Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Mount Vernon

Een beetje een grauwe dag vandaag en daardoor was het waterkoud. Na een lange wandeling met Brynna en een snelle lunch maakte we ons klaar om naar George Washingtons Mount Vernon te gaan.

Dit ligt vlak bij Alexandria aan de Potomac rivier. Vanaf Alexandria leidt de George Washington Memorial Parkway naar het landgoed van de eerste president van de Verenigde Staten.

Deze Parkway is een ervaring op zichzelf. De naam "Parkway" is niet voor niets gegeven en de uitzichten over de Potomac zijn langs de hele, 20 mijl lange, weg adembenemend. Het is een en al parkland en een netjes bijgehouden fietspad kronkelt mee langs de weg.
Kortom, de ideale plek voor recreatie, vooral in de zomer. Het staat dan ook op de zesde plaats in bezoekersaantallen, met zes miljoen per jaar, van de plaatsen in het National Parks systeem.

Bij Mount Vernon aangekomen zagen we een grote bouwput. Men is bezig, wel heel erg postuum, een presidentiele bibliotheek voor George Washington te bouwen.

In de zomer staat er altijd een rij van meer dan een uur om de "Mansion", het grote huis, binnen te gaan, dus op mij kwam de rij van vandaag kort over. Dennis en Rick vonden hem toch lang, maar we wachten rustig in de kou tot we binnen mochten.

We kregen eerst een korte uitleg over de geschiedenis van het huis, dat nu, met kleine uitzonderingen op de derde verdieping (die we vandaag ook bij wijze van uitzondering mochten zien), geheel tot de oorspronkelijke staat in Washingtons tijd is teruggebracht.

In de mooi groen met witte ontvangstzaal van het echtpaar Washington kregen we te horen, hoe hij vele gasten per jaar hier bezig hield. Er hingen mooie schilderijen aan de muur van waterwegen, waaronder de Great Falls van de Potomac, die Dennis en ik meteen herkenden.

Hierna werden we door oude dametjes door het huis geloodst, alle drie de verdiepingen langs. Het verliep allemaal een beetje chaotisch, omdat er toch wel heel veel mensen in het huis liepen. Maar de kamers waren interessant en ik vind het wel prachtig, dat de meesten van de meubelen origineel zijn, zoals het bed waar George Washington in stierf.

Als laatste in het huis zagen we de studeerkamer. Daar werd duidelijk hoezeer Washington van de laatste snufjes van zijn tijd hield. Zo stond er een stoel waarin hij kon lezen en met zijn voeten een pedaaltje bediende, waardoor er boven zijn hoofd een fan ging draaien.

Weer buiten bekeken we onder anderen de keuken, het rookhuis en de stallen. Verder de heuvel af zagen we de graven van George en Martha Washington en even verderop de begraafplaats van hun slaven, die via zijn testament na de dood van Washington hun vrijheid kregen.

Helemaal beneden aan de rivier zagen we nog een klein strandje en schapen, die het enige overwinterende waren van de experimentele boerderij, die al sinds de tijd van George Washington standhoudt. In de zomer zijn er allerlei activiteiten te doen, maar de gewassen groeien natuurlijk in de winter niet.

Op weg naar de uitgang zagen we nog hoe een slavenkwartier er in die tijd uitzag. Het was klein, maar niet onmenselijk.

De plantage is een fascinerend voorbeeld van hoe er in de late 19e eeuw werd geleefd en laat goed zien, wat voor man George Washington geweest moet zijn. Zo had hij wel slaven, maar behandelde ze goed en liet ze na zijn dood vrij (Dennis en ik grapten wel, dat hij er zelf nog helemaal van geprofiteerd had, maar goed).

Op de terugweg stopten we nog bij de Giant voor "een paar" boodschappen. Ha! Met Rick erbij wordt dat altijd meer en al gauw was ons karretje helemaal vol. Rick heeft het ambitieuze plan opgevat om pizza helemaal zelf te maken en kocht daar alle ingredienten voor, maar was er vanavond te moe voor. Dus hebben we maar pizza en sandwiches besteld bij Joe's Place.

De avond werd door de heren en een dame weer al Halo-end doorgebracht. En, zoals mijn opa vroeger altijd zei, er staat een man op die hoek, die net zoveel neuzen heeft als er dagen in het jaar zijn.

Aangezien ik waarschijnlijk niet tot zaterdag aan mijn blog toe zal komen wens ik iedereen, die dit leest, alvast een heel prettige jaarwisseling en het allerbeste voor 2005!

posted by Kasaka @ 10:23 PM   ---

|

Alexandria en Georgetown

Het liefst zou ik altijd iemand rond te leiden hebben! Er is zoveel te zien en te beleven in dit gebied, maar helaas zijn de leden van mijn gezin lang niet altijd zo geinteresseerd als ik. Gelukkig heb ik deze week in Dennis een mede-geschiedenis liefhebber gevonden en zijn er te veel dingen, die we willen zien om in een weekje te doen.

Zo ligt hier ongeveer een uur rijden vandaan het stadje Fredericksburg met een rijke Burgeroorlog geschiedenis. Maar door het slechte verkeer die richting op, vooral in vakantietijd, hebben we een bezoek daar maar uitgesteld tot een volgende keer.

In plaats daarvan reden we in Dennis' nieuwe Ford Focus (een fijne auto!) naar Old Town Alexandria. Onderweg zagen we, dat de beslissing om niet naar Fredericksburg te gaan een goede was geweest, er stond een ellenlange file voor de afrit naar het zuiden. Dennis zag zo ook, dat het verkeer niet overal in Amerika zo rustig is.

We parkeerden onder City Hall en liepen als eerste naar het Visitors Center. Daar legde een vriendelijke mevrouw ons uit welke wandeltochten het interessantst waren en twee daarvan namen we mee, eentje langs belangrijke Burgeroorlog plekken en eentje langs meer Revolutionaire tijd gebouwen.

Om te beginnen liepen we naar de Potomac, die hier veel breder en vooral rustiger is dan hogerop bij Great Falls. Alexandria was vroeger net zo'n belangrijke havenplaats als bijvoorbeeld Boston. Het stadje deed Dennis eerst een beetje Duits aan en het heeft inderdaad een heel Europese uitstraling.

Dit is nog te zien aan de mooie huizen, die bewaard zijn uit die tijd, die aan kooplieden en zeevaarders behoorden. Ook George Washington heeft zijn stempel flink op de stad gezet. Zijn persoonlijke dokter ligt begraven naast het Old Presbyterian Meeting House (in die tijd mocht alleen de Katholieke kerk "church" genoemd worden, verder was alles "Meeting House").

Ook zagen we een replica van het rijtjes huis, dat hij in Alexandria had, als hij geen tijd of zin had naar Mount Vernon terug te keren. Hij heeft gegeten bij Gadsby's Tavern en ging naar de Christ Church, de grote Episcopalian kerk.


Christ Church

Ook Robert E. Lee ging naar die kerk en in de kerk hangen plakkaten boven de rijen waar beide heren zaten, natuurlijk in totaal verschillende tijdperken.

Onze rondwandeling nam ongeveer 2 uur, we hadden geluk met het weer, het was half bewolkt en veel warmer dan gisteren. Ook was het niet druk, wat in de zomer meestal wel anders is.

Vanavond kwam Lauren oppassen tot grote blijdschap van Saskia. Zij nam Kai en Saskia mee naar de Bowling Alley.

Katja had een feestje bij een vriendin, waarvan ze toen we haar ophaalden vertelde, dat het vreselijk was geweest. Dennis wist niet wat hij hoorde van haar verhalen en we moesten benadrukken, dat dit niet een "typisch" Amerikaans tienerfeestje was. Voor de duidelijkheid, er werd geen alcohol geschonken of drugs gedaan, maar door een bepaalde groep tieners van Katja's school wordt geexperimenteerd met bi-seksualiteit. Katja moet daar niets van hebben, dus voelde zich niet op haar gemak.

Rick en ik namen Dennis intussen mee naar Georgetown. Dat is het uitgangsgebied van Washington met allerlei sfeervolle winkels en restaurants. We kozen voor Clyde's, omdat dat een Washingtonian keten is, die erg lekker en origineel eten te voorschijn brengt. Ik had een voortreffelijk bereid stukje zalm op groene linzen met een pompoen saus.

Op de terugweg stopten we bij de Belgische chocolatier, die Rick persoonlijk kent, voor een doosje met de lekkerste truffels. Hij liet ons er ook een paar proeven, omdat we zulke goede klanten zijn.

Omdat Dennis het World War II Memorial nog niet had gezien, zette Rick ons daar even af om rond te lopen. Ik had het ook nog niet gezien in het donker en het was mooi verlicht. Na nog even langs het Capitool gereden te hebben om de Virginiaanse kerstboom te zien, die of niet verlicht was, of al opgeruimd was, keerden we weer huiswaarts.



Het World War II Memorial bij nacht

Bij thuiskomst dook bijna iedereen de basement weer in voor een spelletje Halo, terwijl Saskia en ik moe naar bed gingen.

posted by Kasaka @ 11:25 PM   ---

|

De Burgeroorlog en natuurschoon

Alweer een ijskoude dag met snijdende wind, maar morgen schijnt het warmer te worden. Omdat veel mensen met Oud en Nieuw een groot feest hebben, is het de dagen ervoor altijd flink druk bij de supermarkten. Dennis en ik zijn dus vanochtend alvast gegaan met een hele boodschappenlijst vol lekkernijen. Als eerste stopten we bij de Giant, waar we de meeste spullen vonden.

Het viel Dennis op, dat er zoveel kazen echt uit Nederland hadden. Waarschijnlijk is dat omdat ze van het Ahold concern zijn. In ieder geval hebben we Frico Edam en Gouda gekocht.

Eigenlijk wilde ik de self checkout gebruiken, want dat vind ik zo'n leuk speeltje, maar we zagen een kassajuffrouw helemaal zielig niets doen en overduidelijk ons willen helpen. Ze vroeg nog of ik die self checkout nou echt zo fijn vond. Achteraf gezien denk ik, dat mijn bevestigend antwoord daarop niet zo aardig was!

Bij Whole Foods haalde ik zalm, lekkere worstjes en verschillende crackers en bij Trader Joe's prosciutto en caviaar. Na een uurtje waren we klaar op de meloen na, die later gekocht moet worden.

Omdat Dennis zeer geinteresseerd is in de Amerikaanse Burgeroorlog stond voor vanmiddag het Manassas National Battlefield op het programma. Hier zijn twee van de bloederigste veldslagen van de Burgeroorlog uitgevochten, de eerste ervan de eerste grote veldslag.

Bij het Visitors Center haalden we een brochure en keken we rond in het museumpje met oude uniformen en een hele kaart van hoe de eerste veldslag verliep.

Na hier een tijdje rond te hebben gekeken, besloten we de wandeling van een mijl langs de belangrijke punten van het eerste gevecht te nemen. Het was werkelijk stervens koud op de open vlakte en het was moeilijk voor te stellen, dat in het in juli 1861 snikheet was! Bibberend lazen we de verschillende plakkaten en bekeken de kanonnen, die er nog staan. Om de zoveel stappen stond er een bordje om te herdenken, dat een bekende officier daar zijn leven had gegeven.


Burgeroorlog uniformen


Een deel van de wijdse vlakte

Midden op de vlakte staat een enorm beeld van "Stonewall" Jackson, die tijdens dat gevecht zijn bijnaam verdiende. Dennis weet inderdaad heel wat van deze oorlog af en wist interessante dingen te vertellen. Daar staan waar zoveel duizenden bijna 150 jaar geleden hun leven gaven is een indrukwekkende ervaring.


Na nog even in de boekenwinkel gekeken te hebben, warmden we onszelf op in de auto (dank de hemel voor stoelenverwarming!) en gingen op weg naar Great Falls National Park.

Deze watervallen, die op Niagara Falls de grootste van de oostelijke VS zijn, blijven me fascineren. Iedere keer zijn ze weer anders. Ik had ze nog nooit in de winter terwijl het vroor bezocht en het ijs aan de rotsen gaf het geheel weer een heel nieuwe dimensie.

Uitzicht over Great Falls

In de bosjes zagen we ook nog een groepje herten, waar we heel dichtbij konden komen. Ze waren hoegenaamd niet bang voor mensen!

Ook hier was het berekoud, dus lang zijn we niet gebleven. Op een warme dag wil ik er een keer heerlijk met een boek gaan zitten, idyllisch met de watervallen op de achtergrond.


IJsvorming op de rotsen

Voor het avondeten hebben we Dennis meegenomen naar het spektakel van het Rainforest Cafe. We hadden tevoren gereserveerd, dus we kregen een prima tafel vlakbij de apen. Het viel me wel op hoe neurotisch die beesten zijn als ze iedere zoveel minuten tot leven komen. Horen en zien vergaat je!

Het is bepaald geen restaurant om rustig te gaan dineren! Behalve de lawaaimakende dieren loopt het personeel ook iedere keer als ze het dessert komen brengen keihard "Volcano!!!" te roepen.

Meestal is de bediening er erg goed, maar uitgerekend met een gast mee liep het een en ander de mist in. Zo kreeg Katja haar pizza pas, nadat wij allemaal al klaar waren met eten. Na wat protest werd de prijs daarvan heel schappelijk van onze rekening gehaald. Toch hebben we lol gehad, het blijft een onderhoudend restaurant!

Bij thuiskomst hebben Katja, Kai en Rick Dennis overgehaald tot een spelletje Halo 2 op de X-box. Dat beviel zo goed, dat ze tot diep in de nacht gespeeld hebben!

posted by Kasaka @ 9:31 PM   ---

|

Air and Space Museum Dulles

Tot ver na tienen was het huis in diepe rust, ik had heerlijk de tijd om mijn blog te schrijven en online te lezen. Buiten was het bitterkoud, -9 graden Celsius en harde wind, geen weer om lekker buiten te zijn dus, hoe mooi zonnig het ook was. Net ten oosten van ons is een dik pak sneeuw gevallen, waarom kon dat nu niet net even verder landinwaarts komen?

Niets in de weersvoorspellingen voor de komende weken wijst erop, dat we winterse neerslag zullen krijgen. Ik voel me er ambivalent over, want ik wil mijn nieuwe sneeuwschoenen proberen, maar aan de andere kant zijn we met sneeuw aan huis gekluisterd.

Omdat het te koud was om iets buiten te gaan doen, wilden we Dennis vandaag het nieuwe National Air and Space Museum vlakbij het vliegveld Washington Dulles laten zien.

Hier is niet zo lang geleden de vleugel met de space shuttle Enterprise geopend. Wat een indrukwekkend stuk technologie is dat, zeg! Jammer, dat we er niet in konden, ik zou het graag van binnen zien.

Bij aankomst in het museum renden we naar het loket om tickets voor Imax film "The Magic of Flight" te bemachtigen, die om 13 uur zou beginnen. Helaas was die show uitverkocht en de film erna over een F-15 piloot ook. Dus kochten we tickets voor de "Straight Up, Helicopters in Action" om 15 uur en hadden zo twee uur om het museum op ons gemak te bekijken.

Het is gehuisvest in een gigantische hangar en er zijn iedere keer, dat ik er ben geweest, weer nieuwe vliegtuigen te zien. De hangar is ook nog lang niet vol, terwijl er zulke bakbeesten als de shuttle, een Lockheed Blackbird en de Enola Gay. Het museum heeft webcams geinstalleerd, die een goed overzicht geven van de omvang.

De drukte in het museum was enorm en ongewoon voor onze begrippen. Toen we na een uurtje dorstig en hongerig werden en probeerden bij de tijdelijke Subway (het restaurant wordt nog gebouwd) iets te gaan halen, stond er zo'n lange rij, dat Rick aanbood te wachten, terwijl Dennis en ik de rest van het museum bekeken.

Na een half uurtje was het tijd om naar het theater te gaan en was Rick nog maar een paar stappen opgeschoten. Dan maar dorstig en hongerig, want de film wilden we niet missen.

Deze Imax is ook weer zeer indrukwekkend en ik heb hernieuwd respect voor helicopter piloten!

Om 16 uur stonden we weer buiten en zagen we, dat de rij wachtenden voor de simulators korter geworden was. Kai, die ook mee was, had hoofdpijn en wilde er niet in, maar de rest koos de "Wings" simulator. Na zo'n 20 minuten wachten mochten we erin. Het was inderdaad net of we zelf de piloot van de vliegtuigjes waren! Een grappige ervaring was het.

Na 4 uur te hebben doorgebracht in dit fascinerende museum keerden we moe en hongerig huiswaarts. Daar bestelden we Thais eten, lekker pittig voor Dennis, die uitvond, dat Indonesisch niet het enige gekruide Aziatische eten is!

Samen met Katja, die ook bijna ging huilen van de afschuwelijke beelden, die ons vanuit Azie en Afrika bereiken, zocht ik een hulporganisatie uit om tenminste wat geldelijk te kunnen bijdragen. Wij kozen voor Save The Children, en CNN heeft een goede lijst met hulpinstanties hier. Ik weet, dat er in Nederland giro 555 is. Het is maar een druppeltje op een enorme gloeiplaat, ik ga ook kijken wat de lokale kerken organiseren kwa inzamelen van goederen, zodat we daar ook kunnen bijdragen. Het is een ramp te erg voor woorden!

posted by Kasaka @ 9:01 PM   ---

|

Boxing Day

Eigenlijk heet de dag, die in Nederland tweede Kerstdag heet en in Groot Brittannie en Canada Boxing Day, hier helemaal niets. Het feest is over en het is dat het dit jaar zondag is, anders zou iedereen ook gewoon weer terug aan het werk zijn. Daar moest ik in het begin wel aan wennen, die schamele dag vrij voor wat hier toch het grootste feest van het jaar is!

Wie er zeker aan het werk zijn, is het winkelpersoneel. De dag na Kerst is een ontzettend drukke winkeldag. Niet alleen gaan alle Kerstspullen in een grote uitverkoop en kopen veel mensen alvast de benodigdheden voor volgend jaar, maar veel Amerikanen hebben ook de (nare, vind ik) gewoonte om verkregen cadeautjes te gaan ruilen voor iets wat ze liever hadden. Nu vind ik dat prima, als men een kledingstuk heeft gekregen wat de verkeerde maat had, of een dvd, die men al had. Maar enkel en alleen ruilen omdat het niet zo mooi gevonden wordt, nee, dat vind ik ondankbaar.

Gelukkig heeft Rick tot drie januari vrij en vierden wij toch wel een tweede Kerstdag, omdat we bij mijn vader zijn heerlijke Kerstdiner gingen eten en de cadeautjes van hem voor ons gingen openen.

Het was te koud om ver te gaan wandelen vanochtend en toch wilde ik bewegen. Een van de dingen, die ik voor Kerst had gekregen, was een heel seizoen "Sex and the City" dvd's. Om het binnen oefenen op mijn elliptical machine niet te saai te maken, besloot ik een aflevering te gaan kijken. Rick kon zich daar ook wel in vinden en kwam naast me lopen op de lopende band. Het halve uur was op die manier zo voorbij! Wat een racy serie is dat toch!

Om een uur of drie stapten we in de van op weg naar Annandale, waar mijn vader woont. Hij was al helemaal klaar voor ons, de tafel stond netjes gedekt en de pakjes wachtten onder zijn enorme boom. Hij heeft dit jaar weer erg zijn best gedaan en iedereen was heel blij met de verkregen schatten!

Mijn vader werkt nog steeds bijna full time voor de Wereldbank en reist ook nog flink wat af voor hen. Dus ik vind het erg knap, dat hij in zijn schaarse vrije tijd zo voor ons gewinkeld had.

Het diner, dat hij gekookt had, smaakte ook voortreffelijk. Vooraf hadden we tomatensoep met gehaktballetjes. Deze zelfgemaakte soep vinden we allemaal heerlijk, hij is lekker pittig. De Amerikaanse tomatensoepen smaken altijd zoet, iets waar ik na al die jaren nog steeds niet aan gewend ben.

Na de soep aten we crabsalade en als hoofdgerecht reerug met allerlei groentes en aardappelpuree. Allemaal even voortreffelijk bereid.

Net toen we aan het dessert zouden beginnen (ijs, slagroom en Nederlandse schuimpjes) zagen we een auto de oprit oprijden. Het was Dennis, de webmaster van AllesAmerika.com, die tot na Oud en Nieuw bij ons logeert. Hij had er iets meer dan tien uur over gedaan vanuit Louisville en gelukkig hadden we nog wat Kerstdiner over, want hij had nog niet gegeten.

Na nog een uurtje nagetafeld te hebben namen we de hele boel weer mee naar huis. Daar hebben we op BVN het laatste stukje van "Ja Zuster, Nee Zuster" gezien en de Postcodeloterij. Ik had dat laatste nog nooit gezien en het kwam ons voor, dat de winnaars zo blase reageerden! Ik zou het wel weten als ik 200.000+ euro aangereikt kreeg!

Rond middernacht gingen we naar bed en zo kwam er alweer een einde aan dit Kerstweekend van 2004.

posted by Kasaka @ 11:26 PM   ---

|

Santa's bezoek

Vroeger werden we op Kerstochtend voor dageraad door de kinderen gewekt, maar nu zijn ze zoveel ouder, dat ze het tot 8 uur uithielden. Kai en Saskia zaten, toen ik wakker werd, samen bovenaan de trap stilletjes te wachten. De regel is, dat we als gezin naar beneden gaan, dus moesten ze hun tienerzus zover krijgen om op te staan. Dat ging wonder boven wonder vrij makkelijk en om half negen begonnen we met koffie en kerststol aan het uitpakken.

Rick's traditie (ik ben niet opgegroeid met cadeautjes voor Kerst) is, dat "Santa" komt met een groot cadeau voor iedereen en ieders stocking vult met chocola en kleinigheidjes. De rest van de cadeautjes ligt onder de boom en is van degene, die ze gekocht heeft.

Santa bracht mij sneeuwschoenen als groot cadeau. Nu kan ik helemaal niet meer wachten tot het gaat sneeuwen! Ook mijn stocking was lekker vol met mijn favoriete chocolade, Lake Champlain, een mooie sjieke shawl, oorbelletjes en een pen, die altijd schrijft hoe je hem ook vasthoudt.

Rick kreeg een nieuwe camera van Santa. Zijn oude had hij in een taxi in Londen laten liggen en niemand heeft die nog gevonden. "Santa" had wel een vermanend gedicht geschreven in speciale Kerst letters, waarin hij Rick op het hart drukte dit fototoestel altijd aan zich vast te binden.

Omdat we voor ieder cadeautje de tijd nemen en we met zijn zessen waren, duurde het meer dan twee uur voor alles uitgepakt was! Ik ben waanzinnig verwend! Favoriete cadeautjes: een groene trui van Victoria's Secret, maar liefst drie boeken (twee van Philippa Gregory en "The Time Traveler's Wife") en Paint Shop Pro 9, zodat ik mijn foto's nog beter kan bewerken!

Van de kinderen was Saskia helemaal dolblij met haar gymschoenen met wieltjes, die je kunt dragen als gewone schoenen en als rolschaatsen. Die waren zo populair dit jaar, dat ze overal uitverkocht waren en natuurlijk was ik te laat met kopen. Gelukkig is er dan Ebay, want er zijn altijd slimmerikken, die de trends voorzien en extra inkopen, zodat ze ze met winst kunnen doorverkopen. De premie viel mee, slechts $10 meer dan in de winkel, ik heb dat wel eens erger meegemaakt. In ieder geval was het de extra moeite meer dan waard, want Saskia is de hele dag niet binnen geweest!

Na de hele dag lekker te hebben rondgeprutst in huis hebben we een lekker Kerst maaltje klaargemaakt: een kleine kalkoen, een Virginia ham, asperges, mais en aardappelpuree. Vooraf hadden we garnalen cocktail en als toetje de kersen"pie", die we van de buren hadden gekregen.

Als afsluiting van deze gezellige Kerstdag keken we "It's a Wonderful Life", onze traditionele Kerstfilm met Jimmy Stewart. Ik blijf hem prachtig vinden!

posted by Kasaka @ 9:16 PM   ---

|

Kerstavond

Omdat we nog een paar laatste minuut cadeautjes wilden kopen, gingen Christine en ik op zijn Nederlands naar Barnes and Noble lopen. Ik heb het zelden zo koud gehad als tijdens die twee mijl! De wind zweepte de vrieskou in mijn gezicht. Wat een geluk, dat er in de Barnes and Noble winkel ook koffie te krijgen is!

Ik ben altijd dol op de grote boekenwinkels en omdat we vandaag haast hadden heb ik mezelf beloofd er volgende maand een paar uur door te brengen, lekker een kop koffie halen en me dan in een van de makkelijke stoelen nestelen met een goed boek.

De Washington Post had er ook net een artikel over, hoe deze boekenwinkels een soort dorpscentrum worden.

Het was flink druk, zowel bij Barnes and Noble als bij de Safeway, waar we op de terugweg langs liepen. Er heerste een gemoedelijke sfeer bij de lange rij wachtenden voor de kassa's. Mensen kletsten over hoe zij de "holiday" gingen doorbrengen en er werden spontaan Kerstliedjes gezongen. Ik was bijna teleurgesteld, toen wij aan de beurt waren, zo gezellig was het!

Katja en Saskia kregen vanmiddag cadeautjes van hun beste vriendinnetjes. In beide pakjes zaten rubber armbanden. Katja kreeg een roze, waarvan de aankoop de Susan G. Komen Breast Cancer Foundation ondersteunt. De moeder van haar vriendinnetje heeft net uitgevonden, dat haar borstkanker is teruggekeerd, dus het is een logische organisatie om te ondersteunen.

Maar het gaat de kinderen eigenlijk helemaal niet om welke organisatie de opbrengst van de verschillende kleuren armbanden krijgt. Het gaat er, vooral in de groep 8 tot 12 jarigen, om zoveel mogelijk kleuren te verzamelen. In navolging van de Lance Armstrong Foundations gele "Livestrong" armbanden is een hele industrie ontstaan, waarin vrijwel ieder zichzelf respecterend goed doel wel een armband kleur met spreuk heeft.

Waar de armbanden enorme aantrekkingskracht hebben voor de kinderen, is er voor volwassenen een ware "lintjesregen" voor op de auto. Het begon met een geel "lintje" met daarop "(I) support our troops". Wij hebben zo'n magnetisch lintje gekregen van een vriendin en die hebben we op de van. Een magneet vind ik prima, een sticker niet!

Maar nu zijn er ook een heel stel andere lintjes, alweer voor allerlei goede doelen, maar ook voor patriotische uitspraken. Ook daarvan zullen er ongetwijfeld heel wat onder de kerstbomen liggen.

Maar nu terug naar onze Kerstavond viering. Amerikanen kennen dan wel geen tweede Kerstdag, maar Kerstavond is erg belangrijk. Dat is de avond, dat familie bij elkaar komt en ook vaak naar de speciale Kerstdienst bij de kerk gaat.

Vanmiddag hebben we, volgens Ricks traditie, de cadeautjes opengemaakt, die van verre familie kwamen. Die leggen we onder de Kerstboom in de voorkamer en openen we apart, zodat ze de aandacht krijgen, die ze verdienen. Ik werd goed verwend: mijn schoonzusje zond me een trainingspak en een heel leuke trui, mijn schoonvader gaf me een cd van Jon and Vangelis, met mijn favoriete lied "Conquest of Paradise" erop. Ook zond hij me een exercise bal. Van mijn zusje kreeg ik een prachtig fotoboek, zij kent me duidelijk heel goed, want het zal me enorm van pas komen.

Omdat wij vroeger in Nederland niets speciaals deden op Kerstavond, is onze traditie nu die waar Rick mee is opgegroeid. We bereiden altijd een lekker buffetje voor met verschillende kazen (dit keer Roquefort, Parrano, Brie en Cream cheese met fruit chutney erbij en plakjes Gouda, Provolone, Havarti en Cheddar), verscheidene vleessoorten (Salami, Rosbief, Kalkoenborst, gerookte Kalkoenborst, Ham en Prosciutto) en vis (gerookte zalm, zalmhapjes met cream cheese en zure haring). Daarbij kwamen ook warme hapjes in bladerdeeg en worstjes met croissantdeeg. Als zoetigheid hadden we oer-Hollandse chocolade Kerstkransjes.

Rond 17 uur kwamen mijn vriendin Claudia en Christine, Chuck en Mallory. Ook mijn vader kwam, ietsje later want in zijn buurt worden op Kerstavond de straten gelijnd met "luminaries", halve melkflessen of papieren zakjes met een waxine kaarsje erin, iets waar hij aan mee wilde doen. Het is altijd een mooi gezicht die verlichte straten.

We hadden een heel gezellige avond met een zeer verhitte discussie over nota bene immigranten. Hoewel het hier allemaal heel anders is, dan in Nederland, zijn er in dit gebied ook heel veel immigranten, vooral Zuid-Amerikanen en Koreanen, die inderdaad allemaal bij elkaar gaan wonen en mini "Koreatowns" en "Spanish towns" creeren.

Om 21 uur pakten we onze traditionele Kerstpijama's uit. Dit is al jaren een leuke gewoonte, heerlijk slapen in een nieuwe pijama, die dan de volgende dag bijna (of zelfs helemaal) de hele dag aanblijft. Rick gaf mij een heerlijke flanellen pijama met sterretjes. Ik gaf Rick een pijama broek, mijn vader lekker warme sokken (hij draagt geen pijama's), Katja een roze pijama, Kai een blauwe pijama en Saskia een rode pijama, allemaal van Old Navy.

Nadat de kinderen naar boven waren vertrokken (we moesten Saskia en Kai er nog even van overtuigen, dat het echt geen goed idee was om op de bank te gaan slapen), vulden Rick en ik de stockings en dronken de eggnog, die voor Santa was achtergelaten. Ook de grote "Santa" cadeautjes werden neergezet en de snacks voor alle dieren.

Rond middernacht gingen we naar boven "to settle down for a long winter's nap, with visions of sugarplums dancing in our heads"...

posted by Kasaka @ 9:03 PM   ---

|

Nog een dagje...

De kinderen kunnen hun opwinding nauwelijks bedwingen. Vooral Kai en Saskia zijn regelmatig onder de boom te vinden, schuddend aan pakjes om te proberen te raden wat erin zit.

Saskia, nog steeds in tweestrijd tussen geloof en ongeloof, wil morgenavond op de bank slapen. Dat lijkt Kai ook wel wat (gelooft hij stiekem toch ook nog een beetje?). Hoe ik haar ook vertel, dat het een spelletje is, waar we allemaal aan mee doen, het dringt niet tot haar door. Het is een erg letterlijk kind en ze zal waarschijnlijk alleen maar rusten als ik haar zeg, dat Santa inderdaad gewoon niet bestaat, maar ik kan die woorden niet over mijn lippen krijgen!

Vanochtend regende het, dat het goot, maar het was 15 graden en er moet iets in de Hollandse genen van Christine en mij zijn, want we lieten Rick met open mond achter en gingen er toch door lopen. We hebben iets meer dan een uur gelopen en de verbaasde blikken van voorbijgangers, allemaal lekker droog in hun vans en SUV's, getrotseerd. Toen zagen we er dan ook uit als een stel verzopen katten!

De regen werd tegen de middag erger en toen Saskia en ik naar de nagel salon gingen was het zo erg, dat ik slechts stapvoets kon rijden. Ik had geluk een parkeer plaats recht voor de winkel te krijgen, maar zelfs tijdens die paar stappen werden we nat! Alle tuinen en wegen stonden blank! Er is vanmiddag een record hoeveelheid regen gevallen in een paar uur, waarom kon dat nou geen sneeuw zijn? Hoewel die sneeuw in het midden westen voor flinke problemen heeft gezorgd!

We hebben nu allebei Kerstrode nagels met een sneeuwman op de ene ringvinger en een sneeuwvlok op de andere. Hoe het Lisa, de nagel"technician", lukt om op Saskia's piepkleine nageltje zo'n piepklein sneeuwmannetje te tekenen is me een raadsel!

In de tussentijd waren de rest van de pakjes waar ik nog op wachtte aangekomen en heb ik nu alles ingepakt, een lekker gevoel. Het inpakken is het enige wat ik maar zeer matig vind aan Kerst. Daarom maak ik zoveel mogelijk gebruik van papieren tasjes, die kunnen ook bewaard voor volgend jaar en weer gebruikt, veel economischer en milieuvriendelijker!

Intussen blijven de zoete lekkernijen binnen stromen. Van vrijwel alle buren hebben we snoepjes of koekjes gekregen, allemaal leuk verpakt op kerstbordjes of in een kommetje. Zo krijgen we ook nog een leuke verzameling kerstservies (hoewel niets bij elkaar past, maar ach, dat mag de pret niet drukken). Gelukkig krijgen we veel gasten, die ons kunnen helpen al die suiker te verwerken!

Vanavond is Katja met de kerkgemeenschap van haar vriendinnetje gaan "carolen". Ze zijn langs de huizen van mensen, die alleen zijn met de feestdagen, gegaan. Ze vertelde, dat het veelal ouderen van dagen waren, die het prachtig vonden, dat de kinderen kwamen zingen.

Later op de avond kwam er een klein groepje tieners uit de buurt ook bij ons zingen. Je krijgt zo zin om mee te zingen en het brengt het Kerst idee van "Komt allen tezamen" echt binnen. Ik vind het altijd heel gezellig klinken en zo heel Amerikaans, misschien is het nu anders, maar als Nederlandse tiener had geen haar op mijn hoofd eraan gedacht te gaan zingen bij buren, dan zou je toch de spot van de buurt worden!

Kai en ik hebben samen het internet afgezocht naar interactieve kerstkaarten. We hebben een aantal heel leuke sites gevonden, die ik jullie niet wil onthouden:

Bij Jacquielawson.com kun je mooie kaarten animeren, door op bepaalde voorwerpen te klikken.

Bij Castlearcana.com kun je je eigen sneeuwman bouwen en is er een interactieve Advent kalender.

Bij happydaycards.com kun je interactieve puzzels doen.

Kortom, genoeg voor uren Kerst plezier op de computer!

Ook heb ik eindelijk mijn foto's van onze Londen reis online gezet. Die zijn hier te bekijken.

***Administratieve opmerking: de server, die mijn commentaren opslaat, ligt eruit, ik heb de "opmerkingen" optie dus niet verwijderd en hopelijk komt die server gauw weer online, in de tussentijd vind ik het heel leuk email te ontvangen :).***

posted by Kasaka @ 9:46 PM   ---

|

Flip-flop weer

Maar liefst dertig graden verschil was er in temperatuur tussen vanmiddag en maandagochtend!!! Van -14 naar +16, wat een verschil! Ik heb gelijk alle ramen opengegooid en lekker het huis even gelucht. Van de Noorse Dale trui, die ik maandag aanhad, naar puffen in een t-shirt met korte mouwen, want na zo'n kou voelt 16 graden tropisch. Natuurlijk zal het niet blijven, maar we hebben er toch even van genoten, want het was ook nog eens staalblauwe lucht en zonnig.

Het was de laatste schooldag voor de kerstvakantie, die dit jaar helaas maar 10 dagen is, voor de kinderen en had Rick had vandaag al vrij tot in het nieuwe jaar.

We zijn gezellig samen gaan wandelen in het historische gedeelte van Vienna, het zogenaamde Windover Heights district. Het was weer eens wat anders, dan onze eigen buurt, hoe leuk die ook is.

Na afloop haalden we een Peppermint mocha bij Starbucks en reden daarna naar Reston om het laatste gedeelte van ons testament te tekenen, wat met een notaris en twee getuigen moest. Nu is alles wat dat betreft geregeld, dat geeft toch een rustig gevoel.

Bij een gigantische Safeway in Reston kochten we de laatste benodigdheden voor ons buffet op Kerstavond en een veel te dure Kerstster, omdat degene, die ik had helemaal dood was. Die had een te grote klap gekregen van de keiharde wind op de dag, dat ik hem kocht.

Die enorme Safeways en Giants zijn net Luilekkerland en natuurlijk kwamen we er voor 4 dingen en gingen met een karretje vol weg. Ze weten de supermarkten precies zo op te zetten, dat je ergens langs loopt en denkt "Oh ja, dat had ik ook nog nodig".

Vanmiddag heb ik buiten zitten lezen om maar zoveel mogelijk vitamine D, oftewel zonneschijn, binnen te krijgen. Ik kan er nog niet over uit, buiten zitten op 22 december!

Rick installeerde intussen een camera op het huis, waarmee we de hele cul de sac kunnen zien. Ik zal binnenkort, als alles goed werkt, de online webcam link ook hier neerzetten.

Vanavond waren we door vrienden uitgenodigd om een glas van "Christmas Cheer" te komen drinken bij That's Amore. Er was een leuke groep bij elkaar, zo'n 40 man en het werd erg gezellig.

Daarvoor hebben Rick en ik bij het Franse restaurant "Le Canard" gegeten. Dat heet niet voor niets "De Eend", want er staan we 8 verschillende eendengerechten op het menu!!

Ik bestelde filet mignon, maar het eerste stuk, dat ik kreeg zat vol zenen. Toen ik de serveerder daarop attent maakte, vroeg hij of ik een ander stuk wilde of iets anders van het menu. Heel netjes! Ik vroeg om een ander stuk filet mignon en binnen 5 minuten (ik vraag altijd om "rare" biefstuk, helemaal rood van binnen, dus) stond er een perfect stukje voor mijn neus.

En nu is het dan alweer minder dan twee dagen voor Kerst! Ik heb vandaag ook onze online Kerstkaart afgemaakt en wens daarmee alle lezers en lezeressen van mijn blog een heel fijne Kerst en een fantastisch Nieuwjaar!

posted by Kasaka @ 11:55 PM   ---

|

De "tooth fairy" en andere fantasie figuren

"Hey, Daddy, mijn tand is uit mijn mond!" roept Saskia net enthousiast, terwijl ze met een bloederig mondje trots haar hoektand omhoog houdt. Van alle fantasiefiguren in de levens van onze kinderen is de "tooth fairy" het onbetrouwbaarst.

Omdat ik niet met die traditie ben opgegroeid, vergeet ik regelmatig de dollar onder het kussen te leggen. Soms heb ik het goed kunnen verdoezelen, door nog gauw naar boven te rennen, de dollar neer te leggen, en te verklaren, dat het kind niet goed gekeken had.

Maar tegenwoordig pretendeer ik zelfs niet meer. Ik ben de "tooth fairy", ik wil de tandjes houden (voor ieder kind heb ik een apart "baby teeth" doosje) en ik wil daar graag een dollar voor betalen, maar niet in het midden van de nacht! Saskia krijgt zo meteen dus een buck en ik een tand in ruil daarvoor, iedereen even blij.

Met het al dan niet geloven in "Santa" heeft Saskia meer moeite. Dagelijks krijg ik oraties te horen over de redenen waarom zij wel in Santa gelooft en haar vriendinnetjes niet. Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt, dat Sinterklaas (die volgens haar niet echt is, maar ja, hij is hier ook niet zo belangrijk natuurlijk) en Santa geen waar persoon zijn, maar meer een geest van geven, die in de mensen vaart.

Saskia echter heeft besloten, dat er wel een Santa is. Als ze 22 is en alleen woont gaat ze de hele nacht wakker blijven op Kerstnacht. Als er dan de volgende ochtend geen cadeautjes zijn, weet ze eens en vooral, dat er geen Santa is. Zoals we hier zeggen: "Works for me!". Nog 13 jaar geloven, dus. Heerlijk toch, als je 9 bent?

De National Zoo, de gratis dierentuin hier in Washington DC, heeft vandaag bekend gemaakt, dat er vorige maand maar liefst 4 cheetah babies geboren zijn. De dierentuin is heel mooi, maar heeft de afgelopen tijd heel wat kritiek gehad, omdat veel dieren om onverklaarbare redenen stierven. De geboorte van de cheetahs is een heuglijk feit, samen met de panda's zal het een publiek trekker zijn.

Kennelijk eten veel zuidelijke (en Afrikaans Amerikaanse) families hier (ik heb het gelukkig nog nooit aangeboden gekregen!) traditioneel "chitlins" met de feestdagen. Dit is verkort voor "chitterlings", de ingewanden van een varken. Het is zo'n populaire tractatie met de feestdagen, dat het Virginia Department of Health overal waarschuwingen voor besmetting met de Yersinia bacterie heeft uitgezonden. Hmmm!!! Ik hou me maar bij een lekkere malse Virginia ham!

Vandaag hebben Saskia en ik onze koekjes en snoepjes rondgebracht bij de buren. We hadden ze op een aardenwerk bordje met sneeuwmannen gelegd en ik had voor iedereen een kerstbal gemaakt met hun naam erop gecalligrafeerd. Dit alles werd zeer op prijs gesteld. We hebben echt een leuke buurt, ik realiseer me, dat we daar heel gelukkig in zijn.

Alle huizen in onze cul de sac hebben feestverlichting, met uitzondering van onze buren aan de rechterkant. Nu hebben we net de film "Christmas with the Kranks" gezien en het lijkt er waarempel op, hoewel de buurt (en de Amerikanen, als iemand de film in Nederland heeft gezien) natuurlijk niet zo belachelijk is, als in die film.

Ik grapte wel met mijn buurvrouw Wendy vandaag, dat ze de "Kranks" van de buurt zouden kunnen zijn. Een andere parallel met de film is, dat ze een cruise hebben gedaan, maar in het begin van deze maand. Het zou een cruise zijn voor hun hele familie voor het 50-jarig huwelijksfeest van haar ouders.

Helaas moest haar vader net voor het vertrek geopereerd worden en dus gingen de kinderen en hun gezinnen wel (op de reis, die de ouders hun hele leven bij elkaar gespaard hadden), maar moest het bruidspaar verstek laten gaan. Wendy vertelde dit bijna in tranen, en hoe bitter is dat, inderdaad! De vader maakt het nog steeds niet zo goed, geen wonder, dat er geen stemming is voor feestverlichting!

Maar feestverlichting in overvloed in de rest van Vienna en na het avondeten reden Rick, Kai, Saskia en ik door de buurt. Sommige huizen waren zo verlicht, het zou onmogelijk zijn het op de foto vast te leggen. Maar een aantal zag er leuk uit, dus hieronder een stel foto's van de huizen uit de buurt, inclusief ons huis.








Onze buren

Ons huis

posted by Kasaka @ 9:43 PM   ---

|

Lemony Snicket en kerstgedoe

Soms zijn er films waar je de hele tijd op het puntje van je stoel zit, de anderhalf uur voorbij vliegt en je blij bent te weten, dat er zeker nog een vervolg in zit. Oh, natuurlijk zijn er heel wat dingen aan te merken op de film "Lemony Snicket, a Series of Unfortunate Events" en filmpuristen zullen dat ook niet nalaten, maar ik heb me zeer vermaakt.

De film wordt geadverteerd als "Jim Carrey's", die inderdaad briljant is, in een onkarakteristieke rol als de "slechte", maar de kinderen en vooral het kleinste meisje maken de film. Ook Meryl Streep heeft er een rol in. Ik verbaasde me, dat Saskia niet bang was, want zo af en toe leek het me best eng voor haar. Echt wel donkere humor voor kinderen! Maar het is een heel populaire boekserie hier en de film laat 3 boeken zien, heel wat ruimte voor een serie, dus.

Maar dit alles vond plaats aan het einde van onze dag, die allesbehalve saai was. Helaas voor de kinderen begonnen de scholen op tijd, maar bij het opstaan was het -14 graden Celsius en waaide er een heel harde wind. Rick kon het niet over zijn hart verkrijgen Kai en Katja in die kou buiten te laten wachten op de bus, dus reed hij ze naar school.

Ook Saskia werd bij wijze van hoge uitzondering met de auto gebracht. De vrieskou zou nog te doen zijn, maar de wind maakte, dat het voelde als -25.

Een aantal weerwebsites hebben sneeuw in onze voorspelling voor Kerstavond en Kerstdag, dus er is hier nog steeds hoop op een witte Kerst. Het zou wel historisch zijn, want we hebben daar slechts 5 tot 25% kans op.

Op Kerstavond hebben we altijd een buffetje met lekkernijen en ik besloot daar vanochtend inkopen voor te doen. Eerst ging ik naar Party City, om bordjes en servetten met kerstmotieven te kopen en ook maar alvast spullen voor ons Oudejaarsavond feestje. Ze hadden bijna niets meer voor Kerst! Ik wilde iets netjes, dus heb nog net de laatste vierkante papieren bordjes met goud en kerststerren erop kunnen bemachtigen.

Daarna naar Whole Foods, waar ze een goede keuze aan zalm en verschillende kazen hebben. Ze hebben daar een kaasafdeling, die volgens mij met elke kaasboer in Nederland kan wedijveren. Kazen van over de hele wereld en een flink percentage Nederlands worden er verkocht.

Het was intussen tijd geworden om Saskia van school te halen en ik nam haar gelijk mee naar Trader Joe's. Ze was daar niet zo blij om, dus kocht ik haar om door een bezoekje aan Petland te beloven, waar allerlei dieren te koop zijn, die je mag aaien en vasthouden.

Ik ben een ontzettend kind, waar het op huisdieren aankomt en het is moeilijk om zo'n winkel te verlaten zonder een dier mee te nemen. Vooral de baby fretten waren zo schattig!

Bij Trader Joe's vonden we een paar lekkere hors d'oeuvres en Saskia deed zich te goed aan hun bevroren in chocolade gedoopte bananen.

Weer thuis bakten we nog een 50 tal koekjes, dit keer de voorgevormde kerstkoekjes van Pillsbury en Nestle.

Voor de film aten we heel lekker Mexicaans bij On The Border. Hun quesadillas zijn niet te versmaden! Mexicaanse restaurants zijn de beste "deal", want je krijgt altijd een gratis bak met tortilla chips en salsa, dus een voorafje is niet nodig, bovendien zijn de prijzen heel schappelijk en het eten gezond.

posted by Kasaka @ 9:34 PM   ---

|

IJskou en geen kindje Jezus

Te koud! Dat is wat het vanavond is om een van onze Kerst tradities door te laten gaan. Ieder jaar is er bij de Baptist kerk bij ons aan de overkant een levend stalletje met heuse dieren, een kindje Jezus en Josef en Maria. Een koor van engelen zingt kerstliedjes en een groep herders en de drie koningen komen het kindje bezoeken. Dit alles zou vanavond plaats hebben gevonden met na afloop warme chocolade melk en koekjes. Het is altijd een heel mooi begin van de Kerstweek.

Teleurstelling alom dus, want vanmiddag viel opeens de serieuze kou in! Het was vandaag ongeveer 8 graden met zo af en toe wat regen. Rick en ik hebben door die regen vanochtend met Brynna gewandeld en de verschillende kerstversieringen bekritiseerd.

Maar rond vier uur vanmiddag nam ik Saskia mee naar de CVS om daar haar cadeautjes voor de familie uit te zoeken en Rick nam Kai mee om dezelfde redenen. Net toen Saskia nadacht of Rick een Mickey kerstboomversiering leuk zou vinden hoorden we zo'n luide klap, dat het even duurde voor we doorhadden, dat het donder was. Een paar minuten later volgde er nog een en toen zagen we ook de felle bliksems, die die klappen veroorzaakten.

Eenmaal weer buiten, geslaagd voor iedereen, bleek alles wit te zijn! Een sneeuw-onweersbui, dus. Meteen daalde de temperatuur tot beneden het vriespunt en begon het hard te waaien. Nu, om 20 uur is het -5 en blaast de wind zo hard, dat onze ramen bollen. Geen weer dus voor een "kindje Jezus" om buiten te zijn!

In plaats daarvan zitten we nu gezellig bij de boom Kerstshows te kijken. Ik heb nooit geweten, dat er zoveel verschillende romantische Kerst tv films waren!

Zoals ik gisteren al schreef stond vanmiddag het lekkernijen maken op het programma. Het eerste bordje met koekjes en brownies van buren is al binnen, dus we begonnen niets te vroeg!

Met een lijstje ingredienten begaf ik me ten eerste naar Giant. Daar was het extra druk in het gangpad met de bakprodukten, maar iedereen was even goedgemutst. Bij binnenkomst gaf een vriendelijke meneer mij een wagentje aan. Een Giant medewerkster wees me de chocolate chips, door helemaal mee te lopen naar waar ze waren. En even later vroeg ik een andere medewerker om iets anders en toen ik hem later weer zag vroeg hij of ik het gevonden had. Klantenservice op en top!

Eenmaal weer thuis gingen we aan de slag. Ik had expres "koekjes" uitgezocht, waar de kinderen bij konden helpen. Als eerste (en ze zijn ook al bijna op!) maakten we Cornflakes kransjes. Met felgroene voedselkleurstof en rode kaneelsnoepjes kwamen die er erg echt uitziend uit.

Intussen verpulverde Kai met een rubberhamer enthousiast een 24-tal candy canes, die later in gesmolten witte chocola werden verwerkt tot zogenaamd peppermint bark.

Verder maakten we nog pretzels met Hershey kisses en M&M's en Rocky Road clusters met marshmallows, pinda's en chocola. Nu nog de gewone koekjes en we hebben heel wat te delen!

De kinderen zijn opgewonden vanwege de sneeuw en de (kleine) mogelijkheid op een verlate start van de schoolweek morgenochtend. In de tijd, dat ik dit heb geschreven is de temperatuur nog meer gezakt, naar maar liefst -10 Celsius! En de wind huilt om het huis, ik moet denken aan de daklozen, die nu op de warme uitlaten van de Metro liggen, of hopelijk zo wijs zijn een shelter op te zoeken. Dit is geen weer om buiten te zijn!

posted by Kasaka @ 10:55 PM   ---

|

Hangover!

Het is al zo lang geleden, dat ik een kater had, dat ik het gevoel nauwelijks herkende! De wijn van gisteravond is niet goed gevallen en ik werd wakker met een gevoel van watten in mijn mond en een kloppend hoofd.

Oh wee! Waarom mensen, en vele Amerikanen doen dit ieder weekend, zichzelf expres dronken drinken is mij een groot raadsel! Het is de volgende dag niet waard. Ik heb maar gauw het Internet afgezocht naar "hangover remedies". Gezien het aantal websites, dat naar voren kwam, voelde ik duidelijk gedeelde smart is halve smart!

Na een glas V8 en wat vitamine C en B ging het alweer een stuk beter.

Gelukkig was het vandaag een rustdag, er waren geen plannen, hoewel Rick met Saskia de drukte toch weer getrotseerd heeft. Ik heb intusssen het internet afgezocht naar ideeen voor makkelijke koekjes en snoepjes om morgen te maken. Het is namelijk traditie om met de buren in de cul de sac een bordje vol lekkernijen te delen.

Amerikanen zijn dol op bakken. Koekjes, cakes, brownies, allerlei verschillende pies en fruitbroden, vooral met Kerst en met zogenaamde bake sales worden de talenten goed tentoongespreid.

Ik heb deze voorliefde voor zelfgemaakte zoete lekkernijen niet van huis uit meegekregen en ben dus allerminst bekwaam in het bakwerk. Gelukkig zijn er legio recepten, waar geen oven aan te pas komt. Ik zal morgen schrijven, wat we uiteindelijk besloten hebben te maken.

Vanmiddag had ik zomaar een paar uur om ongestoord te lezen! Ik realiseerde me hoe weinig dat eigenlijk voorkomt, ook al omdat de computer vaak mijn naam roept.

Het verhaal van de "Christmas Train" van David Baldacci had me helemaal in zijn ban. Ik kan het boek van harte aanraden voor een luchthartig, maar toch intrigrerend kerstverhaal. Hier wordt vast ook te zijner tijd een film van gemaakt, dat kan niet uitblijven! Hopelijk wordt dat dan beter gedaan, dan "Christmas with the Kranks".

We hebben satelliet tv en vanavond realiseerde ik me hoeveel zenders ik eigenlijk nooit kijk. Ik was op zoek naar een leuke kerstfilm en kwam bij het Hallmark Channel terecht. Daar had ik nog nooit van gehoord en ook nog nooit gekeken, maar ze blijken goede films te hebben. Wel allemaal van die "feel good, all is well that ends well" films, maar die zijn ook leuk om zo af en toe te kijken.

Toen ik eens verder ging door de programma lijst kwam ik nog een stel interessante zenders tegen. Hier is onze programma gids, en dan hebben we nog Dish Network met BVN, dus vervelen hoeven we ons nooit!

posted by Kasaka @ 9:56 AM   ---

|

Party hardy!

Wat lopen er toch een gevaarlijke gekken op de wereld rond! Vanochtend werd op het nieuws omgeroepen, dat er in Missouri een Amber alert was voor een baby, die door een dief uit de buik van de 8 maanden zwangere moeder was gesneden. Misselijk makend! Wat moet je dan een zieke geest hebben, als je zoiets in koele bloede kunt doen. En de arme moeder van de vrouw moest haar dochter zo vinden. Het schijnt, dat de baby nu gevonden is en leeft. Ik moet de hele tijd aan die familie denken, hoe kom je nu over zoiets heen? Brrr!

Maar gauw over iets zonnigers schrijven, want zon hebben we deze week meer dan genoeg. Hij geeft wel niet veel warmte af, maar de strakblauwe luchten zijn prachtig. Die kleur blauw is mijn lievelingskleur!

Na een lange wandeling met Christine ging ik Vienna in om de laatste "stocking stuffers" te kopen voor mijn vader en Rick. Rick is dol op stripboeken en dan vooral "Archie", dus hij krijgt daarvan het kerstboek.

Verder geef ik ze traditioneel een mini flesje likeur in de stocking, die op Kerstochtend in de koffie genuttigd kan worden. In Virginia worden alleen wijn en bier in de supermarkten verkocht, voor sterkere alcoholische dranken moet je naar een zogenaamde "ABC" winkel (Alcoholic Beverage Control). Ik voel me nooit erg op mijn gemak in die winkels, vreemd genoeg, net of ik iets heel slechts aan het doen ben. De man bij wie ik afrekende merkte dat geloof ik, want hij vroeg of ik "Ok" was.

Bij de Giant haalde ik meer kerstpapier en candy canes en rekende af bij de kassa zonder snoep of roddelbladen. Sinds een paar jaar hebben een aantal supermarkten speciaal zo'n kassa ingesteld. Het idee achter geen snoep is, dat op die manier kinderen niet om snoep gaan zeuren bij de kassa.

De reden voor het weghalen van de roddelbladen is controversieler. Het is het resultaat van de morele politie, die ook bepaalde boeken uit bibliotheken wil bannen. Ik ben het dan ook helemaal met dit artikel eens. Gelukkig is er maar een kassa bij deze Giant, die naar dit soort onzin is ingericht. En aangezien ik al die schreeuwende koppen in de roddelbladen best leuk vind om te lezen terwijl ik op mijn beurt wacht en zo af en toe nog gauw even wat snoepgoed koop bij het afrekenen, ben ik blij, dat ik er maar een enkele keer bij terecht kom.

Vanmiddag onderwezen we met "Artsmart" de tweede artiest van dit jaar in Saskia's klas. Dit keer werd de realist Thomas Eakins belicht. Behalve dat ik het leuk vind om op deze manier met Saskia en haar klasgenootjes bezig te zijn, leer ik ook van alles van dit programma. Ik realiseer me, dat ik maar bar weinig over de Amerikaanse kunstenaars weet, terwijl ik heftig geinteresseerd ben in kunstgeschiedenis.

Gisteravond belde mijn vader op, dat hij uitgenodigd was voor een kerstfeest van zijn afdeling bij de Wereldbank. Gewoonlijk wordt dit soort feestjes in een van de gebouwen van de Wereldbank zelf gegeven, maar dit jaar werd de heel bijzondere en gezellige The Mansion on O Street ervoor gekozen.

Toen mijn vader dus vroeg of ik hem wilde vergezellen hoefde ik geen moment daarover na te denken! We besloten een taxi te nemen, want de controles op alcohol in Washington zijn scherp en mijn vader heeft nogal eens de neiging wat dieper in het glaasje te kijken tijdens feestjes.

Om 20 uur stapten we in de Yellow Cab, mijn vader feestelijk gekleed in een rood jasje en zijn kerststropdas en ik in een rood zijden pakje. Volgens mijn vader zou "men" er niet zo netjes gekleed komen, maar ik was blij, dat ik daar niet naar had geluisterd, want verscheidene vrouwen droegen zelfs lange jurken.

Er werd ham en kalkoen met salades geserveerd en een enorme tafel vol met heerlijke desserts! Vooral van die laatsten hebben we flink gesmuld.

De "Mansion" werd in 1892 gebouwd door de architect van het Capitool en is zonder twijfel het meest ongewoon ingedeelde huis, dat ik ooit gezien heb! Het heeft 100 kamers, die met allerlei trapjes naar boven en naar beneden aan elkaar verbonden zijn, maar op zo'n manier, dat je de weg kwijt raakt. Verder zijn er intigrerende geheime in- en uitgangen en hebben alle kamers een thema. Zo is er een heuse log cabin van twee verdiepingen!

We hebben genoten en bleven veel langer, dan we verwacht hadden. Pas rond middernacht bestelden we de taxi naar huis. Ik moet mezelf altijd even knijpen om te zien of ik niet droom, als er zulke onverwachte tractaties op mijn levenspad komen!

posted by Kasaka @ 11:29 PM   ---

|

Eten, eten en nog eens eten en Santa

We zullen in dit seizoen zeker niet verhongeren! Iedere dag worden er wel lekkernijen gebracht door buren of vrienden. Allemaal zelfgemaakt! Zo kwam er vandaag een groot pakket aan van Ricks tante Sue uit Michigan. Wij zien Sue en haar man slechts eens in de zoveel jaren, maar toch denkt ze ieder op deze manier aan ons.

Het pakket bevatte dit keer een zelfgebakken bananenbrood, pindakaas/chocolade ballen en een zelfgemaakte Chex mix. Vooral van die laatste kan ik niet afblijven. Ik ben niet zo'n zoetekauw, dus al die koekjes laat ik makkelijk links liggen.

Maar die Chex mix en de gesuikerde walnoten, die ik van Christine kreeg, daar eet ik me vol aan! Misschien, dat ik me dit weekend ook eens aan het zelf maken van Chex mix zet, met een beetje fantasie zou je nog kunnen denken, dat het goed voor je is ook!

Na een drukke dag zaten we bij het haardvuur vanavond op Ricks thuiskomst uit zijn werk te wachten, toen we buiten luide sirenes hoorden. We dachten eerst, dat er wel een ernstig ongeluk gebeurd moest zijn, tot we de sirenes in onze straat hoorden en een gigantische opblaasbare Santa op een Vienna brandweerwagen zagen.

Ieder jaar rijdt het Vienna Volunteer Fire Department met hun prachtige antieke brandweerwagen door de buurt. Ze reden dit jaar met drie auto's, de voorste brandweerauto had de ballon Santa, dan was er een politieauto en uiteindelijk de antieke wagen met een echte Santa erop.

De kinderen renden op blote voeten naar buiten, terwijl het al vroor! Maar ze moesten natuurlijk Santa's hand gaan schudden. De rest van de brandweermannen, in hun uniform, kwamen langs de volwassenen om ons prettige feestdagen te wensen. Ik krijg dan altijd zo'n warm saamhorigheidsgevoel, dit zijn de mannen, die in geval van nood altijd voor ons klaar staan.



Santa in onze straat

Intussen vond ik uit, dat bijna mijn hele bestelling van Amazon.com nog niet verscheept was en pas op 27 december zou aankomen! Heel slecht, want toen ik het bestelde was er nog voldoende tijd om alles voor Kerstmis te ontvangen. Ik heb de hele bestelling toen maar geannuleerd en enkel dingen besteld, die binnen de 24 uur verscheept zouden worden. Gelukkig is nu meer dan de helft daarvan daadwerkelijk onderweg.

Ook kreeg ik uit Canada een email, dat de cadeautjes, die ik al zeker 3 weken geleden voor mijn neefje en nichtje besteld had, uitverkocht waren! Ik heb dus maar gauw dingen van Chapters.ca voor hen uitgezocht, daarvan weet ik tenminste, dat ze snel bezorgen.

Tja, ik vermijd de menigtes bij de mall dan wel, maar ben zo wel van derden afhankelijk om de cadeaus op tijd in huis te hebben! Niets is perfekt, helaas!

De laatste aflevering van de Apprentice was vanavond. Helaas was de winnaar geen verrassing, zoals ik gehoopt had. Twintig januari begint de volgende serie, die Donald Trump geen windeieren legt. Ik las, dat in Nederland de eerste serie nu wordt uitgezonden, ik zal dus maar niets verklappen.

posted by Kasaka @ 7:12 PM   ---

|

FedEx en Bunco

Het is niet voor te stellen, dat het vorige week nog zo warm was! Winter lijkt echt zijn intrede gedaan te hebben, helaas. Gelukkig heb ik net handige oorwarmers van L.L. Bean gekregen voor Sinterklaas, die achter mijn hoofd om gaan in plaats van over mijn hoofd heen. Ze doen goed werk!

Brynna lijkt door dit koude weer juist meer energie te krijgen, ze zette het tijdens onze wandeling vanochtend zelfs op een drafje. Haar arthritis speelt haar steeds meer parten, ik moet toch maar eens op zoek naar een goedkoop middeltje ertegen.

Federal Express had een pakje voor ons, waarvan de zender eiste, dat er persoonlijk voor getekend moest worden. In zo'n geval komen ze uiterlijk drie keer langs en daarna moet je het pakje zelf gaan ophalen. Het hoofdkantoor van FedEx is best ver weg, dus besloot ik maar thuis te blijven, want na vandaag zou het dus niet meer bezorgd worden.

Het goede daaraan is, dat ik alle cadeautjes heb ingepakt. Het mindere, dat ik om 15 uur nog geen douche had genomen, omdat ik bang was de bezorger te missen. Uiteindelijk kwam het zo belangrijke pakje (wat een cadeautje voor Katja bleek te zijn) pas om 17:30!

Na gauw taco soep gegeten te hebben, ging ik om 19 uur naar mijn Bunco avond. Het is altijd weer leuk om met zijn twaalven een paar uur te spelen.

Het thema was "A Good Deed" en dit keer speelden we niet om prijzen, maar gaf iedereen $5 voor de Committee to Help Others, een niet-kerkelijke liefdadigheidsorganisatie.

Ook werd ons gevraagd een "goede daad" mee te nemen van onder de $5. Die cadeautjes werden in een grote tas gedaan en door een persoon gewonnen. Mijn goede daad was een cadeaukaart voor Starbucks, tenslotte tracteren we onszelf niet vaak genoeg!

Het werd een heel gezellige avond, met lekkere wijn en heerlijke kaas.

Terwijl ik zo aan het relaxen was, trotseerde Rick met de kinderen de gigantische Kerst drukte bij de mall. Hij heeft er op de een of andere manier behoefte aan daarvan mee te "proeven", terwijl ik de drukte daar juist zoveel mogelijk mijd.

posted by Kasaka @ 9:53 PM   ---

|

Mall Santa's en foto's

Ondanks bijtende wind en vrieskou besloot ik vanochtend mijn fototoestel te pakken om met Brynna langs versierde tuinen te wandelen en foto's te nemen. De tuinen vallen voor mij in twee categorien: smaakvol en kitsch.

Ik vind de witte huizen met hun dennegroen (al dan niet echt) en rode strikken smaakvol versierd. De witte hertjes in de tuinen zijn ook nog leuk. Maar vrij nieuw zijn gigantische opblaasbare figuren, die ook 's avonds licht geven. Reuze sneeuwmannen, kerstmannen en elven staan er dan in de tuin.

Lelijk vind ik ze. Helaas heb ik er weinig foto's van, want de meeste mensen hadden ze leeg laten lopen vanwege de harde wind. Onderaan het blog zal ik de foto's plaatsen.

Onze tuin zou ik de noemer "Tussen Kunst en Kitsch" willen geven. De sneeuwman en de candy cane zijn kitscherig, maar de kinderen vinden ze prachtig.

Een dezer avonden hoop ik de verlichtingen te gaan fotograferen.

IJskoud van de wandeling nam ik bij thuiskomst gauw een hete douche om vervolgens direct door te stomen naar Tysons Corner Mall. Voor Kerst is het onze gewoonte om ieder 10 cadeautjes te geven (een grote, de rest klein) en de "stocking" te vullen met snoep en kleinigheidjes.

Voor de kinderen zijn we vrijwel klaar, maar voor mijn vader en Rick had ik nog een heel stel lege plekken op mijn lijst.

Gelukkig waren die plekken drie uur later gedicht en kan ik nu beginnen met inpakken. Ik moet zeggen, ik heb leuke dingen gevonden, ik vind het altijd heel moeilijk voor mannen te winkelen!

Terwijl ik bij de Mall was heb ik ook de cadeautjes voor onze Salvation Army "angel" afgegeven. Ze zal een leuke Kerst krijgen, want we hebben alles van haar lijstje voor haar gekocht.

De gigantische kerstboom vol met "engeltjes" zag er fijn leeg uit en grote zakken met cadeaus stonden eronder, het leek alsof er dit jaar meer mensen meededen, dan andere jaren.

Even verderop zit de Tysons Corner Santa Claus. Zijn helpers zijn gekleed als speelgoed soldaatjes en de versieringen zijn nogal moderne rendieren (op de website staan voorbeelden). Deze Santa Claus is een stuk minder populair dan degene bij Fair Oaks, waar altijd lange rijen staan. Volgens mij heeft dat te maken met de versieringen bij Fair Oaks, waar levensgrote speelgoedbeesten in een sneeuwerig landschap staan.

Iedere mall heeft een Santa en iedere Santa ziet er zo echt mogelijk uit. Liefst met een echte witte baard. Degene bij Tysons II Galleria ziet er, van degenen, die ik gezien heb, nog het echtst uit, zo uit het gedichtje van Clement C. Moore.

Moe geshopt was ik om 15 uur weer thuis en hebben we met een haardvuurtje aan gezellig met zijn allen naar de tv kerstfilm "The Ultimate Christmas Present" gekeken. Daarin sneeuwt het in Los Angeles, door een weermachine veroorzaakt. Ik zou zo'n weermachine wel willen hebben, want een witte Kerst blijft natuurlijk allerleukst!

Hieronder een paar foto's:

Onze tuin en de family room en living room:


In de categorie kitsch:


In de categorie smaakvol:

posted by Kasaka @ 4:07 PM   ---

|

Zou het dan toch winter worden?

Brrr!!! Vanochtend was het zowaar oorwarmers en handschoenen weer. Een ijskoude wind maakte dat de kou door merg en been ging. Daar zijn we niet aan gewend!

Heel optimistisch zagen we een paar sneeuwvlokken neer komen bij het opstaan. Je moest wel heel goed opletten, want het was er misschien een per minuut, maar, hoera, de eerste sneeuw! Saskia vraagt al dagen of het deze winter wel zal gaan sneeuwen, alsof ik een zeer vooruitkijkende blik heb. En Katja verklaarde enthousiast, dat we een 60% kans op een witte Kerst hebben. Ik houd mijn adem er niet voor in, zoals we hier zeggen!

Omdat we de afgelopen weken wel heel erg veel buitenshuis hebben gegeten besloot ik voor vanavond eens lekker makkelijk spaghetti met tomatensaus en gehaktballen te maken. Ik had nog bevroren gehaktballetjes en kieperde die met de tomatensaus in de crockpot. Zo is de saus 's avonds al klaar en hoeft alleen de pasta nog gekookt, heel makkelijk.

Bij de Giant haalde ik vlees voor de komende avonden en werd ik weer begroet door de vrolijke Salvation Army belringer met zijn rode ketel. Altijd een handige manier om van je kleingeld af te komen.

Op het nieuws werd verteld, dat Target dit jaar Scrooge speelt, door de Salvation Army bel van hun winkels te bannen. Dit veroorzaakte een storm van protest, mensen boycotten Target hiervoor, hoewel andere ketens, zoals Barnes and Noble stilletjes dezelfde regels hebben. Deze winkelketens hebben een universele regel tegen collecteren op hun "grondgebied" en daar hoort die Salvation Army belringer, hoe traditioneel en vriendelijk ook, ook bij.

Vanmiddag heb ik de eerste cadeautjes ingepakt. Altijd een vrolijk gezicht, die pakjes onder de boom! Met een kopje (niet alcoholische!) eggnog erbij kwam ik echt in de sfeer.

Hieronder een makkelijk recept voor eggnog (afmetingen zijn Amerikaans, je kunt ze hier omzetten):
INGREDIENTEN:

6 eieren
1 kop suiker
1/2 theelepel vanille
1/4 theelepel nootmuskaat
2 koppen melk
2 koppen zware room
3/4 kop brandy
1/3 kop donkere rum
MAKEN:

Zorg dat alles goed gekoeld is, voor de beste resultaten. Klop de eieren tot ze schuimerig zijn, klop er vervolgens de suiker, vanille en nootmuskaat doorheen. Roer er langzaam de brandy, rum, room en melk doorheen. Zet het geheel weer in de ijskast en serveer de eggnog koud.

posted by Kasaka @ 9:03 PM   ---

|

Parties en Kerstboom optuigen

De kamer ruikt helemaal naar vers dennegroen en Rick en de kinderen, inclusief Katja's vriendje en Saskia's beste vriendinnetje zijn hard aan het werk de vanochtend gekapte boom op te tuigen.

Er staat een gezellig Kerstmuziekje op en ik kijk geinteresseerd toe, terwijl ik schrijf. Ik laat het optuigen van de echte boom over aan de anderen, tenslotte heb ik de rest van de versieringen vrijwel in mijn uppie aangebracht!

Gisteren negen jaar geleden werd onze jongste geboren, wat vliegt de tijd toch! Saskia had haar vriendinnetje Aoife te logeren en de meisjes waren natuurlijk flink vroeg op. Helaas voor Saskia heeft ze een tiener broer en zus, die graag uitslapen. Ze moest dus even wachten voor ze haar cadeautjes kon openen. Om de wachttijd letterlijk wat zoeter te maken haalde Rick Dunkin Donuts voor de meisjes. Vooral de "Kerst" donuts met groene en rode hagelslag erop waren populair.

Nadat de oudere kinderen eindelijk te voorschijn kwamen en de cadeautjes geopend waren, ging ik naar mijn eerste Kerstfeestje. Mijn vriendin Chris maakt ieder jaar een heerlijke brunch, met hapjes als kleine quiches, mini bagels met cream cheese en gerookte zalm en allerlei zoete lekkernijen. Ze nodigt daarbij alle vrouwen, die ze kent, uit, dus er is altijd een hele menigte. Ik heb er een uurtje heerlijk gesnoept en gekletst, maar toen werd het alweer tijd om ons huis te versieren en klaar te maken voor Saskia's verjaarspartijtje.

Voor de oudere kinderen, vooral Katja, vond ik het altijd heel leuk zelf de partijtjes te regelen, met een thema en spelletjes, die daarmee te maken hadden. Maar omdat Saskia zo dicht bij Kerst jarig is, is het te druk om dat er ook nog eens bij te doen. Voor haar verjaardag gaan we of ergens heen of we huren iemand in. Dit keer hadden we een clown gehuurd. We hadden hem een paar jaar geleden bij Bertucci ballondieren zien maken en gelukkig konden we hem speciaal aanvragen.

Er kwamen 17 kinderen en Katja en haar vriend en vriendin hielpen. De tieners leidden de kleinere kinderen in een soort pakjes "stoelendans", waarbij de kinderen in een kring zitten en de cadeautjes van de ene naar de andere doorgeven. De groep zong een liedje en Saskia opende het cadeautje, wat ze aan het einde van het liedje in haar hand had tot ze alle pakjes had geopend. Het was werkelijk schattig hoe de kinderen luidkeels hun favoriete kerstliedjes zongen. Vooral "Rudolph the Red Nosed Reindeer" werd met veel verve gebracht.

Inmiddels was de clown er, die de hele groep regelmatig dubbel had liggen met zijn "tover"kunsten. Na een half uur begon hij ballonfiguren te maken voor de kinderen. Daar lagen zijn echte talenten, hij flanste een hele Spongebob Squarepants voor Saskia in elkaar! En later nog een Tweety.

Na afloop aten we allemaal ijscake van Baskin Robbins, heel lekker, French Vanilla ijs. Bovenop de cake lagen heel kleine "ijshoorntjes" met verschillende smaken ijs erin. De hele cake ging op!



Toen iedereen weer naar huis was en Saskia mee met Christine om daar te logeren (ik voelde me lichtelijk schuldig, dat wij op haar verjaardag uit gingen, maar het was niet anders), hadden Rick en ik een half uurtje om onszelf in vol ornaat te steken en naar de Black Tie party van zijn bedrijf te gaan.


Rick en ik in vol ornaat

Net als vorig jaar werd deze in de "Flag Room" van de US Chamber of Commerce gehouden. Ondanks een file naar Washington toe, aangezien we niet de enigen waren, die een Kerstparty hadden, leverden we net na zessen onze auto aan de valet af.

Bij binnenkomst werd een foto gemaakt en daarna werden er tot zeven uur cocktails en hors d'oeuvres geserveerd. De lekkerste hapjes, waaronder kreeft en zalm, kwamen langs.

Net na zevenen werd de eetkamer geopend, waar een voortreffelijk buffet geserveerd werd. Ik moet zeggen, dat Microsoft zijn medewerkers met Kerst een flinke party geeft, waarop niet wordt bezuinigd. Ook de desserts waren zo lekker, dat ik er veel meer dan gewoonlijk van at.

Intussen kletsten we gezellig met een bevriend stel en nog wat mensen, die ik niet eerder had ontmoet. Voor we het wisten was het middernacht en tijd om huiswaarts te keren.

Van verre zagen we de nationale Kerstboom voor het Witte Huis staan. Zoals ieder jaar ziet die er imposant uit, een dezer avonden willen we er naar toe.

Vandaag stond de Kerstboom op het programma. Al sinds we elkaar kennen rijden Rick en ik naar de Blue Ridge bergen om bij een van de Kerstboom boerderijen onze eigen boom uit te kiezen en om te zagen.

We hadden een tijdje dezelfde boerderij bij Middelburg, maar nadat we daar vorig jaar weinig van onze gading vonden, besloten we het dit jaar elders te proberen.

Ieder jaar moeten we ook een compromis sluiten over de lengte van de naalden, want Rick is opgegroeid met bomen met lange naalden en ik vind die er niet "echt" uitzien als een kerstboom. Dit jaar kreeg ik mijn zin en gingen we op zoek naar een kortnaaldige boom.

Net voorbij Leesburg vonden we een enorme kerstboom plantage. Ze hadden velden vol met bomen staan, een prachtig gezicht! Uiteindelijk viel de keus op een Douglas Fir van zo'n tweeeneenhalve meter hoog.


De kerstboomboerderij

Kai en Saskia zaagden hem om en Rick en ik trokken hem de berg op om door de "touwmachine" getrokken te worden. Terwijl Rick betaalde dronken de kinderen en ik warme cider.


Saskia op haar buik in het gras om de boom om te zagen

Al gauw hadden we de boom op de auto vastgezet en eenmaal thuis kon het optuigen beginnen. Zonder al te grote problemen, tenzij de verwarring over de volgorde van Santa's rendieren als zodanig geclassificeerd kan worden, staat er nu een volle boom te flonkeren. Het traditionele "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" spelletje kan nu beginnen, mijn opa speelde dat altijd met ons en wij zetten die traditie voort.

Vanavond viert Saskia nog even verjaardag en gaan we met een van haar vriendinnetjes bij Cafe Renaissance eten. Daar zullen we door de baas weer "lovely ladies" genoemd worden en als speciale gasten behandeld worden. Mijn kleine miss kan dan toch op een prima verjaardagsweekend terug kijken, lijkt me zo!

posted by Kasaka @ 4:31 PM   ---

|

Een havik en Christmas with the Kranks

"Bah, mist!" was mijn eerste gedachte bij het opening van de lamellen vanmorgen. "Bah, sportschool" was de tweede gedachte. De gedachte aan onder de TL lichten op een machine staan om maar te bewegen stond me zo tegen, dat ik er zelf versteld van stond.

En toen ging het licht aan in mijn hoofd: waarom zouden we in slecht weer niet naar buiten kunnen voor onze beweging? Ik belde Christine, die mijn gedachten al had gelezen en een uurtje later (het was inmiddels gaan regenen) begonnen we in regenjassen met paraplus aan een lange wandeling door "suburbia".

Christine's buurt is een stuk stedelijker dan de onze, ook al ligt hij verder van de grote stad af. Maar er zijn stukken natuur te vinden langs vijvers en over paden door het bos.

In de bossen rond haar huis groeit veel maretak, hier mistletoe genoemd, het plantje (of eigenlijk parasiet, afhankelijk met wie je spreekt), dat met Kerst gebruikt wordt om mensen elkaar te laten zoenen. Ik zou zo graag in zo'n boom willen klimmen om er wat van te plukken, maar Christine wil van zo'n avontuur niets weten!

Na een half uurtje liepen we langs een stuk bos en opeens zag ik een heel grote vogel vliegen. Veel groter dan de andere aanwezige vogels, zoals Cardinalen en Blue Jays, zijn vleugels bij elkaar waren open minstens een meter.

Roofvogels fascineren me en vooral in de grijsheid van het weer werd ik helemaal blij van zo'n vondst tussen de cementblokken van apartementen en huizen. Helaas vloog hij te ver weg om te zien welk soort het was.

We liepen verder en na een kwartier kwamen we weer op dezelfde plek terecht (we dwalen meestal gewoon door de buurten, dus dit was per ongeluk). Christine liep gewoon door, maar ik wilde zien of die indrukwekkende vogel er nog was.

En jawel hoor, net toen ik het op wilde geven zag ik hem weer. Dit keer sleepte ik Christine mee door het drassige gras en de klei om te proberen dichterbij te komen.

We zagen hem in een boom zitten en met hem was een andere havik, minder gekleurd dus denkelijk het vrouwtje. Ze moeten zich door ons achtervolgd hebben gevoeld, want ze vlogen ieder een andere kant uit.

Wij vervolgden onze wandeling over het pad en opeens zagen we meneer havik nog geen 3 meter bij ons vandaan zitten. Wat een dier! Dat was pas indrukwekkend, zo'n roofvogel zo dichtbij, koninklijk bijna.

Thuisgekomen zochten we hem op op het Internet en bleek hij een "red shouldered hawk" te zijn. Christine wist te vertellen, dat, toen de huizen in die buurt gebouwd zouden worden, er een heel gedoe was over deze vogel. Zijn nest werd uiteindelijk naar dat bosje verplaatst. Wat een avontuur in al die grijsheid, ik ga vaker in de regen wandelen!

Na deze natuur ervaring stortte ik me in de Kerstdrukte. Vanwege Saskia's verjaardag morgen, onze Salvation Army "engel" en nog een stel andere dingen had ik een hele lijst opgesteld voor Michael's en Target, vaak gekscherend "Tarjee" (spreek op zijn Frans uit) genoemd.

Het was in beide winkels flink druk, maar gelukkig slaagde ik voor de meeste dingen meteen. Vooral met de Spongebob papieren bordjes, servetten en tafelkleden was ik blij.

Voor de Salvation Army "engel" kocht ik een erg leuke trui, in de uitverkoop voor $3,24! Ik wist niet wat ik zag! Een tweede trui, waarvan ik er ook een in Saskia's maat vond, kostte $9,08! Dat is toch geen geld! En de kwaliteit van Target is vrij goed.

Mijn lunch bestond uit een snel opgeslorpte soep, want ik moest mijn nagels laten doen, tenslotte heb ik morgenavond een bal (echt!).

De gewoonte hier in de VS is om iedereen, die je regelmatig een dienst verleent, een flinke fooi te geven voor Kerstmis. Mijn zuinige Nederlandse natuur vindt dit nog steeds iets moeilijks, vooral om te weten hoeveel.

Het Vietnamese vrouwtje bij de nagelsalon was mijn eerste kandidate. Tenslotte ga ik daar tenminste een keer per maand heen en ze doet altijd goed werk. Ik heb haar $20 getipt.

Volgende week zal ik mijn hairstyliste een klein cadeautje en een geldelijke waardering geven. Zij gaf mij gisteren een make up kit cadeau, wat ik erg waardeerde, want ik denk niet, dat ze iedereen iets geeft.

En dan zijn er nog de masseuse, de schoonmaaksters en de krantenbezorger. En dat is dan het minimum, want sommige mensen tippen vrijwel iedereen met wie ze regelmatig in aanraking komen! Dat gaat me te ver. Van de mensen, die ik een fooi geef, verwacht ik persoonlijk goed werk en omdat ze dat gedurende het jaar verlenen, laat ik graag mijn waardering zien. Ik zou de postbode ook wel wat willen geven, maar die mag volgens de wet geen geld ontvangen. Gelukkig zijn er allerlei "gift cards" van verschillende winkels, die er uit zien als credit cards. Je zet er een bepaald bedrag op en geeft het cadeau.

Vooral de kaarten van Starbucks zijn populair. Mijn broer gaf me er een voor mijn verjaardag en ik moet toegeven, dat ik nu veel vaker even een lekkere cafe latte haal, dan voorheen. Goede reclame dus ook!

Saskia's verjaardagsweekend is officieel begonnen. Haar Ierse vriendinnetje Aoife kwam met slaapzak en knuffel voor de logeerpartij. We aten met zijn allen bij Chili's, waar Aoife de boneless Buffalo chicken wings leerde kennen en ze om onverklaarbare redenen net zo lekker vond als de andere kinderen (ze zijn enorm pittig!).

Daarna zagen we de film "Christmas with the Kranks", die op het boek "Skipping Christmas" van John Grisham gebaseerd is. Een leuke film, een Oscar zal hij niet winnen, maar hij volgde het boek redelijk. Ik was blij, dat ik het boek had gelezen, echter, want dat was vele malen grappiger.

De grote dag komt morgen, met maar liefst 4 feesten!

posted by Kasaka @ 10:01 PM   ---

|

Te mooi om blijvend te zijn

Na zonneschijn komt regen en wel met katten en honden uit de lucht vallend! Als het hier regent, dan doet het dat ook goed!

De prachtige zonnige dag van gisteren leek nooit bestaan te hebben, de temperatuur kelderde van 62 graden Fahrenheit naar 47 graden Fahrenheit in een paar uur. Stiekem vind ik het niet zo erg, het is tenslotte Kersttijd en daarbij horen toch gezellige donkere dagen, waarop je een haardvuurtje kunt stoken en kaarsen kunt branden.

Bovendien heeft iedereen het zo druk, dat het weer enkel vervelend is, omdat je er nat van wordt.

Om de een of andere reden heb ik alle tandartsafspraken van de kinderen in deze week geregeld. Vandaag was Katja aan de beurt. Het werd weer een heel heen en weer gerij, want ten eerste moest ze voor haar Relay for Life groep na school blijven.

Net op tijd voor de tandarts was die vergadering over, dus heb ik haar gauw bij de tandarts afgezet, terwijl ik Leah naar huis reed. Het plensde inmiddels en Saskia was alleen in een trui naar school gegaan.

Bij wijze van uitzondering heb ik haar met de auto en paraplus van school gehad om daarna meteen weer naar de tandarts te gaan om Katja op te halen.

Dit soort geschipper in het verkeer maakt me nerveus, vooral in deze tijd waarin het druk is op de wegen en mensen over het algemeen gehaast zijn en daardoor sneller brokken maken. Maar we hebben het er weer heelhuids afgebracht.

De rest van de middag en avond heb ik aan onze kerstkaarten gewerkt. Maar liefst 55 gaan vandaag op de bus! Gelukkig kan ik ze gewoon gefrankeerd in onze brievenbus leggen, dan neemt de postbode ze mee. Ieder jaar neem ik me voor alleen diegenen te sturen, die ons een kaart sturen, maar dat neemt eigenlijk meer tijd in beslag, dus dan maar zo. Onze persoonlijke kaart is erg leuk geworden. Ik heb een "Create and Print" lidmaatschap bij American Greetings en heb een van hun foto kerstkaarten bewerkt. Heel handig, dat lidmaatschap, want het bespaart ook nog eens flink wat geld als je niet iedere keer kaarten hoeft te kopen!

In plaats van televisie te kijken (hoewel we de Apprentice niet hebben gemist!) hebben we een deel van de avond geknutseld. De kinderen hebben kerstballen versierd en ik heb zakjes met potpourri van goud met rood lint voorzien en er belletjes opgeplakt. Een heel makkelijk en leuk uitziend en geurig knutseltje om mee te nemen als we worden uitgenodigd voor een Kerst drankje of hapje. Dit samen knutselen is een van de dingen, die ik zo leuk vind van deze tijd. Eigenlijk zouden we het het hele jaar door moeten doen, natuurlijk, maar cadeautjes maken is het allerleukst!

posted by Kasaka @ 8:40 PM   ---

|

Lente in december Kerstsfeer

"It's beginning to look a lot like Christmas...", dat kerstliedje spookt al de hele dag door mijn hoofd. Maar het voelt helemaal niet als Kerstmis! Het was vandaag stralend weer met 18 graden, ik kreeg het zelfs warm toen ik Saskia van school ging halen zonder jas! Lang zal het niet duren, maar het is toch wel een bijzonder gevoel om op 8 december gewoon in korte mouwen buiten te staan!

Op sommige radiostations worden nu de hele dag ononderbroken kerstliedjes gedraaid, heel feestelijk. Toen ik Katja en Leah vanmiddag van school haalde zongen we luid mee met Harry Belafonte's "The Son of Mary".

Een aantal huizen in Vienna zijn heel smaakvol versierd met groene kransen en rode strikken. Op een volgende wandeling zal ik mijn fototoestel eens meenemen en ze op de gevoelige plaat vastleggen.

Al die kransen maakten, dat ik er ook een stel voor ons huis wilde en Michael's heeft nu uitverkoop van alle Kerst spullen. Voor $2 per stuk vond ik de kransen en de strikken kostten slechts 50 cent per stuk.

Kennelijk wordt er dit jaar flink versierd, want de winkel was bijna leeg gekocht! Omdat ik het ook altijd leuk vind om te knutselen met de kinderen heb ik ook gewone witte kerstballen gekocht en stiften, die ook op glas kunnen schrijven. Zelf versierde kerstballen zijn erg leuke cadeautjes voor vrienden en familie.

Na Michael's rende ik nog even Giant binnen. Ik ben namelijk verslaafd aan de Campbell's Select microwave (magnetron) soep voor lunch. Vooral hun Italian Wedding, met spinazie, gehaktballetjes en pasta, vind ik heerlijk!

Voor de Giant staat een in het Kerstseizoen zo vaak gehoorde Salvation Army vrijwilliger. Deze mensen staan daar de hele dag met een ketel voor het geld en een belletje, dat onophoudelijk rinkelt.

Deze traditie van het bel gerinkel is al meer dan honderd jaar oud en hoort echt bij het "Kerstgeluid". Alleen al omdat die mensen daar hele dagen staan, geef ik altijd iets.

Maar "onze" belrinkelaar in Vienna is wel heel speciaal, hij gaat gekleed in een felrode trainingsbroek en een rode sweater met een Kerstscene erop. Met zijn grijze haar lijkt hij op een dunne Santa Claus. Om zijn dagen wat leuker te maken (neem ik aan) zingt hij luidkeels Christmas carols en hij heeft niet eens een slechte stem. De volgende keer vraag ik, of ik een foto mag maken, hoewel de carols dan natuurlijk niet te horen zijn.

Nog drie dagen en dan is Saskia jarig. We zijn daar al maanden mee bezig en de opwinding komt nu natuurlijk op een hoogtepunt! Zelfs bij de orthodontist stond er, toen ze zich op de computer inschreef, "Birthday countdown: three days before your birthday!". Grappig toch, hoe een verjaardag zo belangrijk is voor een kind.

Op tv worden we ook doodgegooid met Christmas specials, op het moment een doodsaaie van Clay Aiken, die zelfs niet eens American Idol kon winnen, maar op de een of andere manier populairder is geworden, dan de winnaar.

Intussen staat mijn jongste, nog geen 9 jaar, hier voor me van het ene op het andere been te wippen. Ze wil me iets laten zien op het Internet: zwarte schoenen met hoge hakken. Hoe heeft ze die dan gevonden, vraag ik. "Ga naar Google..." Ik verbaas me erover hoe "Internet savvy", zoals we hier zeggen, dit kind is! Geen wonder, dat er ouders zijn, die wat dit betreft achterliggen op hun kinderen.

posted by Kasaka @ 1:47 PM   ---

|

Naar Massachusetts met Kai

"Aanslag op consulaat in Saudi Arabie" flitste de tv, die op CNN Headline News afgesteld stond. Vreemd, toch, dat het bijna een schouderophaal aan mij ontlokte. Dagelijks is er wel "iets" naars te melden uit dat gedeelte van de wereld. Ik zou me er drukker om moeten maken, maar wat kan ik eraan doen, behalve een gele magneet achterop onze auto plakken met "Support our Troops" erop. Die kunnen er tenslotte niets aan doen, dat "wij" (Amerikanen) de politie van de wereld willen zijn.

Thuis gaat het leven gewoon verder. Het regent vanochtend en we moeten afscheid nemen van Ricks vader en zijn vriendin. Hun bezoek was kort, maar krachtig, zoals we dat in Nederland zeiden. Volgens Ricks vader gaan vis en bezoek na drie dagen stinken, dus rijdt hij liever twee dagen heen en twee dagen terug voor een bijna even lang bezoek, dan langer te blijven.

Herhaalde malen dit keer merkte hij op, dat hij toch best weer in dit gebied zou willen wonen. Hij mist de vele restaurants, jaloers telde hij 7 verschillende cuisines in Vienna alleen al. En natuurlijk is Washington een mooie stad met zijn vele musea en neo-klassieke bouw. Daarbij vergeleken is Muskegon, Michigan een compleet gat. Aan de andere kant woont hij aan het meer en kan gaan zeilen of zalm vissen wanneer hij wil.

Om 9 uur gisterochtend reden ze, uitgezwaaid door Rick, Kai en mij, weer noordwaarts. Een Sinterklaas ervaring rijker en met de belofte binnen het jaar terug te keren om de nog gemiste nieuwe attracties te gaan bekijken.

Een paar minuten later zaten we in de auto op weg naar Washington National Airport, vanwaar Kai en ik de US Airways shuttle zouden nemen naar Boston.

Mijn moeder woont sinds twee jaar om geestelijke en lichamelijke gezondheidsredenen weer in Nederland. Mijn vader, die nog hier woont, heeft haar deze week meegenomen naar Newburyport om haar nieuwe kleindochter te zien.

Omdat dit allemaal nogal onverwachts was, was het bezoek van Ricks vader al geboekt. Natuurlijk wilde ik mijn moeder graag weer eens zien, voor het eerst in twee jaar en gelukkig waren de tickets, zelfs voor doordeweekse vluchten, heel goedkoop.

Iedere keer als ik mijn zusje bezoek mag er een kind met me mee en dit keer was dat Kai. Het was natuurlijk erg jammer, dat mijn moeder zo haar twee kleindochters hier niet zou zien, maar het was niet anders.

Iedere keer weer sta ik versteld over hoe efficient de "Shuttle" vluchten zijn. In Washington zowel als Boston hebben ze hun eigen gates, waar het altijd rustig is. Er is een restaurant en een nieuwsstand en allerlei manieren om als zakenpersoon online te gaan. Verder worden er gratis tijdschriften aangeboden, waarvan ik vooral de reistijdschriften leuk vind.

Gisterochtend zaten we allemaal ruim op tijd in het vliegtuig. Kai en ik hadden een hele rij voor onszelf, kennelijk is 11:30 op maandag geen populaire tijd om te reizen! Voor Kai was het heel spannend op twee schooldagen te missen en alleen met zijn moeder op stap te gaan. Hij begon aan het boek "Skipping Christmas" van John Grisham, waar een film van is gemaakt, die "Christmas with the Kranks" heet. Nu moeten we die film wel gaan zien, ook al krijgt hij heel slechte reviews.

We kwamen maar liefst 15 minuten vroeger aan dan het schema en hadden binnen een paar minuten onze baggage al. Mijn ouders hadden daar niet op gerekend, dus wachtten Kai en ik in de ijskou tot zij bij het vliegveld kwamen.

Het is verbazingwekkend hoeveel kouder het was, enkele honderden mijlen naar het noorden! In Virginia hoefden we geen jas aan, maar hier was niet alleen een jas nodig, handschoenen waren ook niet overbodig!

De rode gehuurde Ford Taurus van mijn vader doemde al gauw in de kou op en we reden door de geindustrialiseerde buurten van Boston terug naar het idyllische Newburyport waar mijn zus en haar familie wonen.

Natuurlijk was er na 2 jaar elkaar niet zien heel wat bij te kletsen en foto's te bekijken, dus dat is wat we de rest van de middag gedaan hebben. Mijn kleine nichtjes, die we voor het laatst met twee weken oud hadden gezien, was alweer een stuk gegroeid. En mijn bijna 3 jarige neefje ging uit zijn dag bij het zien van Kai, die het heerlijk vindt met kleintjes te spelen.

's Avonds gingen we met baby en peuter en al uit eten bij de Kiwi Grille. Mijn zwager moest helaas naar een werkdiner. Maar mijn zus heeft dezelfde filosofie als ik, hoe jonger je de kinderen aan uitgaan went, hoe makkelijker het is. Met twee en een half vindt mijn neefje het prachtig naar een restaurant te gaan. Hij vermaakte zich gisteren met het brood en zout, dat hij als ballast gebruikte in zijn vrachtwagens.

Intussen aten wij een voortreffelijke maaltijd. Mijn zus en ik bestelden twee voorafjes, wat hier als heel normaal wordt gezien. Je krijgt de ene dan als voorgerecht en de tweede als hoofdgerecht.

Mijn moeder bestelde lamsbout, het was tenslotte een Nieuw Zeelands restaurant. Die bout was lekker, maar ook erg vet. Mijn struisvogel was voortreffelijk en Kai vond de kindermaaltijd niet te versmaden, want in plaats van gewone frietjes kwam die met sweet potato frietjes!

Kai en ik logeerden vannacht in de Essex Street Inn, in het midden van Newburyport. Volgens mij waren wij de enige gasten. We kregen kamer 101, de allereerste kamer in de inn. Te laat realiseerde ik me, dat ik voor 21 uur had moeten laten weten, wat we voor ons ontbijt wilden. Dat misten we dus.

De kamer was groot met een queen size bed. Alles was in de oude stijl ingericht, wel erg stijlvol. Aangrenzend was een kleine badkamer met douche en wastafel.

We sliepen goed, tot een uur of half zes, toen begon de verwarming te blazen en bleek de thermostaat niets eraan te veranderen. Binnen de kortste keren was de kamer een brandende haard en lagen Kai en ik te puffen en te klagen over onze droge handen en kelen. Open ramen hielpen er niets tegen!

Uiteindelijk bedacht ik me, na een handdoek geprobeerd te hebben, die gewoon weggeblazen werd, dat een skijack wel zwaar genoeg zou zijn. Dus legde ik Kai's skijack op de "vent", waar de warme lucht hard uitgeblazen werd, en wonder boven wonder werkte het perfect! Zo kregen we nog een uurtje rust in de koelte.

Bij het uitchecken moest ik weer de bel luiden, waarop iemand uit de basement naar boven kwam en me gemelijk vroeg hoe ze me kon helpen. Al met al heb ik besloten de volgende keer bij een andere inn te logeren. Volgens mij waren wij vannacht ook de enige gasten, wat ik ook een minder idee vond, want verder was er niemand in de toch grote inn!

We hebben nog enkele uren kunnen genieten van ons kleine neefje en nichtje en samen te zijn met mijn ouders en toen was het alweer tijd om terug te reizen. Op de terugweg was de Shuttle net zo makkelijk als op de heenweg! Het was goed om mijn moeder weer te zien en het was ook goed om weer huiswaarts te gaan, waar het maar liefst 30 graden Fahrenheit warmer is!

posted by Kasaka @ 6:02 PM   ---

|

Sinterklaasavond

Vanochtend moest ik denken aan Sinterklaas twee jaar geleden. Toen moesten we onze viering uitstellen, want we hadden 10 centimeter sneeuw liggen en Chuck en Christine konden niet naar ons toekomen.

Vandaag is er geen sneeuw te bekennen, integendeel, het werd maar liefst 17 graden en er was geen wolkje aan de lucht.

Een prima dag, dus, om het World War II Memorial, waar we gisteren geen tijd voor hadden, te gaan bezoeken. We vonden een heel goede parkeerplaats en liepen van daaruit naar het Memorial. Dit was de derde keer, dat ik het bezocht, sinds het in mei geopend werd en het blijft imposant. Ook onze gasten waren er erg van onder de indruk.

Altijd als ik in Washington ben krijg ik de neiging van alles te gaan bekijken. Helaas had de rest van ons gezelschap daar geen zin in en na nog even wat namen van familieleden, die in de Tweede Wereldoorlog gevochten hadden, te hebben opgezocht in de database keerden we direct weer huiswaarts.

Ons traditionele maal op Sinterklaasavond is soep met broodjes met worst. Whole Foods heeft de meest bijzondere worsten: kip met appel, kip met tomaat en kruiden, chorizo en Ierse bangers en nog veel meer. Wij beperkten ons tot een aantal van de hierboven genoemde worsten en gewone hot dogs voor de kinderen.

Om 4 uur kwamen Chuck, Christine en Mallory en kon het festijn beginnen. Na het eten gaf ik iedereen zijn of haar eigen Droste letter en zette een bakje pepernoten en een bakje met marsepein en borstplaat neer.

Na al het gekreun over het dichten van de afgelopen dagen (vooral van Ricks vader, voor wie dit allemaal nieuw was) kwamen er de meest hilarische gedichten uit! We hebben krom gelegen. Heel leuk, om de Amerikanen zo op te zien gaan in een oer-Hollands feest.

De cadeautjes werden met dank aangenomen en het snoepgoed met smaak opgegeten. Het blijft een leuke traditie om vol te houden!

Morgenochtend ga ik met Kai voor twee dagen naar Massachusetts. Ik schrijf daar dinsdag meer over.

***Over de nieuwe layout van mijn blog: ik wilde een andere layout met meer mogelijkheden. Helaas heb ik moeite met de opmerkingen/comments. Om de een of andere reden werken die niet. Ik ben er dus nog mee bezig!***

posted by Kasaka @ 7:36 AM   ---

|

International Spy Museum

Ziezo, Saskia's vriendinnetjes zijn uitgenodigd voor haar partijtje volgende week. Vanochtend heb ik rennend van het ene naar het andere huis (en die huizen liggen best ver uit elkaar, bij elkaar heb ik, denk ik, zo'n 4 mijl gerend) de helft ervan bezorgd, de andere helft van de zelfgemaakte Care Bear uitnodigingen moest op de post.

Dit rennen deed me realiseren, van hoe ver kinderen naar onze lagere school komen! We hebben toch wel erg geluk, dat we zo dichtbij wonen en kunnen lopen!

Het plan met de gasten voor vandaag was een paar van de Memorials te bekijken en daarna het International Spy Museum te bezoeken.

We hadden via Ticketmaster kaartjes voor het Spy Museum gekocht, met als toegangstijd 13:45. Rond half twaalf was iedereen klaar. De vriendin van Ricks vader is heel anders, dan Ricks moeder was. Ze doet er uren over om klaar te zijn! Ik kan aan Rick merken, dat hij daar helemaal niet aan gewend is, want ik ben ook in een wip klaar.

We propten ons zevenen in de van, die ik telkens weer zegen als we gasten hebben, veel makkelijker om met een auto te kunnen gaan! Het weer was alweer prachtig, ze hebben enorm geluk daarmee dit keer.

Altijd als we over de Roosevelt brug Washington DC binnenrijden krijg ik een trots gevoel. Vooral in de winter zie je de monumenten mooi liggen en aan de overkant van de rivier Arlington National Cemetery en ons aller Netherlands Carillon, een zwart carillon ooit door Koningin Juliana aan de VS geschonken.

Het is best bijzonder, dit carillon, want, behalve de Japanse kersenbomen, die door Japan geschonken zijn, is het bij mijn weten het enige opvallende bouwwerk in Washington, dat door een ander land geschonken is.

We vonden wonder boven wonder een prachtige parkeerplaats bij het Franklin D. Roosevelt Memorial en bekeken dit mooi aangelegde, lage monument met zijn mooie fonteinen, beelden en spreuken op ons gemak. De kinderen zijn dol op dit monument, want er liggen allerlei grote stenen, waar ze op kunnen klimmen en het beeld van het hondje van Roosevelt is ook populair.

Met alle kale bomen is het moeilijk voor te stellen, dat het daar over een paar maanden weer een roze pracht van bloesems zal zijn! Nu kun je vanaf het FDR Memorial het Washington Monument en Jefferson Memorial goed zien, dan niet meer.

Na een half uurtje wilden we eigenlijk naar het World War II Memorial gaan, maar de tijd begon al te dringen en Rick wilde zeker zijn van een parkeerplaats bij het Spy Museum. We besloten dit memorial maar tot morgen uit te stellen, hopelijk komt er van uitstel geen afstel.

We hadden ook weer geluk met parkeren bij het museum, want we waren de laatsten, die nog op de parkeerplaats naast het museum mochten voor hij vol was. In dit gedeelte van Washington is er een chronisch tekort aan parkeerruimte, vooral ook omdat er verschillende attracties te bezoeken zijn en een aantal heel gerenommeerde en populaire restaurants.

Ricks vader was vooral geinteresseerd in het Spy Museum, omdat hij vroeger voor de CIA heeft gewerkt. Hij kende dan ook sommige mensen op de films persoonlijk (inclusief de spion Aldrich Ames!), wat de hele ervaring voor ons ook zoveel echter maakte!

Als eerste bezochten we de tijdelijke tentoonstelling "The Enemy Within" over het terrorisme binnen de VS sinds het begin van de republiek. Het was allemaal een beetje eng, vond ik, vooral de foto's en wat is opgeschreven over de Ku Klux Klan. Het idee, dat het gewoon wordt gevonden, zoals in de jaren 20, om zo'n haat voor iedereen, die anders is, te hebben!

We waren geschokt om te lezen, dat president Harding, in het Witte Huis nog wel, officieel en openlijk toetrad tot de Klan!

Natuurlijk is de Klan heden ten dage verre van uitgeroeid. Op een kaart verderop konden we zien hoeveel (bekende) haatgroepen er tegenwoordig in de VS opereren en daar word je niet vrolijk van. Meer dan 500 groepen, 25 ervan in Virginia, waaronder twee KKK groepen. Andere groepen zijn Neo-Nazi's en Confederate groepen en nog een stel waarvan ik de namen vergeet. Slechts een paar staten, waaronder South Dakota en Vermont, waren "schoon".

Dit alles werd Saskia te veel en ze begon te huilen, dat ze niet meer wilde zien. We hadden een audio tour gekregen, maar ik heb hem maar half kunnen luisteren voor ze zich angstig aan mij vastklampte. Ze was vooral angstig na het Klan gedeelte, want een van haar beste vriendinnetjes is Afrikaans Amerikaans. Ik leerde van mezelf, dat ik dat soort haat niet eens kan uitleggen, zo misselijk word ik er ook van.

Saskia en ik hebben de tentoonstelling dus vervroegd verlaten, waardoor ik de film over 11 september 2001 heb gemist. Misschien maar goed ook, ik steek wat dit alles betreft toch liever mijn hoofd in het zand, zelf kan ik er toch niets aan veranderen, behalve mijn kinderen een respect voor alle mensen, ongeacht geloof, huidskleur of nationaliteit, meegeven.

Gelukkig was het Spy Museum zelf een stuk minder donker en eng. We gingen als eerste met de lift naar boven om de tentoonstelling te beginnen. Eenmaal boven kregen we een film te zien, waarin het leven van "de spion" uiteen werd gezet.

Hierna kwamen we in een kamer met allerlei identeiten, die een spion zou kunnen hebben. Je moest de kwaliteiten van een van die personen uit je hoofd leren, want dat zou je "cover" zijn voor je reis door het museum.

Ik koos Carol Liu, 42, architecte, uit Santa Monica, Californie, die op vakantie naar Volgograd, Rusland, ging.

Een paar kamers later moest je op een computer met een immigratie officier "praten" om het land van je bestemming binnen te komen. Als je vragen, gebaseerd op wat je eerder geleerd had, fout beantwoordde, werd die beambte steeds achterdochtiger.

Als enigen van onze groep beantwoordde ik alle vragen goed, ik zou dus een goede spion zijn! Vooral ook, omdat je op deze computer een opdracht kreeg, waarover je aan het einde van de tentoonstelling ook weer vragen moest beantwoorden. Ook daarin maakte ik geen fouten, dus mochten we rustig het land verlaten. Dat was wel anders bij anderen!

Deze persoonlijke "spion" ervaring maakte dit het bezoek wel erg leuk, de kinderen deden er ook enthousiast aan mee.

Het museum is zeer mysterieus in opzet, je kunt er door tunnels kruipen en ziet er natuurlijk allerlei gereedschappen gebruikt door spionnen, echt James Bond achtig!

"Onze" Mata Hari was ook vertegenwoordigd, met haar eigen filmpje nog wel! Ze kwam er alleen niet al te best uit, behalve aan het einde, omdat ze weigerde zich te blinddoeken alvorens ze doodgeschoten werd.

Ricks vader heeft duidelijk genoten van dit uitje. Het bracht weer van alles terug voor hem.

In de uitgebreidde winkel keken we onze ogen nog even uit, vooral vanwege de enorme hoeveelheid boeken, die er over het onderwerp "Spionnage" geschreven zijn!

Al met al zijn we meer dan 3 uur binnen geweest. Ik hoop zelf met alleen volwassenen terug te gaan, want door Saskia heb ik lang niet alles kunnen zien en lezen, dat ik wilde. Het is werkelijk een fascinerend museum!

Moe van al het geloop en de indrukken hebben we bij de Griek en de Turk eten gehaald en hebben de rest van de avond doorgebracht met het schrijven van de laatste Sinterklaas gedichten!

Er mochten in het museum eigenlijk geen foto's gemaakt worden, maar ik realiseerde me dat te laat, dus hieronder toch een paar:


Deel van de tentoonstelling "The Enemy Within", de foto van de mars van de KKK in Washington is deels te zien.



Een van de vele vernuftige wapens



Een vrouwelijk "contra-spionne"

posted by Kasaka @ 8:00 PM   ---

|

Winkelen bij Tysons Corner

Wat een heerlijke herfst blijft het! Hopelijk gaat dit ook in de winter zo door. Prachtig zonnig weer met staalblauwe lucht en weliswaar een koud windje, maar ach, we kunnen niet alles hebben.

Toch hebben we het merendeel van de dag binnen doorgebracht. Ricks vader, Jerry, en zijn vriendin, Carol, wilden namelijk naar Tysons Corner mall om te winkelen. In hun buurt in West-Michigan hebben ze niet zo'n grote mall en ze leken waarempel wat verloren, ook al heeft Jerry hier jarenlang in Noord-Virginia gewoond. Maar ja, alles is groter geworden en veel drukker in de afgelopen jaren.

Terwijl Rick hen rondleidde naar de diverse winkels, waar zij naar kleding wilden kijken, ging ik door met winkelen voor Sinterklaas en Saskia's verjaardag. Gelukkig slaagde ik prompt met alles. Ik kan nu dus gedichtjes gaan schrijven, hoewel ik moet zeggen, dat mijn dichtader nog helemaal niet open is gegaan!

We aten een lekkere lunch met zijn vieren bij California Pizza Kitchen, waar ook een wereld voor ze openging (wat ben ik blij, dat wij in zo'n ruim voorzien gebied wonen!) met de tientallen keuzes op het menu. Hun tortilla soep vind ik niet te versmaden!

Hierna gingen Carol en ik er samen op uit, terwijl Rick en zijn vader hun laatste Sinterklaas inkopen gingen doen. Bij Hecht's kocht ik voor mezelf een paar Kerst oorbellen en een Kerst trui. Allemaal waren ze halve prijs, de "sales" voor Kerst zijn al goed begonnen. Ik zag ook een cashmere trui voor halve prijs, maar heb me kunnen inhouden, die gaat op mijn verlanglijstje.

Voor we naar huis gingen, haalden Rick en ik ook nog een "Angel" van de Salvation Army boom. We kozen een meisje van 12, zodat alle drie onze kinderen zich ermee zouden kunnen identificeren (Kai is 12, en de andere twee zijn meisjes). In vorige jaren hebben we telkens ieder kind een engeltje laten kiezen, maar dit jaar geven we liever een kind een heel goede Kerst. Voor dit meisje moeten we kleding en tenminste drie speeltjes kopen.

Vanavond hebben we weer heel gezellig gegeten in ons favoriete plaatselijke restaurant, Cafe Renaissance. De baas stond ons al buiten op te wachten en behandelde ons alsof we heel speciale gasten waren, erg leuk.

Saskia wilde hier volgende vrijdag ook haar verjaardagsmaaltijd eten, maar helaas is het restaurant al helemaal volgeboekt die avond, vanwege Kerstfeestjes. Saskia is zo dol op dit restaurant, dat ze nu liever haar etentje op een andere avond heeft, dan een ander restaurant uitzoeken! Ik blijf dat grappig vinden, want het is helemaal geen kinderrestaurant.

posted by Kasaka @ 9:27 PM   ---

|

Een Kerstboom down, one to go!

De eerste kerstboom staat! Het is natuurlijk een kunstboom(pje), want een echte zou het niet tot Kerst uithouden. Dit is "mijn" boom, want ik wilde een nette boom, met alleen rode en gouden versieringen. Dat is redelijk gelukt, hoewel de kinderen er toch ook hun "stempel" op hebben gezet.

Saskia en ik hebben hem vanochtend in alle vroegte voor het naar school gaan versierd, onder het luidkeels zingen van Christmas carols. Zonder onze kritische tieners konden we dat rustig doen. Het bracht ons helemaal in de stemming!

Buiten is nu alles versierd en binnen komen alleen de echte boom nog (over een week) en moeten de stockings nog boven de open haard gehangen worden. Daarmee wachten we ook tot volgende week, anders vergist Sinterklaas zich misschien.

Omdat het weer nog steeds heerlijk is, zijn Kirsten en ik een uur gaan rennen. Meer en meer tuinen zijn versierd. Sommige huizen vind ik prachtig gedaan, vooral degenen met witte veranda's en dan dennegroen en rode strikken, die combinatie is heel mooi. Ik zal mijn camera maar weer eens mee gaan slepen.

Ricks vader en zijn vriendin zouden rond 2 uur aankomen, dus had ik nog net tijd om naar Giant en Michael's te gaan. Een van de verlichte "dennegroen" slingers van vorig jaar deed het niet meer, dus daar haalde ik gauw een nieuwe van bij Michael's.

Bij Giant heb ik onder anderen Tollhouse chocolate chip cookie deeg gekocht. Dit ligt in het ijskast gedeelte van de supermarkt. Het is een plak deeg alvast in stukjes gesneden, dus je hoeft de stukjes alleen maar 5 cm van elkaar op een ovenblad te leggen, dan 10 minuten in de oven en voila, versgebakken koekjes! En het ruikt lekker! Ik vind het altijd leuk om te doen als we gasten krijgen, het staat zo huislijk.

Vanavond hebben we voor onze gasten Thais eten besteld. Zij wonen in een klein plaatsje in West-Michigan, waar het plaatselijke steak restaurant zo ongeveer de enige keus is. Ethnisch eten staat dus hoog op hun verlanglijst als ze hier op bezoek zijn!

In navolging van de film "National Treasure" hoorde ik vandaag op de radio, dat er verscheidene spullen door een vroegere medewerker gestolen zijn uit de National Archives. Maar niemand heeft de Declaration of Independence nog gestolen, zoals in de film (althans, dat zeggen ze). De gestolen papieren werden op Ebay verkocht! Hoe dom kun je zijn als dief?

posted by Kasaka @ 9:39 PM   ---

|

Vreemd weer

Het vreemdste weer hadden we vandaag. Vanochtend regende het zo hard, dat de kinderen niet op de bus wilden wachten, omdat ze dan doorweekt zouden zijn (Hmmm, vroeger reed ik 7 kilometer door stromende regen op mijn fiets naar school, het moest wel heel bar zijn buiten voor mijn moeder de auto pakte om ons te brengen! Maar goed, dat lijkt wel heel erg op de "wij moesten vroeger altijd..." argumenten.).

Dus zat ik om 7 uur (lang leve de jet lag, iedereen weer om half zeven op en aangekleed) in de auto met twee high schoolers (Leah en Katja) en een middle schooler (Kai).

Onderweg zagen we tot grote hilariteit een omgevallen verlicht rendier, dat nog steeds met zijn kop lag te schudden. Leah leek er serieus door aangedaan, wat aan Katja de opmerking ontlokte "Leah, it's a Christmas decoration, ok!".

Het is nooit saai met tieners, dat is zeker. In ieder geval arriveerde iedereen op tijd op school, wat Kai betreft was ik even bang, dat ik hem te laat zou afleveren. Zijn school ligt helemaal aan de andere kant van Vienna en met constant stoppende schoolbussen voor me nam dat meer tijd in beslag, dan ik had verwacht.

We zouden vanochtend tussen 7 en 9 een bestelling van Peapod krijgen, maar vanwege de regen kwam die pas om half elf. Heel vervelend, want ik had al voor tienen op weg willen zijn om allerlei boodschappen te gaan doen. Als verontschuldiging hoefden we de bezorgings kosten niet te betalen, toch schappelijk.

Inmiddels was het weer compleet omgeslagen! De lucht was wolkenvrij, maar de wind nam ernstig toe. Zo ernstig, dat over het hele gebied bomen omvielen (eentje viel op twee auto's, ik kan je zeggen, dat ik heel erg nerveus reed daarna!), stoplichten en huisstroom (gelukkig niet bij ons) uitvielen en vliegtuigen vertraagd werden. Windvlagen van meer dan 80 km per uur werden geregistreerd.

Zo vreemd ook, voor het omslaan was het 15 graden en binnen het uur was het 8 graden, de warmste temperatuur van de dag werd om 9 uur 's ochtends gemeten. Ik heb veel interesse in meteorologie, zoals je kunt lezen, het Weather Channel is mijn favoriete tv kanaal.

Enfin, anderhalf uur later dan ik wilde was ik eindelijk op weg naar de winkels. Ik had Christine beloofd even thee te komen drinken, dus heb ik dat eerst gedaan. Bij het weggaan werd ik bijna letterlijk van de trap voor haar huis geblazen!

Het winkelcentrum waar ik heenwilde ligt op een paar mijl afstand van haar huis. Ik had een hele lijst gemaakt, want met alles wat er gaande is, is mijn hoofd net een zeef.

Mijn eerste stop was Michael's en ik ben er trots op, dat ik me compleet aan mijn lijstje hield! Wat zijden kerstbloemen, kaarsen en een advent kalender van vilt later stond ik weer buiten.

Alles wat ik niet bij Michael's kon krijgen, zocht ik vervolgens bij Target . Mijn nichtje in Nederland heeft vorige maand een baby gekregen, dus kocht ik daarvoor een "Baby's first Christmas" pakje. Dat soort pakjes zie je overal en voor oudere kinderen (en volwassenen) zijn er ook allerlei kerst kledingstukken.

Zo zit ik hier nu in mijn Kerst Walt Disney World sweater met een Kerst sjaal en Kerst oorbellen. Het is allemaal zo vrolijk, ik blijf het leuk vinden.

Natuurlijk moest ik voor mijn eigen baby nichtje, die ik volgende week weer zal zien, ook zo'n pakje hebben en een Kerst pijama voor mijn neefje.

De Kerststerren, die ik er kocht, werden helaas uit elkaar geblazen op weg naar de auto. Hele takken braken af. Ik had beter moeten weten, hoe lang ze zullen overleven na al dat trauma weet ik niet.

Eenmaal weer thuis versierde ik de trap met groen en rood en zette de boom in de voorkamer in elkaar (die boom is een kunstboom, over twee weken gaan we voor de family room de echte boom halen).

Intussen werd het tapijt schoongemaakt. We huren daarvoor altijd hetzelfde kleine bedrijfje en dezelfde man komt altijd. Hij maakt ontzettend goed schoon, wat hard nodig is in een gezin met 3 kinderen en 5 dieren. Maar het beste eraan is, dat de tapijten na anderhalf uur alweer droog zijn.

Intussen legden Kai en een vriendje de laatste hand aan de verlichting in de voortuin, lichtjes langs onze oprit en het pad naar de voordeur, zodat Santa weet waar hij zijn slee moet landen. Het leuke aan dit seizoen vind ik de tradities. We hebben er heel wat en dat is er een van.

Door de wind lagen er toch weer heel wat bladeren in de tuin, dus heb ik de hark nog even te voorschijn gehaald. Ik hoop wel, dat ze gauw langskomen om de bladeren weg te zuigen, anders hebben we de hele winter dit probleem!

De Kerst uitzendingen zijn begonnen op tv. Saskia lag net dezelfde "Rudolph the Red Nosed Reindeer" uitzending, die Rick als kind al zag. In onze toekomst: "Frosty the Snowman", "How the Grinch stole Christmas", "Santa Claus is coming to town" en meer.

Al deze shows zijn tenminste dertig jaar oud, maar nog vinden kinderen (en ouderen, Rick kijkt er nog steeds nostalgisch naar, terwijl ik het ze doodsaai vind) ze prachtig!

posted by Kasaka @ 8:35 PM   ---

|