Send As SMS

More weather by AccuWeather®

Ons pleintje nu:


Saturday, April 30, 2005

Het verjaars"partijtje"

In plaats van een feestje met tien tot vijftien vriendjes, zoals andere jaren het geval was, wilde Kai dit jaar eens iets heel anders! Hij wilde twee vrienden meevragen (meer plaats hebben we niet in de van) naar Busch Gardens in Williamsburg.

Om 8 uur vanochtend zouden Tyler en Chris worden gebracht, dus rolden we om kwart over zeven ons bed uit. Een blik naar buiten stemde niet optimistisch, want de regen kwam in bakken naar beneden!

Maar de radar voor Williamsburg vertoonde geen activiteit en het weerbericht daar klonk beter met slechts een kleine kans op een late middag (zware) onweersbui. Toen Tyler om half acht al enthousiast voor onze neus stond hebben we de knoop maar doorgehakt om toch te gaan.

Om negen uur zaten we in de auto en reden in de plenzende regen bepakt met allerlei regenmateriaal weg. Busch Gardens is ongeveer tweeeneenhalf uur hier vandaan, dus we hoopten vurig, dat het daar ook echt beter weer zou zijn, want een pretpark in de stromende regen is niets.

Maar de weergoden waren met ons en zodra we bij Richmond naar het oosten afbogen, hield het op met regenen. Een half uur verderop in Williamsburg scheen de zon zelfs en was de temperatuur heel aangenaam. Later bleek, dat het hier de hele dag heeft geregend! Waren wij even blij, dat we toch gegaan waren!

Bij de ingang kochten we dagkaartjes voor Tyler en Chris, maar voor ons vijven besloten we seizoenspassen aan te schaffen. Toegang voor een dag kost $49,50 (met wel de enkele AAA korting of kortingscoupon eraf, maar dat is nooit meer dan $5) en de seizoenspas was $79 per persoon. Als we dus nog een keer gaan deze zomer, wat we vast van plan zijn, want we moeten de Curse of the Dark Kastle zien, die morgen pas opengaat, hebben we de kosten er al uit!

Busch Gardens is een van mijn favoriete parken hier in de buurt, samen met Hersheypark. Beide parken zijn mooi aangelegd en hebben veel te bieden, je voelt je echt in een andere wereld voor de dag.

Saskia was helemaal opgewonden, want vandaag zou ze voor het eerst in haar leventje een echte rollercoaster proberen! Maar als eerste liepen we naar "Italie", waar de oudere kinderen en Rick meteen nat wilden worden in zo'n boot, die met een vaart in het water stort. Voor mij was het nog te koud om al nat te willen rondlopen en Saskia vond de vaart waarmee de boot naar beneden komt eng. Gelukkig was de wachttijd nog niet erg lang en kwamen de anderen al gauw nat als verzopen katten weer tevoorschijn.

Klaar om nat te worden in de boot van Escape from Pompeii


Saskia in "Italie"

Na nog wat kermisachtige ritjes in Italie te hebben gedaan, was Saskia klaar voor het grote moment van de dag: ze ging de Big Bad Wolf proberen. Dit leek ons de makkelijkste rollercoaster voor een beginneling, want hij gaat niet over de kop en ook niet heel stijl naar beneden. Maar hij is wel heel schokkerig in vergelijking met de anderen, dus hij is zeker niet mijn favoriet. Saskia overleefde de rit zonder te huilen, een hele overwinning op zichzelf! Ze verkondigde bij het uitstappen wel meteen, dat dit het wel was geweest voor haar, wat de coasters betreft! Als bewijs, dat ze haar angst had overwonnen, kreeg ze een "Big Bad Wolf" t-shirt. Hopelijk durft ze langzaamaan meer, want het is natuurlijk veel leuker om met zijn allen op de coasters te gaan, in plaats van telkens op te splitsen.

Saskia, een beetje nerveus voor haar grote avontuur


De "Big Bad Wolf"

Inmiddels hadden we honger gekregen. Nu Katja en Rick Weight Watchers aan het doen zijn moesten we iets vinden, waar ze salades of zo hadden. De rij bij het restaurant in Italie, waar ze die dingen hadden, was flink lang. Het park was vrij druk met allerlei jeugdgroepen, want er was een cheerleading competitie gaande. Maar ze hadden lekkere sandwiches en pizza's, dus iedereen at met smaak.

We waren dichtbij Apollo's Chariot en aangezien dat de enige roller coaster is, die ik niet leuk vind (je hebt geen schouderharnas en ik voel me de hele tijd alsof ik eruit ga vallen, dan), nam ik Saskia mee terwijl de anderen daarop gingen "vliegen".

Katja en Rick hadden duidelijk lol op Apollo's Chariot, terwijl Kai er wat benauwd uitziet (foto slechte kwaliteit, want van slechte kwaliteit BG foto genomen)
Saskia is dol op ronddraai attracties, die van die centrifuge effecten hebben en waar je helemaal tegen elkaar aangeduwd wordt. Ze kan daar geen genoeg van krijgen! Ik kan er ook vrij goed tegen, maar Rick, die voor de hoogste roller coasters geen hand omdraait, wordt misselijk van al dat gedraai. Dit was dus een goede gelegenheid om Saskia even haar zin te geven.

Er stond een lange rij voor de Scrambler en we brachten natuurlijk de tijd door met naar andere mensen kijken. Altijd een leuke bezigheid en ik verbaasde me over de kleding die sommigen van de cheerleaders aan hadden! Ontzettend uitdagend en bloot, terwijl de meesten nog niet eens in de puberteit waren. Misschien ben ik preuts en ouderwets, maar ik zou het niet leuk vinden, als Saskia of Katja er zo bij zou lopen!
Van weer anderen vroegen Saskia en ik ons af, hoe ze, terwijl ze in de spiegel keken, bij zichzelf konden denken: "Dit staat me nou goed, dat koop ik". Onvoorstelbaar wat een combinaties, die van geen kanten staan, dragen sommigen!

Bij de Clydesdales (de Anheuser Busch stal is in het park) zagen we een schattig drie maanden oud veulentje en zijn moeder, die zich maar al te graag liet aaien. Mooie dieren zijn het toch, die Clydesdales!! In het hele park kun je Anheuser-Busch bier produkten kopen en er werd flink geadverteerd met het feit, dat deze brouwerij nog helemaal 100% Amerikaans is.

Een slapend Clydesdale veulentje

Omdat ik, toen Saskia klein was, mezelf zo vaak heb opgeofferd wat de roller coasters betreft, was Rick vandaag bereid mij op het Loch Ness Monster (absoluut mijn favoriete roller coaster bij Busch Gardens) en de Alpengeist te laten gaan, terwijl hij bij Saskia bleef. Wat een heerlijke ervaring zijn die coasters iedere keer weer!

Katja en ik in het Lochness Monster (ik weet gelijk weer, waarom ik mijn haar met een pony draag!)

Toen we uit de Alpengeist kwamen, zagen we een baby slang richting de ingang glijden. De Busch Gardens medewerker probeerde hem met zijn handen (!) terug het gras in te leiden, toen de slang opeens de aanval positie aannam. De medewerker deinsde gelukkig net op tijd terug, want bij nader onderzoek op het internet bleek het een giftige slang te Copperhead zijn. Hoe giftig een kleintje is, weet ik niet, maar je wilt er toch liever niet door gebeten worden!

Voordat er verder alarm geslagen kon worden, ontsnapte de slang in de richting van de rivier. Hopelijk blijft hij daar, want als hij groter wordt zou het helemaal geen plezier zijn hem te ontmoeten!

Inmiddels was het al 18 uur en het park sluit vroeg in het voorseizoen, dus besloten we langzaam naar de uitgang te lopen. Onderweg liepen we de Lorikeets kooi in en kreeg ik een vogel op mijn backpack, die er niet meer afwilde. Er moest een medewerkster aan te pas komen om hem weg te jagen, anders was die zo mee naar buiten gegaan!

Vlak voor de uitgang zagen we een show met de wolven, die in Busch Gardens worden opgevangen. Prachtig!

Buiten het park hebben we pizza en pasta gegeten bij een restaurantje met een authentieke Italiaanse eigenaar. Hier hadden we vorig jaar ook al een keer gegeten en dat beviel prima, vanavond weer. Tijdens het eten vertelde ik de kinderen over Koninginnedag in Nederland en de tradities daaromheen. Dat vonden ze leuk om te horen en de twee Amerikaanse kinderen wilden meteen allerlei woorden in het Nederlands leren, die onze kinderen maar al te graag verschaften.

Rond half negen begonnen we aan de terugweg en kwamen zonder verkeer of slecht weer (hoewel het hier nog steeds motregende) om 11 uur weer thuis. Het was een zeer geslaagd uitje, dat misschien voor Kai's verjaardag wel traditie wordt!


|

Friday, April 29, 2005

Happy Birthday to Kai!

En nu ben ik de moeder van twee tieners. Als ik de meeste andere volwassenen moet geloven moet ik me nu ernstig zorgen maken en mijn kinderen vooral niet vertrouwen. Jarenlang worden we bang gemaakt voor "de tienerjaren". En nu zijn ze er en ik zie twee heel leuke kinderen. Natuurlijk hebben ze hun ups en downs, maar jee, het zijn gewoon mensen, geen enge buitenaardse wezens! Kortom, ik ben tot dusver trots op mijn tieners!

Al heel vroeg vanochtend werden we wakker, want Kai wilde voor het naar school gaan zijn cadeautjes. Hij kreeg onder anderen een "speedminton" (soort van badminton) set en een echte raket. Om zeven uur reed Rick hem naar school, speciaal voor zijn verjaardag.

Katja bleef intussen thuis, want die heeft zo'n verkoudheid waarbij alles "loopt", niet lekker dus.

Het weer was bewolkt maar een lekkere temperatuur, dus nam ik Brynna mee voor een lange wandeling. Het arme dier is op zondag 11 geworden en ze wordt echt oud en stram. Hijgend liep ze achter me aan en ik ging toch echt niet snel. Het was overal prachtig nu alle azalea's in volle bloei zijn en de dogwoods ook.

Een bloeiende tuin in Vienna

Helaas voor Brynna merkte ik tot mijn schrik halverwege, dat ik mijn telefoon uit mijn zak was verloren! Ik heb gauw het hijgende dier mee terug gevoerd langs de wegen, die we al hadden gelopen en gelukkig vond ik de telefoon meteen weer terug!

Even later zag ik iets heel bijzonders, hoewel ik twee keer moest kijken om zeker te zijn. Overal in onze buurt worden huizen met de grond gelijk gemaakt om er nieuwe veel grotere huizen te bouwen. Hiervoor moeten er vaak bomen gekapt worden en vandaag zag ik een boom, die wraak had genomen. Hij was precies op de machine gevallen, die hem om had gegooid! De machinist had nog geluk, want het was precies naast de cabine gebeurd! Net goed! Ik wou, dat er een wet was om de bomen te sparen, maar helaas...

De wraak van de boom

Bij thuiskomst gaf ik Katja haar lunch en ging daarna naar Party Mania om ballonnen te kopen voor Kai. In plaats van slingers krijgen de kinderen hier metaalachtige ballonnen aan hun stoel. De slingers hangen er alleen als er thuis een feestje is. Bij de party winkel heb je een gigantische keuze aan ballons en verder alles wat maar met feesten te maken heeft. Er zijn hier ook wel erg veel feesten, de komende maand zijn dat Cinco de Mayo, dus alles Mexicaans, en Memorial Day, wanneer iedereen of naar het strand gaat of gaat barbecuen.

Een aantal van de ballonnen bij Party Mania

Ik koos twee van de vele ballonnen en voelde me nog goedkoop vergeleken bij een andere moeder, die er een half uur over deed om de ballonnen voor de verjaardag van haar dochter uit te kiezen en meer dan een dozijn (naar mijn mening) dure Mylar ballonnen bestelde! Maar Kai was blij met mijn keuze, die al bijna $18 kostte!

De uiteindelijke ballonnenkeuze

Na Party Mania begaf ik me naar Whole Foods, waar ik Kai's double chocolate cake ophaalde. We hebben die vanavond na het zingen van "Lang zal hij leven" (heel grappig om Kai's Amerikaanse vriendje mee te zien zingen!) verorberd. Woorden kunnen niet beschrijven hoe lekker hun cakes zijn! Ik houd gewoonlijk helemaal niet van cake, maar deze vind ik heerlijk.

Voor zijn verjaardagsmaaltijd had Kai T.G.I. Friday's uitgekozen. Dit restaurant heeft een gigantische boog voor de ingang, die de kinderen prachtig vinden. Ze proberen zo hoog mogelijk te rennen. Ik heb dus foto's gemaakt van alle drie op de boog. Drie, want Kai's vriend John was mee, maar Katja ging naar Leah's verjaardagsviering. Morgen zal ze wel van de partij zijn.

Mijn vader kwam ook om te eten en het werd erg gezellig. Friday's is een leuk restaurant met over het algemeen goede service en de kinderen kunnen lekker buiten spelen.

Kai genoot duidelijk van zijn dertiende verjaardag en zoals gewoonlijk heeft hij morgen nog een dag! Verjaardagen hier duren bij uitstek meer dan een dag.


Kai probeert naar boven te klimmen op de immense boog


|

Thursday, April 28, 2005

Kip zonder kop

Kippen zonder kop moeten echt wel flink rennen, want dezelfde uitdrukking "running like a chicken with its head cut off" bestaat in het Engels. En ik heb die uitdrukking de afgelopen twee dagen veel eer aan gedaan. Er was van alles gaande, gelukkig over het algemeen erg leuk. Ik was gisteren te moe om te schrijven (en voelde me meteen vreselijk schuldig, denkend aan al die mensen in Nederland, die het nu zonder nieuw verhaal moesten doen, ha ha!), dus hier het relaas over beide dagen.

Gisterochtend heb ik meteen de koe bij de hoorns gevat en ben gewapend met een lange brief voor de juf Saskia's klas binnengelopen. Op de gang, zodat nieuwsgierige oortjes niet meeluisterden, heb ik de juf verteld, dat ik me zeer bezorgd maak over de fysieke stress, die wij in Saskia waarnemen. Ik ben niet zo dol op deze lerares, ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor en ook nu weer verwees ze me door naar de guidance counselor. Ze zei zelfs zich af te vragen of Saskia ons probeerde te manipuleren, waarover ik inwendig razend was, want het huilende miserabele kind van dinsdag was beslist niet aan het doen alsof. In ieder geval heb ik haar gevraagd het huiswerk te verminderen, hopelijk gaat dat nu gebeuren.

De guidance counselor zei me ronduit, dat als zij een derde klasser in Mrs. Draggons klas zou zijn, ze ook een hekel aan school zou hebben. Zo! Dat was klare taal! Ze vond mijn idee om met Saskia een kalender bij te houden en de dagen af te strepen tot het einde van het schooljaar heel goed. Verder zei ze me een brief te schrijven naar het hoofd van de school en naar het Schoolboard (die verkozen worden en dus naar het publiek moeten luisteren). Daar ga ik dit weekend dus eens rustig voor zitten.

Na al dit gepraat was het alweer tien uur en ik had met Rick afgesproken naar Washington te komen om hem daar rond half twee te ontmoeten voor een Microsoft show. Ik zag meteen de gelegenheid om mijn macro lens te proberen bij de orchideeen tentoonstelling in het Natural History museum.

Helaas was het verboden om een statief mee te nemen en dus erg moeilijk om scherpe foto's te krijgen. Ik probeerde maar zoveel mogelijk met de camera op het hekje om de bloemen heen te leunen, maar op die manier was mijn keuze ook weer beperkt. Toch heb ik een aantal mooie foto's eruit kunnen krijgen.

Helemaal blij liep ik naar het American Indian Museum, want die lunch van vorige week vond ik zo lekker, ik tracteerde mezelf er nog een keer op! Vooral de salade met babyvarens en andere exotische groentes vind ik om je vingers bij af te likken.

Al etend bekeek ik eens de andere mensen in het restaurant. Dit cafe is niet bepaald goedkoop te noemen, maar de prijs voor een gerecht is heel redelijk. Er liepen echter mensen met hoogopgestapelde borden, die toch zeker $30 gekost moesten hebben! En het ging allemaal schoon op ook nog!!

De wandeling van het American Indian museum naar de Capitol South Metro stop, waar ik Rick zou ontmoeten, voert langs de gebouwen van de medewerkers van het Huis van Afgevaardigden. Deze witte gebouwen zijn van buiten heel mooi, gebouwd in de neo-klassieke stijl, zoals zoveel gebouwen in Washington, met kolommen en beelden voor de ingangen.

Beeld voor een van de "House buildings"

Het was lunchtijd en ik bevond me in een zwerm van jasjes en dasjes en mantelpakjes met gymschoenen. Veel vrouwen brengen hun hoog gehakte schoenen in een tas mee naar hun werk en verwisselen hun gymschoenen daarvoor op kantoor. Het is geen gezicht, die gymschoenen onder de vaak wat stijve mantelpakjes, maar praktisch is het natuurlijk wel. Negentig procent van de mensen liepen met een telefoon tegen hun oor gedrukt.

Met Rick samen liep ik naar de Library of Congress. Na de gewoonlijke veiligheidscontrole liepen we de grootste bibliotheek ter wereld binnen en niet eens als toerist. De gedachte, dat hier 530 mijl boekenplanken zijn vol boeken vind ik fascinerend (nu merk ik, dat mijn Engels toch beter is dan mijn Nederlands, want in die taal kan ik mijn gevoelens precies uitdrukken "Awe inspiring", hoe vertaal je dat nu?). Iedere keer, dat ik er ben wil ik er tussen de boeken rondkijken, maar ik ben er altijd om andere redenen en met beperkte tijd ter beschikking.

Het Microsoft Research team had in een van de technologie kamers allemaal stands opgezet, waar verschillende programma's werden gedemonstreerd. Ze waren allemaal bedoeld voor mobiele technologie, zoals de Smartphone, die ik heb. Super interessant allemaal!

Een programma zal het bijvoorbeeld mogelijk maken het schermpje van de telefoon te gebruiken om met je vinger te schrijven. Deze technologie is vooral voor mensen met een handicap, maar kan ook handig zijn voor "gewone" mensen. Hoe vaak bedenk ik me niet iets, terwijl ik ren, wat ik prompt bij thuiskomst weer vergeten ben. Deze technologie zou het mogelijk maken om tijdens het rennen een woord op mijn telefoon te "schrijven" om mezelf te herinneren aan mijn gedachtes.

Het programma, dat mij het meest interesseerde, werd gedemonstreerd door een Microsoft Research medewerkster uit Cambridge, Engeland. Dat programma, geinstalleerd in je Smartphone, en een klein GPS apparaatje maken het mogelijk om online op een kaart te laten zien, waar je bent en foto's te maken, waar je een verhaaltje bij kan inspreken. Dit alles wordt automatisch op een website geplaatst, een soort real live blog. Fantastisch!

Andere programma's toonden live verkeerssituaties rond de grote steden en de mogelijkheid om al je foto's van je PC via je Smartphone met anderen te delen. Tres cool, allemaal!

Voor we het wisten waren er twee uur voorbij en moest ik terug om Saskia naar pianoles te brengen en Rick moest nog naar kantoor. Tot Metro Center konden we samen de Orange Line metro nemen en nog wat nakletsen. Rick vond het maar wat leuk, dat ik zo geinteresseerd was.

Hij stapte over bij Metro Center en ik ging door naar Vienna. De chauffeur van onze trein hoorde zichzelf graag praten en gaf in de stad allerlei informatie over de bezienswaardigheden bij iedere stop (wat andere Metro chauffeurs ook zouden moeten doen).

Toen we onder de rivier door waren kondigde hij de beautiful Commonwealth of Virginia aan (Virginia is een van 4 Commonwealths in de VS, Kentucky, Pennsylvania en Massachusetts zijn de andere drie. Het verschil schijnt te zijn, dat de plaatselijke wetgeving de overhand heeft over de staatswetgeving).

Bij iedere stop werden de reizigers eraan herinnerd, dat "courtesy is contagious" en "have a positive day". Als klap op de vuurpijl begon hij, toen we eindelijk Vienna naderden, keihard te toeteren. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Maar zo'n positief iemand is alleen maar leuk, dus bij aankomst ben ik naar voren gelopen en zag, dat de chauffeur een oudere, Afrikaans Amerikaanse man was. Ik zei, dat zijn leuke manier van omroepen een lange saaie rit veel leuker hadden gemaakt en hij glunderde bij dat compliment. Andere chauffeurs kunnen een voorbeeld aan hem nemen!

Rick wilde al tijden weer eens bij de Serbian Crown eten. Dit restaurant ligt in Great Falls, een van de rijkste gedeeltes van Fairfax County. Ik vind het een pretentieus restaurant. Het menu is interessant, er zijn verscheidene soorten wodka's (ik had butterscotch en Rick frambozen) en allerlei wild gerechten (emu, antilope en zelfs leeuw). Helaas is hun service niet goed en dat is toch de helft van het plezier van bij een duurder restaurant eten. Het maakt het een middelmatig restaurant met een hoge rekening aan het einde. Maar Rick is er dol op en natuurlijk vinden we een avond samen uit zonder uitzondering gezellig, dus vooruit dan maar.

Vandaag was het "Take our sons and daughters to work day" en Kai en Saskia gingen met Rick mee naar zijn werk. Daar waren allerlei activiteiten georganiseerd voor de kinderen en aan het einde van de dag werden ze zelfs "betaald" (met een coupon voor een X-box spelletje). Katja had helaas te veel gaande op school en kon dit jaar niet mee. De scholen werken er over het algemeen goed aan mee en in 8th grade moeten de kinderen zelfs met hun ouders mee. Microsoft doet er veel aan en de kinderen leren echt hoe het is om er te werken.

Christine en ik namen van de gelegenheid gebruik om na een flinke wandeling in de auto te stappen naar Ikea. Zij heeft net haar huis laten verven in verschillende kleuren en heeft leuke dekbedovertrekken van Ikea, wit met blauwe bloempjes. Daarbij zocht ze lampjes (en vond ze ook).

Ik heb voor het eerst in zeventien jaar een nieuw dekbed gekocht. Ons oude donzen dekbed was te dun en we hadden er een sprei overheen, die het moeilijk maakte het bed op te maken. Nu is er alleen het dekbed, heerlijk!

Toen ik toch bezig was, heb ik ook gelijk een nieuwe overtrek en kussens gekocht, zodat onze kamer er weer heel anders uitziet. Ik kan niet wachten zo meteen onder het nieuwe dekbed te gaan slapen! Hier een foto, met Snickers, die het ook heel lekker vond liggen!


|

Tuesday, April 26, 2005

9-jarige Stress

Oef, wat is ouder zijn soms moeilijk! Mijn hele hart zegt me "neem het kind uit school tot de zomervakantie en alle problemen zijn voorbij". Gelukkig hebben we allemaal ook nog een brein, dat ons tegenhoudt, zucht!

Al een paar weken is Saskia, die normaal een heel zonnige natuur heeft, kribbig en snauwerig. Iedere ochtend is het een drama om haar naar school te krijgen en de hele weg naar school klaagt ze, dat ze niet wil en dat het "saai" is.

Dit ben ik absoluut niet gewend, de andere twee gaan ook niet altijd even graag naar school, maar hebben nog nooit zo'n protest geleverd, niets wat er op lijkt, zelfs.

Behalve dit alles heeft Saskia regelmatig ernstige hoofdpijn als ze thuiskomt uit school. Vandaag weer, ze kwam thuis met hoofdpijn en wilde meteen gaan slapen. Ik dacht dus nog onschuldig, dat ze misschien overmoe was. Maar na dat slaapje kwam ze huilend naar beneden en had ze pijn in haar nek. Een zeker teken, dat het spanningshoofdpijn was. Met mineral ice werd het ietsje beter.

Ondanks de hoofdpijn stond ze er op haar huiswerk te doen en raakte vrijwel in paniek toen Rick en ik haar zeiden, dat we wel een briefje voor de lerares zouden schrijven. Haar lerares zou dat niet accepteren en ze zou dubbel werk moeten doen. Oef! Ze is 9! Ik heb net een artikel gelezen over stress in jonge kinderen en zij heeft er wel heel veel symptomen van.

Vanwege de "No Child Left Behind" wet van de Federale regering moeten de staten hun scholen evalueren via gestandaardiseerde testen. Op zich geen gek idee, want er is nogal wat verschil tussen de scholen. Maar de realiteit is, dat de kinderen de dupe worden. Die testen zijn bedoeld als rapport over de scholen, maar in werkelijkheid worden de kinderen getraind en gestressed omdat de school een hoge testscore nodig heeft. Kinderen als Saskia functioneren daar niet goed onder, die voelen alle stress en spanningen en ageren ertegen.

Rick en ik hebben een brief samengesteld voor de lerares, waarin we haar vragen Saskia's huiswerk van vandaag kwijt te schelden. Het is toch te gek, dat een derde klasser meer dan een uur per dag huiswerk zit te maken. En als ze een dag mist, moet ze de volgende dag het dubbele doen. Bij het vernemen over die brief begon Saskia te huilen, want haar lerares zou geen brieven aannemen. Argh!!

Die brief gaat morgen mee en ik verwacht een reactie van de lerares. Een 9-jarige is nog zo kind en al deze stress is niet gezond. Wij hadden dit soort stress toch echt niet in de derde klas! Waar het allemaal voor nodig is, is me een raadsel.

Vanochtend werd Katja wakker met buikpijn en misselijkheid. Ze bleef dus thuis van school. Gelukkig voelde ze zich halverwege de ochtend alweer een stuk beter en toen Kirsten en ik van onze jog thuiskwamen, was ze aangekleed beneden.

Na de lunch zijn we even naar Fair Oaks mall geweest. Lang hield Katja het niet vol, maar we slaagden wel bij Victoria's Secret met ondergoed en eindelijk, eindelijk vond ze schoenen bij Journey's. Eigenlijk wilde ze weer een paar slippers kopen, maar daar stak ik een stokje voor, daar heeft ze al tig paar van. Met twee paar nieuwe sneakers kwam ze uiteindelijk blij de winkel uit.

Toen we thuiskwamen zag ik Kai met een stukke backpack op zijn rug. Ik was toch al van plan om naar Hudson Trail Outfitters te gaan en nam hem mee voor een nieuwe backpack. Deze winkel is enorm en heeft alles wat met buitensporten te maken heeft, kayaks, fietsen, tenten, backpacks, kleding enz. enz.

Kai vond een heel goede The North Face backpack, maar ik had geen succes met hun shorts of Teva sandalen. Ik heb een maat 2 of 0 (belachelijke maat, wie heeft er nu maat 0??? Het is ongeveer gelijk aan maat 32 in Nederland, schat ik) hier en de kleinste maat, die ze hadden was 4. Voor beiden ga ik nu online kijken.

Gelukkig is Saskia nu rustig gaan slapen en voelt Katja zich ook beter, dus hopelijk wordt het morgen een "gewone" dag!


|

Monday, April 25, 2005

Allergien en ik wou dat ik een kat was

Door de vele pollen van de bloeiende bomen voel ik me vandaag niet erg lekker. Mijn ogen kriebelen en ik ben doodmoe. Tijd voor Claritin, dus, de anti-hystamine, die je hier zonder recept kunt kopen. Dit laatste is op aandringen van de verzekeringsmaatschappijen, want zoveel mensen hebben hooikoorts, dat het vergoeden van alle medicijnen daartegen ze te duur werd.

En zo worden wel meer medicijnen, die patienten dagelijks nodig hebben uit het ziekteverzekeringspakket gegooid. Het wordt altijd als iets fantastisch en makkelijks gebracht, maar in werkelijkheid jaagt het mensen op kosten, die het zich vaak niet kunnen veroorloven.

Op dagen als vandaag zou ik zo graag een kat zijn en gewoon lekker in een bal gerold liggen slapen. Volgens mij hebben katten het woord "ontspanning" uitgevonden!

Saskia's antibiotica waren op, maar ze heeft nog steeds wat uitslag op haar rug. Met alle verhalen over antibiotica resistente bacteria wilde ik geen risico lopen en nam haar vanochtend mee naar de dokter. Gelukkig lijkt het allemaal prima te helen, dus was meer medicijn niet nodig.

Saskia is dol op nieuwe schoenen en je kunt haar geen groter plezier doen, dan naar een schoenenwinkel te gaan. Omdat Payless Shoesource dicht bij de dokter was, besloot ik dit keer aan de smeekbede toe te geven. Niet dat het kind al niet genoeg schoenen heeft, maar bij Payless kosten ze rond de $10 per paar, dat kan er nog wel vanaf.

Als een pauwtje zo trots stond ze de schoenen met hoge hakken aan te proberen. Geloof het of niet, maar het kind heeft het een uur volgehouden in die winkel! Ze vindt het er leuker dan bij Toys R Us! Ik heb gelukkig de uiteindelijke keuze, een paar slippers voor onder haar nieuwe jurkje, in redelijke banen kunnen leiden. Sommige hakken waren bijna zo hoog als zij zelf!

Tot mijn verbazing, want de Payless schoenen passen mij meestal slecht en zijn mijn smaak over het algemeen niet, vond ik zelf ook een paar witte en een paar zwarte sandalen.

Eindelijk had madammeke er genoeg van en na het betalen gingen we nog even naar Performance vlak naast Payless, want Saskia was haar fietshelm ontgroeid. Met een mooie rode BMX helm stond ze even later weer buiten, die helmen zijn op het moment helemaal in.

Om half twee belde Katja op van school. Ze begon haar gesprek met "Hoi Mammie, hoe gaat het met jou?" en toen wist ik, dat er iets was. Jawel, hoor, ze had een test in Technology en ze had iets tegen de jongen naast haar gefluisterd en daardoor had de lerares ze allebei een 0 gegeven voor die test. Daarna stond de lerares erop, dat beide kinderen hun moeder belden. Of dit te maken had met mijn klacht tegen haar eerder dit jaar, weet ik niet. Katja vond het heerlijk, dat ze Nederlands kon spreken en noemde de lerares met veel plezier een "ezel" tegen mij. Maar ze vond de straf kennelijk wel terecht, want hard protesteerde ze niet.

De plaatselijke universiteit, George Mason, hield vandaag een "Sextravaganza" gezondheidsbeurs. Natuurlijk niet zonder protest van het conservatieve Virginia congres! En waarom is het altijd een man, die protesteert? Mijn zusje heeft een diploma van deze universiteit en ik hoop, dat tenminste een van onze kinderen er ook heen zal gaan. En niet alleen omdat hij dicht bij ons is, het is ook een heel goede school.

En in verder (bizar!) nieuws probeerde een Mexicaan maar liefst 14 koffers met bologna de VS binnen te smokkelen! Bologna is een broodbeleg gemaakt van varkensvlees, spreek uit "Boloney". Het is een van die dingen, waar iedereen hier mee is opgegroeid, maar waarvan ik nog nooit had gehoord voor ik hier kwam. Ik vind het maar zeer matig, maar de kinderen zijn er dol op.

Hieronder een paar foto's van mijn Victoriaanse poppenhuis, zoals beloofd:

De voorkant van het huis


De woonkamer


De keuken


De badkamer en kinderkamer


Het hele interieur


|

Segregatie?

Gisteravond las ik, zoals mijn gewoonte is, het blog van Marc Chavannes van het NRC Handelsblad. Hij schrijft interessant en over onderwerpen, die altijd herkenbaar zijn voor mij.

Maar zijn blog van gisteren "Soccer and Snooping" zette me aan het denken. Daarin schreef hij onder anderen over het District of Columbia "Binnen de volkomen gesegregeerde hoofdstad". Ik was het met die stelling niet eens en schreef hem een email erover. Vanochtend had Marc al met een email gereageerd en ook het volgende op zijn blog gezet (en ik ga hier verder op in, omdat het onderwerp me zeer interesseert).

Begin quote uit Marcs blog:
Een Nederlands-Amerikaanse lezeres die in de buurt van Washington DC woont is gevallen over mijn vorige stukje:

....omdat ik zelf ook in het gebied rond DC woon en in veel dingen ben ik het met je eens. Maar ik vond je opmerking in je 'Soccer and Snooping' van vandaag: ,,Binnen de volkomen gesegregeerde hoofdstad'' zeer ongenuanceerd. In Nederland lezen mensen, die nog nooit in de VS zijn geweest mee en stellen zich een soort Apartheid zoals in Zuid-Afrika voor bij zulk soort beschrijvingen. Dat, terwijl mijn kinderen opgroeien in een veel diversere omgeving, dan ik ooit in Nederland deed. Hier geen 'zwarte' en 'witte' scholen, maar gewoon een school met bijna 30 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd.

Als het over de definitie gaat: in mijn ogen is de stad gesegregeerd zolang verreweg de meeste Afrikaanse Amerikanen in het Noordoosten en Zuidoosten van het District of Columbia wonen, bijna zonder Kaukasische Amerikanen, terwijl het Noordwesten van de eigenlijke stad bijna exclusief een blank gebied is. Maar natuurlijk is het geen Zuid-Afrika onder Botha. Ik constateer dit niet omdat ik zo graag Amerikanen denigreer, zoals de lezeres verder in haar brief suggereert, maar omdat de feiten vrij cru zijn, juist in de hoofdstad van een land dat veel meer van immigratie en integratie terecht brengt dan Nederland.

Reken maar dat er heel wat volkomen witte en volkomen zwarte scholen zijn in Washington. Gelukkig zijn er ook prachtig gemengde scholen. Niet alleen de internationale scholen.

Einde quote

Laat ik ten eerste zeggen, dat ik Marc al mijn excuses heb gemaakt voor mijn ononderbouwde verwijt aan hem, dat hij Amerikanen zou denigreren.

Hij heeft me flink aan het denken gezet en ik wilde dit onderwerp van "segregatie" en de geschiedenis van het ontstaan van de stad verder uitdiepen. Dus ik ben eens gaan lezen over de Afrikaans-Amerikaanse geschiedenis van Washington DC. Een blog is een perfecte plek om je hersenspinsels kwijt te kunnen, dus vanochtend eens iets heel anders, dan de dagelijkse kost:

Is onze hoofdstad volkomen gesegregeerd?

Dat er witte en zwarte scholen zijn in de stad is bij het beantwoorden van deze vraag niet zozeer relevant, want je gaat hier als kind per definitie naar de school in je buurt (behalve als je naar een prive school gaat). Ik heb het van verschillende bronnen, dat D.C.'s openbare scholen slecht gemanaged worden, waar in de stad je ook woont, wat dat betreft geen demografisch verschil. In een voornamelijk zwarte buurt zul je zo automatisch een zwarte school aantreffen. En met een bevolking die in de meerderheid zwart is, zijn die buurten er sowieso.

"Segregatie" suggereert een geforceerde situatie. Ik kan online geen Nederlandse definitie van het woord vinden, en misschien verschilt die subtiel van de Engelse. Dictionary.com definieert "segregation" als "The policy or practice of separating people of different races, classes, or ethnic groups, as in schools, housing, and public or commercial facilities, especially as a form of discrimination. "

Het is dat laatste stukje in de definitie, waar ik over val. Want is de situatie in onze hoofdstad zoals die is vanwege discriminatie? En dan heb ik het over heden ten dage, want natuurlijk is het hele feit, dat er zoveel Afrikaans-Amerikanen zijn het gevolg van de slavernij en discriminatie.

In zijn antwoord hierboven schrijft Marc inderdaad feiten: de oostelijke delen van de stad zijn overwegend Afrikaans-Amerikaans en de westkant is meer gemengd. Maar is dat zo verwonderlijk, als je nagaat dat bijna tweederde (60%) van de bevolking van het District of Columbia Afrikaans-Amerikaans is (volgens de laatste census), terwijl net meer dan een kwart Kaukasisch (27,8%) is? Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een stad als San Francisco, waar slechts 7 procent van de bevolking Afrikaans-Amerikaans is en New York, waar het percentage 15% is.

Verder is het residentiele deel van de stad voornamelijk aan de oostzijde en wordt de westzijde veel in beslag genomen door regerings- en kantoorgebouwen en bestond de welgestelde buurt Georgetown al voor de stad werd gebouwd.

Is deze verdeling van de stad dus gegroeid door segregatie, d.w.z. een geforceerde verdeling, of is dit een geval van iets dat historisch zo gegroeid is?

Het antwoord ligt natuurlijk ergens in het midden. Marc schrijft, dat dit alles te wijten is aan gebrek aan integratie, terwijl die in de rest van het land wel aanwezig is. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Het heeft ook voor een deel te maken met de soort zoekt soort mentaliteit van de mens. Zo hebben we bijvoorbeeld ook een mini-Vietnam hier in Noord-Virginia, waar vroeger het overgrote deel van de bevolking blank Amerikaans was.

Deze website heeft een beknopte geschiedenis van de Afrikaans-Amerikaanse bevolking in Washington DC.

Hier wordt onder anderen verteld van de welvarendheid en het succes in de zakenwereld van de zwarte bevolking van de stad aan het einde van de negentiende eeuw. En in 1950 telde de stad bijna honderd zwarte tandartsen, bijna tweehonderd zwarte advocaten en meer dan 200 zwarte artsen, meer dan in welke stad in de VS dan ook. Mensen als Duke Ellington gingen naar Howard University, wat nog steeds bekend staat als een goede universiteit.

Na deze periode van welvarendheid verhuisden veel van de meer welgestelde bewoners naar de buitenwijken en verviel het eens zo florisserende gebied rond U Street tot een gebied van criminaliteit en drugs.

Zoals Marc schrijft zijn er een heel stel vrijwilligersorganisaties, met medewerkers van alle rassen, die werken aan het verbeteren van de omstandigheden in dat gedeelte van de stad. Big Brothers and Big Sisters is er zo een, waar ik zelf, toen ik nog in de stad werkte, ook een tijdje aan heb meegewerkt.

In vergelijking met 21 jaar geleden is er al heel veel in positieve richting veranderd in de stad. Gesegregeerd? Zoals de geschiedenis website schrijft: "the city's segregation was almost entirely by custom rather than by law and it had a number of curious anomalies." De geschiedenis van de stad is interessant en natuurlijk is er nog veel meer over dit onderwerp te bepeinzen, maar ik laat het hier bij.


|

Sunday, April 24, 2005

Temperatuurschommelingen en gekke grootmoeders

Brrr, ik krijg het gewoon niet warm!! Gisteren werd het een heerlijke 23 graden, vandaag kwam het kwik niet boven de tien graden uit. Maar we mogen niet klagen, want in Michigan kregen ze nog een pak sneeuw! Hoogst ongewoon voor deze tijd van het jaar. Hopelijk is deze terugkeer naar de winter maar van korte duur.

Ondanks dit mindere weer loop ik al de hele dag (inwendig) te lachen. Vanochtend vertelde Christine me, dat haar moeder zich had aangesloten bij de Raging Grannies. Nu is er op zich helemaal niets mis met grootmoeders, die zich al zingend inzetten voor gerechtigheid in de wereld, begrijp me goed.

Maar deze vrouwen kleden zich idioot met grote, gekke hoeden en gaan liedjes zingen voor regeringsgebouwen. Natuurlijk vindt Christine dit helemaal niets voor haar moeder, maar het beeld van haar moeder met zo'n hoed op, zingend, doet me telkens weer giechelen! Gelukkig ziet Christine er ook de humor van in, want iedere keer als ze erover begint ligt ze meteen dubbel. Het is ook wel een dwaas idee!

Saskia moet op 2 mei een groot projekt klaar hebben voor school over een "mysterieus poeder". Ze moet van twee poeders een product samenstellen, daarover een reclameliedje schrijven en een poster maken. Ze koos kaneel en peper en noemde haar produkt "Cinnaper".

Terwijl zij en ik bezig waren een poster daarvoor te maken, trok Rick zich terug in zijn heiligdom, ons theatertje. Ik geloof, dat ik nog nooit een foto heb gemaakt van dat deel van ons huis, dus hieronder een paar. Zowel het knutselgedeelte voor de kinderen als het "theater" bevinden zich in de basement.

De knutseltafel in de basement


De ingang van het "theater"


Rick druk met zijn favoriete X-box spel in het theater

Om twee uur had Saskia een verjaarspartijtje bij de ijsbaan in Reston. Reston heeft een heel leuk winkelcentrum en aanvankelijk hadden Rick en Kai besloten naar de film "Kung Fu Hustle" te gaan en ik zou in Reston Town Center gaan winkelen.

Het town center is echter een Europees aandoende winkelstraat en het weer was ook Europees, Noord-Europees tenminste, met koude wind en regen. De lust verging me om te gaan winkelen, dus besloot ik ook een filmpje mee te pikken. Mijn keuze viel op "The Pacifier" en die was echt leuk. Het gaat over een marinier, die vijf kinderen moet bewaken en daar natuurlijk eerst heel onhandig in is, maar al doende leert men altijd. Echt een "feel good" film, precies leuk voor een regenachtige middag. Hij zal vast geen Oscars winnen, maar ik von' 'em leuk!

Voor we Saskia moesten ophalen hadden we nog even tijd bij Barnes and Noble rond te neuzen. Bij de Starbucks daar hebben we eerst een lekkere skim Chai tea latte besteld, een gekruide zoete thee, die ik heerlijk vind.

Eenmaal thuis gingen Rick en Katja tennissen en had ik even tijd om mijn boek uit te lezen. Het was een leuk boek, niet diepgaand, maar onderhoudend, "Family Trust" van Amanda Brown, de schrijfster van Legally Blonde. Zoals het op het kaft zegt: "A pool side page turner", makkelijk en snel gelezen.

Voor het avondeten kregen we Japans bezorgd, heerlijke sushi en sashimi. Ik ben dankbaar, dat dat hier vrij betaalbaar is, want we zijn er allemaal dol op.

In ieder geval weet ik, dat ik bij de goede stad woon, want Washington DC en Boston waren nummer 1 voor mij in deze quiz.

En zo is er weer een druk weekend voorbij! Op naar de maandag!


|

Saturday, April 23, 2005

Leeuwen en tijgers en beren, oh jee!

Al bijna een jaar correspondeer ik zeer regelmatig met Annemiek uit upstate New York. Zij heeft ook drie kinderen (jongens) van ongeveer dezelfde leeftijd als onze kinderen en toen zij besloten hun springbreak in dit gebied door te komen brengen leek het ons leuk elkaar te ontmoeten.

Zo gezegd, zo gedaan en gisteravond was het zover. Zij logeren bij de Holiday Inn in Tysons Corner, waar ze gisterochtend vanuit Baltimore waren aangekomen. Ze hadden de dag in de museums in Washington doorgebracht en zouden ons om 8 uur bij het Rainforest Cafe in Tysons Corner ontmoeten.

Ik had daar vorige week vrijdag al een reservering gemaakt en had toen al heel weinig keus van tijden voor een groep van 10 (bleek later 9 te zijn, want Katja had gisteravond een schooldans). Acht uur was wat laat met de kinderen, maar ach, het was tenslotte weekend.

Toen wij met Kai en Saskia aankwamen stonden Annemiek, haar man Micky en hun jongens al op ons te wachten. Het is altijd weer grappig iemand, met wie ik al lang correspondeer, nu eens in het echt te ontmoeten. Het klikte gelukkig meteen!

Wat ik heel goed vind van het Rainforest Cafe is dat je, als je een reservering hebt, ook meteen je tafel toegewezen krijgt. We zaten leuk in het midden met uitzicht op de aquaria en tussen de luidruchtige gorilla's.

Steve, onze zeer enthousiaste serveerder, vertelde de kinderen, dat het luipaard zo af en toe van zijn plek sprong en het restaurant in kwam rennen. Saskia geloofde er helemaal niets van.

Het werd een gezellige maaltijd, hoewel ons gesprek telkens onderbroken werd, of door het geroep van de gorilla's of door het "Volcanooooo!!!" geroep van de serveerders, die dat dessert gisteravond wel heel vaak kwamen brengen. Natuurlijk vonden de kinderen die berg chocola met ijs met zo'n vuurwerk-sterretjes stokje erop prachtig en werd er aan het einde van de maaltijd eentje met smaak verorberd.

Ons plan om vandaag naar de zoo te gaan met zijn allen werd uitgebreid besproken, zowel als een alternatief plan, want het weerbericht klonk helemaal niet goed. We besloten het letterlijk van het weer bij het opstaan te laten afhangen en spraken af, dat Annemiek mij zou bellen, zodra zij een beslissing hadden genomen.

Toen ik om half negen vanochtend opstond was het droog en een blik op de plaatselijke radar liet geen regen in de omgeving zien. Het zag er dus naar uit, dat de dierentuin wel door zou gaan, want een koelere, bewolkte dag is niet erg, dan zijn de dieren juist actiever.

En inderdaad, om tien uur belde Annemiek, dat ze na hun ontbijt de Metro zouden nemen naar de dierentuin. Omdat mijn halve gezin nog in bed lag en wij de auto zouden nemen spraken we af elkaar te bellen als we bij de zoo waren. Het bleek een heel goede beslissing, want niet alleen bleef het droog, maar de zon kwam zelfs te voorschijn en het was een zeer aangename temperatuur, soms zelfs een beetje te warm.

Kennelijk hadden onze kinderen erge zin om te gaan, want in een mum van tijd was iedereen klaar en zaten we in de auto naar Washington. De zoo ligt in een heel mooie bosrijke omgeving en om er te komen rijd je langs de Rock Creek Parkway, een werkelijk prachtige weg met een fiets/jogging pad erlangs.

We konden nog lekker dicht bij de ingang parkeren en natuurlijk is de dierentuin, net als alle Smithsonian museums, gratis. Ik blijf het heel wat vinden, dat je er zo maar binnenloopt en het is geen misselijk dierentuintje.

Bij de nieuwe kinderboerderij kwamen we binnen. Daar kunnen de kinderen ezels, geiten en kalfjes aaien. Al gauw hadden onze oudere kinderen daar genoeg van en als eerste liepen we naar de leeuwen en tijgers. De leeuwen sliepen, maar de vier tijgers waren super actief!

Drie kinderen zijn flink vermoeiend, vindt moeder Tijger (en ik kan het met haar eens zijn!)

De drie mannelijke tijgertjes, die vorig jaar mei zijn geboren, zijn nu bijna volgroeid, maar zo speels als het maar kan! Hun moeder, Soyono, is bij ze in een habitat, de vader heeft zijn eigen ruimte. Ik heb nog nooit zo lang naar een dierensoort in een dierentuin gekeken, ze speelden, ze rolden, ze loerden op elkaar en op de eendjes (zie later) en het was werkelijk enig om te zien!

De barriere tussen de toeschouwers en de tijgers is een gracht. In die gracht zwommen vanochtend een moedereend met haar drie kleintjes. Iedere keer als een van de kleintjes wat dicht bij de kant kwam, gingen de tijgers op de loer. De eendjes zwommen dan net op tijd als een razende weer weg. Tot er eentje veel te dicht bij de kant kwam en over de rand viel.

Moeder eend raakte in paniek, maar er was niets meer aan te doen. Een van de tijgers ging er achter aan en te zien aan zijn likkebaarden was het een lekker hapje. Ik had enorm te doen met de moedereend, die zielig kwakend door de gracht zwom.

Op eendenpatrouille

Natuurlijk stonden er allemaal kleine kinderen te kijken, die even een echt stuk natuur te zien kregen, waar hun ouders waarschijnlijk niet op hadden gerekend! Onze kinderen waren ook helemaal ontdaan en boos op de tijger, maar ik vroeg hen, hoe dit anders was, dan dat onze Snickers in onze tuin een molletje om zeep helpt. Het is zielig, maar wel natuurlijk.

Annemiek en haar gezin arriveerden al snel hierna en we liepen verder naar de leeuwen, die inmiddels ontwaakt waren. En hoe! Pa Leeuw liet luid van zich horen tot groot genoegen van de toeschouwers.


Na een stop in het reptielenhuis, waar onder anderen gigantische schildpadden en een gigantische Anaconda huizen, liepen we naar het Grote Apen huis. De Orang Utans waren saai, maar de Gorilla's allerminst. Ze waren buiten en de twee "jongetjes" speelden, dat het een lieve lust was. Ik wist toevallig (omdat mijn zusje vroeger vrijwilligster was bij de gorilla's) de naam van een van de vrouwtjes, Mandara, en toen ik haar riep reageerde ze met een soort grijns. Heel grappig!

Mandara

Bij het kleine zoogdieren huis zagen we allerlei kleinere aapjes en ander klein grut. Inmiddels was het bij tweeen en had iedereen honger. Bij de olifanten (waar ook een kleintje is) vonden we een restaurant, waar ze redelijk eten verkochten. Als ik meer georganiseerd was geweest had ik lunch en snacks meegenomen, ik bedenk me dat iedere keer als ik naar dit park ga, er is weinig aantrekkelijk proviand te verkrijgen.

Kandula, het drie jaar oude olifantje

Toen al onze aapjes weer voldaan waren, zetten we onze toch voort. Nu naar de panda's, Mei Xiang en Tian Tian. Helaas was het rusttijd voor deze twee, hoewel Mei Xiang gelukkig met haar gezicht naar ons toe lag te slapen, zodat ik toch leuke foto's heb kunnen nemen. Tian Tian zag er zeer relaxed uit, maar lag met zijn rug naar ons toe.

De vrouwtjes panda, Mei Xiang

De kinderen begonnen een beetje verzadigd te raken, dus maakten we de Cheetahs onze laatste stop. Er zijn vier baby cheetahs, die gewoonlijk buiten spelen, maar helaas voor ons was alleen Pa Cheetah buiten en de moeder met babies was net naar binnen gehaald.

De vader Cheetah bakent zijn terrein af

Hoewel het ook interessant was de vader zijn gebied te zien afbakenen met urine, is dit toch wel weer een reden voor ons om binnenkort terug te gaan.

We waren aangekomen bij de uitgang, die Annemiek en gezin moesten nemen om naar de Metro te lopen, dus namen we voorlopig afscheid van hen, ze kwamen vanavond hier nog eten.

Wij liepen zelf terug via het regenwoud in Amazonia en zagen nog (onder anderen) heel actieve bevers.

Net voor een gigantisch onweer losbarstte waren we terug in de auto! Wat een geluk, we zaten lekker droog en zagen de meest spectaculaire bliksemschichten langs ons heenschieten. Met zulk weer wil je toch echt niet in een dierentuin wandelen!

Vanavond hebben we met zijn allen heerlijk Mexicaans gegeten. Zij hebben geen Mexicaans restaurant waar ze wonen, dus het ging er allemaal goed in. Het was ontzettend gezellig en heel jammer, dat de avond al zo snel weer voorbij was. Ook de kinderen konden het goed met elkaar vinden, dus hopelijk zullen we ze snel weer eens zien!


|

Friday, April 22, 2005

Museum "hopping"

Het is vandaag een groeizaam weertje, zoals mijn oma zou zeggen, koel en regenachtig, een hele verandering na de warmte van de afgelopen dagen! Arme Annemiek, die nu net vandaag en morgen heeft uitgekozen om Washington te bezoeken. Het weerbericht voor morgen ziet er ook niet goed uit, vooral niet voor een bezoek aan de dierentuin, zoals op het programma stond. We zullen ze vanavond ontmoeten, ik ben benieuwd naar hun plan B!

Gisteravond was Blogger down en kon ik dus niet bloggen en ik had nog wel zoveel te vertellen (en wanneer is dat nou niet het geval, zul je zeggen, ha ha!). Christine had namelijk over een fotografie tentoonstelling in het American History Museum gelezen en natuurlijk wilde ik die graag zien!

Om half tien kwam Christine me ophalen en liepen we naar de Metro. Het was een stuk koeler dan woensdag, maar nog steeds een aangename temperatuur, vooral om van museum naar museum te lopen in de stad.

Na wat gehannes met de nieuwe SmartTrip kaart van Metro, die geenszins gebruikers vriendelijk is, stapten we de klaarstaande trein binnen. De rit verliep voorspoedig, tot we het station Rosslyn zo aan ons voorbij zagen gaan, de bestuurder was er niet gestopt!

Heel abrupt stond hij op de remmen en een paar mensen, die stonden moesten moeite doen niet te vallen. Het was nog spitsuur, dus er waren heel wat passagiers, die er in Rosslyn uit moesten. Die moesten achter uit de trein stappen en langs de rails terug lopen naar het station! In de twintig jaar, dat ik zeer regelmatig en zelfs jarenlang dagelijks Metro heb gebruikt, heb ik zoiets nog nooit meegemaakt!!

Zonder verdere kleerscheuren (ik ben toch altijd weer een beetje opgelucht als we onder de rivier door zijn, ik probeer er nooit aan te denken, maar het gevoel zo diep onder de grond te zijn maakt me altijd wat claustrofobisch) stapten we even later bij station Federal Triangle uit. Dit station ligt onder het enorme regeringsgebouw van de Environmental Protection Agency, het Reagan gebouw. Op de binnenplaats hier staan tijdelijk de 75 Mickeys, die door acteurs en andere beroemdheden zijn ontworpen ter gelegenheid van Mickey's 75ste verjaardag.

Ik had deze beelden vorig jaar al gezien in Disneyworld, maar ze staan toch weer heel anders zo midden in de stad. De opbrengsten van de veilingen van de beelden gaan naar Liefdadigheidsinstanties.

We hebben alle beelden bekeken en die van Rosie O'Donnell vonden de lelijkste, helemaal volgekwakt met gele verf, maar we konden het niet eens worden over welke we het leukst vonden, hieronder een paar van onze favorieten:

ESPN Mickey


Mickeys bij de ingang van de Reagan building


De arm der wet


De Mickey van Ellen DeGeneres (die de stem was van Dory, het blauwe visje in Finding Nemo)


Home Depot Mickey

Het is zo'n vrolijk en kleurrijk gezicht, die Mickeys, vooral tussen al het grijs van het gebouw. Nadat we ze allemaal gezien hadden, liepen we de paar blokken naar het American History Museum. Daar zochten we, nadat onze tassen geinspecteerd waren, tevergeefs naar de fotografie tentoonstelling. Uiteindelijk zijn we het bij de informatie balie gaan vragen en bleek er geen tentoonstelling te zijn! Waar Christine dan over had gelezen was een raadsel en ze sloeg zichzelf voor het hoofd, dat ze het artikel niet had bewaard.

We waren even teleurgesteld, maar niet voor lang, want ik bedacht me, dat dit dan een perfecte kans was om de orchideeen tentoonstelling in het Natural History museum te gaan bekijken, want die blijft maar tot 1 mei.

Dat bleek een heel goede keus, want niet alleen waren de orchideeen heel mooi opgesteld en leerden we, dat ze het meest op asperges lijken, maar we zagen ook de nieuwe zoogdieren hal van het museum. Daar staan hele giraffes te eten en springt een tijger uit de muur. Er is van alles interactief voor de kinderen om te leren, dus dat wordt een excursietje met hen deze zomer of eerder.

Zo echt zien de dieren er in de zoogdieren hal uit!

Omdat het, toen we uitgekeken waren, pas half twaalf was en ik Christine de Toulouse Lautrec tentoonstelling wilde laten zien, die ik dinsdag met Kirsten al had bekeken, liepen we verder naar de National Gallery of Art. Het is zo fantastisch, dat je zomaar, zonder te betalen, al die musea in en uit kunt lopen!

Terwijl we daar waren hebben we ook de Fauve Paintings (voornamelijk van Henri Matisse) en de kleine Franse schilderijen (voornamelijk impressionisten) meegenomen. We waren het erover eens, dat dit museum ook leuk is voor de kinderen, de kunst, die er hangt, is kleurig en vrolijk.

Blauwe regen langs de muren van de National Gallery of Art

Na het bekijken van al dit moois waren onze magen gaan rommelen. We besloten te gaan eten bij Mitsitum (betekent: Laten we eten), het cafe in het American Indian Museum. Daar kozen we beiden een sandwich met gerookte zalm en bijzondere salades met venkel en jonge varen van het menu van de Indianen uit het Noordwesten. Bij dit cafe kun je eten kiezen uit de verschillende streken. We vonden een tafeltje bij het raam met uitzicht op de watervallen en het eten smaakte voortreffelijk!

Voldaan na al dit moois en lekkers stapten we rond half twee weer in de Metro. Het was inmiddels gaan regenen en we hadden geen paraplu's mee! Helaas moesten we dus een mijl onbeschermd door de nattigheid en kwamen we als twee verzopen katten thuis. Ach, het deerde allemaal niet, de dag kon niet meer stuk!


|

Wednesday, April 20, 2005

32 graden!

Natuurlijk, het is pas april en het is te mooi om waar te zijn, want het weer wordt na vandaag weer koeler, maar jeetje, 32 graden werd het vandaag!!

En ik ben nu pas (21:10) weer binnen, na de hele dag buiten te zijn geweest (ok, met tussenpozen).

Saskia "scooterde" (stepte) vandaag naar school. Eigenlijk heb ik daar een hekel aan, want dan moet ik dat stepje weer mee naar huis slepen. Maar we waren wat laat en ze gaat een stuk sneller met dat ding, dus vooruit. Met hondenriem in een hand en step in de andere hand liep ik terug. Ik word er al heel bekwaam in.

Omdat ik weer twee boeken had verkocht via Amazon.com besloot ik die op de fiets naar het postkantoor te brengen (je moet ze binnen twee dagen verschepen). Het was zo mooi, dat ik besloot gelijk maar door te fietsen op het W&OD pad en voor ik het wist was ik een uur onderweg.

Bij thuiskomst kon ik het toch niet laten om foto's te nemen in de achtertuin. Op het moment bloeien drie van de mooiste bomen op een paar meter hiervandaan!

Onze bloeiende achtertuin


Dogwood is terecht de staatsbloem van Virginia

Het was zo warm, dat ik besloot een heel snelle douche te nemen en toch een short aan te trekken. Direct daarna reed ik naar Christine's huis om met haar naar Wegmans te lopen. Wegmans ligt zo'n 5 kilometer van haar huis, dus het was nog even flink aanpoten ook! Die douche was tenminste niet meer te voelen na die wandeling!

Bij Wegmans bestelden we lunch, hun zalm BLT (bacon, lettuce and tomatoes) is om je vingers bij af te likken. Voor we weggingen kocht ik wat fruit, vooral hun meloenballen doen het bijzonder goed bij de kinderen.

Voor ik naar huis ging stopte ik bij de Target vlakbij Christine's huis. Meestal loop ik er de halve dag als een zogenaamde "slob" bij hier, in mijn uniform van "exercise clothes": zwarte broek of short, slobberig t-shirt of sweatshirt, witte sokken en "sneakers" (sportschoenen).

Maar ik wilde weleens wat leukers en volgens Christine had Target dat. En inderdaad, ik vond er een paar leuke shorts en t-shirts van Champion, die ik zelfs "gewoon" nog kan dragen. Leuke sportkleding is moeilijk te vinden en vooral niet voor een schappelijke prijs, dus ik ben dik tevreden! Ik vond er ook twee t-shirts voor Saskia voor $5 per stuk! Dat zijn pas prijzen!

De rest van de middag hebben we buiten doorgebracht, volleybal gespeeld, gekletst en gelezen en vooral buiten geweest. Want morgen wordt het weer koeler, dus er moest gebruik van dit weer worden gemaakt. Nu heb ik helemaal zin in juni, wanneer het bijna dagelijks zulk weer zal zijn!


Volleybal in de achtertuin


|

Tuesday, April 19, 2005

Voeding voor geest en lichaam!

Hoe warmer het wordt, hoe makkelijker ik het vind vroeg uit bed te springen! (Helaas zal het niet zo warm blijven, het is tenslotte pas april) Om 7 uur stond ik al gewichten te heffen.

Ik had dan ook heel wat te doen vandaag, vooral omdat ik bij het eerste checken van mijn email uitvond, dat ik al 5 boeken had verkocht via Amazon.com! Die moesten dus allemaal ingepakt, geadresseerd en op de post. Verder heb ik gisteren bij Gap Kids een zwembroekje voor het zoontje van mijn nicht in Nederland gekocht, dat ik ook gelijk heb ingepakt en opgestuurd.

Eerst heb ik natuurlijk Saskia naar school gewandeld, voor de verandering gezellig kletsend met Jeanne (mijn buurvrouw twee deuren verderop), die, nu ze een hond heeft, veel socialer is.

Daarna ben ik als een razende naar Staples geraced om speciale envelopen met "bubble wrap" aan de binnenkant te kopen om al die boeken te verschepen. In de auto heb ik, duizend keer checkend of ik wel het goede boek naar het goede adres stuurde, de boeken erin gedaan en geadresseerd. Er zijn strenge regels omtrent het verschepen, maar goed ook, want Amazon heeft toch een reputatie hoog te houden.

Bij het Oakton postkantoor stond gelukkig geen lange rij, want ik had om 10:30 bij het Metro station afgesproken met Kirsten en het was inmiddels 9:45 en ik moest me nog douchen. Het verbaast me altijd hoe duur het via airmail versturen van pakjes naar het buitenland is! Die zwembroek woog echt niets en toch kostte het bijna $8 om te versturen.

Vorige week was Kirsten jarig (zie dinsdag blog vorige week) en ik had haar beloofd haar op een lunch bij de National Gallery of Art te tracteren. Ik was ietsje later dan beloofd bij de Metro, maar om kwart voor elf zaten we in de trein.

De ingang van het Vienna Metro Station

We stapten uit bij de Smithsonian stop en wandelden over de Mall naar de National Gallery of Art. Opvallend waren de rijen schoolbussen, die naast de musea geparkeerd stonden, het is hoogseizoen voor schoolreisjes.

Bovenaan onze verlanglijst stond het bekijken van de tentoonstelling van "Toulouse Lautrec and Montmartre" in het moderne gedeelte (Oostvleugel) van de National Gallery of Art.

Ook hier stonden bussen voor de deur en groepen kinderen te wachten om binnen te gaan. Maar het is allemaal zo goed geregeld, dat je als "gewone" bezoeker absoluut geen last van de drukte hebt.

De Toulouse Lautrec tentoonstelling overtrof al onze verwachtingen! Ik had hier nog wel langer willen rondkijken, want ik had vroeger een heel stel van zijn posters op mijn kamer hangen. De werken waren niet alleen van hem (hoewel hij in de 36 jaar van zijn leven echt heel wat gemaakt heeft, zeg!), maar ook van tijdgenoten als Van Gogh, Degas en Matisse. Ook de poster van "Tournee du Chat Noir" van Steinlen was vertegenwoordigd, zowel als mijn favoriete schilderij aller tijden: L'Apotheose de Chats. Steinlen heeft zulke leuke werken, jammer, dat hij niet zo bekend is.

Na een uurtje besloten we, dat het tijd werd naar de Rembrandt tentoonstelling te gaan in het klassieke gedeelte van het museum, de Westvleugel. Deze tentoonstelling was veel kleiner, een tweetal kamers. En hij was ook het compleet tegenovergestelde. Hier geen frivole taferelen van "Maison Closes" (bordelen, waar Toulouse Lautrec tekende), maar serieuze portretten van Jesus en Sint Bavo, allemaal met Rembrandt's speciale "touch". Erg mooi, maar ik vind zijn niet religieuze werken interessanter.

Een van Rembrandts religieuze werken

Na Rembrandt liepen we nog wat door de rest van de Nederlandse zalen, Hobbema, van Ruijsdael, Steen, Hals, van allemaal zijn er werken te zien. Ik vind dat toch wel heel wat, al die Nederlandse namen in een Amerikaans museum. Het voelde een beetje ongemakkelijk ten opzichte van Kirsten, want er zijn geen soortgelijke Deense kamers.

De klassieke vleugel van de National Gallery of Art is niet alleen maar schilderijen, maar ook een rustplaats met fonteinen en standbeelden

Na al die cultuur hadden we honger gekregen en begaven ons naar het Garden Cafe. Dit is een kleine oase in het museum (met meerdere oases) met tafeltjes rond een fontein en een overheerlijk buffetje met koude zalm en verschillende salades. Toe waren er de lekkerste mini-brownies, die ik ooit heb geproefd. Ik tracteerde Kirsten voor haar verjaardag. We hebben hier geen kamers vol visite zitten met verjaardagen, maar verjaardagen worden heus wel gevierd door de jarige mee uit te nemen voor een lunch of leuk uitje.

Al te gauw werd het tijd om naar huis te gaan en om drie uur namen we weer afscheid. Ik net op tijd om Katja en Leah tegen te komen, die hun oude leraren bij Marshall Road (Saskia's school) wilden gaan opzoeken. Ze gaven mij hun backpacks om naar huis te dragen. Mijn hemel!! Ik zwaaide serieus even op mijn voeten, zo zwaar waren die dingen en ik ben heel wat gewend! Geen wonder, dat die kinderen al vroeg rugproblemen krijgen. Iedere backpack woog tenminste 20 pond!

Het was ongekend warm weer voor de tijd van het jaar, 30 graden toen ik thuiskwam. Jammer, dat het niet zo kan blijven, maar ja, het is april. Gelukkig is de werkelijke kou over.

Nu terug naar een van mijn favoriete series: House.

En net hoorde ik tijdens een Windows XP reclame zomaar iemand ineens Nederlands praten, heel vreemd om te horen tussen al het Engels!


|

Monday, April 18, 2005

Monday, Monday...

"Mammie rocks!", zei Katja tegen Saskia aan het einde van de middag. Dat is zo ongeveer het grootste compliment, dat je als ouder kunt krijgen van een tiener! Ik glunderde, natuurlijk!

Waarom "rock" ik? Omdat ik madammeke mee uit winkelen heb genomen bij Tysons Corner en ze eindelijk, eindelijk een heel stel leuke shorts en een paar capri broeken heeft gevonden! Het wonder is geschied! Hallelujah! Het is namelijk zo, dat de mode voor shorts op het moment of hot pants achtig kort of bermuda stijl lang is. Geen van beide stijlen staan Katja goed. Gelukkig had Hecht's leuke shorts en Express leuke capri's. En ik had een happy teen en geloof me, dat is erg leuk!

In de tussentijd had Saskia een verjaarspartijtje bij Build A Bear. Ik moet Ricks vaders vriendin toch echt eens vertellen, wat een slecht advies ze heeft gekregen om geen aandelen in dit bedrijf te kopen omdat het een eendagsvlieg zou zijn!

De zaak is altijd druk, er zijn altijd nieuwe speelgoedbeesten en kleertjes en om het andere verjaarsfeestje is bij Build A Bear. Zelfs de tieners zijn er dol op, Katja heeft vandaag als verjaarscadeautje voor Leah een kikker gekocht, aangekleed als een jongetje. Dit is een winnend concept, het bereikt een groot publiek, want welk vrouwspersoon wil er nu geen grappig aangekleed superzacht speelgoed beest? Ik moet mezelf ervan weerhouden er een voor mij uit te zoeken.

Na afloop werd er een Haagen Dasz ijsje getracteerd. Katja en ik hadden ook wel zin in een ijsje, ik ben dol op hun koffiesmaak!

Op weg naar buiten stopten we nog even bij The Children's Place, waar Saskia ook drie shorts vond, ook zij had er nog geen voor dit seizoen en aangezien het morgen en overmorgen bijna dertig graden wordt, zijn ze hard nodig. Children's Place is heerlijk goedkoop, $10 voor een short!

Met twee blije meiden stond ik om 5 uur weer buiten, waar het heerlijk weer was en warmer dan in de mall (in dit seizoen heb ik een hekel aan de koude airconditioning, het is buiten nog niet warm genoeg om het lekker te vinden!). Gelukkig heb ik vanochtend volop van het weer kunnen genieten, want ik ben 7 kilometer gaan rennen.

Ook heb ik uitgevonden, dat het verkopen van gelezen boeken via Amazon.com kinderlijk makkelijk is! Onze boekenverzameling dreigt het huis over te nemen en anders zou ik die boeken gewoon weggeven. Ik heb vanochtend 19 boeken te koop gezet daar en drie ervan zijn al verkocht! Ik verscheep ook internationaal, hopelijk verkoopt dat sneller. Ik heb er een nieuwe hobby bij!

Nu is het lekker relaxen en Nanny 911 kijken. Deze show vind ik leuker, dan Super Nanny, want er is meer varieteit in de discipline methodes en de gezinnen zijn vele malen erger! Onvoorstelbaar, ik zit met open mond te kijken. Interessant wel, dat het altijd duidelijk de ouders zijn, die hun manier van doen moeten veranderen, daar reageren de kinderen op.

En dit is hoe ik 's avonds op het deck zit (foto door Katja genomen):


|

Sunday, April 17, 2005

Genieten!

Het is bijna 20 uur en ik zit buiten op het dek van de zonsondergang te genieten, terwijl Katja en Leah beneden in de tuin aan het volleyballen zijn. Op de achtergrond het geluid van ons watervalletje in de vijver en het gezang van de vogels, die nog laat op zijn. Er staat geen zuchtje wind en ik erger me aan de auto's die zo af en toe langs rijden en dit idyllische tafereel verstoren.

Hoewel alle bomen nu het prille lentegroen hebben, kunnen we er nog goed doorheen kijken naar de straat. Later in de lente zal het vrijwel helemaal dicht gegroeid zijn. Als ik mijn hoofd achterover doe zie ik de toppen van de hoge bomen, die ons huis afschermen van de buitenwereld. Ik kan het me verbeelden, maar volgens mij zijn de bomen hier hoger, dan in Nederland, eens te meer bewijzend, dat alles hier werkelijk groter is.

Vanochtend hebben Kai en ik een fietstocht gemaakt naar Arlington, ongeveer 20 kilometer verderop. Ik was trots op hem, want hij hield me heel goed bij!

Het W&OD pad was erg druk vandaag met fietsers, joggers en wandelaars. Omdat het met Kai toch wat langzamer fietsen is, dan als ik in mijn eentje het pad afcross, heb ik eens even heel goed op mijn omgeving gelet.

Laat het nooit gezegd worden, dat Amerikanen niet fietsen. Ze doen het in alle soorten en maten, van Aziaten tot Moslims (een familie met moeder helemaal in burka kwam langsfietsen, het verbaasde me, dat ze wel mocht fietsen!). Dun en athletisch tot dik op het punt, dat je je afvraagt hoe de fiets het draagt, en steunend en kreunend. We zagen ze allemaal. Er was zelfs een eccentrieke man met een lange baard, die zijn hele fiets had "versierd" met grote religieuze en anti-abortus borden. Jammer, dat ik nu net mijn fototoestel vergeten was, hoewel ik niet weet of ik gedurfd had zo'n extreem iemand te fotograferen!

De meeste mensen fietsen op race fietsen (ja, ook enkele zeer gezette personen), maar er zijn ook tandems en van die recumbent bikes, het is nog net geen ligfiets, maar wel zoiets (die laatste wil ik ook een keer huren, iemand heeft me gezegd, dat als je die eenmaal probeert, je geen gewone fiets meer wilt).

Ik vermaak me altijd prima met het kijken wat iedereen draagt. Het percentage van racefietskleding is hoog. Veel mannen, die dat dragen, zijn duidelijk echte racers, ze vliegen met een luid "On your left" langs je heen met een snelheid, die op zo'n druk pad onverantwoord lijkt. Maar zij zijn ervaren Fietsers, met een hoofdletter, dat straalt er aan alle kanten vanaf: het pakje a la Lance Armstrong, de 5 flesjes water in het shirt, de gestroomlijnde helm, allemaal heel indrukwekkend.

En dan heb je de vrouwen, die racekleding dragen. Nou ben ik toch redelijk slank, maar ik zou er niet over peinzen me in zoiets straks te hijsen voor een weekend fietstochtje (eigenlijk nergens voor, come to think of it). Maar mijn mede-fietsters hebben geen last van dat soort valse schaamte! Het lichaam, hoe groot ook, wordt erin gewurmd en fietsen maar. Geen gezicht!

Begrijp me goed, ik heb zelf ook flink overgewicht gehad (echt, meer dan 50 pond) en heb het voornamelijk door sporten weer verloren, dus ik vind het heel goed, dat die mensen beweging nemen. Maar waarom moet daar dan zo'n pakkie bij? Aan de andere kant bewonder ik het ook wel weer, dat je dat dan gewoon doet, dat vergt toch ook moed!

En dan is er het andere uiterste: mensen, die in hun zondagse kerkpakje op de fiets stappen. Misschien op de fiets naar de kerk of net ervan terugkomend? Jongetjes in jasje en dasje, meisjes in strikjesjurkjes en pa en ma ook op zijn zondags.

Ok, zeggen jullie vast, maar wat heb jij dan aan? Nou, gewoon, gymkleding: zwarte driekwart broek en een sweatshirt en natuurlijk een helm, die helemaal niet goed paste, want hij gleed constant van mijn hoofd. Maar vrijwel iedereen draagt een helm, inclusief de kerkgangers.

Het pad was prachtig met alle bloeiende bomen en de mooi onderhouden tuinen, die er langs liggen. Zo af en toe fietsten we langs een vriendelijk kabbelend beekje met kleurige wilde bloemen er langs.

Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje van Coldstone. Ik heb daar mijn nieuwe favoriete smaak: Sweet Cream en dat gemengd met caramel saus, hmmm!! We namen het kleinste maat bakje en nog konden we het geen van beiden op, moet je nagaan hoeveel de grootste bak is aan ijs (er is ook een tussenmaat)!

Bij thuiskomst heb ik mezelf op het deck geplant en ben er niet meer afgekomen tot nu. Eerst las Katja naast me het tijdschrift Seventeen en we aten lekker zalmsalade buiten. Het is inmiddels donker en over een half uur ga ik naar binnen om Desperate Housewives te gaan kijken, altijd een leuk einde van het weekend!


|

Ge-pamperd (in de watten gelegd!)

Het is om 11:20 al 20 graden en compleet zonnig, dus Kai en ik vertrekken zo op een fietstochtje. Dit is van dat weer, waarbij je gewoon buiten moet zijn!

Gisteren was het ook een prachtige dag en zijn we de hele dag buiten geweest. Rick heeft het volleybalnet weer opgezet in de achtertuin en we hebben met een heel stel buurtkinderen een wedstrijdje gespeeld. Daarna werd het een spelletje badminton en zo waren we lekker actief.

Rick is soms heerlijk romantisch en gisteren had hij een "mystery date night" geregeld. Ik moest me netjes aankleden en Katja paste op. Rond 6 uur vertrokken we en reden naar The Galleria at Tysons (in de volksmond "Tysons II" geheten). Dit is een luxueuzere mall, dan Tysons Corner, met allerlei exclusieve zaken. We komen er eigenlijk nooit, maar vanavond wilde Rick hier eens gaan kijken, voor we naar ons restaurant (een verrassing voor mij, hoewel ik wel wat begon te vermoeden) zouden gaan.

De ene zaak was nog duurder dan de ander en hoewel we wel wat leuke shirts zagen voor Rick hebben we niets gekocht. Het toppunt was wel een heel gewoon uitziende denim capri broek bij Burberry's voor $269!! Wie betaalt nu zulke prijzen, als je bij de Gap iets dergelijks voor $50 kunt krijgen, bijvoorbeeld??

Om half negen waren we uitgekeken en liepen de Ritz Carlton binnen om er een drankje te drinken voor we naar het restaurant gingen. Rick had namelijk een tafeltje gereserveerd bij het heel sjieke Maestro restaurant in dat hotel.

Onder het genot van een Cajun martini voor mij (Peper Vodka, Vermouth en Tabasco saus) en een zoete martini met Chambord erin voor Rick zaten we gezellig op een comfortabele bank te kletsen, toen Ricks mobieltje ging. Het bleek, dat het restaurant een half uur eerder dan afgesproken een tafeltje voor ons had. Dat namen we graag aan, want half tien is toch wel heel laat om met een diner te beginnen!

We kregen een heel romantisch plekje in de hoek, met zicht op de keuken, waar het personeel als bezige bijen de meeste exquisiete gerechtjes klaarmaakte.

Na de wijn besteld te hebben van de Franse sommelier kregen we de menu's aangereikt. We konden vier gerechten en een dessert kiezen uit allerlei gerechten met vis, vlees en sommige vegetarisch. De chef van het restaurant is Italiaans, dus de keuken heeft die inslag met pasta's en risotto's.

Als eerste kregen we een amuse bouche met gerookte forel. We kozen beiden voor een voorgerecht met zalm en tonijn. Daarna kreeg ik witte asperges met een fontina kaassaus. Mijn derde gerecht was iets heel erg lekkers met foie gras en als hoofdgerecht kreeg ik heel zachte forel met rode paprika.

Het dessert van chocolade mousse met goud en een witte chocolade saus was heerlijk, maar ik kon het al niet meer op!

Wat een verrassing was dit van Rick en dat zo maar, zonder echte aanleiding! Ik heb ronduit genoten! Na middernacht waren we pas weer thuis, dus vandaag wordt een rustig dagje!


|

Friday, April 15, 2005

Baltimore, Maryland

Omdat de kinderen vandaag vrij hadden vanwege het einde van het derde kwartaal (Teacher's Workday wordt dat genoemd) wilde ik iets leuks gaan doen. Helaas had Katja al met een vriendin afgesproken om naar de mall te gaan, maar Kai, Saskia en ik zaten om 10 uur vol enthousiasme in de van.

We hadden namelijk besloten naar het aquarium in Baltimore te gaan. Nu ben ik daar vorig jaar nog met een gaste geweest, maar voor Kai en Saskia is het jaren geleden en ze herinnerden zich er dan ook helemaal niets van.

Baltimore ligt, met goed verkeer, op ongeveer een uur rijden hiervandaan. Het is de dichtstbijzijnde "echte" Amerikaanse stad, met billboards (tot Saskia's vreugde, die vind Washington maar saai, want hier zijn ze verboden) en wolkenkrabbers. Het is de grootste stad in Maryland, maar niet de hoofdstad, zoals zovelen denken, die eer is aan Annapolis.

Na wat geld gepind te hebben reden we de Washington Beltway, I-495, op. Al gauw reden we over de American Legion Bridge, die over de Potomac rivier, de grens tussen de twee staten, leidt, Maryland in.

Nou is het over de grens gaan van een staat naar de andere natuurlijk lang niet hetzelfde als van een land naar het andere, maar er zijn toch waarneembare verschillen. Op de snelweg is dat vooral de kleur van de politieauto's, die vandaag zeker geld moesten ophalen, want we zagen er een heel stel met zwaailichten en "slachtoffer auto's". In Maryland zijn die bruin en vallen echt helemaal niet op voor het te laat is! Oppassen met de snelheid, dus.

Op I-95, waar we inmiddels beland waren zonder enig oponthoud, wat een klein wonder is, is de maximum snelheid 65 mijl per uur. Ik reed met het verkeer mee in de linkerbaan (waar geen vrachtwagens mogen, mijn favoriet, dus) en dat ging toch wel 10 tot 15 mijl over die snelheid. Maar ja, iedereen deed het, dus vrolijk trapte ik mijn gaspedaaltje nog wat verder in.

Nu denkt natuurlijk iedereen, dat ik gesnapt ben door zo'n lelijke bruine wagen, maar nee hoor, na een uurtje bereikten we zonder kleerscheuren Baltimore. Het is mooi om vanuit het zuiden de stad te benaderen, want je komt van de top van een heuvel en hebt perfect uitzicht op het centrum van de stad.

Als ik heel eerlijk ben vind ik Baltimore leuker dan Philadelphia. De binnenhaven is heel leuk met een overdekt winkelcentrum, vele restaurantjes, allerlei schepen, die bezocht kunnen worden en natuurlijk het National Aquarium. Verder is er in de rest van de stad van alles te beleven en heeft de stad ook een rijke geschiedenis.

Natuurlijk is deze stad bij toeristen veel minder bekend, hoewel je dat aan de drukte bij het aquarium niet zou denken! We vonden een parkeerplaats in de enorme garage (8 verdiepingen!) naast het aquarium, waar we voor $15 parkeerden.

Er stond helemaal geen rij bij de kaartjesverkoop, dus ik had goede hoop, dat het niet zo druk zou zijn. Maar ik had buiten de enorme bussen met schoolreiskinderen gerekend. Hierdoor was het moeilijk ongestoord de aquaria te bekijken, vooral voor Saskia, die toch nog wel klein is.

Bij binnenkomst zagen we een enorm basin met gigantische roggen en een schildpad met drie poten. Scuba duikers waren de dieren net aan het voeren, erg leuk.

Met een roltrap gingen we naar boven en het thema van de eerste verdieping was "Maryland: van de bergen naar de zee", daar waren watervallen uit de bergen met hun waterleven nagemaakt, zowel als rivier- en kustwaterleven. Een verdieping hoger konden we zien hoe vissen en andere waterdieren zich aan hun omgeving aanpassen en op de derde verdieping waren de tropische vissen te zien. Door een draaideur kwamen we vervolgens in het tropische regenwoud terecht, met prachtig gekleurde vogels en allerlei interessante waterdieren.

Op de weg naar beneden, waar we de dolfijnenshow gingen bekijken, werden we omringd door een gigantisch aquarium met allerlei soorten haaien. Prachtig vonden de kinderen het! Het aquarium wordt op het moment enorm uitgebreid, waardoor bepaalde gedeeltes dicht waren. Als de uitbreiding klaar is zal het echt enorm indrukwekkend zijn, want dat is het nu al!

De kinderen genoten van de dolfijnenshow, die ik vorig jaar ook al had gezien. De dolfijnen Chesapeake en Shiloh deden enorm hun best en er waren ook wat nieuwe dingen, zoals een van de trainers, die in het water met de dolfijnen werkte. Alleen die show al was het toegangskaartje waard. Saskia besloot spontaan, dat ze later dolfijnentrainster wil worden. De show is heel educatief opgezet, dus ik voelde me goed over het feit, dat de kinderen onbewust nog iets leerden ook.

Na de show was het lunchtijd en onze magen (die van mij tenminste) rammelden. Recht tegenover het aquarium is een hele rij met restaurants, o.a. Hard Rock Cafe en de keuze van de kinderen: ESPN Zone. We konden meteen een tafeltje krijgen en de bediening was ook erg goed.

Zo goed, dat we een paar keer twee serveerders kregen. Blijkbaar was een van hen in training, want ik kreeg mijn iced tea bijna warm geserveerd, waarna de ander duizend excuses makend kwam vragen of ik er wat ijs in wilde. De thee was lekker sterk, iets wat bij andere restaurants nogal eens mankeert.

We verorberden al de buffalo chicken wings met smaak en mijn tomaat en verse mozzarella salade met verschillende groentes was ook erg goed. Veel beter, dan de salades bij Hard Rock Cafe.

Saskia en Kai wilden graag hun spelletjes gaan spelen, maar ik had nog een excursie op het programma staan en beloofde hen een keer speciaal voor de spelletjes naar ESPN Zone in Washington te gaan (zucht!).

Maar ik heb al jaren Fort McHenry willen bezoeken en zag vandaag mijn kans schoon. Tijdens de aanval van de Britten op dit fort in 1814 heeft Francis Scott Key het Amerikaanse volkslied "The Star Spangled Banner" geschreven.

Na een duidelijk met borden aangegeven route (Washington DC kan er nog van leren!) van een minuut of tien door een mooie historische buurt van Baltimore en de oude havens reden we door het toegangshek van het fort. Daar zagen we weer een aantal bussen staan, dus ik vreesde het ergste wat betreft de drukte, maar het viel heel erg mee, gelukkig.

Als eerste gingen we naar het Visitor's Center, waar mijn National Parks pas ons gratis toegang gaf tot de vijftien minuten durende film. Deze film is ook leuk voor kinderen, hoewel niet speciaal voor hen opgezet. Een acteur representeert een welgestelde burger uit die tijd, die vertelt over zijn ervaringen met de Engelsen en Francis Scott Key. Aan het einde wordt iedereen gezegd op te staan en wordt (natuurlijk) het volkslied gespeeld. Om de een of andere reden krijg ik altijd een brok in mijn keel als ik het hoor.

Hierna liepen we het fort in, wat in heel goede staat verkeerd. Je kunt op de binnenplaats de huisjes binnen en zien hoe bijvoorbeeld de soldaten leefden of de wachters of de leiders. Buiten staan de kanonnen er nog precies zo als toen, wat Saskia maar eng vond. Kai was echter helemaal geinteresseerd en ik denk, dat Rick dit ook wel prachtig zou vinden. We zullen dus zeker nog een keer teruggaan.

Fort McHenry foto's:




Een brief om een weggelopen slaaf terug te halen

Rond half vier waren we uitgekeken en al gauw (alweer door de goede bewegwijzering) vond ik de snelweg terug en besloot ik de Baltimore-Washington Parkway te nemen in plaats van I-95. Er is over het algemeen minder verkeer op de BW Parkway en het was al vrijdag spitsuur. Het bleek een goede beslissing, want de I-95 in zuidelijke richting stond uren- en mijlenlang vast!

Deze Parkway wordt ook al door de National Park Service onderhouden en is een heel mooie weg, vooral nu met alle verschillend gekleurde bloesems langs de weg. Die eerste 30 mijl naar huis waren een plezier om te rijden, lekker luisterend naar een muziekje van Baltimore's Mix 106.5 radiozender. Zo zou ik uren onderweg kunnen zijn.

Na een half uurtje bereikten we de Washington Beltway weer. Gelukkig had ik niet voor de zuidelijke route gekozen, want het tegenliggende verkeer zat zes banen vol helemaal vast. En dan duurt het echt uren voor je een paar mijl vooruit bent!

Na een paar mijl op de beltway zagen we het futuristische gebouw van de Mormoonse tempel voor ons opdoemen. Het blijft een mooi gezicht, er is iets mysterieus aan, zoals er (voor mij althans) iets mysteries is aan de godsdienst.

Foto al rijdend genomen, maar het toont de tempel goed

Dichter bij Virginia kwamen ook wij vast te zitten en duurde het net zo lang om de laatste tien mijl af te leggen als de veertig mijl daarvoor! Gelukkig bleven de kinderen rustig! Files kunnen me niet veel schelen, ik luister wel naar de radio of kijk naar de andere bestuurders en auto's. Maar als er gillende en ruziende kinderen in de auto zitten is het een andere zaak, dan wordt die auto opeens een rijdende gevangenis! Maar Saskia keek naar een Asterix film en Kai speelde op zijn Nintendo.

Net voor Rick kwamen we thuis. Hij heeft allerlei sluiproutes en nooit zo'n last van de files. Hij werkt echter wel aan de andere kant van de Potomac, dus heeft als enige keus die American Legion Bridge en die kan soms het equivalent van een parkeerplaats aannemen. Washington DC heeft meer bruggen over de Potomac nodig!!

We hebben genoten van onze dag in de heel Amerikaanse stad Baltimore, het is er zo anders, dan we gewend zijn. De volgende keer, dat Rick en ik er samen een weekend op uit kunnen, wil ik naar Baltimore.

Verder was het vandaag "tax day", miljoenen Amerikanen staan vanavond nog in de rij bij het postkantoor om hun belastingen weg te sturen. Gelukkig waren wij er "vroeg" bij en stuurden ze al op dinsdag op!


|

Thursday, April 14, 2005

Take me out to the ballgame...

...Take me out with the crowd. Buy me some peanuts and Crackerjacks... De hele dag speelt dit liedje al door mijn hoofd. En geen wonder, waar je ook kwam, luisterde of keek werd gesproken over de eerste thuiswedstrijd van de Washington Nationals, het nieuwe baseball team. Na meer dan 12.000 dagen (sinds 1971) heeft de hoofdstad van de Verenigde Staten weer een eigen baseball team. En dat is toch wel historisch!
Image hosted by Photobucket.com
We kijken op het moment naar de wedstrijd, want er was natuurlijk geen ticket meer te krijgen voor de live wedstrijd. Toch hoop ik dit seizoen een wedstrijd mee te maken. Niet zozeer omdat ik de sport leuk vind om naar te kijken, meer om de sfeer en omdat het gewoon iets "zomers" is om te doen hier in de VS. Erg zomers zal het later op de avond trouwens niet voelen voor de fans, want de temperaturen zullen dalen tot bij het vriespunt. De Nationals staan na 4 innings met 3-0 voor.

Morgen wordt er zelfs 's nachts vorst verwacht. Gek, hoor, zo'n twintig graden verschil tussen dag en nacht. Wel heel jammer van de bloesems, die daar waarschijnlijk niet tegen kunnen.

Vandaag was het echter puik fietsweer, het kon niet beter! Met een zomerjack aan (er stond een fris windje) heb ik 20 kilometer afgelegd. Ik denk er iedere keer over om mijn MP3 speler mee te nemen, met muziek is het natuurlijk leuker. Maar al de geluiden van de vogels en het kabbelende beekje langs het pad wil ik eigenlijk ook niet missen. Ik heb een mentale notitie gemaakt om Kai binnenkort mee te nemen, hij zou dat beekje prachtig vinden, er zitten kleine watervalletjes in en het water is klaarhelder (maar misleidend, want zeker niet goed om in te zwemmen en al helemaal niet om van te drinken).

Kai werd vanochtend door Rick naar school gereden, zodat hij zo min mogelijk hoefde te lopen. Hij heeft dagelijks lichamelijke oefening als vak op school en de dokter had een briefje meegegeven, dat hij tot maandag niet mee mocht doen. Wie schetst onze verbazing toen hij net verkondigde toch "dodge ball" te hebben gespeeld! Wat bezielt zo'n leraar dan? Gelukkig heeft hij morgen vrij. Lopen gaat hem wel goed af, maar er zit vocht in zijn knie en dat moet eruit, dus geen geren of gespring, maar probeer een actief kind maar eens rustig te houden!

Saskia moest vandaag, ondanks dat ze zich niet ziek voelde, thuis van school blijven. Prima, we maakten er een gezellig moeder-dochter dagje van. Ze heeft twee uitnodigingen voor verjaarspartijtjes volgende week, dus als eerste gingen we naar Toys R Us. Saskia's favoriete cadeautje aan haar vriendinnetjes is het spel "Operation", dus kochten we daar twee exemplaren van, plus kaarten en pakpapier.

Tysons Corner Mall was onze volgende stop. Op een vorige snelle winkeltrip was mijn kleine pre-tiener erg boos, want haar oudere zus is zo vaak bij de mall en zij bijna nooit (ik ben niet zo'n "window shopper").

Dus maakte ik vandaag de belofte van toen waar, we gingen samen "window shoppen". Maar eerst hadden we honger. Saskia kreeg, omdat ze toch nog wel ziek was, haar zin en een McDonald's Happy Meal (hoewel we het foeilelijke beest van Monsters Inc. dat erbij zat terug hebben gegeven!). Ik genoot van een lekker bakje sushi. Ik zou werkelijk iedere dag Japans kunnen eten!
Image hosted by Photobucket.com
Daarna werd het "window" shopping al gauw werkelijk shoppen! Bij Limited Too kreeg Saskia haar felbegeerde klamboe (is dat het Nederlandse woord?) voor boven haar bed.

Bij Claire's vonden we allebei leuke oorbellen en Saskia een paar haarbanden om haar nieuwe korte lokken in toom te houden. Ze weifelde nog even of ze een tweede gaatje in haar oor wilde, maar besloot toch te wachten tot haar verjaardag. Claire's is echt een droomwinkel voor pre-teens en teens. Hun prijzen zijn zeer schappelijk en meestal kun je er twee paar oorbellen kopen en het derde paar gratis krijgen. De plek om je zakgeld uit te geven!

Omdat Saskia nieuwe schoenen nodig had, gingen we naar Nordstrom, want volgens haar waren daar de "cool" schoenen. En jawel hoor, met een paar All Star Converse high tops en een paar Adidas slippers en een heel happy meisje verlieten we dit elite warenhuis weer.

Intussen waren we dorstig geworden en hadden ook wel trek in een snack. Dus kochten we Diet Coke en een cinnamon-sugar pretzel bij Auntie Anne's. Hmm, heerlijk om eens even helemaal niet aan "gezond" te denken!

Als laatste was ik aan de beurt. Ik had een paar weken geleden bij Ann Taylor Loft een leuke jurk gezien (het is de jurk op de voorpagina van hun site). Die moest en zou ik aanproberen. Tja, hij paste wel, maar ik zag eruit als mijn moeder veertig jaar geleden! Toch maar niet, dus. Gelukkig was er wel een leuke rok met topje en eindelijk ook shorts, die me goed stonden.

Voldaan keerden we huiswaarts, waar Katja me opwachtte, of ik haar en haar twee vriendinnen naar de mall kon rijden. Maar ik had een massage gepland, dus de dames moesten wachten. Laura kwam en we besloten het te verkorten tot een half uur. Met beter weer, zoals de afgelopen weken, voel ik me ook veel beter en heb (gelukkig) niet zoveel massage nodig.

De drie dames gingen ook naar Tysons Corner, de ritjes met Katja en haar vrienden en vriendinnen in de auto zijn mijn favoriet. Dan hoor ik de laatste nieuwtjes en wat ze bezighoudt. Kennelijk zijn kinderen, die Abercrombie and Fitch kleding dragen "preppy" en bij deze groep althans niet populair (weetje van vandaag).

De Nationals hebben intussen met 5-3 gewonnen, leuk! Ik kijk nu "The Apprentice" met Donald Trump, het blijft trekken om de een of andere reden.


|

Wednesday, April 13, 2005

Sick dagje

Als je een gezin hebt, kun je eigenlijk niet goed plannen maken. Ik had me voorgenomen om vandaag naar Washington te gaan, terwijl de kinderen op school zaten. Maar om half zeven vertelde Kai me, dat zijn been toch wel erg "raar" voelde. En gisteravond voor het naar bed gaan toonde Saskia me een gemeen uitziende uitslag op haar romp. Die zag er vanochtend bepaalt niet beter uit.

Dus zat ik klokslag acht uur aan de telefoon, want dat is wanneer de kinderartsengroep, waar wij heengaan, afspraken begint te maken. We konden al om 9:30 uur terecht bij dokter Weinstein.

Volgens mij heb ik die dokter voor het laatst gezien toen Saskia een dag oud was. Hij is een heel aardige man en een heel goede dokter, maar niet zo realistisch. Zo adviseerde hij me toentertijd om de twee oudere kinderen, zodra ze van school kwamen, uit te kleden en hun kleding te wassen, om zo "germs" weg te houden van de baby. Ja, hoor, ik ga me daar iedere dag wassen met een nieuwe baby, niet dus!

Maar goed, hij is dus wel heel goed en ook heel aardig en zijn eerste compliment was, dat ik nog steeds Nederlands met de kinderen spreek. Alle kinderartsen in die groep zijn daar altijd heel sterk in geweest, sommigen drukten me in het begin zelfs op het hart het vooral vol te houden. Dat geeft een goed gevoel.

In Kai's knie zit vocht. Waarschijnlijk omdat hij opeens heel actief is, na een relatief inactieve winter en hij groeit heel snel op het moment. Hij mag tot maandag geen Phys. Ed. (gym) doen (wat ze in middle school iedere dag hebben) en moet er veel ijs op leggen.

Voor Saskia was het ernstiger. Ten eerste constateerde hij een staphilokok die de uitslag op haar romp veroorzaakte, maar na een "strep" test van haar keel, bleek dat ook positief. Zij krijgt dus zware antibiotica om al die bacteria te bestrijden.

Na het doktersbezoek stopten we bij Safeway (nog steeds smiles overall en "how are you doing, can I help you", erg gezellig), waar ik het recept voor de antibiotica bracht en terwijl we wachtten werd er natuurlijk gewinkeld. De kinderen vonden van alles naar hun gading.

Dit alles deed me denken aan hoe mijn smaak toch nog Nederlands is! Zo zijn mijn kinderen dol op root beer en Saskia koos root beer float ijsjes om de nare smaak van haar medicijn weg te werken (voor mij zou de root beer de nare smaak zijn!).

Verder viel de keus onder anderen op Buffalo wing pretzels en Vanilla Creme Mini Wheats cereal (dat laatste vind ik wel lekker).

Nadat ik de kinderen van lunch had voorzien nam ik mijn fototoestel weer mee en natuurlijk Brynna voor een lange wandeling. Het was namelijk weer prachtig weer, alleen een beetje koel. Veel tijd had ik niet, maar ik heb wel mijn favoriete boom van dit seizoen in Vienna in beeld kunnen brengen en nog wat andere mooie bloemen:


Met stip op nummer een, Vienna's mooiste boom (en dat is een eer, want er zijn er heel wat!)



Wie bepaalt, dat een paardenbloem niet mooi is?

De rest van de middag heb ik buiten eindelijk persoonlijke emails beantwoord. Om de een of andere reden raak ik daarmee altijd achterop! Net als vroeger met brieven schrijven, hoewel email zoveel makkelijker lijkt. Vreemd.

Vanavond belde Claudia op, ze wilde een wandeling maken en ons huis was een goed doel, waren we thuis. Nou, natuurlijk! Dus onder het genot van een glaasje rode wijn zijn we weer helemaal bij gekletst. Ik heb enorme bewondering voor haar, ze is door een nare scheiding gegaan en werkt nu bij het N.I.H. Haar verhalen daarover zijn super-interessant! De mensen, die daar zijn, zijn stuk voor stuk unieke gevallen, dus ze maakt nog eens wat mee!

Hopelijk zal ze geen slachtoffers van het dodelijke griepvirus, dat per ongeluk is rondgestuurd zien.

Rick ging intussen met Leah's vader praten over de schade, die het overlopen van het toilet vorige week veroorzaakt heeft. Het probleem hier is, dat als je je verzekering ervoor op laat draaien, je premie ernstig omhoog gaat. Het ziet er dus naar uit, dat we het helemaal gaan betalen. Bijna duizend dollar, boem! Hopelijk vervangen ze nu hun toiletten, zoals wij twee jaar geleden na een dergelijke catastrophe hebben gedaan!

En in "vreemd nieuws", het aquarium is goed voor meer dan de visjes.


|

Tuesday, April 12, 2005

Verjaardagslunch

De dag begon weer lekker zonnig en dan is het zoveel makkelijker om je bed uit te komen! Ik deed mijn ochtend oefeningen daarom een vol half uur vroeger dan anders, heerlijk, want dat geeft me dan weer tijd om mijn koffie rustig te drinken en email te lezen. Ik wou, dat ik iedere dag die discipline kon opbrengen, maar helaas, meestal blijf ik tot de laatste minuut liggen! En Saskia nog wat langer dan die laatste minuut, waardoor we altijd de deur uit rennen. Vandaag ging alles lekker rustig en ruim op tijd. En met een lekker bakje Crispix, waar ik gisteren een nieuw pak van heb gekocht. Het blijft mijn favoriete cereal, ik kan dan echt naar het ontbijt uitkijken!

Thuisgekomen zag ik, dat Saskia een deel van haar huiswerk vergeten was en besloot dat later samen met Kirsten langs de school te rennen. Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag was Kirsten jarig, dus ik gaf haar bij binnenkomst een hug en een dikke kaart, waarin vooral gezegd werd, dat ze het er vandaag van moest nemen. Nu zijn er natuurlijk volkstammen, die zullen beweren, dat een uur plus rennen niet bij "het ervan nemen" hoort. Ok, misschien niet, maar ik ben wel heel leuk gezelschap, hoor!

We renden dus eerst langs Saskia's school en vandaaruit bleek het een flink heuvel op parcours te zijn! We stoppen altijd halverwege bij het Community Center voor een zogenaamde "pit stop" en hijgend en puffend kwamen we daar aan! Een oud dametje hield sympathiek de deur voor ons openen, die dacht vast, dat we ter plekke neer zouden storten!

Na het rennen zouden we, na gedoucht te hebben, uit lunchen gaan met nog een Deense vriendin van Kirsten. Even leek er een kink in die kabel te komen. Twee straten weg van ons huis klonk de Vijfde van Beethoven opeens: mijn mobieltje ging. Het was Kai, die iets met zijn knie had gedaan en hem nu niet meer recht kon krijgen. Slik! Meteen gingen er allerlei enge gedachten door mijn hoofd.

We renden net wat harder verder en zodra ik thuiskwam ben ik in de van gestapt om hem op te halen. Kai zeurt meestal niet, dus als hij het erg genoeg vond om te bellen is er wel wat aan de hand.

Onderweg belde ik Rick, fervent hopend, dat hij thuis zou kunnen komen, zodat ik toch Kirsten niet zou teleurstellen en haar verjaardagslunch zou kunnen doen. Gelukkig bleek dat het geval, hij was in Falls Church, dus erg dicht bij huis en zou in de basement gaan werken thuis. Phew!

Ik vond Kai zittend in de kliniek op school. De vriendelijke verpleegster had net een lunch voor hem gehaald. Wat er nu precies met zijn knie is, is me onduidelijk. Hij kan er wel mee lopen, maar zijn been niet rechttrekken en geen schopbeweging maken. Als het morgen nog zo is, ga ik naar de dokter, maar eerst even kijken wat rust doet.

Er hangt zo'n warme sfeer op zijn school, ik vind het er altijd leuk! Ik werd bij mijn naam begroet en er zijn 900+ studenten! En ik ben er nou niet bepaald vaak (hoewel Katja "beroemd" is, want die viel regelmatig flauw). Een van de dames hielp me Kai's spullen bij elkaar halen. Op zoek naar zijn "locker" liepen we zo ongeveer de hele school rond!

Een kwartier later dan afgesproken haalde ik toch de verjaardagslunch bij Neisha Thai in Tysons Corner. Dit is een van de beste Thaise restaurants in dit gebied en heeft een leuk interieur. Ik liep door de mall naar het restaurant en hoorde terwijl ik op de roltrap stond twee dames Nederlands praten met elkaar. Oh, wat heb ik dan zin om antwoord te geven, maar ik durf het (bijna) nooit! Kirstens Deense vriendin, Maiena, was er al en een paar minuten later verscheen Kirsten ook (zij is nooit op tijd, iets waar ik aan moet wennen, want ik ben heel precies!).

We bestelden een gebakken tofu voorafje om te delen. Maiena moest eerder weg, want haar man had een doktersafspraak. Het was grappig hen Deens te horen spreken, want ik verstond er echt niets van en zij komen toch uit een naburig land!


Tysons Corner

Als hoofdgerecht nam Kirsten een soep en een papaya (gemaakt met groene papaya) salade, ik had een Thaise barbecue met groentes en garnalen, inktvis en scallops. Het smaakte voortreffelijk en was zo goedkoop! Dat laatste verbaasde ons allemaal, je wordt ten slotte bediend en alles en het is misschien, met tip, $4 duurder dan een sandwich met drankje bij bijvoorbeeld Subway.

Nadat Maiena afscheid had genomen wilde Kirsten nog even, dat ik met haar naar The Limited zou gaan. Ze had wat kleren op het oog en wilde een tweede "oog". Nou, mij hoef je niet te dwingen om te gaan shoppen!

Tot mijn verbazing (de etalages zagen er saai uit) zag ik ook een heel stel dingen naar mijn gading bij The Limited. We probeerden van alles aan, maar ik voelde me wat gehaast omdat Rick thuis werkte. Dus ik gaf Kirsten advies en kocht de dingen, die ik had aangeprobeerd (buy one, get one half price, wat wil je nog meer!). De verkoopster kon er niet over uit, dat ik zo slank was na 3 kinderen, ze riep zelfs haar collega's erbij. Dat maakte me wel superverlegen, maar ik voelde me natuurlijk wel geflatteerd! De maten veranderen hier (ik denk door het immer dikker wordende gemiddelde) gestaag naar beneden. Vroeger droeg ik met dit gewicht een 6, nu heb ik een 2 of 0, zelfs! Wat doen slankere dames, dan ik? Met de grote Aziatische bevolking hier zijn die er zeker. Maar ze hebben ook "Petite" maten, voor kleinere mensen, misschien dat dat voldoet?

Vanavond gaat het met Kai's knie redelijk en kijken we American Idol, waar er inmiddels maar 8 over zijn, allemaal heel goede zangers!


|

Monday, April 11, 2005

Nog zo'n perfecte dag!

Het is april, dus deze heel mooie lente dagen zijn nog speciaal. In mei worden ze gewoon en naar mate de zomer dichterbij komt, zal het ook warmer worden en soms zelfs te warm (en vochtig). Maar voorlopig staan we te dansen als het zulk weer is als vandaag!

Toch grappig, hoe het leven wel wordt bepaald door het weer. Misschien niet als je de hele dag in een kantoor opgesloten zit, zoals zovelen, maar wel als je een flexibeler schema hebt. Het opstaan alleen al is veel makkelijker als de zon schijnt!

Na een routine met gewichten vlak na het opstaan maakte ik Saskia's ontbijt klaar. Vanochtend was dat Quaker oatmeal "Dinosaur eggs". Ik heb een hekel aan havermout, maar de kinderen en Rick zijn er dol op. Zelf dronk ik koffie en at een kom met rice crispies (snap, crackel, pop, ha ha).

Voor ik aan het verslag van vandaag begin, nog even over de "presidential seal". Marion vroeg of Rick naar West Wing kijkt, ja, dat doet hij, maar zijn informatie kwam van een medewerker in het Witte Huis, waar hij twee weken geleden was. Online kan ik er echter niets over vinden, behalve dit. Ik vind het niet ondenkbaar, dat Bush de adelaar naar de pijlen zou laten kijken, omdat het land in een oorlogstoestand verkeert (volgens hem), maar of het ook echt zo is blijft dus een mysterie.

Vandaag bracht ik behalve Saskia ook de buurjongetjes naar school. Hun moeder (Jeanne) was druk met de nieuwe puppy. Volgens mij moet ze toch wat strenger worden, anders gaat ze er onderdoor! Misschien is een hond van zes of meer maanden toch een beter idee!

Zoals gezegd, was dit wederom een perfecte dag, maar ja, maandag: wasdag en opruimdag na het weekend. Saai, maar het moet gedaan. Na een telefoontje met Christine besloten we om 11 uur een stuk te gaan lopen in haar buurt.

Dit gaf me genoeg tijd om het huis aan kant te maken en boodschappen te halen voor het avondeten.

Ik had besloten, dat we quesadilla's zouden eten. Bij Whole Foods haalde ik de (al gewassen) baby spinazie, geraspte kaas, verse salsa en tortilla's en bij Giant de kant en klare gegrilde kip.

Na mijn gebruikelijke soepje voor de lunch kwam Saskia alweer thuis. Om van het prachtige weer te genieten namen we de fiets naar Vienna en aten daar een heel lekker ijsje (ik weet nu, dat de "sweet cream" smaak bij Coldstone Creamery mijn absolute favoriet is!). Saskia is niet gewend om buiten onze straat te fietsen, dus dit was een goede oefening voor haar. Met de heuvels in deze buurt is het ook een flinke trap voor haar.

Bij thuiskomst en na het maken van al het huiswerk (de voornaamste reden waarom ik uitkijk naar de zomervakantie!) ging Saskia buiten spelen en ik nam mijn fototoestel om foto's te maken van de bloesems in onze buurt. Terwijl ik foto's nam van een prachtige boom in de straat naast de onze, kwam de bewoner naar buiten. Hij zei, dat ik eruit zag als een professioneel en of ik hem de foto kon emailen. Natuurlijk heb ik dat netjes gedaan, hoewel ik geen professioneel fotograaf ben.

De "Dogwood" bijna in bloei


Perenbloesem


Een hangende bloesem


Op het deck heb ik de foto's goed bekeken onder het genot van een Pepsi One. Best een lekkere soda, maar ik vraag me regelmatig af, wat nou de "big Deal" is. Een calorie??? Wie bepaalt dat? En wat betekent dat? En is het nou zo verschillend van Diet Pepsi? Ik vind van niet. Maar ja, wie ben ik, zeker geen marketing persoon!

Gelukkig had ik vandaag niet besloten naar Washington te gaan, want het schijnt er erg druk te zijn geweest (what else is new) en bij het Capitool hield een in het zwart gekleed figuur iedereen goed bezig.

Na weken hopen, zeuren en meer hopen kreeg Saskia vandaag eindelijk haar nieuwe rollerschoenen! Ze was de koning(in) te rijk!

De rollerschoenen


|

Sunday, April 10, 2005

Roze wolken kersenbloesem

De grote grootvadersklok in de hal sloeg negen uur en door de luxaflex zagen we staalblauwe lucht en zonneschijn en Rick en ik keken elkaar aan en sprongen vrijwel tegelijk uit bed. Gauw aangekleed, hup, in de auto en op weg naar Washington. Halverwege stopten we voor een ontbijtje van McDonald's, Rick een sausage mcmuffin with egg en ik een egg mcmuffin. De muffin was dit keer echt heel lekker en het geheel smaakte heel vers.

Toen we Washington naderden zagen we al, dat we beter niet te dicht bij de bloesems een parkeerplaats moesten zoeken. Niet alleen zouden we dan langdurig in de file wachten, maar de kans op een plaats was ook miniem. Dus reden we het kantoorgedeelte binnen. Eerst reden we langs de campus van George Washington University, dus geen kans op een parkeerplaats daar. Maar tegenover het hoofdgebouw van de Wereldbank vonden we een prima plek langs Pennsylvania Avenue.

Het Wereldbank gebouw, 1818 H Street NW

We liepen via het Old Executive Building (waar de vice-president onder anderen zijn kantoor heeft) naar het Witte Huis. Rick vertelde me, dat de kanonnen voor het Old Executive Building van de Spaanse Armada waren.

Het Old Executive gebouw met de kanonnen

Natuurlijk moest ik foto's maken van de West Wing. Bush was wel niet thuis, hij bracht het weekend in Crawford, Texas door op zijn ranch in afwachting van het bezoek van Ariel Sharon daar, maar de pers zat toch klaar.

De West Wing close up

Net voorbij het Witte Huis, bij zit een moedereend te broeden. De Secret Service heeft zwaar metalen hekken om haar heen gezet met bordjes die zeggen haar met rust te laten. Ze hebben haar gescherend "Duck Cheney" genoemd, hoewel sommigen "Lame Duck" leuker vonden.

Moedereend


Secret service bij het Witte Huis

Met de menigte mee liepen we langs het Washington Monument naar het Tidal Basin. De bloesems waren vandaag bijna 100% in bloei, waardoor je het gevoel had tussen roze wolken te lopen. We hebben heel wat foto's genomen, maar ten eerste is het onmogelijk het geheel zo overweldigend als het is op de gevoelige plaat vast te leggen en ten tweede moet ik mijn nieuwe camera nog goed leren gebruiken, want het focussen gaat nog niet zo goed.

Daar ben ik dan, met het Washington Monument in de achtergrond

We liepen dit keer eerst in de richting van het Jefferson Memorial, de lange rij voor de waterfietsen achter ons latend. Een dezer dagen wil ik dat gaan doen, maar vandaag was duidelijk niet de dag!

Vlakbij het Jefferson Memorial zagen we, dat een eend haar nest had gemaakt in een gat in een van de kersenboompjes. Ook om haar heen stonden hekken, men is hier erg voorzichtig met nestende vogels. Er staat dan ook een fikse straf op het verstoren van een broedende vogel. Dit tot ergernis van mensen, die vinden, dat de Canadese ganzen tot een plaag aan het worden zijn. Deze vogelsoort moet eigenlijk hier overwinteren en dan naar Canada trekken voor de zomer, maar meer en meer vinden het hier ook wel prima en worden zo langzamerhand Virginian ganzen.




Bloesem foto's (eentje met een smiling Rick)

Langs het Jefferson liepen we en zwaaiden even naar het levensgrote standbeeld van deze bijzondere man. Bij het nabijgelegen kleine George Mason memorial wilde ik Rick de kleurenpracht van de viooltjes, narcissen, forsytia's en magnolia's laten zien, dit memorial is zonder twijfel in de lente het mooist.

Even verderop konden we niet langs het water lopen. Vanwege de zware regens van de afgelopen weken stond het water zo hoog, dat het pad was ondergelopen. Gelukkig konden we met een dak van bloesems ook onder de boompjes doorlopen.

Bij het F. D. Roosevelt Memorial moest Rick toch echt even naar het toilet. Gelukkig had ik die behoefte niet, want om de een of andere reden staat er altijd een enorme rij voor het dames toilet, terwijl de heren zo in en uit lopen. Niet fair, zoals Saskia zou zeggen!

Ik ben dol op dit FDR memorial, het is groots opgezet en toch heel sober. Met zijn fonteinen en mooie FDR spreuken gebeiteld in de rotsen is het een prima plek om even tot rust te komen. Heel wat mensen deden dat dan ook, door te picknicken in het gras onder de bloesems.

Bij het FDR Memorial

Wij hadden geen eten of drinken mee en ik was intussen flink dorstig geworden. Even verderop zat ons rondje rond het Tidal Basin erop en liepen we langzaam terug naar de auto.

Bij het World War II Memorial zagen we het wapen van de Verenigde Staten met de adelaar en wist Rick me te vertellen, dat de adelaar in de ene poot olijftakjes heeft en in de andere pijlen. In tijden van vrede kijkt de adelaar naar de takjes en in tijden van oorlog naar de pijlen. George W. Bush heeft de wapens in het Witte Huis laten vervangen door adelaars, die naar de pijlen kijken, omdat we volgens hem in een tijd van oorlog leven.

Hierna kwamen we langs een paar interessante gebouwen, zoals de mooie neo-klassieke gebouwen van de Organization of American States, met een standbeeld van Isabella van Castilië voor de deur, het Corcoran museum, waar ik ook nog nooit geweest ben en het gebouw van de Daughters of the American Revolution.

Bij een van de straatverkopers kochten we flessen drank, ik water (wat ik meteen achterover gooide, ik was echt uitgedroogd!) en Rick een diet Coke with lime. Even verderop zagen we een Cosí en, omdat het al half een was, besloten daar onze lunch te halen. Ik had nog nooit bij deze keten gegeten en was aangenaam verrast.

Je bestelt er sandwiches met allerlei ongewone ingredienten, zoals tandoori kip of sesam gember kip (mijn keuze). Het brood is versgebakken en dun en knapperig. Het ging er prima in!

Eenmaal thuis waren de kinderen klaar voor de sproeier in de voortuin en installeerde ik me met mijn laptop op het deck in de achtertuin. We hebben wireless internet, dus ik kon (en kan, want ik schrijf dit nu ook buiten) gewoon puteren.

Vanavond hebben we voor het eerst dit seizoen de grill gebruikt. Heerlijke filet mignon met (groene) asperges en een warm stokbrood van Safeway (echt lekker, toen Rick het om half vijf kocht was het (overeenkomstig hun reclame) vers uit de oven!). Als dessert eten we s'mores, gegrilde marshmallows, stukje Hershey melk chocola en tussen twee Graham crackertjes. Mmmmm!!

Rick heeft Katja helemaal enthousiast gemaakt door haar eventjes in zijn auto te laten rijden. Over minder dan een half jaar begint ze met rijlessen en met haar zestiende kan ze haar rijbewijs gaan halen! Oef, dat is toch wel al heel snel!

Het is buiten heerlijk en de muggen zijn er nog niet, dus ik ga nog even lekker genieten (ook van de prachtige zonsondergang!).


|

Saturday, April 09, 2005

De natuur heeft een wasbeurt gehad

In de lente komt het regelmatig voor, dat het zo helder is buiten, letterlijk geen wolkje aan de lucht, dat het lijkt alsof alles met een grote spuit is schoongewassen.

Vandaag was zo'n dag, het was aan de koele kant (17 graden), maar onbeschrijflijk mooi weer! Er zijn wel erg veel pollen, want mijn ogen en neus jeuken ontzettend. Gek, vroeger had ik er nooit last van, maar de afgelopen paar jaar des te meer. Ik neem het graag op de koop toe in ruil voor al het moois, dat we te zien krijgen.

Kai had een verjaarspartijtje vanochtend, ze gingen lasertag spelen. Omdat hij nog geen cadeautje had, fietsten we naar EBGames om zo'n heerlijk handige cadeaukaart te kopen. Kai nam van de gelegenheid gebruik om een heel stel Gameboy spelletjes en zijn oude Gameboy te verkopen. Daarvoor krijgt hij "store credit", d.w.z. dat hij voor dat bedrag bij EBGames mag kopen. Hij heeft al meer dan $150 bij elkaar, maar wil nog verder sparen. Een prima idee, want EBGames verdient er natuurlijk ook aan, die herverkopen die oude dingen weer voor drie keer zo duur!

Rick had intussen de hot tub klaargemaakt voor gebruik en samen met Saskia heb ik daarin heel lui mijn boek uitgelezen. Heerlijk! Nu moet ik weer op zoek naar het volgende spannende boek.

Gisteravond kreeg ik opeens email van Ebay, dat ze drie veilingen onder mijn account hadden afgesloten, omdat het leek alsof die niet door mij geplaatst waren. Ik dacht eerst, dat het zo'n onechte email was om je paswoord te krijgen, maar het bleek legitiem.

Ik dacht er verder niet zo bij na, maar vanochtend was er weer een email, dit keer moest ik verifieren, dat mijn email adres veranderd was. Ik heb gauw mijn paswoord veranderd en zag toen, dat ik zogenaamd een fototoestel te koop had. Gelukkig heeft Ebay live help online, want ik vond dit allemaal wat eng. Wat zo iemand er nu aan heeft om dit te doen? Ze kunnen gelukkig niet bij informatie zoals credit kaarten, dus het is zuiver en alleen om te treiteren.

Rick en ik hebben een groot deel van de middag doorgebracht met de laatste hotel reserveringen en de vliegtickets voor onze reis naar Yellowstone in juli. Ook wil hij per se weer naar Aruba, want Katja en hij willen gaan scuba duiken daar. Je hoort mij niet klagen, natuurlijk!

Om een uur of zes kwamen Christine, Chuck en Mallory voor het eten. Ze brachten heerlijke voorafjes mee, allerlei groente en fruit met de lekkerste dips van Wegmans. Als hoofdgerecht aten we taco's met kalkoengehakt met harde en zachte tortilla's. Christine bracht ook een bundt cake mee voor het dessert, gebakken met hun zelfgemaakte kahlua. Het smaakte allemaal weer voortreffelijk, vooral omdat we het buiten konden opeten.


|

Friday, April 08, 2005

Locks of Love

Blogger was de hele nacht down en dus kon ik gisteravond niets posten. Hieronder dus het verhaal van gisteren en vandaag:

Donderdag, 7 april 2005
Nog een warme dag vandaag en natuurlijk moesten we daar zoveel mogelijk van genieten door buiten te zijn. Nu hebben onze buren twee huizen verderop een nieuw hondje, een Cockapoo, Sandy genaamd. Een schattig beestje, die ieder blaadje achterna rent, de kinderen zijn dol met haar. Maar ze is voor mijn buurvrouw Jeanne een dagtaak!

Ik heb Jeanne nog nooit zo vaak buiten gezien. Heel gezellig, want iedere keer kletsen we weer een paar minuten. Gewoonlijk is Jeanne nogal een huismus, maar we kunnen het heel goed met elkaar vinden. Via haar vind ik ook altijd het laatste nieuws over Saskia's school uit, op de een of andere manier weet ze dat altijd allemaal. Zo zal Saskia's juf volgend jaar met pensioen gaan, helaas een jaar te laat voor ons!

Op het moment is het zo mooi om door de buurt te lopen of te rijden! Gisteren zijn alle bloesems door het warme weer uitgekomen, overal zie je witte en roze bomen en knalgele forsythia. Christine en ik hebben anderhalf uur door de buurt gelopen, genietend van alle kleur.

Mooi bloeiende bomen en struiken in een straat in Vienna

Intussen werd onze tuin zomer klaar gemaakt door Fidel en zijn crew. Fidel werkt voor een tuinbedrijf, maar doet aan zogenaamde "moonlighting". D.w.z. hij gebruikt zijn expertise van zijn gewone baan door buiten zijn werkuren (zwart?) werk ernaast te doen. Hij is een stuk goedkoper, dan een tuinbedrijf en heeft dus geen gebrek aan klanten. "Moonlighting" wordt veel gedaan, vooral door klusjesmensen en het is handig er een stel te kennen, want het scheelt een hele hap geld!

De tuin ziet er weer keurig uit, de bedden weer netjes met nieuwe houtsnippers (mulch) bedekt (we hebben hier harde rode kleigrond) en alle dode takken en gewassen weggesleept. We hebben een flinke tuin en het kostte 5 mannen zo'n 5 uur werk! Rick heeft mij de taak gegeven met Fidel te communiceren en ik moet toegeven, dat dat niet eenvoudig is. Hij lijkt de Engelse taal best te beheersen, maar het komt onverstaanbaar zijn mond uit. En ik heb er een hekel aan mensen telkens weer te vragen om zichzelf te herhalen, dus Fidel krijgt van mij heel wat knikken zonder dat ik enig idee heb waar ik "ja" op zeg!

Omdat al mijn lente- en zomerkleding me te groot is geworden en het weer nu wel echt de kant van capri's en shorts op gaat, begaf ik me vanmiddag maar eens naar Tysons Corner voor mezelf. Daar heb ik eerst bij Hecht's rondgekeken, maar veel van mijn gading vond ik daar niet. Bij Ann Taylor Loft zag het er veel beter uit, maar was mijn maat veelal uitverkocht.

Ook bij de mall bloeien de bomen uitbundig

Het probleem met veel kleding hier is, dat het absoluut niet flatteus is. Vooral niet voor de wat voluptueuzere figuren, waarvan er in dit land toch heel wat rondlopen. Broeken, die zo ongeveer tot je kin komen en dan ook nog eens plooien aan de voorkant hebben. Wie ziet daar nu goed in uit? Als je al een buikje hebt, wordt dat nog vele malen geaccentueerd door zo'n model. En er zijn ontwerp(st)ers, die gewoon niet met de tijd meegaan, zoals Liz Claiborne.

Ik had niet veel tijd, maar besloot toch naar de grotere Ann Taylor Loft winkel in Fairfax te rijden, want ik had nu de smaak te pakken. Met gewoon verkeer is die zo'n 20 minuten verderop, maar natuurlijk was er op de Beltway (ringweg om Washington heen) een ongeluk gebeurd met een vrachtwagen en een camper en stond ik dus bijna een half uur in de file. Heb ik weer, want gewoonlijk is het om die tijd van de dag helemaal niet druk, alleen als ik maar anderhalf uur heb om een nieuwe garderobe aan te schaffen. Grrr!!

Maar het was allemaal de moeite van het nagelbijten waard, want ik had die hele winkel wel leeg kunnen kopen! Ik vond bijna alles leuk en alles paste en stond goed. Wat wil je nog meer! De verkoopster hielp ook heel goed keuzes maken en met een tas vol kleren stond ik precies op tijd weer buiten.

Saskia had namelijk een kappersafspraak om haar lange haren helemaal af te laten knippen! Ze had op de televisie over Lock of Love gehoord en besloten, dat zij daar al haar haar aan wilde geven. Ik was er een beetje huiverig over, want ze heeft al heel lang geen kort haar gehad en wist niet hoe het zou staan. Ik heb haar nog een week bedenktijd gegeven, maar ze bleef bij haar besluit.

Vanmiddag was het zover, mijn kapster zou het haar afknippen en, omdat het aan Locks of Love werd geschonken, kostte de knipbeurt niets. We kregen haar paardestaart vastgebonden met een elastiekje mee, met instructies over hoe het weg te zenden. Het korte koppie staat Saskia erg leuk en ze is blij met haar nieuwe look.

Saskia met haar nieuwe "do"


De afgeknipte staart, klaar om tot pruik verwerkt te worden

Saskia had gelijk vanavond de kans het nieuwe kapsel aan een heel stel van haar klasgenootjes te laten zien, want we gingen kijken naar de musical "Alice in Wonderland", die door de bovenbouw van haar school werd opgevoerd. Rick en ik waren beiden doodmoe en probeerden Saskia te overtuigen niet te gaan (zij had het vanmiddag al een keer gezien), maar ze hield voet bij stuk. Achteraf waren we blij, dat ze vol had gehouden, want het was allemaal werkelijk leuk en vrolijk gedaan.

Vrijdag, 8 april 2005

Al om half acht stortte ik me in het drukke spitsverkeer om een bezoek te brengen aan mijn flamboyante Poolse reumatologe. De aanleiding voor dit bezoek was slechts het vernieuwen van een recept. Er schijnt een regel te zijn, dat een dokter een recept niet eindeloos mag vernieuwen zonder de patient te zien. Ik baalde, want ik had haar tijdens mijn bezoek in november om een "refill" moeten vragen. Dit was ronduit tijdsverspilling. Maar goed, weer gehoord hoe goed ik eruit zie en hoe goed ik het doe en receptje uitgeschreven en ik stond een uurtje later weer buiten.

Deze dokter loopt namelijk meteen uit, ik zag op hun schema, dat ze voor iedere patient een kwartier uittrekken, maar zij neemt met de meesten een half uur of meer! Als je dus geen vroege ochtend afspraak hebt, kun je uren zitten wachten. Zelfs om half negen liep ze al bijna een half uur achter! Waarom ze dan mensen niet verder uit elkaar gelegen afspraken geven??

Op de terugweg naar huis ben ik bij Petco gestopt om industriele sterkte kattenpis spul te kopen voor het tapijt. Gezien de ruime keuze aan produkten op dat gebied kreeg ik de sterke indruk, dat wij niet de enigen met een eigenwijze kater zijn! Ik zag zelfs, dat ze luiers voor katten verkopen, maar dat vind ik te zielig. Namen als "Nature's Miracle" en "Simple Solution" en allemaal even duur en allemaal bewerend, dat ze alle vlekken, luchtjes enzovoorts uit het tapijt halen. Yeah right! Maar goed, toch maar proberen, we hebben wel een wonder of oplossing nodig.


Om kwart over tien kwam Kirsten en hebben we een uur gerend, voor het eerst dit jaar in enkel een t-shirt! De volgende stap is shorts.

Daarna heb ik met Christine nog eens een uur ge-powerwalked, dus ik had mijn lichamelijke oefening voor de dag weer ruimschoots binnen!

Na een snelle douche racede ik naar Saskia's school, want daar onderwezen we vanmiddag "Artsmart" over de beeldhouwer Rodin. Mijn "collega" moeder vertelde echt interessant over hem en de kinderen moesten, met als voorbeeld zijn Gates of Hell, een bewerkte deur kleien. Dit bleek voor de meesten best moeilijk, het sprak niet tot de verbeelding. Ik denk, dat een hand of een persoon kleien een beter projekt zou zijn geweest. Maar ja, verschillende ouders stellen de projekten samen en de ene maand is die persoon beter op de kinderen ingesteld, dan de andere.

Saskia ging na school met een vriendinnetje en ik had een hele boodschappenlijst aan dingen, die we nodig hadden. Op naar de Safeway dus maar weer, waar ik weer als een lang verloren vriendin begroet werd, ik ben benieuwd hoe lang die (overdreven) vriendelijkheid blijft, maar de werknemers daar lijken oprecht blij er te zijn, dus dat is goed.

Het is zo'n enorme winkel en ik ken de layout nog niet, dus het duurde wel even voor ik mijn lijstje had afgewerkt. Ook heb ik soms met al die verschillende produkten van hetzelfde soort moeite te kiezen. Zoals welke van de 10 soorten salsa is het lekkerst? En zal ik dan mild of hot nemen? Decisions, decisions! Al winkelend kreeg ik wel van alles te proeven aangereikt, ik had mijn middag snack zo wel weer binnen.

Wat ik mis bij deze winkel zijn Giant's en Shoppers Food Warehouse's self check outs, jammer, dat Safeway die kennelijk niet gaat gebruiken.

En nu is het wachten tot Rick thuiskomt voor een gezellige vrijdagavond samen. Mijn favoriete avond van de week!


|

Wednesday, April 06, 2005

Washington in bloei

Met stralend weer werden we vanochtend wakker en de temperatuur zou oplopen tot tegen de 30 graden! Ik bedacht me geen tweede keer en vroeg Rick of hij zin had mij in Washington voor de lunch te ontmoeten. Hij werkt daar deze week bij het Convention Center op de FOSE Convention.
Nadat ik Saskia naar school had gebracht heb ik gauw gedoucht en ben naar de Metro gelopen. Daar kocht ik een Smartrip kaart, een plastic kaart, waar je geld op kunt blijven storten en die voor de Metro en bussen werkt. Veel handiger dan het geijkte papieren kaartje!

Op het perron stonden al heel wat mensen te wachten, het is deze week National Cherry Blossom Festival en dat trekt duizenden toeristen naar de stad. Vooral op een mooie dag als vandaag werd het flink druk.

Bij het Smithsonian station stapte ik uit en schuifelde met de menigte de roltrap op. Gelukkig is de Mall daarna enorm en heb je toch niet het gevoel hutje mutje te lopen.

Ik maakte mijn fototoestel klaar en stevende op het Tidal Basin af. Rond dit meertje staan honderden Japanse kersenbomen, die ieder jaar weer uitbundig bloeien. Het hoogtepunt van de bloei wordt dit weekend voorspeld, maar het was vandaag al een prachtig gezicht.

Kersenbloesem

Al foto's nemend liep ik rond het hele Basin, langs het FDR Memorial en het Jefferson Memorial, waar Aziatische dansen getoond werden. Intussen werd me door allerlei Japanse mensen telkens gevraagd of ik een foto voor hen kon nemen. Kennelijk zag ik er erg betrouwbaar uit. Hopelijk zijn hun kiekjes allemaal gelukt.

Washington Monument met bloesem


Vanaf het niet zo bekende George Mason Memorial

Voor ik het wist was het kwart over twaalf en om 1 uur had ik met Rick afgesproken bij een restaurant dichtbij het Convention Center. Dat ligt een heel eind van het Tidal Basin af, dus ik heb er goed de pas in moeten zetten. Ik heb me voorgenomen volgende week tenminste nog een dag naar de stad te gaan, want ik had gehoopt ook nog ergens even te zitten en al het moois in me op te nemen, maar daar had ik geen tijd voor.

Via de groene grasvelden van de Mall, waar groepjes zakenlui in hun overhemd en nette broek een football naar elkaar gooiden en een stel kinderen aan het vliegeren was, ging ik bij het Natural History Museum de drukte van de stad in.

Football gooien op de Mall

Het was vandaag lawaaierig, overal getoeter, sirenes en motoren, die opgevoerd waren. De straatmuzikanten kwamen er bijna niet bovenuit.

Onderweg steek ik de brede Pennsylvania Avenue over, waar ook de president aan woont. De avenues, allemaal genoemd naar staten, doorklieven de netjes gealfabetiseerde en genummerde straten.

Pennsylvania Avenue
Het is over het algemeen heel makkelijk de weg te vinden in Washington, zoals in veel andere steden in de VS. De stad is verdeeld in vier kwadranten, NW (Northwest), SW (Southwest), NE (Northeast) en SE (Southeast), de geletterde straten lopen van oost naar west en de genummerde straten van noord naar zuid. Maar dan zijn er die vervelende avenues, die als spaken door de stad lopen en roet in het eten gooien!

9th Street, Washington DC

Gehaast liep de lunch menigte langs me heen, vrouwen met nette kleding aan met witte sportschoenen eronder, tenslotte kun je op hoge hakken niet zo snel lopen en sommigen krijgen slechts een half uurtje voor lunch.

Op de hoek van 7th en G streets vond ik het restaurant, waar Rick en ik hadden afgesproken, Zaytinya. Het zag er erg modern uit en bleek dat bij binnenkomst ook te zijn. Er wordt Mediterranees voedsel geserveerd met kleine porties, "Mezze" genoemd. Daarvan bestelt ieder twee of drie en deelt dan. Het smaakte allemaal voortreffelijk! We gaan er zeker nog eens op een "date" heen.

Onze lunchspot

Na het eten liep ik met Rick terug naar het Convention Center en spraken we af, dat ik om kwart voor vier terug zou komen en zou wachten tot hij klaar was in de Lobby van het Renaissance hotel.

Bij Penn Camera kocht ik een telelens voor mijn Canon 10D camera. Die zal ons ook op onze reis naar Yellowstone goed van pas komen.

Daarna zette ik mijn wandeling voort en liep naar het Capitool. Terwijl ik daar zo in de warmte liep (ik was veel te warm gekleed in een zwarte lange broek en zwart t-shirt met driekwart mouwen) beving me opeens een heel gelukkig gevoel! Hier liep ik toch maar in de straten van de hoofdstad van de Verenigde Staten. En het is zo'n mooie stad, overal standbeelden, interessante architectuur en al die bloeiende bomen!

Bij het Capitool liep ik door de tuinen, waar de magnolia's en forsythia's enthousiast bloeiden. Groepen schoolkinderen wachtten om naar binnen te gaan voor hun rondleiding, maar de kaartjes voor gewone toeristen waren voor de dag vergeven.

Via de ultramoderne oostelijke vleugel van de National Gallery of Art en de klassieke westelijke vleugel van dat museum liep ik de Mall weer op. Ik had nog gehoopt naar de orchideeën tentoonstelling in het Natural History Museum te gaan, maar de tijd ontbrak helaas. Weer een reden om terug te gaan (dat en de Rembrandt en Toulouse Lautrec tentoonstellingen in de National Galleries of Art).

Tussen de twee National Gallery of Art gebouwen

Naast het klassieke National Gallery of Art gebouw ligt een beeldentuin met daarin een enorme vijver met fonteinen. Een aantal mensen zochten er verkoeling door aan de rand te zitten met hun voeten in het water. Dat leek mij ook wel wat en ik besloot mezelf tien minuten genieten te gunnen. Ik had een Margriet meegenomen om in de Metro te lezen. Die pakte ik, deed mijn sandalen uit en voelde me helemaal een met de Washingtonians (hoewel ik betwijfel of ze dat waren, aan de ene kant zat een Afrikaanse familie met vrouw in traditionele dracht en aan de andere een Indiaase familie met vrouw in traditionele dracht). Waar ik zat keek ik recht op het mooie gebouw van de National Archives.

Grappig genoeg dacht ik terug aan een vorige keer, dat ik met mijn voeten in het water zat en zo overweldigd was door alles wat ik zag. Dat was vlak bij Bryce Canyon. Natuurlijk een heel andere omgeving, maar toen voelde ik me ook zo in de zevende hemel. Wat zijn we toch bevoorrecht, dat we zoveel mooie plekjes te zien krijgen!

Veel te gauw was het tijd om terug te keren naar de realiteit en ik liep gauw terug naar het Renaissance hotel. Een dag naar Washington is altijd net een mini-vakantie. Zoveel mensen om je heen zijn ook op vakantie daar, dan krijg je dat gevoel vanzelf.

Via de HOV banen van I-66 (waar op bepaalde uren van de dag alleen auto's met meer dan 2 personen op mogen) waren we binnen de kortste keren weer thuis.

Gelukkig is het voor mij nog niet uit met de pret, want vanavond gaan Wendy, mijn buurvrouw, en ik uit eten bij Sweet Ginger. Haar man is een "meat and potatoes guy" en dus kan ze niet wachten met mij sushi te gaan eten. En ik ga maar al te graag mee!


|

Tuesday, April 05, 2005

Interessant dagje

Rick moest vanochtend al om half zeven de deur uit om op de FOSE beurs in Washington te werken. Het was stralend weer en Kai en Katja gingen met gemak op tijd naar school. Saskia at haar Special K en we maakten haar een pizza bagel voor lunch (in haar gigantische lunchbox).

Toen ik thuiskwam na haar naar school te hebben gewandeld zag ik de lunchbox nog in de keuken staan. Ik heb gauw de fiets gepakt en mocht hem bij haar in de klas gaan bezorgen. Een blij meisje nam hem in ontvangst, ze had me net opgebeld en was verbaasd, dat ik zo snel al aan haar verzoek had voldaan.

Het was zulk prachtig weer, dat ik het zonde vond achter het autostuur te gaan zitten. Ik moest naar de bank en het postkantoor, beiden aan de hoofdstraat in Vienna. Ik besloot ouderwets Nederlands de fiets te nemen. Heerlijk! Bij het postkantoor lachte een mevrouw me breeduit toe en zei "Heerlijke dag om te fietsen!"
Nou, inderdaad, dat kon ik alleen maar beamen.

Onze bank
Dat fietsen en wandelen populairder wordt kun je zien aan het feit, dat er nu overal voetgangerslichten zijn geinstalleerd. Die vertellen je precies hoeveel seconden je hebt om over te steken en sommigen maken geluiden voor de blinden.

Toen ik thuiskwam gilde de garage gewoon om opruimen. Wij dragen binnenshuis geen schoenen, dus is de garage de schoenenkast voor iedereen. Dat loopt nogal uit de hand, want op een gegeven moment struikel je over de sneakers (sportschoenen), flip flops (slippers) en gewone schoenen. Ik heb dus eens lekker puin geruimd en een zak vol te kleine schoenen gevuld.

Gisteren was ik al met Saskia door haar kasten gegaan en had een zak met te kleine kleding gevuld en vanochtend heb ik in mijn kast huisgehouden. Vandaag kwamen mijn (Spaans sprekende Zuid-Amerikaanse) schoonmaaksters ook en ik vroeg hen of ze interesse hadden in de kleding.

Nu spreek ik een paar woorden Spaans en zij helemaal geen Engels, dus het lukte me niet het uit te leggen (zo frustrerend, ik moet echt Spaans leren!). Zij belden hun hoofdkantoor en die dachten, dat ik niet meer wilde, dat ze schoonmaakten. Nee, nee, nee! (of beter, no, no, no!). Uiteindelijk heb ik het duidelijk gemaakt en waren ze maar al te blij met de drie zakken, ik heb wel vijf keer "gracias" gehoord. Jeetje, dat maakt, dat ik het hele huis wel wil leegmaken om aan hun familieleden te schenken! Fijn, dat het nu allemaal goed terecht komt!

Om half een was ik bij Christine voor een lange wandeling. Zij heeft gisteren een positief antwoord van een uitgeverij gekregen over de roman, die ze heeft geschreven en nu werkt ze hard aan de volgende fase. Voor ik het weet staan de boeken van mijn beste vriendin naast die van Danielle Steel!

We hadden ongeveer een uur om te lopen, voor ik naar mijn afspraak met de oogarts moest. We liepen langs hun vijver en daar lagen de schildpadden weer lekker in het zonnetje, een zeker teken van de lente! Ook de Canadese ganzen waren ruim aanwezig en we moesten regelmatig luidruchtig zijn om ze weg te jagen, want ze versperren je zo de weg! Die dieren kunnen echt gemeen worden.

Op ons pad lagen stukjes dierenhuid, van welk dier was moeilijk te zien. Maar opeens zagen we een bald eagle (de adelaar, die de "Amerikaanse" vogel is) overvliegen, het was dus wel duidelijk, wie zich te goed had gedaan aan wie er in die huid leefde!

Precies op tijd liep ik de wachtkamer van de oogarts binnen. Ik draag gas doorlatende harde contactlenzen, wat heel ongewoon is hier in de VS. De meesten hebben zachte lenzen. Vandaag moest ik een vol onderzoek ondergaan, zoals iedere twee jaar moet.

Terwijl ik daar zat te lezen kwam er een gezin binnen om de kinderoogarts te bezoeken. De moeder kon bijna niet lopen, zo zwaar was ze. Zo zwaar, dat ze Muu-muu's draagt, want er zijn geen andere kleren voor haar, en denk nu niet, dat ik dikke mensen veroordeel, maar het valt gewoon op. Helaas waren drie van haar vier kinderen al ontzettend dik. Nu heb ik (behalve Kai) geen superslanke kinderen, dus als ik "ontzettend dik" zeg, bedoel ik ongezond dik. Deze kinderen leken op mini-Michelin mannetjes. Zo zielig! Maar eentje van hen had heel gewoon gewicht. En dat zet me dan aan het denken. Waarom zijn drie kinderen veel te zwaar en eentje niet? Het is allemaal niet zo eenvoudig als dieet, vrees ik.

Al gauw was ik aan de beurt en werden mijn pupillen vergroot, helemaal niet leuk! Vooral omdat ik niets meer kon lezen tijdens de 15 minuten, dat ik daarna moest wachten en de zon buiten maakte me bijna blind. Gelukkig zijn mijn ogen helemaal gezond.

Bij thuiskomst vond ik alle kinderen klaar op bovenop me te springen. Saskia wilde bij een vriendinnetje spelen, prima, ik liet haar er zelfs alleen heen fietsen, oh wat voelde ze zich groot!

Kai wilde bij de kreek gaan spelen met zijn vriendje Tyler en in de tussentijd belde Katja, dat het toilet bij onze overburen aan het overlopen was. Precies waar ik op wachtte, niet dus!

Nadat ik Kai op zijn hart had gedrukt zijn jongere zusje om 5 uur te halen begaf ik me naar de buren. Dan realiseer je je pas hoe groot de huizen hier zijn, als er een overstroming is! Arme Katja schaamde zich dood! Ik maakte de wc die was overgelopen schoon en een verdieping lager, de wc waarop het water van de wc die was overgelopen stroomde. En nog een verdieping lager, in de basement, de liters water, die van die beide wc's hun weg naar de laagste verdieping vonden.

Nog nooit ben ik zo blij geweest, dat we iedere vakantie weer vele baddoeken meeslepen! Ze zijn vandaag allemaal gebruikt!

Ook dankbaar was ik voor het droge warme weer vandaag en de weersvoorspellingen voor morgen, die nog warmere temperaturen inhouden. Want al hun spullen liggen in het gras om te drogen.

Eindelijk, eindelijk kwam Rick thuis en Paul, Leah's vader. Met hen heb ik de schade nog eens goed bekeken en we hebben beloofd te betalen wat er gedaan moet worden. We hebben op het moment een heel berouwvolle Katja hier. Hopelijk valt het allemaal mee! Maar het is niet iets, wat je je buren aan wilt doen!

Vandaag vond ik op Google een sateliet foto van onze straat, hier kun je zien hoe het er allemaal vanuit de lucht uitziet.


|

Monday, April 04, 2005

...And they go shopping some more

Oh, jee, het zomertijd uur zorgde vanochtend voor problemen! Gelukkig werkte Katja's wekker goed, want Rick en ik werden met schrik pas om kwart voor zeven wakker! Kai heeft gelukkig weinig tijd nodig om zich klaar te maken voor school, want hij had precies 10 minuten!

Net op tijd kregen we Saskia naar school, die vandaag eindelijk had besloten haar eigen lunch mee te nemen (hoera!). Gisteren hebben we bij de Safeway gezonde dingen gekocht, zoals fruit, waar ze van houdt en rauwe worteltjes met (low fat) ranch dip. Samen met een boterham met pindakaas een lekkere lunch. De lunches op school zijn zogenaamd door dietisten samengesteld, maar veel vertrouwen heb ik daar niet in.

De twee oudsten nemen al heel lang hun eigen lunch mee, maar Saskia is een zeer moeilijke eetster. Maar goed voorbeeld doet goed volgen en haar vriendinnetjes nemen kennelijk lunches mee, die zij ook lekker vindt.

Vanwege het einde van het schooljaar zijn er geen lunchtrommeltjes of zakken meer te verkrijgen, dus koos Saskia gisteren een enorme "lunchbox" uit, een mini coolboxje. Grappig was het haar met dat ding naar school te zien lopen en kinderen hadden er wel wat van gezegd, maar het kon haar niets schelen en vanavond maakte ze zelfs helemaal haar eigen lunch voor morgen klaar. Wow, peer pressure is soms zo slecht nog niet!

Christine kwam hierheen voor een lekkere lange wandeling in het lekker warme weer. We hadden elkaar heel wat te vertellen na twee weken vakantie (wij eerst naar Colorado en zij zaten vorige week in Orlando).

Maandag is een korte dag voor Saskia en om 1 uur is ze alweer thuis. We deden gauw een groot deel van haar huiswerk en daarna nam ik haar op de beloofde shopping trip om lente/zomer kleren te kopen.

Als eerste gingen we naar Old Navy, want hun bermuda's staan haar erg leuk en de capri's ook. Mijn kleine miss heeft een zeer bepaalde smaak en ik ben blij, dat ik gisteren niet aan de verleiding heb toegegeven om dingen voor haar te kopen, want die werden vandaag niet goedgekeurd!

Na voor een aantal dingen geslaagd te zijn, gingen we naar de Limited Too, de populaire winkel voor trendy preteens (en de prijzen zijn er naar!). Ik had $100 in coupons, die tussen eind maart en midden april besteed moesten worden, dus vooruit dan maar. We zijn er zeer goed geslaagd en Saskia is kwa kleding klaar voor de zomer!

Zomers was het vandaag bijna! Er was geen wolkje aan de lucht en behalve een fris windje was het heerlijk weer. Ik heb voor het huis zitten lezen en ben zowaar verbrand. Tijd om de kinderen iedere dag met zonnebrandcreme in te smeren!

Vanavond hebben we barbecue kip uit de crockpot gegeten met puree en erwtjes en worteltjes, een bijna Nederlandse maaltijd, dus.

Toen Saskia en ik vanmiddag terugkwamen van de mall hoorden we een stukje over Nederland. Het bleek, dat in de twee jaar, dat homohuwelijken legaal zijn daar, slechts een procent daarvan in scheiding was uitgelopen. Nu vind ik het altijd leuk om Nederland in ons nieuws te horen (vooral als het niet om een moord gaat!), maar dit zette me toch aan het denken. Want wat zegt het nou helemaal? Misschien alleen, dat het niet veel verschil maakt of het een hetero of homohuwelijk is.

Lente is niet officieel tot het baseball seizoen begint, hier in de VS. Vandaag speelde onze nieuwe trots, de DC Nationals, hun eerste officiele wedstrijd. Helaas verloren ze van Philadelphia, maar de baseball koorts is terug in Washington!

Vanavond zendt NBC de geschiedenis achter de immens populaire serie "Mork and Mindy" uit en daarbij ook het begin van de roem van Robin Williams. Erg leuk!

Inmiddels heb ik ook mijn foto's van onze Colorado reis online staan hier en hier.


|

Sunday, April 03, 2005

The tough go shopping...

Brrr, harde wind en een bewolkte lucht en een temperatuur van 11 graden, de laatste (laten we het hopen) winterdag, vandaag. En vannacht gingen we een uur vooruit, dus leven we nu ook in de zomertijd. Vanaf morgen mogen de warme temperaturen dus beginnen!

Rick stond met een prima humeur op en bood aan voor iedereen een ontbijtje te gaan halen bij McDonald's. Nu vind ik op zijn tijd hun Egg McMuffin heerlijk, vooral zoals hij bij "onze" Mickey D's wordt gemaakt, want het ei is dan niet helemaal doorkookt en de Canadian bacon heeft geen harde stukjes. Heel erg lekker was het weer!

Als het weer slecht is, is het wel erg fijn, dat ook op zondag vrijwel alle winkels open zijn. Saskia had om 1 uur een verjaarspartijtje en we hadden nog geen cadeautje. Voor de kerken uitlieten (rond 11 uur wordt het overal druk) gingen we dus gauw naar Michael's en zochten een knutselwerkje uit.

Alle zijden bloemen bij Michael's

Alle knutsel gangen

Saskia probeert een keuze te maken

Nadat we iets om dreamcatchers mee te maken hadden uitgekozen reden we de (enorme) parkeerplaats over om dichter bij Safeway te parkeren. Deze Safeway had vrijdag zijn "grand opening" en schijnt de grootste aan de oostkust te zijn. Natuurlijk waren we flink nieuwsgierig en brachten er met gemak een uur door! De werknemers zijn duidelijk blij er te zijn en we konden verscheidene lekkere dingen proeven tijdens het shoppen. Deze winkel ligt heel dicht bij ons huis, bovendien is er een vestiging van onze bank in te vinden, heel handig dus! Rick vond me heel on-ethisch, maar ik heb een heel stel foto's genomen.

De enorme facade van de Safeway

De bloemen en vruchtenafdeling

Slechts een gedeelte van de geraspte kaas afdeling

Saskia kiest yogurtjes uit

Een van de gangen met vrieskasten

Eentiende van de inhoud van de vrieskasten

Een delicatesse voor sommigen (walg!)

Een gedeelte van het rundvlees

Ongeveer de helft van de keuze aan spaghetti sauzen!

Na een snelle lunch en nadat we Saskia bij haar verjaarspartijtje hadden afgezet, gingen de tieners en ik op zoek naar lentekleren. Ze hadden gisteren van hun oom en tante in Canada cadeaubonnen voor Old Navy gekregen, dus dat was onze eerste stop. We slaagden er goed, Kai met drie polo's en twee shorts, Katja met capri's en slippers. Ook voor Saskia en mijn kleine neefje en nichtje slaagden we goed en de uiteindelijke rekening was zeer redelijk (Kai's polo's kostten bijvoorbeeld $12,50, dat is toch niets?).

Old Navy ligt een paar minuten van Fair Oaks Mall af en het was vrij makkelijk voor de kinderen om me te overtuigen daar ook heen te gaan.

Als eerste stopten we bij PacSun. Hoewel de nieuwigheid wel een beetje van deze winkel af is (gelukkig, want ze zijn flink prijzig!) wilde Kai toch dolgraag nieuwe schoenen van DC, hier te vinden. Terwijl ik in de rij stond, drukte een vrouw een coupon in mijn handen voor $25 korting, zeggend, dat het eruit zag alsof ik die wel kon gebruiken! Nou, zeker! Ik was haar zeer dankbaar!

Tot slot slaagde Katja goed bij American Eagle, met een heel leuk bloesje, capri broek en een aantal t-shirts. We hadden inmiddels dorst gekregen, dus sloten we onze shopping trip af met smoothies van Mr. Smoothie. Hartstikke leuk om met mijn tieners te winkelen (hoewel flink duur!) en ik vind het ook heel leuk te zien hoe ze elkaar kleding advies geven.

Na een nieuwe Desperate Housewives zijn we klaar voor bed en een nieuwe werkweek!


|

Saturday, April 02, 2005

April Fool's en de zondvloed!

Het is mijn dag niet vandaag! Heb ik net twee uur besteed aan het schrijven van mijn blog over gisteren (met interrupties, dat wel), besluit mijn computer zichzelf af te sluiten. Dom als ik ben had ik het nergens opgeslagen en kan ik nu dus opnieuw beginnen.

Maar ach, vandaag zijn we toch complete couch potatoes, de zondvloed is buiten aan de gang en de weer "alerts" vliegen ons om de oren. We hebben al flood watches, flood warnings en een severe thunderstorm warning gehad. En terecht, want niet alleen is het woord "regen" te vriendelijk voor de bakken water, die naar beneden komen zetten, maar horen en zien verging ons tijdens het onweer. Katja dacht zelfs, dat er een aardbeving was en stond van angst vroeger dan gewoonlijk op. Ik heb te doen met Christine en Chuck, die met dit weer uit Orlando komen terugvliegen.

Maar laat ik mijn relaas over gisteren weer oppakken. De dag begon luidruchtig, want om half zeven ging ons alarm af. Katja had per ongeluk de deur naar buiten geopend, zonder het alarm af te zetten.

Nu gebeurt dat wel vaker, maar dan belt de alarmcentrale om ons paswoord te vragen. Gisteren ging echter de telefoon niet en door het vroege uur vergaten we het voorval. Ongeveer een kwartier later werd er aan de deur gebeld en er keihard op gebonsd. We schrokken ons lam! Het bleek de Vienna politie te zijn, die door de alarmcentrale was gebeld. Onze telefoon lag ergens in huis van de haak en daarom hadden ze ons niet kunnen bellen. De politieagent vertrok weer, toen hij zeker was, dat er niets aan de hand was.

Waarom hij zo moest bonzen zal voor altijd een raadsel zijn. Het lijkt me niet, dat een eventuele misdadiger de deur sneller zou openen als er op gebonkt wordt! Nu moet ik maandag de centrale opbellen, want als het goed is hebben ze onze mobiele nummers ook en die hebben ze om duistere redenen niet gebeld. In ieder geval waren we allemaal lekker vroeg klaar wakker!

Gisteren schreef ik al over de 1 april grap, die Saskia en ik met Rick wilden uithalen. Toen hij onder de douche stond, heb ik een programmaatje op zijn computer gezet, dat zijn scherm onleesbaar maakte. Die vond ik nog het meest geloofwaardig, omdat een van onze laptops dat probleem echt heeft.

Omdat Saskia geloofwaardiger is dan ik, liet ik haar hem het "slechte" nieuws brengen. Ze speelt weleens op zijn PC, dus het kon heel goed, dat zij het ontdekte. Hij vloog er helemaal in! Natuurlijk tot grote hilariteit van Sas, die haar lach niet kon inhouden.

Voor de verandering werd ik dit jaar als enige niet voor de gek gehouden. Rick was goed op dreef met de 1 april grappen, dus ik vond het wel mooi, dat wij hem ook te pakken hadden gekregen.

Hij begon al bij het opstaan met Katja, door haar te zeggen, dat we besloten hadden vanochtend vroeg naar de Shenandoah te gaan vanwege het mooie weer (een nog grotere grap als je het weer van vandaag bekijkt!). Nu is Katja allergisch voor vroeg opstaan op het weekend en de verwachte storm van protest kwam dan ook goed los. Gelukkig kon ze er zelf ook smakelijk om lachen, dat ze zo beet was genomen!

Saskia kwam er genadig af. Die probeerde hij wijs te maken, dat onze kat Snickers (mannetje) zwanger is. Het duurde niet lang voor ze doorhad, dat dat sowieso een natuurlijk wonder zou zijn!

Maar de grap voor Kai sloeg alles. Rick stuurde me een email met deze link en vroeg me het scherm aan Kai te laten zien. Die speelde toevallig met zijn vriendje Tyler hier beneden en ik heb hem heel serieus gezegd, dat ik zijn naam bij de MSN search pagina had ingevoerd en zie eens wat er allemaal tevoorschijn kwam. De jongens waren helemaal gefascineerd! Hoe konden al die pagina's zoveel over Kai's leven weten? Uiteindelijk klikten ze op een link en werd de waarheid duidelijk. Echt heel leuk! Je kunt voor iedereen eigen searches maken op deze site.

Het was gisteren in tegenstelling tot vandaag heerlijk weer en dus moest ik natuurlijk zoveel mogelijk buiten zijn. Als eerste hebben Kirsten en ik anderhalf uur gerend. Zij zijn net een weekje (met allerlei vliegtoestanden met SAS, waardoor ze een dag minder hadden) op en neer naar Denemarken geweest.

Prille lente



We bespraken onder anderen hoe moeilijk het is in zo'n korte tijd alle familie en kennissen te bezoeken en hoe je toch altijd weer iemand voor het hoofd stoot als je ze niet bezoekt. Zij heeft het geluk, dat haar moeder een grote bijeenkomst organiseert als ze er zijn, waardoor ze heel veel van de familie in een keer te zien krijgen.

Als wij in november inderdaad naar Nederland gaan en een huisje huren, wil ik ook zoiets proberen. Het probleem is, dat zoiets wel in het weekend moet en we zullen waarschijnlijk op zaterdag aankomen en de zaterdag daarop weer vertrekken. Maar ja, wie dan leeft, wie dan zorgt! Eerst maar eens zeker zijn, dat we ueberhaupt kunnen gaan.

Een "bloem" van een van de soorten maple bomen

Na mijn soepje voor de lunch moest ik erop uit om een verjaarscadeautje en kaart voor Kai's vriendje te kopen. Die had gisteravond zijn verjaars(logeer)partij, Kai ligt nu nog uit te slapen daarvan! Op deze preteen leeftijd zijn cadeaubonnen van onder anderen EBGames erg populair.

Verder heb ik een huwelijksaankondiging ontvangen van een neef van mij. Ik ken hem nauwelijks, maar vond toch, dat we iets moesten sturen. Het moeilijke is iets lichts en toch origineels te vinden. Het versturen van zwaardere dingen is namelijk idioot duur, voor je het weet ben je $25 kwijt aan verzendkosten!

Nu herinnerde ik me, dat de "Welcome" vlaggetjes, die we hier in de tuin hebben hangen, wel iets heel Amerikaans zijn. En Michael's heeft daar een leuke keuze in.

De "Welcome" vlaggetjes voor ons huis

Dus pakte ik heel Nederlands de fiets en fietste, dit keer zonder helm (ik voelde de blikken van mijn medefietsers, die allemaal heel verantwoordelijk behelmd waren), want ik had net mijn haar gedaan, naar de hoofdstraat van Vienna.

Bij het winkelcentrumpje, waar EBGames is, zijn ook een paar terrasjes, waar iedereen gezellig buiten zat te kletsen. Ik gunde mezelf dit keer geen Starbucks pauze en fietste gauw door naar Michael's en CVS (voor de kaarten).

De Michael's in Vienna


De CVS in hetzelfde winkelcentrum

Bij de CVS zag ik een oude mevrouw naast haar looprekje op de grond zitten. Ik vroeg haar of ze hulp nodig had, maar ze bleek op haar gratis taxi te wachten, die door de manager van CVS was gebeld (waarom die manager haar geen stoel aanbood weet ik niet, ik vond het een vreemd gezicht, zo iemand op de grond!). Ze vond de aanspraak kennelijk wel gezellig, want ik kreeg een heel verhaal te horen, hoe goed Medicare was (staatsverzekering voor ouderen van dagen), dat ze zo'n taxirit vergoeden en dat ze zo nog eens onder de mensen komt.

Terwijl we aan het kletsen waren (ik was maar naast haar gaan zitten en inmiddels hadden een paar andere klanten zich ook in het gesprek gemengd, want we vielen nogal op, daar op de grond) kwam de taxi. De chauffeur hielp de dame hoffelijk op en schuifelde met haar naar de wachtende auto. Ze leek de koningin wel, al wuivend naar al haar nieuwe vrienden zeeg ze neer in de taxi. En wij stonden er als een fanclub al zwaaiend bij. Kostelijk!

Zowel Kai als Saskia ging gisteravond uit logeren en Katja ging met Leah naar de mall. Nadat we om 8 uur Saskia hadden weggebracht, maakten Rick en ik van deze onverwachte "date" gebruik om naar McCormick and Schmick te gaan. Hij had zin in een steak en ik ben dol op hun rauwe oesters. Als hoofdgerecht bestelde ik de op Japanse manier klaargemaakte bijna rauwe tonijn. Rick plaagde me met mijn voorspelbaarheid, maar ik ben nu eenmaal dol op rauwe vis, what can I say?

Ons oestervoorgerecht

Helaas was mijn favoriete dessert daar, de berry cobbler, uitverkocht en kozen Rick en ik een sundae om samen te delen. Jammer genoeg kwam die vrijwel helemaal gesmolten aan (onze serveerder was niet een van de snelsten) en werd na onze klacht daarover netjes van de rekening gehaald.

Inmiddels waren de beloofde "downpours" buiten gearriveerd en stortregende het. Dit restaurant heeft valet parkeren en de valets renden af en aan met autosleutels en paraplu's om hun klanten zo droog mogelijk weg te laten komen.

We wachten samen met nog wat oudere stellen bij de ingang van het restaurant. Een van de mannen had een shirt aan, waarvoor je een zonnebril op moet zetten om ernaar te kijken. Rick fluisterde me in het Nederlands toe, dat hij ook zoiets wil hebben. Ik kon een giechel maar net onderdrukken! Soms is zo'n geheimtaal heel handig.

En nu kijken we naar de Spelling Bee op tv. Dit is een competitie waarbij schoolkinderen allerlei woorden moeten spellen en bij het misspellen van een woord uitgeschakeld worden. Degene, die uiteindelijk overblijft, na alles correct gespeld te hebben blijft over. Dit is heel goed voor onze kinderen, want de woorden zijn vrij moeilijk, dus leren zij er ook nieuwe vocabulaire bij. Van deze spelling bee gaat de winnaar naar de Nationale "Bee" in juni.


|

Web Counter
CompUSA Coupon

Powered by Blogger

Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com