31 maart...Dat betekent, dat we hard moeten gaan denken aan een "April fools" grap. Ik weet nog, dat ik helemaal verbaasd was, toen ik uitvond, dat dat hier ook bestaat: de 1 april grap. Tot nu toe is het nog niet gelukt met iets leuks op de proppen te komen, dus we zullen zien.
Vanochtend kwam Christine hierheen. We besloten, ondanks de bewolking, tot een lange wandeling als oefening. Brynna was er erg dankbaar voor, die liep het hele uur happy te snuffelen. De buurt is op het moment erg mooi, met alle bloeiende bomen. Helaas heb ik er wel last van, hooikoorts, dus. Gelukkig kunnen we nu de anti-hystamine Claritin bij CVS kopen. Voorlopig helpt dat nog, maar als het erger wordt, zal ik naar de dokter moeten voor iets sterkers. Allergieen zijn in dit gebied heel erg. Mijn moeder had er nooit last van, tot ze hierheen verhuisde en nu begin ik hetzelfde te reageren. Maar mooi blijft het, al die tere bloempjes!
Na de wandeling was het eindelijk tijd voor mij om lentekleding te gaan kijken. Samen met Christine ging ik naar Tysons Corner. Misschien omdat zij ook een Nederlandse achtergrond heeft hebben we vrijwel dezelfde smaak! We moesten echt kiezen bij wie de kleding het best stond en die kocht het, want anders zouden we hetzelfde dragen. Ik vraag me soms af hoe verschillend de mode hier is van Nederland. Je hebt natuurlijk wel de vreselijke polyester oude vrouwen kleding, maar over het algemeen kan ik leuke dingen vinden en ik denk niet, dat mijn smaak erg veranderd is. We hebben hier nu ook H&M, hoewel ik daar niet veel van mijn gading vind. Wel leuke kleuren, maar de kwaliteit vind ik maar minnetjes.
Iedere lente moet er in de tuin ge"mulched" worden, houtzaagsel neergelegd in de bedden. Wij hebben nogal een grote tuin (1/2 acre) en het is allemaal te zwaar voor ons om te doen, dus huren we Fidel in. Fidel komt uit Honduras. Hij heeft een groepje van mannen, die voor hem werken en ze doen prachtig werk. Ik vind het altijd heel wat om een "tuinman" te hebben. Maar dat is in dit gebied tenminste heel normaal. De tuinen zijn zo enorm, dat de tijd gewoon ontbreekt om ze bij te houden. "Moonlighters" (mensen, die bij een tuincentrum werken en er zo bijverdienen) zoals Fidel adverteren en krijgen zo heel wat clienten. Het ruikt buiten heerlijk naar vers hout en het ziet er weer heel netjes uit. Door de hoge vochtigheid en warmte groeit er onkruid bij de vleet. Fidel zal dus enkele keren deze zomer terugkomen om dat te trekken. Verder onderhoudt ik de tuin, want Rick heeft er helemaal geen interesse in! In de lente is het het leukst, met alle bloemen. In de zomer overleeft niets, want het is te warm, tenzij het net als vorig jaar is met veel regen, dan groeit alles de pan uit. Maar die nette tuintjes zoals in Nederland zie je hier zelden. Het is meer het wilde idee.
Mijn vader is een grote tuinier en heeft hier ook een flinke tuin. Maar zelfs hem lukt het niet de nette bloemenbedden zoals hij in Nederland had hier te creeren. Dat wil niet zeggen, dat de tuinen niet mooi zijn, alleen anders.
Vanavond kwam mijn vriendin Mary op bezoek om te werken aan de website voor Parent-Teacher Association van de school van Kai en Saskia. Als die klaar is, zal ik hier een link plaatsen. Het heeft heel wat voeten in de aarde, hoewel het een simpele taak is. Maar de school heeft zoveel regels, dat we het al vele malen opnieuw hebben moeten doen.
Terwijl zij hier was keken we naar een aflevering van American Idol. Tot nu toe lijkt het publiek meer op uiterlijk, dan op zangvermogen te stemmen.
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Wednesday, March 31, 2004
Tuesday, March 30, 2004
Het is weer winter. Van 25 naar 8 graden in een paar dagen, hoe is het toch mogelijk! In ieder geval hebben we de bloesems op de mooiste dag kunnen bekijken, dat scheelt weer.
Vandaag waren de supermarkten van Safeway en Giant (die van Ahold is) gesloten, omdat alle werknemers moesten stemmen voor nieuwe arbeidsvoorwaarden. Het was nog spannend, want als ze tegen gestemd hadden, zou er gestaakt worden. Giant had al tijdelijke werknemers ingehuurd, voor het geval dat. Maar gelukkig stemden ze voor en gingen de winkels na 3 uur vanmiddag weer open. Gelukkig kon ik naar Shoppers Food Warehouse voor mijn inkopen, want natuurlijk had ik onverwacht dingen nodig, zoals toiletpapier.
Dat toiletpapier is ook nog leuk om het eens over te hebben. Want het toiletpapier hier is zacht, zachter, zachtst. Wij gebruiken Cottonelle van Kleenex, want Rick vindt dat het fijnst. Mij maakt het niet veel uit. Er is natuurlijk weer eindeloze keus en ieder heeft zijn voorkeur: Charmin, Angel Soft, Quilted Northern en Scott's (het budget merk) zijn de andere grote merken. Ik moet toegeven, dat het altijd weer even wennen is in Europa met het schuurpapier wat je daar in de wc's aantreft! Die zachtheid is wel luxe, hoor.
Katja heeft haar examens goed gedaan, maar ze voelt zich allerbelabberdst. Dus ze zal morgen wel weer thuis blijven, want het was vandaag moeilijk. Ik geef haar telkens Cold Calm een homeopathisch middel van Boiron. De anderen en mijzelf geef ik Echinacea, want ik wil verder niemand ziek hebben, aangezien we volgende week op vakantie gaan!
Ik zag vandaag op BVN een deel van de uitvaart van Prinses Juliana, erg mooi. Ik moet toegeven, dat ik er wel even flink nostalgisch van werd. Ik moest weer terugdenken aan de Koninginnedagen, met hun reveille en lampionnenoptocht. Ik heb zelfs ooit een prijs gewonnen met mijn "kostuum": een vriendin en ik hadden over verkleed als straatvegers en veegden tijdens de optocht de straat schoon. Mijn moeder liet me nooit kostuums kopen, dus moesten we wel creatief zijn. Maar nu koop ik lekker iedere Halloween wel een kostuum en draag het met veel plezier. Ik ben wat dat betreft nog helemaal kind. Rust zacht, Prinses Juliana, u was een bijzondere koningin (en de enige voor mij, want ik verliet 4 jaar na Beatrix' kroning Nederland al).
Vandaag waren de supermarkten van Safeway en Giant (die van Ahold is) gesloten, omdat alle werknemers moesten stemmen voor nieuwe arbeidsvoorwaarden. Het was nog spannend, want als ze tegen gestemd hadden, zou er gestaakt worden. Giant had al tijdelijke werknemers ingehuurd, voor het geval dat. Maar gelukkig stemden ze voor en gingen de winkels na 3 uur vanmiddag weer open. Gelukkig kon ik naar Shoppers Food Warehouse voor mijn inkopen, want natuurlijk had ik onverwacht dingen nodig, zoals toiletpapier.
Dat toiletpapier is ook nog leuk om het eens over te hebben. Want het toiletpapier hier is zacht, zachter, zachtst. Wij gebruiken Cottonelle van Kleenex, want Rick vindt dat het fijnst. Mij maakt het niet veel uit. Er is natuurlijk weer eindeloze keus en ieder heeft zijn voorkeur: Charmin, Angel Soft, Quilted Northern en Scott's (het budget merk) zijn de andere grote merken. Ik moet toegeven, dat het altijd weer even wennen is in Europa met het schuurpapier wat je daar in de wc's aantreft! Die zachtheid is wel luxe, hoor.
Katja heeft haar examens goed gedaan, maar ze voelt zich allerbelabberdst. Dus ze zal morgen wel weer thuis blijven, want het was vandaag moeilijk. Ik geef haar telkens Cold Calm een homeopathisch middel van Boiron. De anderen en mijzelf geef ik Echinacea, want ik wil verder niemand ziek hebben, aangezien we volgende week op vakantie gaan!
Ik zag vandaag op BVN een deel van de uitvaart van Prinses Juliana, erg mooi. Ik moet toegeven, dat ik er wel even flink nostalgisch van werd. Ik moest weer terugdenken aan de Koninginnedagen, met hun reveille en lampionnenoptocht. Ik heb zelfs ooit een prijs gewonnen met mijn "kostuum": een vriendin en ik hadden over verkleed als straatvegers en veegden tijdens de optocht de straat schoon. Mijn moeder liet me nooit kostuums kopen, dus moesten we wel creatief zijn. Maar nu koop ik lekker iedere Halloween wel een kostuum en draag het met veel plezier. Ik ben wat dat betreft nog helemaal kind. Rust zacht, Prinses Juliana, u was een bijzondere koningin (en de enige voor mij, want ik verliet 4 jaar na Beatrix' kroning Nederland al).
Monday, March 29, 2004
Monday, Monday... Wat is het toch altijd weer moeilijk om de week te beginnen na een druk en gezellig weekend! Vooral als een van de kinderen ziek blijkt te zijn, zoals Katja vandaag. Heel ongelegen, want deze week heeft ze final quarter examens. Hier zijn er ieder kwartaal examens, die de "grade" bepalen, heel belangrijk dus. Er wordt dan over de stof van het hele kwartaal gevraagd. Niet mis en ik ben een beetje bezorgd, want Katja heeft het tot nu toe heel goed gedaan dit kwartaal, maar als je je niet lekker voelt is het moeilijk goed werk te verrichten. Ze heeft ondanks haar ziekte vandaag wel heel hard geleerd. Duimen dus maar (of zoals mijn goede vriendin uit Californie altijd zegt: "We're keeping our fingers, eyes and toes crossed").
Het was vandaag volgens de berichten de laatste zonnige dag, deze week. Zul je net zien, nu alle bomen zo mooi in bloei staan. Ik heb vandaag weer genoten van alle bloesems, terwijl ik naar de tandarts reed. Ik moest nl. mijn nieuwe "smile" uitkiezen. Ik vind het toch allemaal wel een avontuur, hoezeer ik er ook tegenop zie.
Er zijn weer allerlei politieke dingen bezig op het moment. Vooral met de commissie die het hele gebeuren rond 11 september aan het onderzoeken is. Condoleeza Rice wil niet publiek getuigen en dat vindt de helft van Washington schandalig en de andere helft is het er mee eens. Eindeloze debatten op tv. Saai! Wat de kiezer (ik dus ook) wil weten, is wat de regering nu doet om het terrorisme tegen te gaan.
Waar L.A. vol zit met acteurs en actrices, hebben wij hier in Washington de bekende politici en ook een heel stel bekende tv personnages. Het zegt waarschijnlijk niemand hier iets, maar gisteren zagen we, net als vorig jaar, de Channel 7 meteoroloog Doug Hill bij de kersenbloesems. We probeerden nog op tv te komen, maar helaas, dat lukte niet. Ik heb ook eens heel gezellig met de Nederlandse ambassadeur en de Mayor van Washington, DC (Tony Williams) de Race for the Cure gelopen.
Terwijl ik vanmiddag wachtte op Katja, die haar gitaar les had, raakte ik in gesprek met iemand, die uit Nieuw Zeeland kwam. Ze is hier nu 3 jaar. Ik kan de verschillende Engelse accenten van buiten de VS moeilijk onderscheiden, trouwens, ik had haar Brits geschat. Ze vertelde de lente hier zo prachtig te vinden, zelfs in vergelijking met de Nieuw Zeelandse lentes, die ze miste. Ik vind dat zo leuk, het praten met mensen uit de hele wereld en hier kom je de hele wereld tegen, van Senegal tot Finland, van Australie en Nieuw Zeeland tot Russisch enzovoorts.
Ik heb eindeloos veel foto's genomen gisteren en geprobeerd er een goede selectie van te maken, die hier te zien is.
Het was vandaag volgens de berichten de laatste zonnige dag, deze week. Zul je net zien, nu alle bomen zo mooi in bloei staan. Ik heb vandaag weer genoten van alle bloesems, terwijl ik naar de tandarts reed. Ik moest nl. mijn nieuwe "smile" uitkiezen. Ik vind het toch allemaal wel een avontuur, hoezeer ik er ook tegenop zie.
Er zijn weer allerlei politieke dingen bezig op het moment. Vooral met de commissie die het hele gebeuren rond 11 september aan het onderzoeken is. Condoleeza Rice wil niet publiek getuigen en dat vindt de helft van Washington schandalig en de andere helft is het er mee eens. Eindeloze debatten op tv. Saai! Wat de kiezer (ik dus ook) wil weten, is wat de regering nu doet om het terrorisme tegen te gaan.
Waar L.A. vol zit met acteurs en actrices, hebben wij hier in Washington de bekende politici en ook een heel stel bekende tv personnages. Het zegt waarschijnlijk niemand hier iets, maar gisteren zagen we, net als vorig jaar, de Channel 7 meteoroloog Doug Hill bij de kersenbloesems. We probeerden nog op tv te komen, maar helaas, dat lukte niet. Ik heb ook eens heel gezellig met de Nederlandse ambassadeur en de Mayor van Washington, DC (Tony Williams) de Race for the Cure gelopen.
Terwijl ik vanmiddag wachtte op Katja, die haar gitaar les had, raakte ik in gesprek met iemand, die uit Nieuw Zeeland kwam. Ze is hier nu 3 jaar. Ik kan de verschillende Engelse accenten van buiten de VS moeilijk onderscheiden, trouwens, ik had haar Brits geschat. Ze vertelde de lente hier zo prachtig te vinden, zelfs in vergelijking met de Nieuw Zeelandse lentes, die ze miste. Ik vind dat zo leuk, het praten met mensen uit de hele wereld en hier kom je de hele wereld tegen, van Senegal tot Finland, van Australie en Nieuw Zeeland tot Russisch enzovoorts.
Ik heb eindeloos veel foto's genomen gisteren en geprobeerd er een goede selectie van te maken, die hier te zien is.
Sunday, March 28, 2004
Wauw, wat een dag vandaag! Christine en ik hadden afgesproken in Washington te gaan wandelen, want we hadden beiden genoeg van de malls, na een paar dagen achter elkaar winkelen.
Om kwart voor negen stond ze voor de deur en reden we richting de stad. Overal waar je komt is het nu adembenemend mooi, want alle bomen staan in bloei. Er is gele forsytia, roze kersenbloesems (verschillende soorten), knalroze hangbomen (zo noem ik ze, ze zien er als treurwilgen uit, maar zijn het niet) en witte perenbloesems en de narcissen bloeien. Zelfs langs de snelweg ziet het er prachtig uit.
Waar er in Nederland zoveel bloeiende bollen zijn, zijn er hier overal bloeiende bomen. Dit is de eerste golf, dan komt in mei de tweede golf, met de dogwoods en azaleas. Wat een verademing na de kale winter!
Helaas werden we met erge bewolking wakker, terwijl ons zon beloofd was. Dat zou de foto's geen goed doen, maar ach, mooi zou het toch zijn, dus we lieten ons niet ontmoedigen.
Om half tien waren we in DC en toen werd het zaak een parkeerplaats te vinden. Door alle veiligheidsmaatregelen bleek de parkeerplaats bij het Franklin D. Roosevelt Memorial afgezet te zijn, de politieagent, die de ingang bewaakte, schudde meewarig zijn hoofd naar ons. Balen! Want nu moesten we door de file terug. Maar we hadden geluk, in een van de zijstraten was nog plek en de meters zijn gratis op zondag.
Toch vroeger dan we hadden gedacht liepen we tussen de roze boompjes. Met duizenden van onze medeburgers. Inclusief natuurlijk een aantal Nederlanders. Ook Frans, Duits, veel Japans, Spaans en Italiaans heb ik gehoord, duidelijk een groot toeristengebeuren, deze bloeiende boompjes.
Jammer genoeg bleef het bewolkt, dus de foto's van vanochtend zijn mooi, maar niet spectaculair geworden. Na ongeveer twee uur lopen besloten we naar de National Gallery of Art te lopen. We wilden eigenlijk nog langs het Capitool gaan om daar foto's te maken, maar het weer bleef maar saai en er stonden allerlei kranen, die het uitzicht belemmerden. De stad is echt onder constructie. Overal wordt er gebouwd en veranderd.
Zo ook in de National Gallery of Art. We besloten de moderne kunst te gaan zien in het oostelijke gebouw, maar daar waren maar een paar galerijen open, de rest wordt gerestaureerd en dus waren alle werken van Picasso en andere bekenden "op reis" naar andere musea. Ook bij het westelijke gebouw, waar de klassieke werken te vinden zijn, waren de Nederlandse en Vlaamse schilderijen op reis. Dus geen Rembrandt om te bekijken, wel een paar Vermeers op een andere plaats in het museum. Maar niet getreurd, de uitgebreide tentoonstelling van Franse en Amerikaanse impressionisten was meer dan de moeite waard.
Na de nodige cultuur besloten we lunch te eten bij het cafeetje in de National Gallery, waar een luxe buffet wordt geserveerd. Het is heel mooi, naast een fonteintje met roze rozen. Het gebouw ziet er dreigend uit van buiten, zonder ramen (om geen ultraviolette straling toe te laten op de schilderijen). Maar binnen is het een oase van rust met marmeren vloeren en kolommen, prachtige bloemen en overal banken om in neer te zijgen en de omgeving rustig in je op te nemen. En natuurlijk zonder entree te hoeven betalen.
De lunch smaakte voortreffelijk en toen we weer buiten kwamen was het stralend blauwe lucht en zon en warm! Christine wilde terug naar huis, maar ik vond het zonde dit prachtige weer te missen, ik had zo graag nog foto's genomen!
Het zat me niet lekker en ik wilde echt terug. Dus kwam Rick met de perfecte oplossing: hij zette Kai en mij af bij de Metro, die we naar de Smithsonian stop namen. Daar wandelden we naar de Tidal Basin en zagen een heel ander beeld, dat 's ochtends: prachtige kleuren en blauwe luchten. En met de lagere zon ook heel warme kleuren. Ik kon mijn camera niet genoeg laten klikken! En nu heb ik meer dan 100 foto's van vandaag, ik zal heel spoedig de besten online zetten.
Kai genoot ook, maar het was wel veel kouder, dan we dachten. Bij ons was het warm, dus we hadden geen jas mee. Toen we Rick en Saskia weer vonden waren we maar wat blij met een warme auto!
Onderweg naar huis besloten we te gaan eten bij de Lebanese Taverna. Hun eten is top, helemaal Libanees. Hun geschiedenis is ook precies waarom zoveel mensen echt trots op de VS zijn (ik inclusief): ze kwamen met niets en hebben zich opgewerkt tot eigenaars van tenminste 4 restaurants. Dit soort verhalen zijn overal in dit land te vinden.
Saturday, March 27, 2004
Zo mooi als het gisteren was, zo slecht begon het vandaag. Het regende pijpenstelen toen we opstonden. Met moeite sleepte ik me naar de sportschool, maar eenmaal daar vond ik de step klas toch wel weer heel leuk.
Vandaag had ik Katja beloofd met haar te gaan winkelen. Ze heeft haar "cijfers" (ze krijgen hier geen cijfers maar letters) op school enorm verbeterd en ik had haar beloofd haar mee te nemen voor nieuwe kleren als dat het geval was.
Grappig hoe anders het winkelen met een tiener is, dan met een jonger meisje. Natuurlijk zijn de winkels anders (behalve Old Navy, waar ook Katja rond wilde kijken, maar weinig vond), maar de tiener heeft ook eindeloos uithoudingsvermogen en de mall is echt wel enorm! Van 12:30 tot 5 uur winkelden we non-stop!
Katja vond kleren bij Wet Seal, Pacific Sunwear, American Eagle en Forever 21 in Fair Oaks Mall. En ik merkte dat ik echt oud word, want ik was alle luide Rock muziek meer dan beu aan het einde van de middag! Maar ik had het bije gezicht van Katja er helemaal voor over. Verder werd ik uitgebreid ingelicht over welke andere tienerzaken te "preppy" waren of te "ghetto". Vooral dat laatste was nieuw voor mij. Kennelijk proberen sommige kinderen "ghetto" te zijn, m.a.w. eruit te zien als arme kinderen, maar dan met merkkleding. Um, ok, zeer interessant! Gelukkig heeft Katja een leuke smaak en kon ik me in haar kledingkeuze goed vinden.
Halverwege pauzeerden we van het kleding gewinkel en aten een ijsje van Coldstone Creamery (ik had Nights in White Chocolate, een heerlijke combinatie van witte chocolade ijs, witte chocolade chips en caramel), opvallend was, dat de ijsscheppers telkens begonnen te zingen over Coldstone (bijvoorbeeld "When the moon hits your eye it's cold ice cream pie, that's at Coldstone..."), een meisje begon telkens en dan zongen alle medewerkers half enthousiast mee. Daarna kocht Katja nog een CD bij Fye.
De mall was flink druk, maar nog altijd niet zoals ik me Hoog Catharijne in Utrecht op zaterdag herinner. Er waren misschien 2 mensen voor ons in de rij voor de kassa's, maar meer ook niet. Er was geen rij voor de kleedkamers, dus dat schoot ook lekker op. We ontmoetten Katja's vroegere kleuterleidster daar en zagen ook Christine en Mallory, op hun eigen kledingspeurtocht.
"Shop till we drop" is wat we deden. Na twee hele middagen door malls lopen voelde ik mijn voeten goed!
Saskia, Kai en Rick waren intussen bij de Frozen Custard shop om Saskia's einde van het Odyssey of the Mind seizoen te vieren. Rick is niet zo dol op zulke "partijtjes", maar ik vond het wel eens makkelijk, als hij de kinderen daarheen nam.
Kai logeert vannacht bij een vriendje, als deel van diens verjaarspartijtje. Ze zijn ook Lasertag gaan spelen, iets wat de pre-teens heel leuk vinden (en hun ouders ook!).
Saskia heeft een vriendinnetje (het zusje van Kai's vriendje) hier te logeren en Katja babysit bij een Frans-Spaans gezin.
We hebben Saskia en Laura meegenomen om bij Chevy's te eten, mijn favoriete Tex-Mex restaurant in dit gebied. Tex-Mex is altijd een goede en goedkope maaltijd. Ten eerste krijg je overal eerst gratis tortilla chips en salsa (die van Chevy is helemaal vers gemaakt). Verder versgeroosterde tortilla's (de kinderen krijgen een bolletje deeg om aan tafel mee te spelen) en overheerlijke fajita's of quesadilla's en nog veel meer. Van harte aan te raden!
Dit was de eerste avond van het jaar, dat we buiten konden eten, jippie! Uiteindelijk hield het vanmiddag op met regenen en werd het toch nog 20+ graden.
Vandaag begon het Cherry Blossom Festival in DC. Er was een vliegerwedstrijd, die gelukkig nog doorgang kon vinden ondanks de regen. Ook zijn er talloze Japanse dingen te bekijken in de stad, omdat de boompjes in 1912 door Japan aan de stad geschonken werden. Hopelijk wordt het deze week mooi weer, want we staan allemaal te popelen om de pracht te gaan aanschouwen. Zowel Katja als Saskia vertelde me vandaag zeker te willen gaan.
Vandaag had ik Katja beloofd met haar te gaan winkelen. Ze heeft haar "cijfers" (ze krijgen hier geen cijfers maar letters) op school enorm verbeterd en ik had haar beloofd haar mee te nemen voor nieuwe kleren als dat het geval was.
Grappig hoe anders het winkelen met een tiener is, dan met een jonger meisje. Natuurlijk zijn de winkels anders (behalve Old Navy, waar ook Katja rond wilde kijken, maar weinig vond), maar de tiener heeft ook eindeloos uithoudingsvermogen en de mall is echt wel enorm! Van 12:30 tot 5 uur winkelden we non-stop!
Katja vond kleren bij Wet Seal, Pacific Sunwear, American Eagle en Forever 21 in Fair Oaks Mall. En ik merkte dat ik echt oud word, want ik was alle luide Rock muziek meer dan beu aan het einde van de middag! Maar ik had het bije gezicht van Katja er helemaal voor over. Verder werd ik uitgebreid ingelicht over welke andere tienerzaken te "preppy" waren of te "ghetto". Vooral dat laatste was nieuw voor mij. Kennelijk proberen sommige kinderen "ghetto" te zijn, m.a.w. eruit te zien als arme kinderen, maar dan met merkkleding. Um, ok, zeer interessant! Gelukkig heeft Katja een leuke smaak en kon ik me in haar kledingkeuze goed vinden.
Halverwege pauzeerden we van het kleding gewinkel en aten een ijsje van Coldstone Creamery (ik had Nights in White Chocolate, een heerlijke combinatie van witte chocolade ijs, witte chocolade chips en caramel), opvallend was, dat de ijsscheppers telkens begonnen te zingen over Coldstone (bijvoorbeeld "When the moon hits your eye it's cold ice cream pie, that's at Coldstone..."), een meisje begon telkens en dan zongen alle medewerkers half enthousiast mee. Daarna kocht Katja nog een CD bij Fye.
De mall was flink druk, maar nog altijd niet zoals ik me Hoog Catharijne in Utrecht op zaterdag herinner. Er waren misschien 2 mensen voor ons in de rij voor de kassa's, maar meer ook niet. Er was geen rij voor de kleedkamers, dus dat schoot ook lekker op. We ontmoetten Katja's vroegere kleuterleidster daar en zagen ook Christine en Mallory, op hun eigen kledingspeurtocht.
"Shop till we drop" is wat we deden. Na twee hele middagen door malls lopen voelde ik mijn voeten goed!
Saskia, Kai en Rick waren intussen bij de Frozen Custard shop om Saskia's einde van het Odyssey of the Mind seizoen te vieren. Rick is niet zo dol op zulke "partijtjes", maar ik vond het wel eens makkelijk, als hij de kinderen daarheen nam.
Kai logeert vannacht bij een vriendje, als deel van diens verjaarspartijtje. Ze zijn ook Lasertag gaan spelen, iets wat de pre-teens heel leuk vinden (en hun ouders ook!).
Saskia heeft een vriendinnetje (het zusje van Kai's vriendje) hier te logeren en Katja babysit bij een Frans-Spaans gezin.
We hebben Saskia en Laura meegenomen om bij Chevy's te eten, mijn favoriete Tex-Mex restaurant in dit gebied. Tex-Mex is altijd een goede en goedkope maaltijd. Ten eerste krijg je overal eerst gratis tortilla chips en salsa (die van Chevy is helemaal vers gemaakt). Verder versgeroosterde tortilla's (de kinderen krijgen een bolletje deeg om aan tafel mee te spelen) en overheerlijke fajita's of quesadilla's en nog veel meer. Van harte aan te raden!
Dit was de eerste avond van het jaar, dat we buiten konden eten, jippie! Uiteindelijk hield het vanmiddag op met regenen en werd het toch nog 20+ graden.
Vandaag begon het Cherry Blossom Festival in DC. Er was een vliegerwedstrijd, die gelukkig nog doorgang kon vinden ondanks de regen. Ook zijn er talloze Japanse dingen te bekijken in de stad, omdat de boompjes in 1912 door Japan aan de stad geschonken werden. Hopelijk wordt het deze week mooi weer, want we staan allemaal te popelen om de pracht te gaan aanschouwen. Zowel Katja als Saskia vertelde me vandaag zeker te willen gaan.
Friday, March 26, 2004
Een enkele keer per jaar laat ik een van de kinderen thuisblijven van school en maak er een gezellig dagje van met diegene. Vandaag was het Saskia's beurt om te spijbelen. Ze vroeg al een tijdje om een "Mamma-Saskia" dag en vandaag was perfect: prachtig weer en geen andere dingen gaande.
Dus vanochtend de school gebeld, waar men wilde weten, wat de reden voor het verzuim was, ik heb maar wat gemompeld over afspraken. Nu is hier geen schoolplicht zoals in Nederland, je kunt je kind gewoon een dag thuis houden. Maar er heerst op het moment een naar buikvirus, het Norovirus, en ze willen weten hoe erg de epidemie is. Gelukkig zijn wij er nog niet door getroffen en ik zend dagelijkse schietgebedjes, dat het wegblijft. Hele cruiseschepen zijn erdoor geveld.
Nadat Kai, Katja en Rick de deur uit waren, vertrokken Saskia en ik richting Nottoway park. Prachtig was het weer, al vroeg warm genoeg om alleen in een t-shirt te rennen en fietsen. De natuur komt langzaam uit, bloesems aan de bomen, overal gele forsytia en vooral veel vogels. In het park hoorden we een heel stel spechten, helaas zagen we er geen. En roodborstjes en kardinalen feestten op het bloeiende gras.
Saskia fietste en ik rende. We zagen een heel stel andere wandelaars, moeders met kinderen, oudere mensen, maar tot onze verbazing ook best een stel kinderen van Saskia's leeftijd of ouder. Het zou natuurlijk kunnen, dat dat thuisscholers waren. Maar ik denk ook, dat ik niet de enige "spijbelaar" was.
We deden het fitness parcours, Saskia deed dapper mee. Het is een leuke manier om samen lichamelijke beweging te krijgen.
Al gauw wilde Saskia naar huis, want ze zag ernaar uit eens lekker te gaan winkelen. Dus op naar Old Navy, waar we nieuw ondergoed en sokken kochten.
Daarna naar Tysons Corner, waar we eerst gauw bij McDonald's lunch aten, gelukkig hebben ze nu "signature salads", die nog enigszins te pruimen zijn. En dan shoppen, mijn jongste weet precies wat ze wil, ik hoef niet te proberen haar iets schattigs aan te smeren, want dat wordt met een "Nah" afgekeurd.
We gingen naar H&M, maar dat was niet haar smaak. The Gap ook niet. Bij Limited Too vond ze heel wat en inderdaad erg leuke kleding en ook nog een soort klamboe voor boven haar bed, blauw met een kikker op het gaas gestempeld. Daarna had ze het wel gehad. Maar ik wilde nog naar Hecht's omdat die halve prijs uitverkoop op sieraden had. Ook daar vonden we nog wat leuke dingen voor Saskia.
Bepakt en bezakt reden we terug naar huis. Onderweg stopten we bij Home Depot om een haak voor de klamboe te kopen (waarbij ik heel vriendelijk werd geholpen, want ik had geen idee wat voor haak je voor zoiets nodig hebt!) en ook gelijk wat viooltjes om voor het huis te zetten, in plaats van de kleine kerstboompjes, die er nog stonden. Het is nu tenslotte officieel lente!
Eenmaal thuis ging ik door Saskia's kleding en haalde 2 volle zakken met te kleine spullen uit haar kamer! Die heb ik meteen naar de buren gebracht, want veel ervan was nog in prima conditie en ons buurmeisje is net een slag kleiner dan Saskia en net zo dol op kleding.
Vanavond wilde Rick de kinderen meenemen naar Scooby Doo 2, maar Saskia was zo uitgeput van haar speciale dag, dat ze al voor 8 uur in slaap was. Dus is die excursie uitgesteld tot waarschijnlijk zondag. De anderen zijn nu beneden op de big screen tv een film aan het kijken en ik ga na het schrijven van dit blog pitten. Het was weer een volle, productieve dag!
Dus vanochtend de school gebeld, waar men wilde weten, wat de reden voor het verzuim was, ik heb maar wat gemompeld over afspraken. Nu is hier geen schoolplicht zoals in Nederland, je kunt je kind gewoon een dag thuis houden. Maar er heerst op het moment een naar buikvirus, het Norovirus, en ze willen weten hoe erg de epidemie is. Gelukkig zijn wij er nog niet door getroffen en ik zend dagelijkse schietgebedjes, dat het wegblijft. Hele cruiseschepen zijn erdoor geveld.
Nadat Kai, Katja en Rick de deur uit waren, vertrokken Saskia en ik richting Nottoway park. Prachtig was het weer, al vroeg warm genoeg om alleen in een t-shirt te rennen en fietsen. De natuur komt langzaam uit, bloesems aan de bomen, overal gele forsytia en vooral veel vogels. In het park hoorden we een heel stel spechten, helaas zagen we er geen. En roodborstjes en kardinalen feestten op het bloeiende gras.
Saskia fietste en ik rende. We zagen een heel stel andere wandelaars, moeders met kinderen, oudere mensen, maar tot onze verbazing ook best een stel kinderen van Saskia's leeftijd of ouder. Het zou natuurlijk kunnen, dat dat thuisscholers waren. Maar ik denk ook, dat ik niet de enige "spijbelaar" was.
We deden het fitness parcours, Saskia deed dapper mee. Het is een leuke manier om samen lichamelijke beweging te krijgen.
Al gauw wilde Saskia naar huis, want ze zag ernaar uit eens lekker te gaan winkelen. Dus op naar Old Navy, waar we nieuw ondergoed en sokken kochten.
Daarna naar Tysons Corner, waar we eerst gauw bij McDonald's lunch aten, gelukkig hebben ze nu "signature salads", die nog enigszins te pruimen zijn. En dan shoppen, mijn jongste weet precies wat ze wil, ik hoef niet te proberen haar iets schattigs aan te smeren, want dat wordt met een "Nah" afgekeurd.
We gingen naar H&M, maar dat was niet haar smaak. The Gap ook niet. Bij Limited Too vond ze heel wat en inderdaad erg leuke kleding en ook nog een soort klamboe voor boven haar bed, blauw met een kikker op het gaas gestempeld. Daarna had ze het wel gehad. Maar ik wilde nog naar Hecht's omdat die halve prijs uitverkoop op sieraden had. Ook daar vonden we nog wat leuke dingen voor Saskia.
Bepakt en bezakt reden we terug naar huis. Onderweg stopten we bij Home Depot om een haak voor de klamboe te kopen (waarbij ik heel vriendelijk werd geholpen, want ik had geen idee wat voor haak je voor zoiets nodig hebt!) en ook gelijk wat viooltjes om voor het huis te zetten, in plaats van de kleine kerstboompjes, die er nog stonden. Het is nu tenslotte officieel lente!
Eenmaal thuis ging ik door Saskia's kleding en haalde 2 volle zakken met te kleine spullen uit haar kamer! Die heb ik meteen naar de buren gebracht, want veel ervan was nog in prima conditie en ons buurmeisje is net een slag kleiner dan Saskia en net zo dol op kleding.
Vanavond wilde Rick de kinderen meenemen naar Scooby Doo 2, maar Saskia was zo uitgeput van haar speciale dag, dat ze al voor 8 uur in slaap was. Dus is die excursie uitgesteld tot waarschijnlijk zondag. De anderen zijn nu beneden op de big screen tv een film aan het kijken en ik ga na het schrijven van dit blog pitten. Het was weer een volle, productieve dag!
Thursday, March 25, 2004
Ieder jaar houdt de school van Kai en Saskia een "International Night". Gezinnen, die uit andere landen komen of die in een ander land gewoond hebben, stallen allerlei produkten en etenswaren van die landen uit. Omdat het een heel diverse school is, staan er ieder jaar zeker 20 "kraampjes".
Zo ook dit jaar weer. Belgie, Zweden, Denemarken, Argentinie, China, Ierland, Mali, Hongarije, Australie en Frankrijk waren onder de deelnemers, maar Korea had zoals altijd de grootste tafel. Er zitten heel veel Koreanen op de school. Die komen met grote bakken sushi en andere lekkernijen en zijn natuurlijk zeer in trek daardoor.
Voor het achtste jaar nu stonden wij er natuurlijk met Nederland. Ik was helaas mijn fototoestel vergeten, dus ik zet hier een foto van 2 jaar geleden neer om een idee te geven. Onze tafel zag er ongeveer zo uit. Als voedsel had ik speculaasjes, koek en Mentos. Vooral die Mentos is altijd een enorm succes! Veertig rollen mint, fruit en kaneel Mentos gingen er binnen het uur doorheen. Veel mensen hebben geen idee, dat dat een Nederlands produkt is.
Onder de andere dingen, die op de tafel lagen waren twee kartonnen borden met allerlei foto's, Delfts blauw, een Heineken en een Brand bier opener (ik had geen flesjes), een paar klompjes, een bosje (zijden) tulpen, een reproductie van De Nachtwacht en boeken zoals "The Undutchables" en "Dutch Cooking". Vroeger ging ik nog heel ijverig blokjes kaas staan snijden, maar dat was ten eerste gigantisch duur voor al die mensen en ten tweede was een betaalbare hoeveelheid binnen een paar minuten op!
Het is heel leuk op deze avond, dat mensen ook echt ontzettend veel aandacht hebben voor elk land. Er wordt met interesse over gevraagd en de boeken worden doorgebladerd. Ook wordt er oprecht geprobeerd de kinderen iets mee te geven van de verschillen tussen alle culturen. Ik had nog een heel leuk gesprek met een Koreaan, die vertelde hoe blij zijn land is met Guus Hiddink. Een andere vrouw was vorig jaar met een cruise naar Amsterdam geweest en vol lof erover, volgend jaar gaan ze voor een langere vakantie naar Nederland. Opvallend is, dat iedereen altijd zegt hoe vriendelijk en gastvrij de Nederlanders zijn. Een vrouw vertelde, dat ze een paar jaar in Brussel hadden gewoond en ieder weekend een uitstapje naar Nederland maakten, want dat vonden ze een veel leuker land dan Belgie (gelukkig stonden de Belgen niet dichtbij ;)).
Het was dus allemaal weer erg geslaagd, echt een leuke traditie van de school.
Verder was het vandaag maar liefst 75 graden (24 graden Celsius), korte broeken weer dus, eindelijk!! Ik heb meteen alle ramen en deuren in huis opengegooid om eens lekker door te tochten. Spring has sprung!
Zo ook dit jaar weer. Belgie, Zweden, Denemarken, Argentinie, China, Ierland, Mali, Hongarije, Australie en Frankrijk waren onder de deelnemers, maar Korea had zoals altijd de grootste tafel. Er zitten heel veel Koreanen op de school. Die komen met grote bakken sushi en andere lekkernijen en zijn natuurlijk zeer in trek daardoor.
Voor het achtste jaar nu stonden wij er natuurlijk met Nederland. Ik was helaas mijn fototoestel vergeten, dus ik zet hier een foto van 2 jaar geleden neer om een idee te geven. Onze tafel zag er ongeveer zo uit. Als voedsel had ik speculaasjes, koek en Mentos. Vooral die Mentos is altijd een enorm succes! Veertig rollen mint, fruit en kaneel Mentos gingen er binnen het uur doorheen. Veel mensen hebben geen idee, dat dat een Nederlands produkt is.
Onder de andere dingen, die op de tafel lagen waren twee kartonnen borden met allerlei foto's, Delfts blauw, een Heineken en een Brand bier opener (ik had geen flesjes), een paar klompjes, een bosje (zijden) tulpen, een reproductie van De Nachtwacht en boeken zoals "The Undutchables" en "Dutch Cooking". Vroeger ging ik nog heel ijverig blokjes kaas staan snijden, maar dat was ten eerste gigantisch duur voor al die mensen en ten tweede was een betaalbare hoeveelheid binnen een paar minuten op!
Het is heel leuk op deze avond, dat mensen ook echt ontzettend veel aandacht hebben voor elk land. Er wordt met interesse over gevraagd en de boeken worden doorgebladerd. Ook wordt er oprecht geprobeerd de kinderen iets mee te geven van de verschillen tussen alle culturen. Ik had nog een heel leuk gesprek met een Koreaan, die vertelde hoe blij zijn land is met Guus Hiddink. Een andere vrouw was vorig jaar met een cruise naar Amsterdam geweest en vol lof erover, volgend jaar gaan ze voor een langere vakantie naar Nederland. Opvallend is, dat iedereen altijd zegt hoe vriendelijk en gastvrij de Nederlanders zijn. Een vrouw vertelde, dat ze een paar jaar in Brussel hadden gewoond en ieder weekend een uitstapje naar Nederland maakten, want dat vonden ze een veel leuker land dan Belgie (gelukkig stonden de Belgen niet dichtbij ;)).
Het was dus allemaal weer erg geslaagd, echt een leuke traditie van de school.
Verder was het vandaag maar liefst 75 graden (24 graden Celsius), korte broeken weer dus, eindelijk!! Ik heb meteen alle ramen en deuren in huis opengegooid om eens lekker door te tochten. Spring has sprung!
Wednesday, March 24, 2004
Ik ben doodop! Vandaag moest ik 3 uur in de tandarts stoel zitten om uit te maken of ik TMD (Temporomandibulaire dysfunctie) heb. Gelukkig viel het allemaal mee, maar de testen logen er niet om. En dat allemaal voor het lieve bedrag van $1500. Leve de verzekering!
Nu hebben wij geluk, want we hebben tandheelkunde verzekering. Hoewel die lang niet alles betaalt (straks als ik al mijn vullingen moet laten vervangen moeten we het gros ervan zelf ophoesten) helpt het natuurlijk wel. En heel veel Amerikanen hebben die verzekering niet, waardoor je ook heel wat mensen met slechte gebitten ziet, vooral in de meer afgelegen gebieden.
Rick werkt deze hele week in downtown Washington bij het nieuwe Convention Center. Daar wordt de FOSE beurs gehouden. Rick staat daar voor Microsoft met de mobiele produkten. Hij vindt het altijd erg leuk. Andere jaren ben ik er ook geweest, maar helaas lukt het me dit jaar niet. Ik ben dol op beurzen, vooral omdat ik vroeger bij de Jaarbeurs in Utrecht werkte, heerlijk werk!
Omdat we beiden doodmoe waren van de dag besloten we met zijn allen Japans te gaan eten. Zoals we hier zeggen ons "comfort food", eten waar we naar leunen als we iets gezelligs nodig hebben. Als dessert gingen we naar Baskin Robbins. Saskia en Kai probeerden hun nieuwe "Shrek" smaak.
Gisteravond keken we een programma op Travel Channel over de beste ijsmakers in het land. Grote verrassing om te zien, dat 5 daarvan hier in de buurt zitten: Carvel, Dairy Queen, Haagen Dasz, Baskin Robbins en Ben and Jerry's (die laatste is wat verder weg). Maar behalve die bekende zijn er nog talloze ijswinkels in Vienna. En allemaal even lekker. En ik maar proberen van die zaken weg te blijven! Alleen zou ik best een echte Italiaan hier willen zien, en dan vooral citroen!
En vanavond laat ik dit het zoete einde zijn, ik ben klaar voor mijn bed!
Nu hebben wij geluk, want we hebben tandheelkunde verzekering. Hoewel die lang niet alles betaalt (straks als ik al mijn vullingen moet laten vervangen moeten we het gros ervan zelf ophoesten) helpt het natuurlijk wel. En heel veel Amerikanen hebben die verzekering niet, waardoor je ook heel wat mensen met slechte gebitten ziet, vooral in de meer afgelegen gebieden.
Rick werkt deze hele week in downtown Washington bij het nieuwe Convention Center. Daar wordt de FOSE beurs gehouden. Rick staat daar voor Microsoft met de mobiele produkten. Hij vindt het altijd erg leuk. Andere jaren ben ik er ook geweest, maar helaas lukt het me dit jaar niet. Ik ben dol op beurzen, vooral omdat ik vroeger bij de Jaarbeurs in Utrecht werkte, heerlijk werk!
Omdat we beiden doodmoe waren van de dag besloten we met zijn allen Japans te gaan eten. Zoals we hier zeggen ons "comfort food", eten waar we naar leunen als we iets gezelligs nodig hebben. Als dessert gingen we naar Baskin Robbins. Saskia en Kai probeerden hun nieuwe "Shrek" smaak.
Gisteravond keken we een programma op Travel Channel over de beste ijsmakers in het land. Grote verrassing om te zien, dat 5 daarvan hier in de buurt zitten: Carvel, Dairy Queen, Haagen Dasz, Baskin Robbins en Ben and Jerry's (die laatste is wat verder weg). Maar behalve die bekende zijn er nog talloze ijswinkels in Vienna. En allemaal even lekker. En ik maar proberen van die zaken weg te blijven! Alleen zou ik best een echte Italiaan hier willen zien, en dan vooral citroen!
En vanavond laat ik dit het zoete einde zijn, ik ben klaar voor mijn bed!
Tuesday, March 23, 2004
Tja, ik moet het toch toegeven, alle speculeringen over nieuwe terreuraanslagen hier in Washington en hoeveel mensen daarvan slachtoffer zouden worden houden me veel meer bezig, dan me lief is. Ik ben vanochtend vroeger opgestaan, omdat er allerlei rotgedachten door mijn hoofd spookten. Van ontploffende atoombommen in Washington tot rotziektes, waar de kinderen aan zouden sterven.
Ik ga door fases, een tijdje lang ben ik minder bang en dan gebeurt er weer iets, zoals het verhogen van de terreur alert of de bommen in Madrid, waardoor ik weer even helemaal angstig ben. Ik spreek mezelf wel streng toe en beveel mezelf om van het leven nu te genieten. Tenslotte weet je nooit wanneer je klokje geslagen heeft.
Ik heb Nicolaas Beets' spreuk "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest..." boven mijn bed hangen. Ik probeer ernaar te leven, maar makkelijk is het niet.
In mijn omgeving merk ik ook, dat mensen er weer veel meer mee bezig zijn na de aanslagen in Madrid. En de media helpen met al hun doemscenario's helemaal niet. Ik heb dus besloten voorlopig in de auto naar de klassieke zender te luisteren, in plaats van de nieuwszender waar ik gewoonlijk naar luister. Natuurlijk is daar ook ieder half uur nieuws, maar dat is niet zo constant.
Ook op de tv kijken we de Travel Channel, heerlijk wegdromen bij de vakanties van anderen! Of de verschillende sitcoms, die lekker op je lachspieren werken. De ernstige gezichten van Dan Rather, Peter Jennings en Tom Brokaw zip ik weg.
Nadat ik mijn gedachten weer in het gareel had, genoot ik inderdaad van de prachtig zonnige, blauwe lucht dag, die het vandaag was. Nog steeds te koud voor de tijd van het jaar en het wordt steeds twijfelachtiger, dat we er dit jaar zullen zijn voor de kersenbloesems. Helaas!
Maar het was een goede dag om de auto eens onderhanden te nemen. Het was niet meer te zien, dat hij lichtblauw is, na onze reis naar Canaan Valley! Ik schaamde me er zo voor gisteren, toen een man mij hielp Saskia's fiets in de achterbak te laden, dat ik hem een heel verhaal vertelde over onze reis. Hij zal wel gedacht hebben.
Vandaag is hij weer een sparkelende van, dankzij Mr. Wash, die er ook nog van alles opspoot bij hun "Superwash". Daarna de auto ook maar volgegooid, want ik moet morgen aardig wat afrijden. $1.71 per gallon kost het nu, het geklaag overal is niet van de lucht.
Katja had vanmiddag eigenlijk een dokters afspraak. Iedere 2 jaar moeten ze voor een "check up". Maar mijn zusje belde en ik vergat de tijd en we misten de afspraak. Toen ik opbelde om opnieuw een afspraak te maken, kreeg ik te horen, dat de gemiste afspraak ons $35 zou kosten. Tja, eigen schuld, dikke bult, maar wel stom van mij! Katja was natuurlijk blij, want ze zou een tetanus injectie krijgen en ze is als de dood voor naalden, ook al gebruiken we Emla om haar arm te verdoven.
Toen Saskia om half vijf eindelijk uit school kwam had ze zo'n hoofdpijn, dat ze huilde. Ik heb er wat mineral ice op gesmeerd en voor ik wist was ze in slaap. En nu slaapt ze nog. Kennelijk is ze uitgeput van haar weekend met Rick en de lange dag vandaag.
Ik ga door fases, een tijdje lang ben ik minder bang en dan gebeurt er weer iets, zoals het verhogen van de terreur alert of de bommen in Madrid, waardoor ik weer even helemaal angstig ben. Ik spreek mezelf wel streng toe en beveel mezelf om van het leven nu te genieten. Tenslotte weet je nooit wanneer je klokje geslagen heeft.
Ik heb Nicolaas Beets' spreuk "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest..." boven mijn bed hangen. Ik probeer ernaar te leven, maar makkelijk is het niet.
In mijn omgeving merk ik ook, dat mensen er weer veel meer mee bezig zijn na de aanslagen in Madrid. En de media helpen met al hun doemscenario's helemaal niet. Ik heb dus besloten voorlopig in de auto naar de klassieke zender te luisteren, in plaats van de nieuwszender waar ik gewoonlijk naar luister. Natuurlijk is daar ook ieder half uur nieuws, maar dat is niet zo constant.
Ook op de tv kijken we de Travel Channel, heerlijk wegdromen bij de vakanties van anderen! Of de verschillende sitcoms, die lekker op je lachspieren werken. De ernstige gezichten van Dan Rather, Peter Jennings en Tom Brokaw zip ik weg.
Nadat ik mijn gedachten weer in het gareel had, genoot ik inderdaad van de prachtig zonnige, blauwe lucht dag, die het vandaag was. Nog steeds te koud voor de tijd van het jaar en het wordt steeds twijfelachtiger, dat we er dit jaar zullen zijn voor de kersenbloesems. Helaas!
Maar het was een goede dag om de auto eens onderhanden te nemen. Het was niet meer te zien, dat hij lichtblauw is, na onze reis naar Canaan Valley! Ik schaamde me er zo voor gisteren, toen een man mij hielp Saskia's fiets in de achterbak te laden, dat ik hem een heel verhaal vertelde over onze reis. Hij zal wel gedacht hebben.
Vandaag is hij weer een sparkelende van, dankzij Mr. Wash, die er ook nog van alles opspoot bij hun "Superwash". Daarna de auto ook maar volgegooid, want ik moet morgen aardig wat afrijden. $1.71 per gallon kost het nu, het geklaag overal is niet van de lucht.
Katja had vanmiddag eigenlijk een dokters afspraak. Iedere 2 jaar moeten ze voor een "check up". Maar mijn zusje belde en ik vergat de tijd en we misten de afspraak. Toen ik opbelde om opnieuw een afspraak te maken, kreeg ik te horen, dat de gemiste afspraak ons $35 zou kosten. Tja, eigen schuld, dikke bult, maar wel stom van mij! Katja was natuurlijk blij, want ze zou een tetanus injectie krijgen en ze is als de dood voor naalden, ook al gebruiken we Emla om haar arm te verdoven.
Toen Saskia om half vijf eindelijk uit school kwam had ze zo'n hoofdpijn, dat ze huilde. Ik heb er wat mineral ice op gesmeerd en voor ik wist was ze in slaap. En nu slaapt ze nog. Kennelijk is ze uitgeput van haar weekend met Rick en de lange dag vandaag.
Monday, March 22, 2004
Zaterdagochtend om 7:30 uur stond de White Top taxi voor de deur om Katja en mij naar Reagan National Airport te vervoeren. Gewoonlijk zou Rick ons gebracht hebben, maar de andere twee kinderen waren ontzettend moe van de drukke week en dus lieten we die uitslapen. Een taxi is ook wel zo makkelijk, hoewel natuurlijk een stuk duurder.
De vlucht naar Boston was prachtig. We namen de US Airways shuttle, die vrij betrouwbaar op tijd is. Dit keer vertrokken we wel een half uur te laat, maar kwamen toch op tijd in Boston aan.
We zaten aan de juiste kant van het vliegtuig om Washington, Philadelphia en New York heel goed te kunnen zien. Het was compleet helder en het lukte me een paar interessante luchtfoto's te maken.
Eenmaal aangekomen zagen we mijn zus, Ayesha, en zwager, David, en hun zoontjes Devon (13) en Stefan (vandaag 2!) meteen in hun nieuwe GMC Yukon, een joekel van een SUV met plaats voor 7. Omdat het inmiddels lunchtijd was, belde Ayesha een bestelling voor belegde panini broodjes in bij Joppa Fine Foods. Het bleek, dat ze daar ook Hollandse boerenkaas hadden, dus daar nam David ook gelijk een stuk van mee voor een latere snack.
Het is weer een heel andere wereld, dan hier, dat New England. Vrijwel alle huizen zijn van hout en in leuke kleuren geverfd. Newburyport heeft een heel aantal eeuwenoude huisjes, sommigen van voor 1700. Het is een heel pittoresk oud stadje, met een heel leuk centrum. Het is verbazingwekkend, dat al dat hout zo lang heeft overleefd!
Ook het leven en de gemeenschap is er anders, dan hier in het gemoedelijke "zuiden". Omdat mijn neefje vandaag twee wordt, organiseerde mijn zus een verjaarspartijtje voor hem. Daarop kwamen ook 2 Nederlandse gezinnen. Beiden hadden moeite met contacten maken met de stugge New Englanders. Ayesha heeft daar minder moeite mee, maar misschien ook omdat zij midden in een stadje woont, waar je toch al sneller een gezelligheidsfactor en aanspraak hebt. De andere twee gezinnen woonden afgelegen en moesten voor alles in de auto stappen. Dat zou ook niets voor mij zijn, dat afgelegen wonen, ik vind de buurt hier te gezellig.
's Avonds aten we bij een restaurant met een erg leuke atmosfeer, David's, waar ze nota bene een kinderspelletjeskamer met oppas hadden, zodat Stefan lekker kon spelen, terwijl wij aten. Het lukte niet de hele maaltijd, maar hij gedroeg zich ook aan tafel fantastisch!
Ik bestelde 12 oesters, want in New England moet je oesters eten en degenen, die ik kreeg, waren zo groot, dat ik ze niet in een hap opkon! Als hoofdgerecht waren er scallops en kreeft met asperges. En als dessert kregen de jarigen (Katja ook, want die was tenslotte ook nog een beetje jarig) een stuk cheesecake met een kaarsje erop.
Gisterochtend stonden we weer vroeg op en gingen Ayesha en ik wandelen op het strand bij Plum Island. De golven waren flink hoog en er waren een stel die-hard surfers in het water. Brrr!!! Erg goed waren ze niet, want geen van hen lukte het om op het board te gaan staan (maar ja, de beste stuurlui staan natuurlijk in dit geval zeker aan wal!).
Lieffie, de hond, had een heerlijke tijd, allerlei vriendjes om mee te rennen en zo af en toe een duik in het water. We zagen prachtige watervogels, waaronder een paar Loons, maar helaas geen zeehonden, waar we een paar jaar geleden op werden getracteerd en waar ik sindsdien altijd het water voor afspeur.
Na nog een bezoekje aan de leuke vuurtoren op het eiland, begaven we ons weer naar huis. Met zijn allen wandelden we naar het centrum van Newburyport voor het ontbijt. In Massachusetts zijn er leuke cafeetjes, waar je je ontbijt aan de balie besteld. Wij streken neer bij Middle Street Foods en konden na even wachten een tafeltje bemachtigen. Ze hadden heerlijk voedsel. Ik had versgemaakte corned beef hash en een gebakken ei en heel dikke bruinbrood toast met de lekkerste maple syrup, die je je kunt voorstellen. Het is op het moment het seizoen van het oogsten van de maple syrup. Ik zou het wel eens gedaan willen zien worden.
Straatje in Newburyport
Een van de kleurige en originele huizen op onze wandeling
Er is zo heel wat te doen in Newburyport, ik kan me voorstellen, dat David en Ayesha het er goed naar hun zin hebben!
Op de wandeling terug zagen we nog een heel stel zuurstokkleurige huisjes en toen was het alweer tijd om onze baggage in de auto te laden. We hadden namelijk besloten, op Katja's verzoek (maar ik vond het ook erg leuk), om naar Salem te gaan voor we weer op het vliegtuig gingen.
In het Puriteinse Salem van toen hebben in 1692 de "Witch Trials" plaatsgevonden. Een vreselijke klopjacht op vermeende "heksen", die leidde tot de dood van 19 dorpsgenoten en de vervolging van vele anderen, allemaal door toedoen van een groepje meisjes.
In het Salem Witch Museum wordt ieder half uur een voorstelling gehouden, die dit verhaal op indrukwekkende wijze in beeld brengt. Ook is er een tentoonstelling over de geschiedenis van de hekserij en de vervolgingen van heksen. Wat me daar opviel is dat de wet tegen hekserij in Engeland pas in 1951 is ingetrokken!
Het was allemaal erg interessant en jammer, dat we maar weinig tijd hadden. Op weg naar het vliegveld keek ik ook mijn ogen uit, we kwamen door oude New England stadjes, zoals Lynn en Revere en zagen daar de Necco fabriek, bekend van de (niet zo lekkere, naar mijn mening) Necco wafers.
Al te snel was ons weekend weer voorbij en stapten we, Katja de gitaar van David rijker en de koning te rijk daarmee, weer op het vliegtuig terug naar DC. We zaten aan dezelfde kant van het vliegtuig en hadden dus slechts uitzicht op de zee. Toch een mentale notitie maken om dat volgende keer beter te checken.
Bij National Airport werden we opgewacht door Rick en Saskia (Kai was naar een basketballwedstrijd van de Washington Wizards met vriendjes, die ze van Miami Heat verloren), die ook hun eigen leuke weekend hadden gehad, met o.a. film en Cosmic bowling.
Het was weer een druk en gezellig weekend en vandaag opruimdag. Vanochtend was er nog consternatie tijdens de step klas, die ik volg. Een meisje stapte naast haar step en viel huilend neer, ervan overtuigd, dat haar enkel gebroken was. Natuurlijk werd meteen 911 gebeld en binnen 5 (ja, je leest het goed) minuten zat er een Emergency Medical Technician naast haar. Wat bleek nu, de ambulance crew was net bij de sportschool aan het oefenen, terwijl ze de oproep binnen kregen. Op een stretcher werd ze even later de zaal uitgedragen, op weg naar Fairfax Hospital. Ik hoop voor haar, dat het allemaal meeviel! Dat oefenen kan nog best riskant zijn.
De vlucht naar Boston was prachtig. We namen de US Airways shuttle, die vrij betrouwbaar op tijd is. Dit keer vertrokken we wel een half uur te laat, maar kwamen toch op tijd in Boston aan.
We zaten aan de juiste kant van het vliegtuig om Washington, Philadelphia en New York heel goed te kunnen zien. Het was compleet helder en het lukte me een paar interessante luchtfoto's te maken.
Eenmaal aangekomen zagen we mijn zus, Ayesha, en zwager, David, en hun zoontjes Devon (13) en Stefan (vandaag 2!) meteen in hun nieuwe GMC Yukon, een joekel van een SUV met plaats voor 7. Omdat het inmiddels lunchtijd was, belde Ayesha een bestelling voor belegde panini broodjes in bij Joppa Fine Foods. Het bleek, dat ze daar ook Hollandse boerenkaas hadden, dus daar nam David ook gelijk een stuk van mee voor een latere snack.
Het is weer een heel andere wereld, dan hier, dat New England. Vrijwel alle huizen zijn van hout en in leuke kleuren geverfd. Newburyport heeft een heel aantal eeuwenoude huisjes, sommigen van voor 1700. Het is een heel pittoresk oud stadje, met een heel leuk centrum. Het is verbazingwekkend, dat al dat hout zo lang heeft overleefd!
Ook het leven en de gemeenschap is er anders, dan hier in het gemoedelijke "zuiden". Omdat mijn neefje vandaag twee wordt, organiseerde mijn zus een verjaarspartijtje voor hem. Daarop kwamen ook 2 Nederlandse gezinnen. Beiden hadden moeite met contacten maken met de stugge New Englanders. Ayesha heeft daar minder moeite mee, maar misschien ook omdat zij midden in een stadje woont, waar je toch al sneller een gezelligheidsfactor en aanspraak hebt. De andere twee gezinnen woonden afgelegen en moesten voor alles in de auto stappen. Dat zou ook niets voor mij zijn, dat afgelegen wonen, ik vind de buurt hier te gezellig.
's Avonds aten we bij een restaurant met een erg leuke atmosfeer, David's, waar ze nota bene een kinderspelletjeskamer met oppas hadden, zodat Stefan lekker kon spelen, terwijl wij aten. Het lukte niet de hele maaltijd, maar hij gedroeg zich ook aan tafel fantastisch!
Ik bestelde 12 oesters, want in New England moet je oesters eten en degenen, die ik kreeg, waren zo groot, dat ik ze niet in een hap opkon! Als hoofdgerecht waren er scallops en kreeft met asperges. En als dessert kregen de jarigen (Katja ook, want die was tenslotte ook nog een beetje jarig) een stuk cheesecake met een kaarsje erop.
Gisterochtend stonden we weer vroeg op en gingen Ayesha en ik wandelen op het strand bij Plum Island. De golven waren flink hoog en er waren een stel die-hard surfers in het water. Brrr!!! Erg goed waren ze niet, want geen van hen lukte het om op het board te gaan staan (maar ja, de beste stuurlui staan natuurlijk in dit geval zeker aan wal!).
Lieffie, de hond, had een heerlijke tijd, allerlei vriendjes om mee te rennen en zo af en toe een duik in het water. We zagen prachtige watervogels, waaronder een paar Loons, maar helaas geen zeehonden, waar we een paar jaar geleden op werden getracteerd en waar ik sindsdien altijd het water voor afspeur.
Na nog een bezoekje aan de leuke vuurtoren op het eiland, begaven we ons weer naar huis. Met zijn allen wandelden we naar het centrum van Newburyport voor het ontbijt. In Massachusetts zijn er leuke cafeetjes, waar je je ontbijt aan de balie besteld. Wij streken neer bij Middle Street Foods en konden na even wachten een tafeltje bemachtigen. Ze hadden heerlijk voedsel. Ik had versgemaakte corned beef hash en een gebakken ei en heel dikke bruinbrood toast met de lekkerste maple syrup, die je je kunt voorstellen. Het is op het moment het seizoen van het oogsten van de maple syrup. Ik zou het wel eens gedaan willen zien worden.
Straatje in Newburyport Een van de kleurige en originele huizen op onze wandelingEr is zo heel wat te doen in Newburyport, ik kan me voorstellen, dat David en Ayesha het er goed naar hun zin hebben!
Op de wandeling terug zagen we nog een heel stel zuurstokkleurige huisjes en toen was het alweer tijd om onze baggage in de auto te laden. We hadden namelijk besloten, op Katja's verzoek (maar ik vond het ook erg leuk), om naar Salem te gaan voor we weer op het vliegtuig gingen.
In het Puriteinse Salem van toen hebben in 1692 de "Witch Trials" plaatsgevonden. Een vreselijke klopjacht op vermeende "heksen", die leidde tot de dood van 19 dorpsgenoten en de vervolging van vele anderen, allemaal door toedoen van een groepje meisjes.
In het Salem Witch Museum wordt ieder half uur een voorstelling gehouden, die dit verhaal op indrukwekkende wijze in beeld brengt. Ook is er een tentoonstelling over de geschiedenis van de hekserij en de vervolgingen van heksen. Wat me daar opviel is dat de wet tegen hekserij in Engeland pas in 1951 is ingetrokken!
Het was allemaal erg interessant en jammer, dat we maar weinig tijd hadden. Op weg naar het vliegveld keek ik ook mijn ogen uit, we kwamen door oude New England stadjes, zoals Lynn en Revere en zagen daar de Necco fabriek, bekend van de (niet zo lekkere, naar mijn mening) Necco wafers.
Al te snel was ons weekend weer voorbij en stapten we, Katja de gitaar van David rijker en de koning te rijk daarmee, weer op het vliegtuig terug naar DC. We zaten aan dezelfde kant van het vliegtuig en hadden dus slechts uitzicht op de zee. Toch een mentale notitie maken om dat volgende keer beter te checken.
Bij National Airport werden we opgewacht door Rick en Saskia (Kai was naar een basketballwedstrijd van de Washington Wizards met vriendjes, die ze van Miami Heat verloren), die ook hun eigen leuke weekend hadden gehad, met o.a. film en Cosmic bowling.
Het was weer een druk en gezellig weekend en vandaag opruimdag. Vanochtend was er nog consternatie tijdens de step klas, die ik volg. Een meisje stapte naast haar step en viel huilend neer, ervan overtuigd, dat haar enkel gebroken was. Natuurlijk werd meteen 911 gebeld en binnen 5 (ja, je leest het goed) minuten zat er een Emergency Medical Technician naast haar. Wat bleek nu, de ambulance crew was net bij de sportschool aan het oefenen, terwijl ze de oproep binnen kregen. Op een stretcher werd ze even later de zaal uitgedragen, op weg naar Fairfax Hospital. Ik hoop voor haar, dat het allemaal meeviel! Dat oefenen kan nog best riskant zijn.
Friday, March 19, 2004
Om kwart voor zeven vanochtend zetten we Kai af bij school, vanwaar ze de 2,5 uur rit naar Pamplin Park begonnen. Dit park ligt iets ten zuiden van Richmond en heeft onder andere een oud landgoed en een Museum over de Amerikaanse Burgeroorlog. Net om 18 uur heb ik hem weer opgehaald en hij is flink moe van zijn avontuur! Ik krijg tenminste geen woord los.
Vandaag kwam onze eerste narcis uit! Ik hoorde van mijn moeder, dat in Nederland de narcissen al uitgebloeid zijn. Het is heel ongewoon voor ons om qua natuur achter te lopen op Nederland! Ik blijf hoop houden, dat de kersenbloesems toch op tijd uitkomen, ik kan niet wachten en zal zo teleurgesteld zijn als we ze net missen!
Katja en ik bereiden ons voor voor onze reis naar Boston morgen. Mijn neefje wordt twee en we hebben het nieuwe huis van mijn zus en zwager in Newburyport nog niet gezien. Van een internet vriendin daar hoorde ik, dat er nog 10 centimeter sneeuw ligt, dus toch maar weer de sneeuwlaarzen pakken.
We hopen een lekker strandwandeling te gaan maken, ze wonen daar heerlijk dichtbij. Ook is het altijd leuk om met zijn allen kreeft en oesters te gaan eten. Maar we zullen wel zien, het gaat er natuurlijk voornamelijk om elkaar weer te zien. Mijn zusje en ik spreken bijna dagelijks aan de telefoon, maar door de afstand zien we elkaar maar een paar keer per jaar.
Mijn ouders hebben wat dat betreft wel een stap genomen door hierheen te verhuizen. We wonen nu alle 4 een flink eind bij elkaar vandaan, iets wat in Nederland denk ik niet gebeurd zou zijn. Ook heeft ons gezin nu 3 nationaliteiten. Mijn oudste broer woont in Ottawa, Canada en is getrouwd met een Grieks-Canadese. Hij is inmiddels ook Canadees geworden. Hun kinderen worden drie talig opgevoed: Engels, Nederlands en Grieks.
Mijn jongste broer woont in Nederland met zijn Nederlandse vrouw, die hij hier ontmoet heeft en twee heel Nederlandse kindjes. En zoals al geschreven woont mijn zus hier 8 uur rijden vandaan in Massachusetts. Zij is van plan dit jaar haar Amerikaans staatsburgerschap aan te vragen. Ik heb het mijne sinds 9/9/1999, mede omdat mijn vader hier wilde blijven na zijn pensionering en ik hem voor een groene kaart kon sponsoren op die manier. Maar er zitten ook financiele (erfrecht) voordelen aan en ik mag stemmen, wat ik na 20 jaar toch ook wel heel belangrijk vind. Ik kan inmiddels mijn Nederlanderschap ook terugvragen, maar ben daar nog niet toe gekomen.
Kortom we zijn een heel internationale familie geworden. Helaas betekent dat ook, dat we elkaar bar weinig zien, ook hebben we heel goede verstandhoudingen onderling. Mijn broer in Nederland heb ik bijvoorbeeld al 4 jaar niet gezien.
Rick's familie is trouwens niet veel beter gesitueerd ten opzichte van elkaar. Rick's vader woont 14 uur rijden hiervandaag in Muskegon, Michigan en zijn zus en familie wonen in een voorstad van Denver. Die hebben we ook al een paar jaar niet gezien.
We zijn wat dat betreft helemaal niet ongewoon. Ik ken maar weinig mensen, die veel familie in de buurt hebben wonen. En we hebben tenminste mijn vader vlakbij.
Vanavond gaan we lekker samen doorbrengen, Katja en ik gaan een legpuzzel maken en Kai en Saskia zijn doodmoe van de week. TGIF!
Vandaag kwam onze eerste narcis uit! Ik hoorde van mijn moeder, dat in Nederland de narcissen al uitgebloeid zijn. Het is heel ongewoon voor ons om qua natuur achter te lopen op Nederland! Ik blijf hoop houden, dat de kersenbloesems toch op tijd uitkomen, ik kan niet wachten en zal zo teleurgesteld zijn als we ze net missen!
Katja en ik bereiden ons voor voor onze reis naar Boston morgen. Mijn neefje wordt twee en we hebben het nieuwe huis van mijn zus en zwager in Newburyport nog niet gezien. Van een internet vriendin daar hoorde ik, dat er nog 10 centimeter sneeuw ligt, dus toch maar weer de sneeuwlaarzen pakken.
We hopen een lekker strandwandeling te gaan maken, ze wonen daar heerlijk dichtbij. Ook is het altijd leuk om met zijn allen kreeft en oesters te gaan eten. Maar we zullen wel zien, het gaat er natuurlijk voornamelijk om elkaar weer te zien. Mijn zusje en ik spreken bijna dagelijks aan de telefoon, maar door de afstand zien we elkaar maar een paar keer per jaar.
Mijn ouders hebben wat dat betreft wel een stap genomen door hierheen te verhuizen. We wonen nu alle 4 een flink eind bij elkaar vandaan, iets wat in Nederland denk ik niet gebeurd zou zijn. Ook heeft ons gezin nu 3 nationaliteiten. Mijn oudste broer woont in Ottawa, Canada en is getrouwd met een Grieks-Canadese. Hij is inmiddels ook Canadees geworden. Hun kinderen worden drie talig opgevoed: Engels, Nederlands en Grieks.
Mijn jongste broer woont in Nederland met zijn Nederlandse vrouw, die hij hier ontmoet heeft en twee heel Nederlandse kindjes. En zoals al geschreven woont mijn zus hier 8 uur rijden vandaan in Massachusetts. Zij is van plan dit jaar haar Amerikaans staatsburgerschap aan te vragen. Ik heb het mijne sinds 9/9/1999, mede omdat mijn vader hier wilde blijven na zijn pensionering en ik hem voor een groene kaart kon sponsoren op die manier. Maar er zitten ook financiele (erfrecht) voordelen aan en ik mag stemmen, wat ik na 20 jaar toch ook wel heel belangrijk vind. Ik kan inmiddels mijn Nederlanderschap ook terugvragen, maar ben daar nog niet toe gekomen.
Kortom we zijn een heel internationale familie geworden. Helaas betekent dat ook, dat we elkaar bar weinig zien, ook hebben we heel goede verstandhoudingen onderling. Mijn broer in Nederland heb ik bijvoorbeeld al 4 jaar niet gezien.
Rick's familie is trouwens niet veel beter gesitueerd ten opzichte van elkaar. Rick's vader woont 14 uur rijden hiervandaag in Muskegon, Michigan en zijn zus en familie wonen in een voorstad van Denver. Die hebben we ook al een paar jaar niet gezien.
We zijn wat dat betreft helemaal niet ongewoon. Ik ken maar weinig mensen, die veel familie in de buurt hebben wonen. En we hebben tenminste mijn vader vlakbij.
Vanavond gaan we lekker samen doorbrengen, Katja en ik gaan een legpuzzel maken en Kai en Saskia zijn doodmoe van de week. TGIF!
Thursday, March 18, 2004
Vanochtend werden we zowaar wakker met een laagje sneeuw op de grond. De winter geeft maar niet op! En ik maar hopen op warm weer, zodat de kersenbloesems in Washington gaan bloeien, dat is werkelijk mijn favoriete tijd van het jaar. Alles is dan zo kleurrijk en adembenemend mooi!
Ik heb mijn foto's van ons reisje naar Canaan Valley en van Old Town Alexandria online gezet, ze zijn hier te vinden. Wat was het toch bijzonder, dat de herten zo dichtbij kwamen! De kinderen raken daar nog niet over uitgepraat.
Morgen gaat Kai op schoolreis naar Zuid-Virginia, ongeveer 3 uur rijden hiervandaan. Ze moeten om half zeven al op school zijn! Net belde zijn lerares om te vragen of ze mijn mobiele nummer mocht gebruiken om de ouders te waarschuwen voor het geval ze 's avonds op de terugweg verlaat zijn. Eerst dacht ik, dat ze bedoelde, dat ik dan alle 60+ ouders zou moeten opbellen om dat mede te delen, maar gelukkig bedoelde ze enkel de op de parkeerplaats wachtende ouders. Ik vraag me af wat mij de eer bezorgde om hiervoor uitgekozen te worden!
Kai moet lunch meenemen, een brown bag lunch noemen ze die, verpakt in een papieren bruin zakje. Hij koos voor een bagel met cream cheese, een appel en wat crispy M&M's. Meestal eten de kinderen lunch van het cafetaria op school, ze hebben daar een half uurtje voor en moeten stilzitten en mogen niet te veel praten. Vreselijk vind ik dat! Ze hebben al zo weinig pauze, op een dag van 8:30 tot 3:15 vijftien minuten speelkwartier en dat gedwongen stilzijn bij de lunch dus. En dan is men verbaasd, dat kinderen dik worden, ze krijgen nauwelijks lichamelijke beweging. Zo moet je je kinderen wel voor naschoolse sporten en dergelijk opgeven. Maar dan zijn ze weer te druk. Zucht, als ouder kun je niet winnen!
Een vriendin van mij was gisteren jarig, dus namen we haar met zijn allen mee uit lunchen bij Bennigan's. Hier worden verjaardagen van volwassenen nauwelijks gevierd. Geen kamers vol visite, wat ik wel best vind. Maar een lunch of etentje wordt wel vaak aan de jarige aangeboden. Eigenlijk ook veel leuker, want als je jarig bent moet je verwend worden, toch?
Bennigan's is een restaurant keten, zoiets als TGI Friday's maar dan met een Iers thema, natuurlijk heel toepasselijk de dag na St. Patrick's Day. Ik kan het niet nalaten een paar typisch Amerikaanse sandwiches van het menu te noemen. De eerste, de Monte Cristo, heb ik een geprobeerd, maar de combinatie van zoet en zout en een gefrituurde boterham vond ik niet echt smakelijk. De tweede, een "French Dip", weer wel. Dit is een stokbrood met rosbief ertussen, waarbij je de jus van de rosbief krijgt om het brood in te dopen. En tot slot is er de Club sandwich. Deze heeft kalkoen, bacon, ham en kaas, sla, tomaat (of ander hartig broodbeleg) en mayonnaise tussen 4 getoaste witte boterhammen. Een soort boterhammen torentje, dus.
Ik heb mijn foto's van ons reisje naar Canaan Valley en van Old Town Alexandria online gezet, ze zijn hier te vinden. Wat was het toch bijzonder, dat de herten zo dichtbij kwamen! De kinderen raken daar nog niet over uitgepraat.
Morgen gaat Kai op schoolreis naar Zuid-Virginia, ongeveer 3 uur rijden hiervandaan. Ze moeten om half zeven al op school zijn! Net belde zijn lerares om te vragen of ze mijn mobiele nummer mocht gebruiken om de ouders te waarschuwen voor het geval ze 's avonds op de terugweg verlaat zijn. Eerst dacht ik, dat ze bedoelde, dat ik dan alle 60+ ouders zou moeten opbellen om dat mede te delen, maar gelukkig bedoelde ze enkel de op de parkeerplaats wachtende ouders. Ik vraag me af wat mij de eer bezorgde om hiervoor uitgekozen te worden!
Kai moet lunch meenemen, een brown bag lunch noemen ze die, verpakt in een papieren bruin zakje. Hij koos voor een bagel met cream cheese, een appel en wat crispy M&M's. Meestal eten de kinderen lunch van het cafetaria op school, ze hebben daar een half uurtje voor en moeten stilzitten en mogen niet te veel praten. Vreselijk vind ik dat! Ze hebben al zo weinig pauze, op een dag van 8:30 tot 3:15 vijftien minuten speelkwartier en dat gedwongen stilzijn bij de lunch dus. En dan is men verbaasd, dat kinderen dik worden, ze krijgen nauwelijks lichamelijke beweging. Zo moet je je kinderen wel voor naschoolse sporten en dergelijk opgeven. Maar dan zijn ze weer te druk. Zucht, als ouder kun je niet winnen!
Een vriendin van mij was gisteren jarig, dus namen we haar met zijn allen mee uit lunchen bij Bennigan's. Hier worden verjaardagen van volwassenen nauwelijks gevierd. Geen kamers vol visite, wat ik wel best vind. Maar een lunch of etentje wordt wel vaak aan de jarige aangeboden. Eigenlijk ook veel leuker, want als je jarig bent moet je verwend worden, toch?
Bennigan's is een restaurant keten, zoiets als TGI Friday's maar dan met een Iers thema, natuurlijk heel toepasselijk de dag na St. Patrick's Day. Ik kan het niet nalaten een paar typisch Amerikaanse sandwiches van het menu te noemen. De eerste, de Monte Cristo, heb ik een geprobeerd, maar de combinatie van zoet en zout en een gefrituurde boterham vond ik niet echt smakelijk. De tweede, een "French Dip", weer wel. Dit is een stokbrood met rosbief ertussen, waarbij je de jus van de rosbief krijgt om het brood in te dopen. En tot slot is er de Club sandwich. Deze heeft kalkoen, bacon, ham en kaas, sla, tomaat (of ander hartig broodbeleg) en mayonnaise tussen 4 getoaste witte boterhammen. Een soort boterhammen torentje, dus.
Wednesday, March 17, 2004
Zeventien maart, Saint Patrick's Day. Iedereen droeg iets groens vandaag, ik ook, ook al heb ik geen druppel Iers bloed in mij. Rick wel, zijn moeder was half Iers. Dus de kinderen zijn voor een achtste Iers en dat is te zien aan het rode haar van Kai en Saskia.
Dus moest vandaag gevierd worden. Vroeger kwam de Leprechaun langs en stond er een pot met gouden (chocolade) muntjes bij de deur, maar daar zijn de kinderen nu (volgens Rick) te oud voor.
Op school worden degenen, die niets groens dragen, geknepen. Waar die gewoonte vandaan komt is de grote vraag. Natuurlijk zijn er legio kinderen, die helemaal geen Ierse achtergrond hebben, maar de Ieren zijn wel ruimschoots aanwezig hier aan de oostkust. Onder onze kennissen ken ik zo 3 van oorsprong Ierse families.
Eerst hadden we onze gewone dag. Ik moest al om 9 uur bij de rheumatologe zijn en die is hier een flink eind rijden vandaan, dus liet ik het naar school brengen aan Rick over. De rheumatologe is een struise roodharige Poolse, ongeveer mijn leeftijd. Volgens mij ben ik een ongewone patient voor haar, want ik functioneer vrij normaal met mijn klachten. De mensen in haar wachtkamer zijn of 40 jaar ouder dan ik, of zo dik, dat ze zich nauwelijks kunnen bewegen. En dan kom ik, gewoon gewicht, vrij gespierd. Maar goed, iedere zes maanden moet ik erlangs voor controle en nieuwe medicijnen.
Ze is nogal een kletserig type en ik moet dan ook altijd wachten. Vandaag hoopte ik toch (met een afspraak van 9 uur) om half tien klaar te zijn, zodat ik het nog op tijd naar de step klas bij de Centreville sportschool zou kunnen halen. Het lukte maar net! Ik hoorde haar tot 9:20 kwebbelen in de kamer naast mij en zat op hete kolen. Toen ze eenmaal bij mij binnenkwam waren we snel uitgepraat, maar ze was zeer gecharmeerd van mijn feetjes oorbellen, die ik nog aan iedereen daar moest laten zien! Echt een leuk mens, hoor, maar als je haast hebt dus niet. Maar ja, de meeste van haar patienten willen ook geen sportklas gaan volgen. Hoe ironisch!
Ik haalde de klas in ieder geval net en toen we klaar waren sneeuwde het. En het sneeuwt nog. Het blijft niet liggen, maar het komt op het moment met bakken de lucht uit. En ik wil nog wel zo graag warmer weer, zodat we de kersenbloesems in bloei kunnen zien!
Vanmiddag moesten Katja en Kai naar de orthodontist. Katja om te zien hoe het gaat nu haar beugel eraf is (haar tanden zijn werkelijk perfect!). En Kai om te bepalen, dat hij nu aan een beugel moet geloven. Ik ken eerlijk gezegd geen kind hier, dat geen beugel nodig heeft of had. We zien ook altijd bekenden in de wachtkamer daar. De orthodontist is altijd druk en verdient volgens mij geld als water!
Na Saskia's pianoles begaven we ons met zijn allen naar Glen Echo, Maryland, om St. Patrick's Day te vieren. Naast het park ligt de Glen Echo Irish Inn en dat was een zeer populair restaurant, vanavond! Gelukkig hadden we om 7 uur een reservering, want anders hadden we het kunnen vergeten. Het eten was ronduit fantastisch! Ik had zalm met whiskey saus en de zalm was de zachtste, die ik me kon herinneren. Rick had Irish stew, Katja fish cakes en Kai bangers and mash. Het was allemaal even lekker (Saskia had het kindermenu: gebakken kip met friet).
De Inn is 100+ jaar oud, maar pas recentelijk wordt er Iers voedsel geserveerd. Toen we klaar waren raakte ik in gesprek met een van de Ierse eigenaren en we kletsten over Europa en de VS en de verschillen, terwijl arme Rick in de sneeuw op ons stond te wachten. Oeps!
Iedere maand valt er hier wel iets te vieren en St. Patrick's Day is de maart "holiday". Met klavers, leprechauns en regenbogen een vrolijk feest op een anders saaie sneeuwerige woensdag!
Dus moest vandaag gevierd worden. Vroeger kwam de Leprechaun langs en stond er een pot met gouden (chocolade) muntjes bij de deur, maar daar zijn de kinderen nu (volgens Rick) te oud voor.
Op school worden degenen, die niets groens dragen, geknepen. Waar die gewoonte vandaan komt is de grote vraag. Natuurlijk zijn er legio kinderen, die helemaal geen Ierse achtergrond hebben, maar de Ieren zijn wel ruimschoots aanwezig hier aan de oostkust. Onder onze kennissen ken ik zo 3 van oorsprong Ierse families.
Eerst hadden we onze gewone dag. Ik moest al om 9 uur bij de rheumatologe zijn en die is hier een flink eind rijden vandaan, dus liet ik het naar school brengen aan Rick over. De rheumatologe is een struise roodharige Poolse, ongeveer mijn leeftijd. Volgens mij ben ik een ongewone patient voor haar, want ik functioneer vrij normaal met mijn klachten. De mensen in haar wachtkamer zijn of 40 jaar ouder dan ik, of zo dik, dat ze zich nauwelijks kunnen bewegen. En dan kom ik, gewoon gewicht, vrij gespierd. Maar goed, iedere zes maanden moet ik erlangs voor controle en nieuwe medicijnen.
Ze is nogal een kletserig type en ik moet dan ook altijd wachten. Vandaag hoopte ik toch (met een afspraak van 9 uur) om half tien klaar te zijn, zodat ik het nog op tijd naar de step klas bij de Centreville sportschool zou kunnen halen. Het lukte maar net! Ik hoorde haar tot 9:20 kwebbelen in de kamer naast mij en zat op hete kolen. Toen ze eenmaal bij mij binnenkwam waren we snel uitgepraat, maar ze was zeer gecharmeerd van mijn feetjes oorbellen, die ik nog aan iedereen daar moest laten zien! Echt een leuk mens, hoor, maar als je haast hebt dus niet. Maar ja, de meeste van haar patienten willen ook geen sportklas gaan volgen. Hoe ironisch!
Ik haalde de klas in ieder geval net en toen we klaar waren sneeuwde het. En het sneeuwt nog. Het blijft niet liggen, maar het komt op het moment met bakken de lucht uit. En ik wil nog wel zo graag warmer weer, zodat we de kersenbloesems in bloei kunnen zien!
Vanmiddag moesten Katja en Kai naar de orthodontist. Katja om te zien hoe het gaat nu haar beugel eraf is (haar tanden zijn werkelijk perfect!). En Kai om te bepalen, dat hij nu aan een beugel moet geloven. Ik ken eerlijk gezegd geen kind hier, dat geen beugel nodig heeft of had. We zien ook altijd bekenden in de wachtkamer daar. De orthodontist is altijd druk en verdient volgens mij geld als water!
Na Saskia's pianoles begaven we ons met zijn allen naar Glen Echo, Maryland, om St. Patrick's Day te vieren. Naast het park ligt de Glen Echo Irish Inn en dat was een zeer populair restaurant, vanavond! Gelukkig hadden we om 7 uur een reservering, want anders hadden we het kunnen vergeten. Het eten was ronduit fantastisch! Ik had zalm met whiskey saus en de zalm was de zachtste, die ik me kon herinneren. Rick had Irish stew, Katja fish cakes en Kai bangers and mash. Het was allemaal even lekker (Saskia had het kindermenu: gebakken kip met friet).
De Inn is 100+ jaar oud, maar pas recentelijk wordt er Iers voedsel geserveerd. Toen we klaar waren raakte ik in gesprek met een van de Ierse eigenaren en we kletsten over Europa en de VS en de verschillen, terwijl arme Rick in de sneeuw op ons stond te wachten. Oeps!
Iedere maand valt er hier wel iets te vieren en St. Patrick's Day is de maart "holiday". Met klavers, leprechauns en regenbogen een vrolijk feest op een anders saaie sneeuwerige woensdag!
Tuesday, March 16, 2004
Vandaag heb ik weer een flinke dosis geschiedenis van de VS geleerd. De zesde klas van Kai creeerde namelijk een "Wassenbeeldenmuseum" van historische figuren. Ieder kind kreeg een persoon toegewezen en moest boeken lezen en een verslag schrijven over hem of haar. Dit project duurde weken en als afsluiting moest ieder kind zich vanochtend als zijn of haar held(in) verkleden. Vorige week waren de achtergronden al geschilderd.
In chronologische volgorde werden de kinderen in het cafetaria zo opgesteld, dat de bezoekers (de ouders en de andere leerlingen van de school) er in een rij langs konden lopen. De kinderen moesten van 9 tot 11 blokken van 15 minuten stilzitten, met 5 minuten pauzes tussendoor. Er werd patriotische muziek bij gespeeld. Het zag er allemaal heel goed uit. Er waren een heel stel namen, die ik nog niet kende, aanwezig, vandaar mijn leergierigheid. Ik heb ze nog niet allemaal opgezocht.
Dit museum wordt al 11 jaar opgezet en ieder jaar zijn er weer verschillende historische namen (hoewel de meest bekende er natuurlijk ieder jaar zijn). Katja was twee jaar geleden Helen Keller en Kai was vandaag dus Thomas Jefferson.
Kai als Thomas Jefferson
Alicia als Betsy Ross
Hailey als Laura Bush
Jeff en Michael als Stonewall Jackson (Zuidelijke generaal) en George McLellan (Noordelijke generaal)
Omdat het regende en ik me niet lekker voelde daardoor, besloot ik mijn nagels maar weer eens te laten doen. Ik heb nu weer een mooi blauw-wit bloempje op mijn ringvingernagel getekend. Gek, hoe ik dit tot ik Christine ontmoette nooit deed en nu vind ik het wel heel leuk om kleurrijke nagels te hebben. Maar ze moeten niet te lang zijn, dat is irritant met typen.
Daarna ook even mezelf getracteerd op een warme tall skim latte van Starbucks. Het was zo ontzettend koud buiten en regen en sneeuw! Maar Starbucks was heel gezellig, er zaten nog wat anderen, drie vrouwen en twee mannen, die ik niet kende en die, zover ik kon zien, elkaar ook niet kenden. Maar voor ik het wist raakten we in een diep gesprek over de Madrid bombardementen en hoe wij hier in het gebied rond Washington ons goed kunnen indenken, hoe de inwoners van Madrid zich voelen. We waren het er wel over eens, dat de media ons niet bepaald gerust stelt, met al hun speculaties. Het was heel grappig, zo met 5 totaal onbekenden te praten alsof ze je beste vrienden zijn. En toen de koffie op was, gingen we ieder onze eigen weg.
Vanavond eten we maaltijd soep in de crockpot gemaakt. Lekker warm! En nu kijken we een na laatste aflevering van American Idol, deze keer volgen we het helemaal.
In chronologische volgorde werden de kinderen in het cafetaria zo opgesteld, dat de bezoekers (de ouders en de andere leerlingen van de school) er in een rij langs konden lopen. De kinderen moesten van 9 tot 11 blokken van 15 minuten stilzitten, met 5 minuten pauzes tussendoor. Er werd patriotische muziek bij gespeeld. Het zag er allemaal heel goed uit. Er waren een heel stel namen, die ik nog niet kende, aanwezig, vandaar mijn leergierigheid. Ik heb ze nog niet allemaal opgezocht.
Dit museum wordt al 11 jaar opgezet en ieder jaar zijn er weer verschillende historische namen (hoewel de meest bekende er natuurlijk ieder jaar zijn). Katja was twee jaar geleden Helen Keller en Kai was vandaag dus Thomas Jefferson.
Kai als Thomas Jefferson Alicia als Betsy Ross Hailey als Laura Bush Jeff en Michael als Stonewall Jackson (Zuidelijke generaal) en George McLellan (Noordelijke generaal)Omdat het regende en ik me niet lekker voelde daardoor, besloot ik mijn nagels maar weer eens te laten doen. Ik heb nu weer een mooi blauw-wit bloempje op mijn ringvingernagel getekend. Gek, hoe ik dit tot ik Christine ontmoette nooit deed en nu vind ik het wel heel leuk om kleurrijke nagels te hebben. Maar ze moeten niet te lang zijn, dat is irritant met typen.
Daarna ook even mezelf getracteerd op een warme tall skim latte van Starbucks. Het was zo ontzettend koud buiten en regen en sneeuw! Maar Starbucks was heel gezellig, er zaten nog wat anderen, drie vrouwen en twee mannen, die ik niet kende en die, zover ik kon zien, elkaar ook niet kenden. Maar voor ik het wist raakten we in een diep gesprek over de Madrid bombardementen en hoe wij hier in het gebied rond Washington ons goed kunnen indenken, hoe de inwoners van Madrid zich voelen. We waren het er wel over eens, dat de media ons niet bepaald gerust stelt, met al hun speculaties. Het was heel grappig, zo met 5 totaal onbekenden te praten alsof ze je beste vrienden zijn. En toen de koffie op was, gingen we ieder onze eigen weg.
Vanavond eten we maaltijd soep in de crockpot gemaakt. Lekker warm! En nu kijken we een na laatste aflevering van American Idol, deze keer volgen we het helemaal.
Monday, March 15, 2004
Vanavond maar een kort berichtje, hieronder kun je alles over ons weekend lezen. Het was heerlijk lenteweer vandaag en eigenlijk wilde ik de auto laten wassen. Die wordt vreselijk vies van zo'n ski reisje! Maar het was 17 graden vandaag en vannacht gaat het sneeuwen! Ja, precies, sneeuwen. Helaas wordt het morgen maar 5 graden. Veertien jaar geleden, toen Katja een dag oud was en we nog in het ziekenhuis lagen, was het maar liefst 25 graden! Dat zou ik nu ook wel weer lekker vinden.
Virginia mag dit jaar de U.S. Capitol Kerstboom leveren. Groot nieuws! Dit is nog niet eerder voorgekomen. Zo'n boom moet 30+ meter hoog zijn. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Natuurlijk is het leuk dat "onze" staat is verkozen, maar waarom een levende jarenoude boom ervoor opofferen? Maar ja, goede reclame voor de staat natuurlijk en ook goed voor de kerstboom boerderijen, die hierdoor meer aandacht krijgen.
En vorige week was ik toch aangenaam verrast om te horen, dat Washington na New York de meeste theaterproducties in de VS heeft! Wij moeten daar echt meer gebruik van gaan maken!
Tot slot blijken wij hier in het hoogst opgeleide gebied in het land te wonen: Montgomery County, onze buur in Maryland, is nummer een en wij in Fairfax County zijn nummer twee. Geen wonder, dat het hier zo goed vertoeven is! Met dank aan WTOP radio voor mijn nieuws van vandaag, maar ik luister er dan ook altijd naar in de auto.
Virginia mag dit jaar de U.S. Capitol Kerstboom leveren. Groot nieuws! Dit is nog niet eerder voorgekomen. Zo'n boom moet 30+ meter hoog zijn. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Natuurlijk is het leuk dat "onze" staat is verkozen, maar waarom een levende jarenoude boom ervoor opofferen? Maar ja, goede reclame voor de staat natuurlijk en ook goed voor de kerstboom boerderijen, die hierdoor meer aandacht krijgen.
En vorige week was ik toch aangenaam verrast om te horen, dat Washington na New York de meeste theaterproducties in de VS heeft! Wij moeten daar echt meer gebruik van gaan maken!
Tot slot blijken wij hier in het hoogst opgeleide gebied in het land te wonen: Montgomery County, onze buur in Maryland, is nummer een en wij in Fairfax County zijn nummer twee. Geen wonder, dat het hier zo goed vertoeven is! Met dank aan WTOP radio voor mijn nieuws van vandaag, maar ik luister er dan ook altijd naar in de auto.
Sunday, March 14, 2004
Zoals altijd als ik eigenlijk opzie tegen een reis, blijkt het een dolgezellige en leuke tijd te worden! Zo ook dit weekend naar noord-West Virginia. Op vrijdagmiddag vertrokken we na school met zijn zevenen in onze van: ons gezin van 5 en Leah, Katja's beste vriendin en mijn vader. Na een heel mooie rit door heuvels en langs kabbelende beekjes kwamen we rond 19 uur bij het Canaan Valley Resort aan, waar we een blokhut met 4 slaapkamers gehuurd hadden.
We hadden honger en besloten eerst te gaan eten bij het Deerfield Resort restaurant, waar we vorig jaar ook al hadden gegeten en wat het netste restaurant in die buurt is. Het eten was erg lekker, de bediening enorm vriendelijk en we ontspanden helemaal.
Rond 21 uur checkten we in bij het resort en kregen we de sleutels voor Cabin 9. De blokhutten liggen midden in het bos en zijn helemaal van hout. Ze zijn eenvoudig ingericht en hebben een keuken en badkamer en dus 4 slaapkamers. Er was geen televisie of telefoon, maar die hebben we ook geen moment gemist.
Moe van de rit kletsten we nog wat na en mijn vader probeerde een haardvuurtje te starten, maar het hout was te nat. Al gauw zochten we onze bedden op. Het bleek een ijskoude nacht te worden, want buiten vroor het diep en de verwarming binnen bleek nauwelijks te werken.
Al vroeg stonden we op en aten ontbijt bij de Lodge. Een lekker buffetje, waarvan ik vooral de grits (griesmeel met zout en peper) heerlijk vond. De twee oudste meisjes zagen nog wat "eye candy": een paar leuk uitziende tiener jongens. Helaas hadden die geen oog voor hen.
Mijn vader en ik hadden besloten bij Whitegrass op sneeuwschoenen te gaan wandelen, terwijl de andere gingen skien. We zetten iedereen dus af bij de Canaan Valley Ski Lodge en reden naar het een paar mijl verderop gelegen langlauf- en sneeuwschoencentrum. Hierbij moet je je geen luxueus geheel voorstellen, het White Grass centrum is een oud houten huisje, waar je langlauf ski's en sneeuwschoenen kunt huren. Er is een (bijna volledig vegetarisch) cafe, met een mengelmoesje van houten tafeltjes en stoelen.
Vanuit dit centrum kun je meer dan 25 km langlauf paden volgen, de meesten door de bossen op de heuvels en daar is nogal wat geklim bij gemoeid, voor mijn vader en mij, onervaren langlaufers dus wat te veel van het goede om te skien. Sneeuwschoenen boden een goed alternatief, je krijgt dan een goede oefening, maar hebt toch meer controle bij het klimmen en dalen.
Het pad, dat we kozen, voerde langs allerlei beekjes en watervallen, heel idyllisch! Voor we het wisten waren we op de top van de heuvel en begonnen aan de afdaling. De hele wandeling duurde 2 uur en 20 minuten en was pittig. Ik had grote bewondering voor mijn bijna 70-jarige vader, die dat allemaal schijnbaar moeiteloos volbracht. Het was stralend weer en hoewel de sneeuw op veel plekken al gesmoltenwas, vooral op de zuid hellingen, liepen we voornamelijk door besneeuwd terrein.
Na zo'n lange wandeling hadden we weer flinke trek en aten lunch in het White Grass cafe (hun website biedt een paar van die lekkere recepten). Een overheerlijke Thaise wortelsoep en een broodje met een spinazieburger, het ging er met smaak in!
We reden terug naar de ski lodge om daar de rest weer te vinden. De anderen hadden inmiddels ook lunch gegeten (hamburgers en hot dogs bij de ski lodge, ben ik even blij, dat wij besloten hadden daar niet te eten!). Bij dat restaurant zagen we nog een Nederlandse familie, die al 4 jaar in Martinsburg, West Virginia woonde, maar deze zomer terug verhuist naar Nederland. Het is toch ook echt zelden, dat we geen Nederlanders tegenkomen op onze reizen!
Voor de rest van de middag besloten mijn vader en ik Kai en Saskia, die genoeg hadden van het skien, mee te nemen naar het nabijgelegen plaatsje Davis. Katja, Leah en Rick gingen terug de pistes op om nog wat uurtjes te skien.
Davis is een typisch West-Virginian bergplaatsje, een oud houtwerkersplaatsje met huisjes zo uit een Wilde Westen film geplukt. Het is er nogal saai en het leuke restaurant, wat we er voor 's avonds hoopten te vinden, bestond niet. We deden inkopen bij de grote Shop 'n Save voor een lekker verjaardagsontbijt voor Katja de volgende ochtend en reden toen naar ons huisje terug om alles gauw in de ijskast te leggen daar.
Langs de weg stonden tientallen herten te grazen! Sommigen zo dichtbij, dat we stopten om foto's te nemen. Toen bleek, dat de herten absoluut niet schuw zijn, eentje stak zelfs zijn kop bijna de auto in. Dit was slechts een voorproefje van wat nog zou komen.
We zouden om 4 uur de anderen bij de tubing heuvel ontmoeten om nog even te gaan tuben (sleeen op opgeblazen binnenbanden). Door de herten waren we echter verlaat en het bleek dat het tuben om 5 uur zou sluiten, niet echt de moeite van het toch vrij dure ticket waard. Ook waren de kinderen toch flink moe van al het geski.
Terug naar het huisje dus, om even uit te blazen. Nou, daar waren de herten dus weer, recht voor onze voordeur! De kinderen (en mijn vader en ik stiekem ook) vonden het prachtig! Ze bleven heel geduldig en stil zitten, tot de herten zo aan ze gewend waren, dat ze even kwamen snuffelen. Eentje likte zelfs de handen van de kinderen (ja, we hebben ze goed gewassen daarna). Uren vertier zo! De televisie werd absoluut niet gemist.
's Avonds aten we toch maar weer bij hetzelfde restaurant bij het Deerfield Resort. Het was lekker en gezellig en mijn vader trakteerde dit keer.
Moe en voldaan zochten we al vroeg ons bed weer op.
Op zondagochtend kookte Rick een heerlijk ontbijt van eieren, spek en cinnamon rolls ter ere van Katja's 14e verjaardag. Daarna was het inpakken geblazen. We hadden besloten vroeg uit te checken, dan konden Rick en de kinderen nog gaan skien en mijn vader en ik de andere kant van de heuvel oplopen op sneeuwschoenen.
Toen we wakker werden hagelde en sneeuwde het, dus dat beloofde niet veel goeds. Maar de weergoden waren ons gunstig gezind en na het ontbijt klaarde het prachtig op.
Deze sneeuwschoenwandeling was nog moeilijker dan die van zaterdag, we gleden herhaalde malen bijna de berg af en we voelden onze kuiten goed naderhand. Na iets meer dan een uur besloten we terug te gaan naar het cafe en daar koffie te drinken. Het bleek de laatste dag te zijn, dat het centrum open was, hadden wij net geluk!
Toen we de anderen ophaalden om lunch te gaan eten, begon het net weer te regenen en sneeuwen, het leek werkelijk wel of de opklaringen er speciaal voor ons ingelast waren!
De lunch aten we bij een heel leuk, typisch Amerikaans restaurant Big Johns Family Fixins (Fixins betekent in zuidelijke taal de bijgerechten van een maaltijd, zo heb je met Thanksgiving "turkey and fixins"). Dit restaurant is helemaal van hout en heeft een boerderij achtig interieur. Je bestelt je eten bij de bar (het menu bestaat uit pizza, sandwiches en salades). Als servetten krijg je een keukenrol papier. Voor de kinderen zijn er allerlei electronische spelletjes, waarbij ze tickets krijgen, die ze kunnen inleveren voor prijsjes.
Om een uur of twee begonnen we aan de terug rit. Dit keer over het noorden, wat beduidend korter bleek te zijn.
Ter afsluiting van Katja's verjaardag koos ze voor een maaltijd bij de Cheesecake Factory. Ook dat was een enorm succes en ze werd toegezongen door de bediening en ons en kreeg een ijsje met een kaarsje als dessert van het restaurant. We hadden allemaal al te veel gegeten om er nog cheesecake bij te proppen, dus besloten we allemaal een stuk te bestellen om later thuis op te eten.
Ik denk, dat Katja kan terugzien op een heel bijzonder en gezellig 14-jarig verjaarsweekend!
Een van de nieuwsgierige herten.
Landschap tijdens onze sneeuwschoen wandeling
We hadden honger en besloten eerst te gaan eten bij het Deerfield Resort restaurant, waar we vorig jaar ook al hadden gegeten en wat het netste restaurant in die buurt is. Het eten was erg lekker, de bediening enorm vriendelijk en we ontspanden helemaal.
Rond 21 uur checkten we in bij het resort en kregen we de sleutels voor Cabin 9. De blokhutten liggen midden in het bos en zijn helemaal van hout. Ze zijn eenvoudig ingericht en hebben een keuken en badkamer en dus 4 slaapkamers. Er was geen televisie of telefoon, maar die hebben we ook geen moment gemist.
Moe van de rit kletsten we nog wat na en mijn vader probeerde een haardvuurtje te starten, maar het hout was te nat. Al gauw zochten we onze bedden op. Het bleek een ijskoude nacht te worden, want buiten vroor het diep en de verwarming binnen bleek nauwelijks te werken.
Al vroeg stonden we op en aten ontbijt bij de Lodge. Een lekker buffetje, waarvan ik vooral de grits (griesmeel met zout en peper) heerlijk vond. De twee oudste meisjes zagen nog wat "eye candy": een paar leuk uitziende tiener jongens. Helaas hadden die geen oog voor hen.
Mijn vader en ik hadden besloten bij Whitegrass op sneeuwschoenen te gaan wandelen, terwijl de andere gingen skien. We zetten iedereen dus af bij de Canaan Valley Ski Lodge en reden naar het een paar mijl verderop gelegen langlauf- en sneeuwschoencentrum. Hierbij moet je je geen luxueus geheel voorstellen, het White Grass centrum is een oud houten huisje, waar je langlauf ski's en sneeuwschoenen kunt huren. Er is een (bijna volledig vegetarisch) cafe, met een mengelmoesje van houten tafeltjes en stoelen.
Vanuit dit centrum kun je meer dan 25 km langlauf paden volgen, de meesten door de bossen op de heuvels en daar is nogal wat geklim bij gemoeid, voor mijn vader en mij, onervaren langlaufers dus wat te veel van het goede om te skien. Sneeuwschoenen boden een goed alternatief, je krijgt dan een goede oefening, maar hebt toch meer controle bij het klimmen en dalen.
Het pad, dat we kozen, voerde langs allerlei beekjes en watervallen, heel idyllisch! Voor we het wisten waren we op de top van de heuvel en begonnen aan de afdaling. De hele wandeling duurde 2 uur en 20 minuten en was pittig. Ik had grote bewondering voor mijn bijna 70-jarige vader, die dat allemaal schijnbaar moeiteloos volbracht. Het was stralend weer en hoewel de sneeuw op veel plekken al gesmoltenwas, vooral op de zuid hellingen, liepen we voornamelijk door besneeuwd terrein.
Na zo'n lange wandeling hadden we weer flinke trek en aten lunch in het White Grass cafe (hun website biedt een paar van die lekkere recepten). Een overheerlijke Thaise wortelsoep en een broodje met een spinazieburger, het ging er met smaak in!
We reden terug naar de ski lodge om daar de rest weer te vinden. De anderen hadden inmiddels ook lunch gegeten (hamburgers en hot dogs bij de ski lodge, ben ik even blij, dat wij besloten hadden daar niet te eten!). Bij dat restaurant zagen we nog een Nederlandse familie, die al 4 jaar in Martinsburg, West Virginia woonde, maar deze zomer terug verhuist naar Nederland. Het is toch ook echt zelden, dat we geen Nederlanders tegenkomen op onze reizen!
Voor de rest van de middag besloten mijn vader en ik Kai en Saskia, die genoeg hadden van het skien, mee te nemen naar het nabijgelegen plaatsje Davis. Katja, Leah en Rick gingen terug de pistes op om nog wat uurtjes te skien.
Davis is een typisch West-Virginian bergplaatsje, een oud houtwerkersplaatsje met huisjes zo uit een Wilde Westen film geplukt. Het is er nogal saai en het leuke restaurant, wat we er voor 's avonds hoopten te vinden, bestond niet. We deden inkopen bij de grote Shop 'n Save voor een lekker verjaardagsontbijt voor Katja de volgende ochtend en reden toen naar ons huisje terug om alles gauw in de ijskast te leggen daar.
Langs de weg stonden tientallen herten te grazen! Sommigen zo dichtbij, dat we stopten om foto's te nemen. Toen bleek, dat de herten absoluut niet schuw zijn, eentje stak zelfs zijn kop bijna de auto in. Dit was slechts een voorproefje van wat nog zou komen.
We zouden om 4 uur de anderen bij de tubing heuvel ontmoeten om nog even te gaan tuben (sleeen op opgeblazen binnenbanden). Door de herten waren we echter verlaat en het bleek dat het tuben om 5 uur zou sluiten, niet echt de moeite van het toch vrij dure ticket waard. Ook waren de kinderen toch flink moe van al het geski.
Terug naar het huisje dus, om even uit te blazen. Nou, daar waren de herten dus weer, recht voor onze voordeur! De kinderen (en mijn vader en ik stiekem ook) vonden het prachtig! Ze bleven heel geduldig en stil zitten, tot de herten zo aan ze gewend waren, dat ze even kwamen snuffelen. Eentje likte zelfs de handen van de kinderen (ja, we hebben ze goed gewassen daarna). Uren vertier zo! De televisie werd absoluut niet gemist.
's Avonds aten we toch maar weer bij hetzelfde restaurant bij het Deerfield Resort. Het was lekker en gezellig en mijn vader trakteerde dit keer.
Moe en voldaan zochten we al vroeg ons bed weer op.
Op zondagochtend kookte Rick een heerlijk ontbijt van eieren, spek en cinnamon rolls ter ere van Katja's 14e verjaardag. Daarna was het inpakken geblazen. We hadden besloten vroeg uit te checken, dan konden Rick en de kinderen nog gaan skien en mijn vader en ik de andere kant van de heuvel oplopen op sneeuwschoenen.
Toen we wakker werden hagelde en sneeuwde het, dus dat beloofde niet veel goeds. Maar de weergoden waren ons gunstig gezind en na het ontbijt klaarde het prachtig op.
Deze sneeuwschoenwandeling was nog moeilijker dan die van zaterdag, we gleden herhaalde malen bijna de berg af en we voelden onze kuiten goed naderhand. Na iets meer dan een uur besloten we terug te gaan naar het cafe en daar koffie te drinken. Het bleek de laatste dag te zijn, dat het centrum open was, hadden wij net geluk!
Toen we de anderen ophaalden om lunch te gaan eten, begon het net weer te regenen en sneeuwen, het leek werkelijk wel of de opklaringen er speciaal voor ons ingelast waren!
De lunch aten we bij een heel leuk, typisch Amerikaans restaurant Big Johns Family Fixins (Fixins betekent in zuidelijke taal de bijgerechten van een maaltijd, zo heb je met Thanksgiving "turkey and fixins"). Dit restaurant is helemaal van hout en heeft een boerderij achtig interieur. Je bestelt je eten bij de bar (het menu bestaat uit pizza, sandwiches en salades). Als servetten krijg je een keukenrol papier. Voor de kinderen zijn er allerlei electronische spelletjes, waarbij ze tickets krijgen, die ze kunnen inleveren voor prijsjes.
Om een uur of twee begonnen we aan de terug rit. Dit keer over het noorden, wat beduidend korter bleek te zijn.
Ter afsluiting van Katja's verjaardag koos ze voor een maaltijd bij de Cheesecake Factory. Ook dat was een enorm succes en ze werd toegezongen door de bediening en ons en kreeg een ijsje met een kaarsje als dessert van het restaurant. We hadden allemaal al te veel gegeten om er nog cheesecake bij te proppen, dus besloten we allemaal een stuk te bestellen om later thuis op te eten.
Ik denk, dat Katja kan terugzien op een heel bijzonder en gezellig 14-jarig verjaarsweekend!
Een van de nieuwsgierige herten. Landschap tijdens onze sneeuwschoen wandeling
Thursday, March 11, 2004
Vanochtend gewekt met het vreselijke nieuws over de bomaanslagen in Madrid. Helemaal akelig word ik daarvan! Het brengt weer zoveel gevoelens terug van tweeeneenhalf jaar geleden. Het plotselinge, de angst, die die mensen voelden en vooral het oneerlijke, waarom? Ik las, dat George Bush het Spaanse volk ons medeleven hier had gezonden. Ongeacht wat ik van zijn politiek vind, weet ik zeker, dat dit medeleven van harte gemeend is.
De hele dag had ik zo'n naar gevoel! Die mensen, die daar gestorven zijn, gingen gewoon naar hun werk, hadden hun dag voor de boeg en boem, weg. Verschrikkelijk! Ik heb gewoon geen woorden voor die terroristische maniakken!
Vanmiddag waren de ouder-leraar conferenties op Katja's middle school. Na de zesde klas gaan ze hier naar een "middle school" voor 2 jaar (sommige middle schools zijn vanaf de 5e tot de 8e klas) tot en met de 8e klas. Katja zit nu in de 8e klas en gaat volgend jaar dus naar high school. Op middle school krijgen ze 7 vakken, ieder natuurlijk onderwezen door een andere leraar. Ze hebben iedere dag dus 7 uur les, iedere dag 1 uur in elk vak. Met de leraren van die vakken kreeg ik vanmiddag in het gymlokaal 3 minuten de tijd (per leraar) om over Katja te praten. Gelukkig waren ze allemaal zeer te spreken over onze oudste. Die heeft dan ook een zeer matig rapport in record tijd omgedraaid in hoge cijfers. Natuurlijk ben ik daar zeer trots op en de leraren vonden allemaal, dat het een leuk en beleefd kind is. Trots als een pauw verliet ik na een uur de school!
Terwijl Saskia op dansles was, ging ik naar Blockbuster's, waar ik 9 videos en 2 dvd's huurde. Het meisje bij de balie vroeg me vol verbazing, of ik van plan was, die allemaal mee te nemen. Ja, dus. Want morgen rijden we tussen de 3 en 4 uur naar West-Virginia en voor de kinderen zijn de videos onontbeerlijk om de tijd door te komen.
We gaan morgen nadat de kinderen uit school komen dus op weg naar Canaan Valley, West Virginia (spreek uit Kuh-neen). We zijn daar vorig jaar ook al eens geweest en dat beviel heel goed. Dit keer zullen we logeren in een cabin met 4 slaapkamers (mijn vader komt mee en Katja's beste vriendinnetje ook, want op zondag wordt Katja 14). Vorig jaar zagen we ontzettend veel herten rond het resort, hopelijk dit jaar weer.
Ik ga langlaufen of op sneeuwschoenen lopen bij Whitegrass, of tenminste, dat hoop ik, ik weet niet hoe de sneeuw daar is. Whitegrass is heel grappig, de clientele ziet er heel anders uit, dan bij de downhill skiers: Mannen met lange haren en vrouwen, die er beduidend "hipper" uitzien. Hun restaurantje serveert de heerlijkste gerechten, veelal vegetarisch. Echt een belevenis.
Kennelijk is het nu ook al gevaarlijk om popcorn te poppen in de magnetron. De lucht, die vrijkomt bij het openen van zo'n zak heeft velen in de fabrieken ziek gemaakt. Zucht! En wij zijn nog wel zo dol op kettle corn (zoet-zoute popcorn).
Nu gaan we luisteren naar de geheime onthullingen van Prinses Diana. Het blijft een tragisch iets, dat huwelijk en haar dood. Toch maar blij, dat ik een gewoon mensenkind ben!
Morgen zal ik wel geen gelegenheid krijgen te schrijven, dus ik wens iedereen een heel prettig weekend en tot maandag!
De hele dag had ik zo'n naar gevoel! Die mensen, die daar gestorven zijn, gingen gewoon naar hun werk, hadden hun dag voor de boeg en boem, weg. Verschrikkelijk! Ik heb gewoon geen woorden voor die terroristische maniakken!
Vanmiddag waren de ouder-leraar conferenties op Katja's middle school. Na de zesde klas gaan ze hier naar een "middle school" voor 2 jaar (sommige middle schools zijn vanaf de 5e tot de 8e klas) tot en met de 8e klas. Katja zit nu in de 8e klas en gaat volgend jaar dus naar high school. Op middle school krijgen ze 7 vakken, ieder natuurlijk onderwezen door een andere leraar. Ze hebben iedere dag dus 7 uur les, iedere dag 1 uur in elk vak. Met de leraren van die vakken kreeg ik vanmiddag in het gymlokaal 3 minuten de tijd (per leraar) om over Katja te praten. Gelukkig waren ze allemaal zeer te spreken over onze oudste. Die heeft dan ook een zeer matig rapport in record tijd omgedraaid in hoge cijfers. Natuurlijk ben ik daar zeer trots op en de leraren vonden allemaal, dat het een leuk en beleefd kind is. Trots als een pauw verliet ik na een uur de school!
Terwijl Saskia op dansles was, ging ik naar Blockbuster's, waar ik 9 videos en 2 dvd's huurde. Het meisje bij de balie vroeg me vol verbazing, of ik van plan was, die allemaal mee te nemen. Ja, dus. Want morgen rijden we tussen de 3 en 4 uur naar West-Virginia en voor de kinderen zijn de videos onontbeerlijk om de tijd door te komen.
We gaan morgen nadat de kinderen uit school komen dus op weg naar Canaan Valley, West Virginia (spreek uit Kuh-neen). We zijn daar vorig jaar ook al eens geweest en dat beviel heel goed. Dit keer zullen we logeren in een cabin met 4 slaapkamers (mijn vader komt mee en Katja's beste vriendinnetje ook, want op zondag wordt Katja 14). Vorig jaar zagen we ontzettend veel herten rond het resort, hopelijk dit jaar weer.
Ik ga langlaufen of op sneeuwschoenen lopen bij Whitegrass, of tenminste, dat hoop ik, ik weet niet hoe de sneeuw daar is. Whitegrass is heel grappig, de clientele ziet er heel anders uit, dan bij de downhill skiers: Mannen met lange haren en vrouwen, die er beduidend "hipper" uitzien. Hun restaurantje serveert de heerlijkste gerechten, veelal vegetarisch. Echt een belevenis.
Kennelijk is het nu ook al gevaarlijk om popcorn te poppen in de magnetron. De lucht, die vrijkomt bij het openen van zo'n zak heeft velen in de fabrieken ziek gemaakt. Zucht! En wij zijn nog wel zo dol op kettle corn (zoet-zoute popcorn).
Nu gaan we luisteren naar de geheime onthullingen van Prinses Diana. Het blijft een tragisch iets, dat huwelijk en haar dood. Toch maar blij, dat ik een gewoon mensenkind ben!
Morgen zal ik wel geen gelegenheid krijgen te schrijven, dus ik wens iedereen een heel prettig weekend en tot maandag!
Wednesday, March 10, 2004
Na een grijze dag met sneeuwbuien kwam vanmiddag de zon toch weer even kijken. Er zijn hier maar heel weinig zonloze dagen, gelukkig. En voor volgende week worden weer warmere temperaturen verwacht. Ik wacht er met smart op! Eerst nog even het ski weekend in West Virginia overleven. Ik weet het, ik klink niet enthousiast, hoewel het vast heel gezellig gaat worden. Het is voor Katja's verjaardag en haar beste vriendinnetje en mijn vader gaan ook mee. Maar ik heb zo'n genoeg van kou, sneeuw en extra kleding! Geef mij maar de warmte.
Vanochtend op weg naar huis van de sportschool zag ik, dat er alweer een stuk bos gekapt was en er nieuwe grote huizen worden gebouwd. Grote houten dozen op rode klei. De grond hier is rode klei. Echt flink rood. Niet handig om met modder voeten binnen te lopen, want die klei is moeilijk te verwijderen. Als we in Nederland zijn is die donkere aarde een heel vreemd gezicht.
Ons huis is ook maar 5 jaar oud, maar is in een bestaande buurt gebouwd en dus zijn er geen bomen gekapt. Gelukkig. Zonde vind ik dat, ook al dat wild, dat opeens zonder huis zit. Ik heb altijd visioenen van een droevig hertengezin, dat met knapzakjes op de rug naar een nieuwe verblijfplaats op zoek gaat. Maar dit is een van de snelst groeiende gebieden in de VS en er wordt lustig bij gebouwd.
Rick wil een grote schuur in onze tuin laten bouwen en om dat van de Town of Vienna te mogen, moet het land gesurveyed (hoe zeg je dat nu in het Nederlands?) worden. Die mannen kwamen vandaag langs, maar wilden niets doen, tot we de hondenpoep uit de tuin hadden geruimd. Oh schaamte! Inderdaad hebben we Brynna deze winter wel heel vaak in de tuin uitgelaten! Dus gauw poep geruimd en ons voorgenomen van nu af tenminste 3 keer per dag te gaan lopen met haar. Het zal haar omvang ook goed doen, ze is beduidend dikker geworden de laatste maanden!
Om nog even bij Brynna te blijven (die overigens een ras Brittany is, lever en wit gekleurd, en een schat van een hond, hoewel ietwat gestoord), ik moest vandaag een afspraak maken voor haar bij de kennel voor dit weekend. Toen het meisje haar naam zag, was ze helemaal enthousiast. Kennelijk hebben we buitenshuis een beter opgevoede hond, dan hier thuis! Het lijkt wel een kind!
Nu de lente komt zijn we wel weer wat bezig met het huis. Door de grote temperatuur verschillen deze winter zitten er overal scheuren in de plafonds en muren. Dus kwamen er vanmiddag een stel timmerlieden langs om te zien hoeveel het zou kosten om het te maken. Het waren drie gigantische kerels, maar superaardig en dol op de dieren! Als ze niet zo aardig waren geweest, hadden ze me echt wel wat angst ingeboezemd. Tenslotte ben ik alleen thuis en zomaar 3 van die reuzen in huis maakte me toch wat nerveus. Maar gelukkig heb ik mijn waakhond bij me (ha ha).
Intussen zijn de Washington snipers, John Muhammed en Lee Malvo, hier in Virginia definitief veroordeeld, de eerste tot de doodstraf, de tweede tot levenslang. Ik vraag me af wat erger is. Voor een 17-jarige lijkt me levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating eindeloos! Maar beiden hebben volgens mij hun straf grondig verdiend.
Nu ga ik Saskia helpen met haar huiswerk. In de tweede klas krijgt ze 10 tot 20 minuten huiswerk per dag. Ik herinner me nog, dat wij tot zeker de 5e klas geen huiswerk hadden. Hier wordt er op de kleuterschool mee begonnen. En ik weet niet wie het erger vind: het kind of ik! Alleen daarom al kijk ik uit naar vakanties! Geen huiswerk, wat een luxe!
Vanochtend op weg naar huis van de sportschool zag ik, dat er alweer een stuk bos gekapt was en er nieuwe grote huizen worden gebouwd. Grote houten dozen op rode klei. De grond hier is rode klei. Echt flink rood. Niet handig om met modder voeten binnen te lopen, want die klei is moeilijk te verwijderen. Als we in Nederland zijn is die donkere aarde een heel vreemd gezicht.
Ons huis is ook maar 5 jaar oud, maar is in een bestaande buurt gebouwd en dus zijn er geen bomen gekapt. Gelukkig. Zonde vind ik dat, ook al dat wild, dat opeens zonder huis zit. Ik heb altijd visioenen van een droevig hertengezin, dat met knapzakjes op de rug naar een nieuwe verblijfplaats op zoek gaat. Maar dit is een van de snelst groeiende gebieden in de VS en er wordt lustig bij gebouwd.
Rick wil een grote schuur in onze tuin laten bouwen en om dat van de Town of Vienna te mogen, moet het land gesurveyed (hoe zeg je dat nu in het Nederlands?) worden. Die mannen kwamen vandaag langs, maar wilden niets doen, tot we de hondenpoep uit de tuin hadden geruimd. Oh schaamte! Inderdaad hebben we Brynna deze winter wel heel vaak in de tuin uitgelaten! Dus gauw poep geruimd en ons voorgenomen van nu af tenminste 3 keer per dag te gaan lopen met haar. Het zal haar omvang ook goed doen, ze is beduidend dikker geworden de laatste maanden!
Om nog even bij Brynna te blijven (die overigens een ras Brittany is, lever en wit gekleurd, en een schat van een hond, hoewel ietwat gestoord), ik moest vandaag een afspraak maken voor haar bij de kennel voor dit weekend. Toen het meisje haar naam zag, was ze helemaal enthousiast. Kennelijk hebben we buitenshuis een beter opgevoede hond, dan hier thuis! Het lijkt wel een kind!
Nu de lente komt zijn we wel weer wat bezig met het huis. Door de grote temperatuur verschillen deze winter zitten er overal scheuren in de plafonds en muren. Dus kwamen er vanmiddag een stel timmerlieden langs om te zien hoeveel het zou kosten om het te maken. Het waren drie gigantische kerels, maar superaardig en dol op de dieren! Als ze niet zo aardig waren geweest, hadden ze me echt wel wat angst ingeboezemd. Tenslotte ben ik alleen thuis en zomaar 3 van die reuzen in huis maakte me toch wat nerveus. Maar gelukkig heb ik mijn waakhond bij me (ha ha).
Intussen zijn de Washington snipers, John Muhammed en Lee Malvo, hier in Virginia definitief veroordeeld, de eerste tot de doodstraf, de tweede tot levenslang. Ik vraag me af wat erger is. Voor een 17-jarige lijkt me levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating eindeloos! Maar beiden hebben volgens mij hun straf grondig verdiend.
Nu ga ik Saskia helpen met haar huiswerk. In de tweede klas krijgt ze 10 tot 20 minuten huiswerk per dag. Ik herinner me nog, dat wij tot zeker de 5e klas geen huiswerk hadden. Hier wordt er op de kleuterschool mee begonnen. En ik weet niet wie het erger vind: het kind of ik! Alleen daarom al kijk ik uit naar vakanties! Geen huiswerk, wat een luxe!
Tuesday, March 09, 2004
We hebben weer een functionerende open haard, net op tijd om vanavond te gebruiken. Het glas was een aantal weken geleden opeens gesprongen en het nieuwe moest van de fabriek komen. Het vervelende van dit bedrijf is, dat als je er een reparatie afspraak mee maakt, ze je een 4 uur tijdsbestek geven waarin ze kunnen komen. En het is niet mogelijk om op de dag zelf uit te vinden of ze dichter bij het begin of het einde van die 4 uur komen. Gelukkig bleek het bij het begin te zijn, zodat ik niet 4 uur vastzat.
Bij sommige bedrijven hier is het echt erg. Ze geven je een hele middag voor wanneer ze langs zouden kunnen komen en komen dan nog later dan het laatste tijdstip. Of als je pech hebt, komen ze helemaal niet, zonder af te bellen. In een land waar klantenservice zo hoog wordt opgenomen, is dit een gebied waar het nogal vaak mis gaat, in mijn ervaring tenminste. Ik hoef gelukkig niet meer met een baan rekening te houden, want vroeger kon ik die tijd gewoon niet zomaar vrij krijgen en Rick ook niet. Gelukkig werken veel reparatiebedrijven ook op het weekend (maar zijn dan nog onbetrouwbaarder).
Er is een groot gedoe in Washington en sommige van de Virginia counties om ons heen, want er is een te veel aan lood in het water gevonden. Het lijkt erop, dat wij er hier in Vienna geen last van hebben, maar ik denk nu toch wel even na voor ik water drink in restaurants of uit een openbare drinkfontein. Die fonteinen zijn trouwens heerlijk, bijna in alle openbare gebouwen en vaak ook in parken en dergelijke staan drinkwater fonteinen. Voor iemand, die veel water drinkt, zoals ik, heel fijn.
Vandaag werd bekend gemaakt, dat de beroemde Kersenbloesems langs het Tidal Basin in Washington in de week van 24 maart tot 2 april op hun hoogtepunt zullen zijn. Ik ben daar als een kind zo blij om, want de week daarna gaan we op reis en vorig jaar bloeiden ze pas in de eerste week van april. Op 29 maart begint het Cherry Blossom festival met een parade en allerlei festiviteiten. Maar daar gaan we niet naar toe. De bloesems zelf veranderen de stad in een sprookjes wereld en honderduizenden toeristen komen van heinde en ver om ernaar te kijken.
Saskia was nog ziek vandaag, hoewel ze zich goed genoeg voelde om me vanmiddag uit te dagen voor een spelletje tetherball, dus morgen gaat ze weer naar school. Ik maakte van mijn tijd thuis gebruik om te zoeken naar attributen voor een Thomas Jefferson (die, hoe meer ik over hem te weten kom, steeds meer mijn favoriete historische figuur begint te worden) costuum voor Kai. De zesde klas doet ieder jaar een "wassenbeeldenmuseum" waarbij ieder kind zich moet aankleden als een beroemd persoon. Kai zal Thomas Jefferson zijn en het is nog niet makkelijk om daar een costuum voor bij elkaar te krijgen. Vanavond gaat Rick met hem op zoek naar een zwarte joggingbroek, die hij dan tot onder zijn knieen kan optrekken en een wit shirt. Verder heb ik verschillende accesoires besteld via het Liberty Bell Museum in Philadelphia, die hopelijk een dezer dagen zullen worden bezorgd!
Katja heeft vandaag schoolfoto's laten maken. Iedere herfst en lente worden die van ieder kind gemaakt. Je hoeft niet te betalen, tot je de foto gezien hebt. Ik vind dat altijd zo'n teken van vertrouwen! Al die foto's komen mee naar huis en er wordt verwacht, dat je houdt wat je wilt en daarvoor een cheque uitschrijft en de rest van de foto's teruggeeft. Ieder jaar hebben we zo een officiele foto van de kinderen, wel erg leuk!
Bij sommige bedrijven hier is het echt erg. Ze geven je een hele middag voor wanneer ze langs zouden kunnen komen en komen dan nog later dan het laatste tijdstip. Of als je pech hebt, komen ze helemaal niet, zonder af te bellen. In een land waar klantenservice zo hoog wordt opgenomen, is dit een gebied waar het nogal vaak mis gaat, in mijn ervaring tenminste. Ik hoef gelukkig niet meer met een baan rekening te houden, want vroeger kon ik die tijd gewoon niet zomaar vrij krijgen en Rick ook niet. Gelukkig werken veel reparatiebedrijven ook op het weekend (maar zijn dan nog onbetrouwbaarder).
Er is een groot gedoe in Washington en sommige van de Virginia counties om ons heen, want er is een te veel aan lood in het water gevonden. Het lijkt erop, dat wij er hier in Vienna geen last van hebben, maar ik denk nu toch wel even na voor ik water drink in restaurants of uit een openbare drinkfontein. Die fonteinen zijn trouwens heerlijk, bijna in alle openbare gebouwen en vaak ook in parken en dergelijke staan drinkwater fonteinen. Voor iemand, die veel water drinkt, zoals ik, heel fijn.
Vandaag werd bekend gemaakt, dat de beroemde Kersenbloesems langs het Tidal Basin in Washington in de week van 24 maart tot 2 april op hun hoogtepunt zullen zijn. Ik ben daar als een kind zo blij om, want de week daarna gaan we op reis en vorig jaar bloeiden ze pas in de eerste week van april. Op 29 maart begint het Cherry Blossom festival met een parade en allerlei festiviteiten. Maar daar gaan we niet naar toe. De bloesems zelf veranderen de stad in een sprookjes wereld en honderduizenden toeristen komen van heinde en ver om ernaar te kijken.
Saskia was nog ziek vandaag, hoewel ze zich goed genoeg voelde om me vanmiddag uit te dagen voor een spelletje tetherball, dus morgen gaat ze weer naar school. Ik maakte van mijn tijd thuis gebruik om te zoeken naar attributen voor een Thomas Jefferson (die, hoe meer ik over hem te weten kom, steeds meer mijn favoriete historische figuur begint te worden) costuum voor Kai. De zesde klas doet ieder jaar een "wassenbeeldenmuseum" waarbij ieder kind zich moet aankleden als een beroemd persoon. Kai zal Thomas Jefferson zijn en het is nog niet makkelijk om daar een costuum voor bij elkaar te krijgen. Vanavond gaat Rick met hem op zoek naar een zwarte joggingbroek, die hij dan tot onder zijn knieen kan optrekken en een wit shirt. Verder heb ik verschillende accesoires besteld via het Liberty Bell Museum in Philadelphia, die hopelijk een dezer dagen zullen worden bezorgd!
Katja heeft vandaag schoolfoto's laten maken. Iedere herfst en lente worden die van ieder kind gemaakt. Je hoeft niet te betalen, tot je de foto gezien hebt. Ik vind dat altijd zo'n teken van vertrouwen! Al die foto's komen mee naar huis en er wordt verwacht, dat je houdt wat je wilt en daarvoor een cheque uitschrijft en de rest van de foto's teruggeeft. Ieder jaar hebben we zo een officiele foto van de kinderen, wel erg leuk!
Monday, March 08, 2004
Het is weer winter, jakkes! Ik hoop, dat het maar van korte duur zal zijn. Het sneeuwde vanmiddag zelfs even! Misschien ook wel goed, want we gaan dit weekend in West-Virginia skien en met 25 graden is dat natuurlijk niet zo lekker. Het is altijd wel flink koeler in de bergen, maar wat nieuwe sneeuw en kou helpt de omstandigheden.
Het weer is de afgelopen dagen wel erg vreemd, zoals altijd in deze tijd van het jaar. Op zaterdag was het zo erg, dat in Baltimore, hier een uur rijden vandaan, een watertaxi omver werd geblazen door een heel plotselinge storm. Een persoon is zeker dood en 3 worden nog vermist, waaronder een kind, heel triest. Die watertaxi bracht mensen naar Fort McHenry, het fort waar de originele "Star Spangled Banner" waaide, waar Francis Scott Key het Amerikaanse volkslied over schreef.
Deze Star Spangled Banner bestaat trouwens nog, maar is wel heel erg broos geworden over de jaren. Hij ligt (kan niet meer hangen) na restauratie in het American History Museum hier in Washington.
De vlag is belangrijk voor de Amerikanen, zeker na 11 september 2001 hangt hij overal uit. Ook bij ons huis hebben we er een hangen. Ik vind het een prachtige vlag en het volkslied vind ik ook prachtig. Ik krijg bij de Amerikaanse vaderlandslievende liederen altijd een brok in mijn keel. Bij de Nederlandse heb ik dat nooit. Het Wilhelmus vind ik niet zo mooi en Piet Heyn's Zilvervloot lied doet het hem ook niet. Gek genoeg vind ik het Canadese volkslied "Oh Canada" ook zo ontroerend. Wat zou dat toch zijn?
Saskia was vandaag wat ziekjes, een nare blafhoest en wat koorts. Even afkloppen, maar in mijn herinnering waren wij als kind constant ziek, maar mijn kinderen zijn het een of twee keer per jaar (voornamelijk in de winter). Ik had het daar laatst met een (ook Nederlandse) vriendin over en we kwamen tot de conclusie, dat dat waarschijnlijk twee redenen heeft. Een: het is hier veel vaker mooi weer, kinderen zijn veel buiten en doen veel zon op en twee: de hygiene. Het wordt er hier van heel jongs af in geprent: was je handen! Na het toiletbezoek, voor het eten, na het buitenspelen, noem maar op. En dan wordt er afgedroogd aan papieren doekjes in openbare gelegenheden. Niet zoals soms in Nederland aan een handdoekje, dat iedereen gebruikt. Verder hoeven er hier maar weinig deurknoppen aangeraakt te worden. De meeste deuren zijn automatisch, of, zoals in de mall, er zijn geen deuren. Ach, het is allemaal maar theorie natuurlijk. Maar ook als volwassenen zijn wij maar heel weinig ziek (gelukkig!).
Nu gaat die hygiene hier soms wel compleet de andere kant op. Mensen zijn zo schoon, dat hun kinderen tegen van alles allergieen oplopen. Alles moet anti-bacterieel. En als ze naar het buitenland gaan, hebben ze prompt maagproblemen. Ik probeer een happy medium te vinden daarin. Wel vaak handen wassen, geen smetteloos huis.
Er wordt overal over Martha Stewart gepraat. Ik weet eigenlijk niet eens of zij in Nederland ook bekend is. Ze werd heel bekend als de perfecte "huisvrouw". Ze maakte de beste taarten, versierde haar huis perfect met de feestdagen en nog veel meer. Haar naam groeide en ze begon een tijdschrift, een televisieprogramma en een merknaam in huishoudelijke produkten. Ze is vaak het onderwerp van grapjes, omdat haar naam synoniem met perfectie is geworden, iets waar de "gewone" vrouw niet bij kan tippen.
Nu is ze veroordeeld vanwege het verkopen van aandelen met voorkennis. Als ze de maximale straf krijgt, moet ze 20 jaar de gevangenis in. Hoogstwaarschijnlijk krijgt ze die niet, maar haar naam is natuurlijk kapot.
De meningen onder de Amerikanen zijn verdeeld. Sommigen vinden, dat ze terecht haar rechtzaak verloren heeft en alle negatieve media aandacht verdiend heeft. Anderen (waaronder ik) krijgen sterk het gevoel, dat sterke vrouwen "bitches" worden genoemd en sterke mannen zouden in de media lang niet dit soort behandeling krijgen. Ik hoop, dat ze verder weinig straf krijgt. Of haar bedrijf het kan overleven is maar de vraag. Zonde, hier heeft ze haar hele leven voor gewerkt. Dom, dat ze die fouten heeft gemaakt, maar wel een heel ernstige straf ervoor! Hier een artikel over haar zaak.
Als laatste vandaag las ik een artikel waarin 3 (ex) Nederlanders spreken over het verschil tussen de Amerikanen en Nederlanders waar het een president kiezen betreft. Dit artikel vond ik heel interessant en ik kon me er geheel in vinden!
Het weer is de afgelopen dagen wel erg vreemd, zoals altijd in deze tijd van het jaar. Op zaterdag was het zo erg, dat in Baltimore, hier een uur rijden vandaan, een watertaxi omver werd geblazen door een heel plotselinge storm. Een persoon is zeker dood en 3 worden nog vermist, waaronder een kind, heel triest. Die watertaxi bracht mensen naar Fort McHenry, het fort waar de originele "Star Spangled Banner" waaide, waar Francis Scott Key het Amerikaanse volkslied over schreef.
Deze Star Spangled Banner bestaat trouwens nog, maar is wel heel erg broos geworden over de jaren. Hij ligt (kan niet meer hangen) na restauratie in het American History Museum hier in Washington.
De vlag is belangrijk voor de Amerikanen, zeker na 11 september 2001 hangt hij overal uit. Ook bij ons huis hebben we er een hangen. Ik vind het een prachtige vlag en het volkslied vind ik ook prachtig. Ik krijg bij de Amerikaanse vaderlandslievende liederen altijd een brok in mijn keel. Bij de Nederlandse heb ik dat nooit. Het Wilhelmus vind ik niet zo mooi en Piet Heyn's Zilvervloot lied doet het hem ook niet. Gek genoeg vind ik het Canadese volkslied "Oh Canada" ook zo ontroerend. Wat zou dat toch zijn?
Saskia was vandaag wat ziekjes, een nare blafhoest en wat koorts. Even afkloppen, maar in mijn herinnering waren wij als kind constant ziek, maar mijn kinderen zijn het een of twee keer per jaar (voornamelijk in de winter). Ik had het daar laatst met een (ook Nederlandse) vriendin over en we kwamen tot de conclusie, dat dat waarschijnlijk twee redenen heeft. Een: het is hier veel vaker mooi weer, kinderen zijn veel buiten en doen veel zon op en twee: de hygiene. Het wordt er hier van heel jongs af in geprent: was je handen! Na het toiletbezoek, voor het eten, na het buitenspelen, noem maar op. En dan wordt er afgedroogd aan papieren doekjes in openbare gelegenheden. Niet zoals soms in Nederland aan een handdoekje, dat iedereen gebruikt. Verder hoeven er hier maar weinig deurknoppen aangeraakt te worden. De meeste deuren zijn automatisch, of, zoals in de mall, er zijn geen deuren. Ach, het is allemaal maar theorie natuurlijk. Maar ook als volwassenen zijn wij maar heel weinig ziek (gelukkig!).
Nu gaat die hygiene hier soms wel compleet de andere kant op. Mensen zijn zo schoon, dat hun kinderen tegen van alles allergieen oplopen. Alles moet anti-bacterieel. En als ze naar het buitenland gaan, hebben ze prompt maagproblemen. Ik probeer een happy medium te vinden daarin. Wel vaak handen wassen, geen smetteloos huis.
Er wordt overal over Martha Stewart gepraat. Ik weet eigenlijk niet eens of zij in Nederland ook bekend is. Ze werd heel bekend als de perfecte "huisvrouw". Ze maakte de beste taarten, versierde haar huis perfect met de feestdagen en nog veel meer. Haar naam groeide en ze begon een tijdschrift, een televisieprogramma en een merknaam in huishoudelijke produkten. Ze is vaak het onderwerp van grapjes, omdat haar naam synoniem met perfectie is geworden, iets waar de "gewone" vrouw niet bij kan tippen.
Nu is ze veroordeeld vanwege het verkopen van aandelen met voorkennis. Als ze de maximale straf krijgt, moet ze 20 jaar de gevangenis in. Hoogstwaarschijnlijk krijgt ze die niet, maar haar naam is natuurlijk kapot.
De meningen onder de Amerikanen zijn verdeeld. Sommigen vinden, dat ze terecht haar rechtzaak verloren heeft en alle negatieve media aandacht verdiend heeft. Anderen (waaronder ik) krijgen sterk het gevoel, dat sterke vrouwen "bitches" worden genoemd en sterke mannen zouden in de media lang niet dit soort behandeling krijgen. Ik hoop, dat ze verder weinig straf krijgt. Of haar bedrijf het kan overleven is maar de vraag. Zonde, hier heeft ze haar hele leven voor gewerkt. Dom, dat ze die fouten heeft gemaakt, maar wel een heel ernstige straf ervoor! Hier een artikel over haar zaak.
Als laatste vandaag las ik een artikel waarin 3 (ex) Nederlanders spreken over het verschil tussen de Amerikanen en Nederlanders waar het een president kiezen betreft. Dit artikel vond ik heel interessant en ik kon me er geheel in vinden!
Sunday, March 07, 2004
Straatjes in Old Town Alexandria
Ok, vandaag was het echt de laatste lentedag (en ik weet het, want het regent nu en is 3 graden buiten). Toen we wakker werden was het staalblauwe lucht en 10 graden buiten. Mijn vader vond het zulk mooi weer, dat hij zijn fiets pakte en naar ons kwam fietsen. We dronken een gezellige kop koffie samen.
Ik had helemaal geen zin in mijn gewoonlijke oefeningen, maar ook niet om een hele dag binnen rond te hangen. Kai is ook altijd wel voor een uitje te vinden en we besloten Dyke Marsh Wildlife Habitat, langs de Potomac rivier, eens te gaan verkennen.
Dus stapten we rond 11 uur de auto in op weg naar Washington en de Potomac. Ik kon de weg naar de George Washington Memorial Parkway niet meteen vinden, dus kregen we nog een leuke rit langs het Lincoln Memorial en Jefferson Memorial en over de Memorial Bridge, voor ik er was.
Het park was mooi, de natuur dichter bij de stad is al verder met uitkomen, dan bij ons in de koude voorsteden. Helaas zagen we geen dieren, zoals de beloofde bever. Maar Kai vond wel een heel mooie schelp en we liepen langs de kalme golfjes van de rivier en zagen tenminste een paar futen en meeuwen. Na 45 minuten waren we weer terug bij de auto.
Omdat we honger hadden reden we naar Old Town Alexandria, parkeerden de auto en liepen naar Gadsby's Tavern. Bij de tavern, die nog uit 1785 dateert, konden we een heerlijke brunch krijgen. De bediening is gekleed in coloniale kleding en het decor is ook van die tijd, met tinnen borden bijvoorbeeld. Kai bestelde French toast en ik Highland Eggs (roerei met gerookte zalm). Beiden waren voortreffelijk bereid. De French toast was zo lekker, we konden er niet afblijven. Ook de corn muffins, die erbij geserveerd werden waren helemaal vers en knapperig.
Nadat we weer energie hadden opgedaan met die maaltijd, wilden Kai en ik nog wat meer van Alexandria zien. Het was prachtig weer, ongeveer 15 graden en staalblauwe lucht. Sommige van de straatjes in Alexandria zijn nog kei straatjes en daar liepen we langs. Het is ook grappig, dat de straten in volgorde van belangrijkheid genoemd zijn: Duke Street, Prince Street, King Street, Queen Street, Princess Street etc. De oude huisjes met alle verschillende kleuren waren erg leuk om te zien. Aan de haven lag een Mississippi paddleboat, zo'n schip met een draaiend rad. Kennelijk kun je daarmee ook de Potomac op.
Kai wilde op onderzoek uit naar de Ghost Tour in Old Town. Die gaat iedere avond om 7 uur op pad. Dus dat gaan we zeker een keer proberen. Na nog een paar winkels gezien te hebben en de Discovery Channel Store, waar ik een 8 pond bal kocht, begaven we ons weer naar de auto. Alexandria heeft zoveel te bieden, we hebben het nog lang niet allemaal gezien!
Het verkeer op de terugweg was vreselijk! Gelukkig had Kai een boek over spoken en geesten in Virginia gevonden, dus die verveelde zich niet. Ik kon geen kant uit, overal stonden files. Nog niets vergeleken bij Nederland, denk ik, maar hier zijn we gewoon helemaal niet gewend waar dan ook vast te staan!
Intussen was Rick met de meisjes naar Sports Authority gegaan en had daar een Tetherball spel gekocht. Nu staat dat in de voortuin, helaas is het weer intussen veel slechter. Van 62 graden Fahrenheit naar 40 graden Fahrenheit gevallen, die 22 graden klinken erger, dan de ongeveer 10 graden celsius verschil.
Vanavond zijn we met zijn allen naar de Cheesecake Factory geweest. Als er iemand ooit in dit gebied vakantie houdt (ik kan het van harte aanraden!), dan is dit een heerlijk restaurant om te bezoeken. Ook erg sfeervol. De Cheesecakes namen we mee naar huis, want we hadden daar geen plaats meer voor na de hoofdgerechten!!
Saturday, March 06, 2004
Vroeg uit de veren op zaterdagochtend. Nooit een favoriet gebeuren voor ons, maar vandaag was het nodig. Saskia heeft zich maandenlang op woensdagmiddag na school met een groepje klasgenoten voorbereid op de competitie voor Odyssey of the Mind. Vandaag werd die gehouden bij Mount Vernon High School.
Dus voor de tweede keer in even zoveel dagen begaf ik me naar Alexandria. Over een natte Beltway, het had de hele nacht geregend, reden we naar route 1. Route 1 is een historische weg (zoals zoveel dingen in Virginia "historisch" zijn). Maar het gedeelte waar wij reden had aan beide kanten hoge flatgebouwen en enorme "stripmalls". Stripmalls zijn buiten winkelcentra, in tegenstelling tot malls, die overdekt zijn. Werkelijk iedere grote keten was vertegenwoordigd. Een mooi gebied is het niet, geef mij maar waar wij wonen, de leuke oude stadjes van Vienna en Fairfax. Alexandria zelf is ook een mooi oud stadje. Maar de oudere (jaren 60) buitenwijken van al die stadjes zijn niet erg esthetisch gebouwd. Gelukkig wordt daar nu met de nieuwbouw wel meer aandacht aan besteed. Het was dus een nogal mistroostig ritje.
Eenmaal in Mount Vernon High School leek het wel een bijenkorf! Honderden kinderen, ouders en hun coaches liepen met allerlei toneelsets rond. Het bleek, dat Saskia's groepje eerst een proef moest doen, waarbij de ouders en coaches niet aanwezig mochten zijn en we zouden pas om 12 uur weer samenkomen voor lunch.
Omdat ik echt onder de indruk was van het Frank Lloyd Wright huis van gisteren, stelde ik aan Rick en Kai voor om daar de tour te nemen om de tijd door te komen. Het zou te ver zijn om terug naar huis te gaan.
Beiden waren daarvoor te vinden en we kregen een heel goede gids bij het huis, die zijn hele rondleiding aanpaste aan Kai's niveau. Als hij moeilijke woorden gebruikte, toetste hij telkens bij Kai of die het begreep, zo niet, dan legde hij het in goed te begrijpen termen aan hem uit. Ik leerde vandaag weer meer, dan ik gisteren hoorde, deze man was duidelijk een grote bewonderaar van Frank Lloyd Wright. Kai en Rick waren aan het einde van zijn verhaal net zo onder de indruk als ik. Kai zou wel in dat huis willen wonen, vooral het feit, dat je zo uit de slaapkamer in de tuin kon springen, sprak hem wel aan.
Precies op tijd waren we klaar om de Odyssey of the Mind groep te ontmoeten voor lunch bij Wendy's. Hun nieuwe spinazie en gegrilde kip salade is erg lekker. Andere salades daar vind ik trouwens ook goed. En hun frietjes zijn lekker zacht van binnen, doet me aan de Nederlandse denken.
Na de lunch haastten we ons weer terug naar de High School, waar de kinderen een toneelstukje, wat ze van begin tot einde zelf in elkaar hadden gezet, voor een jury speelden. Het ging over een Phoenix en een Muffa-Fluffa, die eerst vijanden waren, maar daarna bevriend raakten. Ze zullen er wel geen prijs mee winnen, maar ik vond het voor een groepje acht-jarigen wel heel origineel gevonden!
Om drie uur was het allemaal afgelopen en volgende week horen we of ze in de prijzen zijn gevallen. Met Saskia's coach had ik een leuk gesprek, want hij is ook vreselijk geinteresseerd in de geschiedenis van dit land en vertelde me, dat de molen van George Washington ook vlakbij was en volledig gerestaureerd is. De coach komt uit het midden-Westen en waar hij woonde is niets ouder dan 150 jaar. Dat er hier gebouwen uit de 17e eeuw staan is heel bijzonder voor hem. Hij zei er wel bij, dat dat voor mij als Europese waarschijnlijk lang niet zo bijzonder is. En dat is het misschien ook niet, maar ik denk wel, dat veel Nederlanders de fout maken te denken, dat de VS geen geschiedenis heeft. De geschiedenis is juist enorm interessant en getuigt van een ontzettend menselijk doorzettingsvermogen. Ik denk ook, dat de geschiedenis hier voorzichtiger wordt bewaard, dan in Europa. Vrijwel alle historische plaatsen worden beschermd, behouden en onderhouden door de staten.
Ook worden belangrijke historische gebeurtenissen langs de wegen verhaald op grote zilveren borden met zwarte tekst. Op die manier kun je bijvoorbeeld de gevechten van de Burgeroorlog volgen. Of waar de presidenten zijn geweest. Er zijn mensen, die hele vakanties uitstippelen naar aanleiding van deze borden. Ook op onze terugweg kwamen we langs zo'n bord. Helaas staan ze meestal zo geplaatst, dat je er langs zoeft, tenzij je ergens even parkeert en het gaat lezen. Gelukkig is er een boek en een website van, zodat je ze thuis ook nog eens rustig kunt nalezen, want interessant zijn ze zeker. Andere staten hebben deze borden overigens ook.
Allemaal moe van de lange dag bestelden we eten van Amphora restaurant, een van de vele Griekse familie restaurants. De film "My Big Fat Greek Wedding" is zo waar! Veel Grieken hebben dit soort restaurants, ook mijn broers schoonvader in Canada (mijn broer en schoonzusje zouden zo de hoofdpersonen in die film kunnen zijn). Amphora staat bekend om zijn bakkerij en dus konden we de verleiding van hun prijswinnende chocolade cake niet weerstaan natuurlijk.
Als afsluiting van de dag kijken we "Pirates of the Caribbean". Grappig hoe sommige scenes zo uit de gelijkgenaamde Disneyworld attractie zijn overgenomen!
Dus voor de tweede keer in even zoveel dagen begaf ik me naar Alexandria. Over een natte Beltway, het had de hele nacht geregend, reden we naar route 1. Route 1 is een historische weg (zoals zoveel dingen in Virginia "historisch" zijn). Maar het gedeelte waar wij reden had aan beide kanten hoge flatgebouwen en enorme "stripmalls". Stripmalls zijn buiten winkelcentra, in tegenstelling tot malls, die overdekt zijn. Werkelijk iedere grote keten was vertegenwoordigd. Een mooi gebied is het niet, geef mij maar waar wij wonen, de leuke oude stadjes van Vienna en Fairfax. Alexandria zelf is ook een mooi oud stadje. Maar de oudere (jaren 60) buitenwijken van al die stadjes zijn niet erg esthetisch gebouwd. Gelukkig wordt daar nu met de nieuwbouw wel meer aandacht aan besteed. Het was dus een nogal mistroostig ritje.
Eenmaal in Mount Vernon High School leek het wel een bijenkorf! Honderden kinderen, ouders en hun coaches liepen met allerlei toneelsets rond. Het bleek, dat Saskia's groepje eerst een proef moest doen, waarbij de ouders en coaches niet aanwezig mochten zijn en we zouden pas om 12 uur weer samenkomen voor lunch.
Omdat ik echt onder de indruk was van het Frank Lloyd Wright huis van gisteren, stelde ik aan Rick en Kai voor om daar de tour te nemen om de tijd door te komen. Het zou te ver zijn om terug naar huis te gaan.
Beiden waren daarvoor te vinden en we kregen een heel goede gids bij het huis, die zijn hele rondleiding aanpaste aan Kai's niveau. Als hij moeilijke woorden gebruikte, toetste hij telkens bij Kai of die het begreep, zo niet, dan legde hij het in goed te begrijpen termen aan hem uit. Ik leerde vandaag weer meer, dan ik gisteren hoorde, deze man was duidelijk een grote bewonderaar van Frank Lloyd Wright. Kai en Rick waren aan het einde van zijn verhaal net zo onder de indruk als ik. Kai zou wel in dat huis willen wonen, vooral het feit, dat je zo uit de slaapkamer in de tuin kon springen, sprak hem wel aan.
Precies op tijd waren we klaar om de Odyssey of the Mind groep te ontmoeten voor lunch bij Wendy's. Hun nieuwe spinazie en gegrilde kip salade is erg lekker. Andere salades daar vind ik trouwens ook goed. En hun frietjes zijn lekker zacht van binnen, doet me aan de Nederlandse denken.
Na de lunch haastten we ons weer terug naar de High School, waar de kinderen een toneelstukje, wat ze van begin tot einde zelf in elkaar hadden gezet, voor een jury speelden. Het ging over een Phoenix en een Muffa-Fluffa, die eerst vijanden waren, maar daarna bevriend raakten. Ze zullen er wel geen prijs mee winnen, maar ik vond het voor een groepje acht-jarigen wel heel origineel gevonden!
Om drie uur was het allemaal afgelopen en volgende week horen we of ze in de prijzen zijn gevallen. Met Saskia's coach had ik een leuk gesprek, want hij is ook vreselijk geinteresseerd in de geschiedenis van dit land en vertelde me, dat de molen van George Washington ook vlakbij was en volledig gerestaureerd is. De coach komt uit het midden-Westen en waar hij woonde is niets ouder dan 150 jaar. Dat er hier gebouwen uit de 17e eeuw staan is heel bijzonder voor hem. Hij zei er wel bij, dat dat voor mij als Europese waarschijnlijk lang niet zo bijzonder is. En dat is het misschien ook niet, maar ik denk wel, dat veel Nederlanders de fout maken te denken, dat de VS geen geschiedenis heeft. De geschiedenis is juist enorm interessant en getuigt van een ontzettend menselijk doorzettingsvermogen. Ik denk ook, dat de geschiedenis hier voorzichtiger wordt bewaard, dan in Europa. Vrijwel alle historische plaatsen worden beschermd, behouden en onderhouden door de staten.
Ook worden belangrijke historische gebeurtenissen langs de wegen verhaald op grote zilveren borden met zwarte tekst. Op die manier kun je bijvoorbeeld de gevechten van de Burgeroorlog volgen. Of waar de presidenten zijn geweest. Er zijn mensen, die hele vakanties uitstippelen naar aanleiding van deze borden. Ook op onze terugweg kwamen we langs zo'n bord. Helaas staan ze meestal zo geplaatst, dat je er langs zoeft, tenzij je ergens even parkeert en het gaat lezen. Gelukkig is er een boek en een website van, zodat je ze thuis ook nog eens rustig kunt nalezen, want interessant zijn ze zeker. Andere staten hebben deze borden overigens ook.
Allemaal moe van de lange dag bestelden we eten van Amphora restaurant, een van de vele Griekse familie restaurants. De film "My Big Fat Greek Wedding" is zo waar! Veel Grieken hebben dit soort restaurants, ook mijn broers schoonvader in Canada (mijn broer en schoonzusje zouden zo de hoofdpersonen in die film kunnen zijn). Amphora staat bekend om zijn bakkerij en dus konden we de verleiding van hun prijswinnende chocolade cake niet weerstaan natuurlijk.
Als afsluiting van de dag kijken we "Pirates of the Caribbean". Grappig hoe sommige scenes zo uit de gelijkgenaamde Disneyworld attractie zijn overgenomen!
Friday, March 05, 2004
Het is 24 graden buiten als ik dit schrijf. En het zal de laatste "lente" dag zijn, voorlopig, morgen zal het gaan onweren en volgende week waren er zelfs sneeuwvlokken te zien in het weerbericht! Hopelijk gaat dat niet door.
Om heel goed van dit weer te genieten besloten mijn vriendin, Joan, en ik de omgeving nog eens wat meer te gaan verkennen. Ons oog viel daarvoor op Woodlawn Plantation, in 1805 gebouwd, waar de kleindochter van George Washington woonde en waar op het moment een borduur tentoonstelling wordt gehouden. De borduurwerken waren zeer indrukwekkend en ik heb nog een werk met 11 klederdrachten liggen, waarvan ik er in 10 jaar plas 5 af heb, moet er toch maar weer eens aan werken.
Het landgoed zelf is erg mooi, hoewel lang niet zo enorm als Mount Vernon, het landgoed van George Washington. Helaas mocht er binnen niet gefotografeerd worden, want de inrichting van de kamers was erg smaakvol en de lambrizeringen in de verschillende kamers heel mooi beeldhouwwerk.
Op het landgoed staat ook een huis van de bekende architect Frank Lloyd Wright, het Pope Leighey huis, genoemd naar de twee families, die er gewoond hebben. Het stond vroeger in Falls Church, dicht(er) bij ons, maar toen er een snelweg doorheen dreigde te worden gelegd, is het naar het landgoed verhuisd, daar woonde de laatste bewoonster er tot haar dood en werd het huis daarna aan het publiek opengesteld. De originele eigenaar, Loren Pope, leeft nog, hij is in de 90 en komt zo af en toe nog kijken.
Het huis is heel interessant. Het is in 1939 gebouwd en ziet er enorm modern uit. Frank Lloyd Wright had ontzettend specifieke ideeen over hoe er geleefd moest worden, volgens het "Usonian" (United States of North-America) principe. Daarmee wilde hij huizen bouwen, die alleen natuurlijke materialen gebruikten (dit huis is van cypres hout, baksteen en glas), waar zo min mogelijk verspilling van ruimte was en die een leken met hun omgeving. Alle meubelen en de verlichting horen hier ook bij.
De vormgeving in dit huis is heel strakke lijnen, alles horizontaal en verticaal, tot de schroefjes aan toe. Er zijn nauwelijks kasten, niets aan de muur, behalve boekenplanken en je kunt het hele huis openzetten, zoveel ramen zitten erin.
Het was enorm interessant om de tour te nemen, de architect interesseert me al een tijdje en ik had eerder van buiten een van zijn huizen gezien en hij heeft ook het Guggenheim museum in New York ontworpen. Maar in dit huis zag ik mezelf zo wonen, hoewel het wel heel klein zou zijn voor een gezin van 5. Het voelde warm en gezellig aan, ondanks de schaarse versieringen.
Hier zijn foto's van de binnenkant van het huis te zien (we mochten niet binnen fotograferen).
Na het bezoek aan de huizen hadden we flinke honger, want het was inmiddels al half twee. We hebben bij Einstein Bro(ther)s lunch gegeten, een lekkere salade voor mij.
Toen de kinderen thuiskwamen, heb ik Saskia en een vriendinnetje mee naar Once Upon a Time in Vienna genomen, de speelgoedwinkel waar ik vorige week over schreef. Ik had een verjaarscadeautje nodig en ik heb besloten Toys R Us zoveel mogelijk links te laten liggen. De kinderen genoten van de winkel, er liggen allerlei leuke dingetjes en er is geen hoekje zonder speelgoed. Een luilekkerland natuurlijk voor de meisjes! Ook pakken ze gratis je aankopen in cadeaupapier, ongewoon hier in de VS.
Na de speelgoedwinkel zijn we naar Nielson's Custard gelopen om een ijsje te eten. Op de terugweg kwamen we langs Great Harvest Bakery, waar ik een stuk tomaten/kaas brood te proeven kreeg en een brood kocht met witte chocolade chips en frambozen erin. Als je bij deze bakkerij rond het middaguur komt, krijg je je brood nog warm mee. Ze hebben de lekkerste combinatie broden, maar ook hun witte brood is "out of this world", zoals we hier zeggen!
Vanavond gaan Rick en ik met Christine en Chuck uit eten bij Ruth's Chris Steakhouse, terwijl Katja oppast hier. Naderhand gaan we dan koffiedrinken bij Caribou Coffee. Kortom een drukke en gezellige dag vandaag en een prima begin van het weekend!
Om heel goed van dit weer te genieten besloten mijn vriendin, Joan, en ik de omgeving nog eens wat meer te gaan verkennen. Ons oog viel daarvoor op Woodlawn Plantation, in 1805 gebouwd, waar de kleindochter van George Washington woonde en waar op het moment een borduur tentoonstelling wordt gehouden. De borduurwerken waren zeer indrukwekkend en ik heb nog een werk met 11 klederdrachten liggen, waarvan ik er in 10 jaar plas 5 af heb, moet er toch maar weer eens aan werken.
Het landgoed zelf is erg mooi, hoewel lang niet zo enorm als Mount Vernon, het landgoed van George Washington. Helaas mocht er binnen niet gefotografeerd worden, want de inrichting van de kamers was erg smaakvol en de lambrizeringen in de verschillende kamers heel mooi beeldhouwwerk.
Op het landgoed staat ook een huis van de bekende architect Frank Lloyd Wright, het Pope Leighey huis, genoemd naar de twee families, die er gewoond hebben. Het stond vroeger in Falls Church, dicht(er) bij ons, maar toen er een snelweg doorheen dreigde te worden gelegd, is het naar het landgoed verhuisd, daar woonde de laatste bewoonster er tot haar dood en werd het huis daarna aan het publiek opengesteld. De originele eigenaar, Loren Pope, leeft nog, hij is in de 90 en komt zo af en toe nog kijken.
Het huis is heel interessant. Het is in 1939 gebouwd en ziet er enorm modern uit. Frank Lloyd Wright had ontzettend specifieke ideeen over hoe er geleefd moest worden, volgens het "Usonian" (United States of North-America) principe. Daarmee wilde hij huizen bouwen, die alleen natuurlijke materialen gebruikten (dit huis is van cypres hout, baksteen en glas), waar zo min mogelijk verspilling van ruimte was en die een leken met hun omgeving. Alle meubelen en de verlichting horen hier ook bij.
De vormgeving in dit huis is heel strakke lijnen, alles horizontaal en verticaal, tot de schroefjes aan toe. Er zijn nauwelijks kasten, niets aan de muur, behalve boekenplanken en je kunt het hele huis openzetten, zoveel ramen zitten erin.
Het was enorm interessant om de tour te nemen, de architect interesseert me al een tijdje en ik had eerder van buiten een van zijn huizen gezien en hij heeft ook het Guggenheim museum in New York ontworpen. Maar in dit huis zag ik mezelf zo wonen, hoewel het wel heel klein zou zijn voor een gezin van 5. Het voelde warm en gezellig aan, ondanks de schaarse versieringen.
Hier zijn foto's van de binnenkant van het huis te zien (we mochten niet binnen fotograferen).
Na het bezoek aan de huizen hadden we flinke honger, want het was inmiddels al half twee. We hebben bij Einstein Bro(ther)s lunch gegeten, een lekkere salade voor mij.
Toen de kinderen thuiskwamen, heb ik Saskia en een vriendinnetje mee naar Once Upon a Time in Vienna genomen, de speelgoedwinkel waar ik vorige week over schreef. Ik had een verjaarscadeautje nodig en ik heb besloten Toys R Us zoveel mogelijk links te laten liggen. De kinderen genoten van de winkel, er liggen allerlei leuke dingetjes en er is geen hoekje zonder speelgoed. Een luilekkerland natuurlijk voor de meisjes! Ook pakken ze gratis je aankopen in cadeaupapier, ongewoon hier in de VS.
Na de speelgoedwinkel zijn we naar Nielson's Custard gelopen om een ijsje te eten. Op de terugweg kwamen we langs Great Harvest Bakery, waar ik een stuk tomaten/kaas brood te proeven kreeg en een brood kocht met witte chocolade chips en frambozen erin. Als je bij deze bakkerij rond het middaguur komt, krijg je je brood nog warm mee. Ze hebben de lekkerste combinatie broden, maar ook hun witte brood is "out of this world", zoals we hier zeggen!
Vanavond gaan Rick en ik met Christine en Chuck uit eten bij Ruth's Chris Steakhouse, terwijl Katja oppast hier. Naderhand gaan we dan koffiedrinken bij Caribou Coffee. Kortom een drukke en gezellige dag vandaag en een prima begin van het weekend!
Thursday, March 04, 2004
Om aan te geven hoezeer het weer van plaats tot plaats kan verschillen hier: in Richmond, ongeveer 2 uur rijden ten zuiden van hier was het vandaag zonnig en 27 graden en hier, ten noorden van het warmtefront, slechts 13 graden. Snik! Maar morgen schijnt het hier ook 25 graden te worden, hoera.
Toen ik van de sportschool naar huis reed, was een straat helemaal afgezet met politie en brandweer: er was uitslaande brand in een van de huizen. Later op weg naar Saskia's dansles zag ik de bewoners dingen inpakken. Al hun ramen waren gebroken. Zielig vind ik dat. Ik hoop, dat dat ons nooit zal gebeuren!
Terwijl ik wachtte tot Saskia klaar was met dansen besloot ik benzine te gaan tanken bij Mobil. Mobil heeft de heel handige Speedpass, een ronde plastic sleutelhanger, die je alleen even voor de pomp hoeft te zwaaien en je kunt tanken. Het totaal wordt op je credit card gezet.
De benzine is hier op het moment "duur" (het haalt volgens mij nog niets bij Europa) en men klaagt steen en been. Ik betaalde vandaag voor een gallon "regular" (3,78 liter) $1.67 (super en premium zijn duurder, natuurlijk). Er is zelfs op verschillende radio stations een "pomp patrouille", mensen, die alle benzinestations in het gebied afgaan om de goedkoopste te vinden. Maar volgens het nieuws gaan de OPEC ministers binnenkort besluiten meer te produceren en zullen dus de prijzen omlaag gaan. In een land waar je zulke afstanden moet afleggen, is het voor velen flink moeilijk de benzine kosten op te hoesten.
Ik merk trouwens, dat ik toch wel erg aan de Amerikaanse maten gewend ben, al. Ik gebruik Convert-me.com om ze in dit blog in Nederlandse maten om te zetten, maar voor mezelf zet ik ze al jaren niet meer om. Het was makkelijker voor mijn broers en zus om eraan te wennen, want die leerden ze nog op school. Ik kwam hier na mijn studie, dus moest het zelf allemaal leren.
De kinderen leren het metrische systeem wel op school en op de meeste produkten staan beide maten, maar ik zie dit land als geheel nooit helemaal omschakelen. De mijlen, gallons en Fahrenheits zitten er te diep in. Het is wel heel grappig om naar Canada te gaan, zoals wij tenminste een keer per jaar, want dan is alles opeens wel metrisch en heet Exxon opeens Esso. De twee landen hebben zoveel gemeen, maar zijn ook zo ontzettend verschillend!
Nog even een leuk nieuwtje voor mij: de schrijver van een wiskundeboek wil mijn foto's van anthodites gebruiken. Er zijn al kaarten van mijn foto's gemaakt en nu ook in een boek. Ik moet zeggen, dat ik dat wel heel leuk vind!
Toen ik van de sportschool naar huis reed, was een straat helemaal afgezet met politie en brandweer: er was uitslaande brand in een van de huizen. Later op weg naar Saskia's dansles zag ik de bewoners dingen inpakken. Al hun ramen waren gebroken. Zielig vind ik dat. Ik hoop, dat dat ons nooit zal gebeuren!
Terwijl ik wachtte tot Saskia klaar was met dansen besloot ik benzine te gaan tanken bij Mobil. Mobil heeft de heel handige Speedpass, een ronde plastic sleutelhanger, die je alleen even voor de pomp hoeft te zwaaien en je kunt tanken. Het totaal wordt op je credit card gezet.
De benzine is hier op het moment "duur" (het haalt volgens mij nog niets bij Europa) en men klaagt steen en been. Ik betaalde vandaag voor een gallon "regular" (3,78 liter) $1.67 (super en premium zijn duurder, natuurlijk). Er is zelfs op verschillende radio stations een "pomp patrouille", mensen, die alle benzinestations in het gebied afgaan om de goedkoopste te vinden. Maar volgens het nieuws gaan de OPEC ministers binnenkort besluiten meer te produceren en zullen dus de prijzen omlaag gaan. In een land waar je zulke afstanden moet afleggen, is het voor velen flink moeilijk de benzine kosten op te hoesten.
Ik merk trouwens, dat ik toch wel erg aan de Amerikaanse maten gewend ben, al. Ik gebruik Convert-me.com om ze in dit blog in Nederlandse maten om te zetten, maar voor mezelf zet ik ze al jaren niet meer om. Het was makkelijker voor mijn broers en zus om eraan te wennen, want die leerden ze nog op school. Ik kwam hier na mijn studie, dus moest het zelf allemaal leren.
De kinderen leren het metrische systeem wel op school en op de meeste produkten staan beide maten, maar ik zie dit land als geheel nooit helemaal omschakelen. De mijlen, gallons en Fahrenheits zitten er te diep in. Het is wel heel grappig om naar Canada te gaan, zoals wij tenminste een keer per jaar, want dan is alles opeens wel metrisch en heet Exxon opeens Esso. De twee landen hebben zoveel gemeen, maar zijn ook zo ontzettend verschillend!
Nog even een leuk nieuwtje voor mij: de schrijver van een wiskundeboek wil mijn foto's van anthodites gebruiken. Er zijn al kaarten van mijn foto's gemaakt en nu ook in een boek. Ik moet zeggen, dat ik dat wel heel leuk vind!
Wednesday, March 03, 2004
Lentedag nummer zoveel, van mij mag de winter nu wegblijven, maar dat zal wel te veel gewenst zijn. Maar wat een energie krijg ik van dit weer! Ik heb gelijk zin om een hele lente schoonmaak te gaan houden. Ok, zo erg is het ook weer niet, maar toch, jippie, zon en warmte!
Terwijl ik zo mijn blogs schrijf, merk ik toch wel, dat mijn Nederlandse vocabulaire wat achteruit gaat. Of tenminste, ik kan niet op sommige termen komen. Soms kun je in het Engels iets in een woord zeggen, waar er in het Nederlands of niet 1 woord voor is, of ik ken dat woord niet.
Na een heel moeilijke stepklas bij de Centreville gym had ik een afspraak bij de kapsalon Elle et Lui. De kapster, die mijn haar doet, Mona, komt uit de Libanon. Het is een heel leuk mens, ongeveer mijn leeftijd, en ze knipt fantastisch! Veel van de kappers en kapsters hier komen of uit het Midden-Oosten en dan vooral Libanon, of uit Belgie of Frankrijk. Er zijn twee soorten kapsalons: de budget en de "salons". De budget salons, zoals de Hair Cuttery en Supercuts zijn zeer goedkoop, maar je weet ook niet hoe je eruit zal zien, als een van de "kappers" klaar is met je. En dan zijn er de salons, die je een flinke duit ontfutselen voor een knipbeurt. $40 is een gewone prijs hier. Maar dan ben je ook verzekerd van een leuk kapsel. Het is dus een bewuste keus: goedkoop en grote kans op een mislukking of duur en er zeker goed uitzien. Tja.
Kai's haar was ook alweer veel te lang inmiddels. Hij leek wel een Beatle! Met hem ging ik naar de barber. Bij de barber worden alleen jongens en mannen geknipt. En (hoe oneerlijk is het in dit leven?) daar kost het $10 voor wassen en knippen. Hij heeft nu een hip kapsel met spikes.
Saskia en Kai hadden ook schoenen nodig, dus stopten we bij Payless Shoesource. Een heerlijke schoenenwinkel, dat. Je kunt zonder veel geld te besteden gewoon Imelda Marcos zijn, met hun schoenenprijzen. De gemiddelde prijs van een paar schoenen is $15 en nu hebben ze een "koop een paar, krijg een tweede paar halve prijs" promotie. Vooral voor de kinderen zijn het prima schoenen. Ik koop er ook wel eens, maar meestal zijn hun schoenen te wijd voor mijn voeten.
Nu de presidentskandidaten bekend zijn, denk ik er toch veel meer over na voor wie ik in november zal stemmen. Ook Rick is daarmee erg bezig. Eerst stond voor hem vast, dat hij voor Bush zou gaan stemmen. Hij is erg voor ruimtevaart en Bush staat daar nu ook zo achter. Maar recentelijk heeft de Bush regering dingen gedaan, zoals de enorme boetes opleggen aan "slechte" woorden op tv en radio, die hem tegenstaan. Ik heb soortgelijke twijfels, ik zou dolgraag tegen Bush stemmen.
Maar... dan lees ik weer dit artikel over Kerry en dan vraag ik me af wat erger is: een kwaad, dat je al kent en weet wat het wordt, of een kwaad, dat nog van alles onverwachts kan doen? Ik mag Kerry niet, ik zal er niet omheen draaien. Ik heb moeite met mensen, die een vermogen in de miljoenen hebben en zich opwerpen als "redders van het volk". Salonsocialisten noemt mijn vader die. En ik mag Bush wel, hoe vreemd dat ook klinkt. Ik denk, dat Bush heel idealistisch is, maar dat hij toch echt het beste met dit land voorheeft. Ik heb alleen moeite met een flink stel mensen uit het Bush kabinet. Maar van Kerry weten we nog niet eens wie zijn vice president zou worden. En John Edwards wordt dat volgens mij niet. Ach, nog 8 maanden om na te denken, ik hoef er nog geen nachtrust over te verliezen.
Terwijl ik zo mijn blogs schrijf, merk ik toch wel, dat mijn Nederlandse vocabulaire wat achteruit gaat. Of tenminste, ik kan niet op sommige termen komen. Soms kun je in het Engels iets in een woord zeggen, waar er in het Nederlands of niet 1 woord voor is, of ik ken dat woord niet.
Na een heel moeilijke stepklas bij de Centreville gym had ik een afspraak bij de kapsalon Elle et Lui. De kapster, die mijn haar doet, Mona, komt uit de Libanon. Het is een heel leuk mens, ongeveer mijn leeftijd, en ze knipt fantastisch! Veel van de kappers en kapsters hier komen of uit het Midden-Oosten en dan vooral Libanon, of uit Belgie of Frankrijk. Er zijn twee soorten kapsalons: de budget en de "salons". De budget salons, zoals de Hair Cuttery en Supercuts zijn zeer goedkoop, maar je weet ook niet hoe je eruit zal zien, als een van de "kappers" klaar is met je. En dan zijn er de salons, die je een flinke duit ontfutselen voor een knipbeurt. $40 is een gewone prijs hier. Maar dan ben je ook verzekerd van een leuk kapsel. Het is dus een bewuste keus: goedkoop en grote kans op een mislukking of duur en er zeker goed uitzien. Tja.
Kai's haar was ook alweer veel te lang inmiddels. Hij leek wel een Beatle! Met hem ging ik naar de barber. Bij de barber worden alleen jongens en mannen geknipt. En (hoe oneerlijk is het in dit leven?) daar kost het $10 voor wassen en knippen. Hij heeft nu een hip kapsel met spikes.
Saskia en Kai hadden ook schoenen nodig, dus stopten we bij Payless Shoesource. Een heerlijke schoenenwinkel, dat. Je kunt zonder veel geld te besteden gewoon Imelda Marcos zijn, met hun schoenenprijzen. De gemiddelde prijs van een paar schoenen is $15 en nu hebben ze een "koop een paar, krijg een tweede paar halve prijs" promotie. Vooral voor de kinderen zijn het prima schoenen. Ik koop er ook wel eens, maar meestal zijn hun schoenen te wijd voor mijn voeten.
Nu de presidentskandidaten bekend zijn, denk ik er toch veel meer over na voor wie ik in november zal stemmen. Ook Rick is daarmee erg bezig. Eerst stond voor hem vast, dat hij voor Bush zou gaan stemmen. Hij is erg voor ruimtevaart en Bush staat daar nu ook zo achter. Maar recentelijk heeft de Bush regering dingen gedaan, zoals de enorme boetes opleggen aan "slechte" woorden op tv en radio, die hem tegenstaan. Ik heb soortgelijke twijfels, ik zou dolgraag tegen Bush stemmen.
Maar... dan lees ik weer dit artikel over Kerry en dan vraag ik me af wat erger is: een kwaad, dat je al kent en weet wat het wordt, of een kwaad, dat nog van alles onverwachts kan doen? Ik mag Kerry niet, ik zal er niet omheen draaien. Ik heb moeite met mensen, die een vermogen in de miljoenen hebben en zich opwerpen als "redders van het volk". Salonsocialisten noemt mijn vader die. En ik mag Bush wel, hoe vreemd dat ook klinkt. Ik denk, dat Bush heel idealistisch is, maar dat hij toch echt het beste met dit land voorheeft. Ik heb alleen moeite met een flink stel mensen uit het Bush kabinet. Maar van Kerry weten we nog niet eens wie zijn vice president zou worden. En John Edwards wordt dat volgens mij niet. Ach, nog 8 maanden om na te denken, ik hoef er nog geen nachtrust over te verliezen.
Tuesday, March 02, 2004
Nou, ik hoop, dat er over 2 weken nog wat te skien valt in West-Virginia! Het weer is abnormaal warm, 21 graden vandaag. Heerlijk! Van mij mag het blijven, maar het zal wel weer kouder worden. In maart kan het echter echt heel warm zijn, het record op Katja's verjaardag (14 maart) staat nog steeds op de dag dat zij geboren werd: 90 graden ofwel 32 graden celsius! Iemand grapte vandaag, dat we over 2 weken wel 25 cm sneeuw zouden hebben. Het weer kan hier inderdaad heel erg van dag op dag verschillen. Soms is er een temperatuur verschil van meer dan 20 graden!
Vandaag heb ik eindelijk bij IKEA in Woodbridge mijn email vriendin Jeanine ontmoet! We waren dit bezoek al sinds begin december van plan en iedere keer kwam er weer wat tussen. Maar, ondanks slecht verkeer aan beider zijde, het lukte vandaag. Deze IKEA is nu een paar jaar open, er is een enorme showroom en restaurant op een verdieping en een "marketplace" met alle kleine dingen op de andere. We brachten er een heel gezellige 3 uur door. Het was heel leuk weer eens Nederlands te kunnen praten en vooral iemand te ontmoeten, die een gelijksoortige kijk heeft op veel dingen als ik.
De volgende keer gaan we naar Richmond om Jeanine en haar man daar te ontmoeten. In 20 jaar ben ik nog nooit in Richmond geweest! Het is toch de hoofdstad van onze staat, maar wel 2+ uur rijden weg. Ik zie ernaar uit, niet alleen om de stad te zien, maar ook om nog een Nederlands-Amerikaans stel beter te leren kennen!
IKEA voelt altijd als een mini-Europa. Niet alleen de meubels geven dat gevoel, maar alle etiketten hebben ook een Nederlandse uitleg en nog een stel andere talen. In ieder geval hebben we weer wat in elkaar te zetten dit weekend, een ladenkastje voor Katja.
Op de terugweg kwam ik langs een paar historische plaatsen: Occoquan, een heel leuk plaatsje aan de Occoquan rivier, met gezellige winkeltjes en restaurants. Een aantal mijlen verder op is Clifton, een plaatsje wat weigert aan de moderne tijden mee te doen. En uiteindelijk Fairfax. Dit stadje heeft een lange Civil War geschiedenis (er staan twee naar het Noorden gerichte kanonnen, zoals alle "Confederate" monumenten), maar ook George en Martha Washington kwamen hier. Fairfax en Fairfax County zijn genoemd naar William Fairfax, de neef van de 6e Lord Fairfax.
Toen ik thuiskwam was Rick er ook al, want ik had een tandarts afspraak, waar hij ook bij moest zijn. Deze tandarts is echt ultramodern, hij heeft zijn eigen website, alles is electronisch en hij staat regelmatig in de krant vanwege zijn nieuwe technieken. Ik zal er nog aardig vaak zijn, helaas, want mijn gebit heeft heel wat werk nodig. Maar ik moet toegeven, dat ik er heel wat minder tegenop zie, dan als het een "gewone" tandarts zou zijn.
Omdat ik geen tijd had om te koken (en geen zin, eerlijkheidshalve), gingen we met het hele gezin uit eten bij Lone Star. Wat ik zo heerlijk vind in dat restaurant, is dat ze gepofte zoete aardappel bij het eten geven. Heerlijk! Met suiker en kaneel, hmmm!!
Helaas verneem ik net op het nieuws, dat John Edwards uit de race voor de Democratische presidentsnominatie zal stappen na vanavond (Super Tuesday). Dat betekent, dat John Kerry de nominatie zal krijgen. Ik heb ernstige bedenkingen bij deze man. Maar ook bij Bush en zeker Nader. Argh!!! Wie te stemmen??? Nou ja, nog 8 maanden om te besluiten.
Vandaag heb ik eindelijk bij IKEA in Woodbridge mijn email vriendin Jeanine ontmoet! We waren dit bezoek al sinds begin december van plan en iedere keer kwam er weer wat tussen. Maar, ondanks slecht verkeer aan beider zijde, het lukte vandaag. Deze IKEA is nu een paar jaar open, er is een enorme showroom en restaurant op een verdieping en een "marketplace" met alle kleine dingen op de andere. We brachten er een heel gezellige 3 uur door. Het was heel leuk weer eens Nederlands te kunnen praten en vooral iemand te ontmoeten, die een gelijksoortige kijk heeft op veel dingen als ik.
De volgende keer gaan we naar Richmond om Jeanine en haar man daar te ontmoeten. In 20 jaar ben ik nog nooit in Richmond geweest! Het is toch de hoofdstad van onze staat, maar wel 2+ uur rijden weg. Ik zie ernaar uit, niet alleen om de stad te zien, maar ook om nog een Nederlands-Amerikaans stel beter te leren kennen!
IKEA voelt altijd als een mini-Europa. Niet alleen de meubels geven dat gevoel, maar alle etiketten hebben ook een Nederlandse uitleg en nog een stel andere talen. In ieder geval hebben we weer wat in elkaar te zetten dit weekend, een ladenkastje voor Katja.
Op de terugweg kwam ik langs een paar historische plaatsen: Occoquan, een heel leuk plaatsje aan de Occoquan rivier, met gezellige winkeltjes en restaurants. Een aantal mijlen verder op is Clifton, een plaatsje wat weigert aan de moderne tijden mee te doen. En uiteindelijk Fairfax. Dit stadje heeft een lange Civil War geschiedenis (er staan twee naar het Noorden gerichte kanonnen, zoals alle "Confederate" monumenten), maar ook George en Martha Washington kwamen hier. Fairfax en Fairfax County zijn genoemd naar William Fairfax, de neef van de 6e Lord Fairfax.
Toen ik thuiskwam was Rick er ook al, want ik had een tandarts afspraak, waar hij ook bij moest zijn. Deze tandarts is echt ultramodern, hij heeft zijn eigen website, alles is electronisch en hij staat regelmatig in de krant vanwege zijn nieuwe technieken. Ik zal er nog aardig vaak zijn, helaas, want mijn gebit heeft heel wat werk nodig. Maar ik moet toegeven, dat ik er heel wat minder tegenop zie, dan als het een "gewone" tandarts zou zijn.
Omdat ik geen tijd had om te koken (en geen zin, eerlijkheidshalve), gingen we met het hele gezin uit eten bij Lone Star. Wat ik zo heerlijk vind in dat restaurant, is dat ze gepofte zoete aardappel bij het eten geven. Heerlijk! Met suiker en kaneel, hmmm!!
Helaas verneem ik net op het nieuws, dat John Edwards uit de race voor de Democratische presidentsnominatie zal stappen na vanavond (Super Tuesday). Dat betekent, dat John Kerry de nominatie zal krijgen. Ik heb ernstige bedenkingen bij deze man. Maar ook bij Bush en zeker Nader. Argh!!! Wie te stemmen??? Nou ja, nog 8 maanden om te besluiten.
Monday, March 01, 2004
Een echte maandag vandaag, met andere woorden, routine! Eerst naar de sportschool, waar ik een stepklas deed. Daarna gauw weer naar huis, want Katja was thuis van school. Omdat ik haar zo zielig vind, zijn we lunch gaan eten bij Subway. Ik ga daar graag eten, want je weet precies hoeveel calorieen er in hun sandwiches zitten en ze zijn nog lekker ook, met veel verse groenten en pepers.
Vanmiddag heb ik gewoon heel lui van het weer genoten. Het was weer 18+ graden en zonnig en dan kun je toch niet binnen blijven zitten! Brynna de hond profiteert er mooi van, want ze wordt lekker ver gewandeld.
Omdat er niet veel voor is gevallen, dacht ik dat het leuk zou zijn wat weetjes over Virginia hier te schrijven. Het is een interessante staat, met van alles wat:
- Virginia werd genoemd naar Engeland's "Virgin Queen", Elizabeth I.
- Het duurt ongeveer 9 uur om van noordoost Virginia naar zuidwest Virginia te rijden, ongeveer 4 uur om van noord naar zuid te rijden op het wijdste punt.
- Ondanks alle anti-roken campagnes blijft tabak Virginia's grootste geld maker, Philip Morris is gevestigd in Richmond, Virginia.
- Jamestown, Virginia, (waar ook Pocahontas woonde) was de eerste Engelse nederzetting in Amerika. Het was ook de eerste hoofdstad van Virginia.
- Hierdoor wordt Virginia ook "De geboorteplaats van een natie" genoemd.
- Acht presidenten van de VS werden in Virginia geboren: George Washington, Thomas Jefferson, James Madison, James Monroe, William Harrison, John Tyler, Zachary Taylor, and Woodrow Wilson.
- Zes presidentsvrouwen werden in Virginia geboren: Martha Washington, Martha Jefferson, Rachel Jackson, Letitia Tyler, Ellen Arthur, Edith Wilson.
- Zeven presidenten zijn in Virginia begraven: Washington, Jefferson, Madison, Monroe, Tyler, Taft and Kennedy.
- Virginia is bekend om haar pinda's, deze zijn enorm groot en hebben een heel lekkere smaak, Virginia produceerde ook de eerste pinda's in de VS.
- Virginia was voor het ontstaan van de Verenigde Staten vele malen groter, behalve Kentucky en West-Virginia, omvatte het ook delen van Illinois en Michigan.
- Meer dan de helft van de veldslagen tijdens de Civil War werden in Virginia gevochten. Meer dan 2200 van de 4000 gevechten.
- Ongeveer een kwart van de werknemers in Virginia werkt voor de Federale regering.
- Het Pentagon in Arlington, Virginia is het grootste kantoorgebouw ter wereld
- De eerste Thanksgiving in de Noord-Amerika werd in Virginia gehouden in 1619 (in de geschiedenisboekjes staat, dat die in Massachusetts was)
- Het Atlantische hoofdkwartier van de NAVO is in Norfolk, Virginia gevestigd.
- De Chesapeake Bay Bridge Tunnel is het grootste brug-tunnel complex ter wereld.
- President Thomas Jefferson ontwierp zijn eigen huis en noemde het Monticello, het is in Centraal Virginia te bezoeken.
- Het huis van George Washington, Mount Vernon, ligt in Virginia, vlakbij Washington
Vanmiddag heb ik gewoon heel lui van het weer genoten. Het was weer 18+ graden en zonnig en dan kun je toch niet binnen blijven zitten! Brynna de hond profiteert er mooi van, want ze wordt lekker ver gewandeld.
Omdat er niet veel voor is gevallen, dacht ik dat het leuk zou zijn wat weetjes over Virginia hier te schrijven. Het is een interessante staat, met van alles wat:
- Virginia werd genoemd naar Engeland's "Virgin Queen", Elizabeth I.
- Het duurt ongeveer 9 uur om van noordoost Virginia naar zuidwest Virginia te rijden, ongeveer 4 uur om van noord naar zuid te rijden op het wijdste punt.
- Ondanks alle anti-roken campagnes blijft tabak Virginia's grootste geld maker, Philip Morris is gevestigd in Richmond, Virginia.
- Jamestown, Virginia, (waar ook Pocahontas woonde) was de eerste Engelse nederzetting in Amerika. Het was ook de eerste hoofdstad van Virginia.
- Hierdoor wordt Virginia ook "De geboorteplaats van een natie" genoemd.
- Acht presidenten van de VS werden in Virginia geboren: George Washington, Thomas Jefferson, James Madison, James Monroe, William Harrison, John Tyler, Zachary Taylor, and Woodrow Wilson.
- Zes presidentsvrouwen werden in Virginia geboren: Martha Washington, Martha Jefferson, Rachel Jackson, Letitia Tyler, Ellen Arthur, Edith Wilson.
- Zeven presidenten zijn in Virginia begraven: Washington, Jefferson, Madison, Monroe, Tyler, Taft and Kennedy.
- Virginia is bekend om haar pinda's, deze zijn enorm groot en hebben een heel lekkere smaak, Virginia produceerde ook de eerste pinda's in de VS.
- Virginia was voor het ontstaan van de Verenigde Staten vele malen groter, behalve Kentucky en West-Virginia, omvatte het ook delen van Illinois en Michigan.
- Meer dan de helft van de veldslagen tijdens de Civil War werden in Virginia gevochten. Meer dan 2200 van de 4000 gevechten.
- Ongeveer een kwart van de werknemers in Virginia werkt voor de Federale regering.
- Het Pentagon in Arlington, Virginia is het grootste kantoorgebouw ter wereld
- De eerste Thanksgiving in de Noord-Amerika werd in Virginia gehouden in 1619 (in de geschiedenisboekjes staat, dat die in Massachusetts was)
- Het Atlantische hoofdkwartier van de NAVO is in Norfolk, Virginia gevestigd.
- De Chesapeake Bay Bridge Tunnel is het grootste brug-tunnel complex ter wereld.
- President Thomas Jefferson ontwierp zijn eigen huis en noemde het Monticello, het is in Centraal Virginia te bezoeken.
- Het huis van George Washington, Mount Vernon, ligt in Virginia, vlakbij Washington
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts