Wat hebben we gedanst en gezongen! De musical "Mamma Mia" was in een woord klasse! Een heel leuk verhaal met natuurlijk de alom bekende liedjes van Abba er op heel vernuftige wijze doorheen verweven. De kostuums waren kleurrijk, de zangers hadden mooie stemmen (met uitzondering van een van de mannelijke zangers, vonden wij) en ik moest me vaak inhouden om niet luidkeels mee te gaan zingen. En toen het verhaal af was, werden er nog drie nummers (waaronder "Waterloo") gezongen, waarbij het publiek stond, zong en danste. Hartstikke leuk! Al bij het laatste nummer stonden sommigen op om mee te klappen en dansen. Het was een heel geanimeerde show en ook de kinderen vonden het prachtig.
De National Theatre schouwburg heeft 3 verdiepingen: orchestra, mezzanine en balcony. Orchestra is begane grond, mezzanine een verdieping hoger en balcony helemaal bovenaan (de goedkoopste plaatsen dus). Wij zaten 13 rijen naar achter van het podium in de orchestra sectie en zaten zo heerlijk dicht bij. Geen verrekijker nodig!
De schouwburg heeft 1683 zitplaatsen en was gisteravond uitverkocht. Katja wist van een vriendinnetje, dat ze ook zou gaan en vroeg of we haar zouden zien. Ik betwijfelde het, want er is niet veel tijd voor bekenden zoeken. Wat schetste onze verbazing, toen de familie van het vriendinnetje, die met onze vroegere buren bleken te zijn, pal voor ons kwam te zitten! Zij hadden hun tickets al voor Kerst besteld, ik pas een paar weken geleden. Gezellig was het zo wel, vooral tijdens de pauze.
Voor de voorstelling hebben we bij John Harvard's gegeten. Het bleek praktisch naast het theater te liggen en met een temperatuur van -6 en een straffe wind, die het veel en veel kouder deed voelen, hadden Katja en ik in onze met panties beklede benen niet veel zin om ver te lopen! Voor de schouwburg wordt er hier over het algemeen nog netjes gekleed.
De sfeer bij die microbrouwerij, waar ze ook rootbeer brouwen (ik heb nooit aan die smaak kunnen wennen, maar de kinderen en Rick vinden het heerlijk), was gezellig en luid. Het eten was redelijk, Katja's steak kwam niet "medium rare" zoals gevraagd, maar "well done". Mijn kabeljauw was wel lekker, maar een piepklein stukje (zelfs voor Nederlandse begrippen ;)). Rick bestelde een bier "sample", hij kreeg zes flinke glazen met hun verschillende soorten bier. Zoveel, dat hij het niet op kon!
Op de terugweg hebben we hard meegezongen met de gekochte "Mamma Mia" cd (tot ergernis van de kinderen) en om 11 uur lagen we weer moe en voldaan in bed.
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Saturday, January 31, 2004
Thursday, January 29, 2004
Helaas had ik geen fototoestel bij me, vanavond, toen ik terug reed na Saskia naar dansles te hebben gebracht. De zonsondergang was zo kleurig! Goud, roze, geel, noem maar op. De zonsondergangen zijn hier meestal net zo spectaculair als in tropische gebieden en met de sneeuw was het helemaal prachtig.
Ik zou dan zo graag mijn auto ergens op een parkeerplaats zetten en er gewoon van genieten. Ik doe dat ook wel eens bij de school van de kinderen, die op de top van een heuvel ligt, zodat je goed uitzicht hebt op de Shenandoah bergen in het westen. Ik denk, dat het weer boven de bergen voor zulke spectaculaire kleuren zorgt.
Vanmiddag kwam de UPS man weer eens langs. Rick bestelt veel online voor zijn werk, wat via UPS wordt bezorgd. We maakten een gezellig praatje. Toen ik die bruine wagen zag, moest ik opeens denken aan toen we in 2000 in Amsterdam waren en daar de UPS wagens zagen. Die zijn daar de helft zo groot als hier! Grappig om te zien.
Iemand uit Nederland vroeg me vandaag of alles nu inderdaad groter is in de VS. Tja, wat moet je daar nu op antwoorden? Natuurlijk is niet alles groter, maar veel toch wel.
Dat valt eigenlijk pas heel erg op, als je na een aantal jaren weer eens in Nederland bent. Dan is alles daar opeens echt klein en heel dicht bij elkaar!
Wat er dan echt opvallend groter is, behalve de afstanden? De natuur, bomen zijn hoger, bossen veel en veel uitgestrekter, meer wild en nog meer.
De wegen zijn veel breder, meestal vierbaans, tenzij je in een buurt rijdt en de vrachtwagens zijn angstig groot: 18 wielen komen je voorbij denderen.
Verder de huizen, over het algemeen, de tuinen, de supermarkten, dat is zo gauw waar ik op kom. Misschien dat anderen, die hier wonen of geweest zijn, nog andere aanvullingen hebben? Of zijn er dingen, die hier beduidend kleiner zijn, dan in Nederland? Ik kan zo gauw niets bedenken.
Ok, gewoon wel een leuke gedachte zo op een koude dag in januari. Terug naar het dagelijkse.
Ik heb vanavond hard gezocht naar een restaurant voor morgenavond. We gaan nl. naar de uitvoering "Mamma Mia" bij het National Theatre en willen daarvoor nog even eten.
Donderdagavond is de grootste uitgaansavond in Washington, waar ik in mijn single dagen lustig aan mee deed. Er zijn diverse leuke uitgaansgebieden en vaak bleef ik tot diep in de nacht weg. Onvoorstelbaar, nu, want Washington is niet bepaald de veiligste stad!
Maar ook vrijdag en zaterdag zijn heel druk en ik belde 3 restaurants voor ik er een gevonden had. Het is een van de vele microbrouwerijen met een restaurant, John Harvard's.
Ik heb er zin in! Een avond naar de schouwburg komt nog maar weinig voor in ons gezin en is ook voor 5 personen flink prijzig. Maar ik hoop, dat we steeds meer zullen gaan. Washington is geen New York wat betreft theater producties, maar er is een ruime keuze.
De grootste theaters zijn het Kennedy Center (het memorial voor John F. Kennedy), het National Theatre en het Warner Theatre. Andere bekenden zijn Ford's Theatre (waar Lincoln vermoord werd) en het Shakespeare Theatre. Maar er zijn talloze kleinere theatertjes, met meestal heel goede producties.
Ik zou dan zo graag mijn auto ergens op een parkeerplaats zetten en er gewoon van genieten. Ik doe dat ook wel eens bij de school van de kinderen, die op de top van een heuvel ligt, zodat je goed uitzicht hebt op de Shenandoah bergen in het westen. Ik denk, dat het weer boven de bergen voor zulke spectaculaire kleuren zorgt.
Vanmiddag kwam de UPS man weer eens langs. Rick bestelt veel online voor zijn werk, wat via UPS wordt bezorgd. We maakten een gezellig praatje. Toen ik die bruine wagen zag, moest ik opeens denken aan toen we in 2000 in Amsterdam waren en daar de UPS wagens zagen. Die zijn daar de helft zo groot als hier! Grappig om te zien.
Iemand uit Nederland vroeg me vandaag of alles nu inderdaad groter is in de VS. Tja, wat moet je daar nu op antwoorden? Natuurlijk is niet alles groter, maar veel toch wel.
Dat valt eigenlijk pas heel erg op, als je na een aantal jaren weer eens in Nederland bent. Dan is alles daar opeens echt klein en heel dicht bij elkaar!
Wat er dan echt opvallend groter is, behalve de afstanden? De natuur, bomen zijn hoger, bossen veel en veel uitgestrekter, meer wild en nog meer.
De wegen zijn veel breder, meestal vierbaans, tenzij je in een buurt rijdt en de vrachtwagens zijn angstig groot: 18 wielen komen je voorbij denderen.
Verder de huizen, over het algemeen, de tuinen, de supermarkten, dat is zo gauw waar ik op kom. Misschien dat anderen, die hier wonen of geweest zijn, nog andere aanvullingen hebben? Of zijn er dingen, die hier beduidend kleiner zijn, dan in Nederland? Ik kan zo gauw niets bedenken.
Ok, gewoon wel een leuke gedachte zo op een koude dag in januari. Terug naar het dagelijkse.
Ik heb vanavond hard gezocht naar een restaurant voor morgenavond. We gaan nl. naar de uitvoering "Mamma Mia" bij het National Theatre en willen daarvoor nog even eten.
Donderdagavond is de grootste uitgaansavond in Washington, waar ik in mijn single dagen lustig aan mee deed. Er zijn diverse leuke uitgaansgebieden en vaak bleef ik tot diep in de nacht weg. Onvoorstelbaar, nu, want Washington is niet bepaald de veiligste stad!
Maar ook vrijdag en zaterdag zijn heel druk en ik belde 3 restaurants voor ik er een gevonden had. Het is een van de vele microbrouwerijen met een restaurant, John Harvard's.
Ik heb er zin in! Een avond naar de schouwburg komt nog maar weinig voor in ons gezin en is ook voor 5 personen flink prijzig. Maar ik hoop, dat we steeds meer zullen gaan. Washington is geen New York wat betreft theater producties, maar er is een ruime keuze.
De grootste theaters zijn het Kennedy Center (het memorial voor John F. Kennedy), het National Theatre en het Warner Theatre. Andere bekenden zijn Ford's Theatre (waar Lincoln vermoord werd) en het Shakespeare Theatre. Maar er zijn talloze kleinere theatertjes, met meestal heel goede producties.
Wednesday, January 28, 2004
Mooi! Dat was het vandaag bij het opstaan. Een compleet witte wereld met glinsterende bomen van al de ijzel van gisteren. Ik moest gewoon buiten zijn om dit alles tot me te nemen.
Dus heb ik me warm aangekleed (heel warm, want het waaide flink en voelde aan als -10), mijn fototoestel meegenomen en ben door de diepe sneeuw gaan wandelen. Nou, dat is een goede oefening! Beter zelfs dan op het strand wandelen. Ik genoot van de omgeving en was degenen, die hun stoep nog niet schoongemaakt hadden, dankbaar, ook al is dat niet zo sociaal. Door de ijzel lag er een ijslaag op de eerste sneeuwval en daarbovenop de 5cm die gisteravond gevallen zijn. Het was leuk om op te lopen.
Eenmaal weer thuis moest toch de oprijlaan weer schoongemaakt en de stoep voor het huis ook. Al met al ben ik vanochtend flink fysiek bezig geweest!
Het schooldistrict had gisteravond email gestuurd, dat de scholen 2 uur later dan gewoonlijk zouden openen. Maar toen ik vanochtend beneden kwam, bleken ze toch gesloten, het was ook wel erg glad overal!
Voor morgen hebben we het nog niet gehoord. De meeste schooldistricten om ons heen beginnen later. Maar dit schooldistrict is enorm, dus ze zijn altijd laat met hun aankondigingen.
De kinderen genoten van hun tweede sneeuwdag. De hele dag hebben ze buiten gespeeld. Igloo's gebouwd van de sneeuwbergen voor het huis en van de heuvel naast het huis afgesleed. Heerlijk! Sneeuw is toch wel het perfecte speelgoed in de winter! Ze kwamen allemaal met hoogrode konen van de kou binnen.
Rick werkte vandaag van huis en haalde een lekkere lunch van Subway. Ze hebben daar nu "low carb" (laag koolhydraten gehalte) wraps, groentes en vlees gewikkeld in een tortilla. Veel bedrijven proberen de vele Atkins dieet volgers te plezieren. Er zal binnenkort zelfs low carb pasta te koop zijn. De commercie is erg gevoelig voor trends en de trend nu is veel eiwitten, weinig koolhydraten.
De rest van de middag heb ik gewerkt aan een artikel over Washington DC voor de website "AllesAmerika.com". Ik moet zeggen, er is heel veel te zeggen over deze stad! En ik heb weer wat geleerd over de geschiedenis van onze hoofdstad. Ik was er zo in verdiept, dat ik prompt Saskia's pianoles vergat! Oeps! Gelukkig kon ze iets later alsnog terecht.
We zitten nu "Wheel of Fortune" te kijken, we zien dat eigenlijk nooit, maar het is wel een leuk spel. Het doet me altijd aan Rick's grootmoeder denken, die het iedere avond trouw keek. Een van de deelneemsters is Afrikaans-Amerikaans en noemde de namen van haar 3 kinderen. Twee heel ongewone namen en een "Princess". Arm kind!
De zwarte Amerikanen staan bekend om hun ongewone voornamen, veelal een bestaande naam met "La" of "Le" ervoor: Lakeisha, Latasha, Leshawn etc. Of er worden extra letters aan bestaande namen toegevoegd: Eddwynn.
Toen ik net in de VS kwam, was ik van plan mijn naam te veranderen naar mijn voornaam "Leonora". In Nederland was ik altijd een van een groep Petra's en ik dacht, dat dit de perfecte kans zou zijn om dat te veranderen en een originele naam te hebben. Gelukkig is het er nooit van gekomen, want Petra is hier zeer ongewoon en Leonora veel minder. Meestal wordt het "Lenora" gespeld en heel vaak is het een Afrikaans-Amerikaanse naam. Ook denkt men vaak, dat mijn zusje, die de ongewone naam Ayesha heeft, zwart is, want Aisha is een populaire naam.
Ik vind het interessant om te zien wat een eigen cultuur de Afrikaans-Amerikaanse mensen hebben ontwikkeld. De voornamen zijn daar slechts een klein deel van.
Hieronder wat foto's van straten waar ik vanochtend door wandelde:
Dus heb ik me warm aangekleed (heel warm, want het waaide flink en voelde aan als -10), mijn fototoestel meegenomen en ben door de diepe sneeuw gaan wandelen. Nou, dat is een goede oefening! Beter zelfs dan op het strand wandelen. Ik genoot van de omgeving en was degenen, die hun stoep nog niet schoongemaakt hadden, dankbaar, ook al is dat niet zo sociaal. Door de ijzel lag er een ijslaag op de eerste sneeuwval en daarbovenop de 5cm die gisteravond gevallen zijn. Het was leuk om op te lopen.
Eenmaal weer thuis moest toch de oprijlaan weer schoongemaakt en de stoep voor het huis ook. Al met al ben ik vanochtend flink fysiek bezig geweest!
Het schooldistrict had gisteravond email gestuurd, dat de scholen 2 uur later dan gewoonlijk zouden openen. Maar toen ik vanochtend beneden kwam, bleken ze toch gesloten, het was ook wel erg glad overal!
Voor morgen hebben we het nog niet gehoord. De meeste schooldistricten om ons heen beginnen later. Maar dit schooldistrict is enorm, dus ze zijn altijd laat met hun aankondigingen.
De kinderen genoten van hun tweede sneeuwdag. De hele dag hebben ze buiten gespeeld. Igloo's gebouwd van de sneeuwbergen voor het huis en van de heuvel naast het huis afgesleed. Heerlijk! Sneeuw is toch wel het perfecte speelgoed in de winter! Ze kwamen allemaal met hoogrode konen van de kou binnen.
Rick werkte vandaag van huis en haalde een lekkere lunch van Subway. Ze hebben daar nu "low carb" (laag koolhydraten gehalte) wraps, groentes en vlees gewikkeld in een tortilla. Veel bedrijven proberen de vele Atkins dieet volgers te plezieren. Er zal binnenkort zelfs low carb pasta te koop zijn. De commercie is erg gevoelig voor trends en de trend nu is veel eiwitten, weinig koolhydraten.
De rest van de middag heb ik gewerkt aan een artikel over Washington DC voor de website "AllesAmerika.com". Ik moet zeggen, er is heel veel te zeggen over deze stad! En ik heb weer wat geleerd over de geschiedenis van onze hoofdstad. Ik was er zo in verdiept, dat ik prompt Saskia's pianoles vergat! Oeps! Gelukkig kon ze iets later alsnog terecht.
We zitten nu "Wheel of Fortune" te kijken, we zien dat eigenlijk nooit, maar het is wel een leuk spel. Het doet me altijd aan Rick's grootmoeder denken, die het iedere avond trouw keek. Een van de deelneemsters is Afrikaans-Amerikaans en noemde de namen van haar 3 kinderen. Twee heel ongewone namen en een "Princess". Arm kind!
De zwarte Amerikanen staan bekend om hun ongewone voornamen, veelal een bestaande naam met "La" of "Le" ervoor: Lakeisha, Latasha, Leshawn etc. Of er worden extra letters aan bestaande namen toegevoegd: Eddwynn.
Toen ik net in de VS kwam, was ik van plan mijn naam te veranderen naar mijn voornaam "Leonora". In Nederland was ik altijd een van een groep Petra's en ik dacht, dat dit de perfecte kans zou zijn om dat te veranderen en een originele naam te hebben. Gelukkig is het er nooit van gekomen, want Petra is hier zeer ongewoon en Leonora veel minder. Meestal wordt het "Lenora" gespeld en heel vaak is het een Afrikaans-Amerikaanse naam. Ook denkt men vaak, dat mijn zusje, die de ongewone naam Ayesha heeft, zwart is, want Aisha is een populaire naam.
Ik vind het interessant om te zien wat een eigen cultuur de Afrikaans-Amerikaanse mensen hebben ontwikkeld. De voornamen zijn daar slechts een klein deel van.
Hieronder wat foto's van straten waar ik vanochtend door wandelde:
Tuesday, January 27, 2004
Vanochtend weer flinke ijzel. Rick besloot er toch doorheen te gaan. Ik ruimde ondertussen met mijn buurvrouw sneeuw in de hele buurt, zodat morgen de kinderen naar school kunnen lopen. Lorraine en ik en Kai en haar dochter Katarina ruimden zeker een halve kilometer lang stoep! Met 20 cm sneeuw en een laag ijs erbovenop was het flink zwaar.
Op vrijdag, voordat we naar Snowshoe gingen, moesten we documenten gaan tekenen bij een advocatenkantoor. We gingen nl. van een 30-jaar hypotheek op ons huis naar een 15-jaar. Dit omdat de rente op het moment heel laag is (4,85 procent voor ons) en omdat het voor ons financieel voordeliger zou zijn. Ik heb nooit een hypotheek hoeven afsluiten in Nederland, maar hier moet je zgn. punten (1% van de leen = 1 punt) betalen. Hoe meer punten, hoe voordeliger de lening. Wij betaalden 2 punten.
Het advocatenkantoor was precies zoals alle advocatenkantoren, waar ik geweest ben. met grote houten mahoniehouten deuren, heel grote mahoniehouten bureaus, gratis pennen en een telefoon (voor noodgevallen). Enfin, we tekenden 100 papieren en dachten, dat het allemaal in kannen en kruiken was.
Overigens is het bezitten van een huis "the American Dream" en meer en meer mensen maken die droom waar (vanwege de lage rente). Weinig mensen huren hier, tenzij ze de aanbetaling van een huis niet kunnen ophoesten (zoals wij, toen we pas begonnen) of maar tijdelijk ergens zijn.
Niet, dus. Vandaag door alle sneeuw en ijzel weer terug, want een van mijn handtekeningen "leek" niet. Nu heb ik een totaal on-Amerikaanse handtekening: een soort krabbel met alleen mijn initialen en achternaam (onleesbaar). Amerikanen tekenen meestal met hun volle naam netjes in schoolschrift. Maar ok, handtekening weer gezet, hopelijk is dit genoeg!
Als het slecht weer is, is het heerlijk voor de lokale televisiekanalen, ze hebben overal verslaggevers om over ieder korreltje hagel, ijzel of sneeuw te rapporteren. Maar vandaag was het moeilijk, want de belangrijke presidentiele voorverkiezingen in New Hampshire waren ook onderweg. John Kerry heeft deze voorverkiezingen weer gewonnen, we zullen zien of hij doorzet, of dat de media hem ook in spaanders hakt.
Verder heb ik van de sneeuwdag gebruik gemaakt om mijn verslag over Snowshoe online te zetten en ook de foto's.
Op vrijdag, voordat we naar Snowshoe gingen, moesten we documenten gaan tekenen bij een advocatenkantoor. We gingen nl. van een 30-jaar hypotheek op ons huis naar een 15-jaar. Dit omdat de rente op het moment heel laag is (4,85 procent voor ons) en omdat het voor ons financieel voordeliger zou zijn. Ik heb nooit een hypotheek hoeven afsluiten in Nederland, maar hier moet je zgn. punten (1% van de leen = 1 punt) betalen. Hoe meer punten, hoe voordeliger de lening. Wij betaalden 2 punten.
Het advocatenkantoor was precies zoals alle advocatenkantoren, waar ik geweest ben. met grote houten mahoniehouten deuren, heel grote mahoniehouten bureaus, gratis pennen en een telefoon (voor noodgevallen). Enfin, we tekenden 100 papieren en dachten, dat het allemaal in kannen en kruiken was.
Overigens is het bezitten van een huis "the American Dream" en meer en meer mensen maken die droom waar (vanwege de lage rente). Weinig mensen huren hier, tenzij ze de aanbetaling van een huis niet kunnen ophoesten (zoals wij, toen we pas begonnen) of maar tijdelijk ergens zijn.
Niet, dus. Vandaag door alle sneeuw en ijzel weer terug, want een van mijn handtekeningen "leek" niet. Nu heb ik een totaal on-Amerikaanse handtekening: een soort krabbel met alleen mijn initialen en achternaam (onleesbaar). Amerikanen tekenen meestal met hun volle naam netjes in schoolschrift. Maar ok, handtekening weer gezet, hopelijk is dit genoeg!
Als het slecht weer is, is het heerlijk voor de lokale televisiekanalen, ze hebben overal verslaggevers om over ieder korreltje hagel, ijzel of sneeuw te rapporteren. Maar vandaag was het moeilijk, want de belangrijke presidentiele voorverkiezingen in New Hampshire waren ook onderweg. John Kerry heeft deze voorverkiezingen weer gewonnen, we zullen zien of hij doorzet, of dat de media hem ook in spaanders hakt.
Verder heb ik van de sneeuwdag gebruik gemaakt om mijn verslag over Snowshoe online te zetten en ook de foto's.
Monday, January 26, 2004
Daar zijn we weer! We hebben een fantastisch weekend gehad, het is een heel leuk resort, ik zal een aparte, meer uitgebreide blog schrijven over de reis, maar hieronder in het kort:
Toen we aankwamen waren de wegen slecht, het sneeuwde, maar er lag nog niet veel, wel genoeg om de wegen heel glad te maken. Maar we haalden het en checkten rond 9 uur in.
We hadden een apartementje met twee slaapkamers en een sofa, die tot tweepersoonsbed uitklapte. Helaas was het uitzicht op de parkeerplaats, maar ach, maakte niet uit, we hadden laat geboekt (vorige week) en nog geluk gehad, dat we iets zo centraals kregen.
Dit resort is enorm, wij zaten in het Central Village, met een heel stel leuke winkeltjes en restaurants. Ook waren er goede pistes daar, Rick en de kinderen namen lessen, ik was er te bang voor. Katja probeerde snowboarding, maar het lukte haar, tot haar teleurstelling, niet.
Het was zaterdag bitterkoud met een snijdende wind, ik heb een paar foto's waar je letterlijk niets van Kai en Saskia ziet!
Gisteren zijn Kai en ik op sneeuwschoenen door het woud gaan wandelen en 's middags ben ik in de harde sneeuw en wind met Saskia gaan "tuben", met een opblaasband van de berg afglijden. De anderen gingen skien.
Gisteravond ging het zeer bergafwaarts met het weer, het begon te ijzelen en de wegen werden onbegaanbaar. Eerlijk gezegd heb ik vannacht nauwelijks geslapen, want we zouden dus terugrijden en de Weather Channel vertelde vreselijke verhalen over het weer hier in Washington (we hebben inderdaad 15+ cm sneeuw hier).
Maar vanochtend werd er gezegd, dat er een pauze in het slechte weer was tot vanavond. Dus besloten we toch maar te gaan. Ik heb de hele dag stijf van angst in de auto gezeten en op sommige bergwegen was het touch and go (vooral toen een auto voor ons het niet haalde, gelukkig kon Rick er nog net langs). Maar hij heeft heel goed gereden en we zijn thuis.
En het was allemaal wel prachtig, de rode schuren tegen de witte sneeuw, de schattige witte kerkjes met rode deurtjes en glas in lood ramen, de oude huizen met schommelstoelen op de "porch". En natuurlijk de vergezichten in de heuvels.
Hier is vannacht dus inderdaad 15 centimeter sneeuw gevallen en dus is het morgenochtend sneeuwruimen geblazen! Onze buren en de pizza bezorgers vonden ons vast al asociaal, dat alles nog wit is.
Grappig was, dat de wegen in Virginia veel beter schoongemaakt waren, dan in West-Virginia. De staten zijn echt net als aparte landen.
Ik hou het vandaag kort. De kinderen zijn morgen ook nog vrij van school, dus hier in Fairfax County hoeven we geen sneeuwdagen op te geven voor deze storm.
Nu zitten we lekker bij de open haard met een witte wereld om ons heen. Het is goed weer veilig thuis te zijn!
Toen we aankwamen waren de wegen slecht, het sneeuwde, maar er lag nog niet veel, wel genoeg om de wegen heel glad te maken. Maar we haalden het en checkten rond 9 uur in.
We hadden een apartementje met twee slaapkamers en een sofa, die tot tweepersoonsbed uitklapte. Helaas was het uitzicht op de parkeerplaats, maar ach, maakte niet uit, we hadden laat geboekt (vorige week) en nog geluk gehad, dat we iets zo centraals kregen.
Dit resort is enorm, wij zaten in het Central Village, met een heel stel leuke winkeltjes en restaurants. Ook waren er goede pistes daar, Rick en de kinderen namen lessen, ik was er te bang voor. Katja probeerde snowboarding, maar het lukte haar, tot haar teleurstelling, niet.
Het was zaterdag bitterkoud met een snijdende wind, ik heb een paar foto's waar je letterlijk niets van Kai en Saskia ziet!
Gisteren zijn Kai en ik op sneeuwschoenen door het woud gaan wandelen en 's middags ben ik in de harde sneeuw en wind met Saskia gaan "tuben", met een opblaasband van de berg afglijden. De anderen gingen skien.
Gisteravond ging het zeer bergafwaarts met het weer, het begon te ijzelen en de wegen werden onbegaanbaar. Eerlijk gezegd heb ik vannacht nauwelijks geslapen, want we zouden dus terugrijden en de Weather Channel vertelde vreselijke verhalen over het weer hier in Washington (we hebben inderdaad 15+ cm sneeuw hier).
Maar vanochtend werd er gezegd, dat er een pauze in het slechte weer was tot vanavond. Dus besloten we toch maar te gaan. Ik heb de hele dag stijf van angst in de auto gezeten en op sommige bergwegen was het touch and go (vooral toen een auto voor ons het niet haalde, gelukkig kon Rick er nog net langs). Maar hij heeft heel goed gereden en we zijn thuis.
En het was allemaal wel prachtig, de rode schuren tegen de witte sneeuw, de schattige witte kerkjes met rode deurtjes en glas in lood ramen, de oude huizen met schommelstoelen op de "porch". En natuurlijk de vergezichten in de heuvels.
Hier is vannacht dus inderdaad 15 centimeter sneeuw gevallen en dus is het morgenochtend sneeuwruimen geblazen! Onze buren en de pizza bezorgers vonden ons vast al asociaal, dat alles nog wit is.
Grappig was, dat de wegen in Virginia veel beter schoongemaakt waren, dan in West-Virginia. De staten zijn echt net als aparte landen.
Ik hou het vandaag kort. De kinderen zijn morgen ook nog vrij van school, dus hier in Fairfax County hoeven we geen sneeuwdagen op te geven voor deze storm.
Nu zitten we lekker bij de open haard met een witte wereld om ons heen. Het is goed weer veilig thuis te zijn!
Thursday, January 22, 2004
"Hello y'all!" zo begon een email van een Virginiaanse vriendin van mij. Echt een zuidelijke groet, maar hij laat ook een "probleem" in de Engelse taal zien: hoe geef je "jullie" aan. "Y'all" is echt zuidelijk en klinkt ook heerlijk gemoedelijk. Het moet ook nog met een uitgestrekte "aaah", dan heb je de "Southern drawl" echt te pakken.
Hier in Noord-Virginia wonen we net op het randje het zuiden. Virginia was tijdens de Burgeroorlog natuurlijk een zuidelijke staat en als je buiten het Washington Metropolitan stedelijk gebied komt, is dat meteen te merken.
Op het echt zuidelijke accent wordt helaas nog wel een beetje neergekeken. Toen ik nog reisagente was, was dat het moeilijkst te verstaan van alle accenten in de V.S. Als ik niet te zuidelijk over wil komen en toch "jullie" duidelijk wil maken, gebruik ik maar "you all" of "all of you". Amerikanen zitten er zelf ook wel eens mee in hun maag, overigens.
Hier in Fairfax County wonen we in een van de rijkste counties in de V.S.. Dit is goed te zien aan het soort auto's, dat je rond ziet rijden. Ten eerste zie je nauwelijks de echt oude modellen auto's, zoals de roestige stationwagons en de auto's waar de uitlaat bijna afvalt. De meeste auto's zijn minder dan 5 jaar oud.
Natuurlijk zijn er heel wat minivans, voor wat ze hier "soccer moms" noemen, moeders zoals ik, die hun kinderen overal heen shuttelen. Mijn kinderen spelen geen soccer (voetbal), maar zij zijn daarin een grote uitzondering. En je ziet heel wat SUV's, zoals de gigantische Ford Expedition. En de enkele superdure Hummer (wat een lelijk ding is dat!). En de luxe auto's, zoals Lexus, BMW en Mercedes.
Maar wat het meest opvalt is het grote aantal Jaguars. Het is echt de auto, vooral van ouderen (als ze niet voor de klassieke Cadillac vallen, tenminste). Ik heb de Jaguar altijd best mooi gevonden, voornamelijk vanwege het beeldje van de Jaguar op de neus van de auto. Dus huurde Rick er een keer een, voor een avondje uit. Wat een tegenvaller! Er was echt niets bijzonders aan het interieur. Weg was mijn voorliefde voor de auto en ik vind hem nu ook stijf. Ik dacht vanochtend terug aan dit voorval, omdat ik onderweg naar de Fitness Club maar lieft 7 Jaguars zag! Geef mij maar een leuke rode Corvette!
In Washington was het vandaag een drukte van jewelste. De 31ste verjaardag van de beslissing Roe versus Wade werd herdacht. Bij deze beslissing bepaalde het Supreme Court, dat abortus wettelijk zou zijn toegestaan. Sindsdien werken allerlei anti-abortus groepen hard om die beslissing ongedaan te maken. Zo ook vandaag, duizenden stroomden vanuit alle hoeken van het land naar Washington. Hier hoorden ze o.a. President Bush via een telefoongesprek. En ze marcheerden naar het Supreme Court.
Mijn massage therapist vertelde, dat haar vader daar ook aanwezig was. Zijzelf is voor eigen keuze en het is dus een pijnlijk punt tussen haar en haar vader. Vorig jaar bevond ik mij met een zeer pro keuze vriendin te midden van deze massa demonstranten. Het ging er allemaal keurig aan toe, maar het viel me op hoeveel meer mannen ertussen zaten, dan vrouwen. We voelden ons er absoluut niet thuis, want ik ben ook voor eigen keuze, hier in de wandelgangen "pro choice" genoemd. Dit onderwerp blijft ook altijd weer een punt van debat tussen de verschillende presidentskandidaten. Alle Democraten zijn voor het wettelijk blijven van abortus, President Bush is tegen.
Verder is het vandaag het Chinese Nieuwjaar. Het jaar van de Aap, blijkt een heel gelukkig jaar te zijn, het is Kai's jaar dit jaar. Helaas ben ik geboren in het jaar van de Os, minder gelukkig, dus. Washington heeft een minder grote Chinatown, dan bijvoorbeeld New York en San Francisco, maar toch nog flink groot met heel wat restaurants. Aan het begin staat een prachtige Chinese Poort, die de grootste enkelvoudige Chinese poort ter wereld is.
Op 25 januari wordt in Chinatown een heel mooie Nieuwjaarsparade gehouden. Helaas zullen we dit jaar niet kunnen gaan, omdat we in West Virginia zijn. Net als in Nederland hebben we hier praktisch op iedere hoek een Chinees restaurant. De keuken is echter meestal Sechuan of Hunan, niet Cantonees, zoals in Nederland. De gerechten zijn dan ook heel anders, dan wat we in Nederland kenden. En natuurlijk ontbreekt de Indonesische invloed hier helemaal.
Ter ere van het Chinese Nieuwjaar hebben we vanavond Chinees besteld (het wordt thuisbezorgd). Onder anderen General Tso's kip, Hot and Sour soup en Hunan kip.
Nu ga ik Kai helpen met zijn huiswerk: de geschiedenis van de revolutie. Heel interessant, want, hoewel Kai naar mij kijkt voor antwoorden, heb ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord van de "Sugar Act" of de "Stamp Act"! En zo leer ik langzaam meer over de geschiedenis van dit land.
Nu weer gauw terug naar het pakken voor morgen. Ik weet niet of ik morgen de kans krijg te schrijven. Zo niet, dan wens ik een ieder een heel prettig weekend en als ik in Snowshoe niet online kan komen, zal ik op dinsdag weer schrijven.
Hier in Noord-Virginia wonen we net op het randje het zuiden. Virginia was tijdens de Burgeroorlog natuurlijk een zuidelijke staat en als je buiten het Washington Metropolitan stedelijk gebied komt, is dat meteen te merken.
Op het echt zuidelijke accent wordt helaas nog wel een beetje neergekeken. Toen ik nog reisagente was, was dat het moeilijkst te verstaan van alle accenten in de V.S. Als ik niet te zuidelijk over wil komen en toch "jullie" duidelijk wil maken, gebruik ik maar "you all" of "all of you". Amerikanen zitten er zelf ook wel eens mee in hun maag, overigens.
Hier in Fairfax County wonen we in een van de rijkste counties in de V.S.. Dit is goed te zien aan het soort auto's, dat je rond ziet rijden. Ten eerste zie je nauwelijks de echt oude modellen auto's, zoals de roestige stationwagons en de auto's waar de uitlaat bijna afvalt. De meeste auto's zijn minder dan 5 jaar oud.
Natuurlijk zijn er heel wat minivans, voor wat ze hier "soccer moms" noemen, moeders zoals ik, die hun kinderen overal heen shuttelen. Mijn kinderen spelen geen soccer (voetbal), maar zij zijn daarin een grote uitzondering. En je ziet heel wat SUV's, zoals de gigantische Ford Expedition. En de enkele superdure Hummer (wat een lelijk ding is dat!). En de luxe auto's, zoals Lexus, BMW en Mercedes.
Maar wat het meest opvalt is het grote aantal Jaguars. Het is echt de auto, vooral van ouderen (als ze niet voor de klassieke Cadillac vallen, tenminste). Ik heb de Jaguar altijd best mooi gevonden, voornamelijk vanwege het beeldje van de Jaguar op de neus van de auto. Dus huurde Rick er een keer een, voor een avondje uit. Wat een tegenvaller! Er was echt niets bijzonders aan het interieur. Weg was mijn voorliefde voor de auto en ik vind hem nu ook stijf. Ik dacht vanochtend terug aan dit voorval, omdat ik onderweg naar de Fitness Club maar lieft 7 Jaguars zag! Geef mij maar een leuke rode Corvette!
In Washington was het vandaag een drukte van jewelste. De 31ste verjaardag van de beslissing Roe versus Wade werd herdacht. Bij deze beslissing bepaalde het Supreme Court, dat abortus wettelijk zou zijn toegestaan. Sindsdien werken allerlei anti-abortus groepen hard om die beslissing ongedaan te maken. Zo ook vandaag, duizenden stroomden vanuit alle hoeken van het land naar Washington. Hier hoorden ze o.a. President Bush via een telefoongesprek. En ze marcheerden naar het Supreme Court.
Mijn massage therapist vertelde, dat haar vader daar ook aanwezig was. Zijzelf is voor eigen keuze en het is dus een pijnlijk punt tussen haar en haar vader. Vorig jaar bevond ik mij met een zeer pro keuze vriendin te midden van deze massa demonstranten. Het ging er allemaal keurig aan toe, maar het viel me op hoeveel meer mannen ertussen zaten, dan vrouwen. We voelden ons er absoluut niet thuis, want ik ben ook voor eigen keuze, hier in de wandelgangen "pro choice" genoemd. Dit onderwerp blijft ook altijd weer een punt van debat tussen de verschillende presidentskandidaten. Alle Democraten zijn voor het wettelijk blijven van abortus, President Bush is tegen.
Verder is het vandaag het Chinese Nieuwjaar. Het jaar van de Aap, blijkt een heel gelukkig jaar te zijn, het is Kai's jaar dit jaar. Helaas ben ik geboren in het jaar van de Os, minder gelukkig, dus. Washington heeft een minder grote Chinatown, dan bijvoorbeeld New York en San Francisco, maar toch nog flink groot met heel wat restaurants. Aan het begin staat een prachtige Chinese Poort, die de grootste enkelvoudige Chinese poort ter wereld is.
Op 25 januari wordt in Chinatown een heel mooie Nieuwjaarsparade gehouden. Helaas zullen we dit jaar niet kunnen gaan, omdat we in West Virginia zijn. Net als in Nederland hebben we hier praktisch op iedere hoek een Chinees restaurant. De keuken is echter meestal Sechuan of Hunan, niet Cantonees, zoals in Nederland. De gerechten zijn dan ook heel anders, dan wat we in Nederland kenden. En natuurlijk ontbreekt de Indonesische invloed hier helemaal.
Ter ere van het Chinese Nieuwjaar hebben we vanavond Chinees besteld (het wordt thuisbezorgd). Onder anderen General Tso's kip, Hot and Sour soup en Hunan kip.
Nu ga ik Kai helpen met zijn huiswerk: de geschiedenis van de revolutie. Heel interessant, want, hoewel Kai naar mij kijkt voor antwoorden, heb ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord van de "Sugar Act" of de "Stamp Act"! En zo leer ik langzaam meer over de geschiedenis van dit land.
Nu weer gauw terug naar het pakken voor morgen. Ik weet niet of ik morgen de kans krijg te schrijven. Zo niet, dan wens ik een ieder een heel prettig weekend en als ik in Snowshoe niet online kan komen, zal ik op dinsdag weer schrijven.
Wednesday, January 21, 2004
Op sommige dagen vraag ik me halverwege de dag af, waarover ik nu weer eens zal schrijven. Er lijkt weinig te gebeuren, Katja is nog steeds ziek thuis en dus probeer ik natuurlijk zoveel mogelijk thuis te zijn voor haar.
Om nu over hoe ik de kattenbakken heb uitgeschept en Taco Soup voor het avondeten heb gemaakt te gaan schrijven is ook zo saai.
Gelukkig hebben mijn gezinsleden soms een spannender leven dan ik! De kinderen hebben bijna iedere middag wel een of andere activiteit, op sommige middagen zelfs twee.
Zo hadden Kai en Saskia gisteren via school "Hands on Science". Dit is een programma, waarbij ze via allerlei scheikundige proeven de werking van simpele producten als bijvoorbeeld suiker leren kennen. Beiden vinden het prachtig! Er worden heel wat van dit soort programma's na school georganiseerd, om de kennis van de kinderen verder te ontwikkelen en de natuurlijke nieuwsgierigheid aan te wakkeren.
Vanmiddag had Saskia een bijeenkomst van "Odyssey of the Mind". Ook dit is een na schools programma. In groepen benaderen de kinderen een probleem wat ze door een jury wordt voorgelegd en in maart wordt er via een competitie besloten, wie dit het best heeft opgelost. De groep wordt geleid door ouders en eventueel zijn de ouders ook de jury van de inzendingen (van andere groepen, dan die van hun kind, natuurlijk). Saskia's "coach" is vreselijk enthousiast en Saskia gaat er met veel graagte naar toe.
Kai bleek vandaag met een jongen om een potlood geruzied te hebben en toen de jongen plotseling losliet, stak Kai zichzelf in de buik met het potlood. Hij vertelde, dat hij ongeveer 1/2 cm potlood eruit had getrokken, maar hij wist niet zeker of hij alles eruit had gekregen. Dus maar weer naar de Urgent Care. Gelukkig zijn ze daar open tot 9 uur en was het niet druk. Met een antibiotisch zalfje waren we 1 uur later weer thuis. Voor het hoofdstuk "Gekke dingen, die je met je kinderen meemaakt". Never a dull moment, zoals we hier zeggen.
Vanmiddag heb ik ook reserveringen voor ski lessen gemaakt bij Snowshoe. Kai en Saskia gaan samen in een ski klas op zaterdagmiddag. Katja krijgt twee uur snowboard les en Rick neemt ook een uur les, hoewel hij al ervaren is.
Ik was te bang om ook voor mezelf te boeken. Vorig jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een twee uur les genomen. Ik ben eigenlijk doodsbang van gladde oppervlakken, nadat ik op mijn 21e mijn enkel meervoudig gebroken heb op een stuk ijs (dit nog in Nederland). Als ik daar daadwerkelijk ben, lukt het me misschien weer over die angstdrempel te stappen, maar zo aan de telefoon absoluut niet.
Nu ben ik van plan om met sneeuwschoenen een trektocht te gaan maken of misschien langlaufen. Ik zal wel zien. Misschien ga ik ook wel met een goed boek voor de open haard hangen, de kou begint me al flink de keel uit te hangen!
Het is nog zo ijzig koud, vanmidddag gauw een lekkere niet-vette Chai thee bij Starbucks gehaald om op te warmen!
Om nu over hoe ik de kattenbakken heb uitgeschept en Taco Soup voor het avondeten heb gemaakt te gaan schrijven is ook zo saai.
Gelukkig hebben mijn gezinsleden soms een spannender leven dan ik! De kinderen hebben bijna iedere middag wel een of andere activiteit, op sommige middagen zelfs twee.
Zo hadden Kai en Saskia gisteren via school "Hands on Science". Dit is een programma, waarbij ze via allerlei scheikundige proeven de werking van simpele producten als bijvoorbeeld suiker leren kennen. Beiden vinden het prachtig! Er worden heel wat van dit soort programma's na school georganiseerd, om de kennis van de kinderen verder te ontwikkelen en de natuurlijke nieuwsgierigheid aan te wakkeren.
Vanmiddag had Saskia een bijeenkomst van "Odyssey of the Mind". Ook dit is een na schools programma. In groepen benaderen de kinderen een probleem wat ze door een jury wordt voorgelegd en in maart wordt er via een competitie besloten, wie dit het best heeft opgelost. De groep wordt geleid door ouders en eventueel zijn de ouders ook de jury van de inzendingen (van andere groepen, dan die van hun kind, natuurlijk). Saskia's "coach" is vreselijk enthousiast en Saskia gaat er met veel graagte naar toe.
Kai bleek vandaag met een jongen om een potlood geruzied te hebben en toen de jongen plotseling losliet, stak Kai zichzelf in de buik met het potlood. Hij vertelde, dat hij ongeveer 1/2 cm potlood eruit had getrokken, maar hij wist niet zeker of hij alles eruit had gekregen. Dus maar weer naar de Urgent Care. Gelukkig zijn ze daar open tot 9 uur en was het niet druk. Met een antibiotisch zalfje waren we 1 uur later weer thuis. Voor het hoofdstuk "Gekke dingen, die je met je kinderen meemaakt". Never a dull moment, zoals we hier zeggen.
Vanmiddag heb ik ook reserveringen voor ski lessen gemaakt bij Snowshoe. Kai en Saskia gaan samen in een ski klas op zaterdagmiddag. Katja krijgt twee uur snowboard les en Rick neemt ook een uur les, hoewel hij al ervaren is.
Ik was te bang om ook voor mezelf te boeken. Vorig jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een twee uur les genomen. Ik ben eigenlijk doodsbang van gladde oppervlakken, nadat ik op mijn 21e mijn enkel meervoudig gebroken heb op een stuk ijs (dit nog in Nederland). Als ik daar daadwerkelijk ben, lukt het me misschien weer over die angstdrempel te stappen, maar zo aan de telefoon absoluut niet.
Nu ben ik van plan om met sneeuwschoenen een trektocht te gaan maken of misschien langlaufen. Ik zal wel zien. Misschien ga ik ook wel met een goed boek voor de open haard hangen, de kou begint me al flink de keel uit te hangen!
Het is nog zo ijzig koud, vanmidddag gauw een lekkere niet-vette Chai thee bij Starbucks gehaald om op te warmen!
Tuesday, January 20, 2004
IJskoud komt Rick net binnen na het buiten zetten van de vuilnis. Het vriest weer flink. En veel mensen zijn ziek, ze vallen als vliegen, zoals we hier zeggen.
Katja is nog niet beter, dus zal ik morgen weer niet naar Ikea kunnen gaan om mijn internet vriendin Jeanine te ontmoeten. Dus hebben we het voor de zoveelste keer maar weer een paar weken uitgesteld. Eens gaat het lukken en zal er niemand ziek zijn.
Groot nieuws vandaag was natuurlijk, dat John Kerry de Iowa voorverkiezingen heeft gewonnen en dat John Edwards, die ik graag mag, tweede was.
Howard Deans speech na de verkiezingen werd flink gehekeld, want (en ik ben het daar mee eens) hij kwam absoluut niet als een toekomstige president over. Howard Dean graaft volgens mij zijn eigen graf, door weinig gepolijst te zijn en erg ge-emotioneerd. Daarmee kom je wel in het Congres, maar niet in het Witte Huis, naar mijn mening.
Vanavond heb ik een crockpot maaltijd gemaakt, die waarempel bij iedereen aansloeg. Een van de ingredienten was kaassoep. Volgens mij is dat iets, wat je in Nederland niet vindt. Kaassoep is een populaire soep in de VS. Meestal is het kaassoep met kip en broccoli, of kaassoep met salsa en tortilla's. De kaas, die wordt gebruikt is cheddar. Het is natuurlijk flink machtig.
Het recept wat ik gebruikte was niet zo machtig: rookworst, geraspte aardappel, worteltjes, erwten, boontjes en een blikje kaassoep. Lekker!
We hebben gisteravond een reservering gemaakt bij Snowshoe Mountain, in de Mountain Lodge voor dit weekend. Ik kijk er naar uit en hoop, dat er niemand anders ziek wordt! Snowshoe Mountain in West-Virginia heeft een ski dorp, dat aan de Alpen en de Rocky's doet denken. We zijn er twee jaar geleden geweest, voor 2 uur! Het is 5 uur rijden bij ons vandaan, maar we wilden een Nederlandse gast een ski resort hier in de VS laten zien. We hebben twee uur lang heerlijk ge-tubed en toen weer 5 uur terug gereden. Het leuke aan die rit was wel, dat we voor het eerst een uil in het wild zagen in het woud in West-Virginia.
Hieronder een verslag over hoe ik de "State of the Union", President Bush's jaarlijkse overzicht speech, ervoer. Het is een belangrijke speech, maar niet zoals veel mensen denken, door iedereen geapplaudisseerd. Het congres is compleet verdeeld en daarom zal degene van de presidentiele kandidaten, die het meest in het midden staat, de volgende president worden. Mijn gok is, dat het tussen Bush en Clark zal gaan. Niet veel verschil tussen die twee, hoe Clark het ook anders wil doen lijken.
Het blijft een indrukwekkend gezicht: de president, die al handenschuddend zijn weg baant naar zijn microfoon. Bush maakt een vrij ongemakkelijke indruk bij al het welkom geklap. Er wordt opgestaan om voor de Amerikaanse troepen in het buitenland te klappen.
Homeland Security krijgt al wat minder geklap. De belastingverlaging krijgt een groot applaus, maar hoor ik ook boe geroep?
Ted Kennedy klapt niet als Bush het Congres een compliment geeft over Medicare, wat is die man trouwens ook alweer oud geworden! Een schattig kind in het publiek klapt ook enthousiast mee, als de president zegt "The State of the Union is confident and strong".
Hij krijgt groot applaus als hij zegt, dat het gevaar van het terrorisme zal worden overwonnen. Hier in de VS vindt hij, dat de Patriot Act alle ondersteuning moet krijgen. Er is wel applaus, maar niet zo enthousiast, de Patriot Act is controversieel, want er wordt veelal gedacht, dat die Act een inbreuk is op de mensenrechten van dit land. Bush roept op tot een vernieuwing van de Patriot Act.
Volgens Bush zijn twee derde van de Al Qaeda leiders of gevangen of gedood. Ook landen, die terroristen helpen, worden onder dwang gezet. Afghanistan doet het goed, met een nieuwe constitutie, scholen en andere vooruitgangen.
Zijn opmerking: "Het Irakese volk is vrij" geeft hem staand applaus. En nogmaals, als hij over Saddams verblijf in de gevangenis praat. Slechts 10 van de 55 meest begeerde Irakese misdadigers is nog op vrije voeten. Het opbouwen van Irak is moeilijk, maar werkend met de Irakezen en de VN gaat het lukken. De moordenaars zullen verliezen en we blijven vechten voor de vrijheid van Irak en de Irakezen (introduceert Adnan Pachachi , die wordt ontvangen met staand applaus).
Bush gaat door over kolonel Qadaffi van Lybie, hoe hij zijn massavernietingswapens programma opgaf. Niemand kan nu aan het woord van Amerika twijfelen.
Ook met Noord Korea en Iran wordt onderhandeld, want de VS staat ervoor om gevaarlijke wapens uit de handen van gevaarlijke leiders te houden.
Hij complimenteert het Congres, de geallieerde landen en de soldaten, die in het buitenland vechten. (hard, langdurig applaus)
Hij zegt te weten, dat veel Amerikanen zich afvragen of de VS wel in oorlog is. Dat terrorisme meer een geval van politiewerk is. Maar het is nog niet over, er wordt in het buitenland getraind en de terroristen en hun aanhangers verklaarden de oorlog aan de VS (op 11-9-2001) en oorlog is wat ze kregen (applaus).
Sommigen in het Congres waren tegen de oorlog tegen Irak. Als er geen oorlog was geweest, waren er meer slachtoffers geweest, verder werk aan massavernietigingswapens... de wereld zonder Saddam Hussein is een betere en veiligere plaats.
Noemt alle landen, die wel mee hebben geholpen in Irak, inclusief Nederland, dat het moeilijk zou zijn die landen uit te leggen, dat er geen internationale steun was. En roept op nooit de hulp van internationale partners te minimaliseren. Amerika heeft geen toestemming van een paar landen nodig om te reageren (groot applaus).
Bush is ervan overtuigd, dat God in iedereen de wil om in vrijheid te leven heeft gepland. Daarom is hij er ook van overtuigd, dat na een dictator eventueel ook de vrijheid zal overwinnen in Irak.
Hij wil meer geld voor het ontwikkelen van meer democratie, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers in het Midden Oosten.
Amerika is een land met een missie. We willen niet overheersen, maar wij willen onze visie delen, deze grote republiek zal het vaandel van de vrijheid hoog houden en het door de wereld dragen.
Door de belastingverlagingen is de economie sterk en wordt hij sterker. Vooral het aantal mensen, dat een eigen huis heeft is gestegen, het hoogste ooit. Ook zijn de rentes lager.
Bush noemt de "No Child Left Behind Act" om aan te tonen, dat kinderen grotere kans hebben in hoger geplaatste banen hierdoor. Hij staat compleet achter die act (die in theorie goed klinkt, de praktijk laat te wensen over (mijn ervaring)).
Hij stelt een programma voor om high school studenten, die achter blijven beter te helpen. Hij noemt het Jobs for the 21st century. Ook wil hij de Community Colleges (beroepsonderwijs) meer steun geven. Hij wil een groeiende economie agenda blijven volgen.
Hij roep het Congres op al die belastingverlagingen niet ongedaan te laten, de belastingverlagingen moeten permanent zijn. Hij krijgt een groot gejuich en geklap voor dat. Ook wil hij de kleine bedrijven beschermen tegen hogere belastingen en ze beschermen tegen onnodige rechtzaken.
Hij wil, dat het Congres werkt aan alternatieve energie winning en Amerika minder laat steunen op buitenlandse energie voorzieningen.
Hij zet de standaard voor een zeer conservatief budget, volgens hem zal dan het tekort tot de helft worden teruggebracht binnen 5 jaar.
Als er amnestie komt voor illegalen, waar hij voor pleit, zullen er minder problemen zijn en zullen hardwerkende mensen hun deel krijgen.
Ook over de medische voorzieningen heeft hij veel te zeggen. De recente Medicare wet wordt geroemd als iets wat de senioren zeer ten dienst is. Ted Kennedy zit er weer niet applaudisserend bij, hij is het duidelijk niet met veel eens. Maar Hillary Clinton klapt wel (en glimlacht lief voor de camera), als er wordt gesproken over het elimineren van onnodige medische rechtszaken.
Het drugsgebruik in high schools is met 11% verlaagd, 400,000 minder scholieren gebruiken drugs dan in 2001. Hij trekt meer geld uit voor het testen op drugs in scholen, niet om te straffen, maar om te laten weten, we houden van jullie en we willen je gezond houden.
Hij roept ook sport team eigenaren, coaches en dergelijke op, om illegale drugs tegen te gaan.
Nu de speech over het huwelijk. Hij vindt het een instituut dat bewaard moet worden. Zonder het homosexuele huwelijk te noemen, wat sommige rechters hebben toegestaan, maakt hij duidelijk, dat hij een verandering in de Constitutie wil, om duidelijk te maken, dat huwelijk een unie is tussen een man en een vrouw.
Hij wil ook een programma om gevangenen banentraining te geven en met behuizing te helpen, want als die dat niet krijgen, zullen ze sneller weer tot misdaad vervallen.
Hij sluit af met te zeggen, dat Amerika een land van "doen" blijft, met karakter. Tot slot gaf hij een citaat van een brief van Ashley Pearson, een 10 jarige uit Rhode Island.
"May God continue to bless America"
Dit heb ik zo snel vertaald terwijl ik luisterde, hopelijk geeft het een redelijk beeld van de speech. Sorry, maar ik kon me niet concentreren op het Democratische antwoord, nadat beide Democraten hadden toegegeven, dat de State of the Union inderdaad sterk is, werd het zo saai, dat het me niet lukte mijn ogen open te houden.
Katja is nog niet beter, dus zal ik morgen weer niet naar Ikea kunnen gaan om mijn internet vriendin Jeanine te ontmoeten. Dus hebben we het voor de zoveelste keer maar weer een paar weken uitgesteld. Eens gaat het lukken en zal er niemand ziek zijn.
Groot nieuws vandaag was natuurlijk, dat John Kerry de Iowa voorverkiezingen heeft gewonnen en dat John Edwards, die ik graag mag, tweede was.
Howard Deans speech na de verkiezingen werd flink gehekeld, want (en ik ben het daar mee eens) hij kwam absoluut niet als een toekomstige president over. Howard Dean graaft volgens mij zijn eigen graf, door weinig gepolijst te zijn en erg ge-emotioneerd. Daarmee kom je wel in het Congres, maar niet in het Witte Huis, naar mijn mening.
Vanavond heb ik een crockpot maaltijd gemaakt, die waarempel bij iedereen aansloeg. Een van de ingredienten was kaassoep. Volgens mij is dat iets, wat je in Nederland niet vindt. Kaassoep is een populaire soep in de VS. Meestal is het kaassoep met kip en broccoli, of kaassoep met salsa en tortilla's. De kaas, die wordt gebruikt is cheddar. Het is natuurlijk flink machtig.
Het recept wat ik gebruikte was niet zo machtig: rookworst, geraspte aardappel, worteltjes, erwten, boontjes en een blikje kaassoep. Lekker!
We hebben gisteravond een reservering gemaakt bij Snowshoe Mountain, in de Mountain Lodge voor dit weekend. Ik kijk er naar uit en hoop, dat er niemand anders ziek wordt! Snowshoe Mountain in West-Virginia heeft een ski dorp, dat aan de Alpen en de Rocky's doet denken. We zijn er twee jaar geleden geweest, voor 2 uur! Het is 5 uur rijden bij ons vandaan, maar we wilden een Nederlandse gast een ski resort hier in de VS laten zien. We hebben twee uur lang heerlijk ge-tubed en toen weer 5 uur terug gereden. Het leuke aan die rit was wel, dat we voor het eerst een uil in het wild zagen in het woud in West-Virginia.
Hieronder een verslag over hoe ik de "State of the Union", President Bush's jaarlijkse overzicht speech, ervoer. Het is een belangrijke speech, maar niet zoals veel mensen denken, door iedereen geapplaudisseerd. Het congres is compleet verdeeld en daarom zal degene van de presidentiele kandidaten, die het meest in het midden staat, de volgende president worden. Mijn gok is, dat het tussen Bush en Clark zal gaan. Niet veel verschil tussen die twee, hoe Clark het ook anders wil doen lijken.
Het blijft een indrukwekkend gezicht: de president, die al handenschuddend zijn weg baant naar zijn microfoon. Bush maakt een vrij ongemakkelijke indruk bij al het welkom geklap. Er wordt opgestaan om voor de Amerikaanse troepen in het buitenland te klappen.
Homeland Security krijgt al wat minder geklap. De belastingverlaging krijgt een groot applaus, maar hoor ik ook boe geroep?
Ted Kennedy klapt niet als Bush het Congres een compliment geeft over Medicare, wat is die man trouwens ook alweer oud geworden! Een schattig kind in het publiek klapt ook enthousiast mee, als de president zegt "The State of the Union is confident and strong".
Hij krijgt groot applaus als hij zegt, dat het gevaar van het terrorisme zal worden overwonnen. Hier in de VS vindt hij, dat de Patriot Act alle ondersteuning moet krijgen. Er is wel applaus, maar niet zo enthousiast, de Patriot Act is controversieel, want er wordt veelal gedacht, dat die Act een inbreuk is op de mensenrechten van dit land. Bush roept op tot een vernieuwing van de Patriot Act.
Volgens Bush zijn twee derde van de Al Qaeda leiders of gevangen of gedood. Ook landen, die terroristen helpen, worden onder dwang gezet. Afghanistan doet het goed, met een nieuwe constitutie, scholen en andere vooruitgangen.
Zijn opmerking: "Het Irakese volk is vrij" geeft hem staand applaus. En nogmaals, als hij over Saddams verblijf in de gevangenis praat. Slechts 10 van de 55 meest begeerde Irakese misdadigers is nog op vrije voeten. Het opbouwen van Irak is moeilijk, maar werkend met de Irakezen en de VN gaat het lukken. De moordenaars zullen verliezen en we blijven vechten voor de vrijheid van Irak en de Irakezen (introduceert Adnan Pachachi , die wordt ontvangen met staand applaus).
Bush gaat door over kolonel Qadaffi van Lybie, hoe hij zijn massavernietingswapens programma opgaf. Niemand kan nu aan het woord van Amerika twijfelen.
Ook met Noord Korea en Iran wordt onderhandeld, want de VS staat ervoor om gevaarlijke wapens uit de handen van gevaarlijke leiders te houden.
Hij complimenteert het Congres, de geallieerde landen en de soldaten, die in het buitenland vechten. (hard, langdurig applaus)
Hij zegt te weten, dat veel Amerikanen zich afvragen of de VS wel in oorlog is. Dat terrorisme meer een geval van politiewerk is. Maar het is nog niet over, er wordt in het buitenland getraind en de terroristen en hun aanhangers verklaarden de oorlog aan de VS (op 11-9-2001) en oorlog is wat ze kregen (applaus).
Sommigen in het Congres waren tegen de oorlog tegen Irak. Als er geen oorlog was geweest, waren er meer slachtoffers geweest, verder werk aan massavernietigingswapens... de wereld zonder Saddam Hussein is een betere en veiligere plaats.
Noemt alle landen, die wel mee hebben geholpen in Irak, inclusief Nederland, dat het moeilijk zou zijn die landen uit te leggen, dat er geen internationale steun was. En roept op nooit de hulp van internationale partners te minimaliseren. Amerika heeft geen toestemming van een paar landen nodig om te reageren (groot applaus).
Bush is ervan overtuigd, dat God in iedereen de wil om in vrijheid te leven heeft gepland. Daarom is hij er ook van overtuigd, dat na een dictator eventueel ook de vrijheid zal overwinnen in Irak.
Hij wil meer geld voor het ontwikkelen van meer democratie, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers in het Midden Oosten.
Amerika is een land met een missie. We willen niet overheersen, maar wij willen onze visie delen, deze grote republiek zal het vaandel van de vrijheid hoog houden en het door de wereld dragen.
Door de belastingverlagingen is de economie sterk en wordt hij sterker. Vooral het aantal mensen, dat een eigen huis heeft is gestegen, het hoogste ooit. Ook zijn de rentes lager.
Bush noemt de "No Child Left Behind Act" om aan te tonen, dat kinderen grotere kans hebben in hoger geplaatste banen hierdoor. Hij staat compleet achter die act (die in theorie goed klinkt, de praktijk laat te wensen over (mijn ervaring)).
Hij stelt een programma voor om high school studenten, die achter blijven beter te helpen. Hij noemt het Jobs for the 21st century. Ook wil hij de Community Colleges (beroepsonderwijs) meer steun geven. Hij wil een groeiende economie agenda blijven volgen.
Hij roep het Congres op al die belastingverlagingen niet ongedaan te laten, de belastingverlagingen moeten permanent zijn. Hij krijgt een groot gejuich en geklap voor dat. Ook wil hij de kleine bedrijven beschermen tegen hogere belastingen en ze beschermen tegen onnodige rechtzaken.
Hij wil, dat het Congres werkt aan alternatieve energie winning en Amerika minder laat steunen op buitenlandse energie voorzieningen.
Hij zet de standaard voor een zeer conservatief budget, volgens hem zal dan het tekort tot de helft worden teruggebracht binnen 5 jaar.
Als er amnestie komt voor illegalen, waar hij voor pleit, zullen er minder problemen zijn en zullen hardwerkende mensen hun deel krijgen.
Ook over de medische voorzieningen heeft hij veel te zeggen. De recente Medicare wet wordt geroemd als iets wat de senioren zeer ten dienst is. Ted Kennedy zit er weer niet applaudisserend bij, hij is het duidelijk niet met veel eens. Maar Hillary Clinton klapt wel (en glimlacht lief voor de camera), als er wordt gesproken over het elimineren van onnodige medische rechtszaken.
Het drugsgebruik in high schools is met 11% verlaagd, 400,000 minder scholieren gebruiken drugs dan in 2001. Hij trekt meer geld uit voor het testen op drugs in scholen, niet om te straffen, maar om te laten weten, we houden van jullie en we willen je gezond houden.
Hij roept ook sport team eigenaren, coaches en dergelijke op, om illegale drugs tegen te gaan.
Nu de speech over het huwelijk. Hij vindt het een instituut dat bewaard moet worden. Zonder het homosexuele huwelijk te noemen, wat sommige rechters hebben toegestaan, maakt hij duidelijk, dat hij een verandering in de Constitutie wil, om duidelijk te maken, dat huwelijk een unie is tussen een man en een vrouw.
Hij wil ook een programma om gevangenen banentraining te geven en met behuizing te helpen, want als die dat niet krijgen, zullen ze sneller weer tot misdaad vervallen.
Hij sluit af met te zeggen, dat Amerika een land van "doen" blijft, met karakter. Tot slot gaf hij een citaat van een brief van Ashley Pearson, een 10 jarige uit Rhode Island.
"May God continue to bless America"
Dit heb ik zo snel vertaald terwijl ik luisterde, hopelijk geeft het een redelijk beeld van de speech. Sorry, maar ik kon me niet concentreren op het Democratische antwoord, nadat beide Democraten hadden toegegeven, dat de State of the Union inderdaad sterk is, werd het zo saai, dat het me niet lukte mijn ogen open te houden.
Monday, January 19, 2004
Martin Luther King's Day vandaag, dus de regeringswerkers en scholen waren dicht. Geen post dus en natuurlijk de kinderen thuis. Rick bleef thuis, omdat hij nog ziek is en Katja is wel iets beter, maar zal morgen ook van school thuisblijven.
Martin Luther King's Day is een interessante dag. De kranten schreeuwen geen "MLK Day sale", zoals op andere holidays. En er wordt hard aan gewerkt de boodschap van de dominee door te zetten. Ik heb het met de kinderen ook over hem gehad en heb verschillende websites bezocht. Ook heb ik ze gevraagd of zij een droom hebben (Martin Luther King's befaamde "I have a dream" speech hier in Washington op de trap van het Lincoln Memorial).
De antwoorden waren interessant. Katja droomt ervan marine biologie te studeren en met dolfijnen te gaan werken. Dit is al jaren haar droom, dus geen verrassing voor ons. Kai's standaard antwoord als je hem iets vraagt tegenwoordig is: "Ik weet het niet". Zo ook vandaag. En er komt dan ook helemaal geen antwoord. Ik denk ook niet, dat hij veel over de toekomst denkt. Saskia's droom is danseres worden, of misschien gymnaste, of nee, wacht, schaatster of misschien... Zij droomt dus meer dan genoeg!
De Washington Post had een interessant artikel over hoe sommige lokale mensen bezig zijn het werk van Dominee King voort te zetten.
Ik had vandaag allerlei leuke dingen willen doen, maar door de zieken en de kou is niets daarvan gekomen. Dus heb ik het allemaal maar virtueel gedaan. Zo wilde ik Katja de Picasso verzameling bij de National Gallery of Art laten zien. Zij heeft net in "Art" over de artiest geleerd en ik wilde het allemaal "echt" maken. Gelukkig is dit alles ook online te vinden op de website van het museum, maar helaas zullen we tenminste van de speciale tentoonstelling niet kunnen genieten, want die was er vandaag voor het laatst.
Vorige week zagen Kai en ik, dat vandaag, voor een dag, de originele "Emancipation Proclamation" van Abraham Lincoln te bezichtigen zou zijn bij de National Archives. Wat wilden we die graag zien! Helaas, het moest ook weer online zijn. Wat is het internet toch fantastisch! Kai was enorm teleurgesteld, dat hij de 5 pagina's niet in het echt kon zien.
Saskia had nog de leukste dag, die werd meegenomen door een vriendinnetje naar de bowling baan. Bowling is hier een grote sport, veel mensen doen mee in "leagues". Het is zelfs een betaalde sport, de Pro Bowling Association wedstrijden worden op tv uitgezonden. Het is nog net een stap saaier om te kijken, dan baseball, als je het mij vraagt. Zelf spelen is echter des te leuker en Saskia is het daarin grondig met mij eens.
Het grote nieuws van gisteren was welke football teams de Superbowl hebben gehaald. Dat zijn de Carolina Panthers en de New England Patriots. Over twee weken zullen miljoenen aan de tv gekluisterd zitten om deze teams om het kampioenschap te zien spelen. De reclames tijdens deze wedstrijd kosten miljoenen dollars en dus doen de bedrijven hun best ze extra speciaal te maken. Dat maakt, dat ik meestal de reclames leuker vind, dan de wedstrijd. Maar dit keer zal ik compleet voor de Patriots zijn! Bij gebrek aan Redskins, zijn zij mijn tweede favoriete team.
Vandaag is het spannend in Iowa. De caucuses worden daar gehouden, een heel ouderwetse manier van stemmen, soms zelfs bij mensen thuis, dit jaar voor de Democratische presidentskandidaat. Mensen voor de verschillende campagnes gingen huis aan huis om stemmen te werven. Ik ben benieuwd wie er zal winnen, hoewel het op de radio door verschillende experts werd uitgelegd, dat het eigenlijk niets uitmaakt. Vrijwel nooit wint de winnaar van Iowa of New Hampshire (de volgende verkiezing) het presidentsschap.
Toch ben ik wel benieuwd wie er gaat winnen. Ik zie mezelf als onafhankelijk, ik zou bijvoorbeeld wel voor Clinton hebben gestemd. Maar ik heb in 2000 Bush gestemd. Nu zie ik niet direct een Democratische kandidaat, die me aanstaat, hoewel ik graag een goede tegenhanger van Bush zou zien.
Martin Luther King's Day is een interessante dag. De kranten schreeuwen geen "MLK Day sale", zoals op andere holidays. En er wordt hard aan gewerkt de boodschap van de dominee door te zetten. Ik heb het met de kinderen ook over hem gehad en heb verschillende websites bezocht. Ook heb ik ze gevraagd of zij een droom hebben (Martin Luther King's befaamde "I have a dream" speech hier in Washington op de trap van het Lincoln Memorial).
De antwoorden waren interessant. Katja droomt ervan marine biologie te studeren en met dolfijnen te gaan werken. Dit is al jaren haar droom, dus geen verrassing voor ons. Kai's standaard antwoord als je hem iets vraagt tegenwoordig is: "Ik weet het niet". Zo ook vandaag. En er komt dan ook helemaal geen antwoord. Ik denk ook niet, dat hij veel over de toekomst denkt. Saskia's droom is danseres worden, of misschien gymnaste, of nee, wacht, schaatster of misschien... Zij droomt dus meer dan genoeg!
De Washington Post had een interessant artikel over hoe sommige lokale mensen bezig zijn het werk van Dominee King voort te zetten.
Ik had vandaag allerlei leuke dingen willen doen, maar door de zieken en de kou is niets daarvan gekomen. Dus heb ik het allemaal maar virtueel gedaan. Zo wilde ik Katja de Picasso verzameling bij de National Gallery of Art laten zien. Zij heeft net in "Art" over de artiest geleerd en ik wilde het allemaal "echt" maken. Gelukkig is dit alles ook online te vinden op de website van het museum, maar helaas zullen we tenminste van de speciale tentoonstelling niet kunnen genieten, want die was er vandaag voor het laatst.
Vorige week zagen Kai en ik, dat vandaag, voor een dag, de originele "Emancipation Proclamation" van Abraham Lincoln te bezichtigen zou zijn bij de National Archives. Wat wilden we die graag zien! Helaas, het moest ook weer online zijn. Wat is het internet toch fantastisch! Kai was enorm teleurgesteld, dat hij de 5 pagina's niet in het echt kon zien.
Saskia had nog de leukste dag, die werd meegenomen door een vriendinnetje naar de bowling baan. Bowling is hier een grote sport, veel mensen doen mee in "leagues". Het is zelfs een betaalde sport, de Pro Bowling Association wedstrijden worden op tv uitgezonden. Het is nog net een stap saaier om te kijken, dan baseball, als je het mij vraagt. Zelf spelen is echter des te leuker en Saskia is het daarin grondig met mij eens.
Het grote nieuws van gisteren was welke football teams de Superbowl hebben gehaald. Dat zijn de Carolina Panthers en de New England Patriots. Over twee weken zullen miljoenen aan de tv gekluisterd zitten om deze teams om het kampioenschap te zien spelen. De reclames tijdens deze wedstrijd kosten miljoenen dollars en dus doen de bedrijven hun best ze extra speciaal te maken. Dat maakt, dat ik meestal de reclames leuker vind, dan de wedstrijd. Maar dit keer zal ik compleet voor de Patriots zijn! Bij gebrek aan Redskins, zijn zij mijn tweede favoriete team.
Vandaag is het spannend in Iowa. De caucuses worden daar gehouden, een heel ouderwetse manier van stemmen, soms zelfs bij mensen thuis, dit jaar voor de Democratische presidentskandidaat. Mensen voor de verschillende campagnes gingen huis aan huis om stemmen te werven. Ik ben benieuwd wie er zal winnen, hoewel het op de radio door verschillende experts werd uitgelegd, dat het eigenlijk niets uitmaakt. Vrijwel nooit wint de winnaar van Iowa of New Hampshire (de volgende verkiezing) het presidentsschap.
Toch ben ik wel benieuwd wie er gaat winnen. Ik zie mezelf als onafhankelijk, ik zou bijvoorbeeld wel voor Clinton hebben gestemd. Maar ik heb in 2000 Bush gestemd. Nu zie ik niet direct een Democratische kandidaat, die me aanstaat, hoewel ik graag een goede tegenhanger van Bush zou zien.
Sunday, January 18, 2004
Ach jee, ach wee, twee zieken in de familie vandaag! Rick was gisteren al ziek, die heeft een "bug" (betekent insekt, maar wordt gebruikt voor bacterie of virus) opgepikt in Seattle. En vanochtend werd Katja wakker met hoge koorts en een keel, die voelde alsof iemand er een mes in stak. Naar de dokter dus, want dat klonk bacterieel, wat hier "strep throat" genoemd wordt.
Eerst heb ik de kinderarts opgebeld, maar daar was alleen een dokter en een verpleegster (wat ik toch al fantastisch vind, op zondag), maar geen laboratorium personeel. Dus moesten we naar de "urgent care clinic". Deze klinieken zijn overal te vinden en zijn iedere dag van het jaar open. Ze zijn een uitkomst, want naar de Emergency Room (ER) van het ziekenhuis gaan, het andere alternatief, is een ramp van vele uren wachten.
We waren de eerste patienten en stonden dus snel na tienen weer buiten, gewapend met 3 recepten, want inderdaad had Katja bacteriele keelontsteking en Rick moest hoestdrank en nog iets anders om zijn verkoudheid te verhelpen.
Na eerst de zieken thuis te hebben afgezet, Katja zag er uit als een geest, reed ik door naar de Drive Thru apotheek van Eckerd. Heerlijk is dat, het regende en sneeuwde en was koud buiten en ik hoefde de auto niet eens uit! Dit was de eerste keer, dat ik van deze apotheek gebruik maakte en het beviel prima. Ook al omdat die drugstores vaak vol zieke mensen zijn, die op hun recepten wachten en zo hoefde ik daar niet mee in aanraking te komen.
Kai en Saskia sprongen, mede door het vieze weer (wat ben ik blij, dat morgen de zon weer op het programma staat!), tegen de muren op, dus besloot ik ze mee naar het zwembad te nemen. Daar is een glijbaan, waar ze met veel plezier eindeloos van afgleden, terwijl ik banen trok en in de whirlpool zat.
Na 45 minuten zwemmen moeten de kinderen onder de 16 voor vijftien minuten uit het water, deze pauze is wettelijk verplicht. Wij moeten na al die jaren nog steeds uitvinden, wat nu precies de reden ervoor is. Ik heb verschillende theorieen gehoord. Een is, dat zo volwassenen 15 minuten per uur de kans krijgen zonder spelende kinderen om zich heen te zwemmen. Maar dat verklaart het niet, want dit zwembad kent alleen maar families met kleine kinderen, waarvan de volwassenen niet gaan zwemmen zonder kinderen. Een andere theorie is, dat kinderen zo hard spelen, dat ze zichzelf geen rust gunnen en dit is een verplichte rustperiode. Hmm, ik weet het niet, ik zie niet veel kinderen rust nemen in die 15 minuten. De mijne vervelen zich altijd dood, dus wat mij betreft mag de pauze afgeschaft worden! Of misschien is het om de lifeguards te ontlasten?
Na een uur en een beetje zwemmen kregen we honger en haalden lunch bij het cafetaria. Ze hebben een goede keus aan sandwiches en "wraps" (tortilla in plaats van brood). Ik had een Santa Fe wrap, gegrilde kipfilet met geraspte kaas, sla en lekkere pikante salsa. Voor zieke Katja nam ik een aardbei-bananen smoothie mee, die is lekker voor de keel.
Dankzij een email uit Nederland werd ik attent gemaakt op het wereldkampioenschap schaatsen van Erben Wennemars en Marianne Timmer. Dat mis ik: lekker schaatsen kijken en die spanning over secondes verschil! Gelukkig zond BVN Studio Sport uit en kon ik de winnende ritten zo zien. Niet hetzelfde maar zo zag ik toch wat. Kai en Saskia vonden het maar saai, die zijn meer geinteresseerd in kunstschaatsen, wat hier een enorm populaire sport is.
Kai vertelde me vanmiddag, dat zijn favoriete eten het Japanse "kip Katsu" is en aangezien Saskia daar ook dol op is en ik gek ben op Sushi, ben ik voor ons avondeten Japans gaan halen. Rick en Katja waren te ziek om honger te hebben. Japans is in onze omgeving erg populair, er zijn zeker 5 Japanse restaurants in een straal van binnen de 5 kilometer bij ons vandaan. Ik ging naar "Yama", het dichtstbijzijnde. Daar viel het me op, dat er voornamelijk gezinnen aan het eten waren. Zowel Japanse als Amerikaanse. Ik denk, dat Amerikaanse kinderen veel meer uit eten worden genomen, ook naar nettere restaurants en buitenlandse restaurants, dan Nederlandse kinderen. Restaurants zijn dan ook zeer kindvriendelijk en kinderen vinden Tempura en Katsu natuurlijk lekker, in het Japanse geval. Ikzelf at pas op mijn 17e voor het eerst Japans, in Amsterdam, ik herinner me het nog goed, het was om het behalen van mijn eindexamen te vieren. Nu is sushi mijn favoriete eten, ik kan er niet genoeg van krijgen!
Ik ga eens fijn naar "Sex and the City" op HBO kijken. De kinderen vinden het vreselijk, dus die stuur ik vroeg naar bed, maar ik ben dol op de serie, heel jammer, dat dit het laatste seizoen is!
Eerst heb ik de kinderarts opgebeld, maar daar was alleen een dokter en een verpleegster (wat ik toch al fantastisch vind, op zondag), maar geen laboratorium personeel. Dus moesten we naar de "urgent care clinic". Deze klinieken zijn overal te vinden en zijn iedere dag van het jaar open. Ze zijn een uitkomst, want naar de Emergency Room (ER) van het ziekenhuis gaan, het andere alternatief, is een ramp van vele uren wachten.
We waren de eerste patienten en stonden dus snel na tienen weer buiten, gewapend met 3 recepten, want inderdaad had Katja bacteriele keelontsteking en Rick moest hoestdrank en nog iets anders om zijn verkoudheid te verhelpen.
Na eerst de zieken thuis te hebben afgezet, Katja zag er uit als een geest, reed ik door naar de Drive Thru apotheek van Eckerd. Heerlijk is dat, het regende en sneeuwde en was koud buiten en ik hoefde de auto niet eens uit! Dit was de eerste keer, dat ik van deze apotheek gebruik maakte en het beviel prima. Ook al omdat die drugstores vaak vol zieke mensen zijn, die op hun recepten wachten en zo hoefde ik daar niet mee in aanraking te komen.
Kai en Saskia sprongen, mede door het vieze weer (wat ben ik blij, dat morgen de zon weer op het programma staat!), tegen de muren op, dus besloot ik ze mee naar het zwembad te nemen. Daar is een glijbaan, waar ze met veel plezier eindeloos van afgleden, terwijl ik banen trok en in de whirlpool zat.
Na 45 minuten zwemmen moeten de kinderen onder de 16 voor vijftien minuten uit het water, deze pauze is wettelijk verplicht. Wij moeten na al die jaren nog steeds uitvinden, wat nu precies de reden ervoor is. Ik heb verschillende theorieen gehoord. Een is, dat zo volwassenen 15 minuten per uur de kans krijgen zonder spelende kinderen om zich heen te zwemmen. Maar dat verklaart het niet, want dit zwembad kent alleen maar families met kleine kinderen, waarvan de volwassenen niet gaan zwemmen zonder kinderen. Een andere theorie is, dat kinderen zo hard spelen, dat ze zichzelf geen rust gunnen en dit is een verplichte rustperiode. Hmm, ik weet het niet, ik zie niet veel kinderen rust nemen in die 15 minuten. De mijne vervelen zich altijd dood, dus wat mij betreft mag de pauze afgeschaft worden! Of misschien is het om de lifeguards te ontlasten?
Na een uur en een beetje zwemmen kregen we honger en haalden lunch bij het cafetaria. Ze hebben een goede keus aan sandwiches en "wraps" (tortilla in plaats van brood). Ik had een Santa Fe wrap, gegrilde kipfilet met geraspte kaas, sla en lekkere pikante salsa. Voor zieke Katja nam ik een aardbei-bananen smoothie mee, die is lekker voor de keel.
Dankzij een email uit Nederland werd ik attent gemaakt op het wereldkampioenschap schaatsen van Erben Wennemars en Marianne Timmer. Dat mis ik: lekker schaatsen kijken en die spanning over secondes verschil! Gelukkig zond BVN Studio Sport uit en kon ik de winnende ritten zo zien. Niet hetzelfde maar zo zag ik toch wat. Kai en Saskia vonden het maar saai, die zijn meer geinteresseerd in kunstschaatsen, wat hier een enorm populaire sport is.
Kai vertelde me vanmiddag, dat zijn favoriete eten het Japanse "kip Katsu" is en aangezien Saskia daar ook dol op is en ik gek ben op Sushi, ben ik voor ons avondeten Japans gaan halen. Rick en Katja waren te ziek om honger te hebben. Japans is in onze omgeving erg populair, er zijn zeker 5 Japanse restaurants in een straal van binnen de 5 kilometer bij ons vandaan. Ik ging naar "Yama", het dichtstbijzijnde. Daar viel het me op, dat er voornamelijk gezinnen aan het eten waren. Zowel Japanse als Amerikaanse. Ik denk, dat Amerikaanse kinderen veel meer uit eten worden genomen, ook naar nettere restaurants en buitenlandse restaurants, dan Nederlandse kinderen. Restaurants zijn dan ook zeer kindvriendelijk en kinderen vinden Tempura en Katsu natuurlijk lekker, in het Japanse geval. Ikzelf at pas op mijn 17e voor het eerst Japans, in Amsterdam, ik herinner me het nog goed, het was om het behalen van mijn eindexamen te vieren. Nu is sushi mijn favoriete eten, ik kan er niet genoeg van krijgen!
Ik ga eens fijn naar "Sex and the City" op HBO kijken. De kinderen vinden het vreselijk, dus die stuur ik vroeg naar bed, maar ik ben dol op de serie, heel jammer, dat dit het laatste seizoen is!
Saturday, January 17, 2004
Ach ja, ik begin toch maar weer met een weerpraatje. Op het moment "sleet" het, ik weet eigenlijk niet wat dat in het Nederlands is, het is een stadium tussen sneeuw en regen. Hierna zal het overgaan op ijzel en dan regen. Balen! Ik had net zo gehoopt op lekker wat sneeuw.
Maar zoals meestal ligt ons gebied precies tussen de koude en warmere lucht, waardoor wat elders als sneeuw valt, hier meestal begint als sneeuw, maar daarna regen wordt. De heel erge kou lijkt hier voorlopig voorbij, alleen 's nachts blijft het nog flink vriezen.
Vanochtend heb ik een Bosu klas gevolgd bij de Fitness Club. Dit was ontzettend leuk en het uur vloog voorbij. Moeilijk was het wel, want je moet echt je evenwicht bewaren op die halve bal en dat is niet eenvoudig. Erna ben ik gaan zwemmen en heb nog even in de whirlpool gezeten. Ik bedacht me, dat ik met "sportschool" het sportcentrum, waar ik heenga, niet goed beschrijf. Het is een centrum, waar je gemakkelijk de hele dag zou kunnen doorbrengen met allerlei activiteiten.
Voor kleine kinderen is er een opvang, waar ze kunnen knutselen, tv kijken, sporten en zelfs slapen. De ouders (en kinderen van 12 en ouder) kunnen zich dan 2 uur vermaken, terwijl er gratis op de kleintjes wordt gepast. Er zijn in de club waar ik meestal heenga 2 sportzalen, waar basketbal, Tae Kwon Do, Karate en andere lessen gegeven worden, gratis voor leden, meestal. Dan zijn er twee studio's, waar je aerobics, spinning, yoga, Pilates en gewichtstraining klassen kunt nemen. Ook kun je er cursussen volgen over o.a. dieet en levensstijl.
Daarna even in de whirlpool, sauna of stoomkamer om de spieren te ontspannen. Met de kinderen kun je daarna naar het zwembad, waar een grote glijbaan is.
Er is een cafe, dat allerlei gerechten serveert en een beauty salon, waar je manicures, pedicures en massages kunt krijgen en een kapsalon. Kortom, een hele dag vol, als je alles probeert. Andere clubs zoals degene in Centreville, waar ik soms heen ga, hebben ook racketball banen en een klimmuur.
In dit gebied is er grote concurrentie tussen de verschillende fitness clubs, dus het maandelijks lidmaatschap is heel redelijk. Het is een prettige plaats om naar toe te gaan, licht met veel chroom en eikenhout.
In de kleedkamer hoorde ik overigens allerlei talen, van Frans tot Farsi, er waren veel moeders met kinderen. Omdat dit zo'n internationaal gebied is, zijn onze kinderen helemaal niet vreemd tussen hun klasgenootjes, met hun twee talen. Ik heb dan ook nooit negatieve reacties op mijn tweetalige opvoeding gehad. Integendeel, zelfs, er wordt altijd zeer positief op gereageerd. Ook op andere plaatsen in de VS, waar tweetaligheid niet zo gewoon is, zijn mensen altijd geinteresseerd en positief. Over het algemeen horen Amerikanen graag over andere culturen en vinden ze een accent in het Engels interessant.
Tweetaligheid is zo ingeburgerd op de school van de kinderen, dat de correspondentie van de school in de meest gesproken talen (Koreaans en Spaans in ons geval) wordt vertaald.
Het enige negatieve geluid over het opvoeden met Nederlands en Engels heb ik van een Nederlandse vrouw hier in Vienna gehoord. Zij leerde haar 2 (zeer begaafde, overigens) zonen geen Nederlands en vond, dat ik mijn tijd aan het verdoen was, want "wat heb je nou aan Nederlands?". Ze sloeg mijns inziens de plank compleet mis. Niet alleen geeft het Nederlands mijn kinderen een band met de cultuur waar hun moeder vandaan komt, het helpt ook nog eens het deel van het brein, waarmee een kind talen leert, beter ontwikkelen.
Makkelijk is het echter niet en ik ken veel families, die verkozen hebben hun kinderen wel wat Nederlands te leren, maar de voertaal Engels te houden. Goed te begrijpen, vooral als je niet al van baby af aan begint, want, en dat merk ik met Rick, het is heel raar om met een taal te beginnen en dan over te gaan op een andere in je dagelijkse omgang. Rick en ik spreken zo af en toe Nederlands, maar het klinkt gewoon niet, Engels blijft de taal tussen ons tweeen. Ik moet er voor de volledigheid bij vermelden, dat Rick dus een goed mondje Nederlands spreekt en dat ook met de kinderen spreekt, en dat alles zonder ooit Nederlandse les gehad te hebben of in Nederland gewoond te hebben.
Onze kinderen zijn overigens vast interessant voor iemand, die tweetaligheid bestudeert.
Ten eerste spreekt niet iedereen in ons gezin dezelfde taal met elkaar. Katja en Kai spreken Engels met elkaar, een overblijfsel van de kinderopvang, waar ze samen in hun eerste jaren heengingen. Kai en Saskia spreken Engels met elkaar, Kai is het minst geneigd goed Nederlands te spreken. Maar Katja en Saskia spreken Nederlands met elkaar, grappig genoeg. En ze vinden het onmogelijk om van die rol af te wijken. Als Kai iets in het Engels tegen Saskia zegt, vertaalt Saskia dat naar het Nederlands voor Katja, alsof die geen Engels verstaat. En omgekeerd.
Een bezoeker zal dus redelijk verward zijn, hier. Dat niet alleen, maar het Nederlands van de kinderen zit vol met Anglicismen. Ik verbeter soms wel, maar natuurlijk niet constant, want dan worden ze onzeker. Ik vind het al fantastisch, dat Katja het bijna 14 jaar vol heeft gehouden!
Er zitten wel een paar grappige gezegdes tussen. Zo zeggen alle 3 (onder invloed van Saskia, die ermee begon) "met uit", in plaats van "zonder", een letterlijke vertaling van "without", dus. Saskia heeft vooral de neiging om het Engels, als ze het Nederlandse woord niet weet, letterlijk te vertalen. Zo heeft zij nooit "kamer" voor iets ("room" in het Engels, "plaats" in het Nederlands). Maar de leukste verbastering vind ik nog altijd Katja's manier van "gisteren" zeggen: "Yesterdag". Het blijft leuk, die tweetaligheid!
Alle drie zijn overigens erg trots op hun Nederlandse afkomst, ze zijn tenslotte voor het grootste gedeelte Nederlands, want ik ben 100% Nederlands en Rick heeft ook Nederlands bloed in zich, van zijn grootmoeder van vaders kant.
Net even naar een reclame voor een anti-depressie middel geluisterd. De wet is zo, dat er reclame voor medicijnen gemaakt mag worden, maar dan moeten ook alle potentiele bijwerkingen genoemd worden. Hoe iemand na zo'n reclame nog kan besluiten dat middel te slikken, is me een raadsel. Zonder uitzondering klinken die bijwerkingen erger, dan de ziekte waarvoor je het medicijn zou innemen!
Maar zoals meestal ligt ons gebied precies tussen de koude en warmere lucht, waardoor wat elders als sneeuw valt, hier meestal begint als sneeuw, maar daarna regen wordt. De heel erge kou lijkt hier voorlopig voorbij, alleen 's nachts blijft het nog flink vriezen.
Vanochtend heb ik een Bosu klas gevolgd bij de Fitness Club. Dit was ontzettend leuk en het uur vloog voorbij. Moeilijk was het wel, want je moet echt je evenwicht bewaren op die halve bal en dat is niet eenvoudig. Erna ben ik gaan zwemmen en heb nog even in de whirlpool gezeten. Ik bedacht me, dat ik met "sportschool" het sportcentrum, waar ik heenga, niet goed beschrijf. Het is een centrum, waar je gemakkelijk de hele dag zou kunnen doorbrengen met allerlei activiteiten.
Voor kleine kinderen is er een opvang, waar ze kunnen knutselen, tv kijken, sporten en zelfs slapen. De ouders (en kinderen van 12 en ouder) kunnen zich dan 2 uur vermaken, terwijl er gratis op de kleintjes wordt gepast. Er zijn in de club waar ik meestal heenga 2 sportzalen, waar basketbal, Tae Kwon Do, Karate en andere lessen gegeven worden, gratis voor leden, meestal. Dan zijn er twee studio's, waar je aerobics, spinning, yoga, Pilates en gewichtstraining klassen kunt nemen. Ook kun je er cursussen volgen over o.a. dieet en levensstijl.
Daarna even in de whirlpool, sauna of stoomkamer om de spieren te ontspannen. Met de kinderen kun je daarna naar het zwembad, waar een grote glijbaan is.
Er is een cafe, dat allerlei gerechten serveert en een beauty salon, waar je manicures, pedicures en massages kunt krijgen en een kapsalon. Kortom, een hele dag vol, als je alles probeert. Andere clubs zoals degene in Centreville, waar ik soms heen ga, hebben ook racketball banen en een klimmuur.
In dit gebied is er grote concurrentie tussen de verschillende fitness clubs, dus het maandelijks lidmaatschap is heel redelijk. Het is een prettige plaats om naar toe te gaan, licht met veel chroom en eikenhout.
In de kleedkamer hoorde ik overigens allerlei talen, van Frans tot Farsi, er waren veel moeders met kinderen. Omdat dit zo'n internationaal gebied is, zijn onze kinderen helemaal niet vreemd tussen hun klasgenootjes, met hun twee talen. Ik heb dan ook nooit negatieve reacties op mijn tweetalige opvoeding gehad. Integendeel, zelfs, er wordt altijd zeer positief op gereageerd. Ook op andere plaatsen in de VS, waar tweetaligheid niet zo gewoon is, zijn mensen altijd geinteresseerd en positief. Over het algemeen horen Amerikanen graag over andere culturen en vinden ze een accent in het Engels interessant.
Tweetaligheid is zo ingeburgerd op de school van de kinderen, dat de correspondentie van de school in de meest gesproken talen (Koreaans en Spaans in ons geval) wordt vertaald.
Het enige negatieve geluid over het opvoeden met Nederlands en Engels heb ik van een Nederlandse vrouw hier in Vienna gehoord. Zij leerde haar 2 (zeer begaafde, overigens) zonen geen Nederlands en vond, dat ik mijn tijd aan het verdoen was, want "wat heb je nou aan Nederlands?". Ze sloeg mijns inziens de plank compleet mis. Niet alleen geeft het Nederlands mijn kinderen een band met de cultuur waar hun moeder vandaan komt, het helpt ook nog eens het deel van het brein, waarmee een kind talen leert, beter ontwikkelen.
Makkelijk is het echter niet en ik ken veel families, die verkozen hebben hun kinderen wel wat Nederlands te leren, maar de voertaal Engels te houden. Goed te begrijpen, vooral als je niet al van baby af aan begint, want, en dat merk ik met Rick, het is heel raar om met een taal te beginnen en dan over te gaan op een andere in je dagelijkse omgang. Rick en ik spreken zo af en toe Nederlands, maar het klinkt gewoon niet, Engels blijft de taal tussen ons tweeen. Ik moet er voor de volledigheid bij vermelden, dat Rick dus een goed mondje Nederlands spreekt en dat ook met de kinderen spreekt, en dat alles zonder ooit Nederlandse les gehad te hebben of in Nederland gewoond te hebben.
Onze kinderen zijn overigens vast interessant voor iemand, die tweetaligheid bestudeert.
Ten eerste spreekt niet iedereen in ons gezin dezelfde taal met elkaar. Katja en Kai spreken Engels met elkaar, een overblijfsel van de kinderopvang, waar ze samen in hun eerste jaren heengingen. Kai en Saskia spreken Engels met elkaar, Kai is het minst geneigd goed Nederlands te spreken. Maar Katja en Saskia spreken Nederlands met elkaar, grappig genoeg. En ze vinden het onmogelijk om van die rol af te wijken. Als Kai iets in het Engels tegen Saskia zegt, vertaalt Saskia dat naar het Nederlands voor Katja, alsof die geen Engels verstaat. En omgekeerd.
Een bezoeker zal dus redelijk verward zijn, hier. Dat niet alleen, maar het Nederlands van de kinderen zit vol met Anglicismen. Ik verbeter soms wel, maar natuurlijk niet constant, want dan worden ze onzeker. Ik vind het al fantastisch, dat Katja het bijna 14 jaar vol heeft gehouden!
Er zitten wel een paar grappige gezegdes tussen. Zo zeggen alle 3 (onder invloed van Saskia, die ermee begon) "met uit", in plaats van "zonder", een letterlijke vertaling van "without", dus. Saskia heeft vooral de neiging om het Engels, als ze het Nederlandse woord niet weet, letterlijk te vertalen. Zo heeft zij nooit "kamer" voor iets ("room" in het Engels, "plaats" in het Nederlands). Maar de leukste verbastering vind ik nog altijd Katja's manier van "gisteren" zeggen: "Yesterdag". Het blijft leuk, die tweetaligheid!
Alle drie zijn overigens erg trots op hun Nederlandse afkomst, ze zijn tenslotte voor het grootste gedeelte Nederlands, want ik ben 100% Nederlands en Rick heeft ook Nederlands bloed in zich, van zijn grootmoeder van vaders kant.
Net even naar een reclame voor een anti-depressie middel geluisterd. De wet is zo, dat er reclame voor medicijnen gemaakt mag worden, maar dan moeten ook alle potentiele bijwerkingen genoemd worden. Hoe iemand na zo'n reclame nog kan besluiten dat middel te slikken, is me een raadsel. Zonder uitzondering klinken die bijwerkingen erger, dan de ziekte waarvoor je het medicijn zou innemen!
Friday, January 16, 2004
We zijn nog net niet bevroren, maar koud was (en is) het wel. Ik wou, dat er eens lekker wat sneeuw viel, maar onze beste kans zal morgenavond zijn en helaas gaat dat volgens de verhalen over in regen op zondag.
TGIF (Thank God It's Friday), waarom is dit toch altijd een meer relaxte dag dan de rest van de week? De twee vrije dagen in het vooruitzicht? Waarschijnlijk.
Rick kwam laat in de middag weer thuis na een vlucht, die bijna net zo lang duurde als een vlucht naar Nederland van hier. Aan de andere kant van het land regende het en hij was blij weer zon te zien, ondanks de kou.
Vandaag wil ik de aandacht vestigen op de columns van "onze" Washington correspondent, Charles Groenhuijsen (ook regelmatig te zien op het NOS Journaal). Charles woont in Bethesda, Maryland en ik geloof al zo'n 10 jaar. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar ik herken veel en hij schrijft zeer onderhoudend. Ik zal het hem maar niet kwalijk nemen, dat hij Maryland over Virginia verkoos ;).
Toen mijn ouders hierheen verhuisden 21 jaar geleden hebben ze bewust voor Virginia gekozen en ook Rick en ik hebben dat bewust gedaan. Virginia is veel groener en minder "stads" dan Maryland. Ook is de criminaliteit veel lager waar wij wonen. Nu is Bethesda net zo'n mooi en hogere midden klasse stadje als Vienna, dus Charles woont daar vast ook prachtig.
Charles en zijn vrouw zijn ook net als wij lid van de Nederlandse Vereniging hier in Washington. Tjee, ik heb net even op de ledenlijst gekregen en ik zou hen zo gezellig even kunnen opbellen. Ik heb ze nog nooit op een Nederlandse avond gezien, maar dat zegt niet alles, want wij wonen zelf lang niet alle evenementen bij.
Op die avonden wordt een zekere scheiding tussen verschillende groepen duidelijk: degenen, die bij de ambassade werken blijven, vrij exclusief, in hun kringetjes en bekijken "anderen" toch ietwat meewarig.
Dan is er de groep Wereldbankers en IMF-ers, een heel stel van de generatie van mijn vader, die hier al jaren wonen, maar toch niet echt geintegreerd zijn. Deze mensen gaan ook meestal na hun pensionering eventueel weer terug naar Nederland. Soms na vele jaren VS.
En uiteindelijk, onderaan de ladder, diegenen van ons, die zich permanent in de VS hebben gevestigd. Al dan niet getrouwd met een Amerikaan(se), al dan niet Nederlands sprekend met de kinderen, maar heel makkelijk ertussen uit te vissen als degenen, waar "de anderen" zich niet erg aan gelegen laten liggen. Ok, ik mag nog van geluk spreken, want ik word door de Wereldbank menigte nog als vol aangezien, dankzij mijn illustere vader.
Natuurlijk heb ik bovenstaande ernstig overdreven en worden verenigingsavonden op ouderwets Nederlandse gezelligheid gebaseerd, waarbij iedereen de tijd van zijn/haar leven heeft, maar wij voelen ons er toch nooit "echt" bijhoren. Ligt hoogstwaarschijnlijk compleet aan ons. En er zijn heel leuke avonden, waar we ons zeer vermaken, anders zouden we geen lid meer zijn, natuurlijk.
Zo is er een Indonesische rijsttafel, een haring- en palingavond en Sinterklaas, drie gelegenheden, die we meestal bijwonen (vooral die haring en paling, alleen daarvoor heb ik het lidmaatschap al over!). Maar contact leggen met mede-Nederlanders is niet zo heel makkelijk, hier.
Toen de kinderen klein waren, ben ik met iemand anders een Nederlands speelgroepje begonnen. Dat sloeg aan en werd heel groot, te groot eigenlijk. En toen werden de kinderen te oud en viel de groep uit elkaar. Nu zie ik, dat er weer zoiets gaande is, dat is dus wel een manier om met landgenoten in aanraking te komen. Voor mij was het belangrijke, dat mijn kinderen meer Nederlands hoorden, maar in de praktijk spraken de kinderen toch Engels met elkaar.
Mijn beste vriendin, Christine, heeft heel toevallig, want we hebben elkaar bij de sportschool ontmoet, Nederlandse ouders en is op haar 4e naar Canada verhuisd. Dus een gezamenlijke achtergrond is wel belangrijk bij vriendschappen. Ik zou het ook leuk vinden, om Nederlands te kunnen kletsen met een vriendin (Christine en Rick's Nederlands is rudimentair). Maar in 20 jaar heb ik zo iemand nog niet ontmoet. En echt missen doe ik het niet, ik heb een heel stel Amerikaanse vriendinnen, waar ik onder alle omstandigheden op kan bouwen. En dat is toch waar het om gaat.
Ik raad iedereen aan de columns van Charles Groenhuijsen eens door te lezen, er staan interessante vergelijkingen tussen de twee landen in. Ik zou hem graag eens in persoon ontmoeten, ik denk, dat hij een interessante gesprekspartner zou zijn.
TGIF (Thank God It's Friday), waarom is dit toch altijd een meer relaxte dag dan de rest van de week? De twee vrije dagen in het vooruitzicht? Waarschijnlijk.
Rick kwam laat in de middag weer thuis na een vlucht, die bijna net zo lang duurde als een vlucht naar Nederland van hier. Aan de andere kant van het land regende het en hij was blij weer zon te zien, ondanks de kou.
Vandaag wil ik de aandacht vestigen op de columns van "onze" Washington correspondent, Charles Groenhuijsen (ook regelmatig te zien op het NOS Journaal). Charles woont in Bethesda, Maryland en ik geloof al zo'n 10 jaar. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar ik herken veel en hij schrijft zeer onderhoudend. Ik zal het hem maar niet kwalijk nemen, dat hij Maryland over Virginia verkoos ;).
Toen mijn ouders hierheen verhuisden 21 jaar geleden hebben ze bewust voor Virginia gekozen en ook Rick en ik hebben dat bewust gedaan. Virginia is veel groener en minder "stads" dan Maryland. Ook is de criminaliteit veel lager waar wij wonen. Nu is Bethesda net zo'n mooi en hogere midden klasse stadje als Vienna, dus Charles woont daar vast ook prachtig.
Charles en zijn vrouw zijn ook net als wij lid van de Nederlandse Vereniging hier in Washington. Tjee, ik heb net even op de ledenlijst gekregen en ik zou hen zo gezellig even kunnen opbellen. Ik heb ze nog nooit op een Nederlandse avond gezien, maar dat zegt niet alles, want wij wonen zelf lang niet alle evenementen bij.
Op die avonden wordt een zekere scheiding tussen verschillende groepen duidelijk: degenen, die bij de ambassade werken blijven, vrij exclusief, in hun kringetjes en bekijken "anderen" toch ietwat meewarig.
Dan is er de groep Wereldbankers en IMF-ers, een heel stel van de generatie van mijn vader, die hier al jaren wonen, maar toch niet echt geintegreerd zijn. Deze mensen gaan ook meestal na hun pensionering eventueel weer terug naar Nederland. Soms na vele jaren VS.
En uiteindelijk, onderaan de ladder, diegenen van ons, die zich permanent in de VS hebben gevestigd. Al dan niet getrouwd met een Amerikaan(se), al dan niet Nederlands sprekend met de kinderen, maar heel makkelijk ertussen uit te vissen als degenen, waar "de anderen" zich niet erg aan gelegen laten liggen. Ok, ik mag nog van geluk spreken, want ik word door de Wereldbank menigte nog als vol aangezien, dankzij mijn illustere vader.
Natuurlijk heb ik bovenstaande ernstig overdreven en worden verenigingsavonden op ouderwets Nederlandse gezelligheid gebaseerd, waarbij iedereen de tijd van zijn/haar leven heeft, maar wij voelen ons er toch nooit "echt" bijhoren. Ligt hoogstwaarschijnlijk compleet aan ons. En er zijn heel leuke avonden, waar we ons zeer vermaken, anders zouden we geen lid meer zijn, natuurlijk.
Zo is er een Indonesische rijsttafel, een haring- en palingavond en Sinterklaas, drie gelegenheden, die we meestal bijwonen (vooral die haring en paling, alleen daarvoor heb ik het lidmaatschap al over!). Maar contact leggen met mede-Nederlanders is niet zo heel makkelijk, hier.
Toen de kinderen klein waren, ben ik met iemand anders een Nederlands speelgroepje begonnen. Dat sloeg aan en werd heel groot, te groot eigenlijk. En toen werden de kinderen te oud en viel de groep uit elkaar. Nu zie ik, dat er weer zoiets gaande is, dat is dus wel een manier om met landgenoten in aanraking te komen. Voor mij was het belangrijke, dat mijn kinderen meer Nederlands hoorden, maar in de praktijk spraken de kinderen toch Engels met elkaar.
Mijn beste vriendin, Christine, heeft heel toevallig, want we hebben elkaar bij de sportschool ontmoet, Nederlandse ouders en is op haar 4e naar Canada verhuisd. Dus een gezamenlijke achtergrond is wel belangrijk bij vriendschappen. Ik zou het ook leuk vinden, om Nederlands te kunnen kletsen met een vriendin (Christine en Rick's Nederlands is rudimentair). Maar in 20 jaar heb ik zo iemand nog niet ontmoet. En echt missen doe ik het niet, ik heb een heel stel Amerikaanse vriendinnen, waar ik onder alle omstandigheden op kan bouwen. En dat is toch waar het om gaat.
Ik raad iedereen aan de columns van Charles Groenhuijsen eens door te lezen, er staan interessante vergelijkingen tussen de twee landen in. Ik zou hem graag eens in persoon ontmoeten, ik denk, dat hij een interessante gesprekspartner zou zijn.
Thursday, January 15, 2004
De wind huilt om het huis en het is gevaarlijk koud buiten. Vannacht gaat het kwik flink omlaag en blijft het hard waaien, waardoor we weer een wind chill advisory (het zal 5-10 graden Fahrenheit worden met windstoten van 30 mijl per uur) hebben. De vorige keer was dat in het weekend, maar ik maak me nu een beetje zorgen om Katja, die morgen in die ijskou op de schoolbus moet wachten. Ze is al zo eigenwijs, dat ze zelfs vandaag nog zonder jas rondliep.
In Massachusetts, waar mijn zusje woont, zijn morgen de scholen dicht, daar is de kou van zulke proporties, dat gewoon buiten lopen niet mogelijk is. In alle grote steden is de zorg om de daklozen groot. Vele mensen willen niet naar een opvangcentrum en in Boston was zelfs de burgemeester erbij om mensen toch ertoe aan te dringen te gaan. Op straat leven is voor velen een verkozen manier van leven, zoals ik vorige week al schreef, maar het is levensgevaarlijk om bij deze temperaturen buiten te blijven slapen, ook al slapen ze op de warme lucht roosters van de metro's.
De gisteren beloofde sneeuw kwam helemaal niet, op een enkel vlokje na, dus de scholen hier begonnen gewoon op tijd. Wij waren echter zo moe, omdat ik Katja tot diep in de nacht met huiswerk had geholpen, dat ik haar voor het eerste uur thuis liet blijven. Zo konden we nog een uurtje extra rusten.
Vanmiddag sprak ik met Rick in Seattle. Hij had een drukke dag achter de rug, ondanks dat het net na twaalven was, zijn tijd. President Bush en vice-president Cheney hadden nl. Microsoft Smartphones verkregen en hadden daar problemen mee. Omdat Rick erg op de hoogte is van de mobiele producten van Microsoft werd hij te hulp geroepen. Hij heeft ze natuurlijk niet in persoon gezien, maar wel via via met ze gepraat. Toch grappig en belangrijk voor Rick voor zijn bekendheid binnen zijn bedrijf.
Morgenavond komt hij terug. We kunnen allemaal niet wachten, de kinderen zijn eraan gewend, dat hij weg is, maar toch vragen ze regelmatig, wanneer hij terug komt. Ook ik ben er min of meer aan gewend, maar het is toch altijd incompleet zonder hem.
President Bush was vandaag trouwens in Atlanta, om een krans te leggen op het graf van de vermoorde dominee Dr. Martin Luther King Jr.. Zijn "I have a dream" speech is wereldberoemd. De president sprak ook met de weduwe van Martin Luther King, die heel veel werk verricht heeft om de boodschap van haar man voort te zetten. Maar veel mensen waren skeptisch over de president's ware redenen om in Atlanta te zijn, want na de kranslegging ging hij naar een feest ten bate van zijn herverkiezingscampagne. Maandag is hier een vrije dag ter ere van de verjaardag van Dr. King (die vandaag 75 geworden zou zijn).
Verder heb ik de middag doorgebracht met het bellen naar restaurants in New York, de meesten zaten nu al vol voor Valentijnsdag! Maar gelukkig konden we bij een van de meest aanbevolen restaurants nog een tafeltje veroveren.
Vanavond heb ik, op de terugweg van Saskia's dansles, Mexicaans gehaald voor ons allemaal. Ik voelde me te slecht om nog te koken. Helaas had het restaurant gedurfd tomaten op de quesadilla's van Kai en Saskia te doen! Die aten ze dus niet. Zucht! Ik heb ze eraf geschraapt en gezegd, dat dit alles was wat de chef te bieden had vanavond. Ze gingen gelukkig toch nog schoon op, maar jee, soms denk ik, dat het in de bijkeuken zitten tot ons eten op was, de methode van mijn moeder, nog zo gek niet was! Maar daar had ik zo'n hekel aan, dat ik dat hier niet kan beginnen. Eventueel zullen ze meer lekker vinden, zo is het tenminste met Katja gegaan en Kai begint ook al avontuurlijker te worden.
Ik zie ernaar uit lekker warm onder de wol te kruipen, het is echt zulk weer, dat je een winterslaap wilt gaan houden!
In Massachusetts, waar mijn zusje woont, zijn morgen de scholen dicht, daar is de kou van zulke proporties, dat gewoon buiten lopen niet mogelijk is. In alle grote steden is de zorg om de daklozen groot. Vele mensen willen niet naar een opvangcentrum en in Boston was zelfs de burgemeester erbij om mensen toch ertoe aan te dringen te gaan. Op straat leven is voor velen een verkozen manier van leven, zoals ik vorige week al schreef, maar het is levensgevaarlijk om bij deze temperaturen buiten te blijven slapen, ook al slapen ze op de warme lucht roosters van de metro's.
De gisteren beloofde sneeuw kwam helemaal niet, op een enkel vlokje na, dus de scholen hier begonnen gewoon op tijd. Wij waren echter zo moe, omdat ik Katja tot diep in de nacht met huiswerk had geholpen, dat ik haar voor het eerste uur thuis liet blijven. Zo konden we nog een uurtje extra rusten.
Vanmiddag sprak ik met Rick in Seattle. Hij had een drukke dag achter de rug, ondanks dat het net na twaalven was, zijn tijd. President Bush en vice-president Cheney hadden nl. Microsoft Smartphones verkregen en hadden daar problemen mee. Omdat Rick erg op de hoogte is van de mobiele producten van Microsoft werd hij te hulp geroepen. Hij heeft ze natuurlijk niet in persoon gezien, maar wel via via met ze gepraat. Toch grappig en belangrijk voor Rick voor zijn bekendheid binnen zijn bedrijf.
Morgenavond komt hij terug. We kunnen allemaal niet wachten, de kinderen zijn eraan gewend, dat hij weg is, maar toch vragen ze regelmatig, wanneer hij terug komt. Ook ik ben er min of meer aan gewend, maar het is toch altijd incompleet zonder hem.
President Bush was vandaag trouwens in Atlanta, om een krans te leggen op het graf van de vermoorde dominee Dr. Martin Luther King Jr.. Zijn "I have a dream" speech is wereldberoemd. De president sprak ook met de weduwe van Martin Luther King, die heel veel werk verricht heeft om de boodschap van haar man voort te zetten. Maar veel mensen waren skeptisch over de president's ware redenen om in Atlanta te zijn, want na de kranslegging ging hij naar een feest ten bate van zijn herverkiezingscampagne. Maandag is hier een vrije dag ter ere van de verjaardag van Dr. King (die vandaag 75 geworden zou zijn).
Verder heb ik de middag doorgebracht met het bellen naar restaurants in New York, de meesten zaten nu al vol voor Valentijnsdag! Maar gelukkig konden we bij een van de meest aanbevolen restaurants nog een tafeltje veroveren.
Vanavond heb ik, op de terugweg van Saskia's dansles, Mexicaans gehaald voor ons allemaal. Ik voelde me te slecht om nog te koken. Helaas had het restaurant gedurfd tomaten op de quesadilla's van Kai en Saskia te doen! Die aten ze dus niet. Zucht! Ik heb ze eraf geschraapt en gezegd, dat dit alles was wat de chef te bieden had vanavond. Ze gingen gelukkig toch nog schoon op, maar jee, soms denk ik, dat het in de bijkeuken zitten tot ons eten op was, de methode van mijn moeder, nog zo gek niet was! Maar daar had ik zo'n hekel aan, dat ik dat hier niet kan beginnen. Eventueel zullen ze meer lekker vinden, zo is het tenminste met Katja gegaan en Kai begint ook al avontuurlijker te worden.
Ik zie ernaar uit lekker warm onder de wol te kruipen, het is echt zulk weer, dat je een winterslaap wilt gaan houden!
Wednesday, January 14, 2004
Zou het vannacht gaan sneeuwen? 3 tot 8 centimeter zeggen ze, maar er is nog geen sneeuwvlok te zien. Ik hoop, dat het net genoeg sneeuwt om de scholen later te laten beginnen, maar niet genoeg om de scholen dicht te houden. Als het enigszins lukt wil ik naar de sportschool, want mijn spieren spelen met dit weer enorm op.
Vandaag heb ik gebruikt om wat boodschappen te doen. Onder andere bij Target, de winkel waar je werkelijk alles kunt vinden, van boodschappen tot kleding tot huisraad tot electronica. Echt een mecca voor de shopper, want de kwaliteit is meestal ook redelijk tot goed en de prijzen heel aantrekkelijk. "Tar-sjee" noemen veel mensen het (op zijn Frans uitgesproken) voor de grap, het is net een stap beter dan Walmart en K-Mart.
Ik had sportkleding nodig voor Katja en voor mezelf. Als je een short voor 7 dollar kunt kopen, zit je toch echt wel goed. Toen ik er toch was nam ik ook maar water en kattenvoer mee.
Daarna naar Whole Foods, want ik had vitamines nodig. $22 voor een potje!! Ik moet veel extra vitamines en andere natuurlijke extra's slikken en dat is me een dure bedoening! Iedere keer als ik de prijzen zie, schrik ik weer. Maar ja, alles voor de gezondheid, he.
Als ik zo bij de supermarkt ben, verbaas ik me er soms over, hoe mensen er bij lopen. Nu ben ik helemaal niet een type, dat vind, dat je er altijd pico bello uit moet zien en vind het prima om een trainingspak of iets dergelijks aan te hebben. Ik doe zelf ook wel eens na mijn oefenen zonder eerst te douchen boodschappen. Maar vandaag was het toch wel een geval van zeer interessante kledingkeuze: een man met een zwarte broek bedrukt met kersjes. Hij zag er echt als een pijamabroek uit. Ik moest de neiging om te giechelen onderdrukken. Het was echt geen gezicht! Je ziet ook regelmatig oudere vrouwen met krulspelden in. Het kan ze helemaal niets schelen wat anderen denken!
Volgens een vriendin van mij kwam die man vast uit Californie. Zij is daar net vandaan verhuisd en zei, dat de mensen zich in dit gebied veel beter kleden dan daar. Interessant. Natuurlijk weet ik best, dat Californians toch weer een heel ander volk zijn, ik ben er meermalen op vakantie geweest. Maar het blijft toch grappig, hoe de cultuur in verschillende delen van het land zo anders is.
Ik ga nu gezellig mijn nieuwe Margriet lezen, heerlijk iedere week zo'n echt Nederlands blad te ontvangen en dit is nummer 3, van 9 tot 16 januari, dus achterlopen doe ik niet.
Vandaag heb ik gebruikt om wat boodschappen te doen. Onder andere bij Target, de winkel waar je werkelijk alles kunt vinden, van boodschappen tot kleding tot huisraad tot electronica. Echt een mecca voor de shopper, want de kwaliteit is meestal ook redelijk tot goed en de prijzen heel aantrekkelijk. "Tar-sjee" noemen veel mensen het (op zijn Frans uitgesproken) voor de grap, het is net een stap beter dan Walmart en K-Mart.
Ik had sportkleding nodig voor Katja en voor mezelf. Als je een short voor 7 dollar kunt kopen, zit je toch echt wel goed. Toen ik er toch was nam ik ook maar water en kattenvoer mee.
Daarna naar Whole Foods, want ik had vitamines nodig. $22 voor een potje!! Ik moet veel extra vitamines en andere natuurlijke extra's slikken en dat is me een dure bedoening! Iedere keer als ik de prijzen zie, schrik ik weer. Maar ja, alles voor de gezondheid, he.
Als ik zo bij de supermarkt ben, verbaas ik me er soms over, hoe mensen er bij lopen. Nu ben ik helemaal niet een type, dat vind, dat je er altijd pico bello uit moet zien en vind het prima om een trainingspak of iets dergelijks aan te hebben. Ik doe zelf ook wel eens na mijn oefenen zonder eerst te douchen boodschappen. Maar vandaag was het toch wel een geval van zeer interessante kledingkeuze: een man met een zwarte broek bedrukt met kersjes. Hij zag er echt als een pijamabroek uit. Ik moest de neiging om te giechelen onderdrukken. Het was echt geen gezicht! Je ziet ook regelmatig oudere vrouwen met krulspelden in. Het kan ze helemaal niets schelen wat anderen denken!
Volgens een vriendin van mij kwam die man vast uit Californie. Zij is daar net vandaan verhuisd en zei, dat de mensen zich in dit gebied veel beter kleden dan daar. Interessant. Natuurlijk weet ik best, dat Californians toch weer een heel ander volk zijn, ik ben er meermalen op vakantie geweest. Maar het blijft toch grappig, hoe de cultuur in verschillende delen van het land zo anders is.
Ik ga nu gezellig mijn nieuwe Margriet lezen, heerlijk iedere week zo'n echt Nederlands blad te ontvangen en dit is nummer 3, van 9 tot 16 januari, dus achterlopen doe ik niet.
Tuesday, January 13, 2004
Vanmiddag vloog Rick weg naar Seattle. Liever hij dan ik, want het is daar al weken lang afschuwelijk weer. Hij komt vrijdagavond weer terug.
Om mij te verrassen nam hij vandaag vrij, dus we gingen samen naar de sportschool, altijd heel gezellig. Het is er nog steeds flink druk, allemaal mensen, die hun extra gewicht van de feestdagen eraf willen sporten. Over een paar weken is het opeens weer een stuk rustiger. Dan komen alleen de die-hards, zoals ik, nog iedere dag.
Een vriendin van mij heeft een zoon, die naar de Naval Academy in Annapolis, Maryland gaat, ongeveer een uur rijden hiervandaan. Ze leende mij het boek met de Navy Seals oefeningen, die ze daar moeten doen. Oef! Ik ben in goede vorm, maar die oefeningen zijn me toch wat "te"!
We gingen vervolgens samen lunchen bij Vie de France, een "Franse" bakkerij hier in de buurt. Ik moet zeggen, dat hun broodjes inderdaad echt Frans smaken, ook het stokbrood zou zo uit Parijs kunnen komen. Erg lekker.
Daarna was het helaas afscheid nemen geblazen. Ik blijf nerveus als Rick moet vliegen. Gelukkig heeft hij net een nieuwe baan binnen Microsoft aangenomen, die minder reizen inhoudt.
Aan de andere kant krijgen we natuurlijk ook vrije mijlen op de luchtvaartmaatschappijen en bij hotels. Zo gaan we op het weekend van Valentijnsdag 2 nachten gratis in het New York Hilton, op zijn hotel punten. Ik zie er zo naar uit! New York blijft spannend, hoe vaak ik er ook ben geweest.
Vandaag was de primary (verkiezing voor wie de Democratische presidentskandidaat moet worden) voor Washington DC. Dit was een politiek geladen iets. Traditioneel is de eerste "primary" in New Hampshire (de eerste "caucus" in Iowa). Maar, omdat DC de hoofdstad is en dus volgens de regering van de stad, de belangrijkste, werd dit jaar de eerste primary hier gehouden. Vrijwel zeker zal Howard Dean winnen, hoewel Al Sharpton ook populair is hier.
Erg belangrijk werd het dus in de nationale media niet gevonden. Maar hier lokaal wel degelijk. Het hele debat over of DC wel of geen staat moet zijn werd vandaag op de radio weer opgevoerd. Persoonlijk kan ik me er niet zo druk om maken, maar ja, ik woon ook in een staat en heb wel twee senatoren en een stel representatives als er iets is waar ik me druk om maak (en ik heb een aantal keren naar hen geschreven over dingen, waar ik een sterke mening over had).
Rond 3 uur gebeurde er ten noorden van ons een afschuwelijk ongeluk, een tanker viel van een viaduct op I-95, de grootste en drukste snelweg van noord naar zuid aan de oostkust. Hoeveel mensen dood zijn is nog niet bekend. Het verkeer staat voor mijlen vast en het is niet zeker of het morgen open zal zijn, want dit alles gebeurde op een brug en het vuur was zo heet, dat het delen van het asfalt heeft gesmolten.
Hier in Fairfax County moeten gevangenen voortaan $1 per dag betalen voor het verblijf in de gevangenis. Een heel stel gevangenen werd erover geinterviewed, natuurlijk niet happy (mensen brengen eigen geld in voor dingen als kapper, dokter e.d. en als iemand het niet kan betalen wordt het ook niet in rekening gebracht). Een man zei, dat hij daar niet meer zou komen, als hij $1 per dag moest betalen voor waar hij toch al niet wilde zijn. Hallo, zorg dan dat je niet in de gevangenis komt! (dit was overigens een blanke man, dit voor de statistieken). Hey, misschien zorgt die dollar per dag ervoor dat men minder misdaden pleegt (one can hope, right ;)).
Rick's verzekeringsmaatschappij vereist sinds 1 januari, dat je medicijnen, die je altijd moet slikken, per post bestelt. We hebben een heel goede verzekering, waarbij we vrijwel niets hoeven te betalen. Ik heb lang geageerd tegen het laten opsturen van die medicijnen, maar nu moet het dus. Ik heb het recept op 2 januari opgestuurd en nog niets ontvangen. Dus belde ik vandaag. En ik was weer eens onder de indruk van de klantenvriendelijkheid.
Omdat ik zelf als manager in de service industrie heb gewerkt, ben ik heel precies op telefoonmanieren (en gelukkig de meeste bedrijven ook). De Premera werkneemster aan de andere kant van de lijn was allervriendelijkst en beleefd en vertelde me, dat ik mijn credit card had gegeven en dat had alles verlangzaamd. Domme ik! Die credit card was helemaal niet nodig, want alles was gratis. Ok, dan, geen probleem. Het medicijn is inmiddels onderweg.
Tijd om Saskia naar bed te brengen, het is altijd zo gezellig de drie kinderen hier te hebben als Rick weg is! Het is wat ik vroeger altijd voor mezelf wenste en nu is het hier :).
Om mij te verrassen nam hij vandaag vrij, dus we gingen samen naar de sportschool, altijd heel gezellig. Het is er nog steeds flink druk, allemaal mensen, die hun extra gewicht van de feestdagen eraf willen sporten. Over een paar weken is het opeens weer een stuk rustiger. Dan komen alleen de die-hards, zoals ik, nog iedere dag.
Een vriendin van mij heeft een zoon, die naar de Naval Academy in Annapolis, Maryland gaat, ongeveer een uur rijden hiervandaan. Ze leende mij het boek met de Navy Seals oefeningen, die ze daar moeten doen. Oef! Ik ben in goede vorm, maar die oefeningen zijn me toch wat "te"!
We gingen vervolgens samen lunchen bij Vie de France, een "Franse" bakkerij hier in de buurt. Ik moet zeggen, dat hun broodjes inderdaad echt Frans smaken, ook het stokbrood zou zo uit Parijs kunnen komen. Erg lekker.
Daarna was het helaas afscheid nemen geblazen. Ik blijf nerveus als Rick moet vliegen. Gelukkig heeft hij net een nieuwe baan binnen Microsoft aangenomen, die minder reizen inhoudt.
Aan de andere kant krijgen we natuurlijk ook vrije mijlen op de luchtvaartmaatschappijen en bij hotels. Zo gaan we op het weekend van Valentijnsdag 2 nachten gratis in het New York Hilton, op zijn hotel punten. Ik zie er zo naar uit! New York blijft spannend, hoe vaak ik er ook ben geweest.
Vandaag was de primary (verkiezing voor wie de Democratische presidentskandidaat moet worden) voor Washington DC. Dit was een politiek geladen iets. Traditioneel is de eerste "primary" in New Hampshire (de eerste "caucus" in Iowa). Maar, omdat DC de hoofdstad is en dus volgens de regering van de stad, de belangrijkste, werd dit jaar de eerste primary hier gehouden. Vrijwel zeker zal Howard Dean winnen, hoewel Al Sharpton ook populair is hier.
Erg belangrijk werd het dus in de nationale media niet gevonden. Maar hier lokaal wel degelijk. Het hele debat over of DC wel of geen staat moet zijn werd vandaag op de radio weer opgevoerd. Persoonlijk kan ik me er niet zo druk om maken, maar ja, ik woon ook in een staat en heb wel twee senatoren en een stel representatives als er iets is waar ik me druk om maak (en ik heb een aantal keren naar hen geschreven over dingen, waar ik een sterke mening over had).
Rond 3 uur gebeurde er ten noorden van ons een afschuwelijk ongeluk, een tanker viel van een viaduct op I-95, de grootste en drukste snelweg van noord naar zuid aan de oostkust. Hoeveel mensen dood zijn is nog niet bekend. Het verkeer staat voor mijlen vast en het is niet zeker of het morgen open zal zijn, want dit alles gebeurde op een brug en het vuur was zo heet, dat het delen van het asfalt heeft gesmolten.
Hier in Fairfax County moeten gevangenen voortaan $1 per dag betalen voor het verblijf in de gevangenis. Een heel stel gevangenen werd erover geinterviewed, natuurlijk niet happy (mensen brengen eigen geld in voor dingen als kapper, dokter e.d. en als iemand het niet kan betalen wordt het ook niet in rekening gebracht). Een man zei, dat hij daar niet meer zou komen, als hij $1 per dag moest betalen voor waar hij toch al niet wilde zijn. Hallo, zorg dan dat je niet in de gevangenis komt! (dit was overigens een blanke man, dit voor de statistieken). Hey, misschien zorgt die dollar per dag ervoor dat men minder misdaden pleegt (one can hope, right ;)).
Rick's verzekeringsmaatschappij vereist sinds 1 januari, dat je medicijnen, die je altijd moet slikken, per post bestelt. We hebben een heel goede verzekering, waarbij we vrijwel niets hoeven te betalen. Ik heb lang geageerd tegen het laten opsturen van die medicijnen, maar nu moet het dus. Ik heb het recept op 2 januari opgestuurd en nog niets ontvangen. Dus belde ik vandaag. En ik was weer eens onder de indruk van de klantenvriendelijkheid.
Omdat ik zelf als manager in de service industrie heb gewerkt, ben ik heel precies op telefoonmanieren (en gelukkig de meeste bedrijven ook). De Premera werkneemster aan de andere kant van de lijn was allervriendelijkst en beleefd en vertelde me, dat ik mijn credit card had gegeven en dat had alles verlangzaamd. Domme ik! Die credit card was helemaal niet nodig, want alles was gratis. Ok, dan, geen probleem. Het medicijn is inmiddels onderweg.
Tijd om Saskia naar bed te brengen, het is altijd zo gezellig de drie kinderen hier te hebben als Rick weg is! Het is wat ik vroeger altijd voor mezelf wenste en nu is het hier :).
Monday, January 12, 2004
Warmte! Zo voelde de 10 graden van vandaag! Ik heb geen jas aangehad en had het niet koud. Zo gauw raak je aan kou gewend. Maar helaas, we hebben morgen nog en dan komt het weer: ijskou. Ik blijf me er maar aan vasthouden, dat veel insekten dood zullen vriezen, waardoor er misschien minder muggen en dus minder West Nijl virus zal zijn deze zomer.
Het was toch wel weer een echte maandag. Hoe is dat toch iedere week weer het geval? Misschien omdat gisteren zo'n opwindende dag was, natuurlijk moeiijk te evenaren.
Weinig opwindend nieuws, hoewel steeds meer over de Democratische verkiezingen, waarvan de eerste (die belangrijk is, althans) op 19 januari wordt gehouden in Iowa. Ik hoop ergens, dat John Edwards er opeens als grote winnaar uitspringt. Dick Gephardt, die "lokaal" is, is een oude zak en met Howard Dean heb ik ook niet veel op.
Opvallend is wel, dat Washington DC in feite de eerste primary houdt, nl. morgen, maar daar hoor je in de nationale media absoluut niets over. In de plaatselijke media des te meer, want DC is al jaren gebelgd, dat het wel belasting moet betalen, maar geen vertegenwoordiging heeft in het Congres. Er zijn zelfs nummerborden in DC, die "No taxation without representation" verkondigen. Deze primary was bedoeld de aandacht op de hoofdstad te vestigen. Maar de meeste Democratische kandidaten draaiden de stad de rug toe. Behalve Howard Dean, die dus vrijwel zeker als winnaar uit de bus zal komen.
Over nummerborden gesproken, toen ik Katja vanmiddag bij haar gitaarles afzette, viel me een leuke op: "NE14FUN" (Anyone for fun) Hier in Virginia kun je voor 10 dollar per jaar een zelfbedacht nummerbord kopen. Vereisten: 7 of minder letters met een spatie. Ons nummerbord op de blauwe van is "DE SMURF". Rick's nummerbord is "FUTR WAV" (future wave), om zijn moderne instelling aan te geven.
Vorige auto's hadden "SCHICHT", "GAAF ZEG" en "RODE KTR". Mijn vaders grijze auto heet "DE MUIS".
Sommige mensen zijn er heel saai in. Zo zie je op een Lexus bijvoorbeeld "MY LEXUS" of ze zetten hun initialen erop. Maar soms zitten er ook hele leuke vondsten bij, zoals die hierboven. Er is zelfs een website met unieke vondsten voor persoonlijke nummerplaten, die hier "vanity plates" worden genoemd. Iedere staat heeft ze, maar niet allemaal zijn ze zo goedkoop als Virginia. Dus in sommige staten zie je er veel en in anderen nauwelijks een.
We kijken nu naar Average Joe, een programma over een leuk uitziend meisje, die moet uitgaan met een stel minder uitziende mannen. Wat ze al niet bedenken!
Het was toch wel weer een echte maandag. Hoe is dat toch iedere week weer het geval? Misschien omdat gisteren zo'n opwindende dag was, natuurlijk moeiijk te evenaren.
Weinig opwindend nieuws, hoewel steeds meer over de Democratische verkiezingen, waarvan de eerste (die belangrijk is, althans) op 19 januari wordt gehouden in Iowa. Ik hoop ergens, dat John Edwards er opeens als grote winnaar uitspringt. Dick Gephardt, die "lokaal" is, is een oude zak en met Howard Dean heb ik ook niet veel op.
Opvallend is wel, dat Washington DC in feite de eerste primary houdt, nl. morgen, maar daar hoor je in de nationale media absoluut niets over. In de plaatselijke media des te meer, want DC is al jaren gebelgd, dat het wel belasting moet betalen, maar geen vertegenwoordiging heeft in het Congres. Er zijn zelfs nummerborden in DC, die "No taxation without representation" verkondigen. Deze primary was bedoeld de aandacht op de hoofdstad te vestigen. Maar de meeste Democratische kandidaten draaiden de stad de rug toe. Behalve Howard Dean, die dus vrijwel zeker als winnaar uit de bus zal komen.
Over nummerborden gesproken, toen ik Katja vanmiddag bij haar gitaarles afzette, viel me een leuke op: "NE14FUN" (Anyone for fun) Hier in Virginia kun je voor 10 dollar per jaar een zelfbedacht nummerbord kopen. Vereisten: 7 of minder letters met een spatie. Ons nummerbord op de blauwe van is "DE SMURF". Rick's nummerbord is "FUTR WAV" (future wave), om zijn moderne instelling aan te geven.
Vorige auto's hadden "SCHICHT", "GAAF ZEG" en "RODE KTR". Mijn vaders grijze auto heet "DE MUIS".
Sommige mensen zijn er heel saai in. Zo zie je op een Lexus bijvoorbeeld "MY LEXUS" of ze zetten hun initialen erop. Maar soms zitten er ook hele leuke vondsten bij, zoals die hierboven. Er is zelfs een website met unieke vondsten voor persoonlijke nummerplaten, die hier "vanity plates" worden genoemd. Iedere staat heeft ze, maar niet allemaal zijn ze zo goedkoop als Virginia. Dus in sommige staten zie je er veel en in anderen nauwelijks een.
We kijken nu naar Average Joe, een programma over een leuk uitziend meisje, die moet uitgaan met een stel minder uitziende mannen. Wat ze al niet bedenken!
Sunday, January 11, 2004
"Mammie, ik voel me niet zo lekker" Een zinnetje dat we gelukkig weinig horen, maar vanochtend dus wel, Saskia had hoofdpijn en koorts. Een heel vervelende dag voor haar om ziek te worden, want ze zou vanmiddag haar eerste dansuitvoering hebben! Die ging dus niet door nu, met ibuprofen voelde ze zich wel wat beter, maar niet genoeg om rond te huppelen.
Omdat ik gisteren de hele dag binnen was geweest, kriebelde het om naar buiten te gaan. Het was nog steeds ijskoud, maar zou wat opwarmen vandaag, tenminste tot het vriespunt.
Kai is altijd te porren voor een excursie, dus ik vroeg hem mee te gaan. Eerst dachten we naar Haines Point te gaan, waar vliegtuigen zo laag overvliegen, dat je het gevoel krijgt ze te kunnen aanraken. Maar naarmate we dichterbij Washington kwamen, besloten we toch downtown te gaan. Daar is zoveel te doen!
We parkeerden dichtbij het Lincoln Memorial, maar gingen daar dit keer niet naar toe. We liepen langs de bevroren vijvers op de Mall naar het Washington Monument. Dit gebouw is het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld. Het wordt door niets staande gehouden, behalve de blokken steen waarvan het gebouwd is. Je moet (gratis) tickets halen om naar boven te kunnen. Het is hier meestal enorm druk en dus is het me in alle 20 jaar dat ik hier woon nog nooit gelukt naar boven te gaan.
Dit keer kregen we waarempel tickets om meteen naar boven te kunnen! Een ware mijlpaal in mijn bestaan hier, na 20 jaar naar boven! We waren met een groep Oost-Europeanen en er waren boven 4 ramen waar we uit konden kijken. Het uitzicht was fantastisch, want het was compleet helder. Ik denk wel het verst dat je ooit zou kunnen kijken. De stad ziet er van boven ook prachtig uit.
Op de weg naar beneden zagen we uit de lift de prachtige gebeitelde stenen, die de verschillende staten en steden hadden gegeven.
Eenmaal weer buiten was het na twaalven en hadden we honger. Na een kort overleg besloten we bij het Museum of Natural History een kaartje voor een IMAX film te kopen en daar ook te lunchen. De enige IMAX, die we nog niet gezien hadden, was Jane Goodall's Chimpanzees. Die zou om 3 uur zijn, dus kochten we daar tickets voor.
Na de lunch in het grote cafetaria van het Natural History Museum, waar Kai kip at en ik een kalkoen sandwich, besloten we de straat over te steken naar de National Archives.
Dit is een prachtig gebouw in neo-klassisistische stijl gebouwd, met kolommen en mooie beelden en wat adelaars er bovenop. Het stak indrukwekkend tegen de staalblauwe lucht af, ik moest er gewoon een foto van maken!
Hier worden onder anderen de Declaration of Independence, de Constitution en de Bill of Rights bewaard. Deze drie heel belangrijke documenten voor dit land zijn in dit gebouw te bezichtigen. Kai was heel erg geinteresseerd. Ik was hier jaren geleden al geweest, maar het was toch weer nieuw. Behalve de bovengenoemde documenten waren ook de Louisiana Purchase en 7 andere belangrijke documenten in de geschiedenis van de VS te zien. Van de laatste 7 zag je alleen een reproductie, niet het ware document.
Dat waren o.a. de emancipation proclamation, die slavernij afkeurde, de acte die vrouwen het stemrecht gaf en de Monroe doctrine.
Na alles daar gelezen en bekeken te hebben, gingen we terug naar het Natural History Museum voor de IMAX. Die was prachtig. De beelden van de chimpansees waren ontzettend goed gedaan. Hoe ze zo dichtbij hebben kunnen komen is me een raadsel.
Na de film was het alweer kwart voor vier en moesten we nog helemaal terug lopen naar de auto. En Kai zou Kai niet zijn, als hij niet nog eerst even op het ijs in de vijver moest spelen. Van de auto naar de Archives was het ongeveer 1,5 km lopen, dus we hadden de wandeling er wel op zitten! Het is heel makkelijk om je op de afstanden hier in Washington te verkijken, de blokken zijn veel groter dan in bv. New York!
Om half vijf waren we moe maar voldaan thuis. Ik voel me dan zo bevoorrecht om zo dicht bij al die interessante dingen te wonen. En het enige wat geld kostte was de film en het eten. Er wordt geen entree geheven voor de musea hier.
Wat overigens wel opviel, waren een heel stel daklozen in de kou op de straat. Vrijwilligers gaan met deze kou langs de straatslapers en proberen ze over te halen naar de shelters te komen (er zijn voldoende shelters in Washington, dat niemand zonder dak boven zijn hoofd hoeft te zijn 's nachts). Maar het schijnt een groot probleem geweest te zijn, dit weekend, veel van de daklozen wensen buiten te slapen. Ze liggen op de stoom van de metro en blijven zo een beetje warm. Ze doen wel denken aan de clochards in Parijs, zo. Er was laatst een interview met een homeless op het plaatselijke nieuws en het was de levensstijl van die man. Tja, wat je maar leuk vindt.
Helaas is Saskia nog ziek, dus die zal morgen wel van school thuisblijven. En morgen wordt het warempel "warm", maar liefst 8 graden. We moeten er maar van genieten, want op woensdag gaan we de diepvries weer in.
Hier wat foto's (ik heb ze sterk kleiner moeten maken, de ware versies zijn veel scherper, als je die wilt ontvangen, email me dan):
De National Archives
Het Washington Monument van de verte
Het Witte Huis gezien vanuit het Washington Monument
Omdat ik gisteren de hele dag binnen was geweest, kriebelde het om naar buiten te gaan. Het was nog steeds ijskoud, maar zou wat opwarmen vandaag, tenminste tot het vriespunt.
Kai is altijd te porren voor een excursie, dus ik vroeg hem mee te gaan. Eerst dachten we naar Haines Point te gaan, waar vliegtuigen zo laag overvliegen, dat je het gevoel krijgt ze te kunnen aanraken. Maar naarmate we dichterbij Washington kwamen, besloten we toch downtown te gaan. Daar is zoveel te doen!
We parkeerden dichtbij het Lincoln Memorial, maar gingen daar dit keer niet naar toe. We liepen langs de bevroren vijvers op de Mall naar het Washington Monument. Dit gebouw is het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld. Het wordt door niets staande gehouden, behalve de blokken steen waarvan het gebouwd is. Je moet (gratis) tickets halen om naar boven te kunnen. Het is hier meestal enorm druk en dus is het me in alle 20 jaar dat ik hier woon nog nooit gelukt naar boven te gaan.
Dit keer kregen we waarempel tickets om meteen naar boven te kunnen! Een ware mijlpaal in mijn bestaan hier, na 20 jaar naar boven! We waren met een groep Oost-Europeanen en er waren boven 4 ramen waar we uit konden kijken. Het uitzicht was fantastisch, want het was compleet helder. Ik denk wel het verst dat je ooit zou kunnen kijken. De stad ziet er van boven ook prachtig uit.
Op de weg naar beneden zagen we uit de lift de prachtige gebeitelde stenen, die de verschillende staten en steden hadden gegeven.
Eenmaal weer buiten was het na twaalven en hadden we honger. Na een kort overleg besloten we bij het Museum of Natural History een kaartje voor een IMAX film te kopen en daar ook te lunchen. De enige IMAX, die we nog niet gezien hadden, was Jane Goodall's Chimpanzees. Die zou om 3 uur zijn, dus kochten we daar tickets voor.
Na de lunch in het grote cafetaria van het Natural History Museum, waar Kai kip at en ik een kalkoen sandwich, besloten we de straat over te steken naar de National Archives.
Dit is een prachtig gebouw in neo-klassisistische stijl gebouwd, met kolommen en mooie beelden en wat adelaars er bovenop. Het stak indrukwekkend tegen de staalblauwe lucht af, ik moest er gewoon een foto van maken!
Hier worden onder anderen de Declaration of Independence, de Constitution en de Bill of Rights bewaard. Deze drie heel belangrijke documenten voor dit land zijn in dit gebouw te bezichtigen. Kai was heel erg geinteresseerd. Ik was hier jaren geleden al geweest, maar het was toch weer nieuw. Behalve de bovengenoemde documenten waren ook de Louisiana Purchase en 7 andere belangrijke documenten in de geschiedenis van de VS te zien. Van de laatste 7 zag je alleen een reproductie, niet het ware document.
Dat waren o.a. de emancipation proclamation, die slavernij afkeurde, de acte die vrouwen het stemrecht gaf en de Monroe doctrine.
Na alles daar gelezen en bekeken te hebben, gingen we terug naar het Natural History Museum voor de IMAX. Die was prachtig. De beelden van de chimpansees waren ontzettend goed gedaan. Hoe ze zo dichtbij hebben kunnen komen is me een raadsel.
Na de film was het alweer kwart voor vier en moesten we nog helemaal terug lopen naar de auto. En Kai zou Kai niet zijn, als hij niet nog eerst even op het ijs in de vijver moest spelen. Van de auto naar de Archives was het ongeveer 1,5 km lopen, dus we hadden de wandeling er wel op zitten! Het is heel makkelijk om je op de afstanden hier in Washington te verkijken, de blokken zijn veel groter dan in bv. New York!
Om half vijf waren we moe maar voldaan thuis. Ik voel me dan zo bevoorrecht om zo dicht bij al die interessante dingen te wonen. En het enige wat geld kostte was de film en het eten. Er wordt geen entree geheven voor de musea hier.
Wat overigens wel opviel, waren een heel stel daklozen in de kou op de straat. Vrijwilligers gaan met deze kou langs de straatslapers en proberen ze over te halen naar de shelters te komen (er zijn voldoende shelters in Washington, dat niemand zonder dak boven zijn hoofd hoeft te zijn 's nachts). Maar het schijnt een groot probleem geweest te zijn, dit weekend, veel van de daklozen wensen buiten te slapen. Ze liggen op de stoom van de metro en blijven zo een beetje warm. Ze doen wel denken aan de clochards in Parijs, zo. Er was laatst een interview met een homeless op het plaatselijke nieuws en het was de levensstijl van die man. Tja, wat je maar leuk vindt.
Helaas is Saskia nog ziek, dus die zal morgen wel van school thuisblijven. En morgen wordt het warempel "warm", maar liefst 8 graden. We moeten er maar van genieten, want op woensdag gaan we de diepvries weer in.
Hier wat foto's (ik heb ze sterk kleiner moeten maken, de ware versies zijn veel scherper, als je die wilt ontvangen, email me dan):
De National Archives
Het Washington Monument van de verte
Het Witte Huis gezien vanuit het Washington Monument
Saturday, January 10, 2004
Met kaarsen en een haardvuur proberen we het lekker warm te houden hierbinnen. Makkelijk is het niet, ik heb de hele dag met een deken over mijn voeten gezeten, want die kon ik niet warm krijgen!
Vanochtend was het -20 bij het wakker worden en dat is toch echt wel de koudste temperatuur, die ik hier heb meegemaakt. We hadden nog drankjes overgebleven van Kerst en Oud en Nieuw op het deck (houten balkon) staan, die zijn compleet bevroren. Ook onze waterval en vijver zijn helemaal bevroren.
We hebben vandaag heel wat projectjes afgemaakt. Ik heb mijn webpages bijgewerkt, zodat alle links weer werken. Ik ben er bijna mee klaar. Ik wil eigenlijk nog zoveel met die webpage, vooral ook een over Washington en omgeving, maar er is zoveel te melden, dat ik er eigenlijk een beetje in verdrink. De grote stukken tijd, die ik ervoor nodig heb, ontbreken gewoon.
Rick en Kai hebben in de basement de treintafel afgebroken. Dat was ooit een ambitieus project om een echt trein"dorp" op te zetten, maar werd nooit afgemaakt en nam enorm veel plaats in.
Nu hebben we ruimte voor een lang begeerde ping pong tafel! Of een voetbaltafel, of airhockey of, of. Het punt is, het is een enorme kamer en de kinderen worden oud genoeg om die spelletjes heel leuk te vinden. Ooit willen we in die kamer een barretje laten bouwen, zodat we er leuke feestjes kunnen houden. Een basement is een fantastische toevoeging aan een huis. Het is veel meer dan een kelder.
Mijn grootouders hadden vroeger in Den Haag een kelder. Een koud, stenen kamertje deed dienst als logeerkamer voor mijn neef. En verder bewaarde mijn oma er haar extra proviand. Het was altijd een spannende ruimte, maar niet waar je nou uren zou willen doorbrengen.
Onze basement daarentegen heeft:
-- de logeerkamer met badkamer
-- twee kamers voor bergruimte, waarin ook een extra ijskast past
-- een gedeelte waar de kinderen kunnen knutselen
-- een "rec" room, waar we dus die ping pong tafel hopen te zetten
-- een "theater", waarin onze grote scherm tv staat
De meeste huizen hier hebben een basement, niet altijd zo groot als de onze, maar meestal wel "finished", wat betekent, dat hij gestoffeerd is en niet enkel een rauwe kelder.
Vanavond heb ik heerlijke pizza met spinazie en feta kaas op van Vocelli's. Ik ben vandaag niet naar buiten geweest, het is helemaal niet goed voor mijn spieren, dit koude weer.
Rick en de kinderen zijn nu naar de nieuwe Peter Pan film. Ik heb het verhaal van Peter Pan al zo vaak gezien, ik had geen zin me ervoor door de vrieskou te begeven!
Vanochtend was het -20 bij het wakker worden en dat is toch echt wel de koudste temperatuur, die ik hier heb meegemaakt. We hadden nog drankjes overgebleven van Kerst en Oud en Nieuw op het deck (houten balkon) staan, die zijn compleet bevroren. Ook onze waterval en vijver zijn helemaal bevroren.
We hebben vandaag heel wat projectjes afgemaakt. Ik heb mijn webpages bijgewerkt, zodat alle links weer werken. Ik ben er bijna mee klaar. Ik wil eigenlijk nog zoveel met die webpage, vooral ook een over Washington en omgeving, maar er is zoveel te melden, dat ik er eigenlijk een beetje in verdrink. De grote stukken tijd, die ik ervoor nodig heb, ontbreken gewoon.
Rick en Kai hebben in de basement de treintafel afgebroken. Dat was ooit een ambitieus project om een echt trein"dorp" op te zetten, maar werd nooit afgemaakt en nam enorm veel plaats in.
Nu hebben we ruimte voor een lang begeerde ping pong tafel! Of een voetbaltafel, of airhockey of, of. Het punt is, het is een enorme kamer en de kinderen worden oud genoeg om die spelletjes heel leuk te vinden. Ooit willen we in die kamer een barretje laten bouwen, zodat we er leuke feestjes kunnen houden. Een basement is een fantastische toevoeging aan een huis. Het is veel meer dan een kelder.
Mijn grootouders hadden vroeger in Den Haag een kelder. Een koud, stenen kamertje deed dienst als logeerkamer voor mijn neef. En verder bewaarde mijn oma er haar extra proviand. Het was altijd een spannende ruimte, maar niet waar je nou uren zou willen doorbrengen.
Onze basement daarentegen heeft:
-- de logeerkamer met badkamer
-- twee kamers voor bergruimte, waarin ook een extra ijskast past
-- een gedeelte waar de kinderen kunnen knutselen
-- een "rec" room, waar we dus die ping pong tafel hopen te zetten
-- een "theater", waarin onze grote scherm tv staat
De meeste huizen hier hebben een basement, niet altijd zo groot als de onze, maar meestal wel "finished", wat betekent, dat hij gestoffeerd is en niet enkel een rauwe kelder.
Vanavond heb ik heerlijke pizza met spinazie en feta kaas op van Vocelli's. Ik ben vandaag niet naar buiten geweest, het is helemaal niet goed voor mijn spieren, dit koude weer.
Rick en de kinderen zijn nu naar de nieuwe Peter Pan film. Ik heb het verhaal van Peter Pan al zo vaak gezien, ik had geen zin me ervoor door de vrieskou te begeven!
Friday, January 09, 2004
"Mammie, Daddy, ik moet jullie iets moois laten zien en dan gaan we weer slapen, kom mee!" Om kwart over zes vanochtend kwam Saskia enthousiast uit haar bed om dit te verkondigen. Dus Rick en ik stonden kreunend op om het moois te zien. Het was de moeite waard!
Uit haar raam zagen we een prachtige zonsopgang, gesluierd door sneeuw! Het roze en wit was inderdaad ongewoon mooi. We hebben een oplettende 8 jarige! Haar luxaflex was niet naar beneden, dus ze had vanuit haar hoge bed prima uitzicht.
Omdat het buiten sterk vroor, bleef de sneeuw meteen liggen en waar auto's eroverheen reden, bevroor het water meteen tot een dun laagje ijs. Dit had talloze ongelukken tot gevolg en het verkeer was tot laat in de ochtend ontregeld.
De scholen begonnen toch op tijd, wat voor veel ouders reden tot klagen was. Tenslotte moesten de schoolbussen ook over dat ijs en enkele schoolbussen kwamen in vreselijk verkeer terecht en deden er 2 uur over om de paar mijl naar de school te rijden!
Dit resulteerde in een verontschuldigende email vanmiddag van de school superintendent. Daarin legde hij uit, dat ze om 5 uur 's ochtends al een beslissing moeten maken of de schoolbussen wel of niet gaan rijden. Om 5 uur was er nog geen indicatie, dat er problemen zouden zijn. Hij bood zijn excuses aan aan de ouders, wier kinderen in gevaar waren geweest.
Vanavond en vannacht is er een "windchill advisory", dit betekent, dat de wind gecombineerd met de luchttemperatuur onder de -15 komt. Dit is een leuke site om de windchill te berekenen. Vannacht zal het -12 vriezen, maar omdat het flink waait, zal het voelen als -18 tot -23 graden! Maandag zal het even wat warmer worden, maar dan vallen we meteen weer in de diepvries voor de rest van de week. Helaas geen sneeuw van betekenis in zicht. Onvoorstelbaar, dat we zondag nog in een short liepen!
Door dit koude weer zitten mijn spieren flink vast en is mijn wekelijkse massage van groot belang. Helaas was mijn massagetherapist ook slachtoffer van het weer. Haar Jeep slipte op een groot stuk ijs en terwijl ze op hulp wachtte, gleed een andere auto tegen de Jeep aan, waardoor die weggesleept moest worden. Door de drukte bij de sleepbedrijven moest ze maar liefst 3 uur in de ijskou wachten op de sleepauto!
Vanavond hebben de lagere school kinderen een "Sock Hop" dans op school. Dit is een dansavond uit de jaren 50. Het is de bedoeling, dat ouders en kinderen samen gaan dansen. Op zulke dagen baal ik wel erg, dat ik een spieraandoening heb. Kai wil heel graag gaan en Saskia eigenlijk ook. Dus misschien stuur ik Rick er maar op af. Of ik bel vrienden of ze onze kinderen mee kunnen nemen, ik heb hun kinderen tenslotte bijna elke middag te spelen. Er worden hier door de scholen veel activiteiten voor ouders en kinderen georganiseerd. Ik kan mij tenminste niet herinneren ooit naar zoiets gegaan te zijn, toen ik op de lagere school zat. Mijn ouders moesten alleen naar ouderavonden.
Uit haar raam zagen we een prachtige zonsopgang, gesluierd door sneeuw! Het roze en wit was inderdaad ongewoon mooi. We hebben een oplettende 8 jarige! Haar luxaflex was niet naar beneden, dus ze had vanuit haar hoge bed prima uitzicht.
Omdat het buiten sterk vroor, bleef de sneeuw meteen liggen en waar auto's eroverheen reden, bevroor het water meteen tot een dun laagje ijs. Dit had talloze ongelukken tot gevolg en het verkeer was tot laat in de ochtend ontregeld.
De scholen begonnen toch op tijd, wat voor veel ouders reden tot klagen was. Tenslotte moesten de schoolbussen ook over dat ijs en enkele schoolbussen kwamen in vreselijk verkeer terecht en deden er 2 uur over om de paar mijl naar de school te rijden!
Dit resulteerde in een verontschuldigende email vanmiddag van de school superintendent. Daarin legde hij uit, dat ze om 5 uur 's ochtends al een beslissing moeten maken of de schoolbussen wel of niet gaan rijden. Om 5 uur was er nog geen indicatie, dat er problemen zouden zijn. Hij bood zijn excuses aan aan de ouders, wier kinderen in gevaar waren geweest.
Vanavond en vannacht is er een "windchill advisory", dit betekent, dat de wind gecombineerd met de luchttemperatuur onder de -15 komt. Dit is een leuke site om de windchill te berekenen. Vannacht zal het -12 vriezen, maar omdat het flink waait, zal het voelen als -18 tot -23 graden! Maandag zal het even wat warmer worden, maar dan vallen we meteen weer in de diepvries voor de rest van de week. Helaas geen sneeuw van betekenis in zicht. Onvoorstelbaar, dat we zondag nog in een short liepen!
Door dit koude weer zitten mijn spieren flink vast en is mijn wekelijkse massage van groot belang. Helaas was mijn massagetherapist ook slachtoffer van het weer. Haar Jeep slipte op een groot stuk ijs en terwijl ze op hulp wachtte, gleed een andere auto tegen de Jeep aan, waardoor die weggesleept moest worden. Door de drukte bij de sleepbedrijven moest ze maar liefst 3 uur in de ijskou wachten op de sleepauto!
Vanavond hebben de lagere school kinderen een "Sock Hop" dans op school. Dit is een dansavond uit de jaren 50. Het is de bedoeling, dat ouders en kinderen samen gaan dansen. Op zulke dagen baal ik wel erg, dat ik een spieraandoening heb. Kai wil heel graag gaan en Saskia eigenlijk ook. Dus misschien stuur ik Rick er maar op af. Of ik bel vrienden of ze onze kinderen mee kunnen nemen, ik heb hun kinderen tenslotte bijna elke middag te spelen. Er worden hier door de scholen veel activiteiten voor ouders en kinderen georganiseerd. Ik kan mij tenminste niet herinneren ooit naar zoiets gegaan te zijn, toen ik op de lagere school zat. Mijn ouders moesten alleen naar ouderavonden.
Thursday, January 08, 2004
Vanochtend vroren mijn oren er bijna af, zo koud was het! Morgen een beetje sneeuw en dan gaan we op zaterdag nog verder de diepvries in. Hopelijk vriezen allerlei insekten dood en gaan we dan een minder muggige zomer tegemoet.
Omdat ik voor wat ontbijtprodukten naar Shoppers Food Warehouse, naast de sportschool, moest, heb ik wel een kwartier bij de wand met alle cereals gestaan. En dan bedoel ik ook alle cereals. Er zijn, schat ik, zo'n honderd verschillende cereals en iedere keer zijn er weer nieuwe. De trend op het moment is om er gedroogd fruit, zoals aardbeien, frambozen, bosbessen en banaan in te doen.
Er zijn cereals met veel vezels (All Bran, Grapenuts, Fruit n Fibre), voor de minder regelmatigen onder ons. Cereals met havermout (Quaker Oat Squares, Cracklin Oat Bran, Cheerios), die je cholesterol naar beneden zouden kunnen halen. Cereals met slechts 110 calorieen per portie (Special K) (de porties en calorieen staan uitgebreid op de doos, zoals met alle produkten in de VS). En er zijn talloze "kinder"cereals, met kleurtjes en extra suiker. Om er een paar te noemen: Froot Loops, Scooby Doo (met Marshmallows), Reese's Peanut Butter Puffs, Cocoa Puffs. Vreemd genoeg (?) vinden onze kinderen de "volwassen" cereals veel lekkerder!
De grootste bedrijven zijn Kellogg's, Post (van Kraft) and General Mills. Uiteindelijk koos ik voor een doos Berry Burst Cheerios en een doos Honey Nut Cheerios. Cheerios zijn de best verkopende cereals in de VS. Ze zijn dan ook bijzonder lekker en bestaan niet enkel uit suiker.
Cereal is echt wel het ontbijt van de Amerikaan. Het is makkelijk, zit vol vitamines en biedt (met melk) een goed vullend ontbijt.
Het grote lokale nieuws vandaag, is dat Joe Gibbs, Washington Redskins coach van 1981 (voor ik naar de VS verhuisde, dus ik kwam hier op zijn hoogtepunt in 1984) tot 1992, terug zal komen als coach.
Hij maakte van de Redskins een succesvol en legendarisch team, waardoor hijzelf natuurlijk ook legendarisch werd. Vooral omdat sinds zijn vertrek, het team het ieder jaar slechter is gaan doen en geen enkele coach lukte het in die 12 jaar om het team in de Superbowl te krijgen. In de 11 jaar dat Gibbs coach was lukte dat 4 keer!
Een football club bezitten is een vele miljoenen onderneming, dus de tegenwoordige eigenaar, Dan Snyder, was helemaal niet blij met alle verliezen. Het is geniaal, dat hij Gibbs, een winnaar in alles wat hij onderneemt, terug heeft gelokt.
Ik was een enorme Redskins fan toen Gibbs coach was. Het was spannend om wedstrijden te kijken en natuurlijk is het veel leuker als je team wint. Ik zie er dus enorm naar uit, dat hij weer terug komt, hopend, dat hij nog steeds "the magic touch" heeft. En met mij vrijwel alle Redskins fans!
Hail to the Redskins, Hail Victory, Braves on the warpath, Fight for all DC! Misschien gaat dat krijgslied nu weer wat betekenen.
Nu zitten we naar het nieuwe realiteits programma "The Apprentice" te kijken, waarin Donald Trump, de grote biljonair in New York, een leerling gaat uitkiezen. Het is heel grappig nu, want ze hebben de kandidaten in een mannen- en een vrouwengroep onder verdeeld en ze moeten lemonade op straat verkopen. De vrouwen verkopen eindeloos meer, dan de mannen. Rara waarom!
Volgens CNN gaat de terreur kleur binnen de week van oranje naar geel. Hoe ze bepalen waar die kleur moet zijn is een raadsel. Dat het ontzettend veel kost om op oranje te staan is waarschijnlijk de reden, dat het verlaagd wordt naar geel. Mij lijkt de kans op een aanval absoluut niet verminderd, maar ja, wie ben ik?
Omdat ik voor wat ontbijtprodukten naar Shoppers Food Warehouse, naast de sportschool, moest, heb ik wel een kwartier bij de wand met alle cereals gestaan. En dan bedoel ik ook alle cereals. Er zijn, schat ik, zo'n honderd verschillende cereals en iedere keer zijn er weer nieuwe. De trend op het moment is om er gedroogd fruit, zoals aardbeien, frambozen, bosbessen en banaan in te doen.
Er zijn cereals met veel vezels (All Bran, Grapenuts, Fruit n Fibre), voor de minder regelmatigen onder ons. Cereals met havermout (Quaker Oat Squares, Cracklin Oat Bran, Cheerios), die je cholesterol naar beneden zouden kunnen halen. Cereals met slechts 110 calorieen per portie (Special K) (de porties en calorieen staan uitgebreid op de doos, zoals met alle produkten in de VS). En er zijn talloze "kinder"cereals, met kleurtjes en extra suiker. Om er een paar te noemen: Froot Loops, Scooby Doo (met Marshmallows), Reese's Peanut Butter Puffs, Cocoa Puffs. Vreemd genoeg (?) vinden onze kinderen de "volwassen" cereals veel lekkerder!
De grootste bedrijven zijn Kellogg's, Post (van Kraft) and General Mills. Uiteindelijk koos ik voor een doos Berry Burst Cheerios en een doos Honey Nut Cheerios. Cheerios zijn de best verkopende cereals in de VS. Ze zijn dan ook bijzonder lekker en bestaan niet enkel uit suiker.
Cereal is echt wel het ontbijt van de Amerikaan. Het is makkelijk, zit vol vitamines en biedt (met melk) een goed vullend ontbijt.
Het grote lokale nieuws vandaag, is dat Joe Gibbs, Washington Redskins coach van 1981 (voor ik naar de VS verhuisde, dus ik kwam hier op zijn hoogtepunt in 1984) tot 1992, terug zal komen als coach.
Hij maakte van de Redskins een succesvol en legendarisch team, waardoor hijzelf natuurlijk ook legendarisch werd. Vooral omdat sinds zijn vertrek, het team het ieder jaar slechter is gaan doen en geen enkele coach lukte het in die 12 jaar om het team in de Superbowl te krijgen. In de 11 jaar dat Gibbs coach was lukte dat 4 keer!
Een football club bezitten is een vele miljoenen onderneming, dus de tegenwoordige eigenaar, Dan Snyder, was helemaal niet blij met alle verliezen. Het is geniaal, dat hij Gibbs, een winnaar in alles wat hij onderneemt, terug heeft gelokt.
Ik was een enorme Redskins fan toen Gibbs coach was. Het was spannend om wedstrijden te kijken en natuurlijk is het veel leuker als je team wint. Ik zie er dus enorm naar uit, dat hij weer terug komt, hopend, dat hij nog steeds "the magic touch" heeft. En met mij vrijwel alle Redskins fans!
Hail to the Redskins, Hail Victory, Braves on the warpath, Fight for all DC! Misschien gaat dat krijgslied nu weer wat betekenen.
Nu zitten we naar het nieuwe realiteits programma "The Apprentice" te kijken, waarin Donald Trump, de grote biljonair in New York, een leerling gaat uitkiezen. Het is heel grappig nu, want ze hebben de kandidaten in een mannen- en een vrouwengroep onder verdeeld en ze moeten lemonade op straat verkopen. De vrouwen verkopen eindeloos meer, dan de mannen. Rara waarom!
Volgens CNN gaat de terreur kleur binnen de week van oranje naar geel. Hoe ze bepalen waar die kleur moet zijn is een raadsel. Dat het ontzettend veel kost om op oranje te staan is waarschijnlijk de reden, dat het verlaagd wordt naar geel. Mij lijkt de kans op een aanval absoluut niet verminderd, maar ja, wie ben ik?
Wednesday, January 07, 2004
Een heerlijk rustig dagje! Soms is het gewoon fijn om niet van hot naar her te hoeven rennen.
Wel naar de sportschool geweest, waar ik na het oefenen nog 500 meter heb gezwommen en tijd in de hot tub heb doorgebracht. De spieren zitten goed vast, dus dat laatste is gewoon hard nodig nu.
Daarna met Christine even naar Party City geweest om een "It's a girl" bord en roze ballonnen te kopen, om in de tuin van haar buren te zetten, die vandaag met hun kleine meisje thuiskwamen.
Hier ga je niet per se op kraambezoek, hoewel het wel op prijs wordt gesteld even bij de baby te gaan kijken. Ongeveer een maand voor de geboorte heeft Nikki, Christine's buurvrouw, een "shower" gekregen. Dat is een feestje, waarbij familie, vrienden en kennissen komen en cadeautjes brengen voor de toekomstige baby. Als je dus op baby bezoek gaat, hoef je niets mee te nemen. Meestal brengen mensen maaltijden voor het nieuwe gezin, zodat ze de eerste paar dagen niet aan koken hoeven te denken. Wij hebben drie keer ondervonden hoe fijn dat is!
Ook als je trouwt krijg je zo'n shower. Heel leuk! Ik heb toen ik ging trouwen zelfs 3 verschillende showers gekregen, eentje met alleen lingerie als cadeautjes :-o!
Vanmiddag ging Katja naar de kapper, ze werd door een Iraanse geknipt en kreeg een heel blonde pluk vooraan in haar haar. Ze had voor haar nieuwe kapsel foto's van bekende sterren van het Internet uitgeprint. Ik had absoluut niet zulke vastomlijnde ideeen op mijn 13e!
Vanavond zijn Rick en ik op onze "date night" gegaan. We proberen dat regelmatig te doen, vooral omdat Rick de komende weken weer herhaalde malen op reis zal gaan. Katja paste op en Saskia was zowaar in slaap toen we thuiskwamen!
We zijn naar Old Town Alexandria gegaan. Dit is een heel leuk oud Coloniaal plaatsje aan de Potomac rivier, ongeveer een half uur rijden hiervandaan. Er zijn een heel stel leuke en gezellig restaurants en veel snuisterijen winkeltjes. De oude huisjes daar zijn erg pittoresk en sommige straten zijn nog geplaveid met keien.
Ons restaurant, Bilbo Baggins, is gehuisd in zo'n oud huis. Het was berekoud buiten vanavond en dus heerlijk om naast het haardvuur daar te eten. Het eten was voortreffelijk! Als voorafje kozen we beiden uiensoep, met heerlijk veel gesmolten kaas. Ik had wasabi zalm met asperge en champignons als hoofdgerecht en Rick had een crab cake met aardappelpuree en spinazie. Ook de bediening was ronduit fantastisch!
Wel naar de sportschool geweest, waar ik na het oefenen nog 500 meter heb gezwommen en tijd in de hot tub heb doorgebracht. De spieren zitten goed vast, dus dat laatste is gewoon hard nodig nu.
Daarna met Christine even naar Party City geweest om een "It's a girl" bord en roze ballonnen te kopen, om in de tuin van haar buren te zetten, die vandaag met hun kleine meisje thuiskwamen.
Hier ga je niet per se op kraambezoek, hoewel het wel op prijs wordt gesteld even bij de baby te gaan kijken. Ongeveer een maand voor de geboorte heeft Nikki, Christine's buurvrouw, een "shower" gekregen. Dat is een feestje, waarbij familie, vrienden en kennissen komen en cadeautjes brengen voor de toekomstige baby. Als je dus op baby bezoek gaat, hoef je niets mee te nemen. Meestal brengen mensen maaltijden voor het nieuwe gezin, zodat ze de eerste paar dagen niet aan koken hoeven te denken. Wij hebben drie keer ondervonden hoe fijn dat is!
Ook als je trouwt krijg je zo'n shower. Heel leuk! Ik heb toen ik ging trouwen zelfs 3 verschillende showers gekregen, eentje met alleen lingerie als cadeautjes :-o!
Vanmiddag ging Katja naar de kapper, ze werd door een Iraanse geknipt en kreeg een heel blonde pluk vooraan in haar haar. Ze had voor haar nieuwe kapsel foto's van bekende sterren van het Internet uitgeprint. Ik had absoluut niet zulke vastomlijnde ideeen op mijn 13e!
Vanavond zijn Rick en ik op onze "date night" gegaan. We proberen dat regelmatig te doen, vooral omdat Rick de komende weken weer herhaalde malen op reis zal gaan. Katja paste op en Saskia was zowaar in slaap toen we thuiskwamen!
We zijn naar Old Town Alexandria gegaan. Dit is een heel leuk oud Coloniaal plaatsje aan de Potomac rivier, ongeveer een half uur rijden hiervandaan. Er zijn een heel stel leuke en gezellig restaurants en veel snuisterijen winkeltjes. De oude huisjes daar zijn erg pittoresk en sommige straten zijn nog geplaveid met keien.
Ons restaurant, Bilbo Baggins, is gehuisd in zo'n oud huis. Het was berekoud buiten vanavond en dus heerlijk om naast het haardvuur daar te eten. Het eten was voortreffelijk! Als voorafje kozen we beiden uiensoep, met heerlijk veel gesmolten kaas. Ik had wasabi zalm met asperge en champignons als hoofdgerecht en Rick had een crab cake met aardappelpuree en spinazie. Ook de bediening was ronduit fantastisch!
Tuesday, January 06, 2004
Brrrrr!!! Ok, ik denk, dat als je langzaam aan kou went, het minder koud aanvoelt, dan als je van 25 graden in de diepvries stort! Het is werkelijk ijzig buiten en de wind maakt het nog kouder. Prachtig zonnig weer echter! Hoewel ik eigenlijk een flinke sneeuwstorm ook wel leuk zou vinden, zo echt winters. Maar onze beste hoop is wat sneeuwbuien op vrijdagochtend.
Ik voelde me vanochtend wel decadent, na mijn oefenen ben ik in de hot tub gegaan en daarna in de sauna. Hard nodig voor mijn gezondheid, want met dit weer voelt het alsof er een zwaar slot zit op iedere spier in mijn lichaam, maar wel lekker. Helaas duurde het effect niet erg lang. Ik ben dol op de seizoenen en vind echte winter prachtig. Maar mijn lichaam, met zijn fibromyalgie, is het daar niet mee eens, helaas.
Voor Kerstmis had ik mijn ski jack, wat heel warm is, want het is helemaal gevoerd met fleece, weggebracht om een scheur te laten repareren. Daarna werd het zo warm buiten, dat ik vergat het op te halen. Vandaag heb ik dat dus maar gedaan. Er zijn hier ontzettend veel stomerijen met Aziatische kleermakers, ze doen fantastisch werk en het kost niet veel. Hetzelfde kan ik niet voor mezelf zeggen (ok, wel dat het niet veel kost, maar met de naald ben ik geen heldin!).
Onderweg moest ik zeker 5 minuten wachten voor een enorme begrafenisstoet voorbij was. Compleet met politie begeleiding met blauwe zwaailichten en sirenes. Het moet een bijzonder persoon geweest zijn. Dit doet me denken aan de naam van de begrafenisondernemer hier in Vienna: Money and King. Ze hebben een statig stenen gebouw midden in de winkelstraat. Ze zijn er al meer dan 100 jaar. Maar vooral over het eerste deel van hun naam wordt veel gegrapt, want begrafenissen zijn hier enorm duur en soms wordt je bij je huwelijk al een aanbod gedaan om een plek op de begraafplaats te kopen, samen. Romantisch!
Op de radio hoorde ik, dat je het als roker goed hebt hier in Virginia, in vergelijking met de andere 49 staten. De belasting op een pakje sigaretten is hier nl. per pakje het laagst in de VS. Geen wonder, natuurlijk, want Virginia is een van de grootste tabak producerende staten en Phillip Morris is een van de grote bedrijven, die in Richmond invloed hebben. Ook kreeg Virginia een onvoldoende van de American Lung Association, omdat het vorig jaar bijna niets heeft gedaan aan een anti-rookcampagne gericht op jongeren. Al met al niet gezond. Toch kom je hier vrijwel nooit met rook in aanraking. Soms in een bar of een restaurant, als je dichtbij de bar wordt neergezet. Binnenshuis wordt nergens gerookt, zelfs niet door rokers, die er zelf wonen. Zo rookt mijn buurvrouw altijd op het stoepje voor haar huis. Zij is overigens de enige, die ik persoonlijk ken, die rookt. Het gebrek aan rookruimtes werkt volgens mij wel, toen ik hierheen verhuisde waren al deze restricties er nog niet en rookten er duidelijk veel meer mensen. Ons kantoor stond tenminste altijd blauw.
Vanmiddag moest Saskia naar de dokter voor haar 8 jaar "checkup". Kinderen moeten hier tot hun 6e jaar ieder jaar onderzocht en daarna iedere 2 jaar. Hiervoor gaan we naar een groep kinderartsen. Het systeem van huisartsen bestaat hier niet. Er zijn wel familiedokters, maar niet veel. De meeste kinderen gaan naar kinderartsen tot hun 18e. Volwassenen gaan naar internisten of "algemene dokters".
Deze kinderartsen praktijk is fantastisch. Er zijn 8 dokters en ze zijn heel modern. Er is een ingang voor zieke kinderen en een voor gezonde kinderen (die wij dus vandaag gebruikten). Je kunt op ieder punt van de dag opbellen en om het advies van een verpleegster vragen. Echt heel goed.
Gelukkig voor Saskia hoefde ze dit jaar geen prik te hebben. De dokter was zeer tevreden over haar. Ze is nu 49 inches lang (4 foot 1 inch, oftewel ongeveer 125 cm). Voor een 8-jarige vrij klein, in de 25 procent van haar leeftijdsgroep (50 procent is gemiddeld). Ze is dus een "peanut", zoals ze hier kleine kinderen noemen.
Dit bezoek duurde 1,5 uur. Niet omdat we moesten wachten, want dat was maar 10 minuten, maar omdat de dokter alle tijd nam. Fijn vind ik dat, want mijn kinderen (even afkloppen) zijn niet vaak ziek en dus krijg ik niet vaak de kans vragen te stellen. Ik heb dus ook maar gelijk dingen over de andere twee gevraagd.
Na afloop van het bezoek kreeg Saskia zoals gewoonlijk na de dokter een Slurpee bij Seven Eleven. En toen was het tijd voor haar dansles. Deze week danst ze wat af! Gelukkig zijn Kai en Katja nu oud genoeg om alleen thuis te blijven, dat scheelt enorm!
Ik voelde me vanochtend wel decadent, na mijn oefenen ben ik in de hot tub gegaan en daarna in de sauna. Hard nodig voor mijn gezondheid, want met dit weer voelt het alsof er een zwaar slot zit op iedere spier in mijn lichaam, maar wel lekker. Helaas duurde het effect niet erg lang. Ik ben dol op de seizoenen en vind echte winter prachtig. Maar mijn lichaam, met zijn fibromyalgie, is het daar niet mee eens, helaas.
Voor Kerstmis had ik mijn ski jack, wat heel warm is, want het is helemaal gevoerd met fleece, weggebracht om een scheur te laten repareren. Daarna werd het zo warm buiten, dat ik vergat het op te halen. Vandaag heb ik dat dus maar gedaan. Er zijn hier ontzettend veel stomerijen met Aziatische kleermakers, ze doen fantastisch werk en het kost niet veel. Hetzelfde kan ik niet voor mezelf zeggen (ok, wel dat het niet veel kost, maar met de naald ben ik geen heldin!).
Onderweg moest ik zeker 5 minuten wachten voor een enorme begrafenisstoet voorbij was. Compleet met politie begeleiding met blauwe zwaailichten en sirenes. Het moet een bijzonder persoon geweest zijn. Dit doet me denken aan de naam van de begrafenisondernemer hier in Vienna: Money and King. Ze hebben een statig stenen gebouw midden in de winkelstraat. Ze zijn er al meer dan 100 jaar. Maar vooral over het eerste deel van hun naam wordt veel gegrapt, want begrafenissen zijn hier enorm duur en soms wordt je bij je huwelijk al een aanbod gedaan om een plek op de begraafplaats te kopen, samen. Romantisch!
Op de radio hoorde ik, dat je het als roker goed hebt hier in Virginia, in vergelijking met de andere 49 staten. De belasting op een pakje sigaretten is hier nl. per pakje het laagst in de VS. Geen wonder, natuurlijk, want Virginia is een van de grootste tabak producerende staten en Phillip Morris is een van de grote bedrijven, die in Richmond invloed hebben. Ook kreeg Virginia een onvoldoende van de American Lung Association, omdat het vorig jaar bijna niets heeft gedaan aan een anti-rookcampagne gericht op jongeren. Al met al niet gezond. Toch kom je hier vrijwel nooit met rook in aanraking. Soms in een bar of een restaurant, als je dichtbij de bar wordt neergezet. Binnenshuis wordt nergens gerookt, zelfs niet door rokers, die er zelf wonen. Zo rookt mijn buurvrouw altijd op het stoepje voor haar huis. Zij is overigens de enige, die ik persoonlijk ken, die rookt. Het gebrek aan rookruimtes werkt volgens mij wel, toen ik hierheen verhuisde waren al deze restricties er nog niet en rookten er duidelijk veel meer mensen. Ons kantoor stond tenminste altijd blauw.
Vanmiddag moest Saskia naar de dokter voor haar 8 jaar "checkup". Kinderen moeten hier tot hun 6e jaar ieder jaar onderzocht en daarna iedere 2 jaar. Hiervoor gaan we naar een groep kinderartsen. Het systeem van huisartsen bestaat hier niet. Er zijn wel familiedokters, maar niet veel. De meeste kinderen gaan naar kinderartsen tot hun 18e. Volwassenen gaan naar internisten of "algemene dokters".
Deze kinderartsen praktijk is fantastisch. Er zijn 8 dokters en ze zijn heel modern. Er is een ingang voor zieke kinderen en een voor gezonde kinderen (die wij dus vandaag gebruikten). Je kunt op ieder punt van de dag opbellen en om het advies van een verpleegster vragen. Echt heel goed.
Gelukkig voor Saskia hoefde ze dit jaar geen prik te hebben. De dokter was zeer tevreden over haar. Ze is nu 49 inches lang (4 foot 1 inch, oftewel ongeveer 125 cm). Voor een 8-jarige vrij klein, in de 25 procent van haar leeftijdsgroep (50 procent is gemiddeld). Ze is dus een "peanut", zoals ze hier kleine kinderen noemen.
Dit bezoek duurde 1,5 uur. Niet omdat we moesten wachten, want dat was maar 10 minuten, maar omdat de dokter alle tijd nam. Fijn vind ik dat, want mijn kinderen (even afkloppen) zijn niet vaak ziek en dus krijg ik niet vaak de kans vragen te stellen. Ik heb dus ook maar gelijk dingen over de andere twee gevraagd.
Na afloop van het bezoek kreeg Saskia zoals gewoonlijk na de dokter een Slurpee bij Seven Eleven. En toen was het tijd voor haar dansles. Deze week danst ze wat af! Gelukkig zijn Kai en Katja nu oud genoeg om alleen thuis te blijven, dat scheelt enorm!
Monday, January 05, 2004
Tja, aan alles komt een einde en dus ook aan het mooie weer. Ik weet nu weer waarom ik niet meer in Nederland zou kunnen wonen, of in Seattle. Een dag regen zoals vandaag is alweer genoeg. Gelukkig komt morgen de zon weer te voorschijn, maar zal het wel 40 graden kouder zijn dan gisteren. Ok, graden Fahrenheit, dan. Van 77 graden naar 37 graden (25 (!) graden naar 3 graden). In 48 uur.
Vandaag echt de eerste maandag van het jaar en nog vies weer ook. Bah! Ik las, dat in Nederland januari de maand is waarin de meeste mensen "burn out" krijgen. Dit is een ziekte, die na mijn tijd is ontstaan (poeh, voel ik me opeens oud!). Vroeger werd dat overspannen genoemd, neem ik aan.
Ik ken hier geen mens, die burn out heeft of overspannen thuis zit. Dat zou ook niet kunnen, want dan zouden ze hun baan kwijtraken. Maar eerlijk gezegd heb ik ook nooit iemand ontmoet, die aan een burn out leed en toch naar zijn werk ging. Ik wil niet beweren, dat het hier niet voorkomt, want dat weet ik niet. Maar ik denk, dat de werkmentaliteit hier heel anders is.
Na alle gezellige Kerstversieringen in huis, vond ik het zo kaal. Dus ben ik gauw naar Michael's gegaan en heb rode accenten voor in huis gekocht, zoals zijden anjers en rozen en hartenkaarsen. Meteen na Kerst worden de winkels namelijk versierd voor Valentijnsdag, dus rood en harten is overal te vinden. Er valt hier altijd wel wat te vieren.
In januari is het de Superbowl, het football kampioenschap. Dit jaar zullen de Washington Redskins weer niet aanwezig zijn. Ze hebben het er erbarmelijk slecht vanaf gebracht en de coach, Steve Spurrier, die 2 jaar geleden met veel verwachtingen kwam, heeft een paar weken geleden zijn ontslag genomen. Coaches komen en gaan hier constant, je houdt het nauwelijks bij. Maar de Superbowl, ongeacht welke teams erin spelen, is een grote happening.
Veertien februari is natuurlijk Valentijnsdag. Hiervoor moet je weken van te voren al reserveringen maken bij het restaurant van je keuze.
In maart/april is het Pasen. In mei Memorial Day, het eerste "zomer" weekend. In juli Independence Day, in september Labor Day en dan beginnen we alweer aan de feestdagen met Thanksgiving en Kerst. Wel leuk, hoor, altijd iets om naar uit te kijken.
Verder heb ik vanmiddag enkel chauffeuse gespeeld. Eerst de kinderen van school gehaald (maandag is een korte dag), toen Katja van school gehaald, naar gitaarles gebracht, boodschappen gedaan (we hebben fajita's gegeten), Saskia naar dansles gebracht. Intussen naar WTOPNews geluisterd, want als ik zoveel tijd in de auto doorbreng, is dat mijn enige nieuwsbron.
Vandaag echt de eerste maandag van het jaar en nog vies weer ook. Bah! Ik las, dat in Nederland januari de maand is waarin de meeste mensen "burn out" krijgen. Dit is een ziekte, die na mijn tijd is ontstaan (poeh, voel ik me opeens oud!). Vroeger werd dat overspannen genoemd, neem ik aan.
Ik ken hier geen mens, die burn out heeft of overspannen thuis zit. Dat zou ook niet kunnen, want dan zouden ze hun baan kwijtraken. Maar eerlijk gezegd heb ik ook nooit iemand ontmoet, die aan een burn out leed en toch naar zijn werk ging. Ik wil niet beweren, dat het hier niet voorkomt, want dat weet ik niet. Maar ik denk, dat de werkmentaliteit hier heel anders is.
Na alle gezellige Kerstversieringen in huis, vond ik het zo kaal. Dus ben ik gauw naar Michael's gegaan en heb rode accenten voor in huis gekocht, zoals zijden anjers en rozen en hartenkaarsen. Meteen na Kerst worden de winkels namelijk versierd voor Valentijnsdag, dus rood en harten is overal te vinden. Er valt hier altijd wel wat te vieren.
In januari is het de Superbowl, het football kampioenschap. Dit jaar zullen de Washington Redskins weer niet aanwezig zijn. Ze hebben het er erbarmelijk slecht vanaf gebracht en de coach, Steve Spurrier, die 2 jaar geleden met veel verwachtingen kwam, heeft een paar weken geleden zijn ontslag genomen. Coaches komen en gaan hier constant, je houdt het nauwelijks bij. Maar de Superbowl, ongeacht welke teams erin spelen, is een grote happening.
Veertien februari is natuurlijk Valentijnsdag. Hiervoor moet je weken van te voren al reserveringen maken bij het restaurant van je keuze.
In maart/april is het Pasen. In mei Memorial Day, het eerste "zomer" weekend. In juli Independence Day, in september Labor Day en dan beginnen we alweer aan de feestdagen met Thanksgiving en Kerst. Wel leuk, hoor, altijd iets om naar uit te kijken.
Verder heb ik vanmiddag enkel chauffeuse gespeeld. Eerst de kinderen van school gehaald (maandag is een korte dag), toen Katja van school gehaald, naar gitaarles gebracht, boodschappen gedaan (we hebben fajita's gegeten), Saskia naar dansles gebracht. Intussen naar WTOPNews geluisterd, want als ik zoveel tijd in de auto doorbreng, is dat mijn enige nieuwsbron.
Sunday, January 04, 2004
Jee, je zou bijna denken, dat we in Florida wonen! Het was weer voor shorts vandaag, bijna 20 graden! Zelfs nu net liep ik op blote voeten naar buiten om naar een poesje te kijken, wat de buren mee naar huis hadden genomen. Iemand had het voor hun ogen uit zijn auto gegooid. Nu hebben wij al 4 katten en een meer is echt te veel en de buren hebben er 6, zelfde probleem. De buren, die de poes meegenomen hadden, hebben een felle teckel. Dus wordt het poesje vanavond naar de animal shelter (asiel) gebracht. Hopelijk komt hij in een liefhebbend gezin terecht, het is nog een kitten, dus grote kans daarop. Onze buurjongen had het nummerbord van de dierenbeul opgeschreven en de politie erover opgebeld. De man is strafbaar, het is een "misdemeanor" om een dier willens en wetens in gevaar te brengen. Een misdemeanor heeft meestal een flinke boete tot gevolg.
Vanochtend stond in de Washington Post een groot artikel over euthanasie in Nederland, op de voorpagina, nog wel. Het blijft hier een constant debat. We hadden in Michigan Dr. Kevorkian, die mensen bij de dood hielp en uiteindelijk in 1999 veroordeeld werd. En pas nog Terri Schiavo, wiens man na 13 jaar de voedingssondes wilde loskoppelen, maar die door gouverneur Bush van Florida werd gedwarsboomd. Het is een interessant artikel en wat ik nog het meest opvallend vond, was dat de Nederlandse anti-euthanasie vereniging, nu ze niets meer kunnen doen in eigen land, nu in de VS bezig is. Ik ben zelf overigens voor vrijwillige euthanasie, mits er geen genezing mogelijk is en het lijden ondraaglijk geworden is. Zo denk ik, dat Rick's moeder aan het eind van haar gevecht met long kanker voor euthanasie zou hebben gekozen.
De laatste dag voor het "echte" leven weer begint. Behalve een bezoek aan de mall, omdat de batterij van mijn camera niet oplaadde en Rick nieuwe Levi's nodig had, hebben we van het warme weer genoten.
Vanavond heeft Rick gekookt, heerlijk! Hij maakte Meatloaf, boontjes, scalloped potatoes en broodjes. We hebben gesmuld!
Vanochtend stond in de Washington Post een groot artikel over euthanasie in Nederland, op de voorpagina, nog wel. Het blijft hier een constant debat. We hadden in Michigan Dr. Kevorkian, die mensen bij de dood hielp en uiteindelijk in 1999 veroordeeld werd. En pas nog Terri Schiavo, wiens man na 13 jaar de voedingssondes wilde loskoppelen, maar die door gouverneur Bush van Florida werd gedwarsboomd. Het is een interessant artikel en wat ik nog het meest opvallend vond, was dat de Nederlandse anti-euthanasie vereniging, nu ze niets meer kunnen doen in eigen land, nu in de VS bezig is. Ik ben zelf overigens voor vrijwillige euthanasie, mits er geen genezing mogelijk is en het lijden ondraaglijk geworden is. Zo denk ik, dat Rick's moeder aan het eind van haar gevecht met long kanker voor euthanasie zou hebben gekozen.
De laatste dag voor het "echte" leven weer begint. Behalve een bezoek aan de mall, omdat de batterij van mijn camera niet oplaadde en Rick nieuwe Levi's nodig had, hebben we van het warme weer genoten.
Vanavond heeft Rick gekookt, heerlijk! Hij maakte Meatloaf, boontjes, scalloped potatoes en broodjes. We hebben gesmuld!
Saturday, January 03, 2004
Opruimdag vandaag! Na alle Kerst- en Nieuwjaarsdrukte krijg ik echt de neiging om helemaal opnieuw te beginnen.
Vanochtend heb ik bij de gym geoefend en het was er flink druk. Na al het eten en drinken van de feestdagen begint iedereen weer braaf aan zijn dieet/oefeningen. De maand januari is er altijd flink druk en dan neemt het weer af. De "maandag" van het jaar wordt januari wel genoemd.
Over afvallen gesproken, Washington DC is nummer 25 (en laatste) op de lijst van meest vette steden in de VS, van Men's Fitness Magazine (dit was de lijst van vorig jaar). Detroit was dit jaar nummer 1. Ik moet zeggen, ik zie weinig heel vette mensen hier in de buurt of in Washington. Het is ook vrij makkelijk om buiten te zijn en te bewegen. En er zijn veel gezonde eetgelegenheden.
Een andere statistiek is niet zo goed voor Washington DC: het was in 2003 de stad met de meeste moorden per capita. Helaas is er een gedeelte van de stad, waar je maar beter niet kunt komen. Het wordt geregeerd door Gang geweld en schietpartijen. Het Wilde Westen is er niets bij.
Nu denken veel mensen, dat de VS een gevaarlijke plaats is om te bezoeken, met op iedere hoek een schietgraag persoon. Niets is minder waar. Ik voel me hier veiliger, dan ik me ooit in Nederland op straat heb gevoeld. Je moet alleen weten waar je in de steden niet moet komen. In Washington is dat aan de oostkant. Je kunt aan de adressen zien waar je bent. Iets met "NW" of "SW" is ok. En hier waar wij wonen gebeurt zo weinig, dat de politie al bij het minste of geringste op je stoep staat.
Vanmiddag hebben we de bomen afgetuigd onder het genot van Kerstliedjes. Het ging allemaal vlot en er moet enkel nog stofgezogen worden en dan is alles weer aan kant. Altijd weer kaal zonder al die Kerstgezelligheid.
Kai en Saskia logeren vannacht bij anderen, dus besloten Rick en ik Katja mee naar een volwassen restaurant te nemen: Sam and Harry's, een steakrestaurant. Het was heerlijk en gezellig daar. We bestelden allemaal hetzelfde: biefstuk (rood van binnen) met spinazie en aardappelkroketten.
Nu kijken Rick en Katja beneden "28 days". Ik ga zo lekker maffen. Nog een luie dag voor het school/werkleven weer begint!
Vanochtend heb ik bij de gym geoefend en het was er flink druk. Na al het eten en drinken van de feestdagen begint iedereen weer braaf aan zijn dieet/oefeningen. De maand januari is er altijd flink druk en dan neemt het weer af. De "maandag" van het jaar wordt januari wel genoemd.
Over afvallen gesproken, Washington DC is nummer 25 (en laatste) op de lijst van meest vette steden in de VS, van Men's Fitness Magazine (dit was de lijst van vorig jaar). Detroit was dit jaar nummer 1. Ik moet zeggen, ik zie weinig heel vette mensen hier in de buurt of in Washington. Het is ook vrij makkelijk om buiten te zijn en te bewegen. En er zijn veel gezonde eetgelegenheden.
Een andere statistiek is niet zo goed voor Washington DC: het was in 2003 de stad met de meeste moorden per capita. Helaas is er een gedeelte van de stad, waar je maar beter niet kunt komen. Het wordt geregeerd door Gang geweld en schietpartijen. Het Wilde Westen is er niets bij.
Nu denken veel mensen, dat de VS een gevaarlijke plaats is om te bezoeken, met op iedere hoek een schietgraag persoon. Niets is minder waar. Ik voel me hier veiliger, dan ik me ooit in Nederland op straat heb gevoeld. Je moet alleen weten waar je in de steden niet moet komen. In Washington is dat aan de oostkant. Je kunt aan de adressen zien waar je bent. Iets met "NW" of "SW" is ok. En hier waar wij wonen gebeurt zo weinig, dat de politie al bij het minste of geringste op je stoep staat.
Vanmiddag hebben we de bomen afgetuigd onder het genot van Kerstliedjes. Het ging allemaal vlot en er moet enkel nog stofgezogen worden en dan is alles weer aan kant. Altijd weer kaal zonder al die Kerstgezelligheid.
Kai en Saskia logeren vannacht bij anderen, dus besloten Rick en ik Katja mee naar een volwassen restaurant te nemen: Sam and Harry's, een steakrestaurant. Het was heerlijk en gezellig daar. We bestelden allemaal hetzelfde: biefstuk (rood van binnen) met spinazie en aardappelkroketten.
Nu kijken Rick en Katja beneden "28 days". Ik ga zo lekker maffen. Nog een luie dag voor het school/werkleven weer begint!
Friday, January 02, 2004
Op 17 december honderd jaar geleden begon de luchtvaart. Op die dag in 1903 vlogen de gebroeders Wright in Kill Devil Hills, North Carolina hun vliegtuig voor het eerst.
Op 15 december 2003 bijna 100 jaar later werd bij Dulles Airport in Noord-Virginia de annex van het Smithsonian Air and Space museum, het Steven F. Udvar-Hazy Center, geopend. En vandaag, 18 dagen later liepen wij door dit ontzettend indrukwekkende luchvaartmuseum.
Het Smithsonian Instituut begon in 1876 met het verzamelen van vlucht gerelateerde objecten, toen China een kleine selectie vliegers afstond. Nu, 127 jaar later, beheert het National Air and Space Museum 325 vliegtuigen, 30.000 luchtvaart memorabilia, 9.000 ruimtevaart memorabilia, 4.252 luchtvaart kunstwerken, 1,75 miljoen luchtvaart en ruimte historische platen, 44.000 naslagwerken, meer dan 300.000 foto's van de planeten en hun satellieten en een originele Space Shuttle.
Het Air and Space museum in Washington op de Mall heeft lang niet genoeg plaats om alles uit te stallen en dus werd een enorme hangar gebouwd naast Washington Dulles Airport. Hier zal genoeg plaats zijn om de collectie uit te stallen, die al jaren in opslag ligt, zowel als vliegtuigen, die te groot zijn om in het museum in Washington te passen.
De hoofdhangar is enorm, je moet erin gaan om het je te kunnen voorstellen. Het is drie Amerikaanse football velden lang en tien verdiepingen hoog. Het is groot genoeg om 200 vliegtuigen en gerelateerde objecten te bevatten en de bogen aan het plafond zijn sterk genoeg om 9000 kg aan te hangen.
Aan een kant staan de militaire vliegtuigen, onderverdeeld in oorlogen en tijdperken. Opvallend zijn vooral de Tweede Wereldoorlog vliegtuigen. Niet alleen de Japanse en Duitse gevechtsvliegtuigen, maar de Enola Gay, het vliegtuig dat in 1945 de atoombom op Hiroshima gooide. Ik kreeg de huiveringen van dat vliegtuig. Het zag er prachtig uit, helemaal glimmend (zie foto's), maar het idee, dat het zoveel doden op zijn geweten had vond ik eng. En ik vroeg me telkens af, hoe de bemanning zich die dag gevoeld moet hebben. Ik heb dat ongemakkelijke gevoel trouwens met de meeste gevechtsvliegtuigen.
Ook de Lockheed SR-71 Blackbird, die in 1 uur, 4 minuten en 20 seconden van Los Angeles naar Washington vloog is imposant in het midden van de hangar. Het is het eerste wat je van boven ziet, als je op een verhoogde wandelbrug het museum binnenkomt.
Aan de andere kant van de hangar bevinden zich de commerciele vliegtuigen. Heel bijzonder vond ik het om de Air France concorde van dichtbij te zien en het is bijna niet voor te stellen, hoe ze die daar binnen hebben gekregen. Er omheen staan een Boeing 707, een Lufthansa Junkers Ju en een Pan American Airways Boeing 307 Stratoliner.
Al deze vliegtuigen zijn van 3 verschillende niveaus te bekijken. In een aparte hangar staat de Space Shuttle Enterprise, die je bij binnenkomst meteen in de verte ziet staan. Deze hangar is nog niet klaar, dus kun je op het moment de Space Shuttle alleen op de neus en aan de linkerkant bekijken. Als het allemaal klaar is, zul je er vlak langs kunnen en er zelfs misschien in gaan.
Kai en Rick gingen ook nog in een ruimte simulator. Er stond een lange rij voor en ze vonden het beiden niet de moeite van het lange wachten waard, uiteindelijk.
Toen we rond een uur of 2 uitgekeken waren, besloten we de uitkijktoren voor een andere keer te laten. Er stond een enorme rij voor de liften. We hebben het geluk dichtbij deze fantastische collectie te wonen, ook al omdat er een nieuw IMAX theater is, waar 4 verschillende films spelen.
Het museum is nog lang niet klaar, er wordt nog gewerkt aan een hangar waar je kunt zien hoe vliegtuigen gerepareerd en gerestaureerd worden en een goed cafeteria, nu was de rij voor de Subway broodjes meer dan een half uur lang!
Het was flink druk, het drukst dat ik ooit een museum in Washington heb gezien, hoewel het Air and Space Museum daar ook vaak erg druk is. Geen wonder, want met 9 miljoen bezoekers per jaar, is het het drukst bezochte museum ter wereld. Nu, met dit Udvar-Hazy Center, worden er nog eens 3 miljoen extra verwacht en is het het grootste luchtvaartmuseum ter wereld.
Op weg naar huis hadden we zo'n honger en dorst, dat we gauw bij een Subway gestopt zijn. We hoeven ons dan niet druk te maken over gezond of niet, want ze hebben 6 sandwiches met laag vet gehalte en je kunt zelf kiezen welke groentes je erbij wilt.
Het was vandaag weer abnormaal warm buiten, ik geniet er maar van zo lang het duurt. Heerlijk om gewoon zonder jas naar buiten te lopen. De rest van de middag heb ik me beziggehouden met muziek op mijn MP3 speler te zetten. Morgen moet ik weer flink gaan oefenen en dat is net even leuker met lekkere muziek.
Op 15 december 2003 bijna 100 jaar later werd bij Dulles Airport in Noord-Virginia de annex van het Smithsonian Air and Space museum, het Steven F. Udvar-Hazy Center, geopend. En vandaag, 18 dagen later liepen wij door dit ontzettend indrukwekkende luchvaartmuseum.
Het Smithsonian Instituut begon in 1876 met het verzamelen van vlucht gerelateerde objecten, toen China een kleine selectie vliegers afstond. Nu, 127 jaar later, beheert het National Air and Space Museum 325 vliegtuigen, 30.000 luchtvaart memorabilia, 9.000 ruimtevaart memorabilia, 4.252 luchtvaart kunstwerken, 1,75 miljoen luchtvaart en ruimte historische platen, 44.000 naslagwerken, meer dan 300.000 foto's van de planeten en hun satellieten en een originele Space Shuttle.
Het Air and Space museum in Washington op de Mall heeft lang niet genoeg plaats om alles uit te stallen en dus werd een enorme hangar gebouwd naast Washington Dulles Airport. Hier zal genoeg plaats zijn om de collectie uit te stallen, die al jaren in opslag ligt, zowel als vliegtuigen, die te groot zijn om in het museum in Washington te passen.
De hoofdhangar is enorm, je moet erin gaan om het je te kunnen voorstellen. Het is drie Amerikaanse football velden lang en tien verdiepingen hoog. Het is groot genoeg om 200 vliegtuigen en gerelateerde objecten te bevatten en de bogen aan het plafond zijn sterk genoeg om 9000 kg aan te hangen.
Aan een kant staan de militaire vliegtuigen, onderverdeeld in oorlogen en tijdperken. Opvallend zijn vooral de Tweede Wereldoorlog vliegtuigen. Niet alleen de Japanse en Duitse gevechtsvliegtuigen, maar de Enola Gay, het vliegtuig dat in 1945 de atoombom op Hiroshima gooide. Ik kreeg de huiveringen van dat vliegtuig. Het zag er prachtig uit, helemaal glimmend (zie foto's), maar het idee, dat het zoveel doden op zijn geweten had vond ik eng. En ik vroeg me telkens af, hoe de bemanning zich die dag gevoeld moet hebben. Ik heb dat ongemakkelijke gevoel trouwens met de meeste gevechtsvliegtuigen.
Ook de Lockheed SR-71 Blackbird, die in 1 uur, 4 minuten en 20 seconden van Los Angeles naar Washington vloog is imposant in het midden van de hangar. Het is het eerste wat je van boven ziet, als je op een verhoogde wandelbrug het museum binnenkomt.
Aan de andere kant van de hangar bevinden zich de commerciele vliegtuigen. Heel bijzonder vond ik het om de Air France concorde van dichtbij te zien en het is bijna niet voor te stellen, hoe ze die daar binnen hebben gekregen. Er omheen staan een Boeing 707, een Lufthansa Junkers Ju en een Pan American Airways Boeing 307 Stratoliner.
Al deze vliegtuigen zijn van 3 verschillende niveaus te bekijken. In een aparte hangar staat de Space Shuttle Enterprise, die je bij binnenkomst meteen in de verte ziet staan. Deze hangar is nog niet klaar, dus kun je op het moment de Space Shuttle alleen op de neus en aan de linkerkant bekijken. Als het allemaal klaar is, zul je er vlak langs kunnen en er zelfs misschien in gaan.
Kai en Rick gingen ook nog in een ruimte simulator. Er stond een lange rij voor en ze vonden het beiden niet de moeite van het lange wachten waard, uiteindelijk.
Toen we rond een uur of 2 uitgekeken waren, besloten we de uitkijktoren voor een andere keer te laten. Er stond een enorme rij voor de liften. We hebben het geluk dichtbij deze fantastische collectie te wonen, ook al omdat er een nieuw IMAX theater is, waar 4 verschillende films spelen.
Het museum is nog lang niet klaar, er wordt nog gewerkt aan een hangar waar je kunt zien hoe vliegtuigen gerepareerd en gerestaureerd worden en een goed cafeteria, nu was de rij voor de Subway broodjes meer dan een half uur lang!
Het was flink druk, het drukst dat ik ooit een museum in Washington heb gezien, hoewel het Air and Space Museum daar ook vaak erg druk is. Geen wonder, want met 9 miljoen bezoekers per jaar, is het het drukst bezochte museum ter wereld. Nu, met dit Udvar-Hazy Center, worden er nog eens 3 miljoen extra verwacht en is het het grootste luchtvaartmuseum ter wereld.
Op weg naar huis hadden we zo'n honger en dorst, dat we gauw bij een Subway gestopt zijn. We hoeven ons dan niet druk te maken over gezond of niet, want ze hebben 6 sandwiches met laag vet gehalte en je kunt zelf kiezen welke groentes je erbij wilt.
Het was vandaag weer abnormaal warm buiten, ik geniet er maar van zo lang het duurt. Heerlijk om gewoon zonder jas naar buiten te lopen. De rest van de middag heb ik me beziggehouden met muziek op mijn MP3 speler te zetten. Morgen moet ik weer flink gaan oefenen en dat is net even leuker met lekkere muziek.
Thursday, January 01, 2004
Gelukkig nieuwjaar en dat het maar een leuk en avontuurlijk jaar mag worden voor iedereen!! We hebben vannacht tot kwart voor drie gefeest en zijn met moeite vanochtend om 10 uur ons bed uitgekropen!
Na gisteren 's ochtends geoefend te hebben en rozijnen voor de oliebollen te hebben gekocht, begon ik aan de voorbereidingen voor ons feestje. Ik had 3 pakken oliebollenmix besteld bij verschillende Nederlandse bedrijven hier in de VS. Ik wilde zo graag Koopmans, maar kon alleen het merk Atlanta vinden.
Omdat de kinderen oliebollen met vruchtjes niet lekker vinden, besloot ik een pak zonder te maken. Volgend jaar doe ik er zelfs meer zonder, want die zijn allemaal schoon opgegaan, de vruchtjesbollen zijn er nog ruimschoots.
Nadat ik het deeg te rijzen had gezet, begonnen we aan het buffet. Ik vroeg Kai en Katja me te helpen met de hapjes klaarmaken.
Nou, dat heb ik geweten, op het laatst liepen de tranen me over de wangen van het lachen!
Als eerste gaf ik Katja de taak om ham om asperges te rollen. Na een paar vroeg ze hoe lang ze dit nog moest doen, want ze deden haar aan piemeltjes denken. Wat natuurlijk gegiechel van haar broer tot gevolg had. En daarna aan een een-ogige slang. Waarop Kai meteen sprong en zei de een-ogige broekslang" ;-O!
Daarna kwamen de dadels met cream cheese aan de beurt. Ik probeerde met alle macht de kinderen ervan te overtuigen, dat die echt lekker waren en sneed een stukje dadel af. Kai's commentaar: het lijkt wel een kakkerlak. Ok, poging mislukt.
Na allerlei neus opgetrek was het uiteindelijke commentaar van Kai: "Dit leek wel Fear Factor, alleen hoefden we het niet te eten" (voor degenen, die
deze tv show niet kennen, mensen moeten allerlei enge dingen ondernemen, waaronder het eten van levende wormen, libelles, rotte vis e.d.). Gelukkig viel het buffet bij de gasten heel goed in de smaak en is het bijna schoon opgegaan.
Na een simpele maaltijd met worstjes en soep kwamen de drie families, die we uitgenodigd hadden. Het werd een dolgezellige avond. Eerst wilde ik spelletjes spelen, maar iedereen was zo geanimeerd aan het praten, dat het voor we het wisten kwart over elf was en dus te laat om nog te spelen.
De kinderen hebben wel met een grote groep "Guesstures" gespeeld, waarbij je woorden moet uitbeelden en raden.
Om middernacht werd met champagne en appel cider voor de kinderen getoast, we waren met zijn twintigen, dus dat was me een gezoen en getoast van jewelste!
Daarna naar buiten om vuurwerk te kijken. Wij houden altijd vuurwerk over van 4 juli, want het wordt hier voor de jaarwisseling niet verkocht. In buurstaten wel, dus onze vriend David had uit South Carolina een pakket vuurwerk mee. Daarin zaten de prachtigste vuurpijlen, die hier in Virginia compleet illegaal zijn. We verwachtten dus half de politie op onze stoep te krijgen, maar genoten desondanks zeer van het spectakel! Rick had prachtig siervuurwerk. We zijn trouwens absoluut niet de enigen, die vuurwerk afsteken op Oud en Nieuw, hoewel het geen Amerikaanse gewoonte is. Het lijkt er steeds meer in te komen.
Na het vuurwerk kwam het buffet, waaraan iedereen zich met smaak te goed deed. Ook trokken we Crackers open, waarin toeters en hoedjes zaten en allemaal confetti, die we net met moeite hebben opgeruimd.
Vanochtend om 11 uur gingen we in keurige kleding naar de Nieuwjaarsbrunch in het Ritz Carlton hotel. Onder het genot van nog een glaasje champagne en harpmuziek aten we de meeste luxueuze hapjes. Grappige bijkomstigheid was, dat de manager Nederlands was en plotseling Nederlands begon te spreken tegen Saskia, die daar helemaal van ondersteboven van was.
En nu is het opruimen na de party geblazen. Het zal nog moeilijk zijn om na al dit gefeest maandag weer in het normale ritme te komen!
Na gisteren 's ochtends geoefend te hebben en rozijnen voor de oliebollen te hebben gekocht, begon ik aan de voorbereidingen voor ons feestje. Ik had 3 pakken oliebollenmix besteld bij verschillende Nederlandse bedrijven hier in de VS. Ik wilde zo graag Koopmans, maar kon alleen het merk Atlanta vinden.
Omdat de kinderen oliebollen met vruchtjes niet lekker vinden, besloot ik een pak zonder te maken. Volgend jaar doe ik er zelfs meer zonder, want die zijn allemaal schoon opgegaan, de vruchtjesbollen zijn er nog ruimschoots.
Nadat ik het deeg te rijzen had gezet, begonnen we aan het buffet. Ik vroeg Kai en Katja me te helpen met de hapjes klaarmaken.
Nou, dat heb ik geweten, op het laatst liepen de tranen me over de wangen van het lachen!
Als eerste gaf ik Katja de taak om ham om asperges te rollen. Na een paar vroeg ze hoe lang ze dit nog moest doen, want ze deden haar aan piemeltjes denken. Wat natuurlijk gegiechel van haar broer tot gevolg had. En daarna aan een een-ogige slang. Waarop Kai meteen sprong en zei de een-ogige broekslang" ;-O!
Daarna kwamen de dadels met cream cheese aan de beurt. Ik probeerde met alle macht de kinderen ervan te overtuigen, dat die echt lekker waren en sneed een stukje dadel af. Kai's commentaar: het lijkt wel een kakkerlak. Ok, poging mislukt.
Na allerlei neus opgetrek was het uiteindelijke commentaar van Kai: "Dit leek wel Fear Factor, alleen hoefden we het niet te eten" (voor degenen, die
deze tv show niet kennen, mensen moeten allerlei enge dingen ondernemen, waaronder het eten van levende wormen, libelles, rotte vis e.d.). Gelukkig viel het buffet bij de gasten heel goed in de smaak en is het bijna schoon opgegaan.
Na een simpele maaltijd met worstjes en soep kwamen de drie families, die we uitgenodigd hadden. Het werd een dolgezellige avond. Eerst wilde ik spelletjes spelen, maar iedereen was zo geanimeerd aan het praten, dat het voor we het wisten kwart over elf was en dus te laat om nog te spelen.
De kinderen hebben wel met een grote groep "Guesstures" gespeeld, waarbij je woorden moet uitbeelden en raden.
Om middernacht werd met champagne en appel cider voor de kinderen getoast, we waren met zijn twintigen, dus dat was me een gezoen en getoast van jewelste!
Daarna naar buiten om vuurwerk te kijken. Wij houden altijd vuurwerk over van 4 juli, want het wordt hier voor de jaarwisseling niet verkocht. In buurstaten wel, dus onze vriend David had uit South Carolina een pakket vuurwerk mee. Daarin zaten de prachtigste vuurpijlen, die hier in Virginia compleet illegaal zijn. We verwachtten dus half de politie op onze stoep te krijgen, maar genoten desondanks zeer van het spectakel! Rick had prachtig siervuurwerk. We zijn trouwens absoluut niet de enigen, die vuurwerk afsteken op Oud en Nieuw, hoewel het geen Amerikaanse gewoonte is. Het lijkt er steeds meer in te komen.
Na het vuurwerk kwam het buffet, waaraan iedereen zich met smaak te goed deed. Ook trokken we Crackers open, waarin toeters en hoedjes zaten en allemaal confetti, die we net met moeite hebben opgeruimd.
Vanochtend om 11 uur gingen we in keurige kleding naar de Nieuwjaarsbrunch in het Ritz Carlton hotel. Onder het genot van nog een glaasje champagne en harpmuziek aten we de meeste luxueuze hapjes. Grappige bijkomstigheid was, dat de manager Nederlands was en plotseling Nederlands begon te spreken tegen Saskia, die daar helemaal van ondersteboven van was.
En nu is het opruimen na de party geblazen. Het zal nog moeilijk zijn om na al dit gefeest maandag weer in het normale ritme te komen!
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts