Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Trick or treat!

Happy Halloween! We kunnen ons geen mooier weer wensen, het is moeilijk te bevatten, dat we zaterdag nog door de sneeuw liepen!

Alle kinderen kleden zich in het oranje en zwart voor school. Kai en Katja weten nog steeds niet of ze vanavond gaan trick or treaten en Saskia heeft besloten, dat ze toch geen heks wil zijn. Zucht!

Christine belt of ik naar haar toe wil komen voor een fikse wandeling en dat doe ik graag. Alles beter dan alleen sporten! We lopen anderhalf uur door de nu wel heel mooi gekleurde natuur. De vlammend rode maples zijn nu overal te zien, als ik uit het raam kijk hier staat er ook zo'n prachtige boom in de achtertuin van onze buren.

Als Saskia uit school komt snijden zij en Laura haar pompoen uit op het deck. Kai doet hetzelfde met een stel van zijn vrienden, die inmiddels hebben besloten wel te gaan trick or treaten. Het is een waar gekkenhuis met telefoontjes van jongens, die alles op het laatste moment willen regelen.


Katja moet na school blijven om te helpen met het voorbereiden van het toneelstuk, dat dit weekend gespeeld zal worden. We verwachten rond half zes een telefoontje van haar te krijgen om haar op te halen, maar dat blijft uit.

Saskia zoekt intussen een kostuum bij elkaar en wordt een mooi uitziende vampier. Ik ga als "Chinese Takeout", een kostuum, dat ik al jaren heb en Rick wordt een tovenaar.

Mijn vader komt, zoals ieder jaar, om de snoepjes uit te reiken, terwijl wij op weg zijn met Saskia. We eten gauw pizza en om half zeven loop ik met Saskia naar Laura's huis, terwijl Rick Kai, die echt op het laatste moment zijn kostuum in elkaar heeft geflanst en als "shark attack victim" gaat, afzet. Kai ziet er prachtig uit. Daarna rijdt Rick naar Katja's school, want we hebben nog steeds niets van haar vernomen en zijn intussen bezorgd.







Rick als tovenaar

Om zeven uur belt hij me om te zeggen, dat er niemand meer op school is, maar dat hij naar huis gaat, want Katja is vast met iemand anders thuis gekomen. Samen met Lois, Laura's moeder, ga ik verder met trick or treaten met de meisjes. Als we een half uur later in onze cul de sac komen, staat Rick in zijn kostuum snoep uit te delen in onze tuin. Ik denk dus, dat Katja inmiddels thuis is, vooral als ik een groepje van haar vriendinnen zie. Maar daar zit zij niet bij en geen van de meisjes heeft haar kunnen bereiken, want ze zou met hen gaan trick or treaten.


Nu begin ik echt een beetje in paniek te raken. We weten niet eens waar te beginnen om naar haar te zoeken. Ik merk aan Rick, dat hij zijn nonchalante houding ook begint te verliezen. En net als we ons gaan beraden wat we zullen doen rijdt er een auto de straat binnen en Katja stapt prinsheerlijk uit. Ze wordt door het groepje vriendinnen als een lang verloren vriendin onthaald, ik ga gauw verder met Lois en de meisjes, want ik weet, dat ik even moet afkoelen en laat haar aan Rick over.

Laura en Saskia rennen van huis naar huis en hun zakken raken al aardig vol. In de laatste cul de sac zijn de meeste huizen mooi versierd. Aan het einde van de straat ziet het huis er wel heel eng uit, met bliksem en de persoon aan de deur heeft een "Scream" masker aan. Maar Saskia en Laura lopen er dapper naar toe. Als ze weer terug lopen komt er een verkleedde man met een apparaat, dat klinkt als een elektrische zaag, eng lachend achter hen aan rennen. Saskia rent hysterisch huilend weg en ik haast me haar te troosten. De man lacht zich rot en ik heb zin om een echte zaag te halen en een duel met hem aan te gaan. Dit is niet leuk meer!

Gelukkig is er verderop een vriendelijke "heks"

Gelukkig vinden we een paar huizen verderop een vrolijk versierd huis met een ouder echtpaar, waarvan de vrouw als vriendelijke heks is verkleed en de man foto's neemt. Dat kalmeert de meisjes weer. Ik kan me zo kwaad maken om zo'n volwassene, die er plezier in heeft kleine kinderen doodsangst aan te jagen!

Om acht uur zijn we thuis met een grote buit. Mijn vader zegt, dat hij heel wat kinderen langs heeft gehad en veel complimenten over onze versieringen. Al ons snoep is op en helaas is Halloween weer voorbij. Het blijft een van mijn favoriete feestdagen hier!

De pompoenen van onze vrienden, die vier kinderen hebben


Kai's pompoen


Saskia's pompoen

In ander nieuws ligt Rosa Parks nu in het Capitool opgebaard. Een historische gebeurtenis, want zij is de eerste vrouw en al helemaal de eerste zwarte, die daar opgebaard ligt. Zij was een bijzondere vrouw, heel dapper en later heel beroemd, maar ze bleef een eenvoudig iemand. Werkelijk een persoon om een voorbeeld aan te nemen.

posted by Kasaka @ 1:18 PM   ---

|

Plum Island

Zo grijs en koud als het gisteren was, zo stralend en veel warmer is het vandaag! Dankzij het terugzetten van de klokken staan we lekker vroeg op, zodat we nog een hele ochtend samen kunnen doorbrengen.

Na een lekker ontbijtje van getoaste bagel met zalm nemen Ayesha en ik Stefan en Saskia en hun hond Lieffie mee naar het strand van Plum Island.


We parkeren de auto vlakbij de vuurtoren en de kinderen spelen even in de heel leuke speeltuin, die erbij ligt. Dan wandelen we een stuk langs de zee. Lieffie rent los en vermaakt zich met andere honden en neemt zo af en toe een duik in zee.


Opeens zien we haar in iets rollen. Bij nadere inspectie blijkt het een dode zeehond te zijn, althans het lijf, want de kop is er af. Ietsje verderop ligt nog een onthoofd zeehondenlijk. We vragen ons af wie of wat er zeehonden onthoofd en de kinderen zijn erdoor gefascineerd.

Lieffie na haar zeehonden avontuur

Ayesha en ik vinden het maar vies, dat Lieffie erin gerold heeft en bedenken manieren, waarop we haar schoon kunnen krijgen. De makkelijkste daarvan is als ze nog even in zee gaat zwemmen. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want opeens durft Lieffie niet meer zo diep en dus wordt haar rug niet nat.

De rest van de wandeling gooien Ayesha en Stefan stokken in het water in de hoop, dat Lieffie die gaat ophalen. Eindelijk lukt het en gaat ze zelfs even helemaal onder, want er staat wel een sterke stroom. Maar ze is in ieder geval afgespoeld.

Na dit avontuur is het alweer tijd om gauw te lunchen en dan nemen Saskia en ik afscheid van David, Devon en Natalya. Ayesha en Stefan brengen ons naar het vliegveld.

Het is altijd weer even slikken bij het afscheid nemen, want we zullen hen waarschijnlijk voor de lente niet weer zien.

We zetten onze koffers weer af bij de Skycap, die ook in Boston $2 per koffer kost. Het is wel een heel handige en snelle service, want binnen vijf minuten na het uit de auto stappen zijn we ingecheckt en hebben onze boarding pass.

Ook bij de veiligheidscontrole staat er niemand en ik vraag me af, waarom we anderhalf uur van te voren op het vliegveld moesten zijn. Gelukkig heeft Boston Logan een wireless service en ik neem voor $7,95 een dagabonnement. Zo kan ik nog even een uurtje internetten, terwijl Saskia met haar Nintendogs speelt.

De vlucht verloopt rustig en we hebben prachtig uitzicht over de herfstige oostkust. Helaas zitten we aan de verkeerde kant van het vliegtuig om Manhattan te zien.

Boston vanuit de lucht

Rick staat ons op Dulles al op te wachten, hij heeft een gezellig weekend met vooral Kai gehad. Katja was druk met babysitten en is met een stel vrienden op zaterdag naar Kings Dominion gegaan.

Rick en Kai zijn vrijdagavond de film "Doom" gegaan, wetend dat het vrouwelijk gedeelte van het gezin daar geen interesse in heeft. Op zaterdagmiddag zijn ze ook samen naar Kings Dominion gegaan, waar alles ook helemaal in het teken van Halloween stond. Saskia is daar altijd erg bang voor, dus dit was de perfecte gelegenheid voor ze om het toch te zien.

Om vijf uur zijn we weer thuis. Precies op tijd om pompoenen uit te hollen en het "gezicht" er vast op te tekenen, want morgen moeten ze uitgesneden worden.

posted by Kasaka @ 12:07 PM   ---

|

Partijtje en sneeuw

Na met zijn allen als een wervelwind het huis te hebben schoongemaakt komen om een uur of tien de eerste gasten om de eerste verjaardag van mijn nichtje te vieren.


Het wordt erg gezellig, de kinderen spelen, dat de stukken eraf vliegen. Saskia is een goede helpster, zodat de ouders ook nog eens samen kunnen praten. De ijstaart wordt helemaal soldaat gemaakt en voor de lunch is er quiche lorraine en spinazie quiche. Natalya vindt het allemaal maar vreemd en wil het eerst liever allemaal op de arm van haar tante bekijken, zodat ik heerlijk mijn baby fix krijg.


Inmiddels sneeuwt het buiten keihard en het blijft zelfs een beetje liggen! Het maakt het binnen wel erg gezellig, maar niemand heeft zin in nu al een witte wereld. Het is zelfs voor dit gebied erg vroeg voor de eerste sneeuw.

Het huis van mijn zus en zwager in de eerste sneeuw van het seizoen

Saskia wordt een beetje moe van alle kleintjes, dus ik stel haar voor even in de sneeuw te gaan wandelen. We nemen foto's en tellen de ringen van omgekapte bomen. We steken onze tongen uit om de sneeuwvlokjes op te vangen. Voor ons is dit bijzonder, want het zal in ons gebied (gelukkig!) nog wel even duren voor het gaat sneeuwen. Newburyport is zo'n leuk oud stadje, ik ben dol op de typische Cape Cod huizen met de verschillende kleuren.

Na het feestje gaan we met zijn zevenen uit eten (mijn 15-jarige stief-neef, Devon, komt ook mee) bij de Black Cow. Dit is een heel gezellig restaurant aan het water. Mijn zusje en ik delen de gefrituurde calamari, die heel lekker zacht zijn. Als hoofdgerecht bestel ik de lamsboutjes, die met een wel heel erg lekkere saus met rozemarijn komen en gegarneerd met zoete aardappel frietjes en gegrilde asperges. Iedereen smult en de atmosfeer is erg gezellig.

Omdat het een paar avonden voor Halloween is besluiten we versieringen te gaan kijken. Ayesha en David weten een huis in Boxford, waar de hele tuin met allerlei moois versierd is. Eerst halen we bij de slijter nog wat wijn voor vanavond. In iedere staat is de verkoop van alcohol anders geregeld. Zo kunnen wij in Virginia wijn en bier in de supermarkt krijgen, maar in Massachusetts moet je dat bij de slijter kopen.

Het huis in Boxford is inderdaad erg griezelig! Jammer, dat ik mijn statief niet mee heb, want nu zijn de foto's niet erg goed gelukt.

Als we weer thuis zijn, zien we de overbuurman in zijn garage ouderwetse suikerspinnen maken. Hij maakt er meer dan honderdvijftig vertelt hij, om maandagavond aan de Trick or Treaters te geven. Saskia, Stefan en ik krijgen er meteen ook een en Saskia vindt het jammer, dat wij niet zo iemand in de buurt hebben! De overbuurman vertelt, dat zijn vader dit ooit is begonnen en hij het, nu zijn vader in een verzorgingstehuis zit, heeft overgenomen.

Hij maakt de spinnen vanavond, want hij vertelt, dat hij morgen op herten gaat jagen. Dat vindt Saskia helemaal niets. Wij wonen niet in een buurt met jagers, dus dit is nieuw voor haar. Volgens David gebruikt de overbuurman echt alles van de dieren, die hij schiet.

Als de kleintjes in bed liggen kijken de volwassenen en Saskia naar de film Hitch. Deze film had ik nog niet gezien en we vinden hem allemaal heel erg leuk.

posted by Kasaka @ 8:06 AM   ---

|

Boston

Nadat Rick ons op Dulles Airport heeft afgezet om kwart over zeven, keurig anderhalf uur voor onze vlucht, checken we onze tassen buiten in voor $2 per stuk. Binnen staat een lange rij en dit is wel zo makkelijk. De rij voor de veiligheidscontrole lijkt ook lang, maar het gaat allemaal snel. Schoenen uit, laptop apart in een bakje en Sas en ik zijn erdoor.

Een uur voor vertrek komen we bij de gate aan. Het boarden begint al gauw en het lijkt alsof we zelfs vroeg zullen kunnen vertrekken. Maar dan begint het gedoe. Vrijwel iedereen heeft kleine zwarte koffertjes, die vol gepropt zijn, zodat ze niets hoeven in te checken. Het vliegtuig is wel een heel grote 757, maar het wordt een langdurig gepuzzel en gestouw voor iedereen zit en alles past.

De bemanning wordt er duidelijk geagiteerd door, want de tijd dringt. Maar veel helpen doen ze niet. Als iedereen eindelijk zit gaat er spontaan een gejuich op en begint de vlucht toch heel vrolijk, al dat stouwen verbroederlijkt kennelijk en het wordt een heel gezellige vlucht.

Op tijd landen we in Boston, waar Ayesha en de kinderen al op ons wachten. Het is waterkoud, maar het is duidelijk, dat Saskia en ik nog aan de warmte gewend zijn, want het deert Ayesha en de kleintjes helemaal niet.

Een deel van de Boston skyline aan de overkant van de Charles rivier

We gaan naar het Museum of Science, wat leuk is voor kinderen van alle leeftijden. Het is voor Saskia en mij de eerste keer, dat we erheen gaan. Nu hebben veel steden hier een wetenschappelijk museum en we hebben er al heel wat bezocht, maar dat van Boston is een van de mooiste, vind ik.

Geconcentreerd magnetische kunstwerken maken

Het is vrij nieuw en zeer ruim opgezet met allerlei grote kamers met een thema. Saskia en Stefan vinden de modellenkamer er interessant, vooral waar je met magnetische kleurige kettinkjes allerlei vormen kunt maken. Hier blijven we bijna een uur!

Dan is het tijd om te gaan lunchen en het museum heeft een leuk cafetaria. Daar halen we van de heel gezonde salad bar. Het is er vol met allerlei schoolgroepen.

Na het eten gaan we naar de vlindertuin, waar de kinderen een vlinder "geboren" zien worden. Ook voor Ayesha en mij is dit wel bijzonder, want dat hele proces had ik nog nooit "live" gezien.

Mooie vlinders in de vlindertuin

Nadat Saskia en Stefan nog even allerlei fysieke apparaten hebben uitgeprobeerd is het tijd om naar het kantoor van BCIS (Bureau of Citizenship and Immigration Services) te lopen. Hier moet Ayesha haar vingerafdrukken laten doen voor haar staatsburgerschap.

Achteraf gezien is het goed, dat ik mee ben, want alleen met de twee kleintjes was het haar nooit gelukt! Het duurt wel een half uur voor ze klaar is en tegen de tijd, dat ze weer naar buiten komt, is er niemand, behalve het chagrijnige personeel, meer in het kantoor.

Daar zit ik dan met drie verveelde kinderen! Uit louter armoede ben ik maar Nederlandse liedjes met ze gaan zingen. Helaas is Saskia er al veel van vergeten, merk ik. Stefan van drieeneenhalf zingt wel naar hartelust mee en Natalya, wiens eerste verjaardag is vandaag, deint op mijn schoot ook mee. Zo brengen we toch nog wat vrolijkheid in het sombere immigratie kantoor. Ik bedenk me, dat als ik daar iedere dag zou moeten werken, ik ook niet meer de vriendelijkste zou zijn!

Eindelijk is Ayesha klaar en rijden we door de spits naar huis, het verkeer hier is bijna net zo erg als in ons gebied en de Bostonian bestuurders zijn veel ongeduldiger. Maar Ayesha is hier aan gewend en laveert ons professioneel weer veilig naar Newburyport.

Hier stoppen we bij een Hallmark winkel en de Shaw's supermarkt om versieringen, cake en versnaperingen voor het verjaarspartijtje morgen te kopen.

Thuis maken we eten voor de kinderen en bestellen zelf sushi. Onder het genot van een glaasje wijn kletsen we bij. David, mijn zwager, laat trots hun verbouwde zolderverdieping zien. Helaas is hij nog niet klaar, dus slapen Saskia en ik weer in hun "kast", wat in werkelijkheid een enorme kamer naast de badkamer is. Heerlijk zo'n "kast"! En Saskia en ik slapen er lekker in.

posted by Kasaka @ 7:44 PM   ---

|

Middleburg

Stralend begint de dag weer. Het heeft vannacht zelfs gevroren, alle daken zijn wit. Het warmt al gauw op, want tijdens mijn wandeling met gewichten, die ik direct nadat ik Saskia op school heb afgezet begin, krijg ik het flink warm in mijn winterjas.

Het is zulk mooi weer en ik bedenk me, dat ik zin heb naar Middleburg te gaan. Dan kan ik ook meteen langs Chrysalis, de wijngaard, om wijn voor mijn zwager en broer (en natuurlijk ook voor ons) te kopen.

Morgenvroeg vertrek ik met Saskia naar Massachusetts om daar de eerste verjaardag van mijn nichtje te vieren. Mijn zwager is dol op goede wijn. En mijn broer in Nederland wordt eind november 40 en hij is een echte wijnkenner, dus een goede fles Virginia wijn zal hem ook bevallen.

Karin en Christine hebben allebei van alles gaande vandaag, dus ga ik er alleen op uit. Natuurlijk vergezeld door mijn trouwe camera, die nooit andere plannen heeft (behalve als de batterij op is, maar daarvoor heb ik een tweede batterij aangeschaft).

De rit naar Middleburg is eerst heel stedelijk, maar na South Riding wordt het al gauw helemaal "country". Overal oude boerderijen en zo af en toe een schattig oud stadje. Ik geniet van de uitzichten. Ik ben echt dol op het landschap van Virginia, het glooiende, toch ook ruige, met roofvogels cirkelend boven de velden. Ik zou er nooit willen wonen, want ik ben dol op alles wat de stad te bieden heeft, maar zo'n ritje naar buiten voelt als een mini vakantie.

Een van de kerkjes in Middleburg

De omgeving rond Middleburg heet "horse country", paardenland. Hier wordt nog ouderwets op vossen en dergelijke gejaagd met honden en paarden. Overal zie ik prachtige paarden in de weilanden staan en dan opeens een hele groep herten.

Een oud huisje aan de hoofdstraat van Middleburg

Na iets meer dan een half uur kom ik in Middleburg aan en parkeer mijn auto bij een parkeermeter. Voor een kwartje per uur kun je hier parkeren. Er zitten nog 20 minuten in de meter en ik verwacht niet langer dan een uur en twintig minuten te blijven. Dat is nog eens goedkoop parkeren!


Langs de leuke antiek- en snuisterijenwinkeltjes loop ik de hoofdstraat af, hieraan liggen allemaal historische huisjes en kerken (drie kerken aan een straat!). Ik loop een paar winkeltjes binnen, die vooral volstaan met allerlei herfst en Halloween spulletjes. Een aantal winkels is al helemaal in Kerstsfeer. Bij de slager loop ik uit nieuwsgierigheid binnen, want een echte ouderwetse slager is hier in de omgeving wel heel uniek. Tot mijn verbazing verkopen ze er sausage rolls, die precies op saucijzebroodjes lijken. Ik koop er meteen drie, wetend dat Rick, Katja en Kai ze ook heerlijk vinden.

De vossenjacht is belangrijk in Middleburg en overal vind je de vos terug, hier in een bankje

Inmiddels is het twaalf uur en ik heb honger. In een van de oude huisjes in een taverne gevestigd, de Hidden Horse Tavern. Hier heb ik nog nooit gegeten en het ziet er gezellig uit. Ik bestel een heel lekkere zalm en spinazie salade, terwijl ik naar de luide conversatie tussen twee duidelijk Middleburgse dames luister. Een ervan is kennelijk naar Massachusetts op vakantie geweest en er wordt constant gezegd hoe het op de foto's lijkt of ze in Europa zijn. Zeer amusant!


Na het eten rijd ik naar de Chrysalis wijngaard. Hier proef ik hun rode wijnen en kies een paar flessen als cadeaus. Zelf koop ik ook een paar flessen, hun Chardonnay is voortreffelijk.

Op de terugweg stop ik nog even voor foto's bij de molen in Aldie. Dit is een mooi oud gebouw, kennelijk in trek bij fotografen, want er is nog een ander stel met heel professioneel uitziende fototoestellen. Helaas verdwijnt de zon net achter een enorme wolk, dus moeten we het met schaduw doen.


De Aldie molen

Om half twee ben ik weer thuis en heb een uurtje om huishoudelijk spul te doen. Dan komt Katja thuis uit school en die moet nog een griepprik. Katja haat prikken en als we bij de kinderarts aankomen, waar ze absoluut de oudste patient is, laat ze dat duidelijk blijken aan de receptioniste.

Katja heeft een heel droog gevoel voor humor en al gauw lachen alle aanwezige ouders zich rot om haar opmerkingen. Het saaie wachten voor de dokter wordt door mijn dochter even opgevrolijkt. De receptioniste, ook niet veel ouder dan Katja, doet meteen mee en komt Katja zelfs een lolly brengen om alles wat te verzachten. Ik vertel Katja, dat ik ooit gelezen heb, dat babies iets zoets kregen en daardoor minder pijn leken te voelen.

Ze houdt dus een stuk van de lolly over voor de prik en verklaart na afloop dat dit de minst pijnlijke prik ooit was. Vrolijk neemt ze afscheid van haar publiek en gaan we huiswaarts. Het is nooit saai met mijn tiener!

En nu is het pakken geblazen, morgen om 6:15 op want om 7:15 moeten Saskia en ik (ik neem bij bezoekjes aan mijn zus om de beurt een van de kinderen mee) op het vliegveld zijn. Ik neem wel een laptop mee, maar of ik aan een blog toekom weet ik niet.

posted by Kasaka @ 1:59 PM   ---

|

Burke Lake

Na regen komt zonneschijn, het is waar en vandaag was de nattigheid van gisteren al meteen weer vergeten. De stralende zon spoorde mij aan om er weer met mijn macrolens op uit te gaan. Terwijl ik Saskia naar school wandel zie ik al allerlei kleurige blaadjes en besjes. Die moeten gewoon op de gevoelige plaat vastgelegd worden!

Terwijl ik fotografeer zoek ik mooi gekleurde blaadjes om een herfsttafereeltje samen te stellen. Hieronder het resultaat van de foto sessie van vanochtend, ondanks de wind waren de blaadjes gewillige modellen.

Kleurige blaadjes


De zon accentueert de prachtige kleuren


Mijn compositie van herfstkleuren

Rond elf uur rijd ik richting Christine naar het westen en het valt me op dat de Blue Ridge bergen in de verte wit zijn! Er is gisteren heel wat sneeuw gevallen daar en dan te bedenken, dat ik er oorspronkelijk vandaag heen wilde om herfstfoto's te nemen! Als er sneeuw ligt is de Blue Ridge Parkway gesloten anders zou het wel erg mooi zijn geweest!

Christine en ik besluiten om de herfstkleuren langs het Burke Lake te gaan bekijken, die zijn op het moment spectaculair. We lopen de 4,5 mijl rond het meer en kunnen dan de parkeerplaats niet terug vinden! We zijn er compleet voorbij gelopen en moeten een paar mijl terug om er weer te komen. Al met al was het een flinke wandeling van anderhalf uur in rap tempo!






Terug bij Christine eten we weer zo'n heerlijke wrap als lunch! Ze heeft ook een heel lekkere groente dip, waarvan ik het recept mee naar huis neem. Ik denk waarempel, dat onze kinderen die ook lekker zullen vinden en hij zit vol verse groentes. Het is vet vrije cream cheese, mayonnaise, dille, knoflook en een kop met dun gesneden groentes. Heel makkelijk te maken, wat ik belangrijk vind.

Op weg naar huis stop ik bij Fair Oaks Mall. Ik heb vitamines nodig van CVS en wil bij Hecht's nog wat kniekousen en maillots voor onder mijn rokjes kopen.

Als ik de cul de sac binnenrijd komen Kai en Tyler net uit school en ze hebben een probleem. Hoewel Kai gisteren een paar vrijwilligersuren heeft gedaan en Tyler drie uur ergens anders hebben ze hun vijf uur nog niet vol en dat moet voor vrijdag. Ik stel voor, dat ze eerst Saskia's school bellen om te kijken of ze daar nog hulp nodig hebben. Als dat niet het geval blijkt (om te beginnen) bellen ze het Community Center, waar ze ook een "nee" te horen krijgen, want er zijn al genoeg vrijwilligers. Gelukkig belt de administratrice van Saskia's school terug, dat ze toch een lerares heeft gevonden, die hulp nodig heeft. Daar gaan de jongens nu morgen heen, op het nippertje. Zucht!

Voor het volgend kwartaal heb ik Kai op zijn hart gedrukt nu al te beginnen. Hij kan zijn politieke uren daarvoor gebruiken! Het is nog niet eenvoudig om vrijwilligerswerk te vinden, want er zijn zoveel mensen, die dat willen doen!

En nu zijn Rick en de kinderen naar de Vienna Halloween Parade aan het kijken. Helaas is het te koud voor mij om daar stil te gaan staan, want ik had het graag gezien. Rick belt ook al, dat hij bij mijn vriendinnen Denise en Mary staat, ik was daar ook graag geweest. Soms is het balen, dat mijn spieren niet meewerken, maar ach, tien jaar geleden was ik er veel erger aan toe. En eigenlijk is een paar uur alleen thuis ook heel leuk.

posted by Kasaka @ 4:22 PM   ---

|

Brrr, koud!

Zoals Bob Ryan, mijn favoriete lokale weersvoorspeller, beloofde is het vanochtend donker en nat bij het opstaan. Jakkes! We hebben nog redelijk geluk, want ten noorden en westen van ons woedt een ware winterstorm met de eerste sneeuw van het seizoen. Wie had dat gedacht, toen we vorige week nog in onze korte broek liepen!

Karin en ik hadden dit alles al voorzien en nadat ik thuis een routine met gewichten heb gedaan rij ik naar haar huis. We drinken lekker even koffie en gaan dan naar Tysons Corner.

Daar is het lekker warm en licht en we vergeten de narigheid van buiten snel. Karin heeft niet veel kleding meegenomen uit Nederland, dus die heeft nieuwe dingen nodig. En ik kan ook wel wat nieuws gebruiken (ok, ik kan altijd wel wat nieuws gebruiken, ha ha).

We beginnen bij Hecht's en Karin vindt daar een leuke denim broek van Bandolino en een heel leuk gekleurde trui. Ik slaag met een zwart suede jasje (voor $79,99!! halve prijs!) en een knaloranje sportbroek van Nike.

Na ook nog bergen sokken en maillots te hebben ingeslagen en een heel zacht aanvoelend Kenneth Cole shirt voor onze mannen (bruin voor Frank en blauw voor Rick) vinden we, dat we al een heel eind op weg zijn!

We leggen onze schatten in de auto (brrr, koud, daar buiten!) en gaan op zoek naar een lunchplek. Er is een kleine food court in het midden van de mall, die het gunstigst ligt voor ons. We kiezen U.S. Bistro, waar je of van een buffet kunt nemen, of sandwiches en soep of salade kunt bestellen. Het smaakt lekker en we kunnen er weer even tegenaan.

Bij The Limited vinden we ook beiden leuke spullen en raken in gesprek met de verkoopster, die ook in Vienna woont, haar hele leven al (behalve een aantal jaren in Florida toen ze getrouwd was)! Ondanks het heel transitionele van dit gebied ontmoet ik toch steeds meer mensen, die hier opgegroeid zijn en vaak via omwegen ook weer terug zijn gekeerd.

Karin en ik bezoeken zowat iedere kleding- en schoenenzaak in de mall en zij vindt nog wat leuke sweatshirts voor Danielle. We proberen allerlei laarzen aan, maar besluiten uiteindelijk toch niet te kopen.

Voor het eerst sinds de opening gaan we de nieuwe Victoria's Secret winkel binnen. Deze winkel heeft allerlei stof doen opwaaien en Karin en ik zijn het erover eens, dat het allemaal wat ordinair oogt. We zijn niet preuts, maar mooi vinden we het niet. Ze hebben echter heel goede bh's en ik heb er een nodig, dus we lopen langs de kralerige strings. Binnen ziet de winkel er wel mooi uit en ik vind al gauw waar ik naar zoek.

Voldaan verlaten we net na drieen de mall. Ik zet Karin thuis af en rij, net als Katja op haar rug in de nattigheid valt tijdens het basketbal spelen, onze cul de sac weer binnen.

Het is koud in ons huis en ik doe meteen de open haard aan en verkleed me in de warmste kleren, die ik heb. Ik wil de 28 graden van vorige week terug!

Via Amazon.com bestel ik het boek "The Average American" van Kevin O'Keefe.

Gisteren heb ik tijdens de show van Martha Stewart de mannelijke "Average American" gezien. Martha vond zichzelf ook een "average American", yeah right! Zij las een paar van de kwalificaties van de "average American" voor: geboren zijn in de staat, waar je nu woont/kinderen en dieren hebben/een speciale hobby hebben/draag bril/contactlenzen/electrisch koffiezetapparaat/buiten grillen/bang voor het donker/speelt videogames/hoogste opleiding high school/loopt in een parade.

Interessante gegevens: de average American is niet te dik, hij is grijzend (ik schat hem in de 50) met bril en zijn naam is Bob.

O'Keefe heeft de hele Verenigde Staten afgereisd en vele duizenden mensen 140 vragen gesteld, bepaald naar aanleiding van de antwoorden, wat de meeste Amerikanen daarover dachten en maar een persoon in de Verenigde Staten gevonden, die volgens hem de "average American" is.
Helaas was het boek bij Barnes and Noble in de mall al uitverkocht, ik ben niet de enige geinteresseerde, blijkbaar.

Vanavond gaan Katja en Kai, die voor zijn "Civics" vrijwilligersuren moet maken, weer telefoneren voor de Democratische partij. Ik ben benieuwd hoe Kai het doet, hij houdt niet van praten en telefoneren, maar wilde dit wel graag doen.

Saskia en ik kijken naar Jeopardy. Ik kijk dit programma niet vaak, maar vind het wel heel leuk. Je moet er echt van alles voor weten en het leuke (voor mij) is dat ik veel van de antwoorden weet. Misschien doe ik ooit eens mee met de selectiewedstrijden.

posted by Kasaka @ 4:29 PM   ---

|

Wilmaaaa!!!

Nou, Wilma heeft flink huisgehouden in Mexico en Florida en nu komt ze deze kant op. Het regent al flink buiten en er wordt vannacht nog veel meer verwacht.

Gelukkig schijnt bij het opstaan de zon volop en ik besluit er zoveel mogelijk van te genieten. Ik loop met Saskia mee naar school en breng mijn 10 pond gewichten mee. Daarmee ben ik verzekerd van een aantal opmerkingen, want het is natuurlijk ongewoon om een moeder met die dingen te zien lopen. Het zijn meestal bewonderende commentaren, gelukkig!

Saskia staat er vandaag op zich "comfy" te kleden. Dit betekent een wijde joggingbroek en een veel te groot t-shirt met vlekken. Ik probeer haar over te halen zich leuker te kleden, maar zij heeft daar geen zin in. Ik heb geen zin in een ruzie voor school, dus ik laat het maar zo. Ik denk wel terug aan mijn kindertijd. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan ook maar iets anders, dan wat "in" was te dragen. Helaas had mijn moeder andere ideeen en moet ik geruite broeken aan, terwijl de rest spijkerbroeken droeg. En ik werd daarom gepest. Saskia maakt zich daar helemaal niet druk om en wordt ook niet gepest.





Nadat ik haar een afscheidskus heb gegeven loop ik verder. Ik loop een uur en vijftien minuten door Vienna, genietend van de mooie herfstkleuren, die nu steeds meer tevoorschijn komen. Een boom onderweg is voor erg mooi en ik besluit daar nog even heen te rijden om foto's te nemen. Terwijl de zon schijnt ben ik zoveel mogelijk buiten.




Maandag is altijd Saskia's korte schooldag en na mijn lunch ga ik haar alweer ophalen. Ze heeft hard gespaard voor "Nintendogs" en vandaag gaan we het spelletje kopen bij EBGames.

Voor we het spelletje gaan kopen tank ik benzine. De prijzen zijn flink omlaag sinds het hoogtepunt na de orkaan "Katrina", een gallon (bijna vier liter) kost $2,58. Een maand geleden was dat nog $3,29.

Katja heeft, bij het uitmesten van haar kamer dit weekend, een hele vuilniszak gevuld met boeken. Die brengen Saskia en ik naar de bibliotheek. Het is een zware tas en ze zijn er blij mee. De bibliotheek is hier helemaal gratis en donaties zijn natuurlijk van harte welkom.




Saskia kiest een van de drie aanwezige Nintendogs spelletjes bij EBGames. Ze is er dolblij mee, want ze heeft er lang voor gespaard. Om de nieuwe aanwinst te vieren gaan we naar Starbucks en Saskia drinkt een hete chocolade en ik een Pumpkin Spice latte. Het is inmiddels bewolkt en kouder buiten, dus het smaakt goed.

Thuis wordt samen met Laura "Lucky", de Nintendog, hard getraind. Als Laura naar huis gaat, komt Parker nog even om verder te helpen, want hij heeft al weken een Nintendog en is dus een expert.

Inmiddels is Wilma gearriveerd en hebben we gezellig de kaarsen aan. Vandaag vond ik de webcam bovenop de school van Saskia, vooral goed om te zien wat voor weer het is hier en op schooltijden de schoolbussen langs te zien komen.

posted by Kasaka @ 12:08 PM   ---

|

Fietstochtje

Het miezerige weer van zaterdag spoorde niet bepaald aan tot activiteit, hoewel Christine en ik het toch voor elkaar kregen anderhalf uur te lopen. Het was nog lekker ook en zeker goed voor het humeur, dat toch altijd even opgevijzeld moet worden als het zulk weer is.

's Middags toog het hele gezin, minus Katja, die donderdag gaat, naar de kinderarts voor een griepprik. Vorig jaar hebben we die overgeslagen, maar dit jaar met al het geklets over vogelgriep hebben we besloten het maar weer wel te doen. Het wordt ook erg aangeraden en via Ricks werk hadden we er zelfs gratis een kunnen krijgen, maar Rick is op die dagen op reis.

Met een pijnlijke arm kwamen we een paar uur later bij Karin en Frank aan. Christine en Chuck en Mallory kwamen ook en het werd een gezellige avond. De reden voor de bijeenkomst was, dat we besloten hebben met zijn allen Sinterklaas te vieren, dus er moesten lootjes getrokken worden. Helaas was Frank op reis, dus die kreeg het overgebleven lootje.

Karin had heerlijk gekookt, een pasteitje met kip en kersen en een rijstgerecht met gehakt en kerrie en groenten. Het smaakte werkelijk voortreffelijk.

De kinderen aten pizza en konden het ook heel goed met elkaar vinden. Ik had het spelletje "Bunco" meegebracht en dat werd enthousiast gespeeld.

Zo grijs als het gisteren was, zo stralend blauw en zonnig is het vandaag. Rick en ik besluiten dus lekker iets buiten te gaan doen. De keuze valt op een fietstochtje in DC.

Rond tien uur gaat opeens de deurbel en staat Roland op de stoep om nog even afscheid te nemen. Leuk! We drinken wat Black Cherry Fresca en ik leg hem een goede weg naar het vliegveld uit. Hij besluit in de paar uur, die hij nog over heeft, de Metro naar Washington te pakken om nog mooie foto's van de monumenten te kunnen maken.

Met Roland voor ons huis

Rick maakt buiten ook nog even een paar foto's van ons en dan nemen we echt afscheid. Roland rijdt weg in zijn flitsende rode Ford Mustang met de kap naar beneden dit keer!

Rick en ik rijden naar de stad en ontdekken zowaar een aantal parkeerplaatsen vlakbij de Memorials, waar we niets vanaf wisten! Zo te zien hebben anderen die ook niet ontdekt, want er staat bijna niemand. Dit is iets om te onthouden als de kersenbloesems bloeien.

We fietsen langs de Potomac, door East Potomac Park, eerst naar Hains Point. Hier zien we het enorme beeld "The Awakening", waarbij het lijkt of een man uit de aarde oprijst. Hij heeft een knie, een voet, een hand, een arm en zijn gezicht al boven de grond uitsteken.

"The Awakening"

Natuurlijk moeten wij ook even poseren op zijn hoofd en in zijn hand. Er loopt ook een hele bus Japanse toeristen rond, die proberen hoger te klimmen. Een ervan valt nogal hard van de knie af, maar gelukkig is er niet meer gekrenkt dan zijn trots.

Rick op zijn hoofd


En ik in zijn hand

Rick en ik fietsen verder naar het Jefferson Memorial en zwaaien even naar Mr. Jefferson, die daar zo trots staat. Daar steken we over en rijden verder langs de rivier onder drie bruggen door tot we in Georgetown terecht komen.

Het fietspad


Mr. Jefferson

Het pad is druk met fietsers en joggers en dagtoeristen, dus snel gaan we niet, maar dat deert niet. In Georgetown besluiten we op een terrasje aan het water lunch te eten. Er zijn drie restaurants met grote terrassen, wij kiezen Nick's Riverside Grill.

Een man, keurig in jasje en dasje, staat uren langs de weg met "Bring home our troops" borden

Het weer kan niet mooier, ik heb mijn jas allang uitgetrokken en in het zonnetje is het lekker warm. De rivier is druk met plezierjachten en zeilboten. We kijken onze ogen uit en smullen van de bestelde barbecue kip sandwich.

De terrasjes in Georgetown


Het Lincoln Memorial

Dan fietsen we terug en om een uur of twee zijn we weer thuis. Ik pak mijn boek en ga voor op de stoep zitten lezen, terwijl Saskia en haar vriendinnetje Laura buiten spelen. Ik ben zowaar een beetje verbrand in mijn gezicht!

Met Michael en Laura mee als gezelschap voor Kai en Saskia gaan we om half zes naar de film "Wallace and Gromit, the Curse of the Were Rabbit". Het is onvoorstelbaar, wat men met klei kan maken! De monden van de poppen volgen helemaal de woorden, die gezegd worden. Het is een leuk verhaal, hoewel ik er na alle lovende reviews meer van had verwacht.

Omdat we toch al in Tysons Corner zijn besluiten we er ook even te eten. We krijgen een leuk tafeltje bij Gordon Biersch . Helaas zijn hun gebakken artichokkenharten op, want die zijn om je vingers bij af te likken! Gelukkig zijn hun andere gerechten ook erg lekker.

Na het eten neuzen we nog even in Barnes and Noble rond, die winkel is iedere dag van de week open van 9 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds!

Net op tijd voor Desperate Housewives zijn we weer thuis. De serie blijft boeien, er zijn weer genoeg intrigues om nieuwsgierig te blijven!

posted by Kasaka @ 9:00 PM   ---

|

Toeristische dag

Terwijl Saskia en ik naar school wandelen begint het te plenzen. Opeens zien we een felle flits, net of een licht heel snel aan en uit ging. Was dat bliksem? Maar we horen eerst niets, dus lopen maar gauw verder. Een minuut later klinkt een luide donder, waar we flink van schrikken! Het belooft niet veel goeds voor deze dag, waarop ik met Karin en Roland, die ik van het Alles Amerika forum "ken", Washington ga verkennen!

Gelukkig blijft het na deze bui bij een beetje miezeren en om half elf rijden we met zijn drieen naar de Metro. Ik had gehoopt op de oprit van Claudia te kunnen staan, maar daar staat al iemand. Dus proberen we het toch maar in de parkeergarage. Tot mijn verbazing vinden we vrij makkelijk een plekje en om iets voor elven zitten we in de trein.

We stappen uit bij Federal Center, een stop, die ik nog nooit gebruikt heb, maar die heel gunstig blijkt te liggen voor het American Indian Museum en het Capitool.

Bij het ticket center voor het Capitool vragen we of er nog tickets voor vandaag zijn. We hebben geluk, we kunnen met de rondleiding van 15:10 mee. Zo hebben we nog bijna drie en een half uur om andere dingen te gaan bekijken.

Het is al bijna twaalf uur en we besluiten eerst lunch te gaan eten in het Mitsi Tum cafe van het American Indian Museum. Daar binnengekomen blijken er bussenvol met kinderen rond te lopen en in de rij te staan voor het restaurant.

Wij hebben geen zin om veel tijd te verliezen, dus we lopen het museum weer uit naar de National Gallery of Art aan de overkant van de Mall. Hier weet ik een gezellig cafeetje, wat nog niet erg ontdekt is, met een lekker buffetje van zalm en kalkoen met allerlei salades. Het smaakt allemaal erg goed en voldaan gaan we verder.

Omdat de National Archives recht tegenover de National Gallery of Art liggen stel ik voor naar de officiele documenten, zoals de Constitution en de Bill of Rights, die daar liggen, te gaan kijken. Het National Archives gebouw is een van mijn favorieten hier in Washington. Helemaal neo-klassiek en van binnen is het er ook erg mooi en imposant.

De National Archives

Er is een nieuwe, interactieve tentoonstelling, die de "Archives Experience" wordt genoemd. Het is interessant, hoewel we niet te veel tijd eraan willen besteden, omdat er nog meer op het programma staat. Om de officiele documenten in de Rotunda te mogen zien moeten we even in een rij wachten, maar gelukkig niet meer dan een paar minuten.

Nu deze nieuwe tentoonstelling er is en de Magna Carta te bezichtigen valt, neem ik me voor ook maar weer eens met de kinderen te gaan.

Als we weer buiten lopen in de richting van het Capitool zien we overal zwaailichten rond het gebouw. Die waren er een paar uur eerder ook al en er was duidelijk iets gaande. Nu zien we ook allerlei nieuws vans met hoge antennes en een groepje journalisten, wat een vrouwelijke politie agente interviewt. Karin en ik gaan stiekem dichter bij het groepje staan, zodat we de agente kunnen verstaan en we horen, dat het gaat om een pakje, dat in een auto is gevonden. Ze nemen werkelijk het zekere voor het onzekere en de hoeveelheid politie, die erbij gemoeid was, was indrukwekkend!

Een van de vele nieuwsvans

Langs het Capitool lopen we naar de Library of Congress. We hebben nog een uur voor onze rondleiding begint en als we langs lopen gaat er net een eerdere groep weg. De gids vraagt of er nog buitenlanders bij zijn en Roland antwoordt, dat hij uit Nederland komt. Dit ontketent een heel gebroken Nederlands verhaal van de gids, die best wel eens uit Indonesie had kunnen komen. Het Amerikaanse groepje toeristen luistert geinteresseerd toe, als Karin en de gids vertellen hoe de Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog "Scheveningen" als code woord gebruikten, omdat de Duitsers dat niet konden uitspreken. Het is een grappig intermezzo, helaas krijgen we diezelfde gids een uur later niet.

Het gebouw van de Library of Congress is van buiten al heel mooi met allerlei kolommen en beeldhouwwerk. We gaan via het bezoekerscentrum naar binnen, voor de vierde keer vandaag door de veiligheidspoortjes. Roland en Karin "piepen" nogal eens en moeten dan extra gecheckt worden.

De Library of Congress

We lopen een uitgesleten trap op naar boven (het gebouw stamt uit 1897) en komen dan in een prachtige zaal terecht. De muren en het plafond bestaan helemaal uit mozaiek, met namen van dichters en schrijvers erin verwerkt. Dit is de "Asian Reading Room", kennelijk kun je hier Aziatische boeken uitlenen.

Door een deur lopen we de grote hal binnen, die ik me nog herinner van jaren geleden. Deze hal is adembenemend mooi. Overal beeldhouwwerk op de trapleuningen, mozaiek op de grond en aan de muur en kolommen en muurschilderingen, zelfs het plafond is prachtig. Het is te veel om in je op te nemen, we kijken onze ogen uit.

De hal van de Library of Congress

Helaas hebben we geen tijd voor de rondleiding, hoewel we het einde van de vorig rondleiding nog even horen. De gids vertelt, dat het metaal aan de muren aluminium is, eind 19e eeuw een van de zeldzaamste metalen, terwijl we het nu zelfs in onze keuken hebben.

De muren en het plafond

Na wat rondgekeken te hebben lopen we weer naar buiten, naar het Supreme Court. Ook hier weer veiligheidscheck, maar meer dan de grote hal met bustes van alle Chief Justices zien we eigenlijk niet. We kunnen wel de rechtzaal binnen kijken, maar mogen er alleen met een rondleiding in, waar we te laat voor zijn.

Het Supreme Court gebouw

Ik vertel Karin en Roland een beetje hoe het Supreme Court werkt en dat Bush net een nieuwe Chief Justice heeft aangesteld en een andere justice heeft voorgesteld, die nog door het Congres goedgekeurd moet worden.

Inmiddels is het tijd om terug naar het Capitool te gaan. Hier lopen we met zo'n dertig mensen naar binnen. Voor we door de veiligheidscheck gaan moeten we van een met pistolen en wapens behangen agent al het eetbare, dat we bij ons hebben weggooien. Zelfs ongeopende repen chocola! We vinden dit allemaal een idiote regeling en bij de veiligheidscheck (gelukkig de laatste van vandaag!) wordt niet eens gecheckt of er zoiets in onze tas zit!

We lopen met zijn allen de enorme Rotunda van het Capitool binnen. Hier is het een drukte van jewelste met allerlei rondleidingen en we kunnen onze gids nauwelijks verstaan. Ze legt de verschillende taferelen uit, die op de muren zijn geschilderd of gebeeldhouwd. Voornamelijk hebben ze te maken met de Revolutionaire dagen en het begin van de Verenigde Staten.




Als we naar boven kijken zien we de binnenkant van de welbekende enorme witte koepel. Deze is prachtig beschilderd met in het midden een schilderij.

Nadat ze alles heeft uitgelegd worden we de vroegere senaat binnengeleid. We zien de 38 beelden van senatoren uit verschillende staten hier. Verder laat ze ons de plek, waar John Quincy Adams' bureau stond, zien. Ze demonstreert hoe de acoustiek in de zaal zo werkt, dat hij kon horen, wat de senatoren voor in de zaal zeiden. Allemaal erg interessant. Ook dit is weer een mooie zaal met schilderingen en roodfluwelen gordijnen.


Als laatste lopen we naar beneden, de kelder in. Hier is een grote tentoonstelling over de geschiedenis van het Capitool. Omdat het inmiddels al na vieren is, slaan we die over en lopen door de miezerregen naar de Metro.

Net na vijven zijn we weer in Vienna, waar ik nog een halve hartaanval krijg, toen ik mijn van niet zie staan, waar we dachten hem achtergelaten te hebben! Gelukkig blijken we een niveau te laag te staan en staat hij boven nog trouw te wachten.

Thuis nemen we afscheid van Karin en Roland blijft nog gezellig eten. We halen Mexikaans en het wordt een leuke avond. Ik blijf het zo leuk vinden, deze contacten met mensen, die ik via mijn blog en forum heb leren kennen!

posted by Kasaka @ 10:31 PM   ---

|

In Her Shoes

Het is flink koeler vandaag, maar heel erg lekker zonnig weer als ik opsta. Ik doe mijn dagelijkse 150 beenoefeningen, 300 buikoefeningen en 50 push ups en ik voel me weer helemaal wakker!

Saskia en ik eten vandaag yoghurt als ontbijt en wel de heel erg lekkere "cream on top" yoghurt, die ik eergisteren bij Whole Foods heb gekocht. Deze bakjes hebben een laagje roomachtige yoghurt en dan een lekkere romige smaak. Ik ben niet zo'n yoghurt mens, maar deze zijn niet te versmaden.

Ik loop Saskia naar school en daarna begin ik mijn loop van vandaag. Ik besluit een interval te doen: joggen en dan iedere keer als de heuvel naar beneden gaat in volle vaart sprinten. Ik doe 40 minuten over 3,5 mijl en verbrand volgens mijn meter 500 calorieen. Als ik thuiskom voel ik me goed, het hard naar beneden rennen voelde bevrijdend! Ook heb ik een aantal keren de heuvel op gehuppeld. Ik weet niet wat het is met huppelen, maar ik vind het altijd vrolijk makend. Het gebruikt de spieren ook anders, dus goed voor cross training.

Om kwart over negen ben ik terug en klaar! Heerlijk! Ik neem een snelle douche en schrijf mijn blog over gisteren. Het was er gisteravond niet van gekomen en soms vind ik het leuker en frisser om 's ochtends te schrijven. 's Avonds maak ik me er soms gauw vanaf.

Als ik klaar ben ga ik nog gauw even buiten in de zon lezen, want er wordt slecht weer voorspeld voor het weekend.

Om kwart over elf rijd ik naar Karin en samen gaan we naar Tysons Corner. We eten een lekkere "wrap" (gevulde tortilla) in het Food Court en kopen alvast kaartjes voor de film "In Her Shoes" om twaalf uur. In het Food Court valt het ons op, dat vrijwel iedereen staat te wachten bij Five Guys. Dit is een hamburger restaurant, dat werkelijk als een paddestoel groeit in dit gebied, ze zijn opeens overal!

We kijken onze ogen uit naar de verschillende mensen, die er eten. Van Aziatische Siemens medewerkers met hamburgers, die zo groot zijn, dat ze ze niet eens kunnen afhappen, tot een mevrouw in een scootmobile, waarvan we beiden hopen nooit zo te worden tot een schattig baby handje in een wagentje, schattig, maar blij, dat wij dat stadium voorbij zijn.

Al gauw is het twaalf uur en er is nog geen teken van Kirsten of haar Deense vriendinnen, die ik al een keer heb ontmoet. We lopen de bioscoop binnen en ik wil een fles water. Ik moet daarvoor naar nummer 1 van de kassa's, terwijl ik bij nummer 16 sta! Het is een immense bioscoop, ik denk niet, dat ik het in woorden kan beschrijven, je moet het meemaken!

Ondanks alle goede planning zijn de damestoiletten compleet aan de andere kant van de bioscoop en we moeten toch even voor de film begint (hier geen pauzes in het midden van de film). De toiletten zijn een avontuur op zich! Heel modern, alles is bewegingsgevoelig, zelfs de zeep!

Het theater is ook heel mooi, de stoelen super comfortabel en we genieten van de film. Het verhaal is te gecompliceerd om hier te vertellen, maar in grote lijnen gaat het over twee compleet van elkaar verschillende zussen, die uiteindelijk uitvinden, dan ze elkaars beste vriendinnen zijn. Het is een heel leuke film, waarvan de twee plus uur niet lang lijkt. Eigenlijk wil je aan het einde nog meer weten over de karakters.

Om kwart over twee is de film over en zien we eindelijk Kirsten en haar twee Deense vriendinnen. We besluiten bij Barnes and Noble nog even iets warms (ik klappertandde van de kou van de airconditioning!) te gaan drinken.

Saskia had me gevraagd ook wat boeken voor haar te zoeken, dus ik ga nog even naar de kinderafdeling. Daar vind ik met behulp van de medewerkster de betreffende boeken.

Omdat ik om kwart over drie thuis moet zijn voor mijn massage nemen Karin en ik onze dranken mee en nemen afscheid van het Deense trio. Hopelijk hebben we volgende keer meer tijd om te kletsen!

Als ik thuiskom heeft Kai Laura al binnen gelaten en staat de tafel klaar. Ik kan het niet anders zien, dan als een foltertafel, al weet ik dat het eindresultaat mij zal helpen. Laura heeft inderdaad moeite mijn nek en schouders "los" te krijgen, maar volgens haar lukt het wel. We zullen zien!

Voor ik Saskia naar pianoles breng stoppen we bij haar school. Het is tijd om de bestelde Sally Foster produkten op te halen. Die van ons zijn leuk, vooral de vier koppen met afmetingen erop. Nu weten Rick en Katja pas echt hoe weinig een "cup" is! Vijftig procent van wat ik betaalde gaat naar de school, dus het is voor een goed doel, maar ik zou liever gewoon een cheque van $50 geven!

Rick belt op weg van zijn werk en vraagt of ik zin heb in een "date". Ha! Wie zegt daar nu "nee" op? Hij haalt gezonde Subway sandwiches voor de kinderen om te eten en maakt een reserving voor ons bij Cafe Renaissance.

Hier worden we zoals altijd als oude vrienden ontvangen. Een lekkere cocktail vooraf en hun carpaccio als voorafje. Mijn scallops zijn voortreffelijk en Ricks hertenbiefstuk ook. We krijgen een gratis dessert van profiterolles, alweer heerlijk en een port om de avond af te sluiten. Mijn hand is vanavond twee keer gekust door de eigenaar. Dit restaurant verdient het om goede evaluaties te krijgen en toch doet de Washington Post er niets aan. Vreemd, hoor!

Er waren vanavond heel wat verjaardagen en er werd door de serveerders enthousiast "Happy Birthday" gezongen, met een gratis cake en kaarsje voor de jarige. Pas geleden las ik, dat dat eventueel strafbaar is, want de melodie voor "Happy Birthday" is wettelijk vastgelegd op een naam, dus copyrighted! Wij zongen nog net zo gezellig mee en de jarigen genoten.

posted by Kasaka @ 6:37 PM   ---

|

Picknick

De voorspelling is, dat het vandaag voorlopig de laatste echt warme dag van dit seizoen is, dus ik kwijt me razendsnel van mijn huishoudelijke taken en pak dan de fiets. Ik kan toch zo genieten van een simpel fietstochtje!

De eekhoorns en chipmunks zijn druk met hun wintervoorraad aanleggen en dus moet ik goed uitkijken niet over ze heen te rijden, want ze schieten zo voor mijn banden langs. Helaas zijn ze te snel om op de foto te zetten.

Een groep Blue Jays vliegt kwetterend van boom naar boom, prachtige vogel zijn het, met hun felblauwe veren. En even later hoor ik wat geritsel en aan mijn rechterkant staat een hert(je) in de berm me nieuwsgierig aan te kijken. Ik stop natuurlijk, want ik blijf het bijzonder vinden, alle anderen fietsen en skaten langs me heen, zonder oog voor het schattige dier. Hij blijft een hele tijd staan, zodat ik hem goed kan fotograferen en loopt dan rustig terug de bosjes in.

Omdat het zulk heerlijk weer is, besluit ik eindelijk eens te doen, wat ik allang van plan was. Ik stop mijn boek en fototoestel in een tas en ga naar Whole Foods en haal daar een van hun verrukkelijke sandwiches (9-granen brood met rosbief, mosterd, spinazie, worteltjes, tomaat en komkommer) en een flesje water.

Vervolgens rijd ik naar Great Falls National Park en loop naar het dichtstbijzijnde uitkijkpunt. Hier is het lekker rotsig, dus ik vind een goede zitplek in het zonnetje met uitzicht op de watervallen. Hier peuzel ik mijn meegebrachte lekkernijen op en blijf anderhalf uur lezen met het geraas van het water als achtergrondmuziek. Ik krijg nooit genoeg van deze prachtige natuur.

Het is heel rustig, zo af en toe komen er andere mensen kijken. De meesten zijn Duits, dus ik vraag me af of er een of andere tourbus was. Ze zijn allemaal even onder de indruk van het natuurschoon. Grappig blijft het om een andere taal te kunnen verstaan, terwijl de ander denkt, dat je dat niet kunt.

Helemaal vrolijk ga ik weer huiswaarts, waar ik met Susan, mijn buurvrouw, het "touch football" spel tussen een heel stel buurtkinderen gadesla. Saskia is ontzettend trots, want ze maakt allerlei "touchdowns". Het is zo leuk kinderen van zulke verschillende leeftijden samen te zien spelen. De jongste is vijf en de oudste vijftien met allerlei leeftijden daartussenin. Ik vind het heerlijk, dat mijn kinderen zo opgroeien en ik vind het zelf ook dolgezellig, dat buiten kletsen met andere moeders.

Na het eten brengt Rick me naar Bunco. Het wordt vanavond gehouden bij een overbuurvrouw, die net weer in haar huis woont na een enorme verbouwing. Het is werkelijk heel mooi geworden met een hypermoderne keuken en een grote "family" room. Maar waar ik echt een beetje jaloers op ben is hun "mudroom". Dit is een kamertje, dat aan de garage vastzit, waar iedereen zijn jas en schoenen kan uitdoen. Ieder gezinslid heeft er zijn eigen hokje, waar backpacks en andere spullen in kunnen hangen. Wat een luxe!

Het wordt weer een gezellige avond. Iedere keer is de groep weer anders en leer ik weer andere vrouwen uit de buurt beter kennen. En voor de tweede keer achter elkaar win ik een van de prijzen. Dit keer was het thema "All That Jazz" (ik had een klein saksofoontje gekocht om aan de ijskast te hangen als mijn bijdrage aan de tas met kleinigheidjes, die een persoon wint). Mijn prijs bestaat uit een doosje Godiva chocolaatjes en een cd van John Coltrane. Het is zo gezellig, dat we een uur later dan gewoonlijk blijven nakletsen!

posted by Kasaka @ 2:49 PM   ---

|

Politiek

Kirsten en ik rennen langs het W&OD pad, het is prachtig weer en we genieten. Het gesprek gaat al gauw de politieke richting op, want de Virginia goeverneursverkiezing is over drie weken. En het zal een spannende race worden.

Wie er goeverneur van onze staat wordt is belangrijker voor mij, dan wie de president van de VS is. Het is wat ons dagelijkse leven bepaalt. De goeverneur bepaalt hoeveel geld er naar het onderwijs in de staat gaat en hoeveel geld naar het verbeteren van de verkeersproblemen.

De kandidaten zijn Jerry Kilgore (Republikeins), Tim Kaine (Democratisch) en Russell Potts (Onafhankelijk). Jerry Kilgore doet er van alles aan om Tim Kaine in een slecht daglicht te zetten. Zo begon hij een campagne tegen Kaine, omdat die persoonlijk tegen de doodstraf is. Kaine kwam gelijk terug met een verdediging en de impact op de publieke opinie was miniem.

Katja werkt al drie weken op dinsdag de telefoons om mensen aan te sporen voor Tim Kaine te stemmen. Vanavond reed ik haar er heen en was meteen heel blij, dat ik niet meer buitenshuis werk en iedere avond vast zit in het verkeer! Wat overdag een kwartiertje rijden is, werd vanavond drie kwartier! Op 8 november wordt er gekozen en ik hoop van harte, dat Kaine wint!!

Het was vandaag weer tijd om mijn haar te laten doen. Wat zou ik graag net als de meisjes maanden zonder kapper kunnen doen, maar helaas, de tand des tijds heeft toegeslagen en regelmatig bijhouden is noodzakelijk.

Mijn kapster, Mona, gaat voor zichzelf beginnen. Ze heeft op een steenworp afstand van waar ze werkte een gebouwtje gekocht hier in Vienna en gaat daar een wellness center van maken. Ik bewonder haar enorm! Wat een lef! Natuurlijk was haar partner bij de vorige salon hier niet blij mee, maar er zijn genoeg klanten voor allebei.

Ze knipte en kleurde me vandaag in een leeg gebouw, waar de schilder mijn metamorphose gadesloeg. Ze is super-enthousiast en wil allerlei suggesties van mij horen. Ook stelt ze voor mij als model te gebruiken voor enkele nieuwe technieken, zoals haarverlengingen, te gebruiken. Dat lijkt me wel wat, want die dingen zijn hartstikke duur, dus als ik ze gratis kan krijgen als model wil ik er wel aan.
Begin november heeft ze de "grand opening" van haar nieuwe zaak.

Na mijn knipbeurt ga ik nog even naar Oakton. Daar is een leuk winkelcentrum met een speelgoedzaak, waar ik een klein cadeautje voor mijn neefje koop en een Hallmark zaak, waar ik niets koop, maar lekker rondneus tussen de hebbedingetjes.

Na school wil Saskia naar de kapper om een lange pony te laten knippen. De kapster doet het gratis voor ons, zolang we maar voor een werkelijke knipbeurt terugkomen. Dat zullen we zeker doen.

Het is vandaag zo lekker, dat ik buiten op het deck kan lezen. En dat doe ik dan ook, tot ik Katja naar haar vrijwilligerswerk moet brengen.

posted by Kasaka @ 3:27 PM   ---

|

Hollandse stamppot

Heerlijk, iedere ochtend de zon weer te zien! Misschien hadden we wel een somber weekje nodig om het weer helemaal te waarderen.

De kinderen zijn er ook vrolijker onder en Saskia is ruim op tijd klaar voor school. Ze geeft ruiterlijk toe, dat ze het dit jaar (hoewel nog steeds "saai") veel leuker vindt op school. Ze heeft zelfs een extra Halloween broche gemaakt met kraaltjes dit weekend om aan haar teacher te geven. Dat heeft ze voor Mrs. Draggon nooit gedaan.

Het is zulk prachtig weer, hoewel een beetje aan de koele kant, dat ik gewoon buiten wil zijn. Ik bel Karin om te vragen of ze zin heeft om een stuk te gaan fietsen, maar zij moet met de kinderen naar de dokter om de rest van hun injecties, nodig voor school hier, te halen.

Jammer, want ik vind alleen sporten toch altijd wat saai, hoewel fietsen mijn favoriet is. Maar ik ga toch voor een ritje. Terwijl ik tegen de harde wind in naar het westen rijd, vraag ik me af of de natuur is vergeten, dat het herfst is. Er is nog maar heel weinig verkleuring aan de bomen! Ik las, dat de natuur tenminste een week "achter" is, wat dit betreft.

Terwijl ik door Vienna fiets zie ik, dat er dit weekend heel hard gewerkt is aan Halloween versieringen. Sommige huizen zien er echt prachtig uit! Bij een huis stop ik om een heel stel foto's te maken. Hier zou Saskia bang zijn om te "Trick or Treat"en, maar het ziet er prachtig uit! En ik lach me rot om de "grafstenen".


Kennelijk is hun spin vier jaar geleden een keer weggepakt, ik denk dat hij nu terug is ;)

Ik erger me ook enorm aan mobieltjes aan oren in de auto en advocaten wantrouwen we allemaal (er staat: In heavy traffic he'd never postpone, a single call on his cell phone, So listen closely and I vow, he's still asking "Can you hear me now?" en voor de advocaat: "He was an honest lawyer, now that is strange")

Leah's huis

Onze buren

Onze voordeur, met spookje nu en allerlei nieuwe pompoenen.

Om een uur is Saskia alweer terug uit school. We hebben vrijdagmiddag haar kasten uitgeruimd en gezien, dat ze nog maar erg weinig winterkleding had. Dat was natuurlijk een goede reden voor haar om om een rit naar de mall te vragen.

We rijden naar Fair Oaks en parkeren bij J.C. Penney. Daar hebben ze een hele leuke kledinglijn voor kinderen van Saskia's leeftijd, die net tussen de kleintjes en de tieners inzitten. Dat het aanslaat blijkt wel, want Saskia kiest maar liefst zeven t-shirts (vooral met het gekke aapje, Bobby Jack) met lange mouwen en vijf spijkerbroeken en "camouflage" broeken (militaire kleuren, dat is "in" op het moment).

Wauw, een hele zak vol kleding (de t-shirts kosten $9,99, de broeken tussen de $16,99 en $24,99) voor $200 en een heel happy tween in een winkel!

Nu nog schoenen, hiervoor gaan we naar Payless Shoesource. Saskia zag meteen leuke gympen in haar favoriete kleur. Als ik ga afrekenen vertelt de verkoopster me, dat ze een sale hebben: het eerste paar volle prijs, het tweede paar halve prijs. Hmmm, ik heb voor mezelf ook een paar leuke schoenen gezien!

Uiteindelijk vertrekken we met ieder een paar laarzen (Saskia zwart en ik beige) en ik ook een paar gympen (die niet online staan) van Champion. De totale check is $79 en zelfs ik ben nog Nederlands genoeg om dat echt heel goedkoop te vinden!

Saskia heeft inmiddels honger, want ze vond haar lunch op school niet lekker. Dus we delen een bakje met kaneel en suiker pretzel sticks van Auntie Anne's. Die zijn dus echt om je vingers bij af te likken!!!

We gaan nog even naar Claire's en kiezen er allebei een paar Halloween oorbellen uit. Die van mij zeggen "Boo" en er hangt een spookje vanaf. En dat is het wel, want we zijn moe van het zware tassen slepen!

Thuisgekomen spelen alle kinderen buiten en ik lees stiekem voor op ons stoepje mijn boek uit. Het was het tweede deel van een trilogie, waarvan het derde deel nog niet uit is. De schrijfster is niet snel met haar boeken, maar ik kan niet wachten tot het "verlossende" deel is geschreven!

Zoals de titel van vandaag aangeeft hebben we vanavond lekker Hollandse stamppot gegeten. Ik moest er drie keer 750 ml water voor koken en de worst in de magnetron verwarmen. Echt een culinair hoogstandje, maar iedereen smulde. Hoe? Met Maggi instant Hutspot en Boerenkool. We hebben hier geen echte winterpenen, dus de "echte" hutspot is moeilijk na te maken. En, hoewel we wel "kale" hebben hier (het Engelse woord voor boerenkool) is het niet heel fijngesneden en is er geen vorst over gegaan. Het smaakt dus niet hetzelfde.

Maar de Maggi pakjes komen er heel dichtbij! Hoeveel voedingswaarde er aan gedroogd voedsel, dat met water tot leven wordt geroepen, zit, weet ik niet, maar soms is de smaak gewoon alles wat belangrijk is. En vanavond genoten we van dit gedroogde voer, een puritein zou er zijn neus bij optrekken.

posted by Kasaka @ 8:08 PM   ---

|

Paardenraces en zonne-energie

Zaterdag

Een voordeel van voor een groot bedrijf werken is soms, dat er evenementen gesponsord worden, waarbij de werknemers dan gratis aanwezig mogen zijn. Gisteren was dat het geval met de International Gold Cup Steeple Chase in The Plains, Virginia.

Microsoft is een sponsor van dit evenement en dus kon Rick gratis tickets krijgen. Die gelegenheid grepen we natuurlijk met beide handen aan! Het weer was werkelijk voortreffelijk, na de hele week gemiezer, zon en bijna 30 graden! We besloten te proberen er voor de eerste race om 13 uur te zijn.

Dat bleek nog een uitdaging, want zodra we de interstate opreden stonden we in de file! Gelukkig was die niet van lange duur en reden we vrolijk verder richting "Gate 8" van Great Meadow, waar de races zouden plaatsvinden.

Terwijl we over Virginia "byways" reden, met prachtige uitzichten over de heuvels, rode schuren, koeien en boerderijen, vonden we uit, dat we eigenlijk bij Gate 9 moesten zijn! En op de aanwijzingen stond nadrukkelijk, dat we *niet* de weg naar Gate 8 mochten volgen, als we bij Gate 9 moesten parkeren. Oeps! En als je hier misrijdt, betekent dat meestal kilometers omrijden!

Gelukkig viel het allemaal mee en mochten we toch langs de politie barricade naar "onze" gate. Terwijl we aan kwamen rijden, zagen we de eerste race langs komen rennen.

Wij hadden kaartjes voor de Members Circle, een afgesloten gedeelte met allerlei tenten. Op onze uitnodiging stond, dat we geen gymschoenen, spijkerbroek of korte broek mochten dragen en dus zagen we er allemaal keurig gekleed uit. Kai heeft niet anders dan gymschoenen, dus die had zijn "nette" leren Adidas gympen aan. Gelukkig zei niemand daar wat van!

Een groepje dames in ouderwetse "race" kledij

Als je zo netjes gekleed bent, ben je toch al gauw bang, dat het te netjes is, maar niets bleek minder waar! Sommige mensen waren echt tot in de puntjes aangekleed. Een paar zelfs heel ouderwets met lange jurken en grote hoeden. Het is echt wel anders, dan een andere sportwedstrijd!

We vonden de Microsoft tent al gauw en vielen meteen aan op het heerlijke voedsel daar. Kip- en biefstukstokjes, zalm, fruit salade, groente salades en meer, het was allemaal even lekker! En er was een open bar, dus een wijntje ging er ook wel in.


De Microsoft tent

Rick zag een aantal collega's en we hebben gezellig gekletst. Ieder half uur begaven we ons naar het hek om de volgende race te kijken. We hadden prima plaatsen, precies bij de start (van de meeste races) en de finish! Het was ontzettend spannend telkens en hoewel we niet hebben gewed hadden we toch iedere keer een favoriet.

De kinderen genoten ook, vooral Katja vond het prachtig. Kai vond het een beetje saai en dacht, dat wel geen enkele jongen van dertien paardenraces leuk zou vinden (ik waag het te betwijfelen). Saskia vond het ook leuk, zolang ze vooraan kon staan. Maar het eten ging er bij alle drie goed in en de Gold Cup race vonden we allemaal heel spannend.


Bijna bij de Finish lijn!

Een van de officials in zijn rode jasje

Die werd om kwart voor vier gerend en was de grote race, met een prijs totaal van $35.000. Het werd een ontzettend spannende race, want door de regen van de afgelopen week was het parcours slipperig geworden en viel de ene na de andere jockey van zijn paard! Maar drie paarden met rijders haalden de finish lijn!

De Gold Cup Race

Een paard zonder rijder tijdens de Gold Cup race

De winnaar van de Gold Cup Race net voor de finish

Na deze race vertrokken we. Er waren nog maar twee korte races daarna en we wilden het verkeer voor zijn, wat redelijk lukte.

Toen we thuis waren kwam eerst mijn vader langs. Ik probeer mijn Nederlanderschap terug te krijgen, vooral voor de kinderen, die anders geen dubbele nationaliteit kunnen hebben en daarvoor moest ik van alles weten over mijn grootouders en over mijn vaders paspoort. Ik schijn (heb ik van iemand, die bij de ambassade werkt) nog allerlei documenten te moeten vergaren voor ik mijn Nederlands paspoort weer kan krijgen, maar ik ga het toch maar proberen. Ik wil niet, dat de kinderen over een aantal jaren boos zijn, dat ik hen niet de gelegenheid heb gegeven het Nederlanderschap te behouden.

Toen mijn vader vertrokken was, kwam Kirsten net voor donker om blaadjes te zoeken voor een schoolprojekt van een van haar zonen. Door het schemerdonker liepen we door de buurt. Ze moest maple, eik, dogwood en nog een aantal andere blaadjes hebben. Gelukkig heb ik een redelijke kennis van bomen en al snel had ze alles wat nodig was.

Katja ging met Leah naar de Homecoming van Fairfax High School. Weer in vol ornaat, maar ze waren al vroeg weer thuis. Er was geen leuke DJ en ze kenden er niemand. Maar goed, dat ze vorige week bij hun eigen school wel een leuke avond hadden!

Zondag

Vandaag is de laatste dag van de Solar Decathlon op de Mall in Washington. Rick wil deze tentoonstelling dolgraag zien en ik ben er ook heel erg in geinteresseerd. Vooral ook omdat er om half elf een presentatie is over hoe je zonne-energie voor je huis kunt gebruiken.


Ver voor Rick opstaat ben ik al beneden. Het ziet er niet naar uit, dat hij op tijd zal opstaan, dus ik ga maar eens met pannen ratelen. Eindelijk komt hij beneden en dan blijkt, dat Kai ook mee wil. Om tien uur racen we richting de National Mall.

Iedere keer, dat ik door Washington rijd, heb ik weer zo'n "Wauw" gevoel. Het blijft een indrukwekkende stad. Het Witte Huis ligt glinsterend links van ons, later op de terugweg zien we allerlei mensen daar, de president had gasten.

De vijftig vlaggen rond het Washington Monument wapperen hard en staan mooi. Even later vinden we een parkeerplaats bij de National Gallery of Art.

De tentoonstelling is ietsje verderop en er staan een twaalftal mobiele huizen uitgestald. In de grote tent luisteren we naar een heel interessante lezing over hoe wij zelf zonne-energie zouden kunnen gebruiken voor ons huis. We gaan dat zeker verder onderzoeken.

Kai is vooral geinteresseerd in al de huizen. Het is druk, er staan rijen en ik heb daar een grote hekel aan. Ik zie dus maar gedeeltes van de produkten van de verschillende universiteiten. Maar wat ik zie is indrukwekkend. Colorado University heeft gewonnen en Cornell University was tweede. De technologie van zonne-energie is veel verder gevorderd, dan ik had verwacht!

Als we rondgekeken hebben is het bijna twaalf uur, lunchtijd, dus. Rick stelt voor bij het American Indian Museum te gaan eten. Het Mitsi Tum Cafe daar is inderdaad heerlijk, dus Kai en ik stemmen enthousiast ermee in. In het museum komen we Christine en Mallory tegen, die er naar Indiaanse juwelen kwamen kijken.

Na de lunch gaan we huiswaarts en zoeken daar naar een pompoenpluk boerderij. Het is nu twee weken voor Halloween en als je te lang wacht zijn alle mooie pompoenen weg. We vinden een leuke "patch" ongeveer een half uur hiervandaan, net voorbij Manassas.

Ik bel Karin om te vragen of zij zin hebben om mee te gaan. Dat hebben ze en zij, Danielle en Maaike komen een kwartiertje later hier om naar Nokesville, de Broadlands Farm, te gaan.

De rit erheen is leuk, door Manassas met zijn vele winkels. Als we aankomen bij de boerderij worden we vriendelijk begroet en de kinderen worden geinstrueerd naar "Pirate Pete" te zoeken, een beschilderde pompoen. Als ze hem vinden, krijgen ze een lolly (Tootsie pop).

Karin vindt uiteindelijk "Pete" en Saskia, Maaike en Danielle krijgen een lolly. Kai is hier allemaal te oud voor, hij hoort er duidelijk niet bij. Inwendig moet ik lachen om zijn tiener zijn. Hij staat boven van alles, maar is nog steeds ook in vele opzichten een kind, zo zit hij op een gegeven moment bovenop de van (terwijl de anderen pompoenen met etenswaren versieren) en heeft dan Rick nodig om hem naar beneden te helpen.


Op de terugweg stoppen we nog even om wat grotere pompoenen te kopen, die bij de pumpkin patch niet waren (door de droogte volgens de man daar). Met meer pompoenen, dan we nodig hebben, komen we uiteindelijk thuis.

Het is inmiddels flink koel geworden en we hebben zin in een lekker warm maal. Rick stelt voor naar Hard Times Cafe te gaan en daar eten we hun overheerlijke chili! Een lekker einde van een heel leuk weekend.

posted by Kasaka @ 10:05 PM   ---

|

Halloween party!

Na een ontzettend gezellige avond met vijf andere Nederlandse vrouwen bij Katja thuis dook ik pas na middernacht mijn bed in. Oef, dat zorgde voor een moeilijk wakker worden vanochtend!

De hele dag heb ik voorbereidingen getroffen voor Saskia's Halloween feestje vanavond. Saskia zelf loopt over van opwinding en nodigt na school een vriendinnetje uit om te "helpen".

Tegen die tijd heb ik de ballonnen (vier oranje en vier zwarte) al opgehaald bij Party Mania en de ingredienten voor de "Witches brew" bij Giant. We maken de brew van Seven-Up, groene kleurstof en regenboog sorbet. Rick komt thuis met een enorme brok droogijs, waardoor het geheel helemaal spookachtig oogt.

Verder versier ik de recreation room met grote spinnenwebben, een enorme spin, een spookje en een paar slingers. Het ziet er leuk uit, al zeg ik het zelf!

De "heksenhoeden" (chocolade koekjes met Hershey kisses erop) en "bezems" zijn ook al klaar (pretzel stokjes met Fruit By The Foot erom gewikkeld) zijn ook klaar. De party kan beginnen!

Een aantal van de lekkernijen
Om tien voor half zes komt Aoife als eerste als heksje verkleed aan. De anderen volgen al gauw en we eten eerst groene (door Rick met kleurstof gekleurde) spaghetti met oogballen (gehaktballetjes). De meisjes vinden het lekker, dit is gelukkig een maaltijd, waar iedereen van houdt!

Saskia en Aoife in vol ornaat


Het groepje voor het eten


En tijdens het eten van de groene spaghetti

Het is een heel leuk groepje bij elkaar. Wat ik vooral leuk vind, is dat ze Maaike, die als enige niet naar hun school gaat, ook overal bij betrekken. Maaike heeft ook in de maand, dat ze op school zit, een onvoorstelbare vooruitgang in haar Engels gemaakt. Saskia en Madison (die naderhand blijft logeren) merken dat beiden na afloop van het feestje op.

De dames vermaken zich goed en na het eten gaan we speldjes met kralen in een Halloween motief maken. Het is heel leuk om te zien, hoe ze zich allemaal helemaal concentreren op deze taak. Een paar jaar geleden waren er nog zeker een of twee geweest, die geen geduld hadden gehad voor dit gepriegel (want dat is het, ik maak er zelf ook). Maar stuk voor stuk maken ze hun patroontje af en zijn trots op het eindresultaat. Bij elkaar duurt dit een uur, dus heel knap, dat ze dat allemaal voor elkaar krijgen! Ik geniet, want ik zie, dat de kinderen genieten en dat wil je toch bij zo'n feestje.

Concentratie tijdens het kraaltjes kiezen


Het resultaat van een uur concentratie

Het volgende evenement heb ik klaar gezet, maar Rick voert het allemaal uit. De meisjes moeten in de rij staan en een kamer met een blacklight in. Daar staan zes bakjes, waar ze hun hand in moeten steken. Ze voelen dan het volgende: "botjes" (stokjes), "afgehakte vingers" (kleine cocktailworstjes), "overgeef" (pudding met stukjes druif erdoor), "hersens" (een sponsje), "pulken" (kleverige stukjes gummy) en "oogballen" (geschilde druiven) klaar. Het gaat gepaard met het nodige gegriezel, vooral de overgeef voelt niet lekker.

Daarna verdelen we de meisjes in paren en geven ze een rol orangje of zwart crepepapier. Degene, die haar partner het beste in een Mummy verandert, wint. Na de eerste ronde winnen Maaike en Tabatha helemaal en de tweede ronde wordt door Emily en Aoife gewonnen. Alle deelneemsters krijgen een zachte Halloween bal als prijs.



Het is inmiddels acht uur en het feestje loop om half negen af. We beginnen de film, Monster Makers, die we hebben gehuurd, maar niemand kijkt die tot het einde.

Dit is zonder twijfel het leukste Halloween feestje, dat we gegeven hebben! Iedereen genoot duidelijk.

En het is nu vijf over tien en naast ons huis (op de hoofdweg) staan twee politieauto's met zwaailichten en een personenauto. We horen kwade stemmen, maar wat er precies aan de hand is weten we natuurlijk niet. Ik wil graag foto's nemen, maar Rick verbiedt me dat. Spannend!

En tot slot nog even een "cool" officiele foto van mij van de Army Ten Miler.

posted by Kasaka @ 4:23 PM   ---

|

Drup, drup, drup!

Net als ik Karin verteld heb wat een fantastisch zonnig klimaat dit is en hoe we zelden meer dan een paar dagen regen hebben, worden we getracteerd op een hele week regen en miezerweer!

Gelukkig was het maandag nog even lekker tussen de regendagen door en is het einde in zicht met zonnige voorspellingen voor dit weekend.

Kirsten en ik besluiten ons vanochtend helemaal niets van het miezerige weer aan te trekken en lekker buiten te gaan rennen. De motregen werkte eigenlijk nog verfrissend ook. We lopen een uur op een flink tempo en houden het goed vol.

Hierna ga ik naar Michael's om de goede kraaltjes voor het knutselwerkje, dat de meisjes morgen tijdens het Halloween feestje zullen maken, te kopen. De kraaltjes, die ik eergisteren had gekocht, zijn te groot.

Hier werkt een frele bejaard dametje als cassiere, die duidelijk enorm plezier in haar werk heeft. Van haar grote glimlach en vrolijk geklets klaart mijn humeur ook helemaal op. Zij vindt de regen heerlijk, zegt ze, want ze kan niet tegen de vochtige hitte van de zomer. Ze noemt iedereen om het andere woord "Dear" en "Sweetie", wat me meestal ergert, maar van haar vind ik het lief. Ik hoop op die leeftijd ook nog met veel plezier door het leven te gaan!

Helemaal opgevrolijkt rijd ik naar Whole Foods en zoek daar een lekkere appetizer uit voor vanavond. Mijn vriendin Katja heeft een heel stel Nederlandse vrouwen bij haar thuis uitgenodigd voor een potluck diner. Ik heb aangeboden het voorafje mee te nemen. Ik kies uiteindelijk voor polenta chips en pita chips met een artichokken- en een krabdip. Die dips zijn om je vingers bij af te likken, weet ik uit ervaring.

Er ligt weer van alles in de winkel om te proeven en als ik klaar ben heb ik zowat mijn lunch naar binnen!

Eenmaal thuis probeer ik even te slapen, maar dat lukt van geen meter, want de hond van de achterburen wil naar binnen en blijft een uurlang zonder onderbreken blaffen! Deze mensen hebben zo'n jaar geleden een beagle van een van hun kinderen "geerfd" en kennelijk willen ze hem niet binnen hebben.

Maar hij wil niet buiten zijn en staat de hele dag bij de achterdeur te blaffen. Ze laten hem ook in weer en geen weer buiten en soms zelfs tot diep in de nacht. Of ze doorhebben, dat hij overlast veroorzaakt, weet ik niet. Maar ik word er, vooral op dagen, dat ik veel thuis ben, stapelgek van!

Eergisteravond was hij om elf uur nog aan het blaffen en heb ik de politie erover gebeld. Zij zeiden iemand te zullen sturen en inderdaad werd het gelukkig al gauw stil. Maar om zes uur 's ochtends begint het weer! Misschien moet ik toch eens de stoute schoenen aantrekken en er aanbellen om ze te vertellen, hoe gek wij van het beest worden, want ook Katja kan er vaak niet door slapen. Een ding weet ik zeker, ik wil nooit een beagle! Wat een irritante blaf heeft zo'n dier!

Enfin, een uurtje rust deed mijn oude botten toch goed en ik had tijdens het rennen al gezien, dat overal hele mooie druppels opliggen door de motregen. Het is inmiddels droog en ik grijp mijn fototoestel. Macro's van druppels fascineren me op het moment, het is iets moois in de grijsheid. Een studie in druppels:






Toch nog twee zonnetjes, waarvan een wel een heel nat zonnetje!




Dit kleurige vliegje is in werkelijkheid ongeveer half zo groot

posted by Kasaka @ 4:19 PM   ---

|

National breast cancer awareness month

Hier in de VS staan de meeste maanden in het teken van een of meerdere gezondheidsproblemen. Tijdens zo'n "Awareness month" wordt overal aandacht besteed aan de ziekte. Oktober is National breast cancer awareness month (borstkanker gewaarwording).

Dit jaar heb ik nogal wat vriendinnen gehad met borstproblemen, gelukkig geen van allen dodelijk. In mijn kennissenkring zijn twee vrouwen, die op dit moment met borstkanker kampen. Een maand met aandacht voor deze ziekte, die een op de tien vrouwen (en ook een klein percentage mannen!) zal treffen, is zeker geen overbodige luxe.

Bij de Safeway vandaag kon ik mijn rekening naar de volgende dollar afronden, de extra vijfenzeventig cent gaat naar borstkanker onderzoek. Als iedereen dat doet wordt er heel wat geld opgehaald.

In ieder vrouwentijdschrift (hier, daar, hier en daar ook) wordt aandacht besteed aan hoe je maandelijks een zelf-onderzoek moet doen. En hier in de Verenigde Staten wordt er ieder jaar na 40 een mammogram aangeraden (mijn volgende is op 1 november).

Behalve Safeway doen grote bedrijven, zoals Hallmark en Linens n Things er van alles aan. De National Breast Cancer Foundation heeft allerlei informatie over borstkanker, mythes, realiteiten en meer.

Zelfs het Witte Huis heeft er iets over te zeggen.

En ik dus ook, want we kunnen allemaal meehelpen, met de klik van onze muis, om mammograms mogelijk te maken voor vrouwen, die zich dat niet kunnen veroorloven. Ik wil jullie graag attent maken op de Thebreastcancersite.com. Een klikje op het logo en de sponsors zullen bijdragen aan gratis mammograms voor diegenen, die ze anders nooit zouden krijgen.

Deze site, die begon als de "Thehungersite.com" (daar klik ik al vier jaar trouw iedere dag) is al jaren bezig heel goed werk te doen. Slechts een klik van onze muis op die sites per dag doet wonderen. Sponsors worden door ons "gezien" door die klik en betalen op hun beurt voor de goede doelen, waar de site voor staat. Aangezien de meesten van ons vrij veel online zijn hoop ik van harte, dat deze sites er na vanavond heel wat klikken bij krijgen!

posted by Kasaka @ 7:11 PM   ---

|

Hondenpoep en slangen

Wat een rare titel zullen jullie denken, maar vanochtend werden mijn gedachten zo beheerst door "hondenpoep", dat ik er gewoon over moet schrijven. Ik werd "geinspireerd" door Ann's blog van een paar dagen geleden over Superscooper, een bedrijf, dat tegen vergoeding de hondenpoep uit je tuin komt scheppen.

Een geniaal idee, bedenk ik me, terwijl ik vanochtend Brynna uit laat. Maar ik heb al een hekel aan het opscheppen, nadat mijn eigen viervoeter haar behoefte heeft gedaan en moet er niet aan denken hetzelfde voor andere viervoeters te moeten doen.

Zo'n bedrijf heeft natuurlijk een gat in de markt gevonden. We hebben er lokaal ook een, met de prachtige naam "Your pet's business" (business = behoefte).

De pooper scooper business is lucratief in dit land. Je moet achter je hond opruimen of je riskeert een flinke boete (soms honderden dollars). Vrijwel iedereen doet dat dus, resulterend in schone, poepvrije stoepen. Je hoort mij niet klagen en ik ben een brave burger, wat dit betreft.

Maar hoe pak je die poep op met zo min mogelijk "aanraking" met het riekende goedje? Ook daarover hebben allerlei slimdenkende hondeneigenaars c.q. uitvinders hun hoofden gebroken. Een hele gang bij de dierenwinkel is gewijd aan de verschillende "grijp"middelen. Van metalen "harkjes" (makkelijker in het gras) tot met metaal omlijnde zakjes, ze verkopen allemaal goed.

Want wie wil nu met zijn handen die poep aanraken? Voor Brynna heb ik een heel handig plastic houdertje, in de vorm van een botje, wat aan de riem vastzit en waarin ik een rol met plastic zakjes kan doen. Op die manier vergeet ik de opruimmiddelen nooit.

Nu moet ik tot onze schaamte toegeven, dat Brynna ook regelmatig in de tuin wordt uitgelaten, vooral als Rick op reis is en ik 's avonds niet naar buiten durf. Maar daarvoor heb ik tieners, die alles doen voor een kwartje per drol. Ik heb er voor deze gelegenheid maar geen illustrerende foto bij geplaatst.

Echter mijn grootste overpeinzing van vanochtend: waarom denk ik nu nooit aan zoiets geniaals? Ik heb drie babies, vier katten en een hond gehad en niet een keer ben ik met een levensveranderend idee op de proppen gekomen. Miljoenen aan dollars zijn onze neus voorbij gegaan, omdat ik gewoon niet creatief genoeg denk!

Vandaag had een jog dag met Kirsten moeten worden, maar die heeft geen zin zich in de drup te begeven en belt af met allerlei excuses. Ik heb geen zin in alleen rennen en bedenk, dat ik liever een uurtje ga fietsen. Ik blijf in de buurt, waar de heuvels flinke uitdagingen leveren. De temperatuur is redelijk aangenaam, zo'n twintig graden, maar het regent de hele tijd zachtjes. Ik voel me weer erg Nederlands, vooral als ik de blikken van de voorbij rijdende automobilisten zie. Die vinden mij duidelijk maar heel raar.

Het is wel leuk de voor Halloween versierde huizen in de buurt te zien en ondanks het slechte weer geniet ik van mijn rit.

Na een lekkere warme douche maak ik een warme kop soep klaar. Kai komt vroeg thuis uit school en eet een kop mee. Helaas vertelt hij me even later, dat hij zijn slang niet kan vinden in de kooi. Paniek! Het idee een miniem slangetje door het huis te hebben kruipen staat me helemaal niet aan!

Kai en zijn vriend Michael zoeken in alle hoeken en gaten, maar geen Solomon. Ik troost me met de gedachte, dat hij niet tegen gladde oppervlakken op kan klimmen, anders zou ik vannacht niet rustig slapen! Toch hoop ik voor Kai, dat hij hem terug vindt, het is een mooi slangetje en als de katten hem te pakken krijgen is het te laat.

Gisteravond heb ik met Saskia een lijstje samengesteld van wat we op vrijdagavond voor haar Halloween party gaan doen. Zij koos na het eten van oogballen en wormen (spaghetti met gehaktballetjes) een knutselwerk (Halloween speldjes), een spelletje (Mummy game) en verder dansen op Halloween liedjes en een dvd kijken. Natuurlijk moeten daar ook de nodige versnaperingen bij komen, maar die zijn van later zorg.

Om de grijsheid buiten een beetje te ontsnappen en in beweging te blijven (met dit weer zijn mijn spieren helemaal niet happy!) ga ik naar Michael's. Ik ben dol op deze winkel en kan er uren doorbrengen. Ik koop de benodigdheden voor het kralen projekt voor Saskia's feestje. Verder kijk ik rond bij de klei afdeling. Ik heb zo'n zin om mijn hobby van kleien popjes maken weer op te nemen, maar ik heb het meer dan twintig jaar geleden voor het laatst gedaan en ben nu wat huiverig. Vooral de kosten van aanschaf van de benodigde materialen en gereedschappen weerhouden me. Eens te meer heb ik spijt mijn oude voorraad achter te hebben gelaten bij mijn verhuizing uit Nederland.

De Halloween en herfstspullen worden al flink overschaduwd door de Kerstspullen en ik vind een aantal wel heel leuke en makkelijke dingen om voor Kerst te maken. Uit ervaring weet ik, dat die ook meteen uitverkocht zullen zijn, dus ik koop een van elke soort. Toch voldaan keer ik huiswaarts.

Saskia komt uit school en wil mee dingen voor het feestje kopen. We gaan eerst naar Party City. Hier kopen we, op hard aandringen van Saskia, een bak met een groene hand, die beweegt, als iemand er iets uit wil pakken. We vinden een enorme spin, meer spinnenwebben en een oranje met zwarte slinger om te versieren. Grappig is, dat Saskia eigenlijk zo snel mogelijk die winkel weer uit wil en dat sommige dingen, die ik als versiering voorstel, te eng zijn voor haar (en toch echt niet erg, zoals doodshoofden met rode lichtjes als ogen). Ze zit nog precies op de rand van klein kind en groter meiske.

De volgende stop, gelukkig de laatste voor Rick de teugels van me kan overnemen, want ik ben er fysiek maar matig aan toe, is Blockbuster. Hier willen we een leuke Halloween-achtige dvd vinden. Dat valt nog niet mee, want ze zijn of te kinderachtig, of Saskia heeft ze al tig keer gezien, of ze zijn (veel!) te eng. Maar uiteindelijk vinden we Monster Makers, wat een leuke keuze lijkt te zijn. Met zulk soort dingen is het altijd uitkijken, want sommige ouders zijn heel streng op wat hun kinderen op tv mogen zien. Ik heb dus de Monty Python video maar afgehouden.

Rick brengt Katja en Leah naar hun Democratische "phone banking" en even later belt Katja met haar berichtje op. Ze klinkt echt goed zo, ik hoop, dat mensen ook naar haar luisteren, want over het algemeen is het maar een ondankbaar (vrijwilligers) baantje, dat stemmen vergaren!

Update: Terwijl ik rustig tv zat te kijken en blogs zat te lezen (ja, ik doe aan multi-tasking) hoorde ik opeens een ontzettend kabaal achter het tweezitsbankje tegenover me. Toen ik ging kijken zag ik Sushi "spelen" met Kai's slang, Solomon. Opeens ging mijn dierenliefhebster gevoel in overdrive. Ik heb niets met slangen, maar ik joeg Sushi weg en riep Kai en Rick naar boven. Die tilden de bank op en ik greep het slangetje, dat me prompt beet (te klein om pijn te doen). Kai was de koning te rijk en ging de kooi weer klaar maken. Intussen hield ik Solomon, het kleine corn snakeje, vast. En dat terwijl ik het hiervoor maar niets vond hem vast te houden! Weer een angst overwonnen!

Solomon en ik

posted by Kasaka @ 9:02 PM   ---

|

Cox's Farm

Cox's Farms girl

De tweede maandag in oktober is niet alleen Thanksgiving in Canada, maar ook Columbus Day hier in de VS. De kinderen zijn dus vrij van school, maar Rick moet werken, want lang niet iedereen krijgt deze dag vrij.

Saskia sliep vannacht bij mijn vader om bij haar neefje en nichtje te zijn en mijn broer en schoonzus komen om half elf om haar af te zetten op hun weg naar huis. Ze hebben nog zo'n tien a twaalf uur te rijden, dus zullen niet bepaald vroeg thuis zijn!

Zodra Saskia thuis is begeef ik me naar Christine. Onderweg bel ik Karin, want we zouden vanmiddag naar een plaatselijke boerderij gaan, maar lieten het nog even van het weer afhangen. Dat is veel beter dan voorspeld, de zon komt zelfs te voorschijn en het wordt 25 graden. We besluiten om half twee te gaan.

Terwijl ik met Christine loop valt het me op, dat de bomen nu echt beginnen te kleuren. Ik merk, dat ik niet kan wachten, tot het felgele, feloranje en felrode overal te zien is. Ik stap over prachtige blaadjes, maar heb mijn camera niet mee en bovendien een ongeduldige vriendin bij me. Tja, ik zie overal mooie fotogelegenheden.

Gelukkig had ik daar vanmiddag weer ruimschoots materiaal voor, want Cox's Farm, waar we met zijn allen (Frank, Karin, Frank's ouders, vier van de kinderen en ik) heen gingen, is een heel kleurrijk geheel.

We rijden erheen langs een mooi beboste weg met alweer mooie grote huizen. Groter dan het onze en we blijven ons afvragen, hoe er zoveel mensen zijn, die zich dit kunnen veroorloven.

Na tickets te hebben gekocht lopen we meteen naar de "hay ride". Hier moet je in een kar vol stro zitten en we worden getrokken door een flinke tractor. Ik vraag me af hoe gemakkelijk dit is voor Franks ouders, want lekker zit het stro niet, maar zo te zien vonden ze het erg leuk.

Halloween engigheid tijdens de hay ride
Het is een lange rit langs allerlei uit hout gesneden tv personages en grappig gekleurde pompoenen. Op een gegeven moment komen we langs een ruimteschip waar "aliens" langs komen rennen en "high fives" geven.


Saskia swingt erop los
We rijden door water (het heeft tenslotte twintig centimeter geregend de afgelopen paar dagen) en op een gegeven moment komen we "vast" te zitten. We moeten om hulp roepen en dan komt onze "fearless leader", die verdacht veel weg heeft van George W. Bush, ons "los" trekken.


Na de hay ride willen de kinderen de glijbanen en slingers proberen. De oudere garde kijkt ondertussen naar de show van Farmer Jack en ze leren, dat een koe 40 liter melk per dag geeft. Altijd leuk, die weetjes. Franks ouders weten best veel over de boerderij. Zo vertelt zijn moeder, dat de baby biggetjes (een week oud), die we net voor we naar huis gaan zien, zo vechten om de tepel van hun moeder, omdat ze uit de voorste tepels de meeste en beste melk krijgen. Franks vader vertelt, dat het kleinste biggetje "keunikje" wordt genoemd. Ik heb het vast verkeerd verstaan, vandaar de aanhalingstekens, maar in het Engels heet zo'n diertje een "runt".

De kleinste in het nest

We drinken wat gratis appel cider en eten een appel en ik koop een zak met kettle corn voor de meisjes. Na anderhalf uur hebben we het wel gezien en lopen we naar de uitgang, waar we allemaal onze pompoen uitkiezen, die bij de toegangsprijs is inbegrepen.

Mijn zonnetje

Daar zien we pompoenen uitgestald van meer dan $70 (met $0,69 per pond dus flink meer dan 100 pond). En een enorme SUV komt voorrijden om een heel stel van die enorme pompoenen in te laden.

Kleuren!

Het was een leuke middag en het weer werkte alleszins mee. Er was zon en ik had spijt, dat ik mijn herfsttrui aan had! Over truien gesproken, een van de leuke dingen op zo'n middag is natuurlijk anderen bekijken en je ziet de leukste Halloween kleding! Ik deed zelf ook mee, want ik had mijn Jack O'Lantern oorbellen in. Ik ben dol op dit seizoen!

posted by Kasaka @ 8:20 PM   ---

|

Appels plukken en Canadese Thanksgiving

Gisteravond zijn mijn broer en schoonzus uit Ottawa, Canada, bij mijn vader aangekomen. Zij hebben een 9 jarig zoontje en 4 jarig dochtertje en ze blijven tot maandagochtend. Vandaag was dus de grote samenkomst dag!

Ik dacht dus echt geen blog materiaal te hebben, want wat is nu saaier dan familie bezoek om over te lezen (neemt niets weg van de gezelligheid van het daadwerkelijke bezoek, don't get me wrong).

Maar ja, wij zijn gewoon geen "thuiszit" mensen. Dus na een lekkere lunch met broodjes, kaas (Frico, dus echt Nederlands!), vleeswaren (vooral de Bologna vloog weg en verder hadden we ook niet veel "leftovers") namen Rick en ik de jongste kinderen mee naar de boomgaard.

Athena van vier, Sandy van negen, Saskia van negen en Kai van dertien gingen mee. De rest ging naar mijn vaders huis om de Canadese Thanksgiving maaltijd te koken en Katja bleef thuis omdat ze moe was van gisteren.

De boomgaard waar we heengingen ligt in Vienna. Het is de laatste daar en helaas is dit ook het laatste jaar, dat ze hier open zijn, want hierna zullen er twintig huizen op dit grondgebied worden gebouwd. "Vooruitgang" heet dat, wij vinden het maar wat jammer, dat deze laatste boomgaard er ook onderdoor gaat!

Die appels hangen hoog!!!
De kinderen genoten, ik heb mezelf herhaalde malen op de schouders geklopt voor dit lumineuze idee! Er waren helaas niet veel lekkere appels over om te plukken, maar met de speciale appelplukkers lukte het toch nog en de kinderen vermaakten zich verder met het gooien van rotte appels! Dit was precies wat ze na twee regendagen binnen nodig hadden: lekker door de boomgaard rennen en buiten zijn.


Mijn nichtje, Athena, was niet meer van Kai weg te slaan en Saskia en Sandy konden het zo goed met elkaar vinden, dat Saskia vannacht bij mijn vader blijft logeren.

De herfstkleuren beginnen te komen bij de schuur van de boomgaard.
Terwijl wij met de kinderen bezig waren, kookten mijn vader en Ana Maria en Berend Jan een officiele Thanksgiving maaltijd. Voor onze Canadese familie is het morgen namelijk Thanksgiving.

Toen we rond vijf uur bij mijn vader op de stoep stonden vonden we de tafel al feestelijk gedekt. Het voorafje was mijn vaders onovertroffen tomatensoep met balletjes (de tomatensoep hier in de VS is niet zo lekker, dus de echte ouderwetse gaat er bij iedereen bijzonder goed in).

Hierna krijgen we lekker malse kalkoen, erwtjes, worteltjes, boontjes en zoete aardappels met geroosterde marshmallows (vooral dat laatste is populair bij de kinderen!). Het smaakt allemaal even lekker en het samen zijn met familie maakt het nog leuker. Mijn vader glundert! Hij is dan ook echt een goede kok!

Na het eten blijven we nog even nakletsen onder het genot van een glaasje Benedictine. Mijn vader blijft, ondanks zijn vele jaren hier, ontzettend Europees in zijn doen en denken. Vroeger ergerde ik me daaraan (ik vond, dat hij zich niet genoeg aanpaste), nu vind ik het fijn en bijzonder en geniet ervan. Vreemd, hoe we over de jaren veranderen! Het was goed mijn broer, schoonzus en hun kinderen weer te zien en een flinke knuffel te geven! We krijgen veel te weinig tijd samen! En dat is wel iets, want mensen, die emigratie overwegen, zich moeten realiseren. Binnen de kortste keren is het hele gezin wijd verspreid. Aan de andere kant is in ons geval ook iedereen op zijn plek terechtgekomen en helemaal gelukkig met zijn of haar leven!

posted by Kasaka @ 9:17 PM   ---

|

Wilde ganzen jacht (wild goose chase)

Ja, we hadden regen nodig, maar niet twintig plus centimeter in een keer! Het Weatherbug ikoontje op mijn laptop blijft als een krekeltje zingen, er is een flood warning. De tuinen zijn in zwembaden veranderd, op sommige plekken liggen zulke diepe plassen, dat je er niet doorheen kunt rijden en ik heb weer mensen in de buurt hun basement zien uitpompen. Wat dat laatste betreft ben ik heel blij, dat we op een heuvel wonen en geen ondergrondse basement hebben! Mijn ouders hebben ook regelmatig een ondergelopen basement gehad, wat een ellende! Je kunt dan werkelijk alles weggooien. Hopelijk heeft mijn vader dit keer voorzorgsmaatregelen genomen.

Zo gauw we gegeten hebben vertrek ik met Kai naar Tysons Corner. Hij is degene van mijn drie kinderen, die ook echt opruimt, als ik daartoe het bevel geef. Hij neemt dat zo serieus, dat ik hem eraan moet herinneren, dat er nog wel iets in zijn kamer mag blijven staan, anders zou hij alles weggeven of -gooien.

Kennelijk was ik deze afgelopen lente niet oplettend genoeg, want in zijn opruimwoede had Kai al zijn lange broeken en shirts met lange mouwen weggegeven!

Nu het weer wat koeler wordt buiten moest er dus nieuw gekocht worden. We lopen door de mensen massa naar Old Navy. Het is buitengewoon druk vanwege de regen en het pas geopende nieuwe gedeelte van de mall, het doet me aan Hoog Catharijne op zaterdag denken, hoewel we onze ellebogen nog niet hoefden te gebruiken om vooruit te komen.

In record tempo kiest Kai vier polo shirts met lange mouwen, vier t-shirts met lange mouwen, drie spijkerbroeken en een khaki broek uit. Een vriendelijke mevrouw drukt me een coupon voor $10 korting in de hand en ik sta versteld van de uiteindelijke rekening voor deze 12 kledingstukken: $189,50!!! Voor dat geld vind ik, als ik geluk heb, de helft aan kleding voor de meisjes, die veel specifiekere wensen hebben.

Bij de Gap kopen we nog twee polo's met korte mouwen en een riem en bij American Eagle Outfitters een "hoodie" (sweatshirt met capuchon) en nog een khaki broek. Vijfendertig minuten nadat we de mall binnenliepen heeft Kai zijn garderobe bij elkaar en getuige zijn geirriteerde antwoorden alweer meer dan genoeg van het winkelen. Heerlijk, zo'n joch!

We hebben honger en gaan op zoek naar een restaurantje in het Food Court. We zijn echter niet de enigen, in drommen gaat men de roltrap op en voor de trap naar beneden staat er zelfs een rij wachtenden. We maken rechtsomkeerts en sluiten aan in die rij en schuifelen langzaam weer naar beneden. Ik moet niets hebben van die drukte en Kai kiest Chili's als alternatief om te eten.

Hier delen we een van hun voortreffelijke boneless Buffalo wings porties. De saus is zo pittig, dat je bijna moet niezen als je het zelfs maar ruikt. Heerlijk!

Verder doe ik maar gezond en bestel hun "Guiltless chicken sandwich". Op hun "Guiltless" (schuldvrije) menu staan de calorieen, grammen vet, vezels e.d. netjes aangegeven. De sandwich komt met een bruin bolletje en gestoomde broccoli, worteltjes en zucchini. Het smaakt allemaal prima en het is een goede gelegenheid even alleen te zijn met Kai, zonder zijn lawaaierige zussen.

Als Saskia van haar verjaarspartijtje terugkomt, waar ze allerlei reptielen had mogen vasthouden, willen we naar de film "Wallace and Gromit: The Were Rabbit". Gezien de enorme menigtes in Tysons Corner raad ik het nieuwe theater daar af, maar de anderen wimpelen dat als onzin af. Volgens Rick is het geen "blockbuster" film, dus zal hij niet uitverkocht zijn. De kinderen worden boos bij de gedachte om naar de "oude" (ok, de minste mooie in de omgeving) bioscoop hier vlakbij te gaan. Dus geef ik op.

We rijden naar Tysons Corner en Rick besluit dit keer niet van het valet parkeren gebruik te maken. Nee, ondanks mijn waarschuwingen vindt hij het nodig de garage te gebruiken. Vijf minuten later staan we in de file in de garage. Gelukkig kan hij omkeren en gebruikt alsnog de valet.

Omdat de roltrappen een end lopen weg en te langzaam zijn haasten we ons naar de lift. Als sardientjes met rolstoelen en wandelwagentjes samen staan we tegen de kant gedrukt, terwijl we twee verdiepingen naar boven reizen. Mijn plezier is allang vergaan, maar Rick blijft optimistisch.

We banen ons een weg door de menigtes en vinden eindelijk een electronische kaartverkoop machine open. Gauw typ ik onze voorkeur in en voor mijn neus staan de grote rode letters: SOLD OUT. Ik moet toegeven, dat een niet zo lady-like gevoel van razernij zich van mij meester maakte! Het is nooit goed om te roepen "Ik heb het wel gezegd!", maar mijn tong is nog rood van het afbijten! Ik merk steeds meer, dat ik absoluut niet tegen druktes en menigtes kan! Ik word er geergerd en kortaf door.

Rick zegt, de eeuwige optimist, dat we nog de film van half zes bij het andere theater kunnen halen, maar na een kwartier rillen buiten, terwijl we op de valet wachten, is ook die kans vergaan. Saskia heeft bovendien slechts een t-shirtje aan en het is inmiddels flink koud buiten met een nare wind. Teleurgesteld keren we huiswaarts. Wallace and Gromit moet maar wachten. Gelukkig zijn er nog twee dagen in dit weekend. Zoals we hier zeggen, zijn we op "wilde ganzen jacht" geweest (on a wild goose chase), mooie uitdrukking, want zo voelt het precies!

Voor Katja is dit de grote avond: Homecoming! Om zever uur vertrekt ze naar Leah's huis aan de overkant, waar ze met Leah en drie andere meisjes zich verkleedt en opmaakt. Om kwart voor acht komen de drie jongens uit hun groepje (John, JB en Jeroen) aan en de ouders, allemaal met fototoestellen.

Giechelend komen de meisjes een paar minuten later naar beneden, leuk aangekleed. Er worden vele foto's gemaakt van de verschillende groepjes samen en dan vertrekt de hele groep naar Ruby Tuesday's om te eten. Het is nu kwart over tien en Rick rijdt ze van het restaurant naar de school voor de dansavond. Ze zagen er allemaal erg leuk uit!

posted by Kasaka @ 10:15 PM   ---

|

Leven!

Het regent

Als ik de garagedeur achter me dichtdoe regent het zachtjes. Ik heb mijn fototoestel in een plastic zak bij me en ben vastbesloten wat kleur te vinden in de grijze wereld van vandaag. Die vind ik: gekleurde blaadjes in een plas; van natheid glinsterende gekleurde blaadjes in het gras, dat met iedere druppel groener lijkt te worden; rode besjes aan de dogwoods. Wat ben ik blij, dat ik naar buiten ben gestapt!

Grote druppels op een klein klavertje

Herfstkleuren

Plotseling gaat de vriendelijke, groeizame regen over in een razende stortbui, die binnen de kortste de straten blank zet. Ik heb nog een mijl te lopen voor ik thuis ben en ik geniet! Dit is pas leven! Het water stroomt van me af en mijn broek plakt aan mijn benen, mijn voeten soppen in mijn gymschoenen. Ik voel me opeens weer kind. Het is warm buiten, dit zijn de overblijfselen van tropische storm Tammy en oh, wat hadden we deze regen nodig! De natuur, maar wij mensen ook, hoewel iedereen, behalve ik, angstvallig in auto of huis blijft schuilen.

Dogwood, de Virginiaanse staatsboom, overal zie je de rode besjes

Helemaal opgefrist, lichamelijk (wel heel letterlijk!) en geestelijk, besluit ik eens voor mezelf te gaan kijken bij Tysons Corner. Ondanks de warme temperatuur buiten doet het buiten herfstig aan en ik heb zin om de nieuwe mode te zien.

De kleuren zijn veelal aardetinten en die staan me niet, maar ik vind een heel leuke broek met een blauwgroene trui bij Express. Dan zie ik iemand voor me uitlopen met een broekrok aan en besluit er ook een te gaan passen bij The Limited. Die staat leuk en een rode trui staat er goed bij. Weer een outfit!

In het Food Court tracteer ik mezelf op wat sushi en zit er eventjes heerlijk mensen te kijken. Het valt me op, dat er ontzettend veel moeders met kleine kinderen zijn. Die kunnen vandaag natuurlijk niet buiten wandelen en dus biedt de mall uitkomst.

Als Leah en Katja uit school komen gaan ze naar de surprise party van een vriendinnetje, dat 16 wordt. Het meisje woont hier om de hoek, maar het stortregent inmiddels weer. Mijn hemel, als het hier regent, dan vergaat horen en zien je ook meteen! We halen zo de achterstallige 12 centimeter regen met gemak in. Ik rijd ze dus maar de 100 meter verderop, anders zouden ze compleet doorweekt zijn geweest.

Kai heeft online de perfecte renschoenen gevonden en aangezien hij een ware interesse in hardlopen lijkt te ontwikkelen (zijn laatste mijltijd was 7m34s, heel snel!) neem ik hem mee naar Metro Run and Walk. Het plenst en plenst en hier en daar is door de harde wind de stroom uitgevallen. Zo ook de stoplichten op een paar ontzettend druk kruispunten. Wat een chaos, niemand weet wat te doen en ik ben blij als we veilig over zijn. Ik bel voor de zekerheid de politie om het probleem aan te geven, maar ze hebben al een agent onderweg. Maar Kai is in ieder geval zo blij met zijn schoenen, dat hij ze hier in huis zelfs aanheeft!

Katja's Homecoming parade en football wedstrijd vinden vandaag natuurlijk geen doorgang! De wedstrijd wordt uitgesteld tot maandagavond, maar de parade wordt afgelast. Wat een teleurstelling zal dat zijn voor de vers gekozen Homecoming King en Queen! Het is een grote eer om verkozen te worden en in de parade mee te rijden en het is hun laatste jaar in high school. Ons overbuurmeisje, Laura, is tot Homecoming prinses verkozen en zou ook meerijden. Echt jammer, dat het net vandaag na anderhalve maand zo moet regenen!

Katja en haar vrienden en vriendinnen treuren geen moment. Ze zorgen ervoor, dat een van de ouders ze naar de mall rijdt en een ander ze vanavond weer zal ophalen.

Wij zien uit naar een rustig avondje thuis, de kaarsen branden al en het is gezellig!

posted by Kasaka @ 10:17 AM   ---

|

Wie het kleine niet eert...

...Is het grote niet weerd, zei mijn Opa altijd. Hoe waar! Vandaag was een aaneenschakeling van kleine schatten, die bij elkaar een grote fantastische dag vormden!

Om kwart voor tien rijd ik bij Kirsten voor. We gaan rond het Burke meer rennen vandaag. Het is vochtig, bewolkt met zo af en toe wat zon, en warm, lekker loopweer, dus. Zodra Kirsten de deur opendoet vertelt ze me, dat alles goed is, geen kanker. Wat een opluchting is dat, voor haar natuurlijk het meest!

Burke Lake ligt er weer prachtig bij. De herfstkleuren beginnen te komen, maar over een week of twee zal het adembenemend mooi zijn. We rennen de vijf mijl rond het meer en lachen om de speelse eekhoorntjes, die zich dik aan het eten zijn voor de winter. We komen heel wat andere joggers tegen en op het meer zijn mannen aan het vissen.

Het pad, nog helemaal groen

Zo'n verandering van omgeving doet me echt goed. Onze buurt is prachtig, natuurlijk, maar het is weer helemaal nieuw om in een park te gaan lopen.

Uitzicht over het meer

Als ik Kirsten weer thuis heb afgezet is het lunchtijd. Al een paar dagen heb ik een onverklaarbare zin in een ham wrap van Subway. Ik besluit mezelf daar vandaag op te tracteren. Ik neem, bij wijze van grote uitzondering, een combo, met diet Pepsi en een "light" zakje chips, gewone zoute chips gebakken in Olean. Ik geniet van ieder chipje!

Op weg naar huis hoor ik op de radio, dat het nu zeker is, dat Taylor Behl, die vorig jaar nog op Katja's school zat, vermoord is. Verschrikkelijk, er zijn gewoon geen woorden voor! Wat er door die moeder heen moet gaan, het is onvoorstelbaar verdrietig. Het maakt, dat ik extra opzie tegen het loslaten van Katja, als ze naar college gaat. Maar rationeel weet ik, dat dit gelukkig niet iets is, dat vaak voorkomt. Toch lopen de rillingen mij over de rug.

Het is buiten zo lekker warm en er wordt koeler weer voorspeld, dus ik wil mijn lunch in de tuin op gaan peuzelen. Maar net als ik de buitendeur open doe begint het te regenen. Ik ga dus maar aan mijn foto's van Yellowstone werken, want daarvan heb ik er nog meer dan honderd om online te zetten!

Een uur later komt de zon opeens weer te voorschijn en klaart het helemaal op. Na mijn massage, waarbij Laura me flink moet pijnigen, want alles zit goed vast, misschien een reactie op de lange loop van zondag, ga ik voor op het stoepje zitten lezen.

Alle buurtkinderen spelen buiten en ik kijk telkens om me heen. De kleine dingen in de natuur blijven me fascineren: Een druppel op een blad, een uitgedroogd blaadje met het eitje van een galwesp erop, de laatste vlinders van het seizoen en vooral de spin, die recht boven mijn Halloween versiering een groot web heeft geweven en de hele middag "thuis" was.

Een druppel kan zo mooi zijn

Een dood blaadje ook

Een van de achtergebleven Monarchs

Een laat seizoen Southern Dogface vlindertje

Een spin wacht in haar web

Als cadeautje begint de spin rond vijf uur haar web te verfraaien. Het zag er inderdaad niet uit, maar nu wordt het helemaal symmetrisch en met regelmaat gesponnen. Ik roep de kinderen, die op het pleintje spelen, en met zo'n tien kinderen om me heen kijk ik gefascineerd hoe dit minieme diertje haar werk doet. Ik heb nog nooit een spin in actie gezien en het is werkelijk indrukwekkend!

Hard aan het werk!

Het web is al ver gevorderd!

Terwijl ze zo bezig is hebben de indrukwekkende wolken in de verte zich boven ons verzameld en breekt een wolkenbreuk los. De kinderen gillen van plezier, dit is de eerste serieuze regen in anderhalve maand en het is lekker warm. Tijd voor een regendans, dus. Saskia en Kai komen kleddernat weer binnen.

De tropische storm nadert!

Rick belt, hij is op weg naar huis van Charlottesville en kwam langs de Prince Michel wijngaard. Hij wil wat wijn voor mij meenemen en wil weten, wat ik lekker vind (alsof hij dat nog niet weet!). Hij komt met heerlijke Chardonnay thuis!

Terwijl ze haar backpack uitpakt overhandigt Saskia me een envelop. Nietsvermoedend open ik hem en tot mijn grote verbazing komt er een brief van de GT teacher (Gifted and Talented) uit, waarin Saskia wordt uitgenodigd deel te nemen aan het "Young Thinkers" programma. Mijn theorie is, dat ze met Saskia's huidige lerares heeft gesproken en die heeft al heel wat van Saskia's wil om extra dingen te doen gezien. Zo schreef Saskia, omdat ze het zo leuk vond, een aantal heel goede acrostic poems (weet niet hoe die in het Nederlands heten). Het helpt dus wel om onze stem te laten horen! Volgende week begint ze, ik ben benieuwd.

En voor de Halloween stemming een van Saskia's acrostic poems:
H is for Halloween everybody makes a scream!
A is for bobbing Apples,
L is for Leaves falling off the trees shaped as hands trying to get you,
L is for everybody Leaving this dark and spooky house,
O is for Owls hooting in the night.
W is for Witches flying across the moon,
E is for eating Eyeballs off a stick.
E is for Everybody shrieking,
N is for Now it's time to Trick or Treat!!!!

PS -- De foto's in dit blog zijn verkleind. Er is meer detail te zien in de ware grootte foto's. Wie daar interesse in heeft, kan mij emailen voor het origineel.

posted by Kasaka @ 10:47 PM   ---

|

Uit eten voor de orkaan slachtoffers

Het prachtige weer duurt voort en dat betekent, dat ik zoveel mogelijk buiten wil zijn! En dat lukt vandaag goed. Rick en ik lopen samen Saskia naar school en daarna doe ik een routine met gewichten, die ik in Fitness Magazine heb gevonden. Ik vind deze programma's in de fitness tijdschriften heerlijk, want het is of je je eigen personal trainer hebt, die je van begin tot einde zegt wat je moet doen. Alleen kost dit $70 per uur minder!

Terwijl ik bezig ben belt Christine. Ze vindt het weer te mooi en heeft geen zin in de sportschool (waarvan ik niet zeker weet of ik het abonnement wil houden, ik ben al zo lang niet meer geweest!). Zij komt hierheen en we doen een interval training voor een uur en vijftien minuten: we rennen elke heuvel op en dat zijn er in deze buurt veel, tussendoor lopen we.

Als ik de cul de sac binnenloop treft het me opeens, hoe de perken in onze voortuin eruit zien als een jungle! De grote "boosdoeners" zijn mijn vlinderstruiken, die hebben zich om de een of andere reden enorm vermenigvuldigd, terwijl dat andere jaren niet is gebeurd. Ze hangen op het pad en overschaduwen de andere planten. Tot nu toe heb ik niets willen doen, omdat ze uitbundig bloeiden en er zeker twintig vlinders per struik op af kwamen.

Maar nu, met voornamelijk uitgebloeide bloesems, zien ze er niet erg mooi meer uit. Ik pak dus een snoeischaar en knip een heel stel enorme takken af. Ook trek ik er drie struiken met kluit en al uit, die ik aan mijn zeer dankbare buurvrouw geef, die al maanden jaloers naar al die weelde in onze tuin kijkt.

Het geheel ziet er nu weer enigszins presentabel uit, ik heb er meteen ook een heel stel nieuwe "tulpenboom" stekjes uitgetrokken, als die hun kans kregen, zou er hier een heel bos staan! De stekjes die er ooit niet uit werden getrokken zijn nu vijftien meter hoog!

Bezweet eet ik mijn lunch en dan belt mijn vader. Hij heeft vanmiddag vrij en wil gaan fietsen, heb ik zin om mee te gaan. Natuurlijk heb ik dat! We rijden naar het westen en genieten van het prachtige weer, de wilde bloemen en de beginnende herfstkleuren.


Om de zoveel mijl staat er een bordje op het pad, dat individuele personen of bedrijven voor het pad zorgen. En dit keer zie ik opeens een bordje met de naam van Saskia's school staan. Ik had geen idee, dat onze school ook een deel van dit pad had geadopteerd!


We fietsen zo'n anderhalf uur en dan heb ik echt het gevoel heel wat gesport te hebben vandaag! Ik ben in mijn gezicht waarempel verbrand.

De kinderen hebben vanmiddag veel hulp bij het huiswerk nodig en we doen het allemaal buiten met wat iced tea en kettle corn (zoete en zoute popcorn). Rick komt vroeg thuis, want hij moet vanavond naar Charlottesville rijden. Ik wou, dat ik meekon, want ik ben dol op dat deel van Virginia!

Eerst eten we samen het avondeten. We hebben van Outback Steakhouse gehaald, want vanavond is het Dine for America avond. Deelnemende restaurants geven een deel of alles van wat ze vanavond verdienen aan het Rode Kruis om de slachtoffers van de orkanen Katrina en Rita te helpen. We zijn niet alleen, er staan rijen bij het restaurant om een tafel te krijgen en rijen om voedsel op te halen. Hopelijk worden er landelijk miljoenen opgehaald op deze manier!

Katja gaat na het eten naar McLean om telefoontjes te plegen voor de Democratische goeverneurskandidaat voor Virginia, Tim Kaine. Ze komt blij terug, de mensen met wie zij sprak waren allemaal positief (hopelijk is dat een trend, want ik moet er niet aan denken, dat Kilgore (de Republikein) verkozen wordt!). Leah had wel een paar boze mensen aan de telefoon gehad. Een goede ervaring was dit voor de meisjes en ik vind het goed, dat ze op deze leeftijd al zo politiek bewust zijn.

posted by Kasaka @ 10:50 PM   ---

|

Koffieleuten

Om half vijf gaat vanochtend de wekker al voor Rick, hij moet een dag naar Atlanta voor zijn werk. De arme ziel, want Saskia had vannacht erge hoofdpijn en we waren een goed uur met haar in de weer. Om kwart over zes sta ik op om Katja en Kai naar school te helpen. Ik heb een hekel aan dit vroege opstaan in het donker en zodra ik de deur achter Kai heb gesloten ga ik nog even een half uur mijn bed in.

Gelukkig is Saskia's hoofdpijn bij het opstaan weg en ruim op tijd lever ik haar op school af. Vanwege de voor mij toch wel flinke spierpijn na het sporten van zondag en gisteren besluit ik het vandaag wat rustig aan te doen. Spieren moeten ook tot rust kunnen komen.

Saskia belt, dat ze haar lunch geld is vergeten en vraagt of ik een fluffernutter sandwich kan brengen voor haar lunch. Pindakaas hebben we en marshmallow fluff ook, maar het brood is op. Omdat Katja ook al gevraagd had om een wit t-shirt en permanente viltstiften van Michael's loop ik naar het winkelcentrum met Michael's en Safeway en besluit, dat dat mijn beweging voor vandaag zal zijn. Ik stop nog een zakje worteltjes met Saskia's favoriete Spongebob Squarepants op het zakje (alles om de kinderen gezond te laten eten en het werkt!) en een banaan in haar lunchdoos en breng die dan naar de school.

Om elf uur heeft Katja, die in Reston woont, mij uitgenodigd op de koffie, dus ik neem gauw een douche en ga dan op weg. Katja woont erg mooi in een bosrijke omgeving en vlakbij een aangelegd meer. Reston is interessant, omdat het in de jaren '60 speciaal is opgezet als een "planned community" en vaak als voorbeeld van een goed opgezette gemeenschap wordt gebruikt.

Katja heeft een leuk huis en we drinken gezellig op hun deck koffie met een organische stroopwafel van Whole Foods, die heerlijk vers smaakte, terwijl de meeste bestelde stroopwafels hier taai en oud zijn. Het is zo leuk om eens ouderwets Nederlands "op de koffie" te gaan! We hebben ook van alles te bepraten en voor we het weten is het tijd voor Katja om haar jongste van de peuterschool op te halen.

Het Audubon meer vlakbij Katja's huis

Mijn eigen Katja komt vandaag prachtig uitgedost uit school. Kennelijk heeft ze zich vanochtend voor school nog gauw verkleed bij Leah thuis, want deze kleren had ze bij het weggaan vanochtend niet aan. Het is deze week "Spirit Week" op hun high school, dit weekend is Homecoming weekend. Vandaag was het Wacky Tacky dag, morgen is het Graffitti dag, vandaar het witte t-shirt en de stiften!

Mijn Wacky Tacky teen!

Het gesprek van de dag blijft de bijna ontvoering van de tweeling. Toen ik Saskia van school haalde zag ik de van van de Tae Kwon Do school waar de inbreker les gaf langs rijden. De eigenaar daarvan zei, dat Andrew Jacobs niet erg vriendelijk was. Waarom huur je zo iemand dan in? Ik zou mijn kind niet meer aan die school toevertrouwen! Gelukkig zit de man voorlopig achter tralies. En ik ben maar weer eens blij, dat we een alarm hebben, al is de kans, dat zoiets gebeurd natuurlijk miniem, het geeft me toch een veiliger gevoel.

Vanavond kijken we de Amazing Race en deze aflevering begint in Washington. Nu kunnen we pas zien hoe verwarrend het is voor buitenstaanders om zich een weg te banen in onze stad! Maar het is interessant, want ze moeten wegen van de Burgeroorlog volgen. De wegwijzers zijn al ernstig verbeterd sinds wij hierheen verhuisden, maar duidelijk is het nog steeds niet, zelfs niet voor iemand, die hier al jaren woont!

posted by Kasaka @ 5:16 PM   ---

|

Too close for comfort!

Na een warm nachtje, want de airconditioner was bevroren, begint een nieuwe schoolweek. In de lente en herfst bevriest de airconditioner vaker, ook al is het buiten nog bijna dertig graden overdag. Het probleem is, dat het in de schaduw wel koeler is. Met de hete zon op en in het huis wordt het boven flink heet en die hitte verdwijnt niet in een paar uur na zonsondergang. Dus helaas is de airconditioner nog wel nodig, want ik kan heel slecht slapen in een warme kamer.

Het weer is alweer perfect! Jammer, dat het niet altijd zo kan blijven, want het is werkelijk heerlijk. Nog steeds lopen we in korte broek en t-shirt rond!

Christine belt en komt naar mij toe. We lopen een eind door Vienna, na de tijden van gisteren (en we lopen minstens zo snel), denk ik, dat we in dat uur en een kwartier wel zo'n vijf mijl lopen. Niet gek!

Als ik thuis kom belt de loodgieter. Ik had hem gebeld, omdat we een mysterieus lek hebben in de living room. Vrijwel zeker komt het van de badkamer van de kinderen, want het lekt na iedere douche daar, maar we zien er geen directe aanleiding voor.

De loodgieter ziet gelukkig geen structureel lek, wat zou betekenen, dat ze gaten zouden moeten gaan snijden in het plafond. Hij denkt, dat de kinderen waarschijnlijk het douchegordijn niet goed dichttrekken en dat het water via de vloer lekt. Daar zou hij weleens gelijk in kunnen hebben! Hij stelt voor, dat ik een tijdje van badkamer ruil met de kinderen en zie of het ook lekt, als ik er douche.

Nadat de loodgieter vertrokken is (en $80 opstreek voor zijn advies), neem ik meteen de proef op de som. En het lekt niet! Aan de ene kant balen van de kosten van de loodgieter, aan de andere kant gunstig, dat het geen lekkende buizen zijn!

Inmiddels is het alweer tijd om Saskia van school te halen en die is helemaal ondersteboven! Ze begint meteen aan een onsamenhangend verhaal over een tweeling uit de vijfde klas, die dit weekend bijna ontvoerd was. Saskia kent de meisjes goed en een ervan was vandaag op school, de ander niet. Veel snap ik er niet van en de bron van het verhaal, een van Saskia's vriendinnetjes, die bekend staat om haar Indianenverhalen, vertrouw ik ook niet helemaal.

Maar als ik thuis de plaatselijke nieuws website erop na zoek, vind ik het verhaal inderdaad! De Tae Kwon Do leraar van de 10-jarige tweeling (die dus naar Saskia's school gaat) heeft zaterdagavond in hun huis ingebroken en geprobeerd de meisjes te ontvoeren. Hij was gemaskerd, maar de meisjes hadden het masker gedeeltelijk afgetrokken en zijn stem herkend.

De ouders werden door het gegil van de meisjes wakker en confronteerden de indringer ook, die toch wist te ontsnappen door de basement deur. Gelukkig heeft de politie hem kunnen arresteren, omdat de meisjes zijn gezicht gedeeltelijk hadden gezien en zijn stem herkenden.

Een nieuws rapport zei, dat de man kennelijk zijn werk goed gedaan had als Tae Kwon Do leraar, want de meisjes hadden hem flinke blauwe plekken en een blauw oog bezorgd. Helaas heeft hij een van hen ook flink verwond in haar gezichtje.

Oh, ik word misselijk van zo'n vent! Ik wil er niet eens aan denken, wat hij met de meisjes had willen doen als zijn poging tot ontvoeren gelukt was. En al die ouders, die hun kinderen iedere dag aan hem toevertrouwden, wat heeft hij nog meer uitgehaald? En vanavond leren we op het nieuws, dat hij in de straat recht achter ons woonde!

Iedereen is enorm geschokt door dit geval. Er gebeurt hier in Vienna maar weinig aan misdaad en deze Tae Kwon Do school staat heel goed bekend en haalt kinderen na school op voor lessen en na-schoolse opvang. Dit zal hun business ook niet ten goede komen.

Het doet ons ouders ook weer eens goed nadenken in hoeverre we onze kinderen alleen laten met andere volwassenen. Zo blijf ik er niet bij als Saskia pianoles heeft, maar de vrouw van de pianoleraar is er altijd bij. Verder hebben de kinderen geen individuele lessen, maar misschien is het wel weer eens tijd voor het praatje over hoe zelfs mensen, die je goed kent, dingen kunnen doen die niet horen. Helaas!

Vanavond krijg ik een telefoontje van de moeder van een van Katja's goede vrienden. Zij hebben Katja en Leah uitgenodigd om mee te gaan naar Disneyworld in de paasvakantie. Wij hebben altijd gezegd, dat het goed is, zolang ze samen gaan. Nu belde de moeder om te zeggen, dat ze wat wil bespreken, want door de hoge brandstofprijzen is alles flink duurder geworden. Ik zeg haar, dat we het met Leah's ouders zullen bepraten en als die Leah laten gaan mag Katja ook. Dat begrijpt ze, het zijn echt erg aardige mensen, maar oh, mijn kleintje gaat straks zonder ons op vakantie naar een ver oord. Help!

posted by Kasaka @ 3:08 PM   ---

|

Tien mijl, nee, wacht 11,3!

Om tien voor half zeven gaat de wekker en word ik uit een diepe slaap gerukt. De grote racedag is hier! Ik sluimer nog een paar minuten, maar sta dan op en speld mijn race kaart op mijn t-shirt en kleed me aan.

Klaar voor de race!

Mijn fantastische man (hij bouwt deze reputatie later vandaag nog een paar keer verder uit) is inmiddels ook speciaal voor mij opgestaan en heeft koffie voor me gemaakt. Keurig om kwart over zeven zet hij me vervolgens af bij de Metro. Daar staat Kirsten al te wachten en we halen nog net de trein, die staat te wachten.

In de trein zitten een heel stel andere racers en we praten over allerlei race onderwerpen. Sommigen zijn echt die-hard renners, voor wie deze tien mijl niets is en anderen hebben een veel hoger start nummer dan wij, dus die verwachten langer dan 1 uur en 42 minuten (de tijd, die Kirsten en ik oorspronkelijk hadden opgegeven) nodig te hebben om de race uit te rennen. Natuurlijk zullen wij vandaag niet in de buurt komen van die tijd, omdat we de hele weg gaan lopen.

Het is werkelijk stralend weer en als we bij het Pentagon weer de Metro uitkomen heb ik eigenlijk spijt, dat ik mijn officiele Army Ten Miler t-shirt aan heb, want het heeft lange mouwen!

Een man roept ons toe, dat de race net begonnen is, dus we lopen zo snel we kunnen naar de start. Om acht over acht lopen we over de startlijn en starten we onze stopwatches, zodat we onze persoonlijke tijd een beetje bij kunnen houden.

Terwijl ik een foto probeer te maken van de duizenden mensen om ons heen en de vrolijke ballonbogen merk ik tot mijn ontsteltenis, dat ik vergeten ben mijn SD kaart in mijn toestel te doen!

Zou Rick zo lief zijn om hem te komen brengen? Ik bel hem toch maar, want de foto's, die ik met mijn telefoon maak zijn meestal van heel slechte kwaliteit. Hij is intussen weer naar bed gegaan, dus ik krijg een heel slaperige man aan de telefoon. Maar hij belooft de route van de race te bekijken en te proberen ons halverwege te ontmoeten.

Intussen genieten Kirsten en ik van de ervaring. De stad is zo rustig, alle monumenten glinsteren in de zon. Voor ons loopt een ouder echtpaar te joggen, ik schat de man minstens van mijn vaders leeftijd. Zijn vrouw haalt de hele tien mijl niet, maar hij jogt de hele weg voor ons. Ik hoop, dat ik op die leeftijd ook nog 10 mijl jog!

We zijn bepaald niet de enigen, die lopen in plaats van rennen en we halen zelfs mensen, die joggend begonnen, in. We doen het helemaal zo slecht nog niet!

Net nadat we de zes mijl gepasseerd zijn zien we Rick enthousiast zwaaien en foto's van ons nemen. Er zijn niet zoveel supporters, dus hij had geen moeite een parkeerplaats te vinden.

Zes mijl! (onze tijd is acht minuten sneller)

In het midden van de race

Een van de mooie uitzichten


En dan overhandigt hij mij een CF kaart, in plaats van een SD kaart! In mijn zenuwen heb ik de verkeerde twee letters door de telefoon gemeld! Gelukkig heeft Rick zijn eigen (grote en zware!) fototoestel mee, dus neem ik dat maar mee.

Kirsten en ik voelen ons na 7 mijl nog prima en we zien, dat onze mijltijden al de hele tijd net iets meer dan 13 minuten zijn, niet gek!

Na de aankondiging van 7 mijl zijn er opeens geen aankondigingen meer en even later zien we, dat we terug ook over de Memorial Bridge moeten lopen, terwijl het officiele parcours over de 14th Street Bridge leidt. Iedereen om ons heen vraagt zich af of we dat allemaal misschien verkeerd gezien hebben.

Hee! Vreemd, we moeten de Memorial Bridge weer over.

Een straf is het niet, de Memorial Bridge is de mooiste in Washington, dit is een van de beelden
En die laatste mijlen lijken wel erg lang te duren! Halverwege de brug staat een soldaat in uniform, die schreeuwt, dat dit de 10 mijl is, maar dat we nog een mijl verder moeten naar de finish. We snappen er niets van, maar ik kijk toch op mijn stopwatch, die 2 uur en 17 minuten aangeeft. Achteraf gezien was dat onze tien mijl tijd, op dat moment hadden we dat niet door.

Arlington Cemetery, bijna "thuis"!

Een laatste aanmoediging

Om tien over half elf, na twee uur en 34 minuten lopen we onder de ballonnen boog van de finish door. Er is geen finishlijn en er is geen lijn, die de tijd registreert.

Eindelijk: de eindstreep!


Allebei de kanten van onze medaille, cool!

We geven onze tijdchip terug en gaan op zoek naar water en eten. Op het parkeerterrein voor het Pentagon is het een drukte van jewelste en staan er grote tenten van sponsors en met gratis bagels, bananen en muffins. We moeten eerst door een veiligheidspoortje en mogen daarna aanvallen. Ik eet een banaan, maar Kirsten had geen ontbijt gegeten en eet een van alle drie.

We lopen nog wat rond bij de tenten en horen dan van verschillende bronnen, dat de finish van de race inderdaad verlegd was, wat de lengte maar liefst 11,3 (18,19 km) mijl maakte. Er was een verdacht pakketje gevonden bij de andere brug en om veiligheidsredenen werd besloten om de route na de zevende mijl om te leggen. Opeens klopte het allemaal: geen mijl tijden meer, die man op de brug en het gevoel, dat die laatste drie mijl wel heel ver waren!

Daarna lopen we naar de Metro, waar het perron propvol staat. We laten de eerste trein voorbij gaan, omdat hij te vol is. Dan trekt Kirsten opeens heel wit weg en zegt, dat ze moet gaan zitten. Ik vraag haar of ze misschien de volgende trein wil nemen, die eigenlijk de verkeerde kant op gaat, maar we kunnen dan een paar stations later overstappen. Maar ze voelt zich niet goed genoeg.

Ze hyperventileert, ziet lijkbleek en heeft ernstige krampen in haar benen. Ik maak me er echt bezorgd over, zou ze nu toch te veel hebben gedaan? Ondanks haar protest schiet ik toch een Metro agent aan, die gezellig met een andere man staat te kletsen. Tot twee keer toe poedert hij mijn "Excuse me" geirriteerd af met "I'm talking" en dan wordt het me te gortig en ik zeg luid "This is a medical emergency!". Ik heb nog nooit iemand zo snel van houding zien veranderen, hij biedt mij zijn verontschuldigingen aan en gaat naar Kirsten om haar te vragen, wat ze nodig heeft.

Een Metro politie agent roept via zijn walkie talkie een ambulance op, die er bijna een kwartier over doet. Kirsten ziet er inmiddels wel iets beter uit, maar ik vertrouw het niet en zeg haar, dat ze tenminste haar bloeddruk moet laten nakijken.

Met een stretcher komt het ambulance personeel eindelijk aan en meet Kirstens bloeddruk. Die is flink laag en ze vragen haar op te staan om te zien, of hij zo omhoog zal gaan. Dit gebeurt niet en als ze staat wordt ze weer erg duizelig.

Ze wordt op de stretcher gelegd en we gaan naar de ambulance. Ik moet allerlei informatie over haar geven aan de Metro agent, de politie agent en de ambulance chauffeur. Deze laatste gebaart me, dat ik voorin de ambulance moet wachten.

Na nog eens een kwartier wordt toch besloten Kirsten naar Arlington Hospital te brengen. Dat is absoluut niet het dichtstbijzijnde ziekenhuis, maar de heel vriendelijke chauffeur legt uit, dat het allemaal om geld gaat. De ambulance hoort bij Arlington en omdat Kirsten geen noodgeval is, wordt ze naar het ziekenhuis daar gebracht.

En daar zit ik dan, zomaar voorin een ambulance. Het gaat wel een stuk beter met Kirsten, dus zorgen hoef ik me niet om haar te maken. Dus neem ik me voor dit alles als een groot avontuur te zien! Zo vaak zit je niet als niet-patient in een ziekenauto.

De chauffeur is een gezellige klets, volgens mij vindt hij het weleens gezellig een passagier te hebben. Hij vertelt, dat hij al 48 uur in dienst is. Op mijn vraag of hij al die tijd niet heeft geslapen antwoordt hij, dat hij dat tussen oproepen doet. Maar vannacht had hij zes oproepen, dus van slapen was niet veel gekomen!

Bij de Emergency Room van het ziekenhuis stappen we uit. Kirsten ziet er een stuk beter uit. In de ambulance had ik Rick al gebeld, die op zijn beurt Kirstens man, Doug, had geprobeerd te bereiken. Uitgerekend als ik het ziekenhuis binnenstap belt Doug op mijn mobieltje. Het gebruik van mobiele telefoons is verboden in het ziekenhuis, dus ik zeg hem, dat ik hem zo snel mogelijk terug zal bellen.

Gelukkig ziet de dienstdoende dokter geen enkele reden om Kirsten verder te houden. Het infuus gaat eruit en ik bel Rick om ons op te halen (de derde keer, dat hij reddende engel speelt vandaag!). Doug kan niet, want hij is met zijn zoon helemaal in Manassas bij een verjaarspartijtje.

Vijf uur nadat we vanochtend bij het Pentagon van start gingen ben ik weer thuis, een Ten Miler medaille en heel wat indrukken rijker!

Poeh, het is allemaal een heel avontuur geweest en hoewel ik bij de finish nog het gevoel had nog mijlen door te kunnen lopen, voel ik me nu zo moe, dat het me niet eens meer lukt Libelles te lezen buiten. Het weer is fenomenaal, 29 graden, geen vochtigheid en een lekker verkoelend windje.

Rick haalt me uit mijn sluimer en stelt voor mijn lievelingseten te gaan eten: crab. Vroeger kookte hij een hele bushel met krabben voor mijn verjaardag. Er is niet ver hier vandaan een nieuw restaurant van dezelfde keten als Rainforest Cafe, dat Joe's Crab Shack heet.

Hij wil mijn grote prestatie daar vieren. Rick is zo'n positief iemand! Hij maakt, dat ik morgen weer een 10 mijler wil lopen! Het restaurant ziet er van buiten heel leuk uit en binnen is het ook gezellig (maar ijskoud!). We zijn blij als we een tafeltje buiten toegewezen krijgen. Het is er druk, de serveerster zegt, dat het anders op zondag nooit zo druk is. Ik denk, dat het komt omdat iedereen heeft gezien, dat Rainforest in Tysons dicht is en nu dit restaurant wil proberen.

Het eten is redelijk, maar we wachten lang tussen gangen. De bediening doet er alles aan om het wachten goed te maken, maar uiteindelijk is heel lang wachten voor een eenvoudige maaltijd niet weg te werken. Toch hebben we een gezellige tijd, we hebben tenslotte geen haast. Joe's Crab Shack is geen Rainforest Cafe, jammer, dat die laatste in Tysons Corner gesloten is.

Na deze enerverende dag weet ik niet of ik wakker zal kunnen blijven voor Desperate Housewives, maar gelukkig hebben we TiVo en kunnen we het opnemen! Tijdens de race spraken Kirsten en ik over de marathon. Ik wil dat wel als doel stellen voor volgend jaar!

posted by Kasaka @ 2:42 PM   ---

|

Country dagje

Helaas denk ik, dat de herfstkleuren dit jaar niet zo spectaculair zullen zijn. De droogte, die al sinds eind augustus aanhoudt, duurt voort en ik zie steeds meer ronduit bruine bomen, in plaats van de mooie herfstkleuren. Maar de bomen zijn nog overwegend groen, dus wie weet. Ik hoop wel op mooie kleuren, want herfstkleuren fotograferen is een van mijn favoriete bezigheden.

Intussen kunnen de staalblauwe hemel en lekker warme dagen me niet lang genoeg duren! De ochtenden zijn koel en vanochtend heb ik even gerend, wat zoveel makkelijker ging, dan toen het nog vochtig en warm was buiten!

Al meer dan een week vroeg Saskia of we vandaag de tuin konden versieren voor Halloween. Ze kijkt zo ontzettend naar haar feestje op de 14e uit en de versierde tuin is alweer een stap in de goede richting.

Na wat zoeken vind ik de versieringen voor buiten op zolder en met behulp van vrijwel de hele buurt onder de tien jaar leggen we doodshoofden neer en trekken we "spinnenwebben" uit elkaar. Een 5-jarig buurjongetje blijft maar zeggen "It's so scary!", maar intussen vindt hij het prachtig.


Het geheel draagt Saskia's goedkeuring in ieder geval weg en dat is het belangrijkste. Ze schrijft ook gauw haar uitnodigingen, die we de komende paar dagen zullen gaan bezorgen.


Na de lunch hebben Rick en ik zin om te gaan genieten van de herfst en het mooie weer. Geen van de kinderen is geinteresseerd, maar gelukkig zijn ze nu oud genoeg om alleen thuis te blijven.

Met zijn tweeen stappen we in Ricks auto en rijden naar het westen. Om te beginnen wilden we naar Manassas gaan, maar het verkeer stond helemaal vast. Toen werd het Leesburg. Langs het vliegveld Dulles rijden we, vrijwel zonder verkeer, naar Leesburg. We staan er nog altijd versteld van, hoe snel je in de "country" bent hier, hele lappen natuur zonder enig leven liggen langs de kant van de weg. Roofvogels cirkelen boven al deze leegte.

Maar dan opeens rijd je weer de bewoonde wereld binnen: Leesburg, genoemd naar de zuidelijke generaal Lee uit de Burgeroorlog. Het stadje is pittoresk, met veel achttiende en negentiende eeuwse huisjes in de echte Virginiaanse bouw met een veranda rond het huis. Het hoofdstraatje huist allerlei antiek winkeltjes en een stel leuke restaurants.



Maar wij zijn op weg naar de wijngaard in Lucketts, naar eigen zeggen een "dorpje" in Virginia. Het antiekwinkeltje in Lucketts is echt heel erg leuk om te zien. Wij zijn niet antiekerig, maar ik wil er toch iedere keer weer stoppen. Rick negeert mijn wens en rijdt door, de weg naar de Tarara wijngaard op (de naam is Ararat omgekeerd, naar de Bijbelse berg).

Het weggetje naar de wijngaard is prachtig! We worden getracteerd op uitzicht over de heuvels en rijden langs oude boerderijen.

Het (wel wat droge) Virginia heuvel landschap

Deze "Red Hill Farm" stamt uit 1840

Zelfs Rick, die dit soort ritjes eigenlijk alleen voor mijn genoegen doet (volgens hem), stopt om foto's te maken en te genieten. Het is hier ook echt adembenemend mooi! Bij elk van dit soort uitjes word ik meer verliefd op "mijn" staat Virginia!

Bij de wijngaard in de buurt zien we de blauwe druiven nog aan de wingerds hangen. Dit is wel oogsttijd, maar kennelijk zijn ze nog niet aan de rode wijn toe.

Blauwe druiven hangen nog in trossen van de wingerds

Tarara is een van de grootste wijngaarden, die wij in Virginia hebben bezocht. Dit is voor ons de eerste keer hier en we zijn aangenaam verrast. Nadat we tickets hebben gekocht voor het wijn proeven gaan we eerst mee met de gratis rondleiding.

Deze wijngaard heeft een kunstmatig aangelegde grot. We dalen hierin af en krijgen een interessant verhaal te horen over hoe hun wijn wordt gemaakt. We zien de eiken tonnen, waarin de wijn wordt gedaan. Deze wijngaard gebruikt Hongaarse, Amerikaanse en Franse eik, maar de laatste, zo vertelt onze gids, die interessant vertelt en veel weet, is het best.

De wijnkelder

De rondleiding duurt een half uur en we moeten vooral onthouden, dat rode wijn zijn kleur krijgt van de schil van de druif, niet van het vlees.

Eenmaal boven beginnen we aan de wijnproeverij. Met een tiental anderen proberen we twee Chardonnays, een Pinot Gris (voortreffelijk, hier kopen we een fles van!), drie rode wijnen, waar we niet van onder de indruk zijn en een viertal zoetere wijnen (we kopen een fles Charval). Na het proeven mogen we het glas houden.


Dit was een heel leuke ervaring en ik neem me voor Karin te vertellen, dat ze haar schoonouders en ouders naar Tarara moet brengen. Dit is iets, wat je in Nederland of Belgie niet ziet.

Op de terugweg wil Rick kijken of hij de Potomac rivier kan vinden. Dit lukt niet, maar we vinden wel een lama boerderij. Wat een grappige dieren zijn dit toch! De kinderen zullen het heel jammer vinden dit gemist te hebben (maar Rick en ik genieten van de rustige uren samen!).


Voor we weer op de hoofdweg gingen, terug naar het drukke stedelijke leven (in de "country" lijkt het echt of de tijd even stil staat), stoppen we bij een pumpkin patch. De kinderen zijn dol op appel cider, dus we kopen een grote fles met die nectar.


Thuis bel ik Kirsten op, want we hebben een "chip", die onze tijd gaat registreren, maar ik heb geen idee, wat ik daarmee moet doen (ok, ik ben een race groentje). Ze belt terug, dat ik het op mijn schoenveter moet doen.

Backpacks mogen niet tijdens de race en ik wil toch wel een tasje mee om bijvoorbeeld mijn sleutels, mobieltje en camera te huisvesten. Rick wil nog een keer naar het nieuwe Tysons Corner en daar het Gordon Biersch restaurant uitproberen. Katja heeft een verjaarscadeautje nodig voor een vriendinnetje.

We parkeren weer bij de valet en zetten onze naam op de lijst bij het restaurant. Er is een uur wachttijd, precies genoeg om alles, wat we willen doen, gedaan te krijgen.

Katja en ik gaan erop uit en lopen het "oude" gedeelte van de mall in. Hier zien we tot onze droevenis, dat het Rainforest Cafe restaurant gesloten is! Wie had dat gedacht! Er zat zoveel kapitaal in dat restaurant en het was altijd druk. Echt een gemis!

Bij een leerzaak vind ik een heuptasje voor morgen en Katja koopt lekkere zeepjes en andere geurtjes voor haar vriendin bij Bath and Body Works.

Als we terug zijn bij het restaurant zitten de anderen al aan een tafeltje. Dat uur bleek maar 35 minuten te zijn! We moeten onze ogen nog afdraaien omdat we buiten zitten en er een man zit met "plumber's crack" (m.a.w. je zit zijn billen (jakkes!) boven zijn jeans uit). Het wordt een vermakelijke en heel erg lekkere maaltijd.

Nu gaan Saskia en ik zo naar bed, want ik moet er morgen erg vroeg uit. Rick en de twee oudsten zijn naar de film bij de nieuwe bioscoop in Tysons Corner.

posted by Kasaka @ 8:53 PM   ---

|