Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld: 03/01/2005

Ons pleintje nu:

Thursday, March 31, 2005

Voorpret en "hugs"

De kinderen en ik lopen al de hele middag te zinnen op een goede 1 April grap voor Rick en voor Katja's beste vriendin Leah. En ik heb het gevonden voor Rick! Nu moet ik hem alleen nog van zijn laptop weglokken morgenochtend. Op deze website zijn allerlei computer grapjes te vinden, nu alleen nog even uitzoeken welke het leukste is!

En terwijl ik aan het zoeken was, vond ik nog een paar heel leuke sites over dit onderwerp: de beste aprilgrappen aller tijden en leuke e-kaarten. Daarvan moest ik er natuurlijk een stel verzenden!

Vandaag was een vakantie plan dag, heerlijk, want het was buiten wat grauw en behalve een lange wandeling met Brynna had ik niet veel zin me fysiek erg te vermoeien. Brynna wordt wel echt oud, ik ga haar maar baby aspirine geven tegen de arthritis, ze komt met haar achterpoten bijna niet meer op. We noemen haar hier voor de grap "Old Fart", wat niet alleen "Ouwe Sukkel" betekent, maar ook letterlijk voor haar opgaat, ze meurt me wat af als ze aan mijn voeten ligt!

Rick moet 9 mei naar Las Vegas en ik mag mee!!! Het is de eerste keer, dat we alle drie de kinderen bij vrienden hebben kunnen onderbrengen, ik zie er enorm naar uit. Vandaag hebben we onze vliegtickets geboekt.

Verder willen we in juli naar Grand Teton en Yellowstone National Park en heb ik daar vandaag eindelijk het merendeel van de hotels voor geboekt. Tot mijn verbazing vond ik nog plaats in Grand Teton park, maar Yellowstone was vol. Misschien maar goed ook, want na al die natuur vinden de kinderen het vast ook weer leuk om in een stadje te zijn. Ik kan niet wachten, misschien ga ik nu in juli eindelijk een beer in het wild zien!

Vanmiddag had ik een massage. Het is wel fijn, dat Laura naar ons huis komt met haar tafel. Ze is natuurlijk over de jaren ook al meer dan alleen de massage therapiste geworden. Zo zorgde zij terwijl we op vakantie waren voor de poezen (ja, dat was die auto op de webcam). Ze is dol op Snickers vooral.

Ze is ook een heel interessant persoon voor mij. Ze is 100% Amerikaans, opgegroeid in Ohio en heeft als kind (vader militair) in de Filippijnen gewoond, maar ze is ook een Lesbienne in een heel conservatieve staat. En toch voelt ze zich hier thuis. Ik geniet altijd van haar verhalen en haar kijk op de wereld, ze denkt erg liberaal, maar op veel gebieden ook weer heel conservatief. Ik kan het prima met haar vinden.

Vandaag bij de kapper realiseerde ik me weer eens, hoe makkelijk Amerikanen "hugs" geven. Bij binnenkomst kreeg ik zomaar een hug van een van de medewerksters, omdat ze me al zolang niet had gezien, ik voelde me een beetje een paal, maar goed. Later zat ik met allerlei kleurstof in mijn haar (shh!!) en kwam een vaste klante langs. Degene, die haar haar waste (uit een Zuid-Amerikaans land en ze spreekt alleen Spaans) had gewicht verloren en verdiende daarvoor een "Hug".

Grappig is, dat, hoewel je zou denken, dat lichamelijk contact in de Latijns Amerikaanse landen gewoon is, de vrouw nogal stijf reageerde. Zo reageerde ook de andere Latijns Amerikaanse, die kennelijk (zo verklaarde de Amerikaanse) recentelijk haar zoon had verloren. Weer een zeer hartelijke hug, weer een nogal stijve reactie van de ontvangster. Ik stond erbij en ik keek ernaar (ok, ik zat, maar verder...).

Wednesday, March 30, 2005

Zadelpijn en Spring Fever

De eerste echte lente dag vandaag, heerlijk! Ik heb gelijk mijn fiets van stal gehaald en heb 20 kilometer op het W&OD pad gereden. De natuur begint langzaam te ontwaken en het is nog erg pril en weinig wild. Helaas heeft Dominion Virginia Power (het electriciteitsbedrijf, waarvan de torens langs het pad staan) flink wat bomen gekapt, zogenaamd om te voorkomen, dat bomen op de draden vallen, maar ze hebben veel meer weggehaald, dan nodig was. Ze hebben hiervoor flink wat actiegroepen tegen zich gekregen, maar de schade was al berokkend. Gelukkig herstelt de natuur zich hier ontzettend snel, dus hopelijk ziet het er gauw weer mooi groen uit!

De hele weg heb ik geprobeerd een van de mooie kardinaaltjes te fotograferen, die links en rechts voor mijn wielen langs vlogen. Maar iedere keer als ik maar even dichterbij kwam, vlogen ze het gewas in.

Dus heb ik maar andere foto's genomen onderweg:

Het historische gedeelte van Vienna, met de Presbyterian kerk in de achtergrond

De ingang tot het W&OD pad aan de hoofdweg door Vienna

Kai's middle school (waar Lisa, Ricks zusje ook vroeger heen ging)

Ons eerste "huis" na ons huwelijk (het was van Ricks ouders, die in Duitsland zaten)

Het is bijna zover! In de knop...

En nu heb ik zadelpijn! Ik ben toch de hele winter flink actief geweest met lopen en rennen en gewichten, maar fietsen is weer heel iets anders en het was een flinke "workout" zoals we hier zeggen. Vooral de heuvels waren steiler, dan ik me herinner.

Maar wat een heerlijk vrij gevoel was het weer, ik zie uit naar nieuwe fietsavonturen deze lente en zomer, ik hoop van de Metro gebruik te maken, waar je je fiets na het spitsuur in mee mag nemen.

De meisjes waren vandaag thuis van school. Katja voelde zich helemaal niet lekker (allergien?) en Saskia had een Mental Health Day nodig. Ze kwam vanochtend snikkend mijn kamer binnen, alles was verkeerd over school en vooral het huiswerk. Het bleek, dat ze na de uren werk van gisteren nog een paar taken te doen had. Daarbij het grote projekt over Helen Keller, dat vrijdag gepresenteerd moet worden en het was genoeg om een 9-jarige tot grote wanhoop te brengen!

Met de belofte, dat ze dan alles klaar zou krijgen, ook voor vrijdag, liet ik haar thuisblijven. Als ik haar dan zo ontspannen zie werken, zie ik de voordelen van thuisscholen wel, vooral voor een intens kind als Saskia. Maar ik denk niet, dat ik er het geduld voor op zou kunnen brengen! Bovendien zou ze het sociale aspect van school volgens mij missen.

Na het middageten, dat bestond uit een fluffernutter (Skippy pindakaas ("Jif" is hier trouwens een pindakaas merk en geen schoonmaakmiddel!) en marshmallow fluff (ik heb het mes afgelikt, wat een lekker spul is dat!)) voor Katja, een tosti met Leerdammer voor Saskia en een bak Campbell soep met rijst en portabello voor mij, nam ik Saskia mee "downtown".

Ondanks het feit, dat Peapod vanavond van alles zou komen bezorgen, had ik toch spullen nodig bij Safeway. Nu moeten we nog naar het kleine winkeltje in Vienna, maar op vrijdag opent de enorme Safeway hier dichtbij. Ze adverteren enorm, ik kreeg zelfs een dvd om te zien hoe de nieuwe winkel eruit gaat zien en bij het tonen daarvan krijg ik $10 korting op $50 aan boodschappen (dat halen we dus makkelijk!). Het ziet er zeer indrukwekkend uit, ik ben vooral benieuwd hoe het is in vergelijking met de Wegmans.

Saskia smeekte me om crackers en kaas te kopen. "Kaas?" vroeg ik, "die hebben we toch al?" denkend aan de Gouda en Leerdammer, waar zij ook dol op is. Maar nee, dit was "Easy Cheese", heel erg lekker, verzekerde ze me (ik koos de Sharp Cheddar maar, die leek me nog het redelijkst). Easy Cheese is kaas uit een spuitbus en er is vast helemaal niets natuurlijks aan!

Vervolgens wilde ze Wheat Thins om het op te spuiten. Die crackertjes vind ik ook wel erg lekker, dus vooruit dan maar.

Als borrelhapje heb ik een paar Wheat Thins met Easy Cheese geprobeerd, het vonnis: best wel lekker! Ik verbaas me erover, want ik ben Cheese Whiz, Easy Cheese en dat soort produkten al die jaren uit de weg gegaan, maar de Sharp Cheddar is echt lekker. Wie had dat gedacht!

Het betalen bij Safeway was nog even grappig. Soms gaan de kassa medewerkers iets te ver met service verlenen. Zo vragen ze, als je veel boodschappen hebt, of je hulp nodig hebt het naar de auto te brengen. Ik had 5 dingen, die allemaal in een plastic tas pasten. Toch vroeg Scott (zijn naam) me uit gewoonte of ik hulp nodig had. Maar gezien het kleine tasje hebben we daar eens smakelijk om gelachen, hij ook!

Vanmiddag was de hele buurt buiten, inclusief de nieuwste aanwinst, die eind februari geboren is. Helaas vertelde zijn moeder me, dat hij waarschijnlijk hetzelfde heeft aan zijn hoofdje, als Kai. Kai is met 11 weken geopereerd aan zijn schedel, omdat die vroegtijdig vastgegroeid was. Het was een traumatische tijd voor ons en ik hoop, dat het hen bespaard zal blijven!

Kai, Tyler (een van Kai's beste vrienden) en Saskia giechelden op het bankje onder de magnolia boom, terwijl ze met de Nintendo DS speelden. Helaas vluchtten ze toen ik een foto van dat idyllische tafereeltje wilde nemen.

De drie katten hadden daar geen last van. Ze lieten zich makkelijk fotograferen, terwijl ze (heel ongewoon) met zijn drieen vlakbij Katja lagen te slapen:

In nationaal nieuws houdt Terri Schiavo nog steeds de voorpagina's vast. Ik vind het mensonterend, dat iemand letterlijk wordt uitgehongerd en verdroogd, hoe ver ze ook weg is! En ik kan het niet helpen, maar ik heb enorm te doen met haar ouders.

En om te eindigen met een zoete noot: dessert voor Saskia en Kai is Breyers aardbeien ijs met vruchtenhagel en vlokken, hmm!!

Tuesday, March 29, 2005

Boerenkool (en hutspot) met worst

Oh, wat kijkt hij weer serieus! Philip Freriks presenteert op het moment op onze tv het NOS Journaal. Er kan geen glimlachje af, een grote frons op zijn voorhoofd, hij verkondigt kommer en kwel!

Wat een verschil met de Amerikaanse nieuwsuitzendingen. Natuurlijk zijn de gezichtsuitdrukkingen van de Amerikaanse nieuwslezers ook niet een en al grijns bij het leveren van serieus nieuws, maar er is nog altijd plaats voor wat luchtigheid. Pff, dat journaal stemt niet bepaald gelukkig, zeg! Zelfs de aankondiging, dat Ahold het beter doet ontlokt geen glimlachje! Mijn hemel, wat een deprimerend iets om naar te kijken! Gelukkig is er dan aan het einde Erwin Krol, die gaat echt helemaal op in zijn weersvoorspelling, dat kun je zien!

En dat terwijl we net vandaag een paar honderd dollar hebben neergeteld voor een nieuwe satelietschijf, die ons via Telstar BVN tv toezendt. Rick is vandaag speciaal thuisgebleven om dit allemaal te regisseren, de schat, het is tenslotte allemaal speciaal voor mij.

Vanochtend hebben Brynna en ik weer eens een fikse wandeling gemaakt. We ontmoetten mijn vriendin Susan en haar beagle, Storm, en liepen een eind met elkaar op. De lente is duidelijk in aantocht, de magnolia's beginnen te bloeien en alle bomen staan in bloei. Het brengt kleur! Wat een genot!

Bij thuiskomst speelde net "Le Printemps" van Michel Fugain op mijn MP3 speler. Wat een heerlijk lied en zo toepasselijk!
"Y'a le printemps qui te réveille,
T'as le bonjour du printemps
Y'a le printemps qui t'ensolleille
Oh, le coquin de printemps
Y'a le printemps qui te réveille,
T'as le bonjour du printemps"

Toen Kai thuis kwam wilde hij meteen naar EBGames. Hij heeft namelijk eindelijk genoeg geld bij elkaar om een Nintendo DS te kopen. De koning te rijk is hij ermee!

Na lekker buiten te hebben gekletst met de buren hebben we een heel Hollandse maaltijd gegeten. Uit Denver namen we pakjes instant hutspot en boerenkool van Maggi mee. De purist zal dit vreselijk vinden, maar voor mij komen die heel dicht bij de smaak, waar ik als kind aan gewend was. En makkelijker kan het niet: breng 750 ml water aan de kook en roer het pakje daar doorheen. Als vlees hadden we een Healthy Choice Polska Kielbasa worst, die erg op rookworst lijkt. Hmmm!!!

Vanavond help ik Saskia met haar project over Helen Keller. Katja was Helen Keller in hun "wassenbeeldenmuseum" in de 6th grade, daarvoor had ik nog nooit van Helen Keller gehoord. Ze was een heel bijzonder mens, dat is zeker een feit. Zij en Clara Barton (Katja is zeer geinteresseerd in haar leven en grijpt iedere gelegenheid aan om meer over Clara te leren, haar huis hebben we in Maryland al bezocht) zijn de heldinnen in het leven van mijn dochters. Saskia moet voor vrijdag een schoenendoos met een diorama over Helens leven maken. Wens ons sterkte!

Monday, March 28, 2005

Amerikaanse folklore

Bah, grijze wolken begroetten ons bij het wakker worden vanochtend. En deze wolken brachten geen mooie sneeuw zoals in Colorado, maar harde regen. Mijn hemel, wat kan het hier regenen!!

Rick bracht Saskia naar school en ik, zonder hond en geen zin om in de stromende regen te gaan wandelen, deed een routine met gewichten om toch wat te bewegen.

De rest van de ochtend besteedde ik (natuurlijk) aan opruimen en wassen. Saskia had vanmiddag een verjaarspartijtje bij ons overbuurmeisje en daar moest ik een cadeautje voor kopen. Bovendien had Katja vanochtend bij het aankleden een fotolijstje gebroken. Een prima excuus dus om naar Michael's te gaan. Daar vond ik een knutselcadeautje voor Mary Kate, waarmee je je eigen stuiterballen kunt maken. Het bleek een groot succes!

Omdat het om kwart voor een nog steeds plensde dacht ik lief te zijn voor Saskia en haar met de auto op te halen. Bleek, dat madam liever naar huis liep met haar jarige vriendinnetje! Nou ja! Een klein verzopen katje kwam dus thuis, maar de cupcakes dragen was belangrijker.

Voor het partijtje dwong ik Saskia haar vele huiswerk te doen. Als eerste moest ze over Johnny Appleseed schrijven. Natuurlijk had ze mijn hulp daarbij nodig, maar ik kende de naam wel, maar wie het nou precies was, wist ik niet. Wat een geluk, dat we nu het internet hebben! Bij het intikken van de naam kwamen er allerlei websites naar boven.

Een daarvan deed me realiseren, dat er ook heel wat Amerikaanse folklore bestaat, waarvan ik als Europese weinig kennis heb. Zo heb je Paul Bunyan, Davy Crockett (man of the Wild Frontier, zoals het Disney liedje gaat) en Pecos Bill. Ik ben dol op mythen en legenden, dus dit soort verhalen vind ik prachtig om met de kinderen te lezen en leren!

Om een uur of twee ging de bel en stond de postbode voor de deur. "Welcome home!" zei ze vrolijk en gaf me een grote bak met post van de afgelopen week. Geen haast met teruggeven, zei ze er nog bij. Ha! Het merendeel zal "junk mail" zijn, zo populair zijn we nu ook weer niet (hoewel er bij nader inzien wel een uitnodiging voor een huwelijk in Nederland bij zat, waar we helaas niet aanwezig kunnen zijn).

De eerste tekens van lente zijn er nu wel eindelijk, weken later dan gewoonlijk! De magnolia begint te bloeien, de narcissen zijn uit en de meeste bomen hebben een rode waas om zich heen. Dit laatste is omdat er zoveel esdoorns zijn in dit gebied, die bloeien allemaal met rode "bloemen" voor de blaadjes tevoorschijn komen. Het is een vreemd gezicht, want het ziet er meer herfstachtig, dan lenteachtig uit.

Saskia's verjaarspartijtje duurde van twee tot vier uur. Om half vier barstte een noodweer los! Je kon het geen "regen" meer noemen, horen en zien verging ons! Daarbij kwam nog een flink onweer, zoals het hier in de lente tekeer kan gaan.

Ik belde de overbuurvrouw, die zei, dat Saskia gerust nog wat langer kon blijven. Gelukkig, want anders was ik haar voor die een tiende kilometer met de auto gaan ophalen!

Het noodweer duurde zeker twee uur en de wegen stonden compleet blank. Nu nog hebben we een "flash flood warning", wat betekent, dat je je opeens in diep, stromend water kunt bevinden.

Net voor zonsondergang klaarde het compleet op en zagen we een prachtig kleurenspektakel in het westen.

Vanavond hebben we kabobs gegeten, Rick had eten meegenomen van een restaurant op zijn weg naar huis. Voor mij was er een voorgerecht met rauw lamsvlees, heel lekker, maar veel te veel! Het hoofdgerecht was kip shawarma met knoflooksaus. Ik heb gesmuld!

Verder heb ik een groot deel van de middag besteed aan het afmaken van mijn reisverslag van de afgelopen week. De foto's komen later.

Sunday, March 27, 2005

Daar benne we weer!

Na bijna 3 uur lang naar de vriendelijke conversaties tussen de piloten en verkeerstorens te hebben geluisterd (een leuke service van United, vind ik, die mijn natuurlijke nieuwsgierigheid helemaal bevredigt), kwamen we rond tien over vier vanmiddag aan op een regenachtig Dulles.

Vrijwel de hele weg hebben we turbulentie gehad, maar goed, dat ik een lekkere Bloody Mary kreeg van Rick, want dat gehobbel vind ik drie keer niks! Om de tijd door te komen heb ik gewerkt aan mijn reisverslag(je). Het is bijna af en natuurlijk meld ik het hier als het online staat.

Het was een heerlijke week, (bijna) zonder ruzie tussen de verschillende familieleden. We konden het ontzettend goed vinden met Ricks zusje en haar zoons, het was eigenlijk jammer, dat zijn vader en vriendin ook kwamen, want die brachten spanningen met zich mee. Eens te meer hebben Rick en ik ons voorgenomen ontzettend leuke (groot)ouders te zijn later. We hebben meer dan genoeg voorbeelden van hoe het niet moet.

Deze Paasdag is niet echt Paas-achtig, maar ik ben blij, dat we het als een reisdag namen, gezien het weer hier. Vanochtend hebben de kinderen wel een briefje met "Hoppy Easter" erop naast hun kussen gevonden met daarbij een aantal verrassingen van de Paashaas, die hen zelfs in het hotel wist te vinden.

Ik heb me zeer vermaakt over de opmerkingen op mijn blog de afgelopen week! Inderdaad was de auto waarschijnlijk van Laura, die onze katten verzorgt. En ik kon wel wat online lezen, maar mijn verbinding was zo langzaam, dat reageren me veel te lang duurde. En natuurlijk vond ik het wat asociaal om terwijl iedereen zat te kletsen, in mijn eentje in het kantoortje te gaan internetten.

Tot slot vanavond wil ik even kwijt, dat ik deze week een enorm obstakel van angst heb overwonnen voor mezelf en eindelijk heb leren skien!

Friday, March 18, 2005

Bepakt en bezakt!

Pff, er komt toch altijd heel wat kijken bij een weekje vakantie! Hond naar de kennel, kattenverzorgster de sleutel geven, nog wat laatste was wegwerken en natuurlijk het huis op orde brengen, want ik heb er een hekel aan in de rotzooi thuis te komen.

En dan natuurlijk al het passen en meten, vooral met vette truien, skis, sneeuwbroeken en -laarzen een hele kluif. Enfin, het ging allemaal in twee koffers en twee enorme duffels en nog wat losse tassen. Hopelijk past het straks allemaal in de auto.

Omdat ik de enige niet skier in het gezelschap ben (met uitzondering van de vriendin van Ricks vader, maar iets zegt me, dat zij geen match is voor mij met langlaufen en sneeuwschoenen lopen) zal ik me waarschijnlijk best veel alleen moeten vermaken. Om wat vertier (behalve de prachtige natuur, natuurlijk!) te hebben, ben ik naar Circuit City gegaan om een MP3 player te kopen. Ik vond de Rio Forge, 256mb, voor $120 met maar liefst een $50 mail in rebate, totale prijs dus $70, echt niet duur voor zoiets! Met zo'n mail in rebate krijg je $50 teruggestort op je credit card. Je moet er wel even een postzegel voor plakken, maar dan heb je ook wat!

Toen de kinderen thuis kwamen uit school moest er nog wat spul gekocht worden bij CVS en Saskia was haar leesboek vergeten, dat aan het einde van de vakantie uit moest zijn, dus daarna op naar Borders voor een nieuw boek. Ik moest me bedwingen niet ook een nieuw boek te kopen, maar ik heb er nog te veel te lezen.

En nu zitten we dus te wachten. We hebben een late vlucht vanuit Dulles, dus kunnen alles in alle rust doen.

Er is wel internet in het huisje waar we zitten, maar ik weet niet of ik er vaak gebruik van ga maken. Ik wens iedereen dus een heel prettige week en Vrolijk Pasen!
Op Paaszondag zijn we weer terug.

Thursday, March 17, 2005

St. Patrick's Day

Iedere maand is hier wel wat te vieren. Heerlijk vind ik dat! De enige saaie maand (hoewel er dit jaar twee zijn, want meestal valt Pasen in april) is januari, alleen de eerste is een feestdag.

Februari brengt Valentijnsdag, maart St. Patrick's Day, april (meestal) Pasen, mei Memorial Day, juni het begin van de zomervakantie, juli Onafhankelijkheidsdag, augustus is gewoon een lekkere zomermaand, september heeft Labor Day, october de herfst, november Thanksgiving en december natuurlijk Kerstmis. En overal weten de Amerikanen een feest(dag) van te maken!

Om half zes vanochtend ging de wekker al! Rick had namelijk een heel belangrijke vergadering in het Witte Huis!! Wat toeristen niet lukt, lukte hem en zijn collega's wel. Niet alleen presenteerden ze hun produkten aan de medische specialist van het Witte Huis, maar ze kregen ook een rondleiding. Zo zag hij de "West Wing" en waar de president de pers meestal te woord staat. Helaas mocht hij geen foto's nemen, maar hij was er flink van onder de indruk en dat zegt wat voor Rick!

Misschien moet hij iedere ochtend maar zo vroeg opstaan, want van de weeromstuit was de hele familie vroeg op. De oudste meisjes (Katja en Leah, ik zie Leah al bijna als een dochter, vooral nu Katja waarschijnlijk met hen op vakantie naar Puerto Rico gaat!) waren keurig op tijd de deur uit.

Kai en Saskia waren om 6:45 klaar met hun ontbijt, ongekend!! Ik wou, dat ik mezelf iedere dag er toe kon zetten zo vroeg op te staan. Om half acht was ik klaar met gewichtheffen en Saskia was om 8:15 al op school, volgens mij het vroegst dit jaar.

Op weg naar school kwamen we allerlei groenharige kinderen tegen en ook onze kinderen hadden allemaal iets groens aan. Het was namelijk St. Patrick's Day. Mensen riepen elkaar enthousiast "Happy St. Patrick's Day" toe, het is hier een grote feestdag, want er woont een grote groep Ieren.

Of je nu wel of geen Iers bloed hebt, je moet iets groens dragen. Ik heb geen druppel Iers bloed in me, dus ik heb een tijdje gerebelleerd en als ik dan opmerkingen kreeg trots geroepen, dat ik 100% Dutch was. Nu draag ik een blauwgroene sweater, een half-toegeven aan het groene gedoe.

Toch is het een leuke feestdag. De kinderen leren over leprechauns, ketels met goud onder de regenboog en shamrocks (klavertjes vier). De volwassenen drinken er nog eens een Guinness op.

Rick heeft heel wat Iers in zich, wat goed zichtbaar is in Kai's en Saskia's rode haren. Saskia heeft een helemaal Iers vriendinnetje en was vandaag duidelijk in de contramine. Ze wilde niet Amerikaans-Nederlands zijn, want wij hebben geen feestdag, die door iedereen gevierd word, "alleen maar" Sinterklaas. Zij wilde Iers zijn. Het was best grappig haar zo te horen, ik vertelde haar, dat ze toch uniek was, maar dat is natuurlijk net niet wat ze wil zijn!

Katja is het omgekeerde, zij droeg vandaag geen groen, dus iedereen kneep haar (wat "ze" doen als je geen groen aan hebt op St. Patrick's Day). Dus heeft ze heel groot op haar arm "Kiss me if you like a Dutch-American" geschreven. Hi hi. Gotta love those teens!

Vanavond hebben we bij Bennigan's gegeten. De bediening was erbarmelijk, het was de eerste keer sinds ik hem ken, dat ik Rick maar een 10% tip heb zien geven! En dat terwijl we mijn maaltijd (die meer dan een half uur later dan de rest kwam) gratis kregen. Maar deze serveerder (die claimde gewoonlijk een bartender te zijn) was werkelijk de ergste, die we ooit hadden meegemaakt! Desalniettemin hadden we een gezellig (hoewel laaaaaaaaang) maal. Ik was mijn fototoestel vergeten, heel jammer, want hoe mensen zich kleedden was heel interessant geweest voor het blog!

Wednesday, March 16, 2005

Halfwat dagje

Mede dankzij onze zeer actieve kater, Snickers, begon de dag in huize Engle erg rustig vanochtend. Snickers mocht bij wijze van uitzondering op Kai's kamer slapen, maar hij herinnerde zich op tijd, dat hij een nachtdier is en slapen doet hij niet 's nachts. Hij hield Kai dus wakker en die liet hem uit zijn kamer, waardoor hij Saskia ging lastig vallen en vervolgens ons. Geeuw!

Katja, die heerlijk had geslapen zonder onderbreken, ging gewoon naar school. Kai daarentegen kwam me met hese stem vertellen, dat hij zich toch echt niet lekker voelde. Thuisblijven, dus maar.

Heel ongewoon sliep Rick ook door al zijn wekkers heen (heel irritant, eerst zijn klokradio, dan zijn horloge en uiteindelijk een of ander reiswekkertje, natuurlijk slaap ik daar geenszins doorheen!). Groggy vertelde hij me, dat hij hoofdpijn had en moe was. Dus die bleef ook liggen.

Intussen maakte ik Saskia klaar voor school. Vandaag was het klassefoto dag en natuurlijk moest haar haar (ik moet dan altijd denken aan hoe mijn oma keurig "heur haar" zei) daarvoor mooi gedaan. Ik vlocht er een "French braid" in, weet niet hoe dat in het Nederlands heet, maar het stond haar schattig.

Iedere ochtend komen we dezelfde mensen tegen onderweg, allemaal wandelen ze met honden. Het is grappig, want later op de ochtend zie ik diezelfde mensen weer als ik op mijn lange jog/wandeling ben. Ik ken ze niet bij naam, maar we groeten elkaar altijd allerhartelijkst, als de beste bekenden.

Na een lange jog met Kirsten, die vrijdag voor de paasvakantie voor een week met haar gezin naar Denemarken vertrekt. Het is zo vervelend, dat we niet meer vakantie krijgen buiten de zomer om. Ik zou zo 2 of 3 weken van de zomervakantie inleveren en bij de Kerst- of Paasvakantie plakken. Op die manier kunnen wij ook eens buiten het seizoen op reis naar verdere oorden. Wij hopen met Thanksgiving naar Nederland te gaan, dan hoeven we de kinderen op zijn hoogst tweeeneenhalve dag uit school te halen voor de week. Niet ideaal, maar het scheelt wel 1500+ dollar!

Bij thuiskomst sliep Rick nog, maar Kai was op en voelde zich wat beter. Ik had op mijn programma om Paas chocolaatjes te gaan kopen bij de Heidelberg bakkerij. We zijn weliswaar voor het grootste gedeelte van Paaszondag aan het reizen, maar ik kon de heerlijke Europese chocolade haasjes en eitjes daar niet negeren.

Kai wilde wel mee en hielp goed met uitzoeken. Het was rond lunchtijd, dus we hadden beiden flinke honger en de service bij de bakkerij is verschrikkelijk langzaam! Toen we iemand een sandwich hoorden bestellen, besloten wij dat ook te doen. Nou, daar had ik geen spijt van! Ik bestelde leverworst met tomaat en mosterd op een 6 granen snee brood. Ik heb het zo langzaam mogelijk opgegeten, zo lekker was het! Kai's kalkoen, kaas en mosterd sandwich was al even lekker. Niet voor niets komen mensen van heinde en ver voor hun produkten!

De rest van de middag heb ik aan een Powerpoint presentatie over Virginia gewerkt, ik leer nu van alles over mijn eigen staat! Het blijft leuk om te doen.

We kijken nu American Idol, ze zijn aan het bepalen wie van de laatste 12 als eerste naar huis gaat. Het is een heel sterk team dit keer, ik denk, dat er meerdere succesvolle artiesten uit zullen komen.

Tuesday, March 15, 2005

De Iden van maart

Na al het verjaardag vieren vandaag weer eens een gewoon dagje. Ik heb van alles voorbereid voor de reis. Eerst de Washington Post opgebeld, zodat die niet bezorgd wordt als we weg zijn. Er is geen betere indicatie, dat er niemand thuis is, dan een verzameling kranten op je oprit.

Daarna heb ik een van de gele formulieren voor het postkantoor ingevuld, dat we willen, dat ze onze post zo lang vasthouden en dan als we weer thuis zijn allemaal tegelijk bezorgen (meestal krijgen we dan een enorm krat met papier, waarvan de helft rotzooi is!). Dat in onze brievenbus gelegd, vlaggetje omhoog zodat de postbode weet, dat er iets inligt om mee te nemen en voila. Je hoeft hier eigenlijk nooit naar het postkantoor, want postzegels kun je bij de supermarkt kopen en verder kun je alles wat je wilt verzenden in je brievenbus stoppen en het wordt meegenomen.

Om dat gele formulier gezelschap te houden besloot ik ook maar een kaart te schrijven voor de verjaardag van mijn enige tante, die nog geen email heeft! Jeetje, zeg, daar ben ik niet meer aan gewend! Het is ook jammer, dat ze zich niet op het internet begeeft, want, hoewel ze een van mijn lievelingstantes is, weet zij het minst van ons. Met de anderen kan ik tenslotte foto's en dit dagboek delen. Maar ja, ze is al ouder en dan is voor sommige mensen de computer een eng iets.

Al een paar weken maakt onze minivan een vreemd geluid, een soort luid gezoem. Omdat er toch een olieverversing nodig was en ik wel zeker wil zijn, dat we op weg naar het vliegveld niet stil komen te staan, bracht ik hem gisteren maar naar de dealer.

Om zolang toch niet zonder auto te zitten, kreeg ik van hen een "loaner" mee, een splinternieuwe Ford Focus, dit keer. Maar dat voelt even anders, als je een minivan gewend bent! En plotseling voelde ik me een klein vliegje op de snelweg. En dat terwijl de Focus in Nederland best een flinke auto is.

Aan het begin van de middag kreeg ik een telefoontje, dat de auto klaar was. Op mijn vraag of ze hadden kunnen vinden waar dat geluid dan vandaan kwam (ik vond het nogal snel klaar) kreeg ik te horen, dat dat gewoon was en erbij hoorde. Argh!! Rick en ik hebben beiden dat geluid gehoord en we zijn het erover eens, dat het er geenszins "bij hoort". Maar ja, het is er niet constant, dus we zullen moeten wachten tot het erger wordt, vrees ik. In ieder geval hoefde ik niets te betalen, want bij de aankoop van de auto hebben we de olieverversingen en beurten ook betaald tegen flinke korting.

Op de terugweg tankte ik benzine bij de Exxon met mijn Speedpass. Zo makkelijk, zo'n sleutelhanger, die je even zwaait en dan kun je tanken! De benzine kostte me vandaag $2,06 per gallon, nadat ik weg was gereden van een benzine station, dat $2,19 vroeg. Wat een verschil, zeker als je voor een minivan tankt, die met gemak 20 gallons inneemt.

Tenminste een van mijn lezeressen zal het volgende onderwerp niet leuk vinden. Vandaag was "Tornado Preparedness Day" hier in Virginia. Dat betekende, dat alle schoolkinderen de procedures in geval van een tornado moesten oefenen. Het klinkt allemaal ernstig, maar echt sterke tornado's zijn hier (gelukkig!) zeldzaam.

Omdat ik meerdere Powerpoint presentaties wil maken, o.a. over Washington DC en die dan in een website wil omtoveren, zocht ik naar software, dat dat doet. En ik heb het gevonden! De Nederlandse presentatie van vorige week staat hier. Het zijn de kleine dingen in het leven, die het hem doen, ik ben hier helemaal opgewonden over! Er gaan nu weer allerlei creatieve gedachten door mijn hoofd over hoe ik dit allemaal optimaal kan gebruiken.

Monday, March 14, 2005

14-3-1990 tot 14-3-2005, a trip down Memory Lane

(Vrees niet, het zal geen bloederig bevallingsverhaal worden ;))

Veertien maart 1990, op deze dag werd een nieuwe dimensie aan mijn (ons) leven in de Verenigde Staten toegevoegd. Ik woonde en werkte inmiddels bijna zes jaar in Virginia en was helemaal ingeburgerd. We hadden een echt Amerikaans huwelijksfeest gehad en waren inmiddels alweer anderhalf jaar getrouwd. Al onze groene kaart perikelen lagen ook achter ons, gelukkig.

Maar een kind krijgen in een ander land was toch weer iets heel anders. Hier geen thuisbevallingen, zoals mijn moeder drie van ons heeft gekregen (mijn zusje is in het ziekenhuis geboren)en vanaf het begin veel medische controle en testen.

Verder was ik helemaal niet gecharmeerd van de vrijwel automatische ruggeprik, die je bij aankomst in het ziekenhuis scheen te krijgen en die je, volgens de verhalen, vrijwel de hele bevalling aan je bed kluisterde. Ik las dus veel en bereidde me zo voor, dat ik mijn eigen wensen goed kenbaar zou kunnen maken.

De eerste ob/gyn (obstetrician/gynaecologist), die ik koos, bleek van het type "ach, mevrouwtje, maakt u zich niet druk, ik ben de Dokter, die het allemaal wel weet". Aangezien ik daar helemaal niet tegen kon en gewoon antwoord wilde op mijn weldoordachte vragen, veranderde ik, toen ik zes maanden zwanger was, van dokter.

Door het type verzekering, dat ik had, was mijn keuze beperkt en ik kreeg een vrij oude Britse dokter, die van Rick de bijnaam "de kabouter" kreeg. Deze dokter nam mij wel serieus en ik voelde me om de een of andere reden gesterkt door het feit, dat hij Europees was.

Rick en ik volgden, zoals de meeste nieuwe ouders hier, een Lamaze cursus bij het ziekenhuis. Tijdens een van de lessen kregen we een paar video's van geboortes te zien. Een daarvan was een keizersnede en de cursusleidster zei, dat van onze tien cursisten er statistisch gezien twee een keizersnedes zouden krijgen.

Die opmerking is me altijd bijgebleven, want ik was ervan overtuigd, dat ik dat niet zou zijn. Geen vrouw in onze familie had sinds mensenheugenis een keizersnede nodig gehad om een kind te baren. Ik gind dus vrolijk verder mijn zo Nederlands mogelijke bevalling zonder al te veel onnodige ingrepen voor te bereiden.

Vriendinnen organiseerden een grote babyshower voor mij. Ik stond versteld van de mooie dingen, die ik kreeg! Van een heel mooie luiertas tot een kinderstoeltje! Maar op kraambezoek komt men hier over het algemeen niet. Een paar mensen kwamen even "baby kijken", maar daar bleef het bij. Misschien maar goed ook, want hulp is er niet na de bevalling.

Helaas bleek een aantal weken voor de bevalling, dat Katja koppig in een gecompliceerde stuit bleef liggen. Een poging om haar te draaien mislukte compleet. Dus werd tot mijn schrik een datum geprikt voor een geplande keizersnede een week voor ze was uitgerekend, op 14 maart dus.

Gelukkig had ik nog een paar weken de tijd om te wennen aan het idee van een ontzettend medische geboorte. Inmiddels beviel in Nederland ook de eerste vrouw (de vriendin van mijn neef) van onze familie door middel van een keizersnede, zodat ik daar niet eens de primeur in had. Na haar keizersnede bleef ze twee weken in het ziekenhuis en kreeg daar bovenop nog kraamhulp (ik heb begrepen, dat dat inmiddels in Nederland ook niet meer zo makkelijk gaat).

Oh, wat beneed ik haar! Ik zou maar twee nachten in het ziekenhuis blijven en daarna moest Rick al zijn vakantie opnemen (een week) om mij te helpen. Na 9 dagen zou ik er alleen voor staan, want geen van onze beide moeders konden helpen.

Nerveus arriveerden we op de ochtend van 14 maart 1990 in Fairfax Hospital. Het was snikheet buiten en tot op vandaag staat het warmte record, dat toen gezet werd met 30 graden Celsius!

Helaas was het net een paar maanden te vroeg om al gebruik te kunnen maken van het prachtige nieuwe "Women and Childrens Center" (op de website van het ziekenhuis kun je een virtuele rondleiding krijgen van dit centrum), waar ik een prive kamer had kunnen krijgen. Voor dat centrum opende barstte de verloskunde afdeling in het oude gedeelte bijna uit zijn voegen. Vrouwen lagen tijdens drukke tijden op de gang te baren! In ieder geval hoefde ik me daar vanwege de keizersnede niet druk om te maken.

Keurig op tijd werd ik klaargemaakt voor de operatie en kreeg toch de gevreesde ruggeprik, maar wilde dan ook wakker zijn voor de geboorte. Rick mocht bij de operatie blijven en was er zo door gefascineerd, dat hij vergat tegen mij te praten. We wisten het geslacht niet van te voren, dus toen om 11:25 een krijsende roze baby omhoog werd gehouden en "It's a girl!" werd geroepen, kreeg ik het even te kwaad. Katarina Margaretha was geboren! Haar roepnaam was Katja.

Al gauw werden we naar onze kamer gebracht, toen nog gedeeld met iemand anders. Helaas trof ik het helemaal niet. Ik lag met een Thaise mevrouw, die constant lag te kreunen en 's nachts vreselijk snurkte. Ze sprak geen woord Engels en haar familie ook niet (het vreemde was, dat dit mijn vader dit keer ook overkwam, maar dan met een Iraanse familie).

Opeens was ik blij, dat ik maar twee nachten hoefde te blijven! Thuis zou ik ongetwijfeld meer rust krijgen!

Het viel me op hoezeer de borstvoeding werd aangemoedigd bij de nieuwe moeders. Verpleegsters hielpen indien nodig en er werd zelfs een borstvoedingsklas gegeven. Als je al een beetje preuts was, leerde je dat zeker gauw af! Katja vond er maar niets aan, die wilde alleen maar slapen!

Na twee dagen werden we uit het ziekenhuis ontslagen en had ik visioenen van lekker slapen. Ha! Iedereen, die kinderen heeft, weet, dat niemand je kan zeggen hoe moe je je zult voelen, totdat het je overkomt. Ik heb foto's van die eerste weken, waar ik er als een zombie uitzie.

En nu zijn we 15 jaar verder! De tijd is gevlogen en toch ook weer niet. Via Katja heb ik van alles geleerd over de maatschappij hier.

Na acht weken moest ik terug aan het werk bij American Express, gelukkig wel parttime met behoud van "benefits" (ziektekostenverzekering e.d.), wat best ongewoon was voor hier in de VS.

Dat betekende al snel na de geboorte zoeken naar dagopvang. Tot onze schrik vonden we uit, dat we voor de beste kinderdagverblijven onze namen al ver voor de geboorte van ons kind op de wachtlijst hadden moeten zetten!

Gelukkig prefereerden we een opvangmoeder en het bleek, dat Fairfax County een programma heeft hiervoor. Would be opvangmoeders moeten een achtergrond check ondergaan en voldoen aan bepaalde eisen (met name rond het aantal te verzorgen kinderen) om een officieel opvangadres te worden.

Met een lijst van adressen gingen we gegadigden interviewen. Al gauw vonden we een vriendelijke oudere mevrouw in onze buurt. Niet alleen had ze het heel gezellig opgezet, maar ze vroeg ook heel weinig per uur en was flexibel met haar tijden. Ze bleek een prima keuze te zijn en Katja (en later Kai) bleef 4 jaar bij haar.

In het begin had ik er wel wat moeite mee, dat Katja meteen al zoveel Engels te horen kreeg, terwijl ik vastbesloten was haar Nederlands te leren. Van andere Nederlanders kreeg ik telkens te horen, dat ik daar maar niet te hard op moest rekenen, volgens hen zou ze zodra ze op school zat geen Nederlands meer willen praten. Het tegenovergestelde is het geval. Hoe ouder Katja werd, hoe meer geinteresseerd ze werd in haar tweede taal. Nu, op haar 15e, spreekt en verstaat ze goed Nederlands. Wel niet zo goed als als ze in Nederland gewoond zou hebben, maar dat was mijn doel ook niet.

Wijs geworden door de kinderdagverblijven zetten we Katja's naam meteen op de wachtlijst bij onze favoriete prive preschool. De openbare kleuterschool begint hier pas in het jaar, dat de kinderen 6 worden en wij vonden dat te laat.

Met haar vierde begon Katja bij Appletree II, een schattig schooltje, gerund door een tweede generatie Nederlandse, Annely. Haar ouders, nog helemaal Nederlands natuurlijk, maar al aan de oudere kant, stonden aan het hoofd van hun zusterschooltje. De Nederlandse inslag vond ik erg leuk, vooral toen bleek, dat de tekenlerares ook Nederlands was. Zo kreeg Katja nog eens Nederlands te horen van anderen, dan alleen mij. En op 5 december mochten alle kinderen hun schoenen zetten!

Omdat de openbare kleuterschool hier maar halve dagen duurt en ik nog steeds werkte, bleef Katja tot en met de kleuterschool naar Appletree gaan.

Toen ze in 1996 op de openbare school begon was dat voor ons allebei een grote overgang. Opeens werd het weer erg Amerikaans! De lagere school was veel groter, dan de lagere scholen, die ik in Nederland kende. Er waren maar liefst drie eerste klassen en het duurde wel even voor we ons er "thuis" voelden (en nu lijkt die school zo klein, vergeleken bij de middle en high schools!).

En mijn kleine hummel vertrok iedere ochtend met haar backpack en lunchtrommeltje met een heuse gele schoolbus! Prachtig vond ze het.

Intussen vond ik uit hoeveel hulp er van ouders wordt gevraagd in de scholen en vooral hoe werkende ouders op de een of andere manier toch allerlei tijd vinden om aanwezig te zijn in de klas van hun kinderen! Over de jaren heb ik heel wat vrijwilligersuren bij elkaar gewerkt, in het begin zelfs met Saskia in de draagdoek.

Voor we het wisten was Katja's lagere schooltijd voorbij en ging ze naar middle school, waar alleen 7th en 8th grade worden onderwezen, de 12- tot 14-jarigen, dus. Weer een grote overgang en geen gemakkelijke voor haar.

In 8th grade zag ze echter opeens het licht, zoals haar Engelse lerares het noemde en de overgang naar high school was een fluitje van een cent. Voor mij is high school weer een openbaring! Alle verschillende vakken waar ze uit kon kiezen alleen al, vakken, die ik dolgraag ook op de middelbare school had gehad.

En daarbovenop alle na-schoolse activiteiten, die via de school worden geboden! Behalve sport, muziek en theater zijn er nog allerlei clubs, varierend van debatteren en politiek tot vrijwilligerswerk.

Het is een vijftien jaar lange leerschool geweest voor mij en het meeste was fantastisch en interessant! De vage angsten voor de hogere scholen en hun drugs en criminaliteit zijn gelukkig helemaal niet bewaarheid geworden. Het meeste wat Katja voor het eerst meemaakt is het dat voor mij ook. En verreweg de meeste ervaringen zijn positief geweest.

Op naar de volgende vijftien jaar, waarin ongetwijfeld weer heel wat nieuws zal gebeuren. Ik ben van plan het met open ogen en mind met haar mee te maken! Voor de vrouw, die ik nu langzaam in haar zie ontluiken, voel ik behalve natuurlijk veel liefde ook grote bewondering. Katja is een zelf bewust meisje, met een sterke eigen mening en een bijzonder goed hart, vooral voor minder bedeelden en voor dieren. Ik ben er trots op haar moeder te zijn!

En meer verjaardag...

Het is stralend weer buiten en Rick heeft zojuist een even stralende dochter naar school gereden. Ze was zo opgewonden, dat ze al om 5:30 onder de douche stond te zingen!

Onze traditie is altijd cadeautjes openmaken zodra je wakker bent (Rick wil de zijne altijd pas 's avonds openen), dus werd de hele familie om 6:15 uit bed getrommeld. Saskia en Kai waren daar niet blij mee, maar kwamen er uiteindelijk toch grommend bij zitten.

Ieder van ons gaf de jarige een ding. Haar grote cadeau van ons dit jaar is een digitale camera, een Canon Powershot S60. Voor school moet ze steeds meer fotograferen voor projekten en volgend jaar wil ze een fotocursus gaan volgen. Dit is haar eerste eigen fototoestel en ze was er de koning(in) te rijk mee!

Kai gaf haar een draagtas voor het toestel en Saskia de Sims University. Na het uitpakken kookte Rick een heerlijk ontbijtje met French toast (brood gedoopt in een ei mengsel en dan gebakken) en syrup. Een verschrikkelijk gelukkige Katja verdween daarna om 6:45 naar school. Daar zal ze ook vast van haar vrienden nog de nodige aandacht krijgen.

Gisteren kwam mijn vader met zijn cadeautje en kaart voor haar en zijn we met zijn allen bij de Melting Pot gaan eten, Katja's keuze voor haar speciale maaltijd (hoewel ze ook nog een verzoek had voor vanavond, natuurlijk). Het was zoals altijd weer dolgezellig.

De verjaarsviering is nog niet voorbij, maar voor ze thuis komen uit school ga ik een waslijst van "chores" afwerken. Tenslotten vertrekken we vrijdagavond voor meer dan een week en moet er nog van alles geregeld worden daarvoor!

Saturday, March 12, 2005

Tiener verjaarspartij

Verjaardagen worden bij ons altijd op meerdere dagen gevierd. Katja is maandag jarig, maar dat is natuurlijk geen praktische "verjaardag" dag.

Dus had ze vandaag haar feestje met 4 vriendinnen. Vanochtend heb ik gauw wat ballonnen gehaald. Een ervan heeft een "15" erop, maar met Spaanse tekst, want voor Zuid-Amerikanen is 15 een heel belangrijke verjaardag, bijna als een "coming out" gelegenheid met lange jurken en een bal, een "quinceinera". De andere ballon zegt "Happy birthday Katja".

De tijd van de kinderpartijtjes met spelletjes en prijsjes ligt definitief achter ons (bedenk ik me met gemengde gevoelens), maar verjaardagen moeten natuurlijk nog wel gevierd worden!

En wat vinden tienermeisjes natuurlijk helemaal "cool"? Juist, ja, shoppen!! Dus kwamen de meiden rond 15:30 en reed Rick ze, na ze ieder $20 te hebben gegeven om te besteden, naar Fair Oaks Mall. Na het winkelen zouden ze dan pizza gaan eten bij Sbarro en daarna Rick opbellen om ze weer op te halen.

Tussen de bedrijven door heb ik samen met Saskia en haar vriendinnetje Madison onze voordeurversierselen, waarvoor ik gisteren materiaal had gekocht, in elkaar geflanst. Ze zijn heel vrolijk geworden, het huis is nu zonnig genoeg om de lente te ontvangen, hoewel het weer nog niet erg meewerkt, wat dat betreft!

Het maken van kransen of andere deurversierselen vind ik ontzettend leuk werk. Je kunt ze ook kant en klaar kopen, maar dan zijn ze flink duur en juist het zelf doen maakt, dat we lekker creatief bezig zijn.

Terwijl Rick de meisjes aan het wegbrengen was, kwamen Christine, Chuck en Mallory onverwachts langs. Ze hadden bij Tysons Corner gewinkeld by L.L.Bean en wij lagen precies op hun terugweg.

Het werd heel gezellig en we besloten pizza van Vocelli te bestellen met zijn allen. Ik heb met Christine een garlic spinaci gedeeld, met spinazie, verse tomaat en feta kaas.

Inmiddels had Rick de meisjes ook weer opgehaald van de mall. Het was een groot succes geweest. Ze droegen allemaal het nieuwste snufje: een riem, waarvan de sluiting de sluiting van een autoriem is, Katja's riem is een Ford. Ze hebben deze riemen bij een nieuwe winkel gekocht, Hot Topic. Ik kan me voorstellen, dat ze er blij mee waren, de riem ziet er heel echt uit.

Eerder vanochtend had ik bij Baskin Robbins Katja's ijstaart opgehaald, mint chocolate chip ijs met kleine ijsjes met verschillende smaken er bovenop. De hele groep zong Happy Birthday voor haar en ze blies alle 15 kaarsjes in een keer uit. IJs wordt altijd veel lekkerder gevonden, dan "gewone" cake, dus veel is er van de enorme taart niet over!

De meisjes keken nog een film en wij kletsten gezellig verder met onze gasten. Mallory en Saskia vroegen om een logeerpartij, dus Christine en Chuck namen Saskia mee terug naar huis. Grappig is, dat Mallory meer dan een jaar ouder is, dan Saskia en toch kunnen die twee het heel goed met elkaar vinden.

Katja verzuchtte net, dat dit een van de beste verjaarsfeestjes ooit was. Altijd leuk om te horen!

Friday, March 11, 2005

Thank God It Is Friday

Een voor een kwamen de kinderen thuis uit school, doodmoe. Kai nogal wit voor zijn doen. Bezorgd vroeg ik allerlei vragen, maar hij bleek "slechts" vermoeid te zijn. Katja verdween meteen naar haar kamer en toen ik meer dan een uur niets van haar zag of hoorde, bleek, dat ze in slaap was gevallen.

Dit is een vrijdag ritueel, helaas. Het idioot vroege opstaan (Katja staat iedere ochtend om 5:45 op) en dan toch veel huiswerk en dergelijke, het maakt voor een doodmoeie vrijdagavond.

Maar beide tieners (ok, technisch gezien is Kai pas eind april een tiener, maar hij gedraagt zich al ruimschoots zo) kwamen met prachtige tussenrapporten thuis: Katja had 6 A's en 1 B (een ongekende prestatie voor haar) en Kai had alleen A's en B+'s. Saskia met haar 9 jaren is degene, die het het moeilijkst heeft op school. En dat terwijl de andere twee op een nieuwe school begonnen en we ons daar om te beginnen zorgen om maakten. Het kan vreemd lopen.

Vanochtend direct na het opstaan deed ik een routine met gewichten en na Saskia naar school gebracht te hebben deed ik een "powerwalk" van 30 minuten met Brynna. Gisteravond hadden Kirsten en ik half afgesproken later op de ochtend te gaan rennen, maar hoe later het werd, hoe minder zin ik daarin had. Uiteindelijk hebben we het ook maar afgelast.

Kirsten moest namelijk eerst een van hun hamsters naar de dierenarts brengen. Daar ben ik dus te nuchter en Nederlands voor. Hun hamster was aan het afvallen en ze had ook medische attentie gezocht voor de hamsters van hun twee andere kinderen (die beiden na die behandeling toch doodgingen). Dus voelde ze zich verplicht nu met de hamster van het derde kind ook naar de dierenarts te gaan. Ik snap het helemaal!

Maar een hamster kost hier $5!! De dierenarts minstens 7 keer zoveel en de medicijnen daar nog bovenop. Ok, ik weet het, dierenliefde kun je niet in dollars en centen uitdrukken. En met katten en honden vind ik dat ook echt. Maar met een hamster...

Over dieren gesproken, duimen jullie allemaal mee, dat "onze" panda, Mei Xiang, zwanger raakt? Ze heeft vandaag kunstmatige inseminatie gehad, nadat haar partner, Tian Tian, er een potje van maakte. Al sinds jaar en dag hoopt de National Zoo op baby panda's.

Wijn is mijn favoriete drankje om te relaxen en hier in Virginia zitten we goed met 90+ wijngaarden, die heel erg goede wijn produceren. Volgens dit artikel is onze staat de buurstaat Maryland ver voor en niet omdat het klimaat anders is.

TGIF! Ik blijf het een leuke afkorting vinden, er is iets magisch aan vrijdagavond, de belofte van twee vrije dagen!

Thursday, March 10, 2005

International Night

Ieder jaar houdt Saskia's school een "International Night" in maart. Dit is voor ons alweer het negende jaar, dat we eraan deelnamen. Het eerste jaar was toen Katja in first grade op die school begon.

Toen wij naar de VS verhuisden zat mijn zusje nog op de lagere school. Een andere Nederlandse had mijn moeder gezegd zich nooit op te geven voor een committee of een "bake sale" (waarbij mensen eigen gebakken banket brengen om geld in te zamelen voor de school). Want als je daar eenmaal aan meedeed, zo was het verhaal, zat je er ieder jaar weer aan vast. En dus deed mijn moeder nergens aan mee, want dat wilde ze niet. Dit had als gevolg, dat ze niet werd opgenomen in de gemeenschap. Niemand kende haar.

Als je hier in de VS niet bij een kerkgemeenschap hoort is de school van je kinderen de beste manier om contacten te leggen. De PTA (Parent Teacher Association) organiseert van alles, het hele jaar door.

Zo zijn er de kunstgeschiedenislessen, Artsmart, waar ik ook aan meewerk. Er zijn inderdaad bake sales, fundraisers (waarbij produkten worden verkocht waarvan de school een gedeelte van de opbrengst krijgt) en zeker tien committees waarin je kunt deelnemen.

Om op de International Night terug te komen, na dat eerste jaar ontmoette ik de voorzitster van het committee voor die avond in het zwembad. Zij vroeg me of ze het volgende jaar weer op mij konden rekenen. Natuurlijk, zei ik, want ik vond het leuk zo'n tafeltje vol Nederlandse spullen uit te stallen.

Aan het begin van het schooljaar zag ik tot mijn schrik mijn naam op het lijstje van voorzitters van committees staan! Dat was niet wat ik bedoelde! Kennelijk betekende "helpen" meteen "leiden"! Gelukkig was ik niet alleen, de vrouw, die me in het zwembad had aangesproken was mede-voorzitster.

De Nederlandse, die mijn moeder adviseerde, had dus wel gelijk: eenmaal in de mallemolen, altijd in de mallemolen! Ik ben 7 jaar voorzitster van het International Night Committee geweest. Op het laatst was het een fluitje van een cent. Maar twee jaar geleden had ik er genoeg van, tijd voor jongere ouders om over te nemen. Nu doen we dus "alleen" nog maar mee met een tafel. Maar van die 7 jaar heb ik leuke contacten overgehouden, spijt heb ik er dus niet van.

Vanochtend, meteen nadat ik Saskia naar school had gewandeld, heb ik bij Whole Foods organische stroopwafels en ontbijtkoek van De Rit gekocht. Ik was te lui om helemaal naar Falls Church te rijden voor speculaas. En natuurlijk werd er prompt om speculaas gevraagd! Maar de stroopwafels en koek verdwenen ook als sneeuw voor de zon.

Bij Giant kocht ik 42 rollen Mentos. Die werden binnen het uur allemaal verorberd vanavond!

Mijn laatste stop had niets met International Night te maken. Ik wilde een ijstaart bestellen voor Katja's verjaardag bij Baskin Robbins. Helaas kwam ik om 9:45 aan en ging de winkel pas om 10 uur open. Binnen zag ik echter iemand werken, dus ik besloot te vragen of ik ook op kon bellen om een cake te bestellen. Hij opende de deur om mijn vraag te horen en zei toen, dat hij die bestelling meteen wel kon nemen. Zo aardig! Ik heb hem uitbundig bedankt, want ik had nog zoveel te doen en een kwartier wachten is zonde van de tijd.

Thuisgekomen sneed ik de stroopwafels in vieren en de ontbijtkoekplakjes in tweeen en verdeelde ze over mijn Nederlandse koektrommels. Ik weet niet eens meer hoe ik aan die trommels kom, een is Boerenbont, een ander Delfts Blauw en de derde heeft een Nederlands tafereel. In ieder geval perfekt voor de gelegenheid.

Na een lange wandeling met Christine rond lunchtijd heb ik me verder op mijn Powerpoint presentatie gestort. Hij is (al zeg ik het zelf) heel leuk geworden en heel wat mensen hebben ernaar gekeken, vanavond. Voor mijn eerste poging was het niet gek!

Om 18:30 moesten we op school zijn. Ik telde dit jaar maar liefst 24 landen! Ieder jaar zijn het er meer. En niet alle landen, die in de school vertegenwoordigd zijn, zijn present. Het is altijd een heel druk bezochte avond, honderden mensen komen langs de tafels. Van zeven tot acht uur staan de tafels klaar met produkten van de landen, inclusief heerlijk eten. Mijn favorieten van vanavond waren de drop bij Kirsten, mijn Deense "buur", de zalm bij Madeleine en Anders, mijn Zweedse andere "buren" en de Koreaanse sushi.

Van 20:30 af is er ter afsluiting een modeshow met allerlei dansen uit de verschillende landen. Voor het eerst besloot Saskia dit jaar haar Volendamse kostuum te dragen, maar ze weigerde aan de modeshow mee te doen. Volgend jaar misschien?

Hieronder de foto's van de avond:

Wednesday, March 09, 2005

Moe, maar voldaan

Vandaag was zo'n lekker dagje, waar niets moest, maar toch veel gedaan werd. Ik begon met een flinke wandeling door de kou. Eerst Saskia op school afgezet, altijd een favoriete route voor Brynna, want ze wordt door de kinderen ruimschoots geaaid.

Daarna liepen we ons geijkte rondje, met lekker veel heuvels, dus een goede oefening. Ik weet niet waarom, maar ik word altijd helemaal happy als ik zo buiten in de zon loop. Zelfs de kale bomen, waar ik zo ongeveer de bladeren wel aan zou willen staren, zien er tegen de blauwe lucht mooi uit. Ik glimlach naar de speelse eekhoorntjes, waar Brynna iedere keer weer achteraan probeert te rennen. Ze lijken haar expres te pesten, net op het laatste moment schieten ze de boom in. Overal zitten vogeltjes, alsof ze de lente allemaal lijdzaam afwachten. De natuur lijkt ook niet gelukkig met de aanhoudende koude temperaturen!

Het plan was rond het middaguur nog een flinke wandeling te maken met Christine. Maar zij vocht met degenen, die haar parketvloer hadden gelegd. Dat was helemaal niet goed gedaan en er was een (volgens Christine geveinsde) taalbarriere, want de ondernemer was Arabisch.

Uiteindelijk besloten we naar Wegmans te ontsnappen en daar te lunchen. De ondernemer was flink onbeschoft tegen Christine terwijl ik daar was en kennelijk heeft zijn baas vanmiddag korte metten met hem gemaakt. Zo gaat dat, dus. Haar vloer ziet er nu prima uit, met uitzondering van een paar kattenpootafdrukken, omdat hun poes "Mischief" (ze doet haar naam eer aan) natuurlijk meteen die nieuwe natte latten moest proberen.

De hele middag heb ik gewerkt aan een Powerpoint slideshow over Nederland voor de International Night morgen. Ik hoor graag, wat jullie vinden, dat niet kan missen in zo'n presentatie. Categorieen, die ik nu heb, zijn Monarchy, Foods and Drinks, Artists, Things Uniquely Dutch, Traditional Costumes, Public Transportation, Multinational Companies, Cities, Windmills and Farms en Polders and water.

Vanavond was onze "date night", heerlijk om weer eens ongestoord samen te kunnen kletsen onder het genot van een voortreffelijke maaltijd! We gingen naar Cafe Renaissance, waar ik werd begroet door de eigenaar met "lovely lady" en waar we gratis dessert kregen, omdat ik, volgens die baas, te slank ben. Zijn restaurant zit altijd vol, persoonlijke service is heel belangrijk, dat blijkt wel!

Tuesday, March 08, 2005

Terug in de diepvries

Wat kan het weer hier toch vreemd doen! Ik werd vanochtend wakker van het zwepende geluid van harde wind en regen tegen de ramen. Het Weatherbug icoontje op mijn computer, dat de live temperatuur bij Katja's school toont, gaf 62 graden aan (bijna 17 graden Celsius), gisteren was het maar liefst 72 graden geworden (22 graden C.).

Rotweer, dus, maar niet erg koud. De twee oudste kinderen gingen met een paraplu naar school, maar een jas leek niet nodig. Een uur later ging de regen over in sneeuw en viel de temperatuur naar 34 graden (2 graden C.).

Opeens was er een wind advisory (zet alle lichte dingen, zoals deksels van vuilnisbakken en plastic tuinmeubelen vast) en een snow advisory, omdat de wegen opeens wel heel glad werden (wat dus helemaal niet voorspeld was).

Ik reed Saskia naar school en belde Christine, dat dit niet bepaald ideaal wandelweer was, waar ze het grondig mee eens was. In plaats van wandelen besloot ik dan eindelijk maar eens mijn "emissions inspection" voor de minivan te doen.

Ieder jaar moeten we hier een algemene keuring hebben voor de auto's en iedere twee jaar worden de emissies geinspecteerd. Wij gaan altijd naar "ons"Shell station en tot mijn grote verbazing was er niemand anders in de rij! Kennelijk had niemand zin in de sneeuw op een inspectie te wachten. De emissies waren (natuurlijk) prima. Ik kon dus online via het DMV betalen en binnen de week zullen we de "07" stickertjes voor het nummerbord toegestuurd krijgen.

Inmiddels was het keihard gaan sneeuwen en zag ik al een paar auto's slippen. Rijden kan men hier niet met gladheid! Ik natuurlijk wel (het helpt ook, dat mijn auto "advance trac" heeft, waardoor hij minder gauw in de slip raakt) en ik had zo'n verlangen naar de lente, dat ik me naar Michael's begaf om daar vrolijke dingen voor de family room te kopen.

Het is leuk zo vroeg al op pad te zijn, meestal ben ik veel later, omdat ik toch altijd eerst mijn lichamelijke oefeningen achter de rug wil hebben. Er was vrijwel niemand in de winkel en ik kon in alle rust rondneuzen. Alles was zo lekker kleurig en zo helemaal niet winters (behalve als ik naar buiten keek).

Ik kocht voornamelijk gele accenten, die leuk samen gaan met onze blauwe kleuren in de kamer. Het ziet er allemaal weer vrolijk uit, de rode Valentijnsdag spullen liggen weer op zolder te wachten op volgend jaar.

Naast Michael's ligt de Giant en ik wilde vanavond Shepherd's Pie maken (vegetarisch gehakt, tomatensaus, groene boontjes, aardappelpuree en kaas allemaal in laagjes in een ovenschaal, half uurtje in de oven en klaar).

Alleen het kleine stukje lopen tussen de twee winkels was al zeer onaangenaam, met de harde wind. Inmiddels vroor het ook en werden de wegen almaar slechter begaanbaar.

Ook bij Giant was het heel rustig. Een paar moeders winkelden met hun kinderen in een van de kinder"wagentjes" in de vorm van een busje. Luid toeterend baanden de kleintjes hun weg door de winkel.

Een oude man liep gebogen over zijn wagentje wat te mompelen. Hij zag er niet schoon uit en had ook niets in dat wagentje. Soms worden de supermarkten havens voor daklozen. Wat moeten ze ook in zulk hondenweer? Er zijn weinig daklozen in Vienna, maar ik kreeg sterk het gevoel, dat deze man geen thuis had. Zo zielig!

Bij het betalen heb je altijd de gelegenheid om $1, $3 of $5 erbij te tellen voor de soepkeukens in dit gebied. Ik heb er vandaag maar $5 bij gedaan. Eigenlijk zou ik daadwerkelijk moeten gaan helpen, maar de tijd en energie ontbreekt. Dit is de kleinste bijdrage, die ik kan maken.

Vanochtend had mijn vader al gebeld, dat hij vroeg in de middag naar huis mocht. Ik had aangeboden hem te komen halen, maar het ziekenhuis ligt toch nog een eindje rijden bij ons vandaan en de gladde wegen maakten me nerveus. Hijzelf woont echter nog geen vijf minuten van het ziekenhuis af, dus hij bood aan een taxi te nemen. Om 13 uur belde hij, dat hij weer thuis was, dus dat "avontuur" is ook weer voorbij, tot grote opluchting van alle betrokken partijen!

In email las ik, dat Fairfax County alle na schoolse activiteiten had afgelast. Joepie! Dit betekende, dat ik nergens meer heen hoefde vandaag, want Saskia's gymnastieklessen volgen de scholen wat betreft aflastingen.

Van de extra tijd heb ik dankbaar gebruik gemaakt door mijn "parade" foto's online te zetten. Ze zijn hier te bewonderen.

Op het moment vriest het 6 graden en zit ik hier in mijn Dale trui, terwijl Rick en Katja rillend binnenkomen. Volgens Rick is het kouder, dan een heksentiet in een bronzen bh (colder than a witch's tit in a brass bra). En zo leer ik er nog eens wat uitdrukkingen bij.

Monday, March 07, 2005

Cadeautje van Moeder Natuur

Nadat Saskia en ik zoals gewoonlijk op maandagochtend te laat ons bed uit waren gerold en dus een krap kwartiertje hadden om ons aan te kleden, cereal te eten en (in mijn geval) de onontbeerlijke kop koffie achterover te slaan, kleedden we ons in onze ski jacks om naar school te lopen. Toen we de deur naar de garage openden kwam ons tot onze verbazing warme lucht tegemoet!

De vogels zongen luid, een ware lentedag aankondigend! Het werd maar liefst 19 graden met heerlijke zon. Gelukkig hadden Christine en ik vanochtend tijd om daar lekker een heel stuk in te gaan lopen. Al gauw werd het te warm om een jas te dragen. Vreemd toch, hoe warmere temperaturen alles opeens zo licht doen lijken. De natuur loopt wel wat achter dit jaar. Gewoonlijk hebben we in maart al de narcissen in bloei, maar die zijn nu nog maar half de grond uit.

Na anderhalf uur door Vienna wandelen ging ik met tegenzin weer naar binnen. Ik besloot gauw de was te doen en dan buiten op de stoep lunch te eten. Tot mijn schrik zag ik bij het openen van de wasmachine, dat Katja's mobiele telefoon mee was gewassen! Ik had vanochtend haast en heb alle kleren van de vloeren van de kinderkamers geschept en ze zonder de zakken na te kijken in de machine gegooid. De kans, dat de telefoon weer tot leven komt is vrijwel nihil. Balen!!

Maar ach, telefoons kunnen vervangen worden, dus na even boos op mezelf rondgestampt te hebben, heb ik hem in het zonnetje op de trap gelegd. Wie weet gebeurt er een wonder en werkt hij weer als hij droog is.

Het was inmiddels 12 uur en Saskia zou om kwart voor een thuiskomen. Lekker de tijd om rustig mijn lunch in het zonnetje op te peuzelen, dus. Het was zelfs bijna te warm uit de wind!

Helaas hadden we een nogal druk middagprogramma, dus zodra Saskia thuis was stapten we in de van op weg naar Tysons Corner. Saskia was in een opperbest humeur, want we gingen nieuwe broeken voor haar kopen. Ze heeft twee van haar spijkerbroeken compleet versleten. Bij de Limited Too slaagden we goed. Het is een dure winkel, maar ze hebben ook wel erg leuke dingen. Zoals we hier zeggen, Saskia made out like a bandit!

We waren net op tijd klaar, want ik moest om kwart voor drie bij de luxueuze tandarts zijn, die mijn kronen wat bij moest slijpen. Saskia bekeek het allemaal met open mond, dit was nog eens wat anders, dan de ene grote kamer met drie stoelen in een oud gebouwtje, die de kindertandarts, waar zij heen gaat, heeft.

Als laatste op het "te doen" lijstje stond natuurlijk een bezoekje aan mijn vader in het ziekenhuis. We kochten een paar tijdschriften en een zakje lekkere nootjes voor hem in het cadeauwinkeltje in de lobby. Saskia herinnerde zich van alles van toen ze hier 6 jaar geleden een operatie aan haar duim moest ondergaan.

Op de tiende verdieping liepen we meteen naar de kamer waar mijn vader gisteren lag. En die bleek leeg te zijn! Na even bij het kantoor van de verpleging te hebben gevraagd vonden we hem in een kamer aan de andere kant van de gang. Wat een enorme gangen, daar!

Saskia vond het een beetje eng, want er lag een heel oude meneer met open mond te kwijlen daar in de gang. Waarom hij daar lag was me een raadsel.

Helaas voor mijn vader ligt hij nu op een kamer met een Iraanse man, die snurkt. Noch de man, noch zijn vrouw spreken een woord Engels. Niet erg gezellig dus en hij had al mijn Margrieten uitgelezen, hij moet zich flink verveeld hebben! Hopelijk bieden de meegebrachte Economist en Fortune tijdschriften weer wat vertier. Zijn been zag er nog niet erg goed uit, dus het valt nog te bezien of hij morgen naar huis kan.

Na een half uurtje zijn we weer huiswaarts gegaan en hebben alle kinderen van de buurt, inclusief de tieners, buiten straathockey gespeeld. Ik heb met mijn laptop buiten gezeten. Helaas is het weer zo'n op en neer weersbeeld en zal het morgen vele malen kouder zijn. Toch was het een leuk cadeautje van Moeder Natuur, deze lente dag!

Sunday, March 06, 2005

Stressvol dagje

Ik voel me fysiek en emotioneel compleet uitgeput. Wat zou ik het soms heerlijk vinden, als mijn broers en zus ook hier dichtbij genoeg zouden wonen om mee te helpen. Ik weet, dat ik me net zo zou voelen als ik enig kind zou zijn, maar dat ben ik niet. Een groot positief punt is, dat ik wel broers en een zus heb, die honderd procent achter me staan.

Mijn moeder woont sinds twee jaar weer in Nederland, omdat ze hulp nodig heeft met het verwerken van haar kindertijd in een Japans concentratie kamp. Hier in de VS heeft men daar geen weet van, maar in Nederland zijn er therapien voor mensen, zoals zij.

Mijn vader daarentegen heeft zijn hele leven hier, hij werkt, hij reist, hij doet wat hij wil. Dit blog is de plaats niet om in familie details te treden en dat zal ik dus niet doen, maar bovenstaand is belangrijk voor de gebeurtenissen van vandaag.

Vanochtend om 8 uur ging de telefoon. Het was mijn broer uit Canada. Ik negeerde het telefoontje, want ik had zin om uit te slapen en 8 uur was me te vroeg! Ik besloot hem later op de dag terug te bellen.

Ik doezelde rustig verder, maar om 8:30 werd mijn rust weer verstoord. "Unknown caller" vertelde mijn telefoon me. Het bleek mijn moeder te zijn. Ze had net met mijn broer (degene van 8 uur) gesproken, mijn vader had een rood been en mijn broer had hem gezegd naar de dokter te gaan.

Ik probeerde mijn vader (die hier 10 minuten vandaan woont) te bellen, maar er was geen antwoord, dus ik nam aan, dat hij bij de dokter was. Het was vandaag een prachtige dag, dus de kinderen speelden van het moment, dat ze aangekleed waren, buiten.

Rond 10 uur kwam het eerste telefoontje van mijn vader. Hij belde vanuit de Emergency Room, naar ik dacht vanuit het ziekenhuis, maar dat bleek later niet het geval. Hij was er inderdaad heengegaan vanwege een infectie aan zijn been en die ontsteking was erg genoeg, dat ze hem in het ziekenhuis wilden laten opnemen. Hij is tenslotte bijna 71 en heeft een tijd geleden een grote hart operatie ondergaan.

Tijdens het wachten voor meer nieuws genoten we zoveel mogelijk van de zonnestralen en belde ik de rest van de familie, in Canada en in Nederland. Ook wel weer eens leuk om met mijn broers te kletsen.

Maar toch voelde ik me verantwoordelijk voor mijn vader. Om 3 uur belde hij weer van de emergency clinic. Hij zou nu per ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht, maar zijn auto stond daar. We besloten, dat hij zijn autosleutels achter zou laten, zodat wij de auto konden gaan ophalen en naar zijn huis rijden. Rick, Katja en ik gingen gelijk op weg met een lijst van dingen, die mijn vader van thuis nodig had.

Rond 5 uur lag hij eindelijk op een kamer in Fairfax Hospital (alle 3 de kinderen zijn in dit ziekenhuis geboren). Hij zal daar waarschijnlijk tenminste twee nachten moeten blijven. Rick, Katja en ik bezochten hem met tijdschriften en zijn benodigdheden. Wat een mooi, modern ziekenhuis is het. En het is heel moeilijk om je weg te vinden in die mini-stad, we moesten de weg vragen aan een stel mensen in rolstoelen! Ik bracht een stapel Margrieten mee, hopelijk houdt hem dat wat bezig!

Mijn vader heeft geluk, dat wij in de buurt wonen. Heel veel ouderen in dit gebied hebben die luxe niet en moeten het zonder steun van directe familieleden doen. Moeilijk lijkt me dat voor hen!

Na het bezoek in het ziekenhuis was ik doodmoe en iedereen had zin om lekker te eten. We besloten naar Artie's te gaan. Niet alleen is het eten daar voortreffelijk, maar de service is ook onovertreffelijk. Het was heel gezellig om met zijn vijven te genieten van goed voorbereid eten!

Ik zal de komende dagen een bezoek aan het ziekenhuis moeten inplannen. Vandaag stond feitelijk helemaal in het teken van "wat gebeurt er met mijn vader". Het geschreven woord voldoet niet om alles uit te leggen. Maar vandaag had ik graag de optie gehad om ver weg te verhuizen. Mijn ouders zijn geen "gewone" ouders, er speelt heel veel mee, niet geschikt om hier te beschrijven. Maar om mijn vader zo alleen in zijn ziekenhuisbed te zien, het stemde me bedroefd en angstig om oud te worden. Ik hoop van mijn ouders tenminste te leren hoe ik later niet wil zijn jegens mijn kinderen. En ze zijn goede leerscholen.

Saturday, March 05, 2005

St. Patrick's Day Parade

Op 17 maart is het St. Patrick's Day en omdat in dit gebied veel mensen van Ierse afkomst wonen (Rick heeft ook Iers bloed in zich, vandaar het rode haar van twee van onze kinderen!) zijn er verscheidene St. Patrick's Day parades. Vandaag werd degene in Alexandria gehouden en volgende zondag is er een in Washington.

Samen met Mary en haar jongens reden we in onze van naar Alexandria. Het was vandaag waterkoud met sneeuwbuien in de voorspelling, dus we kleedden ons dik aan. Nadat we bij Mary's zusje Colleen geparkeerd hadden, liepen we met zijn allen naar King Street en vonden een goed plekje om te kijken.

Mary had haar zwarte labrador Katie ook mee, want behalve een mensen parade, was er ook een honden parade. Een kostelijk gezicht, al die viervoeters met groene sjaaltjes en klavertjes vier aan. Katie is een heel sociaal dier en moest al die hondjes uitgebreid begroeten.

Saskia zag nog twee van haar vriendinnetjes meedansen in de parade, tot haar grote plezier. Het leuke van de parades is de gezelligheid ook op de stoep. Praatjes maken met wildvreemden, lekker meedansen en de kinderen kregen allemaal hete chocolade en een gekke groene, pluizige hoed.

Terwijl we zo stonden te praten en omdat ik gisteren al aan de uitspraken en dergelijke in het Engels zat te denken, viel me nog iets op: hoe veel woorden door verschillende mensen op twee manieren worden uitgesproken. Zo had Mary het over de "parade route" en sprak "route" uit als "roet". Degene met wie ze sprak, antwoordde en sprak "route" uit als "raut". En zo zijn er nog zoveel woorden, waarvan je een keuze moet maken hoe je ze gaat uitspreken, want beide manieren zijn in principe "correct", het hangt meestal af van het deel van het land hoe het over het algemeen wordt uitgesproken. Er is zelfs een heel lied over van Gershwin.

Het was een vrolijke parade, hoewel Rick en ik aan het einde helemaal door en door koud waren! Eenmaal thuis hebben we gauw het vuur aangedaan en hebben warme thee gedronken.

Katja ging vanavond met vriendinnen naar de film "Hitch". Ze zei, dat ze hem erg leuk vond, dus ik wil hem ook wel zien. Rick is er niet zo happig op, dus we zullen wel wachten tot de dvd uitkomt.

Terwijl Rick de meisjes wegbracht, belde onze buurman, Ross, van twee deuren verderop om te vragen of Rick kon komen helpen met het installeren van hun nieuwe computer. Toch handig zo'n computer expert in de buurt, vond hij. Rick was natuurlijk meteen van de partij en ik besloot dan ook mee te gaan en te kletsen met Jeanne, mijn buurvrouw. Het werd een heel gezellige avond met een wijntje en mini pizza's en quiches. We bleven tot Saskia begon te klagen, dat ze zo moe was (het arme kind was veel te laat op!) en hun zoontjes op de grond lagen, bijna in slaap. Slechte ouders, dat we waren! Maar het gebeurt ook zo zelden, dat we zo bij elkaar komen en we kunnen het heel goed met elkaar vinden.

Friday, March 04, 2005

Kunst en taal

De dag begon langzaam. Katja bleef haar eerste twee uur thuis van school, omdat ze zo slecht had geslapen vannacht. Ik was moe bij het opstaan, ik had allerlei dromen over Miep en haar leven met ons. De dood is zoiets ongrijpbaars, zo definitief, en ik merk, dat ik er best bang voor ben. De dood van onze geliefde poes bracht ons aller vergankelijkheid weer even scherp in beeld. Ik steek maar gauw mijn hoofd weer in het zand en leef van dag op dag, vooral ook, omdat er weer allerlei terreur waarschuwingen zijn.

Om tien uur reed ik de oprit bij Kirstens huis op. Ze hebben een leuk uitziend huis en de inrichting is veel Europeser dan ons huis. Omdat het me leuk lijkt de verschillen in huizenbouw te laten zien, hier een foto van hun huis en straat. We renden een uurlang in hun buurt, gelukkig was het een stuk warmer dan gisteren!

Om 2 uur vanmiddag moest ik bij Saskia in de klas zijn om Artsmart te onderwijzen. De artiest vandaag was de Amerikaanse realist Edward Hopper. Het is een interessante artiest, de kinderen waren er helemaal in. We lazen een boekje voor over zijn leven, uit een serie over de grootste artiesten ter wereld, waarvan ik vandaag bij Amazon een stel heb besteld.

Het projekt voor de kinderen was het tekenen van een oud huis in onze woonplaats Vienna, waarvoor ze een stel foto's hadden, die ze na konden tekenen. Natuurlijk mochten ze ook hun eigen huis tekenen, of het huis van hun grootouders. Altijd grappig om de verschillen gade te slaan. Een paar kinderen krasten wat en creeerden een huis, waar een 4 jarige trots op zou zijn, maar een 9 jarige zou het toch echt beter kunnen.

Er zitten een paar moeilijke jochies in Saskia's klas, die duidelijk maakten, dat dit allemaal niets voor hen was. Oh, wat bewonder ik Saskia's juf en de mevrouw, die vandaag inviel! Ik zou het geduld er niet voor hebben!

Over die invalsjuf, ik moet toegeven, dat ik haar eerst heel vervelend vond. Zo'n vreselijk knauwend Amerikaans accent (dat geknauw hoor je niet veel in dit gebied), flink gezet (hoewel dat natuurlijk niets uitmaakt) en ik vond haar in het begin onbeschoft, omdat ze keihard kinderen op hun plaats zette, terwijl mijn collega moeder over de artiest vertelde.

Maar later zag ik in, dat ze een enorm gevoel voor humor had en ook heel lief was met de kinderen. Ze prees hun artistieke kunnen door specifieke dingen in de tekening te beschrijven (een eerste vereiste in het "beoordelen" van kindertekeningen). Ze maakte zo af en toe een grappige opmerking, maar de laatste, die ik opving, deed me hardop lachen. Ze wilde de aandacht van de kinderen op haar gericht en zei: "All eyes on Mrs. Becker, and she's a beautiful sight so you should all want to look." Heerlijk! En ze zeggen, dat Amerikanen geen humor hebben! Ik heb wel bewondering voor zo iemand.

Over het algemeen ben ik heel voorzichtig met mijn Nederlands in dit blog, maar gisteren sloop er toch een Anglicisme in. Een van mijn lezeressen wees me erop (bedankt!). Ik schreef namelijk, dat Miep "eventueel" aan haar nierproblemen zou bezwijken. Natuurlijk dacht ik daarbij aan "eventually", wat direct vertaald in het Nederlands duidelijk een andere betekenis heeft.

Dit deed me denken aan de eerste keer, dat ik naar Nederland terugkwam en mijn vriendinnen daar vertelde, dat ik "overwelmd" was. Ik had niets door, tot ze onbedaarlijk begonnen te lachen!

De kinderen en Rick hebben natuurlijk heel regelmatig van dit soort mix ups met hun talen. Ik (hopelijk) minder, maar duidelijk komt het ook voor.

Dit alles deed me denken aan de Amerikaanse taal. Die is namelijk, zoals iedereen wel weet, toch heel anders, dan de Engelse taal. In de eenentwintig jaar hier heb ik talloze uitdrukkingen geleerd en er komen er regelmatig meer bij.

Het grappige is, dat Amerikanen over het algemeen heel graag andere talen zouden kennen en ze zijn dol op vreemde woorden overal. Maar aan de andere kant doen ze absoluut geen moeite om woorden uit andere talen correct uit te spreken. Neem alleen al alle Franse namen en woorden, die verbasterd worden. Een paar voorbeelden:
"Crèpe" wordt uitgesproken als "kreep" en "tournedos" door velen als "tornado".

Ook plaatsnamen moeten daaraan geloven: Baton Rouge wordt uitgesproken als Betton Rouge, Montpelier niet als Mon'peljee maar als Montpieljer en Pierre (de hoofdstad van South Dakota voor degenen, die dat nog weten) is "Pier". Zelfs de bekende universiteit met een zeer Franse naam "Notre Dame" heet in de volksmond "Noter Deem".

Er zijn nog talloze voorbeelden te noemen, niet alleen uit het Frans overigens. En het grappige is, dat ik die namen hier ook zo uitspreek. Dat is hoe ze begrepen worden. Niemand, die weet waar ik over spreek als ik een "crèpe Suzette" bestel, tot ik een "kreep Suzette" zeg met een uitgestrekte "ee". Dan is er het "Oooh!" effect.

Maar dat de Amerikanen geen interesse in de rest van de wereld hebben is een onwaarheid. Overal waar ik ben geweest is men erg geinteresseerd in vooral Europa, er is altijd een wens om naar Europa te gaan en heel vaak de wens om meer dan alleen Engels te kunnen spreken, als ze ons Nederlands horen spreken.

Ook heb ik nog nooit een naar woord gekregen over het spreken van een andere taal in de nabijheid van mensen, die hem niet verstaan. En mensen, die nauwelijks Engels spreken, worden met man en macht geholpen. De mensen hier realiseren zich, dat hun kennis beperkt is, maar ze staan ook open voor de meningen en kennis van buitenlanders. En dat geeft een welkom gevoel.

Thursday, March 03, 2005

Ode voor en afscheid van poes Miep

Het was een flink emotionele dag vandaag. Nadat ik ijzig koud terugkwam van Saskia's school besloot ik Kirsten te bellen, dat het gewoon te koud was om te gaan rennen. Nu gaan we morgen rennen.

Gelukkig maar, want mijn volgende stap was om de kattenbakken te gaan schoonmaken. Met 4 katten en 5 kattenbakken is dat nog een hele klus. Lang leve het "klonterende" kattengrit! Dat maakt uitscheppen oneindig veel makkelijker! Maar wat ik vandaag aantrof maakte me ontzettend verdrietig.

Onze 17-jarige lapjespoes Miep was al een tijd incontinent en we wisten natuurlijk, dat het einde binnen niet onafzienbare tijd zou komen. Maar wat ik vanochtend zag bracht me meteen tot tranen. Miep, die altijd om het hardst kon spinnen en met een luide "miauw" "goedemorgen" zei, lag als een zielig, vies hoopje op de grond in de kamer.

Het was wel duidelijk, dat het einde nabij was. Ik belde Rick op om hem daarvan op de hoogte te stellen en we beslisten te wachten tot de late namiddag, zodat de kinderen afscheid konden nemen als ze uit school kwamen.

In de tussentijd zorgde ik, dat Miep zo comfortabel mogelijk lag. Het was allemaal flink emotioneel. Het was duidelijk, dat Miep klaar was om afscheid te nemen, maar ik was dat nog niet!

Miep kwam bij ons in 1987. Rick en ik kregen haar gratis toen we net in een twee slaapkamer klein rijtjeshuis woonden. Ons eerste huis samen, hoewel we het met een Amerikaans meisje, een goede vriendin van mij, als "roommate" deelden.

Na ons huwelijk verhuisde Miep mee naar het huis van Ricks ouders, die tijdelijk in Duitsland verbleven. Daar werd Katja geboren.

Toen Ricks ouders bijna terug kwamen, kochten Rick en ik ons eerste huis. Het was een "condominium" met drie slaapkamers aan een hofje (een condiminium vereist, dat je een bedrag per maand bovenop je hypotheek betaalt voor gemeenschappelijke diensten, zoals vuilophaal, onderhoud van de buitenkant van de huizen enz.). We voelden ons de koning te rijk en Miep verschool zich 3 dagen in de kast. Maar daarna paste ze zich goed aan. Kai werd geboren terwijl we in dit huis woonden.

In 1994 moest Miep even genoegen nemen met het leven met de dieren van mijn ouders, terwijl wij wachtten op het opleveren van ons nieuwe townhouse (rijtjeshuis) vlakbij de Vienna metro. Miep was niet happig op andere dieren en ze kon flink blazen als het haar niet zinde!

Eindelijk betrokken we ons eigen huis en Miep was de koningin des huizes. In het begin liep ze weg en bleef drie dagen onvindbaar, tot onze wanhoop. Maar opeens stond ze weer voor de deur en sindsdien was dit haar huis!

Ze was dan ook helemaal niet gecharmeerd toen in juni 1994 Brynna, de hond, haar intrede deed. Miep tolereerde dat drukke beest, maar ze moest niet te dichtbij komen, of ze blies, dat het een lievelust was.

Maar Miep was wel dol op de kinderen. Toen Saskia in 1995 geboren werd moest ik erg oppassen, dat ze niet in de wieg ging liggen.

In 1999 verhuisden we naar ons huidige huis. Weer moest Miep zich aanpassen. Niet alleen aan het nieuwe huis, maar ook aan de drie andere poezen, die over de jaren ons leven kwamen verrijken. Ze deed dat als een grand dame. Geen van de jongere dieren hoefde ooit te denken, dat Miep niet aan het hoofd van het huis stond. Ze respecteerden haar en "haar" huis. Ze had complete dominantie.

Helaas kregen we in maart 2004 te horen, dat Mieps nieren niet meer goed werkten en dat het een langzame weg zou zijn, maar eventueel zouden ze het opgeven. Vandaag is dat dus gebeurd.

Nadat ik huilend Christine op had gebeld, stelde die voor om weg te gaan en ze nodigde me uit om lunch met haar te gaan eten. Ik greep de gelegenheid met beide handen aan, want de tranen bleven me hoog zitten. We aten lunch bij California Pizza Kitchen en spraken vooral over onze huisdieren en degenen, waar we al afscheid van hadden moeten nemen.

Om kwart over een moest ik Kai en Saskia van school gaan halen voor een afspraak bij de orthodontist. Ik besloot hen tot net voor we thuis waren nog niets te vertellen. Beiden waren erg verdrietig, maar ik wist, dat het Katja het ergst zou treffen. Wat zou het toch fijn zijn, als we onze kinderen iedere pijn zouden kunnen besparen! Leah kwam heel lief Katja nog troosten en bleef daarna met de twee anderen hier terwijl wij naar de dierenarts gingen.

Om 17 uur kwamen Katja, Rick en ik met haar bij de dierenarts. De andere twee kinderen wilden dus niet mee en hadden thuis al afscheid genomen. Bij de dierenarts (een grote praktijk) wist men waarom we kwamen en we werden heel netjes meteen in een kamertje gebracht. Alles werd heel sympathiek en tactisch gedaan.

Niemand voerde druk uit, we kregen alle tijd afscheid te nemen. De dierenarts legde alles heel rustig uit en zei, dat ze goed begreep hoe moeilijk deze beslissing was voor ons. Katja en ik bleven bij Miep tot ze verdoofd was (de dieren worden verdoofd, voor ze hun laatste prik krijgen). Rick bleef er tot het einde bij.

Miep zal bij de dierenarts gecremeerd worden en haar as zal worden uitgestrooid over een weiland in West-Virginia. Een mooie gedachte. Rust zacht, Miep, je hebt ons 17 jaar lang veel vriendschap gegeven.

Miep (de lapjespoes) en Meike in betere tijden

Wednesday, March 02, 2005

No "Sir"!

De bomen beginnen uit te lopen! De Maple voor ons huis heeft minieme bloempjes op de takken zitten. Ook grotere bomen lopen uit. Jippie! De lente is in aantocht, ondanks de winterse temperaturen!

Niet dat dat vandaag te voelen was. Het vroor de hele dag en het waaide 60+ km/u, het maakte het geen pretje om buiten te zijn! Ik lees over de sneeuw in Nederland en ik vind het leuk de plaatjes te zien, maar oh, wat ben ik blij, dat het hier niet is! Ik ben klaar voor kleur, bloemen, vlinders, warmte!

Maar helaas, dat zal nog even weg blijven, want de gemiddelde temperatuur in maart is 13 graden hier, maar het blijft voorlopig nog maar rond het vriespunt. Toen Katja op 14 maart 1990 werd geboren was het zelfs 30 graden! Het lijkt er niet op, dat dat record dit jaar gebroken wordt.

Wij wonen sinds januari 1999 in dit huis. Het werd nieuw voor ons gebouwd en het was voor mij bijna onwerkelijk, want het was alles wat we gehoopt hadden in een huis: grote tuin, aan een pleintje, tegenover het zwembad, op loopafstand van school en metro, fantastisch.

We hadden geluk, want we konden het kopen voor de prijs van een soortgelijk huis in een andere, veel minder goed gelegen, buurt. Dit, omdat we al kochten voor de aannemer zelfs toestemming had om grond te breken.

Toch was het een hele prijs voor ons en we hadden nog best moeite met ons "townhouse" (groot rijtjeshuis) tegenover de Vienna Metro te verkopen. Uiteindelijk verkocht het voor $260.000, nu staat hetzelfde model te koop voor $610.000!

Zoals die inflatie laat zien, is de huizenmarkt hier de afgelopen jaren ernstig oververhit. Gisteren kreeg we de waardering van ons huis in de bus, waarover we "property tax" moeten betalen. Dat was zo'n schok, dat de buurman Rick opbelde om erover te kletsen. Ons huis is gewaardeerd op meer dan 100% meer, dan de prijs, die we ervoor betaald hebben en maar liefst $200.000 meer dan vorig jaar! Aangezien we niet van plan zijn ons huis te verkopen, betekent dat alleen maar meer belasting betalen voor ons!

Er staan op het moment zo weinig huizen te koop, dat een makelaar niet ver hier vandaan zelfs in zijn auto sliep om maar zeker te zijn, dat hij het eerste bod voor zijn klant op een nieuwbouwhuis kon maken! Ik ben dankbaar, dat wij 6 jaar geleden dit huis konden krijgen, want nu zouden we het ons absoluut niet kunnen veroorloven!

Opeens heb ik weer hernieuwde waardering voor dit huis, jeetje, het is echt een klein wonder, dat dit nu ons leven is! Binnen 15 jaar hebben we ons van bijna niets tot dit opgewerkt (ok, voornamelijk Rick, dan). Ik knijp mezelf nog weleens om zeker te zijn, dat ik niet droom!

Om zeker te zijn, dat ik niet droomde vandaag, hoefde ik alleen maar helemaal naar Fair Oaks hospital te rijden om van mijn reumatologe een vernieuwing van een recept te verkrijgen. Om dit te vernieuwen, moest zij mij zien. Dus kwam ik keurig op tijd voor mijn afspraak aan. Maar er stond een bordje: Dr. G. loopt 45 minuten achter met haar afspraken, als u niet kunt wachten, kunt u een nieuwe afspraak maken. Grrrrr!! Dr. G. is een flamboyante Poolse en ze kletst nogal graag. Maar ik vind dit toch geen stijl! Als er 45 minuten staat, is het dus meer dan een uur (heb ik al een keer meegemaakt). Dan bel je toch even de patienten op, dat het zo erg uitgelopen is?

Vooral in deze maatschappij, waar tijd letterlijk geld is, lijkt me dit zeer nodig. Ik heb het geluk, dat ik niet buitenshuis werk, maar als je dat wel doet, is het (weet ik uit ervaring) moeilijk om een uurtje of twee vrij te krijgen voor zo'n doktersafspraak, laat staan er maar de hele middag aan kwijt te raken!

Goed, ik had dus geen zin om te wachten, heb een recept van 30 dagen gekregen en opnieuw een afspraak gemaakt. Zo vroeg mogelijk 's ochtends, dan heeft ze nog niet de kans om uit te lopen (volgens haar assistente is dit een dagelijks terugkerend verschijnsel, zij krijgen derhalve ook geen lunchpauze!!).

Die dokter zit vlakbij Christine's huis, dus, omdat zij niet in haar huis kon vanwege de parketvloeren, besloten wij samen te gaan winkelen bij Wegmans. We hebben er heerlijk rond lopen kijken.

Christine had nog geen lunch gegeten, dus bestelde ze een salmon "BLT" (bacon, lettuce and tomato). Het zag er voortreffelijk uit! We namen beiden avondeten mee. Wij aten aardappelpannenkoekjes, meatloaf en lekkere spruitjes. Het ging er goed in! Het is een fantastische supermarkt en wij zijn niet de enigen, die dat dachten, want het was er flink druk.

Tot slot is Rick helemaal onder de indruk, want zijn baas, Bill Gates, is vandaag geridderd door koningin Elizabeth. Hij mag zich geen "Sir" noemen, omdat hij geen Brit is, maar een of andere lange benaming achter zijn naam (afgekort KBE) zetten. Het is hem gegund, ik heb grote bewondering voor die man!

Tuesday, March 01, 2005

Een semi-normale dag

Nog een keer werd ik wakker gepord door Katja vanochtend. Een beetje teleurgesteld deelde ze ons mede, dat de scholen twee uur later dan gewoonlijk zouden opengaan. Yahoo!! Ik vond die 6 dagen onverwachts vrij wel genoeg! De koekjes zijn op (letterlijk en figuurlijk!) en het was tijd weer aan het werk te gaan. Iedereen begon zich toch flink te vervelen, zo langzamerhand.

Een beetje verbaasd was ik wel, want er lag bij ons veel meer sneeuw vanochtend, dan op vrijdag, toen de scholen dicht gingen. Maar nu zijn alle "gratis" sneeuwdagen op, dus denken ze wel twee keer na voor ze de deuren sluiten. Er was vanochtend een groot artikel in de Washington Post over het dilemma van de scholen en de weersvoorspelling. Het blijft een niet-exacte wetenschap.

De wereld was prachtig vanochtend, de sneeuwval was van het plakkerige soort en alles was wit. Onze achtertuin was een sprookje. Natuurlijk was dat gauw weg, toen de wind alles eraf waaide (voor een groot gedeelte op ons hoofd).

Ons vijvertje

Een van de Dogwoods, die in mei weer prachtige witte bloesems zal hebben

Katja and Leah's sneeuwman en -vrouw

Nadat ik Saskia door de sneeuw (die door veel mensen niet van de stoep was geruimd) naar school had gebracht kwam Christine. Bij haar thuis wordt deze week nieuw parket gelegd, dus ze ontsnapt zo veel mogelijk.

We liepen naar Vienna om daar bij Noodles and Company samen te lunchen (met een twee uur vertraging hoeft Saskia pas om 10:35 op school te zijn en Christine's dochter pas om 11 uur). De wandeling daarheen, drie kilometer, nam door de sneeuw meer dan een half uur in beslag.

Met een gezonde honger liepen we het restaurant binnen (nieuw hier, dus de eerste keer). Het is een eenvoudig restaurant met houten tafeltjes en stoelen en foto's als decor. Je bestelt bij binnenkomst en krijgt je bestelling dan bezorgd. Ze hebben een overheerlijk menu! Ik ben niet zo'n pasta liefhebster, maar ik zou zo 5 van hun gerechten lekker vinden. Sommigen heel pittig, anderen meer Italiaans. Niet alleen is er een goede varieteit, maar de prijzen zijn ook meer dan redelijk! Van $3 tot $7 voor een gerecht! Aanrader dus (ze zijn ook in Californië te vinden).
Ik nam een Pad Thai en Christine een Indonesian Peanut Sauté en we hebben allebei gesmuld!

Na het eten heb ik bij EBGames de Sims University gekocht. Toen ik de verkoper vroeg of hij dat had, zei hij "I think I can help you with that" en op dat moment bemerkte ik de enorme stapel van het spelletje vlak voor zijn neus. Ha ha! Saskia was in ieder geval in de zevende hemel toen ze thuiskwam uit school en betaalde me zonder morren de $35 terug van haar spaargeld.

Het was inmiddels ijzig koud geworden buiten door de harde wind, dus we waren maar al te blij om Whole Foods in te duiken. Daar had ik nog een paar ingredienten voor de taco soep, die we vanavond aten, nodig en Christine een brood en een zak (broodnodige, ha ha) chips.

Bij thuiskomst kletsten we nog lekker een uurtje, terwijl ik de taco soep in de crockpot deed. Daarna moest Christine Mallory van school halen en ik nam Brynna mee om Saskia op te halen. Kai was intussen thuis met twee vrienden en Katja ook met een vriendin.

Eenmaal weer thuis had ik een korte MSN conversatie met een Nederlandse internet vriendin, die nu in Finland woont. Het blijft me verbazen, het Internet, hoe je zo een, twee, drie, met iemand helemaal aan de andere kant van de wereld kletst!

Vanavond belden twee buren op, omdat Rick's lichten van de auto nog aan waren. Gelukkig, want anders was zijn accu absoluut leeg geweest morgenochtend. Dit is wat zo fijn is in deze buurt: live and let live, maar als het belangrijk is, hoor je er wel van!

We kijken nu, na weer een aflevering van American Idol, naar "House". Dit is de derde aflevering, die ik zie en ik vind het een top show. Hoop, dat het naar Nederland komt!

CompUSA Coupon

Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld