Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Teacher's work day

Aan het einde van ieder school kwartaal krijgen de leerkrachten in Fairfax County een of twee dagen om de rapporten voor te bereiden. De leerlingen krijgen dan vrij. Vandaag en morgen zijn de dagen voor het tweede kwartaal, dus we hebben een lekker lang weekend.

Gewoonlijk gaan we tijdens dit vier dagen weekend ergens heen met zijn allen, maar deze week heeft Rick een conferentie, dus kon hij geen vrij nemen.

Misschien moet ik het maar een wekelijks uitje maken, maar de mooie sneeuw buiten trok me weer naar Great Falls National Park. Die watervallen hebben me helemaal in hun ban!

Katja logeerde bij Leah, maar ik mobiliseerde Kai en Saskia, een beetje tegen hun zin, en om 11 uur waren we bij de watervallen. Dit keer was de lucht staalblauw en scheen de zon volop. Zodra we het park binnenliepen zagen we een hert, wat het natuurlijk meteen spannend maakte voor de kinderen.

Overal zagen ze sporen in de sneeuw en de tegenzin was letterlijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Opeens was het park een mysterie, waar verborgen al die dieren zich? Het was heel leuk om te zien, hoe die twee opeens in hun element waren, ik had er geen spijt van, dat ik ze gedwongen had mee te gaan!

De eerste uitkijk over de watervallen is heel ruig met veel rotsen, die nu bedekt zijn met ijs. Het was dus best een uitdaging om naar het beste punt te klimmen. Vooral voor mij, want ik ben bang voor alles dat glad is. Maar ja, die watervallen en het uitzicht, daar overwin je alle angsten voor!

Great Falls vandaag

Vandaag was er werkelijk niemand anders in het park, dus toen we door het bos liepen waren we echt helemaal alleen. De kinderen vonden het prachtig, ze vonden een helemaal bevroren stroompje om op te lopen en dat was het helemaal. Er zijn hier niet veel gelegenheden om op natuurijs te lopen, dus dit was hun kans.

De kinderen op natuurijs
Ik genoot, want dit is het voor mij helemaal: een zijn met de natuur, de kinderen genieten en alles is zo mooi!

Even later liep er vlak voor ons een ree het pad over, ze kwam van achter een boom, net toen Saskia mij had gezegd, dat er geen herten waren vandaag. Even later ontmoetten we een heel tam eekhoorntje, die rustig door bleef eten, hoe dichtbij wij ook kwamen. En het hoogtepunt van het hele bezoek was de grote specht, een echte "Woody Woodpecker", die ons maar bleef volgen met zijn rode kuif. Hij weigerde te poseren voor mijn camera, maar gelukkig heb ik een redelijke foto kunnen nemen. Deze specht is heel ongewoon in ons gebied, dus ik was er echt heel opgewonden over er een te zien!

De specht van heeeeel ver weg

Na twee uur ronddolen kreeg Saskia er helaas genoeg van. Kai en ik hadden nog uren kunnen blijven. Maar ja, de magen rommelden ook, dus reden we terug naar Vienna voor lunch. Bij Subway haalden we hun overheerlijke broodjes, iedereen precies wat hij of zij lekker vond.

Dit was een van die dagen, die omvlogen. Ik nam bij thuiskomst gauw een douche en vervolgens gingen we naar Michael's, waar ik zijden bloemen nodig had en Saskia me overtuigde, dat zij haar kamer ook voor Valentijnsdag moest versieren, dus kocht ze een glitterende hartjes slinger en heel wat hartjes "foam" om dingen mee te maken.

Naast Michael's ligt Microcenter en Saskia wilde haar zakgeld uitgeven aan een Barbie spelletje. Gelukkig hadden ze dat daar voorradig. Kai wilde daarna naar EB Games, want Microcenter had het X Box spelletje, waar hij zijn centen aan uit wilde geven, niet.

Gelukkig slaagde hij bij EB Games en wilden we eigenlijk een ijsje halen bij Coldstone Creamery en een drankje bij Starbucks (ik wilde Kai dat heel speciale chocolade drankje laten proberen), maar alles nam zoveel tijd in beslag, dat ik naar Tysons Corner moest racen om Katja en haar vriendinnen op te halen. Leah moest namelijk naar basketbal training en dat is serieus!

Voor we weer thuis waren was het 17 uur! Gelukkig is Rick deze week niet op reis! Saskia heeft vannacht een vriendinnetje te logeren. Helaas is dit haar beste vriendinnetje, maar zijn de ouders zich helemaal niet bewust hoeveel tijd hun dochter hier besteed versus Saskia bij hun thuis, terwijl de vader een thuisblijfvader is. Maar ja, we willen ook niet in de weg staan van een goede vriendschap natuurlijk, zucht!

Ik heb mijn blog een beetje veranderd. Ikzelf vind deze weersvoorspelling mooier en onze live webcam van de straat wordt iedere 10 minuten "ververst". Hopelijk vinden anderen dit ook een leuke verandering.

posted by Kasaka @ 7:11 PM   ---

|

Een sprookjeswereld

Met schrik werd ik vanochtend om tien voor tien wakker, zo lang heb ik al jaren niet uitgeslapen! Ik sprong mijn bed uit en was meteen aangenaam verrast over wat ik buiten zag: sneeuw! En het sneeuwde nog steeds en zou tot half drie blijven sneeuwen!!

Deze sneeuw was anders, dan die van afgelopen zondag. Het plakte beter en gaf de bomen dus een sprookjesachtige witte laag van "poedersuiker". Een prachtig gezicht! We werden getracteerd op een ware sprookjeswereld buiten! En Paul was al bezig zijn oprit schoon te schuiven.

Natuurlijk kon ik hier niet vanuit mijn stoel naar blijven kijken! Maar we konden niets doen voor we Saskia weer thuis hadden van haar logeerpartij. Dus belde ik de vader van haar vriendinnetje op om te zien hoe laat we haar konden ophalen. Ze zaten net in de auto op de terugweg van Bob Evans, waar ze ontbijt hadden gegeten! Saskia had het wel prima, eerst een ijsje van Dairy Queen voor het avondeten en nu Bob Evans! Hoewel ze een ijsje als avondeten maar niets vond, want daar kreeg ze naderhand buikpijn van.

Omdat Saskia dus nog niet klaar was, besloot ik eerst maar eens de oprit schoon te gaan maken. Rick zat nog lui tv te kijken en Katja en Kai lagen nog op een oor. Nou, dat viel nog niet mee, want de ijzel van gisteravond had een vervelende ijslaag achtergelaten onder de sneeuw. Ik riep dus de troepen naar buiten, tegen hun zin, om te helpen die ijslaag weg te werken.

Een half uur later gingen we in nog steeds hard neerkomende sneeuw Saskia ophalen. Nu merk ik pas hoe ontwend wij sigarettenrook zijn! De ouders van Saskia's vriendinnetje roken (heel ongewoon hier, tenminste binnenshuis) en die rook zat in al Saskia's dingen. Rick heeft meteen haar kussen en deken gewassen, want hij heeft een grondige hekel aan alles wat met roken te maken heeft!

Het werd steeds mooier buiten en rond 12 uur lag er bijna tien centimeter sneeuw en het sneeuwde nog steeds (dat was wel iets meer, dan de twee centimeter, die gisteren voorspeld werd!). Ik haalde Rick over om mee te gaan naar de Mall in Washington en daar met Brynna te gaan lopen.

Ook daar sneeuwde het nog (het is vaak vreselijk plaatselijk, zo hebben ze 15 kilometer verderop nauwelijks wat liggen). We vonden een pracht parkeerplek langs de hoofdweg, Constitution Avenue, ongeveer ter hoogte van het Washington Monument.

Als eerste liepen we naar het Lincoln Memorial langs de besneeuwde "Reflecting Pool", die vandaag dus niets reflecteerde en waar de bordjes "No Skating" ons deden verzuchten hoe leuk het zou zijn als dat wel zou mogen, daar! De Reflecting Pool ligt tussen het World War II Memorial en het Lincoln Memorial. Het is een prachtige wandeling, beide kanten op.

Dit keer heb ik Lincoln niet van dichtbij bekeken, hoewel ik dat meestal niet kan laten, ik vind het zo'n indrukwekkend standbeeld!


Een sneeuwerig Lincoln Memorial

We brachten wel een snel bezoekje aan het al even indrukwekkende Korea Memorial. Daar "loopt" een groep soldaten en de uitdrukkingen op hun gezichten geven de angst, die ze gevoeld moeten hebben heel realistisch weer.

Het was inmiddels begonnen met waaien en dat maakte het flink koud, dus we besloten terug te gaan naar de auto en naar het Capitool te rijden. Op de terugweg liepen we langs een soort tempeltje, gebouwd in klassieke oude stijl met kolommen. We zien dit altijd vanaf de weg en ik heb me al lang afgevraagd, wat het was.

Het bleek een Memorial voor de Eerste Wereldoorlog te zijn om de burgers van Washington DC, die daarin hun leven gegeven hadden te herdenken. Interessant vonden Rick en ik, dat erop staat "The World War" en niet "World War I". Dit prieeltje staat er namelijk al vanaf 1931, toen Herbert Hoover president was en er nog geen tweede Wereldoorlog was geweest. Weer wat geleerd!

Langs het veel grotere Tweede Wereldoorlog Memorial bereikten we de auto weer. En het bleef maar sneeuwen!

Bij het Capitool parkeerden we illegaal op een van de vele lege parkeerplaatsen, waar je alleen met een permit mag staan. We waren niet de enigen, maar toch een beetje nerveus, want parkeerbonnen zijn flink duur in DC! Rick ging dus al gauw terug met Brynna, maar ik liep nog wat rond om meer foto's te maken.



Als laatste reden we voor het Capitool langs en vroeg ik Rick me er even bij het Supreme Court uit te laten. Alle gebouwen, die er gewoonlijk wit uitzien, waren vandaag grauw vergeleken bij de witte sneeuw.

Ik wilde de beelden bij het Supreme Court van dichtbij zien, maar een politie agent weerhield me ervan de stoepen op te lopen. Die waren vanwege gladheid gesloten, terwijl ze helemaal schoongeveegd waren! Ik probeerde hem daarvan te overtuigen, maar hij was onvermurwbaar. Ach ja, hij moest ook wat te doen hebben, natuurlijk, op zondag komen er weinig terroristen langs.


Een van de beelden voor het Supreme Court

Rick moest vanmiddag nog werken en had helaas geen tijd voor meer "sightseeing". Op de terugweg naar huis hield het eindelijk op met sneeuwen en kwam de zon zowaar te voorschijn, helemaal sprookjesachtig mooi!

Bij Starbucks haalden we een "Chantico", hun nieuwe hete chocolade drankje. Dat smaakt net als een vloeibare reep chocola, zo sterk! Wel onbeschrijflijk lekker!

Katja had vanavond een feestje met zeven vrienden en vriendinnen en Kai en Saskia hadden ieder een vriend(innet)je te spelen, dus het was weer de zoete inval bij huize Engle met 12 kinderen hier! De nieuwe Pizza Hut dippin strips pizzas gingen erin als koek! Die tienerjongens kunnen pas eten, zeg!

Natuurlijk heb ik vandaag vele foto's gemaakt, ik zal ze binnenkort online zetten.


Mijn uitzicht vanmiddag op de achtertuin

posted by Kasaka @ 4:59 PM   ---

|

Een onbekende Memorial en fondue

Al jaren geleden is Rick een keer met de kinderen naar Roosevelt Island in de Potomac rivier gegaan. Ik ben toen om de een of andere reden niet mee geweest, maar ze waren er allemaal heel enthousiast over, dus ik heb al heel lang het plan gehad ook te gaan.

Het was vanochtend mooi zonnig, wel ijskoud, maar het leek me een prima dag om Brynna mee te nemen en dat eiland eens te verkennen.

Rick, Kai en Saskia waren daar ook wel voor te vinden, dus stapten we rond half elf in de auto. Het eiland is te bereiken vanaf de George Washington Memorial Parkway en het is nogal ingewikkeld om daar op te komen.

Rick reed dan ook om te beginnen verkeerd en voor we het wisten zaten we midden op de Mall in Washington. Wat wonen we toch bij een mooie stad! Nu alle bomen kaal zijn kun je nog beter zien, wat er allemaal aan moois staat. Zo viel het ons op hoeveel standbeelden er staan langs Constitution Avenue, een van de hoofdwegen! In de zomer worden die veelal door de bomen aan het oog onttrokken.

Na een rondje langs de monumenten vonden we de Memorial Bridge terug, die we over moesten om de Parkway op te gaan. Dit is een heel mooie brug, met grote gouden beelden aan het begin. Hij leidt van het Lincoln Memorial naar onder andere naar Arlington National Cemetery en is zo een symbolische schakel tussen Noord en Zuid (Lincoln, de Noorderling en Lee, wiens huis op Arlington Cemetery staat, de Zuiderling).

We parkeerden op de parkeerplaats voor Roosevelt Island en liepen de voetbrug over naar het eiland. De Potomac is op het moment helemaal bevroren en we hadden mooi uitzicht op de Key Bridge en Georgetown University.

Eenmaal op het eiland bekeken we eerst de Memorial voor Theodore Roosevelt. Hij staat daar midden in de natuur, waar hij zo dol op was. Om hem heen staan stenen met bekende uitspraken en in de zomer zijn er fonteinen, die nu natuurlijk niet werkten.


Theodore Roosevelt en een stand in

Vanaf het Memorial loopt een pad, wat voor een groot deel een "boardwalk" gemaakt van gerecycleerd materiaal door het nu bevroren moeras is. We liepen het hele rondje om het eiland, wat mooie uitzichten gaf op de Potomac, het aan de overkant gelegen Kennedy Center en Georgetown.


De "boardwalk" door het moeras

Veel dieren zagen we niet, wel hertensporen, mooie rode kardinaaltjes, die in dit seizoen zo opvallen en hele groepen roodborstjes, die deze winter in veel grotere getallen aanwezig lijken te zijn, dan anders.


Uitzicht op de Key Bridge en Georgetown over de bevroren rivier

Dit Memorial is de moeite van een bezoek zeer waard, maar ik denk, dat de meeste toeristen hier nooit zullen komen. En zo heeft Washington honderden verborgen schatten, misschien maar goed ook, zo kun je ver van de mensenmassa's ook echt genieten van de omgeving.

Na meer dan een uur in de vrieskou hadden we flinke honger gekregen. Op de terugweg kwamen we langs de Metro 29 Diner en besloten daar een hapje te gaan eten. Het was er gezellig druk, maar we hoefden maar even op een tafeltje te wachten. Terwijl we op ons eten wachtten zochten we liedjes uit van de jukebox op de tafel. Mijn keuze viel of Riders of the Storm van de Doors, lekker nostalgisch.

Het eten was beter, dan ik van diners gewend ben. Vooral hun frietjes smaakten voortreffelijk, ze deden niet onder voor Nederlandse friet! Ook de onion rings (ja, ik weet het, héél gezond allemaal) waren heerlijk.

Ik bestelde een bowl met Manhattan Clam Chowder, waarin heel wat lekkere stukjes clam zaten. Kortom, hier gaan we nog eens heen!

De diner

Vanavond hebben we een heel gezellige avond gehad met Janet, Paul en Leah bij de Melting Pot. Dit fondue restaurant blijft een favoriet! Je begint er met een kaasfondue vooraf, met appels, groentes en brood om te dopen. Dan een kleine salade en vervolgens het hoofdgerecht van vlees- en visfondue. Daarvoor kun je bouillon of olie kiezen. De kinderen vinden de olie altijd het lekkerst en wij nemen altijd bouillon. Toe is er dan chocolade fondue met vruchten om te dopen. Kortom, we gaan er niet hongerig vandaan! Bovendien was het dolgezellig en hebben we drie uur lang lekker zitten tafelen.

Het sneeuwde buiten toen we erheen gingen en er ligt een laagje sneeuw, maar op de terugweg ijzelde het. Natuurlijk kwam Rick precies achter een strooiwagen te rijden, dus mijn auto zal wel extra onder het zout zitten nu. Ik ben blij, dat we verder niet weg hoeven! Saskia logeert bij een vriendinnetje, maar dat is maar een paar straten verderop, verder hoeven we er morgen niet uit als de wegen slecht zijn!

posted by Kasaka @ 4:05 PM   ---

|

Moderne (on)gemakken

Gisteravond was ik net van plan de tweede aflevering van de derde "The Apprentice" serie te gaan kijken, toen onze sateliet tv (van Directv) opeens helemaal uitging. Toen ik hem weer aandeed, kon ik de lokale tv kanalen niet meer ontvangen. Balen!!

Ik had geen idee wat ik moest doen, want Rick is helemaal degene, die hier alle electronica onderhoudt en beheerst. En het is een gecompliceerd huis, wat dat betreft. Ik heb hem gauw in Seattle opgebeld en hij heeft Directv opgebeld om het op te lossen, mijn held!

Gelukkig bleek de televisie in onze slaapkamer er niet door aangedaan, want ik ben verslaafd aan "The Apprentice"!

Vanochtend waren alle kanalen weer aanwezig, alleen waren al onze van te voren opgenomen programma's uitgewist. We hebben een service, waarbij je tv programma's kunt opnemen direct van sateliet. Die kun je dan later, zonder reclame (belangrijk hier, want er is veel reclame!), naar believen kijken. Ik vond het vooral erg jammer, dat ik een programma over de Da Vinci Code nu kwijt was. Het leek vreselijk interessant. Hopelijk wordt het herhaald.

Bij het opstaan was het vanochtend stralend weer, we hebben in twee dagen nog geen wolkje gezien. Maar het was 4 graden Fahrenheit, of -15,5 Celsius. Oh, wat hadden we moeite met opstaan!

Maar Christine en ik hadden al zo lang niet samen een flinke wandeling gemaakt, dat het er vandaag hoe dan ook van moest komen! Ze kwam hier rond 9 uur en gekleed als twee kabouters met slechts onze ogen zichtbaar (het waaide ook nog eens flink en tijdens de wandeling naar Saskia's school deden mijn neus en wangen pijn van de scherpe kou) gingen we op weg. We bedachten, dat een stop bij de Starbucks in Vienna en een lekkere hete koffie ons halverwege lekker zou opwarmen.

En die koffie hadden we zeker verdiend! Verkleumd kwamen we bij Starbucks aan en de Caramel Macchiato's gingen er goed in. Al met al hebben we anderhalf uur door de kou gelopen, niet gek toch!

Na een snelle douche (gelukkig hebben we meerdere badkamers, zodat we niet op elkaar hoefden te wachten) maakten we een stop bij Whole Foods, omdat onze kinderen de flessen Mango Lemonade van Bolthouse Farms in een keer op hadden gedronken gisteren. De sappen van die farms zijn overheerlijk, ik ben verslaafd aan hun wortelsap.

Christine gelooft in een maand van verjaardag vieren, dus ontmoetten we een andere vriendin, Julie, bij Sweetwater Tavern in Centreville voor de lunch. Christine weet echt hoe ze van het leven moet genieten en ik geniet graag mee!

Sweetwater Tavern heeft heerlijke salades, ik bestel steevast hun tonijn salade, met bijna rauwe tonijn, dadels en verschillende groentes.

We bestelden alle drie iced tea en Christine en ik deden daar zoetstof in, maar Julie gebruikt gewone suiker. Ze schudde wat suiker op een theelepel om in haar thee te gooien en tot haar verbazig kwam er een stuk glas mee! Gelukkig had ze niet direct in haar glas gegoten.

Toevallig kwam de serveerster net met onze maaltijden en zag het stukje glas. Aan wat er daarna gebeurde kan je zien, dat dit een goed restaurant is. Ten eerste riep ze de manager. Die kwam meteen zijn verontschuldigingen aanbieden en bood ons gratis dessert aan. En even later kwam hij weer terug met drie bonnen voor $25, die we voor een volgende maaltijd daar kunnen gebruiken! En dat, terwijl we niet eens zelf over dat glas geklaagd hadden!

Dit alles deed me denken aan de film Heartbreakers, waarin Jennifer Love Hewitt en haar film moeder iets dergelijks in scene zetten.

Nu is het aftellen tot Rick thuiskomt, jippie! Katja is naar de basketbalwedstrijd van Leah. Leah speelt op staatsniveau, heel serieus dus! Het leven van haar ouders staat dan ook helemaal in het licht van de basketbaltrainingen en wedstrijden. Hun zoon zat in de band en ook voor hem waren ze constant in de weer.

Ik zie dat meer om me heen. Bij onze buren zwemt de oudste heel goed en die gaan ieder weekend voor dag en dauw de deur uit voor trainingen en wedstrijden. Ze hebben dan verder nergens meer tijd voor. Stiekem ben ik blij, dat onze kinderen nergens zo in uitblinken, dat we daar constant mee bezig moeten zijn.

Kai, Saskia en ik hebben bij Yama gegeten, sushi en kip katsu. Als ik kon kiezen zou ik iedere dag sushi eten!

Vandaag bij Whole Foods viel me weer de nieuwe trend op van de cassieres: ze vragen nu niet alleen "How are you doing?" (wat ik altijd aardig vind), maar ook "kon je alles vinden waar je voor kwam?". Ik zeg meestal maar schaapachtig "ja", ook al is het niet zo, maar ik heb me wel afgevraagd, wat het doel is van die vraag.

"How are you doing" is gewoon aardig, maar als ik nu "No" zou antwoorden op de vraag of ik alles heb gevonden? Wat gebeurt er dan? Zal de manager eigenhandig op zoek gaan naar het niet aanwezige produkt? Zal ik een tegoed krijgen, zodat ik later terugkom om het produkt alsnog te kopen? Zal iemand andere winkels bellen om te kijken of zij het produkt wel hebben?

Ik moet toch eens de stoute schoenen aantrekken en het uitproberen of er werk van maken. Ik vind het namelijk een idiote vraag. Trader Joe's is er volgens mij mee begonnen en ik heb daar heus weleens gezegd, dat ik iets niet kon vinden (ik ga meestal voor specifieke dingen). Degene, die afrekende, zei dan "I'm sorry, we're out of it", maar verder gebeurde er niets. Hoe is dat nu klantvriendelijk? Wat mij betreft kan die vraag wegblijven!

Vandaag is voor de zoveelste keer een wetsvoorstel om de goeverneur van Virginia herkiesbaar te stellen weggestemd. Virginia is de enige staat waar een goeverneur maar vier jaar, dus een term, aan de macht kan zijn en dus niet herverkozen kan worden. Dit bewijst weer hoe anders de staten onderling zijn. Maar ja, wij zijn dan ook een "Commonwealth" en geen "State", samen met maar 3 andere staten.

Thank God It's Friday!

posted by Kasaka @ 8:41 PM   ---

|

Het weer en de wegen

Stralend blauwe lucht en een stralende zon begroetten ons vanochtend. Maar oh, hoe misleidend, het vroor 13 graden en er stond een straffe wind, wat het nog kouder deed voelen.

Katja werd te laat wakker en had maar 15 minuten om zich klaar te maken voor de schoolbus (ik neem het haar niet kwalijk in deze vrieskou!) en Kai vertrok ook net op tijd met zijn Duitse koekjes.

Maar toen ik Saskia wakker wilde maken kreeg ik een heel protest. Ze wilde niet naar school en had hoofdpijn en buikpijn. Nu had een vriendinnetje van haar hier dinsdag gespeeld en gisteren overgegeven, dus ik wilde geen risico nemen en hield haar dus maar thuis (tot haar grote vreugde, moet erbij verteld worden).

Ze at een Poptart als ontbijt en ik nam een kom met Crispix, mijn favoriete cereal waarop ik mezelf deze week getracteerd heb. Ik heb trouwens net een online test gedaan over welke Poptart ik zou zijn (klik op het plaatje om hem ook te doen):

Verder leek Saskia niet ziek, dus ik nam Brynna en mijn mobieltje (en liet mijn nummer bij haar achter) mee om toch even een half uur buiten te zijn. Poeh, dat viel niet mee!!! Ik was zo buiten adem van de kou en het was dat gevoel, dat je neusharen bevriezen als je inademt. Maar we hebben het uitgehouden! Er kwamen heel wat auto's langs terwijl we liepen en ik krijg altijd het gevoel, dat iedereen meewarig naar me kijkt, zo van "zielig, dat je nu ook nog met de hond moet wandelen". Ze moesten eens weten!

Omdat ik vandaag dan maar rekende tot Saskia's speciale dag met mij, vroeg ik wat zij wilde doen. Haar keuze viel natuurlijk op Toys R Us en dan een speeltje uitzoeken. We hebben een enorme Toys R Us winkel dichtbij, dus ik voorzag, niet met voorpret, al uren van zoeken naar precies het juiste speeltje. Maar dan kende ik mijn jongste dochter nog niet! Ze stevende recht op de My Scene poppen af en binnen 5 minuten had ze degene gekozen, die ze wilde.

Een van haar vriendinnetjes is binnenkort jarig, dus wilde ik daarvoor ook alvast een cadeautje kopen. Ook voor haar wist Saskia meteen wat te vinden. Ik stond versteld van haar vastbeslotenheid! Binnen vijftien minuten stonden we weer, helemaal geslaagd, buiten.

De wegen in dit gebied zijn op het moment net een slalom door het vriezen en dan weer dooien, dat het telkens doet. Je moet links en rechts draaien om de gaten te ontwijken. Deze gaten worden hier "potholes" genoemd en de "pothole crew" komt langs om ze te dichten (als het vriest moet dat met los asfalt), waardoor lange files ontstaan op de snelwegen. De verkeersinformatie wemelt dus de hele dag van de waarschuwingen voor "pothole crews". Maar ja, die potholes kunnen ook mooi wel zo groot worden, dat je as erop kan breken!

Na Toys R Us gingen we naar Whole Foods. Dit is ook Saskia's favoriete supermarkt, ze hebben er "haar" fruit: meloen. En je kunt dat ook proeven daar. Je kunt je in feite je lunch eten daar: stukjes kaas, brood, cake, crackers met kaas en meer kun je proeven! Wij kochten vandaag behalve melk en wijn ook ijsjes, die er gezond en lekker zijn en crackers (van hetzelfde).

Vanmiddag hebben we als laatste "Mammie-dochter" activiteit onze nagels laten doen. Saskia heeft nu blauw gelakte teentjes met een vlindertje op haar grote tenen. "Mijn" Vietnamese manicuriste vindt haar heel schattig, dus Saskia vindt het ook prachtig daarheen te gaan, ze krijgt alle aandacht!

Voor degenen geinteresseerd in geschiedenis (ikke dus!) zijn de wetenschappers in Baltimore bezig de valse tanden van George Washington te onderzoeken. Men heeft altijd gedacht, dat die van hout waren, maar nu wordt dat dus verder onderzocht. Allemaal erg interessant, deze man was tenslotte de echte "founding father" van dit land!

Wij hebben niet te klagen over ons weer, als we naar het noorden kijken. Mijn zusje had gisteren ingezworen moeten worden als Amerikaans staatsburger, maar bovenop de 50 centimeter sneeuw van het afgelopen weekend, kregen ze gisteren nog eens 20+ centimeter. Tel daarbij de heel lage temperaturen van -10 en lager en je hebt een vreselijke omstandigheid waarbij je het huis niet meer uitkomt, zeker niet met een jonge baby. Dus het is hier daarbij vergeleken zeer aangenaam en hopelijk blijft dat zo!

posted by Kasaka @ 1:14 PM   ---

|

"Warmte", ha ha!

Vrees niet, de pity party van gisteren is voorbij. Maar wel fijn, dat ik hier gisteren even lekker kon zeuren!

Het voelde vandaag warm aan buiten, ook al was het maar 7 graden. Buiten zijn is duidelijk wat ik in deze tijd van het jaar hard nodig heb, het licht, de frisse lucht, het doet altijd zoveel goed! Dus nam ik mijn tien pond gewichten en Brynna mee en nadat we Saskia naar school hadden gewandeld zijn we meteen doorgelopen voor een heerlijke wandeling van meer dan een uur. Het warmere weer had de vogels wakker gemaakt en er werd gezongen alsof het al lente was. Bij een huis zat een hele boom vol met kardinalen paartjes, er zaten er zeker 4. Prachtig, die rode vogeltjes (hoewel voor deze soort zeker geldt, dat de mannetjes mooier zijn dan de saaie bruine vrouwtjes!).

Dit keer nam ik eens een andere route dan gewoonlijk. Niet dat ik altijd hetzelfde traject loop, maar wel meestal dezelfde straten. Ik geniet iedere keer weer van de verschillen in architectuur hier in Vienna. Het is per straat zo anders! De ene straat is nog bijna helemaal de kleine, een verdieping huisjes uit de jaren 50 en de volgende staat vol met grote huizen met torentjes en allerlei frutsels en de derde heeft bakstenen huizen als de onze. Het maakt voor heel leuke wandelingen als je alleen bent! Hoewel Brynna me er constant aan herinnerde, dat ik dat toch echt niet was. Alleen haar enthousiaste gesnuffel en sneeuw eten geeft al een goed gevoel op zo'n wandeling.

Vorige week was Christine jarig en vandaag hadden we voor het eerst beiden tijd om dat te gaan vieren. Ik tracteerde haar op een lunch bij het Heart in Hand restaurant in Clifton. We zijn hier ook voor mijn verjaardag in september geweest, wie weet wordt het wel een traditie.

Net voor ik wegging belde Christine op, dat ze eerst naar de school van Mallory moest, want die was in de modder gevallen en moest schone kleren, dus we zouden elkaar bij het restaurant ontmoeten.

Gewapend met mijn ingegraveerde glas en een kaart ging ik op weg. Bij verjaardagen krijg je hier altijd een kaart bij je cadeautje, of soms zelfs alleen een kaart. Ik kan me dat uit Nederland niet herinneren, als je iemand in persoon zag gaf je, in onze kringen tenminste, gewoon een cadeautje. Maar hierdoor is Hallmark zo groot geworden, je hebt hier werkelijk kaarten voor alles wat je je maar bedenken kan! Als ik ruzie met Rick heb gehad en het goed wil maken, hoef ik niet zelf te bedenken hoe, er is zo een kaart te vinden met precies de juiste woorden erop!

Ook voor Christine had ik de perfecte kaart gevonden met als tekst "I knew, I knew, I knew and... I blew it", want ik had tot mijn schande haar verjaardag vergeten!! Ik had er de dag ervoor nog aan gedacht en het glas om te graveren gekocht en de volgende dag, floep, vergeten! Een brainfart noemen ze dat hier.

De weg naar Clifton is mooi, eerst de Fairfax County Parkway, die wel mooier is als de bomen bladeren hebben en daarna de weg, die direct naar Clifton leidt langs de mooiste landgoederen met enorme weides met paarden erin. Je ziet hier geen ouderwetse boerderijen (meer?), maar mensen, die naar het platteland verhuisd zijn om hun paarden te kunnen huisvesten.

Clifton zelf is een schattig oud plaatsje gelegen aan het spoor. Terwijl we daar waren kwamen er twee Amtrak treinen voorbij, op weg naar?

Het Heart in Hand restaurant is heel gezellig, in dit seizoen brandt er een knappend haardvuurtje en natuurlijk is Valentijnsdag over iets meer dan twee weken perfect voor hen. Met "Heart" in hun naam waren overal harten te zien: een grote bloemenkrans in de vorm van een hart, gezellige harten boeketten en zelfs het broodkorstje in onze soep had de vorm van een hart!

We hadden een heerlijke lunch van tomatensoep en gebakken brie met appel en stokbrood. We hadden elkaar ook al meer dan een week niet gezien (lang voor ons!), dus er was genoeg bij te kletsen.

Om twee uur namen we afscheid en reed ik naar downtown Vienna om voor Katja een warme bagel met cream cheese te halen. Zij was vandaag thuisgebleven omdat ze maagkrampen had. Bij Manhattan Bagel hebben ze de lekkerste bagels, die wij kennen. Ik heb dus ook gelijk een extra half dozijn gekocht, die komen wel op!

Rick belde op vanuit Seattle, hij rijdt daar prinsheerlijk rond in een Lincoln Towncar, de ziel. Hij had die natuurlijk niet gehuurd, maar Avis had geen andere auto's over.

Nu Valentijnsdag dichter bij komt liggen de winkels vol met allerlei rode, roze en hartvormige snoepjes. Er zijn hier ook hartvormige snoepjes met een gezegde erop, die "Sweethearts" heten. Ik ben dol op de Nederlandse fruit hartjes (heb er hier een hele zak van), dus toen Saskia vandaag met een doosje Sweethearts thuiskwam, moest ik die proberen, in de hoop, dat ze ook zo lekker zouden zijn. Helaas, ik kan me bijna geen saaiere snoepjes bedenken! Smakeloos! Geef mij maar vruchtenhartjes!

Altijd een prettig gevoel als het ziekenhuis waar je vlak bij woont er goed vanaf komt. Fairfax Hospital, het ziekenhuis waar alle drie de kinderen geboren zijn, staat in de top 5% van goede ziekenhuizen in het land.

Virginia heeft allerlei staatsdingen, zoals vogel, bloem, vlag enz. Nu gaat er ook een staatsvleermuis komen: de big-eared bat. Het doel hiervan is om mensen op de hoogte te stellen van de grotten in Virginia en de dieren, die erin leven.

Ik heb vandaag een leuk videootje van Washington gevonden online (de eerste video in de lijst). Het is kort, maar het laat een aantal mooie plekjes zien in deze omgeving.

En tot slot kan ik het niet laten een heel grappig artikel van "The Onion" aan te raden. The Onion is een satyrisch nieuws"blad" online.

posted by Kasaka @ 9:39 PM   ---

|

Would you like some cheese with that whine?

Zoals altijd ben ik weer een dag te laat! Ik had me gisteren down moeten voelen volgens een bepaalde formule, maar dat lukte me vandaag veel beter!

Het is nog steeds koud weer, maar net iets minder koud en dus ging de sneeuw smelten. Geen weer meer om mijn sneeuwschoenen verder te gebruiken, dus. En ook niet mooi genoeg om er voor een gewone wandeling op uit te gaan.

Kai had ook een mindere dag, zijn oog deed nog pijn en hij was klaar voor zijn "mental health day" vandaag. Dus hebben we samen boven gewichten geheven, terwijl we tv keken. Natuurlijk erg gezellig met mijn 12-jarige, maar ik heb een hekel aan gewicht heffen. Ik doe het alleen om mijn botten sterk te houden, want mijn moeder heeft erge osteoporose.

Rick moest vanmiddag weer terug naar Seattle. Hij zal weer tot en met vrijdag avond weg zijn. Eigenlijk heb ik liever, dat hij 's ochtends vroeg vertrekt, want als het midden op de dag is, zitten we de halve dag te wachten op zijn vertrek.

Zo ook vandaag, maar Kai en ik vonden een activiteit om de tijd door te komen: glas ingraveren. Dit is een hobby, die ik al sinds mijn tienertijd heb, maar waar ik nog maar weinig tijd voor maak. Maar ik wilde voor Christines verjaarscadeautje een glas ingraveren en Kai vond dat zo leuk om te zien, dat hij het ook wilde proberen. Hij zit nog te krassen terwijl ik dit schrijf! Altijd leuk om de kinderen creatief bezig te zien.


Christine's glas

Rond kwart over twee vertrok Rick en stapten Kai en ik ook meteen in de auto. Voor zijn vak van vreemde talen moet hij donderdag Duitse koekjes meenemen. Nu heb ik absoluut geen energie om daar een recept voor te zoeken, laat staan ze te bakken, dus bracht de German Gourmet in Falls Church uitkomst.

Deze winkel heeft alle Duitse produkten, die je je maar kunt bedenken, maar ook, ontdekte ik vandaag, een heel stel Nederlandse! Zo vond ik er (en kocht meteen twee pakken, hoewel ze bijna $7 waren) rode Douwe Egberts. Ze hadden ook allerlei Nederlandse koekjes, inclusief stroopwafels en speculaas en Deventer koek.

Voor Kai's klas kochten we drie pakken chocolade spritsen, ik zal me moeten bedwingen er niet zelf aan te beginnen! Of dat nu echte Duitse koekjes zijn? Ze zullen in ieder geval goed smaken.

Op de terugweg heb ik Kai toch kunnen overhalen zijn haar te laten knippen, het zag er werkelijk niet meer uit! Dus hij loopt weer met een net hoofd rond en zijn favoriete gel kuif is weer aanwezig.

Omdat ik het fysiek even niet meer trek hebben we vanavond gewoon pizza van Vocelli's besteld. Ik ben dol op hun garlic spinaci, met knoflook en spinazie.

posted by Kasaka @ 7:15 PM   ---

|

Adembenemende natuur

De scholen begonnen vanochtend twee uur later dan gewoonlijk, wat betekende, dat Saskia een volle dag school had, in plaats van de gewoonlijke halve dag op maandag. Het was lekker om niet zo ontzettend vroeg te hoeven opstaan! Katja kreeg een lift naar school met de moeder van haar vriendinnetje en Rick reed Kai naar school, terwijl Saskia en ik natuurlijk gewoon liepen!

Kai's oog zag er vanochtend nog blauwer en dikker en gesloten uit en ook het wit van zijn oog was knalrood, dus ik heb toch maar een afspraak bij de kinderarts gemaakt. Zodra hij uit school kwam zijn we gegaan. Gelukkig bleek het allemaal oppervlakkig te zijn en hoefde er verder niets aan gedaan.

Het vroor vandaag nog de hele dag en ik had zin in eens iets heel anders, dan de maandag sleur! Dus toen iedereen de deur uit was heb ik mijn sneeuwschoenen en mijn fototoestel gepakt en ben naar Great Falls National Park gereden.

Mijn National Parks pas heb ik er dit jaar al ruim uit, maar ik vind het toch altijd weer handig om gewoon die kaart te laten zien en binnen te kunnen. Er stonden op zijn hoogst 7 andere auto's op de parkeerplaats, waarschijnlijk dagtrekkers, dus lekker rustig in het park.

Gewoon op mijn laarzen liep ik naar het eerste uitkijkpunt. De watervallen waren adembenemend vandaag! Overal sneeuw en ijs en heel wat water in de rivier. Ik kon er geen genoeg van krijgen! Terwijl ik daar stond kwam er nog een familie met een oudere vrouw. Je moet daar best als een soort geit rotsen beklimmen om alles goed te zien en ik stond versteld hoe goed die vrouw dat deed, vooral nu er sneeuw en ijs op die rotsen lag! Zo wil ik op die leeftijd ook ter been zijn! We maakten een praatje en zij hadden net als ik zo maar besloten eens bij de watervallen te gaan kijken en waren ook niet teleurgesteld (niemand van de mensen, die ik tegenkwam, was dat!).

Na een kwartiertje van de watervallen genoten te hebben maakte ik mijn sneeuwschoenen vast aan mijn laarzen en begon aan mijn wandeling. Ik was duidelijk niet de enige, die daar met sneeuwschoenen of ski's gelopen had, dus ik volgde de sporen zoveel mogelijk. De sneeuw leek er dieper dan hier en het was best inspannend. Maar oh, wat een prachtige natuur en daar liep ik helemaal alleen, ik voelde me echt heel bevoorrecht om dit allemaal te mogen zien en meemaken.

Een half uur nadat ik op weg was gegaan bedacht ik me net dat het leuk zou zijn een hert te zien, toen er eentje recht voor me overstak en een kleintje er meteen achterna. Ze bleven me even nieuwsgierig aan staan kijken, want met die sneeuwschoenen maakte ik best veel lawaai. Maar net toen ik een foto wilde maken besloten ze mij hun mooie witte staarten toe te draaien en niet meer terug te kijken!

Ik heb ze nog een tijdje geprobeerd te volgen, maar ze kwamen niet meer dichterbij. Even later liep ik richting de watervallen en hoorde opeens een geluid, dat me deed schrikken. Nog geen 3 meter van me af keek een ree me net zo geschrokken aan. Ze was net lekker aan het eten, dus ging even later rustig daarmee door. Van haar heb ik tenminste wel een goede foto kunnen maken.

Even later zag ik twee oudere mannen een hondje uitlaten. Ze vroegen me hoe de sneeuwschoenen me bevielen en vertelden, dat ze uit upstate New York kwamen en ook veel met sneeuwschoenen liepen daar, maar het hier nog niet geprobeerd hadden. Ook zij waren toch zeker in de zeventig, alweer was ik onder de indruk van hun lichamelijke fitheid!

Na mijn wandeling ben ik nog verder van de watervallen gaan genieten. Het was berekoud, maar ik kon me er bijna niet van wegtrekken! Dat constante van de rivier fascineert me en kalmeert me compleet.

Ik was net op tijd terug om Kai naar de dokter te brengen. Terug naar de realiteit, zo voelde dat toch even. Het een zijn met de natuur, zoals vanochtend, is zoiets anders, ik kan het niet beschrijven.

Maar Kai en ik zagen onze eigen natuur microcosmos om te bewonderen op de terugweg. Het was tijdens het doktersbezoek begonnen met sneeuwen en omdat het zo koud was, waren de sneeuwvlokken heel klein en kon je de kristallen heel goed zien op het raam. Prachtig! Kleine bloempjes leken het wel. We kregen er geen genoeg van.

Vandaag was de grote anti-abortus demonstratie dag in Washington. Een paar jaar geleden bevonden een vriendin en ik ons er middenin en we voelden ons niet op ons gemak! Ik hoop, dat we deze vier jaar doorkomen zonder het terugdraaien van het recht op abortus!

Op veel middle schools, onder anderen die van Kai, is het deze week "no name calling week". De kinderen doen allerlei dingen om plagen en anderen neerhalen of discrimineren tegen te gaan. Ik vind het een heel goed initiatief!

We kijken nu Super Nanny, ik geloof, dat dat ook in Nederland te zien is. Ik voel me bij het zien van die show opeens een heel goede moeder, terwijl ik dat natuurlijk helemaal niet ben, maar jee, bij die gezinnen vergeleken is het onze een model gezin!

Tot slot heb ik een heel stel nieuwe foto's online gezet, ook van vandaag, in de eerste twee albums op onze Webshots page.

posted by Kasaka @ 9:01 PM   ---

|

Serieuze diepvries!

De hele nacht heeft wind om het huis gehuild. De sneeuw werd zo rondgeblazen, dat het leek of het nog sneeuwde! Onze vijver is (ondanks het fonteintje) vrijwel geheel bevroren en in de boom vlakbij het huis zaten wel tien roodborstjes te koukleumen, de arme diertjes!

De hele dag is er een "wind chill advisory" geweest, wat betekent, dat de kou met de wind gevaarlijk lage temperaturen produceerde van meer dan -20 graden celsius.

Maar ik had me voorgenomen mijn nieuwe sneeuwschoenen, die ik met Kerst gekregen heb, vandaag te gebruiken, dus niets hield me binnen! Om 11 uur stond ik ingepakt en wel (met verschillende lagen kleding en handverwarmers) op mijn sneeuwschoenen. Tot mijn verbazing hield ik het 45 minuten uit en kwam zelfs bezweet terug!


Zelfs in ondiepe sneeuw is dit een hele oefening en ik kan niet wachten tot ik mijn sneeuwschoenen in de bergen kan gebruiken! Ik liep door de bosjes achter het zwembad en zag een stel hertenafdrukken en paar heel mooie rode (maar koude) kardinalen. Het was een heerlijke wandeling, hopelijk kan ik er morgen weer op uit.

Wij hebben geluk gehad (hoewel ik best iets meer sneeuw had willen zien hier), ten noorden van ons was het noodweer. Mijn zus in Newburyport, Massachusetts, is compleet ingesneeuwd met bijna een meter sneeuw en in delen van het noord oosten is er geen electriciteit door het noodweer, want net als hier stormde het met de sneeuw, niet te geloven met temperaturen van -20 en kouder! Vooral voor de daklozen is dit dodelijk weer.

Zelfs degenen, die gewoonlijk naar de soepkeukens komen, komen nu niet, omdat ze door die vreselijke kou moeten lopen. Het is een keus tussen voedsel en warmte en velen kiezen warmte. Heel hard!

Toen ik thuis kwam was de rest van de familie ook wakker. Ik had Kai vannacht om half vier ook al wakker gemaakt, want ik was bang, dat hij misschien een hersenschudding had van de twee klappen tegen zijn hoofd, die hij gisteren met sleeen had geincasseerd. Gelukkig werd hij gemakkelijk wakker, maar de beurse plek aan zijn slaap is nu uitgebreid naar zijn oog en hij ziet eruit alsof hij in een gevecht is geweest!!

Vanmiddag bleven we binnen bij het haardvuur. Kai en Saskia bouwden buiten een iglo en kwamen compleet verkleumd weer binnen.

Rick en ik hebben vanavond onze “date” avond gehad en hebben bij de Cheesecake Factory gegeten. Dat blijft een favoriet restaurant! Al het eten was voortreffelijk en precies waar we zin in hadden. Voor de verandering (waarschijnlijk door het slechte weer) kregen we meteen een tafel!

Het grote nieuws vandaag was, dat Johnny Carson is overleden. Hij was de grote Tonight Show man voor Jay Leno overnam. Hij deed het 30 jaar lang! En ik moet zeggen, dat ik hem vele malen grappiger vond dan Jay. Een gemis dus. Toch grappig, ik wist niets van de man tot ik hierheen verhuisde. Bijna een maand nadat Kai geboren was nam hij afscheid van tv en hij kwam vrijwel nooit meer terug. En toch herinner ik me veel van zijn grappen. Er is een grote komiek overleden.

posted by Kasaka @ 4:21 PM   ---

|

Sneewdag

Wat brengt een sneeuwdag toch een gezelligheid! Toen we vanochtend opstonden lag er net genoeg sneeuw om alles wit te maken, maar het begon pas na 11 uur echt te sneeuwen. Toen het rond 4 uur ophield lag er iets meer dan 10 centimeter. Niet zoveel als we gehoopt hadden, maar genoeg om een prachtige witte wereld te creeren, met poedersuiker op de bomen (die er vannacht helaas afgeblazen zal worden, want het tweede deel van de storm is harde wind).

Om 12 uur had Rick opeens zin in een lange sneeuwwandeling. Het sneeuwde hard en vroor 6 graden, dus we kleedden ons (dachten we) warm genoeg aan. Het plan was via een nieuwbouwbuurt (Rick is gefascineerd door nieuw gebouwde huizen) naar Starbucks te lopen. Dit zou een wandeling zijn van ongeveer twee kilometer.

Laat ik duidelijk zijn, ik heb het in lange tijd niet zo koud gehad!! Mijn dijbenen en vingers hadden geen gevoel meer! In de nieuwbouwbuurt kwamen we langs het "model" huis, waar je gewoonlijk binnen kunt gaan om rond te kijken, dus dachten we daar even naar binnen te gaan om op te warmen. Helaas was de makelaar daar net van plan naar huis te gaan. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, de sneeuw kwam hard naar beneden!

Gelukkig was Starbucks niet veel verder weg. Daar was het flink druk en heel gezellig. Een paar mensen zaten in de makkelijke stoelen te lezen, de rest kletste onderling over het weer en hoe koud het was. We warmden al snel op met een Caramel Macchiato voor mij en een White Mocha voor Rick.

Op de terugweg hadden we de wind mee en was het dus een stuk minder koud. Toen we thuiskwamen lag er al zeker 10 centimeter en veel meer is er niet gevallen. Ik nodigde een paar buurtkinderen uit voor poffertjes. Dit was de perfecte dag hiervoor!

Ooit heb ik een poffertjes pan gekregen van mijn tante in Nederland. Ik heb hem geloof ik een keer gebruikt! Maar hij werkte nog prima, de poffertjes (met echte Nederlandse poedersuiker, want om de een of andere reden smaakt de poedersuiker hier lang niet zo zoet) verdwenen als sneeuw voor de zon!

Intussen was het opgehouden met sneeuwen en werden er sleeplannen gesmeed. Katja, Kai en Leah gingen naar het park, waar de heuvel flink hoog is. Rick, Saskia en ik gingen naar Saskia's school, met een minder hoge heuvel, maar steiler en een (soms pijnlijke) muur om je te stoppen!

Het was venijnig koud en er waren verscheidene idioten, die de heuvel niet op kwamen met hun auto, dus Rick en onze buurman Ross hebben heel wat geduwd. Intussen suisde Saskia met allerlei vriendinnetjes de heuvel af. Toen zij er genoeg van kreeg, zijn Rick en ik nog een aantal keren gegaan. Woohoo! Dat was leuk! Ik had nog veel vaker willen gaan, maar Saskia had er genoeg van, dus gingen we huiswaarts.

Morgen wordt er harde wind verwacht met temperaturen ver beneden het vriespunt, dus Rick en ik dachten, dat we maar beter vanavond de oprit konden schoonmaken. Tot onze grote verbazing en uiterst genoegen was een groep van 6 mensen hard bezig met onze oprit! Kai, Katja en Leah, Leah's vader Paul en onze buren Lorraine en Chuck en tegen de tijd, dat we terug waren, waren ze helemaal klaar!!! We hoefden geen poot uit te steken! Wat een luxe!

De mannen gingen gauw verder met de opritten van de andere buren, zodat voor 17 uur alle opritten schoon waren! Wauw!!

Helaas heeft Kai tijdens het sleeen een paar flinke klappen tegen zijn hoofd gehad. Hij vloog eerst tegen een hek aan in de achtertuin van de buren en daarna, bij een andere heuvel, vloog een jongen met een snowboard tegen zijn slaap aan! Dat laatste resulteerde in een gemeen uitziende buil met open wond. Toch is het kennelijk niet zo erg, want hij glijdt nu, om 19:30 in het donker weer lekker de heuvels af. We zullen hem vannacht een paar keer wakker maken om zeker te zijn, dat hij geen hersenschudding heeft.

Als avondeten heb ik lekker taco soep in de crockpot gemaakt. Iedereen vindt dat heerlijk en het is een lekkere hete maaltijd met deze kou. Leah bleef ook eten en ik kreeg twee "thumbs up" van de tieners na afloop en dat zegt heel wat!!

Ik zit hier nu heerlijk relaxed in mijn Old Navy fleece pijama broek (maar hij kan ook gewoon als "lounge" broek, alleen niet buiten want hij is roze met penguins, hi hi) en fleece trui. Ik word er helemaal lui van!

De kinderen zijn nog buiten geweest en bouwden een iglo. Lekker gezond voor ze, al die frisse lucht (en Katja moet wel koud zijn, ze is buiten zonder jas in -7 graden celsius!!).

Ik ben dankbaar voor onze droger! Te bedenken, dat mijn moeder die vroeger nooit had! Alle kleddernatte spullen van de sneeuw kunnen nu direct naar boven en gedroogd.

Nu kijken we naar een tv-film over de Dilley zeslingen. De kinderen zijn er helemaal in. We hebben op het internet de kinderen opgezocht en verschillende sites erover gevonden.

Rick is helemaal blij met het nieuws, dat Michael Powell ontslag heeft genomen als hoofd van de Federal Communication Commission. Hij was degene, die CBS en Janet Jackson met de Superbowl duizenden dollars in rekening bracht voor de befaamde blote borst. Hij heeft werkelijk idiote bedragen als boetes ingesteld voor het gebruik van afgekeurde taal. Hij heeft daarmee natuurlijk heel wat mensen tegen zich gekregen, die zeker weten heel blij zijn hem te zien vertrekken. De vraag is alleen altijd: wie komt ervoor in de plaats?

Natuurlijk heb ik vandaag ook foto's genomen:



Ons sneeuwerige huis



Rick en Brynna trotseren de sneeuw (eventjes ;))



Een slee "ketting" bij een van de heuvels in de buurt



Saskia draagt haar slee de heuvel weer op (het vermoeiendste deel!)

posted by Kasaka @ 8:11 PM   ---

|

Stilte voor de storm!

Ok, we zijn er klaar voor! Morgen wordt de grootste sneeuwstorm van het seizoen voorspeld, met sneeuwtotalen van 12,5 tot 22,5 centimeter. Jippie! Het ziet ernaar uit, dat ik mijn sneeuwschoenen, die ik met Kerst heb gekregen, zal kunnen gebruiken, hoewel het zondag gemeen koud belooft te worden.

Gelukkig komt Rick vanavond nog thuis uit Seattle, want als hij morgen gereisd had, had hij vast problemen gehad. Ik kan niet beschrijven, hoe blij ik zal zijn hem weer te zien! Ik weet werkelijk niet hoe alleenstaande moeders het voor elkaar krijgen. In het begin van de week liep alles van een leien dakje, maar de laatste paar dagen waren best moeilijk.

De temperatuur is vandaag niet boven het vriespunt uitgekomen, maar het is moeilijk voor te stellen, dat er zo'n grote storm aankomt. De lucht was staalblauw en de zon scheen fel. Het is vreemd hoe vriesweer met een zon de sterkte van de Spaanse zon bijna warm kan aanvoelen, als je in de luwte staat.

Kirsten en ik besloten ondanks de ijzige stoepen toch te gaan rennen. We renden vooral op straat, want veel van de stoepen waren niet geruimd en ik was veel te bang om te vallen! Ik ben bang om over ijs te lopen, omdat ik twintig jaar geleden in Utrecht fietste en uitgleed op een stuk ijs en mijn enkel op heel nare wijze brak.

Toch was het een lekker gevoel om in die vrieskou te lopen. We zagen verder niemand buiten, maar de Washington Post had woensdag een foto van een man, die in zijn short door de sneeuw jogde! Tja, je moet toch wat.

Net na de lunch kwam Laura, de massage therapiste, om mij een massage te geven. Deze was voor het eerst in lange tijd hard nodig! Laura heeft volgens mij slecht karma, ze wordt dit weekend 40 en heeft een groot feest voorbereid en nu gaat het enorm sneeuwen. Iedere keer als zij een feest geeft, doet het weer iets extreems!

Na de massage ben ik gauw boodschappen gaan doen voor het weekend. Zoals gewoonlijk bleef het weerbericht maar veranderen. En zoals altijd voor een sneeuwstorm was het razend druk overal. Ik begon bij Whole Foods en daar was geen magere melk meer te verkrijgen, tenzij je $4 wilde uitgeven voor een 2 liter pak organische speciale enz. enz. melk.

Bij deze winkel waren ze goed voorbereid op de drukte, want alle kassa's waren open en terwijl ik afrekende, kwam de manager de cassieres vragen of ze vandaag langer konden werken.

Bij Giant was het niet veel beter. Ik moest ver weg parkeren omdat het zo vol was. Gelukkig kun je je karretje meenemen naar de auto en zijn er speciale plekken op de parkeerplaats om het weer weg te zetten.

Hele schappen waren bij deze winkel leeg. Grappig was, dat er bijna geen hete chocolademix meer te krijgen was! Iedereen vindt dat natuurlijk lekker als het koud is. Gewoonlijk heb je ruime keuze aan instant pakjes: met marshmallows, melkchocolade, witte chocolade, met caramel en dan nog vele merken. Ook waren vrijwel al de yoghurts uitverkocht, vreemd.

De rijen bij de kassa's waren lang, maar vreemd genoeg kon ik meteen terecht bij een van de "self check outs", die ik toch het fijnst vind. Een medewerker van Giant pakte voor me in terwijl ik afrekende en binnen 5 minuten stond ik buiten, wauw!

Maar we zijn er helemaal klaar voor, nu. De sneeuw mag komen. En Ricks vliegtuig land over een half uur, als het goed is, dus hij zal gezellig hier zijn. Deze sneeuwevenementen blijf ik leuk vinden. Vooral als de sneeuw, zoals morgen het geval is, gedurende de dag valt. Ik hoop op een berg, zodat de scholen maandag ook vrij krijgen!

posted by Kasaka @ 3:44 PM   ---

|

Winter blues

Tja, hoe verwend klinkt dat, we hebben lekker vriesweer, sneeuw en een grote sneeuwstorm (naar verluid) op komst voor het weekend. En ik heb er alweer genoeg van, van die kou en kilte. Het heeft namelijk een desastreus effect op mijn gezondheid. Ik voelde me zo goed deze winter tot nu toe en vandaag was weer zo'n nare fibromyalgie dag. Pijn bij het opstaan, die de hele dag bleef. Weg is mijn hoop, dat het deze winter zijn kop niet weer zo erg zou opsteken!

Maar, zoals ze hier zeggen, er was "no rest for the wicked", er was te veel te doen vandaag om op mijn pijnlijke lauweren te gaan rusten. Trouwens, mijn zusje belde vanochtend uit Massachusetts, dat het daar ook gesneeuwd had en koud, koud, koud was!

De kinderen waren vrij van school vanwege de inauguratie van President Bush. Katja heeft nog gesmeekt of ze alsjeblieft naar de stad mocht om daar mee te lopen met een groepje demonstranten. Nu heb ik er geen probleem mee, dat ze wil protesteren, maar ik vond de mensenmassa te groot en ik kon niet mee om een oogje in het zeil te houden vanwege de andere twee kinderen. Met veertien vind ik haar nog te jong om alleen te gaan (vreemd genoeg hebben andere ouders daar kennelijk geen moeite mee). De veiligheidsmaatregelen voorbij komen alleen zou al moeilijk zijn voor haar.

In plaats daarvan beval ik de kinderen hun kamers op te ruimen. Ik hielp Saskia, want haar kast was zo'n rampzone, dat het een goede twee en een half uur duurde voor we klaar waren! Hij was al een paar jaar niet opgeruimd en ze was heel wat speelgoed ontgroeid. We hebben dus weer een paar tassen om aan de buren mee te geven voor hun school, die in een minder bedeelde buurt ligt.

Kai is de nette van de drie en hij was al gauw klaar, want hij heeft gewoon niet zoveel op te ruimen. Katja daarentegen nam bijna de hele dag, ook haar kamer was rampgebied en ziet er nu stukken beter uit!

Na het opruimen hebben we de inzwering van de president gekeken en geluisterd naar zijn speech. Daarvan is me een woord bijgebleven: "Freedom". Ik ben het in grote lijnen met hem eens, maar ik wil niet dat "onze" jongens en meisjes al het werk hiervoor moeten doen!

Het voelde vandaag bijna warm buiten met +2 graden, dus nam ik Brynna mee voor een lange wandeling na de lunch. Ik hoopte, dat dat me beter zou doen voelen, maar veel verschil maakte het niet.

Kai en Saskia hadden hard nieuwe schoenen nodig en ik hoopte ook voor Kai sneeuwlaarzen te vinden. Voor Saskia heb ik die via L.L.Bean online besteld, samen met een sneeuwbroek en handschoenen.

Beiden hadden om 4 uur een orthodontist afspraak en niet ver daarvandaan is een Payless Shoe Source winkel. Daar vond Kai een goed paar schoenen en Saskia zelfs twee (een ervan voor $9 en helemaal van leer!!). Natuurlijk waren er geen sneeuwlaarzen voor Kai, maar wel voor Saskia. Die heb ik toch maar gekocht (ze waren maar $16), vanwege de sneeuw die dit weekend voorspeld wordt. Misschien kan ik die van L.L. Bean bij Tysons Corner terug brengen, anders heeft ze twee paar, maar die zullen volgend jaar ook nog wel goed zijn.

Bij de orthodontist was het druk, maar gelukkig was er geen lange wachttijd. Saskia heeft moeite haar beugel te accepteren. Maar hij is hard nodig, omdat haar tanden echt erg scheef staan en er eentje genetisch ontbreekt. Ze zal hierdoor nog een lange weg te gaan hebben voor ze haar permanente "smile" heeft. Ik voel me net een cheerleader als ik er met haar over praat (ze was vanmiddag bijna in tranen), want nu is het natuurlijk alleen maar vervelend en het kan wel 7 jaar duren, voor het over is.

Alles paste schematisch precies in elkaar vanmiddag, van de ene activiteit naar de andere. Gelukkig waren de gymnastiek lessen afgelast, anders had Saskia die ook nog gehad.

Na haar pianoles zijn we vroeg gaan eten bij Glory Days Grill. Dit is ons "stam" restaurant als Rick op reis is en wij zijn niet de enige familie, die het daar leuk vindt! Vanavond dachten we vroeg te zijn, maar het restaurant zat bijna vol en alle drie de kinderen zagen er een vriendje of vriendinnetje!

Wat de aantrekkingskracht is? Lekker, maar betaalbaar eten ten eerste, wij komen bijvoorbeeld voor de "Cheese Fries", frietjes met gesmolten kaas en bacon erover, niet te versmaden! En als hoofdgerecht had ik een grote kom met Maryland crab soep, heel erg lekker en pittig!

Het restaurant is verder lawaaierig, zodat je je er met kleine kinderen niet geneert, als die rond gaan lopen. Er hangen rondom televisies, zodat de volwassenen ook wat te doen hebben (het valt me op, dat er vaak volwassenen alleen met kinderen komen, zoals ik). Kortom, het is een gezellig geheel en heeft ook een buurt aantrekkingskracht, waardoor er altijd wel iemand is, die wij kennen.

En nu zijn we lekker vroeg weer thuis. Ik heb de kaarsen aan en het haardvuur brandt, de kinderen doen huiswerk voor morgen en ik schrijf mijn blog. Een kat ligt uitgeteld op de bank, een ander languit voor het vuur, de derde likt Brynna schoon. Hoe huiselijker kan het? Saskia's huiswerk gaat over het omrekenen van het Amerikaanse systeem naar het Metrisch systeem, gelukkig heb ik nu een redelijke kennis van beiden! In de begin jaren hier waren die inches, gallons, quarts en pints maar abracadabra!!

En in de categorie van klantenservice kreeg ik vanochtend een email over een credit card promotie van Macy's. Ik trok mijn wenkbrauwen op, want ik heb geen credit card bij dat bedrijf en het is nogal een goed bedrijf, dus "spam" emails zijn niet hun gewoonte. Vanmiddag kreeg ik een verontschuldigende email van de Macy's baas, dat de email per ongeluk naar onbestemde adressen was gegaan. Kijk, dat vind ik nu klantenservice. Macy's staat gelijk weer hoger aangeschreven bij mij!

posted by Kasaka @ 7:05 PM   ---

|

Sneeuw!!

Vanochtend was een van de twee dagen deze week, dat de kinderen vroeg op moesten voor school. En het was weer berekoud! Maar niet zo koud als gisterochtend, dus begonnen de scholen op tijd. Katja en Kai wachtten met -10 graden op de schoolbus en nog had ik moeite ze te overtuigen zich warm genoeg aan te kleden!!

Nadat ik Saskia een uur later naar school had gewandeld forceerde ik mezelf verder te lopen. Het was inmiddels -8, maar er stond een straffe wind, die het dus kouder deed voelen. Maar Brynna en ik hebben die kou 45 minuten getrotseerd en ik wil wel wedden, dat zij het met me eens is, als ik zeg, dat we ons bij thuiskomst heel lekker voelden (vooral om weer terug te zijn in de warmte!).

Als het zo koud is geeft onze garage deur problemen. Hij is automatisch, maar gaat in de vrieskou maar half open. Het vergt allerlei maneuvres om hem helemaal te openen, heel irritant! Van binnen naar buiten is het niet zo erg, maar van buiten naar binnen, als je verkleumd bent, dus wel! Tijd om een monteur te laten komen!

Ik had om 12 uur afgesproken bij een van de filmtheaters met een stel Deense vrouwen om de film "Hotel Rwanda" te gaan zien. Maar om 10 uur begon het te sneeuwen en toen ik om half twaalf op weg ging, lag er 5 centimeter en de wegen waren niet gestrooid. Ik ben onze straat uitgereden naar de hoofdstraat, maar toen die ook helemaal besneeuwd en glad bleek te zijn, heb ik Kirsten opgebeld om te zeggen, dat ik toch niet ging. Misschien dat ik het wel had gewaagd als Rick thuis was geweest, maar mensen rijden hier zo slecht in zulk weer, ik wilde geen ongeluk riskeren terwijl ik de enige ouder hier was. Maar ik was oprecht teleurgesteld, de film leek me uiterst interessant. Zoals we hier zeggen: "I chickened out". Misschien krijg ik nog een kans om te gaan, hoewel dit soort films niets voor Rick is.

In plaats van film kijken haalde ik dus maar de sneeuwschep uit de schuur. De oprit nam meer dan een half uur in beslag om schoon te maken. Het was allemaal makkelijker geweest, als ik er niet overheen was gereden, want dat liet twee banen van vast-gepakte sneeuw achter.

Alles was na school afgelast, dus dacht ik een rustig middagje te hebben. Maar natuurlijk kwam de hele buurt hier in de achtertuin sleeen, want wij hebben hier een goede heuvel. Kai en Saskia hebben nieuwe slees, met Kerst gekregen, een grote opblaasbare driehoek. Die bleek natuurlijk enorm populair te zijn met als gevolg, dat mijn twee vaak lijdzaam toekeken, terwijl hun vriendjes de heuvel af gleden. Maar ik heb niets gezegd, ik was er trots op, dat ze hun nieuwe speeltjes zo ruiterlijk deelden.

Vanavond hebben we van Vocelli's pizza besteld (hun knoflook en spinazie pizza is heerlijk!) en lekker bij het haardvuur tv gekeken. Eerst American Idols, wat in het begin heel vermakelijk is en daarna Wife Swap, waarbij twee vrouwen van plaatsen verwisselen.

Intussen zien we op het nieuws alle poespas rond het inzweren van President Bush. Het zal geen plezierig verkeren zijn daar op de Mall! Maar het zal warmer zijn dan de rest van de week, dus niemand zal bevriezen!

Morgen begint dus zijn tweede 4 jaar als president. We zullen zien.

Foto's van vandaag:


Snickers speelt met de sneeuwvlokken op het dek


Klaar om de heuvel te nemen!


En hij ook!

posted by Kasaka @ 9:39 AM   ---

|

Diepvries en sales

Brrrr!!! Het lukt me al de hele dag niet om warm te worden! Ik heb met bont gevoerde laarzen aan en een dikke trui en nog zit ik te rillen. Het was vanochtend bij het opstaan 10 graden in huis! Oeps, ik was vergeten de verwarming boven aan te zetten!!

Gelukkig konden we uitslapen, dankzij het besluit van Fairfax County Public Schools om twee uur later te beginnen. Ik was er dolblij mee, want ik vroeg me al af hoe ik de twee oudsten naar school zou krijgen, zonder te bevriezen. Natuurlijk lachen de mensen ten noorden van ons zich te pletter, maar het feit is, dat we hier niet het soort kleding hebben om ons tegen dit soort extreme kou te beschermen. Het loont gewoon niet om het aan te schaffen.

Ieder schooljaar geef ik ieder van de kinderen een of twee dagen de kans om een "mental health day" te nemen. Een dag waarop ze gewoon gezellig dingen met mij doen, terwijl verder iedereen op school zit.

Katja koos vandaag hiervoor. Nadat ik Kai naar school had gereden (hij heeft helemaal geen goede warme kleding, iets waar we wel verandering in moeten brengen, want we gaan in maart skien) en Saskia bij school had afgezet, begonnen we met de kapper. Ik stel dit bezoek altijd zo lang mogelijk uit, want ik vind de prijs om met een net hoofd rond te lopen de spuigaten uitlopen! Katja's was- en knipbeurt kostte maar liefst $50, om over de mijne maar niet eens te schrijven. En dan de fooi!! Dat is nog eens minstens 15% en dan nog wat voor de ladies, die ons haar wasten. Dat is geld, waar ik niet makkelijk afscheid van neem! Waarom groeit haar toch zo snel??

Als je een tienermeisje vraagt, wat ze het liefst wil doen op een dag alleen met haar moeder, krijg je natuurlijk als antwoord...shoppen! Zodoende was de stop na de kapper Tysons Corner.

Tot Katja's ergernis wilde ik ook, dat ze iets netjes kocht. Nu ze wat ouder wordt vind ik het niet kunnen om in jeans en een t-shirt naar een restaurant te gaan.

Het leuke van in januari winkelen is, dat er zoveel "sales" zijn. Ze vond een paar leuke truien voor $15 en bij de Gap een heel leuke zwarte rok, afgeprijsd van $40 naar $6,97!! Dat noem ik nog eens een koopje!

We aten een heel lekkere lunch bij US Bistro. Een van de lekkerste ideeen hier vind ik "soup (of dip) in a bread bowl". Een ronde bol zuurdeeg brood wordt uitgehold en gevuld met soep (of dip). De extra stukjes brood kunnen gebruikt worden om te dippen. Dit restaurant had een voortreffelijke chicken noodle soep, dus we konden er weer tegenaan!

Op de terugweg hebben we Brynna opgehaald van de kennel. Ze zijn altijd dol op haar daar, maar het valt me op, dat ze altijd heel erg moet als we eenmaal buiten zijn. Dat terwijl we extra moeten betalen om haar te laten wandelen. Ik ga dat de volgende keer toch eens aankaarten.

Vanavond ben ik met de kinderen Japans gaan eten. Sushi in de vrieskou, velen zouden me voor gek verklaren. Maar het is ons favoriete eten en nu ben ik eindelijk warm aan het worden!!

Er is een hypothermia alert uit voor Washington DC. Alle daklozen moeten naar shelters. Dat schijnt nog helemaal niet makkelijk te zijn, want velen willen dat niet. Ze zijn als de clochards in Parijs, bij keuze dakloos.

En weet je nog die grote griepprik crisis in de herfst? Nu zijn er ziekenhuizen met te veel griepprikken en wordt er gevreesd, dat die ongebruikt weggegooid zullen worden. Dus, als je wilt, neem een prik, is het laatste nieuws. Pfff!!! Natuurlijk had dit voorspeld kunnen worden, maar ja, wie ben ik?

posted by Kasaka @ 4:29 PM   ---

|

Virginia Beach en omgeving

Om kwart voor elf gisterochtend, nadat we voor de week afscheid hadden genomen van Rick, reden de kinderen en ik de straat uit op weg naar Virginia Beach. Het plan was om vanochtend met een boot walvissen te gaan kijken, die in de winter rond Virginia Beach te vinden zijn. Omdat het bijna 4 uur rijden is naar het Zuid-Oosten van deze staat, besloot ik een hotel te boeken en er een paar dagen van te maken.

De rit verliep voorspoedig, we waren al gauw het gebied rond Washington uit (en dat kan nogal een uitdaging leveren, zie terugreis!). Bij Ashland, net voor we naar het oosten zouden afbuigen, aten we lunch bij Wendy's. Het was er flink druk en iedereen was vreselijk netjes gekleed (mannen in pak, vrouwen met lange fluwelen rokken). Dat deed vreemd aan, tot we ons bedachten, dat het zondag was en we in religieus Centraal-Virginia waren.

Een uur later en wat hamburgers rijker vervolgden we onze reis. De kinderen gedroegen zich voorbeeldig! Katja deed haar huiswerk en de twee jongsten hadden electronisch spul om spelletjes te doen. Ik moest even denken aan hoeveel saaier onze reizen naar Zuid Frankrijk vroeger waren!

Een uur of wat later, dichtbij Colonial Williamsburg, begon het eindelijk uit de dreigende luchten te sneeuwen. En niet zo'n beetje ook! Ik werd moe van het getuur door de dichte vlokken en gaf de kinderen de keus: warme chocola bij een van de gezellige restaurants in het oude stadje Williamsburg (mijn keuze!!) of Jamestown, waar de eerste colonisten in de VS zich vestigden.

Begrijp me goed, ik ben heel erg geinteresseerd in die eerste jaren van ontberingen, die de eerste Europeanen op dit continent meemaakten. Maar mij leek een lekkere warme beker chocola veel leuker op dat moment. Mijn kinderen echter besloten, dat ze de oude geschiedenis liever hadden.

Ik reed dus door naar Jamestown en gebruikte mijn National Parks pas om er binnen te komen. In de sneeuw en kou zagen we de ruines van een taverne en de beelden van Pocahontas en John Smith. En we liepen door de (niet zo oude) kerk met plakkaten, die historische figuren vereeuwigen. Kai had nog wat interessante spookverhalen te vertellen, die natuurlijk niet goed vielen bij Saskia!

Een heel koud half uur later zaten we weer in de auto en iets meer dan een uur later bereikten we eindelijk ons hotel, het Courtyard by Marriott North in Virginia Beach. Aldaar checkten we in en brachten de baggage naar de kamer. "Kamer" is geen goede benaming, het was meer een suite. Er was een zitkamer en een slaapkamer en een keukengedeelte. We besloten allemaal, dat dit een heel goede plaats zou zijn om in de zomer te logeren.

We hadden ook helemaal uitzicht op de oceaan. Daar zagen we al, dat de golven flink hoog waren. Toch waren we niet voor niets aan het strand, dus kleedden we ons heel goed aan (ik had voor iedereen alle benodigdheden mee) en gingen naar buiten voor een wandeling. We hielden het zo'n half uur vol en zochten toen beschutting in een van de weinige winkels, die open waren. Hoe anders, dan in de zomer, als de hele straat zwart ziet van de mensen!

Bij binnenkomst werd ons meteen medegedeeld, dat men nog maar 10 minuten open zou zijn. Ik had het lef niet te zeggen, dat we hier alleen maar waren om warm te worden! Een tiental minuten later waren we terug in ons hotel, waar het haardvuur uitnodigend brandde.

Helaas was hun restaurant op zondag gesloten. Dus moesten we de kou weer in om te eten, twee hotels verderop naar de Sheraton. Daar waren we de enige klanten. Volgens de bediening had het hotel nauwelijk klanten en we werden als koninklijke gasten behandeld. Mijn tonijn was lekker, hoewel ik duidelijk kon proeven, dat hij ooit bevroren was. De anderen aten smakelijk, dus tevredenheid alom.

Na het eten verkleedden we ons om in het binnenbad te gaan zwemmen. Daar was ook een lekkere hot tub, dus ik nam wat tijdschriften mee met het plan lekker te relaxen. Helaas waren we niet alleen daar. Een grote familie uit Illinois had allerlei blikjes met Coors bier mee en nam het ervan in het zwembad. Zoals gewoonlijk waren ze zeer sociaal en deelden ze hun bier met mij en werd mij gevraagd waar mijn "accent" vandaag kwam en daarna natuurlijk allerlei vragen over Nederland. Ze waren erg aardig, maar ik moet toegeven, dat ik asociaal was, ik had zin in ontspannen en niet om sociaal te zijn. Na een uurtje had ik het dus wel gezien daar. Toch moet ik zeggen, dat dit altijd gebeurt. Je kunt niet alleen ergens zijn in de VS en niet bij een groep getrokken worden. Ok, als je dat niet wilt, maar men negeert je nooit. Dat heb ik in Nederland wel anders meegemaakt.

Eenmaal terug op de kamer maakten we ons klaar voor bed en keken nog even "Desperate Housewives", een serie die leuk blijft!

Daarna hebben we heerlijk geslapen met de geluiden van de branding op de achtergrond. Er gaat niets boven de zee (hoewel ik herhaaldelijk probeerde me voor te stellen hoe we ons zouden voelen als er een gigantische muur water op ons af zou komen, zoals toen de tsunami kwam).

Vanochtend werd ik wakker door de zonnestralen rond 8 uur. Als we de walvissen cruise wilden doen zouden we om 10 uur op de kade moeten zijn. Kai en ik stonden om kwart voor negen op het strand en werden letterlijk weggeblazen. Toen we een klein schip helemaal zagen verdwijnen in de golven, besloten we, dat een cruise er voor ons niet in zat vandaag. De hele twee uur zou besteed zijn aan het voorkomen van zeeziekte!

Toen we terugkwamen in de kamer ging mijn mobieltje af, het was de kapitein van de "whale watching cruise", dat hij in dit weer echt niet erop uit kon, tot zijn grote spijt. Ik stelde hem gerust, dat wij daar ook niet van gediend waren!

We hadden dus opeens wat minder haast en besloten een lekker buffet ontbijt te eten in het hotel. Ik bestelde een van hun omeletten, erg lekker met veel groentes. De kinderen vonden ook van alles om hun maag mee te vullen.

Om half elf vertrokken we uit dit voor ons heel goede hotel, op weg naar het Virginia Aquarium (vroeger het Virginia Marine Science Museum) (de cruise ging uit van dit aquarium, dus het was een logisch gevolg).

De kinderen zijn dol op dit aquarium, wat we al verscheidene malen bezocht hebben. De grote trekpleister (hoewel er nog heel wat meer te zien is!) is het aaien van de roggen. Er is een grote bak met roggen en het is inderdaad heel bijzonder, hoe die dieren precies zo zwemmen, dat je hun fluweelachtige huid kunt strelen.

Maar we hadden ook tickets voor de Imax van Sharks 3D (ik had liever Whales gehad, vooral vanwege het oorspronkelijke doel van de reis, maar die film was pas om 13 uur en te laat voor mij om nog helemaal naar huis te rijden). Deze film was heel indrukwekkend en alle drie de kinderen waren er stil van, dat zoveel haaiensoorten in het wild bedreigd zijn.

Voldaan begonnen we rond 12:30 aan de terugreis. Ik tankte nog gauw bij in Virginia Beach en iedereen kocht drankjes en snacks, klaar voor de lange rit.

Anderhalf uur later stopten wYorktown slagvelde bij het . Hier vond in 1781 de grote veldslag plaats waarin de Britse generaal Cornwallis zich overgaf aan generaal George Washington, waarmee de Revolutionaire Oorlog beslist werd.

Er is op die plaats nu een interessant museum, met een "schip" uit die tijd en een kindertentoonstelling, die goed uitlegt waar het gevecht echt om ging. Zelfs Katja was er (zou ze nooit zelf toegeven) in geinteresseerd.

In plaats van de snelweg terug te nemen (Charles Kuralt merkte ooit terecht op dat het dankzij het Interstate systeem nu mogelijk is van de ene naar de andere kant van het land te rijden zonder iets te zien) reed ik "Historyland Highway" 17 terug, via het Tidewater Trail dus.

Veel leuker (en minder verkeer, tenminste tot Fredericksburg) dan op de Interstate. De weg leidde langs oude dorpjes met Engelse namen (Gloucester, Middlesex County en meer) en oude boerderijen met vervallen rode schuren. Er waren grote asperge boerderijen en zoveel kerken, dat ik de tel kwijtraakte. De meesten waren Baptist kerken, maar er was ook een Joodse tempel, een Sikh kerk en een Boeddhist tempel.

In Fredericksburg stopten we om naar de wc te gaan en ik hoorde, dat I-95, die ik verder wilde nemen, helemaal vast stond. Ik besloot dus maar verder binnendoor te gaan door route 1 te nemen. Poeh, ook dat viel niet mee! Het kostte ons een uur om door de 3 verkeerslichten in Fredericksburg te komen!

Gelukkig viel het daarna mee, maar ik miste een afslag en ging dus te ver door naar Washington. Al met al waren we om 18:30 weer veilig thuis, net op tijd om te horen, dat de scholen morgen 2 uur later zullen beginnen omdat het bij het opstaan zal voelen als -25 (-18 luchttemperatuur en de wind maakt het nog kouder).

De kinderen hielpen met uitpakken, waardoor alles binnen 15 minuten was opgeruimd en we hadden een lekkere Chinese maaltijd. Al met al een dolgezellig weekend met de drie. De Peace, die Martin Luther King (zijn verjaardag werd vandaag gevierd) voor stond, was in ons gezin zeker aanwezig! De walvissen blijven hopelijk nog wachten tot ons volgende bezoek aan Virginia Beach!

posted by Kasaka @ 8:19 PM   ---

|

Een rustige zaterdag...

Vandaag zijn de laatste Kerstversieringen opgeruimd. En hierin zijn we dus helemaal niet de laatsten! Maar Rick gaat morgen op reis en hij wilde het allemaal gedaan krijgen, zodoende.

We hebben vanochtend lekker uitgeslapen. "Sleeping in" (omgekeerde van *uit*slapen, dus) is niet iets waar onze buren aan doen (kennelijk). Regelmatig hebben we al een kind aan de deur voor achten. Vanochtend was geen uitzondering, gelukkig was ik al wakker en kon het kind mededelen, dat de mijnen nog allemaal op een oor lagen! Wij zijn ons altijd erg bewust van de eventuele schema's van anderen en het ergert me eigenlijk, als iemand zo weinig controle heeft over een kind, dat het zo vroeg al de deuren langs gaat! Rick is hier nog het meest gevoelig op, dus ik moet concluderen, dat het niet iets bij uitsteks Amerikaans is.

De hele nacht was onze kat Snickers weg. Gewoonlijk komt hij met koud weer nog net op tijd binnen, maar na onze uiting met de limousine dus niet. Toen hij om 12 uur nog niet thuis was, werd ik bezorgd. We wonen hier tenslotte net aan een drukke weg en ik zag al een schattige zwart-witte kater langs de kant. Ik ben het pleintje afgelopen, "Snickers" roepend en gelukkig kwam hij van verre aangerend. Waar hij precies was en waarom hij toen pas kwam zullen we natuurlijk nooit weten.

Eigenlijk heb ik de rest van de dag voornamelijk schaatsen gekeken. Eerst hardrijden op BVN tv, ik mis de weekends waarop ik voor de buis zat om de schaatswedstrijden te volgen. Vandaag won een Amerikaan, nota bene! Jammer toch, dat onze landgenoten steeds beter gaan schaatsen en toch zie je er niets van op de televisie. We moeten genoegen nemen met Golf, Football, Basketball en Bowling, bah!

Maar vanavond kijken we de Amerikaanse kunstschaatskampioenschappen, waarin Michelle Kwan ook meeschaatst en hoopt op een negende titel!

Rick heeft Kai en Saskia meegenomen naar Fair Oaks mall vanmiddag om een nieuw kussen voor hun bed te kopen. Hij wilde eigenlijk Kai's haar laten knippen, maar de mode hier is een soort Beatles achtig lang haar, dus Kai had daar helemaal geen oren naar! Gelukkig voor hem zijn wij meegaander dan mijn ouders en mag hij de haardracht, die hij wil.

Morgen gaat Rick voor 6 dagen naar Seattle en ga ik met de kinderen naar het koude Virginia Beach. We zullen ons niet vervelen en we komen maandagavond terug. Ik weet nog niet of ik mijn laptop mee zal nemen, zo niet, dan zal ik maandag zeker verslag uitbrengen!

posted by Kasaka @ 3:12 PM   ---

|

Kunstmuseum en een Limousine

Als het hier regent, dan doet het dat ook goed! Het heeft vannacht werkelijk gehoosd! En het waaide ook flink. Vanochtend las ik, dat er tornado's mogelijk waren vanwege het wilde weer. Maar goed, dat ik daar vannacht niets van wist! En nu zijn er overal overstromingen, want zoveel water in een keer wordt niet zomaar door de grond opgenomen. Wel heel vriendelijk van het weer, dat het rond 9:30 droog werd, net toen ik op weg ging!

Gisteravond belde Claudia op, dat ze een vreselijke dag had gehad en vandaag iets heel anders wilde doen. Ze had zin om naar een museum te gaan en daar was ik ook meteen voor te vinden.

Op de site van de Washington Post staat de hele lijst met musea in dit gebied (en dat zijn er nogal wat!). Eerst wilden we naar het National Health and Medicine museum. Maar bij nader inzien dachten we, dat de kinderen dat ook interessant zouden vinden. Dus besloten we dat later met kinderen te gaan bekijken.

Uiteindelijk viel de keuze toch weer op de National Gallery of Art. Er waren tentoonstellingen in zowel het moderne gedeelte (de Oost vleugel) als het klassieke gedeelte (de West vleugel), waar we in geinteresseerd waren.

Alleen de gebouwen van dit gigantische kunstmuseum zijn al interessant. Zo is het moderne gedeelte gehuisvest in een enorm modern gebouw met een grote hal met veel licht. Het heeft drie verdiepingen en vele kamertjes met tentoonstellingen. De gebouwen zijn via een ondergrondse gang aan elkaar verbonden en een van de muren daarvan is een gigantische fontein. In die gang liggen ook de winkels en een cafetaria.

Het klassieke gebouw is heel mooi, overal fonteinen en bloemenarrangementen en stoelen en tafeltjes om even uit te rusten (want je loopt er wat af!). Dit gebouw heeft helemaal geen ramen, om ultraviolette straling op de schilderijen te voorkomen. Wel zijn er glazen koepels in het dak, zodat de hallen wel wat natuurlijk licht krijgen.

Ondanks de enorme gebouwen zijn de kamers met kunst knus te noemen. Er hangen haast nooit meer dan 10 schilderijen in een kamer.

Na een voorspoedige rit met de Metro naar de Smithsonian stop en een korte wandeling over de National Mall, waar het een gekrioel van werkers was om het gebied voor het Capitool klaar te krijgen voor de inauguratie van President Bush donderdag. Alles was omheind met hoge ijzeren hekken, niemand zal er ongezien overheen kunnen klimmen! Vijf enorme vlaggen hangen voor het Capitool en de grasvlakte ervoor werd bedekt met zwarte tegels. Ik zou er best bij willen zijn, maar ben niet bereid om in die mensenmassa's te gaan staan, dan zie je toch niets. Te veel moeite, vooral ook omdat de veiligheidsmaatregelen van astronomische proporties zullen zijn!


Hard aan het werk voor de plechtigheden van komende donderdag

Maar goed, vandaag was het heel rustig op de Mall. Geen toeristen en omdat het weer zo opeens helemaal veranderd is na de stormen van vannacht en het ronduit guur te noemen was, met een harde ijzige wind, waren de gewoonlijke joggers er ook nauwelijks te vinden.

Om 11 uur liepen we de National Gallery of Art binnen. Onze tassen werden gecontroleerd en we konden door. Als eerste zagen we de tentoonstelling van kleine impressionistische schilderijen. Ik genoot! Toulouse-Lautrec, Monet, Manet en Pissaro, allemaal waren ze vertegenwoordigd en met werken, die ik nog nooit gezien had.


De hal van de moderne kant van de National Gallery of Art

Vervolgens wilden we de American Masters tentoonstelling zien, vooral omdat we twee van die artiesten net bij de kinderen op school in Artsmart besproken hadden. Helaas was daar een of ander interview gaande en was de tentoonstelling gesloten voor het publiek.

Dan maar door naar de Islamitische Kunst, een enorme tentoonstelling met de mooiste kunst uit Iran, Spanje, Egypte en Turkije. Wat is er toch veel moois gemaakt in dat deel van de wereld. Ik vertelde Claudia over het verschil tussen de verschillende delen van Afrika. Toen wij in West-Afrika woonden hebben mijn ouders heel wat kunst daarvandaan verzameld. En later ook veel uit het Midden-Oosten. De West-Afrikaanse kunst is zo ruw en primitief in vergelijking. We hebben hier in Washington ook een Afrikaanse Kunst museum en de kinderen vinden het daar heel leuk, het is kunst, die zij kunnen begrijpen.

Dat interview bij de American Masters duurde inmiddels voort en dus moesten we die tentoonstelling voor vandaag laten schieten. In de laatste paar kamers zagen we Fauve schilderijen, onder anderen een heel stel van Henri Mattisse, prachtig, die kleurrijkheid!

Daarmee hadden we het meeste in het moderne gebouw gezien en liepen we door de lange ondergrondse gang naar het klassieke gebouw. De tijd begon al een beetje te dringen en we wilden ook nog lunch eten, dus we beperkten ons hier tot de Gerard ter Borch tentoonstelling.

Wat een pracht aan schilderijen! Ze kwamen uit verzamelingen van over de hele wereld, een heel stel te leen van het Rijksmuseum en het Mauritshuis. We genoten van zijn fotografische weergave van bijvoorbeeld het satijn dat zijn vrouwelijke onderwerpen droegen. En ik blijf me erover verbazen hoe echt glazen voorwerpen er in die oude schilderijen uitzien! Te bedenken, dat die schilders hun eigen verf maakten, echt heel indrukwekkend. Ook viel het ons op, dat in bijna alle werken een hond aanwezig was. Of een hazewindhond, of een Engelse spaniel waren de twee hondensoorten, die hij verfde.

Na al deze kunst hadden we honger gekregen. Op de begane grond van het museum, vlak naast een rustgevende fontein, bevindt zich een cafeetje, waar ze een overheerlijk buffet serveren. Ze hebben er plakken geroosterde kalkoen en de lekkerste koude zalm. Dit alles met verscheidene groenten- en granensalades en een overheerlijk dessert. Het smaakte voortreffelijk!

Veel te gauw was het alweer tijd om naar huis te gaan. Om half drie liepen we Claudia's straat alweer in. Zij woont in onze vroegere buurt, vlak tegenover de Metro. Zoals altijd voelde dit uitje naar Washington als een mini vakantie!

Rick verraste ons vanavond, hij had voor Kerst een bonus gekregen van zijn baas en wilde die aan een gezellige avondje besteden. Hij had een stretch limousine gehuurd, compleet met champagne en kinder-champagne en gereserveerd bij Circle Bistro, een restaurant in Washington. Om 19 uur stapte het hele gezin netjes gekleed in die luxueuze auto. De kinderen vonden het prachtig (ik ook trouwens)! Langs de kanten zat neon en in het plafond "sterretjes".


De champagne glazen in de limousine

We waren vroeg voor het eten, dus reden we eerst langs de Potomac rivier in Washington. Net als ik denk, dat ik alles in de stad zo'n beetje gezien heb, is er weer iets nieuws. Dit keer was dat het beeld "The Awakening", een gigantische man lijkt uit het gras op te staan. Ik heb een mentale notitie gemaakt, dat ik daar ook eens gedurende de dag heen wil.

Het eten was erg lekker en het was een gezellige en bijzondere avond met het hele gezin. Vooral omdat Rick volgende week de hele week op reis gaat. En wat een avontuurlijke dag zo opeens!!

posted by Kasaka @ 11:35 PM   ---

|

Pamper yourself!

Dat is wat ik regelmatig te horen krijg. Waarom doe je niet iets voor jezelf? In Nederland zijn ook Pampers luiers te krijgen, weet ik. Ik vraag me af hoeveel mensen weten wat "to pamper" betekent. Het is dus jezelf verwennen, in de watten leggen. Een perfecte naam natuurlijk voor comfortabele baby luiers!

Voor mijn gevoel doe ik al heel veel voor mezelf, maar volgens Rick dus niet. Als hij niet buitenshuis werkte zou hij het wel weten, krijg ik regelmatig te horen. Nou, ik weet het ook wel, maar er zijn tenslotte allerlei taken die gedaan "moeten" worden. Als ik thuis ben hoor ik dat "moeten" stemmetje de hele tijd!

Maar vandaag was mijn "Pamper" dag. Het begon met een lange jog met Kirsten. Het was lente-achtig buiten, bijna 20 graden! Bewolkt met af en toe zon, je kan op zulke dagen echt merken, dat we op een moeras leven, want het is zo vochtig!

Maar we moesten hier nog even van genieten, want de kou gaat morgen invallen. We renden dit keer langs drukke wegen, want Kirsten woont in een meer bebouwd gedeelte van Vienna, dan ik. Onderweg kwamen we langs een paar politieagenten, die met radar"guns" de snelheid van het verkeer stonden te meten. Natuurlijk kregen we de nodige opmerkingen, dat wij wel wat sneller konden!

Om 13 uur had ik een afspraak om mijn nagels te laten doen. Als iemand mij een paar jaar geleden had gezegd, dat ik nu zulke nette handen zou hebben, zou ik gelachen hebben. Ik was een nagelbijtster extraordinaire en mijn handen zagen er niet uit.

De afgelopen week heb ik weer met afgekloven vingers rondgelopen en mijn nagels hield ik angstvallig uit het zicht. Ik vind het hele gedoe bij de nagelsalon doodsaai, maar het is altijd weer leuk om keurige handen te hebben na afloop!

Als laatste op deze "pamper" dag kreeg ik een massage. Voor mij voelt het meer als "onderging ik een massage", ik vind het een hel om doorheen te gaan, maar ik weet, dat het nodig is, want ik had de hele dag al hoofdpijn omdat al mijn nek- en schouderspieren vastzaten. Terwijl ik dit typ heb ik geen hoofdpijn meer, dat zegt toch heel wat!

Maar voor de buitenwereld ben ik dus wel heel decadent met dit soort dingen. Hoe vaak mensen niet wensen, dat ze wekelijks een massage zouden krijgen. Ze kunnen die van mij krijgen! Hij doet alleen maar heel erg pijn (maar helpt naderhand). Het is, dat ik zo'n goede vriendschap heb met Laura, de massagetherapiste, anders zou ik het vreselijk vinden!! En ze weet van alles over fibromyalgie, wat heel belangrijk is.

Maar goed, genoeg hierover! Onze buurvrouw, Janet, heeft haar operatie goed doorstaan. Verdere details zijn nog niet bekend, maar ik dank iedereen, die haar goede gedachten heeft toegestuurd.

Intussen maakt heel Washington zich klaar voor de tweede inauguratie van President Bush. Wat daar allemaal bij te pas komt en hoe kostbaar het is!! Vooral na 11 september 2001 is hiervoor natuurlijk heel wat veiligheid geboden. De stad moet daarvoor opdraaien en dat zit niemand daar lekker! Tenslotte heeft het hele land baat bij een levende en gezonde president en is het District of Columbia al gestressed door alle extra financiele lasten, omdat de hele federale regering hier gevestigd is. Altijd interessant om te zien hoe over dit alles getwist wordt.

Vandaag hield de goeverneur van Virginia zijn "State of the Commonwealth" adres. Virginia doet het niet slecht, vergeleken met de rest van het land. Maar deze staat heeft serieus wegen verbeteringen nodig en ook beter openbaar vervoer. Ik hoop dus, met de goeverneur, dat het surplus budget daarvoor gebruikt zal worden.

posted by Kasaka @ 7:49 PM   ---

|

Ikea

Een mistige ochtend vandaag. Een beetje deprimerend ook, want onze goede vriendin Janet, de moeder van Leah, moest vandaag een mastectomy ondergaan. Ons aller gedachten gaan naar onze buren, die een moeilijke dag doormaken, hopelijk is de kanker niet uitgezaaid. Katja ging in roze gekleed naar school om haar steun te betuigen, ook al heeft ze een hekel aan roze.

Het raakt mij erg, want zo'n 4 jaar geleden liepen we nog samen in de Race for the Cure, zij als een "breast cancer survivor". Ik hoop toch zo, dat er geen uitzaaiingen worden gevonden! Janet is pas 46 en ziet eruit als 36. Ze was de afgelopen weken vreselijk positief, dus moeten wij dat natuurlijk ook zijn.

Van alle dagen wilde ik vandaag eigenlijk iets doen met een vriendin. Maar Christine besloot, dat ze vandaag absoluut verder moest schrijven aan haar boek en Claudia moet morgen een presentatie geven. Dus ben ik er, na een wandeling met Brynna, toch maar zelf op uit gegaan.

Katja's Ikea lampje is stuk en gisteren is er een Ikea glas gebroken. Aangezien ik al zeker een jaar niet meer naar die winkel geweest was, die zo'n 30 mijl hiervandaan ligt. Vreemd, dat het al zo lang geleden is, want ik vind een bezoek aan dit stukje Europa altijd heerlijk.

Na een snelle douche zat ik om 10:45 in de auto naar Woodbridge. Daar bevindt zich behalve Ikea ook een van de grootste outlet malls in het land, Potomac Mills. In die mall alleen zou je meer dan een dag kunnen doorbrengen, zonder alle winkels te zien! Ikea was eerst in die mall gevestigd, maar heeft nu een enorme, drie verdiepingen hoge, alleenstaande winkel.

Ik nam de binnendoor weg erheen, eerst over de Fairfax County Parkway, met de mist niet zo parkachtig, helaas. Ik kwam langs de oude gevangenis in Lorton. Tot zo'n 5 jaar geleden was dit een strenge gevangenis. De uitkijktorens en de prikkeldraad versperringen staan er nog. Gelukkig is hij nu leeg! In de jaren voordat de gevangenis opgeheven werd, ontsnapten er regelmatig zware criminelen. De omringende bewoners sidderden dan in hun woningen, tot deze mensen weer werden gevangen.

Even verderop kwam ik langs de quarry. Daar worden de rotsen van Virginia gebruikt voor cement en allerlei andere doeleinden.

Nadat ik door het oude stadje Occoquan was gereden ging ik de Interstate 95 op. Daar was het zoals gewoonlijk flink druk en ik kon bijna niet invoegen. Gelukkig liet iemand me erin. Een paar mijl later was mijn exit, gelukkig!

Potomac Mills, de mall, heeft in dat gebied letterlijk alle ketens in de VS aangetrokken. Daar rondrijdend zag ik zo ongeveer alle restaurant, hotel en winkel ketens, die ik in dit land ken. Allemaal in lelijke vierkante gebouwen gehuisvest, gezelligheid is ver te zoeken. Daarom alleen al ben ik blij in een ouder stadje te wonen, het is allemaal een stuk minder massaal hier.

Maar Ikea blijft leuk. Ik had daar of elder lunch kunnen eten, maar alleen eten vind ik doodsaai. Dus winkelde ik en kocht nieuwe wijnglazen, lakens, placemats en een fiberoptic lamp, die de kinderen prachtig vinden. Het was erg rustig in de winkel, duidelijk de stilte na de feestdagen. Als laatste kocht ik een zak bevroren Zweedse gehaktballen.

Op de terugweg heb ik de interstates genomen, want de brug bij Occoquan zat dicht. Ik kwam in Springfield toch in een file terecht en voelde me een vlo temidden van de enorme vrachtwagens op doorreis naar andere delen van het land. Vergeleken bij de Nederlandse vrachtwagens zijn dit monsters. Alleen de cabines zijn al zo groot als mijn van. En ze duwen zich voor je, zonder consideratie. Maar goed, dat ik oplette, want dat was precies wat me vanmiddag overkwam. "Tractor-trailers" heten die dingen, 18 wielen hebben ze vaak!

Vanavond hoorden we, dat de operatie van Leah's moeder goed was verlopen. Nu beraden we ons over hoe we het beste kunnen helpen. Katja heeft intussen bijna $300 verzameld voor haar "relay for life". Fantastisch! Kanker is zo'n rotziekte, hopelijk wordt er ooit een geneesmiddel voor gevonden.

posted by Kasaka @ 7:27 PM   ---

|

De kracht van het Internet

Vaak als ik hier op de snelwegen rijd, lijkt het wel of ik op zo'n autobaantje in een pretpark zit. Iedereen rijdt gewoon in zijn baan, recht vooruit, blik op oneindig, tot de afslag, die men nodig heeft. Net of de auto's in een rail vastzitten.

Omdat we in automaten rijden is het al een stuk makkelijker en dan zijn er vier banen met auto's, die ongeveer dezelfde snelheid rijden. En als je in baan twee rijdt, heb je evenveel kans om door iemand in baan een te worden ingehaald, als door iemand in baan drie.

Vanochtend op weg naar Christine's huis viel me dit weer op. Toen Dennis hier was merkte hij op hoeveel verkeersborden er te lezen zijn. En inderdaad, overal staan uitgeschreven waarschuwingen of aanmaningen. "Begin to exit", "Exit at designated points only", "HOV (high occupancy vehicle) Lane Only", om de zoveel meter staat er een bord. Kennelijk neemt men vanzelfsprekend aan, dat automobilisten kunnen lezen en snel genoeg om dit allemaal in zich op te nemen.

En toch ben ik er helemaal aan gewend. Ik weet niet beter. Natuurlijk ken ik ook de meeste Europese verkeersborden en sommigen worden hier ook gebruikt. Maar ik zou me kunnen voorstellen, dat een Amerikaan voor het eerst in Europa best moeite zal hebben met al die ingewikkelde tekens.

Langs de kant van de afslag naar Christine's huis ligt nu al meer dan een week een dode wasbeer. Meestal worden doodgereden dieren vrij snel verwijderd, dus dit verbaast me een beetje. Ik zou nu niet graag degene zijn, die dat dier moet opruimen!

Na een lange wandeling met Christine in haar buurt namen we de auto naar het Fair Lakes Shopping Center. Dit vlak bij haar huis gelegen winkelcentrum is ook voor mij het dichtstbijzijnde met de megaketens, zoals Walmart, BJ's, Target en Best Buy. Behalve die bekende ketens zijn er nog een dozijn andere enorme blokken van winkels te vinden.

Als eerste gingen we naar Michael's, heel ongewoon kon ik daar vrijwel niets leuks vinden en kocht dus alleen een klein Cupido vlaggetje voor buiten en een zakje met lijmstokjes. Christine had echter een wagen vol met spullen.

Terwijl ik bij Michael's rondkeek belde Rick me op mijn mobieltje. Hij had fantastisch nieuws: zijn fototoestel was in Londen gevonden met alles erop en eraan! Dit is nog beter nieuws voor mij, want ik had Rick met Kerst al een nieuw toestel gegeven en nu is het oude voor mij. Jippie, jippie, jippie! Ik kan niet wachten tot ik er een macro lens voor vind en een telelens en dan zijn de vlinders en vogels hier nog niet van mij af! Toch wel heel fijn, dat er nog eerlijke mensen op deze wereld rondlopen!

Na nog een lekkere koffie bij Starbucks te hebben gedronken, nam ik weer afscheid van Christine, die deze week zonder man zit. Chuck reist, zoals zoveel mannen hier, veel binnen de VS. Ik zal de mijne volgende week ook weer moeten missen.

Een paar dagen geleden schreef ik in dit blog over een controversiele potentiele wet hier in Virginia, die het niet rapporteren van een miskraam strafbaar zou maken. Zie hier de invloed van het internet! Vandaag maakte de sponsor van die wet bekend hem in te zullen trekken wegens "moeilijk te begrijpen taal".

Dit is zeker noemenswaardig, want voor een groot deel is dit te danken aan de bloggers. Honderden blogs hebben dit verhaal opgenomen in hun dagelijkse post en vele honderden hebben gereageerd. Het maakte ook niet uit of iemand voor of tegen abortus was, deze wet zou potentieel iedere vrouw kunnen benadelen.

En eens te meer sta ik versteld hoe verschillend de staten onderling zijn. Neem nu Virginia en Maryland, buurstaten, maar scherp verschillend in vele opzichten (niet in het minst, omdat de een een "Zuidelijke" staat was (is) en de ander een "Noordelijke").

Wat de rechten van de vrouw betreft zijn ze even verschillend. De website Naral.org, die nagaat in hoeverre een staat de voortplantingsrechten van een vrouw bepaalt, bijvoorbeeld, geeft Maryland een "A" (hoogste cijfer) en Virginia een "F" (failing, laagste cijfer). Het onderschrijft de gigantische verschillen, die onderling tussen de staten bestaan en die eigenlijk nooit duidelijk naar buiten komen in de pers.

Vanmiddag ben ik met Katja naar de oogarts geweest. Haar ogen blijven achteruit gaan, maar volgens de dokter is dat normaal. Ze kreeg een nieuw soort contactlenzen, waardoor haar ogen hopelijk minder geirriteerd zullen zijn.

Na de dokter ging ze met Leah mee om Leah's basketball wedstrijd te kijken. Leah speelt in "all stars", heel hoog en waarschijnlijk zal ze een basketbal beurs krijgen voor college. Beurzen zijn hier heel belangrijk, omdat de kosten van voortgezet onderwijs zo hoog zijn. Je kunt ze op allerlei manieren krijgen, maar sporten zijn het meest populair. Het is een hele carriere om mensen te matchen met hun beurs!

Na een lekkere crockpot maaltijd gaan we vanavond lekker relaxen. Ik heb nog twee Margrieten te lezen, een ervan heeft een speciale bijlage over Prins Bernhard. Ik ben benieuwd!

posted by Kasaka @ 8:46 PM   ---

|

Buiten spelen

Het lente achtige weer hield vandaag aan. We zitten precies op de rand van warm en koud, dus als het front naar het zuiden verplaatst is het bewolkt en kouder, zoals gisteren, gaat het iets naar het noorden, dan wordt het zonnig en 15+ graden.

Al zou ik een sneeuwdagje best leuk vinden en er nog genoeg tijd is in deze winter om koud weer te krijgen, geniet ik toch erg van dit weer. Het is ook zo goed voor de kinderen! In plaats van binnen te hangen spelen ze de hele middag buiten.

Het huiswerk wordt 's avonds gedaan. Eigenlijk heb ik dat liever niet, maar ja, er is maar beperkt daglicht en die frisse lucht houdt ze gezond.

Het nieuwste spel in de buurt is rolschaats hockey. Een gezin heeft een heel stel ijshockey sticks en vrijwel iedereen heeft rollerblades. Dit doet me allemaal zo aan vroeger denken, toen we ook met onze hockeysticks en rolschaatsen (toen nog wel met de twee wielen voor en twee wielen achter) op het plein achter ons huis speelden.

Er is wel een verschil: wij kregen vroeger altijd ruzie met een ander groepje kinderen en er werd altijd wel iemand in elkaar geslagen, regelmatig een van mijn broers. Dat merk ik hier gelukkig helemaal niet, alle leeftijdsgroepen (van 4 tot en met 12 en soms zelfs 14) spelen samen en als kinderen uit andere straten erbij komen zijn die even welkom.

Zelf neem ik het er ook ruim van in dit weer. Ik ben door mijn huishoudtaken gevlogen vanochtend!

Christine en ik hebben daarna mijlen gelopen. Alles is natuurlijk wel wintergrijs, vooral nu de meeste Kerstversieringen opgeborgen zijn. Maar er zijn kleurige lichtpuntjes en dat zijn de vogels. Er overwinteren hier een heel stel soorten, waaronder de knalrode Kardinaal, de felblauwe Blue Jay en de roodgevleugelde Redwinged Blackbird. En overal waar je loopt hoor je spechten in de bomen.

De echte sport "bird watching" is me te saai, maar we hoeven er nu helemaal niets voor te doen, zonder bladeren in de bomen zie je de vogels zo zitten.

Vanmiddag heb ik op de stoep in de zon zitten lezen. Ik ben zowaar een beetje verbrand! Eigenlijk wordt hier aangeraden iedere dag zonnecreme op te smeren, vooral op de kinderen, maar ik vind het in de winter gewoon te veel werk. In de zomer ben ik wel heel streng erop.

Het was dus een lekker lui buitendagje en mijn luiheid werd vanavond helemaal compleet, omdat Rick voor ons kookte. Hij werkte in een vorig leven bij een Italiaans restaurant, wat inmiddels niet meer bestaat, en heeft daar geleerd de lekkerste omeletten ooit te bakken. Die kregen we vanavond van hem voorgeschoteld, erg lekker. Wat zijn geheim is, weet ik niet, maar hij vult ze met uien, ham, kaas, paprika en tomaat en geeft er dan cocktail saus (de rode) bovenop.

De eerste tien dagen van januari zijn voorbij! Altijd de moeilijkste tien dagen van het jaar, vind ik, na alle gezelligheid van de feestdagen.

posted by Kasaka @ 8:45 PM   ---

|

Geschiedenis is relatief

Zo vaak sinds ik naar de VS verhuisd ben, krijg ik van Nederlandse familie en kennissen te horen, dat de VS geen geschiedenis heeft. Er is geen cultuur, volgens deze mensen. Waarom niet? Omdat het zo'n "jong" land is. Ik ben het daar dus helemaal niet mee eens.

Voordat dit land onafhankelijk werd is er natuurlijk geschiedenis, heel veel zelfs, van de oorspronkelijke bewoners. Oneindig interessant is het als je de culturen van de "Indianen" bestudeert.

Maar er is ook geschiedenis nadat de Verenigde Staten zijn ontstaan. En een belangrijk deel van die geschiedenis is de Burgeroorlog, of de oorlog tussen de staten, die van 1861 tot 1865 woedde en een enorm aantal slachtoffers eiste.

Wij wonen in het gebied waar deze oorlog volop woedde. Ik heb er al eerder over geschreven in dit blog, maar ik realiseer me steeds meer hoe belangrijk deze oorlog was voor het voortbestaan van dit land en hoeveel mensen erbij betrokken waren. Tot op heden is de grens tussen Noord en Zuid scherp getrokken. Het valt niet te bevatten hoe sterk die gevoelens nog spelen, het is tenslotte al bijna 150 jaar geleden.

Vandaag bevonden Christine en ik ons opeens op een van de slagvelden van de Burgeroorlog. Het lijkt gewoon een grasveldje met twee grafstenen erop. Maar het bleek het slagveld van Ox Hill te zijn, ofwel "the battle of Chantilly". Bij thuiskomst las ik er meer over. Twee Union (Noordelijke) generaals kwamen hier om, de stenen, die in dat parkje staan, zijn monumenten voor hen. Verder kwamen er zeker 250 meer mannen om, waarvan niet zo lang geleden een stel werd opgegraven.

Dat gebied wordt op het moment helemaal volgebouwd met "Townhouses" (rijtjeshuizen) en kantoorgebouwen. Er is een groep, die dit allemaal tegen wil gaan en zoveel mogelijk Burgeroorlog plekken tot historisch gebied wil uitroepen. Maar, wat ze hier "sprawl and crawl" noemen neemt de overhand. Er is te veel vraag naar huisvesting en kantoren om alle historische plekken te behouden.

Als je leest over de veldslagen, die zo'n 150 jaar geleden hier plaatsvonden, rijzen de haren te berge. Jongens van 16 jaar vochten mee en liepen tientallen kilometers per dag. Als je je verdiept in de Burgeroorlog en wat erachter zat, verbaast je de tegenwoordige "American Spirit" niet. Denk aan de mensen, die van alles ondergingen, om maar naar het westen van dit immense land te trekken. Waarom zijn de mensen in dit land zo trots op hun land? Ik heb het me vaak afgevraagd. Maar ik denk, dat ik het antwoord weet: hun voorvaders en zelfs veelal hun ouders en vaak zijzelf hebben gevochten voor hun plekje in dit land.

Van Ellis Island tot de goudstadjes in Californie, overal kwamen mensen met een hoop op een nieuwe toekomst. En het was zeker niet altijd makkelijk en dat is het nog steeds niet. Maar het blijft een bepaalde instelling. Een die heel anders is, dan die in Europa, hoezeer ik ook merk, dat er vergeleken wordt.

Dit blijft een interessant gegeven voor mij, hoezeer veel Europeanen zich helemaal vergelijken met Amerikanen. Russen zijn bij uitstek "anders" en dat "anders" zijn wordt geaccepteerd. Hetzelfde geldt voor de Aziatische culturen. Maar om de een of andere reden wordt de Amerikaanse cultuur anders bejegend.

Ik zou hier uren over door kunnen schrijven, maar ik zal het de lezer besparen. De Burgeroorlog is echter zoiets, waarvan ik in Nederland (bij mijn weten) nauwelijks iets vernam en dat nu iets essentieels blijkt te zijn in hoe men in dit land met elkaar omgaat.

Wij wonen op het randje van Noord en Zuid en er valt nog veel te leren. Ik dacht altijd zoveel van Amerika te weten, maar ik schaam me er bijna voor om 20 jaar na aankomst nog zoveel nieuws te ontdekken!

Christine is helemaal enthousiast, want haar vriendin uit Nederland zal eind juli begin augustus hier zijn met haar gezin. Ze gaan eerst naar het Zuidwesten en zullen daarna bijna 2 weken hier doorbrengen. Ook zij vroeg mij om advies, wat moesten haar vrienden zien. En dat is altijd moeilijk, want wat de een prachtig vindt, vindt de ander maar niets. Er valt zoveel te bekijken!

De rest van onze zondag was lekker rustig. We hebben wat koekjes gebakken, die nog waren overgebleven van de Kerst. En toen ik thuiskwam sloeg mijn hart twee slagen over, want daar stond Kai op het dak!! Rick was erg voorzichtig, maar ik moet toegeven, dat ik hem liever op de begane grond heb!

Katja heeft een leuk weekend achter de rug. Na haar Jammin' Java gisteren ging ze vanochtend naar een skate park met haar BMX fiets. Daar gingen zij en haar vriendje Tom allerlei fiets trucs doen. Daarna ging ze met vrienden naar "Meet the Fockers". Zij heeft zoveel meer leuks te doen als tiener, dan ik ooit!

Vanavond heb ik gezellig een paar online spelletjes gespeeld op Yahoo Messenger met Dennis. Nu kijken we het nieuwe seizoen van "24", lang verwacht door Katja en Rick.

Jammer, dat het nu alweer zondagavond is. Ik wou wel, dat weekends langer duurden!!

posted by Kasaka @ 8:07 PM   ---

|

Meet the Fockers!

Na alle drukke december weekenden is dit een lekker rustig weekendje, niets op onze agenda, lekker rustig dus!

De dag begon met regen, maar tegen 11 uur brak de zon door en hebben Rick en ik het overgrote deel van de lichtjes buiten opgeruimd. Hij moet alleen nog op de ladder om de "ijspegels" eraf te halen en dan is het gedaan met het Kerstspul. We zijn bijna de enigen in de buurt, die alles al op hebben geruimd. Het verbaast me zelfs hoeveel mensen hun kerstbomen nog hebben staan!

Natuurlijk bleven we niet saai thuis, want dat lukt ons gewoon niet, tenzij het Kerstdag is. Al een tijdje wilden we de film "Meet the Fockers" zien, het vervolg op "Meet the Parents", met Robert de Niro, Dustin Hoffman, Barbra Streisand en Ben Stiller.

Het was voor de verandering vrij druk in het Fairfax Square theater, waar het meestal heel stil is en we ons vaak afvragen hoe het theater overleeft naast de gigantische gebouwen met 20 of meer theaters in Merrifield en Fairfax. Maar hier hebben ze lekker stoelen, grote zalen en een speciale houder om je drankje in te zetten.

De film was ontzettend leuk, ik heb me kostelijk vermaakt. Hij was misschien wat gewaagd voor de kinderen, maar er was geen geweld en dat wil ik liever dat ze dat niet te zien krijgen. Barbra Streisand, waar ik gewoonlijk niet zo dol op ben, speelt een fantastische sex therapiste en Robert de Niro is perfect in zijn rol als harde vader. Echt een film om eens lekker heen te ontsnappen.

Na de film bleek het verkeer in Tysons Corner zo vast te staan, dat we ons originele plan om bij de Cheesecake Factory te gaan eten maar hebben laten varen. Bovendien belde Rick ze en er was om 17:45 al een wachttijd van een tot anderhalf uur!

Gelukkig bleek Cafe DeLuxe, prettig op onze route, wel meteen plaats te hebben. Hier serveren ze lekker Frans bistro eten, vooral hun frietjes zijn allerlekkerst! Het heeft ook een Europees aandoende ambiance.

Na een gezellig etentje daar belde Saskia thuisgekomen naar vriendinnetje Laura voor een logeerpartij. Katja ging uit met Leah en twee klasgenoten naar Jammin Java, een leuke koffietent waar op de weekends regelmatige artiesten komen spelen. Rick en Kai speelden Halo 2 en ik las verder in mijn boek van Philippa Gregory "The Other Boleyn Girl". Kortom een lekker rustige zaterdag!

posted by Kasaka @ 10:11 PM   ---

|

Thank God It's Friday

Deze week leek zo lang! En de feestdagen lijken ook al eeuwen geleden. Wat is dat toch met januari? De dagen lijken te kruipen, ook al gebeurd er heus een boel. Ik had vanochtend echt zo'n zuchtgevoel "Het is *eindelijk* vrijdag!".

Om drie uur vanochtend werd ik op mijn arm getikt door Kai. Ik kwam uit een diepe slaap (die daarna niet meer terug kwam!) en zag een miserabel jongetje voor mijn bed staan. Hij vertelde, dat hij had in zijn bed had overgegeven. Goddank voor mijn man! Ik was nog net in staat om Kai op ons logeerbed te leggen met een kom voor als hij nog een keer moest spugen. Rick, echter, maakte zijn bed schoon, waste de lakens en meer. Wat een held!

Na dit gebeuren kon ik niet meer slapen en Rick ook niet, dus toen Katja om 6 uur opstond waren we compleet geradbraakt. Kai had verder geen problemen, gelukkig, hoewel hij wel thuisbleef van school. Hij moet gisteren iets gegeten hebben, dat niet goed gevallen is.

Omdat Kai thuis was heb ik niet veel ondernomen. Christine kwam hierheen om een stuk snel te wandelen. Het weer was zonnig maar koud. Maar een uur of wat in de buitenlucht blijft heerlijk. Op onze wandelingen stoppen we altijd even bij het Community Center om warm te worden en naar het toilet te gaan. Hier heet dat de "restroom" of de "bathroom" en in Canada de "washroom", heerlijk toch die eufemismes! Ik vind het wel heel fijn, dat je hier vrijwel overal toiletten vindt, meestal goed schoon en gratis ook nog! We hebben een aantal routes zo uitgestippeld, dat er altijd halverwege de mogelijkheid voor een "bathroom break" is.

Maar goed, genoeg "potty talk"! Ik kreeg vandaag een nogal zorgwekkende email over een wet, die een afgevaardigde voor het Virginia Huis van Afgevaardigden wil introduceren. In die wet zou het hier in Virginia verplicht worden om na een miskraam binnen 12 uur de politie te verwittigen van een "dood van een foetus". Indien dit niet zou gedaan worden zou er een straf op staan van 12 maanden gevangenis of $2500 boete!

Gelukkig is dit een democratie en ik heb meteen een brief gestuurd naar onze afgevaardigde in het Virginia Congres. Ik ben duidelijk niet de enige geweest en afgevaardigde Cosgrove, de sponsor van de wet, ligt flink onder vuur en heeft al gezegd de bewoording te veranderen. Het zou toch te gek zijn, als iedere vrouw, die een miskraam krijgt, de politie zou moeten gaan bellen!

Kai heeft op school een "elective" (keuzevak), waarin ze de beginselen van een heel stel talen leren. Zo heeft hij Frans, Spaans, Latijn en Duits gehad. Het heeft zijn interesse in talen zo aangewakkerd, dat hij nu ook Nederlands wil leren lezen en schrijven.

Rick heeft daar voor zichzelf ooit het Rosetta Stone programma voor gekocht, want helaas is er hier nergens in de buurt een cursus Nederlands te vinden. Kai is gisteren begonnen met het Rosetta Stone programma en maakt al bewonderenswaardige vorderingen. Ik schaam me echter wel een beetje, want ik realiseer me, dat de Nederlandse vocabulaire van de kinderen toch wel erg beperkt is.

Zo waren de woorden "rechthoek", "driehoek" en "vierkant" nieuw voor hem! En net kwam hij me vertellen over een etalagepop. Tja, dat is natuurlijk geen woord, dat je dagelijks gebruikt, maar misschien had ik er toch harder aan moeten werken. Hoe? Dat weet ik dus niet.

Ik hoop wel, dat Kai het volhoudt, het zal hem zeker goed van pas komen. Ik heb hem de Koning van Katoren van Jan Terlouw gegeven om te lezen. Ik heb een heel stel Nederlandse jeugdboeken, ook van Tonke Dragt, maar de kinderen hebben die nooit willen lezen, omdat het taalgebruik te gecompliceerd is.

Ik vraag me af of met alle immigranten in Nederland er tegenwoordig geen betere keuze is aan boeken voor wat oudere kinderen, die wat minder ingewikkelde taal gebruiken. Het niveau van Jip en Janneke, maar met een op oudere lezers gerichte inhoud. Ik zal er toch eens naar op zoek gaan.

posted by Kasaka @ 8:40 PM   ---

|

De mensheid is toch wel goed

Tja, ik kan er toch niet omheen om nog een keer over de tsunami te schrijven. Tenslotte komen de vreselijke beelden en verhalen vrijwel constant ons huis binnen, via de televisie (we keken net NBC News, ook weer vreselijke beelden), de kranten, het Internet, noem maar op. Iedereen heeft het erover, iedereen beraadt zich hoeveel ze kunnen missen om te helpen.

Nu staan de Amerikanen altijd al gauw klaar met hulp voor allerlei minder bedeelden en in geval van rampen, maar ik krijg nu toch echt het gevoel, dat *iedereen* op enorme schaal hierbij betrokken is.

We kijken nu naar de grote Giro 555 uitzending op BVN, indrukwekkend ook wat er in Nederland wordt gedaan. Vooral Kai is er helemaal in geinteresseerd. Hier worden ook verschillende "telethons" georganiseerd door de verscheidene omroepen. In deze valt me het verschil op tussen een klein land en een immens land. Hier moet je kiezen tussen welke hulporganisatie je wilt steunen (en in dit geval is dat minder moeilijk, dan als er geen ramp gaande is!) en welke telethon je wilt kijken, in Nederland is er gewoon een grote telethon en een hulporganisatie nummer.

Met alle berichtgeving vroeg ik me vandaag wel af, in hoeverre de media en het internet bijdragen aan deze algemene uitstorting van meeleven. Hoeveel hiervan zou gebeurd zijn voor we al deze media tot onze beschikking hadden? Het wordt met het Internet nu wel heel makkelijk gemaakt om geld te storten op de rekeningen van een van de hulporganisaties. Er is geen excuus meer om dat niet te doen, tenzij je echt geen cent hebt om te geven. Hopelijk betekent dat, dat er over het algemeen meer gegeven wordt, dan voor de opkomst van het Internet.

Hoeveel precies het Amerikaanse volk heeft gegeven valt niet te berekenen, wel is er een (voorlopige) lijst met bijdragen van bedrijven.

Heel aandoenlijk vond ik Kai's vraag vandaag of hij "centjes" kon geven. Ik zei verbaasd "Ja, natuurlijk". "Honderd dollar", zei hij beslist. Dat leek me nogal wat, dus ik vroeg of dat niet veel was voor hem. Nee, dat was wat hij wil geven. Katja heeft al bijgedragen en Saskia wilde eerst al haar spaargeld geven, maar daar heb ik haar van weerhouden, dus nu geeft ze een deel ervan. Het geeft me een warm gevoel, dat alle drie de kinderen zo begaan zijn met hun soortgenootjes.

"Niet fair!" ,zoals Saskia het zo mooi zegt, was het weer vandaag. Het zou 18 graden worden, maar de mist trok nooit op en het werd niet warmer dan 7 graden. Toch strikten Kirsten en ik onze "sneakers" en renden een uur door Vienna. We hadden allebei even die koude "duik" nodig.

Grauw weer, dus, gelukkig wordt voor morgen de zon weer voorspeld. Maar toch vind ik het wel eens lekker, zo'n grauw dagje. Ik liep na mijn douche echt vergenoegd door het huis, hoe raar dat ook klinkt. Alle rode accenten, die ik een paar dagen geleden aanbracht, maken het zo gezellig en we hebben echt een fantastisch huis, een sprookje dat ik nooit gedroomd had, vroeger in Nederland.

Ik had sowieso nooit dromen over de VS toen. Ik kijk nog weleens terug op mijn negatieve beeld toen en hoe anders de realiteit was. Ik denk, dat dat heeft bijgedragen aan mijn "live and let live" houding nu. Je ziet tenslotte altijd maar een deel van alles. Alleen de mensen, die het leven, weten de waarheid, oordelen is makkelijk, maar alle feiten zijn nooit bekend. Dit komt terug in verscheidene discussies, die ik recentelijk met Nederlanders heb gehad, onder anderen over het overgewicht van mensen hier in de VS.

Mijn zusje belde me vanochtend vanuit de trein naar Boston. Ze was onderweg naar de USCIS (United States Citizenship and Immigration Services) voor haar interview om Amerikaans staatsburger te worden. Een paar uur later belde ze weer en vertelde, dat degene, die haar interviewde, echt zo'n strenge militair achtige persoon was. Hij vond het maar niets, dat ze haar 8 weken oude dochtertje mee had en was ronduit onaardig. Maar gelukkig bleef kleine Natalya lekker rustig en bond hij aan het einde van het interview flink in. Het goede nieuws is, dat ze is goedgekeurd en dus wordt ze op 26 januari een US citizen.

Ik heb de rest van de middag lui achter de computer doorgebracht. Natuurlijk kwam wel de hele buurt weer spelen, maar ik heb mijn oren gesloten voor het gigantische lawaai dat in de basement werd gemaakt. Katja ging naar de basketbalwedstrijd van Leah en Saskia had gymnastiek. Een vrij rustige dag was het, ook wel eens lekker.

Wat zijn we toch bevoorrecht!

posted by Kasaka @ 8:22 PM   ---

|

De Wilde Ganzen jacht (wild goose chase)

Warm, koud, warm, koud, dat lijkt het patroon te zijn deze winter. Het was vandaag miezerig weer en na de 20 graden van gisteren voelden de 7 graden van vandaag ronduit koud. Dat is het probleem met dit soort weer, je raakt gauw aan warmte gewend, maar de kou voelt dan alleen maar weer kouder. Gelukkig schijnt het morgen weer warm te worden.

Om kwart over acht vanochtend zat ik met Rick al in de wachtkamer van de endocrinoloog. Ik heb al jaren een te langzame schildklier met alle symptomen van dien, ondanks de medicijnen, die ik ervoor krijg. Dit was mijn jaarlijkse checkup en ik was nerveus. Ik voel me namelijk dit jaar opeens een heel stuk beter. Mijn angst was, dat de medicijnen bijgesteld zouden worden en daardoor mijn metabolisme weer in de war zouden gooien. De dokter was geloof ik een beetje beledigd, dat ik hem niet vertrouwde (ik wantrouw doktoren gauw, moet ik toegeven) en beloofde mijn verhaal in gedachten te houden. Na bloed afname stonden we om 8:45 alweer buiten.

Onze buurvrouw bracht Saskia intussen naar school, want die mag niet voor 8:15 op school verschijnen (school begint om 8:35).

Vanwege het slechte weer had ik niet veel zin om veel te gaan lopen, dus nam ik een enthousiaste Brynna maar een paar blokjes om. Daarna heb ik wat gewichten geheven en een episode van Sex and the City gekeken. Ik moet mezelf echt rantsoeneren wat dat betreft, want ik zou zo al die uren achter elkaar gaan zitten kijken!

Rick had de wens uitgesproken om taco's te eten vanavond, dus dacht ik er makkelijk af te komen en alle ingredienten bij Whole Foods te kopen.

De tomaten, sla en uien waren snel gevonden, de winkel heeft een heel mooi gesorteerde groente- en fruitafdeling.

Whole Foods biedt vier verschillende soorten gehakt: runder, kip, kalkoen en buffel. Er is volvet rundergehakt, 10% vet en 7% vet. Het laatste was mijn keus.

Er zijn zeker 30 verschillende salsa's om van te kiezen. "Gewone" tomatensalsa's zijn er heet, met knoflook, medium, mild en dan van zeker 5 gezonde merken, waaronder Newman's Own, het eigen merk van Paul Newman, de acteur. Het is een hele eer voor hem, want Whole Foods neemt niet zomaar elk merk op!

En dan zijn er nog salsa's van mango, van perziken, van noem maar op. Keuze te over en dat in een reform winkel! Ik koos maar voor Newman's Own, dat was tenminste een beetje bekend.

Vol goede moed ging ik op zoek naar geraspte kaas. Hmm, uitverkocht! Misschien een veel gewenst product de week na de feestdagen? Tot mijn verbazing waren de tortilla's ook helemaal uitverkocht! Alleen een open pakje corn tortilla's lag er nog zielig in een gigantisch leeg schap. Dit heb ik nog nooit meegemaakt hier! Maar niet getreurd, ik was toch van plan langs Trader Joe's te gaan.

Daar aangekomen bleken dezelfde kaas- en tortillaliefhebbers daar ook te hebben huisgehouden. Ik kocht dan maar een pakje geraspte mozzarella, hoewel ik wist dat dat niet naar de zin van de heer des huizes zou zijn. Meneer vindt dat taco's alleen maar goed smaken met cheddar. Tja!

Uiteindelijk vond ik bij Giant de tortilla's. Ik was op wat ze hier noemen een wilde ganzen jacht (wild goose chase) op ingredienten. Kennelijk vliegen wilde ganzen alle kanten uit!

Omdat ik toch in de buurt was en het zo'n saaie, miezerige dag was, besloot ik als vertier eindelijk eens het Fairfax Museum te bezoeken. Tenslotte is het al 12 jaar open en vlakbij. Natuurlijk blijkt net de ene keer, dat ik ga, dat het gerenoveerd wordt en de tentoonstelling gesloten is.

Niet getreurd, ik heb een leuk gesprek met de mevrouw, die in het bezoekerscentrumpje zit, gehad en vond er interessante folders met onder anderen een wandeling door historisch Fairfax City.

Het bezoek van burgeroorlog kenner Dennis heeft mijn interesse in de geschiedenis van deze oorlog ook aangewakkerd. Fairfax City heeft een belangrijke rol gespeeld, de eerste Zuidelijke officier liet daar zijn leven op 1 juni 1861. Ook was er een Fairfax schone, Antonia Ford, die zowel de Zuidelijke als de Noordelijke officieren bekoorde.

Fascinerend, allemaal! Op 14 januari is de 200ste verjaardag van Fairfax City en dan gaat het museum weer open. Ik zal het zeker gaan bekijken, want de lokale geschiedenis is heel interessant. Het zuidelijke zit er nog zo in. Er staat ook een monument voor John Marr, die de eerste zuidelijke officier was, die zijn leven liet in de Oorlog tussen de Staten, zoals die hier zo netjes wordt genoemd. Bij dat monument staan twee zuidelijke kanonnen, zoals bij alle "Confederate" monumenten naar het noorden gericht. Het zijn die kleine overblijfselen van noord en zuid, die me zo fascineren. Dat er honderd plus jaar later nog steeds zo'n monument staat.

Onze vroegere buurt heet Mosby's Landing. Genaamd naar de zuidelijke kolonel John S. Mosby. Namen zoals de zijne zijn overal te vinden in Virginia, een staat waar de burgeroorlog voor een groot deel werd uitgevochten en in veel opzichten nog steeds een zeer zuidelijke staat.

Terwijl ik vandaag rondreed merkte ik op, dat alle vlaggen halfstok hingen. President Bush heeft dat bevolen voor deze hele week om de slachtoffers van de tsunami's in Azie te herdenken. Omdat er zoveel Amerikaanse vlaggen zijn overal, bij iedere McDonald's, bij iedere auto handelaar, bij ieder winkelcentrum, valt dit erg op en is het net zo indrukwekkend als drie minuten stilte in Europa.

Ook in mijn auto zag ik nog al die stickers met "W04" en "Kerry/Edwards" op auto's en ik bedacht me hoe zonde. Waarom een sticker op je auto plakken voor iets wat maar een paar maanden duurt? Natuurlijk zijn sommige bumper stickers gewoon erg leuk. Zo had de moeder van een van Katja's vriendinnen er een die zei "Jesus loves you, everyone else thinks you're an asshole". Ok, niet politiek correct, maar leuk gevonden in antwoord op alle "Jesus loves you" stickers, toch? En hiermee bedoel ik geen disrespect voor Christenen, hoewel ik geen idee heb hoe ze weten, dat Jezus van bepaalde mensen houdt! Ik bedoel maar, degene, die achter ze rijdt, kan wel een massamoordenaar zijn!

En als je in je auto zit hier is het nooit saai. Zo was er vandaag een amber alert voor een meisje, dat door haar oom was ontvoerd. De oom had mentale problemen en werd dus als gewelddadig beschouwd. Maar wat me nu van dit alles het meest opviel was de naam van het meisje: Dejavu. Wat bracht haar ouders om haar zo te noemen? Ik vraag het me al de hele dag af en ik zal nooit het antwoord weten. Gelukkig is ze veilig gevonden vanmiddag.

Zoals ik vaak denk hier: Never a dull moment!

posted by Kasaka @ 8:34 PM   ---

|

Goede doelen

Dat er in Nederland ook veel goede doelen zijn, die collecteren en opbellen om bijdragen is mij bekend. Wat dat betreft is er dus geen verschil met hier. Maar de afgelopen dagen loopt het de spuigaten uit! Het lijkt wel of de tsunami een vloedgolf (pun intended, zoals we hier zeggen) van bedelen om bijdragen heeft ontketend.

Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een telefoontje van het Mercy Corps, waar ik in het verleden herhaalde malen aan heb gegeven. Ik brak een heel verhaal over het lijden van de mensen in Azie af met de mededeling, dat we al hadden gegeven via het werk van mijn man. "Oh", zei de man aan de andere kant van de lijn. Het bleef even stil. Vervolgens vroeg hij "Aan het Mercy Corps?". Ik antwoordde nee, maar dat dat toch niet uitmaakte, zolang het geld aankomt waar het nodig is. Dat moest hij toch wel beamen. Het lijkt wel een wedstrijd tussen hulp organisaties!!

Vandaag nog ettelijke telefoontjes om bijdragen, zelfs van de politie. Let wel, ik ben blij, dat men zo actief is, maar het wordt vermoeiend om telkens hetzelfde refrein af te draaien!

Om nog even bij de goede doelen te blijven, Katja werkt dit jaar aan een ander goed doel, namelijk Relay for Life, waarvan de opbrengsten naar kanker bestrijding gaan. Ze is erg begaan met dit doel, omdat haar grootmoeder niet lang geleden aan kanker is overleden en de moeder van haar beste vriendin borstkanker heeft. Ze heeft nu een eigen website om bijdragen te krijgen. Het doet me goed om Katja met zoiets serieus bezig te zien. Haar hart zit op de goede plaats en wat wil je nog meer van een teenager?

Ik moet toegeven, dat ik best zorgen heb gehad over het hebben van tieners in dit land. Je leest en hoort er tenslotte zoveel negatiefs over. Maar het is me tot nu toe alles meegevallen!

Het werd vandaag wederom ongelooflijk mooi weer. Ik liep vanochtend te puffen in mijn sweatshirt! Ik zal er niet rouwig om zijn, als dit de rest van de winter voortduurt, maar dat zal wel te veel van het goede zijn.

Na een lange wandeling door het woud vlakbij Christine's huis nam ik de auto naar het Shell station voor de jaarlijkse keuring. Ik had die keuring eigenlijk vorige maand al moeten doen (je krijgt een grote sticker op je voorruit met de maand en het jaar van de volgende keuring erop, die van mij zei 12 04), maar ik vind december zo'n drukke maand, dus besloot tot januari uit te stellen.

Ik heb 4 dagen illegaal gereden en kneep hem wel even vanochtend, toen er een Fairfax County politieauto achter me reed, maar ik heb het zonder boete gehaald. Het was druk bij het inspectiestation en ik moest een half uur wachten. Maar nu kan ik er weer tot 31 januari 2006 mee door! Gelukkig was er niets mis met DE SMURF (onze van)!

Omdat ik de family room en keuken na alle gezellige kerstversieringen altijd zo kaal vind, ben ik alvast in de Valentijns sfeer gegaan. Niet zozeer hartjes overal, maar vooral overal rode accenten. De rode (fluwelen) kussens had ik nog en de kerststerren met hun rode bladeren staan er ook nog mooi. Maar ik koos bij Michael's wat nieuwe zijden boeketten uit en een paar grappige Valentijnsbeertjes. Ook de kaarsen zijn rood en op de keukentafel ligt een rode loper met daarop rode, roze en blauwe decoratieve accenten. Het ziet er alweer een stuk gezelliger uit, zo!

Vanavond wilden we nog gaan kijken naar huizen, die heel mooi verlicht zouden zijn, maar helaas waren de lichten al uit. Officieel duurt Kerstmis hier tot 6 januari, maar bij die huizen waren naar verluid 3 generatoren nodig om het allemaal lopende te houden, dus misschien maar goed, dat de lichtjes nu al uit waren! Wat een energie moet dat gekost hebben!

Het plaatselijk bizarre nieuws van de dag is de Romeo en Julia achtige zelfmoord van twee tieners in Loudoun County, hier zo'n 20 kilometer vandaan. Zoals Rick terecht opmerkte, de vraag is altijd, hoe komen ze aan dat pistool? Zucht!

posted by Kasaka @ 9:09 PM   ---

|

De lente duurt voort!

Rick en ik hebben gisteravond tot na middernacht doorgesproken hoeveel we uiteindelijk wilden geven aan de hulporganisaties voor de slachtoffers van de tsunami. Microsoft heeft een programma opgezet, waarbij ze iedere dollar, die werknemers geven, verdubbelen. En daar gaan we nu een goed bedrag aan geven, zodat het dubbele in Azie en Afrika verschijnt.

Vandaag kwamen de presidenten Bush (jong en oud) en Clinton bij elkaar om bedrijven en individuen verder aan te sporen vooral te geven. Ik zag net een interview met presidenten Clinton en vader Bush en hen samen te zien werken is zeker een zeer ongewoon iets om te zien!

Ik vind, dat Microsoft het zeer goed doet, ook met daadwerkelijke technische hulp in de rampgebieden. Bill Gates mag vele fouten hebben, maar zijn Foundation en bedrijf staan hoog op de lijst van de vrijgevigste instanties.

Maar genoeg hierover, ieder beeld ervan doet me tranen wegslikken en ik voel me zo bevoordeeld met mijn gezin van gezonde kinderen. Het nieuws blijft naar en ik voel de neiging mijn hoofd maar weer eens in het zand te gaan steken.

De een of andere expert heeft vandaag ook uitgevonden, dat Al Qaida klaar is met het voorbereiden van de volgende aanval op de VS. Oh joy! En als de vulkaan op het eiland La Palma de zee in glijdt, zal de hele oostkust van de VS worden opgeslokt door een megatsunami. Wie wil er dan nog naar het nieuws luisteren?

Gelukkig zijn er ook prachtige momenten om over te schrijven. Hoewel de douche, die Leah meende te moeten nemen om 5 uur 40 vanochtend er niet een van was! School begon vandaag weer en de twee oudste meisjes besloten vanochtend wel erg vroeg op te staan en deden alsof er verder niemand meer sliep!

Ik was zo moe nadat ik Saskia naar school had gebracht, dat ik nog een uur ben gaan liggen! Omdat Rick vandaag nog vrij was wilden we samen iets leuks gaan doen.

Maandag is een korte dag voor Saskia op school, dus veel tijd hadden we niet. Rick had het mooie park langs de Potomac gezien, toen we naar Mount Vernon gingen en wilde daar een wandeling gaan maken.

We reden dus voor de derde keer deze week naar Alexandria en van daaruit naar Dyke Marsh Wildlife Reserve. Dit park ligt vlak langs de Potomac en is bekend om zijn mooie vogels. We werden dan ook getrakteerd op een heel stel Blue Jays, Cardinals en zelfs een echte Woody Woodpecker specht! Echt geweldig, zo'n stuk compleet ongerepte natuur zo vlakbij de stad!

En we liepen er zonder jas, op 3 januari, want het was 17 graden buiten en prachtig zonnig weer! Ik hoorde vanavond, dat het vorig jaar op deze datum nog warmer was en daarna kregen we enorme kou, dus ik hoop eigenlijk, dat dat patroon zich niet herhaalt!

Helaas hadden we niet zoveel tijd, want we wilden ook nog samen gaan lunchen. Dit deden we bij Neisha Thai, een van de lekkerste Thaise restaurants in dit gebied. Op hun website kun je zien, wat voor lekkere gerechten ze hebben! Ik wou wel, dat Rick vaker vrij had, als de kinderen op school zitten, ik geniet met volle teugen van dit samen zijn!

Maar voor 12:45 moesten we weer terug zijn voor Saskia, die enthousiast uit school kwam met een "thank you" kaart van haar lerares voor het zelfgemaakte kerstcadeautje en het doosje met Wilhelmina pepermunt, dat we haar hadden gegeven.

We zijn weer terug in het ritme, hoewel de logeerpartij van Leah voortduurt. Vanavond speelde haar broer in de band van het Virginia Tech football team, dat tegen Auburn University in de Sugar Bowl in New Orleans speelt. Hun ouders nemen het er even van in New Orleans. Het is ze van harte gegund, want Leah's moeder moet op de twaalfde een mastectomy ondergaan.

Helaas hebben we Jimmy's tv optreden gemist, want Saskia had vanavond haar Kerst piano concert. Haar leraar was voor Kerst ziek geworden en dus was het uitgesteld naar vanavond. Het is altijd aandoenlijk om te zien, hoe hard de kinderen werken voor zo'n uitvoering! Iedereen speelde de sterren van de hemel.

Na afloop was er punch (ginger ale met sorbet en aardbeien) en koekjes. We bleven niet lang, want ondanks de warmte buiten (het is om 21:44 terwijl ik dit typ nog steeds 15 graden!) was de verwarming aan en Rick en ik bezweken zowat van de hitte!

Go Virginia Tech!

posted by Kasaka @ 7:00 PM   ---

|

Opruimdag

Onze laatste luie dag van de Kerstvakantie! Eigenlijk heb ik een grote hekel aan de schoolvakantie kalender hier. We krijgen een schamele 10 dagen met Kerst en een weekje met Pasen, met nog wat dagen ertussendoor. Maar het overgrote deel van de vakantie valt in de zomer met 2,5 maanden. Waarom daar geen twee weekjes vanaf kunnen voor gedurende het jaar is me een raadsel.

Maar goed, ik had me dus helemaal voorgenomen op tijd op te staan om Dennis uit te zwaaien, die om 8:15 klaar was te vertrekken. Helaas was de brunch niet goed gevallen en had ik erge maagkrampen, dus lag nog in bed toen hij op de deur klopte om afscheid te nemen. De week, dat hij er was is voorbij gevlogen! Wel erg leuk, zo'n Nederlandse gast, vooral als het allemaal heel gezellig is.

Rond 10 uur stond ik eindelijk eens op, helemaal tegen mijn principe van "Pluk de Dag" in. Deze week komt de Vienna vuilophaaldienst de kerstbomen ophalen, dus we werkten een paar uur keihard om alle versieringen op te ruimen en de kerstbomen leeg te halen. Wat een deprimerend werk is dat toch altijd! Maar met zijn zessen (Katja's vriendinnetje Leah logeert hier tot donderdag) ging het vrij snel en nu ziet de family room er nogal kaal uit. Ik ben van plan daar toch wat verandering in te brengen in de komende dagen, gezelligheid is erg belangrijk in de winter, vind ik!

De buitenlichtjes laten we nog een week of langer hangen, het is altijd wel zo gezellig erbij thuis te komen en Kerst loopt tenslotte tot 6 januari.

Iedere dag zijn er berichten over mensen, die geliefden zijn verloren in de tsunami's in Azie. Zes leden van de Fairfax County Urban Search and Rescue team zijn op weg naar Azie. Dit team is internationaal bekend om zijn expertise bij dit soort rampen.

Ook de cardinaal van de Cathedral of St Matthews gaat met een aantal miljoen dollars die kant op. En zo mobiliseren de meeste kerken hun leden, zowel als de buurten. Er wordt vooral gevraagd om geld, omdat goederen over het algemeen te duur zijn om te verschepen en er te lang over doen om aan te komen. Het is hartverwarmend te zien hoeveel er gedaan wordt, ook door mensen, die het niet breed hebben en vooral door kinderen, die bijvoorbeeld auto's wassen om geld op te halen.

Wat is in zulke gevallen genoeg? Ik worstel daarmee. We geven veel aan verschillende doelen gedurende het jaar en ik vind ze allemaal even belangrijk. Want niet alleen de slachtoffers van de tsunami's hebben hulp nodig, maar ook het meisje in Kenya, wat we voor de kinderen sponsoren, en de mensen in Rwanda, Somalie en Ethiopie. Wie is er het belangrijkst? En welke instantie gaat het best met de bijdragen om. In ieder geval hoop ik mijn kinderen bij te brengen, dat wij het heel goed hebben, maar dat dat niet gewoon is, en dat geven een deel van hun leven wordt. Maar hoeveel? Het voelt allemaal als een druppel op een gloeiende plaat.

Vanavond kijk ik naar het maken van Dynasty, een show, die ik vroeger in Nederland leuker vond, dan Dallas. Wat een uitersten: glitz op tv, lijden op tv. En zo gaan we 2005 binnen.

posted by Kasaka @ 8:40 PM   ---

|

Bye, bye 2004! Happy New Year!

Zoals gewoonlijk aan het eind van een jaar dacht ik vandaag nog eens terug aan al onze avonturen in 2004. We hadden een fantastisch jaar! Ik vind het eigenlijk jammer er afscheid van te nemen, want je weet natuurlijk maar niet wat een nieuw jaar zal brengen. Aan de andere kant is het einde van het jaar natuurlijk maar een arbitraire "grens". Voor ons verandert er eigenlijk meer aan het begin van een nieuw schooljaar, dan aan het begin van een nieuw kalenderjaar.

In ieder geval helpt het schrijven van dit blog me bij het echt genieten van de kleine dingen in het leven. Ik let meer op, omdat ik toch iedere avond weer met iets nieuws wil komen. Ik merk, dat dit ook bijdraagt aan de kwaliteit van mijn dagelijks leven, die toch al vrij hoog ligt.

Het jaar eindigde hier met blauwe lucht en hoge temperaturen. Het werd maar liefst 17 graden en, ook al zou sneeuw leuk zijn, ik vind dat toch wel heerlijk!

Na een lange wandeling met Christine om ons alvast wat minder schuldig te voelen over het vele eten, dat we 's avonds zouden verorberen, maakte ik 3 pakken Atlanta oliebollenmix klaar.

Tot vorig jaar mixte ik al het deeg altijd met rozijnen en gesuikerde vruchtjes en bleef dan altijd met een berg oliebollen zitten. Vorig jaar heb ik uitgevonden, dat ze zonder die vruchtjes veel populairder zijn, vooral bij de kinderen. Ik maakte dus een pak met vruchtjes en de rest zonder.

Op het pak stond, dat het een half uur moest rijzen, maar na een half uur was er nog niets aan de hand. Na een uur echter rees het bijna letterlijk de pan uit en werden de oliebollen heerlijk luchtig. Van de vijfenzeventig oliebollen waren er maar 8 over! Allemaal met vruchtjes, overigens.

Intussen was het hele gezin, inclusief Dennis, die er helemaal bij hoort, hard bezig het buffet voor middernacht klaar te maken. Omdat er nogal wat kinderen zouden komen, maakten we het zo kindvriendelijk mogelijk.

Zo rolden we bologna om druiven, salami om augurken en maakten we prikkertjes met kleine worstjes en stukjes mandarijn en meloen met rauwe ham. Ook blokjes Edammer kaas met een zilveruitje of stukje ananas waren van de partij.

Verder hadden we allerlei zalm salades en gerookte zalm en paling (van mijn vader) en haring in wijnsaus. Mijn vader had ook voortreffelijke salades klaargemaakt. Kortom, het zag er allemaal zeer smakelijk en feestelijk uit.

Dennis versierde de eetkamer met 2005- en nieuwjaarsslingers en om 16 uur waren we klaar om de gasten te ontvangen, minder dan 3 uur nadat we begonnen waren! Dat is wel eens anders geweest, toen ik de oliebollen, hapjes en salades nog zelf moest maken.

Om 18 uur kwamen Chuck, Christine en Mallory eten. We aten net als met Sinterklaas worstjes met broodjes en mijn vaders onvolprezen tomatensoep. De worstjes van Whole Foods, chorizo-kipworstjes en chipotle-kipworstjes, verdwenen als sneeuw voor de zon. Vooral ook omdat een paar van Katja's "jongensvriendjes", zoals zij ze noemt, bleven eten.

Rond 20 uur druppelden de rest van de gasten binnen en werd het al gauw zeer geanimeerd. Vrijwel iedereen nam een gerecht en een fles champagne mee, aan "cheer" dus geen gebrek!

Mijn vader had zijn oude sjoelbak meegenomen en dat bleek een groot succes bij zowel de Amerikaanse kinderen als de volwassenen. Wat een leuk gezelschapsspel is dat toch en zo echt Nederlands!

Al heel gauw was het tijd om de tafel te dekken, de champagne glazen te vullen (voor de kinderen met sparkling cider) en naar de bal op de televisie te kijken, die langzaam naar beneden kwam zetten.

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, Happy New Year!!! telde iedereen af en daarna was het een getoast en ge"hug" (of gezoen, afhankelijk van de ontvanger) van jewelste.

Chuck, Dennis en Rick gingen intussen naar buiten om het vuurwerk te beginnen en we kregen van hen een prachtige show. Onze vriend, David, die er helaas gisteravond niet bij was, had mij voor mijn verjaardag allerlei illegaal vuurwerk gegeven.

Daarvan schoten de drie heren een heel stel vuurpijlen, lange rotjes en gillende keukenmeiden af, tot ik bang werd, dat de Vienna politie ons van verre zou kunnen vinden. Daarna staken ze nog wat siervuurwerk af en mochten de kinderen sterretjes vasthouden.

Om 1 uur begonnen we aan ons souper, waarvan bijzonder goed gegeten werd! Het was allemaal dolgezellig en niemand had zin om naar huis te gaan. Pas om half drie vertrokken de laatste gasten, na meegeholpen te hebben met opruimen en rolden we allemaal moe maar voldaan ons bed in, klaar om aan het nieuwe jaar te beginnen.

Vanochtend stonden we pas om 11 uur groggy op, de kinderen zelfs nog later. We hadden een reservering voor brunch bij de Four Seasons in Washington om twee uur, dus alle tijd om ons daarvoor op te doffen.

Zo'n brunch is altijd een luxe aangelegenheid en dit keer waren Dennis en Leah, Katja's beste vriendinnetje mee, die dit nog geen van beiden hadden meegemaakt. Omdat mijn vader ook altijd meegaat hadden we dus een grote groep van 8 personen.

In de gewone eetkamer was voor ons geen plaats, dus werd me nogal verontschuldigend gevraagd of we het erg vonden in een prive eetkamer te eten. Nou, dat werd juist met groot gejuich ontvangen, want niet alleen kregen we onze eigen kamer, maar ook onze eigen bediening, die alles deed om het ons naar onze zin te maken.

Nadat we voorzien waren van champagne, orange juice en koffie en prive bestellingen voor pannenkoeken en French toast hadden gedaan, begonnen we aan het buffet. Daar lagen de heerlijkste dingen uitgesteld, zoals 3 soorten gerookte zalm, garnalen, oesters, allerlei kazen, Chinese dim sum en de meest delicate desserts.



Mijn bord vol met de heerlijkste vis

Terwijl ik foto's van al dit lekkers aan het nemen was, werd ik opeens door de manager in het Nederlands aangesproken. Hij wilde weten of ik een reportage aan het maken was. Ik vertelde hem, dat ik online bijna dagelijks over ons leven hier schrijf.

Hij was sinds 6 maanden de food and beverage manager bij de Four Seasons. Toch grappig, want een tijdje geleden werkten er ook twee Nederlandse managers bij de Ritz hier vlakbij. They get around, zoals we hier zeggen!

We aten allemaal onze buiken meer dan rond en genoten met volle teugen. Vooral voor Leah en Dennis was het een hele ervaring, leuk vind ik dat, om mensen zo te tracteren.

Brunch is al bijna 20 jaar een traditie voor onze familie. Ik ben 20 jaar geleden voor het eerst op Nieuwjaarsdag gaan brunchen met een collega en heb toen zelfs nog een vriendje ontmoet. Het jaar daarna heb ik mijn ouders overgehaald, dat dat toch wel heel leuk is om te doen en nu is 1 januari geen Nieuwjaarsdag meer zonder zo'n brunch!

Dit jaar hebben we het tijdstip expres veel later gezet, zodat we geen avondeten meer hoeven te eten en dat bevalt erg goed!

Happy New Year, iedereen! Dat 2005 maar veel goeds mag brengen.

posted by Kasaka @ 4:28 PM   ---

|