Het was vandaag weer een "picture perfect day", zonnig en warmer dan gisteren. Omdat mijn fiets bij de fietsenmaker was, pakte ik Ricks fiets, want natuurlijk kon ik niet binnen gaan zitten! Zoals ik gisteren al schreef is het W&OD pad iedere dag weer anders. Dit keer ben ik de westelijke kant op gefietst, die is meer in de natuur, naar het oosten rijdt je door vrij stedelijk gebied. Het betekent ook wel, dat er soms niemand op het pad is, wat me dan weer wat nerveus maakt, maar ach, het is vrij bewoond en klaarlichte dag, dus ik denk dan maar, dat ik spoken zie. Rick heeft een mijlenteller op zijn fiets en toen ik weer thuis was stond die op 18 mijl! Niet gek.
Op een gegeven moment tijdens mijn tocht sprong er een ree uit de bosjes en begon voor me op het pad te rennen. Ze rende ongeveer zo hard als ik fietste, dus ik reed een flink stuk vrij dicht achter haar aan. Mijn aanwezigheid deed haar niets, maar toen er een tegenligger kwam, rende ze het bos weer. Ik vond het wel heel bijzonder, zo alleen op dat pad met een ree als gezelschap!
Na een snelle douche ben ik mijn vriendin Claudia op gaan halen en zijn we met de honden in het bos achter haar huis gaan lopen. Ik kreeg mijn oefening dus wel! Brynna is dol op zulke wandelingen, maar ik kan haar niet loslaten, want dan gaat ze er als een pijl vandoor (er is ook een wet tegen loslopende honden). Claudia laat haar hond wel los, maar die is goed getraind. Bij Brynna is dat trainen nooit zo gelukt.
Nadat de honden wat gedronken hadden, nam ik Brynna mee naar Cox's Farm, een openlucht tuincentrum. Daar kocht ik grote geraniums voor bij de voordeur en wat planten om in het bloemenbed in de voortuin te zetten. Die bedden zijn zo groot, ik probeer ze al jaren met planten te vullen, maar dat lukt niet echt. Ik had graag langer rondgeneusd, daar, maar het was nogal warm buiten en ik was bang, dat Brynna het in de auto te warm zou krijgen.
Omdat het zulk heerlijk weer was, wilde Saskia in de sproeier rennen. Helaas was onze oude kapot, dus zijn we naar Toys R Us gegaan, waar ze een Spongebob sproeier vond. Natuurlijk was het al te koel om ermee te spelen toen we eenmaal thuis waren, dus hopelijk lukt dat vandaag.
's Avonds hebben we de Koninginnedag receptie van ambassadeur Vaneenennaam gelaten voor wat het was. We hadden geen zin helemaal naar Washington te rijden en voor de kinderen is er daar helemaal niets aan. In plaats daarvan nodigden de overburen de kinderen (en ons) uit voor S'mores op hun buiten haard. Altijd heel gezellig en nu nog leuk, omdat er nog niet zoveel muggen zijn.
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Friday, April 30, 2004
Thursday, April 29, 2004
Happy birthday to you! Het was Kai's 12e verjaardag vandaag. Twaalf jaar is een grote leeftijd, je krijgt dan onder anderen het privilege om voorin de auto te zitten. Daar maakte Kai dan ook stralend gebruik van!
Tegen de Amerikaanse traditie in (hier worden cadeautjes 's avonds pas gegeven) stonden we om half zeven op om Kai met zijn allen toe te zingen en cadeautjes te geven. Omdat hij volgend jaar naar Middle School gaat, kreeg hij, net als Katja op haar twaalfde, een eigen computer. Dat is natuurlijk een enorm cadeau, maar Katja heeft die van haar vaak nodig voor van alles, van projecten tot onderzoek en dat zal met Kai ook het geval zijn.
Verder kreeg hij van Saskia een basketbal, want hij is op het moment dol op die sport en in iedere straat staat wel een basketbal net. Lekker veel lichaamsbeweging voor ze! En het is leuk om ze allemaal te zien spelen in onze straat, de leeftijden lopen uiteen van 6 tot 15.
Op verjaardagen wordt er hier op school op cupcakes getracteerd. Dus liepen we met 30 cupcakes naar school. Hoewel Kai maar 23 kinderen in zijn klas heeft, waren de cupcakes 's middags schoon op. Die gaan er dus zelfs bij de grote 6e klassers goed in!
Omdat het stralend weer was besloot mijn allergieen te negeren en een eind te gaan fietsen. Het was werkelijk heerlijk! Ik ben eerst een eind naar het westen gefietst en daarna terug en een eind naar het oosten, op het W&OD pad. Dat pad is het enige wat ik per fiets kan bereiken, maar ik ben vast van plan mijn fiets een keer mee te nemen op de Metro en dan in Washington te gaan fietsen. Het probleem is, dat dit alles tijd kost, die ik meestal niet heb, omdat de kinderen vrij vroeg weer uit school zijn. Maar er zijn prachtige fietsgelegenheden in dit gebied, ik heb er al eens een artikel over geschreven dat op AllesAmerika.com te lezen is.
Het leuke van het fietsen langs het pad, versus door de buurten (ook mooi, vooral nu met de azaleas en lekker heuvelachtig, dus goede oefening) vind ik, dat er altijd allerlei dieren te zien zijn. Van prachtig gekleurde vogels tot vosjes en grondeekhoorntjes, geen dag is het er hetzelfde.
Over fietsen gesproken, Kai is dit jaar enorm gegroeid en zijn oude jongensfietsje was belachelijk klein geworden. Zijn verjaardag leek me een prima gelegenheid om een nieuwe fiets met hem te gaan kopen. Na lang getwijfel bij Performance Bikes koos hij een blauw met zwarte fiets, volwassen grootte. Deze fiets zal dus jaren meegaan! Ik hoop dit seizoen met zijn allen wat fietstochten te gaan maken, nu de fietswielen van alle 3 de kinderen eindelijk wat groter zijn, moet dat lukken.
Vanavond kwam mijn vader en bracht een hoefijzer spel mee voor Kai, van echt ijzer, hopelijk slaan ze elkaar daar niet de hoofden mee in! Maar wel een leuk idee, dat stimuleert het buitenspelen nog meer.
Kai had voor zijn verjaarsmaaltijd voor Chili's gekozen, omdat ze daar de lekkerste buffalo kip hebben. Grappig is, dat alle 3 de kinderen verzot zijn op Buffalo saus, die flink pittig is! Mijn vader stond ook versteld, dat ze zoiets scherps zo lekker vinden.
Ik denk, dat onze Kai op een prima 12e verjaardag terug kan kijken! Op zaterdag krijgt hij nog wat vriendjes te logeren en dan is de koek weer op. Nog een jaar en dan heb ik 2 tieners, slik!
Tegen de Amerikaanse traditie in (hier worden cadeautjes 's avonds pas gegeven) stonden we om half zeven op om Kai met zijn allen toe te zingen en cadeautjes te geven. Omdat hij volgend jaar naar Middle School gaat, kreeg hij, net als Katja op haar twaalfde, een eigen computer. Dat is natuurlijk een enorm cadeau, maar Katja heeft die van haar vaak nodig voor van alles, van projecten tot onderzoek en dat zal met Kai ook het geval zijn.
Verder kreeg hij van Saskia een basketbal, want hij is op het moment dol op die sport en in iedere straat staat wel een basketbal net. Lekker veel lichaamsbeweging voor ze! En het is leuk om ze allemaal te zien spelen in onze straat, de leeftijden lopen uiteen van 6 tot 15.
Op verjaardagen wordt er hier op school op cupcakes getracteerd. Dus liepen we met 30 cupcakes naar school. Hoewel Kai maar 23 kinderen in zijn klas heeft, waren de cupcakes 's middags schoon op. Die gaan er dus zelfs bij de grote 6e klassers goed in!
Omdat het stralend weer was besloot mijn allergieen te negeren en een eind te gaan fietsen. Het was werkelijk heerlijk! Ik ben eerst een eind naar het westen gefietst en daarna terug en een eind naar het oosten, op het W&OD pad. Dat pad is het enige wat ik per fiets kan bereiken, maar ik ben vast van plan mijn fiets een keer mee te nemen op de Metro en dan in Washington te gaan fietsen. Het probleem is, dat dit alles tijd kost, die ik meestal niet heb, omdat de kinderen vrij vroeg weer uit school zijn. Maar er zijn prachtige fietsgelegenheden in dit gebied, ik heb er al eens een artikel over geschreven dat op AllesAmerika.com te lezen is.
Het leuke van het fietsen langs het pad, versus door de buurten (ook mooi, vooral nu met de azaleas en lekker heuvelachtig, dus goede oefening) vind ik, dat er altijd allerlei dieren te zien zijn. Van prachtig gekleurde vogels tot vosjes en grondeekhoorntjes, geen dag is het er hetzelfde.
Over fietsen gesproken, Kai is dit jaar enorm gegroeid en zijn oude jongensfietsje was belachelijk klein geworden. Zijn verjaardag leek me een prima gelegenheid om een nieuwe fiets met hem te gaan kopen. Na lang getwijfel bij Performance Bikes koos hij een blauw met zwarte fiets, volwassen grootte. Deze fiets zal dus jaren meegaan! Ik hoop dit seizoen met zijn allen wat fietstochten te gaan maken, nu de fietswielen van alle 3 de kinderen eindelijk wat groter zijn, moet dat lukken.
Vanavond kwam mijn vader en bracht een hoefijzer spel mee voor Kai, van echt ijzer, hopelijk slaan ze elkaar daar niet de hoofden mee in! Maar wel een leuk idee, dat stimuleert het buitenspelen nog meer.
Kai had voor zijn verjaarsmaaltijd voor Chili's gekozen, omdat ze daar de lekkerste buffalo kip hebben. Grappig is, dat alle 3 de kinderen verzot zijn op Buffalo saus, die flink pittig is! Mijn vader stond ook versteld, dat ze zoiets scherps zo lekker vinden.
Ik denk, dat onze Kai op een prima 12e verjaardag terug kan kijken! Op zaterdag krijgt hij nog wat vriendjes te logeren en dan is de koek weer op. Nog een jaar en dan heb ik 2 tieners, slik!
Wednesday, April 28, 2004
Pfffff!! Dat was een grote zucht van verlichting. Het Virginia Congres heeft eindelijk een budget aangenomen! Er was een grote impasse over belastingen en we hadden al paniekerige emails van Fairfax County Public Schools (helemaal afhankelijk van belastingen) gekregen, die allerlei nare maatregelen aankondigden, mocht er in juni nog geen nieuw budget zijn aangenomen. Gelukkig hoeven we ons daar niet meer druk om te maken. Wel gaan we nu wat meer belasting op goederen betalen. Virginia's sales tax is al jaren 4,5%, vrij laag vergeleken bij bijvoorbeeld Maryland (5%) en Washington DC (8%). Nu wordt daar een halve cent aan toegevoegd. Niet erg voelbaar dus, maar wel belangrijk voor de staat.
Ook wordt eindelijk de belasting op sigaretten verhoogd. Virginia heeft een heel lage, want het blijft een tabakverbouwende staat met een grote interesse in rokers.
Hopelijk wordt er ook flink wat geld voor de wegen uitgetrokken, want die verkeren in erbarmelijke staat. Ik hobbel me wat af in de auto! Maar ik hoorde vandaag, dat we nog geluk hebben niet in bijvoorbeeld New Orleans te wonen, daar zijn de wegen nog slechter.
Over wegen gesproken, ik moest vandaag tanken met de minivan. Ik ga altijd naar Exxon of Mobil, want dan kan Speedpass gebruiken, het kan niet makkelijker! Benzine kostte me vandaag $1,89 per gallon, dus ongeveer $0,50 per liter. Mensen hier klagen daar hard over, maar het haalt natuurlijk nog lang niet bij de Europese prijzen.
Vanavond kijken we naar American Idol. Ik weet, dat er ook een Idols programma in Nederland is. Hier was er vorige week grote consternatie, want een van de beste zangeressen werd weggestemd door het publiek. Deze week waren er miljoenen meer stemmen. Het blijft een leuke show om te kijken.
Ook wordt eindelijk de belasting op sigaretten verhoogd. Virginia heeft een heel lage, want het blijft een tabakverbouwende staat met een grote interesse in rokers.
Hopelijk wordt er ook flink wat geld voor de wegen uitgetrokken, want die verkeren in erbarmelijke staat. Ik hobbel me wat af in de auto! Maar ik hoorde vandaag, dat we nog geluk hebben niet in bijvoorbeeld New Orleans te wonen, daar zijn de wegen nog slechter.
Over wegen gesproken, ik moest vandaag tanken met de minivan. Ik ga altijd naar Exxon of Mobil, want dan kan Speedpass gebruiken, het kan niet makkelijker! Benzine kostte me vandaag $1,89 per gallon, dus ongeveer $0,50 per liter. Mensen hier klagen daar hard over, maar het haalt natuurlijk nog lang niet bij de Europese prijzen.
Vanavond kijken we naar American Idol. Ik weet, dat er ook een Idols programma in Nederland is. Hier was er vorige week grote consternatie, want een van de beste zangeressen werd weggestemd door het publiek. Deze week waren er miljoenen meer stemmen. Het blijft een leuke show om te kijken.
Tuesday, April 27, 2004
Wat is het toch veel en veel makkelijker om op te staan bij een stralend blauwe lucht met zon, zoals vanmorgen! Saskia was al op voor ik opstond! Dat in tegenstelling tot gisteren.
Nu het weer zo mooi (en vooral warmer!) is, kan ik de dwang om buiten te zijn niet weerstaan. Het oefenen in een drukke en saaie sportschool staat me dan gewoon tegen. Zo ook vandaag en Christine (mijn trouwe workout buddy) voelde het hetzelfde. Maar ja, in de natuur heb je geen gewichten, die vind je alleen in sportscholen. We besloten dus tot een compromis: eerst gewichten bij de sportschool, dan een flinke wandeling buiten.
Zo gezegd, zo gedaan, na de gewichten reden we terug naar Vienna en parkeerden bij de Whole Foods. Van daaruit liepen we een heel eind op het W&OD pad, waar we onder anderen een "groundhog" (een enorme marmot) heel rustig zagen eten. Dat vind ik het leuke van dat pad, je ziet er allerlei wilde dieren.
Na onze wandeling winkelden we bij Whole Foods, die altijd weer nieuwe en speciale produkten heeft. Vandaag was dat Bastiaanse jonge Goudse. Echte jonge. Meestal krijgen we hier op zijn best jong belegen, ook lekker, maar ik ben dol op de echte zachte jonge!
Vanmiddag hadden we ons eerste flinke onweer van het seizoen. Dit was een "gewoon" onweer, want het kan hier huishouden, heel spectaculair!
Hieronder een paar foto's, die ik vandaag op mijn wandeling met Brynna heb genomen. Door het onweer kon ik niet ver weg, dus dit zijn de prachtige azaleas in de tuin van onze achterburen. Ze zijn mooi, maar ze halen niet bij sommige andere tuinen, waar het een volle pracht van allerlei kleuren roze, rood en wit is.
Nu het weer zo mooi (en vooral warmer!) is, kan ik de dwang om buiten te zijn niet weerstaan. Het oefenen in een drukke en saaie sportschool staat me dan gewoon tegen. Zo ook vandaag en Christine (mijn trouwe workout buddy) voelde het hetzelfde. Maar ja, in de natuur heb je geen gewichten, die vind je alleen in sportscholen. We besloten dus tot een compromis: eerst gewichten bij de sportschool, dan een flinke wandeling buiten.
Zo gezegd, zo gedaan, na de gewichten reden we terug naar Vienna en parkeerden bij de Whole Foods. Van daaruit liepen we een heel eind op het W&OD pad, waar we onder anderen een "groundhog" (een enorme marmot) heel rustig zagen eten. Dat vind ik het leuke van dat pad, je ziet er allerlei wilde dieren.
Na onze wandeling winkelden we bij Whole Foods, die altijd weer nieuwe en speciale produkten heeft. Vandaag was dat Bastiaanse jonge Goudse. Echte jonge. Meestal krijgen we hier op zijn best jong belegen, ook lekker, maar ik ben dol op de echte zachte jonge!
Vanmiddag hadden we ons eerste flinke onweer van het seizoen. Dit was een "gewoon" onweer, want het kan hier huishouden, heel spectaculair!
Hieronder een paar foto's, die ik vandaag op mijn wandeling met Brynna heb genomen. Door het onweer kon ik niet ver weg, dus dit zijn de prachtige azaleas in de tuin van onze achterburen. Ze zijn mooi, maar ze halen niet bij sommige andere tuinen, waar het een volle pracht van allerlei kleuren roze, rood en wit is.
Monday, April 26, 2004
Ugh! Niets is vervelender, dan na een heerlijk weekend een regenachtige, saaie maandag te hebben. Vanochtend werden we met bewolking wakker. Het was moeilijk opstaan, vooral Saskia nam er royaal haar tijd voor, de hele tijd klagend, dat ze maandagen haat. Hey, join the club, girl! Toen ik haar wandelend op weg naar school vertelde, dat ik maandagen ook niet leuk vind (ik probeer het woord "haat" te vermijden), kreeg ik als antwoord, dat grote mensen zelf kunnen kiezen wat ze kunnen doen, dus waarom vond ik maandagen vervelend? Zo, daar kon ik het mee doen! Ik vertelde haar, dat ik het liefst het hele gezin om me heen heb en ik daarom de weekends zo fijn vind en de maandagen moeilijk.
Het regende nog niet toen ik weer thuis kwam en Christine was in een soortgelijke slechte bui als ik (ik blijf erbij, we zouden in regenachtigere klimaten absoluut niet aarden!). Dus besloten we voor een lekkere lange wandeling te gaan. We wandelden ongeveer 11 kilometer, ik met 5 pond gewichten. Het was lekker om buiten te zijn en de azaleas beginnen prachtig te bloeien, waardoor er ondanks de grijze bewolking toch veel kleur te zien was.
Naarmate we dichter bij huis kwamen werd het steeds donkerder en letterlijk 5 minuten nadat Christine was weggereden brak de zondvloed los. Het was een ware wolkbreuk! En wij hadden dat op een haar gemist! Alleen moest arme Christine er wel stapvoets doorheen rijden.
Door het slechte weer had geen van ons zin om veel te doen. Iedereen speelde rond het huis, hoewel Kai besloot in de regen toch te gaan basketballen en door- en doornat thuis te komen. Gelukkig bleef het redelijk warm buiten.
Ik las intussen de krant (Washington Post) en het bleek, dat de "March for Women's Lives", die voor abortus en andere reproductieve rechten van de vrouw was, maar liefst 1,15 miljoen demonstranten langs het Witte Huis had lopen!! Als dat het juiste aantal is, is het de grootste demonstraties ooit op de Mall in Washington gehouden! George Bush had zich handig teruggetrokken in Camp David, Maryland. Ik hoop toch zo, dat dit een luid bericht naar de regering heeft gestuurd!
Kennelijk is mijn "blog" schrijven erfelijk, want Katja is vandaag met haar eigen blog begonnen. Ik vermeld het hier, omdat het misschien leuk is om te lezen hoe de Amerikaanse tieners communiceren over hun dag.
Het regende nog niet toen ik weer thuis kwam en Christine was in een soortgelijke slechte bui als ik (ik blijf erbij, we zouden in regenachtigere klimaten absoluut niet aarden!). Dus besloten we voor een lekkere lange wandeling te gaan. We wandelden ongeveer 11 kilometer, ik met 5 pond gewichten. Het was lekker om buiten te zijn en de azaleas beginnen prachtig te bloeien, waardoor er ondanks de grijze bewolking toch veel kleur te zien was.
Naarmate we dichter bij huis kwamen werd het steeds donkerder en letterlijk 5 minuten nadat Christine was weggereden brak de zondvloed los. Het was een ware wolkbreuk! En wij hadden dat op een haar gemist! Alleen moest arme Christine er wel stapvoets doorheen rijden.
Door het slechte weer had geen van ons zin om veel te doen. Iedereen speelde rond het huis, hoewel Kai besloot in de regen toch te gaan basketballen en door- en doornat thuis te komen. Gelukkig bleef het redelijk warm buiten.
Ik las intussen de krant (Washington Post) en het bleek, dat de "March for Women's Lives", die voor abortus en andere reproductieve rechten van de vrouw was, maar liefst 1,15 miljoen demonstranten langs het Witte Huis had lopen!! Als dat het juiste aantal is, is het de grootste demonstraties ooit op de Mall in Washington gehouden! George Bush had zich handig teruggetrokken in Camp David, Maryland. Ik hoop toch zo, dat dit een luid bericht naar de regering heeft gestuurd!
Kennelijk is mijn "blog" schrijven erfelijk, want Katja is vandaag met haar eigen blog begonnen. Ik vermeld het hier, omdat het misschien leuk is om te lezen hoe de Amerikaanse tieners communiceren over hun dag.
Sunday, April 25, 2004
Gisterochtend werden we met stralende zon wakker. We hadden een heerlijk ontbijtje op bed besteld. Ik had pannenkoeken met verse aardbeien en verse ahoorn siroop (daar ben ik dol op). Er stonden een heel stel gezonde keuzes op het menu, waaronder een omelet van eiwitten, vrij ongewoon.
Na het eten besloten we te gaan oefenen en daarna in de whirlpools van het mooie zwembad te relaxen. De spa is op de 8e verdieping en we bleken van het dakterras af een prachtig uitzicht over de Boardwalk te hebben. Na een douche namen we de fototoestellen mee naar boven om een paar mooie plaatjes te schieten, want het was ook nog eens stralend weer met staalblauwe lucht! Echt geluk hebben we daarmee gehad, want eind april kan het nog flink koud zijn aan het strand, zoals we vandaag ervoeren, opeens was het 10 graden Fahrenheit kouder met een snijdende wind!
Zoals gisteren al geschreven is de Boardwalk enkele kilometers lang en Bally’s ligt ongeveer in het midden, dus heel gunstig. We besloten eerst naar rechts te wandelen, in de richting van het Tropicana casino en het Convention Center, waar ieder jaar in oktober de Miss America competitie wordt gehouden.
De Boardwalk is erg goed onderhouden, prachtig hout en iedere zoveel meters stond er een bord met historische informatie over de stad. De straatnamen op die borden stonden er in de Monopoly kleuren, want het Monopoly spel komt oorspronkelijk uit Atlantic City, New Jersey. Iedereen hier in de VS is dus heel bekend met alle straatnamen, zoals Boardwalk, Pacific Avenue, Atlantic Avenue enzovoorts.
Bij het Tropicana aangekomen besloten we naar binnen te gaan en een hapje te gaan eten. We kozen het Seaside Cafe in het casino. Het had geen fantastische atmosfeer, maar wel overheerlijke pizza’s! Die van mij had crab, spinazie en prosciutto, die van Rick barbecue garnalen en ananas. We hoorden terwijl we aten een live zangeres in de bar achter het cafe. Toen we even later langs liepen, zagen we, dat zij ook de bar bediende en middenin een liedje, tijdens een muzikaal tussenstuk, gewoon met haar klanten praatte. Knap was het, want ze zette het liedje precies op het goede moment weer in!
We vonden verder niet veel aan de Tropicana, hoewel de tafels daar wel lage minimum inzet hadden, vergeleken bij de Trump en Caesars casino’s!
De ingang van het Tropicana hotel en casino
Eenmaal weer buiten stond er een “rollende stoel” te wachten. Rick en ik besloten daar eens gebruik van te maken. Het zijn rieten karretjes, met plaats voor 2 of 3 mensen, en de “chauffeur” duwt je te voet naar je bestemming. Wij gingen maar een paar blokken, gewoon om het eens meegemaakt te hebben, want we wilden wel zoveel mogelijk zelf lopen.
Dus lieten we ons bij de Trump Plaza afzetten. Hier werden we bij binnenkomst meteen belaagd door mensen met een Timeshare promotie. Wij hebben een grote hekel aan die “we geven je X als je onze presentatie van 2+ uur komt aanhoren” verkopers, dus zeiden meteen “Niet geinteresseerd”. Oh, maar dan kregen we toch een $50 coupon om te besteden bij de juwelier in het hotel. Meestal zijn dit van die dingen, waar je eerst $100 moet besteden of zo, maar in dit geval kreeg je die $50 korting al als $60 besteedde! Rick zei nog, dat ze dan wel niets van onder de $100 zouden hebben, maar ook dat viel mee. Ik kreeg dus een paar heel leuke oorbellen van hem voor een prik!
Verder was het casino van de Trump Plaza gigantisch druk, ik heb het nog nooit ergens zo druk gezien! Die Donald Trump boert goed! Al zijn hotels zijn razend populair, om de een of andere reden, want, met uitzondering van de Taj Mahal, die er vooral van buiten heel bijzonder uitziet, ze zien er niet anders uit dan de meeste andere casino’s.
Langs de Boardwalk staan allerlei kermisachtige tentjes en bij de Trump Taj Mahal is zelfs een hele kermis pier. Ook is er een Ripley’s Believe It or Not museum, dat er van buiten ook heel grappig uitziet. We keken onze ogen uit, niet alleen naar de hotels en winkels, maar ook naar de mensen, die er liepen. De vreemdste types zag je! Echt niet het mooiste wat Amerika te bieden heeft! Ook in de casino’s was de menigte gekleed in trainingspakken, zelfs oude van dagen en woog op zijn minst een goede 100 pond meer dan gezond is. Vooral heel veel mensen, die de “one armed bandits” (fruitmachines) spelen, zien er zo uit, degenen, die bij de tafels ziet eigenlijk nauwelijks (gelukkig, want er is helemaal niet veel plaats voor iedere speler aan de tafels!) Ik bedacht me, dat het eigenlijk geen wonder is, dat buitenlandse toeristen bepaalde stereotype ideeen krijgen over “de Amerikaan”, als je nagaat, dat velen Las Vegas en de pretparken aandoen en het daar wel een samenkomst lijkt van de meest zwaarlijvige, onappetijtelijk uitziende mensen! Het lijkt werkelijk wel een andere wereld, vonden we allebei, ook al omdat het New Jersey/New York accent heel anders is, dan dat in ons gebied.
Na helemaal naar het einde van de Boardwalk te zijn gelopen, dat wil zeggen tot het laatste casino, want de Boardwalk gaat nog lang door., Dat was Showboat, waar we doorheen gelopen zijn naar de voorkant van het casino. Dat hotel zag er leuk uit van binnen, een beetje een Zuidelijk, New Orleans thema. We besloten terug een stukje over Pacific Avenue te lopen, de weg, die voor de casino’s langs loopt. De ingangen van de hotels zien er namelijk heel opulent uit, de een nog mooier dan de ander met allerlei beelden en versieringen. Echter de rest van de buurt, naast en tegenover de casino’s was zeer verlopen en armzalig. Wat een contrast! Huizen met dichtgespijkerde ramen, vervallen, veel troep, echt geen gezellig strandplaatsje, zoals we die in Delaware, Maryland en Virginia gewend zijn (en net iets ten zuiden van Atlantic City zijn ook een paar heel mooie badplaatsjes, zoals Ocean City en Cape May).
We hadden het al gauw gezien en wilden ook nog op het strand wandelen, dus baanden we ons een weg terug naar de Boardwalk. Het strand is enorm breed in Atlantic City, maar ik vond het niet erg aantrekkelijk. Het zag er erg grijs uit met enorme stukken schelp erin. Ook liep er een lelijke verroeste buis langs het strand. Hopelijk wordt dat alles voor het zomerseizoen opgeruimd. Rick hield zijn schoenen aan, maar het was 21 graden en ik kan niet op het strand lopen zonder het zand onder mijn voeten te voelen. Ik was zelfs nog zo moedig om even door het ijskoude water te lopen, ik weet nu, dat het water in de Atlantische Oceaan eind april zo koud is, dat het door merg en been gaat!
Moe van de lange wandeling rustten we een uurtje uit op de kamer en gingen daarna alvast ons geluk beproeven in het Wild Wild West Casino in Bally’s. Dit vonden we het leukste casino daar, het was helemaal ingericht als een Wild Westen dorp en dat thema werd ook in de kleding van de dealers en croupiers en de kaarten doorgevoerd. Ook was de minimum inzet bij de meeste tafels redelijker, dan in het hoofdgedeelte van Bally’s.
De ingang van het Wild Wild West casino
Na wat Video Poker en een paar handen Blackjack, besloten we een drankje te gaan drinken bij de bar “Blue Martini”, waar ze 101 verschillende martini’s op het menu hadden! Het was moeilijk kiezen, maar zowel Rick als ik maakten een goede keus, hij iets met Midori meloenlikeur en ik met Hpnotiq, een vodka met vruchtensappen, die mijn drankje blauwig maakte.
We hadden om 8 uur een reservering bij de Nero’s Grill in het Caesar’s hotel. Ik was zo blij, dat ik tevoren had gereserveerd, want de een na de ander werd weggestuurd omdat ze geen openingen hadden. Rick en ik hadden ons netjes gekleed, hij in pak, ik in een rode jurk. We waren niet de enigen, die er netjes uitzagen, maar we zaten met mond open te kijken, hoeveel mensen in spijkerbroek in dit toch sjieke restaurant kwamen eten. Op vrijdagavond bedankte de restaurant manager ons zelfs omdat we ons hadden opgedost, hij zei, dat de meeste casino bezoekers daar niet meer aan doen. Tja, ik vind het toch bij het uitgaansgevoel horen om er goed uit te zien.
Het eten was lekker en de bediening heel vriendelijk (dat viel me trouwens de hele tijd op, we waren dan wel in New Jersey, waar “men” de naam heeft niet al te vriendelijk te zijn, maar alle werknemers waren uitzonderlijk vriendelijk en attent).
De rest van de avond hebben we Blackjack en Let It Ride gespeeld in het Wild, Wild West casino. We hadden dus vrijdag gewonnen en gebruikten die chips weer. In het begin ging het op en neer, we wonnen een paar keer en verloren dan weer. Tot ik bij Let It Ride een Full House kreeg en maar liefst $500 won (met een $15 inzet)! Ik ben daar zo opgewonden over! Ik heb eigenlijk nooit groot gewonnen (we gokken altijd op zijn meest $50 per persoon en op is op), dus dit was echt even heel speciaal! Ook Rick had veel geluk, dus we gingen helemaal happy slapen.
Vanochtend hadden we een reservering voor een champagne brunch in het Claridge hotel naast Bally’s om 10:30. Aangezien het weer prachtig zonnig weer was, besloten we eerst nog even lekker te gaan uitwaaien op de Boardwalk en een Starbucks koffie te halen. Eerst vroegen we een late checkout aan, en we mochten een uurtje langer blijven, tot 13 uur. Dat scheelde weer. Buiten was het schraal en koud, wat een verschil met gisteren! Brrr!!! De Boardwalk was dan ook bijna uitgestorven. Na een half uurtje hadden we het wel gezien.
De Boardwalk in de richting van de Trump Taj Mahal
De brunch was heerlijk, met allerlei soorten gerookte vis, sushi, vers fruit en de lekkerste desserts. Echt een goede afsluiting van een bijzonder weekend samen. Alleen jammer, dat de vrouw achter ons als enige in het restaurant sigaret na sigaret zat te roken. Toen merkte ik echt, hoe ontwend wij dat zijn! Toch wel heerlijk al die niet-roken restaurants!
Na de brunch haalden we een gratis Bally’s kaart gingen we terug naar het Wild Wild West casino, want Rick wilde toch nog wat spelen en ik was vergeten een $25 chip in te wisselen, dus daar wilde ik mee spelen. Weer wonnen we! Bally’s is echt erg goed voor ons geweest en de spelletjes zijn natuurlijk veel leuker als je wint!
Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Trump Marina, waar ze wel een kamer voor ons hadden voor $475 (!), dus ik dacht, dat het wel heel wat zou zijn. Niet dat we ooit van plan waren dat te betalen, maar zelfs al was dat zo, dan weet ik niet, hoe dat hotel zo’n gigantisch bedrag kan vragen. Het was helemaal niets bijzonders!
Terwijl ik dit (in de auto) schrijf, zijn we alweer bij Baltimore, een uurtje weg van huis dus. Rick vond nog, dat ik aan mijn blog moest toevoegen, dat we in Buena, New Jersey de vreemdste openlucht kerk hebben gezien. Het was een altaar met een wit puntig dak erover, maar alleen dat dak, verder in de openlucht. En een stel religieuze beelden stonden erbij. Het was er erg druk, vooral vandaag. Een vreemd gezicht was het.
Het zal weer fijn zijn de kinderen zo te zien, maar deze weekends met Rick samen zijn me heel dierbaar!
Na het eten besloten we te gaan oefenen en daarna in de whirlpools van het mooie zwembad te relaxen. De spa is op de 8e verdieping en we bleken van het dakterras af een prachtig uitzicht over de Boardwalk te hebben. Na een douche namen we de fototoestellen mee naar boven om een paar mooie plaatjes te schieten, want het was ook nog eens stralend weer met staalblauwe lucht! Echt geluk hebben we daarmee gehad, want eind april kan het nog flink koud zijn aan het strand, zoals we vandaag ervoeren, opeens was het 10 graden Fahrenheit kouder met een snijdende wind!
Zoals gisteren al geschreven is de Boardwalk enkele kilometers lang en Bally’s ligt ongeveer in het midden, dus heel gunstig. We besloten eerst naar rechts te wandelen, in de richting van het Tropicana casino en het Convention Center, waar ieder jaar in oktober de Miss America competitie wordt gehouden.
De Boardwalk is erg goed onderhouden, prachtig hout en iedere zoveel meters stond er een bord met historische informatie over de stad. De straatnamen op die borden stonden er in de Monopoly kleuren, want het Monopoly spel komt oorspronkelijk uit Atlantic City, New Jersey. Iedereen hier in de VS is dus heel bekend met alle straatnamen, zoals Boardwalk, Pacific Avenue, Atlantic Avenue enzovoorts.
Bij het Tropicana aangekomen besloten we naar binnen te gaan en een hapje te gaan eten. We kozen het Seaside Cafe in het casino. Het had geen fantastische atmosfeer, maar wel overheerlijke pizza’s! Die van mij had crab, spinazie en prosciutto, die van Rick barbecue garnalen en ananas. We hoorden terwijl we aten een live zangeres in de bar achter het cafe. Toen we even later langs liepen, zagen we, dat zij ook de bar bediende en middenin een liedje, tijdens een muzikaal tussenstuk, gewoon met haar klanten praatte. Knap was het, want ze zette het liedje precies op het goede moment weer in!
We vonden verder niet veel aan de Tropicana, hoewel de tafels daar wel lage minimum inzet hadden, vergeleken bij de Trump en Caesars casino’s!
De ingang van het Tropicana hotel en casino
Eenmaal weer buiten stond er een “rollende stoel” te wachten. Rick en ik besloten daar eens gebruik van te maken. Het zijn rieten karretjes, met plaats voor 2 of 3 mensen, en de “chauffeur” duwt je te voet naar je bestemming. Wij gingen maar een paar blokken, gewoon om het eens meegemaakt te hebben, want we wilden wel zoveel mogelijk zelf lopen.
Dus lieten we ons bij de Trump Plaza afzetten. Hier werden we bij binnenkomst meteen belaagd door mensen met een Timeshare promotie. Wij hebben een grote hekel aan die “we geven je X als je onze presentatie van 2+ uur komt aanhoren” verkopers, dus zeiden meteen “Niet geinteresseerd”. Oh, maar dan kregen we toch een $50 coupon om te besteden bij de juwelier in het hotel. Meestal zijn dit van die dingen, waar je eerst $100 moet besteden of zo, maar in dit geval kreeg je die $50 korting al als $60 besteedde! Rick zei nog, dat ze dan wel niets van onder de $100 zouden hebben, maar ook dat viel mee. Ik kreeg dus een paar heel leuke oorbellen van hem voor een prik!
Verder was het casino van de Trump Plaza gigantisch druk, ik heb het nog nooit ergens zo druk gezien! Die Donald Trump boert goed! Al zijn hotels zijn razend populair, om de een of andere reden, want, met uitzondering van de Taj Mahal, die er vooral van buiten heel bijzonder uitziet, ze zien er niet anders uit dan de meeste andere casino’s.
Langs de Boardwalk staan allerlei kermisachtige tentjes en bij de Trump Taj Mahal is zelfs een hele kermis pier. Ook is er een Ripley’s Believe It or Not museum, dat er van buiten ook heel grappig uitziet. We keken onze ogen uit, niet alleen naar de hotels en winkels, maar ook naar de mensen, die er liepen. De vreemdste types zag je! Echt niet het mooiste wat Amerika te bieden heeft! Ook in de casino’s was de menigte gekleed in trainingspakken, zelfs oude van dagen en woog op zijn minst een goede 100 pond meer dan gezond is. Vooral heel veel mensen, die de “one armed bandits” (fruitmachines) spelen, zien er zo uit, degenen, die bij de tafels ziet eigenlijk nauwelijks (gelukkig, want er is helemaal niet veel plaats voor iedere speler aan de tafels!) Ik bedacht me, dat het eigenlijk geen wonder is, dat buitenlandse toeristen bepaalde stereotype ideeen krijgen over “de Amerikaan”, als je nagaat, dat velen Las Vegas en de pretparken aandoen en het daar wel een samenkomst lijkt van de meest zwaarlijvige, onappetijtelijk uitziende mensen! Het lijkt werkelijk wel een andere wereld, vonden we allebei, ook al omdat het New Jersey/New York accent heel anders is, dan dat in ons gebied.
Na helemaal naar het einde van de Boardwalk te zijn gelopen, dat wil zeggen tot het laatste casino, want de Boardwalk gaat nog lang door., Dat was Showboat, waar we doorheen gelopen zijn naar de voorkant van het casino. Dat hotel zag er leuk uit van binnen, een beetje een Zuidelijk, New Orleans thema. We besloten terug een stukje over Pacific Avenue te lopen, de weg, die voor de casino’s langs loopt. De ingangen van de hotels zien er namelijk heel opulent uit, de een nog mooier dan de ander met allerlei beelden en versieringen. Echter de rest van de buurt, naast en tegenover de casino’s was zeer verlopen en armzalig. Wat een contrast! Huizen met dichtgespijkerde ramen, vervallen, veel troep, echt geen gezellig strandplaatsje, zoals we die in Delaware, Maryland en Virginia gewend zijn (en net iets ten zuiden van Atlantic City zijn ook een paar heel mooie badplaatsjes, zoals Ocean City en Cape May).
We hadden het al gauw gezien en wilden ook nog op het strand wandelen, dus baanden we ons een weg terug naar de Boardwalk. Het strand is enorm breed in Atlantic City, maar ik vond het niet erg aantrekkelijk. Het zag er erg grijs uit met enorme stukken schelp erin. Ook liep er een lelijke verroeste buis langs het strand. Hopelijk wordt dat alles voor het zomerseizoen opgeruimd. Rick hield zijn schoenen aan, maar het was 21 graden en ik kan niet op het strand lopen zonder het zand onder mijn voeten te voelen. Ik was zelfs nog zo moedig om even door het ijskoude water te lopen, ik weet nu, dat het water in de Atlantische Oceaan eind april zo koud is, dat het door merg en been gaat!
Moe van de lange wandeling rustten we een uurtje uit op de kamer en gingen daarna alvast ons geluk beproeven in het Wild Wild West Casino in Bally’s. Dit vonden we het leukste casino daar, het was helemaal ingericht als een Wild Westen dorp en dat thema werd ook in de kleding van de dealers en croupiers en de kaarten doorgevoerd. Ook was de minimum inzet bij de meeste tafels redelijker, dan in het hoofdgedeelte van Bally’s.
De ingang van het Wild Wild West casino
Na wat Video Poker en een paar handen Blackjack, besloten we een drankje te gaan drinken bij de bar “Blue Martini”, waar ze 101 verschillende martini’s op het menu hadden! Het was moeilijk kiezen, maar zowel Rick als ik maakten een goede keus, hij iets met Midori meloenlikeur en ik met Hpnotiq, een vodka met vruchtensappen, die mijn drankje blauwig maakte.
We hadden om 8 uur een reservering bij de Nero’s Grill in het Caesar’s hotel. Ik was zo blij, dat ik tevoren had gereserveerd, want de een na de ander werd weggestuurd omdat ze geen openingen hadden. Rick en ik hadden ons netjes gekleed, hij in pak, ik in een rode jurk. We waren niet de enigen, die er netjes uitzagen, maar we zaten met mond open te kijken, hoeveel mensen in spijkerbroek in dit toch sjieke restaurant kwamen eten. Op vrijdagavond bedankte de restaurant manager ons zelfs omdat we ons hadden opgedost, hij zei, dat de meeste casino bezoekers daar niet meer aan doen. Tja, ik vind het toch bij het uitgaansgevoel horen om er goed uit te zien.
Het eten was lekker en de bediening heel vriendelijk (dat viel me trouwens de hele tijd op, we waren dan wel in New Jersey, waar “men” de naam heeft niet al te vriendelijk te zijn, maar alle werknemers waren uitzonderlijk vriendelijk en attent).
De rest van de avond hebben we Blackjack en Let It Ride gespeeld in het Wild, Wild West casino. We hadden dus vrijdag gewonnen en gebruikten die chips weer. In het begin ging het op en neer, we wonnen een paar keer en verloren dan weer. Tot ik bij Let It Ride een Full House kreeg en maar liefst $500 won (met een $15 inzet)! Ik ben daar zo opgewonden over! Ik heb eigenlijk nooit groot gewonnen (we gokken altijd op zijn meest $50 per persoon en op is op), dus dit was echt even heel speciaal! Ook Rick had veel geluk, dus we gingen helemaal happy slapen.
Vanochtend hadden we een reservering voor een champagne brunch in het Claridge hotel naast Bally’s om 10:30. Aangezien het weer prachtig zonnig weer was, besloten we eerst nog even lekker te gaan uitwaaien op de Boardwalk en een Starbucks koffie te halen. Eerst vroegen we een late checkout aan, en we mochten een uurtje langer blijven, tot 13 uur. Dat scheelde weer. Buiten was het schraal en koud, wat een verschil met gisteren! Brrr!!! De Boardwalk was dan ook bijna uitgestorven. Na een half uurtje hadden we het wel gezien.
De Boardwalk in de richting van de Trump Taj Mahal
De brunch was heerlijk, met allerlei soorten gerookte vis, sushi, vers fruit en de lekkerste desserts. Echt een goede afsluiting van een bijzonder weekend samen. Alleen jammer, dat de vrouw achter ons als enige in het restaurant sigaret na sigaret zat te roken. Toen merkte ik echt, hoe ontwend wij dat zijn! Toch wel heerlijk al die niet-roken restaurants!
Na de brunch haalden we een gratis Bally’s kaart gingen we terug naar het Wild Wild West casino, want Rick wilde toch nog wat spelen en ik was vergeten een $25 chip in te wisselen, dus daar wilde ik mee spelen. Weer wonnen we! Bally’s is echt erg goed voor ons geweest en de spelletjes zijn natuurlijk veel leuker als je wint!
Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Trump Marina, waar ze wel een kamer voor ons hadden voor $475 (!), dus ik dacht, dat het wel heel wat zou zijn. Niet dat we ooit van plan waren dat te betalen, maar zelfs al was dat zo, dan weet ik niet, hoe dat hotel zo’n gigantisch bedrag kan vragen. Het was helemaal niets bijzonders!
Terwijl ik dit (in de auto) schrijf, zijn we alweer bij Baltimore, een uurtje weg van huis dus. Rick vond nog, dat ik aan mijn blog moest toevoegen, dat we in Buena, New Jersey de vreemdste openlucht kerk hebben gezien. Het was een altaar met een wit puntig dak erover, maar alleen dat dak, verder in de openlucht. En een stel religieuze beelden stonden erbij. Het was er erg druk, vooral vandaag. Een vreemd gezicht was het.
Het zal weer fijn zijn de kinderen zo te zien, maar deze weekends met Rick samen zijn me heel dierbaar!
Friday, April 23, 2004
Daar zitten we nu, in een heel mooie kamer in het Bally's Park Place Resort in Atlantic City, New Jersey. Hoe fantastisch is dit weer, ik geniet met volle teugen!
Vanochtend heb ik met Christine een eind gewandeld, de allergien maken dat we ons allebei niet je van het voelen en we willen toch bewegen, dus is een lange wandeling een goede uitkomst. Het was wederom prachtig weer!
Daarna hebben Rick en ik gauw gepakt en na mijn wekelijkse massage om de grootste knopen uit mijn spieren te halen (pijnlijk!), pakten we de auto in, zeiden gedag tegen Lauren, die dit weekend op de kinderen past, en weg waren we!
We hadden flink geluk met het verkeer. Alleen bij Wilmington, Delaware kwamen we even stil te staan. Op Interstate 95 is het meestal razend druk, vooral op vrijdagmiddag, dus het viel ons alles mee. Ook de zware onweersbuien ontliepen we, we zagen wel telkens de zeer dreigende luchten in het westen.
Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we hier in Atlantic City aan. Grote billboards met casino advertenties leidden ons de stad binnen. Vrijwel alle casino's staan op een rij langs de "boardwalk" een kilometers lange houten "weg" langs het strand, die alleen voor fietsers en voetverkeer bestemd is. Veel Amerikaanse badplaatsen hier aan de oostkust hebben er een.
Atlantic City is het Las Vegas van het oosten. Hier heeft biljonair Donald Trump drie enorme casinos en vind je ook Caesar's Palace, Tropicana en Bally's terug. Wij logeren dus in het laatste hotel. Een verschil met Las Vegas vinden wij, dat er hier wel heel veel oude mensen aan het gokken zijn. De menigte is heel anders dan in het westen.
Vanavond hebben we bij Scheherazade in de Trump Taj Mahal gegeten. Een heel exclusief restaurant met uitzicht over de Baccarat tafels. We kregen er voorbeeldige service en het eten was voortreffelijk! In ons gebied hadden we er honderden dollars voor betaald, hier kostte het net iets meer dan $100 voor 3 gangen en ettelijke drankjes!
Eenmaal terug in Bally's probeerden we de verschillende spelen uit. Eerst won Rick met Blackjack, toen ik met Video Poker en Let It Ride en uiteindelijk wonnen we meer dan $100 met Blackjack! We hadden ons avondeten eruit! Meestal hebben we niet veel geluk (we zijn ook geen grote gokkers), dus we besloten het hierbij te laten en nu zitten we dus rustig op de kamer.
Helaas regent het buiten, ik hoop op beter weer morgen, want ik kan niet wachten tot we een heerlijke strandwandeling kunnen gaan maken!
Vanochtend heb ik met Christine een eind gewandeld, de allergien maken dat we ons allebei niet je van het voelen en we willen toch bewegen, dus is een lange wandeling een goede uitkomst. Het was wederom prachtig weer!
Daarna hebben Rick en ik gauw gepakt en na mijn wekelijkse massage om de grootste knopen uit mijn spieren te halen (pijnlijk!), pakten we de auto in, zeiden gedag tegen Lauren, die dit weekend op de kinderen past, en weg waren we!
We hadden flink geluk met het verkeer. Alleen bij Wilmington, Delaware kwamen we even stil te staan. Op Interstate 95 is het meestal razend druk, vooral op vrijdagmiddag, dus het viel ons alles mee. Ook de zware onweersbuien ontliepen we, we zagen wel telkens de zeer dreigende luchten in het westen.
Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we hier in Atlantic City aan. Grote billboards met casino advertenties leidden ons de stad binnen. Vrijwel alle casino's staan op een rij langs de "boardwalk" een kilometers lange houten "weg" langs het strand, die alleen voor fietsers en voetverkeer bestemd is. Veel Amerikaanse badplaatsen hier aan de oostkust hebben er een.
Atlantic City is het Las Vegas van het oosten. Hier heeft biljonair Donald Trump drie enorme casinos en vind je ook Caesar's Palace, Tropicana en Bally's terug. Wij logeren dus in het laatste hotel. Een verschil met Las Vegas vinden wij, dat er hier wel heel veel oude mensen aan het gokken zijn. De menigte is heel anders dan in het westen.
Vanavond hebben we bij Scheherazade in de Trump Taj Mahal gegeten. Een heel exclusief restaurant met uitzicht over de Baccarat tafels. We kregen er voorbeeldige service en het eten was voortreffelijk! In ons gebied hadden we er honderden dollars voor betaald, hier kostte het net iets meer dan $100 voor 3 gangen en ettelijke drankjes!
Eenmaal terug in Bally's probeerden we de verschillende spelen uit. Eerst won Rick met Blackjack, toen ik met Video Poker en Let It Ride en uiteindelijk wonnen we meer dan $100 met Blackjack! We hadden ons avondeten eruit! Meestal hebben we niet veel geluk (we zijn ook geen grote gokkers), dus we besloten het hierbij te laten en nu zitten we dus rustig op de kamer.
Helaas regent het buiten, ik hoop op beter weer morgen, want ik kan niet wachten tot we een heerlijke strandwandeling kunnen gaan maken!
Thursday, April 22, 2004
Vandaag was het niet alleen Earth Day (waarop zowel Bush als Kerry van alles beloofden voor het milieu, moet het nog zien), maar ook "Take our daughters and sons to work day". Ouders worden aangemoedigd hun kinderen mee naar hun werk te nemen en te laten zien wat ze de hele dag doen.
Dit initiatief begon jaren geleden als "Take our daughters to work day", maar dat werd weer als omgekeerd sexistisch gezien, dus nu worden ook de zonen erbij genoemd.
Om 9 uur vanochtend stapte Rick in de auto met 4 kinderen, onze eigen 3 en Leah, Katja's beste vriendinnetje, wiens ouders bij de CIA werken, waar geen kinderen binnen mogen. De 8ste klassers, Katja en Leah, moesten mee met een ouder en er een project over doen. Omdat Rick voor Microsoft werkt, zorgde hij voor genoeg computers en tablet pc's voor de kinderen om op te tekenen, emailen en chatten. Ze kwamen allemaal dol enthousiast en met leuke foto's terug.
Ook had Microsoft een heel stel interessante activiteiten georganiseerd voor de kinderen. Echt wel bijzonder, ze kwamen terug met nieuw respect voor hun vader en wat hij doet. Of ze hem ook in zijn carriere zullen volgen valt nog te bezien, Katja wil een marine bioloog worden, Kai een paleontoloog en Saskia een gymnaste. We zullen zien.
Intussen verheugde ik me op een rustige dag thuis. Helaas lukte dat ook niet helemaal, want Rick bleek zijn belangrijkste tas vergeten te zijn en hij had allerlei informatie van die computer over. Hij belde in paniek en ik vond het ook weer raar om hem met alle kinderen weer terug te laten rijden.
Dus reed ik door vreselijk verkeer naar Maryland om die vermaledijde tas te brengen! Maryland is echt een ander gebied, nieuwe wetten, andere gouverneur en ander landschap. Hoewel het deel waar ik door reed ook wel mooi was. Al met al was ik anderhalf uur kwijt met het brengen van de tas en de terugreis.
Ik probeerde nog te oefenen daarna, maar ik ben nog erg zwak na maandag en de koorts. Ik baalde daar erg van, maar ja, als ik maar beweeg, dat helpt mijn spieren al goed.
Het is dus nog wel echt rustig aan doen. Om echt uit te rusten gaan Rick en ik morgen voor een lang weekend naar Atlantic City, New Jersey. Lauren, onze college vriendin, komt op de kinderen passen. Ik kan niet wachten. Ik zie er zo naar uit heerlijk langs het strand te wandelen, zonder enige verplichting!
Dit initiatief begon jaren geleden als "Take our daughters to work day", maar dat werd weer als omgekeerd sexistisch gezien, dus nu worden ook de zonen erbij genoemd.
Om 9 uur vanochtend stapte Rick in de auto met 4 kinderen, onze eigen 3 en Leah, Katja's beste vriendinnetje, wiens ouders bij de CIA werken, waar geen kinderen binnen mogen. De 8ste klassers, Katja en Leah, moesten mee met een ouder en er een project over doen. Omdat Rick voor Microsoft werkt, zorgde hij voor genoeg computers en tablet pc's voor de kinderen om op te tekenen, emailen en chatten. Ze kwamen allemaal dol enthousiast en met leuke foto's terug.
Ook had Microsoft een heel stel interessante activiteiten georganiseerd voor de kinderen. Echt wel bijzonder, ze kwamen terug met nieuw respect voor hun vader en wat hij doet. Of ze hem ook in zijn carriere zullen volgen valt nog te bezien, Katja wil een marine bioloog worden, Kai een paleontoloog en Saskia een gymnaste. We zullen zien.
Intussen verheugde ik me op een rustige dag thuis. Helaas lukte dat ook niet helemaal, want Rick bleek zijn belangrijkste tas vergeten te zijn en hij had allerlei informatie van die computer over. Hij belde in paniek en ik vond het ook weer raar om hem met alle kinderen weer terug te laten rijden.
Dus reed ik door vreselijk verkeer naar Maryland om die vermaledijde tas te brengen! Maryland is echt een ander gebied, nieuwe wetten, andere gouverneur en ander landschap. Hoewel het deel waar ik door reed ook wel mooi was. Al met al was ik anderhalf uur kwijt met het brengen van de tas en de terugreis.
Ik probeerde nog te oefenen daarna, maar ik ben nog erg zwak na maandag en de koorts. Ik baalde daar erg van, maar ja, als ik maar beweeg, dat helpt mijn spieren al goed.
Het is dus nog wel echt rustig aan doen. Om echt uit te rusten gaan Rick en ik morgen voor een lang weekend naar Atlantic City, New Jersey. Lauren, onze college vriendin, komt op de kinderen passen. Ik kan niet wachten. Ik zie er zo naar uit heerlijk langs het strand te wandelen, zonder enige verplichting!
Wednesday, April 21, 2004
Nog een prachtige lentedag! Ik nam de gelegenheid waar om een rustige wandeling te maken met Brynna, die daar maar al te graag aan meedeed. Verbeeld ik me het nou, of is ze nu al dunner dan een paar weken geleden? Ze heeft de oefening in ieder geval hard nodig en haar hele lichaam laat zien, hoe heerlijk ze de wandelingen vindt. Prachtig vind ik dat, zo'n enthousiaste hond!
De natuur is op het moment adembenemend. Ik zal hier een paar foto's van onze buurt laten zien, maar die laten toch niet echt zien hoe het in werkelijkheid is. En over een paar weken zal het helemaal mooi zijn, met de azaleas helemaal uit.
Wat me opviel tijdens het wandelen, is hoe donker veel mensen wonen. Niet alleen hebben veel oudere huizen heel weinig ramen, maar ze wonen ook nog eens in een half bos, wat het in de zomer compleet donker maakt binnen. Ze moeten dan de hele dag het licht aan binnen.
Het valt enigszins te begrijpen, vooral van vroeger, want het wordt hier flink warm in de zomer en schaduw houdt het huis natuurlijk koeler.
Het huis van mijn ouders is ook zo. In de winter is het heerlijk licht, want dan zijn er geen bladeren aan de bomen. Maar nu begint het al donkerder te worden. Tot mijn vader er speciale "skylights" in het dak liet maken en het iets aangenamer werd, vond ik het er moeilijk toeven. Ik werd er depressief van, daar, want ze hebben ook nog eens donker houten muren in een van de kamers.
Wij hebben een heerlijk licht huis, maar ja, het is ook maar 5 jaar oud en we hebben speciaal een locatie gekozen zonder hoge bomen over het huis. Echte doorzonwoningen kennen ze hier niet, maar gelukkig vindt Rick licht net zo belangrijk als ik, dus zelfs toen we nog in ons twee-kamerflatje woonden hadden we veel licht.
We hebben nu iedere dag een "pollencount", hoeveel pollen er van de bomen komen. Gisteren was die astronomisch hoog, vandaag iets minder. Geen wonder, dat iedereen loopt te niezen en snuiven, zelfs als je normaal niet allergisch bent kom je er niet onderuit. En alle auto's zien er groen uitgeslagen uit.
Verder heb ik vandaag mijn nagels en haar laten doen. Ik ben nog niet helemaal sterk genoeg om veel te doen, maar dat vergde niet zoveel energie. Saskia ging met me mee om haar nageltjes ook te laten doen. Er werd bij haar op ieder (groen en blauw) nageltje een bloempje geverfd. Heel leuk!
Hieronder wat foto's van hoe het er hier nu uitziet:
Onze achtertuin
De straat achter ons huis met bloeiende dogwoods
Een mooie roze Dogwood
De natuur is op het moment adembenemend. Ik zal hier een paar foto's van onze buurt laten zien, maar die laten toch niet echt zien hoe het in werkelijkheid is. En over een paar weken zal het helemaal mooi zijn, met de azaleas helemaal uit.
Wat me opviel tijdens het wandelen, is hoe donker veel mensen wonen. Niet alleen hebben veel oudere huizen heel weinig ramen, maar ze wonen ook nog eens in een half bos, wat het in de zomer compleet donker maakt binnen. Ze moeten dan de hele dag het licht aan binnen.
Het valt enigszins te begrijpen, vooral van vroeger, want het wordt hier flink warm in de zomer en schaduw houdt het huis natuurlijk koeler.
Het huis van mijn ouders is ook zo. In de winter is het heerlijk licht, want dan zijn er geen bladeren aan de bomen. Maar nu begint het al donkerder te worden. Tot mijn vader er speciale "skylights" in het dak liet maken en het iets aangenamer werd, vond ik het er moeilijk toeven. Ik werd er depressief van, daar, want ze hebben ook nog eens donker houten muren in een van de kamers.
Wij hebben een heerlijk licht huis, maar ja, het is ook maar 5 jaar oud en we hebben speciaal een locatie gekozen zonder hoge bomen over het huis. Echte doorzonwoningen kennen ze hier niet, maar gelukkig vindt Rick licht net zo belangrijk als ik, dus zelfs toen we nog in ons twee-kamerflatje woonden hadden we veel licht.
We hebben nu iedere dag een "pollencount", hoeveel pollen er van de bomen komen. Gisteren was die astronomisch hoog, vandaag iets minder. Geen wonder, dat iedereen loopt te niezen en snuiven, zelfs als je normaal niet allergisch bent kom je er niet onderuit. En alle auto's zien er groen uitgeslagen uit.
Verder heb ik vandaag mijn nagels en haar laten doen. Ik ben nog niet helemaal sterk genoeg om veel te doen, maar dat vergde niet zoveel energie. Saskia ging met me mee om haar nageltjes ook te laten doen. Er werd bij haar op ieder (groen en blauw) nageltje een bloempje geverfd. Heel leuk!
Hieronder wat foto's van hoe het er hier nu uitziet:
Onze achtertuin
De straat achter ons huis met bloeiende dogwoods
Een mooie roze Dogwood
Tuesday, April 20, 2004
Het ergste is achter de rug! Ik heb nu een mondvol tijdelijke kronen en vullingen en over een maand worden die vervangen door permanente porceleinen tanden en kiezen. Bedankt allemaal voor het meeleven!
De procedure zelf was vrij makkelijk, voor ik het wist was ik onder zeil en niet veel later (voor mijn gevoel dan, het was 4,5 uur later) werd ik weer wakker gemaakt.
Het leek allemaal heel goed te gaan, tot ik 's middags opeens oncontroleerbaar begon te rillen (en het was nog wel 35 graden buiten!). Ik bleek hoge koorts te hebben, iets wat niet als bijverschijnsel op het blaadje wat Rick mee had gekregen werd vermeld. Ook had ik helse keelpijn, mijn mond deed niet eens zo'n pijn, mijn keel des te meer.
Al gauw schoot mijn koorts omhoog naar 39 graden en werd Rick erg nerveus. Dus hebben we de tandarts op zijn noodnummer gebeld. Die zei me een paar antibiotica doses tegelijk te nemen, het klonk (en voelde!) als bacteriele keelontsteking. Binnen een paar uur werkte de antibiotica, goddank en verminderden zowel de koorts als de keelpijn.
Enfin, het ergste is over, ik kan weer opzitten en dus ook aan de computer. Het is vreemd zo twee dagen op bed te liggen, ik kan me de laatste keer dat dat gebeurde niet herinneren! Ook weleens lekker, moet ik toegeven, helemaal niets te hoeven.
Intussen is het buiten prachtig, want alle bomen zijn door het warme weer uitgekomen. In onze achtertuin alleen bloeien witte, roze en paarse bloesems, een genot om naar buiten te kijken! Ik hoop binnenkort de tijd te krijgen er eens op uit te gaan en foto's te nemen, hoewel het weer slechter gaat worden.
De procedure zelf was vrij makkelijk, voor ik het wist was ik onder zeil en niet veel later (voor mijn gevoel dan, het was 4,5 uur later) werd ik weer wakker gemaakt.
Het leek allemaal heel goed te gaan, tot ik 's middags opeens oncontroleerbaar begon te rillen (en het was nog wel 35 graden buiten!). Ik bleek hoge koorts te hebben, iets wat niet als bijverschijnsel op het blaadje wat Rick mee had gekregen werd vermeld. Ook had ik helse keelpijn, mijn mond deed niet eens zo'n pijn, mijn keel des te meer.
Al gauw schoot mijn koorts omhoog naar 39 graden en werd Rick erg nerveus. Dus hebben we de tandarts op zijn noodnummer gebeld. Die zei me een paar antibiotica doses tegelijk te nemen, het klonk (en voelde!) als bacteriele keelontsteking. Binnen een paar uur werkte de antibiotica, goddank en verminderden zowel de koorts als de keelpijn.
Enfin, het ergste is over, ik kan weer opzitten en dus ook aan de computer. Het is vreemd zo twee dagen op bed te liggen, ik kan me de laatste keer dat dat gebeurde niet herinneren! Ook weleens lekker, moet ik toegeven, helemaal niets te hoeven.
Intussen is het buiten prachtig, want alle bomen zijn door het warme weer uitgekomen. In onze achtertuin alleen bloeien witte, roze en paarse bloesems, een genot om naar buiten te kijken! Ik hoop binnenkort de tijd te krijgen er eens op uit te gaan en foto's te nemen, hoewel het weer slechter gaat worden.
Sunday, April 18, 2004
Zoals zo vaak in de lente en herfst is het weer zeer veranderlijk op het moment. Een week geleden zondag droegen we nog ski jacks met 7 graden en regen. Vandaag waren we de hele dag buiten en werd het maar liefst 32 graden!
Vanochtend heb ik met Christine, die terug was na een week Disneyworld in Florida, de 7,5 kilometer rond het Burke meer gelopen. Het was druk, er waren veel vissersboten op het meer, fietsers en joggers en families met kleintjes, die gewoon lekker van het mooie weer genoten. De natuur is op het moment prachtig, alle wilde bloemen, roze, gele en paarse, overal en baby gansjes en eendjes in het water. Een heel mooie wandeling! Alleen hadden we te weinig water mee, slechts een halve liter en het was zo warm, dat we veel meer nodig hadden. Thuis hebben dus gauw een paar glazen ijswater achterover geslagen.
Toen ik hier thuis kwam, speelden de kinderen in de hot tub in de achtertuin. Ook de buurjongetjes waren aanwezig. Die zijn 7 en 9 en komen uit een streng katholieke familie. En het valt me altijd weer op, hoe geobsedeerd die jochies zijn door alle lichamelijke functies en sex. Hun moeder komt altijd op hoge poten hier verhaal halen als een van mijn kinderen iets ontuchtelijks (in haar ogen, dan) zegt of doet, maar wat ik vanmiddag van die jochies hoorde sloeg werkelijk alles! Ergens doet het me bijzonder goed te zien, dat mijn kinderen niet de Sodom en Gomorra van de buurt zijn, maar dat haar zoontjes er ook goed weg mee kunnen! Ik wil het er wel met haar over hebben, want zij hebben mijn kinderen een term geleerd, die ik niet kende en zelfs Katja als tiener nooit gehoord had, maar die werkelijk zeer grof is. Ik blijf het belangrijk vinden open te zijn over dit onderwerp. Het niet praten erover resulteert duidelijk in overdreven grote interesse, zelfs op die jonge leeftijd!
Ik heb verder de hele middag heerlijk in de achtertuin gelezen en we hebben gegrild en lekker buiten gegeten. Als dit weer nu nog aan zou houden, zou het helemaal fantastisch zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval.
Of ik morgen fut heb om te schrijven weet ik niet. Veel zal ik ook niet meemaken, als ik 5 uur lang "slaap". Ik ben wel blij, dat het wachten bijna over is, ik wil het nu ook maar achter de rug hebben!
Vanochtend heb ik met Christine, die terug was na een week Disneyworld in Florida, de 7,5 kilometer rond het Burke meer gelopen. Het was druk, er waren veel vissersboten op het meer, fietsers en joggers en families met kleintjes, die gewoon lekker van het mooie weer genoten. De natuur is op het moment prachtig, alle wilde bloemen, roze, gele en paarse, overal en baby gansjes en eendjes in het water. Een heel mooie wandeling! Alleen hadden we te weinig water mee, slechts een halve liter en het was zo warm, dat we veel meer nodig hadden. Thuis hebben dus gauw een paar glazen ijswater achterover geslagen.
Toen ik hier thuis kwam, speelden de kinderen in de hot tub in de achtertuin. Ook de buurjongetjes waren aanwezig. Die zijn 7 en 9 en komen uit een streng katholieke familie. En het valt me altijd weer op, hoe geobsedeerd die jochies zijn door alle lichamelijke functies en sex. Hun moeder komt altijd op hoge poten hier verhaal halen als een van mijn kinderen iets ontuchtelijks (in haar ogen, dan) zegt of doet, maar wat ik vanmiddag van die jochies hoorde sloeg werkelijk alles! Ergens doet het me bijzonder goed te zien, dat mijn kinderen niet de Sodom en Gomorra van de buurt zijn, maar dat haar zoontjes er ook goed weg mee kunnen! Ik wil het er wel met haar over hebben, want zij hebben mijn kinderen een term geleerd, die ik niet kende en zelfs Katja als tiener nooit gehoord had, maar die werkelijk zeer grof is. Ik blijf het belangrijk vinden open te zijn over dit onderwerp. Het niet praten erover resulteert duidelijk in overdreven grote interesse, zelfs op die jonge leeftijd!
Ik heb verder de hele middag heerlijk in de achtertuin gelezen en we hebben gegrild en lekker buiten gegeten. Als dit weer nu nog aan zou houden, zou het helemaal fantastisch zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval.
Of ik morgen fut heb om te schrijven weet ik niet. Veel zal ik ook niet meemaken, als ik 5 uur lang "slaap". Ik ben wel blij, dat het wachten bijna over is, ik wil het nu ook maar achter de rug hebben!
Saturday, April 17, 2004
Dit is het weer, wat ik het liefst zie hier! Zevenentwintig graden, alle bomen mooi in bloei (hoewel mij dat flinke hooikoorts oplevert, prachtig is het wel) en iedereen lekker buiten. Het is heel erg aftellen voor mij op het moment, ik ben best zenuwachtig voor de 5 uur in de tandartsstoel op maandag, ook al zal ik die voornamelijk slapend doorbrengen. De laatste keer, dat ik een algehele narcose had was bijna 20 jaar geleden!
Ik probeer op allerlei manieren mijn gedachten te verzetten. Kai heeft een paar weken geleden zijn bril verloren en hij heeft er toch echt een nodig. Dus gingen we samen naar Fair Oaks Mall . Daar is Lenscrafters, waar hij zijn vorige bril ook kocht en die nog wisten wat het recept was en welke bril hij had. Bovendien zijn hun brillen in 1 uur klaar. En met mijn AAA kaart kreeg ik even 30% korting! Scheelt weer heel wat (want we waren niet zo happy met Kai, die die dure bril verloren had). Ik liet in het uur dat de bril klaar werd gemaakt ook de batterij van mijn hartslagmonitor vervangen en sleepte arme Kai mee naar verscheidene kledingwinkels. Hij was daar helemaal niet happy mee, maar ja, ik had ook geen zin om een uur op een stoel te gaan zitten. De bril staat hem overigens erg goed. Hopelijk is hij er nu wat voorzichtiger mee!
Toen we weer thuis waren heb ik een stapel Nederlandse tijdschriften, die mijn vader meenam uit Nederland, naar buiten genomen en heerlijk in een tuinstoel buiten gelezen. De Redbuds en Dogwoods zijn bijna in bloei, heel mooi! Ik ben dol op al dat prille lentegroen en de bloesems. Nog een paar weken en de prachtige azaleas komen uit.
Vanavond wilde Rick mijn gedachten van maandag afhouden en besloten we naar ons favoriete restaurant te gaan: Cafe Renaissance. Ze kennen ons daar bij naam en we krijgen werkelijke een koninklijke receptie. De Iraanse eigenaars serveren Europees (Frans en Italiaans) eten en het is erg goed. Het eten was fantastisch en ook de kinderen vermaakten zich prima. Een goede afsluiting van een mooie zaterdag!
Nu is het wachten op de terugkeer van Katja, die de dag met haar beste vriendin en moeder in Kings Dominion doorbracht.
Ik probeer op allerlei manieren mijn gedachten te verzetten. Kai heeft een paar weken geleden zijn bril verloren en hij heeft er toch echt een nodig. Dus gingen we samen naar Fair Oaks Mall . Daar is Lenscrafters, waar hij zijn vorige bril ook kocht en die nog wisten wat het recept was en welke bril hij had. Bovendien zijn hun brillen in 1 uur klaar. En met mijn AAA kaart kreeg ik even 30% korting! Scheelt weer heel wat (want we waren niet zo happy met Kai, die die dure bril verloren had). Ik liet in het uur dat de bril klaar werd gemaakt ook de batterij van mijn hartslagmonitor vervangen en sleepte arme Kai mee naar verscheidene kledingwinkels. Hij was daar helemaal niet happy mee, maar ja, ik had ook geen zin om een uur op een stoel te gaan zitten. De bril staat hem overigens erg goed. Hopelijk is hij er nu wat voorzichtiger mee!
Toen we weer thuis waren heb ik een stapel Nederlandse tijdschriften, die mijn vader meenam uit Nederland, naar buiten genomen en heerlijk in een tuinstoel buiten gelezen. De Redbuds en Dogwoods zijn bijna in bloei, heel mooi! Ik ben dol op al dat prille lentegroen en de bloesems. Nog een paar weken en de prachtige azaleas komen uit.
Vanavond wilde Rick mijn gedachten van maandag afhouden en besloten we naar ons favoriete restaurant te gaan: Cafe Renaissance. Ze kennen ons daar bij naam en we krijgen werkelijke een koninklijke receptie. De Iraanse eigenaars serveren Europees (Frans en Italiaans) eten en het is erg goed. Het eten was fantastisch en ook de kinderen vermaakten zich prima. Een goede afsluiting van een mooie zaterdag!
Nu is het wachten op de terugkeer van Katja, die de dag met haar beste vriendin en moeder in Kings Dominion doorbracht.
Friday, April 16, 2004
Nu is de lente echt begonnen, prachtig weer vandaag, shorts aan en lekker met de hond wandelen en met de kinderen fietsen. Net nadat de kinderen van school thuis waren gekomen, kwam Saskia binnenrennen. Helemaal opgewonden: "Mammie, er staat een ice cream truck in de cul de sac!" En jawel, met de deur open hoorde ik het muziekje van de ijscoman ook. Meteen stonden er zeker 15 kinderen eromheen (we wonen in een heel kinderrijke buurt). Wat een leuk begin van het mooie weer! De Good Humor man (want dat is naam van het ijsmerk) beloofde ongeveer een keer per week langs te komen. Prachtig toch, zo'n ouderwetse ijscoman. De volwassenen herinnerden zich allemaal wat zij vroeger van de Good Humor man bestelden als hij langskwam.
Vanavond werden de meisjes naar hun verschillende bezigheden gereden. Katja had een hot date (nou ja, met haar beste vriendin en twee jongens) om lasertag te spelen bij Ultrazone. En Saskia ging naar een felbegeerde logeerpartij bij haar Deens-Amerikaanse vriendinnetje Madison.
Dus bleven wij met Kai samen over. Goede reden om met mijn mannen uit eten te gaan! Kai is dol op restaurants. We kozen Clyde's in Tysons Corner. Een heel gezellig restaurant met als grappig detail, dat er overal naakte vrouwen op de muur geschilderd staan. Bachanale taferelen uit de Romeinse tijd met vrouwen met ontbloot bovenlijf. In deze preutse maatschappij erg gedurfd, maar niemand die er aanstoot aan neemt.
Kai bestelde een "appetizer" (voorafje) van Buffalo kippenvleugeltjes. Hij kreeg er ongeveer 10 vleugeltjes!!! Duidelijk bedoeld om te delen met anderen, maar toch! Dat staat nergens aangegeven.
Mijn tonijn voorafje was wel echt voor een persoon, een martini glas met rauwe tonijn, wasabi en groenten, heel lekker.
Nadat we met het hoofdgerecht klaar waren, lag er nog aardig wat op ons bord. De porties daar zijn echt flink. Toen er opgeruimd werd, kwam de geijkte vraag: "Wilt u de rest mee naar huis nemen"? De "doggie bag" is heel populair: mensen eten een deel van hun eten en nemen de rest voor later mee. Dat is heel gewoon en wordt zelfs aangeraden, want alles meteen eten is gekkenwerk. Alleen zijn overgebleven frietjes de volgende dag niet meer zo lekker en veel ander voedsel ook niet.
Omdat ze rabarber pie hadden, namen Rick en ik een dessert. Alle pie toetjes hier komen met een bolletje vanille ijs. "A la mode" wordt dat genoemd. Kai had een "Blondie", het tegenovergestelde van een Brownie (chocolade koek).
Al met al een heel gezellige maaltijd. En nu kijken we "Cheaper by the Dozen" met Steve Martin, een vrolijke film!
Vanavond werden de meisjes naar hun verschillende bezigheden gereden. Katja had een hot date (nou ja, met haar beste vriendin en twee jongens) om lasertag te spelen bij Ultrazone. En Saskia ging naar een felbegeerde logeerpartij bij haar Deens-Amerikaanse vriendinnetje Madison.
Dus bleven wij met Kai samen over. Goede reden om met mijn mannen uit eten te gaan! Kai is dol op restaurants. We kozen Clyde's in Tysons Corner. Een heel gezellig restaurant met als grappig detail, dat er overal naakte vrouwen op de muur geschilderd staan. Bachanale taferelen uit de Romeinse tijd met vrouwen met ontbloot bovenlijf. In deze preutse maatschappij erg gedurfd, maar niemand die er aanstoot aan neemt.
Kai bestelde een "appetizer" (voorafje) van Buffalo kippenvleugeltjes. Hij kreeg er ongeveer 10 vleugeltjes!!! Duidelijk bedoeld om te delen met anderen, maar toch! Dat staat nergens aangegeven.
Mijn tonijn voorafje was wel echt voor een persoon, een martini glas met rauwe tonijn, wasabi en groenten, heel lekker.
Nadat we met het hoofdgerecht klaar waren, lag er nog aardig wat op ons bord. De porties daar zijn echt flink. Toen er opgeruimd werd, kwam de geijkte vraag: "Wilt u de rest mee naar huis nemen"? De "doggie bag" is heel populair: mensen eten een deel van hun eten en nemen de rest voor later mee. Dat is heel gewoon en wordt zelfs aangeraden, want alles meteen eten is gekkenwerk. Alleen zijn overgebleven frietjes de volgende dag niet meer zo lekker en veel ander voedsel ook niet.
Omdat ze rabarber pie hadden, namen Rick en ik een dessert. Alle pie toetjes hier komen met een bolletje vanille ijs. "A la mode" wordt dat genoemd. Kai had een "Blondie", het tegenovergestelde van een Brownie (chocolade koek).
Al met al een heel gezellige maaltijd. En nu kijken we "Cheaper by the Dozen" met Steve Martin, een vrolijke film!
Thursday, April 15, 2004
Oh jee, word ik nu verkouden of heb ik een allergische reactie op alle bloeiende bomen? Ik ben enorm verstopt en dat is niet goed! Maandag moet ik onder het tandheelkundige mes en dan moet ik goed kunnen ademen. En ik wil het absoluut niet moeten uitstellen! Duimen dus maar, dat neusdruppels het allemaal kunnen oplossen.
Eindelijk, na 4 grijze dagen zagen we de zon weer vandaag. En hoe! Er was geen wolkje aan de lucht en alle lentebloesems en prilgroene blaadjes zien er weer prachtig uit. Dit weekend wordt het meteen ook weer 25 graden, heerlijk!
Vandaag was (is) het belastingendag. De laatste dag om je belastingformulieren in te sturen. Ik weet niet hoe dat in Nederland gaat of wanneer daar ingezonden moet worden. Maar hier is het dus 15 april. Op deze dag blijven een heel stel postkantoren tot middernacht open, want de envelope moet een 15 april verzonden stempel vertonen. Sommige mensen wachten expres tot het laatste moment, omdat het bij de postkantoren, die laat open blijven, zo gezellig wordt. Ons niet gezien, hoewel we het dit keer wel vandaag moesten verzenden. Dat heeft Rick vanochtend vroeg al gedaan. We krijgen gelukkig dit jaar geld terug, altijd meegenomen.
Volgens een rapport van de Environmental Protection Agency ademen we hier in Fairfax County niet erg gezonde lucht in. Met ons zijn er nog 500 counties in 31 staten met die waarschuwing! De EPA wil hiervoor strengere maatregelen tegen autouitlaatgassen nemen.
We kijken nu de twee uur finale van "The Apprentice", een realiteitsshow met Donald Trump. Een van de laatst overgebleven zakenmannen gaat een baan krijgen onder deze onroerend goed biljonair. Donald Trump is ongekend succesvol en de serie is interessant om te volgen.
Eindelijk, na 4 grijze dagen zagen we de zon weer vandaag. En hoe! Er was geen wolkje aan de lucht en alle lentebloesems en prilgroene blaadjes zien er weer prachtig uit. Dit weekend wordt het meteen ook weer 25 graden, heerlijk!
Vandaag was (is) het belastingendag. De laatste dag om je belastingformulieren in te sturen. Ik weet niet hoe dat in Nederland gaat of wanneer daar ingezonden moet worden. Maar hier is het dus 15 april. Op deze dag blijven een heel stel postkantoren tot middernacht open, want de envelope moet een 15 april verzonden stempel vertonen. Sommige mensen wachten expres tot het laatste moment, omdat het bij de postkantoren, die laat open blijven, zo gezellig wordt. Ons niet gezien, hoewel we het dit keer wel vandaag moesten verzenden. Dat heeft Rick vanochtend vroeg al gedaan. We krijgen gelukkig dit jaar geld terug, altijd meegenomen.
Volgens een rapport van de Environmental Protection Agency ademen we hier in Fairfax County niet erg gezonde lucht in. Met ons zijn er nog 500 counties in 31 staten met die waarschuwing! De EPA wil hiervoor strengere maatregelen tegen autouitlaatgassen nemen.
We kijken nu de twee uur finale van "The Apprentice", een realiteitsshow met Donald Trump. Een van de laatst overgebleven zakenmannen gaat een baan krijgen onder deze onroerend goed biljonair. Donald Trump is ongekend succesvol en de serie is interessant om te volgen.
Wednesday, April 14, 2004
Soms heb ik dagen, dat ik het reisagente zijn mis. Voor mij was dat een soort van op reis gaan met de klanten, waarvoor ik reserveringen maakte. Ik deed internationaal werk en genoot ervan. Natuurlijk vind ik het heerlijk om met de kinderen thuis te kunnen zijn en mijn eigen tijd te kunnen indelen, maar het denkwerk en de opwinding van dat werk mis ik toch.
Daarom heb ik vandaag maar eens mijn reisagent hoed opgezet. We willen namelijk een paar reizen gaan maken, binnenkort en in de zomer. Ja, ik weet het, we zijn enorm reislustig, maar zolang dat kan vind ik het heerlijk.
Maandag moet ik mijn hele tandartsprocedure laten doen en daar ben ik ook vrij nerveus over. Vandaag had ik de laatste voorbereidende afspraak, ook al geen pretje. Dus het denken over verre oorden doet me goed.
Het weekend van de 23e zullen Rick en ik naar Atlantic City, New Jersey gaan. Daar heb ik nu alle reserveringen voor gemaakt, want het blijkt daar gigantisch druk te zijn! Zelfs de restaurants heb ik al gereserveerd en bij sommigen konden we nu al pas na 22 uur terecht!
Wat me nu opviel tijdens het maken van die reserveringen, waarbij ik de verschillende Trump hotels (die helaas uitverkocht waren) opbelde en Caesar's Palace en nog een paar, is hoe onvriendelijk het personeel was vergeleken bij bijvoorbeeld Las Vegas (ook een casinostad tenslotte). Nu staat New Jersey bekend (heel generaliserend, natuurlijk) om zijn minder vriendelijke mensen, maar dit viel me echt op. Na 10 minuten wachten (waar ze niets aan konden doen, want het was gewoon druk) werd er eindelijk geantwoord en dan met veel gezucht gedaan wat ik vroeg.
Maar goed, we hebben voor alles reserveringen en nu ga ik me daar helemaal op verheugen, want aan maandag denk ik liever niet!
De tweede reis, die ik vandaag heb geboekt is naar San Francisco begin juli. We zullen dus 4 juli in SF zijn, leuk! Voor deze tickets gebruikten we frequent flyer mijlen van Rick en hoeven dus voor het hele gezin maar $25 te betalen! Jippie! Het is bijna 12 jaar geleden sinds ik voor het laatst in San Francisco was.
Verder was het vandaag weer een grijze dag, maar morgen wordt de zon weer verwacht. Ik kan niet wachten!
Daarom heb ik vandaag maar eens mijn reisagent hoed opgezet. We willen namelijk een paar reizen gaan maken, binnenkort en in de zomer. Ja, ik weet het, we zijn enorm reislustig, maar zolang dat kan vind ik het heerlijk.
Maandag moet ik mijn hele tandartsprocedure laten doen en daar ben ik ook vrij nerveus over. Vandaag had ik de laatste voorbereidende afspraak, ook al geen pretje. Dus het denken over verre oorden doet me goed.
Het weekend van de 23e zullen Rick en ik naar Atlantic City, New Jersey gaan. Daar heb ik nu alle reserveringen voor gemaakt, want het blijkt daar gigantisch druk te zijn! Zelfs de restaurants heb ik al gereserveerd en bij sommigen konden we nu al pas na 22 uur terecht!
Wat me nu opviel tijdens het maken van die reserveringen, waarbij ik de verschillende Trump hotels (die helaas uitverkocht waren) opbelde en Caesar's Palace en nog een paar, is hoe onvriendelijk het personeel was vergeleken bij bijvoorbeeld Las Vegas (ook een casinostad tenslotte). Nu staat New Jersey bekend (heel generaliserend, natuurlijk) om zijn minder vriendelijke mensen, maar dit viel me echt op. Na 10 minuten wachten (waar ze niets aan konden doen, want het was gewoon druk) werd er eindelijk geantwoord en dan met veel gezucht gedaan wat ik vroeg.
Maar goed, we hebben voor alles reserveringen en nu ga ik me daar helemaal op verheugen, want aan maandag denk ik liever niet!
De tweede reis, die ik vandaag heb geboekt is naar San Francisco begin juli. We zullen dus 4 juli in SF zijn, leuk! Voor deze tickets gebruikten we frequent flyer mijlen van Rick en hoeven dus voor het hele gezin maar $25 te betalen! Jippie! Het is bijna 12 jaar geleden sinds ik voor het laatst in San Francisco was.
Verder was het vandaag weer een grijze dag, maar morgen wordt de zon weer verwacht. Ik kan niet wachten!
Tuesday, April 13, 2004
Ik kom net terug van een Bunco avond. Dit is een dobbelsteen spel, wat met zijn twaalven wordt gespeeld. Het is vooral populair in het midden westen, maar nu ook hier bij ons.
Het is altijd heel gezellig zo met 12 vriendinnen en geen kinderen. Vanavond was er ook een Belgische, die redelijk Vlaams sprak, dus dat was erg leuk en een Zweedse met wie ik het heel goed kan vinden. Het thema was vrienden en fondue, dus we hadden heerlijke kaasfondue (met ui en knoflook!) en natuurlijk chocolade fondue met vruchten. Helaas won ik niets, zelfs niet de meeste keren verliezen, want ik verloor constant!
Verder was het weer een druilerige dag, er waren ons onweersbuien beloofd, die tenminste wat leven in de brouwerij zouden brengen, maar het bleef koud, het warmtefront bleef ergens boven Richmond (denk ik) steken en alles wat we kregen was regen. Wel was de lichtval heel mooi, het gras nam een bijna neon-achtige kleur aan en de bloeiende bomen staken sterk af tegen de diepgrijze lucht. Ik probeer dan ook echt het mooie in de grijsheid te zien.
Vanochtend deed ik voor het eerst een aqua klas bij de sportschool. Wel leuk, niet een grote uitdaging (wat ook te zien was aan de veel oudere vrouwen, die meededen). Daarna heb ik nog 50 baantjes getrokken (ongeveer een kilometer). Maar wel lekker voor de verandering, dat zwemmen.
Om half twee moest ik Katja van school halen, want ze had een doktersafspraak om 14:20. Ze moest een tetanus prik hebben en ze heeft een fobie voor injecties. Gelukkig hebben we nu Emla, die een half uur van tevoren opgesmeerd moet worden en de huid verdooft. Ondanks dit alles huilde ze toch en bedacht ik me hoezeer een 14-jarige nog kind is. Ze werd bij de dokter goed begrepen en de prik werd zo snel mogelijk afgehandeld, zodat ze de rest van het bezoek rustig kon zijn. Ze had er zelfs verhoogde bloeddruk door, zo bang was ze, het arme kind! En zeker weet ik het niet, maar hier in de VS worden kinderen volgens mij meer geprikt dan in Nederland, dus wat dat betreft zou ze overzees beter af zijn.
Het is altijd heel gezellig zo met 12 vriendinnen en geen kinderen. Vanavond was er ook een Belgische, die redelijk Vlaams sprak, dus dat was erg leuk en een Zweedse met wie ik het heel goed kan vinden. Het thema was vrienden en fondue, dus we hadden heerlijke kaasfondue (met ui en knoflook!) en natuurlijk chocolade fondue met vruchten. Helaas won ik niets, zelfs niet de meeste keren verliezen, want ik verloor constant!
Verder was het weer een druilerige dag, er waren ons onweersbuien beloofd, die tenminste wat leven in de brouwerij zouden brengen, maar het bleef koud, het warmtefront bleef ergens boven Richmond (denk ik) steken en alles wat we kregen was regen. Wel was de lichtval heel mooi, het gras nam een bijna neon-achtige kleur aan en de bloeiende bomen staken sterk af tegen de diepgrijze lucht. Ik probeer dan ook echt het mooie in de grijsheid te zien.
Vanochtend deed ik voor het eerst een aqua klas bij de sportschool. Wel leuk, niet een grote uitdaging (wat ook te zien was aan de veel oudere vrouwen, die meededen). Daarna heb ik nog 50 baantjes getrokken (ongeveer een kilometer). Maar wel lekker voor de verandering, dat zwemmen.
Om half twee moest ik Katja van school halen, want ze had een doktersafspraak om 14:20. Ze moest een tetanus prik hebben en ze heeft een fobie voor injecties. Gelukkig hebben we nu Emla, die een half uur van tevoren opgesmeerd moet worden en de huid verdooft. Ondanks dit alles huilde ze toch en bedacht ik me hoezeer een 14-jarige nog kind is. Ze werd bij de dokter goed begrepen en de prik werd zo snel mogelijk afgehandeld, zodat ze de rest van het bezoek rustig kon zijn. Ze had er zelfs verhoogde bloeddruk door, zo bang was ze, het arme kind! En zeker weet ik het niet, maar hier in de VS worden kinderen volgens mij meer geprikt dan in Nederland, dus wat dat betreft zou ze overzees beter af zijn.
Monday, April 12, 2004
Nog een koude regenachtige dag! Iedereen klaagt steen en been, hoewel dit pas de tweede dag achter elkaar is, dat het slecht weer is. Maar ja, we zijn dat ook helemaal niet gewend, meestal schijnt de zon toch wel even op een dag.
In de stromende regen ging vanochtend toch de jaarlijkse Paaseieren Rol van start bij het Witte Huis. Er kwamen honderden kinderen (wij hebben deze gebeurtenis nooit bezocht, ook al omdat de kinderen op "tweede Paasdag" altijd naar school moeten) van heinde en ver. Maar toch werd het allemaal door de regen wat korter gedaan dan normaal. De tradities van het rollen van de eieren dateert van laat 1870 toen Rutherford B. Hayes president was. George W. Bush was er niet om het startsein te geven, dus liet hij het aan zijn minister van onderwijs over.
Er zijn dit weekend een heel stel anti-oorlog demonstraties voor het Witte Huis geweest. Ik denk, dat er in het buitenland veel gedacht wordt, dat alle Amerikanen voor de oorlog in Irak zijn. Niet dus. Het wordt wel steeds erger daar in Irak en ik ben toch benieuwd wat Bush daaraan gaat doen. Ik wou, dat er een kandidaat aan de Democratische kant was opgestaan, die als een sterke leider over zou komen. Kerry is dat niet, naar mijn mening.
Vanmiddag moest ik met Kai naar de dokter voor zijn 12 jarige "check up". We zagen dit keer een nieuwe kinderarts in de praktijk, zoals al eerder geschreven gaan kinderen tot hun 18e naar een kinderarts, een specialist, dus. Kai is gelukkig kerngezond en flink gegroeid het afgelopen jaar, ik hoop, dat hij wat van de lengte van onze Nederlandse familie mee heeft gekregen. Want veel Amerikanen, waaronder Rick's familie, zijn vrij klein. Rick is net iets langer dan ik met 1 meter 80 (ik ben 1 m. 75). Het heeft me nog heel wat moeite gekost een man te vinden, die langer is dan ik!
Ik ben een campagne (met mezelf) begonnen om beter Nederlands te spreken met de kinderen. Ik merk dat, als ik met ze praat, ik hun vaak foutieve zinsbouw overneem en ze niet genoeg verbeter. Met verbeteren bedoel ik de zin correct herhalen. Het blijft een uitdaging de kinderen tweetalig op te voeden en hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het is, omdat de gesprekken meer diepte krijgen en ik natuurlijk ook steeds meer tijd buiten Nederland heb besteed.
Maar het blijft bijzonder, dat ze alle 3 Nederlands tegen ons praten, in veel gezinnen verstaan de kinderen het goed, maar praten het zelf niet.
In de stromende regen ging vanochtend toch de jaarlijkse Paaseieren Rol van start bij het Witte Huis. Er kwamen honderden kinderen (wij hebben deze gebeurtenis nooit bezocht, ook al omdat de kinderen op "tweede Paasdag" altijd naar school moeten) van heinde en ver. Maar toch werd het allemaal door de regen wat korter gedaan dan normaal. De tradities van het rollen van de eieren dateert van laat 1870 toen Rutherford B. Hayes president was. George W. Bush was er niet om het startsein te geven, dus liet hij het aan zijn minister van onderwijs over.
Er zijn dit weekend een heel stel anti-oorlog demonstraties voor het Witte Huis geweest. Ik denk, dat er in het buitenland veel gedacht wordt, dat alle Amerikanen voor de oorlog in Irak zijn. Niet dus. Het wordt wel steeds erger daar in Irak en ik ben toch benieuwd wat Bush daaraan gaat doen. Ik wou, dat er een kandidaat aan de Democratische kant was opgestaan, die als een sterke leider over zou komen. Kerry is dat niet, naar mijn mening.
Vanmiddag moest ik met Kai naar de dokter voor zijn 12 jarige "check up". We zagen dit keer een nieuwe kinderarts in de praktijk, zoals al eerder geschreven gaan kinderen tot hun 18e naar een kinderarts, een specialist, dus. Kai is gelukkig kerngezond en flink gegroeid het afgelopen jaar, ik hoop, dat hij wat van de lengte van onze Nederlandse familie mee heeft gekregen. Want veel Amerikanen, waaronder Rick's familie, zijn vrij klein. Rick is net iets langer dan ik met 1 meter 80 (ik ben 1 m. 75). Het heeft me nog heel wat moeite gekost een man te vinden, die langer is dan ik!
Ik ben een campagne (met mezelf) begonnen om beter Nederlands te spreken met de kinderen. Ik merk dat, als ik met ze praat, ik hun vaak foutieve zinsbouw overneem en ze niet genoeg verbeter. Met verbeteren bedoel ik de zin correct herhalen. Het blijft een uitdaging de kinderen tweetalig op te voeden en hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het is, omdat de gesprekken meer diepte krijgen en ik natuurlijk ook steeds meer tijd buiten Nederland heb besteed.
Maar het blijft bijzonder, dat ze alle 3 Nederlands tegen ons praten, in veel gezinnen verstaan de kinderen het goed, maar praten het zelf niet.
Sunday, April 11, 2004
Oef, dat was even een plons terug in de realiteit! Van het lekkere warme Texas weer terug in de kou thuis (42 graden en miezerige regen!). Vrolijk Pasen!
Om de een of andere reden kan ik me alleen maar regenachtige Paaszondagen hier herinneren. De keren dat we buiten eieren hebben kunnen verstoppen zijn op een hand te tellen. Vandaag was dus geen uitzondering.
We functioneren nog op Texas tijd, dus een uur vroeger dan hier. We werden dus laat wakker vanochtend, geholpen door het donkere weer buiten. Voor we op vakantie gingen had ik al inkopen gedaan voor Pasen.
De traditie hier is namelijk, dat de kinderen wakker worden met een mandje vol lekkers en een speelgoedbeest, door de Paashaas gebracht. Saskia gelooft nog heilig in dit soort dingen ook al heb ik er nooit een geheim van gemaakt, dat Paashazen en Sinterklazen dingen zijn, die door de mensen bedacht zijn. Als je zo'n gelovig kind hebt wil je die verwachting toch volmaken. Dus stond er een paars mandje naast haar bed, met chocolade eitjes, Reese's peanut butter eieren, M&M eitjes en nog meer lekkers. En een speelgoedkikker. De andere twee hadden een soortgelijk mandje maar met andere beesten (het is grappig te zien, hoe zelfs een 14-jarige toch nog naar haar Easter basket uitkijkt!).
Terwijl iedereen nog boven was verstopte ik de plastic eieren en de eieren met confetti (Cascarones), die we van mijn vriendin in San Antonio hadden meegekregen. Ik had ze kennelijk moeilijk verstopt, want het duurde even voor ze allemaal gevonden waren.
Intussen was mijn vader ook gearriveerd en konden we onze Paas brunch beginnen. Heel veel Amerikanen gaan op Paasochtend naar hotels om brunch te eten. Wij hebben dat ook vaak gedaan, maar dit keer hadden we thuis eieren, bacon, ham, croissantjes en cinnamon rolls. Het werd heel gezellig.
Na het eten ging mijn vader weer naar huis en dwong ik mezelf te gaan oefenen, terwijl ik mijn broer in Nederland belde. Dat maakt het oefenen altijd veel leuker, praten met broers of zus! Die nemen dat gehijg in de telefoon wel op de koop toe. Mijn broer woont in Hengelo en het Nederlandse leven is toch zo anders dan het onze. Ik kan niet precies zeggen hoe, maar het is gewoon anders.
Omdat het zo druilerig was hadden we geen zin om thuis rond te blijven hangen. Rick stelde voor naar een film te gaan en we kozen "Ella Enchanted". Ik had niet verwacht zo van de film te genieten! Het was echt een sprookje en heel leuk gedaan.
Het was grappig te zien, dat de mall helemaal gesloten was, behalve de cinema's en restaurants. We bedachten ons, dat er maar een paar dagen per jaar zijn, waar dat zo is: Thanksgiving Day, Kerstdag en Paaszondag! Een vreemd gezicht dus, die lege parkeerplaatsen.
Toen hadden we de smaak te pakken en besloten ook naar Home On The Range van Disney te gaan, een tekenfilm over boerderij dieren. Ook deze film was veel leuker, dan ik had verwacht. Ik vraag me af of die ook in Nederland uit zal komen, hij is namelijk compleet Amerikaans, met Zuidwest landschappen en allerlei Westelijke beelden.
Na de films hadden we honger, dus streken neer bij P.F. Chang's China Bistro. Die hebben het lekkerste en meest pittige Chinese eten hier! Ook de kinderen vonden het lekker. Het was een gezellig einde van een fantastische paasvakantie. We kennen hier geen tweede Paasdag, dus morgen is het weer werken en school geblazen.
Om de een of andere reden kan ik me alleen maar regenachtige Paaszondagen hier herinneren. De keren dat we buiten eieren hebben kunnen verstoppen zijn op een hand te tellen. Vandaag was dus geen uitzondering.
We functioneren nog op Texas tijd, dus een uur vroeger dan hier. We werden dus laat wakker vanochtend, geholpen door het donkere weer buiten. Voor we op vakantie gingen had ik al inkopen gedaan voor Pasen.
De traditie hier is namelijk, dat de kinderen wakker worden met een mandje vol lekkers en een speelgoedbeest, door de Paashaas gebracht. Saskia gelooft nog heilig in dit soort dingen ook al heb ik er nooit een geheim van gemaakt, dat Paashazen en Sinterklazen dingen zijn, die door de mensen bedacht zijn. Als je zo'n gelovig kind hebt wil je die verwachting toch volmaken. Dus stond er een paars mandje naast haar bed, met chocolade eitjes, Reese's peanut butter eieren, M&M eitjes en nog meer lekkers. En een speelgoedkikker. De andere twee hadden een soortgelijk mandje maar met andere beesten (het is grappig te zien, hoe zelfs een 14-jarige toch nog naar haar Easter basket uitkijkt!).
Terwijl iedereen nog boven was verstopte ik de plastic eieren en de eieren met confetti (Cascarones), die we van mijn vriendin in San Antonio hadden meegekregen. Ik had ze kennelijk moeilijk verstopt, want het duurde even voor ze allemaal gevonden waren.
Intussen was mijn vader ook gearriveerd en konden we onze Paas brunch beginnen. Heel veel Amerikanen gaan op Paasochtend naar hotels om brunch te eten. Wij hebben dat ook vaak gedaan, maar dit keer hadden we thuis eieren, bacon, ham, croissantjes en cinnamon rolls. Het werd heel gezellig.
Na het eten ging mijn vader weer naar huis en dwong ik mezelf te gaan oefenen, terwijl ik mijn broer in Nederland belde. Dat maakt het oefenen altijd veel leuker, praten met broers of zus! Die nemen dat gehijg in de telefoon wel op de koop toe. Mijn broer woont in Hengelo en het Nederlandse leven is toch zo anders dan het onze. Ik kan niet precies zeggen hoe, maar het is gewoon anders.
Omdat het zo druilerig was hadden we geen zin om thuis rond te blijven hangen. Rick stelde voor naar een film te gaan en we kozen "Ella Enchanted". Ik had niet verwacht zo van de film te genieten! Het was echt een sprookje en heel leuk gedaan.
Het was grappig te zien, dat de mall helemaal gesloten was, behalve de cinema's en restaurants. We bedachten ons, dat er maar een paar dagen per jaar zijn, waar dat zo is: Thanksgiving Day, Kerstdag en Paaszondag! Een vreemd gezicht dus, die lege parkeerplaatsen.
Toen hadden we de smaak te pakken en besloten ook naar Home On The Range van Disney te gaan, een tekenfilm over boerderij dieren. Ook deze film was veel leuker, dan ik had verwacht. Ik vraag me af of die ook in Nederland uit zal komen, hij is namelijk compleet Amerikaans, met Zuidwest landschappen en allerlei Westelijke beelden.
Na de films hadden we honger, dus streken neer bij P.F. Chang's China Bistro. Die hebben het lekkerste en meest pittige Chinese eten hier! Ook de kinderen vonden het lekker. Het was een gezellig einde van een fantastische paasvakantie. We kennen hier geen tweede Paasdag, dus morgen is het weer werken en school geblazen.
Saturday, April 03, 2004
Wij zijn van 3 april tot en met 10 april op reis. Mijn blog over onze vakantie in Texas is hier te lezen.
Friday, April 02, 2004
Het heeft vandaag weer de hele dag geregend, heel ongewoon, zo'n lange periode zonder zon. Het schijnt morgen weer op te klaren, maar wij vertrekken al om 10 uur naar Dallas, dus dat zullen we hier niet zien. Daar zal het wel een stuk warmer zijn, heerlijk!
Hoe het komt weet ik niet, maar de dag voor een reis bedenk ik me altijd opeens, dat ik toch nog heel wat nodig heb. Zo ook vanochtend. Dus na het oefenen en de hond naar de kennel brengen gauw "errands" gaan doen. Eerst naar CVS, want in Texas staat die zon al sterk aan de hemel en dus zal er zonnebrandcreme nodig zijn. En kauwgom voor in het vliegtuig.
Toen ik weer in de auto zat, bedacht ik me, dat de kinderen altijd, ondanks maaltijden voor het in het vliegtuig stappen, honger krijgen. Gelukkig was 7 Eleven precies op mijn weg en die hebben elke snack, die er maar te bedenken valt.
Katja en Saskia hadden geen leesvoer meer, dus op naar Borders. Die winkel is voor mij gevaarlijk, want voor ik het weet ben ik er uren in zoet. Overal staan stoelen, waar je heerlijk de boeken of tijdschriften kunt gaan lezen. Of je kunt luisteren naar hun cd's. Ik moest me dus echt bedwingen en heb slechts een boek voor mezelf gekocht. Katja is op het moment dol op V.C. Andrews, die onder "horror" staat, brrr, niet mijn genre!! Wel een grappig detail, dat deze wereldberoemde schrijfster een Virginian is. Saskia leest graag mysteries, dus vond ik daar voor haar ook een paar leuke.
De volgende stop was AAA, de Amerikaanse ANWB. Daar kun je met een lidmaatschap gratis tourboeken en kaarten ophalen van het gebied wat je gaat bezoeken. Gewapend met een tourboek voor Texas en kaarten van Texas, San Antonio en Dallas verliet ik het reisbureau weer. Ik had bijna voor AAA gewerkt, toen ik nog reisagente was, maar hun salaris was veel lager dan de rest van de industrie bood. Iedere keer als ik daar kom vraag ik me af of de medewerkers nog steeds zo onderbetaald zijn.
Hongerig geworden stopte ik bij Whole Foods (ja, dat is mijn favoriete supermarkt) voor een meergranen sandwich met pepperjack kaas, ham, spinazie, worteltjes en tomaten. Die ging er heel goed in!
Eindelijk was het tijd om naar huis te gaan en in te pakken. Dat heeft altijd nog heel wat tijd nodig, want ik pak voor 4 mensen (Rick doet het gelukkig voor zichzelf). We zijn intussen wel georganiseerd genoeg, dat we een standaard paklijst hebben.
Nu is het wat mij betreft klaar en morgen vertrekken we dus in alle vroegte. Ik neem mijn computer mee en hoop daar een blog bij te kunnen houden. Als dat niet lukt zullen we 10 april thuiskomen en zal ik het later schrijven.
Hoe het komt weet ik niet, maar de dag voor een reis bedenk ik me altijd opeens, dat ik toch nog heel wat nodig heb. Zo ook vanochtend. Dus na het oefenen en de hond naar de kennel brengen gauw "errands" gaan doen. Eerst naar CVS, want in Texas staat die zon al sterk aan de hemel en dus zal er zonnebrandcreme nodig zijn. En kauwgom voor in het vliegtuig.
Toen ik weer in de auto zat, bedacht ik me, dat de kinderen altijd, ondanks maaltijden voor het in het vliegtuig stappen, honger krijgen. Gelukkig was 7 Eleven precies op mijn weg en die hebben elke snack, die er maar te bedenken valt.
Katja en Saskia hadden geen leesvoer meer, dus op naar Borders. Die winkel is voor mij gevaarlijk, want voor ik het weet ben ik er uren in zoet. Overal staan stoelen, waar je heerlijk de boeken of tijdschriften kunt gaan lezen. Of je kunt luisteren naar hun cd's. Ik moest me dus echt bedwingen en heb slechts een boek voor mezelf gekocht. Katja is op het moment dol op V.C. Andrews, die onder "horror" staat, brrr, niet mijn genre!! Wel een grappig detail, dat deze wereldberoemde schrijfster een Virginian is. Saskia leest graag mysteries, dus vond ik daar voor haar ook een paar leuke.
De volgende stop was AAA, de Amerikaanse ANWB. Daar kun je met een lidmaatschap gratis tourboeken en kaarten ophalen van het gebied wat je gaat bezoeken. Gewapend met een tourboek voor Texas en kaarten van Texas, San Antonio en Dallas verliet ik het reisbureau weer. Ik had bijna voor AAA gewerkt, toen ik nog reisagente was, maar hun salaris was veel lager dan de rest van de industrie bood. Iedere keer als ik daar kom vraag ik me af of de medewerkers nog steeds zo onderbetaald zijn.
Hongerig geworden stopte ik bij Whole Foods (ja, dat is mijn favoriete supermarkt) voor een meergranen sandwich met pepperjack kaas, ham, spinazie, worteltjes en tomaten. Die ging er heel goed in!
Eindelijk was het tijd om naar huis te gaan en in te pakken. Dat heeft altijd nog heel wat tijd nodig, want ik pak voor 4 mensen (Rick doet het gelukkig voor zichzelf). We zijn intussen wel georganiseerd genoeg, dat we een standaard paklijst hebben.
Nu is het wat mij betreft klaar en morgen vertrekken we dus in alle vroegte. Ik neem mijn computer mee en hoop daar een blog bij te kunnen houden. Als dat niet lukt zullen we 10 april thuiskomen en zal ik het later schrijven.
Thursday, April 01, 2004
Het blijft maar te koud voor de tijd van het jaar en het heeft vandaag de hele dag geregend. Helaas heeft dat ook effect op mijn spieren en heb ik nogal wat pijn. Ik zal het vanavond kort houden, want ik ga heel vroeg naar bed.
Katja heeft vanochtend een succesvolle Aprilgrap uitgevoerd. Gisteravond heeft ze heel professioneel uitziende backstage passen gedrukt voor One Tree Hill, een tv show waar haar vriendinnetje Leah helemaal gek van is. Vanochtend in alle vroegte is ze naar buiten geslopen om die in de krant te steken.
Leah brengt ons de krant altijd, als ze Katja komt ophalen. Rick speelde helemaal mee en liet de krant "vallen", waardoor de tickets eruit vielen. Om half zeven vanochtend werd de rest van de familie gewekt door Leah's enthousiasme.
In de schoolbus heeft Katja ook gauw kaartjes aan een ander vriendinnetje gegeven, zodat het leek of de Washington Post ze uitdeelde. Leah was zo opgewonden, dat Katja het maar beter vond haar gauw uit de droom te helpen. Ze zijn er nog niet over uitgepraat.
Na het oefenen vanochtend ben ik gauw naar Shoppers Food Warehouse gerend om wat Paas mandjes en vulling te kopen. Op Paas ochtend is de Paashaas geweest en staat er naast de bedden van de kinderen een mandje met chocolaatjes en een knuffeldier. Omdat we pas de zaterdag voor Pasen weer laat thuis zullen zijn, vond deze Paashaas het beter alvast voorbereid te zijn.
En we moeten allemaal maar veel walnoten eten, want de FDA heeft besloten, dat die zich voortaan goed tegen hart- en vaatziekten mogen noemen. Yum!
Katja heeft vanochtend een succesvolle Aprilgrap uitgevoerd. Gisteravond heeft ze heel professioneel uitziende backstage passen gedrukt voor One Tree Hill, een tv show waar haar vriendinnetje Leah helemaal gek van is. Vanochtend in alle vroegte is ze naar buiten geslopen om die in de krant te steken.
Leah brengt ons de krant altijd, als ze Katja komt ophalen. Rick speelde helemaal mee en liet de krant "vallen", waardoor de tickets eruit vielen. Om half zeven vanochtend werd de rest van de familie gewekt door Leah's enthousiasme.
In de schoolbus heeft Katja ook gauw kaartjes aan een ander vriendinnetje gegeven, zodat het leek of de Washington Post ze uitdeelde. Leah was zo opgewonden, dat Katja het maar beter vond haar gauw uit de droom te helpen. Ze zijn er nog niet over uitgepraat.
Na het oefenen vanochtend ben ik gauw naar Shoppers Food Warehouse gerend om wat Paas mandjes en vulling te kopen. Op Paas ochtend is de Paashaas geweest en staat er naast de bedden van de kinderen een mandje met chocolaatjes en een knuffeldier. Omdat we pas de zaterdag voor Pasen weer laat thuis zullen zijn, vond deze Paashaas het beter alvast voorbereid te zijn.
En we moeten allemaal maar veel walnoten eten, want de FDA heeft besloten, dat die zich voortaan goed tegen hart- en vaatziekten mogen noemen. Yum!
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts