Bij het wakker worden scheen er een warm licht de kamer binnen, de zon samen met de felgele bomen rond ons huis creeerde een heel speciale lichtval! En heerlijk dat extra uur omdat de wintertijd weer is ingegaan. Het weer is zo ongekend mooi voor laat oktober, ik kon gewoon niet binnen blijven!
Ik heb bijna 3 uur met Brynna en mijn fototoestel door Vienna gelopen om de laatste herfstplaatjes te schieten. Het waaide vrij hard, dus het mooiste is er na vandaag wel af, helaas. Regelmatig kregen we een regen van de bladeren over ons heen en overal stonden mensen te harken en blaadjes te blazen.
Vanochtend werd de
Marine Corps Marathon gelopen in Washington DC, waarin meer dan 15.000 mensen rennen! Ik heb altijd nog zo'n vaag plan ook eens een marathon te lopen, maar verder dan een plan ben ik nog niet gekomen. Ik kijk altijd met veel bewondering naar die mensen, die die hele afstand afleggen! Ik vind 10 mijl nu zo ongeveer mijn limiet, dus zou daar nog heel wat training bij komen kijken voor mij!
Natuurlijk heerste er thuis de hele dag een gespannen verwachting, want het vergaren van ponden snoep is zelfs voor de tieners nog een grote tractatie.
Eindelijk om kwart over vijf was het zover en belde de eerste vriendin van Katja aan. De high schoolers zouden in een groep van 6 (4 meisjes en 2 jongens) gaan trick or treaten, maar eerst zouden we bij ons allemaal Chinees eten.
Katja en Leah gingen verkleed als koeien, hun vriendinnetje Nicki was een cow girl, het andere meisje een "angel of death", een van de jongens Harry Potter en de ander de Scream. Ze zijn uiteindelijk 2 uur langs de deuren gegaan en hebben genoeg snoep bij elkaar gehaald om een winkelschap mee te vullen!
Kai ging als zombie met zijn vriendjes Michael (een Red Sox speler) en Charlie (Britney Spears, om je rot te lachen, hij had ook zo'n belly shirt aan).
En Saskia, Rick en ik gingen met twee andere families, terwijl mijn vader bij ons thuis snoep uitdeelde. Volgens mijn vader was het dit jaar niet zo druk als vorig jaar, maar hij had toch heel wat foto's gemaakt.
Saskia was een vampiertje en Rick en ik zaten aan elkaar geboeid met enorme handboeien. Het was zoals altijd weer erg leuk!
Na het trick or treaten zijn we nog een drankje gaan drinken in de versierde carport (een garage zonder deur) van Michael en Denise, een paar straten verderop. Zij hadden verrukkelijke warme appelcider met rum, die we ons goed lieten smaken. Maar lang zijn we niet gebleven, we voelden nu opeens het extra uur wel en waren ook wel een beetje uitgepartied na 2 avonden achter elkaar feestjes.
Op het nieuws zagen we nog de duizenden mensen, die verkleed door de straten van
Georgetown liepen. Voordat we kinderen hadden gingen Rick en ik daar ook altijd naar toe, de sfeer daar is fantastisch en veel bars zijn ook helemaal versierd.
Rick en ik geboeid, mijn skelet oorbellen zijn niet zo goed te zien (de rest van de foto's staat
hier)
|
Indian Summer is hier! We hebben vanmiddag de hele middag buiten op het dek gezeten met zon en 25 graden! Dat is toch wel heel speciaal zo eind oktober. Helaas was het wel wat winderig en dus is de prachtig vlammende boom in de achtertuin van onze buren nu helemaal kaal, eronder ligt een vuurrood tapijt op het gras. Het harkseizoen is dus in volle gang nu.
Vanochtend heeft Rick een uur in de rij gestaan bij de Halloween winkel om de laatste accessoires voor de kostuums van de kinderen bij elkaar te rapen! Volgens hem was deze winkel vooral populair, omdat ze originelere kostuums verkochten. Arme Saskia durfde er niet binnen met alle enge maskers.
Katja en Kai moesten hun pompoenen nog uitsnijden en het dek was daar de perfecte plaats voor. Leah sleepte haar pompoen ook hierheen en Kai's vriendje Michael hielp hem. Helaas had Katja een te moeilijk patroon uitgekozen en na meer dan een uur snijden ging het mis en brak het figuurtje af. Nu ziet het er als vlammetjes uit, dus dat laat ze dan maar zo, maar wel sneu, na al dat werk!
Intussen roosterden Rick en Saskia de pitten in de oven met wat zout, die een lekkere snack leverden bij het creatieve werk. Brynna hield het ondertussen weer bij de rauwe pitten. De zoos hier geven hun dieren pompoenen om mee te spelen en te eten, dus ik neem aan, dat het voor een hond ook goed is.
Na het eten werden we uitgenodigd om rond de buitenhaard bij de buren S'mores te komen eten en bier (Nederlands nog wel!) en Sangria te komen drinken. Dat werd zo gezellig, dat we binnen de kortste keren alle buren, die thuis waren, plus nog kennissen en andere vrienden voor het huis hadden zitten. Er kwam muziek, er werd gedanst en de kinderen speelden met een verlichte frisbee. Kortom, het werd een hele party!
Hard bezig met snijden!
Trots op zijn werk!
Een gezellig buurt gebeuren.
|
Rick en ik kunnen sinds vandaag met een gerust hart de pijp uitgaan. We hebben vanochtend namelijk eindelijk de laatste hand gelegd aan ons testament.
Om half elf hadden we een afspraak met onze advocaat, Southy, een heel jeugdig ogende vrouw van begin dertig (schat ik). Ze leek duidelijk opgelucht, dat ze ons na bijna een jaar eindelijk zo ver had gekregen te verschijnen voor het officieel maken van de documenten.
Aan alles in het advocatenkantoor valt af te lezen, dat hier serieuze zaken worden gedaan, die niet goedkoop zijn. In de lobby staan imposante leren stoelen en een bank, een kunstwerk met het Capitool erop hangt (weliswaar schuin) boven de bank.
Bij binnenkomst worden wij de conferentie kamer ingeloodst. Daar nemen we plaats aan een immense glimmend houten tafel op alweer leren stoelen, waar met gemak twee mensen in zouden kunnen zitten.
We moesten eerst een enorm pakket papieren van onze initialen voorzien. Behalve ons testament regelden we vandaag ook de voogdijschap over de kinderen, heel belangrijk, want in onze vorige regeling waren mijn ouders nog voogd en hun situatie is dusdanig veranderd, dat een herziening dringend nodig was.
Nadat alles initialen had, kwamen er twee getuigen en een notaris de kamer binnen. We moesten alle documenten onder hun toezien tekenen en onder eed verklaringen afleggen, dat dit onze "will" was (waarom noemen ze het in het Nederlands geen "wil", dat beschrijft het toch helemaal) en dat we goed bij onze positieven waren.
Een van de getuigen bleek Nederlands te zijn en vond het prachtig Nederlands te kunnen spreken met Rick en mij. Ik voelde me wel wat opgelaten, want daardoor hadden de aanwezige Amerikanen geen idee waar we het over hadden.
Dit alles nam maar liefst 2 uur in beslag en dat maakte, dat ik maar net tijd voor een kop soep had, voor de masseuse voor de deur stond. Ik heb regelmatige massages nodig vanwege mijn ziekte en heb het enorme geluk een masseuse te hebben gevonden, die aan huis komt. Laura komt nu al zo'n 4 jaar en is ondertussen ook een vriendin geworden.
Een uur lang lag ik op de tafel gepijnigd te worden. Het is maar goed, dat ik weet, hoe de massages helpen, want ik heb er eigenlijk een enorme hekel aan!
Dit was echt zo'n dag waarin alles precies op elkaar aansloot. Na de massage was ik precies op tijd om te gaan helpen in Saskia's klas, die een kleine Halloween party had.
Toen ik om 2 uur de klas binnenliep bleek ik de enige ouder te zijn, die was komen helpen. Volgens mij sta ik nu hoog aangeschreven bij de lerares! Ze leek een zucht van verlichting te slaken bij de aankomst van een extra paar handen. Vijfentwintig kinderen, die zich storten op koekjes, brownies en chocolade repen zijn alleen niet makkelijk in de hand te houden!
Dit was de eerste keer, dat ik Saskia's klas als geheel zag. Ik ken er natuurlijk een aantal kinderen al, maar de meesten nog niet. Het is een heel diverse klas met vijf Aziatische kinderen, drie kinderen (waaronder Saskia) met tenminste een Europese ouder, drie Afrikaans Amerikaanse kinderen en een stel Zuid-Amerikaanse kinderen tussen de blanke Amerikaantjes.
Na de wat ze hier noemen "feeding frenzy" (het zou me niets verbazen als een aantal kinderen vanavond buikpijn hebben!), waarbij een stel kinderen heel lief met mij deelde, werd er keurig opgeruimd.
De laatste 40 minuten van de dag mochten er spelletjes gespeeld worden. Weer viel me op hoe netjes dit ging en hoe kinderen elkaar vroegen of ze met iets van een ander mochten spelen en of ze op de stoel van een ander mochten zitten. Mrs. Draggon heeft ze goed onder controle.
Met Saskia en een paar klasgenootjes speelde ik Brainquest. De kinderen vonden het duidelijk leuk en al te gauw kwam het signaal om op te ruimen.
Voor het naar huis gaan wilde Mrs. Draggon nog wat enge verhaaltjes lezen, terwijl het licht in de klas uitging. Ademloos luisterden de kinderen naar griezelvertellingen, die ik eigenlijk flink eng vond voor ze, maar de lerares had er van tevoren bij gemeld, dat dit allemaal fictie was. Kennelijk was dat genoeg voor de kinderen om er niet bang van te worden.
Eenmaal weer thuis kozen de drie kinderen de patronen, die zij voor hun pompoen wilden gebruiken. Saskia koos een kat met hoge rug, die zij in de pompoen prikte, waarna ik hem uitsneed. Dat laatste was voor mij de eerste keer, andere jaren deed Rick het uitsnijden altijd. Het is best leuk werk, maar met zo'n patroon nog een flinke uitdaging, vooral bij de nauwere stukken. En dit was nog wel een "makkelijk" patroon!
Katja koos een moeilijk patroon, een vrouw met dunne haren en handen. Ze claimt, dat ze het zelf gaat uitsnijden. Ik denk, dat we nog wat vloeken zullen horen daarbij morgen!
Vanavond komen Christine, Chuck en Mallory en na het eten gaan Christine en ik naar een Longaberger party, terwijl de mannen de kinderen vermaken.
Longaberger maakt manden en het hoofdkantoor van het bedrijf is gebouwd als een van die manden. De manden zijn erg praktisch, maar ook ontzettend duur. We zullen dus op zijn Nederlands "kijken, kijken en niet kopen" vanavond! Volgens Mary, de hostess, is het toch eigenlijk gewoon hoofdzaak om gezellig bij elkaar te zijn.
|
Ze is er! Geboren op 28 oktober om 13:32 Eastern tijd in het Boston Massachusetts General ziekenhuis: Natalya Giselle, 7 pond 14 ounces en 19,5 inches lang. Ik ben zo blij voor mijn zusje en haar man! Nu hebben ze twee jongens en een meisje! Ik kan niet wachten tot we daarheen kunnen om de nieuwe wereldburger te bewonderen.
Vanmiddag deed ik iets heel anders dan bevallen, namelijk het slijmerige vruchtvlees uit de enorme pompoenen, die we zondag geplukt hadden, scheppen. Wat een werk! Maar ze zijn schoon en klaar om uitgesneden te worden. Ik heb een heel stel van de zaden bewaard en hoop die met de kinderen te gaan roosteren.
Brynna vond ze ook heerlijk en had haar maaltijd van het uitgeschepte spul op de krant. Het is vegetarisch, dus ik neem aan dat het niet slecht voor haar is. Ook de katten waren zeer nieuwsgierig, maar verder dan een paar voorzichtige likjes kwamen die niet. Tenslotte konden ze niet bij de hond achterblijven.
Ieder jaar stalt de Holtorf Pumpkin Carving Association in Vienna op Halloween avond en de avond erna een heel stel ontzettend artistiek uitgesneden pompoenen uit. De Washington Post schreef er
gisteren over en nu zal het dit jaar wel gigantisch druk worden, dus of we gaan valt te betwijfelen. Maar bijzonder is het wel, onvoorstelbaar wat mensen met pompoenen kunnen creeren! Het Post artikel heeft ook goede foto's ervan. Ik weet, dat je een account moet aanmaken om de Washington Post te lezen online, maar ik raad dat zeker aan, want het is een van de beste kranten in de VS.
Vanavond hebben we met zijn allen Japans gegeten, bij
Sweet Ginger, dat na een artikel in alweer de Washington Post heel wat clientele heeft opgepakt. Het zat er tenminste helemaal vol.
Verder heb ik gezellig met de nieuwbakken moeder gekletst, ze ligt als een prinses in een prive kamer.
|
Al vanaf een uur of 10 vanochtend zijn bij mijn zusje de weeen begonnen. Ze is morgen "uitgerekend", dus goed op tijd. Ik vind het jammer, dat ze zo ver weg zitten, ik zou er zo graag bij zijn geweest. Via email houdt mijn zwager ons op de hoogte, tot nu toe is er nog niet veel ontsluiting, maar ze zijn wel al in het ziekenhuis, want dat ligt bijna anderhalf uur bij hen vandaan. Heel spannend, allemaal!
Alles staat nu in het teken van de voorbereidingen voor Halloween. De kinderen hadden vanmiddag geen huiswerk (hoera!), want vanavond was de grote
Halloween optocht in Vienna. Hiervoor wordt de hoofdweg door de stad afgesloten voor het verkeer. Het is dus een heel iets en een jarenlange traditie. Iedereen, die een kostuum aanheeft, mag meelopen, maar geen van onze kinderen heeft er behoefte aan zo in de schijnwerpers te lopen, dus kijken we rustig van de kant.
Al uren van te voren liggen er overal langs de kant dekens en stoeltjes van mensen, die een plaatsje vooraan willen hebben. Het is een vreemd gezicht al die verlaten spullen. Maar het wordt zeker gerespecteerd, niemand komt eraan.
Wij zijn niet zo georganiseerd. Nadat we gauw wat
Pizza Hut pizza naar binnen hadden gewerkt, gingen we op zoek naar een parkeerplaats. Die was natuurlijk niet dichtbij te vinden, dus werd het een flinke wandeling om de parade te kunnen zien.
Gelukkig kwamen we onderweg langs
Starbucks, zodat we een lekker warm drankje hadden in de frisse lucht.
Het leukste aan de optocht vond ik de
Clydesdale paarden van
Anheuser Busch. Wat zijn dat toch een mooie, indrukwekkende dieren! Ook de kleine autootjes met clowns vonden vooral Kai en Saskia leuk.
Wat me altijd verbaast, is dat we in die enorme mensen menigte toch altijd nog een heel stel bekenden tegenkomen. Dat is het wat het voor mij leuk maakt, even een gezellig praatje. Want voor de rest vind ik het maar een gekoukleum, dat kijken naar een optocht!
Toen we thuis kwamen was de
eclips van de maan al in volle gang en om 22:30 was hij helemaal verdwenen. Een mooi gezicht! En gelukkig was het helder weer. Helaas is zoiets heel moeilijk op de foto vast te leggen, tenzij je een telescoop hebt.
En nu ga ik weer duimen voor een spoedige geboorte van mijn neefje of nichtje!
|
Stralend weer bij het opstaan en dus moesten we daar gebruik van maken door naar Burke Lake te gaan. De herfstkleuren zijn nu optimaal. Het is al een genot erheen te rijden, vooral langs wegen als de
Fairfax County Parkway, die de naam "Parkway" niet voor niets draagt. Geel, rood, oranje, bruin en groen zie je er langs de weg, ik werd er bijna te veel door afgeleid, al die kleurenpracht!
Bij Burke Lake aangekomen zagen we meteen, dat de kleuren ook hier zeer indrukwekkend fel zijn.
Vanmiddag, toen ik terug reed, zag ik de alom bekende (en vermaledijde) politieke bordjes staan langs de weg. Twintig "Kerry/Edwards" en dan tien "Bush/Cheney" (ik moet zeggen, de Kerry/Edwards campagne lijkt actiever). Maar ertussen door staan ook bordjes voor de andere presidentskandidaten op ons stembiljet.
En ik besloot eens te gaan lezen, waar die voor staan. Misschien besluit ik wel voor een van hen te stemmen, ook al weet ik, dat ze niet gaan winnen. Ik ben niet blij met Bush of Kerry, dus op die manier zou mijn stem gelden, maar hoef ik niet uit maar twee mogelijkheden te kiezen.
En ik moet zeggen, de
keuzes zijn interessant! Ik heb een aantal partijprogramma's gelezen en ik kan me het beste vinden in dat van de
Libertarian Party.
Een leuke partij om gewoon voor de lol op te stemmen is de
Personal Choice party met een porno queen als kandidate voor vice-president. Het lezen van al die programma's en al die "write in" kandidaten was wel goed om me te realiseren, dat dit wel degelijk een democratie is. Ik heb wel een keus en niet alleen tussen twee mannen. Ik ga er nog eens goed over nadenken.
Bij
Target haalde ik pompoen patronen, genoeg voor de drie kinderen. Ze hebben nu ook patronen, die kinderen vanaf 6 jaar kunnen doen. Ik ben benieuwd welke patronen het worden dit jaar.
Vanmiddag had Kai een orthodontist afspraak, waarbij ze allerlei plastic ringetjes tussen zijn kiezen deden om ze voor te bereiden op de beugel van volgende week. Kai is een echte "man", maar het is merkbaar, dat hij pijn heeft, vanavond heeft hij enkel wat soep gegeten.
Op de terugweg stopten we bij de
Hair Cuttery, waar Kai en Saskia een knipbeurt kregen. Voor Saskia was dit de eerste keer in twee jaar en het was hard nodig!
Bij
Cox Farms haalden we tot slot verse appel cider. De kinderen zijn er dol op, vooral warme cider op koele dagen. Ik heb gelijk ook foto's genomen van de kleurenpracht daar.
De vele verschillende vormen van pompoen
Cox farm
Op de terugweg wist ik nog een prachtige boom en ik had mijn fototoestel mee, dus beproefde ik het geduld van Saskia en Kai nog even, door er foto's van te maken. De kleuren lijken bijna niet echt. Terwijl ik foto's stond te nemen (in de tuin van die mensen) kwamen hun buren thuis. Die waren vol interesse en wilden ook graag een foto ervan, dus heb ik de onderstaande foto ook naar hen ge-emaild.
!
Zolang er nog kleur is buiten geniet ik nog even met volle teugen. Daarna zal het moeilijk worden ook moois in al het dode van de winter te ontdekken. Hopelijk zullen we veel sneeuw krijgen
|
Net toen ik dacht, dat we hier wel genoeg wild rond hadden lopen, komt er de waarschuwing, dat
coyotes binnenkort een groter probleem zullen vormen, dan herten (die voor mij helemaal geen probleem vormen, zolang ze niet voor mijn auto overrennen). We zullen onze katten maar niet meer 's nachts buiten laten, kennelijk zijn die lekker eten voor de coyotes! Ik moet er niet aan denken en wat een vreemde gedachte, in zo'n stedelijk gebied!
Nog even bij het wild blijvend, heeft Maryland helaas het
jagen op beren goedgekeurd. Het lijkt wel, of het wild hier terugkomt, al die dieren waren hier 20 jaar geleden nauwelijks te vinden! Of eigenlijk is het waarschijnlijk erger, 20 jaar geleden hadden ze nog genoeg plaats om buiten de bewoonde gebieden te blijven, nu niet meer.
En een deel van al dat wild komt natuurlijk onder de wielen, met alle gevolgen van dien. Dit gebeurt zo vaak, dat er hele websites zijn met "
roadkill" recepten. Vooral in de minder rijke gebieden, zoals zuid west Virginia's en West Virginia's
Appalachia, schijnt het dat mensen het serieus eten. Maar ja, dat kan natuurlijk ook een volksverhaaltje zijn. Virginians kijken naar West-Virginians, als Nederlanders naar Belgen.
We zijn hier niet aan meer dan een dag bewolking gewend en vandaag was het weer bewolkt (hoewel aan het einde van de dag de zon te voorschijn kwam en ons op het nieuws werd beloofd, dat die de rest van de week zou blijven). Rick vond het maar vreemd, dat Christine en ik toch buiten gingen sporten. Maar het is ook zo mooi buiten en we hebben in een onbekend deel van Vienna gelopen (ik ben bijna de weg kwijt geraakt), waar de huizen van mooi tot prachtig waren, allemaal
Victoriaans met torentjes en porches.
Maandagmiddag is altijd de vrije middag op de lagere school, dus ik had Saskia al vroeg thuis. Gelukkig was ze bereid de twee uur huiswerk, die ze mee had, meteen te doen en kon daarna met een nieuw Iers vriendinnetje spelen. Haar naam is Aoife ("Iefa") en haar vader is een rasechte Ier, genaamd Niall. Ik vond het leuk met hem te praten, nog een mede Europeaan. Hopelijk wordt dit een leuke vriendschap voor Saskia. Ik merk, dat dan vaak ook een vriendschap tussen de ouders ontstaat hier. Ik weet natuurlijk niet, hoe dat in Nederland gaat, want daar had ik nooit een gezin.
Vanavond hebben we wat we hier noemen een comfort maaltijd gegeten: tonijn casserole in de crockpot. Behalve Saskia (die heel weinig lekker vindt) vond de hele familie het heerlijk, voor herhaling vatbaar dus! Casseroles zijn populair hier, ze worden gebracht als er belangrijke dingen zijn in een familie, huwelijken, geboortes of begrafenissen.
Dat brengt me tot iets anders. Regelmatig lees ik ongenoegen van andere
Nederlanders hier in de VS, omdat er bijvoorbeeld niet hetzelfde wordt gereageerd op een verjaardag. Het niet expliciet vieren van verjaardagen door de Amerikanen wordt meteen gezien als een oppervlakkig iets.
Echter het is een cultureel iets. De jarige (volwassene) trakteert niet en verwacht geen cadeautjes. Maar op mijn eerste verjaardag hier werd ik getracteerd op een lunch.
Oppervlakkig? Nee, hoor! Alleen anders! Als er iemand overlijdt komt de hele buurt met maaltijden of andere hulp. Hetzelfde met geboortes en huwelijken.
Een Amerikaanse internet vriendin van mij heeft een week geleden een dubbele mastectomie ondergaan om agressieve borstkanker te verwijderen. Meteen werden honderden virtuele contacten gemobiliseerd om bij te dragen aan een schoonmaakservice voor haar. Zeg mij nooit, dat Amerikanen oppervlakkig zijn, want mijn ervaring is wat dat betreft heel anders!
|
Wat vliegt een weekend toch altijd voorbij! Gisterochtend werd ik letterlijk door de zonnestralen gewekt. Heerlijk, vooral na een aantal dagen grauw weer!
Ik was zeker een uur eerder dan de rest op en haastte me naar Christine's huis om met haar een uur flink te gaan lopen. De volgende keer neem ik mijn fototoestel mee! Het is nu echt prachtig en zij woont vlak bij een meertje met daar omheen zeer kleurrijke bomen, de droom van een fotograaf! Op het moment zie ik echt overal de mooiste plaatjes!
Na de lunch heb ik gauw van de zon gebruik gemaakt en ben met twee fototoestellen om mijn schouders op weg gegaan. Zo heb ik heel wat kleuren vastgelegd, een aantal van de foto's staan
hier (ik zal dit album telkens met herfstfoto's blijven aanvullen).
Gisteravond had Katja een Halloween feest en aten Rick, Kai, Saskia en ik bij
McCormick and Schmick's. Het duurde even voor we ergens een reservering konden krijgen. Het is echt onvoorstelbaar hoe druk de restaurants op zaterdagavond zijn! Het lijkt wel of heel Washington uit eten gaat!
En toch waren al onze buren thuis. Een buurman had een buitenhaardje aan, waar alle buurtkinderen marshmallows in roosterden, terwijl hij een sigaartje rookte en de buren zo af en toe een praatje kwamen maken (ik incluis, want Saskia was bang voor de monsterverhalen, die de anderen vertelden).
Bij McCormick's was de bediening nieuw en langzaam, maar het eten erg lekker. Ik had maar liefst 9 gigantische oesters als voorgerecht. Bijna rauwe tonijn met Japanse bijgerechten als hoofdgerecht en een heerlijke bessen "cobbler" als dessert.
Vanochtend was het of het mooie weer er nooit was geweest, de mist en motregen kwamen nog een dagje terug. Toch waren we vastbesloten terug naar Rappahannock county te gaan om daar bij een boerderij pompoenen te gaan plukken.
Een uurtje na ons vertrek arriveerden we bij de "
Muskrat Haven Farm" in Amisville. Daar vonden we de boerin in het winkeltje met alle zelf gemaakte jams, waaronder appel boter (niet hetzelfde als appelstroop) en jalapeno jelly (heerlijk met cream cheese). Ze was een heel aardig iemand, die de kinderen allemaal gratis een kleine pompoen liet uitkiezen. Buiten op het veld kozen we 3 zware pompoenen om voor Halloween in een
Jack o Lantern om te toveren.
Op de terugreis zagen we heel lekker ruikende rook uit de echte
barbecues komen. In het zuiden betekent "barbecue" niet grillen op een tuin barbecue, zoals wij dat kennen. "Barbecue" is vlees, meestal rundvlees of varkensvlees, dat wordt gerookt in een pit barbecue en dan wordt opgediend met verschillende barbecue sauzen (van mild tot zeer pittig). Ik kreeg er honger van!
Een aantal mijlen verderop passeerden we twee wijngaarden. Ik ben een enorme wijnliefhebster en wil liefst zoveel mogelijk wijngaarden bezoeken om een idee te krijgen, waar de beste wijnen gemaakt worden hier in Virginia.
De eerste wijngaard,
Gray Ghost, reden we voorbij, maar de
Unicorn wijngaard zag er zeer aanlokkelijk uit. Om er te komen moet je door een laantje met prachtig gekleurde maples en de wijngaard ligt idyllisch aan een grote vijver. Kai en Saskia vonden er prompt vertier door steentjes in het water te gooien.
Natuurlijk moest ik foto's nemen van de kleurenpracht, die ondanks het sombere weer overweldigend was. Daarna hebben Rick en ik 7 wijnen geproefd, maar ik vond eigenlijk alleen hun witte wijnen lekker, terwijl ik voornamelijk rode wijn drink. We hebben dus geen flessen gekocht, maar wel een Sinterklaas cadeautje alvast gevonden voor Christine, een decoratief vlaggetje voor in de tuin met een wijnspreuk erop. Chuck en Christine maken namelijk zelf wijn als hobby.
Na een snelle lunch bij
Subway waren we al gauw weer thuis. Een voordeel van het sombere weer was, dat het verkeer veel rustiger was, dan gewoonlijk op een herfstweekend!
Omdat we vanavond een meisje, dat ik van het Internet ken, te eten zouden krijgen, ben ik bij de
Giant inkopen gaan doen. We hebben heerlijk hamburgers en hot dogs op de grill gemaakt, met S'mores toe, altijd een populair dessert voor de Nederlanders, die het meestal niet kennen.
We hadden een gezellige avond met Liesbeth, die hier niet ver vandaan blijkt te wonen en hier voor tenminste een half jaar zou zijn. Het is altijd weer leuk eens even gewoon Nederlands te kunnen kletsen en ook altijd goed voor de kinderen om het weer eens van een ander te horen.
|
Rick was vandaag vrij van zijn werk, omdat hij het afgelopen weekend op reis was. Ondanks dat het nog steeds een vrij sombere weersvoorspelling was besloten we het er toch op te wagen naar
Skyline Drive in het
Shenandoah National Park te rijden.
Om kwart voor negen waren alle kinderen naar school en reden we het stedelijk gebied rond Washington DC uit naar het westen. De meest noordelijke ingang van het park en degene, die het dichtst bij ons is, ligt in
Front Royal, een leuk oud stadje aan de voet van de Blue Ridge bergen. De Shenandoah rivier (wat ik een prachtige naam vind, die "dochter van de hemels" betekent) loopt er dwars doorheen.
Onderweg zagen we de bladeren al steeds meer kleuren, bij ons is er nog veel groen, maar meer naar het westen niet meer. Bij de ingang van het park aangekomen werden we gewaarschuwd, dat er zware mist was in de hogere gedeeltes van Skyline Drive en dat er tot 100 mijl naar het zuiden erg slecht zicht was.
We hebben een National Parks pas, dus hoefden er niet over na te denken: we gingen toch. Bij het Visitor's Center van Dickey Ridge (wat al helemaal in de soep lag) stopten we voor een pitstop en zaten we even bij het lekker warme haardvuur, dat er brandde. In het boekenwinkeltje kochten we een boekje met korte wandelingen in het park, want we wilden in ieder geval een wandeling maken.
Gelukkig bleek de mist net na het visitor's center bij een paar uitkijkplekken opeens een stuk minder, zodat we over de Shenandoah vallei konden uitzien. Maar daarna werd het zo erg, dat je echt maar een paar meter vooruit kon zien.
Ik wilde heel graag een keer op het beroemde
Appalachian Trail lopen, het voetpad, dat helemaal van Georgia naar Maine gaat en wat zo'n 150 mensen per jaar helemaal trekken!
Toen we bij de eerste in het boekje aangeraden wandeling aankwamen lag dat pad zo in de mist en was het zo koud en miezerig, dat we geen van beiden zin hadden verder te lopen.
Dus zijn we maar doorgereden, gelukkig was er meer dan een wandeling, die ook op het Appalachian Trail zou gaan.
Ondanks de mist was de natuur prachtig met alle gekleurde bomen, het geheel had iets mysterieus. En ik hoopte telkens maar, dat we dit keer een beer zouden zien, tenslotte was het erg rustig. Maar ook dit keer werd mijn wens niet vervuld.
Het aangegeven pad voor de tweede wandeling konden we helemaal niet vinden, dus drie keer moest maar scheepsrecht zijn en bij mijlpaal 28,5 stopten we bij
Beahms Gap, om daar een korte wandeling door een heel nat bos te maken. Deze wandeling gaf een heel goed beeld van hoe het zou zijn langs het Appalachian Trail te trekken. Het lijkt me heel bijzonder om daar een keer een echte trektocht langs te maken. Natuurlijk niet de hele weg, maar een dagtocht lijkt me fantastisch!
Een paar mijl verderop verlieten we na zo'n 30 mijl het park, Skyline Drive gaat nog mijlen verder naar het zuiden, maar daar hadden we vandaag geen tijd voor.
Het begon zo langzamerhand lunchtijd te worden en we waren vlakbij Washington, Virginia, waar de heel bekende
Inn at Little Washington ligt. Helaas vonden we na een snel telefoontje uit, dat ze enkel avondeten serveren, dus visten we naast het net.
Toch waren we na alle prijzende recensies erg nieuwsgierig geworden naar deze inn. Dus reden we van de hoofdweg af Washington in. Het bleek een schattig oud plaatsje met een aantal bed and breakfasts, een leuk kerkje en dan natuurlijk de vijf sterren (Mobil) en vijf diamanten (AAA) Inn, die er inderdaad van buiten imposant en luxe uitziet. Het is een flink uur rijden bij ons vandaan, dus misschien moeten we er maar eens een nachtje boeken!
Voor de lunch wisten we een leuke Engelse pub in Upperville, een half uurtje rijden verderop. Tenminste, zo rekenden we naar de kaart kijkend. We hadden er echter niet op gerekend op onverharde, zeer nauwe weggetjes terecht te komen.
De rit was wel heel mooi, glooiend, lieflijk landschap, langs boerderijen met Angus stieren, wijngaarden en in de verte de mistige bergen vol herfstkleuren. Helaas kreeg ik Rick niet zover vaak te stoppen voor foto's, die voelde zijn maag te veel rommelen.
Na nog een extra half uurtje gehobbeld te hebben kwamen we eindelijk op de hoofdweg naar Upperville aan, we waren nu in wat ze noemen "Hunt Country" aangeland, hier worden nog ouderwetse jachten gehouden en zijn paarden het belangrijkste dier. Daar stond een bord te knipperen, dat er verkeer zou zijn vanwege een "event" dit weekend. Wat dat "event" was zagen we al gauw, langs de weg in de velden reden allemaal postkoetsen met mensen in officiele kledij erop. Een prachtig gezicht!
Even later parkeerden we bij het
Hunter's Head restaurant, gehuisd in een oud huis, waar het menu helemaal is gebaseerd op dat van een Engelse pub.
Rick bestelde de Shepherd's Pie (had ik ook moeten doen!) en ik de Beef Stew. De laatste was wel lekker, maar veel te veel rundvlees voor mijn smaak. Er hangt een erg gezellige sfeer in het restaurant en de bediening is prima, dus we gingen na een uurtje tevreden weer op weg.
Via de oude stadjes
Middleburg en
Aldie reden we weer huiswaarts.
Vlak na Middleburg bezochten we de
Chrysalis wijngaard. Dit is een grote wijngaard, die beroemd is om zijn "Norton" druif, die alleen in Virginia groeit. Ik proefde een aantal van hun wijnen, Rick wilde niet, omdat hij moest rijden. Met zes flessen, drie rode en drie witte, gingen we weer op pad
Bij Aldie kwamen we langs "
The British Pantry", een winkeltje met allerlei Britse produkten en naar verluid een heerlijke Engelse thee 's middags. We namen een menu mee, want vandaag hadden we onze maaltijd al ruim achter de kiezen!
Ik heb van de dag genoten. Al zou ik nooit in de "country" willen wonen, ik voel me toch altijd helemaal vrolijk van al het moois dat daar te zien is. We hebben enorm geluk, we wonen in een staat die ontzettend veel varieteit te bieden heeft en zijn er nog lang niet uitgekeken!
Appalachian Trail
Een oude boerderij
Shenandoah Valley in de mist
Herfstige weg
De andere foto's staan
hier.
|
Omdat we meestal
online onze boodschappen bestellen was ik al een tijdje niet meer in de
Giant geweest. Peapod heeft meestal niet de nieuwste produkten en soms vraag ik me af hoe de supermarkten zelf plaats hebben om al die dingen op te slaan!
Ik had vanmiddag zin in
Campbell's Italian Wedding soep en die kun je bij Whole Foods, waar ik wel regelmatig kom, niet krijgen. En nu ik toch bij Giant was heb ik ook maar gelijk de dingen opgezocht, waar de kinderen al een tijdje om vragen.
Zo kwam ik thuis met
Scooby Doo Poptarts (speciaal voor Halloween),
Peanut butter and Jelly Uncrustables, Grilled Cheese Uncrustables en individuele pakjes bagel met cream cheese voor Katja's lunch.
Op deze manier is een bezoek aan de supermarkt leuk. Ik had niet veel nodig en kon dus de Self Checkout gebruiken.
Naast de Giant is een grote
Michael's en daar kon ik natuurlijk niet voorbij lopen zonder even naar de uitverkoop van Halloween versieringen te kijken. Ik vond er leuke heksenhoeden lichtjes voor langs ons pad voor het huis.
Terwijl ik zo door Vienna reed viel het me op, dat er nu wel heel veel politieke tuinbordjes staan. Veel meer dan ik me kan herinneren bij voorgaande verkiezingen. Het gedeelte waar wij wonen is overwegend "Kerry/Edwards" met de enkele "Bush/Cheney" ertussen.
Opvallend is ook, dat veel bedrijfsvoertuigen een politieke bumpersticker opgeplakt hebben. Dat blijf ik vreemd vinden. Als je bijvoorbeeld een loodgietersbedrijfje hebt, waarom zou je dan willen, dat al je klanten weten op wie je gaat stemmen? Wat als je klant een overtuigd tegenstander van jouw keus is? Zou je die klant dan niet kunnen verliezen? Lijkt me een riskant iets voor de kleine ondernemer!
Ondanks het druilerige weer heb ik vanochtend toch met Kirsten 7 mijl gerend. Hopelijk komt morgen de zon weer te voorschijn!
Rick en ik zijn vanavond uit eten gegaan bij Bonaroti, een plaatselijk heel goed Italiaans restaurant. De eigenaar kent ons nu zo goed, dat hij er even bij kwam zitten kletsen. Leuk vind ik dat, het geeft zo'n "thuis" gevoel. Het eten was zoals gewoonlijk heerlijk, hoewel lamsboutjes niet mijn favoriet zijn.
En nu lekker naar
The Apprentice kijken, waar "the Donald" weer iemand mag ontslaan.
|
Wat is de natuur toch perfect! Dat was de gedachte, die me regelmatig door het hoofd schoot vanochtend. Het was druilerig weer, maar dat weerhield me er niet van een fikse wandeling met Brynna te gaan maken.
Ik neem telkens een andere route en ik vraag me vaak af, wat mensen van me denken, als ze me zien. De ene keer ren ik achteruit, dan weer huppel ik en vervolgens "ren" ik zijdelings. Dit alles om de verveling tegen te gaan en verschillende spieren te gebruiken, alsmede mijn evenwichtsgevoel (ze zeggen, dat dat het eerste slachtoffer van ouder worden is) trainen. Maar het ziet er vast raar uit. Hier kan me dat echter helemaal niets schelen. Ik sprak laatst met een vriendin hierover en zij zei: "Petra, alles wat ze zien is iemand, die fitness serieus neemt". Heerlijk, toch? Geen, waarom draagt dat mens een roze training broek met een rood sweatshirt? Nee, want dat doet er niet toe!
Maar terugkomend op de perfectie van de natuur, regelmatig ben ik gestopt om een simpel gevallen blad te bewonderen. Vooral de fel rode en geel met rode bladeren van de maples zijn onbeschrijflijk mooi.
Het rennen door een herfstachtig Vienna geeft zoveel moois! Gele Berken, die bijna kaal zijn, contrasteren met de dieprode, bijna paarse, Dogwoods. De Maples beginnen nu mooi te kleuren en de gevallen bladeren helemaal. Daar komen nog de diverse leuke Halloween versieringen bij en dan is zelfs op een druilerige dag het uur zo voorbij!
Rick is vanmiddag weer veilig thuisgekomen. Helaas was hij zijn mobiele telefoon onderweg verloren. Hij baalde daar enorm van. Tot er op zijn andere telefoon gebeld werd: ze hadden de telefoon gevonden op het vliegveld Dulles. Nu krijgt hij hem morgen terug. Rick is dolblij en heeft weer vertrouwen in de mensheid, zo.
Vanavond kijken we naar de Yankees tegen de Red Sox in honkbal. Dit is een historische wedstrijd en ik ben voor Boston. De winnaar gaat naar de Worldseries tegen de
St. Louis Cardinals (net gewonnen van de Houston Astro's).
|
Echt "Nederlands" weer vandaag, een beetje druilerig, maar wel lekker warm met 20 graden. Maar ja, we smelten niet, dus een lange wandeling mocht niet uitblijven. Ik kan mezelf er op het moment niet toe krijgen naar de sportschool te gaan. Veel te saai, de tijd gaat veel sneller als ik mooie dingen te zien heb! Wel zonde van het lidmaatschapsgeld, maar iets zegt me, dat ik er in de winterkou toch weer vaker te vinden zal zijn.
Dat je Halloween kostuums voor je
huisdieren (arme dieren!) kunt kopen wist ik al, maar ik vond vandaag na even nog snuffelen ook uit, dat je ze nu ook voor je
mobiele telefoon hebt! Katja wil er natuurlijk meteen een hebben.
Ik hou het voor Brynna bij een halsdoekje met pompoenen erop. Iets anders vindt ze vreselijk.
Ik schreef een aantal dagen geleden over het inleveren van onze oude vlag bij een speciale "mailbox" daarvoor, die door de American Legion zijn neergezet. Nu las ik vandaag, dat er een
speciale ceremonie is om die vlaggen te vernietigen! Geeft weer een hele nieuwe dimensie aan vlag verbranden, sommigen doen het uit protest, anderen doen het met het grootste respect. Dit blijft een maatschappij van uitersten!
Dat de VS onderhand een anti-roken maatschappij heeft is wel bekend. Toen ik hier 20 jaar geleden kwam, rokend en wel, was er nog ruimschoots gelegenheid om te paffen. Ons kantoor zag iedere dag blauw. Nu zijn er plaatsen in Californie waar je zelfs buiten niet mag roken. En hier plaatselijk kunnen we op het internet de strijd van
Mary, die het roken op wil geven, volgen. Mary woont in dit gebied en heeft van de zomer het roken opgegeven terwijl de camera's haar volgden!
Ikzelf ben in 1987 van de ene op de andere dag gestopt omdat Rick een grote hekel aan roken had. Voornamelijk omdat zijn ouders beiden zware rokers waren, hoewel ze, toen ik ze ontmoette, gestopt waren. Helaas te laat voor Ricks moeder, die in 2001 aan longkanker overleed. Onze kinderen zijn tot nog toe zwaar tegen roken, Katja incluis, hoewel ze nu wel veel kinderen kent, die roken. Hopelijk blijft het zo!
De media blijven maar
paniek zaaien over het tekort aan de griepprik. Ieder griepgeval zal van nu af aan uitgebreid belicht worden, let maar op. Heel irritant vind ik, want mensen, die eigenlijk helemaal geen risicogeval zijn, worden erdoor in paniek gebracht en gaan een vaccin halen, wat veel belangrijker is voor een oude van dagen of een baby.
Dit is onze laatste avond zonder Rick, wat gaan 5 dagen toch altijd snel! We kijken de nieuwste realiteitsshow: "
The Biggest Loser", waarin 12 te zware mensen wedijveren om het meeste gewicht te verliezen. Wat ze al niet bedenken!
|
Soms, zoals vandaag, kijk ik naar buiten terwijl het donker aan het worden is en denk "He? Waar is de dag gebleven?". Dit was echt zo'n dag van allerlei kleine dingetjes en daardoor vloog hij natuurlijk voorbij.
Het was even wennen vanochtend om 6 uur op te staan! Ik ben toch wel erg verwend door Rick, die dat iedere ochtend doet, zodat ik nog tot 7:30 kan doordoezelen. De positieve kant was, dat ik opeens heel wat meer tijd had om het huishouden vroeg te doen. Je weet wel, wassen, bedden opmaken en al dat andere saaie gedoe.
Nadat ik Saskia op school had afgezet, ben ik met Brynna anderhalf uur door de buurt gaan lopen. Niets brengt me in een zonniger humeur, dan de prachtige herfstkleuren en de heel leuke Halloween versieringen, die sommige huizen hebben. En lekker door de gevallen bladeren baggeren. Zodra het weer zulk mooi weer is wil ik er met mijn fototoestel op uit.
Ook wil ik een dezer dagen naar de
Shenandoah om daar de herfst kleuren te gaan zien. De
piek daarvan wordt in de komende twee weken verwacht. Helaas zal het gedurende de week moeten, want het verkeer naar het westen in het weekend is in deze tijd van het jaar onmogelijk druk!
Maandag is Saskia's korte dag, dus al gauw was het weer tijd om haar op te halen met haar bergen huiswerk, zucht! Nadat ze anderhalf uur had gewerkt kwamen Mallory en Christine langs en hebben we de meisjes lekker laten knutselen beneden en toen ze vertrokken heb ik Saskia buiten laten spelen. Ik sta echt in tweestrijd over al dit huiswerk, of ik er wel of niet met de lerares over zal spreken. Eerst maar eens de conferentie met haar volgende week afwachten.
Het wordt nu wel hoog tijd om aan onze Halloween kostuums te gaan denken! Ook Rick en ik verkleden ons. Ik ben nog aan het inhalen van een kindertijd waarin ik nooit een "echt" kostuum mocht. Katja en Saskia weten al wat ze willen zijn. Katja wordt een koe, ik heb daar al een kostuum van, dus dat is lekker goedkoop. Saskia wil een vampieres worden, waarvoor ze een mooie jurk heeft uitgekozen.
Ik denk erover de
kostuums online te bestellen, ze hebben heel originele kostuums, ook voor volwassenen. Hoewel ik denk, dat
de stekker en het stopcontact wat te suggestief is voor het familiefeest! Ik hoop vanavond mijn bestelling te doen, nadat ik met Rick heb gesproken.
Rick houdt niet van Chinees eten, dus hebben Katja, Kai en ik dat vanavond besteld. Saskia houdt er ook niet van, die heeft bij wijze van uitzondering een pindakaas met jam boterham gegeten, waar ze dol op is. Gek genoeg ben ik helemaal niet dol op de Nederlandse Chinees, maar de keuken is hier vooral uit
Hunan en
Szechuan en die vind ik wel erg lekker.
Vanmiddag heb ik ook de
foto's van ons bezoek aan het American Indian museum online gezet.
En om een voorproefje te geven van de andere tuinen in deze buurt, heb ik de twee meest versierde in onze straat op de foto gezet:
Onze buren
Leah's familie, zij hebben ook lichtjes, dus in het donker ziet het er daar nog beter uit!
|
Het is heel leuk om op zondagavond in de herfst en winter in een sportbar te gaan eten. Helemaal als het er een is als
Glory Days Grill, waar om de halve meter een televisiescherm hangt en boven de bar een enorm scherm. Het is er een lawaai van jewelste, want behalve de "hoofd"tv, waarvan het geluid hard aanstaat, heeft iedere tafel zijn eigen tv zendertje, waarop je de andere kanalen kunt ontvangen. Zo luisterde Saskia naar Cartoon Network, het enige niet-sport kanaal. En verder probeert iedereen zich verstaanbaar te maken, door boven al dat geluid uit te gillen.
Niet alleen de wedstrijd op tv is leuk om te volgen (vooral vanavond, want de match tussen de Pittsburgh Steelers en Dallas Cowboys bleef tot het einde spannend), maar het is ook leuk te letten op de klanten. Echte fans van de clubs hebben officiele club kleding aan. Cowboy fans een wit shirt (met van die gaatjes) met het nummer van hun favoriete speler erop en Steeler fans een zwart met geel "jersey" met hetzelfde. Anderen dragen team petjes en er waren ook een stel Redskins fans, natuurlijk. De Redskins hadden eerder op de dag gewonnen, dus iedereen was in een goed humeur.
Het geeft een soort saamhorigheidsgevoel met een heel restaurant naar een wedstrijd te kijken. Er werd gejoeld en ge-high fived bij elke touchdown. Er hing echt een gemoedelijke sfeer!
De kinderen vinden het heerlijk om bij dit restaurant te eten en het is het dichtst bij ons huis, dus een makkelijke plaats om heen te gaan als Rick op reis is. Hun cheese fries zijn om je vingers bij op te eten en dat deden we dus ook bijna, want de portie was schoon op, wat vermaakt commentaar van de waiter uitlokte.
Kortom, het was een gezellige maaltijd, hoewel niet het nette, rustige, normale restaurant gebeuren.
Verder werden we vanochtend wakker met een stralend blauwe lucht, koel maar prachtig weer dus wederom! Ik had besloten vandaag echt eens aan het vertalen van mijn Aruba reisverslag te besteden, want ik wil alle reisverslagen in twee talen hebben.
De kinderen speelden buiten en ik zat heerlijk rustig te werken, met alleen het getik van de klokken als geluid erbij. We hebben in onze family room een Friese stoeltjesklok hangen en om een spookachtige reden is de oude Jugendstil klok van mijn grootouders ook weer opeens begonnen te tikken.
Om 12 uur werd mijn rust verstoord, want de oprit moest opnieuw geasfalteerd worden en omdat het de afgelopen week een paar keer geregend heeft, waren ze achterop geraakt en werkten ze nu op zondag. Gelukkig was het vandaag dus erg zonnig en onze oprit ligt vrijwel de hele dag in de volle zon, dus het droogde allemaal snel.
Voordat ze klaar waren met asfalteren lukte het Brynna nog wel om over de kleddernatte asfalt te rennen. Gelukkig kon de oprit nog weer net gemaakt worden, maar met Brynna's poten liep het anders. Die waren pikzwart en net zwarte stempeltjes overal. Ik heb haar dus maar sokken aangedaan en naar de achtertuin gesleept. Daar heb ik haar poten met shampoo water gewassen, wat gelukkig het meeste eraf waste! Die poten op het tapijt zouden rampzalig geweest zijn!
Tijdens het schoonmaken vond ik weer eens een dood molletje, met dank aan de katten! Ik begin me wel af te vragen hoeveel van die diertjes er wel niet in onze tuin ronddolen! De poezen vermaken zich er in ieder geval duidelijk flink mee.
Om nog even bij de dieren te blijven, aan het einde van de middag ging de deurbel. Er stond een heel peloton enthousiaste buurtkinderen voor de deur, want er liepen twee reeen op ons pleintje! Een ervan verdween al gauw door onze achtertuin, maar de ander liep rustig rond te kijken. Echt wel bijzonder!
Morgen is het weer vroeg op. Vroeger dan gewoonlijk voor mij, want Rick staat altijd met de twee oudsten op en nu zal ik dat drie ochtenden moeten doen.
Het feit, dat de middle en high schools zo vroeg beginnen is op het moment trouwens een hot topic. Gisteren vroeg Katja mij een
online petitie te ondertekenen gericht op het veranderen van de aanvangstijden van de middelbare scholen. Ik moet zeggen, ik vind het ook van de zotte, dat sommige tieners al om 6:30 in de bus zitten om op tijd op school te zijn! Dan hebben wij nog geluk, Katja hoeft "pas" om 6:40 de deur uit en Kai om 7 uur.
|
Om kwart over zes vertrok Rick vanochtend voor zijn reis naar San Diego. De kinderen en ik zeiden slaperig gedag en zijn daarna weer in bed gekropen tot 9 uur. Heerlijk! Ik werd echt wakker met zo'n gevoel van "Ik hoef dit weekend helemaal niets!".
Na een enorm heftig onweer gisteravond was het vandaag beduidend koeler en kwamen er nog telkens buien overdrijven. Dat onweer was weer eens heel spectaculair, overigens, ik ben ervoor opgestaan, de donderklappen waren te hard om doorheen te slapen (hoewel Saskia dat wel voor elkaar speelde) en ben de bliksemschichten gaan kijken. Ooit wil ik leren hoe ik daar foto's van kan maken. Ik heb het eens geprobeerd, maar was altijd net te laat met afschieten.
Nadat ik met Christine een eind gewandeld had was het alweer 12 uur en ik vroeg de kinderen, waar ze een gezellige lunch wilden gaan eten. Unaniem werd op het
Rainforest Cafe gestemd, wat goed uitkwam, want we hadden verschillende dingen nodig bij
Tyson's Corner mall.
Dus op naar Tyson's Corner gingen we. Het Rainforest Cafe bleek een 40 minuten wachttijd te hebben (helemaal niet zoveel voor een weekend!). Het handige is, dat je een kaartje meekrijgt met de tijd waarop je terug moet keren voor je tafel, dus je kunt intussen gaan winkelen.
Dat deden wij dus prompt. Katja slaagde met jeans bij
Pacific Sunwear en Kai moest nieuwe schoenen bij
Foot Locker.
Toen was het etenstijd en we kregen een tafeltje vlakbij de Gorilla's. Die beginnen eens in het half uur te bewegen en "praten". Dat ziet er zo echt uit, dat heel wat kinderen er bang voor zijn. Zo konden we tot voor kort niet met Saskia in dat gedeelte zitten. Ook is er om het uur donder en bliksem, je zit tenslotte in het oerwoud, wat ook altijd eng was voor Saskia.
Over die angst is ze nu compleet heen en zij en Kai genoten van de aquaria in het restaurant, vooral omdat ze nu veel van die vissen ook in de zee hebben gezien.
Het eten was lekker, ik had hun Leaping Lizard Lettuce wraps, waarbij je kip, groente en pasta krijgt en een halve krop ijsbergsla, waardoor je "wraps" kunt maken. Altijd een heel smakelijk gerecht.
Na nog wat Halloween oorbellen (er hangen spinnen in mijn oren op het moment) en andere kleinigheden gekocht te hebben, gingen we rond vieren weer huiswaarts.
Omdat we een grote lunch hadden gegeten, maakte ik wat soep met brood voor het avondeten.
Daarna ben ik met een heerlijk flesje dessert wijn van de plaatselijke wijngaard "
Chrysalis" naar de buren gegaan en heb tot na tienen met Lorraine zitten kletsen, terwijl Saskia en haar dochtertjes Halloween decoraties maakten. Het huis is met onder anderen een geplette heks, een spook deurhanger en een Halloween lijstje nog wat verder opgevrolijkt.
Natuurlijk werd door de meisjes een logeerpartij bedwongen, dus liet ik Saskia daar achter voor de nacht.
Een dag zonder Rick voorbij, vier te gaan. Als hij eenmaal vertrokken is gaan de dagen altijd lekker snel, want het is hier een komen en gaan van mensen, kinderen en dieren.
|
Om 9:15 uur vanochtend stond onze financieel adviseur van Merrill Lynch voor de deur. Geoff is een heel aardige man, heeft zelf een jong gezin en is vrij conservatief in zijn advies. Goed, want Rick heeft nogal de neiging onnodige risico's te nemen.
Altijd als Geoff komt weten we, dat we een paar uur kwijt zijn, want hij is ook nog eens een enorme kletskous. Maar goed, met een lekkere
Starbucks (er is er hier een om de hoek, zeg maar) latte voor onze neus was dat goed te doen.
Toen hij om 11 uur wegging vertrok Rick als de bliksem naar zijn werk, want hij moet morgenochten op reis en had daar nog heel wat voor te bereiden.
Ik besloot het huishouden maar eens onder handen te nemen. Ik moet toegeven, dat ik heel wat minder poets, dan mijn moeder vroeger. Ik heb er dan ook een grote hekel aan en kan me altijd heel wat belangrijkere dingen bedenken om te doen.
Gelukkig belde Christine om te vragen of ik mee ging een eind lopen en daar was het excuus dan om de poetsdoeken weer even weg te stoppen!
Omdat Katja zich nu schaamt voor haar benen wilde ze graag na school naar
Sports Authority om wat joggingbroeken voor gym te kopen. Ik bracht Saskia naar een vriendinnetje en reed naar de winkel.
Onderweg vond Katja uit, dat ik toch niet zo'n "coole" moeder ben als ze dacht. Ze vertelde me namelijk, dat een jongen haar net op haar mobieltje had gezegd "you can still chill". Nu betekent dat in mijn vocabulaire, dat iemand, die heel opgewonden is, rustig moet worden. Dus ik keek Katja heel verbaasd aan, want ik had niets opgewondens aan haar gemerkt. Nu blijkt in teenspeak "chill" te betekenen, dat ze samen dingen gaan doen. Tja, dat wist ik dus niet en ik was de rest van de middag het onderwerp van grote hilariteit (hoewel Rick me later bekende, dat hij dat ook niet had geweten).
Omdat Rick morgen vertrekt, besloten we met zijn allen bij de Japanner te gaan eten. We nodigden ook Katja's vriendinnetje Leah uit, want haar ouders waren in het ziekenhuis, omdat haar moeder een knobbeltje uit haar borst moest laten verwijderen. Het is allemaal wat angstig, want ze had 10 jaar geleden al borstkanker. We hebben maar geprobeerd zo positief mogelijk te blijven voor Leah, hopelijk blijkt dit niet weer kanker te zijn!
Rick en ik zijn laat opgebleven met een wijntje, ook al moet hij morgenvroeg om 6 uur weg. Ik vind het al nooit leuk als hij reist, maar als hij in het weekend weg is baal ik helemaal. Maar ja, we mogen niet klagen, hij is de afgelopen maanden veel minder weggeweest, dan gewoonlijk.
|
Goh, het zou vandaag regenen, maar we werden wakker met een stralend blauwe lucht! Geef me er zo nog maar een paar!
Nadat ik Saskia naar school had gebracht stond ik in dubio of ik wel of niet mijn Deense vriendin zou bellen om te gaan rennen. Eigenlijk voelde ik me best lui en besloot dus te wachten of zij zou bellen.
Gelukkig deed ze dat, want dat is dus het goede aan samen sporten: de ander spoort me altijd aan toch te gaan en achteraf heb ik er nooit spijt van. Het was tenslotte prachtig herfstweer en een genot om buiten te zijn. We renden bijna 10 kilometer. Volgende week zaterdag rent zij mee in de
Army 10 Miler. Het lijkt mij ook wel leuk weer eens aan een race mee te doen. Mijn laatste
Race for the Cure is alweer een paar jaar geleden.
Rond 12 uur, toen ik net weer thuis was, hoorde ik een ambulance onze straat inkomen. Hij bleek bij onze overburen te moeten zijn. Zij hebben 3 kleine kinderen, dus ik maakte me meteen zorgen. Het bleek, dat hun 4 jarige oudste, die een ernstige pinda allergie heeft, op school popcorn had gegeten en in ademnood was gekomen.
Ik vind het systeem van ambulances hier werkelijk fantastisch. Ze worden bemand door een vrijwilligers team van goed getrainde para-medics (weet het Nederlandse woord niet) en ze zijn gratis (worden door de belasting betaald). Ze zijn er minuten nadat ze gebeld worden, wat ik persoonlijk in Nederland wel anders ervaren heb, maar dat is te lang om hier te vertellen.
Ze werkten zeker een uur aan het meisje bij haar thuis, maar besloten haar uiteindelijk toch naar het ziekenhuis te brengen, waar ze nu nog is. Van een buurvrouw hoorde ik, dat ze wel van de zuurstof af is, dus dat is goed nieuws. Eng hoor, met zo'n kleintje!
Een uur later kwam Christine langs voor een paar mokken thee, want zij heeft grote moeite met de lerares van Mallory. Die zit in groep 7 en heeft dagelijks 2 tot 3 uur huiswerk!
Hier thuis hebben we onze eigen zorgen, namelijk dat de nare infecties op Katja's been na meer dan 5 dagen antibiotica nog steeds erger worden. Ik heb een groot ontzag voor huidinfecties, dus heb ik de kinderarts toch maar weer gebeld. Die wilde inderdaad dat we langskwamen.
Helaas liepen ze flink achter en moesten we een goed uur wachten voor we de dokter te zien kregen. Maar die constateerde dan ook, dat de ontstekingen iets waren, dat door het scheren veroorzaakt wordt. Haar haarvaten raakten ontstoken erdoor.
Nu mag ze zich 2 weken niet scheren en krijgt er ook nog een antibiotica creme bovenop. Niet leuk voor een zelf-bewuste teenager natuurlijk!
Grappig om hier te vermelden, na de conversatie van vorige week over scheren. Dokter: "Too bad we don't live in Europe, then we wouldn't have this problem." Ik: "What do you mean? I'm from Europe and where I'm from women shave just the samen".
Hij was dus 3 jaar in Belgie geweest en volgens hem waren de Belgische en Franse vrouwen in ieder geval niet zo "scheerderig" als de Amerikaanse. Hmm, ik heb nooit verschil gemerkt met hoe ik ben opgegroeid, maar ik vind het toch opvallend, dat dit zo'n algemeen beeld is hier!
Gelukkig had ik vanochtend al mijn crockpot maaltijd aangezet, zodat we vanavond heerlijke pita's met vulling te eten hadden.
Een aantal mensen hebben me gevraagd hoe ik de
crockpot (slowcooker) gebruik. Voor mij is het een uitkomst, want ik ben 's avonds vaak te moe en heb te veel pijn om nog een maaltijd te koken.
In een crockpot kun je al 's ochtends vroeg ingredienten doen en dan is 's avonds het eten klaar.
Ik maak er van alles in, eenpansgerechten, het vleesgerecht of zelfs desserts. Veel mensen denken, dat je er alleen chili's in kunt maken, maar niets is minder waar. Voor recepten ben ik een jaar lid geweest van een emaillijst speciaal voor crockpot recepten. Maar er zijn ook websites, voor mij geldt hoe eenvoudiger hoe beter vanwege het gezin, maar zonder kinderen heb je helemaal een ruime keuze. Hier volgen een paar goede websites met recepten:
Cooking Cache,
Tasty Crockpot Recipesen
Recipe Source.com.
Voor ons gezin is de crockpot een enorme uitkomst, van barbecued kip tot taco soep, het smaakt allemaal prima!
|
Het fijne van het klimaat hier is, dat het vrijwel nooit hele dagen regent. Zo werd er voor vandaag "regen" voorspeld en ik denk dan nog steeds aan een compleet grijze druilerige dag. Maar gelukkig viel dat alles mee en viel er alleen plaatselijk zo af en toe een bui (ook nodig, want tot dusver is oktober weer te droog).
Om het betere weer te vieren besloten Christine en ik rond het Burke meer te gaan lopen. Die 5 mijl door het bos en met uitzicht op een meer is oneindig veel leuker, dan een uur hoppen in een aerobics klas.
De bomen beginnen al mooi te kleuren, maar de piek zal pas over een week of twee zijn, schat ik. Halverwege kwam er zo een ree voor ons het pad op en bleef op een paar meter afstand gewoon nieuwsgierig naar ons staan kijken. Ik blijf dat bijzonder vinden.
Vanmiddag heb ik weer eens mijn nagels laten doen. Grappig, vroeger deed ik dat nooit, maar nu ik eraan gewend ben geen afgekloven nagels te hebben, wil ik het graag bijhouden.
De Vietnamese nagelspecialiste vertelde me, dat ze naar school gaat om Amerikaans staatsburger te worden. Ik had er geen idee van, dat daar scholen voor bestonden! Maar ze moeten natuurlijk een Engelse test doen en een test over de Amerikaanse geschiedenis. Voor dat laatste moet je gewoon
100 vragen uit je hoofd leren en daar krijg je dan 10 van op je "examen". Ik vond het allemaal een fluitje van een cent, maar ja, mijn Engels is ook veel beter, dan dat van haar.
Kai had na school een afspraak bij de tandarts voor zijn halfjaarlijkse controle. Gek genoeg hebben wij als gezin nu 3 tandartsen! Saskia (die nogal veel problemen met haar gebit heeft) gaat naar een speciale kindertandarts en ik ga voortaan naar de tandarts, die al mijn kronen gezet heeft. Rick en de twee oudsten gaan nog steeds naar onze oude tandarts.
Saskia had zoveel huiswerk, dat we er samen na het uur bij de tandarts nog niet mee klaar waren! Ik ga een dagboekje bijhouden over hoe lang ze er iedere dag over doet, want we hebben over 2 weken een conferentie met de leerkracht en dan wil ik er toch iets over zeggen. Het kind heeft nauwelijks tijd om lekker buiten te spelen!
Ik had Rick en de kinderen maandag beloofd, dat we vanavond naar de film zouden gaan. Ik was maandag te moe na onze dag bij het museum. Ze wilden allemaal dolgraag
Shark Tale zien.
Eerst hebben we naast het theater bij
Chili's gegeten. Hun gerookte kaas met groentes quesadilla vind ik altijd heerlijk. Ook Rick's kalkoenburger en Kai's kip salade zagen er smakelijk uit.
Gewoonlijk vind ik tekenfilms wel leuk, maar deze vond ik ronduit saai. Een uitgekauwd "boy meets girl" verhaaltje met wel een paar grappige dingen zoals een vegetarische haai en het rif was net als New York City en de animatie was goed en leuk kleurig. Maar ik heb regelmatig op mijn horloge gekeken of het al bijna klaar was.
Eenmaal weer thuis hebben we het laatste debat tussen de presidentskandidaten gekeken. Kai's huiswerk zal vandaag wel weer zijn wat wij ervan dachten, een verhulde manier van de leraar om de politieke voorkeuren van de ouders van zijn leerlingen uit te vinden.
|
Al maanden maant Rick me de ambassade nu eens te bellen over het terugvragen van mijn Nederlanderschap. Ik ben het in 1999 kwijtgeraakt, toen ik Amerikaanse werd om mijn vader te sponsoren voor een groene kaart.
In 2003 heeft Nederland een wet aangenomen, waarin staat dat als je getrouwd bent met iemand van de nationaliteit van het land, waar je woont, je recht hebt op een dubbele nationaliteit. De VS laat al dubbele nationaliteiten toe.
Eindelijk heb ik vandaag dan de ambassade gebeld. Daar kreeg ik te horen, dat "men" eerst zou moeten bepalen of ik wel in aanmerking zou komen. Nu lijkt mij mijn situatie vrij overzichtelijk: getrouwd met een Amerikaan, wonend in de VS, altijd Nederlands staatsburger tot 1999. Maar nee, dat ging zomaar niet en ik had ook mijn Nederlandse paspoort in moeten leveren toen (wist ik veel!).
Dus heb ik netjes de toegestuurde lijst ingevuld en we zullen wel zien. Vreemd genoeg lijkt het veel belangrijker voor Rick, dat ik weer Nederlands word, dan voor mij. Ik zie mezelf nooit in Europa wonen, bijvoorbeeld.
Datzelfde vroeg Christine me vandaag: "Waarom?". Eerlijk gezegd heb ik meer zoiets van "Waarom niet?". Je weet toch nooit. Wat als ik als 80 jarige opeens heimwee krijg? Dan is de optie toch maar mooi daar. Maar nu eerst door de eerste keuring komen!
Dit Nederlands-Amerikaanse gevoel overvalt me soms. Zo vragen mensen me regelmatig of ik in het Engels of Nederlands denk. Uhm, ik weet het niet! Als ik me erop ga concentreren denk ik in wat ik wil. Tellen doe ik dan weer in het Nederlands, dan weer in het Engels. Toch grappig hoe dit allemaal werkt, want Engels is de derde taal, die ik leerde en nu is het toch wel mijn eerste taal.
Verder was het vandaag zo'n "catch up" dag: benzine tanken bij
Mobil met mijn Speedpass (dit station kost nog onder de $2 per gallon, maar lang zal dat niet duren zo te lezen!) en boodschappen doen bij
Whole Foods.
Bij Whole Foods kocht ik twee enorme pompoenen voor maar $9! Meestal kopen we onze pompoenen bij
Cox's Farm, maar die kosten $3 per pond en voor je het weet ben je $30 kwijt aan een simpele pompoen! Saskia was wel erg teleurgesteld bij thuiskomst, ze huilde er zelfs om, want ze dacht, dat we nu niet als gezin een pompoen zouden gaan uitkiezen.
Ik ben wel van plan naar een "pumpkin patch" of Cox te gaan, maar dan voor een grote pompoen. Misschien toch een beetje zuinige Nederlandse in mij? Hoewel ik mijn Amerikaanse vriendinnen dezelfde zuinigheid aan de dag zie leggen.
Vanmiddag ben ik naar
Michael's gegaan. Ik heb via Webshots een heel stel van onze foto's uit Aruba laten afdrukken om in te lijsten. Bij Michael's waren de lijstjes op het moment halve prijs. Zo kreeg ik heel leuke houten en metalen lijsten voor slechts $2 en $3! Altijd leuk zo'n stel nieuwe foto's, vooral van vrolijke zomertaferelen.
Overigens zou ik zo uren bij Michael's door kunnen brengen. Ik moet mezelf altijd dwingen me te concentreren op wat ik nodig heb! Vooral in deze tijd van het jaar zijn er zoveel leuke knutseltjes en dingen om te maken, alleen heb ik er nooit een paar uur de tijd voor!
Mijn crockpot is weer in vol gebruik, vanavond hadden we Mexicaanse kip. Heel lekker pittig en oh, zo makkelijk!
|
Wat een heerlijk lang weekend was dit! We hadden een lang weekend vanwege Columbus Day vandaag. Gewoonlijk heeft Rick dan niet vrij, dus we hebben dankbaar van deze uitzondering gebruik gemaakt en zijn erop uit getrokken.
9 oktoberOns plan was om zaterdagochtend al vroeg op pad te gaan, zodat we de menigtes bij Busch Gardens een beetje voor zouden kunnen blijven. Helaas lukte dit niet, omdat Katja wakker werd met een heel stel gemeen uitziende geinfecteerde insektenbeten op haar benen.
Ik besloot, dat ik dat niet het weekend wilde aankijken en dus zaten we om 10 uur bij de
Urgent Care Clinic. Goddank voor die kliniek, want de kinderarts had alleen nog een afspraak om 12 uur open en dan zouden we wel heel laat op weg zijn gegaan.
De dokter constateerde inderdaad een ernstige infectie en gaf Katja een zware antibiotica kuur mee, die we gauw bij
Eckerd ophaalden. Het arme kind hield het hele weekend flinke pijn aan haar benen en voelde zich in het algeheel niet daverend. Vandaag lijkt het gelukkig allemaal wat beter te gaan.
Rond het middaguur zaten we eindelijk gepakt in de auto, want we zouden in Williamsburg overnachten bij de
Comfort Inn Central.
Het verkeer onderweg was druk en het duurde een half uur langer dan de gewoonlijke twee en een half uur voor we Williamsburg binnen reden. Eenmaal bij het park aangekomen stond er een gigantische file om te kunnen parkeren en bleken we op een afgelegen parkeerplaats te moeten gaan staan. Zo'n drukte hadden we nog nooit meegemaakt! Het prachtige weer en de Howl O' Scream attracties waren daar hoogstwaarschijnlijk debet aan.
Nog een uur later, rond 16 uur, liepen we eindelijk het park binnen, waar het hutje mutje druk bleek te zijn. We gaven de hoop, dat we ook maar ergens minder dan anderhalf uur zouden moeten wachten, maar gauw op. We belden Chuck en Christine, die wel vroeger op weg waren gegaan op, en spraken af elkaar om 18 uur te ontmoeten, nadat zij een show hadden gekeken.
In de tussentijd deden we de "Scrambler", een attractie waarbij je hard in de rondte draait en waar Saskia dol op is. Ook daarvoor, waar je gewoonlijk nauwelijks hoeft te wachten, duurde het bijna een uur voor we aan de beurt waren.
Busch Gardens Williamsburg is een mooi aangelegd park, verdeeld in "
Landen". We zouden Chuck en Christine in Duitsland ontmoeten en terwijl we wachtten, zagen we dat "
Sleepless Hollow Manor", een Halloween attractie met 5 pompoenen (het engst), net open ging. Gauw zijn Rick, Katja en Kai er doorheen gelopen en maar goed ook, want toen ze eruit kwamen stond er een rij van meer dan een uur!
Het begon intussen al donker te worden en zodra we Chuck, Christine en Mallory gevonden hadden, renden we naar de rij voor "
Nightmare Express", een Howl O Scream treinrit langs allerlei griezeligs. We liepen en liepen en liepen langs de touwen, die later op de avond de rij wachtenden in het gareel zouden moeten houden. Wij hadden geluk, want we konden meteen de trein op, na zonder gekheid 10 minuten lopen!
Op weg naar de trein zaten wat eng verkleedde mensen verborgen, die plotseling te voorschijn sprongen. Dit maakte Saskia doodsbang, dus droeg ik haar op een gegeven moment maar verder. In de trein heeft ze de hele tijd haar gezichtje in mijn mouw verborgen. Deze Halloween dingen zijn (nog) niets voor haar!
De treinrit was fantastisch gedaan, met spookkermissen, enge kerkhoven en spinnewebben en meer. De meeste kinderen vonden het prachtig, zelfs de kleintjes, maar ik kreeg Saskia niet zover toch te kijken. En dat terwijl ze zonder problemen Halloween films kijkt.
Toen de rit klaar was, was het inmiddels helemaal donker en had de menigte in het park zich ook zo mogelijk nog vermenigvuldigd. Wij hadden flinke honger gekregen, maar bij het restaurant waar we wilden eten zou het minstens anderhalf uur duren voor we door de rij waren.
We besloten het park te verlaten en erbuiten een restaurant te zoeken. Ook al omdat Saskia intussen helemaal in paniek was, want overal stonden verkleedde mensen langs de kant om de menigte te laten schrikken. Ze deden niets als er kleine kinderen langsliepen, maar ze waren toch eng voor Saskia.
Gelukkig stonden we al gauw weer bij onze auto en zagen we, dat er nog steeds een file stond om het park binnen te komen. Later hoorden we, dat het park om 20 uur gesloten werd, omdat het compleet vol was. Zo'n drukte hadden we echt nog nergens hier in de VS meegemaakt!
Al gauw vonden we een heel lekker Italiaans restaurantje, waar we pizza en pasta bestelden en lekker relaxed aten. Heel wat anders, dan in die mensenmassa bij Busch Gardens!
Na het eten checkten we in bij het hotel en keken nog wat televisie, maar al gauw was het slapen geblazen.
10 oktoberZondagochtend waren we om 8 uur weer op, we wilden absoluut bij de opening in Busch Gardens zijn, zodat we zoveel mogelijk achtbanen zouden kunnen doen.
Na een ontbijtje bij McDonald's te hebben gehaald, liepen we keurig op tijd de hekken bij Busch Gardens door. We konden dit keer "preferred parking" krijgen, je betaalt dan 5 dollar meer om vlak voor de deur als het ware te parkeren. Zeker het geld waard, vinden wij.
We hadden met Chuck en Christine afgesproken elkaar bij de
Alpengeist achtbaan te ontmoeten. In voorgaande jaren offerde ik mezelf altijd op om bij Saskia te blijven, want het gewacht in de rij nam me te lang om het twee keer achter elkaar te doen.
Dit keer kwamen we er echter achter, dat Busch Gardens net als Disneyworld een "child swap" toelaat. Hierbij blijft een volwassene bij het kind, dat niet op de achtbaan gaat, in dit geval Saskia. Diegene wacht bij de uitgang en als de rest van de groep de achtbaan gereden heeft, hoeft de achtergebleven volwassene niet achteraan de rij te sluiten, maar mag hij/zij met nog een persoon uit zijn groep meteen de achtbaan in. Dit is een fantastische regel, die heel veel tijd scheelt, en we hebben er gisteren dankbaar gebruik van gemaakt.
We waren zo vroeg bij de Alpengeist, dat er helemaal geen wachttijd was en allemaal zijn we drie keer gegaan. Dit is mijn favoriete achtbaan, hij is echt geweldig, met 6 keer over de kop.
Na de Alpengeist is
Apollo's Chariot Busch Garden's meest populaire achtbaan. Deze is echt gigantisch hoog en je hebt het gevoel compleet in het luchtledige te vliegen als je zo recht naar beneden sjeest. Ik vond een keer daarop wel genoeg, het was me allemaal iets te hoog en op en neer.
Nadat we die twee achtbanen hadden gedaan vonden we, dat Saskia nu aan de beurt was iets leuks te doen. Mallory, Kai en Saskia speelden eerst een spelletje waarbij ze alledrie een kleurige speelgoedaap wonnen. De prijzen bij de spelletjes bij de amusementsparken hier zijn soms gigantisch! Het zijn altijd speelgoedbeesten, maar in Busch Gardens kon je bijvoorbeeld echt levensgrote Scooby Doo's winnen. Wat mensen daar toch mee moeten? Hij zou niet eens in de auto passen!
We deden op Saskia's verzoek onder anderen de Flying Machine, nog een draaiding en
Da Vinci's Cradle, best een intens ritje op en neer!
Net voor de lunch besloten we nog in "Duitsland" de
Big Bad Wolf achtbaan te rijden. Hoewel Saskia daar groot genoeg voor is, durfde ze ook daar niet in. Dus weer een child swap gedaan met Rick. Big Bad Wolf is een vrij tamme achtbaan in vergelijking met de andere twee.
Nadat we allemaal een beurt hadden gehad hierin rammelden de magen weer. We besloten te gaan eten bij het echt heel lekkere
Trapper's Smokehouse. Dat ligt in een Canadees aandoend gedeelte van het park, "New France", met veel Indiaanse winkeltjes.
Hier aten we voortreffelijke gerookte zalm, kip en worstjes. Dit alles met een flink glas Bud Light, tenslotte ligt Busch Gardens vlak naast de grote
Anheuser Busch brouwerij, makers van Budweiser bier. De prachtige Clydesdale paarden van de brouwerij zijn in het Busch Gardens park te bewonderen.
Na het eten gingen we vol goede moed verder. Het was lang niet zo druk als op zaterdag en dat maakte het allemaal veel leuker. We liepen langs
Jack Hanna's Wildlife Reserve en de kinderen gingen op de foto met een adelaar. Vervolgens gingen we de voliere binnen met een klein kopje nectar. De lorikeets in die voliere komen in grote getalen bij je om uit dat kopje te drinken. Prachtig vonden de kinderen (en stiekem ik ook) het!
Weer verderop kwamen we in "Ierland". Hier was het heel leuk versierd met allemaal pompoenen. Iedereen behalve Christine (die vertigo heeft en dus niet alle attracties aankan) en Saskia (die vrijwel overal bang voor was, vooral na zaterdagavond!) ging kijken naar de 4-D attractie "
Corkscrew Hill". Dit is een heel leuke 3-D film over de Ierse fantasie figuren, waarbij je flink door elkaar gehutseld wordt.
Het was inmiddels alweer 16 uur, eigenlijk het tijdstip waarop we de terugrit naar huis wilden aanvangen. Maar de hele groep (behalve Saskia) was het erover eens, dat we alle 4 de achtbanen gedaan moesten hebben. Op naar het
Loch Ness Monster, dus, de eerste achtbaan, die ik ooit in de VS heb gedaan. Nostalgie, dus, wat mij betreft.
En ik vond hem nog net zo leuk als toen! Dit keer was ik degene, die twee keer mocht vanwege de child swap. Wahoe! Ik had nog wel 10 keer gewild, maar de koek was op. Het was voor het eerst in lange tijd, dat ik eigenlijk langer wilde blijven in een amusementspark. Ik vind de achtbanen gewoon helemaal top en voelde nu wat ik gemist heb de afgelopen 8 jaar. Lang leve "child swap"!
De rit naar huis was zonder problemen en alle Halloween versieringen stonden nog in de tuin. Het viel me dit keer weer op, hoe mensen het mijn en dijn respecteren hier. Ook in Busch Gardens was dat zo. Rick had de aapjes van de kinderen, hun sweatshirts en een tas op een tafel laten liggen, terwijl hij en Saskia in attracties gingen. Alles lag er nog precies zo toen ze terugkwamen, terwijl er zoveel kinderen met aapjes liepen, dat iemand ze zo had kunnen pikken en het was niet opgevallen. Soms sta ik daar na al die jaren nog versteld van.
Ook van de netheid van het park stond ik versteld. Nergens ligt troep en dat met zo'n menigte! Op zaterdag zag ik, dat iemand zijn sigarettenpeuk neergooide en nog geen minuut later werd hij opgeveegd door een van de medewerkers van het park. Busch Gardens blijft na Disneyworld en Universal het leukste amusementspark in de VS voor mij.
11 oktober Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen. Het is vandaag
Columbus Day en
Canadese Thanksgiving, waarvoor we zaterdagochtend al mijn broer en schoonzus in Ottawa hebben opgebeld.
De scholen zijn vrij en de Federale regering ook. Gewoonlijk gaat Rick gewoon naar zijn werk op deze dag, maar dit jaar is hij bij uitzondering ook vrij. Reden dus om iets speciaals te gaan doen samen.
Katja voelde zich nog steeds niet lekker, dus die lieten we lekker lang uitslapen. Maar met de andere twee kinderen besloten we brunch te gaan eten bij
IHOP (staat voor "International House of Pancakes", tegenwoordig is er niet veel internationaals meer aan, vroeger hadden ze zogenaamde Zweedse, Franse, Duitse etc. pannenkoeken).
Dit restaurant is altijd populair en er is altijd een wachttijd. Gelukkig was het vanochtend slechts een kwartiertje. Meestal bestel ik de multi grain pancakes, maar dit keer hadden ze een heel lekkere special: pompoen pannenkoeken. Vroeger vond ik pompoen vreselijk, maar over de jaren vind ik de kruidige smaak steeds lekkerder.
In ieder geval was het een heerlijk maal: twee pompoen pannenkoeken (zonder de "whipped topping", die ik vreselijk vind) met butter pecan stroop, twee gepocheerde eieren en eigenlijk nog bacon en "hashbrowns", maar die laatste twee heb ik links laten liggen.
Tijdens de maaltijd bespraken we wat we 's middags wilden gaan doen. Ik wilde eigenlijk wel naar Shenandoah National Park om de herfstkleuren te gaan bekijken, maar het was vanochtend bijna geheel bewolkt en voor mooie foto's zou ik blauwe lucht en zon nodig hebben.
Rick bracht een alternatief, waar we allemaal voor waren: het
National Museum of the American Indian, eind vorige maand geopend in Washington.
Rond kwart voor een liepen we van de parkeergarage naar het museum, langs het Air and Space Museum en in zicht van het Capitool. Iedere keer als ik in Washington kom voel ik me op de een of andere manier zo in het buitenland! Dat gevoel is na 20 jaar nog steeds niet verminderd. Deze stad is zo compleet anders dan welke andere stad ook!
Bij het American Indian Museum aangekomen moesten we toegangskaarten gaan halen. Er stonden zoveel mensen te wachten, dat de moed ons een beetje in de schoenen zonk. Maar tot onze verbazing was de tijd, die we toegewezen kregen, 13:15, slechts een half uur na aankomst.
Voor we in de rij gingen staan (in de "kou", het was vandaag maar 19 graden in de schaduw) kochten we wat te drinken bij een straatverkoper. Een dezer dagen ga ik ook een "Presidential Seal" sweater kopen bij een van die karretjes! Ik kon me vandaag nog inhouden.
Keurig om kwart over een schuifelde onze rij naar binnen. We hadden een soortgelijke menigte verwacht als bij Busch Gardens, waar je echt niets anders zag dan hoofden van anderen. Maar tot onze verbazing viel dat heel erg mee!
Bij binnenkomst werden we begroet door een dans gedaan door verschillende Indiaanse stammen. De meezwepende muziek deed Saskia meteen dansen.
We besloten op de bovenste verdieping te beginnen, het museum heeft 4 verdiepingen. Daar vonden we tentoonstellingen over de volkeren, het heelal en juwelen van de Indianen. Dit alles nam bijna 2 uur in beslag en dan hadden we de film nog niet eens gezien, dat moet een andere keer maar (ik moet mezelf er telkens aan herinneren, dat we hier wanneer we willen terug kunnen komen).
Om een uur of drie werden we toch hongerig en besloten het cafe te bezoeken. Daar wordt gezond voedsel van de verschillende stammen verkocht. Ik had een lekkere kip tamale met een quinoa sla van een Zuid-Amerikaanse stam. Rick, Kai en Saskia aten Navajo eten, want zij vinden hun fry bread (gebakken brood) zo lekker.
Na het eten bekeken we de derde verdieping met veel informatie over de stammen van vandaag. De kinderen vermaakten zich hier goed met alle dingen, die ze konden aanraken. Op mij maakten de Inuit de meeste indruk. Hoe je in zo'n klimaat kunt overleven is altijd een raadsel voor mij.
Als laatste bezochten we de winkels en keken naar de rest van de dansen op de begane grond. Om half vijf hadden we er genoeg van en keerden huiswaarts. Maar, ook al had Saskia haar bezwaren van tevoren, alle 4 vonden we dit een heel leuke middag!
Ik heb honderden foto's gemaakt dit weekend, dus ik moet er een selectie van maken, maar zodra ze online staan laat ik het hier weten.
|
Vanochtend heb ik met Christine mijlen gelopen en heel veel over politiek gepraat. We zijn er nog steeds niet uit. Het debat van vanavond heeft voor mij geen uitkomst gebracht. Toegegeven, ik heb het niet helemaal gezien, want Rick en ik zijn gezellig uit eten gegaan, terwijl Katja oppaste. Ik moet toegeven, dat politiek mijn "thing" helemaal niet is en dat ik wel een beetje moe wordt van al het gedoe.
Onze Amerikaanse vlag begint af te takelen, er zitten scheurtjes in en hij begint flets te worden. De "flag" is hier in de VS een heilig iets. Er zijn allerlei regels aan verbonden (die wij niet allemaal volgen, tot onze schande). Een ervan is, dat je nooit zomaar een vlag weg mag gooien. Bij onze community center staat een soort brievenbus, waar je je afgedankte vlaggen kunt brengen. Tijd dus voor een nieuwe vlag, want ik vind het toch wel leuk om er heen te hebben hangen.
Als je wat zuidelijker rijdt in Virginia zie je ook nog "
Confederate" vlaggen. Die vlaggen uit de Burgeroorlog betekenen voor veel mensen nog heel wat. Virginia was tenslotte een zuidelijke staat en de meeste gevechten van de Burgeroorlog zijn hier gevochten. Als je met echte Virginians praat merk je zo af en toe nog echt een afkeer van de "Noorderlingen".
Hoeveel de Confederate vlag voor veel Zuiderlingen betekent, zagen we een paar dagen geleden op een uitzending van "Wife Swap", een van de realiteitsshows. Een gezin in South Carolina had zo'n vlag en de "nieuwe" vrouw uit Arkansas besloot die weg te doen. Dat was erger voor de man des huizes, dan het wegdoen van zijn opgezette dieren, die hij geschoten had!
Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Williamsburg. Daar gaan we naar
Busch Gardens en hun Howl O Scream (Halloween thema). We blijven er tot zondagavond, dus daarna zal ik vol verslag uitbrengen.
|
Het hele land is in
paniek, tenminste, als je de media moet geloven. Het Britse bedrijf Chiron, wat de helft van de griepprikken voor de VS zou moeten leveren, is door de Britse regering voor 3 maanden de licensie ontnomen om de vaccinaties te produceren.
Iedereen wordt hier in een gewoon jaar aangeraden een griepprik te halen. Omdat ik als kind regelmatig met griep het ziekenhuis inging, heb ik zelf al zo lang ik me kan herinneren die prik gehad, ook in Nederland. En met mijn kinderen heb ik dat eigenlijk automatisch voortgezet. Het lijkt er nu op, dat dit het eerste jaar gaat worden waarin we hem niet krijgen. Ik zou het best kunnen eisen, maar er zijn mensen, die hem hard nodig hebben en ik wil daarvan niet 5 vaccins wegnemen. Om te zeggen, dat ik nu in paniek ben, nee. Er zal heus nog wel immuniteit van de andere jaren over zijn. Maar een beetje bezorgd ben ik wel, want ik kan me nu nog herinneren hoe ziek ik vroeger was. Hopelijk helpt handen wassen en andere hygiene goed.
Ik weet, dat het in Nederland lang niet zo gewoon is om de griepprik te halen. Hier zijn er hele "flu clinics", zelfs in de grote supermarkten. Die zijn nu dus allemaal gecanceled, tenminste in dit gebied. Stom, hoor, dat we voor onze volksgezondheid afhankelijk zijn van 2 bedrijven! En een lokaal bedrijf hier heeft een vaccin, wat in de neus gespoten wordt, maar daar was vorig jaar zo weinig animo voor, dat er maar een miljoen van gemaakt zijn dit jaar. Enfin, we zullen maar hopen op een mild griepseizoen.
Omdat het weer een heerlijke herfstdag was, ging ik vanochtend met mijn Deense vriendin Kirsten hardlopen, lekker buiten zijn. Ik vind het leuk met haar te praten, want, ook al komen we uit verschillende landen, we vinden veel "Europees" gemeen. Zij is net iets langer in de VS dan ik, maar ook nog erg Deens.
Vandaag spraken we onder anderen over de idiote hoeveelheid huiswerk, dat onze 8-jarigen krijgen. Saskia en haar dochter Madison hebben iedere middag meer dan een uur huiswerk en daar bovenop nog een boek om te lezen, wat binnen een week gelezen moet worden. Veel te veel voor die leeftijd!
Ook spraken we over de uitdaging die we hebben om onze kinderen genoeg lichamelijke beweging te verschaffen. We zijn beiden opgegroeid met overal heen fietsen, maar daar is alles hier te ver voor weg. We fietsen wel als recreatie, maar voor de rest moeten we echt denken om de kinderen na school geen wat ze hier noemen "couch potatoes" te laten worden.
Gelukkig is in mijn geval Kai uit zichzelf heel actief, hij speelt touch football met vriendjes aan de overkant, gaat een paar keer per week met mijn vader naar de sportschool en krijgt zo zijn beweging wel.
Ook Saskia is actief, is dol op gymnastiek, wat ze dus twee keer per week georganiseerd doet.
Maar voor Katja is het best moeilijk. Ze wilde graag meedoen met het cross country team (lange afstand rennen), maar was te laat. Dus nu traint ze met hen mee.
Ook Kirsten heeft moeite met het moeten vinden van sportactiviteiten voor haar kinderen. Op de scholen krijgen ze wel gym, maar lang niet voldoende. Verder krijgen ze al vanaf groep 4 een berg huiswerk mee, dus probeer daartussenin maar tijd te vinden voor andere dingen. Het is voor ons ouders best frustrerend en maakt voor flink drukke weken, met het van hot naar haar rijden!
Vanavond was de ice cream social bij Saskia op school. De kinderen willen daar altijd dolgraag heen, terwijl de ouders het een verplichting vinden. Er wordt ijs geserveerd en de kinderen kunnen (in het donker) op de speelplaats spelen. Het is wel leuk om sommige ouders weer eens te zien, maar iedereen is moe na een lange dag werken en ik vind het altijd een beetje geforceerd. Maar goed, we hebben ons gezicht weer laten zien!
|
Het verhaal gisteren over persoonlijke hygiene deed me denken aan een voorval van toen we hier net heen waren verhuisd. Mijn toen 12-jarige zusje en ik waren in het zwembad en mijn zusje gilde naar mij, dat ze ging douchen. We verbaasden ons over de geschokte gezichten van de mensen om ons heen tot we leerden dat "to douche" hier wel iets heel anders betekent, dan in het Nederlands. Het betekent het irrigeren van de vagina, dus geen wonder, dat er geschokt gereageerd werd!!
Sindsdien zeg ik het woord "douchen" nooit erg hardop, of ik leg aan de Amerikanen om ons heen gauw uit, wat het in het Nederlands betekent. Grappig, hoe in twee talen een woord uit een derde taal zo'n andere betekenis kan hebben!
Het is eigenlijk geen wonder, dat veel mensen de herfst hier hun favoriete seizoen vinden. Het weer is werkelijk gouden: knalblauwe luchten, heerlijke temperaturen en langzaam kleurende bladeren, hoewel alles nu nog flink groen is.
Het is zo mooi telkens, dat ik allerlei redenen vind om buiten te zijn. Ook de kinderen spelen de hele middag buiten, ik vind het te belangrijk, dat ze hun beweging en buitenlucht krijgen, het huiswerk kan wachten!
Mijn buurvrouw Lorraine is helemaal energiek, die heeft het op zich genomen een enorme boom in haar eentje te kappen! Een boom laten kappen kost duizenden dollars, maar hem zelf kappen is dan ook een hele onderneming!
Omdat Lorraine al wekenlang Saskia van en naar gymnastiek rijdt, rukte ik haar onder de boom weg om haar op een lunch te trakteren. We gingen naar
Bread and Kabob, een van de heel erg lekkere Perzische restaurantjes hier.
Vanmiddag hebben Kai en ik ons rotgezocht naar
Livestrong armbanden. Ze zijn razend populair en overal uitverkocht. Iedereen, volwassenen en kinderen, loopt met die gele banden om zijn/haar arm. Helaas heeft een ander jochie die van Kai gebroken, dus nu moet Kai 4 weken wachten op een nieuwe. Grappig, hoe iets zo'n rage kan worden, Lance Armstrong is wel wat begonnen!
Ik las laatst, dat veel bloggers aan hun lezers vragen, waarvan ze foto's zouden willen zien. Ik plaats hier vandaag op verzoek een aantal foto's van onze Halloween versieringen, meer foto's zijn
hier te zien.
Maar ik ben eigenlijk ook wel benieuwd, of er nog andere dingen zijn, waar mensen nieuwsgierig naar zijn wat ons betreft. Dus, als je nog verzoeken hebt voor foto's, laat het me weten, fotografie is tenslotte mijn hobby!
|
Weer een stralend zonnige dag, maar wel een stuk koeler dan gisteren. Het kwik kwam vandaag niet boven de 19 graden. Lekker, maar koel. Vannacht schijnt het zelfs te gaan vriezen, dus gauw de hibiscus binnen gehaald.
Vandaag was zo'n dag waarop ik pas om half 5 onder de douche stond, maar ik kan niet direct zeggen, waarom ik zo druk was! Overigens gaan we hier tenminste een keer per dag onder douche. Zo ben ik niet opgegroeid, maar het is wel "the American way".
Toen ik hier pas kwam stond ik versteld over de vragen of ik mijn benen schoor. Natuurlijk scheer ik benen, armen en wat vrouwen nog meer scheren. Om de een of andere reden hebben de Amerikanen (mannen vooral) het idee, dat Europese vrouwen zich niet scheren. Natuurlijk zijn er vrouwen, die zich niet scheren, hier net zo goed als in Europa, maar waar dat idee nu vandaan komt?
Maar goed, terug naar vandaag. Toen de kinderen uit school kwamen gingen ze meteen alle kanten op. De een ging met een high school team rennen, dus die zette ik bij Nottoway Park af, de ander ging naar gymnastiek en de derde ging touch football spelen bij de kerk (waar een groot veld is).
Heerlijk, want ik kreeg de kans met mijn nieuwe laptop te spelen en mijn
New York foto's eindelijk online te zetten! Langzaam maar zeker krijg ik alles online, nu nog de afgelopen maand en ik ben weer bij.
Het politieke debat begint nu toch best verhit te worden. Vandaag liep ik langs een huis met een Bush/Cheney bord in de tuin. Ik heb er al eerder over geschreven, want hun buren hebben een Kerry/Edwards bord in de tuin.
De Bush supporters hadden een houten bord met allerlei pamfletten voor Bush in de tuin staan. Serieuze grapjes ten koste van Kerry en Edwards.
Daarentegen hebben de Democraten zelf een
filmpje van George Bush, van tijdens het debat.
Ach, al dat gegooi met modder zegt me niets. Ik luister met interesse naar het debat tussen de vice presidenten. Weer vind ik, dat beiden sterk naar voren komen. Argh! Als het nou eens zwart-wit zou zijn, hoeveel makkelijker zou ik dat vinden!
ps. Een paar dagen was het niet mogelijk om opmerkingen te plaatsen in dit blog. Ik heb dat nu verholpen en vind het altijd leuk opmerkingen te lezen :).
|
Na dit drukke weekend diende de maandag zich weer aan, met vroeg opstaan en alles. Ik werd om 6 uur met schrik wakker, me afvragend of Katja al op was. Gelukkig was dat het geval, want ze laat zichzelf maar net genoeg tijd om om 6 uur 40 het huis uit te rennen om de bus te halen!
Toch blijft ze high school ontzettend leuk vinden, er is zo ontzettend veel gaande. Ook Kai heeft het erg naar zijn zin op middle school. En zelfs Saskia begint zich in het vele huiswerk te schikken. De eerste schoolmaand is voorbij en het ritme is hervonden.
Vandaag zou mijn computer gemaakt worden, tussen 8 en 17 uur zou er een technicien komen. Rick bleef er speciaal voor thuis. Toen er om 14 uur nog niemand was, belde hij toch voor de zekerheid Toshiba op. Nee, het zou vandaag niet lukken, want ze hadden mijn keyboard niet in voorraad! Argh! Dus nog een paar dagen zonder enter, apostrophe of dubbele punt, zucht!
Zodra de maand oktober begint, gaan de gedachten hier naar Halloween. Dit is op Kerst na mijn favoriete feestdag hier in de VS. Vroeger met Koninginnedag mocht ik wel meelopen met de lampionnenoptocht, maar moest uit oude kleren een kostuum samenstellen en wij hadden nooit iets leuks (hoewel ik een keer een originaliteitsprijs won als straatschoonmaaksters, samen met een vriendin).
Misschien is het daarom, dat ik het verkleedfeest op 31 oktober zo leuk vind! Maar nu, in het begin van de eerste hele herfstmaand, is het leuk om de voortuin te versieren. Van voorgaande jaren hebben we nog allerlei materiaal, een spookje met BOO erop, enge skeletten, een grote heks voor op de bank, een kraai,een rat en een mat, die, als je erop staat, enge spookgeluiden maakt. Verder nog grafstenen met slimme opschriften, zoals HERE RESTS RICK R. MORTIS (Rigor mortis, doodsstijfheid) en meer. Op mijn
Halloween webpage staan allerlei ideeen.
Zodra ik de zwarte "ketel" (van plastic) met Halloween spullen naar buiten sleepte zat onze tuin vol met kinderen! Wij zijn (ook volgens de buren) het absolute fun house. Er werd met onze automatisch "hand" gespeeld en kinderen hielpen mij het "spinneweb" uitstrekken over de bank en bij de voordeur. Een jochie zei met passie "Ik hoop, dat mijn moeder dit jaar eens meer doet voor Halloween, dan stickers kopen". Ik moet toegeven, dat ik het leuk vind, dat de kinderen er zo in opgaan. Saskia was duidelijk de heldin van de straat met al die leuke versieringen.
Nu nog de kostuums uitkiezen, dat is altijd een hele keuze. Saskia weet al, dat ze vampier wil zijn. De anderen en Rick en ik zijn er nog niet uit.
Heerlijke onbelangrijke beslissingen om te maken! Zo vaak trek ik me daaraan op. Er zijn zoveel rotte dingen gaande in de wereld, Halloween is precies het goede om dat allemaal even opzij te zetten!
|
Prachtig weer was het vandaag! Staalblauwe lucht, 24 graden, wat wil je nog meer?
Ieder jaar hebben we de traditie om in de herfst naar het
Maryland Renaissance Festival te gaan. Meestal gaan we in september, als het nog flink warm is en de wespen er net zo graag komen als de mensen. Maar door alle drukte vorige maand, was dit het eerste weekend, dat we tijd hadden.
De rit naar het festival is erg mooi, door het Maryland landschap van bossen en boerderijen. Maryland is in dit gedeelte veel vlakker dan Virginia en omdat er veel schaduw is van hoge bomen, zie je ook veel mooie varens langs de weg. Verder staan er in de herfst allerlei standjes langs de weg, waar ze pompoenen en chrysanthen verkopen. Erg kleurig allemaal! We reden langs een aantal chrysanthen boerderijen, waar rijen van de bloeiende planten stonden, duidelijk klaar om naar de verkoop langs de weg te gaan.
Kennelijk waren wij niet de enigen, die het koelere weer waardeerden om het festival te bezoeken, want we stonden in de file op weg naar de parkeerplaats. Ook in het park, wat een permanent "dorp" inhoudt met Tudor achtige houten huisjes, waarin restaurantjes en winkeltjes huizen, was het voor Amerikaanse begrippen althans, echt flink druk. Het pluspunt was, dat de wespen het koele weer kennelijk niet konden waarderen, want ik heb er maar een gezien.
Na het betalen van het entree geld ($15, waarvoor je het park binnen mag en de shows mag bekijken, verder wordt voor alles extra geld gevraagd), liepen we meteen door naar het straatje met alle voedseltentjes. Daar staan een paar houten picknick tafels en je kunt van alles halen. Een greep uit de keuzes: gefrituurde zure bom, Portobello paddestoel sandwich, worst op een stok, Schotse eieren, ribbon fries (een lint van friet), sweet potato fries, soup in a bowl (soep in een uitgehold broodbolletje) en nog veel, veel meer! Ik heb me te goed gedaan aan de sweet potato fries en de soep. Alles is even lekker!
Terwijl je rondloopt kom je meest extravagant uitgedoste Middeleeuwers/Renaissance bewoners tegen. De vrouwen lopen in werkelijk prachtige gewaden van fluweel en gouddraad, de mannen in hele ridder uitrustingen. Dat zijn dan de edelen, maar het gewone volk is eigenlijk nog leuker (natuurlijk kan ieder voor zich kiezen hoe ze erbij lopen en veel mensen gaan helemaal op in hun rol). Zo zie je "wenches", bij wie de voorgevel werkelijk uit het topje barst! Ik zou er absoluut niet zo bij durven lopen.
Nadat we onszelf volgegeten hadden aan lekkernijen, begonnen we aan de verkenning van alle winkeltjes. Mijn vader en ik dronken al lopend een lekker glaasje "Mead", een zoete Middeleeuwse honingwijn.
Het park bestaat uit een heel stel laantjes, waaraan allerlei winkeltjes liggen, van kunstenaars, die een fantasie thema aanhouden. Zo kun je juwelen, kussens en mokken kopen met feetjes, draken en eenhoorns erop. Of alle mogelijke Middeleeuwse kleding, heel echt eruitziende draken om op je schouder te zetten en ook magische spullen en kaarsen zijn ruimschoots aanwezig.
Kai en Saskia vermaakten zich met het gooien van messen (Kai gooide recht in een hart voor een prijs!) en van een heel hoge houten glijbaan afglijden.
Ik heb dit keer niets gekocht, ik vond het eigenlijk allemaal veel te duur. Ik ben dol op fantasiefiguren, we hebben allerlei feeen, draken en gargoyles in en rond het huis. Maar $70 voor een simpele draak en over $100 voor een feetje was me toch echt te gortig!
Net voor we naar huis gingen maakten Kai en Saskia hun handen in was. Dit doen we ieder jaar en zo kun je goed zien hoe hun handen groeien.
Zoals altijd was het een heel leuk uitje, jammer , dat het toch wel ver weg is om even heen te gaan, want het sfeertje is niet te versmaden!
Vanavond besloten we gezellig met zijn allen te gaan eten bij
Artie's. Met zijn allen genoten we vooral van het dessert, een flourless (deegloos) chocolate waffle. Niet te beschrijven zo lekker!
|
Een grote dag voor Katja vandaag, haar eerste Homecoming dance! Een heuse formele dansavond, met "date", corsage/boutoniere en alles wat daarbij komt kijken. Rick en ik maken het allemaal met open mond mee, want geen van ons beiden heeft zulke dingen op de middelbare school meegemaakt.
Homecoming voor
Katja's high school begint met een parade door de hoofdstraat van Vienna. De hele straat wordt afgezet, wat wel bijzonder is, want het is een ader, die van noord naar zuid loopt.
De naam Homecoming komt voort uit het "thuiskomen" van oud-leerlingen voor de Football wedstrijd, die die avond volgt. Dit jaar waren de oud-leerlingen uit 1974 aan de beurt. Het is wel een beetje vreemd om me te realiseren, dat ik dit jaar, als ik in de VS naar school was gegaan, mijn 25-jarige high school reunion zou vieren! Ik ben dus maar 5 jaar jonger, dan die 74-ers! Gelukkig vinden mijn kinderen mij nog niet oud! Of tenminste, dat zeggen ze...
Gisteravond werd dus de football wedstrijd gespeeld. Ook daar was Katja aanwezig. Madison won ruimschoots, maar ze had er niets van gezien, het was een en al sociale aangelegenheid.
Een paar weken geleden hadden we (gelukkig) de jurk en schoenen al gekocht. Vanochtend in alle vroegte heb ik de boutonieres voor de jongens opgehaald, ook voor Katja's vriendinnetje's vriendje. De ene een rode roos, de ander een witte.
Om 11 uur werd Katja's haar gekapt en om 12 uur moest Saskia bij een vriendinnetje zijn. Ik ging mee naar de kapper, alwaar er druk gedelibereerd werd over hoe ze haar haar wilde hebben. Met een heel mooi hoofd voor Katja (die werkelijk heel mooi haar heeft) en $50 (!) lichter verlieten we de kapsalon.
Net op tijd voor Rick en mij om naar mijn vader te gaan, die de hele week boven het fornuis had gehangen en een enorme rijsttafel in elkaar had gedraaid. Om de zoveel maanden vindt hij dat leuk om te doen. Hij nodigt dan allerlei kennissen uit, van de Wereldbank zowel als uit zijn buurt, om mee te komen genieten. Iedere keer is het weer een andere mix van mensen.
Dit keer was er een Nederlands stel van de Wereldbank, die ik nog niet ontmoet had. Ik vond het erg leuk met ze te praten. Het valt me altijd op, dat ook gepensioneerde Wereldbank medewerkers nog ontzettend reislustig zijn. Ik sta altijd versteld wat die mensen allemaal doen! En niet eens ver weg. Zo vertelde ze, dat ze gisteren 10 mijl rond Alexandria hadden gelopen. Dat is toch echt niet mis voor mensen in de 70!
Verder waren er een stel van mijn vaders Amerikaanse buren. Ik moet zeggen, ik vond het erg leuk om te zien, hoe zij de verschillende gerechten probeerden en een heel stel kwam voor een tweede portie. Indonesisch is toch een compleet onbekende keuken voor ze en mijn vader had maar liefst 25 verschillende gerechten bereid. Ze waren niet bang om nieuwe dingen te proberen!
Na een paar uur was het voor ons weer tijd om Saskia op te gaan halen. En Katja had intussen haar nagels laten lakken.
Natuurlijk moest moederlief helpen met het opmaken en oorbellen uitzoeken en toen werd het tijd om de date op te halen. Zijn ouders zijn namelijk niet thuis (we vroegen ons af of hij het hele weekend zonder toezicht is, 14 jaar oud!), die zijn naar het college van zijn zus.
Tom is een leuke jongen, niet Katja's liefde, maar wel een goede vriend. Ze hebben hun interesse in BMX fietsen gemeen. Hij was keurig in pak en had een corsage voor haar.
We reden ze naar het Mexicaanse restaurant waar ze met zijn twaalven zouden gaan eten. Voor veel van de kinderen waarschijnlijk de eerste keer, dat ze zonder ouderlijk toezicht uit eten waren. Als dat maar goed ging!
Kennelijk gelukkig wel, want we werden net gebeld, of we de hele meute naar de school konden rijden. Na een paar groepfoto's zijn ze nu bij de dance. Aan de uitbundige lachgezichten te zien hebben ze echt een hele leuke tijd. Ik gun het mijn oudste zo, deze vriendengroep. Zelf heb ik dat nooit gehad, misschien dat ik er daarom zo van geniet? Helaas lukt het me niet om foto's in mijn blog te zetten, maar ze zijn
hier te bekijken.
|
Wauw, oktober alweer! Gek, hoe na januari het jaar gewoon voorbij vliegt!
Volgende week schijnt het veel koeler te worden, dus heb ik vanmiddag Saskia meegenomen voor herfstkleding. We zijn helemaal geslaagd bij
Kohl's. De prijzen daar zijn heel aantrekkelijk en gelukkig is Saskia nog niet in het merkkleding moet stadium!
Ik gebruik op het moment tijdelijk mijn oude laptop, want een paar dagen geleden heb ik soep gemorst op het keyboard van mijn andere computer. Nu werkt de "enter" key niet meer en ik realiseerde me eigenlijk nooit, dat je zonder "enter" maar bar weinig kunt! Het vervelende van deze laptop is, dat ik wel email kan ontvangen en lezen, maar niet antwoorden en verzenden. Maandag wordt alles hopelijk weer gemaakt, want wat voel ik me nu opeens beperkt! Hoezo computer verslaafd!
Vanmiddag hoorde ik, dat
Mt. St. Helens weer een mini uitbarsting heeft gehad. Ik heb veel interesse in die berg, nadat we hem een aantal jaren geleden bezocht hebben. Dat vind ik nou een voorbeeld van hoe de natuur gewoon doet waar ze zin in heeft, maar zich na grote verwoestingen ook weer flink snel hersteld.
En nu is het dan TGIF (Thank God It's Friday!), ik vind vrijdagavond altijd heerlijk. We zijn gezellig met Kai en Saskia bij
Outback Steakhouse gaan eten, waar ik geen steak maar zalm bestelde. Katja was vanavond naar haar eerste "Homecoming" football wedstrijd.
|
CompUSA Coupon
