Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Verjaardag bij Six Flags en zondag in IKEA

Zaterdag

Al vroeg staan we naast ons bed, want Kai heeft als verjaarsfeestje een bezoek aan Six Flags America gekozen. Hij krijgt alvast zijn grote cadeaus van ons, een skateboard "heuveltje" en een snowboard en hij maakt (op eigen verzoek) zijn verjaarsontbijt zelf klaar: French toast. Hij heeft op school het recept daarvoor geleerd en het smaakt prima!

Kai heeft drie vrienden uitgenodigd. Saskia blijft vandaag bij haar vriendinnetje Abby en Katja voelt zich nog niet erg lekker, dus die gaan niet mee. Zo vertrekken Rick en ik om half tien met vier tienerjongens naar Largo, Maryland.

Veertig minuten later parkeren we de auto en lopen het park binnen. Rick heeft online seizoenspassen voor ons drieen gekocht en van de moeder van Abby kregen we coupons voor een gratis gast met seizoenspas. Zo kostte de toegang ons maar $25 per persoon, een groot verschil met de bijna $50 gewone toegangsprijs!

Six Flags America is een vrij nieuw park voor mij. Althans, ik heb er de roller coasters nog nooit gedaan, want in vorige jaren offerde ik mij altijd op om met Saskia te blijven wachten. Nu die niet mee is ben ik vast van plan ze allemaal uit te proberen!

We besluiten tot de lunch met zijn allen er op uit te trekken en dan de jongens na de lunch een paar uur alleen te geven. Het is stralend weer, zo'n 17 graden met staalblauwe lucht. En toch is het niet druk in het park.

We beginnen achterin met de Batwing coaster. Hier word je helemaal ingesnoerd en dan wordt je stoel achterover gekanteld, zodat je liggend de coaster meemaakt. Dat is weer eens wat anders! Vooral op mijn buik vind ik het heel leuk, net of je vliegt! Dit is Rick's favoriete coaster, maar ik vind hem een beetje eng, want soms heb je het gevoel, dat je eruit valt, ondanks alle riemen en balken.


De hoogste coaster in het park is Superman, Ride of Steel. Hiervoor moeten we het langst wachten, iets meer dan een half uur. Er gaat ook maar een karretje, waar ongeveer dertig mensen in kunnen en de rit duurt ook een paar minuten. Dat schiet dus niet erg op.


Maar als we er dan inzitten genieten we ervan! Vooral het heel hard in een cirkel rond gaan vind ik leuk! Charlie, John1 en John2 (zoals we ze de hele dag maar noemen om ze uit elkaar te houden) vertellen, dat hun moeders er niet over peinzen in een coaster te gaan en zeggen tegen Kai, dat hij een "cool mom" heeft.

Voor we lunch gaan eten gaan we nog in de Jokers Jinx. Dit is een heel compacte coaster met allerlei cirkels en bochten. Rick zegt, dat hij hem vorige keer maar schokkerig vond, maar ik vind hem prachtig! Al die bochten en vier keer over de kop!


Na al dat draaien en vallen hebben we honger gekregen. De jongens gaan nog even in een soort centrifuge, die ze heel hard ronddraait. Rick wordt daar misselijk van, dus ik houd hem gezelschap. Naderhand blijkt John1 zich er ook niet lekker van te voelen en hij eet nauwelijks wat voor lunch daardoor.

Bij Papa John's bestellen de jongens een grote 12 inch pepperoni pizza, die schoon op gaat, ondanks dat een van hen geen honger heeft! Wat die tieners al niet op kunnen! Rick en ik nemen een grilled chicken breast sandwich van Subway, voor ons meer dan voldoende!

Rick gaat toch zijn trui uit de auto halen, want hij heeft het koud in zijn korte mouwen. Ik blijf lekker in het zonnetje zitten wachten, onderwijl mensen kijkend. Het valt me op, dat er ontzettend veel tieners zijn in dit park! Ik zie nauwelijks mensen van onze leeftijd of gezinnen met kleine kinderen. De grote attractie hier zijn de vele achtbanen, waar tieners natuurlijk dol op zijn.
De jongens gaan er met zijn vieren op uit, we spreken om kwart voor vier bij de ingang af. Als Rick terugkomt met de trui, die hij uiteindelijk toch niet aandoet, want het is voldoende opgewarmd, gaan wij de rest van de coasters uitproberen.

Als eerste lopen we naar Mind Eraser. Dit is een coaster, waarbij je met je voeten los hangt, net als mijn favoriet Alpengeist bij Busch Gardens. De Mind Eraser is echter veel minder fijn dan Alpengeist. Ons hoofd wordt heen en weer geslingerd en onze oren geboxt. We grappen, dat hij zo'n zijn naam wel eer aan doet, hij "eraset" onze "mind" op die manier!

Als volgende stop willen we Two Face: The Flip Side doen, maar die heeft "technical difficulties".

Dan maar door naar de eerste houten achtbaan, die ik in jaren zal doen, The Wild One. Dit is een historische achtbaan, het origineel stammend uit 1917 en hij ziet er formidabel uit! De jongens staan voor ons in de rij en ik krijg eindelijk de kans ze te fotograferen. Dan schieten ze weg. Rick en ik volgen al gauw en worden flink door elkaar gehutseld. Oef, houten achtbanen zijn eigenlijk funest voor mijn nek, maar ik heb me nu eenmaal vandaag voorgenomen alle coasters van het park een keer te doen, er moet dus nog een volgen.



Als we de Two Face nog eens proberen is hij weer werkzaam en we komen zelfs voorin (of achterin, afhankelijk van welke kant hij op gaat) te zitten. In deze achtbaan zit iedereen twee aan twee met de ruggen naar elkaar, zodat het ene paar naar voren gaat en het andere paar naar achteren. Dan gaat de coaster achteruit (of vooruit, afhankelijk welke kant je op kijkt) weer terug. Wij beginnen achteruit en op de terugweg zitten we dus vooraan vooruit. Wat een ervaring! Deze achtbaan is het helemaal voor mij! Ik zou zo weer gaan!

Maar de tijd dringt en we hebben nog een achtbaan te gaan: The Roar. Daar aangekomen zien we alweer de jongens voor ons in de rij. Net als zij plaatsnemen wordt aangekondigd, dat er problemen zijn (de voorgaande kar staat bovenaan de heuvel vast) en de jongens kiezen eieren voor hun geld en gaan verder.

Rick en ik hebben verder geen plannen en blijven dus vooraan wachten. Het euvel is al snel verholpen (onvoorstelbaar hoe gauw die dingen gemaakt kunnen worden!) en tien minuten later gaan wij zonder problemen omhoog. The Roar is minder hoog en snel dan de Wild One, maar net zo schokkerig (wat houten achtbanen gewoon eigen is). Ik verklaar bij het uitstappen, dat dit weer genoeg houten geweld is voor mij voor het jaar! Mijn nek kan daar gewoon niet meer tegen, ik kan de hoogste stalen achtbanen aan, maar de houten laat ik van nu af voor gezien!

Rick en ik lopen naar de ingang, Rick poseert met zijn favoriete speelgoedbeest aller tijden, Bugs Bunny (helaas is de foto overbelicht) en we kijken wat rond in de winkels. Dan komen de jongens ook en rijden we gauw naar huis.




Video (lang!) van vandaag

Daar eten we een heerlijk stuk cake van de Amphora bakkerij met de foto van een snowboarder erop. Dit is een Griekse bakkerij en de cake smaakt erg lekker. Gewoonlijk ben ik niet zo'n cake liefhebster, maar hun cakes zijn zo luchtig en niet overdreven zoet.


Charlie en John1 blijven logeren en de feestvierders vertrekken naar de basement. We zien ze daarna nog even om wat pepperoni pizza naar binnen te werken, verder kijken ze films en spelen ze X-Box.

Als we Saskia ophalen blijkt die hoofdpijn te hebben. Ze heeft vanavond ook nog een verjaarspartijtje/logeerpartij, waar we nu vraagtekens bij zetten. Maar zelf wil ze erg graag en probeert wat op te kalifateren met een Advil en een zakje met ijs op haar voorhoofd. Om half zeven brengt Rick haar weg, maar om elf uur gaat de telefoon weer, of we haar op kunnen halen. Ze heeft dan zulke hoofdpijn, dat het niet meer gaat, het arme kind! Met Mineral Ice doen we het iets beter voelen. Ze valt gauw in slaap en hopelijk helpt een goede nachtrust.

De rust heeft Katja intussen goed gedaan en zij studeert alweer hard voor haar AP examen woensdag. Rick en ik kijken wat tv, maar ik ga vroeg naar bed, lees nog wat in mijn "Sarah" boek, wat steeds beter wordt. Maar het einde is in zicht, dus ik ben alweer op zoek naar het volgende boek!

Over boeken gesproken, ik las een interessant artikel in het Washingtonian tijdschrift over het volgende boek van Dan Brown (van de Da Vinci Code). Dat schijnt over de orde van de Masons te gaan, waar een heel aantal prominente mensen toe behoorden, waaronder Oscar Wilde en George Washington. Ik ben benieuwd (en met mij velen!!).

Zondag

Vol energie stap ik om kwart voor negen mijn bed uit. Lekker geslapen, zon buiten en de belofte om alweer een heerlijke lentedag mee te mogen maken geven me vleugels. Hetzelfde is niet het geval voor mijn mede-huisbewoners, want het duurt een goed uur voor ik daarvan de eerste zie!

Op mijn gemak lees ik mijn email en eet mijn Special K met aardbeien cereal (helaas te vroeg om Ricks Dunkin Donuts gang mee te mogen maken).

Sinds de brand van een week geleden kijk ik telkens op de site van Fairfax County of de oorzaak al bekend is. Vandaag lees ik, dat het een twee alarm brand was en de schade wordt geschat op $400.000 (heel veel in vergelijking met andere branden op die site!). De oorzaak was kortsluiting tussen de tweede en derde verdieping.

De brand werd pas ontdekt, toen de vlammen al uit het dak kwamen. De schade was waarschijnlijk zeer beperkt geweest, als er iemand thuis was geweest, of een buur het eerder was opgevallen. Een heel enge gedachte, allemaal!

De afgelopen week heb ik geprobeerd mijn hamstring spier een beetje te ontzien, maar vandaag wil ik gewoon hardlopen. Ik besluit een snelle 5 km te gaan en dat gaat prima. Ik kom niet dicht bij mijn persoonlijk record, maar haal het onder het half uur. Mijn rechterbeen doet pijn, maar het wordt tijdens het lopen niet erger, dus ik ga door. Volgende week ga ik nieuwe schoenen kopen, ik denk, dat mijn schoenen veel met die problemen te maken hebben. Ik heb meer steun nodig, denk ik.

Rick gaat met Katja naar Staples en vindt daar een bureau voor haar kamer. Nu moet er nog geschilderd worden en Rick gaat bij Duron kleur voorbeelden halen.

Katja's bijles leraar voor scheikunde komt om 11 uur en daarna hadden we het plan met zijn allen te lunchen bij IKEA en daar te winkelen (de kinderen hebben allemaal nieuwe spulletjes nodig).

De bijlesleraar blijft echter twee en een half uur (arme Katja kan er nauwelijks haar aandacht bij houden) en wij eten maar gauw even thuis. Dan vertrekken we met zijn vijven naar IKEA in College Park, Maryland.

Dit is een nieuwe winkel, die het dichtst bij ons is. De kinderen eten er toch nog lunch en dan vinden we er van alles en nog wat: bureaustoelen, een kruk voor Saskia's piano, lampen voor bureaus en nieuwe matrassen voor de slaapsofa boven. Het telt natuurlijk weer heel erg op, we verlaten IKEA nooit zonder enorme rekening!

Er staat een enorme file op de Beltway, dus nemen we binnendoor weggetjes terug. Het is mooi! De huizen zien er hier in Maryland weer anders uit, dan bij ons en het is groen, groen, groen overal! Je zou niet denken, dat je net buiten een grote stad rijdt. We rijden door leuke stadjes, zoals Takoma Park en Bethesda.

Voor Kai's verjaardagsmaal met zijn vijven gaan we bij Gordon Biersch eten. Het smaakt allemaal prima. Helaas doen ze niets speciaals voor verjaardagen, gek, hoe je daar met de jaren erg aan went. De meeste restaurants geven een gratis dessert met of zonder zingende serveerders. Mijn eerste serenade kreeg ik tijdens een verjaardagslunch (22) met vrienden bij TGIFriday's. Ik kende deze gewoonte helemaal niet en voelde me flink opgelaten. Maar met de tijd raak je eraan gewend en is het een teleurstelling, als een verjaardag niet speciaal wordt behandeld in een restaurant. Kai bestelde desondanks een heel lekker dessert met peanut brittle en pinda ijs, waar we allemaal van genoten.

Vanavond worden stoelen, planken en meer in elkaar gezet en Desperate Housewives gekeken. En zo is er weer een druk weekend voorbij!

posted by Kasaka @ 6:22 PM   ---

|

Good Morning Sunshine!

Ja, ik weet het, ik kan niet genoeg schrijven over hoe het weer hier is! Maar als vrijwel iedere ochtend de zon stralend je kamer binnen schijnt, dan kan het toch ook niet anders? Lyrisch word ik ervan!

Katja wordt met keelpijn en heel erg moe wakker en blijft dus tenminste even in bed. Na een paar uur blijkt het toch erger dan gedacht en moet ze thuisblijven van school. Dit is een dag, die ze maar heel moeilijk kan missen, want volgende week zijn er zware examens, waarvoor ze deze week eigenlijk iedere dag meerdere uren na school moest blijven.

Als Saskia naar school is stap ik op de fiets. Ik heb al dagen ontzettende spierpijn, vooral in mijn rechterbeen (niet de "goede" pijn, maar de zeer vermoeiende pijnen) en ik wil even niet hardlopen om te zien of dat helpt. Met fietsen gebruik je de spieren anders, maar bent toch goed in beweging.


Zo groen is het W&OD pad nu al

Het is heerlijk fietsweer, niet te koud, niet te warm. Er zijn weinig mensen op het pad en dus hoop ik herten te zien, maar die houden zich helaas schuil. Langs de kanten bloeien allerlei wilde bloemen en de vogels vliegen af en aan, het is, ook zonder herten, een heel mooi ritje.

Als ik bijna terug ben in Vienna zie ik opeens een groundhog oversteken. Hij blijft aan de overkant staan en begint rustig te eten. Ik kan tot vrij dichtbij komen en neem een aantal foto's. Maar dan, net als ik denk de schattigste close up foto te kunnen nemen, krijgt hij mij in de gaten en gaat er als een haas (oh, nee, groundhog!) vandoor.




Het is een lekkere dikkerd!

Na 12,5 mijl ben ik weer thuis en tref Katja nog in haar bed aan. Ze komt er met moeite uit, voelt zich echt als een vaatdoek. Heel vervelend! Ze moet haar babysit baantje voor vanavond aan Leah overdragen en morgen zou ze meedoen met een rommelmarktje ten bate van de Relay for Life en ook dat zegt ze af. Hopelijk doet een weekend rust haar een wereld van goed, want dit kan ze nu even helemaal niet hebben!

Op een van mijn fotografie email lijsten is het weekthema "Lammetjes". Nu hebben wij hier helemaal geen boerderijen in de buurt en de boerderijen, die verderop zijn, zijn stierenboerderijen (Black Angus, heel goede steak!). Maar ik weet, dat er een ambachtelijke boerderij is, waar ik misschien een lammetje kan fotograferen. Online zie ik, dat er heel wat klein grut is geboren daar, dus ik waag het erop.

Bij Frying Pan Park is het een drukte van jewelste. Allerlei kleine kinderen komen om de dieren te zien. Dit is een combinatie kinderboerderij/werkende boerderij. De meeste echte boerderijen hier zijn zo enorm, die kun je niet even gezellig bezoeken.

Als eerste zie ik een kalfje, dat nog maar een paar weken oud is. Het ligt tegen het hek aan, dus ik kan het aaien, schattig! De oogjes gaan even open, maar daarna slaapt het verder. Moederlief probeert er ook wat leven in te brengen, maar ook dat lukt niet.


Verderop vind ik de varkens, die allerlei (stinkende) biggetjes hebben. De aanwezige kinderen zijn er weg van, ik loop zo gauw mogelijk door, wat een stank! De kalkoenen kunnen me ook niet bekoren, maar dan zie ik eindelijk de schapen en hun lammetjes.

Het enige actieve lammetje is pikzwart en staat in de schaduw van een hek. Mijn hoop op het winnen van de wedstrijd vervliegt meteen, maar het is toch wel schattig, zo! En jee, die worden meteen met het hele klok- en klepelwerk geboren, zeg! Het is duidelijk een mannetje!


Als ik mijn foto's heb genomen rijd ik terug naar Vienna. Bij Party Mania koop ik ballonnen voor Kai's verjaardag morgen en bij Whole Foods gauw een sushi lunch.

Thuis is Katja wel op, maar van harte gaat het niet. Ik heb zo met haar te doen! Zij gaat wat tv liggen kijken en ik installeer me op het stoepje voor het huis met de nieuwste Washingtonian.

Hierin lees ik een super interessant artikel over de Masons in Washington en volgens dit tijdschrift zullen zij het onderwerp van het volgende boek van Dan Brown zijn. Nou, ik kan dan werkelijk niet wachten! Een thriller als de Da Vinci Code in mijn favoriete stad!

Rick komt thuis en Saskia vraagt weer om een logeerpartij bij haar vriendinnetje Abby. We gaan naar Abby's huis en ontmoeten haar ouders. Zij zijn zes weken geleden hierheen verhuisd vanuit Californie en Saskia voelt zich daar kind aan huis.

Rick en ik raken in gesprek met Laura en Jim en wat een leuke mensen zijn het! Hij werkt voor de FBI en zij is een technisch schrijfster. Ze hebben vier kinderen en het zijn gewoon leuke mensen. We praten een hele tijd en dan gaan Saskia en Abby mee terug om de logeerspullen te pakken.

Kai heeft intussen besloten, dat het niet alleen morgen zijn verjaardag is, maar ook zijn verjaardagsweekend. Hij wil graag uit eten. We kiezen P.F. Chang's en hoeven niet lang te wachten op een tafeltje. Het wordt een lekker maaltje en morgen de grote dag voor onze dan veertienjarige!

posted by Kasaka @ 10:00 PM   ---

|

Take Our Daughters and Sons to Work Day

Het begon vele jaren geleden als "Take Your Daughters to Work Day" en is inmiddels uitgebreid naar "Take Your Daughters and Sons to Work Day" en wordt heel serieus genomen. Zo serieus, dat Kai vandaag met Rick mee naar zijn werk moet (niet dat hij het erg vindt) en dan een project moet volbrengen.

Katja is jaren achtereen ook meegeweest, maar heeft het op het moment te druk met examens en bijlessen, dus zij gaat op tijd naar school. Ook Saskia wil liever naar school, wat heel wat betekent, want vorig jaar greep ze iedere gelegenheid aan om niet naar school te hoeven.

Kai en Rick vertrekken dus richting Washington. Bij Microsoft hebben ze ieder jaar een heel programma voor de kinderen, waarbij ze van alles over het bedrijf leren. Daarna interviewt Kai Rick terwijl ze bij Cosi lunch eten.

Zelf ga ik naar Christine en we lopen bijna zes mijl, genietend van de zonnende schildpadden in de vijver en (ok, minder van) de blazende Canadese ganzen, die hun nest beschermen. Wat wel weer schattig is, is het gezinnetje Gans, dat we voor ons langs zien waggelen.

Rick heeft om een uur een afspraak bij de Secret Service vlakbij Chinatown. Ik zal dan Kai van hem overnemen om de middag met zoonlief in de stad door te brengen.

Na een snelle douche parkeer ik de van bij Claudia, die tegenover de Metro woont, en de trein staat al te wachten. Ik heb mijn boek mee en voor ik het weet zijn we bij Metro Center, waar ik uitstap.

De Secret Service is een paar blokken lopen. Om me heen zie ik allerlei ouders met hun kinderen naar buiten komen om te gaan lunchen. De leeftijden van de kinderen varieren van lagere school tot oudere tiener. De meesten hebben plastic zakken met opdruk bij zich, waaruit blijkt, dat het bedrijf speciaal voor deze dag van alles heeft gedaan. Heel interessant, dat deze dag zo belangrijk is geworden met de jaren. Het is natuurlijk ook heel goed voor kinderen om te zien, waar hun ouders hun dagen doorbrengen en wat ze doen.

Om kwart over twaalf sta ik voor het gebouw van de Secret Service op H Street. Aan niets is te zien, dat hier de Secret Service zit. Het is een mooi, oranje bakstenen gebouw met zware deuren. Het is lunchtijd en ik zie ook hier kinderen met hun ouders naar buiten komen, ook hier met bedrukte plastic tassen met allerlei spulletjes. Er worden taxi's geroepen, want de groepjes gaan lunchen.

Rick is laat en ik bel hem toch maar eens. En dan zie ik ze in de verte aankomen. De verkopers van Microsoft zijn ook mee, strenge zakenmannen in hun pakken, Rick ook. Kai in zijn shorts en sweatshirt is nog niet helemaal de zakenman, maar hij heeft wel genoten (vooral van de sandwich voor lunch!).

Het oorspronkelijke plan was, dat Kai en ik bij het American Indian Museum zouden gaan lunchen, maar hij heeft dus al gegeten. Gelukkig is hij een groeiende jongenstiener en er kan nog wel iets bij. We nemen een taxi naar het museum, Kai's eerste taxi ooit in Washington. Zoals gewoonlijk (dit is het lekkerste gerecht) geniet ik van de zalm, fiddlehead varen sla en wilde rijst sla. Kai eet een overheerlijk (ik moet natuurlijk een hapje proberen) bosbessen vlaaitje.


Het Natural History Museum, Kai's absolute favoriet, staat als volgende op de agenda. Het Smithsonian Instituut is het grootste museum complex ter wereld (en het is gratis!) en dat merk je wel, als je van het ene naar het andere museum loopt. Het is een goed kwartier lopen tussen de twee musea en toch liggen ze allebei aan de National Mall.


Natural History Museum

Het is net voor tweeen als we aankomen en we kopen meteen kaartjes voor de IMAX voorstelling van vijf voor half drie. Er zijn op het moment twee IMAX's hier, die we nog niet gezien hebben: Wild Safari 3D en Aliens of the Deep. Die laatste moeten we op een andere dag, waarschijnlijk deze zomer, maar gaan zien.

Het halve uur voor de film brengen we door in het mooie zoogdieren gedeelte van het museum. Ik leer van alles, bijvoorbeeld, dat onze eekhoorntjes wel degelijk een winterslaap hebben. De dieren daar zijn zo echt, we vragen ons af of ze allemaal opgezet zijn of nagemaakt (hopelijk het laatste). Dit is ongeveer een tiende van het hele museum, het valt niet te beschrijven hoe groot de musea hier zijn!


Een luipaard met zijn prooi

De IMAX is, zoals altijd, prachtig! Je krijgt helemaal het gevoel mee te rijden in de jeep en de dieren van heel dichtbij te zien. Het maakt, dat ik een safari in Zuid-Afrika wil gaan doen. Maar die zijn zo duur! Mijn vader heeft geen idee hoeveel geluk hij heeft, dat hij dat zomaar wel kan doen!

Als de film klaar is moeten we rennen naar de Metro. Mijn spieren werken helemaal niet mee op het moment en dus heb ik de wekelijkse massage hard nodig. Laura is zo lief om haar andere klanten te zeggen, dat ze een kwartier later zal zijn. Om vier uur rol ik zo uit de Metro op de massage tafel (bij wijze van spreken dan).

De rest van de avond is een wir war van heen en weer rijden met Katja, Kai en Saskia en hun honderd verschillende verplichtingen.

We kijken nu naar American Inventor en iemand zegt tegen zijn moeder "You're the best mom ever". Kai zegt spontaan: "Zij is niet de beste moeder, Mammie, dat ben jij!". Om dat uit de mond van mijn bijna 14-jarige tiener te horen doet me heel veel!

En, hoera, de FBI heeft onze vingerafdrukken terug gestuurd, we zijn nooit gearresteerd (alsof we dat niet wisten, maar goed).

En met die heerlijke gedachte ga ik naar bed!

posted by Kasaka @ 8:36 PM   ---

|

Volle dag

Dit huis heeft gewoonlijk een saaie groene tuin, maar in de lente is hij prachtig!

Het is vandaag beduidend koeler dan gisteren, hoewel het zonnetje weer heerlijk schijnt. Ik heb zin om een stuk te gaan fietsen en trek een lange broek aan en besluit zelfs mijn handschoenen aan te doen. Maar het gaat fantastisch! Het W&OD pad is al helemaal groen, de dogwoods bloeien langs de kant en het is mooi! Zo leuk, hoe het iedere keer weer anders is. De herten laten zich niet zien vandaag, misschien nog te koud voor ze? Maar de kardinaaltjes vliegen druk af en aan. Na 11,5 mijl ben ik weer thuis.

Om half elf heb ik bij de Starbucks in Tysons Corner met Katja afgesproken. Zij is op zoek naar een zonnehoed met grote flappen. We kijken eerst bij Hecht's maar daar kost zo'n ding maar liefst meer dan $20! De volgende stop is de Gap, waar een vriendin had aangeraden te kijken. En inderdaad vinden we daar een hele stapel zonnehoeden voor slechts $7.

Als we daar dan toch zijn proberen we gelijk een aantal dingen aan en ik slaag goed met een lichtblauwe driekwart broek, twee bloezen en zelfs een wit corduroy jasje. Gek, hoe ik gewoonlijk nooit iets bij de Gap vindt en dan opeens van alles!

Omdat Katja al om een uur weer op de school van haar jongste moet zijn eten we een vroege lunch bij Gordon Biersch. De peer met gorgonzola salade smaakt voortreffelijk!

Op de terugweg stop ik bij Giant en koop de ingredienten voor de salade van vanavond. Het is een recept van Allrecipes.com en eentje, die ik zeker vaker ga maken. Baby spinazie, feta kaas, kersentomaatjes, bramen en stukjes walnoot zitten erin.

De twee jongsten moeten naar de orthodontist en ik laat Katja erheen rijden. Het is de eerste keer, dat ze buiten de buurt op een meerbaans weg rijdt. Het gaat redelijk goed, behalve als ze van baan moet veranderen, dan houd ik mijn hart vast. Maar ja, al doende leert men zullen we maar zeggen!

Kai's beugel mag er over twee weken uit! Helaas voor Saskia moet die van haar nog een tijdje zitten, want een van haar tanden bedreigt de wortel van een andere tand. Helaas voor haar heeft zij het "probleem" gebit van de drie gekregen.

De Nederlandse damesavond is deze maand bij Karin. Het wordt zoals altijd weer dolgezellig. Zo gezellig, dat ik geen tijd heb een blog te schrijven en dat nu een beetje gehaast op donderdagochtend doe. Ook vandaag wordt het een drukke dag, de weken vliegen werkelijk voorbij!


Ons maandelijks groepje, vlnr Sylvia, Katja, Martine, Lilian, Marie Jose en Karin

posted by Kasaka @ 5:37 PM   ---

|

Geranium Mania

Als ik wakker word vermeldt Rick meteen een belangrijk feit: wij horen niet bij de 500 duurste zip codes in het land! Wij zijn 22180 en die is niet te vinden. Nou, fijn om te weten, 22182 wel, die staat op nummer 327. Als de huizenprijzen hier zo door stijgen zijn wij er zeker volgend jaar bij!

De zon schijnt weer en op Saskia's vraag "Wordt het warm of koud?" kan ik volmondig "Warm!" antwoorden, zo kun je 25 graden toch wel noemen.

Vanochtend heb ik met Kirsten afgesproken om te gaan lopen. Gewoon lopen, want ze is net aan beide voeten geopereerd en het nieuws was niet goed. Of ze ooit weer zal hardlopen weet ze niet. Erg naar voor iemand, die er al een aantal marathons op heeft zitten!

Voor Kirsten komt werk ik maar weer eens aan een vereiste voor mijn Nederlanderschap. Ik moet drie zegels op mijn trouwcertificaat verkrijgen en daarvoor heb ik een money order van $5 nodig. Ik besluit naar 7 Eleven te joggen om die te verkrijgen. 7 Eleven is ongeveer anderhalve mijl hiervandaan, dus bij elkaar bijna 5 kilometer.

Een vriendelijke Indiaase meneer, die ik bijna niet versta, verschaft mij de money order en blij jog ik weer terug. Ik doe mijn brief naar Fairfax County op de bus en als het goed is heb ik over een paar dagen dat trouwcertificaat hier. Het moet dan nog naar Richmond gestuurd voor een heel officiele zegel en dan is het eindelijk goed genoeg voor de Nederlandse regering. Men hoeft bij mij nooit meer te komen klagen over de benodigdheden voor het Amerikaanse staatsburgerschap! Vervelend is wel, dat ik nog niets van de FBI heb vernomen en er al meer dan 10 weken (maximum op de website) voorbij zijn sinds ik onze vingerafdrukken heb ingestuurd.

Kirsten komt en we lopen meer dan vijf mijl door het uitbundig bloeiende Vienna. Zoals altijd vind ik het onmogelijk om de kleurenpracht op film weer te geven. Iedere tuin heeft azalea's in volle bloei en de struiken zijn vaak meer bomen dan struiken zo hoog. Mijn favoriet is de zalmroze kleur, maar sommige struiken zijn gemengd en dat is ook prachtig. Jammer, dat er zoveel gaande is en ik niet kan gaan, want nu is het National Arboretum in Washington op zijn mooist, alleen maar azalea's (foto's van drie jaar geleden)!

Na een snelle lunch en douche ben ik weer op weg. Eerst naar Cox Farms, want ik heb genoeg van de zijden narcissen voor ons huis. Tijd voor het echte spul: twee grote bakken geraniums. En Cox doet dat niet eventjes, nee, het is er "Geranium Mania", er staan tientallen, zo niet meer dan honderd enorme geranium planten, klein, groter, grootst.





Behalve de twee enorme bakken voor voor het huis koop ik ook acht kleintjes voor aan het deck. Bij Eckerd's koop ik Katja contactlens spul en bij Whole Foods een lekker avondmaal. De geraniums voegen thuis meteen heel wat kleur toe.

Als Kai uit school komt springen we gelijk weer in de auto. Het is zijn beurt voor een tweejaarlijkse controleerbeurt bij de dokter. Voor hem heb ik een afspraak gemaakt met een van de mannelijke kinderartsen in de praktijk. Dr. Puppo (een zeer goed uitziende man van mijn leeftijd, dus niet erg voor mij om hem te zien, ha ha) heeft Kai al van baby af gezien. Hij bevindt Kai compleet gezond en geeft wat mee voor zijn acne. Hij vindt het ook duidelijk leuk, dat we hem hebben uitgekozen, want zo ziet hij zijn vroegere baby patientjes toch steeds groter worden. Kai is 1,70 meter lang nu en nog (lang?) niet klaar met groeien.

Op de terugweg halen we Katja op van school en zij rijdt naar huis. Ze doet het goed, tot ze door een rood licht linksaf wil slaan. We moeten nog veel leren!

Thuis vlei ik me voor het huis neer met een boek, "Sarah" van Marek Halter. Het duurde even voor ik erin was, maar nu leest het supermakkelijk. Het leven in die tijd fascineert me.

Het is deze week "National Turn the TV off" week. De gedachte is, dat kinderen dan iets anders gaan doen, dan tv kijken. Maar onze kinderen doen dat al, dus ik hoef me er niet druk om te maken. Saskia is bezig met een puzzel, die licht geeft in het donker, hij heeft 500 stukjes, dus het zal wel meer dan een week duren voor ze hem afheeft (Kai en Katja zijn te druk met huiswerk voor tv). Zelf geniet ik stiekem erg van House...Schandalig!!!

posted by Kasaka @ 8:25 PM   ---

|

Azalea's

Tabatha en Saskia

CNN's Headline News maakt me wakker. Rick vindt het fijn om daar in de badkamer naar te luisteren, terwijl hij doucht. Ik hoor, dat er een "ground stop" is bij Dulles Airport vanwege dichte mist.

Echt? Ik kijk naar buiten en zie prachtige zonneschijn. Maar een half uur later belt Rick uit zijn auto, dat hij tegen de mistmuur is aangereden en nu in de dichte soep zit. Gek, hoe plaatselijk het is!

Het belooft een heerlijke lente dag te worden. Saskia staat al om half acht buiten te basketballen. Ik kan niet wachten tot deze warme temperaturen blijvend zijn.

Als ik uit het raam kijk zie ik, dat de regen niet alleen het gras goed heeft doen groeien. Overal zie ik bindweed in de border! Dit wordt echt een gevecht tegen de bierkaai. Maar het is wel lekker om buiten te zijn, dus ik trek weer een hele zak wingerdranken uit de grond. Als het niet alles wat daar groeit zou verstikken, zou ik het laten staan, want het is geen lelijke plant.

Om tien uur komt Christine om door de buurt te gaan lopen. We lopen net iets meer dan vijf mijl en genieten van de dogwoods, maar vooral ook de azalea's. Die zijn nu bijna op hun hoogtepunt en vrijwel iedere tuin heeft grote struiken ervan. Rood, roze, paars en wit, het is zo kleurig! De rest van het jaar is het een saaie groene struik, maar in deze weken is het een en al kleur.

We lopen over de knisperende "helicopters" van de maples, die opeens in grote getale van de bomen waaien. Overal zien we kleine draaikolkjes. Ook de prachtige roze bloesems vallen uit en laten hele roze tapijten achter in de tuinen. In een tuin spelen kleine kinderen ermee, het lijkt ook wel of het sneeuwt!


Een "helicopter" van onze esdoorn, die aan een zijden draadje hangt

Er zijn wel ontzettend veel pollen, "DE SMURF" van is groen in plaats van blauw (en ik had Petra vanmiddag aan de telefoon, die suggereerde om het nummerbord tijdelijk in "DE HULK" te veranderen, goed idee, Petra!). We niezen er wat op los met al dat spul, dat door de lucht vliegt!
De middag gaat rustig voorbij. Ik wied meer onkruid, Saskia en Tabatha en Kai en John spelen om me heen. Mijn buurvrouw Alejandra komt even kletsen. Zij gaan eind juni terug naar Chili. Ze heeft geen zin, ze gaan namelijk weer terug naar de winter, de seizoenen zijn daar andersom. Hun huis (dat ze van een Argentijnse familie huren) wordt over twee weken voor 1,2 miljoen te koop gezet. Ik mag hopen, dat het niet voor die prijs verkoopt (of onze belastingen zullen weer flink omhoog gaan!).


Wat zijn wespen eigenlijk mooi, alleen maakte Snickers korte metten met deze

Buiten zijn, dat is hoofdzaak op dagen als vandaag en natuurlijk is mijn camera constant aanwezig. Azalea's zijn van prachtige bloemen! Hieronder foto's van de enorme struik in de tuin van de buren:

posted by Kasaka @ 8:17 PM   ---

|

Onverwacht bezoek

Na een prachtige week begint het weekend druilerig. We hebben de regen hard nodig, maar waarom dat nou weer op het weekend moet? Maar ja, Moeder Natuur laat zich niet regelen, natuurlijk.

Op dinsdag emailde mijn vriendin Ann uit Philadelphia, dat haar dochter Meghan, Katja's vriendinnetje, zo graag naar de dans bij Madison High School (Katja's school) wilde gaan. Ze vroeg of ze hier welkom zouden zijn. Natuurlijk schreef ik meteen terug van wel, hoe meer zielen hoe meer vreugd!! Het is altijd gezellig om gasten te hebben.

Om wat lekkere dingetjes in huis te hebben voor het weekend ga ik gauw naar de Great Harvest bakkerij. Net als ik aankom, komt hun van met vers brood aan en ik koop een nog warm appelbrood en een pompoen brood met chocolate chips. Natuurlijk moeten daar thuis even van proeven, vers brood van de warme bakker krijg je niet iedere dag!

Net na twaalven arriveren Ann en Meghan na een lange rit door harde regen. Als het dan regent, doet het dat ook hard! We eten gauw lunch en dan beginnen de meisjes met bakken. Morgen doet Katja mee aan een "Bake Sale" om geld in te zamelen voor de Relay for Life. Voor we het weten is de keuken een grote troep, tijd dus voor Ann en mij om ons uit de voeten te maken!

Zij zijn in 2002 verhuisd naar Yardley, net ten noorden van Philadelphia, en dus heeft Ann een aantal nieuwe dingen in Washington nog niet gezien. We nemen de Metro naar het Smithsonian station en lopen dan naar het World War II Memorial, dat pas twee jaar open is.


Een man met een petje "Pearl Harbor Survivor" filmt het Memorial

Gelukkig houdt de regen even af, het drupt alleen af en toe een beetje. Ann is erg van het Memorial onder de indruk en ik blijf het ook indrukwekkend vinden, vooral de veteranen uit die oorlog, die er nu filmend rondlopen. Wat een ervaring moet dit voor hen zijn, eindelijk erkenning voor alles, wat zij zoveel jaren geleden hebben gedaan voor dit land. Het is ook weer heel anders om hier met een Amerikaanse toerist(e) rond te lopen, dan met een Nederlandse. De geschiedenis is hier hetzelfde en toch anders, een interessante gewaarwording.


Een eenzame krans voor de sterren, die ieder 100 gesneuvelden voorstellen



Na het Memorial uitgebreid bekeken te hebben lopen we naar het American Indian Museum, nog een nieuwe toevoeging aan de "Mall". We kijken naar de film over de moderne Native cultuur, die op een doek van gewoven kleed, een "rots" op de grond en het plafond wordt afgespeeld. Erg mooi gedaan.

Daarna lopen we door de uitgebreidde tentoonstellingen. Het is voor mij al de zoveelste keer in dit museum, maar het is zo groot en uitgebreid, ik zie iedere keer weer nieuwe dingen, je kunt het niet allemaal in een keer in je opnemen.

Om half zes gaat het museum dicht en zijn wij net klaar met rondkijken. We misten helaas de laatste voorstelling van de tweede film, die ik ook nog nooit gezien heb. De Metro terug zit aardig vol, tot mijn verbazing. Het moet echt al heel erg toeristen seizoen zijn, want meestal is het op de weekends veel rustiger. Als we in Vienna aankomen zien we alle baseball supporters door de poortjes gaan, vrijwel iedereen draagt een petje met een "W" erop. Helaas voor hen begint het keihard te regenen en wordt de wedstrijd wegens regen uitgesteld.

De meisjes zijn nog steeds aan het bakken als we thuiskomen en zullen pas om acht uur gaan eten. Saskia gaat logeren bij haar nieuwe vriendinnetje Abby en Kai wil thuisblijven. Dus gaan Rick, Ann en ik in de plenzende regen erop uit.

We vinden een tafeltje vrij bij de Lebanese Taverna. Het is er gezellig druk en het eten is, zoals altijd, erg lekker! Ik ben dol op hun Kibbeh Nayeh, rauw lamsgehakt met knoflooksaus.

We zijn net op tijd terug om de meisjes, alle drie (Nikki is hier ook) erg leuk gekleed, naar Amphora te brengen voor hun etentje voor de dans. Om half twaalf belt Katja weer, of Rick ze op kan komen halen. We kletsen nog even na en gaan om half een allemaal naar bed.


De dames (vlnr Meghan, Katja, Nikki) in vol ornaat

Vanochtend zijn Katja en Meghan alweer vroeg in de weer. De Bake Sale (waarbij ze allerlei koekjes, muffins en cupcakes voor $1 of meer verkopen) begint om 9 uur en ze moeten nog "reclameborden" maken.

Rick wordt uit zijn bed getrommeld en helpt mee met het ontwerpen van de borden. Het heeft nog wat voeten in de aarde, want ze doen het in combinatie met een ander Relay for Life team, dat een carwash (autowasbeurt) doet. Het weer werkt alleen niet mee en halverwege de ochtend plenst het opeens.

De mensen bij de Mobil, waar alles oorspronkelijk plaats zou vinden, doen erg vervelend en laten de kinderen niet schuilen. De Carwash mensen geven op, maar de bake sale wordt bij de dichtstbijzijnde CVS doorgezet. Erg aardig van CVS, want meestal moet je ver van tevoren toestemming vragen voor dit soort dingen.

Wij hebben geen idee van dit alles en als de regen ophoudt, besluit ik eens te gaan kijken bij de Mobil en mijn dochter aan te moedigen. Even een beetje hardlopen is wel lekker. Helaas doet de achterkant van mijn rechterbeen nog erge pijn, de hamstring en kuit zijn superstijf. Tot mijn verbazing zie ik niemand bij de Mobil, dus loop maar (gewone snelheid) weer naar huis.


De uitbundig bloeiende azalea's maken zelfs de saaiste huizen mooi



De dogwoods zijn op hun hoogtepunt nu

Het is inmiddels helemaal opgeklaard en Rick maakt de hot tub voor me klaar. Mijn spieren hebben dat kennelijk heel hard nodig. Gek, hoe het nu opeens warm genoeg is om gewoon in mijn badpak buiten te staan! Ik laat gedurende een paar uur de hot tub zijn werk doen, hopelijk helpt het met het ontspannen van die %$*($&# spieren (pardon my French). In ieder geval ben ik weer bij met mijn tijdschriften.

Katja belt intussen en legt uit, wat er gebeurt is. Kai en Rick gaan erheen om wat van hen te kopen en haar op te halen. Ze hebben maar liefst $300 aan gebakken spul verkocht! Al het werk was dus niet voor niets.

Leah is morgen jarig en tot onze verbazing staat er een nieuwe Jeep Wrangler in hun garage. Die krijgt zij voor haar 16e verjaardag! Gek, hoe je denkt mensen te kennen en het dan toch niet bij het rechte eind hebt. Het is al jaren Leah's droom er een te krijgen, maar ik zou nooit gedacht hebben, dat Paul en Janet daar al zo gauw aan zouden toegeven.

Vreemd genoeg voel ik een soort teleurstelling. Het is natuurlijk vreselijk leuk voor Leah, maar ik vind het onverantwoordelijk. Het kind heeft nog niet eens haar rijbewijs en een Jeep is nu niet bepaald het veiligste voertuig!

Katja is natuurlijk jaloers, maar helaas voor haar zijn wij absoluut niet van plan haar binnen afzienbare tijd haar eigen auto te geven. Op zijn hoogst kopen we eventueel een tweedehands auto voor haar en Kai om te delen. Ik vind het ook helemaal geen fijne gedachte, dat Katja straks in die Jeep meerijdt, hoezeer ik ook overtuigd ben van Leah's verantwoordelijke rijgedrag.

Kai en Saskia zijn voor het eerst samen Scrabble aan het spelen. Ze zijn aan elkaar gewaagd. Ik wou, dat het altijd zo onschuldig en makkelijk bleef!

posted by Kasaka @ 7:38 PM   ---

|

Brand! (niet bij ons)

Een beetje een bewolkte dag vandaag en ik heb besloten mijn spieren eens rust te geven. Wel gewone wandelingen met vriendinnen maken, maar geen serieus gesport vandaag. Hopelijk krijgen de knopen zo de kans om te ontwarren.

Rond tien uur heb ik met Annemarie afgesproken. Het verhaal over hoe ik haar heb leren kennen is erg grappig. Haar man werkt namelijk voor United Airlines en werkte dezelfde vlucht, die wij terugnamen uit Nederland in november! Hij liep langs Rick en vertelde, dat zijn vrouw mijn blog leest. Hoe klein kan de wereld zijn!

Door allerlei omstandigheden heeft het tot nu toe geduurd voor Annemarie en ik elkaar zouden ontmoeten, hoewel we al regelmatig aan de telefoon en via email gekletst hadden. Helemaal onbekend was ze dus niet.

Met behulp van mijn trouwe MIO GPS wordt ik naar Sterling geloodst. Helaas kom ik een paar mijl voor hun huis in een file terecht en denk ik, eigenwijs, dat ik ben, maar even een sluipweg te nemen.

Dat moest ik MIO niet aandoen, want ze raakt gelijk de kluts kwijt en blijft me maar een weg met "NO OUTLET" in sturen. Maar we komen er samen uit en net na tienen rijd ik bij Annemarie voor. Ik krijg nog bijna het piepkleine hondje van haar buren onder mijn wielen ook! Dat zou geen goed begin van een vriendschap geweest zijn! Gelukkig kan ik net op tijd stoppen!

Onder het genot van een bakje koffie kletsen we wat af, het is alsof we elkaar al jaren kennen! Dan gaan we in een mooi park met Dutch, de hond, wandelen, die werkelijk gigantische stokken (en dan bedoel ik hele boomstammen!) ronddraagt. Helaas heb ik mijn fototoestel niet mee, want zo'n sterke hond heb ik nog nooit gezien!

We raken niet uitgepraat en voor ik wegga drinken we nog een bakje. Wat leuk was het, zeg! Ik ben echt dolblij, dat ik dit blog begonnen ben, zoveel bijzondere contacten heb ik er al mee gekregen!

Rond half een neem ik afscheid, want ik heb met Claudia afgesproken met haar een stuk te gaan lopen. Ik bel Claudia, dat ik eraan kom, maar eerst even lunch wil eten thuis. Als ik de grote weg door Vienna, route 123, bereik, moet ik wel drie groene verkeerslichten laten gaan, omdat er telkens brandweerwagens met zwaailichten en sirene langs moeten. Zoiets heb ik nog nooit gezien en ik krijg er een onheilspellend gevoel bij. Zou er een vreselijk ongeluk op de interstate zijn gebeurd?

Als ik thuis een meergranen tortilla (die ontzettend lekker zijn!) met rosbief klaarmaak, gaat de telefoon. Een opgewonden Claudia vertelt me zo snel mogelijk te komen, want een rijtjeshuis bovenaan de heuvel in haar straat staat helemaal in brand.

Dit is onze vroegere buurt en het huis is hetzelfde model als dat waar Claudia in woont. Als ik aan kom rijden moet ik om de blokkerende Fairfax County brandweerwagens heen maneuvreren. Er staan er minstens tien! Een Fire Chief auto blokkeert mijn weg naar Claudia's oprit, dus ik ga even vragen, of ik er doorheen mag. Hij laat het toe, maar zegt, dat ik er misschien niet meer uit zal kunnen. Ik bedenk me, dat ik desnoods naar huis kan lopen, het is maar een mijl.

Het is allemaal heel indrukwekkend, al die gigantische rode wagens met zwaailichten. Ik loop de heuvel op en zie dan het rokende huis met wel dertig brandweerlieden in de straat. Ze lopen rond met bijlen en zuurstoftanks en ik moet even slikken, het zal je huis toch zijn!


Er staat een ambulance met stretcher, maar gelukkig was er niemand thuis, ook niet in de naburige huizen. Iemand van bovenaan de straat zag de vlammen en belde 911.


Als ik aankom zijn de ergste vlammen geblust, maar zo af en toe laaien er nog vlammetjes op en het rookt nog flink. De bloeddruk van de brandweermannen, die binnen zijn geweest wordt opgenomen en ze krijgen allemaal Gatorade te drinken. Het is niet niks, wat ze net hebben bevochten en het is gelukt het vuur tot een huis te beperken.


Het hoofd van de school van Saskia komt kijken, want ze moet weten, of de schoolbussen hier straks langs kunnen. Een brandweerman komt met ons praten en zegt, dat dat niet gaat lukken. Wat de reden van de brand is weet hij niet, maar de reden, dat er zoveel "units" zijn is dat zulke branden binnen een mum van tijd het hele blok in vlammen zetten, volgens hem. Nu heeft het buurhuis wat waterschade en ze hebben de voordeur moeten inslaan, omdat niemand thuis was. Het had veel erger kunnen zijn.


Maar de arme eigenaren! Ik moet er niet aan denken om mijn huis zo te zien! Ze woonden er pas een paar maanden en dus wist niemand eerst waar ze te bereiken. Uiteindelijk lukt dat toch. Het blijkt een ouder paar te zijn. Zo zielig! Ik ben blij, dat we hun reactie niet te zien krijgen.

Claudia en ik gaan een stuk lopen en als we terugkomen zijn de Fire Investigators aanwezig. Van alles wordt uit het huis naar buiten gegooid. Wat een troep! We vragen ons af, hoe dit allemaal weer zal worden opgeruimd.

Wat is vuur toch een alles vernielend iets! Ik moet er de hele rest van de middag aan denken, die arme mensen zijn werkelijk alles kwijt! Doodeng!


We zijn allemaal moe van de drukke week, dus we maken er een rustige vrijdagavond voor de tv van.

posted by Kasaka @ 8:56 PM   ---

|

Buiten computeren

Wat is wireless internet toch een prima uitvinding! Daar zit ik dan in het avondzonnetje lekker buiten te computeren. Het is 27 graden en er staat een lekker windje, om me heen staan alle bomen te bloeien en is het al zo groen, dat ik de achterdeuren van onze achterburen al niet meer kan zien (hoewel ik de arme eenzame beagle nog prima hoor, helaas). 's Zomers is het hier met alle bladeren en bomen zo heerlijk prive!

Al het gebloei maakt wel, dat er heel veel pollen zijn. Mijn neus en ogen kriebelen de hele dag en ik nies me te pletter! Voor ik hierheen verhuisde had ik nooit last van allergieen, maar hier heeft iedereen er wel in meer of mindere mate last van. Alles bloeit ook zo uitbundig en tegelijk! Gelukkig zijn de antihistamines vrij verkrijgbaar bij de drug stores.

Saskia wordt vanochtend helemaal opgewonden wakker, want vandaag is het "career day" bij haar op school en Rick gaat over zijn baan bij Microsoft vertellen. Het gebeurt zelden, dat Daddy iets op school doet, dus ze vindt het prachtig.

Na een gewichtenroutine loop ik ook naar de school en zie Rick in actie. Hij doet het erg leuk met de kinderen. Hij is gisteravond de hele avond bezig geweest met voorbereiden en heeft een heel stel van zijn "arsenaal" aan mobiele electronica, zoals tablet pc's, pda's en draagbare media centers mee. Daarop heeft hij verschillende spelletjes en muziek geinstalleerd, waarvan hij dacht, dat kinderen van Saskia's leeftijd het leuk zouden vinden. Nou, dat is zeker het geval! Ze willen niet meer weg! Volgens Saskia was Ricks tafel bij vrijwel iedereen favoriet.

Kirsten is er ook, want Doug, haar man, vertelt over zijn baan als advocaat. Ze is inmiddels aan allebei haar voeten geopereerd en volgende week wil ze weer gaan lopen, nog niet hard, maar dat vind ik prima. We spreken voor dinsdag af.

Nadat ik foto’s en filmpjes van Rick en zijn groepjes heb gemaak, ga ik op zoek naar Saskia. Er zijn heel wat ouders, die over hun carriere vertellen, in verschillende ruimtes in de school, dus het duurt even voor ik haar vind. Ze gaat luisteren naar het hoofd van de school, Dr. I. (Isaacson, maar iedereen noemt haar Dr. I.). Leuk, dat die ook vertelt, wat ze zoal doet op een dag, want ik wil wedden, dat de meeste kinderen daar geen idee van hebben!


Rick in actie





Dr. I. met Saskia en Brianna

En een filmpje:


Ook hier maak ik wat foto’s en filmpjes en dan neem ik de lange route terug naar huis, want het weer kan niet mooier en langs deze weg staan een prachtig bloeiende bomen, die natuurlijk op de foto moeten.

Roze dogwood:








Thuis vul ik gauw mijn water flesjes en ga dan op weg naar Christine. We lopen genietend van de zon en de inmiddels wel warm te noemen temperatuur. We zien onderweg allerlei dieren, waaronder een stel broedende Canadese ganzen en een prachtige schildpad (ik mag van Christine niet stoppen om een foto te nemen, die wil door bewegen). Van alles van wat ze hier zo mooi “eye candy” noemen.

Na al die inspanning hebben we honger gekregen en Christine maakt heerlijke wraps met barbecue kip en sla erin klaar. We gaan buiten op hun deck zitten met de parasol op, want in de volle zon is het te warm.

Gisteren heb ik definitief besloten mijn lidmaatschap bij de sportschool op te zeggen. Ik ben deze winter welgeteld vier keer geweest en nu alweer maanden niet. Zonde van het geld, dus! Als ik een keer met Christine mee wil, kan ik beter de $20 voor gasten betalen.

Als ik afscheid heb genomen van Christine rijd ik meteen door naar Centreville, want dat afzeggen moet natuurlijk in persoon. Het valt me mee, dat er niet wordt geprobeerd me van gedachten te veranderen, maar ze hebben wel een dertig dagen opzegtermijn, dus we zitten aan nog een keer $100 vast. Vooruit dan maar, misschien probeer ik er volgende maand dan toch nog een paar keer heen te gaan. Maar buiten sporten heeft compleet mijn voorkeur!

Bij Trader Joe’s haal ik multi-grain tortilla’s, met allerlei zaden erin, kalkoenborst, sla en geraspte kaas. Ik ga vanavond wraps maken, die we dan buiten kunnen opeten. Waarom is zomers eten toch zoveel gemakkelijker?

Of het nu door de lange rit vanuit Florida komt of door spanningen, maar mijn spieren staan zo gespannen, dat mijn hele rechterhelft van mijn lichaam in brand lijkt te staan van de pijn. Gelukkig komt Laura voor een massage en ik moet me echt verbijten om niet te gaan huilen van de pijn. Zij ziet dat ook wel en is erg lief, maar doorbijten moet! Wat haat ik die fibromyalgie toch! Er is nu helemaal geen reden voor zoveel pijn, mooi weer zou me juist erg goed moeten doen voelen. Het is niet eerlijk!

En iedereen, die hoort, dat ik een (bijna) wekelijkse massage krijg, zegt: “Oh, wat heerlijk, dat zou ik ook wel willen!” Nou, ik denk het niet!

Maar ja, niet alles kan fantastisch zijn, natuurlijk. Ik heb verder alles wat mijn hartje begeert. Maar wat ik zou doen om een dag van die verdomde pijn verlost te zijn! Dan denk ik terug naar voordat ik uitvond, dat sporten verlichting geeft en de weken, die ik toen met pijn in bed doorbracht en komt de spreuk “You’ve come a long way, Baby” naar boven. Nu duurt zoveel pijn op zijn hoogst een paar dagen en geen weken meer!

Rick, al sinds onze ontmoeting bekent met hoe vermoeiend pijn voor mij is, komt vroeg thuis en brengt Saskia naar pianoles. Katja krijgt ook meteen een half uur rijles van hem. Ik voel me een beetje schuldig wat dat betreft, we hebben deze week helemaal niet gereden. Maar ik ben erg gespannen als ik naast haar zit en mijn spieren kunnen dat nu helemaal niet hebben.

Nu ja, genoeg gezeurd. De natuur om mij heen is prachtig, mijn man en zoon zitten hier gezellig bij me, dus we gaan samen “happy hour” hebben. Morgen voel ik me weer een stuk beter dankzij Laura!

posted by Kasaka @ 5:41 PM   ---

|

Lange zonnige dagen

Op dagen zoals vandaag, wanneer de zon naar binnen schijnt en een stralend blauwe lucht me toelacht, als ik de lamellen open, wil ik eigenlijk alleen maar buiten zijn!

Gelukkig heb ik met Katja afgesproken om een flink stuk te gaan lopen. De Avon Walk komt al dichtbij en dan heeft zij zich voorgenomen het hele stuk te lopen (26 mijl de eerste dag, 13 mijl de tweede dag).

Om half tien gaan we op weg, eerst even met de witte poedel pup, Merlin, en als die moe wordt zetten we hem thuis af en lopen door. Reston heeft een heel stelsel van wandel/fietspaden door het bos met allemaal tunnels onder de grotere wegen door. We lopen langs meertjes, waar de boten klaarliggen om lekker rond te dobberen. Het is een prachtige omgeving!

Wel zien we overal poison ivy en op een gegeven moment is het zo dicht, dat we echt heel erg uit moeten kijken er niet mee in aanraking te komen. Katja vertelt, dat zij er erg allergisch voor is, want ze heeft het een aantal keren gehad in North Carolina en hoe meer je ermee in aanraking komt, hoe erger de reactie is. Gelukkig heb ik er nog nooit mee te maken gehad, want het schijnt vreselijk te zijn en, doordat de olie van de plant heel hardnekkig is, blijft het zich lang verspreiden. Ik krijg al jeuk bij het schrijven hiervan!

Een paar uur later hebben we bijna negen mijl gelopen, zo ongemerkt! We nemen afscheid en ik rijd naar Whole Foods om zalm, stokbrood en sla voor het avondeten te halen. Dat vind ik een heerlijk lente maaltje en de rest van het gezin is er ook dol op.

Aan het begin van de week vertelde Karin me, dat hun nieuwe zwembad inmiddels in de tuin staat en ik ben zo nieuwsgierig, hoe dat eruit ziet! Ik besluit even langs te rijden, want zelfs als Karin niet thuis is, kan ik het zwembad zien. Ze blijkt er wel te zijn en we kletsen even gezellig in de tuin. Het is een heel leuk zwembad (niet helemaal zoals op de foto, maar het lijkt er erg op), boven de grond met een dek eromheen, waar je kunt zitten.

Bij de Safeway ga ik daarna kijken voor een Bunco "cadeautje" voor vanavond. Een van de dames kan op het laatste moment niet en dus val ik in. Het moet iets zijn tussen de $3 en $5 met het thema "Healthyllarious". Wat ik me daar nou bij moet voorstellen? Iets grappigs, maar ook gezonds?

Karin suggereerde grappige pleisters, maar de keuze bij deze Safeway is maar erg beperkt en ik heb geen zin om stad en land af te gaan zoeken met dit weer. Ik kies uiteindelijk maar een gekke kindertandenborstel met bubble gum tandpasta, die in vormpjes eruit komt. Iedereen vanavond heeft wel kinderen, dus dat is nooit weggegooid.

Met dit mooie weer komt iedereen naar buiten. Met buurvrouwen Lorraine, Jeanne en Janet klets ik weer helemaal bij. Lorraine moet haar galblaas eruit hebben, maar haar man is telkens op reis, dus moet ze de operatie telkens uitstellen. Dat is balen! Ik zeg haar, dat wij altijd voor haar meisjes kunnen zorgen, als ze ons nodig heeft.

Net als ik daarna lekker rustig buiten wil gaan lezen komen de maaimannetjes van de buren. Wat een lawaai!! Maar het gras is inderdaad alweer flink aan het groeien, Rick heeft het gisteren ook gemaaid.

Bunco is zoals altijd dolgezellig. Ik win helaas niets, want alle prijzen zijn leuk: een pedometer, een dvd met Pilates oefeningen, gewichtjes met een waterfles en een boek met wandelroutes in Washington en omgeving. Het is heel leuk om te zien, hoe anderen dat Healthyllarious thema hebben ingevuld, varierend van een fles rode wijn tot een tongkrabber!! Veel te laat rol ik mijn bed in!

Intussen heb ik een paar van mijn Disney filmpjes online gezet. Dit keer heb ik Windows Moviemaker gebruikt en ze zo aan elkaar "geregen" en op mijn website gezet, hopelijk laadt dat wat sneller dan Streamload.com. De filmpjes zijn: Epcot en MGM Studios. De rest volgt nog.


buiten lezen, Bunco

posted by Kasaka @ 5:14 PM   ---

|

Heerlijk!

Wat is fijner, dan wakker worden met stralend blauwe luchten en prachtig bloeiende bomen en struiken in de achtertuin? Ik doe mijn ochtend oefeningen genietend van dat tafereel en doe dan een French braid in Saskia's haar (hoe dat in het Nederlands heet, weet ik niet). Zij gaat om kwart over acht zingend naar school.




Onze bloeiende achtertuin

Rick blijft even langer thuis, zijn computer is nog steeds "ziek". Hierdoor begin ik later dan ik wilde aan mijn dagelijkse sporten. Ik besluit om te gaan hardlopen, ik zie wel hoe ver het gaat.


Een van de bloeiende straten, waar ik doorheen loop

En het gaat lekker! Het is zo mooi buiten, alles staat in bloei, roze, rood, wit, alle kleuren, prachtig!! Ik besluit eerst door Vienna te lopen en dan het W&OD pad op. Voor ik het weet ben ik vijf mijl onderweg. Hmm, nu moet ik ook vijf mijl weer terug! Maar het gaat goed en bij thuiskomst heb ik 10 mijl (16,1 km) gelopen in 1 uur 44 minuten met stoppen bij stoplichten en dergelijke. Ik ben er blij mee!


Als je onder dit soort bloesem loopt word je automatisch vrolijk!



Het W&OD pad

Voor ik mijn nagels laat doen trek ik nog een hele zak vol onkruid uit de achtertuin. Wat een ramp! Het is echt een onoverkomelijke taak, er is een enorme border en ik hou het niet bij. Balen! Maar helaas heb ik geen oplossing ervoor.

Na mijn nagelafspraak haal ik bij Starbucks een iced latte en haal dan Katja op van school. De meisjes moeten vanmiddag voor hun twee-jaarlijkse check up naar de kinderarts.

Katja doet thuis Emla op haar arm, want we verwachten, dat ze een injectie moet hebben voor meningitis. Intussen haal ik Saskia op van school en met zijn drieen gaan we naar de dokter.

Katja heeft een fantastisch gevoel voor humor en gebruikt elk beetje daarvan om haar nervositeit over de prik tegen te gaan. Ik lach me rot! Iedereen bij de dokter is helemaal in haar kamp en voelt met haar mee tegen de tijd dat we worden opgeroepen. De verpleegster grapt met haar, dat ze vijf prikken zal krijgen, maar dat wordt niet in dank afgenomen.

Uiteindelijk blijkt, dat ze op het moment geen meningitis vaccin hebben, dus wordt Katja's lijden uitgesteld. Alles is verder goed met de meiden en Katja krijgt nog een vingerprik om haar cholesterol te controleren (Saskia begint bij die gedachte al te huilen, dus ze mag nog twee jaar wachten voor die test).

Die tien mijl hebben me goed vermoeid, maar Rick wil toch graag het nieuwe restaurant, Bazin's, in Vienna proberen. Dat lukt me nog net, maar het lawaai binnen werkt enorm op mijn zenuwen, waarschijnlijk omdat ik zo moe ben, hoewel Rick er ook last van heeft. Het eten is erg lekker en bijzonder voorbereid. Het zit op dinsdagavond propvol, waaruit blijkt, dat er altijd plaats is voor nieuwe restaurants, hoeveel er ook al zijn!

Al met al een heel erg leuke en mooie dag. En veel prachtige dagen in het vooruitzicht, als ik het weerbericht mag geloven!

posted by Kasaka @ 7:23 PM   ---

|

Groeizaam weertje

Na veel verkeer en gelukkig internet in de auto, waardoor ik me met MSN-en met Petra kon bezighouden, kwamen we net voor zessen gisteravond weer thuis aan.

Katja en Leah wachtten al in de oprit en het was een warm weerzien. Meteen moesten we hun foto's zien en de verhalen. Vandaag heb ik meerdere malen gehoord, dat Katja ons flink gemist heeft. Het was een goede ervaring voor haar om vakantie te vieren met een andere familie. Ze heeft genoten, maar weet nu ook, dat onze vakanties samen toch ook wel erg leuk zijn.

Hier in de VS kennen we maar een Paasdag, dus vandaag begint het gewone leven weer. Als ik de lamellen open, zie ik dat het regent. Nu is die regen hier hard nodig en de natuur geniet duidelijk, het is beduidend groener buiten. Maar ik vind het maar niets voor de eerste dag na de vakantie!


Christine belt en die heeft soortgelijke gevoelens, dus we besluiten, dat we niet zullen smelten en dat we later op de ochtend toch zullen gaan lopen. De dogwoods en veel azalea's en nog een stel heel mooie roze bloesembomen bloeien uitbundig, onze achtertuin is prachtig, ondanks de grauwe lucht.


Azalea in de knop



Dogwood



Behalve de dag na Pasen is het vandaag ook Tax Day, de Federale belastingen moeten uiterlijk vandaag ingeleverd worden. Nu moeten wij helaas flink betalen en omdat we vorige week weg waren, komt alles op vandaag neer. Ik rijd naar onze vroegere buurvrouw Sue, die ook onze accountant is, om de papieren op te halen. Rick tekent ze nog snel voor hij naar zijn werk gaat.

Voor Christine komt doe ik het nodige was- en opruimgedoe. Op het nieuws zie ik, dat de jaarlijkse "Easter egg roll" bij het Witte Huis ondanks de regen doorgaat. Dit jaar met een interessante twist, want een heel aantal homoseksuele ouders hebben tickets. Ze onderscheiden zichzelf met een plastic Hawaiiaanse lei om hun nek. Ben benieuwd wat de conservatieve Bushes daarvan dachten! Moeders in de rij, met Paashaasoren op, geven commentaar over het moeten opvallen met een lei, waarop iemand anders terecht opmerkt, dat je met Paashaasoren natuurlijk helemaal niet opvalt!

Vandaag is ook een feestdag in de stad Washington DC. Er is onder anderen een parade, het is Emancipation Day. Dit is een nieuwe feestdag (vorig jaar officieel geworden), die eigenlijk op 16 april valt, maar dat was dit jaar op zondag, waardoor het automatisch naar de volgende maandag verschuift. Op deze dag in 1862 verklaarde Abraham Lincoln de ongeveer 3100 slaven in het District of Columbia vrij, 9 maanden voor zijn officiele Emancipation Proclamation.

Om elf uur komt Christine en we lopen door de gestage regen. Het is ook fris, maar we lopen uiteindelijk iets meer dan 5 mijl, waarna we beiden doornat zijn. Maar alle bloeiende bomen en bloemen zorgen voor zoveel kleur, dat ik er weer van geniet buiten te zijn.


Iris



Azalea

Gauw douche ik en eet lunch en dan komt Saskia alweer thuis. Als ik denk, dat de lunchdrukte voorbij zal zijn, ga ik naar het Oakton postkantoor (daar is het meestal minder druk, dan in Vienna) om onze belastingpapieren op de post te doen. Omdat er een poststempel van vandaag op moet en we het Certified willen sturen, zodat we weten, dat het ook daadwerkelijk is aangekomen, moet ik in een lange rij aansluiten. Dit postkantoor is vandaag tot middernacht open om alle late belastingbetalers te helpen! Het schiet door mijn hoofd hoeveel extra uren veel mensen moeten werken tijdens het "tax season". Mijn moeder werkte vroeger voor een accountant hier en vanaf eind februari werden er lange uren gemaakt. De postbeambtes moeten er vandaag dus aan geloven.

Na een uur ben ik eindelijk aan de beurt. Gelukkig heb ik internet op mijn mobieltje, zodat ik intussen wat fora kon lezen. Maar verder vermaakte ik me met mensen kijken, een bezigheid, die nooit zal vervelen. Wat een diversiteit aan mensen woont hier toch. Spaans sprekenden, die nauwelijks een woord Engels kunnen worden geholpen door de Aziatische postmedewerkers (om de een of andere reden werken er heel veel Aziaten achter de loketten bij de postkantoren), die zelf ook vrijwel onverstaanbaar spreken. Oudere van dagen worden eerst geholpen, want lang staan lukt hen niet meer. Het is een komen en gaan van allerlei interessante individuen.

Als ik thuis kom is het eindelijk droog en meteen komt de zon door. De temperatuur gaat prompt omhoog en ik heb het warm in mijn jas. Gauw pak ik mijn fototoestel met macrolens, want nu met alle druppels is alles zo mooi! Terwijl ik in de achtertuin fotografeer zie ik, dat de Hedge Bindweed, die alles overwoekert, al in volle mate aanwezig is. Dat wordt flink onkruid wieden!! Het is geen lelijke plant, maar hij overwoekert en doodt alles in zijn weg, helaas.




Als Katja thuiskomt uit school gaan we samen naar Safeway. Ze wil weer op dieet, want ze heeft op vakantie naar haar gevoel alleen maar gegeten. Gelukkig zijn er nieuwe Lean Cuisine's (die echt erg lekker zijn) en we kopen veel verse groentes en fruit. In een week moet dat extra gewicht er alweer grotendeels af zijn, vooral als ze ook veel beweegt.

Het is leuk weer wat tijd met mijn oudste door te brengen, die steeds meer gewoon vriendin wordt, in plaats van dochter. We delen een Starbucks Double Shot en we vinden een nieuwe Coca Cola drank: Coca-Cola Blak. Het is een combinatie van Cola en koffie, een interessante smaak, ik ben er nog niet uit of ik het lekker vind.

Er is weer van alles gaande in het tienerleven, waar wij ook aan mee zullen helpen. Ingredienten voor een bake sale worden ingeslagen en er wordt hard aan de Relay for Life gewerkt.


Het is heerlijk weer thuis te zijn, nagenietend van alle leuke dingen, die we gedaan en gezien hebben. De katten hebben ons enorm gemist en volgen me de hele dag als een schaduw en inmiddels is Brynna ook weer thuis en kreeg ik een grote lik.

Alle Florida foto's zijn hier te zien, beginnend met het album "Epcot" naar boven.

posted by Kasaka @ 5:46 PM   ---

|

Vrolijk Pasen!

Vrolijk Pasen vanuit de Hampton Inn in Florence, South Carolina, waar de kinderen zo 16 eieren in de hotelkamer gaan zoeken! Allemaal een heel fijne dag toegewenst!

Gisteren zijn we rond half negen opgestaan en ben ik voor de laatste keer gaan hardlopen rond het meertje bij Disney Village. Dit keer zie ik geen konijntjes in het gras, maar wel een van de prachtig witte reigers vlakbij. Ook zie ik, dat ze o.a. bij de Wolfgang Puck Express ontbijt serveren.

Terug in het hotel pakken we razend snel in en om kwart over tien zijn we klaar om op weg te gaan. We besluiten brunch te eten bij Wolfgang Puck, dan zouden we niet voor een lunch hoeven te stoppen. Zo gezegd, zo gedaan, de ontbijt “pizza” met kaas, ei, bacon en een lekker sausje smaakt voortreffelijk, zo buiten in het zonnetje.

Nog een laatste blik in de Disney winkels en om half twaalf reden we Disneyworld uit. Dag Minnie en Mickey, tot de volgende keer!!

Op de interstate staan we al gauw in de file en denken weer terug aan het lange oponthoud bij Daytona Beach, dat we op de heenweg hadden. Ondanks, dat Rick een hekel aan binnendoor rijden heeft (ik vind het wel leuk, zo zie je nog eens wat), nemen we toch maar state route 17 door het historische plaatsje DeLand, waar we langs de campus van Stetson University met mooie oude gebouwen rijden.

Even later rijden we de US11 op, een mooie weg langs allerlei citrusboomgaarden, waar we lekker door kunnen rijden. Het valt ons op, dat er op sommige auto’s In Memoriam berichtjes op de ramen geschreven staan, in de trand van “Rest in Peace, Joe, 9-25-35 – 7-14-04”. Heeft iemand een gat in de markt gevonden? In ons gebied hebben we dat nog nooit gezien.

Op de terugweg willen we (lees: ik) een paar tussenstops maken in interessante plaatsjes. De eerste is St. Augustine, het oudste plaatsje in Florida. Saskia heeft daar net over geleerd en het lijkt me leuk het haar in het echt te laten zien.

Het is prachtig weer en natuurlijk Paasweekend, dus hoe dichter we bij het strand komen, hoe drukker het wordt. We nemen de A1A en komen zo langs een heel mooie zwart-witte vuurtoren. Nu ben ik dol op vuurtorens en we stoppen gauw voor foto’s en rijden dan door het plaatsje in.

Van verre zien we al het Castillo de San Marcos, het oude Spaanse fort. Terwijl Rick een parkeerplaats zoekt, laten de kinderen en ik onze National Parks Pas zien en lopen het fort binnen. Het is heel mooi bewaard gebleven en we hebben geluk, want we zijn net op tijd om het afschieten van een van de kanonnen mee te maken.

Als Rick de auto eindelijk heeft kunnen parkeren zijn wij het fort alweer uit en hij heeft geen zin er verder tijd aan te besteden. Kai vond het prachtig en Saskia vond het eng, zij heeft zo’n levendige fantasie, die ziet volgens mij al een hele zeeslag voor zich bij het geluid van zo’n kanonschot.

Het is warm en alweer een aantal uren sinds we iets gegeten hebben. We gaan dus op zoek naar een ijstentje en vinden een heel leuke in een van de oude huisjes. Ze hebben er Italiaans waterijs en ik kies de mango smaak, heel erg lekker en verfrissend!! We lopen nog even door de mooie oude straatjes en gaan dan weer verder.

Het stuk van St. Augustine naar Savannah rijd ik en Rick werkt op de computer, terwijl Kai en Saskia druk met Disney figuren tekenen zijn. Ze hebben bij MGM Studios ieder een boek met hoe je Pooh en vrienden en Mickey en vrienden moet tekenen gekocht. Ik moet zeggen, ze zijn er beiden erg goed in!

Als we bij Savannah aankomen wordt het zoeken naar het oude centrum. Nergens staan borden en Rick heeft de kaart en ziet de heel kleine lettertjes “hist. dist.” (historic district) niet. Door prachtige lanen met oude landhuizen en bomen, waar dat typische zuidelijke mos vanaf hangt, rijden we, maar vinden het centrum niet. Bij navraag bij een benzine station blijkt, dat we wel op de goede weg zitten, maar nog 3 mijl verder moeten. En dan zien we inderdaad een heel leuk oud plaatsje met allerlei restaurantjes.

We hebben gelukkig, dat er net een SUV vertrekt en parkeren de auto. Dan zien we een trap naar beneden en aan de kade van de rivier is het een drukte van jewelste. Allerlei leuke winkeltjes en restaurantjes, jammer, dat we niet meer tijd hebben om rond te kijken!

We besluiten hier te gaan eten en bij de Shrimp Factory, gevestigd in een oud pand, met allerlei legendes. Zo is hun pine bark stew legendarisch en die bestel ik dan ook maar meteen. Dat is pas smullen!! Het is potje met een mix van verschillende zeevruchten in een heerlijke soep met uien en aardappels.

Met volle buiken gaan we weer op weg. Ditmaal rijdt Rick, zijn computer is “ziek” en hij wil een Best Buy of iets dergelijks vinden om een diagnostisch programma te kopen. Natuurlijk zijn die nergens te bekennen als je ze nodig hebt (uiteindelijk blijkt elk van die ketens vertegenwoordigd bij de afrit, waar we uiteindelijk overnachten). Gelukkig probeert hij het net voor sluitingstijd bij een enorme Walmart en vindt wat hij zoekt.

En dan begint de speurtocht naar een overnachtingsplek. We hebben naief gedacht, dat iedereen wel voor Pasen thuis zou willen zijn en er dus geen probleem met hotelkamers zou zijn. Fout! We proberen iedere afrit en alles zit vol. Uiteindelijk besluiten we maar helemaal naar Florence door te rijden, dat is een grote plaats met eindeloos veel hotels. We komen veel later dan gewenst om kwart over elf aan, maar vinden gelukkig meteen een suite bij de Hampton Inn, die we vanwege Ricks Hilton Honors voor de prijs van een gewone kamer krijgen.

De kinderen slapen meteen en Rick en ik verstoppen nog even gauw de 16 gevulde eieren, die we van thuis hebben meegebracht en zoeken dan ook ons bed op.

Ondanks de late avond staan we om half negen weer redelijk uitgerust op. De kinderen bekijken al het lekkers, dat de “Paashaas” naast hun bed heeft achtergelaten (“Ik weet heus wel, dat jij de Paashaas bent, hoor, Mammie!”) en beginnen dan te zoeken. We hebben de eieren goed verstopt, want het duurt even voor ze allemaal gevonden zijn.

Saskia’s ontbijt is chocola, later weggewassen met chocolademelk. Wij bestellen ons Paasontbijt bij McDonald’s, vier Egg McMuffins voor $4. Ach, er zit tenminste ei bij.

Al gauw arriveren we aan de North en South Carolina grens en we stoppen bij het kitsche South of the Border. Rick wil namelijk vuurwerk kopen voor 4 juli en Oud en Nieuw. Nu mag in South Carolina bijna alles wat vuurwerk betreft, maar in Virginia is alleen grondvuurwerk legaal. Ik ben veel te verantwoordelijk voor Ricks smaak, want ik laat niet toe, dat hij een heel groot pakket met (weliswaar prachtige) vuurpijlen koopt. Hoe mooi ook, ik wil van ons vuurwerk genieten en niet de hele tijd bang zijn, dat de Vienna politie langs komt!

In North Carolina is het nog erg warm, over de dertig graden, de bomen zijn helemaal groen en langs de weg bloeien hele velden oranje wilde bloemen. Terwijl ik dit schrijf zijn we 250 mijl van huis en thuis is het achttien graden, het moet dus nog een stuk koeler worden! Als alles een beetje meezit zijn we voor zessen weer thuis. Wat hebben we genoten, deze week! Maar ik zie ook uit naar het weerzien met Katja, de prachtig bloeiende dogwoods en onze lieve huisdieren. De zomer is in aantocht!!

posted by Kasaka @ 8:46 AM   ---

|

Een laatste Disney dag

Onze laatste dag in de pretparken willen we zoveel mogelijk uitbuiten en dus staat de wekker nog een kwartiertje vroeger, om zeven uur. We hebben expres onze vierde dag Disney op de laatste dag gezet, want, laten we wel wezen, er gaat niets boven de kwaliteit en efficientie van de Disney parken. De andere parken zijn erg leuk en mooi, maar bij Disney is alles (bijna) perfect!

We beginnen in Animal Kingdom. Het park opende om 8 uur, maar dat halen we niet, net over half negen stappen we binnen. Het lijkt druk, maar dat is het nog niet en we stevenen meteen af op de nieuwste attractie, Everest. Daar halen we fast passes voor half elf en zien dan, dat de wachttijd maar 20 minuten is. Hoewel Katja en Leah Saskia ervan hebben geprobeerd te overtuigen, dat Everest minder snel is dan Rock ’n Roller Coaster lukt het ons niet haar mee te krijgen. Ze wacht wel in de winkel.

Everest is echt prima opgezet, je loopt door hutten met allerlei dingen, die je op zo’n expeditie ook zou hebben en met gegevens over het gebied van de Himalaya’s. In de rij staan is dus geen straf bij deze attractie. Ver binnen de twintig minuten kunnen we plaats nemen in de “trein”, twee mensen kunnen naast elkaar zitten. Het begint allemaal heel rustig en dan kunnen we opeens niet verder en gaat de coaster achteruit. Dat is even een vreemde gewaarwording! We zien een yeti (abominabele sneeuwman) op een filmpje en gaan dan vooruit weer terug. We horen de yeti telkens weer en zien hem nog een keer in animatronische vorm voorbij komen. Dan is het ritje alweer voorbij. We zijn alle drie blij, dat we straks nog een keer mogen!

Vanaf Everest, dat natuurlijk in “Azie” ligt met zijn mooie berg (jammer, dat er een kraan op de achtergrond te zien is, dat doet toch wat aan de echtheid af!), lopen we door naar Dinoland. Hier gaan Rick, Kai en ik miljoenen jaren terug in de tijd en racen om de grote meteoor, die de dinosaurussen trof, voor te zijn. Een intens ritje, waar Saskia terecht uit blijft.

Dan proberen we de Primeval Whirl, een leuk futuristisch uitziende rit, waarbij de veel ronddraait, naar beneden “valt” en plotselinge scherpe bochten maakt. Deze hebben we nog nooit geprobeerd en we vinden hem alle vier leuk!

We lopen, via de Tree of Life, met allerlei dieren erin gebeiteld, waarin het 4D avontuur “It’s Tough to be a Bug” speelt (de kinderen willen dat niet zien, ze hebben het twee jaar geleden al gezien en hebben een beetje genoeg van 4D), naar Afrika. Hier halen we fast passes voor het safari ritje, zo kunnen we direct na onze tweede Everest rit op safari gaan.

Na mijn opmerkingen over ons negerende Nederlanders moet ik ook schrijven, dat ik hier een leuke ontmoeting heb. Ik hoor, terwijl ik de Fast Passes haal, een Nederlands stel met een kindje van een jaar of een bespreken, waar het meiske wel en niet in mag. Het kindje lacht lief naar mij, dus ik praat Nederlands met haar. Waarop de ouders leuk reageren, het blijkt een Nederlands-Amerikaans gezin te betreffen, dat in Jacksonville woont. Het is hun eerste keer in Animal Kingdom, dus ik vertel ze over de attracties, die wel leuk zijn met kleintjes.

Om de tijd tot onze Everest fast pass verder door te brengen lopen we door het Pangani Forest. Hier zien we allerlei exotische insekten, vogels en vissen, maar het hoogtepunt zijn de gorilla’s, die er een prachtig habitat hebben.

Dan is het tijd voor de tweede Everest, die ik nog leuker vind, want de eerste keer wist ik niet, dat ik mijn nek moest beschermen bij het achteruit gaan. Nu gaat ie lekker.

Het park is nu zo druk, dat je echt voort moet schuifelen, iets waar we een hekel aan hebben. Je kunt niet eens een fles water kopen zonder in de rij te staan. We besluiten dus dit bezoek af te sluiten met de safari. Daarna hebben we de hoofdattracties van dit park goed gezien.

De safari is heel erg leuk, we zien meer dieren, dan ik me van de vorige keer herinner. Nijlpaarden, giraffes, allerlei herten en antilopen en, wat het leukst is, olifanten met hun babies, die lekker in de modder liggen te rollen. Disney heeft een prima park opgezet voor de dieren, het ziet er helemaal als West-Afrika uit (ik kan het weten, want als kind tekende ik baobab en palmbomen, i.p.v. loofbomen).

Bij het Rainforest Cafe strijken we neer voor de lunch. Zo jammer, dat die bij ons in de buurt is opgeheven, het blijft een bijzonder restaurant en hun eten is ook erg lekker. Om de zoveel tijd begint het te onweren, of beginnen de apen of olifanten te bewegen. Om ons heen zien we een aantal bange kleintjes, vooral als het onweert, Saskia kijkt begrijpend toe, want vroeger was zij hier ook doodsbang van.

Na de lunch rijden we naar Epcot. Er zijn hier nog maar een paar dingen, die we willen doen, verder willen we gewoon genieten van het mooie park en het schitterende weer.

Als eerste lopen we door Innoventions West, waar Saskia en ik een foto laten maken en naar Wendy en Yannick emailen (die hadden er nog een te goed). Verder vinden we weinig aan dit paviljoen, de Innoventions zijn aan innoverende vernieuwingen toe, want later vinden we Innoventions East ook maar erg matig.

In het paviljoen van de Living Seas gaan we in de rij staan voor “Turtle Talk with Crush”. Er staat een enorme rij, maar we hoeven maar 20 minuten te wachten en het is de moeite waard. “Crush”, de zeeschildpad uit “Finding Nemo”, praat live met het publiek. Hoe ze het doen is Rick en mij een raadsel, want zijn mond beweegt precies goed en hij spreekt de kinderen in het publiek persoonlijk toe. Er zit een grote dosis humor bij, werkelijk bijzonder goed gedaan.

Bij Club Cool lessen we onze dorst met allerlei verschillende Coca Cola produkten van over de hele wereld. Helaas zijn er een heel stel op, ik had het watermeloen drankje uit China wel willen proberen.

Opeens voel ik mijn benen enorm en ik ga buiten op een bankje in de zon zitten. We lopen (en vooral staan, wat voor mij funest is, ik ben degene in de rij, die raar staat te hoppen) ook wat af deze week!! Terwijl ik zit beginnen de fonteinen te dansen op een prachtig liedje. Wat een genot! Epcot blijft mijn favoriete park, het heeft van alles wat en is nooit te druk.

We lopen richting World Showcase (de verschillende landenpaviljoenen) en zien, dat er allerlei nieuwe “topiaries”, beeldjes van planten gemaakt, zijn neergezet. Vooral die van Minnie en Mickey met een grote boog met hartjes erboven is erg mooi.

In plaats van het hele end door Canada, Engeland, Frankrijk etc. te lopen, besluiten we voor de verandering eens de boot naar “Duitsland” te nemen. We hebben dit nooit eerder gedaan en het is even ontspannen en veel sneller, dan lopen. Aan de overkant lopen we naar het Amerikaanse paviljoen en komen net op tijd om de show “The American Adventure” te zien. Hier vertellen Benjamin Franklin en Mark Twain over de geschiedenis van dit jonge land. Het is een indrukwekkende presentatie, vooral het lied, dat op het laatst wordt gespeeld, met filmclips van allerlei bekende mensen en gebeurtenissen, vind ik prachtig. Alleen moet de meest recente geschiedenis hier ook eens in op worden genomen.

Het is half vijf en om kwart voor zes hebben we een reservering voor het avondeten in China. We vinden in Duitsland een bankje in de schaduw en genieten van een wijntje en biertje en delen met zijn allen een van de superlekkere pretzels. Gewoonlijk vind ik pretzels maar matig, maar deze zijn zo licht met een knapperig korstje, het is smullen geblazen!

In een van de winkeltjes zit een kunstenares, die kippe-, ganze- en struisvogeleieren beschildert. Voor een van mijn fotografie groepen luidt de opdracht deze week “Een ei op zijn mooist”. Nu zullen wij dit jaar Pasen niet thuis vieren, dus dit lijkt mij een prima gelegenheid om een mooi ei te fotograferen. De schilderes, Jutta, poseert ook vriendelijk voor met haar mooiste struisvogelei.

In China kijken we nog even naar de kinderacrobaten, die heel knap al touwtje springend, allerlei moeilijke kunsten doen. In de winkel bekijken we de prachtige jurken en dan is het tijd om te gaan in de “Nine Dragons”. Van alle kanten hoorden we, dat dit een heel erg goed restaurant is en dat is beslist niet gelogen. Alles wat we bestellen smaakt even lekker, zelfs de kinderen en Rick, die gewoonlijk geen Chinees liefhebbers zijn (dit restaurant was het enige, dat nog plaats had, toen ik wilde reserveren voor vanavond), eten alles op. Of we hier bij een volgend bezoek weer zullen eten, weet ik niet, maar aan de kwaliteit van het voedsel zal dat niet liggen.

Na het eten kijken we nog even in de MouseGear winkel en ik vind een leuk grijs Tinkerbell jasje. Dan rijden we naar MGM Studios, want we willen de Fantasmic show van tien uur daar meemaken. Dit is de eerste keer, dat we deze show zien en hopelijk niet de laatste! Wat een spektakel! Filmschermen van water, vuurwerk, verlichte boten, Mickey en al zijn compagnons. Het valt niet te beschrijven en niemand kon dat ook ooit voor ons, vandaar, dat het zo lang duurde voor we gegaan zijn. Wij zijn altijd dol op de “Illuminations-Reflections of Earth” show in Epcot, maar deze show evenaart die, wat mij betreft.

Het was vermoeiend om zo laat nog te blijven, maar zelfs Saskia, die werkelijk doodmoe is, is het ermee eens, dat het dubbel en dwars de moeite waard was. Een zeer gepast einde van een fantastische week in het magische gebied, dat Orlando heet! Vol indrukken en met honderden foto’s gaan we morgen weer huiswaarts.

Een klein lijstje van mijn persoonlijke favorieten deze week:

Beste roller coaster: Kraken – Seaworld (Hulk in Islands of Adventure 2 en Rock ’n Roller Coaster 3)
Beste 4D show – Philharmagic – Magic Kingdom (Shrek in Universal Studios 2 en Spiderman in Islands of Adventure 3) (we hebben Honey I shrunk the Audience in Epcot, de “Bug” show in Animal Kingdom en de Muppets in MGM overgeslagen, je kunt dus eindeloos 4D doen)
*Mooiste attractie – Soarin in Epcot (de dolfijnen “Blue Horizons” show in Seaworld 2)
*Engste attractie – Tower of Terror – MGM Studios (geen andere was eng)
*Grappigste attractie – de introductie van Magic of Animation met Mushu – MGM Studios (Turtle Talk with Crush in Epcot 2)
*Leukste restaurant – SciFi diner -- MGM Studios (Marokko in Epcot 2)
*Lekkerste restaurant – Wolfgang Puck – Downtown Disney (China in Epcot 2)
*Beste avondshow – Illuminations in Epcot (Fantasmic in MGM Studios eigenlijk wel op een gedeelde eerste plaats, de parade in de Magic Kingdom, waarvan we een paar floats zagen 3)
*Nieuw ontdekte dingen – Een boot huren om het vuurwerk van Epcot te bekijken,
alle verborgen Mickeys, de linker rit op Space Mountain is veel leuker, dan de rechter en (voor een volgend bezoek), dat je een Segway tour kan boeken in Epcot.

posted by Kasaka @ 10:24 PM   ---

|

Seaworld

Kwart over zeven komt weer snel en ik ga lekker een stuk hardlopen. Op de dagen, dat ik dat niet doe voel ik me beduidend minder lekker, waarschijnlijk, omdat mijn spieren stijf worden door al het staan in rijen. Zo ’s ochtends even rennen helpt alles wat losser houden. Ik loop bij Katja’s hotel, want daar zijn mooie jogging trails. Ik zie allerlei watervogels en een helemaal niet schichtig konijntje langs de kant. Door Downtown Disney loop ik terug.

We douchen gauw allemaal, want ons doel is vandaag Seaworld en we willen er voor de opening zijn. Dit is een park, waar geen van ons ooit geweest is, zelfs Rick niet. We komen er net voor negenen aan en kunnen lekker dichtbij parkeren.

Online heb ik al gelezen over de achtbaan “Kraken” en we lopen daar dus meteen heen. Er is nog nauwelijks een wachttijd, dus Rick, Kai en ik gaan er meteen in. We krijgen de achterste rij, waarvoor een speciale wachttijd staat, maar de minste mensen wachten. Wat een heerlijke coaster!! Vooral de eerste val is fantastisch en dan nog een heel stel keren over de kop! Rick geeft hem een 7 uit 10, maar Kai en ik vinden hem schitterend. We willen nog een keer!

Er staat nog steeds geen lange rij, dus we lopen meteen weer door, terwijl Rick met Saskia blijft wachten. Zij zien sidderalen in grote glazen bollen, de zogenaamde “Kraken”. Kai en ik krijgen alweer de laatste rij, samen met een jongetje van Saskia’s leeftijd en zijn vader uit Virginia Beach (het jongetje vraagt mij of hij bang moet zijn, want hij heeft alleen nog de Big Bad Wolf gedaan (in Busch Gardens Williamsburg), vandaar de conversatie over waar ze vandaan kwamen). Aan het einde van de rit is hij helemaal opgewonden, want hij vond het prachtig en even later zien we hem het hele gebeuren uitgebreid aan zijn moeder uitleggen. Schattig! Saskia is wel net groot genoeg voor Kraken, maar de moed ontbreekt haar nog, het komt wel, gezien haar recente persoonlijke overwinningen.

Kai en Rick gaan de Journey to Atlantis doen, een waterachtbaan. Ik vind het te koud om nat te worden en Saskia laat vanzelfsprekend afweten. Wij gaan dus samen naar de Pinguins en Puffins kijken. Dat is pas een leuk iets! We vinden het wel allebei zielig hoeveel vogels er in een kleine omgeving samen zitten, maar aan de andere kant leveren de pinguins eindeloos vertier. Het lijkt ook wel of sommigen ons eens goed bekijken, wie staat er nou precies te kijk? De koningspinguin vind ik het mooist en Saskia leert weer van alles. Als Kai en Rick klaar zijn lopen we er nog een keer doorheen en dan gaan we verder.

We willen de 11 uur show met Shamu (of althans al de Orca’s, die daarvoor doorgaan) gaan bekijken. We hebben nog drie kwartier en lopen dus eerst door het haaienpaviljoen. Wij zijn, toegegeven, heel wat gewend en dit valt tegen. Het is wel heel leuk om een vervaarlijke haai ons van boven te hebben volgen, maar persoonlijk vind ik de haaientanken in Epcot, Baltimore en Atlantis (Bahamas) indrukwekkender.

Net voor de show vinden we nog zitplaatsen voor de “Believe” repetitie in het Shamu stadion. “Believe” begint als show pas begin mei, maar wij mogen een repetitie meemaken. Het is leuk om de orca’s te zien, want dat is een zeedier, dat we nog niet in het wild hebben meegemaakt. Maar de repetitie is geen show, er zijn spectaculaire delen, waarbij de orca’s hoog springen of met hun machtige staarten het publiek nat spatten, maar het hangt niet samen. En eerlijk gezegd vind ik niet, dat we een goed beeld krijgen op wat “Believe” nu precies als show zal zijn. Iets over een jongetje en zijn walvis, maar meer weten we niet. Ik had liever een volle show gezien.

Alle shows in Seaworld beginnen rond dezelfde tijd, expres ongetwijfeld, want dan gaat niet iedereen in het park naar dezelfde show. De volgende show tijd is 12:30, dus we hebben fijn even tijd om lunch te eten. Dit doen we bij Mama’s Kitchen, waar ze gezond eten verkopen, niets meer dan 725 calorieen en met weinig vet en veel vezels. Het smaakt allemaal erg lekker en er zijn meer dan genoeg tafeltjes, want de meeste mensen willen geen gezond eten. Ik vind het een prima idee voor een amusementspark! Van mij mag Busch Gardens (van hetzelfde Anheuser Busch bedrijf als Seaworld) dat ook invoeren.

Om kwart over twaalf nemen we hoog in het stadion plaats voor de zeeleeuwen en otter show. We hebben telkens geluk net op tijd te zijn, we zitten wel in de nok, maar ook daar heb je goed uitzicht. Minuten na onze aankomst is de show gesloten, Rick, die drankjes is gaan halen, wordt met moeite weer naar binnen gelaten.

“Clyde and Seamore take Pirate Island” is een heel erg leuke show, we liggen regelmatig dubbel. De zeeleeuwen Clyde en Seamore zijn heel leuk en goed getraind, maar hun trainers zijn ook erg grappig. Zo grapt een van hen “Hey, I thought I just put a fish here, but it’s gone. We’re in Florida, so we’ll just do a recount (refererend aan de 2000 presidentiele verkiezingen)”. De otter is schattig en de walrus op het laatst een leuke toevoeging. We genieten van deze show en drie van ons verklaren het de beste hier (hoewel ik er ook van geniet vind ik de dolfijnen show echt supermooi).

We krijgen inmiddels SMS-jes van Katja, die vandaag naar Typhoon Lagoon, een van de twee Disney waterparken ging. Hun autotrein voor morgen is geannuleerd vanwege het sluiten van een brug (op de heenweg hadden ze al zes uur vertraging). Nu gaan ze ook terug rijden, gelukkig is die optie er! Met een latere SMS laat ze weten, dat er iemand is overleden in de Mission Space attractie in Epcot vandaag. Dit is de tweede dood in die attractie in een jaar, maar er staan ook eindeloos veel waarschuwingen en na een keer hoef ik er niet meer in. Ik vond het gevoel gewoon niet lekker.

De derde show, die we willen zien, begint pas om 2 uur en intussen proberen we in de Dolphin Cove dolfijnen, die de hele tijd langs de kant komen, te aaien. Het lukt mij om van kop tot staart te aaien, hij (of zij, er zijn een heel stel babies) vindt het erg lekker en blijft nog even liggen. Kai aait er ook een, maar Saskia’s armpje is te kort, ze kan er telkens net niet bij. Maar alleen al het zo dicht bij de dolfijnen zijn, is speciaal. Er worden visjes verkocht om ze te voeren, maar net als wij die willen kopen, sluit de rij. Gelukkig komen de dolfijnen ook zonder vis knuffelen. Sommige babies zijn zelfs heel speels, net jonge hondjes, heel leuk!

Om half twee willen Kai en Saskia naar binnen in het dolfijnenstadion om een plaats aan het water te krijgen. Zij willen best nat worden. Helaas is zelfs een half uur tevoren te laat en eindigen we toch weer hoog. Ik haal ijsjes en drinken en zie tot mijn schrik, dat de toegang is afgesloten, als ik eindelijk klaar ben. Gelukkig is het duidelijk, dat ik een moeder met versnaperingen voor de rest ben en ik mag er nog door.

De Blue Horizons show is spectaculair en kleurrijk. We kijken ademloos. De dolfijnen springen, de acrobaten vliegen en duiken, de papegaaien vliegen, de walvissen springen en het geheel komt tot een prachtige climax. Een heel mooi uitgevoerde show, die je gezien moet hebben om het te begrijpen. Ik stel me voor, dat “Believe” net zoiets wordt, maar vandaag was het nog (bijna) niets.

Na de show rest ons nog het bezoek aan de schildpadden, die prachtig zijn en ons aan Aruba doen denken, waar we ze in het wild zagen zwemmen. De manatees zijn goeiige reuzen, die in het water drijven. Het is erg, dat ze zo bedreigd worden door de motorboten en we zien heel wat nare lidtekens op hun ruggen. De alligators zijn ook interessant en toch wat eng. Maar geen van deze dieren is erg dynamiek en we hebben het al gauw gezien.

Eigenlijk hebben we Seaworld dan wel gezien, we slaan de zeehonden en zeeleeuwen over en de arctische tentoonstelling ook (die had ik graag gezien, maar er staat een gigantische rij voor). Het is weleens lekker om wat vroeger te vertrekken uit een park.

Op de terugweg stoppen we bij Walgreens voor wat benodigdheden en later bij een foto winkel voor een nieuw statief voor mij, mijn oude brak op zaterdag in Epcot en ik hoop morgen nog avondfotografie te doen.

In het hotel gaan Rick, Kai en Saskia zwemmen en ik neem even rust in de kamer. Dan lopen we naar Downtown Disney, waar we eerst lekker sushi eten bij Wolfgang Puck en dan avondeten bij Bongo’s, een authentiek Cubaans restaurant.

Dan gaan Saskia en ik hotelwaarts, ik koop haar een koffie ijsje bij Edy’s beneden en Kai en Rick gaan nog naar de Virgin Megastore.

We gaan vroeg slapen, want de Animal Kingdom roept morgen, onze laatste parkdag in Orlando!

posted by Kasaka @ 10:04 PM   ---

|

MGM Studios en hop, hop

Steevast om kwart over zeven gaat de wekker van Ricks horloge. Ik heb mijn acht pond gewichten helemaal van thuis meegesleept, dus ik besluit vanochtend gewoon een gewichtenroutine-tje in de kamer te doen.

We willen voor het openen van het park bij MGM Studios zijn, dus we halen snel wat ontbijt beneden en gaan dan op weg. Met het openen van de hekken staan we bij de ingang. We willen de rijen bij de Rockin Roller Coaster en Tower of Terror voor zijn.

Helaas zijn we niet de enigen met die gedachte en beide attracties hebben meteen een drie kwartier wachttijd. We besluiten een fast pass voor de Rockin Roller Coaster te nemen en voor Tower of Terror in de rij te gaan staan.

Saskia is helemaal opgewonden, want ze heeft besloten de Rockin Roller Coaster te gaan doen. Ze is er minder gecharmeerd van met ons in de rij te moeten voor Tower of Terror en in de bibliotheek, waar je een filmpje met het hele verhaal te horen krijgt, begint ze paniekerig te huilen.

Gelukkig neemt een vriendelijke Disney mevrouw haar mee naar beneden en kan ons avontuur beginnen. Dit is voor mij de eerste keer in de Tower of Terror. Ik hou er nooit van keihard te gaan gillen in achtbanen en andere sensationele attracties, maar hierbij schreeuw ik me te pletter! Iedere keer als je denkt beneden te zijn vliegt die lift weer naar boven en valt dan weer keihard. Voor mijn gevoel (en misschien ook echt wel, want Kai dacht het ook) wel zeven keer! Ik zou dit ritje niet meerdere keren achter elkaar doen, maar het is wel erg leuk!

Als we naar buiten komen is het tijd voor de Rockin Roller Coaster met dappere Saskia naast Kai. Haar evaluatie nadien: "Awesome!" en ze wil nog een keer, dus we kopen de foto (dit is tenslotte haar eerste echte over de kop achtbaan) en halen nog een fast pass. We kunnen tussen tien voor twee en tien voor drie terugkomen. Saskia is zo trots op zichzelf, dat ze Katja en Leah opbelt.

Inmiddels is het bijna lunchtijd en we gaan kijken of we nog in de Sci Fi diner plaats kunnen krijgen. De gewone "auto's" zijn vol, maar we kunnen een limousine krijgen. Dit restaurant is opgezet als een drive-in theater en er spelen stukjes oude film op het doek. Het is erg leuk en ook het eten is lekker.

Tijdens het eten zegt Saskia, dat ze zo graag op de Rockin Roller Coaster wil met Katja en Leah. We bellen Katja dus, die nog in het hotel is, en stellen voor, dat Rick en ik onze fast pass opgeven voor hen. De tieners beloven voor de Fast Pass tijd in het park te zijn.

Wij hebben nog een uur, dus we gaan in de Great Movie Ride. Deze attractie is wel aan vernieuwing toe, vinden Rick en ik. De animatronische figuren zien er verouderd uit.

In de Magic of Animation krijgen we een grappige "interactie" tussen een Disney cast member en Mushu, het draakje uit Mulan, te zien. Daarna zien we een Disney tekenares in actie. Vroeger kon je hier de animators aan het werk zien, maar die zijn nu allemaal naar Californie verhuisd, helaas. Wat ik erg leuk vind om te weten, is dat er in 2008 weer een sprookje uitkomt: Rapunzel.

Om kwart voor twee belt Katja, dat ze bij de Rockin Roller Coaster aangeland zijn. Wij lopen er gauw heen en het is een happy weerzien met onze oudste. Leah wil uiteindelijk toch niet gaan, dus ik ga met mijn eigen kroost de coaster in. Saskia's dag kan niet meer stuk, want al vanaf het begin heeft ze geroepen, dat ze dit met Katja wilde doen en nu is dat dus gebeurd.

Na wat foto's voor de grote Aerosmith gitaar nemen we weer afscheid van Leah, JB en Katja en gaan door naar Star Tours. De wachttijd valt mee, slechts 20 minuten, dus we wachten gewoon in de rij in gezelschap van R2D2 en C3PO. De attractie zelf is grappig en gelukkig landen we na veel capriolen weer veilig.

Als laatste hier in MGM Studios gaan we terug naar de Animatiestudio. Hier kun je namelijk les krijgen in het tekenen van een Disney stripfiguur. Wij leren, hoe je Donald moet tekenen tot Ricks grote vreugde, want dat is zijn favoriet.

Dan is het tijd om de auto opnieuw te parkeren bij de Magic Kingdom, waar we vanavond willen eindigen. Dan nemen we de Monorail naar Epcot, waar we reserveringen hebben voor het Marokkaanse restaurant. Het is me deze week opgevallen, hoe moeilijk het is reserveringen te krijgen! Volgende keer ga ik die voor we op weg gaan al maken, we hebben nu niet in sommigen van onze favorieten kunnen eten (aan de andere kant hadden we zo de gelegenheid eens wat nieuws te proberen, wat ook nooit verkeerd is, natuurlijk.).

Het eten en de bediening in het Marokkaanse restaurant zijn allerbest. Kamal, onze serveerder, schrijft Saskia's naam voor haar in het Arabisch. Rick bestelt de biefstuk kabob en ik de couscous, want dat is het echte Marokkaanse gerecht. Ik smul er dan ook van, het is zo goed klaargemaakt!

We hebben geluk, want net als we aan het hoofdgerecht beginnen, komt de buikdanseres. Het is een mooie show en we hebben goed zicht.

Na het eten nemen we de monorail naar de Magic Kingdom. Saskia wil namelijk nu met haar nieuw gevonden dapperheid ook per se Space Mountain in. De fast passes zijn helaas vergeven voor de dag, dus wachten we maar de 40 minuten in de gewone rij. Ik ben ervan overtuigd, dat de linker route voor Space Mountain leuker is, dan de rechter en die krijgen we. We genieten allemaal!

Het oorspronkelijke plan was om de verlichte parade van 9 uur te bekijken, maar de kinderen willen niet, want ze zijn doodmoe, en de menigte is vele rijen dik, zodat we toch nauwelijks iets zouden kunnen zien.

We lopen dus gauw het park uit tot Ricks enorme teleurstelling. Hij geeft zelf toe, dat hij wat dit betreft net een kind is. Met een lang gezicht zit hij in de Monorail, helemaal niet zijn vrolijke zelf. Ik herinner hem eraan, dat hij Kai gisteravond tot middernacht mee heeft genomen en dat het joch nu duidelijk is uitgeput. Als we uitstappen is Rick er alweer overheen, maar ik moet inwendig wel lachen, hoe Disney van volwassenen weer kinderen maakt!

Wat de kinderen betreft, die slapen zodra hun hoofd het kussen raakt en Rick en ik volgen niet veel later!

De eerste foto's: Epcot en Universal Studios

posted by Kasaka @ 4:46 PM   ---

|

Islands of Adventure

Het plan is om vandaag naar Univeral’s Islands of Adventure te gaan. Dit is een compleet nieuw park voor mij en de kinderen, Rick is er al meerdere malen geweest (Microsoft heeft nogal eens evenementen in Orlando). Omdat we weten, dat we Express Plus passen gaan kopen, besluiten we wat later op te staan en het vanochtend rustig aan te doen.

Om half negen ben ik toch weer klaar wakker en bestel het roomservice ontbijt. Dan ga ik een half uurtje (5 kilometer) hardlopen. Het is buiten perfect: zonnig en een lekker temperatuurtje. Katja, Leah en de Bridgemans logeren praktisch aan de overkant van de straat van ons en ik besluit hun resort, Saratoga Springs een bezoekje te brengen. Dit is een van de nieuwste Disney hotels en het ziet er zoals altijd prachtig verzorgd uit.

De roomservice is een gemengd succes, Rick en ik krijgen een heerlijke sandwich, maar Saskia’s havermout is niet te eten. Tijd om een nieuwe te bestellen is er niet, dus we kopen maar een croissant voor haar beneden. Daar staat ook een Paas versiering met echte konijntjes erin, prachtig voor de kinderen natuurlijk!

Om half elf lopen we Islands of Adventure binnen en het is er loeidruk! Op het bord met wachttijden zien we, dat de meeste attracties alweer rijen van ver over het uur hebben. Ik sluit meteen aan bij het rijtje mensen, dat Express Plus passen wil kopen en zie, dat in twee dagen tijd de prijs daarvoor met $5 omhoog is gegaan! Nou ja, toch maar doen, want het scheelt enorm! Zonder pas zouden we misschien drie attracties kunnen doen en met pas doen we er 7!

Over het algemeen komt Islands of Adventure vrolijker, kleuriger en lichter op mij over, dan Universal. Het is natuurlijk ook een stuk nieuwer, dat scheelt.

Als eerste lopen we naar de Hulk, de gigantische achtbaan, die boven alles uit torent. Saskia blijft bij de tassen en wij lopen zo alle rijen voorbij met onze pas. De Hulk is fantastisch!! De langste roller coaster, waar ik op ben geweest, en hij gaat wel vijf keer over de kop. Jammer, dat er zulke rijen staan, ik zou graag nog een keer!

We lopen verder naar Dr. Seuss land, waar de kinderattracties zijn. We doen het Cat in the Hat ritje, wat leuk kleurig en vrolijk gedaan is. Maar Kai had het liefst een vermomming aangetrokken, zo erg vond hij het erin gezien te worden!

Gelukkig voor hem is Saskia de rest van de attracties in dit deel van het park ook ontgroeid. Even verderop zien we mooie fonteinen, bloemen en de “tempel”, waar de show “Poseidon’s Fury” speelt. Saskia durft daar niet in en Rick blijft bij haar.

Kai en ik genieten van de show. Een heel energieke “archeoloog” vertelt ons het verhaal van het gevecht tussen Poseidon en een of andere kwade god, waarbij Poseidon zijn drietand verloor. We worden met allerlei speciale effecten bekogeld, lopen door een tunnel met water, zien allerlei vuur en water spectakel en uiteindelijk eindigt het gelukkig weer allemaal goed, Poseidon heeft zijn drietand terug. We denken, dat de “archeoloog” iedere avond doodmoe zijn bed in moet vallen, zo hyper is hij, maar verder is het ontzettend goed gedaan.

De volgende achtbaan heet “Dueling Dragons”. Helaas voor Sas is ook deze weer teveel en zij blijft in de winkel kijken. Bij deze attractie kies je of je vuur of ijs wilt (de oranje of de blauwe “draak”), tijdens de rit zie je de andere coaster telkens langskomen, alsof ze duelleren. Wij (Kai kiest) nemen ijs en bij deze achtbaan hangen je voeten los. Leuk vind ik dat altijd! Overal hangen waarschuwingsbordjes en een ervan is, dat je je kunstledematen moet verwijderen om erin te mogen. Ik heb weleens een verhaal gehoord van iemands familielid, die een kunstbeen verloor op zo’n ritje! Het is een leuk ritje, maar de Hulk is indrukwekkender.

Voor de lunch gaan we nog even in de kinderachtbaan, de Flying Unicorn. Saskia geniet, eindelijk een ritje, waar zij ook in kan. Wat dat betreft is dit park niet geschikt voor kinderen, die wat bangig zijn aangelegd.

Bij het grootste Hard Rock Cafe in de wereld eten we lunch. Erik, onze serveerder, is een grapjas en plager (hij doet Rick geloven, dat je geen foto’s mag nemen in het restaurant), maar ik pak hem terug, want ik vraag om een glas water en dat komt maar niet. Prima gelegenheid voor een grappige opmerking over de droogte in Orlando en hij neemt het goedaardig op.

Het eten is lekker, veel lekkerder, dan bij het Hard Rock Cafe in Baltimore, waar we voor het laatst hebben gegeten. Het personeel past ook erg goed bij het restaurant, overal piercings en tattoo’s!

Vandaag is de laatste dag van de vakantie van de Horners hier in Orlando en we weten, dat ze in Islands of Adventure zullen zijn (we hebben er speciaal ons schema voor omgegooid, want vandaag stond eigenlijk Seaworld op het program). Saskia belt Tabatha tijdens de lunch en zij gaan de Spiderman 3D attractie doen. We ontmoeten ze daar en gaan er met zijn allen doorheen. Hij is erg leuk! Tot nu toe vind ik alle 3D en 4D attracties zo ontzettend grappig!

Saskia en Tabatha willen dolgraag een karikatuur laten tekenen en omdat Saskia vandaag met zo weinig attracties kon meedoen geven Rick en ik toe. Maar ik heb ook nog zin om de Hulk weer te doen. Kai voelde zich niet lekker erna en wil er niet meer in en Rick heeft hem al meerdere keren gedaan. Omdat Saskia niet ging, hebben we nog een Express Plus kaartje over.

Kelli, Tabatha’s moeder, vindt achtbanen ook erg leuk, maar met twee kleinere kinderen is het voor haar net als het voor mij een aantal jaren geleden was: ze offert zich op voor de kinderen. Ik vraag haar dus of ze met mij in de Hulk wil gaan, terwijl de meisjes hun karikatuur laten tekenen. Dat laat ze zich geen tweede keer vragen! De vaders nemen de dames mee voor de karikatuur en wij sluiten in de Express Plus rij aan.

Het is leuk eens even met Kelli te kletsen zonder kinderen. De Horners zijn heel hartelijke mensen en ook duidelijk dol op (hun) kinderen. Het is leuk ze nu eens wat beter te leren kennen. Al gauw zijn we aan de beurt en de tweede keer voelt nog beter, dan de eerste! Wat een achtbaan is dit!!

De karikatuur wordt erg leuk, de artiest vindt precies de gezichtstrekken van de meisjes om wat te overdrijven zonder dat ze er door gekwetst worden. Wij kopen hem en gaan hem voor Tabatha copieren.

We nemen afscheid van de Horners en wensen hen een prettige thuisreis. Het was toch wel bijzonder hen hier zo te ontmoeten en samen dingen te ondernemen.

Eerst lopen we nu door een straat met allerlei stripfiguren en dan doen we het bootritje van Jurassic Park. Rick heeft niet zo’n goed geheugen en volgens hem word je helemaal niet nat. Nou, gelukkig worden we achterin het bootje geplaatst, want na het leuk opgezette ritje langs allerlei dinosaurussen, met als hoogtepunt natuurlijk een levensechte T-Rex, duiken we met een grote plons naar beneden. Saskia was bang van Splash Mountain, maar deze val is nog een stuk langer! Achteraf is ze toch erg trots, dat ze het gedaan heeft, onverwachts, hi hi!

Als laatste attractie vandaag doen we de Dr. Doom Fear Fall. Hierbij word je keihard in een toren omhoog geschoten en valt dan meteen weer keihard naar beneden. Eigenlijk durf ik dit niet goed, maar ik wil het toch eens proberen, vooral ook, omdat ik morgen in de Tower of Terror in MGM wil. Alweer verbaas ik mezelf, want ik vind het hartstikke leuk!! Jammer, dat we niet nog eens in kunnen, de wachttijd is meer dan een uur (zoals bij alle attracties hier).

Het is inmiddels zes uur en we hebben Islands of Adventure wel gezien. Er is natuurlijk nog meer, maar Saskia vindt het niets en wij hebben ook gedaan wat we wilden.

Bij de surfshop op de Citywalk koopt Kai een skateboard. Hij heeft hier maandenlang voor gespaard en deze shop heeft alles, wat hij wilde. Dolblij, met een flitsend skateboard, loopt hij terug naar de auto.

In het hotel verkleden we ons snel (het is inmiddels winderig en een stuk koeler geworden) en lopen dan naar Downtown Disney. Daar winkelen we onder anderen in de enorme Disney winkel. Kai vindt weer een heel stel verborgen Mickey’s. Dat boekje was zijn $12 meer dan waard, overal hebben we verborgen Mickey’s gevonden!

Om tien voor negen hebben we een reservering bij Fulton’s Crab house. We krijgen een leuk tafeltje en goede serveerder en het eten is voortreffelijk. Saskia en ik zijn doodmoe en gaan na het eten terug naar het hotel, maar Kai en Rick halen nog ergens energie vandaan om naar Disney Quest te gaan.

Hier bouwen ze onder anderen een achtbaan en kunnen die dan zelf virtueel “berijden”. Pas om middernacht zijn ze terug! Dat zal wat worden om morgen om kwart over zeven op te staan!!

posted by Kasaka @ 11:01 PM   ---

|

Magic Kingdom

De Magic Kingdom, het hoofdpark in Disney World, opent deze week iedere dag om 7 uur ’s ochtends voor gasten van de Disney hotels, waar wij ook deel van maken. Helaas lukt het ons absoluut niet om voor zevenen op te staan! Het is toch belangrijker om wakker te zijn en te genieten van onze dag, dan de hele dag als zombies rond te lopen alleen om de belangrijkste attracties zo vroeg mogelijk te kunnen doen.

We staan dus weer om kwart over zeven op, ik sport vanochtend niet en we rijden zo naar de Magic Kingdom. We arriveren net voor achten en parkeren de auto. Wij en duizenden van onze beste vrienden lopen naar de monorail. Dan zie ik, dat er net een veerboot is aangekomen en bijna niemand gaat daar op. We besluiten de boot te nemen, veel rustiger, sneller (de rijen bij de monorail waren dik!) en een leuk uitzicht op de hotels en Magic Kingdom.

Kai is nog steeds druk met verborgen Mickey’s zoeken en vindt ze meteen bij binnenkomst in het park. Mickey en Minnie staan handtekeningen uit te delen en vrolijke liedjes klinken overal. Dat is wat Disney zo sterk maakt, dat gevoel, dat je in een heel andere, kleurige, vrolijke wereld beland bent. Geen van de andere parken bewerkstelligt dat gevoel zoals Disney.

Als eerste stevenen we op Space Mountain af. Dit was mijn eerste roller coaster ooit en ik heb er nostalgische gevoelens over. Er blijkt maar een wachttijd van vijf minuten te zijn. Saskia durft niet (maar wil later wel) en blijft met de spullen achter. Het is weer een leuke rit door de sterren, maar als we naar de uitgang lopen merk ik, dat de lenskap van mijn fototoestel af is. Tegen de stroom van mensen in loop ik terug. Ze hebben hem al gevonden en ik krijg hem zo terug, fantastisch!

Na haar moedigheid van gisteren op de Woody Woodpecker achtbaan in Universal wil Saskia Big Thunder Mountain Railroad ook wel proberen. Daar halen we Fast Passes voor (die kun je per attractie halen, maar pas vijf minuten na ingang van je Fast Pass kun je er nog een verkrijgen).

Wij hebben nog geen ontbijt gegeten en het ene bakkerijtje op Main Street, dat ontbijt verkoopt is razend druk. Hier moet Disney van leren, want als je je park om 7 uur opent moet je je gasten wel gelegenheid geven ontbijt te eten! Wij hebben geen zin zolang te wachten voor een mierzoet broodje en kiezen voor ijs als ontbijt. Tja, je moet wat om je maag te vullen! En hier is niemand! Ik kies een ice cream sandwich, denkend een paar kleine koekjes met wat vanille ijs te krijgen. Het ding, dat ik aangereikt krijg, zou zo vier mensen voorzien! Mijn hemel, wat een ding, twee gigantische chocolate chip koeken met een lading vanille ijs ertussen. Ik krijg er nog geen vijfde van op!

Inmiddels is bij het Kasteel de kroning van Assepoester aan de gang. Als ik Rick vraag of we dat moeten zien, antwoordt hij “I guess so”. Ik begrijp daaruit, dat hij het nodig vindt het te zien en dus blijven we kijken. Inmiddels zwellen de wachttijden bij de meest populaire attracties aan. Achteraf blijkt, dat we beiden probeerden te signaleren het niet te willen zien, maar zoals we hier zeggen, onze wires waren crossed.

Na de kroning lopen we Adventureland in en bekijken, voor het eerst ooit (en we komen al meer dan 20 jaar in de Magic Kingdom) het boomhuis van de Swiss Family Robinson. Het is leuk om eens gezien te hebben, maar de komende tien jaar is dat niet meer nodig. Ik ken de film ook helemaal niet en de kinderen ook niet, dus het zegt Rick veel meer dan ons.

Eigenlijk willen we hierna de jungle cruise doen, maar ook die is de laatste jaren superpopulair geworden. Er staat al een wachttijd van een half uur en dat is het ons niet waard, we zijn verwend door de express passen in Universal!

Mijn favoriet, Pirates of the Caribbean, zou eigenlijk dicht zijn, maar ze waren nog niet aan de vernieuwingen (die meer op de gelijknamige film moeten inspelen) begonnen en hebben deze week de attractie nog open gehouden. Er is nauwelijks wachttijd, dus we gaan er meteen voor. Het voelt een beetje nostalgisch om te weten, dat dit de allerlaatste keer is, dat we deze populaire attracties in zijn huidige form mogen aanschouwen. Na zoveel keer in dat bootje te zijn geweest kennen we hem op ons duimpje, of dat denken we, want Kai vindt toch weer onverwachte verborgen Mickey’s.

Als we naar buiten komen is het tijd voor onze fast passes voor Big Thunder Mountain Railroad. Deze attractie is pas vernieuwd en erg leuk, Saskia geniet van haar tweede “roller coaster” in twee dagen. Ze wil meteen nog een keer, maar de wachttijd is al meer dan een uur.

Ook bij de Haunted Mansion hebben we gelukkig. Als wij aankomen is er een tien minuten wachttijd, als we weer buiten komen is dat al een half uur. De menigte zwelt en zwelt! Saskia laat zich met geen stok de Haunted Mansion in lokken, dus blijft ze op een bankje buiten wachten. Ze is wat dat betreft echt een “good sport”, zeurt niet, dat ze telkens alleen moet blijven, als zij maar niet naar binnen hoeft! Zoals altijd geniet ik van dit ritje. Er zijn zoveel subtiele grappigheden te zien, echt prachtig hoe de ontwerpers op ieder kleinste detail letten.

Rick laat ons hierna bij Mickey’s Philharmagic, een heel erg leuke 3-D film met vooral Donald in de hoofdrol, achter, terwijl hij fast passes haalt voor de nieuwe Stitch attractie. Mickey’s Philharmagic is iets wat iedereen leuk vindt en Donald, Ricks favoriet, doet weer alles verkeerd. Erg leuk!

Inmiddels is het lunch tijd en we eten bij het Starlight Cafe in Tomorrow Land. Inmiddels heb ik trouwens al weer heel wat Nederlands gehoord, ook in dit cafe, en probeer altijd een reactie te krijgen, maar meestal wordt dat genegeerd. Nederlanders willen echt geen andere Nederlanders ontmoeten op hun vakantie! In het Starlight Cafe bestellen we voor elk wat wils en het is helemaal niet duur. Disney blijkt wat betreft water en gewone kost goedkoper, dan Universal (een water bij Disney kost $2,00 en bij Universal $2,50, bovendien heb je bij Disney ook kleine flesjes voor $1,25, die je dan telkens bij de drinkfonteinen kan opvullen).

Na het eten is het tijd voor ons “Stitch” avontuur. Deze attractie vindt plaats in hetzelfde gebouw, waar vroeger de heel enge “Alien Encounter” plaatsvond. Tot onze verbazing is er nauwelijks iets verandert en wat ik interessant vind is het psychologische aspect hier. Bij “Alien” zag je enge buitenaardse wezens en de “Alien”, die uiteindelijk ontsnapte, was een engerd. Dus vond iedereen die attractie niet in de Magic Kingdom, tenslotten voor kinderen en hun ouders, passen.

Gelukkig creeerde Disney een film met een “schattig” buitenaards wezen, Stitch, die de perfect oplossing bracht. Verander “Alien Encounter” in een avontuur met Stitch en voila. Er hoefde weinig veranderd te worden, slechts een buitenaards wezen in het voorstukje en natuurlijk Stitch in plaats van die enge Alien en nog wat filmpjes. Veel was er niet voor nodig en nu is vrijwel niemand meer bang. De effecten zijn hetzelfde, maar ze worden met een andere intonatie gebracht. Psychologie...

Als we uit “Stitch” komen is het park echt in een idioot druk gekkenhuis veranderd. We halen Fast Passes voor Splash Mountain (kunnen om 16:45 terugkomen) en zoeken dan rust in de attractie van de Amerikaanse presidenten. Deze animatronische presentatie blijft interessant en de presidenten lijken net echt. Als George W. Bush spreekt zien we een aantal andere presidenten met hun vingers kloppen, alsof ze verveeld zijn, grappig!!

Omdat we nog twee uur hebben voor we Space Mountain kunnen doen en we meer dan genoeg van de gigantische menigte hebben, besluiten we bij Main Street iets te gaan drinken.

Onderweg zien we weer een kroning van Assepoester. Een moeder eend heeft alleen even besloten haar zestal (heel klein) kroost door de menigte te loodsen en een Disney werknemer probeert dit allemaal in goede banen te leiden. Voor veel kinderen zijn de baby eendjes opeens veel interessanter, dan Cinderella, daar boven bij het kasteel.

De eendjes lopen een heel end en wij volgen ze, omdat ze onze weg naar het cafe nemen. De Disney persoon heeft er op een gegeven moment genoeg van en begint de eendjes een voor een op het gras te zetten (dat is te hoog voor ze om te springen). Bij de meesten lukt het meteen, maar twee raken helemaal in paniek. Ze springen tegen de muur op en het lukt niet. Een ander rent de verkeerde kant op.

Om tegen te gaan, dat ze hun moeder kwijt raken (ik denk nog aan de Washington zoo, waar de tijgers vorige lente een eendje voor onze ogen opaten), help ik mee en grijp een van de kleintjes om hem/haar op het gras te zetten. Na een tijdje lopen ze daar allemaal en de Disney medewerker bedankt mij. Hoewel verder iedereen opzij ging voor de eendjes hielp niemand toen ze in paniek raakten.

Bij Casey’s cafe drinken we wat en zitten lekker in het zonnetje, wat wat mij betreft niet te warm is. We luisteren naar een pianist en het is even heerlijk tot rust komen.

Na een uurtje wil Rick wel weer verder en we besluiten wat winkels aan te doen. We kijken van bovenin het treinstation de parade, met alle belangrijkste Disney figuren in grote “glazen” ballen. Dan nemen we voor het eerst ooit de trein! Die rijdt ons helemaal rond en dan nog een stop bij Frontierland.

Hier stappen we uit, want onze Fast Pass voor Splash Mountain is bijna geldig. We proberen Saskia met alle macht over te halen, maar het lukt niet. Jammer, want ze zou het grootste gedeelte van de attractie hartstikke leuk hebben gevonden, ze durft alleen de laatste (grote) plons niet aan!

Splash Mountain blijft leuk, met Broer Konijn en zijn compagnons, zo vrolijk als het maar kan!

En dan is het tijd om richting Epcot te gaan. Daar hebben we om kwart over acht een reservering bij het Mexikaanse restaurant, San Angel Inn. Rick vraagt of we voorin mogen zitten met de bestuurder en dat kan zowaar! We zien zo Epcot op een bijzondere manier.

We weten, dat Karin en Frank vandaag ook in Epcot zijn, dus lijkt het ons leuk hen te zien.

Eerst zoeken we onze foto’s op op de stenen van “It’s a Legacy”. Hier kun je permanent je foto hebben staan en drie jaar geleden hebben Rick en de kinderen dat laten doen. Dit is de eerste keer, dat de kinderen hun foto’s hier zien.

Dan lopen we naar de World Showcase, met alle verschillende landen. Vlakbij Mexico zien we meteen Maaike, Danielle en Jeroen, de kinderen van Karin en Frank. Zij zijn op weg naar Test Track, waar later blijkt, dat ze 90 minuten moeten wachten om erop te gaan!

Rick haalt Fast Passes voor Maelstrom in Noorwegen en intussen bel ik Karin. Zij zijn in China en dat ligt (in Epcot althans) naast Noorwegen. Terwijl we kletsen, zie ik haar uit de pagode komen. Zo grappig!! Daar staan we dan te kletsen met Karin en Frank, die we een jaar geleden nog helemaal niet kenden, in China in Epcot! Zij blijken een vreselijke heenreis gehad te hebben en een hele dag verloren te zijn daardoor, ik krijg vast nog alle details te horen.

Rick en ik drinken een wijntje en biertje in Duitsland en we delen met zijn vieren een pretzel, die zo lekker is, dat we er wel meer op kunnen! Dan is het tijd voor ons avondeten. Eerst doen we het bootritje in Mexico en de kinderen doen het meer dan eens tijdens het eten en dan krijgen we een tafeltje. Het eten is zoals altijd voortreffelijk en helaas moeten we net als het vuurwerk voorbij is weg.

Gelukkig valt het mee, de kinderen stappen flink door en voor we het weten zijn we terug bij de auto. Uitgeblust vallen we in bed neer. Morgen mogen we een beetje uitslapen!

posted by Kasaka @ 11:59 PM   ---

|

Universal Studios

Midden in de nacht word ik wakker door een knallend onweer, de anderen slapen er straal doorheen! Hoe dat kan is me een raadsel, want het hotel trilt soms op zijn huisvesten.

Om kwart over zeven gaat de wekker weer en ik ga vandaag het fitness centrum van het hotel eens uitproberen. Dat blijkt best groot te zijn, met een aantal lopende banden en elliptische machines en een heel stel gewichten machines van het merk, dat ik het fijnst vind. Mijn doel is een half uur te sporten, eerst even opwarmen op de elliptische machine en dan gewichten. Ondertussen vermaak ik me met het gadeslaan van mijn mede-sportievelingen (en dat zijn er altijd heel wat op de vroege morgen, merk ik!).

Dit keer is er een zakenman van middelbare leeftijd, ik stel me voor, dat hij een machtige advocaat is, want twee andere even machtig uitziende mannen, eveneens grijzend en van middelbare leeftijd, begroeten hem en beginnen wat “shoptalk” over klanten en court dates. Maar vandaag is meneer advocaat slechts in een strak shortje en t-shirt gekleed en hij kreunt en zweet zich te pletter. Hij overstemt daarmee zelfs de televisies!! En zijn zweet zit op alle machines, die ik ook wil gebruiken, gelukkig zijn er handdoeken. Bah, bah en nog eens bah! Wat zijn er toch een pocherige, zelf-ingenomen mensen op de wereld! Ik hoop hem nooit als advocaat nodig te hebben (oh, en ik ben de enige vrouw daar en dus lucht).

Na mijn leerzame half uurtje ga ik weer naar boven en we maken ons gauw klaar om naar Universal Studios te gaan. We arriveren keurig om 9 uur en via de City Walk met al zijn winkels en restaurants lopen we naar het park. Bij de ronddraaiende wereldbol met “Universal” erop moeten we natuurlijk foto’s maken.

Dan kopen we de toegangskaarten, we krijgen een korting met AAA, goed om te weten. We kopen kaarten, die goed zijn voor Universal en Islands of Adventure en krijgen een derde dag gratis. Of we die gaan gebruiken betwijfel ik, maar toch aardig.

Zodra we het park binnenlopen zien we, dat de wachttijden voor de attracties al flink zijn. We besluiten, na even wikken en wegen, want met $35 per persoon zijn ze niet goedkoop, toch maar Express Plus passen te kopen. Hiermee kun je (officieel een keer per attractie, maar in de praktijk werd dat maar bij twee attracties, de Mummy en Jimmy Neutron, gecontroleerd) meteen naar de voorkant van de rij en hoef je op zijn hoogst een kwartier te wachten.

De hele dag verzuchten we, dat het de moeite waard was, we hebben alle attracties, die we wilden zien, gedaan en dat was zonder passen onmogelijk geweest. Om van de stress van gauw van de ene naar de andere attractie te rennen en de ruzieende kinderen in de rij (die wij nu niet hadden) maar niet te spreken.

Als eerste gaan we naar Shrek, een te gekke 4-D ervaring. We krijgen een grappige introductie te horen door een “spook” Lord Farquaad, Pinocchio en de drie biggetjes en worden dan heen en weer geschud en nat gesprayed, terwijl Shrek en Fiona alweer een avontuur beleven. Erg leuk!

Vervolgens wil Saskia naar Jimmy Neutron, ook een film, waarbij we heen en weer geschud worden. Hij is leuk kleurig, maar het heen en weer geschud is me net te veel. En hier worden onze passen gescand, dus zouden we een uur of meer moeten wachten voor we weer zouden mogen.

Universal Studios is opgezet als een aantal reproducties van Amerikaanse steden en we lopen op de skyline van New York af, als we de attractie Twister binnen gaan. Saskia wil hier niet in en wordt door een Universal medewerkster naar de winkel gebracht. Het is ook wel erg intens! Eerst krijg je delen van de film te zien en dan maak je zelf een tornado mee, weliswaar als toeschouwer, maar het is toch wel eng. Sowieso vind ik tornado’s een van de engste weersverschijnselen.

Ook in Revenge of the Mummy weigert Saskia te gaan. Dit is een roller coaster met allerlei speciale effecten, erg goed gedaan! We mogen geen tassen meenemen en moeten die in een locker doen. Deze werken met een duimafdruk. Ik ben nog bang, dat hij die van Rick straks niet goed leest en we onze spullen niet terug krijgen, maar dat valt gelukkig mee!

Inmiddels is Saskia’s vriendinnetje Tabatha ook met haar moeder, Kelli en broertje, Hadley in Universal aangekomen. Zij logeren in een Universal hotel voor $599 per nacht, wat ook onbeperkt toegang tot de parken levert met Express Plus pas.

We ontmoeten elkaar bij Men in Black en ook daar mogen geen tassen naar binnen. Hier staat echter een lange rij bij de lockers, dus we besluiten, dat Saskia en ik eerst gaan met de Horners en daarna Kai en Rick. Het is een leuke attractie, waarbij je zoveel mogelijk buitenaardse wezens moet afschieten met je lasergun. Kelli krijgt 88,000 punten en ik maar 22,000, een scherpschutter ben ik niet!

Omdat Universal is ingericht als een stad hebben Rick en ik de hele tijd de neiging op de stoepen te blijven lopen. Je verwacht, gek genoeg, toch verkeer in de straten van New York of San Francisco, zo echt is het allemaal! We merken, dat anderen dat ook hebben, want op de stoepen is het beduidend drukker.

Inmiddels is het lunchtijd en we nemen even afscheid van de Horners. We besluiten op een tafeltje bij Lombard’s Grill te wachten. Tijdens het wachten neemt Rick Saskia mee voor een spelletje ballen gooien en ze wint prompt een prijs! Een afzichtelijke pluche hond, maar volgens Rick konden een stel tienerjongens er niets van en Saskia gooide gelijk raak.

Dit is een gezellig vis restaurant in “San Francisco”. Het eten is erg lekker, maar de service wat langzaam, hoewel erg vriendelijk. Universal en Disney hebben beiden heel wat ouderen en verstandelijk minder snelle mensen als medewerkers, dus soms is het even geduld hebben. Ik vind even een tijdje rustig zitten wel lekker, maar Rick en de kinderen willen verder.

Earthquake is de volgende stop. Rick overtuigt Saskia, dat het echt niet eng is en ik heb er helemaal geen herinneringen aan. De laatste keer, dat ik in Universal was, was Saskia heel jong en kon ik nergens in. Earthquake gaat helemaal over speciale effecten en op het laatst ga je in een metrotrein een station verder en daar maak je een aardbeving van 8,3 op de schaal van Richter mee. Een tanker gaat in vlammen op, water komt naar beneden suizen en de trein gaat heen en weer. Genoeg om Saskia helemaal bang te maken. Dat kind heeft zo’n levendige verbeelding!

Kai en ik gaan samen Jaws doen, waar haaien onverwachts uit het water springen. Rick, die Universal al vele malen gedaan en gezien heeft, blijft bij Saskia. Maar goed ook, want na Earthquake is dit ook weer zo’n spannend ritje. Kai en ik vinden het maar matig, maar Saskia had het eng gevonden. Wat ik van veel attracties hier in Universal vind, is dat ze er oud uitzien. Sommigen van de Disney attracties zijn ook oud, maar die zien er altijd uit alsof ze gisteren gemaakt zijn. Van Universal kun je dat niet zeggen.

Na Jaws ontmoeten we Tabatha weer en we gaan met haar naar Back to the Future. In een deLorean racen we achter Biff aan. Al hebben de meisjes de films nooit gezien, de attractie blijkt tijdloos, ze vermaken zich prima. Terwijl wij door de tijd vliegen laat Kelli samen met Hadley een karikatuur maken. Erg goed gedaan! Natuurlijk wil Saskia er ook meteen een, maar dat vinden we te veel van het goede.

Saskia en Tabatha willen erg graag verder samen gaan en we bespreken met Tabby’s ouders, dat we ze om 19 uur bij de ingang weer zullen treffen. Met Tabatha doen we ET, ook al zo’n oude attractie, die, ondanks dat de kinderen de film niet hebben gezien, toch leuk blijft. Vooral op het laatst, als ET je persoonlijk met voornaam en al bedankt voor je hulp.

Verderop vinden we de Woody Woodpecker roller coaster, die Saskia eindelijk over een deel van haar angst voor roller coasters heen helpt. Tabatha en zij gaan er zelfs twee keer in en komen met armen omhoog naar beneden. Er is hoop voor Saskia (en dat wil Rick toch zo graag!)!

Maar hoe Tabatha ook op haar in praat, Saskia weigert de Mummy coaster te proberen (en ik geef haar geen ongelijk). Dus gaan Tabatha en Kai samen nog een keer daarop, terwijl Saskia, Rick en ik een warm drankje halen bij Starbucks. Het is de hele dag al min of meer bewolkt en begint nu, met een koud windje, echt erg fris te worden.

Als laatste “hoera” gaan Saskia en Tabatha samen nog een keer Shrek bekijken en dan leveren we Tabatha weer af aan haar ouders. Heel misschien zien we ze dinsdag weer in Islands of Adventure, maar, al willen de meisjes alle tijd met elkaar doorbrengen, we houden onze eigen schema’s aan.

Na nog een paar winkels bekeken te hebben bij de Citywalk gaan we naar Jimmy Buffett’s Margaritaville, waar we een reservering hebben. Eerst bestellen we een “Ruby Red Rita” margarita aan de bar en dan krijgen we al een tafeltje. Het eten is in een woord voortreffelijk! Ik bestel een kreeft en garnalen salade en ik heb nog nooit zoveel vis in mijn salade gekregen. Ook de muziek en ambiance is leuk, een aanrader, dit restaurant!

Door een koude Citywalk lopen we naar de auto, met onze preferred parking staat die niet ver weg. Het was weer een volle dag!

posted by Kasaka @ 11:10 PM   ---

|

Epcot

Om tien over zeven word ik wakker, net vijf minuten voor de wekker. Voor we op weg gaan wil ik namelijk nog even gaan hardlopen. Het is een lekker temperatuurtje en daar loop ik dan tussen alle Mickey's van Downtown Disney. Wat een ander beeld, dan gisteravond! Behalve een enkele tuinman is er niemand, maar de muziek speelt nog vrolijk door. Er zijn overal brede stoepen, dus ik loop met Garmin aan 2,5 mijl in 25 minuten.

Op de kamer zijn de kinderen en Rick inmiddels aangekleed, dus ik douche gauw en we halen beneden in het winkeltje gauw wat croissants en drinken als ontbijt. Ons doel vandaag is Epcot en daar arriveren we een paar minuten voor de openingstijd van 9 uur.

Meteen lopen we door naar het Land paviljoen, waar we fast passes halen voor Soarin, een attractie, die we nog nooit gezien hebben. Onze passen zijn voor kwart over tien, dus hebben we nog tijd voor wat andere attracties.

Nu we toch in Land zijn besluiten we als eerste de mooie film "Circle of Life" te bekijken, waarin de karakters van de Lion King laten zien, hoe de mens de aarde misbruikt heeft, maar ook hoe er nu veel aan conservatie wordt gedaan. De beelden van de natuur zijn adembenemend en de beelden van de door de mensheid aangerichte vernielingen hartverscheurend. Wat een cinematografie!

Hierna lopen we naar de Imagination attractie, waar we het grappige ritje over de zintuigen doen. Eric Idle en zijn "figment of imagination", een grappig paars draakje, zijn daarin de hoofdpersonen.

In het paviljoen kun je een foto van jezelf laten maken en dat doen we natuurlijk. Dan mag je hem emailen, doen we ook en zo is het alweer tijd om naar Soarin te gaan.

Met de fast passes zitten we binnen vijf minuten in onze "hangglider" en even later vliegen we boven de Golden Gate bridge. Het worden tien adembenemende minuten van de prachtigste landschappen met geuren en al. Wat een spectaculaire attractie is dit!!

We lopen verder en Rick en Kai gaan in Mission Space. Daar werd ik de laatste keer flink duizelig in, dus mij niet meer gezien en Saskia al helemaal niet. Wij gaan in de rij staan om te poseren met astronauten Mickey en Goofy. De Disney mevrouw, die de foto van ons maakt, merkt op hoe zwaar mijn fototoestel is. Ja, maar het maakt wel erg mooie foto's!

In het winkeltje koop ik een handtekeningen boekje, een pen en een van de pins voor Saskia. Zij is nog klein genoeg om de handtekeningen van de karakters te willen verzamelen, dat zal ook niet zo lang meer duren.

De volgende stop is de Universe of Energy, waar we met Ellen deGeneris en Bill Nye the Science Guy van alles over energie leren.

Precies op tijd komen we naar buiten om naar onze lunch reservering bij de Garden Grill in het Land paviljoen te gaan. Hier eten we met Chip en Dale (Knabbel en Babbel) en Mickey en Pluto. Het wordt erg leuk, want de karakters zijn heel interactief, niet het gewoonlijke saaie foto maken van tafel tot tafel. Het eten is wat minder, te zwaar voor onze smaak en teveel massa voedsel, maar ach, het gaat om de Disney figuren.

Na het eten willen we de World Showcase gaan bekijken. Bij het Canadese paviljoen zie ik een boekje over verborgen Mickey's, iets waar Kai erg in geinteresseerd is. We kopen het en de rest van de dag worden overal de verborgen Mickey's opgezocht. Sommigen zijn enorm verstopt en telkens als je er een vindt geeft het boek punten. Kai en Saskia maken er een wedstrijdje van. Erg leuk!

Saskia poseert nog met Doornroosje en Belle en het Beest, maar heeft daarna genoeg van de foto's met Disney karakters. In Japan krijgen we les, tellen in het Japans, het lukt nu tot vijf.

Al gauw is het tijd voor onze Test Track fast passes. Saskia durft op het laatst toch niet mee en wacht in het winkeltje. Racen, dat we doen! Ik neem ook wat video's, die zal ik na de vakantie opladen.

Omdat we vanavond dichter bij het Yacht and Beach Club hotel zullen zijn, gaat Rick de auto verzetten. Kai, Saskia en ik vermaken ons inmiddels in MouseGear, de enorme winkel. Saskia vindt er alweer een paar pins.

Als Rick weer terug is doen we nog gauw het Spaceship Earth ritje in de grote bal van Epcot en lopen dan naar Frankrijk voor onze avond reservering bij Chefs de France. Hier eten we lekker, zalm tartaar en biefstuk met een sausje met groene pepers, bij hoge uitzondering bestellen Rick en ik hetzelfde.

Buiten nemen de anderen een crepe als dessert, mijn maag voelt vreemd, dus ik laat het maar even betijen. In Marokko luisteren we naar een bandje met twee buikdanseressen en dan is het al tijd om naar het dok van de Yacht Club te lopen.

Hier ontmoeten we de Bridgemans en Katja en Leah, die vanmiddag met de autotrein (na veel vertraging) zijn aangekomen. Kathy Bridgeman, Jonathons moeder, weet alles over Disney en dus ook, dat je een bootje kan huren om vanaf het water "Reflections of Earth", de spectaculaire vuurwerkshow van Epcot, te bekijken.

Voor Katja en Leah is dit een enorme verrassing. Ze wisten niets over de boot of over het feit, dat wij er ook zouden zijn. Het wordt erg leuk en natuurlijk is de vuurwerkshow niets minder dan spectaculair!

Als we terugkomen springt de bestuurster van onze boot aan wal, maar het lukt haar niet de boot aan wal te houden. We drijven dus langzaam terug het kanaal op. Gelukkig heeft Jonathons vader weleens zo'n boot bestuurd en maneuvreert hij hem goed terug naar de kant.

Na nog even kletsen nemen we weer afscheid. De tieners gaan nog naar Magic Kingdom (ik wou, dat wij eindeloos energie hadden!) en wij terug naar ons hotel. Het was een heerlijk volle dag.

posted by Kasaka @ 10:19 PM   ---

|

Eindelijk in Orlando!

Na een heerlijk nacht slapen met precies de goede air conditioning wekt Ricks horloge ons om half acht. Gauw douchen we en pakken in en drie kwartier later zijn we alweer op weg. Het is prachtig zonnig en heerlijk warm!

South Carolina is de Palmetto State en de enige staat, waar bomen (palmetto’s) van de palmfamilie inheems zijn (overal elders zijn ze geintroduceerd). De staat heeft veel te bieden, zowel aan geschiedenis als aan natuur, maar wij racen natuurlijk over interstate 95 en krijgen wel wat natuurlijk mee, die hier al veel verder is dan thuis, maar meer helaas niet.

Rick heeft de radar detector aan het raam gehangen (die is in Virginia illegaal) en rijdt zeker 80 mijl per uur (130), zo komen we nog eens ergens!

Gauw racen we door Georgia en om half een rijden we Florida binnen. Rick stopt illegaal om een foto van het bord “Welcome to Florida” te nemen. Er staat zelfs een bordje “Emergency stopping only, photo opportunity at Welcome Center”. Stoute Rick! En het verkeer raast langs ons heen.

Even later rijden we langs het welkom centrum en inderdaad staat daar het bord “Welcome to Florida” ook. Een paar mijl verderop zien we een bordje voor Subway en besluiten daar te gaan lunchen. Het blijkt deel uit te maken van een enorme zaak, die zakken vol citrusvruchten verkoopt.

Downtown Jacksonville ziet er mooi uit, maar bij Daytona Beach komen we terecht in een ontzettend lange file! Schoorvoetend komen we vooruit, zonde van de tijd! Na anderhalf uur lost de file zich opeens onverklaarbaar op en rijden we zonder verder oponthoud naar Orlando. We zien wel, dat er op de tegenliggende weghelft ook een ellenlange file staat, dus we besluiten dat gedeelte van I-95 op de terugweg over te slaan. Helaas voor mij geen St. Augustine, dan.

In Orlando arriveren we in het spitsuur, dus weer file, maar nu hebben we tenminste wat te zien. Uiteindelijk komen we, helemaal gaar, om tien over zes bij het Hilton Disney Village aan! Drie uur later dan gehoopt!

Gelukkig wordt onze baggage meteen overgenomen en gaat de check in makkelijk. We krijgen een mini suite met twee dubbele bedden, een slaap sofa en een extra bed, zodat we allemaal ons eigen bed hebben. Helaas hebben we uitzicht op de snelweg en niet op Disney Village, maar ja, we zijn toch nauwelijks in de kamer.

Terwijl we wachten op de baggage maken we reserveringen voor morgen in Epcot. Als je dat niet op tijd doet vis je achter het net. We verkleden ons en gaan dan naar Downtown Disney en Pleasure Island, recht tegenover ons hotel.

Het is er flink druk! We hebben honger, dus zoeken naar een leuk restaurant. Als eerste geven we onze naam op voor Fulton's Crab Restaurant op een Mississippi stoomboot. De wachttijd is 55 minuten tot een uur.

Rick is er niet al te enthousiast over, dus we lopen toch verder om de andere restaurants te checken. Onderweg halen we een biertje, ik krijg mijn Bud Light in een plastic flesje. Bij Wolfgang Puck is de wachttijd maar 45 minuten en dit is een restaurant, waar Rick duidelijk graag wil eten.

Er is een sushi bar, waar we een stoel vinden en Rick en ik bestellen beiden wat sushi en een drankje. Dan gaat Rick met Kai en Saskia naar de Virgin Mega Store om wat CD's te kopen. Als ze terugkomen is de sushi er en het smaakt erg lekker!

Terwijl ze weg zijn krijg ik de kans eens rustig rond te kijken. Wat een werk zit er in het decor van een restaurant en bar! Ik sta er iedere keer versteld van.

Wolfgang Puck is razend populair. Tien jaar geleden aten we in zijn sjieke restaurant, Spago, aan een tafeltje naast Roger Moore. Sindsdien heeft hij een hele keten restaurants en express tentjes. Zijn cuisine is neo-Californisch, alles net iets anders dan "gewoon" met een Europees tintje.

Het hele decor oogt als het zijn, overal vrolijke kleuren in mozaieken, op de lampen, aan de pilaren, op de bar. En veel driehoeken, vierkanten en cirkels, het hoort er allemaal bij.

Mensen om me heen bestellen hele pizza's, de meest exotische sushi's en meer, de muziek is goed, New Wave uit de jaren tachtig, "Dave" is een goede bartender voor mij. Toch ben ik blij als Rick en de kinderen terug komen. Rick eet zijn deel van de sushi en dan gaat onze "beeper" af, ons tafeltje is klaar.

We krijgen er een aan het meertje en Kai en Saskia voeden het brood aan de eendjes, die schattige eendekuikentjes hebben. Het eten smaakt voortreffelijk, maar naderhand zijn we allemaal doodop (Rick uitgezonderd, die nog wel door zou kunnen feesten). Ik moet om zeven uur weer op om te sporten, dus het is bedtijd! Groeten vanuit Disneyworld!!

posted by Kasaka @ 10:55 PM   ---

|

Op weg naar Florida

Een stralende dag lacht ons tegemoet! Iedereen staat ondanks het vroege uur vrolijk op, want op de laatste dag voor een vakantie is dat op de een of andere manier helemaal niet erg!

Als ik Saskia’s ontbijt sta te maken zie ik een enorme blauwe reiger landen op het dak van onze achterburen. Wat zijn die vogels groot, zo van dichtbij gezien!!! Gewoonlijk zie ik ze alleen uit de verte bij Great Falls. Zou hij het op de vissen in ons minuscule vijvertje gemunt hebben? Gauw maak ik een paar foto’s en dan vliegt meneer (mevrouw?) weer weg, de vissen zijn vooralsnog veilig.

Als Rick en de kinderen vertrokken zijn hijs ik Brynna de van in (het is te hoog voor haar om er zelf nog in te springen) en rijd naar de kennel. Daar wordt ze als een lang verloren vriendin begroet en ze vindt het duidelijk ook helemaal niet erg om erheen te gaan. Dat is toch wel een fijn gevoel, want je hoort vaak over honden, die kennels vreselijk vinden.

Op de terugweg haal ik benzine, ik vind het fijn om met een volle tank op reis te gaan. De benzine kost inmiddels weer $2,65 per gallon, flink meer dan een paar weken terug. Bij CVS aan de overkant koop ik drankjes en snacks voor de reis en de dvd van Narnia voor Kai en Saskia om in de auto te kijken.

Omdat ik straks uren in een positie in de auto moet zitten, besluit ik een 5k te gaan lopen en mijn persoonlijke record proberen te verbreken. Het is zulk prachtig weer en een heerlijke temperatuur (15 graden) om te lopen! Het gaat super lekker, vooral (natuurlijk!) bergafwaarts en als de Garmin 3,11 mijl aangeeft heb ik 26 minuten en 45 seconden gelopen, een verbetering van 20 seconden op mijn laatste persoonlijke record. Joepie!

Voor ik Saskia om 1 uur van school haal pak ik nog de laatste dingen in en laad onze baggage in de van. Alles past goed en we natuurlijk ook meer ruimte, nu Katja niet meegaat.

Laura komt om een massage te geven (hard nodig, au!) en de sleutel op te halen. Het is zo fijn om haar te hebben om voor de katten te zorgen, ze geeft zoveel om ze en brengt flink wat tijd met ze door.

We nemen afscheid van Katja, die pas later naar Leah zal gaan. We zullen haar zaterdag weer zien in Epcot, maar dat weet ze nog niet.

Om tien voor half vier, tien minuten voor op mijn “schema”, rijden we de cul de sac uit. Rick moet nog emails schrijven en een aantal werktelefoontjes plegen, dus ik begin met rijden. Zoals verwacht is het verkeer tot en met Fredericksburg, 50 mijl verderop, abominabel. We hebben over dat stukje weleens drie uur gedaan! Gelukkig gaat het vandaag beter, want we kunnen gebruik maken van de HOV (High Occupancy Vehicle) banen, waarop alleen auto’s met drie of meer passagiers mogen rijden.

Na Fredericksburg gaat het lekker en zet ik de cruise control op 77 mijl per uur. De snelheidslimiet in Virginia is weliswaar 65, maar op deze manier rijd ik goed met het verkeer mee. Het spitsuur bij Richmond stelt gelukkig niets voor en als we dichtbij de Virginia grens komen, maak ik er een sport van om binnen de drie uur Virginia uit te komen. Als we na 2 uur en 59 minuten de North Carolina grens passeren, juichen we allemaal enthousiast. Het is gelukt! Ach ja, het zijn de kleine dingen in het leven...

Het is inmiddels na zessen en de magen beginnen te rommelen. Rick wil eigenlijk nog even verder, dus rijden we langs een enorm complex net over de grens, waar alle restaurant ketens wel vertegenwoordigd zijn. Dom! Want opeens bevinden we ons in een niemandsland met eindeloos veel dennenbos (de vegetatie bestaat hier veelal uit naaldbomen).

Pas bijna 60 mijl later vinden we om half acht eindelijk weer een stel leuke restaurants. We kiezen de Texas Steakhouse, een keten, waar we nog nooit hebben gegeten. Het decor is gezellig, net of je je in een Western stadje bevindt. Het eten lijkt erg op dat van de andere “Texas” steak restaurants, zoals Lone Star en Logan’s. Mijn filet mignon met gepofte zoete aardappel gaat er in ieder geval goed in!

We willen vanavond nog South Carolina halen en het liefst tot Florence doorrijden. Aan de grens van North en South Carolina ligt een heel “Mexicaans” complex, "South of the Border", waar “Pedro” iedereen begroet. Al mijlen tevoren staan er gekke borden met teksten als “Too moch tequila” en “Chili today, hot tamale” met een Mexicaans ventje erop. Van ver zien we de lucht oplichten door de vele neon borden van “Pedro”. Vreselijk kitsch en over de top allemaal!

We denken, dat de staat South Carolina dat geen gepast entree in hun staat vindt. Er staat bij de grens namelijk niet slechts een bord “Welcome to South Carolina”, zoals bij de meeste staten het geval is, maar een prachtig bakstenen muur met een gebeiteld “Welcome” bord. Erachter spuiten drie heel mooie fonteinen. Dat is nog eens een mooie grens!

Het is even aanpoten en de kinderen slapen achterin, maar om half elf rijden we de parkeerplaats van de Holiday Inn Express bij Florence op. Rick reserveert een van hun suites en we krijgen drie heerlijke queen size bedden. We hebben al eerder een heel goede ervaring met Holiday Inn Express gehad en hun suites zijn in vergelijking met andere ketens helemaal niet duur.

posted by Kasaka @ 11:00 AM   ---

|

Mooie natuur

De dag begint vreemd, het is aardedonker als ik om zeven uur opsta. Dat uur tijdverlies van zondag speelt me nog steeds parten, het is echt moeilijk uit bed te komen. Maar zonder zon is dat al helemaal het geval.

Als ik de lamellen opendoe zie ik dreigende wolken letterlijk voorbij vliegen. Dat belooft niet veel goeds en inderdaad horen we even later een gigantische donderklap. Het regent even flink en waait nog harder. Oh jee, Katja en ik wilden een heel end gaan lopen en nu ziet het er niet erg uitnodigend uit.

Na een heel enthousiaste Saskia gedag gezegd te hebben (ze heeft vandaag schoolreis naar Washington) rijd ik Katja's richting uit, het is inmiddels alweer helemaal zonnig. Zij woont werkelijk prachtig, dichtbij een meer in Reston. Het verkeer zit tegen, dus ik kom wat later dan afgesproken aan.

We besluiten in twee etappes te lopen, de eerste met hond, de tweede zonder. Katja's witte poedel, Melvin, is nog geen jaar oud en houdt een heel lange wandeling nog niet vol (hoewel ik geen vermindering in zijn energie zag, de 3,5 mijl, dat hij meeliep!).

We lopen rond een meer en nog een meer en brengen Melvin dan thuis. Zelf lopen we verder en in het woud zien we even later een prachtig stel Woody Woodpeckers (zo noem ik ze even voor het gemak). Iedere poging om een foto te nemen mislukt, iedere keer vliegen ze net ervoor weer op. Het zijn mooie beesten!! De rode kuif is extra mooi in de zonneschijn (die inmiddels weer uitbundig aanwezig is).


Een foto van het internet dan maar

Even later kiezen we het Twin Branches trail (de bruine is die wij volgden), waarvan ik weet, dat het eventueel op het W&OD pad uitkomt. Eerst lopen we verkeerd en dan zie je weer wat voor ontzettend dicht woud en steile heuvels dit allemaal is! Er is geen manier om naar beneden te komen, behalve terug lopen. Dan vinden we het pad en lopen door via een nauw paadje door het woud. We zien prachtige blauwe klokjes, waarvan ik de naam niet ken, en allerlei andere mooie wilde bloemen. Vreemd te bedenken, dat dit alles over twee maanden helemaal overwoekerd zal zijn met begroeiing, nu kunnen we de herfstgrond nog goed zien.

Na een paar mijl komen we uit op het W&OD pad, dat we voor een mijl of drie volgen. Vlak voor ons loopt een hertje over, het blijft bijzonder en we zijn er allebei stil van. Al pratend genieten we van de prachtige natuur om ons heen. Ik kan er serieus nooit genoeg van krijgen!


Een prachtcombinatie van uitbundige forsythia struiken en kersenbloesems op de achtergrond

Katja is ook zo iemand, met wie ik nooit uitgepraat raak, dus de twee en een half uur lopen zijn zo voorbij. Als we weer bij haar thuis zijn hebben we 8,25 mijl afgelegd. We drinken nog even wat koffie en ik vertel Katja wat er te doen valt rond Virginia Beach, want daar willen ze met de paasvakantie heen. Dan moet zij haar jongste van school halen en we nemen afscheid.

Bij de Disney Store kun je ook toegangskaarten kopen voor de amusementsparken. Ik rijd dus naar Tysons Corner en koop voor ons viertjes een vierdaagse "Park Hopper Pass". Vier van de dagen volgende week willen we in Disney World doorbrengen.

Bij Whole Foods haal ik snel een late lunch en op de terugweg gooi ik onze oude vlag in de daarvoor bestemde "brievenbus". Kennelijk ben ik niet de enige, want ik krijg de klep niet open. Met veel moeite worm ik de vlag door het kiertje, dat ik de deur open krijg. Op 14 juni worden de vlaggen verbrand, maar het is nodig om die "brievenbus" nu al leeg te halen! De burgers van Vienna nemen hun vlag duidelijk serieus (ik incluis).

Thuis vertelt Saskia honderd uit over haar schoolreis naar het American History museum in Washington. Ze moesten hier een tentoonstelling zien over de slavernij en apartheid in dit land. Saskia is er helemaal van onder de indruk. Ze vertelt, hoe het kostuum van een Ku Klux Klan lid haar echt bang heeft gemaakt. Ze beschrijft het verschil tussen een klaslokaal voor blanke kinderen en zwarte kinderen in de jaren vijftig. En hoe, op een foto, een zwarte vrouw in een restaurant ijs over zich heen gegooid kreeg en twee blanke mensen, die haar leken te helpen, ook. Ik vind het fantastisch, dat kinderen op deze manier hierover leren.

Behalve deze tentoonstelling zagen ze ook alles, wat Petra en ik vorige week hebben gezien (het slavernij gedeelte hebben wij gemist). De jurken van de presidentsvrouwen, de Star Spangled Banner en de presidentententoonstelling, allemaal leuk. Maar de Polio tentoonstelling vond ze weer eng en terecht. Een zeer leerzaam schoolreisje, dus.

Vanavond is het pakken en klaarmaken geblazen! Morgen gaan we zo gauw Saskia uit school komt weg, hopend het verkeer voor te zijn. Half Vienna gaat ook naar Disneyworld, althans zo lijkt het, we weten al drie gezinnen, die ook gaan, waaronder Karin en Frank en kinderen. Zij gaan voor het eerst en ik weet zeker, dat ze een heerlijke tijd zullen hebben! Wij gaan voor de tigste keer (ben de tel kwijt, sinds ik 22 jaar geleden voor het eerst met collega's ging) en zullen ook een heerlijke tijd hebben. Dat is Orlando nu eenmaal!

Voor degenen, die American Idol volgen, Mandisa ligt er deze week uit. Zonde van de prachtige stem.

posted by Kasaka @ 2:51 PM   ---

|

Leuk druk!

Daar zit ik dan, voeten omhoog (onze banken hebben allemaal uitklapbare voetsteunen), Meike slapend naast me, American Idol te kijken. Kan het nog huiselijker? Ja! Als er ook maar een van mijn gezinsleden hier zou zijn. Maar nee, twee staan onder de douche (we hebben boven twee badkamers), een zet de vuilnis buiten (mijn persoonlijke held!) en een geeft een slang eten (waar ik geen getuige van hoef te zijn). Een bedrijvigheid van jewelste dus om kwart voor negen 's avonds. Het past in het dagbeeld van vandaag.

Al om vijf uur hoor ik Rick scharrelen, hij moet om kwart over zeven in Washington zijn voor een conferentie. Ik doezel en hoor hem niet weggaan. Om acht voor zeven schrik ik wakker. Oh jee! Te laat, is mijn eerste gedachte!

Gelukkig is Kai al op en ik bedenk me, dat Katja gevraagd heeft de eerste periode (hier zijn de uren anderhalf uur) over te slaan. Ze had twee grote projecten voor Engels en geen tijd meer om haar essay voor World History nog te schrijven. Ik werk Kai op tijd de deur uit en geef Saskia ontbijt. Dan komt Katja naar beneden en net voor negenen rijd ik haar naar school.

Ze heeft een heel moeilijk boek gekozen voor haar Engelse project, vind ik: The Time Traveler's Wife. Ik vond het een prachtig boek, maar voor een zestienjarige een hele kluif. De poster, die ze voor haar project maakt, ziet er erg goed uit, hopelijk wordt dat ook met een goed cijfer beloond. Soms sta ik versteld waar mijn kinderen zomaar toe in staat zijn! Zo'n volwassen presentatie, bijvoorbeeld.

Net op tijd voor de slotenmaker ben ik terug. Het is dezelfde joviale man van gisteren en hij neemt nogal wat tijd. Intussen maak ik het medical release formulier klaar voor Katja om volgende week mee te nemen. Iedere keer als je kind de verantwoording van iemand anders wordt, moet je zo'n formulier invullen en meegeven.

De slotenmaker heeft zichzelf heel wat te vertellen, vreemd zo'n vreemde man in huis, die in zichzelf praat. Hij is wel heel aardig, de vriendelijkheid straalt er gewoon vanaf. Maar hij presenteert me met een flinke rekening, hoe mooi het nieuwe slot ook oogt. Ik schrijf een check uit en bel Christine, dat ik eindelijk klaar ben om te gaan lopen.

We lopen, ik met vijf pond gewichten, bijna 5 mijl door Vienna. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, dus aan gespreksonderwerpen geen gebrek. Zij vond het erg leuk om Petra te ontmoeten en we fantaseren over de ideale wereld, waarin mensen als Petra, mijn zusje Ayesha, haar vriendinnen Lori en Janne Marike, allemaal vlakbij ons zouden wonen. Maar ja, de ideale wereld bestaat niet, dus genieten we van de tijd, die we met onze dierbare vriendinnen krijgen. Op de achtergrond dreigt nog steeds Christine's verhuizing naar Huntsville, Alabama. Als dat bewaarheid wordt, ziet Rick me straks niet meer, dan reis ik nonstop tussen Ayesha, Petra en Christine.

Thuis bel ik Katja en we spreken af morgen eindeloos te gaan lopen, heerlijk! Dan belt Ayesha, die heeft eindelijk een paar uurtjes voor zichzelf gehad en wat leuke kleding gevonden. Het is zo moeilijk met twee kleintjes!

Gauw douche ik en eet lunch en ga dan op weg. Eerst lever ik onze belastingsdocumenten af bij de accountant. Zeventien april is "tax day" en tot dan zijn wij op vakantie! De tijd dringt opeens.

Op de terugweg stop ik bij Target. Hier heb ik met Petra eindelijk sportbroeken gevonden, die lang genoeg zijn voor mij en ik wil er meer. Voor $25 vind ik een leuke zwart/wit/lichtblauwe lange broek met bijbehorend ($20) warm up jacket en mouwloos shirtje ($11). Geen prijzen toch? Vooral omdat het allemaal van het merk Champion is!

Verder heb ik nog een lijstje van cosmetica af te werken voor de reis: shampoo, hairspray, sunscreen en meer. Dan bedenk ik me, dat we op Paasochtend in een hotel zullen wakker worden. Met twee kinderen (vooral Saskia), die de rituelen rond Pasen nog erg leuk vinden.

Target heeft een uitgebreide Paasspulletjes afdeling, zo uitgebreid, dat ik wel een kwartier bezig ben leuke dingen uit te kiezen. Uiteindelijk vind ik plastic eieren gevuld met Reese's peanut butter cups en Snickers om in de hotelkamer te verstoppen.


De inhoud van de "Easter bags" van onze kinderen

Verder koop ik grappige Pez in de vorm van boerderijdieren, de traditionele Peeps en wat ander snoeperig spul. Ook voor Katja, want die viert ook voor het eerst Pasen zonder ons.

Thuis lees ik nog even buiten, Saskia gaat naar Tabatha's huis en de andere twee doen schoolwerk. Het weer is alweer perfect, hoewel wel wat veel wind. Onze nieuwe vlag (ook bij Target gekocht) wappert enthousiast tegen de blauwe lucht.

Hier in de VS maken we een uniek gebeuren mee vannacht: om twee minuten en drie seconden na een uur vanochtend is de datum 01:02:03 04/05/06. Jullie in Europa moeten daar nog een maand op wachten, daar gebeurt dit pas op 4 mei.

posted by Kasaka @ 4:15 PM   ---

|

Bye bye bloesems

De dag begint bewolkt, maar gelukkig droog en met een aangename temperatuur van 18 graden. De voorspelling was, dat het de hele dag zou regenen, maar uiteindelijk vallen er alleen rond het lunchuur een paar druppels. Het is werkelijk veel en veel te droog voor de tijd van het jaar!


Prille dogwood bloemen

Bij gebrek aan gezelschap ga ik maar alleen hardlopen als Saskia naar school vertrekt. Het gaat heel lekker, ik voel gewoon, dat ik harder loop dan gewoonlijk en op een helling naar beneden klok ik zelfs 8,5 mijl per uur, wat voor mij heel snel is. Uiteindelijk loop ik 6,8 mijl in een uur en drie minuten, absoluut een persoonlijk record! Yeehaw!

Tijdens het lopen bedenk ik me, dat het slot aan de voordeur niet meer open gaat en dat dat rampzalig is voor volgende week, als Laura voor de katten komt zorgen! Gauw bel ik bij thuiskomst de slotenmaker, Baldino's, die nog vandaag iemand zullen sturen.

Tien minuten later, als ik net uit de douche stap, wordt er al opgebeld, de technicien komt eraan! Oeps, gauw haren drogen en aankleden en een half uur, nadat ik gebeld heb, staat hij inderdaad al voor de deur! Dat is nog eens service!

Helaas kan het slot niet gemaakt worden en moet hij morgenochtend terug komen met een nieuw slot. Gelukkig zal onze oude sleutel er nog wel oppassen, anders zouden we meer dan een slot moeten vervangen.

Terwijl er aan de deur wordt gewerkt vermaak ik me op de computer. Onder anderen met het live kijken naar een adelaarsnest in British Columbia. Fantastisch, die vogels zo close up te zien en te horen van zo'n afstand. Wat is het internet toch veelzijdig!

Natuurlijk "moeten" Katja en Leah vanmiddag nog even naar de mall, kleding voor volgende week in Florida zoeken. Terwijl ik ze daarheen rijd geniet ik zoals gewoonlijk van hun conversaties. Waar tieners het al niet over hebben! De intiemste details komen voorbij en ik voel me eigenlijk wel vereerd, dat ze het niet erg vinden, dat ik die ook hoor.

Inmiddels schijnt er een heerlijk zonnetje en is het 22 graden, dus ik neem mijn boek en ga voor het huis zitten lezen. Moeilijk voor te stellen, dat er zwaar onweer wordt verwacht en we een Tornado Watch hebben tot middernacht.

Als Rick thuis komt zien we al dreigende wolken in de verte. We gaan bij Tequila Grande eten vanavond, want 10% van de opbrengst van vanavond gaat naar Saskia's school. Saskia vindt het prachtig om uit eten te gaan met haar halve klas en hun families! Het is er een drukte van jewelste, maar we krijgen tot onze verbazing toch meteen een tafeltje binnen. Op het terrasje zitten mensen buiten te eten, maar het rommelt en bliksemt al vervaarlijk in de verte. Tien minuten later moet iedereen naar binnen vluchten en begint de zondvloed!

Katja, die thuis is gebleven omdat ze te veel huiswerk heeft, belt angstig waar de zaklantaarn ligt, want de stroom is (gelukkig maar even) uitgevallen. Horen en zien vergaat ons letterlijk, zelfs in het restaurant. Als het hier onweert, dan doet het dat ook goed!

Na het eten is het alweer droog en lijkt het wel of we door de sneeuw rijden door alle afgewaaide bloesemblaadjes. De kersenboompjes in Washington zullen nu vast ook een stuk kaler zijn en na de voor morgen voorspelde harde wind helemaal. Gelukkig hebben we er ruimschoots van kunnen genieten.

posted by Kasaka @ 12:21 PM   ---

|

Zonneschijn en alweer kersenbloesems

Bij het opstaan zie ik een emailtje van Petra, dat ze weer goed is aangekomen en zelfs wat heeft kunnen slapen, iets wat ik op zo'n nachtvlucht absoluut niet kan!

Rick en ik gaan een stuk lopen, ik met gewichten. We kiezen een route via Nottoway Park en doen enkele van de fitness oefeningen, die daar worden aangegeven. Op die manier gebruik je mooi alle spieren en het is leuk om zo samen te doen.

Onderweg bepraten we onze zomer plannen, want die moeten onderhand eens solide gemaakt worden. We zijn het erover eens, dat het Noordwesten (Seattle en omgeving) hoog op ieders lijstje staat, dus daar gaan we aan werken.

Thuis laadt Rick het hout van Katja's oude bed en haar oude matras in en op de van en hij rijdt met Kai naar de dump. Als ze terugkomen vertelt hij, dat het nog een heel avontuur was, want de matras viel op de snelweg van het dak en stopte het verkeer (gelukkig veroorzaakte het geen ongeluk!). Rick heeft zijn leven in de waagschaal gesteld en de matras opgepakt en teruggedragen. Gelukkig reden Mary en Matt net voorbij, die hem hielpen hem in de van te stouwen. Oef! Dat had wel slechter af kunnen lopen!!

Het is buiten heerlijk, dus ik installeer me met een Diet Coke en mijn boek op het stoepje voor het huis. Om me heen zie ik de natuur gewoon wakker worden, er hangt nu een groene waas over de hoge bomen, terwijl de maples, kersenbloesems en magnolia's in volle bloei staan. De dogwoods laten langzaam hun knopjes opengaan en vertonen prille groene bloempjes. Mooi!!

Als we terugkomen van Orlando moet ik echte bloemen in de potten voor ons huis zetten. Nu weten de hommels niet wat ervan te denken, ze zien gele narcissen, maar als ze er dichterbij vliegen is het het toch niet. Keer op keer moet ik lachen om die verwarde hommeltjes.

Rick en Katja zijn inmiddels naar de mall om wat zomerkleding voor Katja te kopen. Halverwege belt Katja mij om steun, want Rick vindt haar kleding te duur (terwijl dat dit keer niet zo is). Goed, nu ziet hij, hoe snel het geld er met een paar kledingstukken uitvliegt!

Om half vijf komt mijn vader met een heerlijke zak vol chocolade paaseitjes uit Nederland. Die zullen hier geen lang leven beschoren zijn, vrees ik!

Kai, Rick en mijn vader willen de kersenbloesems nog graag zien, want vandaag is de laatste topdag daarvoor volgens de voorspellingen. We rijden een razend druk Washington binnen en kruipen voort in de file. Onvoorstelbaar, wat een trekpleister deze meer dan 3000 kersenboompjes in bloei zijn. Het is dan ook een schouwspel, dat zich op de foto niet vast laat leggen!






Als de bloesems uit beginnen te vallen kleurt het water roze

Dit is de tweede keer in de 24 jaar, dat hij hier woont, dat mijn vader de bloesems ziet en hij geniet duidelijk. Rick zet ons af en gaat een parkeerplaats zoeken, terwijl wij langzaam en natuurlijk weer veel foto's makend richting het Jefferson Memorial lopen. Daar ontmoeten we Rick, die eindelijk een plaatsje voor de auto heeft gevonden.


Onderweg ergeren we ons groen en geel aan de mensen, die zonder nadenken een hele tak van de boompjes aftrekken. We zien het zeker vijf keer gebeuren! Ten eerste is dat illegaal, ten tweede zou, als iedereen dat deed, er over een paar jaar geen bloesem meer te zien zijn en ten derde is het compleet zinloze vernieling, want over een dag zijn die bloemen dood en wordt het takje weggegooid. Wat mij betreft mogen ze iedereen, die met zo'n takje loopt, een flinke boete geven!


We lopen nog even verder richting Washington Monument en dan hebben we genoeg van de menigte. Rick heeft de auto bij de Waterfront geparkeerd. Hier staan allemaal standjes, die verse vis en vooral Maryland crabben verkopen. Het is er een drukte van jewelste! Overal mensen (lokale bewoners), die crabben en garnalen zitten te pellen als picknick.


Mijn vader stelt voor ons op een etentje in een van de restaurants te tracteren. We kiezen voor Jenny's, een Chinees restaurant, want voor Phillips, het visrestaurant, staat een enorme rij. We hoeven maar even op een tafeltje te wachten en krijgen er dan een aan het raam, waar we prachtig zicht op de zonsondergang boven de Potomac hebben.




De bediening is supervriendelijk, maar wel wat langzaam, maar het eten is werkelijk voortreffelijk. Er zitten ook veel Chinezen, altijd een teken, dat het een goed restaurant is.

Als we terug naar de auto lopen rijdt er een van door, terwijl mijn vader oversteekt. Mijn vader wordt kwaad en geeft een klap op de auto. Oei! Niet slim, het is al bijna donker, we zijn in een mindere buurt van de stad en vrijwel de enige blanken! Een zwarte vrouw stapt gillend uit en bijt mijn vader toe met zijn handen van haar auto af te blijven. Gelukkig was het geen man, die hem een klap had kunnen verkopen of erger, maar zowel Rick als ik zijn niet blij met deze gang van zaken en manen mijn vader voortaan zijn geduld beter te bewaren!

Zonder verdere kleerscheuren rijden we naar huis, waar we een nieuwe aflevering van Desperate Housewives kijken. Het was weer een druk, maar gezellig weekend!

Voor de liefhebbers hier de filmpjes van vrijdag. Het zijn er een aantal, maar ze geven goed weer hoe het er allemaal uitziet.

filmpjes van Arlington Cemetery: wisseling van de wacht, honor guard spreekt, kranslegging, TAPS

En van de bloesems (sommigen zijn groot, duurt even om op te laden):
Een dak van bloesems, het Tidal Basin van het Jefferson Memorial tot het Washington Monument, de andere kant van het Tidal Basin, het Japanse beeldje bij het Franklin D. Roosevelt Memorial.

posted by Kasaka @ 2:37 PM   ---

|

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan...

...En de tijd van gaan is nu gekomen. Dat zei mijn moeder altijd, als wij geen zin hadden terug naar huis te gaan van een vakantie. Maar helaas, het was en is een waarheid als een koe!

De acht dagen, dat Petra hier was, zijn omgevlogen en het is alweer terug reis dag voor haar. Als laatste ontbijtje gaan we met Rick naar Starbucks, waar we capucchino's en latte's bestellen en allemaal een lekker warm, knapperig turkey bacon met kaas en ei broodje verorberen. Het is een gezellige drukte bij Starbucks en we staan versteld over hoe vroeg die winkel door de weeks open gaat: 5 uur!!!

Om tien uur rijden Petra en ik naar Bikes@Vienna, waar ik een tandem gehuurd heb. John van Bikes at Vienna is een fietsengek, die op een gegeven moment besloot zijn "gewone" baan op te geven en een fietsenmakerij te openen. Getuige de bedrijvigheid vandaag loopt het zaakje goed.

Behalve tandems verhuurt hij ook ligfietsen, dat lijkt me ook wel erg leuk eens te proberen. We doen onze gelzadels op de mooie blauwe tandem en ik moet eerst even rijden om zeker te zijn, dat mijn zadel goed zit. John waarschuwt mij voor het zadel op en af te stappen en mijn been niet naar achter te zwaaien, want daar zit het tweede stuur in de weg.

Natuurlijk vergeet ik dat bij het afstappen en inderdaad, dat stuur zit vervelend in de weg, daar heb ik morgen vast blauwe plekken van! Helmen gaan op (een vereiste om de fiets te mogen huren) en we lopen naar het W&OD pad. Het fietsen gaat meteen al goed en we houden een flink tempo aan.

Na een paar mijl begint het te bewolken en bij Reston zien de wolken er wel erg dreigend uit. Een andere fietser roept ons toe, dat we nat gaan worden (hij heeft zelf ook niet veel beschermends aan). Maar het blijft gelukkig bij een paar spatten.

Even verderop stappen we in het centrum van Herndon even af. Dit is een gezellig centrumpje en we drinken er gauw even iets. Dan vangen we de terugweg aan en na anderhalf uur fietsen zijn we terug in Vienna. Daar zien we opeens Lilian, Katja en Marie Jose lopen, die voor hun Avon Walk aan het trainen zijn. Leuk! Zo heeft Petra heel wat van mijn vriendinnen ontmoet deze week.

We leveren de tandem weer in, nadat er wat foto's zijn gemaakt door een grappende Bikes@Vienna medewerker. Petra koopt een gel zadel en we spelen even met de schattige bruine labrador pup van 11 weken, die Java heet.


Bij Giant proberen we een zakje wilde rijst te vinden, maar ze lijken de wilde rijst alleen gemengd met andere soorten rijst te verkopen. Dan maar naar Whole Foods, waar ze het gelukkig wel hebben.

Thuis begint de tijd toch te dringen en kleedt Petra zich om in reiskleding en doet haar koffers dicht. Bij Manhattan Bagel halen we lunch voor iedereen. Ze hebben daar zo'n lekkere keuze aan bagels!

Petra en ik kiezen een sundried tomato bagel, ik met gerookte zalm, ui en cream cheese en Petra met tonijn salade. Rick neemt een rosbief met kaas en ui bagel, Katja een met aardbeiencream cheese, Kai met ham en kaas, Tabatha met gewone cream cheese en Saskia met boter. Zo is er voor elk wat wils.

Als het laatste hapje op is, neemt Petra afscheidt van de kinderen en rijden Rick en ik met haar naar Dulles Airport. We denken aanvankelijk, dat de incheck rij alles mee valt, maar dat blijkt de binnenlandse rij te zijn. Die voor internationale vluchten is flink lang en we moeten een half uur wachten.

Na het afleveren van de baggage bij de X-ray machines (waar we ook zien, hoe grondig je koffer wordt nagekeken, als ze besluiten hem te openen!!), proberen we nog een cafeetje te vinden om wat te drinken. Maar Dulles wordt verbouwd en behalve een paar droevige tafeltjes is er niets.

Misschien ook wel beter om het afscheid niet te rekken, dus we besluiten te wachten tot Petra door de veiligheidspoortjes is. Veel gezwaai, nog wat kusjes blazen en dan is ze toch echt weg! Opeens heb ik het wel even te kwaad, het was ook zo leuk en gezellig, we hebben zoveel gelachen en zoveel gezamenlijke interesses, echt heel bijzonder!!

Gelukkig is Rick er met zijn grote smile en die weet meteen de pleister op de wonde: we gaan naar een vrolijke film vanmiddag.

Alle kinderen hebben zin om mee te gaan, dus dat is leuk, want meestal komt Katja niet meer mee. We kiezen Ice Age 2 en ik lig inderdaad regelmatig dubbel, vooral om de gekke eekhoorn, die maar achter zijn eikeltje aan zit en het op de gekste manieren nooit krijgt.

Katja heeft ontzettend veel huiswerk, dus Rick brengt haar naar huis. Ik ga intussen met de andere twee naar Old Navy, want ze hebben beiden zomerkleding nodig. Zowel Kai als Saskia slaagt goed en ik ben dol op de prijzen bij die winkel! De meeste kledingstukken kosten minder dan $15!!

Als Rick weer terug is zetten we onze naam op de lijst voor een tafeltje bij Brio. We eten er weer heerlijk, ik vraag mijn zalm altijd "rare" (zo min mogelijk gekookt) en veel restaurants lukt dat niet. Hier krijg ik het precies goed bereid.

Als we thuis komen is het al na tienen, bedtijd dus! Ik bedenk me, dat Petra al halverwege haar reis is, hopelijk is het een beetje comfortabel voor haar.

Hieronder nog een heel stel foto's van gisteren (de filmpjes komen nog, want het is een langdurig proces om ze te uploaden en het is buiten gewoon te mooi!!):

Arlington Cemetery:







(onze havik)



De TAPS speler



Er zijn ook andere bloesems, behalve kersen:


Crab apple



Redbud



Theodore Roosevelt



Huisje in Georgetown



Cardinaaltje, dat mooi voor ons zong

Kersenbloesems:

posted by Kasaka @ 11:43 AM   ---

|