Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Natuurlijke verlichting

Nog van gisteren



Kiekeboe!

Ok, I "dig" summer!! Het is 21:23 en ik zit buiten op het dek in mijn inmiddels opgedroogde zwempak te typen. Wat een luxe! Het is nog 27 graden op dit moment. De voorspelling is, dat het met het weekend wat koeler wordt, dus ik geniet nog even volop.

Terwijl ik hier zit heb ik allerlei natuurlijke "verlichting" om mij heen. De vuurvliegjes zijn in grote getalen terug en het zijn net kerstlichtjes in de donkere bomen. Ze knipperen aan en uit. Helaas zal een foto in het donker niet lukken, het is als het fotograferen van bliksem, je weet nooit wanneer ze zullen oplichten. Overdag zijn het saaie torretjes (zie link).

Gelukkig voel ik me bij het opstaan vanochtend stukken beter! Kennelijk heeft de vele beweging van gisteren goed geholpen en het warme weer zal ook zijn deel doen.

Saskia wordt moe wakker en wil thuisblijven. Maar het komt, omdat ze veel te laat naar bed is gegaan, ondanks mijn vele maningen. Dus bonjour ik haar naar school en dat gaat helemaal goed.

Zelf maak ik me klaar voor een fietstocht. Garmin mee, ingezet op fietsen, zonnebril op, riem met waterflesjes (hard nodig met dit weer), fototoestelletje en mobieltje om en gaan met die banaan. Een kilometer verderop realiseer ik me, dat ik mijn helm vergeten ben. Die is nog steeds geen tweede natuur en ik besluit, dat ik in Nederland 20 jaar zonder heb overleefd, dus vandaag vast ook (dit blog is getuige).

Het is warm, warm, warm! Iedere keer als ik stop slaat het me uit, maar ik moet verkeersborden fotograferen, dus stop ik zo af en toe wel. Op het pad is het niet erg druk, maar als ik twee hardlopende dames passeer roepen ze me toe, dat er een slang oversteekt. Oef, ja, ik had er bijna overheen gereden. Op haar elfendertigst slingert madam (ik neem het even aan) slang zich naar de overkant. Ze is pikzwart, dus geen interessante foto.

Het blijkt vandaag de fietstocht van de koudbloedige dieren, want even later zie ik een aantal fietsers iets op de brug bekijken. Het blijkt een snapping turtle te zijn, die besloten heeft even het water te verlaten. Hij ziet er vervaarlijk uit, heel anders dan de lief zonnende waterschildpadjes, die ik altijd bij Christine in de vijver zie of ons "tuindier" Tucker, Kai's box turtle. Een andere fietser zegt, dat hij deze schildpad hier al vaker heeft gezien, hij is best ver van zijn water. Maar niet aanraken, dus, een fotootje kan er wel vanaf. Geef mij maar mijn hertjes van gisteren, maar die laten zich vandaag niet zien.


Onze "vriend"

Na iets meer dan 12 mijl (20km) ben ik weer thuis en douche gauw en kleed me voor de eerste keer dit seizoen in een rokje. Karin, Christine en ik hebben afgesproken voor lunch en ik haal Karin om half twaalf op.

We eten bij de Lebanese Taverna. Hun mezza (kleine hapjes) zijn heerlijk. We bestellen een aantal gerechtjes om te delen en ik moet gewoon ook mijn "kibbeh nayeh" (een soort filet Americain van lamsvlees) hebben. Karin vindt dat ook lekker, maar Christine moet er niets van hebben. We hebben heel veel bij te kletsen, vooral Christine en Karin, die elkaar al sinds januari niet meer hebben gezien.

Bij Karin thuis drink ik nog even een glas ijswater. Ik hoop binnenkort ook eens van hun zwembad gebruik te maken, maar durf mezelf daar eigenlijk ook niet zomaar voor uit te nodigen.

Na een uurtje kletsen vertrek ik richting Giant. Ik wil eigenlijk pita's met kalkoen eten vanavond, maar ik kan de kalkoen nergens vinden. De sushi ziet er echter zo smakelijk uit en is helemaal niet duur, dus koop ik voor Rick, Katja en mij een bakje met verschillende sushi.

Terwijl ik aan het winkelen ben bellen Kai en Katja met verzoeken. Kai moet voor Home Economics een zelfgebakken pizza maken. Ik haal daarvoor de ingredienten en hij is vervolgens uren bezig in de keuken. Het wordt een Hawaiiaanse pizza (met ham en ananas), die door hem en Saskia met veel smaak wordt verorberd. Dat wordt dus pizza night binnenkort met door onze zoon vervaardigde pizza's (hij vindt het koken ook erg leuk).

Katja haalt me over naar Michael's te gaan. Ze heeft knutselspullen nodig voor de Relay for Life. Het wordt een berg roze dingen (lintjes, posterboard, kralen, foam dingen, noem maar op), hun team heet de Pink Panthers en ze willen vooral op borstkanker concentreren, omdat de moeders van twee van de meisjes op het team hiermee geconfronteerd zijn. Zaterdagnacht is het zover.

Van Michael's naar de orthodontist is het een kwartier rijden en Katja stapt achter het stuur. Het gaat goed! We moeten er om half vijf zijn en komen precies op tijd aan. Alleen is de parkeerplaats erg nauw en durft Katja hier nog niet te parkeren.

Als ik uitstap om het stuur over te nemen, zie ik de vrouw achter me in een SUV kwaad zwaaien met haar armen. Ik gooi de mijne op, ik laat ik mijn tiener toch echt niet een paar auto's beschadigen, omdat zij haast heeft!

Zij blijkt ook bij de orthodontist te moeten zijn en heeft twee jongere zonen. Ik zie haar over een paar jaar hetzelfde doen, dus ik leg uit, dat dit geen parkeerplaats is voor een beginnende rijder. Ze zegt: "I know, we were just late". Die ene minuut had dus ook niet uitgemaakt.

De beugel blijkt nog niet klaar, dus wordt ons met veel verontschuldigingen gevraagd even te wachten. Ik heb de nieuwste People gevonden, die ik alleen bij dokters en tandartsen lees, dus ik vind het prima. Een half uurtje later is alles gepiept.

Saskia popelt bij thuiskomst om naar het zwembad te gaan en ik heb het ook al de hele dag warm. Gauw verkleden we ons en lopen naar de overkant. Ik dompel even onder, het water is nog flink koel, maar verfrissend met deze temperaturen. Terwijl Saskia speelt raak ik aan de praat met mijn overbuurvrouw Alejandra. Zo jammer, dat ze gaan verhuizen!

Om half zeven vind ik het welletjes, maar Saskia wil blijven. Alejandra biedt aan op haar te passen en later blijft ze nog langer met Aoife. Die zal goed slapen vannacht! Oh, those lazy days of summer, drie weken voor de vakantie officieel begint.

posted by Kasaka @ 8:48 PM   ---

|

Hitte!

Hoewel ik het eigenlijk altijd al van tevoren weet valt de terugslag na een lange dag in de auto toch iedere keer weer tegen. De hele nacht kan ik geen comfortabele manier van pijnloos liggen vinden en ik word moe wakker. De hele rechterkant van mijn lichaam zit vast en dat doet zo'n pijn, dat ik er een huilgevoel van krijg.

Om me vrolijker te stemmen (de zon buiten doet ook al veel goed en het is al 20 graden bij het opstaan, dat moet ook gaan helpen) doe ik mijn nieuwe Nederlandse oranje shirt aan. Het voelt heerlijk, want het is een athletisch shirt, dus veel ventilatie.

Bewegen is dus bovenaan de lijst van "must do's" vandaag. Ik begin direct na het opstaan met een Fitness routine met lichte gewichten. Dit helpt gelukkig al wat.

Katja moet om half tien naar de orthodontist. Ze is de bovenkant van haar doorzichtige beugel verloren en er moet nu een nieuwe aangemeten worden. Geen goedkope aangelegenheid, maar ik wil ook niet, dat haar tanden terug gaan draaien. Ze mag een beugel verliezen van ons, de volgende zal ze zelf moeten betalen.

Als we op weg gaan grijpt Katja de sleutels van mij en met de pijn, die ik voel, vind ik het wel fijn om iemand anders te laten rijden. Het is spitsuur, dus ik houd regelmatig mijn adem in, maar het gaat goed.

Christine is toevallig ook bij de orthodontist met Mallory, dus we kunnen even bijkletsen over ons lange weekend. Na het tandarts bezoek halen we gauw lunch voor Katja bij Subway en als we daar dan toch zijn tracteer ik mezelf ook maar op een wrap.

Ricks fiets moet opgehaald worden van de fietsenmaker in Vienna. Ik besluit de drie kilometer erheen te joggen en daarna een stuk te fietsen. Dat valt tegen! Het is inmiddels bijna 30 graden en de vochtigheidsgraad is hoog. Het zweet druipt ervan af en ik ben blij als ik bij de fietsenmaker aankom. Ik voel me zelfs even niet zo lekker ervan, maar dat gaat gelukkig over.

De fiets voelt aan als een veertje, zo makkelijk gaat het trappen nu! Ik moet mijn fiets hier ook heen brengen, want die lijkt meer op een werkpaard op het moment, het trappen gaat zwaar. De fietsenmaker ligt naast het W&OD pad en ik kan de verleiding niet weerstaan. Ik fiets naar de eerste oversteek, vijf kilometer verderop.

Terug ga ik over het grindpad en sta al gauw oog in oog met een witstaart hert. Later blijken er vier te zijn. Eentje komt vlak voor mij het pad over, maar ik ben te laat om te filmen of fotograferen. De tweede schrikt als hij of zij mij ziet staan. Een kwartier lang sla ik ze gade en dan verdwijnen ze in het struikgewas. Zo mooi!

Het fietsen helpt de pijn in mijn been en ik neem gauw van de gelegenheid gebruik om naar Whole Foods te rijden. We hebben bijna geen melk meer en dat is een noodgeval, want daarvan drinken we drie gallons per week! Met dit weer wil ik ook alleen maar koud eten hebben, dus ik haal wat ingredienten voor een lekkere salade.

Als Saskia thuis komt weet ik al wat de vraag zal zijn: "Kunnen we naar het zwembad?" Ze vraagt haar vriendinnetje Abby ook mee en Katja komt ook even kijken, want het hele clubhuis is tijdens de winter vernieuwd. Het water is nog koud en Katja gaat weer naar huis. Zoals gewoonlijk vind ik meer dan genoeg mensen om mee te kletsen en ondanks de drukkende hitte houd ik het buiten het water tot kwart voor zes uit. Dan overvallen me vermoeidheid en hitte en ik neem de meisjes terug naar huis.

Mijn computer doet al de hele dag raar en het is me nog niet gelukt veel foto's te bewerken. Hopelijk lukt het morgen of tenminste tegen het weekend, want ik heb een aantal heel mooie en leuke genomen.

posted by Kasaka @ 1:14 PM   ---

|

De terugrit

Om zeven uur gaat de wekker van Ricks horloge en het is zo heerlijk donker in de hotelkamer, het is moeilijk opstaan. Maar we willen op tijd weg, zodat we vanavond niet te laat thuis zullen komen.

Na een snelle douche gaan Rick en ik samen Saskia ophalen, die nog bij Sandy heeft gelogeerd. De tieners mogen nog een kwartiertje blijven liggen, maar dan bel ik ze onherroepelijk wakker. Ze moeten klaarstaan als wij terugkomen.

We knuffelen iedereen bij Berend-Jan nog even gauw en nog een laatste zwaai en dan is het weekend samen echt voorbij. Op weg naar het hotel halen we ontbijt bij McDonald's en zowaar zijn Katja en Kai reisklaar!

Tien minuten voor op ons "schema" rijden we om 8:50 weer in zuidelijke richting naar de Amerikaanse grens. We bereiken Hill Island anderhalf uur later al en ik stap bij de eerste Thousand Islands brug uit om erover heen te wandelen en foto's te maken.

Een schattige bruine groundhog zit in het gras te eten en mijn aanwezigheid doet hem of haar niets, zodat ik een paar leuke foto's kan maken.

Het uitzicht vanaf de brug is adembenemend, donkerblauw water met groene eilandjes. Sommigen hebben huisjes erop gebouwd en er liggen bootjes (en soms heuse jachten) aangemeerd. Het lijkt me heerlijk een vakantie op zo'n onbewoond eilandje te houden!

Aan de andere kant van de brug stoppen we net voor de grens bij de enorme Tax Free winkel. Rick wil er nog zijn laatste vijftien Canadese dollars opmaken, maar er staat zo'n gigantische rij voor de kassa, dat we ze maar bewaren voor een volgende keer!

Voordat die horde mensen ook de grens over wil doen wij dat maar gauw! Er staat niemand te wachten en de beambte vraagt zijn gewoonlijke vragen en wuift ons dan door. We zijn weer op Amerikaans grondgebied en gaan meteen op zoek naar een benzinestation. Het is 11 uur en snikheet buiten, 32 graden! De rit door New York state zal 178 mijl lang zijn (deze statistieken, zodat we die bij een volgende reis weer kunnen opzoeken).

Terwijl Rick rijdt vermaak ik me met MSN-en met Annemarie, die ook nergens naar toe kan vanwege haar gebroken enkel. Wat is het toch een heerlijke uitvinding, dat wireless internet!

In Cortland eten we bij Wendy's. Er staat een hele bus met senioren binnen te wachten om te bestellen, maar de drive thru gaat snel. De spinazie met kip salade gaat er goed in!

Om kwart over twee na drie uur en een kwartier rijden en met miljoenen insekten lijkjes op de voorruit rijden we Pennsylvania binnen. Rick heeft het doel om een foto te maken van alle "Welcome to ...." borden van de staten, dus we stoppen weer eens gevaarlijk om het Pennsylvania bord te fotograferen. Gelukkig is er dit keer geen politie aanwezig, zoals in North Carolina!!

Zelf vermaak ik me met het fotograferen van verkeersborden. Dat is het onderwerp voor de "spaarkaart" (zoveel mogelijk foto's van dat onderwerp) van een van de fotografielijsten deze week. Het valt me op, dat er ten eerste ontzettend veel borden zijn en ten tweede je moet kunnen lezen en Engels kunnen begrijpen om hier auto te rijden.

Het is heiig buiten en wordt alsmaar warmer! Na 506 mijl en om half vijf rijden we Maryland binnen. In alle staten vallen ons de electronische borden met "Click it or ticket" op. Kennelijk is dat dit weekend een nationale campagne om mensen te dwingen hun veiligheidsgordels te gebruiken.

Dankzij Petra en Annemarie, die mij met MSN-en bezig houden, vliegt de tijd en om kwart voor zeven rijden we al de oprit thuis weer op! De kinderen worden meteen belaagd door hun vriendjes en vriendinnetjes en gelukkig is er weinig uit te pakken, dit keer.

We bestellen eten van Joe's Place en ik zit nog tot laat buiten te computeren. Heerlijk, dit zomerse weer, het kan mij niet warm genoeg zijn!

posted by Kasaka @ 1:29 PM   ---

|

Downtown Ottawa

Na een ijskoude nacht vanwege een overactieve air conditioning (en iedere keer als we hem afzetten was het na een half uur alweer snikheet) kruipen we om half negen ons warme bed uit. Katja is ergens halverwege de nacht voor warmte bij mij gekropen en is bijna niet wakker te krijgen! Natuurlijk moeten de tieners op zulke weekends hun uitslaaptijd inleveren en dat gaat niet altijd zonder slag of stoot!

Om tien uur zijn we eindelijk weer bij BJ en AM present, waar Ayesha en de kinderen ook al op zijn. Saskia en Athena dobberen zelfs alweer in het zwembad, die voelen geen koude, want het water is nu niet bepaald warm!

Na een uurtje komen Devon en David ook en maken we ons klaar om naar downtown Ottawa te gaan. Het is heerlijk warm, al is het bewolkt. We parkeren de drie auto’s in een parkeergarage midden in de stad en gaan dan op zoek naar een restaurantje voor lunch.

Bij La Promenade, met een terrasje buiten in het midden van de straat, vinden we genoeg tafels vrij om ons veertienen te herbergen. Ze hebben lekkere shawarma en burgers en de volwassenen bestellen bier en wijn. Met zo’n grote groep gaat alles altijd langzaam en we moeten lang op ons eten wachten.

Maar dat geeft niets, we hebben genoeg te bekletsen en de kinderen vermaken zich met op de promenade rondrennen. Verder brengen de excentriekelingen, die langs komen wat vertier. De marathon is net gelopen, dus de meesten lopen met een medaille om hun nek.

Er staan heel wat (jonge) mannen te bedelen, valt ons op, iets wat me verbaast, dat had ik in Canada niet verwacht. Volgens mijn broer is het ook helemaal niet nodig, want iedere werkloze krijgt een uitkering.

Een flamboyant oranje-rood geklede oudere vrouw loopt langs en begint opeens keihard te gillen schelden. Even later praat ze weer normal met iemand voor een winkeldeur en dan grijpt ze opeens een marathon ballon uit iemands hand, gilt en schelt weer en trapt hem helemaal kapot! De balloneigenaar staat er beduusd bij en onze kinderen vinden haar allemaal eng. Gelukkig loopt ze daarna verder!

Na veel te veel frietjes met overheerlijke knoflooksaus te hebben gegeten, stappen we weer op en lopen met zijn allen naar Parliament Hill. Behalve de historische parlementsgebouwen staan daar ook allemaal beelden en er loopt een mooi pad langs de Ottawa rivier.

Langs dat pad ligt een zwerfkatten opvang, waar de kinderen natuurlijk dol op zijn. Rick, Saskia, Sandy, Kai, Devon en ik wagen ons aan de flink steile trap zo’n tweehonderd meter naar beneden naar de oever van de rivier. Hier loopt ook een pad pal langs de rivier, dat druk befietst en bewandeld wordt, zo te zien.

Hijgend komen we weer boven, want het is een hele klim en dan lopen we verder op weg naar de Byward Market. Athena en Stefan vinden allerlei rupsen en ruzieen over wie de meeste mag hebben. Dan zeggen hun ouders, dat ze ze weer op de blaadjes terug moeten zetten en binnen de kortste keren rollen ze weer giechelend samen van de heuvel af. De kinderen hebben allemaal een maatje gevonden en het gaat bijzonder goed zo.

Ottawa heeft een ontzettend leuk centrum en een van de distinct gebouwen is het Chateau Laurier hotel. In het verleden hebben we daar gelogeerd, maar dit keer was er geen plaats.

Een aantal van ons moet echter naar de wc en zo hebben we een goede redden om toch de lobby van dit majestueuze hotel te betreden. Katja en Saskia willen hier de volgende keer, dat we komen, weer logeren. We zullen zien, want goedkoop is het er niet!

De Byward Market is een openlucht markt met bloemen, planten en etenswaren. Er omheen liggen allemaal gezellige restaurantjes. Een ervan is een Italiaanse ijssalon, Pure Gelato, waar we allemaal een bakje ijs kiezen. Ik neem Straciatella, dat ook echt smaakt zoals ik het me uit Italie herinner. Het "Italiaanse" ijs (gelato) bij ons in de buurt smaakt nooit authentiek.

De mannen gaan de auto’s ophalen, want de kleintjes zijn te moe om helemaal terug te lopen. Thuis springen Saskia en Sandy meteen het zwembad weer in en ik ga met Rick even wandelen in de buurt.

Het valt ons op, dat werkelijk alles hier tweetalig is, zelfs de stopborden zeggen “STOP” en eronder “ARRET”! In de tuin van een van Berends buren zien we een schattig zwart eekhoorntje. Die vinden we niet veel bij ons in de buurt, de grijzen overheersen daar.

We zitten verder de hele avond buiten, snackend van de door David meegebrachte heel oude Goudse kaas en de gisteren gekochte haringen. Berend grillt steaks en al met al heb ik vandaag veel te veel gegeten!!!

Berend-Jan en Ana Maria hebben nog een grote verrassing voor ons 17,5 jarig huwelijk van vorige maand. Ze maken een fles heerlijke champagne open en hebben een prachtige kristallen vaas als cadeautje. Dat is nog eens attent (vooral omdat ik die 17,5 jarige trouwdag zelf absoluut vergeten ben)!

Al te gauw komt de tijd om afscheid te nemen. We krijgen het allemaal even te kwaad, want we weten niet zo een twee drie, wanneer we elkaar weer zullen zien en dit was zo’n perfect weekend! Maar we nemen ons voor dit vaker te doen. Volgende keer bij David en Ayesha in Massachusetts.

Saskia blijft nog bij Sandy logeren en wij gaan met de oudere twee terug naar het hotel. Morgen reizen we de hele dag, dus we zullen onze nachtrust nodig hebben. Gelukkig blijkt de airco gemaakt te zijn en is het nu aangenaam in de kamer.

posted by Kasaka @ 12:53 PM   ---

|

Aankomst in Ottawa

Om kwart over zeven gaat de wekker van Ricks horloge. Deze Holiday Inn heeft alleen maar ramen, die naar de lobby uitkijken, dus we hebben geen idée van vroeg of laat, donker of licht. Eigenlijk heb ik een hekel aan dit soort hotels, want je kunt je gordijnen niet open doen, dan ziet iedereen op de gang je!

We schieten lekker op en om half negen zitten we bepakt en bezakt weer in de auto. Het heeft geregend en het is nog flink bewolkt, mistig met veel laaghangende wolken, het voelt of je ze aan kunt raken. De temperatuur is wel aangenaam, 19 graden.
Het is mijn beurt achter het stuur en ons eerste doel is een McDonald’s te vinden voor het ontbijt. Dat valt nog niet mee! Pas bij Lenox, zeker twintig mijl verderop, vinden we er eentje. Na de traditionele Egg McMuffins en Sausage McGriddles te hebben verorberd en de auto ook wat te drinken (veel goedkoper hier, met $2,73 per gallon!) gegeven te hebben, rijd ik verder.

De weg naar Binghamton is prachtig! Het felle lentegroen, de eindeloze wouden, de vergezichten over de dalen. Wat is dit toch een mooi land, adembenemend! Minder mooi zijn de dode dieren langs de weg. Tussen Scranton en Binghamton alleen al tel ik zeker vijf dode herten en verder naar het noorden nog veel meer!

Bij Binghamton ziet Rick opeens een billboard van een drive thru Starbucks. Volgens hem heeft hij daar nu de hele tijd naar gezocht. Ik ben er niet happig op om nu alweer van de route af te wijken, maar ja, als het dan zo’n hoge nood is!

Het wordt een heel gezoek, waarmee we zeker een half uur kwijt raken. Rick zegt eerst rechtsaf te gaan en daar is van alles, behalve een Starbucks. Dan moet ik uiteindelijk omkeren en ook de andere kant op lijkt het mis te gaan. Goddank voor de GPS, die ons weer bekwaam naar de volgende oprit voor I-81 leidt. En laat er nu vlak voor die oprit de Starbucks opdoemen!! Rick en Katja bestellen hun skim sugar free hazelnut lattes en ik heb geen kind meer aan ze. Dat is toch alles waard?

Verder gaan we door New York State, The Empire State, en wat een mooi gebied is het! Tenzij je het met eigen ogen ziet is het niet voor te stellen, hoe groot de compleet lege, dichte wouden hier zijn! En zo af en toe hebben we een prachtig uitzicht over een vallei met rode schuren, silo's en koeien.

Vlakbij Watertown zie ik ontzettend veel Red-winged Blackbirds en kraaien, die zich tegoed doen aan de roadkill langs de weg. Mijn mede wegbewoners zijn veelal pickup trucks met gigantische boten erachter gesleept.

Om kwart over twaalf bereiken we de Canadese grens. We zitten nu midden in het Thousand Islands gebied. Het is hier zo mooi, de St. Lawrence rivier is breed en er liggen letterlijk duizend eilandjes in.

Er staan maar vier andere auto’s te wachten voor de grens, we hebben dat weleens anders meegemaakt! Binnen de tien minute zijn we erdoor, want wij hebben natuurlijk niets bijzonders aan te geven.

Dan is mijn rijbeurt over, ik parkeer bij de gift shop en Katja koopt een heel leuke rode sweater, want het is nog steeds bewolkt en kouder dan voorspeld.

Al gauw bevinden we ons op de Canadese 401. Al wordt hier ook Engels gesproken, we voelen ons toch altijd weer meteen in een ander land. Er wordt in kilometers gemeten en Exxon heet opeens weer Esso.

Langs de autoweg liggen plaza’s met benzinestations en de Canadese Tim Horton’s, waar ze heerlijke broodjes hebben. We eten ze gauw op in de auto, want nu willen we wel graag snel op de plaats van bestemming aankomen.

Mijn zusje belt herhaalde malen om te zien, waar we zijn, want haar 15-jarige stiefzoon popelt Kai en Katja te zien.

Om half drie rijden we na een rit van bijna 950 kilometer de oprit bij mijn broer op. Het is inmiddels stralend warm weer, dus we gaan allemaal buiten zitten. Met een groep van 13 personen is dat ook wel zo lekker.

Na een uurtje gaan Berend-Jan, Ayesha, Rick en ik op weg naar de Nederlandse winkel in Nepean. De tieners zetten we met een twintigje bij de mall af.

Altijd weer vind ik het grappig te zien hoeveel typisch Nederlandse produkten er zijn. Ze hebben hier zelfs haring, waarvan we er een stel mee nemen. Ook hebben ze officiele KNVB knaloranje Nederlandse voetbalshirts en ik koop er een voor mezelf. Zo zal niemand me missen als ik loop!

Op de terugweg checken Rick en ik eerst in ons hotel, de Days Inn, waar ze ternauwernood een kamer voor ons vinden (de stad is uitverkocht, want er wordt morgen een marathon gelopen). Ayesha heeft bij de Travelodge nog minder geluk, want in plaats van de gereserveerde king size kamer krijgt ze een kamer met een dubbel bed.

Gelukkig kan zij met de kinderen bij Berend-Jan en Ana Maria blijven logeren. Dan moeten alleen David en Devon, die niet klein meer is, dat nauwe dubbele bedje delen. Erg happig zijn ze daar niet op, maar het is niet anders.
Thuis grillt Berend-Jan lam en kip op de grill, die we met een salade en gepofte aardappels eten. Hij heeft er een verleidelijk lekkere Lambrusco bij en het is bere-gezellig!

Saskia, Sandy en Athena wagen zich ook nog even in het ijskoude water van het zwembad. Saskia blijft ook logeren en rond tien uur vertrekken wij hotelslapers naar onze kamers. Morgen belooft het weer een prachtige dag te worden!

posted by Kasaka @ 11:34 AM   ---

|

Het eerste deel van de reis

Voor we op weggaan wil ik nog even goed bewegen, want uren in de auto is zo ongeveer het ergste, dat mijn lichaam kan overkomen. Nadat Rick nog even naar zijn werk is vertrokken stap ik op de fiets. Het is vochtig warm buiten, echt een zomers gevoel. Ik heb wel een dun regenjasje aan, eigenlijk te warm, maar later ben ik er blij om.

Het gaat lekker hard en ik besluit 10 mijl te gaan rijden. Ik rijd gemiddeld minder dan vijf minuten per mijl, dus dat moet binnen het uur lukken. Ik ben dol op hardlopen, maar op de fiets voel ik me pas echt alsof ik vleugels heb.

Het is rustig op het pad en de lucht ziet er redelijk dreigend uit. Voor ik het weet ben ik vijf mijl op weg en keer terug. Ik haal vrijwel alle andere fietsers in en dat is een goed gevoel, want een heel stel zijn op racefietsen.

Na zeveneneenhalve mijl zie ik naast me een hert sprinten. Hij of zij gaat te snel om te fotograferen, maar rent een heel stuk met mij op. Het drupt inmiddels wat, maar de lucht is niet dreigend, dus ik denk, dat het wel meevalt.

Even later gebaart een jogger naar het struikgewas naast ons en nog geen drie meter van ons vandaag staat een hert heel rustig te eten. Zelfs het klappen van zijn kleine zoontje doet het niks! Pas als een paar honden beginnen te blaffen schrikt het en rent weg. Mooi!

Helaas heeft dat oponthoud er ook voor gezorgd, dat de ware regenbui ons heeft bereikt. Het begint eerst te regenen, dan te gieten en vervolgens te stortregenen! Het lijkt wel nacht buiten en ik ben nog bijna 2 mijl van huis verwijderd. Ik zie de automobilisten meewarig naar me kijken en ben dankbaar voor het dunne jackje, dat nu tenminste mijn mobieltje en fototoestel ietwat beschermt. De druppels worden zelfs zo dik, dat ze pijn doen! Wat ben ik blij om, drijf- en drijfnat, weer thuis te zijn!

Saskia (Katja en zij zijn om verscheidene redenen vandaag al thuis gebleven) en ik gaan naar Target. Daar kopen we wat vertier voor onderweg voor haar en Kai en een paar heel leuke zomercadeautjes voor mijn broer en schoonzus. Daar is Target sterk in, ze hebben ontzettend leuke zomerspulletjes (picknicktassen, barbecue sets etc.).
Saskia eet er snel lunch en dan halen we benzine en drankjes voor onderweg. Thuis ga ik verder met inpakken. Rick komt thuis en Katja is ook al thuis gebleven. We pakken de van in, Rick is al net zo vastbesloten als ik om zo vroeg mogelijk te vertrekken.

Om twee uur haal ik Kai op van school en een half uur later vertrekken we. De eerste dertig mijl zijn pijnlijk langzaam. Maar we hebben erger meegemaakt, na anderhalf uur zijn we al goed op weg, diep Maryland in.

Bij Frederick krijgen we een hoosbui over ons heen, maar lang niet zo erg als we gevreesd hadden en dan schijnt de zon weer tot Harrisburg. In Thurmont wil Rick even stoppen om te strekken en naar de wc te gaan. We vinden een Seven Eleven en de wc is daar viezer, dan ik ooit in de VS heb gezien!! Walgelijk! Maar ja, als je moet, dan moet je.

Inmiddels is al het verkeer opgelost en rijden we door lieflijk glooiend berglandschap, met mooie boerderijen, Pennsylvania binnen. We rijden langs Gettysburg met zijn historische slagvelden en al gauw komen we in de buurt van Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania.

Het onweert inmiddels flink, onze ruitenwissers doen het niet goed en er staat een fikse file! We troosten onszelf met de gedachte, dat de rest van het weekend heel zomers zal zijn. We hebben zelfs alleen maar korte broeken en t-shirts mee. Temperaturen van 25 tot 30 graden zijn voor de hele oostkust en oost Ontario in Canada voorspeld.

Het valt ons wel op hoeveel lichter het groen is hier, vijf uur ten noorden van ons. Bij ons is het al het donkerder zomergroen, hier nog dat prille doorschijnende lichtgroen.

Bij Hazleton hebben we honger en vinden een Ground Round. Heel vroeger waren die ook in onze buurt, Katja heeft er zelfs haar eerste verjaardagsmaal gehad (ze herinnert zich dat niet, vreemd, he?). Ik bestel een filet mignon en krijg iets, dat alleen op een berg zenen lijkt. Ik stuur het dus met tegenzin (want ik wil niet langer wachten) terug. Met heel veel excuses, want ook zij zag de zenen, krijg ik even later van de manager een perfect gebakken steak terug. En dan is filet mignon zo lekker, het smelt bijna op de tong! Grappig detail is, dat het stukje toast onder mijn steak een heuse beschuit blijkt te zijn! En dat midden in Pennsylvania!
Na het eten rijden we nog een uur en landen dan in de Holiday Inn Scranton, die ik gisteravond heb besproken. Morgen rijden we verder naar Ottawa.

posted by Kasaka @ 11:00 PM   ---

|

Op naar Ottawa

Een beetje een nerveus blogje vandaag, want ik heb nog honderdduizend dingen te doen en wil per se voor drie uur vanmiddag op weg zijn richting Ottawa. We waren niet van plan dit Memorial Day weekend ergens heen te gaan, maar twee weken geleden hebben we besloten een mini familie reunie daar te houden. Mijn zus en haar gezin zullen er ook zijn en mijn oudste broer en zijn gezin wonen er natuurlijk.

Memorial Day is de nationale dodenherdenkingsdag, die met veel kransleggingen wordt "gevierd". Traditioneel is het ook het eerste zomerse weekend hier aan de oostkust van de VS, wat betekent, dat massa's mensen zich naar de stranden begeven, waardoor eindeloze files ontstaan.

Nu gaan wij recht naar het noorden en is de hoop op wat beter verkeer aanwezig, maar er wordt vanmiddag zwaar weer voorspeld en daar doorheen rijden zal geen pretje zijn. Enfin, als een ware kuddedrijfster zal ik de familie hopelijk voor drie uur zo ver hebben te vertrekken.

Gisteren was een lekkere zomerse dag. Christine en ik hebben vijf mijl gelopen en daarna ben ik eten gaan kopen voor op de grill. Heerlijke enorme kip spiezen van Whole Foods gemarineerd in Steakhouse en Knoflook en Kruiden marinades, met (groene) asperges, komkommer en tomatensalade en vers stokbrood. En voor toe kocht ik de ingredienten voor S'mores, altijd een succesvol dessert als we een cookout hebben.

Na mijn massage sprong ik in de van om door druk spitsverkeer naar Washington te rijden. Daar haalde ik Ingrid en Ed en hun kinderen Lisa (Katja's leeftijd) en Thijs (iets jonger dan Saskia) op bij hun hotel.

Ingrid ken ik al heel lang via onze emaillijst van vrouwen, die buiten Nederland wonen. Ik heb haar voor het laatst heel kort op het vliegveld van Milwaukee gezien, zo'n vijf jaar geleden. Ricks moeder lag toen op sterven en wij hadden een heel korte overstap. Het was toen dus een heel gehaaste ontmoeting, maar gisteravond hadden we eindelijk de kans langer van elkaar te genieten.

Het werd dolgezellig! Thijs kon het meteen goed met Kai en Saskia vinden en Lisa ging met Katja mee naar een van de vele Sweet Sixteen parties. Rick grilde de kip perfect en de conversatie was zeer geanimeerd. Hartstikke leuk, zulke bezoekjes en gelukkig kwamen ze gisteren al in Washington aan, want anders hadden we ze dit weekend moeten missen!

De plichten van vandaag roepen, allemaal een prettig weekend en tot dinsdag!

posted by Kasaka @ 9:03 AM   ---

|

Denkend aan volgend (school) jaar

Terwijl Rick op zijn rijdende maaimachine (moet ik nog eens een foto van maken) het gras achter maait, kijken wij naar de laatste aflevering van American Idol. Mijn stem gaat naar Taylor Hicks. We zullen zien, eerst moeten we nog allerlei "fluff" aan ons voorbij laten gaan.

Als ik vanochtend mijn ogen open zie ik alweer knalblauwe lucht achter de groen met gele tulpenbomen. Katja B. belt, dat ze zoveel gaande heeft, dat ze geen tijd heeft om te gaan lopen zoals afgesproken. Prima, ik heb toch al heel wat mijlen afgelegd deze week en mijn fiets lonkt. Met fototoestel en riem met waterflesjes ga ik op pad. Er staat een fikse wind, maar het is weer zo mooi buiten, het is puur genieten. Eindelijk blijft een cardinaaltje lang genoeg zitten om een paar mooie foto's te maken (klik op de foto's (zoals altijd) voor een grotere versie):





Op het W&OD pad valt het me op, dat de andere fietsers allemaal racefietsen hebben. Ik vind juist mijn mountain bike erg fijn, zo kan ik ook eens van de weg af op onverharde paden fietsen. Maar ja, ik ga natuurlijk lang niet zo hard, want iedereen gilt vanaf hun racepaarden, uh fietsen, al van heel verre "Passing on the left" en zoeven dan voorbij. Maar zij missen de mooie details in de natuur, de zoete geur van de honey suckle (hoe heet dat nou weer in het Nederlands?), die me mijlenlang vergezelt. De prachtig gekleurde vogeltjes, de chipmunks, die links en rechts wegrennen en zelfs als er herten te zien zijn (helaas vandaag door maaimachines verjaagd), gaat dat aan de strak gekleedde racefietsers voorbij.

Na precies 27,5 kilometer fietsen ben ik weer thuis. Daar douche ik gauw en eet lunch, want ik moet om een uur op Katja's school zijn voor een gesprek met de guidance counselor.

Katja wil al vele jaren een marine biologe worden, maar de wetenschappelijke kant van haar academische carriere komt haar niet aanwaaien. Om bij de betere universiteiten te worden toegelaten moet je een goed "GPA" (Grade Point Average) hebben, voor sommigen zelfs heel hoog. Om er dan nog beter uit te komen is het een goed idee om Honors en AP klassen te nemen. Vooral AP is zwaar, dat hebben we dit jaar al gezien.

Volgend jaar wil Katja twee AP's (Engels en Biologie) en een Honors (Algebra 2) gaan doen. Daarnaast gaat ze meewerken aan het jaarboek (een cursus, die "photojournalism" wordt genoemd en die veel tijd vergt) en heeft ze Spaans, Geschiedenis (Amerikaanse volgend jaar, dit jaar was het wereld geschiedenis) en Health/PE.

Ik vertel de counselor, een ontzettend aardig iemand, die duidelijk weet, waar ze het over heeft, dat ik feitelijk niets weet over dit schoolsysteem. Naderhand zegt ze, dat ik, voor iemand, die er niets van weet, een goed beeld heb van wat mijn kinderen (ze krijgt volgend jaar Kai ook onder haar hoede en we bespreken zijn keuzes ook even gauw) aan kunnen.

Katja komt klokslag een uur de conferentiekamer binnen en opeens voel ik me vreselijk trots. Met een zelf verzekerde glimlach groet ze de counselor, ze is leuk gekleed (ik heb haar vanochtend niet naar school zien gaan) en opeens zie ik haar niet als moeder, maar als andere volwassene en wat is ze dan een leuk, spontaan meisje!

Een uur later zijn we allemaal blij, Katja krijgt de vakken, die ze wil. De counselor heeft haar (Goddank!) van het idee afgebracht, dat ze algebra 2 wel "even" online in de zomer kon doen, en ik heb een veel beter gevoel van wat kan en niet kan.

Op de terugweg naar huis wordt er op de radio gepraat over de rechtzaak in Maryland tegen de sniper John Muhammad. Het is zo langzamerhand een klucht geworden. Allebei de snipers (Lee Malvo was de minderjarige) zijn in Virginia al terecht gesteld, maar omdat een heel aantal slachtoffers uit Maryland kwamen, krijgen die nu hun dag bij de rechtbank. Lee Malvo getuigde gisteren tegen zijn "mentor" John Muhammad.

Marion vroeg in het commentaar op mijn blog van gisteren, hoe deze sniper aanvallen ons destijds troffen. Ik had daar al eens op het Alles Amerika forum op geantwoord, dus ik ben lui en copieer, wat ik toen schreef:

Het was surrealistisch, dat gevoel, dat je het volgende slachtoffer zou kunnen zijn. Er staan me bepaalde dingen heel erg bij:

-- Hoe oneerlijk we het vonden, dat ze nou juist in ons gebied moesten gaan huishouden, nadat we net een jaar eerder 9/11 te verduren hadden gekregen en daarna de Anthrax aanvallen.

-- De lagere school van de kinderen ligt in een valleitje en als we op ze wachten staan we bovenop de heuvel en kijken zo over de school heen. Opeens zorgde iedereen ervoor de vallei in te gaan en dichter bij de school te staan, want daar bovenop die heuvel voelden we ons wel een erg makkelijk doelwit.

-- Hoe vrijwel iedereen, ikzelf ook, van de auto naar winkels rende en zo min mogelijk benzine tankte. En wat een raar gezicht dat was, maar alweer dat gevoel van een mogelijk doelwit zijn. Ik stel me voor, dat een hert zich zo zou voelen, als het wist dat het hertenjachtseizoen geopend was.

-- De avond, dat de vrouw in Falls Church doodgeschoten werd. Rick was op reis en ik was opeens doodsbang. Dat was namelijk slechts 10 minuten rijden van ons huis en wij gaan vaak naar die Home Depot, omdat hij dicht bij het huis van mijn vader is.

--Wat een opluchting het was toen ze eindelijk gepakt waren, maar dat dagen erna we het nog steeds niet helemaal geloofden.

--Hoeveel indruk het op de kleintjes heeft gemaakt, ze wisten wat er gaande was, want ze mochten al die tijd niet buiten spelen en natuurlijk wisten vriendjes en vriendinnetjes allerlei mooie verhalen te vertellen. Saskia heeft nog maanden nachtmerries gehad.

Iedere keer als ik de verhalen over de rechtzaak op de radio hoor, overvalt me weer een gevoel van woede. Maar zoveel jaren verder vind ik het ook verdrietig, dat een tiener zo onder de invloed van een oudere man raakte, dat hij zich tot dit soort gedrag liet verleiden. Zijn leven is compleet voorbij.

Verder met vrolijkere dingen. Het is vandaag echt zomers weer en voor het eerst dit seizoen komt de "ice cream truck". Het irritante muziekje, dat zich duizend keer herhaalt, is een teken, dat de zomer is begonnen. Memorial Day weekend, dit aankomend weekend, is traditioneel het begin van de zomer, de zwembaden gaan open en het luie leven begint. Het weer zal volgens de verwachtingen flink meewerken!


Buiten op het deck lees ik tot laat het Smithsonian tijdschrift, met artikels over de indianen, die in de Grand Canyon wonen, de babypanda in de Washington Zoo en Maria Magdalena. Dan pak ik de nieuwste Newsweek en raad eens: Maria Magdalena is het onderwerp van hun hoofdartikel. Dan Brown heeft heel wat teweeg gebracht, ik kan niet wachten tot zijn volgende boek uitkomt (waarschijnlijk snel, om op het succes van de film voort te borduren)!!

Dionne Warwick zingt net bij American Idol een van mijn favoriete liedjes en zo'n mooie tekst:
"Keep smiling, keep shining
Knowing you can always count on me, for sure
That's what friends are for
For good times and bad times
I'll be on your side forever more
That's what friends are for"

En Taylor Hicks wint.

posted by Kasaka @ 3:51 PM   ---

|

Macro fotografie

Voor de tweede week achtereen word ik verrast met een winnende foto. Een van mijn "boten" foto's won! Het is maar een vriendschappelijke "wedstrijd", maar het is toch leuk. Mijn inzendingen (aan jullie om te raden, welke gewonnen heeft):






Het is alweer stralend weer en Christine en ik lopen vijf en een half mijl, deels op het W&OD pad. Ook zij verzucht hoe mooi het daar is, zelfs zonder dieren, want die laten zich vandaag niet zien.

Dan ren ik gauw naar Whole Foods voor de nodige boodschappen en rijd dan naar Sterling om Annemarie op te halen. Die zit me met een mooi knalroze gipsen onderbeen al op te wachten. Het is haar rechterbeen, dus ze kan niet rijden en dan ben je hier echt aan huis gekluisterd!

Op de terugweg laat ik haar Karins en Sylvia's huizen zien, ze heeft natuurlijk over hen gelezen in mijn blog. Grappig, toch, hoe mensen, die iemand nooit heeft ontmoet, zo toch voor hen leven.

Het is voor Annemarie natuurlijk ook grappig om ons huis in werkelijkheid te zien, foto's zeggen niet alles. En de kinderen komen een voor een uit school en zich even voorstellen. Opeens worden al die virtuele namen ware personen!

Helaas kan ze niet blijven eten, dus ik rijd haar rond vier uur weer terug naar Sterling. We zitten nog even lekker op haar deck na te kletsen, vooral over tv series, want nu zijn alle "finales" bezig (ik zit tussen het typen door de finale van House te kijken).

Omdat er vandaag behalve mooi weer en heel leuke uren met vriendinnen niet veel te melden valt (gelukkig, na alle avonturen van de afgelopen dagen!), is dit log voornamelijk een fotolog.

Vanavond besteed ik aan het bewerken van de macro foto's, die ik gisteren heb genomen. Voor iemand, die niets van insekten moet hebben, begin ik er een flinke fascinatie voor te krijgen. Vanmiddag op het deck zagen Annemarie en ik een heel eng spinnetje, maar wat mij opviel was de prachtige fluorescerend groene bek en zwart-witte tekening. Het zijn die details, die me fascineren en zelfs de lelijkste vlieg heeft ze!

Met mijn macrolens oefen ik al bijna een jaar om goede foto's te nemen. Dit keer is het, volgens mij, redelijk goed gelukt met deze bijtjes:








En nog een paar bloemen foto's:

posted by Kasaka @ 9:43 PM   ---

|

Benzine crisis

Zon, zon, zon, heerlijk! Het blijft wat koel voor de tijd van het jaar, maar de staalblauwe luchten maken alles goed. Saskia gaat vanmiddag met Madison mee naar huis in de schoolbus, dus ik heb voor de verandering een lekker lange maandag (gewoonlijk is ze al om 1 uur thuis).

Met Christine loop ik bijna vijf mijl. Ik heb een tennisrokje aan en mijn benen zijn koud! Iedereen, die ik tegenkom, maakt er een opmerking over, maar na even lopen gaat het alweer een stuk beter. Haar broer en vriendin gaan vandaag weer richting Hinton in Alberta in Canada. Het is altijd weer even moeilijk afscheid nemen, als je niet weet hoe lang je elkaar niet zult zien, dat merk ik ook weer aan Christine. Hier wonen de families ver van elkaar verspreid, het is ongewoon als iedereen in dezelfde omgeving woont.

Zo heb ik een zus in Massachusetts, acht uur rijden hiervandaan, een broer in Ottawa, 12 uur rijden hiervandaan en Rick heeft een zus in Denver, een vlucht van drie uur hiervandaan en zijn vader woont in West-Michigan 14 uur rijden weg. We proberen elkaar tenminste een keer per jaar te zien, maar dat lukt niet altijd. Als er dan een bezoek is, is het ook wel heel intensief. Heel anders dan even koffie bij elkaar drinken!

Rick belt me op mijn mobieltje, hij maakt weer eens wat mee. Nadat hij benzine getankt heeft, wat hij al uit heeft gesteld, vanwege de hoge prijzen, gutst al die benzine zo zijn auto weer uit!! Volgens hem lag er een meer van benzine en het bleef er maar uitkomen. De auto heeft net service gehad en nu dit weer! Ik denk (of eigenlijk hoop) niet, dat Rick nog snel een BMW zal kopen. Dit dure ding staat meer in de garage voor reparaties, dan dat hij er plezier van heeft!

Hij moet eerst op de brandweer wachten, die moet zorgen, dat er niets in vlammen op gaat en dan op de sleepwagen. Meer dan de helft van zijn werkdag vervliegt met de benzine dampen.

Na gauw de ingredienten voor een heerlijke taco maaltijd te hebben gehaald, ga ik naar de Shell in Vienna om benzine te tanken. Een oudere man uit Ohio gaat een heel praatje aan over mijn blote benen en de kou, die hij dacht te ontvluchten. Hij heeft zijn hele garderobe aan hangers in zijn Oldsmobile hangen. Dit valt me vaker op, hele rijen gesteven overhemden en jurken hangen achterin de auto, vooral bij oudere mensen. Het is een manier van pakken, natuurlijk.

Nergens zie ik, waar Ricks zee van benzine gelegen moet hebben en ik zie hem ook niet, dus ik neem aan, dat hij al weggesleept is. Maar het blijkt, dat de Oldsmobile meneer het zicht blokkeerde, want zodra die weg is, zie ik FUTR WAV daar staan met Rick erin. Maar de towtruck is op weg.

Thuis eet ik gauw iets en grijp dan mijn fototoestel. Het is zulk prachtig weer, ik wil erop uit. Eerst rijd ik naar Colvin Run Mill, hopend dat de ongewone watervogels, die daar in de winter te zien zijn er nu nog zijn, maar ik zie alleen maar Canadese ganzen en daar zijn er overal genoeg van.

Dus rijd ik terug naar Meadowlark Gardens, de botanische tuinen hier in Vienna. Dit is een heel mooi park met verscheidene grote vijvers en veel vogels, bloemen en planten, een paradijs voor fotografen. De bluebirds vliegen af en aan en maken mooie onderwerpen, de bloemen zijn prachtig. Ik geniet!

Rick heeft nu een leenauto en er wordt verder aan Katja's kamer gewerkt. Hieronder een heel stel foto's van vandaag:


Een schildpad zont in het midden van de vijver





Een bluebird

posted by Kasaka @ 8:38 PM   ---

|

Het ene "avontuur" na het andere

Zaterdag

Na een bewolkt begin van de dag schijnt om tien uur de zon volop. Het is bovendien al lekker warm buiten en ik probeer Rick zover te krijgen wat lichamelijk te gaan bewegen. Niet alleen heb ik dat dagelijks nodig, maar hij leidt een veel te sedentair leven door zijn drukke baan. In het weekend kan ik daar wat verandering in brengen.

De keuze valt op een fietstochtje. Saskia wil ook mee en nodigt Laura uit. Met vier fietsen achterop de auto rijden we naar het W&OD pad. De meisjes rijden voor ons uit en met hun korte beentjes lukt het hen toch zo'n 13 kilometer per uur te fietsen (volgens mijn metertje). We rijden vier mijl naar het westen en keren dan terug. Het is druk op het pad, eindeloos veel fietsers, skaters en joggers. Iedere keer weer moet ik de meisjes manen goed rechts te houden, terwijl men links ("On your left!") langs hen heen zoeft. Zeg mij nooit weer, dat Amerikanen niet buiten recreeren!




Op de terugweg besluit ik het ruwe pad te nemen. De meisjes vinden het prachtig om met hun fietsen door de beekjes te rijden. De herten verschuilen zich met deze drukte, maar ieder Cardinaaltje dat voor hen langs vliegt ontlokt een enthousiaste roep van Saskia en Laura. Inmiddels zijn er ook heel wat vlinders, die met ons mee fladderen.

Uiteindelijk fietsen we precies acht en een kwart mijl. Rick zegt, dat zijn versnellingen het niet goed doen. Ik bied aan om zijn fiets naar Bikes@Vienna te rijden. Ik ken John, de eigenaar, zo langzamerhand vrij goed en hij belooft hem goed te maken. Hij is dit bedrijfje als hobby begonnen en de drukte daar telkens getuigt van een succes.

Het is inmiddels lunch tijd en Rick haalt voor Saskia en Laura een hot dog bij 7 Eleven. Laura moet al gauw weer thuis zijn, want ze heeft vanmiddag een voetbalwedstrijd. Subway ligt naast de 7 Eleven en ik kan het niet laten om een wrap voor mezelf te halen.

Rick en Katja gaan verf halen voor Katja's kamer. Haar nieuwe dekbedovertrek en kussens zijn aangekomen en ze wil haar muren lichtgroen geverfd. Haar plafond heeft toevallig een soortgelijke lichtblauwe kleur, dus nu hoeven we alleen nog nieuwe gordijnen.

In de tussentijd staat onze gang vol met spullen uit Katja's kamer. Hopelijk is alles gauw klaar en komen we morgen een heel end (volgend weekend zijn we er niet en het weekend daarna hebben Rick en Katja Relay for Life), want die troep is iets, waar ik niet tegen kan en zeker niet drie weken lang! Rick en Katja weten er daarentegen goed weg mee. Mijn nieuwe mantra: Eens zal alles weer keurig zijn (en dan zal ik deze chaos nog missen)!

Rick gaat met Katja verf en andere benodigdheden kopen en Brynna van de dierenarts ophalen. Ik kleed me in t-shirt en shorts en ga lekker in de hangmat liggen met mijn boek. Al gauw word ik eruit gebonjourd door Saskia en Aoife.

Even later gaan zij naar de overkant voor een van de jaarlijkse opvoering van de preschool daar. Dit jaar hebben ze tenminste goed weer, want het is buiten en andere jaren waren er zware onweersbuien tijdens de opvoeringen. Uiteindelijk gaat Saskia bij Aoife logeren vannacht.

Rick en ik bereiden ons voor om naar een feest van een van zijn collega's te gaan. Zij woont in Adams Morgan, wat een grote uitgaansbuurt van Washington is. De party begint om acht uur, dus wij gaan eerst bij een van de vele restaurants eten. Onze keuze valt op het Ethiopische restaurant "Meskerem". We hebben hier vele jaren geleden ook gegeten en het is een unieke en authentieke ervaring (al het personeel is ook Ethiopisch).

Omdat we een reservering hebben gemaakt krijgen we het tafeltje bij het raam. Niet alleen hebben wij zo leuk uitzicht over 18th Street met al zijn restaurantjes, maar wij zitten zelf ook ietwat bekijks.


De kleurige restaurantjes en winkeltjes in Adams Morgan



We krijgen twee stoelen en een veel lagere soort mand met tafelkleed erover als tafel. Daarnaast staat een soort nachtkastje om drankjes e.d. op te zetten. We bestellen en het eten komt zonder bestek. Alles ligt uitgestald op een soort grote pannenkoek. Daarbij krijgen we die pannenkoekjes geserveerd, het is de bedoeling, dat we daarmee ons eten opscheppen en opeten. Er is kip, lamsvlees en biefstuk met een aantal vegetarische gerechten in een cirkel gearrangeerd.


Ons eten

Het is bijzonder, maar door de overwegend zure smaak vind ik het maar matig. Ik heb al een paar keer eerder Ethiopisch gegeten en dat valt me iedere keer tegen. Ik ben dol op pittig, zout, zoet en zelfs bitter op zijn tijd, maar zuur is niet mijn favoriet.

We zijn vroeg klaar met eten en we lopen gezellig even 18th Street op en neer. Dan, het is net voor achten, gaat Ricks mobieltje. Ik merk aan zijn gezicht, dat het geen goed nieuws is. Hij vraagt een paar dingen en zegt, dat hij binnen de drie kwartier daar kan zijn. Uit het gesprek maak ik op, dat het om Kai gaat, waarvan we dachten, dat hij thuis bij een vriend is. Even denk ik, dat Rick het over het ziekenhuis heeft, maar dan wordt me duidelijk, dat hij met de politie spreekt.

Kai heeft met een stel vrienden een vuurtje gestookt bij het Community Center en wordt nu door de politie vast gehouden. Wij balen natuurlijk vreselijk! Ten eerste (ja, first things first) kunnen we nu niet naar onze party en we hebben nu niet bepaald veel parties! Maar verder snappen we niet, dat Kai, die anders zo rustig en bijna saai is, ons nu terug naar Vienna doet komen.

Als we, na een kamikaze rit door Rick (ik blijf hem maar zeggen, dat een extra ticket deze zaak niet ten goede zal komen!), bij het Vienna Community Center aankomen, zien we Kai als enige tegen de politie auto staan. De rest van de onruststokertjes is al opgehaald. Ik ken de vrouwelijke politie agent persoonlijk (ik wou, dat het niet zo was!) en ze is streng naar Kai toe, maar verontschuldigt zich, dat ze onze avond moest onderbreken.

Het blijkt, dat Kai (op aandringen van een stel vrienden, die de aansteker verleenden) een doos in brand heeft gestoken vlakbij de baseballvelden (kunstgras) en de angst was natuurlijk, dat dat vuur zich zou verspreiden. Gelaten horen we de Community Center officials aan over hoeveel het zou kosten, als dat alles in brand was gevlogen. Ik zie aan Kai, dat hij zijn tranen nauwelijks kan bedwingen en na onze verontschuldigingen te hebben gemaakt, nemen we hem mee naar huis.

Kai is vol berouw, maar wat Rick en mij beangstigt is, dat hij zomaar deed, wat een ander hem vroeg, terwijl hij goed wist, dat het gevaarlijk was. Zal hij bij een volgende gelegenheid het op kunnen brengen om "Nee!" te zeggen? We hopen, dat we met praten en hem restricties (morgen thuis blijven, verder altijd bellen waar hij is en voor zes uur 's avonds thuis zijn) opleggen, en meer praten, tot hem doordringen. Boys will be boys, dat blijft door mijn hoofd gaan, maar ik hoop, dat hij een ernstige les heeft geleerd vandaag! Het bijzijn van de politie heeft hopelijk daartoe bijgedragen. Zucht!

Zondag

Na alle emoties van gisteren lagen we pas laat in bed en dus proberen we uit te slapen. Helaas belt Saskia om acht uur, dat ze hoofdpijn heeft en of we wat medicijn kunnen brengen. Rick sleept zich het bed uit, rijdt naar Aoife's huis, geeft de medicijn en stapt zijn bed weer in. Uiteindelijk staan we net voor tienen op.

Rick trommelt Katja ook uit bed, want het oorspronkelijke plan om om acht uur met verven te beginnen loopt nu al twee uur achter. We eten ontbijt en dan belt Christine of ik alsjeblieft met haar wil komen lopen.

Blij om Rick en Katja aan hun kamer te laten vertrek ik richting Fairfax. Christine en ik lopen 4,5 mijl en hebben elkaar heel wat te vertellen! Haar broer vertrekt morgen weer richting Canada en elf dagen samen is toch wel veel.

Op de terugweg stop ik bij Giant om van alles voor Katja te kopen. Zij wil terug op haar dieet en dat kost geld, want gezond eten is niet goedkoop.

Net als ik de spullen heb weggelegd belt Petra. Ze heeft enorm genoten van de Mariken Loop, ondanks de modderige paden. Wat is het toch altijd leuk om weer even bij te kletsen!

Helaas komt Rick me al te gauw vertellen, dat we echt weg moeten als we nog een goede zitplaats voor de Da Vinci Code willen hebben. Op vrijdag zagen we lange rijen wachtenden voor de bioscoop. Wij vinden vier perfecte plaatsen halverwege het theater.

We gaan naar Fairfax Corner en hebben al tickets. Bij de ingang van het theater staat een bord met een waarschuwing: een van de previews bij de Da Vinci Code is de film "World Trade Center". Dit is een film met Nicolas Cage, die ik niet hoef te zien. Rick heeft de film "Flight 93" een paar weken geleden gezien en hij zegt, dat het ontzettend intens was, maar wel erg goed. Niets voor mij, dus.

De Da Vinci Code is wel heel erg goed. Veelal werd er gezegd, dat Tom Hanks niet goed zou zijn voor de rol van Robert Langdon, maar het valt mij alles mee. Ik zit de hele tweeeneenhalf uur op het puntje van mijn stoel. Net als het boek heeft de film alle historische en symbolische aspecten, die ik interessant vind. Tom Hanks ziet er professorisch, maar ook aantrekkelijk uit en Sophie Neveu past ook precies.

De andere hoofdrolspelers zijn ook goed ingevuld, Silas is precies zoals ik hem in het boek had voorgesteld, alleen hadden Katja en ik verwacht, dat hij rode ogen zou hebben, als albino. Er wordt na afloop door verschillende mensen geklapt, iets wat ik nooit begrepen heb, de makers van de film zijn tenslotte niet aanwezig. In ieder geval gaan we met een voldaan gevoel naar huis.

We bestellen vanavond een makkelijke pizza. Rick en Katja gaan verder met haar kamer, hopelijk is het morgen zover, dat een foto gemaakt kan worden. Vanavond is de seizoensfinale van Desperate Housewives en daarna kan de werkweek weer beginnen.

posted by Kasaka @ 10:22 PM   ---

|

Never a dull moment!

Het zonnetje schijnt weer lekker bij het opstaan en terwijl ik mijn ochtendoefeningen doe, kijk ik naar de spelende baby eekhoorntjes in de bomen naast ons huis. Ze leren al heel jong op de dunste takjes de balanceren! Het is een schattig gezicht.

Deze meimaand is tot nu toe koel voor dit gebied. Gewoonlijk gaan we zo van de koude van de winter met misschien een paar weekjes lenteweer naar het warme, zwoele en vochtige zomerweer. Maar nu is het al weken lekker lenteweer, mij hoor je niet klagen.

Rond half tien haal ik Claudia op en we gaan lopen op het W&OD pad. Met Kirsten heb ik een bospad, dat evenwijdig aan het geasfalteerde pad loopt, ontdekt. Dat is minder druk en heel mooi groen.

Claudia wil vooral de bluebirds zien, die ik telkens weer tegenkom. Maar als eerste tractatie komt er vlak voor ons een mooie vos de bosjes uitrennen. Hij zit achter iets aan, denken we, want hij racet echt. Veel te snel voor een foto is hij weer in de dichte struiken verdwenen.

Even later rennen drie witstaart herten (het type, dat hier vooral rondloopt) langs ons heen. Ze blijven even nieuwsgierig staan, net lang genoeg om een kort filmpje te maken.


Na ettelijke keren zonder succes hier met Claudia gelopen te hebben, laten de bluebirds zich vandaag ook zien! Hoera! Claudia's dag kan niet meer stuk en als kers op het ijsje ziet ze ook nog eens Redwinged Blackbirds voor het eerst. De gekleurde vogeltjes zijn prachtig hier.




We lopen 5,5 mijl en dan zet ik Claudia weer thuis af. Vlakbij haar huis is een vijver, waar een heel stel Canadese ganzenfamilies "wonen" (tot ergernis van de omwoners, want die dieren poepen eindeloos veel). Nu hebben ze schattige donzen kleintjes en ik heb mijn fototoestel mee. Ik trotseer het boze geblaas van de ouders en neem een heel aantal foto's van de kleintjes, zo lief!






Als ik thuiskom haal ik Brynna uit haar bench (nieuw Nederlands woord, dat ik geleerd heb, goed he?) en tot mijn schrik zie ik bloed aan allebei haar voorpoten. Vanochtend zag ik al wat aan een van de poten, maar ik dacht, dat ze iets had opengebeten en heb het dus alleen even schoongemaakt.

Nu zitten haar beide poten onder en ook op de handdoek, waar ze op ligt, zit bloed. Ik kan helemaal niets aan haar poten ontdekken, maar het ziet er erg uit, dus ik bel de dierenarts voor een onmiddelijke afspraak. Gelukkig kan ik meteen komen.

Als ik Brynna de auto in gehijst heb en onderweg ben, zie ik terwijl ze hijgt telkens een hele hap bloed op haar tong verschijnen. Het is haar tong, die bloedt! En niet zo'n beetje ook.

Opeens wordt me duidelijk wat er gebeurd moet zijn. Vanochtend heb ik bij het inruimen van de vaatwasmachine een glas gebroken. Toen het viel kwam Brynna gelijk aanrennen, want bij alles, dat valt, denkt zij, dat het iets te eten is. Kennelijk heeft ze op de een of andere manier glas in haar tong gekregen.

Bij de dierenarts ben ik niet het enige noodgeval en, ondanks dat Brynna flink bloedt, moet ik bijna een half uur wachten. Als er dan eindelijk iemand naar haar kijkt wordt er ook spoed van gemaakt. Ze gaan haar onder zeil brengen en dan haar tong hechten. Het glas blijkt een klein slagadertje geraakt te hebben, waardoor het maar bleef bloeden.

Na ongeveer een uur belt de dierenarts op, dat het hem gelukt is het bloeden te stoppen en nu heeft Brynna drie hechtingen in haar tong. Die zullen vanzelf oplossen en volgens hem hoeft ze niet zo'n gek ding om haar nek om verder likken tegen te gaan. Wat kun je toch een vreemde dingen hebben!

Annemarie belt, ze heeft wel een gebroken enkel, de arme ziel! Ze zit nu zes weken in het gips, vreselijk balen! We gaan maar gauw allemaal leuke dingen verzinnen, die niet veel lopen vereisen.

Katja heeft een zoveelste surprise 16th birthday party en natuurlijk ben ik weer chauffeuse. Ik rijd haar en vijf van haar vrienden en vriendinnen erheen en wordt onderweg nog wel een "cool mom" genoemd door een van de meisjes. Waar ik dat aan verdiend had, snapte ik niet zo, maar toch leuk om te horen.

Kai heeft een logeerpartij bij een vriend en dus hebben wij dit keer Saskia alleen voor ons. Zij mag kiezen waar we gaan eten en het wordt haar nieuwe favoriete restaurant, Pauli Moto's in Tysons Corner. Rick gaat gauw kaartjes halen voor de film "Over the Hedge".

Het eten is super lekker, ik bestel Robatayaki, gegrilde lekkernijen aan spiesjes met heerlijke sausjes. De film is ook leuk, het gaat over dieren, die worden geconfronteerd met het verlies van de helft van hun bos, waar tijdens hun winterslaap een nieuwbouw buurt is gebouwd. Zij leren al snel, dat de mensen heel wat voedsel hebben en ze proberen zo voor de winter te hamsteren. Er zit ook een moraliserend lesje achter, dat familie en vrienden belangrijker zijn, dan materiele bezittingen. Het is een vrolijke film.

posted by Kasaka @ 2:05 PM   ---

|

De sociale kant van het internet

Tien jaar geleden zat Rick iedere avond met een laptop op zijn schoot en ik begon me te ergeren. Het leek wel "the other woman", zijn aandacht werd er compleet door weggehaald! Maar hij had iets nieuws ontdekt: de sociale kant van het internet. Email, chats en nieuwsgroepen waren het toen voornamelijk, forums en blogs waren nog niet uitgevonden.

En Rick dacht, dat dit ook wel iets voor mij zou zijn. Hij gaf mij een van zijn extra laptops (hij heeft er altijd een aantal voor zijn werk) en schoorvoetend en nogal cynisch in het begin begaf ik mij in de MSN wereld.

Voor ik het wist was ik chat moderator bij MSN (in dat eerste jaar was het een heel leuke kleine gemeenschap) en tijdens mijn zwangerschap van Saskia creeerde ik trivia spelletjes en presenteerde die ook bij MSN. Ons trivia groepje werd een online vriendengroepje en al gauw werd er een ontmoeting georganiseerd in Hershey. Mensen van allerlei achtergronden, met de interesse van kennis van onbelangrijke feiten gemeen, kwamen samen voor een paar heel gezellig dagen.

Helaas ben ik het contact met deze groep verloren, maar het was het begin van een rijk virtueel sociaal leven. Inmiddels correspondeer ik onder anderen alweer tien jaar met een groep moeders, die kinderen hebben, die ongeveer even oud zijn als Saskia. Ook met die groep hebben we al een aantal bijeenkomsten gehad. Een daarvan was hier thuis, waarbij Rick als "waiter" ons moeders in de hot tub serveerde, terwijl onze kleintjes boven in Saskia's kamer sliepen.

Langzaam kwam Nederland ook online en de email lijsten waren ook daar het eerste contact. Zo ben ik al vele jaren lid van een lijst met Nederlanders, die of buiten Nederland wonen of in het buitenland gewoond hebben. Ook van deze lijst heb ik een aantal mensen in persoon ontmoet en volgende week komt een van hen met haar gezin bij ons eten. Hoewel ik velen nog nooit ontmoet heb, beschouw ik hen als een vriendengroep, die soms meer over mij weet, dan de mensen in mijn directe omgeving en die er altijd weer zijn, als ik een "luisterend oog" nodig heb.

Na meer dan tien jaar nauwelijks contact met het "moederland" te hebben gehad (van 1984 tot 1995), heeft het internet dat helemaal hersteld. Nu schrijf ik dagelijks heel wat in het Nederlands, na jarenlange "droogte".

Over de jaren legde ik steeds meer virtuele contacten. Sommigen verwaterden ook weer snel, anderen bleven. Overal waar we naar toe reizen ken ik wel iemand, zo langzamerhand.

Toen de verschillende fora over Amerika online kwamen vond ik het zo leuk om mijn kennis van dit land, vooral vergaard tijdens mijn reisagente jaren, te delen met anderen. Al gauw werd ik gevraagd het Alles Amerika forum te modereren en doe dat nog met veel plezier.

Inmiddels heb ik al het genoegen gehad heel wat mensen van dat forum persoonlijk te ontmoeten. Stuk voor stuk zijn die ontmoetingen een enorm succes geweest en deze zomer zullen er meer volgen.

Ook via het Florida Forum heb ik een aantal bijzondere mensen ontmoet, waaronder natuurlijk Petra, die hier eind maart een week kwam logeren.

Als ik denk aan de vriendschappen, die ik via het internet heb gemaakt, voel ik me warm worden van binnen. Dankzij dit blog breiden die vriendschappen zich alleen maar uit. Tot iets meer dan een jaar geleden kende ik hier in de buurt geen enkele Nederlandse (Christine's Nederlandse achtergrond niet meegeteld natuurlijk). Nu heb ik dankzij dit blog drie hele goede Nederlandse vriendinnen en vier Nederlandse kennissen gevonden!

Met een van die vriendinnen heb ik vandaag afgesproken te gaan lunchen. Om elf uur heb ik met Annemarie afgesproken bij haar thuis in Sterling. Dat is hier ongeveer een half uur rijden vandaan.

Annemarie emailde me gisteren, dat ze door haar enkel was gegaan, maar het lukt haar gelukkig wel naar het restaurant te hobbelen. We eten een lekkere lunch bij Sweetwater Tavern en kletsen daarna op haar deck (tussen de stortbuien door) nog verder. Ik moet mezelf dwingen om op te stappen, want er wacht me een massage en lekker relaxed buiten kletsen is natuurlijk veel aantrekkelijker!

We spreken af volgende week weer iets leuks te gaan doen, hopelijk is Annemaries enkel dan wat beter. Door een plenzende regen rijd ik weg, maar als ik in Vienna aankom is het daar kurkdroog! Zeer plaatselijke buien, dus!

Laura komt en ik heb de massage natuurlijk wel hard nodig. Saskia vraagt of ze naar Aoife mag fietsen en daarna naar haar pianoles. Dit is allemaal in Vienna, dus ik sta het toe, wat kan er nu mis gaan (maar mijn beschermende moederhart vindt het toch eng).

Een uur later krijg ik een telefoontje, dat Aoife's hond Saskia's schoenen heeft opgegeten en of ik nieuwe kan brengen. Ik neem de gelegenheid waar om ook het geld om bij te dragen aan bloemen voor een buurvrouw, die net haar moeder heeft verloren, naar mijn vriendin Denise te brengen. Denise en ik zien elkaar niet vaak, want zij werkt full time, dus het is fijn weer eens bij te praten.

Thuis zie ik, dat Karin (ook een van de "blog" vriendinnen) heeft gebeld en ik bel haar natuurlijk meteen terug. We hebben een gezellig gesprek, zij heeft deze week tour guide gespeeld voor haar zwager. Dan zegt Karin, dat hun eten klaar is en tot mijn schrik is het kwart voor zeven. Saskia's pianoles eindigde om half zeven en terugfietsen zou zeker geen kwartier duren!

Hoopvol ga ik naar buiten, want soms blijven de kinderen na thuiskomst gewoon buiten spelen. Maar geen van de kinderen daar heeft haar gezien. Gauw pak ik mijn fiets en fiets naar de pianoleraar, maar Saskia's fiets is daar weg. Ik fiets naar Aoife's huis, denkend, dat ze daar weer terug is gekeerd, maar ook daar geen teken van Saskia. Ze is in geen velden of wegen te bekennen en ik probeer een gevoel van paniek te onderdrukken.

Vienna is over het algemeen ontzettend veilig en ik kan me niet voorstellen, dat er echt iets met haar is gebeurd. Ik fiets terug naar huis, denkend, dat ik haar gewoon op het pleintje zal zien spelen. Maar er is nog steeds geen teken van haar. Rick komt thuis en we gaan rondrijden om haar te vinden.

We rijden langs Abby's huis, Laura's huis en Tabatha's huis, maar niemand heeft haar gezien. We stoppen bij het huis van de pianoleraar en ik vraag, wanneer Saskia is vertrokken. Het is inmiddels 7 uur en ze is om half zeven vertrokken. De vrouw van de pianoleraar vraagt mij te bellen, als we meer weten. Ik zeg "Sure", maar denk, als ze weg is, is dat het laatste waar ik aan zal denken! Inmiddels voel ik een verstikkende paniek opkomen.

Rick belt Katja thuis en vertelt haar op te letten of ze Saskia ziet. Zij hoort onze paniek en gaat ook op onderzoek. Wij rijden langs de school, waar twee Vienna politie wagens staan. Rick wil ze zeggen, dat onze tien jarige niet te vinden is, maar ik vind het nog te vroeg, dan is het zo definitief!

Dan belt Katja terug, ze heeft Saskia gevonden! Goddank! Ze was bij een klasgenootje in de buurt, waar wij nooit gedacht zouden hebben te zoeken. Thuis vinden we een huilende Saskia, ze had wel gebeld, maar ik was inmiddels al op speurtocht uit. We hebben allemaal een les geleerd vanavond en ik denk, dat het tijd is, dat Saskia een mobieltje krijgt. Zo kan ik haar tenminste bereiken! Al de verhalen over ontvoeringen maakten toch, dat ik flink in paniek was!

Het is een heel verhaal vandaag. Er zitten slechte kanten aan het internet, sommige mensen, waaronder mijn broer, worden daardoor afgeschrikt, maar ik heb er overweldigend goede ervaringen mee. Ja, ook wij hebben soms spijt gehad van onze gastvrijheid jegens totale vreemdelingen, maar nooit zo, dat we het niet weer zouden proberen. En dit blog is mij meer dan dierbaar. Niet alleen vanwege de gelegenheid om mijn schrijfhobby uit te leven, maar vooral om alle fijne reacties en relaties, die ik eraan heb overgehouden!

posted by Kasaka @ 9:05 PM   ---

|

Picknick

Katja maakt me om zes uur wakker om te zeggen, dat ze erge buikpijn heeft. Ze gaat terug naar bed en ik maak me even zorgen. We hebben namelijk net een brief van haar school gehad, dat er een geval van bacteriele meningitis is geconstateerd. Maar dat begint niet met buikpijn en zij kent die student niet, dus de kans, dat zij het heeft is miniem.

Saskia heeft vandaag SOL tests van "Social Studies" (een combinatie van geschiedenis en aardrijkskunde). Vorig jaar was ze hier enorm zenuwachtig voor, maar dit jaar heeft ze daar helemaal geen last van, gelukkig.

Nadat ik mezelf ervan verzekerd heb, dat Katja zich alweer beter voelt, stap ik op de fiets. Ik neem mijn fototoestel natuurlijk mee, maar dat is dus wel een reden voor de herten om zich niet te laten zien! Desondanks wordt het een mooie rit van 12,5 mijl (bijna 20 km). Op de terugweg rijd ik op het ruwe pad door het woud en het is een prachtige weg. Ik moet wel zo af en toe mijn fiets over een beekje dragen, maar dat draagt alleen bij aan de "natuur" belevenis!


Een "vriendje"



Wilde bloemen tijdens de fietstocht

Rond elf uur ben ik thuis en ik trommel Katja uit bed. Ik stel voor lunch te halen bij Whole Foods en dat dan bij Great Falls op te eten. Daar is ze meteen voor te vinden en een uur later rijdt zij mij naar Whole Foods. We kiezen ieder een van hun overheerlijke sandwiches en ik rijd dan door naar Great Falls, want die weg is wel erg kronkelig.

Een half uurtje later komen we bij het park aan. Ik koop een nieuwe National Parks pas, al is die van mij tot 31 mei geldig. De ranger knipt hem nog niet, zodat hij pas geldig wordt, als ik de volgende keer een nationaal park binnen kom, heel schappelijk!


Er staan heel wat auto's geparkeerd, maar het is niet druk in het park. Katja en ik genieten van ons brood, terwijl we onder ons de reigers af en aan zien vliegen. Een ervan heeft een vis gevangen en een ander is daar duidelijk jaloers op. We tellen vijf reigers. Het is net een zoekplaatje, want ze vallen helemaal weg tegen de rotsen.


We lopen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt en de rivier is flink hoog. Het is weer een heel ander uitzicht, dan toen ik hier eind maart met Petra was. Dat is, wat me aan dit park blijft aantrekken: het is nooit hetzelfde!


Terwijl we naar de kolkende watermassa staan te kijken zien we, dat twee kayakkers het erop gaan wagen. Ze komen onder de watervallen het water in en werken hun weg omhoog. Het is een heuse worstelpartij met de kolkende golven en harde stroming, ze moeten heel wat kracht in hun bovenlichaam hebben! Zo af en toe slaat hun kayak ook om, doodeng, lijkt me!


Na vele foto's en gezien te hebben, hoe de kayakkers toch hun weg baanden naar beneden, besluiten we naar de Little Falls dam te lopen. Achter deze dam wordt water geoogst om als drinkwater voor een groot deel van ons leefgebied te dienen. Bij tijden van laag water in de rivier, lezen we, wordt er soms de helft van de capaciteit van de rivier "geoogst"!


We zien salemanders en spelende vlinders en zowel Katja als ik genieten van dit buiten zijn. Voor haar is het weer eens wat anders dan met de neus in de boeken zitten. Ik ben ervan overtuigd, dat ze te vaak te laat op blijft en dan supervroeg op moet, waardoor ze op sommige dagen gewoon bij moet tanken. Haar lichaam laat haar weten, wanneer het te veel wordt.







Filmpje Great Falls en kayakkers

Thuis computer ik even buiten, maar dan komt eindelijk de beloofde regen in de vorm van een fikse onweersbui. Zo mag het van mij iedere dag regenen: de hele dag mooi en dan onweer.

Rick komt thuis en Katja heeft bijles. Als dat klaar is, hebben we wat te vieren en met zijn vijven gaan we naar Tysons Corner. Bij Coastal Flats vinden we een tafeltje en genieten van hun voortreffelijke bediening en erg lekkere eten. Om de een of andere reden voel ik me vandaag erg opgelucht en als ik zo de tafel rondkijk heel gelukkig met de vier dierbaarste mensen in mijn leven!

posted by Kasaka @ 4:18 PM   ---

|

Loopavonturen

Het is leuk email lezen vanochtend, want ik heb op een van mijn fotografielijsten het weekthema "Insekten" gewonnen met een van mijn inzendingen. Aan mij nu om het nieuwe thema te bedenken. Dat is nog niet makkelijk, maar uiteindelijk besluit ik het "Boten" te maken, alles wat vaart, dus. Ik vind deze thema's en andere fotowedstrijdjes erg leuk, een van de opdrachten nu is weer zoveel mogelijk deuren fotograferen. Dan ga je opeens enorm op deuren letten!

De winnende foto

Nu ik mijn Garmin GPS systeem bijna een half jaar heb en naar de cijfers kijk, realiseer ik me, hoeveel ik eigenlijk loop in mijn leven. En die registreert het dan nog alleen als ik bewust een tijd achtereen ga lopen, niet alle passen, die gezet worden gedurende de dag.

Vanaf 25 december heb ik 418 mijl gelopen, oftewel 627,7 kilometer. Daar ben ik toch wel trots op, want nog ongeveer 80 mijl en ik zou naar mijn zus in Massachusetts hebben gelopen!

Vandaag heb ik er meer dan 7 mijl aan toegevoegd. Het weer is alweer veel mooier, dan voorspeld, en ik heb met Kirsten afgesproken. Maar Kirsten is altijd laat en ik heb een "bee in my bonnet", zoals we hier zeggen. Ik wil naar buiten!

Voor Kirsten komt doe ik dus alvast mijn Nike's aan en ren zo hard ik kan de anderhalve mijl cirkel, eerst naar Saskia's school en dan heuvel op, heuvel af weer terug. Het gaat zo goed en ik voel mijn rechterbeen nauwelijks, hoera! Volgende week ga ik voorzichtig weer langere afstanden hardlopen. Ik heb de afgelopen weken dat been toch wat ontzien.

Kirsten komt tegen half elf aanzetten en zegt, dat een vuilniswagen op de hoofdstraat vastzit in de electriciteitsdraden. Dat moeten we natuurlijk nader bekijken, dus we lopen die kant op. De hele weg is afgezet en Vienna's politie is blij iets gaande te hebben. Twee motorrijdende agenten wijzen ons naar de overkant van de straat. Het duurt nog de hele rest van de dag voor de weg weer open is. Die draden hangen ook erg laag, het is geen wonder, dat een hoge wagen daar eens in verstrikt raakt.




Wij lopen verder door het historische district van Vienna en vergapen ons aan de prachtige huizen. Eentje is helemaal van steen en heeft vier garages. Er is niets historisch aan!

Via een zijpad komen we op het W&OD pad terecht. Het is druk, want het is heerlijk weer. We lopen een mijl of twee naar het westen en dan terug over het pad, dat door het woud loopt. Dat is pas mooi en supergroen!!

Halverwege gebeurt, waar ik op gehoopt had, we stuiten op een paar reeen. We schrikken eigenlijk van elkaar, want ze doemen uit het hoge gras op. Voor ik mijn fototoestel heb kunnen pakken kijken we al tegen de wegrennende witte staartjes aan. Jammer, maar het maakt zo'n wandeling wel zo bijzonder!

Terwijl ik al die mijlen loop, zie ik zoveel moois. Het geeft tijd om stil te staan bij de kleine dingen, die de natuur ons geeft, een paarse bloem hier, een chipmunk daar. Dat is genieten!

Als we thuiskomen is het lunchtijd en zijn de schoonmaaksters hard bezig in ons huis. Ik vlucht dus maar naar Whole Foods, want mijn maag knort en ze zijn in de keuken bezig.

Terwijl ik daar ben koop ik ook gelijk zalm en kip voor het avondeten, dat met spinazie (die in zakken komt, die in de magnetron kunnen) en een vers sourdough stokbrood maakt een smakelijk maal. Intussen wordt een heerlijke sandwich van meergranen brood met allerlei groentes en Southwest kalkoen voor me klaargemaakt.

Christine's broer en zijn vriendin en haar bijna negen jarige dochtertje zijn deze week hier op bezoek uit Hinton, Alberta, Canada. Christine en Rob hebben Nederlandse ouders, maar toen Christine vier was, zijn ze naar Thompson, Manitoba verhuisd. Christine heeft dus in haar leven al drie nationaliteiten gehad.

Dit is de eerste keer, dat haar broer haar hier in de VS komt opzoeken, dus een heel speciale gelegenheid. Als mijn drie kinderen weer veilig thuis zijn, ga ik naar Christine om hen te ontmoeten. Het zijn (natuurlijk) hartstikke aardige mensen, die met een sterk Canadees accent spreken. Grappig, mijn schoonzusje Ana Maria heeft wel wat Canadees in haar uitspraak, maar bij hen hoor ik echt verschil tussen het Amerikaans en het Canadees.

Rob hoort mij even met Saskia aan de telefoon praten en merkt meteen op, hoe ik ook Amerikaans-Nederlands spreek. Helemaal waar! Ik vroeg Saskia of het "ok is met Tabatha's Mammie". Geen Nederlandse zin, natuurlijk! Hij zegt, dat hij perfect Nederlands verstaat, maar het niet kan reproduceren (Christine is daar beter in). Hij verwijt zijn ouders, dat zij hen geen Nederlands hebben aangeleerd.

Vanavond zijn er nog drie kandidaten over bij American Idol. Alle drie zingen erg goed, ik zou niet kunnen zeggen, wie de winnaar of winnares zal zijn, maar ik gok op Taylor. Hij heeft een heel goede stem en is ongewoon genoeg om een "Idol" te zijn.

posted by Kasaka @ 3:54 PM   ---

|

Regen??? Nee, hoor!

Vandaag is zo'n dag, waarop je de hele tijd regen verwacht, vanwege de voorspelling, en er valt geen druppel, het wordt zelfs mooi weer. Wel in grote tegenstelling tot Massachusetts, waar mijn zusje woont, waar ze met ernstige overstromingen kampen. Als we opstaan is het flink bewolkt en ook wat frisjes, dus Saskia gaat in lange mouwen naar school.

Katja B. en ik hebben afgesproken te gaan lopen en ik verwacht half een telefoontje van haar, dat ze niet wil gaan vanwege het weer. Maar dat blijft uit, dus ik rijd om een uur of negen richting Reston.

Het blijft maar droog en zo af en toe komt de zon zelfs door. We lopen uiteindelijk 7,21 mijl, via het W&OD pad en dan door het Reston Town Center, waar we nog even stoppen bij Starbucks en Katja mij op een iced latte tracteert.

Onderweg komen we allerlei vriendjes tegen, die allemaal te snel zijn voor onze fototoestellen: een konijn, drie chipmunks, een groundhog of bever, daar zijn we het nog niet over eens en een heel stel eekhoorntjes, natuurlijk. Katja vertelt me over een nest waterslangen, dat ze laatst bij het meer bij hun huis heeft ontdekt. Als we erlangs lopen is er geen leven te bekennen, maar we zien wel enorme vissen aan de waterkant. Aan wild geen gebrek hier!

Na de wandeling ga ik gauw huiswaarts en meteen belt Rick me op mijn autotelefoon. Katja heeft haar rekenmachine thuis vergeten en dus rijd ik die gauw naar de school.

Saskia komt thuis en vindt een grote doos op de stoep. Haar My Twinn pop, die ze met zelf gespaarde centen heeft betaald, is aangekomen. Deze pop wordt gemaakt naar aanleiding van een paar foto's van het kind en ik moet zeggen, ze lijkt inderdaad op Saskia, zoveel als een pop erop kan lijken!


Katja heeft na dit alles haar rekenmachine op school laten liggen en ze moet haar Relay for Life opbrengsten naar de American Cancer Society brengen. Ze rijdt zelf en ik moet zeggen, dat ik me minder zenuwachtig voel naast haar. Alleen het van baan verwisselen en parkeren is nog een enerverende bezigheid!

Als Rick thuiskomt neemt Katja me mee uit eten bij Sweet Ginger. We zijn allebei dol op sushi en het wordt een gezellig "Moederdag" etentje. Katja tracteert op de drankjes en de tip, want een Japans etentje, hoewel veel goedkoper, dan in Nederland, is wat te duur voor een tiener om te betalen. Het wordt natuurlijk ontzettend gezellig. We denken alvast vooruit naar leuke moeder-dochter weekenden, als Katja eenmaal naar college gaat. Maar eerst ga ik nog even dagelijks van haar genieten voor de komende twee jaar!

posted by Kasaka @ 10:26 PM   ---

|

Familiebezoek

Zaterdag

Om acht uur worden we allemaal gewekt door een enthousiaste gil uit Saskia's kamer. Sandy en zij staan voor haar raam te dansen, want er staan twee reeen in het midden van ons pleintje!! Ze staan wat verloren rond te kijken en natuurlijk ren ik naar mijn fototoestel. Helaas komt er net op dat moment iemand de cul de sac binnenrijden en rennen de reeen verschrikt weg. Het lijkt hier soms wel Northern Exposure, maar dan met herten! (Bij die serie zag je een eland midden op de straat van het dorpje lopen.)

We eten een lekker ontbijtje van croissants en mini bagels met Berend-Jan, Ana Maria, Sandy en Athena en dan vertrekken zij richting onze ouders. Ayesha wisselt hen af met haar twee kleintjes.


Familie "hug"

Stefan en Natalya krijgen heel wat aandacht van de andere buitenspelende kinderen en vinden het prachtig. De tieners spelen met autootjes op de oprit met Stefan en Natalya rent er met nieuwgevonden snelheden doorheen.




Handige babysitters!

De zon schijnt weer volop en de temperatuur is heerlijk. We eten met zijn allen lunch op het deck en Stefan gaat met Kai Tucker, de schildpad, wat slablaadjes geven. Ook de vissen in de vijver moeten uitgebreid geinspecteerd worden.


Videootje van mijn kleine nichtje

Dan gaat Ayesha ook terug naar Annandale, waar onze ouders wonen, en ik nestel me met mijn boek in de hangmat. Ik ben doodop van de late avonden van de afgelopen dagen en voor ik het weet doezel ik in slaap. Wat een luxe!!

Samen met Katja's vriendin, Katte, gaan we bij Chevy's eten. Hun Mexicaanse eten is super vers en vooral de salsa en de tortilla's zijn verrukkelijk. De tortilla machine staat midden in het restaurant en is altijd een trekpleister voor de kinderen.

Rick zet Saskia en mij thuis af en gaat zelf met de meisjes en Kai naar Tysons Corner. Kai heeft nieuwe skate schoenen nodig en de meisjes hebben “stuff” nodig, wat dat dan ook zijn mag.

Rond half negen komen Berend-Jan en Ana Maria weer en het wordt alweer een heel gezellig avondje (en weer veel te laat naar bed!).

Zondag

Moederdag! Rick zegt me vooral lekker te blijven liggen, terwijl hij koffie voor ons maakt. Om negen uur stap ik toch maar mijn bed uit en beneden pakt Ana Maria haar moederdagcadeautjes al uit. Ze krijgt een heel leuke tinnen kaarsendover in de vorm van een tulp en natuurlijk een mooie kaars om te doven.

Wij geven haar ook een kaart en leuk fotolijstje, tenslotte moet ze haar moederdag ver van huis vieren en zal er verder vandaag niet veel specials voor haar zijn. Arme Ayesha heeft ook niet veel moederdag, die moest al om zes uur op het vliegveld zijn en zou haar man, David, slechts drie kwartier zien, voor hij op reis ging.

Rick heeft allerlei lekkernijen in huis gehaald voor het ontbijt en vooral de aardbeien, frambozen en barmen gaan schoon op. De Canadese familie pakt in, want vanavond zullen ze hier niet logeren en vertrekt dan rond het middaguur richting Annandale. Het afscheid is minder moeilijk, nu we weten, dat we elkaar over twee weken, met Ayesha gezin er ook bij, weer in Ottawa zullen treffen.

Dan is het mijn beurt om verwend te worden. Van Rick krijg ik een MDA telefoon!! Een schitterend ding met een mini keyboardje en smal genoeg om in het telefoon hoesje van mijn tas te passen.

Katja verrast me met een ontzettend lieve brief helemaal in het Nederland (geschreven met behulp van Thijs in Nederland, die vond, dat haar spelling Zuid-Afrikaans leek), waarin ze me uitnodigt voor een etentje samen met haar bij een restaurant van mijn keus. Daar ga ik gelijk volgende week gebruik van maken!

Saskia geeft me een heel erg leuk zelf gemaakt kleien feetje voor mijn collectie en van Kai krijg ik een “Happy Mother’s Day” ballon en kaart. Zo lief allemaal en de vergezellende knuffels maken het geheel compleet.

Dan is het tijd om ons op te doffen, want Rick verraste me vorige week door toch nog een reservering voor brunch bij de Ritz Carlton te kunnen regelen. Door omstandigheden zouden we deze Moederdag traditie dit jaar overslaan en toen die omstandigheden veranderden, had ik er een hard hoofd in, dat er nog plaats zou zijn.

Maar we zijn er kennelijk vaak genoeg geweest, dus werd er een tafel bijgezet en konden we om twee uur komen genieten.

En genieten doe ik! Volgens mij heb ik de kosten van de brunch er alleen al uit door de hoeveelheid caviaar, die ik eet. Om je vingers bij af te likken, op kleine blini’s met wat sour cream en dan die echte caviaar, die op de tong smelt! Ook de zalm, de enorme garnalen, oesters, heerlijke salads, natuurlijk is er weer zoveel, dat ik het lang niet allemaal probeer.


Drie soorten caviaar, wat wil je nog meer?

Om van de desserts nog maar niet te spreken. Mousses, die zo licht zijn, dat ze meteen smelten, de lekkerste chocolade, ik eet veel te veel! De kinderen vermaken zich ook prima en krijgen een ballonfiguur mee.

Thuis is het uitbuiken, mijn boek uitlezen en met mijn nieuwe telefoon spelen. Na een gigantische onweersbui klaart het weer op en kan ik toch nog op het deck dit blog schrijven.

Als avondeten hebben we wat soep en voorafjes van de Chinees besteld, want meer trek hebben we niet. Dan gaan we deze fijne Moederdag afsluiten met een duik in de hot tub. Als ik dit schrijf is de dag in Nederland alweer lang voorbij en ik hoop, dat alle hier lezende moeders ook een heel leuke dag hebben gehad (dat geldt natuurlijk ook voor de niet moeders)!

Tot slot ben ik van email adres veranderd, ik had te veel problemen met mijn provider. Mijn nieuwe adres is Petra@wildetravels.com. Please make a note of it!

posted by Kasaka @ 7:43 PM   ---

|

Drukke vrijdag

Vanochtend hebben Rick en ik enorme moeite met opstaan. De zon schijnt wel heel vrolijk door de lamellen en alle drie de kinderen lijken een uitzonderlijke energie te hebben. Rick heeft nog een jet lag van drie uur en ik ben gewoon te laat naar bed gegaan na dat hotel gedoe.

Maar op tijd vertrekt iedereen en Rick blijft nog even thuis, zodat hij met de huisschilder kan praten. Dit is hun laatste werkdag. Alles ziet er goed uit en ze wassen ook de ramen voor ons (voor het eerst in 7 jaar, de meeste ramen zijn te hoog om "zomaar" te wassen).

Nadat ik Rick naar de garage heb gebracht om zijn auto op te halen, spring ik op mijn fiets. Vandaag is zo'n dag, waar ik constant op mijn horloge kijk of ik nog wel tijd heb. Ik besluit, dat ik 40 minuten kan fietsen, hopelijk zo'n 10 kilometer. Natuurlijk trekt het W&OD pad weer en net als ik na 5 kilometer wil omdraaien, zie ik links in de bosjes twee herten rustig eten.

Ze blijven rustig staan, ook als ik het pad af ga. Helaas heb ik alleen mijn kleine fototoestelletje mee. Maar de foto's zijn duidelijk en het schouwspel in werkelijkheid vele malen leuker. Als bonus komt er ook nog een prachtige bluebird langsvliegen en twee cardinaaltjes ruzieen. Voor een korte tien kilometer een "oogst" van jewelste!




Met alle schilders voor de ramen en alle deuren open voel ik me wel wat bekeken, maar ik besluit toch een douche te nemen. Ze zijn allemaal heel beleefd, daar niet van, maar als vrouw alleen is het toch een vreemd gevoel.

Om elf uur heb ik met Claudia afgesproken om door het Nottoway Park te gaan lopen. Zo af en toe lopen we echt door de grassen en bossen, dus ik check wel telkens of er teken zijn. Het is zo mooi groen en heel rustig in het bos. Voor we het weten zijn we meer dan een uur onderweg.

Oeps, want ik moet om half een in Saskia's klas present zijn om Artsmart te onderwijzen. Claudia geeft me gauw een string cheese en wat popcorn en dan ga ik lesgeven.

De artiest van vandaag is Hokusai. De kinderen leren hoe je een gezicht moet teken en mogen dan met stiften een tekening maken in de trant van Hokusai. De meesten kiezen voor iets met Fuji in de achtergrond. Dit is een van Saskia's beste projecten, ze geniet er duidelijk van!


De voorbeelden van Hokusai



Een kunstwerk in de maak

Na de les neem ik Saskia mee naar huis. Eerst gaan we nog even naar Safeway om wat benodigdheden te halen.

Dan komt mijn zusje met haar twee kleintjes en mijn kinderen houden ze goed bezig, zodat Ayesha en ik fijn een aantal uren rustig kunnen kletsen. Natalya is zo'n schatje, Saskia en Aoife zijn helemaal weg van haar. Stefan vindt Kai het einde, helemaal als hij mag helpen de slang eten te geven!

Als zij weer weg zijn haalt Rick sushi en eten we gauw buiten op het deck, waar het heerlijk is!

Mijn broer belt, dat ze bij Harrisburg zijn en over een paar uur hier zullen aankomen. Om kwart voor negen is het zover en de kinderen, Sandy van bijna 10 en Athena van vijf gaan gelijk met Saskia mee. Berend-Jan en Ana Maria en Rick en ik praten onder het genot van een drankje bij. Het is alweer meer dan een half jaar geleden, dat we elkaar zagen!

posted by Kasaka @ 8:28 PM   ---

|

Tornado Watch

Zo ziet het er boven ons uit op het moment, dat ik dit schrijf. De regen komt in bakken naar beneden. Donkergroen betekent zware regen en geel en rood betekenen "je kunt geen hand voor ogen meer zien" dichte regen. De National Weather Service heeft een tornado watch uitgeroepen tot 11 uur vanavond. Geen leuk nieuws, want Rick moet precies in dat tijdsbestek op Dulles landen. En dan hebben we natuurlijk helemaal geen zwaar weer nodig!

Net viel, juist toen ik dit halve blog al getypt had, de stroom uit! Weg blog en paniekerige Saskia, want dat gebeurt hier niet zo vaak. Onze electriciteit loopt ondergronds, in tegenstelling tot veel andere huizen hier. Gelukkig hebben we alweer licht en kan ik weer opnieuw beginnen met typen. Toch maar wat vaker "saven".

De hele dag is het al vreemd weer, heel erg vochtig en toch een aangename temperatuur. Saskia heeft vandaag een schoolreis naar Sully Plantation en Manassas Battlefield NP. Ik was graag meegegaan, maar er was maar plaats voor twee ouders om mee te gaan en anderen waren me al voor. Dan moet ik maar eens alleen naar Sully, want ik hoor van alle kanten, dat het een interessante plantage is. Ook Saskia vond het er interessant en zoals het een goede dochter van mij betaamt heeft ze als een ware journaliste foto's genomen.


Een van de graven bij het Battlefield



Saskia bij een van de kanonnen



Sully Plantation

Intussen is het gaan miezeren, maar ik wil toch naar buiten. Ik heb nog steeds mijn nieuwe Nike's niet met hardlopen uitgeprobeerd. Ik loop een 5k door een druilerig Vienna, maar het is heerlijk om buiten te zijn! Zo'n half uurtje buitenlucht, hoe nat ook, doet wonderen.

Mijn zusje zal met haar twee kleintjes om een uur of elf op Dulles aankomen en bij mij komen lunchen. Haar favoriete eten is sushi en bij Whole Foods haal ik een aantal verschillende rolls. Ze gebruiken bruine rijst voor hun sushi en het is de lekkerste, die ik me kan bedenken.

Op de terugweg vul ik de van even, want mijn tank is bijna leeg. De prijs van benzine is weer wat omlaag, $2,95 per gallon.

Wachtend op mijn zusje, neefje en nichtje neem ik mijn fototoestel de tuin in. Nu zitten er prachtige druppels op de bloemen! Terwijl ik sta te fotograferen hoor ik een familie robins hun kleintjes aanmoedigen, ze lijken echt met elkaar te praten. Een ervan zit op ons klimrek duidelijk moed te verzamelen om weer verder te vliegen. Ik zie ze de rest van de dag telkens weer. Er zit vast veel meer achter het vogel-samenleven, dan wij weten!






Dan komt Ayesha hier met haar twee knuffeltjes. Stefan vraagt meteen naar Kai's treinen en Natalya drentelt lekker rond. Wij genieten van de sushi met zijn tweeen.




Gekke bekken trekken

Helaas is het bezoek van korte duur, want zij gaat door naar onze ouders en ik moet Kai van school ophalen. Hij heeft zijn voorlopig laatste orthodontist afspraak en krijgt de doorzichtige beugels, die hij drie maanden lang de hele dag door moet dragen. Daarna hoeft het alleen nog maar 's nachts.

Omdat ik nog steeds in de running ben om de meeste automerken te hebben gefotografeerd, rijden we in de stromende regen terug naar waar we op de heenweg een Porsche geparkeerd hebben zien staan. Mijn totaal staat hierbij op 40 merken, ik denk, dat dat wel het maximum is wat ik hier zal zien.

Laura komt om me een massage te geven. Ik voel me veel beter dan een week geleden, gelukkig. De spier achterin mijn rechterbeen doet nog wel wat pijn, maar ik heb goede hoop, dat ik binnenkort weer langere afstanden kan hardlopen.

Inmiddels is Rick gelukkig veilig geland en ik probeer een pizza voor hem te bestellen. Dat is nog niet makkelijk, want een groot deel van Vienna heeft geen stroom. Ook de straten achter ons zijn helemaal donker, wij zijn een verlicht eiland hier. Uiteindelijk vind ik Domino's bereid er een te komen bezorgen.

Mijn email is trouwens al de hele dag down en ik weet niet hoe lang dat gaat duren. Intussen ben ik wel bereikbaar op Kasaka@hotmail.com.

posted by Kasaka @ 6:15 PM   ---

|

Insekten

De eerste muggenbeet is binnen en ik heb de dader naar de eeuwige jachtvelden gestuurd. Maar dit betekent, dat het insekten seizoen weer serieus begonnen is. Nu hebben we hier prachtige insekten (vlinders vooral) en heel vervelende exemplaren (de tijgermug, die nu een vlek op mijn witte driekwart broek is, is daar een van).

Gelukkig hoeven we ons hier niet druk te maken over schorpioenen, maar er zijn wel een aantal nare giftige spinnen. De black widow, met haar rode zandloper op de rug, en de brown recluse. De eerste heb ik nog nooit gezien, gelukkig, en de tweede vindt het lekker in koele, weinig aangeraakte plekjes. Ik heb het genoegen (ahem) gehad er een tegen te komen in de basement van mijn ouders. Gelukkig herkende ik hem of haar meteen aan de lange poten en werd ik niet gebeten! Geen lieverdjes!

Vannacht zoemde een hardnekkige vlieg om me heen. Het openstaan van de ramen, omdat ze geverfd zijn, nodigde deze ongewilde gast naar binnen. Later in het seizoen zou het veel erger zijn, maar toch, geef mij dan de vogeltjes maar om me uit mijn slaap te houden!

Of het het gegons van onze vriend is, weet ik niet, maar Saskia springt om kwart over zes vanochtend al haar bed uit! De andere twee zijn ook ruim op tijd op, maar om de een of andere reden heb ik telkens vreselijke moeite vroeg op te staan. Kai moet me wel drie keer roepen om het alarm uit te zetten, zo diep zit ik in mijn droom (die ik me prompt niet meer herinner!).

De schilders komen om half negen en niet lang daarna stap ik op de fiets voor een 10 mijl ritje. Het is heerlijk weer en druk op het W&OD pad. De kans op herten is zo miniem, maar ik zie wel de eerste libelle. Langs het pad staat een informatief bord met de vele soorten, die hier te zien zijn. Alweer een reden binnenkort weer eens met de serieuze camera op stap te gaan.

Thuis douche ik gauw en ga dan naar Christine. We laten een pedicure en manicure doen en met mooie nagels gaan we daarna lunch eten bij California Pizza Kitchen. Christine is deze week werkelijk een fantastische vriendin geweest. We hebben veel gemeen en zij begrijpt mij dus bijzonder goed. Eens te meer ben ik dankbaar voor de fijne vriendschappen, die ik de afgelopen jaren ongehinderd heb kunnen sluiten.

Thuis zijn de schilders nog hard bezig. Nu fladdert er een mooie mot vlak bij mij, terwijl ik mijn email check. Het blijkt een Eight-spotted Forester te zijn, een kleurig dier, dat vaak voor een vlinder wordt gezien. Dit is de eerste keer, dat ik er ooit een zie.


Nu blijkt het weekthema bij een van mijn fotografie emaillijsten ook nog eens insekten te zijn. Gelukkig zijn hier voldoende medewerkers voor te vinden! Het andere weekthema "Wapperende was buiten in de wind" is echter iets, waar ik niets mee kan. De was buiten hangen is hier "not done", daarvoor moet je naar West-Virginia (wordt door zowel Rick als Christine aangeraden). Nou ja, dan maar een weekje niet meedoen.

Het is weer genieten wat het weer betreft vandaag, 28 graden wordt het! Ik klets met mijn buurvrouw Lorraine en dan moet ik Katja en Leah bij Eckerd's ophalen. Andrew, Katja's vriendje, werkt daar. Kai heeft ook spullen nodig, dus dat is mooi te combineren.

Thuis lees ik in mijn nieuwe boek "Prince of Darkness" van Sharon Kay Penman, het grijpt me meteen! Dan komt Kai buiten bij me zitten en we maken plannen voor onze vakanties. Of het door onze recente moeilijke periode komt, weet ik niet, maar ik vind de kinderen deze week ontzettend gezellig! Natuurlijk geniet ik altijd al van ze, maar deze week is anders, ik realiseer me denk ik, hoe rijk ik ben. Nog een dag en dan is mijn rijkdom compleet, want dan is Rick er ook weer bij!

posted by Kasaka @ 9:33 PM   ---

|

Smile!!

Schitterend vind ik dit Amerikaanse woord! "Smile"!! Als ik eens wat serieus kijk, krijg ik zonder uitzondering van iemand op straat deze uitroep te horen. Bij iedere foto is het "Smile! Say "cheese"!" en natuurlijk zijn er op het internet eindeloos veel Smileys te vinden.

Vandaag staat de hele dag in het teken van de "smile", de grote Amerikaanse glimlach, door wie dan ook ingevuld. Als ik terugdenk, zie ik alleen maar "smiling" mensen.

Het begint als ik wakker word, ik ben vandaag wat langer blijven liggen dan gewoonlijk en de oudsten hebben zonder mij ontbeten. Eerst zegt Katja me met haar stralend witte smile gedag en dan staat Kai naast mijn bed met een grote bebeugelde smile om mij een goede dag te wensen. Hij gaat voor het laatst met beugel naar school.

Dan zie ik Saskia's grote smile naast mij in bed. Bij wijze van hoge uitzondering heeft zij deze week Daddy's plaats naast mij in bed veroverd en ik vind het nu wel even beregezellig om haar warme lijfje naast me te hebben liggen.

We staan op en eten onze cereal, waarna zij met veel plezier schoolwaarts gaat. Vrijwel meteen nadat Saskia vertrokken is, gaat de deurbel: het is Jose Chavez, de schilder. Hij staat met een grote smile voor mijn neus en ik denk: "Oh jee, moet dat nu vandaag, terwijl Rick er niet is?"

Maar hij smilet en smilet en begint met verve (zonder n, dit keer) alle ramen van hun horren te ontdoen en open te maken. Er is geen ontkomen aan, ik geef me over (nou ja, figuurlijk dan natuurlijk) aan zes Spaans sprekende smilende mannen met ladders. Gelukkig is hun Engels redelijk en vragen ze alleen het gebruik van de wc (behalve de flinke cheque om het werk te doen dan natuurlijk).

Hun dag is goed, want ik hoor ze de hele dag lachen en grapjes maken. Ik versta er geen woord van, maar plezier in hun werk hebben ze. Het doet mij smilen!

Kirsten komt om te gaan lopen. Hardlopen lukt nog niet, maar gewoon snel wandelen is ook goed. We lachen veel en de bewolking, die over de ochtend hing, is inmiddels verdwenen, felblauwe luchten lachen ons toe. Als ik later het weerbericht op de radio hoor, moet ik lachen om de weerman, die zegt "er zal nog geruime tijd bewolking te zien zijn", terwijl ik boven mij alleen maar blauw zie. De temperatuur schiet gelijk mee omhoog.

Gauw bel ik Kai's school, want natuurlijk ben ik vergeten een briefje mee te geven, dat ik hem vroeg op kom halen. Als ik om een uur binnenloop word ik met grote smiles ontvangen. Dankzij Katja's flauwvallen van een aantal jaren geleden zijn de dames op de middle school mij nooit vergeten. Er zijn meer dan duizend leerlingen op deze school en ik bel zelden, het doet me dus altijd weer goed, als de administratice meteen mijn naam herkent en Kai laat oproepen. Dat is een gave van haar kant, om zich ouders zo te herinneren.

Kai komt breed lachend aanlopen, zijn beugel gaat er vandaag af! We komen vroeg aan bij de orthodontist en hij wordt meteen naar achteren geroepen. Gelukkig heb ik een boek mee, want het duurt meer dan een uur voor hij weer te voorschijn komt. En dan smilet hij en een witte rij rechte tanden lacht mij tegemoet. Meer dan twee jaar ijzer in zijn mond is zeker de moeite waard geweest!


Op mijn vraag of hij nu iets speciaals wil eten, dat hij al jaren niet heeft gehad, antwoordt Kai, dat hij eigenlijk niets heeft gemist.

Katja belt, of ik haar kan ophalen van school. Daar stap ik uit om haar het stuur te geven. Alweer een grote smile, grappig hoe je in het begin zo graag wilt rijden, nu kan het me gestolen worden!

Katja rijdt naar de kapsalon, waar ze een leuk nieuw kapsel krijgt. Mijn haar wordt ook even bijgeknipt, want nu kan Mona zien, waar het niet goed hangt als ik het zelf in model breng. Mona belooft Katja ook bij te dragen aan de Relay for Life, erg fijn, al die bijdragen aan iets, waar ze zich voor inzet om haar lieve grootmoeder te herdenken. In de nacht van drie op vier juni is het zover en lopen Rick en Katja de hele nacht voor kankeronderzoek. Je kan er toch alleen maar trots op zijn?

Rick belt, dat hij misschien een dag eerder thuis zal komen, want er is een crisis en alleen hij kan die oplossen. We hopen allemaal, dat dit zal gebeuren, maar dan belt hij, dat de bijeenkomst is uitgesteld. Hij heeft de training in Las Vegas hard nodig, dus wij houden het ook nog wel een extra 24 uur zonder hem uit. En dat alles met een big smile, want het leven is goed, en de tanden kunnen met een gerust hart gebloot worden!

So, SMILE!, you're on candid camera!

posted by Kasaka @ 9:22 PM   ---

|

Bij wijze van uitzondering een druilerige dag

Omdat het buiten lekker koel is en regent, heb ik gisteravond de ramen van onze kamer wijd open gedaan. De afgelopen weken heb ik dat niet gedaan, omdat er zoveel pollen rondwaaien, waar het hele gezin last van heeft. Met regen worden die neergeslagen, dus lekker fris.

Maar om vijf uur vanochtend betreur ik die beslissing enigszins. Het klinkt alsof hele troepen Robins zich in onze tuin hebben verschanst, met hun vriendjes, de Cardinalen, als achtergrond muziek. Wat een lawaai!!!

Saskia heeft een wekker, die natuurlijk geluiden maakt: kwakende kikkers, een krekel, een uil. Dat maakt haar 's ochtends meestal wakker. Vanochtend ligt ze naast mij te snurken, maar ook zij wordt wakker van de wel zeer natuurlijke wekker!! Echt, het is een onbeschrijflijk lawaai en toch ook weer erg mooi, dus ik laat de ramen toch maar open (ik ben toch te moe om ze dicht te doen).

Doezelend wordt het half zeven en Katja verslaapt zich bijna. Inmiddels hebben de geluiden van schoolbussen en auto's, die naar hun werk racen, het gezang van de vogels overstemd.

Het heeft vannacht flink geregend, wat hardnodig was voor de natuur. Als de kinderen naar school gaan is het droog. Christine belt en we besluiten het er buiten op te wagen. We lopen onder een zo af en toe lekkende hemel voor een uur of twee. Er is ook zoveel te bepraten!

Thuis douche ik gauw, eet lunch en maak alles klaar om het laatste document voor ons Nederlanderschap te verkrijgen.

Dan komt Saskia thuis en ik heb haar beloofd naar de mall te gaan. Door de regen rijden we naar Tysons Corner. Ze vindt een paar dingen bij Old Navy, maar ze wil echt naar Limited Too. Daar vindt ze een heel leuk badpak en een lang t-shirt. Bij de Disney Store vinden we nog een paar leuke cadeautjes voor Saskia's neefjes en nichtjes en dan gaan we weer huiswaarts.

Op de terugweg stop ik bij Giant. We hebben allerlei lunch dingen en drankjes nodig. Saskia helpt met betalen bij de Self Checkout, dat is natuurlijk heel leuk voor een kind (en voor een volwassene, ik vind het ook fantastisch!).

Thuis horen we, dat er een grote schietpartij is geweest hier niet ver vandaan. Een Fairfax County detective is doodgeschoten en twee anderen gewond. De dader, Michael Kennedy, wordt gedood, maar intussen gaat alles op slot en zijn overal politieagenten te zien. Christine moet met Mallory naar dansles en stuit op dit alles. Vreselijk eng en zo zinloos, een 40-jarige vrouw is nu dood, omdat iemand compleet door het rooie ging. De dader was een tiener, wat moet je dan als ouders denken?

posted by Kasaka @ 8:31 PM   ---

|

Scavenger Hunt

Zaterdag

Prachtig weer lacht ons tegemoet en Fairfax County viert vandaag de officiele opening van het 40 mijl lange Cross County Trail, dat in Occoquan begint en bij de rivier de Potomac eindigt. Een van de dingen, die ik in dit gebied zo fijn vind zijn de vele fiets- en wandelpaden. Dit trail is in de winter afgemaakt en vandaag is het Trailfest.


Rick, Kai, Saskia (met fiets) en ik rijden naar Oak Marr. Daar pakken we een kaart van het gedeelte van het trail, dat in ons gebied ligt. We besluiten een stuk naar het noorden te lopen. Dit gedeelte gaat helemaal door het bos. Zo af en toe moeten we een beekje oversteken en het is een heel mooi pad. Saskia fietst een groot gedeelte en Rick, Kai en ik joggen achter haar aan. Zo lopen we twee mijl en keren dan om.


Mijn doel was te zien waar het pad begint, zodat ik het met vriendinnen kan gaan lopen of fietsen. Het komt ook op het W&OD pad uit, dus ik hoop spoedig een grote cirkel te fietsen op die manier.

Als we weer terug zijn bij de auto is het lunch tijd. We halen koude drankjes bij 7 Eleven en sandwiches bij Subway. Die eten we gezellig met zijn vijven op het deck op.

Na het eten gaan we naar Big Planet Comics. Het is vandaag namelijk Free Comic Book Day en de grote uitgevers van stripboeken hebben hiervoor speciaal een gratis exemplaar gemaakt. Met een stapeltje stripverhalen gaan we weer huiswaarts, vooral de Donald Duck vind ik leuk.


Om half drie gaat Katja naar Leah's huis. Zij krijgt een surprise party voor haar zestiende verjaardag en er staan twee limousines in de cul de sac, een witte en een zwarte. Het blijkt om een "Scavenger Hunt" (rally?) met de limousines te gaan. De groep van 14 kinderen wordt in tweeen gedeeld en ieder krijgt een hele lijst met taken, die, als ze vervuld worden, een bepaald aantal punten waard is. De taken zijn allemaal in Vienna of Washington. Van iedere volbrachte taak moet een foto worden gemaakt en de groep met de meeste punten wint.

Katja vond het erg leuk, maar aan de andere kant jammer, dat ze niet in Leah's groep zat. Jeroen, Karins zoon, en Andrew, sinds vandaag Katja's vriendje, zaten wel in haar groep en dus was er nog genoeg lol! Leah's groep won.






Intussen gaan Rick, Saskia en ik naar Chuck en Christine. Daar wacht ons een heerlijke maaltijd van gegrilde varkenshaas met corn on the cob (gegrilde maiskolven) en meer lekkers. Het wordt zoals altijd erg gezellig en Mallory en Saskia bouwen een heel huis voor hun American Girl poppen. Veel te laat liggen we allemaal in bed!


Christine en ik



Mallory en Saskia



Rick en Saskia



Zondag

Vanochtend slapen we allemaal lang uit. Ik sta pas om 10 uur op, wat heel laat is voor mij! Rick en ik gaan erop uit voor een lange wandeling en dan pakt hij in. Hij gaat tot laat donderdagavond naar Las Vegas. Oh, wat zou ik graag meegaan! Vorig jaar was dat het geval en ik heb me toen zo vermaakt! Maar ja, dat kan natuurlijk niet ieder jaar.

Katja en ik brengen Rick weg naar Dulles en rijden dan door naar Christine. Katja krijgt Mallory's nieuw geverfde en ingerichte kamer te zien om ideeen op te doen voor die van haar. Vanavond bestellen we haar nieuwe beddengoed en als dat eenmaal binnen is, verven we een van haar muren de oranje kleur in de sprei.

Dan gaan Christine en ik met de meisjes, die allebei dol zijn op lezen, naar Barnes and Noble. Met tassen vol boeken staan we niet veel later weer buiten. Ik kon het niet laten en heb toch, ondanks mijn recente bestelling bij Amazon.com, een boek gekocht: Sharon Kay Penman's "The Prince of Darkness".

Bij Old Navy vinden zowel Katja als Mallory allerlei leuke dingen. De prijzen bij deze winkel (een heel leuke witte rok voor Katja voor $14,50!) maken het zo aantrekkelijk hier te winkelen! Katja scoort twee rokjes, een aantal tanktops en een heel leuke bikini.

Traditiegetrouw inmiddels, als Rick op zondag op reis gaat, gaan de kinderen en ik naar Glory Days (ze hebben een leuke slogan: "There are days and there are Glory days", vandaag is zo'n glory day!) om te eten. Katja rijdt erheen en parkeert dit keer goed. De cheese fries zijn zoals altijd om je vingers bij af te likken en het bord gaat schoon op. Ik bestel de steak en die komt perfect "rare" (bijna rauw) met precies goed gekookte broccoli en worteltjes. Dit restaurant is bepaald niet duur en hun voedsel is buitengewoon goed en lekker klaargemaakt!

Inmiddels is het gaan regenen en dit is de perfecte gelegenheid om Katja haar eerste rijles in de regen te geven. Ze ziet meteen een auto voor ons een gemene slip maken, dus is extra op haar hoede. Het heeft al weken niet echt geregend en dus ligt er veel olie op de weg, die het flink glad maakt. Maar Katja navigeert ons veilig naar huis. Het zal nog even duren voor ze haar rijbewijs heeft, maar het gaat al stukken beter!

posted by Kasaka @ 8:24 PM   ---

|

Spijbeldagje

Saskia mag vandaag thuisblijven. Het is een spijbeldag, want ze wil de mijl niet hardlopen. Om de zoveel maanden moet dat in de vierde klas lagere school en krijgen de kinderen hun tijd te horen en een cijfer, dat daarop is gebaseerd. Saskia is heel athletisch, ze kan turnen als de beste en is superflexibel, maar als het op hardlopen aankomt is zij bijna de slechtste van de klas.

We bespreken, dat we wel gaan oefenen, want natuurlijk kan ze niet iedere keer, dat de mijl gelopen moet worden, spijbelen. Maar ik herinner me van mezelf nog de schaamte, als ik weer eens het slechtste van de klas was met gym, dus laat ik haar voor deze keer thuisblijven. Intussen vind ik het stiekem wat gezellig om mijn uk thuis te hebben.

Katja (vriendin) komt om te gaan lopen. Ze heeft er net dit weekend 39 mijl (Avon Walk) op zitten, dus ver wil ze niet gaan. We lopen een lekkere route en zijn zo in gesprek, dat ik niet echt op mijn omgeving let. Dan zegt Katja opeens: "Kijk!" en ik kijk op, zo in het gezicht van een hert. Katja dacht, dat het een standbeeld in de tuin was en dacht net hoe lelijk het was, toen het bewoog! Het zijn twee herten en natuurlijk heb ik mijn fototoestel niet mee, want dat is de manier om herten te zien!

Samen met Saskia rijd ik naar Tysons Corner, zij heeft Pauli Moto's gekozen om te gaan eten. Heel grappig, want haar favoriete gerecht daar, de Honey Chicken, is flink pittig. Het wordt een gezellige moeder-dochter lunch, er komt altijd van alles boven tijdens zo'n een op een etentje.

Na het eten lopen we Barnes and Noble in, waar Saskia een cadeautje vindt voor haar vriendinnetje, waar ze vanavond een logeer-verjaarspartijtje heeft. Ook voor haarzelf vindt ze de nieuwste Dear Dumb Diary. Ik heb net een bestelling gedaan bij Amazon.com, dus ik houd me in.

Gauw kijken we nog even in de nieuwe Limited Too winkel en besluiten daar later terug te komen. Ik moet om drie uur thuis zijn, want Katja krijgt nu scheikunde bijles van een mannelijke leraar en ik vind het geen prettig gevoel haar daarmee alleen te laten.

Als Saskia naar haar partijtje is en Katja met een groepje vrienden en vriendinnen Vienna onveilig aan het maken is, gaan Rick, Kai en ik op zoek naar een restaurant. Kai kiest dit keer de Daily Grill. We krijgen meteen een tafeltje en ik geniet van de artisjok en de gegrilde tonijn met gebakken spinazie. Dat laatste zou ik zelf ook wel willen leren maken. Het maakt de spinazie knapperig en het smelt op je tong.

Ook deze etentjes met Kai alleen zijn heel goed, hij komt zo ook wat los en er gebeurt toch heel wat in het leven van een groeiende tiener. Nu nog wat meer tijd alleen met Katja vinden, dat is een grotere uitdaging en toch ook heel nodig.

posted by Kasaka @ 10:58 PM   ---

|

Dankbaar voor vriendschappen

Om redenen, die niet geschikt zijn om in dit blog te beschrijven, was gisteravond erg moeilijk voor mij, Rick en de kinderen. Vannacht sliep ik slecht en gelukkig is Rick er als rots in de branding. Ook mijn zusje steunt me via de telefoon goed.

Met Christine heb ik afgesproken rond Burke Lake te gaan lopen, want het is zulk mooi weer en we hebben allebei een mooie omgeving nodig. Van tevoren vertel ik haar, dat ze haar oren maar moet conditioneren, want ik heb heel wat te vertellen. Wat is een goede vriendin in moeilijkere tijden toch onontbeerlijk!

Ze weet me helemaal op te monteren en het is zo mooi rond het meer! Boterbloemen bloeien langs de oevers, vissers dobberen in het midden van het water en baby Canadese gansjes eten het kroos langs de kanten. De schoonheid van de natuur straalt ook weer zo'n rust uit, ik kom weer helemaal tot mezelf.





Na de wandeling gaan we bij Christine op het deck lunchen. Lekker veel groentes en vruchten en heerlijke koude kip van de grill van gisteren. Dit is het leven!

Thuis wacht me een heel lieve email van mijn oudste broer en Kirsten heeft ook al gebeld om te vragen hoe het gaat. Met haar klets ik zeker een half uur, ze heeft ook haar zoontje testen en daaruit komt, dat hij misschien wat Asperger's syndroom heeft. Zelf ziet ze dat niet en ik zeg haar, dat een tweede opinie wat dat betreft wel een goed idee is, want dat is een label, waar hij zijn hele leven daarna mee zit.

Laura komt om me een massage te geven. Mijn rechterbeen zit nog erg vast, maar ik voel, dat er wat verbetering in zit. Met de nieuwe Nike schoenen probeer ik denk ik zaterdag voorzichtig weer eens een hardloop afstand, die meer dan 5 kilometer is.

Ons huis moet van buiten nodig geschilderd worden en Jose Chavez komt langs om daar een prijs voor te geven. Hij weet waar hij het over heeft en geeft ons een goede deal, want hij wil meer business. Rick zoekt het soort verf, dat hij wil gebruiken, op het internet op en dat klinkt inderdaad goed duurzaam. We zullen hem dus vragen binnenkort te beginnen.

We zijn echt even in een huis onderhoudsfase. Een man van Hot Spring komt de hot tub maken, die aan de zijkant lekt. Hij is een ware grappenmaker en ik lach er smakelijk om, heerlijk, dat soort mensen! Verder moet Katja's kamer geschilderd worden en zij kiest een vrolijke oranje kleur.


Een van de irissen in de voortuin

Dan komt Peapod de wekelijkse boodschappen bezorgen en ik haal Saskia te voet op van haar vriendinnetje, die zo'n twee kilometer verderop woont. Het is een goede gelegenheid om met mijn jongste bij te kletsen.

Met zijn allen zitten we vanavond weer buiten, Rick en ik met onze laptops op onze schoot. Het watervalletje van onze vijver kabbelt gezellig en het is heerlijk rustig. Natuurlijk is het nog wel lente en daarom zal het niet lang zo warm blijven, helaas. Maar genieten is het, zolang als het duurt!!

posted by Kasaka @ 8:40 PM   ---

|

Rick heeft een vreselijke reis vanuit San Jose terug naar huis en ligt pas om 2 uur in zijn bed. Hij blijft dus vanochtend wat langer liggen. Ook Katja slaapt uit en blijft dan nog even voor haar examen studeren.

Het is alweer prachtig en warm weer, Christine en ik gaan lopen en voor het eerst loop ik om negen uur 's ochtends met korte mouwen en een tennis skort. Heerlijk!

Om half twaalf breng ik een heel nerveuze Katja naar school. Als ze dit AP (Advance Placement, college niveau) examen haalt, hoeft ze dit vak in college niet meer te doen. Maar ik zeg haar, dat als ze het niet haalt er ook geen man over boord is. Dit is haar eerste serieuze examen, het wordt in het gymlokaal afgenomen met allerlei officials voor dit examen en duurt vier uur.

Nadat ik haar heb afgezet rijd ik door naar Metro Run and Walk. Ik heb hard nieuwe hardloop schoenen nodig en bij deze zaak kijken ze hoe je loopt en hardloopt en zoeken dan de beste schoenen voor jouw voeten. Daarmee moet je eerst buiten een stuk hardlopen, voor je ze koopt. Heel goed, dus. Mijn keuze valt op een paar oranje met blauwe Nike's, die werkelijk als gegoten zitten. Nu heb ik zin in mijn volgende loop!

Naast Metro Run and Walk ren ik nog even de Trader Joe's binnen. Daar haal ik wat snacks voor vanavond, lettend op het dieet van mijn moeder en een paar flessen van hun lekkere wijn.

Met dit heerlijke weer heb ik weer eens zin in de hangmat te gaan liggen en onze oude was helemaal uitgerafeld. Bij Bed, Bath and Beyond koop ik een nieuwe, ik kan niet wachten erin te liggen lezen!

Maar als ik dan eenmaal beneden in de tuin lig, vallen me de lange woekerende bindweed planten weer op. Voor ik het weet sta ik onkruid te trekken en dat is niet zo even gedaan! Dit spul groeit werkelijk zo snel! Ik ga toch eens een tuin expert vragen of er niet iets tegen te doen is.

Voor ik het weet is het kwart over vier en kan ik Katja ophalen. Helaas is ze niet optimistisch over het examen. Ze heeft twee revoluties helemaal door elkaar gehaald. Jammer, maar ze heeft er alles aan gedaan, wat ze kon.

Rond kwart voor zes komen mijn ouders en we eten met zijn allen buiten op het deck. Het blijft nog lang na donker aangenaam genoeg om buiten te zitten.

posted by Kasaka @ 5:07 PM   ---

|

Buiten leven

Arme Rick heeft gisteren een vreselijke vlucht naar San Jose gehad en kwam pas na middernacht Californie tijd aan (3 uur 's nachts onze tijd)! Ben ik even blij, dat ik gewoon in mijn eigen bedje heb geslapen en door een hardnekkige zonnestraal in mijn gezicht al om zes uur wordt gewekt!

Het is met dit mooie weer ook veel makkelijker om de kinderen uit bed te krijgen en Kai, Katja en ik zitten om tien voor half zeven al aan het ontbijt! Dat is echt wel een record!

Saskia slaapt wat langer, maar ook die vertrekt al om vijf over acht schoolwaarts. Gauw doe ik mijn fietshelm op en ga er vandoor! Het gaat heel erg lekker, ik rijd gemiddeld zomaar 16 mijl per uur! Zoef!

Onderweg stop ik wel telkens, want op een van mijn fotografie emaillijsten is de opdracht zoveel mogelijk emblemen van automerken te fotograferen. Wie de meeste heeft, mag het volgende onderwerp bedenken. Ik vind dit wel een hele leuke, want nu ik oplet zie ik ontzettend veel merken en modellen! Aan het einde van de dag heb ik 34 verschillende merken gefotografeerd en zover ik weet zijn er nog maar twee, die ik niet heb: Mini (Cooper) en Hummer. Van de Europese merken zie je hier alleen de Noord-Europese.



Dit is wel geen apart merk, maar zo een wil ik er wel en een cabriolet ook nog!!

Langs het W&OD pad, dat toch altijd weer anders is, zie ik een grote bruine arend vrij dichtbij. Hij doet zich tegoed aan een karkas, maar net als ik een foto wil nemen, vliegt hij weg. Wat een enorm dier, zeg!!

Bijna rijd ik over een ijverige vuurrode Cardinaal, die vlak voor mijn wielen overvliegt. Even later strijkt een electrisch blauwe bluebird vlakbij mij neer, wat jammer, dat ik nu mijn zoemlens niet mee heb! Ook de felgele American Goldfinch laat zich zien, zodat ik alle primaire kleuren in vogelvlucht voorbij zie komen.

Op de terugweg zie ik mijn dikke vriend, de groundhog, weer het pad oversteken. Grappig, twee keer achter elkaar, dat ik er ben. Dit keer vindt hij mijn aanwezigheid maar niets en rent meteen halsoverkop de struiken weer in.

Om half elf haal ik Karin op om naar Occoquan te gaan. Sylvia en Teddie zijn daar ook. Teddie is echt een klein hartendiefje, ze wil twee zoentjes hebben en stept parmantig op haar K3 stepje rond. Jammer, dat Sylvia niet mee kan, maar het zou niets voor Teddie zijn, die een hekel aan de auto heeft en dan daarna al die "volwassen" winkeltjes met dure antieken en snuisterijen.


In Occoquan vinden we al snel een parkeerplaats en we lopen het hoofdweggetje langs de rivier op en neer. Het stadje stamt uit eind 1700 en sommige huizen zijn ook zo oud. Het is erg pittoresk allemaal, met leuke uithangborden en schattige winkeltjes. Jammer, dat er hoog boven de rivier hard aan de brug wordt gewerkt, dat lawaai stoort erg. Maar ja, hoe meer verkeer, hoe breder de wegen, die nodig zijn en Occoquan ligt precies aan de grote Noord-Zuid ader, die Interstate 95 heet.




Occoquan winkeltjes



Tijdens Amerikaanse verkiezingen zijn er altijd mogelijkheden voor "write in" kandidaten. Kennelijk is er zo iemand in Occoquan, getuige deze borden.

Al gauw hebben we zin om lunch te eten en we vinden een gezellig terrasje aan de rivier bij het Madigan's Waterfront restaurant. Karin bestelt een erg lekker uitziend gerecht met artichokken, kaas en crab en ik een sandwich met softshell crab. Dat laatste is een in Nederland (vrijwel) onbekend gerecht en echt een specialiteit van dit gebied. Probeer het dus als je in Virginia of Maryland op vakantie bent! Het gebied rond de Chesapeake Bay staat bekend om zijn "blue crabs".

Na het eten blijven we gezellig nog een uurtje na praten in het zonnetje. Karin, Frank en de kinderen zijn nu bijna een jaar in de VS en ze hebben zich ontzettend snel en goed aangepast. Toch missen ze natuurlijk delen van hun oude leven in Nederland. Natuurlijk heb je dat met iedere verhuizing, maar als je van land verhuist sta je altijd met een been in het ene en het andere been in het andere land.

Zeker voor jongeren (ik heb dat destijds aan mijn zusje gezien) kan het dan moeilijk zijn om je eigen identiteit te bepalen. Je wilt op die leeftijd ergens bijhoren en je bent niet "Nederlands" als je in Nederland bent en niet "Amerikaans" (of vul willekeurig welk land in) als je in Amerika bent. Als oudere, zelfs voor mij als 21-jarige destijds, is het vaak leuk om juist anders te zijn, maar als tiener wil je je identificeren. Maar ik moet zeggen dat Jeroen, Danielle en Maaike het prima doen, net als mijn zusje destijds. Het gemis van hun oude leven zal nog een tijdje blijven, maar er zijn veel nieuwe, goede dingen voor in de plaats gekomen. Petje af voor hen allemaal, hoor, en gelukkig wonen ze hier in een internationaal gebied, dus er zijn ook andere kinderen, die door dezelfde aanpassingsperiode gaan.

Rond twee uur zet ik Karin weer thuis af en laat de schoonmaaksters thuis binnen, want om onverklaarbare redenen werkt hun sleutel opeens niet meer. Ik geef ze een nieuwe sleutel en stap dan weer in de auto.

Vandaag zijn de verkiezingen voor burgemeester en wethouders (ik neem aan dat je "city council" het beste met "wethouders" vergelijkt). Voor het eerst in jaren is er wat concurrentie hier in Vienna. Jaren lang was er geen oppositie en nu heel wat. In allerlei tuinen staan bordjes "Elect Susan Stich", "Re-Elect Mike Polychrones", de Viennezen zijn begaan met hun stadje.

Bij het Community Center word ik belaagd met pamfletten. Het is onmogelijk ze te vermijden! Voor een plaatselijke verkiezing (waaraan ik de afgelopen zeven jaar heb deelgenomen) is het ronduit druk! Ik stem voor de huidige burgemeester, Jane Seeman. Ik ben tevreden met Vienna zoals het is en vind een vrouwelijk burgemeester wel zo fijn.

Mike Polychrones en Susan Stich krijgen mijn stem en ook de andere vrouwelijke kandidate Laurie Genevro Cole. Zowel Mike als Laurie zijn heel actief in de gemeenschap en hebben tiener kinderen, net als ik. Susan is nieuw en dat is ook weleens goed. Ik hoop, dat ze alle drie winnen, natuurlijk.

Katja belt, dat ze klaar is op school. Haar laatste repetitie voor het grote AP (Advance Placement, college niveau) examen van morgen. Ze heeft honger en dorst, dus we rijden naar Safeway om wat lekkers te halen voor bij het studeren. Ze heeft er zeker hard genoeg voor gewerkt. Ik hoop voor haar, dat het goed zal gaan, dat zou haar een grote duw omhoog geven, die ze wel nodig heeft, academisch gezien.

Thuis klets ik lang met mijn Chileense overbuurvrouw Alejandra. Het is even moeilijk voor hen, want ze moeten in juni terug naar Chili. Hun huis (dat ze van onze vroegere Argentijnse buren huren) staat nu te koop en er wordt helemaal geen rekening gehouden met het feit, dat zij er nog steeds wonen! Makelaars komen zonder aan te kondigen binnen en hebben geen respect voor het gezin. Moeilijk, hoor!

Hun kinderen hebben nog nooit in Chili gewoond en daar maakt ze zich ook zorgen over. Ze wil helemaal niet terug, maar er zit niets anders op. Zo zie je maar weer, Chili staat allang hoog op mijn lijst van te bezoeken landen, maar ergens wonen is toch weer heel wat anders!

Saskia gaat naar Tabatha's huis om daar in hun zwembad te zwemmen. Het is 28 graden, dus zeker warm genoeg voor een duik. Kai en Charlie werken hard op een project voor Engels en Katja studeert verder voor haar wereldgeschiedenis examen. Het is dus heel rustig en ik kan lekker buiten genieten van de warmte.

We bestellen Chinees van een heel goed restaurant hier in Vienna en kijken dan American Idol. Er zijn er nog maar vijf over. Ik heb geen favoriet, eigenlijk, dus ik ben benieuwd wie er uiteindelijk wint. Buiten hoor ik de kikkertjes "zingen", binnenkort komen de vuurvliegjes uit, de zomer is niet ver af!

posted by Kasaka @ 5:40 PM   ---

|

"Day without Immigrants"

Amerika, het land van de immigranten, eeuwenlang al komen mensen van heinde en ver om hun geluk in een van de vijftig staten te vinden. Van de Pilgrims, die om religieuze redenen hun land van oorsprong verlieten tot de Ieren, die de aardappelhonger ontvluchtten tot de vele Spaans sprekenden, die tegenwoordig hun heil en rijkdom zoeken in dit land. De culturen, rassen en talen van degenen, die zich "Amerikaans" mogen noemen strekken wereldwijd.

Maar de procedures voor legale immigratie, met uitzondering van politieke en economische vluchtelingen, zijn langdurig, veeleisend en ingewikkeld. En zo gebeurde het, dat er nu meer dan 13 miljoen illegale immigranten in dit land rondwaren.

Het Congres werkt er hard aan de stroom illegalen te stremmen en regels vast te stellen voor diegenen, die hier al jaren zonder papieren wonen. Dit gaat natuurlijk niet zonder protest van beide kanten: de illegalen zelf en diegenen, die vinden, dat de Amerikanen door deze mensen werk wordt ontnomen.

Vandaag demonstreren honderdduizenden van die mensen voor hun bestaan hier in de Verenigde Staten. Tijdens hun nationale boycott vandaag, hun "Day without Immigrants" (interessant is het om de commentaren bij het artikel te lezen), lukt het hen vele bedrijven praktisch stil te leggen.

Hier in Washington hebben de protesten een interessante bijwerking: het anders zo drukke verkeer bestaat niet! Er zijn vanavond nauwelijks files te vermelden. Dat zegt toch heel wat! Het is een wat we hier noemen "hot button issue" en we zullen het laatste er nog wel niet van gezien of gehoord hebben.

Intussen leven wij gewoon onze maandag. Saskia wordt met hoofdpijn wakker en omdat het toch een halve schooldag is, laat ik haar thuisblijven. Na wat langer slapen lijkt ze zich beter te voelen.

Christine en ik lopen vijf en een half mijl door het heerlijke weer en Rick blijft thuis om in te pakken voor zijn reis van vanmiddag.

Voor hij weggaat gaan we nog even samen lunchen bij Artie's. Het is goed om even samen rustig van alles te bespreken, er is op het moment zoveel gaande in ons leven, dat we die een op een tijd erg missen.

Thuis pakt Rick zijn koffertje en vertrekt richting vliegveld en eventueel San Jose, Californie. Morgenavond na middernacht komt hij alweer terug, een heel kort reisje, dus.

Zelf ga ik richting kapper, het is weer hard nodig! En als ik eraan kom krijg ik meteen de vraag of alles wel goed is, want ik ben al sinds 3 maart niet geweest, volgens haar. Ja, hoor, alleen is een kleur- en knipbuurt nu wel hard nodig!

Als ik (gelukkig) bijna klaar ben, belt Saskia me in tranen op, dat ze opeens zo'n heel erge hoofdpijn heeft. Even vind ik het erg eng, dan bedenk ik me, dat ze wel erg naar mij aardt en het woord "spanningshoofdpijn" blijft steken. Thuis masseer ik haar nek en smeer er mineral ice op en dat helpt meteen goed.

Rick belt, dat zijn vlucht meer dan twee uur vertraagd is. Christine's man, Chuck, heeft er ook al uren langer over gedaan om naar Colorado Springs te komen. We denken allemaal, dat ook dit te maken heeft met de boycott vandaag, al geven de luchtvaartmaatschappijen het niet toe.

We doen vanavond lekker makkelijk en delen met zijn viertjes een lekkere pizza van Joe's Place. En ik ben maar heel blij, dat ik, ondanks al het gewacht, gezweet, gezeur en gedoe, een legale immigrante ben!

posted by Kasaka @ 7:31 PM   ---

|