Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Sprakeloos!

Wauw, toen ik gisteren mijn hersenspinseltje over dit blog schreef, hoopte ik natuurlijk op een aantal reacties. Maar dat er meer dan dertig zouden komen had ik zeker niet verwacht! Allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie verhalen over waarom jullie hier toch weer telkens langs komen. Met hernieuwd enthousiasme ga ik verder, dat is zeker!

posted by Kasaka @ 1:06 PM   ---

|

Twijfels

De afgelopen paar weken zijn een aantal mensen, waarvan ik het blog las, opgehouden met het bijhouden daarvan. Jammer, vind ik dat, maar ik kan me hun redenen ook wel voorstellen.

Ik moet toegeven, dat een van leukste dingen van een blog bijhouden de reacties daarop zijn. Misschien onterecht, maar ik jureer mijn eigen blog op hoeveel mensen op mijn schrijfsels reageren.

De laatste tijd zijn de reacties flink verminderd. Het lezerstal lijkt ongeveer hetzelfde te blijven, maar als ik kijk, waar dat vandaan komt, is het steeds meer een "search", die toevallig op mijn blog terecht komt.

Het feit, dat anderen zijn opgehouden, zet me aan het denken. Waarom houd ik een blog bij? Het is gedeeltelijk een soort memoire, maar dan alleen voor mezelf, want voor Rick en de kinderen is Nederlands lezen niet zo makkelijk.

Verder houd ik op deze manier contact met, grappig genoeg, voornamelijk de mensen, die ik via dit blog heb leren kennen. Als er al familie (behalve mijn zusje, waarvan ik weet, dat ze regelmatig komt kijken) of persoonlijke vrienden (behalve Christine, die ook regelmatig een kijkje neemt) meelezen, hoor ik daar vrijwel niets van.

Helaas voel ik me op het moment lichamelijk meestal uiterst moe en vergt het schrijven van een blog 's avonds vaak teveel. Ik stel het dan maar uit tot de volgende ochtend, maar ook dan zijn er weer allerlei dingen, die aandacht vergen.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het schrijven meestal erg leuk en het maakt, dat ik bewuster in het leven sta, details eerder opmerk. Allemaal grote positieven, maar de twijfels zijn er wel.

Verval ik na meer dan drie jaar bijna dagelijks schrijven niet in herhaling? Wordt het saai om over ons dagelijks leven te lezen? Moet ik het thema van dit blog veranderen in een minder persoonlijke beschrijving, me meer concentreren op de gebeurtenissen om ons heen, zoals ik in het begin (vaker) deed?

Maar ik heb via dit blog zulke fantastische contacten opgedaan en ik hoop er meer op te doen. Ophouden zou betekenen, dat ik veel van die cyber contacten zou verliezen. En dat wil ik niet! Want wat men ook beweert, ik weet, na bijna elf jaar online te zijn geweest, dat cyber contacten, al ontmoet je iemand nooit in persoon, net zo belangrijk kunnen zijn, als contacten in levende lijve. Soms leer je elkaar zelfs nog beter kennen.

Kortom, ik wil niet ophouden, maar vraag me soms af, of ik niet alles geschreven heb, wat er te schrijven valt.

posted by Kasaka @ 8:11 PM   ---

|

Herfststormen

Het weerbericht belooft alweer een zonnig en vooral warme dag en Kirsten en ik maken er dankbaar gebruik van door tien kilometer te gaan lopen. We parkeren bij Whole Foods, zodat we meteen het W&OD pad op kunnen. Tot de volgende grote kruising in westelijke richting is het precies 5 kilometer lopen.

Er staat een lekker briesje, maar het is flink warm! Een man vindt het kennelijk zo warm, dat hij vrijwel bloot voorbij skate. Zelfs zijn broekje is helemaal opgetrokken, geen gezicht.

Mensenkijkster, die ik ben, vind ik het sowieso leuk om te zien, wie er zoal op het pad rondwandelt. Het oude Aziatische paar, dat een of ander kruid in de berm zoekt, is er vrijwel altijd. En op welk moment van de dag ik ook op het pad ben, ik kom altijd hetzelfde nogal viezig gekleedde vrouwtje op de fiets tegen. Zou zij de hele dag heen en weer fietsen? Maar ja, dat kan ze van mij natuurlijk ook denken.

Kirsten en ik proberen weer wat hard te lopen, maar mijn been doet niet mee. De hamstring voelde redelijk voor ik ging lopen, maar met de inspanning verkrampt hij meteen weer. Nou ja, dan maar gewoon flink de pas erin. Ooit hoop ik wel, dat met alle massages en het toch redelijk ontzien dit probleem overgaat. Maar forceren is nooit goed, dus geen hardlopen nog.

Als we terug bij Whole Foods zijn, koop ik daar ook maar meteen spullen voor het avondeten en een zakje met scones mix. Vanavond is Bunco avond en het thema is "Tea for Two", scones vind ik daar wel bij passen.

Thuis schil ik de zoete aardappels en wortels voor het avondeten en leg ze in de crockpot. Daarbovenop komt een groot stuk ham en eroverheen gaat een kop met maple syrup. Deksel erop en zes uur laten stoven.

Katja heeft, zodra ze uit school komt, een afspraak bij de dermatologe. Haar acne is niet zo erg, als die van Kai, maar ze heeft veel last ervan op haar rug. De dermatologe kijkt ernaar en ziet, dat Katja door het krabben lidtekens krijgt.

Ze krijgt orale en topicale antibiotica voorgeschreven en een heel verzorgings schema. De antibiotica zijn dezelfde, die ik jaren geleden kreeg, dus wat dat betreft is er nog niets veranderd. Hopelijk gaat het gauw werken, want Katja's rug ziet er inderdaad niet mooi uit.

Direct na de dermatoloog zet ik Katja af bij Saskia's tandarts, waar ze haar stage gaat beginnen. Ze moet hem 40 uur lang gadeslaan en aantekeningen maken als vereiste voor AP Biologie.

Thuis heb ik heel even de tijd om buiten te zitten en eindelijk mijn boek uit te lezen, voor ik Saskia naar piano rijd. Net nadat ik haar heb afgezet, belt Katja, dat ze klaar is.

Die komt helemaal enthousiast de auto in, ze heeft in de monden van kinderen mogen kijken, de tandarts heeft haar van alles verteld en ze heeft zelfs op de computer mogen werken. Wie weet wordt ze wel tandarts, want ze vindt het bere-interessant!

Gauw halen we Kai op bij de high school. Hij heeft zijn elleboog geblesseerd, het is flink opgezet, maar hij kan hem goed bewegen, dus hopelijk is het alleen gekneusd. Als ik hem bezorgd vraag, hoe dat komt, kijkt hij me aan en zegt: "Football is een ruwe sport, Mammie!" Tja, het was ook een domme vraag, natuurlijk.

Als we bij de pianoleraar aankomen plenst het en links en rechts van ons flitst de bliksem en het dondert aan een stuk door. Saskia rent de auto binnen, maar is in die halve minuut al doorweekt! Dit soort zware stormen kondigen altijd koeler weer aan, helaas.


Zoals ik al had verwacht vindt iedereen het avondeten heerlijk. Ik heb zelfs bijna te weinig gemaakt, want de kinderen scheppen allemaal nog een keer op. Zelfs Rick, die niet dol is op zoete aardappelen, vindt het lekker. Weer een recept om vaker te maken, dus.

De Bunco avond wordt zoals altijd super gezellig. De hostess heeft er echt een thee avond van gemaakt, met scones met clotted cream en jam, smakelijke vingersandwiches en petit fours. Het blijft een leuk spel, waarbij je je niet zo hoeft te concentreren, dat conversatie niet mogelijk is.

posted by Kasaka @ 8:48 AM   ---

|

National Zoological Park

Terwijl ik hier op mijn stoel zit, zie ik de felrode blaadjes van de enorme esdoorn van de buren in de zon glitteren. Nu is het nog alleen de bovenkant van de boom, over een week of zo zal de hele boom een rode vlammenzee zijn. Zo mooi!

Het is dus alweer schitterend weer en ik wil naar buiten. Omdat ik de afgelopen paar dagen al best hard gesport heb, besluit ik het vandaag wat rustiger aan te doen. Ik heb zin om erop uit te trekken en mijn beweging ergens anders te krijgen. Het duurt even, voor ik heb besloten, waar ik het liefst heen wil, want er zijn zoveel keuzes voor een mooie wandeling!

Van verschillende kanten heb ik gehoord, dat de baby tijgertjes bij de dierentuin zo schattig zijn. En nu we lid zijn, is ook het parkeren daar gratis. Ik bedenk me niet langer, fototoestel mee en hup, de auto in.

Het spitsuur is voorbij, dus ik rijd zonder verkeersproblemen zo Washington binnen. De Potomac schittert mooi in het zonlicht en die eerste aanblik van de stad, als je over de brug rijdt, met zicht op het Lincoln Memorial en het Washington Monument, verveelt nooit.

Via de mooie Rock Creek Parkway, waarlangs een pad loopt, dat druk is met fietsers en joggers vandaag, rijd ik de parkeerplaats van de zoo op. Het is helemaal niet druk en ik kan onder aan de heuvel parkeren. Dit vind ik de fijnste parkeerplaats, want zo loop je op de heenweg de heuvel op en op de terugweg is het dus een stuk makkelijker.

Het blijft vreemd om zo maar, zonder een kaartje te hoeven kopen, een dierentuin binnen te lopen. Als eerste loop ik door het kinderboerderijtje. Daar zijn twee koeien, wat ezeltjes en een aantal geiten te zien. Kleine kinderen mogen de dieren aaien en eten geven.


Een prairiedog

Maar ik loop gauw door naar de "Great Cats", de leeuwen en tijgers. Gelukkig, want het is kwart over elf en het bordje, dat er staat, vermeldt, dat de baby tijgertjes van 8 tot 11 te bezichtigen zijn. Zou ik ze nou net gemist hebben?

Verderop zie ik echter een hele groep mensen staan, dus daar moet wat te zien zijn. En jawel, hoor, weliswaar zijn de zoo keepers volgens de meneer naast me al een kwartier bezig de eigenwijze peuters naar binnen te loodsen, maar alle drie zijn nog buiten. Het duurt nog zo'n minuut of tien tot nummer drie eindelijk door het luikje loopt.

Schattig zijn ze, met die enorme dikke poten en die gestreepte snoetjes! Helaas zijn ze ook enorm beweeglijk en dus lukt geen enkele foto goed. Maar ach, soms moet je gewoon van de werkelijkheid genieten. Ik ga zeker nog eens terug, nu ik weet hoe laat ze buiten zijn.

Na nog een blik op de oude leeuwin geworpen te hebben, die lekker in het zonnetje ligt, loop ik verder de heuvel op. Boven mijn hoofd slingeren een aantal orang utans, het lijkt echt alsof ze zo naar beneden zouden kunnen springen. Maar dat schijnt om verscheidene redenen nooit te gebeuren. Het is wel een bijzonder gezicht, zo'n enorme slingerende rode aap uit zijn kooi!

Er is maar een gorilla buiten in hun enorme buiten verblijf, dus ik laat het apenhuis verder voor wat het is. De meeste dieren in deze dierentuin hebben trouwens erg mooi de ruimte, vind ik. Het park is heel groots opgezet. Als je ook van de ene "tentoonstelling" naar de andere loopt, loop je over een breed pad en waan je je in een park, niet in een dierentuin.

Op weg naar de top van de heuvel zie ik de giraf eten. Hij laat zich mooi portretteren, want hij staat dicht bij de kant en er is geen gaas in de weg.




Bij de panda's zit Mei Xiang een ijsje te eten, maar Tai Shan, de baby, ligt alweer in een boom te slapen. Jammer!

Mijn laatste stop op deze "Olmsted Walk" zijn de cheetahs. Vorig jaar waren daar allemaal babies, maar die zijn inmiddels naar andere dierentuinen vertrokken. Een aantal van hen loopt nu in het safari gedeelte van Disney's Animal Kingdom weet de vrijwilligster (die je vrijwel overal treft en die van alles over de dieren en de zoo weten) ons te vertellen. De vijf cheetahs, die nog over zijn, genieten ook lui van het september zonnetje. Leuk voor hen, minder voor mij, want zo vallen er geen foto's te nemen.

Op de terugweg stop ik toch nog even bij de panda's en ik zie al meteen, dat het er flink druk is. Tai Shan is wakker geworden en hij ligt schattig met zijn moeder te spelen onder veel ge-oh en ge-ah van zijn publiek. Het lukt me van hen wel een paar schattige foto's te maken.


Daar is ie dan, Tai Shan, eindelijk eens wakker!



Lekker ravotten met mamma, die er moe van wordt en op een gegeven moment gewoon wegloopt

En een paar filmpjes:




Voldaan loop ik terug naar de auto. Terug in Vienna tracteer ik mezelf op een bakje sushi van Whole Foods, want het is inmiddels al bijna twee uur en laat voor de lunch!

Dit is de enige dag van de week, waarop er 's middags helemaal niets gaande is met de kinderen, dus gaan Katja en ik heerlijk in de hangmat liggen lezen. Wat een luxe! Het is 27 graden, maar de herfst is duidelijk aanwezig, het briesje is koel en na vieren wordt het rap kouder.

Binnen doe ik de ingredienten voor alweer een favoriete crockpot maaltijd, tuna noodle casserole, in de pan. Katja, Kai en Rick zijn er dol op, Saskia niet en die vlucht dus ook gauw naar Aoife's huis, waar ze spaghetti eten.

Kai heeft vanavond een uit wedstrijd en belt rond acht uur op, dat hij opgehaald kan worden. Rick komt even later terug met een glunderende Kai: hij heeft eindelijk mogen spelen en ze hebben met twee touchdowns gewonnen! Leuk, hoor! Ik blijf het grappig vinden. De jongen, die een aantal jaren geleden geen Tae Kwon Do wilde doen, omdat het teveel een contact sport was, is nu helemaal weg van een van de ruwste sporten in dit land!

posted by Kasaka @ 8:52 AM   ---

|

Moe!

Is het najaarsmoeheid? Ik weet het niet. Maar ik ben tot op mijn botten moe, ogen branden, spieren doen pijn. Het lukt even niet me op wat dan ook te concentreren. Ik probeer iedere avond een blogje te schrijven, vanavond gaat het niet, al was het een hele leuke dag. Ik probeer het morgenochtend! Iedereen (die waarschijnlijk nu toch al ligt te slapen) een heel goede nacht!

In ieder geval hier Petra's cake recept (ik hoop, dat ze het goed vindt, dat ik het openbaar maak, maar ze ligt al op een oor, dus ik kan het niet meer vragen):
Walnotencake.

190 gr. suiker
3 eieren
3 dl olie
190 gr. bloem
1 theelepel bakpoeder
1 theelepel kaneel
4 appels (zachte), in kleine stukjes snijden
2 kopjes walnoten, in kleine stukjes hakken
walnoten voor boven op de cake

• appel met kaneel mengen
• suiker en eieren mixen
• olie toevoegen
• bloem en bakpoeder er door heen scheppen
• walnoten en appels er door heen mengen
• een tray (vierkant of rechthoekig) bakblik/ ovenschaal invetten of bakpapier er in.
• evt. walnoten bovenop de cake leggen
• Bakken op ong. 170 graden Celcius in 40 min.
• Eventueel kun je de cake daarna nog even onder de grill zetten, zodat de walnoten bruin kleuren.

Eet smakelijk!

posted by Kasaka @ 6:18 AM   ---

|

Let them eat cake!

Alweer een prachtige nazomerse dag lacht me tegemoet bij het opstaan. Heerlijk vind ik dit weer, lekker koel 's ochtends om in te lopen of fietsen en dan warmt het flink op, zodat er nog buiten gezeten kan worden.

Met mijn gewichten loop ik gauw vier mijl in een uur en dan spring ik onder douche. Ik heb met Christine bij Barnes and Noble in Fairfax afgesproken voor een koffie (of in mijn geval een iced Chai Tea latte). Het is Mallory's verjaardag vandaag en Christine is druk bezig cadeautjes te vergaren.

Als we onze drankjes op hebben gaan we naar Toys R Us. Christine vindt daar, na enig zoeken, het tv-spelletje, dat ze voor Mallory zocht. Ik neem de gelegenheid waar om alvast een verjaarscadeautje voor mijn nichtje uit te zoeken.

Natalya wordt eind volgende maand alweer twee en Saskia en ik gaan naar Massachusetts om dat mee te vieren. Mijn keuze valt op een schattige babypop, die allerlei geluidjes maakt als je in de handjes en voetjes knijpt.

Op de terugweg luister ik naar alle commotie rond de Virginiaanse senator Allen, die, volgens vroegere college "buddies" een racist is. Hij schijnt het "N" woord regelmatig gebruikt te hebben, als hij het over Afrikaanse Amerikanen had. Ook schijnt hij, tijdens een jachtpartij, gevraagd te hebben of er ook zwarten in de buurt woonden. Bij die mensen, zo zeggen de boze tongen, heeft hij toen een afgehakte hertenkop in de brievenbus gedaan.

Als dit allemaal waar is, is dat schokkend, vind ik, vooral het laatste. Hij heeft laatst ook beledigend over de Indianen gesproken en ontkend, dat hij Joods bloed heeft, terwijl hij dat wel blijkt te hebben (wat daar het belang van is ontgaat mij compleet).

Intussen wordt zijn tegenstander in de verkiezingen van 7 november, Jim Webb, steeds populairder bij de militair gezinde Virginians. Ik denk, dat George Allen het heel moeilijk gaat hebben over iets meer dan een maand. Tijd voor een Democraat in (tenminste een) van de Virginiaanse Senaatszetels!

Laura komt voor een massage en daarna begin ik aan het dessert voor vanavond. Petra heeft me haar recept voor appel-walnoten cake gestuurd. Eigenlijk bak ik nooit, dus ik hoop, dat het gaat lukken. Het ziet er in ieder geval lekker uit, als het uit de oven komt. Ik stuur Petra een foto via email en ook zij keurt het goed.


Bij de Safeway haal ik gauw nog wat caramel saus voor over de cake en dan is alles klaar voor een gezellig avondje bij Martine. Karin komt me ophalen en Katja, Lilian en Marie Jose zijn er ook al. We hebben weer heel wat af te kletsen en het eten smaakt voortreffelijk. We krijgen kiprolletjes met prosciutto en pesto, broccoli salade, witlof salade, pasta en natuurlijk de cake toe, die enkel wat vochtig in het midden is, maar erg lekker smaakt. Bedankt, Petra, ik ga hem zeker nog eens bakken!

posted by Kasaka @ 9:00 AM   ---

|

What a difference a week makes...

De maandag daagt zonnig, maar oh, het is weer moeilijk opstaan! Ik ben voor vierdaagse weekenden en driedaagse werkweken! Wonder boven wonder vertrekt iedereen op tijd richting school of werk.

Na wat computeren spring ik op de fiets voor een lange rit. Het is fantastisch weer en verscheidene van de mensen, die langs fietsen, roepen me toe "It's a great day, isn't it?". "It sure is!", roep ik enthousiast terug.

Het gaat heerlijk, al is het hele stuk naar het westen met flinke wind tegen. Ik besluit een van de volgende keren weer eens naar het oosten te rijden. Deze westelijke route is zo fijn, omdat er een stuk van bijna vijf kilometer is, waarbij je geen wegen over hoeft. Naar het oosten zijn er veel meer kruispunten. Maar verandering van route maakt het ook interessanter.

Op de terugweg zie ik een hele familie herten, moeder met vier "kinderen" met witte stipjes. Ze rennen door het stroompje langs de weg, maar gelukkig niet voor mijn fiets langs. Zoals altijd is mijn hele ochtend weer goed, ik blijf deze toevallige ontmoetingen fantastisch vinden, de dieren zijn zo gracieus.

Na 18,5 mijl, die ik in 1 uur en 20 minuten rijd, ben ik weer thuis. Bij Safeway haal ik de ingredienten voor het avondeten. Het wordt "beef stew" uit (natuurlijk) de crockpot: aardappelen, mini-uitjes, baby worteltjes en celery met blokjes "draadjesvlees" (zoals wij het vroeger noemden, hier heet het stew meat) en barbecue saus. Het is een familie favoriet en dus perfect voor de maandagavond.

Petra heeft me gisteren een recept gestuurd, dat ik morgen wil maken. Maar het heeft Europese gewichten en ik heb niet eens een keukenschaal. De meeste Amerikaanse recepten gebruiken inhoudsmaten, geen gewichten. Dus ga ik op zoek naar een schaaltje met zowel Amerikaanse ounces en pounds als Europese grammen en kilogrammen.

Eigenlijk heb ik geen idee, of dat makkelijk te vinden zal zijn. Rick denkt van niet en biedt aan naar een dure keukenzaak vlakbij zijn werk te gaan om er een te vinden. Maar ik heb meer vertrouwen en zeg hem, dat ik eerst wel bij Linens and Things zal gaan kijken.

Tot mijn verbazing hebben alle weegschalen zowel de Amerikaanse als de Europese maten en ik moet nog kiezen ook. Uiteindelijk kies ik er een in de middenmoot, wat prijs betreft. Ze zijn wel allemaal van hetzelfde merk, kennelijk is er een monopolie in deze markt. Maar de bloem en suiker zal morgen precies afgewogen worden volgens het recept.

Terwijl ik er toch ben, loop ik door Linens and Things en vergaap me aan de eindeloze keuze aan handige dingen. Het is, dat ik niet zo'n keukenprinses ben en we niets nodig hebben voor onze badkamers of slaapkamers. En ik weerhoud me ervan een leuke tafelloper met herfstbladeren erop te kopen. De enorme afdeling met Kerst spullen laat ik sowieso nog maar even onbekeken (hoewel het er weer heel leuk uitziet). Uiteindelijk koop ik enkel de weegschaal, trots op mezelf, dat ik al die verleidingen heb kunnen weerstaan.

Intussen spelen Katja, Leah, Saskia en een heel stel andere kleinere kinderen in de speeltuin bij de Baptist kerk. Grappig, vanochtend waren Karin, Martine en hun kleuters daar ook (hoewel ik ze dit keer niet heb gezien).

Om kwart voor vijf haal ik Katja en Saskia op. Saskia moet naar de tandarts en Katja wil Dr. Weil vragen of ze haar internship voor AP Biologie met hem mag doen. Ik blijf in de wachtkamer zitten, Katja moet dit soort dingen nu zelf regelen en wil dat ook.

Terwijl Saskia klaagt over de fluoride smaak in haar mond, is Katja heel blij. Dr. Weil wil haar graag helpen en ze kan donderdagmiddag komen voor haar eerste observatie. Ze moet 40 uur lang (voor mei) een professioneel iemand, die met het vak biologie te maken heeft, "schaduwen". Een tandarts is dus perfect. En het leuke van deze tandarts is, dat hij enkel kinderen als patienten heeft en Katja is gek op kinderen.

Op Katja's arm staat groot geschreven "HOMECOMING?". Waar komt dat vandaan, is natuurlijk mijn eerste vraag, als ze thuiskomt. Glunderend vertelt ze me, dat Tom (een vroeger vriendje, nu gewoon vriend) het daar geschreven heeft en haar daarmee heeft uitgenodigd voor de Homecoming Dance zaterdagavond. Een originele uitnodiging, dat is zeker, maar haar gezicht maakt me al blij. Ze zegt wel, dat ze hoopt, dat hij nu niet denkt, dat het voor haar meer dan een gezellig avondje zal betekenen, maar ze is zo blij om een "date" te hebben!

En dat brengt mij op de titel van dit blog. Vorige week maakte ik me serieuze zorgen om Katja's emotionele gezondheid. Vrijwel iedere avond eindigde in tranen, iets, wat we totaal niet van haar gewend zijn. Fast forward een aantal dagen en alles is op zijn plaats gevallen: een baantje, een internship, een uitnodiging voor de dans. Wat wil een tiener nog meer?

PS: Dank voor de suggesties om de krampen te voorkomen. Zelf heb ik ook de pil geslikt met goede resultaten. Katja is echter bang, dat ze ervan aan zal komen en nog niet overtuigd, dat het de beste route is. We zullen zien (het wordt hier ook voorgeschreven voor extreme krampen en voor acne, mijn ervaring is, dat dokters (ondanks de "preutse" reputatie) heel open zijn wat dat betreft).

posted by Kasaka @ 6:53 PM   ---

|

Reisje door Azie (culinair althans)

Wat voor ons het wonen in dit gebied onder anderen zo aantrekkelijk maakt, is de internationale sfeer, die er hangt. Niet alleen zijn vrijwel alle bevolkingsgroepen uit alle werelddelen ruim vertegenwoordigd, ze hebben ook hun supermarkten en restaurants meegenomen.

Zo even snel geteld hebben we binnen het kwartier rijden zo'n twintig verschillende internationale cuisines om uit te kiezen (en dan tel ik de Amerikaanse regionale restaurants niet mee).

Vooral de Aziatische restaurants zijn ruim vertegenwoordigd. En dan heb ik het niet alleen over Chinezen, maar over het enorme aantal Thaise, Koreaanse en Japanse restaurantjes. Alleen hier in Vienna tellen we al vier van de eerste, twee van de tweede en drie van de derde. En dan zijn we het stadje nog niet uit.

Het is best bijzonder, om drie weken uit eten te kunnen gaan, zonder zelfs dezelfde cuisine te proeven! Omdat we dit weekend voor de verandering eens helemaal geen verplichtingen hebben, besluiten Rick en ik iedere avond een van die Aziatische restaurants te gaan proberen.

Op vrijdagavond valt de keuze op Kansai, een nieuw Japans sushi restaurant. Dit is gevestigd in een klein pand midden in Vienna en is niet veel groter, dan een ruime woonkamer. Het decor is summier, maar gezellig Japans en natuurlijk overheerst de sushi bar.

Saskia is naar een "sleepover", Katja uit met vrienden en dus is Kai het enige kind, dat mee gaat. Met zo'n ruim aanbod aan restaurants met dezelfde cuisine is het altijd weer leuk om uit te vinden, hoe een nieuw restaurant zich onderscheidt van de rest. De bediening spreekt in ieder geval nauwelijks Engels en alles doet erg authenthiek Japans aan.


Ik krijg er zo weer zin in!

Kansai (genoemd naar een regio in Japan) blijkt een aantal heel lekkere gecombineerde sushi rolls te hebben. Rick en ik bestellen daar een paar van en dan gebeurt, wat ons eigenlijk nooit overkomt: we hebben veel te veel! De rolls, die we voorgeschoteld krijgen, zijn veel groter, dan bij andere restaurants en een stuk goedkoper. Ze smaken ook nog eens voortreffelijk en Kansai haalt hoge punten op onze lijst van favoriete Japanse restaurants! Voor de overgebleven sushi vragen we om een "doggy bag", zodat we ze mee naar huis kunnen nemen om morgen met de lunch op te eten.

Zaterdagochtend begint warm en vochtig. Christine komt lopen en voor het eerst sinds een week kunnen we er weer met korte mouwen op uit. In Vienna zijn, hoewel het merendeel van de bomen nog helemaal groen is, de eerste tekenen van de herfst al te zien.

De chrysanthen bloeien en sommige esdoorns (maples) zijn al aan het verkleuren. Overal liggen eikels, die door de wild rondrennende eekhoorntjes worden verzameld. Christine en ik kletsen in de anderhalf uur, dat we op weg zijn, goed bij.

Na de lunch neem ik Saskia mee naar Fair Oaks Mall. Zij heeft hard nieuwe broeken en topjes met lange mouwen nodig.

Bij Fair Oaks is een J.C. Penney, die over het algemeen leuke en zeer betaalbare kinderkleding heeft. Saskia houdt echter helemaal niet van glittertjes en borduurseltjes en werkelijk alle spijkerbroeken hebben die! We slagen er enkel met een bruin jasje en een nieuwe winterjack in Saskia's favoriete kleuren marine en groen.

Ook bij de andere goedkopere winkels, zoals Sears en The Gap vinden we geen geschikte broeken. En dus komen we toch weer bij de relatief dure Limited Too terecht.

Eigenlijk wilde Saskia hier al meteen heen, maar hun prijzen liggen een stuk hoger. Het is echter een feit, dat deze winkel zich specialiseert in mode voor de "pre-teen" leeftijd. De kleding is vlot, van goede kwaliteit en past Saskia goed. Met een buit van twee spijkerbroeken, een zwarte lange broek en een vlot broekrokje van zwarte spijkerstof met een lange grijze trui en grijze leggings loop ik niet veel later met een glunderende dochter terug naar de auto. Ze zal er weer modieus bijlopen, deze winter.

De rest van de middag genieten we van het warme nazomer weer door buiten bezig te zijn en te lezen. De temperatuur loopt tegen de dertig graden, maar liefst! Volgens mij hebben we nu ook een resident kolibri, want ik zie hem alweer voor de derde keer bij de geraniums zweven. Leuk!

Voor vanavond vervolgt onze Aziatische "reis" zich naar India. We kiezen hiervoor Bombay Bistro. Het is duidelijk een populair restaurant, want we moeten even op een tafeltje wachten.

Het decor hier is compleet Indiaas en dit restaurant is herhaalde jaren achter elkaar als "Best Bargain" restaurant uitgeroepen door de Washingtonian.

Als we eenmaal zitten (helaas niet aan een van de echte Indiaase tafeltjes met lage stoelen) hebben we al snel onze keuze gemaakt. Helaas is de bediening uiterst traag en ook hier spreekt men nauwelijks Engels. De serveerder probeert onze bestellingen te onthouden, zonder ze op te schrijven, met als gevolg, dat de helft niet op komt dagen, waaronder Saskia's maaltijd.

Maar het eten smaakt voortreffelijk. Kai doet avontuurlijk en bestelt een "vegetable samoa" als voorafje en een kip in tomatensaus gerecht als hoofdgerecht. Saskia neemt de tandoori kip van het kindermenu en merkt, dat ze dat zomaar lekker vindt! Wel fijn, dat we de kinderen ook naar dit soort (voor hen zeker) exotische restaurants mee kunnen nemen en dat ze dan iets van die cuisine ook lekker vinden.

Als we de cul de sac weer binnenrijden zien we, dat Ross zijn tuinhaard heeft aangestoken. We schuiven gezellig aan en blijven nog een paar uur nakletsen met de buren. Rick blijft langer dan ik, die lijkt wel zonder enige slaap te kunnen doen!

Midden in de nacht word ik met schrik wakker van een harde bons. Rick slaapt nog steeds in de basement en eerst denk ik, dat het in mijn droom was. Maar dan hoor ik een heel paniekerig "Mammie!!!" geroep.

Katja ligt op de grond van de badkamer en ziet er uit als een geest. Die bons was haar flauwvallen. Ze heeft last van zware menstruele krampen en dit is al de derde keer, dat ze erdoor flauwvalt. Ze voelt zich allerbelabberdst, om het zacht uit te drukken.

Nadat ik haar weer in bed heb geholpen haal ik gauw Saridon, water en warm met granen gevuld kussen (speciaal daarvoor gemaakt) op in de magnetron. Saridon is op die momenten het enige, dat snel en goed helpt, echt een paardemiddel! Ieder jaar kopen we er weer een paar doosjes van in Aruba.

Als alles weer een beetje beter gaat, installeer ik Katja in ons bed op Ricks helft en na een tijdje is de pijn voldoende weggetrokken, dat we weer in kunnen slapen. Intussen heeft ze haar vrouwzijn herhaalde malen vervloekt. Helaas heeft ze deze zware krampen van mijn moeder en mij geerfd. Hopelijk zal Saskia minder last krijgen.

Door de moeilijke nacht sta ik met moeite om kwart over negen op. Tot mijn verbazing is Rick al op, dat gebeurt niet vaak, dat ik langer uitslaap. We ontbijten samen en dan ga ik boven een gewichten routine doen uit het tijdschrift "Self". Dit is er eentje, die Reese Witherspoon ook heeft gedaan, dus ik zal er vast als een filmster door uit komen te zien!

Nadat ik al mijn spieren flink gebruikt heb stelt Rick voor om een wandeling te gaan maken. Hij wil de nieuwe MP3 speler, Zune, die Microsoft voor Kerst zal uitbrengen, uitproberen en bekritiseren.

Zelf breng ik mijn fototoestel om enkele van de herfstachtige plaatjes, die ik gisteren zag, te schieten. We lopen (rustig) zo'n drie kwartier en bespreken van alles (ja, Rick kan praten, terwijl hij naar muziek luistert, een man met vele talenten).


Dat zijn nog eens andere noten!



Druk Bij-zig



Herfsttakje



Mooi gekleurde paddestoelen



Herfstingang

Het is alweer heerlijk warm en we eten lunch op het deck. Saskia vraagt Tabatha over en samen bakken ze brownies. Rick maakt er een leerzaam moment van, door ze zelf alles te laten afmeten.

Kai en Katja hebben uren van huiswerk. Maar om drie uur gaat opeens de telefoon. Het is de manager van Michael's. Gisteren had Katja nog steeds niet gehoord of ze al dan niet was aangenomen en dus is ze het in persoon gaan vragen. Ze kwam helemaal blij terug, want ze zou volgende zondag beginnen.

Kennelijk was er een misverstand, want de manager wil weten, waar Katja blijft. Ze verontschuldigt zich en vertelt, dat ze dacht, dat ze volgende zondag zou beginnen(laten we wel wezen, wanneer had hij haar gebeld, als ze gisteren niet zelf was gaan vragen, ik houd mijn ergernis voor mezelf.). Gauw verkleedt ze zich, maar is ook wanhopig, want Michael's gaat pas om 20 uur dicht en ze heeft nog uren huiswerk te maken en ze voelt zich nog steeds naar van vannacht.

Maar als Rick aanbiedt met de manager te praten wil ze daar niets van weten. Dit is haar eerste baan en ze gaat het allemaal zelf oplossen. Goed zo, Katja!

Tot slot van onze culinaire reis landen we in Thailand. Dat zal door de militaire coup van vorige week een minder makkelijke reisbestemming worden, vrees ik, terwijl het hoog op onze verlanglijst staat. Maar we kunnen in ieder geval het lekkere eten hier overal krijgen.

De keuze valt op Busara. Dit is Ricks favoriet, want niet alleen hebben ze een super lekker menu, maar ze verkopen ook Duvel bier.

Het decor bij Busara is leuk modern en ook bij dit restaurant is de bediening volledig Thais. Ook hier vinden de kinderen iets lekkers, Kai een gegrilde kip en Saskia kip sate en gefrituurde calamari. Zoals altijd bestel ik "Naked Shrimp", een pittig gerecht met grote gamba's.

Net als we naar huis rijden, belt Katja, dat ze klaar is met werken. Ze haalt nog gauw even een sandwich en sushi bij Giant en dan gaan we allemaal huiswaarts. Een rustig weekend, maar druk genoeg, laten we achter ons.

posted by Kasaka @ 10:46 PM   ---

|

Onze tax dollars aan het werk

Christine's man, Chuck, is de afgelopen twee weken voor zaken naar Nederland en Londen geweest. Vandaag komt hij thuis. Eergisteren kreeg hij door, dat alle drop (4kg!), cadeautjes voor Christine en Mallory (die dinsdag jarig is) plus nog de twee flessen Scotch, die hij voor zichzelf had aangeschaft, niet in zijn meegebrachte koffer pasten.

Dus besloot hij de flessen Scotch in te pakken en de rest in een grote doos met FedEx op te sturen. Op de douane declaratie schreef hij "Dutch Candy", "Toys" en "Gifts" en een waarde van $250.

Vandaag krijgt Christine een email van FedEx. U.S. Customs in Newark laat hun pakketje niet door. Het wordt een heel gedoe. Er staat in plaats van $250, 250 Engelse ponden als waarde op, maar die fout wordt al gauw toegegeven en gecorrigeerd.

Toch wordt het pakketje niet doorgelaten. Christine en Chuck hebben geen idee waarom. Is het de drop? Ziet die eruit als drugs? Is het omdat het uit Nederland komt, XTC exportland bij uitstek? Dat doet me weer aan dit plaatje denken:


Na veel gesoebat en heen en weer ge-email en getelefoneer komt Christine de hele dag niet verder. Als het pakje maandag nog niet door de over-ijverige Newarkse douane wordt vrijgegeven zal Christine haar Congressman opbellen.

Het is toch te gek, dat een pakje met snoep en cadeautjes voor een 12-jarig meisje in Fairfax, Virginia zoveel stof doet opwaaien? Er zit niets illegaals in! Laten ze zich op de illegale handelaars concentreren! Onze belastingcenten aan het werk, het is het toppunt van bureaucratie.

Christine zegt, dat ze best zonder de drop kan. Maar als ze het pakketje niet krijgen, krijgt Mallory de zelf gemaakte cadeautjes van haar Nederlandse vriendinnetjes ook niet. En een van hen heeft twee dagen besteed aan het vertalen van teksten van liedjes. Dat zou toch zonde zijn? Allemaal duimen, dus, dat die koppige douane beambte zijn hand over zijn hart kan strijken en dat al het werk van twaalf jarige meisjes niet voor niets is geweest!

In ander nieuws heeft Saskia een nieuw sponsor"vriendinnetje" via PLAN. Faides is acht maanden jonger dan Saskia en woont in Zambia.

Vijf jaar geleden is Katja begonnen met het sponsoren van Mbeyu, een meisje van haar leeftijd in Kenya. Mbeyu is inmiddels getrouwd en dus krijgen we een nieuw meisje toegewezen. Het was een heel goede ervaring voor Katja om te zien, via de brieven en foto's ieder kwartaal, hoe anders het leven voor Mbeyu is, dan voor haar.

En nu zal Saskia dus dezelfde kans, om van verre een leeftijdsgenootje te helpen, krijgen. Ze heeft al meteen alle informatie aan Parker laten zien. Ze zijn onder de indruk, dat de wc van Faides' familie een gat in de grond is. "Zal Faides ook op haar vijftiende trouwen?", vraagt Saskia. Natuurlijk weten we dat niet, maar de kans zit erin. Tot dan zal onze bijdrage in haar leven hopelijk een beetje verschil in de omstandigheden maken.

posted by Kasaka @ 11:10 AM   ---

|

Mental Health Day

Hier in de VS zijn, als je werkt, over het algemeen de ziektedagen zeer miniem. Toen ik werkte had ik (in mijn eerste baan) drie ziektedagen per jaar. Gelukkig werkte ik voor een klein bedrijf en was ik een heel goede werkneemster. Dus als ik, vanwege mijn fibromyalgie, meer thuis moest blijven (toen wist ik nog niet goed, hoe ik ermee om moest gaan), lieten ze dat, zoveel mogelijk, toe. Ik werd dan niet uitbetaald, maar verloor mijn baan er ook niet door.

Zo lang als ik in dit land woon heb ik dan ook nog nooit van iemand, die thuis zat vanwege burnout of andere door het werk veroorzaakte mentale problemen, gehoord. Wat hier wel, vooral onder de gezonderen onder ons, een geaccepteerde term is: Mental Health Day. Soms ben je fysiek best in staat om te werken, maar gaat het mentaal gewoon even niet. Wat doe je dan? Je neemt een Mental Health Day. Overal wordt dit (zover mijn ervaring strekt) als legitiem excuus geaccepteerd.

Dus toen Katja gisteravond helemaal in tranen om een "Mental Health Day" kwam vragen, stemden Rick en ik meteen toe. Ze is snipverkouden, dus voelt zich ook helemaal niet lekker. Ze heeft een zware lading op zich genomen en ik zie het met bezorgde ogen toe. Zal het teveel voor haar worden? Ze wil van alles, maar een mens, en zeker een tiener, kan niet alles doen, wat zij wil.

Vanochtend laat ik Katja dus lekker uitslapen. Ik bel de school en meld haar ziek. Kai en Saskia gaan gewoon naar school. Om half negen komt onze financiele adviseur Geoff voor zijn jaarlijkse bezoek.

Hij is een ontzettend aardige man, heeft zelf drie kinderen en ik vertrouw hem 100% met onze financieen. Maar hij is ook zo lang van stof! Eigenlijk heb ik spijt van iedere vraag, die ik stel. Wat een antwoord van een minuut zou kunnen zijn, worden er tien! Oef! Blij, dat hij zo vroeg kwam! Maar we zijn weer op de hoogte, dat is het belangrijkste.

De afgelopen dagen heb ik heel wat afgesport, dus ik maak vandaag mijn rustdag. Met Katja samen loop ik in bijna drie kwartier 2,13 mijl. Garmin zegt, dat ik maar liefst 50 calorieen heb verbrand in al die tijd. Laat wel zien, hoe snel (of als slakken) we liepen! Maar ach, we zitten ook niet stil.

Het onderwerp van gesprek is natuurlijk Katja's toekomstige auto. Haar gedachten gaan over niets anders. Ik herinner me zelf ook mijn opwinding bij het kopen van mijn eerste auto (weliswaar op 22-jarige leeftijd), al was het een $600 bakje Oldsmobile, tien jaar oud met lekkende radiator. Katja droomt van cabriolets, Cooper Mini's en meer. Het is de vraag, of die in ons budget zullen passen. Maar dromen mag altijd.

Mijn plan voor vandaag is om naar Target te gaan. Ik wil zien, wat voor sportkleding ze hebben, want ik heb niet genoeg "tussen" kleding. Wel voor de winter en koudere dagen en wel voor de warme zomerdagen. Maar de ochtenden zijn op het moment koel, zo'n 13-18 graden en dan is die kleding of te warm of te koud.

Aan Katja vraag ik, waar ze graag wil lunchen, want ik heb haar een Moeder-Dochter dag beloofd. Zij bedenkt, dat Wegmans niet ver van Target is en zij is daar nog nooit geweest. Zo gezegd, zo gedaan, Katja rijdt er bekwaam via de snelweg naar toe. We delen een lekkere lunch van sushi en nemen ieder een kop soep. Die van mij is squash soep, zo lekker, dat ik spijt heb als het op is.

We doen nog wat boodschappen in deze enorme winkel en Katja vergaapt zich aan het enorme assortiment. Zij is echt wel wat gewend, maar dit overtreft natuurlijk alles. Gelukkig heeft ze geen honger meer, anders was het boodschappenwagentje vast heel wat voller geweest.

Dan rijden we, Katja aan het stuur, zo krijgt ze broodnodige praktijk, naar Barnes and Noble. Katja vindt er nieuwe boeken om te lezen, sommige van de lijst van non-fictie boeken voor Engels en anderen gewoon voor de lol.

Voor mezelf vind ik het vervolg op het boek, dat ik nu lees. Eigenlijk weet ik, dat ik weer eens moet afwijken. Sharon Kay Penmans boeken hebben gemiddeld 600+ pagina's en ik heb er nu vier achter elkaar van gelezen. Maar ze houdt mijn aandacht en dat is ongewoon, dus nog maar eens 700 pagina's meer na dit boek.

Onze volgende stop is dus Target, waar ik inderdaad een leuke sportoutfit vind van Champion (het is een capri broek met turquoise lange mouwen shirt, hij staat er niet bij op de website). Katja vindt er ook wat topjes en ik koop een leuk oranje Halloween t-shirt voor Saskia voor de gigantische prijs van $4!


Spooktacular savings bij Target, een van de vele Halloween schappen

De hele zaak is in de ban van Halloween. Je kunt werkelijk je hele huis Halloween maken! Kleedjes, baddoeken, zeephouders, serviezen, noem maar op, allemaal erg leuk, maar waar laat je ze als de feestdag weer voorbij is?

Thuis gaat Katja oppassen bij een vriendinnetje van Saskia, dus die gaat ook mee. Ik gooi de ingredienten voor onze maaltijd in de crockpot. Vandaag alweer een nieuw probeersel, ik begin er plezier in te krijgen! Zo gauw maak je telkens weer hetzelfde, nu is het iedere avond "spannend" om te zien, of het lekker wordt gevonden. Dan vind ik koken leuk.

Het recept van vanavond is varkenshaas met baby worteltjes, zuurkool, appel stukjes, ui snippers en bruine suiker (als iemand het volle recept wil, email me maar). Rick en ik vinden het heerlijk, Katja eet het wel, maar is er niet gek op en Saskia en Kai vinden het helemaal niet lekker. Het is de zuurkool, die ze niet lekker vinden. Gek genoeg ben ik ook geen zuurkool fan, maar in dit recept vind ik het wel lekker.

posted by Kasaka @ 9:19 PM   ---

|

Football en Back to School II

Stralend blauwe lucht lacht me tegemoet bij het opstaan. Rick heeft tijdelijk intrek genomen in de basement, zodat hij mij 's nachts niet wakker houdt. Met "Rickbucks" (woordspeling van Starbucks) komt hij me wakker maken (nou ja, eigenlijk ben ik al vanaf 5:45 wakker, toen Katja opstond, maar heb nog flink liggen doezelen).

Het is een stuk koeler buiten, maar ik heb energie en allerlei plannen voor vandaag! Na het nodige huishoudelijke werk en een intensieve gewichtstraining, die ik om de zoveel dagen nodig acht, haal ik de herfstspullen van zolder. Overmorgen is het tenslotte officieel herfst, tijd om de zomerspullen te vervangen.

Vroeger als tiener veranderde ik mijn kamer herhaalde keren per jaar. Nu, met grote meubels, gaat dat verschuiven niet meer zo makkelijk. Ik los het op, door vijf keer per jaar (Kerstmis is een apart "seizoen") onze midden verdieping anders aan te kleden. Zo kijken we weer eens tegen wat anders aan. Het ziet er in ieder geval weer warm en herfstachtig uit, hier binnen.

Buiten is het ook lekker weer en na de lunch heb ik met Sylvia afgesproken een fietstocht te gaan maken op het W&OD pad. Om een uur ontmoeten we elkaar bij de locomotief in het centrum van Vienna. We rijden tot het Reston Town Center, waar we langs het pad op een bankje een kwartiertje uitrusten.

Als ik om kwart voor drie afscheid neem van Sylvia en naar huis fiets, gaat mijn mobieltje. Het is Katja. Herinner ik me wel, dat zij vandaag laat zou blijven voor Key Club? Ja, dat herinner ik me en ik beloof haar zodra ik thuis ben op te gaan halen.

Thuis eten we gauw een snack, want Kai speelt deze week thuis en zijn wedstrijd begint al om kwart voor zes. Het is lekker weer, maar best koud op de ijzeren banken van het "stadion". Ik ben blij, dat ik een gewatteerde jas aan heb!


De Warhawks



De Chargers

Dit is voor mij de eerste high school footballwedstrijd en de sfeer is heel leuk! De Warhawks spelen tegen de Chantilly Chargers en beide teams hebben natuurlijk ook cheerleaders. Die van Madison zijn duidelijk net begonnen, maar ze doen heel erg hun best. Chantilly heeft een oudere groep cheerleaders mee, die met van die pom poms zwaaien en levende pyramides bouwen.


Filmpje van een cheer



Filmpje van spelmoment

De wedstrijd begint netjes op tijd en de Chargers spelers lijken mij op het eerste gezicht veel groter en zwaarder, dan de spelers van Kai's team. Maar dat dat niet het enige is dat telt in dit spel laten de Warhawks zien, door een heel goede touchdown te scoren. 7-0 voor het home team! Hoera!


Spelmoment



Kai (nummer 55) kijkt naar het spel


Aan het einde van de eerste helft scoren ze bijna nog een keer, maar helaas wordt die afgekeurd. Rick en ik halen gauw wat popcorn en blijven dan nog even naar het begin van de tweede helft kijken. Helaas moeten we om zeven uur weg, want Saskia's Back to School Night begint dan. Erg jammer, want ik genoot en was graag tot het einde gebleven.

Bij Saskia's school vinden we nog net een parkeerplaats dichtbij de trailer, die haar klaslokaal is. We zijn ietwat laat en vallen midden in het praatje van de lerares binnen.

Het is duidelijk, dat Mrs. Esterson dol is op kinderen en ook, dat ze, na 24 jaar les geven, precies weet hoe ze met de kinderen moet omgaan. Ze vertelt over het curriculum en we worden alweer op Blackboard.com gewezen. Alleen merk ik thuis, dat ik niet de juiste informatie heb om onder Saskia's nummer in te loggen. Hopelijk kan ik dat morgen krijgen, want al die online informatie is erg handig.

Op de terugweg van school halen we Kai op. Ze hebben uiteindelijk met 7-6 gewonnen, alleen heeft Kai helaas alweer alleen aan de zijlijn gestaan. Hopelijk mag hij bij een van de wedstrijden ook het veld op!

Gelukkig heeft de hele dag de crockpot hard gewerkt, terwijl wij het zo druk hadden en kunnen we, weliswaar pas om acht uur, met zijn alleen een lekkere dampende kop taco soep eten.

posted by Kasaka @ 9:24 PM   ---

|

Back to School Night

Snotterend vertrekken Katja en Rick naar school en werk vanochtend. Gelukkig zijn Kai, Saskia en ik nog gezond, maar ik pomp in iedereen extra vitamine C.

Als avondeten heb ik weer een nieuw (en zeer makkelijk) recept voor de crockpot gekozen. Voor Kirsten komt om te gaan lopen haal ik gauw de ingredienten bij Safeway voor vandaag en morgen. Vanavond wordt het kip met dill pickle sap (het sap van een potje augurken) en aardappelen, als groente erwtjes en worteltjes. Simpel, maar, zo blijkt later, super lekker!

Als Kirsten komt gaan we voor het eerst in lange tijd weer eens een heel stuk lopen. Zij heeft sinds de operatie aan haar grote tenen niet meer hard gelopen en ik heb mijn rechterbeen zoveel mogelijk ontzien. We besluiten dus te kijken hoe het zal gaan en afwisselend te joggen en lopen.

Het is toch altijd zoveel leuker om met iemand anders te sporten en de tijd vliegt voorbij. We hebben elkaar heel wat te vertellen. Het weer is heerlijk en we lopen bij elkaar precies tien kilometer.

In het begin gaat het joggen best, maar dan voel ik mijn hamstring weer verkrampen en besluit het niet verder te forceren. Het laatste wat ik kan gebruiken is een blessure!

Gelukkig komt Laura om twee uur om de knopen er weer uit te masseren. In het vervolg zal ik op dinsdag mijn massage krijgen, omdat er op donderdagavond te veel gaande is en ik na zo'n massage meestal uitgeteld ben.

Katja komt in een duidelijke mineurstemming thuis. Al haar vriendinnen hebben een vriendje en ze voelt zich sterk het vijfde rad. Gelukkig is ze zelfverzekerd genoeg om niet maar een vriendje te "nemen" om er ook bij te horen. Er zijn er genoeg, die zich daar zo voor zouden lenen, maar zij vindt ze niet leuk.

Hopelijk helpt het om er gewoon met mij over te praten, want een oplossing heb ik natuurlijk niet. Ze legt makkelijk contacten, dus hopelijk komt ze in een van haar klassen een "single" meisje tegen om dingen mee te ondernemen.

We eten gauw en dan vertrekken Rick en ik naar de high school, waar vanavond Back to School Night wordt gehouden.

Als we aankomen staat de parkeerplaats al vol en Rick zet mij voor de ingang af. Ik loop vast naar de kleine gym (er zijn twee gymlokalen in deze school), waar allerlei standjes staan. Hier haal ik het schema van Kai en Katja en betaal alvast voor hun PSAT test, die ze in oktober moeten doen.

In de negende klas, Kai dus, wordt deze test afgenomen om te zien wat de individuele niveaus van de kinderen, die de high school binnen komen, zijn. Voor die klas is de test niet verplicht, maar het kan natuurlijk nooit kwaad. In de elfde klas moet Katja de test doen, hij wordt dan als voorbode op de SATs bekeken.

Ook worden we lid van de PTSA (Parent Teacher Students Association) en kopen we de schoollijst met namen en telefoonnummers van alle leerkrachten en leerlingen.

Na het uitschrijven van al die cheques overleggen we even, hoe we het zullen aanpakken. Met twee kinderen op deze school kunnen we of opsplitsen en alle leraren zien of samen blijven en afwisselend een leerkracht van Katja en dan een leerkracht van Kai aanhoren.

Een blik op hun schema laat zien, dat hun belangrijkste vakken elkaar precies afwisselen. We kiezen dus de laatste optie, want we zijn beiden benieuwd naar de AP klassen van Katja en de Honors klassen van Kai.

Als eerste gaan we naar AP English van Katja. Deze lerares, Jenna Reeder, is jong en enorm enthousiast over de Engelse taal. Daar zo zittend zou ik zo aan haar lessen mee willen doen! Ik ben dol op taal en schrijven (sic!) en dit is duidelijk haar passie.

Volgens mij kan zij van de meest ongeinteresseerde student in een jaar een enthousiaste lezer en schrijver maken. Maar goed ook, want dat is precies wat deze cursus inhoudt. Het lezen, dat gedaan moet worden, is non-fictie (en op de lijst van aan te raden boeken staan een paar pittige, zoals het 9/11 report). Het examen in mei bestaat uit een multiple choice examen van 60 vragen en drie essays, waarbij je getimed wordt (40 minuten per essays). Wel even flink aanpoten, dus, maar het is dan ook een college niveau cursus.

Onze volgende stop is Algebra van Kai. Deze lerares ken ik goed, Katja had haar in de achtste klas en in de negende klas gaf ze Katja bijles. Heel leuk, dus, dat Kai haar nu weer heeft. Ze weet haar eigen enthousiasme voor algebra goed over te brengen en met Kai maken we ons wat wiskunde betreft nooit zorgen. Dat lijkt hem aan te komen waaien (waar hij dat talent heeft opgepakt is een raadsel, want noch Rick noch ik waren goed in wiskunde).

Het derde "uur" gaat weer naar een vak van Katja: Photojournalism. Vorig jaar had ze deze lerares voor Engels en het was een hele eer voor haar om voor deze klas gekozen te worden. Het eindresultaat van deze cursus is het jaarboek van de school.

Ook dit lijkt me een heel leuk vak. Niet alleen leren ze er journalisme (en er is op school een "writing goal", in ieder vak, ook de exacte vakken, moeten de kinderen stukjes schrijven), maar ook editing, fotografie, layout en meer. Heerlijk creatief, maar ook vaardigheden, die in het latere leven goed van pas zullen komen.

Terwijl ik daar zo zit en door de hallen van de school loop, bekijk ik de andere ouders ook eens. Het valt me op, dat de meesten iets ouder zijn, dan Rick en ik.

Men is over het algemeen leuk en netjes gekleed (ook misschien omdat velen zo uit hun werk komen) en slechts een heel enkele is te dik. Ook valt het me op, dat deze school veel minder divers lijkt, dan Saskia's lagere school. Het merendeel van de ouders is blank, wat van Saskia's school niet gezegd kan worden.

Kai's lerares voor Honors Biologie is een heel leuk mens. Ze heeft zelf high schoolers en noemt zichzelf een "science nerd", zo geinteresseerd is ze in haar vak. Kai, die eigenlijk nooit iets vertelt over school, heeft het nog het meest over haar. Vooral ook, omdat ze allerlei reptielen en vissen in haar lokaal heeft, die de kinderen mogen verzorgen.

In het lokaal ernaast krijgt Katja AP Biologie. Zo te horen ook een niet te onderschatten cursus, die als erg moeilijk bekend staat, hoewel Katja het tot nu toe nog makkelijk vindt. Natuurlijk is ze ook zeer geinteresseerd in biologie, want daarin wil ze verder, dus dat scheelt.

Morgen gaan zowel de AP Biologen, als de Honors Biologen proeven doen met Betta vissen. Ze gaan spiegeltjes voor het aquarium houden en zien, wat de reactie van deze agressieve vissen is op hun spiegelbeeld. Leuk! Ik zou zo weer naar school willen (minus het huiswerk, dan).

Kai en Katja hebben ook beiden les in een vreemde taal. Katja is in haar derde jaar met Spaans en Kai in zijn tweede jaar met Frans. We missen Katja's Spaanse lerares en helaas is Kai's Franse lerares een invalster. De vaste lerares heeft zwangerschapsverlof en zal in januari terug komen.

In tegenstelling tot de vaste lerares is dit geen Francaise, maar ze heeft wel in Frankrijk gewoond en veel ervaring met het Frans. Kai moet, als we thuiskomen, nog een kaft om zijn boek maken, dat te maken heeft met een Frans sprekend land. Hij kiest Zwitserland.

Omdat ik jarenlang in Frans sprekende landen heb gewoond als kind, vind ik het erg leuk, dat hij deze taal heeft gekozen. Eigenlijk heb je in dit gebied veel meer aan Spaans, maar Frans blijf ik mooier vinden.

Het is inmiddels al kwart over negen en tijd voor ons laatste bezoek: Algebra 2 Honors van Katja. Als ik de lerares zie staan, denk ik eerst, dat ze een leerlinge is. Daarmee begint ze ook haar praatje, want dat denken kennelijk meer mensen.

Maar ze is twee jaar geleden afgestudeerd van Virginia Tech en dit is jaar derde jaar als docent bij Madison High School. Grappig vind ik altijd, dat je tijdens de Back to School Night ook van alles over de persoonlijke achtergrond van de leerkrachten te horen krijgt. Het gaat dus niet alleen om hoe zij hun vak presenteren, maar ook wie daar voor de klas staat bij jouw kind.

Het maakt ze allemaal zeer aanspreekbaar. En, zoals Katja's achtste klas lerares, die nu Kai op high school les geeft, zei: "Het verschil tussen middle school en high school is, dat op middle school de kinderen angstig om je heen lopen, want jij bent "de teacher". Op high school daarentegen ben je aanspreekbaar, ze zien je als een hulp op weg naar hun doel: college."

Door alle leerkrachten wordt ons op het hart gedrukt vooral Blackboard.com te bezoeken. Hier staan alle huiswerk opdrachten en alle informatie per klas per kind, heel handig!

Al met al is het weer een informatieve avond. En stiekem zou ik best ook een jaartje naar high school willen. Stuk voor stuk spreken de vakken me aan en alle leerkrachten hebben duidelijk plezier in hun werk.

Het was weer een drukte van jewelste in de vlinderstruik, dus moest het fototoestel er natuurlijk weer bij gehaald:





Arme vlinder, de katten krijgen ze nogal eens te pakken





De zwarte vlinder is erg moeilijk te fotograferen, maar de kleuren op haar rug zijn zo mooi!

posted by Kasaka @ 6:34 PM   ---

|

Het doel van het leven

De maandag begint met zonneschijn! Helaas heb ik een ontzettend slechte nacht achter de rug, want Rick is verkouden en kan niet door zijn neus ademen. En ik kan niet slapen, als er vreemde geluiden om me heen zijn. Het was dus een slapeloze nacht voor mij, terwijl Rick zich bij het opstaan wat beter voelt.

Nu Saskia met Aoife naar school loopt, hoef ik niet per se met haar op te staan. Rick is ook nog thuis en zegt me nog even te blijven liggen, hopelijk helpt dat de overweldigende vermoeidheid, die ik voel. Ik weet, dat het nodig is, anders kom ik de dag niet door, maar ik voel me schuldig, dat ik zo "lui" ben.

Toch helpt de extra rust wel en als ik om half negen opsta en de zon uitbundig schijnt neem ik me voor een lekker stuk te gaan fietsen. Eerst bel ik General Electric om een nieuwe ovendeur te bestellen. Zij kunnen volgende dinsdag al komen, hoewel ik er niet van overtuigd ben, dat de nieuwe deur dan op de "truck" aanwezig zal zijn.

Mijn fietstocht is ronduit fantastisch. Het is het perfecte weer en druk, maar niet te druk op het pad. Ik fiets naar het Reston Town Center en besluit, dat ik binnenkort weer eens met Rick moet afspreken voor een lunch daar.


Fire station 25 in Reston, op de verkleining van de foto kun je niet het enorme spandoek "9-11-01 We'll never forget" lezen

Voor ik het weet ben ik acht mijl buiten Vienna en moet dus ook weer acht mijl terug. Voor mij uit waggelt een dikke groundhog. Hij heeft mij niet door en hij is zo heerlijk vet! Hij is net te ver weg om een foto te nemen en verdwijnt dan in het gewas.

Even later zie ik een gier (dezelfde als vorige week?) op een van de electriciteitspalen landen. Hij gaat daar met zijn vleugels wijd open zitten om lekker van de zon te genieten. Heel indrukwekkend, die enorme vleugels!

Als ik weer bijna thuis ben stop ik even bij het schooltje van de Vienna Baptist Church. Martine en Karin werken hier en ik zie ze in de speeltuin. We kletsen even en dan rijd ik terug naar huis.

Lorraine, mijn buurvrouw, rijdt net weg en ik vraag haar, hoe het met haar rug gaat. Ze kon zaterdag niet komen, omdat ze teveel pijn had. Gelukkig gaat het beter en ik raad mijn wondermiddel Mineral Ice aan.

Maandagen zijn nog steeds de korte dagen voor Saskia, dus ik douche gauw en ga dan boodschappen doen. Het is bijna 30 graden buiten, dus ik heb geen zin in een slow cooker maaltijd. Die voelen toch winterser, dan deze zomerse temperaturen.

Bij Whole Foods haal ik, waarschijnlijk voor het laatst dit jaar, hun dille zalm en lekkere salades als bijgerechten. Ook hebben Rick en Katja om olijfbrood gevraagd en dat is nog warm als ik het haal.

Net op tijd voor Saskia ben ik thuis. Ook Rick is heel vroeg thuis, hij verwacht wat mensen om zijn electronica, die door de stormen van een paar maanden geleden stuk zijn gegaan, te maken.

Het weerbericht voor morgen is alweer minder, dus ik installeer me buiten op het deck. Mijn titel voor dit blog is "Het doel van het leven" en ik ben daar wat mijzelf betreft erg mee bezig. Ik heb serieuze interesses (fotografie, schrijven en rondleiden), waar ik graag "meer" mee wil doen. Maar mijn fysieke limitaties weerhouden me van een geregelde baan. Ik ben dus hard aan het onderzoeken, hoe ik dit alles kan combineren en mezelf toch "inhoudsvol" kan voelen.

Net na vieren breng ik Katja naar Michael's voor een interview. Terwijl zij praat loop ik door de winkel. Er zijn zoveel hobby mogelijkheden, het duizelt me! Katja zal hier een leuke tijd krijgen, als ze wordt aangenomen.

Na een half uurtje komt ze naar buiten en ziet er optimistisch uit. Als ze wordt aangenomen, zal ze $7,75 per uur verdienen. Met een minimum uurloon van net iets meer dan $5 is dat een goed salaris voor iemand zonder ervaring.

Met zijn allen eten we buiten, zal het voor het laatst dit seizoen zijn? Ik hoop het niet, ik ben niet klaar om de zomer gedag te zeggen! We eten zalm met broccoli en drie kleuren paprika salade. Erbij hebben we olijfbrood, iets, waar we allemaal dol op zijn. Ik weet niet of dat in Nederland te krijgen is, het is zuurdesembrood met zwarte olijven. Ik moet zeggen, dat ik heel veel brood hier ontzettend lekker vind. Ik lees telkens "Amerikaans brood is niet te pruimen", maar die mensen hebben dan enkel het verpakte supermarkt brood geprobeerd. Knip bruin zul je hier misschien niet vinden, maar smaakvol brood te over!

En nu dan het doel van het leven, ik blijf erbij, na mijn contemplaties vandaag: "geniet van ieder moment". Daar probeer ik naar te leven. En ik denk, dat dit echt het doel van het leven is. Zolang er mooie dingen zijn is er reden om door te gaan, hoe moeilijk het ook gaat.

Wij zijn zo bevoorrecht! Ik kijk naar "Wife Swap", waar een familie alleen maar "piraat" is en de ander overdreven georganiseerd. Al neig ik meer naar het laatste, ik realiseer me, dat hier thuis geen polarisatie (meer, want ik heb veel geleerd!) plaatsvindt.

Wij zijn een gewoon gezin, zo netjes mogelijk, maar met drie kinderen en vier, wat zeg ik, vijf huisdieren. Er is een overdreven nette moeder, die al heel water in haar wijn heeft moeten doen en een heerlijke happy go lucky vader. Ik zou het niet anders willen.

posted by Kasaka @ 8:15 PM   ---

|

Feestelijke zaterdag en superluie zondag!

Zaterdag

Ondanks het beloofde mooie weer miezert het alweer bij het opstaan! Maar ik laat me er niet door uit het veld slaan en neem mijn acht pond gewichten mee voor een vier mijl loopje door Vienna. Onderweg zie ik allerlei bekenden voorbij rijden, die zich vast rotlachen om mijn gekke capriolen!

Zo af en toe jog ik met de gewichten, maar lang kan dat niet, dat is te zwaar. Verder doe ik lunges en squats en grapevines (waar je je benen zijdelings voor en achter elkaar langs laat gaan). Geen gezicht, natuurlijk, maar zo gebruik ik wel alle beenspieren en dat is nu even hard nodig.

Als ik thuiskom is Rick in alle staten. Hij is helemaal zenuwachtig bezig met het feestje van vanavond. Hij, die anders zo vrolijk is, snauwt opeens de kinderen af. Ik herinner hem eraan, dat het enkel onze vrienden zijn, die op bezoek komen, niemand van hoge afkomst! Dat ontlokt wel een lachje.

Hij neemt Katja mee en gaat nog wat lekkernijen kopen, terwijl ik het opruimen van de achtertuin op me neem. Helaas heeft Brynna de gewoonte om daar haar behoeftes te doen en we willen niet het risico lopen, dat onze gasten poep aan hun schoenen krijgen.

Na dat akkefietje begin ik vast de lekkernijen, die Rick onder anderen bij World Market heeft gekocht, op schalen te leggen. Hij heeft allerlei soorten koekjes, wafels en chocolaatjes en meer ingeslagen. Allemaal vreselijk lekker!

Ook zijn er verse vruchten, nootjes, allerlei verschillende soorten kaas met crackers en pita's met hommos voor degenen, die niet zulke zoetekauwen zijn. Dat wordt genieten!

Terwijl ik douche en mezelf in mijn rode pakje hijs, dat ik al jaren niet meer aan heb gehad en opeens weer in de kast vond, versieren de anderen het huis. We bestellen gauw een Pizza Hut pizza als avondeten en zijn dan klaar voor de gasten.

Precies om half acht komen Niall, Serena en hun drie kinderen en Christine en Mallory volgen hen op de voet. Om de zoveel minuten gaat de bel en ik heb het druk met iedereen begroeten en cadeautjes uitpakken.

Ze kennen mij goed, want veel komen met een fles rode wijn en ik krijg een lekkere fles champagne van Lilian. Ik word schromelijk verwend! Een greep uit de "buit": wijnglazen zonder voetje van Christine; een hartstikke leuke Nederlandse mok én "Dutch Delight", een heel grappig boek over de Nederlandse eetgewoontes (in het Engels, dus de kinderen hebben er ook al in zitten lezen) van Sylvia en Hans; een Kerstboek met leuke recepten van Mary Engelbreit én hele leuke herfst kaarsjes van Jeanne en Ross; Key lime lemonade en koekjes van Martine en Joseph; een leuke plant met pepertjes van Mary en David en een aantal mooie boeketten bloemen! Ik vergeet er vast nog een stel, maar alles is even leuk.

De kinderen duiken allemaal de basement in en varieren in leeftijd van 3 tot 16. Iedereen vindt wel een speelkameraadje en we zien ze eigenlijk pas weer terug als de cake wordt aangedragen.


Claudia (rechts), Kirsten (midden) en ik



Niall (rechts), Ross (midden), Chuck van hiernaast (op de rug gezien)

De volwassenen zitten buiten op het deck, want het weer is eindelijk lekker en mooi, staan in de keuken te kletsen of zitten in de family room. Al met al zijn we met zijn vijfenveertigen, waarvan drieentwintig kinderen. Het fijne van dit huis is, dat dat gezellig druk, maar niet eens propvol aanvoelt!


Michael, Denise en Zoë



Martine, Sylvia en Hans en Joseph op de achtergrond



Gezellig in de keuken, het middelpunt van het feest



Mary en Serena (rechts) en Jeanne (links)

Om een uur of negen komt Rick met de cake en de nummers 4 en 5 als kaarsen. Er wordt door iedereen luidkeels "Happy birthday" gezongen en ik weet, zoals altijd, niet waar ik moet kijken! Heel schattig krijg ik van Teddie, Sylvia's dochtertje, en Ezra en Kenan, Katja's twee kinderen, een grote knuffel.

Dan wordt de cake opgedeeld. Het is mijn favoriete ijsmix van Coldstone Creamery: sweetcream (room) ijs, met witte chocolade chips en caramel saus. Hij gaat er heel goed in en er blijft niet veel over.

De groep is een goede mix van Amerikanen en Nederlanders en ik geniet met volle teugen. Wat een zegen, om zoveel hartstikke leuke mensen onder mijn vrienden te kunnen tellen! Al veel te gauw gaan de eersten weer huiswaarts. De kleintjes worden moe en de oudere kinderen moeten morgen weer huiswerk maken.

Christine blijft gezellig nog even nakletsen onder het genot van nog een laatste wijntje. Om half een rijden zij en Mallory ook weg en vallen Rick en ik doodmoe in bed neer. We kunnen weer op een heel geslaagde avond terug kijken.

Ieder jaar twijfelen we weer of we een feestje zullen geven, want het is toch best veel werk. Maar het is een prima manier om iedereen na de zomer weer te zien en het wordt altijd weer beregezellig!

Zondag

Tot mijn grote verbazing staat Rick al om acht uur op! En dat terwijl hij zo van uitslapen houdt. Later blijkt, dat hij erge last van zijn rug had in bed en van de pijn niet meer kon slapen. Misschien moeten we toch maar weer eens aan een nieuwe matras gaan denken. Deze is ook alweer acht jaar oud.

Zelf voel ik de wijn van gisteravond en het late naar bed gaan nog maar al te goed en pas om kwart over negen sleep ik mezelf het bed uit. Eindelijk is het weer eens prachtig weer, volgens het weerbericht wordt het vandaag tegen de dertig graden.

Als ik beneden kom is Rick al hard aan het opruimen. Ik dacht, dat we genoeg eten hadden voor een weeshuis, maar er is eigenlijk maar heel weinig over!

We maken de schalen schoon en ik denk behulpzaam te zijn, door twee zware schalen van de eetkamer naar de keuken te dragen. Maar ik heb niet op de wijde mouwen van mijn ochtendjas gerekend en een ervan blijft achter een deurknop steken. Hierdoor maakt die arm met zware schaal in de hand een onvrijwillige beweging opzij en ik hoor een enorme knal.

Tot mijn schrik heeft die schaal de glazen deur van de oven verbrijzeld. Het glas valt overal om me heen in duizend stukjes op de grond. Ik sta midden in de scherven! Gelukkig weerhoudt Katja Brynna er net op tijd van om er met haar poten doorheen te lopen, want nieuwsgierig als die is komt ze als eerste aangerend.

Rick redt mij, door me Katja's slippers toe te werpen en samen vegen we het allemaal op. Balen! Nu moet er een nieuwe ovendeur komen. Onvoorstelbaar, wat een glas zo'n ding bevat!

Na deze calamiteit besluit ik vandaag gewoon maar helemaal niets meer te ondernemen. Rick is nog zeer actief, want hij heeft geen zin om geld uit te geven aan iemand, die onkruid komt wieden. Aangezien ik de rest van het seizoen die vervelende taak op me heb genomen om vervolgens door insekten lek geprikt te worden, voel ik me er niet toe geroepen te helpen. Hij haalt zakkenvol winde uit de tuin, hopelijk voldoende om de rozen te laten overleven, die er helemaal door werden overwoekerd.

De enige lichamelijke oefening, die ik vandaag doe, is mijn gewoonlijke routine van 50 squats, 50 lunges, 25 pliées, 25 kuitspieroefeningen, 50 keer opdrukken en 300 buikspieroefeningen. Dat lijkt veel, maar is het echt helemaal niet.

Daarna installeer ik me met achterstallige tijdschriften Family Circle en Fitness en mijn boek, When Christ and His Saints Slept, in een van de stoelen op het deck. Op dagen als vandaag voelt dat als een verlengde van het huis.

Terwijl ik dit schrijf zit ik er nog (inmiddels kwart over zes 's avonds). Aan mijn voeten slaapt Brynna en in het hoekje van het deck ligt Snickers in diepe rust. Zo af en toe krijg ik bezoek van een van de enge Schwarzenegger wespen, maar de vele muggen schrik ik af met de Citronella kaarsen aan mijn voeten. Het is heerlijk zo!

Enkel het geluid van de krekels en de enkele passerende auto verstoren de rust. Door het nattere weer van de afgelopen weken zijn mijn geraniums ook weer gaan bloeien en net kregen die bezoek van een prachtige kolibri. Deze rustige nazomerse dag doet me weer helemaal terugverlangen naar de zomer, misschien is verhuizen naar een gebied, waar het altijd zomer is, nog niet eens zo'n slecht idee. Aan de andere kant worden we hier in Fairfax County bijna het oudst in het land.

posted by Kasaka @ 12:19 PM   ---

|

Kamikaze eekhoorns

Het seizoen van de kamikaze eekhoorntjes is weer begonnen. De eikels vallen en dus wordt er druk gehamsterd voor de koude winter. Dit heeft als gevolg, dat er om de haverklap een eekhoorn de weg oversteekt met regelmatig desastreuze gevolgen (voor de eekhoorn dan). Meestal remmen de automobilisten gauw, maar soms is dat niet mogelijk. Zelf heb ik ook al twee eekhoorn levens op mijn geweten de afgelopen jaren.

Als ik vanochtend aan mijn fietstocht begin ben ik helaas getuige van zo'n ongeluk. De auto kan hem echt niet ontwijken, hij (of zij?) rende zo onder de wielen. Maar het is zo'n zielig gezicht! Deze is niet meteen dood, ik zie zijn kopje nog bewegen.

Gauw fiets ik door, maar de hele tijd vraag ik me af, of ik nog had moeten kijken of hij nog een schijn van overlevingskans had. Rick noemt ze ratten met staarten, maar ik zie die schattige kopjes voor me en vind het dan zo zielig! Als ik terug kom heeft iemand hem al verwijderd. Meestal is "Vienna" (de Public Works divisie) daar heel snel in en vandaag dus ook.

Het is heerlijk fietsweer, ik kan zonder jas, er is zo af en toe zon en een flinke bries. Mijn doel is zeker twintig kilometer te fietsen. De pijn is vanochtend minder, dus dat moet lukken.

Het is super druk op het W&OD pad. Is het omdat het vrijdag is? Omdat de zon er na een sombere week weer even is? Wie zal het zeggen, jong en oud recreeren in ieder geval. Ik zie zelfs een moeder met een ware bus achter zich: een tandem fietsje met kleuter en dan daar achter nog een Burley karretje met jongere kinderen. Lastig maneuvreren lijkt me dat!

Net voor ik op mijn ommekeer punt aankom zie ik drie herten staan grazen. Ik stop en probeer foto's te maken. Van de andere kant komen een ouder echtpaar en een oudere man alleen toelopen. Het echtpaar stopt ook en de hertjes hebben ons nu door. De dichtstbijzijnde is heel jong, hij heeft zijn witte stipjes nog. "Cute", zegt het echtpaar tegen mij en ik beaam dat.


De oudere man heeft daar een andere mening over en begint een heel gesprek met mij. Dit vind ik nu zo leuk! Hij is kleiner dan ik, ik schat hem in de zeventig en hij kauwt op een tandenstoker, terwijl hij met me praat.

Zijn vrouw, zo vertelt hij, plant al geen bloemen meer in hun tuin, want die vermaledijde herten eten ze allemaal op! Vanochtend nog hadden ze er vijf op bezoek (toch proef ik in zijn betoog ook wel een gedoging, want het zijn tenslotte leuke en lieve dieren om te zien).

We raken in gesprek over Nederland, want ik vertel hem, dat ik het nog steeds zo bijzonder vind zomaar overdag herten in het wild tegen te komen, vooral in zulk stedelijk gebied. Hij blijkt jaren in Europa te hebben gewoond met de "foreign service" (kan van alles zijn van CIA, State Department tot Militair).

Ook zij zijn in Nederland geweest en hij herinnert zich kanalen en een heel gecultiveerd landschap, waarin hij zich geen wilde dieren kan voorstellen. Vergeleken bij ons Virginia heeft hij wel gelijk.

Terwijl ik fiets maakt mijn fiets een vreemd geluid, alsof er iets metaalachtigs aanloopt. Aangezien ik hem net terug heb van een "tune up", besluit ik terug te gaan naar Bikes@Vienna.

Daar luistert de baas, terwijl ik fiets, naar het geluid en bepaalt, dat het de remmen zijn. Terwijl ik wacht en met de jonge bruine labrador en haar riem speel (wat heb ik dan zin in een jonge hond, hoe lief onze ouwe sok ook is!) wordt het gemaakt. Inderdaad hoor ik daarna tijdens de twee mijl terug naar huis geen piepje meer.

Thuis merk ik toch hoe oud Brynna aan het worden is. Ze ligt bij de grootvaderklok en komt met moeite overeind als ik binnen kom. Vroeger kwam ze aangerend. Ook haar blaf is niet hetzelfde, hij klinkt nu hees, als van een zeehond. Ik mis de tijden, dat ik haar aan kon lijnen en een heel stuk kon gaan lopen. En toch blijft ze dezelfde lieve hond, nooit een grom van dit dier!

Gauw eet ik een Campbell Italian Wedding microwave soep voor lunch, want ik wil mijn nagels laten doen voor mijn feestje morgenavond.

Als ik om kwart over twaalf de nagelsalon binnenloop denk ik even verkeerd te zijn! Het was altijd een beetje een "hole in the wall", zoals we dat hier noemen. Een simpele kamer met witte muren en wat foto's en de pedicure stoelen en tafels met nagelstylistes langs de wand. Het geheel deed altijd wat armoedig aan, maar het ging om de service, dus het maakte mij niet uit.

Nu is alles keurig geverfd, er staan moderne kolommen midden in de zaal en er worden nieuwe pedicure stoelen geinstalleerd. De Vietnamese baas is druk bezig en ik moet op mijn tong bijten om niet te vragen of hij de loterij heeft gewonnen. De inkomsten van de salon lijken me namelijk niet toereikend voor zo'n verbouwing. Maar kennelijk is dat dus wel zo.

Met mooi gelakte nagels ben ik net voor Katja's thuiskomst uit school weer thuis. En dan begint het luie leven, want nu de zon weer even te zien is, wil ik buiten zijn. De hangmat wacht! Mijn boek is pas halverwege uit en het blijft spannend (ik ben nu eenmaal dol op de Middeleeuwen).

Helaas begint het niet veel later weer te bewolken en voor ik het weet regent het! Nou ja! Dat was niet afgesproken! Maar er wordt ons beloofd, dat het weekend droog zal zijn. En gie geleuft het!

Rick komt thuis en heeft allerlei inkopen gedaan voor morgenavond. Veel te veel als je het mij vraagt, maar hij is altijd bang om te weinig te hebben.

Als alles weg is gelegd wordt Kai opgehaald om naar de Varsity football wedstrijd te gaan. Hij is heel serieus met het football bezig en had, met maar een andere freshman, de Varsity coach vanmiddag geholpen, waarvoor hij extra credit zal krijgen. Ik vind het leuk om te zien, want hiervoor had Kai 0,0 interesse in welke sport dan ook.

We zetten Saskia bij Aoife af, want die gaat naar de film bij de Vienna Baptist Kerk achter ons huis. Ze vertonen "Chronicles of Narnia", vanwege het natte weer binnen in het kerkgebouw.

Saskia heeft vandaag over Anthonie van Leeuwenhoek geleerd en moet maandag aan de klas vertellen, hoe je die naam nu precies uitspreekt. Van oplezen lukte het niet, maar als ze het mij hoort zeggen weet ze het meteen.

Dan zijn Rick, Katja en ik nog over en Katja rijdt ons bekwaam door een nat en donker Vienna naar Tysons II. Hier krijgen we meteen een tafeltje bij de Lebanese Taverna, Katja's nieuwe favoriete restaurant.

Het eten is er inderdaad heerlijk. Ik ben vooral gek op hun "Kibbeh Nayeh", oftewel rauw lamsvlees, een soort filet Americain, maar dan anders. Het restaurant zit vol en terecht, het eten is er werkelijk voortreffelijk!

Saskia komt doodmoe thuis en Kai belt, of Charlie mag komen logeren. Prima! Zolang ze maar in de basement slapen, zodat wij er geen last van hebben. En zo begint het tweede weekend van het schooljaar.

posted by Kasaka @ 2:50 PM   ---

|

Miezer de miezer

Zo on-Virginiaanse september is dit weer! Bij het opstaan miezert het buiten, grauw, grijs, niet wat we van de herfst hier gewend zijn. Aan de andere kant halen we een grote droogte van augustus in, dus ik blijf hopen op toch mooie herstkleuren, when all is said and done.

Rick heeft me al de hele week gezegd niet thuis te blijven en Christine belt nog eens vanochtend, om me eraan te herinneren, dat het mijn verjaardagsweek is. Ik moet eigenlijk wel lachen, hier is het geen verjaar"dag", maar een verjaarsweek! Maar ik luister.

Het miezert en miezert en miezert buiten. Maar ik heb een fijn boek en ga gewoon boven een half uur op de elliptische machine staan. Dit is iets, dat ik niet vaak doe, dus ik hoop, dat mijn spieren het verschil merken. Het lijkt in ieder geval goed te gaan. Het halve uur is zo voorbij, want mijn boek is spannend.

Intussen doe ik ook van alles: Katja heeft de verkeerde schoenen aan naar school, dus ik rijd Saskia vanwege de regen naar school en dan door naar de high school om Katja's slippers achter te laten.

Thuis zie ik, dat Kai's tas met zijn witte football broek nog in de garage ligt. Deze is niet wit meer, door alle modder is hij donkerbruin. En Kai zal vanavond zijn eerste wedstrijd spelen, dus gooi ik het allemaal gauw in de wasmachine.

En ik stel mijn crockpot maaltijd voor vanavond samen. Gezegd moet worden, dat geen van de nieuwe recepten deze week werden afgekeurd (alleen Saskia vond sommige dingen minder lekker). Voor herhaling vatbaar, dus.

Rond 11 uur ga ik richting de Galleria at Tysons II. Deze mall is luxueuzer, dan de "gewone" Tysons Corner.

Het miezert en motregent maar door! Ik wil dus in de parkeergarage parkeren, zodat ik geen druppel op mijn net gestileerde hoofd zal voelen (bij deze mall moet je je daar zorgen om maken, iedereen is perfect gekleed en gecoiffeerd). Maar helaas, zeker tien andere aasgieren cirkelen rond als competitie voor mijn begeerde plaatsje en ik heb er de tijd niet voor over.

Dus rijd ik maar weer bovengronds en trotseer de elementen met behulp van mijn felrode parapluutje. Ook hier ben ik niet de enige, de ene na de andere elegant gekleedde dame of heer racet naar binnen.

Gauw loop ik door Neiman Marcus, een veel te dure winkel voor mijn smaak. Maar eenmaal in de mall zie ik een hele leuke combinatie bij Sisley (deze winkel is ook aanwezig in bijvoorbeeld Den Bosch, ik blijf toch Europees in mijn smaak). Ik probeer het aan en het staat heel goed! Een zwarte broek met nauwe pijpen (en eindelijk lang genoeg voor mij) en een zwarte wollen jurk, die over de broek gedragen kan worden. Een brede riem maakt het geheel af. Ik besluit het te kopen, ik weet, dat ik hier nog jaren plezier van ga hebben, zowel als combinatie, als apart.


De outfit
Dan loop ik naar Macy's en bekijk hun collectie. Ik vind een trui leuk, beige met zwart gestreept, maar ik probeer de Small aan en die zit te strak.

Het is inmiddels bijna een uur, lunchtijd, dus. Rick had me verteld over een nieuw restaurant in deze mall, Piazza di Giorgio. Hier kun je kiezen tussen pizza's, wraps, Aziatische gerechten en meer. Ik kies een groentesoep, een halve zalm wrap en wat pasta salade.

Als ik mijn eten heb, zoek ik een tafeltje en vind er een achterin het restaurant. Ik ga lekker zitten en geniet van mijn eten, onderwijl stiekem onder tafel mijn email bekijkend op mijn mobieltje. Opeens komt er een heel net gekleedde man in driedelig pak op me af.

Verbaasd kijk ik op en hij ratelt, dat hij me al de hele tijd in de mall heeft zien rondlopen (uh, geen prettige gedachte!) en als hij had geweten, dat ik alleen zou lunchen, zou hij me mee uit hebben genomen. "Werk ik hier in de buurt?", vraagt hij.

Gauw breng ik beide handen op tafel, hopelijk ziet hij de flonkerende diamant, die deel maakt van mijn trouwring. Ik zie hem naar mijn vinger kijken en een "double take" (geen Nederlandse vertaling) doen en dan wenst hij me verder een goede dag. Ik ben nog steeds sprakeloos, maar het is ook wel vleiend! Gelukkig moet ik de man, die Rick evenaart nog tegen komen. En Rick zelf vindt het, als ik het hem vertel ook een goede grap. Maar het streelt mijn 45-jarige ego toch weer even.

Na het eten ga ik terug naar Macy's. Daar probeer ik de beige met zwart gestreepte trui in medium en vind hem dan wel erg leuk. Die gaat dus mee.

Beneden koop ik wat leggings met kant aan de onderkant. Of ik ze ooit zal dragen weet ik niet, maar het is het proberen waard. Bij de schoenenafdeling wil ik graag een paar ballerina schoenen, die niet superplat zijn. Ik vind ze ook nog! Nu heb ik de perfecte outfit bij elkaar. Het mag winter worden.

Als ik de mall uitloop miezert het nog steeds, al hoor ik op het nieuws, dat de zon er aankomt.

Katja komt laat terug uit de bus en we halen haar tandartsafspraak maar net op tijd. Zij rijdt erheen en parkeert bekwaam. Niet veel later rijdt ze Saskia naar pianoles en haalt haar een half uur later weer op. Zo krijgt ze ervaring, niet uren achter elkaar, maar wel de kleine excursies.

Kai's football wedstrijd is vanavond door het weer afgelast. Jammer, want misschien had hij vanavond wel gespeeld. Aan de andere kant maakt het onze avond zoveel rustiger.

We eten de crockpot soep maaltijd met smaak:
2 rookworsten (hier heb je "lower fat", ik weet niet of dat in NL ook zo is)
1 lb bevroren boontjes
1 cup gesnipperde uitjes
1 lb aardappel blokjes (hier ook bevroren als "Hashbrowns")
8 cups kippebouillon (8 cups water met twee bouillon blokjes)
4 laurierbladeren

Kook op "low" acht tot tien uur. Geserveerd met biscuits (de Amerikaanse soort, niet de koekjes).

posted by Kasaka @ 9:22 PM   ---

|

Verjaardagslunch

Dertien september alweer, deze maand vliegt echt voorbij! Vannacht heb ik naar gedroomd, dat Katja in een auto ongeluk omkwam. Ik zie bij het typen van dit blog haar nog daar liggen in mijn droom. Vreselijk!

Maar ik weet precies, waar die droom vandaan komt. In Katja's kring krijgt iedere vriend of vriendin een auto. Natuurlijk is Katja's vraag nu: "Wanneer krijg ik een auto?"

Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht, dat zoveel mensen hun kinderen bij het behalen (en soms ervoor) van hun rijbewijs al een auto zouden geven! En ook niet, dat dit ons grootste "gevecht" tegen "peer pressure" (je hoort altijd over drugs e.d.) zou zijn.

Maar goed, eergisteren hebben Rick en ik het er serieus over gehad en met Katja rond de tafel gezeten. Al zal ze waarschijnlijk begin november haar rijbewijs al halen, een auto voor haar zit dit jaar niet meer in de financieen. Ons lijkt haar verjaardag in maart volgend jaar een goede gelegenheid.

Natuurlijk is dit niet snel genoeg voor haar, maar zo heeft ze nog een aantal maanden om in de van te oefenen. En ze zal zelf voor het onderhoud en benzine moeten opdraaien, dus maar hopen, dat ze bij Whole Foods of Michael's wordt aangenomen. Vandaar die droom dus, mijn kleine meisje rijdt straks alleen in een auto rond!

Zoals ieder jaar heeft Christine me vandaag een verjaardagslunch beloofd. In het National Gallery of Art museum loopt een grote tentoonstelling van Bellini, Titiaan en andere Venetiaanse schilders, waar wij zeer in geinteresseerd zijn. We besluiten dus "downtown" te gaan.

Zij zal rond tien uur naar mij toe komen, dus zodra Saskia op weg is naar school begin ik aan mijn "powerwalk". Ik draag de acht pond gewichten mee en wil vijf kilometer gaan lopen. Onderweg zie ik twee van mijn buurvrouwen teruglopen van de school. Ze zijn verbaasd, dat ik nu al aan mijn powerwalk bezig ben, de school is nog lang niet begonnen. Ah, maar Saskia is tegenwoordig een vroege vogel, dankzij Aoife, die niet op haar wacht als ze niet op tijd op de hoek van onze straat staat!

Het lopen gaat lekker. Ik doe zo af en toe eens wat anders, zoals een "grapevine" (zijdelingse kruispassen) en lunges en dergelijke. Dit is belangrijk (al zie ik er waarschijnlijk belachelijk uit), want mijn spieren houden er duidelijk niet van om gewoon maar vooruit te gaan. Binnen de vijfenveertig minuten voltooi ik vijf kilometer en heb dan echt het gevoel een goede "workout" te hebben gedaan.

Thuis neem ik gauw een douche en gooi de ingredienten voor ons avondeten in de crockpot. Ik maak het mezelf makkelijk en probeer eens een van de ingevroren crockpot maaltijd van Banquet. Het is kip met wortelen, selderij en aardappels in een lekker sausje. We zullen zien, meestal vind ik diepvriesmaaltijden vreselijk, maar voor een dag als vandaag is dit ideaal.

Christine arriveert om tien uur en we lopen naar de Metro. De trein staat al klaar en voor we het weten stappen wij bij het Smithsonian station midden in de stad uit.

Daar is men hard bezig met het in elkaar zetten van allerlei stellages. Overal staan hekken en zijn werkers bezig, onder een tentje zien we iemand aan een laptop werken en op onze vraag, wat er gaande is, antwoordt hij, dat het voor een grote American Cancer Society bijeenkomst volgende week is.

We lopen het mooie gebouw van de National Gallery of Art binnen en zoals altijd ben ik onder de indruk van de fonteinen en beelden, die in de gangen staan. Eigenlijk moet ik hier ook standaard iedere bezoeker heen nemen, want het is toch even wat groter, dan het Rijksmuseum.


De ingang van het museum (slechts een heel klein gedeelte van het gebouw zichtbaar)



Een van de vele fonteinen in de gangen

De tentoonstelling van de Venetiaanse artiesten is erg interessant en mooi. Onvoorstelbaar, wat men vijf honderd jaar geleden aan verfkleuren kon produceren! De modellen, die voor de vele religieuze taferelen zijn gekozen, zien er echt Italiaans uit en, in tegenstelling tot veel Middeleeuwse werken, ook best als mensen, die heden te dagen leven.



Het feest der goden, een van Bellini's werken, die we zagen



Een van de aanwezige Titiaan schilderijen

Terwijl we er rondlopen volgt een enorme groep oudere mensen een van de gidsen. Die spreekt eindeloos bij ieder schilderij. Christine en ik lezen met interesse, maar op een gegeven moment hebben we het gezien. Zo'n rondleiding lijkt me interessant, maar deze man zaagt maar door! Zijn publiek is zeker twintig jaar ouder dan wij, dus wie weet, tegen die tijd zullen we er het geduld voor hebben.

Erg interessant zijn de infrarode en roentgen foto's van de verschillende werken. Zo zie je, wat de artiest als eerste schets deed en hoe hij eroverheen werkte en iets heel anders produceerde. Ik vraag me af, hoe Bellini gereageerd zou hebben, als hij wist, dat wij kunnen zien, dat hij ergens een ezel schilderde en die daarna wegwerkte.

Nadat we alles hebben gezien (en de galerij met schilderijen van mannen slaan we maar over, die trekken ons niet echt, we komen beiden om de schoonheid van de kunst te aanschouwen, het diepere laten we aan de gidsen over) lopen we de Mall over naar het American Indian Museum.

Voor zowel Christine als mij is dit de favoriete lunchplek op de Mall. We lopen wat rond in het restaurant, waar veel lekkers te verkrijgen is. Maar toch kiezen we weer voor de zalm met twee salades. Ik kies een salade met wortel en selderij en eentje met wilde paddestoelen. Christine neemt ook de wortelsalade met als tweede keus de wilde rijst salade. Aan tafel delen we de paddestoelen en wilde rijst salades.

We kiezen er ook een wit wijntje bij, tenslotte vieren we (verlaat) een verjaardag. We komen naast een ouder echtpaar uit Michigan te zitten en we vertellen de "geheimen" van een bezoek aan Washington.

Op de terugweg naar het Smithsonian station lopen we door de mooie tuinen bij het Smithsonian Castle (het hoofdgebouw van het instituut). Eigenlijk wisten we geen van beiden hoe mooi en rustig de tuinen hier zijn, midden in de stad!

We lopen door het "Kasteel" en ik wist niet, dat er een prachtige zaal in dat gebouw huist, het lijkt wel een kerkzaal. Hierin worden allerlei spullen uit de verschillende musea tentoongesteld, waaronder een van de gitaren van Prince en een aantal opgezette dieren.

Veel tijd hebben we niet, dus we kijken gauw rond en gaan dan verder. Op weg naar de uitgang zien we de kist van James Smithson staan, aan wie we vele leuke gratis uitjes hier in Washington te danken hebben. Ik had er geen idee van, dat zijn overblijfselen hier in het Smithsonian lagen, maar hoe passend.


De metro reis terug verloopt voorspoedig en ik denk ruim op tijd voor Katja's tandarts afspraak thuis te zijn. Maar dan gaat de telefoon: de afspraak was om twee uur en ik had drie uur in mijn gedachten. Oeps! Dan maar Kai ingezet op maandag en Katja mag morgen komen.

Het eten blijkt bij iedereen (behalve Saskia, die een moeilijke eetster blijft, helaas) in de smaak te vallen. Ik bak er nog wat Pillsbury croissantjes bij en wat gekookte spinazie en het smaakt allemaal prima.

Al met al is het een fantastische dag! Iedere keer als ik naar Washington ga voelt het als een mini-vakantie. Het is zo compleet anders, dan hier, al die prachtige gebouwen. Ik voel me weer eens zeer bevoorrecht om hier te wonen.

posted by Kasaka @ 4:31 PM   ---

|

Herfstachtig

Terwijl het in Nederland warm nazomer weer is, is het hier koel voor de tijd van het jaar. Vandaag haalde het kwik maar net de 22 graden. Nu het niet meer zo heel droog is, kunnen straks de bladeren hopelijk toch nog mooi kleuren. Eind augustus zag alles er zo dood en dor uit, nu is het weer vibrant groen.

Dit weer brengt me helemaal in de herfststemming. Nadat iedereen op weg is naar school en werk, doorzoek ik mijn nieuwe crockpot kookboeken en vind een heerlijk recept van varkenshaasjes met appels. Bij Safeway haal ik gauw de ingredienten en stel het maal samen voor de schoonmaaksters komen. Nu kan het de hele dag pruttelen.

De schoonmaaksters komen net als ik aanstalten maak om mijn fiets op te gaan halen. Perfekt, dus! Ik loop de anderhalve mijl naar de fietsenmaker en daar vind ik mijn fiets, die als nieuw rijdt. Wat een verschil! Vorige week had ik het gevoel door brij te rijden, zo zwaar trapte hij. Nu haal ik met gemak 25 kilometer per uur op de vlakke stukken! De Garmin staat op "Multi Sport" en houd zowel mijn loop- als fietsgegevens bij. Uiteindelijk wordt het 13 mijl, 500+ calorieen in 1 uur en 20 minuten.

Het is perfekt fietsweer en ik rijd vijf mijl naar het westen. Iedere keer zie ik weer dezelfde mensen op het pad: de vader, die achter de jogging stroller aanrent en een "Hi" mompelt; de oudere man, die met twee of drie pond gewichtjes zwaaiend, weer of geen weer met ontbloot bovenlijf loopt; de oudere man op de racefiets, die altijd in tegengestelde richting komt en me groet als een oude bekende. En zo zijn er nog meer, het geeft een vertrouwd gevoel.

En toch zijn er hele stukken, waarop ik niemand zie. Over het algemeen vind ik dit niet erg, ik zie dan meer mooie vogels en juist op die gedeeltes de herten, hoewel die zich vandaag niet laten zien.

Het enige stuk, waar ik me hoogst ongemakkelijk voel is onder de viadukten in Reston. Daar zie ik zo iemand zich verstoppen. En dan verbaast het me weer, dat ik daar juist twee oudere dames alleen zie wandelen. Vooral met het oog op de aanrandingen, die er in ons gebied de afgelopen weken zijn geweest. Misschien is het wel een vals gevoel van veiligheid, maar ik voel me op de fiets veiliger dan te voet. En toch ben ik iedere keer weer blij, als ik onder die viadukten uit ben!

Als ik terugkom is het huis weer helemaal schoon. Wat een luxe! Of het het vroege wakker worden is (vanochtend ging om kwart voor zes het licht alweer aan) of de vele pijn, waar ik de afgelopen weken last van heb, maar ik voel me grieperig van moeheid. Het gaat helemaal niet goed, lichamelijk.

Dan toch maar naar bed, al heb ik daar geen zin in. Helaas hebben de buren hun beagle weer buiten gezet en het arme dier wil naar binnen. Van slapen komt dus niets, maar even de ogen dicht helpt ook.

Laura komt vandaag voor een massage, niets te vroeg! We hebben onze vaste dag verzet naar dinsdag en dat komt me nu wel heel goed uit. Waarom mijn spieren zo enorm in de knoop zitten op het moment is me een raadsel en het wordt een van de meest pijnlijke massages, die ik me kan herinneren. Hopelijk helpt die nu ook echt en gaan de knopen wat loslaten!

Alweer zitten er tientallen vlinders op onze struiken en ik pak mijn fototoestel weer. Helaas is het bewolkt en zitten ze vrij hoog. Moeilijk om een mooie foto te maken, dus. Desondanks geniet ik van de mooie fladderaartjes, de Monarchs op weg naar Mexico en de Eastern Tiger Swallowtails, die denk ik gewoon hier blijven wonen. Sommigen hebben wel gescheurde vleugels, denkelijk dankzij de katten, ik hoop, dat die verwonde Monarchs het wel naar Mexico zullen halen!

Voor een van de fotografielijsten luidt de opdracht een pasfoto te maken, waarbij het onderwerp niet lacht (zoals tegenwoordig de richtlijn is). Saskia wil wel onderwerp zijn en het lukt haar zowaar niet te lachen! Het lijkt echt wel zo'n gevangenisfoto!


Saskia's mug shot

Verder moeten we een interessante foto maken van iets in ons huis. Ik neem mijn fototoestel op excursie, maar veel interessants vind ik niet. Maar misschien wel leuk om wat details hier te laten zien:



We hebben een aardige hoeveelheid Delfts Blauw in huis, moet ook wel, in den vreemde



Niet voor niets vind ik het Renaissance Festival zo leuk, ik spaar feetjes, draakjes en gargoyles



Onze mini-kroonluchter



Mijn schaakspel, met Sushi op de achtergrond

posted by Kasaka @ 8:04 PM   ---

|

Vijf jaar later...

Sinds ik dit weblog schrijf heb ik al drie stukjes gewijd aan "11 september" (hoe ik die dag heb beleefd heb ik hier beschreven in het blog van 11 september), zoals de datum hier bekend staat. Als ik in het Nederlands correspondeer komt het jaartal er ook nog achter, maar hier in de VS is dat niet nodig. Misschien is het daarom, dat bijna een derde van ondervraagde Amerikanen zich dat jaartal niet meteen herinneren. Wie daar echter een betekenis van onverschilligheid wil hechten slaat de plank fiks mis.

De dag begint somber, het miezert buiten. Rick drukt me op mijn hart vandaag erop uit te gaan, mijn gedachten te verzetten. Ik ben het met hem eens, maar eerst moeten de spieren los, die de laatste weken weer erg vast zitten.

Saskia is vanochtend laat en dus mag ik haar bij wijze van uitzondering naar school lopen. Ik geniet van de verhalen, die ik te horen krijg, en bedenk me, dat ik dit eigenlijk wel erg mis. Nadat ik haar afzet op school loop ik verder, het is even droog en zo heb ik er alweer een mijl beweging op zitten.

Als ik thuis kom miezert het weer en ik ga boven verder met gewichten. Meestal kijk ik dan naar de Today Show, een vrolijk nieuws en entertainment programma. Maar vandaag doe ik het uitgerekend om half tien aan en zie meteen de sombere gezichten en de huilende kinderen bij de herdenking bij Ground Zero. Ik voel meteen de tranen weer opborrelen en switch gauw kanalen.

Gelukkig vind ik op Fox "Judge Alex", fijn iets heel anders en iets, waar ik niet bij hoef te denken. Helaas duurt dit ook maar even, want enkele minuten later is het tijd voor de herdenking bij het Pentagon. Slik, slik, slik, bij de beelden en ik hou toch maar het moment stilte met iedereen daar. Helaas is vice president Cheney de hele tijd in beeld en als ik aan iemand een hekel heb!

Resoluut draai ik, als de muziek weer begint en "The Battle Hymn of the Republic" speelt, de knop van de televisie om. Liever nog verveel ik me, dan weer overspoeld te worden door de emoties van vijf jaar geleden.

Op de lopende band begin ik langzaam, maar dan voelt mijn been toch redelijk goed en ik loop uiteindelijk (zonder heuvel, misschien maakt dat het verschil ook) vijf kilometer hard op een tempo van tien kilometer per uur. Als ik klaar ben heb ik zeker een "runner's high", zoals ze dat hier noemen! Ik ben zo blij, dat ik meer dan vijf minuten zonder al te veel pijn heb gelopen! Rick's dagelijkse massage van mijn been met mineral ice helpt dus, hoera!

Karin heeft me uitgenodigd rond elf uur langs te komen. Onderweg draai ik de radio ook weer van de nieuwszender naar een muziekzender, ik word naar van alle vreselijke verhalen van toen, maar ook van nu, want veel mensen, vooral in New York kampen nog met ernstige gezondheidsproblemen door de ramp veroorzaakt.

Karin heeft vorige week geschreven, dat ze een baantje heeft, maar wat dat dan is, vind ik vanochtend uit. Ik ben uiterst nieuwsgierig! Met een speculaasje (lekker Nederlands!) en een heerlijke kop koffie kletsen we over onze zomerse avonturen. Die lijken met dit toch wat herfstachtige weer alweer lang geleden!

Dan vraag ik over het baantje en het blijkt, dat Karin hier vlak achter ons huis gaat werken bij de Baptist Kerk preschool. Ze gaat dit samen met Martine doen, die wij weer via het groepje Nederlandse dames kennen. Karins oudste dochter is ook vriendinnetjes met Martine's dochter, dus zij kennen elkaar inmiddels wat beter. Ik kan niet anders, dan vluchtig denken, dat dit blog toch maar heel wat teweeg heeft gebracht.

Natuurlijk had het heel goed gekund, dat Karin en Martine elkaar op een gegeven moment toch ontmoet hadden. Maar nu zijn de wegen zo gekronkeld naar elkaar toe via de ontmoeting, die ik met Katja via dit blog had. Katja kende Martine, ik kende Karin en via het dameskliekje leerden de twee groepen (ik denk aan ze als "Reston" en "Vienna") elkaar verder kennen. Toch bijzonder. "What a tangled web we weave"! Ik hoop Martine en Karin dus zo af en toe eens na hun werk hier te kunnen ontvangen!

Karin heeft in haar broodbakmachine een heerlijk vers bruin brood gebakken en ze nodigt me uit voor een "bammetje". Het smaakt voortreffelijk, vers brood, lekkere Goudse kaas en een heel rijpe tomaat. Wat wil ik nog meer!

Voor ik weer richting huis ga geeft Karin me mijn verjaarscadeautje. Het is een prachtige ketting, precies mijn smaak. Ik doe hem meteen om en krijg er ook even later bij de Safeway meteen een compliment over. Dank je wel, Karin, je hebt me in een jaartje tijd al goed leren kennen!

Samen met Tabatha en Saskia ga ik even later naar Payless Shoesource. Ik steek mijn kop wat betreft 11 september hard in het zand, al houdt het geheel me de hele dag bezig. Ik heb geen zin in die verdrietige gevoelens en ook niet om te horen, hoe het ooit weer zal gebeuren en wij daar niet goed op voorbereid zijn. Pluk de dag! (Later hoor ik van Rick, dat hij juist naar alle herdenkingen heeft geluisterd en gekeken, hoe verschillen wij van elkaar!)

De meisjes zijn een goede afleiding. Iedere Volkswagen kever heeft een "Blue (white, silver, tan, noem de kleur) punch buggy no punch backs" tot gevolg. Ze liggen er helemaal dubbel over, heerlijk onbezorgd.

Bij Payless vinden we meteen twee hele leuke paren "sneakers" voor Saskia. Ze verkopen nu Champion en dat is een hele vooruitgang. Een paar is wit met marine en groen en het andere paar donker groen, $17 per paar, ik klaag niet!

De meisjes besteden nog wat tijd met het aanproberen van hoge hakken en ik kijk ook nog in mijn maat. Ze hebben best leuke schoenen, maar te wijd voor mij. Maar de prijzen, $13 tot $20, wie kan daarover klagen?

Op de terugweg stoppen we bij Safeway (waar ik dus een compliment over mijn nieuwe ketting krijg) en kopen ingredienten voor een nieuw crockpot recept uit het boek, dat ik gisteren van Kai kreeg: Mexican Cheese Chicken Chowder. Het smaakt werkelijk heerlijk èn iedereen vindt het lekker! Wat wil ik nog meer!

Afgezien van alle narigheid rond 9/11 or 11/9 spelen de Redskins hun eerste officiele wedstrijd vanavond tegen de Minnesota Vikings. Het is een spannende wedstrijd, die in de laatste minuut met een "field goal" van de Vikings wordt beslist. De Redskins verliezen, 16-19, geen goed begin van het seizoen!

Recept (voor zes personen, hopelijk kunnen jullie het aan de NL maten aanpassen):

1,5 pond kipfilet in 2 cm stukjes gesneden
1 blikje (10 oz) cheddar cheese soep
2 blikken (14,5 oz per stuk) Mexican style stewed tomatoes
1 zak bevroren maiskorrels

Zet de slow cooker op laag en combineer alle ingredienten (als je geen Mexicaanse stijl kunt vinden kun je bijvoorbeeld chili poeder toevoegen) en mix alles goed. Kook voor tenminste 4 uur (op hoog 2 uur). Als het klaar is doe je er wat geraspte (liefst cheddar) kaas over heen, serveer met stokbrood en een salade en voila.

posted by Kasaka @ 6:39 PM   ---

|

Foto's van Renaissance Festival

Muziek groepje probeert hun cd te verkopen



Thy cup runneth over... (1)



Thy cup runneth over... (2)



En nog een gewaagde outfit



Koorddansen



Ik dacht, dat de Vikingen er ver voor de Renaissance waren, maar goed!



Steltenloopsters rusten uit



Het eetgedeelte



Bosnymf



Laantje



Andere invulling van de frase "Bij de Bijenkorf"



Bellenblaas



Voor degenen, die getergd willen worden







Toernooi

posted by Kasaka @ 4:05 PM   ---

|

"Birthday Girl"!

Het hele weekend word ik zo genoemd: "The Birthday Girl". Natuurlijk voel ik me, met mijn 45 jaren, absoluut geen "Girl", maar het geeft toch wel een speciaal gevoel. Zoveel mensen, die om me geven, en me echt een heel leuke verjaardag gunnen.

Gisteren begonnen Christine en ik ons weekend goed met een fikse wandeling van bijna vijf mijl. Het was flink warm voor begin september, bijna 30 graden, het was dus wel even transpireren! Kleddernat kwamen we weer thuis, na weer eens even goed bijgekletst te zijn.

Thuis was Rick hard bezig met allerlei huishoudelijk onderhoud. Een van de grootste problemen op het moment is het wespennest vlak boven onze voordeur. We hebben hier "gewone" wespen, zoals in Nederland, (yellow jackets genaamd) en een soort wesp, dat dubbel zo groot is als de yellow jackets. Toen Michelle hier was zagen we bij Great Falls hoe zo'n wesp een cicade vermoordde, geen plezant gezicht. Nu hebben die Arnold Schwarzenegger wespen besloten links boven onze voordeur een vergaderplaats te creeren. Ons buurjongetje Parker ontdekte ze het eerst: "Oh, my God!" was zijn constatering. En daar had hij gelijk in!

Gelukkig hebben we Rick, die gisteren, voor geen kleintje (of grote wesp) vervaard, meteen gif spoot. Om te beginnen stierven de wespen bij bosjes. Wel maakte ik me zorgen over de vlinders, die eronder van onze vlinderstruik genieten, maar die leken niet gestoord. Helaas waren er vanochtend toch weer een heel stel wespen terug, dus er kwam meer gif aan te pas. Brrrr!

Katja ging de hele dag mee naar Six Flags met haar vriendinnetje en met Kai en Saskia liepen we rond drie uur naar de McCulloughs. David, een goede vriend van ons, werd 50. Hier geen Abrahams of Sarahs in de tuin, maar wel een gezellig feestje.

Het feest was officieel van drie tot zes, maar het was zo gezellig, dat we pas na zevenen weer naar huis liepen! We kletsten met een heel stel buren en Mary, mijn vriendin, had allerlei heerlijks voorbereid. Veel van de gasten zullen volgende week ook op mijn feest aanwezig zijn, ik kijk daar al zo naar uit!

Vanochtend slapen we heerlijk uit. Ik heb allerlei rare dromen en word om negen uur pas echt wakker! Dan is Rick al druk bezig met een lekker verjaarsontbijtje maken. Hij komt boven met een blad vol lekkers: een eitje, wat zalm, bramen, versgeperste sinaasappel... Het smaakt allemaal voortreffelijk!

Dan is het tijd om cadeautjes te openen. Van Saskia krijg ik een mini massage apparaatje, dat ik op het moment erg goed kan gebruiken! Kai heeft een receptenboek voor de crockpot uitgekozen, hij had er een heel stel recepten in gezien, die hij ook lekker zou vinden. Die ga ik dus zeker maken! Alle drie de kinderen geven me heel leuke en lieve kaarten en van Katja mag ik straks bij het Renaissance Festival iets uitzoeken.

Dan is het Ricks beurt en als eerste open ik Paint Shop Pro X! Zo leuk!! Dit is een programma, dat ik al heel lang wil hebben. Dan komt er een wandelstok uit het pakpapier, maar wacht, het is ook tegelijk een statief! Supercool! Voortaan kan ik iedere waterval met langzamere sluitertijd scherp fotograferen en in het donker zal alles er goed uitzien.

We maken ons allemaal gauw klaar en dan rijdt Katja ons naar het Maryland Renaissance Festival. Vrijwel ieder jaar gaan we naar dit festival en ik kijk er altijd weer mijn ogen uit. Katja rijdt er bekwaam heen en heeft er nu haar eerste lange rit op de heel drukke Washington Beltway opzitten. Ze rijdt echt goed en zal in oktober haar rijbewijs wel verdienen.

Bij het festival horen we het steektoernooi al in volle gang, de lansen kletteren. Overal lopen mensen in klederdracht uit de tijd van Hendrik de Achtste. Het hele "dorp" ziet eruit als een Middeleeuws Tudor plaatsje. Het ligt ook nog eens heel mooi in het bos, dus het is een bijzondere omgeving.

We beginnen met wat rondlopen en winkeltjes kijken. Overal zitten kunstenaars, die dingen maken, die met die periode te maken hebben. Juwelen van draken, feetjes en dergelijke, tinnen mokken en borden, hangmatten, je kunt van alles krijgen.

Van Katja mag ik iets uitzoeken voor mijn verjaardag en mijn keuze valt op een leuk paar zilveren draakjes oorbellen. Ik hang ze gelijk aan mijn oren, dan pas ik ook een beetje bij de menigte.

Het is inmiddels een uur geweest en we hebben zin in lunch. Het eten hier is superlekker, allemaal dingen, die vreselijk ongezond zijn, maar om je vingers bij op te eten! Met de kinderen deel ik sweet potato frietjes en gefrituurde augurk (het is echt lekker, geloof me!) en om het nog een beetje gezond te houden neem ik een brood bowl gevuld met Maryland Crab soep, waar ook lekker veel groente in zit. Dit alles natuurlijk onder het genot van een glaasje Mead, een Middeleeuwse honingwijn, die ik alleen op dit festival lekker vind.

Terwijl we eten kijken we onze ogen uit! Het is vreemd te bedenken, dat de meeste mensen morgen weer in pak of rok naar hun werk zullen gaan. De kleding, waarin sommigen zich hullen, is vaak ook nog erg onthullend en velen hebben daar niet bepaald de geschikte bouw voor!

Na het eten schieten de kinderen met kruisbogen en gooien ze ballen naar een kop, die, als ze hem raken, de "wench" in het water doet vallen. We nemen een kijkje in het "Museum of Unnatural History" en zien goblins, gremlins en andere duistere creaturen.

Ook Frik and Frak, de tweehoofdige schildpad, vind ik bijzonder om te zien. Ik had een of ander onzin ding verwacht, maar het blijkt echt een roodwang schildpad met twee koppen te zijn!

Rond half vier hebben we het hele park doorgelopen en gelachen om de grappen van "Hendrik de Achtste" en genoten van de doedelzakspelers. Het is tijd om huiswaarts te gaan.

Daar valt rond vijf uur de stroom om onverklaarbare redenen uit en het bandje van Dominion Power zegt, dat die pas om kwart voor elf weer terug aan wordt verwacht. Leuk, weer!

Voor mijn verjaardagsmaaltijd heb ik McCormick and Schmick's uitgekozen. Ik ben dol op oesters en daar hebben ze de lekkerste! Ze zijn heerlijk groot en ik geniet. Terwijl we zitten te wachten zie ik allemaal kreeften worden opgediend. Dat blijft vanavond de special te zijn, een 1,25 pond kreeft voor $16,90! Heerlijk, ik heb al zo lang geen kreeft gegeten!

Rick vertelt de serveerster, dat ik jarig ben en ik krijg een menu met mijn verjaardag erboven op gedrukt! Leuk! Gelukkig hoef ik geen gezang aan te horen, maar ik krijg wel een gratis dessert van mijn keuze. Dat hoef ik me geen tweede keer te laten zeggen en ik kies meteen de superlekkere peach cobbler!



Thuis zien we, dat de lichten toch al aan zijn, gelukkig. De kinderen gaan gauw huiswerk maken en ik installeer mijn Paint Shop Pro X. Ik verheug me erop het te leren gebruiken!

posted by Kasaka @ 3:23 PM   ---

|

Gewoon een rustig dagje

Het begint alweer routine te worden, op tijd naar school, Katja twintig minuten eerder dan Kai, want zij gaat met Leah rijden. Ik zal maar niet in herhalingen vervallen, maar het voordeel van rijden ontgaat mij totaal!

Saskia wordt een uurtje later met hoofdpijn wakker. Geen goed teken, maar voor nu geef ik maar Advil. Zij vertrekt, bang dat Aoife niet op haar zal wachten, bijna zonder ontbijt. Ik geef haar gauw een Balance reep, niet het beste, maar zo heeft ze iets in haar maag.

Het is alweer heerlijk weer en ik spring op de fiets. Sommigen vroegen me of het niet ongezellig is, zo'n lange fietstocht in mijn eentje. Hier moest ik even over nadenken, niet of het ongezellig is, want dat is het niet, maar waarom dan niet.

Als ik met iemand samen fiets is het natuurlijk gezellig, maar alleen kan ik mijn eigen tempo aanhouden. Er is onderweg zoveel te zien, dat ik me geen moment verveel en ik kan stoppen wanneer ik wil. Het is iedere keer weer anders en ik ontmoet ook heel wat mede fietsers en joggers, die vrijwel allemaal vriendelijk groeten.

Vandaag bijvoorbeeld zie ik opeens een enorme turkey vulture op een van de electriciteitsmasten landen. Dus stop ik (foto's laten helaas alleen een zwarte vlek zien), want dit is een formidabel dier om te zien van zo dichtbij.


Een turkey vulture, mooi zijn ze niet, maar wel enorm groot

Terwijl ik de gier sta te bekijken, zie ik verderop in het gewas ook een hert grazen. Hij staat weer te ver voor mijn kleine cameraatje om een goede foto te maken, maar kijkt me wel aan om te zien of ik gevaarlijk ben. Dan eet hij (of zij) gewoon rustig verder. Terwijl anderen langs me heen flitsen geniet ik even in alle rust van dit tafereel.

Als ik verder rijd vliegt er een prachtige havik vlak voor me langs het pad over en twee chipmunks vluchten voor mijn wielen. Het weer kan niet lekkerder voor een fietstocht, warm genoeg om zonder jas te gaan, maar niet snikheet.

Ook de natuur is iedere keer als ik op dit pad fiets of loop weer anders. Nu bloeien overal gele bloemen en de mogelijkheid op wilde dieren op elk moment maakt iedere fietstocht spannend. Dus nee, ik vind alleen fietsen niet ongezellig.


De vele gele bloemen langs het pad op het moment

Op de terugweg breng ik mijn fiets naar Bikes@Vienna voor een tune up. Hij fietst steeds zwaarder, de banden lijken leeg te lopen zonder lek te zijn en als ik rem piept het. Gelukkig heb ik alle vertrouwen in deze fietsenmaker. John, de eigenaar, is een hobbyist, maar heeft dit bedrijfje in enkele jaren een "staple" (bekend iets) gemaakt in Vienna en de verre omstreken. Hij biedt een uniek produkt, er zijn heel wat fietsenmakers, maar hij verhuurt ook ligfietsen, tandems en andere ongewone fietsen (terzijde: Petra, de lieve kleine chocolade labrador daar is nog net zo lief, maar een stuk groter!).

Als ik thuiskom zie ik tientallen vlinders op onze vlinderstruiken. Er vliegen zoveel monarchs, dat ze ruzieen om een bloem. Ik moet meteen aan Michelle denken, die vorige week zo graag een foto van deze mooi oranje, wit en zwarte vlinder wilde nemen. Toen heeft ze er slechts een van verre vliegend gezien. Ze schuilden vast, want nu zijn ze er in grote getalen. Natuurlijk werkt mijn fototoestel overtijd, maar het is niet makkelijk goede foto's te nemen, want ze zitten hoog en zijn erg fladderig.
De verschillende soorten vlinders, die vandaag op onze struik zaten:








Het gebeurt vrijwel nooit, dat er meerdere monarchs zijn!







Na de lunch werk ik aan de foto's van Lauren en Dans bruiloft. Gisteren kwamen de foto's van de "officiele" fotograaf uit en ik was zeer gevleid toen Lauren me emailde, dat ze veel van mijn foto's leuker vond, dan die van hem (hij is feitelijk ook amateur, heeft alleen meer apparatuur dan ik). De foto's staan nu allemaal online en zijn hier te bewonderen in de eerste zes albums.

Als ik Kai van zijn training ophaal hoor ik op de radio, dat er het hele weekend geen regen wordt verwacht. Maar als ik even later buiten zit te lezen hoor ik vervaarlijk gerommel in de verte.

Door het onweer begint de eerste grote high school football wedstrijd van het jaar laat en pas net voor middernacht zijn Kai en Katja, die erheen zijn gegaan, thuis.

posted by Kasaka @ 11:08 AM   ---

|

Amerikaanse toestanden

Zo vaak lees ik op Nederlandse nieuwssites of fora over "Amerikaanse toestanden". Veelal erger ik me aan die typering, want in een land met 300 miljoen mensen gebeuren nu eenmaal vreemde dingen. Dat maken het niet meteen "Amerikaanse toestanden". Maar ik moet toegeven, dat die phrase me vanochtend toch wel door mijn hoofd schoot.

Iedereen stond op tijd op en ging op tijd naar school en ik neem nog wat tijd om een kop koffie te drinken. Intussen staat CNN Headline News op, ik vind Robin , de verslaggeefster, een gezellige uitstraling hebben. Opeens zie ik een "Breaking News" verhaal, nota bene hier in Washington!

Er is een politie "stand off" met een gestolen auto. Politie agenten liggen met getrokken wapens op de grond. Spannend! Alleen is de Washington Beltway, de grote ringweg rond de stad, in beide richtingen gesloten en staat Rick in die file. Hij mist hierdoor een belangrijke afspraak (gelukkig begreep de klant het helemaal). Maar gelukkig staat hij niet vooraan, je weet toch maar nooit met die gekken. Het is een scene zo uit de Cops tv serie!


Amerikaanse toestanden, dus, ik kan me geen Nederlandse politieagent op zijn buik op de weg met getrokken wapen voorstellen. Maar wie weet gebeurt dat daar heus ook wel. Nu moet ik er wel bij schrijven, dat wij dit soort taferelen vereenzelvigen met L.A. of Miami, niet met Washington, ik kan me de laatste keer niet herinneren.

Als ik eenmaal Rick veilig op zijn plaats weet, ga ik met mijn vijf pond gewichten lopen. Saskia heeft gebeld, dat ze toch gym heeft vandaag en of ik haar gymschoenen kan brengen. Ik neem de school op in mijn wandelroute, geen probleem. Later hoor ik van Saskia, dat de administratrice haar had gezegd maar heel dankbaar te zijn voor haar moeder. Nou ja, Saskia was dat ook wel, maar later bleek, dat ze op haar sandalen had mogen lopen en nu moest ze hardlopen (en daar heeft ze een hekel aan). You win some, you lose some.

Mijn loopje gaat intussen niet zo goed. Ik krijg erge krampen in mijn rechtervoet en ik weet, dat het te maken heeft met de heel stijve hamstring en kuitspieren in dat been. Ik durf eigenlijk niet goed verder te gaan, want de pijn is scherp. Ik besluit maar richting huis te lopen, bewegen is toch wat belangrijk is, de intensiteit is minder belangrijk (hou ik mezelf voor).

Dan krijg ik een ingeving: in plaats van gewoon vooruit te lopen, waarom niet zijdelings. Soms maakt het verschil als ik de spieren anders gebruik. Ik doe dus zijdelingse "squats". En jawel, hoor, de pijn vermindert! Zoveel, dat ik vlakbij huis toch besluit verder te lopen.

Uiteindelijk loop ik 4,5 mijl in een uur en tien minuten. Geen fantastische tijd, maar ik heb ook allerlei dingen als zijdelingse squats (als het weer pijn ging doen), lunges en huppelen gedaan. Dit rechterbeen geeft me erg veel problemen op het moment en ik vrees voorlopig geen langere afstanden te kunnen hardlopen of zelfs gewoon lopen.

Het weer is fantastisch en ik eet buiten lunch met een lekkere gazpacho van Whole Foods. Dan belt de garage, dat de van klaar is. Hoera! De Taurus, die ik te leen heb, stinkt! Ik rij gauw naar Fairfax en omdat we bij de aankoop van de van tot 50.000 mijlen gratis olie verversingen en beurten hebben gekocht kost het hele gebeuren me $0,00. Altijd leuk.

Voor enen ben ik weer thuis en dan heb ik opeens een paar uur voor er weer iets "moet". Waarom voel ik me toch altijd weer schuldig als ik het ervan ga nemen? Rick gunt het me altijd, maar toch...

De hangmat voelt net zo lekker, ondanks het schuldgevoel, en mijn nieuwe boek, alweer van Sharon Kay Penman, heeft me meteen in zijn (of haar) greep. In de bomen naast me hoor ik een eekhoorntje hard knagen. Ik zie zijn staart nog net hangen. Na een tijdje word ik nieuwsgierig en ga kijken wat hij knaagt, maar als ik maar beweeg is hij al weg.

Echt uren liggen kan ik niet, dus ik check mijn email zo af en toe. Ik doe (weer eens) mee aan een fotowedstrijd en de volgende opdracht is een maiskolf te fotograferen.

Nu wil ik al een tijdje naar Cox Farm, het openlucht marktje hier vlakbij en dit is een goed excuus. De maiskolf vind ik er wel, maar verder is het duidelijk nog niet helemaal herfst hier. De pompoenen zijn er nog niet en de "Indian corn" ook niet. In ieder geval ben ik weer een ronde verder.

Kai's football wedstrijd is uit vanavond en hij mag nog niet spelen. Rick en ik nemen van de gelegenheid gebruik voor een "date night". Bij Bonaroti worden we als oude vrienden begroet. De carpaccio en schol is weer vanouds lekker en als toetje zijn er profiteroles, altijd voortreffelijk. Rick en ik raken niet uitgepraat, terwijl we oudere paren om ons heen niets zien zeggen. Is dat in onze toekomst? Ik denk het niet.

Op een van de fotografielijsten, waar ik lid van ben (en ik moet zeggen, de verschillende thema's en projecten doen me weer anders naar de wereld kijken), is het studiethema een foto nemen zonder flits in het donker. Ik neem mijn fototoestel en statief dus de cul de sac in. Zelf vind ik de resultaten erg leuk (helemaal zonder flits genomen):


De postbus van de buren (slechts verlicht door de lichten van het huis)



Leah's basketbal net (alleen een ver straatlicht verlicht het)

posted by Kasaka @ 9:25 PM   ---

|

Zalm dip/spread recept

Eindelijk heb ik dan even tijd om het zalm recept van mijn schoonvader te vertalen. Ik schrijf er de Amerikaanse maten bij, want ik ben helemaal uit de Europese maten:

Ingredienten:

2 cups (1 cup=ongeveer een kwart liter) zelf gerookte zalm (als je die niet hebt een uitgelekt blik roze zalm zonder graten) op kamertemperatuur

8 ounces (ongeveer 225 gram) cream cheese

5 eetlepels chili saus

1 theelepel dille

1 theelepel citroensap

1 theelepel gedroogde uiensnippers

3 (of meer, naar smaak) druppel Tobasco saus

Bereiding:

Prak de zalm zo goed mogelijk en zorg dat de cream cheese goed zacht is. Meng alle ingredienten goed door elkaar en koel voor een aantal uren voor het serveren. Serveer met crackers. Simpel, maar verslavend lekker!

posted by Kasaka @ 10:16 AM   ---

|

Is het al weekend?

Oef, het valt niet mee, dat vroege opstaan! Om tien voor half zeven schrik ik wakker en hoor of zie nog geen teken van leven om me heen. Dit betekent, dat Katja zich heeft verslapen, want een half uur om klaar te staan is echt te weinig tijd voor haar.

Gauw trommel ik haar uit bed en Rick gaat er ook uit. Vijf minuten later belt Leah, of Katja klaar is. Eh, nee, die is net onder de douche gesprongen. Nou, dat is een probleem, want Leah wil nú weg! Ze wil gaan rijden en als ze later gaat zijn er geen parkeerplaatsen meer.

De junioren en senioren moeten voor een parkeerplaats bij de school $150 per jaar neertellen. Ik snap al helemaal niet, waarom Janet en Paul dat doen, want de busstop achter ons huis is de laatste voor ze op school zijn en ze worden ook als eerste weer afgezet. Maar als ze dan ook nog twintig minuten voor de bus komt van huis moet ontgaat me het voordeel van zelf naar school rijden helemaal!

Enfin, Katja is natuurlijk niet met vijf minuten klaar en vertrekt dus, samen met Kai, om tien voor zeven naar de schoolbusstop. Kai vertoont ook tekenen van vermoeidheid en zijn spieren voelen stijf aan van alle trainingen. Hopelijk went het allemaal snel!

Saskia wordt als vanouds door Aoife opgehaald en dan heb ik het rijk weer alleen. Het is nog wat bewolkt buiten, maar een heerlijke temperatuur van zo'n 23 graden. Ik besluit een lekkere lange fietstocht te gaan maken.

Heuvel op, heuvel af rijd ik, ik wil als het lukt 20 mijl rijden. Hiervoor rijd ik eerst een stuk naar het oosten door Vienna. Hier zijn de heuvels echt flink steil en het verkeer flink druk. Gelukkig zijn de Viennezen wel aan fietsers gewend. In Dunn Loring rijd ik het W&OD pad op. Van daaruit rijd ik door Vienna heen en helemaal naar Reston. Dit zegt natuurlijk niemand hier iets, dus neem maar van mij aan, dat het ver is.

Bijna twee uur later ben ik weer thuis, 20,5 mijl later (meer dan 30 kilometer dus, woehoe!). Ik heb weer genoten van de natuur om me heen, de gele wilde bloemen, de knalrode cardinalen en de vele chipmunks. Alleen de herten laten zich de laatste tijd niet meer zien, misschien ben ik er net op de verkeerde tijden.

Op de computer, die ook als antwoordapparaat fungeert hier, zie ik, dat Sylvia heeft gebeld. Ik bel haar terug en we spreken af, dat ik rond een uur even bij haar langs kom.

Haar dochtertje Teddie is net in de Kindergarten begonnen, terwijl ze nog maar weinig Engels kan. Dat is een hele aanpassing, dus. Teddie gaat naar de middag Kindergarten. Hier beginnen kinderen in het jaar, dat ze zes worden, aan Kindergarten en bij de meeste scholen is dat een halve dag.

Sylvia brengt Teddie dus rond half een naar school en dan is ze om kwart voor vier weer uit. Op maandag is het nog korter, want dan is het een halve dag en gaan de kleuters maar twee uur naar school.

Op Sylvia's deck kletsen we heel wat af, we hebben beiden drukke zomers achter de rug. Sylvia's man heeft het flink druk met zijn baan als hotel manager. Ik bewonder Sylvia, want ze zijn hier pas sinds januari en ze moet erg veel alleen doen.

Om half drie neem ik weer afscheid, want de van moet naar de garage voor een beurt. Na drie jaar zitten er alweer 45.000 mijlen op! We rijden wat af! Als leenauto krijg ik een vies ruikende zilveren Ford Taurus mee. Hopelijk is de van morgen gauw klaar!

Op de terugweg stop ik bij Whole Foods en haal een sourdough en een bruin stokbrood voor vanavond. Dan is het tijd om Kai op te halen, alweer flink moe en wensend, dat het al weekend zou zijn.

De crockpot is hard bezig geweest de kip met honey mustard marinade, die ik er een aantal uren geleden in heb gegooid te koken. We eten dit met asperge tips en het stokbrood. Het gaat er allemaal goed in!

posted by Kasaka @ 8:10 PM   ---

|

Back to School!

Na al zeker een maand eindeloos reclames te hebben gezien van Staples, Walmart en andere schoolartikelen verkopers over "Back to School" met blij dansende ouders, die hun kinderen maar al te graag op de schoolbus zetten (een sentiment, dat ik niet deel), is het dan zo ver.

Om kwart voor zes hoor ik Katja's deur openen en dan zijn we allemaal wakker, want keukenkastjes klappen en haardrogers zijn ook al niet zo stil. Oef! Toch maar even vragen of ze morgen ietsje rustiger te werk kan gaan!

Een uurtje later zijn Kai en Katja klaar om te gaan. Rick is inmiddels uit bed, ik ben wakker, maar nog aan het doezelen. Leah's vader rijdt de kinderen naar de busstop, want het plenst buiten!

Dit is nog steeds het geval als ik mezelf om half acht uit bed hijs. Bah! Mijn voornemen om zelf dit schooljaar ook energiek te beginnen wordt zo moeilijk, buiten sporten is vandaag in ieder geval uitgesloten.

Saskia heeft gisteravond al verklaard, dat zij geen ouders mee naar school wil. Kelly, Tabatha's moeder, komt haar ophalen. Saskia sleept haar superzware rugzak én haar tas met keukenrol, tissues en ander huishoudelijk materiaal mee de regen in. Kelly zet ze af, want ook Tabatha wil geen ouder mee. Katja en Kai waren dan toch wel makkelijker, tot en met de zesde klas mochten we mee die eerste dag!

Rick gaat naar zijn werk en dan zit ik opeens voor het eerst in tien weken helemaal moederziel alleen thuis. Gelukkig zijn er nog viervoeters, anders zou ik me wel heel eenzaam voelen (stiekem vind ik deze rust heerlijk!).

Voor het eerst in lange tijd besluit ik boven te gaan sporten. Ik doe een twee minuten hardlopen, twee minuten berg op lopen op de lopende band voor een half uur en dan allerlei oefeningen met gewichten. Ik eindig met tien minuten op de elliptische machine en heb echt het gevoel goed bewogen te hebben!

Buiten regent het nog steeds en het is pas tien uur. Wat raar! Een paar dagen geleden, wat heet, gisteren, was ik om tien uur pas een uur op en nu heb ik er al een halve dag op zitten!

In het jaar, dat Katja naar de kleuterschool ging, ben ik een traditie begonnen. Destijds lazen we de Nederlandstalige mini Gouden boekjes en een ervan was duidelijk uit het Duits vertaald. Het ging over een meisje, dat op de eerste dag van school een Schultüte kreeg.

Katja vond dat natuurlijk prachtig en dus maakte ik er een voor haar op de eerste schooldag. Sindsdien maak ik voor ieder kind op de eerste schooldag een fel gekleurde hoorn van posterboard en vul die met kleinigheidjes, die met school te maken hebben. Leuke pennen, grappige potloden, een bijzondere puntenslijper en dan wat lekkers erbij, voornamelijk kauwgom en andere snoepjes voor bij het huiswerk.

Toen Kai en Katja ouder werden dacht ik, dat ze er te oud voor waren geworden en deed ik het een jaar niet. Oh jee, dat was een drama! Zelfs nu, nu de een nog maar twee jaar te gaan heeft voor college en de ander net high school is begonnen en de derde absoluut geen ouder in het klaslokaal wilde zien, zal de eerste vraag uit hun mond vanmiddag zijn of ik een hoorn heb gemaakt.

Het is eigenlijk een heel leuke bezigheid, want ik mis de kinderen natuurlijk best, zo'n eerste dag weg. Saskia krijgt een groene, Katja een donkergele en Kai een oranje hoorn. Ik schrijf hun namen op de voorkant en versier ze met stickers.


Nu ik even wat tijd voor mezelf heb wil ik de herfstmode weleens gaan bekijken. Ik rijd naar Tysons Corner, waar het heel rustig is.

Een van mijn favoriete winkels, The Limited, wordt verbouwd en bij de rest zie ik alleen donkere kleding, veel grijs en zwart. Dat moet nog maar wachten tot de herfst echt aanwezig is. Ik loop de hele mall door en waan me onder de onechte palmbomen even in een tropisch paradijs (yeah, right!).


Net echt!

Bij Godiva koop ik een doos bonbons voor onze vriend David, die dit weekend jarig is. En bij CVS vind ik mijn Sam-E, nodig voor de fibromyalgie. Dit is een duur spulletje, een maand tabletten kost $40. Ik ben dus heel blij te zien, dat er een "two for one" special is! Ik krijg zo een hele maand gratis! Het zijn de kleine dingen in het leven...

Op de terugweg haal ik nog gauw wat angelhair pasta bij Giant. We eten vanavond angelhair met tomatensaus en gehaktballetjes. Een gerecht, dat het hele gezin lekker vindt. Makkelijk, dus!

De kinderen komen een voor een uit school, Katja is de eerste. Ik ben op mijn bed tijdschriften aan het lezen als zij binnen komt. Ze gaat naast me zitten en ik krijg uur voor uur te horen hoe het was. Zo leuk! Zo kan ik ook een beetje in haar leven meekijken.

Alles was prima, ze vindt AP Biologie en Photojournalism (yearbook), waarbij ze gratis toegang heeft tot alle schoolsportwedstrijden, het leukst. Algebra 2 vindt ze het minst, niet omdat het vak niet leuk is, maar omdat ze met voornamelijk (naar haar zeggen) "nerdy" tiende klassers is ingedeeld. De hoorn wordt met veel enthousiasme geinspecteerd.

Niet veel later volgt Saskia, het eerste uit haar mond is, dat ze een nieuw vriendinnetje heeft gemaakt. Goed zo! Maar het leuke ervan is, dat dit meisje, Kaylee, vier jaar in Nederland heeft gewoond! Saskia is helemaal onder de indruk, want Kaylee kan in tien talen "Shut up!" zeggen. Ook in het Nederlands, dus. Op mijn vraag, wat dat dan is (ik kan me verschillende uitdrukkingen bedenken) zegt Saskia: "Hou je kop!" (natuurlijk!).

Kai kan ik pas na half zes ophalen. Hij heeft iedere middag, behalve donderdag, football training. Hij komt thuis met een zwaar bemodderde witte football broek en ik hoop, dat ik die, met mijn Amerikaanse machine, schoon kan krijgen. Voor het gewone vuil voldoen de machines hier prima, maar de ergere vlekken zijn er erg moeilijk uit te krijgen. En natuurlijk hebben we nu net geen bleekmiddel meer. Hopelijk loopt Kai voor de rest van het seizoen niet met een oranje (de kleur van de kleigrond hier) in plaats van witte broek!

Terwijl ik dit schrijf kijk ik de seizoenspremiere van "House". Het blijft een heerlijke serie!

posted by Kasaka @ 7:41 PM   ---

|

Labor Day weekend

Slechts uren scheiden ons van het vertrek van de schoolbussen morgenochtend. Alle formulieren zijn ingevuld, de cheques uitgeschreven, de kinderen zijn stomvervelend van de zenuwen. We zijn klaar voor de eerste schooldag.

Eigenlijk heb ik een hekel aan dit laatste weekend van de zomer. Het voelt als een wachten op een onvermijdelijk iets. Alle leuke dingen van de zomer zijn gedaan, het zwembad ligt er nog, maar het is te koud om er gebruik van te maken. Ik vind een paar dagen met helemaal niets gaande wel lekker, maar toch ook weer niet.

Gisterochtend heb ik nog met Michelle zo'n vijfeneenhalve kilometer door Vienna gelopen. Zij wilde foto's maken van de schoolbussen bij Saskia's school, terug na de zomer, wachtend op hun kostbare lading.

Daarna liepen we door Nottoway Park, het was goed te zien, dat Ernesto was langs geweest. Overal lagen afgerukte bladeren en takken en zelfs een enkele omgevallen boom. De donkere natte stammen en diepgroene bladeren waren toch ook weer erg mooi om te zien.


Daarna was het al gauw tijd om richting vliegveld te gaan. Onvoorstelbaar, hoe snel zo'n week toch gaat! En het huwelijk van Lauren en Dan lijkt al helemaal eeuwen geleden, al was het maar vorig weekend!

Michelle was in ieder geval net zo'n leuke gast, als ik had verwacht en ze paste heel goed in ons gezin. Nadat ze afscheid van de kinderen had genomen reden Rick en ik haar naar Washington National.

Hier was het vrij kalm, ze kon zo inchecken en dan had ze nog bijna twee uur voor haar vlucht vertrekt. Bij de veiligheidscontrole stond bijna niemand, dus om de tijd een beetje te overbruggen haalden we een laatste Starbucks. Caramel Macchiato is Michelle's favoriet en Rick en ik bestelden onze eigen ellenlang genaamde favorieten.

We keken nog wat in de winkeltjes rond en bij het Smithsonian winkeltje kocht Michelle op ons aanraden "freeze dried ice cream". Dit is voor mij nog wat nostalgisch, want dat nam mijn vader altijd mee als souvenir, als hij in Washington was geweest, voor we naar de VS verhuisden. De astronauten aten dit en het smaakt nog best lekker ook.

Dan kwam het moment van afscheid toch. Het is altijd even slikken als je iemand zo weg ziet lopen, waar je een leuke tijd mee hebt gehad. We wachtten nog even tot Michelle helemaal door de poortjes is en dan liep ze na een laatste grote zwaai weg. Hopelijk blijft het contact nu en zullen we haar ouders ook ooit ontmoeten. Dit soort internet ontmoetingen blijft bijzonder.

Op de terugweg haalden Rick en ik ingredienten voor een salade van Whole Foods. We waren voor het diner uitgenodigd bij Christine en Chuck. Zoals vaak gebeurt hier in de VS nam iedereen een gerecht mee. Wij dus de salade, we maakten een heel kleurige met onder anderen drie kleuren paprika, komkommer, tomaatjes en blokjes Gouda.

Het was inmiddels heerlijk zonnig weer geworden en ik installeerde me met mijn computer op het deck. Tot mijn vreugde was Petra ook online, dus hadden we weer eens een lekker lange MSN chat!

Lauren belde, dat ze weer terug waren van hun week bij het strand. Helaas kregen zij Ernesto in volle kracht over zich heen, maar de schade viel mee. Ze willen morgen langs komen en dan laten Rick en ik hen onze foto's en film zien.

Rond half zes begaven we ons naar Christine en Chuck. Die hadden al de hele dag allerlei heerlijkheden zitten roken. Zij hebben een heuse "smoker", waarin ze kaas, noten, vlees en vis roken. De smaak daarvan valt niet te beschrijven en is dus letterlijk onbeschrijflijk lekker!

Karin en Frank en hun meisjes waren er ook, zowel als Christine's overburen, Nikki en Dave en hun dochtertjes Daniele van twee en Bridget van zes maanden. Nikki had een heerlijke appetizer van artisjokken met kaas gemaakt, ik kon er niet van af blijven!

Het was allemaal buitengewoon lekker en gezellig. Maar ik was uitgeput en Katja onderhield in onze afwezigheid drie jongens bij ons thuis, dus gingen we rond negen uur alweer huiswaarts. Katja had er niet bij nagedacht, dat wij misschien zouden willen weten, dat ze vrienden bij ons uitnodigde zonder dat we aanwezig waren. Het zal vast nooit weer gebeuren (ahem).

Vanochtend hebben we, naar ons gevoel voor het laatst, lekker lang uitgeslapen. Het zal morgen niet makkelijk zijn weer op tijd de oogjes te openen. Vooral niet voor Katja, die al drie dagen niet in slaap kan komen.

De zon schijnt en Rick en ik gaan erop uit voor een lange wandeling. Onderwerp van gesprek is vooral mijn verjaardagsfeestje. We hopen op 16 september met al onze vrienden mijn (kuch) vijfenveertigste verjaardag te vieren en hebben eigenlijk nu pas tijd eens aan de uitnodigingen en details te gaan denken.

Leuk is wel, voor mij althans, dat ieder jaar onze vriendenkring flink uitbreidt. Aan de andere kant betekenen meer gasten ook meer kinderen en Rick maakt zich zorgen om onze basement. We besluiten net als vorig jaar een "dessert" party te geven. In het verleden hebben we allerlei buffet hapjes verzorgd en kwam de helft van de gasten, nadat ze hun eigen avondeten al op hadden. Het gevolg was, dat we met eindeloos veel voedsel bleven zitten. Op deze manier weet iedereen, waar hij aan toe is en toetjes zijn ook veel leuker om te verzorgen.

Maar goed, dat is nog twee weken verder en thuis vinden we een soort bijenkorf van drukke kinderen. Hun rugzakken moeten gevuld met schoolspullen, die allemaal van hun naam moeten worden voorzien. Katja en Kai hebben bovendien nog zomer taken, die morgen moeten worden ingeleverd. Beiden zitten dus te blokken en verslagen te schrijven.

Saskia speelt met Aoife en haar zusje, nadat ze haar rugzak helemaal vol heeft gestouwd en er bovendien nog een plastic tas met ettelijke ponden bij heeft. Toch mogen Rick en ik haar morgen niet naar school begeleiden (Rick is vooral erg teleurgesteld). Kleine kinderen worden groot en Katja bepleit Saskia's zaak heel goed.


Klaar voor school en gelukkig is er katteliefde

Aan het einde van de middag komen Lauren en Dan langs. De laatste heeft deze week zijn baard laten staan en het staat hem nog goed ook. Wat een knap stel is het toch!

We kijken de video, die Rick heeft geschoten. Het kersverse echtpaar is helemaal dankbaar en ontroerd, want hun vriend, die zou filmen, heeft er niet veel van gebakken. Ook mijn foto's (die ik binnenkort allemaal online zal zetten) vallen in meer dan goede aarde.

Het is moeilijk afscheid nemen, want we weten niet, wanneer we elkaar weer zullen zien. Ze zijn stellig van plan om naar de oostkust terug te verhuizen en Dan hoopt aangenomen te worden in een orthodontia programma. Maar zeker is niets. Ik hoop, dat ik deze winter naar San Diego kan om hen te bezoeken en misschien zelfs Saskia mee kan nemen.

Al is het officiele einde van de zomer pas over iets meer dan twee weken, toch voelt het vandaag al zo. De temperaturen zijn ook al een stuk koeler, dan ze vorig jaar waren rond deze tijd (misschien zijn er daarom ook minder orkanen).

Vanavond kijken we Animal Planet, want de kinderen (en Rick en ik ook) zijn ondersteboven van de plotselinge dood van Steve Irwin, de "Crocodile Hunter". We zien allerlei flashbacks van over de jaren. Dat een rog zo'n effect kan hebben! Het laat wel weer zien, dat wilde dieren, hoe ogenschijnlijk vriendelijk ook, toch echt wild zijn.

PS: Ik realiseerde me vanmiddag, dat het vrijdag de derde verjaardag van dit blog was! Ben ik het toch zomaar vergeten! Ik ben er zelf eigenlijk verbaasd over, dat ik het nog steeds zo leuk vind om bij te houden. Alleen alle leuke contacten, die ik via mijn schrijfsels heb opgedaan, maken het al meer dan de moeite waard!

posted by Kasaka @ 8:04 PM   ---

|

Grotten en de Shenandoah

De ergste regens zijn weggetrokken en het miezert slechts nog bij het opstaan. Volgens het weerbericht zal het tegen de middag droog worden. Daar hopen we dan maar op, want ik heb alweer meer dan genoeg van het sombere weer!

Vanochtend doen we het rustig aan, we computeren wat en doen wat noodzakelijke dingen in het huis. Dan vertrekken Rick, Kai, Michelle en ik rond kwart over elf naar het westen. Katja moet nog een boek lezen voor school en Saskia wil ook niet mee.

Door het glooiende Virginia landschap, waar de flarden wolken boven de heuvels hangen, rijden we naar Front Royal. Het is inmiddels lunchtijd en we gaan door de drive thru bij McDonald's. In tegenstelling tot stadjes als Leesburg en Middleburg, die hun leuke oude charme hebben uitgebuit, doet Front Royal mistroostig aan en zijn er niet veel leuke eetgelegenheden. Vreemd eigenlijk, want het is best toeristisch aan de ingang van Skyline Drive en met Skyline Caverns. In ieder geval smaakt de Aziatische salade van McDonald's werkelijk fantastisch. Het is mijn nieuwe favoriet!

Na het eten parkeren we bij Skyline Caverns. Hier ben ik in maart nog geweest met Petra, maar voor Rick en Kai is het alweer een aantal jaren geleden, dat ze er waren. We kopen tickets en kunnen acht minuten later al met de rondleiding mee.

Kennelijk zijn we niet de enigen, die het regenachtige weer ontvluchten door de grotten in te duiken. We gaan met een vrij grote groep naar beneden en komen ook nog twee grote andere rondleidingen tegen.

Onze gids, Shelly, ziet er als een high school studente uit, maar ze vertelt goed en duidelijk over de grotten. Grappig vind ik wel om haar dezelfde grapjes te horen maken, als de "corny" gids Marian, die Petra en mij in maart rondleidde. Kennelijk wordt de rondleiding niet aan originaliteit van de gids overgelaten.

Zoals altijd vind ik de weerspiegeling in het meertje en de prachtige anthodites (een spierwitte calciet formatie, waarvan geen enkele wetenschapper weet, hoe ze zich gevormd hebben) het mooist.


Ondergronds meertje



Een aantal anthodites

De grootste formatie in de grot heet "the eagle" en die lijkt ook wel op een adelaar. Maar de eigenaren van de grot spelen op die plek een ontzettend religieus bandje af, ingesproken door een man met een enge diepe stem. Van mij mag dat gedeelte weg, het is veel te belerend.

Er wordt in gezegd, dat de mensheid het mooie werk van God heeft verpest en hoe deze grot nog een van de weinige staande natuurlijke schoonheden is. Wat een lariekoek! De mensheid (waaronder de meneer met de diepe stem waarschijnlijk) heeft in deze grot allerlei draden en buizen aangebracht om hem te verlichten, een apart pad en leuningen aangebracht en meer. Hoezo onaangeraakt?

Na de rondleiding is het buiten droog en begint het op te klaren. We besluiten ons plan om een wandeling in het Shenandoah National Park te maken dus door te zetten. Alleen realiseer ik me op dat moment, dat Katja mij mijn National Parks pas nog niet heeft teruggegeven, die ze op woensdag voor Great Falls gebruikt heeft.

Dan betalen we maar de $15 toegang, het geld gaat tenslotte naar het onderhoud van dit prachtige natuurgebied en is goed besteed. Bij een paar van de uitkijkpunten stoppen we, zodat we foto's kunnen maken van de Shenandoah Vallei, die zich mooi voor en onder ons uitstrekt.




Bij mijlpaal 9,2 vinden we de parkeerplaats, die mijn boekje "Short Hikes" beschrijft. Deze wandeling gaat naar een waterval en ook dit heb ik in maart met Petra gedaan.


Het ziet er nu zo laat in de zomer heel anders uit. Het bos is heel dicht begroeid en de waterval stroomt, door de regen van gisteren, hard naar beneden. Michelle en ik experimenteren met langere sluitertijden en krijgen zo mooie "sluier" foto's van de waterval.


Op de terugweg naar huis zien we prachtige luchten en ook weer zon, gelukkig! Voor haar laatste avondmaal hier nemen we Michelle mee naar de Silver Diner. Dit is een ouderwetse jaren 50 diner van chroom. Rick bestelt een ouderwetse malt en geeft Michelle de extra beker, die er altijd bij komt. Zo te zien vindt zij het ook erg lekker.

We proberen allerlei liedjes te horen uit de jukebox, maar andere mensen hebben kennelijk ook al heel veel aanvragen gedaan. Geen van de liedjes, die wij "besteld" hebben, heeft nog gespeeld als we klaar zijn. Onze serveerder uit Kazachstan is een grapjas en al met al is het weer een heel gezellige maaltijd.

Dan zetten we onze drie kinderen thuis af en Rick, Michelle en ik rijden door naar Washington. Hier rijden we een rondje verlichte monumenten en Michelle en ik stappen telkens uit om foto's te maken. Het is helemaal windstil, dus de reflecties zijn perfect. Zo heeft zij een mooi laatste beeld van de stad.


Het Washington Monument en Capitool vanaf het Lincoln Memorial gezien



De reflectie van het Capitool is perfect



Jefferson in zijn Memorial

posted by Kasaka @ 3:51 PM   ---

|

Ernesto

Bij het opstaan regent het al flink, dus ik besluit maar binnen een gewichten routine te gaan doen. Veel zin heb ik niet, dus ik hou het bij twintig minuten. Wat de sportroutine betreft zie ik wel weer naar het schooljaar uit, dan heb ik op de een of andere manier meer zelf discipline.

Saskia kleedt zich, nadat ik haar van haar logeerpartij bij Tabatha heb opgehaald, voor haar ontmoeting met Mrs. Esterson, haar nieuwe lerares. Omdat het zo regent, denk ik maar met de auto te gaan. Natuurlijk vergeet ik helemaal, dat honderden ouders dat ook denken. Er is een hele opstopping bij de school en geen parkeerplaats te bekennen.

Als ik er al een zou vinden, zou die waarschijnlijk net zo ver als ons huis zijn, dus rij ik terug naar huis. Daar pakken we paraplu's en lopen naar de school door de plenzende regen.

Mrs. Esterson schat ik in de vijftig, wel weer een verandering na de jonge Mrs. Mongillo. Ze lijkt erg aardig en goedlachs. Dit jaar zitten de vijfde klassers in de trailers. Niet leuk, want dan moeten ze voor van alles en nog wat naar buiten om het hoofdgebouw in te gaan. Maar ja, het zat er aan te komen, vorig jaar zaten de zesde klassers erin.

Het klaslokaal ziet er in ieder geval gezellig uit en vlak ernaast ligt het Science Lab, waar ze allerlei proeven gaan doen.

In het hoofdgebouw lopen we naar het cafetaria. Hier schrijf ik een heel aantal cheques uit: eentje om geld op Saskia's lunchkaart te zetten, eentje voor de contributie voor de P(arent)T(eacher)A(ssociation) en een voor Saskia's agenda, die hier via de school wordt verstrekt.

Zoals ieder jaar zie ik een heel stel bekenden, die ik de hele zomer niet gezien heb. Ik stel Michelle aan bijna iedereen voor en vrijwel iedereen verontschuldigt zich voor het weer. Michelle heeft wat dat betreft ook echt pech, zo'n sombere week als deze week is hoogst ongewoon!

Na alle schoolverplichtingen vertrekken we richting Wegmans. Hier zullen we Mallory en Christine ontmoeten voor de lunch. Saskia gaat ook mee, het is ook haar eerste keer in deze immense supermarkt.

Duidelijk zijn we niet de enigen, die op dit idee zijn gekomen en we kunnen niet in de overdekte garage parkeren. Dan maar buiten, maar zo dicht mogelijk bij de ingang. Het regent zo hard en met zulke grote druppels, dat je binnen een minuut doorweekt bent.


We kijken even rond en dan arriveren Christine en Mallory ook. Michelle en ik delen een van de enorme sandwiches en Saskia kiest wat kip uit het Chinese buffet. We kletsen gezellig bij en dan splitsen we op.

Michelle gaat wat spulletjes om mee naar huis te nemen kopen, Christine heeft een hele boodschappenlijst en Saskia en ik kopen een paar lekkernijen, zoals Goudse kaas, tzatziki en bagels.

Als we thuiskomen is het alweer tijd om Kai naar zijn football training te brengen. Die is vandaag uit noodzaak binnen, ze heffen gewichten en springen touwtje.

Michelle en ik rijden door naar Michael's. Hier is alles al helemaal in de herfstsfeer en ik koop vast wat dingen om in de traditionele eerste schooldag "hoorn" van de kinderen te doen. Michelle's kamer is oranje en een van de herfstkleuren is natuurlijk oranje, dus zij vindt wat spulletjes voor haar kamer.

Bij Safeway halen we nog iets, dat Michelle bij Wegmans niet kon vinden en ik vind de nieuwe Poptart smaken, die Kai en Saskia zo graag wilden hebben (Mint chocolate chip en Strawberry milkshake, deze moeten kennelijk in de vriezer bewaard).

Het weer wordt zo mogelijk nog slechter en rond half zes valt de stroom uit. Die is nog steeds niet terug als we naar Famous Dave's gaan. Dit is een gezellig barbecue restaurant en er is gelukkig stroom, want een groot deel van Vienna is donker. Heel toevallig zien we hier Saskia's nieuwe teacher ook, ook zij heeft thuis geen stroom.


Altijd moeilijk om zware regen te fotograferen, hier een poging van de stromende regen op de oprit

Intussen heb ik Dominion Power opgebeld en gehoord, dat ze weten, dat we in het donker zitten en voor kwart voor tien vanavond verwachten de lichten weer aan te hebben.

Het is druk in het restaurant, dus het verbaast me als we na een paar minuten al een tafeltje krijgen. Het eten smaakt goed, ik bestel een brisket, een soort heel zacht rundvlees met een pittige saus erover. Het menu in zo'n barbecue restaurant is niet bepaald voor Weight Watchers, maar het smaakt dan ook wel om letterlijk je vingers bij af te likken.

Thuis is de stroom nog steeds uit, dus we rapen een heel stel kaarsen bij elkaar en installeren ons in de family room. Michelle heeft thuis een heel leuke kwis over Nederland voorbereid, die we allemaal maken. Ik weet alle antwoorden, behalve hoeveel coupletten het Wilhelmus heeft. Ik doe dus maar niet mee met de wedstrijd, dat zou oneerlijk zijn.

Kai wint glansrijk met 15 van de 20 vragen goed. Echt knap vind ik het van hem, want hij heeft ze niet gegokt. Kennelijk let hij beter op, dan ik altijd denk, als BVN aan staat. Rick heeft er 13 goed en de meisjes minder. Ze hebben wel weer twee leuke Nederlandse woorden geleerd: tureluurs en lanterfanten. Erg leuk, die kwis!

Dan komt Leah en we besluiten een groepsspelletje te gaan doen. De keuze valt op Curses, een hilarisch spel, waarbij iedereen "vloeken" op zich krijgt en die het hele spel moeten volhouden. Zo moet Kai de hele tijd zijn handen tegen zijn borst houden en "That sounds delicious!" roepen, iedere keer als iemand een etenswaar noemt. Katja houdt het heel goed vol met wel vijf vloeken, waaronder net doen of ze een electrische schok krijgt als iemand haar aanraakt. Michelle moet beide polsen aan het hoofd houden. We liggen allemaal dubbel (ik ben er het slechtst in en vrijwel meteen af, want ik kan niet praten als een vampier).




Rond half tien hebben we opeens weer stroom, gelukkig! Buiten stormt en plenst het nog steeds en op het nieuws horen we, dat er tienduizenden in ons gebied vannacht zonder stroom zullen zitten. Wij kunnen dus van geluk spreken! Hopelijk is het weer morgen wat beter.

posted by Kasaka @ 9:22 AM   ---

|