Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

The Phillips Collection

Behalve de bekende Smithsonian musea op de Mall zijn er in Washington nog een heel stel musea met prive collecties. Een van de bekendste daarvan is de Phillips Collection. Al jaren wil ik er eens heen, want er zijn heel wat schilderijen van bekende impressionisten gehuisd.

En vorige week zag ik, dat er op het moment een speciale tentoonstelling over Degas, Toulouse Lautrec en Sickert te zien is. De eerste twee maken deel van mijn favoriete impressionisten! Karin en Christine hadden ook wel zin om mee te gaan, dus bestelde ik tickets (de gewone collectie in het museum is gratis, maar de speciale tentoonstellingen niet) via Ticketmaster voor toegang om 10 uur vanochtend.

Even na negenen rijden we weg door het spitsuur naar Washington. Ondanks het zware verkeer en een keer misrijden (dit keer niet de fout van de GPS dame) stallen we de van bij het Hilton Embassy Row hotel en lopen het kleine stukje naar het museum.


Een Alexander Calder werk staat voor het museum

Dit gedeelte van Washington vind ik erg mooi. Overal zijn ambassades en de architectuur van de woonhuizen vind ik ook prachtig, overal zijn kleine torentjes te zien. Dat mensen hier trots zijn op hun huizen (mag ook wel, het kleinste apartement kost al een miljoen dollar!) kun je zien aan de keurig onderhouden stadstuintjes, waarin de viooltjes en narcissen al bloeien.


De Marokkaanse ambassade



Een van de straatjes

Het Phillips museum is gehuisd in zo'n oud pand, wat vroeger aan staalmagnaat Duncan Phillips behoorde. Hij begon als herinnering aan zijn te vroeg overleden vader en broer dit museum. Artiesten als El Greco, Monet, Renoir, Whistler en nog veel meer zijn ruim vertegenwoordigd.

Op deze grauwe, koude ochtend lopen we rillend het huis binnen. Onze tickets liggen al op ons te wachten en we krijgen een groen plastic clipje om aan onze kleding te bevestigen. We geven onze jassen toch maar af, want binnen is het lekker warm.

Boven begint de tentoonstelling en ik geniet van al het moois! Er hangen werken van schilders, die ik niet ken, zoals Sir George Clausen en James Tissot. Maar hun schilderijen spreken me juist erg aan, vooral eentje van Clausen, die "Lente ochtend" heet.


Er staat een heel mooi beeldje van een moeder met haar baby, waarvan ik het plaatje helaas niet online kan vinden. Ook het schilderij "Master baby" van Sir Orchardson treft me. Ik heb iets met babies en moeders.


Al deze schilders waren tijdgenoten van Edgar Degas in een tijd, dat Parijs het kunstcentrum en Londen het financieel centrum van Europa was. Het was de tijd van koningin Victoria en van Dandyisme in Engeland. In Frankrijk waren de tijden moeilijker met de Pruissische oorlog. De artiesten in deze tentoonstelling gingen regelmatig bij elkaar op bezoek en vooral Sickert werd sterk beinvloed door Degas.

De schilderijen van de balletdanseressen van Degas en het ene beeldje van een veertienjarig balletdanseresje fascineren ons. Je kunt er lang naar kijken en met een bepaalde kleur, een rood strikje hier, geel licht daar, trekt hij je zijn schilderij in.




Ook zijn "Absinthe" schilderij trekt de aandacht. Op de muur staan de kritieken, die dat schilderij destijds in de kranten kreeg. Inderdaad spreekt het boekdelen over de verlopenheid en wanhoop van het leven van de karakters.


Van de schilderijen van Sickert zijn we alle drie minder gecharmeerd. Hij schildert erg grof en donker. Een interessante bijkomstigheid, bij het schrijven van dit blog ontdekt, is dat er een theorie bestaat, dat Sickert Jack the Ripper was!

Vrolijk gekleurde schilderijen van Pierre Bonnard en Edouard Vuillard herken ik van onze Artsmart lessen over deze schilders in Saskia's klas vorig jaar.

Na anderhalf uur hebben we de speciale tentoonstelling gezien en lopen we door de vaste collectie. Deze kunstwerken hangen in de kamertjes van het huis en de laatste zaal is de muziekkamer en danszaal. Het plafond hier is prachtig bewerkt en de muren zijn een gebeeldhouwd donker hout. Prachtig! Ik zie hier zo een 19e eeuws bal plaatsvinden!

Nog even kijken we in de heel leuke winkel. De mooiste boeken over impressionistische werken worden er verkocht, maar ik weet, dat ik ze thuis toch nooit inkijk. Inhouden dus maar! Wel koop ik een leuke kaart van Washington DC, een Mapeasy, waarop ook restaurants en winkels te zien zijn. Niet alleen is die handig om nu een lunchplek te zoeken, maar als Petra hier is zullen we hem ook kunnen gebruiken (als ik die kaart thuis wat beter bestudeer realiseer ik me, hoeveel er nog te doen en zien is in de stad, dat ik nog nooit heb gedaan!!!).

We halen onze jassen weer op en als we buiten komen is het helemaal opgeklaard. Zon en staalblauwe lucht stralen ons toe, hoewel het met de wind nog flink koud voelt.

Met behulp van de nieuwe kaart lopen we naar Connecticut Avenue, dit is de Dupont Circle buurt, waar een grote keuze aan restaurantjes te vinden is. Dan wordt het moeilijk om te kiezen. Gelukkig herinnert Christine zich van jaren geleden "La Tomate" en we nemen daar plaats.

Het is een heel gezellig restaurantje gevestigd in een van de oude huizen (je merkt, dat ze oud zijn, omdat de vloeren oneven zijn). Het menu ziet er heerlijk uit! Karin en Christine bestellen twee verschillende soorten pasta en delen die, ik hou het bij soep (Passato di Verdure, een puree van spinazie, prei en zucchini) en een voorgerecht van gegrilde baby octopus met spinazie. Het smaakt allemaal heel goed.

Zoals altijd krijg ik het gevoel op vakantie te zijn, hier. Er zijn zoveel verschillende facetten aan de stad Washington. Dit gedeelte oogt weer zo heel anders, dan wat de meeste toeristen te zien krijgen.

Om een uur halen we de auto weer op en ik rijd terug via Georgetown, de mooie weg, dus. Eerst komen we over de historische Dumbarton brug. Dit is de eerste keer ooit, dat ik over deze brug rijd, er staan vier grote bronzen bizons langs de kanten.

Aan de overkant rijden we Georgetown binnen en langs het Dumbarton House en Cooke's Row, een rij pittoreske rijtjeshuizen. Georgetown is het oudste gedeelte van Washington en dat is te merken aan de nauwe straatjes. Zo af en toe is het even heel voorzichtig rijden. Maar al gauw rijden we via de Key Bridge de stad weer uit en twintig minuten later zijn we thuis.

Karin en Christine gaan weer naar huis en al gauw komen de kinderen uit school. Saskia nodigt twee vriendinnetjes uit en de hele middag is er grote pret met kleien aan onze knutseltafel. Ik geniet nog even na van alles, wat ik vandaag geleerd heb, door de biografieen van de artiesten na te lezen.



Onze eigen artiestjes bezig

posted by Kasaka @ 3:28 PM   ---

|

Fijn weer thuis!

Het is heerlijk zonnig vanochtend, maar het waait en vriest zes graden. Toch heb ik er zin in vandaag! Als Saskia naar school vertrekt, neem ik mijn MP3 speler, zet hem op WTOP news en begin aan mijn jog.

Rick begrijpt niet, dat ik tijdens het lopen naar het nieuws wil luisteren, maar op die manier is zowel mijn brein als mijn lichaam hard aan het werk en het voelt goed! Ik vind muziek op zijn tijd erg leuk, maar het verveelt me gauw en ik heb nog niet genoeg varieteit opgeladen om er niet gauw genoeg van te krijgen.

Onderweg zie ik, dat de eerste krokusjes bloeien! Hoera! De lente nadert en kleur is nabij. Een paar dagen van warm weer en dan zal het allemaal uitkomen. Heerlijk!!




De vogels voelen het ook en ik zie allerlei nestjes in aanbouw. Op de terugweg van West Virginia zagen we allemaal pasgeboren lammetjes in het veld, de lente komt! Na zes en een kwart mijl (iets meer dan 10 kilometer) ben ik een uur en een kwartier verder en na wat rekoefeningen ben ik om half elf klaar. De was is inmiddels droog en ik vouw en leg weg. Na zo'n weekend van plezier moet er altijd even schoongemaakt worden.

Saskia komt uit school en Karin en Maaike komen om onze Volendamse klederdracht kostuums aan te proberen. Zij hebben hun internationale avond op school vrijdag en doen mee aan de modeshow. Ik was vergeten hoeveel Volendamse kostuums we hebben! Ik heb een authentiek vrouwenkostuum compleet met "bloedkoralen" ketting (dat wist ik natuurlijk nog). We hebben ook twee meisjesjurken, waarvan alles aan een stuk is, niet authentiek dus, maar wel zo makkelijk. En dan (en dit was ik vergeten) hebben we ook een authentiek meisjeskostuum, precies Maaike en Saskia's maat.

Het is zo in den vreemde leuk om iets "authentieks" te hebben, al komen wij niet uit Volendam. Het zou nog origineler en specialer zijn als ik in Spakenburgs kostuum rondliep, maar ja, die zijn niet zo een twee drie te verkrijgen en voor Amerikaanse begrippen is Volendam in onze vroegere achtertuin.


Katja (5) en Kai (3) in Volendamse kostuums (Kai wilde hem daarna nooit meer aan!)

Intussen is Katja heel druk met haar Relay for Life. Voor degenen in de VS, die dit blog lezen, ze is ontzettend blij met elke contributie! Ze doet dit in ter ere van haar grootmoeder, die aan longkanker stierf. Zij heeft dat heel bewust meegemaakt en sindsdien is ze erg begaan met alle goede doelen, die met kanker bestrijding te maken hebben.

Karin en ik drinken gezellig thee, terwijl Maaike en Saskia allerlei creaties maken met Sculpey klei. Ik klaag als Rick iedere week een paar dagen weg moet, maar Karin moet het telkens een heel stel weken zonder haar Frank doen (over kou gesproken, hij is in Kazachstan, waar het -40 is overdag)! Ze slaat zich er bijzonder goed doorheen!

Kirsten komt om Madison te brengen om mee te spelen en we kletsen met zijn drieen even. Kirsten kon toch vrijdag niet naar de demonstratie bij de Deense ambassade, want ze moest naar de dokter. Komende vrijdag wordt ze aan haar voet geopereerd.

Kirsten brengt ook een pakketje mee naar binnen, het komt uit Nederland. Terwijl Karin en Kirsten toekijken maak ik het open. Het is van Petra en er zitten een stel heerlijke zakken Shanghai noten in en tijdschriften en een Telegraaf over de Olympische Spelen! Dank je heel hartelijk, Petra!! Karin en Kirsten weten niet wat ze missen met Shanghai noten, dus ik geef ze er een (meer kan ik niet missen, ha ha) om te proeven. Beiden snappen, dat ik die wel heel erg lekker vind!

Al met al een gezellige maandag, nog een dag en februari is voorbij. Deze maand is voorbij gevlogen en dat bevestigt mijn theorie, dat om de een of andere reden januari voortkruipt en dan vliegt het jaar opeens voorbij!

En dit is mijn uitzicht de hele avond, want er wordt wat afgedraaid en geturnd voor de tv, onze gymnaste in spe:

posted by Kasaka @ 1:17 PM   ---

|

Canaan Valley, West Virginia

Vrijdag

Rick heeft vandaag vrij genomen, dus hebben we alle tijd om in te pakken. Toen we naar Camelback gingen hebben we gewoon van alles in de auto gegooid en dat bleek nogal chaotisch te zijn. Dit keer komen de goede ski broeken, handschoenen, oorwarmers etc. mee, plus extra kou protectie, want de voorspellingen zijn ijzig!

Eindelijk is Ricks auto klaar, hij haalt hem op bij de garage en zet onderwijl Brynna af bij de kennel. Ik zorg, dat de katten goed verzorgd achter zullen blijven.

Als mijn vader om drie uur komt, zijn wij bepakt en bezakt en zodra Saskia uit school komt rijden we de cul de sac uit. Mijn vader rijdt in zijn eigen auto achter ons aan. Het spitsuur is begonnen en het is vrijdag, maar toch zijn we al snel buiten Manassas en buiten het stedelijk gebied rond Washington.

Via de interstates 66 en 81 rijden we het Appalachen gebergte van "Wild and Wonderful West Virginia" in. Niet voor niets heeft West-Virginia de bijnaam "Mountain State", het is er adembenemend mooi.

Het eerste plaatsje in West-Virginia, waar we doorheen rijden, is het pittoreske Wardensville met zijn bijna 250 inwoners. Het heeft een Pizza Den, een videotheek en een spelletjeshal, waar wekelijks Bingo wordt gespeeld en steak wordt gegeten. Zoals zo vaak vragen Rick en ik ons af, hoe het moet zijn om hier te wonen. Men leeft van de houtindustrie en de jacht, forel wordt in de bergstoompjes gevist en onderweg zien we veel kippenboerderijen.

Langs de weg zien we mooie kabbelende beekjes en rivieren en intussen gaat de zon achter de bergen onder. De bergen zien er paars uit, volgens de meisjes, wat Rick "for purple mountains majesty" doet zingen. We genieten allemaal van deze schoonheid.

Om naar Canaan Valley te komen gebruiken we dit keer onze GPS systemen. Mijn vader heeft een Garmin en wij hebben een Mio. Het schiet goed op, we rijden door allerlei plaatsjes en omdat we zo weinig oponthoud hebben en denken voor achten in Canaan Valley te zijn, besluiten we daar avondeten te eten.

Het is zo donker buiten, dat ik het sterrenbeeld Orion duidelijk vanuit de auto zie. Verder is er niets, behalve verlaten vakantie log cabins en net voorbij de Smoke Hole Caverns zegt de vriendelijke dame van de GPS opeens "Turn right".

Rick rijdt er om te beginnen straal voorbij en mijn vader ook. De GPS slaat op tilt, we moeten omdraaien zegt ze om de haverklap! Rick stopt de auto op een ontzettend donker plekje en overlegt met mijn vader. Ja, zijn GPS geeft dezelfde rooksignalen af, omdraaien dus maar.

Met veel moeite vinden we de afslag en voor we het weten rijden we alweer fout. We moesten afslaan bij "Dolly Sods" en wij waren dat voorbij gereden. Eindelijk vinden we de juiste afslag en bevinden ons op een onverharde weg! Er staan borden, dat er geen sneeuw wordt geruimd de komende twintig mijl. Rick vraagt, of we dit wel zullen doen en ik had natuurlijk "nee" moeten zeggen. Maar er is geen sneeuw te bekennen en die GPS weet heus wel de kortste weg.

Hobbelend begeven we ons letterlijk de wildernis in. Er is bos en niets anders aan beide kanten en de weg is niet onderhouden. Mijn vader volgt voorzichtig. Het lijkt allemaal prima te gaan, tot we de berg op moeten. Daar ligt opeens flink wat sneeuw! Eerst zijn er nog sporen van andere auto's, die de weg vrij hebben gemaakt, maar dan wordt het ijs!

Onze minivan trekt het met zijn "Advancetrac" wel, maar opeens zien we lichten van mijn vaders auto niet meer achter ons. Rick gaat polshoogte nemen en het blijkt, dat hij zijn auto met geen mogelijkheid de berg op krijgt.

Rick gaat helpen en ik blijf bij de kinderen. Binnen de kortste keren zien we helemaal geen lichten meer en ik moet een gevoel van paniek onderdrukken. Ik probeer de kinderen bezig te houden door buiten de van naar de sterrenhemel te kijken. Die is onbeschrijflijk mooi! Het is eigenlijk zonde, hoe veel sterren wij allemaal door de stedelijke verlichting niet te zien krijgen. Op dit landweggetje in West-Virginia voelen wij ons even echt een heel nietig deeltje van dit heelal.

Intussen lukt het Rick om mijn vader te laten omkeren, want de berg op bleek compleet onmogelijk. Buiten adem komt hij bij de van terug, hij heeft de berg terug opgerend bang voor wilde dieren, het is ook ontzettend uitgestorven hier! We zijn beiden bezorgd, dat mijn 71-jarige vader nu alleen zijn weg naar het resort moet vinden. Ik troost me met de gedachte, dat hij in allerlei Afrikaanse landen alleen reist, dus dan moet dit toch niet zo moeilijk zijn. Maar de mogelijkheid van zijn auto in een greppel blijft in mijn achterhoofd hangen.

Wij ploegen verder op het landweggetje. We dachten, dat we bijna op het einde waren, maar het blijkt nog 10 mijl langer niet geasfalteerd te zijn en op sommige plekken gevaarlijk glad. Mijn vader had het met zijn auto nooit gehaald.

Met een grote zucht van opluchting komen we eindelijk weer op een verharde weg en blijken precies bij Canaan Valley uit te zijn gekomen. We rijden naar de lodge, checken in en ik overtuig Rick ervan, dat we moeten gaan eten. Hij wil op mijn vader wachten, maar het is half negen en het restaurant sluit om negen uur. We besluiten een maaltijd voor mijn vader te bestellen.

Tijdens het eten bellen we telkens mijn vaders mobiele telefoon, maar krijgen alleen zijn voicemail. Rick wil er op uit gaan om hem te zoeken, maar daar steek ik een stokje voor. Het is als een naald in een hooiberg en ook helemaal niet veilig voor Rick.

Gelukkig blijkt na het eten, dat mijn vader heeft ingecheckt en we vinden hem in de snackbar. Dankbaar laat hij zijn pizza (hij houdt niet van kaas!) staan en we rijden naar onze kamer. Daar worden we door vijf herten begroet, die allemaal hongerig achter ons aan lopen, mijn vaders maaltijd ongetwijfeld ruikend. De kinderen vinden het prachtig (ik ook!). Een ree denkt, dat ik iets te eten heb en likt mijn hand. Ze moeten echt honger hebben, want meestal zijn ze toch nog schuw.


Wachtend op een hapje bij onze kamer

Mijn vader geniet van zijn filet mignon en een glaasje meegebrachte rode wijn. We zijn allemaal moe van dit avontuur en besluiten morgenochtend om acht uur op te staan. Voor het inslapen geniet ik (nu alles goed is gegaan) toch nog even na van de herinneringen aan de adembenemende natuur, die we hebben gezien vandaag!

Zaterdag

Mijn ouders waren altijd al (veel te) vroeg op en mijn vader belt dan ook om tien voor acht al of we wakker zijn. Nee, Pa, maar ik ben het wel en trommel de rest ook maar meteen uit bed. Het sneeuwt buiten licht en waait hard. Om half negen zitten we in het restaurant aan het ontbijtbuffet. Natuurlijk vergelijken we met onze ervaring van een paar weken geleden bij Camelback. Het eten en de atmosfeer hier is vele malen beter!

Om negen uur zijn we klaar voor de pistes en de lift tickets zijn al gauw gekocht (Saskia en mijn vader skien gratis). Maar een van de lessen, die we vandaag leren, is dat we voortaan elders onze ski's moeten huren. De rij voor huurski's en snowboards is ellenlang en het is allemaal zo slecht georganiseerd (hier wint Camelback weer glansrijk), dat het meer dan een uur duurt, voor we met ski's en snowboards buiten staan!


Canaan Ski Resort

Snowboards, want alle drie de kinderen hebben besloten, dat ze een snowboard les willen nemen. Ze willen eigenlijk een prive les, maar die is $30 per persoon duurder, dan een groepsles ($25 versus $55)! Jammer, dus, het wordt de groep, om twaalf uur (uiteindelijk krijgen ze toch met zijn drieen een prive les, want de vierde kandidaat komt niet opdagen, $90 bespaard!).

Rick oefent intussen het snowboard aan en uit doen met ze, terwijl mijn vader en ik lekker op de heel makkelijke beginnerspiste skien. Ik heb dit keer 130 lengte ski's gekregen, die me vele malen stabieler doen voelen, dan 150's, die ik bij Camelback kreeg. Ik schrijf de lengte expres hier op, zodat ik het volgend jaar kan nazoeken. Mijn vader heeft 150 gekregen en valt meerdere malen. Hij gaat ze ook inwisselen voor 130 en doet het daarna ook veel beter. Er staat een straffe wind, maar verder is het wel lekker weer en de sneeuw is goed. We genieten.

De snowboarding les begint en Kai vindt het prachtig en doet het goed. Iedere keer als we de meisjes zien liggen ze op hun achterwerk en vooral Saskia vindt het duidelijk maar niets. Naderhand besluit Kai te blijven snowboarden, maar de meisjes ruilen hun board in voor ski's.

Makkelijk is het helemaal niet, maar ze staan (zo af en toe):








Met zijn allen gaan we helemaal naar boven en de lange groene piste aan de zijkant van de berg af. Dit is wel heel wat voor Kai, die het snowboarden toch nog erg moeilijk vindt. We besluiten hem morgen voor een prive les in te schrijven.


Met Opa bovenop de berg

Het is inmiddels al half vijf en moe en rozig van de wind gaan we terug naar het hotel. Op de parkeerplaats komen we onze hertjes weer tegen en Katja en ik nemen foto's. Daarna douchen we allemaal en om half zeven rijden we naar het Deerfield Resort restaurant.

Dit is ons derde bezoek aan Canaan Valley en we weten, dat dit het lekkerste restaurant in de buurt is. Als we aankomen wordt ons verteld, dat we een kwartier moeten wachten, alsof dat iets heel ergs is. In ons gebied zijn wachttijden van meer dan een uur voor een tafeltje niet ongewoon. We krijgen een drankje van de bar aangeboden en als onze tafel klaar is, is het net zo lekker en gezellig als de vorige keren, dat we hier waren.

In de hotelkamer kijken we naar de laatste officiele avond Olympische Spelen, wat gaan die twee weken toch snel!

Zondag

De voorspelling was, dat het vandaag scherp kouder zou zijn en bij het openen van de gordijnen lijkt dat bewaarheid geworden: sneeuwjachten blazen voorbij en de wereld is wit. Brrr!!

Dit keer belt mijn vader al om kwart voor acht en ik ben trots op ons vijven, dat we, alles ingepakt en klaar, vijfenveertig minuten later al aan het ontbijt zitten!

Kai moet om half tien aanwezig zijn voor zijn les. We kleden ons allemaal heel dik aan en lijken wel Mars mannetjes met onze ski brillen en gezichten helemaal beschermd door fleece. Het waait venijnig en dat gaat overal doorheen. De conditie van de pistes is heel anders dan gisteren. Rick vraagt waarom er geen sneeuw is gemaakt en krijgt als antwoord, dat ze geen water meer hebben daarvoor en het het einde van het seizoen is (ze zullen nog drie weken open zijn). Jammer, want nu is het wel heel erg ijzig overal.


Het is koud! Katja (lichtblauw) en ik (rood) zijn helemaal bedekt.

De beginnerspistes gaan nog wel, hoewel mijn vader een aantal keren flink valt, volgens de meisjes (ik ben met Kai meegegaan en vindt iedereen pas veel later). De meisjes wachtten op mijn vader bovenaan een van de steilere heuvels en toen hij eindelijk kwam racete hij zo hard naar beneden, dat zij hem niet bij konden houden! Giechelend vertellen ze hoe hij als een kogel omlaag gleed, niet kon stoppen en uiteindelijk onderaan onderuit ging. Oef, gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden, ik vind het maar eng, hij is tenslotte niet bepaald jong meer!

Uiteindelijk vinden wij elkaar weer en als we in de rij voor de lift staan merkt een ski instructeur op, dat mijn vaders ski niet goed vast zit. "You could have hurt yourself badly, sir!" zegt hij. Ik moet er niet aan denken!! Maar mijn vader gaat rustig door en geniet. Hij is mijn voorbeeld: als hij op 71-jarige leeftijd dit gladde spul aan kan (hij heeft het twee jaar geleden voor het eerst gedaan), dan kan ik ook van alles!!

Voor we gaan lunchen wil Rick nog een keer van de hele lange groene piste af. Gisteren vond ik die heerlijk, maar vandaag glijden zowel Saskia als ik voornamelijk in de sneeuwploeg rem naar beneden! Het is een grote ijsbaan op de steilere stukken! Het is bovendien zo koud, dat ik mijn handen niet meer voel, ik heb het syndroom van Raynaud en moet dus zo gauw mogelijk naar binnen. Ik huil bijna van de pijn aan mijn vingers en twee ervan zijn al wit (gebeurt bij te veel kou).


"Smile!" zegt Rick in de lift, maar veel maakt dat niet uit!

Saskia gaat met me mee, terwijl de rest nog even door skiet. Heel langzaam warmen we in het cafetaria met een koffie en hete chocolade op. Al gauw komt de rest om lunch te eten en na de lunch besluiten alleen Rick, Katja en ik er nog even op uit te gaan. De rest vindt de warmte binnen te aanlokkelijk en Kai heeft zoveel blauwe plekken, dat hij het lichamelijk niet aankan weer op zijn snowboard te gaan, hoe prachtig hij het ook vindt.

Rick en Katja gaan een zwarte piste doen en ik ga nog twee keer op en neer op de beginnerspiste. Er zijn nu te veel mensen en het is te ijzig, dus ik houd het al gauw voor gezien. Net als ik mijn ski's uitdoe zie ik de anderen ook terugkomen. Het is leuk geweest.

We brengen onze ski's en snowboard terug en om twee uur vangen we de terugweg naar huis aan. We tanken nog even benzine en kopen drankjes in de General Store (waar je alles van sterke drank tot jachtmateriaal tot visspullen tot skispullen kunt kopen) in het rustieke minieme dorpje Canaan Village en rijden dan route 32 op. Dit keer luisteren we niet naar de GPS en rijden de onverharde weg gauw voorbij.


Seneca Rocks onderweg in West Virginia



West-Virginia landschap

Wat is West-Virginia prachtig! Ik kan er niet over uit! Het ijs als watervallen van de rotsen, de besneeuwde bergen, de ijzige en sneeuwerige beekjes, het is allemaal even idyllisch. En nu is het nog de kale winter, in de lente, zomer en herfst moet het nog mooier zijn. Maar de mensen zijn er duidelijk arm, overal zijn sta caravans en zodra we Virginia binnen rijden valt het ons op, dat het er rijker uitziet. "Appalachia", zowel in Virginia als West-Virginia staat bekend als een heel arm gedeelte van de VS. En hoe mooi de natuur ook, ik zou in die afgelegen gebieden beslist niet willen wonen!

Na iets meer dan drie uur rijden we onze oprit weer op. We nemen afscheid van mijn vader en hebben het gevoel veel langer dan 48 uur weg te zijn geweest!

Canaan Valley is voor mij heel speciaal. Het is een plek met dierbare herinneringen: de kinderen leerden er skien en snowboarden (dit keer), we zijn hier met Christine en Chuck en Mallory de eerste keer geweest, vorige keer was het met Katja's verjaardag en waren Leah en mijn vader mee, de altijd aanwezige hertjes, en dit keer weer gezellig met mijn vader. Het is een vriendelijk ski resort, klein maar fijn, zoals we in het Nederlands zeggen.

Meer foto's hier en twee grappige filmpjes hier en hier.

posted by Kasaka @ 6:54 PM   ---

|

Moe

Katja moest gisteravond babysitten en dom genoeg had ik niet gevraagd tot hoe laat. Toen ze om elf uur nog niet thuis was, heb ik opgebeld en vertelde ze, dat de ouders pas rond half twaalf thuis zouden komen!!! Wat was ik boos!! Niet alleen zou Katja nu veel te laat naar bed gaan en om kwart voor zes weer op moeten, maar ook zelf functioneer ik heel slecht met zo weinig slaap!

En inderdaad sta ik vanochtend doodmoe en met veel pijn op. De babysit ouders hebben heel wat inwendige vervloekingen naar hun hoofd gekregen. Misschien dat die boze gedachten op de een of andere manier doordrongen, want vanmiddag belde de moeder om haar excuses te maken. Ze had zich niet gerealiseerd, dat Katja een curfew (ik kan niet op het Nederlandse woord komen) had en zo vroeg op moest. Nou ja, het was in ieder geval iets, dat ze zich verontschuldigde. Ik heb haar bedankt voor haar telefoontje en met Katja afgesproken, dat ze van nu af aan op schoolavonden niet tot later dan tien uur gaat babysitten.

Eindelijk lukt het vanochtend om Kirsten zo ver te krijgen te gaan hardlopen. Als ze rond tien uur aankomt breekt net de zon door en het loopt erg lekker. Gek hoe ik me tijdens het lopen zoveel beter en veel minder moe voel, ik zou eigenlijk gewoon de hele dag door moeten blijven lopen. Na een uur hebben we meer dan vijf mijl gelopen, niet gek op minder dan zes uur slaap.

Kirsten vertelt, dat ze morgen naar de Deense ambassade gaat. Daar wordt om twaalf uur een stil protest gehouden tegen het vele geweld en de pogingen tot censuur naar aanleiding van de cartoons van de profeet Mohammed. Kirsten is razend op de Imams in Denemarken, die een ding in het Deens zeggen en het omgekeerd op Al Jazeera in het Arabisch. Het is ook allemaal te gek voor woorden!


Thuis zet ik eindelijk een groot gedeelte van mijn Aruba foto's online. De familie foto's en de zonsondergang foto's, de "algemene" en onderwater foto's zullen nog volgen.

Laura komt om me een broodnodige massage te geven en daarna ben ik zo doodop, dat ik het nog net naar Katja's tandarts afspraak haal, maar Saskia's pianoles afzeg. Ik hang de rest van de middag voor de tv en hoor alle verslaggeving over het laatste Bush schandaal. Het plan is om de operations van zes grote havens hier in de VS over te geven aan een bedrijf in de Verenigde Arabische Emiraten. Natuurlijk zijn de goeverneurs en veel Congresleden daar bezorgd over. Hopelijk wordt de druk zo groot, dat het geheel niet door gaat!


Als een struisvogel steek ik mijn kop in het zand en probeer verder te gaan met de goede en mooie kanten van het leven te zien. Rick is net veilig thuisgekomen van zijn reis naar Atlanta en er is kunstschaatsen op tv. Ik ga zo naar bed en morgen gaan we de sneeuw opzoeken in West-Virginia! Welterusten!

posted by Kasaka @ 5:46 PM   ---

|

Witte vlokken

"Mammie, is dat sneeuw of regen?", roept Saskia vanuit haar warme bed. Sneeuw? Het zal toch niet? Maar inderdaad, dikke witte vlokken vallen uit de hemel en binnen de kortste keren zijn de daken en het gras wit. Het blijft zelfs even op de straten liggen en maakt een mooi plaatje zo vroeg in de ochtend.


Saskia loopt door de sneeuw naar school

Omdat het echt wel hard sneeuwt en ik de koude vlokken al in mijn nek denk te voelen, stellen Kirsten en ik onze loop nog maar een dagje uit. In plaats daarvan ga ik met Christine naar Tysons II om bij Sur La Table naar een gourmet stel te kijken. Dit is een heel leuke winkel met allerlei kook- en baksnufjes. We kiezen allebei hetzelfde gourmet stel, een ovaal met acht pannetjes. Als de kinderen het zien willen ze meteen vanavond gaan gourmetten, maar daar heb ik de ingredienten niet voor. Volgend weekend, beloof ik ze.



Nadat we onze gourmetstellen in de auto hebben gelegd, installeren Christine en ik ons aan een tafeltje in de Lebanese Taverna. We delen een drietal van hun overheerlijke Mezza en een glaasje witte wijn. Ik heb echt een spijbelgevoel, ik had eigenlijk moeten hardlopen en de was moeten doen en nu zit ik hier een paar uur lang aan een gezellige lunch!

Van drie tot vijf vanmiddag is er op Kai's school gelegenheid met de leerkrachten te praten. Ze zitten allemaal in een cirkel in het gymlokaal en het duurt de hele twee uur voor ik met alle zeven van zijn leraressen heb gepraat. Gelukkig hoor ik niets dan goeds over hem en de meesten staan versteld, dat hij alweer helemaal bij is na die hele week ziek zijn.

Het worden een paar gezellige uurtjes, want een heel stel andere moeders, die ik ken, zijn er ook. Op de middle school worden de kinderen in teams ingedeeld en Kai maakt deel van het Tigers team. Zijn vriendje John ook en zijn moeder Mary en ik zijn goede vriendinnen. Zij werkt full time, dus we gebruiken deze ongewone gelegenheid om eens even goed bij te kletsen.

Door alle drukte is het opeens etenstijd en Katja heeft bijles en moet gaan babysitten (waarvan ze pas om kwart voor twaalf thuis is, veel te laat voor een schoolnacht!). We bestellen dus maar gauw Mexicaans, wat al na vijftien minuten wordt bezorgd!!

Kai heeft Home Ec huiswerk: hij moet de was doen voor mij en zijn kast opruimen en daar een verslag over schrijven. Van mij mogen ze ieder jaar zo'n vak hebben! Om een goed cijfer te halen moet hij bovendien iedere dag zijn bed opmaken en zijn kamer netjes houden (ik moet daar wekelijks voor tekenen).

Net krijgen we een hele reportage over de Nederlandse fans bij het schaatsen op NBC Primetime te zien tijdens de hoogtij uren over de Olympische Spelen!! Trompetten, stijve oranje vlechtjes, kostelijk! Willem Alexander was er zelfs te zien en Bob Costas, de presentator, heeft een oranje kroon op! Officieel commentaar: jullie denken, dat de football fans fanatiek zijn, dan heb je de Nederlandse schaatsfans nog niet gezien. Ha ha ha!!! Toch wel mooi, want de fans van andere landen worden niet zo speciaal genoemd!

posted by Kasaka @ 8:10 PM   ---

|

Happy Birthday, Petra!!!

Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de Gloria!!!
We hopen, dat je een heel fijne dag hebt, Petra!!
Veel liefs vanuit een sneeuwerig Virginia.

posted by Kasaka @ 10:16 AM   ---

|

Toren van Babel?

Regelmatig krijg ik de vraag, hoe het nu met de talen binnen ons gezin is gesteld. Voeden wij onze kinderen tweetalig op? Het antwoord daarop is "Ja", maar dat is misschien ook te simpel gesteld.

Zowel Rick als ik spreken zoveel we kunnen Nederlands met de kinderen. En de kinderen verstaan vrijwel alles en kunnen zich in het Nederlands goed verstaanbaar maken. Maar ze horen de taal voornamelijk van mij, die al meer dan 20 jaar uit Nederland is vertrokken en Rick, die het niet veel langer spreekt, dan zij.

Het gevolg is, dat we binnenshuis ons eigen "Dunglish" spreken, soms moeilijk te volgen voor buitenstaanders. Maar als het moet komt er heel redelijk Nederlands uit, gelukkig.

Alle drie de kinderen kunnen goed Nederlands lezen, maar schrijven is te moeilijk en als ze het proberen levert het hele leuke spellingen op. Dat hun vocabulaire beperkt is, wordt soms op grappige manieren duidelijk.

Zo vraag ik Saskia vanochtend, waarom ze zo'n boze blik heeft. Niet begrijpend kijkt ze me aan. Blik? Dat is toch iets waar soep of erwten in zitten? Als ik uitleg, dat het ook "look" kan betekenen, ligt ze dubbel en blijft maar "boze blik" zeggen. Het klinkt ook, als je erbij stil staat, grappig en haar boze bui (nog zo'n woord!) is in ieder geval over.

Toen Katja een baby was, kreeg ik veel twijfelende meningen. Wacht maar tot ze naar school gaat, kreeg ik te horen van andere Nederlanders, dan zal ze niet anders willen zijn en zal het over zijn met het Nederlands spreken. Niets was minder waar en nu met bijna 16 wordt Katja boos als Rick of ik een keer Engels met haar praten.

Omdat we in zo'n internationaal gebied wonen vindt niemand het ook raar, dat we thuis een andere taal spreken. Niemand kijkt vreemd op, als we bij het winkelen in het Nederlands converseren, er wordt zelfs niet vaak gevraagd, welke taal we spreken.

De varieteit aan culturen en talen in dit gebied maken het voor mij extra interessant. Taal heeft altijd mijn grote interesse gehad. En dat iedereen zijn of haar taal blijft spreken, vind ik fantastisch.

En toch vraag ik me vanochtend af, als ik met deels het Italiaans, dat ik ken en de enkele Spaanse woordjes in mijn vocabulaire probeer wat met onze Latijns Amerikaanse schoonmaaksters te communiceren, of we niet in een soort Toren van Babel terecht zijn gekomen.

Steeds meer immigranten leren geen Engels, waardoor er hele buurten in de omgeving vrijwel geheel Koreaans, Vietnamees of Spaans sprekend zijn. Dit beperkt de kansen voor de toekomst van deze mensen, aangezien ze daardoor alleen in aanmerking komen voor lager betaalde banen. Gelukkig blijkt uit onderzoek, dat de tweede generatie immigranten net zo goed Engels spreekt, als mensen, die vanaf hun geboorte in de VS hebben gewoond.

In ieder geval maakt deze diversiteit van talen en culturen het leven in dit gebied des te interessanter. Als ik in Falls Church ben, waan ik me in een mini Vietnam, met zijn Pho restaurantjes en Vietnamese letters op alle winkelpuien. In Fairfax kun je alle Koreaanse produkten krijgen, die je maar wil.

Door met onze kinderen Nederlands te blijven spreken merk ik ook, hoezeer de taal bij de cultuur hoort. De kinderen voelen zich gedeeltelijk Nederlands, mede omdat ze de taal verstaan en het geschreven woord kunnen lezen.

Wij komen weinig kinderen tegen, die ook tweetalig Engels-Nederlands worden opgevoed. Afgelopen donderdag tijdens de Nederlandse damesavond was dat wel het geval en het viel me op, hoe dezelfde logische foutjes werden gemaakt: "Die hond is dit groot" (this big), "Ik praat naar jou" (to you) enz.

Toch vind ik het fantastisch, hoe al die kinderen zonder enige moeite van de ene op de andere taal overstappen. Tweetaligheid is een grote gift, zeker in dit land, waar ondanks het grote aantal immigranten, de overgrote meerderheid maar een taal spreekt.

Verwonderlijk is dat niet, als je nagaat, dat bijvoorbeeld hier in Fairfax County je eerste kans om een vreemde taal te leren in de tweede klas middelbare school is (tenzij je het geluk hebt ingeloot te worden in een van de "immersion" lagere scholen, waar Frans, Spaans of Japans wordt onderwezen). Ieder kind moet tenminste twee jaar een vreemde taal in het pakket hebben op de middelbare school, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg om een taal te beheersen!

Enfin, al deze overpeinzingen heb ik dus, terwijl ik in de tandarts stoel lig, je moet toch wat doen als afleiding? Gelukkig valt het opnieuw vastzetten van de kroon erg mee en hopelijk gaat het vanaf nu de beloofde 40 jaar goed!

Rick is met me mee gegaan, zodat we naderhand nog wat boodschappen kunnen doen en samen een latte bij Starbucks kunnen drinken. Als we thuis zijn pak hij in en vertrekt richting vliegveld, ditmaal voor een driedaagse reis naar Atlanta.

Van Saskia's vriendinnetje Laura halen we de tas vol Girl Scout Cookies, die we een maand geleden besteld hebben, op: Tagalongs, Samoa's en Thin Mints. Ze zullen niet lang in de kast liggen, denk ik!

Mijn vriendin Mary belt, ze hebben te weinig mensen voor Bunco vanavond, kan ik alsjeblieft invallen? Nou, daar heb ik wel zin in! Het thema is "Alles chocolade" en ik heb nog een doos After Eight liggen, die voldoet.


De Bunco ladies aan tafel nummer een (van 3 tafels), het is dolgezellig!

Het wordt een hartstikke gezellige avond en ik win een grote tas met Godiva koffie en chocola, jammie! Door Bunco mis ik de Olympische Spelen, maar ik lees hoe Chad Hedrick niet tegen zijn verlies kan. Zielig, hoor! Geef mij maar Joey Cheek!

posted by Kasaka @ 11:11 PM   ---

|

Presidents Day

Valentijnsdag rozen bijna een week later!

De kinderen hebben vandaag geen school ter ere van Presidents Day. Dit is een Federale feestdag bedoeld om de presidenten Washington en Lincoln te herdenken. Maar in werkelijkheid is het een van de grootste "sales" dagen van het jaar, waarop vooral winterkleding sterk in de uitverkoop gaat.

Eigenlijk heb ik een hekel aan de mall tijdens zulke sales dagen, maar al Saskia's broeken hebben gaten, dus ze heeft echt een aantal nieuwe jeans nodig. We besluiten naar Fair Oaks Mall te gaan, want daar is een J.C. Penney, waar ze meestal leuke en goedkope jeans hebben.

Voor we gaan shoppen gaat Saskia met Mallory spelen, terwijl Christine en ik anderhalf uur door hun buurt lopen. Het is koud, maar stralend weer en we raken zoals gewoonlijk niet uitgepraat.

Rond twaalf uur parkeren Saskia en ik bij Fair Oaks Mall. Het is zo druk als ik had gevreesd, maar we vinden inderdaad drie paar leuke spijkerbroeken bij J.C. Penney, eentje voor $14,50, de andere twee "buy one get one for $1", wat iedere broek slechts $10,50 doet kosten! Daarbij vindt Saskia nog wat leuke t-shirts en we zijn zo al goed op weg.

Het is lunchtijd en we hebben honger. We kiezen tussen Vie De France en Corner Bakery. Het wordt Corner Bakery, want ik heb zin in soep en daar hebben ze een smakelijke tomaten-basil soep. Saskia doet zich te goed aan een cheddar bacon panini en mijn sandwich is mozzarella-tomaat.

Voldaan gaan we verder. Saskia is helemaal opgewonden, want we gaan op zoek naar de "in" schoenen: Etnies. Bij PacSun vinden we het perfecte paar voor haar, zwart met haar lievelingskleur turquoise. Mijn kleintje wordt echt al groot, want dit is een echte tienerwinkel.

Bij Limited Too vinden we nog een trui en t-shirt afgeprijsd en dan verklaart Saskia, dat ze er genoeg van heeft. Zo verschillend zijn de meisjes, Katja kan eindeloos winkelen, Saskia wordt moe en houdt het na zo'n drietal winkels wel voor gezien. Met een heel happy meisje, zingend achterin, rijd ik naar huis.

Rick komt vroeg thuis en we gaan dit keer naar een comedie film: "The Pink Panther" met Steve Martin als inspecteur Clouseau. Ik ben dol op Steve Martin en heb de hele film een lach op mijn gezicht. Iedereen lacht zich te pletter in het theater en sommigen hebben zo'n aanstekelijke lach, dat dat je weer aan het lachen brengt. Heerlijk!! Deze film zal nooit een Oscar winnen, maar de slapstick is kostelijk! Steve Martin is geen Peter Sellers, maar wij vonden deze moderne versie van de Pink Panther zeker de moeite waard, ondanks alle negatieve recensies.

posted by Kasaka @ 3:38 PM   ---

|

Winter weekend

Zaterdag

Brrr!! Het is opeens heel erg koud buiten!! Gelukkig komen Ann, mijn vriendin uit Philadelphia, en haar drie kinderen logeren. Om twaalf uur komen ze aan. We hebben elkaar bijna anderhalf jaar niet gezien, maar het lijkt wel gisteren! Grappig, hoe het met sommige mensen gewoon lijkt of je ze dagelijks ziet, al heb je tussendoor weinig contact.

Drie jaar geleden zijn Ann en Kevin met hun gezin, vanwege zijn werk, naar net ten noorden van Philadelphia verhuisd. Vooral voor Katja en mij was dat moeilijk, want Katja was heel goed bevriend met Meghan en ik met Ann. Gelukkig zien we elkaar dus nog zo af en toe, want het is een goede drie uur rijden hiervandaan.

Natuurlijk kunnen Meghan en Katja het meteen weer met elkaar vinden, die "kletsen" ook wat af op het internet. De reden voor hun bezoek dit keer is de High School dance van Madison High School vanavond. Het is een "Sadie Hawkins" dance, waarbij de meisjes de jongens vragen (Katja heeft Andrew gevraagd, die haar erg leuk vindt, maar zij is maar lauw onder zijn attenties (zie doos chocola met Valentijnsdag)).

De hele middag zijn Katja, Leah en Meghan bezig met voorbereidingen. Eerst gaan ze naar de nagelsalon en daarna maakt Leah's moeder ze op.

Intussen hebben Ann en ik natuurlijk ook van alles bij te kletsen. Saskia en Kathleen (die bijna een jaar ouder is) verdwijnen naar de basement en we horen tot etenstijd niets meer van ze! Anns jongste, Sean, is zo oud als Saskia en Kai laat hem de X-Box beneden zien, waarmee hij in de zevende hemel is. Het is de hele middag alsof er geen kinderen in huis zijn!

Om vijf uur besluiten we de Fitzpatricks het nieuwe gedeelte van Tysons Corner (dat is gebouwd na hun vertrek) te laten zien en ze mee uit eten te nemen bij Gordon Biersch daar. Het is druk bij de mall en we moeten zo vroeg al een half uur wachten op een tafeltje. Geen probleem, we duiken gewoon Barnes and Noble in. Ik koop het boek "The Time Traveler's Wife" voor Katja, ze gaat het voor een project voor Engels lezen. Geen makkelijke keuze!

Ann en ik delen de overheerlijke gefrituurde artichokharten en iedereen geniet van het samenzijn. Jammer, dat we elkaar zo heel weinig zien! Zij kunnen zelfs maar een nachtje blijven, want zij hebben maandag niet vrij, zoals wij. In oktober hebben de leerkrachten in hun district een maand gestaakt. Hierdoor zijn alle vakanties van de kinderen ingetrokken. Met Kerst hadden ze drie dagen vrij, geen vrij tot Pasen en dan weer alleen Goede Vrijdag. Moeilijk, hoor, zo'n lange periode zonder vakantie!

De tienermeisjes komen nog even hun "outfits" laten zien en gaan dan uit eten bij Ruby Tuesday. Welwillende vaders (waaronder Rick) shuttelen ze van het ene naar het andere gebeuren. Uiteindelijk zijn Katja en Meghan pas om twee uur thuis (met toestemming van wederzijdse ouders hebben ze bij een andere vriendin thuis nog een film gekeken).


V.l.n.r. Leah, Katja, Meghan in vol ornaat

Ann en ik kijken naar de Olympische Spelen. We zoeken het gewicht van sommige skiers op online, want we vinden het allebei fijn om te zien, dat niet iedereen een super slanke den is!

Rond middernacht gaan wij naar bed en Rick houdt de wacht tot de meisjes thuiskomen. Gelukkig hebben we meer dan genoeg ruimte voor vier logees en iedereen slaapt uiteindelijk lekker lang uit.

Zondag

Als ontbijt voor de hele goegemeente maak ik cinnamon rolls in de oven. De lucht daarvan maakt iedereen wakker en als de warme broodjes uit de oven komen verdwijnen ze ook als sneeuw voor de zon!

We laten de tieners nog tot elf uur slapen, maar Ann wil echt om twaalf uur weer op weg zijn. We nemen met moeite afscheid en beloven elkaar en de kinderen, dat het niet weer anderhalf jaar zal duren, voor we elkaar weerzien.

Rick brengt Saskia naar het verjaarspartijtje van haar vriendinnetje Madison (Kirstens dochter) en Katja gaat terug naar bed na al het gefeest. Rick, Kai en ik besluiten de kou te ontlopen (het kwik komt vandaag niet boven het vriespunt en er waait een harde wind) en naar de film te gaan.

Eerst stoppen we bij Penn Camera om mijn kleine Canon weg te brengen. Die is vrijdag kapot gegaan en ik mis hem vreselijk, want nu kan ik alleen nog maar mini-filmpjes maken. Hopelijk wordt hij snel gemaakt, want ik wil hem terug voor Petra hier komt!

Tysons Corner is alweer heel druk en we vinden ternauwernood een parkeerplaats. Rick en Kai kopen kaartjes voor "Eight Below", terwijl ik gauw naar Na Hoku ren om mijn stukke armbandje te laten maken. Rick heeft me dat een paar jaar geleden gegeven en na veel dragen zijn er een paar pareltjes uit gevallen. Ze zullen me laten weten hoeveel het gaat kosten.

Net als de film begint neem ik plaats tussen "mijn" mannen in. Het theater zit helemaal vol, mensen zoeken naar de enkele plaats die nog over is. Rick en ik delen zoals altijd een popcorn.

Heel ongewoon huil ik tranen met tuiten tijdens de film. In het begin van ons huwelijk hadden wij een husky, Apollo. Door allerlei omstandigheden konden wij hem na de geboorte van Katja niet meer in huis hebben en uiteindelijk hebben we hem moeten laten euthaniseren, want hij had een ongeneeslijke ziekte. Het was zo'n schat van een dier en een heel mooie husky.

"Max" in de film deed me helemaal aan hem denken en bracht al het verdriet om zijn verlies weer terug. De film is een typische, klassieke Disney film, de moeite van een bioscoop bezoek waard.

Vanavond is Kai aan de beurt en heeft een vriendje te logeren. De meisjes zijn doodop en de Olympische Spelen gaan door. Natuurlijk weet ik de uitslag van het dames schaatsen al, jammer genoeg. Ik snap heel goed, dat iedereen heel enthousiast is over het schaatsen, maar ik vind het jammer de uitslag voor ik de uitzending zie al te weten. Ik zou dus iedereen willen verzoeken het niet te verklappen in de commentaren op mijn blog tot de dag na de wedstrijd. Wij krijgen hier het schaatsen pas 's avonds te zien en ik probeer overdag de uitslagen te vermijden, zodat het nog spannend blijft. Er is natuurlijk geen man over boord, hoor, ik begrijp alle enthousiasme over Nederlandse overwinningen heel goed. Maar de spanning is net iets hoger als ik nog niet weet wie er wint :).

PS: We hebben net alle wedstrijden gezien en wat ontzettend leuk voor Marianne Timmer om te winnen, de commentatoren hier in de VS (waaronder Dan Jansen, zelf winnaar van de 1000 m) waren net zo enthousiast over haar winst. Ze krijgt zelfs een interview met NBC, wat ongewoon is. Yay, Marianne!

posted by Kasaka @ 6:30 PM   ---

|

Gourmet nummer twee

Bij het opstaan is het al 13 graden en alweer kiezen Christine en ik voor de buitenlucht over de sportschool. Dit keer lopen we 5,5 mijl, het gaat lekker en sneller, nu alle sneeuw vrijwel weg is gesmolten. De wereld is weer grijs (op de kleurige vogeltjes na), hoewel ik vrees voor de narcissen, nu het weer heel erg koud gaat worden, want de knoppen daarvan zijn al te zien!

Omdat ik toch een gevoel heb van iemand leren zwemmen, terwijl ik het zelf niet zo goed kan, zoek ik op het internet naar informatie over het leren rijden van tieners. Tot mijn verbazing en geluk vind ik een hele gids met allerlei lessen en tips, speciaal voor ouders in Virginia, nota bene. Ik print hem gauw uit, hij heeft 44 pagina's, dus weer even wat leesvoer.

Deze maand is Vincent van Gogh de Artsmart artiest, die wij in Saskia's klas moeten onderwijzen. Om half een zijn Pamela en ik present en ik doe het praatje dit keer, omdat hij een Nederlandse artiest was. De kinderen hebben grote lol zijn naam op de Nederlandse manier proberen uit te spreken. Het project, dat we even later laten doen, wordt een lekkere kliederboel. De kinderen moeten hun eigen versie van het schilderij "De Sterrennacht" met sterk aangedikte verf (d.m.v. cornstarch, die natuurlijk overal heenstuift!) en een ijslollie stokje maken. Na een uur zit iedereen, kleren en al, onder de verf! Hopelijk krijgen we geen klachten van ouders over verf, die er niet meer uit gaat! Maar de kinderen genieten, lekker kladderen en kwakken met verf, met hun tien jaren lijken het opeens weer kleutertjes.


Na een lange schoonmaakbeurt van kinderen, klaslokaal en eigen handen en kleren rijd ik naar Sylvia's huis. Ze hebben gisteren hun meubels gekregen, dus ik ben wel benieuwd. Het is een leuk, licht townhouse, erg gunstig gelegen t.o.v. de hoofdstraat van Vienna.

Op de terugweg naar huis haal ik ingredienten voor de lunch voor morgen. Mijn vriendin Ann uit Philadelphia komt met haar drie kinderen een nachtje logeren.

Rick komt vroeg thuis en neemt voor het eerst Katja weer eens mee om te rijden. Gelukkig komen ze dit keer zonder kleerscheuren terug! Saskia gaat trampoline springen bij haar vriendinnetje Rachel in de tuin. Susan, haar moeder, en ik hebben van alles te bespreken, want haar oudste dochter is een jaar ouder dan Katja en is flink aan het rebelleren.

Mijn vader heeft ons vanavond uitgenodigd voor het avondeten en we gaan gourmetten! Zo doe ik dat nooit en dan opeens twee avonden achter elkaar. Het smaakt allemaal prima en is erg gezellig. De kinderen vinden het zo leuk, dat we zelf ook een gourmet stel gaan aanschaffen (nu zijn die hier ook te krijgen onder de benaming "raclette grill"). Het is gezond, leuk en lekker.

Toe eten we een pannenkoekje met Grand Marnier (voor de volwassenen dan), maple syrup en slagroom. Alsof er een engeltje op je tong pist, zegt mijn vader altijd! Dan is het tijd voor de Olympische Spelen en zien we een prima letterlijk voorbeeld van hoogmoed komt voor de val. Lindsay Jacobellis denkt, dat ze het goud in handen heeft en pakt overmoedig haar snowboard vast. Daardoor komt ze te vallen en verliest het goud aan haar Zwitserse tegenstandster Tanja Frieden. Ik weet zeker, dat haar deze Olympische Spelen nog lang zullen heugen!

posted by Kasaka @ 9:08 PM   ---

|

Van hot naar haar

Stralende zon en een temperatuursvoorspelling van 18 graden maken, dat Christine en ik ons voornemen om gewichten te gaan heffen bij de sportschool laten varen. Buiten zijn is nu zoveel mooier en lekkerder! Dus ik pak mijn acht ponders, zodat ik toch wat extra gewicht mee heb, en we lopen anderhalf uur op een flink tempo door Vienna.

De sneeuw smelt nu letterlijk voor de zon weg en de kinderen spelen er vanmiddag voor het laatst in. De sneeuwpoppen zien er droevig uit, ogen en neuzen en gekke hoeden liggen voor de grote ballen op de grond. Maar wij vinden het wel best. Vers gevallen sneeuw is leuk, maar na een paar dagen wordt het vies en ijzig en dan moet het ook maar meteen weg zijn!

De schoolkinderen mogen met sneeuw op de grond ook niet buiten spelen tijdens het speelkwartier, stel je voor, dat ze vies worden! Met dit lekkere weer is dat zo zonde! Hopelijk is het vandaag genoeg gesmolten om lekker buiten te ravotten.

Om half een komt Laura voor mijn massage. Ik heb het telkens heel hard nodig deze winter, geen idee waarom, want zo koud is het niet, misschien de enorme temperatuurschommelingen? Wie zal het zeggen. Na de massage ben ik uitgeput, dus gauw even een uurtje liggen, want vanavond ga ik uit en dat zal wel laat worden.

Om drie uur komt Kai thuis en dan begint mijn voorzichtig uitgeplande baantje als chauffeuse. Eerst haal ik Katja op van school. Die bleef langer, omdat ze captain wordt van een Relay for Life team. Ik vind het wel bijzonder, dat ze zich zo, zonder enige invloed van buitenaf, inzet voor dit soort goede doelen.


Net op tijd ben ik thuis om Kai mee te nemen naar de tandarts. Zijn gebit ziet er goed uit, gelukkig, dus dat hebben we ook weer gehad voor een half jaar.

Als we klaar zijn is Saskia ook klaar met haar Junior Great Books op school, dus we halen haar op. Zij heeft nog net tijd om haar piano boeken te pakken en precies om vijf uur zet Katja haar af bij de pianoleraar.

Dit halve uurtje terwijl Saskia pianoles heeft is ideaal voor een rijles met Katja. Ik waag een poging haar parkeren te leren, maar dat gaat nog te moeizaam en er staan te veel andere auto's. Ze schat vooral het achteruit rijden nog niet goed in, dus daar moeten we verder mee oefenen.

Het rijden door de rustige straatjes heeft ze nu wel door, dus ik besluit haar naar een iets drukkere straat te nemen, waar ze vooral moet leren om de beurt door het stopteken te rijden. Helaas vindt een of andere idioot achter haar kennelijk, dat ze te langzaam rijdt en haalt haar rechts in, terwijl zij net naar rechts stuurt. Gelukkig ziet ze het op tijd en het lukt haar net de andere auto niet aan te rijden (die fout was geweest, want het is geen tweebaans weg daar, maar toch!). Met het hart in onze keel halen we Saskia weer op. Dat was weer genoeg avontuur voor vandaag!


Het kan altijd nog erger!

Thuis bestel ik via het internet meteen een magnetisch bordje met "Caution: Student Driver" erop. Hopelijk voorkomt dat tenminste een paar geergerde mede-weggebruikers! Terwijl ik online zoek, vind ik nog een heel goede site met tips over hoe je je tiener kunt leren rijden. Het is me nogal een uitdaging!!

Om kwart voor zeven komt Karin me ophalen. We gaan met de zes Nederlandse dames bij Marie Jose gourmetten. Ik breng het voorafje mee, twee verschillende zalmsalades: roze zalm met ui en appel en rode zalm met ketjap en ananas. Het wordt dolgezellig en er is zoveel en lekker eten, dat we pas om kwart voor twaalf de agenda's trekken om voor de volgende keer af te spreken!

posted by Kasaka @ 4:41 PM   ---

|

Lente-winter-lente-...

Dan weer zitten we met 17 graden buiten en het volgende weekend ligt er een pak sneeuw van meer dan dertig centimeter. En terwijl er op veel plaatsen nog een flink pak van het witte spul ligt, wordt het vandaag alweer 16 graden! Wip-wap! Wat een vreemd weer is het deze winter (kijk maar naar de voorspellingen voor het weekeinde, brrr!)!

Nog 14 dagen en dan begint de meteorologische lente. Van mij mag het en de natuur is er ook klaar voor. De narcissen steken al een aantal centimeters boven de grond uit en de bomen beginnen uit te lopen.

Nu ik al een aantal dagen niet flink gesport heb, heb ik zin in een lange jog. Het is heerlijk weer, dus gordel met waterflesjes om, MP3 speler in de oren en ervandoor. Het gaat heel lekker!! Ik loop 7 mijl in een uur en vijftien minuten en heb het gevoel nog wel veel verder te kunnen gaan.

Helaas heb ik daar de tijd niet voor, want om een uur moet ik bij de tandarts zijn. Ik wens vurig, dat ik een andere mondhygieniste zal krijgen, dan die me vorige keer zo pijnigde, maar die wens gaat niet in vervulling. Ik heb nauwelijks plaque, maar toch heb ik als ze klaar is weer pijn aan beide kaken. De handmassage, die ik ongevraagd krijg, helpt daar niet bepaald tegen.

Ze merkt, dat er een kroon los zit en de tandarts bevestigt dat. Die moet er volgende week afgewrikt en weer op gezet. Daar baal ik dus vreselijk van. Ik weet het, het kan veel erger, maar twee jaar geleden werd me beloofd, dat deze kronen veertig jaar goed zouden zitten. En nu is dit al de tweede, waar iets mee is. Ik "grap" er wel over met de tandarts, die maar wat mompelt. Hij heeft zo'n dure praktijk, hij kan slechte publiciteit natuurlijk helemaal niet gebruiken.

Omdat hij mijn mond helemaal heeft vernieuwd, durf ik ook niet naar een andere tandarts te gaan. Eigenlijk erger ik me namelijk vreselijk aan de onechte poeslievigheid van zijn medewerk(st)ers. Net of je een klein kind bent. Natuurlijk, ze richten hun praktijk op de extreem tandartsphoben, maar we zijn allemaal nog wel volwassen!

Enfin, na anderhalf uur sta ik met een afspraak voor dinsdag weer buiten. Ik besluit op de terugweg langs Giant te gaan om ingredienten voor de zalmsalade, die ik morgen ga maken, te halen.

Bij het afrekenen bij de Self Checkout helpt dezelfde manager als altijd me inpakken. Omdat ik een paar flessen wijn koop, moet hij intikken, dat ik ouder dan 21 ben. Hij grapt, dat ik niet oud genoeg ben en ik antwoord, dat ik dat wel zou willen. Dan zegt hij onzin, mooier dan nu kun je niet worden. Dat is nu al het tweede complimentje van een vreemde man in een week, ik word er nog ijdel van! Een andere medewerker grapt, dat hij niet goed oplet, want een klant is een zak met boodschappen vergeten. Hij zegt, dat hij toch veel te veel afgeleid wordt door zijn knappe klant. Ok, zo kan die wel weer, alle brownie points zijn gescored! Lachend ga ik terug naar de auto, dat was even leuk na die vervelende tandarts.

De rest van de middag genieten we van het mooie weer, door buiten wat te gaan schetsen. Kunstwerken komen er niet uit, maar het is heerlijk ontspannend om te doen. Even de warme zonnestralen binnenhalen voor het weer ijzig koud wordt!

posted by Kasaka @ 8:41 AM   ---

|

Happy Valentine's Day!

Opgewonden staat Saskia al om kwart voor zeven naast mijn bed. Het is Valentijnsdag en vandaag is het party op school. Ze kan niet wachten! Het wordt een dag van leuke kaartjes, hartjesspelletjes en veel snoep!

Vorig week had ik met Sylvia afgesproken om vandaag in het hotel, waar haar man werkt, te gaan lunchen. Maar zij heeft net woord gekregen, dat hun meubelen donderdag al bezorgd zullen worden en belt om de lunch uit te stellen, zodat ze kan gaan schoonmaken. Prima, lunch loopt niet weg!

Maar eigenlijk heb ik toch wel heel erge zin om naar de stad te gaan. Al een tijdje geleden zijn Christine en Chuck naar de Botanic Gardens geweest en volgens hen is dat de plaats voor mij en mijn fototoestel. Ik probeer nog of iemand anders zin heeft om mee te gaan, maar niemand kan, dus ik besluit er dan maar alleen op uit te trekken.

Gauw doe ik boven een gewichten routine en neem een douche en om tien uur stap ik de deur uit op weg naar de Metro. De meeste stoepen zijn netjes schoon, slechts kleine stukken zijn ijzig, maar dan kan ik op de straat lopen. In de Metro lees ik wat achterstallige tijdschriften en een uurtje, nadat ik de deur achter me dicht heb getrokken, sta ik midden in Washington DC. Het is daar altijd zo'n andere wereld, ik krijg meteen een vakantiegevoel over me.


De Botanic Gardens zijn gehuisd in een enorme kas net tegenover het Capitool. Bij binnenkomst moet natuurlijk eerst mijn tas gecheckt, maar dan loop ik een tropisch paradijs binnen!




Alle orchideeen soorten, die je je maar kunt bedenken zijn vertegenwoordigd, de een nog mooier, dan de ander. In het hoofdgebouw kabbelen rustgevende fonteinen en staan overal bankjes. Het ruikt er heerlijk!




Eromheen kun je verschillende delen in: de jungle, medicinale planten en nog een hele ruimte voor orchideeen. Voor kinderen en andere geinteresseerden zijn er interactieve tentoonstellingen, die alles over planten vertellen.


Overal zitten mensen de orchideeen te schetsen. Ik kan ze niet genoeg fotograferen! Prachtig, schitterend, ik heb er geen woorden voor, wat een kunst van de natuur! De buitentuinen zijn natuurlijk gesloten, maar ze zijn hard aan een prachttuin aan het werken, die deze zomer geopend moet worden.


Een uur (en heel wat foto's!) later heb ik honger. Ik besluit mezelf op lunch bij het naast de tuinen gelegen American Indian Museum te tracteren. Die sunchoke salade van vorige week was zo ontzettend lekker!

Er loopt een nieuwe tentoonstelling in dit museum over de North Pacific indianen stammen. Nog niet zo lang geleden heeft de Canadese regering in noord British Columbia een nieuw nationaal park geopend. De indianen stammen, die in het gebied van dat park wonen, hebben hun kunst tentoongesteld. De prachtigste kleden en houten maskers staan er, met allerlei interessante achtergronden en tradities. De rijke geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners hier blijft me fascineren.

De zalm met sunchoke en tomatenprut smaakt weer geweldig en voldaan loop ik terug naar de Metro. Eenmaal thuis rijd ik naar Eckerd, om Valentijnskaarten en gekke dansende Valentijnsbeesten voor de kinderen te kopen. Die had ik gisteren al gezien, maar toen had ik Kai en Saskia bij me. Ze vallen bij alle drie erg in de smaak!

Saskia komt terug uit school met een zak vol kaartjes en snoepjes en Katja met een bak chocola van een "Valentijn" gekregen (ze weet niet wie, dat vind ik altijd zo leuk, die geheimzinnige Valentijnen, dat is wat de dag speciaal maakt).

Rick komt vroeg thuis met een mooie bos rozen, een leuke kaart en een schattig smaragden bedeltje. Al vanaf onze eerste Valentijnsdag 19 jaar geleden organiseert en doet hij de meest romantische dingen, hij is een geboren "Valentijn"! Wat dat betreft heb ik een hele goede in hem (eigenlijk wat alles betreft wel, natuurlijk).

Hij heeft een reservering gemaakt voor een diner bij Maestro, het voortreffelijke restaurant in de Ritz Carlton. We doffen ons dus lekker op en laten ons de hele avond flink verwennen.


He cleans up nicely, zoals we hier zeggen



In het rood met zwart, goede Valentijnskleuren

Dit restaurant heeft niet voor niets pas het predikaat "beste restaurant van Washington en omgeving" gekregen. De chef is Italiaans en vrij jong (we hebben de hele maaltijd zicht op de bedrijvigheid in de keuken en alles wordt met de grootste zorg bereid) en ieder gerecht is een kunstwerkje op zich.

Rick en ik bestellen verschillende gerechten, zodat we van elkaar kunnen proeven, en alles smaakt even fantastisch. Iedere keer heb ik weer spijt als de laatste hap door mijn keel is gegleden. Vooral de kreeftravioli met een groot stuk kreeft in een bisque vind ik heel bijzonder.

Al te gauw zitten we aan het heel mooi gepresenteerde dessert. Ik zou deze luxe zo graag nog veel langer laten duren! Door een heldere nacht met volle maan rijden we naar huis. Het was weer een perfecte Valentijnsdag!

posted by Kasaka @ 4:04 PM   ---

|

Sneeuwdag

Iedere dag door de week, dat we kunnen uitslapen is een gift! Rick moet wel werken, maar kan ook wat langer blijven liggen vanwege de gladheid op de wegen.

Bij het openen van de gordijnen straalt de wereld ons letterlijk tegemoet: staalblauwe lucht met van die, door vorst, prachtige glinsterende sneeuw. Hier moet ik natuurlijk in naar buiten! De sneeuw ligt nu op de bomen als plukken watten, het lijkt soms wel bloesem.


Zelfportret



Als watten in de bomen

Met camera, maar zonder sneeuwschoenen dit keer, loop ik terug naar Southside Park. Het bos ziet er vandaag heel anders uit, dan gisteren, met de blauwe lucht en er zijn veel meer vogels te horen, maar ze laten zich niet zien. Het is wel zo stil, dat je ieder diertje onder de struiken hoort kruipen en de klikkerige roep van de vrouwelijke cardinaal klinkt dichtbij. Langzaam begin ik de roep van de verschillende vogels te herkennen.


Schaduwen



Mijn gisteren verloren lenskap vind ik niet terug, logisch natuurlijk, want er is inmiddels sneeuw geruimd. In ons gedeelte van Vienna hebben we gelukkig geen last gehad van de vele problemen met stroomuitval na de storm, maar er is wel wat men hier een "water main break" noemt. Water gutst in een riviertje uit een gat in de weg naar beneden. Op mijn terugweg is de weg afgezet en zijn ze ermee bezig. De snelle wisselingen van temperatuur veroorzaken dit soort scheuren in de pijpen.

Thuis raap ik de Washington Post op van de oprit en lees, dat de meesten van de lokale meteorologen de sneeuwtotalen zwaar hadden onderschat en dat ze zich dat gisterochtend met schrik realiseerden. Een ervan had minder dan 10 centimeter voorspeld en werd met 35 centimeter wakker. Oeps! Weersvoorspellingen blijven moeilijk, ondanks alle ingewikkelde computerapparatuur van tegenwoordig!

Katja gaat met vriendinnen met de Metro naar Pentagon City Mall. Ze klaagt wel over haar schouder, die gisteren met sleeen de verkeerde kant op is gerukt. Haar rechter schouder ziet er inderdaad anders uit, dan de linker, als dat zo blijft moeten we er maar eens naar laten kijken.


Hier is "ons" pad naar genoemd

Kai, Saskia en ik rijden naar het W&OD pad. Ik parkeer in de diepe sneeuw, dit pad en zijn parkeerplaatsen worden niet schoongemaakt door de gemeente. We zakken bijna tot onze knieen weg in de sneeuw, gelukkig is er gisteren gelanglaufd en kunnen de kinderen op die ijzige sporen lopen. Ik vind het wel een goede oefening, die diepe sneeuw.


Boem! Lekker in de sneeuw vallen



Kai springt helemaal naar beneden, de sneeuw is zacht



Sneeuwballen gooien

We vermaken ons prima! Al meteen vinden de kinderen een heuveltje, waar de sneeuw nog helemaal ongerept is en er wordt gegleden en gesprongen. Even later zien we sporen in de sneeuw. Een ervan zijn duidelijk de hoeven van een hert, de ander een heel licht dier, want de pootjes zijn niet door de sneeuw gezakt.


Welk dier was dit? (geen kat, want wij hebben bewijs, dat die wel door de sneeuw gaan met hun pootjes)

Een cardinaal voldoet eindelijk aan mijn wens een foto met zo'n rood diertje in de witte sneeuw te krijgen. We gaan het bos van Northside Park in en komen niemand tegen. De kinderen gooien sneeuwballen en laten zichzelf vallen in de sneeuw. In veel opzichten is het net zo leuk als spelen met zand, alleen kouder!


Met sneeuw steken de cardinaaltjes helemaal af!

Na een uurtje hebben we het koud en Saskia bedenkt zich, dat ze nog Valentijns kaartjes nodig heeft voor morgen. Bij Eckerd vinden we Valentijns tootsie rolls, waar ze namen op kan schrijven. Ze is alle Scooby Doo, Winnie the Pooh en andere karakterkaarten al ontgroeid. Op de vraag, of hij ook Valentijnskaarten o.i.d. nodig heeft, geeft Kai een ontkennende grom. Ok!


Historisch Vienna met sneeuw

Aan de overkant bij Subway zoeken ze een stevige sub uit, al dat spelen in de sneeuw maakt hongerig. Ik ben niet zo'n broodeetster en Subway's wraps zijn "just my ticket". Dit keer kies ik ham met lekker veel groentes erbij.

Na de lunch gaat Saskia sleeen met Laura in een derde Vienna park: Glyndon Park. Sleeen blijkt een gevaarlijke sport te zijn voor onze kinderen, want ook zij komt strompelend thuis. Vanavond heeft ze een enorme blauwe plek op haar knie.

Kai mag nog even met vriendjes buiten spelen, maar dan moet ik hem streng manen tot huiswerk. Hij heeft een flinke berg en ik denk niet, dat hij het allemaal klaar zal krijgen.

Katja wil nog even naar Michael's, want ze bedenkt, dat ze op de valreep nog wat Valentijnskaarten wil maken voor haar vriend(inn)en. Ik geniet altijd van deze winkel, krijg gelijk zin van alles creatiefs te ondernemen. Katja komt met armenvol Valentijnsspul op me af en verkondigt dan, dat het "dorky" is en legt alles weer terug. Tieners!

Uiteindelijk kiest ze een heel stel spullen om oorbellen mee te maken en ik koop tekenspullen, ik heb wel weer eens zin om te gaan schetsen, al is het gewoon voor de ontspanning.

Nu kijken we even Olympische Spelen. Veel paar rijden kunstschaatsen, wel mooi, wat snowboarden en de 500 meter schaatsen. Ik vind het fantastisch, dat de Amerikanen het zo goed doen! Dan merk ik, dat ik echt wel Amerikaans ben. Een beetje een tweestrijd, want ik vind het ook leuk om de Nederlanders te zien, maar ze zeggen me minder, dan de Amerikanen. Een bewijs, neem ik aan, dat ik helemaal geintegreerd ben. Yay, Joey!

Natuurlijk betekent het (op het positieve vlak voor mij) tevens, dat we meer schaatsen te zien krijgen hier, nu de Amerikanen het zo goed doen, dat werkt ook mee met mijn enthousiasme. Ach, ik ben gewoon voor de Amerikanen en de Nederlanders, geen gezeur, behalve als ze tegen elkaar schaatsen. Eeny, meeny, miny, moe, catch a tiger by the toe, of is het iene, miene, mutten, tien pond grutten. Poe, moeilijk om tussen twee landen in te zitten. Go Joey, in de 500m zijn er tenminste geen serieuze Nederlandse tegenstanders.

Tot nu toe nog geen woord of de scholen morgen op tijd zullen beginnen. De sneeuw is wel wat gesmolten, maar er ligt nog een flink pak en het vriest weer. Ik hoop op een late start morgen, nog een dagje lekker uitslapen.

posted by Kasaka @ 12:42 PM   ---

|

Een voet sneeuw!

Al sinds vrijdagochtend werd er een flinke sneeuwstorm voorspeld, maar gisteren bleef het 's ochtends maar een regen/sneeuw mix. Rick en ik zijn er doorheen naar Safeway gelopen, om nog wat slagroom voor de pies voor vanavond te kopen. Een paar buren reden langs en vroegen of we mee wilden rijden. Het is natuurlijk heel gek om voor de lol een eind door het vieze weer te gaan lopen. Maar lol hadden we!

Claudia emailde of ik zin had om te gaan lopen als de sneeuw eenmaal echt zou beginnen en mooi zou zijn. Toen dat maar niet gebeurde zijn we toch maar gegaan, dan maar nat. Bij elkaar heb ik zo 7,25 mijl gelopen en zodra Claudia en ik weer voet binnenshuis zetten, begon de sneeuw pas echt.

Katja had opeens bakwoede en bakte Snickerdoodles. Eerst was het deeg te waterig, wat een grote lachbui ontketende, maar uiteindelijk smaakten ze prima!



De bak ellende

Karin en Frank hadden ons uitgenodigd om te komen eten en met uitzondering van Kai, die zich wel beter voelde, maar niet goed genoeg om sociaal te zijn, gingen we om vijf uur hun kant op. Zij wonen maar drie kilometer van ons af, dus als het weer echt erg zou worden, zouden we desnoods kunnen lopen.

Karin had heerlijk gekookt: tagliatelle met een sausje van gerookte zalm, tomaten en room en "kip in de hoed", een kippepastei met kersen en kerrysaus. Het ging er allemaal heel goed in en toe hadden we de verse pies van Pie Gourmet.

Jeroen hielp Katja met haar scheikunde en Maaike en Saskia speelden in de basement, dus konden wij met zijn viertjes gezellig "De Kolonisten van Catan" spelen. Wat een leuk spel is dat! Ik had er al veel over gelezen van enthousiasten online, dus vind het leuk het nu ook eens gespeeld te hebben (ik weet nu, dat de Engelse versie "Settlers of Catan" heet).

Frank won met een punt verschil met mij en we waren net op tijd klaar om de schaatswedstrijden op tv te zien. Wij krijgen de belangrijke wedstrijden pas 's avonds te zien en ik probeer overdag de uitslagen niet te bekijken. Nu wist ik de uitslag van de 5000 meter al wel, maar heb hem voor de anderen geheim gehouden. Het was leuk weer eens met Nederlanders hardrijden op de schaats te kijken, want het is een sport, die de meesten hier niet zo aanspreekt.


Gezellig met zijn allen schaatsen kijken

Toen we om elf uur huiswaarts reden lag er al meer dan tien centimeter sneeuw en het kwam flink naar beneden. De wereld zag er prachtig uit!


Ons nachtelijk deck, zo'n tien centimeter al gevallen

Om vijf uur vanochtend worden we met schrik wakker. De stroom is uitgevallen. Gelukkig gaat hij bijna meteen ook weer aan, want de sneeuw op de electriciteitsdraden heeft op vele plaatsen voor langdurige stroomuitval gezorgd.

Rick laat Brynna naar buiten en het is vreemd licht. Hij zegt, dat er een flinke laag ligt en als ik om kwart over acht opsta en met de lineaal meet wijst die 30 centimeter (12 inches) aan, op onze tafel op het deck zelfs 36 centimeter, want daar is het natuurlijk eerder blijven liggen.


Een hoed van 36 cm op onze tafel!



Kwart over acht, een witte cul de sac



Geen postbode zou ons huis kunnen vinden!

Het is een zware sneeuwval en alle bomen zijn compleet ondergesneeuwd! Gauw trek ik mijn sneeuwschoenen aan, pak mijn fototoestel en ga op weg. De wereld is helemaal stil, ik hoor zelfs geen vogels. Een paar mensen zijn begonnen met hun oprit schoonmaken, maar verder is het nog een ongerepte sneeuw.


Daar ben ik dan, op mijn sneeuwschoenen

Bij het Southside park loop ik het bos in. Het is zo stil! Mijn hoop, dat ik een cardinaaltje in de sneeuw zal kunnen fotograferen, vergaat, want die blijken diep onder de struiken te schuilen. Het is verder werkelijk prachtig! Het kabbelende beekje, de zwaar besneeuwde takken, ik neem het even allemaal in me op.

Als ik terugloop zijn er al veel meer mensen buiten. Ik krijg veel opmerkingen over mijn sneeuwschoenen, die zie je in deze omgeving niet zo vaak. Het loopt erg leuk met die "tennisrackets" (nee hoor, ze zijn veel moderner, dan de oude sneeuwschoenen!).

Rick is al met MP3 speler op en dansend aan de oprit begonnen. Het neemt ons een hard werkende anderhalf uur om hem en de stoepen helemaal schoon te krijgen! De buurkinderen maken een enorme sneeuwpop en Kai maakt perfecte sneeuwballen met zijn voor Kerst gekregen sneeuwbal machine. Wat een pret!


Kai en zijn sneeuwballen



De grote buurt sneeuwpop

Niall, Aoife's vader, komt even raad vragen over de treinenschema's in Nederland. Hij wil weten of er een rechtstreekse trein van Amsterdam naar Utrecht is. Natuurlijk (toch?)! Hij organiseert reizen naar Ierland en de rest van Europa.

Het wordt de zoete inval voor vrienden en vriendinnen van de drie kinderen hier. Overal sneeuwpakken en laarzen en lachende kinderen, ik geniet vooral van het gesprek tussen Katja en haar vriendinnen, die voor de haard liggen. Ze stellen elkaar allerlei vragen, zoals "wat was de beste tijd van je leven, waar zou je het liefst willen wonen, etc.". Ik lach me soms rot om de antwoorden! Zo blijkt Katja's meest opwindende gebeurtenis de keer, dat ze twee schildpadden sex zag hebben bij de zoo, te zijn!

De stew kookt in de crockpot en de Olympische Spelen staan aan (groot nieuws, dat Michelle Kwan zich heeft teruggetrokken en we zien de Nederlandse dames goud en zilver winnen, hoera!). Buiten is er nog weinig van de sneeuw gesmolten en net hebben we vernomen, dat de scholen morgen dicht zijn. Ik bel Karin en Christine, die het geen van beiden nog weten. Als Karin het aan Danielle vertelt, klinkt er een ware oorlogskreet! Ook hier in de cul de sac dansten de kinderen bij het horen van het nieuws. Het is ook gewoon leuk, sneeuwvrij!

Hier een paar filmpjes, van een dansende, sneeuw ruimende Rick (die mag je niet missen ;)) (hier en hier) en onze achtertuin met een beetje zon op de sneeuw:

En foto's van mijn wandeling:


De weg achter ons is al geploegd



Een abstract, sneeuw tussen een ijzeren hek



Een letterlijk witte wereld!



De arme Maples dachten, dat het al lente was en liepen uit, vanochtend hebben ze een pak sneeuw op hun knoppen.



Dat is uitgraven geblazen!



Nog een abstract "Rood/wit", oftewel een deel van een fire hydrant



Besneeuwde Dogwood



Besneeuwde straat

Southside park:
















(en er zal even niet geschommeld worden)

posted by Kasaka @ 2:45 PM   ---

|

Sociaal dagje

Kai wordt nu al voor de vijfde keer wakker met 39 graden koorts en ik vind het toch vreemd, dat de koorts helemaal niet verminderd. Ik maak dus gauw weer een afspraak bij de kinderarts en om half tien kunnen we gezien worden door Dr. Fishelberg, een aardige jonge dokter. Hij is het met me eens, dat het te lang duurt en vindt Kai's hoest klinken alsof de bronchieen niet schoon zijn. Hij stelt voor een antibiotica kuur te doen en schrijft een recept uit (terwijl ik dit schrijf is het zaterdagochtend en heeft Kai slechts nog wat verhoging, hoera!).

We rijden naar Safeway om het medicijn op te halen en ik besluit ook maar eten in te slaan voor het weekend, want wat gisteren nog een mogelijkheid op wat sneeuw was, wordt met het uur grotere totalen! We hebben een heavy snow warning en zullen, volgens het verhaal, 15 tot 25 centimeter krijgen. Ik moet het altijd nog zien, maar zo zullen we in ieder geval niet verhongeren.

Thuis douche ik gauw en ga dan naar Katja in Reston. Daar krijg ik een lekker bakje koffie en zelfgebakken abrikozen scones met cream cheese en abrikozen jam, die gaan er goed in! Ze hebben een nieuwe puppy, een witte poedel, echt een knuffel!

Om een uur scheiden onze wegen zich weer, want Katja moet haar jongste ophalen en ik ga naar Pie Gourmet om een paar lekkere pies als dessert voor morgenavond te kopen. De kersenpie is nog warm, ik moet me bedwingen er niet meteen een stuk van te nemen!

Een kwartier voordat de school uitgaat sta ik als eerste in de rij bij Katja's school. Het duurt even voor Katja naar buiten komt en ik vind het grappig om de verschillende kinderen te bekijken. Ze komen in drommen naar buiten, sommigen rijden weg in hun eigen auto, maar de meerderheid neemt een van de tien schoolbussen, die klaarstaan.

Als Katja er eenmaal is rijden we naar het politiebureau. Hier neemt de agente, die ook de zelfverdedigingsles onderwees, onze vingerafdrukken af, zodat ik ze naar de FBI kan sturen. We moeten aan de Nederlandse overheid bewijzen, dat we geen crimineel verleden hebben. Officer Palmore vraagt van alles over Nederland en of we er nog familie hebben. Als ik over mijn moeder en haar Japanse concentratiekamp verleden vertel, vertelt zij, dat haar ouders missionarissen waren in Japan na de oorlog.

Je kunt zien, dat ze gewend is vingerafdrukken af te nemen, dus hopelijk accepteert de FBI ze, want ik heb gehoord, dat ze daar nogal moeilijk mee zijn. We schrobben de zwarte inkt van onze handen en nemen afscheid van "Ginger" (ik heb moeite haar zo te noemen in haar strenge uniform).

Buiten geef ik de autosleutels aan Katja en zij rijdt naar huis. Dit zijn iets drukkere straten, maar ze doet het goed.

Op het bankje voor het huis zitten Sylvia en Teddie al te wachten en ik maak gauw thee. Terwijl Teddie zich met Saskia's Build A Bear beesten vermaakt kletsen Sylvia en ik gezellig wat af. Al gauw is het vijf uur en zet ik ze af bij de Metro. Ze hopen dit weekend hun nieuw gehuurde huis hier vlakbij te gaan schoonmaken. Hopelijk werkt het weer niet tegen!

Saskia gaat logeren bij Aoife en Katja naar allerlei basketbalwedstrijden van vriendinnen. Als Rick thuiskomt gaan we onze ontmoeting 19 jaar geleden vieren met een etentje bij Cafe Renaissance.

Daar worden we als goede vrienden begroet en we eten ree met een frambozen saus, erg origineel en lekker. De serveerder vraagt, waar ik vandaan kom en dan raad ik zijn land van herkomst (Jordanie) in een keer goed! Dan zegt hij opeens: "You're gorgeous, by the way." Oef, en dat recht waar mijn man bij zit, die dan ook prompt zegt: "Hey, she's my wife!" Ha ha, toch leuk zo'n complimentje!

Met Kai kijken we de openingsceremonie van de Olympische Spelen en gaan veel te laat naar bed!

posted by Kasaka @ 8:36 PM   ---

|

Touching bases

Het klinkt helaas al als een kras in de plaat, maar Kai wordt weer met 102 graden (38,9 celsius) koorts wakker. Het is tweetiende graad lager dan gisteren, maar hij zegt zich nog zieker te voelen. Wat een rotvirus heeft hij te pakken!! Ik heb zo met hem te doen en voel me hulpeloos.

Dat hij zich vreselijk voelt merk ik aan het feit, dat ik hem op dinsdag een fel begeerd X-Box spelletje heb gegeven en hij het nog niet eens geprobeerd heeft! Ik geef hem maar Advil en dit keer ook Sudafed Sinus, in de hoop, dat hij er zich wat beter door voelt. Intussen maak ik me ook zorgen over hoeveel school hij mist en moet hij dat allemaal weer met late avonden volgende week inhalen? Ik email de leraren, dat ik graag wat werk voor hem hier zie, want zijn vriendje Charlie bracht gisteravond, na mijn verzoek om huiswerk, welgeteld twee blaadjes wiskunde werk mee!

Voor het eerst deze week gaat Saskia samen met Aoife naar school. Ze bellen elkaar rond acht uur en wachten elkaar op de hoek van onze cul de sac op. Aan de ene kant vind ik het lekker makkelijk, want nu begint mijn dag ongeveer een half uur eerder, aan de andere kant verlies ik mijn gezellige kletstijd met Sas en mijn extra blokje om (dat ik natuurlijk ook zonder Saskia kan doen). Kleine kindjes worden groot (ze kon natuurlijk allang alleen lopen, maar dat vond ze altijd saai).

Vanochtend komt het goed uit, want ik moet meteen naar Madison High School. Daar wordt "Touching Bases" gehouden van 7:30 tot 9:30. (Vrijwel) alle leraren zitten in het cafetaria en rijen ouders wachten op een kort gesprekje.

Als ik half negen aankom gaat er net iemand vlak voor de ingang weg, dus ik heb een fijne parkeerplaats! Het cafetaria staat al helemaal vol, veel ouders komen voor ze naar hun werk gaan en ik voel me wat slecht gekleed in mijn sportkleding. Gelukkig maakt dat allemaal helemaal niets uit hier en ik zie een paar anderen, die klaar zijn voor hun "workout".

Meteen bij binnenkomst zie ik Karin en Maaike staan. Maaike's school begint veel later, dan die van Saskia, dus Karin had haar meegenomen. Grappig toch, hoe onze kinderen allemaal zo dicht bij elkaar zitten in leeftijd!

Als eerste zoek ik Mrs. Crawford, de scheikunde lerares op. Katja worstelt met dat vak en wij hebben, zoals eerder geschreven geen zin in nog eens $65 voor bijles. Volgens Mrs. Crawford is dat ook absoluut niet nodig, Katja moet gewoon na school langskomen, tot ze alles begrijpt. Prima!

De andere leraressen, die ik te spreken krijg (wiskunde en AP world history) zijn vol lof over Katja. Verder lukt het me niet iemand te spreken te krijgen. Bij de Engelse lerares sta ik 20 minuten onverrichterzake in een lange rij. Sommige ouders lijken zich totaal niet bewust van de rij wachtenden achter zich en nemen meer dan een kwartier van de tijd van de leraar! Ik heb een goed gesprek met een ouder van een 11e klasser, maar houd het na die 20 minuten toch voor gezien.

Dan maar de Spaanse lerares proberen, maar die is in diep gesprek met een vader met boek erbij over de lesstof, terwijl een rij andere ouders gelaten staat te wachten. Ik houd het voor gezien, het is 9:30 en ik heb de leraren, die het belangrijkst waren, gesproken. Ik heb een hekel aan dit soort massaal leraren "ontmoeten" en vooral aan die ouders, die de gelegenheid waarnemen om uitgebreid over John of Jane te gaan discussieren. Daarvoor zijn individuele afspraken of email, zo'n ochtend is om vijf minuten te horen hoe je kind het bij dat vak doet. Moeilijk te begrijpen voor sommigen!

Thuis voorzie ik Kai van ontbijt en dan komt Kirsten om te gaan hardlopen. We kunnen op het moment niet zo ver gaan, want Kirsten heeft last van haar tenen (bone spurs, ik weet niet hoe je dat in het Nederlands noemt, botvergroeiingen?) en moet daar volgende maand aan geopereerd. Ondanks de pijn loopt ze toch vijf mijl in een uur, niet gek.

Tot mijn schrik zie ik op het bord van het Community Center, dat ik zaterdag Saskia al opnieuw had moeten aanmelden voor gymnastiek. Op hoop van zegen vul ik het aanmeldingsformulier toch nog in, maar de klas zit vol. Als ik het Saskia vertel is ze zwaar teleurgesteld. Slechte moeder, dat ik ben! Maar soms loopt mijn hoofd om van alle afspraken en deadlines!

Om een uur heb ik een afspraak met mijn nagelstyliste. Op het moment loopt er een draadje op het AllesAmerika forum over Vietnamese nagelsalons hier in de VS en ik begin een gesprek met Thu. Ik vind haar een ontzettend lief iemand en ze spreekt goed Engels, dus het lijkt me, dat ik haar best wat dingen kan vragen over haar baan.

Als ik haar vraag, of ze haar werk leuk vindt, ontketen ik een waterval van woorden. Ze begint voorzichtig, maar als ik zeg, dat het schoonmaken van de voeten van vreemdelingen mij nu niet bepaald zou aantrekken, opent ze op. Het is inderdaad geen prettig werk. Ook omdat veel klanten haar als minderwaardig behandelen.

Ze vertelt, dat zij als jongste achttien jaar geleden naar Californie kwam, waar de rest van haar familie al in de nagelindustrie werkte, lange harde uren. Haar ouders wilden, dat ze naar school ging, maar zij weigerde en daar heeft ze nu nog spijt van. In plaats van college deed ze 's ochtends Engels voor anderstaligen en 's middags nagelstylisten school. En sindsdien is ze nagelstyliste tegen wil en dank.

In Californie werkte ze eindeloos veel uren voor niet veel geld. Toen ontmoette ze haar man (ook Vietnamees, maar hier gekomen op zijn vijfde), die een succesvolle carriere heeft in het bankwezen. Met hem verhuisde ze naar Virginia en ze vindt het hier vele malen fijner, dan aan de westkust. Ze hebben nu twee dochtertjes en zij werkt een gewone vijfdaagse week (hoewel, zoals zoveel winkelpersoneel, haar "weekends" op maandag en dinsdag vallen).

Mijn nagels waren nog nooit zo snel klaar, want ik heb ademloos geluisterd naar haar heel rustige verhaal. Er zit zoveel bij, zo'n heel andere wereld! Een geschiedenis van oorlog, van een vader, die moest vluchten en hier asiel kreeg en een man, die deze heel intelligente vrouw trouwde en aan de andere kant van het land een ander leven, maar toch hetzelfde bood. Op mijn opmerking, dat ze toch nu ook nog naar school zou kunnen gaan, antwoord ze, dat ze nu toch blij is met haar baan, omdat ze met mensen als ik te doen krijgt. Lief, hoor, maar het klinkt meer alsof ze vindt, dat ze haar kans heeft gehad.

Net op tijd ben ik terug voor mijn massage. Ook Laura's leven als lesbienne hier in het conservatieve Virginia is zo anders dan het mijne. Terwijl ik op de massage tafel haar verhalen aanhoor, bedenk ik me, hoe gezegend ik ben, dat ik deze vrouwen tot mijn kennissen kan rekenen (mijn kapster uit Libanon hierbij inbegrepen). Ik zie ze met regelmatige tussenpozen en hun levens zijn zo anders, dan dat van mij, maar niet minder rijk of interessant. Een gesprek met een van hen is een gift. Bij het weggaan zegt Laura me, dat ze vindt, dat ik de beste moeder ben, die zijn onder haar klanten kent. Wow, het tweede lieve compliment vandaag!

Maar complimenten over mijn nieuwe lange wimpers blijven uit. Als ik het vertel valt het na lang kijken op, maar op een foto zou het al niet uitkomen. Wat een frivool gedoe om voor zoiets $150 uit te geven! Ik kan me duizend andere dingen voorstellen, waar ik dat geld aan zou willen uitgeven!

Saskia heeft om vijf uur een half uur piano les en ik neem de gelegenheid waar om Katja weer een half uurtje rijles te geven. Ze begint de van al aardig onder controle te hebben en kan in de cul de sacs al in een keer omkeren. Het volgende lesuur mag Rick voor zijn rekening nemen!

Rick is vanavond weer thuisgekomen van zijn Seattle reis. We vieren vandaag de 19-jarige verjaardag van onze ontmoeting aan de telefoon (verhaal hier - 17 november "Pakken en nostalgie") en gaan dat morgen met een etentje vieren.

Zondag heb ik een boeket paarse tulpen gekregen van vrienden en nu zijn ze zo mooi open, ik moest wat kleurige foto's maken in deze kou. Wat een kunststuk is een tulp, als je het zo ziet!

posted by Kasaka @ 6:29 PM   ---

|

Hirshhorn Museum

Bij het opstaan heeft Kai nog steeds bijna 39 graden koorts en erge hoofdpijn en hoest. Hoewel ik sterk het gevoel heb, dat het om een hardnekkig virus gaat, wil ik hem toch even laten nakijken door de dokter en maak een afspraak voor twee uur vanmiddag.

Na wat ibuprofen knapt hij wat op en vindt het goed, dat ik doorga met mijn plan om met Christine naar Washington te gaan. We parkeren de van op Claudia's oprit en de Metro trein staat al klaar.

Bij het l'Enfant Plaza station stappen we uit. Dit is een nogal ingewikkeld labyrinth om uit te komen en we staan een beetje vertwijfeld rond te kijken. Een vriendelijke mede-passagier legt ons haarfijn uit hoe we naar de musea moeten lopen. Zo aardig!

We nemen de goede afslagen en zien in de verte het ronde gebouw van ons eerste doel liggen: het Hirshhorn museum. Van alle Smithsonian musea aan de Mall is dit het enige, waar ik nog nooit geweest ben. Ik dacht altijd, dat er alleen beeldhouwwerken te bewonderen waren en ik ben over het algemeen niet zo dol op beeldhouwkunst.




Het museum gebouw, helemaal in een cirkel gebouwd

Het fijne van de Smithsonian musea is, dat ze gratis zijn, dus Christine en ik besluiten het te proberen, in ieder geval kunnen we dan zeggen, dat we erin zijn geweest. Na door de veiligheidspoortjes te zijn gegaan staan we een beetje verloren in een lege ruimte met roltrappen.

Gelukkig zit er een vriendelijke oudere dame achter een balie, die ons uitlegt, dat er drie verdiepingen met kunst zijn. We besluiten de roltrap helemaal naar boven te nemen en daar te beginnen. Het valt ons alles mee!


Om dit schilderij, genaamd "Circus paard", lagen we dubbel!

Een groot gedeelte van de kunst is wel van het gehalte "je moet er maar opkomen" en "de tekeningen van onze peuters waren dan ook "kunst"", maar er staan en hangen ook interessante stukken tussen. We worden in ieder geval gedwongen buiten onze "box" te denken of we iets mooi vinden of niet. Lang niet alles is beeldhouwwerk, er hangen ook veel schilderijen.

We zien werk van onder anderen Joan Miro, Pablo Picasso, Auguste Rodin, Alexander Calder (een van mijn favoriete moderne kunstenaars) en onze eigen Nederlandse Willem de Kooning (waar ik tot mijn schaamte tot vandaag nog nooit van had gehoord en hij heeft daar heel wat werken hangen!).

Het meest opvallende kunstwerk vinden we allebei een hele stellage van hangertjes van de stomerij! Wat een inventiviteit. Al lopend en kijkend vragen we ons af, hoe iemand, die een zwart schilderij met zwart zand maakt, tot kunstenaar wordt gebombardeerd.

Op de laagste verdieping kijken we vluchtig naar een paar filmpjes, die ronduit op onze lachspieren werken. In een ervan zwemmen geitjes eindeloos van de ene naar de andere kant van een wastafel. Een heel aantal mensen zitten serieus te kijken, Christine en ik ontsnappen proestend. Ok, dus we zijn duidelijk niet diep genoeg voor deze kunst.

Na een uur in dit museum en even in het winkeltje kijken, zijn we klaar voor wat meer reele kunst. Door de koude wind lopen we de Mall over naar het klassieke gebouw van de National Gallery of Art.


Aan de overkant van de Mall zien we de National Archives

Dit is mijn persoonlijke favoriet op de Mall, als ik er eens even helemaal uit wil zijn. Het is er zo sereen, zo mooi en eeuwen van prachtige kunst hangt in de galerijen.


Een deel van het mooie National Gallery of Arts gebouw

Op het moment is er een grote tentoonstelling van Cezanne, waar Christine en ik vooral in geinteresseerd zijn (door Kai's doktersafspraak hebben we helaas geen tijd voor de Audubon of de Brown Sisters tentoonstelling, die ook erg interessant lijken).


De prachtige azalea's en tulpen rond de fontein in de rotonde van het museum



Bloemen, fonteinen en beelden

We moeten door het hele museum met zijn standbeelden en fonteinen lopen om bij de tentoonstelling te komen. "Cezanne in Provence" heet hij en het is flink druk. Christine en ik zijn het erover eens, dat er wel erg veel landschappen tussen zitten. Wij zijn meer geinteresseerd in de schilderijen met mensen erin. Later vertelt Christine me, dat ze iemand hoorde zeggen, dat Cezanne gewoon geen mensen kon schilderen. Zo zie je, smaken verschillen!


Inmiddels is bijna twaalf uur en we hebben honger. We lopen naar het Garden Cafe, waar we meestal een ontzettend lekker buffet met kalkoen en zalm treffen. Dit keer, echter, is het menu aangepast aan de Cezanne tentoonstelling en zijn de gerechten Provencaals. Er zitten veel te veel schaaldierengerechten bij, waar Christine dodelijk allergisch voor is.

Gauw veranderen we ons plan en lopen zo snel mogelijk weer naar de andere kant van de Mall, naar het American Indian Museum. Daar zien we allerlei bussen staan, dus we houden ons hart vast, maar het restaurant Mitsitam blijkt niet zo druk te zijn.

We kiezen allebei het gerecht uit het Noordwesten: zalm met een salade van "sunchokes" en gedroogde bosbessen en gestoofde tomaten, uien en prei. Jammer, dat de tijd nu toch begint te dringen, anders had ik een tweede portie van de sunchokes gekocht. Wat een bijzonder en smakelijk gerecht!

Precies op tijd voor de dokter zijn we thuis. Kai staat al klaar. Om twee uur lopen we de wachtkamer binnen en om kwart over twee staan we weer buiten, diagnose: virus. Gelukkig, geen bacteriele infectie ergens en help me herinneren om voortaan altijd de afspraak om twee uur te maken. Dit blijkt de eerste afspraak na de lunch te zijn en dus geen wachttijd!

Van de ene afspraak naar de andere, want Saskia moet om half vier bij Dr. Weil, de kindertandarts zijn. Ook hier gaat het allemaal gesmeerd, haar gebit ziet er goed uit en we kunnen gaan.

Als laatste staat een knipbeurt voor Katja en Saskia op de agenda. Hiervoor gaan we naar Mona, mijn kapster. Die knipt beide meisjes helemaal naar hun zin (allebei een nieuw kapsel, ik zal binnenkort foto's nemen) en terwijl ik daar zit te wachten komt er een visagiste binnen. Zij wil Mona laten zien, hoe natuurlijk haar ooghaar verlengingen eruit zien. Voor ik het weet ben ik proefkonijn en krijg ik lange oogharen opgeplakt. Oei! Ik heb geen tijd om te protesteren en ben ook eigenlijk wel benieuwd.

Na twintig minuten heb ik inderdaad heel natuurlijk uitziende langere oogharen. Ik vraag, hoeveel dat dan zou kosten, als ik het liet doen. $150 is het antwoord!!! Nou, sorry, hoor, maar ik hou mijn eigen vertrouwde ooghaartjes wel daarvoor. Behalve mijzelf denk ik niet, dat iemand zou opmerken, dat er iets veranderd is. Deze moeten vier tot zes weken blijven zitten, dus zolang zal ik mooie lange oogharen hebben.

Al de hele middagen zijn boommensen bezig de boom tussen het huis van onze buren, Wendy en Don, en het onze neer te halen. Het is een kanjer en het duurt tot na het donker. Iedere keer als er een stuk neerkomt, trilt ons huis helemaal. Gelukkig is hij nu weg, want hij was een gevaar voor allebei de huizen als hij om zou vallen! Het neerhalen van zo'n boom kost trouwens meer dan duizend dollar!!!


Ze moeten hoog klimmen om zo'n boom neer te halen!

Een tweetal filmpjes: het interessante hangerkunstwerk en de fontein in de National Gallery of Art.

posted by Kasaka @ 5:28 PM   ---

|

Weer helemaal beter

De dag van rust en slapen gisteren heeft werkelijk wonderen gedaan. Helemaal beter en vol energie stap ik mijn bed uit, het is lange tijd geleden, dat dat gebeurde! Natuurlijk helpt de stralende lucht buiten, maar ik denk, dat ik de rust ook even heel hard nodig had.

Kai is helaas nog steeds flink ziek, koorst van 102.8 vanochtend, bijna 39 graden dus! Ik email zijn Franse lerares, want Kai moet met een groepje van drie anderen een fashion show filmen in het Frans. Die moet vrijdag klaar zijn en zoals het er nu uitziet lukt dat Kai niet. Ze emailt terug, dat zijn groep hem vanavond zal bellen, maar dat hij niet gestraft zal worden als hij de deadline mist.

Rick gaat vanmiddag weer eens naar Seattle, maar voor hij dat doet neemt hij Saskia mee naar de orthodontist. Er moet iets ingewikkelds aan haar beugel veranderd en als hij thuis komt neemt hij meteen afscheid. Het is dit keer een korte reis, donderdagavond is hij weer thuis.

Kirsten komt om half elf om weer eens lekker te gaan hardlopen. Het weer is prachtig, staalblauwe lucht (en dan bedoel ik diep staalblauw!) en koud met een bries, maar prima loopweer. We praten over de problemen, die de cartoons van Mohammed in de Deense kranten hebben veroorzaakt. De oorspronkelijke krant is hun plaatselijke krant uit Aarhus. Ze zegt nog nooit een eerder een brandende Deense vlag te hebben gezien. Het is toch ook te gek voor woorden, allemaal!

We lopen een goed uur en net iets meer dan vijf mijl. Ik voel alsof ik nog heel wat verder kan, maar Kirsten heeft problemen met botuitgroeiingen aan haar tenen, waar ze binnenkort aan geopereerd moet worden.

Net als ik thuis ben, belt Christine. Heb ik zin om met haar een powerwalk te doen? Nou, eerlijk gezegd voel ik me alsof ik nog wel tien powerwalks aankan, dus ik zeg enthousiast "ja". Na Kai van een peanut butter en jelly sandwich voorzien te hebben, gaan we er weer op uit, dit keer voor anderhalf uur. Bij elkaar loop ik vandaag dus ook 15 mijl, wie had dat gisteren gedacht! Ik neem me dus meteen voor om deze week mijn bedtijden heel goed in de gaten te houden, zodat ik deze energie houd.

Kai kijkt de hele dag rustig tv op ons bed. Vroeger was dat Barney, Blues Clues en Sesame Street, maar tegenwoordig leert hij de hele dag van alles op deze manier. Zijn favoriete kanalen zijn Science Channel, Discovery Channel , Animal Planet en Travel Channel. Hij zuigt zo allerlei informatie op, die er op de meest onverwachte tijden ook weer uitkomt.

Gauw douche ik en dan moet ik Katja ophalen, want die moet om half drie present zijn voor haar eerste interview voor een baantje. Ze wil voor Coldstone Creamery werken. Ik koop een X-Box spelletje voor Kai bij EBGames en wacht verder met een lekkere Chai Tea Latte bij Starbucks. Daar ligt een Washington Post, die ik helemaal uitlees, het interview duurt maar liefst 45 minuten! Als ze weer buiten staat weet ze nog niets, ze zullen haar bellen.


Daar gaat mijn oudste naar binnen voor haar eerste interview

In de auto vraagt Katja me, wanneer ze op de echte straten mag gaan rijden. Ik vraag wanneer Leah dat mocht (die is Katja ver vooruit) en volgens Katja was dat na 45 minuten. Ik bedenk me, dat ze inderdaad in dat uur op de parkeerplaats heel wat heeft geleerd en we hebben het geluk in een ontzettend rustige buurt te wonen.

Als we dus uit het drukkere verkeer zijn geef ik het stuur aan haar. Ze heeft haar Learner's Permit niet bij zich, maar het is maar twee straten. Dan verschijnt er opeens (natuurlijk!!) een Vienna politie auto achter haar. Ze wordt helemaal nerveus en ik voel mijn hart ook kloppen, maar zeg haar rustig langs de kant te gaan staan en hem langs te laten. Goddank rijdt hij gewoon door, pfff! Ik weet niet, of ik geen boete had gehad, als hij ons gestopt had!

Gauw halen we haar permit thuis op en dan rijd ik naar een heel rustig punt. We rijden een grote vierhoek met veel stoptekens en allerlei langs de kant geparkeerde auto's. Na een half uur heb ik genoeg adrenaline door mijn aders voelen vloeien en Katja is er ook moe van. Morgen is er weer een dag, maar ik zie wel snelle verbetering. Zijzelf denkt van alles te kunnen, want ze vroeg al wanneer ze de drukkere wegen op zou mogen. Oef, ik moet me dan toch echt wat veiliger voelen naast haar, ik merk dat ik de deur soms met alle macht vasthoud!

Als ik met haar rijd, spreek ik natuurlijk Nederlands met haar, maar ik merk, dat dat toch wat moeilijk is. Voor rijden is weer andere taal nodig, dan de dagelijkse spreektaal. Zo lijken "rechtsaf" en "rechtdoor" wel erg veel op elkaar, als je snel een beslissing moet maken. Ik zeg er dus maar gauw de Engelse equivalent achteraan!

Iedereen heeft vanavond zin in Mexicaans en ik bestel allerlei lekkers van Tequila Grande. Dat is lekker dichtbij en ik ga het met Saskia ophalen. Als we aankomen is het eten nog niet klaar en we worden binnen uitgenodigd voor een drankje "on the house" (gratis). Ik krijg een heerlijke Chardonnay en Saskia een diet Pepsi. Ik geniet even van mijn tien jarige met haar vele verhalen, daar aan die drukke Mexicaanse bar.

Gezellig met zijn vieren peuzelen we het allemaal op. Kai heeft ondanks zijn ziekte gelukkig wel eetlust. Morgen wordt de vuilnis opgehaald en dus loop ik nog even met het laatste spul naar de stoep. Als ik naar boven kijk, zie ik een prachtige sterrenhemel. Door de weinige straatlichten hier kun de sterren vrij goed zien. Cassiopeia, de Grote Beer en Orion zijn vanavond in volle glorie te bewonderen. Ondanks de vrieskou blijf ik even kijken en bedenk me weer eens hoe klein wij zijn in dit heelal en hoeveel meer er is buiten onze beperkte levens.

Binnen tref ik een huiselijk tafereeltje aan: Katja helpt Saskia met haar staartdelingen! En als ze klaar is snapt Saskia het zowaar. Hallelujah!

Terwijl ik weg was, zag Kai een enorme vogel in de bomen achter ons huis. We denken, dat het een gier was, getuige de foto's, die Kai genomen heeft (als iemand anders een andere theorie heeft, horen wij het graag):




Van verre kun je de enorme zwarte vlek zien, het is een groot dier

posted by Kasaka @ 7:21 PM   ---

|

Super Sunday/Miserable Monday

Zondag

Het is weer droog en een stuk kouder, maar lekker genoeg om te gaan lopen. Christine komt en we kletsen wat af. Ik vertel haar over mijn perikelen met de USCIS en zij begrijpt niet, dat ik het niet opgeef. Als het alleen voor mezelf was, zou ik dat denk ik ook doen. De kans, dat ik ooit weer in Nederland zal gaan wonen is even groot als dat ik in Frankrijk of Mali zal gaan wonen, tenslotte.

Maar het stuit me tegen de borst, dat als ik nu mijn Nederlanderschap niet aanvraag, dat de kinderen voor altijd uitsluit het hunne te verkrijgen (althans via hun geboorte). Je weet toch maar nooit, waarvoor het opeens toch nog van pas kan komen. Dus ik ga nog maar lekker verder aanmodderen.

Na de lunch neem ik Katja mee naar Sports Authority. Ze heeft al twee jaar dezelfde schoenen en heeft eindelijk haar zinnen gezet op een nieuw paar Puma's. Sports Authority heeft nauwelijk keuze in dat merk, dus rijden we naar Tysons Corner, waar ze bij Foot Locker slaagt met een paar beige met blauwgroene schoenen, heel leuk.

Op de terugweg naar de auto haalt ze me nog over om bij Wet Seal naar een rokje voor de dans over twee weken te kijken. Ze vindt een leuk zwart kort rokje voor de enorme prijs van $15,50! Daar zeg ik geen nee tegen!

Hierna heb ik beloofd haar een uurtje rijles te geven. We rijden naar een van de enorme parkeerplaatsen bij Wolf Trap. Dit was een tip van Karin, die ook met Jeroen op deze parkeerplaatsen met lessen is begonnen.

En inderdaad is deze parkeerplaats ideaal om te leren rijden. Heel groot, weinig obstakels (behalve de andere "les"wagens, want we zijn niet de enigen!) en het lukt Katja goed. We oefenen eerst met het gaspedaal en de rem, zodat ze beiden goed weet te vinden en dan vooral op controle van het voertuig. We stoppen voor "stopborden", kijken in spiegels en nog veel meer. Het uur is zo voorbij en ik heb me maar een paar keer schrap hoeven zetten.


Meike kijkt naar de kitten Superbowl

Thuis zetten we alles klaar voor de Superbowl party en tegen de tijd, dat de aftrap is, is iedereen er. Het wordt een gezellige avond met lekker eten en drinken. Iedereen heeft wat meegenomen, de lekkerste 7-layer dips, dumplings, koekjes, fruit en nog veel meer. Wij hebben van Pizza Hut zes pizza's besteld, de nieuwe variatie met kleine kaas hapjes langs de rand. Ze gaan met alle tieners (Kai heeft drie vrienden over en Katja vijf) schoon op!


De meeste Amerikanen doen bij binnenkomst hun schoenen uit

We zien dus de Seahawks verliezen, maar het merendeel van de gasten was Steelers fan, dus er zijn veel vrolijke gezichten bij het naar huis gaan. Lorraine, mijn buurvrouw, blijft nog gezellig even nakletsen.

Maandag

Oef, ik voel me bij het wakker worden helemaal niet lekker! Koorts, misselijk, hoofdpijn en erge buikpijn, bah! Ik heb al een hekel aan maandagen en al helemaal als ik dan ook nog ziek ben!

Ook Kai blijkt ziek te zijn, koorts, hoest en zielig. Hij voelde zich gisteren al niet honderd procent. Vreemd, hij is jaren niet ziek geweest en dit seizoen al twee keer.

Rick biedt aan om van huis uit te werken en ontpopt zich als een prima verpleger. Hij brengt zijn auto naar de garage, de diagnose luidt "crack in the subframe" en ze zullen bellen met de kosten. Goedkoop zal het niet zijn! Op de terugweg haalt hij allerlei liflafjes voor de ziekenboeg.

Het is nu bijna 15 uur en ik voel me ietsje beter. Morgen moet het over zijn, want als ik ergens een hekel aan heb!!

posted by Kasaka @ 4:21 PM   ---

|

Pijpenstelen!

Mijn hemel, als het regent, dan plenst het ook! Bij het opstaan is de lucht loodgrijs en net als ik bedenk, dat ik wel even wil gaan hardlopen valt de regen al met bakken uit de lucht!

De lust vergaat me en ik besluit mijn lichaam eens een dagje rust te gunnen. Later op de dag krijg ik daar spijt van, want mijn humeur haalt een dieptepunt en door te sporten voel ik me niet alleen fysiek, maar ook mentaal gewoon veel beter. Morgen weer de benen gebruiken dus!

Intussen besluit ik wat op het internet te gaan rondneuzen voor leuke blog dingen. Ik vind een heel goede counter, die werkelijk van alles laat zien over de bezoekers van dit log, tot de plaats waar hun internet provider vandaan komt toe. Ook kan ik instellen hoe lang het duurt, voor een bezoeker "uniek" wordt bevonden. Ik zet dat aantal uren op twaalf, zo krijg ik een beter overzicht van het werkelijke aantal bezoekers. Leuke cijfertjes allemaal!

Ondanks de regen willen Rick, Kai en ik toch naar het Chocolate Lovers Festival in Old Town Fairfax. Er is chocolade proeven en dat lijkt ons wel wat op deze grijze dag. Helaas zien we bij aankomst, dat de rij wachtenden ver buiten de deur strekt en we hebben geen zin om in de stromende regen daarbij aan te sluiten. Nee, hoor, dan kopen we wel een zakje met Kissables bij Giant!

We rijden maar door naar Party City, waar we bordjes en een tafelkleed voor onze Superbowl party morgen kopen. Kai kijkt nog even in het ernaast gelegen Petco en ik zie daar Denise, een vriendin van mij, die honden fostert. Er is vanmiddag een hondenadoptiemiddag en de dieren zien er allemaal even lief uit. Denise fostert er op het moment maar liefst vier!! Ze probeert me te overtuigen alvast een hond te adopteren, maar ik ben sowieso wat huiverig over adopties, je weet tenslotte de geschiedenis van de hond niet.

Bij de Giant halen we schalen met rauwkost en fruit en dip, die al speciaal voor de Superbowl in schalen in de vorm van een football zijn verpakt. Het is zo wel duurder, maar ook veel minder werk en staat wel zo feestelijk.

Om de regen te ontsnappen doen we, wat honderden mede-Amerikanen ook doen, getuige de drukte bij de bioscoop: we gaan naar de film Nanny McPhee. Echt een leuke film vind ik het! Emma Thompson is de perfecte Nanny!

Het is etenstijd als we weer buiten staan en we hebben wel zin in Libanees eten. Als fijne bijkomstigheid heeft de Lebanese Taverna ook als een van de weinige restaurants nog geen wachttijd en we krijgen een tafeltje in het midden van de volle en gezellige eetzaal.

Op hun menu kun je kiezen tussen een hoofdmaaltijd of allemaal "mezza", net zoiets als de Spaanse tapas, kleine hapjes. Ik kies voor het laatste en heb werkelijk een voortreffelijke maaltijd! Vooral de Kibbeh Nayeh, rauw lamsvlees met knoflooksaus en pita's gaat er goed in.

En zo werd deze regenachtige zaterdag toch nog erg leuk!

posted by Kasaka @ 3:23 PM   ---

|

17 graden!

Voor het herkrijgen van mijn Nederlanderschap moet ik een "certified true copy" van mijn Naturalisatie Certificaat ophalen bij USCIS. Na het verkrijgen van mijn Amerikaans burgerschap hoopte ik eigenlijk nooit meer met deze instantie te maken te hoeven hebben, maar dit lijkt simpel genoeg.

Gelukkig is het Washington District kantoor van USCIS sinds kort gevestigd in een nieuw gebouw op slechts tien minuten rijden van ons huis. Via het internet heb ik voor kwart voor negen vandaag een afspraak gemaakt en op tijd stap ik er binnen.

Meteen overvalt me de saaie, bureaucratische sfeer weer. We worden als stukken vee door de veiligheidspoortjes geloodst door een norse man van Zuid-Amerikaanse afkomst. Er wordt ons toegesnauwd, dat we slechts een voor een door de deur mogen. Ik moet mijn fototoestelletje aandoen, want dat ziet er volgens de screener "raar" uit. Lol in hun werk hebben deze mensen duidelijk niet!

Een al even chagrijnige Zuid-Amerikaanse dame wenkt me en bekijkt mijn afspraak bevestiging. Ze is onderwijl diep in gesprek met haar collega, die niets doet en vraagt mij, tussen de roddels door, snauwerig, waarom ik er ben (want stel je voor, ze zal toch even moeten werken!).

Intimiderend werkt het wel en ik voel weer helemaal de zenuwen van vroeger, toen ik nog aan de buien van dit soort mensen overgeleverd was voor mijn immigratie documenten. Ik stamel, dat ik een copie van mijn certificaat moet hebben en ze bijt me toe, dat ze dat hier niet meer doen. De moed zakt me in de schoenen! Er zal toch eens iets makkelijk gaan bij de Immigratiedienst! Op mijn vraag, waar het dan wel moet, antwoordt ze, dat de immigratie officier me dat wel zal vertellen, geeft me een nummertje en wijst me naar de enorme wachtkamer.

Op het geautomatiseerde nummertjes bord zie ik, dat nummer D510 aan de beurt is en ik heb D515. Geen idee hoe lang dat gaat duren, want sommige mensen nemen uren in beslag. Gelukkig ben ik een half uurtje later al aan de beurt.

De immigratie officier blijkt een aardige Afrikaanse Amerikaan te zijn, die graag zou helpen. Maar helaas, ook hij moet me mededelen, dat er geen copieen meer worden gemaakt van het certificaat.

Balend ga ik onverrichterzake huiswaarts. Daar email ik gauw naar mijn kennis bij de ambassade, Goddank, dat ik haar ken! Ze schrijft terug, dat ze inderdaad allerlei moeite hebben met USCIS hieromtrent en nu moet ik het certificaat met FedEx (hopelijk zijn ze betrouwbaarder dan met Kai's step!) naar het State Department sturen. Wat een gedoe!

Terwijl ik naar huis rijd zie ik tot mijn schrik, dat mijn van's keuringssticker verlopen is. Auto's moeten ieder jaar gekeurd worden en krijgen dan een enorme sticker op de voorruit, die van mij zegt 01/06 en als de politie dat ziet krijg ik een bekeuring. Vooral omdat ik vandaag door Vienna moet rijden en de Vienna politie nogal happig is op die extra inkomsten wil ik het risico niet nemen ermee door te rijden.

Gauw bel ik Karin op om te vragen of zij Sylvia en Teddie van de Metro kan halen en ik ga naar de Shell om de van te laten keuren. Dat gaat gelukkig allemaal heel voorspoedig en met een versgekeurde van haal ik Karin, Sylvia en Teddie van vier op om naar Tysons Corner te gaan.

Het is inmiddels lunch tijd en we kiezen Coastal Flats om te eten. Teddie kan niet wachten tot ze haar frietjes krijgt.

Helaas moeten we nog even wachten voor een tafeltje en we duiken Barnes and Noble in, handig, die boekenwinkel zo vlak bij de restaurants. Alle drie de kinderen hebben me wensen gegeven voor boeken, dus die koop ik gauw (ik zeg nooit nee tegen boeken!). Katja leest de serie "Mediator" van Meg Cabot en Kai en Saskia zijn helemaal weg van de Cirque du Freak boeken.

Bij Coastal Flats krijgen we een tafeltje "buiten" en Teddie krijgt haar fel begeerde frietjes. Wij drieen bestellen ieder een andere salade, alle drie zijn ze heerlijk (die van mij heeft kip, mango, couscous en spiced pecans).

De ware reden voor ons bezoek aan Tysons Corner vandaag is Build A Bear. Teddie mag hier een speelgoed beest uitzoeken, "zelf" vullen, een hartje erin doen en er een t-shirtje voor uitzoeken. Ze doet het allemaal met veel plezier.

Saskia heeft bij het opruimen van haar kamer een Build A Bear cadeaubon van twee Kerstmissen geleden gevonden en daar blijkt $20 op te staan. Ik kies voor haar hetzelfde witte poesje uit als Teddie kiest en moet dus ook het hartje kussen en een wens doen. Het kost me precies $1 (de tax), het minst, dat ik ooit bij deze zaak heb uitgegeven!


De Build A Bear medewerker vraagt ons welke taal we spreken en als we Nederlands antwoorden vertelt hij, dat er sinds kort ook een Build A Bear in Amsterdam open is! Daar worden ook Nederlandse kostuumpjes en klompjes voor de beren verkocht. Leuk!

Met een tevreden Teddie rijden we terug en ik zet iedereen weer thuis of bij de Metro af. Mijn kinderen zijn inmiddels thuis en de hele buurt speelt buiten, want het is 17 graden! Lekker in het zonnetje installeer ik me en lees mijn nieuwe Zits boek.

De kitten van de buren dartelt door onze tuin en Kai haalt zijn laserpen. Hij lijkt de rattenvanger van Hamelen wel, want door zijn spelen met de kitten lopen er opeens zo'n twintig kinderen in onze voortuin!


Rick komt vroeg thuis en neemt Katja mee naar de parkeerplaats bij de kerk voor haar eerste auto rijles. Als ze terugkomen grap ik "En? Is de BMW stuk?" en Rick kijkt me geschokt aan en vraagt hoe ik dat weet. Oeps! Katja kon de rem niet vinden en reed de stoep op, waardoor er nu iets los is onder de auto. Hopelijk niets te duurs, want we willen het niet op de verzekering verhalen, de premie zal omhoog schieten als zij op haar leeftijd al brokken heeft gemaakt! Het is ook wel een verantwoording voor ons ouders om ons kind auto rijden te leren, vind ik. Ik laat het liever aan een professioneel over, maar Rick vindt, dat we een groot gedeelte zelf moeten doen.

posted by Kasaka @ 5:50 PM   ---

|

Nog zes weken winter?!?

Het zal toch niet? Gaat de voorspelling van een uit de kluiten gegroeide marmot nu een einde maken aan het bijna lente-achtige weer, dat we tot dusver dit jaar genoten hebben? Het lijkt er wel op, want in de voorspelling van zondag komt voor het eerst in weken weer sneeuw voor!

Al vanaf drie uur vanochtend hebben enthousiasten zich verzameld in Pennsylvania rond het hol van Punxsutawney Phil, de venerabele groundhog. Als hoogtepunt van de festiviteiten, die vijf dagen duren, kwam hij bij zonsopgang rond vijf voor half acht naar buiten, zag zijn schaduw en rende zijn hol weer in. Hiermee voorspelde hij, dat de winter nog zes weken zal duren.

Het is een hele productie, deze officiele Groundhog voorspelling en een traditie, die al vele eeuwen oud is. Punxsutawney Phil voorspelt pas sinds 1887, maar 2 februari wordt ook wel Candlemas genoemd en zowel de oude heidense volken als de Christenen vier(d)en die feestdag.

De heidenen vieren 2 februari, omdat op deze datum de winter officieel half voorbij is. De Christenen, omdat het de rituele reiniging van Maria, 40 dagen na de geboorte van Jezus, signifieert. In het oude Europa werd al eeuwen een egel gebruikt, om het weer voor de rest van de winter te voorspellen. Hier in de VS en Canada (Wiarton Willie heeft juist zijn schaduw niet gezien vandaag, dus hun winter zal spoedig over zijn) is die traditie voortgezet met groundhogs.

Groundhog voorspelling of niet, vandaag begint weer heerlijk zonnig. Het belooft ook een aangename temperatuur te worden. Kirsten laat het voor de zoveelste keer afweten voor het hardlopen, dus ik grijp skiwalking (zo heet het hier) stokken en fototoestel en rij naar het Community Center. Daar parkeer ik en begin aan mijn 10 kilometer loop.

Het is vandaag gelukkig wat drukker op het pad, want na zo'n zelfverdedigingsles zie ik overal spoken! Ik krijg heel wat aanspraak met mijn stokken.

Al aan het begin van het pad zie ik een havik landen, binnen foto bereik (hoewel nog steeds erg ver weg). Een oudere man komt voorbij op roller skates en ski stokken. Hij ziet mij fotograferen en stopt om ook naar de havik te kijken. Hij vertelt me over een artikel in de Washington Post, dat hij net heeft gelezen, over buizerds, die steeds meer een gevaar worden voor kleine huisdieren, omdat ze niet genoeg natuurlijk voedsel kunnen vinden.






Als de havik wegvliegt gaan we ieder onze eigen weg. Even later roept een oudere man naar me "Where's the snow?", duidend op mijn stokken zonder ski's. Weer iets verderop stopt een oudere (er zijn veel ouderen, zo tussen de 60 en 75, op het pad iedere dag) vrouw met haar fiets en vraagt hoe je die dingen nu gebruikt. Een sociale loop, dus!


Terwijl ik met een snelheid van 5 mijl per uur lekker voortvlieg (voor mijn gevoel dan), struikel ik bijna over een overrennende rat. Die behoren natuurlijk ook tot het wild hier! Een mede wandelaarster en ik griezelen ervan. Eigenlijk onzin, want ze zijn gewoon een knaagdier, zoals de schattige eekhoorntjes.


Tijdens het lopen bedenk ik dingen, die ik Petra wil laten zien als ze hier is. Dit zal een leuke gedachtengang blijven, tot eind maart. En ik hoop, dat Punxsutawney Phil niet al te veel gelijk heeft, want ik wil bloeiende kersenbomen hebben in die week! Hopelijk komen de hertjes tegen die tijd ook terug, want ik heb er deze winter nog geen gezien.

Na een bezoek aan Whole Foods en Giant eet ik mijn lunch buiten in het zonnetje. Het is zelfs warm. Wat een luxe, letterlijk mid-winter!

Bij het maken van het avondeten (tuna noodle casserole in de crockpot) merk ik, dat ik de erwten vergeten ben. Ik denk die even gauw bij Safeway te halen, maar merk weer, waarom ik die zaak liever mijd. Er staan ellenlange rijen bij de kassa's, er zijn maar drie caissieres, voor een supermarkt zo groot, hij heeft zijn gelijke niet in Nederland. Werkelijk belachelijk! Bij alle andere supermarkten zou er dan om "backup" worden geroepen, maar niet hier. De man achter me klaagt, dat zijn heel lunch half uur op gaat aan het wachten in de rij! Niet bevorderlijk voor Safeway met zoveel competitie in de buurt.

Op de terugweg zie ik Saskia's klas op de parkeerplaats staan en andere klassen lopen het schoolgebouw uit. Het blijkt later een "fire drill" te zijn. Eens in de zoveel tijd moeten de scholen die drills houden, zodat de kinderen weten wat te doen in geval van brand. Al van jongs af aan kennen de kinderen "stop, drop and roll", als ze zelf in brand zouden komen te staan. Hier in Virginia doen ze ook "tornado drills", omdat de mogelijkheid op tornado's ook bestaat.

Uiteindelijk eten Katja en Kai de tuna casserole, want Rick wil mij mee uit eten nemen. We eten allerlei bijzondere sushi aan de sushi bar van Yama. Japans eten is hier veel goedkoper, dan in Nederland, volgens mijn vader. Wij zijn er in ieder geval dol op!

posted by Kasaka @ 5:46 PM   ---

|

Hoera, het is februari!

Eindelijk is de ellenlange januari maand voorbij! Wat is dat toch? Er zijn vijf andere maanden met 31 dagen en toch lijkt januari zo vreselijk lang! Nieuwjaarsdag lijkt al tijden geleden!

Op deze eerste dag van februari heb ik om half negen al een (jaarlijkse) afspraak met mijn reumatologe. Als ik die niet vroeg in de ochtend maak, zit ik er zo een paar uur te wachten, want ze neemt ruim de tijd voor iedere patient (goed, maar niet als je meer te doen hebt!).

Een kwartiertje na mijn aankomst zeilt de flamboyante Poolse (ze is lang, heeft vlammend rood krullend lang haar en is ongeveer mijn leeftijd) met haar hand uitgestoken de kamer binnen. Wat zie ik er goed uit, ik ben een echte athlete, ze maakt me het ene compliment na het andere, ik ga er gewoon van blozen!

Ze vindt, dat ik, ondanks de terugvallen, die ik in de winter heb (logisch door alle weersveranderingen, volgens haar) mijn ziekte erg goed "manage". Wel moet ik zorgen meer slaap te krijgen, vroeger naar bed dus, want om kwart voor zes ben ik steevast wakker. Ze schrijft het jaarlijkse recept uit en ik sta weer buiten. Ik heb altijd een beetje het gevoel in een draaimolen, die te snel gaat, geweest te zijn na een bezoek aan haar!

Het Fair Oaks ziekenhuis, waar Dr. Gradzka haar praktijk heeft, ligt vlakbij Christine's huis. Ik rijd naar haar toe en we lopen bijna vijf mijl door Fairfax. Het gedeelte van de county, waar zijn woont, bestaat voornamelijk uit condominium en townhouse buurten. Het zijn echte "commuter" buurten, dus het is er overdag saai en stil. We lopen daarom liever hier in Vienna, want dan komen we nog eens een mens of dier tegen.

Als ik weer thuis ben belt Petra op uit Nederland! Wat een verrassing en het is nog om haar ticket te bespreken ook!! Ze komt van 24 maart tot 1 april! Als het weer zo warmer dan normaal blijft als nu, zouden de beroemde kersenbloesems in die week weleens op hun hoogtepunt kunnen zijn. Washington is in die tijd op zijn allermooist. Ik ga alle hertjes, vosjes, haviken en andere dieren langs het W&OD pad op de hoogte brengen van haar komst, zodat ze zich in die week hopelijk vaak zullen laten zien. We hebben er allebei zo'n zin in! Bedankt, Erik, dat je bereid bent tijdens haar afwezigheid alles thuis te verzorgen!

Na het avondeten (Italian chicken uit de crockpot, wat is het toch een heerlijk ding!) gaan Katja en ik naar onze laatste zelf verdedigingsles. Deze les is heel intensief, want iedereen moet zich in beschermend pak kleden: knie-, elleboog- en handbeschermers en een helm op. Vier mannelijke politieagenten komen in vol beschermend pak naar beneden en dan moeten de deelneemsters een voor een zich uit een gesimuleerde aanval werken.

Omdat ik de vorige les gemist heb en dit wel heel intens is, lijkt het de instructrice beter als ik dit keer kijk. Ik maak me nuttig door alle "aanvallen" te filmen. Het is niet mis!!


Katja en Leah in hun "defensive stance"

De eerste simulatie is nog "makkelijk", een man grijpt ze bij de arm en ze moeten zich los slaan. Bij de tweede moeten ze net doen of ze bij een geldautomaat staan en grijpt een van de mannen ze van achteren. Uit die greep moeten ze zich losworstelen met geleerde technieken en dan valt een van de andere mannen ze nog een keer aan. Oef, iedereen is flink buiten adem!


Klaar voor de "aanval"

Gauw een pauze en bespreken, wat goed ging en wat beter kon en dan begint de laatste en meest uitdagende simulatie. Een voor een moeten de deelneemsters de kamer in. Daar moeten ze met hun ogen dicht gaan staan, terwijl de vier mannen allerlei dingen in hun oor fluisteren en ze aanraken. Ze moeten hard gillen en pas als een van de mannen ze van achteren grijpt mogen ze hun ogen weer open doen. Daarna moeten ze drie van de mannen van zich afvechten (die ik ook bewonder, want ze krijgen ondanks de protectie heel wat klappen te verduren!)!

Katja doet het fantastisch! Ik ben echt trots op haar. En het doet me toch even wat, als ik haar zo zie vechten met zo'n politie agent. Opeens realiseer ik me, dat ze deze training weleens nodig zou kunnen hebben in haar leven. Brr, ik moet er nit aan denken! In mei is deze cursus weer en er wordt op gehamerd weer te komen (gratis van nu af aan). We zijn dat vast van plan, want zo worden de technieken je eigen.

posted by Kasaka @ 11:32 AM   ---

|