Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Het nieuwe Tysons Corner

Zon, zon, zon! Een prachtige dag lacht me tegemoet als ik om kwart over zeven naast mijn bed sta. Iedere ochtend worden we om half zes wakker. Rick of ik staat dan op, om Katja wakker te maken, die voor school nog wil douchen en haar haar wil doen.

Daarna volgt iedere tien minuten een klokradio alarm, dat Rick weer telkens uitslaat. Tot Kai om half zeven ook op moet staan. Nu pas realiseer ik me, dat dat een volle twee uur later is, twaalf keer tien minuten, dus! Slapen is er dan niet bij, maar doezelen wel. Rick staat samen met Kai op en Kai komt om kwart voor zeven nog even naast mij liggen. Als de grootvaderklok zeven uur slaat kus ik hem gedag en vertrekt hij naar de schoolbus. Ik heb dan nog 14 minuten om in bed te liggen, die veel te snel omvliegen!

Na mijn ochtendoefeningen eten Saskia en ik een kom met Fiber One cereal (ik verbaas me erover, dat zij die lekker vindt!). Om tien over acht lopen we de deur uit. Zonder Brynna dit keer, want ik wil ver rennen en dat lukt Brynna niet meer.

Zodra ik thuis kom stap ik in de auto op weg naar Christine. Gewoonlijk is het verkeer naar het westen heel rustig, terwijl het oostelijk verkeer (naar de stad) vast staat. Vandaag is het (natuurlijk!) omgekeerd. Er is een ongeluk(je) gebeurd net voor de afslag naar Christine's huis. Er staat een enorme brandweer wagen en iedereen moet dat natuurlijk bekijken (rubbernecking heet dat hier, een prachtige uitdrukking!). Gelukkig is het niet ernstig.

Christine en ik lopen een uur en vijftien minuten en dan haast ik me naar huis, want ik heb om elf uur met Kirsten afgesproken. Wij gaan bij de Crystal City Marriott het pakket ophalen voor de Army Ten Miler van zondag. Kirstens dokter heeft haar afgeraden deze race te rennen. Maar terwijl we er zijn komen de kriebels toch weer boven. Voor zondag wordt prachtig weer voorspeld en het is zo speciaal om aan zo'n grote race deel te nemen! We vragen of je de race ook kunt wandelen. Het antwoord is een volmondig "ja". We rekenen, dat we zo'n 4,5 mijl per uur lopen, maar zelfs met 4 mijl per uur zal het ons maar 2,5 uur nemen om te lopen. We besluiten dit te doen. Op die manier kan Kirsten het rustig doen.

Na het ophalen van alle race documenten en t-shirts kijken we rond op de beurs met allerlei sportartikelen. Ik koop een mooie zonnebril en een rennersshort en t-shirt. Kisten probeert van alles aan. Het is ijzig koud in de zaal, ik kan niet wachten tot we weer buiten in de warme zon staan!

De Expo

Pas om twee uur zitten we weer in de auto, zonder lunch gegeten te hebben. Op de terugweg staan we nog twee keer in de file, maar we besluiten om even bij Whole Foods lunch te halen. Ik bestel een lekkere meergranen boterham met ham en spinazie, wortel, tomaat en komkommer. We eten buiten, want in de winkel is het alweer om te bevriezen. Wat is dat toch, die ijskou in gebouwen? Mijn eerste reactie is om naar buiten te willen, terwijl het doel van de winkels toch is om mensen te laten kopen!

Thuis vind ik alle kinderen, die zich afvragen, waar ik was. "Mom" heeft toch ook nog een eigen leven, hi hi!

Rick belt, dat hij op weg naar huis is. Vandaag opent een groot nieuw gedeelte van Tysons Corner. Er zijn vijf nieuwe restaurants en veel winkels (waaronder een zeer gewaagde Victoria's Secret!) en een bioscoop met 16 theaters.

We geven de auto aan de valet parking, die maar $5 kost en de rijen voor de parkeergarage zijn gigantisch, dus dit is wel zo makkelijk. We lopen het nieuwe gedeelte van de mall door en zien, dat het voornamelijk kledingzaken en meubelzaken zijn.


Op de derde verdieping is de bioscoop en het food court. Hier zitten drie Redskins spelers, die handtekeningen uitdelen. Natuurlijk moet Kai die hebben. Het zijn aardige kerels en ze poseren gewillig met Kai. Helaas bleven ze zitten, want het zijn bomen van mannen! Nummer 66, Derrick Dockery, is meer dan 2 meter lang en weegt 345 lbs! Nummer 77, Randy Thomas, is net zo lang, maar weegt "slechts" 306 lbs. Poeh, je zult zo'n vent op je krijgen tijdens een wedstrijd!

Kai met de Redskins

Nadat we nog even in de enorme Barnes and Noble boekenwinkel hebben rondgekeken gaan we eten bij Coastal Flats. In Fairfax is de wachttijd voor dit restaurant meestal veel meer dan een uur, maar wij hoeven vanavond maar een kwartier te wachten. Het eten en de bediening zijn voortreffelijk! Ook de andere nieuwe restaurants zien er goed uit. We hebben zo weer heel wat te ontdekken en te shoppen!

posted by Kasaka @ 9:01 PM   ---

|

Bunco

Om acht uur zitten Rick (die snipverkouden is, de arme ziel) en ik als twee stoute kinderen op een bankje bij Saskia's school te wachten tot het hoofd van de school arriveert.

We hebben vanochtend een vergadering met haar en de GT (Gifted and Talented) lerares, Mrs. Monks. Dr. Isaacson is verlaat door slecht verkeer en we beginnen ons gesprek met Mrs. Monks. Ik maak meteen duidelijk, dat we hier niet zouden zitten, als Saskia niet zo dolgraag in het GT programma zou willen en als wij er niet van overtuigd waren, dat zij die verrijking aan kan.

Mrs. Monks antwoordt, dat Saskia's test scores net niet goed genoeg zijn om mee te doen (ze heeft zowel op de school test als op de test, die we vorig schooljaar bij de universiteit hebben laten doen, gemiddeld 119 gehaald en ze moet 120 hebben). Ik denk, dat ze ook wel doorheeft, dat wij die ene punt te verwaarlozen vinden, vooral voor een kind, dat verbaal bijzonder hoog scoorde en dat tweetalig is, een feit waarvan Mrs. Monks niet op de hoogte is.

Ze kijken, zo vertelt ze, niet alleen naar de test scores, maar ook naar een evaluatie, die de lerares van het kind heeft geschreven aan het eind van vorig jaar. Daarbij kunnen de kinderen 16 punten krijgen en Mrs. Draggon heeft Saskia er maar 6 gegeven.
Wij vertellen Mrs. Monks, dat de lage score van Mrs. Draggon ons weinig verbaast, want Saskia vond het vreselijk op school en Mrs. Draggon kreeg dus niet bepaald een gewillig kind te zien.

Dan komt Dr. Isaacson binnen en ik leg uit, dat het GT programma op deze manier een exclusieve club wordt en dat het voor een kind als Saskia, dat toch echt maar op de drempel er niet in testte, een soort onbereikbaar doel wordt, waardoor zij onzeker wordt van haar eigen kunnen.

Gelukkig snapt Dr. Isaacson precies wat wij bedoelen en vraagt ze Mrs. Monks om Saskia de kans te geven de volgende keer dat ze een groepje apart neemt om taalverrijking te doen. Voorlopig werkt ze met de kinderen, die heel goed in rekenen zijn, en in dat groepje past Saskia inderdaad niet en daar zijn wij en Saskia zelf ons terdege van bewust.

We zullen dus zien, wat er verder van komt. In ieder geval weten ze ons standpunt en zullen ze nu hopelijk ook wat meer op Saskia letten. Het is puur om Saskia's interesse, dat wij er een punt van maken, want kijkend naar Kai en Katja maakt het lagere school GT programma niets uit voor hun verdere schoolcarriere.

Door Ricks verkoudheid heb ik ontzettend slecht geslapen en ben te moe om te sporten. Als Rick naar zijn werk is vertrokken duik ik nog even mijn bed in en slaap zowaar nog een half uur.

Bij wijze van hoge uitzondering geef ik mezelf verder vandaag vrij van het sporten. Ik bel Christine om haar van het gesprek van vanochtend te vertellen en we zijn het erover eens, dat wij als ouders onze kinderen al heel wat verrijking geven door met ze naar musea en dergelijke te gaan. Om van onze reizen nog niet eens te spreken.

Daarna bel ik Kirsten met wie het wel goed gaat, maar die nog geen uitslag van de biopsie heeft en daar begrijpelijk nerveus over is. Ook zij vraagt hoe het gesprek op school ging, want zij wil Madison ook in het GT programma. Hoewel Madisons test scores wel hoog genoeg zijn wordt zij om mysterieuze redenen telkens geweigerd. Dit versterkt alleen maar ons gevoel, dat Mrs. Monks' GT groep een exclusieve club van arbitrair gekozen kinderen betreft.

Karin en ik zouden vandaag naar Middelburg gaan, zodat ik haar dat plaatsje kon laten zien. Haar schoonouders komen maandag en ze wil hen natuurlijk leuke dingen laten zien.

Helaas belt ze, dat Danielle ziek is en dat ze begrijpelijkerwijs dus niet zo ver weg wil. Wel heeft ze een waterkoker nodig en dus maken we, inmiddels in de regen, een kleine excursie naar Linens 'n Things. Een waterkoker blijkt hier in de VS een veel luxueusere en duurdere aanschaf te zijn, dan in Nederland, maar ja, ze heeft er toch een nodig.

Als we alles in de winkel (en die is groot!) bekeken hebben krijgt Karin van de Italiaanse cassier, die vertelt, dat hij hier zijn MBA aan het doen is, zomaar 20% korting op haar aankopen! Toch aardig!

We neuzen nog even in de grote World Market, die naast Linens 'n Things ligt, maar vinden daar niets van onze gading. Deze winkel lijkt wel op een enorme Xenos, misschien iets duurder, maar ook zo'n mengelmoes van produkten uit alle hoeken van de wereld. Als we buiten komen is het weer alweer helemaal opgeklaard.

Thuis zoek ik naar een bijles leraar, die Katja met haar meetkunde zal kunnen helpen. Ze staat wel voldoende, maar om hier mee te tellen moet je minstens een B staan en dat lukt haar niet. Ik bel Tutoring for Success en wordt heel vriendelijk te woord gestaan. Hun tutors komen naar ons huis en de kosten per uur zijn redelijk. Ze zal me terug bellen als ze iemand voor Katja heeft gevonden.

Na het avondeten ga ik naar de Bunco avond. Er was een invalster nodig en ik had wel zin om te gaan. Het werd zoals altijd een heel gezellige avond. Ik heb leuk gekletst met de Belgische en Zweedse deelneemsters. Vooral met de Belgische heb ik zoveel gemeen!

Het is wel heel gezellig, zo met zijn twaalven een avond spelen. Ik won omdat ik de meeste Bunco's had (drie van hetzelfde nummer gegooid) en nam een appel pie en een mooi bord mee naar huis. Hopelijk zijn er volgende maand weer invalsters nodig, ik ben zo van de partij! Een jaar ben ik vaste medespeelster geweest en dat was me te veel, want toen moest ik ook een avond bij ons thuis organiseren. Invalster zijn is leuk en heeft verder geen verplichtingen!

posted by Kasaka @ 3:42 PM   ---

|

Een prachtige herfstdag

Brrr, het is koel (zo'n 10 graden), als we vanochtend naar Saskia's school lopen. Rick loopt dit keer mee en moppert dat het een lieve lust is, dat hij geen winter wil. Maar het zonnetje schijnt al sterk en het wordt vandaag uiteindelijk 27 graden. Heerlijk!

Rick blijft thuis wachten op de garagedeur monteur, want die sluit al maanden niet goed. Ik doe een jas en handschoenen aan en pak mijn fiets en rijd zo snel ik kan 15+ mijlen. In een uur en vijf minuten ben ik terug na een heel mooie tocht door Vienna en op het W&OD pad. Iedereen, die ik tegenkom, groet met een grote glimlach op hun gezicht. Tegen de tijd, dat ik thuiskom is het al zoveel warmer, dat die handschoenen absoluut niet meer nodig zijn (en ja, ik weet het, tien graden is voor velen nog geen handschoenen weer, maar ik heb Raynaud's, dus ik moet mijn handen beschermen).

Inmiddels is de garage gemaakt en de deur sluit weer gemakkelijk. Rick vertrekt als een kind zo blij naar zijn werk. It's the little things in life.

Na een snelle douche bel ik Karin en zij komt hierheen om samen naar de Farmer's Market bij Nottoway Park te gaan. Dit is een marktje met zo'n tien tot vijftien boeren, die hun produkten verkopen. Het haalt niet bij een Nederlandse markt, maar is erg leuk om te bezoeken.



Veel van de kraampjes verkopen groentes en fruit, maar er staat bijvoorbeeld ook een Frans echtpaar, dat echt Frans brood verkoopt. Karin koopt daar een boerenbrood en we moeten ons (ik althans!) beheersen om niet een of meerdere van de heerlijk uitziende croissantjes te kopen.

Een ander interessant kraampje is de kaasboer uit Remington, Virginia. Hier verkopen ze Goudse kaas, gerookte Goudse kaas en verscheidene andere kaassoorten. Je kunt ze allemaal proeven en hun Goudse smaakt echt lekker en authentiek. Ik koop een stuk Cheddar kaas met komijn. We vragen of ze ook rondleidingen geven op hun boerderij, maar dat is niet het geval. Dan vertellen we de boer, dat we uit Nederland komen en zijn Goudse lekker vinden. Hij vertelt, dat ze de melk zonder hem koud te laten worden direct van de koe gebruiken. Hij was duidelijk trots, dat wij zijn Gouda lekker vonden. Leuk! Ik adviseerde nog om ook Goudse met komijn te maken, Rick is daar dol op en het was een nieuw idee voor hen.

Voor we weggaan koop ik nog een zak met Kettle Corn (zoete en zoute popcorn gemixt) en dan gaan we huiswaarts. Iedere keer als ik naar deze markt ga vind ik het weer heel leuk, maar het lukt me niet vaak genoeg om te gaan. Het is wel belangrijk om de plaatselijke boeren te ondersteunen en de produkten kunnen niet verser.

Thuis maak ik voor Karin en mezelf een van de "wraps" zoals Christine vorige week voor mij maakte. Karin smult er ook van, het is een lekkere en vooral makkelijke lunch.

Daarna ga ik naar de nagelsalon om mijn nagels te laten doen. Bijna kreeg ik Karin zover om mee te gaan, maar ze zag het toch nog niet zitten, volgende keer misschien. Het is grappig, want ik doe dit pas een paar jaar, sinds ik Christine ken pas. Daarvoor had ik afgekloven nagels, want ik was een nagelbijtster. Maar nu vind ik het wel heel fijn om nette handen te hebben. En bijten doe ik niet meer, zonde van het geld, anders.

Om vier uur halen Saskia en ik Karin, Maaike en Danielle op om naar Party City te gaan. Omdat Saskia over twee weken een Halloween partijtje geeft hebben we kostuums nodig. Een bezoek aan Party City is een avontuur op zich. Bij binnenkomst word je al begroet door gillende spoken en de helft van de enorme winkel is helemaal in Halloween sfeer. Saskia durft maar nauwelijks langs een levensgrote pratende Frankenstein figuur te lopen om bij de kostuum selectie te komen!

Na veel gepas en zoeken vinden Maaike en Saskia de heksenkostuums, die ze leuk vinden. Helaas slaagt Danielle nog niet, maar dat komt nog wel. Het is nog vrij rustig in de winkel, over een week of wat staan er rijen om kostuums aan te passen!

De ingang van Party City

Kostuums uitzoeken, niet makkelijk!

Een klein gedeelte van de enorme muur met kostuumkeuzes


Nog net op tijd zijn we thuis om Saskia naar haar pianoles te brengen. Intussen worstelt Katja met haar scheikunde huiswerk over het metrische systeem. Natuurlijk ben ik de aangewezen ouder om haar dat uit te leggen. Het duurt even, voor ik het systeem door heb. Tot ik het principe door heb lijkt het alsof ze een simpel concept heel ingewikkeld hebben gemaakt. Dat is nog wel enigszins het geval, maar na een tijdje krijg ik hun methode door en hopelijk begrijpt Katja het nu ook. Er is toch niets simpelers of logischer dan het metrische systeem?

Door dit alles en omdat Rick laat uit zijn werk thuis is, rennen we letterlijk naar de laatste "Back to School Night". Dit keer op Saskia's school. Dit is tevens de kortste, slechts twintig minuten lang. Veel nieuws leren we niet en de werkelijke vragen, die we hebben, stellen we niet (alle ouders zijn aanwezig, inclusief de "special needs" ouders) al krijgen zowel Rick (die nogal meegaand is) als ik sterk het idee, dat de "special needs" kinderen in deze klas de meeste aandacht zullen krijgen.

Morgenochtend vroeg hebben Rick en ik een vergadering met het hoofd van Saskia's school en de "GT" onderwijzeres. We zullen zien. Ook heb ik een email naar haar onderwijzeres geschreven, want Saskia krijgt de hele tijd dezelfde "special needs" partner. Ik ben benieuwd.

Als we thuiskomen staat de nieuwe Martha Stewart "Apprentice" aan. Een van de groepen wil tulpen verkopen en laat daarvoor meisjes in "Dutch" kostuum dansen. De jurkjes zijn absoluut Duits en het geheel ziet er niet uit.

Dat team verliest en in de "board room" zegt een van de leden tegen Martha, dat ze niet zou weten, waar "Holland" verder voor staat, behalve molens en tulpen. Martha neemt hier duidelijk aanstoot aan (good for her!) en zegt, dat er nu vele brieven zullen komen om dat recht te zetten. Martha noemt onder anderen de schilders Rembrandt en Vermeer, die Nederlands zijn. Rick en ik vonden het een grappig iets en Martha is iets omhoog gegaan in onze ogen.

posted by Kasaka @ 6:29 PM   ---

|

Een ditjes en datjes dag

Zon! Wat is het toch heerlijk en zoveel makkelijker om op te staan als die gele bal de kamer binnenschijnt! Het wordt op het moment laat licht, de kinderen staan in het donker op de schoolbus te wachten. Wat dat betreft ben ik blij, dat we eind deze maand een uur terug gaan (er is hier zo'n leuk ezelsbruggetje voor in het Engels: Fall back, spring forward). Aan de andere kant wordt het dan 's middags weer zoveel eerder donker.

Terwijl ik me zit te beramen welke sport ik vandaag eens zal doen, belt Christine. Het is zulk prachtig weer en we besluiten rond 11 uur in onze buurt te gaan lopen.

Dat geeft me lekker even tijd om naar Whole Foods en Giant te gaan om avondeten te kopen en vitamine C en echinacea om te zorgen, dat de rest van de familie de verkoudheid van Saskia en Rick niet krijgt.

Vanavond eten we Italiaanse kip uit de crockpot. Een heel lekker, maar supereenvoudig recept: kippenborsten, een zak bevroren gemengde groentes, kleine geschilde Ierse aardappeltjes, een fles fat free Italian dressing, zout, peper en knoflookpoeder. Die ingredienten gaan allemaal samen in de crockpot en koken 8 uur lang op "Low" en het resultaat is een zeer smakelijke eenpansmaaltijd. Stokbroodje erbij om in de "jus" te dopen en we smikkelen allemaal. Zelfs Saskia vindt dit lekker en dat zegt wat!

Omdat we na het eten Nederlandse gasten krijgen neem ik ook van Whole Foods een van hun heerlijke perzik pies mee. Ik twijfelde nog of ik pumpkin of sweet potato pie zou nemen, zodat ze iets echt Amerikaans zouden proeven, maar ik durfde dat toch niet aan, ik vond zelf pumpkin pie pas na jaren proberen lekker.

Christine en ik lopen meer dan tien kilometer en ik leid haar naar een heel nieuw gedeelte (voor ons althans) van Vienna, het zuid-oosten van de stad (wij wonen in het zuid-westen). We vergapen ons aan de prachtige huizen, die hier staan. Allemaal unieke architectuur met torentjes en balkonnen en leuke kleuren. Ik ben dolblij met ons huis, maar de buitenkant heb ik altijd wat saai gevonden. Deze huizen hebben stuk voor stuk een originele buitenkant, maar natuurlijk weten we niet hoe ze er van binnen uitzien.




Een aantal van de "McMansions" in Vienna (zo genoemd door een gemeenteraadslid)

Gisteren was Mallory, Christine's dochter, jarig en ik heb eindelijk wat tijd om een cadeautje voor haar te gaan kopen. Ik fiets naar Vienna's Church Street, het gezellige winkelstraatje hier.

Als eerste koop ik een wit brood bij de Great Harvest bakkerij. De kinderen (en ik) zijn hier dol op, want het heeft een heerlijke gist smaak. Jammer, dat ik net geluncht heb, want ze bieden je hier altijd een hele snee van een van hun lekkere broden aan.

Hierna neus ik wat in het ernaast gelegen snuisterijen winkeltje, maar vind er niets van mijn gading. Ik steek de straat over naar het "Brambled Nest" winkeltje, ook zo'n winkeltje vol met ongewone hebbedingetjes. Hier vind ik een heel leuke kaart voor Mallory en een grappige Halloween speld voor mezelf, een zwarte spin met een heksenhoed op (mijn vader heeft me $50 voor mijn verjaardag gegeven en ik ben vastbesloten, die aan leuke dingetjes uit te geven en niet gewoon in het huishouden te laten opgaan).


Nu moet ik nog het cadeautje voor Mallory zoeken. Hiervoor loop ik zo'n tien winkels verderop naar Once Upon A Time. Dit vind ik de leukste speelgoedwinkel, die ik ooit gezien heb. Hij is gehuisvest in een oud huis en heeft eindeloos veel bijzonder speelgoed. Het hele achtergedeelte staat vol met elk poppenhuismeubeltje of miniatuur voorwerp, dat je je maar kunt bedenken. Omdat ik zelf een poppenhuis heb, dat mijn vader voor me heeft gemaakt, kan ik hier uren rondlopen en kijken.

Voor Mallory vind ik een Klutz boek, waarmee ze designs kan maken, die ze op t-shirts of andere stoffen dingen kan strijken. Het wordt prachtig voor me ingepakt (dit is on-Amerikaans, meestal moet je betalen om iets te laten inpakken) in vrolijk dierenpapier met een grote blauwe strik er bovenop. Met Klutz boeken zit je bij de "tween" leeftijd altijd goed.

Na het avondeten komen Sandra en Stefan op bezoek. Ik "ken" haar van het AllesAmerika forum, ze zijn voor een weekje hier in de buurt op vakantie. Ze nemen een hele tas vol Nederlandse verrassingen mee, waaronder Cote D'Or repen (jammie!) en een Story en een Weekend (ik moet toch op de hoogte blijven van de laatste roddels).

Het wordt heel gezellig. Ik blijf het leuk vinden om mensen zo via het Internet te ontmoeten. Helaas hebben ze bij Outback Steakhouse al zo'n maaltijd naar binnen, dat mijn perziken pie er niet meer bij kan, maar onze kinderen vinden dat wel prima en eten er een extra groot stuk van.

Als Sandra werkelijk scheel kijkt van moeheid (zag ik niet, hoor, dat zei ze zelf) maken we gauw een foto en nemen we afscheid. Morgen gaan ze naar Mount Vernon en Great Falls en dan rijden ze naar Richmond. Het was ontzettend leuk ze te ontmoeten, Rick vindt, dat ze duidelijk Nederlands praten en het gesprek ging ook voornamelijk in het Nederlands. Ik ben wel trots op die man van mij, dat hij dat zomaar kan!

Stefan, Sandra en ik

posted by Kasaka @ 4:34 PM   ---

|

Het regent, het zegent...!

Eerlijk gezegd had ik niet gedacht, dat ik ooit in mijn leven blij zou zijn regen te zien. Maar vanavond is dat toch wel het geval. We hebben vandaag lekker wat zon gezien en het was vochtig warm, maar die broodnodige regen kwam pas rond vijf uur! En nu komt het gestaag naar beneden. Genoeg om de droogte op te heffen zal het niet zijn, maar de natuur krijgt in ieder geval even een slokje.

Al om tien over acht lopen Saskia, mijn snuffeltje, want ze is flink verkouden, en ik naar school. Maandag is haar favoriete dag (kortste dag van de week) en vanmiddag mag haar vriendinnetje Madison mee naar huis lopen met haar. Ik schrijf een briefje voor de administratice op school om haar hiervan op de hoogte te stellen, want Madison gaat gewoonlijk met de schoolbus.

Over schoolbussen gesproken, als ik even later naar Christine rijd om met haar te gaan lopen, hoor ik hoe Fairfax County in geval van nood de evacuatie zou regelen. In zo'n geval zouden de schoolbussen worden ingezet. Hierbij wordt vermeld, dat Fairfax County iedere dag meer schoolbussen inzet, dat het grootste nationale busbedrijf Greyhound! Geen wonder, dat ik mezelf iedere ochtend en middag of op welk tijdstip van de dag ook achter zo'n geel monster bevind!

Christine en ik lopen anderhalf door haar buurt. We bepraten voornamelijk onze sport- en dieetroutine. Zij heeft nu een paar maanden de "Flab to fab in 4 weeks" van het tijdschrift "Self" gedaan en is tien pond afgevallen. Ik hoef niet af te vallen, maar vind afwisselingen in mijn routine wel erg goed. Ik heb zaterdag een gewichten "workout" van Self gedaan en vandaag voel ik nog alle spieren, die ik gebruikt heb daarbij!

Als ik thuiskom ruim ik de zomerspullen op. Ik heb zin het huis herfstachtig in te richten. Een grote zak gaat naar de zolder en ik neem de herfstspullen mee naar beneden. Net op tijd vang ik Snickers, die het erg leuk vindt zich op zolder te verstoppen. Maar onze zolder is meer als isolatie bedoeld en het is er gevaarlijk voor hem.

Binnen het uur zien de keuken, eetkamer en family room er helemaal anders uit. De gele, oranje en dieprode kleuren van de herfst overheersen. Het ziet er gezellig uit.

De family room

De eethoek

De keuken

Gauw loop ik naar Saskia's school om de rugzak voor de slachtoffers van de orkanen af te leveren. Ik weet niet of alles net is opgehaald, maar er ligt verder niets in de dozen voor de slachtoffers. Ik vraag me ook af of, na alle ophaalacties van de tientallen Fairfax County scholen, er niet al veel te veel backpacks zijn. Enfin, we doen wat we kunnen.

Saskia en Madison komen enthousiast thuis en willen Halloween dingen maken. Mijn herfstspullen inspireren ze en ze vragen of we naar Michael's kunnen gaan om wat meer Halloween knutselspullen te kopen.

"Even" naar Michael's bestaat niet. Er zijn zoveel leuke spulletjes te krijgen, we brengen er zo een uur door. Ik koop spullen voor voordeurhangers en de meisjes vinden van alles om creatief mee bezig te zijn. Dit heb ik van mijn moeder, ik kan geen nee zeggen tegen creatieve spullen of boeken!

Op de terugweg rijden we langs Pigwillys Pumpkin Patch en ik moet daar gewoon een foto van maken. De meisjes giechelen om de naam.


Thuis verdwijnen de meisjes blij naar de basement en maken een leuke Halloween "bezem". Zelf knutsel ik ook een paar bezems in elkaar om aan de voordeuren te hangen. Het ziet er allemaal leuk uit.


Om half vijf zet ik Madison bij haar pianoles af. Daar staat Doug, haar vader, ook met haar pianoboeken. Ik hoor, dat alles met Kirsten goed is gegaan, hoewel ze de uitslag van de biopsie pas over een paar weken zullen weten. Doug vertelt me ook, dat Kirsten eindelijk door heeft, dat ze niet zal kunnen rennen op zondag. Ik zeg hem, dat ik dat al helemaal niet verwachtte. Kennelijk had Kirsten toch nog hoop. Je weet toch niet hoe je je zal voelen, tot je er eenmaal doorheen bent. Ik weet dat zelf ook.

Samen met Saskia kies ik vanavond een leuk boeket uit van 1800flowers.com om morgen bij Kirsten bezorgd te krijgen. En nu maar hopen, dat het geen kanker is!

We eten vanavond lekkere barbecue kip met erwtjes en aardappelpuree. Katja vertelt, dat ze door een van de jongens, die ze zaterdagavond heeft ontmoet, naar zijn Homecoming Dance is uitgenodigd. Kleine bijkomstigheid is, dat het in Leesburg is, zo'n 45 minuten hiervandaan. Wij willen ook niet de slechtsten zijn, dus we stellen de voorwaarde, dat ze mag gaan, als Leah ook gaat. Katja alleen met een heel stel jongens, die ze nauwelijks kent, zien we niet zitten. Gelukkig ziet zij dat ook zo (altijd fijn, als je tiener het met je eens is).

De herfst is echt hier, ik zag mooi gekleurde blaadjes op onze wandeling vanochtend, het wordt vroeger donker en langzaam gaat de temperatuur omlaag (hopelijk heel langzaam!).

Langzaam komen de vakantie foto's online. Vandaag drie nieuwe albums van onze Yellowstone vakantie:
--Geysers en bronnen

--Watervallen en Grand Canyon of the Yellowstone

-- Familie foto's

posted by Kasaka @ 8:52 PM   ---

|

Rustig weekendje

Dit weekend begon het al aardig herfstig aan te voelen. Na wekenlang zonnig weer is het het hele weekend bewolkt (maar warm) geweest. Helaas geen regen van betekenis, want die heeft de natuur nu wel nodig!

Saskia was gisteren een beetje koortsig, dus we hebben het allemaal heel rustig aan gedaan. Ook wel eens lekker.

Katja heeft haar haar laten knippen en is gisteravond met een feestje van een vriend naar de Corn Maize in Leesburg geweest. Dit is een groot maisveld, dat tot een labyrinth is omgetoverd. Naar aanleiding van multiple choice antwoorden op vragen wordt je door het labyrinth geleid. De antwoorden geven de richting aan en natuurlijk kom je alleen met goede antwoorden naar de uitgang. Ze deden het in het donker, dus zaklantaarns mee. Ik was graag meegegaan en Kai en Rick ook, maar Saskia is doodsbang van het donker, dus hopelijk vinden we een tijd overdag om het te gaan doen.

Zelf heb ik gistermiddag en een gedeelte van vandaag besteed aan het bewerken en uitzoeken van mijn Yellowstone foto's. Het zijn er zoveel en het is moeilijk te bepalen welke wel en welke niet online te zetten!

Mijn vader kwam gisteravond met drie pakken heerlijke gerookte paling, die hij van Schiphol had meegenomen. Wat smaakte dat lekker! Dat zal een van de hoogtepunten voor mij zijn in Nederland: lekkere broodjes haring en paling!!

Vandaag kwam Christine en hebben we een flink stuk gelopen in en rond Nottoway Park. Bij de ingang van dit park staat een heuse totem paal. Het park is genoemd naar de Virginiaanse Nottoway Indianenstam. De dieren aan de totem paal hebben allemaal een betekenis in de Indiaanse folklore.


Katja vroeg me, toen ik thuiskwam, of ik met haar ergens wilde gaan lunchen. Dit was zo'n ongewone vraag en het leek me ontzettend leuk, natuurlijk wilde ik dat. We hebben heerlijk sushi gegeten bij Sweet Ginger, terwijl ze mij over de leuke jongens, die ze gisteren heeft ontmoet, vertelde.

Met dit grijze weer had ik wel weer zin in een film en ik had gelezen over "Just Like Heaven" met Reese Witherspoon, een van mijn favoriete actrices. Ik kreeg Rick en Kai zover om mee te gaan en we waren beslist niet teleurgesteld. Het is een leuk en romantisch verhaal, zeker de moeite van een bioscoop bezoek waard!


Vanavond begint het nieuwe seizoen van Desperate Housewives, ik ben benieuwd of ze de serie zo leuk als vorig seizoen kunnen houden.

posted by Kasaka @ 8:30 PM   ---

|

De Monarch vlinder

Het is me eindelijk gelukt: een Monarch vlinder zat lang genoeg stil om mooie foto's te nemen:




Deze vlinder vind ik de mooiste van de tenminste zeven verschillende soorten, die zich aan onze vlinderstruiken tegoed doen. Het is tevens de interessantste soort, want deze Monarchs zijn op doortocht.

Iedere herfst trekken de Monarch vlinders van het zuiden van Canada en het noorden van Amerika helemaal naar Mexico, een afstand van ongeveer 5000 kilometer.

Nu is er een team geleid door Vico Gutierrez, dat met een ultralicht vliegtuigje met een grote Monarch erop geschilderd deze fantastische migratie van de Monarchs volgt. Het project heet Papalotzin (uit het Azteks: Papalotl (vlinder) tzin (klein)) en het doel is diepgaande informatie te vergaren over het hoe en wat van de migratie en met die informatie te werken aan programma's voor het conserveren en restoreren van de Monarch rustplaatsen in Mexico.

Het vliegtuigje was het afgelopen weekend bij de zoo in Washington DC en de Monarchs zijn nu in grote getalen bezig de Appalachen over te steken en het team is nu via het hier dichtbij gelegen Shenandoah National Park op weg naar Kansas. Intussen geniet ik dagelijks van deze bijzondere insekten in onze tuin!

posted by Kasaka @ 2:28 PM   ---

|

Tim Burton's Corpse Bride

Op deze eerste herfstdag en volgens het weerbericht voorlopig laatste 30+ graden dag fiets ik rond 10 uur naar Kirsten. We gaan zo'n drie kwartier in het Nottoway Park schuin tegenover haar huis rennen. Dit is een mooi park met een fitness trail door het bos. We rennen het pad, het is lekker schaduwrijk, want in de zon is het echt snikheet!

Als ik op een gegeven moment links van me een geluid hoor, zie ik daar net iets verder dan een armlengte van me af twee herten eten. Ze blijven rustig staan, ons aankijkend alsof ze zich afvragen, wat wij in hun bos doen. Mijn dag is weer goed!

Met Kirsten bespreek ik maandag, want dan moet zij onder het mes en ik neem in ieder geval Madison na school mee naar huis, maar Nicky wil misschien ook komen. Nou, hij is welkom! Hopelijk blijkt het knobbeltje in Kirstens borst goedaardig, ze is bewonderenswaardig rustig onder het geheel!

Als ik thuis ben heb ik net genoeg tijd om te douchen, voor Laura komt om me een massage te geven. Die is hard nodig en flink pijnlijk, we bepalen maar meteen, dat ik weer om de week massages zal krijgen.

Laura heeft, omdat ze haar eigen baas is, geen ziektekostenverzekering. Nu heeft ze een knobbeltje in haar lies en heeft een bevriende dokter haar aangeraden er een ultrasound van te laten maken. Maar een ultrasound kost $500, die ze niet heeft.

Fairfax County heeft wel een gratis medische dienst, maar Laura verdient daar net te veel voor. Ze geeft zelf toe, dat ze dom is geweest door geen verzekering te nemen, maar als rookster zijn de premies daarvoor maandelijks hoog. Als je een gezond leven leidt, zijn er goedkope verzekeringen voor zelfstandige ondernemers, maar zodra je rookt of een andere risico factor hebt, kom je daar niet voor in aanmerking.

Nu wacht ze dus maar af! Ik vind het maar eng, zou wel willen, dat ik haar kon aanbieden voor de ultrasound te betalen, maar dat zou ze nooit aannemen. Haar ouders zijn goed bij kas en ik opper voorzichtig om hen om hulp te vragen. Maar ook dat wimpelt ze af, ze heeft een moeilijke relatie met haar moeder, weet ik, en ze wil op geen enkele manier van hen afhankelijk zijn. Ik maak me zorgen om haar!

Na de lekkere wrap bij Christine gistermiddag heb ik zin om ook de ingredienten ervoor te gaan kopen. Zij heeft ze bij Wegmans gekocht en ik ben daar alweer een tijdje niet geweest. Ik bedenk me, dat Karin het waarschijnlijk ook leuk zou vinden deze enorme supermarkt te bezoeken. Dat is inderdaad het geval en om een uur rijden we samen naar Fairfax.

Ook Wegmans is helemaal in de herfst en Halloween sfeer. Ik koop er leuke bordjes en servetten voor Saskia's Halloween partijtje en een paar tijdschriften met ideeen voor spelletjes, snacks en versieringen.

Karin en ik vergapen ons aan de bakkerij met allerlei verschillende soorten brood, de prachtig uitziende taarten en de vele keuzes in vlees en vis. Wegmans is net te ver weg om er regelmatig te winkelen, maar als we dan gaan is het een leuk uitje!

Thuis wachten Jeroen, Leah, JB en Katja om naar Fair Oaks Mall gebracht te worden. Ze gaan zoeken naar jurken en broeken (voor de jongens) voor de Homecoming Dance op 8 oktober. Ik heb medelijden met de jongens, want ik weet, dat de meisjes niet makkelijk slagen. Katja komt wel met een ontzettend leuke zwarte jurk thuis. Wat ziet ze er volwassen in uit!

Saskia nodigt haar vriendinnetje Madison uit voor een logeerpartij en we gaan met zijn allen bij de Daily Grill eten. Dit restaurant ligt in de sjieke Tysons Galleria mall en heeft een lekker uitgebreid menu, vriendelijke bediening en een gezellig atmosfeer.

Als afsluiting van deze drukke dag gaan we de film "Tim Burton's Corpse Bride" zien. Wie "Nightmare before Christmas" kent, weet hoe de figuren er zo'n beetje uitzien. Het is een grappig verhaal en goed uitgevoerd. Er zitten een heel stel fans van Tim Burton in de zaal, want er wordt hard geapplaudiseerd als de film eindigt.

posted by Kasaka @ 12:44 PM   ---

|

Rita

Vanaf het moment dat ik vanochtend opsta stromen beelden van evacuerende mensen onze huiskamer binnen. We horen, dat Rita een categorie 5 orkaan is geworden, maar gelukkig later op de dag weer afzwakt naar een categorie 4, hoewel dat natuurlijk nog steeds een gigantische monsterstorm is.

Beelden van mijlen van files vanuit Houston, we horen dat er duizenden mensen zonder benzine kwamen te staan en dat het leger benzine moest bezorgen aan gestrandde mensen. Een evacuatie van miljoenen mensen gaat nu eenmaal niet zo makkelijk. En we weten, dat er ook honderdduizenden niet vertrokken zijn, zoals een internet kennis van mij, die met twee kinderen in Houston blijft zitten. Ze ziet het niet zitten om in die mijlen van verkeer te gaan staan. Tja, ik zou het niet zien zitten om in 120+ mijl wind te blijven zitten. Doodeng! Onderwijl is de grootste evacuatie in de geschiedenis van de staat Texas gaande.

Hier blijft het intussen warm zomerweer, dertig graden. Christine en ik gaan in haar buurt lopen en daarna lunchen we bij haar, ze maakt een lekkere Indonesische wrap. Dit is een tortilla met een laagje pindakaas, een laagje sambal, stukjes rauwe ui, geschrapte worteltjes en geschrapte broccoli salade, daaroverheen nog wat ketjap en dat alles opgerold. Het smaakt erg lekker!

Op de terugweg naar huis tank ik toch maar benzine, ook al heb ik nog een halve tank. Met de storm in het zuiden zullen de benzine prijzen wel weer omhoog gaan, dus ik wil nog even van de lagere prijzen gebruik maken. Voor $2,83,9 per gallon tank ik bij Circle Shell. Het feit, dat zelfs dit benzinestation zijn eigen website heeft raakt me opeens. Via het internet kan ik zo de wereld laten zien, waar ik me begeef!

Neem nu vandaag, ten eerste natuurlijk dat Shell station. Daarna bel ik gauw op de autotelefoon Kai's school (ook al met website). De secretaresse herkent me meteen, wat ik zo fantastisch vind! De school heeft bijna 900 leerlingen en Katja is er twee jaar geweest en dit is Kai's tweede jaar. Ik ben er op zijn hoogst tien keer in die drie jaar geweest. Maar Katja is in haar middle school tijd een paar keer flauwgevallen, dus ik denk, dat ze me daarom niet meer vergeet. Enfin, ik vraag haar of het mogelijk is Kai te laten weten, dat ik hem vandaag met de auto ophaal, in plaats van dat hij met de schoolbus gaat. Dat is geen probleem!

Met maar een half uurtje over heb ik geen tijd meer om te douchen. Oeps! Dan maar stinkend naar de orthodontist met Kai. Ook Dr. McGrath heeft een website.

Terwijl ik op Kai wacht lees ik het heel luxueuze Virginia Living tijdschrift. De vormgeving is heel mooi en de inhoud doet me weer realiseren wat een mooie staat dit toch is, jammer, dat hij internationaal zo weinig bekendheid geniet.

In de auto is Kai zijn gewoonlijke stille zelf. Op mijn vragen hoe het op school was wordt met een "gewoon" geantwoord. Maar op de terugweg laat hij toch even merken, dat hij bezorgd is. Hij wil weten, of ik genoeg benzine heb, want hij heeft op school gehoord, dat er weleens een tekort zou kunnen komen na orkaan Rita. Ik kan hem dus gerust stellen, de van zit vol.

Als ik thuis kom vraagt Saskia of Aoife en Mary Kate bij ons binnen mogen spelen. Ze gaan beneden in ons knutselhoekje (ik heb bij het bouwen van dit huis een knutselhoekje ingebouwd, met een grote kast, die nu helemaal vol zit met knutsel- en hobbyspullen) werken aan Halloween versieringen voor Saskia's Halloween feestje op 15 oktober. Tot voor kort hield ik voor Kai en Katja ieder jaar zo'n feestje en dit jaar vroeg Saskia erom. Zij is nog zo heerlijk kind en heeft ook recht op dit soort leuke dingen.

Nadat de meisjes weer naar huis zijn komen de verhalen los bij Saskia. Ze moet met "science" samenwerken met een van de, zoals zij ze noemt, "speciale" kinderen. Cheyanne, haar partner, heeft emotionele problemen en een leerachterstand. De eerste paar dagen klaagde Saskia steen en been, dat ze nu net met dit meisje moest samenwerken, maar vandaag zag ze er de humor wel van in. Het meisje had hun bonen (die moesten spruiten en dat pas veel later deden, dan die van de rest van de klas) namen gegeven, tot grote hilariteit van Saskia.

Minder leuk is het, dat andere kinderen brieven kregen van de Gifted and Talented lerares en Saskia niet, terwijl ik toch echt de indruk kreeg van het hoofd van de school, dat zij dit jaar in het programma zou zitten. Saskia wil dit zelf ook zo graag, anders zou ik er geen punt van maken.

De resultaten van haar testen, zowel op de universiteit vorig jaar als de testen op school, laten toch wel zien, dat ze ervoor in aanmerking zou moeten komen. Ik ben altijd bang als een overdreven trotse ouder te voorschijn te komen, maar we hebben nu resultaten om op terug te vallen. Morgen maar eens naar het hoofd van de school bellen.

En dan komt Katja mij vragen om hulp bij haar filosofie huiswerk. Oeps, ik heb laten vallen, dat ik in een grijs verleden ook filosofie heb gestudeerd. Gelukkig kan ik haar helpen met de analogie van Plato, die ze moet uitleggen!

Als Rick thuis komt heeft hij (voor ons) goed nieuws: zijn reis van volgende week naar Austin, Texas is afgelast. Dit omdat veel van de evacuees uit Houston daarheen zullen komen en men geen onnodige ruimte in wil nemen. "One man's loss is another man's gain" zo gaat het spreekwoord hier, hoe waar!

Nog even iets leuks, bij Yahoo kun je stemmen, wie je favoriete reclame personage was. Ik ben nu wel benieuwd hoeveel daarvan bekend zijn in Nederland, want ik heb de meesten pas hier leren kennen. Vandaag overleed Joop Doderer en dat zegt Rick of de kinderen natuurlijk niets, op zulke momenten vind ik het leuk, dat het internet er is, want daar vind ik mensen, die soortgelijke herinneringen aan "Swiebertje" hebben, als ik.

posted by Kasaka @ 8:57 PM   ---

|

Great Falls

Op deze perfecte laatste zomerdag is mijn eerste kennismaking met de zon, zoals iedere ochtend, als ik Saskia naar school wandel. We noemen haar tegenwoordig "Miss Handstand", want op ieder vrij moment van de dag oefent ze die. Het gaat haar goed af, moet ik zeggen, maar om tien uur 's avonds heb ik genoeg van het "Kijk eens, Mammie!". Ze loopt al rad draaiend naar school!

Morgen begint de herfst en daar is nog weinig van te merken, hoewel sommige bomen wel beginnen te kleuren. In het zuiden dreigt een tweede Katrina, dit keer Rita genoemd. Een formidabele storm, die waarschijnlijk flink zal huishouden in (nogmaals) Louisiana en Texas. En de olieplatforms in de Golf van Mexico zullen er weer van langs krijgen. Hopelijk wordt New Orleans een tweede klap gespaard, want het komt weer angstig dicht bij de stad!

Maar wij merken helemaal niets van dat vreselijke weer in het zuiden (zoals je in Nederland niets zou merken van het weer in zuid-Italie of Spanje) en genieten van zon en blauwe lucht.

Kirsten komt net na tien uur en we gaan een duurloop doen vandaag. Het gaat stukken makkelijker, dan vorige week, omdat het een stuk koeler en de luchtvochtigheid vooral veel lager is. We rennen met redelijk gemak 7,5 mijl in een uur en twintig minuten en ik heb nu toch wel het gevoel, dat ik 10 mijl aankan. Het lijkt echter onmogelijk voor Kirsten om minder dan een week na haar operatie op maandag zo'n afstand te gaan lopen. Dat zou gekkenwerk zijn!

We bespreken, dat we dan wel voor onze eigen 10 mijl trainen en ergens een 10 kilometer zullen zoeken. Ik wil vooral, dat zij niet denkt, dat ik het vervelend vind, dat ze de tweede oktober niet zal kunnen rennen. Want alleen vind ik er niets aan. Volgend jaar is er weer een kans. Dit moet toch leuk blijven, niets moet.

Thuis neem ik gauw een douche en rijd dan naar Karin om haar Great Falls te laten zien. Dit park is mijn absoluut favoriete "rust"punt in dit gebied. Het is maar een kwartier tot twintig minuten rijden van ons huis en de natuur is er adembenemend, hoe hoog of laag het water in de rivier ook staat.

Vandaag is het waterpeil laag, want er heerst hier al zo'n drie weken droogte. Toch is het zicht op de watervallen en rotspartijen prachtig en we genieten van de kracht van de natuur.

We nemen foto's, ook, op verzoek van hen, van een paar meisjes, waarvan er eentje op punthakjes loopt, onvoorstelbaar, want je moet echt klimmen hier! Wij lopen daarna een deel van het River Trail, dat met blauwe verf op de bomen is aangegeven.

Na een tijdje buigen we af om via de ruines van het Patowmack Canal en Mathildaville, een stadje uit 1790, dat na het verval van het kanaal tot ruines verviel, weer terug naar het Visitor's Center te lopen.

Karin heeft onderweg een duur uitziende zonnebril gevonden en geeft die aan een van de vrijwilligsters daar. Dit is een oudere dame, die, als ze Karins accent hoort, meteen vraagt waar we vandaan komen. Dit is weer nieuw voor mij, want het gebeurt nog maar zelden of nooit, dat mij dat gevraagd wordt. Maar deze dame heeft vijf jaar in Noorwegen gewoond en is ook een aantal keren in Nederland geweest, zoals zovelen in dit gebied.

Intussen haalt haar collega, een oudere man, een van de slangen uit haar kooi. Een bijna halve meter lange cornsnake (zo genoemd voor de mais achtige tekeningen op haar buik) windt zich om zijn arm. Hij vraagt of wij haar vast willen houden. Karin vindt het maar niets, maar ik wil wel. Met zo'n grotere slang heb ik geen problemen, die vind ik zelfs wel leuk. Het is zo'n klein wormachtig slangetje, zoals Kai nu heeft, dat ik maar eng en slipperig vind.

Het hoofd van de slang is niet te zien, het tongetje kietelde mijn arm net ;)

Via de prachtige weg door Great Falls rijden we weer terug. We vinden de huizen allebei adembenemend mooi, maar zouden er niet willen wonen. Dit zijn echt gigantische kasten, waarvan je je afvraagt hoe iemand het er binnen gezellig kan maken.

Vanavond wil Rick graag uit met mij. Hij gaat de komende twee weken weer reizen en wil even wat tijd samen. Hij kiest Bistro 123 in Tysons Corner, een restaurant, dat net vanuit Vienna naar een grotere locatie is verhuisd.

De chef is Frans, zijn vrouw Philippijns en als je het mij vraagt is hun nieuwe restaurant te groot, waar het oude te klein was. Twee enorme eetzalen gapen je tegemoet als je binnenkomt.

Het was helemaal niet druk vanavond, hopelijk wordt dat beter voor ze, als het nieuwe gedeelte van de mall opent. De service is ontzettend goed, op het irritante af, want we krijgen een nogal flamboyante van origine Iraan, met geblondeerd haar, die via Californie en Londen hier is neergestreken. Met eindeloos veel "please" en "thank you"s navigeren we door de gerechten.

Het eten is werkelijk voortreffelijk. We krijgen een precies goed gebakken biefstuk, Rick medium rare en ik rare (helemaal rood) en lekker aardappelkroketjes erbij.

Bij de rekening komt een enquete en wij vinden, dat vooral de stoelen (ongemakkelijke houten harde dingen) en de atmosfeer verbeterd kan worden. In ieder geval doen ze enorm hun best om hun nieuwe restaurant zo goed mogelijk te laten zijn. We werden door iedereen als "oude" klanten herkend en ook dat was leuk.

Op weg naar huis stoppen we nog even bij Borders, waar ik gelukkig het vervolg van het boek, wat ik net in een ruk uit heb gelezen vind.

posted by Kasaka @ 6:39 PM   ---

|

Heart in Hand

Na mijn gewoonlijke ochtend besognes haal ik om kwart over elf Karin op en samen rijden we naar Christine's huis. Karins schoonouders komen volgende week en we proberen haar zoveel mogelijk plekjes te laten zien, die ze ook samen met haar ouders en schoonouders kan gaan bezoeken.

Vandaag viel de keus op Clifton, een schattig historisch plaatsje zo'n twintig minuten rijden bij ons vandaan. We gaan lunchen bij het Heart in Hand restaurant, gehuisd in een van oude huizen daar. Christine en ik zijn hier al eerder geweest en ik ben dol op hun brie met appel en stokbrood.

De gezellige eetzaal van Heart in Hand

De eetzaal is erg gezellig, al helemaal in herfstkleuren versierd. Aan de muren hangen prachtige quilts en het valt me op, dat alle andere gasten ook vrouwelijk zijn. De serveerster is vriendelijk, maar nogal bruusk, wat we vreemd vinden. Maar achteraf las Christine ergens, dat een vrouw, die daar werkte, dit weekend waarschijnlijk vermoord is. Dat zou dat gedrag wel verklaren! Wat schokkend!
Maar verder is daar niets van te merken en we hebben een gezellige maaltijd. Na het eten lopen we nog even door de hoofdstraat en bezoeken een winkeltje met allerlei hebbedingetjes. Die zien er allemaal erg leuk uit, maar, zoals Karin zei, het zou alleen maar meer af te stoffen zijn, als we er iets hadden gekocht.

De oude wagen voor het restaurant, met het kerkje op de achtergrond

Een van de kleurige huizen


De eigenaar van dit huis kon er niet lang van genieten, de Titanic zonk in 1912!


Dit huis werd gebouwd door een gangster

Thuis help ik de kinderen met hun huiswerk en we eten vroeg, want Rick en ik moeten naar de Back to School Night van Katja's school. Ik heb met Karin afgesproken, dat we haar ophalen, want parkeren is erg gelimiteerd en 's avonds fietsen is ook niet aan te raden hier. Officieel begint de avond om kwart voor zeven met een video en dan wordt er tot half acht gepraat door het hoofd van de school en de PTSA (Parent Teacher Student Association).

Aangezien de hele avond tot half tien duurt (vanaf half acht loop je het rooster van je kind af en luister je tien minuten naar iedere lera(a)r(es)) bel ik Karin of ze het ermee eens is, dat we wel zonder die algemene praat kunnen. Gelukkig vindt zij dat ook, dus om kwart over zeven staan we voor haar deur.

Rick parkeert de auto (nog niet eens zo ver weg) en ik ga alvast de eerste "les" binnen. Het schoolgebouw is enorm en de lokalen ook flink. Toch krijg ik de indruk, dat het aantal leerlingen per lesuur niet meer dan 20 tot 25 is. Ik weet, dat hier een aantal mensen met middelbare school kinderen meelezen, dus ik zal proberen ieder vak wat te beschrijven. Ik kan wel zeggen, dat ik zo weer naar school zou willen! AP World History, Filosofie, Spaans en Engels zou ik zo met Katja mee willen doen!

Als eerste heeft Katja Advance Placement World History, een vak, dat op college niveau wordt gegeven en waarvoor ze ook "credits" krijgt, zodat ze het in college niet nog eens hoeft te doen. Mits ze het zeer pittige examen haalt natuurlijk.

In dit vak wordt de hele geschiedenis besproken in vier delen. Waar het volgens de leuke en energieke lerares, Mrs. Oleksak, om gaat, is dat de kinderen verbanden leren te leggen en leren te redeneren. Het examen in mei is landelijk en er zijn allerlei voorbereidende oefenboeken voor te krijgen. Ook is er heel wat online te vinden.

Het zal een hele kluif worden voor Katja, ze heeft nu al minstens twee uur per dag huiswerk voor dit vak. Maar ze is erin geinteresseerd en kan het aan.

Onze volgende stop is Filosofie. In deze klas is Katja de enige sophomore, de rest zijn allemaal juniors en seniors. Ook deze leraar is duidelijk heel enthousiast over zijn vak en zijn doel is vooral om de kinderen te leren duidelijk omlijnde opinies te vormen en hun standpunt te verdedigen. Ze doen dit aan de hand van de theorieen van de bekende filosofen. Hij legt er de nadruk op, dat hij op geen enkele manier hun meningen wil beinvloeden en dat hij ook geen cijfers geeft gebaseerd op de mening, maar op de manier waarop die wordt geformuleerd.

Voor iedere leraar moeten we een kaartje of blaadje invullen met bijzonderheden over ons kind. Aan het einde van het filosofie praatje vertel ik Mr. Stevens, dat Katja de enige 10e klasser in deze klas is. Dat wist hij niet, want ze komt zo volwassen over!

Iedere keer krijgen we vijf minuten tussen de lessen om naar het volgende lokaal te lopen en Katja moet heel wat afstanden afleggen! Wij krijgen nog een minuut meer, dan de kinderen ook en halen het nauwelijks. Deze school heeft 1897 leerlingen en daarvan lijken alle ouders wel gekomen te zijn, zo druk is het!

Ons volgende vak is Geometry, meetkunde, dus. Dit is de lerares, die Katja absoluut niet wilde hebben aan het begin van het jaar. Uit zo'n tien minuten praatje kan ik niet opmaken, in hoeverre ze daarin gelijk had, want Mrs. Cline komt heel rustig en bekwaam op ons over. Ik schrijf op mijn briefje over Katja, dat ze nogal zenuwachtig is voor deze klas en of ze misschien een bijlesleraar kan aanraden.

Nog vanavond krijg ik een email terug van haar, dat Katja het prima lijkt te doen en met twee namen van bijlesleraren. Erg netjes om zo snel te antwoorden!

Bij Lichamelijke Oefening (Physical Education), zoals gym hier heet, horen we, dat de kinderen dit jaar 36 uur autolessen zullen krijgen. Theorethisch zeker, maar of dat ook praktijklessen zijn is me niet duidelijk. Katja krijgt dit pas het tweede semester, dus het is voor ons nog niet van toepassing.

Wel wordt ons verteld, dat Virginia flink streng is geworden en dat wij als ouders 40 uur met onze kinderen moeten rijden en alle statistieken daarvan precies moeten kunnen overleggen (b.v. welke dag, tijdstip (10 uur ervan moeten in het donker gereden), weersomstandigheden enz.). Ik heb Rick al gezegd, dat hij haar rijden mag leren, ik ben daar veel te nerveus voor. Eerst moet Katja nog het theorie examen halen, voor ze haar Learner's Permit krijgt en dan mag beginnen met praktijk lessen.

Bij Spaans worden we ontvangen in rap Spaans door Mrs. Madero, een geboren en getogen New Yorkse, die (volgens mijn ongetraind oor) accentloos Spaans spreekt. Als ik zo'n Spaanse lerares zou vinden, zou ik meteen lessen nemen. Ze maakt Spaans "echt" voor de kinderen en moedigt ze aan zoveel mogelijk Spaans te spreken met mensen in het dagelijks leven. Zoals ze terecht opmerkt hebben de kinderen geluk, want er wonen hier ontzettend veel Spaans sprekende mensen.

Als de kinderen kunnen laten zien, dat ze dit advies in praktijk hebben gebracht, krijgen ze "extra credit". Een vak valt of staat toch wel met het enthousiasme van de leerkracht, hoor!

Scheikunde is een van de twee vakken, waar Katja zich zorgen om maakt. Maar ze heeft alweer een prima lerares getroffen. Mrs. Crawford geeft al 38 jaar scheikundeles en vertelt, dat ze geen perfectie verwacht. Ze weet, dat de kinderen dit een moeilijk vak vinden, omdat ze heel anders moeten denken en leren. Maar ze stelt ons gerust, dat er heel wat vangnetten zijn om slechte cijfers op te halen en dat het na een moeilijk begin met de meeste kinderen heel goed afloopt.

Als laatste gaan we naar English Honors. Hier wordt ook heel wat van de kinderen verwacht, maar (en ik moet toegeven, ik ben dol op talen) wat zou ik graag meedoen! Het materiaal is machtig interessant, vooral het vierde kwartaal, waarin ze de Koning Arthur legenden bespreken. Engels is altijd Katja's beste vak geweest, dus dat zit allemaal wel goed.

Al met al vond ik het een interessante avond en ik ben blij met de leerkrachten, die ze heeft. Het opmerkelijkste vond ik hun enthousiasme voor hun vakken, het straalde er gewoon van af!

posted by Kasaka @ 4:54 PM   ---

|

De zomer duurt voort

Maandag, negentien september, twee dagen voor het officiele begin van de herfst en de airconditioning staat aan en het is om tien voor negen nog 25 graden buiten!

Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan maandagen, maar de zon maakt veel goed. De droogte duurt hier voort, maar dit weer maakt ook, dat ik me heel goed voel. Ik zie tegen de kou op, want, hoe gezellig ook, ik voel me dan toch altijd slechter. Aan de andere kant heb ik genoeg van mijn zomerkleding. Ik heb de vier shorts, die ik bezit, meer dan genoeg gedragen en heb ook zulke leuke winterkleding hangen!

Het wordt vandaag 10 graden Fahrenheit warmer, dan gemiddeld. Christine en ik lopen anderhalf uur en kletsen heel wat af. Als we thuis komen neem ik gauw een douche en dan is Saskia alweer thuis, want maandag is hier de korte schooldag.

Vienna is nog steeds helemaal bezig met de verdwijning van Taylor Behl. Haar auto is nu gevonden, maar geen spoor van haar. De kans, dat ze levend wordt gevonden, wordt steeds kleiner. En geen media circus voor haar, zoals voor Natalee Holloway. En toch is dit ook een blank (er wordt vaak gezegd, dat voor zwarte meisjes geen publiciteit is) meisje en net zo veelbelovend als Natalee.

Hoe komt het dat Dr. Phil oproept tot een boycott van Aruba, terwijl hij niets doet om Taylor te vinden? Ik erger me daar groen en geel aan! Maar helaas kan ik er verder ook niets aan doen.

Saskia heeft een nieuwe backpack en sneakers (sportschoenen) nodig, dus we rijden, zodra ze haar huiswerk af heeft, naar Tysons Corner.

Bij L.L. Bean vindt ze geen backpack, dus hopen we voor meer succes bij Sketchers . Gelukkig vindt ze daar een leuk rood, wit en zwart paar schoenen en we gaan redelijk happy (50% geslaagd) naar de orthodontist.

Daar wordt een roentgenfoto genomen van Saskia's mond en die ziet er goed uit, de tanden, die (letterlijk) met de dood bedreigd werden door de wortels van andere tanden, zijn weer veilig. Met oranje en zwarte elastiekjes (Halloween) in haar mond komt ze weer naar buiten.

We rijden naar de dierenarts en halen Brynna op. Maar als ik haar riem om wil doen deins ik terug. Ze stinkt!!! En niet zo'n beetje ook, ik word er misselijk van. De jongen stamelt, dat ik gelijk heb en dat hij haar een bad zal geven. Ik vraag me serieus af, hoe goed er voor haar gezorgd wordt daar, voor $20 per dag! Misschien moet ik toch maar eens gaan zoeken naar een ander adres. Saskia en ik lezen intussen de grote poster met alle hondenrassen ter wereld erop. Als Brynna terugkomt ruikt ze gelukkig wel iets beter.

Rond vijf uur komt mijn vader langs met cd's van Doe Maar en Marco Borsato van mijn moeder en een dvd van Minoes en ettelijke weken van de Libelle. Dat wordt weer lekker genieten de komende dagen! Hoe Amerikaans ik ook ben, ik vind deze typisch Nederlandse dingen nog steeds erg leuk!

posted by Kasaka @ 8:51 PM   ---

|

Busch Gardens, Williamsburg

Precies om tien uur zaterdagochtend vertrekken we van de kennel, waar we net Brynna hebben afgezet, in de richting van Williamsburg, Virginia.

Williamsburg ligt in het zuidoosten van de staat en is zo'n tweeeneenhalf uur rijden bij ons vandaan. Rick rijdt en kiest de snelwegen, waar we tweeeneenhalf uur lang op onze nagels bijten vanwege de idioten, die hebben besloten, het wegdek met ons te delen. Ik neem me iedere keer weer voor om te gaan lezen, maar zit in plaats daarvan als een havik op te letten wat die vrachtwagen voor ons nu weer gaat doen. Maar goed, het is de snelste weg.

Om kwart over twaalf rijden we de "preferred" (beetje duurder, maar dichtst bij de ingang) parkeerplaats van Busch Gardens op.

Bij de ingang zien we, dat dit weekend de "Howl O Scream" al is begonnen, het Halloween festival bij Busch Gardens. Op de website stond, dat het volgend weekend pas zou beginnen. Vorig jaar was Saskia daar doodsbang van en ze begint meteen hard te huilen, dat ze niet naar binnen wil. Oef! Gelukkig kunnen we haar ervan overtuigen, dat er overdag niet veel van te merken is, behalve versieringen en dat we voor zessen het park weer zullen verlaten. Daarmee kalmeert ze en gaat rustig mee.

Deze "piraten" zie je overal in het park

De legende van de Jack-O-Lantern

Nu weer happy over de Halloween versieringen

We hebben seizoenstickets en lopen zo (na de tasseninspectie) het park in. Als eerste halen we een hapje te eten in "England", het eerste land in het park. Onder het genot van een Bud Light (dit is tenslotte brouwerij gebied) eten we fajita sandwiches.

Daarna gaan de kinderen meteen richting Clydesdale paarden. Dit zijn gigantische dieren, de hoefijzers twee keer zo groot als van een gewoon paard. Helaas hebben ze ook last van de warmte en liggen ze in hun stal te slapen.

Even verder zien we de adelaars, die gewond uit het wild gered zijn en de wolven, die nu ook om de zoveel tijd een show geven. De kinderen genieten. We lezen ergens, dat Busch Gardens en zusterparken Sea World de meeste dieren ter wereld rehabiliteren.

We lopen verder het park in, het is snikheet en de waterflessen gaan er flink doorheen! De rijen voor de achtbanen zijn stuk voor stuk te lang om te gaan wachten. Gelukkig is er nog veel meer te doen en zijn er leuke winkeltjes.

Kai en Saskia winnen Family Guy speelgoed"beesten" en we gaan in de hoge schommels, omdat Saskia die zo leuk vindt.

Tot onze verbazing staat er helemaal geen rij bij de achtbaan Lochness Monster en Rick, Kai en ik gaan erin, terwijl Saskia wacht. Halverwege gaat er wat mis en moeten we wachten, maar het is een leuke rit.

Het Loch Ness Monster

Als laatste attractie gaan we naar de voliere. Daar vliegen Lorikeets rond, die het leuk vinden op je schouder te zitten en je kunt er eten voor kopen. Er lopen en vliegen ook andere vogels rond en we brengen er een goed uur rond. Een vogel is gek op Rick en laat zich aaien en knuffelen, erg leuk!

Kai met een lorikeet

Rick en zijn "vriend"

Om vijf uur hebben we het wel gezien. Het is zo warm en zo druk, dat we allemaal zin hebben in iets anders. We rijden naar Colonial Williamsburg. Hier is een heel dorp(je) opgezet in Coloniale stijl. De meeste gebouwen zijn authentiek en het is een soort openlucht museum. Het park is dicht als wij aankomen, maar het is leuk er rond te lopen. Je waant je drie honderd jaar terug. Veel plaatsjes in dit gebied zijn bijna 400 jaar oud, want hier ligt ook Jamestown, bekend van Pocahontas en waar de eerste Engelsen zich vestigden. Helaas is er "no room at the inn" ofwel tavern, dus lopen we terug naar het winkel gedeelte, wat ook heel leuk en romantisch is.

Saskia en Kai aan de schandpaal


Rick en Saskia rusten even voor de historische huizen

Geen plaats bij deze "inn" (tavern)

De winkeltjes hier zijn heel gezellig en er zijn overal lichtjes. We willen het liefst binnen eten, maar dat is allemaal vol, dus we kiezen een tafeltje op het terras van het "Trellis" restaurant. Dit restaurant staat bekend om zijn desserts en vooral het "Death by Chocolate" dessert, waarvan wij er een voor de hele tafel bestellen. Het wordt een heerlijk dinertje, het is een heel goed restaurant!

We hebben een reservering bij de Springhill Suites van Marriott en gaan daar na het eten naar op zoek. Het ligt slechts twee mijl van Williamsburg en we krijgen een suite met twee queen bedden en een uitklap sofa. Het is prima voor ons vieren! We slapen heerlijk.

Om half negen vanochtend (zondag) zijn we allemaal weer present. We willen absoluut met de opening terug zijn in Busch Gardens, want dan kun je zo in de achtbanen, zonder wachttijd.

Na een snel ontbijt, Saskia van het hotel en de rest van McDonald's, staan we als vierde in de rij om de parkeerplaats op te gaan. We nemen weer de preferred parking en komen als eerste bij de tassen controle aan. Daar worden we gestopt, want het is pas 9:45 en het park opent om 10 uur. Helaas!

Ik ben toch als eerste het park in (per ongeluk, want het was nog niet officieel open, het meisje wat mij scande maakte een fout). Maar uiteindelijk kunnen we dan toch verder. Rick en Kai haasten zich naar de Curse of Dark Kastle, de nieuwste attractie, terwijl Saskia en ik naar Alpengeist lopen. Ik ben dol op de Alpengeist, die kan ik wel twintig keer achter elkaar doen (uiteindelijk doe ik hem 4 keer, waarvan een vooraan, onvoorstelbaar mooi!).

Alpengeist (het is de blauwe achtbaan)


Hierna lukt het ons eindelijk om The Curse of Dark Kastle te doen. Dit is een donker verhaal over een zoon, die zijn ouders vermoord, maar die dan op hun beurt hem van de troon stoten. Allemaal verwoord door een 3D ride. Wel goed, maar niet fantastisch. Saskia was hier te bang voor, dus we wisselden elkaar af en Kai ging twee keer.

Dark Kastle

Na dit ritje voelt Rick zich niet lekker en hij blijft verder bij Saskia, terwijl Kai en ik nog de overige achtbanen doen: Big Bad Wolf, Apollo's Chariot (die ik dit keer ontzettend leuk vond, je "valt" 65 meter in een keer) en Loch Ness Monster.

Het is inmiddels half een en we hebben honger. We eten in "Ierland" een lekkere gepofte aardappel met stew of kaas en kalkoen. We hebben nu alles gedaan wat we wilden en gaan terug naar de auto.

Ierland in Busch Gardens


We rijden de "scenic route" terug. Rick is een snelweg persoon, maar hij voelt zich nog steeds niet lekker na de roller coasters, dus ik bied aan te rijden. Maar dan wil ik ook de mooie weg terug nemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Via de Colonial Parkway rijd ik naar Yorktown en van daaruit nemen we de Historyland Highway, route 17, ook wel het Tidewater Trail genoemd.

We stoppen even bij de Whitley Peanut Factory on Wasabi Peanuts te kopen. Jammie! Virginia Peanuts zijn een delicatesse.

Vervolgens rijd ik lekker rustig zonder veel verkeer naar Fredericksburg. Langs allerlei mais-, tabak- en pindavelden en door lieflijke oude dorpjes. Het Virginia landschap is hier prachtig en minder heuvelachtig, dan waar wij wonen. Rick moet toch toegeven, dat dit heel wat relaxter rijden is, dan op de gejaagde I-95!

Rond etenstijd zijn we weer thuis en Katja ook, heel enthousiast over Virginia Tech. Ik sta er nog regelmatig versteld van hoe groot deze staat is. Zij was in het Zuidwesten, wij in het Zuidoosten, om bij elkaar te komen zouden we 6 uur hebben moeten rijden!

Vanavond kijken we de Emmy's. Een leuke show, vooral met Ellen deGeneris als gastvrouw.

posted by Kasaka @ 8:07 PM   ---

|

Het landgoed van George Washington

Het is toch onvoorstelbaar! Als ik vanochtend naar buiten stap komt de hitte me al tegemoet. Weer een dag van ver in de 30 graden en weer zonnig en het is 16 september, behalve een paar gekleurde blaadjes zou je niet weten, dat de herfst in aantocht is. Gelukkig maar, want Karin en ik hebben plannen om naar Mount Vernon, het landgoed van onze eerste president, George Washington, te gaan.

Toen ik gisteren mijn auto ophaalde van de garage merkte ik, toen ik natuurlijk alweer bijna thuis was, dat het waarschuwingslichtje voor te zachte banden aan was. Ze hadden mijn banden omgewisseld, dus ik vond het wel heel raar, dat die waarschuwing er nu al was. Maar om nou in het spitsuur meteen rechtsomkeerts te maken naar de garage zag ik ook niet zitten.

Nu heeft mijn Ford Windstar zo'n vernuftige computer, dus het berichtje "Check tires then reset" flitste constant voor mijn ogen. Dat kon ik niet negeren, ook al wist ik, dat er niets mis was met de banden. Dus toch maar de garage opgebeld, waar ze me zeiden, dat de computer soms in de war raakt, als er iets aan de banden veranderd is. Ik moest er dan maar wat lucht in pompen en dan zou het lichtje uitgaan.

Dus voor ik me naar Karin begeef stop ik even bij het Mobil station. Ik pomp de banden vol (die allemaal al de goede druk hadden, dus ik hoefde er niets bij te doen) en stap hoopvol weer de auto in. Maar niks hoor, het lichtje is nog steeds aan, het hinderlijk flitsend berichtje nog steeds aanwezig. De banden zien er niet zacht uit en volgens mij heb ik ze goed opgepompt, dus ik besluit het allemaal maar te negeren. Rick kan vanavond kijken of hij het uit kan zetten, want we gaan morgen naar Busch Gardens en je wordt knettergek van dat geknipper als je het tweeeneenhalf uur achter elkaar moet zien!

Om half elf ben ik bij Karin en we rijden via de prachtige George Washington Memorial Parkway naar Mount Vernon. Na het entreegeld betaald te hebben sluiten we achteraan de rij, die wacht om het huis binnen te gaan. De rij is gelukkig vrij kort, wat ik wel anders heb meegemaakt, want in de brandende zon is het snikheet!



George Washington's huis

Al gauw is onze groep aan de beurt voor de rondleiding. We beginnen in het gebouwtje, dat door de bediening van gasten werd gebruikt. Een vrijwilliger vertelt interessant over de geschiedenis van het huis en hoe George Washington het als klein boerderijtje op zijn tweeentwintigste erfde en er twee verdiepingen en twee zijvleugels bij bouwde.

Hierna worden we de grote eetzaal binnengeloodst. Hier horen we een interessant verhaal over hoe George Washington eigenlijk een boer in hart en nieren was en dat is terug te zien in het prachtige ornamentale stucwerk op het plafond en aan de muren. De kamer heeft ook een heel mooie felle kleur groen, volgens de dame daar dezelfde kleur als in de tijd van de Washingtons.

George Washington won als Generaal het gevecht bij Yorktown, dat de Revolutionaire Oorlog besliste. Hierna hoopte hij rustig op zijn landgoed te gaan wonen, maar dat werd natuurlijk anders voor hem beslist, toen hij tot eerste president van de Verenigde Staten werd verkozen.

Hierdoor bracht hij gedurende de acht jaar van zijn presidentschap meer tijd in New York en Philadelphia door, dan in Mount Vernon (hij is de enige president, die nooit in het Witte Huis woonde). Zijn vrouw, Martha, en haar twee kinderen (ze was weduwe toen George haar trouwde) bleven op het landgoed wonen. Ze hadden ontzettend veel gasten en in het huis hangt de sleutel van de Bastille, aan George gegeven door de Marquis de Lafayette in 1790, omdat George volgens deze de vader van de onafhankelijkheid was.

Bij het lopen door de rest van het huis krijgen we prachtig fel gekleurde blauwe en groene kamers te zien, eetkamers en "speel"kamers en boven een heel stel slaapkamers voor gasten, waarvan een de kamer waar de Marquis de Lafayette sliep.

Door nog een gang lopen we naar de slaapkamer van George en Martha, waar hij in 1799 ook aan een ernstige keelontsteking stierf. Het bed was speciaal voor hen gemaakt, want George was heel lang (1m89) en Martha heel klein (1m25) en bedden werden in die tijd niet zo lang gemaakt. Na zijn dood heeft Martha nooit meer in dat bed of die kamer geslapen.

Via een trapje naar beneden komen we in de studeerkamer van de generaal terecht. Ook hier weer een interessant verhaal, want George Washington had niet gestudeerd en bevond zich natuurlijk tussen allerlei hoog opgeleide mensen, zoals Jefferson en Adams. Hij las echter, zo zien wij in zijn studeerkamer, ontzettend veel boeken en was zo erg geleerd.

We leren, dat hij in zijn leven slechts een keer de VS verliet en dat hij dol was op nieuwe uitvindingen, zoals een stoel met een voetfan en een primitieve copieermachine, waarmee hij copieen maakte van zijn vele brieven.

Met hoofden vol informatie over deze fascinerende man en zijn familie staan we weer buiten. Via een overdekt gangetje lopen we de keuken binnen en zien zo de gebouwen, waar de slaven werkten. Alles is ingericht zoals het in de tijd van de Washingtons eruit zag, dus je krijgt een goed beeld van het leven toen.

Het keuken gebouw

We lopen een steile heuvel af naar de graven van George en Martha. En dan klimmen we weer naar boven om via de slavengebouwen, waar je ziet hoe primitief die mensen leefden en sliepen op strooien bedden met een harde deken, naar de exit te lopen. We lezen ook hoe iedere slaaf een paar schoenen per jaar kreeg. Toch waren de Washingtons goed voor hun slaven en lieten zij ze na hun dood vrij.

Een groepje Coloniaals geklede muzikanten loopt het landgoed binnen

Geschiedenis is een van mijn grote interesses en in dit gebied is er veel van te vinden. Vooral de Coloniale geschiedenis vind ik machtig interessant, hoe mensen zoveel ontberingen overwonnen om zich ergens te vestigen! Thomas Jefferson is mijn favoriete historische figuur hier, maar George Washington is een goede tweede. Hier is ook nog een interessant artikel over de persoon "George". Zo blijkt het dat zijn legendarische houten tanden in werkelijkheid van nijlpaarden ivoor waren gemaakt.

Het landgoed is nog veel groter en we hadden nog wat langer willen genieten van het prachtige uitzicht op de Potomac rivier, maar ik moet voor half drie weer thuis zijn.

We laten mijn nieuwe GPS systeem ons de weg terug wijzen en die geeft wel een heel interessante route aan, waar ik zelf nooit op zou zijn gekomen! Of hij sneller was, dan de route, die ik gewoonlijk rijd, vraag ik me af, maar we komen in ieder geval weer keurig in Vienna aan.

Omdat Karin en ik vergaan van de honger en het al bijna twee uur is eten we gauw een hapje bij Noodles and Company. We kiezen allebei de penne rosa, penne pasta met een tomatensaus met spinazie, champignons en kaas. Het gaat er goed in!

Als we klaar zijn zet ik Karin op de winkelstraat vlakbij haar huis af en rij zelf gauw huiswaarts. Katja vertrekt vanmiddag met Leah's familie naar Blacksburg in het zuidwesten van Virginia, zo'n vijf uur rijden hiervandaan. Leah's broer studeert bij Virginia Tech en dit weekend is de eerste footballwedstrijd.

Kijkend naar alles wat Katja meesleept voor dit weekendje vraag ik me hardop af, of ze daarheen gaat verhuizen! Maar goed, dat ze met de auto gaan!

Morgen gaan we op weg naar Busch Gardens en zullen zondag weer thuis zijn, ik neem geen computer mee! Prettig weekend, allemaal!

posted by Kasaka @ 4:04 PM   ---

|

Het spel der vlinders

Iedere dag worden er zware regens voorspeld, want Ophelia inondeert nog steeds de North Carolina kust. Maar het is vandaag weer erg warm en vochtig (35 graden maar liefst en dat op 15 september!), maar de zon schijnt fel en de lucht doet denken aan een zomerse lucht in Florida, met grote donderkoppen in de verte, maar geen regen.

Het begint nu wel erg droog te worden overal en de planten en bomen zien er uitgedroogd uit, waar ze niet besproeid worden. Zelfs ons gras, dat de hele zomer felgroen was, ziet er nu dorrig uit, ondanks het sproeien. We kunnen dus wel wat regen gebruiken.

Aan de andere kant vind ik dit weer heerlijk! Ik sta vanochtend extra vroeg op en doe een routine met mijn gewichten. Karin heeft vandaag een voorlichtingsdag bij de Wereldbank en toen ze me gisteren vroeg of ze om half acht vanochtend nog wel makkelijk een parkeerplaats bij de Metro zou vinden, moest ik haar daarin teleurstellen. Ondanks dat het vrij ver buiten de stad gelegen is zijn er veel te weinig parkeerplaatsen bij het Vienna metro station. Als je er niet voor zevenen bent is het zoeken geblazen! Ik stel Karin dus voor hierheen te komen en dan kan ik haar naar het station brengen. Zo gezegd, zo gedaan en veel minder stress voor haar, dan een plekje te moeten zoeken!

Als Christine belt om te vragen of ik een flink stuk wil gaan lopen ben ik daar helemaal voor. We lopen anderhalf uur door Vienna, zoveel mogelijk heuvel op, en het is zo vochtig, dat we allebei halverwege kleddernat van het zweet zijn en bij het Community Center even gaan afkoelen. Daar is het lekker air conditioned, ze hebben er toiletten en een waterfontein om onze flessen opnieuw te vullen.

Aan de deur van het Community Center hangt een poster met de foto en informatie van Taylor Behl erop. Dit meisje, tweedejaars studente in Richmond, maar afkomstig uit Vienna en een ex-schoolgenote van Katja, is al sinds 5 september spoorloos verdwenen. Heel eng allemaal, werkelijk de nachtmerrie van elke ouder. Omdat het een plaatsgenootje betreft zijn we er allemaal erg mee begaan. Vandaag is het onderzoek "crimineel" geworden, wat betekent, dat er veel meer gedaan kan worden om haar te vinden. Hopelijk zal dat levend gebeuren, maar ik heb er een hard hoofd in.

Eigenlijk wilde ik vandaag boodschappen gaan doen, maar de Ford Focus, die ik van de garage heb stinkt zo, dat ik er misselijk van word! Ik blijf dus maar thuis en doe de nodige huishoudelijke bezigheden.

Als ik daarmee klaar ben en de garage nog steeds niet gebeld heeft, ga ik naar buiten. Daar zijn zoveel vlinders actief op de struiken, dat ik mijn fototoestel weer eens pak. Ik wil zo graag goede foto's van de prachtige Monarchs nemen, maar die zijn nogal fladderig en ik ben voor ik het weet anderhalf uur bezig met het volgen van een van hen! Intussen sla ik de "dans" van de Eastern Tiger Swallowtails (the geel met zwarte vlinders) gade. Ik vraag me af wat voor geheime taal ze spreken om te weten zo met elkaar te fladderen.

Een Monarch vlinder


Op onze vlinderstruiken zitten ook enorme bijen, die zijn zo langzaam, dat Rick er laatst zo eentje op zijn hand nam. Maar vandaag zag ik er een paar vechten, fascinerend! De wereld van de insekten is zo compleet anders, soms heel vervelend (zoals de constant terugkerende steekvlieg, die vanmiddag mijn benen maar wat lekker vond) en dan weer onvoorstelbaar mooi, zoals de vlinders en prachtige libelles, die hier ook rond vliegen. In mijn eigen tuin geniet ik met volle teugen.

Behalve grote, kleurige vlinders zijn er ook ontzettend veel van deze kleintjes
Als Karin om half vier belt, dat ze bij het Metro station staat, heeft de garage nog steeds niet gebeld. We kletsen nog even wat op het deck en dan gaat zij terug naar huis. Ik bel de garage nu toch maar, want ik wil mijn van terug! Het blijkt, dat hij al lang klaar is. Onderweg tank ik nog even voor de leenauto, want je moet hem net zo vol terugbrengen als hij was. Ik tank 2,5 gallons voor $3,07 per gallon en de tank is voller, dan toen ik de auto kreeg.

Wat ben ik blij weer in Smurf van te rijden! Thuis zorg ik gauw voor het avondeten, want nadat Saskia thuiskomt van gymnastiek is er de ice cream social op haar school. We eten lekker ijs en kletsen met mensen, die we de hele zomer niet hebben gezien. Het heeft de hele dag niet geregend en het was vanavond buiten 31 graden! Goed voor ijs, dus!

Thuis luisteren we naar de speech van President Bush. Hij klinkt goed, maar zal het genoeg zijn? Hij heeft met 11 september sterk gereageerd en had de good-will van alle Amerikanen, dat is dit keer wel anders. Ik hoor zelfs 100% Republikeinen kritiek hebben, iets wat in de 21 jaar, dat ik hier woon nog niet is gebeurd. Niemand had deze ramp voorzien en de resultaten zijn schokkend.

De president riep (terecht naar mijn mening) de "American Spirit" op. Inderdaad heeft dit volk heel wat doorgemaakt, waaronder een van de bloedigste oorlogen in de geschiedenis (de burgeroorlog) en de reizen van oost naar west, waar ik me nog dagelijks over verbaas en voor de zwarte bevolking de slavernij. Zijn de moderne Amerikanen nog net zo dapper? De tijd zal het leren, maar ik denk het wel. Ik denk, dat mensen in het zuiden van dit land gaan opbouwen, zoals de mensen in Azie dat na de tsunami deden en doen. En hopelijk worden hier heel veel lessen van geleerd!

Intussen zijn wij nog altijd bezig met manieren om de getroffenen direct te helpen. Er zijn honderden mensen uit het getroffen gebied in Washington en volgende week ga ik, op verzoek van de scholen van de kinderen, een rugzak vullen met spullen voor een van de kinderen in de shelters. De getroffen mensen zijn vrijwel constant in onze gedachten.

posted by Kasaka @ 10:28 PM   ---

|

Mount Vernon Trail

Voor het eerst in zeker twee weken worden we met zware bewolking wakker. Zou Ophelia dan toch opeens deze kant op komen? Het is drukkend warm buiten en terwijl ik Saskia naar school wandel vraag ik me af, of ik Angèle maar op zal bellen om onze fietstocht van vanochtend uit te stellen.

Maar, zoals Rick terecht opmerkte, wij zijn Nederlanders en kunnen wel tegen een paar spatten. Net voor half tien komt Angèle en ook zij heeft een regenjas mee, voor het geval dat. De fietsen hangen achter aan de van en we rijden onder begeleiding van mijn nieuwe GPS naar de George Washington Memorial Parkway.

Onderweg ondervinden we nogal wat spitsverkeer en het duurt bijna drie kwartier voor we de auto bij Roosevelt Island parkeren. Het is inmiddels alweer zonnig en flink warm. We fietsen, zo af en toe stoppend om van de omgeving te genieten, zo'n vijf mijl in de richting van Alexandria.

Gezicht op het Washington Monument en het Lincoln Memorial en de prachtige Memorial Bridge

Het pad is rustig, veel en veel rustiger dan in het weekend! Wat ons opvalt is dat er verscheidene vrouwen zijn, die alleen joggen in vrij afgelegen gebieden. De fietsers zijn stuk voor stuk mannen. Niet dat dat iets zegt, natuurlijk.

Bij het vliegveld stoppen we om de vliegtuigen vlak over ons heen te zien vliegen. Vandaag vertrekken ze onze kant op en het is eigenlijk meer indrukwekkend, als ze landen. Dan heb je echt het gevoel, dat ze zo laag zijn, dat je er onderaan kunt gaan hangen, bij wijze van spreken.

De Washington Sailing Marina met een vliegtuig dat gaat landen op Washington National Airport

Het is zo warm, dat we beiden geen puf hebben veel verder te gaan. We zitten even bij een tafeltje bij de Washington Sailing Marina, het cafe was helaas gesloten, en vangen daarna de terugweg aan. Dit pad gaat helemaal door naar Mount Vernon, het landgoed van George Washington, maar dat is nog 12 mijl verderop!

De rit naar huis is vele malen sneller, dan de rit heen en we kletsen, onder het genot van een kop soep, nog gezellig verder. Als Angèle huiswaarts gaat stap ik in de van om hem naar de garage te brengen voor een olieverversing. Natuurlijk begint het nu net te plenzen!

Bij de garage krijg ik een leenauto mee, die verschrikkelijk stinkt, maar ja, beter dan niets. Hopelijk is de minivan morgen weer klaar.

Het blijft de hele dag snikheet, zo vreemd voor half september! Het wordt 32 graden en behalve die ene erge bui blijft het droog. We hebben de regen hard nodig en voor morgen en overmorgen wordt wel meer voorspeld. We hebben nu al meer dan twee weken geen meetbare regen gekregen!

Vandaag heeft een rechter in Californie bepaald, dat de woorden "Under God" in de "Pledge of Allegiance" niet constitutioneel zijn. Hopelijk gaat dit nu naar het Supreme Court en bepalen de hoge rechters inderdaad, dat het niet samengaat met de constitutie. De "Pledge of Allegiance" moet voor het begin van iedere schooldag worden opgezegd en bij ieder officieel evenement. De woorden zijn nu: "I pledge allegiance to the flag of the United States of America and to the republic for which it stands, one nation under God, indivisible, with liberty and justice for all."

Het begon ooit in 1892 met de woorden: "I pledge allegiance to my Flag and to the Republic for which it stands: one Nation indivisible, With Liberty and Justice for all." Pas in 1954 voegde President Eisenhower de woorden "Under God" toe. Van mij mogen die woorden er ook weer uit, het past niet in een multi-culturele, multi-religieuze maatschappij. We zullen zien...

posted by Kasaka @ 7:32 PM   ---

|

Aangezichtspijn! (of: Ik heb een hekel aan de tandarts!)

Vandaag is de eerste dag sinds het begin van de zomervakantie, dat Kirsten en ik samen gaan rennen. Voor mij was de zomer te warm om veel te lopen en ik verwachtte eigenlijk, dat zij het er beter af zou brengen. We lopen drie mijl naar het westen op het W&OD pad en keren daarna om. Het is natuurlijk wel een hete dag, over de dertig graden en het pad is in volle zon, maar Kirsten kan na 4,5 mijl niet verder rennen. We lopen de rest van de weg en vragen ons (volgens mij terecht) af of we die 10 mijl wel kunnen!

Het is sowieso niet zeker, dat we kunnen gaan, want Kirsten moet een operatie ondergaan. Geen heel ingrijpende, maar genoeg, dat ze naderhand geen zware lichamelijke oefening mag doen voor een paar weken. En 10 mijl rennen kan toch wel tot "zwaar" gerekend worden. Ze weet nog niet wanneer de operatie is en hoopt, dat hij na de race is. Ik heb haar beloofd solidair te zijn (vind ik ook heeeeel erg, ha ha) en niet te gaan als zij niet gaat. We kunnen dan later in de maand een 10 kilometer race ergens vinden om die te rennen (daarvan weet ik wel zeker, dat ik het kan, tenminste!).

Doordat we de laatste anderhalve mijl moeten lopen ben ik te laat thuis om nog te douchen voor mijn tandartsafspraak. Ik heb dus maar wat we hier een "French shower" noemen genomen: deodorant en perfum op, schone kleren aan en tanden poetsen.

Bij de tandarts steekt en pierkt de mondhygieniste zo erg, dat ik bijna de stoel uitspring van de pijn! Ik heb nog nooit zo'n schoonmaak meegemaakt, de hele rechterkant van mijn gezicht doet vanavond flinke pijn!

Heel raar vond ik het dit keer, dat ze mijn temperatuur en bloeddruk ging opmeten! Huh? Bij de tandarts? Ik erger me soms aan het overgemedicaliseerde hier. Iedere gezondheidsprofessioneel is op "complete wellness" uit, ook de tandarts. Niet alleen je gebit is belangrijk, je wordt ook (terecht overigens) op mond- of keelkanker gecontroleerd, maar je "vital signs" (vitale tekenen? dat klinkt niet in het Nederlands), zoals bovengenoemde zijn nu dus ook al van belang.

Mijn protest, dat ik tenslotte deze luxe tandarts heb gekozen, omdat ik doodsbang ben van tandartsen en dus mijn bloeddruk wel verhoogd zal zijn, wordt in de wind geslagen (tot mijn ergernis). Ik vind, dat je nog wel moet kunnen zeggen of je welke test dan ook wel of niet wilt! Maar goed, alles is prima, dus geen probleem.

Terwijl ik daar lig luister ik naar CNN, waar de senaatsverhoringen van John Roberts gaande waren. John Roberts is kandidaat voor de positie van de pas overleden Chief Justice Rehnquist bij het Supreme Court. Het is interessant, moet ik zeggen. Hij zal vast benoemd worden, maar hij heeft mijn sympathie niet. In het verleden heeft hij weinig goeds laten zien voor gelijkheid van vrouwen of minderheden.

Met een heel pijnlijk gezicht ga ik huiswaarts, op de radio hoor ik, dat Bush de verantwoording op zich neemt voor wat er met de hulpverlening omtrent Katrina is misgegaan. Waarschijnlijk zoals we hier zeggen "too little too late".

Ik neem pijnstillers en ga in de hangmat liggen om te proberen de pijn kwijt te raken. Vanavond is Kai's "Back to School Night", het open huis voor zijn school, waarbij we alle leraren ontmoeten. Karin zou mij komen ophalen, maar om half zes voel ik me nog steeds vreselijk! Ik verontschuldig me bij Kai en bel Karin, dat ik het niet zie zitten om bijna drie uur op de school te zitten.

Gelukkig komt Rick net thuis (het is half zeven) en kan ik mijn bed in. Ik heb een hekel aan de tandarts!!!

Oh ja, en Virginia is onder een "state of emergency" want Ophelia komt eraan. Zo te zien gaat het nogal meevallen, maar je weet nooit met die tropische systemen!

posted by Kasaka @ 6:41 PM   ---

|

Hoe is het om hier te wonen?

Bah, maandag ochtend, ik wilde helemaal niet opstaan. Mijn bed voelde maar al te lekker en ik was moe van het weekend. Maar om kwart over zes ging de wekker, tien minuten later weer en toen was het opstaan geblazen.

Kai klaagde gisteren al over een "bubbling stomach" (wat een prima beschrijving!), die waarschijnlijk een mix van te weinig slaap en zenuwen was, want hij moest een boek uitlezen en een verslag schrijven en had om 23 uur nog 150 bladzijden te lezen! Na een lang gesprek over planning en agenda's gebruiken (hierover later meer) besluiten we, dat hij bij wijze van uitzondering thuis mag blijven vandaag. Vanochtend voelde hij zich nog niet goed en zag er erg bleek uit, dus wie weet speelde er toch meer.

Rick en ik lopen samen met Saskia mee naar school. Hij gaat vandaag naar St. Louis en komt morgenavond weer terug, een lekker kort reisje, dus.

Thuis neem ik afscheid van hem en rijd naar Christine om te gaan lopen. Chuck is de hele week op reis, hij reist ontzettend veel, zoals veel Amerikanen. Ricks reisschema zal ook weer drukker worden, nu hij weer terug is in zijn oude baan.

Om twaalf uur heb ik een afspraak met Marco en Saskia, twee Nederlandse journalisten, bij de Silver Diner in Tysons Corner. Zij hebben me uitgenodigd voor een lunch om te praten over mijn leven hier.

Het wordt erg gezellig. Marco vooral heeft heel wat vragen over het leven hier en hoe ik het ervaar. Het is duidelijk, dat hij hier vrijwel zeker voor beperkte tijd wil komen wonen. Of Saskia hem zal volgen laat ze in het midden.

Terwijl we genieten van het eten (voor mij een vegetarische chili en salade met blue cheese dressing, erg lekker!) is het gesprek geanimeerd. Ik vind het leuk om terug te denken naar hoe ik me voelde, toen ik hier pas kwam.

Soms denk ik, dat ik op anderen moet overkomen alsof alles in mijn leven maar leuk en avontuurlijk is. Natuurlijk is dat niet zo, maar over het algemeen (zo realiseerde ik me vanmiddag) heb ik het leven hier vanaf het begin als een groot avontuur ervaren. Ik krijg vaak zo'n gevoel van Nederlanders waar ik mee praat (niet Marco en Saskia, hoor), dat ze denken van "zo leuk kan het toch niet zijn al die tijd?". Maar, zo leuk was het dus wel.

Neem nu het weer, het is nu al 10 dagen stralend weer, maar we hebben ook al drie maanden warme zomer achter de rug. Saskia en Marco hebben die prachtige tien dagen meegemaakt, maar denken, dat dit toch niet altijd het geval kan zijn. Nou, misschien niet altijd (bijvoorbeeld over een paar dagen als Ophelia haar regens op ons los gaat laten volgens het verhaal), maar over het algemeen dus wel. Na drie dagen bewolking of regen klagen we steen en been, want dat is ongewoon.

De ruimte om ons heen is nog zo iets. Nu wonen we natuurlijk in een prachtig huis met enorme tuin, maar zelfs toen we nog in onze "condo" met drie slaapkamers woonden, was die ruim voor Nederlandse begrippen. Met zijn drieen (we hadden toen nog alleen Katja) hadden we bijna net zoveel ruimte als we in Nederland in een rijtjeshuis met zijn zessen hadden.

Maar wat vind ik nu echt zo leuk aan het leven hier? Want ik heb ook in een "sweatshop" gewerkt, vijf jaar lang. We werkten 12 uur dagen zonder pauzes en zonder extra salaris, werden op weekends opgeroepen (zonder anderhalf of dubbel salaris, zoals het eigenlijk zou moeten) en kregen amper 10 werkdagen vakantie. En toch genoot ik (ik was natuurlijk wel alleenstaand, dus het zou nu veel moeilijker zijn geweest om zo'n levensstijl te hebben).

Het antwoord is wat mij betreft, dat het leven hier gewoon makkelijker lijkt. Het weer werkt daar al erg aan mee, want je kunt in de weekends ook echt gaan recreeren en hoeft daar niet ver voor weg te gaan. En de 24-uurs economie is ook heel makkelijk, als je zoveel moet werken. Geen gehaast om de sluitingstijden van winkels te halen, want er is er altijd wel ergens eentje open.

Enfin, het was een interessant gesprek en gek genoeg vertrok ik nog blijer met mijn leven. Maar op sommige vragen was mijn antwoord gewoon "het hangt van je persoonlijkheid af". En ik heb helemaal zelf gekozen om hier te komen wonen, niemand heeft die keuze geleid, ik denk, dat dat ook heel veel uitmaakt.

En, hoe raar het ook klinkt, het blijft allemaal een avontuur (soms wat moeilijker, maar ook dat is interessant). Alle ervaringen met de kinderen op school blijven nieuw, ik heb tenslotte nooit eerder met het schoolsysteem hier te maken gehad. En het verandert vrijwel jaarlijks. Misschien moet je ook gewoon zo'n houding hebben om het hier leuk te vinden. Geen constant vergelijken, maar gewoon nemen wat in het nieuwe gebied de gewoontes zijn. Dat geldt vast niet alleen voor verhuizen naar het buitenland, maar ook voor binnenlandse verkassingen.

Verder werkt de Amerikaanse positieve mentaliteit aanstekelijk. Ja, voor buitenstaanders is dat misschien onecht, maar ik vind het heerlijk. Allemaal lekker positief (maar heel erg begaan, als je wat dieper graaft).

Kortom, op de vraag of ik ooit weer in Nederland zou willen wonen kan ik volmondig "Nee" antwoorden. En dat is niet omdat ik negatief denk over Nederland, integendeel, ik ben dol op dat land en zijn inwoners en ben enorm trots op mijn Nederlandse achtergrond (zoals alle Nederlandse emigranten hier, hoe oud ook, die ik ontmoet heb). Maar er weer wonen is weer andere koek.

Zo zie je, een eenvoudige lunch brengt allerlei gedachten naar boven. Het was in ieder geval erg leuk Marco en Saskia te ontmoeten en ik wens ze veel succes met hun beslissingen omtrent een eventuele verhuizing hierheen! Ik vond het erg leuk om zo voor lunch te worden uitgenodigd en hoop, als ze hier komen wonen, ze hier ook te gast te kunnen hebben.

De rest van de middag heb ik met Kai en Saskia huiswerk gedaan. Na gisteravond is wel gebleken, dat ik Kai zal moeten helpen met planning. Vanavond sprak ik met Karin aan de telefoon en die maakte me, toevallig, attent op een probleem met hoe de middle school kinderen hun huiswerk in hun agenda schrijven. Ze schrijven namelijk al hun huiswerk op de dag, dat ze het opgedragen krijgen. Dat is iets, wat ze op de lagere school leren, want daar is het merendeel van het huiswerk voor de volgende dag.

Op Middle en High School echter wordt huiswerk voor de volgende week of zelfs de volgende maand gegeven en het is dan logischer (zoals Karin zei dat de Nederlandse kinderen het leren) om het huiswerk op de dag, dat het verwacht wordt te schrijven. Ik heb daar vanavond dus Kai over onderwezen. We zullen zien of dat helpt! Zo zie je maar weer, Karin en ik leren van elkaar. Ik had er nooit bij stilgestaan, dat de kinderen inderdaad zo inefficient hun huiswerk opschrijven, terwijl ik zelf in Nederland natuurlijk hetzelfde systeem handhaafde als Karin beschreef. We zullen zien hoe het voor Kai werkt!

Kai, Saskia en ik keken vanavond het programma "Wife Swap" op ABC. Het ging over een familie met een moeder, die echt alles toeliet van haar zoontjes. Ze haalden hele supermarkten overhoop (Kai en Saskia vonden dat schandalig). De andere familie was (natuurlijk) het compleet tegenovergestelde. De kinderen moesten met jasje en dasje iedere avond aan tafel en de oudste had sloten aan zijn deur, zodat hij niet weg kon.

Voor de verandering werkte deze uitwisseling goed, de ene familie werd meer gemanierd en de andere wat losser in zijn manieren. Voor de grap vraag ik Kai en Saskia, wat voor moeder hier zou komen, als wij mee zouden doen aan dit programma. Beiden vinden, dat ik in het midden zit (een compliment, zoals ik het zie). Geen van beiden wil een andere vrouw hier (maar dat willen de kinderen in de serie ook niet). Kai denkt, dat ze een heel strenge vrouw zouden sturen en dat zou hij maar niets vinden en Saskia een heel slordige vrouw, idem dito. Misschien doe ik het dus toch wel een beetje goed.

posted by Kasaka @ 3:06 PM   ---

|

Renaissance Festival

Na de late avond van gisteren is het moeilijk opstaan. Pas om half tien rollen Rick en ik kreunend ons bed uit. We ruimen de rest van de troep van gisteren op (vooral in de basement hebben de kinderen huisgehouden!) en genieten van een rustige kop koffie en thee.

Vier jaar geleden was deze dag wel even anders (zie mijn blog van 11 september 2003). Nog steeds heb ik een brok in mijn keel als ik aan 11 september 2001 denk en ben ik dankbaar voor wat ons toen bespaard is gebleven, al waren velen niet zo gelukkig.

We zijn vier jaar en vele onderzoeken verder. Ons land is alweer opgeschrikt door een ramp van ongekende proporties, maar dit keer een natuurlijke. De grote les geleerd: geniet van elk moment alsof het je laatste is.

Vandaag staat een van mijn favoriete uitjes in de herfst op het programma: het Renaissance Festival in Maryland. Dit festival bezoeken we al jaren en we zijn er allemaal dol op. Ik verzamel mythische figuren, zoals feetjes, draken en gargoyles en die zijn daar volop te bewonderen.

Het festival begint eind augustus en eindigt half oktober en wordt gehouden in een permanent "dorp", dat helemaal in Middeleeuwse stijl gebouwd is. Gedurende de weekends in de periode, dat het open is, waan je je er in een stadje ten tijde van Hendrik de Achtste. Ontzettend veel mensen kleden zich naar die periode, zowel de "acteurs" als bezoekers en er zijn Middeleeuwse lekkernijen te krijgen, zoals Mead (Mede, een zoete honingwijn) en gebraden kalkoenspoten. In alle oude huisjes hebben kunstenaars hun waren uitgestald en die zijn werkelijk heel mooi.

Door het park verspreid zijn er shows, rariteiten "musea" en spelletjes voor de kinderen. Het geheel is kleurrijk, vrolijk (veel gezang) en iets wat we niet zouden willen missen!

Om 12 uur gaan we op weg en ik gebruik voor het eerst mijn GPS, want Rick moet werken, dus rijd ik. Op de radio horen we, dat het verkeer op de Washington Beltway erg slecht is, omdat de Redskins hun eerste wedstrijd gaan spelen.

We halen eerst Madison, Saskia's vriendinnetje, op en gaan dan op weg. Ik neem de noordelijke route om de Beltway, ondanks de negatieve berichten op de radio. Tot mijn verbazing is er geen file te bekennen en een uur later rijden we het terrein van het festival op. Hieronder een foto verslag van wat we zoal gezien en gedaan hebben:


De kinderen hebben het warm, terwijl ze wachten tot Rick de tickets heeft gekocht. Gelukkig ligt het park in een bos, dus er is veel schaduw. Het wordt vandaag namelijk 32 graden!



Bij de kasteelachtige ingang worden we met een vrolijk "Welcome all ye weary travelers" begroet door een dame, die eruit ziet alsof ze zo uit een Shakespeare toneelstuk komt.



Bij dit leuke huisje verkopen ze haarbanden met gedroogde bloemen. Bezoekers lopen in Middeleeuwse klederdracht rond.



Als eerste gaan we naar de "Lane" met alle restaurantjes. Het is een soort Food Court, je haalt je eten en eet het dan bij een van de picknick tafels op. Tot mijn verbazing is er dit keer geen wesp te bekennen, dat is andere jaren wel anders geweest! Ik haal een "soup in a bowl": Maryland Crab Soep in een rond uitgehold broodje en een lekker glaasje Mede. Ik snack mee met Kai's gefrituurde augurken en Katja's zoete aardappel frietjes. Ze hebben hier de heerlijkste dingen, maar goed voor de lijn zijn ze niet!




Na de lunch willen Saskia en Madison hun gezicht laten beschilderen. Ze kiezen beiden voor hetzelfde patroon. We grappen met ze, dat ze vannacht alleen op hun rechterwang kunnen slapen. Morgen zal het natuurlijk helemaal lelijk zijn.



Terwijl we daar wachten voor de kinderen komen er een stel mooi aangeklede steltenlopers voorbij. Echt moeilijk voor ze, want ze lopen door het bos en de grond is erg oneven en heuvelachtig. Maar ze vallen (natuurlijk) niet.



Sommige mensen hebben echt kostuums, die vele honderden dollars waard zijn. Deze tovenaar is gewoon een bezoeker, maar zijn kostuum is werkelijk prachtig!



Er zijn een heel stel kledingzaken, waar je allerlei Middeleeuwse spullen kunt kopen. Van prachtige capes tot koning- en koninginnenkostuums, van onder de honderd dollar tot ver over de duizend, want alles is handgemaakt.




Overal in het park zijn shows gaande. Comedie, magie, stunten, van alles, je zou een hele dag door kunnen brengen met alleen de shows. Als hoogtepunt is er een paar keer per dag een steekspel, dat door "koning Hendrik de Achtste" wordt gadegeslagen. Het is allemaal erg professioneel, maar door amateurs gebracht.



Het grote gebied, waar het steekspel wordt gehouden. Het hele "dorp" is flink groot, voor je het weet loop je heel wat af!



Het Museum of Unnatural History (tegenpool van het Museum of Natural History in Washington) heeft een Curse Well (Vloek Bron) en allerlei enge dingen om te zien. Saskia is er met geen stok naar binnen te krijgen (en gelijk heeft ze, met al die enge doodshoofden!).



In de Chamber of Wonders durft ze wel, want daar is een schildpad met twee koppen. Madison en zij komen er helemaal onder de indruk van dit wereld wonder weer uit!



En na al dat wandelen en eten en drinken en vrolijkheid kun je relaxen met een massage. Zolang je maar wel je Master Card of Lady Visa bij je hebt!

Helemaal voldaan en vrolijk lopen we weer naar de auto. Helaas ontlopen we op de terugweg de football files niet, maar dat mag de pret niet deren.

posted by Kasaka @ 8:29 PM   ---

|

Happy Birthday to me!!

Om zeven uur vanochtend gaat de telefoon al. Ik kreun, maar neem hem toch maar op en gelukkig, want het is mijn moeder, die mij uit Nederland een prettige verjaardag wenst. Een kwartiertje later belt mijn broer uit Nederland ook op, dus daarna ben ik klaar wakker. Een vroege start van een leuke dag, dus!

Rick verrast me met een ontbijt op bed, bestaande uit mijn favorieten: een zacht gekookt eitje, een blueberry scone, een Belgische wafel met van die lekkere grote stukken suiker erin, gerookte zalm en een kop met frambozen en bramen. Wat een luxe! Ik smikkel het allemaal op en de hele tijd zitten er drie katten geduldig te wachten of er misschien een stukje zalm afkan. Natuurlijk kan ik het gespin niet weerstaan en geef ze alle drie hun zin. Nou, hun dag kon niet meer stuk!

Rick trommelt de kinderen uit bed en dan komen de cadeautjes. Saskia geeft me makeup, die ze zelf heeft uitgekozen (lipgloss, nagellak en oogschaduw), van Kai krijg ik de dvd van National Treasure en van Katja een paar heel hippe oorbellen. En dan komt het grote cadeau van Rick! Dolblij neem ik het langwerpige doosje van hem aan, want ik weet natuurlijk al, dat daar de armband, die we in Aruba uitgezocht hebben, in zit. Hij is werkelijk (letterlijk!) schitterend!

Tot mijn verbazing rijkt Rick me vervolgens nog een grotere doos aan. Het blijkt een MIO Pocket PC met GPS te zijn, hij vond, dat ik nu ook wel eens een GPS systeem in de van nodig had. Joepie!! Nu gaat een zoetgevooisde damesstem mij ook voortaan naar mijn bestemmingen begeleiden.

Nadat we ons aangekleed hebben en Rick alvast wat spullen voor het feest van vanavond heeft klaargemaakt, gaan we potje tennissen. Het is alweer een heerlijke temperatuur buiten, ik ben echt dol op september in dit gebied, het weer is zo lekker! Natuurlijk wint Rick weer, maar ik word al beter, dit keer win ik zowaar drie games.

Bij Subway halen we lunch en dan ga ik lekker in de tuin zitten lezen, terwijl Rick en de kinderen voorbereidingen treffen voor het grote feest. Er zullen, met kinderen erbij, zo'n veertig mensen komen.

Rick heeft schalen met mini cheesecakes, soesjes, koekjes, fruit en kaas en andere lekkernijen bij Giant besteld. Mijn verjaardagscake komt van Whole Foods, ik ben niet zo'n cake liefhebster, maar hun chocolade cake is zo lekker, niet te beschrijven! En omdat Rick altijd bang is, dat hij niet genoeg te eten heeft, haalt hij ook een frambozen-perziken pie bij de Pie Gourmet.


Om een uur of zeven arriveren de eerste gasten. Het wordt een heel geanimeerd feestje, de kinderen vermaken zich ook allemaal prima in de basement met Dance, Dance Revolution en spelen volleybal in de tuin. Pas om half een gaan de laatste gasten weg, wat heel wat zegt, want gewoonlijk vertrekt iedereen rond een uur of tien! Het eten is bijna op en een paar van onze buren blijven nog even om te helpen met opruimen. Wat voel ik me rijk met zo'n leuke vriendenkring en met zo'n lieve man, die me zo enorm verwend!

***En hierbij wil ik ook iedereen, die mij online kaarten heeft gestuurd en gefeliciteerd, heel hartelijk bedanken! Hartstikke leuk! Jammer, dat sommige kaarten niet zijn aangekomen, mijn email provider heeft een vreemde Spamfilter geinstalleerd, die helaas ook veel van mijn gewone mail niet door laat. Mijn Hotmail adres is Kasaka@hotmail.com, als jullie het alsnog willen zenden, want natuurlijk zou ik de kaarten graag zien!

posted by Kasaka @ 10:26 PM   ---

|

De service industrie

"De klant is koning". Dat werd er vanaf het prille begin, dat ik als reisagente begon te werken, ingewreven. De regel was, dat er per klant die klaagde, tien klanten niet happy waren, want niet iedereen klaagt. Toch hadden we liever een klagende klant, voor wie we dingen goed konden maken, dan een klant, die niet klaagde, maar zijn zaken elders ging doen. Die laatste zou namelijk ook slechte reclame maken voor de zaak, terwijl we bij de eerste nog de kans hadden er goede reclame uit te krijgen.

In de tien jaren, dat ik hier in de VS in de service industrie heb gewerkt, heb ik heel wat geleerd. Ik heb mijn deel van "irate" (ontzettend boze) klanten aan de lijn gehad en werd al gauw degene, die de moeilijke klanten moest behandelen. De laatste vier jaar, dat ik voor American Express werkte, heb ik zelfs cursussen over "customer service" gegeven aan hun reisagenten.

Misschien is het daarom, dat ik van vooral de grotere bedrijven prima service verwacht. Rick zet mij ook altijd in om disputen op te lossen en dingen voor elkaar te krijgen. I am Petra, hear me roar, ha ha. Maar regel nummer Een is beleefd blijven. De persoon, die de service verleent, is meestal niet alleen verantwoordelijk voor de begane fouten. Maar ik weet ook als geen ander hoe moeilijk het is je in te houden als iemand (onredelijk) boos is.

Gisteravond had ik met Karin gesproken aan haar mobiele telefoon en ik vroeg verbaasd waarom ze nog niet van haar gewone landlijn belde. Nou, dat had woensdag al voor elkaar moeten zijn, maar ze kreeg nog steeds geen zoemtoon. Ze had Verizon wel opgebeld, maar werd letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd.

Vanochtend bedenk ik me, dat het misschien hun soort telefoon kan zijn en bied Karin aan (letterlijk) langs te komen rennen met Saskia's telefoon, die geen electriciteit nodig heeft. Ze neemt dat met beide handen aan en zo ren ik, nadat ik Saskia naar school heb gebracht, in 22 minuten naar haar huis met telefoon (Rick moet hier enorm om lachen, want Saskia's telefoon is versierd met groen pluizig spul en een grote roze S. Maar ik had hem in een plastic zak, dus niemand zag dat detail.)

Bij Karin proberen we de telefoon eerst binnen. Geen zoemtoon, niets. Toen buiten, weer niets. Duidelijk doet de lijn het gewoon niet.

Met Karins toestemming bel ik Verizon op. Hoe goed je ook Engels spreekt als je hier pas bent, het is toch altijd flink wennen aan de vele accenten en het snelle spreken aan de telefoon. Ik heb daar destijds toch zeker een jaar over gedaan voor me dat geen moeite meer kostte en ik zat de hele dag aan de telefoon voor mijn werk!

Als ik eenmaal door de automatische vragen heen ben en een waar persoon aan de lijn krijg praat die inderdaad heel snel en nogal binnensmonds. Ik vraag me af hoe sommige bedrijven hun support personeel selecteren. Zeker in een internationaal gebied als dit wil je toch mensen, die duidelijk te verstaan Engels spreken. Maar kennelijk niet...

Hij is wel erg vriendelijk en beleefd en ik leg uit, dat we alles geprobeerd hebben, maar zonder succes. Ik vertel hem ook, dat ze al weken geen telefoon hebben en dat ze dat toch wel erg missen.

Helaas kunnen ze pas dinsdag iemand langs sturen en hij moet eerst toestemming, want ze zullen hun tijd in rekening moeten brengen, als ze binnen dingen zullen moeten maken. Op mijn opmerking, dat het buiten ook niet werkt, zegt hij, dat het gratis is als ze niet binnen hoeven te komen. Ok, dus beginnen ze buiten dan? Daar zal hij een notitie van maken (!).

We komen dus overeen, dat ze dinsdag komen. Tussen 8 en 18 uur, zegt hij er nog tussen neus en lippen bij. Oef, dat betekent, dat Karin de hele dag nergens heen kan! Ik vraag of ze een uur van te voren kunnen bellen, dat ze onderweg zijn. Dat kan. Hopelijk hebben ze dus dinsdag een werkende telefoon, want het signaal voor de mobiele telefoon is verschrikkelijk zwak rond hun huis!

Mijn moed om terug te rennen is alweer vergaan en als Karin een kop koffie aanbiedt neem ik het dankbaar aan en we kletsen gezellig buiten nog door. Om kwart over elf heb ik een kappersafspraak, dus zet Karin me net voor elven weer thuis af.

Mijn kapster blijkt allerlei ambitieuze plannen te hebben, waar ze eigenlijk mijn hulp bij wil. Ze heeft een gebouw in Vienna gekocht en wil daar een "Wellness Center" van maken. Ik ben gaarne bereid te helpen, maar niet met schoonmaken en inrichten van 10 tot 3 zoals de bedoeling is. Het klinkt allemaal wel erg goed en ik beloof haar anderen erover te vertellen.

Rick heeft vanavond een reservering gemaakt voor mijn verjaardagsmaaltijd bij McCormick and Schmick's. Hij had speciaal vermeld, dat het mijn verjaardag is en om een van hun prive kamertjes gevraagd. Katja's vriendinnetje Leah gaat ook mee, die is zo ongeveer ons vierde kind zo langzamerhand (en Katja is kind aan huis bij haar thuis). Het is een vrij sjiek restaurant en we kleden ons allemaal netjes aan.

We worden vriendelijk ontvangen en als de hostess mij mijn menu geeft zegt ze "for the birthday girl", heel attent. Maar daar blijft het dan bij.

Na een kwartier komt er eindelijk iemand vragen of we iets willen drinken en we bestellen ook maar gauw onze voorafjes. Ik bestel 12 oesters, want dat is de reden, dat ik dit restaurant heb gekozen. Ik ben dol op rauwe oesters en zij hebben de lekkerste en grootste in dit gebied.

Nog eens vijftien minuten laten hebben we onze voorafjes en drankjes, maar ik krijg maar zes oesters. De serveerder zegt het tweede half dozijn "zo meteen" te brengen, net als het kindermenu voor Saskia.

Een kwartier later hebben vijf van ons lege drink glazen en zijn noch de oesters noch het kindermenu aanwezig. Net als Rick op wil staan (en dat zegt wat, hij is meestal het geduld zelve!) om de goede man, die ons serveert, te gaan zoeken, komt hij op ons af.

Hij brengt meteen een kindermenu, neemt de nieuwe drank- en de hoofdgerecht bestellingen op en verklaart alweer, dat mijn oesters er "zo" aankomen. De drankjes (minus Ricks biertje) komen al snel, maar de oesters en het biertje niet.

Volgens ons heeft de man een wekker staan om om het kwartier naar ons toe te lopen. Dit keer ben ik toch wat gepikeerd en vraag hem hoe lang het duurt om zes oesters te openen! We zitten hier nu al een uur!! Hij verontschuldigt zich en zegt precies het goede: het biertje en de oesters zijn "on the house" (wij hoeven er niet voor te betalen).

Gelukkig zit er nu eindelijk schot in en ik krijg (natuurlijk) mijn oesters tegelijk met alle hoofdmaaltijden, behalve Saskia's tosti. Die komt alweer tien minuten later, zucht! De frietjes moesten nog gemaakt!

Al zitten Katja en Leah intussen op hete kolen, want ze willen naar hun high school football wedstrijd, de eerste van het seizoen, toch bestellen we een dessert. Gewoonlijk krijg je als jarige in een restaurant een speciaal dessert, maar de hele verjaardag is vergeten intussen. Ik bestel een mini cobbler met bosbessen. Erg lekker!

Het eten bij dit restaurant is heel erg goed, maar dit is niet de eerste keer, dat we de service heel langzaam en niet attent vonden. Het is een keten, dus degenen, die bij een McCormick and Schmick's willen gaan eten opgelet: het is goed eten, niet goedkoop, maar ook niet ontzettend duur, maar helaas laat de service vaak te wensen over en dat laatste is toch heel belangrijk voor een gezellig dinertje!

Natuurlijk hebben wij met zijn zessen toch genoten, alleen al van het bij elkaar zijn. Het onderwerp "kinderen" kwam bijvoorbeeld aan de beurt. De drie oudsten babysitten nu en Katja wil naar aanleiding daarvan geen kinderen. Leah kan daarentegen niet wachten tot ze haar eigen kind heeft. Ik vertel ze, dat, hoezeer ik ze ook knuffelig en lief vond toen ze klein waren, ik nu veel meer geniet van het hebben van kinderen. Ze zijn alle drie leuk gezelschap, vroeger waren ze "werk", hoe lief ook. En ik neem me voor iedere dag van deze drie schatten en hun zeer uiteenlopende karakters te genieten. Life is too short!

Terwijl wij al dit frivole gedoe meemaken zijn onze gedachten nog steeds nauwelijks verwijderd van de slachtoffers van Katrina. In iedere winkel of restaurant staat een aanmaning om geld te geven. Bij McCormick and Schmick hadden we onze bon van onze giften aan het Rode Kruis kunnen laten zien en dan een $20 coupon kunnen krijgen om in het restaurant te besteden. Maar ergens staat me dat tegen. Als ik geef, wil ik geven om het geven, niet om er iets voor terug te krijgen.

Dat is ook wat me tegenstaat over de fundraiser voor Saskia's school. De kinderen moeten pakpapier en andere soortgelijke spullen verkopen, waarvan de school dan een percentage krijgt. De kinderen krijgen cadeaus afhankelijk van hoeveel ze verkopen. Maar ze moeten echt heel veel verkopen voor ze meer dan een simpele pen krijgen. Ik heb daar een hekel aan! Ik schrijf liever een cheque uit naar de school, dan aan dit soort competities deel te nemen. Saskia denkt daar helaas anders over...

posted by Kasaka @ 9:24 PM   ---

|

Een country lunch

De dag begint met mijn wandeling met Brynna vanochtend, waarbij ik, nu de school weer begonnen is, altijd Loretta met haar hond Candy tegenkom. We lopen dan samen een (groot) blok om, ongeveer een mijl. Haar kinderen zijn omgekeerde sexes van die van mij, maar dezelfde leeftijd als Kai en Saskia. We hebben dus heel wat kletsmateriaal.

Al om kwart voor negen ben ik weer thuis en heb niets huishoudelijks te doen, alles is gisteren aan kant gemaakt. In plaats van te gaan rennen (ik kan mezelf er niet toe zetten vandaag) besluit de routine met gewichten, die ik in Fitness Magazine heb gezien, te gaan doen. Oef! Ik voel mijn spieren trillen, een teken, dat het een goede workout is! En nog leuk ook, want het is weer eens wat anders.

Om half twaalf heb ik met Christine afgesproken, die mij voor mijn verjaardag wil tracteren op een lunch in Middleburg. In haar auto rijden we naar het westen, eerst door de uit de grond gestampte kale nieuwbouwbuurten (helaas worden alle bomen voor dit soort buurten gekapt en het zal nog even duren voor de nieuw geplante bomen hoog genoeg zijn om voor groen te zorgen), maar al gauw door mooie groene heuvels, die het landschap in dit deel van Virginia typeren.

We zien, dat buiten de "bewoonde wereld" (lees: de voorsteden) de benzine beduidend goedkoper is en Christine gooit voor $2,99 per gallon haar auto vol bij een Sheetz station. Het is er druk, geen wonder, want hier in Vienna kost een gallon $3,39 of meer!

De rit naar Middleburg (nee, de naam heeft niets te maken met Middelburg in Zeeland, het heet zo omdat het halverwege twee steden was) leidt langs lieflijke bed and breakfasts en het oude stadje Aldie. Bij de ingang van het stadje staat een bord "You're entering the village, so take it easy".

Langs de hoofdstraat van Middleburg, dat bekend staat om zijn paardenraces, liggen allerlei schattige winkeltjes met antieken en snuisterijen. Ook zijn er een aantal erg leuke pubs en restaurants.

Straatje in Middleburg
Christine neemt mij mee naar The Red Fox Inn, een historische inn, waar ook Jackie Kennedy nog heeft gelogeerd (ze hebben een brief van haar bij de ingang hangen).

De Red Fox Inn

We worden hartelijk begroet en krijgen een leuk tafeltje. De "host" ziet Christine's kaart voor mij in haar hand en vraagt of we iets te vieren hebben. Christine antwoordt, dat het zaterdag mijn verjaardag is. Hij feliciteert mij alvast en haalt dan de serveerster om ons water te geven.

Van Christine krijg ik een hele leuke kaart en een bedeltje voor mijn mobiele telefoon in de vorm van een Tinkerbell, die aan de telefoon zit. Tinkerbells vleugeltjes zijn turquoise. Het is een heel leuk en origineel cadeautje, want ik ben dol op feetjes (en andere fantasie figuren).

Het menu heeft een heel stel keuzes, die we lekker vinden, maar we kiezen uiteindelijk allebei een portabello champignon, mozzarella en uien foccaccia taartje. Dit komt met een heel lekkere salade van allerlei groentes. Het smaakt voortreffelijk!

Als we klaar zijn krijg ik tot mijn verbazing een doosje bonbons met een plaatje van de inn op het doosje voor mijn verjaardag! On the house. Heel attent!

Op de terugweg stoppen we bij de Chrysalis wijngaard. Daar drinken we een glaasje wijn en kopen er een fles van hun heel erg lekkere Sarah's Patio White. We zitten buiten en hebben een prachtig uitzicht over de groene heuvels, de wijngaard en de grote vijver in de vallei. Het is moeilijk voor te stellen, dat onze toch erg stedelijke huizen slechts 30 minuten rijden verderop staan! Het is hier stil, landelijk en prachtig!

En dan is het tijd om naar huis te gaan om de kinderen op te vangen. Als ik thuis kom zijn Kai en Katja er al en ik krijg de derde schooldag verhalen te horen. Kai is blij, want ze zijn eindelijk echt aan leren begonnen en Katja is weg van Advance Placement World History, wat een universiteitsniveau cursus is, waarvoor wij ouders gisteren een grote waarschuwing kregen, dat dit voor onze kinderen geen peuleschil zal zijn.

We gaan allemaal naar buiten, de kinderen om basketbal te spelen, ik om verder te lezen in mijn boek "De Acht" van Katherine Neville (ik lees het in het Engels, maar de titel is voor de verandering hetzelfde). Als Saskia thuis komt is Laura ook gelijk mee en ik vind het goed, dat die blijft spelen, omdat Saskia geen huiswerk heeft.

Mijn boek slokt me helemaal op en ik schrik als om vijf uur Laura's vader Jim de achtertuin binnenkomt. Dat boek werkt verslavend! Ik ben maar gauw eten gaan koken!

posted by Kasaka @ 6:38 PM   ---

|

Energie

Hoewel ik weet, dat het eventueel saai zou worden, bedenk ik me tijdens mijn fietstocht van vanochtend, hoe heerlijk het zou zijn, als het altijd zulk weer is als vandaag.

Tussen de 25 en 30 graden met volle zon en een licht windje. Niets van de klamheid van de zomer, die, ondanks dat ik de hitte heerlijk vind, je toch loom maakt. Met dit weer heb ik energie voor tien! Misschien ook omdat ik alles klaar en aan kant wil hebben, zodat ik van het weer kan genieten.

Bij het opstaan zie ik buiten in de tuin een perfecte spinneweb met prachtige dauw druppeltjes erop. De zon schijnt erop en ik moet natuurlijk een foto nemen. In pijama en op blote voeten haast ik me naar buiten. Wat een meesterwerkje! De spin is trouwens niet thuis.


Al om kwart over acht loopt Saskia haar school binnen, met weer "gewone" haren, want ze heeft haar vlechtjes er gisteravond uitgehaald met veel moeite, en Brynna en ik lopen verder. Ook zij kan meer, nu het niet zo vreselijk warm meer is.

Daarna stap ik op de fiets en rij in totaal 10 mijl. Ik ben toch echt meer fietser dan renner, want ik voel me altijd alsof ik eindeloos door zou kunnen fietsen en dat heb ik met rennen nooit, helaas.

De natuur begint alweer te veranderen. Gele en blauwe bloemen bloeien uitbundig langs het pad en er zijn zoveel vlinders, dat er regelmatig eentje tegen me aan vliegt. Maar er zijn ook al struiken, die beginnen te verkleuren. Het is druk op het pad, veel joggers en ook veel racefietsers. Kennelijk werkt lang niet iedereen vandaag.

Bij thuiskomst lees ik het krantje van de PTA (Parent Teacher Association, waarvan de meeste ouders en alle teachers lid zijn). We worden gemaand onze bonuskaart nummers van de supermarkten Giant en Safeway zo op te zetten, dat onze school 3% van onze aankopen bij die zaken zal krijgen. Ik zet het zo op, dat Saskia's school geld van Giant zal krijgen en Kai's school van Safeway. Helaas is er geen derde optie voor de High School, maar volgend jaar hebben we weer met maar twee scholen te maken (gelukkig!).

Vandaag wil ik echt mijn nieuwe crockpot inwijden en ik rijd naar Safeway om daar de ingredienten voor taco soep te kopen. Dit is een gerecht, wat de hele familie lekker vindt, en de Weight Watchers onder ons kunnen het ook zonder schuldgevoelens mee eten. Er zit weinig vet in en veel vezels, dus het past in het dieet.

Alle kinderen blijven hier over op school, al vanaf de kleuterschool, ook al hebben kleuters maar halve dagen school. In Saskia's tas gisteren zat het lunch menu voor de komende maand (en sommige kinderen eten ook ontbijt op school). Een lunch kost $1,90 (voor gezinnen onder een bepaald inkomen wordt dit gesubsidieerd tot 40 cent per lunch) en bestaat uit een warm gerecht, brood, melk, soya melk of chocolade melk en twee groente of fruit keuzes.

De menus worden samengesteld door dietisten volgens de aanbevelingen van de regering. Gestreefd wordt zo dicht mogelijk bij 25% vet in een maaltijd of eronder te blijven (deze week bestaat gemiddeld 23,7% van de calorieen van de lunch uit vetten).

Op het gedrukte menu staat een varkenssymbooltje als een gerecht varkensvlees bevat, dit om religieuze redenen. Verder wordt er iedere dag een vegetarische maaltijd geboden en kunnen kinderen, die niet van het warme eten houden yogurt kiezen.

Katja neemt haar eigen lunch mee naar school, maar Kai en Saskia eten de schoollunches. Ik vind het ook wel zo makkelijk, want ze krijgen zo een redelijk gebalanceerde maaltijd.

Een Painted Lady en een Swallowtail vlinder, een paar van de tientallen vlinders in onze achtertuin


Omdat ik tot half drie de tijd heb voor het eerste kind thuiskomt en ik alle huishoudelijke taken met (ahem) grote efficientie heb afgemaakt, vlei ik me lekker in de hangmat met de nieuwste Washingtonian. Dit is een heel leuk tijdschrift over van alles, dat met Washington en omgeving te maken heeft. Zo doe ik ideeen op over wat leuk en nieuw is in de omgeving, nieuwe museum tentoonstellingen en restaurants. Maar ook lees ik over de enorme huizen, die verkocht zijn, soms voor 10+ miljoen dollar! En sommigen zijn veel kleiner dan ons huis, maar drie keer zo duur (huizen in Georgetown, bijvoorbeeld). Ik ben maar weer heel blij met ons huis en vooral met het feit, dat we het zes jaar geleden gekocht hebben, want nu zouden we het ons niet meer kunnen veroorloven!

posted by Kasaka @ 11:03 AM   ---

|

Eerste schooldag

Om half zes word ik wakker, Katja's haardroger doet het niet en ze maakt me wakker om de mijne te mogen gebruiken. Poeh, terug naar de werkelijkheid dan maar meteen!

Een uur later vertrekken zij en Leah richting bus, terwijl Kai net te voorschijn komt. Hij moet om 7 uur bij de bushalte zijn, maar hij heeft geen uur nodig om zich mooi te maken.

Om zeven uur zijn de twee oudsten op weg naar school. Ik heb intussen al twee wassen opgevouwen, de bedden opgemaakt, ontbijt gemaakt voor Rick en mij en de kattenbakken verschoond! Jee, het is toch wel handig, dat vroege opstaan!

Rond kwart over acht lopen Rick en ik Saskia ook naar school. We vinden haar tafeltje en zeggen dan gauw gedag, want het is duidelijk, dat ze ons er niet bij wil. Ze heeft een heel leuke lerares en ik hoop, dat ze vanmiddag blij weer thuis komt.

Omdat Kirsten deze hele week niet kan zet ik mezelf er meteen maar toe om een flink stuk te gaan rennen. Ik denk, dat ik zo'n zes mijl heb gerend en helaas met nogal wat pijn in mijn linkerbeen. Hopelijk is dat niet iets blijvends! Wat uithoudingsvermogen betreft had ik nog een stuk door gekund, maar ik durfde niet uit angst die pijn erger te maken.

Na een snelle douche rij ik naar Starbucks, waar Karin en ik de eerste schooldag "vieren" met een lekkere capucchino en latte en zowaar ieder een Nederlands stroopwafeltje erbij.

We kletsen er anderhalf uur op los en dan moet ik naar Whole Foods om avondeten te kopen (heerlijke zalm met spinazie en frietjes) en naar Michael's. Daar koop ik felgekleurd karton en stickers om de traditionele eerste schooldag hoorns voor de kinderen mee te maken.

Deze traditie ben ik, na het lezen van een Duits boekje met Katja als kleuter, zo'n tien jaar geleden begonnen. Ik dacht, dat de kinderen er nu wel (misschien met uitzondering van Saskia) te oud voor zouden zijn, maar niets is minder waar. Ik maak een hoorn uit neon gekleurd karton en plak daar vrolijke stickers op. In de hoorn stop ik dingetjes, die het huiswerk maken leuker zullen maken, kleine snacks, mooi gekleurde potloden en pennen en dergelijke.

Het maakt het thuiskomen ook leuk, want ze zien er allemaal naar uit om de inhoud van de hoorn te bekijken. Kai komt met hoofdpijn maar verder zijn rustige zelf als eerste thuis. Hij heeft een aantal vrienden in zijn klassen (iedere klas is een andere groep).

Een paar minuten later volgen Leah en Katja. Leah heeft een fantastische dag gehad, maar Katja had (te verwachten) die vreselijke wiskundelerares moeten aanhoren en dat terwijl (natuurlijk) een andere leerling wel van leraar mocht veranderen (met boze blik naar mij, alsof ik er niet genoeg aan had gedaan voor haar). Ik zeg haar, dat ze met deze lerares zal moeten leren leven en dat ik niet iedere dag zuur gedoe hierover aan wil horen. Ze zal wel vaker in haar leven met een mindere leraar te maken krijgen of later met een baas, waar ze niet mee op kan schieten.

Saskia heeft moeite met het geregimenteerde van school. Ze had vandaag te veel gekletst. Maar ze heeft wel een van de liefste "teachers" van de school, dus het zal vast goed komen!

Onze nieuwbakken "fourth grader"

En zo beginnen we aan een nieuw school jaar, het neemt altijd even tijd om weer in de routine te komen.

--PS. mijn email werkt weer gewoon op Petra@kjsl.com

posted by Kasaka @ 2:51 PM   ---

|

Labor Day

De onofficiele laatste dag van de zomer breekt wederom zonnig aan. Christine komt weer hierheen en we lopen een flink eind, dit keer eens een andere route. We voelen ons allebei een beetje schuldig om zo van ons leven te genieten, terwijl er in het zuiden van ons land zoveel narigheid is op het moment. Aan de andere kant heeft ook niemand er wat aan, als we de hele dag sikkeneurig rondlopen en niet genieten.

De wespen zijn nog volop aanwezig voor het huis en Rick is toch maar naar Home Depot gegaan en heeft gif voor ze gekocht. Hopelijk zal het morgen dus een stuk minder zijn. Hopelijk beinvloedt het de vlinders niet, want die vliegen in drommen bij onze vlinderstruik.

Na vandaag gaan alle zwembaden dicht en dus moeten we er nog even gebruik van maken natuurlijk. Na de lunch gaan we met de hele familie zwemmen, maar een teen in het water doet mij bepalen, dat het alweer te koud is voor mij. Ik klets gezellig met een van onze buren, terwijl de anderen het koele water trotseren. Na een uur heeft iedereen het koud (vreemd toch, want de luchttemperatuur was 30 graden, maar ja, het water is niet verwarmd en de nachten worden al wat koeler) en gaan we huiswaarts. Ik vind het altijd moeilijk afscheid nemen van het zwemseizoen, want dat is zo'n ontspannend deel van de zomer hier.

Katja gaat met Leah haar nagels laten doen, maar de rest van ons hebben zin om wat fruit te gaan plukken. Er zijn enorm veel boomgaarden hier in Virginia en bij de meesten mag je zelf plukken. Wij hebben zin in perziken en gaan op weg naar een boomgaard vlakbij Leesburg, zo'n drie kwartier hiervandaan.

Onderweg halen we Maaike op, want die had wel zin om mee te gaan. Saskia en zij kletsen lekker onderweg en ze kijken een video in de auto.

Over een onverhard, klein landweggetje, langs wijngaarden en veeboerderijen en over mooie groene glooiende heuvels, waarboven enorme roofvogels cirkelen. Op de mooie gele bloemen in de bermen zwermen de mooiste vlinders. Wat is Virginia toch lieflijk!

Het Virginia landschap met rode schuren en groene heuvels

Na een kilometer of vijf bereiken we de boomgaard. We zien een gewoon woonhuis, maar het handgeschreven bordje "parking" doet vermoeden, dat hier wel klanten komen. Er is niemand te zien, maar we worden begroet door een vriendelijke boxer, die ons van top tot teen besnuffeld. Na een klop op de deur komt er een hartelijke vrouw naar buiten, die ons een mand en plastic zakken geeft en begeleidt naar de boomgaard.

Rick in de boomgaard


We kunnen kiezen uit nectarines, gele perziken en witte perziken. De boomtakken zijn zwaar met vruchten en de meesten zijn rijp. De vrouw moedigt ons aan vooral lekker te proeven en reikt mij een vette nectarine aan. Nou, dat laten we ons geen tweede keer zeggen! De vruchten zijn enorm sappig en ruiken zo lekker! Voor we het weten hebben we twee enorme zakken vol geplukt.

We dragen de zware tassen terug naar het huis en rekenen af. Over drie weken zullen hier de appels rijp zijn, wie weet gaan we dan terug. Andere boomgaarden, die we hier bezocht hebben zijn nogal commercieel en dit is duidelijk een familiezaakje, wat echt zijn charme heeft.

Onze "oogst"

Voldaan rijden we terug en zien de rijpe blauwe druiven van de naburige "Hidden Brook" wijngaard. Rick en ik hebben ook wel zin in een wine tasting, dus we stoppen bij de gezellig uitziende log cabin van deze wijngaard.

Hidden Brook Winery

De kinderen krijgen krijtjes en kleurboeken en wij proeven 8 wijnen. We hebben al aardig wat plaatselijke wijngaarden bezocht en wij vinden hun witte wijnen vooral erg lekker smaken in vergelijking met andere wijngaarden. We kopen drie flessen en rijden dan naar Lucketts, want iedereen heeft dorst en bij het plaatselijke benzinestation kopen we drinken voor iedereen.

Karin belt om te zien hoe het is en wanneer ze Maaike zal ophalen. Ik zeg haar, dat we Maaike op de terugweg wel af zullen zetten en dan ook gelijk de vruchten, die we voor hen geplukt hebben, zullen brengen. De auto ruikt helemaal naar perzik, heerlijk!

Nadat we afscheid van Karin en de kinderen hebben genomen gaan we naar de Giant om lekkere biefstukjes voor op de barbecue te kopen. Op Labor Day grillt iedereen, wij dus ook. We stellen een smakelijk maaltje samen van biefstukjes, asperges, sla en stokbrood, dat nog warm is als we het kopen (ik moet me bedwingen er niet meteen aan te beginnen!).

En nu zijn we allemaal klaar voor school. De wekker is gezet, de backpacks gevuld en Saskia vertrouwde me net toe, dat ze enorm opgewonden is om naar school te gaan. De zomervakantie is ten einde en we zijn klaar voor de kleurige herfst.

posted by Kasaka @ 7:27 PM   ---

|

Back to School shopping

***Administratief commentaar: ik ontvang al drie dagen geen email op mijn KJSL adres en de provider is aan het verhuizen. Wie mij email wil sturen kan het zenden naar Kasaka@hotmail.com***

Het september weer is begonnen. Dagen van pure zonneschijn, weinig vochtigheid en heerlijke temperaturen worden voor de afzienbare dagen voorspeld. Christine belt en komt hierheen en we lopen door een stil Vienna. Het valt me op hoe weinig verkeer er is. Is het omdat er problemen zijn met de benzine of omdat iedereen nog een laatste zomerweekend aan het vieren is?

We hebben het erover, dat de "wereld" de VS een derde wereld land noemt. We zijn het erover eens, dat er wel makkelijk conclusies getrokken worden, tenslotte hebben veel van de landen met kritiek nog nooit met zo'n ramp te maken gehad. Later, als alles een beetje op orde komt, zal er nog genoeg tijd zijn om te kijken, welke fouten er zijn gemaakt. Zoals iemand het goed stelde: "Kritiek is prima, maar het meteen geven nadat een ramp heeft plaatsgevonden voelt hetzelfde als "Zie je wel" zeggen, nadat een kind gevallen is". De VS kennende zullen er allerlei commissies en groepen worden opgezet om tot in de details uit te pluizen, wat er mis ging en hoe dat in de toekomst voorkomen kan worden. Ook dat zal tijd nemen, trouwens. Nu is het nog steeds zaak om de getroffenen te helpen.

Dat laatste gebeurt overal. Je kunt geen winkel of restaurant binnenstappen, of er staat een bak voor donaties. Vrijdag, tijdens het open house voor Saskia, stond er een bak in de school. Bij ieder evenement wordt geld opgehaald. Alle kleine beetjes helpen en op die manier worden honderden dollars opgehaald.

Saskia is deze zomer flink gegroeid en heeft haar te kleine kleren in een tas gestopt. Katja is andersom gegroeid, ze heeft zoveel gewicht verloren, dat de meeste van haar kleren veel te groot zijn. Beiden willen hun kleren aan slachtoffers van Katrina doneren, maar ik heb nog geen instantie gevonden, die goederen in plaats van geld aanneemt. Overal lees ik, dat geld nodig is, maar goederen geven voelt eigenlijk meer substantieel, dat snap ik wel. Nog even zoeken, dus.

Saskia is vanmiddag uitgenodigd door haar vriendinnetje Rachel. Ze gaan naar de Water Mine om te zwemmen. Het weer is zo lekker, het is moeilijk voor te stellen, dat na morgen alle zwembaden en waterparken weer dichtgaan. Ze zouden, wat het weer betreft, nog zeker een maand open kunnen zijn, maar de lifeguards zijn high school en college studenten en die moeten weer naar school dinsdag.

Toen Katja begon met haar dieet, maanden geleden, heb ik haar beloofd om een nieuwe garderobe te gaan kopen als ze dertig pond was afgevallen. Vandaag was de dag, aangezien ze meer dan dertig pond lichter is en haar kleren enorm los zitten.

Om twaalf uur zet ik Saskia af bij haar vriendinnetje, Rick en Kai blijven thuis om het hek te schilderen en een "zwembad" voor Kai's schildpad, die naast onze schuur woont, te maken.

Katja en ik gaan vervolgens verder naar Tysons Corner. We eten een lekkere salade en een wrap bij U.S. Bistro in het Food Court (waar allerlei restaurantjes zijn) en zijn dan klaar voor de shopping trip.

Van tevoren geef ik Katja de limiet, die we kunnen uitgeven. Ik weet uit ervaring, dat dit nodig is. Maar vandaag gaat het prima. Alles wat ze aanpast staat haar fantastisch en ik zie een zelf verzekerde tiener voor me. Ik ben enorm trots op haar! Die zelfverzekerdheid had ik op haar leeftijd absoluut niet en ik ben blij, dat het haar wel beschoren is.

We winkelen bij Hecht's, Wet Seal, American Eagle en Delia's en ze komt met ontzettend leuke spullen thuis.

Vorige week is mijn trouwe crockpot (slow cooker) kapot gegaan en op de terugweg stoppen we nog bij Bed, Bath and Beyond voor een nieuwe. De oude was 17 jaar oud (huwelijkscadeau) en het was dus wel tijd om hem eens te vervangen. Ik kan niet wachten tot ik er weer lekkere dingen in kan maken!

Als we thuis komen is Rick net hard bezig met een enorm wespennest weg te spoelen. Hij is gekleed in een regenjas, lange broek en handschoenen en nog wordt hij twee keer gestoken! Ze zijn woedend, die babywespen! Terwijl hij hiermee bezig is, vind hij ook nog een hornet nest (heel nare steekbeesten in dit gebied) en ook die zijn niet happy, dat hun leventje verstoord wordt. Ik moet erg uitkijken, want ik ben flink allergisch voor wespensteken!

Na alle boze insekten getrotseerd te hebben heeft Rick alweer zin om ergens te gaan eten. We kiezen de Cheesecake Factory en we hoeven zelfs niet te wachten voor een tafel. We bestellen allemaal een "appetizer", maar die zijn zo enorm, dat we geen van allen meer een hoofdgerecht willen. Wel bestellen we een paar stukken van hun cheesecake, apple strudel en chocolate chip cookie dough, die als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Voor het naar bed gaan kijken we nog naar de foto's, die we in 2003 in New Orleans hebben genomen. Onvoorstelbaar, dat die stad nu zoveel te lijden heeft!

posted by Kasaka @ 8:24 PM   ---

|

Gekke ganzen

Het vroege naar bed gaan heeft geholpen, de zere keel is niet weg, maar verder voel ik me prima. Terwijl Rick Saskia mee naar de mall neemt voor haar back to school kleren (wel goed, een beetje vader-dochter tijd) stap ik op de fiets. Het is onbeschrijflijk mooi weer en ik ben niet de enige, die dat idee opvat, het is druk op het pad.

Na tien mijl keer ik om en zie dan zowaar een moederhert met twee kleintjes vlak langs de kant. Meestal laten ze zich op het weekend niet zien. Ik stop en kijk, maar verder rent, fietst en skate iedereen keihard door. Voor mij is dit nu juist een van de hoogtepunten van mijn fietstochten!

Op de terugweg ga ik langs het huis van Karin en Frank en die moeten een paar flinke heuvels op en af voor ze op het fietspad zijn! Ze zijn niet thuis, dus ik rij door naar huis.

Thuis vul ik online de eindeloze formulieren voor de scholen van de kinderen in. Oh, wat vind ik technologie toch fijn! Nu hoef ik maar een keer alle namen, ons adres en ander spul in te vullen, in plaats van het meer dan 15 keer met de hand te moeten doen!

Na de lunch genieten we van het heerlijke weer in de achtertuin. De kinderen spelen in de hot tub en ik lees in de hangmat.


We zijn in de veronderstelling, dat er dit weekend kermis is in Vienna, dus gaan we om een uur of vier daarheen. Maar de kermis blijkt pas volgend weekend te komen.

Omdat we nu wel zin hebben om ergens heen te gaan stelt Rick voor de Colvin Run molen te gaan bezoeken. Ik ben daar van de winter al eens langs gegaan om foto's te maken, maar toen was hij dicht.

Het molenaarshuis

De molen

Ook nu weer vissen we naast het net, want de laatste tickets voor een rondleiding worden om vier uur vergeven. We kijken dus wat rond in het heel leuke winkeltje, dat allerlei ouderwetse snoepjes en snuisterijen verkoopt. Daarna lopen we naar de molen en zien daar een heel stel Canadese ganzen, eenden en witte ganzen. Ze denken, dat wij eten hebben voor ze en komen in volle mars op ons af, luid gakkend. Vooral een van de witte ganzen is zeer vocaal en maakt een vreemd, dinosaurus achtig geluid. De kinderen lachen zich rot om die letterlijk domme ganzen.

Gekke gans!

Op een grappig getekend kaartje denkt Rick te zien, dat we, als we de weg verder volgen, bij de Potomac rivier zullen uitkomen. Ik heb daar mijn twijfels over, maar we gaan het toch proberen. Het is een prachtige weg door het chique Great Falls en de huizen er langs zijn ongelooflijk groot en luxueus! Rick en ik stellen ons voor, dat we in zo'n optrekje zouden wonen. Rick droomt toch nog altijd van een groter huis, terwijl ik ons huis echt het grootste vind, waar ik zou willen wonen. Het moet voor mij nog wel een beetje gezellig te maken zijn en buren dichtbij vind ik ook belangrijk, wat bij deze landgoederen niet het geval is.

Rick's droomhuis

Aan het einde van de weg, die doodloopt en niet bij de rivier uitkomt, zien we een hele familie herten rustig de weg oversteken. Voor het eerst in dit gebied zit er ook een mannetje met gewei bij. Ik probeer foto's te maken, maar ze zijn wat ver weg.

Het is inmiddels etenstijd en in het centrum van Great Falls vinden we toevallig een hele leuke Ierse pub, The Old Brogue. We krijgen een tafeltje op het terrasje en hun eten is erg lekker, iets om te onthouden voor St. Patrick's Day.


Terug in Vienna stoppen we bij Blockbuster. Ik wil eigenlijk graag "The Wedding Date" zien, maar die is niet voorradig, helaas. In plaats daarvan nemen we "In Good Company" en "Racing Stripes" mee, beiden erg leuke films.

posted by Kasaka @ 7:27 PM   ---

|

Lui in de hangmat

*** Iedereen heel hartelijk bedankt voor de leuke felicitaties omtrent het twee-jarig bestaan van dit blog! Ik kreeg zelfs gezellige email kaarten! Het voelde bijna alsof ik zelf jarig was! Erg, erg leuk! ***

Stralende zon komt door de blinds naar binnen en de telefoon rinkelt. Het is acht uur en ik verdenk Christine ervan bij de klok te zitten en te besluiten, dat acht uur een goede tijd is voor mij om op te staan!

Nu moet ik toegeven, dat ik het veel en veel leuker vind om met haar te wandelen, dan er alleen vandoor te gaan, dus we spreken af om 9 uur. Zij komt hierheen, want ik moet om 11 uur al op Saskia's school zijn.

Na iets meer dan een uur de heuvels in Vienna getrotseerd te hebben, douche ik me en gaan Saskia en ik naar haar school. Haar lerares is een leuk, jong iemand, die meteen aan Saskia vertelt wat voor leuke dingen ze dit jaar gaan doen. Wat een verschil met vorig jaar! Saskia vindt de "special ed" kinderen in haar klas maar niets, maar er zijn drie leraressen en op mijn vraag hoe dit nu in zijn werk zal gaan, antwoordt Mrs. Mongillo, dat de "special ed" kinderen alleen met sommige vakken met de gewone klas mee zullen doen.

Na allerlei cheques te hebben uitgeschreven, een voor het cafetaria voor de lunches, een voor een agenda en een voor de PTA (Parent Teacher Association), en me op te hebben gegeven als hulp bij het "Artsmart" programma, net als vorig jaar, gaan we weer huiswaarts. Je zou werkelijk een dagtaak kunnen hebben aan alle vrijwilligersbaantjes, die er op school en via de PTA te doen zijn! Ik ben bang, dat ik dit jaar Artsmart alleen zal gaan doen in Saskia's klas. Maar dat heb ik al eerder gedaan, dus prima.

Als we thuis komen heb ik een razende keelpijn. Ik voel me helemaal niet lekker en gelukkig neemt Kirsten Saskia en Madison mee naar hun zwembad. Katja is aan het babysitten en Kai op zijn kamer met zijn nieuwe slang. Ik overweeg zelf ook te gaan zwemmen, maar voel me niet goed genoeg.

In plaats daarvan (en Rick verklaart me voor gek!) ga ik in de achtertuin de overwoekerende slingerplant, die al mijn rozen en andere planten verstikt, er zoveel mogelijk uittrekken. Hij heeft de halve tuin werkelijk overgenomen en ik trek er zoveel uit, dat het een vuilniszak vult. Maar het is nog steeds niet alles, want ik heb de achterkant van de tuin nog niet gedaan.

Als ik klaar ben voel ik me nog steeds helemaal niet lekker en besluit maar niet naar het zwembad te gaan. Ik haal de hangmat uit de schuur en vlei me daar met tijdschriften en een bak iced tea in. Het is fijn ontspannend, een welkome afleiding van alle narigheid omtrent de Katrina catastrofe. Ik geniet van de mini-natuur om me heen: tientallen vlinders fladderen rond de vlinderstruiken, een nieuwsgierige eekhoorn komt heel dicht bij om te kijken wat die rare hangmat is daar en de cicades zingen hun (nu al wat minder luide) lied in de bomen.

Om een uur of zes komt Rick thuis en stelt voor om naar het Mexicaanse restaurant, Tequila Grande, dichtbij te lopen om te eten. Katja moet weer babysitten, maar Kai en Saskia lopen mee. We krijgen een leuk tafeltje op hun gezellige terras en de mango en zalm fajitas, die ik bestel, smaken voortreffelijk.

Eenmaal thuis voel ik me nog steeds niet beter en ik schrijf gauw dit blog en ga dan naar bed. Ik heb helemaal geen zin dit laatste weekend van de zomer ziek te zijn!

posted by Kasaka @ 9:59 PM   ---

|

Twee jaar blog!

Vandaag is de twee jarige verjaardag van dit blog! Zelf had ik niet verwacht, dat ik het zo lang zou volhouden en nog minder, dat ik zoveel leuke contacten zou overhouden aan dit blog.

Toen ik twee jaar geleden begon had ik vooral als doel om te laten zien aan familie en vrienden, dat het leven hier in de VS heel normaal is. Mijn visie van dit land voor we hierheen verhuisden was helemaal vertekend en met dit blog hoopte ik de verschillen, maar ook overeenkomsten tussen het wonen in Nederland en het wonen in de VS (althans in ons hoekje van dit immense land) te beschrijven.

Over de jaren heb ik veel geleerd en naarmate blogs populairder werden ben ik ook de dagboeken van anderen gaan lezen. En ik heb via dit blog vriendschappen gesloten met mensen, die ik voor het fenomeen "internet" vrijwel zeker nooit zou hebben ontmoet. Het is een heel bijzondere ervaring en ik hoop het nog lang vol te houden.

In het begin was ik erg onpersoonlijk en algemeen, maar langzamerhand heb ik hier ook over meer persoonlijke onderwerpen geschreven. Iedere ochtend is mijn eerste gang naar mijn blog om te zien of er reacties zijn. Altijd zijn die reacties erg leuk en ik dank degenen, die de tijd nemen om commentaar te leveren. Dit blog is al zo ingeburgerd in ons gezin, dat de kinderen soms zeggen "Mam, moet je dit niet in je blog schrijven?". Aan de andere kant zijn zij ook allemaal open genoeg om mij toe te staan (met limieten weliswaar) over hun leven te schrijven hier. Zij weten wat ik hier schrijf en ik probeer zoveel mogelijk hun privacy te beschermen.

Poeh, een lange dissertatie, die in feite enkel bedoeld is om mijn lezers en lezeressen te bedanken. Ik hoop nog lang door te gaan met dit blog en vind de vele opmerkingen erg leuk!

Vandaag worden we weer met stralende zon wakker. Christine belt, of ik naar haar toe wil komen om te gaan lopen, ze heeft alweer slecht geslapen en alsjeblieft laten we het alleen over positieve dingen hebben. Nou, dat is nog best moeilijk, want we zijn allemaal helemaal ontdaan over de beelden uit New Orleans en Mississippi en wij kunnen daadwerkelijk niets doen. Mijn oma zei altijd heel wijs "Je kunt niet het leed van de hele wereld op je schouders dragen". Ze had natuurlijk gelijk en zij heeft in haar leven verschrikkelijke dingen meegemaakt. De beelden, die uit het zuiden van ons land komen, zorgen er wel voor, dat we ons allemaal heel gelukkig voelen met het leven, dat we hier leiden. Al onze "problemen" vallen in het niets.

Wat hartverwarmend is, is de reactie van de Amerikanen. Wij hebben dan geld gegeven, anderen zijn veel vrijgeviger. De buurstaten Texas en Tennessee hebben hun scholen en colleges opengesteld voor de vluchtelingen en nemen duizenden vluchtelingen op. En op deze site (of klik op New Orleans) bijvoorbeeld worden kamers en hele huizen aangeboden of deze site. Rick en ik hebben wel al besproken, dat als er een vraag komt in dit gebied om slachtoffers onderdak te bieden, we een kamer in ons huis zullen aanbieden. Hij wil echter nu nog niet zover gaan.

Als ik weer thuis ben komt Laura om mij een broodnodige massage te geven. Ik merk, dat mijn spieren weer flink vast zijn gaan zitten en na de massage voel ik me heel raar, duizelig.

Karin en haar kinderen komen om te gaan zwemmen en we hebben een lekkere middag in het zwembad. Het water is wat koud, dus Karin en ik zwemmen al keuvelend een baan of tien en houden het dan wel voor gezien. We eten een ijsje en om kwart voor vijf hebben de kinderen het ook koud (al is het buiten 35 graden!) en we gaan naar huis.

Saskia popelt om te gaan kijken wie haar lerares is en wie er dit jaar in haar klas zullen zitten. Ieder jaar worden de klassen door elkaar gehutseld en ze hoopt, dat ze dit jaar eindelijk bij haar beste vriendinnetje Laura in de klas zal zitten. Ik bereid haar voor, dat dat waarschijnlijk niet zo zal zijn en zeg haar niets te verwachten. Onverrichterzake, want vol verwachting neemt ze haar step en gaat op weg naar school.

Voor mij is het belangrijker, dat ze de lerares krijgt, die wij hebben gevraagd. En dat gebeurt.

Toch komen er tranen. Laura zit niet in haar klas, haar klaslokaal is niet boven en de kinderen met emotionele problemen zitten in haar klas (haar school is een center voor kinderen met emotionele problemen en die kinderen worden na de derde klas ge"mainstreamed", dus doen muziek, handenarbeid, gym e.d. met de "gewone" klassen). Ik doe mijn best de positieven te benoemen, zo zitten er zeven meisjes in haar klas, waar ze goed bevriend mee is, maar de hele weg naar huis huilt ze op haar step.

Kortom, veranderingen zijn nooit makkelijk. Maar ze heeft meteen een vriendinnetje, dat wel in haar klas zit, opgebeld en die kwam even spelen en nou is het leed weer geleden. Ieder jaar verwacht ik de tranen, ieder jaar komen ze, maar dit jaar viel het allemaal best mee. Ik heb er een positief gevoel over.

Intussen heeft Sketch, de bal python slang, plaats gemaakt voor een albino corn snake. Het goede nieuws is, dat deze zo klein is, dat hij alleen bevroren mini (lees embryo, brrr!) muisjes eet. Dit is de slang, die Kai eigenlijk wilde, en hij heeft hem eindelijk gevonden. Sketch ging terug naar de dierenwinkel en werd ingewisseld. Ik moet toegeven, het is een schattig en mooi gekleurd slangetje, iets wat ik nooit had gedacht te schrijven!!

Op een dag als vandaag treft het me, hoe we uiteindelijk toch dit leven alleen leven. Iedereen heeft zijn persoonlijke moeilijkheden en angsten, zelfs binnen een gezin. We hebben allemaal verschillende dingen, die ons bezig houden. Gelukkig hebben we elkaar en onze vrienden om ons te ondersteunen.

Het is belangrijk om ons te blijven realiseren, dat wat we in de media zien niet het hele beeld is. Er wordt heel veel goeds gedaan en er is heel veel goede wil. Kritiek is gezond, maar laat het niet een reden zijn om ons af te keren van hulp voor degenen, die het zo hard nodig hebben.

(PS: De foto van ons pleintje zal een paar dagen hetzelfde blijven, terwijl Rick aan onze servers werkt.)

posted by Kasaka @ 9:38 PM   ---

|