Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

State of the Union

Katja staat vanochtend al om kwart voor zes op en ik hoor de regen op het dak plenzen. Wel een heel gezellig geluid, vind ik altijd, en ik trek het dekbed nog eens wat strakker om me heen. Maar om half acht is het niet meer zo gezellig, als ik mijn warme nestje uitmoet.

Ondanks de regen en harde wind gaan Saskia en ik toch naar school lopen. Het neemt meer tijd in beslag om door de ellenlange "Kiss and Ride" rij te komen, dan om de elementen voor die halve kilometer te trotseren. We zijn de enige lopers, buren rijden af en aan langs ons heen.

Christine en ik hebben bij de sportschool afgesproken voor een goede cardio workout. We gaan vier keer twintig minuten op verschillende toestellen, waarbij je zowel armen als benen gebruikt. We kiezen de "cross train aerobics" optie, een programma, waarbij de machine je opdraagt wat te doen: "duw/trek zo hard mogelijk met armen", "trap achteruit", "ga zo snel je kunt zonder armen" etc. De tijd vliegt, nog even stretchen en klaar!

Op de terugweg stop ik bij de Giant om avondeten te kopen. Het is inmiddels alweer zonnig buiten! Weliswaar is het 20 graden Fahrenheit kouder dan gisteren en het waait keihard (zo hard, dat er in Vienna een boom omwaait boven op een electriciteits- en telefoondraad, waardoor de scholen van Katja en Kai de hele middag zonder stroom en telefoon zitten), maar die zon, heerlijk!

Thuis doe ik de ingredienten voor beef stew in de crockpot en daarna doe ik de hele middag de was en ruim op na de reis. Lekker lange telefoongesprekken met Karin en Christine maken, dat dat allemaal veel minder saai is, dan gewoonlijk.

Daarna MSN ik met Petra, die mij vertelt, dat Erik en zij hebben bepraat, dat zij in de lente hierheen kan komen!! Jippie!!! Natuurlijk moet ze eerst nog een betaalbaar ticket vinden, maar ik ben al helemaal enthousiast!! Er zijn zoveel dingen, die ik haar wil laten zien!! Zo leuk, ik wou, dat het al mei was!

De kinderen komen thuis. Saskia krijgt haar vriendinnetje Rachel te spelen en Katja heeft bijles voor geometrie. Ze wil eigenlijk ook bijles voor scheikunde, maar het kost $65 per uur, dus we wachten even het rapportcijfer af voor we daartoe besluiten. Wel een omgekeerde wereld, een kind, dat bijles wil en ouders, die nog even willen afwachten! Hoogstwaarschijnlijk zullen we het ook wel doen, maar $130 per week is even slikken en dan is het nog maar de vraag, of het ook helpt.

Voor degenen, die mij op de foto's misten gisteren, heb ik Rick's foto's online gezet. Ik ben in al mijn klunzigheid hier te bewonderen.

Na het eten ga ik naar de maandelijkse Bunco avond. Ik heb er zin in! Het thema van vanavond is "Caribbean Vacation. Let's be jammin'", dus dat belooft leuk te worden. Zoals gewoonlijk moeten we iets van onder de $5 met dat thema meenemen, bij Giant vind ik alleen een wegwerpcamera, dus die wordt het. Tenslotte neem je op vakantie allerlei foto's, toch?

Door Bunco "mis" ik de jaarlijkse "State of the Union" van president Bush, het "Prinsjesdag" van de VS. Het gaat niet goed met de president kwa populariteit en vanavond zal hij wel van alles heel goed laten klinken. Zelfs veel partij genoten keren zich van hem af en het zal nog moeilijk worden voor de Republikeinen om de meerderheid in het Congres te behouden in november. Er zijn te veel schandalen en een president, die nu niet bepaald een flitsend jaar achter de rug heeft.

Aan de andere kant is er vandaag wel een heel conservatieve rechter goedgekeurd voor het Supreme Court. Hopelijk betekent dat niet, dat dingen zoals abortus hier binnenkort illegaal worden bevonden!

Onze nieuwe goeverneur van Virginia, Tim Kaine, zal het antwoord op de State of the Union van de Democraten verzorgen. Daar ben ik eigenlijk veel meer in geinteresseerd.

posted by Kasaka @ 4:52 PM   ---

|

Zelfvertrouwen

Voorzichtig open ik om kwart voor acht een ooglid, wat zou het weer vandaag zijn? We hebben gisteren al veel opgeruimd, zodat we bij mooi weer nog ruimschoots tijd zouden hebben om te skien. Bij slecht weer hadden we besloten een lekker ontbijtje ergens te gaan zoeken en dan langzaam terug te rijden. Wat zou het worden?

Stralend blauwe lucht lacht me tegemoet en ook Rick heeft dat kennelijk al gezien, want die staat al onder de douche! De kinderen hebben vandaag ook zin en helpen goed mee alles in te pakken. Online staat er, dat de pistes "spring conditions" hebben, niet verwonderlijk, want om acht uur is het al 7 graden!

We besluiten om in de ski lodge ontbijt te gaan eten, we willen gewoon niet weer die $40 aan dat vreselijke buffet beneden uitgeven! We checken uit het hotel en rijden naar Camelback. Daar is het heel rustig, we kunnen op de dichtstbijzijnde parkeerplaats parkeren! Het eten in de lodge is lekker, bacon ei en kaas sandwiches en cereal en heel wat minder duur (en ze hebben Starbucks koffie, echte koffie, niet van dat slootwater!). Het is toch ook altijd zo, dat je op de laatste dag van alles uitvindt! Dit weten we dan voor de volgende keer.

De zon schijnt warm als we de ski's onderbinden en de sneeuw voelt erg "slushy" aan. Er is vrijwel niemand op de pistes! Ik zeg de anderen te gaan doen, waar zij zin in hebben, ik blijf op de groene heuvel recht voor het hoofdgebouw.

Rick, Kai en Katja gaan een aantal zwarte pistes doen en Saskia houdt mij gezelschap. En dan gebeurt het: het gaat opeens heel lekker! Ik ga niet meer in die rare V vorm naar beneden, maar maak nette bochten met beide ski's parallel. Wat een heerlijk gevoel! Het rulle van de smeltende sneeuw vind ik eigenlijk wel fijn, het geeft me het gevoel meer grip te hebben.

Keer op keer gaan we van dezelfde heuvel af en ik geniet! Werkelijk, met mijn jarenlange angst voor alles wat glad is (na een gecompliceerde enkelbreuk op het ijs) is dit zo'n overwinning!

Rick en de kinderen gaan met dezelfde lift naar boven en doen de half pipe en andere acrobatische stunten op de piste naast de mijne.

Uiteindelijk denkt Rick, dat ik wel klaar ben voor een van de langste pistes, die dubbel groen (iets moeilijker) is. Met de lift gaan we helemaal naar de top van de berg en dalen dan langzaam af. Waarempel! Het paniek gevoel van gisteren is er niet, de bochten lukken, het gaat! Jippie!! Zo vind ik skien leuk!

Bovenaan de heuvel ligt een restaurant en nu durft Rick wel voor te stellen daar lunch te eten. Nu weten we, dat ik ook heelhuids de berg weer af kan komen. Vanuit het restaurant hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Het is inmiddels 10 graden buiten en we skien zonder jas. Heerlijk!

Helaas is de rit naar beneden het einde van deze ski dag. Gelukkig willen we eind februari nog een keer gaan skien in West Virginia, want nu heb ik de smaak te pakken (dit gebeurde dus ook op de laatste dag in Breckenridge vorig jaar, ik heb gewoon even tijd nodig om op te warmen).

Voor de terugweg besluiten we wel naar onze Mio dame te luisteren en inderdaad loodst zij ons in net 4 uur naar huis. Onze weg baant zich door het Pennsylvania platteland, met zijn kleine schuren met kleurige Pennsylvania Dutch hex signs, minuscule witte houten kerkjes en geiten in de tuinen. Bergbeekjes kabbelen langs de weg.

Verder naar het zuiden zijn er hypermoderne woonwijken, huizen als uit de grond gestampt en geen boom in zicht. De stadjes, waar we doorheen rijden, zijn of door kool- of door staalindustrie (Bethlehem) ontstaan en liggen er wat mistroostig bij. Dit deel van Zuid-Oost Pennsylvania tussen Billy Joel's Allentown en Philadelphia is het minst aantrekkelijke van de staat.

Al gauw rijden we de Pennsylvania Turnpike op. Onze auto heeft een Smart Tag (de geautomatiseerde tol in ons gebied) doosje op de voorruit, waardoor we zo door de EZ-Pass kunnen rijden! Wat een gemak en wat een uitvinding om EZ-Pass en Smart Tag samen te voegen!

Langs de Turnpike staan wat wij in ons gebied helemaal niet hebben: billboards. Overal advertenties van allerlei dingen, van ziekenhuizen tot vliegmaatschappijen. Het maakt de weg wat minder saai, want verder is er weinig te zien en hele einden rijden we tussen twee betonnen muren in. Saai!

We rijden door Delaware (en over de Delaware rivier) Maryland binnen en in Baltimore zien we een schip van Dole in de haven, ananas wordt afgeladen. We bedenken hoe ver dit schip gereisd moet hebben! Waarschijnlijk van Hawaii naar hier.

Ook zien we overal politie! Het is het einde van de maand en kennelijk heeft de Maryland police deze maand nog niet genoeg verdiend!

Zonder kleerscheuren (Rick reed niet bepaald langzaam) rijden we een uurtje later Virginia binnen. Altijd een gevoel van "thuiskomst" is dat bord "Welcome to Virginia" met de cardinaal en de dogwood erop. Het verkeer werkt mee, het spitsuur is lang niet zo erg als anders en om kwart over zes zijn we thuis na een, ondanks wat regen, zeer geslaagd ski weekend!

Foto's van de reis zijn hier te bekijken, filmpjes hier, hier, hier en hier.

posted by Kasaka @ 7:41 PM   ---

|

En toen...regen!

Zo stralend als het gisteren was, zo dreigend ziet het er vandaag uit. Bij gebrek aan alternatief eten we toch maar weer ontbijt in het hotel. Dit keer krijgen we een chique tafel met kleed en alles, maar het voedsel is hetzelfde als gisteren. Oh nee, wacht, er is vandaag ook Chipped Beef (verschrikkelijk!) met biscuits. Ik hou het maar bij Cheerios en roerei!

Gauw rijden we naar de pistes en gaan op de lange latten. Eerst ruil ik mijn laarzen in, want om de een of andere reden deden die van gisteren ontzettende pijn aan de binnenkant van mijn linker enkel. Het nieuwe paar doet dat weer en dan vraag ik om een ander model en dat voelt veel beter. Ik kan er weer tegenaan!

Het blijft nog droog, gelukkig! We doen weer een van de pistes van gisteren, maar het is wel erg slechte sneeuw vandaag. De kinderen overtuigen Rick en mij ervan, dat de langste piste van de heuvel, die een dubbele groen is (ervaren beginner), makkelijk te doen is. Ik laat me met veel moeite overhalen, want ik raak echt in paniek als de helling te steil is.

De lift alleen al is een uitdaging na wat ik gewend ben. We gaan er met zijn vieren op en achteraf had ik beter samen met Rick kunnen gaan die eerste keer. Bij het afglijden raakt mijn ski met die van Kai verward en ik val keihard. De lift blijft nota bene doorgaan en ik ben een bal zenuwen! Gelukkig heeft Katja me een prima manier van opstaan geleerd, dus ik sta vrijwel meteen weer rechtop.

Maar nu die heuvel! Die valt erg tegen en heel onelegant ga ik voornamelijk in de V vorm naar beneden. Ik haal het heelhuids, maar het leert me weer, dat ik nog heel erg beginner ben. Mijn angsten voor snel gaan nog lang niet overwonnen!

De kinderen gaan er weer samen vandoor en Rick en ik werken op de beginnerspiste aan mijn techniek. Ik kan toch niet eeuwig in V vorm de bergen afglijden!

Inmiddels is de regen begonnen en we trotseren het voor een tijdje. Drijfnat verzamelen we om een uur in het West Cafeteria. Het menu daar is iets beter, dan in het East Cafeteria. De chili is erg lekker en een Coors biertje erbij smaakt goed.

Het weer buiten lokt niet meer en we besluiten, dat Rick nog even alleen een zwarte diamant piste gaat doen, terwijl de kinderen en ik zoeken naar skibroeken voor Kai en Katja. Kai vindt er een, maar Katja heeft geen geluk.

Het plenst inmiddels buiten en er hangt een dichte mist. We besluiten terug te gaan naar het hotel en daar droge kleding aan te trekken. De kamer is nog niet schoongemaakt en we doen gauw wat droogs aan en gaan dan richting tube park.

Er hangt een dichte mist, maar het regent even niet. Vanwege het weer gaat het tube park om 17 uur dicht, we hebben dus nog iets meer dan een uur om de heuvel af te suizen. Er is bijna niemand en eerst gaan we in de familie tube met zijn vijven naar beneden. Erg leuk, maar het duurt eeuwen voor we er weer in kunnen. De Camelback medewerkers hebben er duidelijk geen zin in.

Dan besluiten we maar de een persoons banden te gaan gebruiken. We gaan een aantal keren op en neer (ondanks de dooi is het nog een erg snelle baan), maar dan begint het hard te regenen en binnen de kortste keren zijn we doornat. Dit is niet leuk en we geven het op.

In Tannersville vinden we een gezellig restaurant, The Smuggler's Cove. Ze hebben een lekkere salad bar en ook het eten is prima. Na het eten kijken we nog even rond voor een ontbijt restaurant, zonder geluk. Morgen willen we echt niet weer beneden eten! Maar alternatieven lijken er niet te zijn, misschien moeten we ons nog een ochtend aan dit vreselijke buffet overleveren!

posted by Kasaka @ 3:15 PM   ---

|

Een perfecte ski dag!

Tja, vroeg op, wat heet? Om tien voor half negen word ik als eerste wakker en de rest volgt (heel erg) langzaam. Rick, de echte skier onder ons, wordt er ongeduldig van.

Snel, snel eten we het ontbijt buffet in het restaurant beneden. Het is werkelijk vreselijk en we moeten er nog voor betalen ook! Ik heb betere ontbijten gehad in hotels, waar het inbegrepen was! Rick heeft er echt zin in en maant ons tot opschieten!

Het is stralend weer, hoewel te warm voor goede sneeuw, maar dat mag de pret niet drukken. We kopen lift tickets voor twee dagen (die zijn hier trouwens best duur met $50 per dag!). Rick heeft zijn eigen ski's en laarzen, maar de kinderen en ik moeten ze huren. Gelukkig gaat dit allemaal heel snel en om elf uur staan we op de lange latten.

Nu ben ik absoluut geen ski heldin (ik heb het vorig jaar pas geleerd) en ik had eigenlijk gehoopt om een tijdje op de "bunny slope" te oefenen. Maar de anderen willen daar niets van weten, veel te makkelijk, dus hop, de lift op en de groene piste af. Die is toch echt wat steiler, dan ik had gehoopt! Maar ik kom heelhuids beneden en we proberen een stel andere beginners routes. Het gaat vrij goed, ik val maar twee keer. Toch ben ik niet tevreden met mezelf, ik hou me veel te stijf uit angst om te vallen.

De kinderen zijn beginnerspistes al ontgroeid (Rick natuurlijk ook, die is een ervaren skier, maar blijft bij mij, de lieverd) en gaan er alleen op uit. Ze doen een stel blauwe pistes, vooral voor Katja is dit heel wat.

Om half twee hebben we bij het East Cafeteria afgesproken voor de lunch. Het voedsel aanbod is zeer matig, maar de garnalen groentensoep smaakt lekker.

Na de lunch skien we verder en uiteindelijk wil Rick ook wel eens iets meer uitdagends (ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar ik hou me bij de beginners pistes). Hij gaat met Kai en een nerveuze Katja een dubbele blauwe run doen, terwijl Saskia en ik een andere groene piste gaan uitproberen. Het is echt een leuke berg, veel mooie natuur en wijde pistes.

Om vier uur houden we het voor gezien. Katja is, zoals vaker, haar contactlens spullen vergeten, dus we rijden naar een CVS in Tannersville.

Op weg daarheen zien we een hele kudde herten en we stoppen. De kinderen proberen ze te benaderen. De herten zijn vrij tam, maar aanraken lukt toch niet.

Na de shopping trip besluiten we te gaan eten. We hebben een leuke microbrewery gezien onderweg, Barley Creek en krijgen er al snel een tafel. We zijn nog gekleed in onze ski kleding, maar dat maakt niet uit, de helft van de clientele draagt hetzelfde.

Rick en ik proberen een "sample" van hun bieren, maar ik vind er niets aan en bestel een rood wijntje. Het eten is heerlijk! Hun zalm smelt op de tong.

Na het eten willen de anderen nog gaan tuben, maar ik heb de kou en nattigheid wel gezien. Terwijl zij op een band de heuvel af suizen neem ik een douche en heb een lekkere rustige paar uur voor mezelf.

posted by Kasaka @ 7:30 PM   ---

|

Camelback Ski Resort

Ergens in het midden van de nacht is Rick thuis gekomen. Voor het eerst in jaren (ooit?) hoor of merk ik niets en pas om zes uur word ik wakker en hee, daar is ie dan!

We slapen lekker uit en nemen onze tijd om in te pakken en op te ruimen. Ons streven is om twaalf uur weg te rijden. Dankzij onze vrouwelijke tiener moeten we dat streven een half uur uitstellen, maar om half een is alles ingepakt en we brengen Brynna naar de kennel.

Probleempje: ik heb een eigenwijze man. We hebben onze trouwe Mio mee en die zegt, dat we een oostelijke route moeten nemen. Manlief is het daar niet mee eens en neemt de westelijke route, waarschijnlijk zeker 100 mijl langer!!

We rijden naar het westen, ondanks mijn protesten en die van onze GPS Mio, en komen in Leesburg aan. Daar eten we lunch bij Panera, heel lekkere sandwiches, vooral hun multi grain brood is geweldig!

Al gauw rijden we via de mooie blauw geverfde ijzeren brug bij Point of Rocks over de Potomac Maryland binnen. Overal zien we boerderijen met koeien. De velden zijn kaal, dus we kunnen einden ver kijken.

We rijden door prachtige heuvellandschappen, roofvogels cirkelen boven ons. Zo af en toe zie ik een prachtige havik vlak langs de weg zitten. Sommige mensen vinden deze vogels niets, maar ik ben er altijd helemaal van onder de indruk!

Op een gegeven moment rijden we onder het Appalachian Trail door, het pad, dat van Georgia tot Maine loopt. In de verte zien we ski pistes in de bergen en we passeren een ellenlange trein, zeker twintig wagonnen en twee locomotieven!

Met volle teugen genieten we van het mooie landschap, het ongewone, en, al zijn ze vaak vervelend, de gigantische "trucks" op de weg. Deze achttienwielers denderen langs ons heen, soms met de mooiste advertenties op hun kant. Zo af en toe zien we er een zonder lading, dus alleen de voorkant, de cabine. Dat is echt een raar gezicht!

Bij Harrisburg gaan we de Susquehanna rivier over en daar zien we aan de overkant van de weg een enorme file. Honderden trucks staan daarin en het is onvoorstelbaar hoeveel ruimte ze innemen! Zonder die vrachtwagens zou er geen file zijn, daarvan zijn wij overtuigd.

Verder naar het noorden ligt er opeens sneeuw langs de weg. Langs de bergwanden hangen ijspegels. We krijgen echt het gevoel de winter in te rijden. Na de I-81 slaan we af op de I-80. Dit is een hele nieuwe weg voor ons, door het Pocono gebergte. Camelback is meteen te zien, er is avondskien en alle lichten tekenen de berg goed.

We checken in bij het Chateau Resort en krijgen een lekker ruime kamer waar het extra bed al aanwezig is. We hebben ook een luchtmatras bij ons, dus alleen Rick hoeft een kind in zijn bed te hebben.

Bij het restaurant eten we een salad bar, die de slechtste, die we ooit gehad hebben, is. Maar de steaks van het hoofdgerecht zijn voortreffelijk! Ik bestel er een met blauwe kaas erop en die gaat schoon op! Onderwijl zien we buiten allerlei mensen skien. We besluiten morgenochtend vroeg op te staan en een volle ski dag te hebben. Zou het lukken, met deze luie tieners?

posted by Kasaka @ 9:13 PM   ---

|

Pocono's, here we come!

Stiekem vind ik het wel lekker, dat Saskia niet naar school gaat, want ik kan zo tot na achten blijven liggen. Lui!! De wind raast door de bomen als ik opsta en het doet me denken aan vroeger. De dakpannen vielen dan van ons huis in Nederland bij zware wind zoals vandaag. Windkracht 9, ik weet het nog goed, dan werd mijn vader zenuwachtig.

Hier horen we niets over windkracht, de schaal van Beaufort wordt niet gebruikt. Zoals zoveel Europese maten niet of nauwelijks worden gebruikt. Ik bedenk me, hoe anders wij "Amerikanen" wat dat betreft denken. Voor dit blog gebruik ik convert-me.com om de Europese maten en Celsius temperaturen aan te geven, maar ik denk al lang niet meer in Celsius, kilometers of kilogrammen.

Het is bij het opstaan 26 graden buiten en binnen een koele 64 graden, dus ik doe de verwarming aan. De wind waait tussen de 25 en 40 mijl per uur en dat maakt de windchill zo'n 10 graden. Dit alles is natuurlijk Fahrenheit (grappig te lezen, dat hij een groot deel van zijn leven in Amsterdam heeft doorgebracht!) en voor mij is 32 graden al heel lang het vriespunt. In het begin werden het ingewikkelde calculaties: -32 X 5 / 9.

Gallons, quarts, pints en ounces zijn al meer dan 20 jaar deel van mijn dagelijks leven. En nu weet ik niet beter, ik reken allang niet meer om. Het systeem is nog makkelijk ook, want alles is op de factor 4 gebaseerd: 4 quarts in een gallon, 8 pints in een gallon, 16 ounces in een quart, 8 ounces in een cup enz. Het wordt na een tijdje tweede natuur.

Tijdens de cursus gisteren werd ons aangeraden om te kijken of er sex offenders in onze buurt wonen. Gelukkig woont er niemand in onze buurt, maar ik verbaas me er weer over, hoe die mensen met naam en adres te vinden zijn! Ik vind het wel een goed streven, maar zoiets zou in Nederland absoluut niet mogelijk zijn!

Kirsten en ik hebben om kwart over tien bij Whole Foods afgesproken om op het W&OD pad te gaan lopen. Het waait keihard en het vriest. Ik heb mijn skijack, oorwarmers en handschoenen aan en nog heb ik het zo koud, dat ik klappertand. Kirsten heeft nog minder aan, brrr!


Spiegeling in een plas

Het pad is uitgestorven, we komen letterlijk twee mensen tegen en zijn verder alleen met de vogels, eekhoorns en in de verte een kudde herten (te ver om te fotograferen). Het gaat lekker, ik merk, dat mijn uithoudingsvermogen verbetert. We hebben naar het westen wind tegen en nog lopen we de 5km in minder dan een half uur! Terug worden we vooruit geblazen en zo lopen we 10 kilometer in net een uur. Niet gek. Hopelijk lukt het volgende week wel om twee keer met Kirsten te gaan lopen, anders neem ik me heilig voor er zelf ook op uit te gaan.


Oversteken in Vienna bij de "Caboose"

Bij Whole Foods haal ik wat crackers, die Saskia lekker vindt en een bakje met Kumquats. Dit is een vrucht, die ik nog nooit heb geprobeerd. Ze zien eruit als mini sinaasappeltjes en op het doosje staat uitnodigend: sweet skin and tart middle. En ze zijn lekker! De kinderen vinden het niets, maar ik wel!

Thuis lees ik de Washington Post maar weer eens, iets waar ik niet toe kom als ik geen ziek kind thuis heb. Ik lees, hoe er een heel gedoe is over het staatslied van Virginia. Het oude lied "Carry Me Back to Old Virginia" is te racistisch getint om te behouden.

Het nieuwe lied "Shenandoah" heeft eigenlijk weinig met Virginia te maken, maar dat mag de pret niet drukken. Spoedig zullen we het allemaal enthousiast aanvaarden als ons "volkslied".

Het volgende artikel is minder vrolijk. Een paar dagen geleden heeft een acht jarig jongetje in Maryland bij de kinderopvang een zeven jarig meisje beschoten. Nu blijkt, dat zijn vader hem de dag tevoren het gebruik van een pistool had uitgelegd. Zo triest!

Met Paint Shop Pro experimenteer ik met filters om abstracten te maken van sommigen van mijn foto's. Altijd een leuke creatieve bezigheid.


Voorheen Saskia als zonnebloem

Naarmate de middag vordert zie ik Saskia letterlijk beter worden. Vanavond is ze zo druk, dat ik haar tot rust moet manen. Dat zit dus wel goed voor morgen!

Rick komt vanavond na middernacht thuis en morgen zullen we rustig op weg gaan naar het Chateau Resort in het Pocono gebergte in Pennsylvania. De kinderen hebben dankzij het einde van het kwartaal en werkdagen voor de leerkrachten een weekend van vier dagen en daar gaan we gebruik van maken. Maandagavond zijn we weer terug.

posted by Kasaka @ 9:09 AM   ---

|

Thuisdagje

Arme Saskia was vannacht flink ziek en we hebben beiden nauwelijks geslapen. Ze moest vreselijk huilen, want ze miste haar Daddy ook zo. Kai zei dat gisteren ook al, gelukkig blijft Rick na deze reis even thuis.

Saskia wordt met een flinke koorts en hoofdpijn wakker, niet naar school dus! Ik installeer haar op de bank met Pepsi zonder prik, want ze heeft ook buikklachten.

Het weer is opeens weer erg winters: sneeuwbuien en keiharde wind. Het is ontzettend guur, maar toch besluiten Christine en ik te gaan lopen. Ik neem dit keer geen gewichten mee, want ik moet vanavond weer stompen en trappen bij de R.A.D. zelfverdedigingsles. Het lijkt me beter mijn nek en schouders even wat rust te gunnen.

Als Christine weer naar huis is ga ik met een lijstje verzoeken van Saskia naar Safeway. Bij ziekte vragen de kinderen altijd om hetzelfde "comfort food": Alfabet kippesoep, Gatorade, Saltines en Goldfish. Ik koop ook een potje acedophilus en bifidus tabletten, die helpen goed bij problemen met de ingewanden. Zogenaamde probiotics worden die hier genoemd.

Heel handig is het dat er in iedere Safeway een branche van onze bank, Suntrust, is gevestigd. Dit geeft me mooi de gelegenheid de vele rebate checks, die Rick verzameld heeft, in te wisselen.

Bij de eveneens in de Safeway gevestigde Starbucks tracteer ik mezelf op een lekkere latte, die gaat er goed in met dit gure weer!

Op de terugweg een half uurtje later hoor ik op de radio, dat er een stof in drop zit, die caries tegen gaat. Gauw eet ik nog een Italiano, dat is dus goed voor de tanden, jammie! Nu kan ik toch al bijna geen gaatjes meer krijgen met een mond vol kronen, maar je weet natuurlijk nooit!

De hele middag speel ik voor verpleegster en ik bel Janet, mijn buurvrouw, met wie we vanavond meerijden naar R.A.D. om te overleggen wat te doen. Ik kan Saskia best een paar uur bij Kai laten, maar drie uur vind ik weer wat lang. We besluiten, dat ik na twee uur naar huis zal gaan en dat Katja met Janet om tien uur terug rijd.

Het blijkt een goed besluit te zijn, want ik ben na twee uur helemaal op! Wat een rigoureuze fysieke training is het! Ik baal dan wel, dat ik het 's avonds niet op kan brengen ('s ochtends vreemd genoeg wel), maar ja, zoals de instructrice zei, kijken helpt ook.

Saskia heeft vanavond weer 39 graden koorts en voelt zich vreselijk! Kan iedereen duimen, dat ze er als door een wonder vrijdag bovenop is? We moeten hoe dan ook al de hotel nacht betalen, want we zitten al binnen de annuleringstijd. Duim, duim, duim! En ook dat er verder niemand ziek wordt!

posted by Kasaka @ 12:48 PM   ---

|

Klantenservice

De zon is terug! Dat vind ik zo heerlijk hier, een grauwe dag en de volgende dag schijnt de zon weer. Hoera!

Saskia lijkt wat hangerig vanochtend, maar zegt er niets over en gaat gewoon naar school. Ik zie uit naar het hardlopen met Kirsten, dat we voor vanochtend hebben afgesproken en loop gauw terug naar huis.

Helaas gaat om kwart voor negen de telefoon en zie ik "Phillips, Douglas" op de caller ID. Oh jee, het zal toch niet? Maar inderdaad belt Kirsten om af te zeggen, ze werd onderweg naar school duizelig. Gauw probeer ik Christine nog te bereiken, want ik wil zo graag een loop maatje.

Maar Christine is niet te bereiken, dus ik besluit met Nordic Walking stokken en fototoestel naar Community Center te rijden. Daar parkeer ik en stap het W&OD pad op. Ik loop bij elkaar 7 mijl en probeer intussen ook een stel vogelfoto's te maken.


Het is heel stil op het pad vanochtend, mijlen lang zie ik niemand en dan opeens in de verte een man. Na de les van gisteren moet ik toegeven dat ik toch wel wat ongemakkelijk loop zo helemaal alleen. Raar eigenlijk, anders vind ik dat juist heerlijk, dat alleen zijn met de natuur. De mannen, die ik tegenkom, zijn stuk voor stuk oud, dus daar heb ik niets van te vrezen.


Het rood van de cardinaal valt meteen op



Een simpele mus



Dit kleine vogeltje zingt het mooist!



Een deel van de muurschildering langs het pad in Vienna



Ik denk, dat dit een "cat bird" is, maar zeker weet ik het niet

Juist terug bij het Community Center zie ik prachtige vogeltjes: een paar Cardinals, een Blue Jay en een spechtje. Heb ik daar nu 7 mijl voor gelopen?


Een paar cardinalen, het vrouwtje is een stuk minder indrukwekkend dan het mannetje!



Dit spechtje is echt heel dichtbij!

Op de terugweg stop ik bij CVS voor een kaart voor Antoinnette in Canada. Het is nog moeilijk kiezen, want je wilt toch wel de goede tekst vinden. Uiteindelijk kies ik een kaart met een berichtje uit name van een groep geschreven en stuur dat met een check naar Canada. Eerlijk gezegd voel ik me opgelucht, dat alles nu is afgehandeld, ik vond het een hele verantwoording om allemaal te regelen!

Bij Whole Foods haal ik lunch voor Rick en mij. We lunchen samen en dan gaat hij op weg naar het vliegveld. Zijn bestemming is voor de tweede keer deze maand Seattle, hij komt donderdag na middernacht weer thuis.

Kai en Saskia komen thuis (Katja werkt aan een filosofie project met seniors (laatste jaar high schoolers), die haar later thuisbrengen). Laura komt met Saskia mee, maar de hangerigheid van vanochtend is inmiddels overgegaan in koorts en hoofdpijn voor Sas.

Helaas zijn Laura's ouders niet thuis, die zijn een auto aan het kopen en pas rond vijf uur wordt er bij haar thuis eindelijk opgenomen. Intussen hangen de meisjes maar verveeld rond, want Saskia voelt zich niet lekker genoeg om te spelen en Laura wil geen tv kijken (zucht!).

Met Kerstmis hebben we Saskia een American Girl uitklapbed gegeven en meestal zijn hun spullen heel duurzaam. Gisteren viel het bed er echter uit, alle schroefjes los en onbruikbaar. Voor een produkt van $160 vind ik dat onacceptabel, dus ik schrijf een email naar American Girl met foto's.

Na de nachtmerries met klantenservice van FedEx (hoewel we daar wel een heel nette brief van hebben gekregen, maar dat verhaal heeft nog een staartje) verwacht ik niets. Maar tien minuten (ja, echt waar!) nadat ik de email heb verzonden gaat de telefoon. Tot mijn grote verbazing is het Elaine van American Girl! Ze is vol verontschuldigingen en een nieuw bed is al onderweg naar ons. Het oude bed kunnen we in de doos van het nieuwe op hun kosten terugsturen. Indrukwekkend! Zo houd je klanten!

Katja wordt thuis gebracht door een van de seniors en we eten de barbecue kip, die ik in de crockpot heb gemaakt. Lekker en makkelijk, lang leve de kant en klare puree, die echt lekker is!

Met koortsige Saskia en moeie Kai kijk ik American Idol, het blijft een onderhoudende show, onvoorstelbaar hoeveel mensen denken, dat ze kunnen zingen en ronduit lachwekkend zijn! Aan de andere kant zijn er ook echte talenten bij. De Hollywood aflevering zal interessant worden. En toen begon het hard te onweren... (rare winter!).

Last but not least, Wendy heeft mij ge-"tagged" en hieronder mijn lijstje en de vier gelukkige (;)) Webloggers, die ik "tag":


Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:
- enquetrice bij de Jaarbeurs
- secretaresse bij TNO (je wilt niet weten wat er in die Hema worsten zit!)
- reisagente in een "Sweatshop"
- hoofd training department American Express

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
- Raiders of the Lost Ark en de andere Indiana Jones films
- Verder kijk ik eigenlijk niet zo vaak films, behalve nieuwe in de bioscoop

Vier mensen waar je best naast zou willen wonen:
- Mijn zusje Ayesha (die staat eigenlijk op nummer 1, 2 en 3, we wonen veel te ver van elkaar vandaan!)
- Mijn beste vriendin Christine
- Mijn buurvrouw Lorraine
- Petra Schoon

Vier liedjes die je niet meer wilt horen:
- "Break Away" van Kelly Clarkson
- Al de zielige Country liedjes, die op het moment populair zijn hier
- "Boulevard of Broken Dreams" van Greenday (omdat Saskia dat eindeloos speelt!)
- Alle Heavy Metal


Vier plaatsen waar je op vakantie ging:
- Aruba
- Tunesie
- Trinidad and Tobago
- Turks and Caicos

Vier concerten die indruk maakten:
- Spandau Ballet
- REM
- Paul McCartney (recent)
- Billy Joel (recent)

Vier websites die je dagelijks bezoekt:
- the Hunger Site (staat als mijn startpagina)
- Alles Amerika forum
- Florida forum
- Google

En nog een heel aantal blogs en forums!

Vier dingen die je graag eet:
- Allerlei soorten (vooral rauwe!) vis
- Belgische bonbons
- Aziatisch eten (Thai, Japans, Chinees, Indiaas)
- Butterscotch of caramel wat dan ook!


Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:
- in Seattle met Rick
- Ergens warm!!
- Met zijn allen op bezoek bij mijn zusje en zwager (ik mis ze duidelijk ;))
- Yellowstone NP


Vier loggers die je gaat taggen:
(En die dus nu aan de beurt zijn om een paar leuke antwoorden te verzinnen en vervolgens zelf het stokje door mogen geven).....
- Petra
- Ludy
- An
- Nel

posted by Kasaka @ 4:55 PM   ---

|

RAD

Op deze druilerige morgen lokt het niet om buiten te gaan sporten, dus ik rijd naar Lifetime Fitness in Centreville en Christine en ik bedenken onze eigen gewichten routine. We gebruiken een bal en de oefeningen zijn er vooral op gericht om zoveel mogelijk spieren tegelijk te trainen.

Om ons heen werken een heel stel personal trainers met hun klanten. Een uur met zo'n trainer kost tussen de $75 en $90, afhankelijk van hun expertise. En laten we nu even later de duurste personal trainer de oefening, die wij net deden, aan zijn klant zien tonen! Wij hebben die oefening uit het blad Fitness voor ongeveer $4 en zij moet er zoveel geld voor betalen om hem te leren. Christine en ik vinden het zeer vermakelijk!

Een paar jaar geleden heb ik de cursus voor personal trainer gevolgd. Het was erg interessant, maar ik heb het examen nooit gedaan. Uiteindelijk zag ik mezelf toch niet de hele tijd naar anderen kijken, terwijl ik de keren, dat ze hun gewichten heffen, tel. Maar de informatie van de cursus komt vaak van pas in mijn persoonlijke sport routines.

Na de sportschool rijden we naar Trader Joe's. Christine koopt ingredienten voor het avondeten voor een vriendin, die zowel haar pols als haar enkel gebroken heeft. Ik haal koekjes voor vanmiddag, want iedere keer als we gasten krijgen is mijn koekjes voorraad schoon op (niet verwonderlijk met twee tieners!). Trader Joe's heeft lekker Europese koekjes en ik koop Belgische wafeltjes.

Saskia komt om een uur thuis en om half twee haal ik Sylvia en haar vier jarige dochtertje, Teddy, op van de metro. Zij zijn net, met haar man, naar Washington verhuisd voor een periode van zeker een jaar. Via email en telefoon hebben we al contact gehad en nu ontmoeten we elkaar dus in persoon.

Teddy vindt Brynna en onze poezen prachtig en Saskia's speelgoed ook. Karin en Maaike komen ook theedrinken en de meisjes vermaken zich boven prima, terwijl de moeders gezellig kletsen. Ik bewonder vrouwen als Sylvia en Karin erg, het is toch niet zomaar wat, om naar een vrijwel volledig onbekend land te verhuizen! En dat met kinderen en met mannen, die hard en lang werken, zodat veel van de organisatie en het settlen op hun schouders terecht komt. Ik ben blij, dat ik een beetje kan helpen daarbij.

Rick komt vroeg thuis en neemt Katja mee naar het DMV om haar Learner's Permit te halen. Een uur later belt ze opgewonden op, dat ze nu mag gaan leren rijden, ze had maar vier fouten in haar test! Wauw, dat is wel even een grote stap!

Na gauw gegeten te hebben zet Rick Katja en mij om zeven uur af bij het Vienna Community Center. De komende twee maandagen en woensdagen gaan we daar de Rape Agression Defense (RAD) cursus volgen. Dit is een zelf verdedigingscursus, die over het hele land en in Canada wordt gegeven.

Vanavond bestaat voornamelijk uit theorie. We leren, dat 90% van zelf verdediging oplettendheid en vermijding is. Er is een driehoek: slachtoffer, aanvaller en gelegenheid. Als er geen gelegenheid is, is er ook geen slachtoffer.

Het laatste half uur leren we een paar fysieke verdedigingsbewegingen. De komende drie avonden zullen voornamelijk fysiek zijn. Best zwaar, vind ik, want mijn nek en schouders spelen me nog flink parten en 's avonds ben ik op. Maar ik vind deze cursus ook erg belangrijk voor Katja om te volgen. Zij gaat er steeds vaker alleen of met een groepje op uit en jaren geleden heb ik met mijn moeder in Nederland ook zo'n soort cursus gevolgd.

We leren vanavond een heel stel lokale politieagenten kennen, misschien ook weleens goed. Al met al is het zeer de moeite waard. Om tien uur staat Rick ons weer op te wachten en relaxen we even thuis met een glaasje wijn.



RAD

posted by Kasaka @ 5:53 PM   ---

|

Productief weekend

Zaterdag

Iedere keer als ik Saskia's kamer binnen loop bekruipt me een gevoel van claustrofobie. Hij staat gewoon te vol met pluche dieren, poppen, boeken enzovoorts. Ook haar kast is een puinhoop, als je de deur opendoet komt er van alles uit vallen.

Tijd dus, om hem op te ruimen. Rick en ik doen het samen, zodra we een beetje wakker zijn beginnen we. We halen maar liefst zes vuilniszakken vol speelgoed en boeken, die Saskia allang ontgroeid is, naar beneden. Het kamertje ziet er weer keurig uit en Saskia zal haar speelgoed weer kunnen vinden, dat moedigt ook tot meer spelen aan.

Na de lunch ga ik naar Claudia en we lopen drie kilometer. Het is ongekend warm voor de tijd van het jaar, we lopen zelfs in korte mouwen! Als ik thuiskom zie ik Saskia, Parker en Alejandra picknicken op Parkers oprit. Jammer, dat het niet zo warm zal blijven!


De rest van de middag werkt Rick aan het opruimen van het kantoortje, want ik kan al bijna niet meer bij mijn bureau, zoveel troep heeft hij liggen! Ik probeer maar weer eens wijs te worden uit de benodigde documenten voor het herkrijgen van mijn Nederlanderschap. Als het alleen voor mij zou zijn, zou ik het opgeven! Maar als ik het niet voor haar achttiende terug vraag verliest Katja de mogelijkheid die nationaliteit via mij te verkrijgen en dat is natuurlijk zonde.

Saskia gaat bij haar vriendinnetje Tabatha spelen en wordt meegevraagd naar de film "Hoodwinked"
(die mij ook ontzettend leuk lijkt). Katja heeft een Sweet Sixteen party van twee van haar vriendinnen en dus hebben wij alleen Kai thuis met etenstijd.


De prachtige zonsondergang vanavond

Kai is dol op uit eten gaan, dus we laten hem het restaurant kiezen. Het wordt Gordon Biersch in Tysons Corner, waar ik natuurlijk niet kan laten de gefrituurde artichokharten te bestellen. Die zijn zo ontzettend lekker!


Gezellige drukte bij de mall

Kai maakt van zijn enig kind status gebruik en vraagt of we bij een van de sportwinkels naar een echte football jersey voor hem kunnen gaan kijken. We lopen eerst Foot Locker in, maar daar zijn alleen maar Baltimore Ravens jerseys en die vindt Kai niet mooi. Bij Champs kiest hij een jersey van de Redskins met de naam van een van hun beste spelers, Portis, erop.

Die jerseys zijn niet bepaald goedkoop!! Er zijn er, die $99 kosten! Gelukkig is die van Kai on sale (misschien omdat het seizoen van de Redskins voorbij is?) voor de halve prijs.

Met een blije zoon gaan we huiswaarts (inmiddels weten we, dat Saskia bij Tabatha blijft logeren) en spelen de rest van de avond het Madagascar dierentrivia spel. We leren van alles over het dierenrijk!

Zondag

De dag begint koel (het wordt vandaag maar 6 graden, terwijl het kwik gisteren maar liefst de 20 graden haalde!), maar prachtig zonnig. Christine komt en we lopen een goed uur door de straten van Vienna. Er zijn ontzettend veel fietsers, joggers en wandelaars op straat.

Gisteren heb ik een berichtje op het antwoordapparaat van onze vroegere buren, Burma en Rick, achtergelaten om te vragen of zij interesse hebben in de zakken met speelgoed en boeken, die Saskia ontgroeid is. Zij zijn heel actief met het Hannah House in Washington. Hannah House huist dakloze vrouwen en kinderen en voorziet hen van cursussen en andere hulp om weer een eigen leven op te bouwen.

Het is een heel goede liefdadigheids instantie en eentje, die wij door de jaren heen zoveel mogelijk hebben gesteund. De kinderen en ik (Rick mag niet komen, vanwege de vaak slechte ervaringen met mannen, die de vrouwen en kinderen hebben gehad) zijn er een aantal keren op bezoek geweest met tekenmateriaal en dergelijke voor de kinderen in het huis.

Het was heel goed voor onze kinderen om te zien, hoe een simpel pakje viltstiften iets heel bijzonders is voor de kinderen daar. Het heeft zoveel indruk op Katja gemaakt, dat ze sindsdien heel veel vrijwilligerswerk is gaan doen. Het huis ligt in een nogal moeilijke buurt, dus ik durf er helaas niet zo vaak heen als vrouw alleen.

In ieder geval belde Burma op, dat ze met veel graagte de zakken overnemen. Rick en ik laden ze in de van en rijden naar onze oude buurt.

Burma is een gezellige klets en heel politiek actief. Ik zie een "Warner for president 2008" sticker op haar auto en vraag haar, of Mark Warner dus definitief besloten heeft mee te doen aan de presidentiele race. Volgens haar is dat zo en dat vind ik fantastisch nieuws! Ik bewonder Mark Warner enorm en hij heeft mijn stem als hij ervoor gaat.

Een lang politiek gesprek volgt en ik merk, dat Rick, die helemaal niet van politiek houdt, weg wil. Ik vind het wel interessant, wat Burma allemaal vertelt. Vooral als ze vertelt, dat Tom Davis en Jeanne Marie Devolites (Republikeinen, die ze duidelijk niet kan uitstaan) getrouwd zijn! Volgens haar hebben beiden hun respectievelijke vorige echtelieden al jaren bedrogen. Smeuiig!

Als Burma ons binnen vraagt, weigert Rick beleefd. Ik had nog wel meer smeuiige verhalen willen horen. Mijn politieke positie is absoluut in het midden, ik stem voor degene, die me het meest aanstaat, maar heb over het algemeen liever een Democraat.

Thuis gaat Rick verder met het kantoortje en ik begin aan de basement. Ook daar is al jaren niet opgeruimd en liggen de onthoofde Barbies voor het oprapen. Ik ruim de kast, waar we speelgoed voor kleinere kinderen bewaren op en organiseer Saskia's speelgoed zo, dat ze de dingen weer kan vinden. Snickers "helpt" me door overal in te kruipen en Sushi ligt er nieuwsgierig bij. Alleen ben ik nooit met de katten in huis en Snickers is het voorbeeld van "curiosity killed the cat"!


Een net opgeruimde basement en Snickers probeert het Madeline huis uit



Terwijl Rick opruimt springt Snickers op het richeltje boven de kantoordeuren

Als laatste taak heb ik mezelf de knutselkast opgelegd. We hebben een heerlijke dubbele ingebouwde kast voor knutselspullen en spelletjes. Als ik ermee klaar ben ziet het er weer overzichtelijk uit en kunnen de kinderen weer creatief bezig zijn.

Voldaan, omdat ik nu alle "hot spots" in huis netjes heb, zijg ik in mijn stoel neer, voeten omhoog (wij hebben "lazy boy" banken) om de footballwedstrijd tussen de Steelers en de Bronco's te gaan kijken.

Hoewel ik geen speciale gevoelens heb voor een van die teams heb ik de Bronco's op een forum als winnaars voorspeld. Maar Denver doet het niet goed en Pittsburgh wint. Oh well! Hopelijk doen de Seahawks het in de volgende wedstrijd beter!!

PS -- De Seahawks hebben gewonnen, ze zijn NFC kampioen, hun coach heeft een emmer met Gatorade over zich heen gekregen (traditie) en nu op naar de Superbowl. Go Seattle!

posted by Kasaka @ 3:49 PM   ---

|

Muffins for Moms

"Nee, Mammie, je hoeft niet mee, ik vind muffins toch niet lekker", begint Saskia, als ik me klaarmaak om met haar naar "Muffins for Moms" op school te gaan. Dit is een ontbijt met muffins, donuts, koffie en jus d'orange, dat door de PTA wordt opgezet. De bedoeling is voornamelijk om (werkende) moeders (de vaders waren een paar maanden geleden al aan de beurt in Donuts for Dads) even met hun kind naar school te krijgen. Sommige ouders komen er anders nooit, hoewel deze school wel een grote ouder participatie heeft.

Net als ik Kirsten opbel, ik zou haar op school ontmoeten, verandert Saskia toch van gedachten. Samen lopen we naar school en daar zit het cafetaria al propvol met moeders en kinderen. Mijn vriendin Mary, die dit jaar PTA president is, houdt een praatje en verder klets ik onder het genot van een kop koffie met Kirsten. De meeste aanwezige moeders ken ik, dus ik vraag me af, hoeveel moeders, die anders ook niet komen, nu wel present zijn.


Als Saskia haar corn muffin op heeft, gaat ze met Madison terug naar haar klas en Kirsten en ik beginnen aan onze loop. Het is heerlijk weer, zonnig en warm, we kunnen zonder jas lopen. Het wordt een heel heuvelachtig parcours van 6,35 mijl. Bij mij gaat het lekker, maar Kirsten trekt de laatste heuvels niet, volgende week moeten we echt twee keer gaan om het uithoudingsvermogen op te vijzelen!

Om een uur laat ik bij Mona mijn haar doen. Ze maakt het van achteren iets korter en ik krijg allerlei complimenten van zelfs wildvreemden bij de Giant, dus het moet er goed uitzien! We bedenken, dat zij al meer dan 7 jaar mijn haar doet!! Het is een ontzettend leuk mens, iets ouder dan ik en ze is Libanese. Ik bewonder haar, want ze is nu haar eigen salon begonnen en heeft daar allerlei grote plannen voor.

Bij de Giant haal ik wat spullen om hapjes te maken voor vanavond. Christine heeft een pot luck feestje voor haar verjaardag, iedereen moet een appetizer meebrengen. Ik maak, nu al voor de derde keer deze maand, dadels met cream cheese, tomaatjes met mozzarella en appel partjes met pate. Ook maak ik een slaatje van roze zalm (uit blik), gehakte ui, mayonnaise, dijon mosterd, Worcestershire saus, cayenne peper en knoflookpoeder. Die blijkt een groot succes en gaat schoon op.

Kai wil bij de Flint Hill lagere school football gaan spelen. Het is inmiddels 18 graden buiten! Ik rijd hem erheen, want ik vind het te ver voor hem om te fietsen. Niet zozeer omdat hij het niet kan, maar omdat automobilisten hier geen fietsers gewend zijn en hij dan over een heel drukke weg zou moeten.


De jongens spelen football zonder bescherming en ik waarschuw Kai wel. Het is een ruig spel, hij heeft een beugel en een trap tegen het hoofd kan ook flinke schade berokkenen. Inderdaad heeft hij, als ik hem weer ophaal, een klap tegen zijn mond gehad en is de binnenkant van zijn lip open door de beugel. Verbieden wil ik het niet, maar ik hoop, dat de nieuwigheid er gauw af is!

Iedereen is vanmiddag buiten, dus ik sluit me aan bij het groepje kletsende buren. Het blijkt, dat sommigen een dubbel zo hoge waterrekening hebben ontvangen deze maand en dat er ergens een lek zit. Toch maar eens onze rekening opgraven en kijken of het bij ons ook zo was.

Saskia komt thuis met de mededeling, dat ze een vos op het speelterrein bij de school hebben gezien. De kinderen zijn gewaarschuwd meteen naar binnen te gaan, als dat weer gebeurt en een leerkracht te waarschuwen, zodat Animal Control gebeld kan worden. Zou het hetzelfde vossenpaar als gisteren zijn geweest? Natuurlijk is het minder, als ze echt mensen gaan opzoeken!

Karin komt mij en Saskia om kwart voor zeven ophalen om naar Christine's feestje te gaan. Katja gaat naar Leah's basketbalwedstrijd en Kai blijft thuis, er zijn altijd alleen maar meisjes bij Christine, niets aan voor hem. Het wordt zoals altijd een gezellige boel en Rick komt rond kwart voor negen ook direct van het vliegveld feest vieren. Rond elf uur duiken we uitgeput ons bed in!

posted by Kasaka @ 6:12 PM   ---

|

Happy Birthday, Christine!

Rick blijft vanochtend thuis werken, want hij moet vanmiddag weer op reis naar St. Louis. Hij krijgt dus de beroemde arch te zien, waar we een aantal jaren geleden in naar boven zijn gegaan, de Gateway to the West.


Samen lopen we Saskia naar school. Als ik naar achteren kijk zie ik een roodachtig dier hard door iemands tuin rennen. Zou het een vos zijn? Maar dan bedenk ik, dat het waarschijnlijk gewoon een poes was.

Rick heeft Brynna mee en loopt de korte weg terug, ik begin aan de gewoonlijke jog achter de school langs. Als ik even later de heuvel op loop rennen er opeens een paar vossen recht voor me langs iemands tuin uit. Het zijn (volgens mij) een mannetje en een vrouwtje, want de een is veel groter, dan de ander.

Er komt net een auto aan en het mannetje is de straat al over, maar het vrouwtje raakt in paniek en draait zich om. In haar paniek rent ze tegen mij aan. Oef, dat is even schrikken! Maar zij schrikt net zo hard en gaat er als een speer vandoor, haar man verdwaasd achterlatend.

Hij staat me van de overkant van de straat aan te kijken en ik baal, dat ik mijn fototoestel nu net niet bij me heb! Ik ben nog nooit zo dicht bij zo'n mooie vos geweest! Hij heeft een enorme staart en zwart met grijs in zijn gezicht, misschien is hij al wat ouder? Dan besluit hij achter zijn maatje aan te gaan en steekt de straat weer over. Hij rent me voorbij, stopt nog even bij het hek van de tuin en kijkt me weer aan, springt eroverheen en verdwijnt.


Toch hopend ze nog rond te zien lopen, ren ik naar huis, pak mijn fototoestel en de auto en rijd het blok rond. Natuurlijk is dit ijdele hoop, ze zijn nergens meer te bekennen, waarschijnlijk allang in het bos verdwenen. Na dit avontuur kan mijn dag niet meer stuk, wat een prachtige dieren! Voor wild hoeven we hier niet naar de nationale parken!

Kirsten belt, dat ze tot twee uur vannacht bezig was met een schoolproject van een van haar zonen, dus ze is te moe om te gaan hardlopen. Niet getreurd, ik heb toch zin om te gaan fietsen op mijn vers gemaakte fiets.

Net voor ik wegga krijg ik een telefoontje van Sylvia. Zij is net dit afgelopen weekend hierheen verhuisd en we hebben al regelmatig email contact gehad. We spreken af, dat ze maandagmiddag komt om thee te drinken. Leuk! Het wordt zo langzamerhand een hele Nederlandse enclave hier. Gek, dat ik een jaar geleden nog geen enkele Nederlandse in deze buurt kende!

Als ik even later wegfiets is het toch wel erg koud en ik ben niet warm genoeg gekleed. Ik besluit dan maar heel hard te fietsen, want ik heb geen zin om helemaal terug te gaan. Het lukt goed, ik heb weer energie, hoera! Omdat ik niet veel tijd heb beperk ik de tocht tot tien mijl. Heerlijk, die natuur! De Kardinaaltjes vliegen af en aan voor mijn fiets langs, de Blue Jays gillen hun schrille roep naar elkaar.

Thuis spring ik onder een hete douche en pak Christine's cadeautje in. Zij komt om kwart voor twaalf en samen halen we Karin op, want Karin en ik tracteren haar op een lunch. Christine heeft de Cheesecake Factory uitgekozen voor haar verjaardagslunch en we krijgen een leuke ronde tafel.

Karin bestelt een heerlijk uitziende pasta uit het menu boek, want zo moet het wel genoemd worden! Christine en ik delen Chinese potstickers en bestellen dan beiden Thai Lettuce Wraps, kip, komkommersalade en andere groentes, die je met een van drie sausjes in een slablad wikkelt en uit de hand eet. Het gaat schoon op!


Zingende serveersters

Bij het binnenkomen had ik de serveerster al laten weten, dat het Christine's verjaardag is. Als we klaar zijn komt een groepje serveersters "Happy Birthday" zingen en Christine krijgt een lekker ijsje met chocolade saus en slagroom en een kaarsje erop. Toch een grappige traditie, het zet de jarige voor het hele restaurant in het zonnetje.


Als ik thuis kom staat Rick op het punt te vertrekken. Ik neem afscheid van hem en ga voor op het stoepje zitten lezen. Het is heerlijk weer uit de wind, zo'n vijftien graden. Ik probeer in het nieuwste boek van Philippa Gregory over Katherine of Aragon ("The Constant Princess") te komen, maar het lukt nog niet erg.

Laura komt om me een heel erg nodige massage te geven. Even doorbijten, want ze moet heel wat pijnlijke knopen eruit werken, maar ze zegt, dat het goed los is gekomen. Morgen moet dus een betere dag zijn. Dat zal sowieso al zo zijn, want het wordt morgen heerlijk warm en zonnig.

Na haar pianoles speelt Saskia nog een uur in het donker buiten met alle buurkinderen. Ze hebben keihard de muziek aan en dansen. Heerlijk om kind te zijn! Ze heeft net uitgevonden, dat ze een complete split kan doen en dat moet ik natuurlijk eindeloos zien. Ze zit dit jaar zoveel beter in haar vel, dan vorig jaar, wat kan een leerkracht toch verschil maken in het leven van een kind!

Kai komt me net vertellen, dat hij morgen als soldaat verkleed moet voor Engels. Het is wat laat, 21:15 om daarmee te beginnen, vooral omdat we geen enkel militair kledingstuk bezitten! Maar Kai weet de oplossing al: khaki broek, wit t-shirt, Rick's werklaarzen en "dogtags" (die hij zelf maakt van aluminium folie). Prima, maar voortaan toch maar wat beter plannen!

posted by Kasaka @ 8:59 AM   ---

|

Extreem weer

Om half zes word ik wakker, nog steeds in een grote knoop. Ik besluit maar op te staan, want liggen lukt niet meer. Rick is blij, dat hij mij hoort, want hij moet een vlucht van 8 uur halen en om de een of andere reden is zijn wekker niet op tijd afgegaan.

We drinken gauw even thee en koffie en dan vertrekt hij om zes uur richting Dulles Airport. Ik neem van alle extra tijd gebruik om online te lezen. Gisteravond was ik een beetje nerveus over hoe er op mijn "Fibromyalgie" blog gereageerd zou worden, maar dat was dus helemaal niet nodig. Ik ben ontzettend ontroerd en blij met alle lieve reacties!

Het is moeilijk om toe te geven, dat de pijn soms mijn leven overheerst. Ten eerste wil ik dat (natuurlijk!) helemaal niet en ten tweede wil ik voor niemand een "daar heb je dat mens met haar gezeur weer" zijn.

Voor vandaag neem ik me voor een "Pamper" (nee, niet de luiers!) dag te nemen. Het regent en stormt keihard als we opstaan (reden voor de pijn?) en buiten lopen of fietsen valt af. Christine en ik spreken bij Lifetime Fitness af.

Vanwege de pijn en omdat ik weet, dat de kou daar niet bij helpt, zet ik Saskia bij wijze van uitzondering met de auto bij school af. Terwijl we in de ellenlange rij van minivans en SUVs staan te wachten, verzucht ik toch maar weer, dat we volgende keer beter kunnen gaan lopen. Het is de moeite niet waard voor die halve kilometer! Maar in de rij zie ik twee van mijn buren, dus ik ben niet de enige "whimp"!

Direct na het afzetten rijd ik door naar Centreville en Christine en ik komen tegelijk aan. Ik ben mijn waterfles vergeten, dus koop er gauw een in het cafe. Deze sportschool is echt enorm en biedt van alles, van massages tot fitness klassen, van een enorm kinderopvangcentrum (voor ouders, die sporten) tot basketbal en racquetbal velden. Er is zelfs een klimmuur en een enorm zwembad met glijbaan en whirlpools. Je kunt er letterlijk een hele dag doorbrengen met verschillende activiteiten en nog niet alles geprobeerd hebben.

Wij gebruiken hun machines voor een cardio fitness. Twintig minuten op drie verschillende machines, het gaat gauw voorbij. Belangrijker is, dat het ook echt helpt, ik heb meer energie! Jippie!

Toen we aankwamen regende het pijpenstelen en als we klaar zijn is het droog en zien we een letterlijk rechte lijn tussen de bewolking en de blauwe lucht. Het weer is allervreemdst deze maand! Het was vanochtend bij het opstaan 13 graden, nu wijst de thermometer in de auto 7 graden aan! En het is zonnig! Raar!

Gelukkig zijn de files inmiddels opgelost, want ik heb haast. Ik heb om half twaalf in Reston afgesproken met mijn vriendin Katja voor lunch. Gauw neem ik een hete douche en geef Brynna eten. Ik maak me zorgen over haar, ze drinkt ontzettend veel, ademt snurkerig door haar neus of hijgt de hele tijd.

In Reston haal ik gauw geld uit de drive thru ATM en parkeer dan bij La Madeleine, waar ik Katja zal ontmoeten. Ik bekijk het menu en zie een lekkere salade, de rest is me te zwaar. Katja komt een paar minuten na mijn aankomst binnen en we bestellen. Ik die spinazie salade en een uiensoep (die verschrikkelijk zout blijkt te zijn, niet lekker!) en Katja bestelt een crepe met garnalen en spinazie. Die blijkt flink duur en groot! Zeker niet het crepe-je, dat je in Frankrijk zou krijgen. Katja krijgt hem dus ook niet op!

We kletsen gezellig en het onderwerp van gesprek worden onder anderen onze honden. Katja's oude hond, Pasja, is niet zo lang geleden overleden en nu hebben ze een poedel puppy. Ik vertel over Brynna's gebreken op het moment. Of Brynna nog lang van deze wereld zal zijn waag ik te betwijfelen. Als het dan het einde moet zijn hoop ik ook, dat het snel komt en niet na lang lijden!

Voor we het weten moet Katja ervandoor om haar zoontje van preschool te halen. Ik ga naar Barnes and Noble in hetzelfde shopping center om een verjaardagskaart voor Christine uit te kiezen. Eerst tracteer ik mezelf op een tall skim sugarfree Hazelnut latte van Starbucks en gebruik voor het eerst de gift card, die Rick me met Kerst gaf. Het smaakt heerlijk!

Met de kop koffie in mijn hand ga ik de boekenwinkel binnen. Oh, wat moet ik me inhouden! Er liggen allerlei boeken, die me interesseren, maar ik heb zo weinig leestijd! Mijn kast ligt al vol met ongelezen boeken, dus ik ben sterk en koop alleen de kaart, die heel leuk is, van Mary Engelbreit.

Op de terugweg besluit ik, dat mijn nagels er niet uitzien. Ik rij door naar mijn nagelsalon en daar zijn verder geen klanten, dus mijn nagels worden meteen mooi gemaakt. Intussen lees ik de nieuwste Margriet met een artikel over vrouwen, die na hun huwelijk verliefd werden op een vrouw. Interessant, want homoseksualiteit is hier in de Verenigde Staten nog erg taboe en zo'n artikel in een vrouwenblad zou heel wat stof doen opwaaien.

Net als ik klaar ben belt Katja (dochter) mij op mijn mobieltje. Of ik haar kan ophalen, ze is klaar met de Key Club. Thuis begint ze meteen in de keuken aan haar huiswerk, want vanavond komt er een nieuwe bijleslerares geometrie onderwijzen en ze heeft veel te doen.

Hoe ze zich op haar huiswerk heeft kunnen concentreren is me een raadsel. Inmiddels rennen er zes andere kinderen door het huis. Kai heeft drie vrienden op bezoek en Saskia en Laura lopen zich te vervelen. Ik neem me voor Saskia wat vaker naar haar vriendinnetjes te sturen, die hebben veel meer met haar gemeen. Laura heeft geen andere vriendinnen, maar Saskia wel.

Laura is een girl scout en verkoopt dus de jaarlijkste girl scout cookies. Liever zou ik ze niet kopen, want we hebben die extra calorieen niet nodig in dit gezin. Maar ja, beste vriendinnetjes en zo, dus toch maar zeven dozen (!) besteld. Ik moet toegeven, dat ik Samoas ook erg lekker vind. Verder heb ik, op aandringen van de kinderen, Tagalongs en Thin Mints besteld.

Een voor een worden de gasten opgehaald en Rick belt, dat hij een vroegere vlucht terug naar huis heeft kunnen nemen. Jippie! We bestellen pizza van Vocelli, mijn favoriet!

Voor Rick thuiskomt kijken we het plaatselijke nieuws. Veel toeristen vinden het Amerikaanse "nieuws" niets, omdat ze naar dit plaatselijke "nieuws" kijken. Iedere zender heeft wereldnieuws, ongeveer als het NOS Journaal, om zeven uur of half acht 's avonds. Daarvoor is het plaatselijk nieuws.

Vandaag wordt er vermeld hoe 1100 mensen in de afgelopen tien jaar de dood hebben gevonden door een auto ongeluk veroorzaakt door tieners. Het maakt mij niet bepaald enthousiast om Katja achter het stuur te plaatsen! Katja lijkt haar enthousiasme om te rijden ook verloren te hebben, ze vraagt tenminste helemaal niet om haar learner's permit te gaan halen. Leah (een maand jonger dan Katja) daarentegen heeft intussen al op de snelweg gereden!

On a lighter note, zoals we hier zeggen, een klas lagere school kinderen heeft vandaag besloten, wat de officiele vrucht van het District of Columbia moet zijn (staten hebben allerlei officieels, van vogels tot vruchten, van bloemen tot bomen): de kers! Niet omdat die vrucht hier groeit, maar omdat we hier iedere lente een Cherry Blossom Festival hebben. Logisch, toch?

posted by Kasaka @ 3:47 PM   ---

|

Fibromyalgie

Grijs en grauw weer grijnst me tegemoet als ik me met moeite om half acht uit bed sleep. Al meer dan vijf dagen slaap ik bijzonder slecht, omdat de nek- en schouderpijnen en de daaruit voortkomende hoofdpijn, die ten grondslag liggen aan mijn fibromyalgie (all over spierpijnen) maar niet minder worden.

Gisteravond heeft Rick mijn hele rug en nek ingesmeerd met mineral ice, een goedje, dat eerst koud en dan heel heet aanvoelt. Meestal helpt dat goed, maar vannacht niet. Moedeloos word ik ervan! Die constante pijn maakt me gek! Zolang ik beweeg gaat het redelijk, maar eigenlijk heb ik helemaal geen energie om te bewegen. Bah!

Dagen lang bijt ik me door de pijn heen en het helpt om veel afleiding te hebben, maar uiteindelijk loop ik tegen een spreekwoordelijke muur op. Vandaag staat hij er, hoog en niet te beklimmen. Rick noemt me de menselijke barometer, want ik voel haarfijn aan, wanneer het weer gaat veranderen.

Vluchtig vraag ik me af, of ik het allemaal toch maar niet (weer) zal voorleggen aan een dokter. Maar ik ben al vele malen door de medische mallemolen geweest, MRI's, CT Scans, van alles is er gedaan om een oorzaak te vinden. Arthrose in een nekwervel luidt de officiele diagnose, die pijn rolt als een sneeuwbal door mijn lichaam en "steekt" alle spieren aan.

De oplossing van de doktoren is altijd of spierontspannende medicijnen of fysiotherapie. Beiden heb ik geprobeerd, bij geen van beiden heb ik baat. Op 1 februari heb ik een afspraak met mijn rheumatologe, ik zal haar dan weer vragen of er iets nieuws is op dit gebied. Zelf volg ik de literatuur ook scherp, want ieder onderzoek brengt wel iets nieuws naar voren.

En ik ben blij met de vooruitgangen, die sinds 1984, toen ik voor het eerst de diagnose "fibromyalgia" kreeg, zijn gemaakt. Jarenlang luidde het advies "rust houden", wekenlang bleef ik thuis van mijn werk om maar te rusten. Beter werd het er niet op, eerder erger!

Alles heb ik geprobeerd: chiropractor, acupuncturist, allerlei alternatieve methodes, allerlei conservatieve methodes, niets hielp! Tot ik in 1993 een artikel las over lichamelijke beweging en de positieve effecten op patienten met fibromyalgie.

Wat een openbaring! In plaats van rusten zou juist veel bewegen helpen! Ik ben het meteen uit gaan proberen en inderdaad, ik voelde me al gauw beter. Nu ben ik zelfs zo ver, dat ik me het grootste deel van het jaar goed genoeg voel om "gewoon" te functioneren. Samen met deep tissue massages is lichamelijke oefening het beste medicijn.

Inmiddels ben ik zo "verwend", dat een pijn week zoals deze moeilijk te aanvaarden is. Het frustrerende is, dat niemand iets aan me ziet. Het is een controversiele ziekte, doktoren zijn het er niet over eens "wat" het is, behalve onverklaarbare pijn en vermoeidheid. Gelukkig wordt er steeds meer research gedaan en knikken steeds meer mensen begrijpend, als ik het woord "fibromyalgia" gebruik.

Hele dagen bijt ik door de pijn heen, want ik weiger om het de kwaliteit van mijn leven te laten beinvloeden. Dood zal ik er niet aan gaan, tenslotte (hopelijk).

En al probeer ik het nooit als excuus te gebruiken, soms wilde ik wel, dat er een rood licht zou branden op mijn voorhoofd, als ik een slechte dag heb. Ik schaam me altijd, als ik vanwege vermoeidheid of pijnen iets niet kan en maak me zorgen over hoe de kinderen zich dit later zullen herinneren.

Er zijn een heel aantal support groepen hier voor mensen met fibromyalgie, maar die verzanden al gauw in een competitie over wie de meeste pijn heeft. Daar pas ik voor!

De reden, dat ik vandaag mijn blog hieraan wijdt, is niet alleen om sympathieke reacties te krijgen (hoewel die natuurlijk zeer op prijs worden gesteld ;)), maar ook omdat veel mensen wel iemand, die aan ME (chronische vermoeidheid) of Fibromyalgie lijdt, kennen. Uiterlijk hebben deze aandoeningen geen kenmerken en het is heel moeilijk voor mij en waarschijnlijk ook andere lijders, om aan te geven hoe erg aanvallen ons beperken in ons dagelijks doen (hoewel ik dat eigenlijk gewoon niet toelaat!).

Iedereen, die hier regelmatig leest, weet, dat ik een actief persoon ben. Iedere ochtend bijt ik door pijn om mijn oefeningen te doen, want ik weet, dat die me de energie zullen geven om de dag aan te kunnen. Andere mensen, die fibromyalgie hebben, lijken misschien lui, omdat bewegen gewoon te veel pijn doet. Het is nog steeds een heel slecht begrepen aandoening en ik hoop van harte, dat er gauw meer over bekend wordt. Meer informatie kun je vinden op mijn website (Engelstalig) en op de website van de Fibromyalgie Patientenvereniging. En een treffend gedicht over fibromyalgie.

En nu twijfel ik, of ik dit als blog zal posten. Klinkt het niet zeurderig, vraag ik Rick, want ik schrijf meestal over de leuke dingen (eindeloos veel!) in ons leven. Absoluut niet, vindt hij, die al al die jaren met mijn pijnen leeft. So here it is!

posted by Kasaka @ 5:48 PM   ---

|

Martin Luther King's birthday

Vandaag is een vrije dag vanwege Martin Luther King's Birthday. Rick blijft thuis en we ruimen op van het weekend en maken samen een heel lange wandeling. Met Rick lopen is altijd erg leuk, want hij wil nooit hetzelfde doen. Zo bevinden we ons opeens op een drukke weg zonder stoepen, bijvoorbeeld, of in een soort doolhof van een buurt en kunnen de uitgang niet vinden. Never a dull moment!

Het grootste deel van mijn dag besteed ik (tot mijn schaamte) niet met denken aan de grote man, Dr. Martin Luther King Jr., die heel veel goeds heeft gedaan en daarvoor met zijn leven moest betalen.

In plaats daarvan probeer ik uit alle macht weer op Blogger.com te komen om mijn blog bij te werken. Gelukkig lukt dat halverwege de middag weer en de rest van de tijd schrijf ik over het afgelopen weekend en bewerk de foto's. Het was een groot avontuur! Het verslag staat hieronder.

Aan hoe ik me voelde, toen ik niet kon schrijven, kan ik concluderen, dat het schrijven van het blog een enorme hobby is geworden voor mij! Gelukkig hoefde ik niet helemaal opnieuw te beginnen, iets waar ik eerder vandaag wel bang voor was!

posted by Kasaka @ 6:24 PM   ---

|

Weekendje Oost-Virginia

In januari en februari overwinteren honderden walvissen voor de kust van Virginia Beach, Virginia. Hier, in vrij ondiepe wateren, vinden ze een rijke voedselvoorraad. Het Virginia Aquarium houdt in die maanden whale watches. Vorig jaar heb ik met de kinderen al geprobeerd te gaan, maar toen was het zo ijzig koud en winderig dat de tour werd gecanceled en wij maar in plaats daarvan de roggen zijn gaan aaien en een IMAX over haaien zijn gaan kijken bij het Virginia Aquarium zelf.

Dit weekend, dit keer met Rick erbij, wilden we het weer proberen. Ik had een reservering gemaakt voor de boottocht van 12 uur op zondag en hetzelfde Courtyard by Marriott als vorig jaar besproken.


Het hotel met ingepakte palmbomen

Het plan was om zaterdagochtend rustig aan te doen en dan zo rond lunchtijd aan de 330 kilometer rit naar Virginia Beach te beginnen.

Zo komt het, dat ik om kwart voor tien nog de enige wakkere in huis ben als mijn mobieltje gaat. Het is een van de Virginia Aquarium medewerkers, die me mededeelt, dat de tochten voor morgen geannuleerd zijn. Ik kan nu kiezen of we met de tocht van drie uur vanmiddag mee willen.

Hij maakt het nog wat interessanter, door te zeggen, dat de vroege ochtend tocht vier walvissen heeft gezien. Mijn brein werkt koortsachtig: 15 uur, het is nu bijna 10 uur, we moeten nog pakken, hond wegbrengen en 330 km afleggen, dat moet kunnen en ik maak de reservering!

Als een gek ren ik naar boven, trommel iedereen uit bed (en dat is niet makkelijk met twee tieners, maar ze willen allemaal graag walvissen zien), pak in, geef de katten extra eten en binnen het halve uur zitten we in de auto! Een record voor onze familie, dat is zeker!

De hond wordt afgezet bij de kennel en om kwart voor elf rijden we de Washington Beltway op. Na een week van temperaturen rond de 15 graden is het natuurlijk uitgerekend vandaag koud en guur weer. Bij Richmond begint het zelfs te plenzen, maar we houden de moed en het tempo erin.

Rick trapt het gaspedaal goed in en om vijf voor twee rijden we Virginia Beach binnen! Ruim op tijd dus om nog even lunch te halen bij de drive thru van McDonald's. Absoluut niet mijn favoriete eten, maar ik dwing mezelf toch een hamburger naar binnen te werken. Er zouden wel snacks zijn op de boot, maar van een zakje chips kun je niet leven.

Als we aankomen bij het Virginia Beach Fishing Center is het droog geworden en we kunnen zelfs de zon door de bewolking zien. Dat stemt weer wat optimistischer en bij het betalen van de kaartjes horen we, dat er de hele dag door allerlei walvissen van dichtbij gezien zijn.

Met nog zo'n vijftig anderen gaan we om vijf voor drie aan boord van een van de Virginia Aquarium boten. Het miezert, maar we besluiten toch buiten onder het afdakje te gaan zitten. Ik zie mensen met plastic zakjes om hun fototoestel en baal, dat ik daar niet aan heb gedacht!


Surfers wachten op de volgende golf



Net voor vertrek

Vrijwel zodra we het haventje uit zijn gevaren de zee op ziet de kapitein een walvis. Er zijn drie soorten walvissen waargenomen dit seizoen en dit is een humpback whale (bultrugwalvis).



De beste foto van de kop

We varen tot heel dichtbij, op een gegeven moment vrees ik, dat hij onder de boot boven zal komen en ons dan allemaal overboord zal gooien. Ik ben niet de enige, die dat denkt en iemand stelt de vraag aan de marine biologe aan boord. Zij zegt, dat dat bij haar weten nog nooit gebeurd is, maar dat de walvissen het bekijks vaak leuk lijken te vinden en zich soms echt gaan liggen uitsloven.



De rugvin

Omdat het water hier zo ondiep is (6 meter en de walvissen zelf zijn vaak langer dan dat), hebben ze geen plaats om boven het water uit te springen, zoals ze in het open water soms doen. Ook krijgen we maar een keer de enorme staart te zien.

Het regent dat het giet en ik durf mijn fototoestel met zoemlens daar maar voor een paar foto's aan bloot te stellen. Gelukkig heb ik ook een mini-cameraatje mee, waarmee ik filmpjes kan maken. Maar fotograferen is moeilijk, net als ik de foto wil nemen is de vin of kop alweer verdwenen in het water. Tientallen vogels vliegen met de dieren mee.



De kop

Het is een machtig gezicht en ondanks de kou en nattigheid blijft vrijwel iedereen de volle twee uur buiten kijken. Ook de kinderen vinden het prachtig en we zijn teleurgesteld als het rond vijf uur donker wordt en we terug moeten. Uiteindelijk hebben we drie humpback whales gezien, waarvan eentje ons als het ware uitwuifde met zijn gigantische staart. Dit was een boottochtje, waar we het nog lang over zullen hebben!

Eenmaal weer aan wal merken we toch hoe koud we zijn geworden en besluiten in een cafeetje een warme chocolademelk te gaan drinken. De regen is inmiddels overgegaan in sneeuw en het waait keihard! Geen weer voor een strandwandeling, dus.

We checken in bij de Courtyard by Marriott North en krijgen een enorme suite met uitzicht op het strand. Wat zou dit prachtig zijn in de zomer! Maar dan zal de prijs ook zeker twee keer zoveel zijn, vrees ik.

Na wat uitgepakt te hebben en even naar de football wedstrijd tussen de Redskins en de Seahawks te hebben gekeken gaan we op zoek naar een restaurant.

Dit blijkt nog niet eenvoudig, want buiten het seizoen zijn heel veel restaurants gesloten. Als eerste stoppen we bij het Hilton hotel, waar twee heel goed uitziende restaurants naast elkaar liggen. Maar de wachttijd blijkt twee uur te zijn en daar hebben we geen zin in.

Toen we van de boot kwamen zagen we een leuk uitziend restaurant aan het water, toepasselijk Waterman's genoemd. We besluiten het daar te gaan proberen en krijgen een leuke tafel aan het raam. Bij de bar staan televisies aan en zo kunnen Kai en ik op de hoogte blijven van de score van de football wedstrijd, die de Redskins helaas verliezen.

We delen heerlijke appetizers, crab dip en calamari en ik neem een lekker warme kop Manhattan clam chowder. Het is lekker eten en een gezellige atmosfeer, een goede keuze, dus.

Voldaan rijden we door de sneeuw weer terug naar het hotel en kijken daar de rest van de avond football.

Op zondag morgen sta ik om half tien op, na een nogal onrustige nacht, want de luchtmatras van Katja bleef leeglopen en zij kwam uiteindelijk dus maar bij mij in bed liggen.

Buiten waait het, dat het een lieve lust is en er ligt een dun laagje sneeuw op het strand. Het zand wordt keihard opgewaaid en aangezien ik contact lenzen draag laat ik mijn oorspronkelijke plan, om nog gauw even een strandwandeling te maken voor het ontbijt, meteen varen!



Uitzicht vanuit het hotel

We ruimen alles op, wat gelukkig maar heel weinig is zo voor een nacht, laten de stukke luchtmatras liggen en laden de auto vast in. Daarna eten we ontbijt van het buffet, dat het hotel voor $9.95 per persoon aanbiedt. Rick en ik bestellen een op maat gemaakte omelet en de kinderen wafels. Het gaat er goed in, hoewel het buffet verder maar zeer matig is.

Voor we op weg gaan maak ik nog even een foto van de ijspegels, die van een strandstoel bij het zwembad hangen. Het is ook echt ijzig! Ik kan me nauwelijks staande houden in de hard wind! De palmbomen langs het strand zijn helemaal in plastic gewikkeld. Maar goed ook in zulke ijskou!


Voor we Virginia Beach uitrijden, moet er ook nog een foto van het "no cursing" bordje, dat overal hangt, gemaakt worden. Virginia Beach heeft een vrouwelijke burgemeester, die er alles aan doet "haar" stad zo familie vriendelijk mogelijk te maken. Zelfs de taal moet gekuist, kennelijk!



De route voor vandaag zal ons langs de Virginia Eastern Shore leiden.
Om hier te komen moeten we de Chesapeake Bay Bridge Tunnel over. Dit is een 32 kilometer lange tolweg ($12) over de Chesapeake Bay, die afwisselend bestaat uit tunnels en bruggen.


Tussen de twee rotspartijen loopt een tunnel, waar wij doorheen gaan rijden

Het is jammer, dat het zo vreselijk waait, want uit de auto gaan om van het prachtige uitzicht te genieten is er nu niet bij. Zelfs de meeuwen hebben er moeite mee, want we zien een aantal van hen doodgereden op de weg liggen. Van de kant zie je duidelijk, waar de bruggen ophouden en de tunnels beginnen en het is een heel avontuur om eroverheen te rijden.



Het laatste gedeelte van de brug

Aan de overkant van de Bay rijden we het Eastern Shore National Wildlife Refuge binnen. Bijna het hele gebied langs de kust is hier een wild reservaat en we zien dan ook herten langs de bosrand en prachtige witkoppige adelaars boven ons hoofd cirkelen.

Het landschap is ontzettend plat, je kunt mijlen ver zien. De behuizing bestaat grotendeels uit sta caravan parken, met de enkele typische boerderij met silo en rode schuur er tussendoor.
We rijden langs enorme kippenfokkerijen en de grote Tyson fabriek, waar allerlei kippenprodukten worden gemaakt. Die boerderijen moeten duizenden kippen hebben, want ze hebben zeker tien lange schuren naast elkaar staan met grote graansilo's ernaast.

Vrijwel alle plaatsjes hier hebben Indiaanse namen: Nassawadox, Acomac, Onancock. Overal worden Virginia ham en bacon, pinda's en vuurwerk verkocht en staan zogenaamde "crab shacks" langs de weg, hier worden de beroemde Chesapeake Bay crabben gestoomd en verkocht.



Na zo'n twee uur rijden bereiken we onze bestemming: de eilanden Chincoteague en Assateague.


In de vierde klas, waar Saskia inzit, wordt hier de Virginia geschiedenis onderwezen. In het kader daarvan leest Saskia's klas het boek "Misty of Chincoteague" van Marguerite Henry. Dit is het verhaal over een van de wilde ponies van het aangrenzende Assateague eiland, die door een familie op Chincoteague wordt getemd.


Een verhaal is, dat er een paar eeuwen geleden een hele groep ponies op Assateague is aangespoeld, waarschijnlijk van een vergaan Spaans fregat. Maar een meer aannemelijke uitleg is, dat de ponies afstammen van paarden, die door de vroege pioniers zijn los gelaten. De ponies hebben zich aangepast aan de barre omstandigheden (hete zomers, koude winters) op het eiland en leven tot de dag van vandaag in twee kuddes in het wild.

Iedere juli wordt er een groep paarden uitgezocht, die het kanaal tussen Assateague en Chincoteague over worden gezwommen en de volgende dag tijdens een veiling worden verkocht. Dit evenement heet "Pony Penning".

Als wij er aankomen is Chincoteague doods en stil. De Bed and Breakfasts zijn dicht en de meeste winkels en restaurants ook. Het is moeilijk voor te stellen, dat dit in de zomer zo'n druk bezocht oord is!

Misty, de pony, waar Saskia over leest, is na haar dood opgezet en is 's zomers te bezichtigen. Helaas voor Saskia niet in de winter, maar we vinden een bronzen beeld van haar, waar Saskia mee poseert.

Het is inmiddels lunch tijd en we strijken neer bij het enige restaurant, dat open lijkt, Steamers. Ook hier weer vele tafels, die 's zomers vast allemaal bezet zijn. Nu zijn wij de enige klanten. Ik bestel een sandwich met soft shell crab en de anderen allemaal een kop soep.

Met volle buiken rijden we vervolgens de Assateague National Seashore binnen. Dankzij onze National Parks pas hoeven we de $10 toegang niet te betalen.

We maken als eerste de korte wandeling naar de Assateague vuurtoren, die mooi rood met wit geschilderd boven op een duin staat. Toen Kai en Katja kleiner waren, kwamen we heel regelmatig op dit eiland en Katja noemde deze vuurtoren als twee-jarige "Heel hoog".


Nu we hem na al die jaren weer zien, is dat niet verwonderlijk. Je voelt je nietig aan de voet van de imposante toren. Hij is wel aan een schilderbeurt toe, want de verf bladdert er vanaf. We kunnen niet omhoog, in de winter is hij gesloten.


Rick is maar een vlootje tegen die enorme toren aan!

Boven ons zien we een familie adelaars vliegen en het lukt met de witte kop van een van hen goed op de foto te laten uitkomen.


We lopen terug naar de auto en rijden naar de uitkijk over de velden, waar meestal ponies te zien zijn. Ook vandaag is dat weer zo en Saskia ziet alles wat ze over de ponies geleerd heeft in het echt: ze staan in de moerassige velden en veel hebben er allerlei vlekken.


De wind lijkt alleen maar sterker te worden, dus we springen even voor een paar foto's uit de auto, maar rijden dan snel weer verder. De weg eindigt bij het strand, waar werkelijk helemaal geen beschutting is. Het zand stuift over de weg en Rick durft niet verder te gaan.


Het is een heel mooi gezicht, de door de wind opgezweepte golven en het golvende zand. We trotseren wind en kou even om het strand op te gaan, maar het zand voelt als naalden tegen onze huid, dus na een paar minuten duiken we de auto weer in!

Assateague eiland is een van mijn favoriete plekjes in de Verenigde Staten. De wilde natuur en de ponies maken het zo bijzonder!


Blij, dat we dit mooie plekje weer eens hebben gezien beginnen we aan de terugtocht naar huis. We rijden weer de lange toegangsweg af, over Wallops Island, waar NASA een grote basis heeft met een veld met enorme satellietschijven.

Aan het begin van de weg hebben Rick en de kinderen op de heenweg al een Sonic ontdekt, waar een late lunch wordt besteld. Ze zijn dol op deze drive in, waar het eten naar je auto wordt gebracht.



De drie uur durende terugrit over het Delmarva schiereiland, door Maryland (waar we een pracht zonsondergang boven de Nanticoke rivier zien), over de Chesapeake Bay Bridge en door de stad Washington verloopt voorspoedig en om half acht rijden we onze oprit weer op na een heel vol en mooi weekend! (Walvis filmpjes hier, hier en hier)

posted by Kasaka @ 3:22 PM   ---

|

Thank GOD It's Friday!!! oftewel TGIF ;)

Om half tien gisteravond lag ik in bed de nieuwste Margriet te lezen. Ik ben blij,dat ik mezelf toch niet gedwongen had naar de Nederlandse dames avond te gaan, want Karin vertelde, dat ze pas om kwart voor twaalf thuis was! Toen lag ik allang lekker te ronken!

Inderdaad slaap ik als een baby zo lekker (hoewel, slapen babies wel zo lekker? Ik herinner me menig slapeloos nachtje!). Pas om tien voor zes word ik wakker (of liever gewekt) door Katja. Ze vraagt me of ze thuis mag blijven, want ze voelt zich misselijk. Later blijkt, dat ze zoveel huiswerk had, dat ze tot na middernacht had gewerkt en dat brak haar natuurlijk op! Slaperig mompel ik "Ok" en val weer in slaap.

Kai wordt gewoonlijk wakker door Katja's lawaai in de badkamer, dus om half zeven wek ik hem om zeker te zijn, dat hij zich niet verslaapt, nu het stil blijft. Hij laat Brynna naar buiten, komt net als iedere ochtend nog een kwartiertje naast me liggen met Snickers en vertrekt dan door de mist naar school.

Als Saskia op moet sta ik ook op en ik voel me goed! Ik ben ervan overtuigd, dat mijn duizend keer "Ik wil niet ziek zijn" zijn werk gedaan heeft! Hoe dan ook, ik ben niet ziek, jippie!!


Toch besluit ik, dat het beter is me vandaag nog niet te zwaar in te spannen. Nadat ik Saskia op school af heb gezet loop ik door en loop/ren (heuvels af) een traject, waarvan ik weet, dat het vijf kilometer lang is. Ik doe er veertig minuten over en voel me er goed bij.

Terwijl ik bezig ben bedenk ik me, hoe je ongemerkt zulke afstanden aflegt hier en nog het gevoel hebt nergens heen te zijn gegaan. Vroeger moest ik vijf kilometer fietsen naar school en dat leek zo ver! Ik was al ver buiten ons dorp tegen de tijd, dat ik aankwam. Maar voor de vijf kilometer van vandaag liep ik feitelijk een enorm blok. Ik ben geen hoofdstraat overgestoken en gewoon in onze buurt gebleven.

Thuis bel ik Kirsten, we hadden gisteren afgesproken vandaag te gaan hardlopen, maar ik vind die vijf kilometer genoeg voor vandaag. Volgende week is ook al vrij vol, maandag is een feestdag en we vinden pas op donderdag een gaatje. Daar gaat ons voornemen om twee keer per week hard te lopen! Maar misschien gaat het zowel donderdag als vrijdag lukken, volgende week.

Als Katja uit bed komt en zich een stuk beter voelt, stel ik voor naar de mall te gaan. Ze wil altijd zo graag alleen met mij en dit lijkt me nu de spijbeldag bij uitstek om met mijn oudste door te brengen.

We hebben een hartstikke leuke paar uur! Ze vindt een paar kleurige shirts in de uitverkoop, die nu overal in volle gang is, winkels hangen al vol zomerkleding! We ruilen het boek en de twee cd's, die zij dubbel had gekregen voor Kerstmis, en ze zoekt een nieuw boek, cd en dvd uit bij Barnes and Noble.

Dan gaan we lunchen bij Coastal Flats, waar Katja nog nooit heeft gegeten (kort filmpje). We delen hun bijzondere garnalen en crab fritters en nemen allebei een gegrilde tonijnsalade. Tijdens het eten vertelt ze honderduit over haar school, haar toekomstidealen, zowel voor de komende high school jaren als daarna en nog veel meer. Ik ben weer helemaal op de hoogte en realiseer me weer eens hoe belangrijk zo'n een op een uitje met de kinderen is.

Thuis ga ik verder met het uitzoeken van de documenten, die ik nodig heb voor het terugkrijgen van mijn Nederlanderschap. Dit is een heel frustrerend proces, want er zijn allerlei geauthenticeerde documenten voor nodig en om die hier te laten authenticeren vergt allerlei bokkensprongen!

Zo moet ik een afspraak met het USCIS maken om mijn Naturalization Certificate te laten authenticeren. Dat kan enkel via hun website en die blijft vermelden, dat er bij het kantoor voor het gebied rond Washington geen afspraken open zijn. Wat betekent dat nu weer?? Het maakt me goed nerveus, want ik heb maar tot november om het allemaal gedaan te krijgen (en geloof me, dat is niet lang), anders moet ik weer naar Nederland om mijn geboortebewijs te vernieuwen! Bah, ik haat bureaucratie! Ik heb een Nederlands paspoort, dat in 2002 verliep, lijkt me genoeg bewijs, dat ik Nederlands was en het nu ook nog ben! Enfin, ik kom vanmiddag dus niet verder met USCIS, ondanks uren op hold hangen aan de telefoon.

Met de kinderen besluit ik deze week af te sluiten met een bezoek aan Glory Days Grill. Het is tenslotte onze traditie hierheen te gaan als Rick op reis is en we hebben zin in hun heel ongezonde cheese fries. Tijdens het eten toast ik de kinderen en bedank ze voor hun gezelschap en lieve hulp deze week. Dat mag heus gezegd worden, vroeger waren ze flink wat werk als Rick er niet was, nu eigenlijk alleen maar gezellige compagnons en hulp! Ze glunderen en toasten blij mee.


Het is half negen en Rick belt net op, dat hij op Dulles is geland! Hij kon een vliegtuig eerder weg, dus in plaats van na middernacht is hij nu al hier. De week is omgevlogen en het weekend kan beginnen! Prettig weekend allemaal!

posted by Kasaka @ 7:04 PM   ---

|

Ziek, zwak (maar gelukkig niet misselijk!)

En dan zijn er altijd dagen in ieders leven, waarop niets gaat zoals verwacht. Ik ben al jaren niet ziek geweest, zelfs geen verkoudheid, dus weet ik niet eens meer wat het is!

De hele nacht heb ik het ijskoud, maar als ik een extra deken pak juist weer om te stikken. Ik heb ook overal pijn, maar wijt dat aan het feit, dat het gisteren zulk slecht weer was. Doodmoe en geradbraakt sta ik op, want om kwart over zes moet ik toch weer present zijn. Behalve pijn en wat duizeligheid gaat het redelijk, gelukkig.

Buiten hangt een dichte mist, we kunnen zelfs het huis achter ons niet zien. Het verbaast me, dat de schoolbussen op tijd rijden in deze soep! Het belooft echter prachtig weer te worden en als ik met Saskia naar school loop glinstert alle dauw oogverblindend in het zonlicht.

Eventjes probeer ik mijn gewoonlijke traject terug naar huis hard te lopen, maar dat lukt niet, ik voel me duizelig. Wat is er toch aan de hand? Ik loop dus maar gewoon en geniet van de schitterende druppels die overal vanaf hangen.

Thuis pak ik Brynna en mijn fototoestel met macrolens. Die druppels blijven me fascineren en met het zonlicht zorgt het voor een aantal mooie plaatjes!


Dauw op graspluimen



Druppels kunnen zo mooi zijn!



Ik ben dol op druppels!





Nog een graspluim



Bedauwde blaadjes

Christine belt om te vragen of ik met haar bij de sportschool wil gaan sporten, maar ik heb geen fut om helemaal naar Centreville te rijden. Bovendien is het buiten zo mooi, dat ik de zon op me wil voelen. Om kwart voor tien belt Kirsten om te vragen, wat we ook alweer hadden afgesproken. Intussen heb ik wel door, dat hardlopen vandaag niet de beste keus is voor mij. We stellen onze loop dus uit tot morgen.

Toch kan ik niet binnen blijven zitten, ik doe mijn GPS om en neem mijn vijf pond gewichten mee en zie wel hoe ver ik kom. Uiteindelijk loop ik toch iets meer dan vijf kilometer en ben allang blij met wat beweging. Het is zo lekker buiten, dat ik mijn jas zelfs uit kan doen!

Vanavond hebben we het maandelijkse potluck dinner met de Nederlandse dames. Aan mij om de appetizer mee te nemen. Ik maak een schaal met hapjes: asperge/ham rolletjes, prikkertjes met een mini tomaatje en bolletje mozzarella, dadels met cream cheese en appel partjes met pate. Het ziet er gezellig en lekker uit.

Moe installeer ik mezelf daarna met wat tijdschriften en een kop soep voor op de stoep. Het is echt warm buiten! Heerlijk! Jammer, dat het pas 12 januari is en deze warmte dus waarschijnlijk niet blijvend is.

Nog steeds voel ik me raar, heel koud, terwijl het toch zo lekker is buiten en verschrikkelijk moe. Als ik het vanavond wil volhouden moet ik maar even plat. Slapen lukt niet, want de beagle achter ons wil naar binnen en blaft voortdurend en Meike en Snickers komen luid spinnend bovenop me liggen.

Als Katja om half drie thuiskomt sta ik op en neem een douche. Onder de douche vind ik de rillingen, die ik heb, wel erg raar en ik pak toch de thermometer maar. Mijn voorhoofd voelt voor mij koel aan, maar toch blijk ik 38 graden verhoging te hebben. He? Mijn temperatuur is nooit meer dan 37 graden!

Met veel spijt bel ik Karin om te zeggen, dat ik vanavond niet mee ga. Het is altijd zo gezellig met zijn zessen Nederlands kletsen en lekker eten. Maar ik weet ook, dat het al gauw laat wordt en ik wil Karin niet verplichten om voor mij vroeg naar huis te gaan (zij zou rijden). Bovendien wil ik voor dit weekend gezond zijn, verdorie!! Katja zegt heel lief, dat ik nu fijn bij hen kan blijven. Is ook zo!

Laura komt om me een massage te geven. Het is zo'n leuk en lief mens! Gelukkig, want de massage is vandaag extra pijnlijk. Maar ze zegt, dat mijn spieren losser aanvoelen aan het einde, dus hopelijk zal ik vannacht als een baby slapen.

Karin komt langs om de schaal met hapjes op te halen. Hopelijk smullen de dames daar vanavond van.

Na Saskia's pianoles plant ik me in mijn stoel en we bestellen van Joe's Place. Ik had ravioli willen maken voor de kinderen, maar de energie ontbreekt. Joe is een lekkere Italiaan, dus ook prima. De kinderen helpen heel lief mee, ik hoef geen vinger uit te steken. En inwendig zeg ik duizend keer: "Ik wil niet ziek zijn, ik wil niet ziek zijn, ik..." En dus ben ik morgen beter, the power of the mind conquers all!

posted by Kasaka @ 8:22 PM   ---

|

Hump Day

Onze "hump day" begint deze week flink grijs. Het is mistig en dampig en het is bijna niet voor te stellen, dat we gisteren stralend blauwe luchten zagen. Maar het is woensdag, hump day, het midden van de week, we zijn over de helft! Drie Rick-loze nachten voorbij, slechts twee nog te gaan. Jippie!

We hebben de ochtend routine goed onder de knie en ik lever Saskia weer ruim op tijd op school af. Vandaag heb ik Brynna mee en mijn acht pond gewichten. Zoals altijd loop ik verder na school, dan kan ik mezelf niet overtuigen, dat ik toch geen zin heb.

Omdat Brynna zo langzaam loopt tegenwoordig neem ik de gelegenheid waar om wat gewichten oefeningen te doen: lunges de heuvel op, op mijn tenen lopen terwijl ik de gewichten hef, schouder en triceps oefeningen, ik doe ze allemaal.

Het ziet er vast idioot uit voor alle automobilisten, die me voorbij rijden. Een heel aantal ervan ken ik en ze toeteren of zwaaien allemaal vriendelijk. Ik sta in de buurt bekend als de "heavy weight lady" (niet doelend op mijn lichaamsgewicht, duidelijk) en vroeger zou ik uit schaamte zulke rare dingen niet gedaan hebben. Stel je voor dat bekenden me zouden zien! Nu lap ik dat aan mijn laars, die bekenden zou het stuk voor stuk goed doen een soortgelijke fitness routine te beginnen!

Zo loop ik bijna twee mijl, ongeveer de limiet van Brynna's kunnen. Omdat ik morgen een stuk hoop te gaan hardlopen met Kirsten laat ik het hierbij. Misschien helpt een rustig dagje met mijn uithoudingsvermogen morgen.

Na douche en aankleden race ik om kwart over tien richting de Giant. Christine zal om elf uur komen en ik moet ook nog langs Katja's school, want zij heeft haar lunch in de keuken laten staan. Als ik die op de daarvoor bestemde tafel op school neerzet, zie ik, dat ze bepaald niet de enige was. Zeker tien andere bruine zakjes staan daar en ik ben blij, dat ik Katja's naam erop heb geschreven, want de lunches zijn niet te onderscheiden!

Bij Giant werk ik gauw mijn lijst af en haast me naar de Self Checkout machine. Ik zegen de medewerker, die altijd helpt met inpakken, dat scheelt weer tijd. Die Self Checkout vind ik de beste uitvinding van de laatste tijd. Ik vind Giant sowieso een veel fijnere supermarkt, dan Safeway en de Self Checkouts versterken die mening alleen maar (de Safeway dichtbij heeft altijd gebrek aan cassieres!).

Als Christine komt rijden we richting Tysons Corner mall. Onderweg stop ik bij het postkantoor, want ik moet mijn nieuwe recept voor de schildklierhormonen op de post doen. Om zeker te zijn, dat ik niet zonder medicijn kom te zitten, stuur ik het Express Mail. Zo heeft mijn verzekeringsmaatschappij in Spokane, Washington het morgenochtend en hopelijk sturen ze het (tegen betaling) ook weer overnacht op. Het kost $14,40, maar is goedkoper, dan als ik het plaatselijk zou laten vullen. De verzekering betaalt namelijk 100% als het recept wordt opgestuurd en helemaal niets, als een plaatselijke apotheek het vult.

Er staat een lange rij bij het postkantoor, maar het gaat snel. De meeste mensen kopen postzegels van 2 cent, want sinds dit weekend kost een nationale postzegel 39 cent i.p.v. 37 cent. De USPS maakt ontzettend veel winst, maar die wordt gebruikt door andere branches van de Federale regering, waardoor de Postal Service altijd geld te kort komt en wij klanten kunnen daarom al voor de zoveelste keer in een paar jaar meer betalen voor een postzegel. Voor ons stelt die twee cent niets voor, maar voor bedrijven natuurlijk wel.

Om half twaalf parkeer ik de van in de parkeergarage van het nieuwe gedeelte van Tysons Corner. Als eerste lopen we naar Fye om voor onze pre-teen dochters armbanden van Green Day te kopen.

Die groep (met soms twijfelachtige songteksten) is de grote rage in de leeftijdsgroep van 9 tot 12. Ik moet zeggen, het klinkt wel even anders, dan de Backstreet Boys, waar Katja op die leeftijd idolaat van was! Maar wij moeders groeien gewoon mee (op dit vlak althans).

We stoppen nog even in Barnes and Noble, waar ik zonder moeite en zonder bon een boek ruil, dat Katja dubbel kreeg met Kerst. Ik sta soms versteld over het gemak, waarop dat kan. In feite zou je, als je een heel nette lezer bent, op die manier gauw een boek kunnen lezen en het dan weer inruilen voor een nieuw boek.

Na al mijn enthousiaste verhalen over de nieuwe restaurants in Tysons wil Christine daar ook weleens eten. Gordon Biersch is de eerste keus. Deze micro-brouwerij heeft een erg lekker en origineel menu. Vooral de gefrituurde artichokbodems zijn onovertroffen.

Helaas vinden we uit, dat de garnalen in hetzelfde vet worden gebakken en dus kan Christine ze niet proberen. Ze is dodelijk allergisch voor schaaldieren. Ik snap niet, dat restaurants niet meer rekening houden met het toch grote aantal klanten met voedselallergieen.

Maar niet getreurd, we proberen hun mediterrane appetizer, die net zo goed smaakt. Ook de salades, die daarna komen, zijn heerlijk en natuurlijk kletsen we ononderbroken. Chuck is ook op reis, Christine's email werkt niet goed en ze heeft al uren met hun internet provider aan de telefoon doorgebracht, dus ze heeft deze ontspannende lunch even nodig om haar hart te luchten. Ik ben graag van dienst.

Als we weer buiten komen regent het pijpestelen, gelukkig staan we overdekt geparkeerd! Thuis drinken we een Diet Coke en kletsen verder tot Christine weg moet om Mallory op te halen.

Kai en Saskia komen kleddernat thuis. Beiden verkozen de paraplu, die ik mee had gegeven, niet te gebruiken. In Saskia's woorden: "Ik vind het lekker om nat te worden". Ok.

Katja belt, ze moest nablijven voor de Key Club en is nu klaar. Ze maakten baby dekentjes voor dakloze mensen vandaag. Katja is boos op een paar van haar vrienden, die er grapjes over liepen te maken. Zij is altijd zo begaan met mensen, die het minder hebben, dat zou ook nog een goede toekomst voor haar zijn, sociaal werk (nu concentreert ze zich op dierenstudies).

Laura en Michael komen spelen en ik ben zoals altijd verbaasd, hoe snel hun vader de weg naar ons huis weet te vinden. Hun vader vraagt nooit, of het mij wel uitkomt. Als zijn vrouw op reis is kan er niets, maar als Rick er niet is besluit hij, zoals vanavond, dat hij zijn kinderen ook best een half uur later dan gewoonlijk kan ophalen! Grrr!!!

Saskia en Laura missen het buiten kunnen rondrennen door het weer vandaag en vragen, of ze de apparaten boven mogen gebruiken. Ik druk Saskia op het hart, dat de lopende band niet sneller mag dan 3 mijl per uur en geef dan toestemming. Een kwartiertje later ga ik toch even kijken. De dames zijn hard bezig in het bijna donker (en het licht mag niet aan!) en luisteren naar Green Day. Jammer, dat ik Saskia nog niet mee kan nemen naar de sportschool, want ze zou het prachtig vinden. Maar het mag pas vanaf 12.


We eten vanavond Chinees, we hebben maar liefst vijf restaurants in de buurt, die dat bezorgen. Het fijne van de Chinezen hier vind ik, dat ze een gezond gedeelte hebben op hun menu. In dat eten zit minder zout en vet en je krijgt er bruine rijst bij. Prima voor Katja, bijvoorbeeld, die dol is op Chinees en nu met een gerust hart haar favoriet Kip met broccoli kan bestellen.

Katja gaat na het eten hardlopen op de lopende band en wij lachen om Meike, die intent televisie zit te kijken. Jammer, dat ze zo zwart is, ze komt op een foto niet uit. Een tv kijkende poes is erg vermakelijk! En kennelijk is Nanny 911 haar favoriete show, misschien vanwege de gillende kinderen?

Na het eten zit Saskia gezellig naast me te breien. Meike en Snickers vinden dat kennelijk ook gezellig en komen bij haar liggen, wat een huiselijk plaatje oplevert. Nog twee nachtjes en Rick is weer terug. De tijd vliegt, maar de kinderen en ik missen hem enorm! Ik bewonder de vrouwen, die het weken, maanden of zelfs altijd zonder maatje moeten stellen!

posted by Kasaka @ 5:14 PM   ---

|

Als de kat van huis is...

Het is echt wel anders als Rick weg is, nu de kinderen ouder worden. Gisteravond was ik om half elf echt doodmoe, maar alle drie waren nog op! Saskia is hard aan het breien aan een sjaal voor haar lerares en hoewel ik haar al om 9 uur naar boven had gebonjourd lag ze nog klaarwakker in bed te breien!

Kai had een groot project voor Civics en zoals Kai is had hij tot het laatste moment gewacht om het te doen. Hij heeft geluk, dat ik nogal wat van de geschiedenis van de VS en de regeringsfuncties weet inmiddels, want hij kwam me regelmatig om hulp vragen.

Katja gaat meestal rond dezelfde tijd als ik naar bed, die is een echte nachtuil (kennelijk gewoon voor tieners).

Vreemd om naar bed te gaan met alle lichten nog aan, maar kennelijk is iedereen daarna gaan slapen, want toen ik om een uur wakker werd, was het donker.

Om kwart over zes begint de dag weer. Een prachtige zonsopgang groet ons (ik moet toch eens een foto maken, voor het weer eerder licht wordt). Katja heeft vandaag een heel korte dag, want er is een vergadering van leerkrachten op school. De andere twee hebben een volle dag.

Kirsten en ik zouden vandaag gaan hardlopen, want we vinden, dat we ons uithoudingsvermogen moeten opvijzelen. Ik bel haar om 9 uur op en krijg te horen, dat ze was vergeten, dat de verwarmingsmensen zouden komen. Ik baal!! Het is zoveel leuker en makkelijker om met iemand anders te sporten en als ik dit nu van te voren had geweten, had ik met Christine kunnen afspreken.

Maar er zit niets anders op, Christine is inmiddels bij de sportschool en het is zulk stralend weer, dat ik ook eigenlijk niet binnen wil sporten: alleen erop uit dus maar. Ik pak mijn nieuwe Nordic Walking stokken en GPS en heb er toch ook wel zin in.

Mijn favoriete kerkje in Vienna en het leuk geverfde huis ernaast

Veel mensen om mij heen snappen niet, hoe ik mezelf motiveer om mijlen ver alleen te gaan lopen. Maar het is echt niet zo moeilijk: ik bedenk van tevoren mijn route en loop die. Vandaag bleek die 5,5 mijl lang te zijn en ik doe er een uur en een kwartier over. Niet gek! Die stokken helpen echt (hoewel ze heel wat coordinatie vergen!). Ook vandaag zie ik weer allerlei mooie vogels, vooral Blue Jays en een enorme groep Roodborstjes. Het gekwetter is oorverdovend, het lijkt echt alsof ze de lente al voelen aankomen. En ik voel me nota bene verbrand als ik weer thuis kom, de zon is al zo schel!


Dit vlaggetje, dat ik gisteren heb opgehangen, "puts a smile on my face every time"!

Inmiddels heb ik de meeste cheques om mee te betalen aan de bloemen voor onze email vriendin binnen. Ik maak ze klaar om bij de bank te storten: ik teken de achterkant en schrijf ons rekeningnummer op de daarvoor aangegeven plek en schrijf een "deposit slip" uit. Het valt me op hoe verschillend in uiterlijk de cheques zijn. Een ervan heeft het design van de Amerikaanse vlag, een ander een treffende foto van een volwassen hand en een kinderhandje, een derde een herfstblaadje en de vierde is "gewoon" blauw, het basis model. Je kunt hier allerlei verschillende achtergronden kopen voor je cheques.

Om twaalf uur heb ik afgesproken met Karin. We gaan lunchen in de Tysons II mall (meer chique: de Tysons Galleria mall), voor haar de eerste keer bij die mall tegenover de meer bekende Tysons Corner mall (in de volksmond Tysons I).

Onderweg stoppen we bij mijn bank en ik geef de cheques af. Karin en ik bespreken hoeveel moeilijker het hier in de VS is om direct op een rekening geld over te maken. Terwijl we door Vienna rijden wordt ons ook meteen duidelijk waarom: er zijn talloze banken, klein, groot, alleen in een staat, nationaal en internationaal. In een blok aan de hoofdstraat in Vienna zien we al vier verschillende banken! Er wordt hier dus om meer informatie gevraagd, dan in Nederland, alvorens je geld over kunt maken. Kleine verschillen, waarvan ik geen weet heb, maar die haar natuurlijk des te meer opvallen.

Tysons II is de dure versie van Tysons Corner en in de afgelopen jaren hebben zich daar een heel aantal erg lekkere en interessante, maar niet zo dure, restaurants gevestigd. Een daarvan is de Cheesecake Factory. Natuurlijk is dit restaurant vooral bekend om zijn 33 (!) verschillende soorten cheesecake, maar de rest van het menu is ook op zijn minst uitgebreid te noemen (je krijgt letterlijk een boekje als menu!). Dit lijkt me een geschikt restaurant om Karin kennis mee te laten maken.


Als we binnenkomen staan er mensen te wachten en inderdaad is er een wachttijd van tussen de 15 en 30 minuten. We krijgen een pager mee en die werkt in het restaurant of net erbuiten. We besluiten toch even door de mall te gaan wandelen, zodat Karin een idee krijgt, wat er zoal te zien is. Net als we weer terug zijn bij het restaurant begint de pager te trillen.

We krijgen meteen een tafeltje toegewezen in het gezellige voorgedeelte van het grote restaurant. Naast ons zitten zo'n vijftien vrouwen in opvallende grote rode hoeden en paarse jurken aan twee lange tafels te keuvelen en te eten. Natuurlijk intrigeert ons dat. De dames hebben duidelijk enorme lol en zien eruit alsof ze uit het begin van de 20e eeuw komen. We schatten hun leeftijd vijftig plus en nemen ons voor na het eten te vragen waar dit "kostuum" vandaan komt.

Karin bestelt een pasta met vier verschillende soorten kaas en ik een "luau salad", allerlei groentes met kip, lekkere dressings en knapperige crackers. Het gaat schoon op en we hebben daarna geen ruimte voor de cheesecake over! De dames in de rode hoeden wel en dus nemen we de gelegenheid waar om te vragen, wie ze zijn en of we een foto mogen nemen.


We krijgen een enthousiast antwoord, dat dit een groep dames van de "Red Hat Society" is. Het is een groep voor vrouwen over 50 (maar onder 50 mag ook, dan moet je een roze hoed op en lavendel jurk aan), die gezellig iedere maand samenkomen en leuke dingen doen. Het lijkt mij erg leuk. Er blijkt een opening in de groep te zijn en ik word uitgenodigd voor de februari bijeenkomst op Valentijnsdag. Oeps, het lijkt me wel leuk, maar dit is wat snel! Ik maak nog een groepsfoto voor ze en dan neem ik afscheid.

Thuisgekomen bekijk ik de website en ik schrijf een vriendelijk emailtje aan de "Queen" (groepleidster) en leg uit, dat ik liever wil wachten, tot mijn kinderen zelfstandiger zijn, zodat ik genoeg tijd heb om aan zo'n groep te besteden. Het lijkt me enig als ik een "empty nester" ben, maar ik voel me nu met mijn 44 jaren nog wat jong! Ze schrijft een email terug, dat ze het helemaal begrijpt. Maar wat een leuk concept! Dat moet ik onthouden voor over tien jaar!

Saskia is helemaal in de ban van het buitenspelen nu het weer zo fantastisch is (morgen wat minder, maar dat moet ook kunnen een keer). Tegenover ons huis ligt de Vienna Baptist Church en die kerk heeft een heel leuke speeltuin. Sinds kort mogen Saskia en een heel stel van haar vriendinnetjes daar "alleen" naar toe (ik kan ze in de winter vanuit ons huis in de gaten houden). Wat een nieuwgevonden vrijheid! Het is een getelefoneer van jewelste na schooltijd, met Saskia als hoofdspil. Tot vijf uur speelt ze met zeker acht vriendinnetjes aan de overkant. Heerlijk (voor haar en voor mij!)!

Het is gezellig vanavond met de drie kinderen, maar ik typ dit om vijf voor elf en alle drie zijn in dromenland. De stilte is oorverdovend...

Inmiddels klaagt Rick steen en been over het weer in Seattle. Daar hebben ze (hoor ik net op het nieuws) al 23 dagen achtereen regen. Oef!

En dan hier een foto van onze Sushi, die lief lag te poseren vanavond:

posted by Kasaka @ 6:41 PM   ---

|

Spring fever

Om zes uur ben ik present en trommel Katja uit bed, die verontwaardigd roept, dat haar wekker zelfs nog niet af is gegaan. Ik ben als de dood, dat ze, als Rick er niet is, de bus missen, want dan moet ik Saskia alleen thuis laten en loopt alles in het honderd. Dus, hup, eruit en klaarmaken!

Ruim op tijd vertrekken de twee oudsten en ook Saskia is lekker vroeg op school. Ik voltooi zoals gewoonlijk de 1,3 mijl lange cirkel naar huis. Die gaat bijna alleen maar heuvel op en het voelt altijd als een hele inspanning!


De voorspelling voor vandaag is heerlijk (15 graden) en ik heb enorme zin in een fietstocht. Ik vul mijn Camelbak met water en neem mijn fototoestellen mee, want nu, zonder het bladerdak, kun je de vogels goed zien. Vooral het prachtig rode Cardinaaltje wilde ik weleens op de gevoelige plaat vastleggen.

Voor ik weg ga voel ik me nog even net Goudlokje van de drie beren. Mijn eigen fiets is dus sinds gisteren bij de fietsenmaker en dan zul je altijd zien, dat je de volgende dag uitgerekend prachtig fietsweer hebt! Dus ik haal Rick's fiets van het rek en rij erop weg. Maar hij schakelt niet en dus durf ik daar geen 20+ kilometer mee te fietsen.

De tweede keus is Katja's fiets, maar Rick heeft die vernuftig van het plafond in de garage gehangen om plaats te maken en het lukt me niet hem naar beneden te krijgen. Ik ben echter vastbesloten en pomp de banden van Kai's fiets op, zet zijn zadel hoger en voila, helm op en weg ben ik!

Hoe leuk ik hardlopen ook vind, fietsen is mijn sport. De vrijheid om maar te gaan en gaan is zo lekker en mijn uithoudingsvermogen op de fiets is eindeloos.


Een roofvogel cirkelt boven mijn hoofd

Zodra ik het W&OD pad oprij vliegen de Cardinaaltjes af en aan voor mijn fiets langs. Ze hebben vast ook de lente in de bol, want het zijn vrijwel allemaal stelletjes. De vrouwtjes zijn nog schichtiger, dan de mannetjes en het lukt met na twee en een half uur nog niet er een te fotograferen, hoewel ik er zeker dertig zie! De rode mannetjes creeren felle vlekjes in de anders zo grijze natuur. De vrouwtjes zijn veel minder kleurig, maar ook erg mooi.


Na veel geduld lukt het me twee mannetjes Cardinalen van verre te fotograferen, zonder dat ze helemaal door de takken verborgen zijn. Ik fiets vijf mijl naar het westen en het gezang en gekwetter van de vogels (link is een filmpje) is alle muziek, die ik nodig heb.


Het beekje langs het pad kabbelt rustig voort, zo af en toe hoor ik kleine watervalletjes. Er is telkens sprake van, dat dit pad gaat verdwijnen, slachtoffer van stedelijke groei en ik hoop toch zo, dat dat nooit zal gebeuren!






Een interessante boomstronk

In Reston is een plek, waar tientallen vogels rondvliegen. De meesten zijn onmogelijk te fotograferen, of ze vallen weg tegen de takken, of ze worden erdoor verborgen. Maar bovenin de boom zie ik een prachtige Blue Jay, die heel vriendelijk eventjes poseert. Ik ben helemaal opgewonden, misschien zit er toch een verborgen vogelaar in mij!?


De Blue Jay, helaas is het blauw van zijn veren niet zo goed zichtbaar

Op de terugweg ga ik van het pad af het bos in, ik parkeer mijn fiets en sluip tussen de bomen door (een pad is er niet). Hier zie ik meteen tussen alle bruine stammen de prachtige Bluebirds vliegen. Die zijn vrij zeldzaam en hier zitten er zomaar vier! Rick en Christine, Katja of Saskia snappen er geen moer van, als ik over dit soort dingen zo enthousiast raak, maar Kai is mijn maatje hierin. Die wil de volgende keer mee om ze te zien.


Mijn geluk is, dat er eentje vrij dichtbij een gat in een boom heeft gevonden en daarna heel vriendelijk opkijkt alvorens ver weg te vliegen. Ik ben helemaal alleen in het bos en was vrijwel alleen op het fietspad. Misschien dat de vogels daarom toch wat minder schichtig zijn.


Om me heen spelen eekhoorntjes en door de complete stilte hoor ik alle geluiden van het bos. Ik geniet met volle teugen en vertel mezelf, dat ik best alle tijd heb hier, Saskia komt pas om een uur uit school en het is nu pas elf uur.


Opeens bespeur ik in een boom verderop een klein zwart-wit spechtje. Met mijn zoemlens zie ik zijn rode kopje ook. Met hem erbij is mijn "oogst" vier kleurige vogeltjes op de foto, niet gek in zo'n korte tijd. Ze zullen in kwaliteit de National Geographic niet halen, maar ik ben allang blij en heb hernieuwd respect voor vogelfotografen!


Net als ik weer op mijn fiets wil stappen hoor ik een vreemd geluid. Een soort geknaag, maar eerst kan ik niet vinden waar het vandaan komt. Opeens zie ik een eekhoorntje vlakbij heel happy op een nootje knagen. Hij merkt me wel op, maar die noot is veel lekkerder. Ik maak een foto en probeer dan wat filmpjes te schieten. Voor mijn gevoel sta ik heel dicht bij hem, maar in het filmpje lijkt het wat veraf. Dat mag de pret niet drukken en helemaal voldaan fiets ik terug naar huis. Na net iets meer dan 24 kilometer en twee uur en een kwartier op weg geweest te zijn rij ik de oprit op. Kai's fiets heeft het goed volgehouden!


Wat een fijn begin van de week is dit! Ik eet gauw mijn soep voor lunch en doe snel de nodige huishoudelijke taken voor Saskia thuiskomt. Als zij om een uur binnenloopt is alles netjes en ben ik schoon (ook belangrijk!).

Samen rijden we naar Michael's. Ik vind het altijd leuk om hun Valentijns spulletjes te bekijken en Saskia wil haar kamertje met hartjes versieren. Bovendien heeft ze het voornemen een sjaal voor haar teacher te breien en zoekt daarvoor heel zorgvuldig wol in Mrs. Mongillo's favoriete kleuren uit. Wat een verschil met vorig jaar, toen ze nooit iets voor Mrs. Draggon wilde maken!

Als de tieners uit school komen heeft iedereen de zomer in de bol! Katja en Leah lopen zelfs in een short en t-shirt met korte mouwen! Ik ga voor het huis zitten lezen, maar kijk eigenlijk meer naar de kinderen, die allemaal met Kai's football machine spelen. Rick heeft een goed gevoel voor wat leuk is voor die leeftijd, want dit was een van Kai's favoriete Kerst cadeaus. Ik ben helemaal voor, want zo krijgen ze lekker veel beweging.

Pas laat is iedereen weer binnen, dus we eten snel en nu is iedereen hard aan het huiswerk. Ik had het hart niet ze daartoe eerder aan te zetten, buitenlucht is minstens zo nodig! Rick zit in de regen in Seattle, dus misschien ben ik toch maar blij, dat ik niet mee kon!

posted by Kasaka @ 5:24 PM   ---

|

Opruimen en afscheid

Op vrijdag, Drie Koningen, was het Kerst seizoen officieel afgelopen en hebben de twaalf drummers gedrumd, volgens het liedje "The Twelve Days of Christmas" (wat je al niet online kunt vinden, ik had geen idee van de symboliek, die achter dat lied schuilt!).

Hoog tijd voor ons dus om de kerstspullen op te ruimen, gisteren. Prachtig weer lacht ons tegemoet en we zetten de schouders er flink onder. Rick ruimt de levende Kerstboom uit en gelukkig hebben we er een speciale grote plastic zak omheen gedaan, want hij valt enorm uit! Daarna is Rick een paar uur bezig met de versieringen weer in hun specifieke doosjes te doen.

Daar heb ik geen geduld voor, ik doe ze wel in wat keukenpapier in een grote doos en done. Dus laat ik deze taak aan hem over en ruim intussen alle andere binnenversieringen en de nep-Kerstboom voor op (daarvan mag ik de versieringen wel gewoon in papier doen).

Als het binnen allemaal weer netjes is, beginnen we aan buiten. Alles bij elkaar duurt het bijna vijf uur om op te ruimen!! Rick lapt, nu hij toch op de ladder staat, ook gelijk het grote raam voor, dat was nog nooit gebeurd en het was troebel van het stof. Nu ziet de lucht er weer blauw door uit, in plaats van grijs!



Mijn ijverige man

Oh, wat is het opeens kaal in huis! Ik haal gauw de Valentijnsspulletjes van zolder, leuk, die rode accenten in de kamer! Van de Kerstspullen zijn alleen de Kerststerren binnen en voor het huis nog over. Ook aan de voordeur hangen harten. We zijn in de ban van de liefde, de komende maand.

Om die gedachte vast te houden belt Rick ons favoriete restaurant om een reservering te maken voor Valentijnsdag. Maar helaas, meer dan een maand van tevoren zitten ze al vol! Tweede keus is het restaurant in de Ritz Carlton, waar we ook vorige week brunch aten en dat verkozen is tot beste restaurant in dit gebied door het Washingtonian tijdschrift. Gelukkig konden we daar nog om half zes (of half tien!) terecht. Jee, zeg, we moeten voortaan maar alvast in december bespreken!

Om half vijf begint de football playoff wedstrijd tussen de Washington Redskins en de Tampa Bay Buccaneers. De anderen willen uit eten, maar ik wil, als enige football fan hier (Rick vindt het soms leuk, maar een fan is hij niet te noemen) de wedstrijd zien.

We sluiten een compromis en Rick maakt de reservering voor het restaurant pas om half acht. De Redskins spelen om te beginnen heel goed en dat is hun redding, want door de scores in de eerste "quarter" winnen ze.

Maar het lukt toch niet de hele wedstrijd te zien, hoewel we, waar we eten, allerlei tv's om ons heen hebben en de enthousiaste reacties van de kijkers horen. De Redskins gaan volgende week naar Seattle, of ze daar ook winnen betwijfel ik, maar ik zie hetzelfde enthousiasme om "ons" footballteam als in de jaren '80 overal om ons heen. Mensen met Redskins caps, vlaggetjes vliegen uit de ramen van auto's, Redskins vlaggen in de tuinen, de fans zijn terug! Het is ook veel leuker als het lokale team het goed doet!

Wij eten een heerlijk maal bij Pauli Moto's en daarna ruil ik het boek, dat ik dubbel heb gekregen met Kerstmis, bij het ernaast gelegen Barnes and Noble. Ze doen absoluut niet moeilijk, ook al heb ik geen bon, ik krijg gewoon een kaartje met $18.33 erop en kan daarvoor nieuwe spullen uitkiezen. Ik kies twee albums van Zits en vind ook een cadeautje voor Christine, "Eats, shoots and leaves", een boek over comma's en punten. Christine schrijft romans (moet nog gepubliceerd worden) en dus lijkt me dit leuk voor haar.

Rick, Kai en Saskia gaan een cd en dvd ruilen bij FYE en dat lukt ze ook goed. De stapel te ruilen spullen wordt al flink kleiner. Nu moet Katja alleen nog twee Beatles cd's en een boek ruilen, want ik heb geen idee, wat haar smaak is! Als we thuis komen is het bedtijd en deze volle zaterdag is ook weer voorbij!

Vanochtend, zondag, staan we allemaal wat later op. Vanmiddag gaat Rick op reis en ik heb eigenlijk altijd een hekel aan dit soort zondagen. Het lijkt alsof we de hele tijd op zijn vertrek zitten te wachten.

Dat wil ik niet, dus ik maan iedereen tot actie, slavendrijfster, dat ik ben. Rick en ik nemen allebei gewichten en gaan een heel eind lopen. We zijn een uur onderweg en het is heerlijk weer! Iedere keer als ik zo buiten ben doet het wonderen voor mijn gemoed. De zon en het mooie gezang van de vogels, wie kan daar niet vrolijk van worden?

Thuis hebben de kinderen de boodschappen van Peapod al aangenomen en weggelegd (heel fijn!), dus kunnen Rick en ik verder met onze plannen.

We hangen mijn fiets op het fietsenrek achter de auto en brengen die naar Performance Bicycle. De ketting zit los, de remmen piepen en de afstandsmeter werkt niet en dat alles ondanks een "tune up" een paar maanden geleden.

Bij het ernaast gelegen Staples, een enorme zaak met alleen maar kantoorbenodigdheden, kopen we etiketten, die Katja op haar lades kan plakken, ze heeft net haar kamer georganiseerd. Verder heeft ze een (dure!) speciale rekenmachine nodig. Dit is het soort zaak, waar ik uren in door kan brengen, leuke pennen, handige spulletjes, e.d. Maar we hebben haast, dus het worden die paar spullen.

Het is inmiddels lunchtijd geweest, dus we besluiten bij Subway sandwiches te gaan halen. Gauw schiet ik Hudson Trail Outfitters binnen om te kijken of ze mijn trail shoes hebben en dat blijkt zo te zijn! Heel handig, ik weet precies welke schoenen (ze passen als een sok en zijn heel goed om in hard te lopen) en welke maat, dus de verkoper hoeft geen moeite te doen voor zijn commissie!

Met de lunch keren we huiswaarts en dan is het inpakken en wegwezen geblazen voor Rick. Hij vertrekt naar Seattle en zal pas na middernacht op vrijdag weer thuis komen. Nu voelt het echt als het einde van de vakantie, maar we gaan ons goed vermaken in zijn afwezigheid!

Nadat ik afscheid van hem heb genomen, bel ik Petra in Nederland. Zij en haar man hebben vandaag een halve marathon gelopen (zie de heel leuke foto op haar log!) en ik ben heel benieuwd naar de verhalen! Knap, hoor, zo'n lange afstand! En het was nog zwaar terrein ook. Het wordt (natuurlijk) weer een heel leuk gesprek, jammer, dat we zo ver uit elkaar wonen!

De rest van de middag besteed ik met het onderzoeken van accommodaties voor onze mini-ski vakantie aan het einde van deze maand. De kinderen hebben dan vier dagen vrij en het is onze enige kans om van de sneeuw te genieten. Tot mijn schrik vallen onze eerste drie keuzes af, omdat ze vol zijn: Seven Springs, Snowshoe en Canaan Valley. Maar we willen eigenlijk al lang eens naar de Poconos en ik vind een kamer in het Chateau Resort aan de voet van Camelback Mountain. Het ziet er leuk uit en is betaalbaar (iets wat van West-Virginia niet gezegd kon worden, $1100 voor drie nachten in een huisje bij een minder bekend ski gebied!). Nu moet het wel iets kouder worden om goede sneeuw te hebben!

Mijn vader komt om vijf uur met de Kerstcadeautjes van mijn broer uit Canada en een heerlijk stuk gerookte zalm, dat we gelijk op toastjes doen en half verorberen (de rest zal er morgen goed in gaan!!!). We kijken naar de playoff wedstrijd tussen de Pittsburgh Steelers en Cincinnati Bengals en tot Saskia's vreugde (haar lerares is een grote fan) winnen de Steelers.

We bestellen eten van Tequila Grande, dat het lekkerste Mexikaanse restaurant in de buurt is. Het wordt thuis bezorgd en smaakt fantastisch.

Als afsluiting van de avond kijken we een nieuwe Desperate Housewives, de serie blijft interessant!

posted by Kasaka @ 5:44 PM   ---

|

Colleges en Universities

Regelmatig krijg ik vragen, meest recentelijk van Marion, over hoe het systeem van voortgezet onderwijs in de VS nu precies in elkaar zit. Ik leer hier, nu Katja over minder dan twee jaar moet kiezen, waar ze heen wil, steeds meer over, maar "precies" weet ik het ook niet, daarvoor is het allemaal te gecompliceerd.

Hier in de VS (en Canada, waar het systeem vergelijkbaar is) gaan de meeste studenten na high school naar "college". "College" is de naam voor het vier jaar undergraduate programma, dat uiteindelijk leidt tot een Bachelor's of Arts of Bachelor's of Science, afhankelijk van de gekozen "major" (hoofdvak). Zo heeft Rick een Bachelor's of Science, want zijn "major" was Computer Science.

Waarom heet de ene school "College" en de andere "University"? Een "College" biedt over het algemeen alleen het Bachelor's programma, terwijl een "University" zowel het Bachelor's programma, als Master's en PhD programma's en meer onderzoekfaciliteiten biedt. Om het nog wat gecompliceerder te maken, bestaan de meeste universiteiten uit verschillende scholen, "colleges" (College of Engineering, College of Nursing etc.).

Behalve deze simpele onderscheiding zijn er nog heel wat verschillen tussen de duizenden colleges en universities. De niveaus bijvoorbeeld verschillen van "least competitive" (i.e. weinig competitie om toegelaten te worden) tot "most competitive", waar je echt bijzonder moet zijn om toegelaten te worden (Harvard, Yale e.d. horen daarbij).

Dan heb je nog public en private scholen, het grootste verschil daar is de grootte van het instituut (prive toch meestal kleiner) en de kosten van het onderwijs (prive duurder). Het niveau van een prive school is niet bij uitstek hoger, maar over het algemeen wordt wel aangenomen, dat dat zo is.

Als buitenbeentjes heb je dan nog de zogenaamde Community Colleges. Deze bieden onder anderen twee jarige cursussen, al dan niet beroepsgericht, waarna je een "Associate" degree krijgt. Dit kun je dan gebruiken om te gaan werken of om alsnog naar een hoger college te gaan.

Nu al wordt Katja overspoeld met aanbiedingen van allerlei scholen, de meesten zijn ons totaal onbekend. Volgend jaar en in haar senior jaar zullen we scholen gaan bezoeken en kijken of de campus haar bevalt. Ze is al helemaal in de ban van Virginia Tech, maar het is zaak om je bij meerdere scholen aan te melden, voor het geval je wordt afgewezen.

Wij hopen wel, dat ze voor een school in Virginia kiest, want dat is beduidend goedkoper, dan studeren in een andere staat. Gelukkig heeft Virginia een heel aantal hoog aangeschreven universiteiten.

Of je wordt aangenomen hangt van een heel aantal factoren af, niet alleen je GPA (Grade Point Average, het hoogste is 4.0 en hoe het berekend wordt is nog steeds abracadabra voor mij), maar ook wie je als persoon bent telt mee. Zo doet Katja heel wat vrijwilligerswerk en zal dat goed staan op haar aanmeldingen voor college.

Ook doet ze nu al een AP cursus (Advance Placement),die op college niveau wordt gegeven. Hiervoor verdient ze "credits" voor college en hoeft deze cursus (World History) dus niet meer te doen, als ze hem dit jaar haalt.

Aangezien het college systeem hier is gebaseerd op "credits" en je zoveel credits bij elkaar moet hebben om je studie af te ronden, kun je op allerlei manieren op high schools alvast wat credits krijgen. Zo tellen AP cursussen, maar ook International Baccalaureate punten, zoals in de tabel van dit College.

De high school studenten bepalen zelf, zolang hun cijfers goed genoeg zijn, wanneer en hoeveel AP cursussen ze doen. Hoe meer credits, hoe goedkoper en korter de studie voor het Bachelor's programma wordt.

Het is een flink gecompliceerd systeem en ik leer er nog dagelijks meer over. Katja lijkt er helemaal niet door aangedaan, die weet precies hoe of wat.

Amerikanen hebben een enorme affiniteit voor "hun" College of University. Zelfs nu nog is Rick een grote Spartans fan. Zijn "Alma Mater" is Michigan State University en hij is lid van de "alumni" organisation, oud-leerlingen, die nog van alles voor de school doen. Op auto's zie je allerlei "Alumni" stickers en als hij een University of Michigan sticker voorbij ziet komen of iemand met een U. of M. petje op(grote rivalen) kan hij het niet laten er een opmerking over te maken.

De meeste universiteiten hebben een campus, waar zeker de eerstejaars studenten in dormitories wonen. Het eten wordt dan ook door de school verzorgd. De grote scholen, zoals Michigan State, zijn een heel dorp op zich. In latere jaren gaan veel studenten in huizen of op zichzelf wonen. Het lijkt mij heel erg leuk om hier te studeren, helaas was ik toen mijn ouders verhuisden al bijna klaar met mijn studie in Utrecht (een heel leuke studentenstad, maar het studeren zelf vond ik doodsaai daar!).

Tot zover mijn "uitleg" hierover. Ik hoor het graag als anderen toevoegingen, andere ervaringen of vragen hebben.

posted by Kasaka @ 8:58 AM   ---

|

Caps!!

Vannacht heb ik zonder een snurkende hond, die midden in de nacht naar buiten wil (Brynna heeft ook in de basement een bench, waar ze prima in slaapt), heerlijk geslapen!

Mijn schouders en nek zitten nog wel erg vast, dus ik weet, dat ik mijn bovenlichaam moet gebruiken vandaag met sporten. Christine en ik gaan naar Lifetime Fitness en doen daar vier verschillende machines, waarbij je ook je armen moet gebruiken. Bewegen is het beste medicijn!

Gewoonlijk is het bij deze sportschool in Centreville helemaal niet druk, maar ja, het is het begin van een nieuw jaar en dus alle goede voornemens zijn gemaakt! Alle machines zijn vrijwel in gebruik en we moeten telkens zoeken naar twee naast elkaar.


Een van de machines, die we gebruikten

Een keer moet ik zelfs genoegen doen met een Spaans talige machine! "Commence el ejercicio" flitste er voor mijn ogen. Nou vooruit dan, op "Nivel" 10 en hup met de beentjes (en armen). Zo zijn we anderhalf uur goed bezig. Ik hou toch mijn lidmaatschap maar aan, want ik zie al, dat ik dit jaar meer zal gaan, dan vorig jaar. Het is een goede afwisseling.

Gisteren heb ik een tas met blikken en ander niet-bederflijk voedsel uit onze voorraadkast gevuld en ik wil die eigenlijk naar de lokale "Food Bank" brengen. Maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn als ik dacht. Behalve zogenaamde "Food drives", waarbij instanties (vooral met de feestdagen gebeurt dit veel) voedsel inzamelen, is mijn enige keus naar Lorton te gaan en dat is flink ver weg. Ik besluit te wachten tot de volgende food drive bij Saskia's school en in de tussentijd geld te schenken aan de Food Bank. Tenslotte is de winter de moeilijkste tijd.

De volgende kast op mijn lijst is onze jassen- (en allerlei ander spul) kast. Trouwens, twee dagen geleden schreef ik over de ijskast en het opruimen daarvan. Het leek alsof er ontzettend veel voedsel werd weggegooid, snap ik nu, maar dat is niet zo. De meeste flessen waren vrijwel leeg en met de grote verpakkingen hier is een vuilniszak al gauw gevuld. We zijn dus niet zo verkwistend als het leek!

De jassenkast biedt weer hele nieuwe uitdagingen. Ik ben namelijk met een Amerikaan getrouwd en dat betekent een berg baseball caps! Bij iedere opening van de kast valt die berg naar buiten en ik heb er genoeg van. Maar Rick is gehecht aan zijn caps, zoals hij is gehecht aan zijn t-shirts. Hier krijg je nl. of een cap of een t-shirt bij ieder belangrijk evenement.


Eenenvijftig baseball caps op een rij!

Voor de grap leg ik alle caps in rijen van vijf op de grond. Het zijn er 51! En later vind ik er nog meer in een andere doos! Maar ja, ik mag niet weggooien! Gelukkig zijn er ook een stel kindercaps, die vies en oud zijn, dus die kunnen weg.

Ongelooflijk, wat je vindt als je opruimt! Dingen uit Saskia's babytijd! Die gaan ook naar liefdadigheid en dat opent dan weer ruimte voor het merendeel van de caps! Yahoo! Een half uurtje later ziet de kast er weer pico bello uit en Rick heeft nog het merendeel van zijn hoofddeksels!

Omdat ik de stijfheid in mijn schouders weer voel toenemen en hoofdpijn voor wil zijn, besluit ik eens gebruik te maken van ons bubbelbad. Het buitenbad moet door Rick schoongemaakt worden, maar in onze badkamer hebben we ook een prachtig ligbad met een whirlpool erin.


In bad moet ik natuurlijk wel iets te lezen hebben, dus ik zoek de laatste Margriet op. Tegelijkertijd zoek ik de enorme stapel tijdschriften naast mijn bed uit en ik heb een flinke stapel Nederlandstalige tijdschriften uit. Ik leg ze apart, want ik weet, dat ik andere Nederlanders hier (Jeanine?) heel happy mee kan maken.

Het bad is heerlijk ontspannend. Ik neem me meteen voor dit vaker te doen, maar ja, dat doe ik altijd na zo'n fijne ervaring. In ieder geval voelen mijn spieren een stuk beter, jippie!

De rest van de middag besteed ik aan het bewerken en online zetten van de prachtige foto's, die ik in Grand Teton National Park en Jackson, Wyoming, heb genomen. Ik ben weer even daar! Wat was het er prachtig en zal het er nu mooi zijn met alle sneeuw. Heerlijk, foto's, je bent opeens weer "daar"!

Nog een "Yellowstone en Grand Teton" album en dan is de rest van de zomer foto's aan de beurt. Het was dan ook een heel bijzondere vakantie daar!

Kai gaat vanavond uit logeren, Saskia is daar jaloers op, want ik heb "Nee" gezegd tegen de zoveelste logeerpartij van Laura hier, terwijl Saskia zelden bij haar mag logeren. Katja is naar Leah's basketball wedstrijd en Rick, Saskia en ik gaan zijn een na laatste avond thuis met een dvd spelletje over dieren doorbrengen.

posted by Kasaka @ 2:35 PM   ---

|

Lenteweer!

Bij het opstaan hangt er een dikke mist over ons, we kunnen nauwelijks de overkant zien en van het Dulles vliegveld vertrekken of landen geen vliegtuigen. Zulk soort dichte mist is heel ongewoon hier en hij trekt dan ook heel snel op.

Rick brengt Saskia vandaag naar school, want om half negen meldt ik me bij mijn endocrinoloog voor mijn jaarlijkse schildklier onderzoek. Ik heb al zeven jaar een te langzame schildklier en slik daar dagelijks hormonen voor. De afgelopen paar jaar lijkt mijn lichaam zich eindelijk helemaal aangepast te hebben en voel ik me stukken beter.

Een beetje nerveus stap ik binnen, want ik wil niet, dat de dokter mijn dosis medicijn verandert, aangezien mijn lichaam daar heel sterk op reageert. Ik blader een beetje in Newsweek, maar heb eigenlijk geen zin in diepgaand gedoe. In de wachtkamer zit iedereen ver van elkaar af. Er is een hoekje ingericht voor kinderen, zie ik, met grote speelgoeddieren. Ik bedenk me, dat een endocrinoloog heel wat aandoeningen behandelt, waaronder diabetes. Kinderen kunnen dat natuurlijk ook hebben.

Een Aziatische man wiebelt nerveus met zijn benen. Hij is vrij jong en ik vraag me dan meteen af, waarom hij hier is. Maar ja, zoiets vraag je natuurlijk niet voor "small talk".

Een heel oud dametje glimlacht vriendelijk naar me als ik naar haar kijk. Een jonge vrouw wordt naar binnen geroepen en voelt zich duidelijk niet lekker. Later zie ik haar met een heel pakket naar buiten komen. Ik moet een papier invullen en schrijf, dat alles prima gaat en dat ik vooral geen veranderingen wil.

En dan is het mijn beurt. "The room on the right is yours", zegt de vriendelijke verpleegster. Gek, hoe je je bij een dokter meteen overgeleverd voelt. Eerst gewogen (zelfde als vorig jaar), dan bloeddruk. Aan dat laatste heb ik een hekel, want ik heb wat ze hier noemen "white coat anxiety". Mijn bloeddruk is prima, tenzij ik bij de dokter ben, dan is hij te hoog!

Dr. Ross komt binnen en zegt meteen, dat hij geen reden ziet iets wat goed gaat te veranderen. Pfff, opluchting! Het is een leuke dokter en altijd heel geinteresseerd in mijn sport routine. Dan nog even bloed laten afnemen, ik krijg een pleister met Spongebob erop en ik sta weer buiten. Dat hebben we ook weer gehad!


Het nadeel van een bejaarde hond is hoe vaak ze 's nachts naar buiten moet. Brynna houdt ons de hele nacht wakker en ik heb ontzettende hoofdpijn en pijn in nek en schouders vanochtend. Sporten helpt meestal heel goed, dus ik bel Kirsten op weg naar huis om te zien of zij tijd heeft om te gaan hardlopen. Gelukkig is dat zo, wel wat later dan gewoonlijk, maar dat geeft niet.

Het weer is inmiddels lente-achtig te noemen. Zonnig en de lucht voelt warm aan. Heerlijk! Van mij mag het al maart zijn! We lopen vijf en een halve mijl, maar vinden allebei, dat we wel wat aan ons uithoudingsvermogen mogen doen. Ik kan wel met excuses komen van fibromyalgie en halve nacht niet geslapen, maar blij met mijn snelheid ben ik niet! We besluiten ter plekke volgende week twee keer samen te gaan lopen!

Thuis leg ik de laatste hand aan de provisiekast, die ook nodig uitgemest en georganiseerd moest worden. De hoofdpijn neemt echter over en ik moet gaan liggen. Bah! Gelukkig heb ik zulke dagen nu alleen maar zo af en toe, vroeger veel en veel vaker.

Laura komt om me een massage te geven en ik weet niet of het komt, omdat ik al hoofdpijn had, maar daarna kan ik echt niet meer. Het lukt me nog net om Katja van school te halen en dat is het. Rick komt me redden, deze week kan dat nog, want de volgende weken zal hij voornamelijk op reis zijn. Saskia moet naar piano en hij brengt haar daar, terwijl ik ga slapen.

Rick bestelt eten en we weten nu, dat katten frietjes eten. Snickers en Meike bedelen tijdens het eten als honden en rennen beiden met een frietje weg!





Geen flatteuze foto van mij, maar bewijs, dat Snickers een frietje maar wat lekker vindt!


Alle pijn maakt doodmoe, dus ik ga bedwaarts, hopelijk gaat het morgen weer beter!

posted by Kasaka @ 7:32 PM   ---

|

Hmm, ijs!

Al te vroeg begint de dag weer met het geluid van Katja's foehn om half zes! Gaap!! Ik vind het toch wel heel moeilijk, dat vroege opstaan!

Maar de routine is terug en dat is wel weer lekker. Ik jog, nadat ik Saskia op school af heb gezet, een stukje op met een buurvrouw, die ik alweer een tijdje niet heb gezien. Altijd leuk, gezelschap tijdens het sporten! Zij zijn in de Kerstvakantie een paar dagen naar Wisconsin gereden om bij haar familie te zijn. Amerikanen draaien er hun hand niet voor om (en wij inmiddels ook niet meer) om voor een lang weekend twaalf uur of meer enkele reis te rijden.

Thuis bestel ik via FlowersforCanada.com een prachtig bloemstuk voor onze Canadese email vriendin, dat als het goed is vandaag bezorgd wordt. Een interessant cultuurverschil deed zich voor, toen ik de mensen op de lijst vroeg, wat voor bloemstuk ze wilden bestellen. Het merendeel dacht aan witte bloemen, want dat is in Europa gewoon bij een begrafenis. Hier zijn de bloemen echter veel bonter en werd het nog moeilijk om een minder kleurig stuk te vinden.

Eens te meer vind ik het internet bijzonder. Op maandag hoorden we over dit vreselijke ongeluk en nu op woensdagochtend hebben we al meer dan $350 ingezameld van over de hele wereld! Het bloemstuk is natuurlijk niet zo duur (hoewel wel veel duurder, dan het waarschijnlijk in Nederland was geweest), dus er is nog heel wat geld over. Later zullen we met zijn allen beslissen, hoe we dat het beste kunnen geven. Gezien het feit, dat we over meer dan tien landen en drie werelddelen verspreid wonen, vind ik dit hartverwarmend.

Als de bestelling gedaan is stap ik in de auto en rijd naar Christine. De dag begon veelbelovend met zon, maar inmiddels is het weer bewolkt. Met vijf graden is het wel lekker wandelweer en ik neem mijn acht pond gewichten en GPS mee. We lopen uiteindelijk bijna 7 mijl! Een goede frisse neus, dus!

Hoewel ik niet echt aan goede voornemens in het nieuwe jaar "doe" heb ik toch besloten per dag een kast of la onderhanden te nemen. Ik heb een hekel aan opruimen, maar een nog grotere hekel aan chaos. En dat is een staat waarin op het moment de meeste van onze kasten verkeren. Ik heb besloten een uur per dag aan zo'n kast te besteden.

Vandaag waren de ijskast en het vriesvak aan de beurt. Oh, wat was dat nodig! Iets had gelekt en alles kleefde, ik heb salad dressings met een vervaldatum uit 2003 weggegooid (ja, ik ben er niet trots op, maar zo'n goede sopbeurt van de ijskast gebeurt niet zo vaak en als Rick het doet kijkt hij niet naar dat soort details).

Hoe opvallend het resultaat van mijn gesop en de vier (!) vuilniszakken (niet vol, hoor, anders werden ze te zwaar), die ik naar buiten heb gedragen is, blijkt wel uit Saskia's uitroep meteen als ze thuiskomt: "Wow, de refrigerator is helemaal schoon en empty!" Hmm, misschien moet dit toch maar vaker gebeuren!

Saskia nodigt (zoals gewoonlijk) haar vriendinnetje Laura uit om te spelen. De afgelopen keren, dat zij kwam, liepen ze zich maar wat te vervelen. Laura vindt bijna niets leuk om te doen, dus ik stel als voorwaarde, dat er gespeeld wordt.

De meisjes besluiten ijs te gaan maken in de "IJsbal", die Saskia voor Kerst heeft gekregen. Het is een leuk ding, want met veel rollen komt er inderdaad lekker ijs uit. Dit keer is het met kersen en chocolate chips en het smaakt de dames goed. De keuken is een rotzooi, maar het heeft ze een goed aantal uren bezig gehouden.






Heel gezond, zo net voor het avondeten!

De lichtjes in de Kerstboom zijn weer aan en de kaarsjes branden. Ik zal het extra licht van Kerst nog best missen na dit weekend, de grote opruiming!

posted by Kasaka @ 6:21 PM   ---

|

Dagje samen uit

De dag begint weer om half zes vanochtend, oef, dat is weer even wennen! En dat na een kort nachtje, want Saskia kon niet slapen en om 1 uur brak er een gigantisch onweer los. Het huis trilde van de klappen! Vreemd zo midden in de winter!

De kinderen zijn dus weer terug naar school, maar Rick heeft vandaag nog vrij en daar gaan we volop van genieten! Samen lopen we Saskia naar school en Brynna verder voor een lange wandeling en dan gaan we erop uit.

Eerst naar Metro Run and Walk om de riem met flesjes, die Rick me voor Kerst had gegeven, om te wisselen. Hij was iets te optimistisch over mijn middel en ik had in plaats van een Small een Medium nodig.

Het weer is grijs en mistig en we beraden even over waar we lunch willen eten. De keuze valt op Georgetown, maar het is pas half elf. We zijn allebei nog nooit in de Washington National Cathedral geweest en hebben allebei zin om die te gaan bekijken.

Via het hele mooie "Embassy Row", waar ambassades van tientallen landen in de mooiste gebouwen gehuisvest zijn (de grootste is de Britse ambassade en later zien we ook de Russische ambassade (die lijkt wel een vesting, zo streng is de bewaking!)). Deze avenue, Massachusetts Ave, moet eigenlijk op de route van iedere toerist hier in Washington staan. Ik was er al jaren niet geweest en ben flink onder de indruk. Aan het einde van de "row" staat het huis van de Vice President, zwaar bewaakt.


De cathedraal ligt bovenop de heuvel, de torens zijn het hoogste punt in Washington en op een foto zien we hoe vaak die door de bliksem worden geraakt. Het is een imposant gebouw, de op vijf na grootste cathedraal ter wereld. De grootste cathedraal staat trouwens ook om Amerikaanse bodem: St. John the Divine in New York City, die nog niet eens af is.


De cathedraal van Washington nam van 1907 tot 1990 om gebouwd te worden. Het is een prachtig gebouw van buiten met vele beelden, gargoyles en andere versieringen. Van binnen is hij minstens zo imposant en Rick en ik lopen er minstens een half uur rond. De glas in lood ramen vooral zijn prachtig en er zijn er zo veel!! Er kunnen honderden mensen in de kerk, getuige de vele stoelen. Ik ben dol op kerken en vooral de glas in lood ramen en deze kerk kan competeren met de mooiste in Europa.




Bij het weggaan brand ik twee kaarsjes, eentje voor Freya, mijn buurvrouw, de ander voor Antoinnette in Canada. Zij zullen de komende tijd iedere goede gedachte nodig hebben.

Na deze mooie ervaring hebben Rick en ik honger en rijden door gezellig Georgetown, dat nog helemaal voor de Kerst is versierd. We parkeren in de Georgetown Mall, de meest luxueuze shopping mall in dit gebied en lopen naar Clyde's. Daar delen we een kop van hun beroemde chili en ik neem een zalm salade.


De enorme notenkraker bij de ingang van Clyde's

Op de terugweg stoppen we bij Ricks "chocolade" vriend. Deze man had vroeger een standje in het gebouw waar Rick werkt, met de lekkerste Belgische bonbons. Nu heeft hij een zaakje in Georgetown Mall. Hij biedt ons meteen een overheerlijke bonbon aan en natuurlijk moeten we een klein doosje kopen.

In de auto besluiten we, dat we na cultuur en lekker eten wel zin hebben in een film. We willen dolgraag Memoirs of a Geisha zien. In Tysons speelt die om half vier, dus we spijbelen als ouders. We vertellen Kai om op te passen en genieten van een fantastische film (die drie keer wordt onderbroken door telefoontjes van Saskia, maar dat mag de pret niet drukken).

Het is een prachtig verhaal met heel mooie cinematografie. Het zou me niet verbazen als hij een Oscar nominatie krijgt. We kijken allebei ademloos en het einde is ook interessant.

Voldaan gaan we naar huis, waar iedereen braaf huiswerk aan het maken is en Saskia inmiddels naar gymnastiek is vertrokken. Ik moet zeggen, dat ik deze vrijheden zo af en toe heerlijk vind!

Als land volgen we het verhaal in West Virginia, waar 13 mijnwerkers onder de grond vast zitten na een explosie. Helaas is een dode al gevonden en er is weinig hoop voor de anderen. Er wordt van alles gedaan, maar tot nu toe zonder resultaat. Wat een afschuwelijke dood!

Van vandaag een paar filmpjes: in de cathedraal: een en twee en rijdend door Georgetown.

posted by Kasaka @ 8:12 PM   ---

|

Laatste (school)vakantiedag

Zoals iedere ochtend lees ik, nadat ik mijn koffie heb ingeschonken, als eerste mijn email. Sinds mijn zwangerschap met Saskia, waarin ik wat complicaties had, ben ik lid van verscheidene emaillijsten en heb met de leden daarvan dus al jarenlang contact. Een van die lijsten, waarvan (voornamelijk) vrouwen die buiten Nederland wonen lid zijn, is een hechte groep geworden over de jaren.

Het is meestal waar ik het eerst begin te lezen en vanochtend ben ik daar ook gestopt, ernstig geschokt. We lezen weleens verhalen in de krant van mensen, die in een klap hun hele familie kwijt zijn door een ongeluk en voelen dan al een droevenis voor die onbekenden. Maar als het dan een, al zij het virtuele, bekende betreft, dan stokt de adem even in je keel!

Een van emaillijst leden had voor Kerst een reisje naar Nederland van haar Canadese man gekregen. Het was de eerste keer, dat ze hem en haar drie kleine kinderen voor langer dan een dag alleen zou laten. Op haar blog staan foto's van drie schatten en haar man, net voor haar vertrek en ze schrijft hoe ze hoopt, dat alles goed zal gaan.

Vanochtend lezen we, dat haar gezin en haar schoonmoeder een ernstig ongeluk hebben gehad op Oudejaarsdag. Haar man is ter plaatse overleden en haar kinderen en schoonmoeder zijn ernstig gewond. Dat is toch niet te bevatten?

Natuurlijk willen we als email lijst ons medeleven betuigen en ik bied aan om eventuele bloemen te verzorgen. Wat dat betreft is alles gauw geregeld, maar dan komt de speurtocht naar hun adres. We weten de naam en de plaats, maar ik vind niets. Gelukkig vindt een Canadese lijstgenote meer uit. We zijn allemaal enorm ontdaan door deze tragedie, die een van ons heeft getroffen. Ik knuffel Rick en de kinderen vandaag extra veel en neem me voor om echt van ieder moment te genieten, want zo kan je leven letterlijk in een klap over zijn.

Het weer is ook nog eens saai en mistig en ik kan mijn draai niet vinden. Rick ziet dat wel en stelt voor (ondanks, dat hij er een hekel aan heeft, de schat) om een wandeling te gaan maken. Het ruikt door de vochtigheid lekker buiten en veel mensen hebben hun open haard aan, heerlijk, die brandend hout lucht. We lopen naar het bos in Nottoway Park, waar het ontzettend rustig en mooi is. Het doet me zoals altijd enorm goed om buiten en in de natuur te zijn. Die is eeuwig. Wat er ook gebeurt in de wereld, de natuur blijft doorgaan.


Na de lunch besluiten we de grijsheid buiten te sluiten en als afsluiting van de schoolvakantie naar de film te gaan. De keuze valt op "Fun with Dick and Jane" met Jim Carrey en Tea Leoni. Jim Carrey is als vanouds grappig en ik moet regelmatig hardop lachen.


De naam van de film is gebaseerd op de klassieke kinderboeken "Dick and Jane" (and Spot, the dog), waar vrijwel iedere Amerikaan mee op is gegroeid. Een soort "Ot en Sien" of "Jip en Janneke", waarmee kinderen leerden lezen.


Maar toch zit er ook een harde kant aan de film, want hij is enigszins gebaseerd op de werkelijkheid en laat zien hoe het corrupte management van grote firma's slechts een klap op de vingers krijgt, maar de "gewone" werknemers door hun praktijken compleet geruineerd worden.

In de film loopt alles natuurlijk goed af, maar dat scenario is slechts de droom van de gedupeerden van Enron, WorldCom (nu MCI) of andere nu dankzij zwendelende multi-miljonairs failliete bedrijven. Aan het einde van de film staat er voor de credits dan ook "Met dank aan:" en dan de namen van de zwendelaars van die firma's en de namen van de bedrijven, waar ze voor werkten. Al met al een zeer onderhoudende film.

Een laatste keer doen we ons te goed aan de overblijfselen van het Nieuwjaarsbuffet en dan is het op. Morgen eten we weer "gewoon", ik heb daar wel zin in. Hoe lekker ik gerookte zalm ook vind, zelfs dat is na drie dagen genoeg! Rick heeft morgen nog vrij en we gaan samen leuke dingen doen, ik heb er zin in!

posted by Kasaka @ 7:53 PM   ---

|

Het is 2006!!

Om half negen gisteravond kwamen de eerste gasten en al gauw was het dolgezellig. De twintig kinderen speelden in de basement en varieerden in leeftijd van drie tot zestien. Leuk was het vooral, dat alle leeftijden samen speelden, op een gegeven moment "betrapte" ik zelfs de tiener meisjes met Barbies! Iedereen, inclusief de drie jarige bleef met gemak op tot middernacht.

Half twaalf kwam wel heel snel en vele handen maken licht werk, dus binnen een mum van tijd stonden er een flink stel champagneflessen (appel cider met prik voor de kinderen) en glazen klaar. Ook het buffet lag al gauw klaar en het aftellen kon beginnen.


Het is erg gezellig!



Daar kwam de bal op Times Square heel langzaam naar beneden. Ik krijg altijd een brok in mijn keel, als ik het zie. Toch vreemd, dat het op die ene dag van het jaar zo belangrijk is om de middernacht grens over te gaan. Ten, nine, eight, seven, six, five, four, three, two, one... Happy New Year!

Na iedereen gelukkig nieuwjaar getoast te hebben (vooral Claudia en Kirsten, die beiden zonder partner waren en het beiden moeilijk hebben, hopelijk wordt het komend jaar beter voor hen beiden) gingen we naar buiten om het vuurwerk te bekijken. Rick en David hadden prachtig siervuurwerk, ik vind dat toch altijd iets, dat bij Oud en Nieuw hoort.


Het buffet oogstte veel complimenten en er is goed van gegeten, hoewel we er morgen zeker nog een maaltijd aan hebben! Om half drie lagen we allemaal uitgeput in bed, blij met zoveel gezellige vrienden en klaar voor een nieuw jaar!


Om half elf voel ik me wakker genoeg om op te staan. Verder ligt het hele huis nog in diepe rust! Als Rick een half uurtje later ook opstaat beginnen we aan de grote afwas en ruimen op. Opeens is het tien voor een en om half twee hebben we een brunch reservering bij het Maestro restaurant in het Ritz Carlton hotel (dit restaurant is net door de Washingtonian tot beste restaurant in dit gebied uitgeroepen en niet onterecht).

Gauw trommelen we de kinderen uit bed, waaronder een zeer boze Katja, want we hebben haar niet op tijd wakker gemaakt. Maar het lukt allemaal, een kwartiertje te laat arriveren we, maar dat is geen probleem.

We krijgen een mooie tafel en Rick en ik champagne met jus d'orange (mimosa's!0, alleen het sap voor de kinderen, natuurlijk.


Het buffet is zoals ieder jaar (vorig jaar waren we te laat met reserveren, maar verder brunchen we hier al jaren op Nieuwjaarsdag) onovertroffen. De lekkerste (en bijzondere, zoals gerookte eend met dadels) salades, crab, garnalen, oesters, allerlei warme gerechten (die mij te zwaar zijn, maar waar Rick zich aan te goed doet) en mijn persoonlijke favoriet: drie soorten caviaar met kleine blini's en sour cream, mmmmm!!! Iets lekkerders bestaat niet als je het mij vraagt! Als de brunch alleen daaruit bestond zou ik er al heen gaan!

Ook de desserts zijn zo bijzonder en veel te lekker, dus we eten meer dan we eigenlijk op kunnen! Ach, een keer per jaar moet het kunnen. Dit is de eerste keer ooit, dat we maar met zijn vijven zijn met de brunch en het is erg gezellig.


Thuis gaat de wedstrijd tussen de Washington Redskins en de Philadelphia Eagles aan. Als de Redskins winnen gaan ze door voor een plaats in de Superbowl en de wedstrijd is reuze spannend! Zo vind ik football hartstikke leuk!


En ze winnen!!! Rick en ik hebben staan dansen, Katja moest vragen of we wel ok waren! Mijn favoriete team, onder leiding van mijn favoriete coach Joe Gibbs (die toen ik hier kwam wonen ook coach was en heel succesvol) is voor het eerst sinds 1999 in de Playoffs! Yahoooooo!!! Hail to the Redskins!

De naam van de Redskins is al jaren een controversie en hun "slag"lied ook. Maar, politieke incorrectie opzij gezet, ik vind hun uniforms prachtig en het lied echt slagvaardig.

Honger hebben we vanavond niet, dus we snacken wat tussendoor. Saskia, Rick en Kai zijn ijs aan het maken in Saskia's nieuwe ijsmachine bal. Het klinkt exotisch, ik ben benieuwd! Morgen helaas de laatste vakantiedag voor de kinderen.

Filmpjes: van het vuurwerk, het buffet en in het restaurant (Katja wilde graag haar heel erg lekkere pindakaas/banaan truffel op de gevoelige plaat vastleggen).

posted by Kasaka @ 6:21 PM   ---

|