Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld: 07/01/2006

Ons pleintje nu:

Monday, July 31, 2006

Was, was, was, was, ummm!!!

De hele vakantie heeft Rick verzucht, dat hij thuis eindelijk eens uit zal kunnen slapen. De kinderen (de arme zielen) waren dat helemaal met hem eens! Maar ja, je bent toch niet op vakantie om te slapen?

Nu stond ik heus niet met de zweep boven hun bed, hoor! Ik ben net zo happy om alleen te gaan ontbijten en lopen, ik doe het thuis bijna dagelijks. Het was hun keuze om, als het zo uitkwam (in Ricks geval meestal), mee te gaan met mijn vroege schema.

Maar vanochtend ben ik absoluut het eerst wakker en er is niets opwindends om de rest mee uit bed te krijgen. Persoonlijk vind ik de stralende zon, die door de lamellen schijnt al genoeg reden, maar ja.

Nog even blijf ik dan maar nadoezelen en tot mijn verbazing staat Rick toch eerder op! Hij moet naar kantoor vandaag, hoewel hij het rustig aan kan doen. Gisteravond heeft hij al een aantal wassen gedraaid, vandaag is het aan mij om de rest te doen.

Nadat er weer een lading in de droger en wasmachine ligt ga ik ontbijten. Dan wil ik, voor het te heet wordt, want we leven hier in een serieuze hittegolf van temperaturen 35+ graden met hoge luchtvochtigheid, nog even gaan lopen. Ik neem mijn acht pond gewichten mee en loop 5 kilometer. Het zweet druipt en verder zou ik niet halen! Hoe ik in oktober nu weer de Ten Miler moet gaan lopen is me een raadsel! Hoe kun je in deze hitte nu trainen? Maar het moet gezegd, de Crepe Myrtle bomen in de buurt bloeien indrukwekkend, ik moet er weer met het fototoestel op uit! Zo is er ieder seizoen, warm of koud, wel wat te genieten!

Als ik thuiskom zijn Kai en Saskia wakker en het uitruimen van hun tassen betekent nog een lading was. Ik vouw er, terwijl ik klets aan de telefoon met eerst Christine en dan Karin, vier wasmanden vol van op en heb dan nog een lading wasmachine en een lading droogtrommel!

Veel hebben we niet voor lunch, dus ik warm wat pizza van gisteravond op. Het is zo heet, veel honger hebben we toch niet.

Laura komt om met Saskia te gaan zwemmen en Christine belt, dat ze rond drie uur met Mallory langs komt. Precies genoeg tijd om nog even zwemmend af te koelen, denk ik.

Met de meisjes loop ik naar het zwembad, waar het tot mijn verbazing best druk is. Ik wil eerst even mijn gewone twintig baantjes trekken. Het water is warm te noemen, veel warmer, dan zowel het zwembad als het zeewater in Aruba! De twintig banen zwem ik, maar het is met moeite, want zelfs in het water is het warm! Ik had nooit gedacht het al zwemmend te warm te krijgen, maar dat lukt vandaag!

Na de vijfhonderd meter ga ik op een ligstoel lezen. Er zijn een heel aantal moeders, die ik ken, aanwezig en ik klets meer dan ik lees. Leuk, want ik voel me gelijk weer helemaal thuis.

Eigenlijk had ik wel langer willen blijven, maar Christine zou rond drie uur komen en ik wil dan schoon zijn. Saskia is wat verveeld met het zwembad en komt ook op tijd terug.

Met Christine en Mallory hebben we natuurlijk een dolgezellige tijd. Onder het genot van de uit Aruba meegebrachte Pepsels, het "Schoolkrijt" drop, dat ik voor Christine heb meegebracht en een paar glaasjes heerlijke wijn kletsen we de stukken eraf!

Chuck is op reis en helaas moet Christine morgen weer iemand ontmoeten, anders hadden ze zo kunnen blijven logeren. Een andere keer dan maar, maar we maken wel plannen om op dinsdag met zijn allen naar Kings Dominion te gaan. Leuk!!!

Rond zeven uur vertrekken de Glover ladies weer richting huis en gaan wij eten. Het is een samen raapseltje vanavond, want tijd om te winkelen heb ik niet gehad vandaag. Na het eten vouwen Rick en ik samen de rest van de was op, onvoorstelbaar, wat een gezin van vijf in tien dagen op een tropisch eiland vies maakt!

Nu is het tijd om ons voor te bereiden op de volgende reis(zen). Waar ik het meest naar uitkijk is de week in november in Florida samen met Petra! Onze vriendschap is voor mij een voorbeeld van hoe fantastisch het internet is! Zonder had ik haar nooit ontmoet en nu delen we zoveel!

Zo vaak hoor je negatieve dingen en hoe "gevaarlijk" online vriendschappen kunnen zijn. Niet alleen is dat over het algemeen niet mijn ervaring tot nu toe, maar in het geval van Petra is het compleet omgekeerde het geval. We zijn niet alleen naam- en leeftijdgenoten, maar kunnen het ook uitzonderlijk goed met elkaar vinden, hebben soortgelijke interesses, kinderen van soortgelijke leeftijden, wat wil je nog meer?

Dat weet ik wel: buren zijn! Mijn ideale buurt: Ayesha en David, Christine en Chuck, Petra en Erik als directe buren, Karin en Frank als overburen, Annemarie en Wijnand naast hen, Mary en David als achterburen en natuurlijk al mijn tegenwoordige buren en buurtvriendinnen ook binnen handbereik. We zouden zulke leuke avonden hebben!! Maar ja, de werkelijkheid is anders en dus hebben Petra en ik al weken tevoren voorpret, want in november gaan we weer allerlei avonturen samen beleven!

Sunday, July 30, 2006

De nonstop vlucht "rocks"!

Vandaag moeten we naar huis, is mijn eerste gedachten bij het wakker worden. Natuurlijk is het thuis ook heerlijk en vooral heerlijk warm met temperaturen over de 35 graden, dus wat dat betreft leveren we niets in. Maar die turquoise kleur van de zee, al die kleurige boten, het witte zand, het is moeilijk er afscheid van te nemen!

Om nog het onderste uit de kan te halen staan Rick en ik om half acht op en gaan meteen ontbijten. De kinderen zijn niet zo actief en blijven nog even liggen. Katja wordt wakker met oorpijn en haar buik is ook nog niet beter, het arme kind, dat wordt geen fijne vlucht!

Na het ontbijt nemen Rick en ik onze snorkelspullen mee en gaan bij de rotsenpartij vlakbij het hotel nog even kijken wat voor “wild” we daar vinden. Als eerste staart me een enorme schorpioenvis aan! Jeetje, wat zijn die moeilijk te onderscheiden van de rotsen! Meteen een goede waarschuwing om goed uit te kijken, waar je je hand neerlegt en waar je gaat staan. Er zijn ook enorme zee-egels met lange naalden en in Senegal ben ik daar ooit door gestoken en er flink ziek van geworden, dus ook daar heb ik heilig ontzag voor.

Een schorpioenvis is nauwelijks te onderscheiden van de rotsen!

Het zicht is niet erg goed vanochtend, maar we zien heel wat vissen. Een aal, die we nog niet eerder hebben gezien wil maar niet verder tevoorschijn komen voor Rick. En een heel mooie “cowfish” heeft geen zin om model te staan en zwemt gauw weg bij het zicht van mijn fototoestel. Toch is dit traditionele laatste ochtend snorkeltripje weer erg leuk “om het af te leren”.

Na een uurtje houden we het voor gezien en ik breng mijn shortie terug naar de duikwinkel. Daar vertelt Rick ook het verhaal van gisteren en we krijgen Katja’s duik vergoed. Dat is in ieder geval iets! Hopelijk vindt Saskia volgende keer met wat oefening het masker gedoe een fluitje van een cent, want dat was het enige, dat haar van de duik weghield.

Als we nog even in het zwembad relaxen komt er een Nederlands echtpaar langs. Katja had hen al in de lift ontmoet, waar de man “Goedemorgen” had gezegd en helemaal verbaasd was, toen Katja “Ook goedemorgen” terug zei. We kletsen even gezellig over onze Nederlands-Amerikaanse situatie en hun vakantie, die via Florida naar Aruba en uiteindelijk naar New York ging en gaat. Zij komen uit Groningen en hun oudste is een jongen van 16, die Katja erg leuk vindt. Wat jammer toch, dat je leuke mensen meestal of op hun of op jouw laatste dag ontmoet!!

Mijn laatste blik vanaf mijn zwembad stoel

Om kwart voor elf gaan Rick en ik naar boven om ons op te frissen voor de reis. De kinderen blijven nog even met de vogels, die nu uit hun kooi mogen, spelen (lees: het is onmogelijk ze daar weg te krijgen en de koren van “mogen wij ook een vogel, please, please, please” zijn net als vorig jaar niet van de lucht).

Boven blijkt, dat geen van onze beide sleutels meer werken en Rick moet naar beneden om ze weer te laten activeren. Dit is nu al zeker de vierde keer deze vakantie, heel vreemd!

We pakken de laatste spullen in en roepen de kinderen naar boven. De bellman komt om de stapel baggage op te halen en ik ga uitchecken. De kinderen zijn we inmiddels alweer kwijt aan de vogels, tot onze grote ergernis, want de tijd begint nu te dringen.

Gauw rijden we naar het Radisson hotel om daar bij Gilligan’s aan het strand nog even gauw te lunchen. We laten de serveerster weten, dat we naar het vliegveld moeten en we krijgen binnen de tien minuten onze bestelling al! Dat is pas service! Ze wenst ons een goede vlucht en na alweer een stop bij de vogels van dit hotel, die de kinderen nog van twee jaar geleden kennen, gaan we op weg naar het vliegveld.

Bij Valero tankt Rick nog even bij, want de Jeep moet met een volle tank terug gebracht en om even na enen zet hij ons met alle baggage (met de snorkel- en scubaspullen is het echt veel!) bij de USA departures af en gaat de auto terug brengen.

De kinderen en ik checken vast in en geven de baggage af. Als Rick terugkomt hoeft hij alleen zijn boarding pas nog maar te halen. En dan begint het proces van de douane, want in Aruba gaan reizigers met de bestemming Verenigde Staten daar al door de douane.

In voorgaande jaren is het ons overkomen, dat we in een ellenlange rij stonden te wachten, maar dat is kennelijk alleen op zaterdag het geval. Vandaag is er in ieder geval hoegenaamd geen rij en we hebben al gehoord, dat het vliegtuig vertraagd is, dus tijd zat.

Bij de duty free shops kopen we nog wat cadeautjes en chocola voor op reis en dan moeten we onze baggage opnieuw claimen, onze paspoorten en het declaratie formulier laten zien. Hier ben ik een beetje nerveus, want ik draag mijn mooie nieuwe armband en mijn ringen fonkelen, want ze zijn als nieuw schoongemaakt, maar de douane agent kijkt er niet eens naar.

We gooien de baggage terug op de band en lopen dan door de tweede veiligheidscontrole. Weer schoenen uit, weer laptop apart, een van de Arubaanse veiligheidsagentes kijkt toe en ik verzucht: “Poeh, vermoeiend!”. Ja, zegt ze, er komt heel wat bij kijken. No kidding!

Om kwart voor twee gaan we bij de gate zitten, ruim voor boarding dus. Ik ga in het computerkamertje met Saskia samen wat internetten voor $0,20 per minuut. Zij wil een email zenden, ik koop 25 minuten om gewoon te kunnen surfen, forums lezen e.d.

Terwijl ik daar zit, zie ik het vliegtuig aankomen en als mijn tijd op is keer ik terug naar de gate. Al snel daarna begint het boarden en in plaats van de aangekondigde 16 uur vertrektijd stijgen we om half vier al op. Het is altijd even slikken als ik Aruba onder ons weg zie glijden. Het is wonder boven wonder helder genoeg om Venezuela aan de overkant te zien liggen!

Op het moment, dat ik dit schrijf is het net na zevenen en zijn we met de daling begonnen. Heerlijk, deze non-stop vlucht, zo lijkt de afstand naar ons favoriete eiland veel kleiner. We hebben weer enorm genoten!

Saturday, July 29, 2006

Droomsnorkel!

Op onze laatste volle dag van de vakantie moeten we ook het vroegst op! Althans, dat denken we. Om zeven uur gaat Ricks horloge al af! Hoera, er is blauwe lucht te zien, hopelijk kunnen we vandaag echt van het lekkere Arubaanse weer genieten.

De meisjes moeten om acht uur bij de dive shop zijn. Ze eten gauw wat yoghurt als ontbijt. Gelukkig is Saskia’s hoest van gisteren over, maar Katja heeft buikproblemen. Ze moet al voor we weggaan een paar keer naar de wc en vraagt zich af of ze wel mee kan gaan duiken.

Rick gaat alvast vooruit en ik loop hem achterna met de mededeling, dat Katja zich echt niet lekker voelt. Hij komt me tegemoet, het blijkt, dat de les tot een uur vanmiddag is uitgesteld! We kopen gauw Pepto Bismol voor Katja in de hoop, dat ze zich tegen die tijd goed genoeg zal voelen.

Als we de meisjes weer op de kamer hebben afgezet gaan Rick en ik snorkelen. We kiezen dit keer het strand van Arashi, dat bekend staat om zijn mooie snorkel omgeving. Het is een mooie omgeving, vlakbij de California vuurtoren en er zijn al verscheidene families, die van het strand genieten.

Een Amerikaanse dame komt net het water uit en vertelt ons ver uit te zwemmen, daar zijn mooie koralen. Daar beginnen we dus mee en we vinden de koralen wel, maar verder weinig (vis)leven. We besluiten het hele eind (we zijn ver de zee op) terug te zwemmen en bij de rotsen te gaan kijken. Onze ervaring is, dat daar het meeste te zien is.

En inderdaad, we “ontmoeten” een prachtige grote queen angelfish en verscheidene French angels. Een baby zwart met gele mureen blaast kwaad terug naar mij en Rick zegt, dat hij een felgroene agressieve mureen maar met rust heeft gelaten. Ik vind een enorme "conch" schelp met het dier er nog in, ook al iets, dat we constant in Turks en Caicos, maar nog nooit in Aruba hebben gevonden. Na een uur moeten we helaas terug, zodat we op tijd lunch kunnen eten. Mijn hoop op nog een schildpad zien vervliegt daarmee.

Het moet geschreven worden, dat ik iets met schildpadden heb (behalve snapping turtles, hoewel die ook “cool” zijn). Ik vind het fantastische dieren en ermee zwemmen is voor mij net zo opwindend als voor anderen het zwemmen met dolfijnen. De vele afgeperkte nesten langs de stranden van Aruba vind ik fascinerend en ik hoop ooit nog een keer mee te maken, dat er eentje uitkomt. Daarom baalde ik ook zo, dat ik gisteren geen foto’s kon nemen! Desondanks is het gebied bij Arashi ook een erg leuke snorkel omgeving en ben ik vooral tevreden met het zien van de queen angelfish, ik vind dat de mooiste vis in dit gebied.

We treffen de kinderen in het zwembad aan en ze zijn klaar om te gaan lunchen. Katja voelt zich wat beter, maar is nog steeds niet zeker of ze kan gaan duiken. We eten bij Bugaloe op de pier tegenover de duikshop. We hebben weer Nederlandse bediening, dit keer een man. We zeggen hem wat haast te hebben en het eten verschijnt voorspoedig. Mijn tonijnsalade is werkelijk heerlijk! In de VS krijg je vaak zo’n zware met mayonnaise aangemaakte salade en deze is heel licht.

Precies op tijd melden de meisjes zich aan voor de duikles. Saskia krijgt een klein BCD (Buoyancy Control Device, zo’n duikvest, dus) en regulator en een mini-shortie (wetsuit met korte mouwen en broek). Zelf heeft ze natuurlijk al de finnen en het masker.

Ondanks Katja’s aanwezigheid moeten Rick of ik ook aanwezig zijn bij het introductiepraatje. We nemen allemaal plaats en Femke vertelt duidelijk, waar alles voor dient en wat er vandaag gedaan gaat worden. Ook Kai luistert geinteresseerd mee, waardoor wij ons afvragen, waarom hij het niet ook heeft geprobeerd.

Dan gaat de groep het zwembad van de Radisson (waar Rick en ik volgend jaar willen logeren!) in en zien we Saskia onder water gaan. Dan gaan Rick, Kai en ik er vandoor. Op weg naar ons hotel koopt Rick een verrukkelijke cocktail voor ons bij een standje langs het strand. Ik bestel een meloendrankje, heerlijk! We drinken het in zee op, dit is pas luxe en decadentie! Jammer, dat dit onze laatste dag is, de vakantie is weer veel te snel gegaan!

In het zwembad vinden we een paar stoelen bij elkaar en gaan even lekker lezen. Kai gaat een verse vruchten “plate” bestellen bij het restaurant. Niet om op te eten, maar om aan de leguanen te voeren. Er komen een aantal heel grote leguanen op af en even later komt de activiteiten director van het hotel langs met een leguaan in zijn handen. Hij heeft hem vast op een manier, waarop hij niet kan krabben of met zijn staart slaan. Even later schokt hij ons allemaal door het dier over het hek te gooien! Volgens hem zijn het sterke dieren en komt hij wel op zijn poten terecht. Dat hopen we dan maar!

Opeens zegt Kai (veel te vroeg) “Daar zijn ze weer!” en tot onze verbazing komen Katja en Saskia aanlopen! Wij hadden ze pas over een uur of wat verwacht. Saskia deed alles prima, tot ze water in haar masker moest laten komen en het dan uitblazen. Dit vond ze eng en het lukte niet, dus liet de instructeur haar niet meegaan op de duik. Omdat Katja niet zeker wist of wij ergens heen waren gegaan, besloot ze met Saskia terug te gaan, zodat die niet alleen zou zijn, en zelf ook niet te gaan duiken.

Heel jammer, maar Saskia is vastbesloten te gaan oefenen en het volgend jaar (of eerder) weer te proberen. Wel een duur middagje voor ons, want Katja’s duik alleen al kostte $60. Morgen zullen we proberen dat geld of althans een deel ervan terug te krijgen.

Pluspunt voor Rick en mij is, dat de onderwater camera terug is en wij nog tijd hebben om bij Malmok te gaan snorkelen. Kai wil om te beginnen ook mee, maar hij heeft net goed opgelet en vangt zomaar een leguaan op precies de manier van de Arubaan! Nu wil hij daarvan genieten en bij het zwembad blijven.

Voor de tweede keer deze week vertrekken Rick en ik dus alleen naar Malmok. Ik doe mijn body glove (wetsuit zonder mouwen of broek) met daaroverheen de shortie aan, zodat ik het niet voortijdig koud krijg. Liever te warm (is mij nog niet overkomen), dan te koud in het water!

We zien weer van alles tussen de rotsen, murenen, inktvissen, maar geen schildpad, waar ik zo op gehoopt had. Ik probeer mezelf voor te houden, dat het zonder ook erg leuk is, maar ik spied toch door het wat troebele water naar dat ene dier.

Als we al zeker een uur aan het snorkelen zijn en ik de moed al helemaal heb opgegeven, geloof ik mijn ogen en geluk eerst helemaal niet. Maar het is toch echt zo: vlakbij zwemt een hawksbill schildpad heel rustig langs. Voorzichtig kom ik dichterbij en hij of zij lijkt helemaal niet bang van die plotselinge enorme verschijning vlakbij. Ik neem gauw zeker tien foto’s en als de schildpad geen aanstalten maakt om te vluchten roep ik gauw Rick erbij.

Dit gebeuren heeft dus mijn hele vakantie verguld (die natuurlijk al fantastisch was, daar niet van), hoe raar dat ook klinkt. Zeker een half uur zwemmen we in ondiep water met deze schildpad. Hij zwemt een aantal keren vlak onder mij door, alsof hij aan het spelen is met ons. En om de zoveel minuten gaat hij rustig naar het wateroppervlak om even te ademen. Ons is verteld, dat ze, als ze bang zijn, dit niet doen en het dus gevaarlijk is voor ze. Maar deze lijkt het menselijk gezelschap best leuk te vinden. Natuurlijk fotografeer ik me te pletter, wat een unieke kans!

In het verleden hebben we ook al schildpadden gezien, vooral in Turks en Caicos, waar ze tijdens vrijwel iedere snorkelexcursie wel voorbij kwamen zwemmen (van toen heb ik een paar vage schildpadfoto’s over). Maar nog nooit was het zo dichtbij en zo interactief!

Helaas dringt de tijd en meer dan een half uur is al meer dan we gehoopt hadden kunnen hebben. We nemen afscheid van “Crush”, zoals we hem gedoopt hebben (naar de schildpad in Finding Nemo). Op de valreep zie ik nog een prachtige queen angelfish en dan verlaten we het water.

We vinden de kinderen nog in het zwembad, net klaar om naar boven te gaan. Rick en ik nemen nog een drankje van de bar en gaan dan ook naar boven. We beginnen alvast met wat pakken. Ik help Katja, die zich nog steeds niet lekker voelt en Saskia, die nog niet de beste pakster is.

Katja wil niet mee naar de restaurants vanavond, dus we bestellen wat roomservice voor haar. Hopelijk gaat het morgen beter met haar, want reizen met zo’n buik is geen pretje.

De rest van ons gaat rond zonsondergang op weg naar Piet’s Bar. Hier bestellen we, terwijl we de alweer niet spectaculaire zonsondergang kijken, een frietje met pindasaus en een cocktail. Hun pindasaus is bijzonder lekker!

Na dit “voorafje” lopen we naar de volgende pier en eten bij het Pelican’s Nest restaurant daar. We krijgen een heel leuke Nederlandse serveerster, super vrolijk gewoon. Ik bestel de garnalen brochette, want die zag er op het plaatje uit om niet te versmaden! In werkelijkheid is hij precies zo lekker als ik dacht, met werkelijk gigantische gamba’s, paprika en ui. We smullen!

Pelican's Nest bij daglicht

Door het donker lopen we langs de zee weer terug. Oh, wat zal ik dat zachte zand onder mijn voeten weer missen! Terwijl Rick en de kinderen naar boven gaan blijf ik nog even nagenieten van de zachte golven, de maan en het zand, waarin je voet zo lekker wegzakt.

Een laatste zonsondergang op Aruba

Boven is het inpakken geblazen. We willen zoveel mogelijk gedaan krijgen, zodat we morgenochtend nog even, hoe kort ook, kunnen genieten!

Friday, July 28, 2006

Marina Pirata

He, jakkes, als ik mijn ogen open doe, zie ik het al: bewolking! Dit is absoluut de slechtste weerweek, die wij in onze vier vakanties op Aruba hebben getroffen!! Katja en Rick gaan toch duiken, ze gaan naar het Jane Sea wrak en dit is een twee tank duik, dus ze zullen pas rond lunchtijd terug zijn.

Katja krijgt instructies van de dive master

Hoewel ik deze week vind, dat ik mijn beweging wel krijg met al het zwemmen en snorkelen, snak ik toch naar een serieuze inspanning. Kai en Saskia zijn nergens voor te vinden, dus ik ga maar op mezelf lopen. Ik besluit door het rulle zand te gaan, dat is goed voor de voet- en kuitspieren.

De lucht ziet er erg dreigend uit, dus ik besluit zover als de Pelican Pier te gaan. Daar kijk ik even naar het menu van het “Pelican’s Nest” restaurant. Rick en Katja hebben daar dinsdag gegeten en waren er erg lovend over. In de vitrine zie ik fantastische garnalen brochettes liggen en de rest van het menu (en het restaurant) ziet er ook leuk uit. We zijn er nog nit over uit, waar we ons Aruba “galgenmaal” willen eten, maar dit is een kandidaat!

Snel loop ik terug, want inmiddels heb ik ook donder gehoord en om dan als hoogste punt op het strand te lopen vind ik niets. Bij het hotel zijn alle vogels uit hun kooi. Ze krijgen een “douche” met de sproeier, maar even later is dat niet meer nodig, de natuur helpt helemaal mee. Ook dondert het flink, hoewel ik geen bliksem zie. De vogels vinden het heerlijk, ze spreiden hun vleugels en genieten duidelijk, tot vermaak van alle toeschouwers, die onder een afdakje meekijken.

Als het weer droog is, wil ik eigenlijk graag gaan kayakken, maar ik krijg Kai niet mee. Hij vindt het eng met donder en wil liever bij de vogels blijven. Ik overweeg nog even er alleen een te huren, maar bedenk me dan, dat ik er op de Potomac thuis ook een kan huren en alleen is maar alleen.

Na wat foto’s van de vogels te hebben genomen ga ik toch de zee in. Het water voelt lekker ondanks de bewolking en ik “ren” er doorheen om nog wat beweging te krijgen. Ik moet zeggen, dat iets op deze vakantie de heel pijnlijke plekken losser heeft gemaakt. Mijn pijnniveau is beduidend lager, dan gewoonlijk. Misschien is het toch tijd om naar een tropische locatie aan het strand te verhuizen. Mij hoor je niet klagen (hoewel ik denk, dat ik van een eiland wel genoeg zou krijgen).

Rick en Katja zijn pas na enen klaar met duiken en we hebben allemaal reuze honger. Ook willen we, nu het toch bewolkt is, de spullen om mee te nemen gaan kopen bij Superfood. We besluiten daar ook weer lekkere warme saucijzenbroodjes, kaasbroodjes, worstenbroodjes en (dit keer voor mij) frikandelbroodjes te gaan halen en die voor de lunch in de auto op te eten. Het is goedkoop en erg lekker!

Nadat alles op is en alleen de bladerdeeg kruimels nog overal in de auto liggen, gaan we weer naar binnen. Nu wordt het de serieuze “shop”. Pepsels, pepermunt, duo Penotti (voor Kai), Prinsjes (die chocolade koeken) voor Katja, Kanjers stroopwafels, drop voor Rick, koffie, thee enz. enz. Maar dit keer komt er geen extra tas aan te pas, zoals anders, dus we moeten minder hebben gekocht! Zo voelt het echter niet, ik maak ze ook nog een lading lichter wat Nederlandse tijdschriften betreft, want daar is de nieuwste lichting kennelijk net van binnengekomen.

We brengen alles terug naar het hotel en maken ons dan klaar om te gaan snorkelen. De keuze valt weer op Malmok Beach. Het is daar erg rotsachtig en we zien er altijd van alles. Zo ook vandaag: inktvissen, French Angels, Queen Angels, murenen en dan, als klap op de vuurpijl, een zeeschildpad!!! Hij ligt daar gewoon rustig tussen de rotsen als ik hem zie. Helaas, helaas, helaas zijn net de batterijen van mijn onderwatercamera op (of althans, dat dacht ik, want later nam hij weer prima foto’s). Maar we kijken zeker vijf minuten rustig naar dit indrukwekkende dier en hij blijft ook rustig, tot Katja en Kai hem aan willen raken. Voor we het weten is hij ervandoor. En ik heb geen foto’s!!! Balen!!!

Katja raakt een gestippelde onderwater slang aan

Een queen angelfish, de mooiste vis, die ik hier rond zie zwemmen

Twee jaar geleden is me precies hetzelfde overkomen hier. Een schildpad recht onder me en mijn fototoestel werkte niet mee! Misschien mag ik wel geen foto’s van schildpadden nemen! Ik baal, baal, baal! Rick vrolijkt me wat op door te zeggen, dat we morgen toch terug kunnen gaan. Maar ja, wat is nu de kans, dat we dan weer zo dichtbij een schildpad zullen zien? Ik schat hem op nihil. Maar goed, de herinnering blijft, zoals het liedje zegt, en het was een fantastisch gezicht.

Terug op de kamer maken we ons klaar voor het avondeten. Het ziet ernaar uit, dat de zonsondergang weer pet zal zijn, maar toch gaan we naar Marina Pirata. Onderweg stuiten we op allerlei wegversperringen en goed een kwartier na de tijd van onze reservering komen we aan. Geen probleem, we krijgen een tafeltje aan het water, maar onder het afdak, want er is alweer een dreigende lucht.

De Nederlandse (nieuw van vorig jaar, toen er alleen Arubanen werkten) serveerster is allervriendelijkst en we hebben er een heerlijke maaltijd! Katja en ik zijn avontuurlijk en proberen de conch, die voortreffelijk smaakt. De anderen zijn minder geneigd tot iets nieuws en houden het bij gegrillde vis (voor Rick) en kip met kaas voor Kai en Saskia. Het brood gaat naar de vissen in het water naast onze tafel. Die springen zo af en toe het water uit tot groot genoegen van de aanwezige kinderen.

Intussen proberen Rick, Katja en ik de film “Terminal” op de televisie boven de bar te volgen. Die heeft Spaanse ondertiteling en Katja en mij lukt het samen redelijk om te vertalen. We lachen ons rot, want sommige vertalingen zijn absoluut niet correct! Al met al is het een hartstikke gezellig etentje en weten we nu, dat Marina Pirata ook leuk is als de zonsondergang niet spectaculair is.

Stay tuned voor de laatste dag vol avonturen (die mijn vakantie werkelijk maakten!!). Die zal ik in het vliegtuig schrijven of thuis, want morgen moeten we helaas weer afscheid nemen van dit eiland, dat ons zo dierbaar is geworden de afgelopen 4 jaar.

Thursday, July 27, 2006

De Palm Island

Om vijf uur word ik gewekt door een donderklap. Even weet ik niet waar ik ben (iedere andere vakantie op Aruba hebben we op zijn hoogst een paar spatjes regen gehad), maar een enorme bliksemflits krijgt me helemaal bij mijn positieven. Gauw haal ik mijn fototoestel binnen (ik laat het buiten staan, omdat anders door de airconditioning de lens condenseert in het begin). Het wordt een formidabel onweer en ik kan niet meer slapen.

De anderen zijn er ook door gewekt en Rick en ik staan al om zeven uur op en gaan ontbijten. De kinderen hebben daar geen zin in en blijven nog liggen. We waarschuwen ze wel, dat ze voor negenen op moeten.

Het weer blijft somber en regenachtig. Rick en ik lopen wat en schrijven Saskia en Katja in voor de zwembad introductie duik van zaterdag. Saskia heeft gisteren tijdens het snorkelen besloten ook te willen gaan duiken en Katja wil haar daar graag mee helpen.

Voor vandaag staat De Palm Island op het programma en omdat dit de enige dag nog is, waar we niets anders gaande hebben, besluiten we toch te gaan. Als we terug op de kamer zijn, zijn de kinderen wonder boven wonder klaar! Ook zij willen graag gaan, want er is een nieuw waterpark en het snorkelen daar is hoe dan ook bijzonder.

Al met al komen we toch pas om half twaalf bij het kantoortje aan. Voordeel is dan wel, dat we $15 per persoon besparen, omdat we nu maar halve dag tickets hoeven te kopen. Het bouwen van het waterpark heeft ze kennelijk heel wat gekost, want de prijs is een astronomische $65 per volwassene (Saskia is gelukkig nog halve prijs). Dit is wel alles inclusief, dus ook lunch en drinken, waarbij voor Rick en mij ook alcoholische dranken horen.

Net na twaalven arriveert het veerbootje en worden we op het eiland afgezet. Ze hebben er heel wat aan verbeterd en veranderd in een jaar! Er staat inderdaad een compleet zoetwater park met zeker vijf verschillende glijbanen en ander vertier. Verder zijn de huisjes kleurig geverfd, is er een restaurant bij aan het water en heel wat meer plaats en stoelen om op te liggen.

Vanwege de dreigende luchten kiezen we stoelen onder een afdekje van palmbladeren. Later blijkt dat een mindere keus, want die palmbladeren lekken bruin regenwater door. Als eerste gaan we lunchen. Er zijn twee buffetten, de ene met dingen, die de kinderen niet lusten, de ander met friet, rauwkost en hamburgers en hot dogs. We kiezen voor de laatste en, hoewel we het aanbod voor de ticketprijs erg simpel vinden, het smaakt goed.

Dan gaan we het waterpark uitproberen. Het water is nogal koud, dus ik doe twee hoge glijbanen, maar hou het dan voor gezien. Ook Rick vindt het wel erg koud. De kinderen vinden het daarentegen prachtig, zelfs Katja heeft grote lol en is weer even helemaal kind.

Rick en ik gaan snorkelen en mijn shortie helpt goed tegen de kou (hoewel de rits stuk blijkt te zijn, dus er komt water via mijn rug binnen). Het water is veel kalmer, dan andere keren, dat we hier waren en er zijn veel minder andere snorkelers (vanwege het waterpark?). Hierdoor is het lekker helder en we zien weer van alles moois. Vooral de enorme blauwe papegaaienvissen zijn hier ruim aanwezig, maar ook de stoplicht papegaaienvissen en heel veel butterfly vissen (vlindervissen?). Terwijl we in het water zijn regent het, maar ja, we zijn toch al nat, dus dat deert niet. Een vis"vriendje" volgt me overal, hij is paars met geel en heeft een uitstekende tand. Hij is zo nieuwsgierig, ik moet hem soms opzij duwen om andere vissen te zien, heel grappig. Uren kan ik hiermee bezig zijn, ware het niet, dat ik het toch koud krijg, ondanks extra protectie.

De kinderen hebben inmiddels ook gesnorkeld en gaan weer terug naar het waterpark. Rick en Katja studeren voor hun “advanced” duikbrevet. Op zaterdag moeten ze hiervoor hun huiswerk inleveren. Ik “verdiep” me in de Prive en Story. Ik vermaak me altijd hoe anders de verslaggeving is, dan hier in bijvoorbeeld People magazine. Vooral de stukjes over de koninklijke familie komen overdreven gemaakt zoetig over.

Veel van de bekende Nederlanders zeggen me niet veel, maar ik kan nu verder met de wetenschap, dat Patrick Kluivert geen goede discipline houdt met zijn zoontjes, want ze hebben zich in een restaurant ernstig misdragen. Verder nog een paar enge verhalen over vermoordde kinderen. Maar het leukste vind ik altijd de kritiek op de kleding van de sterren (vind ik in People ook). Het is in ieder geval goed ontspannend leesvoer en ik heb er nog een paar te gaan.

Het blijft bewolkt en is een aangename temperatuur. Ook alweer anders, dan gewoonlijk op dit eiland, want we zijn de vorige keren altijd door de hitte vroeg vertrokken. Met zijn allen snorkelen we nog iets meer dan een uur en voor we het weten is het vijf uur en gaat het park dicht! Als je dan een bewolkte, regenachtige dag in Aruba moet doorbrengen is De Palm Island erg leuk, met je hoofd in het water heb je toch geen last van het water, dat uit de lucht valt!

Het veerbootje brengt ons weer aan land en we herzien onze plannen voor het avondeten. Omdat er vanavond geen mooie zonsondergang te zien valt, besluiten we Marina Pirata naar morgen te verschuiven en maken in plaats daarvan een reservering bij Papiamento.

Dit restaurant ligt in en rond een oude Cunucu, een typisch Arubaans huisje. We krijgen een tafeltje buiten bij het zwembad. Hoewel hun eten ieder jaar erg goed is geweest, was de service altijd erg langzaam. We verwachtten dus uren bezig te zijn. Maar dit keer was het precies goed!

We krijgen een drankje en bestellen dan onze voorgerechten. Katja en ik nemen het typisch Arubaanse gerecht “Keshi Yena”. Dit is een mengelmoes van gehakt, garnalen, druiven en kruiden met een laagje Goudse kaas eroverheen gebakken. Heerlijk!!

Mijn hoofdgerecht, mahi mahi en garnalen met pittige papaya saus op een hete steen gegrild is ook fantastisch! Iedereen geniet en, hoewel de rekening flink is, dit blijft een van onze favoriete restaurants op Aruba. Het is zo uniek en echt klasse.

"Pictures speak louder than words", dus De Palm Island vandaag:

Het eiland zelf

Papegaaienvissen

Mijn vriendje

Wednesday, July 26, 2006

Antilla wrak

Na een vroeg ontbijt lopen we met het hele gezin naar Unique Sports. Vandaag gaan Rick en Katja bij het Antilla wrak duiken en dat is ook een snorkelbestemming. Het kost slechts $10 per persoon voor ons om mee te liften met hun boot, heel wat goedkoper, dan de speciale snorkelcruises!

Onze duik/snorkelboot

Het is mooi, warm zonnig weer en het water is kalm. Maar ik neem het zekere voor het onzekere, wat de watertemperatuur betreft en huur een “shortie”. Het helpt enorm! Ik heb het geen moment koud en geniet van de twee barracuda’s en vele kleurige vissen en koralen, die op en rond het wrak leven.

Kleurige koraal op het wrak

De Antilla is in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers expres gezonken, zodat de Nederlandse marine er niets meer mee kon. Het is een mooi verhaal, want de Duitse bemanning is nadien nooit meer terug gegaan naar Duitsland. In de vele jaren, dat het schip onder water ligt, is het deel van het ecosysteem geworden en is een van de kleurigste snorkelbestemmingen.

Na een uurtje komen de duikers weer boven. Beneden hadden ze veel minder goed zicht volgens Rick. Dit is een leuke manier voor ons allen om te gaan. Helaas zijn er weinig duiksites, die ook interessant voor snorkelers zijn, ze liggen veelal te diep.

Als we terugkomen is het lunchtijd en we maken het makkelijk en eten bij het Terrace restaurant hier in het hotel. Dit ligt naast het zwembad en we leggen alvast onze spullen klaar.

Het is zulk mooi weer, het vraagt gewoon om een luie zwembad en zee middag. Kai neemt allerlei fruit mee uit het restaurant en tot groot vermaak van de andere zwembadgasten komen de leguanen die uit zijn hand eten.

Rond drie uur willen Kai en Katja een jetski huren. Eerst zou ik ook gaan, maar het kost bijna hetzelfde voor een enkel berijder als voor een dubbel. Dus besparen we die $55 maar en laten Kai en Katja samen gaan. Omdat Rick per credit card wil betalen moeten we eerst op een bootje mee naar Eagle Beach. Maar deze Go Native Sports heeft nogal de neiging om eerst twintig mensen op te halen en dan nog eens naar je bestemming te gaan.

Het tentje van "Go Native"

Dit keer dus ook, eerst naar de Holiday Inn, waar tien mensen aan boord komen. Dan zijn we nog geen vijftig meter het water op en de “kapitein” zucht hard, hij heeft geen benzine meer! Nu moeten we worden “gered” door een parasail boot, waar ook nog eens tien mensen op zitten.

Intussen ligt Saskia alleen in het zwembad en dat zit me niet lekker. We besluiten dus toch maar cash te gaan betalen, want als het zo doorgaat zitten we nog een uur op de boot!!! We worden gelukkig meteen weer bij ons hotel afgezet en Kai en Katja genieten van hun ritje. Volgens Kai gingen ze op zijn hardst en ze zijn er niet afgevallen!

Rond zonsondergangstijd lopen we naar Bugaloe en vinden daar een tafeltje met ongehinderd uitzicht op de ondergaande zon. Het is vanavond weer een erg mooi gezicht en natuurlijk worden er weer vele foto’s genomen.

Dan zetten we de kinderen af bij Gilligan’s, het strandrestaurant van het Radisson hotel. Zij gaan hier avondeten en Rick betaalt alvast voor ze. Rick en ik gaan samen sjiek eten bij Le Dome, een Belgisch-Frans restaurant. Hier worden we herkend van vorig jaar en krijgen uitstekende service. De Duitse hostess is tegelijk samen met haar Nederlandse man eigenaresse. Ze komt even gezellig kletsen en spreekt erg goed Nederlands.

Ook het eten is voortreffelijk! Mijn rolletjes zeetong met gerookte zalm smelten bijna op de tong. Toe zijn er profiteroles en lekkerder heb ik die nergens gegeten! We laten ons casino plan voor vanavond maar weer varen, we zijn verzadigd na al dit eten en hebben eigenlijk geen zin om weer zo snel $50 te verliezen.

Tuesday, July 25, 2006

Natural Pool

Het is donker buiten als ik om half acht opsta en even later begint het te plenzen! Dat gebeurt niet vaak als wij in Aruba zijn. Het water van de zee krijgt nog een extra diepe turquoise kleur door de loodgrijze lucht. En even later is er een mooie regenboog te zien boven het water.

Rick, Kai en ik gaan samen ontbijten en lopen dan naar Eagle Beach. De lucht in het zuiden ziet er erg dreigend uit, maar wij lopen in de zon. Kai jaagt op hagedissen en ik probeer foto’s te maken van de duikende pelikanen, die echt met een kamikaze plons in zee duiken. We zijn niet erg succesvol op allebei de fronten, hoewel ik wel een paar mooie “vlieg”foto’s van de pelikanen schiet.

Na een stuk over het superzachte zand van Eagle Beach (er zijn twee mensen in de zee, heerlijk, het gevoel de hele zee voor je alleen te hebben!) te hebben gelopen halen we water en ijskoffie bij het standje van Amsterdam Manor. Ik vind dit resort er zo leuk uitzien! Het is vrolijk geel met wit geverfd en heeft rode dakpannen. Het lijkt me leuk hier ook eens te logeren, vooral als Rick en ik een keer alleen gaan.

De meisjes hebben inmiddels al samen ontbeten en ondanks het mindere weer besluiten we toch naar de Natural Pool te gaan. Onderweg stoppen we bij Superfood en laten wat broodjes warm maken. Saucijzebroodjes en Saskia kiest een kaasbroodje, Kai probeert een worstebroodje en Katja, Rick en ik delen een Indonesisch vleesbroodje. Jammie!

Dan gaan we op zoek naar de Natural Pool, de naam zegt het al, het is een door de natuur gemaakt “zwembad” tussen de ruwe zee aan de oostkant van het eiland. De kaarten van Aruba zijn hoogst onduidelijk, dus eerst lijkt het dat we goed rijden, maar dan komen we bij het Arikok Nationale Park, waar een vriendelijke dame ons de weg wijst naar de Natural Pool.

Alleen geeft zij omgekeerde aanwijzingen of ik keer ze in mijn hoofd om en we gaan linksaf en dan weer linksaf en bevinden ons opeens in een wildernis, die niet naar de Natural Pool zal leiden. Na veel gepuzzel met de kaart en de huisnummers helpen, want daar staat ook het dorpje op, waar we ons bevinden, vinden we de juiste weg.

De weg naar de Natural Pool verdient die naam eigenlijk niet, want het is een gissen wat de weg is en soms raden we verkeerd en komen in diepe kuilen met grote stenen terecht. Gelukkig hebben we een 4-wheel drive Jeep, hoewel een lekke band natuurlijk altijd kan, zoals we het eerste jaar hier hebben ervaren.

Maar zonder kleerscheuren, door elkaar gehutseld en wel, komen we bij de parkeerplaats aan. We lopen de natuurlijk “trap” af naar het water en het is niet druk als we aankomen. Het water heeft ook een aangename temperatuur en ik zie meteen een schattige baby French Angel. De wanden van de Natural Pool zijn bedekt met prachtig kleurig koraal. Hier kunnen de mensen niet bij en dus groeit het allemaal goed. Met de digitale onderwater camera maken Rick en ik heel wat foto’s.

We snorkelen zeker een uur lang (ik weet niet precies hoe lang, want mijn favoriete horloge heeft het begeven, er is water in gekomen, al zou het volgens het verhaal tot grote diepten waterproof zijn). Dan ondernemen we de avontuurlijke terugweg, die altijd minder erg lijkt, dan de heenweg.

Omdat ik echt niet zonder horloge kan rijden we naar Oranjestad en Rick laat mij er in de hoofdstraat uit. Al gauw vind ik een digitaal horloge voor $25. Het is bepaald niet mijn favoriet, maar het is waterproof en goedkoop. De verkoper probeert me nog horloges voor $50 aan te praten, maar die vind ik niet mooi, dus hij verliest meteen interesse en gaat door naar de volgende klant. Op het onbeschofte af, want ik heb nog niet eens mijn credit card slip getekend en als ik naar instructies voor het horloge vraag bijt hij me toe, dat het toch makkelijk uit te vogelen is. Maar goed, ik heb waar ik voor kwam.

Met de lunch had ik de kinderen beloofd, dat ze op de terugweg een gebakje bij Superfood mochten hebben. Hier hebben ze heerlijk uitziend Nederlands gebak! Kai kiest een moorkop en Saskia en Katja een chocoladepunt. Ik koop gelijk ook mijn nieuwe favoriete zoutje: Pepsels. De pinda soort kenden we al, maar de kaassoort is nieuw voor ons en die is toch lekker!! Daar moet een hele berg van mee naar huis.

Als laatste stop gaan we weer naar Windie’s Watersport, want vandaag gaat alles van mij stuk, eerst mijn horloge, dan mijn snorkel. Ik heb te hard op het mondstuk gebeten en nu is het plastic gescheurd. We kopen een nieuwe snorkel en dan spoeden we ons naar het hotel.

Rick en Katja doen vanavond een nachtduik en moeten om zes uur bij een pier verderop aanwezig zijn. Zij maken zich gauw klaar en eten bij die pier wel wat. Kai, Saskia en ik gaan nog lekker in het zwembad en de zee relaxen.

Om een uur of zes gaan we naar boven om ons klaar te maken voor het avondeten. Dan ga ik er met mijn fototoestel op uit, want de zonsondergang zal vanavond spectaculair zijn! Beneden op het strand is een trouwerij gaande, ze hebben er een mooie avond voor uitgekozen.

Na tientallen foto’s ga ik weer naar boven en ga gezellig met Kai en Saskia bij Blossoms eten. Hier hebben we de eerste avond ook al gegeten, maar Kai en Saskia vinden hun honey chicken super lekker en ik ben natuurlijk dol op sushi. We hebben een dolgezellige maaltijd met zijn drieen!

Naast ons zit een gezin met een jochie van een jaar of twee, die heel geconcentreerd Barney boekjes aan het lezen is. Zijn moeder is druk bezig hem bezig te houden en ik herinner me die tijd goed. Nu heb ik met mijn zeer welgemanierde kinderen een rustig gesprek. De twee mannen aan de andere kant van ons kunnen een voorbeeld aan Kai en Saskia nemen, want die zijn zo luidruchtig, zelfs de kinderen zeggen er wat van.

Rond negen uur komen Rick en Katja helemaal enthousiast van hun duik terug. In het donker duiken (of zwemmen!) in de zee zou niets voor mij zijn, maar zij vonden het prachtig. Mijn internet connectie in deze kamer is kudde, dus het lukt me niet mijn blog te posten, ik loop zodoende nog steeds een dag achter. Maar ja, zo af en toe lukt het, dus ik zal de $10 per dag moeten betalen, grrr!

Monday, July 24, 2006

Malmok

Om half acht zitten we wonder boven wonder met zijn vijven aan het ontbijt!! Katja en Rick gaan duiken. Hun eerste duik van deze vakantie is eerst in de haven en de tweede tank bij een gezonken sleepboot. Ik loop even met ze mee om uit te vinden, wanneer ze ongeveer terug zullen zijn. De Nederlandse duikinstructeur, Erwin, is een grote grappenmaker, dus ze zullen wel lol hebben, daar beneden!

Kai en ik gaan in de fitness club gewichten heffen, terwijl Saskia zich boven in zwempak kleedt. Dit is de eerste keer, dat ik de fitness ruimte van dit hotel bezoek, vorig jaar heb ik dat helemaal niet gedaan. Er staan mooie apparaten en het is vrij groot. Ik werk alle gewichtentoestellen af en doe daar iets meer dan een half uur over. Kai is al eerder afgehaakt.

De papegaaien en kakatoes van het hotel mogen uit hun kooi en er is niets leukers voor de kinderen! Ze mogen Candy en Lisa, de twee vriendelijkste kakatoes, vasthouden en de vogelbeheerder herkent hen nog van vorig jaar.

Zelf ga ik een half uur aan een stuk door in zee zwemmen. De temperatuur is heerlijk en ik geniet, het is zo ontspannend!!

Na nog een half uurtje in het zwembad gelezen te hebben is het alweer half een en we lopen met zijn drietjes naar de pier, waar Katja en Rick zullen aankomen. Die zijn inderdaad net “geland” en hebben een fantastische paar duiken achter de rug. We hebben allemaal honger, dus eten we lunch bij Bugaloe, een nieuw restaurantje op de pier. Vorig jaar zat hier nog de Kokoa bar, door Nederlanders beheerd en hartstikke gezellig. Het lijkt erop, dat Bugaloe ook “Nederlands” is en het ziet er ook erg leuk uit.

Onze serveerster is in ieder geval Nederlands en vindt het prachtig, dat wij zo Engels en Nederlands door elkaar spreken. We bestellen broodjes (die van mij “gezond”, erg lekker) en natuurlijk friet. Het smaakt prima en is een heel redelijke prijs vergeleken bij de lunch plekken van de hotels.

De kinderen willen alleen maar in het zwembad liggen, maar Rick en ik zijn van avontuurlijker geest. We nemen onze snorkel spullen mee en rijden eerst even naar de scuba shop, Windie’s. Deze winkel wordt door een ouder Nederlands echtpaar gerund en ze hebben een heel goed selectie. Omdat het water dit jaar kouder is, wil ik even kijken wat een “shortie” (wetsuit met korte broek/mouwen) kost. Die zijn meer dan $100, dus ik lijd nog maar even kou, dan! Rick vindt wel een map voor zijn duikdagboeken.

Dan rijden we wat door de straatjes en ik neem foto’s van “cunucu’s”. De meeste huizen in Aruba zijn in deze typische stijl gebouwd. Sommigen zijn heel oud, anderen btandnieuw en de kleuren alleen al zijn heel fotogeniek. Iedere keer als we een stuk rijden, wil ik Rick vragen te stoppen voor foto’s, maar daar ergert hij zich aan. Dit is dus even mijn kans!

Langzaam vindt Rick de weg naar Malmok en daar gaan we snorkelen. We parkeren de auto en nemen alleen de finnen en maskers mee. Op het strand is weer een groot gedeelte afgebakend, omdat er een schildpad eieren heeft gelegd. Ik hoop zo eens mee te maken, als al die eieren uitkomen, dat schijnt een prachtig gezicht te zijn.

In het begin snorkelen we met tientallen gasten van de vele snorkeltour boten, die voor anker liggen. Maar wij zijn hier vaker geweest en weten, dat vlak langs de kust de beste dingen te vinden zijn. En we vinden: een inktvis (blauw en hij vindt mij maar niets met mijn flitsfototoestel); een mureen, die zich erg mooi laat zien en een zeester en nog veel, veel meer. Dit is een van de beste snorkel locatie op het eiland.

Een octopus

Hoewel ik mijn “Body Glove” aan heb (een soort wetsuit voor mijn romp) wordt het na een uurtje toch te koud. We gaan eruit en terug naar het hotel. Saskia zou haar haren tot een kroon laten vlechten, maar de vlechtster begreep het kennelijk niet en vlocht meer dan Saskia wilde. Morgen zullen we vragen het te veranderen.

Een pufferfish

French Angelfishes

Onze avondeten reservering is bij Marina Pirata, Katja’s favoriete restaurant. We vertrekken wat laat en bij het vliegveld is de weg versperd. We volgen de omleiding, maar we kunnen de weg naar Marina Pirata niet meer vinden. Na een half uur rondgedoold te hebben en de zonsondergang gemist te hebben (de voornaamste reden om bij dat restaurant te eten), bellen we het restaurant om onze reservering af te zeggen.

We rijden terug naar Noord en proberen het bij de Buccaneer, een restaurant, dat Kai erg leuk lijkt. We krijgen een heel leuk tafeltje naast een tropisch aquarium, waarin een schorpioenvis ons gemelijk gadeslaat. Het is leuk, maar de andere eetkamer is beter, daar zwemmen schildpadden en haaien langs je tafel.

Het menu is uitgebreid en de chef komt ons zelf groeten. Het eten is lekker, maar ik hou van mijn eten zonder sausjes, cremes, dressings of wat ook en alles op ons bord is verborgen onder vettige sauzen. Zelfs de groenten zijn bedolven, de broccoli met een soort kaassaus, de worteltjes met boter en de kool (denk ik) met een of andere kaassaus. Velen zijn daar dol op, maar voor ons alle vijf is dit te zwaar. Jammer, want verder is het een erg leuk restaurant.

Intussen word ik gebeten door een onzichtbaar insekt (neem ik aan). Ik heb meer dan vijftien plekken, die enorm jeuken. Maar het zijn geen muggenbeten, ze zijn te dicht op elkaar. Balen! Met anti-jeuk zalf op ga ik naar bed.

Sunday, July 23, 2006

Pannenkoeken en parasailing

Het is zondag, dus we blijven wat langer liggen. We hebben toch besloten het ontbijt beneden te laten voor wat het is en een Nederlandse pannenkoek als “brunch” te gaan eten.

Rick gaat met mij mee mijn dagelijkse vijf kilometer lopen. Onder het genot van een ijskoffie lopen we weer langs Palm Beach, want daar valt veel meer te zien, dan de andere kant op. Bij Hadicurari zien we zeer ervaren kite surfers (allemaal Nederlanders). Eentje springt zelfs in de lucht met zijn board, een prachtig gezicht.

Vlak daarbij staat een man een gigantische vis, die hij gisteravond heeft gevangen, te fileren. Daarvan zullen ze echt een paar dagen eten! De hutten langs het strand zijn opeens bewoond. Kennelijk zijn het strandhuisjes, want er staan bedden in en hele families komen naar buiten.

Verderop zien we weer een heel stel zeesterren en een enorme (dode) inktvis langs het strand. Even later zien we een klein meisje met twee prachtig rode zeesterren in haar hand naar haar ouders rennen. Hopelijk hebben die de tegenwoordigheid van geest ze terug te leggen in het water! We hebben nog nooit zoveel zeesterren gezien hier in Aruba.

Rond half elf zijn de kinderen ook klaar om te gaan en rijden we naar Linda’s, ons favoriete pannenkoekenhuis hier. Helaas zijn zij op zondag gesloten, dus rijden we maar door naar de tweede keus, ’t Pannekoekhuis in Oranjestad.

Dit restaurant is helemaal aangekleed als een ouderwets Hollandsch pannenkoekenrestaurant, maar hun pannenkoeken zijn erg doorgebakken. Die van mij heeft hele verbrandde gedeeltes (ik had een kaas, spek, champignons en gember pannenkoek, rare combinatie, ik weet het) en dat is minder. De extra portie poffertjes, die we bestellen, smaakt wel voortreffelijk.

Na het eten lopen we even naar de waterkant vlakbij. Hier zien we een aantal enorme leguanen zich heerlijk zonnen. Ze maken dankbare foto onderwerpen. Zo ook de kleurige vissersbootjes aan een strandje vlakbij, waar ik gewoon geen genoeg van kan krijgen.

In het hotel smeren we ons goed in met Banana Boat 60+ zonnecreme. Vooral Ricks rug, want die is gisteren flink verbrand, een van de redenen, dat we besluiten niet te gaan snorkelen.

Saskia wil dolgraag gaan parasailen en de rest heeft daar ook zin in. Vlak voor het hotel kunnen we de boot op en met nog een stel Nederlanders (die een paar uur later op het vliegveld moeten zijn voor hun vlucht terug) gaan we de zee op.

Kai en ik mogen als eersten omhoog, hij voor mij tussen mijn benen. Het is weer een fantastische ervaring! Vorig jaar zagen we schildpadden opkomen voor adem aan de oppervlakte van het water. Ook dit keer hebben we weer geluk, we zien er drie. Rick ziet er ook een, maar de anderen niet. Het blijft een avontuur en we mochten lekker lang “vliegen”.

Onze avondeten reservering is dit keer bij de Flying Fishbone. Een bijzonder goed restaurant, waarbij je aan het strand met je voeten in het zand zit en een prachtig uitzicht op de zonsondergang hebt. Het eten is ook bijzonder smakelijk, als hoofdgerecht nemen Rick, Katja en ik alle drie de special: barracuda met tomatensaus. Helaas is het nogal bewolkt aan de horizon, dus de zonsondergang is dit keer niet zo spectaculair. Maar er zijn nog een heel stel avond over, gelukkig.

Terug in het hotel gaan de kinderen kijken naar de Miss Universe verkiezingen en Rick en ik gaan eens een gokje wagen. Nou, dat duurde niet lang, want ons tevoren vastgestelde “te vergokken” bedrag is zo verdwenen! Het geluk is dus vanavond niet met ons en we keren terug naar de kamer. Volgende keer beter!

Pannenkoeken en parasailing

In het hotel smeren we ons goed in met Banana Boat 60+ zonnecreme. Vooral Ricks rug, want die is gisteren flink verbrand, een van de redenen, dat we besluiten niet te gaan snorkelen.

Saturday, July 22, 2006

Baby Beach

Gisteravond heeft Rick tot zijn schrik gezien, dat hij Katja´s duikkaart is vergeten! Hij wil dus vanochtend meteen naar Go Native, waar ze vorig jaar ook hebben gedoken. Hij hoopt, dat ze daar op kunnen zoeken, dat Katja een gediplomeerd duikster is.

We staan om half acht op en gaan meteen ontbijten. Het buffet is heerlijk vers en er is nog bijna niemand aanwezig. Dat is wel anders, dan gisteren, toen de zalm er echt niet lekker meer uitzag en het roerei compleet uitgedroogd was. The early bird catches the worm!

Na het eten ga ik op mijn wandeling van vijf kilometer richting Eagle Beach. Het is prachtig weer, zonnig en warm. Echt snel lopen lukt niet, want de kust is hier erg rotsachtig. Overal zie ik fel turquoise hagedissen wegschieten. Aruba is een woestijnachtig eiland, dus overal cactussen (of cacti), maar ook , zoals ik me van Senegal herinner Flamboyant en Bouguinvilla planten, prachtig bloeiend.

Bij Eagle Beach maak ik een foto van een van de divi divi bomen. De boom, die in ieder brochure is terug te vinden, is vorig jaar door vandalen beschadigd. De helft van de boom is nu dood, erg jammer!

Eagle Beach is door het tijdschrift “Travel and Leisure” als een van de 10 mooiste stranden ter wereld uitgeroepen. Het zand is superzacht, bijna kleiachtig en het water voelt heerlijk. Om de zoveel tijd zie ik de rood-witte afscheidingen, die schildpad broedplaatsen aanduiden. In het water vissen de pelikanen, ik zie er een een aantal vissen achter elkaar verorberen.

Terug op de kamer zijn Rick en Katja nog niet terug. Gelukkig blijkt dit geen slecht nieuws, niet alleen mag Katja duiken, maar ze mogen ook hun “advanced” brevet halen. Op dinsdagavond (als er genoeg deelname is) gaan ze op hun eerste nachtduik.

In Oranjestad halen we gauw donuts voor de kinderen als ontbijt. In het restaurant beneden stond er een lange rij en we willen verder. Via San Nicolas (Sint Nicolaas) rijden we naar Baby Beach. Dit ligt aan de oostelijk tip van het eiland en is een heel ondiepe baai met prachtig wit zand. Iets voorbij de mond van de baai is het heel mooi snorkelen met fel gekleurde papegaaienvissen en andere fel gekleurde vissen. Het is er heerlijk en na het snorkelen nestelen we ons op het zand om te lezen.

Al te gauw is het lunchtijd en we rijden terug naar Oranjestad. Bij het eetcafe “The Paddock” bestellen we allemaal een tosti. Saskia een met alleen kaas en de rest de “Paddock”, die kaas, ham, tomaat en ananas heeft. Daarbij frietjes, die ze heerlijk maken (daar hebben de Amerikanen nog niet zo heel veel kaas van gegeten), en het gaat allemaal schoon op.

Na het eten halen we mijn armband op. Hij ziet er prachtig uit en heeft twee veiligheidsslotjes, door het slot zal hij niet verloren worden (en hopelijk door niets!). Peter, degene, die ons alles verkocht heeft, laat Saskia slipperoorbelletjes zien en zij krijgt die van Rick.

Dan belooft hij mijn trouwring (wit goud met diamanten) weer als nieuw eruit te laten zien. Om dat te laten doen neemt hij me mee naar achter de schermen Aruba. Ergens bovenin een oud pand bevindt zich de juwelier. Het is een atelier, zonder poespas, allerlei instrumenten en mijn ringen zien er binnen vijf minuten als vanouds uit! Onvoorstelbaar! Ik hou ze de rest van de vakantie in de safe, zodat er geen troep van zonnecreme of zee- of zwembadwater op komt.

Terug bij het hotel gaat iedereen het zwembad in, behalve ik. Ik heb zin in de zee, daarvoor zijn we hier tenslotte. Dus ik ga daar zwemmen. Dat valt tegen, want om de haverklap komt er een speedboot voorbij, die hoge golven veroorzaakt.

Na twintig minuten ga ik terug naar het zwembad. We lezen even lekker in de nieuwe heel comfortabele stoelen. Dan maken we ons allemaal gereed voor het avondeten en gaan eerst bij Piet’s Bar lekker een cocktail drinken, zonsondergang kijken en frietjes met pinda saus eten. Hmmm!!

Rond half acht begeven we ons naar het restaurant voor ons avondeten, Bingo, een Nederlands restaurant. Daar hebben ze een leuke tafel voor ons. Het eten is lekker, alleen heeft Kai misgegokt. Hij bestelde de tong, maar verwachtte die gefileerd en dat was hij niet. Ook mijn fout om het niet te vragen! De bediening was superleuk en vriendelijk en de rest van het eten heerlijk!

We zijn allemaal moe en verbrand na een dag buiten, dus na terugkomst in het hotel gaat het licht bijna meteen uit!

Friday, July 21, 2006

Winkeldagje

Na de hele nacht gedroomd te hebben over hoe de kinderen vanaf het balkon van de kamer te pletter vielen op het beton beneden, ben ik om acht uur echt klaar om op te staan. We zitten op de vijftiende verdieping en ik denk, dat mijn hoogtevrees zo tot uiting kwam. Er zitten goede railingen voor het balkon, maar het is hoog!! Natuurlijk geeft dat ook het prachtige uitzicht, dat we hebben. Helaas was de zonsondergang gisteravond nogal bewolkt.

Vandaag zijn er ook meer wolken dan zon. Rick en ik beginnen met een fikse strandwandeling. Ik doe de Garmin om en we lopen iets meer dan vijf kilometer bij elkaar. De kleurige vissersbootjes liggen er nog, hoewel er ook aan het haventje wordt gewerkt. Overal om ons heen zijn constructie projecten, er zijn grootse plannen voor dit eiland. Of dat een positief iets is, weet ik niet, want meer mensen betekent ook meer stress op het ecosysteem, wat hier vooral onderwater prachtig is.

Onderweg vind ik wat mooie schelpjes, die ik later aan de kleine Mary Carol geef. We komen haar en haar vader tegen en zij wijzen ons op een prachtige vuurrode zeester in het water. Langs het strand staan ook weer de rood-witte hekken op de plekken, waar schildpadden hun eieren hebben gelegd.

Ook zien we een heel ervaren kite surfer, heel knap, hoe die met zo’n parachute-achtig zeil allerlei kunsten uithaalt. Het is een leuke wandeling en als we terug komen hebben we zin in ontbijt. Dit zit dit keer bij de hotelprijs inbegrepen en met zijn allen krijgen we al gauw een tafeltje. Het buffet is erg lekker, ik geniet vooral van de zeer rijpe tomaten, die ik met plakken Goudse kaas beleg en natuurlijk de gerookte zalm en verse ananas.

Met volle magen gaan we richting Oranjestad. Het is nog steeds bewolkt en spettert zelfs zo af en toe. De eerste stop is een boekwinkel, waar ik Nederlandse tijdschriften en misschien een Suske en Wiske hoop te vinden (inderdaad vinden wij in Aruba ook weer een stukje Nederland terug). Maar helaas is alles uitverkocht en we gaan onverrichterzake verder.

Bij de Superfood halen we allerlei lekkernijen. De kinderen weten intussen ook hun favorieten, zoals Fruit-tella en DF Pepermunt. Iedere keer slepen we weer een hele tas vol Nederlands spul mee naar huis.

Dan rijden we het centrum van Oranjestad in. Rick heeft de bon voor de verloren armband mee en heeft al email contact gehad met “Peter” van Gemani, waar we vorig jaar die armband hebben gekocht. We worden hartelijk ontvangen (want we zijn goede klanten!) en krijgen een drankje aangeboden. Hij heeft nog een soortgelijke roze saffieren armband liggen en die past eigenlijk beter bij de ring, die ik heb. Er wordt onderhandeld en hij biedt een heel goede prijs. We besluiten het te doen, zoiets verliest zijn waarde nooit en roze saffieren zijn nogal uniek. Peter belooft er een extra slot en kettinkje op te zetten, zodat het slot echt niet zomaar open kan gaan. Hoera, wat ben ik blij! Ik was echt bang, dat ik er niet nog een zou vinden!

We hebben nog geen zin in lunch, dus we gaan verder shoppen. Rick vindt een leuk Balashi t-shirt en Saskia een kort broek met op haar billen “No Place Butt Aruba”. Bij de boekhandel in de hoofdstraat vind ik een heel stel Prive’s, Story’s en Libelles, dus ik kan weer even vooruit.

Dan is het toch echt lunchtijd en de keuze valt unaniem op Iguana Joe’s, een restaurant met allerlei Caribisch eten. Mijn jerk chicken sandwich is super lekker en ik snack ook mee van Saskia’s maccaroni en kaas, want daar zit allemaal gesmolten Goudse kaas op, mmmm!!!

Rond half drie zijn we weer bij het hotel en Rick en ik gaan snorkelen bij de rotspartij vlakbij. De kinderen hebben geen zin en blijven in het zwembad. Het zeewater is een stuk kouder, dan ik me van vorig jaar herinner! Maar het is weer de moeite waard. Ik zie meteen al drie vervaarlijk uitziende schorpioenvissen en ik waarschuw Rick om niet zomaar rotsen om te draaien, zoals hij vaak doet, want daar schuilen ze allemaal onder. Ook zijn er ontzettend veel gigantische zee-egels. Het is dus wel uitkijken, maar we zien ook een Angelfish, hele scholen met felblauwe Tangs en de schichtige Squirrelfishes (natuurlijk heb ik geen idee hoe die beesten in het Nederlands heten).

Na een uurtje heb ik het echt koud en gaan we eruit. Ook bij het zwembad vind ik het fris en de hot tub zit vol. Wie had dat gedacht, dat ik het op een subtropisch eiland koel zou hebben! Ik installeer me met een Diet Coke met rum, mijn boek en een baddoek over me heen en geniet zo! Naast mij liggen vijf kinderen op stoelen in de schaduw in diepe slaap, lange reis gehad misschien?

Rond zes uur gaan Saskia en ik naar boven en maken ons klaar voor het avondeten. De zonsondergang is vanavond prachtig en vanaf ons balkon hebben we er een fantastisch uitzicht op.

Ons uitzicht naar rechts

Vanavond eten we bij een nieuw restaurant, Tulip. Het blijkt gezellig, buiten op een terrasje met sfeervolle verlichting. Het menu is ook erg lekker en vooral heel redelijk! Rick bestelt bami goreng, die echt lekker is (ik heb ook een hapje geproefd natuurlijk) voor $10, Kai kip Cordon Bleu ook voor $10 en Katja en ik gaan voor “duur”: de filet mignon voor $13! Mijn biefstuk is perfect gegrilled, ik vind zo rood mogelijk lekker en dat is hij ook! Dit restaurant is een onontdekt juweeltje!! De bediening is ook erg vriendelijk en we hebben een gezellig avond.

Terug in het hotel overwegen we nog even om naar het casino te gaan, maar de luiheid neemt over en we blijven liever lezen en computeren.

Thursday, July 20, 2006

Aangekomen in Aruba

Mijn wekker staat voor half zes, want we willen rond zes uur richting vliegveld vertrekken. Maar om vier uur komt Snickers ergens vandaan (later blijkt Saskia’s slaapkamer) en komt kopjes geven en miauwen. Dit is de reden, dat we hem de meeste nachten in de basement met Meike opsluiten in een kamer. Er valt niet meer te slapen met zo’n vastberaden kat!

Toch doezel ik nog wat verder, maar om vijf uur staat Rick op en ik dus ook maar. Ik doe mijn ochtendoefeningen, want die maken me echt wakker en neem dan een snelle douche. In feite is alles ingepakt en nadat we de kinderen wakker hebben gemaakt laden we alles in de van. Dit keer hebben we maar liefst acht tassen om in te checken, maar wonder boven wonder past alles erin!

Net na zessen rijden we weg en om half zeven, drie uur voor onze vlucht vertrekt, komen we op Dulles aan. Het is er een drukte van jewelste! We hebben besloten dit keer de van op lang parkeren parkeerplaats te zetten. Die is zo’n vijf kilometer verderop, maar het scheelt maar liefst $6 per dag, heel wat als je tien dagen weg bent.

Nadat we alle baggage uit hebben geladen laat ik Rick en de kinderen achter om in de rij aan te sluiten en ik rijd naar de parkeerplaats. Ik vind meteen een plekje vooraan en neem de shuttle terug naar de terminal. Na even zoeken vind ik Rick en de kinderen in de internationale rij. Die is heel lang, het is maar goed, dat we vroeg zijn gekomen!

Nadat we alle acht tassen en koffers hebben ingecheckt en door de roentgen hebben gestuurd sluiten we aan in de rij voor de veiligheidscontrole. Ik moet zeggen, dat ze dit bij Dulles goed hebben geregeld. Er staan honderden mensen en toch gaan de rijen snel. Het leek een lang wachten en gedoe, maar na het uitdoen van schoenen en laptops apart door de poortjes doen, staan we net iets meer dan een uur na aankomst toch in de “mobile lounge”, het soort bus, dat ons naar de terminal zal brengen.

Als we bij de gate aankomen wordt de vorige vlucht nog weggewerkt. Deze gaat naar San Diego en is overvol, een vader en zijn zoon mogen uiteindelijk niet mee. Een drama volgt, maar de United agent is heel sympathiek en vindt al vrijwel meteen een andere vlucht voor ze.

Wij installeren ons, Rick haalt wat super vette ei met kaas biscuits van Wendy’s (meestal hebben die lekker eten, maar dit was werkelijk niet te pruimen). Ik had liever de Cinnabon van Kai en Saskia gehad, maar ja, toen was ik de auto aan het wegbrengen.

Het vliegtuig, dat ons naar Aruba moet brengen, is een kwartier vertraagd, maar dan kunnen we om kwart voor tien ook meteen naar binnen. Omdat Rick een “Premier” United klant is, kunnen we als eerste aan boord. We hebben twee rijen achter elkaar en er wordt hard gevochten om de middenplaats, die naast een vreemdeling zou moeten zitten.

Maar de vlucht blijkt helemaal niet vol en zo krijgt iedereen de zitplaats, die hij of zij wilde. Kai, Rick en Saskia slapen het grootste gedeelte van de vlucht, maar dat lukt mij en Katja niet. Wij lezen dus maar lekker door. Het is een heerlijke vlucht, we worden regelmatig van iets te drinken voorzien en verder geen turbulentie. Ik heb speciaal de “A” kant van het vliegtuig gekozen, zodat we Oranjestad mooi kunnen zien bij de landing en zo komt het ook uit.

Zodra we het vliegtuig uit zijn lopen we naar de paspoortcontrole. De kinderen en ik gaan door het loket “Arubaanse ingezetenen en Nederlandse paspoorten” en Rick “gewoon” met de Amerikanen mee. Uiteindelijk is hij er eerder door dan wij, want er blijken heel wat Arubanen in ons vliegtuig te hebben gezeten! Maar nu hebben we onze eerste stempel in ons Nederlandse paspoort, toch leuk!

Als we bij de baggage ophaal komen liggen er al drie van onze tassen voor het oprapen en de andere vijf volgen rap. We halen onze Jeep op van American Rental en zijn nog nooit zo snel van vliegtuig naar auto verplaatst, binnen het halve uur!!! Heerlijk! Alle bekende plaatsen komen weer voorbij en bij het Aruba Resort, Spa and Casino worden we met open armen ontvangen.

De baggage wordt meegenomen en ik check in. Als ik naar de balie loop, hoor ik het meisje zeggen: “Zij zijn zo vervelend!!” Ik zie de piloot en first officer van onze United vlucht daar ook staan. Ik grap, dat ze het toch niet over ons heeft, maar dan zegt ze, dat die twee mannen moeilijk doen. Het zijn inderdaad een paar macho’s, maar ja, ze hebben ons veilig van Washington naar hier gevlogen.

Als wij inchecken vraagt ze of we misschien een hoek suite willen. Het kost niet veel meer per nacht en zo hebben we drie kamers en een bed voor iedereen. Nou, dat laten we ons geen tweede keer zeggen! En nu zit ik dus in een superdeluxe suite te typen!!! We hebben uitzicht over het hele strand en zoveel plaats voor ons vijven!! Wat een luxe!!

De kamers zijn nog niet klaar bij het inchecken, dus we gaan bij Gilligan’s bij het Radisson hotel alvast een lekkere sate eten. Ik voel mijn vier uur wakker worden al goed, maar het eten smaakt heerlijk. Bij terugkomst zijn de kamers schoon en we kleden ons gauw in badpak.

Als eerste proberen we de zee. Die is koeler, dan we ons herinnneren, misschien omdat we een maand eerder dan “gewoonlijk” hier zijn? Het zwembad is warm in vergelijking. Ik lees lekker verder, terwijl de anderen zwemmen.

Op weg naar de kamer knuffelen we de kakatoe’s nog even. Het zijn dezelfden als vorig jaar en ik voel me al een ouwe rot, want ze komen zo op me af. Schattige dieren! De kinderen zouden er zo een willen, maar met katten en een hond lijkt het me geen combinatie!!

Boven op de kamer kijken we naar de zonsondergang. Helaas is het vanavond niet fantastisch, er is veel bewolking aan de horizon. Dan douchen we allemaal en gaan bij Blossoms beneden eten. Dit is een Japans/Chinees restaurant en erg lekker! We bestellen sushi vooraf en voortreffelijke biefstuk als hoofdgerecht.

Het is heel fijn hier weer te zijn!

Wednesday, July 19, 2006

Pakken en relaxen

Om acht uur sta ik naast mijn bed, er moet ingepakt worden! Morgenochtend om zes uur vertrekken we richting Dulles Airport, dus moet alles vandaag klaar zijn.

Rick neemt Brynna naar de kennel en gaat dan naar zijn werk. Ik begin met een medicine ball routine en ga dan met 5 pond gewichten 3,5 mijl lopen. Warm, dat het is! Een oudere dame roept me toe, dat ik het er zo makkelijk doe uitzien. Nou, zo voelt het niet, hoor! Het lijkt wel of ik door stroop loop! Maar het lukt en in een goede tijd, onder de 45 minuten.

Tijdens het kattenbakken schoonmaken, was opvouwen, planten water geven bel ik Petra. We zijn weer van alles aan het bekokstoven samen, zo leuk!

Als ik van de telefoon ben, begint het pakken serieus. Eerst Saskia's tas, dat is makkelijk. Gelukkig hoeven we voor Aruba niets warms mee, het is vooral zwempakken, korte broeken en t-shirts en enkele wat nettere kledingstukken voor 's avonds in de restaurants.

Daarna help ik Kai zijn kleding in zijn tas te proppen. Dit keer hebben alle kinderen hun eigen tas in de hoop, dat dat makkelijker in de auto zal passen. Alleen al voor alle snorkel- en scubaspullen hebben we twee tassen nodig!

Zelf ben ik ook gauw klaar, ik gooi gewoon al mijn jurken en rokken in de kledingtas! Ok, misschien niet allemaal, maar ik heb vast weer te veel mee! Kiezen is moeilijk, maar gelukkig neemt zomerkleding weinig plaats in.

Intussen wordt er naarstig gezocht naar Katja's mobieltje, die heeft ze sinds gisteravond niet meer gezien. Ze denkt hem bij Jeroens feestje verloren te hebben.

Na de lunch gaan Saskia en ik richting Karin. Het pakken is voldoende gevorderd, dat ik me een heel gezellige middag kan permitteren. Christine en Sylvia zijn er ook. De kinderen spelen in het zwembad en ook wij nemen regelmatig een duik.

We eten ijsjes, kletsen, eten chips en hebben een paar glaasjes rose. Pas om half zes nemen Saskia en ik met moeite afscheid. Wat is het hier toch heerlijk in de zomer! Maar Katja's mobieltje is nog steeds pleite.

Al heb ik de auto al doorzocht, ik probeer het toch nog eens, door haar nummer te bellen. En opeens horen we iets trillen in de auto en Saskia vindt de telefoon ergens onder en achter! Een blije Katja accepteert hem bij thuiskomst, stel je voor, dat ze 10 dagen zonder communicatie zou moeten zijn!

De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt om mijn foto's van onze reis naar het Noordwesten online te krijgen, zodat ik mijn CF en SD kaarten leeg kon maken voor Aruba. En het is gelukt! De foto's zijn hier te bezichtigen! Tot over tien dagen (of tot ziens in Aruba)!!

Tuesday, July 18, 2006

Hotter than Hades

Mooie uitspraak vind ik dat altijd: "Hotter than Hades" en voor vandaag gaat dat zeker op! Bij het opstaan is het al verstikkend heet, zo'n 27 graden.

Rick neemt Kai mee naar zijn werk vandaag, ze vertrekken rond half negen. Het is Rick's goal om ieder kind deze zomer een dag mee te nemen. Saskia heeft haar beurt al gehad en Katja ook, met haar reisje naar Norfolk vorige week, toen zij Rick een presentatie zag geven. Dat laatste heb ik ook maar een paar keer mogen meemaken, dus was bijzonder voor haar.

Na een telefoontje met Christine en met heel veel zelf-discipline spring ik om kwart voor tien eindelijk op de fiets. Er staat een (weliswaar heel warme) wind en dat koelt tijdens het fietsen toch wel af. Zodra ik stil sta slaat de hitte me echter uit! Het is inmiddels over de dertig graden, zeker in de zon.

Op het W&OD pad is het stil vandaag, op de heenweg zie ik geen levend dier, op een enkele cardinal na. Ik rij tot Hunter Mill Road, wetend, dat dat precies 10 mijl heen en weer is. Het is zo drukkend en heet, dat ik niet verwacht veel wild te zien. Net als ik denk, dat die voorspelling bewaarheid wordt, zie ik opeens naast me in de schaduwrijke bosjes twee jonge herten! Ze zijn schichtig, maar poseren nog net voor een foto.

Even later zie ik ook twee jonge groundhogs in de berm, maar die zijn te snel voor mijn fototoestel. Mijn dag is weer goed, het zien van dieren op zo'n fietstocht doet het hem altijd weer.

Bezweet en vermoeid na iets meer dan tien mijl loop ik de lekker koele kamer weer in. Katja en Saskia zijn inmiddels gedwongen op, want de schoonmaaksters zijn vroeg vandaag.

Gauw neem ik een douche en rijd dan naar Lofty Salon voor een broodnodige kleur- en knipbeurt. Mona, mijn kapster, is Libanees en als ik vraag hoe zij de huidige situatie daar ervaart, begint ze bijna te huilen. Net nu ze bijna weer "normaal" zijn, is alles teniet gedaan door de Israelische bombardementen, vertelt ze. Het is moeilijk om er als neutraal persoon tegenaan te kijken, natuurlijk zijn er twee kanten aan ieder conflict en dit zinloze geweld is precies dat: zinloos.

Het is dan ook moeilijk iets te zeggen. De Libanezen zijn volgens haar een speelbal van Israel, Syrie en Iran in hun conflicten. Gelukkig woont haar familie ver van de vuurhaarden, maar natuurlijk merken ze de problemen wel door gebrek aan stroom en telefoonverbindingen.

Dichter bij huis heeft ze het erg druk met haar vrij nieuwe eigen zaak en het duurt een stuk langer, dan ik verwacht had, om mijn haar te doen. Gelukkig heb ik absoluut geen haast en een zeer grijpend boek, dus het is heerlijk ontspannend. En mijn haar zit weer prima en is makkelijk in model te krijgen met alle zee, zon en zand volgende week.

Om kwart voor drie rijd ik met Saskia en Aoife weer naar de orthodontist. Saskia krijgt een beugel (met ijzeren draad dit keer, anders dan die van Kai en Katja), die ze 's nachts moet dragen. Het goede nieuws voor haar is, dat ze mais aan de kolf mag eten!

Op de terugweg belt ze meteen Rick daarover op, want die zou avondeten gaan inslaan. We eten een heerlijke gegrillde steak, mais (aan de kolf) en boontjes met zijn vieren. Katja is Jeroens (Karins zoon) verjaardag aan het vieren vanavond. Het smaakt zo lekker zomers, al eten we binnen, de muggen hebben ons helaas van het deck verjaagd!

Monday, July 17, 2006

Beugelloos!!!

Al onze vakantiefoto's in Aruba zullen vijf flitsend witte smiles tonen! Om kwart over negen komt Saskia's beugel er (tijdelijk) af! Grappig, hoe je werkelijk niet ziet hoe netjes het is geworden, tot hij eraf is.

Before (in 2003)

After (vandaag)

Het ziet er erg mooi uit en het gevreesde gat, waar genetisch geen tand groeit, wordt zo te zien opgevuld door een van de hoektanden. Saskia krijgt een draadje achter haar voortanden om te voorkomen, dat ze weer zo uit elkaar gaan staan. Ze bedreigden de wortels van andere tanden.

Over een jaar of twee, als alles is ingegroeid, zal ze weer een beugel moeten, maar voorlopig heeft ze dus een prachtig witte smile!

Op de terugweg naar huis proberen we een milkshake bij McDonald's te halen om de vieze smaak van alle chemicalien weg te werken. Maar het is pas tien over tien en de milkshake machine werkt nog niet. Dan maar kauwgom halen bij 7 Eleven, iets wat Saskia bijna drie jaar niet heeft mogen eten.

Maar ze is vergeten te vragen of ze nu haar favoriete eten mag hebben: corn on the cob (mais op de kolf). Morgen moeten we terug om de doorzichtige beugel op te halen en als het mag, staat dat natuurlijk morgenavond op het menu!

Het is inmiddels al ver over de dertig graden buiten en er is een heat advisory. Erg veel zin om buiten te gaan zweten heb ik niet, dus doe ik het maar binnen. Ik doe een half uur routine met gewichten en neem me voor de rest van mijn beweging vanmiddag in het zwembad te krijgen.

Na de lunch komt Karins Maaike om mee te gaan zwemmen. Het is tegen de 38 graden, maar de vochtigheidsgraad is vrij laag. Het is dus uit te houden in de zon, zolang je zo af en toe een duik neemt.

Voor ik van gedachten kan veranderen begin ik met 40 banen trekken, een kilometer dus. Dit lukt me in 28 minuten, wat ik persoonlijk niet slecht vind. Leah, die met Katja en Kai inmiddels ook is gearriveerd, vroeg alleen wel aan Katja, waarom ik zo langzaam ging. Tja, de ouderdom, he! Wat later zwem ik nog eens 20 banen, alweer op mijn gemak, maar zo heb ik toch 1500 meter gezwommen.

We blijven tot kwart voor vier, want om vier uur gaat het zwembad dicht voor een competitie van het zwemteam. Dat is een nadeel van juli, al die competitiewedstrijden en vroege sluitingen. Maar Saskia heeft toch al te veel zon gezien, ondanks insmeren is haar heel gevoelige huid toch flink verbrand in haar gezicht.

Na een snelle douche vertrekken Katja en ik om onze nagels te laten doen. Zij kiest fluorescerend roze voor haar vingers en groen voor haar tenen! Ik hou het bij een roze rode kleur.

Bij Safeway halen we sushi voor vanavond, het is gewoon te heet om te koken. Gelukkig vindt iedereen dat lekker. Met spinaziesalade is het een volledige en gezonde maaltijd.

Katja gaat met een groep vrienden bowlen en wij kijken naar Hell's Kitchen. Hoe lekker ik het buiten ook vind, ik krijg het gevoel het avondeten van de muggen te zijn daar, ondanks de Off!, die ik op me spuit. Er zijn net weer muggen met West Nile Virus gevonden, dus ik heb geen zin lek geprikt te worden. De muggen zijn een grote reden, waarom Amerikanen 's avonds niet buiten komen en ik kan het ze niet kwalijk nemen!

Sunday, July 16, 2006

Lekker lui weekend

Volgens Blogger is dit mijn 900ste NederlandseAmerikaan blog alweer! Wauw, 900 colums, in feite, ik heb me wat afgeschreven de afgelopen drie jaar!

Zaterdag

Soms is het heel lekker om bij het wakker worden op zaterdag een heel weekend zonder afspraken of verplichtingen voor je te hebben liggen. Het gebeurt ons zelden, maar dit weekend is het dan zo (we hebben wel bewust onze agenda leeg gehouden, daar niet van).

Na eerst lang uitgeslapen te hebben strik ik Rick voor een wandeling door Vienna. In echt hard sporten heb ik in deze hitte geen zin, maar op die manier bewegen we toch. Hij moet toch overhemden naar de stomerij brengen, dus met een zak kleren op de rug gaan we op pad. Twee zweterige mijlen heen en dan kopen we toch maar een flesje water bij Quizno's. Dit is echt geen weer om je buiten in te spannen, of het zou zwemmen moeten zijn en veel drinken is essentieel.

Het is super vochtig en klam en over het algemeen winnen de wolken het van de zon. Het ziet er zelfs wat dreigend uit. Maar ik heb mijn zinnen op zwemmen gezet, dus na de lunch gaan Saskia, Aoife en ik naar het zwembad.

Rick wil nog van alles voorbereiden voor de reis naar Aruba, Katja voelt zich niet zo lekker en Kai is niet zo'n zwemmer. Het is vrij rustig in het zwembad, dus ik denk mijn baantjes goed te gaan trekken.

Maar dan zie ik een van de vrouwen uit de buurt, die een paar maanden geleden na 22 weken zwangerschap haar zoontje heeft verloren en ik raak met haar aan de praat. Wat is het toch altijd moeilijk om te weten wat te zeggen, vooral als je (God zij dank!) zoiets niet zelf hebt meegemaakt. Maar niets zeggen lijkt me net zo erg, dus ik geef mijn condoleances en we kletsen wat over koetjes en kalfjes.

Dan zie ik Mary Ellen, wiens jongste Katherine bloemenmeisje zal zijn bij Laurens huwelijk in augustus. Ook zij heeft moeite schoentjes te vinden voor Katherine en zo praat ik ook met haar.

Inmiddels zijn de dreigende wolken gaan huilen en ik vind zwemmen in de regen niets. Met mijn boek schuil ik onder een van de paraplu's in de veronderstelling, dat het maar een kort buitje zal zijn. Dit blijkt niet het geval, het gaat steeds harder regenen! Na een half uur zie ik eindelijk opklaringen in de verte en dan hoort een van de lifeguards donder (volgens mij was het een vliegtuig) en het zwembad wordt voor 45 minuten gesloten! Nou ja!!

Teleurgesteld neem ik de meisjes mee naar huis. De zon schijnt alweer volop, dus ik ga verder lezen op het deck. Rick is intussen een en al bedrijvigheid en wil vanavond naar de film. Eigenlijk Pirates of the Caribbean 2, maar ik heb geen zin in zo'n lange zit.

De keuze valt op "Click" met Adam Sandler en Henry Winkler. De film begint om half negen, dus we besluiten eerst even in Tysons Corner te eten. Daar aangekomen blijkt het enorm druk te zijn!

We vinden ternauwernood een parkeerplaats en er staat een lange rij om bioscoopkaartjes te kopen. We kopen dus maar snel ons kaartje, voor het geval die film ook populair is (blijkt later niet zo te zijn).

Bij Brio zetten we onze naam op de lijst en horen, dat hun wachttijd voor zes personen (Aoife is ook mee) een half uur tot drie kwartier is. Genoeg tijd dus om leesmateriaal voor de vakantie te vinden bij Barnes and Noble. Ik vind de rest van de serie geschreven door Sharon Kay Penman, waarvan ik het eerste boek bijna niet weg kan leggen.

Al gauw gaat onze "pager" af en is de tafel klaar. Rick rekent af, terwijl ik met Kai alvast de tafel opzoek. Brio is een Italiaans restaurant met een bakstenen houtoven. Het is er gezellig, maar wel erg lawaaierig.

Hierdoor verstaat onze serveerster, die een gehoorprobleem heeft, mij telkens niet, als ik om een kindermenu vraag. Het wordt komisch, want ze hoort allesbehalve "kids menu", tot "tomato juice" toe. Gelukkig lacht ze er zelf ook om. Het is ook zelfs met een goed gehoor moeilijk om je verstaanbaar te maken in het geroezemoes!

We eten er gezellig en het valt me op, dat iedereen om ons heen kleine kinderen mee heeft. En hoe al die kleintjes gewoon rustig zitten te kleuren, terwijl de ouders converseren. Het doet me aan de tijd, dat onze kinderen klein waren, denken. We hebben ze van baby af aan mee uit eten genomen en altijd gezorgd, dat ze zich niet zouden vervelen (en daardoor de mensen om hen heen ook niet!).

In vrijwel ieder Amerikaans restaurant zie je kinderen, van een familierestaurant zoals Brio tot een sjiek Frans restaurant. Ik moet zeggen, dat ik zelden een kind zie, dat de andere gasten van het restaurant tot hinder is. De meeste restaurants zijn dan ook erg kindvriendelijk met kindermenu's en kinderstoelen, zelfs de duurdere.

Na een lekker maal verlaat Katja ons, want die gaat met JB (de vriend met wie ze ook naar Florida ging) You, Me and Dupree kijken.

Click blijkt echt het soort film te zijn, waar ik zin in had. Onderhoudend, met natuurlijk een morele les (familie komt voor het werk etc.) en toch wel een ietwat onverwacht einde. Het is een film in het genre van "A Christmas Carol".

Adam Sandler speelt een gezellige, "gemiddelde" vader van een meisje en een jongetje, hij is getrouwd en ze hebben een hond. Hij werkt zich te pletter om partner te worden in de architectenfirma van zijn baas (gespeeld door David Hasselhoff, niet mijn favoriete acteur!). Die is allerminst sympathiek als Adam tijd met zijn familie wil doorbrengen.

Gestresste Adam gaat op zoek naar een "universal remote control", zo'n ding, waarmee je alle apparaten in huis kunt bedienen. Hij wordt gek van alle verschillende afstandsbedieningen, die ze hebben.

Bij "Bed, Bath and Beyond" komt hij terecht in "Way beyond" (leuk gevonden), waar Christopher Walken staat. Die laat hem de nieuwste universal remote control zien en geeft hem aan Adam (gaan er dan geen belletjes rinkelen? Kennelijk in de film wereld niet!).

Thuis blijkt deze afstandsbediening niet alleen de apparaten, maar ook Adams leven te controleren. Hij kan fast forwarden door een ziekte of eten met zijn ouders, zelfs tot hij een promotie krijgt. Probleempje: de afstandsbediening onthoudt wanneer hij fast forward en doet dat bij ieder terugkerend soortgelijk evenement weer. Oeps, dat was niet, wat Adam wilde. Zijn leven vliegt zo voorbij en hij mist enorme stukken. Met alle gevolgen vandien... Best een leuke film

Zondag

De luie dag van luie dagen vandaag! Uitslapen, rustig ontbijten buiten, want de zon schijnt volop en om 9 uur is het al 27 graden.

Voor het al te warm wordt (er worden temperaturen van boven de 35 graden voorspeld voor de rest van de week) smeek ik Rick nog eens mee te gaan lopen. Het is ook goed voor hem om in beweging te zijn, hij sport naar mijn smaak veel te weinig.

Gelukkig gaat hij graag mee en ik breng mijn acht pond gewichten. We lopen 3,5 mijl in bijna een uur, niet gek. Hardlopen gaat met deze hitte echt niet, maar de gewichten zijn een goed alternatief om de hartslag omhoog te krijgen.

Aoife gaat naar huis en Tabatha komt ervoor in de plaats, samen met haar kleine broertje, Hadley. Hadley is zeven en vindt ons huis het einde. Er is een slang, een schildpad en X-Box, wat wil je nog meer!! Hij wil in ieder geval wel de hele middag binnen spelen.

Maar de afspraak is, dat we naar het zwembad gaan. Het is super weer, niet te vochtig en 36 graden. Het water is nog net geen badwater (hoewel bijna), dus het werkt nog verkoelend.

Het is druk en ik vind nog net een ligstoel. Al mensen kijkend zit ik daar tot ik het zo warm heb, dat ik wel het water in moet! Dan zwem ik twintig baantjes en naast mij in de andere baan zwemt een zwaar gehandicapte jongen. Zijn moeder is er vlakbij en ik weet, dat zij alleenstaand is. Ik ken haar verder niet, al zie ik ze ieder jaar in het zwembad. Maar er straalt zo'n enorme liefde voor haar, inmiddels volwassen, zoon van haar uit, ik moet altijd weer even slikken als ik het zie. Het moet toch verschrikkelijk zwaar zijn, als je enige kind het lichamelijk (en geestelijk) zo moeilijk heeft. Wat zijn wij dan toch bevoorrecht met onze drie gezonde kinderen en ik in mijn gelukkige relatie.

Dan ga ik in het zonnetje (ik wil niet wit in Aruba aankomen!) liggen bakken en lezen. Om de zoveel tijd neem ik een duik om af te koelen. Mijn boek boeit me enorm, dus ik groet iedereen, die ik ken, maar begin geen praatje.

Saskia en Tabatha bestellen een Domino's kaaspizza. Die ziet er zo ontzettend lekker uit, ik kan me niet bedwingen en eet ook een stuk. Het is echt een van de lekkerste pizza's, die ik in lange tijd heb geproefd en dat zegt wat!

Oh, wat een zwaar leven leiden we toch! Rick en Kai komen, nadat ze waterschoenen hebben gekocht, ook en we gooien een bal naar elkaar. Het is hier eigenlijk te druk voor, want Kai gooit hem tegen het hoofd van een oudere man. Oeps! Gelukkig wordt hij niet boos, maar gaat mee gooien!

Voor we het weten is het 18 uur en wij hebben honger. "Raft night" (met allerlei opblaasspeeltjes) begint en Saskia, die nogal "het onderste uit de kan" wil op het moment, wil niet naar huis. Helaas voor haar kan ze niet alleen blijven en met een bokkig meisje lopen we terug.

Rick haalt kabobs bij de Afgaan en dan vertrekken Katja, Kai en hij naar Pirates of the Caribbean. Saskia wil het niet zien en mij is die film te lang. Geef mij maar lekker op het deck naar het gezang van de cicades luisteren!!

Friday, July 14, 2006

Nederlandse Amerikanen

Het is verschrikkelijk vochtig en warm vanochtend, maar ik besluit toch even te gaan hardlopen. Ik hou het vijf kilometer vol, maar ga dan druipend van het zweet weer gauw de airconditioning in!

Gisteren heb ik een briefje met foto van mijn armband en een beloning van $100 voor de vinder uitgeprint. Bij het zwembad vraag ik, of ze dit ergens opvallend willen ophangen. Wie weet? Al heb ik er een hard hoofd in, dat ik hem nog terug zal zien.

Bij USAA, onze verzekeringsmaatschappij, raden ze me aan toch even het weekend af te wachten, voor een ik claim indien. Rick heeft de juwelier in Aruba ge-emaild in de hoop, dat die nog een soortgelijke armband heeft. Het blijft balen, maar aan de andere kant is het een ding en er zijn veel ergere dingen in de wereld.

Lilian van de ambassade liet me gisteren weten, dat onze paspoorten klaar zijn. Ik zou vandaag met Annemarie gaan lunchen, maar die heeft een voedselvergiftiging opgelopen en voelt zich vreselijk.

In plaats van de lunch besluit ik de paspoorten dan op te gaan halen. Om kwart voor elf bel ik de ambassade om te horen, wat hun uren zijn en tot mijn schrik zijn ze maar tot twaalf uur open! Ik weet, dat dan om klokslag twaalf uur dat loket dichtgaat, wie er ook nog staan te wachten.

Met natte haren spring ik in de auto en race naar Washington. Om half twaalf kom ik bij de ambassade aan en daar staat inderdaad een hele rij te wachten. Een oud echtpaar van in de tachtig staat eindeloos te delibereren voor het loket. Er is maar een persoon, die helpt en ik zie de tijd wegtikken!

Gelukkig weet ze het echtpaar zover te krijgen, dat ze later terug zullen komen. Dan is er een vrouw, die een transit visa nodig heeft. Maar ze heeft daarvoor niet de juiste foto's meegenomen. Balen voor haar, maar zo ben ik lekker snel aan de beurt.

De paspoorten zijn er inderdaad en ik krijg ook de optieverklaring mee. Het doet me toch wel iets, om weer een geldig paspoort van mijn geboorteland te hebben! Nu kunnen we volgende week Aruba als Nederlanders binnen (behalve Rick dan).

Op de terugweg stuurt mijn MIO GPS me helemaal door Georgetown!! De mooie route dus, maar niet het snelst. Ik ben Annemarie om te horen hoe het gaat en kom dan in de stromende regen, die boven Vienna lijkt te blijven hangen, bij de Giant aan.

Na de boodschappen is het een ontspannende middag. De kinderen spelen allemaal Sims op verschillende computers en ik ga op het deck verder lezen in mijn boek.

Vanavond komen Chuck, Christine en Mallory eten en we maken kip kabobs. Het wordt zoals altijd erg gezellig en we zitten nog tot laat buiten op het deck na te kletsen.

Thursday, July 13, 2006

Blah dagje

Bij het opstaan vanochtend merk ik, dat ik mijn mooie wit goud met roze saffieren armband kwijt ben!! Paniek!! Die heb ik vorig jaar van Rick gekregen en ik vond hem prachtig!!

Rick stelt me gerust, het is maar een ding (ja, weet ik, maar wel een kostbaar ding!) en wie weet vind ik hem (heb er een hard hoofd in, maar ga natuurlijk wel alles proberen). Volgens mij ben ik hem gisteren bij het zwembad kwijtgeraakt, dus daar ga ik, zodra ik aangekleed ben, heen. Waar ik zat is niets te zien en ook bij "Lost and Found" ligt er niets. Even wakkert een van de meisjes mijn hoop aan, als ze zegt een armband gezien te hebben, maar die heeft een hartvormig bedeltje, die van mij niet.

Gelukkig vind ik wel een redelijk goede foto van de armband en zodra mijn computer print (dat lukt natuurlijk nu net weer niet) ga ik die bij het zwembad ophangen. Ook zal het helpen voor de verzekering, maar ik wil gewoon mijn armbandje terug!!

Mijn verloren armband

Thuis doe ik een half uur gewichtenroutine. Het is bewolkt en heel vochtig buiten, dus dat is het voor vandaag kwa sporten. Ik douche en om tien uur ga ik richting Starbucks om Christine voor een koffie te ontmoeten.

Ze hebben daar comfortabele fauteuils en we hangen er lui in, terwijl we over van alles en nog wat kletsen. Na anderhalf uur moet zij Mallory ophalen en ik Kai, die nu klaar is met zijn football kamp. Hij heeft besloten mee te willen doen met het Madison football team. Wie had dat gedacht? Een zoon van mij, die zo'n puur Amerikaanse sport wil gaan bedrijven!

Het weer blijft dreigend en het regent zo af en toe, hoewel de beloofde zware buien uitblijven. Omdat het geen zwembad weer is besluit ik de gelegenheid waar te nemen om Saskia mee naar de kleermaker te nemen. Haar jurk voor Laurens huwelijk moet vermaakt worden, hij is feitelijk veel te groot! De kleermaakster vraagt, waarom we niet haar maat besteld hebben. Tja, ik dacht dus, dat we dat wel gedaan hadden! Uiteindelijk kost het vermaken bijna net zoveel als de jurk zelf!

Op de terugweg zie ik zowaar zon en besluit op het deck te gaan lezen. Ik verwacht ieder moment door regen naar binnen te worden gejaagd, maar het blijft lekker.

Laura komt voor een pijnlijke massage. De komende twee weken zal ik zonder moeten doen, hopelijk werken mijn spieren mee! Zoals altijd ben ik na al die pijnigingen doodmoe en ik zoek mijn stoel op het deck weer op.

Saskia gaat bij Tabatha logeren en na het eten verdwijnt Katja voor een logeerpartij bij Leah. We zijn vannacht dus alleen met Kai. Mijn armband is nog steeds weg en ik voel me er flink down van. Ik krijg hem er niet mee terug, ik weet het, maar ik zou er wat om geven, als ik hem opeens ergens zag liggen!!

Wednesday, July 12, 2006

Ze hebben babies!

Omdat Rick vandaag in Norfolk is breng ik Kai naar zijn football camp. Het is heel intens en hij komt iedere keer uitgeput weer thuis. Hij heeft ook geen geluk met het weer, we beleven een heuse hitte golf op het moment. Ook vandaag belooft het een snikhete en vochtige dag te worden, dus hij neemt zijn cooler met Gatorade weer mee.

Old Redskins Park ligt dicht bij het vliegveld Dulles. Iedere dag proberen we een nieuwe route om tijdens het spitsuur maar de snelste te vinden! Rick en ik delen onze ervaringen en passen de route daaraan aan.

Heen neem ik de route, die ons gisteren het snelst leek. Over het zuiden, via route 50 en dan de Fairfax County Parkway, die op alle andere uren van de dag vrijwel leeg is, maar waar ik nu toch in een file kom te staan. Er blijkt een aantal mijlen verderop een ongeluk gebeurd te zijn, hoor ik op de radio. Gelukkig moet ik al vrij snel linksaf.

Op de terugweg heb ik een "Eureka" gevoel, want ik besluit eens de noordelijke route te nemen (wetend, dat de zuidelijk route compleet vaststaat, dat heb ik net gezien, dus ik kan niets verliezen). Tot mijn verbazing is er deze kant op helemaal geen verkeer! Binnen het half uur, de beste tijd tot nu toe, ben ik weer thuis! Morgen is de laatste dag van het kamp, dus we kunnen nog heel even van deze ontdekking genieten.

Thuis ligt Saskia nog te pitten en ik roep haar toe, dat ik een stuk ga fietsen. Het is heel erg warm en vochtig, maar er staat een fikse bries, die het fietsen aangenaam maakt. Ik haast me naar het W&OD pad. Daar is het best druk en ik zie een aantal onderhoudswagens op het pad, wat meestal betekent, dat er geen wild te bekennen is. Jammer (denk ik)!

Maar dan opeens bereik ik een gedeelte, dat vrij is van verkeer en ik ben alleen in de natuur. Ik kijk naar beneden en zie een moeder hert met baby in het water daar. Zij heeft mij ook gelijk door en staat stokstijf stil. Baby loopt rustig door en verdwijnt al gauw in het struikgewas. Het water was natuurlijk lekker voor ze met deze hitte. De baby heeft een hoog "Bambi" gehalte: lange poten en witte stippen op de vacht. Schattig!

Slechte foto, maar het geeft weer hoe ik ze zag

Na iets meer dan veertien mijl in een uur en een kwartier ben ik weer thuis. Inmiddels is Laura, Saskia's vriendinnetje, ook van de partij.

Voor ik het weet is het alweer tijd om Kai op te halen, dus ik ga weer mijn nieuwe route van vanochtend. Ook nu gaat die veel sneller, dus ik moet Rick inlichten, dat dit "de" route is.

Kai staat al klaar, helemaal verhit. Hij vindt het erg leuk, maar weet nog niet of hij ook tijdens het schooljaar football wil spelen. Het is in ieder geval erg vermoeiend, want hij ligt verder de hele middag voor Pampus op ons bed tv te kijken.

De meisjes en ik eten snel lunch en maken ons dan klaar voor het zwembad. Oh, wat heb ik hiernaar uitgekeken! Een hele middag niets gaande, alleen een stoel in het zwembad en mijn tijdschriften en boek!

Rond tien over een komen we er aan en ik begin met twintig baantjes. Het lijkt veel, 500 meter, en ik zwem het in 10 minuten (vind ik eigenlijk wel een goede tijd), maar het is gewoon heerlijk en relaxed.

Dan vlij ik me onder een parasol op een van de ligstoelen neer en lees mijn achterstallige Margrieten. Om kwart voor twee gaat het fluitje, dat alle kinderen onder de 15 het bad uit moeten. Saskia en Laura komen om geld voor een ijsje vragen en ik bestel er van hen ook gelijk een. Ik instrueer Saskia, dat ik een vruchtenijsje wil en ze komt terug met een lime ijsje. Lekker verkoelend!

Dan wordt er omgeroepen, dat het zwembad om kwart voor drie dicht zal gaan vanwege de estafette, die er vanavond gehouden zal worden. Dat is balen! Daar gaat mijn voornemen om hier tot etenstijd te blijven, Rick en Katja komen toch pas later thuis.

Na nog wat lezen verdwijnt de zon achter de wolken en ik besluit nog wat te gaan zwemmen. Ik trek nog eens twintig baantjes en vind het dan wel leuk, dat ik een kilometer heb gezwommen, bovenop de 22,4 kilometer, die ik heb gefietst. Bij elkaar zou ik al voorbij Washington zijn, als het in de auto was.

Om kwart voor drie wordt het zwembad inderdaad gesloten, maar we horen ook meteen de eerste donderslag. Dat betekent, dat het zwembad automatisch voor 45 minuten is gesloten. Als we thuiskomen is er een "Severe Thunderstorm Warning" voor ons en die bui komt met veel lawaai over ons heen. De electriciteit flitst aan en uit terwijl ik onder de douche sta, maar Rick heeft inmiddels allerlei batterijen geinstalleerd, dus het beinvloedt onze computer in ieder geval niet.

Niet veel later begint mijn Weatherbug-je op de computer weer te zingen als een krekel en hebben we een tweede Severe Thunderstorm Warning. Dat is heel ongewoon!! Meestal is het met een onweer opgelost. Maar inderdaad, met veel bliksem en donder komt het tweede onweer over ons heen. We hebben weer genoeg regen voor de hele week gehad!

Rick belt, dat ze onderweg naar huis zijn. Het bezoek aan Old Dominion University was voornamelijk positief, gelukkig. Dit is de enige universiteit in Virginia, die een Marine Biologie richting heeft en dat is wat Katja wil studeren.

Negatieven: de campus (waar de eerstejaars tenminste meestal wonen) is nogal ver van de school zelf en alles is ver van elkaar verwijderd. We moeten dus maar gauw verder met rijlessen, zodat ze daar een auto kan hebben indien ze toegelaten wordt. Over het algemeen klinken Rick en Katja er enthousiast over, goed, want het is veel goedkoper als ze in Virginia blijft om te studeren.

Een derde storm komt met veel gedonder, maar minder regen en dan wordt het eindelijk droog!! Aan het gejoel te horen wordt de estafette toch gehouden. Gelukkig maar, want anders zou het zwembad een andere dag weer zo vroeg dichtgaan.

Voor morgen wordt ook veel onweer voorspeld. Hopelijk niet 's ochtends, want waar Kai's kamp is is er geen mogelijkheid om te schuilen!! Laura blijft logeren, de popcorn is gemaakt (maar de tv werkt niet na het onweer!). Rick en Katja zijn dertig mijl weg en ik ga lekker lezen.

Tuesday, July 11, 2006

De rust is wedergekeerd

Om acht uur vanochtend nemen we afscheid van Thijs. Rick zet hem bij Dulles Airport af, nadat hij Kai naar football kamp heeft gebracht.

Gisteren had Kai de eerste kamp ochtend en na een uur voelde hij zich helemaal niet goed. Het was (en is) dan ook loeiheet en op dat veld is nergens schaduw. Hij had te weinig gedronken en moest van de coach alleen maar drinken en kijken voor de rest van de ochtend. Het kamp wordt gehouden waar de Redskins vroeger trainden. Het zijn mooie astroturf velden, maar bijna 40 minuten rijden hiervandaan! Gelukkig duurt het maar vier dagen.

Om twaalf uur haalde ik Kai op en hebben we meteen een hele lading Gatorade ingeslagen voor de rest van de ochtenden. Hij neemt nu een cooler mee met meer dan genoeg erin (Rick had er gisteren ook helemaal niet bij stilgestaan, dat drinken belangrijk zou zijn voor hem!).

Na thuis gauw geluncht te hebben, vertrok ik met Thijs, Leah, Katja en Kai naar het Udvar-Hazy Air and Space Museum bij Dulles Airport. Hier zijn we eerst naar boven in de verkeerstoren gegaan en hadden daar goed uitzicht over het vliegveld. Een verdieping lager kun je horen hoe het luchtverkeer wordt geregeld in Newark, New Jersey. Ook wordt er van alles uitgelegd over de verkeersregeling. Erg interessant!

Daarna hebben we door het gedeelte met alle vliegtuigen en de shuttle gelopen. Thijs vond het machtig interessant en maakte maar liefst 91 foto's! Voor Katja en Leah was het ook de eerste keer in dit museum, dus we maakten er met gemak een paar uur vol.

Het spreekt vanzelf, dat deze foto heel speciaal is voor mij

De Space Shuttle Enterprise

De indrukwekkende Enola Gay

Op de terugweg zijn we nog bij Dick's gestopt, want Kai had schoenen met noppen nodig en een nieuwe football. Natuurlijk keek Thijs zijn ogen uit in deze gigantische sportzaak, waar ze zelfs geweren verkopen.

's Avonds hebben we lekker kip gegrilld en naar Hell's Kitchen gekeken. Ik moet toegeven, dat ik werkelijk doodmoe was!

Nadat Rick vanochtend de deur achter zich dichttrok hebben Katja en ik elkaar wel even ge-high-fived! Thijs was een beleefde gast, maar het was veel beter geweest, als hij hier de drie dagen, die tevoren afgesproken waren, was gebleven. Nu was het te lang en vooral voor mij te veel. We zullen deze zomer nog twee jonge gasten krijgen, maar Zack is ons neefje en Michelle is ten eerste een meisje en ten tweede heb ik het gevoel haar al goed te kennen via haar blog.

Maar ja, wat doe je als er 's avonds om 9 uur een 19-jarige jongen voor je deur staat, die zich duidelijk wanhopig voelt? Dan zeg je niet, sorry, je bed is pas over twee dagen klaar voor je. Enfin, we hebben weer heel wat geleerd, Katja ook. Zij bedankte me voor de dingen, die we samen met hem gedaan hebben en al met al was het toch een gezellige week.

Omdat we toch vroeg op zijn en het buiten nog een redelijk aangename temperatuur is, trekken Katja en ik onze sportkleding aan en gaan hardlopen. Hartstikke leuk zo met mijn oudste! Ze houdt het goed vol en we lopen een half uur.

Dan is het gauw douchen geblazen, want om half tien moet zij naar de orthondontist om haar nachtbeugel te laten bijstellen. Op de terugweg stoppen we bij Giant om lunchspullen te halen, die zijn alweer schoon op!

Dan laat ik Katja naar Redskins Park rijden om Kai op te halen. We vermijden de snelwegen nog en gaan binnendoor, maar het is het langst, dat ze heeft gereden en het is flink druk. Ze moet een aantal keren van baan verwisselen, want ook de "gewone" wegen hier hebben meer dan een baan. Maar ze brengt het er prima vanaf.

Kai heeft vandaag geen problemen gehad, kennelijk moest hij inderdaad goed vocht innemen. Het zijn wat ze noemen de "Dog days of Summer" (heeft niets met hondenweer te maken, maar met de "Dog Star", die op een bepaalde manier staat): hot, hazy en humid. Ik vind het heerlijk, maar ik kan me voorstellen, dat drie uur hard sporten erin zwaar is!

Thuis eten we lunch en dan gaan de meisjes en ik richting Tysons Corner. Ik wil schoenen vinden voor onder Saskia's jurk bij het huwelijk van Lauren eind augustus. Lauren schreef: ivoorkleurige schoenen met open tenen.

Mijn vermoeden wordt bewaarheid, dit is niet eenvoudig te vinden voor een tien jarige! We beginnen bij Nordstrom, waar ze bij de kinderafdeling wel een perfecte sandaal hebben, maar niet in Saskia's maat. Bloomingdale's verkoopt geen kinderschoenen en hun volwassen schoenen (Saskia zit met maat 4 precies op de rand) kosten $200 en meer!!!

We lopen van schoenenwinkel (voornamelijk voor volwassenen, kinderschoenenwinkels zijn er nauwelijks) naar schoenenwinkel en mijn hoop vergaat steeds meer. Tot mijn schande zakt mijn humeurnaald ook en ik voel me ronduit chagrijnig worden. Verdorie!! Meer dan een uur en nog geen succes!!!

Bij Naturalizer lijkt er een goede selectie te zijn, maar de enige schoenen, die Saskia past, hebben hakken van meer dan 5 cm. Dat weiger ik! Zij vindt ze natuurlijk prachtig, maar ik vrees voor haar enkels, ze moet er wel heel wat op lopen.

Hecht's (wat nu van Macy's is) is onze laatste hoop. Ik zie een leuk paar sandalen, maar ze zijn te groot en natuurlijk is dat de kleinste maat. We zijn buiten het seizoen. Dan valt mijn oog opeens op een paar ivoorkleurige satijnen sandaaltjes met glittertjes. De hak valt mee en Saskia probeert ze aan en ze passen!! Eureka!! Veel duurder, dan ik wilde met $60, maar hup, verkocht, time is money en het is, in tegenstelling tot andere schoenen, die we zagen, geen oude damesschoen. Wat een opluchting, want ik zag ons al de komende dagen mall na mall afstruinen!

De muiltjes

Katja en ik hebben ook een jurk nodig voor het huwelijk en Katja heeft er een gezien bij Nordstrom. We lopen terug daarheen en inderdaad staat de donkerblauw met witte jurk haar hartstikke leuk!! Dat wordt hem dus. Nu ze toch bezig is scoort ze ook nog een zwart met wit rokje voor morgen tijdens Ricks presentatie en zwarte, idioot dure (maar zij betaalt de helft) ballerina schoentjes. Het staat haar allemaal even leuk!

Katja's jurk

Eigenlijk heb ik nu sterk het gevoel al veel te veel te hebben uitgegeven. Ik besluit dus mijn zoektocht naar een jurk uit te stellen tot volgende maand. Maar de meisjes willen daar niets van horen, ze zien hoe de herfstkleren de overhand al krijgen en de bruiloft is nog in mid-zomer. Ze staan erop, dat ik tenminste bij Nordstrom rondkijk of ik niets leuks zie.

Veel verwacht ik er niet van, want meestal moet ik winkel in winkel uit om een leuke jurk te vinden. Maar er hangt een zijden jurk met grote bloemen, die er best leuk uitziet. Ik probeer hem aan en hij staat echt leuk! Hij doet Katja (en later Rick ook) aan Delfts blauw denken, maar het is geen oude vrouwen jurk. Hij staat me waarempel en is flink afgeprijsd, wat wil ik nog meer!

Mijn jurk (beter aan, dan op de hanger)

Voldaan gaan we huiswaarts. Wat een frustrerend mall bezoekje leek te worden werd uiteindelijk erg succesvol.

Rick en Katja pakken in en vertrekken meteen na het eten richting Norfolk (Virginia). Rick moet daar morgen een presentatie geven en Katja mag luisteren. Daarna gaan ze samen naar een universiteit, waar Katja misschien wil gaan studeren, Old Dominion University. Saskia, Kai en ik blijven achter, we zouden zo mee zijn gegaan, maar Kai heeft nog kamp en ik vind een paar rustige avonden ook wel eens lekker.

Sunday, July 09, 2006

Arlington National Cemetery

Het is weer zo'n zwoele zomeravond en de cicades zijn terug! Om de zoveel seconde zwelt een "concert" aan en stopt dan weer, iedere keer in andere bomen. Het stopt net zo abrupt als het begint en is heel luid. Dat kan toch niet een cicade zijn? Zo te horen zijn er heel wat, maar nog lang niet zoveel als een paar jaar geleden!

Met een glaasje Lambrusco en mijn laptop zit ik buiten. Zo af en toe vliegt er een vuurvliegje of tijgermug langs, maar die laatste vindt mij niet meer lekker, ik heb Deep Woods Off op! Na de vele regens van de afgelopen weken is dat hard nodig, de muggen hebben zich goed kunnen vermenigvuldigen.

De zon schijnt volop als ik vanochtend mijn ogen open doe. Het is vrij koud in huis, het moet vannacht goed afgekoeld zijn. Na een snel ontbijt en koffie besluit ik met 8 pond gewichten te gaan lopen. Het is heerlijk buiten, warm, maar niet vochtig. Voor ik het weet heb ik er vier mijl op zitten! Dat is goed voor de spieren.

Gauw eten we wat voor de lunch en dan rijd ik met Katja en Thijs richting Arlington National Cemetery. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en halen een kaartje bij het bezoekerscentrum.

Het is tien over half een en om een uur is de volgende wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. Ik stel voor om daar meteen heen te gaan, want het is druk en als we er vroeg zijn krijgen we een goede plaats.

We klimmen de heuvels op langs witte grafstenen zover je kunt kijken. Hoe vaak ik hier ook al geweest ben, het blijft indrukwekkend en zo mooi aangelegd! De statige eiken en maples zijn nu in vol blad, zodat het grootste gedeelte van de begraafplaats schaduw heeft. De vorige keer, dat ik hier was, waren de bomen in bloei (weet je nog, Petra?).

Bij het graf van de onbekende soldaat (een betere benaming zou "soldaten" zijn, want in het graf ligt een onbekende soldaat uit de Eerste Wereldoorlog (sinds 1921), maar ervoor liggen ook onbekende soldaten uit de Tweede Wereld en Korea oorlogen. Die van de Vietnam oorlog is via DNA geidentificeerd een aantal jaren geleden) loopt zoals altijd een serieuze wacht.

Zijn taak is om een half uur lang een en twintig passen voor het graf langs te lopen, dan 21 seconden te pauseren, om te keren en een en twintig passen terug te lopen. Hij is onderdeel van de Air Force Honor Guard, een prestigieuze positie. Hun taken zijn niet alleen het wachtlopen bij dit graf, maar ook het aanwezig zijn bij begrafenissen en meer.

Wij staan vooraan als de wisseling van de wacht begint, maar ik maak een mentale notitie, dat we volgende keer helemaal aan de rechterkant moeten gaan staan. Daar wordt de geweersinspectie verricht, wij zien dat alleen maar op de rug. Het blijft een indrukwekkende ceremonie, hoewel er dit keer geen kransleggingen zijn. Het intigreert me, dat mannen alles doen om deze positie te krijgen, waarbij je in weer en wind in een heet (of juist heel koud) uniform marcheert voor het graf van iemand, die onbekend is.

Dan nemen we de trap naar het Arlington House. Dit huis, dat de zuidelijke generaal Robert E. Lee tot 1861 zijn "thuis" noemde is tijdens de Burgeroorlog tezamen met het land, dat erbij hoort, door regering van de Verenigde Staten geconfisceerd en tot nationale begraafplaats gemaakt. Rond het huis zien we graven van januari 1864, toen de eerste gevallen soldaten er begraven werden. De Lee's hebben er nooit weer gewoond.

Nu hebben vanaf de achtertuin van het huis een prachtig uitzicht over de stad Washington, DC. Hoe anders zal dat geweest zijn ten tijde van General Lee! Zelfs het Washington Monument, nu zo'n bepaler van de "skyline" van de stad, was nog niet klaar en de monumenten voor zijn tijdgenoot Lincoln en de briljante Jefferson kwamen pas tientallen jaren later.

Een Park ranger vertelt interessant over het leven, dat Robert E. Lee leidde, voor hij de moeilijke beslissing maakte het Zuidelijke leger te gaan leiden. We lopen door het huis, voor Katja is dit ook alweer jaren geleden en beginnen dan aan de afdaling.

Halverwege de heuvel zien we de graven van de Kennedy's. Ook van hieruit is er een prachtig uitzicht op de stad en de gebeitelde spreuken uit toespraken van John F. Kennedy blijven indrukwekkend (hoewel ze wel aan een schoonmaakbeurt toe zijn, vind ik, je kunt sommige woorden slecht lezen). De eeuwige vlam tussen de graven van John F. en Jacqueline brandt, de twee mini grafjes van hun vroeg gestorven kinderen ernaast. Het blijft indrukwekkend.

Zo ook het wel zeer bescheiden graf van Robert Kennedy, slechts een wit kruis met een witte steen en ook hier wat gebeitelde toespraken en een fontein. Wat een leed in een familie!

Terug bij het bezoekerscentrum vullen we onze waterflessen bij de drinkfonteinen en beginnen dan aan de wandeling over de Memorial Bridge. We zijn op weg naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial, Katja's favoriet. Het is een hele afstand, hoe dichtbij het allemaal ook lijkt van de overkant van de rivier.

Bij de fonteinen van het Memorial vinden we wat verkoeling en maken natuurlijk een aantal foto's, dit keer ook met Thijs en Katja samen. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, op een broer en zus manier. Dit memorial is mooi opgezet, heel ruim, met veel spreuken en erg rustig.

We lopen verder langs het Tidal Basin, waarin heel wat mensen in pedaalbootjes ronddobberen. Het is ook een bijzonder mooie dag, vandaag.

Net voor we bij het Jefferson Memorial aankomen brengen we een bezoek aan George Mason. Zijn monument ligt wat achteraf, maar hij is nogal belangrijk in de Amerikaanse geschiedenis. Hij schreef de Virginia Declaration of Rights, waarop de Bill of Rights (de eerste tien aanpassingen aan de Constitutie) van de Verenigde Staten gebaseerd is.

Het Jefferson Memorial wordt deels gerenoveerd, dus staat gedeeltelijk in de steigers. Maar Jefferson lijkt onaangedaan, hij torent nog steeds boven ons uit omringd met mooie passages van toespraken. Door de kolommen zien we het Washington Monument en het Witte Huis.

Nu geef ik Katja en Thijs de keus: we kunnen de drie mijl terug naar Arlington Cemetery lopen of ongeveer een mijl verder gaan en dan de Metro bij Smithsonian nemen, die direct terug naar de begraafplaats gaat. Ze kiezen (gelukkig, want ik voel mijn benen na deze bijna 8 mijl van vandaag ook wel!) het laatste.

Langs het Bureau of Engraving and Printing, waar dagelijks (behalve vandaag, zondag) onze dollars worden gemaakt en het Holocaust Museum (Rick moet de kinderen daar nog eens heen nemen, ik kan mezelf daar niet toe zetten) lopen we naar de Mall.

Daar is het een drukte van jewelste! Dus hier houden alle toeristen zich op vandaag, ik vond het al zo rustig in de rest van de stad. Het Folklife Festival is in volle gang en zo te zien heel populair. We kijken even wat rond en lopen dan het Smithsonian Metro station in.

De platforms staan vol, maar we krijgen wel een zitplaats in onze trein. Dit keer nemen we de blauwe lijn, want die stopt bij Arlington Cemetery. Al gauw zitten we in de auto. Het parkeren hier is heel redelijk, $1,25 voor de eerste drie uur en dan $2 per uur daarna. Eigenlijk een prima springplank om Washington in te gaan!

Thuis zien we nog net de penalties, waarmee Italie het Wereldkampioenschap voetbal wint. De kinderen gaan allemaal zwemmen, maar ik heb genoeg bewogen voor vandaag! Ik installeer mezelf met een drankje en laptop op het deck.

Voor ik het weet hebben we zes tieners en een tween erbij als gasten, dus bestellen we maar gauw pizza! Het is filmavond in de basement en de tieners laten Saskia en Aoife ook meedoen. Wij genieten hierboven van de show "War at Home", de tienerperikelen zijn gelukkig niet zo bekend, maar wel mogelijk!

Saturday, July 08, 2006

Library of Congress en musea

Oef, het is moeilijk opstaan, ik moet toegeven, dat ik flink moe ben. Ik verlang naar een dag, waarop me verveel (hoewel dat geen interessant blog zou opleveren, ha ha!). Het is half bewolkt, niet te vochtig en een aangename temperatuur buiten. Ik dwing mezelf om haast te maken en te gaan hardlopen, voor iedereen op is. Misschien, dat dat ook de naald van de weegschaal weer eens wat lager zal doen kruipen, die is sinds de Noordwestelijke vakantie niet waar ik hem wil!

Het loopt lekker en ik merk, dat de spanningen van me af vallen. Het feit, dat Thijs nog geen reservering heeft om naar Huntsville te gaan, stoort me. Hij had Katja gezegd, dat hij de 11e zou gaan en die avond gaan Katja en Rick naar Norfolk. Gisteren zei hij opeens, dat hij de 12e wilde vertrekken. Omdat hij hier is om Katja te bezoeken, wil ik, dat hij dinsdag gaat en ik besluit voet bij stuk te houden.

Hij is een erg goede gast, zorgt, dat hij alles wat hij nuttigt terug betaalt en biedt zo af en toe een drankje aan. Verder kunnen de tieners (en dat is hij nog echt!) het bijzonder goed met elkaar vinden. Dus daarover geen klachten, maar ik wil gewoon ook een week voor onszelf hebben.

Wat ik wel jammer vind, is dat hij Katja uitlacht, als ze iets ongewoons in het Nederlands zegt ("bezig" ipv "druk" bijvoorbeeld). Hij doet het niet om gemeen te zijn, het klinkt gewoon vreemd voor hem, maar ik merk, dat het haar zelfverzekerdheid vermindert en ze spreekt inmiddels maar Engels met hem.

Thuis boek ik samen met hem meteen een vlucht naar Atlanta om half een op dinsdag middag. De kosten vallen alles mee, $229. Zijn vriendin in Huntsville zal hem daar komen ophalen, Rick kan hem dinsdagochtend afzetten als hij Kai naar football kamp brengt. De andere optie om naar Huntsville te komen is een busreis van 23 uur en 50 minuten voor $116. Hij had de afstand Vienna-Huntsville totaal onderschat!

Intussen vindt Rick uit, dat zijn team waarschijnlijk een reis naar Hawaii (Maui) heeft gewonnen in september! Ik mag dan gratis mee, maar we bespreken al, dat de kinderen dan ook mee zullen gaan. Vervelend is, dat ik een paar Belgische studenten had toegezegd precies in die dagen hier te kunnen logeren. Hopelijk zullen ze begrijpen, dat dit een kans is, die we niet kunnen laten gaan.

Na al deze bedrijvigheid zijn we rond 11 uur klaar om richting Washington te gaan. Saskia heeft Aoife uitgenodigd en met zijn zevenen rijden we naar de metro. De parkeerplaats is op zaterdag absoluut niet vol. De trein daarentegen is veel voller dan op doordeweekse dagen!

Iedereen gaat er bij de Smithsonian stop (waar de meeste musea dichtbij liggen) uit en wij rijden door naar Capitol South. Onze eerste bestemming is namelijk de Library of Congress.

Net voor we er binnen gaan bemerk ik, dat ik niet alleen mijn kleine cameraatje, dat altijd aan mijn handtas hangt, vergeten ben, maar ook geen cf kaart in mijn grote toestel heb!! Gelukkig zijn we niet bij een of ander exotisch oord en kan ik hier nog vele malen terug komen, maar dit blog moet het maar met mobiele telefoon foto's doen.

Tegen mijn verwachtingen in is het absoluut niet druk (Rick geeft me zo'n "I told you so" blik, want ik had nogal lopen katten, dat iedereen zo langzaam was) en lopen we zo naar binnen. De rondleiding is al weg, dus we beginnen aan een "self guided tour". Ik ben de enige, die hier al regelmatig is geweest, voor alle kinderen is het compleet nieuw.

Ze zijn allemaal onder de indruk van wat ze zien (het is ook een onbeschrijflijk interessant gebouw) en we hebben het geluk om toch bij een rondleiding aan te kunnen sluiten. De gids is wat saai, maar dit is de enige manier om de grote leeskamer te zien, alleen mag je daar niet heen.

We kijken uit over de houten kamers met boeken en de mooie koepel erboven, de leeskamer is rond en bronzen beelden van dichters (Shakespeare en Homerus), filosofen (Plato en de tweede ben ik vergeten), kunstenaars (Michelangelo en Beethoven) en nog zes anderen kijken neer op degenen, die hun onderzoek beneden doen. Het is een hoogst indrukwekkende zaal, waar geen direct zonlicht in schijnt (om de inkt niet uit te drogen), maar waar je op een bewolkte winterse dag wel genoeg licht hebt om een boek te lezen.

Het is alweer bijna 13 uur en iedereen heeft honger. Het dichtstbijzijnde cafetaria is dat van het American Indian Museum. Terwijl we in een rij wachten om door de veiligheidspoortjes te gaan daar, zien we een oude mevrouw, die helemaal kwaad wordt. Ze is duidelijk niet helemaal goed, want er is een begeleidster bij. Het is mensonterend om te zien, de vrouw ligt een paar keer op de grond, de begeleidster kan haar nauwelijks aan. Ze noemt de vrouw "bad girl" en weet niet beter, dan haar "time out" te geven (lijkt wel een peuter!) en die helpen absoluut niet.

De veiligheidsmensen van het museum weten er niet goed raad mee, maar bij de derde keer, dat ze op de grond ligt te trappen en gillen zegt een van hen, dat ze zo toch echt het museum niet in kan. Wat de waarde van een museumbezoek voor zo iemand is ontgaat mij dus helemaal, ze wilde er duidelijk niet zijn!

De kinderen zijn er helemaal van onder de indruk, het is ook echt wel zielig. Maar ik benijd de begeleidster ook niet, ik moet eerlijk zeggen, dat ik het geduld niet zou hebben kalm te blijven!

Het eten bij Mitsitam is zoals altijd erg lekker. Rick en Katja nemen de buffalo burger, de rest kip met friet (echt Indiaans!) en ik hoef niet bang te zijn, dat iemand van mijn bord mee snackt, want ik heb baby octopus salade en quinoa salade. Mmmm!!

Terwijl we daar zitten maken Saskia en Aoife duidelijk, dat ze liever in dit museum blijven, dan naar het Air and Space Museum te gaan. We besluiten op te splitsen, Rick neemt de tieners naar Air and Space en ik blijf met de jongere meisjes in het American Indian Museum. Rond vier uur zullen we elkaar weer treffen bij het Air and Space.

Als eerste neem ik de meisjes mee naar boven om de film te bekijken. Ik weet, dat ze deze leuk zullen vinden. Hij wordt afgespeeld op een tapijt, een "rots" op de grond en het plafond. Hij gaat over het leven van de indianen op het Westers halfrond. Dit is de derde keer, dat ik hem zie en nog herinner ik me hele gedeeltes niet, zoveel is er te zien. De meisjes genieten!

Na de film lopen we door het "Our Universe" gedeelte. Dit is mijn favoriet in het museum, want het heeft als thema alle legendes en mythes en principes, waarmee de stammen leven. De zon, de maan en de sterren, zowel als de windrichtingen spelen daarin een grote rol. Ik vind het fascinerend, hoe, ondanks alle onderdrukkingen en moeilijkheden, deze oude overleveringen bleven bestaan.

We bekijken de gebieden van onder anderen de Lakota, de Maya's en Noordwestelijke indianen. Alle drie zijn ze speciaal voor mij, want in hun gebieden hebben wij ook gereisd.

De meisjes gaan lekker langzaam, wat mij de tijd geeft eindelijk eens heel wat te lezen en de filmpjes te bekijken. Meestal heb ik haast, als ik in dit museum ben, dit keer niet. Ze gaan zelfs rustig op een bankje zitten om filmpjes te kijken van verschillende legendes. Zo leren we van de Cheyennes, hoe de Grote Beer is ontstaan. Dit zijn een zusje en haar zeven broers, die aan een bison ontsnapten. Van de Mohawk (geloof ik) leren we, dat de Noordster eigenlijk een berggeit is, die niet meer naar beneden kon. Het is erg leuk gebracht allemaal met Indiaanse tekeningen.

In het volgende gedeelte zijn de meisjes minder geinteresseerd. Dit gaat ook meer over het donkere aspect van de geschiedenis. Er hangen allerlei wapens in vitrines. De Seminole stam van Florida heeft een gedeelte, waar duidelijk wordt gemaakt hoe er is geleden onder de onderdrukking door de blanken. Hier leer ik een interessant feit: dit is de enige stam, die nooit een vredesakte met de Amerikanen heeft ondertekend. Daarom noemen zij zich het "onoverwonnen" volk.

We gaan naar beneden. Op de derde verdieping vinden we een grote tentoonstelling over de mensen. Als je er binnen loopt lijk je met andere Indianen te lopen. Het idee is, dat je, waar je ook in de America's bent, naast een oorspronkelijke bewoner kunt lopen.

De meisjes zijn vooral geintigreerd door het leven van de Inuit. Dat is precies de stam, die ook mij fascineert. Verder vind ik het nu ook erg interessant om over de Yakama en hun leven te leren, want in hun gebied reden we zo'n week geleden rond. De helft van Mount Adams in Washington State is hun gebied (voordat ze hun verdrag met de Amerikaanse regering in 1855 tekenden was het gebied natuurlijk vele malen groter).

En als laatste lees ik de bitterzoete geschiedenis van "onze" Pamunkey indianen. Al sinds 1677 hebben zij een verdrag met Virginia en, hoewel daar redelijk aan is voldaan, op het reservaat wonen nog slechts 35 gezinnen. De stam van Powhatan is zijn taal verleerd en wordt door de Federale regering niet als stam erkend.

Gelukkig erkent de staat Virginia hen wel en brengen ze ieder jaar als "belasting" een paar gejaagde herten naar de goeverneur. Ook de Mattaponi, de andere Virginiaanse indianenstam, worden niet door de Federale regering erkend. Het blijft een vreemde relatie, die tussen de Indianen (zo noem ik ze voor het gemak even) en de regering.

De meisjes hebben inmiddels genoeg gezien en het is al na half vier. We lopen naar het ernaast gelegen Air and Space Museum en vinden Rick en de anderen meteen! Wat een toeval, want het museum is gigantisch. We lopen nog door een paar tentoonstelling over vlucht en het heelal. Zij hebben een IMAX over de maan gezien en de flight simulators gedaan.

Om half vijf zijn we uitgekeken, hoewel we nog geen kwart van het museum hebben gezien. Bij L'Enfant Plaza stappen we weer in de metro en zijn een half uur later terug in Vienna.

Rick gaat het gras maaien en Katja, Thijs en ik gaan naar Giant om spullen te kopen voor een hamburger/hot dog maaltijd. Het is perfect weer om te grillen, een beetje bewolkt, maar heerlijke temperatuur!

Saskia gaat bij Madison logeren en eet daar, maar de rest van ons maakt korte metten met het eten. Het smaakt zo goed! Terwijl ik dit schrijf eten de kinderen ijs met verse aardbeien, bosbessen en slagroom. Leah is er inmiddels ook bij en met zijn vieren hebben ze grote lol!

Friday, July 07, 2006

International Spy Museum

Om tien over acht worden Rick en ik met schrik wakker van een telefoontje van een of andere verkoper (dat zou illegaal moeten zijn!). Dat is nog eens iets anders als wakker worden van de wekker om kwart over zes tijdens schooldagen! Ik lig nog even verder te doezelen, maar niet lang, want ik heb een fikse nek/hoofdpijn. Gauw Excedrin nemen, want dat is het enige, dat dan helpt, ik moet nog een hele dag door!

Rick neemt Saskia vandaag mee naar zijn werk en om half tien vertrekken ze samen. Saskia heeft een heuse computertas mee met allerlei spul om haar bezig te houden. Uiteindelijk (hoor ik later) speelt ze de hele dag de Sims en gaan ze samen bij de Cheesecake Factory eten. "Daddy-O" (zoals Saskia hem altijd noemt: "Hello Daddy-O!") geniet van zijn jongste dochter en het geeft mij de kans om rustig met de drie tieners op pad te gaan.

Maar om half tien liggen die nog in diepe rust, dus ik ga eerst naar Christine. Daar zie ik als eerste Chuck, die mij zijn nu vervellende been (het werd van binnen uit zo heet, dat de huid letterlijk verbrandde, alsof hij aan de zon bloot had gestaan) laat zien. Hij is werkelijk gevaarlijk ziek geweest en heeft sinds gisteren nog een keer tien dagen antibiotica!

We lopen een uur en een kwartier over heel veel heuvels, dus een goede workout! Thuis vind ik iedereen klaar om te gaan. Kai probeert nog of zijn vriend John mee kan, maar ik kan op de site van het spy museum nergens vinden of je ook op het laatste moment nog tickets kan kopen. Wij hebben een specifieke tijd (13:30) toegewezen gekregen en ik wil niet het risico lopen, dat we daar niet nog een ticket voor kunnen krijgen. Helaas voor Kai, dus, maar hij vermaakt zich desondanks goed.

Katja en Kai kunnen het prima met Thijs vinden. Om vraagtekens weg te werken, Thijs is een 19-jarige jongen, die Katja via MySpace heeft leren kennen. Ik heb hun conversatie ook van de zijlijnen gevolgd en ik kreeg een goed gevoel bij deze jongen. Hij studeert MBO Bouwkunde en is erg geinteresseerd in architectuur en in de States. Als 19-jarige besloot hij dus alleen een vier weken lange reis in het oosten van de VS te maken.

Toen wij op vakantie waren in het Noordwesten vroeg Katja of hij ook een paar dagen bij ons kon logeren. Omdat ik hem via haar toch wel "kende", stemden we toe. Hij zou dus morgen komen en tot dinsdag blijven.

Zijn bedoeling was om in New York 4 juli te vieren en in een youth hostel te verblijven. Dat ging allemaal goed. Maar zijn verdere plannen, een paar dagen Philadelphia en Baltimore gingen niet door. Hij nam de trein naar Philadelphia met de bedoeling daar te blijven. Maar hij had al gehoord, dat de hostel in een slechte buurt ligt en werd meteen op het station benadert door bedelaars voor geld.

Dat beangstigde hem, opeens voelde hij zich (en dit is mijn interpretatie) wel erg alleen in dit grote onbekende land. Hij kocht dus een trein ticket naar Washington en dacht daarna meteen goed gegokt te hebben door de Metro naar King Street in Alexandria te nemen (wij wonen op Kings Way Court).

Maar natuurlijk herkende hij niets, toen hij daar aankwam en ook bij hotels en winkels ving hij nul op het rekest met ons adres. Uiteindelijk heeft hij, compleet verdwaald (Katja had hem met haar praktische tiener gedachten wel ons adres, maar niet het telefoonnummer gegeven en hij met zijn praktische tiener geest dacht er nooit aan dat dan op te zoeken), een taxi hierheen genomen. Hij was dus, toen hij hier aanbelde, nogal uit zijn doen. Daar had ik al een gevoel van op woensdagavond.

Enfin, terug naar vandaag. Rond twaalf uur zitten we in de metro naar Metro Center. Bij het Spy Museum liggen onze tickets al klaar. We gaan nog even wat drinken (Thijs' tractatie, hij is absoluut geen zakkenterende gast!) en gaan dan met de lift naar boven.

Hier zijn we zo'n anderhalf jaar geleden met Ricks vader en zijn vriendin ook al geweest, maar toen was ik vooral met Saskia, die overal bang voor was, dus het meest is nieuw voor mij. Als eerste kom je in een kamer terecht met allemaal "covers". Een ervan moet je uit je hoofd leren, want aan het einde van het museum word je getest op je "spionnenwaarde".

We hebben vier minuten om de informatie in ons op te nemen. Mijn spionnenidentiteit heet Carol Liu, is 42-jarige Amerikaanse, architecte, gaat naar Wolgograd, Rusland op vakantie voor 12 dagen en is geboren in Santa Monica, Californie. Even later leren we ook nog wat onze reden voor de reis is, in mijn geval het verkrijgen van een gids. Ieder van ons heeft een andere "identiteit".

Na een korte (en fascinerende!) film over spionnage en of wij er wel voor in de wieg zijn gelegd kunnen we verder op onze route.

In de eerste zaal leren we vooral hoe er bespied kan worden. We zien minieme, beter gezegd microscopische, afluisterapparaatjes. We leren, dat in 1999 het State Department nog een "bug" vond in hun plafond. En er is een interessant filmpje over afluistertechnieken.

We mogen in dit museum niet fotograferen, maar Thijs en ik grappen, dat als we een van de mini-mini cameraatjes gebruikt voor espionnage zouden hebben, niemand wijzer zou zijn! Onvoorstelbaar hoe klein die nu gemaakt worden! Er zijn allerlei James Bond-achtige spullen te zien: paraplu's, die schieten, attache koffertjes, die foto's maken, kaarten, waar verborgen berichtjes op staan. Onvoorstelbaar hoe ver de verschillende landen gingen en gaan om elkaar te bespieden! En het lijkt mij doodeng om spion te zijn! Op een plek hoor en zie je hoe een spionne door de KGB wordt betrapt. Gelukkig wordt ze op diplomatieke onschendbaarheid vrijgelaten!

Dan gaan we een gedeelte over de geschiedenis van spionnage in. Die dateert terug naar Bijbelse tijden. Er wordt over Ninja's verteld en Machiavelli en allerlei Elizabethan spionnen (ten tijde van Elizabeth I).

In een volgende kamer worden de duiven als helden voorgesteld. Die waren van groot belang voor het doorgeven van berichten en foto's maken. De kamer er tegenover heeft het over grote auteurs, die spionnen waren. Daniel Defoe was er zo een, de schrijver van Robinson Crusoe. Maar ook wordt de echtheid van Shakespeare in twijfel getrokken, zou het niet Francis Bacon zijn, die die spelen heeft geschreven? Het woord "Bacon" werd bijvoorbeeld met de speciale code door Bacon bedacht meer dan 100 keer in Hamlet terug gevonden. Dat soort theorieen zijn fascinerend. Werd Shakespeare door hem beinvloed? Was hij "Shakespeare" (hoewel ik Anne Hathaway's cottage met eigen ogen heb aanschouwd). Zoveel honderd jaar geleden weet niemand het, denk ik.

We lopen door de kamer met de vrouwelijke spionnen (waaronder Mata Hari). We kijken wat filmpjes, waarvan ik weet, dat de geschiedenis van Mata Hari er een is, die heb ik vorige keer wel gezien. Maar het duurt te lang en de kinderen willen er niet op wachten. Ook goed.

De volgende zaal gaat over de KGB en de daarop volgenden over de Tweede Wereldoorlog, zowel vanuit geallieerd standpunt, als vanuit het vijandige (Duitse, Japanse, klein beetje Italiaanse) standpunt. Allemaal heel interessant.

Als laatste leren we over de grootste gesnapte Amerikaanse spionnen (of liever verraders). De Rosenbergs verraadden nucleaire geheimen aan de Sovjets, Aldrich Ames was verantwoordelijk voor zeker 11 terechtstellingen van Amerikaanse spionnen door zijn verraad aan de Sovjets en meest recentelijk en ook het meest interessant voor Kai en Katja, want hij woonde in Vienna, Robert Hansen, de FBI spion, die nu levenslang heeft.

Aan het einde van al deze informatie, en ik heb er nog niet de helft van opgeschreven, moeten we zien of we het land uit mogen. Op een interactief scherm worden ons allerlei multiple choice vragen gesteld. Kai en ik antwoorden alles goed en mogen ongehinderd weg. Thijs en Katja antwoorden iets fout en mogen wel weg, maar niet meer terugkeren. We spelen nog wat met de apparaten en als we antwoorden invoeren, die we niet weten, krijgen we te horen, dat we voortaan weg moeten blijven!

In de winkel kijken we nog wat rond en Kai koopt een Sudoku "reken"machientje. Dan verlaten we het museum en lopen naar Ford's Theatre, waar wij een paar jaar geleden "A Christmas Carol" zagen. Hier werd in 1865 Lincoln dodelijk neergeschoten, een groot gebeuren in de geschiedenis van de VS.

Eerst lopen we door het museumpje, waar we leren over de gebeurtenissen die dag. Thijs laat zich naast de zes voet vier inches grote Lincoln fotograferen. Geen van ons is zo lang, maar terwijl we daar staan loopt er iemand langs, die langer is!

Dan bekijken we vanuit de verte de zitplaatsen van de Lincolns op die dag. Het is nu duidelijk toeristenseizoen, want buiten het seizoen mag je gewoon het theater in. Nu moeten we alles van bovenaf bekijken. Ach, je krijgt een idee.

Aan de overkant van de straat is het huis, waar Lincoln stierf. Dit huis was in het bezit van de Petersons, maar enkele tientallen jaren later werd het door de staat gekocht. Sindsdien kun je zien wat er zoal die dag en nacht plaatsvond.

We wachten even voor we binnen worden gelaten. Toen ik hier voor het laatst was stond er een dikke boom vol met kauwgom, want kauwgom mag niet naar binnen, hij stond bekend als de "gumtree" (een gomboom, maar dan anders). Die boom is nu weg en nu staat er een speciale vuilnisbak voor.

Als we binnen mogen, lopen we door verschillende kamers, waar Mary Todd Lincoln wachtte, waar de vergaderingen werden gehouden over het "wat nu" en uiteindelijk de kamer, waar Lincoln zijn laatste adem uitblies. Het bed in die kamer is niet origineel, dat bevindt zich nu in Illinois, zijn geboortestaat en de staat, waar hij begraven ligt. Hij blijft een van de grootste (letterlijk en figuurlijk!) presidenten van dit land.

We lopen verder, zien het FBI gebouw en dan het oude Postkantoor (Old Post Office). Het is vier uur en iedereen is klaar om terug te gaan, dus we zoeken de metro weer op. We krijgen gelukkig vrijwel meteen een zitplaats.

Terug in Vienna rijdt Katja ons eerst naar haar (en volgend jaar ook Kai's) school. Ze laat Thijs de sportvelden (tennisbanen, baseball velden, voetbal velden, dit is voor mij ook nieuw, want ik heb altijd alleen de voorkant van de school gezien) zien en vertelt welke sporten er zoal gespeeld worden.

Daarna rijdt ze ons naar Whole Foods. Het rijden gaat redelijk, maar er zijn nog te veel keren, dat ik me angstig aan de deur vast grijp, om de snelweg al op te gaan, hoe graag zij dat ook wil.

Thuis maken Katja en Thijs de gekochte kersen schoon en ontpitten ze. Ze spreken inmiddels Engels samen, kennelijk voelt Katja zich dan meer op haar gemak. Ik ben aan het MSN-en met Petra en de twee gaan naar boven, want Sushi heeft in de badkamer overgegeven.

Er wordt me gemeld, dat nu het toilet is verstopt. Ik ben bezig, dus reageer nauwelijks. Een kwartiertje later komen ze lachend naar beneden, Katja had zich wel helemaal uitgerust, met mondkapje en al, maar het toilet is weer ontstopt. De handen worden uitbundige geschrobd en er wordt gegrapt over "What I did in the United States". Die Thijs is een goede gast, dat doet niet iedereen!!

Rick en Saskia komen thuis en we gaan eten bij Glory Days Grill. Hun cheese fries en steak zijn lekker als altijd. Thijs bestelt kip en ribs, dus een echt Amerikaans maal.

Katja rijdt naar huis en Saskia en ik blijven daar. De rest gaat naar de Superman film. Deze wordt heel hoog aangeschreven, maar ik heb geen zin me op een film te concentreren. Thuisblijven is heerlijk rustig!

Thursday, July 06, 2006

George W. is 60

Na een slechte nacht ben ik om acht uur klaar wakker, want ik lag de hele tijd te malen over het schema van de komende dagen. Eerlijk gezegd had ik nog op twee rust dagen gerekend, voor we weer een gast zouden hebben. Maar het is niet anders, "rolling with the punches" zoals ze hier zeggen.

Rick is al op en we eten samen ontbijt. Ik heb om tien uur een tandartsafspraak en wil eigenlijk wel daarvoor wat sportiefs doen. Wegens tijdgebrek besluit ik een lang blok om te gaan hardlopen, dat is ongeveer 2,5 km, beter iets dan niets. Het is bewolkt en bijna koud buiten vergeleken met gisteren. De voorspelling is zon en warmte vanmiddag, maar dit voelt wel even lekker.

Zo lekker, dat ik langer loop, dan gepland en me dus enorm moet haasten. Ik bel de tandarts onderweg maar even, dat ik helaas in verkeer terecht ben gekomen (leugentje om bestwil) en een paar minuten laat ben. Als ik aankom wacht de mondhygieniste al op me.

Bij een half jaarlijkse controle hier krijg je standaard een grondige schoonmaakbeurt. Deze mondhygieniste is Iranees en heel aardig, ik vertel haar hoe nerveus ik ben om de een of andere reden en dat mijn bloeddruk wel heel hoog zal zijn (die wordt standaard opgemeten). Ze luistert en vraagt, hoe ik me in 's hemelsnaam kalm kan voelen met een totale vreemde in mijn huis als ik er niet ben.

Hmmm, nu ze het zegt... Maar dan bedenk ik me, waarom dat zo is, ik zie namelijk geen 19-jarige honderden dollars uitgeven om naar ons huis te komen om kwaad in de zin te hebben!

De peuter-, pier- en schrapbeurt valt alles mee dit keer en al gauw komt de tandarts om te zeggen, dat mijn gebit er perfect uitziet. Zo perfect, dat hij allerlei foto's wil, "smile!", "smile halfway", "side smile!", het lijkt wel of ik een portfolio aan het maken ben!

Onderwijl valt me op, dat ieder diploma, dat elk van de medewerk(st)ers ooit gehaald heeft, aan de muur hangt. Dat is volgens mij ook iets van hier en niet Nederlands. De mondhygieniste heeft diploma's uit Oregon en van twee verschillende colleges in Virginia. Dat stelt me nog meer gerust (ik neem aan, dat dat het doel is van de uitgestalde documenten).

Maar dan mag ik zomaar gaan, nadat er uitgebreid is geslijmd (sorry voor de woordspeling) over mijn perfect rechte gebit (hun werk). In de lobby, omringd door portretten met perfecte "smiles", betaal ik en maak een afspraak voor over vier maanden in november. Nu al weet ik, dat die uitgesteld gaat worden naar januari, precies een half jaar verder. Onze verzekering betaalt voor twee keer per jaar, de tandarts wil drie keer per jaar en ik heb een fobie, dus twee keer per jaar is plenty!

Op de terugweg bel ik naar huis en zowaar is iedereen wakker en aangekleed en heeft men ontbeten. Ik neem Katja en Thijs mee naar Washington, Kai en Saskia willen liever thuis blijven.

We parkeren onder het Reagan gebouw, waar Thijs de eerste tekens van de zware beveiliging hier merkt. Eerst moet ik mijn rijbewijs laten zien en dan moet de achterklep geopend worden. Vervolgens wordt de onderkant van de auto met een apparaatje onderzocht op explosieven.

Dan mogen we de garage in. Daar is het flink vol, maar na even zoeken vinden we een goede plek dicht bij de liften. Op Pennsylvania Avenue stappen we uit. We lopen als eerste naar het Witte Huis. Het is vandaag de zestigste verjaardag van George W. Bush en voor zijn woonhuis staan eenheden van ieder deel van het leger (navy, army, marines), allemaal in vol ornaat, zich klaar te maken voor hun presentatie (nemen wij aan).

Na wat foto's lopen we om het Old Executive Building heen naar de achterkant van het Witte Huis. Hier zien we, dat Bush kennelijk de premier van Canada op bezoek heeft. Er staan een heel stel Canadese diplomatieke auto's en er is heel wat Secret Service aanwezig. Maar geen teken van Bush of zijn gast, dus we lopen verder. Onderweg zien we een aantal heel tamme eekhoorns, onderhoudend voor de toeristen, maar het lijkt me niet dat pinda M&M's of chips een goed dieet is voor hen! Toch neem ik wat foto's, want ze zijn wel schattig, deze ratten met pluisstaartjes.

Met een rode Peanut M&M

Via het Washington Monument lopen we naar het World War II Memorial. Al heb ik deze monumenten al vele malen gezien, ik merk iedere keer weer nieuwe nuances op en de mensen, die ze bezoeken zijn natuurlijk ook altijd anders. Vandaag zijn er veel gezinnen met jongen kinderen en een aantal WWII veteranen, herkenbaar aan hun speciale pet (en natuurlijk hun leeftijd).

De paden langs de Reflecting Pool, die naar het Lincoln Memorial leidt, zijn allemaal met hekken afgesloten. Door de vele regen van de afgelopen weken zijn de paden deels overstroomd. Zelfs de paden, die wel open zijn, liggen soms nog deels onder water. Verder zijn er een heel aantal bomen geveld, het is duidelijk, dat het goed heeft huisgehouden, hier!!

Via omwegen komen we bij het Vietnam Memorial en het is zoals altijd indrukwekkend in zijn eenvoud. Er ligt een heel emotioneel briefje bij een van de namen. Er zijn nog zoveel overlevenden van deze oorlogen, hoe lang ze ook geleden lijken.

The best (cholo) (beamer) (????) (Mexican American) that I ever met in my as of now 57 years. You ain't missen nothin on this side my brother. God bless you! (Esay)

Bij het Lincoln Memorial bewonderen we Lincolns standbeeld, het blijft mooi, aan de ene kant de vuist voor zijn sterke en strenge persoonlijkheid, aan de andere kant de ontspannen hand om zijn meer rustige persoonlijkheid weer te geven. Het is druk in het Memorial en het bordje "Quiet Please" wordt door velen genegeerd.

De Reflecting Pool zit eindelijk weer vol water en laat dus een redelijke reflectie van het Washington Monument zien (het waait nogal).

Na de nodige foto's lopen we door naar het Korean Memorial. De uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten, die hier uitgebeeld zijn, zijn onbeschrijflijk goed. De angst is er zo op te lezen!

Dan is het alweer tijd om terug te gaan, want ik moet om half vier thuis zijn voor mijn massage. Op de terugweg stoppen we bij Giant om wat extra taco spullen te kopen, ik had niet op een gast gerekend (uiteindelijk blijken het twee gasten te zijn, dus maar goed, dat er extra's waren!). Thijs ziet voor het eerst een grote Amerikaanse supermarkt en "mag" van Katja helpen met de Self Checkout. Ze vinden dat allebei prachtig (ik neem mijn kinderen niet genoeg mee, duidelijk).

Hij moet ook nog wat kaarten naar Nederland posten, dus rijdt Katja vervolgens naar het postkantoor. We laten Thijs zelf zijn zegje doen, want hij spreekt goed Engels en dat is juist het leuke van in het buitenland zijn.

Katja rijdt ons weer bekwaam naar huis en zij en Thijs gaan voetballen in de achtertuin. Om vier uur komt Nikki, een van Katja's vriendinnen, en alle kinderen, inclusief Kai en Saskia, gaan naar het zwembad.

Laura komt om mij een massage te geven en het was weer eens flink nodig. Alles voelt "gnarly", zoals zij het beschrijft. Dat voelde ik ook wel. Ik hoop, dat ik deze zomer toch zover kom als vorige zomer, dat ik niet iedere week een massage nodig heb.

Om kwart voor vijf haal ik Kai uit het zwembad, want hij heeft een kappersafspraak. Volgende week begint hij footballkamp en dan moet hij wel uit zijn ogen kunnen kijken. Mona weet precies wat Kai wil. Zijn pony is voor mijn smaak nog veel te lang, maar zij vinden het alle twee zo horen. Ok dan!

Als we thuis komen is iedereen weer terug uit het zwembad. Er is algehele consternatie, want Snickers heeft een baby vogeltje gevangen (en vermoord) en brengt dat trots naar binnen. Al griezelend pakt Katja het met een servet op en gooit het weg. Snickers glimt intussen van trots, dat hij dat toch maar voor elkaar kreeg, en geeft zichzelf een zelfvergenoegde schoonmaakbeurt. Die mensen weten toch niet wat jagen is!

Iedereen smult van de taco's en na het eten gaan de kinderen allemaal X-Box spelen in de basement. Rick werkt aan het maken van de internet connecties. Ik lees mijn emails en een ervan is van Lilian bij de ambassade. De consul heeft zijn handtekening onder het herkrijgen van ons Nederlanderschap gezet en vanaf vandaag zijn we weer officieel Nederlanders (de kinderen en ik, dan, Rick helaas niet). Nu nog voor de paspoorten betalen en dan is alles rond. Jippie, toch wel erg leuk!

Wednesday, July 05, 2006

Overtollige regen

De "flood warnings" zijn er alweer, al lijkt het erop, dat we vanavond geen noodweer als gisteren te verduren zullen krijgen. De grond is ernstig verzadigd, dus veroorzaakt zelfs een gematigde bui overstromingen. Na een regentekort begin juni van meer dan 25 cm kijken we nu tegen een teveel van meer dan 15 cm aan, dat allemaal in zo'n twee weken tijd!

Nou moet er bij geschreven worden, dat het over het algemeen de hele dag droog is en de zon ook veel schijnt. Het gros van de regen valt tijdens zware onweersbuien, zoals die van gisteren.

Vanochtend sta ik om 9 uur op, al beter dan gisteren! Arme Rick moest er om 7 uur al uit, Peapod kwam vroeg en het is een werkdag voor hem. Bovendien hebben we nog allerlei problemen met onze electronica. Onze cul de sac cam is tot we een nieuwe bestellen buiten werking en we hebben honderden, zo niet meer dan duizend dollars schade aan tv's, computers en telefoons en andere electronica. Hopelijk kunnen we via onze inboedelverzekering daar wat van terug krijgen! Het is bewezen, dat de bliksem hiernaast is ingeslagen, dus waarschijnlijk kunnen wij zo het een en ander verhalen.

Christine belt, dat ze zo'n vijf minuten van ons vandaan is, heb ik zin om te gaan lopen? Natuurlijk heb ik dat! Het is vochtig warm terwijl we als vanouds door Vienna lopen. In het uur en kwartier, dat we op weg zijn, lopen we vijf mijl en onze monden gaan (zoals Rick het zegt) "a mile a minute"!

Terwijl wij ons in het Noordwesten vermaakten hebben zij een zware week doorgemaakt. Eerst moest Christine op 24 juni naar de open kist begrafenis van het acht jarige meisje, dat eerder die week voor haar en Mallory's neus was ingestort. Natuurlijk was dat zeer emotioneel en eens te meer zijn we het erover eens, dat we maar beter iedere dag volop van het leven moeten genieten.

De volgende dag werd Chuck ernstig ziek, hoge koorts en ze zijn naar de ER gegaan. Daar werden geen tests gedaan en kreeg hij koortsverlagende middelen en pijnstillers. Op maandag was het zo erg, dat hij ijlde en heeft Christine hem hals over kop naar hun huisarts meegenomen.

Daar werd een ernstige infectie aan zijn been geconstateerd, die inmiddels ook in zijn lymfklieren en bloed zat. Hij kreeg zware antibiotica toegediend en een paar dagen lang vreesden ze, dat hij zijn onderbeen zou moeten verliezen. Gelukkig reageerde hij goed op de antibiotica en is nu bijna beter. Ik voel me bijna schuldig, dat wij vorige week zo genoten hebben! Gelukkig gaat alles weer de goede kant op, zo'n huidbacterie is zo onvoorstelbaar en gevaarlijk!

Als we terug komen is Rick er nog, maar alles (behalve mijn email) werkt en hij gaat naar zijn werk. Ik stort me op het bindweed onkruid in de achtertuin. Een ervan heeft de moed te bloeien! Ik trek er weer een hele vuilniszak uit, maar er is nog veel meer! Ondanks de DEET, die ik op mezelf heb gespoten, vinden de muggen me toch lekker, helaas. Behalve hen kom ik allerlei andere insekten tegen, niet alleen de zoogdierenwereld is hier interessant, de insektenwereld mag er ook zijn. Hoogtepunt is een gigantische wit met bruine (of zwarte, hij was te fladderig om te zien) mot, die zich met moeite uit het dichte struikgewas werkt. Ik verstoorde zijn slaapje waarschijnlijk.

Het is inmiddels alweer na twaalven, dus ik maak lunch voor mezelf en Saskia en Abby (die bij gebrek aan beter weer in de gratie is, de sociale moeilijkheden van tien jarigen zijn soms moeilijk bij te houden). Kai is ook op, maar hij eet ontbijt. Katja kon pas na half vier slapen, dus die heeft meer moeite met opstaan. Toch vind ik, dat ze moet proberen weer in een ritme te komen, dus trommel ik haar uit bed (het woord "mall" doet wonderen!).

Na de lunch gaat Saskia bij Abby spelen en gaan de tieners en ik naar Tysons Corner. Kai heeft alleen nog korte broeken met gaten en zijn ene zwembroek is te klein. Katja's sportkleding laat veel te wensen over en ze wil een nieuwe routine beginnen, iets wat ik nooit ontmoedig.

Onderweg rijd ik door de drive thru van de bank om een check in te wisselen. De kinderen zijn gefascineerd door de hele procedure, want die gaan niet vaak mee met dit soort excursies. De fast food drive thrus kennen ze, maar de bank is leuk en nieuw. Eigenlijk hoef je hier nooit je huis of auto uit om te overleven.

Vrijwel alle levensbehoeften zijn via het internet te bestellen en in je auto kun je de bank, restaurants en de apotheek bezoeken. Ik kan me zo gauw niets bedenken, waarvoor je buiten moet zijn. Of dit positief of negatief is valt te bezien, maar het lijkt me, dat dit voor bijvoorbeeld gehandicapten ideaal is.

Katja rijdt van de bank naar de mall en laten we zeggen, dat het wat roestig is. We vermijden andere auto's twee keer ternauwernood. Zelfs Kai houdt zijn adem in. Ik krijg wel een compliment van Katja, dat ik niet door blijf gaan over haar fouten. Kennelijk doen Leah's ouders dat wel. Ik ben sterk van mening, dat zij zelf net zo schrikt van dit soort dingen als wij, dus om er eindeloos over door te gaan heeft geen nut. Ik maak er een leermoment van en dan gaan we verder (geenszins suggererend, dat ik een altijd rustige en kalme rij instructrice ben!).

Bij de mall parkeren we bij Hecht's en halen als eerste een Starbucks (om nog even in de Noordwest sferen te blijven).

Kai wil bij Pacsun kijken voor zijn kleding en gelukkig is er van alles on sale. De gewoonlijke prijzen liegen er niet om, maar nu vindt hij twee zwemshorts voor $50 (Kirra en O'Neill) en twee cargo korte broeken, ook van Kirra, voor $60.

Verderop bij Lady Foot Locker vindt Katja hardloop korte broeken en bh's, ook allemaal in de uitverkoop, Nike nog wel!

Het is inmiddels 15 uur en Katja en Kai leven duidelijk nog steeds in Seattle tijd. Ze hebben honger, dus Katja eet een California sushi en Kai bestel een Buffalo kip sandwich met overheerlijke frieten (dat weet ik, omdat er ook een heel aantal in mijn mond verdwijnen).

Terwijl we richting auto lopen zien we een standje met zonnebrillen. Hier kosten ze maar $15 per stuk of, zoals we later merken, $25 voor drie zonnebrillen. De dame, die de zonnebrillen verkoopt, is Indonesisch en herkent ons Nederlands. Terwijl we betalen praten we nog heel wat, haar grootvader diende in het KNIL en ze is zelf ook een heel aantal keren in Nederland geweest. Ook in mijn familie is er geschiedenis, die met Indonesie te maken heeft, dus het is een leuk gesprek.

Op de terugweg stoppen we bij Giant en kopen stokbroodjes en beleg voor het avondeten, lekker makkelijk. Als we naar buiten lopen plenst het weer en we worden doorweekt als we naar de auto lopen. Bah, bah, bah! Gelukkig wordt er morgen droger weer voorspeld (ja, ik ben wel verwend!).

Katja gaat naar de bioscoop met vriendinnen en Rick haalt haar rond 21 uur op. De voordeur bel gaat en tot mijn verbazing staat Thijs voor de deur. Hij werd pas op zaterdag verwacht, maar hij voelde zich in Philadelphia niet veilig. Hij is 19 en op zijn eerste reis buiten Europa. Ik laat hem gauw zijn logeergedeelte zien (gelukkig zijn die helemaal schoon en altijd klaar voor gasten). Het is een aardige jongen en we bespreken, wat we de komende dagen gaan doen. Er zullen dus weer toeristische blogs volgen (en ik klaag niet).

Tuesday, July 04, 2006

Happy Birthday, America!

Terwijl de knallen van het vuurwerk buiten nog klinken en voor ons huis de buren hun vuurwerk afsteken zoek ik verkoeling in ons airconditioned huis. Vandaag was wel de vreemdste 4 juli, die ik heb meegemaakt en toch ook weer heel gewoon.

We zijn speciaal gisteravond thuis gekomen om het vuurwerk in Washington mee te kunnen maken, maar vanwege al het natte weer van de afgelopen tijd besloten we gisteren om toch maar in Vienna te blijven.

Om half elf word ik met schrik wakker. Zo laat heb ik nog nooit geslapen! En ik ben als eerste wakker, dus de anderen zijn net zo jet lagged. Het is, als ik beneden kom, al ver over de dertig graden buiten en er is een heat advisory. Inderdaad slaat bij een stap buiten de deur de hitte je als een hete oven in het gezicht.

Meestal vind ik buiten zitten heerlijk en ga dus met ontbijt (of liever brunch) op het deck zitten, maar nu drijf ik na vijf minuten al van het zweet. Dat eet niet lekker, terug in de airconditioning dus maar.

Van onze buren horen we, dat zij vorige week zondag blikseminslag hebben gehad en al hun electronica beschadigd zijn. Kennelijk hebben wij daar letterlijk een klap van mee gekregen, want niet alleen het internet werkt niet, maar ook de telefoon en de sateliet televisie zijn buiten werking, bovendien is de cul de sac webcam stuk, helaas.

Terwijl ik de was doe en uitpak is Rick druk bezig te redden, wat er te redden valt. Makkelijk is het niet, hij krijgt de satelliet aan de praat, maar de lokale zenders zijn er niet. De telefoon doet het na heel veel getest en gedoe ook weer, gelukkig. Maar de webcam blijft weigeren. Dat is flink balen! Ook de internet connectie blijft zwak en gaat telkens down.

Na tweeen zijn we vrijwel uitgepakt en -gewassen en om half drie kijken we naar de shuttle launch. Het is toch weer spannend een shuttle de lucht in te zien en vooral op 4 juli is dat iets speciaals.

Rick gaat snel wat benodigdheden voor onze internet server kopen en natuurlijk vuurwerk, want dat is er in alle drukte bij ingeschoten. We hebben alleen het pakket, dat hij in South Carolina op de terugweg uit Orlando kocht.

We willen toch wel deze onafhankelijkheidsdag vieren, ondanks, dat we DC hebben geschrapt. Vienna heeft ook allerlei festiviteiten vandaag en we gaan daar voor het eerst ooit eens een kijkje nemen. Er staan allerlei standjes met zelfgemaakte kunst en er speelt een bandje. Even verderop kun je chili kopen van het lekkerste chili restaurant in deze omgeving, Hard Times Cafe. Wie er met deze benauwde hitte chili wil is een tweede! Er staat ook een grote barbeque, dus wellicht is er vanavond een pig roast.

Het vuurwerk!

Bij het bierstandje halen Rick en ik een koele Bud, hij een gewone, ik een light. Het is er leuk mensen kijken, zo zie je eens hoe gevarieerd de bevolking van Vienna is. Er is niemand, die we kennen en het is bloedje heet, dus zodra de laatste slok achter de kiezen is stappen we op.

Als we weglopen zien we een heel donkere lucht naderen met dreigend gerommel. Bij ons huis zien we Katja en Leah joggen, ze gaan een eindje lopen. Het gerommel wordt gedonder en veel sneller, dan wij en zij dachten, is het noodweer!

De regen komt met bakken uit de lucht en het waait kei- en keihard. Ik maak me erge zorgen, zeker als de stroom ook nog eens uitvalt. Ik ben dan net met Paul, Leah's vader, aan de telefoon en de lijn valt natuurlijk dood. Wat zijn we tegenwoordig toch afhankelijk van electriciteit! Vroeger had je die voor een telefoon niet nodig (en we hebben nog een niet electrische telefoon in huis nu).

Rick stapt in de van om de meisjes te zoeken en ziet ze dan gelukkig al vrij dichtbij. Er is geen draadje aan hun lijf meer droog en Katja is flink geschrokken. Wat ze bezielde om met dat steeds dreigender gerommel door te blijven lopen zullen we nooit begrijpen!

Hopelijk hebben al die mensen bij het Community Center hun waren op tijd droog kunnen zetten, maar ik betwijfel het. En die half miljoen mensen op de Mall in DC, die benijd ik ook niet!

Onze stroom valt helemaal uit en het wordt al gauw niet te harden binnen. We besluiten toch maar buitenshuis te gaan eten, waar er wel licht en airconditioning is. Heel patriotisch kiezen we voor Japans. We zijn niet de enigen, het restaurant zit vol, maar er is nog een tafeltje voor vier (Katja eet bij Leah).

Rick en ik delen een aantal sushi rolls en de kinderen eten kip Katsu. De service is vanavond nogal langzaam, er zijn maar twee serveersters voor een bomvol restaurant. Maar dat geeft niet, zo komen we de tijd voor het vuurwerk goed door.

Om kwart voor negen parkeren we de auto iets dichter bij het Community Center, waar al honderden mensen zitten te wachten. We lopen naar een heel goede plek om het vuurwerk te kunnen bekijken.

Filmpje:

Dit is helemaal nieuw voor ons, we hebben altijd het vuurwerk in Washington boven dat in Vienna verkozen. Maar eerlijk gezegd vind ik het fantastisch! We staan er dichtbij, dat maakt het waarschijnlijk ook spectaculairder. Het knalt en het flitst en lijkt eindeloos door te gaan, maar na vijftien minuten is het toch echt voorbij. Er wordt hard gejuicht en geapplaudisseerd en dan gaat iedereen weer huiswaarts.

Onze auto staat precies goed, we kunnen zo weg, terwijl anderen in lange files staan. Zou onze stroom weer aan zijn? Ik hoop het van harte, want een nacht zonder airco is een crime met dit weer. Maar gelukkig zien we al van verre, dat er licht schijnt, hoera!!

Als alle buren terug zijn van het Vienna vuurwerk komt iedereen naar buiten om ook ons buurtvuurwerk af te schieten. Rick heeft nog illegale vuurpijlen en ander luchtvuurwerk, hier in Virginia is alleen grond siervuurwerk toegestaan. Maar juist dat in de lucht schieten is leuk en wordt met veel geklap en gejoel door iedereen aanschouwd. Gelukkig heeft de Vienna politie het te druk met verkeer regelen, want niemand komt ons op de vingers tikken.

Alweer is het bijna middernacht en de vermoeidheid is nog niet aanwezig. Ik hoop toch wel weer langzaam in een oostkust ritme te komen, al is dat, door de vakantie, niet echt nodig.

Nu maar hopen, dat we het heel zware weer voorlopig weer even gehad hebben, mijn arme margrieten liggen met hun kopjes omhoog zielig op het voetpad, terwijl het onkruid een party heeft in de achtertuin!

Monday, July 03, 2006

Thuis

Het is nog donker als ik wakker word door het gepiep van een horloge. Slaapdronken vind ik, dat de nacht wel heel gauw voorbij is! Maar goed, we gingen net voor middernacht slapen en de wekker was voor 7 uur gezet. Niemand veroert zich en ik vraag Rick of hij zijn horloge niet gehoord heeft. “Dat was mijn horloge niet”, antwoordt hij, “Het is pas kwart over vier!” Hoera, nog bijna drie uur slapen voor we er echt uit moeten!

Als zijn horloge om 7 uur gaat springt hij gelijk uit bed. Ik blijf nog even liggen en de kinderen zijn moeilijk wakker te porren. Er is tenslotte vandaag geen opwindende excursie in het vooruitzicht, maar een lange vlucht. Toch zitten we om kwart over acht bepakt en bezakt in de auto.

Voor het eerst deze vakantie is bewolkt! Ook de temperatuur is beduidend koeler en ik ben blij, dat ik mijn trui bovenin een van de tassen heb gestopt! Als afscheidsontbijt hebben we gekozen om nog een keer bij Lowell’s te gaan eten. Hun eten is lekker, de koffie goed sterk en het uitzicht wijds. Dit keer kies ik een Dungeness crab omelet, ik zal al die visgerechten missen, als het aan mij lag at ik iedere maaltijd vis!!

Na het eten lopen we nog even door Pike Place Market. Dit keer zien we een hele zalm gegooid worden, maar dat gaat zo snel, dat het voorbij is voor ik een foto kan maken. Ik had mijn toestel zelfs helemaal in aanslag! Nou ja, ik heb al bijna 2,5 gb aan foto’s, dus die ene moet dan maar missen. Kai koopt nog een zakje in chocolade gedoopte kersen en ik maak wat foto’s van de wel heel kleurige bloemenstandjes. Ik neem me ook gelijk voor eens naar Eastern Market in Washington te gaan, dat is naar verluid net zoiets.

Het adres van Dollar Rent A Car wordt in de Mio ingevoerd en bekwaam brengt zij ons naar waar we onze van moeten inleveren. We moeten met een busje naar het vliegveld en dat gaat allemaal goed. De chauffeur helpt ons goed met onze baggage en wacht duidelijk op een flinke tip. Probleempje: ik heb helemaal geen cash bij me en Rick maar een paar dollar. Die geeft hij wel, maar er kan geen bedankje vanaf, oeps!

De check in gaat heel snel, er staat niemand voor ons in de rij en ook de veiligheidscontrole is leeg. Kennelijk reizen er weinig mensen de dag voor 4 juli. De meeste Amerikanen vieren die feestdag thuis.

We zijn dus meer dan ruim op tijd bij de gate en Rick gaat meteen op zoek naar een ATM om geld te halen. Ik koop een WiFi aansluiting van AT&T voor $7,95 en MSN een tijdje met Wendy in Nederland. De vlucht blijkt ietsje vertraagd, maar ze beloven ons toch op tijd aan te zullen komen (sterke wind mee zal helpen).

We halen sandwiches voor lunch om gedurende de vlucht op te eten en kunnen dan aan board. We vliegen in een 757. Aanvankelijk vind ik dat jammer, maar we blijken meer beenruimte te hebben, dan in de 767 op de heenweg. Ook is het vliegtuig niet vol en de man, die in het gangpad zat, gaat ergens anders zitten, zodat Kai en ik een rij voor onszelf hebben. De crew is allervriendelijkst en de film “The Shaggy Dog” heel grappig.

Na de film vermaak ik me met luisteren naar de verkeersleiders. Ik blijf dat een heel fijne service van United vinden, zeer interessant, die communicatie tussen piloten en ik weet ook precies waar we zijn. Verder “werk” ik aan mijn foto’s, want ik heb er zoveel genomen, er moet gewied worden!

De kinderen zijn met de jaren heel makkelijke reizigers geworden. Er zitten veel kleintjes in het vliegtuig en ik bedenk me, hoeveel werk reizen met kinderen onder de pakweg zeven jaar oud was! Nu doen Kai en Saskia samen sudoku’s en Katja leest boeken van haar zomerleeslijst voor school.

We landen een kwartier te vroeg, ondanks het late vertrek en onze baggage verschijnt ook al snel. Als Rick voor het parkeren betaalt is het even slikken, $15 per dag! Volgende keer nemen we maar weer een taxi, dat is toch veel goedkoper als we meer dan een week weg gaan, zelfs als we er twee nemen, zoals we in het verleden ook gedaan hebben.

Het is vochtig warm buiten en langs de wegen zien we nog diepe plassen liggen van het noodweer van de afgelopen week. Maar de wegen zijn droog en al gauw rijden we de cul de sac binnen. Daar zijn onze overburen vuurwerk aan het afsteken, dus we kijken gauw even mee. Om ons heen wordt overal geknald, morgen is de grote dag: July 4th, Independence Day.

We bestellen een Pizza Hut pizza en Rick gaat meteen aan onze internet aansluiting werken, die na de stormen van vorige week al de hele week plat ligt. We hebben een heerlijke reis gehad, maar het is ook weer super om thuis te zijn!

CompUSA Coupon

Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Ons pleintje nu:

Monday, July 31, 2006

Was, was, was, was, ummm!!!

Sunday, July 30, 2006

De nonstop vlucht "rocks"!

Saturday, July 29, 2006

Droomsnorkel!

Friday, July 28, 2006

Marina Pirata

Thursday, July 27, 2006

De Palm Island

Wednesday, July 26, 2006

Antilla wrak

Tuesday, July 25, 2006

Natural Pool

Monday, July 24, 2006

Malmok

Sunday, July 23, 2006

Pannenkoeken en parasailing

Pannenkoeken en parasailing

Saturday, July 22, 2006

Baby Beach

Friday, July 21, 2006

Winkeldagje

Thursday, July 20, 2006

Aangekomen in Aruba

Wednesday, July 19, 2006

Pakken en relaxen

Tuesday, July 18, 2006

Hotter than Hades

Monday, July 17, 2006

Beugelloos!!!

Sunday, July 16, 2006

Lekker lui weekend

Friday, July 14, 2006

Nederlandse Amerikanen

Thursday, July 13, 2006

Blah dagje

Wednesday, July 12, 2006

Ze hebben babies!

Tuesday, July 11, 2006

De rust is wedergekeerd

Sunday, July 09, 2006

Arlington National Cemetery

Saturday, July 08, 2006

Library of Congress en musea

Friday, July 07, 2006

International Spy Museum

Thursday, July 06, 2006

George W. is 60

Wednesday, July 05, 2006

Overtollige regen

Tuesday, July 04, 2006

Happy Birthday, America!

Monday, July 03, 2006

Thuis

Mijn email MSN adres

Previous Posts

Gerelateerde pagina's en reisverslagen

Archives

Mijn email
MSN adres