Jet lag!
Soms is jet lag zo slecht nog niet! Gisteravond lagen we allemaal vroeg in bed en vanochtend waren we om half zeven aangekleed en wel beneden! Rick bracht zelfs Saskia bijna een uur te vroeg naar school, zo ongewoon is dat vroege opstaan.
Het is ook wel weer erg lekker om thuis te zijn, vooral het weer was vandaag ongewoon lekker. Morgenochtend gaat het even regenen, maar dan lijkt het weer mooi te worden en de temperaturen blijven ook aan de milde kant.
Het gaf mij in ieder geval de gelegenheid om alle herfstspullen op te ruimen en te beginnen met versieren voor de Kerst. Vooral buiten wilde ik het grootste gedeelte al gedaan hebben, vanwege de regen morgen.
Ik heb ook maar "even" de laatste bladeren opgeharkt, want terwijl we op reis waren heeft het zo hard gewaaid, dat zelfs de electriciteit bij tijden uitviel. Dit had het positieve resultaat, dat alle bladeren nu definitief van de bomen zijn. We hebben echter zo'n grote tuin, dat het toch nog een heel karwei werd. Ik heb de bladeren maar in plastic zakken gedaan, want ik weet niet of Vienna nog langs gaat komen om ze op te zuigen.
Buiten staan een verlichte sneeuwman en candy cane te flonkeren, alsmede honderden lichtjes in de struiken.
Aan de voordeuren hangen twee twijgjes bezems, die ik als Rudolf the Rednosed Reindeer heb versierd. En om de brievenbus zit een huls met grappige Kerst rendieren. Het ziet er allemaal dus al goed uit, maar we zijn er nog niet.
Binnen hebben de kinderen goed geholpen, het stalletje staat en de stocking kussens liggen op de banken.
Eigenlijk gek, hoeveel werk we maken van zo'n feest van een dag! Maar erg leuk vind ik het ook wel en al die lichtjes 's avonds lekker vrolijk in de donkerte.
De eerste uitnodigingen voor Kerstfeestjes zijn ook al binnen. Helaas moet ik er al eentje afzeggen, want die valt op de ochtend van Saskia's verjaardag en 's avonds gaan we dan ook al weg naar de officiele party van Ricks werk.
We zullen er vanavond allemaal weer vroeg inliggen, voorspel ik zo. Eigenlijk ligt me dit schema wel, eens zien of we het vol kunnen houden. Mijn probleem is, dat ik de tv shows later op de avond zo leuk vind en dan blijf ik toch weer later op, dan ik wilde.
|
Terug uit Londen
We zijn er weer! We hebben een heel leuke tijd gehad, je kunt er
hier alles over lezen. Morgen meer, te moe nu (ook al is het pas 8 uur!).
|
Inpakken en wegwezen!
Morgen is de drukste reisdag van het jaar in de VS. De dag voor Thanksgiving, iedereen gaat naar familie. Dit bewijst eens te meer, wat een belangrijke familie feestdag dit is. Gelukkig vertrekken wij in de ochtend, hopelijk wat minder druk op het vliegveld, dan later op de dag. En we gaan het land uit, dat moet toch tegen de stroom in zijn! Nu maar hopen, dat de mist niet te dicht wordt.
We reizen met
United Airlines. Ik belde vandaag om uit te vinden of we de zo populaire "Economy Plus" zitplaatsen konden krijgen. Rick is nota bene een Premier Frequent Flyer member (zo mogen we ook in de Red Carpet Club wachten op onze vlucht). Maar nu blijkt, dat er maar twee mensen gebruik mogen maken van deze "perk", dus de drie kinderen zouden verder van ons vandaan moeten zitten. Toch maar niet gedaan, dus.
Op de heenweg gaan we in een 767 met (naar verluid) individuele tv schermen in de stoelen. Terug wordt het (hopen we van harte) een 747, het is meer dan tien jaar geleden, dat ik in zo'n vliegtuig heb gevlogen!
Rick is als een kind zo blij, hij kan werkelijk niet wachten! Het zegt ook al heel wat, dat hij zijn favoriete "holiday" voorbij laat gaan voor deze reis.
We zorgen in ieder geval, dat we 3 uur van te voren op Dulles Airport aanwezig zijn, wat betekent, dat we hier uiterlijk om 5:45 van huis weg moeten!
Mijn vriendinnen zijn intussen nerveus bezig met het voorbereiden van het Thanksgiving maal. Ook de tv shows laten allemaal in meer of mindere mate dysfunctionele samenkomsten van families zien. Zo was de "
Everybody loves Raymond" show gisteren hilarisch! Zoveel van dit soort dingen gebeuren in ware families. Iedereen wil de "perfecte" feestdag, en dan komt Grandma om het allemaal te verpesten. Ik zou best een "vlieg op de muur" willen zijn (zoals ze hier zeggen), soms!
De naam voor het nieuwe Baseball team in DC is bekend gemaakt:
de Washington Nationals. Ik had gehoopt op een originelere naam, maar ach, wie ben ik? Het lijkt me wel heel leuk om naar een van de eerste wedstrijden te gaan in de lente!
Groot nieuws vandaag: na 24 jaar verdwijnt Dan Rather (hoofd nieuwslezer) van CBS News. Hij is deze zomer in
Dan Rather als "anchor"opspraak gekomen, omdat hij een niet bewezen verhaal publiek maakte over de National Guard carriere van George Bush. Rather was altijd veel te "getint" voor mijn gevoel, zeker niet neutraal zoals je verwacht van een journalist. En er zijn collega's, die hem dat kwalijk nemen. Ik mag hem wel, maar ik denk ook, dat hij bij
60 Minutes, waar hij heen gaat, meer op zijn plaats is (hoewel ik daar een medewerker persoonlijk ken en er helemaal geen hoge pet van op heb!).
Ok, tijd om terug te gaan naar het inpakken. Ik hoop in Londen natuurlijk een dagboek bij te houden. Maar voor dit blog ben ik tot dinsdag ervandoor. Happy Thanksgiving! (Als je wilt lezen hoe we het vorig jaar deden, klik
hier)
|
Harken, harken en nog eens harken!
Vanochtend stond ik enthousiast aan onze maple boom te schudden. Waarom? Omdat het verdomde ding zijn bladeren maar niet kwijtraakt en iedere dag een tapijt achterlaat voor ons om op te harken! Het schudden hielp wel en er ligt een hele stapel bladeren in onze goot om opgezogen te worden. Helaas komt Vienna niet vaak langs hiervoor, ik heb ze pas een keer gezien.
Omdat we al twee dagen nadat we uit Londen terugkomen gasten krijgen, voel ik me nogal gehaast wat betreft het voorbereiden en versieren voor Kerst. Geloof het of niet, maar er zijn al mensen, die zowel een kerstboom (ongetwijfeld geen echte!) hebben staan als buiten helemaal hebben versierd.
Vandaag ben ik dus maar eens naar
Michael's gegaan en heb daar lichtjes en kerstvlaggen gekocht. Ik moest me wel inhouden, want wat hebben ze weer een leuke dingen! Ik heb mezelf beloofd, dat ik begin volgende maand een middagje daar mag doorbrengen, we zullen zien of dat gaat lukken.
Rick kwam vroeg uit zijn werk want, film fanaat dat hij is, hij wilde naar
Polar Express. Polar Express is een kerstboek over een trein, die kinderen, waaronder een jongetje, dat niet meer in Santa Claus gelooft, naar de Noordpool brengt. Daar leert hij natuurlijk geloven en krijgt een belletje van de slee van Santa.
De film is heel goed geanimeerd, met Tom Hanks in de hoofdrol. De speciale effecten zijn heel goed gedaan, het is een vreselijk leuke film, alweer een aanrader. Ik ben benieuwd of en zo ja wanneer hij in Nederland wordt uitgebracht.
Na de film hebben we bij
Bertucci's gegeten. Ze hebben daar heerlijke bakstenen oven pizza.
Dit alles is naast
Best Buy en
Borders in Tysons Corner, dus nu zijn we ook voorzien van alle muziek en leesmateriaal, die nodig is om een 7 uur durende vlucht naar Londen door te komen.
Morgen is het inpakken geblazen!
|
National Treasure is een heel goede film
Oh, wat heb ik vandaag genoten! Allereerst vanwege het heerlijke weer, het blijft enorm zacht en het is heerlijk om zo maar, zonder jas, naar buiten te lopen.
Lopen is precies wat Brynna en ik vanochtend deden. Gewoon een lekkere wandeling, geen powerwalk, een dag per week mag het wel wat rustiger! Gewapend met mijn fototoestel liepen we door Vienna.
Zelfs nu het merendeel van de bomen kaal is, is er nog veel moois om op de gevoelige plaat vast te leggen. Wat te denken van de schoolbussen, die in de rij staan bij Saskia's school, wachtend op hun taak morgenochtend om de kinderen weer veilig van huis naar school te vervoeren. Een stille rij van gele bussen, ogenschijnlijk allemaal hetzelfde. Tot je door de voorruit tuurt en bij de bestuurdersplaats allerlei persoonlijke dingen ziet: foto's van kinderen, een speelgoedbeest, een tekening...
De schoolbuschauffeurs zijn belangrijk in het leven van de kinderen, als ze een leuke treffen begint hun dag al heel vroeg goed. Is het een strenge zuurpruim, dan kan dat de hele dag bederven. Veel chauffeurs (chauffeuses) zijn zelf ouders en nemen hun kleine kinderen mee op de bus. Katja is bijvoorbeeld dol op het vierjarige meisje van haar buschauffeur. Gedurende het jaar bouwen ze een relatie op met de kinderen en het is altijd even weer wennen aan een nieuw persoon aan het begin van het jaar.
Saskia had vanmiddag een verjaarspartijtje van ons buurmeisje bij een bowling alley. Dit is een populaire plek voor partijtjes, want voor kinderen doen ze railings omhoog, zodat de ballen niet de goot in gaan. Zo heeft iedereen plezier, van klein tot groot.
En terwijl Katja met een vriendin winkelde bij
Fair Oaks Mall namen Rick, Kai en ik de gelegenheid waar om naar de film te gaan. Er spelen een aantal films, die we willen zien op het moment, maar
National Treasure stond bovenaan.
Ik moet zeggen, ik vond hem fantastisch. Recensisten zullen er wel weer van alles op aan te merken hebben, maar het verhaal was boeiend, de good guys/bad guys interessant, de romance daar, maar niet overweldigend en een feel good ending.
Maar wat ik nog het mooist vond waren de beelden van mijn favoriete stad, vooral de National Archives en de historische plaatsen in Philadelphia. Prachtig verhaal, ik kan hem ten zeerste aanraden (ook na de Da Vinci Code nog meer mysterie over de Knights Templar en de Free Masons).
En nu is het weer zondagavond, wat vliegt zo'n weekend toch om! We kijken zoals altijd naar ABC, eerst
Extreme Home Makeover, altijd aandoenlijk om te zien hoe de hele buurt samen komt om een gezin te helpen. En hierna "
Desperate Housewives", de sexy nieuwe soap, die in korte tijd vreselijk populair is geworden!
|
Ricks verjaardag
Mijn mannetje is jarig! Natuurlijk mocht hij zo lang uitslapen als hij wilde, terwijl ik het ontbijt kookte. Dit bestond uit roereieren, bacon en English muffins met vers fruit erbij. Het smaakte allemaal prima!
Kai en ik hebben de extra calorieen er daarna afgerend, terwijl Rick Saskia en een vriendinnetje meenam naar de
Spongebob Squarepants film. Saskia is dol op die rare spons, dus genoot van de film.
Vanavond waren we door de
Nederlandse Vereniging in Washington DC uitgenodigd voor hun jaarlijkse haring- en palingavond bij de
Nederlandse ambassade. Oh, wat is dat toch lekker! Jammer, dat ik mijn maag niet kon uitrekken, want na twee haringen en twee palingbroodjes ging er helaas niets meer in.
Voor degenen, die haring en paling niet lekker vonden, waren er ook echte Hollandse kaasbroodjes (de puntjes kwamen zelfs uit Nederland) en amandelbroodjes.
We kenden er niet veel mensen dit keer en raakten aan de praat met een Nederlands-Boliviaans paar, wat ook heel gezellig was.
Na een uur of twee hielden we het voor gezien en hebben thuis Rick's verjaardagscake soldaat gemaakt. De cake van Whole Foods is onovertreffelijk!
|
Ziezo, ik heb net even Kerst cadeautjes gekocht voor mijn zus en broers en hun families en ik heb er geen stap voor gezet! Het Internet is echt ideaal voor cadeaus, als familie zo ver uit elkaar woont als de onze.
Voor de Canadezen winkel ik bij
Chapters.ca, een boeken- en muziekwinkel. Voor de kinderen vond ik een Canadese speelgoedwinkel online. En voila, met lage portokosten worden de cadeautjes ingepakt naar hen toegestuurd.
In Nederland winkel ik bij
Bart Smit voor mijn broer en gezin. Zij zijn dol op spelletjes, dus dat komt mooi uit. Ook Bart Smit pakt de cadeautjes in.
Groot voordeel van het winkelen op deze manier vind ik, dat ik me niet druk hoef te maken over de afmetingen of het gewicht van de spullen. Ook de frustratie van winkel in, winkel uit en maar niet het juiste vinden is er niet. Maar een echte kerstsfeer is er natuurlijk niet bij, dus ik heb maar kerstliedjes opgezet bij het virtueel shoppen.
Op Saskia's school onderwijzen ouders een programma, dat "Artsmart" heet. Iedere maand wordt er een artiest gekozen en vertelt een van de ouders over het leven en kunst van die persoon. Daarna krijgen de kinderen de kans om een kunstwerk in de trant van de artiest te maken. Ik vind het erg leuk om hieraan mee te helpen, ook al omdat ik dingen leer over artiesten, waar ik tevoren nog nooit van gehoord had.
Het idee achter het programma is om de kinderen niet alleen bewust te maken van de verschillende kunststromingen, maar ze ook te stimuleren om het echte produkt te gaan bekijken in de lokale musea. De besproken artiesten hebben meestal een speciale tentoonstelling in Washington in de maand, dat ze behandeld worden.
Vandaag was de schilder, die we bespraken, de Amerikaanse Impressionist
Childe Hassam. Alweer iemand, die ik wel van naam kende, maar verder niet veel over wist. Zijn werk onderscheidt zich, omdat hij een van de weinige Impressionisten was, die zijn hele leven in de VS bleef wonen, vrijwel alle anderen woonden in Frankrijk.
Hij is bekend om zijn schilderijen van de straten in New York, vooral degenen, die hij tijdens de Eerste Wereldoorlog maakte van de vlaggen, die daar op "
Allies Day" (ook de naam van zijn beroemdste schilderij) uithingen.
Het projekt, dat de kinderen moesten doen, was vlaggen tekenen met pastelkrijtjes. Ze mochten of een grote vlag tekenen, of een collage van verschillende vlaggen. Een poster met alle vlaggen van de wereld hielp ze met ideeen.
Toen pas realiseerde ik me hoe divers Saskia's klas is! Natuurlijk wilde ieder kind zijn of haar nationale vlag tekenen en slechts een handvol tekende de Star Spangled Banner. Er werden Koreaanse, Vietnamese, Chinese, Boliviaanse, Argentijnse, Deense, IJslandse, Ierse, Franse, Duitse, Braziliaanse en natuurlijk de Nederlandse vlag getekend!
De kinderen vonden het prachtig, want die leerden zo ook iets over hun klasgenootjes. Ik genoot ervan ze bezig te zien. De ene was na een paar minuten klaar en de ander had er de hele 45 minuten voor nodig om heel precies een vlag te kleuren. Het blijft een heel leuk programma en heel goed voor de kinderen om zo actief met kunst bezig te zijn.
Morgen is dus Ricks verjaardag en de dagenlange viering werd vanavond voortgezet! Hij koos
Cafe Deluxe, een Europees aandoend bistrootje. Het eten is er erg lekker, maar Rick is er vooral dol op de bierlijst, die veel Belgisch bier bevat, zijn favoriet. We hebben met de kinderen heerlijk tot 9 uur zitten natafelen, dolgezellig.
Mijn "vierde" kind genoot van zijn tweede verjaarsmaaltijd! Eerder op de dag had ik zijn cake al opgehaald bij
Whole Foods, die werkelijk de beste cakes maken, die ik ooit heb geproefd! Dat wordt morgen nog eens smullen en genieten!
|
Hoeveel mensen maak ik jaloers als ik schrijf, dat ik vanmiddag een uur lang in het zonnetje voor het huis heb zitten lezen? En dat ik het daarna te warm had en weer naar binnen ben gegaan om af te koelen? Dat is toch ongekende luxe in het midden van november? Helaas zal het niet duren, maar terwijl het kan neem ik alle gelegenheid waar om buiten te zijn!
Het is niet heel ongewoon hier, deze warme periodes in de late herfst en zelfs in het begin van de winter. Ik kan me een jaar herinneren, waarin we met Kerst buiten zaten en de volgende dag sneeuwde het. We zitten hier precies tussen de warme lucht uit het zuiden en de koude lucht uit Canada. Als de jet stream naar beneden komt hebben we het koud en als hij naar boven buigt komt de warmte mee. Het weer is zo in ieder geval nooit saai.
In de week voor Thanksgiving wordt op alle scholen een Thanksgiving lunch geserveerd. Gisteren was dat het geval op Saskia's school en dan zijn de ouders ook uitgenodigd.
Het eerste jaar heb ik nog meegegeten, maar een keer die stukjes kalkoen, die in jus dreven, met droge aardappelpuree, "stuffing" en boontjes proberen was voor jaren genoeg. Ook Saskia vindt het niet te pruimen, dus nam ik een fluffernutter en een mandarijntje mee voor haar lunch.
Om half twaalf was ik present en met mij een heel stel andere ouders. Het viel me op, dat er veel vaders bij waren, sommigen waarvan ik weet, dat ze thuisblijfvaders zijn en anderen waren ervoor uit hun werk gekomen. Het was een gezellig half uurtje en Saskia genoot. En daar gaat het natuurlijk om, niet om het eten, maar om het samenzijn.
Ook Kai en Katja kregen die overheerlijke kalkoen geserveerd, maar die zijn te oud om hun ouders nog bij de lunch te hebben. Stel je voor, ze zouden zich dood schamen!
Vanavond zijn Rick en ik weer eens gezellig samen uit eten geweest, terwijl Kai oppaste (Katja had een diner op school). Rick is zaterdag jarig en hij is nogal van de vierderigen, dus besloot hij vroeg te beginnen en naar
2941 te gaan, een chique restaurant hier dichtbij. De ambiance in het restaurant is heel modern, hoge plafonds, moderne kunst en dergelijke. Het menu is net zo modern. Ik had werkelijk op je tong smeltende oesters met een mierikswortel sausje en wat caviaar vooraf. Rick had een lekkere combinatie van crab met asperges.
Als hoofdgerecht had ik fasant, ook heel lekker bereid en helemaal niet zwaar. En het dessert was helemaal fantasisch, Rick had iets met caramel, dat er zeer kunstig uitzag en ik had 5 verschillende soorten kaas, ieder met een sausje erbij (twee ervan waren Nederlandse kazen!).
Kortom, het was het soort voedsel waarvan je echt spijt hebt als het op is, een onbeschrijflijk lekkere maaltijd!
|
Het lijkt werkelijk wel weer lente! Het was alweer prachtig zonnig weer met temperaturen van bijna 20 graden!
Vanochtend in alle vroegte had ik een afspraak met de rheumatologe. Zij is een flamboyante Poolse met lang, felrood haar en een heel sterk accent, dat ik soms nauwelijks versta. Ik heb al geleerd om er vroeg heen te gaan, want zelfs om 8:30 liep ze al een half uur uit! Maar ja, de meesten van haar patienten zijn ongeveer 40 jaar ouder dan ik, dus dat gaat allemaal wat langzamer, dan.
Het blijft een geprobeer om mij redelijk door de winter te loodsen. Nu wil ze, dat ik
Zoloft probeer, een anti-depressie middel, dat ook soms helpt bij Fibromyalgie. Maar eenmaal thuis las ik, dat daar nogal wat nare reacties op kunnen optreden en ik weet niet zeker, of het me dat risico waard is. Bovendien vind ik medicijnen, die dingen met je brein doen, eng. We zullen zien, wie weet blijft het dit heerlijke weer en heb ik helemaal niets nodig, ha ha.
Omdat ik toch al in Christine's buurt was bij het ziekenhuis zijn we vanaf haar huis in
Fairfax een heel eind gaan wandelen. Opvallend is, dat heel veel van de maples nu nog hun bladeren niet kwijt zijn en prachtig vlammend rood staan te zijn. Het is werkelijk onvoorstelbaar, dat de natuur zo'n onnatuurlijke kleur rood voort kan brengen!
Op weg naar huis heb ik de auto maar eens een bad laten geven. Die was zo vies van het zout in het noorden, dat ik vanochtend nauwelijks uitzicht had! Als ik bij de
Car Wash kom waan ik me altijd even in een andere wereld, een Spaans sprekende wereld, want iedereen daar is Zuid-Amerikaans. Ik neem me telkens weer voor toch maar Spaans te gaan leren, want die taal neemt langzaam de overhand in dit gebied. Maar, en waarom weet ik niet, ik ken Frans, Italiaans en Latijns, maar ik heb niets met Spaans, het boeit me gewoon niet!
Verder heb ik bij
Whole Foods een verrukkelijke cake voor Rick's verjaardag besteld. Ik heb werkelijk nog nooit zulke lekkere cake gegeten als van hen en ik hou eigenlijk helemaal niet van cake. Rick is dol op chocola en hun chocolate torte heeft alles chocolade!
Toen ik Katja vanmiddag ophaalde was ze vreselijk boos op haar Spaanse leraar. Er was een misverstand geweest over een repetitie en hij dacht, dat Katja en nog drie anderen een jongen hadden geholpen met spieken. Hierdoor had hij Katja en de anderen een nul gegeven op hun repetitie (waar zij 95% voor had, dus een A). Ik heb de leraar geemaild, want dat leek me wel een heel harde straf. Gelukkig was hij bereid ze de repetitie op maandag te laten overdoen. Spieken is hier uit den boze, niemand doet het. Nu ben ik misschien in de minderheid, maar ik herinner me allerlei spiekbriefjes tijdens mijn middelbare schooltijd, oeps! Ik ben nooit gesnapt en degenen, die wel gesnapt werden, kregen hooguit een onvoldoende. Ik kan daar met de kinderen niet over praten, want spieken staat hier vrijwel gelijk aan een misdaad en een grote smet op je school carriere.
Aan het einde van de middag bracht ik Katja naar haar eerste wiskunde bijles en Saskia naar haar pianoles. Het viel ons op hoe mooi het late middag licht was. De kleuren gloeiden, de gele bladeren, de rode bladeren, ze leken in brand te staan die bomen. De zonsondergang was prachtig vandaag en ik moest denken aan Monet, die dit late namiddag licht in de herfst zo vaak gebruikte voor zijn schilderijen. Het licht in Zuid-Frankrijk mag dan mooi zijn, vaak is het hier in Noord-Virginia net zo. Misschien niet zo verwonderlijk, aangezien we ongeveer op de breedtegraad van Madrid zitten hier.
Tot slot nog een pompoen verhaal. In navolging van de eekhoorns gisteren kregen de dieren bij de
National Zoo vandaag hun pompoenenmaaltijd. Dit is een traditie, waarbij lokale boeren hun overgebleven pompoenen geven en de dieren genieten ervan. Wij hebben het jaren geleden gezien en het is inderdaad heel aandoenlijk, wat een tractatie die grote ronde oranje vruchten leveren! Zo worden de overblijfselen van Halloween in ieder geval niet weggegooid.
|
Gek toch, dat ik me na 20 jaar nog steeds zo op vakantie voel hier. Geen enkele dag, hoe routine ook, voelt "normaal". Natuurlijk helpt het weer op het moment ook zeer mee met dit gevoel, het is bijna 20 graden en zonnig, wat wil je nog meer! Toch zeker niet hetzelfde als waarmee ik ben opgegroeid.
Verder zijn de herfst en vroege winter hier toch wel heel leuke en mooie seizoenen. Iedereen is nu bezig met Thanksgiving, iets meer dan een week van nu, volgende donderdag. Niemand hoeft Thanksgiving alleen te vieren, want als mensen dat horen word je meteen uitgenodigd voor het diner.
Dit jaar zullen we voor het eerst niet in het land zijn voor deze feestdag. Omdat de kinderen 4 dagen vrij krijgen grijpen we de gelegenheid aan om naar Londen te gaan. Dit om Ricks 45e verjaardag te vieren, Londen is namelijk zijn favoriete stad en de tickets erheen waren ongekend goedkoop (de logies een stuk minder, maar goed).
Maar ik denk terug aan mijn eerste Thanksgivings in Amerika. Natuurlijk had het feest geen mening voor ons, maar we werden altijd elders uitgenodigd voor kalkoen, stuffing en pecan pie (mijn favoriet!).
Toen ik Rick pas had leren kennen moest ik Thanksgiving gaan vieren met zijn familie. De mijne deed er tenslotte niets aan. Zijn zus woonde op de militaire basis in Dover, Delaware en dat is waar iedereen heen ging. Ik moet toegeven, dat ik me daar niet thuis voelde. Maar het eten was altijd lekker en nu nog, als we traditioneel koken voor Thanksgiving, maken we dingen van toen, zoals oester stuffing.
Het verbaast me enigszins, dat Rick een van zijn favoriete holidays voorbij laat gaan dit jaar, dat toont wel aan hoe graag hij Londen nog eens ziet! Thanksgiving is absoluut de belangrijkste feestdag voor de Amerikanen, die ik ken. Als mensen elkaar een jaar niet zien, zien ze elkaar op Thanksgiving. Het is belangrijker dan Kerst, maar in de buitenlandse media krijg je dat niet mee.
Want Thanksgiving is geen materialistische feestdag. Het is een dag van samen zijn, van genieten van gezelschap en lekker eten. De woensdag voor Thanksgiving is de drukste reisdag van het jaar. Van oudsher is Thanksgiving de dag van de verbroedering en dat is het heden ten dage nog steeds.
Vanmiddag leek het alsof de hele buurt buiten was. De moeders kletsten en de kinderen speelden. Maar de eekhoorns werden er niet door afgeleid. Die zijn druk bezig met hun wintervoorraden. We hebben een eekhoorn "plaag" dit jaar, want ze hadden zulk heerlijk eten met alle cicades, dat ze er flink op los gefokt hebben. Hierdoor is er te weinig eten en doen ze zich te goed aan onze Indian corn (die van ons was helemaal op geknaagd) en pompoenen. Een eekhoorn op de stoep bij mijn buurvrouw Jeanne liet alle kinderen heel dichtbij komen, want zijn pompoen maal was veel te lekker om te vluchten! Sommige mensen hier (mijn echtgenoot incluis) vinden het ratten met staarten, maar ik blijf het leuke diertjes vinden.
Een week of zo geleden had ik email gestuurd om te protesteren tegen nog meer bouw rond ons Metro station en vandaag kreeg ik een persoonlijke email van onze vertegenwoordigster bij de
Fairfax County District Supervisors, dat ze mijn email serieus neemt en bedankt voor mijn betrokkenheid bij de gemeenschap. We zullen zien. Laat niemand zeggen, dat de VS geen democratie is, want hier kun je je stem serieus laten horen. Waar het de presidentsverkiezingen betreft is het minder direct, maar verder wel degelijk! Daarom was het verkrijgen van het stemrecht zo belangrijk voor mij.
Soms voel ik me bijna helemaal Amerikaans en dan opeens weer helemaal niet. Zo nam ik Saskia mee naar haar tandarts (vanwege nogal wat gaatjes een paar jaar geleden gaat zij naar een speciale kinder tandarts). Ik was ervan onder de indruk hoe ze nog wisten, dat ze in paniek raakte over de smaken van fluor, die ze gebruikten. Dit keer mocht ze kiezen tussen onder anderen Marshmallow en Water Meloen. Ze koos Marshmallow.
Ik sta er versteld van hoever men gaat om het kinderen tandheelkundig naar de zin te maken. Mijn 2 jarige neefje in Massachusetts moet binnenkort voor zijn eerste "check up". Hij kreeg een boekje toegestuurd over het eerste bezoek, dat helemaal gepersonificeerd was met zijn naam!
Maar goed, ik dus helemaal Amerikaans bij de tandarts. Beantwoord alle vragen als iedere moeder. En dan zeg ik wat tegen Saskia in het Nederlands en de assistente kijkt me aan alsof ik een alien ben. Wat zei ik? Ik stamelde wat, dat ik tegen Saskia sprak en ze reageerde heel vreemd, beledigd bijna. Ik legde uit, dat ik Nederlands ben en we thuis een andere taal spreken. Nou, dat brak het ijs! Ik had volgens haar helemaal geen accent en ze vond het maar vreemd, dat ik opeens raar tegen Saskia begon te praten. Hmm, ok, ik wist niet of me nu gevleid moest voelen of niet. Vroeger (20 jaar geleden) werd er meteen gevraagd waar ik vandaan kwam. Nu wordt er heel vreemd opgekeken als ik opeens een andere taal blijk te spreken. Interessant!
Het blijft verreweg van saai om hier te wonen!
|
Een lekker rustig dagje vandaag na al het gejakker over America's interstates! Het weer hier is (gelukkig!) beduidend warmer en zonnig, dus ideaal voor veel buiten zijn. Het is heerlijk, dat de kinderen na school gewoon de hele middag buiten kunnen spelen, zonder jas nog wel!
Vandaag werd een fel begeerd pakje bezorgd: 10 Livestrong banden. Deze felgele banden van de
Lance Armstrong Foundation zijn zo in trek, dat het 4 weken geduurd heeft voor ze er waren. De kinderen zijn even heel populair bij vriendjes en vriendinnetjes, die ook dolgraag zo'n band willen. Dat zoiets simpels zo populair kan worden! En het is voor een goed doel, dus ik werk er graag aan mee.
Als "thuisblijfmoeder" heb ik regelmatig, dat ik aan dingen denk, die uitgevonden zouden moeten worden om het leven met kinderen te vergemakkelijken. Nu blijkt er zelfs een hele
organisatie voor uitvindende moeders te zijn! Een aantal van de uitgevonden dingen (zoals de wc rol beschermer) heb ik heel simpel ook gedaan. Toch grappig, dat sommige mensen zo'n zakengeest hebben, dat ze er verder mee gaan. Het zou nooit bij me opgekomen zijn!
Vanmiddag zond BVN tv de Grootste Nederlander uit. Onvoorstelbaar, dat dat uiteindelijk Pim Fortuyn werd! Zou dat nou veel zeggen over de Nederlandse samenleving op het moment, of waren de Pim Fortuyn fans meer geneigd te stemmen, dan de Willem van Oranje of Rembrandt fans? Het lijkt me dat zo'n stem programma gemakkelijk gemanipuleerd kan worden.
|
Nou, het was me het kraambezoekje wel, dit weekend! De tijd, dat we zonder oponthoud naar Massachusetts konden rijden is voorgoed voorbij, dat is helaas wel duidelijk geworden!
Uitgerekend op de dag, dat we bijna 500 mijl wilden gaan rijden, bereikte een flink regengebied Virginia. Het regende honden en katten, zoals ze hier zeggen. Omdat het ook nog eens het begin van het weekend was, wanneer de wegen gewoonlijk al propvol zitten, werd ik nerveus en besloot Kai en Saskia vroeg uit school te halen.
Katja was al thuis gebleven, want die voelde zich niet lekker. Nog even hebben we getwijfeld of we dan wel zouden gaan, want tenslotte is de baby van mijn zus pas 2 weken oud en het is niet goed haar aan virussen bloot te stellen. Ik belde dus in alle vroegte op om dit te overleggen met mijn zus en zwager. We besloten, dat ik bij de
CVS maskers zou kopen en dat we die allemaal zouden dragen als we dicht bij het kindje kwamen en constant onze handen te wassen. Verder instrueerde ik de 3 kinderen om vooral niet aan de handjes en het gezichtje te komen (een instructie, die Katja prompt in de wind sloeg en zo voor wat paniek zorgde, maar hopelijk valt het allemaal mee!).
Om twee uur vrijdagmiddag reden we van huis weg, hopend de grote drukte voor te zijn. Het weer was werkelijk erbarmelijk en het nam maar liefst twee uur tijd om 65 mijl van huis en voorbij Washington te komen! Gelukkig werd het verkeer bij Baltimore rustiger, mede omdat we een sluiproute wisten, die veel minder druk is, dan de vermaledijde Interstate 95.
Helaas valt die interstate niet te vermijden zonder heel veel extra mijlen te rijden, want hij is werkelijk een ramp! Voorbij Baltimore stonden we weer telkens vast vanwege ongelukken en pas rond 19:30 bereikten we eindelijk New York City. En ook daar was het precies zoals ik gevreesd had beredruk.
We wilden wachten met stoppen om te eten tot we door de stad waren, dus stonden we hongerig in de file, want het duurde een uur voor we voorbij de tol van de
George Washington Bridge waren! Ons geduld (en vooral dat van de nu over lege magen klagende kinderen) werd werkelijk heel erg op de proef gesteld! Pas om kwart voor negen vonden we in Connecticut een McDonald's, waar iedereen zich te goed deed aan meerdere hamburgers!
Ik begon steeds meer te betwijfelen of we het wel helemaal naar Newburyport zouden halen. De regen hield maar aan en het zou nog tenminste 4 uur rijden zijn vanaf New York, in goed weer en zonder verkeer. Onze aankomst voor middernacht zag ik al wegglijden en toen bij
Hartford, Connecticut, de regen opeens overging in zware sneeuw was de droom om nog die avond aan te komen vervlogen.
Rick was inmiddels al flink moe van het getuur door regen en sneeuw (ik kan door nachtblindheid 's avonds niet rijden) en de weg werd zo glad, dat verschillende mensen recht voor ons de berm in gleden.
We hadden al een nacht gereserveerd bij de Essex Street Inn in Newburyport, waar we waarschijnlijk voor zouden moeten betalen, maar doorrijden zou levensgevaarlijk zijn.
In
Sturbridge, Massachusetts (wat een heel oud, toeristisch plaatsje bleek te zijn), vonden we een
Comfort Inn, waar we een heel comfortabele suite toegewezen kregen. Inmiddels lag er al zeker 10 centimeter sneeuw buiten tot opwinding van de kinderen.
De kamer was ijs- en ijskoud, toen we erin kwamen en we moesten om niet te bevriezen in ons bed de hele nacht de verwarming aan hebben. Gewoonlijk ben ik dol op een koele temperatuur in de kamer om te slapen, maar deze kou ging door merg en been!
Na toch nog een goede nachtrust zaten we om 9 uur weer in de auto. We hebben het snel opstaan en op weg gaan na al onze reizen goed voor elkaar, want we stonden om 8:15 op en 45 minuten om op pad te gaan is voor een gezin van 5 niet slecht, vind ik.
We vonden naast het hotel een
McDonald's, waar we een Drive Thru ontbijt haalden. Terwijl we in de rij wachtten, liepen twee dames langs onze auto en riepen: "Bet you'd like to be back in Virginia now!". Hi, hi, inderdaad hadden we niet verwacht in de sneeuw terecht te komen en het was zo koud, Virginia leek er bijna tropisch bij!
Eindelijk om 11 uur 's ochtends kwamen we bij mijn zus, Ayesha en zwager, David in Newburyport aan! Dit was voor Rick en Kai de eerste keer, dat ze hun nieuwe huis en Newburyport bezochten. Ze wonen er zo leuk! Ik zou er zo willen wonen, als het klimaat er warmer was.
Natuurlijk is mijn nieuwe nichtje een prachtig kindje en de heel roze kleertjes, die we voor haar mee hadden gebracht, stonden schattig.
Mijn zus en ik hebben lekker bijgekletst, terwijl David en Rick de oudste kinderen (mijn stiefneefje Devon en Kai en Katja) meenamen naar de "batting cage". Dit zijn een soort kooien (zoals naam al aangeeft), waarin je je baseball slag oefent. Je krijgt door een machine ballen toegegooid, die je moet proberen te raken. Dit was voor Kai en Katja de eerste keer, dat ze het deden, en beiden vonden het erg leuk. Ik moet hier in de buurt ook maar eens zoeken naar zo'n plaats. Ik weet ze wel te vinden voor golf, maar niet voor baseball.
Na het avondeten gingen we dan eindelijk naar de
Essex Street Inn. Daar waren ze zo vriendelijk om ons de gemiste nacht niet in rekening te brengen. We hadden vanuit het vorige hotel gebeld, dat het ons door het weer niet gelukt was te komen.
We kregen een zogenaamd "townhouse" toegewezen in een van de historische huizen in het centrum van Newburyport. Deze had twee verdiepingen en twee badkamers, heel handig, dus. We hebben er heerlijk geslapen!
Vanochtend waren we om 9 uur weer present bij Ayesha en David voor een heerlijk ontbijt van Davids eigen gebakken pannenkoeken, van die lekkere dikke en luchtige Amerikaanse pancakes. En natuurlijk waren we in New England, dus mocht de maple syrup niet ontbreken. Echte maple syrup vind ik zo ontzettend lekker, maar het is flink duur, dus we eten het niet vaak, het is een ware tractatie.
Om even uit te buiken liet David ons daarna het strand bij
Plum Island zien. De zee was enorm ruw, een pracht gezicht. Ook brachten we nog een bezoekje aan de vuurtoren op het eiland, waarvan David vertelde, dat hij heel belangrijk is, omdat de mond van de
Merrimack rivier daar heel gevaarlijk is voor schepen. Er liggen dan ook een heel stel schepen uit de 16e en 17e eeuw op de bodem.
Om 11 uur was het alweer tijd om afscheid te nemen! Het was nu wel prachtig zonnig weer, dus we hoopten op een voorspoedige terugreis. We verlieten al snel Massachusetts en aten lunch bij
Wendy's net over de grens in Connecticut. Ik vind hun chili op koude dagen heerlijk!
Na de lunch reed ik een stuk om Rick wat rust te gunnen. De zon ging steeds lager staan en we reden in zuidwestelijke richting, dus verlangzaamde het verkeer, omdat de chauffeurs verblind werden. Bij New Haven kwamen we hierdoor in een file terecht en besloten van I-95 af te gaan, want er liep een Parkway parallel aan de Interstate tot aan New York City.
We reden om er te komen door de stad New Haven heen en opeens bevonden we ons op de campus van
Yale University! Je weet niet wat je ziet, zeg! Het is een hele stad op zichzelf daar. Het ziet er allemaal erg mooi uit. Maar ja, dat mag ook wel voor een de meeste prestigieuze scholen in het land, waar zowel George W. Bush als John Kerry gestudeerd hebben.
De Parkway bleek een mooie natuurweg, hij stond op de kaart ook al groen aangegeven. We kwamen langs idyllische meertjes en watervalletjes langs de rotsen. En dat zo dicht bij metropool New York!
Toen we dichterbij de stad kwamen en ik zo eens op de kaart keek en me de grote file bij de George Washington Bridge herinnerde, maakte ik de domste beslissing in lange tijd! Op de kaart leek het namelijk korter om langs de oostkant van Manhattan naar de Holland Tunnel te rijden. Op zondag zou dat toch niet zo druk zijn, nam ik aan.
Rick was daar helemaal niet gerust op, maar stemde toch toe. Zo zagen we een prachtige zonsondergang met de New York skyline en het Empire State Building vanaf de freeway.
Maar helaas, waar al die auto's vandaan kwamen weet ik niet, want ze hadden hun rustige zondag thuis moeten genieten, naast Ground Zero kwamen we vast te staan. En niet zomaar een beetje, maar muurvast! We kropen van daaraf de iets meer dan 2 mijl naar de tunnel, waar we twee uur (!) later doorheen reden. Oh, wat had ik een spijt van die wens om toch nog even Manhattan te zien!
Later hoorden we op de radio, dat er ook meer dan een uur wachttijd voor de George Washington Bridge was geweest, dus dat maakte het wat minder bitter. Maar toch!
In New Jersey aten we een heel erg lekkere roastbeef sandwich van
Roy Rogers. Die keten is helaas uit onze buurt weg, want behalve lekkere sandwiches hebben ze ook een "fixin's" bar, waar je zelf tomaten, sla, komkommer en dergelijke op je broodje kunt doen. Heerlijk!
En nu zijn we dan met een heel vieze, wit beslagen auto van al het zout weer thuis. Het was me het avontuur wel weer, deze reis! En wie doet het ons na, een kraambezoekje met meer dan duizend mijl rijden in een weekend? Are we crazy or what?
|
Vandaag was het rapporten dag en we hebben niets te klagen! Allemaal voldoendes en de meeste vakken heel ruim voldoende voor alle drie de kinderen. Alleen Katja's wiskunde is wat zwak, maar daar gaan we bijles voor zoeken. Dat is toch altijd een opluchting, vooral in high school, waar je "GPA" (Grade Point Average) gaat tellen om te zien naar welk college of university je kunt gaan.
Katja wil al sinds jaren marine bioloog worden, dus haar zwakte in wiskunde is daar niet goed voor. Hoe hoger je GPA, hoe meer kans, dat je op de school van je keuze wordt aangenomen. Haar GPA is op het moment 3.3, 4.0 is het hoogste. Nu heeft onze county wel zulke hoge eisen, dat brieven naar de colleges gestuurd worden om uit te leggen, dat een student met een 3.0 GPA hier een 4.0 zou hebben in bijvoorbeeld Alabama (ik noem maar wat). Ze lopen namelijk een flink jaar voor op sommige staten.
Elf november is in Nederland St. Maarten las ik. Waar ik ben opgegroeid werd dat niet gevierd, maar het lijkt wel alsof het zich over het land heeft uitgebreid, want nu las ik, dat het ook in Amersfoort wordt gevierd.
Hier was het vandaag
Veterans Day, een dag waarop de Federale regering gesloten is. Wij merken dat in dit gebied vooral aan het verkeer, wat op zo'n dag veel minder druk is en aan de sales, die aan de "holiday" verbonden zijn.
Er vinden op deze dag allerlei
plechtigheden plaats, die de veteranen van de verschillende oorlogen eren en herdenken. En het behoeft natuurlijk geen vermelding, dat dat er vele duizenden zijn! De datum van 11 november is een vaste datum en is gekozen, omdat op die datum de Eerste Wereloorlog officieel voorbij was.
Om Veterans Day ook in de gedachten van de kinderen tot leven te brengen, schreef Saskia's klas kaarten naar soldaten in Irak. Het was huiswerk en het was aandoenlijk om te zien hoeveel moeite ze eraan besteedde. Ook vond ik het frappant, dat ze zowel een mannelijke als een vrouwelijke soldaat tekende en in haar brief schreef "Dear Mr. Soldier, or if you are a woman, Miss Soldier". Het lijkt me voor de ontvangende soldaten heel aandoenlijk al die kinderkaarten te krijgen! (En voordat men denkt, dat er alleen aan de soldaten wordt gedacht, vorig jaar hebben ze een inzameling gedaan voor de Irakese kinderen).
Morgen in de vroege middag vertrekken we naar Massachusetts. We zullen er heen rijden (8 uur hopelijk en niet meer, ik vrees voor veel verkeer vooral rond New York) en zondag weer terug rijden. Tot maandag dus!
|
IJskoud was het vanochtend, -3 graden bij het opstaan. Brrr! Maar wel erg mooi, want de maples hebben nog blaadjes en die waren bedekt met rijp.
Omdat ik Katja nu de komende twee weken van school op moet halen zijn mijn dagen opeens een stuk korter, dus ben ik meteen na het wegbrengen van Saskia met Brynna doorgelopen en hebben we meer dan een uur door Vienna gestruind.
Het wordt nu wel eens tijd, dat de gemeente de bladeren komt opzuigen, want sommige straten zijn er te nauw voor twee auto's door geworden! Ze zijn natuurlijk wel heel leuk speelgoed voor de kinderen, die er bijna helemaal in verdwijnen.
Na de wandeling ben ik naar het postkantoor gegaan om de brownie mixes op de post te doen naar Nederland. De beambte vond het hilarisch, dat ik $23 aan porto betaalde voor 3 doosjes brownie mix, die samen veel minder waard zijn. Ze dacht, dat er in Nederland zulke goede chocola te krijgen was en snapte dus niet hoe iemand Amerikaanse brownies wilde.
Ik heb haar uitgelegd, dat dit een uitwisseling was, want dat ik overheerlijke borstplaat ervoor terug zou krijgen. Het werd een leuk gesprek over het verschil in lekkernijen, want zij kwam oorspronkelijk uit Korea.
Mijn volgende stop was
Blockbuster, want we gaan vrijdagmiddag met de auto naar Massachusetts om mijn nieuwe nichtje te bekijken. Het is dan altijd handig om video's mee te nemen.
Dus zocht ik gauw 10 video's uit en ik denk, dat er maar weinig mensen zijn, die zoveel films tegelijk huren. Maar de jongen achter de balie reageerde helemaal niet, deed alsof het doodnormaal was. Tot ik de deur bijna uit was en hij dacht, dat ik hem niet meer kon horen. Toen zei hij tegen zijn collega, met ongeloof in zijn stem: "That was a lot of movies!" Hi, hi, wat zouden ze dan denken, dat we ermee gaan doen?
Er was nog net tijd voor ik Katja op ging halen voor een bezoekje aan
Tysons Corner. Het viel me onderweg op, dat in Vienna de kerstversieringen in de straten hangen en ook de mall is nu helemaal versierd. Tysons Corner heeft leuke moderne versieringen. Als ik er weer eens ben, zal ik mijn fototoestel meenemen.
Ik zocht er eigenlijk naar een cadeautje voor in de schoen van mijn neefje. Omdat zaterdag Sinterklaas in Nederland aankomt, mogen onze kinderen hun schoen zetten. Maar we zullen dan in Massachusetts zijn, dus leek het me leuk om de traditie voort te zetten en ook mijn neefjes te laten meedoen.
Maar helaas, er zijn nauwelijks meer speelgoedwinkels in Tysons Corner, dus ik slaagde niet. Wel vond ik bij
CVS een nieuwe tandenborstel op batterijen, want mijn oude begaf het vanochtend. En nu ik er toch was besloot ik ook wat nieuw ondergoed te gaan kopen bij
Victoria's Secret, een enorme lingerie zaak. Grappig is het altijd om het gedrag van de mannen daar te zien. Ze voelen zich er duidelijk niet op hun gemak en sommigen rukken iets uit een rek om vervolgens meteen naar de kassa te rennen. Om je rot te lachen!
Keurig op tijd was ik bij Katja's school. Een vriendinnetje van haar ging ook mee, die was weggelopen van huis na een ruzie gisteravond. Ze wilde vannacht niet thuis slapen. Ik zei haar, dat ze bij ons welkom was, maar dat ik wel wilde, dat ze haar moeder belde. Katja vertelde vervolgens, dat zij niet meer wegloopt, want de ene keer (jaren geleden!), dat ze dat had geprobeerd, had ik aangeboden haar koffer te pakken. Ha, ha, dus dat bleek een goede strategie! Je weet het toch nooit met opvoeden. Ik moest stiekem toch even flink lachen hierom!
Vanavond hebben we "Wife Swap" op ABC gekeken. Ik blijf er versteld van staan wat voor mensen ze daar voor vinden! Maar de families deze week zijn eng. Een van de stellen heeft 5 kinderen, die thuisgeschoold zijn en ze hebben een "wacker", een leren lap, waarmee ze de kinderen slaan als ze niet gehoorzamen. Volgens de ouders zijn de kinderen opgewonden als ze een nieuwe "chore" opgelegd krijgen, het doet ze groeien. Bah! Die kinderen zijn mini soldaatjes.
En de andere familie is het absolute tegenovergestelde. De 14 jarige dochter wordt *aangemoedigd* met haar 16 jarige vriend te zijn en tijd op haar kamer met hem te besteden.
Ik blijf me erover verbazen, dat mensen zich hiervoor lenen. Ik weet ook wel, dat ze ermee verdienen, maar je zou me geen miljoen kunnen betalen om een week in zo'n gezin door te brengen!
|
Naar aanleiding van Michelle's opmerking op mijn blog van gisteren dacht ik eens na over onze ontbijt gewoontes. "Cereal en donuts" schreef ze. Die laatsten eten we zelden, ik vind eigenlijk alleen de hete, verse donuts van
Krispy Kreme lekker.
Maar cereal is inderdaad wel het ontbijt van Rick. Echter, het is niet Corn Flakes of Rice Crispies, maar allerlei zeer verschillende mixen. Daarom kan iedere supermarkt een heel muur met verschillende cereals hebben. Van kinder vriendelijk mierzoet tot volwassen hartig met veel vezels.
Kai en Saskia eten zo'n een a twee keer per week cereal als ontbijt. De rest van de dagen eten ze wafels, pannenkoekjes, havermout (heerlijke magnetron smaken!) of yoghurt.
Katja eet vaak gewoon een bagel met cream cheese en voor mij is een banaan vaak voldoende, ik vind lunch belangrijker. Zolang ik mijn koffie maar krijg!
Veel mensen denken, dat Amerikanen iedere ochtend eieren met spek en pannenkoeken eten, maar dat is dus niet het geval. Alleen op het weekend is het misschien zo.
Saskia en ik vechten altijd tegen de klok om haar op tijd naar school te krijgen. Vanochtend was geen uitzondering en het was ook nog eens ijskoud, brrr! Toch kreeg Brynna haar wandeling en wij onze frisse neus, want in tegenstelling tot de meeste buren liepen wij toch.
Gisteren is Katja gevallen met haar step (ze deed er stunts mee). Daarbij verdraaide ze haar knie en vanochtend kon ze nauwelijks lopen. Dus geen school en dokter gebeld. Daar waren we om 11 uur welkom, maar troffen een dokter, die nogal de tijd neemt met haar klanten. Pas om 12 uur waren we aan de beurt!
Tijdens onze wachttijd vermaakten Katja en ik ons met mensen kijken. We waren vergeten iets te lezen mee te nemen, maar, zoals Katja terecht opmerkte, we waren tenslotte met zijn tweeen. En op zo'n moment is het heel fijn een "geheime" taal te spreken. Een kleine opmerking over een kind of een moeder wordt door anderen niet verstaan. Niet kies, ik weet het, we zijn de allochtonen hier ;). Maar iedereen hier is aan andere talen gewend, dus geen haan die ernaar kraait.
Er waren een aantal heel kleine babietjes en mijn hormonale tiener vond die wel erg lief. Goede gelegenheid om over ouderschap te praten. Waar de kinderarts al niet goed voor is!
Toen we eindelijk de dokter te zien kregen, bleek dat Katja geen breuk of gescheurde banden had, maar wel een ernstig trauma aan de knie.
Hierbij bleek, dat ik zoveel "kennis" van zaken had, dat de dokter me vroeg of ik een verplegings of medische achtergrond heb. Nee dus, maar na 14 jaar ouderschap heb ik me wel goed ingelezen!
Ze moet nu 2 weken rust houden, mag niet sporten, moet met de lift naar boven op school en wij moeten haar brengen en halen, want trappen lopen is uit den boze. Bah! Maar ja, beter dan een breuk, want dat zou echt een ramp geweest zijn met de drukke weken voor de boeg.
Na de dokter bezochten we
CVS voor een knieband en ijspakken. Voor een tiener is dat het paradijs, make up, haarspul, noem maar op is daar te krijgen. Gelukkig wist ik het vandaag te beperken!
Omdat ze zoveel pijn had heb ik haar op lunch getracteerd bij haar favoriete Japanse restaurant. Opvallend is hoe vol het daar was! Allemaal zakenmensen die hun lunch daar aten.
Na de lunch gingen we nog gauw naar Safeway. Ik ga namelijk
brownie mixes naar Nederland sturen, een Internet vriendin stuurt me dan banketbakkersborstplaat als dank. Een heel goede uitwisseling, want die borstplaat vind ik niet te versmaden! Dit is al het tweede jaar, dat we het zo doen. Als iemand anders iets wil uit de VS in ruil voor echte banketbakkersborstplaat, laat het me even weten!
Bij de Safeway had ik ook aardappelpuree nodig. Die kun je hier kant en klaar uit de ijskast krijgen (en heel lekker!). Maar ze leken uitverkocht. En hier was weer de zo speciale klantenservice: ik vroeg een medewerker ernaar, die zag, dat de schap leeg was en ging naar achteren om te kijken of er meer was. Na 10 minuten kwam hij triomfantelijk vertellen, dat ze er nog een paar hadden gevonden. Ons avondeten was gered (nou ja, ik had het natuurlijk ook anders kunnen doen, maar dat zou meer werk betekenen voor hetzelfde resultaat).
Vanavond aten we dus lekker barbecue kip met puree en erwten en worteltjes. Het werd schoon op gegeten.
Op het nieuws nu, hoe een beer in de achtertuin van mensen niet ver hiervandaan zich aan het vogelvoer tegoed deed. En ik maar denken, dat ik er nooit een zal zien. Als het zo door gaat lopen ze gewoon in onze achtertuin!
Intussen zijn we Kai en Rick de hele avond kwijt. Gisteravond om middernacht is Rick eropuit gegaan om
Halo 2 te kopen. En nu spelen ze dat constant op de X-Box. Op het nieuws hoorden we dat er lange rijen voor stonden en dat het Microsoft waarschijnlijk vandaag $100 miljoen opbrengt!
|
De hele nacht heeft het gestormd, ik heb zelfs het raam moeten sluiten, omdat het slaan van de takken me wakker hield.
Vanochtend is het al niet meer te zien, dat we geharkt hebben! En het leek toch echt zo ongeveer het einde van de bladeren aan de bomen. Maar ja, veel buren hebben nog niet geharkt en de bergen met bladeren, die niet in zakken zitten, waaien ook gewoon weer de tuinen in.
Ik heb intussen gemerkt, dat ik allergisch ben voor iets in de bladeren, ik nies me te pletter! Wel een goed excuus om er verder niet aan te hoeven werken.
Met de storm kwam ook de koude Canadese lucht naar beneden zetten. Dag lekker zuidelijk weer! Het ging van 70 naar onder de 50 graden vandaag. Dat vind ik zo prachtig aan het Fahrenheit systeem, de temperatuur verschillen lijken zo gigantisch! Maar ja, eigenlijk is het dat ook wel, zelfs in Celsius: van 22 graden naar 9 graden, brrr!!
Het is rapporten tijd en Kai heeft de zijne al binnen. Het zijn allemaal A's en B+'s, heel goed natuurlijk voor het eerste rapport op de middelbare school. Met die cijfers komt hij op de zogenaamde AB honor roll terecht. Ik vertelde hem dat en hij vroeg me wat dat was. En laat ik het nu niet precies weten! Katja kreeg er vorig jaar een papiertje over, maar verder was er niets speciaals aan.
Wel kunnen we nu met een bumper sticker gaan rondrijden "My child is an honor roll student at T. Middle School". Vreselijk vind ik die altijd, dat gepoch met je kind!
Omdat het zo koud was buiten besloten Rick en ik via het mobieltje, dat taco's een goed avondeten zou zijn vandaag. Ik had daar niet alle ingredienten voor in huis, dus ging ik na een lange wandeling met Christine naar de grote
Safeway vlakbij haar.
Het is maar goed, dat ik niet te vaak naar de grote supermarkten ga, want de rekening was zomaar $156! Onvoorstelbaar hoe snel dat oploopt! Natuurlijk kocht ik niet alleen spullen voor de taco's (die overigens heerlijk smaakten op de "Low carb" tortilla's met 14 gram vezels).
Ook al ben ik echt wel het ruime assortiment hier gewend, ik sta er nog steeds versteld van, dat er toch telkens weer nieuwe produkten verschijnen. Je zou toch denken, dat daar op een gegeven moment een einde aan komt!
Als je hier nog nooit geweest bent, kun je je volgens mij de grootte van zo'n Safeway nauwelijks voorstellen. Of de hele wand met bevroren pizza's, de hele wand met verschillende yoghurts, of met cereals en brood (hoewel het meeste niet erg lekker is van de supermarkt) idem dito, het nam een heel uur in beslag om "even" wat spul te halen.
Als dank voor het besteden van meer dan $50 kreeg ik een coupon voor een gratis koffie bij Starbucks (daar in de winkel). Ik had wel zin in een latte en bestelde er een met magere melk. De jongen achter de balie had duidelijk het buskruit niet uitgevonden! Hij moest me 3 keer vragen wat ik ook weer wilde (ik was de enige klant) en gaf me daarop een kop hete melk. Ik merkte op, dat er geen koffiesmaak aan zat, waarop hij koffie toevoegde, maar het bleef niet lekker, dus heb ik het gratis drankje maar weggegooid. Als ik ervoor had moeten betalen had hij er meer over gehoord!
De grote rage hier op het moment zijn BMX fietsen, kleine stuntfietsjes. Katja en haar vriendin hebben er een en oefenen hun stunten ermee (gelukkig nog niets heel gedurfds) en vandaag werd er flink gestunt. Zo erg, dat zowel Katja als Leah gevallen is en geblessuurd is geraakt. Katja klaagt over haar knie, dus ik moet dat wel in de gaten houden. Gelukkig dragen ze wel helmen, hopelijk beschermt dat tenminste het belangrijkste!
Saskia wilde na school naar
Toys R Us, want haar zelfverdiende "centjes" (zoals zij ze noemt) brandden in haar zak. Ze was de koning(in) te rijk met haar
luvcub panda. Het is allemaal toch net iets specialer, als je er zelf voor gespaard hebt!
Op het nieuws is er, behalve nieuws over de aanval op Fallujah ook een bericht over een van de kapelanen in het leger, die een speelgoed "drive" heeft georganiseerd. We zien soldaten blij om iets te kunnen geven aan de Irakese kinderen. Een bijna verwoeste school krijgt nieuwe boeken. Een commentaar van een soldaat "Zo zien ze, dat wij ook mensen zijn, dat Amerikanen niet alleen maar slecht zijn". Wat een droef iets is oorlog toch! De soldaten zijn zo duidelijk blij iets goeds te kunnen doen en wat me nog het meeste trof: hoe jong die soldaten nog zijn.
|
Het had niet beter gekund voor onze "harkdag"! Complete zonneschijn en 22 graden, we hoefden niet eens een trui aan!
Maar wat een werk was het! Met zijn vijven hebben we er 4 uur over gedaan! Zeker vijftien enorme zakken met bladeren liggen voor het huis! Katja heeft er blaren aan overgehouden, Kai en ik hebben daarvan geleerd en met handschoenen aan geharkt.
Het vervelende is, dat het vannacht gaat waaien, dus nu ziet het gras er mooi schoon en groen uit, maar ik vrees, dat we binnenkort nog eens erover heen moeten.
Pixar heeft het voor elkaar! Met de
"Incredibles" hebben ze een nog betere tekenfilm gecreeerd, dan "Finding Nemo"! Rick wilde per se vanmiddag naar deze film over Superhelden. Ik vond het zulk prachtig weer en zonde om in een theater te gaan zitten. We besloten uiteindelijk naar de voorstelling van 16 uur te gaan, zodat we toch zoveel mogelijk zon hebben gezien.
De film overtrof al mijn verwachtingen! Hij is origineel, onderhoudend, bij tijden flink spannend, kortom een must see voor de hele familie. Ik had helemaal niet verwacht hem zo leuk te vinden!
We zagen hem in een van de enorme theaters van
Fairfax Corner, waar 500+ mensen in kunnen. En de film was bijna uitverkocht, dus er zullen wel zoveel mensen geweest zijn. Aan het einde barstte er een spontaan applaus los, grappig vind ik dat altijd, de filmmakers zijn tenslotte niet aanwezig. Pixar heeft zeker de Disney naam niet meer nodig, ze hebben goed aangetoond wat ze allemaal kunnen en een goede naam voor zichzelf gemaakt.
Voor de hoofdfilm begint worden er altijd voorproefjes van komende films getoond. Een daarvan is "
National Treasure" met Nicolas Cage. Dat is een film waar ik absoluut naar toe wil! Wat we ervan te zien kregen deed me denken aan de Indiana Jones films, waar ik nog steeds dol op ben.
Na de film hebben we aan de overkant van het theater gegeten bij
Coastal Flats, ze hebben er de heerlijkste calamari!
En nu kijken we de reunie van
Dallas. Wat zijn die acteurs oud geworden, zeg!
Hard aan het werk!
Het eindresultaat voor vandaag
|
Ik zou er helemaal aan gewend kunnen raken, ieder weekend dit weer! Het was vandaag 65 graden, bijna 19 graden dus!
We zijn natuurlijk zoveel mogelijk buiten geweest! En overal om ons heen waren de blazers te horen bij mensen, die de bladeren onder controle wilden krijgen. Het waaide echter te veel, vonden wij, dus gaan we het allemaal morgen doen. Het zal een heel karwei worden!
Ik ben weer helemaal mooi, na mijn nagels gisteren waren vandaag mijn haren aan de beurt. Ik ga al jaren naar dezelfde salon en word daar door een Libanese geknipt. Die doet werkelijk uitstekend werk met mijn saaie stijle haar, weliswaar tegen astronomische prijzen, maar ja, alles beter dan een "bad hair day"! De salon heet
Elle et Lui en ik sta er iedere keer weer versteld van hoe mensen de uitspraak daarvan verbasteren, zelfs degenen, die er werken! Als ik het gewoon op zijn Frans zeg, verstaan ze me vaak eerst niet om vervolgens "Oh, Ell-uh et (spreek beide letters uit) Loeie" te roepen, alsof ik het verkeerd zei!
In Washington woedt intussen een gevecht. De stad heeft met veel moeite een professioneel baseball team zo ver gekregen zich er te vestigen en nu is er tweestrijd over waar het stadion zou moeten komen. Als er geen accoord wordt bereikt gaat het team zich in Noord-Virginia vestigen. Alsof we niet al genoeg verkeersproblemen hebben hier!
Vanochtend heel vroeg al stonden mensen in de rij voor kaartjes om het aansteken van de Nationale Kerstboom bij te wonen. Dit is een belangrijke aangelegenheid, want de president zelf leidt de plechtigheid. Wij zijn er nog nooit heengegaan, het is me het uren wachten in de kou niet waard. Ik verbaas me er eigenlijk vaak over, wat mensen voor bepaalde tickets over hebben! Voor deze viering, die op 2 december gaat plaatsvinden zijn maar 2800 plaatsen beschikbaar.
Christine en Chuck hadden ons uitgenodigd voor het avondeten vanavond. Ze hebben de hele dag biefstuk gerookt in hun "smoker". Het smaakte voortreffelijk! Zo mals, dat het op je tong smolt. Zo'n smoker is wel erg leuk om te hebben, maar zij zijn echte Texanen, die het ook vaak gebruiken. Bij ons zou hij waarschijnlijk ongebruikt in de tuin staan. Maar als we zo iets lekkers voorgeschoteld krijgen is het wel even verleidelijk om ook aan de aanschaf van zo'n ding te denken!
Toen we weer thuis waren hebben we allemaal liedjes van
MSN gedownload en afgespeeld, hartstikke leuk! MSN claimt hun muziek service zoveel uit te gaan breiden, dat ze Apple gaan overtreffen.
|
Schoon gewassen is de wereld. Zo vind ik dat alles er altijd uitziet, als je opstaat met een stralend blauwe hemel na een regendag.
Omdat het gisteren zulk slecht weer was hadden Kirsten en ik onze wekelijkse jog uitgesteld tot vandaag. Het waaide wel zo hard, dat sommige vluchten gecanceled moesten worden, maar dat deerde ons alleen als we met extra gesteun en kreun met tegenwind de heuvel oprenden.
Ondanks de wind is nog steeds niet alles kaal! De mooiste bomen op het moment zijn de Japanse maples, met felrode blaadjes, ik zie er hier een van waar ik zit in de family room. Dit weekend zullen we aan het harken moeten geloven, vrees ik. Vandaag kwam de gigantische blader stofzuiger van Vienna al langs. Iedere bewoner moet zijn bladeren in de goot vegen en dan komt de opruimdienst die opzuigen.
De kinderen vinden al die bladerbergen prachtig om in te spelen. Maar ik probeer het langs de drukkere wegen tegen te houden. Saaie moeder, ik weet het, maar er zijn al te veel verhalen van auto's, die door zo'n berg reden, terwijl er een kind in verscholen zat, geweest.
Na 3 weken was het weer tijd om mijn nagels te laten doen, altijd een beetje een decadent iets, maar omdat ik zo'n nagelbijtster ben vind ik het wel fijn om op deze manier verzorgd uitziende handen te hebben.
"Mijn" manicuriste, die uit Vietnam komt, zoals ik al vaker heb geschreven, spreekt steeds beter Engels. We konden voor het eerst een, weliswaar gebrekkig, gesprek aangaan. Ze vertelde, dat ze haar land erg mist en zich hier verveelt. Ze houdt ervan dingen te doen, maar haar man werkt lange uren en zit liever in zijn vrije tijd thuis. Zij werkt 6 dagen per week bij de nailsalon. Ze is de derde vrouw van haar man en zo te horen is ook zij niet zo happy met hem!
Nadat ik weer mooi gelakte, ditmaal metalliek roze, nagels had met fijne bloempjes op de nagels van mijn ringvingers, ging ik naar
Starbucks twee deuren verderop om mezelf op een koffie te trakteren. De "Holiday" smaken zijn er nu: pumpkin spice latte, gingerbread latte, eggnog latte en peppermint mocha. Ik bestelde die laatste, maar de jongen achter de balie maakte per ongelijk pumpkin spice. Toen ik hem van zijn vergissing op de hoogte stelde, maakte hij niet alleen meteen het goede drankje, maar gaf me ook een coupon voor een gratis drankje in de toekomst!
Vanavond zijn Rick en ik gaan eten bij een
Frans bistrootje hier in Vienna. We hebben geluk, want binnen 2 mijl van ons huis zijn er maar liefst 3 redelijk goede Franse restaurants te vinden. Vooral het dessert was heel erg lekker bij dit restaurant!
Katja paste op en ging daarna met vrienden naar
Bowl America, waar iedere vrijdagavond Cosmic Bowling is, met discolichten en muziek.
|
Wow, what a difference a day makes! Gisteren was het nog een heel lekkere 22 graden, vandaag haalde het kwik de 9 graden nog niet en regende het zonder ophouden.
Eigenlijk zou ik dan naar de sportschool moeten om te oefenen, maar gelukkig voel ik me de afgelopen weken vrij goed en besloot, dat ik alleen mijn ochtendoefeningen zou doen en daarna naar de
mall zou gaan.
We hebben namelijk een heel drukke twee maanden voor de boeg, met 3 reizen, gasten, een verjaardag en natuurlijk de feestdagen, Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw.
Omdat we voor Sinterklaas twee keer reizen werd ik wat nerveus daarover. De weken ervoor zijn zo vol, dat vandaag de beste dag bleek om alles goed voor te bereiden. Op 5 december zullen we niet alleen met ons vijven zijn, maar ook Christine, Chuck en Mallory zijn er ieder jaar. En dit jaar zijn Ricks vader en zijn vriendin er ook. Heel wat mensen om voor te winkelen, dus!
Op een dag als vandaag met koude regen en donker weer vind ik de mall een uitkomst! Ik hoefde niet eens een jas mee te nemen, want ik parkeerde overdekt en rende de winkels binnen.
De meeste winkels zijn al in kerstsfeer en bij sommigen spelen de kerstliedjes al. Het schoot door mijn hoofd hoe de medewerkers die deuntjes aan het einde van het seizoen wel moeten kunnen uitkotsen!
Gelukkig is de mall nog niet zo ver, dat gebeurt pas na Thanksgiving eind november. Ik winkel eigenlijk maar heel weinig voor uren achtereen, dus dit was een heerlijke dag wat dat betreft. Alles overdekt,terwijl zo af en toe een lekker koffie van
Starbucks en een lunch bij het Japans/Chinese restaurant me op de been hielden.
Barnes and Noble was mijn eerste stop. Daar kocht ik een aantal boeken en kalenders, altijd handig ook voor extra cadeautjes.
Bij
Brookstone vond ik dingen voor de mannen en bij
Claire's kleinigheden voor de meisjes.
En natuurlijk kocht ik een stel heel roze kleertjes voor mijn nieuwe nichtje. Voor babies hebben ze hier de schattigste dingen, vrijwel allemaal puur katoen. Ik had nog veel meer kunnen kopen!!
Het geeft me een gerust gevoel om al die dingen gedaan te hebben gekregen. Het is maar zelden, dat ik uren de tijd heb om rustig te winkelen, dus ik heb me uitermate vermaakt!
Na Halloween is wat ze hier het "holiday season" noemen serieus gestart. Minder dan 2 maanden voor de grote dag: Kerstmis. Ik ben dol op dit seizoen, maar dit jaar ziet het er wel heel erg druk uit!
|
Gelukkig, het is over! Hoe men ook over de verkiezingen dacht, het was helemaal niet goed geweest als we weer een herhaling van 4 jaar geleden hadden gehad.
Heb ik een overwinnend gevoel nu Bush herkozen is? Nee, eerlijk gezegd.
Ik heb me de hele dag niet lekker gevoeld hierover, het land is zo verdeeld en hoe moet dat nu in de toekomst? Ik blijf me ook maar afvragen of ik wel het goede heb gedaan door Bush te stemmen, hoewel ik weet, dat het eindresultaat hetzelfde zou zijn geweest met of zonder mijn stem. Jeetje, wat moeilijk allemaal! Ik probeer het maar van me af te zetten en dingen te doen, die mooi zijn, zoals mijn foto's van maandag bewerken.
Over 4 jaar hoop ik dat de Democraten een sterke leider naar voren schuiven, zodat er geen twijfel bestaat wie het land het beste zal regeren. Ik denk, ondanks de speculatie van de media over de evangelische Christenen, dat de meeste mensen Bush hebben herkozen vanwege de manier waarop hij het land in crisis heeft geleid. Gaan we allemaal spijt hebben van onze stem? Ik hoop het niet.
Ik kwam trouwens langs een interessante serie artikelen van Tim Overdiek op Omroep.nl over
Jerry en Debbie. Goed om te lezen en een inzicht te krijgen in de gedachtengang van kiezers van verschillende kanten. Het is zo herkenbaar van wat ik om me heen heb gezien en hier thuis ook.
Vannacht heeft het flink gewaaid en nu zijn de meeste bomen vrijwel kaal, maar de gazons geenszins! Je kunt het gras in onze achtertuin niet meer zien, zo vol ligt het met bladeren. Dat wordt harken geblazen! Helaas gaat het morgen regenen en natte bladeren zijn moeilijker te harken. Toch wacht ik tot het laatste blad gevallen is, voor ik eraan begin, anders ziet het er een uur later net zo uit als voor al het werk.
De dag na de verkiezingen, iedereen zag er moe uit en zo voel ik me ook. Ik hou het vandaag dan ook kort. De nieuwe foto's (en ik ben heel blij met hoe mooi ze zijn geworden) staan
hier in het Shenandoah National Park en Fall Family 2004 album.
|
Ik heb even getwijfeld of ik hier alle details van mijn innerlijke tweestrijd en het resultaat ervan zou verslaan. Ik was me er niet van bewust, dat een stem uitbrengen in deze verkiezing zo persoonlijk zou voelen. Maar ik denk, dat ik in dit land niet de enige ben, die zich zo voelt en vind het daarom ook wel belangrijk het allemaal weer te geven. Ik hoop echter van harte, dat lezers mijn mening respecteren, als die anders is dan de hunne.
Vanochtend werd ik met een knoop in mijn maag wakker, verkiezingsdag en nog wist ik niet voor wie ik zou stemmen. Gisteravond heb ik lang met Rick gepraat hierover. Ik heb de programma's van de andere kandidaten op het Virginia stembiljet gelezen, want ik heb er even over gedacht een van hen mijn stem te geven. Maar beiden (
Peroutka en
Badnarik) hadden zulke vreemde extreme ideeen, dat kon ik toch ook niet waarmaken. En niet stemmen, hoewel ik daar ook over heb gedacht, vond ik ook geen optie, want ik wilde zeker op de plaatselijke onderwerpen stemmen.
Rick's stem is naar Kerry gegaan, hoewel ook hij erg lang getwijfeld heeft en dit geen overtuigde stem is voor hem. Hij is om 7 uur opgestaan om niet te lang in de rij te hoeven staan, uiteindelijk wachtte hij toch nog 35 minuten, waarschijnlijk omdat iedereen gauw wilde stemmen voor het begin van de werkdag.
Om half 9, toen ik bij het stembureau (dat dit jaar in een andere school is voor ons, dan voorgaande jaren) aankwam, stonden er ongeveer 10 mensen voor me. De rij was echter weer beduidend gegroeid toen ik wegging en ik was al nummer 326, wat een heel goede opkomst is voor deze buurt.
Terwijl ik in de rij stond te wachten voelde ik me doodnerveus. Belachelijk, eigenlijk, mijn stem is er maar van de 100 miljoen en bovendien gaat Virginia traditioneel met de Presidentsverkiezingen de Republikeinse kant op.
Toch stond ik daar te wikken en wegen. Aan de ene kant ben ik voor eigen keuze bij abortus, wil ik goede energie praktijken en verhoging van het minimumloon. Maar aan de andere kant ben ik ervan overtuigd, dat de manier waarop Bush de terroristen aan heeft gepakt, de goede is. Wat te kiezen? Tot in het stemhokje wist ik het niet.
Toen het mijn beurt was, werd mijn rijbewijs gevraagd en gecontroleerd op naam en adres. Daarna kreeg ik een blauw biljet om aan de functionaris bij het stemhok te geven. Alle functionarissen daar waren senioren, die het als vrijwilligerswerk doen.
Ik kreeg het gevoel, dat de man, die mij uitlegde hoe de stemmachine werkte, kon zien hoe nerveus ik was. Ik wilde zo graag aan anderen daar vragen of ze ook zo in tweestrijd stonden en wat zij dan hadden besloten.
Het stemmen gaat hier in Fairfax County heel modern met een computer met een touchscreen.
Hier staat een voorbeeld "stembiljet" zoals we het op het scherm kregen.
Nu moest ik toch beslissen! Bijna met mijn ogen dicht heb ik Bush/Cheney aangetikt. En gauw de rest gestemd, want daarvan was ik tenminste wel zeker van mijn stem. Toen het scherm met het grote rode Vote! tevoorschijn kwam was er niets meer, dat ik kon veranderen.
Pfff! Voor het eerst sinds ik hem ken hebben Rick en ik een andere kandidaat gekozen (ook al kon ik niet stemmen, ik was het wel altijd met hem eens). Gek toch, want we zijn het over het leeuwendeel eens, alleen waren voor hem de sociale onderwerpen iets belangrijker en voor mij de veiligheid van het land, Kerry heeft me niet kunnen overtuigen wat dat betreft.
Na het stemmen ben ik een eind gaan joggen. De hele tijd spookte door mijn hoofd, wat als ik nou verkeerd gekozen heb? Wat als de toekomst vreselijk blijkt? Maar ik weet zeker, dat ik dezelfde twijfels had gehad, als ik voor Kerry had gekozen.
Enfin, het is gedaan, nu wordt het afwachten wat het uiteindelijke resultaat is. Als morgen blijkt, dat Kerry verkozen is, zal ik daar niet van ondersteboven zijn, ik vond het gewoon vrijwel onmogelijk tussen de twee te kiezen.
Bij thuiskomst heb ik de Halloween versieringen in de voortuin opgeruimd. Vroeger deed ik dat altijd meteen na het Trick or Treaten, omdat 1 november All Saints Day is en ik altijd bang was de geesten boos te maken (ja, ik ben dus zeer bijgelovig!). Maar ik was zondagavond te moe en gisteren weg, dus dan maar gauw vandaag gedaan.
Terwijl ik stemde en rende is Rick met Kai en Saskia naar de orthodontist geweest. Kai heeft nu ook een beugel aan zijn ondertanden en die van Saskia is uitgebreid van alleen haar voortanden naar haar hele bovengebit. Beiden hebben nu een zeer gevoelige mond.
Katja had intussen al haar vriendinnen en een vriendje gemobiliseerd om naar de mall te gaan. Ik ben de enige thuisblijfmoeder, cq. taxi chauffeuse, dus ik doorkruisde Vienna om de verschillende tieners thuis op te halen.
Op weg naar de mall kwam het gesprek natuurlijk op de verkiezingen. Het groepje bedacht, dat zij bij de volgende presidentsverkiezingen oud genoeg zullen zijn om mee te stemmen (slik!).
Ik vind het zo leuk om met tieners te praten, ze hebben al zo'n heel eigen mening en veelal goed onderbouwd. Van een stel hoorde ik, dat hun ouders het dit keer ook geen gemakkelijke keuze vonden. Ook zeiden er twee, dat ze blij waren zelf nog geen keuze te hoeven maken, want ze zouden het niet geweten hebben. De rest was ronduit voor Kerry. Elkaars meningen werden gerespecteerd en dat vind ik nog het belangrijkst, dat ze door hebben, dat niet iedereen bij definitie dezelfde overtuigingen heeft.
Omdat ik nu toch op het politieke vlak bezig was, heb ik vanmiddag gewerkt aan een protestbrief aan de Fairfax County Board of Supervisors. Ondanks dat onze lagere school al overvol is, de hoofdweg door de stad vaak helemaal vast staat en de Metro al te weinig parkeerplaatsen heeft, wordt er voorgesteld
2350 nieuwe woningen vlak naast de Metro te bouwen. Ik klim niet gauw in de pen, maar dit vond ik toch te belangrijk om mijn stem niet te laten horen!
Vanavond zal ik op
AllesAmerika.com schrijven over de ontwikkelingen omtrent de verkiezingen in Washington en omgeving.
Dit is al een lang verhaal geworden, dus ik post het vroeg. Als er meer nieuws komt, zal ik later vanavond nog meer posten.
|
Omdat ik gisteren zo moe was en vanochtend al vroeg weer op pad, heb ik het verhaal van gisteren pas net gepost. Scroll dus naar beneden als je ook over onze Halloween wilt lezen.
Dag drie van de Indian Summer, die hoogst waarschijnlijk niet veel langer zal duren. De kinderen hadden vrij van school, morgen is het Election Day en de scholen nemen van de gelegenheid gebruik om de rapporten voor te bereiden.
Onze agenda voor vandaag: het Shenandoah National Park in de hoop, dat de kleuren daar nog mooi zouden zijn, ook al is het niet meer op zijn hoogtepunt.
Ik maakte een picknick klaar voor ons viertjes (Rick moest werken), broodjes met ham en rosbief, appels, Cheetos en
string cheese.
Om kwart over tien stonden we bij Christine en Mallory voor de deur en een uur later reden we het park binnen. Het was drukker, dan toen Rick en ik er waren anderhalve week geleden, maar het weer was dan ook veel beter.
We stopten na 5 mijl bij het Visitor's Center, genoten van het uitzicht (dit keer konden we ver kijken, met Rick konden we geen hand voor ogen zien, wat een verschil!) en aten onze meegebrachte picknick.
Omdat we met kinderen waren wilden we geen lange wandelingen maken, maar Mallory en Kai waren gefascineerd door het Appalachian Trail verhaal, dat je met een paar miljoen stappen in Georgia of Maine kan zijn. We stopten bij de meeste uitkijkplaatsen, want het uitzicht was ronduit schitterend. Vlammend gele boomtoppen en felgroen gras, rode schuren en witte kerktorentjes lagen een paar honderd meter onder ons. De "Blue Ridge" deed zijn naam eer aan, de bergen in de verte zagen er blauw uit.
We stopten vlak naast het Appalachian Trail, waar Rick en ik het een week eerder door de mist niet eens konden vinden. We liepen naar boven via het trail, de kinderen rennend, alsof ze zo snel mogelijk naar Maine wilden gaan. We moesten ze ervan overtuigen, dat dat echt niet zomaar zou kunnen! Het is inderdaad een spannende gedachte, ik kan me dat goed voorstellen.
Iedere keer als we de auto deur open deden vlogen er weer een stel lieveheersbeestjes binnen. Vreemd genoeg komen die allemaal tijdens een warmte periode in oktober uit. Ook onze "spinnewebben" voor ons huis zitten er vol mee. Een vreemde tijd van het jaar ervoor, maar wel grappig, alles ziet rood.
Een paar mijl verderop liepen we een stuk van het Trail naar het zuiden, de kant van Georgia op. Het gaf ons een goede kijk op hoe het zou zijn via dit pad zo ver te lopen. Ook kwamen we een oudere man met zijn hond tegen, die langzaam het pad loopt. Op mooie dagen loopt hij een stuk, markeert het in zijn boekje en de volgende keer begint hij, waar hij op was gehouden. Als je alleenstaand bent en het geld ervoor hebt natuurlijk een mooie hobby.
Bij Thornton verlieten we het park weer, na vele mooie foto's, maar helaas alweer geen beer gezien! Ik vond dat jammer, tot Christine's grote hilariteit, die zag mij al met worstjes om mijn nek de beren lokken om maar de beste foto te krijgen!
Even buiten het park stopten we bij
Sunnyside Farms. In de "country" van Virginia staan overal standjes met appels, jams, drankjes en allerlei boerderij produkten. Deze boerderij was groter dan de meesten, met een winkel met kerstspullen en een ijswinkel. Natuurlijk kregen alle kinderen een ijsje, perzik werd het lekkerst gevonden. Daarna hebben we nog even bij de snel stromende Thornton rivier gespeeld, vooral Kai had er wel uren kunnen blijven.
Als laatste uitstapje op de terugweg bezochten we de Pearmund Wine Cellars, een mooi gelegen wijngaard op ongeveer een uur afstand van ons huis. We spraken met de eigenaar en degene, die ons de wijn liet proeven, had in Indonesie gewoond. Aangezien Christine heel goed Indonesisch kookt werd dat een leuk gesprek. We waren ook de enige klanten, heel anders dan gedurende het weekend. De kinderen speelden buiten met een grote bal en wilden na afloop niet meer weg.
Iedere keer als ik zo in de natuur ben, ben ik zo dankbaar, dat we hier mogen wonen. We wonen in een ronduit adembenemend gebied, zowel wat natuur als wat cultuur betreft. Ik wil op zo'n dag altijd, dat de tijd net wat langzamer gaat, zodat ik er nog wat langer van kan genieten.
Natuurlijk heb ik vandaag ook weer legio foto's gemaakt, hieronder een als voorproefje. Zodra ik de rest online heb, zal ik de link plaatsen.
|
CompUSA Coupon
