Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Een begraafplaats en meer bloesems

Onze laatste volle dag samen, jeetje, wat is deze week voorbij gevlogen en wat kunnen het goed met elkaar vinden! Dat is toch wel heel bijzonder, dat je zomaar zeven dagen vrijwel nonstop met elkaar doorbrengt en er valt geen onvertogen woord.

Het is zulk heerlijk weer, dat we buiten op het deck ons ontbijt eten. Wat een luxe!!

Op het programma vandaag staat als eerste Arlington National Cemetery. Rick plaagt mij altijd een beetje, want ik neem steevast gasten hier naartoe en wie wil er nu een begraafplaats bezoeken? Maar Arlington is indrukwekkend, prachtig aangelegd en er liggen twee presidenten en een presidentskandidaat begraven. Bovendien valt het historische Custis-Lee Mansion te bezichtigen en is er de indrukwekkende ceremonie van de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat.

Als Saskia naar school gaat lopen Petra en ik naar de metro. We komen onderweg nog mijn buurvrouw Jeanne tegen en maken een praatje. Ze maant ons vooral goed zonnebrand creme te gebruiken. Dat blijkt achteraf erg goed advies, we zijn allebei van vandaag zoals we hier noemen "sun kissed"!

We nemen de metro naar Rosslyn en stappen dan over op de blauwe lijn naar Arlington Cemetery. Dit is maar een stop verder en we zijn meteen bij het bezoekerscentrum van de begraafplaats. Het is er onvoorstelbaar druk! Bussen vol schoolkinderen en andere toeristen stromen binnen. Dit is verreweg het drukst, dat ik het ooit gezien heb.

We lopen gauw naar boven naar het graf van John F. Kennedy, Jacqueline Kennedy-Onassis en twee van hun heel jong gestorven kinderen. In zijn eenvoud is het indrukwekkend, simpele zwarte stenen met een eeuwige vlam. Rond het graf staan bekende uitspraken van John F. Kennedy gebeiteld.

Even verderop ligt het nog simpeler graf van Robert F. Kennedy. Een wit kruis met een wit steentje met zijn naam erop. Er kabbelt een fontein met daarachter alweer uitspraken van hem.

We lopen verder, eerst richting het graf van de onbekende soldaat, maar het is pas tien over half tien en de ceremonie is op het hele en halve uur. We gaan dus eerst naar boven, naar het Custis-Lee House. Intussen zien we een prachtige red tail hawk vlak boven ons. Zijn staart kleurt fel rood in de zon. Na een tijdje landt hij in een boom en ik probeer hem te fotograferen, het lukt redelijk.

Bij het huis kunnen we zo naar binnen lopen, later, met al die bussen zal dat wel minder makkelijk geweest zijn. De kamers zijn leuk om te zien, er liggen speeltjes uit die tijd en zelfs een legeruniform. Een paar van de portret schilderijen zijn vreselijk, uitpuilende oogjes bij de kinderen en enge gezichten. Een oud dametje in een kostuum van die tijd vertelt over de slaapkamer van General en Mrs. Lee met een enthousiasme van een geest. We lopen er in minder dan tien minuten doorheen.

Gauw lopen we naar beneden naar het graf van de onbekende soldaat. Daar begint de wisseling van de wacht net. Een indrukwekkende ceremonie met veel hiel geklak en inspecteren van geweren. Als het klaar is, denken we verder te gaan, maar veel mensen blijven staan, dus wij ook.

Twee kransen worden gelegd. We worden gemaand stil te zijn en als het commando wordt gegeven onze rechterhand over ons hart te leggen. Eerst wordt de krans van een lagere school gelegd door vier kinderen van die school en even later de krans van een middle school door vier middle school kinderen. Het gaat er plechtig aan toe en een trompetter speelt TAPS.

Onder de indruk lopen we, langs de vele, vele witte graven terug naar de ingang. Van daaruit lopen we richting de Potomac en steken, met gevaar voor eigen leven, de drukke wegen over. Langs de Potomac loopt een mijlenlang fietspad. We worden dan ook regelmatig gepasseerd, maar ook door joggers.

Halverwege bereiken we Roosevelt Island. We lopen over de houten brug om het memorial voor president Theodore (Teddy (van de teddy beer)) Roosevelt te bekijken. Het ligt prachtig midden in het bos, maar de fonteinen staan nog uit, helaas.

Even later bereiken we de Key Bridge, die Georgetown in leidt. We lopen de heuvel op, het oude Georgetown in. We zien leuke oude huizen en de weg van O en P Streets is kinderhoofdjes met een tramrails er tussendoor. We lopen naar Wisconsin Avenue, de winkelstraat met allerlei trendy merken en dan weer naar beneden naar M Street.

Het is inmiddels lunch tijd en bij het Sea Catch restaurant krijgen we een tafeltje op het terrasje aan het C&O Canal. De bediening (Jorge, waar Petra idolaat van is) is fantastisch en het eten evenredig. Na drie uur zonder onderbreken gelopen en gestaan te hebben is deze pauze zeer welkom.

Na de lunch lopen we langs de andere kant van de Potomac richting Lincoln Memorial. Alweer moeten we moeilijke oversteken maken, maar we halen het! Een dame met een grote hete aardappel in haar keel staat op de trappen te kwelen en het is een drukte van jewelste.

Van hieruit lopen we naar het Tidal Basin waar de bloesems nog uitbundiger bloeien, dan gisteren. Geen foto of filmpje kan de grootsheid en overweldigende schoonheid van honderden bloeiende kersenboompjes overbrengen. Overal is het een zee van licht en donkerder roze en duizenden toeristen, die er met volle teugen van genieten. Petra en ik zijn het erover eens, je kunt alleen weten, hoe bijzonder dit alles is, als je er zelf bij bent.

Met toch wel pijnlijke voeten na alweer een goede elf mijl (tegen de 19 km) te hebben gelopen, gaan we terug naar de metro. We gaan telkens net iets verder lopen dan de dichtstbijzijnde metro om zeker te zijn van een zitplaats en dat lukt goed.

Thuis staat Kai klaar om naar een logeerpartij bij Michael te worden gebracht. Ook Saskia heeft een logeerpartij bij Julia. Julia is enig kind en wordt tien. Reden voor een enorm feest, dus, natuurlijk. Julia is paardengek, dus hebben we allerlei paarden cadeautjes voor haar: de dvd van Black Beauty, een boekje van de Heartland serie en een paint by numbers paardenhoofd. Ik pak ze gauw in, want we moeten om half zes bij de school zijn. De meisjes worden met een limousine opgehaald.

Om klokslag half zes staan we bij de school met zes andere meisjes en hun moeders, maar geen limo. Gelukkig worden er een paar op de hoogte gehouden en staat de limo in de file. Om net over zessen zien we een gigantische witte Hummer limousine de hoek om komen. De meisjes zijn dol enthousiast. Ze worden erin naar het huis van Julia gereden. Daar wachten een paar paarden (waar in hun mini-rijtjeshuis tuintje ook geen plaats voor is!) om de meisjes te vermaken.

Katja vermaakt zich met vrienden en Petra, Rick en ik vertrekken naar de Cheesecake Factory. We hoeven maar een kwartiertje te wachten op een tafeltje. Voor het eerst bestel ik een Thai Steak Salad, die gigantisch is, maar oh zo lekker!! Petra's tostada salad is ook enorm en Rick bestelt taco's. Voor toe nemen we twee verschillende soorten cheesecake mee naar huis.

Ze smaken heerlijk en we genieten van de laatste avond (voor deze reis althans) samen. Ik heb natuurlijk weer heel veel foto's en filmpjes, die ik morgen, nadat we Petra hebben afgezet zal bewerken en online zetten.

posted by Kasaka @ 6:13 PM   ---

|

Bloesems

We hebben vandaag weer zoveel gedaan en zoveel gezien en zoveel genoten!! Maar we zijn net terug van een heerlijk etentje uit samen bij ons "stam" restaurant, Cafe Renaissance, en het is laat.

Dus een snelle samenvatting vandaag:

Zodra Saskia naar school ging zijn we gaan hardlopen. Een route via Nottoway Park, Katja's school en Karins huis. Daar belden we aan en gelukkig was Karin thuis en we hebben lekker op haar terrasje koffie gedronken. Daarna de twee mijl terug naar huis hardgelopen en gedouched.

Om half twaalf liepen we richting metro en om half een stapten we midden op de Mall uit. Bij het American Indian museum aten we heerlijke zalm met twee unieke salades als bijgerechten. Daarna hebben we het museum bekeken en vervolgens het ernaast gelegen Air and Space Museum.

Inmiddels was het drie uur en liepen we met alle andere toeristen naar het Tidal Basin om de bloesems te bekijken. Die zijn ongekend mooi en we hebben genoten!! Bij elkaar lopen we meer dan 20 kilometer!

Het etentje bij Cafe Renaissance was enorm gezellig en morgen is onze laatste volle dag samen. De tijd gaat te snel!

Petra heeft van vandaag een erg leuk verslag geschreven, het is hier te lezen.

Foto's:

posted by Kasaka @ 10:12 PM   ---

|

Een dagje natuur

Om de een of andere reden is het zoveel makkelijker opstaan, als het mooi en warm weer gaat worden! Gauw doe ik wat huishoudelijk gedoe en ruim de kamers van de kinderen op en Petra en ik eten cereal. Dit keer is het Honey Bunches of Oats met perzik, mijn favoriet en Petra vindt het ook lekker.

We wachten tot Saskia naar school loopt en gaan dan op weg naar Front Royal, ongeveer een uur rijden hiervandaan. Het is nog wat bewolkt, dus we besluiten als eerste naar de Skyline Caverns te gaan. Dit zijn mijn favoriete grotten hier in de buurt, vanwege hun unieke "anthrodite" formaties.

Om tien over negen lopen we het gebouwtje binnen en kopen kaartjes. We worden vriendelijk begroet door een echt Virginian, die ons even later een lekker kopje koffie aanbiedt. Het is allemaal heel gemoedelijk en een paar minuten later staan we met een groepje van zeven, waaronder ook een Canadees paar en een Duitser, te luisteren naar onze rondleidster Marian.






Marian is een jaar of vijftig en doet deze rondleidingen al zo'n twee jaar. Naar eigen zeggen moet ze wel "corny" grapjes maken, zodat ze niet in slaap valt. Nou, dat zullen we weten! Op een gegeven moment krijgt ze mij zo ver om mijn vinger op mijn neus te doen in het donker en dan gauw het licht aan te doen. Petra is daar te slim voor, die trapt er niet in!

Het wordt een leuke rondleiding, heel interessant en heel mooi! Vooral die anthrodites, bloemachtige witte formaties, heel delicaat, die zich in een vacuum hebben gevormd over duizenden jaren.


Anthrodites

Na een uurtje en bijna twee mijl door de grot te hebben gelopen, drukken we Marian een paar dollar in de hand als tip en gaan op weg naar het Shenandoah National Park. De toegangsprijs is sinds 1 maart omhoog naar $15, dus ik heb dit jaar de $50 van de National Parks Pass er ruimschoots uit. Bij binnenkomst in het park zien we een hert oversteken, Petra's eerste levende hert (ze had al een dode langs de weg zien liggen).


Mijn boekje met "hikes" vertelt ons, dat er bij mijlpost 9 een parkeerplaats is, waarvandaan we naar een waterval kunnen lopen. We lopen naar beneden en de waterval is de moeite waard. We zien ook nog een mooi klein spechtje, maar de herten en beren houden zich verder verscholen.




Na een half uurtje zijn we terug bij de auto en rijden naar de volgende wandeling. Deze brengt ons op het Appalachian Trail (wat helemaal van Georgia naar Maine loopt)naar een interessante rotsformatie, die door lava is ontstaan. We lopen nog even verder naar een "Indiaanse bron", waar inderdaad water uit de grond komt, maar verder stelt het niet veel voor. Het helemaal in de natuur zijn en de stilte om ons heen is prachtig, we genieten!


Het is inmiddels kwart over twaalf, dus tijd om op weg te gaan naar Middleburg voor onze lunch. De rit er naartoe voert langs country weggetjes met paarden en koeienboerderijen en kleine paar huizen grote dorpjes, zoals The Plains en Halfway.

In Middleburg parkeren we achter de Red Fox Inn. Hier at Jackie Kennedy ook ooit en het is een zeer sfeervol restaurant. We kiezen allebei de crab cake sandwich uit, die voortreffelijk is voorbereid. We zitten bij de open haard en het is super sfeervol.

Na de lunch rijden we door naar de Chrysalis wijngaard. Via een onverhard weggetje helemaal in de country bereiken we de wijngaard, die prachtig is gelegen, met wijdse uitzichten. We sluiten aan bij de wijn proeverij en krijgen 7 verschillende wijnen te proberen. Vooral de Sarah's Patio White vinden we allebei lekker en Petra tracteert op twee flessen, kunnen we vanavond lekker in de hot tub drinken.


Via het historische Aldie (waar we even snel bij de gerst molen kijken) rijden we terug naar de stedelijke wereld. Het weerbericht is wel erg gunstig voor de komende dagen en Petra heeft alleen zware broeken mee.

Dat is natuurlijk een noodgeval en er moet geshopt worden voor een lichtere broek! Bij Ann Taylor Loft in Fairfax slagen we allebei, Petra met een zandkleurige lange broek en een zwarte driekwart broek.

Bij Old Navy vinden we niets, maar in Fair Oaks Mall kopen we allebei hetzelfde sportieve paar Easy Spirit schoenen. Petra kan geen leuke topjes vinden, maar we noemen het toch een succesvol shopping tripje.

Thuis vinden we een "als de kat van huis is, dansen de muizen op...de matras". Kai was op het lumineuze idee gekomen om de nog helemaal goede matras van Katja's oude bed op de oprit te leggen en de rest van de buurt vond dat een prima trampoline. Niet de bedoeling dus! Kai moet de matras meteen weer naar binnen slepen.

Rick komt thuis en haalt een zeer smakelijke maaltijd van Outback Steakhouse, waarbij we een lekker glaasje van de Chrysalis wijn drinken. De tijd gaat veel te snel! Ik ga Petra straks enorm missen!!

En zo eindigden we de avond...

posted by Kasaka @ 7:28 PM   ---

|

Capitol Hill

Om acht uur zet Rick ons af bij de Metro, want we willen zo snel mogelijk in Washington zijn in de (volgens mij ijdele) hoop om nog tickets te kunnen bemachtigen voor de rondleiding door het Capitool.


De eekhoorntjes rond het Capitool kan de tour niets schelen, zij weten alleen, dat toeristen eten hebben

Om klokslag negen uur stappen we uit bij Federal Center SW en lopen snel de paar blokken naar het Capitool. Daar zien we een lange rij wachtenden langzaam voortschuifelen. Het blijkt, dat ze net om 9 uur begonnen zijn met het uitgeven van tickets. Niets gewonnen, niets geronnen (met dank aan Petra voor de vertaling van "Nothing ventured, nothing gained"), dus we sluiten achteraan aan. Het gaat sneller dan gedacht en als wij bij het loket aankomen, geeft de vriendelijke jongeman ons twee kaartjes met de tijd 11:00 am erop.

Het is op dat moment tien voor half tien, dus we hebben een uur en veertig minuten om nog iets anders te doen. Wat te kiezen? We lopen langs de Library of Congress, maar die is nog dicht. Voor het Supreme Court staat pers en dikke rijen mensen, daar lopen we dus ook maar voorbij. Onderweg komen we nota bene nog een paar ouders van Saskia's school tegen, die een schoolreis van de derde klas begeleiden. Ook bij de National Archives staat een rij van zeker een uur om binnen te komen! Het toerisme seizoen is absoluut begonnen!

Gelukkig is er meer dan genoeg, dat ik Petra wil laten zien en aan de overkant van de straat lopen we het westelijke (klassieke kunst) gebouw van de National Gallery of Art binnen. Dit gebouw alleen al is zo indrukwekkend! Zwart marmeren kolommen omringen een prachtige fontein met allerlei bloeiende azalea's. Het geheel ademt rust uit.

Wij gaan op zoek naar de tentoonstelling van Frans van Mieris, die erg mooi is. De manier waarop ze in de 17e eeuw met licht werkten in hun schilderijen blijf ik fascinerend vinden.

Via de ondergrondse passage lopen we naar het oostelijke (moderne kunst) gebouw. In het cafetaria, waar we mooi uitzicht op de ondergrondse watervalmuur buiten hebben, nemen we een latte en een capuccino.

Het is inmiddels half elf en buiten lopen we richting Capitol. Omdat we geen zin hebben twintig minuten te wachten besluiten we de Botanic Garden in te duiken en gauw even wat orchideeen te bekijken. Voor deze tentoonstelling in mei vertrekt, wil ik er nog eens heen om foto's te maken!

Vijf minuten voor het begin van de rondleiding komen we bij het Capitool aan. We moeten allemaal onze sticker duidelijk zichtbaar aandoen en dan door allerlei veiligheids procedures. Als de tassen worden nagekeken wordt er bij Petra een flesje water gevonden. Dat mag niet mee naar binnen! Ze moet het buiten gaan weggooien.


Eenmaal binnen het Capitool gebouw worden we opgevangen door onze gids, Nicholas. Hij blijkt werkelijk alles te weten over de Rotunda en de oude Senaatskamer. Hoogst interessant! We leren, dat de koepel over het Capitool bijna 9 miljoen pond weegt en alles over de kunstwerken, die te zien zijn. Als hij ons de Senaatskamer heeft laten zien, zegt hij, dat we hem maar om een staat moeten vragen en dan vertelt hij over de beelden van de twee belangrijke personen van die staat, die in het Capitool staan. We leren over mensen, waar we nog nooit van gehoord hebben, maar ook, voor Virginia, over Robert E. Lee (generaal in de Burgeroorlog, maar ook veel meer dan dat) en natuurlijk Thomas Jefferson, de president met vele talenten. Aan het einde van de rondleiding complimenteren we Nicholas, want er zijn maar weinig gidsen, die zo interessant vertellen.

Binnen het Capitool:




Dit alles duurt iets meer dan een uur en dan staan we weer buiten met een prachtige uitzicht over de National Mall.


Het is na twaalven en we hebben trek. Ik weet, dat er in Chinatown allerlei leuke restaurantjes te vinden zijn en we nemen een taxi naar de Arch.

Na wat foto's te hebben genomen van deze boog met meer dan 200 draken en het bord, dat vertelt, dat dit de grootste enkele Chinese boog ter wereld is, gelezen te hebben, gaan we op zoek naar een restaurant. We kiezen Clyde's, een Washingtonian restaurant, en het eten is er voortreffelijk.

Na het eten lopen we terug naar Capitol Hill en zien, dat er nog steeds een gigantische rij bij de Archives staat, dus lopen we door naar de Library of Congress.


Hier staat ook een rij, maar ik vertel Petra, dat het gebouw echt heel erg de moeite waard is. We sluiten dus aan, het zonnetje schijnt toch lekker en het is warm en het blijkt heel snel te gaan, binnen het halve uur staan we binnen. We hebben nog net tijd om naar de wc te gaan voor we meegaan met de rondleiding van half drie.

In een zaaltje moeten we plaatsnemen en krijgen allerlei verhalen over de dame, die dat zaaltje bekostigd heeft en haar violen te horen. Dan komt ene Tony heel saai met veel "uhms" en "eehs" vertellen over de geschiedenis van de bibliotheek vertellen. Wel erg, dat tweederde van de originele collectie van Thomas Jefferson in vlammen is opgegaan, dat was nieuw voor mij.

Gelukkig zijn er twee gidsen en wij worden opgedeeld bij Madonna, die ook nog eens een microfoon heeft, wel zo makkelijk bij een groep van ongeveer dertig mensen! De binnenkant van het Library of Congress gebouw valt niet te beschrijven. Je zou er een uur kunnen staan en nog niet alles hebben gezien of gelezen. De rondleiding is super interessant en we krijgen de hoofd leeskamer te zien, die ook alweer prachtig is. Wat een indrukwekkend gebouw en geheel (met meer dan 132 miljoen voorwerpen onvoorstelbaar groot!). Als je een boek wilt hebben duurt het twee uur voor het te lezen valt!

De Library of Congress:




De "poeties", Engeltjes







Als laatste lopen we naar het Supreme Court. Het is net half vier geweest en volgens de vriendelijke politie agent hebben we net de laatste rondleiding gemist. We gaan toch maar naar binnen en als we boven komen is het praatje al zeker vijf minuten bezig. Toch mogen we de rechtszaal binnen en luisteren naar de interessante uitleg over de justices en de architectuur van het gebouw.


De spiraal trap in het Supreme Court gebouw

Voldaan lopen we door een residentieel buurtje (uit 1868) in Capitol Hill naar het Capitol South Metro station. De metro rit gaat snel (vooral omdat we ons vermaken met mensen kijken, een eeuwenoude sport) en als we Vienna binnenrijden regent het zowaar!

Door de regen (ik had mijn paraplu dus toch nodig!) lopen we naar huis. Saskia blijft weer bij Aoife eten en de oudste twee kiezen Chinees. Rick, Petra en ik kiezen vanavond Thais eten en gaan naar Ricks favoriet, Busara. Het smaakt voortreffelijk!

Thuis kijken we American Idol en een paar sitcoms. Alweer een volle, indrukwekkende dag en ik kan er geen genoeg van krijgen. Wat een heerlijke omgeving is dit toch! We zien veel, maar er is nog zoveel meer! Juist die enorme varieteit trekt mij zo.

Filmpjes: National Gallery of Art, Capitol een, twee, drie, vier, vijf, Library of Congress , twee en drie en uiteindelijk Chinatown.

posted by Kasaka @ 6:04 PM   ---

|

George Washington en meer

Stralend blauwe luchten lachen me toe als ik opsta! De perfecte dag voor onze plannen vandaag. Na een snel ontbijt lopen Petra en ik 3,25 mijl in iets meer dan een half uur. Ik kan al voelen, dat het vandaag een lekker temperatuurtje wordt.

We nemen gauw een douche en stappen dan in DE SMURF om naar Mount Vernon te rijden. Het verkeer werkt goed mee en we nemen de George Washington Memorial Parkway erheen. Dit is mijn favoriete weg in dit gebied, prachtige uitzichten over de Potomac rivier en mooie huizen langs de kant.

We komen rond tien uur bij George en Martha Washingtons huis aan. De eerste keer, dat ik hier kwam, was er slechts een huis. In de vele jaren sindsdien is er van alles bij gebouwd en nu zijn ze bezig aan een groot museum. Petra en ik kopen een kaartje en sluiten dan aan bij de rij, die wacht om het huis binnen te gaan. De wachttijd valt alles mee en zo'n twintig minuten later staan we, waar George en Martha meer dan tweehonderd jaar geleden hun leven deelden.


Iedere keer, dat ik plaatsen bezoek, waar ik al vele malen geweest ben, merk ik, dat ik toch altijd weer iets nieuws zie of leer. Daardoor geniet ik net zoveel als mijn gast(en), die het voor het eerst zien.


George en Martha hadden een prachtig uitzicht over de Potomac en de organisatie, die het landgoed nu onderhoudt, heeft gevochten om dat zo te houden, leer ik vandaag. Het plan om er een waterzuiveringsinstallatie aan de overkant in Maryland te installeren werd met succes afgeweerd en dat land in Maryland is nu parkland, zodat we (voorlopig althans) een uitzicht hebben, zoals de Washingtons dat hadden.

Na de interessante tour door het huis (de sleutel van de Bastille hangt aan de muur) lopen Petra en ik langs de verschillende slavenkwartieren, zien de graven van de Washingtons en genieten van de pasgeboren lammetjes. De zon schijnt uitbundig en de lucht is zo blauw, er is geen wolkje aan de lucht en de luchtvochtigheid is nihil.

Om half twaalf hebben we het meeste gezien en rijden, alweer via de Parkway, naar Old Town Alexandria. Ik parkeer de auto onder City Hall, waar we zien, dat de burgemeester op zijn werk is, want zijn parkeerplaats is ingenomen.

Omdat het lunchtijd is lopen we meteen naar Gadsby's Tavern. De innkeeper grapt met ons, dat we vast niet uit Nederland zijn komen rijden. We krijgen een leuk tafeltje aan het raam en het is moeilijk om uit al de lekkere gerechten te kiezen! De serveerder, in Coloniale kleding, zegt welke gerechten het populairst zijn. We delen een kopje peanut soup en Petra neemt een zalm en bacon sandwich en ik kipsalade. Het smaakt allemaal voortreffelijk.

Na het eten lopen we naar de rivier. Hier bekijken we de vele ateliers van de artiesten in de Torpedo Factory. Dit is voor mij de eerste keer ooit, dat ik daar rondloop. Het is grappig om te zien, maar de kunst spreekt me niet echt aan.


Buiten laat ik Petra het jachthaventje zien. Een kleintje gooit brood naar alle eendjes, maar mag het dan niet meer van zijn oma. Gillend kleintje is het gevolg. Rust is verstoord.

Wij lopen verder naar de Virginia Company, een winkeltje met enkel produkten uit dit gebied. Petra koopt Virginia pinda's met speciale kruiden en een zakje met mix voor pinda soep.

Hierna wil ik Petra nog een paar dingen laten zien: de kinderhoofdjes weggetjes en de oude huisjes en ook het Old Presbyterian "Meeting House" (alleen de Episcopalian Church (Church of England) mocht in die tijd "church" genoemd worden), waar voornamelijk graven uit de Revolutionaire tijd te zien zijn, waaronder het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat.

Alexandria blijft leuk en er is nog veel meer te ontdekken, maar wij willen van het mooie weer gebruik maken en Great Falls bekijken. Om daar te komen rijd ik de hele George Washington Memorial Parkway af en we genieten van het uitzicht.

Eerst langs Washington's National Airport, waar iedere paar minuten een vliegtuig landt of opstijgt. Daarna komt het Pentagon en uitzicht op de monumenten van de stad aan de overkant van de rivier. Na de stad is het ongerepte natuur tot we de Washington Beltway, I-495, bereiken. Ik had gehoopt, dat we nog even Maryland in zouden rijden, maar dat gebeurt niet.

Via Georgetown Pike, de weg vol immense landgoederen, bereiken we Great Falls. Zoals gewoonlijk weet ik niet wat te verwachten. Dit wordt waarschijnlijk een record droge maart maand, dus misschien zijn de watervallen wel een druppeltje. Maar dat valt alles mee. Ik denk zelfs, dat ze vandaag het mooist zijn, dat ik ze gezien heb: prachtig met de blauwe lucht en zon en precies genoeg water om mooie watervallen te creeren.


We lopen naar de drie uitkijkpunten en daarna het pad langs de rivier. Dit park verveelt nooit, het is zo'n voorrecht er dicht bij te wonen.



Na een paar uur rijden we Vienna weer binnen. Het lijkt ons leuk Petra Karin te laten ontmoeten, maar helaas zijn alleen haar twee oudsten thuis en heeft Karin haar mobieltje niet bij zich. We zullen later in de week proberen nog eens langs te gaan.

Bij Whole Foods kijken we naar lekkers, maar ik vind er alleen twee yogurtjes voor Saskia morgen. Bij Safeway halen we wat nieuwe cereals en dan naar huis.

Saskia heeft de hele middag bij Aoife gespeeld en ik zeg al tegen Petra, dat ik haar vast niet mee naar huis krijg bij het ophalen. En jawel, hoor, Saskia blijft op uitnodiging van Niall eten en we hoeven haar pas om 19 uur op te halen. Niall is al net zo enthousiast over Virginia als ik, leuk om te zien.

Kai en Katja zijn thuis en Rick komt ook vroeg thuis vanavond. Claudia belt met een verzoek. Ze heeft een Britse jongen te gast en wil weten of Katja met hem mee naar de mall wil. Haar dochter Olivia is van dezelfde leeftijd, maar heeft zware proefwerken morgen. Katja en Kai besluiten samen mee te gaan en Claudia haalt ze rond zeven uur op. Het wordt een leuk en leerzaam uurtje voor ze (Johnny gaat al sinds zijn zesde naar boarding school, iets totaal ongewoons hier).

Rick, Petra en ik halen Saskia op en brengen haar thuis, zelf gaan we uit eten bij Yama, een Japans restaurant in Vienna. We genieten allemaal van het eten en voor Petra is het de eerste keer in een echt Japans restaurant.

Thuis schrijven we de respectievelijke blogs (grappig te zien, dat iemand anders er net zo lang over doet!) en kijken eerst Wife Swap en dan Supernanny, de typisch Amerikaanse realiteitsshows.

Filmpjes van vandaag: Mount Vernon uitzicht, Mount Vernon keuken,
Alexandria straat, Alexandria rivier, Alexandria nog een straat, Alexandria laatste straat, Great Falls, Great Falls en een laatste Great Falls

posted by Kasaka @ 8:42 PM   ---

|

Memorials en Musea

Ondanks de sombere voorspellingen schijnt het zonnetje weer lekker bij het opstaan. Ik trommel Petra om acht uur uit bed. We eten gauw een bakje cereal en slaan een kop koffie achterover en dan gaan we op weg naar de Metro in de hoop nog een kaartje voor het Washington Monument op de kop te kunnen tikken.

De trein staat al klaar en een half uur later stappen we midden op de Mall uit. We lopen snel naar het Washington Monument, maar alle tickets zijn al vergeven en de Park Ranger zegt, dat we er voor 7:45 zouden moeten zijn om er een te vergaren. Dat gaat dus niet lukken, onze beauty sleep is te belangrijk!

We lopen rond het Monument, waar een straffe wind staat. Daarna lopen we via het World War II Memorial naar het Lincoln Memorial. Dit Memorial is mijn persoonlijke favoriet, want ik vind het beeld van Lincoln werkelijk prachtig.

World War II Memorial:












Bij het Vietnam Memorial komen we even later stom toevallig Martine en haar gezin en vriendin uit Nederland tegen! Tussen al die duizenden toeristen! We kletsen even en lopen dan door naar het heel indrukwekkende Korean Memorial. De uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten, die daar "lopen" blijven in je geheugen gegrift.


Korean Memorial



Bij het Vietnam Memorial



De indrukwekkende Lincoln


We steken Independence Avenue over naar het Tidal Basin en lopen door het Franklin D. Roosevelt Memorial met zijn mooie fonteinen. De kersenboompjes zijn zwaar met roze knoppen, maar er is nog niet veel uit. Hopelijk zal dat later in de weekend anders zijn.


Toch even het water voelen bij het Roosevelt Memorial



Bij de president op bezoek

Bij het Jefferson Memorial klimmen we weer naar boven en dan lopen we naar het Witte Huis. Het is inmiddels lunchtijd en we zijn verkleumd van de koude wind. Aan New York Avenue vinden we een heel gezellige sandwich shop, Potbelly, waar we allebei een roast beef sandwich en een grote bak koffie bestellen.

Na gesterkt te zijn door die lekkernijen lopen we naar het American History Museum. Hier bekijken we de tentoonstelling over de presidenten, de Star Spangled Banner en de tentoonstelling met de prachtige jurken van de First Ladies.

We kijken nog even in de immense winkels met allerlei Americana produkten en gaan dan het Natural History Museum binnen. Hier is het een drukte van jewelste, maar het is zo'n groot museum, dat het uiteindelijk nog meevalt. Petra is onder de indruk van de enorme dinosaurus skeletten en het prachtige zoogdieren gedeelte. Tot slot bekijken we de Hope Diamond, waar we beiden niet van onder de indruk zijn en de uitgebreide collectie mineralen en edelstenen.

In het cafetaria drinken we nog een latte en gaan dan terug naar de Metro. Thuis hebben Rick en Katja ook niet stil gezeten, Katja's bed zit in elkaar en de spulletjes kunnen terug in haar kamer. Er moet wel nodig geverfd worden en ze moet een nieuw bureau, maar het bed ziet er erg leuk uit.

Met Rick gaan we naar Georgetown. We parkeren de auto en lopen M Street af. Bij Mie N Yu kijken we eens binnen en we wanen ons in een paleis in het Midden Oosten. Wat een origineel decor en het menu is ook al erg bijzonder. We zetten onze naam op de lijst en nemen plaats in de bar. Daar drinken we een lekkere cocktail (vooral Rick is avontuurlijk met een kersen wodka cocktail). Na een half uurtje krijgen we een tafeltje. We zakken lekker in de kussens weg en bestellen heerlijke gerechten, de een al exotischer dan de andere.

Na het eten ontpopt Rick zich al ware tour guide en rijdt ons door een mooi verlicht Washington. Moe en voldaan komen we thuis. Tijd om te gaan slapen!

Filmpjes (sommigen groot, dus duurt even): de Mall, Lincoln Memorial 1, Lincoln Memorial 2, Roosevelt Memorial, Roosevelt Memorial 2

posted by Kasaka @ 5:43 PM   ---

|

Iedere winkel van binnen bekeken

Mijn ritme van de week zet zich in het weekend voort en ik ben, ondanks mijn voornemen tot half negen uit te slapen, om kwart over zeven klaar wakker. Nog een kwartiertje blijf ik liggen, maar dan is het genoeg. Gauw ochtendoefeningen, aankleden en naar beneden, de rest ligt nog in diepe rust.

In de basement laat ik de katten los en zie Petra's deur openstaan. Meike nestelt zich meteen lekker op haar bed en Petra is klaar wakker. We drinken een kop koffie en besluiten dan lekker te gaan lopen. Ondanks de donkere voorspellingen is het kurkdroog en er schijnt een waterig zonnetje.


Petra's onderkomen wordt alvast door Meike getest

Om Petra niet meteen aan de flinke heuvels van Vienna bloot te stellen, rijd ik naar het Community Center. We parkeren en lopen het W&OD pad op. Het is druk vanmorgen, allemaal andere joggers en fietsers. Ook de vogeltjes zijn ruim aanwezig, de rode Cardinaaltjes, een gele Goldfinch, een paar felblauwe Bluebirds, een red winged Blackbird en een enkele gillende Blue Jay. De herten laten zich vandaag helaas niet zien.

We lopen 6,25 mijl in 1 uur en 5 minuten (we hebben de laatste vijf minuten gewoon gewandeld). Als we terug in Vienna zijn, zien we een oefening van de brandweer. Er staan een heel stel brandweerwagens en ladders op een gebouw, dat binnenkort zal worden platgeslagen. We zien de brandweermannen met een dummy sjouwen en rook komt uit de ramen. Een veilig gevoel, dat ze nu weer precies weten, wat te doen, al hoop ik natuurlijk, dat dat voor ons nooit nodig zal zijn!





Bij Starbucks eten we een lekker ontbijtje met capucchino en latte en dan lopen we terug naar de auto. Daar zien we dat er een lacrosse wedstrijd gaande is op de nieuwe astroturf velden naast het Community Center. Petra heeft nog nooit lacrosse zien spelen, dus we gaan even kijken. Het is een sport, waar ik ook niet veel vanaf weet, maar leuk om te kijken.

Thuis nemen we gauw een douche. Saskia en Rick zijn inmiddels wakker, de andere twee nog in diepe rust. Petra en ik willen naar sportkleding kijken en gaan eerst naar Dick's. Daar is het druk, met lange rijen bij de paar open kassa's en de prijskaartjes aan de Nike kleding staan ons ook niet aan. Het is even leuk voor Petra om deze enorme sportwinkel van binnen te zien, maar dan besluiten we toch maar naar Target te gaan.

Dat bleek een goed besluit, want ik vind er een paar Champion lange broeken, die eindelijk lang genoeg zijn! Petra vindt ook leuke dingen voor haar neefje en we zien eindeloze schappen vol met Paasdingetjes.

In de auto bel ik Christine om te zien of ze thuis zijn voor een kennismakingsbezoekje. Zij is nog even bij Total Wine and More, dus Petra en ik gaan lunchen bij Wegmans.

We delen een heerlijk volkoren stokbroodje met tonijnsalade en komkommer en eten het boven op, waar we een goed uitzicht over alle shoppers hebben. Wat is het toch leuk om mensen te kijken!! Petra is erg onder de indruk van de grootte van deze winkel, en terecht!

Na de lunch gaan we bij Christine en Chuck langs en krijgen een erg lekkere latte uit hun speciale machientje. We kletsen gezellig en besluiten, dat Christine een van de dagen volgende week met ons meegaat. We moeten nog even bepalen welke.

We blijven een uurtje en nemen dan afscheid. We gaan naar Tysons Corner om onze shopping trip voort te zetten. De hele garage, waar ik gewoonlijk makkelijk parkeer, staat vol, maar in de volgende is ruimschoots plaats en we lopen Hecht's binnen.

In de mall bekijken we vrijwel alle moderne modezaken en Petra en ik zijn het erover eens: we vinden de mode deze lente niets!!! Alles is wit, zwart of bruin! Zo saai! Er is de enkele leuke broek, maar geen enkel leuk topje. Gelukkig hebben we geen van beiden iets nodig. Hopelijk komt er tegen de zomer meer soeps!

We kijken even rond in de grote Victoria's Secret en bij Barnes and Noble kopen we boeken voor de meisjes. We kijken bij Sephora en Bath and Body Works .

Voldaan gaan we huiswaarts. Ik rijd Petra langs het huis, waar we woonden toen Katja een baby was en langs Kai's school. Als we thuiskomen zijn Rick en Katja hard bezig met het nieuwe bed. Alles staat in de gang, blij, dat ik Petra het huis gisteren intact heb kunnen laten zien. Volgens Rick is alles morgenavond helemaal weer goed. We zullen zien!

Na wat rusten en opruimen gaan we naar Glory Days om te eten. Petra had gevraagd de cheese fries daar eens te proberen en ook de rest van het eten is zoals altijd voortreffelijk. Dit is een restaurant met een goede keuken. Ik bestel spiesjes met varkenshaas en sweet potato fries en die zijn heerlijk.

Vanavond schrijven we onze blogs en kijken naar shows op het WB channel. Het is zo leuk met Petra, net alsof we elkaar al vele jaren kennen!!

posted by Kasaka @ 4:53 PM   ---

|

Petra is hier!!!!

Opgewonden word ik wakker, ik vind het toch zo leuk, dat Petra komt! Om de uren, die overblijven door te komen, zorg ik, dat ik veel te doen heb. Een check op het internet vertelt me, dat het vliegtuig maar liefst 45 minuten vroeger dan op schema zal aankomen. Leuk!!

Nadat ik afscheid van Saskia heb genomen maak ik me klaar om te gaan fietsen. Er schijnt een waterig zonnetje en het is lekker buiten. Ik fiets naar het pad en tot mijn verbazing is het er vrij druk, vooral met baz(inn)en en honden. Ik verwacht dus helemaal geen hertjes te zien en ben heel blij verrast, als er een hele kudde aan de overkant van het veld staat te grazen. Zodra ik stop om te fotograferen en filmen gaan ze er helaas vandoor. Maar het is weer voor het eerst in maanden, dat ik ze zo dicht bij het pad zie.

Op de terugweg zie ik nog een kudde, ditmaal meer verscholen achter de bomen. Nu er nog niet veel begroeiing is denk ik dichterbij te kunnen komen, maar dan gaan ze er gauw vandoor. Al met al heb ik toch zo'n vijftien herten gezien.

Na nog wat laatste dingetjes aan Petra's kamer te hebben toegevoegd (een vaasje met verse narcisjes uit de tuin en wat recente tijdschriften) neem ik mijn douche.

Om half een sta ik in Saskia's klas om over Paul Cezanne te onderwijzen. Het projekt van deze maand is een stilleven met fruit, gemaakt met olie pastel krijtjes. Het leek Pamela, mijn mede-ouder, en mij een saai iets, maar de kinderen vonden het prachtig! Misschien omdat iedereen wel een appel en een citroen, hoe primitief ook, kan tekenen.


Een Koreaans meisje in Saskia's klas is echt een artieste



Saskia's stilleven is ook erg leuk!

Er wordt in ieder geval hard gewerkt en de meest kleurige werkstukken geproduceerd. Ik ga voor de les klaar is terug naar huis, want het is tijd om naar het vliegveld te gaan. Net als Rick en ik aan het parkeren zijn gaat mijn mobieltje. Het is mijn vader, die bij toeval bij Petra in het vliegtuig bleek te zitten, ze waren geland.

Tussen alle wachtenden zie ik al meteen Martine staan. De KLM vlucht van haar vriendin is al een half uur geleden geland. We kletsen en kletsen en meer dan een half uur gaat voorbij, zonder dat Margo of Petra naar buiten komen. Dan zien we opeens mijn vader, die vertelt, dat de KLM vlucht pas net is omgeroepen, want Martine werd al zenuwachtig. Mijn vader is altijd haantje de voorste en op de een of andere manier ver voor alle anderen de douane door.

Geconcentreerd, om zeker onze vriendinnen niet te missen, scannen Rick, Martine en ik iedere persoon, die door de douane deuren komt. Eindelijk na meer dan een uur komt Petra te voorschijn!! Jippie, ze is er!! Ze zegt, dat het heel druk is bij de douane, dus hopelijk voor Martine staat Margo ook ergens in die rijen.

Gauw neem ik afscheid van Martine en we laden Petra's baggage in Ricks auto. Op weg naar huis wijzen we van alles aan, waar ik ook weleens over geschreven heb. Heel veel bomen bloeien mooi langs de weg. Als we Vienna binnen rijden wijs ik Karins huis aan en we zien Karin en Maaike net naar huis fietsen.

Thuis worden we overladen met lekkere en leuke spulletjes uit Nederland. Heerlijk, DF pepermunt, vruchtenhartjes, Elseve cremespoeling en Shanghai nootjes! Ik krijg nog een mooie armband en de anderen leuke t-shirts en juwelen. Wat een verwennerij!!

Na even met een Diet Coke bijgekomen te zijn, gaan Petra en ik Vienna in. We halen een capucchino en chai tea latte bij Starbucks en gaan dan de Self Checkout bij Giant uitproberen. Petra vindt gelijk al een heel stel dingen op haar boodschappenlijstje, dus dat komt mooi uit.

Via de historische Church Street rijden we terug naar huis. Het is leuk alle dingen, waarover zij op mijn log heeft gelezen te laten zien!

We besluiten Petra mee te nemen naar Artie's vanavond. Daar hebben ze altijd een lekkere variatie aan eten en we kunnen er tussen half zeven en kwart voor zeven terecht.

Het smaakt allemaal zoals altijd heerlijk. Petra proeft van de spinach and artichoke dip, die allerlekkerst is en bestelt een grilled chicken salad. Rick en ik nemen de tonijn met een heerlijke salade en nieuwe aardappeltjes. Kai en Saskia nemen de gefrituurde kip en toe wil Saskia de bananenpudding. Van dat laatste nemen we allemaal wat, vooral de stukjes koek zijn zo lekker!

Nu kijken we allemaal moe tv, eerst Nanny 911 en nu Trading Spouses, Petra probeert nog even wakker te blijven, zodat ze een gewone nacht kan slapen. Morgen gaan we shoppen!

Filmpjes van de hertjes (heeeeeeel in de verte, al aan het vluchten): hier en hier.

posted by Kasaka @ 1:49 PM   ---

|

49 kilometer in vier dagen

Hoewel ik helemaal geen doel heb gezet ben ik toch wel trots om te vermelden, dat ik in de afgelopen vier dagen maar liefst 49 kilometer heb gelopen! Bijna dertien daarvan heb ik hard gelopen en de rest met een snelheid van bijna zes kilometer per uur (sommige daarvan met gewichten). Niet gek, toch? 16,14 Kilometers daarvan heb ik, geheel onverwacht, vandaag afgelegd.

Het opstaan is na gisteravond wat moeizaam, vooral Saskia was doodmoe gisteravond en het neemt even om haar uit bed te krijgen. Maar om kwart over acht loopt ook zij na een knuffel de deur uit om met Aoife (die al ongeduldig staat te trappelen in de oprit) naar school te lopen.

Tot mijn verbazing bedenk ik me, dat ik, tot mijn massage om half vier vanmiddag, geen enkele afspraak heb. Allerlei mogelijkheden schieten door mijn hoofd: ik kan uitgebreid gaan winkelen en de lente collectie bekijken, urenlang in Barnes and Noble ronddolen voor een nieuw boek, want ik heb een "page turner" nodig, gewoon thuis rondhangen.

Maar de pijn is vrij erg vanochtend en dan neemt de zelf discipline over. Er moet bewogen worden. Soms voelt het als een part time baan, dit sporten, maar ik weet ook, dat het me echt helpt.

Naar boven dus en gewichten heffen. Ik doe de NBC Today Show aan voor vertier en zie, dat een gewone huisvrouw de Pillsbury Bake Off miljoen dollar prijs heeft gewonnen met een heel makkelijk en lekker recept! Knap, hoor, om zo inventief met eten om te gaan, ik heb daar erge bewondering voor, omdat dat mij absoluut niet lukt!

Na een half uur gewichten heffen gaat de deurbel. Katja komt haar gisteravond vergeten telefoon en kleren van haar dochter ophalen. Ze zegt, dat ze eigenlijk wel wil gaan lopen, in plaats van haar Pilates klas te doen, die laatste kan ze thuis ook doen.

Nou, ik ben er klaar voor, doe mijn sportschoenen en Garmin aan en off we go. We lopen door Vienna voor meer dan een uur en 5,3 mijl. Het is leuk, want ook met haar raak ik nooit uitgepraat. Grappig, hoe je met sommige mensen van die ongemakkelijke stiltes in een gesprek krijgt en met anderen absoluut nooit.

Net voor elven zijn we terug en op dat moment belt Christine, dat ze mijn kant op komt. Met haar loop ik een extra 5 mijl en leg zo meer dan tien mijl af vandaag!

Met lunchtijd ben ik thuis en warm een heerlijk stuk quiche van gisteravond op. Het is flink machtig, maar oh zo lekker!!

Laura komt om half vier om me een heel pijnlijke massage te geven. Soms zou ik zo graag afzeggen, maar aan de andere kant wist ik, dat het hard nodig was. Volgende week komt ze niet, want ik wil alle tijd aan Petra kunnen geven, hopelijk gaat het dan beter, want de afgelopen weken is het maar "pet" met mijn spieren!!

Alles is klaar voor Petra's komst. Morgen rond drie uur zullen Rick en ik op haar staan wachten bij Dulles Airport. Mijn vriendin Martine zal er waarschijnlijk ook zijn, want haar beste Nederlandse vriendin komt rond dezelfde tijd met KLM aan. Op 1 februari, toen Petra haar tickets besprak, leek deze reis nog zo ver af en nu komt ze morgen al aan!

posted by Kasaka @ 7:30 PM   ---

|

Toch nog hardgelopen

Onder de lamellen door zie ik, behalve zon, ook een laagje sneeuw op het gras liggen. Hopelijk is dit de laatste keer dit seizoen, dat we "wit" wakker worden!

Als ik opsta struikel ik bijna over Katja's backpack op de gang. He? Is ze nog thuis? Het blijkt, dat het arme kind koorts, keelpijn en hoofdpijn heeft, lekker laten slapen, dus!

Mijn neefje Stefan in Massachusetts wordt vandaag vier jaar en ik klets lekker lang met mijn zus. Helaas is dit de eerste verjaardag van hem, waarop ik er niet ben om hem eens lekker te knuffelen. Gelukkig zullen we elkaar in mei weer zien, want het is alweer veel te lang geleden!

Het was de bedoeling, dat ik vanochtend een stuk met mijn vriendin Katja, die voor de Avon Walk traint, zou gaan lopen. Maar Katja belt, dat ze het buiten te koud vindt en de moed niet kan opbrengen die kou te trotseren.

Even schiet het door mijn hoofd om dan ook maar niet te gaan, maar met ijzeren zelf discipline overtuig ik mezelf, dat ik het met hardlopen heus wel warm genoeg zal krijgen.

Met mijn MP3 speler aan en oorwarmers op loop ik weg en tot mijn verbazing gaat het heel lekker! Hoe langer ik loop, hoe langer ik het gevoel heb door te kunnen gaan. Zo af en toe speelt mijn hamstring op, maar het wordt niet erger, dus ik loop er doorheen.

Het is prachtig buiten! Overal bloeiende bomen en struiken en de vogeltjes zijn heel hard bezig hun nesten te maken. Ik loop anderhalve mijl naar het westen op het W&OD pad in de hoop weer eens hertjes te zien. Maar die verschuilen zich, ondanks de stilte op het pad. Hopelijk komen ze met het groener worden van de vegetatie toch weer terug.

Op de radio hoor ik, dat er "politie activiteit" rond het Witte Huis is, er is een verdacht pakketje gevonden. De president is er niet, die probeert in West-Virginia iedereen ervan te overtuigen, dat de oorlog in Irak het echt wel waard is. De sufferd, die het pakje gooide, zit nu achter de tralies. Hoe dom kun je zijn?

Verder is dit hele gebied in de ban van "March Madness", het grote college basketbal toernooi. Voor het eerst ooit zit onze plaatselijke universiteit George Mason University bij de laatste zestien! Op vrijdag wordt de volgende wedstrijd in het Verizon Center gespeeld en tickets kosten nu al ettelijke honderden dollars!!

Na een uur en 34 minuten heb ik 8,02 mijl gelopen (12,91 km) met een gemiddelde snelheid van 5,7 mijl per uur (9,17 km)! Niet gek met flinke wind tegen en berg op berg af. Hoera, ik kan het nog!

Gauw neem ik een douche en voorzie Katja van iced tea en een kop kippensoep. Daarna ga ik Vienna in voor wat boodschappen. Eerste stop is Cenan's bakkerij. Deze Turkse bakkerij heeft de lekkerste broden en ook allerlei Europese produkten. Ik heb mijn zinnen gezet op een van hun overheerlijke knoflook, peper, Parmezaanse kaas stokbroden, maar die zitten nog in de oven. Jammer, ik had er net zo'n zin in!

Bij Giant aan de overkant haal ik wat fruit, Crystal Light voor Katja om te drinken en een paar andere benodigdheden.

De volgende stop is het postkantoor, waar ik de Garlic Pepper en Garlic Salt naar Nederland verstuur. De beambte leest wat er in het pakje zit en vindt het maar heel vreemd. Hij blijft maar herhalen "garlic pepper to the Netherlands". Heb ik nog postzegels nodig? Of andere spullen, die de USPS verkoopt? Het postkantoor hier is heel commercieel en verdient als enige regeringsonderdeel geld als water (om andere onderdelen te bekostigen, zonder twijfel).

Bij de Pie Gourmet haal ik de quiches voor vanavond op: spinazie/kip en bloemkool/broccoli. Ze zullen vast heerlijk smaken!

Naast de Pie Gourmet ligt de Italian Gourmet en laat ik nu nog nooit in dat winkeltje geweest zijn! Het ziet er altijd wel leuk uit, dus ik besluit even te gaan kijken. Net als bij Cenan's worden hier allerlei mediterrane produkten verkocht, maar ik zie ook chocolade paashaasjes en eitjes en dan, tot mijn grote verbazing, Katja drop, krijtdrop en nog twee andere soorten drop! En een paar planken verderop staat Wilhelmina pepermunt!

Nou ja, dat verwacht je toch niet in een Italiaanse speciaalzaak? Op de gekste plekken kom je hier drop tegen, bij de Vietnamees en de Italiaan, de Nederlandse verkopers zijn grapjassen! Hoeveel Italianen zouden die zakjes drop kopen, vraag ik me af, en hoeveel Nederlanders weten, dat ze er te krijgen zijn?

Rond half zeven komt Sylvia als eerste voor het eten, ze brengt een heerlijke tonijn pasta salade mee, waar Snickers zich gelijk bijna aan tegoed doet. Even later komt Karin ook, met een heerlijke rijst salade. Marie Jose en Martine arriveren giechelend, de een met Tiramisu en de ander met een warm spinazie gerecht. Katja en Lilian komen met hun kinderen en brengen wijn en een crab voorafje mee. Ik draag de quiches bij, die ik in de oven opwarm en die ontzettend lekker blijken te zijn!


Ieder wijnglas heeft een verschillende katten"bedel"



De kinderen gaan met Saskia de basement in en wij hebben zoals altijd een dolgezellige avond. Alles smaakt voortreffelijk en ik sta iedere maand weer versteld van de diversiteit van recepten, die iedereen meebrengt. We hebben deze Nederlandse dames avond nu al een half jaar, want het klokje is rond, alle zes zijn we nu gastvrouw geweest. Ik blijf het grappig vinden, dat ik een jaar geleden nog geen Nederlandse vriendin had en nu opeens zeven hartstikke leuke dames dichtbij weet te wonen!! Wat het internet al niet te weeg brengt, want zonder mijn blog had ik geen van hen ontmoet!

posted by Kasaka @ 11:51 AM   ---

|

Gelukkig (bijna) geen sneeuw!

Rick komt naar boven en zegt: "We hebben een "Winter Weather Advisory", maar er is geen sneeuwvlok te bekennen!" Ik doe mijn ochtendoefeningen en kijk dan naar Weatherbug, waar inderdaad sneeuw wordt voorspeld.

Buiten schijnt de zon, maar het is waterkoud. Twee uur later is de mogelijkheid op sneeuw tot 40% gereduceerd. Nadat ik van alles in huis heb gedaan, waaronder drie oude printers naar boven gehaald om aan de schoonmaaksters mee te geven, komt Kirsten om kwart over tien om te gaan lopen.

Haar voet doet nog pijn, dus we gaan voor een powerwalk en niet hardlopen. Ik loop wel zo snel, dat ik haar af en toe zie joggen om me bij te houden, oeps! Ook neem ik mijn acht pond gewichten mee, want ik heb met gewoon lopen de grootste moeite om mijn hartslag omhoog te krijgen. Of hardlopen er deze week nog inzit, weet ik niet. Morgen in ieder geval niet, misschien donderdag of vrijdagochtend. In ieder geval krijgt mijn hamstring ruimschoots de gelegenheid tot rust te komen. Uiteindelijk lopen we toch wel weer 5,3 mijl in minder dan anderhalf uur. Intussen sneeuwt het licht, met van die prachtige vlokjes, waarin de ware sneeuwvlok vorm ziet. Maar meer wordt het niet.

De schoonmaaksters komen net als ik onder douche sta (natuurlijk!). Ik laat ze de printers zien en ze zijn ontzettend blij ermee, weer een goede daad gedaan!

Omdat het heel vervelend is om in huis te zijn, terwijl zij schoonmaken, besluit ik mijn nagels te laten doen. Thu is vandaag vrij, dus doet iemand anders het en zij kan ook tekeningetjes maken op de nagel. Ik kies een vrolijke gele tulp, als buiten de lente niet komt, dan maar op mijn vinger.


Op weg naar huis krijg ik een telefoontje van Leah, kan ik haar (zoals zondag afgesproken) van de tandarts ophalen. Nog geen minuut later belt Katja ook, dat ze op moet worden gehaald en ons buurmeisje Diana heeft ook al een "ride" nodig. Met de drie meisjes rijd ik weer naar huis.

Daar wacht Saskia al met een tiental vragen over vriendinnetjes, die willen spelen. Ik vertel haar, dat ik eerst met Kai naar de kapster moet. Teleurgesteld druipt mijn heel sociale jongste weer even af.

Mona knipt Kai erg leuk, maar hij moet er zelf erg aan wennen. Ze volgt precies de foto, die hij mee heeft gebracht, maar ja, je kunt zijn ogen weer zien en dat is raar zo opeens. Hij weigert een foto, helaas, want hij ziet er weer goed uit!

Katja's nieuwe bed komt aan en Rick is vroeg thuis. Er wordt dus gewerkt aan haar kamer en een oude kast mag weg, want morgen wordt de vuilnis opgehaald. Nu blijken er beestjes te wonen in die oude kast en Katja wil er niets mee te maken hebben. Mokkend en mopperend zuigen Rick en ik ze op. Katja heeft weken de kans gehad haar kamer klaar te maken voor deze veranderingen en nu moet het opeens vanavond. Tieners!

Bij het naar bed gaan is het toch aan het sneeuwen en er ligt een klein laagje. Daar kunnen we nog mee leven.

posted by Kasaka @ 8:10 PM   ---

|

Reston Zoo (kinderboerderij)

Als de zon schijnt is het toch zoveel makkelijker om aan de maandag morgen te beginnen! Ondanks de late avond van gisteren (ik was na het bezoek aan de Stieglers helemaal niet meer moe!) sta ik zo naast mijn bed. Was dat maar iedere ochtend het geval!

Het drukke weekend heeft zijn sporen achtergelaten en ik besteed eerst een uur aan het opruimen van troep en de enorme was gaat in de machine. Ik maak het bed in Petra's kamer op en maak wat plaats in de kast daar, zodat ze haar kleren kwijt kan.

Christine heeft goed verkeer en komt om klokslag negen uur om een flink stuk te gaan lopen. We lopen door Nottoway Park, waar het al mooi lichtgroen begint te worden en dan Vienna in. We genieten van de drukke cardinaaltjes en mooie blue jays en de recht boven ons cirkelende gieren vind ik mooi, maar Christine vindt ze maar niets. We lopen 7,1 mijl, een goed begin van de week.

Saskia komt thuis uit school en na een snelle snack rijden we naar Karins huis. Daar halen we Karin en Maaike en Sylvia en Teddie op en rijden naar de Reston Zoo.


Deze "zoo" is al vele jaren oud, toen onze kinderen klein waren kwamen we er regelmatig. Maar nu was ik er al zeker vijf jaar niet meer geweest en in de tussentijd was er telkens sprake, dat aannemers het land op zouden kopen om er kasten van huizen op te bouwen. Kennelijk werd er toch weer iemand bereid gevonden het geheel te kopen en te onderhouden, want de "zoo" (ik zet het tussen aanhalingstekens, want het is meer een kinderboerderij annex mini safari) bestaat nog.


Het entreegeld vind ik vrij hoog (waarschijnlijk verpest doordat de echte zoo gratis is): $10 voor mij en $8 voor Saskia en het voedsel voor de dieren kost extra. Ik koop een bakje korreltjes en een flesje formula, maar later blijkt, dat Saskia de dieren helemaal niet durft te voeren. Ik geef de lammetjes dus de formula maar (wel erg schattig) en verdeel de korrels tussen de luid mekkerende schapen en geiten, die zo'n honger lijken te hebben, dat ze op hun achterpoten tegen het hek gaan staan. De babydromedarisjes zijn ook schattig, maar mogen niet gevoerd worden.


Baby dromedarisjes



Een van de enthousiaste schapen

Teddie vindt het allemaal even prachtig en rent enthousiast rond, ons allemaal attent makend op nog een ander gedeelte van het park, waar meer exotische dieren te zien zijn. We zien twee Servallen, lemurs, pauwen en meer. Maar er lopen ook heel brutale Canadese ganzen rond, waar Maaike als de dood voor is en de enorme zwanen komen ook een kijkje nemen.




Het is ijzig koud, de wind waait ons om de oren en we zoeken even warmte in het reptielenverblijfje. Hier zien we leguanen en een schildpad, maar het hoogtepunt zijn de twee gigantische pythons, een albino, die "Banana" heet en een grijs met zwarte, die "Queenie" heet. Wat een beesten en ze eten (dode) konijnen!!

Het is inmiddels (eindelijk!) drie uur en tijd voor het ritje op de aanhangwagen achter de tractor door het grote veld met exotische dieren. Aangrenzend aan dit veld staan kasten van huizen en het lijkt me zo vreemd om vanuit je slaapkamer op zebra's en dromedarissen uit te kijken!




Het meisje, dat de tractor rijdt, stopt telkens en strooit dan voedsel op de aanhangwagen, zodat de llama's, dromedarissen, struisvogels en exotische runderen komen eten en wij sommigen van hen kunnen aaien. Ze vertelt er interessante feiten bij en een van de struisvogels heeft net een ei gelegd, dat we allemaal mogen vasthouden. Er is geen mannelijke struisvogel en die zorgen voor de eieren. De eieren worden dus, net als kippeeieren, gewoon gegeten (het moet wel anderhalf uur koken, in plaats van de paar minuten voor een kippeei!).

Hoewel we helemaal verkleumd zijn als we uitstappen was dit ritje wel erg de moeite waard. Net voor we weggaan merken we op, dat er aapjes (Spidermonkeys, ik weet de Nederlandse naam niet) rondlopen. En een baby aapje houdt zich angstvallig vast aan zijn (of haar) moeder. Hier blijven we ook nog even kijken, want de aapjes blijven in kloksgewijze rondjes lopen en houden ons ook in de gaten. Soms vraag je je af, wie er naar wie kijkt!


Uiteindelijk neemt de kou de overhand en rennen we allemaal de auto in. De verwarming gaat op hoog. Het duurt voor mij een paar uur, voor ik weer op temperatuur ben! Thuis doe ik warme kleding aan en maak hete thee, brrr, het was echt koud!!

Morgen wordt er winters weer verwacht, hopelijk niet te veel! Na de plagerig warme dagen van twee weekenden geleden mag het nu wel weer opwarmen!

posted by Kasaka @ 8:13 PM   ---

|

Bridal shower en toddler party

Dit is het weekend van de parties, dat is duidelijk! Na rond middernacht ons bed in gerold te zijn is het even kreunen om vanochtend om half negen weer op te staan! Maar Aoife's ouders willen naar de kerk, dus Saskia moet opgehaald van haar logeerpartij. Dit is kennelijk een kerkelijke zondag, want Mary besluit onkarakteristiek haar boys ook mee naar mis te nemen, dus Kai wordt om half tien ook afgezet. Aangezien beide gezinnen Iers (Amerikaans)katholiek zijn heeft het misschien te maken met St. Patrick's Day.

Mijn Canadese broer stuurt me een email naar aanleiding van de foto's van gisteravond en vertelt, dat hij net naar Noord-Canada is geweest. Daar heeft hij tussen de Inuit gewerkt, met temperaturen van -37 graden Celsius! Zijn avondeten bestond uit zeehond of arctic char (vis). Erg interessant allemaal, hij mocht helaas geen foto's nemen van de mensen of de igloo's, waar ze in wonen. Machtig interessant, vooral als je nagaat, dat dat gebied Nunavut 20% van Canada beslaat! Aan de telefoon hoor ik zijn hele verhaal. Het is goed weer eens met hem te praten, hoe kort ook, want we horen en zien elkaar veel te weinig!

Door het telefoontje moet ik me haasten en neem gauw een douche. Trouw aan mijn belofte aan mezelf om vandaag niet te sporten doe ik alleen mijn dagelijkse rek- en buikoefeningen. Ik kleed me in een geruit rokje met roze trui, want we worden om elf uur in Zuid-Oost Vienna verwacht voor een bridal shower voor Lauren en Dan.

Gewoonlijk zijn de bridal showers alleen voor de bruid, maar deze shower is een "Jack and Jill" shower, voor mannen en vrouwen, zodat Dan, de aanstaande, al Laurens vrienden kan ontmoeten.

Rick, Saskia en ik komen rond tien over elf aan bij het huis van de hostess. De architectuur van dit huis is bijzonder en Rick is er lyrisch over, dat we hier binnen mogen gaan. Zelf vind ik de buitenkant wel leuk, maar binnen valt het me erg tegen, veel te conservatief (vindt Rick ook, blijkt later).


Lauren straalt aan alle kanten en Dan, die tandarts in de Navy is, is duidelijk dol op haar. Eerst wordt iedereen geintroduceerd en dan wordt er gegeten. Erg lekkere quiches van de Pie Gourmet en groente- en fruitsalade, het smaakt voortreffelijk.


Na het eten worden de cadeaus uitgepakt. Ze krijgen een pan, een fondue set, een donzen dekbed en dan komt ons cadeau. Ik ben blij, dat we het zo gedaan hebben, want het is wel zo leuk! We hebben onze cadeautjes een voor een ingepakt en de strandtas ook. De "oh, that's so inventive" en "Oh, how fun"'s waren niet van de lucht. Na ons cadeau kwam dat van een oude tante van Lauren, die ook erg inventief was geweest en alles met een thema van romantische films had uitgekozen. Erg leuk!


Dan pakt een van onze baddoeken uit



De tante speelde in op Laurens enorme Barbie collectie en gaf ze een Barbie bruid en Ken bruidegom

Als alle cadeautjes zijn uitgepakt wordt de cake aangesneden door het aanstaande bruidspaar (alvast een goede oefening voor de grote dag). Na een mierzoet stukje cake met een blauwe "bloem" erop met Rick te hebben gedeeld nemen we afscheid.


Het aansnijden van de cake

Met negen bruidsmeisjes en -jonkers, een junior bruidsmeisje (Saskia), twee bloemenmeisjes en een ring dragertje belooft dit huwelijk een hele productie te worden. Leuk!!

Omdat we er toch in de buurt zijn stoppen we gelijk even bij de fotoshow in het Community Center. Zoals verwacht sleep ik geen prijzen binnen, maar het is leuk om te zien, hoe het nou werkt. Rick, Saskia en ik zijn het erover eens, dat de foto, die "Best in Show" won, echt fantastisch is (een kat, die in een gazen deur achter een rups probeert aan te gaan).

De eerste prijzen vinden we ook terecht uitgereikt, maar daarna wordt het wel erg subjectief! Vooral de "honorable mentions" snappen we soms helemaal niet! Er hangen echt erg mooie foto's, maar ik krijg niet het gevoel, dat mijn foto's er niet bij horen. Het meedoen heeft me zeker aangemoedigd dit vaker te doen en ik heb twee dingen geleerd:
1. Druk de foto's zo groot mogelijk af, ik had drie in het kleinste formaat en dat was niet groot genoeg.
2. (En dit had ik niet goed begrepen van de instructies, want ik dacht, dat het helemaal niet mocht) Doe een wit kader om de foto om hem beter uit te doen komen.

Het is heerlijk weer, alweer stralend zonnig en zo'n 12 graden (voor het huis warmer) en ik ben in een creatieve bui. Ik grijp mijn pastelkrijtjes en besluit de mooi bloeiende narcissen in de voortuin als onderwerp te nemen. Picasso zal ik nooit worden, maar ik ben niet eens ontevreden met het resultaat, na lange tijd niet te hebben getekend!


Rick gaat zijn haar laten knippen, Saskia en Tabatha gillen, ondanks herhaalde waarschuwingen, irritant in de hot tub en Katja en Leah gaan helpen bij het feestje van ons buurjongetje Cole, die drie wordt. Het feestje heeft een boerderij thema, dus de dames zien er prachtig uit! Uiteindelijk gaan Saskia en Tabatha ook naar dat feestje en Kai blijft thuis.


Tussen vier en vijf moet ik mijn show foto's ophalen en ik besluit ook maar bij Whole Foods te stoppen. Daar koop ik wijn om vanavond aan de Stieglers te geven (we gaan daar dessert eten om Katja en Leah's reis naar Florida volgende maand te bespreken) en ook gauw een kaart en cadeautje voor Cole (magnetische dinosaurussen en safaridieren)>

Gauw pak ik de magneten in en loop naar twee huizen verderop. Het peuterfeestje is in volle gang, iedereen vermaakt zich prima, ook mijn dochters en hun vriendinnen! Ik maak een paar foto's en filmpjes en dan neem ik Tabatha mee terug. Haar moeder komt haar om vijf uur weer ophalen.


Saskia en Tabatha kleien met Play Doh



Katja is trots op haar "piggy" kleurplaat



Het drie-jarige feestvarkentje, Cole

Rick en ik genieten even van wat rust, terwijl de kinderen bij de party zijn. Dan eten we gauw en gaan naar Paul en Janet, Leah's ouders, voor het dessert. Daar bespreken we de Paasvakantie, waarin Leah en Katja met hun vriend JB en zijn ouders met de autotrein naar Disneyworld in Orlando zullen gaan. Het wordt erg gezellig en JB's ouders zijn echte Disney kenners! Poeh, het was me het weekendje wel, we hebben nu de hele week om uit te rusten, ha ha!

Filmpjes: Ons cadeau uitpakken tijdens de shower, de cake aansnijden, fotoshow winnaar en honorable mention in de categorie "Nature" en Leah, die "begraven" wordt tijdens het kinderfeestje.

posted by Kasaka @ 6:26 PM   ---

|

Party, party en nog eens party!

Het wordt een druk weekend, dus Rick en ik staan om half negen al naast ons bed. Ik loop gauw 5 kilometer om de spieren los te krijgen, alleen lukt dat vandaag niet zo. Mijn doel is 28 minuten, maar ik doe er 31 over en moet zo af en toe ook gewoon lopen. De grote spier achterop mijn rechterbeen, die we in het Engels "hamstrings" noemen, ik weet de Nederlandse naam niet, is stijf en doet pijn. Ik besluit morgen alleen gewoon te gaan lopen om mijn benen wat rust te gunnen. Volgens de Garmin heb ik deze week bijna 32 mijl gelopen en 10 mijl gefietst, hele afstanden, dus!

Op de radio van mijn MP3 speler hoor ik, dat de condities heel gevaarlijk zijn voor bosbranden en dat er inderdaad eentje woedt in Maryland. Er is een "Red Flag warning" voor brandgevaar, de luchtvochtigheid vandaag is minder dan 20%. Hierdoor hebben we wel prachtig diepblauwe luchten!

Thuis maak ik bakken vol aardbeien schoon en snijd vijf ananassen in stukjes. Die zullen samen met stukken banaan, marshmallows en pretzels in de chocolade fontein gedoopt worden.

Om drie uur lopen Rick en ik naar de St. Patrick's Day party van Niall en Serena. De heerlijkste geuren van eten komen ons al tegemoet voor we binnen zijn. Er is heerlijke beefstew, trifle, bread pudding, Ierse kazen, Iers sodabrood, gerookte zalm, Ierse gemberjam en meer. Het smaakt allemaal even lekker onder het genot van een Harp biertje! Niall heeft ook Guinness, maar dat is me vanmiddag net te zwaar. Anders vind ik dat wel lekker, wat volgens Niall heel onvrouwelijk is. Oeps!



Een deel van het overheerlijke Ierse buffet

Rick gaat al gauw weer naar huis om verder te gaan met de feestvoorbereidingen, maar ik blijf nog een uurtje kletsen met Freija, die niet lang geleden haar man heeft verloren. Ze klinkt vreselijk sterk, natuurlijk nog wel veel moeilijke momenten, maar ze loopt veel en dat helpt haar mentaal erg. Ik kan me dat goed voorstellen.

Kai en Saskia worden allebei uitgenodigd om te blijven logeren. De ene bij John en de ander bij Aoife, dus dat komt mooi uit, dan hebben de tieners vanavond het rijk alleen.

Om een uur of zes komen de party mensen van Talk of the Town. Zij zetten de chocolade fontein en de roulette tafel op. Voor iedereen komt snacken we zelf gauw van de chocola. Die is me toch lekker!!




Roulette spelen



De chocolade fontein is onvoorstelbaar lekker!



De birthday girl met haar persoonlijke dollar biljet



25000 Katja dollars

Een voor een komen de gasten en om half negen zijn er twintig vrienden en vriendinnen. Er wordt eerst gedanst en roulette gespeeld en dan komt de hot tub aan de beurt. Er is geen vrij plekje, als sardientjes zitten ze in de tub, misschien maar goed ook, want het is flink koud buiten, dus zo houden ze elkaar warm!




Snickers vindt het lawaai buiten machtig interessant!



Er is geen centimeter vrij in de hot tub en Katja is het middelpunt!

Rick en ik worden uitgenodigd om roulette mee te spelen na het hot tub gebeuren. Het is een leuke groep kinderen en de Talk of the Town mensen zijn ook niet veel ouder en doen leuk mee. Een groepje jongens speelt poker en de rest danst op de muziek. Er wordt een wedstrijdje wie de meeste marshmallows in zijn of haar mond kan proppen gespeeld, maar dat is van korte duur, want niemand blijkt daar erg goed in.

Om tien uur zingen we Happy Birthday. Rick heeft kaarsjes op de cake gedaan, die telkens weer aan gaan en het duurt even voor Katja ze uit heeft geblazen. Er zijn twee cakes. De een is strawberry shortcake, de andere een Black Forest cake. Ze gaan schoon op!




Om elf uur wordt iedereen weer opgehaald en Katja heeft duidelijk genoten. Wat heerlijk is het toch om een groot genoeg huis te hebben voor zo'n feest. Dat had ik aan het begin van ons huwelijk, toen Rick werkloos was en ik maar een schamel salarisje binnenbracht in mijn stoutste dromen niet kunnen hopen!

Filmpjes: Chocolade fontein, Katja's baby foto (lijkt ze er nog op?) , dierenvriendjes, in de hot tub

posted by Kasaka @ 10:14 PM   ---

|

Happy St. Paddy's Day!

Door de ongeveer 34 miljoen Amerikanen van Ierse afkomst (waaronder mijn man en kinderen), wat negen keer zoveel is als de bevolking van Ierland zelf, wordt 17 maart, St. Patrick's Day, uitbundig gevierd.

Overal zijn leprechauns, klavertjes vier en potten goud te zien en iedereen heeft tenminste iets groens aan of zijn of haar haar groen geverfd. Heb je dat niet, dan word je geknepen.

Gelukkig kom ik in het begin van de dag niemand tegen, want ik heb geen groene sportkleding. Ik begin met een gewichten routine uit Fitness magazine. Die vind ik fijn, omdat alle spiergroepen op verschillende manieren aan bod komen.

Bij Giant koop ik bakken vol aardbeien, ananasringen, marshmallow en pretzels voor de chocolade fontein, die morgen tijdens Katja's feest zal vloeien. Iemand in Nederland had om potjes Garlic Salt en Garlic Pepper gevraagd, dus daar neem ik er ook van ieder een mee. Grappig telkens de produkten te zien, die bijzonder zijn van hier. De BBQ sauzen en gemengde specerijen, ze zijn voor ons allemaal doodnormaal.

Rond half twaalf rijd ik naar Christine, we hebben besloten naar Wegmans te lopen en daar te lunchen. Het wordt een powerwalk van 5,75 mijl en zo heb ik deze week heel wat gelopen (maar weinig hardgelopen, daar moet morgen maar even verandering in komen).

Op de terugweg stop ik bij het Community Center om mijn foto's af te geven voor de show. Ik heb drie 5X7 formaat en een 8X10 (die met de regenboog). Op de tafels zie ik veel grotere foto's liggen en zo te zien, met een snelle blik erop, hele mooie! Ik ben dus heel benieuwd naar de show op zondag en heb verder zelf geen winnares illusies. Maar ik geloof ook niet, dat mijn foto's een groot niveau lager zijn en dat is toch het belangrijkst.

Als ik buiten kom schijnt de zon weer stralend en ik heb mijn fototoestel mee. Naast het Community Center staan een paar prachtig bloeiende bomen en die moet ik natuurlijk proberen op de gevoelige plaat vast te leggen!




Thuis krijg ik een telefoontje uit Nederland en bespreek ik met de vader van Michelle, dat zij hier de laatste week van augustus van harte welkom is. Daarna krijg ik een wild enthousiaste Michelle aan de telefoon! Leuk, hoor, Katja vindt het ook gezellig om een meisje, dat niet veel met haar van leeftijd verschilt, te logeren te krijgen. Tot 27 augustus dus, Michelle!

En dan gaat de deurbel (die ter ere van St. Patrick's Day "When Irish Eyes are Smiling" speelt) en staat Rick voor de deur, terug uit Seattle en zonder huissleutel. Het weekend kan beginnen!

Gauw douche ik en kleed me ook maar in het groen, hoewel er geen druppel Iers bloed door mijn aderen stroomt. Met zijn vijven gaan we bij McCormick and Schmick's eten. Rick neemt de Ierse lamsstew, maar ik vind hun visgerechten veel lekkerder!


Aoife komt logeren en Rick en Katja vertrekken naar de basement om de muziek voor morgenavond te regelen. Het wordt een druk, maar vast erg leuk weekend!

posted by Kasaka @ 4:50 PM   ---

|

Tiende International Night

Al is het wat koel vanochtend, de zon straalt weer, bij gebrek aan een beter woord, stralend! Het geeft me extra energie, ik wil naar buiten, lekker een heel eind fietsen!

Christine belt om me over te halen om rond het middaguur met haar te gaan lopen. Natuurlijk heb ik daar zin in, dit is weer zo'n dag om helemaal buiten door te brengen. Maar het is pas half negen en ik besluit om toch ook met het fietsplan door te gaan.

Zo snel ik kan fiets ik tien mijl (tijd: 57 minuten). Heerlijk! Die wind door mijn haar, het gevoel eindeloos ver weg te kunnen gaan. En de kleurige vogeltjes en speelse eekhoorntjes houden me gezelschap. Veel bomen staan nu in bloei. De herten laten zich nog steeds niet zien, ik hoop, dat ze met het groen worden van de natuur weer dichterbij het pad zullen komen.


Bloeiende bomen

Vanavond is de "International Night" op Saskia's school en omdat Whole Foods geen stroopwafels meer verkoopt (niet alles, wat in Nederland lekker wordt gevonden slaat hier ook aan, dat is duidelijk) besluit ik naar Vietnam Imports in Falls Church te gaan.

Bij dit Oosterse winkeltje is een aantal jaren geleden een Nederlander langsgegaan, die de eigenaar (die nu heel goed "Gouda" kan uitspreken, hoor ik vandaag) gevraagd heeft een aantal Nederlandse produkten te importeren. Die was daartoe bereid en nu kunnen we tussen alle onleesbare Vietnamese produkten opeens ook hagelslag, Pickwick thee, Douwe Egberts koffie, ontbijtkoek, drop en nog veel meer hier kopen!

Omdat ik al een paar jaar niet ben geweest, ben ik blij te zien, dat het er allemaal nog ligt (wel vers, hoor, ik heb de verloopdata nagekeken). Voor vanavond koop ik drie pakken speculaasjes en als verrassing voor Christine, die er dol op is, een zak dropjes en een pakketje met Conimex pindasaus. Thuis stuur ik een email naar mijn nieuwbakken Nederlandse vriendinnen om ze over deze hervonden vondst te vertellen.

Voor Laura komt om mij een massage te "geven" (ja, sorry, het blijft een marteling voor me, hoezeer anderen me ook altijd zeggen, dat ik een geluksvogel ben met wekelijkse massages) leg ik alles klaar om vanavond mee te nemen. Na tien jaar (onze eerste International Night was toen Katja zes was en in first grade zat) heb ik alles zo voor elkaar. Daar zitten bij het Volendamse jongenskostuumpje (dat Kai letterlijk een keer heeft gedragen!), de tulpen, de kartonnen borden met foto's, reproducties van Escher, Rembrandt en Marjolein Bastin en allerlei boeken, waaronder The Undutchables, een Engelstalig boekje over molens (wordt veel bekeken) en verschillende kookboeken. Dit is het eerste jaar in die tien, dat Rick er niet bij zal zijn.

Laura is laat, er is een ongeluk gebeurd op de interstate en we hebben zo maar tijd voor een half uur massage, in plaats van een uur. Gelukkig voel ik me niet zo erg en, nou ja, mijn liefde, ahem, voor massages is inmiddels bekend.

Om half vijf haal ik Saskia op van Junior Great Books uit een soort bijennest op school, het is een komen en gaan van ouders en kinderen. Op donderdag zijn alle na schoolse activiteiten en om half vijf zijn die afgelopen. Er is wel een schoolbus, maar Saskia zou daar 45 minuten in moeten zitten voor die 500 meter naar huis!

Vrijwel meteen daarop heeft Saskia pianoles en Katja rijdt haar daarheen. Daarna gaan we ons wekelijkse half uur lessen. Dit keer wil ik parkeren oefenen met haar. Tot mijn verbazing en genoegen gaat dat al een heel stuk beter, dan een paar weken geleden. Ze begint de van aan te voelen. Ze parkeert keurig tussen de strepen en ik waag het zelfs haar naast een echte auto te navigeren. Naar achteren rijden is nog moeilijk, ze draait niet automatisch de goede kant op. Gelukkig gaat het allemaal langzaam en dus goed. Verbazingwekkend hoe snel een half uur voorbij gaat, als je je angstig vastgrijpt aan het deurhandvat!

Onderweg bestel ik pizza in de hoop, dat ze die binnen het uur komen bezorgen. Het duurt en duurt en Saskia en ik kleden ons maar gauw in ons Volendams kostuum. Ik wil om half zeven op de school zijn om onze tafel op te zetten.

Gelukkig gaat om tien voor half zeven de bel en daar is het eten. Als je als bezoeker gaat, kun je met gemak je diner bij de International Night halen. Vrijwel ieder "land" heeft een gerecht om te proberen. Maar als je zelf een tafel hebt lukt dat niet. Ik heb dit keer, ook door de afwezigheid van Rick, die altijd een rondje eten deed voor mij, alleen van mijn eigen Menthos en speculaas genoten.




Mijn Nederlandse deerne (ok, rood haar, maar verder ziet ze er toch Nederlands uit?)

Mijn buurvrouw, Celine, uit Belgie, vindt de speculaas ook heerlijk. Zij is zwanger, dus hoeft zich geen zorgen te maken om de calorieen. Ik vertel haar, waar ze de koekjes kan kopen. Bij hun tafel is een competitie gaande, wie Kuifje het beste kan tekenen. Iedere deelne(emst)er krijgt een lekker Belgisch chocolaatje. Leuk!

Onze buren, de Vouvalis familie, staan even verderop met een tafel voor Griekenland. Ze hebben allemaal een speciaal t-shirt aan. Kirsten en haar familie vertegenwoordigen Denemarken (en ze heeft heel wat gekookt!). Aoife's familie heeft de Ierse tafel en zo zijn er zo'n twintig landen vertegenwoordigd. Veel van de families kennen we inmiddels, maar niemand staat er zo lang als wij! Vrienden, die langskomen, grappen, dat ik een grote gouden ster boven onze tafel had moeten hangen.

Kai bemant onze tafel terwijl ik snel de ronde doe. Het nam even hem ervan te overtuigen, dat ik zijn hulp nodig had en om mee te gaan. Maar dan is hij ook werkelijk een fantastische hulp! Hij druk alle Menthos uit de rollen, ergert zich aan de kinderen, die handen vol nemen (en samen walgen we, als een kind een halve mint Menthos terug gooit in het bakje, bah!). Het is gezellig, zo met mijn puber zoon.







Onze tafel

Kai's wiskunde lerares komt langs en maakt hem erop attent, dat hij dit uur als een vrijwilligerswerk uur kan declareren. Opeens heeft Kai een doel, want daarvan heeft hij er vijf per kwartaal nodig en nu heeft hij er zomaar al drie (de eerste twee ook al op Saskia's school met oppassen tijdens een vergadering).

Voor we het weten zijn de zesendertig rollen Menthos, fruit (populairder) en mint, op. Om vijf over acht stroomt het gymlokaal leeg en gaat iedereen naar de modeshow kijken. Er is nog een speculaasje over, dat Celine met graagte van me afneemt. Saskia wil kijken naar de show, maar Kai heeft nog huiswerk, dus Niall en Serena beloven haar thuis te brengen.

Kai en ik ruimen op en nemen afscheid. Ik sta in mijn kostuum op een heel stel foto's, vooral van Aziatische mensen. Sommige mensen waren in Nederland geweest en ik heb herhaalde malen moeten uitleggen, waarom ons land twee namen heeft. Een vader vroeg wat de hoofdstad was en twee mensen gaan na Pasen naar Nederland om de bloembollen te bekijken. Ik voel me als het bloemenmeisje uit de reclames van de jaren tachtig in mijn Volendams kostuum. En het is warm en ongemakkelijk! Hoe hebben vrouwen daar eeuwenlang het huishouden in gedaan!

Zoals ieder jaar was het weer erg leuk. De kinderen leren echt over andere landen, er waren er heel wat, die de foto's en mijn Powerpoint presentatie aandachtig bekeken (ok, voor anderen waren wij vooral de Menthos tafel, maar goed). Het blijft een heel leuk iets, die International Night.

De video's komen nog, Streamload.com is down op het moment.

posted by Kasaka @ 5:58 PM   ---

|

Weggewaaid

Om half zes kust Rick me gedag, hij moet tot en met vrijdag naar Seattle. Onvoorstelbaar eigenlijk, voor minder dan 72 uur bijna 6000 mijl reizen. Hij is wat nerveus, want hij moet meteen na aankomst een grote presentatie geven! Hij zal vanavond echt doodmoe zijn.

Zelf draai ik me nog eens om, een beetje te goed, want met schrik word ik een uur later wakker. Katja is nog niet op! Het is half zeven en meestal staat ze bijna een uur eerder dan dat op! Maar het lukt allemaal, ik beloof haar lunch later te brengen en ze komt op tijd op school.

Als Kai en Saskia ook schoolwaarts zijn gegaan, doe ik even een intensieve gewichtentraining boven. Ik heb gelezen, dat je de zware en lichtere gewichten moet afwisselen, dus vandaag wordt een zwaar gewichten training. Verder las ik, dat je iedere spier in je bovenlichaam op drie manieren kunt "werken" door je handen anders te houden. Dat doe ik dus ook maar. In ieder geval trilt alles van inspanning als ik klaar ben!

Katja belt, ze is haar huiswerk vergeten en heeft daar op maandag nog wel zo hard aan gewerkt (in het zonnetje op het gras, moeilijk voor te stellen vandaag!). Ik beloof het met haar lunch naar school te brengen, zo wordt het haar niet aangerekend. Huiswerk is hier een groot deel van het uiteindelijke cijfer!

Na die spullen op de high school af te hebben gezet rijd ik door naar Reston. Daar woont mijn vriendin Katja en zij traint voor de Avon Walk for Breast Cancer, een tweedaagse wandeling van 26 mijl per dag.

Bij dit goede doel wil ik haar natuurlijk helpen en meetrainen is een manier om dat te doen (de andere is bijdragen, wat ik ook heb gedaan). We besluiten tenminste 5,5 mijl te gaan lopen.

Het worden er uiteindelijk bijna 5,9 en door prachtige bospaadjes in Reston. Reston is een vaak gebruikt voorbeeld van een "planned community". De stad is ongeveer tussen 1965 en 1970 gebouwd en de architectuur is erg origineel. Veel hout en niet de karakteristieke ruitjes in de ramen, maar gewone "Europese" ramen.

Er zijn aangelegde meren, waar we omheen lopen en veel bossen. De shopping plaza's zijn goed uitgedacht, overal zijn fietspaden en de bewoners kunnen gebruik maken van gemeenschaps tennisbanen, zwembaden en golfbanen. Het wordt een mooie wandeling in een gebied, waar ik eigenlijk absoluut niet bekend ben, terwijl we er maar een paar mijl vanaf wonen.

In de afgelopen tien jaar is Reston ook erg uitgebreid. Er is onder anderen het Town Center bijgekomen, een Europees aandoend winkel centrum met 's winters een ijsbaan in het midden.

Tijdens de wandeling lopen we langs werkelijk prachtige huizen, die aan het meer liggen. Die kosten inmiddels ook alweer flink meer dan een miljoen dollar! Intussen waait het kei- en keihard, we komen soms nauwelijks vooruit (Filmpje van een van de meren).


Foto in een straat in Reston

Op weg naar huis stop ik bij Whole Foods en ga daarna naar Microcenter, waar ik fotopapier koop, en Michael's, om fotolijstjes te kopen.

Er is dit weekend namelijk een fotoshow bij het Vienna Community Center en ik heb besloten een paar foto's mee te laten doen. Dit is mijn eerste poging en ik vind het maar eng!! De hele middag ben ik bezig met foto's uitzoeken. Je mag maximaal 5 inzenden en twee per categorie. Katja helpt en we kiezen deze vier:








Over de laatste twee heb ik vooral mijn bedenkingen, maar Katja vindt, dat de zonsondergang in Delft erbij moet en de orchidee is wel anders. We zullen zien, ik stel me er gewoon niets van voor en ga vooral kijken om te zien, wat anderen hebben ingestuurd, zondag.

Als ik deze winter een woord voor het weer moet bedenken, dan is het: winderig! Voor de zoveelste keer hebben we een "wind advisory", wat betekent, dat de windsnelheid meer dan 50km per uur kan halen. De hele tijd, dat we buiten liepen, waren we bang voor takken op ons hoofd. Hoe erg het echt was blijkt uit het feit, dat een Northwest vlucht niet kon landen in Washington vanmiddag. Brrr, de lente heeft zich weer even teruggetrokken!

posted by Kasaka @ 2:31 PM   ---

|

Happy Birthday, Sweet Sixteen!

Om kwart voor zes gaat de wekker alweer! Het was een kort nachtje, want Saskia had een migraine aanval rond een uur of een. Rick sleept zich uit bed, maar zegt mij nog even te blijven liggen.

Hij maakt voor zijn stralende 16-jarige dochter een heerlijk ontbijtje met croissant, roerei en aardbeien klaar. Een half uurtje later zitten we op ons bed om cadeautjes uit te pakken. De traditie om 's ochtends uit te pakken stamt van mij.

Rick is van huis uit gewend tot 's avonds te wachten en om me heen hoor ik, dat dat hier meer de gewoonte is. Misschien is 's ochtends de Nederlandse traditie? In ieder geval willen onze kinderen het zo, hoezeer Rick ook heeft geprobeerd Katja om te praten dit jaar! Het zijn van die kleine verschillen, die ons doen bedenken, dat we uit twee verschillende nesten komen en in veel gevallen gewoon uit twee verschillende culturen.

De grappige kaarten worden voorgelezen en een voor een pakt ze de cadeautjes uit. Saskia geeft haar een superzachte kikkerknuffel en een portemonnaitje in de vorm van een sokje. Van Kai krijgt ze een paar oorbellen en een pen, die degene, die hem aanraakt een schok geeft. En van ons krijgt ze een nieuw Treo smartphone (nadat de vorige al twee keer gewassen is, nu hebben we er een soort verzekering op afgesloten) en wat geld om te shoppen.

Beneden hangen allemaal ballonnen voor haar en in de cul de sac zien we Leah aankomen met nog een boeket ballonnen (later op de dag ontschieten die door de keiharde wind aan Katja en iemand in China zal er binnenkort blij mee zijn). Rick geeft de dames een lift naar school, waar natuurlijk allerlei hugs, kisses en cadeautjes op Katja wachten. De hugs en kisses zijn zo erg, dat ze tijdens een tornado drill te luid zijn en nu detention hebben van de geometrie lerares. Oeps!

Gedurende de dag denk ik terug aan het afgelopen jaar (voor Katja's "levensverhaal" kun je mijn blog van 14 maart vorig jaar nalezen). Wat is ze volwassen geworden, de afgelopen 12 maanden!

Ze heeft Weight Watchers volgehouden en is meer dan 30 Amerikaanse ponden afgevallen. In plaats van gewoon mee te doen aan Relay for Life is ze dit jaar zelfs captain van een team. Voor het school toneelstuk wierp ze zichzelf op om te helpen met het geluid en in de volgende produktie zal ze de verlichting regelen. Katja neemt leiding, ze weet wat ze wil en is heel erg zichzelf. Ik gloei van trots met zo'n tienerdochter, tenslotte worden de tienerjaren zo vaak als een ramp afgeschilderd en tot nu toe kunnen we ons met onze tieners echt wel gelukkig prijzen!

Nadat iedereen naar school en werk is, besluit ik, dat ik echt moet gaan hardlopen. Ik heb het meer dan een week niet gedaan en ik mis het! De Garmin is mijn compagnon, want ik stel hem in op een interval: 2 minuten geef ik het mijn alles en dan 1 minuut rust. Ik loop zo 5 kilometer in 28 minuten en daar ben ik ruim tevreden mee (hoewel de 27 minuten mijn doel zijn!).

Thuis maak ik de laatste FedEx enveloppen klaar om uit te zenden voor documenten voor het Nederlanderschap. Nu is het afwachten tot ik alles terug krijg en dan kunnen we eindelijk echt verder!

Om half twaalf komt Christine en we lopen door het inmiddels echt prachtig bloeiende Vienna naar Whole Foods. Daar bestellen we ieder een van hun verschrikkelijk lekkere sandwiches. De mijne is op nine grain brood met mosterd, spinazie, geraspte worteltjes, komkommer, tomaat, artichok en gepeperde kalkoen. Ik drink er een Smartwater bij. Eerlijk gezegd zijn de Whole Foods sandwiches de lekkerste, die ik ooit ergens heb gegeten en dat zegt wat!

Al met al lopen Christine en ik meer dan vijf mijl. Het is een heel stuk koeler dan gisteren (55 versus 85 graden!), maar nog erg lekker.

Thuis neem ik gauw een douche en al snel belt Katja met haar nieuwe telefoon, dat ze opgehaald wil worden. Ze is erg leuk gekleed en voor ze weer in haar plunje gaat maak ik gauw een paar 16 jaar foto's.




Leah is thuis en dus rent Katja naar de overkant. Kai vraagt of hij bij Charlie huiswerk kan gaan maken en Saskia gaat met Laura aan de overkant bij de speeltuin spelen. Dit geeft mij alle tijd om met Petra in Nederland te MSN-en. Nog maar 9 dagen en zij is hier!!

Rick komt vroeg thuis en we haasten ons naar de Cheesecake Factory voor Katja's verjaarsmaaltijd. Zoals altijd is het eten meer dan lekker daar en we bestellen vier stukken Cheesecake (witte chocolade, dulche de leche en twee kokosnoot) om mee naar huis te nemen.

Dan komen alle serveerders met een lekker stukje cake voor Katja. Uit volle borst zingen we allemaal "Happy Birthday to you!" en Katja verzucht, terwijl we door de inmiddels ijzige kou naar de auto rennen, dat dit een fantastische 16e verjaardag was. Op zaterdag zal ze haar grote feest hebben!

posted by Kasaka @ 10:14 AM   ---

|

Nog een zomerse dag

Het is duidelijk, dat warm weer zoveel meer energie levert! Saskia is om half acht al aangekleed buiten aan het skaten! Opeens liggen er zeeen van tijd voor ons tussen het opstaan en het naar school gaan.

Een beetje weemoedig begin ik aan de dag, want ik weet, dat dit weer voorlopig de laatste warme dag zal zijn. Maar dan spreek ik mezelf heftig toe en besluit er alles van te maken!

Christine komt hierheen en we lopen anderhalf uur heuvel op heuvel af. Overal komen de bloesems uit en de vogels zijn zo af en toe zo luid, dat je bijna "shhht!" wilt roepen! De natuur is helemaal klaar voor de lente, nu maar hopen, dat alles straks niet stuk vriest!

Na een snelle douche heb ik nog anderhalf uur tijd voor Saskia en Ana Clara (het vriendinnetje van vandaag) uit school komen. De komende twee weken zijn vreemd vol met allerlei feestjes en bijzondere gelegenheden, ik wil dus alvast wat vooruitlopen op de zaken.

Door een mooi bloeiend Vienna rijd ik naar Linens and Things. Onze vriendin Lauren en haar aanstaande Dan zullen dit weekend in Vienna zijn. Zij gaan 26 augustus trouwen en Saskia wordt bruidsmeisje. Wij werden voor twee "showers" uitgenodigd dit weekend en gaan naar degene, waar de mannen ook welkom zijn, op zondag.

Gewoonlijk zijn de bridal showers een vrouwen aangelegenheid, waarbij je sexy ondergoed of andere vrouwelijk gerichte cadeaus geeft. Dit is dus even een uitdaging, want wat geef je een stel voor een shower (het huwelijkscadeau is meestal iets huishoudelijks). Rick en ik hebben besloten een tas met strandspullen te geven, die ze op hun huwelijksreis kunnen gebruiken.

Bij Linens and Things vind ik een heel leuke vrolijk gekleurde strandtas, prachtige baddoeken (luxueuze dikke doeken, nergens beter dan hier in de VS!) en een paar leuk gekleurde plastic Margarita "glazen". Bij de kassa zie ik nog een leuk mini-massage apparaatje. Zo heb ik al bijna het hele cadeau bij elkaar.

Op de terugweg naar huis stop ik bij Party Mania. Daar koop ik twee ballonnen voor Katja morgen. Eentje zegt gewoon "16" en op de ander kan ik "Happy 16th Birthday, Katja" laten schrijven. Opeens treft het me, dat ik morgen een zestienjarige zal hebben!!

Bij Giant haal ik lekkere spulletjes (croissants, aardbeien etc) voor Katja's ontbijt morgen. Ik vind er een leuke kaart voor de shower (Rick heeft de kaarten voor Katja's verjaardag al gekocht, geen evenement hier kan zonder kaarten voorbij gaan!). En om de Margarita glazen te vullen koop ik een mango-margarita mix. Om het geheel vol te maken sluit ik nog een wegwerp onderwater camera bij. Het lijkt me een leuk cadeau, hoewel alles bij elkaar toch vrij prijzig! Maar ja, we gaan met zijn vieren naar de shower en gedeeld door vier valt het wel mee.

Een deel van mij blijft toch wel Nederlands en kijkt naar het prijskaartje. Ik zal nooit mijn eerste (baby) shower vergeten. Ik verdiende een miniem salaris en werd uitgenodigd door een collega. Ik was pas een paar maanden aan het werk en dus vers uit Nederland. Ik kende haar niet goed en kocht een paar slabbetjes en leuke flessen. Wist ik veel! Met open mond bekeek ik de cadeaus, die mijn medewerksters gaven! Luiertassen van zeker $25, een aantal kleertjes van speciale merken, veel en veel meer, dan mijn kleine bijdrage. Iedereen was zo vrijgevig! Ik schaamde me zo, dat ik er, terwijl ze mijn cadeautje uitpakte, maar gauw bij zei, dat er ook een jaarabonnement op Parents bij hoorde. Thuis heb ik meteen een Parens tijdschrift gekocht en heb gauw het adres van mijn collega ingevuld op een van de altijd in ruime mate aanwezig zijnde "subscription" kaartjes. Pfff!

Vele jaren later weet ik, dat, wat voor mij echt wel een extravagante showergift is, waarschijnlijk gewoon is vergeleken met de rest van de giften. Natuurlijk hebben wij zelf ook al ruimschoots van de Amerikaanse vrijgevigheid mee kunnen genieten. Bij ons huwelijk hebben we cadeaus gekregen van mensen, die we nauwelijks kenden, waarbij ik mijn kaak even van de vloer moest opruimen. Hetzelfde geldt voor de showers, die we ter ere van onze drie schatjes aangeboden kregen. Vrijgevig is wel een woord, waar ik aan denk, als ik de Amerikanen moet beschrijven!

Saskia en Ana Clara (die Argentijns is) komen uit school en zoals beloofd lopen we met zijn drieen naar hun kleuterschooltje, Appletree II. Vanaf hun derde jaar zitten de twee meisjes al bij elkaar op school en met uitzondering van de second grade (groep 4) ook in dezelfde klas.

Het schooltje ligt op een paar straten afstand van ons en de meisjes gaan op de step en ik loop er, zwetend, want het is inmiddels 30 graden, achteraan. We worden met open armen ontvangen. Het hoofd van de school, Annely, heeft Nederlandse ouders en zij is er vandaag ook. Via haar heb ik destijds onze kinderen daar ingeschreven, want ik ontmoette haar bij de kinderarts, omdat ze me Nederlands hoorde spreken.

Het schooltje heeft zeker een zwakke plek bij ons allemaal. Toen Kai en Katja er heen gingen was er een Nederlandse kunstlerares, Yvonne Miller. Zij sprak met die twee wel Nederlands, maar na dertig jaar in de VS was ze duidelijk meer thuis in het Engels. Ik geef het internet alle krediet, dat mijn Nederlands is, waar het is, tien jaar geleden hadden we nauwelijks kans te lezen of schrijven.

Appletree is uniek hier, want met Sinterklaas mogen de kinderen hun schoenen zetten en krijgen ze er een doosje rozijnen in. Annely ligt mij na aan het hart en ik hoop, dat Saskia, als ze oud genoeg is, ook bij het schooltje zal gaan werken. Zij is gek op kleinere kinderen, dus de kans zit erin!

Enfin, het werd, zoals we hier zeggen "a trip down Memory Lane", zowel voor de leerkrachten, die stuk voor stuk de meisjes zo gegroeid vonden en ze eens even lekker knuffelden, als voor de meisjes. Die twee waren niet meer weg te slaan! Ze wilden nog in de speeltuin spelen (die helemaal nieuw is nu) en zouden duidelijk best weer vijf jaar jonger willen zijn. Moeilijk, hoor, dat groter worden!

Het huiswerk wordt thuis gauw gemaakt, want ik heb de hot tub beloofd. Ik haal Katja van school, die helemaal klaar is voor de grote viering van de zestien jaren. Saskia en Ana Clara spelen urenlang in de hot tub, terwijl Katja voor op het gras huiswerk maakt, Kai en John vervelen zich lekker, zoals het tienerjongens betaamt en ik lees mijn boek, Summer in the City, dat opeens zo op het einde echt leuk en spannend wordt.

Terwijl ik daar zit komt Snickers mij een gigantische, hissende tor brengen. Nou, als ik een cadeau niet leuk vind!! Brrr!! Katja lacht zich rot, ik ren gillend weg. Snickers kijkt me gewond na, hij had dit nou net voor mij voor elkaar gekregen en dan ben ik er niet blij mee!

Rick komt euforisch vanwege het mooie weer uit zijn werk. We eten lekker buiten en bereiden Katja's grote dag vast voor.

posted by Kasaka @ 7:58 PM   ---

|

Ontluikende natuur en parade

Dit hele weekend hebben we fantastisch weer gehad! Zo lekker, dat ik dit buiten zit te typen. Het zal niet duren, morgen nog een erg warme dag, maar dan worden de temperaturen weer gematigder. Dus hebben we er even heel intensief van genoten!

Zaterdag




Nadat we wat documenten hebben laten notariseren bij de bank zoeken Rick en ik een tennisbaan op. Tot onze verbazing vinden we degenen vlakbij ons huis helemaal verlaten. Het is warm genoeg om in tennis tenue te spelen! Rick wint natuurlijk weer ruimsschoots van mij, misschien moet ik toch maar weer eens tennislessen nemen! Mijn slagen hebben niet zoveel kracht, terwijl hij gewoon met een fikse mep de bal langs mij heen kan slaan.

Aoife en Saskia hebben besloten, dat ze zin hebben een cake te bakken. Terwijl Rick de ingredienten daarvoor met ze gaat kopen, pak ik mijn fototoestel met macrolens en loop de buurt in om lente foto's te maken.






Overal komen prille blaadjes groen tevoorschijn, veel narcissen zijn uit, bomen zijn in de knop en de Canadese ganzen zijn bezig met hun nesten bouwen. Het levert allemaal weer heel wat materiaal voor mooie plaatjes. Nu maar hopen, dat het in de komende weken niet al te erg zal gaan vriezen, want dat is nu natuurlijk funest voor de knoppen.





Vooral de bloemen van de maples vindt ik mooi, rood met geel. Maar ze zijn erg moeilijk om goed te fotograferen. Al met al ben ik bijna twee uur zoet.







De beroemde kersenbloesems in Washington zullen volgens de voorspelling tussen 27 maart en 1 april op hun hoogtepunt zijn. Ze hebben door dit warme weer ook opeens een peut omhoog gekregen. Dit zou helemaal fantastisch zijn, want dan krijgt Petra ze ook te zien!

Thuis heeft Rick de hot tub klaargemaakt en Aoife, Saskia en ik maken er dankbaar gebruik van. Als een rasechte luilak lees ik mijn halve boek erin uit onder het genot van een diet Mountain Dew.


De meisjes bakken intussen onder leiding van Rick hun cake. Of liever,cakes, want Rick wil een cake met twee lagen maken en maakt dus twee dozen mix. Die rijzen tot zijn ontzetting in de oven letterlijk de pan uit! Het resultaat is een huizenhoge cake met witte frosting in het midden en chocolade frosting aan de buitenkant. Hij smaakt in ieder geval prima! (filmpje)


Katja gaat bij Leah logeren en Aoife komt bij ons logeren. Rick belooft de meisjes een film, maar eerst gaan wij samen uit eten bij McCormick and Schmick's. We hebben allebei zin in rauwe oesters en daar hebben ze een uitgebreidde keuze aan Canadese en New England oesters. Ze smaken heerlijk en ook de Tuna Nicoise is erg lekker.

Kai en ik blijven thuis, terwijl Rick Aoife en Saskia naar Aquamarine neemt. Rick is weinig kieskeurig waar het films betreft, maar dit vond hij een bijna niet door te komen film voor meisjes van Saskia's leeftijd. In ieder geval had hij de doelgroep dus mee!

Zondag

Om elf uur komt mijn vriendin Mary met haar boys (John van 13 en Matthew van 11) Kai en mij ophalen. We parkeren bij de Metro, waar het op zondag gratis is en er meer dan genoeg ruimte is, in tegenstelling tot doordeweekse dagen!

Op het perron ontmoeten we Mary's vroegere buurvrouw en haar drie meisjes van 7 en 8 en met zijn allen nemen we de trein naar het Federal Triangle station. Onze mede passagiers zijn allemaal in verschillende schakeringen groen uitgedost, want ons aller doel is de St. Patrick's Day parade in Washington.

In Washington heeft Mary's zus Colleen al een plek voor ons vastgehouden voor het American History Museum. In de verte zien we de colonne politie motoren, die het begin van de parade aanduiden, al aankomen.

Gedurende twee uur vermaken we ons met de parade, maar vooral ook de toeschouwers. Sommigen gaan helemaal in hun Iers zijn op en hebben zich lekker gek uitgedost. We moeten lachen om een gezette vrouw in een knalgroene jurk, wit met groene sokken en gouden muiltjes. Hoe lelijk kun je er uit zien?

Een andere vrouw gaat recht voor ons staan. Zij draagt een jeans short en buigt om een snoepje op te rapen. Dan krijgen wij de randen van haar kanten onderbroek te zien, ook aantrekkelijk! Wij zitten op de stoep en hebben zo een goed overzicht over het geheel.

Persoonlijk vind ik de uitdrukkingen van degenen, die meelopen in de parade het leukst. De militairen en junior ROTC kadetten zijn allemaal even serieus. De "Shriners" met hun kleine race autootjes zijn grote jongens met hun speeltjes, de Fairfax County honor guard op hun motoren ook! En natuurlijk de kerels op de glinsterende brandweerwagens net zo goed. Allemaal jochies, die vroeger met Hot Wheels speelden en er nu in het echt van mogen genieten.

Als de parade driekwart voorbij is, hebben we de sirenes van de brandweerauto's, het gemarcheer van de verschillende corps en de lieflijk dansende Ierse meisjes wel gezien. We hebben honger, vooral de jongens klagen, dat hun magen rammelen!

Mary werkt voor de EPA in het Ronald Reagan gebouw en loodst ons met haar badge zo door security naar binnen. Er is daar een lekker food court en de jongens nemen een enorme Subway footlong sub. Mary, Colleen en ik halen een pita met gegrilde kip en fattoush salade bij het Libanese standje. Het gaat er goed in!

Om kwart over drie nemen we de drukke Metro weer terug en Mary zet ons thuis af. De rest van de zondagmiddag brengen we buiten door. Wat een luxe en wat zal het moeilijk zijn weer terug te gaan naar de koudere temperaturen!

Een parade wordt het beste weergegeven met foto's en filmpjes (bereid je voor op "Macho, macho men"!), dus hier zijn ze:






De kleurige toeschouwers aan de overkant



Macho politieagent











Gewonde veteranen





"Hogettes", die hard Redskins fans!





Come and meet, those "marching" feet!

Filmpjes (wel wat groot, dus duurt even om op te laden): Marcheren, Sirenes, Iers dansje, Motormaneuvres, Shriners, Meer brandweerwagens

posted by Kasaka @ 6:02 PM   ---

|

Buiten eten!

Het warmterecord voor 10 maart, dat met 77 graden Fahrenheit al vanaf 1965 bestond, werd vandaag gebroken. Het werd maar liefst 78 graden, dus 27 graden Celsius!

Natuurlijk moesten we daar ruim van profiteren en ik ben dan ook praktisch de hele dag buiten geweest.

Omdat Mallory nog steeds ziek is, rijd ik al voor de derde keer deze week naar Christine's huis. We lopen anderhalf uur en zien overal tekens van lente: narcissen, die bloeien, struiken, waar de blaadjes voorzichtig tevoorschijn komen en blazende Canadese ganzen in de vijver, die bang zijn, dat wij hun nest komen verstoren.

Het voelt al flink warm en na mijn douche doe ik lekker zomerkleding aan. Ik heb Katja beloofd haar om kwart over twaalf uit school te halen, zodat ze haar scheikunde test mist. Ze heeft door haar ziekte geen tijd gehad ervoor te studeren en wil hem liever maandag inhalen. Ook zij doet meteen bij thuiskomst een korte broek aan.

Op weg naar huis stoppen we even voor lunch bij Subway, Katja's favoriete eten. Zij vindt het wel gezellig zo even spijbelen op een prachtige zomerachtige dag!

Om een uur haal ik Sylvia en Teddie op. Er is niet ver van ons vandaan een vrij grote speeltuin, waar Teddie zich anderhalf uur flink vermaakt en Sylvia en ik op een bankje kunnen kletsen. Het is wel heel warm en we krijgen enorme dorst, dus we gaan lekker bij Sylvia buiten op het terras wat drinken.

Dan belt Katja, dat ze met Brynna zijn gaan wandelen, maar dat die halverwege de wandeling niet verder wil. Ik neem gauw afscheid van Sylvia en haal ze met de van op. Brynna stikt er inderdaad bijna in van het hijgen, het arme dier! De combinatie warmte en oud zijn maken, dat ze echt nog maar korte afstandjes kan wandelen.

Saskia gaat vannacht bij Aoife logeren, dus ik breng haar spulletjes en daarna installeer ik me met mijn boek op het deck. Heerlijk! Er zingen allerlei vogeltjes in de tuin, een stel Canadese ganzen vliegt over en aan de overkant spelen de kinderen in het speeltuintje bij de kerk. Echt zomergeluiden!

De zonsondergang is prachtig en terwijl ik ernaar kijk, zie ik mijn buurvrouw Wendy ook alleen buiten zitten. Ik roep haar toe, dat ik een heerlijk glaasje witte wijn voor haar heb en dat laat ze zich geen tweede keer zeggen. Gezellig samen op het deck kletsen we zo een paar uur weg. Rick kan het ook heel goed met Don, Wendy's man, vinden en we zien ze veel te weinig, ondanks, dat ze hiernaast wonen.

Maar zij hebben alleen een 21-jarige zoon, die weliswaar nog thuis woont, maar verder helemaal zelfstandig is. Dus ze reizen samen wat af, die twee!

Rick is laat thuis en Wendy vertrekt net als hij binnenkomt. Alleen Kai is thuis en met zijn drieen gaan we naar Glory Days. Daar kunnen we buiten op het terrasje meteen een tafeltje krijgen. Wat een luxe, buiten eten op 10 maart!

posted by Kasaka @ 9:45 PM   ---

|

American Idol

Terwijl ik hier zit, luisterend naar de man, die nu American Idol gaat verlaten (en heel erg goed klinkt!), vraag ik me af hoe Idols in Nederland is. Ik lees telkens over de namen, Erika, Floortje staan me bij. De kwaliteit van de zangers en zangeressen hier in de VS verbazen me echt. Stuk voor stuk zijn het serieuze talenten op dit niveau (vanaf de laatste vierentwintig (twaalf van iedere sekse)).


Van de jury vind ik Simon Cowell, de Brit, het meest geloofwaardig. Paula Abdul en Randy Jackson zijn leuk, maar Simon kent het vak echt. De idols Kelly Clarkson, Clay Aiken en Carry Underwood hebben nu een goede carriere in muziek dankzij de show. Het is dus zeker niet zomaar een loze reality show. In ieder geval biedt het ons drie avonden in de avond veel vertier.

De ziektedagen gaan door, Mallory is nog ziek en Katja blijft weer thuis. Ik rijd naar Christine en we lopen een flink stuk. Het weer is fantastisch! Eindelijk lente, ik zweet me te pletter in mijn dubbele trui. De forsythia zijn vrijwel uit en overal komen blaadjes te voorschijn. Kleur!!

Thuis geef ik Katja kippensoep, hoewel ze zich al een stuk beter voelt. Zelf eet ik ook een kop en ga dan naar de nagelsalon. Na mijn gezellige gesprek vorige keer word ik met open armen ontvangen. Ik ben duidelijk nu een deel van de "groep", een heel stel stylistes komt gezellig kletsen, terwijl mijn nageltjes mooi worden gemaakt. Allemaal in het Engels en ik krijg complimenten over mijn trouwring.

Katja was daar met Leah en Meghan voor de dance een paar weken geleden en mijn styliste, Thu, geloofde niet, dat ik haar moeder was. Zij dacht, dat ik veel jongere kinderen had. Een andere styliste vertelde trots, dat zij dat wel door had. Ik had even het gevoel weer terug op de middelbare school te zijn, meiden onderling. Ik kan me voorstellen, dat bij zo'n salon werken zo'n gevoel geeft. Voor ik het weet zijn mijn nagels (veel te kort, volgens de dames, maar ik heb een hekel aan met lange nagels typen!) weer keurig en roze.

Met dit lekkere weer speelt de hele buurt buiten. Er worden gerollerblade (wat is dat in het Nederlands?), gefietst, gebasketbald enz, het is een drukte van jewelste op het pleintje!

Laura komt om mij mijn wekelijkse massage te geven. De kinderen weten dan, dat ik niet aanspreekbaar ben, maar zonder uitzondering komen er meerdere telefoontjes en kind na kind komt iets vragen. Gelukkig is Laura dol op kinderen (en dieren) en vindt ze het bij ons altijd erg gezellig.

Het wordt wel een heel pijnlijke massage, ik werd al telkens wakker met mijn hele rechterkant in "slaap" en mijn beenspieren werkten de hele week al niet mee. Heel vervelend, want daardoor kan ik niet goed hardlopen en dat wil ik dus wel! Maar goed, ze masseerde met letterlijk al haar macht en al verontschuldigend voor de pijn, die ze me berokkende, lukte het haar wel de spieren wat te ontspannen. Poeh, doodvermoeiend! Maar wat zou ik zonder Laura moeten?

Saskia heeft om vijf uur pianoles en Katja, die zich stukken beter voelt, wil rijles. Gelukkig gaat het allemaal heel ontspannen voorbij. Katja wil al veel meer, dan wat ik goed vind, wat rijden betreft en ik probeer Rick toch over te halen om haar professionele lessen te geven. Als ouder les geven is geen picknick!

Wel heel jammer, dat ik in september geen Cash Five ticket heb gekocht!

posted by Kasaka @ 8:56 PM   ---

|

FOSE

Deze week staat Rick, zoals ieder jaar, met zijn Microsoft medewerkers op de FOSE beurs in het Convention Center in Washington DC. Ik vind het dan altijd leuk hem daar op te zoeken en de nieuwste snufjes te zien. Vandaag zou daarvoor de beste dag zijn.

Om zes uur word ik echter gewekt door Katja, die zegt erg misselijk te zijn. Oh jee, want als ze gaat overgeven zal ik natuurlijk met haar thuis blijven. Gelukkig blijkt het een paar uur later al iets beter en om tien uur vraagt ze zelfs of ik haar naar school wil rijden.

Fototoestel en tas gaan mee en als ik Katja heb afgezet rijd ik meteen door naar de Metro. Meestal loop ik vanaf ons huis, maar dat is weer een kwartier lopen en ik ben al later dan ik wilde. In de parkeergarage probeer ik tevergeefs een plaatsje te vinden. Uiteindelijk geef ik het maar op en parkeer op Claudia's oprit. Het is zo handig, dat zij recht tegenover de Metro woont! Alleen heb ik een leenauto, dus ik leg wel een briefje met "Petra's car" op het dashboard. Stel je voor, dat ze onverwachts thuiskomt en hem weg laat slepen!

Op het station bedenk ik me, dat ik vergeten ben leesmateriaal mee te brengen. Niet getreurd, er staan talloze bakken met gratis krantjes. Ik kies de DC Express en de City Paper. Ik doe $20 extra op mijn SmartTrip kaart (een fantastische uitvinding!), zwaai hem naar het poortje, loop door naar het perron en de trein staat al te wachten.

Het zoetgevooisde "Doors closing" klinkt en ik vermaak me met het lezen van de krantjes en het kijken naar de mede passagiers, die zo gevarieerd zijn als het maar kan. Een stel tieners maken gekke foto's van elkaar en lachen luid, daarmee geergerde blikken oogstend van de zakenvrouw en -man, die achter ze zitten. Ik herken het gedrag, Katja en Kai zijn ook dol op gekke bekken trekken!

Een sjofel gekleedde oude man kauwt op iets, chewing tobacco? Hij ziet er ongezond uit. De man naast mij leest uitgebreid de krant en haalt om de haverklap zijn neus op. Gelukkig moet hij er na drie haltes alweer uit.

Als ik via de roltrappen van het Smithsonian station weer de buitenlucht opzoek, zie ik meteen al, dat het inmiddels helemaal is opgeklaard. Zoals altijd hier bevangt me de gewaarwording in een heel andere wereld beland te zijn.


Zo hoop ik over een paar weken ook met Petra te lopen!



Het is elf uur, dus ik heb twee uur de tijd voor ik met Rick heb afgesproken. Mijn fototoestel is er helemaal klaar voor! Als eerste loop ik naar het Washington Monument. Sinds midden vorig jaar zijn alle lelijke hekken daaromheen weggehaald en kun je weer helemaal tot aan het Lincoln Memorial kijken.


Bij het kaartjes loket zie ik, dat 12 uur de volgende beschikbare tijd is om naar boven te gaan. Dat valt alles mee! Ik hoop, dat dat over twee weken met Petra ook zo zal zijn, want dat is toch wel een bijzondere ervaring.


Vanaf de voet van het momument schiet ik wat plaatjes. Dit is voor het eerst in jaren, dat we hier weer mogen lopen en zo uitzicht hebben over de hele Mall. Dan loop ik richting Constitution Avenue. Onderweg zie ik, dat de kersenboompjes wel wat leven tonen, maar nog ver te gaan hebben voor ze bloeien.


Overal staan kraampjes met versnaperingen, hot dogs, ha' smokes en andere worsten en pretzels. Daarnaast staan de kraampjes met truien en t-shirts met CIA, FBI en Washington DC erop.

Voor het American History Museum staat een man mooie muziek te maken. Ik geef hem een dollar en vraag of ik een foto mag maken. Dat mag, hij gaat er speciaal voor staan.


Er begint al wat kleur in de grijsheid van de stad te komen, bakken met viooltjes staan langs de wegen en overal zijn tuinmannen bezig perkjes lente klaar te maken. De geur van houtzaagsel is doordringend.

De architectuur in Washington is werkelijk prachtig, vooral als je van neo-klassiek houdt. Overal kolommen, beeldhouwwerken in de gevels en zelfs prachtig gekleurde mozaieken in de plafonds, die je alleen maar ziet, als je er vlak onder staat. Behalve de musea loop ik langs allerlei regeringsgebouwen: Environmental Protection Agency, Treasury Department en Department of Justice, onder anderen en allemaal zijn ze in van die mooie gebouwen gehuisd. Ik heb me laten vertellen, dat de gebouwen er van binnen veel minder mooi uitzien.


De EPA

Via het Old Post Office gebouw loop ik Pennsylvania Avenue op, de brede avenue, waar ook de Bushes aan wonen. Het restaurant, waar ik Rick zal ontmoeten ligt aan 7th Street bij de kruising met G Street, dus ik moet nog een aantal blokken lopen (en die zijn enorm in deze stad!).


Een zijdeur van het Department of Justice

Op 7th Street kom ik langs het huis, waar Clara Barton (stichtster van het Amerikaanse Rode Kruis) in de Burgeroorlog woonde. Dit werd, toen het gebouw op het punt stond vernietigd te worden, bij toeval ontdekt! Nu is het een historisch monument.

Bij de boekwinkel "Olsson's" koop ik een pakje met kaarten, waarop wandelingen Washington staan. Eigenlijk wilde ik een boekje, dat "From Civil War to Civil Rights" heet, maar dat is uitverkocht. Even onthouden, dan kan ik kijken of Amazon.com het heeft.


Een paar huizen aan 7th Street

Voor me doemt het enorme Verizon Center op (net van naam veranderd, alle bordjes zeggen nog MCI Center), waar concerten, sportevenementen en meer worden gehouden. Bij een bushokje komt opeens een heel vies uitziende man op me af. Hij zwaait zijn vuist naar me en begint te schelden "F*ck you, Bitch!" en loopt me na. Zonder op of om te kijken loop ik door. Dat is de mindere kant van de stad, maar gelukkig is het erg druk, dus hij druipt weer af het hokje in, wachtend op zijn volgende slachtoffer. Net een spin in een web, die op zijn prooi wacht.


Chinatown

Op 7th en H Streets begint Chinatown en ik zie de mooie boog. Dit gedeelte van de stad is met de komst van het Verizon Center enorm veranderd. Vroeger waren er alleen een paar (authentieke!) Chinese restaurantjes. Nu vind je er allerlei restaurants op een rij en een groot shopping district.

Het is bij enen en ik loop La Tasca binnen. Rick heeft al een tafeltje, we zitten op allerlei vrolijk gekleurde kussens. Dit is een Spaans restaurant en we kunnen voor $20 zoveel tapas bestellen als we willen. We proberen een paar vegetarische, eentje met steak en een tonijn en een zalm met verschillende groentes. Erg lekker allemaal en het decor in het restaurant geeft je inderdaad het gevoel, dat je in het vrolijke Spanje bent.


Na de lunch ga ik met Rick mee naar de beurs. Hij heeft mij daar opgegeven als gast van Microsoft, dus ik krijg een officieel uitziende badge. De show is enorm en Rick leidt me rond. Vooral bij Fujitsu stoppen we om uitleg te horen over hun nieuwe laptops en tablet PC's. Als de nieuwe Windows volgend jaar uitkomen, zal dat echt een openbaring zijn! Onvoorstelbaar wat een beeldkwaliteit!


Rick in zijn element!

Na een uurtje neem ik afscheid van Rick en loop terug naar de Metro. Die is nog zeker een mijl verderop en het is al drie uur. Het station Metro Center is het dichtstbij, maar ik weet, dat ik, als ik daar op stap geen grein van kans op een zitplaats zal hebben en mijn voeten doen pijn.

Dan maar even langer pijnlijke voeten om in de trein te kunnen zitten en ik loop vijf blokken verder naar Federal Triangle. Metro Center is een groot transfer station en heel veel mensen stappen hier uit (en weer in), dus een zitplaats is na een halte al vrijwel een zekerheid. Mijn wandelroute van vandaag kun je hier zien.

Het gaat precies zoals ik had verwacht: ik vind een zitplaats en bij Metro Center stappen zoveel mensen in, dat de trein bomvol is. Ik zit naast een student uit de Philippijnen, die mij de wandelkaarten ziet lezen. We raken in gesprek over de interessante geschiedenis van dit gebied. Voor ik het weet zijn we weer in Vienna.

De auto staat gelukkig nog op Claudia's oprit en ik rijd gelijk naar Ted Britt om de van op te halen. Thuis is het een drukte van jewelste, Kai heeft vriendjes over om een Franse video te maken en Saskia is weer druk aan het kleien. Katja voelt zich weer een stuk slechter, dus die houdt zich rustig.

Veel meer foto's van Washington hier en filmpjes van Chinatown hier en 7th Street hier. De foto's op dit blog zijn wat vertekend, omdat ze heel erg verkleind zijn van heel grote originele bestanden.

posted by Kasaka @ 6:29 PM   ---

|

Blij, dat ik mij ben!

Soms hoor ik iets op het nieuws en dan ben ik toch zo blij, dat ik mij ben! Blij, dat ik niet als actrice Dana Reeve geboren ben. Op 44 jarige (mijn) leeftijd stierf zij gisteravond aan longkanker, nadat haar man, de bekende Christopher Reeve, minder dan een jaar geleden ook overleed, na jarenlang verlamd te zijn geweest. Het hele verhaal treft me enorm, ik moet er de hele dag aan denken.

Wat is het, dat de dood van een bepaald algemeen bekend persoon zo'n indruk maakt, terwijl bij het horen over de dood van een ander je het snel van je af laat glijden? Ik denk, dat het bij mij komt door overeenkomsten met mijn eigen leven. Dana was mijn leeftijd, ze heeft een zoon van Kai's leeftijd achtergelaten en mijn schoonmoeder is na een dapper gevecht vijf jaar geleden ook aan longkanker overleden, weliswaar een stuk ouder, maar met 62 nog te jong.

Een soortgelijke schok maakte ik door toen Prinses Diana verongelukte, ik zie mezelf nog zitten toen we dat nieuws hoorden in de wachtkamer van een dokter in Ottawa, Canada. Zij was ook precies mijn leeftijd. Je denkt, dat deze mensen alles hebben, wat wij alleen maar kunnen begeren: schoonheid, roem, geld, talent, noem maar op. Maar uiteindelijk zijn ze net als wij: mens, weerloos tegen de natuur, tegen het noodlot. "Pluk de dag", "carpe diem", het zijn niet voor niets gezegdes, ze zijn gewoon waar. Ik hoop, dat Will Reeve heel veel steun heeft om hem door deze heel moeilijke periode heen te helpen.

Christine belt, Mallory heeft scherpe keelpijn en ze moet om kwart voor twaalf met haar naar de dokter, kan ik naar haar toe komen om een stuk te lopen? Katja voelt zich ook nog niet helemaal lekker, hoewel minder ziek, dus die blijft gewoon slapen. Om half negen sta ik bij Christine op de stoep, lekker vroeg! Na de sombere dag van gisteren is er vandaag geen wolkje aan de lucht, letterlijk!

Na bijna vijf mijl lopen door de straffe wind en kou voelen we, dat we er weer tegenaan kunnen! Ik rijd naar huis, waar ik Katja nog steeds slapend aantref. Ze zal het wel hard nodig hebben en ik maak een papiertje klaar voor onze Spaans sprekende schoonmaaksters: "No limpie este sitio. La muchacha esta enferma y dorma". Dat is alles wat ik online bij elkaar kon schrapen voor "Please don't clean this room. The girl is sick and is sleeping". Het wordt toch eens tijd voor Spaanse les, want die taal komt hier wel heel vaak van pas!

Gisteren belde Penn Camera, dat mijn kleine fototoestelletje gemaakt is. Gauw ga ik het ophalen, want ik heb het echt gemist, vooral de 640X480 video's! Ik ben zo blij, dat het klaar is, voor Petra hier komt!

Karin en Frank gaan, net als wij, met de Paasvakantie naar Orlando en het tijdschrift "AAA World", dat wij krijgen, heeft daar een groot artikel over. Ik copieer de gedeeltes, waarvan ik denk, dat ze voor hen interessant zijn en rij snel langs Karin om het te brengen. Wij zijn zo dol op Orlando, ik denk, dat zij een heel leuke week zullen hebben. Die magie van de eerste keer, ik herinner het me nog goed. Iedere keer is het weer ontzettend leuk, maar die eerste keer is zo'n echte openbaring!

Eindelijk is Katja op en ze voelt zich een stuk beter, gelukkig. Ze werkt de hele dag aan haar achterstallige schoolwerk, onvoorstelbaar wat ze in een dag missen!

Mona, mijn kapster, belt of ik vroeger kan komen, want ze is door haar rug gegaan. Oei, pijnlijk! Ze heeft zichtbaar pijn, maar als ik aanbied later terug te komen wil ze daar niets van weten. Ze kleurt en knipt goed, maar duidelijk met minder enthousiasme, dan gewoonlijk. Ook te begrijpen, natuurlijk, dus ik zeg maar niets van het feit, dat ik er niet zo van ondersteboven ben. Volgende keer beter, dan maar, denk ik, en wens haar veel beterschap.

Gauw rijd ik door naar Ted Britt. Mijn van is toe aan een beurt en ik krijgt een "gratis" Ford Taurus mee. Wat een luxe! Meestal is het een Focus. Maar de spiegels in deze auto zijn heel eng ingesteld, zo blijkt als ik de snelweg oprijd (ik dacht ze goed in te hebben gesteld, maar dat valt dus tegen). Ik merk opeens, dat ik helemaal niet kan zien wie er in de linkerbaan aankomen. En er komen eindeloos veel auto's aangesjeesd! Opeens voel ik me verschrikkelijk onzeker, want mijn baan houdt op en ik zie geen insteek gat. Gelukkig houdt een vriendelijke meneer achter me in en, koortsachtig aan mijn spiegels frunnikend, voeg ik in.

Op de terugweg rijd ik langs Mary's huis om de petitie te tekenen tegen het verdubbelen van het aantal te bouwen woningen achter de Vienna Metro. Dit zou betekenen, dat ons kleine buurtschooltje meer dan 300 extra leerlingen ergens zou moeten onderbrengen en er staan nu al zes "trailers" (sta caravans ingericht als klaslokaal) op ons speelplein!

Mary vertelt me, dat Saskia vandaag een "Outstanding Achievement Award" kreeg (ik heb haar nog niet gezien, ze is na school met Laura meegegaan). Wow! Dat is een award, dat slechts twee kinderen per kwartaal krijgen en na alle moeite vorig jaar is dit ongekend. Ik schrijf meteen haar lerares een dank emailtje, dat is wel verdiend!

Terwijl ik in de keuken eten sta te maken, organiseer ik de voorkant van de ijskast. Opeens bedenk ik me, dat dit ook iets heel Amerikaans is. Magneten en allerlei belangrijke briefjes, tekeningen of wat dan ook het uitstallen verdiend op je ijskast deuren "geplakt".


Wat is nog meer heel Amerikaans in onze keuken, behalve mijn beste vriend, de crockpot? Zonder twijfel het "ontbijt" kastje! Dit is te klein om alle verschillende cereals, Poptarts en havermout te huizen!


We hebben heus ook Nederlandse "sprinkles", die vooral door Kai enthousiast op de yoghurt worden gestrooid. Boterhammen met hagelslag of vlokken worden echter zelden gegeten.


Maar we hebben wel een "huwelijk" tussen een Nederlands en een Amerikaans produkt: de Fluffernutter (pindakaas met marshmallow fluff).

posted by Kasaka @ 5:32 PM   ---

|

De laatste winterstuipjes (hoop ik!)

De maandag daagt wat somber en het vriest. Het maakt het moeilijker het bed uit te komen. Rick meldt, dat Crash gisteravond de Oscar voor beste film heeft gewonnen. Oef, dat was vast een grote teleurstelling voor de Brokeback Mountain crew. Overal in de pers hier werd zwaar gespeculeerd, dat die film ruim met Oscars zou worden gedecoreerd en uiteindelijk krijgen alleen de muziek en de director er eentje!

Oppervlakkig als ik ben, ben ik meer geinteresseerd in de opmerkingen over de jurken van de dames. Ik kan niet wachten tot Access Hollywood vanavond, waarin ongetwijfeld alle gewaden, die al dan niet mooi waren, de revue zullen passeren. Persoonlijk vond ik de jurk van Charlize Theron met de reuzenstrik op een schouder vreselijk. Intussen kunnen we online zelf zoeken naar de perfecte galadress.

Maar voor we de rode loper weer in beeld zien moeten we de dag nog door. Van rode loper naar roodborstjes, die in grote getalen samen met hun spreeuwenvriendjes ons grasveld bevolken. Snickers ligt constant op de loer, maar de vogels zijn hem te slim af. Ze zijn ook eigenlijk helemaal niet bang voor de kat, want ze komen rustig weer om hem heen kwetteren. Een heel vermakelijk schouwspel!




Op jacht

De Garmin gaat om en dit keer maak ik gebruik van de Virtual Partner. Ik vertel hem, dat ik 5,5 mijl in een uur wil lopen. Niet super snel, maar ik ben best moe. Het is koud, maar ik warm al gauw genoeg op om geen handschoenen aan te hoeven. En het gaat toch lekkerder, dan ik dacht en met een uur heb ik precies 6 mijl gelopen, ruim van mijn "partner" gewonnen, dus. Uiteindelijk loop ik 6,5 mijl in 1 uur en 5 minuten en ik ben er blij mee.

Voor Saskia uit school komt na de halve dag op maandag wil ik nog van alles voor elkaar krijgen. Als eerste ziet mijn Smurfautomobiel er grijs in plaats van smurfblauw uit, na de rit door de wouden van West-Virginia, dus ik rijd naar Mr. Wash. Daar wordt hij weer helemaal schoongepoetst! Gek, wat een voldaan gevoel een schone auto geeft.

De van heeft ook dorst, dus gauw even tanken met de Speedpass bij de Mobil. Heerlijke uitvinding blijft het, dat stokje, dat je even voor de pomp heen zwaait en dan kun je tanken! $2,33 per gallon kost het me vandaag.

Al deze stops liggen langs de hoofdweg van Vienna, route 123 oftewel Maple Avenue. Als ik zo op weg ben, plan ik eerst alles aan de rechterkant, keer dan om en doe de winkels aan de linkerkant aan (logisch, ook, natuurlijk).


Nog aan de rechterkant ligt Whole Foods. Hier trakteer ik mezelf ook gelijk op een lekkere sandwich voor lunch. Je kan je eigen sandwich samenstellen uit verschillende soorten brood, allerlei lekkere sausjes, groentes, kazen en vleessoorten. Ik kies een negengranen boterham met moster, spinazie, tomaat, komkommer, wortel en ham. Het is heel erg lekker!

Mijn laatste stop is de 7 Eleven, ik moet een money order van $2,50 hebben om een copie van mijn trouwcertificaat aan te vragen voor mijn Nederlanderschap. Bij de eerste 7 Eleven (die praktisch op iedere hoek van de straat te vinden zijn) is de money order machine down. Dus rijd ik een paar blokken verderop waar het allemaal wel lukt.

Net als ik richting huis rijd, gaat de autotelefoon. Het is Katja, ze heeft koorts, kan ik haar op komen halen? Natuurlijk! Ik draai meteen om en een paar minuten later ben ik bij haar school. Ze ziet er pipsjes uit en heeft erge hoofdpijn, ze vertelt, dat er een lange lijst van zieken was vandaag. Mijn afkloppen gisteren heeft niet gewerkt, helaas. Nu maar hopen, dat de anderen (en ik!) dit kennelijk zeer besmettelijke virus kunnen ontlopen!

Saskia komt met haar vriendinnetje Tabatha uit school en ik loods ze meteen de van in. We rijden naar de nieuwe bruidszaak aan Maple Avenue om Saskia te laten opmeten voor haar bruidsmeisjesjurk. Ondanks, dat de bruiloft pas in augustus is, moeten de jurken nu al besteld worden. Hopelijk groeit ze niet te veel in die maanden!

De dame bij de bruidszaak is erg vriendelijk en de meisjes kijken hun ogen uit bij al die prachtige jurken (ik zie er niet een, die stijlvol eenvoudig is, allemaal kraaltjes, roefjes en strikjes, niet mijn smaak). Ze neemt Saskia's buste, lengte en middel maten, maar thuis vind ik uit, dat we ook de heupen moesten meten en ik heb niet veel vertrouwen in de genomen maten.

De meisjes zijn net begonnen met spelen, dus ik koop ze om om er nog eens op uit te gaan door ze een ijsje te beloven. Dit keer rijden we naar historische Church Street in Vienna. Hier is het piepkleine winkeltje "The Bridal Closet" gevestigd. Ik had zaterdag al gebeld en weet, dat ze ook maten opnemen.

Het blijkt een heel klein winkeltje te zijn, maar de jurken, die er hangen zijn veel meer mijn smaak. De eigenaresse doet nogal moeilijk over de maten, die volgens haar van de jurk afhangen, vooral het middel. Dat zal allemaal wel, maar bij Saskia is er nog niet bepaald sprake van een middel en ik wil gewoon de maten. Uiteindelijk meet ze toch maar. Pff, dat alles voor een paar maatjes!

Aan de overkant van de straat ligt Nielsen's Frozen Custard. Hier verkopen ze niet alleen overheerlijk ijs, maar ook "grinders" (elders submarines genoemd) met heerlijke beleggingen. Het is echt een plaatselijke "hangout", er zitten mensen bij de haard een krant te lezen en in de hoek zitten een paar dames te kletsen. Het is er gezellig!

De meisjes kiezen hun ijsjes en ik neem een paar hapjes van Saskia's vanille met chocolate chip cookie dough. Een heel ijsje is me veel te veel.

Net op tijd voor de carpet man zijn we thuis. Onze tapijten worden geshampood en dat is weer eens hard nodig. In elk coupon blaadje staan advertenties van tapijtschoonmaakbedrijven. Allemaal beloven ze van alles voor geen prijs, maar wij hebben er erg slechte ervaringen mee.

Het bedrijfje, dat wij gebruiken, is een eenmansbedrijf. De man is de vader van vijf kinderen en hij kijkt van geen vlek op! Hij doet ontzettend goed werk! Hij heeft geen coupons, dus hij is een stuk duurder, maar kwaliteit blijft belangrijk. Ik hoop, dat hij nog lang door blijft gaan, hij heeft de vreselijkste vlekken uit ons tapijt gekregen. In sommige gevallen blijft de kleine middenstander stukken beter, dan zijn grote concurrenten.

posted by Kasaka @ 10:37 AM   ---

|

Weekend bedoeningen

Mooi weer!

Zaterdag

Na alle drukte van uitstapjes en reizen van Rick is het altijd weer even lekker om een weekend te hebben, waarin niets is gepland! Rick besteedt het hele weekend aan klussen.

De garage wordt opgeruimd, want daarin liep je met gevaar voor eigen leven, struikelend over schoenen en andere spullen, die ook regelmatig onder mijn wielen verdwenen. Het ziet er allemaal weer keurig uit, klaar voor de zomer rotzooi, want lang zal het niet netjes blijven, vrees ik!

Christine en ik lopen anderhalf uur en dan haalt Saskia me over om naar Michael's te gaan. Zij wil meer Sculpey klei en ik koop wat zijden narcissen om in de potten voor ons huis te zetten. Ik ben uitgekeken op de zijden kerststerren, die daar stonden, en zolang het nog te koud is voor echte bloemen vind ik zijde wel een uitkomst voor wat kleur.


De Magnolia's en Maples staan op uitkomen!



Thuis maak ik alle sausjes klaar voor het gourmetten vanavond: knoflook, mosterd, kerrie en meer, jammie! Ik vul de schalen met vlees, groentes en fruit en bedenk me dan, gelukkig, dat ik beter het gourmetstel uit de doos kan halen.

Goddank, want vier van de acht pannetjes blijken er niet in te zitten! Er zit niets anders op dan terug naar Sur La Table te gaan. Daar krijgen we een nieuw stel mee, waar wel alle pannetjes bij zitten. Katja en Leah nemen meteen van de gelegenheid gebruik door mee te rijden naar Tysons Corner om te shoppen.

Kai en Rick vertrekken naar de Ski Chalet. Kai is eind april jarig en wil dolgraag een snowboard. Nu zijn de wintersport artikelen in de uitverkoop en ze vinden een prachtig board voor de halve prijs!

Petra ging vandaag weer een halve marathon lopen en omdat ik zo benieuwd ben hoe het is gegaan, bel ik haar op. We kletsen en kletsen! Het is werkelijk of ik haar al jaren ken, zo grappig!

De kinderen dekken de tafel sjiek en het gourmetten kan beginnen. Ik dacht, dat we veel te veel eten zouden hebben, maar er is maar erg weinig over! Wat is het weer gezellig! Een goede doop van het nieuwe gourmetstel en ik neem me voor om onze Amerikaanse vrienden ook met dit concept kennis te laten maken binnenkort.

Saskia wordt door Madison uitgenodigd om te komen logeren. Kirsten is gisteren nog wel aan haar voet geopereerd, maar voelt zich toch kennelijk goed. Ze had telkens erge pijn met lopen (onvoorstelbaar, dat ze toch iedere keer weer doorbeet!) aan haar grote teen en voet en de dokter was geschokt over wat ze aantrof tijdens de operatie. Ze vertelde Kirsten, dat ze de voeten van een 75-jarige vrouw heeft en als ze niet zo jong was, zou ze de gewrichten vervangen. Maar ja, die blijven maar tien tot vijftien jaar goed.

Wat een naar bericht, maar Kirsten hoopt toch, dat ze mag blijven hardlopen. Ik heb er een hard hoofd in, want dat is toch telkens een flinke belasting van die gewrichten! Over een paar weken moet de andere voet geopereerd. Ik ben dus in ieder geval mijn loopmaatje voor een maand of wat kwijt, hopelijk niet voor altijd! Kirsten liep tot voor kort marathons, dus dat van haar afnemen zou echt vreselijk voor haar zijn!

Zondag

Als de zon zo stralend schijnt als vandaag kan ik gewoon niet lang blijven liggen! Prachtig is het weer buiten. Er heerst nu wel een droogte hier in Virginia en er zijn al een aantal bosbranden geweest. Er is ook in de bergen niet zoveel sneeuw gevallen als gewoonlijk, dus men vreest voor een erg droge lente en meer bosbranden. Zonde van die mooie natuur!

Rick heeft na gisteren de smaak van het bakken te pakken en maakt heerlijke pancakes. Ik ben dol op pancakes, die helemaal in de maple syrup zwemmen, een lekker begin van de dag. Aunt Jemima doet het toch maar goed!




Mmmm! Pancakes!

De rest van de ochtend speel ik met mijn macrolens. Zo leuk, allemaal grappige onderwerpen, maar vooral de dieren moeten het ontgelden. Nu ik vrijdag Meike's portret hier neerzette, moeten de anderen natuurlijk ook even geshowed!


Brynna vindt het maar niets die flits in haar ogen!



Onze kwajongen, Snickers



De zachtaardige Sushi

Karin komt om een uur en we rijden naar het Northern Virginia Community College. Daar is een arts and crafts show gaande met honderd artiesten. We verbazen ons over de vindingrijkheid en creativiteit van sommige mensen!

Artiesten, die er bij mij uitspringen, zijn de Japanse, die orchideeen en andere bloemen compleet levensecht met klei naboetseert! Het zijn serieuze kunstwerken, zo delicaat! Dan is er een dame, die Deb Kracht heet en die naam heel goed kan uitspreken, omdat ze van Duitse afkomst is. Zij creeert allerlei fantasievolle tekeningen en beeldjes, lekker kleurig en heel veelzijdig.

Tot slot vind ik een van de fotografen fantastisch. Zijn composities zijn mooi. Hij doet verschillende dingen met zijn foto's, zoals drie kleine foto's van eenzelfde thema, net iets anders genomen, in een lijstje. Niet iedere fotograaf, die daar een stalletje heeft, is goed, vind ik.

Maar wat een toewijding om zo'n heel weekend, ver van huis, want velen komen uit een andere staat, bij zo'n uitstalling te zitten. En dat in de hoop, dat je een werkstuk verkoopt. De meesten zijn echt uniek, maar ook flink duur en het moet net zijn waar je echt naar zoekt. Het lijkt mij helemaal niets, ik vind het creeren erg leuk, maar de rest van het proces (het printen, klaarmaken om te showen, wat dan ook) gaat me veel te langzaam en is saai!

Deze mensen hebben unieke hobbies, die in de meeste gevallen vele uren van hun tijd innemen. Het lijkt me erg kostbaar, want de materialen zijn niet gratis en ook om op die shows te staan kost geld. Maar ik ben hen dankbaar, want zo hebben wij leuke artshows om te bezoeken!

Na een uurtje staan we weer buiten en op de terugweg laat ik Karin het huis van mijn ouders zien. Dat ligt in een prachtige lommerijke buurt, maar ver verwijderd van supermarkten en winkels, heel anders dan bij ons in Vienna.

Het is zulk lekker weer en niet te koud, dat Rick zin heeft om voor het eerst dit jaar buiten te grillen. Aoife blijft eten en de hamburgers en hot dogs gaan er goed in! Toe is er chocoladefondue met bananen en appels.


Gezellig de kaarsjes aan en Oscars kijken!

Nu maken we ons klaar voor de Oscars, altijd een vermakelijke avond! Tot mijn culturele schaamte heb ik geen van de voor beste film genomineerde producties gezien, maar wel negen van de films, die voor andere dingen genomineerd zijn. Mijn voorspellingen, eens kijken hoeveel er goed zijn:
Beste film -- Brokeback Mountain -- Moet tot morgen wachten, ik ga slapen!

Beste acteur -- Heath Ledger, Brokeback Mountain -- Nope, Hoffman wint hem

Supporting actor -- Matt Dillon, Crash -- meteen al fout! George Clooney won

Beste actrice -- Keira Knightley, Pride and Prejudice (hoop ik, hoewel ik het ook heel leuk zou vinden als Reese Witherspoon wint) -- En Reese wint, good for her! Zo verdiend!

Best supporting actress -- Rachel Weisz, the Constant Gardener -- Hoera, eentje goed geraden!

Tekenfilm -- The Corpse Bride -- alweer verkeerd! Wallace and Grommit won

Art direction -- Harry Potter and the Goblet of Fire -- Ach jee, Memoirs of a Geisha, ook een prachtige film!

Cinematography -- Memoirs of a Geisha -- Hoera! Goed geraden!

Costume design -- Charlie and the Chocolate Factory - gaat naar Memoirs of a Geisha, ik ben gelukkiger in de liefde!

Documentary film -- March of the Penguins -- Ik wist het, die vogels zijn te schattig om te negeren!

posted by Kasaka @ 12:43 PM   ---

|

Wegmans

Meike, een mooie close up, vind ik zelf

Voor ik begin te schrijven over de dag wil ik even kwijt hoe blij ik ben met alle reacties op mijn blog van gisteren! Dank jullie wel voor jullie berichtjes en ik heb geprobeerd iedereen persoonlijk te antwoorden.

De dag vandaag begint goed, want ik heb besloten, dat ik een fascinering met roofvogels heb. En een prachtige roodstaart havik zijgt in een van onze dogwoods neer, terwijl ik mijn ochtendoefeningen doe. Gauw ren ik naar beneden, maar als ik de achterdeur open doe om een foto te nemen, vliegt hij net weg. Het zijn zulke majestueuze dieren!

Door dit voorval heb ik ontzettende zin de natuur in te gaan. Ik heb al een tijdje geen fietsttocht gemaakt en ondanks de kou neem ik me voor dat wel te gaan doen vandaag.

Mijn dag begint al vroeg tegenwoordig, want Saskia vertrekt al voor kwart over acht. Het is vandaag "pijama dag" en Saskia heeft haar oudste en lekkerste pijama aan ("nog van de first grade, Mammie"). Ook mag ze een knuffelbeest (haar Steiff lammetje met haar geboorte verkregen, dus begeleid met veel "pas je er wel goed op" en "dit is wel een speciale knuffel!") en kussen meenemen. Gisteren heeft ze de robijnen (!) oorbel van een klasgenootje teruggevonden en Mrs. Mongillo heeft haar een Slurpee van Seven Eleven beloofd vandaag (haar favoriet!). Saskia's letterlijke woorden voor vandaag: "Dit gaat zijn (is going to be) de beste dag van mijn leven!". Gelukkig blijkt dit allemaal bewaarheid te worden, tot de volgende beste dag althans. Van mij mag ze nog even "klein" blijven!

Katja moest tortilla's hebben voor "extra credit" voor Spaans. Natuurlijk horen wij dat pas laat gisteravond, dus ik rijd gauw om half negen naar Safeway. Daar vind ik natuurlijk veel meer, dan alleen de tortilla's. Onder anderen zie ik eindelijk Cardini's salad dressing, waar Petra in Nederland dol op is. Ik koop twee flessen, maar te laat realiseer ik me, dat het Caesar dressing is en zij vinden Italian lekker. Maakt niet uit, die flessen komen hier ook wel op!

Morgen gaan we gourmetten, dus ik neem hot dogs en mini gerookte worstjes mee. Met een arm vol spullen sta ik bij de kassa. Matt, die altijd achter de kassa staat, groet me bij naam, zonder het bonnetje te zien (waar ze altijd naar kijken om ons bij naam te groeten)! Ik ben niet dol op deze Safeway, maar dat vind ik toch wel bijzonder.

Thuis leg ik gauw alles weg en doe mijn Camelbak backpack aan, neem mijn fototoestel mee, zonnebril op (er is geen wolkje aan de lucht), oorwarmers en handschoenen aan, fietshelm op en daar ga ik dan! Volgens mij zie ik er niet uit, maar ja, ik ben over de 40 dus, who cares! Eigenlijk heerlijk, die vrijheid, de man heb ik al en de rest kan me niet schelen, lekker puh!

Het is ijskoud, ik ben blij, dat ik me zo goed heb aangekleed. Na een paar mijl draai ik bij het Community Center het pad op en het wordt zwoegen! Ik heb de Garmin GPS op fietsen gezet en ik zie hoe ik op en neer ga. Maar de windkracht wordt niet gemeten en die is me wat! Soms kom ik nauwelijks vooruit tegen de wind naar het westen in! Voor het eerst in jaren moet ik de ene steile heuvel op lopen, fietsen lukt absoluut niet.

De herten zijn alweer niet te bekennen, ik hoop, dat ze het met het komen van de blaadjes weer dichter bij het pad zullen zijn. Overal zie ik kardinaaltjes en andere vogels zich klaar maken voor de lente. Boven me cirkelen zwarte gieren, er is vast wat te eten voor ze, want het is een hele groep. Onderweg groet ik mijn mede pad-gangers, veel fietsers en een enkele jogger.


Tussen alle grijsheid probeert de kleur toch echt tevoorschijn te komen!

Als ik eindelijk na veel gezwoeg weer Marshall Road inrijd heb ik er 14,4 mijl op zitten in anderhalf uur. Ik ben dolblij als ik van de fiets af kan, het was eigenlijk net te veel, maar wel heerlijk om zo buiten te zijn.

Vanochtend belt Claudia om te zeggen, dat ze vandaag van huis werkt en heb ik tijd om te gaan wandelen. Ik vertel haar, dat mijn plan is om naar Wegmans (spreek het vooral wel op de Amerikaanse manier uit, als je op zijn Nederlands Wegmans zegt kijkt men je vreemd aan (net als Gouda, dat moet Ghoeda zijn!)) te gaan. Daar is zij nog nooit geweest, dus we bepalen meteen, dat we daar gaan lunchen en dat ik mijn boodschappen daarna doe.

Zij moet eerst met haar dochter Abbey (die in Saskia's klas zit en lichamelijke ontwikkelingsproblemen heeft) lunchen en dus haal ik haar om half een op. Claudia is mijn "oudste" vriendin hier, ik ken haar al bijna 12 jaar en we hebben al heel wat doorgemaakt.

Het is druk bij Wegmans en we kiezen elk een lunch uit. Claudia heeft met Abbey al donuts gegeten, dus heeft maar een salade met champignons. Ik geniet van mijn linzensoep en halve kalkoen sandwich (soup and a half a sandwich special, dat is meer dan genoeg voor mij!). Je kunt werkelijk van alles krijgen bij Wegmans, van Chinees eten en Japanse sushi, tot Italiaanse pasta's en Amerikaanse submarines.

Na de lunch vind ik alle ingredienten voor onze gourmet maaltijd morgen (waarschijnlijk nog veel te veel voor ons vijven!) en om half drie zet ik Claudia weer bij haar huis af. Ik vind haar een heel leuke vriendin, want ze heeft zo'n heel ander leven dan ik en iedere keer als we bij elkaar zijn leer ik weer van alles nieuw. Dit keer bepalen we, dat zij klaar is om in "the country" (lees afgelegen) rust te zoeken, terwijl ik juist de hustle and bustle van het stedelijke leven steeds meer waardeer. Een tweede positief punt is, dat zij vaak contact zoekt, terwijl veel Amerikanen het zo druk hebben, dat het contact veelal van mijn kant moet komen.

Thuis belt Katja meteen, of ik haar, Leah en Leah's vriendje Mark kan komen ophalen. Vanavond is de International Night bij Madison High School, waarvan ik helemaal niets heb vernomen. Katja gaat er met een groep vrienden heen en kijkt daarna bij Leah thuis een film.

Kai en John spelen in ons huis, maar al gauw wordt me gevraagd of Kai bij John kan logeren. Prima, ons weekend is voor de verandering open. Vanavond is er van alles gaande in de scholen en Kai en John moeten bij Marshall Road babysitten. Er is een grote vergadering over de nieuw te bouwen huizen achter de Metro. Ik weet, dat ik eigenlijk aanwezig moet zijn, maar ik heb een hekel aan dit soort bijeenkomsten. Mijn ene persoontje gaat het verschil ook niet maken. Kai krijgt er vrijwilligers uren voor school voor en gaat dan bij John logeren.

Saskia is na school met Aoife mee naar huis gegaan, eet daar en gaat dan mee naar de International Night bij Louise Archer, waar ook Karin en haar kinderen zullen zijn.


Er is de hele dag (letterlijk) geen wolkje aan de lucht, maar met zonsondergang worden we op deze oranjeroze wolkjes getracteerd

En zo bevinden Rick en ik ons opeens in de luxueuze positie, dat er geen kinderen voor het avondeten thuis zijn! We nemen meteen van de gelegenheid gebruik om bij Sweet Ginger te gaan eten. Lekkere speciale Japanse gerechten en prima bediening zorgen voor een fijne maaltijd. Onze eigen International Night!

Na al het rondgerij van kinderen komt Niall Rick ophalen en gaan de mannen er eens lekker op uit. Rick doet dat veel te weinig, dus ik vind het prima. Zelf geniet ik van een rustig avondje thuis met allerlei tv shows, die de anderen niet leuk vinden.




De lente in huis, gele accenten en lente bloemen, kom maar op met de warme temperaturen!

posted by Kasaka @ 8:13 AM   ---

|

Water, water en watervallen

Als ik wakker word lijkt het wel of er een kraan de hele tijd aan het druppen is. Rick is al beneden en heeft het ook gehoord. Het blijkt, dat de wc beneden de hele tijd door blijft lopen. Oef, dat zal een flink hogere waterrekening opleveren! Deze wc was vorige week stuk en Rick dacht, dat hij hem gemaakt had, maar kennelijk niet goed genoeg!

Water is het thema van vandaag, bij het opstaan is het droog, maar als ik even later naar Michael's rijd drupt het. Vanmiddag ga ik naar Sylvia en ik wil ook wat leuks voor Teddie kopen. De keuze valt op een "fuzzy poster" met de Disney prinsessen. Ik weet, dat Teddie die leuk vindt, zeker nadat ze niet zo lang geleden Disney on Ice heeft gezien.

Behalve Teddie's cadeautje vind ik er nog een stel leuke Paas/lente dingen voor in huis. Thuisgekomen haal ik alle Valentijns spullen weg en haal de zak met lentedingen naar beneden. De family room, keuken en foyer zien er gelijk een stuk lichter en vrolijker uit met al het geel en blauw. Gek, ik moet gewoon periodiek dingen veranderen hier. Vroeger gooide ik de hele layout van mijn kamer door elkaar, maar dat kan niet goed met de massieve meubelen, die we nu hebben. Dus de accessoires maken het helemaal.

Net na tienen komt Kirsten om te gaan hardlopen. Het is nog maar grijs buiten en terwijl we lopen begint het te miezeren. Maar ja, we smelten niet. Morgen moet Kirsten geopereerd worden aan haar voet. Ze heeft botvergroeiingen en mag na de operatie twee weken niet sporten. Daarna moet ze haar andere voet laten doen, dus het zal even zijn, voor we weer samen hardlopen.

Tijdens het lopen merken we, dat we toch wel erg veel bergopwaarts gaan. Dit beperkt onze snelheid en ik denk ook ons uithoudingsvermogen. De heuvels hier zijn niet mis en we lopen niet sneller dan vier mijl per uur heuvel op, op vlakke stukken en heuvel af halen we met gemak meer dan zes mijl per uur. Het gemiddelde eindigt op vijf mijl per uur, wat toch niet gek is.

Snel eet ik lunch en pak cadeautjes in en rijd dan naar Sylvia. Ze is blij met het kookboek en Teddie begint gelijk te kleuren, dus dat was een schot in de roos.

De zon komt zo af en toe door, dus we hopen op toch redelijk weer om naar Great Falls te gaan. Sylvia en ik staan weer versteld van de landgoederen, die we onderweg passeren. Onvoorstelbaar grote en mooie huizen, maar zo afgelegen!

Bij aankomst in het park toon ik mijn National Parks pas en we krijgen een kaart en mogen doorrijden. Het is rustiger, dat ik het ooit gezien heb. Er staan op zijn hoogst vijftien andere auto's en we zien alleen een Italiaanse familie bij de watervallen.


De rivier is vol en de watervallen sterk. Het is weer een heel mooi gezicht, ik kan geen genoeg van dit park krijgen. Vlakbij zien we een enorme zwarte gier landen, later lezen we in het bezoekerscentrum, dat het een black vulture was.


Teddie loopt op haar lieveheersbeestlaarsjes lekker te rennen en springen en klimt op de rotsen. Dit park is heel leuk voor kinderen. We lopen nog naar de andere twee uitkijkpunten en ik laat Sylvia zien hoe (onvoorstelbaar) hoog het water ook kan komen op de paal, die speciaal daarvoor is opgericht.

Dan begint het te regenen en heeft Teddie er ook duidelijk genoeg van. Ik heb haar verteld over de slangen in het bezoekerscentrum en die wil ze wel heel graag zien. Zoals alle Nationale Parken heeft Great Falls een erg interessant en leerzaam bezoekerscentrum. De zwarte "rat snake" werkt helemaal mee door wakker en actief te zijn. Teddie is er door gefascineerd en we krijgen haar bijna niet mee terug naar de auto!


Op de terugweg zien we in het bos vier hertjes. Wat zijn die gecamoufleerd! Behalve hun zwarte neuzen en ogen en witte staarten zou je ze tussen de dode bladeren gewoon niet zien. Teddie verklaart, dat ze ze wel heel lief vindt en er eentje wil. Tja, dat is minder eenvoudig!

Om half drie zijn we terug bij Sylvia thuis en we drinken nog een lekker kopje thee. In korte tijd hebben Sylvia en Hans al echt een "thuis" gecreeerd in hun "townhouse", het voelt gezellig aan. Helaas hebben ze een heel vervelende huisbaas, dus of ze lang in dit huis zullen blijven wonen valt te bezien.

Om kwart over drie neem ik afscheid en rijd terug naar huis. Daar vind ik Kai en John, die in de achtertuin allerlei kattekwaad uithalen. Kai belooft het gauw op te ruimen en dat is maar goed ook!

Laura komt om mij een massage te geven. Ik kan niet wachten tot ik die niet meer wekelijks nodig heb. Laura is zo leuk en aardig, maar oh, de pijn! Na die massage wil ik eigenlijk gewoon gaan slapen. Ik heb altijd hoofdpijn en ben ontzettend moe.

Maar Saskia moet meteen worden opgehaald, zij had Junior Great Books tot half vijf en om vijf uur heeft ze pianoles. Om het half uur door te komen ga ik gauw naar Safeway en koop er onder anderen een stel hyacinthen in de knop. Ik ben dol op de geur daarvan en het brengt lekker de lente in huis.

De bomen lopen uit, de narcissen zijn bijna uit de knop, het moet nog net iets warmer worden en de lente is hier! Laten we hopen op geen herhaling van 1993, toen we Katja's derde verjaarspartijtje niet konden vieren, omdat er op 13 maart 50 centimeter sneeuw was gevallen. Liever heb ik de temperatuur van haar geboortedag (14 maart 1990) van 30 graden Celsius. Dat is tot de dag van vandaag een record.

Filmpjes van Great Falls hier, hier en hier.

PS: Ik heb iedere dag meer dan 100 unieke lezers. Nu weet ik dat sommigen daarvan per ongeluk hier terecht komen, maar als ik mijn statistieken bekijk komt het merendeel uit Nederland. Het leukste voor iemand, die een blog bijhoudt, zijn de commentaren van lezers. Alleen al om te weten, wie dat zijn. Schroom dus niet om een berichtje achter te laten. Ik vind ze allemaal even leuk!

posted by Kasaka @ 6:14 PM   ---

|

Date night

Vandaag heb ik me voorgenomen een heel stel "moet gedaan" dingen te doen. Met Christine spreek ik af om half twaalf te gaan lopen, dus ik heb even tijd.

Net als ik mijn sportschoenen aan doe om even kort door de buurt te gaan lopen, belt mijn zus Ayesha. Ik bel haar terug op mijn mobieltje en zo gaat die loop opeens lekker snel. We kletsen over van alles en vooral over haar waarschijnlijke bezoek hier in mei. Ik kan niet wachten om haar en haar knuffeltjes weer te zien! Van iedereen vind ik het het moeilijkst, dat zij zo ver weg wonen.

Als Ayesha bij het kinderdagverblijf is aangekomen nemen we afscheid en ik ga op weg naar Fair Oaks Hospital, waar ik Katja's contact lenzen ophaal. Zoals gewoonlijk moest ik maar ruiken, dat ze geen paren meer over had (ze draagt lenzen, die iedere twee weken vervangen moeten worden) en het is maar op het nippertje, dat ze nieuwe heeft!

Bij Target ga ik kijken naar leuke lente accenten voor in huis. Ze hebben niet zoveel als ik had gehoopt, maar toch vind ik een paar vrolijke kussens, een loper voor de tafel en eendjes accenten voor in de wc (of "powder room", zoals hij hier heet en die vele malen groter is dan de wc's in Nederland). Ik zie ernaar uit om morgen of overmorgen de donkerrode Valentijnsspullen te vervangen door vrolijk geel, lichtgroen en roze!

Voor ik naar Christine ga stop ik nog bij Barnes and Noble. Maar goed, dat ik ergens moet zijn, want in deze winkel kan ik vele uren doorbrengen. Ik moet een paar kaarten hebben, Saskia wil de twee volgende delen van de Cirque du Freak serie en ik wil een leuk Amerikaans kookboek vinden om als "housewarming gift" aan Sylvia te geven morgen.

Het vergt even zoeken, want ik wil iets specifieks Amerikaans, maar wel waar je ook echt dingen uit maakt. Ik kies uiteindelijk "It's all American Food", een kookboek met recepten van overal in de Verenigde Staten en leuke verhalen over de geschiedenis en specialiteiten uit elk gebied.

Precies om half twaalf, zoals afgesproken, sta ik voor Christine's deur. Ook zij is klaar om de lente binnen te brengen en de krans op haar deur is nog van Kerst en net als de zijden kerststerren voor ons huis aan vervanging toe. Nu het maart is mag het, want de meteorologische lente is vandaag begonnen!

Thuis heb ik nog net tijd om te douchen en even met Petra te MSN-en en dan komt Rick. "Ben je klaar om te gaan?" zijn de eerste woorden uit zijn mond! Gauw neem ik afscheid van Petra, laarzen aan, jas aan en in de auto.

We moeten namelijk naar een vergadering met Southy, de advocaat, die ons hele testament regelt. Dit is niet zomaar "alles gaat naar de overlevende echtgenoot of in geval van de dood van beiden naar de kinderen", er komt van alles bij kijken!! Trusts en trustees (ik snap nog steeds niet precies wat dat zijn, maar het is voor onze bestwil wordt ons verteld en ik heb alle vertrouwen in Southy), allerlei belastingen gedoe, power of attorney (geen idee hoe dat in het Nederlands heet). Het duizelt me altijd van de informatie tijdens zo'n bijeenkomst. Maar alles is nu geregeld, we moeten slechts wat ondertekenen en Schatzee (weet niet hoe je dat spelt) helpt met het notariseren. Zij is ook van Nederlandse afkomst en we spreken een paar woordjes Nederlands (niet te veel, want de rest van het gezelschap verstaat er geen woord van).

Als alle testament gesprekken voorbij zijn gaan we door met onze financieel adviseur Geoff. Geoff werkt voor Merryll Lynch en hij is meer een goede vriend, dan een zakelijke adviseur. Hij woont ook in Vienna en we hebben net gisteren weer de waarde schatting van onze huizen gekregen. Zucht! Voor ons allen is die ernstig omhoog, wat voor ons, die niet gaan verkopen, alleen maar betekent, dat we scherp meer belasting zullen moeten betalen! En niemand vindt dat leuk!

Al met al zijn we pas om kwart over zes weer thuis! We hebben bij wijze van uitzondering McDonald's gehaald voor de twee jongsten en een Subway sandwich voor Katja. Rick en ik hebben namelijk een "date night".

Vanavond besluiten we naar 2941 te gaan. Dit restaurant is nog vrij nieuw, maar heeft in korte tijd heel veel goede recensies gekregen. We hebben er al vaker gegeten, voornamelijk in de zomer, en dat was altijd heel speciaal.

Ook nu weer worden we als koninklijke gasten ontvangen: onze auto wordt overgenomen en weggereden, mijn jas wordt netjes weggehangen en we krijgen een mooie "booth" (leren banken en tafel tussen ons in). De dirty martini, die ik bestel, smaakt perfect, niet te olijverig, zoals vaak het geval is. Ik voel me wel weer even als een prinses.

We kunnen kiezen uit (heel dure!) prix fixe menu's of een a la carte menu. We kiezen beiden voor het laatste. Rick neemt een Caesar Salad en ik een salade met radicchio, arugula, pijnboompitten, gedroogde cranberries en een heel lekkere vinaigrette. Het smaakt heel erg goed!

Als hoofdgerecht bestellen we beiden de reerug biefstukjes. Ik vraag voor de mijne "rare" (bijna rauw) en krijg ze toch wel erg doorgebakken. Omdat we allebei het gevoel hebben, dat we wat te veel betalen, voor wat we krijgen, is Rick het ermee eens, dat ik het terugstuur naar de keuken (gewoonlijk zou ik het gewoon opeten, maar dit restaurant is nogal pretentieus). Het wordt netjes terug genomen en ik krijg een gratis glas wijn. De tweede ronde is perfect! De definitie "rare" is nu precies.

Na dit lekkere eten delen we een dessert met pure chocolade mousse en een canneloni met kersen mascarpone. Als afscheid krijgen we een suikerspin om te delen. Die laatste vind ik zo lekker, ik kan er niet afblijven! Maar hij komt niet op, een overwinning voor mij! Het blijft leuk zo'n "date" samen, Rick is helemaal blij, want hij blijft twee volle weken thuis, op 15 maart moet hij er weer tussenuit. Intussen genieten wij als gezin van zijn aanwezigheid!

posted by Kasaka @ 9:12 PM   ---

|