Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Heuvels!

Hoe plaatselijk het zware weer van een orkaan kan zijn hebben we in dit gebied meegemaakt. Wij hebben wel wat bliksem in de verte gezien, maar er is geen druppel regen gevallen. Een half uur bij ons vandaan heeft een tornado flinke schade aangericht. De nacht was rustig, al het slechte weer passeerde ten westen van ons.

Om acht uur word ik gewekt door de telefoon (ja, het is nog even uitslapen, volgende week is het daarmee weer gedaan). Het is Christine, Mallory heeft geen van haar vriendinnen in haar klas en hun hele huis is in rep en roer. Ik luister gelaten naar haar relaas, want ik weet, dat ik vandaag hoogstwaarschijnlijk ook een boze tiener zal hebben en hoe Saskia morgen op haar nieuwe klas zal reageren is ook nog maar de vraag. Veranderingen zijn moeilijk voor de meisjes, dat is duidelijk.

Of het aan Kai's karakter ligt of dat jongens anders zijn, maar hij is de rust zelve wat school betreft. Hij krijgt op de eerste schooldag te horen wat zijn rooster is en waar zijn locker is.

Nog tijdens het telefoongesprek met Christine belt Katja's counselor erdoorheen. Heel netjes vertelt ze me, wat ik allang had verwacht, dat het helaas niet mogelijk is om van wiskundeleraar te veranderen. We bespreken nog hoe Katja eventueel extra hulp kan krijgen als deze lerares haar niet voldoende kan helpen en ik hang ondanks alles met een goed gevoel over het geheel op. De counselor klinkt ouder en bekwaam en zegt, dat zij er is om Katja te helpen als dat nodig mocht blijken. Katja is intussen gaan babysitten, dus die kan ik het nieuws nog niet geven.

Het is inmiddels alweer half elf en ik moet gewoon beginnen met trainen voor de 10 mijl race van begin oktober! Het is buiten warm en vochtig en eigenlijk te laat om nog goed te kunnen rennen, maar ik bijt door. Al gauw geniet ik van het lopen en van mijn omgeving. In veel tuinen staan enorme hibiscussen in bloei en allerlei vlinders vliegen af en aan.

Pas als ik hardloop merk ik hoe heuvelachtig onze buurt is! Om de een of andere reden is de route, die ik kies, vrijwel de hele weg heuvel op en ik heb straffe wind tegen (overblijfsel van Katrina) en het wordt me nu duidelijk, waarom ik moeite heb langere afstanden te rennen. Die heuvels zijn echt killers! Ik hou het een uur vol en voel me daar goed over, want de omstandigheden waren niet ideaal en ik zou nog langer door kunnen lopen. Er is dus hoop!

Het is vandaag weer erg lekker zomerweer en ik wil weg van de deprimerende beelden, die uit New Orleans en omgeving onze kamer binnenstromen. Ik loop met eenzelfde brok in mijn keel rond als vlak na 11 september 2001. Maar we kunnen niets doen, behalve de donatie, die we een paar dagen geleden aan het Rode Kruis hebben gegeven, dus ik wil mijn gedachten verzetten.

Kai en Saskia zijn daar ook helemaal voor en omdat het zulk lekker weer is willen we iets buiten doen. De keuze valt op een waterpark. Er zijn er verschillende hier in de buurt en we kiezen Planet Splash 'n Play, zowel om de locatie (dichtbij en geen problemen met het verkeer) als om het feit, dat we daar nog nooit zijn geweest.

Planet Splash 'n Play, die glijbaan op de achtergrond is nog drie keer zo lang!

Saskia nodigt Laura uit om mee te gaan en Kai en ik zullen samen "spelen". Het park is lekker leeg, veel scholen zijn al begonnen en het is bij tijden nogal bewolkt, dus ik denk, dat veel mensen het weer niet goed genoeg vonden.

We vinden dus met gemak een paar stoelen en gaan eerst lekker lui op een band in de "lazy river" dobberen. Hier had ik het wel een uur uit kunnen houden, maar de kinderen willen de enorme glijbaan uitproberen. Ik moet toegeven, dat dit de leukste waterglijbaan is, die ik ooit heb gedaan! En dat in een superklein waterparkje in Virginia.

Saskia en Laura in de rij voor de enorme glijbaan


Kai in de Lazy River

We genieten twee uur lang van het naar beneden roetsjen en dan wordt het wel erg donker en bewolkt, dus we gaan huiswaarts. Katja reageert gelukkig niet al te heftig op het wiskunde nieuws en het is buiten zulk lekker weer, dat we buiten eten. Gelukkig duurt de zomer nog even voort.

posted by Kasaka @ 7:33 PM   ---

|

Drukkend en dreigend

Het is drukkend en dreigend buiten, terwijl ik dit zit te typen. De overblijfselen van Katrina komen steeds dichter bij en we zullen waarschijnlijk een ruw nachtje tegemoet gaan. Er is net een "Tornado Watch" afgeroepen voor ons gebied, wat betekent, dat de atmosfeer zeer onstabiel is en tornado's mogelijk zijn. Natuurlijk zal het allemaal niet halen bij de verwoesting in het zuiden van het land. De hele dag hebben we hartverscheurende berichten gezien en gehoord en de situatie in New Orleans wordt alleen maar erger.

Iedere keer als ik vandaag buiten liep brak het zweet me meteen uit. Het is klam, warm weer. Ik probeer maar weer eens een wandeling met Brynna, maar ik ben bang, dat die me dit schooljaar niet meer op mijn lange wandelingen zal vergezellen. Ze volbrengt maar ternauwernood de korte wandeling de straat uit! Zelf kan ik ook voelen, dat Katrina eraan komt, alles doet pijn, bah, waarom wordt Fibromyalgie zo beinvloed door het weer? Het maakt me moe en lusteloos. Alleen daarom al zou ik niet meer in het Nederlandse klimaat kunnen wonen.

Katja en Leah willen naar Fair Oaks Mall en ik had beloofd ze om twaalf uur te brengen. Ze wilden eigenlijk gisteravond daarheen, maar het verkeer die kant op is vreselijk. Die tieners kunnen werkelijk eindeloos shoppen!!

Eigenlijk heb ik geen zin om weer naar huis te gaan en dan weer terug te rijden, dus ik laat als eerste mijn nagels doen bij de salon in de mall. Terwijl ik daar zit belt Christine of ik zin heb om langs te komen. Ze woont praktisch naast de mall. We roddelen samen over haar buren onder het genot van een glas Diet Coke. Dan moet zij weg en ik ga terug naar de mall om nog wat inkopen te doen.

Katja belt op mijn mobieltje, dat ze een leuke broek heeft gevonden bij de Gap. Ik ontmoet haar en Leah daar om te betalen. Met trots zie ik, dat de broek maat 8 is, maar liefst drie maten kleiner, dan Katja's broeken vorig jaar! Ze heeft nog maar een paar pond te gaan en dan heeft ze haar streefgewicht bereikt.

Op weg naar huis bedenk ik me, dat we bijna geen melk meer hebben en ik vertel de meisjes, dat we bij Whole Foods langs gaan. Dat vinden ze prima, want daar zijn altijd lekkere hapjes te krijgen.

We rijden zo praktisch langs het huis van Karin en Frank en de kinderen en Leah wil dolgraag Jeroen ontmoeten. Ze zijn thuis en we praten even gezellig bij. Ze hebben nu al bijna drie weken geen internet en Karin geeft toe, dat ze het enorm mist. Ik kan het me helemaal voorstellen, hoe vaak zoek ik niet gauw iets op online. Hopelijk voor hen wordt alles vandaag aangesloten door Cox.

Om vijf uur rijd ik Katja en Leah (ik heb Kai en Saskia nauwelijks gezien vandaag!) naar Madison High School om hun rooster op te halen. Daar is het een drukte van jewelste en ze worden als lang verloren vriendinnen begroet door een heel stel jongens en meisjes. Katja krijgt veel complimenten over hoe slank ze is en glundert. Jeroen is er ook en Katja stelt hem aan een stel van haar vrienden voor.

Het rooster valt tegen. Vorige week heb ik Katja's counselor geemaild met het verzoek Katja niet Ms. Cline als wiskundelerares te geven. Deze lerares staat erg slecht bekend en Katja is al niet sterk in wiskunde. Helaas heeft ze van de 7 wiskundeleraren nu net wel deze gekregen. De tranen stonden haar in de ogen en ik heb een berichtje achtergelaten voor de counselor. Maar ik heb Katja ook voorbereid, dat ze ermee zal moeten leven, als het niet veranderd kan worden. Gelukkig vindt ze uit, dat een aantal vriendinnen wel klassen samen met haar hebben, dus all is not lost.

Nu de donkere Katrina wolken toch met flinke vaart komen binnenrollen ga ik maar gauw afsluiten. Hopelijk krijgen we geen tornado's! Onweer vind ik mooi en spannend, maar tornado's vind ik eng!

posted by Kasaka @ 6:29 PM   ---

|

New Orleans flink getroffen

Het eerste, wat ik doe bij het opstaan is het Weather Channel aan zetten. Omdat we herhaalde malen op vakantie geweest zijn in New Orleans en dol zijn op die stad hopen we zo, dat Katrina toch minder erg zal zijn, dan voorspeld!

Uiteindelijk is die hoop ook wel uitgekomen, maar ja, wat is "minder erg"? Dat is schrale troost voor de mensen, die hun dak op moeten klimmen, omdat hun huis helemaal onder water staat. En voor degenen, die in het apartementsgebouw waren, toen het instortte. En hoe angstig voor de duizenden in de Superdome, toen er stukken dak afgerukt werden. Mijn gedachten zijn de hele dag bij de slachtoffers en we horen hoe ook Biloxi, Mississippi en andere plaatsen langs de Golfkust zwaar getroffen worden. We zullen vanavond als familie gaan bespreken, hoe wij het getroffen gebied het beste kunnen helpen.

Hier is het intussen een vochtig warme en zonnige dag. Saskia en ik rijden naar Christine's huis. Terwijl Christine en ik gaan wandelen spelen Mallory en Saskia met de nieuwste rage: The Littlest Pet Shop. Mallory heeft hier al heel wat van, voor Saskia is het nog helemaal nieuw. Die heeft wel al verkondigd er iets van te willen kopen van haar zakgeld van volgende maand. Het is leuk speelgoed, moet ik zeggen en het neemt niet veel plaats in, ook altijd een voordeel.

Christine neemt mij mee naar het nieuwe huis van Debbie, een van haar buurvrouwen, die ik ook goed ken. Debbie en haar man, die iets ouder zijn dan wij, zijn net naar een alleenstaand huis verhuisd met hun hondje, omdat ze meer ruimte nodig hadden voor hun spullen! Debbie kan namelijk niets weggeven of weggooien. Christine vindt dit belachelijk en ik ben het met haar eens, maar ja, ieder zijn meug.

Het is een leuk en licht huis, ik kan me voorstellen, dat Debbie er weg van is. Ik krijg een rondleiding en ik vind het altijd weer leuk huizen van binnen te bekijken. Het blijft me verbazen hoe anders de indelingen van de huizen iedere keer weer zijn. Het halletje en dan de woonkamer binnen concept van de meeste Nederlandse huizen is hier niet terug te vinden. Bij dit huis kom je op een soort midden verdiepinkje binnen. Je moet een trapje op om naar het woongedeelte te komen en een trapje af naar de basement. Als je naar boven gaat loop je meteen de keuken binnen, het sociale gedeelte van elk Amerikaans huis. Iedereen zit altijd rond de keukentafel hier.

Na de wandeling neem ik Saskia mee naar Target, die vlakbij Christine's huis is. Het douchegordijn in de badkamer van de kinderen zit helemaal onder de schimmel en ik vind een erg leuk kleurig nieuw gordijn vol visjes om het te vervangen, dat ook Saskia's goedkeuring wegdraagt. De badkamer ziet er na het ophangen ervan gelijk een stuk schoner uit.

Verder koop ik nog de laatste schoolbenodigdheden, want Kai was toch een aantal dingen vergeten. De schoolspullen hier zijn erg saai vergeleken bij de Nederlandse. Ik herinner me inderdaad nog de leuke agenda's en de kleurige schriften. Er is wel de enkele Spongebob map of potloden met een kleurig jasje, maar daar blijft het wel bij. Aan de andere kant voorkomt dit wel, dat sommige kinderen allerlei moois hebben en anderen niet. Iedereen schrijft in hetzelfde saaie schrift.

Vanmiddag bruist het huis weer van het (kinder) leven, want alle drie de kinderen hebben een of meerdere vrienden en vriendinnen over. Ze hebben elkaar duidelijk allemaal gemist. Ik merk, dat de kinderen allemaal naar school uitkijken, ze praten enthousiast over roosters en teachers.

Om half zes rijd ik Katja en Leah naar Glory Days, waar ze samen met een andere vriendin gaan eten. Om kwart voor zeven mag de Mammie taxi weer langskomen om ze vervolgens naar Tysons Corner te brengen. Gelukkig halen Leah's ouders de meisjes weer op.

Saskia zeurt intussen met succes om een logeerpartij met Laura. Ze hebben de hele middag brownies gebakken en gezwommen en hebben nog geen genoeg van elkaar.

Kai gaat mee naar Tysons Corner. Hij wil daar bij Petco nog wat spullen voor zijn slang, die hij "Sketch" gedoopt heeft, kopen.

Kai en Sketch

We komen om kwart voor acht weer thuis. Rick is ook nog maar net thuis en het is maar goed, dat ik eerder op de dag een makkelijke salade met ham (Virginiaanse) en kaasblokjes (Goudse) heb gemaakt (ipv noten doe ik olijven in de salade, want Rick houdt niet van noten), want als ik nog zou moeten koken zou het veel te laat geworden zijn. Met dit warme weer is salade toch het lekkerst.

We kijken naar alle berichten, die nu langzaam uit Louisiana en Mississippi en zelfs zo ver weg als het gebied rond Atlanta komen. Onvoorstelbaar, wat een risico die journalisten nemen! Ik heb soms wel medelijden met ze, ze staan daar midden in de orkaan terwijl van alles ze om de oren vliegt, echt gevaarlijk. Een van hen zei wel, dat het overal "pure devastation" was, volledige vernieling, dus. Wij besluiten aan het Rode Kruis te geven, die organisatie heeft al (te) veel met dit soort rampen gewerkt en zal het geld goed gebruiken. De kinderen herinneren zich hun vakantie in New Orleans nog goed en geven gul van hun zakgeld. Het geeft me een warm gevoel hoe begaan ze zijn.

posted by Kasaka @ 6:49 PM   ---

|

Orkaan Katrina

Zodra we opstaan gaat de televisie aan op het Weather Channel. Orkaan "Katrina" is in sterkte toegenomen en belooft een historische storm te worden. Ze bedreigt een van onze favoriete steden, New Orleans, en we hopen het beste voor de mensen daar en de historische gebouwen.

Hier is het lekker weer, het begint bewolkt, maar al gauw komt de zon te voorschijn. Saskia heeft vannacht bij Madison gelogeerd en ik probeer Kirsten te bellen om te zien of ze, voor ik Saskia ophaal, wil gaan hardlopen. Maar ze slaapt nog. Ik ga dus maar alleen lopen en voltooi zonder veel moeite 5 kilometer. Het is nog steeds flink benauwd buiten en ontzettend heuvelachtig hier in de buurt, dus ik heb goede hoop, dat ik in oktober, als het koeler is en het parcours veel minder heuvelachtig ook wel 16 km kan lopen.

Als ik thuis kom vind ik de hele familie gebogen over een catalogus met Halloween kostuums. Oef, dat is inderdaad ook maar twee maanden weg. Het is echt langzamerhand tijd om afscheid van de zomer te nemen.

Rick vertrekt met "mijn" minivan om hout te kopen bij Home Depot. Hij bouwt daarmee een platform voor onze vuilnisbakken langs het huis. Hij wilde het eerst door een professioneel laten doen, maar die vroeg $500. Hiermee heeft hij dus tenminste $400 bespaard!!

Terwijl hij weg is neem ik Rick's auto om schoolspullen te gaan kopen met de kinderen. $245 (!) later zijn we klaar bij CVS en heeft ieder kind al zijn spullen bij elkaar. Ik vraag me af hoe gezinnen, die het minder hebben, zich dit allemaal kunnen veroorloven! Deze spullen komen allemaal van lijsten door scholen verstrekt. Maar we zijn daarmee alvast klaar, dat scheelt!

Nadat we de tassen met schoolspullen ergens in Ricks achterbak hebben verstopt, lopen we naar Safeway. Het is gewoon beter voor mij om zonder kinderen te gaan winkelen, want ik had zes dingetjes op mijn lijst en we verlaten de Safeway met een kar vol spullen.

Rond twee uur zijn we thuis en de kinderen helpen in ieder geval met alles wegzetten en opruimen. Ze zijn nu allemaal klaar om naar school te gaan (behalve kleding en kapsel, dat komt volgende week aan bod).

Gisteravond heeft Kai met Ricks supervisie een Ball Python gekocht. We zijn dus de trotse (?) eigenaars van een slang. En die slang eet levende muizen. De meisjes vinden dat afschuwelijk, maar zo is het nu eenmaal (zolang ik niet hoef toe te kijken).

Vandaag komt de hele buurt slang kijken. We hebben alle kinderen uit de buurt hier gezien. Misschien moet Kai toegangsprijzen gaan vragen.

Nadat Rick zijn platform voor de vuilnisbakken in elkaar heeft gezet en ik op het deck mijn achterstallige email heb beantwoord, besluiten we naar Old Town Alexandria te gaan. Helaas moet Katja babysitten, dus die gaat niet mee, maar Kai en Saskia wel.


King Street in Alexandria

"Old Town" zoals het plaatselijk heet is een gezellig plek op een warme zomerdag. Boten vertrekken vanuit de kleine marina en overal zijn gezellige terrasjes waar je kunt neerstrijken voor een drankje.


Wij lopen naar het Chart House restaurant en bestellen daar op het terras een drankje en calamari om van te smullen. We zitten hier aan de Potomac en zien eenden, catfish en boten, die vol toeristen de rivier opgaan.


Na een paar drankjes hier gaan we verder. We bezoeken de Virginia Company winkel, waar allerlei produkten, die in Virginia en Maryland gemaakt worden, worden verkocht. Ik koop er het "housewarming" geschenk voor Karin en Frank: een grote doos Virginia Peanuts (de lekkerste pinda's, die je je kunt voorstellen), Virginia slasaus en een kookboek met Virgiaanse recepten. Wat veel buitenlanders zich niet realiseren is hoe apart de verschillende staten zijn!


Als afsluiting van de leuke avond eten we bij The Wharf. Dit visrestaurant is er al jaren en ik heb er 20 jaar geleden nog gegeten. Het is nog steeds erg lekker. Ik bestel oesters en scallops (hoe vertaal je die in het Nederlands). Het smaakt allemaal prima.

Alexandria is een van mijn favoriete plaatsen hier in de buurt. Er zijn nog honderden restaurantjes daar, die we nooit hebben geprobeerd. Op weg naar huis zeggen Rick en ik telkens tegen elkaar "We should go there", "No, there". Eindeloze keuzes.

posted by Kasaka @ 12:06 PM   ---

|

Wauw, regen!

Helemaal uitgerust word ik wakker en eindelijk ben ik weer in een ritme van op tijd opstaan, denk ik tenminste. Tot ik op mijn wekker kijk en zie, dat het 9:01 is. Dat kan toch niet! Ik kijk op mijn horloge en jawel, hoor, 9:01. Veel en veel later, dan ik had gedacht.

Rick en ik staan gauw op en als we naar buiten kijken zien we de waarschijnlijke reden voor ons uitslapen: het regent!! Dit hebben we al een paar maanden niet meegemaakt en toch reageren we hetzelfde: BALEN! Ik weet het, we mogen niet klagen en het is nodig voor de natuur, maar BALEN!

We eten ontbijt (heel stiekem een paar lekker verse stroopwafeltjes uit Aruba) en ik drink mijn koffie met koffiemelk. Zoals we hier zeggen: "It's the little things in life".

Om elf uur hebben we afgesproken bij Karin en Frank langs te gaan. Die wonen nu in hun nieuwe huis een steenworp weg van ons. Door ons late wakker worden heb ik niet zoveel tijd om te sporten, ik hef dus maar twintig minuten gewichten, onderwijl naar de berichten over Katrina kijkend. New Orleans lijkt eronder te moeten gaan lijden.

Onderweg kopen we een lekkere frambozen-perziken pie van de Pie Gourmet voor Karin en Frank. We wilden een meer duurzaam "housewarming gift" geven, maar de tijd ontbreekt, volgende keer dus maar.

Ze hebben een heel gezellig en mooi nieuw huis. We krijgen een tour en het is allemaal lekker licht en modern. Ze hebben heel wat (flinke) bomen in de tuin en willen daar een aantal van kappen om plaats te maken voor een zwembad.

We kletsen wat af en Rick geeft Frank heel wat tips. De mannen kunnen het goed met elkaar vinden (ook belangrijk!) en Karin en ik hebben ook heel wat te bespreken.

Karin heeft een van de lekkere bakkerijen in Vienna ook al gevonden en we hebben een lekkere lunch met zijn allen. Daarna blijft Saskia met Maaike spelen en wij gaan met de twee oudsten naar huis.

Onderweg rijden we langs het Vienna Aquarium, want Kai wil zo graag een slang als huisdier. De slangen, die ze hebben, kosten heel wat en zijn ontzettend klein. Kai wil een iets ouder dier (brrr!!!), dus we bekijken de mooie tropische vissen daar (veel ervan hebben we vorige week nog in hun natuurlijke omgeving gezien!) en gaan dan naar huis.

Karin brengt Saskia om 4 uur thuis en Rick laat haar zien wat hij gebruikt om zwaardere dingen aan de muur (die hier voornamelijk gipsplaat is) te hangen.

Saskia gaat om zes uur naar Madison voor een logeerpartij en Katja moet om half acht babysitten. Kai, Rick en ik bestellen Thai eten, dat makkelijk thuisbezorgd wordt.

In de tussentijd werk ik aan mijn foto's en zet er een stel online. Er zijn nog honderden te gaan, maar de eerste Yellowstone albums zijn hier en hier te bekijken. Dat is het voordeel van regenachtige dagen, meer computertijd!

posted by Kasaka @ 7:49 PM   ---

|

Een rustige vrijdag

Er staat vandaag absoluut niets op het programma en ik vind dat een heerlijk idee. Ik ben moe van het late thuiskomen op woensdag en het concert van gisteravond, hoe leuk ook. Een dag niets doen is precies waar ik zin in heb.

Nou moet "niets doen" altijd met een korrel zout genomen worden, maar het is toch redelijk geslaagd. De kinderen zijn in een soortgelijke bui en Saskia heeft zelfs de hele dag in pijama gelopen.

Bij "niets doen" hoort wel even een uur of anderhalf flinke beweging en Christine belt om 9 uur of ik zin heb in een flinke wandeling. Ze komt met Mallory rond kwart over tien en Saskia en Mallory verdwijnen meteen naar boven om met hun American Girl poppen te gaan spelen.

Christine en ik lopen anderhalf uur door Vienna. Ik heb de heuvels en de mooie tuinen gemist. Een concert van krekels begeleidt ons, het is heerlijk weer, wat bewolkt maar 26 graden en we hebben elkaar heel wat te vertellen.

Als we thuis komen gaan we op het deck zitten, terwijl de meisjes verder spelen. We praten vooral over het komend schooljaar.

We hebben inmiddels alle test scores binnen en alle drie de kinderen hebben het prima gedaan. Na alle stress met Saskia heeft zij 100% gescoord in lezen en schrijven, en tussen de 90% en 95% in de andere vakken. Er is dus niets mis met haar vermogen om testen te doen, gelukkig! Hopelijk wordt het volgend jaar wat rustiger voor haar.

De kinderen hebben nog 10 dagen vrij en dan beginnen de scholen weer. Volgende week gaan we schoolspullen inkopen en wat nieuwe kleding voor de meisjes. Ik krijg het gevoel, dat de kinderen toch wel weer zin hebben om te gaan. De zomervakantie, hoe snel voorbij ook, is hier ook wel erg lang. Van mij zouden ze een paar weken kunnen nemen en die bij de Kerst- of Paasvakantie aanplakken.

De rest van de middag heb ik lekker buiten gecomputerd. Katrina, de tropische storm die vannacht zuid-Florida trof, zal waarschijnlijk een bocht maken en in noord-Florida weer aan land komen en vervolgens onze richting op trekken. We kunnen dinsdag een ruw dagje verwachten, hier. Ik plaag Katja, dat de naam van de storm maar een letter verschilt met haar naam (Katarina). We lachen om de furie van haar naam, maar het is natuurlijk niets om te lachen voor de mensen, die in Florida getroffen zijn.

Het plaatselijke nieuws staat bol van de hongerstaking van sniper John Allen Muhammed. Ik heb absoluut geen sympathie voor deze figuur, die samen met een toen 17-jarige jongen hier in koele bloede een heel aantal mensen overhoop schoot en ons allemaal een paar weken in angst liet leven. Laat hem zichzelf maar verhongeren, is mijn gevoel hierover. Maar ja, dat kan natuurlijk niet, want hij moet nog een keer terecht staan. De low life!

Terwijl ik dit schrijf zingen de cicades (die regelmatig dood op onze mat liggen, cadeautjes van de poezen) en krekels hun nachtelijk gezang. Het klinkt zo tropisch, maar op Aruba hoorden we dit helemaal niet. Ik heb geprobeerd het op te nemen, maar het klinkt niet hetzelfde. Het lijkt wel heel erg hierop, maar dan zonder de kraai en met kikkergekwaak.

posted by Kasaka @ 4:45 PM   ---

|

Welcome Home!

Dat stond groot in krijt op onze oprit, toen de taxi's ("mijn" chauffeur kwam uit Afghanistan en we hadden een interessant gesprek onderweg) ons om half twaalf thuis afzetten. Wat leuk, het voelt meteen goed weer thuis te zijn!

Leah heeft Katja zo erg gemist, dat ze onmiddelijk nog haar huis uit komt rennen om bij te kletsen. Rick begint al enthousiast (waar haalt hij de energie vandaan?) de tas met Nederlandse lekkernijen uit te pakken. Kai gaat meteen naar bed en Saskia en ik hebben nog een snack voor het slapen gaan. Om een uur gaan alle lichten uit.

Om half negen worden we gewekt door de Peapod meneer. Die komt melk en brood brengen, zodat we kunnen eten vandaag zonder naar de supermarkt te hoeven, ideaal!

Het is prachtig zonnig weer buiten, werkelijk een tien voor het weer waard. Dat maakt de thuiskomst ook veel makkelijker!

We drinken samen koffie (thee voor Rick) en beginnen dan aan de eindeloze berg was, die er na een vakantie van 12 dagen met 5 personen is. Na een paar uur gaat Rick naar zijn werk en ik ga door met uitpakken.

Intussen houdt de telefoon niet op met rinkelen. Katja gaat naar Leah, Saskia wordt door Madison uitgenodigd om te gaan schaatsen en Kai's vriend Michael komt X-Box spelen.

Om half twee rijd ik met Saskia naar de Fairfax Ice Arena. Madison en Kirsten zijn daar al en de meisjes gaan schaatsen, terwijl Kirsten en ik vertellen over elkaars vakanties. Zij zijn net terug uit Californie en Nevada. Natuurlijk hebben we zoveel te bepraten, dat ik blijf, tot het vrije schaatsen over is 45 minuten later.

Kirsten neemt de meisjes mee naar huis en ik ga Brynna ophalen van de kennel. Ze heeft zowaar een gratis bad gehad en ziet er weer lekker schoongewassen uit.

Als ik haar thuis gebracht heb en nog weer een lading was in de machine heb gestopt, rijd ik naar Kirstens huis om Saskia op te halen. Ik ben doodop en ik moet nog even door vandaag! Kirsten ziet me gapen en biedt aan koffie te maken. Dat helpt goed en natuurlijk raken we weer aan de praat over van alles en nog wat en de meisjes maken daar dankbaar gebruik van door verder te spelen.

Om half vijf zijn we thuis en belt mijn zusje. We hebben elkaar gemist en er valt natuurlijk veel te bepraten na 12 dagen geen contact! Rick bestelt intussen pizza, want om 7 uur moeten we bij Wolftrap zijn, waar we gaan luisteren naar een open lucht concert van Alice Cooper en Cheap Trick. Het had geen beter weer kunnen zijn!

Wolftrap is het enige National Park, dat een theater is. Je kunt er in het openlucht theater zitten, of op het gras (veel goedkoper, maar natuurlijk ook minder zicht op de artiesten). Wij hebben zitplaatsen in het theater, weliswaar de een na laatste rij, maar dat is ook wel fijn, want zo kun je er makkelijk uit. We hebben een goed zicht op de groepen.

Het Wolftrap theater

Cheap Trick begint en is hartstikke leuk. Ze zingen "I want you to want me" en "Surrender", toen ze hits waren een paar van mijn favoriete liedjes. Katja en ik vermaken ons ook met kijken naar het publiek. Er zijn allerlei types. Die hard Alice Cooper fans, met make up en al, en mannen, die zo uit hun werk lijken te komen, in overhemd en lange broek.

Cheap Trick

Na een uur maakt Cheap Trick plaats voor Alice Cooper, waarvoor duidelijk de meeste mensen zijn gekomen. Nu is de muziek van Alice Cooper op een enkel nummer na(School's Out, bijvoorbeeld) bepaald niet mijn favoriet, maar hij geeft wel een mooie show. Vooral het nummer (de titel weet ik niet) met een grote witte slang om zijn schouders is mooi (en het is wat langzamer, dus ook nog redelijk aan te horen).

Rick is wel dol op zijn muziek en geniet duidelijk en Katja vindt het ook prachtig (Kai past thuis op Saskia). Ik bedenk me, dat mijn ouders er niet over zouden hebben gepeinst met mij op mijn 15e naar een rock concert te gaan. Tijden veranderen (of misschien zijn wij gewoon anders dan onze ouders, want Ricks ouders gingen ook nooit naar concerten)!

Alice Cooper

Ik neem stiekem een paar foto's, maar word al gauw op de schouder geklopt door een Wolftrap medewerker, dat fotografie verboden is. Gelukkig hoef ik de foto's, die ik al gemaakt heb niet weg te gooien.

We gaan net voor het laatste lied van Alice Cooper weg en zijn het erover eens, dat dit een leuk evenement was om na de vakantie te doen.

posted by Kasaka @ 5:25 PM   ---

|

Aruba blog

Wij zijn tot en met 24 augustus in Aruba. Ons (bijna) live reisverslag vind je hier.

posted by Kasaka @ 10:23 PM   ---

|

Inpakdag

Wat er de laatste tijd met mij is, weet ik niet, maar nu heb ik eens de kans om uit te slapen en dan ben ik iedere dag voor zevenen klaar wakker! Op zo'n dag als vandaag, voor een reis, is er natuurlijk van alles te doen. Iemand op mijn blog vroeg al over "kofferstress", maar eerlijk gezegd heb ik daar niet veel last van. We reizen zoveel, dat ik een reislijst heb, die slechts miniem moet worden aangepast, afhankelijk of we naar de warmte of de kou reizen. Ik begin dan ook pas de dag van tevoren met pakken.

Maar dat is dus vandaag. Bovendien heeft Rick allerlei service mensen zover gekregen ons vandaag een bezoek te brengen. Om acht uur al belt de loodgieter, dat hij onderweg is. Het lek in de woonkamer kwam van de badkamer van de kinderen en de loodgieter dicht alle openingen rond het bad en de wc daar. Hopelijk werkt dat afdoend!

Intussen schrijf ik het gele formulier, dat de postbode vertelt om de post tot onze terugkomst vast te houden en doe dat in de brievenbus. Ik doe het rode vlaggetje aan de bus omhoog, zodat de postbode weet, dat er uitgaande post is.

Ik bel het taxi bedrijf om zeker te zijn, dat we vroeg in de morgen een minivan zullen zien en geen gewone auto. Daar zouden we namelijk met alle baggage absoluut niet in passen! Het volgende telefoontje is geautomatiseerd, ik zet zo de bezorging van de Washington Post voorlopig stil. Ik kies ervoor de niet bezorgde kranten aan de scholen te schenken, een goed programma, vind ik altijd.

Daarna maak ik de kattenbakken schoon en geef de planten water. Die kunnen meestal wel een week door zonder en Laura geeft ze volgende week ook water.

Katja heeft over de weken heel wat geld verdiend met baby sitten en veel van haar werkgeefsters betalen met een cheque. Natuurlijk wil ze dat geld mee op vakantie nemen en wij hebben zelf ook geld nodig. Ik pak mijn fiets en krijg zo mijn oefening voor vandaag. Bij de bank word ik vriendelijk geholpen, ik moet alleen op de cheques van Katja "Minor" bijschrijven en krijg dan het geld. Verder nog een stapeltje brandnieuwe vijftigjes en ik rij door Vienna terug. Het is heet en klam buiten, volgens mij gaat Aruba straks nog koel aanvoelen! De luchttemperatuur is hier warmer dan daar!!

De volgende actie op de agenda is Brynna naar de kennel brengen. Ik vind het toch altijd weer even moeilijk om afscheid te nemen, die trouwe bruine ogen, die zo naar je kijken, dan heb ik altijd de neiging haar maar weer mee te nemen, ook al weet ik, dat ze daar dol op haar zijn en dus prima voor haar zorgen.

Vlakbij de kennel ligt Hour Eyes, dus natuurlijk is het logisch, dat ik daarna daar Katja's bril op ga halen. Na mijn telefoongesprekken met de heel irritante "Jorge" gisteren verwacht ik helemaal, dat ik de bril meteen mee kan nemen. Hij zou tenslotte gisteren voor sluitingstijd al klaar zijn.

Wie schetst mijn verbazing als "Jorge" mij heel rustig, alsof er helemaal niets aan de hand is, vraagt of ik even vijftien minuten kan wachten, want hij moet de bril nog maken!!!! Zogenaamd heeft hij de lenzen pas een half uur eerder binnen gekregen. Inwendig kokend zeg ik hem absoluut niet langer te kunnen wachten en neem plaats in een van de stoelen. Ik probeer mijn opkomende driftbui te stemmen met het lezen van een Reader's Digest in grote letters gedrukt. Hoef ik me daar tenminste niet voor in te spannen!

Inderdaad komt hij net iets meer dan een kwartier later met de bril op de proppen. Pfff!!! Het heeft wat voeten in de aarde gehad, zeg! Ik zal niet naar die winkel teruggaan, als is het de dichtstbijzijnde brillenzaak! De twee vrouwen, die er behalve Jorge werken, lijken ook al geen type A persoonlijkheden en alles gaat tergend langzaam. Ik hoor een andere klant op haar mobieltje zeggen, dat ze "nu nog steeds bij de brillenzaak zijn" en dat ze geen tijd zal hebben een cake op te halen. Jee, die winkel doet zijn snelle naam geen eer aan!

Eindelijk thuis met bril begint het inpakken in volle ernst en in een paar uur zit het er allemaal in. Alleen Katja is nog niet klaar, die geniet volop van een dag met haar vriendinnen (ze was tot vier uur op met Leah vannacht!). Om 16 uur belt Rick haar bij Leah op en komt ze met de ploeg vriendinnen om in te pakken en de troep van gisteravond op te ruimen.

In de tussentijd komt een technisch persoon van Vector ook nog, om ons brandalarm te maken, dat een week of wat geleden zomaar afging. We willen voorkomen, dat dat als we weg zijn weer gebeurt.

En nu zijn we dus klaar om te gaan. Om vier uur morgenochtend moet er dus als het goed is een minivan taxi voor de deur staan. Ik neem een laptop mee en het hotel heeft internet, dus ik zal proberen een log bij te houden.

posted by Kasaka @ 7:41 PM   ---

|

Brillenperikelen

De wolken zijn weer verdreven en de zon schijnt stralend als we opstaan. Ik rijd Kai naar zijn babysit adres tegenover Christine, waar hij drie uur lang op een vijf jarig jongetje gaat passen.

Katja moet ook babysitten bij de overburen (die heeft zo langzamerhand een lucratieve business daarmee!), dus blijft Saskia even alleen thuis.

Omdat ik nu toch in haar straat ben, besluiten Christine en ik onze wandeling van gisteren te herhalen. Ik kan merken, dat ik een tijdje niet met gewichten heb gelopen, want ik voel mijn spieren nog van gisteren! Ik heb me heilig voorgenomen in Aruba iedere ochtend langs het strand te gaan lopen.

Op de terugweg naar huis krijg ik een telefoontje van Saskia. Of ik naar Trader Joe's ga, want ze vond hun bologna zo lekker. Nou, dat vond ik ook, dus ik maak even een omweggetje daarheen. Ik koop ook gelijk een zak met heerlijke bolletjes, die binnen de kortste keren door de dames (Leah is ook weer terug van vakantie) en heer worden geconsumeerd! Er is er nog net een over voor mij!

Na de lunch ga ik mijn nagels laten doen. Nu kan ik mooi gelakt op reis, hoe lang het mooi blijft is de vraag, want zonnebrandolie, zand en zeewater zijn nu niet bepaald een goede combinatie voor gelakte nagels!

Terwijl ik bij de nagelsalon zit bel ik Hour Eyes over Katja's bril. Die hebben we zaterdag middag al besteld en de naam "Hour Eyes" is in dit geval een lachertje! Om te beginnen kon de bril helemaal niet binnen het uur klaar zijn, zoals ze in hun advertenties beloven. Ok, we hebben niet zo'n haast en maandag was vroeg genoeg.

Echter op maandagmiddag krijg ik een telefoontje van een niet zo snugger persoon bij Hour Eyes, dat hij de lenzen per ongeluk verkeerd gesneden heeft en geen ander paar heeft. Nu moet hij ze bestellen en dat kan een paar weken duren! Ik vertel hem vriendelijk, dat dat niet acceptabel is, wij hebben de bril voor vrijdag nodig. Er zijn heel wat Hour Eyes filialen in de buurt, kan hij er niet een opbellen om te vragen of zij die lenzen wel hebben. Nou, dat vindt hij wel een goed idee en inderdaad de winkel in Fair Oaks Mall heeft zo'n paar en die zullen het met een koerier meesturen, zodat ik woensdag (vandaag dus) de bril kan hebben.

Probleem opgelost, of dat dacht ik! Want mijn plan om als mijn nagels droog zijn de bril op te gaan halen wordt meteen door "Jorge" in diggelen geslagen. Hij heeft de lenzen nog niet en weet niet wat er mee gebeurd kan zijn. Ik heb moeite vriendelijk te blijven, maar weet, dat boos worden alleen averechts effect zal hebben. Met veel "please and thank you"'s krijg ik hem uiteindelijk zo ver, dat hij een paar gaat ophalen en nu zal de bril "zeker" morgen klaar zijn. We duimen ervoor!!

Rick heeft vanavond zin in een "date" en ik ben daar ook altijd voor te vinden, natuurlijk. We proberen een nieuw, hoog aangeschreven, restaurant in het oude gedeelte van Herndon uit, het Icehouse Cafe. Ik bestel het gegrilde visgerecht met pittige tomatensaus (met garnalen, scallops, een crab cake en een stukje tilapia), het is voortreffelijk bereid!

posted by Kasaka @ 6:37 PM   ---

|

Tweelingen!!!

Het is bewolkt en regenachtig als ik opsta, iets wat we deze zomer nog niet veel hebben meegemaakt! Ondanks dat is het buiten nog steeds flink warm, hoewel "koud" in vergelijking met voorgaande weken. Even is het wel lekker, hoor, want de natuur heeft natuurlijk water nodig en even zonder zonnebrandcreme is ook wel leuk. Morgen wordt het weer warmer en aan het einde van de week gaan we weer ver over de 30 graden. Zowel in Aruba als hier!

Net voordat hij naar zijn werk vertrekt merkt Rick, dat het kussen in de woonkamer kleddernat is. We verdenken Brynna, want die is ook boven op de slaapbank door haar knietjes gegaan met alle vieze stinkende gevolgen vandien. Met moeite heb ik die met azijn verwijderd.

Ik leg het kussen opzij met de bedoeling het te wassen en rij naar Christine's huis. Gisteren emailde ze me, dat ze erge keelpijn had en waarschijnlijk bacteriele keelontsteking. Ze wil mij niet besmetten en ontmoet me dus buiten. We wandelen iets meer dan een uur en zijn net terug als het keihard begint te regenen. Later in de middag belt ze om te zeggen, dat de keelontsteking inderdaad met antibiotica moet worden behandeld.

Bij thuiskomst merk ik, dat het niet Brynna was op het kussen, maar een lek van het plafond. De enige reden, die ik me kan bedenken, is de badkamer van de kinderen. Bij nadere inspectie blijkt de schimmel daar in de afgelopen maand of zo helemaal de overhand te hebben gekregen. Ik verbied voorlopig douchen daar, tot we alles weer netjes dichtgekalkt en schimmelvrij hebben. Soms vind ik het maar een opgaaf om een eigen huis te hebben! Waarom kunnen we hier niet iemand anders voor aansprakelijk stellen?? Maar dan bedenk ik me, dat dit materiele schade is, er is niemand gewond en het kan allemaal gemaakt worden.

Terwijl ik mezelf loop op te vreten over hoe ons dure huis naar de knoppen gaat (ik ben nogal een persoon van "when it rains it pours", ik geef het graag toe) hoor ik een gejuig van beneden komen. Katja, die op dat moment onder onze douche staat, wordt door haar broer en zus naar beneden geroepen. Druipend nat voldoet ze aan dat verzoek. Verbaasd staar ik naar het tafereel, de gewoonlijk zo preutse en stoicijnse tiener staat druipend in een handdoek gewikkeld naar de computer te grinniken!

De afgelopen dagen hebben alle drie de kinderen zich enorm lopen opwinden over de Sims, het werd een op en neer geren tussen verschillende computers en leeftijden deden er niet toe. Saskia, de jongste, was zelfs de meest alwetende. Het doel? De Sims moesten een tweeling krijgen. En de euforie van nu is, dat ze er een hebben! En ik was getuige van de geboorte (een scherm met ballonnen en "there will be two babies", of zo). Voor de kinderen is dit een juich moment.

Blij, dat Katja op deze manier snel uit de douche is, neem ik er zelf een. Sombere dagen zijn niet mijn favoriet, ook al krijgen we er hier maar bar weinig. Alsof ik nog niet genoeg boeken heb, heb ik enorme zin om een middagje lekker bij Barnes and Noble rond te neuzen.

Voor ik Katja bij haar babysitadres moet afzetten, doe ik nog even "huiswerk" op Amazon.com, lees reviews en dergelijke om te zien of er nog boeken zijn, die ik "moet" hebben. Op die manier weet ik al waar een boek over gaat en hoe anderen het vonden, want aan alleen de kaft kun je toch niet veel zien.

Terwijl ik dit doe belt mijn neefje uit Canada. Hij bedankt voor het boek, dat we voor zijn verjaardag hebben gestuurd, "De Avonturen van Babar". Hij wordt 15 augustus negen en ik herinner me rond die leeftijd Babar gelezen te hebben. Ik babbel nog wat met mijn broer en schoonzusje over hun vakantie in Quebec en van alles en nog wat en dan is het tijd om Katja weg te brengen.

Saskia en Kai willen niet mee naar Barnes and Noble en dus heb ik een heerlijke paar kindervrije uren. In de boekenwinkel bestel ik een latte van Starbucks en ga op speurtocht uit. Na een paar boeken van mijn lijstje te hebben gevonden ga ik in een van de fauteuils zitten en lees lekker een paar hoofdstukken. Zo kan ik zien of een boek ook echt iets is. Een van de boeken, die ik zeker zal kopen, is "Wicked", het verhaal van de "Wicked Witch of the West" van de film "The Wizard Of Oz". Hier is ook een musical van gemaakt, waar we in New York heen wilden, maar die helemaal uitverkocht was.

Bijna twee uur heb ik daar gezeten en gelezen. Ik zag nog een Harry Mulisch boek, vertaald in het Engels natuurlijk, "The Assault". Het stond op een prominente plaats en krijgt heel goede reviews, hij kan er trots op zijn.

Met moeite kies ik vier boeken (Wicked, een "chick lit" boek en twee thrillers) om te kopen en reken af. Het meisje bij de kassa zegt, dat "Wicked" een fantastisch boek is, ik ben benieuwd!

Thuis vraagt Saskia of Laura mag komen spelen en als zij er eenmaal is gaan ze iets maken in de Easy Bake Oven. Het zijn twee kokkinnetjes in spe, heel serieus zetten ze de timer en de produkten smaken erg lekker. Zelfs Kai vindt het leuk en ik heb (letterlijk) geen kind meer aan ze. Ze spelen het zelfs klaar alles zonder spoor op te ruimen!

Eindelijk is Saskia hier oud genoeg voor en het zal niet moeilijk zijn haar Kerstcadeaus te bepalen! Er zijn allerlei Easy Bake produkten op de markt!

Onze poes Meike heeft witte puntjes op haar oren, die hard aanvoelen. Het lijkt niet te jeuken of pijn te doen. Wie weet lezen hier mensen mee, die katten hebben en een idee hebben wat dat zou kunnen zijn?

Rick speelt met zijn nieuwe flits voor onze onderwater camera en ik heb vandaag (Nederlands) gesproken met ons hotel in Aruba. Het is bijna zover! Nog vier nachtjes slapen!

posted by Kasaka @ 10:37 PM   ---

|

Meubels shoppen

Hoe zou het toch komen, dat je soms helemaal onder de indruk bent van de dood van een tv personage, die je niet eens persoonlijk kent?

Toen in 1997 Princess Diana door een auto ongeluk om het leven kwam, had ik daar de eerste gewaarwording van. Toen wij hoorden, dat ze was overleden, zaten we in de wachtkamer van een dokter in Canada, want toen twee jarige Saskia had oorontsteking. Ik was helemaal ondersteboven van de dood van deze prinses, die ik toch echt niet kende en verder geen band mee had. Een heel vreemde gewaarwording! Ik kon het nog wel ietwat uitleggen, want ik heb altijd een affiniteit met haar gevoeld, omdat ze maar een paar maanden ouder was, dan ik. Maar het verklaarde toch niet dat verdrietige gevoel, dat ik stiekem toch voelde. Het is niet zo, dat ik moest huilen of zo, maar het was gewoon geen blij gevoel in die tijd.

Sindsdien zijn er ook anderen overleden, waar ik me toch meer bij betrokken voelde, dan "gewoon" nog zo'n naam. Bij sommige mensen doet het me gewoon meer, dan bij anderen. En vandaag was er weer zo'n overlijden. Peter Jennings van ABC News is aan longkanker overleden. En het bericht schokt me.

Deze van oorsprong Canadese nieuwslezer was zo'n constant in ons leven, hij was er al sinds we hier in 1983 aankwamen (het jaar, dat hij begon met het verslaan van ABC World News Tonight). Een sterk en sympathiek figuur, die het nieuws met een persoonlijke flair bracht. Ik vond hem altijd veel sympathieker overkomen, dan zijn collega's van NBC en CBS. Zijn overlijden treft me. Is het omdat mijn schoonmoeder ook aan longkanker overleed? Zo uit het leven, boem, kanker, boem, dood? Net als het bij mijn schoonmoeder ging. Veel te jong overleden, maar toch, zoals "men" zegt, na een vol en productief leven. Hopelijk wordt er gauw een afdoend medicijn tegen kanker gevonden, tot dan geven we veel en vaak voor het onderzoek naar genezing.

Rick en ik staan samen om half acht op. Het is bewolkt en benauwd buiten. Rick maakt koffie voor mij en we eten een ontbijt van cereal. Hij vertrekt naar zijn werk en ik begin aan mijn gewichtenroutine. Met 20 pond gewichten doe ik zoveel mogelijk oefeningen en ik voel mijn been- en armspieren.

Als afsluiting van mijn routine vandaag neem ik Brynna mee voor een wandeling. Zoals gewoonlijk is ze dolenthousiast bij het weggaan, maar ze haalt de drie kilometer amper. Ik bel mijn zusje op mijn mobieltje en de wandeling gaat lekker snel op die manier. We kletsen over van alles en nog wat en ik ben zoals altijd heel blij, dat ik zo "close" ben met mijn baby zus, die maar liefst bijna 11 jaar met mij scheelt. We wonen bijna 1000 kilometer bij elkaar vandaan, maar spelen het klaar om beste vriendinnen te zijn. Bijzonder, toch?

Net na elven gaat de telefoon en Karin meldt, dat ze bij het Metro station zijn aangekomen. Onze kinderen hebben ernaar uitgezien hun kinderen weer te zien en vertrekken met zijn allen meteen naar beneden.

Karin en ik rijden naar Trader Joe's om daar lunch te kopen. Het lijkt me leuk voor haar om zowel de conventionele (en goedkopere) supermarkten te leren kennen, als de meer milieu bewuste winkels. Trader Joe's is een heel fijne winkel, vaak heel goedkoop (want er is geen middelman) en meestal heel gezond (want toch een beetje reform winkel). Het enige nadeel is, dat het niet groot is en niet alles er te koop is. Toch vinden we er een paar heel lekkere dingen (zoals chips achtige boontjes) en heel gunstig geprijsde wijn.

Maar de kinderen vonden de broodjes van Whole Foods zo lekker en die hadden ze bij Trader Joe's niet. We kochten broodbeleg (kalkoen filet en bologna, een beleg, dat nieuw is voor Karins kinderen) en de wijn.

In het winkelcentrum aan de overkant wil ik even naar Shoppers Food Warehouse. Deze supermarkt is over het algemeen goedkoper, dan Safeway en Giant, maar het is een heel mooie zaak met een heel ruim assortiment. Ik vond er eindelijk de Cherry Cherry Froot Loops, die Saskia al maanden wil proberen, maar die Giant en Safeway telkens niet hebben.

Maar met al hun keuze hebben ze nauwelijks zonnebrandcremes, terwijl ik daarnaar op zoek ben. Ze hebben Ricks favoriet niet. Gelukkig vindt Karin wel de benodigde tandpasta en we begeven ons ieder met een ding naar de "self checkout" te begeven.

Dit is nieuw voor Karin en ik vind het altijd leuk om te gebruiken. Ik reken gauw mijn Froot Loops af, maar Karin klikt per ongeluk twee keer haar tandpasta aan. Een vriendelijke postbode achter ons zorgt, dat de Shoppers Food Warehouse mevrouw helpt om de extra kosten van de rekening te halen en dan zijn we weer klaar.

Ik rijd gauw naar Whole Foods, waar we de lekkere broodjes kopen en thuis maken we lunch klaar met brood, bologna, kalkoen, kaas en aardbeien. Karins drie kinderen en Kai vinden de Bologna lekker. Katja ook, maar die moet op de calorieen letten en eet dus kalkoen en Saskia houdt het bij Parrano kaas. Karin en ik hebben van die heerlijke meergranen broodjes met kaas en kalkoen. Iedereen geniet van de lunch.

Voor de lunch waren Jeroen en Danielle Katja en Kai klaverjassen aan het leren. Net toen we klaar waren kwam Katja's vriend Tom om Jeroen te ontmoeten en niet veel later Betsy, een andere vriendin van Katja.

Karin en ik besloten naar Fair Oaks Mall te gaan, zodat ik haar Sears kon laten zien, de plaats waar iedereen zijn stofzuigers, afwasmachines en andere huishoudelijke apparaten aanschaft.

Behalve Sears bezochten we ook een aantal anderen zaken met spullen voor slaapkamers en meubelen. Onder anderen J.C. Penney's was leuk voor Karin om te zien. Bij Dry Ice kocht ze een fel gele klamboe voor haar jongste dochter.

Na de mall rijden we naar Fairfax Corner, waar we op zaterdag een interessante meubelzaak, Arhaus Furniture, hadden gezien. Karin en ik besluiten er, ondanks de regen, even een kijkje te gaan nemen. Het is een heel interessante en originele zaak, maar wel iets, waar je je hele huis mee moet inrichten, wil het een beetje bij elkaar passen.

Kortom, het is hier niet makkelijk om een meubelzaak te vinden, waar je ronduit slaagt. Dat hebben wij altijd al ervaren, maar het is alweer jaren geleden, dat ik naar meubelen heb gekeken. Er is niets veranderd, want het blijft leuk om je te verbazen over wat sommige mensen kennelijk prachtig vinden, maar toch ook sommige mooie meubelstukken te begeren, ze zijn prachtig, maar om er zoveel geld voor uit te geven?

Na zo'n vier uur winkelen zijn we klaar om naar huis te gaan. Daar treffen we de helft van het gezelschap ietwat verveeld aan. Helaas zijn mijn kinderen aan de Sims verslaafd en zonder overziend ouderschap gaat het dan mis. Katja, Betsy en Jeroen hebben zich wel vermaakt, Maaike en Saskia misschien ook, maar ik denk, dat het verschillend was voor Kai en Danielle. Kai vertelde me tenminste teleurgesteld, dat ze het klaverjassen niet verder hadden geleerd, omdat de tieners er geen interesse in hadden.

De nieuwe regel voor Saskia is nu, dat als er vriendjes of vriendinnetjes zijn er geen computer wordt gespeeld. We zullen zien!

Als we de Nederlandse familie weer zien zullen ze inmiddels in hun nieuwe huis zitten en waarschijnlijk (hopelijk!) al hun spullen alweer hebben. Op vrijdag krijgen ze de sleutel van het huis en op dinsdag komen hun spullen. Als wij op de 25e weer terug zijn zijn we vast van plan zo gauw we kunnen een housewarming visit te maken!

Nu gaan we een heel Amerikaans fenomeen bekijken: Miss Teen USA. Dit soort miss verkiezingen blijft toch wel typisch Amerikaans. Over de jaren wordt er gewerkt de talenten versus de uiterlijken, maar als je het mij vraagt is het laatste toch waar het om gaat!

posted by Kasaka @ 7:42 PM   ---

|

Joodse geschiedenis en Haaievinnen

Ergens tussen slapen en waken vanochtend bedenk ik me, dat ik niet weet, waar de paspoorten zijn. Zonder paspoorten geen Aruba! Het is net zeven uur en het werd laat gisteravond, dus te vroeg om op te staan. Maar de gedachte knaagt aan me en laat me niet meer los. Ik moet gewoon gaan kijken of ze op hun gewoonlijke plaats in onze kluis liggen.

Nerveus toets ik de code van de kluis in en ik vind er van alles, maar geen paspoorten. De laatste keer, dat we ze bij ons hadden was in mei, toen we naar Canada gingen. Was ik vergeten ze uit mijn backpack te halen? Met kloppend hart doorzoek ik mijn backpack, geen paspoorten.

Er zit nu niets anders op, ik moet Rick vragen of hij er iets vanaf weet. Slaperig zegt hij het kluisje in de muur te proberen en Goddank vind ik ze daar! Opgelucht ga ik nog even terug naar bed, maar kan de slaap niet meer vatten.

Buiten is het bewolkt, maar warm. Christine vertelde me gisteren, hoe hun Nederlandse gasten iedere keer als het bewolkt was buiten ook verwachtten, dat het koud zou zijn. Niets is minder waar!

Ik zet een sterke kop Starbucks koffie voor mezelf (Rick drinkt thuis alleen thee) en neem een kom cereal. Ik heb om half elf met Claudia afgesproken en wil voor die tijd nog gaan rennen.

Hoe ik begin oktober bijna 16 kilometer in minder dan twee uur zal gaan rennen is me op het moment een raadsel! Met moeite en zo af en toe gewoon lopen, voltooi ik vandaag 5 kilometer!! Het zweet druipt ervan af en ik heb mentaal ook helemaal geen zin. Fietsen kan ik eindeloos, hardlopen is toch weer heel iets anders! Hopelijk helpt het om alles samen met Kirsten te doen, die deze week op vakantie naar het Zuidwesten van de VS is.

Maar goed, ik voltooi de 5km en dat is mijn doel voor vandaag. Na een snelle douche rijd ik naar Claudia's huis. Zij is mijn "oudste" vriendin hier, we zijn al 11 jaar bevriend met elkaar. Een paar jaar geleden is zij door een nare scheiding gegaan, maar nu gaat alles wat dat betreft beter dan gehoopt. Ze heeft het enorm druk, want ze werkt aan haar Ph.D. in Neuroscience aan de University of Maryland en waar de meeste mensen daar 6+ jaar over doen wil zij het in 4 jaar gedaan krijgen! Ik heb enorme bewondering voor hoe zij haar leven in goede banen heeft geleid na de scheiding!

Ik parkeer de van in haar oprit en we lopen samen de straat over naar de Metro. We lopen langs ons oude rijtjeshuis en Claudia vertelt me, dat het buurhuis net is verkocht voor $750.000!!! Wij verkochten ons huis, hetzelfde model, voor $260.000 zes jaar geleden. Onvoorstelbaar! Als we dat hadden geweten, hadden we het huis eerst verhuurd en dan verkocht. Maar ja, hindsight is 20/20 (achteraf zie je alles perfect helder).

We nemen Metro's oranje lijn naar Metro Center en besluiten de acht blokken van daar naar het Building Museum te lopen, in plaats van over te stappen op de rode lijn.


Het Building Museum

Het National Building Museum, waar we nog nooit geweest waren, ligt vlak bij Chinatown. Een vriendin van Claudia heeft daar een tentoonstelling over de geschiedenis van de Joden in Washington. En die is ons doel.

We lopen de acht blokken al kletsend en ik verbaas me over de mooie gebouwen. Dit is een oud gedeelte van de stad en vroeger werden de gebouwen hier met allerlei versieringen en beeldhouwwerken gebouwd. We lopen onder anderen langs een neo-klassiek gebouw met kolommen en 1879 in de gevel gehouwen. Erg mooi. De geschiedenis van dit land mag dan kort zijn, maar interessant en rijk (niet financieel, maar kwa gebeurtenissen) is hij ook!

Het Building Museum is een mooi roodstenen gebouw, ook van rond de eeuwwisseling, met allerlei beeldhouwwerken er om heen. Zoals de meeste nationale musea in de stad is de toegang hier gratis. Onze tassen worden even gecheckt en dan lopen we de adembenemend mooie hal in! Klassieke kolommen en een fontein maken deze hal tot een zeer gezochte plek om gala's en andere interessante bijeenkomsten te houden.

Wij zoeken in het immense gebouw naar de tentoonstelling, waar Claudia naar toe wil. Er zijn maar een paar tentoonstellingen, dus we vinden het al gauw. De tentoonstelling is opgezet alsof je door een fotoalbum bladert. 350 jaar geleden arriveerde de eerste Jood in Manhattan (toen Nieuw Amsterdam) en 200 jaar geleden kwam de eerste Jood naar Washington. De tentoonstelling is interessant en vooral opvallend is de zakengeest van de Joden. Veel grote namen van winkels zijn Joods: Saks Fifth Avenue, Hecht's en van niet zo lang geleden Hechinger's, een doe het zelf zaak, die nu over de kop is, maar waarvan de stichter het podium voor de inauguratie van Franklin D. Roosevelt heeft gebouwd.

De indrukwekkende hal van het National Building Museum

Er wordt verteld over de rol van de Joden in de Burgeroorlog hier in de VS en Claudia en ik verbazen ons erover, dat Joden zowel aan de Zuid als aan de Noord kant vochten. Je zou verwachten, dat een volk, dat onderdrukking heeft gekend, zeker niet de Zuid kant zou kiezen!

Een deel van de tentoonstelling

Na een uurtje hebben we ons brein gevuld met allerlei informatie en zijn klaar om verder te gaan. We willen nog een andere tentoonstelling tot ons nemen en kiezen degene over hoe beton in allerlei moderne architectuur wordt gebruikt. Het blijkt heel interessant en het gebouw van Centraal Beheer in Apeldoorn is in de tentoonstelling opgenomen.

Na deze tentoonstelling houden we het Building Museum voor gezien en lopen een aantal blokken verder naar Chinatown om een restaurant om te lunchen te vinden. Chinatown hier in Washington heeft een mooie Chinese boog (zie foto's in januari op dit blog), maar het haalt niet in grootte bij New York of San Francisco. Het geheel is misschien 4 blokken groot.

Chinatown's H Street

De hoofdstraat is "H" Street, waar een heel aantal restaurants aan liggen. Het grootste is Tony Cheng's, waar er beneden een Mongoolse barbecue is en boven het Chinese restaurant. Claudia en ik wilden Chinees eten (ook al omdat Rick dat niet lekker vindt) en dus gaan we naar boven.

Daar bevinden we ons opeens in een ander land! Alles is Chinees en de bediening spreekt nauwelijk verstaanbaar Engels. Omdat het zondag is en lunchtijd vallen we met onze neus in de Dim Sum, een soort Chinese brunch.

Bijna twintig jaar geleden heb ik voor het laatst "Dim Sum" gegeten in een super Chinees restaurant in New York's Chinatown. Toen bestelden mijn toenmalige vriend en ik blindelings van het karretje (niemand sprak Engels en de kaartjes waren in het Chinees) en alles smaakte even afschuwelijk (we bestelden zelfs per ongeluk oogballen van een of ander dier, ik word nog misselijk bij de gedachte!). De uiteindelijke rekening was veel hoger, dan we voor een "ontbijt" wilden besteden, terwijl we niets lekkers hadden gehad. Ik ben dus nogal huiverig voor "Dim Sum".

Bij dit restaurant krijgen we ook een gewoon menu, maar de prijzen daarop zijn toch wel hoog voor een lunch. Claudia is duidelijk geinteresseerd in de Dim Sum en de bediening hier spreekt, hoewel vrijwel onverstaanbaar, Engels. Claudia vraagt mij, wat hij zegt en tot mijn verbazing versta ik hem. Het resultaat van jarenlang honderden verschillende accenten aanhoren aan de telefoon!

We bestellen een aantal "dumplings" van het Dim Sum menu. Claudia vooral vegetarisch en ik bestel ook voornamelijk wat ik ken (Shu Mai, met garnalen en crab). Maar ik wil ook wel wat avontuurlijks proberen (gerechten op het menu zijn: kippenpoten (de echte klauwen), varkensbuikjes, kwallen en nog meer van dat spul) en bestel haaievinnen dumplings. Die lijken me het minst "eng" van de exotische keuzes en inderdaad smaakten ze prima. Een beetje taai, maar dat is te verwachten van haaien. We zijn in ieder geval verzeild geraakt in een authentiek Chinees restaurant en de clientele is daar ook naar. Er zijn wel andere Amerikanen, maar het merendeel is Chinees.

Na dit avontuurlijke maal rekenen we af en lopen terug richting Metro. Claudia is duidelijk niet bekend in dit deel van Washington en ik leid. Ze is onder de indruk daarvan, maar zolang er letter en nummerstraten zijn, zal ik de weg niet kwijtraken in de stad. Natuurlijk zou dat wel veranderen als het idiote voorstel om 16th Street naar Ronald Reagan te vernoemen doorgang vindt!

We vinden Metro Center met gemak terug en binnen het uur staan we weer in Vienna. Dit is waar ik zo van geniet: je stapt op de metro, gaat naar een onbekend gebied, doet allerlei indrukken op en rijdt weer terug. Beter kun je je zondag toch niet besteden?

Vanavond bestellen we Japans, om in de Aziatische sfeer te blijven. De hele familie is daar dol op, dus dat is makkelijk!

posted by Kasaka @ 8:09 PM   ---

|

"Must Love Dogs"

Om kwart over acht ben ik echt uitgeslapen en de zon schijnt in mijn gezicht. Hoe Rick daar doorheen kan slapen is me een raadsel. Ook Saskia in de slaapzak naast me ligt nog in diepe rust (ze gaat weer door een "bange" periode, dan slaapt ze liever naast mijn bed, dan in haar eigen bed).

Buiten op het deck drink ik een lekkere kop koffie en bedenk me dan hoe ik vandaag mijn beweging zal krijgen. Het is heerlijk buiten, lang niet zo vochtig als het geweest is en koeler. Ik moet Saskia en Maaike (voor Karin) vandaag bij het Community Center opgeven voor gymnastieklessen in de herfst.

Ieder kwartaal komt er een brochure uit met allerlei creatieve klassen en fitness klassen voor alle leeftijden. Deze zijn goedkoper voor mensen, die in binnen de grenzen van Vienna wonen en die krijgen ook als eerste de kans om zich op te geven. Tussen 8 en 12 vanochtend moeten de "town residents" zich opgeven.

Gisteren is ons verteld, dat Karin en Frank net buiten Vienna wonen, dus ik schrijf een hele brief om uit te leggen, dat Maaike net in het land is en Saskia haar kan helpen met de taal en of ze alsjeblieft een keer een uitzondering kunnen maken en een niet-Vienna inwoonster alvast inschrijven.

Rick wordt eindelijk wakker en ik haal hem over om mee te lopen. Voor we op weg gaan bezoeken we even onze buren, waarvan de baby een paar weken een soortgelijke operatie aan zijn hoofd heeft ondergaan als Kai toen hij 11 weken was. Het jochie ziet er prima uit en we kletsen even gezellig. Ray, onze buurman, die zelf ontzettend sportief en athletisch is, zegt onder de indruk te zijn van de 10 pond gewichten, die ik meedraag, hij had 5 pond gedacht, maar vindt 10 pond heel wat. Zo is het dus gegroeid, ik ben met 5 pond begonnen en draag er nu 10 in iedere hand. Als dat te makkelijk wordt, gaan we naar de 12 en zo voorts. Maar dat zal nog even duren!

Na een kwartiertje nemen we afscheid en lopen de twee mijl naar het Community Center. Daar vinden we uit, dat Karin en Frank wel degelijk binnen de grenzen van Vienna wonen en mijn hele brief is voor niets. Ook wel makkelijk, want nu zijn Maaike en Saskia verzekerd van een plaats in die klas.

Na deze wandeling zijn we dorstig geworden en Starbucks is vlakbij. Daar is het gezellig druk en ik bestel een Grande (tweede grootte) Skim Iced Chai Tea Latte. Jammie! Rick neemt een warme hazelnoot latte, hoe hij een warm drankje nu kan drinken is mij een raadsel!

We raken in een serieus gesprek over zijn baan en voor we het weten zijn we weer thuis! Onderweg zien we allerlei huizen te koop (onze buurman vertelde ons, dat het nogal armoedig uitziende huisje even verderop voor $569.000 te koop staat!) en we vinden sommige huizen erg leuk en anderen doen ons niets. Het lijkt wel alsof er geen code bestaat over hoe de nieuwe huizen er uit kunnen zien, want sommigen zijn werkelijk ongelooflijk lelijk.

We komen precies op tijd thuis om Peapod aan te treffen. Omdat we binnen de week op reis gaan komen ze vooral diereneten brengen. Maar ook melk (de gallons hier zijn echt heel zwaar om te dragen en ons gezin drinkt met gemak drie gallons per week op) en soda's, Rick drinkt zeker 24 diet Mountain Dews per week! Het is hem vergeven, want het is zijn enige zonde.

Na de lunch neem ik Katja mee om een nieuwe bril uit te zoeken bij Hour Eyes (leuke woordspeling toch: "our eyes" en "hour eyes" worden hetzelfde uitgesproken, de reclame is om binnen het uur je bril klaar te hebben, de praktijk pakt anders uit) . Ze draagt vrijwel nooit een bril, maar zonder contact lenzen kan ze heel slecht zien, dus er moet altijd rekening worden gehouden met de "what if".

We twijfelen bij het kiezen van een nieuw montuur, want de mode hier is nogal sterk. De monturen zijn zwart en opvallend. Toch staat het Katja wel. Ze vindt vier monturen, die leuk staan, maar twee daarvan zijn idioot duur. Die vallen af, want ze draagt zo'n bril praktisch nooit. Ze maakt een keuze uit de andere twee en we bestellen die.

Na veel gedoe wordt ons verteld, dat het "met haar lenzen" (waarvan ik weet, dat er niets bijzonders mee is) toch wel moeilijk is om binnen het uur klaar te zijn. Is het ok om de bril maandag na 5 uur op te halen? (hoezo "Hour" eyes?) Maar zolang we hem hebben voor we naar Aruba gaan is het best, dus we zeggen "OK". De bril is trouwens niet duur, $125 voor het montuur en de glazen, wat ik heel redelijk vind en dus prompt betaal.

Als we thuis komen is Rick druk bezig de snorkel spullen te evalueren, welke kinderen zijn hun finnen ontgroeid en zijn de maskers nog goed en dergelijke. Hij zal morgen naar de duikwinkel gaan en het nodige aanvullen of vervangen.

Rond half vier komt mijn vader om te gaan zwemmen. We staan allemaal klaar, want hoewel het zogenaamd koeler zou zijn vandaag, komt het kwik nog ver over de 30 graden. We dobberen met zijn allen een uurtje lekker in het water.

Daarna keren we huiswaarts en douchen, want we willen gaan eten en een film zien bij Fairfax Corner. Fairfax Corner is een leuk centrum geworden met veel winkels, restaurants en een gigantische (en dat bedoel ik dan in de letterlijkste zin van het woord) bioscoop.

Rick heeft zijn zinnen gezet op het Rio Grande Cafe daar en bij aankomst wordt ons verteld, dat we 35 tot 40 minuten moeten wachten. We krijgen een pager, waarvan de lichtjes blauw zullen gaan knipperen als wij aan de beurt zijn. We wachten gelaten, want we weten, dat de andere restaurants in de buurt tenminste zo'n wachttijd hebben en onze films beginnen pas om half acht. Rick gaat intussen tickets voor de bioscoop kopen, de mannen gaan "Stealth" zien en de dames "Must Love Dogs".

Al na 20 minuten begint de pager te trillen en allerlei blauwe lichtjes te knipperen. We worden naar een grote tafel voor zes personen gebracht in een heel lawaaierige eetzaal. We moeten gillen om ons verstaanbaar te maken. Saskia en ik vinden dat helemaal niet leuk, maar we hebben zo'n honger, dat we het maar voor lief nemen.

Het eten is werkelijk super! Alles smaakt net gemaakt en de tortilla's komen voor onze ogen van de lopende band af. Het is al het lawaai en het wachten helemaal waard.

Precies op tijd zijn we klaar en we lopen naar de bioscoop. We kopen de nodige drankjes en dan gaan de "mannen" de ene kant op en de "vrouwen" de andere kant. Onze film is leuk, "Must Love Dogs" is een klassiek "boy meets girl" verhaaltje, precies waar we zin in hadden. De "Stealth" film is ook erg goed vinden de heren (inclusief mijn vader, die nogal eens kritisch is over films).

Thuis buigen de meisjes zich over de Sims en drinken de volwassenen nog een glaasje wijn buiten, waar het krekelconcert zo mooi is, dat ik het op wil nemen en hier wil neerzetten. Maar ik weet niet hoe ik dat zou kunnen doen. Het is wel een heel uniek geluid en zo heel zomers!

posted by Kasaka @ 10:18 PM   ---

|

"The Good Life"

Dat is de spreuk op onze nieuwe vlag, die hier van het dek vrolijk hangt te wapperen. Ik vind hem zeer toepasselijk, vooral omdat er een zwart witte kat op staat, die achter vlinders aangaat, precies als onze Snickers. Maar wij leven gewoon ook inderdaad "Het goede leven".

Heerlijk vind ik dit, zo rond zonsondergang de laptop mee naar buiten en via ons wireless netwerk zit ik zo op het internet. Ik ben omringd door natte baddoeken, die lekker kunnen drogen, want het ziet er niet naar uit, dat we het beloofde onweer zullen krijgen. Althans niet voor we gaan slapen, even onthouden om de doeken voor het naar bed gaan binnen te halen, zodat we niet door een nachtelijke onweersbui worden verrast.

De lucht begint al droger aan te voelen, een koufront (ha ha) komt vanavond over ons heen en morgen zal het dus minder vochtig en koeler zijn. De voorspelde dertig graden zullen bijna koud aanvoelen.

Om half zes vanochtend staat Rick muisstil op. De arme man moet werken! Ik voel me daar soms heel schuldig over, ook al weet ik, dat hij van zijn werk geniet en het drie kinderen naar de zin maken ook niet altijd een peuleschilletje is.

Hij kleedt zich mooi aan, leuke das, wit overhemd en net donkerblauw pak, jammer, dat dat bij thuiskomst altijd meteen wordt ingewisseld voor een t-shirt en shorts! Ik wens hem slaperig "good luck", want hij heeft een belangrijke presentatie voor de boeg (en hij is succesvol, want hij zorgt ervoor, dat de klant een bestelling van de concurrent afzegt).

Vervolgens schrik ik om kwart over acht weer wakker. Iedereen ligt nog in diepe rust en ik maak mezelf gauw een kop koffie en wat cereal. Karin en de kinderen zullen om 11 uur komen en voor die tijd wil ik nog een end gaan fietsen.

In de verte hoor ik de katten miauwen en ik loop naar de basement om ze uit hun kamer te laten. Daar hoor ik een diepe stem en denk even, dat een van de kinderen de tv overnacht heeft aangelaten. Ik was vergeten, dat Kai zijn vriend Michael te logeren heeft gehad en die is de bezitter van die zware stem. Het is wel grappig om te zien hoe verschillend de ontwikkeling van de jongens op deze leeftijd is. Kai heeft nog helemaal geen diepe stem, hoe graag hij dat ook zou willen (en kunstmatig verdiept als hij met vrienden spreekt).

Rick heeft mijn fietsbanden hard opgepompt en ik rijd dit keer naar het oosten, naar Falls Church. Deze rit is veel stedelijker, dan de rit naar het westen en heeft ook wel wat. Zo rijd ik over een brug, waarbij ik de tien banen van de Washington Beltway onder me heb. En even later de zes banen van interstate 66.

Omdat ik vandaag minder tijd heb, keer ik bij het bordje "Leaving Fairfax County, entering Falls Church" om. Om daar te komen heb ik een flinke heuvel moeten beklimmen en de terugrit is heerlijk! Met 25,7 mijl per uur vlieg ik die heuvel weer af. Mijn snelheidsmeter houdt het allemaal prima bij. Ik heb er dan ook alweer 6 mijl opzitten en de uiteindelijke rit wordt 11,24 mijl. En ik heb 535 calorieen verbrand volgens mijn hartslagmeter. Al die nummers bijhouden vind ik leuk. Ik hou een soort wedstrijd met mezelf, het moet telkens meer en telkens harder, hoewel ik het in deze hitte minder voor elkaar krijg. Er moet nog heel wat training aan te pas komen, wil ik die 10 mijl in oktober kunnen rennen!

Net op tijd om een douche te nemen ben ik terug, mijn haar is net droog als Karin belt, dat ze op het Metro station staan. Ik haal ze gauw op en de kinderen vertrekken na een heel klein beetje onwennigheid naar beneden om een spelletje te spelen. Onze kinderen vinden het erg leuk met hun kinderen, wat ik ook weer bijzonder vind, ze vroegen allemaal gisteren wanneer we ze weer zouden zien en Katja was oprecht teleurgesteld, toen ze uitvond, dat dat vandaag was en zij vanmiddag moest babysitten.

Karin en ik gaan lunch kopen bij Whole Foods. Na alles wat ik daar op mijn blog over heb geschreven viel het haar geloof ik helemaal niet tegen. Het is ook een aantrekkelijke winkel en de broodafdeling heeft heerlijke keuzes.

We kopen rookworst en broodjes en jonge Goudse kaas en doen daar thuis een heerlijke lunch mee. Na het eten vragen we de kinderen of ze mee willen om de verschillende winkels te gaan ontdekken, maar een voor een hebben ze daar geen zin in, zodat Karin en ik er samen op uit gaan en de zes kinderen thuis laten spelen.

We rijden eerst naar Fair Lakes Mall, een "strip" mall met allemaal grote zaken (strip mall betekent, dat het niet overdekt is, maar dat alle winkels langs een lange straat liggen met een enorme parkeerplaats ervoor). We rijden langs Petsmart en lopen even Thomasville binnen, voor meubelen, maar we staan net zo snel weer buiten, want de meubelen ogen net zo ouderwets als de zeer oude man, die ons vraagt of hij ons van dienst kan zijn. Kindermeubelen hebben ze al helemaal niet.

Hiernaast ligt de grote DSW schoenenwinkel met daarnaast een Payless schoenenwinkel. Ik neem Karin bij de laatste naar binnen, in de hoop slippers en waterschoenen voor Saskia te vinden. Het lukt mij niet, maar Karin is onder de indruk van de superlage prijzen en vindt leuke slippers voor een van haar dochters.

Deze "strip mall" is zo groot, dat je van winkel naar winkel moet rijden. We stappen dus weer in de auto en rijden langs de gigantische Toys R Us en parkeren weer bij Target. Van de grote winkelketens als Target, Walmart en K-Mart is dit mijn favoriet. Target heeft leuke moderne dingen en de kwaliteit is ook goed. Karin kijkt haar ogen uit en koopt zelfs nog een paar lampjes voor de kamers van haar kinderen. Ze hebben precies de kleuren, die de kinderen in hun kamers willen.

Hierna rijd ik terug naar Vienna via Oakton en ik wijs van alles aan. Arme Karin, de indrukken moeten overweldigend zijn, alles is zo nieuw en anders. Ik bewonder haar enorm, want ze heeft niet alleen zichzelf om te acclimatiseren, maar ook alle drie haar kinderen. Het is duidelijk, dat ze hun rots is, de kinderen zijn rustig en laten alles enthousiast op zich afkomen. Petje af voor Karin (en de kinderen, want die passen zich ook maar heel makkelijk aan)!

We stoppen bij de Furniture Store in Vienna, waar de meubels heel wat moderner zijn, dan bij Thomasville. Helaas toch nog niet echt wat gezocht wordt, maar het is gunstig, dat niet alles er antiek uitziet.

Onze volgende stop is het DMV. Karin wil uitvinden wat ze moeten doen om een rijbewijs te halen hier in Virginia. We lopen binnen en er staat een lange rij wachtenden. Ik kijk rond en loop zo tegen de keurig geklede zwarte meneer voor me aan. Ik verontschuldig me, maar het is natuurlijk wel stom, Karin en ik proberen niet te hard te lachen, iedereen is zo serieus!

We kijken onze ogen uit. Het geheel oogt zo modern, er zijn electronische "raampjes" en een zoetgevoisde electronische vrouwenstem roept om, dat nummer "F566" zich naar "raam" 15 moet begeven. Allerlei mensen zitten rustig op hun beurt te wachten. Maar wij moeten eerst nog door de rij heen, die intussen tot buiten de deur (in de 38 graden hitte) is uitgegroeid.

Gelukkig gaat het allemaal sneller, dan het lijkt en is degene achter het loket echt vriendelijk. Ze vertelt ons wat er gedaan moet worden, want tenslotte hebben Karin en Frank al een Nederlands rijbewijs en ze zijn hier op een visum. Met formulieren en een theorie boek gaan we weer op weg. Nu kunnen ze de verschillen met het Nederlandse verkeer bestuderen en het examen stelt verder weinig voor.

Als laatste stoppen we bij de Michael's vlakbij ons. Karin heeft twee grote hobbies, die ik ook graag zou leren: aquarelleren en mozaieken maken. Bij Michael's vond ze genoeg materiaal om die voort te zetten. Het is zo'n heerlijke zaak, als je knutselen leuk vindt! Ze hebben nu alweer alle herfstspullen en een aantal kerstspullen.

Rick belt intussen, dat hij op weg naar huis is en zin heeft om te gaan zwemmen. Nou, daar hebben wij na alle hitte ook wel zin in en Karin heeft wel weer genoeg nieuwe indrukken binnen. Thuis treffen we alle kinderen happy op de computers aan en binnen de kortste keren zijn de zwempakken aan en liggen we in het lekkere water.

We zwemmen zo'n anderhalf uur en dan brengen Kai en ik Karin en de kinderen terug naar de metro. Weer een heel leuke dag samen. Zoals we hier zeggen, "shades of things to come?", het zal zo leuk zijn ze praktisch als buren te hebben!

Nu kijken we met zijn allen naar de oorspronkelijke "Willy Wonka and the Chocolate Factory", heel grappig nu we de versie met Johnny Depp hebben gezien. En gelukkig zijn de baddoeken inmiddels droog en binnen, want het rommelt en bliksemt vervaarlijk nu! We hebben net een van de mooiste bliksemschichten in jaren gezien, jammer, dat het zo moeilijk is het op film vast te leggen!

posted by Kasaka @ 9:05 PM   ---

|

Puf, puf, puf!

We hebben hier een ontzettend warme zomer en niet alleen hier, maar alle staten en Canadese provicies ten oosten van de Mississippi hebben het warm. Dit leidt tot een record verbruik aan electriciteit door de hitte. Een aantal jaren geleden had dit een grote "black out" tot gevolg, maar tot nu toe gaat het goed.

Het is warm, maar er worden geen record temperaturen gebroken. Zo werd het hier vandaag 98 graden (37 graden celsius) en het record is 102 graden (bijna 40 graden C). Toen we 21 jaar geleden hiernaartoe verhuisden stonden we ook versteld van de hitte van de zomers hier. Omdat het in de winter zo koud kan worden, verwacht je dat gewoon niet, vooral omdat we hier toch maar zo'n 3 uur rijden van de kust verwijderd zijn.

Ondanks alle hitte zijn er dit jaar nog maar weinig tot geen "code red ozone alerts" geweest. Vandaag is het code orange, maar volgens mij is dat wat overdreven, want het is lang niet zo vochtig als voorspeld en die vochtigheid maakt, dat de luchtkwaliteit veel minder wordt.

Maar misschien wil ik dat ook wel denken, omdat ik heel stout benzine ben gaan pompen vanochtend (voor $2,34,9 per gallon, best duur!). Dat mag eigenlijk niet op ozon dagen. Maar Kai moet babysitten bij een vijfjarig Hongaars jongetje in Christine's buurt en nadat ik hem heb afgezet is het benzinestation op mijn weg terug. So be it.

Twee uur later haal ik hem weer op. Timea, de moeder van het Hongaarse jongetje, is dolblij met Kai's hulp. Adam is nogal voor op zijn leeftijd en samen met Kai heeft hij een ingewikkelde motorfiets van K'Nex in elkaar gezet. Kai heeft het ook leuk gevonden merk ik aan zijn reacties (Kai is nogal van de stille). Voor mij is het telkens een openbaring als een andere moeder een van mijn kinderen zo'n grote hulp vindt (Katja heeft intussen een lucratieve babysitting business opgebouwd). Als ze nu ook zo behulpzaam waren thuis...

Op de terugweg stoppen we nog gauw even bij Petco. Helaas heeft Brynna besloten om weer eens overal in huis te plassen, dus moeten er weer gallons Nature's Miracle aan te pas komen!

Als we thuiskomen is Laura, mijn massagetherapiste, er al. Ze kletst gezellig met de meisjes. Wat een luxe, dat ik haar maar hoef te bellen en ze komt zo naar ons huis. De massages zijn pijnlijk, maar het was hard nodig. Gelukkig is Laura intussen ook een vriendin geworden en we kletsen over van alles en nog wat, waardoor de pijn minder voelbaar is en het uur sneller voorbij gaat.

Ze zal vanaf volgende week ook weer voor de katten zorgen en is duidelijk dol op ze. Snickers (ons mannetje) kent haar helemaal en ligt lui op haar schouders. Onze viervoetige schatjes zijn in goede handen bij haar!

Na de massage komt Saskia's vriendinnetje Laura (haar vader vindt mij de ultieme babysitter) en we gaan met zijn allen naar het zwembad. Een goede afleiding, want Kai en Saskia vliegen elkaar constant in de haren.

Bij het zwembad hoor ik geen piep meer van ze en ik klets gezellig met een aantal kennissen, die ik alleen in de zomer zie. De tijd vliegt en voor we het weten is het zes uur.

Precies als Rick thuiskomt zijn wij ook thuis. We bestellen vanavond van Outback Steakhouse, omdat onze buurjongen daar werkt en Rick hem een goede tip wil geven. Hun steak is werkelijk zo zacht, dat hij als het ware op je tong smelt. We eten dus erg lekker en genieten verder van de lekker warme avond.

Deze hele warme dagen heten de "Dog Days of August". Daar zit een heel verhaal achter, niet alleen, dat het gewoon hondswarm is. Morgen nog een hete dag en daarna wordt het "koel" (85 graden=30 graden).

posted by Kasaka @ 2:34 PM   ---

|

Het concert der natuur

Het is pas negen uur en alweer bijna 30 graden! Ik fiets op het W&OD pad richting Reston en ik geniet. De wind, die van de bergen komt, voelt nog lekker fris aan en het is helemaal niet druk op het pad, slechts zo af en toe hoor ik achter me "On your left!" en komt er een racefietser voorbij.

Het is alweer een paar weken geleden, dat ik hier fietste en de natuur ziet er toch weer anders uit, maar klinkt vooral ook anders, dan een maand of zo geleden. De cicades, weliswaar niet zo'n plaag als we vorig jaar hadden, die komt slechts eens in de 17 jaar de grond uit, zijn in grote getalen de bomen ingevlogen en hun concerten overstemmen bijna het gezang van de vogels.

Naast me in het gras hoor ik de krekels hun aandeel geven aan het concert der natuur. In de verte kwaakt zo af en toe een kikker en ik hoor de Canadese ganzen, die lui bij het beekje liggen, kwaken. Boven me cirkelt een mooie havik, die zo af en toe schril gilt.

Door de zware diepgroene begroeiing langs het pad zijn er minder dieren te zien in deze tijd van het jaar, maar horen doe je ze des te meer! Een uitzondering zijn de prachtig gekleurde vlinders, die elegant van bloem naar bloem vliegen.

Na anderhalf uur fietsen ben ik weer thuis en het valt me op, dat onze "vlinderstruiken", enorme Buddleia's, ook alweer vol vlinders zitten. Dat is te mooi om voorbij te laten gaan en ik grijp mijn fototoestel met macrolens en probeer mooie foto's te maken. Dat valt niet mee, want iedere keer als ik er een goed in focus heb, vliegt hij weer op. Ach, zo heb ik nog eens wat te doen. Hieronder het resultaat van mijn pogingen. De meeste vlinders zijn Easter Tiger Swallowtails (de gele en de zwarte):







De kinderen ruimen intussen alle drie hun kamers op. Dat is vooral bij Katja hard nodig, die aardt naar haar vader en bewaart letterlijk alles! Bij Kai is het het omgekeerde, als ik niet uitkijk is zijn kamer helemaal leeg na zo'n opruimbeurt. Ik sjouw de volle zakken met vooral veel oude tijdschriften naar buiten, jammer, dat vanochtend net de vuilnis is opgehaald!

Omdat ik telkens buiten word opgegeten door de muggen en mijn Sam-E op is, besluit ik naar Whole Foods en Giant te gaan. Bij Whole Foods haal ik ook lekkere spritzers, seltzer water met een fruit smaakje, waar we allemaal dol op zijn.

Voor ik naar Giant ga, zoek ik bij Michael's naar nieuwe siervlaggen. Degenen, die nu voor en achter ons huis hangen zijn helemaal verbleekt door de zon en dateren nog van 4 juli. In de uitverkoop vind ik een paar leuke vlaggen en hang die bij thuiskomst meteen op.

Bij CVS vind ik uiteindelijk heel sterk anti-muggenspul en ik neem me voor het meteen overal te spuiten! Er wordt telkens gewaarschuwd voor het West Nijl virus, dat door muggen kan worden overgebracht en ik heb genoeg van het gekriebel, ze vinden mij verschrikkelijk lekker!

Nadat ik gespoten heb om de muggen te verjagen, installeer ik me lui in een tuinstoel met mijn boek. Na een paar uur lezen is het boek nu helaas uit, het was werkelijk heel erg goed!

De kinderen wilden vandaag niet zwemmen en er waren geen vrienden of vriendinnen, gewoon een lekker rustig dagje thuis. Het is wel fijn om deze twee weken rustig thuis te hebben, het reizen is natuurlijk erg leuk, maar helemaal niets hoeven is extra ontspannend!

posted by Kasaka @ 11:48 PM   ---

|

Lekker dobberen...

Omdat ik mezelf toch echt veel te lui begon te vinden, met het uitslapen tot negen uur en weinig sporten, wat ik gewoonlijk toch dagelijks flink doe, was ik vastbesloten daar vandaag verandering in te brengen!

Om kwart over acht sta ik op en na een snel ontbijt van Banana Nut Crunch trek ik mijn renkleding aan en vertrek. Het vergt echt discipline, maar als ik nu niet ga, is het veel te warm. Het is als ik buitenkom al 27 graden! Gelukkig zijn er zoveel bomen in Vienna, dat ik vrijwel helemaal in de schaduw kan lopen en er staat een lekker briesje.

Als doel zet ik vandaag het Community Center, zo'n twee mijl rennen van ons huis. Ik hoop daar een brochure van alle herfst activiteiten te bemachtigen om aan Karin te geven als ze vanmiddag komt. Helaas kan die morgen pas worden meegenomen en ik ren zonder brochure terug.

Ik kies een andere terugweg en zie zowaar Rick op weg naar zijn werk. Ook in hartje zomer is Vienna mooi, de Crape Myrtles staan in volle bloei en alles is diep groen.

Blij, dat ik eindelijk weer eens lekker gelopen heb, kom ik weer thuis, waar mijn schatjes broederlijk voor de tv hangen. De satelliet biedt eindeloos films en andere programma's, die ze allemaal "moeten" zien. Ja, ja! En naar buiten bonjouren gaat minder nu het zo heet is, hoewel Saskia en Parker het even in de schaduw proberen, maar dan weer puffend binnen komen, hoewel het vandaag veel minder vochtig is dan vorige week.

We kijken allemaal naar de beelden van de baby Panda in de Washington Zoo op het middagnieuws. Het is een jongetje! Toen we daar twee weken geleden waren mochten we de baby niet zien en het zal nog wel even duren, voor die wel te zien zal zijn. Maar de tv biedt uitkomst: we zien de minder dan twee pond wegende baby panda eventjes, terwijl zijn moeder bamboe eet. Wel erg bijzonder, zo'n panda baby, als hij eenmaal buiten mag komen gaan we zeker kijken. Hopelijk zullen we met hem meer geluk hebben, dan met de cheetah babies, die er telkens niet zijn als wij komen kijken!

Om kwart over twaalf belt Karin, ze staan bij de metro. Ik haal ze op en voor de lunch halen we broodjes bij Subway. Met twee volwassenen en zes kinderen wordt dat een hele bestelling, maar de Subway mensen blikken of blozen niet en alles wordt precies zo gemaakt als we het bestellen. Het smaakt zoals altijd heerlijk.

Nadat iedereen zijn zwempak aan heeft getrokken en zich heeft ingesmeerd lopen we naar het zwembad. Katja's vriendin Courtney gaat als enige niet-Nederlands sprekende ook mee. Het is een leuk meisje en zoals de rest van de Amerikaanse vrienden en vriendinnen van de kinderen doet het haar niets, dat de rest van de groep een taal spreekt, die zij niet verstaat.

We genieten allemaal van het lekkere koele water in het zwembad. Katja ergert zich vreselijk aan een van de lifeguards (badjuffrouwen en -meesters, de meesten zijn 15), die bij de eerste "break" (die vijftien minuten, dat alle kinderen het water uit moeten) de twee Nederlandse meisjes op onvriendelijke manier vertelt het water te verlaten. Katja wordt daar boos over en gilt terug, dat zij uit een ander land komen en die regel niet kennen. Ik vind het wel goed mijn oudste zo op zien te komen voor haar vrienden!

We hebben zo'n drie uur lang heerlijk liggen dobberen in het zwembad. Even een lekker ijsje tussendoor, waar Karin op tracteert en daarna weer het water in. Luxueuzer kan het toch niet?

Om een uur of vijf gaan we terug naar huis en de kinderen maken hun spelletje Simpsons Cluedo af en ook daarna horen Karin en ik niets van ze. Duidelijk kunnen ze het alle zes goed met elkaar vinden! Erg leuk!

Als Rick om zeven uur thuiskomt drinken we een gezellig glaasje wijn en bestellen pizza's van Papa John. Die smaken wel erg lekker na al dat zwemmen en er is maar weinig over!

Na het eten is het al bijna donker en rijden Katja, Kai en ik Karin en de kinderen naar het metro station. Wat een gezellige dag! Op vrijdag komen ze weer en dan hoop ik Karin wat meer winkels in de buurt te laten zien. Ik vind het wel erg leuk iemand zo wegwijs te maken hier, vooral iemand met wie ik het prima kan vinden!

posted by Kasaka @ 9:22 PM   ---

|

Augustus alweer!

Jee, wat vliegt de zomer weer voorbij! Nog "maar" iets meer dan 5 weken en de scholen beginnen weer. Ik probeer er nog maar niet aan te denken!

Terwijl ik dit typ zit ik met een lekker glaasje witte wijn buiten en wordt getracteerd op luide cicade concerten. Het is zwoel en warm buiten, ik word er helemaal loom van. Ik heb me wel helemaal moeten inspuiten met Deet, want de tijgermuggen vinden me maar wat lekker (je kunt aan hun zwart-witte poten zien, dat het tijgermuggen zijn, ik heb er al drie doodgeslagen vanavond, bah!).

We zijn als gezin helemaal in de luie zomerban. Zelfs Rick staat vrij laat op en vertrekt later dan gewoonlijk naar zijn werk. Met moeite sta ik om half negen op, veel te laat naar mijn mening. Morgen ga ik toch echt acht uur aanhouden, anders is de dag zo om!

Katja heeft om kwart over tien een afspraak bij de oogdokter. We moeten wel, want ze heeft geen nieuwe contactlenzen meer en die moet ze iedere twee weken vervangen. Haar ogen zijn in het afgelopen jaar niet erg achteruit gegaan, dus dat is gunstig. Gelaten ondergaat ze de druppels, die haar pupillen vergroten en de rest van het onderzoek.

Ze weigert de aangeboden (lelijke, dat wel) zonnebril, want als tiener moet je er ten alle tijden goed bijlopen, dat weten we allemaal. Zelfs als je ogen tranen van het harde zonlicht!

Gauw lopen we terug naar de auto en rijden naar de sjieke Galleria at Tysons II mall. Hier komen we niet vaak, want de winkels zijn te exclusief (hoewel ik graag zonder blikken of blozen $500 voor een zomerjurkje bij Saks Fifth Avenue zou neertellen, maar ja). Het getuigt wel van de rijkdom in dit gebied, dat zo'n mall blijft bestaan.

Wij waren er om onze papieren voor onze reis naar Aruba op te halen bij American Express. Tot nu toe zijn hun georganiseerde reizen naar Aruba het goedkoopst gebleken. CJ, de reisagent, en ik kletsen nog wat, want ik heb tot vlak voor Saskia's geboorte ook voor American Express gewerkt en hij werkte er toen ook al. Altijd leuk om zo even met een ex-collega te kletsen. Het is een fijn bedrijf om voor te werken en ik ben blij, dat wij ze zo ook nog wat business geven.

Inmiddels vergaan Katja en ik van de honger en een telefoontje naar huis leert ons, dat Kai en Saskia al lunch gegeten hebben. Wij stoppen dus snel even bij Subway en halen een broodje, dat we in de auto opeten, zo'n trek hebben we!

Thuis stort Katja zich op de Sims, Kai gaat bij een vriendje spelen en ik neem Saskia en Laura mee naar het zwembad. Oh, wat een zwaar leven! Ik zwem 40 banen, een kilometer dus en installeer me dan lekker met mijn boek, The Illuminator, onder een parasol. Het lijkt waarempel wel vakantie! We hebben een heel stel kennissen, die de hele zomer niets anders doen, dan dagelijks naar het zwembad met de kinderen. En waarom niet? Het is heerlijk ontspannend!

En nu geniet ik dus van de zwoele avond, hoewel de Deet niet voldoet en de muggen me goed weten te vinden. Dan maar naar binnen om de laatste aflevering van "Hell's Kitchen" te kijken.

(PS: Michael won Hell's Kitchen en hij is de neef van een vriendin van Katja, erg leuk, dus!)

posted by Kasaka @ 7:36 PM   ---

|