Komkommertijd
Het is komkommertijd op tv. De serie finales zijn voorbij, de kijkcijfers opgeteld en nu zijn het herhalingen en minder populaire shows, die we voorgeschoteld krijgen. Blech! Gelukkig hebben we meer dan 100 alternatieve keuzes voor NBC, ABC, FOX en CBS. Hoe kan het dan, dat ik op 100+ kanalen niets interessants vindt? Ik ben gewoon tv moe, denk ik.
Ik ben sowieso moe. Ik word oud. Vroeger reden we op vrijdagavond na ons werk weg op weg naar Canada en er zijn zelfs weekends geweest, dat we er alleen zaterdagmiddag en avond waren en zondag weer terug reden. Toen hadden we maar 10 vakantiedagen per jaar en wilden toch de hoogtijdagen van de familie meemaken.
Vroeger (en ik voel me nu heel oud, ha ha) reden we tot na middernacht door, in Marathon NY stopten we dan bij de "
Three Bear Inn", een ultra goedkoop (nu nog $29 per nacht, $25 met coupon!) motelletje met een leuke naam, maar vreselijke bedden. Toen Katja er eenmaal was en ik een keer vers bloed op de lakens vond, was de charme daarvanaf!
Toen logeerden we bij Ana Maria's ouders in
Kingston, een prachtig plaatsje aan Lake Ontario, en werden volgestopt met allerlei lekkers. We leerden, dat, als je je bord leeg eet, er automatisch meer wordt opgeschept door Grieken. Als je wat eten liet liggen, werd dat als teken gezien, dat je genoeg had gehad.
Ah, memories! Nu realiseer ik me hoe bijzonder het is, dat mijn schoonzusje Grieks-Canadees is. Dat brengt weer zo'n andere cultuur in onze familie. Ik ben blij, dat ik vroeger het Griekse alfabet heb geleerd, want bij hun thuis kan ik tenminste de woorden lezen, begrijpen is weer iets anders!
Maar dat is allemaal vroeger, nu ben ik oud en moe na de lange rit, ha ha. Vandaag was het opruimen geblazen en natuurlijk eindeloos wassen.
Saskia werd met een blafhoest wakker en had koorts. Ik ben vanmiddag met haar naar de dokter gegaan, want er heerst een nare bronchitis. Hij vond haar longen wat rasperig klinken en gaf alvast een recept voor antibiotica mee. Ik moet haar gadeslaan en als de hoest met donderdag niet beter is, de antibiotica beginnen.
Zij vindt het vreselijk, want ze wilde naar het zwembad en dat mocht nu niet. Het is inderdaad heerlijk weer en het zwembad was erg druk (hoewel het water vast nog ijzig koud is!). Maar ja, ze zal tot het weekend moeten wachten.
Zelf heb ik na het opruimen mijn laptop mee naar buiten genomen en heb op het deck Nederlands-Engelse vertalingen gedaan, terwijl Saskia de eindeloze "worksheets" van school invulde. Nog 24 dagen en het is zomervakantie, ik kan niet wachten!
|
Een dag in de auto
Om kwart over zeven slopen Rick en ik de hotelkamer uit om nog even naar de Parlementsgebouwen te gaan om foto’s te maken bij daglicht. De kinderen konden zo nog even doorslapen.
Helaas werkte het weer niet mee en miezerde het, waardoor we saaie witte lucht op de achtergrond zullen hebben. Oh well! Natuurlijk klaarde het zodra we in het hotel terug waren op! Het was leuk even op een doordeweekse dag door het centrum te lopen. Je hoort dan een mix van Frans en Engels en mensen rennen naar hun werk op gymschoenen en in mooie pakken, dat is dus niet anders, dan in Washington. Nog een overeenkomst tussen de twee hoofdsteden is, dat ze geen van beiden een “skyline” hebben, ook al zijn er wel wolkenkrabbers in Ottawa, ze tekenen het centrum niet zoals in andere steden het geval is.
Verder houden de vergelijkingen wel op. Washington DC is in de twintig jaar, dat ik er woon, uitgegroeid tot een miljoenen metropool (met Baltimore), Ottawa is nog een relatief kleine stad. Het spitsverkeer vanochtend was een verademing vergeleken bij wat wij inmiddels gewend zijn! Mijn broer doet er tien minuten over naar zijn werk, eenzelfde afstand in de ochtendspits in Washington zou drie keer zo lang duren! In alle opzichten doet de Canadese hoofdstad erg Brits aan, terwijl de Amerikaanse hoofdstad zich bij de planning in alle bochten heeft gewrongen om zo min mogelijk te lijken op het land, waarvan de onafhankelijkheid met zoveel moeite werd verkregen.
Ik vind Ottawa een erg leuke stad en hij lijkt me zeer leefbaar (met uitzondering misschien van de strenge winters). En vanwege betere economische kansen en dichter bij zijn familie zijn zou mijn broer graag terug naar de VS verhuizen, maar verder heeft hij het hier ook prima naar zijn zin.
Na weer twee heel goede ervaringen met Hampton Inn kan ik die keten van harte aanraden! Vooral de gratis krant (waar groot op de voorpagina stond “France says “NO” to unity in Europe”) en het gratis ontbijt ’s ochtends is veel beter, dan in de meeste hotels in die prijsklasse. We lieten het ons vanochtend ook weer goed smaken en om half tien reden we de parkeergarage uit en begonnen aan de lange rit terug. De terugreis is altijd een hele beproeving, want dit keer rijden we in een keer door, dus een lange dag in de auto.
De rit naar de grens verliep voorspoedig, maar bij de Thousand Islands brug moesten we wachten vanwege een file bij de grens. Dat beloofde niet veel goeds! Het was intussen stralend weer geworden en Rick was ook wel nieuwsgierig naar het uitzicht van de toren. We namen dus weer de 40 seconden durende lift naar boven en waren daar warempel weer samen met een paar Nederlanders, terwijl er verder niemand was! De vrouw daarvan merkte op, dat je Nederlanders ook overal vindt, nou, dat kan ik alleen maar beamen!
In de verte konden we
Boldt Castle zien staan (tenminste, we zagen het dak). Dit kasteel werd door Mr. Boldt gebouwd voor zijn vrouw, waar hij dol op was. Toen zij voor het af was overleed, heeft hij het kasteel nooit afgemaakt. Jaren geleden hebben we het vervallen kasteel vanuit een boot gezien. Nu is het helemaal opgeknapt en is er een museum.
We hebben de souvenirs kunnen weerstaan dit keer, hoewel ze leuke zeepsteen figuurtjes verkopen en sweaters met Canadese scenes erop gedrukt, maar die waren me net iets te duur!
De wachttijd bij de grens bleek gelukkig vreselijk mee te vallen en met een “Hi folks!” en een verbasteren van de namen van de kinderen door de douane beambte werden we weer in de VS welkom geheten.
Het grootste gedeelte door Upstate New York heb ik gereden. Rond twee uur zijn we in Cortland gestopt om bij
Arby’s lunch te eten. Daar hebben ze “Market Fresh” sandwiches, klinkt heel gezond en Rick en Katja dachten die te bestellen. Tot ze de lijst met nutritional information lazen en zagen, dat in elk van die “gezonde” sandwiches meer dan 700 calorieen zat!!! We hebben het toen maar met een barbecue roast beef sandwich gedaan. Wat een misleidende naam, zeg!
Bij
Wilkes Barre, Pennsylvania, komen we in een van die onweersbuien terecht, waarin je gewoon niet door kunt rijden, zo hard regent het! Ontzettend gevaarlijk! Het spektakel van de bliksem en donder is ook erg spannend, gelukkig zitten we wat dat betreft veilig in de auto! Mijn hemel, wat kan het hier een noodweer zijn, zeg! Arme Rick, het is zo stressvol om door deze zondvloeden te rijden!
Overal liggen hier langs de kant dode herten. Dat is wel een angst van mij, dat er eentje in volle vaart voor ons de weg op rent, want dan is niet alleen het hert dood, maar heeft je auto ook op zijn minst enorme schade!
Bij Frackville, Pennsylvania, wordt er gewaarschuwd voor 13 mijl constructie, waarbij een van de twee rijbanen zal zijn afgesloten. Gezien het drukke verkeer besluiten we de rondleiding te nemen, die door een lieflijk deel van de staat leidt, met overal bloeiende margrieten. We zien zelfs nog opeens een prachtige bald eagle opvliegen uit de struiken! De eerste, die ik ooit in het wild heb gezien.
Even later rijden we langs allerlei militaire tanks en vliegtuigen door
Fort Indiantown Gap Military Reservation. Na zo’n 10 mijl kwamen we weer op de snelweg terecht.
Bij Harrisburg vonden we al gauw de 15 terug. We zouden wel over de interstates naar huis kunnen gaan, maar Memorial Day is bij uitstek een weekend waarin iedereen naar het strand gaat en de interstates staan dus vast met mensen, die terug komen van “the beach”. 15 is te westelijk daarvoor en ook nog eens heel mooi en vierbaans.
We hadden inmiddels honger gekregen, dus gingen we rond Gettysburg zoeken naar een restaurant. Ik had wel zin in een wijntje, na de lange zit, dus geen fast food dit keer. Eerst vonden we een
Perkins Family restaurant en namen automatisch aan, dat ze ook wijn en bier (voor Rick) zouden serveren. Niet dus!! We namen er een drankje en vertelden de serveerster toen, dat we toch hadden besloten elders te eten. Ze hadden best een lekker menu, maar wij "lushes" wilden nu eenmaal een lekker alcoholisch drankje bij onze maaltijd. De hele rekening was $3,39, maar we voelden ons slecht, dus gaven haar $20, een 500+% tip. Ach ja, ze kwam maar niet terug om wisselgeld te brengen en wij hadden haast, dus lieten we het maar zo.
Even verderop vonden we een
Ruby Tuesday’s met volle bar. Het werd een dol gezellig avondmaal en tot Rick en Katja’s plezier hadden ze een “smart eating” menu, waarop alle calorieen, vet grammen, carbohydraten en vezel grammen werden weergegeven. We hebben allemaal heerlijk gegeten. Ook de salad bar was voortreffelijk. We hebben een aantal Ruby Tuesday’s in ons gebied, daar moeten we ook maar weer eens heen. Even terzijde, de serveerder leek op een vroeger vriendje van mij en Katja vond hem ook errug leuk, we hebben eenzelfde smaak!
Het laatste stukje naar huis regende het en hadden we langzame West-Virginians voor ons, dus het duurde langer dan we hoopten.
Maar om klokslag 10 uur liepen we ons huis weer binnen en werden enthousiast begroet door de katten, die het nooit zo leuk vinden om het rijk alleen te hebben. Het is altijd een hele ruk, die 955 kilometer in een dag! Om het in Europees perspectief te plaatsen is dat ongeveer net zo ver als van Amsterdam naar Lyon. Het voelt vreemd, net alsof we heel lang weg zijn geweest en toch was het maar net iets meer dan 72 uur!
|
Upper Canada Village
Om 9 uur vanochtend stonden we rustig op, het was tenslotte zondag! Ik had me nog voorgenomen in het fitness centrum te gaan sporten, maar was daar uiteindelijk toch te lui voor!
Na een lekker, alweer inbegrepen, ontbijtje beneden, met ei en sausage, yoghurt, vers fruit en allerlei brood, reden we naar het huis van mijn broer. Onderweg tankten we benzine, voor CA$0,658 per liter. Omgerekend is de benzine hier dus eigenlijk minder duur dan bij ons! (de Amerikaanse dollar is ongeveer 20% duurder dan de Canadese)
In het winkeltje bij het station kochten we nog wat Canadese snacks. Rick is dol op dill chips en de kinderen op Smarties en Aero (Bros) repen. Katja kocht een aantal Canadese tiener tijdschriften.
Het plan vandaag was om naar Upper Canada Village te gaan. Dit is een groot openlucht museum met huizen van de late 18e eeuw uit dit gedeelte van Canada. De ambachten worden ook nog zoals toen uitgeoefend daar.
Het was ongeveer een uur rijden vanuit Ottawa en wij kregen ons 4 jarige nichtje, Athena, in de auto, terwijl Saskia met mijn broer meereed. Athena leert 4 talen op haar jonge leeftijd: Engels, Grieks (mijn schoonzusje), Nederlands (mijn broer) en Frans (vanwege de Quebecois kinderopvang). Ze spreekt alleen Engels, maar ze verstaat de andere talen allemaal prima, ik heb haar op haar Frans getest vandaag!
Onderweg reden we door boerenland. Ottawa zelf is vrij klein en de stad is nog niet ver uitgebouwd, dus al gauw rij je door vlak en leeg landschap. Het doet eigenlijk wel wat Nederlands aan, enorme velden met koeien, alleen veel groter, dan de Nederlandse weilanden. De
website voor dit gebied werd bij ieder plaatsbord geadverteerd.
Behalve koeien zagen we ook llama boerderijen, prachtig vonden de kinderen die! Alle velden zagen geel van de paardenbloemen en overal waren de mooie rood-witte Canadese vlaggen te zien. Ana Maria vertelde me, dat die vlag pas sinds 1965 in gebruik is, daarvoor was de vlag de Britse Union Jack.
Na een uurtje kwamen we in Morrisburg aan en besloten, omdat het lunchtijd was, bij
Tim Horton's te gaan eten. Nu dacht ik altijd, dat dat een donut shop was, zoals Dunkin Donuts in de VS, maar het bleek dat hun menu veel uitgebreider was. We aten er een heerlijke kipfilet sandwich en de kinderen aten chili en soep.
Twee kilometer verderop reden we
Upper Canada Village binnen. Na het entreegeld betaald te hebben liepen we een dorpje van twee honderd jaar geleden in. We zagen er onder anderen een smid aan het werk en een schoolgebouwtje met een lokaal. In het schooltje stond een mevrouw, die van alles wist over scholing in die tijd. Na even met haar gepraat te hebben vonden we uit, dat haar ouders Nederlands waren en in de jaren 50 naar Canada geemigreerd waren. Zijzelf sprak nog heel goed Nederlands, ook al hadden haar ouders dat haar nooit geleerd. Grappig toch!
De kinderen genoten en vonden ook de wolmolen prachtig, waar ze stukjes schapenwol kregen. In het "hotel" tracteerde mijn broer ons op een echte Engelse tea met scones, cream, jam en natuurlijk thee. Heerlijk! En de kinderen vonden het prachtig!
De hele tijd, dat we er waren dreigden onweersbuien. We hoorden onheilspellende donder in de verte, maar ze kwamen niet over ons heen. Volgens mijn broer had dit te maken met de St. Lawrence rivier, die daar loopt. Die is nog zo koud, dat de lucht afkoelt en daardoor onweer geen kans heeft. Mooie theorie, maar in ieder geval hielden we het droog!
Om half zeven waren we terug in Ottawa en bestelden we Grieks eten van een nabijgelegen restaurant. Mijn schoonzusje is Grieks-Canadees (wie de film "My Big Fat Greek Wedding" heeft gezien "kent" haar, ze is precies als de hoofdpersoon in die film en mijn broer haar aanstaande!) en dus weet ze waar de beste Griekse restaurants zitten.
We hebben nog een paar uur gezellig gekletst en op een gegeven moment werden we door de kinderen naar buiten geroepen, want er waren twee wasbeertjes in de tuin! Toen ik met mijn fototoestel naar buiten rende waren ze inmiddels de boom in gevlucht en van bovenuit zag je de gemaskerde snoetjes ons gadeslaan. Heel grappig!
Om tien uur waren de kinderen echt uitgeput en was het tijd om afscheid te nemen. Het moeilijke is altijd, dat we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. De jongste kinderen huilden en ik moest ook weer even slikken. Het is wel moeilijk zo ver uit elkaar te wonen! Wie had dat vroeger ooit gedacht! Maar we troosten onszelf met de gedachte, dat we de afstand tenminste met de auto kunnen overbruggen.
Morgen gaan we vroeg op pad, richting the good old U.S. of A.!
|
Gearriveerd
Terwijl Rick de van tussen een betonnen vangrail en een in razende snelheid voortdenderende 18-wieler uit Quebec door maneuvreert, geniet ik van de “robust” koffie van de Hampton Inn (tenminste, nu we weer voorbij dat gevaarte zijn!). Het is lekkere donkere koffie, precies goed. Het valt me op, dat dat er steeds meer in komt, vroeger was alle koffie in restaurants en hotels slootwater.
We hebben vannacht heerlijk geslapen, ongewoon voor mij in een hotel! Ik werd met schrik om 8 uur wakker, maar we zijn intussen zo bereisd, dat we binnen de 35 minuten allemaal klaar waren en de baggage op een karretje hadden! Niet gek voor een familie van vijf met twee tieners, die gewoonlijk hun bed niet uit te branden zijn!
De Hampton Inn heeft een gratis, vrij uitgebreid ontbijt met fruit, yoghurt, cereal, verschillende broodsoorten, sausage patties en ei. Saskia, Kai en ik aten er lekker van, maar Rick en Katja wilden een Egg McMuffin van McDonald’s, omdat ze weten, wat daar precies inzit voor hun dieet.
De McDonald’s was twee mijl verderop in het stadje (hoewel, ook deze stad is over de jaren flink gegroeid)
Scranton. Scranton is een oud koolmijnenplaatsje. Ook zijn er ski resorts in de buurt in de mooie bergen eromheen. Ik vind het een erg leuke plaats. De huizenbouw is hier anders dan bij ons en dan heb je echt een beetje het gevoel in een ander land te zijn.
Na Scranton rijden we door prachtig landschap, donkergroene bergen, met op de voorheuvels boerderijen met silo’s en rode schuren. Maar voornamelijk is dit niemandsland, alleen maar bos. Ik probeer me altijd al het wild, dat daarin vertoeft, voor te stellen: beren, coyotes, herten, noem maar op, maar natuurlijk ook slangen en teken. Het is hier zo ongerept, mijlen en mijlen of dicht woud, als je er binnen kijkt is het donker, zo dicht staan de bomen op elkaar. I-81 loopt hier tussen die heuvels door, de weg is verbazingwekkend vlak, gezien het landschap. We praten erover hoe het zou zijn om hier te wonen. Wat een verschil met ons volgebouwde Northern Virginia!
Precies om tien uur rijden we de staat New York binnen. Saskia vraagt of we naar de
American Girl winkel kunnen, die in New York City is. Rick antwoordt, dat we wel erg ver daarvandaan zijn. Hoe ver dan? Nou, toch zeker 3 uur rijden, want het is 175 mijl weg. New York is een grote staat!
Leuk van deze weg is, dat de steden allemaal ongeveer een uur van elkaar vandaan liggen. Dat maakt aftellen makkelijk. We zijn nu voorbij
Binghamton,
Syracuse zullen we over een uur bereiken, dan
Watertown en uiteindelijk de Canadese grens. Ondanks veel recreatieverkeer (RV’s, auto’s, die boten voorttrekken e.d.) is het niet druk op de weg en Rick rijdt dan ook, kuch, ietsje harder dan de maximum snelheid van 65 mijl per uur.
Tot onze opluchting is het buiten droog, hoewel bewolkt, want in onze herinnering regent het in dit gebied vrijwel altijd als wij er doorheen rijden!
Rick heeft geluk, want we gebruiken dit keer een GPS systeem, waardoor we geen plaats voor een radar detector hebben. We zijn al twee keer met flinke vaart langs een State Police trooper gereden, maar kennelijk hebben ze het vandaag niet op Rick gemunt! Het zou niet de eerste keer zijn, dat we een ticket krijgen in New York State, terwijl we in al die jaren nog nooit ergens anders betrapt zijn op te hard rijden.
Iedere keer als we langs de weg koeien of schapen zien wijzen de kinderen die enthousiast aan. Vroeger was een koe voor mij zo’n heel gewoon iets, maar zij zien natuurlijk vrijwel nooit boerderijdieren. Er zijn in dit gedeelte van New York heel veel melkboerderijen en overal liggen kuddes zwart witte koeien.
De natuur loopt hier beduidend achter in vergelijking met bij ons. Het groen aan de bomen is nog het prille lichte groen en in de bermen bloeien bloemen, die bij ons al uitgebloeid zijn.
Net voor Syracuse rijden we het gebied van de
Onondaga indianenstam binnen. Deze stam maakt deel uit van de
Iroquois confederatie, de groep Indianenstammen, waarvan vaak wordt gezegd, dat zij de democratie hebben uitgevonden. Even verderop staat een lelijk bord, groen met handgeschreven witte letters, waarop de Onondaga “murderers en rapists” worden genoemd en wordt gezegd, dat ze door de goeverneur van New York worden beschermd. Dat bord staat er al vele jaren en we verbazen ons er iedere keer weer over, dat dat zomaar kan!
Syracuse (prachtige naam!) is een oude stad met een fabriek midden in de stad. Maar de architectuur is interessant, verschillende oude gebouwen met gebeeldhouwde voorgevels staan in het centrum. I-81 loopt er dwars doorheen.
Ik draai mijn raam zo af en toe open en probeer foto’s te maken van het landschap. Maar we rijden zo snel, dat ik de kwaliteit betwijfel en het ware karakter van dit wijdse landschap is moeilijk op foto’s vast te leggen.
Na Syracuse laten we de bergen achter ons. Het landschap wordt vlakker, moerassig en zo mogelijk nog leger. Dit is het “
Finger Lakes” gebied, het
Oneida meer is vlakbij.
Rick was toe aan een break, dus heb ik tussen Syracuse en de Canadese grens gereden. Het landschap net voor de Canadese grens is nogal saai, tot je bij het
Thousand Islands gebied komt. Die duizenden eilandjes in de St. Lawrence rivier zijn prachtig en heel populair bij watersporters. In de VS betaal je tol voor twee bruggen over de rivier, waarvanaf je heel mooi uitzicht hebt over het gebied.
Bij de grens moesten we een half uur wachten, het was er het drukst, dat ik het ooit gezien heb, maar we waren ook relatief laat in vergelijking met andere jaren. De auto voor ons zat vol met bumperstickers en het was interessant om te zien hoe de Amerikaanse douane iedere boot, die binnenkwam, grondig inspecteerde. Zo leek het wachten niet zo lang. Bovendien geniet ik altijd van het samenzijn met Rick en de kinderen, onze gesprekken zijn zo leuk.
De Canadese douane beambte stelde me de geijkte vragen: Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie heen en waarom? Hoe lang blijven jullie? Heb jullie cadeaus mee? Alcohol, tabak? En binnen twee minuten mochten we door en reden we Ontario binnen.
Net na de grens is er een wisselkantoor, souvenirswinkels en een skydeck toren, die over het Thousand Island gebied uitkijkt. Terwijl Rick geld wisselde, kochten Kai (die er altijd wel voor te vinden is, als ik iets wil doen) en ik tickets om naar boven te gaan in de toren. Het is redelijk mooi weer vandaag en 24 graden, dus we liepen helemaal naar boven naar het buiten observatiedeck. Daar hadden we een heel mooi onbelemmerd 360 graden uitzicht over dit prachtige natuurgebied.
Veel tijd namen we er niet voor en na een paar (hopelijk mooie) plaatjes geschoten te hebben gingen we weer naar beneden. Bij de tweede brug over de St. Lawrence ben ik ook uitgestapt en ben een stuk de brug opgelopen om foto’s te nemen.
Na de brug draaien we de Canadese snelweg 401 op in de richting van Montreal. Het is 2 uur en we hebben honger, maar er is maar weinig te vinden langs de weg. Ottawa is nog 115 kilometer weg, dus te ver om daar helemaal heen te rijden. Grappig altijd, dat we nu opeens weer het metrisch systeem gebruiken.
Bij
Brockville, “City of the 1000 Islands”, vinden we het restaurant “Swiss Chalet”, een rotisserie en grill. We hebben er een heerlijk maal van rotisserie kip en groentes. Echt een aanrader, deze keten!
De 401 is hier niet erg interessant, voor een mooie weg is het beter de parallel lopende Thousand Islands Parkway te nemen, maar die schiet voor ons niet genoeg op vandaag. Net voorbij Brockville nemen we de afslag voor de 416, de snelweg naar Ottawa, die pas een paar jaar klaar is. Jarenlang leidde een langzame weg met stoplichten naar de hoofdstad van dit land! De snelweg schaaft zeker een half uur van de reistijd af.
Het landschap blijft nogal saai, eindeloos bos, veel berken en dennebomen, toch anders dan bij ons, waar de bomen dichter en groter zijn. De lucht ziet er dreigend uit, hopelijk houden we het droog, ook morgen, want er is iedere dag regen in de voorspellingen. Vanwege de saaiheid lees ik mijn achterstallige Margrieten maar. Nog een uurtje en we zijn er (eindelijk!).
De historische plaatsjes langs het
Rideau Canal, waar we langskomen, krijgen we alleen op de bordjes te zien, die liggen achter de bomen verscholen. Niet ver van Ottawa komen we in een flinke onweersbui terecht, horen en zien vergaat ons! Het landschap is hier zo vlak, we zagen de bui letterlijk al mijlen van te voren hangen.
We besluiten de toeristische weg langs het Rideau Canal te nemen en dan wordt het gelukkig weer droog. Overal zien we
Tim Horton’s, een Canadese donuts keten. De huizen zien er hier weer heel anders uit, de bouwstijl doet Engels aan. Gelukkig helpt de GPS ons goed de weg vinden, want het is nogal een labyrinth met weinig wegwijzers.
Als we de stad binnenrijden regent het nog steeds, dus we besluiten maar niet naar de Parliament gebouwen te gaan, maar in plaats daarvan meteen bij het hotel in te checken. Weer een Hampton Inn, we krijgen onze Hilton punten zo wel binnen. Deze is helemaal nieuw en we krijgen een enorme kamer met kitchenette toegewezen. Prima!
Nadat we alle baggage boven hebben gebracht rijden we naar het huis van mijn broer en schoonzusje. Zij wonen in een voor Nederlandse begrippen vrij groot huis midden in de stad. Ze hebben een lekkere barbecue met enorme steaks klaargemaakt en als we gegeten hebben is het buiten droog.
We besluiten alsnog naar de
Parliament Buildings te gaan en daar vanaf Parliament Hill de zonsondergang te bekijken. De gebouwen zijn prachtig met hun koperen daken. Ze doen erg Brits aan. Vanaf de heuvel hebben we mooi uitzicht over de rivier en de rest van Ottawa.
Tot groot genoegen van de kinderen en mij zagen we vlakbij eerst een konijntje en daarna een grote marmot, die gras zat te eten. Even verderop had iemand een opvang van de wilde katten op de heuvel opgezet en daar zat een wild wasbeertje zomaar het kattenvoer op te peuzelen. Hij trok zich van de mensen om hem heen helemaal niets aan!
Na een uur daar te hebben rondgelopen nam mijn broer ons mee voor een heerlijk Italiaans ijsje. Ottawa is een heel gezellige stad met allerlei terrasjes en restaurantjes. Het doet erg Europees aan. Het weer was helemaal opgeknapt, dus iedereen zat buiten.
Het ijsje smaakte prima en inmiddels was het alweer 22 uur. Bedtijd voor de kleintjes dus! Saskia blijft vannacht bij hun logeren en de rest van ons keerde naar het hotel terug. Morgen rond 10 uur zien we ze weer.
|
Op weg naar Ottawa
Uiterst benieuwd werd ik vanochtend wakker, we zouden de resultaten krijgen van de cognitive ability testen, die Saskia twee weken geleden bij
George Mason University had gedaan. Om 9 uur ontmoetten we het meisje, dat de test afnam. Ik zal in dit blog niet over de specifieke resultaten uitwijden, maar het was een grote opluchting om te vernemen, dat Saskia geen noemenswaardige zwaktes toont en zelfs op sommige gebieden ver boven het gemiddelde scoorde. Ook haar manier van werken kwam er erg positief uit. Geen zorgen over haar academische capaciteiten, dus, het is nu wel duidelijk, dat deze lerares gewoon geen goede match voor haar was.
Ons doel was om direct nadat de kinderen uit school kwamen op pad te gaan richting de Canadese grens en dat lukte aardig. Ik zal proberen tijdens de rit zo af en toe indrukken op te schrijven.
Om kwart over drie reden we weg en tot
Leesburg was er geen verkeer. Leesburg is echter zo’n plaats, die twintig jaar geleden heel klein was en helemaal het platteland er omheen, maar nu is een van de snelst groeiende steden in dit gebied met bijbehorend verkeer. En stil staan we dus. De enorme witte Toyota Sequoia voor ons heeft een synchronized swimming sticker op de achterklep en ze zijn duidelijk katholiek, te lezen aan de school sticker (“my child is an honor student at Paul VI Catholic high school”), ze hebben een mooi nummerbord met de vuurtorens van Virginia. Ik vermaak me in zulke gevallen altijd met het lezen van nummerborden en stickers, want wat dat betreft is er genoeg te zien! Raadseltje bijvoorbeeld, wat zou het nummerbord KRRPDM betekenen? Het zou Carpe Diem kunnen zijn, maar waarom dan twee keer R?
Eenmaal buiten de stad is het landschap prachtig, glooiende heuvels met hoog gras en bomen en zo af en toe een zwarte stier, die in de schaduw de warmte probeert te ontlopen. Er zijn hier geen nette weilandjes met sloten, zo af en toe staan er hekken, dat zullen de grenzen van de bedrijven wel zijn. Overal zie je grote roofvogels rondcirkelen.
Zo af en toe passeren we een wijngaard, er zijn er in dit gebied heel wat, je kunt er rondleidingen krijgen en hun wijnen proeven. Het klimaat aan de zuidkant van de heuvels leent zich uitstekend voor allerlei verschillende soorten druiven. Hierdoor is Virginia een van de grootste wijnproducerende staten.
Door de lange file moet iedereen naar de wc en we stoppen even in
Luckettsville bij een oud benzinestation. Er is natuurlijk maar een wc, dus het duurt even voor we allemaal aan de beurt zijn geweest. Intussen komt er een vrouw binnen met hoge nood. Dat laat ze duidelijk blijken, maar wij hebben haast, dus we laten haar niet voor gaan, een beetje gemeen misschien, maar ze begrijpt het en begint een praatje. Zij is onderweg naar
Penn State en komt uit Arizona. Als wij vertellen, dat we op weg naar Ottawa zijn, vraagt ze honderduit over Canada. Zo gaat het wachten lekker snel en zitten we al gauw weer in de auto.
Een paar mijl later en eindelijk uit de file rijden we via Point of Rocks de Potomac Rivier over, de staat Maryland binnen, een “historical marker” vertelt ons, dat Maryland oorspronkelijk deel uitmaakte van Virginia. Een CSX goederen trein rijdt onder ons door, de treinen hier zijn ongelooflijk lang, je ziet de laatste wagon niet eens! Ik geniet van het uitzicht, het is hier zo mooi! Langs de weg staan allerlei kraampjes, waar je kersen en aardbeien kunt kopen en zo af en toe is er een “Antiques” winkel. Een grote sport onder Amerikanen is antique shopping. Lees: oude snuisterijen winkeltjes afzoeken naar antieke meubeltjes. Niet mijn smaak, maar de winkeltjes zijn een typisch deel van het landschap hier.
De weg, die we tot Harrisburg, Pennsylvania reden heet hier in Maryland de
Catoctin Scenic Byway, US Route 15. In Maryland kom je door het oude plaatsje
Frederick. Eenmaal voorbij Frederick opent het landschap zich weer op en zien we grote boerderijen met de typische rode schuren en enorme silo’s. We kunnen ver kijken over het glooiende landschap, geel van de boterbloemen, met in de verte dichtbeboste heuvels, het is prachtig weer en ik geniet. Zo vind ik ook auto rijden heerlijk!
We komen langs het prachtige
Cunningham Falls State Park en Catoctin Furnace Historic Trail. De Catoctin Mountain National Recreation Area is een prachtig natuurgebied, waar veel Washingtonians vakantie huisjes hebben. Jammer, dat we niet even kunnen stoppen, maar we hebben al zoveel tijd verloren in Leesburg, dat we nu even goed door willen stomen tot etenstijd.
Even later begroet een groot bord ons “
Welcome to Pennsylvania”, de tweede staat al, nog een en we zijn in Canada! Meteen is de maximum snelheid ook tien mijl hoger, dus dat schiet lekker op. Ik zoek intussen online een restaurant bij Hazleton op, zodat we niet hoeven te zoeken. Lang leve het internet!
Bij
Gettysburg duiden borden de Burgeroorlog slachtvelden aan, het is moeilijk voor te stellen, dat het hier zo’n gruwelijke scene was, bijna 150 jaar geleden! Ook valt het op hoeveel RV’s we inhalen, het is duidelijk het eerste “vakantie”weekend van het seizoen! Grappig is ook, dat de plaatsnamen in dit deel van Pennsylvania Duits klinken: East Berlin, Heidlersburg, het is hier “
Pennsylvania Dutch Country”, er wonen veel Amish en Mennonieten en afstammelingen van Duitse kolonisten.
Bij
Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania, die heel mooi aan de Susquehanna rivier ligt, gaan we de Interstate 81 op en neem ik het stuur van Rick over tot we een restaurant gaan zoeken in de buurt van Hazleton.
In Hazleton hebben we gegeten bij
Damon’s Grill. We moesten 25 minuten wachten op een tafel en dronken ondertussen een drankje aan de bar (Rick en ik tenminste). Katja ging op een van de barstoelen zitten en werd meteen gesommeerd om op te staan, want ze was geen 21. Het eten was erg lekker, zelfs de Weight Watchers onder ons vonden iets, dat in hun dieet paste, een filet mignon met gepofte aardappel en salade.
We zullen vannacht in de
Hampton Inn in Scranton logeren. Dit is ongeveer halverwege de rit, morgen nog zo'n 6 uur rijden. Het hotel is netjes, we hebben een ruime kamer met twee dubbele bedden en een extra bed.
|
Tranen in de gymzaal
Om half negen liepen Rick en ik Saskia's school binnen om met Dr. Isaacson, in de wandelgangen Dr. I (Eye) genoemd, te gaan praten. Dr. I. is het hoofd van Saskia's school en ik had haar een lange brief geschreven over onze zorgen om de druk, die de lerares op de kinderen uitoefende met betrekking tot de SOL testen.
Het gesprek verliep bijzonder goed, ik heb er geen slecht woord over te zeggen. Dr. I. was sympathiek en het volledig met ons eens. Mrs. Draggon (die haar naam eer aandoet) heeft tegen de instructies van bovenaf in al die pakketten met testen meegegeven aan de kinderen. Ze verzekerde ons, dat dit haar ontglipt was en dat de andere derde klas leraren dit niet hadden gedaan (niet dat dat ons hielp!). Dit alles stemde me optimistisch over de komende drie jaar voor Saskia. Dr. I. kent ons nu, weet welke lerares wij het liefst voor haar hebben volgend jaar en gaat er werk van maken, dat Saskia school weer leuk gaat vinden. Wat willen we nog meer!
Saskia had vandaag eigenlijk een schoolreisje naar het
George Washington Masonic Memorial, maar voelde zich vanochtend niet lekker, dus die bleef thuis. Ik vermoed, dat ze niet wilde, omdat ik niet meeging (mocht niet van Mrs. Draggon, die wij schertsend de "Draggon lady" noemen), want ze voelde zich tegen lunchtijd alweer helemaal de oude.
Na het gesprek met Dr. I. heb ik met Kirsten bijna 10 km gerend. Het was gelukkig weer heerlijk weer, bijna dertig graden.
Na de lunch zijn Saskia en ik gaan genieten van een ijsje op het terrasje bij
Coldstone Creamery. Hun Sweet Cream gemengd met caramel is to die for! Saskia nam pepermunt ijs, ik weet niet of je dat in Nederland kunt krijgen, maar het is ook erg lekker, vooral met stukjes chocola erin. Ik blijf het hilarisch vinden, dat de ijsscheppers opeens in gezang uitbarsten. Ik las ook, dat als je daar een baan wilt hebben, je tijdens het interview een liedje moet zingen! Een interview heet dan ook een "audition"!
Over auditions gesproken, door mijn Bunco avond gisteren heb ik de finale van
American Idol gemist. Het was spannend, want beide kandidaten waren erg goed. Carrie Underwood won, een country zangeres, ik ben benieuwd hoe ver zij het zal schoppen.
Arme Kai werd aan het begin van dit semester onaangenaam verrast: hij moest 6 maanden zingen in het schoolkoor. Ieder semester krijgen de kinderen twee "electives", op een formulier mogen ze hun voorkeuren van 1 tot 8 nummeren, maar er wordt niet gegarandeerd, dat ze hun eerste keuzes ook krijgen.
Helaas voor Kai kreeg hij zijn laatste keuze toegewezen (vast omdat er weinig jongens kiezen om in het koor te zingen). Nog erger voor hem was, dat hij vanavond mee moest zingen in het lente concert van het koor. Oh, wat wilde hij graag, dat we een excuus zouden verzinnen, zodat hij niet hoefde te gaan!
Maar ik kon niets bedenken en dus liep hij om half acht keurig in wit overhemd, zwarte broek en vlinderdasje met zijn klasgenoten de gymzaal binnen. Zijn gezicht sprak boekdelen en ik weet zeker, dat hij niet kon wachten weer uit dat nette pakje te stappen!
Rick en ik hebben ons tijdens het anderhalf uur durende concert vreselijk vermaakt met kijken naar de lerares! De zanglerares, Miss Harrison, is een flamboyant persoon, die duidelijk dol is op haar werk. Ze danste en maakte wilde armbewegingen en bleef maar zeggen hoe gek ze was op onze kinderen.
Als er niet zoveel te zien was geweest, wat ouders en kinderen betreft, was ik in slaap gevallen! Waarom de liedjes, die voor dit soort concerten worden uitgekozen, altijd de meest saaie, droevige en serieuze ballades moeten zijn, is me een raadsel! Waarom geen leuk moderne liedjes, die de kinderen ook aanspreken? Meer dan de helft van hen stond daar met een gezicht alsof ze net een citroen op hadden.
Toen de verschillende koren eindelijk allemaal bij elkaar kwamen staan voor de laatste twee liedjes, waarbij de ouders ook mee zouden moeten zingen, begon Miss Harrison opeens onbedaarlijk te huilen! Het zangprogramma wordt volgend jaar stopgezet op Kai's school (schandalig, dat vind ik ook) en dus is er geen baan meer voor haar na 8 jaar trouwe dienst. Ze wordt overgeplaatst naar een lagere school in de buurt. Luid huilend zong ze het lied "
Smile" van Charlie Chaplin mee met de hele zaal, het arme mens! Ik had echt met haar te doen!
Daarna zong iedereen nog vol verve "
God Bless America" (wat me altijd weer aan 11 september doet denken en alle emoties van toen, de tranen prikken dan toch weer even, vreemd genoeg) en toen konden we eindelijk huiswaarts keren. Ik denk, dat er voor Kai geen zangcarriere is weggelegd!
Het enthousiasme straalt ervan af bij Kai
|
Algen in de vijver
Vorig jaar heeft Rick een heel nieuw vijvertje laten aanleggen in onze tuin. Er werd ons verteld, dat we hier helemaal geen onderhoud aan zouden hebben (aan onze vorige vijver was er ontzettend veel onderhoud), het zou een ecosysteem op zichzelf zijn. De vissen voeden zich met de algen en planten, de planten met de uitwerpselen van de vissen en het water enzovoorts. Maar nu hebben de algen het geheel dus overgenomen en we weten niet, hoe we die moeten verwijderen. Natuurlijk wil je geen gif gaan gebruiken, want dan gaan de vissen en planten dood. Dus de vijververkoopplaats maar eens opgebeld. Hopelijk vragen ze geen handenvol geld om hun zelf onderhoudende vijver weer op te schonen!!
Onkruid heeft hier sowieso een fantastische voedingsbodem. Het zijn vooral onschuldige grassen en "tulip" bomen, die te pas en te onpas groeien. Maar je kunt niet zonder handschoenen te werk in de tuin, want er zijn planten, die je wekenlang pijn kunnen bezorgen.
Poison Ivy is daar een van.
Onze achterburen laten hun beagle Dave de hele dag buiten rondrennen. Het is een schat van een hond en heel sociaal. Ik word er gek van, want de helft van de middag staat hij voor hun achterdeur te janken om binnen te mogen. Als de kinderen uit de schoolbus thuis van school komen krijgt hij echter alle aandacht en is het even stil. Minder is, dat bij dat hek ook poison ivy uitbundig groeit. Vooral met rokken en shorts aan komen blote benen daar al gauw mee in aanraking. Ik heb Kai en Katja dus gauw gewaarschuwd, want een onschuldig aaien van dat schattige hondje kan urenlang pijn en narigheid veroorzaken! De Nederlandse brandnetel is er een lieverdje bij, dit spul krijg je niet uit je kleren en blijft zich verspreiden als je het aanraakt. Drie glimmende blaadjes is waar je voor moet uitkijken en je vindt ze hier op de meest ongewone plekken.
Christine en ik liepen anderhalf uur door Vienna vanochtend. We hadden heel wat te bepraten, vooral over de scholen van de kinderen. Nu heb ik al 10 jaar een kind op de openbare school hier, maar het is wel erg veranderd sinds Katja 9 of 10 was! En niet ten goede van de kinderen!
Voor lange reizen zorg ik altijd, dat we een stel nieuwe video's te kijken hebben onderweg. Onze van heeft nog een VCR, helaas hebben we geen moderne dvd speler genomen, destijds. Aan de andere kant zijn video's nu goedkoper. Zo kocht ik 10 (vooraf gespeelde) video's voor $40 bij
Hollywood Video vandaag. Hopelijk zijn die 15 uur kijkplezier genoeg om de kinderen bezig te houden tijdens de rit naar Canada dit weekend. Ik weet nog hoe ik vroeger zeker $100 uitgaf aan kleine niemendalletjes om ze toch vooral stil te houden tijdens die ellenlange reis. Het is nu ze wat ouder zijn makkelijker, maar het zal nog een hele rit zijn.
Vanavond heb ik
Bunco gespeeld met 11 vriendinnen. Iedere keer als ik ga is het weer hartstikke gezellig en het eerste jaar was ik lid van de vaste kern. Maar het was me te veel om zo'n avond te organiseren, dus nu behoor tot de "subs" (substituten). Het blijft een leuk spel en ook erg leuk om met iedereen te kletsen. Een van de vrouwen is Vlaams, dus daar kan ik het bij voorbaat goed mee vinden. Een spelletjesavond is sowieso leuk, iedere keer neem ik me dan weer voor ook meer te organiseren. Nu het zomer wordt is dat ook makkelijker.
In het kort uitgelegd is Bunco een dobbelsteen spel, waarbij je drie tafels van 4 spelers hebt. Bij iedere ronde krijgt een speler en zijn partner punten vanwege gegooide nummers. Het begint bij 2. Als je een twee gooit heb je een punt en dan mag je nog een keer tot je geen twee meer gooit. Dan mag de volgende. Het doel is om 21 keer 2 te gooien in die ronde. Als je 3 tweeen gooit heb je een "Bunco" en win je. Als een team 21 of Bunco heeft, heeft dat team gewonnen en worden er nu 3-en gegooid, met dezelfde regels. Er zijn nog wat andere regels, die het wat interessanter maken, maar dat is de basis. Het is dus zo simpel, dat je lekker kunt kletsen en toch spelen.
|
Toverballen, gillende Vietnamezen en Las Vegas foto's
Kennen jullie ze nog? Die harde snoepjes waar je op zoog en die je telkens uit je mond nam om te kijken welk kleurtje ze nu weer hadden? Saskia had vandaag net zoiets,
Gobstoppers genoemd. Heerlijk!! Brings back memories!
Zoals op de webcam wel te zien was heeft het hier vandaag heerlijk gesausd. En groen, dat het overal is! Het lijkt echt of de regen het groen in de natuur verdiept. Ook komen met regen de regenwurmen (hee, zouden ze daarom zo heten?) tevoorschijn en liggen er honderden op de oprit. Ik moet bekennen een paar moorden gepleegd te hebben met mijn autobanden, helaas!
Voor het eerst in lange tijd heb ik mijn elliptical machine boven weer eens gebruikt. Ook goed voor mijn spieren, want de beweging daarop is heel anders dan rennen of lopen, dus ik voelde mijn benen goed. Met kijken naar de Today Show van NBC kwam het halve uurtje wel om. Daar toonden ze leuke Vaderdag cadeaus. Wat dacht je van een
brandijzer met zijn initialen om in steak of hamburger to branden (hopelijk alleen daarvoor gebruikt!). Dat en een cowboyhoed lijken me wel wat voor mijn vader!
When the weather gets rough, the tough go shopping, toch? Dus ontmoetten Christine en ik elkaar eerst voor lunch bij
California Pizza Kitchen (ja, waar ik gisteravond ook heb gegeten, gelukkig is hun menu uitgebreid). Daar bestelden we hete thee (moet je er hier bij zeggen, anders krijg je iced tea) en een salade, hoewel
deze waiter dat de ergste klanten vindt.
Na het eten liepen we naar
Ann Taylor Loft, waar een grote lente uitverkoop werd gehouden. Ik vond er een leuke capri voor maar $18, gewone prijs $50. Leuk koopje dus!
Kai heeft donderdagavond een uitvoering van het schoolkoor, waar hij dit semester bij hoorde tegen wil en dank. Hij vroeg nog, of we niet iets anders konden doen die avond, zodat hij een excuus heeft niet mee te hoeven doen. Maar ik wil hem wel eens zien zingen, ha ha. Hij moet daarvoor een wit overhemd en een zwarte nette broek hebben, die hij natuurlijk niet had. Dus op naar
Sears in Fair Oaks Mall en daar vond ik beiden voor ieder maar $15. Maar wat vind ik Sears toch een vreselijke winkel! Ze hebben alle polyester kleren, waar ik een hekel aan heb, goedkopere kleding hoeft toch niet zo lelijk te zijn?
Terwijl ik daar was, besloot ik mijn nagels ook maar weer eens te laten doen. Ook dit nagelsalonnetje wordt door Vietnamezen gerund, die hebben er hier het monopolie op! Het begon aardig genoeg, een van de redenen waarom ik weleens naar deze ga, is omdat ze lekker snel zijn. Ik heb er een hekel daar een uur te zitten, want ze spreken geen woord Engels!
Ik betaalde met een credit card en gaf een royale tip daarop. Toen ik mijn nagels zat te drogen begint die vrouw opeens door mijn tas te rommelen!! Zogenaamd om mijn sleutels te zoeken. Nu heb ik een cijferslot op de auto en laat soms mijn sleutels in de auto liggen (om hem te starten moet je een speciale combinatie kennen, dus gestolen kan hij zo niet worden). Ik zei haar dat en terwijl ik het zeg begon ze mijn cash te tellen! "You can pay me cash", zei ze. Ik antwoordde, dat ik die voor andere dingen nodig had, de brutaliteit! Aan de ingang van hun salon hebben ze allemaal credit card logo's hangen, dus waarom dat gezeur om cash?
Toen mijn nagels droog waren zei ik gedag en liep de winkel uit. Tot mijn consternatie rende de vrouw me gillend achterna, alsof ik een dievegge was, roepend "I want my cash, I need my money!". Ik dacht echt, dat ze gek geworden was. Kennelijk was ze vergeten, dat ik al met een credit card betaald had. Ik schaamde me te pletter, want iedereen keek natuurlijk. Ik ben heel ijzig weer naar binnen gelopen, heb het credit card bonnetje op haar tafeltje in haar gezicht gezwaaid en ben hoofdschuddend weer naar buiten gelopen. Daar zal ik voorlopig niet terugkeren!!
Saskia is nu klaar met haar SOL testen, hoera! Om dat te vieren hebben we een Slurpee gehaald bij
Seven Eleven. Katja heeft haar laatste test morgen, niets te vroeg, want haar humeur lijdt er ook ernstig onder!
Verder heb ik de hele avond besteed met Las Vegas foto's online te zetten en die zijn nu
hier en
hier te bezichtigen!
|
Monster in law
Nee, de titel van deze blog gaat niet over mijn schoonmoeder, die is helaas in februari 2001 aan longkanker overleden. Ik mis haar nog vaak, want ze was een fantastische grootmoeder voor de kinderen en ik kon het heel goed met haar vinden. Ik hoop later net zo'n schoonmoeder te zijn!
"
Monster in Law" is de op een na populairste film in de theaters op het moment. De populairste,
Star Wars, was waar Rick en Kai heen wilden. De meisjes en ik hadden daar geen interesse in (Katja had die op vrijdag al gezien en, als bewijs, dat ze werkelijk geen fan is, noemde Yoda "Yoga" tot grote hilariteit van degenen, die om haar heen zaten!) en besloten Monster in Law te gaan zien.
Star Wars is een uur langer, dan Monster in Law, dus reden we na de school van de kinderen in de inmiddels stromende regen met zijn allen naar
Fairfax Corner. Daar zetten de meisjes en ik Rick en Kai af en reden door naar
Barnes and Noble om daar dat uur door te brengen. De appels vallen niet ver van de boom, want ik vond maar een boek, maar Katja 4 en Saskia maar liefst 6!
Ongeveer een kwartier voor aanvang zaten we in het theater...alleen!! En dit is geen klein theatertje, maar een met zeker honderd zitplaatsen! Vlak voor de aanvang van de film kwamen er nog vijf mensen bij, maar we hadden de beste plaatsen zonder hinderlijk popcorn geknaag en zeurende kinderen, prima!!
De film was ontzettend leuk! Sommige dingen gingen langs Saskia heen, maar Katja en ik hebben genoten en Saskia wilde zelfs niet naar de wc om maar niets te hoeven missen (er zijn hier geen pauzes tijdens de films). Jane Fonda en Jennifer Lopez zijn goed aan elkaar gewaagd. Echt een leuke, luchtige film!
Inmiddels hadden Rick en Kai al een tafeltje gevonden bij California Pizza Kitchen. Daar aten we een lekker maaltje, Katja voelde zich onzeker over haar dieet, maar ze moet toch leren om niet alleen maar
Lean Cuisine of
Smart Ones bevroren maaltijden te eten! Gelukkig heb ik aardig wat kennis en ervaring en heeft ze van dat menu dingen kunnen kiezen, die in haar Weight Watchers dieet pasten.
Er was ons een regenachtige dag beloofd, maar gelukkig bleek dat alles mee te vallen! Zoveel zelfs, dat ik het eerste gedeelte van de dag vooral buiten doorbracht. Eerst wandelend met Brynna, toen een snelle jog van 2 mijl en daarna naar Target om wat "house warming" cadeautjes te kopen voor mijn broer en familie in Canada volgend weekend.
Op de terugweg van Target zag ik een prachtige havik op een stopbord zitten. Ik had zo willen stoppen om een foto te nemen, maar er was iemand vlak achter me. Wat een indrukwekkende dieren zijn dat toch!
Berend-Jan en Ana Maria belden om 7 uur vanochtend, dat ze klaar waren om de terugweg te aanvaarden. Dit was hun lange weekend,
Victoria Day, volgend weekend is ons lange weekend voor Memorial Day. Hopelijk hadden ze redelijk weer op de terugweg, want vooral in Pennsylvania kan het flink spoken!
|
Familie bezoek
Het was dit weekend heerlijk weer en gisterochtend werd ik gewekt door het zonnetje. Ik had me nog wel zo voorgenomen om uit te slapen, maar kon me die prachtige blauwe lucht en de zingende vogeltjes niet blijven liggen.
Terwijl iedereen nog in diepe rust lag, nam ik Brynna mee voor een wandeling. Helaas kan ze steeds minder, want nu moet ik haar na een kwartiertje al praktisch meeslepen. Haar tong hangt dan zowat op de straat en ze houdt me niet bij. Ik ben er wel een beetje verdrietig van, want ze is toch altijd mijn wandelmaatje geweest en kon tot een jaar of zo geleden me zelfs rennend nog goed bijhouden.
Toch genoten we van het uitje. Zij zag nog een stel eekhoorntjes en daar rent ze wel achteraan, hoe moe ook! Het viel me op, dat de wilde aardbeitjes rijp zijn, die groeien hier als onkruid, maar ik verwijder ze niet en uit onze achtertuin eten we ze.
Aan de overkant van ons pleintje staat een preschool, die eigendom is van een oude mevrouw van midden 80. De school staat op prachtig bebost gebied, waar allerlei wild in schuilt. Gisteren liep ik langs en kon een gevecht tussen een heel stel kleinere vogels en een flinke havik gadeslaan. De kleinere vogels wonen dit keer, maar dat is lang niet altijd het geval. Als de oude mevrouw zou komen te overlijden zouden de aannemers als aasgieren op dit stukje land aanvallen, zo'n beetje als die havik. Ze zouden dat bos neerhalen en er meerdere huizen neerzetten. Hopelijk gebeurt dat nog lang niet, maar op die leeftijd weet je maar nooit.
Na mijn wandeling was ik net op tijd klaar om mee te gaan met mijn vader. Hij had me uitgenodigd om met hem mee te gaan op zijn wekelijkse trek naar Costco en BJ's, waarna hij me tracteerde op een sushi buffet bij Arigato, zijn "stam" Japanse restaurant.
Het was erg gezellig. Ik kom al jaren niet meer bij Costco of BJ's, want de verpakkingen daar zijn dusdanig groot, dat we ze gewoon nooit opmaakten, wat het dan weer zonde van het geld maakte. Maar zo weer eens een keer er zijn was wel erg leuk. Ik keek mijn ogen uit! De keuze aan eten en spullen is enorm en beide zaken hebben verschillende dingen. Zo kun je bij BJ's hele pianovleugels kopen of een stapelbed! Ik hield het maar bij een paar bescheiden dingetjes, zoals het spul tegen acne, dat Kai en Katja gebruik, wat bij BJ's veel goedkoper is, dan bij CVS.
Het sushi buffet smaakte voortreffelijk en we vermaakten ons met kijken naar de andere bezoekers. Mijn vader is nogal modebewust aangelegd en verbaasde zich over hoe de meeste vrouwen zich zo ontzettend onaantrekkelijk kleedden. Maar ja, het was zaterdag, he, en dan loopt iedereen er "casual" bij. "Casual" wordt soms wel heel ver doorgevoerd, maar ja, ieder zijn of haar smaak.
Om een uur of een was ik weer thuis en werd meteen gecharterd door Katja, die nu behalve het dieet van de Weight Watchers ook met een sport regime is begonnen. Haar harde werk werpt zijn vruchten trouwens al af, ze is 12 pond kwijt en het is al goed te zien! Haar probleem was, dat ze geen shorts had om in te sporten, behalve haar school gym short.
Als Katja je lief aankijkt is er geen nee zeggen meer bij, dus hup in de auto naar
Dick's, waar ze 4 flitsende glimmende basketbal shorts vond. Er waren echter geen "cool" t-shirts, dus die hebben we bij
Target gezocht en gevonden. Ze kan nu dus heel modieus op onze lopende band boven joggen, waar niemand haar ziet. Ik moest haar daar wel even mee plagen!
Op de terugweg kochten we lunchspullen bij Whole Foods voor vandaag, want mijn broer, schoonzus, neefje van 8 en nichtje van 4 logeren dit weekend bij mijn vader en zouden hier komen lunchen.
Rick werkt al meer dan 15 jaar bij Microsoft en in die jaren zijn er natuurlijk heel wat collega's verhuisd of naar andere bedrijven vertrokken. Gisteravond was er een reunie van oud-collega's bij het Ierse restaurant "Fado's" in Washington.
Er waren er een aantal bij, die ik ook kende en al jaren niet gezien had. Het werd een heel gezellige avond en Rick was als een kind zo blij om zijn vroegere vrienden weer te zien! Ik heb gezellig gekletst met de vrouw van een van zijn collega's, Liz, die portretten schildert. Ik hoop haar te kunnen huren voor portretten van de kinderen voor ze te oud zijn om dat te doen. Het kost natuurlijk flink wat, maar dat zijn ook dingen, die van generatie op generatie worden overgeleverd.
Vanochtend ben ik in alle vroegte met Kai gaan fietsen. We hoopten door vroeg te gaan de herten kudde nog te kunnen zien. Maar waarschijnlijk waren er toch al te veel honden, want helaas voor Kai liet geen hert zich zien. Erg leuk vind ik zo'n 15 km tochtje met hem, het is iets speciaals voor ons tweeen en hij houdt me goed bij!
Om 11 uur kwamen mijn broer en zijn familie en mijn vader om hier te lunchen. De kinderen, mijn 8 jarige neefje Sandy en 4 jarige nichtje Athena, werden meteen door Kai en Saskia op sleeptouw genomen. Ze zien elkaar maar heel weinig, maar kunnen het altijd meteen prima vinden!
De lunch bestond uit heerlijk bruin brood van Whole Foods, Leerdammer en Provolone kaas, verschillende vleessoorten en watermeloen. Het ging er allemaal prima in! Voor de kinderen waren er ook mini "bageldogs", kleine worstjes gewikkeld in bagel deeg, die ook als sneeuw voor de zon verdwenen.
Mijn vader en broer waren nog nooit in het nieuwe Air and Space museum bij Dulles Airport geweest en natuurlijk wilde Sandy ook mee. We lieten Athena bij Rick en onze kinderen, die het museum al meerdere malen hebben gezien, en gingen met ons vijven richting Dulles.
Door het mooie weer was het museum helemaal niet druk en konden we (voor mij ook voor het eerst) zo de lift in naar de top van de verkeerstoren. Dit hebben wij altijd overgeslagen, omdat er iedere keer een flinke rij wachtenden stond. Maar de volgende keer gaan we maar wachten, want het is echt de moeite waard daarboven.
Een Alitalia vliegtuig landt bij Dulles AirportOp de bovenste verdieping heb je uitzicht over het vliegveld en zie je vliegtuigen landen en opstijgen. Een verdieping lager is een heel interessante tentoonstelling over verkeersleiding en zie je een live radar en kun je meeluisteren met de verkeerstoren in Newark, New Jersey (waarom niet die van Dulles is me een raadsel).
Eenmaal beneden bleek er ook helemaal geen rij voor de simulators te staan, dus gingen we met zijn allen in de 3D Space Shuttle simulator. Ook dit had ik nog nooit gedaan en ook dit is een aanrader. Veel leuker dan de andere twee simulators, die er staan, die niet 3D zijn.
Het tweede uur hebben we natuurlijk besteed met de vliegtuigen en Space Shuttle te bekijken. Vooral de Enola Gay en de Concorde zijn hoogtepunten. Mijn vader heeft twee keer in de laatste gevlogen en vertelde hoe claustrofobisch hij zich daarin voelde.
Een hoge toren bouwen in Opa's tuinVanavond hebben we lekker gebarbecued bij mijn vader in de tuin. Het was weer zo gezellig, jammer, dat we elkaar maar zo bar weinig te zien krijgen. Gelukkig was het afscheid dit keer helemaal niet voor lange tijd, want wij vertrekken vrijdagmiddag voor een lang weekend richting Canada.
|
Régen!
Marion schreef het gisteren al als opmerking, ze zag het hier régenen. Dat vind ik nu een heel goede beschrijving! Als er dan ook water naar beneden komt, dan overstroomt gelijk alles en vergaat horen en zien je van het gekletter op ramen en daken!
Mijn oorspronkelijke plan was om voor het eerst in maanden weer eens naar de sportschool te gaan met Christine. Maar als het zo hard regent is het ronduit gevaarlijk op de weg. De mensen, die in SUV's rijden denken, dat ze onschendbaar zijn en racen net zo hard als altijd, waardoor er weer een heel stel in de greppel verdwenen vandaag. En de vrouw, die verkeersinformatie voorlas, maar verbaasd zijn hierover. Weet ze niet, dat je bij het kopen van een SUV gelijk je brein wegtekent? (geen belediging bedoeld voor SUV eigenaars hier ;)).
Christine belde, dat het eigenlijk (ze was het vergeten!) haar mans verjaardag was en dus niet zo'n goede dag om erop uit te gaan. Nou, dat vond ik prima, het lokte nu niet bepaald!
Rick reed bij wijze van hoge uitzondering Saskia naar school en dus had ik opeens een heerlijke ochtend voor mezelf. Nu zou ik graag schrijven, dat ik allerlei zeer nuttige dingen onderhanden heb genomen, maar helaas, behalve het allerbelangrijkste, zoals de was en de kattenbakken, dus niets. Dit kwam omdat iemand (uit Nederland nog wel!) mij een
spelletje toezond, waar ik terstond aan verslaafd raakte.
Rond 11 uur durfde een
Allstate verzekeringsagente met een heel zuidelijk accent een van mijn pogingen om een onmogelijke score te halen te onderbreken! Zij hadden de schadeclaim van onze buren ontvangen van toen Katja hun toilet had laten overstromen (zie een paar maanden geleden in mijn blog). Heel beleefd werd me medegedeeld, dat onze buren helemaal niet in "such good hands" zijn met Allstate, want die wilden niets betalen en wilden alle informatie van onze verzekering (ok, misschien ook wel logisch). Natuurlijk gaf ik die netjes, want we willen alles volgens de regels doen om burenruzie te voorkomen.
Met Claudia had ik afgesproken elkaar om 12 uur bij
Noodles and Co te ontmoeten. Door de stromende regen reed ik daarheen en parkeerde op de parkeerplaats van de ernaast gelegen Safeway, waar grote borden "For Safeway patrons only" staan. Ik had een stel boodschappen nodig van Safeway, dus deed ik die eerst om wegslepen te voorkomen. Op weg naar de ingang van de winkel was ik al doorweekt! Bij terugkomst legde ik de tassen duidelijk op de voorbank, want er staat altijd een wacht daar, die let op wie er parkeert. Die keek me argwanend aan toen ik richting Noodles and Co liep, maar hey, ik was een Safeway customer, dus hij kon me niets maken (het parkeerplaatsje voor het restaurant is te klein voor de restaurants daar, vijftien plaatsen voor twee restaurants, een ijswinkel en een Starbucks, what were they thinking?).
Claudia en ik bestelden hetzelfde heerlijke gerecht met penne, tomaten en spinazie en kletsten voor meer dan twee uur. Het laat wel zien hoeveel we te bepraten hadden, want het was 12 graden buiten en de air conditioning draaide op volle toeren in het restaurant! Het was alsof we in een vrieskast zaten, zeer onaangenaam! Maar dit was de enige dag, dat Claudia vrij was deze lente/zomer, dus daar moesten we gebruik van maken.
Claudia is ongeveer twee jaar geleden door een nare scheiding gegaan en ik bewonder haar om waar ze nu is. Ze is een ontzettend intelligent iemand en studeert natuurkunde bij
American University. Maar behalve dat doet ze research bij
NIH, het belangrijkste gezondheidszorg orgaan in de VS en heeft ze zichzelf onmisbaar gemaakt op het gebied van neurologisch onderzoek. Het angstige, onzekere muisje van twee jaar geleden is weer een sterke, zelf bekwame vrouw. Van journaliste (haar beroep voor ze full time moeder werd vele jaren geleden) tot bekwaam physicist, applaus! Ze heeft zich van tienduizenden dollars schuld door alle scheidingsprocedures opgewerkt. Ze heeft het nog steeds niet breed, maar ze is zelfstandig en ze zal het redden. Zij is al 11 jaar mijn vriendin en daarmee mijn "oudste" Amerikaanse vriendin en ik waardeer haar zeer!
Toen ik thuiskwam belde een agente van onze verzekeringsmaatschappij
USAA . Ik moest een getaped interview doen over het gebeuren bij onze buren. USAA is een fantastische maatschappij, hun leden zijn militairen en hun families en sommige regeringsfunctionarissen en hun families, en hun service is onvoorstelbaar. We hebben al heel wat met ze meegemaakt, onder anderen een $250.000 rechtzaak tegen Rick na een ongeluk wat niet zijn fout was. Ik heb er dus alle vertrouwen in, dat dit ook goed gaat!
De regen hield net zo plotseling op als hij begonnen was, gelukkig. Vanavond is Katja naar de heel populaire Star Wars film. Rick wilde eigenlijk ook, maar kon geen kaartjes krijgen, dus gaat nu volgende week met Kai. Ik geef er niet om. Saskia heeft een vriendinnetje te logeren, dus die is de koning(in) te rijk! En zo begint er weer een vrolijk weekend!
|
Sportkleding
Oh griezel, oh groezel, oh kakkerlak (wie zei dat ook alweer, ik kan er niet opkomen)! Morgen wordt de hele dag regen voorspeld en ik was net zo gewend aan het lekkere zonnige weer! Gelukkig maar een dag en ja, ik weet, ik mag gewoon niet klagen, het is elders veel erger en de plantjes hebben ook hun vocht nodig.
Maar goed, Kirsten en ik hebben vanochtend maar gauw van de zon gebruik gemaakt door weer te gaan rennen. Zij vond het W&OD pad zo mooi, dat we onze route van gisteren herhaald hebben. Dit keer zonder de herten, want ze waren de nabij gelegen voetbalvelden aan het maaien en dat maakte natuurlijk een enorme herrie.
Dat geluid van grasmaaiers is trouwens een dagelijks terugkerend iets, overal komen services het gras van mensen in de buurt maaien. Sinds kort gebruiken wij ook zo'n service, want Rick komt er gewoon niet (op tijd) aan toe en je wilt hier niet met te lang gras betrapt worden, dat is not done en Rick is daar zeer gevoelig op!
Na een uur rennen besloot ik, dat ik helemaal genoeg had van al mijn afgedragen sportkleding. Ik sport vrijwel iedere dag en iedere ochtend doe ik weer hetzelfde afgedragen klofje aan, alles is zeker 3 jaar oud en meerdere malen per week gedragen. En dat terwijl ik daar vaak toch zeker de helft van de dag in rondloop en er zelfs vaak nog in naar winkels ga. Ik voelde me opeens hoogst onaantrekkelijk.
Tijd om daar eens verandering in te brengen! Nu is een van de redenen, dat ik zo weinig sportkleding koop, dat ik het veel te duur vind. Het klinkt misschien als niets voor Nederlandse begrippen, maar ik moet toch even flink slikken als ik zie, dat een Nike skort $50 kost!
Een goede zaak voor sportkleding is
Target. Daar verkopen ze Champion merkkleding en die is daar een stuk goedkoper dan in de sportzaken. Helaas hebben ze vrijwel nooit mijn maat. De maat "Small" is zeer dun gezaaid. Ik vond er een short en een t-shirt, veel minder dan ik gehoopt had.
Een winkel als Target is wel gevaarlijk, want er is zoveel te zien en te krijgen, dat ik natuurlijk weer van alles meer meenam! Vijf hele leuke plastic borden voor het buiten eten, bijvoorbeeld, en een grote citronella kaars met drie lonten, ook voor buiten (natuurlijk), want de eerste muggen zijn alweer aanwezig.
Omdat ik toch wel meer dan een nieuwe outfit wilde was de volgende stop
Dick's. Dit is een werkelijk gigantische sportartikelen winkel van drie verdiepingen!
De hele begane grond is enkel sportkleding, de helft daarvan was
Nike (ik ben trouwens al een tijdje nieuwsgierig, hoe spreken Nederlanders die merknaam uit?)! Wat een keuze! Ik slaagde helemaal, wel veel duurder dan ik gehoopt had, maar ik zal van nu af trendy door de straten van Vienna rennen en daar is toch veel voor te zeggen.
Net weer het zoveelste politieke telefoontje gekregen, een geautomatiseerde "endorsement" van een of andere politicus voor zijn te verkiezen collega. We krijgen er nu al twee of drie per dag, terwijl de verkiezingen nog een half jaar weg zijn! Het vervelende is, dat die telefoontjes als "out of area" op onze caller id verschijnen en dat doen telefoontjes uit Nederland bijvoorbeeld ook. Ik kan ze dus niet laten gaan (maar hang wel meteen weer op als ik doorheb wie het is, ik heb een grondige hekel aan het op deze manier stemmen verwerven en ze bellen op de meest ongelegen tijden).
Vanavond is de laatste aflevering van de derde "The Apprentice" serie van Donald Trump. Het is vrijwel compleet duidelijk wie er gaat winnen, maar voor de verandering is het tenminste een vrouw!
|
Een "wild" dagje
Als er een prijs voor mooi weer zou zijn, zou vandaag die winnen. Werkelijk stralend weer en 25 graden! Natuurlijk betekende dat zoveel mogelijk buiten zijn, ik kan op zulke dagen gewoon niet binnen zitten.
Na Saskia naar school gewandeld te hebben en mijn huishoudelijke verplichtingen te hebben afgeraffeld ontmoette ik Kirsten bij
Whole Foods. Daar begint het W&OD pad en ik had haar helemaal lekker gemaakt met mijn verhalen over herten. Dus besloten we vandaag 7 mijl op het pad te gaan rennen.
Gelukkig stelden mijn vriendjes me niet teleur en zagen we vandaag maar liefst 9 herten! Maar nog steeds niet Pa Hert, die ook al herhaalde malen door anderen is gesignaleerd. Het is wel een grote kudde!
Behalve de hertjes zagen we ook prachtige electrisch blauwe vogeltjes. De echte
bluebirds, die ik vorig jaar op ongeveer dezelfde plek zag. Kirsten keek haar ogen uit, want die had geen idee, dat al deze prachtige natuur zo vlakbij haar huis bestond!
Omdat ik er toch was, haalde ik spullen voor een avond picknick op het deck bij Whole Foods. Heerlijk vind ik dat altijd, allerlei lekkere dingetjes en gewoon een maaltje bij elkaar rapen. De kinderen vinden dat ook altijd prachtig.
Het was intussen pas kwart over twaalf en ik moest gewoon weer naar buiten. Great Falls riep mijn naam! Daar was ik alweer een aantal maanden niet geweest en het is in de lente altijd prachtig. Bovendien was mijn National Parks pas verlopen en is het makkelijk die alvast te vernieuwen, voor we naar het westen gaan in juli.
Ik greep mijn fototoestel (natuurlijk!) met de grote zoemlens, die ik van Rick heb gekregen. Ik wilde weleens proberen, of ik de watervallen zo'n heel zijdeachtig uiterlijk kon geven, zoals je vaak in foto's ziet. Het statief moest dus ook mee.
Langs de weg naar het Great Falls Park staan me een enorme huizen! Allemaal met 4 garages, de meesten met smeedijzeren hekken en een tuin waar je u tegen zegt. Wel prachtig allemaal, maar hoe richt je zo'n kasteel nu gezellig in, vraag ik me altijd af.
Nog een van de bescheidener "optrekjes" langs Towlston RoadHet was best druk in het park, tenminste, dat deed de parkeerplaats vermoeden, want die stond flink vol. Maar ik denk, dat het veel kayakers en klimmers waren, want de uitkijkpunten waren vrijwel leeg.
Zoals gewoonlijk moest ik mezelf er na anderhalf uur wegtrekken! Iedere keer is het daar weer zo anders. Het water was op een mooi niveau, waardoor allerlei verschillende watervallen ontstaan. Het lukte me niet het gewenste effect op de foto te krijgen, ik moet toch maar eens een fotografie cursus gaan volgen.
Maar intussen had ik iets veel interessanters ontdekt. Op de rotsen zaten tenminste 7 blauwe reigers, die regelmatig het water indoken om een vis te vangen. Deze vogels zijn zo fascinerend om gade te slaan! Heel elegant als ze vliegen en razendsnel als ze een visje zien! Ik kon er geen genoeg van krijgen, het lukte me zelfs er twee met een vis in de snavel op de foto te krijgen!
Helemaal voldaan keerde ik huiswaarts, waar we op het deck huiswerk maakten (ja, ondanks de belofte van geen huiswerk had Saskia dat vandaag toch, grrr!) en aten.
Als iemand weet welke kever ik op de foto heb gezet hieronder ben ik trouwens erg dankbaar, ik kan hem nergens online vinden, hij was prachtig (hoewel ik blij was, dat hij niet op mij landde, hij was zo groot als de palm van mijn hand!).
Great Falls vandaag
An awesome bug!
Lekker visje!
Hee! Die vis wilde ik!
|
Een onverwachte twist
Gisteravond had ik, zoals we dat hier zo mooi zeggen, een "unpleasant surprise to say the least"! Terwijl ik mijn nieuw verworven (vorig jaar juni heb ik allemaal kronen laten zetten, zie de archieven) gebit floste voelde ik een vreemd klikje en daar kwam de helft van een van de nieuwe kronen los!!
Oh, wat baalde ik! Net nu ik zo blij was jaren van de pijnen van de tandarts verlost te zijn en nu gebeurt dit! Na een slechte nacht, waarin ik me allerlei rare scenario's voor de geest haalde (onvoorstelbaar, wat er om 3 uur 's nachts door je hoofd gaat, toen realiseerde ik me pas wat een fobie ik als kind voor de tandarts heb ontwikkeld!), belde ik al voor 8 uur het noodnummer van de tandartsenkliniek.
En dit is wel heel fijn, zelfs als ik dat nummer om 3 uur 's nachts had gebeld (maar zoveel zelf discipline had ik nog net om dat niet te doen, ha ha) was het vriendelijk en geruststellend beantwoord. Deze kliniek concentreert zich op mensen als ik, die liever een rottend gebit hebben, dan naar de tandarts gaan (ok, zo erg was ik nog niet, maar toch...), en dat is aan alles te merken.
De vrouw aan de andere kant van de lijn was zo geruststellend mogelijk. Ja, de tandarts zal het kunnen maken en nee, het zal niets kosten en nee, dit is niet gewoon, dus geen zorgen om de rest van je kiezen en we kunnen je om half elf zien en dan praten we verder.
Ok, dus nog twee uur door te komen. Als je geen fobie hebt, weet je niet hoe dat is, het "fight or flight" instinct is zo sterk! Ik heb zelfs nog de telefoon in mijn hand gehad om de afspraak te verzetten. Maar ik wist, dat dat niet tot de mogelijkheden behoorde.
Vandaag was ook de eerste dag van Saskia's SOL testen. Het is misschien wat verwarrend, alle academische testen waaraan zij onderhevig is dezer dagen. De test van afgelopen zaterdag was een intelligentie test. De reden, dat we die hebben gedaan met haar is dat ze in relatie tot haar school prestaties gedurende het jaar erg beneden haar (wat wij tenminste waarnemen) niveau scoorde in testen. Aangezien dit schoolsysteem zo op dat soort standaard testen functioneert wilden we zeker zijn, dat Saskia niet ergens een probleem daarmee heeft.
Deze "SOL" (standard of learning) testen, die nu worden afgenomen, hebben eigenlijk tot doel om de scholen te evalueren. Die krijgen meer federale dollars naarmate hun scores hoger worden. En dus staan de leerkrachten onder druk om te presteren, hun kinderen moeten hoog scoren voor de school. Dit heeft een averechts effect (zoals de afgelopen maanden duidelijk is geworden hier), want die druk om te presteren wordt op de schouders van de kleintjes gelegd, met alle gevolgen van dien. Dit alles is deel van President Bush's "
No Child Left Behind", wat op papier goed klinkt, maar in de praktijk allerlei bloedneuzen oploopt.
Op weg naar school kwam een prachtige specht overvliegen en ging in de boom naast ons huis zitten. Het was er zo een met een prachtige rode kuif, die zelfs in vlucht te zien was. Helaas lukte een foto niet, want zodra ik mijn camera tevoorschijn haalde, vloog hij weg! Ik ben niet echt een "birdwatcher", maar als mooie vogels recht voor me langs vliegen word ik wel even enthousiast! Ook van de vlakbij zingende knalrode kardinaaltjes en knalgele goudvinkjes, misschien word ik toch oud (als ik 70+ ben zal ik zeker met een verrekijker om mijn nek lopen)!
Bij thuiskomst was er nog anderhalf uur voor de gevreesde afspraak. Brynna liep als een gek te bedelen om een langere wandeling (wat halverwege de wandeling verandert, dan loopt ze ver achter me en moet ik haar praktisch meetrekken, ze heeft erge last van arthrose), dus dat leek me een goede opvulling van de tijd. Zoals altijd voelde ik me na die wandeling veel positiever!
Als beloning na alle leed stelde ik mezelf sushi voor lunch in het vooruitzicht en begaf me naar de tandarts. Daar werd ik zo vriendelijk en sympathiek ontvangen, dat ik me meteen rustiger voelde, wat dat betreft zijn Amerikanen toch echt heel sterk, je krijgt het gevoel, dat ze heel persoonlijk met je begaan zijn. Ik moet zelf die kunst nog verfijnen. In de stoel, waar ik uiteindelijk twee toch wel zeer oncomfortabele (schouderklopje van tandarts,"we'll fix this for you right away", yeah right!) uren doorbracht, kreeg ik lachgas en verdoving en CNN Headline News op de achtergrond. Nou van dat laatste word je nou niet bepaald relaxed! Alles over moord, doodslag, oorlog en meer van dat ergs. Maar ik probeerde me daarop te concentreren en voila, ik voelde minder. Ra ra!
In ieder geval stond ik om half een met een tijdelijke kroon weer buiten, op 9 juni krijg ik de permanente. Volgens mij was die kies al van het begin af gebroken, maar de tandarts deed er alles aan niemand te beschuldigen. Tenslotte moet hij uitkijken voor vervolgingen, niet dat ik dat zou doen, maar de verzekeringen daarvoor bij medische beroepen zijn gigantisch.
Bij
Whole Foods beloonde ik mezelf dus met sushi, maar ook met heerlijke kersen! Die kostten weliswaar $7 per pond en ik kocht bijna 3 pond! Maar vanavond is er nog maar een laagje van over! Ze worden als snoepjes gegeten, vooral nadat ik ze met een ouderwetse Nederlandse kersenpitter heb ontpit.
Het was heerlijk weer vanmiddag en ik heb veel buiten zitten computeren. Aan het einde van de middag kwam mijn buurvrouw Wendy voor een glaasje wijn en een "chat". Hartstikke leuk! Zij hebben een huis in Maryland aan de Chesapeake Bay en gaan daar ieder weekend heen. Ze stuurde een uitnodiging voor een "
Pig roast" voor Memorial Day, helaas zijn we dan weg, maar ik kan niet wachten tot we hun huis daar zien!
In de
Washingtonian las ik dat bepaalde juwelen van Koningin Beatrix ter ere van haar 25 jarig jubileum in het
Corcoran museum in Washington DC te zien zijn. Dat lijkt me toch wel leuk om te gaan zien!!
Katja heeft intussen een rendabele babysitting business. Ze komt net terug van een avond bij een familie een paar huizen verderop en kreeg meteen daarop een telefoontje van een andere familie, die haar nodig heeft. Er valt met babysitten heel wat te verdienen hier als tiener!
Hieronder de beloofde foto's van ons "zomer" huis:
Vanuit de keuken genomen
De "Family Room"
De laptop aan de rechterkant is die van mij en daar zit ik dus, op die bank, terwijl ik dit alles typ.
|
De zomer in de bol!
Stralend weer was het bij het opstaan, heerlijk! Nadat ik Saskia naar school had gewandeld en Brynna voor haar verlengde wandeling mee had genomen, lonkte de fiets naar me! Ik vind fietsen zoiets heerlijks, vooral in de natuur, die het W&OD pad ons zo dicht bij huis geeft.
Rijden door de straten van Vienna is al bijna een park-achtig iets, zo groen is alles nu!
Op het pad reed ik helemaal naar Reston, zo'n 10 kilometer verderop. Het was vrij druk en ik had al opgegeven, dat ik nog herten zou zien, toen ik op de terugweg er opeens eentje vlak voor me zag oversteken. Een vader met zijn twee-jarige zoontje zagen ze ook, want er bleken vier jonge herten te zijn. De vader vertelde me, dat hij ook regelmatig een mannelijk hert met een flink gewei bij de groep ziet. Hij zei ook, dat hij dikke slangen had gezien langs het pad (brrr! die mogen voor mij wegblijven!) en een coyote in zijn achtertuin (die op het pad aansluit). Wow! We hebben de herten zeker tien minuten gadegeslagen en toen keerden ze ons de rug toe. Een hertenkamp hebben we hier niet nodig.
Op de terugweg reed ik nog langs "Midgetville", waar zogenaamd dwergen wonen. Het was allemaal een beetje eng daar, overal bordjes met "no trespassing" en heel erg volgegroeid. De wegen waren niet geasfalteerd en ik durfde niet verder te gaan.
Het enige huisje van "Midgetville" dat te zien was (als je de vuilnisbak ernaast zag staan, was het inderdaad heel klein)Toen ik thuiskwam was ik in een fantastisch humeur en in het weekend vroeg Rick al wanneer "Pasen" voorbij was, met betrekking tot ons interieur, waar nog een Kerstster stond te verwelken en de porseleinen paaseieren nog aan de ramen hingen. Vandaag dus, is Pasen voorbij in huis Engle.
Ik haalde mijn zomer kussens en kaarsen en dergelijke van zolder en ging daarna naar
Michael's voor de "finishing touches". Alles is nu turquoise, lemoengroen, oranje en geel, vreselijk vrolijk!
Bij Michael's trof ik een oud, heel net uitziend dametje als cassiere. Haar haar was donker geverfd en ze was heel precies opgemaakt, haar kleding was keurig. Deze dame genoot duidelijk van haar baan, ze kletste aan een stuk door. Alles wat ik gekocht had was "How pretty!" (terwijl ze het allemaal superlangzaam aansloeg, maar goed, ik had geen haast). Ze noemde me te pas en te onpas "Honey", "Sweetie" en "Dear", iets waar ik gewoonlijk een hekel aan heb, maar bij haar paste het op de een of andere manier. Ze wilde weten, waar ik al die mooie zijden bloemen voor ging gebruiken, nou, voor mijn family room, dus. Daar werd ze helemaal enthousiast van, want wie heeft er nu zo'n mooie family room. Nou, ik dus, ha ha. Maar wel heel lief, hoor, zo'n mensje!
Na de lunch en een heel blije Saskia te hebben opgevangen, die maar 3 uit de 50 vragen voor haar math oefen SOL fout had (morgen beginnen de testen in alle ernst, eindelijk!) ging ik naar
Cox farms. Dat is een klein tuincentrumpje hier in het centrum van Vienna. Prachtige bloemen hebben ze! Ik ging erheen voor de bloemen voor de bakken op ons deck. Helaas waren er nog geen hibiscussen, misschien is het nog te koud 's nachts daarvoor. Maar ik nam 8 prachtige roze geraniums mee naar huis, die nu het deck opvrolijken. Morgen zal ik foto's van al deze versieringen maken.
Die bloemen kun je veel goedkoper bij bijvoorbeeld
Home Depot krijgen, maar ik vind het heel belangrijk, dat plaatselijke kleine bedrijven ook in business blijven. Dit bedrijfje is een kleurrijk geheel tussen alle beton van de winkels eromheen.
Op de terugweg stopte ik bij
Whole Foods om wat meer vruchten en groentes te kopen voor het Weight Watchers dieet (en mijn eigen genoegen!) van Rick en Katja. Daar hebben ze de heerlijkste
Angel Food cake, een dezer dagen koop ik die!
Bij thuiskomst hoorde ik dat zowel Kai als Katja de bus naar huis hadden gemist, beiden hadden besognes na school. Kai moest oefenen voor het koorconcert volgende week. Hij vindt het iets vreselijks! Het is helemaal niets voor Kai om op te treden, laat staan zingend! Maar ja, hij moet wel, anders krijgt hij een slecht cijfer.
De rest van de middag heb ik mijn tijdschriften,
Family Circle en
Woman's Day, uitgelezen op de stoep voor ons huis. Lorraine kwam kletsen over de tuin, zij is een echte tuinierster, ik ben meer zo eentje, die zo af en toe wat plant, dat zich dan hopelijk helemaal uitzaait, zodat er verder niets te doen valt.
Toen Wendy, mijn andere buurvrouw, thuiskwam, kwam zij ook meteen kletsen. Zo gezellig! Dit is wat ik zo leuk vind van onze straat, er is altijd aanspraak.
Nu kijken we naar de laatste aflevering ooit van "
Everybody loves Raymond", een van onze favoriete series, echt jammer, dat ze ermee ophouden!
Iemand nog een 1962 Dodge? Hij kost maar $3000!
|
Zondag
Diep in slaap was ik, heerlijk dromend onder ons nieuwe dekbed. Ik had net de dubbele laag verwijderd, want die is nu te warm, temperaturen 's nachts komen niet meer onder de 15 graden.
De klokradio toonde 2:16 voor hij begon te knipperen. De deurbel klonk. Wij hebben zo'n elektrische bel, waarbij je kunt kiezen welk deuntje hij speelt. Erg leuk met verjaardagen of feestdagen. En nu speelt hij een baseball deuntje, ta ta ta di ta, charge! Minder leuk als je het om kwart over twee 's nachts hoort!
Rick, slaapdronken, vertelde me "ze" te vertellen, dat we er zo aankwamen. Uh, ok, maar we hadden geen stroom, dus de intercom werkte niet. En de airconditioning werkte niet en nu werkte die domme deurbel ook niet meer. En er stond (gelukkig!) niemand voor de deur.
Ongeveer tien minuten later ging de deurbel weer en kwamen alle lichten weer aan. Wat deze stroomstoornis heeft veroorzaakt is een raadsel. We hadden geen problemen tijdens de drie gigantische onweersbuien vroeger in de avond.
Al met al dus een onrustig nachtje, want Saskia was ook bang en kwam naast ons bed slapen. Gelukkig hebben we altijd een slaapzak klaar voor dat soort dingen.
Het weer was redelijk vandaag (voor Nederlandse begrippen heerlijk), bewolkt, met zo af en toe zon en een temperatuur van rond de 23 graden. Wat me al sinds mijn terugkomst uit Las Vegas opvalt is hoe groen het overal is! We kunnen de huizen achter ons nauwelijks meer zien door de bladeren en als je door de straten hier in Vienna loopt zie je de huizen bijna niet, zoveel bomen staan er! Ooit schreef iemand naar aanleiding van foto's, die ik liet zien, hoe lommerijk onze buurt is en ik kan niet anders dan dat beamen!
Ik las vandaag, dat er een "
Midgetville" is hier in Vienna. Jee, na 18 jaar hier wonen zou je denken, dat ik alles over de stad wist! Katja wist er alles van, maar ik voelde me al wat beter, toen Mary, die hier is opgegroeid er ook niets van wist. Nu ben ik natuurlijk super-nieuwsgierig!
Helaas is dit gedeelte van de Vienna geschiedenis ook op de lijst om verwoest te worden voor moderne huizen. Dit gebied groet snel en, zoals de Randstad in Nederland, veel van de historische en natuurlijke unieke dingen verdwijnen daardoor.
Vanavond kwamen Chuck en Christine langs voor een appetizer en natuurlijk was het zo gezellig, dat ze ook voor het eten bleven. Oh, ik hoop toch zo, dat ze hier zullen blijven wonen!
|
George Mason University
Keurig om vijf voor negen vanochtend liepen Rick en ik met een toch ietwat nerveuze Saskia het kantoor van de Psychologie afdeling van
George Mason University binnen. Daar werden we begroet door Jennifer, een heel vriendelijke jonge vrouw. Ik denk, dat dat Saskia al meteen opluchtte, want ze ontspande helemaal.
Rick en ik spraken eerst met Jennifer over de redenen waarom we Saskia laten testen en gaven haar Saskia's schoolrapporten en testresultaten van de afgelopen jaren. Daarna ging Saskia mee met haar. De hele test duurde iets minder dan 3 uur met tussendoor twee korte pauzes.
Saskia vond het leuk, vooral de gedeeltes waar ze met blokken een vorm moest namaken en waar ze van foto's moest zeggen wat er miste. Ze zei wel, dat ze best vaak "I don't know" had moeten antwoorden. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat, dat we op de 27e krijgen. Ik zei tegen Rick, dat ik een vrij goed idee heb wat Katja en Kai's sterke en minder sterke kanten zijn, maar van Saskia krijg ik daar geen hoogte van.
Om de afloop van de test te vieren aten we lunch bij
McDonald's. Ik probeerde hun nieuwe appel, druiven en walnoten salade met yoghurt dip. Best lekker en een goed alternatief voor de vette happen daar!
Gisteren heeft het Pentagon de lijst met aangeraden basissluitingen vrijgegeven en er zijn ook een aantal bases in dit gebied, die misschien de klos zullen worden. De meest bekende is Walter Reed Medical Center in Washington, waar de presidenten ook worden behandeld als er iets met ze is. Er is in Maryland nog een Medisch Centrum, wat rendabeler is.
Dichter bij huis heeft Chuck, de man van Christine, ook te horen gekregen, dat de locatie waar hij werkt gesloten zal worden. Ze zullen nog zeker twee jaar in dit gebied blijven, maar daarna bestaat de reele kans, dat ze of naar Huntsville, Alabama of naar Colorado Springs, Colorado verhuisd zullen worden.
Nu is het in dit gebied vrij gewoon, dat mensen niet lang blijven, er wonen veel militaire en regeringsfamilies, die om de zoveel jaar verkassen. Maar ik had gehoopt, dat dat met Christine en familie niet het geval zou zijn! Nou ja, komt tijd komt raad, leuk nieuws vind ik het niet, maar in drie jaar kan er nog veel gebeuren!
Gelukkig had het prachtige weer me al gauw weer in een prima humeur en ik installeerde mezelf op het deck met mijn laptop. Heerlijk rustig, met ons kabbelende watervalletje op de achtergrond.
Katja was bezig haar haar ingewikkeld op te rollen, natuurlijk moest moeders daarbij aan te pas komen, maar het resultaat was er naar, haar haar krulde prachtig toen het eenmaal droog was.
Rick heeft de hele middag aan onze eigen internet server gewerkt en hem aan de praat gekregen. Binnenkort zullen we dus ons eigen domein hebben, jippie! Daar kan ik dan ook al mijn foto's kwijt zonder Webshots te hoeven betalen.
Mijn rust werd wel om vier uur verstoord door de opvoering van de preschool aan de overkant van de straat. Ze hebben die opvoering ieder jaar buiten en grappig genoeg vrijwel altijd prachtig weer. Helaas kwam er dit jaar een gigantische onweersbui overheen! Echt pikzwart werd de lucht en het donderde en bliksemde dat het een lievelust was. En toch bleef de muziek doorgaan, onvoorstelbaar!! Ik zou me kunnen voorstellen, dat die kleine kinderen doodsbang van al dat natuurgeweld zijn!
Even later kwam Kirsten Madison ophalen en bleef voor een lekker glaasje witte wijn. Toen ze aankwam was de onweersbui net over, maar terwijl we aan het kletsen waren kwam nummer twee en ook twee keer zo erg overdrijven! Horen en zien verging! Ik blijf het spectaculair vinden, die enorme onweren.
Nadat Kirsten en Madison vertrokken waren en Katja naar haar babysitadres was, gingen Rick, Saskia, Kai en ik naar
Cafe DeLuxe om te eten. Dit is een vrij eenvoudig, maar heel lekker Frans aandoend restaurant. Terwijl we daar zaten kwam onweersbui nummer drie. We hadden onderweg al gehoord, dat we weer een "Severe Thunderstorm Warning" hadden, maar er was nog niets van te merken. Tijdens het eten echter zeker! We werden getrakteerd op vuurwerk van de natuur! Een van de bliksems was zo dichtbij, dat de klap echt meteen volgde. Saskia vond het maar niks, maar de rest vermaakte zich prima, vooral toen het voorbij was en we prachtige schichten in de verte bleven zien.
Tegen de tijd, dat we klaar waren met eten was het alweer helemaal droog. We gingen naar
Borders, want Rick had een boek nodig om onze eigen server op te zetten. Mijn webpage staat er al: http://www.wildetravels.com/petra Ik hoop er in de toekomst mijn foto's ook op te zetten.
Natuurlijk moest iedereen wel een boek of tijdschrift bij Borders en $100+ later stonden we weer op straat! Wat is dat toch? Het is gevaarlijk om met ons gezin een boekenwinkel te bezoeken, want voor je het weet geef je handenvol geld uit!
Hier thuis bleek de airconditioning het niet te doen en het is warm en vochtig binnen. Gelukkig hebben de stormen de temperatuur buiten flink verlaagd, maar het blijft heel vochtig. Het zal een klam nachtje worden, vrees ik.
|
Omar, Keisuki en Prasaad
Onder het genot van een net geschonken glas ijswater uit onze ijskast (ja, we hebben er zo een, die ijsblokken, water en crushed ice geeft, een heerlijke uitvinding!), zit ik hier van mijn vrijdagavond te genieten. Oh, en onze ijskast zit ook vol magneten, volgens mij nog zoiets heel Amerikaans. Toen wij vroeger mijn Oma zulke magneten cadeau gaven, dacht ze, dat die haar ijskast zouden ontregelen!
Ik moet toegeven, dat ik wat melig aan dit blog begin. Het leven is toch eigenlijk ook een grote klucht?
Ik moest net even de serieuze ouder spelen met Katja. Ze wilde naar de mall en Rick heeft een jet lag van 3 uur en ik ben doodop, dus nee van onze kant! Twee minuten later verkondigt ze: "Ik ga naar de mall, ok?". Nee, niet dus, hoe ga je daarheen, wie brengt je terug? Betsy's vader was het antwoord. Betsy's vader is een veelvuldig gedecoreerde veteraan in het Amerikaanse leger, Colonel O'Keeffe. Ok, ik geloof, dat het wel goed zit dan... Wanneer zou die bezorgdheid om anderen met je kinderen rond te laten rijden weggaan?
Is er ergens een "Husband Hall of Fame"? Zo ja, dan wil ik Rick daar vertegenwoordigd hebben! Iedereen heeft wel gelezen hoe fantastisch mijn moederdag was en hoe die nog drie dagen doorging met een droomreis naar Las Vegas. Maar Rick vond dat niet genoeg, hij had me, volgens hem, geen cadeau gegeven!!! Dus hij kwam vanavond thuis met een heel moderne
ketting en
oorbellen van Swarovski! Misschien moet ik die video dating service toch maar eens actief gaan aanbevelen, ik heb er tenminste een juweel van een man door gevonden! (En dat betekent heus niet, dat ik constant cadeaus verwacht, hij is op nog honderd andere manieren een uit een miljoen!)
Kirsten kon vanochtend toch niet gaan rennen, dus nam ik trouwe Brynna en trouwe 10 pond gewichten mee op een wandeling van een kilometer of vijf. Terwijl ik daar zo liep (het was aangenaam weer, zo'n 17 graden en bewolkt) bedacht ik me, dat we inderdaad in een zeer lommerijke buurt wonen! Wat is alles groen! De azalea's bloeien nog, maar de dogwoods zijn (helaas) uitgebloeid, waardoor alle bomen
groen zijn! En dat meen ik met een hoofdletter G. Je kunt de huizen bijna niet zien door de bomen heen! De keerzijde is natuurlijk (wat mij betreft, dan) dat in veel huizen de hele dag kunstmatig licht aan moet, anders is het te donker.
Na de wandeling hebben Saskia en ik uren (en daar word je melig van!)
SOL testen gemaakt, die haar lerares gisteren met een buurmeisje mee naar huis had gestuurd. Ik had een deal met haar gemaakt, dat als ze haar schoolwerk voor de lunch klaar had, we naar
Toys R Us zouden gaan.
Nou, dat liet ze zich geen tweede keer zeggen! Ze begon vol goede moed en kwam een heel end, maar toen moest ik er toch aan te pas komen. Ik heb me inwendig rotgelachen! Niet zozeer om de vragen, die ik soms flink pittig vond voor een derde klassertje en soms zelf moest opzoeken. Maar om de vragenstelling!! De namen, die voor de kinderen in de voorbeelden worden gebruikt, zijn zo "politically correct", dat het op het belachelijke afgaat.
Een voorbeeld: "Prasaad had 9 lollypops to share, he gave 5 away, how many did he have left?". Prasaad??? Waar komt die naam vandaan??
Nog zo eentje: "Keisuki watched the zebra in its natural habitat. What is the zebra's habitat?". Mijn vraag is, wie is "Keisuki"? De gewoonste naam, die ik zag was Omar! Waar zijn de Mary's, Joe's en Jane's?? Alsof de kinderen letten op de naam, die wordt gegeven in hun voorbeeld! Werkelijk idioot!
Het duurde allemaal veel langer, dan ik had gehoopt, ondanks, dat we flink aanpootten. Dus pas om kwart over een gingen we richting Toys R Us. Saskia was (natuurlijk!) in het beste humeur, zingend zat ze achterin. Toch is dat letterlijk muziek voor mijn oren, want dat humeurtje is er de laatste maanden niet geweest. Bij Toys R Us vond ze al gauw een
Bratz pop naar haar gading en haar dag kon niet meer stuk!
Inmiddels was Kai thuis van school en die had ik beloofd zijn verjaarsgeld (gedeeltelijk in de vorm van cadeaubonnen, die er hier als credit cards uitzien) te gaan helpen uitgeven bij
EBGames.
Grampa had hem voor zijn verjaardag een check van $50 gestuurd, dus gingen we die eerst even innen. Het was druk bij de Drive Thru van de bank. Heerlijk blijf ik het vinden, het niet uit de auto hoeven voor zoiets simpels als het cashen van een check! Ik stond keurig in de rij te wachten en een joekel van een SUV kwam naast me staan (een Ford F350, daar kun je dus niet overheen kijken, de banden zijn bijna zo hoog al onze van!). Ik was nog bang, dat hij te wijd of te hoog voor de drive thru zou zijn, maar dat viel mee. Wel werd hij voor mij geholpen, grrr!! Brawn before beauty, niet netjes!
Vandaag hebben we onze
Peapod bestelling gedaan, dit is nog een deel van het Ahold concern hier, dat het niet bepaald goed doet. Hopelijk blijft Peapod bestaan, want het thuisbezorgen van boodschappen is natuurlijk fantastisch!
De kinderen bestelden allerlei crackers: Low Fat
Wheat Thins voor Katja, die bij de Weight Watchers is en heel serieus (en al goed gewicht heeft verloren), Vegetable Thins voor Kai en low fat
Triscuits voor Saskia. Er is een eindeloze keuze van Nabisco/Kraft alleen al!
Kai was de koning te rijk met zijn spelletje van EBGames en ik kreeg nog te horen hoe het met hem op school gaat ook! Altijd een leuke bonus, want hij vertelt niet veel.
En zo was er nog een week voorbij en, als Katja eenmaal weer veilig thuis is, een vrijdag de dertiende zonder problemen.
|
Opruimdagje
Vandaag was het zo'n heel drukke dag, waarin je eigenlijk niets bijzonders doet. Natuurlijk de was van ons alle vier en opruimen. En Saskia bleef thuis en zal dat morgen weer doen. Op zaterdag wordt ze getest en ik wil haar daarvoor helemaal rustig hebben. In de afgelopen week heeft haar lerares de klas verteld, dat als ze het niet goed doen op de tests, ze naar zomerschool moeten (onzin!) en dat Saskia, toen ze 3 van de 20 problemen fout had 70% goed had en dus een onvoldoende had!!! Kan dat mens zelf rekenen??
Maar goed, we zijn vandaag naar de craft store A.C. Moore geweest en hebben daar een aantal leuke dingen gekocht. Het wakkerde Saskia's creativiteit aan, die al maanden op een laag pitje staat, en ze maakte een prachtig huis voor haar pop.
Verder heb ik het
Las Vegas verslag af en ben nu afgepeigerd! Hopelijk komt Rick veilig thuis, hij wordt rond middernacht verwacht.
|
Weer thuis!
Ik tenminste, Rick komt morgenavond, of liever nacht, want zijn vlucht zal rond middernacht aankomen.
Gisteren heb ik geprobeerd mijn Las Vegas blog bij te schrijven, maar Blogger was down, dus hopelijk heb ik daar in de komende paar dagen tijd voor.
Hier is alles prima gegaan. Ik ben onze vriendin Lauren zeer dankbaar, want die had de kinderen hier al thuis, helemaal klaar! Katja heeft zelf haar was al gedaan, jippie! Ze hebben me alle drie enorm gemist, dat kon ik wel merken. Kai zegt het niet zo, maar ik kreeg me toch een "hug"!
En het deed me goed eens van een ander te horen, dat ze vindt, dat Saskia een idiote hoeveelheid huiswerk krijgt!
We hebben vandaag de opwinding van het vliegtuigje boven Washington gemist hoorde ik net. Het Witte Huis en het Capitool ontruimd, allemaal omdat een paar piloten de weg kwijt waren! Het zal je overkomen in je vliegtuigje, opeens zie je een paar F-16's uit je raam en vuurpijlen om je te waarschuwen. President Bush was veilig, want die was bezig aan een fietstocht in Maryland. Veel lessen zullen weer geleerd worden van dit incident, lijkt me!
|
Las Vegas blog
We zijn in Las Vegas!! Reisverslagje is
hier te lezen.
|
Anticipation!
Vandaag stond natuurlijk voornamelijk in het teken van voorbereidingen voor onze reis naar Las Vegas morgen. De kinderen zullen alle drie bij verschillende families gaan logeren. Heel fijn, dat we mensen kennen, die niet alleen bereid zijn voor onze kinderen te zorgen, maar waarvan we ook zonder twijfel weten, dat ze van onze kinderen houden en er net zo goed voor zullen zijn (zo niet beter!) als wij zelf!
Katja gaat natuurlijk bij Leah logeren. Zij is daar al vrijwel de tweede dochter (zoals Leah dat bij ons is) en, omdat Katja al een paar weken het Weight Watcher's dieet volgt (met goede resultaten overigens!), hebben haar ouders zelfs allerlei verantwoord eten voor haar ingeslagen. Zo lief!
Kai zal bij zijn vriendje John logeren. Mary en David zijn al jaren goede vrienden van ons en zijn werkelijk exemplaire ouders. Kai zal het er heerlijk hebben, daar twijfel ik niet aan.
En als laatste Saskia, zij zal bij onze buren logeren. Patricia, ons buurmeisje, is een paar jaar jonger, maar Saskia en zij zijn goede vriendinnetjes. Lorraine, onze buurvrouw, is lerares. Met al Saskia's schoolproblemen op het moment zou ze niet in een beter gezin kunnen gaan logeren! Misschien is het zelfs wel even goed voor haar om iemand anders te hebben om mee te praten. Lorraine is een schat en is dol op Saskia, dus dat zit allemaal wel goed.
Rond 10 uur vanochtend belde Christine of ik zin had in een lange wandeling. Nou en of! Het was prachtig zonnig weer en we liepen door
Nottoway Park, waar het druk was met baseball teams en mensen, die hun honden wandelden. Het bos was echter lekker rustig en heerlijk om in te lopen. We lieten dit keer de fitness oefeningen achterwege.
Na de lunch nam Rick de kinderen mee naar het park om Kai's raket, die hij voor zijn verjaardag had gekregen, af te schieten. Helaas raakten ze die kwijt in de bomen, dus ze waren al gauw weer terug. Wel een teleurstelling voor Kai, natuurlijk.
Mijn horloge is vorige week stukgegaan en gisteren kwam mijn
ultramoderne nieuwe Moederdag cadeautje aan. Alleen was de band veel te groot. Ik wilde dus naar Tysons om die te laten verkleinen. De meisjes gingen mee.
De grote rage hier zijn
Mogu kussentjes. Gisteren heeft Katja mij een lieveheersbeestje gegeven en nu wilde Saskia ook zoiets. Volgens haar zou ze ons dan minder missen. Ik moest wel even glimlachen, madammeke weet het goed te spelen! Ze koos bij een standje een eendjeskussen.
Bij
FastFix vond ik eindelijk mensen bereid om mijn bandje korter te maken, kennelijk is dit horloge een moeilijk iets, want bij drie voorafgaande zaken werd me gezegd, dat ze het weg zouden moeten sturen en daar had ik geen zin in!
Katja wilde een t-shirt met "Hugs not Drugs" erop, daar protesteer ik natuurlijk niet tegen! Dus kochten we dat bij
Delia's.
Saskia had intussen natuurlijk ook weer trek en we besloten een ijsje bij
Dippin' Dots te kopen. Katja en ik namen no fat chocolate, wat maar 60 calorien had! Dat paste dus goed in Katja's dieet.
Inmiddels was mijn horloge ook klaar en gingen we huiswaarts. Daar printte (is dat nu Nederlands?) ik drie medische formulieren uit en brieven met instructies voor de gast families. We zijn inmiddels helemaal ingepakt en onze vriendin Lauren, die toevallig thuis komt uit San Diego, zal voor de dieren zorgen. Ik kom laat woensdagavond weer thuis, maar hoop in Las Vegas ook internet te hebben.
Happy Mother's Day alvast voor mijn vrouwelijke bezoeksters! Wisten jullie, dat we een (West) Virginiaanse kunnen danken voor de moderne moederdag?
Anna Jarvis, die nota bene zelf geen kinderen had, heeft een groot deel van haar leven voor deze dag gevochten en uiteindelijk gewonnen!
Rick heeft de jongste twee kinderen nu mee naar de film,
The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, en Katja is aan het babysitten, dus ik geniet van een ongewone paar uur alleen thuis! ABC zendt de film "
Harry Potter and the Chamber of Secrets" (deze website toont fouten in de film, erg leuk!) uit en aangezien ik een Harry Potter fan ben, geniet ik daar volop van!
|
Eindelijk weekend!!!
Misschien is het omdat ik zo ontzettend uitkijk naar onze reis naar Las Vegas, of omdat Saskia het zo moeilijk had deze week, maar hij leek wel om te kruipen! En nu is het eindelijk vrijdagavond! Jippie!
Het was een nogal bewolkt en koel dagje vandaag en de geplande jog met Kirsten lukte niet, omdat ik Saskia beloofd had lunch met haar te komen eten. Brynna danste echter enthousiast toen ik haar riem pakte, toch fijn om een hond te hebben, die je min of meer forceert de benodigde lichamelijke oefening te krijgen!
Er is veel kleur in de buurt op het moment met alle azalea's in bloei. Dat maakt, zoals ik al eerder liet zien, zelfs de saaiste huizen mooi. Ik vermaakte me verder met het nemen van foto's met mijn mobieltje van sommige huizen in onze buurt. Op het forum van AllesAmerika.com hadden we het over de Amerikaanse huizen en in deze buurt vind je van alles. Onze huizen zijn de grootste hier en de kleinste hebben een verdieping bovengronds en een basement.
Doordat dit een oude buurt is, met de oudste huizen stammend uit de jaren 20 en 30, hebben allerlei mensen verbouwd en herbouwd. Dit heeft als resultaat, dat in sommige straten vrijwel ieder huis een totaal verschillende bouw en grootte heeft. Wat ze allemaal gemeen hebben is een flinke tuin.
De huizen hieronder staan allemaal aan een straat:
Dit is een van mijn favoriete nieuwgebouwde huizen
Een veel ouder huis
Een van de originele huizen, waarvan er vrijwel geen over zijn
Het buurhuis daarvanZoals de foto's hierboven laten zien, staat een heel klein, vervallen oud huisje regelmatig naast een prachtig nieuw huis. Ik vraag me weleens af, hoe die buren tegen elkaar aankijken. Onze achterburen hebben vrij grote huizen, maar wel een stuk ouder, dan dat van ons. We hebben gelukkig leuk contact met ze, want ze waren (begrijpelijk) helemaal niet happy dat onze straat gebouwd werd (hiervoor stond er een huis op het hele gebied waar nu 10 kasten van huizen staan!).
Kai bleef vandaag nog een keer thuis, hij heeft een nare hoest en ik wil hem voor zondag toch wel beter hebben, want hij gaat dan uit logeren. Gelukkig hoorde ik van Johns vader, dat John ook hoest. Kai brengt dus geen nieuw virus in dat huis.
Om half twaalf liep ik naar Saskia's school. Ik had haar beloofd voor de lunch te komen. Op vrijdag wordt er pizza geserveerd. Een keer heb ik die geprobeerd en laten we het oude gezegde "Eens, maar nooit weer" van stal halen! Wat een hap zaagmeel! Maar de kinderen zijn er dol op. Ik kom dus wel naar de lunch, maar wacht met eten tot ik thuis ben!
Thuis at ik gauw een soepje, want ik moest terug naar de school om Artsmart te onderwijzen in Saskia's klas. De artiest (de laatste van dit jaar) was
Albrecht Durer. De kinderen maakten een pentekening van een dier.
Naderhand hingen we de tekeningen van de kinderen op in het cafetaria voor de "art show", volgende week maandag. Helaas zijn wij er dan niet, maar ik heb foto's gemaakt voor Rick, zodat hij toch een beetje een idee krijgt, wat de kinderen hebben gedaan dit jaar.
Twee van de artiesten muren
Let op de vele Koreaanse vlaggen, die tonen aan hoeveel Koreaanse kinderen er op de school zittenBij thuiskomst werd ik meteen belaagd door Katja en twee vriendinnen. Ze wilden (natuurlijk) naar de mall. Katja had een perfect excuus: ze moest nog een moederdag cadeautje kopen voor mij. Net kwam ze thuis met een mooi boeket bloemen en een heel grappig lieveheersbeest kussentje (waar Saskia jaloers op was). Zo lief!
Mijn eigen moeder heeft haar cadeautje van Kado.nl ook goed ontvangen, ze belde vanochtend vroeg om ervoor te bedanken. Gelukkig!
En zo begint het Moederdag weekend...
|
4 en 5 mei
Oef, niemand had wat te zeggen op mijn blog van gisteren, misschien schrokken de sex-bracelets af? Vandaag zal ik het maar heel preuts houden dan!
Zoals iedereen in Nederland natuurlijk heel goed wist, was het gisteren 4 mei, in Nederland Dodenherdenking. Hier merk je daar niets van, maar om 20 uur gisteravond heb ik twee minuten stilte ingelast. Ik weet het, 6 uur later, dan in Nederland, maar het gaat om het gebaar.
Ieder jaar gaan er op die datum zoveel herinneringen en gedachten door mijn hoofd. Onze familie is bepaald niet zonder schade door de oorlog gekomen. Vooral mijn moeders familie heeft heel wat geleden. Mijn opa was dokter en is overleden in Thailand werkend aan de Burma spoorlijn. Mijn oma moest met haar baby en twee-jarige (mijn moeder) het Japanse concentratiekamp in.
Veel heeft ze daar niet over verteld, behalve, dat ze mijn oom (de baby) sambal moest geven om hem in leven te houden en dat ze een keer een brood stal en daarvoor voor straf kaal werd geschoren. Mijn oma werd nooit meer de oude, ze had erge last van zenuwen en helaas pleegde ze in 1995, op de dag van de 50-jarige herdenking van de oorlog in Indonesie, zelfmoord.
Mijn moeder probeert nog steeds uit te vinden, wat er met haar in het verleden is gebeurd. Het is een van de redenen, dat zij weer in Nederland woont, waar ze goed wordt opgevangen met verschillende therapien.
Aan mijn vaders zijde was alles iets minder dramatisch, maar mijn opa was officier bij de Nederlandse marine en heeft jarenlang als krijgsgevangene van de Duitsers geleefd. Hij praatte hier nooit over, mijn oma liet ons eens een doos zien van brieven en dergelijke, die ze in die tijd naar hem heeft geschreven. Mijn oma was een sterke vrouw en leidde haar gezin zo goed als ze kon door die moeilijke tijd.
Al met al tekenen deze gebeurtenissen onze familie zeer en vind ik het belangrijk, dat de kinderen ook stilstaan bij 4 mei, ook al hebben we hier Memorial Day. Ik heb gisteren met ze gesproken over de geschiedenis van mijn grootouders en hoe die hun grootouders heeft beinvloed. Vooral voor de tieners is dit belangrijke informatie.
Zelf heb ik sterke herinneringen aan de herdenking op de Waalsdorpervlakte op de televisie. Die keken wij jaarlijks en ik zal nooit vergeten, hoe mijn toen 6 jarige zusje eens vroeg, midden in de plechtige stilte, of we "Wie van de Drie" aan het kijken waren.
Maar goed, dat is dus een lange uitwijding, omdat ik toch denk, dat mijn Nederlandse lezers dit allemaal beter begrijpen. De Amerikanen zijn zeer sympathiek en geinteresseerd en Rick is natuurlijk helemaal getuige geweest van de problemen van mijn moeder. Maar, hoewel heel veel familieleden destijds in de oorlog hebben gevochten, het voelt hier toch anders.
Vandaag begon de dag heerlijk zonnig. Helaas voelde Kai zich helemaal niet lekker en bleef dus thuis. Hij heeft bijna geen stem meer, vanavond.
Na het zoveelste drama vanochtend voor school met Saskia besloot ik haar met de lunch op te halen. Even een "breather", het was al te intens deze week. De lerares is duidelijk niet bereid ons ook maar iets tegemoet te komen hierin, helaas.
Christine en ik liepen iets meer dan een uur door hun buurt, deze "Standard Of Learning" testen (SOL) van Virginia worden in third grade (Saskia's niveau) en fifth grade (Mallory's niveau) afgenomen, dus we hebben heel wat te bepraten op zo'n wandeling! Geen van beide meisjes heeft een goede lerares, terwijl Kai en Katja dat toch echt wel hadden, destijds.
Om half twaalf haalde ik Saskia en haar berg met huiswerk van school en tracteerde haar op een McDonald's Happy Meal. Ik had een afspraak om mijn haar te laten doen en terwijl ik met de kleurstof zat, deden we haar huiswerk. Heerlijk, het was meteen klaar!
Als speciaal uitje nam ik de twee meisjes daarna mee naar de mall. Ik wilde wat leuke oorbelletjes en dergelijke kopen, om de dagen voor Saskia wat leuker te maken. Ergens vind ik het vreselijk, dat deze "omkoperij" nodig is!! Maar ik denk, dat het voor haar al heel belangrijk is om te voelen, dat wij er voor haar zijn en weten, dat het geen pretje is, maar dat het wel gewoon doorstaan moet worden. En maar zeggen, dat Fourth Grade beter zal zijn (hopelijk!).
Ter ere van Cinco de Mayo wilden we vanavond Mexicaans gaan eten. Maar
Tequila Grande zat helemaal vol (hee, dat lijkt wel op St. Patrick's Day! wanneer leren we het eens?). Gelukkig hebben we ook een
Baja Fresh vlakbij en hun groente quesadilla smaakte voortreffelijk!
Nu kijken we naar de helft van de seizoensfinale van "
The Apprentice". Twee vrouwen nog wel!!!
|
Sex bracelets?
Aanvankelijk had ik voor vandaag het
Arboretum in Washington op het programma staan. Daar is een prachtige azaleatuin, die nu vast helemaal in bloei staat. Twee jaar geleden heb ik daar uitgebreid
gefotografeerd en ik wilde het eigenlijk nog een keer doen.
Maar toen ik wakker werd, was het bewolkt en bovendien is het Arboretum in het noord-oostelijke deel van de stad, niet bepaald het veiligste gedeelte, vooral niet voor een vrouw alleen. Dus ik besloot af te zien van dat plan voor dit jaar, Vienna heeft genoeg bloeiende azalea's om me (fotografisch dan) op uit te leven.
Vanochtend het zoveelste schooldrama met Saskia, waarbij Rick haar zelfs naar school moest dragen, huilend en al en ik een blik van de juf kreeg, die boekdelen sprak. Ze vindt mij duidelijk een overbeschermende ouder. Gek toch, dat Saskia dol is op de lessen, die ze van een andere lerares krijgt. Ra ra?
We hebben vanmiddag wel goed besproken, dat het zo niet langer gaat en met Saskia afgesproken, dat ze zonder morren naar school zal gaan en dan 's middags iets leuks in het vooruitzicht heeft. Ok, omkoperij, maar je moet toch wat?
Na al die stress had ik er behoefte aan eens lekker te gaan lopen. MP3 speler aan en rennen maar. Inmiddels scheen de zon weer volop en was de temperatuur zeer aangenaam, echt een genot langs al de kleurige en geurige bloemen te rennen. Hier moeten we in de lente vooral van genieten, want 's zomers wordt het vaak zo warm, dat niet veel bloemen het goed doen.
Tijdens het rennen belde ik Christine op om mijn hart te luchten over het gebeuren met Saskia. Het hielp goed haar opinie te horen, want ze deed me inzien, dat wij Saskia's advocaten zijn en als Saskia ongelukkig is, is dat niet iets om maar opzij te schuiven, zoals de lerares lijkt te willen doen.
Bij thuiskomst viel me op, dat de prachtige witte azaleas bij de buren nu bloeien en de irissen bij andere buren. Ik pakte mijn fototoestel en liep brutaal hun tuinen binnen. Ik vind azaleas een van de meest decoratieve bloemen, heel fotogeniek! Ik kan er in ieder geval geen genoeg van krijgen.
Toen de kinderen thuiskwamen wilden ze allemaal naar
Safeway. Dit begint een wekelijkse excursie te worden, heel grappig. Er waren jaren, dat ik alleen zonder kinderen boodschappen ging doen. Als zij meekwamen werd er gejengeld en gezeurd en het was geen plezier. Dat is nu wel anders, niet alleen helpen ze mee gezonde dingen uitkiezen (ok, met uitzondering misschien van de crackers met kipsmaak, die Saskia koos), maar ook met de tassen in de auto laden en, vooral belangrijk, het wegzetten thuis. Zo'n legertje helpers is heel handig!
Net toen dit een heel saai blog dreigde te worden, belde Katja's vriend Tom op. Of zij hem nog een "
sex-bracelet" kon geven, want hij had met zijn eerdere armband "action" gehad. Waaaaaat???
Nu had ik wel al
dit artikel gelezen, maanden geleden, maar Kai is al helemaal niet geinteresseerd en Katja verzekerde me, dat ze dat soort armbanden alleen maar heeft omdat ze ze leuk vindt staan.
Door Toms telefoontje werd ik toch wel weer wat gealarmeerd en heb Katja de oren van het hoofd gevraagd. Gelukkig bleek het allemaal onschuldiger dan gevreesd. De "action" van Tom was slechts een slobberige kus en Katja heeft de armbandjes echt omdat ze ze leuk vindt.
Christine en ik grapten wel, dat wij ook wel wat van die armbandjes kunnen gebruiken en het spelletje "Snap" kunnen spelen, zij met Chuck, ik met Rick (dit even voor de goede orde). Na bijna 20 jaar huwelijk wil je weer wat nieuws, toch?
|
"I voted"
Dat zegt het stickertje, dat ik vanmiddag trots op mijn jasje mocht plakken. Want waar er gestemd kan worden, wil ik van dat recht gebruik maken! Hoewel dat dit keer wel een beetje vreemd ging.
Kirsten belde vanochtend, dat ze zich niet lekker genoeg vond om te gaan rennen en ik had geen puf om alleen te gaan. Het was mooi zonnig en koel weer en ik bedacht me, dat ik alweer een tijdje niet op de fiets was gestapt en ik had wel zin in een lekker tochtje.
Met zulke kleurige straten lokt een fietstochtje toch zeker?
Hoe een saai huis in de lente prachtig wordtZo gedacht, zo gedaan en al snel reed ik het W&OD pad op. Iedere keer, dat ik daar fiets, zie ik een oud Aziatisch vrouwtje met een mandje dingen plukken. Zou ze de salade voor die avond bij elkaar aan het zoeken zijn? Ze vindt in ieder geval heel wat van haar gading, want haar mandje zit altijd bijna vol.
Ik besloot zo'n 5 mijl in westelijke richting te rijden, want daar hoef je het minst over te steken en dat schiet lekker op. Bovendien is de kans, dat ik dieren zie dan vele malen groter hoe verder buiten de stad ik kom.
Net toen ik me bedacht, dat ik nog geen hert gezien had, liepen er drie vlak langs het pad. Ik had mijn fototoestelletje mee, maar ze moesten niets van dat gekke rode dier met de witte hoed hebben en renden schichtig weg.
Even verderop werd ik bijna van mijn fiets gerend door nog een paar. Je moet echt ontzettend uitkijken op dat pad, want ieder moment kan er een hert uit de bosjes voor je springen. Ik schrok me echt lam! En zij schrokken zich lam van mij, dus weer geen foto!
Op de terugweg bewonderde ik net de vluchtpogingen van baby Red Winged Blackbirds, toen het drietal herten van eerder weer opdook. Twee ervan renden het pad over, maar de derde, een kleintje, was te bang voor mij en bleef angstig staan. Ik vond het zielig om hem van zijn familie te scheiden, dus ben gauw een eindje doorgereden. Kennelijk voelde hij zich toen veiliger en stak alsnog over.
De (eerste?) vlucht van de Red Winged Blackbird baby
Nu is het veilig om over te steken!Inmiddels had ik al heel wat tijd besteed met kijken naar herten en vogels en zette ik er flink de vaart in om naar huis te racen. Er moest tenslotte nog een beetje aerobic gedaan worden ook. Opeens hoor ik een gekraak naast me en daar staat nog een paar herten, vlak naast me! Een daarvan was tenminste nieuwsgierig genoeg om even verderop te blijven staan voor een foto. Wat een "oogst" voor vandaag, acht herten in een tijdsbestek van een half uur!
Toch wel nieuwsgierig naar dat gekke beestEn ik heb ook al gezien, dat ik me op mijn oudere dag niet zal hoeven te vervelen, want ik zag een groepje oudere dames gezellig een spelletje softball spelen. Sowieso zie ik hier veel oudere mensen, die actief zijn, zowel lichamelijk als politiek en in de gemeenschap.
Op de terugweg kwam ik langs het Community Center en het viel me op dat er zoveel politieke bordjes stonden en mensen, die pamfletten uitdeelden. Nu bleek, dat het vandaag verkiezingsdag was en wel voor het Vienna Town Council.
Ik heb nog nooit in die verkiezing meegestemd, dus ik vroeg aan een van de vrouwen, of ik ook bij het Community Center zou moeten stemmen (gewoonlijk gaan we naar een van de lagere scholen). Ja, antwoordde ze, en stem dan ook alsjeblieft op mijn man, George Lovelace. Ik beloofde later terug te komen en te stemmen, want ik was eigenlijk wel benieuwd hoe de town council verkiezingen gaan.
Na thuis een lange brief aan het hoofd van Saskia's school te hebben opgesteld en lunch te hebben gegeten, reed ik naar het Community Center. Na een heel aantal pamfletten over de verkiezingen in de herfst, wanneer Virginia een nieuwe goeverneur zal kiezen, in mijn handen gedrukt te hebben gekregen, liep ik het stembureau binnen.
Al de politieke bordjes voor het Community CenterDaar waren niet alleen degenen, die identiteit checkten en een machtiging gaven allemaal boven de zeventig, maar ook degenen, die een stem kwamen uitbrengen. Ik was minstens 30 jaar jonger, dan de meesten. Ik werd dan ook gemoedelijk met "young lady" aangesproken en een vriendelijke, zeer bejaarde, meneer legde de werking van de stemmachine uit.
Op het electronische stembiljet stonden drie namen en drie open plaatsen met "Write In" erop. De instructies waren om op niet meer dan drie mensen te stemmen. Hmm, het zal erom spannen, wie er in het Town Council zullen komen! Iets zegt me, dat het de drie namen op het stembiljet zullen zijn! Even moest ik de neiging onderdrukken om Rick's naam in een van de "Write In" plekken te typen, maar uiteindelijk heb ik toch maar braaf een vinkje getoetst achter de drie al bekende namen. Geen wonder, dat er voor deze verkiezingen weinig animo is, de uitslag is al maanden tevoren bekend!
Vanavond gaan Rick en ik erop uit naar de mall. Hij wil voor Las Vegas een sportjasje vinden en ik heb hard een nette jurk nodig. We hebben niet veel tijd, dus hopelijk lopen we meteen tegen iets fantastisch aan!
|
Kwek, kwek
Een echte maandag vandaag, opruimdag en voor Saskia een vroeg uit school dag. Het blijft moeilijk met haar en ik heb morgen hopelijk eens tijd om het hoofd van de school hierover te schrijven. Saskia's rapport is ook flink omlaag. Ik wou, dat ik haar ervan kon overtuigen, dat het echt allemaal zo ernstig niet is.
Christine en ik hebben vanochtend nog net genoten van de zon, want die verdween al gauw achter de wolken, helaas. Het regende zelfs vanmiddag wat en het is veel koeler dan gewoonlijk voor de tijd van het jaar. Op zich vind ik dat niet erg, want zo blijven de bomen en struiken veel langer in bloei.
Kai kwam thuis en begon meteen boven op de lopende band te lopen. Daarna kwam hij hier beneden, maar hij bleef maar lopen. Nu wist ik, dat hij van school een pedometer had gekregen en Kai kennende vind hij zo'n ding razend interessant. Maar vanwaar al dat lopen, toch maar eens gevraagd, want zo'n ijsberend kind werkt op de zenuwen en wie weet was er wel iets.
Oh, zegt ie, ga maar naar
Walksmartvirginia.com, onze klas doet daar aan mee. Dus heb ik die website gelezen, hun doel is een miljoen passen en als ze hun dagelijkse aantal stappen invoeren krijgen ze op een kaartje te zien, waar ze heen zijn gelopen en leren ze iets over die plaats. Hartstikke leuk!
Katja heeft weer de hele middag aan haar biologie projekt gewerkt samen met Tom. Ze werden er wel melig van, want het gegiechel was niet van de lucht. Na alle uren, die ze erin heeft gestopt krijgt ze hopelijk wel een A!
Zelf heb de middag besteed met foto's bewerken en ze eindelijk online te zetten. Er zijn vier nieuwe albums te bezichtigen:
--
Washington DC met de kersenbloesems in bloei --
bloesem foto's genomen met mijn nieuwe macro lens --
foto's van ons uitje naar de dierentuin vorige week --
familie foto's deze lente genomenIn plaatselijk nieuws werd vermeld, dat
Duck Cheney, de eend, die naast het Witte Huis zat te broeden door de National Park Service naar Rock Creek Park is verhuisd met haar gezinnetje.
En we hebben hier in Noord-Virginia maar geluk, we kunnen op bijna iedere hoek van de straat Starbucks koffie kopen!
Falls Church heeft zelfs per hoofd van de bevolking de meeste Starbucks locaties in het hele land! En Vienna staat op nummer 16. Ach ja, er zijn toch ook mensen, die de meest onbelangrijke onzin bijhouden!
|
Homologous
Dat is het woord wat me te binnen schiet als ik aan de gebeurtenissen van vandaag denk.
De zon scheen stralend bij het wakker worden en de wereld had weer zo'n schoongewassen aanblik. Dat was ook wel letterlijk zo, want de regen had alle pollen weggewassen, die nu alles groen kleuren.
Na alle drukte van gisteren was vandaag gewoon een lekkere rustige zondag. Katja moet een groot werkstuk voor biologie maken over evolutie en heeft daar ieder wakend moment van de dag aan besteed.
Haar vriend Tom en vriendin Nicki kwamen er ook aan werken en dat is waar dat woord "homologous" (definitie: soortgelijk in structuur en evolutionaire origine, maar niet noodzakelijk in functie, zoals de flippers van een zeehond en de handen van een mens) vandaan komt. Katja sprak dit woord verkeerd uit en legde de klemtoon op de derde lettergreep in plaats van op de tweede. Dit alles tot ergernis van Tom, die haar eindeloos bleef verbeteren en waarempel, aan het einde van de dag zei ze het goed.
Na al die uren werken is ze nog niet klaar, maar het ziet er wel heel goed uit, hopelijk krijgt ze er een goed cijfer voor. Morgen moet het worden ingeleverd.
Dat hele woord gedoe deed me denken aan hoeveel woorden ik in het Engels in mijn hoofd verkeerd uitsprak, omdat ik ze nog nooit gehoord had. "Awry" is er zo een.
Ik heb intussen met mijn fototoestel de tuin onveilig gemaakt, waar nu drie verschillende, prachtige azalea's bloeien.
Aan het einde van de middag hebben Rick, Kai, Saskia en ik een begin gemaakt met het stainen van ons houten hek. Het is een lang hek, dus het zal wel even duren voor alles klaar is.
En na de wekelijkse dosis Desperate Housewives straks ga ik lekker vroeg naar bed!!
|
CompUSA Coupon
