Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Het klikte!

Al een tijdje email ik met Karin uit Nederland. Haar man, Frank, heeft sinds kort een baan bij de Wereldbank en sinds 30 juni zijn zij met hun gezin voor tenminste 10 jaar naar de VS verhuisd.

Omdat ze in dit gebied zouden gaan wonen hebben Karin en ik druk geemaild en heb ik (hopelijk) een aantal goede tips gegeven. Hun kinderen hebben de leeftijd van onze kinderen en ik bewonder het, dat ze deze grote stap genomen hebben.

Vorige week emailde Karin me, dat ze een huis in Vienna gekocht hebben, wat betekent, dat hun oudste twee op dezelfde scholen als Kai en Katja zullen komen. Ik was helemaal enthousiast, maar had ze natuurlijk nog nooit ontmoet. We nodigden ze uit om vanavond te komen barbequen en dan zou blijken of we het ook in persoon goed met elkaar zouden vinden.

Na een kort nachtje vanwege het feestje bij Christine gisteravond word ik om 9 uur wakker. Het is heerlijk weer buiten en ik doe mijn ochtengymnastiek, zoals ik het nu maar noem, buiten.

Verder heb ik geen zin om te sporten vandaag, dus ik neem gauw een douche. Katja moet om 11 uur babysitten bij een nieuw gezin, waarvan de moeder had gevraagd mij te ontmoeten. Ik loop met haar mee, want het gezin woont twee straten verderop. Hun achternaam is Brinkhuis en haar voornaam is Marga. Toch wel erg Nederlands, vind ik. Een gemoedelijke gezette dame opent de voordeur als we aanbellen. Ze stelt ons voor aan hun twee dochtertjes en hun twee katten. Ik vraag of ze misschien Nederlands is, maar dat is duidelijk niet het geval. De ouders van haar man zijn wel Nederlands en haar stiefmoeder ook en een waterval van commentaar over die personen klatert over ons heen.

Katja kijkt wat onwennig rond want het huis is een grote chaos. "Meg", zoals de vrouw zich aan ons voorstelde, ratelt maar door. Ze verontschuldigt zich voor de rotzooi, ze wonen "pas" een jaar in dit huis en ze is nu hard aan het werk alles op orde te brengen. Ik voel al aan, dat ik me hier weg moet rukken, want Christine en haar vriendin Janne Marike kunnen ieder moment Saskia thuis komen brengen. Christine wil Janne Marike laten zien waar wij wonen en dan wil ik natuurlijk ook thuis zijn.

Met moeite doorbreek ik de spraakwaterval die Meg heet en zeg, dat ik helaas echt terug moet omdat ik een vriendin verwacht. Katja blijft achter, ik merk, dat ze graag met mij mee terug zou zijn gegaan (ze komt inderdaad een paar uur later thuis met de mededeling, dat ze daar niet meer wil babysitten).

Terwijl ik de cul de sac binnenloop zie ik Christine's auto de hoek om komen. Net op tijd, dus! De meisjes hebben grote lol gehad en Saskia sliep pas om drie uur vanochtend! Ze had het ontzettend goed met Jojanneke kunnen vinden en lekker Nederlands gekletst.

Christine en Janne Marike blijven even kletsen en gaan daarna brood kopen. Christine is helemaal ondersteboven, want met deze Nederlandse familie gaan er zeker twee broden per dag doorheen! Ze vinden het brood niet lekker, maar eten het toch. Inderdaad is Amerikaans supermarkt brood niet te pruimen. Maar Amerikanen eten helemaal niet zoveel brood. Dat is iets, wat veel Nederlanders zich niet realiseren. Brood is geen hoofdbestanddeel van het Amerikaanse dieet.

Als er een sneeuwstorm of Tropische storm op komst is koopt iedereen melk, eieren en water. Brood staat niet op die lijst. Brood is nooit uitverkocht. Het is geen "staple". Geen wonder, want het is gewoon niet lekker, tenzij je het van de Turkse bakker in Vienna of van Whole Foods koopt.

Gistermiddag hebben wij al de ingredienten voor vanavond ingekocht en dus besteden we de middag lui. Ik lees lekker buiten, voor de verandering is het niet te vochtig en heet om dat te doen. Mijn boek boeit en de kinderen hebben afleiding met buurmeisjes en jongens, dus die hebben mij niet nodig.

Mijn vader komt net voor vijven, ik heb hem uitgenodigd omdat hij ook 21 jaar geleden in de positie was, waarin Frank nu verkeert: net nieuw bij de Wereldbank en een heel gezin om te verhuizen en te laten wennen.

Net na vijven komen Frank, Karin en hun kinderen ook. Het is een hartstikke leuk gezin en na wat verlegenheid kunnen de kinderen het allemaal prima met elkaar vinden. Op zulke momenten ben ik zo blij, dat ik mijn kinderen Nederlands heb geleerd. Het is weliswaar doorspekt met Engelse woorden, maar ze kunnen zichzelf goed verstaanbaar maken.

Katja en Kai helpen de twee oudere kinderen door hun jaarboeken te laten zien en de plattegronden van hun scholen. Saskia en Maaike spelen leuk met de Barbies.

Ook de volwassenen kunnen het prima met elkaar vinden en hebben een lekkere maaltijd van Rick's fameuze cheeseburgers en allerlei groentes en een Coke float toe (Coca Cola met vanille ijs). Ik vertel Karin welke artsen wij bezoeken en welke tandartsen en ze schrijft de informatie dankbaar op.

Na een dolgezellige avond spreken we af, dat het gezin hier op dinsdag weer komt en dat we dan gaan zwemmen. Op die manier leren de kinderen misschien ook anderen kennen van de school waar ze heen zullen gaan. Ik kan merken, dat onze kinderen het leuk vinden anderen zo wegwijs te maken. En Rick en ik vinden het leuk om een gezellig gezin zo dichtbij te krijgen! Een zeer geslaagde avond, dus!

posted by Kasaka @ 9:53 PM   ---

|

C&O Canal

Katja moet vanochtend om half negen al gaan babysitten, dus zijn Rick en ik ook vroeg wakker. Als we opstaan schijnt de zon, maar die verdwijnt na een uurtje achter de wolken en het is heel vochtig buiten.

Rick stelt voor om met Brynna langs het C&O Canal te gaan wandelen. Ik waarschuw hem, dat ze het waarschijnlijk niet lang vol zal houden, maar hij vindt dat onzin. Ok...

We rijden naar Maryland, parkeren onze auto bij sluis nummer 10 en lopen dan een half uur naar het noorden, langs andere sluizen en de Potomac rivier aan onze linkerhand. Het is een prachtige wandeling, maar een half uur verderop merk ik aan Brynna, dat ze uitgeput raakt (we hebben water mee voor haar, maar dat helpt niet veel). We maken rechtsomkeerts, maar het lijkt wel of Brynna geen lucht meer kan krijgen en op een gegeven moment is haar tong blauw in plaats van roze.
Dat alarmeert ons flink en we weten, dat we zeker drie kilometer van onze auto weg zijn. De hond kan echt niet meer verder en we bepalen, dat ik terug zal rennen om de auto te halen en Rick zal met de hond naar de weg lopen. Dit blijkt nog een hele onderneming, want Brynna geeft over en wil niet verder lopen.

Als ik hem op zijn mobieltje bel, staat hij wel langs de weg, met een uitgeputte hond. Duidelijk is ze te oud voor dit soort ondernemingen! Ondanks al dit gedoe hebben we toch van de mooie natuur langs het pad genoten. Het pad loopt helemaal naar Cumberland, Maryland en is bijna 185 mijl lang. Je kunt er heerlijk wandelen en fietsen en op warme dagen is het koeler, vanwege de schaduw en het water.



Het C&O Canal




Eenmaal thuis stellen we een boodschappenlijst samen, want vanavond hebben we een pot luck diner bij Christine en Chuck, d.w.z. je brengt een gerecht en een drankje, en morgen komt een Nederlands gezin eten.

Met Katja gaan Rick en ik naar Giant. En dat zullen we weten! Katja ziet allerlei (Weight Watchers) produkten, die haar lekker lijken, en wat een simpele snelle en gerichte boodschap moest zijn wordt een hele kar vol met spullen! Gelukkig helpt ze wel goed mee met sjouwen en opruimen.

Inmiddels is het weer heerlijk geworden buiten, een lekker windje, minder warm en vochtig, dus ik installeer me met een Coke Zero en mijn nieuwe boek in een van onze tuinstoelen om een uurtje te gaan lezen.

Katja en Leah hebben vanavond een feestje bij een vriendin en die zetten we daar af en rijden daarna door naar Fairfax, naar Chuck en Christine. Zij hebben een bevriendde Nederlandse familie te logeren met maar liefst vier kinderen. Het wordt erg gezellig en Saskia vindt het zo leuk met al die meisjes, dat ze blijft logeren, zodat Christine vannacht vijf meisjes leeftijden 8 tot 14 in haar basement heeft! Ben benieuwd hoe dat zal gaan!

posted by Kasaka @ 11:13 PM   ---

|

Lekker rustig dagje

Om vier uur worden Rick en ik met schrik wakker. Er gaat een alarm af in huis! Het blijkt het 24-uur gemonitorde brandalarm te zijn en Rick zet het gauw af, maar gaat toch even rondkijken, of er ook een reden voor is. Natuurlijk denken we meteen iets te ruiken, maar dan zouden de andere rookalarms toch ook zijn afgegaan (we hebben nogal wat van die dingen hier in huis, in iedere kamer hangt er een).

Rick vindt gelukkig niets en we verbazen ons er even over, dat de alarmcentrale niet belt, zoals ze gewoonlijk doen bij een alarm. We denken, dat ze het misschien bij een brandalarm, dat uitgezet wordt, niet doen en proberen weer te gaan slapen.

Zo'n tien minuten later gaat de deurbel. Vloekend doet Rick zijn ochtendjas aan en jawel, hoor, voor ons huis staat een joekel van een brandweerwagen van Fairfax County. Gelukkig niet met sirenes, anders hadden we ons helemaal geschaamd!

Twee brandweermannen komen, nu ze er toch zijn, toch even voor de zekerheid binnen om er zeker van te zijn, dat het "all clear" gegeven kan worden. Dat is me wat, twee in vol uniform gekleedde mannen in onze slaapkamer om kwart over vier 's nachts! Saskia wordt ook wakker en is eerst even bang, maar ik stel haar gauw gerust en ze valt meteen weer in slaap.

Als de brandweer vertrokken is, maken Rick en ik ons boos op de alarmcentrale! En die boosheid wordt helemaal erg, als Christine vijf minuten later opbelt. Zij is ons noodcontact, als wij niet bereikbaar zijn, en de centrale heeft haar dus wel wakker gebeld! Rick vertelt Christine, dat alles goed is, verontschuldigt zich en dat we overdag bij de centrale zullen klagen.

Nu kunnen we eindelijk weer gaan slapen, maar ik ben inmiddels klaar wakker. In opstaan heb ik geen zin, dus ik probeer toch weer in slaap te komen. Pas na een paar uur lukt dat en dan is het alweer bijna tijd om op te staan.

Uitgeslapen ben ik niet als ik opsta, maar ik vind toch, dat ik om acht uur met mijn dag moet beginnen. Na een kop koffie (Starbucks) en een bakje Honey Bunches of Oats met banaan kan ik er weer even tegenaan.

Het weer oogt wat somber en na alle hitte van de afgelopen weken is het weleens lekker, dat het maar 27 graden zal worden. Na het uitpakken en in de was doen van de New York spullen stap ik op de fiets. Ik heb nog een boek verkocht via Amazon.com en moet dat naar het postkantoor brengen.

Geen moment sta ik erbij stil, dat het weleens zou kunnen gaan regenen, maar als ik aan de terugweg begin voel ik de eerste druppels en halverwege gaan die over in een heuse plensbui! Gelukkig is het warme regen en heb ik het dus helemaal niet koud. Als een verzopen kat kom ik even later weer thuis, waar de kinderen verbaasd vragen, waar ik heen ben geweest.

De rest van de dag genieten we van het helemaal niets hoeven te doen (ok, behalve de nodige huishoudelijke taken natuurlijk) en de auto blijft de hele dag in de garage. Kai en Saskia krijgen vriend(innet)jes te spelen en Katja kijkt lekker lui tv. Mag ook weleens, zo'n dag luieren.

Het enige wat ik nog buiten doe is Brynna uitlaten en even gezellig met Lorraine hiernaast kletsen. Verder begin ik eens aan het sorteren van mijn foto's van onze Yellowstone vakantie. Dat zal nog wat tijd vergen, eer die klaar zijn om online te zetten.

Rick komt lekker vroeg thuis met mijn favoriete vegetarische eten: General Tso's Surprise van het Sunflower vegetarische Taiwanese restaurant. De tofu in dit gerecht smaakt precies als kip wit vlees, maar dan perfect, zonder zenen of andere dingen, die kip minder lekker maken.

Hij neemt vervolgens de twee jongsten mee naar de film "Sky High". Katja gaat naar Leah's huis en zo heb ik het rijk eventjes heerlijk alleen.

Na drie dagen 100% met de kinderen te zijn opgetrokken is het weleens fijn om Pa nu de honneurs te laten waarnemen, want ze vergen toch nog steeds heel wat aandacht.

Over kinderen en aandacht gesproken, er zijn dus ook moeders, die daar geen zin in hebben en hun kind dus maar aan een super drukke Washington Beltway de auto uitzetten. Het is een wonder, dat het 4-jarige jochie dat overleefd heeft! En dat alles, omdat hij niet stil wilde zitten. Die vrouw verdient het dus niet om moeder te zijn!

Nadat de American Indians eindelijk hun eigen prachtige museum in Washington hebben is het alleen maar terecht, dat er ook een slavernij museum moet komen. Vandaag las ik, dat het US National Slavery Museum in 2007 in Fredericksburg, Virginia open zal gaan. Dat is een uur rijden bij ons vandaan en een stadje, dat nog steeds hoog op mijn lijst van "te bezoeken plaatsen" staat. Ik hoop Fredericksburg wel voor die tijd te gaan bezoeken, want het schijnt een interessant historisch plaatsje te zijn. Het museum heeft een heel interessante website. De zeer gerespecteerde vroegere goeverneur van Virginia, Douglas Wilder, zet zich in voor dit museum.

De zonsondergang werpt een onwerkelijke roze gloed op alles buiten en ik ga daar even helemaal van genieten. Een tevreden spinnende Meike ligt tegen me aan en Brynna ligt aan mijn voeten, hoeveel huiselijker kan het nog?

posted by Kasaka @ 8:57 PM   ---

|

We willen allemaal langer blijven!

We zijn allemaal om acht uur wakker, want we willen nog alles wat we kunnen uit onze laatste uren in New York halen. Het uitchecken en het ophalen van de baggage, die voor ons wordt weggeborgen tot we naar het station moeten, verloopt heel snel en om negen uur verlaten we het hotel.

De service in dit hotel was inderdaad buitengewoon. Gisteravond had ik geen internet, terwijl ik er wel voor betaald had en er werd alles aan gedaan om het probleem te verhelpen. Maar zoals al eerder geschreven is het hotel flink oud, vooral de badkamer en de airconditioning lieten heel wat te wensen over! Het was wel een erg leuke ervaring, vooral ook om de gids van de dubbeldekker te horen zeggen, dat het het meest sjieke hotel in de stad is en daar logeerden wij!

Naast het Waldorf Astoria ligt een mooie oude kerk, St. Bartholomew en vlak ernaast een leuk buiten cafeetje, Cafe St. Bart's. De prijzen daar lijken redelijk en we eten er een heel lekker ontbijt, voor mij met een authentieke kom cafe au lait. De ambiance kan ook niet beter, midden in de stad, maar op het terras van een oude, mooie kerk. Ook hier zitten weer Nederlanders vlak bij ons, hoewel ik ze er absoluut niet Nederlands uit vind zien, dit keer.

Kai bij Cafe St. Bart's



Vandaag is voornamelijk een winkeldagje. Als eerste stoppen we toch weer bij de American Girl Place voor Saskia. Ik vind het wel erg leuk, dat ze nog zo kinderlijk is en laat haar nog lekker even genieten. De twee oudsten gedogen het bezoek, want ze weten, dat zij zelf daarna aan de beurt zullen komen.


We lopen verder naar Times Square, waar we ons bij de Virgin Megastore gek zoeken naar de wilde, obscure cd verzoeken, die Rick me via email had toegestuurd. Er stonden zeker vijftien artiesten in die email en we hebben er uiteindelijk, met behulp van een heel stel Virgin medewerkers, twee kunnen vinden!

Ook de cd van Hairspray moet natuurlijk mee en Saskia probeert nogmaals Charlie and the Chocolate Factory te vinden, maar die wordt, ondanks dat er in de computer staat, dat er veel exemplaren voorradig staan, nergens gevonden. Virgin medewerkers zoeken er zelfs naar in hun warenhuis, maar Charlie blijft afwezig.

Times Square


Op Katja’s verlanglijstje van winkels staan Billabong en de MTV winkel. Ze vindt daar echter niets van haar gading, dus we staan al gauw weer buiten. Kai wil bij Foot Locker naar nieuwe schoenen kijken en vertrekt daar met een paar flitsende wit met groene Adidas schoenen.

Het is alweer twaalf uur en we zijn naast Planet Hollywood. Alle drie de kinderen willen hier eten. Terwijl je naar boven loopt kom je langs allerlei spullen, die in films zijn gebruikt en handafdrukken van verschillende sterren. In het restaurant is er ook van alles te zien, wat met films te maken heeft.

Het menu is uitgebreid en de bediening is super vriendelijk. We hebben er een gezellige laatste lunch van dit reisje en de kinderen verzuchten, dat ze helemaal niet naar huis willen!!

Planet Hollywood

We hebben nog net genoeg tijd om aan Kai’s wens om naar F.A.O. Schwartz te gaan te voldoen. Deze winkel ging twee jaar geleden failliet, maar is sinds kort weer open. We kijken onze ogen uit naar de gigantische olifanten, giraffen en andere pluche dieren, die er staan. De grootsten daarvan kosten meer dan $10.000!!


Boven ligt een vloerpiano van het soort, dat in de film “Big” werd gebruikt door Tom Hanks. We maken nog net een uitvoering van twee van de FAO medewerkers mee, die allerlei liedjes dansen op het instrument. Saskia vindt het prachtig.


Nu wordt het toch wel tijd om een taxi terug naar het hotel te nemen om de baggage op te halen. We maken eerst nog foto’s van de Trump Tower en Katja, die een t-shirtje met “You’re Fired” aanheeft, krijgt allerlei opmerkingen van jonge mannen hierover.

Het ophalen van de baggage gaat gemakkelijk en om kwart voor drie komen we weer bij New York’s Pennsylvania Station aan. Daar is het een drukte van jewelste, maar onze trein wordt al gauw omgeroepen en we vinden gemakkelijk plaats in een van de treinstellen. Wat is het toch heerlijk makkelijk om met de trein te reizen!!!

Saskia speelt met haar nieuwe pop "Marisol"

En wat gaat zo’n reisje snel voorbij, we hadden alle vier nog iets wat we wilden zien, maar niet aan toe kwamen. Gelukkig wonen we maar drie uur per trein van deze bruisende stad af! Ik kan wel met zekerheid zeggen, dat we allemaal met volle teugen hebben genoten en vol verhalen voor Rick zitten! Die komt ons zo van het station halen.

Bij thuiskomst wachtte ons ook het goede nieuws, dat de vleermuis negatief testte voor hondsdolheid en dat Snickers dus weer los mag! Jippie!!

posted by Kasaka @ 10:24 PM   ---

|

I love New York!

Om acht uur word ik van allerlei lawaai buiten op straat wakker. Het is een warm nachtje geweest, het Waldorf is duidelijk een oud hotel (ik zou er ook geen $400 per nacht voor hebben betaald, hoe klassiek ook, er zat een enorme barst in de wastafel, bijvoorbeeld) en de airconditioning werkt nauwelijks. Gezien de hittegolf met temperaturen over de 35 graden voelde onze kamer zeer benauwd aan.

De kinderen slapen nog even door, terwijl ik het fitness center ga uitproberen. Ik had ergens gelezen, dat je daarvoor moest betalen, maar dat blijkt niet het geval te zijn. De apparaten zijn mooi nieuw en ik kies een van de elliptical machines met een eigen flatscreen tv. Na een half uurtje heb ik het wel gezien en we maken ons klaar om de stad te gaan verkennen.

Het valt ons op, dat we overal om ons heen Nederlands horen, vooral in en rond het hotel. We hebben in twee dagen meer Nederlands gehoord in New York, dan in bijna twee weken Yellowstone!

Bij een van de vele self-service deli’s eten we ontbijt. Ze hebben een uitgebreide fruit bar met onder anderen papaya, verse ananas en mango, heerlijk! Katja en ik kiezen verder sushi voor ons ontbijt. Zo kunnen we er weer even tegenaan.

Door de drukkende hitte lopen we de 15+ blokken naar het Empire State Building. Daar zien we in de lobby, dat de wachttijd om naar boven te gaan tussen de 45 en 60 minuten ligt. Dat valt dus mee, want ik heb wel meegemaakt, dat het meer dan twee uur was.

De rij om door de veiligheidscontrole te komen duurde het langst. Daarna kwamen we in een ellenlange rij voor de tickets terecht, maar die had ik al via het internet gekocht, dus bespaarden we onszelf tenminste een half uur wachttijd daarmee! Zeker een aanrader, dus.

Om klokslag twaalf uur staan we in een volle, benauwde lift, die ons zo snel naar de tachtigste verdieping brengt, dat we de druk op onze oren voelen. Hier aangekomen moeten we nog een lift nemen naar het observatiedek op de zesentachtigste verdieping.

Door het extreem warme en vochtige weer hebben we helaas maar vijf tot tien mijl uitzicht en zien we zelfs het Vrijheidsbeeld maar heel vaag in de verte. Central Park aan de andere kant is ook niet goed zichtbaar. Als we meer tijd hadden gehad morgen, had ik het bezoek dan gepland, want de weersvoorspelling is dan veel beter. Met de lange wachttijden durfde ik dat echter niet aan.

De blokkendoos, die "New York" heet

Maar zelfs met het slechte uitzicht is het nog heel bijzonder zo hoog te staan en alle bekende gebouwen van boven te bekijken. We maken dan ook toch een heel stel foto’s.

Na een uurtje hebben we het wel gezien en nadat ik de kinderen succesvol zonder iets te kopen door het souvenirwinkeltje heb geloodst, lopen we de zes verdiepingen naar beneden en zoeven daarna weer naar de begane grond. Nu is de wachttijd al opgelopen to 75 tot 90 minuten!

Katja en Saskia zoeken nog even tevergeefs naar toeristische bedeltjes van New York (ze zijn in Yellowstone een armbandje begonnen daarmee) en dan nemen we een taxi terug naar het hotel. Katja heeft haar fototoestel vergeten en wil dat voor vanmiddag meehebben.

Kai geniet van het veren bed in het hotel

Gelukkig is er vlak voor het hotel ook een opstap punt voor de Gray Line dubbeldekker bussen, die we vanmiddag willen nemen. Voor Katja is dit de eerste keer in drie jaar, dat ze in New York was en toen hadden we maar een dag in de stad. Ze wil dus graag de verschillende buurten bekijken.

We vinden meteen een bus en open plaatsen bovenin, maar bij Central Park stopt hij al voor een kwartier. Er schijnt iets aan de hand te zijn bij Times Square. Het is inmiddels al twee uur en we hebben nog niet geluncht. Ik vraag aan de kinderen of ze uit willen stappen, maar alle drie schudden van niet. Zij (vooral Katja) willen dolgraag in Little Italy lunchen en zijn wel bereid nog even te wachten met eten.

Als we echter bij Times Square weer oponthoud krijgen, besluiten we uit te stappen. Vooral Katja en ik hebben toch flinke honger. Op verzoek van de kinderen lopen we het Blue Fin restaurant, dat bij het W hotel hoort binnen. Hier hebben we vorig jaar ook gegeten en Kai en Saskia herinneren zich de kamer, waarin je op water loopt en er water langs de muren loopt. Ze laten die dan ook meteen aan Katja zien.

Het eten is werkelijk voortreffelijk bereid en we smullen. Alleen is het al half vier als we klaar zijn en we moeten rond zeven uur al bij het theater zijn om onze tickets voor Hairspray op te halen.

We nemen een taxi naar Ground Zero en zoals altijd krijg ik een enorme brok in mijn keel als ik daar sta. De kinderen lezen de plakkaten met informatie over wat er op 11 september 2001 gebeurde en we zijn allemaal erg onder de indruk. Op de plaats van de World Trade Center gebouwen is nog steeds niets en een van de gebouwen eromheen heeft nog steeds een zwart doek erover gedrapeerd.

Ground Zero, met het "kruis" wat toen is gevonden

Gauw lopen we verder naar Wall Street. We komen langs de oude Trinity kerk, waar ik het graf van Alexander Hamilton zie, tijdens een duel met Aaron Burr (vice president) gaf hij het leven, het is waarschijnlijk het bekendste duel in de geschiedenis van de VS. Ik vraag me af hoeveel miljoenen mensen langs zijn graf lopen zonder zich te realiseren, dat dit een van de Founding Fathers was. Het is trouwens ongelooflijk, dat de kerktoren van deze kerk tot ongeveer 1880 het hoogste gebouw in de stad was!

Het graf van Alexander Hamilton

De toren van de Trinity kerk

Op Wall Street lopen we langs de New York Stock Exchange, een heel mooi gebouw, maar zo omgeven door veiligheidsmensen en hekken, dat je er niet erg dichtbij kan komen. Ook zien we Federal Hall, waar George Washington in 1789 als president werd ingezworen.

De NYSE

En de Wall Street "Bull"


Hierna lopen we naar Battery Park (onderweg zien we een bus, die naar Gerritsen Beach gaat, ik maak de kinderen op alle Nederlandse namen attent), omdat Katja wil zien of we het Vrijheidsbeeld toch wat beter kunnen bekijken van de waterkant. We lezen het monument over de koop van Nieuw Amsterdam, de tekst daarop is aan een kant in het Nederlands, wat de kinderen proberen te lezen, maar het is nogal oud Nederlands, dus het lukt ze niet en aan de andere kant Engelse tekst.


Katja is genoodzaakt een zeer wazige foto van het Vrijheidsbeeld te nemen en terwijl we dat doen, valt me een bordje op, dat het tegen de wet is om foto’s te maken. Ik heb inderdaad gelezen, dat je voortaan geen foto’s meer mag maken vanaf de veerboot naar New Jersey. Ik ben het meestal met alle veiligheidsmaatregelen eens, maar dat vind ik toch wat overtrokken!

Omdat ik de tickets van Gray Line toch nog wel wat wil gebruiken, stappen we hier weer op een bus. We krijgen een leuke gids, die veel weetjes vertelt. We rijden langs de South Street Seaport, zien de Brooklyn Bridge en rijden door de straatjes van Chinatown en de East Village, waarbij de gids ons wijst op verschillende deli’s en restaurantjes, die voor tv shows en films zijn gebruikt. Zo is er de Katz deli, waar de beroemde scene in “When Harry met Sally” werd opgenomen en een klein Chinees restaurantje, dat vaak in “Sex and the City” werd bezocht.

Het Chinese restaurant uit "Sex and the City"


We hebben vandaag echter gewoon geen geluk met de dubbeldekkers. Net voor de United Nations begeeft de bus het. Volgens mij zijn de bussen vrij oud en doet het hele hete weer ze de das om.

Het is nu al bijna zes uur en we willen nog wel even tijd hebben om ons op te frissen. We stappen dus uit en nemen een gele taxi terug naar het hotel. Inmiddels hebben zich ook zwarte wolken opgestapeld en het rommelt dreigend. Net voor de bui lopen we het hotel binnen.

Gisteren heb ik via Ticketmaster tickets voor Hairspray in het Neil Simon Theater kunnen bemachtigen en die moeten we rond zeven uur ophalen bij “Will Call”.

Om tien voor zeven lopen we opgefrist en netjes aangekleed het hotel uit om een taxi te nemen. Daar staat echter een hele rij te wachten en het plenst van de regen. Ik heb helemaal geen regenkleding of paraplu’s meegenomen en het vooruitzicht om kleddernat in een theater te zitten staat me helemaal niet aan.

Net als ik onze opties sta te bedenken vraagt een keurig uitziende Aziatische man me of ik een limo wil. Dankbaar neem ik zijn aanbod aan, denkend, dat het een taxi-achtig iets zal zijn (vaak wordt met “limo” niet meteen een stretch limousine bedoelt, maar ook gewoon een gechauffeerde wagen). Rennend door de regen volgen we de man, die de deur van een zwarte luxe lange limousine opent.

Slik! Daar had ik niet op gerekend en als hij me zegt, dat de rit naar het theater $50 plus tip gaat kosten, slik ik helemaal. Aan de andere kant is er niet veel keus, want als we op een taxi wachten zullen we zeker te laat komen. Ik neem het aanbod dus toch maar aan. Het is ook wel bijzonder om in zo’n sjiek voertuig naar het theater te worden gebracht, de kinderen genieten er met volle teugen van. Als het niet zou regenen, zouden we het raam geopend hebben en zijn gaan zwaaien alsof we heel belangrijk waren.

Ik overtuig mezelf, dat het heus ok is, deze uitspatting, want ik heb op de theater tickets $60 per stuk bespaard, door ze niet via het hotel te kopen. Jammer, dat Rick niet bij dit avontuur kan zijn, maar hij heeft vanavond zijn eigen avontuur: poker avond met de “boys”, een stel vrienden van zijn werk.

Als we bij het theater aankomen vraagt de limo chauffeur of hij ons ook weer op zal halen. Ik vertel hem, dat ik niet genoeg contant geld heb, maar dat is geen probleem, hij kan onderweg bij een ATM stoppen, zodat ik geld kan halen. Herinneringen aan een paar jaar geleden komen bij me op, toen we met doodmoeie kinderen na het theater tevergeefs een taxi zochten en uiteindelijk na anderhalf uur opgaven en ook zo’n dure limo namen. Ik neem zijn aanbod dus aan en hij belooft met een bordje met onze naam erop na afloop van de show te staan wachten.

Met een gerust hart, dat de terugreis nu geregeld was (maar wel ietwat bezorgd, wat als de ATM’s om de een of andere reden niet zouden werken?), haal ik de tickets op. We zitten op de vijfde rij van het podium in het midden, we hebben nog nooit zo dichtbij gezeten!

De musical is ronduit fantastisch, kleurrijk, heel veel muziek en een goed verhaal. Het speelt in Baltimore in 1962 en het gaat over een meisje, dat zorgt, dat blanken en zwarten samen kunnen dansen op tv. Het is bij tijden grappig en bij tijden serieus. We genieten alle vier met volle teugen! Onze eerste keus voor een musical was Wicked, maar die was uitverkocht, ik denk echter, dat dit een heel goede tweede keus was.

We zitten zo dichtbij, dat we de microfoons, die op de voorhoofden zijn geplakt kunnen zien en hoe een van de hoofdrolspelers het zo gigantisch warm heeft, dat het zweet van zijn hoofd gutst. We zijn allemaal teleurgesteld als het afgelopen is, ik denk wel, dat dit de beste musical is, die ik ooit gezien heb.

Als we buiten komen staat inderdaad de limo chauffeur met een bord met onze naam erop te wachten. Hij stopt zoals beloofd bij een ATM (die hier in vrijwel ieder restaurant of bar te vinden zijn). De eerste werkt tot mijn schrik inderdaad niet en ik zie me al met kinderen achtergelaten ver van ons hotel zonder cash! Gelukkig werkt de tweede prima en zijn we binnen de kortste keren terug bij het hotel.

Het is inmiddels bijna elf uur en we hebben nog geen avondeten gegeten. De Twizzlers bij het theater waren natuurlijk niet voldoende en we hebben allemaal flinke honger. Zin om nog naar een restaurant, dat laat serveert, te gaan zoeken, heb ik niet, dus is room service onze enige keus.

Zo’n half uurtje later wordt een enorme tafel met allerlei heerlijkheden bezorgd. We vallen als hongerige wolven aan, op de een of andere manier is zo’n heel late avond maaltijd nog lekkerder, dan gewoonlijk.

Als we uitgegeten zijn vallen de kinderen meteen in slaap. Ik zit echter met de tafel, want hij is te breed om de kamer uit te rijden en het lukt me niet de zijkanten dicht te vouwen. Ik bel Room Service weer en vraag of ze iemand kunnen sturen om hem op te halen. Ja, hoor, “meteen”. Drie kwartier later is er nog niemand en het is al half een, ik wil slapen! Ik bel weer en dan komt er gelukkig om kwart voor een eindelijk iemand hem ophalen. Uitgeput val ik in mijn bed en slaap vrijwel meteen!

posted by Kasaka @ 6:10 PM   ---

|

New York in een hittegolf

"You came here on the worst day of the year!", zegt de taxi chauffeur, die ons van New York Penn Station naar het Waldorf Astoria rijdt, "You should have stayed home, the high will be 98 today, the last time that happened was 1942!"

We weten wel wat hitte is, deze zomer! Gisteravond begaf onze airconditioning boven het en het was 40 graden in onze slaapkamer. Ik ben meteen naar de koele basement gevlucht en heb daar nog goed kunnen slapen. De anderen bleven boven en hadden een vreselijke nacht!

Het gevolg was wel, dat ik ze vanochtend zo uit bed had. Rick reed ons naar Union Station en om half negen, een uur voor het vertrek van onze trein, kwamen we daar aan. Het blijft me verbazen, dat er zo weinig veiligheidschecks zijn voor treinreizigers. Baggage wordt niet doorgelicht en je moet alleen, als je eenmaal in de trein zit, je identiteitsbewijs laten zien. Aan de andere kant is het ook wel zo makkelijk!

Toen ze begonnen met instappen mochten de families met kinderen eerst. Wat een voordeel! We liepen naar het verste treinstel door en hadden plaats voor onze baggage en onszelf. De kinderen vonden het prachtig, want Saskia was nog nooit in een trein geweest en de oudere kinderen herinnerden zich hun laatste reis naar New York met de trein niet meer. Saskia en Kai hebben de hele weg naar buiten gekeken.

We stopten acht keer voor we New York Penn Station binnen reden. Na Philadelphia hebben we lunch gegeten in de trein. Het aanbod was niet fantastisch, maar ik had een best lekkere tonijn salade sandwich en de kinderen vonden ook iets van hun gading.

Om een uur reden we Penn Station binnen en sleepten onze baggage de trappen op om deze spraakzame taxi chauffeur te ontmoeten. Niet alleen is hij spraakzaam, hij rijdt ook als de spreekwoordelijke New Yorkse taxi chauffeur en met halsbrekende toeren bereiken we ons hotel in record tijd.

Meteen word me duidelijk wat een goede service dit hotel biedt. De man, die ons uit de auto helpt, noemt me meteen bij mijn achternaam, kennelijk afgelezen van een van onze backpacks, maar een aardige persoonlijke "touch". We laten onze baggage bij hem achter en gaan naar boven naar de lobby om in te checken.

Daar wordt ons verteld, dat onze kamers pas om drie uur klaar zullen zijn (het is half twee). De kinderen zijn teleurgesteld, want ze hadden zich willen opfrissen, het was warm in de trein (het is overal warm, behalve in restaurants, waar je het zo koud hebt, dat je er wel uit wil vluchten).

Zodra we in de straten van New York lopen zijn ze die gevoelens vergeten. We hebben allemaal dorst en Katja en ik hebben niet zo'n grote lunch gegeten en hebben wel zin in een snack. We duiken een van de vele Japanse restaurants in, op Katja's verzoek. We krijgen een lekker nat doekje en bestellen een California roll voor Katja, een miso soep voor Kai en voor mij twee verschillende vissoorten (drie hapjes dus) en natuurlijk drankjes voor iedereen. Het smaakt allemaal erg goed, maar de rekening is even slikken: $42!! Daar hebben we in Vienna een uitgebreide sushi maaltijd voor! Maar, zoals we deze paar dagen vast vaker zullen zeggen, dit is New York!

We lopen verder en zien aan de overkant al gauw de American Girl Store, Saskia's droomwinkel. We gaan er natuurlijk binnen en Saskia vergaapt zich aan de vele poppen en kleertjes. Ze heeft al lang gespaard voor Marisol, een van de nieuwe poppen en wat ze tekort komt leg ik bij. Haar dag kan niet meer stuk!

Katja is degene, die het langst niet meer in New York is geweest, zo'n drie jaar en ik kan merken, dat veel nieuw is voor haar. Voor de twee anderen en mij is het allemaal nog vrij recent, wij waren er voor het laatst in september vorig jaar.

We komen bij de NBC studios en Katja wil de winkel in. Zij kiest een Apprentice t-shirt en de andere kinderen een zakje met speciale chocolaatjes.

Op Times Square gaan we de Virgin Megastore binnen. Daar vinden de tieners van alles wat ze leuk vinden, maar helaas voor Saskia is de soundtrack van Charlie and the Chocolate Factory uitverkocht. We kijken daarvoor ook nog even bij de immense Toys R Us, maar ook daar is hij niet te vinden.

Inmiddels is het na vieren en we nemen een taxi terug naar het hotel. In de taxi speelt Kai met knopjes (ik zit voorin en de drie kinderen achterin, dus ik heb geen controle over wat ze doen). Opeens begint de taxi chauffeur tegen de kinderen te vloeken en gillen, want volgens hem hebben ze de knoppen telkens op en neer gedaan en nu is (volgens hem) zijn auto oververhit. Ik kijk naar zijn temperatuur meters en zie er niets mis aan, maar ik geef de kinderen toch duidelijk een standje, want ik heb geen zin in extra betalen voor niets! De chauffeur (die Italiaans is) blijft maar doorzeuren erover, maar levert ons uiteindelijk goed af. Ik geef hem maar een goede fooi, blij, dat ik zijn auto uit kan.

Omdat we eerder op de middag al hadden ingecheckt hebben we alleen nog een sleutel nodig. We worden naar een speciaal iemand gestuurd en terwijl ik op hem afloop meen ik al een Nederlands accent te horen. Hij ziet er ook Nederlands uit en met alle macht probeer ik zijn naamkaartje te lezen. Dat lukt niet, dus ik zeg expres iets in het Nederlands tegen Kai, waarop de man achter de balie meteen reageert met "Ik dacht het al te zien!". Ik dus ook. We werden door Jeroen verder in het Nederlands ingecheckt, ook wel bijzonder!

De kamer is fantastisch! Ruim (ik heb online gelezen, dat veel kamers nogal klein zijn), we hebben onze eigen deurbel (tot genot van de kinderen) en zitten op de 16e verdieping. Alleen is de airconditioning niet fantastisch, het is warm op de kamer, misschien dat dat later verbetert.

We rusten even uit en de meisjes nemen een douche. Intussen zoeken we uit welke show we morgen willen zien. De keuze valt op Wicked, maar die blijkt uitverkocht. Tweede keus is Hairspray, dus die gaan we morgenavond bekijken, slechts 5 rijen verwijderd van het podium!

Om half zeven had ik met Esther, die ik via internet heb ontmoet, afgesproken bij Mars 2112. Wij lopen er door de hitte heen en zijn er rond vijf over zes. Esther en haar 11-jarige dochter Yael komen rond half zeven aan.

We maken eerst de "rit" naar Mars mee, waarin je wordt heen en weer geschud en een tv filmpje kijkt en krijgen dan een enorme tafel toegewezen. Het eten is lekker, de bediening matig, maar de kinderen vermaken zich compleet met de aanwezige spelletjes. Saskia en Yael kunnen het meteen goed met elkaar vinden en Kai speelt ook mee. Katja houdt Esther en mij gezelschap. Esther heeft duidelijk ook tieners, want die betrekt Katja telkens in het gesprek. Het is ijskoud in het restaurant, dus we besluiten ons dessert elders te halen.

Terwijl we richting Times Square lopen krijg ik een lumineus idee: laten we naar boven gaan in het Marriott Marquis naar The View. Dit is een bar (tot 9 uur mogen kinderen er ook komen) die ronddraait en dus zie je de New York skyline langzaam aan je voorbij komen. Dit is een groot succes. De kinderen bestellen een lekker chocolade en aardbeien drankje en Esther en ik een wijntje.

Het begint nu toch wat laat te worden en met tegenzin gaan we weg. We kunnen het zo goed met elkaar vinden, dat de meisjes email adressen uitwisselen en Esther en ik praten over een bezoek aan DC. Zij gaan dan terug naar de bushalte (ik vind het heel bijzonder, dat ze van zo ver wilden komen om ons te zien!) en wij nemen een taxi terug naar het hotel, waar iedereen, behalve ik, inmiddels onder zeil is!

posted by Kasaka @ 10:48 PM   ---

|

Hondsdolheid 2

Het eerste, dat ik vanochtend doe, is onze dierenarts opbellen. Gelukkig zit Snickers helemaal goed wat betreft zijn hondsdolheid vaccinatie, die verloopt pas in oktober.

Meteen hierna (en het is pas half acht!) bel ik de Vienna Politie op en vraag naar de Animal Control officier. Ik vertel hem, dat Snickers ingeent is tegen rabies en vraag hem, wat de volgende stappen zijn. Hij is heel aardig en vertelt, dat als de vleermuis hondsdol was, Snickers voor anderhalve maand in quarantaine moet (balen!). Hij zou de vleermuis vanochtend wegbrengen en morgen of overmorgen het resultaat van de testen hebben. In de tussentijd moet Snickers dus in quarantaine, weg van andere dieren of mensen.

Ik sluit hem op in de basement, waar hij kattenbakken heeft en genoeg ruimte om te bewegen. Natuurlijk vindt hij het niets en miauwt luid en klagend bovenaan de trap.

Rick neemt de twee jongsten mee naar de orthodontist, zodat ik kan gaan rennen. Ik heb ontzettende behoefte aan lekker lopen en dankzij het onweer van vanochtend is het buiten nog redelijk koel. Ik heb een route uitgestippeld, die precies 5 kilometer lang is en dus net een half uur, precies de tijd, die ik heb.

Bij thuiskomst duik ik de douche in, want om 9:40 is de volgende afspraak, dit keer voor Kai en Katja bij de tandarts. Ik heb deze afspraken expres allemaal op een dag gezet, zodat we de rest van de zomer kunnen genieten, maar nu de dag er is heb ik er wel spijt van! We halen het nauwelijks, arme Kai moet direct van de orthodontist naar de tandarts! Gelukkig gaat Katja eerst.

We besluiten eerst even lunch te eten voor het volgende avontuur: Saskia wil naar de mall om een nieuw zwempak en rokjes te kopen. Terwijl ik mijn soep eet, hoor ik Saskia vragen of het wel ok is als ze met Snickers speelt. Net als ik zeg, dat dat niet de bedoeling is, vertelt ze me, dat Snickers haar teen heeft gekrabd.

Wat nu? Ik moet toegeven, dat ik tijdelijk in paniek raakte, hondsdolheid is tenslotte niet zomaar een ziekte! Als eerste bel ik de kinderarts, maar daar is niemand aanwezig om mee te praten. Dan maar de Urgent Care kliniek hier in Vienna. Daar krijg ik een verpleegster aan de telefoon, die me zegt de Animal Control officier te vertellen wat er gebeurd is, want die mensen hebben veel met dit soort dingen te maken en weten, wat te doen.

Schoorvoetend bel ik officer Crawford weer op, denkend, dat hij mij wel een heel slechte moeder zal vinden, dat mijn kind nu al door het potentieel besmette dier is gekrabd. Hij is echter heel aardig en zegt niet in paniek te raken, eerst de uitslag van de testen op de vleermuis af te wachten en de wond goed schoon te maken met zeep en alcohol (hadden we al gedaan).

Min of meer gerustgesteld gaan we naar Tysons Corner, waar we van de sales profijt maken en voor halve prijs een zwempak en twee leuke rokjes voor Saskia vinden. Het maakt veel van haar eerdere paniek goed. Dit is een kind, dat zich al snel druk maakt en ze ziet zichzelf al in het ziekenhuis, wat ik ook zeg. Gelukkig helpen feiten van het internet goed en de geruststelling, dat in het ergste geval een aantal prikken nodig zullen zijn.

Om vijf uur heb ik voor alle drie de katten een afspraak met de dierenarts gemaakt. Zo kunnen ze allemaal hun prikken vernieuwd krijgen en Snickers krijgt een extra hondsdolheidprik.

Gelukkig krijgen we mijn favoriete dierenarts, Anne Hiss. Ik vertel haar over wat er met Saskia is gebeurd en ze schudt meteen "nee", zo kan hondsdolheid niet worden overgebracht. Pfff, opluchting! Ik wist natuurlijk wel, dat het maar een heel kleine kans was, maar al dit paniekerige gedoe van de politie heeft me toch angstiger gemaakt, dan ik gewoonlijk zou zijn.

Ook als ik vertel, dat Snickers, als de vleermuis positief is, anderhalve maand in quarantaine zoals moeten, vindt ze dat belachelijk. Zijn hondsdolheid immuniteit was up to date en dus zou het niet meer dan 10 dagen moeten zijn. Ook online vind ik van andere counties hier in Virginia die informatie, voor gevaccineerde dieren is het 10 dagen.

Maar we hopen gewoon, dat die vleermuis negatief test en dan is er niets aan de hand. Ik krijg wel sterk het gevoel, dat de Vienna politie niets om handen heeft. De aandacht, die aan dit simpele geval wordt besteed is wat te veel van het goede, als je het mij vraagt.

Tussen de bedrijven door pakken we voor ons vertrek naar New York morgen. De trein gaat om half tien, dus we zullen er rond half negen moeten zijn. Het is maar twee dagen, maar vergt toch even voorbereiding.

Na alle commotie stelt Rick voor uit eten te gaan. Ik grijp het met beide handen aan. Kai past op Saskia, want Katja wil naar de film.

Rick en ik eten lekker Provencaals bij La Provence in Vienna. Het eten is echt heel erg lekker, de service laat wat te wensen over. Maar het is heerlijk zo even samen uit te zijn! Ik heb tijd alleen met Rick de afgelopen weken gemist, dus zo'n etentje is dan super om weer eens zonder onderbreken samen te kunnen zijn.

posted by Kasaka @ 8:55 PM   ---

|

Rabies = hondsdolheid

Uitgeput na een week met kleintjes slaapt de hele familie vanochtend flink uit. Om 9 uur vind ik het wel genoeg geweest en ga beneden koffie zetten. Ik doe mijn oefeningen en verwacht een lekkere rustige dag, waarin niets hoeft.

Een paar minuten nadat ik met mijn kop koffie ben gaan zitten, gaat de telefoon. Het is Christine. Of ik zin heb om koffie te gaan drinken bij Starbucks dichtbij, want we hebben het allebei zo druk en dit is het enige uur voorlopig, dat we beiden vrij hebben.

Ik pak mijn fiets en rij naar de Starbucks. Daar kletsen we een uurtje lekker weg en Christine moet nog wat spullen halen bij de Safeway. Hierna nemen we afscheid, zij moet naar Mallory's opvoering (van haar drama kamp) en ik naar huis om te helpen met opruimen.

Omdat we volgende week naar het Waldorf Astoria hotel in New York gaan, dat allerlei speciale eisen heeft over hoe gasten gekleed gaan, wil ik per se mijn nagels netjes hebben. Ik ga dus voor de verandering naar iemand, die mijn nagels nog nooit heeft gedaan en ik ben heel blij met het resultaat! Deze Vietnamese spreekt zelfs heel goed Engels! Veel leuker, dan zo sprakeloos voor je uit te moeten kijken, terwijl je nagels worden gedaan.

Het duurt wel allemaal veel langer dan gewoonlijk, ook al omdat een van hun klanten verschrikkelijk kletserig is. Gezellig, maar ik wil verder.

Zodra ik thuiskom zijn Rick en Saskia klaar om naar het zwembad te gaan. Kai wil niet en Katja moet babysitten voor ons buurjongetje, die net een hoofdoperatie heeft ondergaan. Zij en Leah hebben aangeboden gratis te babysitten.

Het zwemmen is heerlijk, maar het Harry Potter boek is als een onzichtbare trekpleister. Ik wil er verder in lezen. Wat is het toch met die boeken? J.K.Rowling schrijft echt erg goed, want het vergt wel wat om mij zo tot een boek aan te trekken! Ik krijg ook veel opmerkingen erover in het zwembad, ik ben lang niet de enige, die het boek leest!

Vanavond gaan we de overblijfselen van mijn vaders rijsttafel eten. Onderweg lees ik gauw nog even een paar Harry Potter bladzijden. Rick is sterk, want die bewaart het boek tot onze vakantie in Aruba. Ik voel me tweestrijdig, aan de ene kant wil ik het lezen, aan de andere kant wil ik er zo lang mogelijk over doen.

De rijsttafel bij mijn vader is ontzettend lekker. Zelfs Kai en Saskia genieten van de kroepoek en sateh. Ik krijg Rick zo ver om een Ikan Terie te proberen (gedroogde zoute visjes), het is duidelijk niet zijn favoriet. Mijn vader heeft zich weer helemaal uitgeleefd en er is zelfs na ons nog voor weken voedsel over. Hij zal er nog lang van genieten.

Al vroeg gaan we weer huiswaarts en bij thuiskomst wacht ons een minder bericht. Een van onze katten, Snickers, is in gevecht geweest met een vleermuis en Animal Control heeft de vleermuis meegenomen om hem te testen voor Rabies (hondsdolheid). Nu zijn al onze dieren ingeent daartegen, maar Snickers is aan het einde van de geldigheid van die inenting.

Dit wordt hier allemaal heel serieus genomen. Rick heeft net met een politie agent, die aan de deur kwam, gesproken over de consequenties voor Snickers. In het ergste geval moeten we hem laten inslapen, maar laten we hopen, dat het zover niet komt. Met spanning wachten we de resultaten van morgen af.

posted by Kasaka @ 9:47 PM   ---

|

Hoe dingen anders kunnen lopen...

Voor vandaag heb ik een heel schema: we staan op, brengen Ayesha en de kinderen naar het vliegveld, ik laat mijn nagels doen en Katja heeft een party in de basement. Simpel toch?

Maar zo gaat het niet! Voor we op weg gaan naar het vliegveld maken we een wandeling met de kinderen. Het is vandaag minder vochtig en we denken wat verder te kunnen lopen. Helaas heeft Stefan andere gedachten en begint al gauw te vragen of we weer naar huis kunnen. Hij heeft het warm, voor hem gelden de vochtigheidsgraden niet, hij voelt het op het moment zelf.

Gauw naar huis dus en om 11 uur gaan we op weg naar BWI airport. Kai en Saskia gaan mee en helpen met de huilende kinderen, ik voel me steeds trotser op mijn drietal! Terwijl we in de rij staan om in te checken valt het me opeens op, dat er "canceled" achter de vlucht van Ayesha staat.

Het is half een en de volgende vlucht gaat om vijf over zes. Ayesha baalt, want ze zou ook een Nederlandse vriendin ontmoeten bij een station in Boston en dat zal nu niet lukken. Maar het is niet anders en we besluiten de hele anderhalf uur terug te rijden naar ons huis. Daar zullen we slechts een half uur hebben, voor we weer terug moeten, maar Katja heeft vanavond een feestje en Rick had beloofd daar boodschappen voor te gaan halen.

Dit keer besluiten we, vanwege een file, die we op de heenreis zagen, om de zuidelijke Beltway terug te nemen. Het verkeer is goed, maar de weg langer, dus het geheel duurt anderhalf uur.

Rick en Katja gaan er vandoor om boodschappen te doen en Ayesha, Saskia en de kleintjes gaan naar de speeltuin aan de overkant. Ik ruim op in het huis, iets wat sowieso op mijn programma stond.

Zodra Rick en de meisjes terug zijn maken we rechtsomkeerts naar BWI. Onderweg zie ik op mijn telefoon, dat de vlucht nog een uur vertraagd is. Maar goed ook, want al gauw komen we in een file op de beltway terecht. Met behulp van de kaart leid ik Rick om en we rijden alweer een andere weg naar BWI, de derde verschillende route vandaag! Deze leidt langs Annapolis en door kleine dorpjes naar het noorden. Al met al zijn we om 5 uur eindelijk bij het vliegveld, waar we inmiddels goed weten waar we het beste kunnen parkeren.

De kleintjes hebben de hele weg geslapen en zijn niet in hun beste humeur, als ze bij aankomst wakker moeten worden. Maar we checken de baggage in en mijn zusje loopt door de veiligheidscontrole. Het is moeilijk afscheid te nemen, maar aan de andere kant was het zo'n lange dag, dat we allemaal opgelucht waren, dat de vlucht nu dan ook echt zou gaan.

Na gauw een drankje en snack te hebben gekocht begeven we ons op de terugweg naar Washington. Alweer zien we een file op de weg, die we willen nemen en dus nemen we een alternatieve route, dit keer dwars door de stad Washington. Onvoorstelbaar, vier verschillende routes naar het vliegveld! BWI is vaak goedkoper, dan de vliegvelden dichter bij Washington, maar na het debakel van vandaag betaal ik liever meer! We zijn bij elkaar 7 uur in de weer geweest om ze weg te brengen!!!

Bij thuiskomst is Saskia al opgehaald voor haar logeerpartij en zijn de eerste gasten van Katja's party al gearriveerd. De rest van de avond staat in het teken van de party. De tieners hebben de hele basement en tuin voor hunzelf en vermaken zich prima.

Rick en ik kijken intussen naar de laatste aflevering van Into The West, over de slachtpartij bij Wounded Knee. Ik kan het niet aanzien en ga naar bed, vreselijk, hoe die mensen gewoon werden afgeslacht! Eindelijk, honderd plus jaar later, wordt er ingezien, hoe erg dat was.

Mijn zusje belt nog, dat ze eindelijk aangekomen zijn. Mijn neefje moest nog uitgebreid doorgezocht worden, bang als hij was. Het alarm ging door zijn broekje telkens af. Gelukkig ging het verder allemaal goed.

Doodmoe en met lelijke nagels (ha ha, alsof dat het belangrijkste is!) ga ik naar bed. We zullen Ayesha en de kleintjes missen, gelukkig hopen we hen in oktober weer te zien.

posted by Kasaka @ 9:01 PM   ---

|

Natural History Museum

De laatste volle dag, dat Ayesha en de kinderen hier zijn. Wat is deze week omgevlogen!! Ik word gewekt door het (vrolijke) gekrijs van 9 maanden oude Natalya en na een snelle kop koffie zet ik Ayesha en de kinderen bij mijn vader in Annandale af, waar ze gaan lunchen.

Zelf race ik daarna naar de kapper, want als ik volgende week in het Waldorf Astoria wil gaan logeren, moet ik er toch netjes gekapt uitzien. Mijn gewoonlijke kapster is op vakantie, maar degene, die haar vervangt, knipt mijn haar erg leuk. Tevreden ga ik naar huis en voordat ik de garage binnenrijd gaat mijn mobieltje al.

Het is Ayesha, ze zouden het leuk vinden vanmiddag naar het Natural History museum in Washington te gaan. Nu zijn Kai en Saskia daar ook erg in geinteresseerd en ik rij met hen na de lunch naar mijn vaders huis en haal daar de rest op.

Met een volle van rijd ik Washington in en parkeer bij het Reagan gebouw. Daar moet je wel even een veiligheidscontrole ondergaan (de auto wordt met een explosieven detector nagegaan en er wordt in de achterbak gekeken), maar er is altijd plaats en het is heel gunstig gelegen ten opzichte van de musea.

Met de baby in de Baby Bjorn en 3-jarige Stefan in de wandelwagen lopen we naar het museum. Daar is het flink druk, maar we hebben twee gedeeltes in gedachten: het nieuwe zoogdieren gedeelte en het gedeelte met de dinosaurussen. In dit museum kun je vele uren doorbrengen, dus een doelgericht bezoek is essentieel.

Kai en Saskia hebben het zoogdierengedeelte ook nog nooit gezien en zijn zeer geinteresseerd. Het is een interactieve tour langs de verschillende (opgezette) dierensoorten uit verschillende klimaten en gedeeltes van de wereld. Het geheel is gebaseerd op ons "oudste familielid", een ratachtig zoogdiertje uit de tijd van de dinosaurussen.

De kleintjes hebben na zo'n anderhalf uur genoeg gezien, maar mijn twee voelen zich te kort gedaan. Gelukkig wonen we dicht bij, dus ik beloof ze een spoedige terugkeer met alle tijd om dingen te lezen en uit te proberen.

Na een bezoek aan de winkels en natuurlijk de geijkte dinosaurus souvenirs voor Stefan, een boek over de vroegste mens voor Kai en een pandabeer voor Saskia gaan we terug naar de auto. Het verkeer valt mee, want we kunnen de HOV (High Occupancy Vehicle, dwz meer dan twee mensen per auto) interstate 66 nemen.

Ik zet Ayesha, mijn vader en de kinderen af bij mijn vaders huis, waar ze tot na het avondeten blijven.

Rick gaat ze daarna ophalen en neemt ze mee naar Coldstone Creamery, zoals gisteren beloofd. We kletsen nog wat na en dan is deze laatste drukke dag samen ook weer voorbij. Onvoorstelbaar hoe snel zo'n weekje gaat!

posted by Kasaka @ 10:40 PM   ---

|

De Zoo

Vanochtend hebben we zin om iets te ondernemen. Het is wel weer snikheet, maar we bedenken, dat als we vroeg gaan, de dierentuin toch nog wel leuk moet zijn. We hadden zin om iets te ondernemen.

Dus laden we drie van de vijf kinderen in de auto (Kai is vandaag naar Six Flags voor de verjaardag van een vriendje en Katja heeft geen zin) en rijden de 40 minuten naar de National Zoo. Ayesha moet om 12 uur weer terug zijn, want ze heeft afgesproken met een van de vele vriendinnen, die ze tijdens dit bezoek weer wil zien, bij ons thuis.

Om kwart over tien lopen we het dierenpark binnen. Ons doel is ten eerste de Cheetah's, want Stefan heeft daar een t-shirt van en er zijn een heel stel babies geboren de afgelopen maanden. Op de terugweg plannen we de rest van de grote dieren te bekijken, hoewel we wel eerst even een bezoek brengen aan het apenhuis, waar Ayesha jarenlang vrijwilligster is geweest. Zij verzorgde de gorilla's en we vragen ons af, of de alerte reactie van sommige apen betekende, dat ze haar na al die jaren nog herinnerden!

De weg naar de Cheetah's is compleet bergopwaarts, wat heel wat gesteun van Saskia oplevert, het enige kind, dat de hele weg moet lopen. Het is dan ook flink warm! Ik tracteer haar maar op een ijsje in de hoop, dat dat wat verkoeling zal leveren.

Het is druk met allerlei kamp- en andere kindergroepen en eindelijk komen we bij de Cheetah's aan en dan blijkt, dat de kleintjes alweer niet te zien zijn (een aantal maanden geleden trof ons hetzelfde lot). We zien wat volwassenen lui in de schaduw liggen, maar spectaculair is het allerminst!

Teleurgesteld lopen we terug. De zebra (gewend aan een warmer klimaat natuurlijk) is wel actief, dus een dier staat tenminste rechtop.

De volgende stop zijn de panda's. Begin juli is er (heel bijzonder) een panda baby geboren, dus we kunnen moeder en baby nog niet bekijken. Pa Panda is wel buiten te bezichtigen, maar ook hij vindt het te warm en ligt met open bek (gelukkig goed in het zicht van de kinderen) te ronken. Zelfs een slapende panda is een leuk gezicht, tot grote hilariteit van ons allen vindt Stefan, dat hij er net zo uitziet als zijn broer Devon (zijn half broer van 15), wat natuurlijk zo'n uitspraak voor de annalen wordt!

Even verderop zijn de giraffen en de olifanten klaar voor hun ochtend snack. Duidelijk zijn deze dieren in hun element in dit weer. Het is een mooi gezicht, die sierlijke giraffen zo dichtbij. Wat een onhandig lichaam hebben die toch!

De tijgers, daarentegen, die bij ons laatste bezoek zo actief waren, liggen nu lui te zijn. Simba en Nala, de leeuwen, vertonen al evenmin veel tekens van leven. Wat een verschil met een koele dag!

Precies op tijd zijn we weer bij de auto terug en de terugreis gaat voorspoedig, zodat we voor twaalven thuis zijn en Michelle en haar twee kinderen kunnen ontvangen. Ik ga lunch halen bij Subway, wat een uitkomst, want ik heb in alle drukte geen tijd gehad om veel boodschappen te doen!

Het bezoek vertrekt na een paar uur weer en alle verhitte troepen vertrekken naar het zwembad voor een koele duik. Zelfs baby Natalya, die al helemaal aan mij gewend is, vindt het heerlijk. Helaas duurt het genot en de rust maar kort, want om half vijf komt mijn vader al ongeduldig naar ons zoeken bij het zwembad.

We keren terug naar huis en voorzien Pa van een drankje, terwijl we alle kinderen avondeten geven. Als Rick thuiskomt gaan Ayesha en ik namelijk shoppen en daarna ergens eten. Ayesha heeft al sinds de geboorte van Natalya niet ongestoord kunnen winkelen voor kleding voor haarzelf, dus dat staat op het programma.

Om zeven uur lopen we Tysons Corner binnen en beginnen bij H&M. Daar vindt Ayesha een hele leuke grijze broek en natuurlijk een heel stel schattige kleertjes voor Natalya.

De volgende stop is Express, maar dat is een beetje een rommeltje en bovendien flink duur ($70 voor jeans!).

Helaas slaagt ze niet voor een leuk topje, maar ze vindt de ervaring van het ongestoord winkelen al heel wat. De mobieltjes rinkelen niet, dus het gaat vast prima thuis (hopen we, Rick redt het wel, die is een "seasoned father").

We gaan sushi eten bij Sweet Ginger, we zijn allebei dol op Japans en de bediening hier is super! Als dessert willen we eigenlijk een ijsje halen bij Coldstone Creamery, maar we komen daar om tien uur aan, net als de knip op de deur gaat. We besluiten daar morgen met de hele familie terug te keren als afscheidsijsje voor Ayesha, want ze hebben geen Coldstone Creamery in hun gebied.

posted by Kasaka @ 11:02 PM   ---

|

Een beetje minder vochtig

Eindelijk een dag, waarop de vochtigheidsgraad niet tegen de 80% liep! Het is nog steeds 27 graden als ik om acht uur opsta, maar je kunt aan de lucht zien, dat het vocht minder is, want die is opeens blauw.

We maken dus maar gauw een wandeling met Brynna en de kinderen, die toch warmer blijkt te zijn, dan we dachten.

Ayesha heeft vandaag afgesproken met een Poolse vriendin, die ze al een paar jaar niet meer gezien heeft. Die komt haar en haar kinderen rond het middaguur ophalen.

Katja heeft intussen vernomen, dat ze van kwart over twee tot half tien vanavond op een van onze buurmeisjes moet passen. Katherine is 4 1/2 en een schatje en compleet dol op Katja.

We gaan allemaal zwemmen, mijn vader komt om een uur of drie ook en ik zwem lekker dertig banen en lees (tussen het kletsen met mijn vader door) de eerste hoofdstukken in het nieuwe Harry Potter boek, dat Rick me gisteren heeft gegeven. Het leest weer heerlijk weg!

Rond half zes komt Ayesha met de twee kleintjes ook nog even afkoelen en om zes uur lopen we met zijn negenen terug naar huis.

Na het zwemmen hebben we hier vier kleine kinderen (waaronder Katherine, waar Katja op past en die het zo leuk vindt bij ons thuis, dat Katja haar nauwelijks meer mee krijgt) en Katja en Kai en het is pandemonium! Mijn vader staat er maar verloren bij, terwijl ik spaghetti met gehaktballetjes maak voor de groep. De helft daarvan houdt niet van spaghetti en de andere helft gooit het op de grond. Ik weet zeker, dat mijn vader op dat moment bepaalde om eindelijk tegen Ayesha te zeggen, dat ze vrijdagavond niet per se bij hem hoefde te komen logeren. Hij zag wel, dat de kinderen hier veel meer op hun gemak zijn.

Rick brengt Ayesha naar een vriendin hier in de buurt en wij passen op de kleintjes. Katja neemt Katherine mee terug naar huis met de belofte haar een schuimbad te geven, het is een schattig kind en ze kijkt helemaal naar Katja op.

Natalya slaapt en we spelen met allerlei autootjes met Stefan, Kai en Saskia helpen ook goed mee, hoewel Kai er duidelijk genoeg van heeft.

Rick en ik bestellen Indiaas voor ons avondeten, het wordt prompt thuisbezorgd. We hebben enorm geluk, want we kunnen van ongeveer 20 restaurants bestellen en het eten thuisbezorgd krijgen! Een uitkomst op drukke avonden als deze!

Terwijl ik dit schrijf liggen beide kleintjes op een oor, Stefan ging gewillig met mij mee slapen, aandoenlijk hoe zo'n kleintje toch aanvoelt, dat je te vertrouwen bent.

Saskia speelt intussen bij volle maan nog basketbal op het pleintje met Leah. Die is nog niet moe (hoe dat mogelijk is, na een dag in het zwembad is me een raadsel!).

Zelf kan ik ook wel een ononderbroken nacht gebruiken! Terug naar Harry Potter...

posted by Kasaka @ 9:37 PM   ---

|

Best place to live

Als we gasten hebben, vooral met kinderen, is het Rainforest Cafe een populaire bestemming. Saskia was er op de leeftijd van Stefan (3) bang voor, maar hij vindt het prachtig. En dus spreken we af om een van Ayesha's vele vriendinnen in dit gebied daar te ontmoeten vanmiddag. Ik maak een reservering voor 8 mensen en er wordt me netjes verteld, dat er in dat geval maar een rekening mag zijn (grote groepen hier hebben nogal eens de neiging om om aparte rekeningen te vragen) en er automatisch 17% fooi aan de rekening zou worden toegevoegd.

Nadat ik had opgehangen realiseerde ik me, dat ik Natalya van 9 maanden als "persoon" had meegeteld, terwijl zij natuurlijk niet mee zou eten. Gauw teruggebeld en voor groepen van 7 gelden al die regels nog niet. Zo zouden we ieder voor zich kunnen betalen, veel makkelijker.

Nadat we de kinderen hebben aangekleed gaan we met de twee kleinsten en Brynna een blokje om. De oudere kinderen wilden niet mee en wisten misschien meer dan wij, want het was werkelijk ontzettend heet en vochtig. Ik vind dat erg lekker, maar voor de kleintjes is het te veel. We maken het dus niet lang.

Om 11 uur vertrekken we naar Tysons Corner Mall, nog zo'n plek waar alle gasten heen willen. Het is een van de grootste malls in de VS.

We hebben een lekkere lunch bij Rainforest Cafe, ik bestel de "Leaping Lizard Lettuce Wraps". Dit is eigenlijk een voorafje (wat veel buitenlanders zich niet realiseren, is dat "voorafjes" (appetizers) hier zijn bedoeld om te delen met iedereen rond de tafel, de porties zijn dus flink), maar ik vind het lekker als hoofdgerecht. Het is gemarineerde gegrilde kip met groentes, gehakte pinda's en pasta en je moet dat in een sla blad wikkelen en dan opeten. Het is echt erg lekker.

Ayesha krijgt lekker veel tijd om met haar vriendin te kletsen, onze kinderen houden die van haar lekker bezig. Het wordt een gezellige maaltijd.

Hierna nemen we afscheid van Christine, Ayesha's vriendin, en hopen we nog wat te gaan winkelen. Bij de Lego winkel vindt Stefan natuurlijk van alles en nog wat naar zijn gading. Maar daarna gaat het bergafwaarts. Ayesha wilde nog kleding kijken, maar haar kinderen waren doodmoe van alle veranderingen, dus dat was niet zo succesvol.

We zijn maar naar huis gegaan, waar de baby meteen in slaap viel. Ayesha en ik namen de gelegenheid waar om naar Whole Foods te gaan voor avond inkopen. De twee oudsten pasten op en net toen we de oprit weer opreden ging mijn mobieltje, dat Natalya wakker was, precies op tijd, dus.

Op onze rit door Vienna zagen we het spandoek "Town of Vienna, voted one of the top 5 places to live!". Terecht, vinden wij!

Vanavond hebben we lekker Mexicaans gegeten en vuurvliegjes gekeken. Hopelijk wordt het morgen iets minder vochtig, zodat we tenminste naar buiten kunnen met de kleintjes!

posted by Kasaka @ 10:30 PM   ---

|

Familie bezoek

Om acht uur schrik ik wakker van de telefoon. Ook al is Wyoming maar twee uur vroeger, ik merk toch een beetje jet lag. Of misschien haal ik nog in van de half drie nacht van gisteren, ik word tenslotte al oud.

Het is mijn zusje, ze zijn onderweg naar het vliegveld. Ik bewonder haar, want ze reist alleen met een driejarige en een baby! Haar vliegtuig zal volgens het schema rond half een landen, dus ik bedenk me, dat ik om 11 uur weg moet om haar op te halen (ze vliegt naar het vliegveld van Baltimore, want dat is een stuk goedkoper, dan de Washingtonian vliegvelden, maar wel verder weg).

Een half uur later belt Christine, dat ze voor de verandering naar de sportschool gaat, want het is haar te heet en vochtig om buiten te sporten. Ze vertelt, dat ze er ook een andere vriendin, die ik al maanden niet heb gezien, zal ontmoeten. Ik bedenk me, dat ik precies tijd heb om ontbijt te eten, een half uurtje bij de sportschool te sporten, te douchen en naar BWI Airport te rijden.

Zo gedacht, zo gedaan en ik stapte rond half tien voor het eerst in zo'n 9 maanden de sportschool weer binnen. Het was eigenlijk wel leuk en ik heb me voorgenomen een keer per week te gaan, zodat ik tenminste het lidmaatschap eruit haal.

Bij thuiskomst kijk ik op de Airtran website en zie, dat de vlucht van mijn zusje een half uur vertraagd is. Dit geeft me iets meer tijd om me klaar te maken, maar ik heb medelijden met haar, want dat betekent ook langer wachten met twee kleintjes.

Net als Saskia en ik om vijf over half twaalf in de auto zitten belt ze om te zeggen, dat ze op het punt staan te vertrekken. Ze klinkt al helemaal gestressed, want beide kinderen zijn inmiddels doodop. Tijd om haar een fantastische tijd hier te bezorgen!

De rit naar het vliegveld verloopt heel voorspoedig, voor de verandering zijn er helemaal geen files. Ik ken dit vliegveld helemaal niet, dus ik vind wat ik denk een prima parkeerplaats vlakbij de ingang op de tweede verdieping. Dan blijkt, dat de ingang naar het vliegveld op de zesde verdieping is en we daar de lege parkeerplaats over moeten steken om de terminal binnen te komen.

Van daaruit is het twee verdiepingen naar beneden naar de baggage claim. Saskia en ik hebben honger en zien gelukkig een standje waar je broodjes en salades kunt kopen. Zij eet een heel gezonde (ahem) lunch, die uit een Hershey reep en Cheetos bestaat en ik kies een kalkoen broodje. We staan bij baggage claim nummer 4.

We zijn wat vroeg en ik denk, naief, dat we nu lekker rustig kunnen gaan zitten peuzelen. Maar een blik op een van de tv schermen vertelt me, dat we naar baggage claim 13 moeten voor hun vlucht! Die blijkt ongeveer een halve mijl verderop te liggen!

Gelukkig komen Ayesha, Stefan en Natalya al gauw heelhuids het vliegtuig uit. We lopen het hele stuk terug naar de auto en Stefan is helemaal gek op Saskia en slaapt dus niet, hoe moe ook. De rit naar huis gaat voorspoedig.

Thuisgekomen ontfermen Kai en Saskia zich over de kinderen tot Ayesha's grote genot. We kletsen gezellig, mijn vader komt ook langs, en bestellen Thai's eten. Terwijl ik dit schrijf liggen alle kleinere kinderen te slapen, Stefan ligt bij Saskia op de kamer. Als je zover uit elkaar woont zijn dit soort bezoeken goud waard. Ik ga er ook compleet van genieten!

posted by Kasaka @ 10:02 PM   ---

|

Terug in de Sauna!

Na een heel korte nacht, want ik viel pas rond drie uur in slaap en was om 9 uur alweer wakker, sta ik om tien uur maar eens op. We hadden vannacht al een lading was in de machine gegooid, dus mijn eerste daad van de dag is die in de droger te laden.

De rest van het gezin ligt nog in diepe rust. Eigenlijk wel lekker, zo'n heel stil huis, ik kan doen wat ik wil. Natuurlijk is koffie mijn eerste prioriteit, eindelijk weer echte Starbucks! Onze voor de reis bevroren melk is nog niet ontdooit, dus gebruik ik Vanille Coffeemate als koffiemelk. Ook erg lekker.

Morgenmiddag komen mijn zusje en mijn neefje en nichtje logeren, dus veel tijd om op te ruimen hebben we niet. Ik begin dus maar gauw aan het uitruimen van de koffers en als Rick om half twaalf eindelijk opstaat ben ik al een heel eind op weg.

Mijn zusje belt, dat ze het liefst zo licht mogelijk reist, dus kan ik misschien luiers en potjes baby eten inkopen? Natuurlijk, geen probleem!

En dus sta ik een uur later voor het eerst in bijna tien jaar weer bij de Giant voor de schappen met babyspullen. Mijn hemel, wat een keuze!! Je hoeft als baby niet meer te lijden onder enkel smakeloze erwtjes, worteltjes of appelmoes! Hele concocties met mango en guava zijn er te krijgen. Ik kies toch maar de simpelste potjes, want ik weet niet hoever de smaakpapillen van mijn nichtje al gevorderd zijn in de zeven maanden sinds ik haar gezien heb.

Mijn zusje gaf vage aanwijzingen over de luiers, maat 5 of 6 zou goed zijn, Pampers ook. Maar ze hebben ook Pampers Cruisers en maat 5 is 27 pond plus en 6 35 pond plus. Ik kies uiteindelijk maar maat 5 van de Cruisers, hopend dat zowel mijn nichtje als neefje daarin zal passen. Anders is de Safeway om de hoek.

Het weer hier is warm en zeer vochtig. Anders dan in het westen, waar het warm is, maar niet vochtig. Het voelt hier meer als in Florida. Ik vind beiden heerlijk, ik voel me er zo goed bij, dat ik me soms afvraag, waarom we niet naar een oord verhuizen, dat het hele jaar warm is.

Saskia heeft het de hele vakantie over de film "Charlie and the Chocolate Factory" gehad en het boek in een ruk uitgelezen, dus we nemen even pauze van het was opvouwen om naar die film te gaan. De meisjes nemen allebei een vriendinnetje mee.

In het ijskoude theater ben ik blij, dat ik een vest mee heb genomen! Belachelijk hoe je in een vriesvak terecht komt, terwijl het buiten snikheet is. Ik zit naast Katja en Leah en we genieten van de film. Johnny Depps Willy Wonka is een naief aandoend vreemd figuur met een aandoenlijke kant, hij doet me in veel opzichten aan Michael Jackson denken. Ik mag deze acteur wel, hij is creatief en niet bang om anders dan anders te zijn.

Na de film nemen we de kinderen mee naar Chili's, waar we lekker buiten eten. Zoals altijd bestellen Kai, Saskia en ik hun boneless Buffalo kipvleugels, heerlijk heet. Saskia's vriendinnetje trekt er haar neus voor op en wil alleen een kale hamburger. Haar moeder heeft me weleens toevertrouwd, dat ze voor haar drie kinderen soms zelfs twee verschillende soorten maccaroni met kaas kookt, omdat ze niet allemaal van dezelfde soort houden! Dat gaat mij dus veel te ver! Gelukkig zijn onze kinderen wel avontuurlijker wat eten betreft, hoewel Saskia nog te wensen over laat.

Vanavond proberen Rick en ik een dvd te branden van mijn foto's van Yellowstone, zodat ik mijn CF kaarten kan leeghalen, want er zullen de komende dagen allerlei baby- en kinderfotografie gelegenheden zijn! Het zal nog even duren voor ik door de 2,5 gb van foto's heb gezocht naar de beste exemplaren om online te zetten.

--- Ik vind commentaar op mijn blog altijd heel erg leuk en Squawkbox is meestal goed, maar ik heb er vandaag een extra link voor "comments" bij geplaatst, omdat Sqawkbox toch best veel down is. Ik wil Squawkbox ook niet kwijt, want ik wil mijn oude commentaar bewaren. Dus de tweede link voor commentaar van Haloscan is er voor backup, ik hoop dat het niet te verwarrend is! ---

posted by Kasaka @ 8:11 PM   ---

|

Yellowstone blog

Mijn blog over onze vakantie hier in Yellowstone is hier te lezen. We genieten met volle teugen!

posted by Kasaka @ 8:57 AM   ---

|

De beren tegemoet ;)

Nog even gauw een stukje schrijven, voor ik de laatste hand aan het inpakken leg en we om 14:15 (hopelijk!) de taxi instappen naar het vliegveld. Yellowstone, here we come!

Als "afscheid" zal ik Nels lijstje van vragen hier beantwoorden:
1. Wat is je favoriete vakantieland?

Oef, dat is moeilijk, maar ik moet toch zeggen, de Verenigde Staten. Er valt binnen deze grenzen zo ontzettend veel verschillends te ontdekken, ik zal hier nooit uitgekeken raken!

2. Wat is je favoriete zomerdrank?

Niet-alcoholisch: Diet Snapple Peach Iced Tea
Alcoholische cocktail: Mojito of Cosmopolitan of Chardonnay witte wijn


3. Wat is je favoriete zomerluchtje?

Plumeria

4. Wat is je favoriete zomeractiviteit?

Op reis gaan ;). Of lekker lui aan het zwembad liggen.

5. Wat is je favoriete vakantiemuziek?

Heb ik niet speciaal, als het maar vrolijk is!

6. Wat is je favoriete romantische zomermoment?

Samen met Rick naar de zonsondergang op Aruba kijken!

Allemaal een prettige paar weken, we komen laat de 16e terug en hoewel ik wel een laptop meeneem weet ik niet of we internet zullen hebben.

posted by Kasaka @ 11:03 AM   ---

|

Happy birthday, America!

Het blijft maar warm en zomers. Natuurlijk is dat op zich niet ongewoon voor hier, maar de afgelopen paar zomers waren toch wat koeler. Mij hoor je niet klagen!

Rick en ik vonden ons tennis spelletje gisteren zo leuk, dat we het vandaag in de hitte nog eens gaan doen. Dit keer zijn de banen vlakbij vol en rijden we naar Nottoway Park, waar zes banen zijn. Gelukkig is daar wel een beschikbaar. Het gaat beter dan gisteren voor mij, maar Rick wint toch weer. Daar moet ik binnenkort toch verandering in brengen!

Ook de lunch van gisteren van Subway beviel met dit warme weer goed, dus tot dusver is vandaag een kopie van gisteren!

We pakken bij thuiskomst alvast heel wat in voor morgen, want ik heb er een hekel aan alles op het laatste moment te moeten doen!

Om half drie komt mijn vader. Met hem rijden we naar Washington om vanavond het vuurwerk te bekijken. We zijn nog niet helemaal zeker hoe we zes uur in de stad zullen doorbrengen, maar we durven niet te laat te gaan uit angst, dat we geen parkeerplaats meer zullen hebben. Mijn vader mag in het Wereldbank gebouw parkeren, wat op zo'n dag zeer gunstig is! Het gebouw staat ook nog eens heel centraal, vlakbij het Witte Huis.

Het is bijna half vier als we de stad in lopen. We besluiten meteen een restaurant te zoeken en te proberen reserveringen te maken voor het avondeten. Bij de Old Ebbitt Grill wordt ons verteld, dat we dat wel kunnen vergeten, ze zijn de hele avond volgeboekt. Maar aan de bar mogen we wel zitten en daar kunnen we ook voedsel bestellen van de menukaart.

Omdat we er een hard hoofd in hebben, dat we nog een ander restaurant met plaats voor ons zessen vinden, maken we er een vroeg avondeten van. We bestellen op ons gemak een voorafje, heerlijke rauwe tonijn salade voor mijn vader en mij en spinazie en artichokken dip voor de anderen. Onderwijl kletsen we gezellig met de barman en zien we de Washington Nationals op tv van de New York Mets verliezen, helaas.

Na het hoofdgerecht, wat voor mij een heerlijke gegrilde zalmsalade was, lopen we naar de Mall om daar een plekje te vinden. De veiligheidsmaatregelen zijn dit jaar enorm. Hele straten zijn afgezet en om op de grasvlakte van de Mall te komen moet je door een veiligheidscontrole. Dit veroorzaakt lange rijen wachtenden, maar wij vinden een vrij korte rij en zijn er zo doorheen. Gek toch, dat mensen nooit verder lopen en kijken.

We vinden een plekje op het gras en leggen onze meegebrachte picknick deken er neer. Het is warm en zonnig en we hebben dorst. Ik ga in de rij staan voor drankjes en die is zo lang, dat ik pas 40 minuten later aan de beurt ben! Ik vermaak me intussen met het kijken naar alle verschillende types, die voorbij lopen.

Om de beurt gaan we in kleine groepjes naar het concert aan de andere kant van het Washington Monument luisteren, waar het helemaal zwart ziet van de mensen. We zien de zon langzaam zakken, een mooie rode zonsondergang en om klokslag 9 uur begint het vuurwerk. Het is onvoorstelbaar mooi en de sfeer is ook prachtig, met de begeleidende muziek overal hoorbaar en de oh's en ah's van het publiek.

Veel te snel is het weer afgelopen en schuifelen we met zijn allen naar ons transport. Gelukkig namen wij geen Metro, want dan hadden we nog een paar uur wachten voor de boeg gehad!! Er is geen betere plaats om 4 juli mee te maken, dan op de Mall in Washington DC, the Nation's Capital!

Foto's zeggen het beter dan woorden:

Het Old Executive Office Building mooi aangekleed


Een Secret Service agent bekijkt ons vanaf de top van het Witte Huis


Er valt vandaag heel wat te verdienen aan souvenirs, maar sweatshirts zijn niet nodig!


Veel vuilnisbakken zijn om veiligheidsredenen verwijderd, dan maar zo!


Een eenzame veiligheidsbeambte loopt naar het Washington Monument tijdens zonsondergang




Mensen massa!

posted by Kasaka @ 10:14 PM   ---

|

Vuurwerk

Aangestoken door de Wimbledon wedstrijden hebben Rick en ik zin om te gaan tennissen. Saskia wil ook mee en ons 6-jarige buurmeisje Patricia heeft ook net een nieuw tennisracket, dus de meisjes kunnen zo samen "spelen".

In onze buurt hebben we verscheidene open tennisbanen, waar iedereen zonder lidmaatschap gebruik van mag maken. We hebben geluk, want een van de dichtstbijzijnde banen is open.

Rick en ik spelen een set en het gaat best goed, gezien het feit, dat we alweer een aantal jaren niet gespeeld hebben. Hij wint wel ruimschoots met 6-1, maar daar doen we meer dan een half uur over.

Hierna hebben de meisjes het warm en zijn dorstig, dus we rijden naar Seven Eleven voor een Slurpee en halen gelijk ook sandwiches bij Subway.

Na de hitte op de tennisbaan heb ik zin in een duik in het zwembad. Het is nogal bewolkt, maar wel flink warm. Niemand anders heeft zin om mee te gaan, dus ik neem me voor lekker baantjes te gaan trekken. Dat worden er uiteindelijk 40, een kilometer dus. Lekker ontspannend!

We eten gauw pizza als avondeten, want in het zwembad wordt "raft night" gehouden. Daarbij mag je opblaasbare zwemspullen meenemen en het maakt niet uit hoe groot die zijn. Samen met Kai en Saskia blaas in onze enorme zwemband op en de grote opblaasbare dolfijn, die we gisteren gekocht hebben.

Saskia's vriendinnetje Madison komt logeren en Katja heeft ook een hele groep vrienden en vriendinnen te gast. Het wordt een wilde avond! Ik neem heel wat foto's en dobber de rest van de tijd lekker op de dolfijn. Niemand, behalve ik, kan daar op blijven zitten, dus ik heb hem lekker voor mij alleen.

Kai op zijn enorme band


Saskia en Madison duiken tegelijk


Grote lol!

Om kwart voor negen gaat het zwembad dicht en komt de hele groep naar ons huis. Ook vrienden uit andere straten komen, want vier families van onze straat, inclusief wijzelf, gaan vuurwerk afschieten.

Het weekend van vier juli is de tijd, dat Amerikanen vuurwerk afschieten, dus het klinkt buiten zoals het in Nederland op Oud en Nieuw klinkt. Helaas willen Mary en Jeanne, mijn twee aanwezige vriendinnen, liever binnen blijven kletsen, dus veel zie ik niet van het vuurwerk. Morgen beter!

posted by Kasaka @ 10:30 PM   ---

|

Kayaken op de Potomac

Terwijl ik naar de dames finale van Wimbledon kijk, sport ik zelf ook wat. Eerst gewichten heffen en daarna een half uur op de elliptical machine. De tijd vliegt, want de finale is ontzettend spannend! Wat zijn Venus en Lindsay aan elkaar gewaagd! En het is aandoenlijk te zien hoe blij Venus is als ze wint! Ze heeft het verdiend en wat zou ik graag zo tennis willen kunnen spelen!!

Mijn "uitzicht" vanaf de elliptical machine

Katja vertrekt met een paar vriendinnen met de Metro naar Ballston, waar ze bij een Mongolisch barbecue restaurant lunch eten. Daarna nemen ze de Metro naar Pentagon City Mall, waar (zo horen we bij thuiskomst) Katja $50 verliest. Ze weet niet of het uit haar zak is gevallen of dat een vrouw, die tegen haar aan bonkte, het gepakt heeft. Erg zielig voor haar, want nu had ze nauwelijks geld om te shoppen.

Als de finale over is en we lunch hebben gegeten stappen Rick, Kai, Saskia en ik in de auto om naar het Thompson Boat Center in Georgetown te rijden. Daar huren we een tweepersoons kayak en een kano om daarmee op de Potomac rivier te gaan varen.

Saskia heeft haar bedenkingen en wil eerst geen peddel. Maar we zijn nog geen minuut op het water of ze ziet hoe leuk het is en wil er toch een. Al peddelend gaan we naar het midden van de rivier. Overal liggen plezierboten voor anker, het is tenslotte het weekend van 4 juli en veel mensen zijn gekomen om het vuurwerk van maandag vanaf de Potomac te bekijken.

De rivier is hier vrij breed en het is echt bijzonder er midden op te varen! We peddelen naar de Key Bridge en gaan daar onderdoor. Een grappige ervaring, na er al die jaren overheen gegaan te zijn. Saskia en ik zwaaien naar de mensen op de brug.

Net onder de Key Bridge door in onze kayak


Rick en Kai in hun kano

Kai en Rick zijn veel ondernemender in hun kano en varen naar een eiland in het midden van de rivier. Saskia vindt dat eng, dus relaxen wij lekker in ons bootje met uitzicht op het Washington Monument en het Lincoln Memorial.

Als we er genoeg van hebben lopen we naar een van de terrasjes (ok, terrassen, want er staan honderden tafeltjes) langs het water en onder het genot van een drankje (een Virgin Colada voor de kinderen) vergapen we ons aan de luxueuze jachtboten, die hier liggen. Rick wil er dolgraag een huren, wat ons ook wel leuk lijkt.

Even een terrasje pikken


Saskia voor een van de mooie motorboten

Op de terugweg stoppen we om vuurwerk te kopen, dat Rick met een aantal buurmannen morgenavond zal afschieten. Voor Yellowstone wil ik ook, dat Kai en Saskia een regenjack hebben. Voor Kai is dat niet moeilijk te vinden, die heeft inmiddels een volwassen maat. Maar voor kinderregenjacks wordt het een hele telefonische speurtocht!! De ene zaak is uitverkocht, de andere (camping) zaak heeft geen kindermaten, eindelijk vind ik tot mijn verbazing uit, dat de Sports Authority ze heeft en daar zijn we vlakbij.

Inmiddels is het al later in de middag geworden en Kai moet om half zes babysitten, gauw naar huis, dus. Dit is zijn eerste officiele babysit baan en er zullen er vast meer volgen, want hij is ontzettend leuk met kinderen.

Ook Katja heeft vanavond een babysit baantje en Saskia gaat bij haar vriendinnetje Laura logeren en zo hebben Rick en ik onverwacht een avond tot onszelf. We besluiten terug naar Georgetown te gaan, daar even rond te lopen en de gezelligheid te proeven en dan een restaurantje daar te zoeken.

Bij een piepklein tassen zaakje koop ik een tasje voor Katja, zodat ze haar geld niet langer in haar zak hoeft te stoppen. De tassen zijn allemaal namaak merken, namen als "Prada" en "Burberry" staan er gewoon op gedrukt. Rick vraagt zich af of dat wel mag en het tasje, dat we kopen heeft geen merk.

"M" Street in Georgetown

Om half negen zijn we echt hongerig en in een steegje vinden we een heel leuk visrestaurant met tafeltjes aan het C&O Canal, heel idyllisch. Het eten smaakt ook voortreffelijk!

Als we om kwart over tien thuiskomen zitten alle buren buiten te kletsen en marshmallows te roosteren. Natuurlijk gaan we daar even bij zitten, maar ik ben flink moe na alle lichamelijke activiteit van vandaag en haak al gauw af. Rick blijft volgens mij nog tot ver na middernacht buiten!

posted by Kasaka @ 11:40 PM   ---

|

War of the Worlds

Met schrik word ik om 8:40 wakker! Ik kijk naast me en Rick is zijn bed al uit, ik heb er niets van gemerkt! Dit moet toch wel anders worden, want ik heb een hekel aan mijn dag verslapen.

Beneden zit Rick inderdaad al te werken, hij gaat vandaag wel naar zijn werk, maar zijn werk is 100% om hem heen. Ik maak koffie en we kletsen wat. Het is net voor 9 uur al 83 (28) graden, dat belooft een warm dagje te worden!

Gauw lijn ik Brynna aan voor een wandeling, want als ik te lang wacht is het te heet voor haar. Nu al krijg ik van een air conditioning werkman de opmerking, dat mijn "doggie" het warm heeft. Ja, duh! Deze drie kilometer wandeling met gewichten is ook gelijk wat ik vandaag aan sport doe, want het zal een drukke dag worden.

Na een snelle douche en een roep naar de kinderen, dat ik naar Reston ben om iemand te ontmoeten, rijd ik naar de Barnes and Noble in Reston. Hierbij moet ik over de toll road (tolweg) en heb eindelijk de kans mijn nieuwe "Smart Tag" te gebruiken. Het zijn de kleine dingetjes in het leven, want als de slagboom "zomaar" opengaat voor mij vind ik dat prachtig!

Om elf uur heb ik afgesproken met Katja. Zij emailde me een week of zo geleden, had mijn blog online gevonden en blijkt niet zo ver bij ons vandaan te wonen. Het leek mij leuk elkaar te ontmoeten (ook leuk, dat ze dezelfde voornaam als mijn dochter heeft, want die hoor je niet vaak) en zo spraken we af bij Starbucks bij Barnes and Noble.

Op het moment lijkt het wel of ik iedere week een nieuw Nederlands persoon via het internet ontmoet en inderdaad is o.a. mijn blog een heel leuke manier om kennelijk nieuwe mensen te leren kennen. Om precies elf uur rijd ik de parkeerplaats op en wacht bij Starbucks. Ik zie nog niemand, die aan de beschrijving voldoet en wacht even buiten. Dan wordt het me te warm en ik loop naar binnen en op hetzelfde moment loopt een lange, slanke, heel Nederlands uitziende vrouw via de winkel naar binnen. Grappig, hoe we elkaar toch weer herkenden aan hoe "Nederlands" we er uit zien. En toch, als iemand me zou vragen waarom dan, zou ik geen antwoord kunnen geven.

We bestellen onze drankjes, ik een enorme iced latte met hazelnoot syroop en zij een gewone latte en we zoeken een tafeltje. We hebben via email nog geen 50 woorden gewisseld, maar in persoon hebben we elkaar van alles te vertellen! Onze monden staan bijna twee uur lang niet stil! Wat leuk!!! Ik ben helemaal enthousiast, want binnen een maand of zo heb ik zo maar twee Nederlandse vrouwen "gevonden" met wie ik het fantastisch goed kan vinden!

Helaas moet ik het om een uur laten afweten, want ik moet nog naar Fairfax om Katja's contact lenzen op te halen en ik heb heel frivool een nagel afspraak in Vienna. We nemen hartelijk afscheid en het is wel duidelijk, dat we vaker zullen afspreken.

Ik duik nog even snel de Barnes and Noble in om te kijken of ze nog boeken over Yellowstone hebben en vind een prachtig boek met watervallen. Omdat ik verder niet veel kans voor een lunch zie, koop ik bij Starbucks een "salade" met worteltjes, selderij en verschillende kazen. Het is niet bijzonder, maar genoeg om de maag even te vullen.

De weg van Reston naar Fairfax is de Fairfax County Parkway. Gewoonlijk zou ik die in een kwartier moeten kunnen rijden, maar vandaag is het het begin van het "Holiday Weekend" (4 juli) en het verkeer is erbarmelijk. Geen files, maar bij ieder licht moeten stoppen en dan heeeeeeel langzaam optrekken (snelheid, daar hebben ze hier geen kaas van gegeten, vooral niet als je zelf haast hebt).

Bij de oogarts blijkt, dat de contactlenzen niet klaar liggen. Gelukkig herinnert een van de meisjes zich, dat ze gisteren met mij heeft gesproken en zorgt ze alsnog voor een extra paar. Ze verontschuldigt zich voor het feit, dat ik moet wachten, maar ik ben allang blij, dat we dit paar lenzen krijgen. Katja heeft het weer eens op het laatste moment laten aankomen en moet eigenlijk haar jaarlijkse controle hebben. Omdat we op reis gaan lukt dat niet, vandaar het "nood" paar lenzen. Door de verzekeringen en vervolgingen zijn ze hier ontzettend streng op jaarlijkse controles. Als je over het jaar gaat krijg je simpelweg geen medicijn of (in dit geval) lens!

Thuisgekomen vraag ik of Katja of Saskia mee wil om hun nagels te laten doen, maar Katja wil zwemmen en Saskia heeft geen zin. Wel zo rustig voor mij, want de meisjes vervelen zich daar toch altijd.

Omdat het maandag een feestdag is (en een grote hier!) vraag ik om een "design" op mijn tenen. "T", degene, die mijn nagels doet, vindt, dat ze niet creatief genoeg is en wil alleen mijn ringvinger nagels wel diagonaal rood, wit en blauw lakken. Een andere Vietnamese maakt een mooie Amerikaanse vlag op de nagels van mijn grote teen.



Dit trekt de aandacht van een andere vrouw van mijn leeftijd bij de salon en ook zij krijgt een mooie vlag op haar teen. We raken in gesprek en ze vertelt me, dat zij voor 4 juli naar het strand in New Jersey gaan. En niet zomaar een strand, maar super deluxe. Een "cabana", waar je je eigen butler hebt en een gevulde ijskast en het gebruik van een magnetron. Het klinkt fantastisch. En het hoogtepunt vindt ze het uitzicht op het vuurwerk vanaf het strand. Dat vuurwerk is alles op 4 juli!

Op de weg naar huis kom ik langs een van die vuurwerk verkopende standjes. Hier in Virginia mag rond 4 juli siervuurwerk verkocht worden. Vuurpijlen en ander spul, dat de lucht in wordt geschoten is verboden. Rick zal een dezer dagen zijn deel inkopen en dan ook genoeg voor Oud en Nieuw. Hoewel vuurwerk hier daarvoor nog geen traditie is, komt het er wel steeds meer "in".



Leah komt vanavond om op Saskia te passen. Die vindt dat prachtig, want in tegenstelling tot Katja speelt Leah nog echt met haar. De oudste kinderen en Rick en ik gaan eerst bij Chili's eten (heerlijke boneless buffalo chickenwings!!) en daarna naar de film "War of the Worlds".

In mijn herinnering komen de liedjes van Jeff Wayne terug. Zijn album "War of the Worlds" was een grote hit eind jaren 70.

De film is een topper. Het is een Steven Spielberg film en dat is te zien, de special effects zijn fantastisch. Je zit de hele tijd op het puntje van je stoel, maar het einde vind ik wat zwak. Ik denk, dat H.G. Wells zich daar ook wat meer bij had voorgesteld. Maar al met al een must see! Ik ben geen grote rampenfilm fan, maar deze was van begin tot einde spannend zonder belachelijk te worden.

posted by Kasaka @ 10:06 PM   ---

|