Over de terugreis

Midden in de nacht om een uur of drie werd ik wakker van de kou. Rick ook en hij doet de ramen dicht. Dan ziet Rick dat het sneeuwt. 

We slapen lekker verder tot Ricks telefoon om tien voor half zeven rinkelt. Het is niemand die we kennen en we proberen nog even door te slapen. 

Dat lukt niet meer en om zeven uur staan we op. Rick ziet op zijn telefoon dat het - 9 is en voelt als - 15.

We doen voor het laatst onze heel warme kleding aan en gaan op pad voor ons ontbijt. Het sneeuwt nog wat, maar er is maar een paar centimeter gevallen. 

De bergen zijn niet meer zichtbaar, wat hadden we geluk! 

Gisteren hebben we het ontbijt menu van Black Iron Kitchen bekeken. Omdat we nogal wat tijd hebben voor we opgehaald worden besluiten we daar te gaan eten. 

Dat blijkt een goede keuze. Hun omelet is heel bijzonder met kaas, wilde paddenstoelen en dennentakjes. Het klinkt raar, maar de smaak is bijzonder en lekker. 

Rick vind zijn maal ook lekker en we bestellen er beiden sap bij. Dat van mij is met komkommer, meloen, boerenkool en selderij. Rick houdt het bij ananas en sinaasappelsap. 

Na het eten lopen we nog wat rond om foto's te maken. Het is hier zo gezellig, echt een ski dorpje. 

Terug in het hotel trekken we lichtere kleding aan en pakken alles in. Dan belt Rick de bellman om onze bagage op te halen. 

In de lobby ga ik bij het knapperend haardvuur zitten en Rick luistert naar het tweede gedeelte van zijn training. 

De bergen zijn toch nog even uit de wolken, ik ga ze missen 

Een kwartier later dan verwacht komt eindelijk onze bus voorrijden. Die zit helemaal vol, er zijn nog net twee stoelen over. Gelukkig past al onze bagage erin. 

De anderhalf uur naar Montrose verlopen zonder oponthoud. Opgelucht stappen we uit, want we zaten als sardientjes in blik. 

Er staat binnen een lange rij, maar die blijkt voor Delta te zijn. Bij United Premier zijn wij de enigen. Onze bagage is dan ook zo afgegeven. 

De TSA Pre rij is wat langer, maar wij hebben alle tijd. Eenmaal daar doorheen is onze gate recht voor ons. Dit is maar een klein vliegveld, maar wordt zo te zien flink uitgebreid. 

Tot mijn vreugde zijn er stopcontacten, zodat ik mijn telefoon kan opladen. We zijn een heel klein beetje vertraagd door een mankement, maar dan kunnen we naar het vliegtuig lopen. 

Rick en ik zitten bij de noodingang en hebben niemand tussen ons in. Dat is altijd weer fijn. De vlucht duurt maar een half uur en dan landen we alweer in Denver. 

We brengen eerst de oordopjes terug die we op de heenweg kochten. Ik vond mijn andere onderin mijn tas, dus deze zijn overbodig. 

Dan nemen we plaats aan de bar van Pour La France. Daar bestel ik een uiensoep zonder brood en Rick een hamburger. De soep is heel lekker! 

We vliegen in een 777 naar Washington en het aan boord gaan begint 45 minuten voor vertrek. Rick en ik vinden het altijd fijn om als een van de eersten aan boord te gaan. 

We hebben zoals gewoonlijk een raam- en een gangplaats. We hadden eerder vandaag gezien dat de stoel tussen ons in bezet zou zijn. 

Het is dus afwachten wie die persoon gaat zijn. Alleen komt er maar niemand en we juichen als de deur dichtgaat en de stoel tussen ons in open blijft. Wat een geluk, want het vliegtuig is vrijwel vol. 

Als snack bestel ik dit keer de Take Off doos. Ze veranderen telkens en nu vind ik wat er in die doos zit lekkerder. 

Verder lees ik mijn leuke mysterie boek van Lucy Burdette uit. Zo zijn de 2,5 uur gauw voorbij en net na negenen landen we op Dulles. 

Helaas duurt het daarna eeuwen voor Rick zijn ski's heeft. Daardoor zitten we pas om tien uur in de taxi naar huis. Al met al was het een reis van meer dan tien uur. 

Op weg naar huis bestelt Rick wat pizza's in a bowl van Papa John's. Die zullen bij aankomst worden bezorgd. Ik schrijf dit blog, zodat ik me straks kan ontspannen. 

 

Dag 3 Telluride: Over genieten van al het moois

Rick begint om kwart over zes al op zijn telefoon te lezen. Ik heb niet zo lekker geslapen dus doezel nog even door. Als ik om tien voor zeven mijn licht aandoe heeft Rick al gedoucht. Ik maak me ook snel klaar en dan lopen we weer naar het Mountain Village.

Even overwegen we ergens anders te ontbijten, maar dat zal duurder zijn en langer duren. Het wordt dus weer de Telluride Coffee Company. Ik vind hun omeletten erg lekker en de koffie ook. Rick neemt een goed gevulde burrito.

Na het eten nemen we de gondel naar het San Sophia station op 3200 meter hoogte. Hier willen we voor de skiers komen even wandelen, maar helaas zijn ze bezig met de piste en is het gesloten. We gaan onverrichterzake naar beneden, maar de uitzichten maken alles goed. 

We lopen terug naar het hotel en ik maak onderweg een paar foto's. Ik fotografeer de lijst met uitleg van de kleuren op de kaart met pistes en liften. Dit zou eerst mijn regenboogkleuren plaatje van vandaag worden, maar later op de middag vind ik een artistiekere. 

In de kamer maakt Rick zich ski klaar en vertrekt voor een paar uur op de pistes. Ik heb besloten de ochtend in de spa door te brengen. Na alvast wat ingepakt te hebben ga ik naar beneden.

Dit is een van de mooiste uitzichten, die we ooit vanuit een hotelkamer hebben gehad

Als eerste ga ik baantjes trekken, ik zie wel hoeveel. Ik heb mijn vinnen en dumbbells meegenomen. Het is heerlijk ontspannend, ook omdat ik het bad voor mij alleen heb. Het gaat zo lekker dat ik veertig baantjes oftewel een kilometer zwem. 

Rick sms-t intussen dat ik gelijk had en het boven op de berg heel hard waait. Hij moet terug naar de kamer om zijn warme spullen op te halen. Ook ik hoor de wind om het gebouw waaien, maar het is desondanks lekker in de zon. 

Na mijn baantjes ga ik naar de hot tubs. Er zijn vandaag veel families met kinderen, die van de glijbaan gebruik maken. Binnen is het dan ook een gejoel van jewelste, niet bepaald ontspannend. Gelukkig is de hot tub buiten vrij. Dit warme water doet wonderen voor mijn spieren. 

Opeens is het elf uur en moet ik me haasten om op tijd aan de rand van de hoofdpiste te zijn. Rick is er nog niet en ik neem plaats in een schommelstoel van waaruit ik de skiers en snowboarders gade kan slaan. Ik zou hier wel uren kunnen zitten, maar Rick komt al snel. 

Rick vraagt of ik hem al skiend kan filmen. Dat doe ik, maar ik kijk zo tegen de zon in dat het filmpje niet bepaald goed lukt. We nemen de gondelbaan naar het San Sophia station en onderweg zien we skiers en snowboarders over heuvels "vliegen". 

We hebben voor de lunch gereserveerd bij Allred's. Dit restaurant ligt hoog (3213m), maar er zijn hier twee restaurants, die nog hoger liggen. Die schijnen heel exclusief te zijn en je wordt er met een sneeuwvoertuig heen gebracht. 

Rick kan zijn skischoenen wegzetten en hij krijgt slippers om in het restaurant te dragen. Dan worden we de eetzaal ingeleid en wauw! Zo'n prachtig uitzicht hebben we niet vaak tijdens het eten. 

Er is een heel lekker en, vergeleken bij andere restaurants hier, niet duur buffet. Er zijn verschillende salades, chili, rode paprika soep en heerlijk brood met veel zaden, zodat ik het ook kan eten. Na afloop kunnen we het niet laten een heerlijke pistache macaron te verorberen. 

We nemen de gondel weer naar het Mountain Village en kijken daar even in de souvenirwinkel. Rick ziet er een paar leuke shirts, dus later vanmiddag gaan we er terug. 

Dan gaat Rick zijn laatste uren deze vakantie skien. Ik neem de gondelbaan dit keer helemaal naar Telluride. Ik vind de uitzichten zo mooi! Ik kan me voorstellen dat iedere dag wakker worden omringd door bergen heel bijzonder is. 

Het is moeilijk voor te stellen dat, hoe hoog we met bijna 3000 meter ook zitten, de bergen waar we tegenaan kijken een volle kilometer hoger zijn. Het San Juan gebergte heeft veertien bergen, die hoger zijn dan 4000 meter. 

Eenmaal in Telluride loop ik wat rond en neem dan de gondelbaan helemaal terug naar het Mountain Village. Dit keer zit ik niet alleen, maar met een heel aardige moeder en zoon. De zoon is een jaar of tien en zo enthousiast. Hij wijst van alles aan. 

Deze piek, de Wilson, staat op het logo van Coors bier

Hier maak ik mijn regenboogkleuren foto en ga dan op zoek naar iets te drinken. Ik koop een beker Diet Coke bij een standje en zoek dan een gerieflijke stoel op. Die staan overal en ik ga bij het vuur zitten. Helaas zijn alle versierde gondels bezet anders had ik het wel leuk gevonden daarin te zitten. 

Terug in het hotel besluit ik nog een uurtje naar de spa te gaan. Daar ga ik in de sauna zitten en daarna naar beneden voor de hot tubs. Kennelijk is het familiedag vandaag en binnen zit alles vol. Ik ga even op een ligstoel liggen genieten van het feit dat ik in de zon lig met besneeuwde bergen om me heen. 

De buiten hot tub komt vrij en ik ga me erin opwarmen. Zo'n tien minuten later komt er een zestal vrouwen en dat is mijn teken om eruit te gaan. De tijd vliegt en het is alweer drie uur!

Boven pak ik mijn droge spa spullen in en schrijf dan een gedeelte van dit blog. Dat bevalt me prima, want dan kan ik na het eten leuke shows kijken. 

Om vier uur is Rick weer van de partij. Hij heeft zijn ski's en skischoenen dit keer mee, zodat we die morgenochtend niet op hoeven te halen. Ook Rick pakt alvast wat in en dan gaan we weer op pad.

Eerst nemen we de gondelbaan naar de supermarkt. Daar willen we wat snacks inslaan, want morgen wordt het een rare dag qua etenstijden. Het is druk, maar een aantal mensen laten ons voorgaan omdat we maar zo weinig hebben. Heel erg aardig!

Natuurlijk kan ik het op de terugweg niet laten om nog wat laatste foto's van het uitzicht te maken. Met de ondergaande zon is de belichting ook heel mooi. Ik had werkelijk niet gedacht dat ik hier ook zoveel plezier zou hebben.

Rick koopt zijn shirt bij de souvenirwinkel en dan gaan we naar Black Iron Kitchen & Bar om net als eergisteren aan hun tafels met open haard te zitten. Ik bestel weer de heerlijke Telluride toddy. Het is een warm drankje met thee, sherry en wat andere ingredienten. Rick heeft een ander warm drankje. 

Vervolgens verplaatsen we ons naar de Timber Room. Dat is de bar, die bij hetzelfde hotel als de Black Iron Kitchen hoort. 

Alleen is het veel meer dan een bar. We krijgen een tafeltje en bestellen de interessant klinkende gevulde eieren. Die zijn inderdaad heerlijk.

Dan kiezen we de Savoy kaasfondue en die vinden we beiden niet te pruimen. Het is een soort soep met een vage kaasmaak en de dingen om erin te dopen zijn ook niet lekker. 

Onze ober ziet dat we niet tevreden zijn en biedt aan het gerecht van de rekening te halen. 

Dat is zeer schappelijk, want het kost maar liefst $42. 

Wij willen echt niet vervelend zijn, maar we keken elkaar na de eerste hap met een vies gezicht aan. Als je dan kaasfondue serveert moet het wel naar kaas smaken. 

In plaats daarvan delen we het charcuterie plankje. Daarop liggen alleen kazen, die ik lekker vind, dus Rick mag van mij het vleesgedeelte hebben. 

Rick heeft niet genoeg te eten en besteld nog een appeldessert. Ik zie mijn kans en bestel de twee smakelijke gevulde eieren nogmaals.

We zijn helemaal gaar van de dag en lopen terug naar het hotel. Daar gaan we ons nog even ontspannen voor we alweer de laatste nacht van deze reis ingaan. 

De volle maan vanavond heet de Sneeuw maan

Er wordt sneeuw voorspeld en ik hoop dat we daar nog een staartje van meepakken. 

Allemaal een heel fijne week gewenst!