maar er zijn absoluut geen wachtrijen, dus gaan Katja, Kai en ik gauw op de Lightning Racer. Dit is een houten achtbaan, waarbij je kunt kiezen of je in "Thunder" of "Lightning" wilt gaan zitten. Wij kiezen Thunder en racen dus tegen Lightning. Die laatste wint en als ik het zo zag won die iedere keer. Maar ach, maakt niet uit, voor een houten roller coaster vind ik hem erg leuk. Veel minder schokkerig, dan de houten banen in Six Flags en met lekkere bochten en heuvels.

Rick en Saskia hebben daarna wel zin om in Music Express te gaan. Dit is zo'n echte kermisattractie, waarbij je snel rondgedraaid wordt. Het is maar goed, dat Rick en ik elkaar goed kennen, want ik druk hem bijna fijn tegen de zijkant!






De rest van de familie wil graag in het reuzerad. Ik heb er niet veel zin in, maar vooruit dan maar. Voor ons staat een familie, die het prototype van het vooroordeel "alle Amerikanen zijn dik" is! Van het kleinste kind (zo ongeveer Saskia's leeftijd) tot opa wegen ze allemaal minstens twee keer zoveel, dan gezond is. We vragen ons al af of het rad nu niet opeens heel hard zal gaan draaien!

Gelukkig laten ze ons voorgaan, want ze willen allemaal samen zijn. Wel heel zielig, zo'n kind, dat al zo erg dik is! Gelukkig valt het ons ook op, dus gewoon is het nog lang niet (in tegenstelling tot wat de media ons wil doen geloven).

Vanuit het reuzerad kunnen we wel het hele park overzien. De eerste keer, dat ik in Hershey was, was voor ik Rick ontmoette. Toen was het amusementspark nog niets, een paar ritjes en wat kermisattracties. Nu competeert het zo met Six Flags en Busch Gardens. In 2007 bestaat het honderd jaar, waarschijnlijk langer, dan een van de andere amusementsparken in "de buurt" (Busch Gardens is een goede vijf uur rijden van Hershey).

Het is inmiddels half een en we krijgen trek. Met de warmte valt er van "honger" niet te spreken. Maar bij Decades vinden we smakelijke hapjes. Ik neem een gegrilde kip salade, heel gezond, maar dan zien Kai's frietjes er weer zo aantrekkelijk uit! Lekker knapperig aan de buitenkant en zacht van binnen met een beetje mayonnaise, ze gaan er goed in. De kinderen hebben ook brownies genomen, die zien er zo verschrikkelijk lekker uit, dat moet natuurlijk geproefd worden. Zij hebben niet veel trek, maar ik vind die caramel brownies wel erg lekker. Gelukkig lopen we heel wat af in die hitte, hopelijk verbrandt dat genoeg calorieen voor mijn escapades!

Na het eten willen Katja, Saskia en Rick toch de Roller Soaker proberen. Kai en ik willen niet zo nat worden en alweer kan onze tas niet mee. We wachten op een bankje in de schaduw, luisterend naar vreselijk vals gezang van een of andere "show". En het duurt, en het duurt! Na anderhalf uur ga ik eens kijken, of de anderen ons misschien kwijt zijn, maar ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. Een half uur later besluit ik naar boven te lopen om in de rij van de Roller Soaker te kijken. Het blijkt, dat ze nu pas vooraan staan!

Gauw haal ik mijn fototoestel en zie hoe eerst de meisjes en dan Rick vreselijk nat gespoten worden. Of die wachttijd van meer dan twee uur het waard was, weet ik niet, Rick lijkt in ieder geval happy, dus dat is goed.




Hij voelt zich wel schuldig, omdat Kai en ik zo lang moesten wachten. Vooral Kai heeft het ontzettend warm nu. We lopen verder en gaan gauw in de "Pirat", een schommelboot. Erg leuk en veel "makker", dan de boten in Busch Gardens en Kings Dominion.

Rick heeft even genoeg van Roller Coasters en blijft bij Saskia. Hij belt zijn vader om hem een fijne vaderdag te wensen en intussen gaan Kai, Katja en ik in de Sooperdooperlooper achtbaan. Die klinkt erg leuk, maar valt enorm tegen. Er staat alweer niemand in de rij en we kunnen zo instappen. Katja en ik rijden in het voorste karretje, meestal het leukst. We gaan maar een keer over de kop en hij is verder vreselijk schokkerig.

Als we eruit komen praat Rick nog steeds aan de telefoon en Saskia heeft het warm. Wij gebaren, dat we naar de volgende baan gaan, de houten “Comet”. Ook hier weer helemaal geen rij. En alweer vind ik hem hartstikke leuk, ik word nog een liefhebster van houten coasters! Alweer niet schokkerig en een heel leuk parcours!

Saskia en Rick wachten bij de uitgang op ons. Saskia wil in de schommels en Rick ook. Katja, Kai en ik gaan verder naar de laatste achtbaan (die mij ook meteen het leukst van het park lijkt), de “Great Bear”. Hier hang je onder de baan met je voeten vrij, mijn favoriet. Hij gaat werkelijk heel lekker, geen geschok en geschud. Ik wil nog een keer!!

Kai is nu te moe en heeft het erg warm (hij draagt een zwart t-shirt en is sinds vanochtend niet nat geweest). Hij blijft bij Saskia, terwijl Katja, Rick en ik de Great Bear nog eens doen. Deze zou ik wel tien keer achter elkaar willen doen, maar helaas zijn mijn reisgenoten daar niet voor te vinden.

Kai, Rick en Katja hebben genoeg van het gehutsel en gedraai, maar Saskia wil nog een keer in de Claw. We lopen terug daarheen en horen dan een leuk bandje spelen. We luisteren even, halen wat te drinken en dan is iedereen voldoende uitgerust, dat we met zijn vijven de Claw nog een keer doen. Gek genoeg voel ik dat gekriebel in mijn buik nu helemaal niet. Zou je door al die achtbanen eraan wennen? Maar het is wel weer heel leuk!

Het is half vijf en we besluiten, dat het genoeg is geweest. We zoeken de auto op, die snik- en snikheet is, de gisteren gekochte chocolade zal niet meer in zijn originele vorm zijn, vrees ik. De buitentemperatuur is 36 graden en de airconditioning gaat op vol aan!

We rijden voorspoedig terug en in Frederick hebben we allemaal honger. We vinden een TGIFriday’s, waar we een gezellig vaderdag etentje hebben. Voor het eerst in lange tijd wordt mij om mijn “ID” gevraagd (ik zit alleen aan tafel, terwijl de anderen naar de wc zijn en bestel alvast drankjes). Als ik voor Rick bier bestel, vraagt de serveerster tot mijn grote verbazing om mijn rijbewijs om mijn leeftijd te checken! Misschien zie ik er met mijn vreselijk vieze haar van alle hitte van vandaag jonger uit?

Het eten smaakt lekker en de rest van de weg terug verloopt voorspoedig. Al gauw zien we het "Welcome to Virginia" bord en om kwart voor negen rijden we onze oprit weer op. Er valt weinig op te ruimen, want voor een nacht hebben we maar weinig nodig. Rick zegt genoten te hebben van zijn vaderdag en voor mij blijft Hersheypark een van de leukste pretparken in deze buurt!

posted by Kasaka @ 5:08 PM   ---

|

Alpaca's, emu's en meer

De warmte is al voelbaar als ik om negen uur op mijn fiets stap. Met dit weer is hardlopen teveel van het goede, zelfs zo vroeg in de ochtend. Helaas, want daar had ik eigenlijk zin in. Maar de fiets geeft een lekker briesje en natuurlijk geniet ik toch weer van mijn omgeving.

Met fototoestel op mijn rug en riem met waterflesjes (nu onontbeerlijk!) om ga ik op pad. Ik besluit een toch van 20 kilometer te gaan maken, daarvoor moet ik net genoeg tijd hebben, voor ik naar Annemarie vertrek.

Het pad ziet er alweer anders uit, behalve allerlei paarse bloemen bloeien er nu ook fel oranje bloemen overal. Van sommigen weet ik, dat het lelies zijn, maar van de anderen ken ik de naam niet.


Als ik langsfietst vliegt er opeens een enorme roofvogel vlak naast me op. Ik schrik ervan! Ik hoor geritsel in het gras, dus wie weet heb ik net zijn lekkere maal verstoord. Twee kleine baby groundhogs rennen even later naast me in het gras, te snel om te fotograferen, maar ik hoop, dat ik ze uit de klauwen van de adelaar heb gered.

Als er een tegenliggende race fietser passeert, groet ik als gewoonlijk. Het antwoord is een onvervalst Nederlands "Hoe gaat ie?"! Het duurt even voor ik me zelfs realiseer, dat hij Nederlands sprak en dan is hij al uit het zicht verdwenen. Dan valt het kwartje, ik heb mijn oranje voetbal shirt met Nederlandse vlag op de arm aan!

Even later sta ik opeens oog in oog met een hert. Hij (of zij) staat nog geen vijf meter van me af en ik probeer foto's te nemen. Er zit struikgewas tussen ons in en de camera blijft maar focussen op de takken en niet op het hert! Gelukkig is er toch nog een foto redelijk gelukt, voor hij rechtsomkeerts maakte.


Na een uur en 5 minuten ben ik weer thuis. Ik klets nog even met Lorraine, mijn buurvrouw, die een grote soccer fan is. Zij neemt alle wedstrijden op en kijkt ze dan later.

Door dit kletspraatje vertrek ik later dan gepland richting Sterling om Annemarie op te halen. Maar er is weinig verkeer en voor ik het weet sta ik bij haar op de stoep. We gaan naar Leesburg, een leuk oud plaatsje en daar lunchen in het Tuscarora Mill restaurant. Dit restaurant is gesitueerd in een gerenoveerde graanmolen.


Zoals beloofd een foto van Annemarie's "gips"

We krijgen een leuk tafeltje bij het raam en bestellen allebei een "appetizer" voor lunch, Annemarie neemt spring rolls (kleine loempiaatjes) en ik een gerechtje met drie vissoorten en groentes. We genieten en kletsen erop los. Als we een uurtje later vertrekken staat er een rij mensen op tafeltjes te wachten, we waren net op tijd.

Annemarie is nog nooit bij een van de wijngaarden geweest, dus het plan is om naar Lucketts te rijden en daar bij een van de wijngaarden wijn te gaan proeven.

Zodra we van de drukke US 15 af gaan een landweggetje op rijden we de rust binnen. Prachtige vergezichten met glooiende heuvels, grazende koeien en stieren en de typische rode schuren van boerderijen strekken zich voor ons uit.


Na even rijden komen we bij een alpaca boerderij. In de verte staan er drie te grazen, maar na een paar minuten horen we een bel en worden ze naar binnen geroepen. Misschien is het te warm voor ze buiten, want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot boven de dertig graden.


Niet veel verderop wordt de weg onverhard. Stapvoets rijd ik verder, niet omdat de weg zo slecht is, maar omdat we langs de weg zoveel moois zien! Jonge haviken rusten op de palen van de hekken, kleurige vogeltjes vliegen af en aan (er zitten vogelhuisjes aan iedere paal).

Bij een volgende boerderij zien we een heel stel emu's in de wei staan. Ik probeer er foto's van te maken, maar ze staan nogal in de schaduw. Een ervan maakt een raar kloppend geluid. Dat is weer eens een ander boerderijdier, dan een koe, varken of kip!


Overal zijn fruitboomgaarden en wijngaarden te zien langs de weg. Hier hebben we vorig jaar ook perziken geplukt.


De Hidden Brook winery is helaas gesloten, maar de ernaast gelegen Lost Creek winery, waar we eerst voorbij rijden, is wel open.


Ze hebben een goede winter gehad en bijna al hun wijnen zijn al uitverkocht! We mogen gratis proeven van de drie overgebleven wijnsoorten. Annemarie en ik vinden allebei de witte wijn en de rose te zoet, maar ik koop een fles Cabernet Sauvignon. Die is licht en fruitig, een lekkere zomerwijn.

We rijden de lange weg terug, weer langs de boerderijen. Bij de emu boerderij komen we een heel gezin wilde kalkoenen tegen. Ook geen alledaags gezicht, mooi zijn ze (nog) niet, maar wel bijzonder.


De alpaca's staan niet meer in de wei en een paar minuten later rijden we het paradijs uit, de bewoonde, drukke wereld weer in. De andere kant op staat er een flinke file, weekend verkeer naar de rivier en bergen.

Bij Annemarie klets ik nog even na en ga dan huiswaarts. Na alweer een lekkere lange avond buiten in de zwoele zomerlucht kijken Rick en ik nog naar de opgenomen voetbalwedstrijd tussen Nederland en Ivoorkust. Maar ik ben te moe, weet de uitslag al en het spel kan me niet boeien, dus na de eerste helft hou ik het voor gezien. Het was weer een fantastische en drukke dag!

posted by Kasaka @ 9:33 PM   ---

|

Nieuwe "baas" voor Rick

Rick werkt voor Microsoft en vanmiddag kreeg hij "breaking news" te horen (nog voordat MSNBC en CNN het als hoofdverhaal op hun website plakten): Bill Gates geeft zijn dagelijkse rol bij de software gigant in 2008 op. Hij gaat dan full time werken aan de Bill and Melinda Gates Foundation, waarmee het paar al heel veel goeds heeft gedaan. De nieuwe baas zal Ray Ozzie zijn. Het zal ons benieuwen in hoeverre Bill zijn bedrijf los kan laten.

Rick heeft hem van het begin af aan als een heel "hands on" manager meegemaakt. Hij zal ook niet compleet van het toneel verdwijnen en, naar wij vermoeden, achter de schermen nog heel wat in de melk te brokkelen hebben. Maar het is wel groot nieuws voor Rick en zijn collega's, die al lang voor Microsoft werken (Rick werkt er deze maand 16 jaar). Zij mogen Bill graag en zien hem als een heel goede werkgever.

In ander nieuws wordt bekend, dat de oorlog in Irak vandaag aan 2500 Amerikaanse soldaten het leven heeft gekost. De vraag hoeveel Irakese levens er al aan zijn gegaan komt meteen bij me op. Gelukkig gaat dit in het Congres ook niet ongemerkt voorbij en komt er een debat. Of het wat zal veranderen betwijfel ik. En wat nu wijsheid is weet ik eigenlijk ook niet. Wat is oorlog toch vreselijk! Zou er nog zoveel oorlog zijn, als de wereld door vrouwen zou worden geregeerd? En als ik dat denk ik, geef ik vrouwen dan te veel crediet?

Als er een beschrijving van "perfect weer" moet worden gegeven verdient het weer van vandaag dat: zonnig, 30 graden, een lekker verkoelend briesje en niets van de vochtigheid, die het warme weer hier vaak vergezelt. Dankzij Alberto, die ons gisteren een wolkendek bezorgde, is het vandaag "picture perfect" weer.

Er wordt ons op de radio aangeraden lange lunches buiten te houden en inderdaad zitten de terrasjes, waar ik na mijn wandeling met Christine langs rijd, propvol. Bij Giant haal ik allerlei benodigdheden en tracteer mezelf op een doosje sushi voor lunch. Sushi is hier vrij goedkoop, een doosje met 12 stuks is $7,50, en ik ben er dol op! Bovendien is de volgende fotowedstrijd opdracht "fotografeer sushi". Nu kan ik ook wel een foto van onze poes Sushi insturen, maar denkelijk is dat niet de bedoeling.

Zoals gewoonlijk gebruik ik de self checkout en er moet, omdat ik wijn koop, een medewerker aan te pas komen om zeker te zijn, dat ik de 21 gepasseerd ben. Als zo vaak is dat Greg, die elke keer weer grapt "No! You're too young!" Tja, dat zou leuk zijn (Hoewel? Wil ik wel weer onder de 21 zijn? Denk het toch maar niet!) en ik glimlach vriendelijk bij het compliment.

Thuis leg ik de sushi netjes op een bord, maak er een foto van en dan is het al snel achter mijn kiezen verdwenen. Heerlijk!!


Katja heeft deze week examens en is telkens om kwart voor twaalf uit school (ze beginnen om 7:20). Met een groep vrienden en vriendinnen gaan ze naar het zwembad. Het is zulk perfect weer, dat ik besluit om daar ook te gaan zitten lezen. Een teen in het water doet me besluiten, dat dat weer genoeg nattigheid is voor vandaag! Brr, de zon heeft nog niet veel gedaan om het op te warmen. Maar het voelt enorm luxe om daar zo te liggen, wat een luiheid!!

Op tijd voor Laura's massage ben ik weer thuis. Na de pijnlijke dagen van deze week is het weer even tanden op elkaar en ben ik zoals gewoonlijk doodmoe na afloop. Rick komt vroeg thuis om Saskia naar piano te brengen en ik computer op het deck.

Met de post komt goed nieuws: Saskia kan volgend jaar meedoen met het GT (Gifted and Talented) programma! De afgelopen twee jaar hebben we geprobeerd de GT leerkracht ervan te overtuigen, dat zij daarin past. Nu heeft ze het afgelopen jaar Saskia in een speciaal klasje meegemaakt en kennelijk is ze het opeens met ons eens. Voor mij is het geen verrassing, als ik alleen al zag hoe ze gisteren bij de dierentuin alle informatie bordjes las.

We eten weer lekker buiten en na het eten gaan Kai en Saskia terug naar het zwembad. Katja gaat studeren en Rick en ik genieten van het wireless internetten, dat we buiten kunnen doen! Ik probeer tevergeefs een snel rondfladderende vleermuis te fotograferen, zo leuk! Maar mijn camera weigert er een goede foto van te maken. En de vuurvliegjes zijn als Kerstlichtjes in de dogwoods, maar ook onmogelijk te fotograferen. Nog drie keer vroeg op en dan is het zomervakantie, we zijn er allemaal klaar voor!

posted by Kasaka @ 7:26 PM   ---

|

De zoo revisited

Vandaag is mijn speciale dag met Saskia. Ieder jaar probeer ik zo een dag aan het einde van het schooljaar te krijgen met elk van de kinderen alleen, maar voor de twee oudsten wordt dat met examens en andere testen vrijwel onmogelijk. Zelfs met Saskia moest het twee keer uitgesteld worden vanwege school aangelegenheden, die natuurlijk voorrang genieten.

Maar vandaag was er niets gaande en ze heeft een kleine "burn out" met betrekking tot school, vriendinnen en dergelijke, een dagje weg zal haar goed doen.

Mijn eerste actie van de dag is een gewichtenroutine. Ik volg drie verschillende Fitness routines, met de bal en de bar en losse gewichten. Een lekker goedkope "sportschool", want zo ben ik een half uur goed bezig.

Om negen uur heeft Saskia een orthodontist afspraak. Ik klets even met Dr. McGrath, want hij speelde de doedelzak tijdens de Relay for Life en Rick heeft foto's genomen. Dr. McGrath heeft een maand geleden Lance Armstrong ontmoet en wil hem die foto's sturen. Ik geef zijn email adres door aan Rick.

Mijn zusje belt en ik klets een tijdje met haar buiten (vrijwel niemand gebruikt hier in wachtkamers of op openbare plekken de mobiele telefoon). Als ik ophang is Saskia nog niet klaar. Het blijkt, dat dit het laatste bezoek is, voor haar beugel eraf mag. Mijn kleine worry wart is daar helemaal niet blij mee, want andere kinderen hebben haar verteld, dat het pijn doet, als de beugel eraf gaat.

Ook maakt ze zich zorgen, want een van haar voortanden is genetisch niet aanwezig en ze wil geen gebit met een gat. Het wordt even huilen op de terugweg, maar mijn zusje heeft eenzelfde "probleem" gehad en haar tanden zien er doodnormaal uit (ook dankzij deze orthodontist), dat helpt Saskia wel. Het is nog een lange weg tot een perfect gebit, maar we komen er wel.

De rit naar de dierentuin gaat voorspoedig, we rijden door het prachtige Rock Creek Park, langs het recreatiepad lopen en fietsen allerlei mensen en langs de weg loopt de Creek. Allerlei bruggen lopen over ons heen, daar is de echte "stad", hier beneden is het een natuurlijk paradijs.

We parkeren op dezelfde plek als vorige week en mijn kwebbeltje en ik gaan dieren kijken. Als eerste gaan we naar de gorilla's. Dankzij de overblijfselen van tropische storm Alberto, die ten zuiden van ons allerlei naar weer brengt, is het bewolkt en niet zo warm. Dit is perfect weer voor de dierentuin, want de dieren zijn actief. Zo ook de gorilla's, we vermaken ons met hun acties en zij letten net zo goed op ons! Saskia lacht er hartelijk om.






In het kleine zoogdierenhuis vindt ze alles prachtig, de tamarin aapjes en het stekelvarken. Inwendig moet ik lachen, want ze vindt het dier in de kooi schattig ("Aaah!") en het volgende uit haar mond is "Kom mee, Mammie!", klaar voor wie er in de volgende kooi "woont". Ik geniet, want het is duidelijk, dat Saskia geniet.

We lopen verder naar de olifanten. Daar zien we de 5-jarige "kleuter" Kandula rondwandelen en later zijn moeder en de andere vrouwelijke olifant een "check up" krijgen. Binnen zien we hoe de grootste olifant gewogen wordt, ze weet meer dan 9200 pond!




De volgende stop zijn de panda's. Tai Shan, de bijna een jaar oude baby, hangt schattig in een boom te slapen. Zijn moeder loopt verder weg in hun tuin. Pa, Tian Tian, is vandaag niet erg sociaal. We kijken een tijdje, hopend dat Tai Shan uit de boom zal komen, maar dat gebeurt niet.


We gaan dus maar even lunch eten. Dat is iets, wat de zoo nog zou kunnen verbeteren: het aanbod aan voedsel voor hun menselijke gasten. Saskia neemt een hot dog en ik behelp me met een Boca burger (vegetarische burger).

Na de lunch gaan we toch weer bij de panda's kijken. Pa en ma krijgen een of ander ijsje, maar baby blijft in de boom. Saskia en ik zien hem nog van de andere kant en dan lopen we verder naar de cheetah's. Je zou echt de hele dag kunnen kijken naar dat panda lichaampje in de boom. Hij beweegt genoeg, dat je denkt, dat hij wakker wordt en dan slaapt hij gewoon verder. Maar schattig blijft het!

Bij de cheetah's valt dit keer niet veel te beleven. Een van de vrijwilligers daar vertelt ons, dat de jongens cheetah's, die ik vorige week heb gefotografeerd, al op weg zijn naar een andere dierentuin. Hun zussen zijn er nog, maar die zijn op het moment niet buiten. Alleen Mamma is er, Tumai is een prachtige cheetah en ze loopt echt te ijsberen. Op een gegeven moment doet ze ook haar behoefte en dat fascineert Saskia, want dat zie je niet vaak, een poepende cheetah! Al me al is het veel minder leuk bij de cheetah's, dan vorige week. Zo zie je hoe de zoo constant verandert.

We lopen verder naar de tijgers en leeuwen. De leeuwin ligt ons boos aan te kijken en de mannelijke tijger loopt mooi te zijn. We weten, dat zijn "vrouw" achter de schermen leeft met haar nieuwste tijger babies.



Langs de zeer beboste paden van het Rock Creek Park, waarin we ons nog steeds bevinden en waarin de zoo is gebouwd op een paar flinke heuvels, lopen we naar de zeeleeuwen en zeehonden. Die zijn nogal saai op dit moment van de dag. Saskia en ik zijn allebei moe van het lopen en staan en via de wolven, bevers en otters (allemaal dieren, die we hier ook zouden kunnen tegenkomen) komen we weer bij de parkeerplaats aan. Boven ons hoofd zien we de Orang Utans van de ene kant van de dierentuin naar de andere slingeren, de eerste keer, dat we dit meemaken! Alles bij elkaar een hartstikke leuke dierentuin dag!


Filmpje:


Saskia vertelt me, dat het haar dag perfect zou maken, als we ook naar Toys R Us zouden gaan. Ze wil graag van haar zakgeld een Barbie kopen. Het duurt even voor ze gekozen heeft, maar dan komt er een fashion Barbie mee naar huis en daarmee speelt ze urenlang met de kleinere meisjes in de straat. Van mij mag ze nog even klein blijven!

Bij CVS probeer ik Kai's acne medicijn te halen, maar de dokter heeft het nog niet ingebeld. We kopen wel vaderdag kaarten, dat is deze zondag (hetzelfde als in Nederland) en we hebben al grootse plannen.

Rick komt thuis en kondigt aan, dat het "date night" is. Hij heeft al een reservering voor ons tweeen gemaakt bij het nieuwste en modernste Koreaanse restaurant. We eten er een voortreffelijke Koreaanse barbeque, echt heel erg lekker! Koreaans eten is nieuw voor ons, maar na vanavond zeker voor herhaling vatbaar! Er werd ergens online gezegd, dat je je avondeten moest fotograferen, dus bij deze:

posted by Kasaka @ 4:20 PM   ---

|

Perfect weer

Het fijne van dit klimaat is, dat slecht weer nooit lang duurt. Bij het opstaan vandaag is er enkel blauwe lucht en zonneschijn te zien. En gelukkig duurt in dit seizoen de erge pijn voor mij ook nooit zo lang, het is vandaag alweer een stuk beter, met uitzondering van een nare hoofdpijn.

De art show was gisteravond een razend succes, maar vanochtend moet alles weer opgeruimd zijn. Ik rijd eerst even op mijn fiets naar de metro, want ik moet voor een fotografie wedstrijdje een foto van een file nemen. De file op interstate 66 staat er iedere morgen en ik kan er vanaf de brug bij de metro goed een foto van nemen.


Daarna parkeer ik mijn fiets bij de school en begin met het opruimen van de kunstwerken. Het is een drukte van jewelste binnen, want de helft van de klassen heeft vandaag de jaarlijkse picknick, Saskia ook. En dan zijn er alle ouders, die gauw de Artsmart spullen op moeten ruimen.

Pamela is er nog niet, dus ik begin met alles op alfabetische volgorde te leggen en alle werken dan in de individuele folders te doen. Met een kwartiertje ben ik al ver gevorderd en als Pamela aankomt al bijna klaar. We brengen de opgerolde folders naar het klaslokaal en gaan dan naar buiten om gedag te zeggen tegen de kinderen.

Het is inmiddels iets over half tien en ik heb om tien uur met Kirsten afgesproken om te gaan lopen. Saskia wil van alles hebben, want ze zegt, dat ze zich verveelt. Ik beloof haar om een uur of half twaalf terug te komen met de gevraagde spulletjes.

Als ik thuis kom staat er een berichtje van Kirsten op het antwoordapparaat, dat ze te moe is om te gaan lopen. Dat is balen, want nu moet ik (weer) alleen erop uit. Gelukkig is het heerlijk weer, zo'n 25 graden, maar droog en met een briesje. Ik besluit om te gaan hardlopen, we zien wel hoe ver ik kom. Uiteindelijk loop ik zes mijl. Geen enorm goede tijd met 1 uur en 3 minuten, maar dat was ook niet de bedoeling. Mijn been hield het goed uit en dat geeft hoop voor de toekomst.

Zoals afgesproken ben ik om half twaalf weer bij Saskia op school present. Maar er is geen vierde klasser te bekennen buiten! Wat is dit nu voor een picknick? Andere jaren gingen ze naar Nottoway Park of Meadow Lane Park, maar dit keer is het op school. Het blijkt, dat er binnen pizza wordt gegeten. Ik lever even het gevraagde fototoestel af en vertrek dan weer, want de klas gaat film kijken. Als je het mij vraagt zonde met dit mooie weer, maar goed.

Onverwachts heb ik nu een paar uur "vrij", die ik verwachtte bij de picknick door te brengen. Ik installeer mezelf met een groot glas Arizona Green Tea iced tea en de computer op het deck en begin aan de foto's van Canada.


Voor ik het weet is het kwart voor drie en komen Katja en Kai thuis uit school. Katja gaat met Leah tennissen bij Meadow Lane Park en Kai werkt aan wat vertier voor zijn schildpad Tucker, die in onze achtertuin woont.

Om drie uur heb ik een afspraak om mijn haar te laten doen. Ik heb meer dan genoeg van mijn haar zoals het nu is en vraag Mona iets anders te doen. Het wordt een beetje donkerder, korter en staat erg leuk vind ik zelf (en de rest van de familie is het daarmee eens).


Niet mijn favoriete foto, maar bij gebrek aan beter...

Rick brengt Mexicaans eten mee, als hij uit zijn werk komt, en we eten lekker buiten op het deck. Het is nu vijf voor negen en ik zit nog buiten naar een prachtige zonsondergang te kijken. En net zag ik een vleermuis langsvliegen, helaas te snel om te fotograferen. Met zulk weer zou ik zelfs wel buiten willen slapen!


Rick maait het gras



De zonsondergang



Een vuurvliegje, dat net op mij zat

posted by Kasaka @ 8:18 PM   ---

|

Menselijke barometer

Pijn, pijn, pijn, dat heb ik de hele nacht, overal! Ik kan er niet aan ontkomen. He? Waar komt dit nu vandaan, ik voel me al weken weer een stuk beter en nu dit? Doodmoe word ik wakker met het alarm, maar ik kan gewoon niet opstaan.

Rick gaat er met de kinderen uit en ik doezel verder. Het is ook erg donker in de kamer, ook al ongewoon. Als Rick weer naar boven komt een uur later zegt hij, dat het hard regent. Hij noemt mij de menselijke barometer, want deze regen was niet voorspeld en toch voel ik me zo slecht. Ja, leuke titel, maar blij ben ik er niet mee!

Gelukkig hoef ik vandaag niet vroeg op te staan en Rick stelt voor om Saskia naar school te helpen, zodat ik kan blijven liggen. Om kwart voor negen sta ik op, hoe ik ook lig, het doet pijn. Buiten valt de regen gestaag en het is nodig, deze lente is tot nu toe veel te droog. Maar ik weet wel weer, waarom ik niet in een natter klimaat kan wonen!

Pamela, mijn Artsmart compagnon, belt. Hoe gaat het? Ik vertel haar (ze weet van mijn fibromyalgie), dat het een slechte dag is. Ze zegt, dat ik haar niet mee hoef te helpen, maar dat wil ik wel, tenslotte ben ik niet "echt" ziek. We spreken om half een af bij de school.

Alles gaat vanochtend langzaam, ik beweeg als dikke stroop. Gewoonlijk race ik door de dag, dat lukt nu niet. Maar ik weet, dat ik moet bewegen, dat zal me beter doen voelen. Om half elf besluit ik gewoon te gaan lopen, niet hard, niet met gewichten, maar gewoon lopen. Ik vind dit moeilijk, want het voelt niet als "sporten", wat ik toch wel dagelijks doe.




De regen is even opgehouden, hoewel het er nog flink dreigend uitziet. Op mijn mobieltje bel ik Annemarie en we kletsen mijn hele wandeling! Uiteindelijk loop ik iets meer dan 4 mijl in een uur en een kwartier. In de tussentijd begint het weer flink te regenen en zeiknat loop ik verder. Toch helpt het, de ergste knopen worden minder en ik voel me een stuk beter als ik weer binnenloop.

Na een snelle douche loop ik naar Saskia's school en samen met Pamela en met behulp van haar zoon Noah (die in Saskia's klas zit) en Saskia hangen we de 56 kunstwerken van de klas van Mrs. Mongillo op. Het ziet er allemaal goed uit, vanavond zullen de ouders komen kijken en morgenochtend moet het allemaal weer opgeruimd zijn.

Inmiddels is het slechte weer alweer helemaal weg. Blauwe luchten lachen me tegemoet en het is zo'n 25 graden. Zodra de stoelen buiten opgedroogd zijn ga ik buiten zitten lezen. Pijn maakt moe en eigenlijk wil ik al naar bed, maar zo in de warmte zitten doet ook veel goed. Bah, wat een hekel heb ik aan dit soort dagen, ik hou helemaal niet van gedwongen rust houden. Maar ja, ik weet, dat dat nu even het beste is.

Laurens moeder komt Saskia's jurk voor het huwelijk eind augustus brengen. Het is een heel mooie kleur turquoise. Saskia probeert hem aan en hij is flink groot, dus moet wel ingenomen worden. Maar hij staat haar erg leuk.


Rick komt vroeg thuis en neemt de meisjes mee naar CVS, waar ze van alles nodig hebben. Daarna gaat hij met Saskia naar haar art show en ice cream social en met Kai om wat skateboarding spullen te kopen. Het is zo fijn om een man te hebben, die gewoon weet, wanneer ik het niet meer trek! Ik heb al fibromyalgie sinds voor ik Rick leerde kennen en hij kent mij door en door. Zo'n begrijpende partner is onontbeerlijk!

De art show:



Hokusai kunst van Saskia's klas



De muur met Cezanne



De muur met Homer werken



Van Gogh



Saskia's Hokusai project



Het werk van een andere vierde klasser! (absoluut het beste van de show)



Saskia's Michelangelo werk



Meer Cezanne werken

posted by Kasaka @ 8:46 PM   ---

|

Party hardy!

Gisteren was het heerlijk weer en ben ik de dag begonnen met een intensieve gewichtenroutine buiten op het deck. Heerlijk, alle spieren werden aangepakt en lekker buiten.

Met mijn oranje shirt aan toog ik daarna naar Giant voor wat nodige boodschappen. Daar had ik heel wat aansprak vanwege mijn Nederlandse shirt. Op de vraag of de World Cup Soccer, zoals hij hier heet, ook hier wordt gevolgd kan ik een volmondig "Ja" antwoorden.

Rick en Katja werkten de hele dag verder aan haar kamer en die ziet er nu ontzetten leuk uit. We moeten alleen nog nieuwe raamversieringen vinden, wat ze nu heeft past niet meer goed bij het geheel.


Zelf heb ik de hele middag lui buiten in boeken over het Noordwesten gelezen. Ik heb enorme zin in die reis! Er is daar zoveel prachtige natuur en Seattle is een super leuke stad!

De ouders van Saskia's vriendinnetje Tabatha hadden ons 's avonds uitgenodigd voor een feestje in hun achtertuin. Dat bleek niet zomaar een feestje, maar een heus feest, met live bandje, heerlijke ribs en ander bbq voedsel van Red, Hot and Blue en natuurlijk kon er gezwommen worden in hun prachtige zwembad(te koud voor mij!). Ik had geen idee, dat er zo'n prachtige tuin achter hun (vrij gewoon uitziende) huis school! Het werd enorm gezellig en we waren pas laat weer thuis.

Vanochtend sta ik net voor negenen op, ik moet tenslotte voetbal kijken! Vroeger was ik er dol op en ik herinner me de spanning van het WK in 1974 en in 1978 nog. Maar sinds ik in de VS woon is mijn belangstelling voor voetbal ernstig verminderd en ik ben eigenlijk helemaal niet op de hoogte van de spelers. De enige, waar ik van gehoord had, is van Nistelrooy.

Het wordt een leuke wedstrijd en de Amerikaanse commentatoren zijn vol lof over het Nederlandse elftal. Van mij hadden ze wel vaker mogen scoren, maar gewonnen is gewonnen. Rick is er nu ook helemaal in en kocht zelfs nog een paar officiele oranje shirts. Ze zullen weten voor wie wij zijn!

Christine komt als de wedstrijd is afgelopen en we lopen 5,5 mijl. Dit keer kies ik er eens voor om naar het oosten te lopen op het W&OD pad. Maar de fietsers schieten telkens langs ons, het is super druk! Ik ga toch liever de andere kant op, de natuur in.

Na de lunch gaan Katja en ik shoppen bij Tysons Corner. We winkelen nu in dezelfde zaken, dus het is leuk om samen naar koopjes te zoeken. Ik slaag al meteen met een bermuda short en een leuk donkerblauw t-shirt bij The Limited en we vinden allebei van alles bij H&M. Ik zelfs een rode driekwart broek voor $9,90!!

De tijd vliegt en rond vijf uur zijn we bij Katja B. uitgenodigd voor een barbecue met alle Nederlandse families, waarvan de dames maandelijks bij elkaar komen. Gauw maak ik de stokjes met mini tomaatjes en mozzarella en snijd de pita's voor de hummus en dan rijdt Katja ons naar Reston.




Het wordt alweer een gezelllige avond! Alle tieners zijn ook mee en kunnen het goed met elkaar vinden. Erg leuk om zo de rest van de gezinsleden wat beter te leren kennen.

posted by Kasaka @ 3:09 PM   ---

|

Field Day

Nog zeven volle schooldagen en dan een ochtendje en we hebben de zomer weer vrij. Dat betekent, dat alle einde van het schooljaar activiteiten in volle gang zijn. Voor Katja en Kai betekent dat voornamelijk examens, maar op de lagere school zijn die activiteiten nog leuk.

Zo heeft Saskia vandaag haar jaarlijkse "Field Day" met activiteiten als zaklopen, estafette, face painting en nog veel meer. Hiervoor krijgen ze een speciaal t-shirt aan.

Gisteren kwam Saskia teleurgesteld thuis, want twee van de dingen, die ze zo leuk vond aan Field Day vorig jaar mochten dit keer niet. Omdat er vorig jaar nare dingen geschreven zijn, mag er dit jaar niet op de t-shirts geschreven worden en het touwtrekken is dit jaar geen onderdeel, want dat werd vorig jaar te ruw. Desondanks gaat Saskia letterlijk zingend naar school.

Christine komt en we besluiten een lange lus door Nottoway Park te gaan lopen. Het is prachtig in het bos en heerlijk weer. Halverwege stoppen we bij een van de toiletten voor een pit stop en ik leg mijn 5 pond gewichten neer bij de ingang.

We lopen verder en twee mijl later bedenk ik me opeens, dat het allemaal wel erg licht voelt! Ik ben mijn gewichten vergeten op te pakken!! Gelukkig kan ik de route zo aanpassen, dat we er weer langs lopen en ze liggen er nog.

Na anderhalf uur en meer dan zes mijl lopen zijn we weer thuis. Ik pak gauw mijn fototoestel en maak foto's van Saskia in haar Field Day outfit.




Dan eet ik thuis een snelle lunch en ben om half een weer present op de school. Pamela en ik gaan werken aan de art show van maandag. We moeten hiervoor twee Artsmart kunstwerken per kind uitzoeken en op zwart papier plakken. Op maandag doen we er labels op en hangen alle kunstwerken aan de muren in het cafetaria, altijd een erg leuk gezicht.

Als ik naar huis loop zie ik een gitzwarte lucht in het westen. Dat belooft niet veel goeds en ik wilde nog wel lekker buiten gaan zitten! Het begint vervaarlijk te rommelen en al gauw bliksemt het links en rechts. Saskia komt nog net droog binnen en dan barst de bui los! Hij is intensief, maar van korte duur en zal nauwelijks bijdragen aan het oplossen van de droogte hier. We hebben nu al een regen tekort van meer dan 15 centimeter dit jaar! Toch ziet de natuur er niet droog uit, gek genoeg.

Rick komt vroeg thuis en met Kai en Saskia rijden we naar Tysons Corner. Eerst wil ik naar Express, want ik heb online een leuke blauw-witte korte broek gezien. Helaas hebben ze die niet meer (de zomerspullen zijn al in de uitverkoop!), maar ik vind wel een leuke grijs met witte en een wit en een zwart mouwloos bloesje (twee voor de prijs van een).

Bij Gordon Biersch krijgen we meteen een tafeltje, als je voor half zeven gaat eten lukt dat nog net. Natuurlijk kan ik het niet laten en bestel de gefrituurde artichokharten, die zijn zo ontzettend lekker!!

We hebben kaartjes voor de "Cars" film van half acht en komen tien minuten voor aanvang in de bioscoop aan. We kunnen nog net vier zitplaatsen naast elkaar vinden in het enorme theater! Het is een heel populaire film, maar ik vind het pas aan het einde leuk. Daarvoor zijn Saskia en ik het erover eens, dat hij nogal saai is. Rick moet dat ook gedacht hebben, want die dommelde zelfs even weg! Leuk om te bezoeken, dus, vooral voor kleinere kinderen, maar geen hoogvlieger, deze Disney/Pixar film.

posted by Kasaka @ 11:22 PM   ---

|

Rendez-vous bij de Zoo

Tot nu toe is dit werkelijk een heerlijke week kwa temperaturen en weer. Iedere dag wordt er weer regen voorspeld, maar, op een paar druppels gisteren na, zien we daar niets van. Wat water is wel nodig, want tot nu toe hebben we meer dan 15 centimeter minder regen gehad, dan gemiddeld!

In andere delen van de oostkust is dat wel anders. Ayesha belt, dat het daar bij Boston regent, alsof het nooit weer op zal houden. Dit regengebied ligt maar net ten noorden van ons, maar de bergen ten westen houden het op een afstand.

Bij wijze van grote uitzondering heb ik vandaag tot half vier helemaal niets gaande. Ik zou met Saskia naar de zoo gaan, maar die wilde liever toch naar school (dat zou een jaar geleden niet gebeurd zijn!). Ik doe een gewichtenroutine bij het opstaan en besluit dan, dat ik dan maar zelf naar de dierentuin wil. Ik heb al heel lang de pandababy willen zien.

Katja is het eerste uur thuisgebleven, doodmoe van alle testen en examens. Nadat ik haar naar school heb gebracht, maak ik me klaar om naar DC te gaan. Om half elf zit ik in de auto. Ik bel via de autotelefoon met Kirsten en voor ik het weet rijd ik Washington binnen. Binnen het half uur parkeer ik de auto bij de National Zoo en loop met fototoestel het park binnen. Wat leuk toch, om een gratis dierentuin te hebben! (Het parkeren kost wel geld voor niet leden, maar wij zijn leden, dus het is gratis)

Vlakbij het apenhuis kom ik de dierentuin binnen. Het park is gebouwd op een enorme heuvel en ik loop helemaal naar boven, waar ik weet, dat de panda's zich bevinden. Het is superdruk met schoolkinderen en ik vrees, dat ik niet veel zwart-wit te zien zal krijgen. Maar gelukkig valt dat mee.

Het binnenverblijf wordt verbouwd, dus zijn de panda's buiten. Als ik er aankom liggen ze allemaal te slapen. Moeder en baby slapen, Tai Shan (de baby) in een boom en Pa, Tian Tian, ook in een afgescheiden verblijf.

Na wat foto's van saaie slapende panda's loop ik verder naar de cheetah's. Daarvan weet ik, dat er jongen zijn, die nu ongeveer een jaar oud zijn. En inderdaad zijn er vijf jonge cheetah's, die zeer actief bezig zijn. Ik geniet van het schouwspel, wat een mooie, lenige dieren! En toch ook zo net als onze katten!

De cheetah's:









Terwijl ik daar sta gaat mijn mobieltje. Het is Rick en hij wil weten, waar ik ben. Als ik hem vertel, dat ik bij de cheetah's sta, vraagt hij of ik gezelschap wil. Natuurlijk wil ik dat!!

Hij is in Washington en klaar met zijn afspraak, dus komt hij ook naar de zoo. Een half uurtje laten is hij er en we gaan gauw lunchen. Nu is het eten niet om over naar huis te schrijven, maar om het samen te verorberen is wel heel speciaal!

Daarna lopen we het park door, we zien de vader panda, Tian Tian, allerlei bamboe verorberen en de gorilla's zijn ook heel erg leuk, vooral de "tieners". Helaas zitten ze achter glas, dus is het moeilijk fotograferen. Als laatste zien we de tijgers en leeuwen. Er zijn kleine tijgertjes geboren, maar die zijn nog niet te zien. De leeuwin is wakker en kijkt ons verstoord aan.

Tian Tian:











Dan lopen we de lange heuvel terug naar boven en ik neem afscheid van Rick bij "zijn" parkeerplaats. Ik kijk nog even bij de panda's, waar Tai Shan nu net uit de boom komt. Maar dan verdwijnt hij in een put achterin zijn verblijf, dus laat zich niet fotograferen. Ach, ik ben vastbesloten in de komende paar weken toch ook met Saskia te gaan, wie weet is hij dan actiever.

De leeuwin:



Het is een leuk bezoek geweest en ik hou het voor gezien. Om net voor drieen ben ik weer thuis. Laura komt om mij een massage te geven en Katja en ik brengen daarna Saskia naar pianoles. De rest van de avond zitten Rick en ik heerlijk buiten te computeren, de vuurvliegjes vliegen af en aan, er vliegt er zelfs eentje in Ricks kraag. Dit voelt toch wel erg zomers!

posted by Kasaka @ 9:22 PM   ---

|

Straatvuil en oude mensen

Alweer een heerlijke zomerse dag toont zich aan en als Saskia naar school gaat, rijd ik eerst naar de garage om de Smurf op te halen. Die is nu weer schoon met nieuwe olie, dus rijdt als een trein.

De garage is op weg naar Christine's huis en om kwart over negen rijd ik bij haar voor. We lopen bijna anderhalf uur over mooie paden door de bossen bij haar huis, uiteindelijk iets meer dan zes mijl (toch bijna 10 kilometer!).

Als ik weer in de auto heb ik opeens enorme zin om naar Washington te gaan. Het is prachtig weer, ik heb mijn fototoestel mee en dan kan ik gelijk "werken" aan de weekthema's van de fotografiegroepen, die deze week "straatvuil" en "de oude mens" zijn. Ik vind het leuk om op zoek te gaan naar foto's, die bij die thema's passen.

De van parkeer ik op Claudia's oprit en als ik het perron oploop staat de trein al te wachten. Om twaalf uur stap ik vlakbij het American Indian museum uit en besluit daar dan ook maar meteen te eten. Hun Mitsitam Cafe blijft een van mijn favoriete lunch plekken aan de Mall. De zalm en twee salades (iedere keer weer anders) smaken voortreffelijk!

Gesterkt ga ik er met mijn fototoestel op uit. Zoals altijd geniet ik van de Mall met aan de ene kant het imposante Capitool en in het midden de obelisk van het Washington Monument. Men maakt zich klaar voor het Folklife Festival, dat vanaf 30 juni wordt gehouden.




Links en rechts lopen joggers om me heen, veel mannen met ontbloot bovenlijf, want het is flink warm. Veel vuil is er niet te zien en oude mensen al helemaal niet.

Het ziet er allemaal heel erg netjes uit, op de gewoonlijke sigarettenpeuken na, en dan opeens zie ik aan mijn voeten een gebruikte condoom liggen. Jee, midden op de National Mall, het pronkstuk van de natie! Meteen probeer ik me voor te stellen, hoe die daar nu terecht is gekomen. Wie is er zo brutaal om onder het toeziend oog van de eindeloze veiligheidspatrouilles onder de sterren te gaan liggen vrijen? Natuurlijk maak ik er gauw een foto van, het zou weleens het enige "vuil" van vandaag kunnen zijn!

Via het Washington Monument loop ik naar het World War II Memorial. Dit is een goede plek om oude mensen te vinden, want veel oud-strijders uit die tijd komen het bezoeken. En inderdaad, jackpot! Nu nog foto's nemen zonder dat het lijkt alsof ik hen expres fotografeer. Dat valt niet mee en ik ben maar matig tevreden met het resultaat.


Hoe werkt dit moderne ding, is mijn foto gelukt?



Samen op vakantie in de hoofdstad





Het blijft ook een indrukwekkend monument

Langs de Reflecting Pool loop ik naar het Lincoln Memorial. Onderweg zie ik een brutaal eekhoorntje chips uit een van de vuilnisbakken vissen. Hij blijft het rustig opeten en ik kan hem zo fotograferen.


In de vijver zwemmen tientallen eenden en ganzen. De baby eendjes zijn zo schattig, ik kan er bijna geen genoeg van krijgen! Ook zij zijn helemaal niet schuw en laten zich gewillig fotograferen.








Terwijl ik daar sta hoor ik opeens helicopters. Het zijn drie militaire "choppers" en in een ervan weet ik, dat Bush zit. Hij komt thuis van het een of ander. De andere twee zijn afleidingsmaneuvres en die vliegen door naar het dichtbij gelegen Fort Belvoir.



Bij het Lincoln Memorial is het een drukte van jewelste en bij het ernaast gelegen Vietnam Memorial ook. Ze blijven indrukwekkend, hoe vaak ik ze ook al gezien heb.



Zelfreflectie in de muur met namen van het Vietnam Memorial

Dan verlaat ik de Mall en loop door de stad naar het Witte Huis. Daar staan allerlei mensen op het dak en voor het huis en in de tuin staan Secret Service agenten achter de bomen. Het is allemaal zeer mysterieus. Met de zoemlens van mijn fototoestel probeer ik de mensen in de verte beter in beeld te krijgen, maar of de president of Laura Bush er ook bij staan kan ik niet zien.





Dit protest tegenover het Witte Huis is er al vele jaren

Dan maar verder, richting Metro, want ik heb inmiddels alweer zo'n vier mijl gelopen en ik begin mijn benen nu wel te voelen. Onderweg zie ik nog een oude man slapen op een bankje, dus die gaat ook op de kiek.

Wat ben ik toch dol op deze stad, het is alsof ik op een mini vakantie ben, iedere keer, dat ik er ben! Het is nooit hetzelfde en nooit saai. Mijn route van vandaag is hier te zien (voor degenen, die in Washington zijn geweest).

Bij Federal Triangle stap ik weer in de trein en het is heerlijk weer te zitten! Zodra ik de tunnel uitkom in Ballston gaat mijn mobieltje. Het is Katja, die van school op moet worden gehaald. Maar goed, dat ik nu terug ben, dan!

Saskia gaat zwemmen met twee vriendinnetjes en ik installeer mezelf met een Diet Coke en mijn laptop op het deck. Het is een heerlijke temperatuur al dreigen er telkens onweersbuien, ze bereiken ons niet. Wel zien we een prachtige regenboog.

Doodmoe van de dag ga ik vroeg naar bed, morgen weer vroeg op!

posted by Kasaka @ 7:54 PM   ---

|

06-06-06 oftewel 666

"The number of the Beast" heet het hier, nummer 666, goedbeschouwd de datum van vandaag.

De hele dag hoor ik verhalen op het nieuws over vrouwen, die vandaag geen geboorte willen geven en mensen, die 666 niet als hun huisnummer willen hebben en dominees, die doem en verdommenis voorspellen voor vandaag.

Gelukkig zijn er ook nog gewone mensen, zoals de Virginiaanse college graduates van 1979, die destijds afspraken om op 6-6-06 een reunie te houden op Route 66, de legendarische route door de VS. Ze zijn daar nu aan bezig in Springfield, Missouri. 1979 spreekt mij aan, dat is het jaar, dat ik slaagde voor het gymnasium (om de een of andere reden klinkt dat niet zo interessant als "graduated from high school").

En "Happy Birthday" voor alle 06-06-06 babies, die ondanks de angsten van de moeders toch vandaag de wereld in gleden. Ze zullen vast een goede toekomst hebben met zo'n bijzondere verjaardag.

Het is heerlijk weer en ik grijp de gelegenheid aan om te gaan fietsen. Dit keer gaat mijn grote zware camera mee op mijn rug, in de hoop, dat ik eindelijk eens herten zal zien.

Na een mijl of vier, het hele pad is toevallig leeg, stuit ik op een groepje van vijf herten, waarvan drie geweien hebben. Ze staan zo'n tien meter van me af en vinden me duidelijk maar raar. Ik neem foto's, we staren elkaar aan en dan nemen ze de benen, hun witte staartjes recht omhoog. Het was weer erg de moeite waard!








Even verderop neem ik een bospad. Ik sla zo'n tien eekhoorntjes gade, die al "kletsend" achter elkaar aanrennen en de bomen in en uit rennen. Het licht is niet goed om te fotograferen of filmen, maar het is gewoon een leuk gezicht.

En dan zie ik opeens een chipmunk zitten! En hij blijft even zitten, heel ongewoon. Ondanks het slechte licht heb ik toch maar een paar foto's genomen, want chipmunks zijn supersnel en blijven zelden zitten. Als ik even later terugrijd, vliegt er zelfs een bijna onder mijn wiel, ik kan hem nog net ontwijken. Het zijn zulke schattige diertjes, ik zou het vreselijk vinden, als ik er een verwondde!!




De middag besteed ik met allerlei akkevietjes. De van zit nog helemaal onder de insektenlijkjes en ik ga naar Mr. Wash om hem te laten wassen. Het ziet er een stuk beter uit, maar die insekten zijn er nog niet af. Misschien moet ik toch maar investeren in een van de vele commerciele produkten, die ze eraf krijgen. Of heeft er iemand hier een gouden tip?

Na de wasbeurt breng ik de van weg voor een olieverversing. Ik krijg een zilveren Ford Taurus als leenauto mee. Hij rijdt best lekker, beter dan de kleinere Fordjes, die ze ook als leenauto uitgeven.

Bij Richards Computers haal ik een kapotte (nu dus gemaakte) laptop op en bij Giant gauw even wat benodigdheden voor het avondeten.

Katja komt thuis uit school en voor haar scheikunde bijlesleraar komt vertelt ze, dat ze tot nu toe al haar SOL's (overgangstoetsen) met advance proficiency heeft gehaald. Heel goed, vooral voor geometry, wat haar slechtste vak was.

Saskia heeft vandaag "Performance Day" gehad. Ieder kind, dat wil, voert dan iets op voor de school. Saskia speelde piano, maar ik mocht absoluut niet komen, want dan zou ze nerveus worden. Natuurlijk vind ik dat heel jammer, maar ik respecteer haar wensen.

Voor een fotografie wedstrijdje moet ik een foto maken van iets, dat ik zelf heb gebakken. Nu weet iedereen, die dit blog leest, dat ik bepaalt geen keuken prinses ben! Toch wil ik aan de opdracht voldoen en bij Giant vind ik Angelfood cake mix. Daar hoeft alleen maar water bij, dus dat kan niet mis gaan!

Samen met Kai maak ik angelfood cupcakes van een Betty Crocker mix. Het ruikt heerlijk en smaakt nog beter, vooral met frosting en bosbessen en frambozen als garnering! Misschien toch wel voor herhaling vatbaar!


Alle vierentwintig zijn inmiddels achter de kiezen. En dat 666? Daar hebben we de hele dag niets van gemerkt, morgen is het hier 6/7/6, ook een leuk nummer.

(PS: Sommigen hebben gemaild en gevraagd, waar het verhaal staat over hoe Rick en ik elkaar hebben ontmoet. Dat kun je op 17 november 2005 in de archieven lezen.)

posted by Kasaka @ 4:28 PM   ---

|

A trip down Memory Lane, vervolg

Op 20 augustus 1988 trouwden Rick en ik. Het werd een echt Amerikaans huwelijksfeest met zes bruidsmeisjes voor mij en zes bruidsjonkers voor Rick, een bloemenmeisje (mijn buurmeisje) en een ringdragertje (Ricks neefje). Het regende pijpenstelen toen we wakker werden, maar gelukkig werd het halverwege de dag droog. 's Middags reden we in een limousine door Washington en maakten daar foto's, ik sta op heel wat foto's van Japanse toeristen die dag!




Nu kon ik een groene kaart aanvragen via mijn huwelijk en me uit de grip van Bill en Lisa werken. Binnen het half jaar had ik die kaart en ik nam de baan als vakantie reisagente aan, die mij bij Winkler Travel werd aangeboden. Daar vond ik uit, dat ik het geduld niet heb om uren te wachten tot mensen bepaald hebben, waar ze heen willen op vakantie!

Met mijn groene kaart was ik vrij te werken, waar ik wilde, en ik besloot eens een tijdje reisagente uitzendwerk te gaan doen. Zo maakte ik allerlei reisbureaus mee en uiteindelijk accepteerde ik een baan bij American Express. Daar heb ik vijf heel leuke jaren gewerkt, eerst als reisagente, later in management, als hoofd van de trainingsafdeling.

Nadat Katja geboren was werkte ik halve dagen en later drie dagen per week. Vlak voor Saskia's geboorte ben ik er weg gegaan en "thuisblijfmoeder" geworden, wat ik nu nog ben (alleen ben ik vrijwel nooit thuis). Hoewel ik de reiswereld erg leuk vond, heb ik me de afgelopen tien jaar geen minuut verveeld.

Na ons huwelijk trokken Rick en ik in het huis van zijn ouders, die een paar jaar in Duitsland woonden. Rick werkte voor Wang en dat bedrijf ging helemaal niet goed. Hij was dus op zoek naar een nieuwe baan en wel geinteresseerd in een vrij nieuw bedrijf: Microsoft.


Het huis van Ricks ouders

In maart 1990 werd Katja geboren en in juni 1990 begon Rick bij Microsoft. Onze financiele situatie verbeterde eindelijk, want met Rick praktisch werkloos was die nogal precair. We konden nu ook een lening krijgen voor een eigen huis, want het wonen in het huis van zijn ouders was ook niet ideaal.

In augustus 1990 betrokken we ons eigen stulpje, een drie slaapkamer condominium in Vienna. We hoefden maar een paar mijl te verhuizen, want het huis van Ricks ouders stond ook in Vienna.




Voor mij was het allemaal een groot avontuur! Mijn werk ging lekker, Ricks werk ging als een trein en in april 1992 werd Kai geboren. Die geboorte was een moeilijke en toen hij een maand oud was werd er craniosynostosis (zijn hoofd zag eruit als dat van de baby in het eerste plaatje) geconstateerd bij hem.

De bovenste naad van zijn schedel was al samengegroeid, iets wat gewoonlijk pas tegen het tweede levensjaar gebeurt. Hierdoor was zijn fontanel te klein en groeide zijn hoofd in een football vorm naar voren en achteren. Met elf weken is hij hiervoor in Children's Hospital in Washington geopereerd.

Natuurlijk was dit een heel spannende tijd voor ons, maar toen hij eenmaal goed door de operatie was gekomen, vond ik Children's Hospital ook weer een hele belevenis! Wat een drukte en een af en aan rijden van ambulances en ook vaak de trauma helicopter. Precies zoals je bij de tv serie "ER" ziet. Dit is een van de beste ziekenhuizen in het land, dus kinderen komen er van heinde en ver voor behandelingen. Gelukkig herstelde Kai goed en nu kun je alleen nog een klein bultje op zijn achterhoofd voelen.

Na vier jaar in ons condootje, dat toch wel erg klein was voor een gezin van vier, zagen we, dat er tegenover de Metro nieuwe rijtjeshuizen werden gebouwd. Voor de grap besloten we eens te gaan vragen hoeveel die kostten en voor we het wisten hadden we een contract getekend!! Het huis was nog niet gebouwd, dus we dachten alle tijd te hebben ons condominium te verkopen.

Dat lukte echter niet en dus verhuurden we het aan een alleenstaande moeder met twee tieners. Twee jaar geleden hebben we het ook aan haar doorverkocht, want huisbaas zijn is niets voor ons!

De winter van 1993 bleek een heel strenge te zijn en ons huis was hierdoor niet op tijd klaar. We trokken een paar maanden bij mijn ouders in en vierden daar ook Kerst en Oud en Nieuw. Dolgelukkig waren we, toen we in februari 1994 eindelijk in ons nieuwe huis konden trekken!

Wat een luxe, ik had nog nooit zoveel ruimte om zelf in te richten gehad! Het was een heerlijk licht huis en op een steenworp van de metro, die ik iedere dag naar mijn werk nam.

Saskia werd in december 1995 geboren. Als ik zou blijven werken, zou de opvang voor de kinderen meer kosten, dan ik met mijn part time salaris verdiende. De keuze was dus of full time gaan werken of ophouden met werken. Omdat het me erg leuk leek tenminste van een van de kinderen alle "eersten" mee te maken, werd het het tweede.




Daar heb ik nooit spijt van gehad. Rick reisde veel en het was altijd moeilijk schipperen, toen ik nog werkte, ook als een van de kinderen ziek was. Nu was ik gewoon thuis, het nam een hele stress weg.

We hebben vanaf hun geboorte allebei Nederlands met de kinderen gesproken en zestien jaar later is dat nog voornamelijk de voertaal hier in huis. Rick heeft het al doende geleerd en kan goed een gesprek voeren. Katja heeft een sterk Amerikaans accent in haar Nederlands, maar haar vocabulaire is groot. Kai is soms wat lui en gooit er veel Engels doorheen, maar als het moet spreekt hij bijna foutloos. Saskia heeft het minst een accent (vind ik) en spreekt ook het beste. Zij leerde ook het laatst Engels natuurlijk, door mijn thuisblijven was Nederlands haar eerste taal, misschien heeft dat ermee te maken.

Op 9-9-1999 werd ik samen met zo'n honderd anderen tijdens een plechtige ceremonie Amerikaans staatsburger. Voornamelijk om mijn vader te sponsoren voor een groene kaart (via de Wereldbank was hij hier nog altijd op een visum en zou spoedig met pensioen gaan, zonder groene kaart had hij dan terug naar Nederland gemoeten), maar ook zodat ik voortaan mee kon stemmen in de verkiezingen. Nu mijn kinderen op de openbare school zaten werd het voor mij belangrijk om mijn stem te kunnen laten horen.

Naarmate de kinderen ouder werden ben ik de omgeving veel met ze gaan verkennen. In september 2003 leek het me leuk om over ons leven te gaan schrijven en zie hier een blog, dat al meer dan anderhalf jaar oud is.

De gebeurtenissen van 11 september 2001 en de sluipschutters in 2002 verstoorden ons gelukkige leven tijdelijk, maar over het algemeen vind ik het leven in dit gebied heel erg fijn.

Natuurlijk is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik kan op het moment toch wel met stelligheid zeggen, dat het dat voor ons 99% van de tijd wel is en daar genieten we met volle teugen van!

(de foto's in dit blog zijn foto's van oude foto's in albums, dus de kwaliteit laat veel te wensen over!)

posted by Kasaka @ 8:49 AM   ---

|

22 jaar Verenigde Staten, de eerste paar jaar

Vandaag 22 jaar geleden kwam ik voorgoed hier in de Verenigde Staten wonen. Een jaar, nadat mijn ouders, broers en zus hierheen verhuisd waren. Er zijn allerlei redenen, waarom ik een jaar later kwam, maar toen het dan eenmaal zo ver was, was ik ook zo blij! En ik heb nooit een moment spijt gehad.

Nu woon ik de helft van mijn leven in dit land en daarom een beknopt levensverhaal hier, de komende dagen.

Mijn leven hier heeft natuurlijk zijn uitdagende momenten gehad, maar als ik terugkijk zie ik een groot avontuur. Ten eerste mijn cursus bij de "Travelschool" in Tysons Corner (hij bestaat niet meer). Die duurde 16 weken, want ik moest gauw iets leren, dat me een baan zou bezorgen.

Daar ontmoette ik een groep heel diverse mensen, maar ook een hele leuke groep. Wat me nog goed bijstaat is mijn eerste verjaardag in de Verenigde Staten. Mijn "klas"genoten namen me mee uit voor een lunch bij TGIF (dat restaurant is er nog steeds) en er hingen ballonnen aan mijn stoel en de medewerkers van het restaurant zongen "Happy Birthday", iets wat ik als Nederlandse natuurlijk helemaal niet gewend was! En onze leraar, Steve, die ernstige leukemie had en nu waarschijnlijk niet meer leeft.

Met de bus reisde ik van het huis van mijn ouders, waar ik vanwege de restricties van mijn visum moest wonen, naar school. Dat ging goed en op tijd. Maar op een dag kwamen we vroeg uit school en het zou nog even duren voor de bus zou komen. In Nederland liep ik veel en het was warm weer, dus ik besloot tenminste naar de volgende bushalte te lopen. En toen de bus er nog niet was, liep ik verder, uiteindelijk vastbesloten helemaal naar huis te lopen.

Tot ik route 50 over moest steken. Nu is dat allemaal verbouwd en zijn er oneindig meer voetgangerslichten, dan 22 jaar geleden, toen kon ik die weg niet over! Er was geen licht en zes banen snel verkeer. Bij een benzinestation belde ik mijn moeder om te vragen of ze me op kon halen.

Na de cursus kreeg ik een baan als reisagente in het centrum van Washington. Het werken voor dit reisbureau was een openbaring op zich. De baas, Bill Huber, en zijn sidekick Lisa Miller kwamen uit Atlanta en hun bedrijfje was, wat ze hier noemen, een “sweatshop”. Regelmatig moest ik om 7 uur op mijn werk zijn en verliet ik pas, zonder lunchpauze, want dan kregen we pizza aan ons bureau, na negenen 's avonds mijn werk.

Inmiddels had ik ook mijn eigen auto, een 1976 Oldsmobile (het was inmiddels 1985) met een lekkende radiator (hij kostte $600, meer kon ik me niet veroorloven). Regelmatig stond ik stil en werd dan door allerlei "aardige" mannen geholpen, ik moet er niet aan denken, dat Katja als 23-jarige zo zal staan! Maar die Oldsmobile betekende mijn vrijheid, zo kon ik nog eens uitgaan na het werken en dat deden we met veel plezier. In een stad, waar toch heel wat moorden plaatsvinden, liep ik zonder angst midden in de nacht door de kleinste steegjes. Nu huiver ik bij de gedachte!

Soms kwam ik op maandagmorgen op mijn werk en dan waren (op zijn ergst) acht collega’s ontslagen. Bill was een enorm goede verkoper en had dus veel meer klanten, dan zijn tien reisagenten aankonden. Maar niemand, die durfde te klagen, want dan stond je onherroepelijk op straat.

En toch vond ik het werk erg leuk, het was een uitdaging om met al die mensen van over de hele VS te praten. Om zoveel mogelijk reizen op een dag te boeken en, competitie gericht als ik ben, altijd weer te zien, dat ik de meeste tickets had verkocht.

Als je een goede reisagente was, was Bill ook een heel goede baas. Dankzij hem heb ik een groot deel van de VS gratis kunnen bezoeken, vloog ik eerste klas met PanAm naar Nederland (maar hij kon ook de dag voor een vakantie besluiten, dat je te “nodig” was en die vakantie intrekken) en logeerde ik gratis in de meest luxueuze hotels.

Mijn visum was geldig tot ik 25 was en dan zou ik terug moeten. Geen fijne gedachte voor mij, maar ook niet voor Bill en Lisa, want ik was hun “prijs” reisagente. Zij boden dus aan mij te sponsoren voor een groene kaart. Hiervoor moest ik laten zien, dat ik een baan had, die geen andere Amerikaan kon doen. Natuurlijk werd mijn kennis van vreemde talen hiervoor gebruikt en alles werd goedgekeurd. Ze huurden zelfs een bevriende advocaat in om mij hierin bij te staan.

En toen begon het wachten, en wachten, en wachten! Twee en een half jaar na mijn aankomst in de VS ontmoette ik Rick. Opeens wilde ik niet meer dag en nacht werken en al zeker niet ieder weekend, zoals inmiddels het geval was (vanwege de groene kaart aanvraag dacht Bill, dat ik zijn persoonlijk eigendom was).

Al gauw verzuurde de relatie tussen mij en Lisa en Bill, want ik was hun marionet niet meer. Andere reisbureaus hadden mij inmiddels ook ontdekt en ik kreeg het ene aanbod na het andere. Maar Air Travel Service sponsorde mij voor een groene kaart en dus kon ik niet weg, helaas wisten Bill en Lisa dat maar al te goed!

Morgen meer...

posted by Kasaka @ 10:28 PM   ---

|

Relay for Life en Block Party

Zaterdag

Het heeft vannacht flink geplenst en bij het opstaan is het zwaar bewolkt en beduidend koeler, dan de afgelopen dagen. Het is nog een lekkere 18 graden, daar niet van en er worden voor de middag zonnige periodes voorspeld.

Het weer is perfect voor mij om het onkruid in de achtertuin weer eens aan te gaan pakken. Het bindweed heeft intussen goed de kans gehad te woekeren en ik moet er soms met alle kracht aan trekken om het los te krijgen. Vooral de rozen zijn moeilijk met alle doornen! Ik ben een goed half uur bezig en dan nog heb ik alleen het ergste weggetrokken. Dat is een enorme vuilniszak vol!

Rick is intussen op weg naar Alexandria om de tent voor vannacht op te halen. Katja pakt de slaapzakken en de snacks en dergelijke en na de lunch vertrekken ze naar Oakton High School voor de Relay for Life.

Even later fiets ik er ook heen om de openingsceremonie en parade mee te maken. Ik vind Katja en haar groepje meteen en ze laten mij hun plek zien. De tent staat al en eronder ligt van alles om de nacht door te komen.

Alle tenten zijn op het sportsveld bij het track opgezet, ik schat, dat er zo'n vijftig staan. De meeste groepen hebben namen, Katja's groep heet de "Pink Panthers" en de groep van een paar moeders, die ik ken, heet "Tough Cookies".

De openingsceremonie houdt natuurlijk het presenteren van de vlaggen (door vier oud-strijders, waarvan er drie kanker hebben gehad) en het zingen van het volkslied in. Er worden allerlei mensen geeerd vanwege de grote contributies, die ze hebben gemaakt. Een paar mensen doen hun persoonlijke verhaal over waarom deze Relay zo belangrijk is voor hen en dat is zo af en toe even tranen wegslikken geblazen. Wat is kanker toch een rotziekte!

Dan stellen de groepen zich op bij de startlijn (een enorme boog met paarse en witte ballonnen) en lopen we in een parade rond het track. Dit is het startsein en vanaf nu wisselen de leden van de groepen elkaar af met rondlopen.




Het presenteren van de vlag





Rick en Katja zijn allebei hun CF kaarten voor hun fototoestellen vergeten, dus ik fiets nog eens heen en weer. Dan neem ik afscheid en zij beginnen aan de activiteiten. Later vertelt Rick, dat vooral de "luminaries" ceremonie erg indrukwekkend was (Katja en hij hadden een luminary voor zijn moeder). Veel mensen hielden het daarbij niet droog. Gelukkig voor hen hield het weer het wel droog, het werd zelfs zonnig en een heel aangename temperatuur.

Kai heeft vannacht een logeerparty bij zijn vriend John, waar Saskia en ik hem om half zes heen brengen. Saskia en ik zijn vannacht dus alleen thuis. Zij mag kiezen, waar we gaan eten en de keuze valt weer op Pauli Moto's. Zij is dol op hun honey chicken en ik vind het eten daar ook erg lekker (vooral de gegrilde Robatayaki stokjes!).

Na het eten gaan we even naar Barnes and Noble. Ik vind er een paar boeken over de Pacific Northwest en Saskia de nieuwste Baby Blues.

Bij Old Navy vindt zij ook nog een paar leuke (en zeer gunstig geprijsde, een ervan kost $5!!!) korte broeken en dan gaan we weer huiswaarts.

De hele rest van de avond besteed ik aan het maken van een schema en het bespreken van hotels voor onze reis naar Seattle de 24ste.

Zondag

Om tien over zeven belt Rick op, ze zijn op weg naar huis. Het was een emotionele nacht en na drie uur werd het ook een koude, klamme nacht, want volgens hem zette opeens de dauw in. Hij heeft mijlen met tientallen anderen rond het track gelopen en ik krijg het gevoel, dat het een heel goede ervaring was voor Katja en hem samen.

Beiden vallen doodmoe in bed neer en pas om drie uur vanmiddag lukt het me ze wakker te maken! Het is ook niet mis, zo'n hele nacht wakker en lopen en dan nog alle emoties rond de ziekte "kanker" ook (er waren ook een heel stel kinderen, die kanker hebben, iets wat Rick natuurlijk heel veel deed).

Om half tien heb ik mijn bed wel gezien, dat is al heel lang uitslapen voor mij, maar voor een keertje mag het wel. Het is fantastisch weer, zonnig en 19 graden. Ik wil gewoon buiten zijn! Om half elf moet ik Kai ophalen van zijn logeerpartij, hier zo'n kilometer vandaan, dus ik besluit eerst vijf kilometer te gaan hardlopen.

Langer durf ik nog steeds niet. De eerste paar kilometer gaan erg goed en heel snel (de eerste mijl loop ik in 6,5 minuten, voor mij erg snel), maar dan voel het trekken weer in mijn achterbeen en neem wat gas terug. Toch loop ik al met al een heel snelle tijd voor mijn doen: 26 minuten en 9 seconden.

Met een doodmoeie Kai loop ik even later naar huis. Ook hij vertrekt meteen naar bed! Saskia is de enige wakkere in huis en Madison komt om te spelen. Ik breng ze naar het zwembad en loop dan door naar de weide met wilde bloemen bij de oprit naar de snelweg vlakbij. Daar staat een heel grasveld vol klaprozen en andere blauwe en roze bloemen. Het is werkelijk een kleine oase in een woestijn van beton, want er lopen allerlei wegen omheen.




Mijn fototoestel werkt weer overtijd en ik geniet van de felle kleuren en de rondvliegende vlinders (die niet gaan zitten en dus niet te fotograferen zijn). Voldaan loop ik terug naar huis en rijd meteen door naar Giant.

We hebben vanmiddag een block (straat) party en ik heb er nog niets voor gekocht. Ik zou een voorafje meebrengen, want ik wist niet, hoe de rest van het gezin zich zou voelen na een nacht opblijven. De keuze valt op pita's met verschillende soorten hummus. Ik kies tomaten en spinazie hummus en knoflook hummus, maar er zijn nog veel meer soorten!

Om vier uur begint het feest. Al vanaf het middaguur staat er een gigantisch springkussen met glijbaan in de tuin van onze overburen (die zelf geen kleine kinderen hebben, maar hun grasveld is het vlakst). Iedereen heeft lekkers meegenomen en het wordt, zoals gewoonlijk erg gezellig.


Met sommige van de buren heb ik regelmatig tot vaak contact, anderen spreek ik niet vaak en dan is zo'n party net weer leuk om even bij te kletsen. Wij haken vroeg af, want iedereen is toch flink moe van de evenementen dit weekend.


Met Rick leg ik de laatste hand aan de reserveringen voor onze reis naar het Noordwesten. Alles is nu prima geregeld, we hebben er zin in!!

****Katja heeft mij gevraagd het volgende hier te publiceren (zij vroeg me het te publiceren, zoals zij het schreef en het dan te "vertalen"):

Hoi eidereen,

Dankje geel erg vil voor de zeintjes voor de Relay for Life. Ik wilde eidereen en “Thank You” card stuuren maar dat is en klijn betje moerlijk omdat ik weit neit julle adress tuis en Nederland. De Relay was geel erg leuk en ik kande neit doen zo goet zonder julle. Bedankt geel erg wil! Totaal de gele Relay van af neu hep $338,715, en mij team hep $3,208 met meer zeintjes om te komen.

Bedankt voor jou help, Katja

Vertaling:

Hoi iedereen,

Dank jullie heel erg veel voor de bijdragen aan Relay for Life. Ik wilde iedereen een "thank you" card sturen, maar dat is een klein beetje moeilijk, omdat ik jullie adres thuis in Nederland niet weet. De Relay was heel erg leuk en ik had het niet kunnen doen zonder jullie. Heel erg hartelijk bedankt! Totaal heeft de hele Relay tot nu toe $338.715 opgehaald, en mijn team heeft $3208 en daar zal nog meer geld (zeintjes = centjes) bijkomen.

Bedankt voor jullie hulp, Katja

posted by Kasaka @ 5:05 PM   ---

|

Vrijdag

Ja, het is een echte vrijdag, de laatste dag van de week, alles moet nog "even" gedaan worden. Het weerbericht zegt, dat het vandaag keihard gaat regenen en onweren, dus ik verwacht er niet veel van.

Maar de zon schijnt, al is het waterig, bij het opstaan en het is alweer 23 graden. Als iedereen naar school is doe ik wat er toch wel iedere week gedaan moet worden met een gezin van vijf en dat te saai is om op te schrijven.

Dan komt Christine om te gaan lopen. Garmin gaat mee, ik was hem nog bijna vergeten, maar ga terug om hem op te halen. Ik wil iedere stap, die ik zet voor het nageslacht registreren, natuurlijk. We lopen door een bewolkt en vochtig warm Vienna, acht en een halve kilometer. Natuurlijk hebben we weer meer dan genoeg om te bepraten, onze levens zijn een en al avontuur. (nota bene: ik gebruik in dit blog expres geen emoticons, dus de lezer(es) moet op gepaste tijden zelf het sarcasme/de humor invullen)

Christine ergert zich soms aan mijn constante stops om foto's te nemen en ik test die ergernis met het nemen van foto's van verkeersborden. Ik beproef het dus maar niet verder als ik een heel groepje eekhoorns bij het Community Center schattig zie spelen. Ik zou er graag een filmpje van nemen, maar dat zou te veel tijd nemen. Ik maak een mentale notitie om terug te gaan en te filmen, het is zo schattig!

Na anderhalf uur zijn we weer thuis en ik heb tien minuten om naar Katja's school te rijden. Zij heeft eerder opgebeld, dat ik iets moest komen ondertekenen. Ik bel haar mobieltje, dat ze op vibreren heeft staan (ze mogen eigenlijk hun mobieltjes niet bij zich hebben), als ik bij de school aankom en ze komt me met een grote glimlach begroeten. Ik moet een papiertje ondertekenen met een "C" voor Wereldgeschiedenis. Geen goed cijfer, maar het is een moeilijke cursus en ik weet, dat ze er hard voor werkt. Ze is dankbaar, dat ik ben gekomen.

Thuis heb ik net genoeg tijd voor een douche en een lunch en ik kom tien minuten te laat op Saskia's school om Artsmart te doen. Gelukkig is mijn mede-onderwijzeres Pamela er al en is de les al gaande. De artiest van vandaag is Michelangelo (Bonarroti). De kinderen leren over de David en de Sixtijnse kapel (is de Nederlandse naam).




Saskia ziet er niet zo happy uit, maar dit was een van haar favoriete opdrachten

Het projekt is iets tekenen uit je leven, dat je belangrijk vond, het liefst iets, dat een verhaal vertelt, maar dat is teveel van het goede voor de meeste kinderen. Dat is het enige, dat ik tegen dit programma heb, het is te hoog gegrepen. Maar ja, beter te hoog, dan te laag, natuurlijk en er komen altijd leuke kunstwerken uit.



De rest van de klas

Ze mogen met krijtjes of potloden werken en er komen dit keer heel erg leuke tekeningen uit. Het zal nog moeilijk worden voor Pamela en mij om volgende week de twee beste kunstwerken van ieder kinder eruit te vissen en dan ook nog goed verdeeld over de artiesten. Dit jaar, meer dan anderen, denk ik, dat het moeilijk zal zijn. Er waren dit jaar een paar artiesten, die geen van de kinderen aanspraken. Aan ons de beslissing, zucht! De art show is 12 juni.

Na de les en haar spelling test neem ik Saskia mee naar huis. We halen even benzine (en mijn Speedpass werkt niet, grrr!) en dan een krat met wijn bij Whole Foods. Op twaalf flessen krijg ik 10% korting en ik heb net van mijn Artsmart partner gehoord, dat een bepaalde Portugese witte wijn erg lekker is (na vanavond kan ik dat beamen). Ik koop daar vier flessen van, drie van mijn favoriete Pinot Noir, drie van de Rieslings en twee Lambrusco's.

Kai is thuis ook klaar om naar de mall te gaan. Hij heeft vanavond zijn eighth grade dance en daarvoor moet hij een nette lange broek hebben. Laat hij nu alleen maar korte broeken hebben! Bij PacSun vindt hij een leuk paar, hij probeert het niet eens aan, de 29 inch maat moet goed zijn (en blijkt dat later ook te zijn).

Maar Saskia is ook mee en dat is op en top een meisje. Zij heeft een zwempak "nodig", dus moeten we bij Limited Too kijken.

Onderweg lopen we langs Foot Locker Kids en daar vindt zij een paar sport korte broeken en Puma sportschoenen. Kai vindt er nieuwe sokken.

Bij de Limited Too kopen we een badpak en een jurk voor Saskia's piano opvoering. Kai wacht gelaten buiten. Om kwart over vier rijden we de mall weer uit.

Het regent of onweert nog steeds niet en thuis kleedt Saskia zich gauw in haar nieuwe zwempak en gaat naar het zwembad. Katja komt er net thuis van. Ik denk er nog even over om toch ook te gaan, maar kies voor het deck met een ijswater en mijn laptop.

Maar goed ook, want een half uur later begint het te regenen en gaat het zwembad dicht. Er schijnen stortregens deze kant op te komen, maar tot dusver zijn het lammetjes.

Rick komt thuis en we besluiten bij Tequila Grande te gaan eten. Ik bestel hun zalm/garnalen/mango fajitas. Voortreffelijk!

Kai gaat direct door naar zijn eighth grade dance, mobiele telefoon in de aanslag voor het geval er niets aan is. Voor we het weten is het half tien en moet Rick zich nog haasten om hem op te halen. Was het leuk? Jaaah! Wie waren er dan? Al zijn vrienden, die eerder vandaag hadden gezegd er niet te zijn. Tieners!

TGIF (Thank God It's Friday)!

posted by Kasaka @ 9:21 PM   ---

|

Zwemmen!

Bij het opstaan vind ik het op het moment leuk een van de korte workouts uit Fitness Magazine te doen. Zo staat er een in met een medicine ball (verzwaarde bal, die van mij weegt 8 pond). Ik spring en gooi en duik en voel mijn spieren goed. Het duurt maar een kwartiertje, maar dan ben ik ook goed wakker. Veel leuker dan een traditionele gewichthef routine!

Het is alweer 25 graden buiten en te warm en vochtig om te gaan hardlopen. Op de fiets is het echter goed uit te houden, dus spring ik daar maar weer eens op. Fietsen is ook wel mijn favoriete sport, je gaat lekker hard en toch zie je van alles.

Er zit alleen een mindere kant aan, nu ik in een korte broek met een shirt met korte mouwen fiets. De insekten zijn hier namelijk ook groter, dan in Nederland, vooral de hommels en als die tegen me aanvliegen voel ik dat goed! Het is ook zaak mijn mond dicht te houden, zodat er niets binnen vliegt. De mooie vlinders zijn daarentegen wel weer erg leuk.

Op de terugweg zie ik aan de rand van het bos, zo'n tien meter bij me vandaag een hert rustig van de bomen eten. Hij kijkt mij eens aan en gaat dan verder. Nu komen ze dus wel bijna dagelijks uit het bos, leuk!


Thuis ruim ik de lentespullen in de family room en keuken op en haal de zomerspullen naar beneden. De frisse limoengroene en turquoise tinten staan weer leuk, geaccentueerd met oranje. Het is iedere keer weer alsof we opnieuw hebben ingericht.

Terwijl ik alles neerzet krijg ik "hulp" van Snickers, die zich midden in de grote plastic zak vlijt. Hij vindt de zijden bloemen heerlijk om in te bijten. De andere twee katten kijken van een afstand toe, wel nieuwsgierig, maar niet zo ondernemend.




Bij Michael's haal ik nog wat extra spulletjes. Ik moet mezelf weer dwingen alleen het benodigde te kopen, want wat hebben ze er weer veel leuks!!

Omdat het vandaag waarschijnlijk weer even de laatste super-warme dag is en het water in het zwembad nu zelfs voor mij warm genoeg is, besluit ik na de lunch een paar uur te gaan zwemmen. Eigenlijk wel erg decadent, natuurlijk, zo luieren op een ligstoel en zo af en toe even afkoelen in het water, dat een heerlijke temperatuur heeft!

Maar ik trek netjes eerst 30 baantjes, zodat ik het gevoel heb toch iets nuttigs gedaan te hebben. Daarna lees ik mijn boek uit, ik heb ervan genoten, dus ik raad het van harte aan, zowel voor vrouwen als voor mannen: "Fluke" van Christopher Moore.

Om drie uur ga ik weer huiswaarts. Katja heeft bijles en Laura komt om mij een massage te geven.

Rick is al vroeg thuis, want Wijnand en Annemarie komen eten. Helaas staan zij een tijd vast in het verkeer, maar om half zeven zijn ze er gelukkig veilig en wel. In de verte rommelt het vervaarlijk en we moeten binnen lichten aandoen, maar het regent nog niet.

We zitten nog een uurtje buiten te kletsen onder het genot van een wijntje/biertje en wat chips en dan breekt de zondvloed los! Van de ene op de andere minuut plenst het en het dondert en bliksemt van alle kanten! Gelukkig zit Annemarie het dichtst bij de deur, dus haar voet wordt niet nat, want dat mag niet.

Het Thaise eten arriveert snel en het smaakt verrukkelijk! Rick heeft pies meegenomen van de Pie Gourmet, aardbeien-rabarber en perzik-frambozen. Die gaan er natuurlijk ook heel goed in!

Onder het genot van een heerlijke koele Lambrusco tafelen we nog een paar uur na en dan nemen Annemarie en Wijnand rond tien uur afscheid na een dolgezellige avond. Gelukkig is het inmiddels alweer droog, de buien duren hier meestal niet lang.

posted by Kasaka @ 1:09 PM   ---

|