Voor het eerst in jaren heb ik vandaag een eekhoorntje doodgereden. Ik had het werkelijk op geen enkele manier kunnen voorkomen, hij rende Kamikaze stijl onder mijn wiel. En toch voel ik me er rot over! Het was in een rustige straat, ik was onderweg naar Katja's gitaarles. Katja vond het ook vreselijk en deed me nog schuldiger voelen.
Op de terugweg zag ik een van de bewoners met een grote schep lopen, hij had het lijkje in de goot geschoven. En een klein meisje liep met hem mee. Ik had het gevoel, dat ze mijn auto herkenden als degene, die dat trauma had veroorzaakt. De diertjes zijn op het moment zo druk bezig om hun wintervoorraad aan te leggen, dat ze helaas in grote getallen worden overreden, ik ben dus helemaal niet de enige. Maar zielig blijft het wel.
Over dieren, die in gevaar zijn om overreden te worden, gesproken. Toen ik vanmiddag Saskia ging ophalen van school, kwam er een hele meute kinderen en het hoofd van de school me tegemoet. Voor hen uit rende een allerbekendst hondje: de Beagle, die een paar weekenden geleden bij ons aan kwam lopen. Ze was weer weggerend, was volgens de verhalen van de kinderen ternauwernood aan de wielen van de schoolbus ontsnapt, en kwam gelukkig naar me toe toen ik haar naam riep.
Ik heb haar dus maar weer mee naar huis genomen. Ze had weer geen halsband om, maar nu weten we van wie ze is. Ik vraag me wel af, of die mensen wel om haar geven, want zo vaak wegrennen is toch niet normaal. En ik ben bang, dat ze het er binnenkort niet levend vanaf brengt en het is zo'n schattig hondje!
Vanavond hadden we de laatste Back to School avond. Deze keer van Kai's middle school. Veel nieuws was er niet, behalve dat de County nu een website heeft, waar alle leerkrachten huiswerk en cijfers op publiceren (prive informatie over individuele kinderen kan alleen met een paswoord gelezen worden). Een fantastisch initiatief, vind ik, ik hoop, dat iedereen er goed aan meedoet.
Toen we thuiskwamen was het debat tussen John Kerry en George Bush al in volle gang. Ik vond het interessanter, dan ik had gedacht, hoewel ik er nog steeds niet helemaal uitben voor wie te stemmen. Een van mijn angsten is een terugkeer van de militaire dienst en overal lees ik, dat dat met een Democratische president waarschijnlijker is, dan met een Republikein. Met een 14 jarige is me dat too close for comfort. Aan de andere kant vond ik Kerry sterk overkomen. Ik maal er nog maar over door in mijn hoofd, ik heb nog een maand om te beslissen, gelukkig en mijn ene stem zal toch het verschil niet maken.
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Thursday, September 30, 2004
Wednesday, September 29, 2004
Major league baseball komt naar Washington DC! Dit is groot nieuws. Zulk groot nieuws, dat het de radio programma's de hele dag heeft overheersd, van wat de naam zou moeten zijn tot wie er naar de wedstrijden zal gaan en alles ertussen in.
Baseball wordt niet voor niets "America's pastime" genoemd. Een wedstrijd is een familie uitje, compleet met Cracker Jack's en Hot Dogs en het "Take me out to the ballgame" lied.
Drieendertig jaar heeft de hoofdstad van de VS het zonder eigen baseball team moeten doen. Tot dan waren er de Senators, die in 1971 naar Texas vertrokken.
In die drieendertig jaar gingen Washingtonians, Virginians en Marylanders massaal naar Baltimore om daar de wedstrijden van de Orioles bij te wonen. Dat team werd als locaal geadopteerd, hoewel het bijna een uur rijden weg was van Washington. Het hoeft geen uitleg, dat de eigenaar van de Orioles allesbehalve enthousiast over de nieuwe ontwikkelingen is.
Kai en Rick zijn dolenthousiast! Ik ben er zeker van, dat zij bij de eerste wedstrijd op de banken zitten. Onvoorstelbaar, hoe een hele stad in de ban van een sportteam kan zijn! Oh, en het nieuwe team komt uit Montreal (de Expo's), waar vandaag met veel bombarie afscheid van hen werd genomen.
Jeanne, de storm, was vandaag weer voorbij geblazen, hoewel er nog veel overstromingswaarschuwingen waren. In ieder geval heb ik genoten van het buiten zijn. Bij Cox's farm heb ik chrysanthen gekocht voor het deck en voor bij de voordeur. Ook een bosje Indian corn en een paar sierpompoenen staan erg leuk.
Ik blijf de herfst hier een leuk seizoen vinden en nu de temperaturen iets koeler worden, begint het ook zo te voelen. Het was vandaag 23 graden, brrr!!
Baseball wordt niet voor niets "America's pastime" genoemd. Een wedstrijd is een familie uitje, compleet met Cracker Jack's en Hot Dogs en het "Take me out to the ballgame" lied.
Drieendertig jaar heeft de hoofdstad van de VS het zonder eigen baseball team moeten doen. Tot dan waren er de Senators, die in 1971 naar Texas vertrokken.
In die drieendertig jaar gingen Washingtonians, Virginians en Marylanders massaal naar Baltimore om daar de wedstrijden van de Orioles bij te wonen. Dat team werd als locaal geadopteerd, hoewel het bijna een uur rijden weg was van Washington. Het hoeft geen uitleg, dat de eigenaar van de Orioles allesbehalve enthousiast over de nieuwe ontwikkelingen is.
Kai en Rick zijn dolenthousiast! Ik ben er zeker van, dat zij bij de eerste wedstrijd op de banken zitten. Onvoorstelbaar, hoe een hele stad in de ban van een sportteam kan zijn! Oh, en het nieuwe team komt uit Montreal (de Expo's), waar vandaag met veel bombarie afscheid van hen werd genomen.
Jeanne, de storm, was vandaag weer voorbij geblazen, hoewel er nog veel overstromingswaarschuwingen waren. In ieder geval heb ik genoten van het buiten zijn. Bij Cox's farm heb ik chrysanthen gekocht voor het deck en voor bij de voordeur. Ook een bosje Indian corn en een paar sierpompoenen staan erg leuk.
Ik blijf de herfst hier een leuk seizoen vinden en nu de temperaturen iets koeler worden, begint het ook zo te voelen. Het was vandaag 23 graden, brrr!!
Tuesday, September 28, 2004
Terwijl ik dit schrijf worden we letterlijk overspoeld door Jeanne. Onze hele straat staat compleet blank en ik heb zelden zo lang achter elkaar zo'n zware regen gezien als vanmiddag! Helaas moet Rick er nog doorheen en moet hij over wegen, die bekend staan, dat ze onderlopen. Heel gevaarlijk! We hebben een zogenaamde "flood warning", wat betekent, dat de wegen onder water staan, soms meters diep.
Het gevaarlijkst zijn de zogenaamde "flash floods", waarbij je opeens vast komt te staan in diep water. Vanmiddag gebeurde dat met een schoolbus, gelukkig konden de kinderen in veiligheid gebracht worden.
Ook is er weer een tornado watch en verschillende tornado's hebben al flinke schade aangericht, maar gelukkig niet in deze buurt. In zuidwest Virginia zijn de overstromingen zo erg, dat een mobile home van zijn fundering werd gespoeld, wat de dood van de bewoonster tot gevolg had. Voor foto's van de ravages in het gebied rond Roanoke, Virginia, hier zo'n 3 uur rijden vandaan, kun je hier terecht.
Vanochtend was het weer gelukkig nog redelijk te noemen, want Rick vroeg of ik in Washington met hem kwam lunchen. Zijn kantoor is ongeveer een half uur rijden van ons huis, buiten "rush hour" tenminste. Hij werkt net op de rand van de stad Washington, vlakbij de grens met Maryland. Mijn rit ging dus voornamelijk door voorstadjes in Maryland. Grappig is, dat de huizenbouw zelfs zo dicht rond de stad anders is in die staat, dan aan de Virginia kant. Waar je in Virginia vooral houten of "siding" Victoriaanse huizen ziet, zien de huizen in Maryland er meer Europees uit.
We aten een heerlijke lunch bij de Cheesecake Factory, ik een salade, nota bene een "lunch" portie, waarvan zeker 2 mensen een goede maaltijd zouden kunnen eten. En Rick had een Navajo sandwich, ook gigantisch, maar allemaal erg lekker. Vrijwel iedereen nam dan ook "doggy bags" mee naar huis, om er morgen nog een maaltijd van te hebben.
Op de terugweg kwam ik achter een schoolbus terecht. Dat is heel vervelend als je haast hebt, want die stopt bij iedere hoek en dan moeten de auto's erachter en de auto's, die van de tegenliggende kant komen (als er geen tussenstrook is) ook stoppen. Gelukkig deed ik dat netjes, want ik hoorde op de radio, dat overtreders nu een boete van $1000 kunnen krijgen. Eigenlijk nog te weinig, want veel kinderen moeten oversteken voor de bus langs, dus doorrijden is compleet roekeloos!
Hier in Vienna staan veel oudere huizen en nu, met de grote bevolkingsgroei in dit gebied, worden veel van die huizen opgekocht door ondernemers, die er meer huizen neerzetten, dan er oorspronkelijk stonden. Meestal is dit het initiatief van de ondernemers, maar er is een straat hier waarvan de bewoners het initiatief hebben genomen hun huizen voor veel hogere prijzen, dan ze er individueel voor zouden krijgen, aan een ondernemer aan te bieden. Wel slim, zeker als je toch al van plan was te verhuizen!
Onze straat is iets meer dan 5 jaar geleden gebouwd. Een pleintje met tien grote huizen eromheen met heel redelijke tuinen. Voordat deze straat hier kwam, was dit hele gebied een huis met een enorme tuin!
Het gevaarlijkst zijn de zogenaamde "flash floods", waarbij je opeens vast komt te staan in diep water. Vanmiddag gebeurde dat met een schoolbus, gelukkig konden de kinderen in veiligheid gebracht worden.
Ook is er weer een tornado watch en verschillende tornado's hebben al flinke schade aangericht, maar gelukkig niet in deze buurt. In zuidwest Virginia zijn de overstromingen zo erg, dat een mobile home van zijn fundering werd gespoeld, wat de dood van de bewoonster tot gevolg had. Voor foto's van de ravages in het gebied rond Roanoke, Virginia, hier zo'n 3 uur rijden vandaan, kun je hier terecht.
Vanochtend was het weer gelukkig nog redelijk te noemen, want Rick vroeg of ik in Washington met hem kwam lunchen. Zijn kantoor is ongeveer een half uur rijden van ons huis, buiten "rush hour" tenminste. Hij werkt net op de rand van de stad Washington, vlakbij de grens met Maryland. Mijn rit ging dus voornamelijk door voorstadjes in Maryland. Grappig is, dat de huizenbouw zelfs zo dicht rond de stad anders is in die staat, dan aan de Virginia kant. Waar je in Virginia vooral houten of "siding" Victoriaanse huizen ziet, zien de huizen in Maryland er meer Europees uit.
We aten een heerlijke lunch bij de Cheesecake Factory, ik een salade, nota bene een "lunch" portie, waarvan zeker 2 mensen een goede maaltijd zouden kunnen eten. En Rick had een Navajo sandwich, ook gigantisch, maar allemaal erg lekker. Vrijwel iedereen nam dan ook "doggy bags" mee naar huis, om er morgen nog een maaltijd van te hebben.
Op de terugweg kwam ik achter een schoolbus terecht. Dat is heel vervelend als je haast hebt, want die stopt bij iedere hoek en dan moeten de auto's erachter en de auto's, die van de tegenliggende kant komen (als er geen tussenstrook is) ook stoppen. Gelukkig deed ik dat netjes, want ik hoorde op de radio, dat overtreders nu een boete van $1000 kunnen krijgen. Eigenlijk nog te weinig, want veel kinderen moeten oversteken voor de bus langs, dus doorrijden is compleet roekeloos!
Hier in Vienna staan veel oudere huizen en nu, met de grote bevolkingsgroei in dit gebied, worden veel van die huizen opgekocht door ondernemers, die er meer huizen neerzetten, dan er oorspronkelijk stonden. Meestal is dit het initiatief van de ondernemers, maar er is een straat hier waarvan de bewoners het initiatief hebben genomen hun huizen voor veel hogere prijzen, dan ze er individueel voor zouden krijgen, aan een ondernemer aan te bieden. Wel slim, zeker als je toch al van plan was te verhuizen!
Onze straat is iets meer dan 5 jaar geleden gebouwd. Een pleintje met tien grote huizen eromheen met heel redelijke tuinen. Voordat deze straat hier kwam, was dit hele gebied een huis met een enorme tuin!
Monday, September 27, 2004
Ze komt eraan, Jeanne, hopelijk het laatste tropische systeem van dit seizoen! Het is nu nog rustig, maar vannacht en morgen wordt meer dan 10 centimeter regen verwacht. Gelukkig is ons verzekerd, dat er geen herhaling van de 30 tornado's met Ivan zal plaatsvinden. Arme Floridians, vooral voor de vele oudjes daar vind ik het echt vreselijk al die orkanen achter elkaar.
Ik heb vandaag flink van het nog droge weer gebruik gemaakt. Na mijn wekelijkse stepklas bij Lifetime Fitness kocht ik avondeten voor de rest van de week bij Shoppers Food Warehouse.
Ik heb de crockpot weer afgestoft en nieuwe recepten ervoor opgezocht. In de herfst en winter is het een fantastisch apparaat om soepen, chili en eenpansgerechten in te bereiden. Vandaag hadden we iets met Kielbasa worst, aardappelen en groenten, het viel in goede aarde!
Vanmiddag heb ik met Saskia samen het huis voor de herfst aangekleed. Ieder seizoen hebben we een andere "look": kussens, (zijden) bloemen, kaarsen, voordeur decoraties, postbus versiering en meer. De kleuren voor de zomer waren limoengroen en turquoise, voor de herfst is het donkerrood, oranje en geel, lekker warm dus. Ook de decoratieve vlag buiten werd vervangen door een met vrolijk lachende pompoenen. Kortom, we zijn klaar voor de geesten en spoken en vallende bladeren van de herfst.
Vanavond wordt een van de belangrijkste football wedstrijden van het jaar gespeeld, althans voor hier in Washington. De Washington Redskins spelen tegen de Dallas Cowboys, sinds jaar en dag grote rivalen. Ik hoop, dat de Redskins voor de verandering eens winnen, en Rick, Cowboy fan, hoopt het omgekeerde.
Ik heb vandaag flink van het nog droge weer gebruik gemaakt. Na mijn wekelijkse stepklas bij Lifetime Fitness kocht ik avondeten voor de rest van de week bij Shoppers Food Warehouse.
Ik heb de crockpot weer afgestoft en nieuwe recepten ervoor opgezocht. In de herfst en winter is het een fantastisch apparaat om soepen, chili en eenpansgerechten in te bereiden. Vandaag hadden we iets met Kielbasa worst, aardappelen en groenten, het viel in goede aarde!
Vanmiddag heb ik met Saskia samen het huis voor de herfst aangekleed. Ieder seizoen hebben we een andere "look": kussens, (zijden) bloemen, kaarsen, voordeur decoraties, postbus versiering en meer. De kleuren voor de zomer waren limoengroen en turquoise, voor de herfst is het donkerrood, oranje en geel, lekker warm dus. Ook de decoratieve vlag buiten werd vervangen door een met vrolijk lachende pompoenen. Kortom, we zijn klaar voor de geesten en spoken en vallende bladeren van de herfst.
Vanavond wordt een van de belangrijkste football wedstrijden van het jaar gespeeld, althans voor hier in Washington. De Washington Redskins spelen tegen de Dallas Cowboys, sinds jaar en dag grote rivalen. Ik hoop, dat de Redskins voor de verandering eens winnen, en Rick, Cowboy fan, hoopt het omgekeerde.
Sunday, September 26, 2004
We zijn weer terug na een heel gezellig New England weekend! Op vrijdag ochtend reed Rick Saskia en mij naar Reagan National Airport. De laatse paar keren, dat ik naar mijn zusje ging, heb ik een kind meegenomen. Vorige keer was Katja de gelukkige en dit keer was Saskia aan de beurt. Volgende keer als ik zonder Rick ga is het Kai. Het is leuk voor de kinderen om helemaal in de schijnwerpers te staan en leuk voor de achterblijvers om dingen te doen, die ze niet zouden doen als ik er ben.
We namen de US Airways shuttle, de makkelijkste manier om van hier naar Boston te vliegen! Nadat we onze baggage electronisch hadden ingecheckt, winkelden we nog wat voor we door "security" gingen. Ik had een oplader voor mijn mobieltje nodig (makkelijk te vinden, er waren verscheidene electronica zaken!) en Saskia was haar "Carebear" vergeten, dus moesten we nodig een knuffel vinden voor haar. Er was ruime keus bij de National Geographic winkel en al gauw werd "Mr. Pookie", een zacht hondje, haar reiscompagnon.
Helemaal gelukkig gingen we het vliegtuig in. We hadden een zitplaats net achter de "bulkhead" (eerste rij), dus lekker vooraan. De mevrouw naast mij was een oude van dagen, die duidelijk problemen met huidkanker had gehad, want haar neus was vrijwel weggeopereerd. Dit maakte Saskia nogal angstig, maar hopelijk heeft de mevrouw daar weinig van gemerkt. Lang leve de tweetaligheid!
Eenmaal in Boston hadden we al snel onze baggage en kwamen mijn zusje, Ayesha en twee en een half jarige neefje, Stefan, ons ophalen. Ayesha is hoogzwanger van haar tweede kindje en ze heeft nog een stiefzoon van 14, Devon. Haar man, David, is mijn leeftijd en werkt van huis voor een computerbedrijf. Hun levensgeschiedenis in een notedop.
De rit naar hun huis in Newburyport was zonder problemen, hoewel het me wel opviel hoeveel agressiever "men" reed, dan bij ons. Dat terwijl het verkeer bij ons ook steeds drukker wordt. Toch nog een groot verschil met de "Boston drivers", die nationaal bekend staan om hun agressiviteit in het verkeer.
Na gezellig bijgekletst te hebben, besloten we uit eten te gaan bij de Striper's Grille. Daar hadden ze een overheerlijke Maine lobster, die ik me maar al te goed liet smaken! Ik heb een brochure meegenomen over hun inn, want als we met ons vijven komen, nadat de baby is geboren, kunnen we niet allemaal bij hen in huis terecht.
Toen David na het wandelen met de hond thuiskwam vertelde hij een stinkdier te hebben gezien. Nou had ik nog nooit een stinkdier "in het echt" gezien, dus ik vroeg hem of hij er nog was. Hij nam me mee naar buiten en met een sterke zaklamp vonden we inderdaad het stinkdier, dat rustig door de planten liep te snuffelen. Onvoorstelbaar, dat zo'n mooi zwart-wit dier zo'n stank kan voortbrengen! David bleef er ver vandaan uit angst gesproeid te worden. Terwijl we er naar keken zagen we in de tuin van de buren eerst een geringde staart en toen een kop met zwart omrande ogen: een wasbeer (raccoon)! Wauw, twee in een nacht! Mijn avond kon niet meer stuk. Helaas had ik geen tijd om mijn fototoestel te pakken!
Kennelijk was mijn enthousiasme over het zien van een stinkdier erg vermakelijk, want vanochtend ontmoette ik hun buurman, die meteen vroeg, of ik echt nog nooit een "skunk" had gezien. Bij mijn ontkenning vertelde hij een heel verhaal over een skunk op een luchtbed in hun zwembad, die maar liefst drie keer terug kwam! Maar ja, hier hebben we alleen te doen met de dode molletjes, die onze kat Snickers ons dagelijks presenteert.
Ik had voor Ayesha een "shower" cadeautje meegenomen, want oorspronkelijk zou dit weekend haar baby shower worden gehouden. Helaas kreeg de moeder van de hostess borstkanker en werd alles dus uitgesteld. Aan de andere kant gaf dat ons ook meer tijd samen. Het cadeautje heb ik wel gegeven, want ze kan dat al vanaf dag een gebruiken.
Voor mijn verjaardag kreeg ik onder anderen heerlijke truffels van Lake Champlain. Er zijn voor mij geen lekkerder chocolaatjes in de wereld! En ik heb echt van alles geproefd. Dus als je in de VS bent, probeer Lake Champlain chocola! Het is zelfs lekkerder dan Belgische chocola, vind ik, en dat zegt wat!
Gisterochtend werden we om 7 uur gewekt door ons neefje. Wij realiseren ons niet hoe gelukkig wij zijn met onze kinderen, die inmiddels tot laat uitslapen!
Als eerste zijn we naar een paar speelgoedwinkels gegaan in het stadje Newburyport, want een heel leuk historisch New England plaatsje is. Het doet erg Europees aan, met een leuke winkelstraat met allerlei snuisterijen.
Bij Dragon's Nest vonden we een stel leuke knutseldingetjes voor de kinderen. En bij Eureka's hadden ze ook heel leuke originele dingen. Natuurlijk kregen we Saskia en Stefan nauwelijks meer mee!
Toen we uitgeshopt waren, gingen we naar een Fall festival bij een plaatselijke boerderij. In New England is de herfst al veel verder gevorderd dan hier in het zuiden. Hun "Maples" (esdoorns) zijn al helemaal gekleurd.
Deze boerderij, de "Little Farm", stamde uit 1690. Het festival was erg leuk voor de kinderen. Mijn neefje vond het prachtig op de tractoren te klimmen en Saskia vermaakte zich ook prima, vooral met het automatisch schillen van een appel en er nog een spiraal van maken ook.
Met moeite kregen we ze mee naar huis voor een middagslaapje! Mijn neefje vertikte het zelfs om te slapen, waardoor we ons bezoek aan het strand maar hebben overgeslagen!
's Avonds aten we bij een nieuw restaurant "Not your Average Joe's", waar ik heel lekkere zalm kreeg. Ook de bediening was heel erg goed.
Vanochtend aten we zelfgemaakte "pancakes" met echte Maple Syrup. Wat is dat toch lekker! Ik zou zo liters maple syrup opkunnen!
Ayesha en ik zijn daarna nog door de buurt gaan wandelen om de leuke oude huisjes te bekijken. Ik sta versteld hoe anders dit gebied is dan het onze! En hoe pittoresk the houses are. Here we have the "Colonial style" van oude huizen in Georgetown en Alexandria. Daar is het de "Cape Cod" style, hout en veel verschillende kleuren. Erg leuk, vooral met de herfstkleuren van chrysanten en pompoenen erbij!
Onze terugvlucht ging ook heel makkelijk en we keken "Mean Girls" op mijn laptop. Voor we het wisten landden we weer op Reagan National. Alsof we nooit weggeweest waren, maar na meer dan 48 uur in een andere wereld slechts anderhalf uur vliegen van ons weg.
We namen de US Airways shuttle, de makkelijkste manier om van hier naar Boston te vliegen! Nadat we onze baggage electronisch hadden ingecheckt, winkelden we nog wat voor we door "security" gingen. Ik had een oplader voor mijn mobieltje nodig (makkelijk te vinden, er waren verscheidene electronica zaken!) en Saskia was haar "Carebear" vergeten, dus moesten we nodig een knuffel vinden voor haar. Er was ruime keus bij de National Geographic winkel en al gauw werd "Mr. Pookie", een zacht hondje, haar reiscompagnon.
Helemaal gelukkig gingen we het vliegtuig in. We hadden een zitplaats net achter de "bulkhead" (eerste rij), dus lekker vooraan. De mevrouw naast mij was een oude van dagen, die duidelijk problemen met huidkanker had gehad, want haar neus was vrijwel weggeopereerd. Dit maakte Saskia nogal angstig, maar hopelijk heeft de mevrouw daar weinig van gemerkt. Lang leve de tweetaligheid!
Eenmaal in Boston hadden we al snel onze baggage en kwamen mijn zusje, Ayesha en twee en een half jarige neefje, Stefan, ons ophalen. Ayesha is hoogzwanger van haar tweede kindje en ze heeft nog een stiefzoon van 14, Devon. Haar man, David, is mijn leeftijd en werkt van huis voor een computerbedrijf. Hun levensgeschiedenis in een notedop.
De rit naar hun huis in Newburyport was zonder problemen, hoewel het me wel opviel hoeveel agressiever "men" reed, dan bij ons. Dat terwijl het verkeer bij ons ook steeds drukker wordt. Toch nog een groot verschil met de "Boston drivers", die nationaal bekend staan om hun agressiviteit in het verkeer.
Na gezellig bijgekletst te hebben, besloten we uit eten te gaan bij de Striper's Grille. Daar hadden ze een overheerlijke Maine lobster, die ik me maar al te goed liet smaken! Ik heb een brochure meegenomen over hun inn, want als we met ons vijven komen, nadat de baby is geboren, kunnen we niet allemaal bij hen in huis terecht.
Toen David na het wandelen met de hond thuiskwam vertelde hij een stinkdier te hebben gezien. Nou had ik nog nooit een stinkdier "in het echt" gezien, dus ik vroeg hem of hij er nog was. Hij nam me mee naar buiten en met een sterke zaklamp vonden we inderdaad het stinkdier, dat rustig door de planten liep te snuffelen. Onvoorstelbaar, dat zo'n mooi zwart-wit dier zo'n stank kan voortbrengen! David bleef er ver vandaan uit angst gesproeid te worden. Terwijl we er naar keken zagen we in de tuin van de buren eerst een geringde staart en toen een kop met zwart omrande ogen: een wasbeer (raccoon)! Wauw, twee in een nacht! Mijn avond kon niet meer stuk. Helaas had ik geen tijd om mijn fototoestel te pakken!
Kennelijk was mijn enthousiasme over het zien van een stinkdier erg vermakelijk, want vanochtend ontmoette ik hun buurman, die meteen vroeg, of ik echt nog nooit een "skunk" had gezien. Bij mijn ontkenning vertelde hij een heel verhaal over een skunk op een luchtbed in hun zwembad, die maar liefst drie keer terug kwam! Maar ja, hier hebben we alleen te doen met de dode molletjes, die onze kat Snickers ons dagelijks presenteert.
Ik had voor Ayesha een "shower" cadeautje meegenomen, want oorspronkelijk zou dit weekend haar baby shower worden gehouden. Helaas kreeg de moeder van de hostess borstkanker en werd alles dus uitgesteld. Aan de andere kant gaf dat ons ook meer tijd samen. Het cadeautje heb ik wel gegeven, want ze kan dat al vanaf dag een gebruiken.
Voor mijn verjaardag kreeg ik onder anderen heerlijke truffels van Lake Champlain. Er zijn voor mij geen lekkerder chocolaatjes in de wereld! En ik heb echt van alles geproefd. Dus als je in de VS bent, probeer Lake Champlain chocola! Het is zelfs lekkerder dan Belgische chocola, vind ik, en dat zegt wat!
Gisterochtend werden we om 7 uur gewekt door ons neefje. Wij realiseren ons niet hoe gelukkig wij zijn met onze kinderen, die inmiddels tot laat uitslapen!
Als eerste zijn we naar een paar speelgoedwinkels gegaan in het stadje Newburyport, want een heel leuk historisch New England plaatsje is. Het doet erg Europees aan, met een leuke winkelstraat met allerlei snuisterijen.
Bij Dragon's Nest vonden we een stel leuke knutseldingetjes voor de kinderen. En bij Eureka's hadden ze ook heel leuke originele dingen. Natuurlijk kregen we Saskia en Stefan nauwelijks meer mee!
Toen we uitgeshopt waren, gingen we naar een Fall festival bij een plaatselijke boerderij. In New England is de herfst al veel verder gevorderd dan hier in het zuiden. Hun "Maples" (esdoorns) zijn al helemaal gekleurd.
Deze boerderij, de "Little Farm", stamde uit 1690. Het festival was erg leuk voor de kinderen. Mijn neefje vond het prachtig op de tractoren te klimmen en Saskia vermaakte zich ook prima, vooral met het automatisch schillen van een appel en er nog een spiraal van maken ook.
Met moeite kregen we ze mee naar huis voor een middagslaapje! Mijn neefje vertikte het zelfs om te slapen, waardoor we ons bezoek aan het strand maar hebben overgeslagen!
's Avonds aten we bij een nieuw restaurant "Not your Average Joe's", waar ik heel lekkere zalm kreeg. Ook de bediening was heel erg goed.
Vanochtend aten we zelfgemaakte "pancakes" met echte Maple Syrup. Wat is dat toch lekker! Ik zou zo liters maple syrup opkunnen!
Ayesha en ik zijn daarna nog door de buurt gaan wandelen om de leuke oude huisjes te bekijken. Ik sta versteld hoe anders dit gebied is dan het onze! En hoe pittoresk the houses are. Here we have the "Colonial style" van oude huizen in Georgetown en Alexandria. Daar is het de "Cape Cod" style, hout en veel verschillende kleuren. Erg leuk, vooral met de herfstkleuren van chrysanten en pompoenen erbij!
Onze terugvlucht ging ook heel makkelijk en we keken "Mean Girls" op mijn laptop. Voor we het wisten landden we weer op Reagan National. Alsof we nooit weggeweest waren, maar na meer dan 48 uur in een andere wereld slechts anderhalf uur vliegen van ons weg.
Thursday, September 23, 2004
Saskia heeft weer een nieuw draadje aan haar beugel. Het is nog steeds geen hele beugel, maar enkel tussen haar twee voortanden. Het blijft een grappig gezicht. En ze koos de Halloween kleuren als elastiekjes: oranje en zwart.
Nadat ik haar weer op school had afgezet, zijn Christine en ik van het zomerse weer gebruik gaan maken. We hebben de Fitness Trail bij Nottoway Park gedaan. Dit maakt een zogenaamde "powerwalk" net iets interessanter! We hebben echt geluk een stel van dit soort parken in de buurt te hebben.
Ondanks dat het 32 graden was buiten besloot ik toch naar Tysons Corner mall te gaan om herfst- en winterkleding te kijken. Nu zijn de nieuwste kleren er en ik vind de mode dit jaar leuk. Ik ben dus dol op kleren en mijn kleren van vorig jaar zijn allemaal veel te groot.
De mode hier in Washington is nogal klassiek dit jaar. Veel tweed, herringbone en ruitjes, maar gecombineerd met felle kleuren, die ik voor de winter wel erg leuk vind.
Ik heb bij Ann Taylor Loft wat kleding gekocht en bij Naturalizer laarzen en een paar schoenen. Vooral met de laarzen ben ik erg blij.
Excuses aan de mannelijke lezers van mijn blog, maar ik moet even over kleding praten. Wat me zo ontzettend opvalt hier is dat vrouwen, zodra ze getrouwd zijn en kinderen hebben, nauwelijks meer iets om hun uiterlijk geven. Hun haar groeit uit tot een half grijze massa en het standaard uniform van een "moeder" is een vormeloze jurk, in het beste geval.
Natuurlijk is dit allemaal ietwat overdreven, maar zelfs de mannen valt het op. Zo grapte onze vriend David dit weekend over de "PTA moms" (ouderraad moeders) en hun "muumuus" (vormeloze tentjurken, die vooral door heel dikke vrouwen worden gedragen). En hoe vaak Rick niet heeft opgemerkt, dat die en die er zoveel aantrekkelijker zou kunnen uitzien, als ze alleen maar wat aandacht aan haar uiterlijk besteedde!
Is het dan mijn Europese achtergrond, die maakt, dat ik het leuk vind om er, ook al ga ik niet naar een kantoor of een representatieve functie of vergadering, toch modieus uit te zien?
Als ik zo eens om me heen kijk, merk ik op, dat mijn Europese kennissen er ook leuk uitzien. Iedere dag zie ik Madeleine, een Zweedse. En zij staat er als een bloem, tussen alle jeans en t-shirts (om nog maar niet te spreken over de ene thuisvader, die iedere dag in dezelfde grijze sweatshorts en een vies t-shirt verschijnt). Ze heeft kleurige, leuke kleding. Het is niet overdreven gekleed, maar gewoon leuk om te zien.
Ook Christine, die van Nederlandse afkomst is, vindt het leuk zich op te maken en leuk aan te kleden.
Vanmiddag zag ik echter, dat de Vietnamese vrouwen in de winkels ook heel leuk gekleed gaan. Ze zijn meestal petite en kunnen dus modieuze kleding goed aan.
Ligt het daaraan? Dat veel Amerikaansen nogal fors zijn? Dat lijkt me onzin.
Aan de ene kant vind ik het fijn, dat je hier hoegenaamd niet op je uiterlijk wordt beoordeeld. Je kunt gerust in krulspelden (en velen doen dat) gaan winkelen, of in je oudste jogging broek. Aan de andere kant word ik wel eens moe van de zoveelste "Why are you so dressed up?", terwijl ik enkel een leuke broek en trui aan heb!
Voor mij maakt kleding nog altijd de vrouw en Rick profiteert daarvan!
Morgenochtend vliegen Saskia en ik naar Boston om het weekend met mijn hoogzwangere zusje en haar gezin door te brengen. Ik zal mijn laptop meenemen (voornamelijk om een dvd te kijken in het vliegtuig), maar of ik tijd zal hebben om te schrijven betwijfel ik.
We zijn zondagmiddag weer terug.
Tot slot zijn mijn foto's van Aruba eindelijk online.
Nadat ik haar weer op school had afgezet, zijn Christine en ik van het zomerse weer gebruik gaan maken. We hebben de Fitness Trail bij Nottoway Park gedaan. Dit maakt een zogenaamde "powerwalk" net iets interessanter! We hebben echt geluk een stel van dit soort parken in de buurt te hebben.
Ondanks dat het 32 graden was buiten besloot ik toch naar Tysons Corner mall te gaan om herfst- en winterkleding te kijken. Nu zijn de nieuwste kleren er en ik vind de mode dit jaar leuk. Ik ben dus dol op kleren en mijn kleren van vorig jaar zijn allemaal veel te groot.
De mode hier in Washington is nogal klassiek dit jaar. Veel tweed, herringbone en ruitjes, maar gecombineerd met felle kleuren, die ik voor de winter wel erg leuk vind.
Ik heb bij Ann Taylor Loft wat kleding gekocht en bij Naturalizer laarzen en een paar schoenen. Vooral met de laarzen ben ik erg blij.
Excuses aan de mannelijke lezers van mijn blog, maar ik moet even over kleding praten. Wat me zo ontzettend opvalt hier is dat vrouwen, zodra ze getrouwd zijn en kinderen hebben, nauwelijks meer iets om hun uiterlijk geven. Hun haar groeit uit tot een half grijze massa en het standaard uniform van een "moeder" is een vormeloze jurk, in het beste geval.
Natuurlijk is dit allemaal ietwat overdreven, maar zelfs de mannen valt het op. Zo grapte onze vriend David dit weekend over de "PTA moms" (ouderraad moeders) en hun "muumuus" (vormeloze tentjurken, die vooral door heel dikke vrouwen worden gedragen). En hoe vaak Rick niet heeft opgemerkt, dat die en die er zoveel aantrekkelijker zou kunnen uitzien, als ze alleen maar wat aandacht aan haar uiterlijk besteedde!
Is het dan mijn Europese achtergrond, die maakt, dat ik het leuk vind om er, ook al ga ik niet naar een kantoor of een representatieve functie of vergadering, toch modieus uit te zien?
Als ik zo eens om me heen kijk, merk ik op, dat mijn Europese kennissen er ook leuk uitzien. Iedere dag zie ik Madeleine, een Zweedse. En zij staat er als een bloem, tussen alle jeans en t-shirts (om nog maar niet te spreken over de ene thuisvader, die iedere dag in dezelfde grijze sweatshorts en een vies t-shirt verschijnt). Ze heeft kleurige, leuke kleding. Het is niet overdreven gekleed, maar gewoon leuk om te zien.
Ook Christine, die van Nederlandse afkomst is, vindt het leuk zich op te maken en leuk aan te kleden.
Vanmiddag zag ik echter, dat de Vietnamese vrouwen in de winkels ook heel leuk gekleed gaan. Ze zijn meestal petite en kunnen dus modieuze kleding goed aan.
Ligt het daaraan? Dat veel Amerikaansen nogal fors zijn? Dat lijkt me onzin.
Aan de ene kant vind ik het fijn, dat je hier hoegenaamd niet op je uiterlijk wordt beoordeeld. Je kunt gerust in krulspelden (en velen doen dat) gaan winkelen, of in je oudste jogging broek. Aan de andere kant word ik wel eens moe van de zoveelste "Why are you so dressed up?", terwijl ik enkel een leuke broek en trui aan heb!
Voor mij maakt kleding nog altijd de vrouw en Rick profiteert daarvan!
Morgenochtend vliegen Saskia en ik naar Boston om het weekend met mijn hoogzwangere zusje en haar gezin door te brengen. Ik zal mijn laptop meenemen (voornamelijk om een dvd te kijken in het vliegtuig), maar of ik tijd zal hebben om te schrijven betwijfel ik.
We zijn zondagmiddag weer terug.
Tot slot zijn mijn foto's van Aruba eindelijk online.
Wednesday, September 22, 2004
Het is nu dus sinds 12:30 vanmiddag herfst. Je zou het niet zeggen! Het weer is ronduit zomers te noemen, het werd vandaag maar liefst 30 graden. Ook de bomen zijn nog niet gekleurd, hoewel sommigen wel tekenen vertonen, dat het snel gaat komen. Van mij mag het nog maanden dit weer blijven!
Maar we moeten allemaal opletten wat Jeanne gaat doen, het ziet er volgens meteorologen naar uit, dat "zij" toch de kant van de VS opkomt en geen van de staten waar ze zou kunnen landen heeft nog een storm nodig!
Wat kunnen de levens van twee mensen toch anders lopen. Gisteren is de 16 jarige schoolgenoot van Katja, die vorige week om het leven kwam, begraven. Iedereen is er erg van onder de indruk, maar er worden ook vragen gesteld over de ouders, die wisten van de voorkeur van hun zoon om hard te rijden. Maar ja, het is natuurlijk altijd makkelijk oordelen, ook al weten onze kinderen, dat ze niet op hun zestiende hoeven te verwachten een nieuwe auto te krijgen.
Aan de andere kant lees ik net, dat een 16 jarige jongen uit Vienna de jongste Emergency Medical Technician is bij het Vienna Volunteer Department hier een paar straten vandaan. Dezelfde leeftijd, een heel ander verhaal.
Gisteren schreef ik over het National Museum of the American Indian. De Indiaanse stammen zijn erg blij met de aandacht, die hun geschiedenis en kunst eindelijk krijgt. Het is jammer, dat ik deze week geen tijd heb, want ik zou dolgraag naar de festiviteiten op de Mall gaan! De Washington Post heeft hier een mooie foto gallerij over het nieuwe museum. Ik vind de Indiaanse culturen fascinerend en kan niet wachten te gaan kijken! Helaas zal het nog wel een paar weken duren voor dat lukt.
Rick gaat vanavond naar de tweede Back to School night, dit keer voor Saskia. Katja moet oppassen bij de buren, die ook naar die avond gaan, dus blijf ik thuis om op onze andere twee te passen (en eerlijk gezegd ben ik daar helemaal niet rouwig om!).
Maar we moeten allemaal opletten wat Jeanne gaat doen, het ziet er volgens meteorologen naar uit, dat "zij" toch de kant van de VS opkomt en geen van de staten waar ze zou kunnen landen heeft nog een storm nodig!
Wat kunnen de levens van twee mensen toch anders lopen. Gisteren is de 16 jarige schoolgenoot van Katja, die vorige week om het leven kwam, begraven. Iedereen is er erg van onder de indruk, maar er worden ook vragen gesteld over de ouders, die wisten van de voorkeur van hun zoon om hard te rijden. Maar ja, het is natuurlijk altijd makkelijk oordelen, ook al weten onze kinderen, dat ze niet op hun zestiende hoeven te verwachten een nieuwe auto te krijgen.
Aan de andere kant lees ik net, dat een 16 jarige jongen uit Vienna de jongste Emergency Medical Technician is bij het Vienna Volunteer Department hier een paar straten vandaan. Dezelfde leeftijd, een heel ander verhaal.
Gisteren schreef ik over het National Museum of the American Indian. De Indiaanse stammen zijn erg blij met de aandacht, die hun geschiedenis en kunst eindelijk krijgt. Het is jammer, dat ik deze week geen tijd heb, want ik zou dolgraag naar de festiviteiten op de Mall gaan! De Washington Post heeft hier een mooie foto gallerij over het nieuwe museum. Ik vind de Indiaanse culturen fascinerend en kan niet wachten te gaan kijken! Helaas zal het nog wel een paar weken duren voor dat lukt.
Rick gaat vanavond naar de tweede Back to School night, dit keer voor Saskia. Katja moet oppassen bij de buren, die ook naar die avond gaan, dus blijf ik thuis om op onze andere twee te passen (en eerlijk gezegd ben ik daar helemaal niet rouwig om!).
Tuesday, September 21, 2004
Vanavond was de eerste Back to School Night, deze van de high school van Katja.
Nadat we zeker anderhalve kilometer verderop eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, want de parkeerruimte bij de school is erbarmelijk, kregen we Katja's rooster in handen.
Ze neemt zeven vakken: algebra, geschiedenis en aardrijkskunde (worden samen onderwezen), biologie, Engels, Spaans, informatica en gym. Iedere leerkracht kreeg 10 minuten om ons te vertellen wat hun regels waren en de verwachtingen voor het komende jaar. Ik vond alle leerkrachten heel aardig en wat me vooral opviel, heel jong! De meesten zijn vroeg in de twintig en voor sommigen is dit hun eerste jaar lesgeven. Alleen de biologie lerares is ouder.
Vandaag is er een nieuw museum geopend in Washington, het National Museum of the American Indian. Het heeft lang geduurd en het is eindelijk klaar! Ik kan niet wachten het te gaan bezoeken. Natuurlijk is toegang gratis, want het is een Smithsonian museum.
Het is ook een heel belangrijk museum, omdat het het eerste is, wat de oorspronkelijke bewoners van dit land eert.
Nadat we zeker anderhalve kilometer verderop eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, want de parkeerruimte bij de school is erbarmelijk, kregen we Katja's rooster in handen.
Ze neemt zeven vakken: algebra, geschiedenis en aardrijkskunde (worden samen onderwezen), biologie, Engels, Spaans, informatica en gym. Iedere leerkracht kreeg 10 minuten om ons te vertellen wat hun regels waren en de verwachtingen voor het komende jaar. Ik vond alle leerkrachten heel aardig en wat me vooral opviel, heel jong! De meesten zijn vroeg in de twintig en voor sommigen is dit hun eerste jaar lesgeven. Alleen de biologie lerares is ouder.
Vandaag is er een nieuw museum geopend in Washington, het National Museum of the American Indian. Het heeft lang geduurd en het is eindelijk klaar! Ik kan niet wachten het te gaan bezoeken. Natuurlijk is toegang gratis, want het is een Smithsonian museum.
Het is ook een heel belangrijk museum, omdat het het eerste is, wat de oorspronkelijke bewoners van dit land eert.
Monday, September 20, 2004
Om half acht vanochtend, nadat Kai en Katja al naar school waren, ging de telefoon. De caller ID toonde een onbekende naam, dus nam ik twijfelend op (veelal is het dan of een verkeerd nummer, of een verkoop telefoontje, hoewel wel erg vroeg op de ochtend!). Het bleek het vrouwtje van "onze" beagle te zijn. Ze woont een stel straten verderop, dus "Regal", die in werkelijkheid Brandy blijkt te heten, had heel wat afgewandeld.
Het was nog best moeilijk afscheid te nemen van het beestje, dat een paar minuten eerder nog tegen mij aan op bed lag. Het heeft me wel doen beseffen, dat ik een kleinere hond wel erg leuk vind!
Zoals verwacht had Katja bij thuiskomst even flink moeite met de afwezigheid van haar nieuwe vriendinnetje, die natuurlijk al twee dagen bij haar in bed had geslapen. Maar gelukkig realiseerde ze zich, dat haar kat, Sushi, jaloers was geweest.
Na Saskia's anderhalf huiswerk (in groep 5!!!) heb ik Kai bij de sportschool afgezet om met mijn vader te sporten. Met de meisjes ging ik naar Fair Oaks mall.
Saskia had besloten, dat ze dit weekend haar neefje in Massachusetts een Build A Bear kikker wil geven. Het was werkelijk heel lief, hoe ze erin opging. Het "hart" werd enthousiast gezoend en gestreeld en ze sprong 3 keer op, zodat de kikker ook goed kon springen. En uiteindelijk wenste ze iets voor Stefan. Ze is nog zo'n heerlijk kleintje. De andere twee zijn echt tieners, die zich met dit rare gedoe niet meer bezighouden.
Katja had een lange jurk en schoenen nodig, want over twee weken is Homecoming. Dit is mijn eerste ervaring hiermee en ik snap nog niet goed wat "homecoming" betekent. De officiele definitie is "an annual school or university reunion for graduates", maar duidelijk is het ook een groot feest voor de nieuwe en bestaande studenten.
In ieder geval zijn we goed geslaagd, en gaat Katja, weliswaar zonder "date", op 2 oktober heel mooi gekleed naar de homecoming dance. High school is een heel nieuw iets voor ons!
Dan Rather en CBS hebben vandaag hun excuses gemaakt over het publiceren van documenten over het National Guard verleden van Bush, die waarschijnlijk niet authentiek waren. Ik hou er niet van als zogenaamde onpartijdige journalisten hun visies proberen op te dringen en ben helemaal niet dol op Dan Rather om die reden.
Prima, als je laat weten hoe je denkt en dan getint spul tentoonspreidt, maar niet als "anchor" van een zogenaamd neutrale omroep.
Intussen heeft Kerry eindelijk eens gezegd, wat hij in Irak gaat doen en wat zijn visie daar is. Pfff!! Wat een gedoe, die politiek! Ik wou, dat ik "gewoon" overtuigd was van het een of het ander. Maar zo ligt het niet.
We kijken nu een nieuwe show "LAX", heel interessant! Vooral met mijn reis achtergrond vind ik het een heerlijk ontspanning voor het naar bed gaan!
Het was nog best moeilijk afscheid te nemen van het beestje, dat een paar minuten eerder nog tegen mij aan op bed lag. Het heeft me wel doen beseffen, dat ik een kleinere hond wel erg leuk vind!
Zoals verwacht had Katja bij thuiskomst even flink moeite met de afwezigheid van haar nieuwe vriendinnetje, die natuurlijk al twee dagen bij haar in bed had geslapen. Maar gelukkig realiseerde ze zich, dat haar kat, Sushi, jaloers was geweest.
Na Saskia's anderhalf huiswerk (in groep 5!!!) heb ik Kai bij de sportschool afgezet om met mijn vader te sporten. Met de meisjes ging ik naar Fair Oaks mall.
Saskia had besloten, dat ze dit weekend haar neefje in Massachusetts een Build A Bear kikker wil geven. Het was werkelijk heel lief, hoe ze erin opging. Het "hart" werd enthousiast gezoend en gestreeld en ze sprong 3 keer op, zodat de kikker ook goed kon springen. En uiteindelijk wenste ze iets voor Stefan. Ze is nog zo'n heerlijk kleintje. De andere twee zijn echt tieners, die zich met dit rare gedoe niet meer bezighouden.
Katja had een lange jurk en schoenen nodig, want over twee weken is Homecoming. Dit is mijn eerste ervaring hiermee en ik snap nog niet goed wat "homecoming" betekent. De officiele definitie is "an annual school or university reunion for graduates", maar duidelijk is het ook een groot feest voor de nieuwe en bestaande studenten.
In ieder geval zijn we goed geslaagd, en gaat Katja, weliswaar zonder "date", op 2 oktober heel mooi gekleed naar de homecoming dance. High school is een heel nieuw iets voor ons!
Dan Rather en CBS hebben vandaag hun excuses gemaakt over het publiceren van documenten over het National Guard verleden van Bush, die waarschijnlijk niet authentiek waren. Ik hou er niet van als zogenaamde onpartijdige journalisten hun visies proberen op te dringen en ben helemaal niet dol op Dan Rather om die reden.
Prima, als je laat weten hoe je denkt en dan getint spul tentoonspreidt, maar niet als "anchor" van een zogenaamd neutrale omroep.
Intussen heeft Kerry eindelijk eens gezegd, wat hij in Irak gaat doen en wat zijn visie daar is. Pfff!! Wat een gedoe, die politiek! Ik wou, dat ik "gewoon" overtuigd was van het een of het ander. Maar zo ligt het niet.
We kijken nu een nieuwe show "LAX", heel interessant! Vooral met mijn reis achtergrond vind ik het een heerlijk ontspanning voor het naar bed gaan!
Sunday, September 19, 2004
Een heerlijk sociaal dagje vandaag! Het was stralend weer, knalblauwe lucht, geen wolkje en een temperatuur van zo'n 20 graden.
Vanochtend zijn we even bij mijn vader op bezoek gegaan om afscheid te nemen van mijn broer, die vanmiddag naar Philadelphia vertrok voor zijn werk.
Bij de school naast zijn huis werd er hard gewerkt om de bomen uit de weg te ruimen, zodat de school morgen open kan zijn.
Het hondje, dat gisteren aan kwam lopen, is er nog steeds. We hebben pamfletten opgehangen in de buurt en de politie laten weten, dat we haar hebben.
Ik heb onze kinderen nog nooit zo vroeg op gezien op zondag! Ik zei tegen Rick, dat we maar een puppie moeten nemen, dan zien we de kinderen nog eens voor twaalven!
De hele buurt kwam om te spelen, het beestje werd "Regal" gedoopt en heeft vast nog nooit zoveel aandacht gehad of wandelingen gemaakt!
Christine kwam met Mallory en wij gingen voor een lange wandeling, wederom met honden. Brynna vond het geloof ik ook wel leuk, zo'n maatje.
Katja begon al te hopen, dat niemand zou komen voor "Regal", maar zelfs dan wil Rick er niets van weten haar te houden. Ik zie Katja nog erg teleurgesteld zijn als de eigenaar gevonden wordt!
Vanavond hebben we "happy hour" gehad met Mary en David. Die zijn net naar een groter huis verhuisd en lieten trots hun schilderwerk zien. Erg gezellige kleuren en een gezellig avondje!
Ik snap nooit zo, dat veel mensen Amerikanen oppervlakkig vinden, daar heb ik net weer een discussie over gehad online. Zo ervaar ik het hier helemaal niet, we hebben een heel stel heel goede vriendschappen en ik weet, dat ik in geval van nood zo om hulp kan vragen en dan staat iedereen voor je klaar. Maar ja, misschien hebben wij het gewoon heel erg getroffen, ik ben er in ieder geval erg blij mee, want zulke vriendschappen heb ik mijn hele leven nog niet gehad!
Vanochtend zijn we even bij mijn vader op bezoek gegaan om afscheid te nemen van mijn broer, die vanmiddag naar Philadelphia vertrok voor zijn werk.
Bij de school naast zijn huis werd er hard gewerkt om de bomen uit de weg te ruimen, zodat de school morgen open kan zijn.
Het hondje, dat gisteren aan kwam lopen, is er nog steeds. We hebben pamfletten opgehangen in de buurt en de politie laten weten, dat we haar hebben.
Ik heb onze kinderen nog nooit zo vroeg op gezien op zondag! Ik zei tegen Rick, dat we maar een puppie moeten nemen, dan zien we de kinderen nog eens voor twaalven!
De hele buurt kwam om te spelen, het beestje werd "Regal" gedoopt en heeft vast nog nooit zoveel aandacht gehad of wandelingen gemaakt!
Christine kwam met Mallory en wij gingen voor een lange wandeling, wederom met honden. Brynna vond het geloof ik ook wel leuk, zo'n maatje.
Katja begon al te hopen, dat niemand zou komen voor "Regal", maar zelfs dan wil Rick er niets van weten haar te houden. Ik zie Katja nog erg teleurgesteld zijn als de eigenaar gevonden wordt!
Vanavond hebben we "happy hour" gehad met Mary en David. Die zijn net naar een groter huis verhuisd en lieten trots hun schilderwerk zien. Erg gezellige kleuren en een gezellig avondje!
Ik snap nooit zo, dat veel mensen Amerikanen oppervlakkig vinden, daar heb ik net weer een discussie over gehad online. Zo ervaar ik het hier helemaal niet, we hebben een heel stel heel goede vriendschappen en ik weet, dat ik in geval van nood zo om hulp kan vragen en dan staat iedereen voor je klaar. Maar ja, misschien hebben wij het gewoon heel erg getroffen, ik ben er in ieder geval erg blij mee, want zulke vriendschappen heb ik mijn hele leven nog niet gehad!
Saturday, September 18, 2004
Na een onrustig nachtje, waarin de wind flink waaide en ik toch telkens wakker werd en me afvroeg wat we zouden doen, als er alsnog een tornado zou komen, werden we om 8 uur wakker gebeld door mijn broer.
Hij was helemaal opgewonden, want een tornado was vlak langs het huis van mijn vader geraasd. Ze hoorden opeens een hard geraas en mijn broer zei tegen mijn vader, dat dat een tornado was en dat ze de basement in moesten. Mijn eigenwijze vader geloofde er eerst niets van, maar mijn broer dwong hem naar beneden te gaan.
Vanochtend werd duidelijk, dat er inderdaad een tornado was geweest, vlak achter het huis van mijn vader tussen zijn huis en de school ernaast door, die 5 flinke bomen als luciferhoutjes had omgeblazen. Wat een spectaculair gezicht! En wat een geluk, dat er geen gebouwen op zijn pad stonden!
Toen Rick Saskia naar het huis van een vriendinnetje bracht, zag hij midden op de weg een schildpad lopen (Eastern box turtle). Het was een drukke weg, dus nam hij de schildpad mee, ook wetend, dat Kai dol is op reptielen. Dus nu woont er een schildpad in onze tuin. De poezen vinden hem heel interessant, maar durven er niet dichtbij.
Verder kwam er gistermiddag een Beagle puppie onze cul de sac binnenlopen. Het hondje heeft geen halsband om, maar ziet er erg jong en goed verzorgd uit, dus we vermoeden dat ze weggelopen is.
Het is een schat van een beest en natuurlijk zijn de kinderen helemaal verliefd op haar. Vannacht zal ze bij ons blijven, maar morgen gaan we posters ophangen in de buurt en we hebben de politie laten weten, dat we het hondje hier hebben. Hopelijk komen de eigenaars haar ophalen, want met 4 poezen en een hond hebben wij genoeg huisdieren!
Vanavond hebben we om mijn vaders 70e verjaardag verlaat te vieren en mijn broers bezoek hier bij Konami heerlijk sushi gegeten.
Hij was helemaal opgewonden, want een tornado was vlak langs het huis van mijn vader geraasd. Ze hoorden opeens een hard geraas en mijn broer zei tegen mijn vader, dat dat een tornado was en dat ze de basement in moesten. Mijn eigenwijze vader geloofde er eerst niets van, maar mijn broer dwong hem naar beneden te gaan.
Vanochtend werd duidelijk, dat er inderdaad een tornado was geweest, vlak achter het huis van mijn vader tussen zijn huis en de school ernaast door, die 5 flinke bomen als luciferhoutjes had omgeblazen. Wat een spectaculair gezicht! En wat een geluk, dat er geen gebouwen op zijn pad stonden!
Toen Rick Saskia naar het huis van een vriendinnetje bracht, zag hij midden op de weg een schildpad lopen (Eastern box turtle). Het was een drukke weg, dus nam hij de schildpad mee, ook wetend, dat Kai dol is op reptielen. Dus nu woont er een schildpad in onze tuin. De poezen vinden hem heel interessant, maar durven er niet dichtbij.
Verder kwam er gistermiddag een Beagle puppie onze cul de sac binnenlopen. Het hondje heeft geen halsband om, maar ziet er erg jong en goed verzorgd uit, dus we vermoeden dat ze weggelopen is.
Het is een schat van een beest en natuurlijk zijn de kinderen helemaal verliefd op haar. Vannacht zal ze bij ons blijven, maar morgen gaan we posters ophangen in de buurt en we hebben de politie laten weten, dat we het hondje hier hebben. Hopelijk komen de eigenaars haar ophalen, want met 4 poezen en een hond hebben wij genoeg huisdieren!
Vanavond hebben we om mijn vaders 70e verjaardag verlaat te vieren en mijn broers bezoek hier bij Konami heerlijk sushi gegeten.
Friday, September 17, 2004
Oef, wat een zwaarmoedige blog gisteren, ik was duidelijk erg moe! Maar mijn angst voor Ivan was beslist niet ongegrond. Terwijl ik dit schrijf hebben we een tornado warning, maar de tornado is al ten noorden van ons getrokken en voor nu is het weer veilig.
Het spookt flink, meer dan 10 tornado's zijn in het afgelopen uur neergekomen om ons heen. Dit schijnt nog tot diep in de nacht door te gaan zo, dus waarschijnlijk zullen we in de basement slapen. Ons huis is van steen, maar verschillende daken zijn al van soortgelijke huizen afgeblazen vandaag.
Ik sprak net via MSN met een vriendin in Nederland en die had helemaal geen idee, dat Ivan nog zoveel kracht had. Ik denk, dat dat door veel mensen buiten ons gebied wordt gedacht. Echter, ook al heeft zo'n tropisch systeem geen orkaan of tropische storm kracht winden meer, het blijft tot het in kouder gebied komt heel gevaarlijk met zware onweersbuien (zogenaamde "supercells", die ook tornado's kunnen veroorzaken) en, zoals in dit geval, talloze wervelwinden.
En tornado's vind ik heel eng! Ze zijn niet te voorspellen en kunnen in een paar minuten gigantische schade toebrengen. Een van de meteorologen op het nieuws vertelde, dat hij in zijn 21-jarige loopbaan nog nooit zoiets heeft meegemaakt! En inderdaad, ik woon hier nu 20 jaar en ben het met hem eens!
Het heeft allemaal trouwens wel iets spannends. Ik zou ook best een tornado van verre willen zien, als ik zeker wist, dat hij niet bij ons zou komen.
Voor het hele land was voor deze uitbarsting van tornado's hier al het record aantal tornado's voor het jaar verbroken.
Gelukkig is mijn broer net goed geland in Washington National, het vliegveld het dichtst bij de stad. Washington Dulles, het vliegveld het dichtst bij ons, werd gesloten en de vliegtuigen ontruimd, want een tornado kwam recht over het vliegveld.
Saskia is erg bang, ze moest bij haar vriendinnetje net naar de basement toe. Het zal me het nachtje wel worden!
Om ons weer en de radar te zien is dit een goede site en dit ook.
Hoe erg Ivan was voor de VS, behalve voor Florida en Alabama, kun je hier zien.
Verder was er heel naar nieuws vandaag, dat een 16-jarige jongen van Katja's school gisteren in een zogenaamde "drag race" de macht over het stuur verloor en tegen een boom opreed. Hij overleed ter plekke en zijn passagier werd met levensbedreigende verwondingen met de helicopter naar het ziekenhuis gebracht. De 19-jarige jongen tegen wie ze aan het racen waren zit in de gevangenis vanwege "reckless driving" (roekeloos rijden).
Dit hele gebeuren heeft diepe indruk gemaakt op iedereen hier. Het was het gesprek van de dag. Zo'n jong leven zo nodeloos weggegooid. Heel erg. Katja kwam heel droevig thuis, vertelde, dat veel kinderen op school huilden en dat ze kaarten hadden gemaakt voor de families van de betrokken jongens. De football wedstrijd van vanavond werd gecanceled, de overleden jongen was een football speler. Heel, heel erg allemaal en het maakt mij wel heel bezorgd over Katja en Kai, die over een paar jaar ook oud genoeg zullen zijn om een rijbewijs te halen. Zestien is gewoon te jong daarvoor. Ik hoop, dat veel kinderen vandaag een heel harde les hebben geleerd.
Het spookt flink, meer dan 10 tornado's zijn in het afgelopen uur neergekomen om ons heen. Dit schijnt nog tot diep in de nacht door te gaan zo, dus waarschijnlijk zullen we in de basement slapen. Ons huis is van steen, maar verschillende daken zijn al van soortgelijke huizen afgeblazen vandaag.
Ik sprak net via MSN met een vriendin in Nederland en die had helemaal geen idee, dat Ivan nog zoveel kracht had. Ik denk, dat dat door veel mensen buiten ons gebied wordt gedacht. Echter, ook al heeft zo'n tropisch systeem geen orkaan of tropische storm kracht winden meer, het blijft tot het in kouder gebied komt heel gevaarlijk met zware onweersbuien (zogenaamde "supercells", die ook tornado's kunnen veroorzaken) en, zoals in dit geval, talloze wervelwinden.
En tornado's vind ik heel eng! Ze zijn niet te voorspellen en kunnen in een paar minuten gigantische schade toebrengen. Een van de meteorologen op het nieuws vertelde, dat hij in zijn 21-jarige loopbaan nog nooit zoiets heeft meegemaakt! En inderdaad, ik woon hier nu 20 jaar en ben het met hem eens!
Het heeft allemaal trouwens wel iets spannends. Ik zou ook best een tornado van verre willen zien, als ik zeker wist, dat hij niet bij ons zou komen.
Voor het hele land was voor deze uitbarsting van tornado's hier al het record aantal tornado's voor het jaar verbroken.
Gelukkig is mijn broer net goed geland in Washington National, het vliegveld het dichtst bij de stad. Washington Dulles, het vliegveld het dichtst bij ons, werd gesloten en de vliegtuigen ontruimd, want een tornado kwam recht over het vliegveld.
Saskia is erg bang, ze moest bij haar vriendinnetje net naar de basement toe. Het zal me het nachtje wel worden!
Om ons weer en de radar te zien is dit een goede site en dit ook.
Hoe erg Ivan was voor de VS, behalve voor Florida en Alabama, kun je hier zien.
Verder was er heel naar nieuws vandaag, dat een 16-jarige jongen van Katja's school gisteren in een zogenaamde "drag race" de macht over het stuur verloor en tegen een boom opreed. Hij overleed ter plekke en zijn passagier werd met levensbedreigende verwondingen met de helicopter naar het ziekenhuis gebracht. De 19-jarige jongen tegen wie ze aan het racen waren zit in de gevangenis vanwege "reckless driving" (roekeloos rijden).
Dit hele gebeuren heeft diepe indruk gemaakt op iedereen hier. Het was het gesprek van de dag. Zo'n jong leven zo nodeloos weggegooid. Heel erg. Katja kwam heel droevig thuis, vertelde, dat veel kinderen op school huilden en dat ze kaarten hadden gemaakt voor de families van de betrokken jongens. De football wedstrijd van vanavond werd gecanceled, de overleden jongen was een football speler. Heel, heel erg allemaal en het maakt mij wel heel bezorgd over Katja en Kai, die over een paar jaar ook oud genoeg zullen zijn om een rijbewijs te halen. Zestien is gewoon te jong daarvoor. Ik hoop, dat veel kinderen vandaag een heel harde les hebben geleerd.
Thursday, September 16, 2004
Hij komt deze kant op! Dit hele weekend zullen we geinondeerd worden door Ivan. Ik voel me slecht, dat ik me daar zorgen om maak, want natuurlijk krijgen wij niet de orkaankracht winden, die ten zuiden van ons gewoed hebben. Maar dat neemt het grote gevaar voor ernstige overstromingen niet weg. En mijn broer zou dit weekend komen en nu is het maar hopen, dat zijn vliegtuig nog zal landen. Bah, ik baal ervan!
Vanochtend heb ik van het tijdelijk droge weer (en ook lekker warm) gebruik gemaakt door met mijn Deense vriendin Kirsten een uur te gaan rennen. We waren het er beiden over eens, dat dit klimaat nog steeds beter was, dan de weken grauwe dagen in onze thuislanden. Maar dat neemt niet weg, dat we niet dol zijn op het weerbericht voor de komende dagen!
Ik moet toegeven, ik ben moe, doodmoe! Van het vroege wakker worden (al sta ik later op), van het vele sporten en van het slechte weer, al die dingen dragen bij aan een diepe vermoeidheid. Ik heb Fibromyalgie, maar in de zomer heb ik daar vrij weinig last van. Nu komt het allemaal weer terug en stress van alle verplichtingen maakt er een groot deel van (het weer ook, toegegeven).
Maar natuurlijk zijn er heel positieve dingen om over te schrijven. Zo kreeg Rick een bonus op zijn werk en nam hij ons allemaal mee naar ons "stam" restaurant "Cafe Renaissance". Het werd een heel gezellig diner met de kinderen, we kletsten wat af en zij vertelden ons over de dingen, die hen op school bezig houden.
Ik heb besloten, dat ik lid wil worden van de Secret Society of Happy People. Dat lijkt me nou heerlijk en heel produktief! Natuurlijk is er wel eens een dag als vandaag, waar alles wat donker lijkt. Maar er zijn ook zoveel positieven te vinden! Zo heb ik lekker op het deck de Viva gelezen, in afwachting van Ivan's regens. En we hebben zulke heerlijke kinderen, daar is geen klacht over mogelijk. En ik ben getrouwd met de beste man ter wereld.
Sentimenteel allemaal? Natuurlijk! Maar wat is daar verkeerd aan? Honderden mensen aan de zuidkust van ons land zijn alles kwijtgeraakt, maar ze zullen overleven (op een tiental na, helaas). Gaat het in dit leven om het materialistische? Nee! Het zijn de kleine dingen, die ons leven de moeite waard maken.
Met alle nare berichten over de verwoestingen, die een orkaan aanricht en die wij nog over ons heen zullen krijgen, vind ik het belangrijk om eens stil te staan bij wat we hebben en vaak voor "gewoon" verslijten.
Ok, dit is een emotionele blog geworden. Soms sta ik stil bij wat ik heb en wat echt belangrijk is, maar wat vaak in het dagelijks leven als vanzelfsprekend wordt aanvaard: de liefde en aanwezigheid van mijn man en kinderen en onze vrienden en dierbaren om ons heen.
Vanochtend heb ik van het tijdelijk droge weer (en ook lekker warm) gebruik gemaakt door met mijn Deense vriendin Kirsten een uur te gaan rennen. We waren het er beiden over eens, dat dit klimaat nog steeds beter was, dan de weken grauwe dagen in onze thuislanden. Maar dat neemt niet weg, dat we niet dol zijn op het weerbericht voor de komende dagen!
Ik moet toegeven, ik ben moe, doodmoe! Van het vroege wakker worden (al sta ik later op), van het vele sporten en van het slechte weer, al die dingen dragen bij aan een diepe vermoeidheid. Ik heb Fibromyalgie, maar in de zomer heb ik daar vrij weinig last van. Nu komt het allemaal weer terug en stress van alle verplichtingen maakt er een groot deel van (het weer ook, toegegeven).
Maar natuurlijk zijn er heel positieve dingen om over te schrijven. Zo kreeg Rick een bonus op zijn werk en nam hij ons allemaal mee naar ons "stam" restaurant "Cafe Renaissance". Het werd een heel gezellig diner met de kinderen, we kletsten wat af en zij vertelden ons over de dingen, die hen op school bezig houden.
Ik heb besloten, dat ik lid wil worden van de Secret Society of Happy People. Dat lijkt me nou heerlijk en heel produktief! Natuurlijk is er wel eens een dag als vandaag, waar alles wat donker lijkt. Maar er zijn ook zoveel positieven te vinden! Zo heb ik lekker op het deck de Viva gelezen, in afwachting van Ivan's regens. En we hebben zulke heerlijke kinderen, daar is geen klacht over mogelijk. En ik ben getrouwd met de beste man ter wereld.
Sentimenteel allemaal? Natuurlijk! Maar wat is daar verkeerd aan? Honderden mensen aan de zuidkust van ons land zijn alles kwijtgeraakt, maar ze zullen overleven (op een tiental na, helaas). Gaat het in dit leven om het materialistische? Nee! Het zijn de kleine dingen, die ons leven de moeite waard maken.
Met alle nare berichten over de verwoestingen, die een orkaan aanricht en die wij nog over ons heen zullen krijgen, vind ik het belangrijk om eens stil te staan bij wat we hebben en vaak voor "gewoon" verslijten.
Ok, dit is een emotionele blog geworden. Soms sta ik stil bij wat ik heb en wat echt belangrijk is, maar wat vaak in het dagelijks leven als vanzelfsprekend wordt aanvaard: de liefde en aanwezigheid van mijn man en kinderen en onze vrienden en dierbaren om ons heen.
Wednesday, September 15, 2004
Terwijl de familie oude Donald Duck filmpjes op dvd kijkt, werk ik gauw dit blog bij. Vandaag heb ik voor het eerst de kaarsen aangehad, iets wat ik alleen op druilerige herfst- en winterdagen doe.
Het heeft de hele dag gemiezerd en ik weet, dat vooral mensen uit Nederland waarschijnlijk helemaal geen sympathie kunnen opbrengen voor klachten over de enkele druilerige dag, die we hier hebben. Maar we zijn nu wel heel zielig, want, hoewel het morgen iets beter schijnt te worden, krijgen we dit weekend Ivan op bezoek. Hoewel hij dan al erg afgezwakt zal zijn, is de grond hier al compleet verzadigd en zullen zulke zware regens zeker ernstige overstromingen veroorzaken!
En nu is er weer tropische storm Jeanne, waar ik me nog meer zorgen om maak, want die zou hier wel eens dichtbij kunnen komen in volle sterkte. Hopen maar, dat die naar het oosten afbuigt, de zee op!
Het is me dit jaar wel wat, met al die orkanen! En dan te bedenken, dat men 3 jaar geleden nog heel angstig was voor een langdurige droogte hier!
Saskia had vanmiddag zoveel huiswerk (en dat in het equivalent van groep 5!), dat we er meer dan 2 uur voor nodig hadden! Tussendoor had ze pianoles. Vanochtend ben ik met haar mee de klas ingegaan, want ze had vlinders in haar buikje. Deze leerkracht is nogal streng met huiswerk en Saskia was gisteren wat vergeten. Gelukkig reageerde Mrs. Draggon (let op de naam!) heel aardig en begrijpend, wat Saskia gauw geruststelde.
Door de "No Child Left Behind Act", die de regering Bush heeft bewerkstelligd, worden de scholen beoordeeld op de prestaties van hun leerlingen. Hoeveel geld de school krijgt hangt af van de testresultaten in third grade (groep 5) en fifth grade (groep 7) op de basisschool. Dit jaar zit Saskia dus in een testjaar en dat betekent flink aanpoten. Ik heb veel bezwaren tegen deze aanpak, maar aan de andere kant worden slechte scholen zo gedwongen zich te verbeteren.
Het niveau van de scholing hier in Fairfax County is pittig en hoog. Als er een standaard wordt gezet voor het hele land doet Fairfax County er nog een stapje bovenop. Op zich wel goed, vooral voor kinderen, die makkelijk meekomen. Maar voor degenen, die wat meer moeite hebben, of dat nu komt omdat ze leerproblemen hebben of omdat ze thuis een andere taal spreken, is het een probleem.
In ieder geval is die No Child Left Behind Act een onderwerp van politiek debat geworden. Maar, zoals met zoveel zaken, Kerry heeft er geen duidelijk standpunt over.
Heel onbegrijpelijk nieuws vond ik vandaag, dat de op heterdaad betrapte drugs gebruikende vroegere burgemeester van Washington, Marion Barry, alweer is verkozen tot een openbaar ambt! Democratie is goed, maar wanneer leren de burgers van Washington DC het eens?
Ok, tijd om me op Donald te concentreren en de druilerigheid van buiten lekker buiten te sluiten!
Het heeft de hele dag gemiezerd en ik weet, dat vooral mensen uit Nederland waarschijnlijk helemaal geen sympathie kunnen opbrengen voor klachten over de enkele druilerige dag, die we hier hebben. Maar we zijn nu wel heel zielig, want, hoewel het morgen iets beter schijnt te worden, krijgen we dit weekend Ivan op bezoek. Hoewel hij dan al erg afgezwakt zal zijn, is de grond hier al compleet verzadigd en zullen zulke zware regens zeker ernstige overstromingen veroorzaken!
En nu is er weer tropische storm Jeanne, waar ik me nog meer zorgen om maak, want die zou hier wel eens dichtbij kunnen komen in volle sterkte. Hopen maar, dat die naar het oosten afbuigt, de zee op!
Het is me dit jaar wel wat, met al die orkanen! En dan te bedenken, dat men 3 jaar geleden nog heel angstig was voor een langdurige droogte hier!
Saskia had vanmiddag zoveel huiswerk (en dat in het equivalent van groep 5!), dat we er meer dan 2 uur voor nodig hadden! Tussendoor had ze pianoles. Vanochtend ben ik met haar mee de klas ingegaan, want ze had vlinders in haar buikje. Deze leerkracht is nogal streng met huiswerk en Saskia was gisteren wat vergeten. Gelukkig reageerde Mrs. Draggon (let op de naam!) heel aardig en begrijpend, wat Saskia gauw geruststelde.
Door de "No Child Left Behind Act", die de regering Bush heeft bewerkstelligd, worden de scholen beoordeeld op de prestaties van hun leerlingen. Hoeveel geld de school krijgt hangt af van de testresultaten in third grade (groep 5) en fifth grade (groep 7) op de basisschool. Dit jaar zit Saskia dus in een testjaar en dat betekent flink aanpoten. Ik heb veel bezwaren tegen deze aanpak, maar aan de andere kant worden slechte scholen zo gedwongen zich te verbeteren.
Het niveau van de scholing hier in Fairfax County is pittig en hoog. Als er een standaard wordt gezet voor het hele land doet Fairfax County er nog een stapje bovenop. Op zich wel goed, vooral voor kinderen, die makkelijk meekomen. Maar voor degenen, die wat meer moeite hebben, of dat nu komt omdat ze leerproblemen hebben of omdat ze thuis een andere taal spreken, is het een probleem.
In ieder geval is die No Child Left Behind Act een onderwerp van politiek debat geworden. Maar, zoals met zoveel zaken, Kerry heeft er geen duidelijk standpunt over.
Heel onbegrijpelijk nieuws vond ik vandaag, dat de op heterdaad betrapte drugs gebruikende vroegere burgemeester van Washington, Marion Barry, alweer is verkozen tot een openbaar ambt! Democratie is goed, maar wanneer leren de burgers van Washington DC het eens?
Ok, tijd om me op Donald te concentreren en de druilerigheid van buiten lekker buiten te sluiten!
Tuesday, September 14, 2004
Vandaag ben ik gebombardeerd tot persoonlijke chauffeuse van mijn kinderen en hun vrienden en vriendinnen. Tenminste, zo voelde het wel!
Eerst hebben Christine en ik van het nog droge weer (Ivan moet hier dit weekend verschijnen, maar morgen krijgen we regen van een andere bron) gebruik gemaakt om wandelend boodschappen te doen. Dit is heel wat, want de verpakkingen hier zijn veel groter, dan in Nederland, dus zijn je boodschappen al gauw heel wat om te dragen. Maar van ons huis naar Whole Foods is ongeveer 3 kilometer enkele reis.
Voor Christine en mij stelt dat niets voor, maar met armen vol boodschappen wel natuurlijk. Vooral omdat het ook nog eens warm is, dus bevroren dingen moesten snel opgeborgen. Dit is een van de redenen, dat ik boodschappen meestal toch per auto doe. Vandaag hadden we beiden weinig nodig, dus werkte het prima.
Toen de kinderen uit school kwamen bleken ze in 3 verschillende richtingen te willen gaan, allemaal tegelijkertijd. Katja en Leah wilden naar een "track meet" (hardren wedstrijden) in het park hier dichtbij, maar durfden de hele drukke snelweg niet over te steken. Kai en Michael wilden naar de sportschool en Saskia wilde nergens heen, maar is te jong om alleen thuis te laten.
Daar bovenop had ik nog steeds de leenauto, want de minivan was nog niet klaar. Dus had ik geen plaats voor 5 kinderen.
Gelukkig bracht de buurvrouw uitkomst. Saskia kon bij haar blijven om huiswerk te doen en zo kon ik de 4 anderen afzetten waar ze moesten zijn.
Jeanne, de buurvrouw, moest om half zes haar zoontje naar voetbaltraining brengen, dus daarvoor moest ik terug zijn. Ik racete naar de sportschool en vervolgens naar de dealer, waar ik zonder iets te betalen onze auto weer op kon halen.
Om 5 uur was ik thuis en haalde Saskia op om de jongens bij de sportschool op te halen. Eenmaal weer thuis hadden we minder dan 10 minuten voor Saskia's turnles begon. Pffffff, ik ben blij, dat ik het er allemaal zonder kleerscheuren af heb gebracht! Als ik zo'n haast heb erger ik me dood aan mijn mede-weggebruikers, die alle tijd in de wereld lijken te hebben!
Voorbeelden: een witte van voor me reed 30 mijl per uur, terwijl de snelheidslimiet 35 was, grrr!! Terwijl we voor een heel kort stoplicht wachtten, om linksaf te slaan, hield de auto voor mij 2 autolengtes afstand van de auto voor haar, grrrrr!!! Op de parkeerplaats liet de auto voor mij iedereen erin, die van links aankwam, grrrrr!!!
Gewoonlijk heb ik hier alle geduld voor, maar als ik haast heb is al die tolerantie ver te zoeken bij mij! Dan komt opeens de Europese ongedurige eruit en lachen mijn kinderen zich rot om hoe ik die mensen uitscheld. Ze herinneren me er regelmatig aan, dat ze me niet kunnen verstaan...
Eerst hebben Christine en ik van het nog droge weer (Ivan moet hier dit weekend verschijnen, maar morgen krijgen we regen van een andere bron) gebruik gemaakt om wandelend boodschappen te doen. Dit is heel wat, want de verpakkingen hier zijn veel groter, dan in Nederland, dus zijn je boodschappen al gauw heel wat om te dragen. Maar van ons huis naar Whole Foods is ongeveer 3 kilometer enkele reis.
Voor Christine en mij stelt dat niets voor, maar met armen vol boodschappen wel natuurlijk. Vooral omdat het ook nog eens warm is, dus bevroren dingen moesten snel opgeborgen. Dit is een van de redenen, dat ik boodschappen meestal toch per auto doe. Vandaag hadden we beiden weinig nodig, dus werkte het prima.
Toen de kinderen uit school kwamen bleken ze in 3 verschillende richtingen te willen gaan, allemaal tegelijkertijd. Katja en Leah wilden naar een "track meet" (hardren wedstrijden) in het park hier dichtbij, maar durfden de hele drukke snelweg niet over te steken. Kai en Michael wilden naar de sportschool en Saskia wilde nergens heen, maar is te jong om alleen thuis te laten.
Daar bovenop had ik nog steeds de leenauto, want de minivan was nog niet klaar. Dus had ik geen plaats voor 5 kinderen.
Gelukkig bracht de buurvrouw uitkomst. Saskia kon bij haar blijven om huiswerk te doen en zo kon ik de 4 anderen afzetten waar ze moesten zijn.
Jeanne, de buurvrouw, moest om half zes haar zoontje naar voetbaltraining brengen, dus daarvoor moest ik terug zijn. Ik racete naar de sportschool en vervolgens naar de dealer, waar ik zonder iets te betalen onze auto weer op kon halen.
Om 5 uur was ik thuis en haalde Saskia op om de jongens bij de sportschool op te halen. Eenmaal weer thuis hadden we minder dan 10 minuten voor Saskia's turnles begon. Pffffff, ik ben blij, dat ik het er allemaal zonder kleerscheuren af heb gebracht! Als ik zo'n haast heb erger ik me dood aan mijn mede-weggebruikers, die alle tijd in de wereld lijken te hebben!
Voorbeelden: een witte van voor me reed 30 mijl per uur, terwijl de snelheidslimiet 35 was, grrr!! Terwijl we voor een heel kort stoplicht wachtten, om linksaf te slaan, hield de auto voor mij 2 autolengtes afstand van de auto voor haar, grrrrr!!! Op de parkeerplaats liet de auto voor mij iedereen erin, die van links aankwam, grrrrr!!!
Gewoonlijk heb ik hier alle geduld voor, maar als ik haast heb is al die tolerantie ver te zoeken bij mij! Dan komt opeens de Europese ongedurige eruit en lachen mijn kinderen zich rot om hoe ik die mensen uitscheld. Ze herinneren me er regelmatig aan, dat ze me niet kunnen verstaan...
Monday, September 13, 2004
Deze week beginnen alle naschoolse activiteiten weer. De zogenaamde "Soccermoms" in hun minivans (het stereotype, dat ik ook naleef) rijden hun kinderen weer van hot naar haar en besteden talloze uren met wachten tot de verschillende praktijken over zijn, want vaak is het te ver weg om tussendoor naar huis te gaan.
Ik heb voor mijn kinderen van jongs af de regel gehad, dat ze niet meer dan twee activiteiten per week konden hebben. Ik vind het belangrijk, dat ze ook tijd hebben om ongeorganiseerd bezig te zijn met bijvoorbeeld buiten spelen of binnen knutselen.
Saskia is mijn meest actieve kind en zij heeft turnen en pianoles. Haar turnlessen beginnen morgen, dus moesten we natuurlijk een nieuw turnpakje kopen. Op naar Art Stone hier vlakbij, waar het erg druk was met andere turnsters en danseressen. Ik keek mijn ogen uit! Er was een meisje bij, voor wie ik het echt zielig vond, dat ze zich in een turnpak moest wurmen. Ze was veel te zwaar! Maar aan de andere kant natuurlijk wel goed, dat ze toch de lichamelijke oefening zoekt.
Nadat we met twee pakjes geslaagd waren, heb ik Kai thuis opgehaald. Hij wilde dit jaar geen georganiseerde activiteiten. In plaats daarvan wilde hij lid worden van dezelfde sportschool, Lifetime Fitness, waar ik lid van ben. Ik heb hem dus gisteren ingeschreven en meteen heeft hij zijn vader opgebeld om te vragen of die na zijn werk met hem wilde gaan sporten.
Ik zag daar meteen allerlei nut van in, want Rick krijgt veel te weinig beweging met de drukke baan die hij heeft. Als hij zo met Kai een paar keer per week gaat sporten, slaat dat twee vliegen in een klap: ze krijgen broodnodige beweging en ze doen iets samen als vader en zoon.
Als ze nu Katja ook nog meekrijgen ben ik helemaal happy. Die verklaarde gisteren in de verkeerde familie te zijn geboren, wij zijn allemaal actief en zij is, zoals ze het hier noemen, een "couch potato".
Het is voor mij beslist een uitdaging om te zorgen, dat de kinderen genoeg bewegen. Ik kreeg vroeger die beweging automatisch, want ik moest 7 kilometer naar school fietsen. Hier is dat lang niet zo makkelijk.
Iedere 5000 mijl moeten onze auto's een olieverversing hebben. Voor de Ford Windstar, de minivan, heb ik bij de aankoop al voor die verplichte beurten betaald. Gisteren heb ik hem weer weggebracht naar Ted Britt. Het fijne is, dat je zolang een auto van hen te leen krijgt, zodat je niet uren hoeft te wachten tot de auto klaar is.
Dus reed ik met een kleine zilveren Ford Focus weg. En iedere keer als ik remde, maakte die zo'n gek geluid. Ik dacht al, dat er iets mis was met de auto, vooral toen ik ook nog eens een brandende rubbergeur rook! Ik keek eens op het dashboard en zag daar een rood lichtje branden: Brake on!
Wat een sufferd! Ik had dat hele stuk met de handrem aan gereden! Geen wonder, dat het stonk! Oeps! Het geval is namelijk, dat je bij een automaat de handrem niet echt nodig hebt, tenzij je op een heel steile heuvel staat. De meeste mensen gebruiken hem dan ook niet, ik inclusief. Ik had er daarom helemaal niet bij stilgestaan, dat dat de oorzaak kon zijn van dat rare geluid! Gelukkig is er verder niets door misgegaan. Morgen kan ik mijn eigen auto weer ophalen.
Ik heb voor mijn kinderen van jongs af de regel gehad, dat ze niet meer dan twee activiteiten per week konden hebben. Ik vind het belangrijk, dat ze ook tijd hebben om ongeorganiseerd bezig te zijn met bijvoorbeeld buiten spelen of binnen knutselen.
Saskia is mijn meest actieve kind en zij heeft turnen en pianoles. Haar turnlessen beginnen morgen, dus moesten we natuurlijk een nieuw turnpakje kopen. Op naar Art Stone hier vlakbij, waar het erg druk was met andere turnsters en danseressen. Ik keek mijn ogen uit! Er was een meisje bij, voor wie ik het echt zielig vond, dat ze zich in een turnpak moest wurmen. Ze was veel te zwaar! Maar aan de andere kant natuurlijk wel goed, dat ze toch de lichamelijke oefening zoekt.
Nadat we met twee pakjes geslaagd waren, heb ik Kai thuis opgehaald. Hij wilde dit jaar geen georganiseerde activiteiten. In plaats daarvan wilde hij lid worden van dezelfde sportschool, Lifetime Fitness, waar ik lid van ben. Ik heb hem dus gisteren ingeschreven en meteen heeft hij zijn vader opgebeld om te vragen of die na zijn werk met hem wilde gaan sporten.
Ik zag daar meteen allerlei nut van in, want Rick krijgt veel te weinig beweging met de drukke baan die hij heeft. Als hij zo met Kai een paar keer per week gaat sporten, slaat dat twee vliegen in een klap: ze krijgen broodnodige beweging en ze doen iets samen als vader en zoon.
Als ze nu Katja ook nog meekrijgen ben ik helemaal happy. Die verklaarde gisteren in de verkeerde familie te zijn geboren, wij zijn allemaal actief en zij is, zoals ze het hier noemen, een "couch potato".
Het is voor mij beslist een uitdaging om te zorgen, dat de kinderen genoeg bewegen. Ik kreeg vroeger die beweging automatisch, want ik moest 7 kilometer naar school fietsen. Hier is dat lang niet zo makkelijk.
Iedere 5000 mijl moeten onze auto's een olieverversing hebben. Voor de Ford Windstar, de minivan, heb ik bij de aankoop al voor die verplichte beurten betaald. Gisteren heb ik hem weer weggebracht naar Ted Britt. Het fijne is, dat je zolang een auto van hen te leen krijgt, zodat je niet uren hoeft te wachten tot de auto klaar is.
Dus reed ik met een kleine zilveren Ford Focus weg. En iedere keer als ik remde, maakte die zo'n gek geluid. Ik dacht al, dat er iets mis was met de auto, vooral toen ik ook nog eens een brandende rubbergeur rook! Ik keek eens op het dashboard en zag daar een rood lichtje branden: Brake on!
Wat een sufferd! Ik had dat hele stuk met de handrem aan gereden! Geen wonder, dat het stonk! Oeps! Het geval is namelijk, dat je bij een automaat de handrem niet echt nodig hebt, tenzij je op een heel steile heuvel staat. De meeste mensen gebruiken hem dan ook niet, ik inclusief. Ik had er daarom helemaal niet bij stilgestaan, dat dat de oorzaak kon zijn van dat rare geluid! Gelukkig is er verder niets door misgegaan. Morgen kan ik mijn eigen auto weer ophalen.
Sunday, September 12, 2004
Een heerlijk weekend is dit! Doordat mijn verjaardag op vrijdag viel, heb ik het gevoel, dat het een driedaags weekend is.
Het is moeilijk voor te stellen, dat er een gigantische orkaan aankomt, want het weer is heerlijk! Zevenentwintig graden, zonnig en niet vochtig, van mij mag het de hele herfst en winter zo blijven, maar heel langzaam koelt het toch af. De temperaturen zijn al vanuit de "high 80's" naar de "high 70's/low 80's" gezakt. Ik ben na al die jaren wel helemaal aan Fahrenheit gewend, maar als ik precies wil weten hoe warm of koud het is, reken ik toch nog steeds om naar Celsius.
Vandaag werden de eerste wedstrijden van het nieuwe Football seizoen gespeeld. Ons lokale team, de Washington Redskins, wordt met veel interesse gevolgd en na vele "droge" jaren is er dit jaar hoop, dat er goed gepresteerd gaat worden.
De succesvolle coach uit de jaren 80, Joe Gibbs, is namelijk terug. En gisteren wonnen de Redskins hun eerste wedstrijd van de Tampa Bay Buccaneers. Heel Washington praat er vandaag over, want football is de populairste sport hier en "ons" team is razend populair.
Ik ben jaren niet geinteresseerd geweest, maar dit seizoen wil ik het wel volgen. Toen ik naar de VS verhuisde was Joe Gibbs heel succesvol en mede daardoor heb ik de regels geleerd van het ingewikkelde spel en vond ik het leuk om te kijken.
Dus gisteren hebben we enthousiast meegezongen met het "strijdlied": Hail to the Redskins! En nu maar hopen, dat de Redskins in januari de Superbowl winnen! Ach ja, ik heb hoge verwachtingen en met mij vele anderen.
Zelf speelden we vanmiddag een veel minder intens spel: midget golf. We hebben hier niet ver vandaan een thema midget golf: Perils of the Lost Jungle. Het is heel leuk gedaan, je hebt het gevoel door een jungle te lopen, met apen en slangen en zelfs kannibalen. Dit was zo af en toe wat te intens voor Saskia, maar over het algemeen hadden we grote lol. En ik ben een vreselijke golfer! Zelfs Saskia had minder slagen, dan ik!
Vanavond hebben we met mijn vader bij het Melting Pot restaurant fondue gegeten. Dit blijft een van mijn favoriete familie restaurants. Het is zo gezellig om rond de fondue pot te zitten en hun eten is erg lekker.
Het is moeilijk voor te stellen, dat er een gigantische orkaan aankomt, want het weer is heerlijk! Zevenentwintig graden, zonnig en niet vochtig, van mij mag het de hele herfst en winter zo blijven, maar heel langzaam koelt het toch af. De temperaturen zijn al vanuit de "high 80's" naar de "high 70's/low 80's" gezakt. Ik ben na al die jaren wel helemaal aan Fahrenheit gewend, maar als ik precies wil weten hoe warm of koud het is, reken ik toch nog steeds om naar Celsius.
Vandaag werden de eerste wedstrijden van het nieuwe Football seizoen gespeeld. Ons lokale team, de Washington Redskins, wordt met veel interesse gevolgd en na vele "droge" jaren is er dit jaar hoop, dat er goed gepresteerd gaat worden.
De succesvolle coach uit de jaren 80, Joe Gibbs, is namelijk terug. En gisteren wonnen de Redskins hun eerste wedstrijd van de Tampa Bay Buccaneers. Heel Washington praat er vandaag over, want football is de populairste sport hier en "ons" team is razend populair.
Ik ben jaren niet geinteresseerd geweest, maar dit seizoen wil ik het wel volgen. Toen ik naar de VS verhuisde was Joe Gibbs heel succesvol en mede daardoor heb ik de regels geleerd van het ingewikkelde spel en vond ik het leuk om te kijken.
Dus gisteren hebben we enthousiast meegezongen met het "strijdlied": Hail to the Redskins! En nu maar hopen, dat de Redskins in januari de Superbowl winnen! Ach ja, ik heb hoge verwachtingen en met mij vele anderen.
Zelf speelden we vanmiddag een veel minder intens spel: midget golf. We hebben hier niet ver vandaan een thema midget golf: Perils of the Lost Jungle. Het is heel leuk gedaan, je hebt het gevoel door een jungle te lopen, met apen en slangen en zelfs kannibalen. Dit was zo af en toe wat te intens voor Saskia, maar over het algemeen hadden we grote lol. En ik ben een vreselijke golfer! Zelfs Saskia had minder slagen, dan ik!
Vanavond hebben we met mijn vader bij het Melting Pot restaurant fondue gegeten. Dit blijft een van mijn favoriete familie restaurants. Het is zo gezellig om rond de fondue pot te zitten en hun eten is erg lekker.
Saturday, September 11, 2004
Drie jaar geleden was het. Ik lag in bed en Rick kwam thuis en zei "Wil je een "Towering Inferno" zien?" en deed de tv aan en daar was de brandende toren van het World Trade Center.
Vorig jaar schreef ik op deze datum onder meer: "11 september 2001. De dag na mijn 40ste verjaardag. Het was prachtig weer, maar ik had iets verkeerds gegeten en bleef in bed. Rick zei zijn vroege afspraak bij het Pentagon af om de kinderen naar school te brengen (ik geloof sindsdien echt in een noodlot).
Ik doezelde nog wat na, tot Rick de kamer binnen kwam rennen en de tv aandeed en zei: “Do you want to see a towering inferno? A plane just flew into one of the World Trade Center buildings.”
Toen dachten we nog, dat het een ongeluk was, maar minuten later vloog voor onze ogen het tweede vliegtuig in de tweede toren. En terwijl ze daarover spraken, kwam een correspondent hier in Washington in het Pentagon, die zei, dat hij geen paniek wilde zaaien, maar dat hij dat gebouw had voelen schudden.
In schok bleven we tv kijken. Ik zal nooit het overweldigende paniek gevoel vergeten, toen alle vliegtuigen uit de lucht hadden moeten zijn en ik er nog een hoorde naderen. En de opluchting, toen bleek dat het vierde vliegtuig in Pennsylvania was neergestort. En de blik op het gezicht van president Bush toen hij van het tweede vliegtuig op de hoogte werd gesteld, terwijl hij aan het voorlezen was op een lagere school. Er zijn bepaalde momenten, die me altijd bij zullen blijven.
Mijn moeder was in alle staten, want ze kon mijn vader niet bereiken, alle mobiele telefoonlijnen waren overbelast en mijn vader vertelde later, dat ze door de politie als een kudde de Metro in werden geloodst, om de stad zo snel mogelijk leeg te maken. Hij kwam 4 uur later thuis, normaal is dat een rit van minder dan een uur.
Wij belden de scholen en er werd ons gezegd, dat het beter werd gevonden voor de kinderen om ze een normale schooldag te laten hebben. Dus lieten we ze op school. Later bleek, dat zoveel ouders hun kinderen toch waren gaan ophalen, dat vooral de twee oudsten wel degelijk doorhadden, dat er iets heel ergs was gebeurd.
Het is onvoorstelbaar, hoe diep de schok was, die door ons allemaal ging. In de winkels was iedereen heel stil. Er was een groot verlangen om “iets” te doen om de slachtoffers te helpen, dus waren er lange rijen bij het Rode Kruis om bloed te geven. En voedsel, kleren en andere benodigdheden werden ingezameld voor New York en de reddings werkers in Washington.
Verder was er een enorm nationaal gevoel en iedereen hing vlaggen uit, vlaggen waren overal uitverkocht. Ik weet, dat dit in andere culturen raar gevonden wordt, maar het moet vanuit deze cultuur gezien worden: een jonge samenleving van multinationale afkomst met enorme diversiteit tussen de staten.
De speculatie over de volgende aanval in de media was en blijft mentaal moeilijk. Ik herinner me vlak na de aanval, dat ik naar mijn slapende kinderen keek en doodsbang was, dat ik ze ooit aan pokken of een andere rotziekte zou verliezen. Allerlei scenarios voor biologische, chemische en andere terreuraanvallen werden uitgebreid uitgemeten op iedere nieuwsuitzending of in de krant. Uiteindelijk keken of lazen we niet meer en werden alleen maar boos over al die ideeen, die naar ons gevoel de would be terroristen werden aangereikt op een zilveren bord.
Voor zeker twee weken voelde ik me compleet uit het veld geslagen. Ik vroeg me af of het leven ooit weer gewoon zou worden, of we weer zouden genieten. Of we nog zouden kunnen reizen en ooit Nederland nog zouden zien. Of we niet toch maar liever naar de bergen van West Virginia zouden verhuizen en daar veilig zouden zijn. Ik had een enorme behoefte aan een gevoel van veiligheid, dat er gewoon niet kon zijn.
Ik kon nauwelijks eten of slapen en toen Rick weer voor het eerst moest reizen, naar de westkust nog wel, was ik echt in paniek.
Toen waren er twee gebeurtenissen, die me uit die depressie kregen. De eerste was een heel erg onweer met een tornado ongeveer 2 weken na 11 september. Twee meisjes van begin twintig werden met hun auto opgepakt door de tornado en waren meteen dood. Ik realiseerde me, dat die meisjes waarschijnlijk net zo bang waren voor een volgende terreuraanval, als ik en iets heel anders eindigde hun leven. Ik nam me meteen voor om van dag op dag te leven en te genieten van wat we hebben. Deze instelling heb ik de laatste 2 jaar volgehouden.
De tweede was, dat ik de bijbel inzag bij een vriendin. Ik ben helemaal niet religieus, maar ik opende hem precies op de passage die zei: “Wie van jullie heeft een uur meer geleefd door zich zorgen te maken?” Dat spak mij enorm aan. Natuurlijk gaan we allemaal ooit dood en het kan op allerlei manieren gebeuren, het heeft weinig zin om bij al die mogelijkheden stil te staan.
Langzaam maar zeker werd het leven weer “normaal”. Toch gaat er iedere keer als het terreur alert van geel naar oranje gaat, weer een schok door me heen. Toen er een aantal maanden geleden werd geadviseerd om plakband en plastic in te slaan, deed ik dat ook toch maar, gewoon voor de gemoedsrust. We hebben een noodrantsoen voor geval dat. Dit is sowieso een goed idee, want een natuurramp kan hier ook gebeuren, zoals die tornado en dan heb je dat ook nodig." (einde citaat 11 september 2003)
De hele dag zijn onze gedachten toch bij de gebeurtenissen van 11 september 2001 geweest. Ik lees, dat het nu "al" 3 jaar geleden is. Er was een paar dagen geleden een discussie op het forum van AllesAmerika.com over twijfel of er wel een vliegtuig in het Pentagon was gevlogen. Tot mijn verbazing reageerde ik daar heel emotioneel op. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is voor alle nabestaanden. Drie jaar is niets!
Bovendien blijft de dreiging. Madrid werd niet voorkomen en nu recentelijk weer de onvoorstelbare gebeurtenissen in Beslan. Waar gaat het heen?
Wij proberen er niet bij stil te staan. Het leven is te kort. En, zoals we hier zeggen "when the going gets tough, the tough go shopping!". Dat is wat Rick en ik vandaag deden, weg van al het nare "nieuws".
Ik heb leuke nieuwe kleren aangeschaft en alles zal niet meer van me afhangen als een vod! De mode deze herfst is leuk, met vooral rood en roze als hoofdkleuren. En die staan me goed.
Vanavond hebben we Japans gegeten, nadat we Katja bij een verjaarsfeestje (overnacht) hadden afgezet. Op de terugweg hebben we een vriendje voor Kai en een vriendinnetje voor Saskia opgehaald voor een logeerpartij.
Onze kinderen hebben zo'n andere kindertijd, dan ik. Ik zou bijna jaloers worden, als ik zelf geen fantastisch leven zou leiden!
Vorig jaar schreef ik op deze datum onder meer: "11 september 2001. De dag na mijn 40ste verjaardag. Het was prachtig weer, maar ik had iets verkeerds gegeten en bleef in bed. Rick zei zijn vroege afspraak bij het Pentagon af om de kinderen naar school te brengen (ik geloof sindsdien echt in een noodlot).
Ik doezelde nog wat na, tot Rick de kamer binnen kwam rennen en de tv aandeed en zei: “Do you want to see a towering inferno? A plane just flew into one of the World Trade Center buildings.”
Toen dachten we nog, dat het een ongeluk was, maar minuten later vloog voor onze ogen het tweede vliegtuig in de tweede toren. En terwijl ze daarover spraken, kwam een correspondent hier in Washington in het Pentagon, die zei, dat hij geen paniek wilde zaaien, maar dat hij dat gebouw had voelen schudden.
In schok bleven we tv kijken. Ik zal nooit het overweldigende paniek gevoel vergeten, toen alle vliegtuigen uit de lucht hadden moeten zijn en ik er nog een hoorde naderen. En de opluchting, toen bleek dat het vierde vliegtuig in Pennsylvania was neergestort. En de blik op het gezicht van president Bush toen hij van het tweede vliegtuig op de hoogte werd gesteld, terwijl hij aan het voorlezen was op een lagere school. Er zijn bepaalde momenten, die me altijd bij zullen blijven.
Mijn moeder was in alle staten, want ze kon mijn vader niet bereiken, alle mobiele telefoonlijnen waren overbelast en mijn vader vertelde later, dat ze door de politie als een kudde de Metro in werden geloodst, om de stad zo snel mogelijk leeg te maken. Hij kwam 4 uur later thuis, normaal is dat een rit van minder dan een uur.
Wij belden de scholen en er werd ons gezegd, dat het beter werd gevonden voor de kinderen om ze een normale schooldag te laten hebben. Dus lieten we ze op school. Later bleek, dat zoveel ouders hun kinderen toch waren gaan ophalen, dat vooral de twee oudsten wel degelijk doorhadden, dat er iets heel ergs was gebeurd.
Het is onvoorstelbaar, hoe diep de schok was, die door ons allemaal ging. In de winkels was iedereen heel stil. Er was een groot verlangen om “iets” te doen om de slachtoffers te helpen, dus waren er lange rijen bij het Rode Kruis om bloed te geven. En voedsel, kleren en andere benodigdheden werden ingezameld voor New York en de reddings werkers in Washington.
Verder was er een enorm nationaal gevoel en iedereen hing vlaggen uit, vlaggen waren overal uitverkocht. Ik weet, dat dit in andere culturen raar gevonden wordt, maar het moet vanuit deze cultuur gezien worden: een jonge samenleving van multinationale afkomst met enorme diversiteit tussen de staten.
De speculatie over de volgende aanval in de media was en blijft mentaal moeilijk. Ik herinner me vlak na de aanval, dat ik naar mijn slapende kinderen keek en doodsbang was, dat ik ze ooit aan pokken of een andere rotziekte zou verliezen. Allerlei scenarios voor biologische, chemische en andere terreuraanvallen werden uitgebreid uitgemeten op iedere nieuwsuitzending of in de krant. Uiteindelijk keken of lazen we niet meer en werden alleen maar boos over al die ideeen, die naar ons gevoel de would be terroristen werden aangereikt op een zilveren bord.
Voor zeker twee weken voelde ik me compleet uit het veld geslagen. Ik vroeg me af of het leven ooit weer gewoon zou worden, of we weer zouden genieten. Of we nog zouden kunnen reizen en ooit Nederland nog zouden zien. Of we niet toch maar liever naar de bergen van West Virginia zouden verhuizen en daar veilig zouden zijn. Ik had een enorme behoefte aan een gevoel van veiligheid, dat er gewoon niet kon zijn.
Ik kon nauwelijks eten of slapen en toen Rick weer voor het eerst moest reizen, naar de westkust nog wel, was ik echt in paniek.
Toen waren er twee gebeurtenissen, die me uit die depressie kregen. De eerste was een heel erg onweer met een tornado ongeveer 2 weken na 11 september. Twee meisjes van begin twintig werden met hun auto opgepakt door de tornado en waren meteen dood. Ik realiseerde me, dat die meisjes waarschijnlijk net zo bang waren voor een volgende terreuraanval, als ik en iets heel anders eindigde hun leven. Ik nam me meteen voor om van dag op dag te leven en te genieten van wat we hebben. Deze instelling heb ik de laatste 2 jaar volgehouden.
De tweede was, dat ik de bijbel inzag bij een vriendin. Ik ben helemaal niet religieus, maar ik opende hem precies op de passage die zei: “Wie van jullie heeft een uur meer geleefd door zich zorgen te maken?” Dat spak mij enorm aan. Natuurlijk gaan we allemaal ooit dood en het kan op allerlei manieren gebeuren, het heeft weinig zin om bij al die mogelijkheden stil te staan.
Langzaam maar zeker werd het leven weer “normaal”. Toch gaat er iedere keer als het terreur alert van geel naar oranje gaat, weer een schok door me heen. Toen er een aantal maanden geleden werd geadviseerd om plakband en plastic in te slaan, deed ik dat ook toch maar, gewoon voor de gemoedsrust. We hebben een noodrantsoen voor geval dat. Dit is sowieso een goed idee, want een natuurramp kan hier ook gebeuren, zoals die tornado en dan heb je dat ook nodig." (einde citaat 11 september 2003)
De hele dag zijn onze gedachten toch bij de gebeurtenissen van 11 september 2001 geweest. Ik lees, dat het nu "al" 3 jaar geleden is. Er was een paar dagen geleden een discussie op het forum van AllesAmerika.com over twijfel of er wel een vliegtuig in het Pentagon was gevlogen. Tot mijn verbazing reageerde ik daar heel emotioneel op. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is voor alle nabestaanden. Drie jaar is niets!
Bovendien blijft de dreiging. Madrid werd niet voorkomen en nu recentelijk weer de onvoorstelbare gebeurtenissen in Beslan. Waar gaat het heen?
Wij proberen er niet bij stil te staan. Het leven is te kort. En, zoals we hier zeggen "when the going gets tough, the tough go shopping!". Dat is wat Rick en ik vandaag deden, weg van al het nare "nieuws".
Ik heb leuke nieuwe kleren aangeschaft en alles zal niet meer van me afhangen als een vod! De mode deze herfst is leuk, met vooral rood en roze als hoofdkleuren. En die staan me goed.
Vanavond hebben we Japans gegeten, nadat we Katja bij een verjaarsfeestje (overnacht) hadden afgezet. Op de terugweg hebben we een vriendje voor Kai en een vriendinnetje voor Saskia opgehaald voor een logeerpartij.
Onze kinderen hebben zo'n andere kindertijd, dan ik. Ik zou bijna jaloers worden, als ik zelf geen fantastisch leven zou leiden!
Friday, September 10, 2004
Ziezo, weer een jaartje ouder! Ik kreeg van de weergoden een heel mooi weertje cadeau op mijn verjaardag, staalblauwe lucht en een aangename temperatuur. Prima dus voor een verjaarsfietstocht.
Ik was al een aantal weken niet op het W&OD pad geweest, dus het voelde heerlijk er weer eens lekker tegenaan te trappen. Langs het pad bloeiden oranje bloemen en ik moest regelmatig plotseling remmen voor een eekhoorn, die het pad opschoot. Ook grondeekhoorntjes en konijnen schoten voor mijn wielen langs, dus het was een nogal slalom-achtige rit.
Langs het pad zag ik geen herten, dit keer, maar een paar uur later, op weg naar de mall, liepen er op hun dooie gemak een paar over de straat achter ons. Ik blijf het een geweldig gezicht vinden, ook al zijn er hier echt veel herten en ondervinden veel mensen hinder van ze, omdat ze alles in de tuinen opeten.
Bij Tysons Corner besloot ik nieuwe kleren te gaan zoeken voor het feestje van vanavond. Al mijn oude kleding is me tenminste een maat te groot en ik wilde er piekfijn uitzien (niet dat het wat betreft onze vrienden wat uitmaakt, die komen allemaal "casual", vaak in jeans of zelfs nog sportkleding).
Ik vond een felgroen suede rokje met bijpassende blouse en was heel blij met mijn aankoop!
Thuis was Rick hard bezig met de voorbereidingen voor het feest. Hij wilde per se niet, dat ik hielp! We hadden ongeveer 10 families uitgenodigd, met 2 of meer kinderen, dus verwachten zo'n 40 mensen.
Gelukkig leent onze basement zich erg goed voor feestjes en het weer was prachtig, dus belde Rick iedereen op om te vertellen, dat hij de hot tub zou openen voor de kinderen. Dit bericht werd natuurlijk met groot enthousiasme ontvangen door iedereen!
We hadden allerlei lekkere desserts en verscheidene dranken om te serveren en Rick had een dansspelletje gehuurd, dat op de tv aansloot en waarbij de kinderen de stappen moesten nadansen, die op de tv werden getoond.
Rond 20 uur kwam iedereen en de party werd een razend succes! De kinderen hebben we de hele avond niet gezien, die vermaakten zich prima, waardoor de volwassenen gezellig konden kletsen.
Toen het tijd werd voor de verjaarstaart voelde ik me zo rijk, want al die mensen, die vol overgave "Happy birthday to you" zongen, zijn me allemaal zo dierbaar! Ik kreeg echt even een brok in mijn keel.
De taart was overigens heerlijk, een Black Forest cake van Whole Foods, en ik blies de kaarsjes (ongeveer de helft van mijn ware leeftijd, weliswaar) in een adem uit.
Rond middernacht ging iedereen weer naar huis en kon ik weer terugzien op een heel gezellige verjaardag, allemaal dankzij mijn heel liefhebbende man!
Ik was al een aantal weken niet op het W&OD pad geweest, dus het voelde heerlijk er weer eens lekker tegenaan te trappen. Langs het pad bloeiden oranje bloemen en ik moest regelmatig plotseling remmen voor een eekhoorn, die het pad opschoot. Ook grondeekhoorntjes en konijnen schoten voor mijn wielen langs, dus het was een nogal slalom-achtige rit.
Langs het pad zag ik geen herten, dit keer, maar een paar uur later, op weg naar de mall, liepen er op hun dooie gemak een paar over de straat achter ons. Ik blijf het een geweldig gezicht vinden, ook al zijn er hier echt veel herten en ondervinden veel mensen hinder van ze, omdat ze alles in de tuinen opeten.
Bij Tysons Corner besloot ik nieuwe kleren te gaan zoeken voor het feestje van vanavond. Al mijn oude kleding is me tenminste een maat te groot en ik wilde er piekfijn uitzien (niet dat het wat betreft onze vrienden wat uitmaakt, die komen allemaal "casual", vaak in jeans of zelfs nog sportkleding).
Ik vond een felgroen suede rokje met bijpassende blouse en was heel blij met mijn aankoop!
Thuis was Rick hard bezig met de voorbereidingen voor het feest. Hij wilde per se niet, dat ik hielp! We hadden ongeveer 10 families uitgenodigd, met 2 of meer kinderen, dus verwachten zo'n 40 mensen.
Gelukkig leent onze basement zich erg goed voor feestjes en het weer was prachtig, dus belde Rick iedereen op om te vertellen, dat hij de hot tub zou openen voor de kinderen. Dit bericht werd natuurlijk met groot enthousiasme ontvangen door iedereen!
We hadden allerlei lekkere desserts en verscheidene dranken om te serveren en Rick had een dansspelletje gehuurd, dat op de tv aansloot en waarbij de kinderen de stappen moesten nadansen, die op de tv werden getoond.
Rond 20 uur kwam iedereen en de party werd een razend succes! De kinderen hebben we de hele avond niet gezien, die vermaakten zich prima, waardoor de volwassenen gezellig konden kletsen.
Toen het tijd werd voor de verjaarstaart voelde ik me zo rijk, want al die mensen, die vol overgave "Happy birthday to you" zongen, zijn me allemaal zo dierbaar! Ik kreeg echt even een brok in mijn keel.
De taart was overigens heerlijk, een Black Forest cake van Whole Foods, en ik blies de kaarsjes (ongeveer de helft van mijn ware leeftijd, weliswaar) in een adem uit.
Rond middernacht ging iedereen weer naar huis en kon ik weer terugzien op een heel gezellige verjaardag, allemaal dankzij mijn heel liefhebbende man!
Thursday, September 09, 2004
Frances is gelukkig uitgewoed hier, zonder verdere tornado's of ander wild weer. Wel miezerde het vanochtend nog, maar dat weerhield Brynna en mij er niet van een lange wandeling door de buurt te gaan maken.
Hoewel de bomen nog overwegend groen zijn en de temperaturen rond de 25 graden beginnen de eerste herfsttekenen wel te komen. Zo liggen overal eikels en zijn de eekhoorns druk bezig ze voor hun wintervoorraad te verzamelen.
In deze tijd van het jaar zijn er zoveel eekhoorns, die als een kip zonder kop de weg oversteken, dat je soms in een gevaarlijke situatie terechtkomt, als je probeert ze te ontwijken. Er liggen dan ook regelmatig eekhoornlijkjes op de weg, want soms rennen ze letterlijk onder je wielen. Ik heb er (zover ik weet) een keer eentje gedood en voelde me daar echt naar van. Maar ja, beter dat, dan een autoongeluk.
Op onze wandeling lag er opeens een dood eekhoorntje in de berm. Daar schrokken we allebei van! Ik heb nog nooit een hond zien schrikken, maar Brynna sprong echt opzij. Roadkill worden ze genoemd en sommige mensen eten ze ook nog!
Omdat ik morgen jarig ben trakteerde Christine me vanmiddag op een lunch bij Heart in Hand restaurant in historisch Clifton. Ik was nog nooit in Clifton geweest en realiseerde me dus niet, wat een leuk oud plaatsje het is! Het is hier minder dan een half uur rijden vandaan en je waant je terug in het begin van de 20e eeuw.
Vrijwel ieder huis is 100+ jaar oud, wat voor hier oud is. Bij alle huizen staat een bord met de geschiedenis ervan. Het geeft je een goed idee hoe het leven er in begin 1900 was.
Zelfs nu nog gaan de dorpenaars de post ophalen bij de General Store en is er geen postbode.
Na de heerlijke lunch van brie en appel winkelden we wat bij een snuisterijen winkeltje met allerlei unieke produkten. Zo kocht ik een Halloween hoes voor onze brievenbus.
Het was een erg leuke excursie en zeker een plaatsje wat ik zal aanraden als mensen rondrijden in Noord-Virginia!
Vanavond hebben we alles klaargemaakt voor het feest morgenavond. Rick besloot de schimmel van de muren te spuiten, die daar door alle vochtigheid is gegroeid. Dat riep een enorme allergische op bij mij en ik heb de rest van de avond geniest! Nu weet ik gelijk waar ik voor moet opletten, geen wonder, dat ik me iedere keer als het vochtig weer is niezerig voel.
Hoewel de bomen nog overwegend groen zijn en de temperaturen rond de 25 graden beginnen de eerste herfsttekenen wel te komen. Zo liggen overal eikels en zijn de eekhoorns druk bezig ze voor hun wintervoorraad te verzamelen.
In deze tijd van het jaar zijn er zoveel eekhoorns, die als een kip zonder kop de weg oversteken, dat je soms in een gevaarlijke situatie terechtkomt, als je probeert ze te ontwijken. Er liggen dan ook regelmatig eekhoornlijkjes op de weg, want soms rennen ze letterlijk onder je wielen. Ik heb er (zover ik weet) een keer eentje gedood en voelde me daar echt naar van. Maar ja, beter dat, dan een autoongeluk.
Op onze wandeling lag er opeens een dood eekhoorntje in de berm. Daar schrokken we allebei van! Ik heb nog nooit een hond zien schrikken, maar Brynna sprong echt opzij. Roadkill worden ze genoemd en sommige mensen eten ze ook nog!
Omdat ik morgen jarig ben trakteerde Christine me vanmiddag op een lunch bij Heart in Hand restaurant in historisch Clifton. Ik was nog nooit in Clifton geweest en realiseerde me dus niet, wat een leuk oud plaatsje het is! Het is hier minder dan een half uur rijden vandaan en je waant je terug in het begin van de 20e eeuw.
Vrijwel ieder huis is 100+ jaar oud, wat voor hier oud is. Bij alle huizen staat een bord met de geschiedenis ervan. Het geeft je een goed idee hoe het leven er in begin 1900 was.
Zelfs nu nog gaan de dorpenaars de post ophalen bij de General Store en is er geen postbode.
Na de heerlijke lunch van brie en appel winkelden we wat bij een snuisterijen winkeltje met allerlei unieke produkten. Zo kocht ik een Halloween hoes voor onze brievenbus.
Het was een erg leuke excursie en zeker een plaatsje wat ik zal aanraden als mensen rondrijden in Noord-Virginia!
Vanavond hebben we alles klaargemaakt voor het feest morgenavond. Rick besloot de schimmel van de muren te spuiten, die daar door alle vochtigheid is gegroeid. Dat riep een enorme allergische op bij mij en ik heb de rest van de avond geniest! Nu weet ik gelijk waar ik voor moet opletten, geen wonder, dat ik me iedere keer als het vochtig weer is niezerig voel.
Wednesday, September 08, 2004
Vanochtend, toen Saskia om haar ontbijt vroeg, moest ik even gniffelen. Ik heb net gisteren met iemand in Nederland gecorrespondeerd, die vertelde, dat ze veel Amerikaanse collega's heeft, die klagen over het gebrek aan keuze van cereals in Nederland. Hele dissertaties moet ze aanhoren over de tientallen verschillende Cornflakes, die hier te krijgen zijn.
Grappig, zo'n cultureel verschil. Inderdaad staan hier meerdere schappen vol met tientallen cereals en er komen er telkens meer bij. Het ontbijt hier in de VS bestaat meestal niet (zoals veel toeristen denken) uit eieren, bacon en toast. Het is meestal een bowl met cereal en melk.
Voor volwassenen zijn er gezonde cereals, met veel vezels, rozijnen, allerlei gedroogde vruchten en veel vitamines. Voor de kinderen zijn die vitamines er ook, maar wordt vooral gespeeld op bekende karakters. Mickey Mouse, Scooby Doo en de Flintstones zijn bijvoorbeeld populair.
En nu is er dan waar we met zijn allen op gewacht hebben: Shrek cereal. Briljant, toch? Kinderen zijn dol op de vieze, groene kant van Shrek, dus waarom niet op groene marshmallows in cereal voor het ontbijt?
Bij Saskia werkt het in ieder geval. Gelukkig, want ontbijt eten is een probleem bij haar. Dus investeren wij in een doos met vitamine verrijkte cereal balletjes met groene marshmallows. Maar ach, men vindt hier een boterham met boter en "sprinkles" (hagelslag), die ik als kind 's morgens naar binnen werkte, heel vreemd! Sprinkles worden hier alleen als cake decoratie gebruikt.
Het regende flink vanochtend, maar gewone regen, dus besloot ik naar de sportschool in Centreville te gaan. Terwijl ik mijn lidmaatschapskaart uit mijn tas viste, viel me op hoeveel kaarten ik er wel niet in heb zitten! Voor alles heb je hier tegenwoordig een kaart nodig!
Om te beginnen zijn er natuurlijk de pinpas en 3 verschillende credit cards (heel weinig in vergelijking met veel van onze Amerikaanse medeburgers). Ook ons rijbewijs is het formaat van een credit card.
En dan zijn er de lidmaatschapskaarten: de Nationale Park pas om de parken binnen te komen, de Smithsonian pas om de musea van het Smithsonian Instituut te sponsoren, de AAA kaart, de FONZ (Friends of the National Zoo) kaart om de dierentuin te sponsoren en natuurlijk de sportschool kaart, die ik uit het woud van kaarten viste.
Maar de meeste plaats wordt ingenomen door de eindeloze kortingkaarten. Niet alleen van de supermarkten (Giant, Safeway, CVS), maar ook van kledingzaken, zoals Wet Seal (10% korting op alles), Limited Too ($20 korting na 10 stempels), dierenwinkel (Petco, de enige waar ik het nut nog van moet inzien, want ik heb er nog geen korting mee ontvangen na zeker een jaar!) en bakker (Great Harvest, een gratis brood, na aanschaf van 12 broden). Ik vergeet er vast nog een stel, oh ja, Build a Bear, $10 korting na zoveel stempels. Ik zou ze moeten weigeren, maar ik ben toch te Nederlands, want allemaal beloven ze een zekere korting, eventueel, en je weet maar nooit!
Het gevolg is wel, dat mijn tas dus vol zit met kaarten. Zo vol, dat hij niet meer dichtgaat! Een simpele wens van mij: terug naar de tijd waar er gewoon uitverkopen waren en geen kaarten om bij te houden!
Maar ik ben wel trots op mijn geduld, hoor, want iedere keer als de CVS cassiere vraagt "Do you have your CVS card?", terwijl ik met mijn armen vol boodschappen sta, heb ik toch echt de neiging alles neer te gooien en die kaart voor haar neus te verknippen! En toch geef ik hem iedere keer weer lief glimlachend over, de boodschappen precair balancerend, want ze kan niet beginnen met afrekenen, voor ze die vermaledijde kaart gezien heeft...
En ik verkeerde maar in de waan, dat, nu Frances al dagen over land raast, wij maar weinig hinder van "haar" zouden ondervinden. Dat was wat te simpel gedacht! Vanochtend leek het allemaal nog mee te vallen, maar na de lunch barstte het pas echt los!
Rond 13 uur begon het harder te regenen dan ik het ooit hier heb horen regenen. Ik kon zelfs ons hele deck niet meer zien. Niet lang daarna werd er een tornado waarschuwing uitgezonden voor ons gebied.
Omdat het er buiten wel heel erg dreigend uitzag, ben ik naar de basement vertrokken en heb daar gewacht tot het lichter werd. Dit was precies de periode waarin de scholen van Kai en Katja uitgingen, dus ik was ook bezorgd om hen in de schoolbussen!
Gelukkig bleek er geen tornado in Vienna neer te zijn gekomen. Wel heeft Frances vandaag in Virginia al voor 9 tornado's gezorgd, sommigen hier erg dichtbij. Ik zag net op de Weather Channel, dat de storm nummer 2 staat voor de meeste tornado's tijdens een orkaan ooit, met 90 tornado's tot dusver (wij hebben nog tot middernacht een "tornado watch", wat betekent, dat tornado's in ons gebied mogelijk zijn). Maar liefst 40 van die tornado's waren in South Carolina! Wauw!
Het was dus een spannend weer middagje. Dit was wel weer genoeg, tornado waarschuwingen als het donker is vind ik nog enger!
En orkaan Ivan komt nu op ons favoriete eiland Aruba af! Hopelijk blijft het bij minimale schade daar. Het is een zeer actief orkanenseizoen, dit jaar!
Grappig, zo'n cultureel verschil. Inderdaad staan hier meerdere schappen vol met tientallen cereals en er komen er telkens meer bij. Het ontbijt hier in de VS bestaat meestal niet (zoals veel toeristen denken) uit eieren, bacon en toast. Het is meestal een bowl met cereal en melk.
Voor volwassenen zijn er gezonde cereals, met veel vezels, rozijnen, allerlei gedroogde vruchten en veel vitamines. Voor de kinderen zijn die vitamines er ook, maar wordt vooral gespeeld op bekende karakters. Mickey Mouse, Scooby Doo en de Flintstones zijn bijvoorbeeld populair.
En nu is er dan waar we met zijn allen op gewacht hebben: Shrek cereal. Briljant, toch? Kinderen zijn dol op de vieze, groene kant van Shrek, dus waarom niet op groene marshmallows in cereal voor het ontbijt?
Bij Saskia werkt het in ieder geval. Gelukkig, want ontbijt eten is een probleem bij haar. Dus investeren wij in een doos met vitamine verrijkte cereal balletjes met groene marshmallows. Maar ach, men vindt hier een boterham met boter en "sprinkles" (hagelslag), die ik als kind 's morgens naar binnen werkte, heel vreemd! Sprinkles worden hier alleen als cake decoratie gebruikt.
Het regende flink vanochtend, maar gewone regen, dus besloot ik naar de sportschool in Centreville te gaan. Terwijl ik mijn lidmaatschapskaart uit mijn tas viste, viel me op hoeveel kaarten ik er wel niet in heb zitten! Voor alles heb je hier tegenwoordig een kaart nodig!
Om te beginnen zijn er natuurlijk de pinpas en 3 verschillende credit cards (heel weinig in vergelijking met veel van onze Amerikaanse medeburgers). Ook ons rijbewijs is het formaat van een credit card.
En dan zijn er de lidmaatschapskaarten: de Nationale Park pas om de parken binnen te komen, de Smithsonian pas om de musea van het Smithsonian Instituut te sponsoren, de AAA kaart, de FONZ (Friends of the National Zoo) kaart om de dierentuin te sponsoren en natuurlijk de sportschool kaart, die ik uit het woud van kaarten viste.
Maar de meeste plaats wordt ingenomen door de eindeloze kortingkaarten. Niet alleen van de supermarkten (Giant, Safeway, CVS), maar ook van kledingzaken, zoals Wet Seal (10% korting op alles), Limited Too ($20 korting na 10 stempels), dierenwinkel (Petco, de enige waar ik het nut nog van moet inzien, want ik heb er nog geen korting mee ontvangen na zeker een jaar!) en bakker (Great Harvest, een gratis brood, na aanschaf van 12 broden). Ik vergeet er vast nog een stel, oh ja, Build a Bear, $10 korting na zoveel stempels. Ik zou ze moeten weigeren, maar ik ben toch te Nederlands, want allemaal beloven ze een zekere korting, eventueel, en je weet maar nooit!
Het gevolg is wel, dat mijn tas dus vol zit met kaarten. Zo vol, dat hij niet meer dichtgaat! Een simpele wens van mij: terug naar de tijd waar er gewoon uitverkopen waren en geen kaarten om bij te houden!
Maar ik ben wel trots op mijn geduld, hoor, want iedere keer als de CVS cassiere vraagt "Do you have your CVS card?", terwijl ik met mijn armen vol boodschappen sta, heb ik toch echt de neiging alles neer te gooien en die kaart voor haar neus te verknippen! En toch geef ik hem iedere keer weer lief glimlachend over, de boodschappen precair balancerend, want ze kan niet beginnen met afrekenen, voor ze die vermaledijde kaart gezien heeft...
En ik verkeerde maar in de waan, dat, nu Frances al dagen over land raast, wij maar weinig hinder van "haar" zouden ondervinden. Dat was wat te simpel gedacht! Vanochtend leek het allemaal nog mee te vallen, maar na de lunch barstte het pas echt los!
Rond 13 uur begon het harder te regenen dan ik het ooit hier heb horen regenen. Ik kon zelfs ons hele deck niet meer zien. Niet lang daarna werd er een tornado waarschuwing uitgezonden voor ons gebied.
Omdat het er buiten wel heel erg dreigend uitzag, ben ik naar de basement vertrokken en heb daar gewacht tot het lichter werd. Dit was precies de periode waarin de scholen van Kai en Katja uitgingen, dus ik was ook bezorgd om hen in de schoolbussen!
Gelukkig bleek er geen tornado in Vienna neer te zijn gekomen. Wel heeft Frances vandaag in Virginia al voor 9 tornado's gezorgd, sommigen hier erg dichtbij. Ik zag net op de Weather Channel, dat de storm nummer 2 staat voor de meeste tornado's tijdens een orkaan ooit, met 90 tornado's tot dusver (wij hebben nog tot middernacht een "tornado watch", wat betekent, dat tornado's in ons gebied mogelijk zijn). Maar liefst 40 van die tornado's waren in South Carolina! Wauw!
Het was dus een spannend weer middagje. Dit was wel weer genoeg, tornado waarschuwingen als het donker is vind ik nog enger!
En orkaan Ivan komt nu op ons favoriete eiland Aruba af! Hopelijk blijft het bij minimale schade daar. Het is een zeer actief orkanenseizoen, dit jaar!
Tuesday, September 07, 2004
Zo, de eerste dag zit er weer op! En alle kinderen kwamen lachend thuis, dus dat zat allemaal wel snor.
Het wakker worden om 6 uur voelde alsof het midden in de nacht was! Wat wil je ook, we waren de laatste weken heel lui geworden en sliepen tot 9 uur uit. Maar de twee oudsten waren opgewonden over school en rolden zo hun bed uit.
Het was vreemd de gele schoolbussen weer te zien rondrijden. Kleine kleuters (school begint hier in het jaar, dat je 6 wordt), die voor het eerst naar school gingen, stappen in en bijna volwassenen, de seniors van de high school, net zo goed. Het is een ingewikkeld schema voor de schoolbuschauffeurs, die vooral uit moeders met jonge kinderen bestaan, eerst de highschoolers naar school, dan middle school en uiteindelijk de kleintjes van de lagere school. En het verkeer in dit gebied wordt steeds slechter, het is na Los Angeles en San Francisco het ergste in het land, terwijl kinderen van steeds verder weg naar school gebust moeten worden.
Gelukkig was er vandaag ook heel goed nieuws over onze scholen hier in Fairfax County: ze zijn het beste voorbereid op een noodsituatie van alle grote schoolsystemen in de VS. Hopelijk zal het nooit nodig zijn, maar het is wel een gerustgevend iets, dat er voor alle mogelijke situaties een plan bestaat.
Al vanaf het jaar, dat Katja naar kleuterschool gaat, hebben we een traditie voor de eerste schooldag. Ik maak van gekleurd karton een grote toeter en vul die met kleinigheidjes, die met school te maken hebben en een paar lekkernijen voor bij het huiswerk.
Ik had verwacht, dat de twee oudsten zich daar nu te groot voor zouden voelen. Maar niets was minder waar! De eerste vraag uit hun mond vanmiddag was of ik een toeter had gemaakt. Hoe groot ze ook zijn, het blijven kinderen (gelukkig!).
We hebben ons net verbaasd over een van de zoveelste realiteitsshows. In deze show verwisselen twee vrouwen van plaats in elkaars gezinnen. Nou, nou, ze hebben er weer prachtige gezinnen voor gevonden! We hebben met open mond zitten kijken! De ene "moeder" is nog dikker dan de andere, niet dat dat wat uitmaakt, natuurlijk. Maar de ene man is wat we hier een "Male Chauvinist Pig" noemen, een man, die geen vinger uitsteekt en de vrouw behandelt als een voetveeg. De andere man is wel sympathiek, maar kennelijk is de male chauvinist pig niet voor niets met zijn vrouw getrouwd, want die gedraagt zich in het andere gezin ook alsof ze boven hen verheven staat. Waar het realiteitsshows betreft vond ik dit eigenlijk een van de meer onderhoudende. De dynamiek in een gezin verandert helemaal, als je een van de voornaamste gezinsleden vervangt door een vreemdeling!
Morgen komt nu tropische depressie Frances ons een bezoekje brengen, gelukkig erg in sterkte afgenomen, maar nog steeds gevaarlijk. Een groot gedeelte van ons gebied staat onder een "flood watch", wat betekent, dat overstromingen mogelijk zijn. Bah! Maar ja, we mogen niet klagen, tenslotte heeft de storm elders wel heel wat meer aangericht!
En tenslotte gaat het me aan het hart, dat goeverneur Ehrlich van Maryland toestaat, dat er op beren gejaagd zal mogen worden. Volgens hem zijn er te veel beren, maar dat wordt door velen tegengesproken. Ik vind jagen zoiets primitiefs!
Het wakker worden om 6 uur voelde alsof het midden in de nacht was! Wat wil je ook, we waren de laatste weken heel lui geworden en sliepen tot 9 uur uit. Maar de twee oudsten waren opgewonden over school en rolden zo hun bed uit.
Het was vreemd de gele schoolbussen weer te zien rondrijden. Kleine kleuters (school begint hier in het jaar, dat je 6 wordt), die voor het eerst naar school gingen, stappen in en bijna volwassenen, de seniors van de high school, net zo goed. Het is een ingewikkeld schema voor de schoolbuschauffeurs, die vooral uit moeders met jonge kinderen bestaan, eerst de highschoolers naar school, dan middle school en uiteindelijk de kleintjes van de lagere school. En het verkeer in dit gebied wordt steeds slechter, het is na Los Angeles en San Francisco het ergste in het land, terwijl kinderen van steeds verder weg naar school gebust moeten worden.
Gelukkig was er vandaag ook heel goed nieuws over onze scholen hier in Fairfax County: ze zijn het beste voorbereid op een noodsituatie van alle grote schoolsystemen in de VS. Hopelijk zal het nooit nodig zijn, maar het is wel een gerustgevend iets, dat er voor alle mogelijke situaties een plan bestaat.
Al vanaf het jaar, dat Katja naar kleuterschool gaat, hebben we een traditie voor de eerste schooldag. Ik maak van gekleurd karton een grote toeter en vul die met kleinigheidjes, die met school te maken hebben en een paar lekkernijen voor bij het huiswerk.
Ik had verwacht, dat de twee oudsten zich daar nu te groot voor zouden voelen. Maar niets was minder waar! De eerste vraag uit hun mond vanmiddag was of ik een toeter had gemaakt. Hoe groot ze ook zijn, het blijven kinderen (gelukkig!).
We hebben ons net verbaasd over een van de zoveelste realiteitsshows. In deze show verwisselen twee vrouwen van plaats in elkaars gezinnen. Nou, nou, ze hebben er weer prachtige gezinnen voor gevonden! We hebben met open mond zitten kijken! De ene "moeder" is nog dikker dan de andere, niet dat dat wat uitmaakt, natuurlijk. Maar de ene man is wat we hier een "Male Chauvinist Pig" noemen, een man, die geen vinger uitsteekt en de vrouw behandelt als een voetveeg. De andere man is wel sympathiek, maar kennelijk is de male chauvinist pig niet voor niets met zijn vrouw getrouwd, want die gedraagt zich in het andere gezin ook alsof ze boven hen verheven staat. Waar het realiteitsshows betreft vond ik dit eigenlijk een van de meer onderhoudende. De dynamiek in een gezin verandert helemaal, als je een van de voornaamste gezinsleden vervangt door een vreemdeling!
Morgen komt nu tropische depressie Frances ons een bezoekje brengen, gelukkig erg in sterkte afgenomen, maar nog steeds gevaarlijk. Een groot gedeelte van ons gebied staat onder een "flood watch", wat betekent, dat overstromingen mogelijk zijn. Bah! Maar ja, we mogen niet klagen, tenslotte heeft de storm elders wel heel wat meer aangericht!
En tenslotte gaat het me aan het hart, dat goeverneur Ehrlich van Maryland toestaat, dat er op beren gejaagd zal mogen worden. Volgens hem zijn er te veel beren, maar dat wordt door velen tegengesproken. Ik vind jagen zoiets primitiefs!
Monday, September 06, 2004
Labor Day, vandaag. Traditioneel hier in Virginia de laatste vrije dag voor de school begint. De laatste dag, dat de openluchtzwembaden open zijn. De laatste dag van de zomer. Eigenlijk wel deprimerend, als je er zo over gaat denken!
Een jaar geleden, op Labor Day (dat toen op 1 september viel) begon ik dit blog. Meer dan een jaar geleden, dus eigenlijk. Het lijkt helemaal niet meer dan 365 dagen geleden, dat ik hier dagelijks begon te schrijven.
Als ik kijk naar de dagelijkse "hits" op deze pagina heb ik een redelijk aantal lezers. Van velen heb ik emails en/of commentaar ontvangen, heel leuk! Mensen, met wie ik anders nooit in aanraking zou zijn gekomen. Van anderen heb ik waarschijnlijk geen idee wie ze zijn.
Een familie heb ik door toedoen van dit blog in persoon ontmoet en hun familie, die hier vlakbij woont, zijn leuke Nederlandse kennissen geworden.
Kortom, het bijhouden van dit dagboek is iets, wat me heel na ligt. Zelfs als ik doodmoe ben van de dag, besluit ik nog te schrijven, soms tot Ricks ongenoegen.
Maar goed, genoeg sentimentaliteit, terug naar de realiteit.
Het was een sombere dag vandaag, wat het weer betreft, warm en drukkend, maar regenachtig. Orkaan Frances komt langzaam deze kant uit en tot het einde van de week zal het zo zijn. Maar we mogen niet klagen, want dit keer krijgen we alleen een staartje en niets van de zware wind.
Ik had Katja en Saskia al meegenomen om kleding voor het nieuwe schooljaar te kopen en nu bleek, dat Kai toch ook wel wilde gaan. Dus ging ik met hem, als nieuwbakken "Tween" naar de mall. Eerst een nieuw kapsel, bij Bubbles kreeg hij het nieuwste van het nieuwste. Hij was er ietwat nerveus over, want er waren alleen maar vrouwen in die salon. Maar het resultaat was prima!
Daarna moesten we, op advies van de oudere tienerzus, naar Pacific Sunwear voor "cool" t-shirts voor meneer. Hij is echter (gelukkig) nog te klein voor de "cool" broeken, dus konden we daarvoor bij een minder dure winkel zoals de Gap terecht.
Na 2 uur shoppen en heel wat dollars lichter, maar een happy jochie naast me, gingen we weer huiswaarts. Eenmaal thuis moest zuslief een modeshow zien van haar broer. Het is me wat!
Verder hebben we de hele middag eindeloos veel formulieren ingevuld. De kinderen zitten nu op 3 verschillende scholen en de high school van Katja is helemaal nieuw voor ons. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar hier moet je eindeloos formulieren invullen ieder jaar, voor ieder kind. Ook betaal je $25 per kind voor de "PTA" (Parent Teacher Association). Als je meerdere scholen hebt, dus meerdere keren.
En morgenochtend heel vroeg is het dan zo ver. Katja's schoolbus zal haar om ongeveer 6:50 ophalen, Kai's rond 7 uur en Saskia moet om 8:35 op school zijn. We hebben de oudere kinderen al flink geplaagd, dat we meegaan naar de busstop om ze te filmen. Geen van beiden willen daar ook maar iets van horen. Ook Saskia wil ons eigenlijk niet mee, maar zij heeft pech, want zij is nog klein en ik wil haar "teacher" ontmoeten.
Na 3 maanden vrij is de eerste dag van school een hele gebeurtenis! Het is eigenlijk meer het begin van het jaar, dan 1 januari is.
Een jaar geleden, op Labor Day (dat toen op 1 september viel) begon ik dit blog. Meer dan een jaar geleden, dus eigenlijk. Het lijkt helemaal niet meer dan 365 dagen geleden, dat ik hier dagelijks begon te schrijven.
Als ik kijk naar de dagelijkse "hits" op deze pagina heb ik een redelijk aantal lezers. Van velen heb ik emails en/of commentaar ontvangen, heel leuk! Mensen, met wie ik anders nooit in aanraking zou zijn gekomen. Van anderen heb ik waarschijnlijk geen idee wie ze zijn.
Een familie heb ik door toedoen van dit blog in persoon ontmoet en hun familie, die hier vlakbij woont, zijn leuke Nederlandse kennissen geworden.
Kortom, het bijhouden van dit dagboek is iets, wat me heel na ligt. Zelfs als ik doodmoe ben van de dag, besluit ik nog te schrijven, soms tot Ricks ongenoegen.
Maar goed, genoeg sentimentaliteit, terug naar de realiteit.
Het was een sombere dag vandaag, wat het weer betreft, warm en drukkend, maar regenachtig. Orkaan Frances komt langzaam deze kant uit en tot het einde van de week zal het zo zijn. Maar we mogen niet klagen, want dit keer krijgen we alleen een staartje en niets van de zware wind.
Ik had Katja en Saskia al meegenomen om kleding voor het nieuwe schooljaar te kopen en nu bleek, dat Kai toch ook wel wilde gaan. Dus ging ik met hem, als nieuwbakken "Tween" naar de mall. Eerst een nieuw kapsel, bij Bubbles kreeg hij het nieuwste van het nieuwste. Hij was er ietwat nerveus over, want er waren alleen maar vrouwen in die salon. Maar het resultaat was prima!
Daarna moesten we, op advies van de oudere tienerzus, naar Pacific Sunwear voor "cool" t-shirts voor meneer. Hij is echter (gelukkig) nog te klein voor de "cool" broeken, dus konden we daarvoor bij een minder dure winkel zoals de Gap terecht.
Na 2 uur shoppen en heel wat dollars lichter, maar een happy jochie naast me, gingen we weer huiswaarts. Eenmaal thuis moest zuslief een modeshow zien van haar broer. Het is me wat!
Verder hebben we de hele middag eindeloos veel formulieren ingevuld. De kinderen zitten nu op 3 verschillende scholen en de high school van Katja is helemaal nieuw voor ons. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar hier moet je eindeloos formulieren invullen ieder jaar, voor ieder kind. Ook betaal je $25 per kind voor de "PTA" (Parent Teacher Association). Als je meerdere scholen hebt, dus meerdere keren.
En morgenochtend heel vroeg is het dan zo ver. Katja's schoolbus zal haar om ongeveer 6:50 ophalen, Kai's rond 7 uur en Saskia moet om 8:35 op school zijn. We hebben de oudere kinderen al flink geplaagd, dat we meegaan naar de busstop om ze te filmen. Geen van beiden willen daar ook maar iets van horen. Ook Saskia wil ons eigenlijk niet mee, maar zij heeft pech, want zij is nog klein en ik wil haar "teacher" ontmoeten.
Na 3 maanden vrij is de eerste dag van school een hele gebeurtenis! Het is eigenlijk meer het begin van het jaar, dan 1 januari is.
Sunday, September 05, 2004
Onze laatste twee dagen van "vrijheid" voor de scholen weer beginnen. Rick deed er vanochtend zo neerslachtig over, alsof alle lol en leuke dingen over moeten zijn en het serieuze leven weer moet beginnen! Onzin, natuurlijk! Waarom zouden we niet net zoveel lol kunnen hebben gedurende het schooljaar?
Maar goed, het was wederom een heerlijke dag, tenminste vanochtend. Na mijn wandeling met Christine besloten we naar de Chesapeake Bay te rijden. Ik had gelezen over North Beach in Maryland en wij hebben eigenlijk dat gebied nog helemaal niet "ontdekt" terwijl het minder dan een uur rijden bij ons vandaan is.
De Chesapeake Bay is een enorme baai, waarin onder andere de grote rivier de Potomac, die midden door Washington DC loopt, uitmondt. De baai is vooral bekend om zijn krabben. De "Maryland crabs" zijn nationaal bekend om hun grootte en het vele vlees dat ze hebben.
Deze baai levert natuurlijk ook heel wat recreatie. Langs de hele kust zijn vakantiehuisjes te vinden en heel wat jachthavens. Er is ook heel wat geschiedenis, want dit was een van de eerste gebieden waar de kolonisten aan land kwamen. Dat is onder anderen te zien in St. Mary's City.
Maar vandaag zochten we het aan onze kant van de baai. De rit naar North Beach voerde ons over de Potomac Maryland in (met mooi uitzicht op de "skyline" van Washington DC, die zo heel anders is, dan van de meeste Amerikaanse steden: het Washington Monument en Capitool domineren). Na de rivier overgestoken te zijn (die overigens van Maryland is en altijd een punt van controversie is tussen de staten Maryland en Virginia), maakten we een mooie rit door het groene landschap van Maryland, met rode schuren in de maisvelden en leuke huisjes en vooral veel "crabshacks", waar je "bushels" van krabben kunt kopen (5 a 6 dozijn krabben).
Na zo'n 45 minuten rijden zagen we opeens water aan het einde van de straat. De Chesapeake Bay! Helaas was het weer inmiddels een stuk minder geworden en was het compleet bewolkt met zo af en toe een dikke regendruppel. Wat een teleurstelling, we hadden allemaal zwempakken aan, maar zouden duidelijk droog blijven.
We reden wat rond en zagen de "boardwalk" in North Beach. Met mooier weer wil ik er een keer terug om daar een flinke wandeling te maken.
We hadden allemaal hongen, dus zochten een restaurantje voor de lunch. We vonden het in nabij gelegen Chesapeake Beach, bij het lokale "Hotel and Spa". Het restaurantje was een gezellige pub, waar ik heerlijke crabcake at.
Al met al een leuk uitje en weer een plaatsje gevonden waar het leuk vertoeven is.
Vanavond heeft Rick Saskia en een vriendinnetje meegenomen naar Superbabies Baby Geniuses 2 (let op: het review is erg grappig, maar niet zo netjes). Katja, Kai en ik hadden geen zin en bleven dus gezellig thuis naar CNN kijken, waar alle ravage, die orkaan Frances heeft aangericht, de revu passeerde. Arme Floridians! Gelukkig lijkt deze storm ten westen van ons te passeren.
Maar goed, het was wederom een heerlijke dag, tenminste vanochtend. Na mijn wandeling met Christine besloten we naar de Chesapeake Bay te rijden. Ik had gelezen over North Beach in Maryland en wij hebben eigenlijk dat gebied nog helemaal niet "ontdekt" terwijl het minder dan een uur rijden bij ons vandaan is.
De Chesapeake Bay is een enorme baai, waarin onder andere de grote rivier de Potomac, die midden door Washington DC loopt, uitmondt. De baai is vooral bekend om zijn krabben. De "Maryland crabs" zijn nationaal bekend om hun grootte en het vele vlees dat ze hebben.
Deze baai levert natuurlijk ook heel wat recreatie. Langs de hele kust zijn vakantiehuisjes te vinden en heel wat jachthavens. Er is ook heel wat geschiedenis, want dit was een van de eerste gebieden waar de kolonisten aan land kwamen. Dat is onder anderen te zien in St. Mary's City.
Maar vandaag zochten we het aan onze kant van de baai. De rit naar North Beach voerde ons over de Potomac Maryland in (met mooi uitzicht op de "skyline" van Washington DC, die zo heel anders is, dan van de meeste Amerikaanse steden: het Washington Monument en Capitool domineren). Na de rivier overgestoken te zijn (die overigens van Maryland is en altijd een punt van controversie is tussen de staten Maryland en Virginia), maakten we een mooie rit door het groene landschap van Maryland, met rode schuren in de maisvelden en leuke huisjes en vooral veel "crabshacks", waar je "bushels" van krabben kunt kopen (5 a 6 dozijn krabben).
Na zo'n 45 minuten rijden zagen we opeens water aan het einde van de straat. De Chesapeake Bay! Helaas was het weer inmiddels een stuk minder geworden en was het compleet bewolkt met zo af en toe een dikke regendruppel. Wat een teleurstelling, we hadden allemaal zwempakken aan, maar zouden duidelijk droog blijven.
We reden wat rond en zagen de "boardwalk" in North Beach. Met mooier weer wil ik er een keer terug om daar een flinke wandeling te maken.
We hadden allemaal hongen, dus zochten een restaurantje voor de lunch. We vonden het in nabij gelegen Chesapeake Beach, bij het lokale "Hotel and Spa". Het restaurantje was een gezellige pub, waar ik heerlijke crabcake at.
Al met al een leuk uitje en weer een plaatsje gevonden waar het leuk vertoeven is.
Vanavond heeft Rick Saskia en een vriendinnetje meegenomen naar Superbabies Baby Geniuses 2 (let op: het review is erg grappig, maar niet zo netjes). Katja, Kai en ik hadden geen zin en bleven dus gezellig thuis naar CNN kijken, waar alle ravage, die orkaan Frances heeft aangericht, de revu passeerde. Arme Floridians! Gelukkig lijkt deze storm ten westen van ons te passeren.
Saturday, September 04, 2004
We kwamen gisteravond net na 7 uur weer thuis. Het verkeer was redelijk, de andere kant op stond alles vast vanwege het Labor Day weekend.
Het hele land is aan de tv gekluisterd op het moment vanwege hurricane Frances. Deze orkaan is niet de sterkste in de afgelopen jaren, maar hij beweegt zo langzaam en is zo groot (zo groot als de staat Texas!), dat de gevolgen desastreus zullen zijn en vele miljoenen zijn erdoor aangedaan. Ik herinner me nog heel goed orkaan Isabel vorig jaar, die over ons heenkwam (weliswaar als een tropische storm) en hoeveel angst wij voelden. Onze gedachten zijn zeker bij de Floridianen, die er nu middenin zitten.
Vanochtend hebben Christine en ik een lange wandeling gemaakt. Hier is het weer nog erg lekker, bijna 30 graden en lage vochtigheidsgraad.
Vandaag stond wel in het teken van "Back to school". Door onze week in New York zijn we helemaal achter geraakt met voorbereidingen voor het begin van het schooljaar op dinsdag!
Rick heeft vandaag Kai en Saskia meegenomen naar Staples . Ieder kind krijgt een lijst met alle benodigdheden voor het jaar, zoals kleurpotloden, gewone potloden, schriften, scharen, rekenmachines en meer.
Terwijl hij dat deed nam ik Katja mee voor haar Back to School kleren. De tieners hier hebben heel eigen stijlen. Sommigen winkelen bij Abercrombie and Fitch en American Eagle, maar Katja niet. Die slaagt bij Wet Seal en Pacific Sunwear. Intussen heb ik twee nieuwe spijkerbroeken gekocht bij de Gap.
Vanavond hebben we een gezellige party gehad bij Christine en Chuck. Het valt me altijd weer op hoe internationaal dit gebied is. We spraken met Hongaren, Brazilianen en Taiwanezen daar. Erg interessant om hun verhalen te horen!
Om weer terug te komen op Frances, zij (de storm) neemt alle tijd op in het nieuws. Dat betekent, dat de presidentskandidaten niet aan bod komen. Nog een paar van deze orkanen (en er komen er meer, mark my words) en we zullen helemaal niets over Kerry weten. Dit kan Kerry niet ten goede komen. Hij moet zoveel mogelijk naar buiten komen met zijn berichten. Uitgerekend een zender als CNN zou hem daarbij moeten helpen.
Het hele land is aan de tv gekluisterd op het moment vanwege hurricane Frances. Deze orkaan is niet de sterkste in de afgelopen jaren, maar hij beweegt zo langzaam en is zo groot (zo groot als de staat Texas!), dat de gevolgen desastreus zullen zijn en vele miljoenen zijn erdoor aangedaan. Ik herinner me nog heel goed orkaan Isabel vorig jaar, die over ons heenkwam (weliswaar als een tropische storm) en hoeveel angst wij voelden. Onze gedachten zijn zeker bij de Floridianen, die er nu middenin zitten.
Vanochtend hebben Christine en ik een lange wandeling gemaakt. Hier is het weer nog erg lekker, bijna 30 graden en lage vochtigheidsgraad.
Vandaag stond wel in het teken van "Back to school". Door onze week in New York zijn we helemaal achter geraakt met voorbereidingen voor het begin van het schooljaar op dinsdag!
Rick heeft vandaag Kai en Saskia meegenomen naar Staples . Ieder kind krijgt een lijst met alle benodigdheden voor het jaar, zoals kleurpotloden, gewone potloden, schriften, scharen, rekenmachines en meer.
Terwijl hij dat deed nam ik Katja mee voor haar Back to School kleren. De tieners hier hebben heel eigen stijlen. Sommigen winkelen bij Abercrombie and Fitch en American Eagle, maar Katja niet. Die slaagt bij Wet Seal en Pacific Sunwear. Intussen heb ik twee nieuwe spijkerbroeken gekocht bij de Gap.
Vanavond hebben we een gezellige party gehad bij Christine en Chuck. Het valt me altijd weer op hoe internationaal dit gebied is. We spraken met Hongaren, Brazilianen en Taiwanezen daar. Erg interessant om hun verhalen te horen!
Om weer terug te komen op Frances, zij (de storm) neemt alle tijd op in het nieuws. Dat betekent, dat de presidentskandidaten niet aan bod komen. Nog een paar van deze orkanen (en er komen er meer, mark my words) en we zullen helemaal niets over Kerry weten. Dit kan Kerry niet ten goede komen. Hij moet zoveel mogelijk naar buiten komen met zijn berichten. Uitgerekend een zender als CNN zou hem daarbij moeten helpen.
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts