Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Old Town Alexandria

Hoe moe ik gisteravond was, merk ik vanochtend. Om tien voor half zeven word ik wakker, zonder eerder wakker geworden te zijn. Dat is al jaren niet voorgekomen!

Het regent, ondanks de weerberichten, nog steeds niet en buiten is het een aangename temperatuur van zo'n 23 graden. Michelle en ik pakken de mountainbikes weer en rijden dezelfde rit als maandagochtend. Ik hoop telkens toch herten te zien, maar het lukt alweer niet. Ik vraag me af, of de begroeiing nu gewoon te dicht is, er is geen open plekje te bekennen.

Zelfs de vogels zijn moeilijk te zien. We zien een heel stel felgele American Goldfinches en eindelijk vind ik een mannelijk Cardinaaltje, die redelijk stil blijft zitten, zodat Michelle die ook kan zien. Tijdens de andere seizoenen zijn die ruimschoots aanwezig, maar nu zie ik voornamelijk vrouwelijke Cardinalen, die niet zo kleurig zijn.

Wel zien we een paar chipmunks oversteken, die kleiner zijn, dan Michelle had verwacht. Hoe die nu in het Nederlands heten, vraagt ze. Ik noem ze altijd Knabbel en Babbel eekhoorntjes, maar geloof, dat ze anders grondeekhoorntjes heten. Iemand zal me vast verbeteren.

Na een snelle douche en een telefoontje aan Katja's counselor (ik laat een berichtje achter, want ze is er niet) begeven we ons op weg naar Alexandria. Het verkeer werkt helemaal mee en ik geloof, dat Michelle wel onder de indruk is van de vele banen en wegen, die boven ons lopen. Dit gedeelte wordt helemaal verbouwd en heet niet voor niets de "Mixing Bowl", want wegen lopen kris kras door elkaar.

We parkeren onder City Hall en lopen meteen door naar het restaurant van Gadsby's Tavern. De serveerders hier dragen kostuums uit de tijd van George Washington, die hier, als hij "in town" was, regelmatig kwam eten.


Michelle en ik volgen in zijn voetstappen en op mijn aanraden probeert Michelle de pinda soep, echt een Virginiaans gerecht. Zelf vind ik de tomaten met crab soep erg lekker klinken. Ook de sandwiches, die we krijgen, smaken voortreffelijk. Heel lief tracteert Michelle mij op deze maaltijd.

Na vier dagen moet ik zeggen, dat ik echt geniet van haar aanwezigheid, ze is heel gezellig en past gewoon in ons gezin (en nee, dit is niet om haar ouders te plezieren (hoewel jullie trots kunnen zijn op jullie dochter!)). Eigenlijk is haar bezoek precies zoals ik het me had voorgesteld: gezellig, ze kan het goed met onze kinderen vinden, Rick vindt haar duidelijk aardig en ik voel me ook helemaal op mijn gemak met haar.

Als we weer helemaal verzadigd zijn (de porties hier zijn weer niet mis!) raadt de serveerder nog de rondleiding in het museum aan, maar wij willen liever zelf op verkenning uit gaan.

Na wat foto's van City Hall met een enorme vlag ervoor lopen we het Bezoekerscentrum binnen, in 1724 gebouwd, tevens het oudste gebouw van Alexandria. Hier halen we wat kaarten met wandelroutes langs de meest historische attracties.

Voor iemand, die dol is op geschiedenis, zoals ik, is Alexandria een speeltuin. Er is hier van alles gebeurd sinds de eerste kolonisten zich er vestigden.

Na een snelle blik op de (hier veel bredere, dan Michelle bij Great Falls zag) Potomac, waar men hard bezig is met zandzakken tegen eventuele overstromingen van tropische storm Ernesto, lopen we naar Starbucks. Hier bestel ik mijn gewoonlijke tall, skim, sugar free vanilla, double shot latte (what can I say, I'm a Starbucks freak) en Michelle een simpele tall Caramel Macchiato.

Met onze koffies lopen we het ernaast gelegen winkeltje, Virginia Company, binnen. Hier vindt Michelle leuke plaatselijke souvenirs om mee te nemen naar huis.

Via het oude Union Street lopen we naar Prince Street. Hier vinden we een stukje "cobblestones", kinderhoofdjes, dus (wat een vreselijke beschrijving in het Nederlands!) straat.

Een oudere man vraagt mij of we van buiten de stad zijn. Kans om te antwoorden heb ik niet, want hij wil ons laten weten, hoe belangrijk het behoud van de cobble stones is voor de stad. Ik ben het helemaal met hem eens, dus luister gedwee.

Dan vraagt hij, waar wij vandaan komen en op het antwoord "The Netherlands" krijg ik een hele dissertatie over New Orleans en hoe hij zich niet voor kan stellen onder het zeeniveau te wonen. Op mijn opmerking, dat ik net allerlei zandzakken tegen overstromingen zag, antwoordt hij, dat bij iedere storm de winkels onderlopen, maar toch gaan de zaken goed. Hij snapt er niets van. En verder loopt hij, 58 jaar oud, zijn witte lange haar in een pony. Iemand met sterke meningen, die al zijn hele leven in deze stad woont.

Ook wij lopen verder en bewonderen de kleine huisjes van Captain's Row. Ooit gaf een scheepskapitein een hele rij huizen hier aan zijn dochters. De cobble stones dateren van de 18e eeuw.


Een paar huisjes aan "Captain's Row"

In dit eeuwenoude stadje ontdek ik telkens nieuwe dingen. Dit keer zie ik allerlei ovale afbeeldingen in de huizen. Net als we er een bewonderen, doet de eigenaar het raam open. Ik neem de gelegenheid waar om te zeggen, dat we zijn huis bewonderen, maar kan hij ons ook uitleggen, wat die ovale steen met een man erop betekent. Hij vertelt, dat in de achttiende eeuw huiseigenaars moesten betalen voor bescherming van de brandweer en er waren verschillende brandweerhuizen. De ovalen lieten zien aan welk huis betaald was en degenen, die geen ovalen hadden, hadden geen bescherming tegen vuur.


Dan lopen we door naar de Old Presbyterian Meeting House. Hier zien we eeuwenoude graven, waaronder dat van de onbekende Revolutionaire soldaat. Ook ligt George Washington's dokter hier begraven. Een van de mensen, die bij de kerk hoort, vraagt of we naar binnen willen. Voor mij is dat ook een eerste keer, de deuren zijn altijd op slot.

Binnen voelen we de jaren en de belangrijke gebeurtenissen, die er plaats hebben gevonden. Het orgel is prachtig en te denken, dat de deur, die wij openen, ook door George Washington is aangeraakt is spannend. In zijn tijd heette deze kerk een "meeting house", want alleen de Anglikaanse kerk mocht zichzelf "church" noemen. Na de revolutie veranderde deze regel (en de Anglikaanse kerk heet nu in Amerika "Episcopalian", want een staatskerk mag niet onder de Constitutie).

Eenmaal buiten willen we eigenlijk, ondanks weinig tijd, ook Christ Church, de officiele kerk van George Washington en Robert E. Lee bekijken. Michelle blijkt net zo geinteresseerd in geschiedenis als ik.


Grafstenen uit de achttiende eeuw

In die kerk treffen we een gids, die veel weet en ons laat zien, waar George Washington en Robert Lee zaten en ook waar 40 van de 43 presidenten ooit zaten. De meesten kwamen om George Washingtons verjaardag te eren, maar Franklin D. Roosevelt, zijn vrouw Eleanor en Winston Churchill waren hier op een koude januaridag in 1942 om voor vrede te bidden (nu hangen er bordjes, waar zij zaten).


De kerk, waar sinds George Washington vrijwel alle presidenten een dienst hebben bijgewoond.

De enige drie presidenten, die hier nooit zaten, waren Kennedy, Nixon en Clinton. Volgens de gids geen slechte wil, slechts een gevulde agenda. Wel interessant, dat die drie niet zonder controversie waren. Wij mogen even op die bijzondere kussens zitten en dan bedanken we voor de rondleiding.

We moeten gauw naar de auto, want ik heb om half vier een massage, die hard nodig is. We maken goede tijd en op tijd voor Laura zijn we er weer. Na de massage voelen mijn benen vreemd "los". Mijn spieren zaten echt compleet vast!

Katja en Michelle nemen Saskia en Tabatha mee naar de school om te zien in welke klas de twee meisjes zullen zitten. Helaas niet bij elkaar en thuis komen bij Saskia, zoals ieder jaar, even de waterlanders. Ze kent haar nieuwe lerares niet en alleen Aoife zit in haar klas van al haar vriendinnetjes. Gelukkig ziet ze een uur later al in, dat het allemaal wel goed zal komen: "Ik ga niet meer huilen, want dat heb ik ieder jaar gedaan en ieder jaar is het goed gekomen" Bravo, Saskia!

Ook Katja heeft intussen met haar counselors gesproken en ze blijkt lang niet de enige met een verkeerd rooster. Er was een probleem met de computers. Nu is alles in orde en ik heb weer een blije zestienjarige.

Als ik om half zes Kai ophaal van zijn training blijkt hij zijn schoudervullingen kwijt te zijn. Hij durft het niet aan zijn coach te vertellen, maar zal dat toch moeten, want in deze mannenwereld van football is geen plaats voor bezorgde moeders.

Rick komt thuis met de ingredienten voor een "cook out" en we hebben een heerlijke hamburgers en hot dogs maaltijd van de grill, compleet met corn on the cob.

Dan vertrekt iedereen, behalve Saskia, naar de film in Tysons Corner en Saskia wordt door Tabatha opgehaald voor een logeerpartij. Ik heb een heerlijke twee uur voor mezelf. Het lijkt buiten de stilte voor de storm, morgen wordt Ernesto verwacht.

posted by Kasaka @ 8:40 PM   ---

|

De westkant van de Mall

Allereerst hoop ik, dat iedereen ook Michelle's blog leest. Zij maakt nog meer mee dan ik, deze dagen! Mijn energie heeft namelijk een limiet en die van haar niet (of nauwelijks). Zo zag zij vanavond met Rick in de regen de eerste football wedstrijd van de Warhawks, het Madison High School Freshman team.

Kai mocht nog niet spelen en ik voelde me niet zo lekker, dus heb de gelegenheid waargenomen me op te werpen als Saskia's wegbrengster. Die heeft natuurlijk weer eens een logeerpartij, dit keer bij Laura.

De weerberichten voor de rest van Michelle's verblijf zijn ronduit slecht te noemen. Helaas voor haar heeft de natuur net deze laatste week van onze zomervakantie verkozen om een einde te maken aan de droogte, die hier al meer dan een maand heerst (en je kunt het aan de bomen zien, veel bladeren zijn helemaal verdord). Voor vrijdag wordt de zondvloed, ook wel Ernesto genaamd, voorspeld, maar ook vandaag zagen we alleen in het begin van de ochtend de zon.

De regenvoorspellingen worden erger naarmate de week vordert, dus ik stel aan Michelle voor om vandaag terug naar Washington te gaan en de monumenten, oftewel de westkant van de Mall, te gaan bekijken.

We nemen de metro naar het Smithsonian station en proberen als eerste een kaartje te vergaren om naar boven te gaan in het Washington Monument. In het hoogseizoen moet je daarvoor al om half zes 's ochtends in de rij gaan staan. Tot onze verbazing komen wij om elf uur aan en kunnen om half twaalf mee naar boven!

We gebruiken dat halve uurtje om het World War II Memorial te bekijken. Dit monument blijft indrukwekkend en groot met al zijn spreuken en fonteinen. Er is altijd zoveel symboliek verwerkt in ieder monument, ik blijf me erover verbazen.

Voor we het Washington Monument in mogen krijgen we een speech van een van de Park Rangers. Hij klinkt alsof hij een lesje aan het opzeggen is en later, als ik wat informatie van hem vraag, klinkt hij net zo. Aan zijn linker vinger zit een ring, ik heb medelijden met zijn vrouw!

Na een ellenlang doorzoeken van tassen (iemand was net naar het Bureau of Engraving and Printing geweest en had een ingepakte poster bij zich) mogen we eindelijk de lift in.

Boven hebben we mooi uitzicht over de verschillende punten in Washington: het Lincoln Memorial en WWII Memorial in het westen, het Jefferson Memorial en Pentagon in het zuiden, de musea en het Capitool in het oosten en het Witte Huis in het noorden. Op ieder uitkijkpunt interessant, dus.


We hebben nog de optie om met een rondleiding van ongeveer een uur naar beneden te lopen, in plaats van de lift te nemen, maar we moeten voor vier uur thuis zijn, dus willen geen extra tijd verliezen. De lift naar beneden laat ons toch al een aantal van de mooie stenen, die bij het bouwen van het monument door de verschillende staten zijn gegeven, zien.

Op weg naar het Lincoln Memorial zien we mooie weerspiegelingen in de "Reflecting Pool", vandaag doet hij zijn naam eer aan. Meestal staat er wind en is de reflectie maar matig, maar vandaag moeten we het wel met bewolking doen, maar de reflecties zijn bijna perfect.




We lopen als eerste naar het Vietnam Veterans Memorial. De soberheid van dit monument maakt het zo indrukwekkend. Een van de eerste namen, die we gebeiteld zien, is Gerrit L. Blanksma. Als dat niet Nederlands is!






Inmiddels hebben we honger gekregen en gaan naar de tijdelijke tent, die voor eten en drinken is opgezet. De keuze bestaat uit hot dogs of broodjes met kalkoen en kaas of ham en kaas. Michelle en ik nemen allebei een (klef) broodje met kalkoen en kaas en eten het op een bankje in het park op. De musjes zijn brutaal en komen heel dichtbij voor een paar kruimeltjes. Het is leuk er een te gooien, want met zeker tien tegelijk storten ze zich erop!

Gesterkt door deze culinaire hoogstand beklimmen we de vele treden van het Lincoln Memorial. De National Park Service is zo precies met het onderhouden van de monumenten, dat ik bij het nemen van close up foto's van het standbeeld van Lincoln verbaast ben hoe vies hij is. Maar het is onder renovatie (niet zichtbaar voor het publiek), dus hopelijk krabben kabouters in het midden van de nacht de bruine troep van het beeld. Bij het Washington Monument zagen we al een paar mannen bezig met het schoonkrabben van roestvrij stalen palen.


Michelle en ik lopen verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Hier is letterlijk niemand aanwezig! Ik blijf me erover verbazen, deze laatste week in augustus is echt de tijd om de stad te bekijken! FDR zit nog steeds rustig op zijn rolstoel, die er helemaal niet zoals de tegenwoordige rolstoelen uitziet.


Ook Jefferson in zijn memorial is onder restauratie, maar zijn enorme standbeeld blijft indrukwekkend. Van hieruit kunnen we nog steeds, ondanks de dichte begroeiing het Witte Huis zien, ik ben ervan overtuigd, dat er een "gat" gekapt is.

De temperatuur vandaag is veel aangenamer, dan gisteren, maar er zijn momenten, dat het zweet me opeens uitbreekt (en nee, de overgang heeft me nog niet bereikt), zo vochtig is het. We lopen weer langs het Washington Monument naar het Witte Huis.

Op het dak zien we de Secret Service bezig en bij het pers gedeelte aan de achterkant is ook activiteit. Maar de president laat zich helaas niet zien. De mensen, die zich rond het Witte Huis ophouden zijn echter net zo interessant. Er zijn heel veel buitenlanders, extra politie en een Segway tour. Heel wat anders, dan in de 18e eeuw, toen de burgers gewoon bij hun president konden aanbellen en met hem de politiek van de dag konden bespreken.

Mijn doel was om om drie uur weer bij de Metro te zijn voor de terugreis en dat halen we precies. We vertrekken weer vanaf Federal Triangle en krijgen een zitplaats. Ondanks zeer dreigende luchten hebben we het de hele dag droog gehouden, meer dan 10 kilometer (de heen en weer naar de metro meegeteld) gelopen en weer heel wat geleerd.

Thuis belt Katja, dat haar schema voor school verkeerd is. Ze heeft Fotografie en Natuurkunde, in plaats van de AP Biologie, zoals afgesproken was. Gauw email ik de counselor in de hoop, dat het rechtgezet kan worden. Als de counselor niet goed reageert ga ik linea recta naar de principal, want we hebben persoonlijk met de counselor bepaald, dat AP Biologie een goed idee was voor Katja. Ik voel al meteen de spanningen van school weer, helaas.

Kai heeft vanavond dus zijn eerste football wedstrijd, maar hij mag niet meedoen, hij heeft te veel trainingen gemist. Volgende wedstrijd doet hij hopelijk wel mee. Ik voel de naderende tropische storm in mijn spieren en ben dankbaar voor een beetje rust in deze drukke weken, dus blijf thuis en breng Saskia weg. Als avondeten haalt Rick Mexicaans van Tequila Grande, altijd erg lekker!

posted by Kasaka @ 9:50 PM   ---

|

De oostkant van de Mall

In het vliegtuig heeft Michelle over het National Museum of American History gelezen en dus zetten we dat vandaag meteen op het programma. In Washington loop je al gauw mijlen, dus ik besluit vandaag niet te gaan sporten.

De wandeling naar het metrostation is snikheet en ontzettend vochtig en Michelle en ik zijn blij, als we in de ge-airconditionde metro kunnen plaatsnemen. Er staat al een trein klaar, die vrijwel meteen vertrekt en zo'n veertig minuten later stappen we bij het Federal Center station weer uit.

We lopen naar het Capitool en krijgen tickets voor de rondleiding van 13 uur. Dat geeft ons twee uur om iets anders te doen. We lopen (al puffend, wat is het warm!) Capitol Hill op naar de Library of Congress.

Daar kunnen we nog net met de rondleiding naar boven om de grote Reading Room (leeszaal) te bekijken. Michelle vraagt me, of ik er niet genoeg van krijg telkens weer dezelfde dingen te zien. Nee, dus, want iedere keer leer ik weer wat nieuws. Dit keer vertelt de gids over twee gevleugelde babies, die langs de muur gebeiteld staan en die een geheime boodschap naar de researchers beneden sturen. De een heeft een schaar, zodat hij het lont af kon knippen en de andere olie om het vuur brandende te houden, symboliserend, dat je aan kennis vergaren moet blijven werken.




Na foto's van de prachtige grote hal te hebben genomen (ook hier raak ik nooit uitgekeken) lopen we richting het Supreme Court. Helaas staat dit prachtige gebouw in de steigers en hebben we geen tijd om naar binnen te gaan.

De tijd begint al wat te dringen en we willen lunchen voor we het Capitool binnen gaan. In de buurt van het Capitool zijn verrassend weinig lunchrestaurants (waarschijnlijk lunchen de meeste medewerkers in het gebouw, waar ze werken), dus we lopen naar het American Indian Museum. Hier kiest Michelle bij Mitsitam een taco en ik hou het bij mijn oude vertrouwde zalm, dit keer met een wilde paddestoelen salade.

Als we klaar zijn blijken we nog een half uur over te hebben voor onze rondleiding begint, dus we duiken de airconditioning van de Botanische Tuinen in. Hier zien we schitterende orchideeen, een meditatie tuin en jungle planten.

Dan lopen we naar het Capitool, waar we, na het weggooien van water en Michelles drop Mentos (geen eten of drinken en dat in de letterlijkste zin van het woord toegestaan), mee mogen met de tour. Het is vele malen rustiger, dan de andere keren, dat ik mee ben gegaan.

Als eerste zien we de "rotunda", deze heb ik dit jaar al drie keer gezien, maar hij blijft prachtig. De koepel alleen al is zo indrukwekkend! Ook hier is het vrijwel leeg, dus we kunnen de gids goed volgen.




Filmpje in de Rotunda

Daarna volgt een verrassing, we mogen de oude senaatskamer in! Deze heb ik nog nooit gezien, dus dat is leuk! Ook hier is het weer erg mooi en ornaat, alleen er is maar plaats voor 64 senatoren en natuurlijk zijn er nu 100. Deze kamer is, als de Senaat is sessie is, gesloten, vandaar dat ik hem nooit eerder heb gezien.

Als laatste op krijgen we de oude House of Representatives kamer te zien. Deze heb ik wel al eerder gezien en het is altijd weer leuk om de akoestiek in de kamer te horen. Als je op een plaats staat kun je het gesprek van de andere kant van de kamer horen, zelfs als er gefluisterd wordt. Maar uiteindelijk bleek dit heel hinderlijk, want de speeches konden niet worden verstaan als er zelfs maar iemand fluisterde.

Dan gaan we naar beneden en mogen we zelf rondkijken. Hier bevindt zich ook de kamer, waar het Supreme Court van 1810 tot 1860 zat. Deze heb ik ook nog nooit gezien, omdat er bij vorige bezoeken een lange rij voor stond. Dit keer hebben we de kamer zelfs even voor ons alleen. Ik had al gehoord, dat de laatste week in augustus een van de rustigste weken is om Washington te bezoeken en dat lijkt zeker waar te zijn (de toeristen zijn weg en de schoolreizen nog niet begonnen).

Grappig feitje is, dat de klok in de kamer vijf minuten voorloopt. Een van de Chief Justices ergerde zich aan de laatheid van zijn collega's en bestelde de Willard klok en liet die vijf minuten voorlopen, zodat er altijd op tijd begonnen zou worden. De klok in het hedendaagse Supreme Court schijnt nog steeds vijf minuten voor te lopen (hoewel ik daarvan geen melding kan vinden op het internet).

Net voor tweeen staan we weer buiten en gaan ons aan de musea wagen. Als eerste steken we onze neus in het Air and Space Museum. Michelle is gelukkig niet erg geinteresseerd in ruimtevaart, want dit is een van de weinige musea, die mijn interesse nauwelijks heeft.

Dan lopen we de Mall (velen weten niet, dat dit ook een National Park is) over en gaan het Natural History museum binnen. Hier ziet Michelle de levensgrote dinosaurussen en we lopen door het zoogdieren gedeelte. Het blijft mooi om te zien, hoe levensecht ze de dieren heb neergezet.


Full size Triceratops in het Natural History Museum

Als laatste stop van de dag begeven we ons naar het begeerde American History Museum. In haar Capitoolgids heeft Michelle een aantal dingen gezien, waar ze in geinteresseerd is. Als eerste zien we de Star Spangled Banner en de tentoonstelling daaromheen.

Daarnaast is de Polio tentoonstelling. Hier ben ik eigenlijk nog niet geweest en ik vind het een beetje eng om te lezen, wat een paniek er was met die epidemieen. De brieven aan de ouders, de herinneringen van de getroffen kinderen en dan een zinnetje, dat me echt trof: "De omstandigheden omtrent de quarantaines van de polio slachtoffers zien we weer terug in gebieden getroffen door SARS". Doodeng!

We zien ook de ijzeren long en een of andere stoel, die op en neer gaat, zodat een polio slachtoffer makkelijker kan ademen. Laten we hopen, dat serieuze epidemieen nog eeuwen wegblijven!

Onze volgende stop is van lichter gehalte: de Muppets van Jim Henson en de rode muiltjes van "Dorothy" (Judy Garland) in de Wizard of Oz. Ook staan de stoelen van Archie en Edith Bunker uit "All in the Family" geetaleerd.

Maar daarna merken we goed, dat dit museum op 5 september voor twee jaar gaat sluiten. De tentoonstelling over de presidenten is al opgeheven en ook de inauguratiejurken van de presidentsvrouwen zijn niet meer te bewonderen. Er staan nog wel een tiental galajurken van verschillende first ladies, zoals Barbara Bush en Hillary Clinton.

Het geheel doet een beetje naargeestig aan, overal grijze schermen en in de vitrines bordjes met "objects removed" (alsof wij dat zelf niet kunnen zien!). Jammer, hoor, ze hadden best tot 5 september kunnen wachten, vind ik! Maar ja, klagen kan niet, we hebben tenslotte niets voor onze toegang tot dit museum betaald.

Als laatste bezoeken we de enorme winkel. Ik vind er een boek met wandelingen door de stad en de omgeving. Ik hoop de komende maanden eens wat variatie in mijn lopen te brengen. Nu ik niet meer goed kan hardlopen wil ik serieuze afstanden gaan snelwandelen en niets beter, dan een originele omgeving.

Vanaf het Federal Triangle station nemen we de metro terug. Het ziet er dreigend uit buiten, maar een onweer blijft uit. Toch klinken de weersberichten voor de komende dagen opeens veel minder goed, dan gisteren. Het wordt ook een stuk koeler (wat wel weer aangenaam is). Hopelijk krijgen wij geen staartje van Ernesto!

Maar ach, weer of geen weer, er is genoeg te doen hier. Als het pijpestelen regent duiken we gewoon de grotten of de mall in!

Wat dat laatste betreft heeft Michelle vanavond een klein stukje Tysons Corner gezien. Saskia en Tabatha willen samen gaan winkelen en wij willen ergens gaan eten. Dus dat valt goed te combineren. De meisjes krijgen geld (Tabatha van haar ouders natuurlijk) en gaan erop uit.

Wij gaan bij Gordon Biersch eten. In de korte tijd, dat dit restaurant open is, is het een van onze favorieten geworden. Hun menu is gevarieerd, de service altijd goed en vriendelijk en Rick heeft een "frequent visitor" kaart, waardoor we punten krijgen voor iedere dollar, die we er besteden. In korte tijd hebben we al een $80 cadeaubon bij elkaar gespaard!!

Na het eten gaan we nog even in de enorme Barnes and Noble rondkijken, wachtend op de kleine meisjes. Die hebben niet veel succes, Saskia slaagt helemaal niet, want ze hebben haar maat niet. Wel sneu, want ze hebben er weken naar uitgekeken, dit kleine shopping tripje helemaal zonder ouders. We zullen het over een week of wat nog eens proberen in Fair Oaks Mall.

posted by Kasaka @ 5:49 PM   ---

|

Michelle is hier!

Gisteren hebben we echt hoegenaamd niets gedaan. Alle vijf waren we echt doodmoe! En Saskia en ik hadden ook een beetje een gevoel van "nu is het al allemaal voorbij". We hebben zoveel maanden vooruit gekeken naar dit huwelijk, onze hele zomer ernaar ingericht en dan is het na een dag voorbij!

Gelukkig is ons leven nooit saai en het volgende avontuur kondigde zich al heel snel aan. Michelle kwam rond kwart voor vijf aan op Reagan National Airport.

Rick en ik wachtten haar bij de security gate op. Ik had haar geschreven, dat we haar wel buiten zouden vinden, maar we waren vroeg en dit was haar eerste overzeese reis alleen, dus besloten we toch naar binnen te gaan.

Maar goed ook, want Michelle's koffer bleek niet aangekomen te zijn en we moesten een lost baggage claim doen. Gelukkig had ze de koffer in Philadelphia wel gezien, dus hij zou waarschijnlijk snel aankomen. Wel balen als er iets niet goed gaat met je reis.

Als Amerikaanse vuurdoop namen we haar gisteravond mee naar Glory Days Grill. Hier kon ze gelijk onze favoriete "cheese fries" proberen, die in goede smaak vielen. We zaten lekker op het terrasje, want er stond een aangenaam briesje.

Al gauw na het eten ligt iedereen op een oor, Michelle doodmoe van haar reis en wij van de drukte van de afgelopen week.

Vanochtend is de koffer er nog steeds niet. Ik heb er wel op geslapen, telkens denkend, dat er gebeld kon worden voor de koffer. Maar pas rond acht uur weten we, dat hij onderweg is en rond elf uur bezorgd zal worden.

Michelle is wakker en ik ben wakker, dus we besluiten meteen een van de wensen op haar programma te voldoen: een fietstocht op het W&OD pad. Het is lekker weer, wel vochtig, maar met een lekker briesje.

Al met al rijden we 12,5 mijl (bijna 20 km) en we zien wel een paar cardinaaltjes, maar de herten verschuilen zich. Er zijn dan ook twee auto's op het pad, als ik die zie weet ik al, dat de kans miniem is voor wilde dieren. Soms denk ik, dat gasten denken, dat ik de herten verzin, want ze laten zich vrijwel nooit zien als ik met anderen ben!

We eten gauw lunch, want Kai moet om een uur bij de high school zijn voor zijn football team foto's. We zijn een beetje vaag wat de details betreft en eerst moeten we nog allerlei formulieren invullen. Jeetje, volgens mij hebben ze letterlijk twintig formulieren per kind!! De een als er iets mis gaat, de volgende over allergieen, de derde in geval van nood, etc, etc!

Het gevolg is, dat we pas om tien over een bij het football veld aankomen. Daar zijn de fotografen al in volle gang en Kai heeft zijn jersey (officieel tenue) nog niet eens. Gelukkig komt de coach op ons af en hij zegt, dat we er om half een al hadden moeten zijn en dat hij dat ge-emaild had. Nu heb ik de afgelopen paar dagen tientallen emails over dit football team (voornamelijk voor vrijwilligerswerk) gekregen, maar dat detail is me ontgaan, dus ik bied mijn excuses aan.

Gelukkig heeft Kai nog tijd om zijn officiele teamshirt te krijgen en de individuele foto te laten maken. Terwijl we daarop wachten ren ik terug naar de auto om mijn fototoestel te halen. Het is moeilijk te beschrijven hoe groot de high school is, als ik terug naar de van jog ben ik echt buiten adem. Er zijn acht tennisbanen, een baseball veld, een voetbal/hockey veld en dan pas het footballveld achter de school! Michelle vindt het leuk om te zien, het is zo ontzettend anders dan haar middelbare school in Nederland!

Net als ik de van wat dichterbij wil parkeren, zie ik Kai naar buiten komen. Hij is helemaal aangekleed, maar weet niet hoe hij zijn jersey over de schoudervullingen aan moet trekken. Het arme joch, ik heb met hem te doen, zijn hele team heeft meer dan tien dagen trainingen erop zitten en hij komt er nu pas in. Gelukkig is de coach echt aardig en helpt hem, zodat hij er op de foto prima uitziet.


Als de foto's klaar zijn gaan de jongens gewichten heffen en Michelle en ik gaan naar huis (later hoor ik van Kai, dat hij de gewichtenkamer niet kon vinden dus hij was te laat, gelukkig wordt het vanaf vandaag beter).

We hebben het allemaal flink warm. Het is vochtig buiten en bijna 33 graden en wij hebben gefietst, over football velden gerend en meer. Katja en Leah en Saskia en Laura hebben ook zin om te gaan zwemmen. We maken ons dus allemaal klaar.

We lopen naar het zwembad en dan komen Katja en Leah teruglopen, het zwembad is dicht, want een kind heeft erin gepoept. Dat is balen!! We hebben het allemaal zo warm en een duik in het zwembad zou zo lekker geweest zijn.

De kinderen maken er het beste van en gaan bij Leah door de sprinkler rennen. Michelle en ik zien blauwe lucht en besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om naar Great Falls te gaan.

Net voor de ingang van het park zien we een hert van heel close up! Gelukkig, want nu weet Michelle, dat het geen onzin is. Ze maakt goede foto's en dan rijden we verder het park in. De watervallen zijn op het moment erg kalm, de droogte is goed te merken.


We gaan naar alle drie de uitkijkpunten en op de terugweg lopen we even op met een non in een witte habijt. Ze vertelt ons, dat ze in dienst zijn van een huis voor oude, arme mensen in Washington DC en dit is hun jaarlijkse uitje. Michelle en ik bespreken hoe we enorme bewondering voor zulke mensen hebben, die hun hele leven in dienst van degenen, die het minder dan hen hebben, stellen.

Thuis gaan we lekker met een boek op het deck zitten en net als ik Michelle zeg, dat het me verbaast nog niet van Kai gehoord te hebben, gaat de telefoon. Alsof het telepathie is, Kai is klaar. Hij heeft een serieuze training doorgemaakt!

Het zwembad is intussen open, maar wij zijn te moe om te gaan. We lezen wat buiten en bestellen Pizza Hut, want Rick moet al gauw weer verder naar de high school om meer football nieuws te horen. De pizza's komen op tijd en smaken goed. Rick heeft een meeting bij de school, maar niet veel nieuws komt naar voren.

Tijdens het football seizoen heeft Kai iedere dag meer dan twee uur training. Van drie tot half zes is hij op school. Doodvermoeiend lijkt het mij, zelfs toen ik serieus hockey speelde in Nederland trainden we twee keer per week, niet vier keer (op donderdag is het een studie uur, want dat is wedstrijddag). We maken serieus kennis met hoe fanatiek high school sport inderdaad is!

posted by Kasaka @ 9:26 PM   ---

|

Het huwelijk van Lauren en Daniel

Vrijdag, 25 augustus, 2006 -- De "Rehearsal"

Hieronder volgt het verslag van een typisch, klassiek Amerikaans huwelijk. Onze vriendin, Lauren, die wij op 17 jarige leeftijd, nu ongeveer precies tien jaar geleden, leerden kennen treedt in het huwelijk met Daniel, een zesendertig jarige Navy tandarts, die ze in San Diego heeft leren kennen. Lauren heeft jarenlang op de kinderen en vooral Saskia gepast en heeft Saskia gevraagd "junior bridesmaid" te zijn. Er zijn in totaal acht bruidsmeisjes en jonkers, een junior bruidsmeisje, twee bloemenmeisjes en een ringdragertje.

Vanochtend beginnen de huwelijksfestiviteiten, die tot morgenavond laat zullen duren, met een brunch bij Laurens moeder thuis.

Omdat mijn spieren vanwege de lange autorit van gisteren wel erg protesteren, sta ik vroeg op. Ik besluit een fietstocht van tien mijl te gaan maken. Het is heerlijk weer, zo'n 25 graden. Helaas zijn er geen dieren te zien, maar bij iedere gespierde man, die er voorbij rijdt, moet ik weer aan de "modellen" van Body Worlds denken. Heel gek!

Als ik thuiskom slaapt Katja nog, want Rick wist niet, dat zij ook voor de brunch is uitgenodigd. Ik bel gauw Laurens moeder, dat we wat later zullen zijn en dat geeft gelukkig niets. Saskia gaat alvast, want die is toch wel opgewonden, nu "de" dag er bijna is.

Bij de brunch vinden we heerlijk eten: stokbrood French toast, een champignon omelet, mini quiches, fruit. Het is maar goed, dat ik nog niet heb ontbeten!

Dan deelt Lauren de traditionele cadeautjes uit aan haar bruidsmeisjes. Saskia krijgt een leuke tas met haar naam erop geborduurd. Daarin zitten allerlei kleinigheidjes: lekkere lotions, een cd met foto van Lauren en Saskia, de oorbelletjes en het kettinkje, dat ze morgen zal dragen en meer.

We bespreken met Lauren de rest van het schema van vandaag en zij wil Saskia vanmiddag bij zich hebben. Eerst gaat ze met alle andere bruidsmeisjes haar nagels laten doen en daarna naar de "rehearsal" in de kerk.

Later hoor ik van Saskia, dat Dan wat al te enthousiast zijn een na laatste nacht als vrijgezel heeft gevierd. Eigenlijk mocht Saskia dat niet weten en Lauren en haar bruidsmeisjes hadden het tegen haar over een "buikvirus". Maar Saskia is niet achterlijk en had het woord "plastered" opgevangen en dat Lauren boos was op haar broer. Tot grote hilariteit van Lauren en de meisjes, toen ik het ze vertelde, had madam wel degelijk door, dat er te diep in het glaasje was gekeken.

De rehearsal is letterlijk een generale repetitie van de dienst van morgen en ik ben stiekem blij, dat ik er niet heen hoef. Ik ben doodop en dit geeft me een goede kans om straks even op bed te gaan rusten, dan kan ik er vanavond weer tegenaan.

Maar eerst gaan Katja en ik onze nagels laten doen, terwijl Rick Kai meeneemt naar de dokter voor een medische sportkeuring. Deze moet voor het high school football en ook vandaag, want anders mag Kai maandag niet aan de training meedoen. Ach ja, we passen en meten met tijd en zo lukt het allemaal.

Rick gaat nog even naar kantoor, maar komt vroeg thuis en we verkleden ons voor het diner van vanavond. Alleen Saskia, Rick en ik zijn uitgenodigd, Katja gaat met Leah naar de mall om nog gauw een strapless bh en sandalen bij haar jurk voor morgen te kopen en Kai blijft lekker rustig thuis. Ik benijd hem wel ietwat.

Het Rehearsal Dinner is in het Vantage Point restaurant van het Holiday Inn in Rosslyn. Dit is een traditioneel diner, dat wordt gegeven door de ouders van de bruidegom voor gasten van buiten de stad en de families van de bruidsmeisjes en -jonkers.

Na alle verhalen over hoe moeilijk Dans moeder het voor Lauren en haar ouders had gemaakt, had ik me een hele voorstelling van haar gemaakt als zijnde groot, donker en krachtig. Steffi, zoals ze zich meteen als we binnenlopen aan ons voorstelt, is een kleine, blonde vrouw met een sterk Duits accent. Gek hoe je je een voorstelling van iemand maakt en dan blijkt die persoon het compleet tegenovergestelde te zijn!


Saskia met de flowergirls

Dans vader is wat slecht ter been en zijn stiefmoeder een frele donkerharige dame. We worden voorgesteld aan de rest van de Grossman familie. Het blijkt, dat Dans oom en zijn gezin een jaar in Wageningen hebben gewoond jaren geleden en dat iedereen zelfs nog Nederlands spreekt! Heel leuk! Ze gaan zo vaak ze kunnen terug en hebben zo de taal bijgehouden.

Daarna worden we voorgesteld aan een aantal van Laurens familieleden. Ik geniet weer, want er zijn een aantal karakters bij! Zo is de oud-tante uit Clifton Forge, Virginia voor het eerst in jaren weer eens in Washington.

Je zou denken, dat ze in het buitenland is, als je haar hoort praten met haar sterk Zuidelijke accent. Vooral het verkeer vindt ze angstaanjagend, ze heeft de hele weg naar het restaurant met haar ogen dicht gezeten. Maar ja, geen wonder, volgens haar zeggen heeft Clifton Forge vijf stoplichten. Rick en ik moeten smakelijk lachen om haar verhalen.


In het midden Laurens moeder en rechts de tante uit Clifton Forge

Tegen mijn verwachtingen in wordt het een heel gezellige avond. Wij komen aan een tafel met een aantal van onze buren te zitten en de conversatie is heel geanimeerd. Het eten is ook niet slecht voor zo'n massaal diner, mijn schol met crabvulling smaakt tenminste prima.


Lauren, Dan en Saskia

Na het eten maak ik de ronde met mijn fototoestel. Ik heb Lauren beloofd de onofficiele fotografe te zijn vandaag en morgen. Meteen raak ik aan de praat met een oude rabbi (Dans familie is Joods, dus het huwelijk morgen zal ook worden voltrokken door een rabbi en een pastoor). Hij claimt, dat hij prachtig zingt en zit echt op zijn praatstoel. Ik zie, dat zijn vrouw zich ergert, dat hij mij zo claimt (ik moet ook telkens een stapje terug doen, zo dichtbij komt hij). Gelukkig overtuigt zij hem ervan, dat zijn koffie koud wordt en ontsnap ik gauw naar de volgende tafel.


Lauren en Dan met de kinderen in hun entourage morgen

Om een uur of negen neemt iedereen afscheid, zodat er het bruidspaar een goede nachtrust kan genieten voor de grote dag van morgen.

Zaterdag, 26 augustus, 2006 -- De bruiloft

Alweer is het redelijk vroeg opstaan geblazen, want om negen uur moeten de meisjes en ik bij Mona zijn om ons haar te laten doen.

Voor mij is het alleen kleur en in model fohnen en voor Katja een leuk nieuw kapsel (waar ze zelf erg aan moet wennen, ondanks het feit, dat het precies zo eruit ziet als op de foto, die ze meebracht). Maar Saskia's haar moet opgemaakt voor de bruiloft.

Mona wil iets doen, dat bij Saskia's leeftijd past en niet te ouwelijk is. Ze besluit haar haar strak naar achteren in een hoge paardestaart te trekken en die met pijpekrullen te krullen. Het resultaat is schattig! Zelfs nog niet in haar mooie jurk ziet ze er al prachtig uit.

Rick en ik gaan ons huwelijkscadeau, een grote crockpot met kookboek, alvast bij Lauren thuis afgeven. Het is een zwaar ding en zo is het al meteen op zijn plaats en hoeft niemand anders ermee te zeulen.

In het ouderlijk huis van de bruid is het een bedrijvigheid van jewelste. Lauren heeft een turquoise badstoffen pakje aan met op haar achterste "Bride" geborduurd en op haar rug "Mrs. Grossman, est. August 26, 2006. Natuurlijk moet ik daar een foto van nemen!


We spreken af, dat Saskia en ik met Lauren meerijden naar de kerk. Dan kan ik Saskia helpen met aankleden en ook achter de schermen fotograferen. Rick, Katja en Kai zullen dan later volgen, want het is snikheet buiten en er valt voor hen in de kerk niets te beleven.

Lauren is ontzettend rustig, tot ze in haar jurk geholpen wordt. Opeens komen de emoties los en natuurlijk vermanen we haar niet te huilen, want dan loopt haar (heel mooi en natuurlijk aangebrachte) make up door. Dat maakt haar gelukkig weer aan het lachen, tot haar oma binnenloopt. Dan moet er weer even flink geslikt worden.


Het is ook een emotionele dag, ik herinner me het nog goed, al is het voor mij al achttien jaar geleden. Je werkt een heel jaar hard aan de voorbereidingen en dan is de dag er opeens.

Als iedereen aan is gekleed, haren goed gekruld en stijf van de hairspray, lopen we naar de kerk. Daar neemt de fotograaf voor het altaar alle foto's samen met Lauren: met ieder bruidsmeisje apart, met de bloemenmeisjes, met de ringdrager, haar ouders, haar broer en een groepsfoto van alle bruidsmeisjes, bloemenmeisjes en ringdrager. Van de zijkant probeer ik net weer een andere invalshoek te krijgen, dan de fotograaf.


Ons mooie dochtertje



Alle bruidsmeisjes en Lauren



De stralende bruid

De tijd begint te dringen en gauw haasten we Lauren terug naar de kleedkamer, zodat er geen kans is, dat Dan haar zal zien. De eerste gasten worden de kerk al binnengeleid en Rick, Katja en Kai zorgen, dat een goede plaats aan het gangpad krijgen.

In de kleedkamer wordt een fles champagne opengemaakt en toast Lauren de bruidsmeisjes en ons, de moeders van haar junior bruidsmeisje en haar bloemenmeisjes, en bedankt ons voor alle hulp om haar bruiloft zo mooi te maken. Wij toasten haar op een lang en gelukkig huwelijk met Dan.

Dan gaan Mary Ellen, Janie en ik naar onze plaats in de kerk en komt de "wedding coordinator" om iedereen goed op te stellen voor het lopen naar het altaar.

De ceremonie belooft een heel traditionele te worden, dat wordt met de muziek al duidelijk. Tijdens het Ave Maria komen de pastoor, de rabbi, Dan, de bruidegom, en zijn entourage binnenlopen. Dan ziet er ontzettend knap uit in zijn marine-kleurige uniform.

Dan speelt de Canon in D van Pachelbel en komen een voor een de bruidsmeisjes het rode kleed op lopen. Ze zijn op lengte gerangschikt, de langste komt als eerste binnen.

Helaas staan er overal bordjes, dat er tijdens de ceremonie geen flits gebruikt mag worden. Zonder flits mislukken de foto's helaas, want ik heb geen statief mee (en zou daar in de nauwe kerkbank ook geen plaats voor hebben). Hopelijk heeft de fotograaf een leuke foto van Saskia, want die glimlacht lief als ze langsloopt.

Als de bruidsmeisjes en bloemenmeisjes hun plaats hebben ingenomen (ze staan links van het altaar) verandert de muziek in de Bruidsmars van Verdi en komen een gesluierde Lauren en haar vader het rode kleed op.

Wat ziet ze er mooi en stralend uit! We grapten eerder met haar, dat we nu een levende trouw Barbie kennen en dat is niets te veel gezegd! En Dan ziet er al even knap en stralend uit.

De dienst volgt, afwisselend door de rabbi en de pastoor gesproken. Kinderen lezen stukjes voor uit de bijbel en de klassieke woorden worden door het bruidspaar gesproken. Als Lauren en Dan "I will" zeggen, hoor ik om me heen heel wat gesniffel. Het is ook weer zo bijzonder om zo'n speciaal moment voor hen mee te maken.

Video's:


Het "ja" woord



De "vows"



De pastoor spreekt de gasten toe



"You may kiss the bride" en einde van ceremonie

Aan het einde van de ceremonie trapt Dan, volgens de Joodse traditie, een glas stuk voor goed geluk. Dan komt het traditionele "You may kiss the bride" en het voorstellen van het nieuwe echtpaar, Dr. and Mrs. Daniel Grossman. Hierna begint een stralend echtpaar de wandeling naar buiten, gevolgd door de bruidsmeisjes, arm in arm met de jonkers. Saskia had Lauren gisteren gevraagd of ze niet met de ringdrager, die drie jaar jonger is, hoefde te lopen. Lauren vond dat prima, maar kennelijk is dat niet doorgekomen en zo loopt Saskia toch naast Tanner. Ze kan maar net een dun glimlachje produceren.

Buiten wachten we met een potje bellenblaas tot Kevin, Laurens broer, met een groep andere militairen de zwaardensaluut begint. Het bruidspaar moet onder de zwaarden doorlopen, maar moet eerst de "prijs" van een kus betalen voor ze door mogen lopen. Die valt het bruidspaar allerminst zwaar!

Dan is het alweer tijd voor foto's, dit keer met de bruidegom en de bruidsjonkers erbij. Allemaal wachten we in de kerkbanken op de bruidsjonkers. Het is warm en iedereen gebruikt de waaiers met het programma erop waarvoor ze bestemd zijn: waaieren.


Getrouwd!

De ouders van Dan, zijn broer en een heel aantal bruidsjonkers zijn er nog niet. We horen, dat Dans vader na de dienst onwel is geworden en flauw is gevallen en dat er een ambulance voor hem is geroepen. Er wordt besloten door te gaan met foto's van de aanwezigen, want het is al bijna vijf uur en om zes uur begint het diner.

Alle foto's worden genomen, helaas zonder een van Dans familieleden erin. Hopelijk kunnen die later nog genomen worden. Als Saskia en ik na het foto's nemen naar de auto lopen zien we wel acht Fire and Rescue mensen bezig met Dans vader. Die ziet er erg slecht uit en er wordt inderdaad besloten hem mee te nemen naar het ziekenhuis. Dat zet natuurlijk een grote domper op de festiviteiten, al horen we wel, dat hij oververhit raakte en vocht tekort kwam en verder niet in gevaar was.

Na flink wat zoeken en een woordenwisseling tussen Rick en mij vinden we eindelijk de Wright gate van de Fort Myer militaire basis. We beantwoorden de vragen van de veiligheidsbeambte en mogen dan doorrijden naar de officer's club.

Eerst drinken we een drankje in de Lamplighter's Inn, maar de hapjes zijn al op als wij aankomen. Gelukkig mogen we al gauw naar boven, waar een buffet klaar staat. Maar eerst moet het bruidspaar en hun entourage worden geintroduceerd. De DJ heeft duidelijk moeite met de uitspraak van sommige namen. Ook Saskia komt er niet makkelijk uit en Saskia zelf is zeer verlegen met de aandacht van zo'n honderd vijftig anderen op haar gericht.

Laurens vader maakt een speech en een toast en daarna beginnen Lauren en Dan aan het buffet. De DJ vertelt vervolgens tafel voor tafel wie nu mag.

Wij zitten aan tafel 13 met de familie Hildebrand, die schuin tegenover ons woont. Het wordt dus erg gezellig en dat is fijn, want we moeten even wachten, voor wij in de rij van het buffet mogen aansluiten. Als dat eindelijk het geval is, bestaat onze keuze uit salade en broccoli met wortels, rijst en aardappels met creme saus en zalm, kip of roast beef (ik neem iets van alle drie). Het smaakt allemaal lekker.

Een goochelaar loopt tijdens het eten tussen de tafels door en laat zijn kunsten zien. Vooral de kinderen zijn er helemaal van onder de indruk.

Al gauw nadat wij hebben opgeschept kondigt de DJ de eerste dans van het bruidspaar aan. Natuurlijk moet ik daar met mijn fototoestel bovenop staan. De fotograaf is er ook en maakt een opmerking over mijn camera. Hij is Katja's vroegere high school counselor en fotografie is ook zijn hobby. Ik ben benieuwd naar zijn foto's. Ze zullen vast beter zijn, dan die van mij, maar ik vind, dat hij niet erg creatief is (van wat ik gezien heb). Maar wie weet is het eindresultaat verrassend. Zelf heb ik nog veel te leren, hoewel meer foto's goed gelukt zijn, dan ik had gehoopt.

Na de eerste dans van het bruidspaar komt de dans van de bruid met haar vader en daarna de bruidegom met zijn moeder. En dan mogen de gasten meedoen. Als eerste komt Kool and the Gang "Celebrate Good Times" en we dansen er allemaal in mee. Kai en ik proberen een jive, maar we moeten nog even oefenen, dat is duidelijk!

Al snel volgen de YMCA (een lied waaraan Rick weigert mee te doen), de Chicken Dance (jee, ik moet opeens naar de wc) en de Electric Slide, waar we dapper wel aan mee doen, ik volg een van Laurens bruidsmeisjes, die duidelijk precies weet, hoe de passen gaan.


Alle kinderen, die Lauren ooit gebabysit heeft (of althans, de meeste!)

Intussen wordt er champagne ingeschonken en maken Lauren en Dan zich klaar om de cake aan te snijden. Voor de fotograaf wordt dat eerst door Dan met een zwaard gedaan, maar uiteindelijk komt er een gewoon mes aan te pas. Het paar voedt elkaar een hapje en dan worden er stukken uitgedeeld aan iedereen.

Behalve de grote cake zijn er ook tientallen cupcakes en een "groom's cake", Lauren heeft hiervoor gezorgd en hij is in de vorm van een grote kies met zilveren vulling.

Met het dessert komen ook de toasts. Inmiddels weten we, dat Dans vader later ook zal komen en dus is zijn broer helemaal ontspannen als hij het bruidspaar toespreekt. Hij houdt een heel onderhoudende toespraak over Dan en zijn jeugd, het verschil in hun temperament en hoe ze toch "close" zijn. Na Martin komen de twee maids of honor aan de microfoon, Rosalind en Stephanie. Zij zijn minder voorbereid dan Martin, maar niet minder gek op het bruidspaar.

Als de cake op is begint het dansen in alle ernst. Iedereen geniet met volle teugen. Halverwege gaan alle ongetrouwde vrouwen bij elkaar staan en gooit Lauren haar boeket. Wie het gevangen heeft weet ik niet, ik stond te ver weg.

Katja, Saskia en Kai vermaken zich prima en Rick en ik dansen ook heel wat. Eindelijk biedt iemand aan om een familie foto te maken en die wordt ook heel leuk.


Ons gezinnetje

De kinderen worden moe en de families met kleintjes gaan naar huis. Een stel vrienden gaat de auto versieren en Lauren en Dan worden volgens de Joodse tradities nog op hun stoelen boven onze hoofden rondgedragen (Laurens gezicht spreekt boekdelen!).

Dan gaan wij ook afscheid nemen. We nemen nog een laatste foto met Lauren samen en spreken af haar na haar korte huwelijksreis nog even te zien. Lauren en Dan dansen de laatste dans van de avond samen en wij ontsnappen naar buiten. De auto ziet er goed uit, allerlei leuzen op de ramen, blikken achter de auto. De kinderen zitten vol afwachting op een bankje te wachten en dan komt het bruidspaar naar buiten. Onder veel gejoel worden ze uitgezwaaid.

Wij lopen naar de auto en leiden een hele rij anderen de hekken van Fort Myer uit. Het is middernacht. Wat een sprookjesachtige en fantastische dag, ik voel me bevoorrecht er zo'n groot deel van te hebben mogen uitmaken!

Meer dan 300 foto's heb ik deze twee dagen genomen, die ik binnenkort allemaal online zal zetten. Het is moeilijk te kiezen welke op dit blog te zetten, dus de selectie is "random".

posted by Kasaka @ 8:35 AM   ---

|

Muskegon en de rit naar huis

Woensdag, 23 augustus, 2006

Vandaag mogen we even rusten voor de heel erg lange rit morgen. We hebben na wat overleg besloten om alle 795 mijl in een keer te gaan rijden. We wilden eerst al vanavond op pad gaan, maar dat wordt zo’n gehaast.

Het is maar goed ook, want al vanaf het begin van de reis maakt de van vreemde geluiden bij het remmen. Rick wilde het telkens negeren, maar gisteravond moest hij in Milwaukee heel hard remmen en sindsdien klinkt het vele malen erger.

Gelukkig weet zijn vader een goede garage in Muskegon en bij het opstaan belt Rick ze gelijk. Ze kunnen ons vandaag nog inpassen, gelukkig, want ik zou geen rustig moment hebben, als we met dat geluid nog zo’n afstand zouden moeten afleggen!

Ricks vader haalt ons op bij de garage en na een knuffelig weerzien met de kinderen eten we met zijn allen ontbijt. Er wordt gebeld, dat de van al kan worden opgehaald, dus splitsen we op.

Saskia gaat met Rick en Grandpa mee, want ze heeft in de paar dagen, dat wij weg waren, alle vier haar meegebrachte boeken uitgelezen!! Rick gaat dus op zoek naar een boekenwinkel, die Muskegon niet heeft, blijkt later. Bij Walmart hebben ze dan maar wat tijdschriften gekocht.

Katja, Kai en ik nemen mijn schoonvaders (heel) oude Jeep mee naar het strand van het Michigan Meer. Dit Muskegon State Park is erg mooi en ik moet er bij een bezoek aan mijn schoonvader altijd tenminste een keer heen. Als we er aankomen is er niemand geparkeerd, dus we hebben het strand voor ons alleen.

Het zand is fijn en voelt heerlijk aan onze voeten. Het water is wat koud, maar lekker om in te lopen. We besluiten zeker een mijl door het rulle zand te lopen en intussen hoor ik de verhalen over wat de kinderen de afgelopen dagen beleefd hebben.

En wat hebben ze zoal gedaan? Ontzettend veel! Volgens mij is mijn schoonvader uitgeput!

Ze hebben een enorme wandeling door de duinen gemaakt en zijn de weg kwijt geraakt. Het was zo zwaar, dat Saskia moest huilen, maar gelukkig is alles toch weer goed gekomen. Verder hebben ze in het Muskegon Meer gezwommen, in dune buggies gereden, een vuurtoren en een expositie over het vormen van duinen gezien en hun eigen gevangen vis voor lunch gegeten!

Kai verzucht, dat hij ook zo graag aan een meer zou wonen. Ik kan het me helemaal voorstellen, want het is hier ook mooi. Alleen moet ik niet aan de koude winters denken en er is in Muskegon verder niet veel te doen.


Kai is al boven, terwijl ik pas halverwege ben!

Tijdens onze wandeling lopen we drie hoge duinen op. Het is flink zwaar, want onze voeten zakken in het rulle zand weg. Als ik dit iedere dag kon doen zou ik echt in tip-top vorm zijn! Het weer naar beneden rennen is het leukst. In het zand op de duinen zien we trouwens allerlei dierensporen, van slangen, herten en andere niet te identificeren dieren.


Een monarch rust op het strand van Muskegon State Park

Als we weer bij de auto zijn wijst de Garmin 2,5 mijl aan, maar ik heb bijna 400 calorien (gewoonlijk bij zo’n afstand niet veel meer dan 200) verbrand, zo zwaar was dat duinlopen!

Het weer ziet er nogal dreigend uit en er wordt voor later op de middag onweer voorspeld. We eten dus gauw lunch en rijden dan naar de marina, waar de zeilboot van Ricks vader ligt. Hij heeft een zeewaardige zeilboot, waarin vier mensen kunnen slapen. Toen mijn schoonmoeder nog in leven was gingen ze ermee op vakantie op het Michigan Meer.

Het wordt een heerlijk ontspannen middagje zeilen. We mogen allemaal om beurten het roer bedienen en er staat een lekker, maar niet te hard, briesje. Alle wolken verdwijnen dan ook nog eens en ik verbrand zelfs een beetje.


Het tweede huis van rechts is Ricks vaders huis, gezien van de zeilboot

Een van de opdrachten van mijn fotografiegroep is een oude of antieke deur te fotograferen. Nu heeft Muskegon niet zoveel te bieden, maar wel twee heel bijzondere Queen Anne stijl huizen, waarin eind 19e eeuw onder anderen de rijke houtmagnaat Hackley woonde. Rick en ik rijden erheen en nemen ettelijke foto's. Het zijn heel bijzondere huizen, met allerlei detail aan de buitenkant en een heel stel glas in lood raampjes. Ook de begeerde antieke deur vind ik, helemaal van versierd hout gemaakt, altijd leuk, dit soort opdrachten.

Tot grote vreugde van Rick, Katja en Kai is het weerbericht inderdaad veranderd en is er veel minder kans op onweer, dan ze rond het middaguur voorspelden (kennelijk veranderen de weersomstandigheden rond de Grote Meren snel). Dit betekent, dat ze kunnen gaan zalm vissen op het Michigan Meer, iets wat er tot nu toe nooit van gekomen is.

We eten snel een hapje van de Bear Lake Tavern en dan vertrekken zij vieren. Carol en ik blijven lekker buiten op het deck met zicht op het meer kletsen. Helaas krijg ik mijn gewenst zonsondergang niet. Carol heeft aangeboden me naar het meer te rijden, maar naarmate zonsondergang nadert neemt de bewolking ook weer zo toe, dat er geen straaltje meer doorheen schijnt. Alleen heel in de verte zien we mooi rood verlichte onweerswolken, hopelijk blijven die ver van onze vissers!

Zalm vissen is een heel erg “hit or miss” sport, Ricks vader vertelde, dat hij ongeveer de helft van de keren, dat hij uit varen gaat, iets vangt. Grote hoop hebben we dus niet, dat ze met een zalm thuis zullen komen.

Rond tien uur stormt een dol enthousiast Kai echter naar binnen. Hij heeft een Chinook zalm van bijna een meter aan de haak geslagen! Wat een spectaculair beest! En Rick heeft een flinke Coho zalm gevangen. Een zeer succesvolle avond, dus!


Kai durfde hem niet vast te houden, maar Rick is net zo trots

Mijn schoonvader begint de vissen meteen schoon te maken en ik ben verbaasd over al het bloed, dat eruit komt. De Chinook zalm blijkt een mannetje te zijn en de Coho een vrouwtje. De zalmen paren in het Muskegon Meer en gaan daarna dood.


De "master" aan het werk

Ricks vader is duidelijk een pro in het fileren van vis en binnen de korste keren liggen er zulke grote stukken zalm in de bak, dat ik me bedenk, dat je daar in de winkel misschien wel $100 voor zou moeten neertellen!


Erg jammer, dat wij er niet van mee kunnen eten!

Na dit avontuur is het tijd om afscheid te nemen van Carol en Rick en ik gaan voor de laatste nacht naar het hotel. Morgen hebben we een gigantische rit voor de boeg, maar deze week was al het rijden dubbel en dwars waard!

Donderdag, 24 augustus 2006

Veel te vroeg word ik wakker, ik zie als een berg tegen vandaag op! Bijna 800 mijl zullen we moeten afleggen en ik weet nu al, dat mijn lichaam daar niet blij mee gaat zijn. Helaas heb ik tot zondag ook helemaal geen tijd om te ontspannen, want morgen en overmorgen zijn we constant in de weer met de trouwerij van Lauren.

Maar ja, naar huis zullen we toch moeten. We checken uit het hotel en komen net voor achten bij mijn schoonvader aan. Tot onze grote verbazing zitten de kinderen al klaar en we laden snel hun spullen in de auto.

Het afscheid is altijd moeilijk, want de afstand is toch erg groot. Maar de kinderen hebben een fantastische tijd gehad en mijn schoonvader heeft duidelijk ook genoten. Volgend jaar zullen ze dus zeker terug willen en wie weet zit er dan weer een leuk reisje voor Rick en mij in. Om de te overbruggen tijd wat minder lang te maken bespreken we gauw, wanneer Grandpa onze kant op kan komen. Waarschijnlijk zal dat met Thanksgiving lukken, dus dat is te overzien.

Na snel even de voorbanden, die zacht waren, opgepompt te hebben beginnen we rond half negen aan ons kilometer vreten. Meteen in Michigan hebben we al zeker een uur vertraging. We komen in een zwaar onweer terecht, wat aquaplaning veroorzaakt en we zien een paar nare ongelukken.

Ook is er heel wat constructie gaande en staan we eindeloos in de file. Het lijkt ook of het onweer met ons mee trekt. Pas als we naar het zuiden afbuigen wordt het weer droog.

Ergens in Ohio eten we een snelle lunch bij Wendy’s en bij Columbus neem ik het stuur over van Rick. Het is al na drieen en we moeten nog bijna 350 mijl! Ook hier zijn weer banen gesloten voor constructie en komen we herhaalde malen in de file te staan. Op de heenweg hebben we hier helemaal geen last van gehad!

Onderweg zie ik op vrijwel elke tussenstrook politie staan, dus ik durf niet te ver over de snelheidslimiet te rijden. Balen! Zo duurt het nog langer voor we eindelijk thuis zijn!

Na even overleggen besluiten we toch bij Washington, Pennsylvania bij een restaurant te gaan eten. Vooral Saskia verveelt zich erg en dat is niet bevordelijk voor het humeur in de auto. In Washington weten we een TGIFriday’s en daar is een Target vlakbij.

Terwijl we op ons eten wachten gaat Rick met Saskia naar Target om vertier te zoeken. Eigenlijk willen ze een video kopen, maar hebben alleen een VHS speler in de auto en Target blijkt alleen maar dvd’s te verkopen. Met wat knutselspulletjes komen ze terug.

Het eten wordt snel bezorgd, want we hebben verteld, dat we op doorreis zijn en haast hebben. De bediening is attent en goed en binnen het uur zitten we weer in de auto.

De rest van de weg verloopt vlot, er is nu nauwelijks verkeer meer en we rijden door relatief onbewoonde gebieden, tot we de metropool naderen. Daar is het wat drukker, maar het is inmiddels al na tienen, dus erg is het niet. De kinderen liggen achterin al te slapen. Om half twaalf rijden we eindelijk de oprit naar ons huis op!

Hoera!!! Wat een welkom gezicht! Door al het oponthoud hebben we bijna vijftien uur in de auto gezeten! Ja, we zijn gek, dat we zo’n afstand op een dag afleggen, het is even heel hard doorbijten, maar we hebben dan ook een absoluut fantastische week achter de rug! En nu kan de huwelijkspret beginnen!

posted by Kasaka @ 3:00 PM   ---

|

Wisconsin Dells

Om zeven uur gaat de wekker weer, gelukkig ben ik nog niet helemaal aan het uur tijdsverschil gewend en ik doe mezelf geloven, dat het acht uur is. Binnen het halve uur (en dit is inclusief douchen!) zitten Rick en ik in de auto, uitgecheckt en wel. Een persoonlijk record, dat is zeker!

Bij de Starbucks even verder op moet natuurlijk onze ochtend caffeine-stoot worden gehaald en we hopen, dat ze ook warme sandwiches hebben, zoals in ons gebied. Dan hoeven we niet direct weer te stoppen, want we hebben haast. Helaas hebben ze de sandwiches niet, dus delen Rick en ik een (wel heel erg smakelijk) stuk bananen- en walnootbrood.

Ons eerste doel vandaag zijn de Wisconsin Dells, wij vonden dat er op de heenweg zo leuk uitzien, dat we het wat beter willen gaan bekijken. De MIO GPS zegt, dat we er vijf uur over zullen doen.

Al meteen als we Duluth uitrijden zitten we weer in Wisconsin. Helaas voor Rick is er geen enkel “Welcome to Wisconsin” bord te zien. Het is een mooie weg, langs allemaal meren en opeens ziet Rick een billboard, waarop een Noorse winkel wordt geadverteerd. Die zou zestien mijl verderop zijn, maar niet op onze route.

Rick is dol op alles wat Scandinavisch is, mede dankzij zijn jeugdjaren in Copenhagen. We rijden de zestien mijl dus om en arriveren net een paar minuten voor het opent bij het winkeltje. “Odden’s Norsk Husflid” in Barronett, Wisconsin, ziet er van buiten wel erg klein uit en ik moet toegeven, dat mijn eerste reactie “zonde van de tijd” was.

Maar ja, soms ben ik wel erg de reisleidster en moet Rick mij maar volgen, dus ik besluit hem hierin zijn zin te geven. Meestal volgt hij mijn suggesties zonder slag of stoot, dus ik mag niet klagen.

Een vriendelijke oude man rijdt een paar minuten later het parkeerplaatsje op en vertelt ons, dat de eigenaresse vast zo komt. Hij laat ons alvast binnen, want hij gaat wat schilderwerk doen. Hij is zo met ons in gesprek, dat hij vergeet het alarm uit te schakelen. Een minuut of wat later gaat dat dan ook met alle bellen en toeters af!

Als mij dit in een winkel van een ander zou overkomen, zou ik in paniek raken, wat als de politie komt? Maar hij gaat heel rustig in het heel kleine telefoonboekje bladeren en belt “Sheriff” om hem te zeggen, dat alles heus goed is. Natuurlijk zijn we hier in een gehuchtje met een paar honderd (of minder) inwoners, dat vergat ik even.

Intussen kijken Rick en ik rond in het toch wel heel vol met Noorse en andere Scandinavische spullen gestouwde winkeltje. Ik stel me voor, dat dit zoiets is voor Noren als de kleine Nederlandse winkeltjes hier in de VS zijn voor ons. Vertrouwde spullen, die we hier niet kunnen krijgen.

Al zijn we op zoek naar een cadeautje voor Ricks vader, wij zien er niets van onze gading. We bedanken vriendelijk voor het binnenlaten en voelen ons eigenlijk een beetje schuldig, dat we niet wachtten op de eigenaresse om iets te kopen. Maar ja, kopen omdat het moet staat me ook tegen.

De GPS leidt ons via allerlei boerenweggetjes (en dan moet je je dus een boerderij per enkele mijlen voorstellen) terug naar de snelweg. Ik kijk mijn ogen uit, vooral de “Nederlandse” zwart-witte koeien vind ik leuk om te zien, want in ons gebied is het meeste rundvee helemaal zwart of bruin.

Bij het plaatsje Cumberland, waar we net het Rutabaga Fest (een groente, waarvan ik zo gauw de Nederlandse naam niet weet) niet meemaken (oh, wat is dit “small town America, ik geniet!) gaan we pas echt de boondocks in. We rijden op 18 ½ street en 22 ½ street en Rick denkt al, dat de GPS van slag is. Maar nee, hoor, na veel links en rechts afslaan zitten we opeens weer op de 53, die ons naar het zuiden brengt.

Het landschap blijft mooi groen en glooiend met de typische rood geverfde schuren. Die laatsten zijn mijn favoriet. Ook al heb ik er al ontzettend veel gezien, ik blijf het leuk vinden, dat rood in het groene landschap. Het doet me ook op een vreemde manier aan mijn jeugd denken. Toen we kinderen waren lazen we Donald Ducks bij mijn grootouders en die schuren lijken precies op de schuur van Oma Duck. Een stukje nostalgie komt dus bij me los.

Nog steeds hebben we geen cadeautje voor Ricks vader gevonden en opeens zie ik een “Cheese Haus” langs de weg. Hier hebben ze vast de wereldberoemde Wisconsin kazen. En jawel, hoor, een hele wand vol met verschillende kazen. Ook mag ik een handje vol “curds” proberen, hoe die in het Nederlands heten weet ik ook al niet!

Wij kiezen drie wieltjes cheddar: sharp (geel), extra sharp (rood) en extra extra sharp (zwart). Zo toont het ook leuk als we het geven. Zouden de zwart-bont koeien (zo heten ze toch?) extra goede melk geven? Want die zie je hier het meest en in Nederland toch ook wel. Zomaar een gedachte, waarop iemand vast een antwoord heeft.

Om een uur of een rijden we het stadje Wisconsin Dells binnen. Vroeger heette het hier Kilbourn, maar toen de “Dells” (speciale rotsformaties) een populaire toeristenattractie werden (en dat was al zo’n honder jaar geleden het geval) is de naam veranderd.

We hebben honger en willen graag aan de rivier eten. We vinden al vrijwel meteen “Mexicali Rose”, een Mexicaans restaurantje met een gezellig terrasje aan het water. We zien een aantal boten vertrekken, maar in de brochure lezen we, dat die minimaal twee uur duren en daar hebben we geen tijd voor, tot onze spijt.


Het toeristische straatje in het centrum van Wisconsin Dells

Na een lekkere quesadilla met spinazie voor mij en een enchilada voor Rick gaan we op zoek naar een plekje, waar we de Dells zonder boot kunnen zien. Dit blijkt moeilijk, zo niet onmogelijk. We vinden wel een doodlopend weggetje, waar we eng op een klif balancerend een aantal foto’s maken van de zandstenen rotswanden, maar echt spectaculair is het niet.

Dan vinden we een parkeerplaats in het supertoeristische centrum van het stadje en lopen er even tussen alle ouderwetse portrettenshops en fudge winkeltjes rond. Bij de toeristeninformatie vragen we of er met de auto ook een plek te vinden is, waar je de Dells kunt aanschouwen. Het meisje kijkt ons niet begrijpend aan, ze is niet veel ouder dan Katja en is alleen getraind om boottochten aan te prijzen. Ze weet dan ook niet, of je er met de auto ook dichtbij kunt komen.

Ietsje verderop ontdekken we de Riverwalk, een pad vlak langs de rivier. Aan de overkant zien we een weg lopen vlak langs de rivier en we willen die wel eens uitproberen.


Dit soort rotsformaties geeft de "Dells" hun naam

We halen de auto weer op en gaan op ontdekkingsreis uit. Niet veel verderop zien we een bord “Wisconsin Dells Nature Area” en een parkeerplaats met een aantal auto’s erop. We zien ook een pad en besluiten dat eens te proberen, al begint de tijd te dringen. Op de GPS zien we, dat de rivier niet ver weg is.

Ongeveer halverwege komen we een paar wandelaars in de tegenovergestelde richting tegen. Op onze vraag hoe ver de rivier nog is, antwoorden ze een kwartier tot twintig minuten. Oef, dat betekent, dat we later zullen vertrekken, dan 15 uur, wat onze doeltijd was. Na enig overleg lopen we toch door, dan eten we maar wat op de boot, die Dells moeten gezien worden.

Tien minuten later (wij lopen duidelijk sneller, dan de meeste mensen) staan we op een roodachtig zand strandje. De kliffen van de Dells omringen ons en het is er prachtig. Het liefst had ik nog de alleenstaande “torens” willen zien, maar hier zullen we het mee moeten doen.

De terugweg gaat, zoals altijd, veel sneller en om kwart over drie zijn we terug bij de auto. De weg terug naar Milwaukee en de veerboot kan beginnen. Deze dagen met Rick zijn weer veel te snel voorbij!

Door wegomleggingen duurt het een hele tijd, voor we bij de terminal voor de veerboot zijn. We hebben nog net tijd om een sandwich als avondeten te kopen en dan is het al tijd om aan boord te gaan.

Dit keer laat ik mijn fototoestellen in de auto, denkend, dat er niet veel te zien zal zijn, en natuurlijk krijg ik daar enorme spijt van! De zonsondergang boven het Michigan Meer kan niet anders dan schitterend genoemd worden. Rick neemt met zijn mobieltje foto’s, maar zelfs dat lukt me niet goed. Hopelijk krijg ik morgen in Muskegon een herkansing.

Terwijl ik binnen typ en lees (het is me buiten te winderig en koud!) komt Rick met updates. Hij kan honderden, zo niet duizenden sterren zien en de Michigan kust (we zijn een half uur van onze bestemming). Ik kan alleen maar aan mijn bed, nog een uur van mij verwijderd, denken. Wat een drukke paar dagen en wat een indrukken hebben wij opgedaan! We kunnen er weer lang met genoegen op terug kijken.

posted by Kasaka @ 9:52 AM   ---

|

North Shore Drive

Omdat we een flink volle dag hebben gepland vertrekken we al vroeg uit Minneapolis. Ik moet zeggen, het staat in mijn top tien van leukste steden in de VS (in combinatie met St. Paul) en ik kan me voorstellen, dat het er leuk wonen is.

Bij Starbucks halen we onze gewoonlijke lattes en bij McDonald’s een dit keer werkelijk heel verse egg mcmuffin en dan beginnen we aan de rit naar Duluth.

Het landschap hier is nogal vlak met heel wat meren. Niet voor niets heeft Minnesota de bijnaam “Land of 10.000 lakes”. De begroeiing is heel anders, dan in ons gebied, vooral heel veel berken en dennebomen.

Halverwege neem ik het rijden van Rick over, die heeft tot nu toe al die mijlen gereden en heeft wel even zin om gewoon passagier te zijn. Na zo’n twee uur rijden komen we op de top van een heuvel en opeens strekt zich daar de stad Duluth en het Grote Meer voor ons uit. Een spectaculair gezicht is het! Jammer, dat ik achter het stuur zit en onze voorruit begraafplaats voor een half miljoen van de biljoenen insekten hier is, anders had ik een paar foto’s genomen.

Nu zijn Rick en ik bij alle grote meren geweest, een leuk feitje voor de annalen. Duluth ziet er erg industrieel uit. Het is, zo zegt een van onze gidsboeken, misschien wel de grootste binnenlandse haven zo ver van zee verwijderd. Er wordt vooral veel ijzer verscheept, want net ten westen van de stad wordt ijzer gemijnd.

We rijden door Duluth heen en beginnen aan de North Shore Scenic Drive. Omdat we dezelfde weg weer terug zullen rijden besluiten we eerst naar het noordelijkste punt, dat we kunnen halen te gaan. De hele weg leidt naar Thunder Bay in Ontario, Canada, maar dat is voor ons veel te ver op een dag.

Wij kiezen Tofte als eindpunt op deze weg. Hier komen we rond lunchtijd aan en vinden er de Blue Fin Grille, een gezellig restaurantje aan het water. Alles doet hier erg Scandinavisch aan en ook de namen, die we zien zijn Noors, Deens, Zweeds of Fins. Zelfs de mensen zien er nog Scandinavisch uit.

Zoals zo vaak hier in de Verenigde Staten sta ik er versteld van hoe bepaalde groepen pioniers (hier in Minnesota “voyageurs” genoemd) zich gevestigd hebben in een landschap, dat zo erg op dat van “thuis” lijkt. Je zou de kliffen langs de kust hier goed met de Noorse fjorden kunnen vergelijken en het klimaat ook. Gingen ze hier bewust naar op zoek, toen ze aan de oostkust landden? Toeval kan het toch niet zijn.

We zijn dus niet verrast als Gjetost kaas deel uitmaakt van het menu. We bestellen de plaatselijke specialiteit: gerookte Bluefin met Gjetost op crackers. Ik ben geen grote Gjetost fan, maar zo smaakt het wel lekker. Al etend hebben we uitzicht op een strandje aan het meer, waar een familie aan het kanoen is.

Op de terugweg hebben we een aantal stops ingepland, want er is langs de kust van alles moois te bekijken. Als eerste stoppen we bij Tettegouche State Park. Hier moeten mooie watervallen te zien zijn.

Bij het kantoortje kopen we voor $7 een State Parks dagpas en gaan dan op zoek naar de watervallen. Er blijken er twee te zijn, Two Steps Falls en High Falls. Die laatste is officieel de hoogste in de staat Minnesota, verder naar het noorden is er wel een hogere, maar die ligt eigenlijk al op Canadees grondgebied.

Aan het begin van het pad staat, dat de hoge waterval 0,7 mijl verderop is. Dat is wel even te doen, denken we. We lopen een heel end de heuvel op en voor mijn gevoel zijn we allang meer dan halverwege, als we weer een bordje tegenkomen, nu is het nog een halve mijl!

Het bos is erg mooi en weer vind ik het leuk de verschillen met thuis te zien. Er groeien wilde bosbessen, jammer genoeg nog niet helemaal rijp en de eekhoorntjes hier zijn rood en niet grijs.

Als we bij een splitsing aankomen kiezen we ervoor om eerst naar Two Step Falls te gaan. Dit blijkt een mooie waterval te zijn. Niet spectaculair hoog, maar het water komt in een waaier naar beneden.


Een deel van Two Step Falls

Verderop zien we High Falls, maar alleen van bovenaf. Om hem van beneden te bekijken zouden we nog een flinke klim moeten maken en wegens tijdgebrek doen we dat maar niet.

Al met al heeft deze 0,7 mijl wandeling meer dan een uur geduurd en we schrappen wat in de boeken wordt geroemd als een van de mooiste uitkijkpunten over Lake Superior van ons programma. Dat zou weer een fikse wandeling zijn, waarvoor de tijd ontbreekt, en we hebben zo langs de weg ook prima uitkijkpunten.

Bij het Split Rock Lighthouse kopen we een ticket om de vuurtoren te bekijken. Deze is bovenop een klif gebouwd, nadat door een storm in 1905 een aantal schepen hier vergingen.


De van gele bakstenen gebouwde vuurtoren is prima onderhouden en we mogen naar boven om het licht te zien ronddraaien. Ook het huis van de wachter is helemaal gerestaureerd en ingericht, zoals het er in het begin van de twintigste eeuw moet hebben uitgezien. Vrijwilligers in klederdracht vertellen over de geschiedenis van de vuurtoren.

Als we alles bekeken hebben wil ik kijken of we de vuurtoren ook van beneden aan het meer kunnen fotograferen. We lopen een pad af en daar blijkt een houten trap helemaal naar het meer te zijn gebouwd.

Rick wil niet zo ver naar beneden, dus ga ik maar alleen. Vanaf de rotsen heb ik goed uitzicht op de vuurtoren. Als ik omkijk zie ik een heel kleine chipmunk een soort denneappel eten, dus ik neem hem ook maar gelijk op de foto.


En dan kan ik de verleiding niet weerstaan om de watertemperatuur te gaan voelen. Nu begrijp ik ook meteen, waarom de kinderen, die we eerder zagen, niet zwommen. Brrr!!! Het is ijskoud! Bovenaan de trap wacht Rick geduldig. Ik heb mijn oefening voor vandaag wel gehad!

Onze volgende en laatste stop voor vandaag is nog een vuurtoren. Dit keer degene in Two Harbors. We lopen hier een lange pier af, waar een klein onbewoond vuurtorentje staat. Daar zien we ook hoe een van de enorme vrachtschepen wordt geloodst. Vroeger was Two Harbors een grotere en belangrijkere haven, dan Duluth, nu moeilijk voor te stellen.


De grote vuurtoren hier is nu een bed and breakfast, maar we mogen, tegen betaling, wel een kijkje nemen. Deze vuurtoren is de oudste in Minnesota en is rood geschilderd. Van binnen ziet hij er weer heel anders uit, dan die op Split Point Rock. De toren is bijvoorbeeld veel hoger, zodat hij boven de bomen uit zichtbaar is. Ik heb iets met vuurtorens, dus ik vind dit ook weer reuze interessant.


Via de expressway rijden we terug naar Duluth, waar we inchecken bij de Holiday Inn en ons opfrissen voor we op zoek gaan naar een restaurant. We willen graag of iets aan het meer of iets met zicht op de haven. Veel keus is er niet, maar uiteindelijk vinden we een ronddraaiend restaurant "Top of the Harbor" in het Radisson hotel.

Van hieruit hebben we uitzicht over de haven en we zien een mooie zonsondergang. Het eten smaakt lekker, vooral de gerookte forel, die de specialiteit is in dit gebied. Ook de prijzen vallen alles mee, meestal zijn die in een ronddraaiend restaurant veel hoger.

Moe van alle indrukken van vandaag en het vele klimmen internetten we nog wat op de kamer en dan gaan de lichten uit, morgen weer vroeg op!

posted by Kasaka @ 7:57 PM   ---

|

De Twin Cities

Vandaag zijn Rick en ik 18 jaar getrouwd en wat een heerlijke jaren zijn het geweest! Hopelijk komen er nog dubbel zoveel en meer bij! Om dit heuglijke feit te vieren trakteren we onszelf op een ontbijt op bed. Het smaakt heerlijk, mijn gepocheerde eieren zijn precies goed gekookt en ook de ham is lekker.

Om mijn spieren los te maken en de stad te verkennen besluiten we een fikse wandeling te gaan maken. Minneapolis is een ontzettend wandelbare stad en we zetten als eerste koers naar de Sculpture Garden. Hier staat een heel leuke fontein in de vorm van een enorme rode kers op een lepel. Hij is gemaakt door Claes Oldenburg, een Zweedse Amerikaan, en zijn Nederlandse vrouw, Coosje van Bruggen. Helaas is het licht in de richting van de wolkenkrabbers niet optimaal, maar we kunnen toch een heel aantal foto’s maken.


Door de gezellige binnenstad lopen we terug, langs Nicollet Mall en eigenlijk met de oude stenen brug als doel. Die blijkt toch wel wat ver te zijn en we hebben een vol programma, waarin alles kwa tijd precies past.

We besluiten naar de oude stenen brug te rijden. Die blijkt een heel mooie brug te zijn met een wandel- en fietspad eroverheen. Aan weerszijden zijn oude meelfabrieken van Pillsbury en Gold Medal Flour te zien. Die florisseerden hier, omdat ze kracht putten uit de St. Anthony watervallen in de Mississippi, waar de rivier het grootste hoogteverschil van zijn meer dan 2000 mijl lengte heeft.




Tegenwoordig zijn de watervallen door de mensheid helemaal verlegd en is er scheepvaart mogelijk. Toch blijft het een mooi gezicht en heel grappig voor ons om weer aan de Mississippi te staan. We hebben deze machtige rivier ook veel zuidelijker gezien, in St. Louis, en nog zuidelijker in New Orleans.

Na de brug over gelopen te zijn en alle geschiedenis plakkaten erover gelezen te hebben lopen we terug naar de auto. Via de campus van University of Minnesota, die erg mooi is en waar we vooral de fraternity huizen (zoals van Alpha Tau Omega, voor mij zijn de fraternities en sororities nog steeds iets mysterieus) bewonderen, rijden we richting Mall of America.


Wat een gigantisch winkelcentrum is dat! En je moet op iedere verdieping rondjes lopen, want in het midden staan allemaal achtbanen en kermisattracties! Wij zijn heus wel wat gewend, want Tysons Corner is ook een van de grootste malls in het land, maar dat is nog niet half zo groot als deze!

We winkelen wat, kopen een kookboek bij Barnes and Noble voor de slow cooker, die we aan Lauren en Dan als huwelijkscadeau zullen geven en ik koop er voor ons ook gelijk eens, want er staan heel wat lekkere en makkelijke recepten in.

Bij een van de souvenirwinkels vinden we grappige t-shirts voor de kinderen en bij Macy’s eindelijk een leuk horloge voor mij.

Dan is het lunchtijd en we kiezen Kokomo’s Island Cafe van de lijst met thema restaurants. Dat blijkt een goede keuze. Het is er vrolijk Caribisch ingericht, de bediening is ontzettend vriendelijk en het eten wordt snel gebracht en smaakt heerlijk.

Het is perfect weer buiten en we hebben geen zin om meer tijd binnen in een drukke mall door te brengen. We hebben voor 17 uur tickets voor het Science Museum in St. Paul en we willen ook die stad nog een beetje bekijken.

Onderweg bel ik Benno Groeneveld, die ook op het Alles Amerika forum schrijft, maar het lukt niet om iets af te spreken. We hebben ook maar zo ontzettend weinig tijd! Toch is het leuk om de stem achter de schrijfsels te horen. Volgende keer beter, want dat we ook met de kinderen hier eens naar toe willen gaan staat voor mij vast.

Ondanks het feit, dat er bij het Minnesota State Capitool een grote bijeenkomst is van lopers voor de Susan G. Koomen 3-Day Walk vinden we vlakbij een parkeerplaats. Het Capitool is van buiten een schitterend gebouw. Vrijwel letterlijk, want er staan goudkleurige beelden op.

Tot onze verbazing kunnen we er zo binnenlopen, dat zijn we in Washington met al zijn veiligheidsmaatregelen helemaal niet gewend! Binnen vallen onze monden open, wat een indrukwekkend gebouw! Het doet mij aan een mix van het Capitool in Washington en de Library of Congres denken. Er staan marmeren kolommen, de koepel is van binnen kobaltblauw, overal hangen mooie schilderijen.

Boven kunnen we in de rechtszaal van het Minnesota Supreme Court, de House Chamber en de Senate Chamber kijken, allemaal even mooi. Alles is even indrukwekkend en prachtig. Ik ben dol op de architectuur van de 19e eeuw, waar ieder detail zo precies is uitgedacht.






Hierna rijden we naar de St. Paul Cathedraal. Ook hier lopen we binnen en zijn onder de indruk van de kunst, die in dit gebouw te zien is. Heel veel glas in lood ramen en marmeren beelden van heiligen. Ook het altaar is meer dan mooi te noemen. Onvoorstelbaar, dat de architect dit gebouw in slechts een jaar heeft ontworpen!

Het is inmiddels tijd om ons naar het Science Museum te begeven. Als eerste gaan we de film “The Human Body” kijken op een scherm, dat groter is dan een IMAX scherm! De vijfenveertig minuten durende film volgt een zwangere vrouw, haar man en twee kinderen op wie ze passen voor een dag uit hun leven.

Telkens krijg je te zien, wat er in verschillende situaties met hun lichaam gebeurd. Het is een leerzame film, zeker voor kinderen. Het enige nieuwe, dat ik leer, is dat babies tot ongeveer zes maanden onder water automatisch hun adem inhouden en zwembewegingen maken. Hier had ik wel over gehoord, maar dat het feitelijk ook zo is, wist ik niet.

Als de film klaar is moeten we drie kwartier wachten, tot we de Body Worlds tentoonstelling in mogen. We kijken wat rond bij de gewone museum tentoonstellingen en drinken een latte van Caribou Coffee.

En dan gaat het gebeuren. Gek genoeg voel ik me een beetje zenuwachtig, als we de Body Worlds zaal in lopen. Hoe zal het zijn om echte mensen zo tentoongesteld te zien staan?

Het begint “makkelijk”, er liggen een aantal botten en je ziet doorsnedes van iemand. Dat laatste lijkt absoluut niet meer op de mens, die het ooit geweest is, dus dat doet me niet veel.

Maar dan zien we de hele lichamen (van voornamelijk mannen, pas aan het eind staan een paar vrouwen), waarvan alle spieren en zenuwen te zien zijn. We zien een gezonde long en een rokerslong en dan valt het me op, dat de meeste tentoongestelde mensen rokers waren. Slechts bij twee ervan zijn de longen niet zwart, voor zover ik kan zien.

We zien een basketbalspeler en een danser, een “gezin”, waarvan we precies alle aders kunnen zien, een gymnast aan de ringen en een vrouwelijke gymnaste en een schaatsend paar, waarbij de man de vrouw optilt. Verder is er een uitgerekt lichaam, zowel een in de lengte als een in de breedte. En een lichaam, dat van opzij in vier stukken is gesneden.

In het begin gaat het wel, ik probeer er met wetenschappelijke ogen naar te kijken en ook echt te leren, hoe de verschillende spieren en zenuwen met elkaar verbonden zijn en eruit zien. Maar naarmate de tentoonstelling vordert voel ik langzaam mijn maag wat minder happy worden.

Het idee, dat dit lachende, spelende, liefhebbende mensen waren en dat ze nu jarenlang zo rondreizen en tentoongesteld worden, vind ik eigenlijk zo luguber en ik kan me niet aan een zekere walging onttrekken. Zouden deze mensen echt geweten hebben, waar ze zich voor opgaven?

De rij voor de kamer, waarin een zwangere vrouwen en een aantal fetussen te zien zijn, is ellenlang en eerlijk gezegd voel ik mijn maag al genoeg, dat ik het wel zonder die beelden kan doen. Gelukkig voelt Rick dit hetzelfde en sterk onder de indruk gaan we terug naar de auto.

We zijn toch blij, dat we het gezien hebben, want natuurlijk is dit een heel unieke tentoonstelling. Maar we zullen het niet gauw vergeten en als hij ooit weer in Washington komt hoef ik geen tweede keer te gaan.

Gelukkig hebben we even tijd om bij te komen, voor we gaan eten, en we verkleden ons in het hotel en kijken even wat tv om de gedachten te verzetten. We hadden eigenlijk geen van beiden verwacht, dat die tentoonstelling zo ingrijpend zou zijn.

Keurig op tijd voor onze reservering komen we bij het Solera restaurant aan. Dit is een Spaans Tapas restaurant en zodra we er binnenlopen weten we, dat we een goede keus hebben gemaakt. De ambiance is modern en erg gezellig en we krijgen een “booth” (ingebouwde bankjes) voor twee, heel intien.

Ook het menu stelt niet teleur, helaas zijn onze magen niet groot genoeg, anders zou ik veel meer, dan de acht verschillende tapas, die we delen, hebben besteld. We tafelen lekker lang en proberen verschillende sherries uit. We hebben nog net ruimte voor het dessert. De creme fraiche cheescake met perziksorbet en verse perzik is om je vingers bij af te likken!

Door de zwoele avond lopen we terug naar ons hotel. Morgenochtend vroeg willen we alweer op weg zijn, dus de lichten gaan vroeg uit. Wat een volle dag, weer, maar zo ontzettend leuk!

posted by Kasaka @ 11:17 AM   ---

|

Op naar Minnesota!

Al werd ons gisteravond door verscheidene medewerkers van Lake Express verzekerd, dat de veerboot vandaag weer in service is, besluiten we toch de wekker om half zes te laten afgaan. Gelukkig zegt het geautomatiseerde bericht, dat de boot op tijd om zes uur vanuit Milwaukee zal vertrekken, dus we draaien ons nog eens lekker om. Nu hoeven we die heel vroege rit naar Ludington tenminste niet te maken!


Om acht uur gaat de wekker weer en Rick belt naar de “Badger”, het veerboot bedrijf in Ludington. De medewerkster is oprecht teleurgesteld om te horen, dat Lake Express weer vaart. Lake Express is een vrij nieuwe veerboot, die waarschijnlijk heel wat klandizie van de Badger af heeft genomen.

Mickey D’s voorziet ons weer van ontbijt en lekkere sterke koffie en keurig op tijd komen we bij het de veerboot aan. Die komt net binnen varen en het afladen gaat vakkundig en snel. Voor we het weten mogen we aan boord.


Het gedeelte door het Muskegon Meer gaat heel langzaam en we vinden een plaatsje op het bovenste dek om goed uitzicht te hebben. In de verte zien we een klein motorbootje aankomen en als het dichterbij komt herkennen wij de roodharige jongen aan boord! Het zijn Katja, Kai en Ricks vader, die ons uit komen zwaaien.


Ze varen een heel eind met ons mee, tot in het kanaal naar het Michigan Meer toe. Op mijn vraag, waar Saskia is, roept Katja, dat die nog sliep. Hopelijk is ze niet al te boos als ze wakker wordt en merkt, dat ze dit boottochtje heeft gemist.

Na nog een aantal foto’s van de twee leuke rode vuurtorens en alle bootjes, die van het Michigan Meer afkomen te hebben genomen, gaan we een plaatsje binnen zoeken. Als de veerboot eenmaal in volle vaart gaat, word je van het dek afgeblazen.


De cabine is erg modern met blauwe stoelen en een uitklaptafeltje. We vinden een plaatsje bij het raam, al is er de komende paar uur niets dan water te zien. Tijdens deze tweeeneenhalf uur durende overtocht merk je pas, hoe enorm de Grote Meren zijn!

Keurig op tijd komen we in Milwaukee aan en de MIO GPS leidt ons vakkundig naar het huis van Ingrid en Ed. Ze wonen in een heel leuke, mooie buurt, met veel verschillende huizen. Ook hun huis is erg mooi, ik ben een beetje jaloers op de prachtige houten vloeren, die door Ed zelf gelegd blijken te zijn!

Na een rondleiding door hun huis gaan we samen lunchen. Ingrid weet een leuk restaurantje, de “Loaf and Jug”. Hier vul je op een menuutje in, wat je wilt hebben en dan wordt het terwijl je wacht klaargemaakt. Vooral hun pie’s zien er niet te versmaden uit en Rick en ik delen een stuk kersenpie. Het blijkt Ingrid en Ed’s traktatie te zijn, hartstikke lief!

Vorige keer, toen zij in mei bij ons waren, zijn we vergeten foto’s te nemen en dat moet nu goed gemaakt worden. Ingrid weet nog een schandpaal te staan en daar nemen we, tot grote hilariteit van omstanders, giechelend foto’s. Gelukkig zijn er geen rotte tomaten voorhanden!


Rick zou eens normaal doen, ha ha



Ingrid en ik hebben de slappe lach

Eigenlijk is dit bezoekje veel te kort, maar Rick en ik moeten nog helemaal naar Minneapolis, dat zo’n 325 mijl verderop ligt. We nemen hartelijk afscheid en met de komst van de ferry zal het hopelijk niet zo heel erg lang duren, voor we elkaar weer zien.

Wij zetten onze weg voort naar het westen. Het is hier een uur vroeger, dan in Michigan en dat uur kunnen we goed gebruiken! Het landschap hier in Wisconsin is vrij vlak en er staan allerlei (melk, dat kun je aan de blauwe silo’s zien) boerderijen. Wisconsin is natuurlijk “de” staat hier in de VS, waar kaas wordt gemaakt.

Na een uur of twee rijden komen we in een heel toeristisch gebied: de Wisconsin Dells. Overal zien we enorme resorts met binnen-waterparken. De kinderen zouden hier in de zevende hemel zijn! Denk Duinrell en dan twintigvoudig!

We besluiten even van de interstate af te gaan en door het stadje te rijden. Dat ziet er supertoeristisch, maar leuk uit, dus we besluiten als het enigszins lukt hier op de terug weg langer te stoppen.

Weer terug op de interstate verandert het landschap. Opeen zien we wit stenen kliffen, die zo maar in het landschap omhoog steken en de begroeiing wordt erg noordelijk met vrijwel alleen dennenbomen.


Aan de borden te zien zitten we in “cranberry country”, in het seizoen zouden we stoppen om er meer over te leren, maar we zitten nu buiten het seizoen. Een saaie rit is het in ieder geval niet!

Het weer wordt steeds beter en als we Minnesota binnenrijden is alle vochtigheid van bij het Michigan Meer verdwenen en schijnt de zon stralend. Rick heeft als goal alle “Welcome to ...” staatsborden te fotograferen en Minnesota heeft een mooie steen in de vorm van de staat.

Niet veel later rijden we Minneapolis in en het Marquette hotel is snel gevonden. Het is een Hilton hotel en heel modern. De kamer is Scandinavisch-achtig ingericht, met allemaal blank hout en grijs met witte moderne kleuren, heel on-Amerikaans! Alleen hadden ze de tegeltjes in de badkamer wel mogen schrobben, want die zijn helemaal zwart omrand!

Als we ons even hebben opgefrist fluit de taxi meneer voor het hotel een cab voor ons, Rick beloont hem voor deze moeilijke daad met een dollar tip. Hoewel ik helemaal voor het belonen van gedane diensten ben, vind ik deze tip de meest idiote, die er is uitgevonden. We kunnen zelf ook onze hand wel uitsteken om een taxi te roepen. Maar bij de betere hotels is dit een manier voor de valet parkeerders om een extra centje te verdienen. So be it.

Onderweg hebben we allerlei restaurants online bekeken en we hadden allebei zin in Japans. Er blijkt een heel goed restaurant te zijn, Origami en daar laten we ons dus afzetten. Het stelt allerminst teleur! We bestellen een heel stel bijzondere sushi rolls en het smaakt allemaal voortreffelijk.

De serveerster bestelt een taxi om ons terug te brengen en we vragen aan de chauffeur of hij een plekje weet om de skyline met de mooi verlichte brug te fotograferen. Hij rijdt de brug over en probeert wel iets te vinden, maar het lukt niet. Ik denk, dat we een stukje moeten rijden voor zo’n foto en daar hebben we de taxi kosten niet voor over.

In het hotel computeren we nog wat, maar zo meteen gaan de lichten uit, want we willen morgen veel doen hier!

PS: Ik heb de aanvragen voor een recept van de zalm "dip" (het is meer een spread) gelezen en als ik eraan denk, zal ik mijn schoonvader woensdag om het recept vragen. Hij zal in ieder geval zeer gevleid zijn, dat ik erover heb geschreven en dat er interesse in is!

posted by Kasaka @ 10:36 PM   ---

|

Michigan's Adventure

Herhaalde malen word ik vannacht gewekt door de toeter van de goederen trein, die kennelijk om de zoveel uur voorbij rijd. Waarom die trein nu precies in een bewoond gebied midden in de nacht moet gaan toeteren is me een raadsel! Zo zijn er nog meer ongewone geluiden en geuren hier.

Muskegon is namelijk een nogal industrieel stadje en wij ruiken de grote papiermolen niet ver hier vandaan sterk. Dit alles is voor Rick nostalgisch, het doet hem aan zijn grootouders denken, die onder de rook van de papiermolen en net achter het spoor woonden. Ik vind het gewoon vervelend en vies. Zo zie je maar, wat de een heerlijk vindt...

Met onze kamer komt een ochtend gratis ontbijt. We gaan dus beneden van het buffet gebruik maken. Ik kan met volle eerlijkheid zeggen, dat ik nog nooit zo'n vreselijk slecht ontbijt in een restaurant heb gegeten! De eieren met kaas waren volgens mij al een week geleden gemaakt en iedere dag weer opgewarmd, zo uitgedroogd en onappetijtelijk zijn die! Ik hou het maar bij een onrijpe perzik, een bakje yoghurt en een mini maanzaad muffintje.

Bij Ricks vader staat Kai al klaar, want wij gaan hardlopen. Met de Garmin om kan ik Kai laten zien hoe ver een mijl is. Hij moet minimaal 2 mijl per dag lopen, namelijk. Vandaag gaan we er echter een 5 kilometer van maken.

Dat valt nog niet mee! Mijn been speelt op en we hebben geen water meegenomen, dom! Het is hier niet zo warm als bij ons, maar wel een stuk droger en we hebben echt dorst.

We wandelen een mijl van de drie, maar verder houden we er een goed tempo in. De andere omgeving met leuke huizen langs het meer en de verschillende natuur maakt het een leuke loop. Alleen doet mijn achillespees weer flink pijn, daar moet ik dus wat aan doen, want als dat chronisch wordt is het heel vervelend. Vierendertig minuten doen we erover, op zich niet slecht, maar mag ik een ander rechterbeen alstublieft?

Op het programma voor vandaag staat Michigan's Adventure. Rick en ik zijn hier nog nooit geweest, de kinderen wel herhaalde malen. Dit pretpark is het enige in Michigan met achtbanen e.d. en ligt zo ongeveer in mijn schoonvaders achtertuin.

Het is bewolkt, maar warm, als we er aan komen en gelukkig niet vreselijk druk. Het thema hier zijn de Peanuts karakters, waarvan we Snoopy en Charlie Brown meteen te zien krijgen.

We beginnen met de enorme houten achtbaan "Shivering Timbers". We hebben die al vanaf de parkeerplaats gezien en hij ziet er gigantisch uit. Hij staat dan ook op de 6e plaats van langste houten achtbanen ter wereld!

De rijen vallen alles mee, Saskia wacht met de tassen beneden en wij worden eindeloos door elkaar geschud. De heuvels op deze coaster zijn heel erg leuk, maar we komen er allemaal met hoofdpijn uit. Niet lekker, dus. Ik denk, dat we gewoon meer stalen achtbaan fans zijn. Maar toch is het leuk hem gedaan te hebben, voor mij was Shivering Timbers absoluut de langste rit in een achtbaan ooit!


In de verte de eindeloze (letterlijk!) Shivering Timbers

Hierna zijn we wel even toe aan wat rustiger vaarwater, dus we gaan met Saskia in een aantal kermis-achtige attracties. Vooral de vliegende schommels zijn leuk hier, want je wordt ook nog eens heen en weer gehutseld.

Inmiddels beginnen de magen te knorren en we besluiten bij de leuke diner iets te gaan bestellen. Dit blijkt een mindere keuze te zijn, want om onverklaarbare redenen worden de kassa's midden in de drukste lunchperiodes verwisseld, waardoor we meer dan een kwartier moeten wachten tot al het geld weer is uitgeteld!

Maar de hamburger smaakt erg lekker en ze hebben er diet Lipton Green Tea, wat veel goed maakt. Ricks vader loopt intussen rond, want die eet geen ontbijt of lunch, alleen avondeten. Hoe hij dat (al jaren!) volhoudt zal voor altijd een raadsel blijven.

De volgende attractie is de enige stalen achtbaan, die het park heeft, de Corkscrew. Katja en Rick en Dad en Kai gaan samen, dus ben ik alleen. Naast mij komt een vrouw van mijn leeftijd te zitten. We zijn het erover eens, dat dit ritje leuk, maar wel heel erg kort is! We hebben een half uur gewacht en zijn binnen de twee minuten klaar!

Het is vochtig warm buiten en de nieuwste attractie in dit park is "Grand Rapids". Hierbij komt je in een enorme band te zitten met zijn allen en gaat dan langs watervallen, waarin je door en door nat wordt. De kinderen zijn er helemaal aan toe om nat te worden en Rick heeft er ook wel oor naar. Ik vind het wat fris buiten en besluit deze uit te zitten. Dad heeft ook geen zin in nat worden, dus hij blijft bij mij.

Het duurt een tijdje, maar dan komen Rick en de kinderen langs. Ze worden inderdaad doorweekt en hebben het bij het naar buiten komen koud. Gelukkig hebben we baddoeken mee, dus kunnen ze zich goed afdrogen.


Lekker nat worden! (Mij niet gezien!)

Als laatste attractie gaan we in de Wolverine Wildcat, nog een houten achtbaan. Katja heeft hoofdpijn en besluit met Saskia een schijf watermeloen te gaan eten en deze rit uit te zitten.


De Wildcat van verre

Rick en ik zitten weer samen en eigenlijk vind ik dit ritje veel leuker, dan die lange, schuddende en pijnlijke Shivering Timbers. Het gaat mij toch om de lol en die heb ik veel meer op de Wildcat. De heuvel op, heuvel af route gaat lekker, het is het heen en weer geschud, dat ik niet leuk vind. Houten achtbanen kunnen plezierig zijn, al zijn ze niet mijn favoriet.

Thuis springt iedereen achter elkaar onder de douche. Gelukkig heeft Ricks vader een 50 gallon heet water tank, want met zes mensen gaat dat water gauw op!

In het hotel in Ohio zijn we Saskia's toiletspullen, inclusief beugel, vergeten, maar gelukkig is het gevonden en Rick krijgt een telefoontje, dat ze het met FedEx zullen sturen.

Ook plegen we verschillende telefoontjes over de veerboot van morgen. Die heeft namelijk de afgelopen vier dagen, inclusief vandaag, niet gevaren en wij vrezen voor morgen. Rick heeft voor de zekerheid een reservering op de veerboot vanuit Ludington naar Wisconsin gemaakt, maar daarvoor zouden we om half zes al moeten vertrekken. Er wordt ons door Lake Express verzekerd, dat ze morgen gaan, hopelijk is dat dus zo!

Ricks vader is een fervent sportvisser en vangt regelmatig enorme zalmen. Die rookt hij en maakt er een voortreffelijke dip van. Vanochtend heeft hij een verse bak gemaakt (ik heb gisteren de vorige soldaat gemaakt). Bij de borrel eten we dus versgemaakte zalmdip. Ik kan niet beschrijven hoe lekker dat is!

Dan komt Carol, de vriendin van Ricks vader, met twee grote bakken lasagna en een smakelijke salade. We eten alles buiten, met uitzicht op het Muskegon Meer schoon op. Het is hier zo mooi (maar ik zou er nooit willen wonen)!

posted by Kasaka @ 11:14 PM   ---

|

Aankomst in Michigan

Om acht uur word ik met schrik wakker! We hebben heerlijk geslapen, maar we moeten vandaag ook nog zo’n end, dus we wilden er eigenlijk om zeven uur al uit. Maar ja, een lekkere nachtrust is natuurlijk ook niet te versmaden.

Gelukkig zijn we inmiddels professionele reizigers en binnen het uur zitten we bepakt en bezakt in de auto. Iets verderop halen we ontbijt bij McDonald’s en een latte bij de Starbucks drive-thru.

Omdat we hier op nogal rustige wegen rijden, lijkt ons dit een prima oefening voor Katja. Er rijden heel veel 18-wielers en de snelheidslimiet voor vrachtwagens is 55 mijl per uur, terwijl die voor auto’s 65 is.

Dit betekent, dat ze goed kan oefenen met van baan verwisselen en rustig inhalen, zonder dat er meteen allerlei mensen op haar bumper zitten. Ze rijdt tot het einde van route 23 en een heel stuk op interstate 75 (voor degenen, die ons op de kaart volgen).

Die laatste is een en al vrachtwagen, die ook nog eens langs racen. Katja blijft netjes in de rechterbaan, want hier inhalen vinden we te riskant. In ieder geval kan ze weer een uur loggen. Inmiddels is ze ook opgegeven voor praktijklessen bij de rijschool, daar begint ze 4 oktober mee.

We schieten lekker op en bij een Wendy’s in de buurt van Ann Arbor, Michigan, eten we gauw lunch.

Rick wil Katja graag “zijn” school laten zien, dus we verlaten bij East-Lansing de interstate. Michigan State is een van de grootste universiteiten in het land en de campus is een hele stad! Al ver voor we bij de universiteit zijn zien we velden, die bij de universiteit horen. Er zijn hier veel agrarische studierichtingen.


Als eerste stoppen we bij Ricks vroegere dorm, East Holmes. Ik maak gauw even een foto, meer dan 25 jaar na zijn eerste schooldag hier. Dan nemen we de lift naar boven, naar “zijn” gang.


Daar is het een enorme rotzooi! Waarschijnlijk omdat de zomerstudenten aan het opruimen zijn en er nog niet is schoongemaakt voor de nieuwe lading van de herfst. Eerlijk gezegd vind ik het een deprimerend geheel, heel erg donker, oud en uitgeleefd.

Rick heeft er natuurlijk sentimentele herinneringen aan, maar ik zou er niet willen wonen. Een van de dormkamers staat open en is leeg, dus we nemen een kijkje. Rick vertelt, dat ze er nog precies zo uitzien, als toen hij hier woonde.

De inrichting is zeer spaarzaam. Er staan twee hoogslapers met onder de ene een zit/slaapbank en onder de andere twee simpele bureaus. Verder staan er nog twee blauwe zitstoelen. Ieder krijgt ook een eigen ingebouwde kledingkast. De badkamer (ook heel summier) zit tussen twee kamers in en wordt door vier mensen gedeeld. Met eigen spulletjes kan het natuurlijk heel gezellig gemaakt worden.



Dan rijden we wat rond op de campus. Er staan allerlei oude gebouwen (de universiteit dateert van het midden van de 19e eeuw en de meeste gebouwen zijn nog van die tijd), met voorop de studierichting, die er wordt onderwezen, zoals Entomology, Forestry, etc.


We rijden langs de (heel moderne) bibliotheek, waar het water in de fonteinen groen spuit (groen en wit zijn de schoolkleuren) en langs “Sparty”, een standbeeld van een Spartaan (de school mascotte). Rick vertelt, dat die regelmatig onthoofd wordt of meegenomen wordt door rivaal studenten. Dat fascineert vooral Saskia.


De sportcomplexen zien er erg modern uit. Vooral het voetbal stadion is duidelijk vernieuwd. Al met al is het zeer interessant om deze enorme universiteit eens van wat naderbij te bekijken!

Op een kleine file na gaat de weg naar North Muskegon verder vlekkeloos. Op een paar mijl afstand wisselt Katja weer met Rick en zij rijdt naar het huis van haar grootvader. Die wacht ons al op op zijn afrit met Rascal, de Bichon Frise, die nog bijna onder onze wielen rent.

Mijn schoonvader heeft een leuk huis aan het Muskegon meer. Vanuit zijn woonkamer zie je over het hele meer uit. De kinderen kiezen een slaapkamer en brengen hun spullen naar binnen. Dan kletsen we bij, we hebben elkaar meer dan een jaar niet gezien, dus er is heel wat te vertellen.

De vriendin van mijn schoonvader komt ook en we bestellen eten van het enige lokale restaurant, de Bear Lake Tavern. Ik bestel gegrillde Walleye. Met de beste wil van de wereld weet ik niet wat die vis in het Nederlands heet, maar het smaakt in ieder geval prima.

Na nog een paar uur nagekletst te hebben is het tijd voor de kinderen om naar bed te gaan en voor Rick en mij om naar ons hotel te vertrekken. We bemerken tot onze schrik, dat we Saskia’s toiletspullen, inclusief beugel, in onze haast in Columbus hebben achter gelaten. Rick laat een berichtje bij het hotel achter, hopelijk is het er nog!

Saskia vindt het wat moeilijk aarden in deze onbekende slaapkamer. Kai en Katja hebben al alleen bij Grandpa gelogeerd, maar zij wil liever niet alleen slapen. Gewoonlijk heeft ze geen last van heimwee, dus we gaan het gewoon proberen, ze weet, dat als ze echt niet meer kan, Kai in de kamer naast haar te vinden is.

Rick en ik rijden naar ons hotel, het Holiday Inn hotel. We krijgen een lekkere ruime kamer met king size bed, de komende zes nachten zijn we zonder kinderen! Wat een luxe! (Laat niemand nu denken, dat ik niet dol ben op onze kinderen, ik mis ze stante pede, maar deze vrijheid is ook even heel lekker!)

posted by Kasaka @ 11:35 PM   ---

|

Op weg naar Michigan

Na een drukke ochtend van pakken, Brynna naar de kennel brengen en een jacht op Ricks favoriete Diet Mountain Dew, dat opeens overal uitverkocht blijkt, trekken we rond half twee de voordeur achter ons dicht. Rick moet het uiteindelijk maar met Pepsi’s nieuwe drankje “Jazz” doen (diet Pepsi met aardbeien/room smaak, veel te zoet en kunstmatig voor mij!).

Gelukkig is het op dit vroege uur nog niet druk op de wegen en we rijden zonder moeite Maryland in. Opeens komen we in een file terecht, die lijkt door te gaan tot zover we kunnen zien. Er blijkt een auto in brand te staan, we zien de zwarte vlammen een eind verderop.

Als we er een half uur later langs rijden ruiken we het nog en de auto, die net wordt weggesleept, is een zwart geblakerd geheel! Hopelijk zijn de inzittenden niet gewond!

Dan zet de weg zich voort door het glooiende Maryland landschap en niet veel later rijden we West Virginia binnen. De weg, die we nemen, Interstate 68, heet “National Highway” en is hier een “Scenic Byway”, helemaal terecht, want het uitzicht is prachtig!

Als we Pennsylvania binnenrijden (inmiddels op de veel drukkere Interstate 70) heeft iedereen honger en we gaan op zoek naar een restaurant. Het is hier nogal niemandsland, dus het duurt helemaal tot Washington (Pennsylvania) voor we er een vinden.

Het blijkt hetzelfde Texas Roadhouse te zijn, als waar we twee jaar geleden ook gestopt zijn. Het leuke van deze restaurant keten, vind ik, is dat overal flinke bakken met ongepelde pinda’s staan. Daar mag je terwijl je op een tafeltje of op je eten wacht van eten en de schillen worden gewoon op de grond gegooid.

Het eten is er bovendien erg goed en de bediening snel, belangrijk, als je nog een end verder moet rijden. Mijn drie filet mignon medaillons zijn perfect “rare” gegrilld en de verse groenten bij het eten zijn nu eens niet zucchini en worteltjes, maar broccoli en bloemkool.

We willen vanavond Columbus, Ohio halen en als we weer in de auto zitten bel ik de Homewood Suites daar. Hier hebben we ook al eerder gelogeerd, wat toen erg goed is bevallen. Ze hebben nog een suite over, weliswaar een, waar roken is toegestaan, maar ze zegt, dat het er niet erg ruikt.

Iedere keer als we zo’n rit door het land maken, leer ik weer nieuwe dingen. Zo rijden we langs Zanesville, Ohio. Niets bijzonders, zul je zeggen, maar het is de geboorteplaats van Zane Grey. Rick is helemaal enthousiast. Huh? Ik heb nog nooit van die man gehoord! En dan vertelt hij, dat het de favoriete schrijver van Ricks grootvader was, die bekend is om zijn Western boeken. En ik maar denken, dat Ohio zo’n saaie staat is!

Ondertussen zien we een prachtige zonsondergang en net als het te donker wordt voor mij om te lezen lukt het me het internet aan de praat te krijgen.


Deze ellenlange ritten zijn funest voor mijn spieren. Ik heb zoveel pijn, dat ik niet meer weet hoe te zitten. Ik rol maar wat met de hiervoor meegebrachte tennisbal over mijn rugspieren en dat geeft wel wat verlichting. Ik ben dus dolblij als we net na tienen de parkeerplaats van het hotel op rijden.

We hebben er 430 mijlen opzitten, morgen nog 345 te gaan. We krijgen een fijne grote suite toegewezen, met een fan aan het plafond en al gauw is alles in diepe rust.

posted by Kasaka @ 10:05 PM   ---

|

High school sport

Via Kai ga ik weer een heel nieuw iets meemaken hier in de Verenigde Staten: high school sport. Hij heeft besloten, dat hij bij het Madison High School Football Team wil horen en vandaag is de eerste training.

De afgelopen dagen hebben we een enorme stapel formulieren uitgeprint en ingevuld, speciale schoenen met noppen gekocht (de schoenen, die hij voor zijn kamp had gekocht waren niet goed genoeg!) en Kai's zenuwen gekalmeerd. Want high school football is niet zomaar iets, het betekent rigoureus trainen en afzien en heel strenge coaches!

Om zeven uur vanochtend gaat de wekker al en Kai is dan al op. Gaap! Zo vroeg ben ik echt niet meer gewend! Hij eet ontbijt en pakt zijn lunch en dan zet ik hem bij de school af. Hoe lang deze training zal zijn, weet ik niet, maar het feit, dat hij lunch mee moet nemen zegt "Lang!"! Hij zal me met zijn mobieltje bellen als hij klaar is.

Thuis overweeg ik even om terug naar bed te gaan, maar nee, zonde van de dag! Ik drink lekker koffie en eet een bakje cereal, terwijl ik de forums en blogs lees.

Het is bewolkt en niet vreselijk warm (hoewel wel vochtig) en ik besluit te gaan hardlopen. Omdat mijn rechterbeen erg stijf aanvoelt mag ik van mezelf zo langzaam gaan als ik wil, zolang het maar een langere loop wordt. Ik moet toch weer dicht bij die tien mijl komen!

De eerste drie mijl gaan goed, ik loop gemiddeld tien minuten per mijl en daar ben ik tevreden over. Daarna begint mijn been toch weer pijn te doen en ik moet geregeld even strekken. Maar ik wil per se tien kilometer lopen en probeer een langzamer tempo. Dat gaat weer wat beter. Uiteindelijk loop ik iets meer dan 10 km in een uur en 12 minuten, wel met een stop van zo'n vijf minuten bij het Community Center voor een pitstop.

Dat moet dus echt wel sneller, anders loop ik die tien mijl straks in twee uur! Aan de andere kant wil ik ook niets forceren en mijn rechterbeen voelt niet lekker aan. Ach, het is nog bijna twee maanden tot de race, tijd genoeg om te verbeteren (hoop ik!).

Net op tijd voor de schoonmaaksters komen spring ik onder de douche. Katja ligt nog in diepe rust, maar als ik voorstel onze nagels te gaan laten doen is ze binnen tien minuten klaar, ontbijt en al!

Het is druk bij de nagelsalon. Katja kiest groene nagellak voor haar tenen en krijgt daar allerlei opmerkingen over van de oudere dames daar. Een daarvan heeft slippers, die bij het lopen oplichten. De dame in kwestie is zeker 75 en ik geniet daarvan! Heerlijk, zo absoluut geen schaamte te hebben, gewoon dragen wat je lekker en leuk vindt!

Als mijn teennagels aan de beurt zijn kom ik naast de andere oudere dame te zitten. Die hoort warempel meteen goed, dat ik Nederlands met Katja spreek. Het gesprek gaat nog even over schoenen, want een van de Vietnamese dames had sandalen van $700 aan! Voor ik zoveel aan een paar schoenen zal uitgeven moet er wel heel wat gebeuren! Bovendien waren het sandalen: een hak van 10 centimeter, een zool en drie leren bandjes. Onvoorstelbaar! In ieder geval gaat het uur zo snel voorbij en staan Katja en ik met glanzende nagels weer buiten.

Net als we thuis komen belt Kai, dat hij klaar is. Ik haal een kleddernatte, bezwete jongen op. En hij had nog niet eens met alles mee mogen doen, want zijn doktersformulier was niet goed. Wij hadden het schoolformulier, getekend door de dokter, ingestuurd en het moest het sportformulier zijn. Nu moet Kai op de 28e nog een "physical" (uitgebreid onderzoek) ondergaan bij de kinderarts om dat formulier te verkrijgen. Belachelijk vind ik het! Het onderzoek is hetzelfde en nu moeten wij er waarschijnlijk zelf voor betalen, want de verzekering betaalt er maar een per jaar!

Maar verder vond hij het prachtig, dus het zal de moeite wel waard zijn. Hij heeft een uniform, compleet met zware helm, waar hij prompt hoofdpijn van heeft. Van nu af is er iedere dag training, dus ik moet de coach bellen om hem op de hoogte te stellen van Kai's afwezigheid tot de 28e. Prima, maar dan kan hij niet meespelen in de eerste wedstrijd (jammer, maar helaas) en hij moet op reis iedere dag honderd keer opdrukken en twee mijl hardlopen. Kijken of Grandpa dan ook meegaat (zou me niet eens verbazen!).

Het weekthema van mijn fotografie email lijst is "spiegelend in een spiegel" en dat vind ik een heel leuke. Ik haal Katja's kleine handspiegel (de enige, die wij in huis hebben, verder zitten alle spiegels vast aan de muur) naar buiten en probeer wat met druiven en schelpen, maar het wordt niets.

Dan was ik een bakje met bramen en poseer die op de spiegel. Tabatha en Saskia kijken mee. Opeens ziet Tabatha een spinnetje op een van de bramen. Of die nu alles heeft overleefd en nu pas wakker wordt, of net erop is geklommen, weet ik niet. Maar het is een welwillend modelletje. De foto's lukken goed, vind ik. Ik stuur er drie van in, we zullen zien.

Een aantal van mijn fotoexperimenten met spiegel, braam en spin:










In afwachting op Ricks thuiskomst kijken we naar Miss Teen USA. Miss Virginia, persoonlijk echt mijn favoriet, want ze is uniek (ze heeft bijvoorbeels als enige een gekleurde baljurk aan), wordt helaas vierde. Uiteindelijk wint Miss Montana, Saskia's eerste en mijn tweede keus. Katja, Leah en Betsy kijken mee en het commentaar van die drie maakt, dat ik dubbel lig. Ik grap met ze, dat zij hier volgend jaar ook aan mee kunnen doen (de meeste deelneemsters zijn 17 en 18), maar daar moeten ze niets van hebben!

Manlief is intussen ook weer veilig geland en dus kunnen we morgen op weg naar Michigan!

posted by Kasaka @ 9:18 PM   ---

|

Overstekend wild

Het voelt erg alsof dit de laatste rustige dag van de zomer zal zijn. Het "echte" leven lijkt alweer te beginnen. Zo moet Rick vanmiddag op reis naar het prachtige (hij noemt het de "oksel" van Amerika) Montgomery, Alabama.

Terwijl Rick inpakt ga ik op een fietstocht. Het is heerlijk fietsweer, warm met een briesje. Als ik het W&OD pad oprijd zie ik al meteen een bord met "ROAD WORK AHEAD". Dat betekent trucks en auto's op het pad en dus weinig kans op dieren. Jammer!

Maar ik rijd toch verder, want ik weet, dat tot Hunter Mill Road precies 10 mijl is, 16,1 km dus. Ik fiets flink trappend verder, Garmin vertelt me hoe hard, hartslag, calorieen en de heuvel, die ik op of af fiets.

Het is niet erg druk op het pad, voornamelijk mede-fietsers. Ik fiets lekker en volg een serieuze race fietser, want hij gaat snel! Opeens remt hij met volle kracht! Stop! Ik ook dus, ik vlieg bijna over mijn stuur! En nog geen seconde later steekt Familie Hert over, centimeters voor onze fietsen!

Gelukkig zag hij het op tijd, want als die herten tegen ons op waren gelopen lagen we nu in het ziekenhuis! Toch vind ik het weer een schattig gezicht, drie volwassen herten en een baby met witte stipjes. Ik probeer mijn fototoestelletje te voorschijn te halen en wat film en foto's te krijgen, maar tegen die tijd staat het merendeel al ver weg in de bosjes.

Opeens hoor ik een geritsel vlak naast me, ik schrik me lam en het overgebleven hert ook! Hij rent de andere kant uit, gescheiden van zijn compagnons. Deze herten zijn toch wel even groter dan wij en voor het eerst realiseer ik me, dat, hoe schattig ook, dit wilde dieren zijn, die ons ook ongewild kunnen verwonden.

Voorzichtig fiets ik verder, links en rechts kijkend of er niet meer herten zijn, want met het hoge struikgewas is dat niet makkelijk te zien. De andere dieren laten zich helemaal niet zien, op een eekhoorntje en cardinaaltje na.

Twee serieuze fietsers passeren me. Hoe weet ik dat ze serieus zijn? 1. Ze hebben een racefiets, mijn mountainbike is niet "serieus" 2. ze zijn in pak, strakke fietsbroek, even strak shirt en een "riem" met water e.d. 3. ze gillen al van 50 meter verderop "On your left!" en komen dan met een snelheid sneller dan het licht langs me flitsen.

Alleen worden ze beiden gestopt door het gravel pad, dat we genoodzaakt zijn te nemen na de vele regenbuien een paar maanden geleden. Want met hun racefiets moeten ze afstappen, terwijl ik met mijn spek en bonen mountainbike lekker over de steentjes kan racen. Met een smile op mijn gezicht fiets ik langs ze, terwijl ik vriendelijk "On your left" zeg.

Thuis nemen we afscheid van Rick, die gaat uitvinden hoe de nieuwe restricties op de handbagage de binnenlandse reiziger beinvloeden. Naar de verhalen valt dat alles mee. Kennelijk neemt iedereen het zekere voor het onzekere en de rijen bij de veiligheidscontrole zijn er niet (meer). Hij zorgt in ieder geval geen vloeistoffen in zijn handbagage mee te nemen.

Intussen neem ik de kinderen mee naar Tysons Corner. Katja heeft een interview voor een baantje bij Old Navy om twaalf uur.

Kai, Saskia en ik hebben ook een hele lijst af te werken. Kai moet Animal Farm van George Orwell lezen voor school, dus die kopen we bij Barnes and Noble. En ik maak gauw van de gelegenheid gebruik om nog een boek van Sharon Kay Penman te kopen, "When Christ and His Saints Slept".

Nu we een huwelijk te gaan hebben moet Kai ook wat nettere kleding hebben. De meeste jongens hier hebben dat al, want ze gaan naar de kerk. Wij zijn geen kerkgangers en Kai's garderobe bestaat uit t-shirts, polo's en korte broeken. Ook zijn skate schoenen zullen niet staan onder de nette broek, die Rick al voor hem heeft gekocht.

Bij Hecht's kijken we naar schoenen. Ik weet niet, wat erger is, een bezoek aan de tandarts, of Kai iets te laten kiezen, dat hij eigenlijk niet wil hebben! Bij alle paren zegt hij "ok", maar kijkt erbij alsof hij naar het schavot wordt geleid.

Eindelijk komt Kajta te hulp (haar interview duurde niet lang en ze denkt niet, dat ze het baantje zal krijgen, ze kan niet genoeg uren geven) en prijst een paar zwarte Timberland veterschoenen als "cool" aan. Daar zwicht meneer dan voor, gelukkig! Hopelijk draagt hij ze meer dan eens, want ze zijn niet goedkoop!

Een overhemd met korte mouwen is sneller gevonden, het wordt lichtblauw met een heel dun wit ruitje. Daarbij vinden we een leuke moderne blauw met zwarte das. Hij zal er als om door een ringetje te halen uitzien!

Intussen heeft Katja Saskia meegenomen naar Limited Too. Saskia moet nog een jurk of rok vinden voor het rehearsal dinner. Als Kai en ik ons weer bij ze voegen blijkt, dat Katja allerlei outfits bij elkaar heeft gezocht voor zuslief. Die vindt dat prachtig en verkondigt, dat Katja van nu af altijd mee moet als we kleren gaan kopen. Bij al deze combinaties zit gelukkig ook een leuk rokje met roze t-shirtje, dus Laurens schoonmoeder zal niets aan te merken hebben op Saskia!


Saskia in een van de outfits, die Katja voor haar uitkoos

In het Food Court halen we lunch en gesterkt lopen we daarna naar CVS, waar Saskia alles op haar schoolspullenlijst vindt. De schoolspullen zijn hier veel saaier, dan in Nederland. Leuke agenda's hebben ze niet en pas de laatste paar jaren zijn er wat grappige schriften en folders op de markt gekomen.

Behalve de geijkte potloden, krijtjes, schriften e.d. moet Saskia onder anderen ook een rol keukenpapier, een doosje papieren zakdoekjes en een doosje met plastic sandwichzakjes meenemen. Dit voor het algemeen gebruik in de klas.

Ook Kai en Katja vinden een heel stel spullen, die ze nodig denken te hebben en met vijftien tassen vol staan we een uurtje later weer buiten!

De hele rest van de middag wordt door Katja en Leah, met behulp van Kai en Saskia, besteed aan het versieren van onze basement. De surprise party voor Andrew's achttiende verjaardag kan beginnen.

Om half zeven komen Katte en Simon, Jeroen en het feestvarken, dat volgens mij al zo'n vaag vermoeden had. Kai heeft John over en Saskia Tabatha, dus ik besluit een hele berg pizza's te bestellen. Pizza Hut heeft gelukkig een special, waar je een large stuffed crust pizza met een topping en een medium gewone pizza met een topping voor $15 kunt bestellen. De twee jongste meisjes kiezen ananas als topping en Kai en John pepperoni. Met coupons voor de twee large pizza's, die de feestvierders willen hebben, kom ik bijna belachelijk goedkoop uit voor een maal voor elf mensen!

De meisjes hebben in de tuin een pinata opgehangen. Het is een hula danseres en op haar bil hebben ze "Whack my butt" geschreven. Andrew wordt als eerste geblinddoekt en mag drie slagen met de knuppel wagen. De pinata overleeft helemaal en Katja is als tweede aan de beurt. Iedereen krijgt een beurt, maar hij (of liever zij) barst niet open, armen en benen vliegen er wel af, tot grote hilariteit van iedereen.




Katja en Simon leven zich uit op de pinata

Een pinata is een prima iets om eens lekker op los te slaan en dat gebeurt ook. Daar is ze niet tegen bestand en het snoep komt er met een vaart uit tuimelen.

Na de pizza wordt "Happy Birthday" gezongen en de ijscake van Baskin Robbins, die Katja en Leah voor Andrew hebben gekocht, aangebroken.

Voor mij wordt het een bedrijvige avond. Ik probeer de finale van Hell's Kitchen te zien, maar wordt telkens onderbroken. Kelly komt om Tabatha op te halen en neemt Saskia ook maar gelijk mee voor een logeerpartij. Mary komt John halen en we hebben elkaar al sinds mei niet gesproken, dus onder het genot van een wijntje kletsen we even bij.

Voor ik het weet is het tien uur en gaat iedereen weer huiswaarts. Katja en Leah hebben beloofd, dat er geen spoor te zien zal zijn van het feestje en ruimen plichtsgetrouw op. En ze houden hun woord, want de basement ziet er zo mogelijk nog netter uit, dan voor het feest!

posted by Kasaka @ 7:41 PM   ---

|

Great Falls revisited

Alweer is het stralend weer en prachtige blauwe lucht, van mij mag het nog weken zo blijven! Het is zo lekker, dat ik buiten mijn gewichtenroutine doe.

Rick gaat met Katja rijden, want die moet nu toch echt eens flink uren gaan maken als ze haar rijbewijs in oktober wil halen! Hij neemt haar voor het eerst mee de interstate op, die is lekker rustig op zondag morgen.

Saskia wordt opgehaald en gaat naar de Water Mine en de Reston Zoo met Tabatha en haar familie.

Kai popelt om Rick en Katja zijn nieuw ontdekte strandje bij Great Falls te laten zien. We besluiten er met zijn vieren te gaan picknicken. Katja rijdt naar het park en we sluiten aan in een rij auto's om binnen te komen.

Omdat wij vrijwel altijd door de weeks gaan had ik er geen idee van hoe druk het park wordt op een mooie zondagmiddag! De parkeerplaats, waar we gewoonlijk staan, is vol, maar gelukkig vinden we nog een plekje op de ernaast gelegen ruimte. Nu moeten we wat verder lopen, maar dat is natuurlijk helemaal geen probleem.

De meeste mensen zijn hier om op het grote veld bij het bezoekerscentrum te picknicken. Hoe dieper we het bos in lopen, hoe rustiger het wordt. We klauteren naar beneden en er zijn wel een aantal mensen op de rotsen, maar "ons" strandje is helemaal leeg.

We vinden een lekker plekje op de rotsen en Rick deelt het eten uit. Katja en ik hebben een Subway sandwich en Rick en Kai KFC kip, want Rick vindt dat het ultieme picknick eten.


Zo af en toe komt er een groepje kayakkers langs en een oudere man in een kano probeert tegen de stroom in te varen. Aan de overkant van de rivier, in Maryland dus, staan een aantal vissers, die niet veel succes lijken te hebben. Ze vangen althans, in de tijd dat wij er zijn, geen enkele vis.


Rick heeft een grote vuilniszak voor onze troep meegenomen en als we dan toch bezig zijn, nemen we ook de troep van anderen, die we overal zien liggen, maar mee. Met een volle zak klimt Katja naar boven, waar ze een compliment van een Park Ranger oogst, want die zag haar bezig met opruimen. Wat mensen bezielt om hele soda flessen en andere plastic troep achter te laten in zo'n mooi natuurgebied zal ik nooit begrijpen!


Als we het park weer uitrijden zien we, dat de rij wachtenden inmiddels verdriedubbeld is! En toch voelde het absoluut niet enorm druk.

Thuis frissen we ons gauw op, want Chuck, Christine en Mallory komen eten. We bestellen gyro's en souvlaki van het Griekse restaurant Amphora hier dichtbij en zoals altijd wordt het super gezellig!

posted by Kasaka @ 3:54 PM   ---

|

Herenigd

Ja, ik ben wel een moederkloek, merk ik. Als er een niet op het nest zit, voelt er telkens een klein knagend gemis. Al heb ik het druk gehad met de twee andere kinderen, neefje en vriendjes en vriendinnetjes, die derde hoort er gewoon ook bij. Blij word ik daarom vanochtend wakker, Katja komt thuis vandaag!

Het is schitterend weer, het verdient geen ander woord! Rick en ik eten samen ontbijt buiten. We praten over wat we volgend weekend tijdens ons uitje samen willen gaan zien en doen.

Omdat we toch wel erg gefascineerd zijn door wat we over Body Worlds gelezen hebben, kopen we kaartjes voor die tentoonstelling voor 17 uur op de 20ste. Dat is ook onze 18e trouwdag en erna willen we dan romantisch gaan eten. Hopelijk hebben we na het zien van al die dode lichamen nog trek!

Op zaterdag zullen we de Ferry van Muskegon naar Milwaukee nemen en dan gaan lunchen met onze vrienden daar. Daarna willen we doorrijden naar Minneapolis. Op zondag gaan we dan die stad en St. Paul bekijken en ook een bezoekje brengen aan de Mall of America.

Op maandag willen we een rondje door Noord-Minnesota rijden en dinsdag nemen we de avondferry weer terug naar Muskegon. Intussen zullen de kinderen door Ricks vader en zijn vriendin vermaakt worden.

Voor Saskia zal het de eerste keer zijn, dat ze zonder ons daar blijft logeren, de andere twee hebben het al een aantal keren gedaan. Hoewel ik tegen de ellenlange rit naar Michigan opzie is zo'n reisje met Rick alleen natuurlijk niet te versmaden!

Maar terug naar vandaag, want Katja onderbreekt ons plannen maken met een telefoontje vanaf een andere veerboot, die van Cape May naar Lewes. Ze is met Leah al druk plannen aan het smeden voor de paar dagen, dat ze thuis zal zijn. Ze wil weten of ze een surprise party voor haar vriend Andrew bij ons thuis mag houden op maandagavond. Vooruit, zolang ik er verder geen werk aan heb!

Het is zulk heerlijk weer, dat ik zin heb om te gaan zwemmen. Helaas krijg ik niemand mee. Zo tegen het einde van de zomer heeft het zwembad niet meer zo'n aantrekkingskracht. Mijn boek en ik gaan er dus alleen op uit, helemaal naar de overkant van de straat. De watertemperatuur is perfect, ik ben zo door en het is niet meer dat zweterig warme. Na twintig baantjes ga ik lekker in de zon zitten lezen.

Chris komt even kletsen over hoe onze zomers zijn geweest. Zij geeft les aan een prive school en moet maandag alweer beginnen! Ook zij is nog helemaal niet klaar om afscheid van de zomer te nemen! Na nog tien baantjes getrokken te hebben loop ik weer langzaam huiswaarts.

Buiten op het deck bel ik Petra op en we kletsen voor meer dan een uur! Heel gezellig en we hebben al allerlei plannetjes voor onze reis naar Florida. Vervelen zullen we ons zeker niet!

Eindelijk om 18 uur komt een heel vrolijke Katja thuis. Ze heeft het heerlijk gehad en allerlei avonturen beleefd. Zo zijn ze gaan parasailen, waarbij ze vlak onder zich dolfijnen zagen. Ze heeft eigenlijk geen zin om over vier dagen weer op reis te gaan, maar ja, Grandpa wil haar ook graag zien.

Het gaat Katja er voornamelijk om, dat ze Sushi, haar poes, niet weer alleen wil laten. Ze probeert nog of die mee mag, maar dat zien wij helemaal niet zitten! Ten eerste is er de lange rit in de auto, vreselijk voor de poes, ten tweede laat lang niet elk hotel huisdieren toe en ten derde heeft mijn schoonvader een hond, waarvan we niet weten, hoe die op een kat op zijn terrein zal reageren.

De avondlucht buiten voelt waarempel koud aan en we besluiten binnen een Pay per View film te gaan zien. De keuze valt op Aquamarine voor de "meisjes" en de heren gaan elders een "mannen"film kijken. Aquamarine is best leuk, maar ik ben blij, dat we er niet de bioscoopprijs voor hebben betaald.

posted by Kasaka @ 11:21 AM   ---

|

Supermoe

Het moest er natuurlijk van komen en Rick heeft helemaal gelijk, ik doe het mezelf aan. Maar vandaag is het terugslag dag. Pijnlijke vermoeidheid al vanaf het moment, dat ik mijn ogen open doe.

"Wat wil je dan?", zegt mijn wijze man, "Je gunt jezelf totaal geen rust, bent de hele dag in de weer met iedereen en nu heb je "downtime" en protesteert je lichaam tegen al die drukte."

Ja, maar... Die drukte is zo leuk en ik geniet er met volle teugen van! Ok, ik negeer de pijnen, die ik toch altijd voel en geef niet toe aan de vermoeidheid, die ook dagelijks aanwezig is. Maar waarom zou ik? Het leven is te leuk om bij die dingen stil te blijven staan.

Gisteren kon ik het slechte weer er nog de schuld van geven, maar vandaag is het ronduit prachtig en zonnig. Naar buiten dus! Tussen de cicade en krekel concerten loop ik een uur. Als je erop gaat letten is het een lawaai van jewelste hier!






Kolibrivlinder (denk ik)

Thuis probeer ik het dan toch maar zo rustig mogelijk aan te doen. Eigenlijk heb ik een massage nodig, maar Laura is tot maandag op vakantie en wij gaan er woensdag weer vandoor. Mijn volgende massage is pas voor 31 augustus afgesproken! Dat is lang wachten!

Tabatha en Saskia zijn in de basement creatief bezig en hebben geen vilt meer om bedden voor hun Barbies te maken. Bij Michael's kiezen ze allerlei interessant materiaal, inclusief vilt met een luipaardenvacht patroon erop. Alles bij Michael's is al in de Halloween stemming! Om ons heen kreunen en zuchten de geesten en goblins. Daar zijn we nog helemaal niet aan toe!

De rest van de middag besteed ik met het uitzoeken, wat er leuk is om te doen in Minnesota en Wisconsin, of althans de delen van die staten, waar wij zullen zijn.

Met mijn macrolens maak ik foto's van de eerste Monarch vlinders van het seizoen. Zij zijn op doorreis naar Mexico, waar ze met zijn allen overwinteren. De eerste tekenen van de herfst zijn er al, deze vlinders en sommige bomen verkleuren door de droogte al. Jakkes, ik heb er nog helemaal geen zin in! Laat de zomer nog maar even voortduren!




Landing



In vlucht

Morgen komt Katja weer thuis, wat hebben we haar gemist! Maar niemand zo erg als Sushi, hoe die Katja's jaren op college moet doorkomen is een raadsel!!

En tot slot een filmpje van Kai en Pandora (die wel erg dicht bij de camera kwam!):

posted by Kasaka @ 6:12 PM   ---

|

Consternatie

"Heb je het nieuws gehoord?", vraagt Rick, als hij opbelt na Zack naar het vliegveld gebracht te hebben. Zij hoefden het nieuws niet te horen om te weten, dat er "iets" aan de hand was. De rijen voor de veiligheidscontroles bij Reagan National Airport waren langer, dan Rick ze ooit gezien heeft.

Langzaam worden de details ze duidelijk, men mag geen enkele vloeistof mee in het vliegtuig nemen. Alle handbagage wordt door de TSA agenten onderzocht.

Wonder boven wonder haalt Zack zijn vlucht, ondanks de verscherpte veiligheidscontrole en ondanks het feit, dat hij op de wachtlijst stond van een vlucht, waar twee plaatsen vrij waren en hij nummer drie op de lijst was. Mijn zwager werkt voor Frontier Airlines en zo kan zijn hele gezin gratis (weliswaar standby) vliegen met die maatschappij.

Voor het eerst in weken regent het vanochtend! Heel nodig voor de natuur, die er wat moe uit begon te zien en precies goed voor mij, want dit wordt een dag van losse eindjes vastknopen.

Door de reis naar Aruba en Zacks logeerpartij heb ik een hele lijst met "must do's". Als het even droog wordt ga ik er gauw op uit. Het is een stuk koeler, dan het geweest is, zo'n 26 graden en het loopt veel lekkerder! Omdat mijn hamstring toch nog steeds opspeelt hou ik het bij 5 kilometer, maar die loop ik in 28,5 minuten, stukken beter dan een paar dagen geleden!

Thuis kijk ik op de site van het DMV om te zien, hoe lang de wachttijd in Tysons Corner is. Er staat 21 minuten, maar ik weet, dat ik daar zeker een uur bij moet tellen. Toch is dat redelijk, dus ik besluit mijn rijbewijs te gaan vernieuwen.

Mijn boek gaat mee, want uit ervaring weet ik, dat dit een oefening in geduld is. Inderdaad staat bij aankomst de rij tot buiten de deur. Na die beloofde 21 minuten krijg ik eindelijk een nummertje, A047 en mag gaan zitten.

De wachtkamer zit vol en ik zie, dat nummer A037 aan de beurt is. Dat wordt nog wel een uurtje wachten, want er zijn ook nummertjes met B, C, D, E, F en G!!! Maar een van de 18 loketten behandelt de A nummers.

Als ik zo om me heen kijk en luister naar gesprekken valt me weer op, hoe divers de bevolking in dit gebied is. Sikh mannen zitten twee rijen voor me, met hun typische tulbanden. Even verderop zit een vrouw in een burkah, haar man (neem ik aan) vlak naast haar. Zal zij een foto moeten laten maken? Ik neem aan van niet. Naast mij zit iemand uit Jordanie, die hier pas heen is verhuisd.

Met het mensen kijken en lezen gaat de tijd nog redelijk snel en ik mag aan loket 5 verschijnen. Net als bij USCIS zijn de mensen bij het DMV niet bepaald vriendelijk. Met een minimum aan woorden wordt me gezegd de letters op de tweede rij voor te lezen voor mijn ogentest. Dan mag ik $20 betalen en weer plaatsnemen tot ik word geroepen om een foto te laten maken.

Gelukkig duurt dat niet lang, de foto is nog redelijk gelukt ook en precies anderhalf uur na aankomst sta ik met mijn nieuwe rijbewijs buiten. Het is weer goed voor vijf jaar, tot mijn vijftigste verjaardag (yikes!).

Op weg naar huis ga ik langs AAA om tourbooks en kaarten te halen voor onze reis naar Michigan, Wisconsin en Minnesota volgende week. Nu heb ik even tijd om het mini reisje, dat Rick en ik samen gaan maken, voor te bereiden. Ik heb al gezien, dat de tentoonstelling "Body Worlds" in Minneapolis te zien is. Rick wil die graag zien, maar of ik de moed heb, weet ik nog niet!

Na de lunch halen we eindelijk Saskia's bruidsmeisjesjurk op. Hij is mooi vermaakt en staat haar erg leuk. Nu moet Kai nog iets netjes om te dragen en dan zijn we er klaar voor.

Vorige week is Kai's slang ontsnapt, nadat Katja de kooi niet op slot had gedaan. We hebben het hele huis ondersteboven gehaald en hem niet gevonden. Kai haalt me over om bij Vienna Aquarium and Pets te gaan kijken welke slangen ze hebben. Natuurlijk vinden we er een prachtige regenboog boa en dus hebben we nu "Pandora" als nieuwe huisgenote! Pandora is al lekker groot, dus hopelijk makkelijker te vinden, mocht ze ontsnappen! Maar laten we hopen, dat ze haar naam geen eer aan zal doen.

posted by Kasaka @ 5:03 PM   ---

|

Laatste dag met Zack

De week met Zack is omgevlogen! We hebben zoveel leuke dingen gedaan met hem en hij kan het ontzettend goed met Kai vinden. Morgen heel vroeg vliegt hij terug naar Colorado, we zullen hem missen!

Gisteren hebben we besproken, hoe we deze laatste dag hier zouden invullen. Zack was wel erg geinteresseerd in het Natural History Museum, hoewel Kai daar minder trek in had. Maar ja, gasten hebben het voor het zeggen, natuurlijk.

Na het redelijk vroege opstaan van gisteren laat ik ze vandaag maar even lekker uitslapen. Zelf kunnen we er tegenwoordig ook wat van, want, al ben ik om half acht al wakker, ik doezel nog lekker door tot half negen. Ook Rick geniet van het latere opstaan, dat is een van de dingen, die ons gedurende het schooljaar ontbreekt.

De vochtigheid is helemaal verdwenen, het is zonnig en lekker warm. Ik neem me voor er voor een uur met mijn 8 pond gewichten op uit te gaan. Maar eerst nog dit en dan nog dat en als ik vertrek is het al half elf! Alleen Saskia is nog op, van de jongens geen levensteken.

Er is iets therapeutisch voor mij aan het lopen in mijn eentje. Rick en Christine kunnen het zich niet voorstellen, die hebben muziek of een maatje nodig. Maar als ik zo loop kom ik echt in mijn "groove". Ik denk over van alles en nog wat, zie allerlei mooie details in de natuur. Hoe langer ik loop, hoe rustiger ik word.

Bij het Community Center stop ik om water uit de fontein te drinken. Daar zie ik, dat de voorstellingen voor "Oliver" zijn uitverkocht. Jammer, want Claudia's dochter Abbey speelt daarin en ik had gehoopt voor dit weekend tickets te vergaren.

Uiteindelijk loop ik net iets meer dan vier mijl in net iets meer dan een uur. Tot mijn grote verbazing hebben de jongens zich nog steeds niet laten zien! Ik trommel ze uit bed en zeg ze gauw "brunch" te eten, terwijl ik douche, dan kunnen we er daarna op uit trekken.

Eigenlijk heb ik totaal geen zin om met dit mooie weer in een museum te gaan lopen. Dit is weer om lekker buiten te zijn en te genieten van de natuur. Tijdens het douchen smeed ik een plannetje. Saskia wilde al perse niet mee naar de musea en Kai was ook niet enthousiast, maar ik weet zeker, dat ik ze nu meteen mee zal krijgen en Zack ook.

Als ik voorstel om naar Great Falls Park te gaan en dat Saskia dan ook een vriendinnetje mee mag nemen heb ik mijn kinderen al helemaal enthousiast. Zack vraagt, wat dat dan is en als ik uitleg, dat het watervallen in de Potomac rivier zijn is hij er ook meteen voor. In het gebied, waar hij woont, is het erg droog, bijna woestijnachtig en er zijn nauwelijks bomen. Juist dat groene hier vindt hij prachtig.

Saskia neemt haar vriendinnetje Abby mee en onderweg wijzen de kinderen Wolf Trap, het openluchttheater, dat deel is van de National Park Service en de schitterende, enorme huizen langs de weg aan.

Mijn National Parks pas laat ons gratis binnenrijden en bij het uitstappen horen we de watervallen al. Het is de afgelopen weken erg droog geweest, dus ik heb geen idee, of we nog echt watervallen zullen zien, of alleen straaltjes, die van de rotsen afdruipen.




Gelukkig blijkt de rivier nog redelijk vol, de grootste waterval gutst nog met vaart naar beneden en ook verderop zijn nog mooie watervallen te zien. Het blijft een indrukwekkend gezicht, al hebben Kai, Saskia en ik de rivier veel wilder gezien. Dit park verveelt werkelijk nooit, het is iedere keer weer anders!




Kai ziet een mooie felblauwe "skink", een soort hagedis en probeert die te vangen. Dat lukt natuurlijk niet. Hij (die na mij het park het beste kent) vraagt, of we even verderop niet helemaal naar beneden, naar de rivier kunnen klimmen. Ik had eigenlijk in gedachten om de andere kant uit te lopen, waar de rivier rustiger is. Maar ook de meisjes en Zack voelen wel voor wat avontuur.

Gewoonlijk ben ik erg voorzichtig hier, er verdrinken regelmatig mensen, omdat ze de kracht van de rivier onderschatten en ik heb ook nog eens de verantwoording over de kinderen van twee andere families. Maar ik bedenk me, dat als het me te gevaarlijk wordt, ik altijd nog het stopteken kan geven.


We lopen via het rivierpad naar de plek, waar gewoonlijk een watervalletje is en klein riviertje naar de Potomac loopt. Dit is op het moment vrijwel helemaal droog, van een waterval is geen sprake meer.


De meisjes klimmen naar beneden

Op deze plek heeft een groep Fire and Rescue mensen van Fairfax County ook besloten een oefening te houden in het redden van gevallen klimmers (in dit gebied is Great Falls het klimmersparadijs!). De kinderen zijn erdoor gefascineerd en willen blijven kijken, maar de "leraar" zegt, dat het nog wel even duurt, voor ze beginnen.

Voorzichtig voelen we onze weg naar beneden. De rotsen zijn ontzettend scherp, dus het is uitkijken geblazen, maar alle vijf komen we heel beneden. Daar ontdekken we een klein strandje met alle schelpen!




Dit is de eerste keer, dat we van de rotsen afgedaald zijn naar de rivier, alle waarschuwingen negerend en we vinden het allemaal heel avontuurlijk. De kinderen zien kleine visjes en zijn een uur lang bezig er eentje te vangen. Ik zit heerlijk op een steen in de schaduw te genieten. Een kayaker in een mooie oranje kayak komt de sterke stroom trotseren en ik neem natuurlijk foto's.




Visjes vangen

Al te gauw wordt het tijd weer naar boven te klimmen. Ik beloof Kai en Saskia hier over een paar dagen ook een lunch heen te brengen (als het dan tenminste nog steeds laag water is).

Op de weg naar boven komen we de Fairfax County Fire and Rescue groep weer tegen, die inmiddels het "slachtoffer" (tot onze verbazing een van henzelf en geen pop) op een stretcher heeft vastgebonden. Ze vragen of we er langs willen of willen kijken. We kiezen voor het laatste en zien hoe met veel touwen en moeite de stretcher en een "reddingswerker" naar boven worden gehesen. De reddingswerker grapt met de kinderen, dat ze goed hun melk moeten drinken, want als je kort bent (wat hij is, maar zeer gespierd!) krijg je de naarste baantjes.


Na dit avontuur lopen we snel richting auto en als we het park uitrijden zien we nog een baby hertje. Dit tot Abby's grote vreugde, want dit is voor het eerst in haar leven, dat ze een hert in het wild ziet (ze komt uit Zuid-Californie).

Precies tegelijk met Rick komen we thuis en met zijn zessen (Abby gaat ook mee) gaan we eerst bij Gordon Biersch eten. Hun zalm is zo lekker en mals klaargemaakt, hij lijkt wel op de tong te smelten!

Zack wil nog een souvenir voor zijn moeder meenemen en de keus valt op een pluche dier van Build A Bear. Hij kiest de Boxer, omdat zij vroeger een paar Boxers als huisdier hadden.

Als laatste hoera van zijn vakantie bij ons gaan we naar de bioscoop. De film Monster House is een leuk verhaal van een bezeten huis. Het verhaal is leuk, hoewel voor kleine kinderen best eng, het idee, dat een huis je op kan eten!

Saskia gaat bij Abby logeren en neemt afscheid van Zack. Ook Kai en ik nemen alvast afscheid voor we naar bed gaan, want Rick en Zack gaan morgen om zes uur al richting vliegveld! Jammer, dat het waarschijnlijk zeker een jaar zal duren, voor we hem weer zien, hij past goed in ons gezin!

Videootjes:


De Falls



De kayaker



De "redding"

posted by Kasaka @ 4:46 PM   ---

|

Kings Dominion

Even lijkt het erop, dat ons tripje naar Kings Dominion gedoemd is. Saskia wordt midden in de nacht huilend wakker van de hoofdpijn en Christine's ijskast begeeft het, wat in deze hitte natuurlijk heel slecht nieuws is!

Gelukkig helpt de ibuprofen Saskia en wordt ze monter wakker en Christine heeft gelukkig, zoals de meesten van ons, een tweede ijskast en wat ze daarin niet kwijt kan gaat naar de buren.

En zo zitten we om kwart over negen met zijn zessen in de van. Het is bewolkt, maar warm en het weerbericht is veelbelovend: zon en minder vochtigheid. Althans, dat is het weerbericht voor het gebied rond Washington.

Kings Dominion ligt zo'n 80 mijl naar het zuiden en de rit erheen rijden we over de doodsaaie interstate 95. De hele weg zien we alleen maar bomen en onze medeweggebruikers! Gelukkig is er op deze ik denk wel drukste interstate van het land dit keer helemaal geen oponthoud.

Binnen de anderhalf uur parkeren we en betalen de (naar mijn mening) exorbitante prijs van $49,99 per persoon om het park binnen te komen. Troost voor ons is, dat we nu een tweede keer gratis terug kunnen komen en dat zal nog wel lukken dit seizoen.


Als eerste rennen we naar de populairste coaster, de Volcano. Christine vindt deze eng en gaat met Saskia de botsautootjes en schommels doen. Met de andere kinderen sluit ik aan in de rij, die niet lang lijkt, maar wel lang duurt! En warm en klam, dat het is!

Maar eindelijk zijn wij dan aan de beurt en ik vind dit een fantastische rit! Je wordt keihard weggeschoten de "vulkaan" uit en met een vaart van 70 mijl per uur word je rondgedraaid en geslingerd. Veel te snel is het weer voorbij! Jammer, dat de wachttijd zo lang is, we zouden allemaal nog wel een keer willen.

We hebben het allemaal flink warm en zijn dorstig, dus als we weer met Christine en Saskia herenigd zijn koop ik voor iedereen een fles water. Ook dat is weer een schok voor de portemonnaie! $3,09 voor een flesje Dasani! Oef! Maar ja, er is een heat advisory, dus goed drinken is essentieel.

De nieuwste attractie in dit park heet "Italian Job", naar de gelijkgenaamde film. De rij lijkt weer erg lang, maar deze attractie willen we zeker doen, dus doorbijten maar. Saskia durft niet mee, hoe we ook proberen haar te overtuigen.

Tot onze verbazing zitten we na een half uurtje al in een van de "Mini Coopers". De achtbaan is heel leuk gedaan, helemaal Disney-achtig met allerlei dingen te zien onderweg. Het laatste stukje is in het donker, erg leuk. Lachend komen we eruit, deze krijgt een tien voor originaliteit!

Ernaast ligt de Anaconda, een lekker lang durende coaster, waar helemaal geen rij voor staat.


De Anaconda

En dan het moment, waar Saskia een jaar op heeft gewacht: ze gaat de Avalanche proberen. Deze gesimuleerde bobslee rit is een van mijn favorieten. Je gaat niet over de kop, maar als in een slee naar beneden. Voor deze eerste keer wil Saskia samen met Mallory. In de "slee" moet de tweede rijder tussen de benen van de eerste zitten, dus kiezen Kai en Zack en Christine en ik ervoor om alleen te rijden. We vinden elkaar allemaal erg lief, maar zo intiem hoeven we nu ook weer niet te zijn!


Voor het eerst in de Avalanche



We hebben grote lol met de rit en dan vertellen de knorrende magen (die van Zack hoor ik zelfs!) ons, dat het lunchtij is. Bij de Tomb Raider Grill vinden we gegrillde kip sandwiches met frieten. Ook hier schrikken we van de prijzen, het is echt schreeuwend duur voor wat je krijgt! Maar ja, zo verdienen deze parken hun geld, natuurlijk.

Behalve de kip zit er nog niets op het broodje, dat mag je zelf toevoegen. De tomaten zien er heerlijk uit, dus ik neem er een hele stapel van. Lekker gezond!

Na de lunch gaan Zack en ik samen in de Shockwave. Bij deze coaster sta je en de anderen hebben daar geen zin in. Kai heeft het te warm en gaat liever met Christine en de meisjes mee het spookhuis van Scooby Doo bekijken. De Shockwave blijft leuk, het is weer een heel andere gewaarwording om staand over de kop te gaan.

Het is nog steeds erg bewolkt en heel plakkerig weer en we hebben allemaal zin om nat te worden. Bij Waterworks kopen we een kluisje en verkleden ons in badpakken. Nadat we een centraal punt hebben afgesproken gaan de meisjes en jongens er samen op uit, terwijl Christine en ik genieten van de "Lazy River" en de ernaast gelegen glijbaan, waar je op een grote band vanaf glijdt.

Intussen houden we angstvallig de lucht in de gaten, want die ziet er wel erg dreigend uit, nu! En als we onder de fonteinen van de Lazy River uitkomen, lijken die eerst eindeloos door te gaan. Maar dan realiseer ik me, dat het regent en niet zo'n beetje ook.

We beschermen de spullen zo goed en zo kwaad als het gaat, want er is nergens gelegendheid om te schuilen. Ik blijf bij de stoelen, terwijl Christine op zoek gaat naar de anderen. Als die niet veel later komen aanlopen wordt het waterpark ook gesloten, want men heeft donder gehoord.

Het is pas drie uur, een volle twee uur voor we van plan waren huiswaarts te keren. Teleurgesteld kleden we ons aan en de regen is alweer opgehouden. Tot onze verbazing zien we dan, dat de rest van het park niet dicht is. De roller coasters rijden nog gewoon.

Nat als we zijn willen we geen van allen nog weg. De jongens gaan Tomb Raider Firefall doen, waarbij je heel snel rond wordt gedraaid en over de kop gaat. Hier waag ik me (nog) niet aan!

De Italian Job lijkt stuk te zijn en we zijn te door elkaar gehutseld om de Anaconda nog eens te doen. Saskia wil nu graag alleen in de Avalanche, dus sluiten we daar aan in de rij.

Het is een leuk ritje, maar als ik uitstap heb ik opeens flinke hoofdpijn. Geen coasters meer voor mij vandaag! Ook de andere dames klagen over hoofdpijn, maar de jongens zijn nog zo fris als een hoentje.

Zack wil nog dolgraag wat houten coasters doen en Kai wil wel met hem mee. We spreken dus rond vijf uur onder de "Eiffeltoren" af en gaan ieder onze eigen weg.

Met de meisjes gaan we de film "The Funtastic World of Hannah Barbera" kijken. Het is geen 3D, maar je wordt in je stoel heen en weer geschud, terwijl je de slechterikken "achtervolgt". Het is een grappige film, maar we vinden de Spongebob 3D veel beter! Die is echter na vieren niet meer te zien, helaas.

Christine en ik hebben genoeg gedaan en gaan rustig mensen zitten kijken (ook heel vermakelijk!). Kai belt, dat ze in de rij staan voor de Sonic XLC en daarna zullen komen. In de tussentijd doen Saskia en Mallory nog wat kermis-achtige attracties.


Als de jongens eindelijk om kwart over vijf aan komen lopen roepen ze al meteen, dat zij nu ook hoofdpijn hebben. In de auto wordt Ricks potje Advil aangevallen, met uitzondering van Kai heeft iedereen er een nodig!!

Toevallig kunnen we de I-95 niet meteen op naar het noorden en leidt de wegomlegging ons naar Route 1. Dit blijkt een heel rustige vierbaansweg door het mooie Virginia landschap te zijn. We komen door een paar leuke dorpjes en dit is veel aangenamer rijden, dan op de drukke interstate. Ik besluit de opritten naar I-95 te negeren en deze weg tot aan Fredericksburg te volgen.

Daar komen we de interstate op en het verkeer is licht (de overkant staat daarentegen compleet vast!). We zetten Christine en Mallory thuis af en als ik de auto onze garage binnenrijd, ruik ik de barbecue al! Rick heeft een maaltje van kip kabobs op de grill voorbereid, een smakelijke afsluiting van een opwindende dag!

posted by Kasaka @ 7:47 PM   ---

|

Verandering van plan

Als ik om half vier wakker schrik, hoor ik iets wat op donder lijkt. Maar dat kan niet, want er is helemaal geen onweer voorspeld! Maar nu ben ik wakker en erop toegespitst en het komt steeds dichterbij. Slapen lukt niet meer, al gauw tel ik secondes tussen bliksem en donder, iets wat ik als klein kind, bang voor onweer, al met mijn opa deed.

Iedere bliksem lijkt het alsof er een fototoestel flitst in onze kamer en de klappen worden steeds luider. Bang voor onweer ben ik allang niet meer (althans niet als ik binnen ben), maar gefascineerd erdoor wel. Aan Rick's bewegingen merk ik, dat hij ook wakker is, maar het is te vroeg in de ochtend om te praten.

Het onweer trekt weg en dan valt de stroom uit. Onze fan stopt met draaien en het alarmsysteem begint te piepen. Van slapen komt wat mij betreft niets meer! Een paar minuten later springt alles weer aan, ons electronische huis maakt dan heel wat lawaai, zelfs de deurbel, die nu "An der schoene blaue Donau" speelt, gaat!

Wanhopig probeer ik toch de slaap weer te vatten, maar Sushi mist Katja en om onverklaarbare redenen moet ze dat met een heel diepe vreemde miauw iedere ochtend rond half zes verkondigen!

Niet veel later valt de stroom weer uit, met alle lawaai van dien (gek eigenlijk, je zou het omgekeerde verwachten). En om klokslag 7 uur (ze heeft zo lang gewacht, weet ik) belt Christine. Ik negeer de telefoon, te moe om ook maar een woord te zeggen en draai me nog eens om.

Om half acht belt ze weer en dit keer neem ik op. We zouden vandaag naar Kings Dominion gaan, maar er worden meer onweersbuien voorspeld. Voor morgen is de voorspelling beter en we besluiten dan te gaan. Flexibel moet je zijn!

Door de slechte nacht heb ik daar helemaal geen problemen mee! Om half negen belt Ayesha en dan ben ik goed en wel wakker. Rick en ik staan op en de kinderen blijven slapen.

Saskia klaagt al een week over oorpijn en ik besluit, dat deze "rust"dag de perfecte tijd is om een doktersafspraak daarvoor te maken. We kunnen om 15:45 terecht bij Dr. Weinstein. Het is de enige keuze, waar ik niet superblij mee ben, want van die dokter weet ik, dat er een lange wachttijd zal zijn.

Zack staat op en ik vertel hem van het geaborteerde Kings Dominion plan. Hij vond het uitslapen toch ook wel lekker, zegt hij. Ik stel voor om als excursie naar Washington te gaan en de rondleiding bij het Bureau of Engraving and Printing te gaan doen. Daar is Zack wel voor te vinden.

De anderen liggen nog in diepe rust en ik moet mijn dagelijkse beweging krijgen. Om te beginnen denk ik met gewichten te gaan lopen, maar een stap buiten de deur doet me dat voornemen herzien! Zo lekker en droog als het gisteren was, zo heet en vochtig is het weer vanochtend. De fiets is mijn enige mogelijkheid om nog een beetje comfortabel te zijn.

In 55 minuten fiets ik mijn geijkte tien mijl. Onderweg bedenk ik me, dat ik mijn route weer eens moet veranderen. Eens naar het oosten rijden, of zo. Maar op dit traject zie ik vrijwel altijd dieren en dat is een sterke trekpleister. In de hitte laten de dieren zich echter niet zien, dus ik hoef niet te stoppen (maar jammer is het ook wel).

Als ik thuiskom is het al na elven en Kai en Saskia zijn net wakker. Op de website van het Bureau of Engraving and Printing staat, dat in de zomer de tickets meestal al voor 9 uur vergeven zijn. Ik heb eigenlijk geen zin om voor niets helemaal naar Washington te rijden, vooral omdat we tijds gebonden zijn voor de doktersafspraak.

Saskia wil toch niet mee en ruimt eerst hier met Tabatha hun troep van gisteren op en gaat dan bij Tabatha spelen. Aan de jongens stel ik het alternatief van het National Firearms Museum in het hoofdgebouw van de National Rifle Association. Daar hebben ze wel oren naar!

Dit museum ligt in Fairfax, minder dan tien minuten rijden van ons vandaan, dus dat is precies goed. Na de lunch gaan we erheen en het is erg interessant. De geschiedenis van het vuurwapen wordt verteld, we zien mini-wapentjes en een heel stel enorme geweren. Indrukwekkend, al ben ik helemaal geen wapen liefhebster.


Sommigen van de geweren zijn mooi!





De jongens genieten duidelijk, dus ik voel me er helemaal goed over. Ze vragen nog naar de winkel te gaan en daar vergapen ze zich aan van alles. We besteden bijna net zoveel tijd daar, als in het museum. Uiteindelijk overtuigen de jongens mij ervan een air soft pistool voor ze te kopen. Eerst beloven ze me plechtig er nooit een levend wezen mee te beschieten!

De rest van de middag heb ik geen kind meer aan ze! Ze hadden volgens mij geen betere middag kunnen hebben! Intussen haal ik Saskia bij Tabatha op en we gaan dokterwaarts. Daar komen we om tien over half vier aan, ruim op tijd voor onze afspraak.

Zoals ik al had verwacht moeten we wachten en wachten! Intussen kijken we een aflevering van Little Einstein over Monarch vlinders. Saskia vindt het vreselijk, ik vind het wel grappig.

Eindelijk mogen we in een kamer wachten. Ik MSN met Christine, maar Saskia verveelt zich dood. Bijna wil ik weggaan, maar Saskia's telkens terugkerende oorpijn weerhoudt me daarvan. En inderdaad, als de dokter (die superaardig is, vandaar de lange wachttijd natuurlijk) komt, blijkt, dat ze een fikse oorontsteking heeft. Omdat het al zo lang gaande is krijgt ze behalve neusdruppels ook antibiotica.

Op de terugweg stoppen we bij Eckerd's en binnen tien minuten hebben we de medicijnen! Het is inmiddels hard gaan regenen en als we thuiskomen is er een "Severe Thunderstorm Warning".

Als Rick thuiskomt is de bui in volle gang. Toch wil hij uit eten, want Zack heeft gevraagd om goed Mexicaans eten. De keuze valt op Chevy's. Hier worden zowel de tortilla's als de salsa vrijwel voor je neus gemaakt. Het eten is zoals altijd heerlijk en de bediening snel en goed. Alleen konden we niet buiten zitten, dat was vanavond om onverklaarbare redenen "dicht".

Thuis gaan de jongens verder met "schieten" en we bereiden ons allemaal voor op een vroege avond, zodat we morgen verfrist naar Kings Dominion kunnen!

posted by Kasaka @ 6:24 PM   ---

|

"Bezig" weekend

Sommige Anglicismen, die Rick en de kinderen gebruiken, vind ik erg leuk. Ze komen meestal voort uit een logische gedachtengang. Zo zei Saskia vanavond: "Mammie, dit was een heel leuk, maar ook erg bezig weekend!" Direct vertaald van "busy" naar "bezig", logisch toch?

Zaterdagochtend was het vroeg opstaan geblazen, want al om acht uur moest Katja bij de Stieglers zijn. Zij vertrokken met zijn zessen (Leah's broer en vriendin gingen ook mee) naar Cape May, New Jersey, voor een week. Ik vind het toch altijd weer even slikken, een week zonder Katja! Dat wordt wat als ze over twee jaar naar college vertrekt, ik probeer daar nog maar niet te veel aan te denken!

Het weer is vandaag opeens een stuk aangenamer. Nog wel flink warm, maar de vochtigheidsgraad is laag. Rick en ik lopen een stuk door Vienna en halen dan, te voet, Saskia op van haar logeerpartij. De vader van Laura, die letterlijk tien huizen van het "logeerhuis" woont gaat nota bene met de auto!! Nou ja!

Een van Zacks wensen, terwijl hij hier is, is het Air and Space Museum bij Dulles zien. Nu ben ik daar net met Thijs ook al geweest en de luchtvaart heeft nou ook weer niet zo mijn interesse. Dit is dus een prima gelegenheid voor Rick om er met zijn zoon en neef op uit te trekken.

Het is eindelijk weer eens prima hangmattenweer, dus ik vlei me neer met een Diet Mountain Dew en mijn boek. Dat lees ik eindelijk uit en ik kan meteen in deel drie van de serie beginnen, heerlijk!

Als de heren weer terug zijn, maken we ons klaar om te gaan zwemmen. Niet "saai" in ons zwembad hier tegenover, maar in Manassas bij het Splashdown Waterpark. Saskia neemt Tabatha mee, zodat zij ook iemand heeft om mee te spelen. Dit park heeft een "lazy" rivier, waar ik de hele tijd in ga dobberen op een grote band en een heel stel glijbanen. We vermaken ons allemaal tot bijna sluitingstijd, in die luie rivier viel ik bijna in slaap, zo ontspannend was het!

Rond half acht keren we huiswaarts en halen Tabatha's nachtbenodigdheden, want natuurlijk is er weer een logeerpartij! Mark en Kelly nodigen ons gelijk uit voor een barbecue morgenavond, gezellig!

Zondag

Ook vanochtend is het niet vochtig en ik ga voor het eerst in lange tijd weer eens hardlopen. Met alle reizen en gasten en onregelmatige schema's vind ik het moeilijk de zelf-discipline op te brengen om te gaan sporten. Maar het moet toch! Ik loop een 5k, maar ben helemaal niet tevreden met mijn tijd van 32,5 minuten! Het is weliswaar nog erg warm, maar daar moet verbetering in komen, anders lukt straks de Army Ten Miler niet!

Wij hebben aangeboden voor vanavond het dessert mee te brengen en natuurlijk moeten dat weer overheerlijke pie's van de Pie Gourmet worden. Ik kies dit keer kersen en multi-fruit (met perzik, appel, bosbessen en bramen, jammie!).

Na de lunch vertrekken de jongens, Rick en ik naar Washington, Saskia blijft bij Tabatha spelen. Met enige moeite vinden we een parkeerplaats, want op zondag worden er allerlei sportwedstrijden gespeeld langs de Mall. We zien zelfs een Cricket wedstrijd, waarbij iedereen echt in uniform is gekleed.

We lopen langs het Jefferson Memorial naar de verhuurplaats van fietsbootjes. We huren twee tweepersoonsbootjes en trappen dan het Tidal Basin op. Het is de eerste keer, dat ik dit doe en het is leuk alles eens vanaf het water te bekijken! Het is wel ontzettend warm in de volle zon en na een half uur hebben we weer genoeg beweging gehad. Dat fietsen op het water is nog best zwaar!




Zack is er erg in geinteresseerd de nieuwere Memorials te gaan bezoeken. Als eerste lopen we naar het World War II Memorial. Het blijft indrukwekkend, hoe vaak ik het nu ook al gezien heb. Overal liggen eenden in de fonteinen te slapen en zich te wassen, die trekken zich niets aan van alle bordjes om uit de fonteinen te blijven! Ik zou ze graag gezelschap houden, een plons in het water zou lekker verkoelend werken.

Vorige keer, dat Zack hier logeerde, heb ik tot ergernis van mijn schoonzusje nauwelijks foto's gemaakt van hem. Dat probeer ik nu dus maar ruimschoots goed te maken!




Bij het World War II Memorial





Echte "DC Ducks"

Dan lopen we verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Ook dit is een prachtig aangelegd monument, weer heel anders, dan welke van de andere monumenten dan ook. Ook hier zie ik telkens weer nieuwe dingen, ondanks, dat ik er al vele malen ben geweest. De Memorials zijn ook zo groot! Als laatste wil Zack toch nog even Jefferson van dichtbij bekijken en dan rijden we gauw naar huis, want de tijd begint te dringen.


Delen van het Franklin D. Roosevelt Memorial



Bij de Horners zwemmen we eerst lekker en dan grillt Mark een paar van de grootste steaks, die ik in lange tijd heb gezien! Ik kies een klein filet mignonnetje, maar Rick kiest een van de New York strips en kan hem daarna niet eens op! Het is me ook een hele koe!

De kinderen vermaken zich in het zwembad en met de biljarttafel, terwijl wij onder het genot van een drankje gezellig buiten kletsen. Al te snel wordt het tijd om naar huis te gaan, want Saskia is na de twee logeerpartijen achter elkaar flink moe. Op weg naar huis verzucht Kai, dat het zo leuk was! En ik was nog wel bang, dat de tieners zich zouden vervelen!

posted by Kasaka @ 10:39 PM   ---

|

Met zes kinderen op pad!

Zoals ik wel vaker doe als we gasten hebben leg ik vanochtend verschillende keuzes aan activiteiten aan de kinderen voor. De keuze is al snel gemaakt: het National Aquarium in Baltimore. Katja vraagt Leah mee en Saskia Laura en zo vertrek ik om kwart voor tien met een volle bak naar Maryland.

Helaas kun je op de dag zelf geen tickets online kopen, dus ik hoop maar, dat het niet al te druk zal zijn! Het verkeer helpt in ieder geval mee, want we stuiten op geen enkel oponthoud, wat nogal ongewoon is voor dat traject.

Baltimore is voor ons de dichtstbijzijnde "echt" Amerikaanse stad met wolkenkrabbers. Ik vind het altijd weer leuk er binnen te rijden en ooit wil ik er langer dan een paar uur rondkijken, want de binnenstad is echt gezellig.


Een deel van de Baltimore Inner Harbor

Hoewel ik al vaker naar het aquarium ben gereden volg ik toch de aanwijzingen van mijn Mio GPS om er te komen. Maar zij blijkt niet erg betrouwbaar en we lijken rondjes te rijden. Uiteindelijk vind ik het maar op eigen richtingsgevoel, een GPS is toch niet altijd perfect!

Vlakbij vinden we in een parkeergarage nog een plekje. Hoewel Katja en ik allebei onze grote fototoestellen hebben meegesleept komen we tot de ontdekking, dat haar CF kaart al vol is en ik vergeten ben de mijne terug te doen in mijn toestel! Nu moet ik het maar met mijn kleine cameraatje doen, waarvan de batterijen bijna op zijn. Jammer, maar ach, we komen hier ook nog wel weer eens terug.

Bij de kaartjesverkoop staat een lange rij en de volgende tijd om het aquarium binnen te gaan is 12:15 (het is net na elven). De kinderen zeiden in de auto al honger te hebben, dus we besluiten de kaartjes te kopen en dan een vroege lunch te gaan eten bij het Hard Rock Cafe op de naast het aquarium gelegen pier.


Baltimore heeft een heel leuke binnenhaven (Inner Harbor), waar je gezellig kunt shoppen, marine musea kunt bezoeken, een fietsbootje kunt huren en nog veel meer. Ik neem me vast voor om hier met Rick eens heen te gaan en iets anders dan het aquarium te doen.

Bij het loket wacht ons nog een teleurstelling. De dolfijnenshow van 14 uur is uitverkocht en de volgende is pas om half vijf, te laat voor ons dus. Maar ja, niets aan te doen en ik koop zeven tickets voor alleen het aquarium (wat al enorm is).

Het blijkt een goede zet te zijn om met zo'n grote groep vroeg te gaan lunchen. We krijgen meteen een tafel en de spinazie-artisjok dip verschijnt ook voorspoedig. Intussen loopt het restaurant flink vol en we moeten lang op onze maaltijd wachten.


Met zijn allen aan tafel

Maar de serveerster heeft energie voor tien en geeft de tieners allerlei Rock trivia vragen. En op een gegeven moment komt ze vragen of de kinderen de YMCA (van de Village People) met haar komen zingen. Het hele serveerdersteam blijkt klaar te staan en met alle kinderen en jongeren wordt vol overgave YMCA gezongen en gedanst! Hartstikke leuk! Zack en Kai doen niet mee, maar de meisjes whoopen en zingen en twisten er naar hartelust op los.


De YMCA wordt gedanst

Als het liedje af is gelopen staat ons eten op tafel. Mijn sandwich met kip gemarineerd in buffalo saus smaakt erg lekker en om een uur of half een stappen we op het aquarium af.


Het nieuwe gedeelte van het aquarium

We beginnen met de nieuwe tentoonstelling over Australie, die Kai, Saskia en ik ook nog niet hebben gezien. We zien er allerlei voor ons nieuwe dieren, zoals schildpadden met lange slangenekken en met varkensneuzen (toepasselijk slangnek- en varkensneusschildpad genaamd). Het is een mooie nieuwe vleugel.

In het hoofdgedeelte bekijken we op de begane grond het gigantische bad met roggen en zeeschildpadden. Met roltrappen zijn de verschillende verdiepingen met elkaar verbonden. We lopen door drie verdiepingen met kleinere aquaria, hoogtepunten zijn de sidderaal en de lichtgevende vissen. Maar het is in dit gedeelte vervelend druk, dus we lopen er vrij snel doorheen.


Tropische visjes



Nemo

Op de bovenste verdieping ga je een tropisch regenwoud binnen. Hier lopen aapjes los en vliegen de mooiste gekleurde vogels rond. Dit is een leuk gedeelte en minder druk.


"Lookdown" vissen

De weg naar beneden vind ik het meest indrukwekkende gedeelte van het aquarium. Je loopt spiraalsgewijs naar beneden, helemaal omringd door eerst een koraalrif van twee verdiepingen (we zien een heel stel vissen, die we net al snorkelend in Aruba bewonderd hebben) en dan een even grote omringende haaientank met allerlei soorten haaien erin, inclusief een stel vervaarlijk uitziende gigantische mensenhaaien!

Al kunnen we de dolfijnenshow niet in, we kunnen de dieren wel onder water bekijken. Het duurt even, voor we doorhebben, dat de show in volle gang is en dat we nu kunnen zien, hoe die onder water in zijn werk gaat. Heel erg leuk, dat zie je meestal niet, natuurlijk.


Helaas de enige dolfijnvideo voor mijn batterij het helemaal opgaf

We zien hoe de trainers onder water met de dieren communiceren en hoe de dieren onderling met elkaar spelen onder water. Ook mogen we van heel dichtbij een poepende dolfijn aanschouwen tot hilariteit van de kinderen. Daar zijn ze de rest van middag niet over uitgepraat!

Saskia en Laura hebben zin in een snack, dus ik tracteer ze op een Dippin Dots ijsje. De anderen en ik gaan de laatste tentoonstelling bekijken, waar allerlei kleurige kikkertjes te zien zijn. Die blijven me verbazen, ze zijn zo kleurig, dat ze niet echt lijken!

We kijken nog even in een van de winkels, maar er staat zo'n lange rij om af te rekenen, dat ik de kinderen terug fluit. Het is alweer kwart voor drie en ik vrees voor het spitsuur! Saskia en Laura hebben om vijf uur een verjaarspartijtje.

Inderdaad komen we op de Beltway in Maryland in heel langzaam rijdend verkeer terecht. Waar we vanochtend minder dan een uur over reden doen we nu meer dan anderhalf uur over!

Saskia heeft nog net een kwartiertje om zich klaar te maken en dan breng ik haar met slaapzak en al weg. Ze neemt afscheid van Katja, want die vertrekt morgen voor een week naar het strand.

Rick is vroeg thuis en omdat dit ook Zacks laatste avond met Katja is, besluiten we er met zijn allen op uit te gaan. We eten bij Chili's en gaan in de ernaast gelegen bioscoop "My Super Ex-Girlfriend" kijken.

Deze bioscoop zal, vrees ik, niet lang overleven. Als we tien minuten voor de film begint plaatsnemen, zijn we de enigen in het theater! Later volgen nog een handvol mensen, maar het blijft vrijwel leeg.

De film is erg onderhoudend. Uma Thurman speelt een neurotische vrouw met Super-held kracht. Ze wordt helemaal gek als haar vriendje met haar breekt en gooit op een gegeven moment zelfs een enorme haai zijn slaapkamer binnen! Het zal de tien beste comedies nooit halen, maar het is heerlijk licht kijkmateriaal.

Thuis stuiten we op de film "Flight Plan" met Jodie Foster op tv. Pfff, dat is geen licht kijkmateriaal en geheel tegen mijn gewoonte in blijf ik op het puntje van mijn stoel zitten kijken! Veel te laat gaan we allemaal naar bed en morgen moeten we vroeg op om afscheid van Katja te nemen!

posted by Kasaka @ 5:28 PM   ---

|

De volgende gast!

Terwijl ik dit schrijf weerlicht en dondert het als een razende, maar er valt geen druppel regen, terwijl we dat nu net nodig hebben! Deze onweers"buien" zullen wel wat verkoeling brengen morgen, maar nog niet veel.

Bij het opstaan om kwart over acht is het al dertig graden! Het is vannacht niet "kouder" dan 28 graden geworden, arme mensen zonder airconditioning! Het lijkt iets minder vochtig dan gisteren en ik besluit met fototoestel en macrolens mee een stuk te gaan snelwandelen. Om te beginnen neem ik me nog vijf kilometer voor, maar al gaande wordt dat minder!

Vooral in de zon is het kokend heet! Maar ik vind mooie Crape Myrtle bomen, die ik op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Weinig bloeit namelijk in deze hitte, maar deze zuidelijke bloeiende bomen geven de natuur de kleur, die ze nodig heeft. Deze boom komt van origine uit Azie en Australie, maar doet het hier in het warme zuiden van de VS erg goed.





Uiteindelijk lukt het me om 1,75 mijl te lopen, dan is het echt te warm! Gisteren voelde het hier warmer aan, dan de warmste temperatuur ooit gemeten in Death Valley en dat wil wat zeggen! Vandaag is het niet veel anders.




Katja staat erop in deze hitte de achtertuin te wieden, dus ik help haar met het begin daarvan. Ondanks dat ik mezelf ruim met Deep Woods Off! heb ingespoten word ik toch drie keer gebeten. Katja heeft na haar wieden zeker tien beten! Kennelijk is Deet niet zo afdoende als men doet denken!

Katja doet dit natuurlijk niet voor niets en ik beloof haar $25 voor iedere volle zak met onkruid. Het is niet makkelijk te trekken, er is ontzettend veel en het is snikheet, dus dat lijkt me een goede prijs, die we een tuinman ook zouden betalen. Rick vindt het later te veel, maar hij heeft dit hele seizoen nog geen onkruid getrokken en heeft geen idee wat een naar werkje het is!

Terwijl Katja in de tuin zwoegt besluit ik de rest van mijn dagelijkse beweging weer in het zwembad te krijgen. Het is wel heel erg luxe om het zwembad aan de overkant te hebben, dat dacht ik al, toen we dit huis kochten en ik vind het nog steeds! Met een "wrap" om me heen loop ik naar de overkant en zwem rustig 40 baantjes (een kilometer).

Het water is nog steeds piswarm en ik doe er meer dan een half uur over, meestal zwem ik dat in net iets minder. Maar ja, afstand is afstand, tijd doet er ook niet echt toe.

Na het zwemmen klets ik nog een tijdje met mijn buurvrouw Freya, die deze winter haar man verloor. Natuurlijk moet je na zo'n verlies wel verder, maar ik heb erge bewondering voor haar. Ze vangt haar kinderen duidelijk erg goed op en probeert hun leven zo normaal mogelijk te houden. Ze geeft toe, dat alle "eerstes" (zoals hun huwelijksdag vorige maand) erg moeilijk zijn en natuurlijk is alles alleen doen zo'n eerste zomer ook niet makkelijk. Maar volgende week gaan ze op vakantie naar Ohio, waar de familie van haar man woont en waar zij veel vrienden heeft. Petje af, hoor!

Thuis maak ik lunch klaar voor de kinderen en mezelf en ga dan op het deck zitten lezen. In een nat badpak valt dat wel te doen, de vochtigheidsgraad lijkt iets minder dan gisteren, hoewel de temperatuur nog hoger ligt en er staat een (weliswaar warm) windje. De nieuwe Margriet en Fitness magazine zijn mijn vertier.

Katja heeft zich intussen ontfermd over onze doosschildpad, Tucker. Een jaar of twee geleden vonden Rick en Saskia hem langs de weg en sindsdien hebben Kai en Rick een "habitat" voor hem gecreeerd achter onze schuur.

Kai heeft het echter druk met het zorgen voor Snickers en Solomon (zijn slang) en verwaarloost de arme Tucker. Katja verschoont zijn water in het badje, waarin gedurende de weken, dat wij weg waren, de algen vrij spel hadden gekregen.


Online zoekt Katja op wat het beste eten is voor Tucker en ze vindt uit, dat hij vooral vitamine A moet hebben. Mijn worteltjes gaan eraan en hij krijgt ook een stel verse bosbessen. Ze probeert die hier op het deck aan hem te voeren, maar hij moet er niks van hebben.

Dan "mag" ik hem vasthouden tot zij zijn prakje heeft voorbereid, maar zijn nageltjes zijn scherp, dus ik zet hem terug in zijn "habitat". Daar gaat hij meteen in zijn schone bad, het is een aandoenlijk gezicht. Het is een mooie schildpad en heel duurzaam, want over het algemeen moet hij voor zijn eigen onderhoud voorzien! Nu eens kijken hoeveel vitamine A hij gaat verorberen, want Katja heeft een maaltijd voor tien schildpadden samengesteld! Natuurlijk krijgt Kai in alle kleuren te horen, hoe hij zijn schildpad verwaarloost, want een tiener doet nooit iets zonder reden.


Intussen maken Kai en Saskia de kattenbakken schoon. Zij willen nog steeds dolgraag een vogel en willen laten zien, dat ze die kunnen hebben, zonder dat Rick of ik er werk aan zal ondervinden. Ik geniet hier nog even van, want of deze "goodwill" lang zal duren, betwijfel ik!

Ons neefje Zack van vijftien zal rond twee uur vanuit Colorado op Reagan National aankomen. Rick gaat hem ophalen en rond half vier zijn ze hier. Zack is een lief joch, ik krijg meteen een heel stel hugs! Aangezien mijn kinderen niet zo "huggerig" zijn is het weer even wennen.

Katja regelt meteen een film uitje voor Zack, Kai en haar vriendinnen en omdat we toch bij Tysons Corner zijn besluiten Rick, Saskia en ik daar ook te blijven eten. Rick heeft een $20 discount coupon voor Gordon Biersch, dus dat is de logische keuze.

We bestellen tapas (brood met hummus, olijf tapenade, gegrilde knoflook en tomaten sla) en als hoofdgerecht heb ik een heel erg lekkere kip met cashews salade.

Op de terugweg zien we spectaculaire wolkentaferelen, er zijn duidelijk onweersbuien in de buurt! En inderdaad, zoals geschreven, dondert en bliksemt het flink, maar de regen blijft uit.

posted by Kasaka @ 8:51 PM   ---

|

Puf, puf, puf!

Om acht uur word ik met schrik wakker! Jeetje, zo lang heb ik nog nooit geslapen zonder wakker worden. Dit hete weer moet erg moe maken, want volgens Rick heeft Brynna vannacht twee keer gezeurd om naar buiten te moeten en ik heb er niets van gemerkt. Een beetje eng eigenlijk, want ik ben er altijd van overtuigd, dat zelfs het geringste geluid me wekt. Kennelijk niet!

Als ik uiteindelijk beneden kom is Rick op. De rest ligt nog in diepe rust. Het is 85 (29,5 graden C) graden om kwart over acht 's ochtends (het minimum was 80,1 (bijna 27 graden), een hitte record voor de minimumtemperatuur). Bah, moet ik nu met bijna 30 graden en hoge vochtigheidsgraad nog actief gaan zijn?

Hoe makkelijk zou het zijn gewoon niets te doen, dit zijn geen temperaturen waarbij je je gaat inspannen en van alle kanten (het is een code red air dag) wordt dat ook afgeraden. Maar ik weet, dat niet bewegen averechts werkt bij mijn lichaam.

Gelukkig heb ik boven een hele "gym" met gewichten, ballen, steps enz. En een hele stapel Fitness Magazines en zo stel ik mijn routine samen. Ik werk, al zwetend, want hierboven doet de airconditioning weinig, 45 minuten lang met al mijn spiergroepen.

Onderwijl kijk ik naar het nieuws en wij hebben het niet als enigen warm, het midden-westen en noord-oosten hebben ook met deze temperaturen te kampen. En daar hebben veel minder mensen airconditioning, dan hier. Hopelijk eist deze hittegolf niet veel levens en gaat iedereen naar de daarvoor bestemde "cooling stations". Vooral voor ouderen van dagen, mensen met chronische ziekten en jonge kinderen is dit weer ronduit gevaarlijk.

Terwijl ik mijn routine doe, houden Meike en Brynna me gezelschap. Nou heb ik niet zo ontzettend veel plaats voor maneuvres, dus ik moet regelmatig een hond opzij duwen. En iedere keer, dat ik op mijn rug een oefening doe springt Meike op mijn buik en begint te masseren. Het is eigenlijk een koddig gezicht en ze weegt ook weer zo'n acht pond, dus hee, gewoon extra ballast voor de oefening. Zij blijft rustig zitten, terwijl ik mijn buik- en beenoefeningen doe.

In Aruba heb ik Katja op de laatste dag beloofd met haar naar de mall te gaan. Tenslotte moest zij die laatste dag missen vanwege maagproblemen. Vandaag is de dag daarvoor, te heet om buiten te zijn en verder niets gaande.

Saskia smeekt of ze ook mee mag en ik laat het van Katja afhangen. Die laat het grootmoedig toe onder de voorwaarde, dat Saskia niet de hele tijd naar haar eigen dingen wil kijken.

Eigenlijk had ik grote drukte verwacht met deze hitte, maar het is ontzettend rustig, zowel op de wegen als bij de mall. De meisjes vinden wat t-shirts bij Delia's en dan een cadeautje voor een vriendinnetje van Saskia bij Claire's. Ikzelf zie een leuke jeans rok bij de Gap en de meisjes sporen me aan hem te kopen. Voor Nederlandse begrippen is het waarschijnlijk niets, maar ik vind $58 voor een rokje veel! Maar het is precies wat ik zoek, dus ik koop het.

Dan eten we lunch bij Pauli Moto's. Dit is Katja's eerste keer bij dit restaurant en Saskia's favoriet. Ik vind het ook erg lekker, vooral hun gegrilde stokjes met verschillende groentes en kip en zalm (die ik weer bestel). Katja geniet en Saskia bestelt haar gewoonlijke "honey chicken", die grappig genoeg best pittig is.

Als laatste stoppen we bij Barnes and Noble voor een verjaarskaart voor een van Saskia's vriendinnetjes en een trouwkaart voor Lauren. Ik moet me ervan weerhouden om naar nieuwe boeken te kijken, maar mijn boekenkast zit nog vol met ongelezen materiaal!

Katja rijdt ons bekwaam weer naar downtown Vienna, ze is ervan overtuigd, dat ze half oktober haar rijbewijs zal hebben. Dit maakt mij zeer nerveus en ik moet een professioneel bedrijf inschakelen om haar de laatste dingen aan te leren. Ik geef toe, dat het steeds beter gaat en op een gegeven moment kunnen wij niet meer aanleren.

Bij Whole Foods halen we gazpacho voor het avondeten en later bij Giant heerlijke sushi. Intussen voelt het buiten als meer dan 46 graden Celsius en dan wil je geen fornuis of oven aan hebben. Dit is het perfecte diner!

Lamlendig hangen we thuis rond in de airconditioning. Ik zou zo graag naar buiten gaan, maar het is er ronduit onaangenaam! Toch wil ik gaan zwemmen, dus om kwart voor vijf dwing ik mezelf naar het zwembad te gaan. Ik zwem mijn 20 banen, maar prettig is het niet! Ik hoop, dat ze snel het water verversen, want het is troebel, heet en niet lekker om in te zwemmen! Met moeite zwem ik de 500 meter, waar ik voor gekomen ben. Ik blijf nog even om "af te koelen", maar het voelt meer als koken, dus na twintig minuten heb ik het weer gezien!

Vanavond klets ik online met Annemarie. Op een gegeven moment gebruik ik de uitdrukking "below par". Dit betekent "onder het gemiddelde". Hij is haar onbekend, ook de uitdrukking "par for the course" (zoals het gewoonlijk gaat) is nieuw. Dan bedenk ik me dat er ontzettend veel van dat soort uitdrukkingen zijn, die ik me over de afgelopen twee decennia heb eigen gemaakt. Nog heel af en toe komt Rick met een nieuwe, maar dat is zelden.

Een lijst van Amerikaanse uitdrukkingen en gezegdes vind je hier (en die is natuurlijk niet volledig). And now I'm hitting the sack, sleep tight, don't let the bed bugs bite!

posted by Kasaka @ 3:47 PM   ---

|

Hittegolf

Ok, ik vind warm weer heerlijk en tot zo'n graad of 35 ook heel erg goed uit te houden. Maar voor het eerst sinds 2002 haalde het kwik hier 100 graden Fahrenheit met een hoge vochtigheidsgraad (dat het doet voelen als 46 graden Celsius), waardoor er allerlei maatregelen, om de ouderen en jongeren te beschermen, worden genomen.

Vandaag is het hier een "Code Orange" luchtkwaliteit. Er wordt afgeraden gedurende de dag gras te maaien of benzine te tanken. Natuurlijk wordt het openbaar vervoer aangeprezen, maar ja, de afstanden hier zijn niet altijd met bus of trein te overbruggen.

Voor lopen is het veel te warm, dus fietsen is het alternatief. Net als ik weg wil gaan komt Katja naar beneden met de mededeling, dat ze "laat" is. Waarvoor? Om met Leah te gaan fietsen!

Hee, dat wilde ik ook gaan doen! Dus hup, met zijn drieen vertrekken we richting W&OD pad. Het is warm!!! Katja en Leah fietsen alleen in korte broek en een sport beha, maar ik ben niet zo zeker van mezelf en heb een shirt aan.

Onze armen en benen glinsteren van het zweet. Het is niet alleen warm, het is heet!! Wonder boven wonder zijn er mede-fietsers (en maar een paar lopers) op het pad. De dieren laten zich niet zien, die zijn slimmer dan die die-hard mensen en verschuilen zich in de schaduwrijke wouden.

We rijden vijf mijl naar het westen, zoals ik meestal doe, maar wel in een flink langzamer tempo, dan gewoonlijk. Zuchtend en steunend rijden we terug, het is echt eigenlijk veel te warm om je buiten in te spannen.

Thuis springen we meteen onder een lauwe douche, maar die helpt gewoon nauwelijks. Direct erna breekt, ondanks de airconditioning, die het met deze hitte eigenlijk ook niet trekt, vooral op de bovenverdieping, het zweet me alweer uit!

Laura komt om me een massage te geven en we doen de plafond fan maar aan, want anders is het op onze slaapkamer niet te harden. Na deze massage zal ik er tot minstens 31 augustus geen hebben. Oef! Vooral met lange autoritten voor de boeg ben ik daar niet happy mee, maar zowel Laura als wij gaan op reis.

Veel kans om te bekomen van de pijnen van de massage heb ik niet, want Saskia heeft haar Barbies uitgemest en de kapotte en lelijke eruit gehaald. Nu wil ze, nog voor haar goede rapport, een paar nieuwe Barbies hebben. En Saskia is net als ik, als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft moet het nu gebeuren!

Met haar en Tabatha rijd ik dus naar de enorme Toys R Us bij Fair Lakes (de dichtstbijzijnde Toys R Us is tot onze verbazing net gesloten). De meisjes verheerlijken zich aan het grote aanbod van roze dozen en mooie poppengezichten. De dagen van Barbie en Skipper, blond en dun, liggen ver achter ons, de nieuwe gezichten zijn veelzijdiger en multi-cultureel. Het wordt een heel gedelibereer en een veelvuldig oppakken en dan weer terug zetten. Er wordt ook goed op de prijs gelet, want natuurlijk heb ik een limiet gesteld.

Ze zijn niet meer als kleine meisjes gekleed, deze twee. Saskia heeft vandaag stiekem wat mascara opgesmeerd en haar haar zit mooi. Tabby is ook een echt meisje met highlights in haar haren en "hoge" hakken. Er wordt ernstig over welke jongen wie leuk vindt gepraat en heen en weer ge-MSN-d. Preteens zijn het, op de rand van kind en puber en de Barbies zijn toch nog steeds magisch.

De keuze valt op een (dure!) Winter Barbie en een al even dure Zomer Barbie (die Saskia van haar zakgeld koopt), een zwangere Barbie en, want die hoort er ook bij, een gebruinde Ken voor $6.

Ergens geniet ik hier nog even intens van, het kleine in ze. Ik weet, dat dat op zijn hoogst nog twee jaar zal duren. Ik zal het missen.

Thuis verdwijnen de dames meteen de basement in. Ik zie of hoor ze niet meer, alleen daarom is nieuw speelgoed al sinds jaar en dag een goed iets!

Opeens zie ik mijn kans schoon en vraag Katja of ze thuis blijft. Dat is zo, dus ik laat de meisjes bij haar en Kai en rij naar de nagelsalon. Terwijl ik met Lauren praat over haar trouwerij worden mijn nagels weer helemaal netjes gemaakt.

Amerikaanse (althans de meeste) trouwerijen zijn veel ingewikkelder, dan de meeste Nederlandse. De traditie is twee dagen feest. De dag voor het huwelijk is voor de rekening van de ouders van de bruidegom. Er is een "rehearsal" (generale repetitie) van het huwelijk bij de kerk, waar het gehouden wordt en daarna een rehearsal dinner, gegeven door de aanstaande schoonouders van de bruid.

Hier liggen de problemen voor Lauren. Zij is namelijk dol op kinderen en haar a.s. schoonmoeder wil ze eigenlijk helemaal niet bij het huwelijk zien. Nu heeft ze met veel moeite voor elkaar, dat kinderen, die meelopen in de stoet er wel bij mogen zijn, maar de rest van de kinderen van het gezin niet. Kai en Katja mogen dus niet mee naar het rehearsal dinner. Vreemd, maar ja, ze overleven het wel. Natuurlijk is dit helemaal niet leuk voor Lauren, die ook dol is op Kai en Katja en hen bij haar hele belevenis wil hebben.

Gelukkig zijn er de volgende dag helemaal geen problemen, want dan nemen Laurens ouders over en die zijn de liefste mensen, die ik ooit heb ontmoet. Het is grappig, hoe geen enkel huwelijk, waar ik deel van ben geweest hier (inclusief mijn eigen) zonder enige onenigheid in de familie verloopt. Als alles perfect moet zijn botsen de families kennelijk makkelijk.

Voor het avondeten gaan we nog even zwemmen. Ik vind zowaar nog de energie om de gewoonlijke twintig banen te trekken. Het water is al niet meer verfrissend, het voelt als lauw badwater, nog warmer dan gisteren. Morgen wordt het nog heter! Hopelijk zullen we geen stroomstoornissen hebben vanwege het vele airconditioning gebruik!

posted by Kasaka @ 8:20 PM   ---

|