Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Tradities

Wat ik zo heel speciaal vind aan het Kerst seizoen hier in de VS zijn de tradities. Natuurlijk hadden wij als gezin, voor we emigreerden, tradities. We vierden Sinterklaas met gedichten en surprises op 5 december.

We hadden een echte kerstboom (waar die vandaan kwam herinner ik me gek genoeg helemaal niet!) met echte kaarsjes en een emmer met zand eronder. In die kerstboom hingen snoepkransjes, die we op Kerstdag eruit mochten plukken. 's Avonds aten we een kerstdiner met tomatensoep, crabcocktail, compotes, kalkoen en groentes, toe eend dessert van ijs met iets lekkers. Op tweede Kerstdag reisden we naar mijn grootouders of tante en oom en deden dat Kerstdiner nog eens dunnetjes over.

Hier in de VS zetten we die tradities voort, tot ik Rick ontmoette en in de Amerikaanse sferen kwam. Opeens kwamen er cadeautjes bij met Kerstmis en wilde hij ook Sinterklaas vieren (dat vierden wij met zijn allen altijd nog wel halfhartig, maar het leuke was eraf).

Het is wellicht Ricks super positieve persoonlijkheid en wil om van alles een feest te maken, maar de tijd van Halloween tot 1 januari vind ik ronduit fantastisch!

We maken ook bijna ieder jaar nieuwe "tradities" en het grappige is, dat de kinderen ons daaraan houden! Gisteren heb ik al de traditionele Kerstboomversieringen gekocht, die de kinderen op Kerstochtend naast hun kussen zullen vinden. Het idee hierachter is, dat als ze op zichzelf zijn, ze al een heel stel versieringen hebben.

Rick en ik zijn destijds met niets begonnen en hebben bij een drugstore (die niet meer bestaat) allerlei goedkoop plastic spul gekocht voor onze eerste Kerstboom. Meer konden we ons niet veroorloven. Toch heb ik heel goede herinneringen aan onze eerste Kerst! Van de ouders kregen we Kerstversieringen met "First Christmas Together", die als pronkstukken in die eerste boom hingen.

Nu nog hebben we de lelijke plastic trompetjes en zilveren ballen uit die tijd, samen met alle zelfgemaakte versieringen van de kinderen en alle "First Christmas" ornamenten. We wachten met het kopen van de "echte" Kerstboom tot het weekend van Saskia's verjaardag, twee weken voor Kerst. Traditie is dan om hem in de bergen zelf te gaan kappen. Ieder jaar heeft de Washington Post een artikel met de verschillende boerderijen en bomen, die zij aanbieden.

Hoe kwam ik uitgerekend vandaag op die tradities? Vanavond kijken we de eerste traditionele show op tv: Rudolph, the Red Nosed Reindeer. Rick kijkt hier met speciale nostalgie naar, want deze show is er al sinds zijn kindertijd!

Vanaf Thanksgiving hangt ons leven aan tradities. Ik loop al ernstig achter, want op 1 december moet "traditioneel" onze voortuin verlicht zijn. Dat gaan we dit jaar niet halen!! Ik heb vandaag de kerstboom in de woonkamer opgezet met zijn rode en gouden versieringen en binnen is het, met uitzondering van de "echte" kerstboom helemaal versierd.

Een paar van de andere tradities: een Kerstavond buffetje met vrienden, Kerst pijama's op Kerst avond, een Ham kerst diner (geen moeilijk gedoe), een cadeautje over voor Nieuwjaarsdag en nog veel meer. Rick is Mr. Tradition en ik geniet van ieder moment en doe enthousiast mee!

Nog steeds lukt het me voor zevenen op te staan. Heerlijk! Ik krijg van alles gedaan. Christine komt om te lopen en we genieten van de verschillende versieringen, die al in de stad hangen. Sommige mensen hebben heel smaakvolle tuinen.

Karin belt net voor de lunch, dat Maaike ziek is en dat zij dus niet mee kan naar Target, zoals gisteren gepland. Arme Maaike heeft erge migraine achtige hoofdpijn, altijd moeilijk, want met hoofdpijn weet je maar nooit. Hopelijk is ze morgen weer beter, maar er heerst wel een sinus-achtige verkoudheid, Rick is er ook ziek van.

Noodgedwongen ga ik dus maar alleen naar Michael's en Target. Wijselijk heb ik voor beiden een lijstje gemaakt en vind alles daarop. Als ik geen lijst maak kom ik met allerlei (leuk, maar) onnodig spul thuis en bemerk dan, dat ik het essentiele ben vergeten.

Als ik naar huis rijd belt Katja, dat ze klaar is met haar geometry test, kan ik haar ophalen. Zowel Kai als Katja moet echt stevig aanpoten om de gemiste dagen van vorige week in te halen. Dit leert ons de kinderen alleen in het uiterste geval uit school te halen!

We gaan op weg naar huis nog "even" naar Safeway, want Katja heeft "niets" te eten en ze is in Nederland 5 pond aangekomen. $115 later lopen we de winkel weer uit, hopelijk helemaal gewapend voor "dieet". Het blijft gevaarlijk om met de kinderen te winkelen! Lang leve internet winkelen!

Thuis tuig ik de kunstboom in de woonkamer op en nu hebben we een sfeervolle family room, keuken, dining room en living room, plus de trap is mooi versierd met groen en lichtjes. Met uitzondering van de grote kerstboom is het binnen voor elkaar. Morgen beginnen we aan buiten.

Nu ga ik even verder met Christmas shopping, want voor de familieleden, die niet dichtbij wonen is het internet de uitkomst!

posted by Kasaka @ 8:19 PM   ---

|

Shop til we drop

Alweer zitten we allemaal klaar wakker beneden om half zeven. Ik zou wel willen, dat dit zo zou blijven, want ik vind dit vroege klaarwakker zijn wel makkelijk. Voor ik Saskia naar school breng heb ik al van alles gedaan!

Arme Rick is snipverkouden en ik probeer hem over te halen een dagje thuis uit te zieken. Hij krijgt nota bene tien ziektedagen per jaar, die hij nooit opneemt! Maar nee, hij heeft het te druk, dus gaat toch.

Nadat ik Saskia op school heb afgezet loop ik met mijn tien pond gewichten vijf kilometer door. Ik doe er een uur over en volgens mij zijn mijn spieren in die ene week de gewichten al ontwend, want ze voelen flink zwaar! Het is zo vroeg al 18 graden buiten en ik ben te warm gekleed, maar ik vind het ook weer raar om met een t-shirtje zonder mouwen te lopen op 29 november! Dus hou ik mijn trui maar aan.

Als ik thuis kom zijn de schoonmaaksters er al. Vervelend, want nu moet ik wachten, tot ze klaar zijn met de badkamer en ik heb om tien uur met Karin afgesproken. Gelukkig ben ik maar een kwartiertje laat bij haar en we rijden samen naar Tysons Corner.

Om in de stemming te komen draag ik mijn "Grumpy Holidays" kerst sweatshirt (met het dwergje "Grumpy" erop) en Kerstbal oorbellen. Ik voel me meteen vrolijk worden.

Bij de mall gaan we Sinterklaas- en Kerstdingetjes kopen en ook naar kleding kijken. Ik heb een hele lijst mee, want ik loop helemaal achter door de reis naar Nederland, gewoonlijk ben ik nu al bijna klaar met alles!

Onderweg naar Karin luister ik naar een discussie op de radio met goeverneur Mark Warner. Robin Lovitt zou vandaag de 1000ste geexecuteerde Amerikaan worden en er was natuurlijk veel internationale en nationale belangstelling voor zijn zaak. Mark Warner, die ik een heel goede politicus vind, maakte duidelijk, dat zijn beslissing niet (zoals velen suggereerden) gebaseerd is op het feit, dat Lovitt de 1000ste zou zijn, maar op het feit, dat het DNA bewijs van de zaak vernietigd was en er daarom geen zekerheid is, dat Lovitt daadwerkelijk de moord gepleegd heeft. Nu staat een Noord-Caroliniaan op de lijst om de 1000ste geexecuteerde te worden.

We slagen goed, vooral ik, ik vind alles op mijn lijstje en meer. Zo koop ik een heel grappige ijsmaker voor Saskia's Kerst. Ik slaag helemaal voor Sinterklaas, maar zal hier nog even de details niet onthullen, want mede-vierders lezen dit blog!



De gang naar "Santa Claus" in Tysons Corner

Na een paar uur door de immense, maar gezellige mall te hebben gelopen krijgen we honger. We kiezen Gordon Biersch om even uit te blazen en delen een portie gefrituurde artichokharten, die om je vingers bij af te likken zijn! Verder nemen we allebei een salade, die van mij komt met hummus en geitenkaas en is super lekker. Ik blijf dit een ontzettend lekker restaurant vinden, het staat op mijn lijstje van favorieten in deze buurt.

Na de lunch shoppen we nog even verder en we vinden een heel stel leuke Kerst oorbelletjes bij Claire's, ik voor de meisjes en Karin voor de nichtjes en vriendinnetjes van hen in Nederland, waar ze Kerst zullen doorbrengen. Later bij Hecht's vind ik ook nog een paar leuke zilveren oorbellen voor mezelf, belletjes en gingerbread mannetjes (ik kan die van Claire's niet dragen, omdat ik allergisch ben voor hun metaal). Bij diezelfde winkel vind ik ook twee Kersttruien voor mijn collectie.

Bij de immense Kerstwinkel zien we honderden Kerstboomversieringen! Karin vind ik een mooi ballerinaatje en ik koop de traditionele versieringen, die de kinderen op Kerstochtend naast hun kussen zullen vinden.



De etalage van de Kerstwinkel

Rond kwart voor vier ben ik weer thuis, voldaan, maar moe! Ik heb geen fut meer om de boom in de voorkamer in elkaar te gaan zetten, dus dat moet maar tot morgen of donderdag wachten.

Het begint buiten flink te spoken en opeens flitst de waarschuwing 'Tornado Watch until 1 am' op ons televisiescherm. De radar ziet er inderdaad flink geel en rood uit, behalve over ons! Zo vaak trekt het slechte weer om Vienna heen, wel fijn, want tornado's mogen van mij wegblijven!

posted by Kasaka @ 8:30 PM   ---

|

(Bijna) Terug in het ritme

Het is zes uur en we zitten gezellig met zijn vijven te ontbijten. Dit is zo ongewoon, dat Katja Leah gaat halen om haar te laten zien, dat wij allemaal klaarwakker zijn om deze tijd!

Eigenlijk vind ik de jet lag wat dit betreft wel fijn, ik zou mezelf wel iedere dag om zes uur uit bed willen slepen. De dag ligt dan echt voor je, voor ik Saskia om kwart over acht naar school loop heb ik al het huishoudelijk werk al klaar voor de dag! Heerlijk!

Voor we naar school gaan email ik Saskia's lerares nog even. Op hun rapport krijgen kinderen op de lagere school niet alleen "cijfers" (in ons geval letters) voor de vakken, ze krijgen ook een waardering voor "effort" (inzet) en een hele rits "Citizenship and Study Skills" waarderingen (hoe beleefd ze zijn, hoeveel verantwoordelijkheid ze nemen, hoe ze zich gedragen ten opzichte van anderen, hoe georganiseerd ze zijn, of ze eigendommen van anderen respecteren en meer). Saskia kreeg in dat laatste rijtje drie keer een "N" (Needs Improvement, onvoldoende, dus).

Haar academische cijfers zijn heel goed (A's en B's) en al haar "vlijt" cijfers zijn "G" voor "good". En na het gesprek met de lerares hadden wij geen idee, dat ze drie onvoldoendes zou krijgen. In een email vraag ik de lerares Saskia uit te leggen, wat ze verkeerd doet en hoe ze zich kan verbeteren.

Wat een verschil met vorig jaar! De lerares doet dit meteen en motiveert Saskia duidelijk het dit komend kwartaal beter te doen. Ze emailt ons, dat alles onder controle is, weer een zorg minder! Dit blijft zo'n ander systeem, dan ik gewend was en ieder kind brengt weer nieuwe kanten ervan naar boven.

Christine en ik lopen en rennen zo'n anderhalf uur vol, we hebben heel wat te kletsen, na een drukke week voor ons allebei. Ze nodigt me uit voor lunch en we eten al om kwart over elf. Ik heb flinke honger, want heb om zes uur ontbijt gegeten!

Op de terugweg hoor ik, dat een cement truck is omgevallen op de Beltway (ringweg Washington) en dat die bij Tysons Corner dicht zit. Ik besluit dus maar af te zien van een snelle shopping trip!

Bij Giant haal ik snel even een paar Kerststerren. Een witte en een rode, ze zijn mooi in bloei!

Als Saskia thuiskomt haal ik met haar en Laura de binnen Kerst versieringen van zolder. Ik voel grote druk om te versieren, want onze hele cul de sac is al verlicht. Maar de buitenlichtjes moeten nog een paar dagen wachten. Binnen is het al helemaal gezellig en Kerst-achtig, de stockings hangen bij de schoorsteen ("The stockings are hung by the chimney with care...") en rood en groen overheerst het huis. Als het helemaal klaar is zal ik foto's maken.

Vooral de slingers aan de trap aanbrengen is vermakelijk, want ik heb drie katten, die me "helpen". De een ligt op de strikken, de ander op de zak en de derde probeert de lichtjes te vangen. Het doet me aan een heel grappig verhaal over cadeaus inpakken met katten denken.

Voor het eten word ik opgebeld door Gallup, een van de grootste enqueteurs van Amerika. Ze willen van alles over onze telefoon, kabel en sateliet service weten.

Als ik buiten de herfstvlaggen weghaal en de Kerstvlaggen ophang, zie ik mijn buurvrouw Wendy. We zitten, ik op blote voeten, in het 20-graden weer op haar stoep te kletsen. Het is 28 november! Helaas zal de warmte niet lang duren, maar iedere dag als dit is een cadeau!

posted by Kasaka @ 5:09 PM   ---

|

Thuis in Amerika

Wat vreemd is het toch, als twee landen zo eigen voelen. Nederland is zo leuk, omdat (bijna) al mijn herinneringen uit mijn kindertijd daar liggen en nu zijn er een aantal vriendschappen bij gekomen, die een bezoek ook weer meer dan de moeite waard maken. Maar wat is "thuis"?

Amerika is voor mij "thuis". Zodra we over Amerikaans luchtruim vlogen en ik via de ATC de piloten kon horen en "Boston Center" aanwijzingen hoorde geven, voelde ik het. Ik voelde het toen we over de heuvels van Maryland vlogen en de slingerende rivieren onder ons zagen. En ik voelde het bij het zien van de ongewone architectuur van de terminal van Dulles Airport. Het is een onbeschrijflijke emotie, dat "thuisvoelen".

Op weg naar huis gisteren merkte ik, dat ik steeds meer uitzag naar die eerste blik op ons huis en het begroet worden door Snickers, Meike en Sushi, die alle drie met opgeheven staarten en miauwend bij de deur stonden. Dit is "thuis".

De Friese staartklok tikt inmiddels weer als vanouds en de grootvaderklok is weer opgewonden, zodat we ieder kwartier een waarschuwing krijgen. Volgens Rick tikken de klokken enkel ons leven weg, maar voor mij zijn ze deel van "thuis".

Voor Saskia is "thuis" spelen met haar vriendje (Parker) en vriendinnetje (Laura). Ze geniet van die interacties.

Katja's "thuis" is Leah en haar vriendje Cam. Ze ging gisteravond meteen naar de mall om haar vrienden te zien en Cam kwam haar ophalen. Vandaag heeft ze haar Sinterklaas en Kerst inkopen bij Target met Leah gedaan.

Ook Kai heeft zijn "thuis": zijn vriend Michael komt en Solomon de slang krijgt extra aandacht.

Maar ik hoor alle drie de kinderen van alles vertellen over Nederland. Over hun vrienden daar, Saskia praat over Yannick en hoe hij van zijn bed hing tegen Laura. En Michael krijgt van Kai een hele lezing over de Delta werken. Katja heeft het tegen Leah zelfs over "our country". De drie kinderen voelen zich net zo verbonden met Nederland als ik.

We zijn "thuis" en toch missen we meer dan met andere vakanties het land, dat we net bezocht hebben. Het is meer "eigen", dan andere vakantiebestemmingen. Nederland is een uniek land en ik ben blij, dat mijn achtergrond daar ligt.

Verder heb ik natuurlijk het geluk getrouwd te zijn met iemand, die ontzettend geinteresseerd is in mijn moederland. Na al het uitpakken van vanochtend (Saskia en ik hebben de meeste jet lag, we waren al om 6 uur op!) besluiten Rick en ik even Vienna in te lopen. Het is lekker weer, een beetje zon en zo'n 10 graden. We lopen de hoofdstraat op en neer en praten over de vakantie en het komende Sinterklaasfeest.

Rick heeft genoten van de reis. Voor mij blijft het een grote eer, dat hij de moeite heeft genomen mijn taal te leren kennen. Ik ben apetrots, dat hij telkens weer een conversatie in het Nederlands kan houden, hoezeer hij ook denkt, dat zijn Nederlands niet veel voorstelt.

In Vienna komen we allerlei andere wandelaars en fietsers tegen. Een vader loopt met een van zijn tweelingen in zijn armen en ik verbaas me erover, dat het meisje blote voetjes heeft. Zo warm is het tenslotte niet! Even verderop vinden we een baby sokje en rennen achter de ouders aan. Het blijkt, dat het andere sokje ook al verloren is. Een stuk verderop vinden we ook dat sokje. Nu zijn de ouders te ver weg, dus we laten het maar liggen.

Na een wandeling door het centrum van een half uur stoppen we bij Starbucks. Als we binnenstappen vliegt de gezelligheid me tegemoet. Mensen zitten op banken de krant te lezen, Kerstmuziek speelt zachtjes door de speakers en het ruikt er heerlijk! Rick bestelt een hazelnut latte en ik een van de Kerst drankjes: skim chai eggnog latte. Het smaakt heerlijk! Eggnog is mijn favoriete Kerstdrankje!

Bij thuiskomst zijn onze buren Lorraine en Chuck druk bezig hun Kerstverlichting op te hangen. Ze zijn heel geinteresseerd in onze reis belevenissen en ik blijf even op sokken en zonder jas (!) vertellen hoe het allemaal geweest is.

Ook Leah's vader, Paul, wenst ons welkom thuis en vraagt hoe alles in Nederland was. Zij hebben jaren in Duitsland gewoond en zijn ook meerdere malen in Nederland geweest, dus hebben wel enig idee hoe het er allemaal uitziet. Het is net weer de sociale interactie, die ik nodig heb. Volgende week begin ik aan de Kerstversiering. We zijn thuis!

Grappig hoe een bezoek aan het land van mijn jeugd deze wetenschap weer versterkt. Ik heb de goede keuze gemaakt, destijds. Voor sommigen betekent dat, dat het land van herkomst niets goeds meer te bieden heeft. Voor mij is dat niet zo. Ik ben trots op mijn afkomst en vind mijn land van herkomst uniek en leuk, meer dan welk ander land dan ook. Ieder land heeft zijn voors en tegens, natuurlijk, maar ik voel me bevoorrecht om bij twee heel mooie en interessante landen te horen!

De rest van de middag besteed ik aan mijn foto's van Nederland. Ik realiseerde me niet, dat ik er zoveel heb gemaakt!! Om half acht is Saskia helemaal op en draagt Rick haar naar boven. Hoe lang ik het zelf uithoud is maar de vraag. Het is nu kwart over acht en mijn ogen voelen zwaar. Hoe lang zal de jet lag dit keer duren?

posted by Kasaka @ 7:51 PM   ---

|

Reisverslag Nederland

We zijn weer veilig thuis en hebben een fantastische week achter de rug. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden, maar heb in het vliegtuig het reisverslag van de week geschreven. Het is hier te lezen.

posted by Kasaka @ 7:45 PM   ---

|

Takeoff!

Iedereen heel hartelijk bedankt voor de goede reis wensen! De computer gaat uit en wij gaan op weg naar het vliegveld. Voor sommigen tot ziens in Nederland en voor de rest tot over een week!

posted by Kasaka @ 12:55 PM   ---

|

Pakken en nostalgie

Tja, wat heb ik vandaag gedaan? Ik heb 4,16 mijl gerend en daarna gewassen, gepakt en schoongemaakt. Om dit niet een heel saai blog te laten zijn heb ik neergepend hoe Rick en ik elkaar hebben ontmoet:

Het begint in Annandale, Virginia. Ik ben 24 en woon (weer) bij mijn ouders, want drie jaar geleden ben ik naar de VS verhuisd na mijn studie in Utrecht en mag vanwege mijn visum nergens anders wonen. Ik werk bij een reisbureau en de uren zijn lang en laag betaald. Maar ik vind het allemaal een avontuur! Mijn Amerikaanse vriendin Melanie woont tegen een kleine vergoeding al een jaar bij mijn ouders in. Ook zij verdient bar weinig als "secretaresse" van een gierige advokaat. Mijn kamer is in de basement van het huis van mijn ouders en die van haar een zijkamertje daarvan, zonder ramen. Beiden betalen we huur aan mijn ouders en helpen we mee in de huishouding. Ik vind het heel fijn een vriendin hier te hebben wonen, na jarenlang in een gezellig studentenhuis in Utrecht te hebben gewoond. Het weer bij mijn ouders wonen is niet makkelijk, voor beide partijen.

Op een regenachtige zondag vervelen Melanie en ik ons. We hangen op mijn kamer en kijken door onze post. Daarbij zit een brief van een video dating service (hij bestaat nu nog: http://www.ge-dating.com), die we al vaak gezien hebben. Voorop zit een rode sticker met een hart en de "brief" is een vragenlijst over wie jij als jouw toekomstige ziet. We giechelen erom, stellen ons allerlei rijke mannen voor, die we via deze service zouden kunnen ontmoeten. In een vlaag van meligheid vullen we allebei een vragenlijst in en sturen hem op. We hebben allebei geen moeite mannen te ontmoeten, maar zijn ook geen van beiden nog gelukkig in de liefde. Dus waarom niet?

De volgende dag vertel ik een vriendin op mijn werk, dat ik die vragenlijst heb opgestuurd. Zij verklaart me helemaal voor gek, ze heeft een vriendin, die erbij is gegaan en die duizenden dollars heeft betaald. Ik besluit ter plekke iedere toenadering van die "service" af te slaan, want duizenden dollars heb ik absoluut niet, ik kan nauwelijks rondkomen van het minimum salaris, dat ik krijg!

Weken later, ik ben het voorval allang vergeten, belt er iemand van Great Expectations me op op mijn werk. Ik heb het zover weggestopt, dat ik geen idee heb, waar ze over praat. Ze heeft het over mijn "profile" en op ons werk hebben we ook "profiles" voor klanten, dus ik reageer heel verward. De vrouw aan de andere kant van de lijn denkt volgens mij, dat ze een langzame van geest aan de lijn heeft, want ze begint heel rustig en gearticuleerd te praten. Dat maakt me razend en inmiddels herinner ik me ook de vragenlijst en de kosten, die daaraan verbonden zitten.

Lange persoonlijke telefoongesprekken kunnen niet tijdens werkuren, anderen zijn ervoor ontslagen. Dus gauw vertel ik mevrouw Great Expectations, dat ik er noch de tijd noch het geld voor over heb om aan hun service deel te nemen. Maar ze laat zich niet afpoeieren en mijn baas staat achter mij mee te luisteren. De enige manier, waarop ik van haar af kan komen, is door een afspraak te maken. Vooruit, dan, donderdagavond om 7 uur mag er iemand bij mijn ouders langs komen. Mijn baas loopt weg, ik kan weer zijn tientallen telefoontjes, die wachten, opnemen. Dit bedrijf heeft chronisch te weinig medewerk(st)ers, geen wonder, want een lunchpauze is er niet, we moeten dan doorwerken met een stuk pizza op ons bureau. Om zes uur is de dag niet klaar, dan moeten we nog "opruimen" (d.w.z. reserveringen bevestigen), wat we tussen de tientallen telefoontjes niet konden doen. Pas om een uur of tien 's avonds kunnen we weg. Pas later leer ik, dat dit een zogenaamde "sweatshop" is, toen wist ik niet beter, dan dat dit werken in de Verenigde Staten betekende (en voor velen betekent het dat ook, nog steeds).

Donderdagavond komt plotseling en ik neem me voor meteen om de prijs van dit alles te vragen. John, van Great Expectations, arriveert klokslag 7 uur bij het huis van mijn ouders. We hebben allemaal al gegeten, ik ben voor de gelegenheid vroeg van mijn werk vertrokken, want ik wil mijn ouders niet met dit alles opzadelen.

John stelt zich voor en begint een heel verhaal, wat uitmondt in de belofte, dat ik met Thanksgiving mijn aanstaande man aan tafel zal hebben. Wat? Ik ben helemaal niet uit op een "aanstaande man", laat staan met Thanksgiving (twee maanden later). Mijn tegenvraag is: "Hoeveel gaat me dit kosten?".
Daar antwoordt John liever nog niet op (maar ik wil het weten!). Hij gaat verder met alle loftuitingen over Great Expectations, ze hebben doktoren, advokaten en andere professionelen als lid, die geen tijd hebben om vrouwen te ontmoeten, omdat hun werk zo druk is ("join the club", denk ik, al verdien ik geen honderdduizenden dollars zoals die professionelen). Ik zit er skeptisch bij en blijf om de prijs vragen. Eindelijk, rond 9 uur, noemt John de prijs: $2000. Precies wat ik verwacht, te duur, nee, veel te duur voor mij.

Rustig vertel ik hem, dat ik $9.000 per jaar verdien en dat dat niets overlaat voor zijn service. Maar het doet hem niets. Hij zal zijn baas wel bellen en die kan vast een betere prijs geven. Zucht! Iedere vijf minuten belt hij met de telefoon van mijn ouders (lokaal telefoneren is hier gelukkig gratis) zijn baas, iedere vijf minuten haalt die $50 van de prijs.
Het is een vermoeiend gedoe en uiteindelijk hebben mijn ouders genoeg van die vreemdeling in hun huis. Het is bijna elf uur en de prijs is nu $1000.
Nog steeds ver boven wat ik me kan veroorloven, maar mijn vader wil, dat ik John de deur uit werk. Great Expectations wint, zoveel jaren later nog, de prijs voor de meest volhardende verkoper! Ik schrijf met angst en beven een cheque uit voor $1000, wetend, dat ik drie dagen heb om die cheque te annuleren. John vertrekt triomfantelijk.

Heel bezorgd, omdat ik geld heb uitgegeven, dat ik niet heb, ga ik naar bed.
Ik doe geen oog dicht en 's ochtends bel ik klokslag negen uur Great Expectations om ze te vertellen, dat ik de cheque wil annuleren. Dat kan niet over de telefoon, wordt me vriendelijk door de dame aan de andere kant van de lijn verteld (het maakt niet uit hoe boos je wordt bij dit bedrijf, iedereen blijft even (irritant) vriendelijk!), u moet daarvoor naar ons hoofdkantoor in Georgetown komen.

Wat een gedoe en dat allemaal om iets, dat ik niet nodig heb! Mijn moeder biedt aan mee te gaan en ik neem dat aanbod dankbaar aan, want je hebt duidelijk ammunitie nodig om deze mensen van je af te slaan! We komen in Georgetown aan en het kantoor ziet er erg mooi uit, als een bibliotheek eigenlijk. Aan de ene kant zie je de mannen en hun persoonlijke beschrijvingen, aan de andere kant de vrouwen. Alles is met eikenhout bekleed en er is een videokamer, waar je de video's van mogelijke aanbid(st)ders kunt bekijken.

Mijn moeder en ik worden een klein kamertje binnen geloodst. Het enige waar ik aan kan denken is mijn $1000 cheque, die ik me absoluut niet kan veroorloven. Mijn moeder ziet al die dingen, die ik hierboven beschreef.
Zij vindt het wel een avontuur, een oudere man vraagt haar of zij ook lid is en we moeten nog jaren horen, hoe iemand haar wel zag zitten. Maar ik wil mijn $1000 terug!

Na lang wachten komt er eindelijk iemand om te vragen, of ik serieus mijn $1000 terug wil. Ja!! Die wil ik serieus terug! Maar hoeveel zou ik dan willen betalen voor een lidmaatschap bij deze prachtige club? En inderdaad zie ik nu ook, dat het allemaal wel erg mooi is. Mijn brein werkt koortsachtig, wat kan ik me veroorloven? Ik denk aan een lidmaatschap bij een sportschool en zeg "$300". De dame verbleekt (of is dat mijn
verbeelding?) en zegt, dat ze zo terug komt.

Mijn moeder is intussen verliefd op deze bibliotheek van beschikbare mannen en vrouwen. Ik deel haar gevoelens niet, want $1000 is serieus veel geld
voor mij en het is nog steeds niet officieel geannuleerd! Eindelijk komt
er weer iemand anders van het sales team, zoals ze zichzelf voorstellen, die mijn $300 voorstel (deed ik dat?) goedkeurt. Voor een jaar ben ik nu voor $300 lid van Great Expectations. Ik weet niet of ik blij moet zijn, hoewel Mr. Sales Team doet alsof ik de loterij heb gewonnen. Voor die $300 krijg ik ook nog een gratis video taping en foto sessie.

De foto sessie is leuk en er komen goede foto's uit. Ik ben niet zo blij met mijn video, maar we krijgen maar een kans, dus zo moet het maar zijn.
Mijn moeder vooral spoort me eindeloos aan om toch naar Georgetown te gaan.
Er zijn sociale aangelegenheden, zoals een diner op een boot op de Potomac en ik krijg heel wat "aanvragen". De service is erg netjes met privacy, iedereen heeft een nummer en een voornaam en als je iemand aanvraagt, die "ja" zegt, krijg je het telefoonnummer van die persoon.

Een tijd lang ga ik met een Amerikaan uit, die Nederlandse ouders heeft, zijn naam is Pieter. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar de echte vonk is er niet. Ene "Clay" blijft mij maar aanvragen en uiteindelijk voel ik me genoodzaakt hem een vriendelijke brief te schrijven, waarom ik hem niet zie zitten. Ik krijg genoeg aanvragen, maar als ik dan naar de video's ga kijken (mijn ervaring is nu, dat video alles zegt, foto's niets!) blijken het niet bepaald mensen, waar ik ook maar iets mee gemeen heb.

Zo langzamerhand (Thanksgiving is allang weer voorbij, John had het niet bij het rechte eind) begin ik me te ergeren aan dit hele gebeuren. Maar het is mijn moeder, die me zegt, dat ik $300 heb uitgegeven en die moet ik tot het einde gebruiken. Zij gaat maar weer eens mee. We bekijken boeken (zoals in de bibliotheek) met mannen en haar oog valt op Rick (nummer 1721). Hij lacht zo guitig, vindt ze en ik moet toegeven, dat hij er erg leuk uitziet.
Dus vraag ik hem aan (de eerste aanvraag, die ik doe).

Een week later valt er een kaart in onze brievenbus, Rick heeft geen interesse in mij. Nou ja, ik vond hem leuk, maar kan ook zonder. Maar tot mijn verbazing komt er een week of wat later nog een kaart, weer van Rick (naar mijn idee dezelfde) die mij graag zou ontmoeten. Nu ben ik verward en ga terug naar Georgetown om de boeken nog eens na te kijken. Het blijkt, dat Rick 1721 en Rick 1720 (die ik absoluut niet leuk zou vinden!) vlak naast elkaar staan. Of ik heb het verkeerde nummer doorgegeven, of de centrale heeft het verkeerde nummer ingetoetst, ik ben in ieder geval blij, dat hij ook "nee" zei!!

Op het verzoek van Rick 1721 zeg ik "Ja" en krijg zijn telefoon nummer.
Oei, spannend! Ik heb nog nooit een man zomaar opgebeld, maar op 7 februari
1987 doe ik dat wel. Ik krijg Rick meteen aan de lijn, hij is net terug van een ski trip naar Vermont. We kletsen tot diep in de nacht en er is zeker een connectie. We spreken af om op 9 februari naar de film te gaan. Die date is zo succesvol, dat we elkaar meteen trouw zweren (love at first sight?).

Later bleek, dat Rick mij al verscheidene keren had aangevraagd, maar dat ik telkens geblokkeerd stond (omdat iemand anders mij had aangevraagd). Zo hebben wij elkaar aangevraagd! Toeval?

Na bijna 19 jaar samen kan ik alleen maar zeggen, dat dat geen verkeerde beslissing was. We zijn elkaars beste vrienden, hij is mijn steun door alle pijnen en moeilijkheden, die mijn fibromyalgie met zich meebrengt. Ik ben er om voor de kinderen en het huis te zorgen tijdens zijn vele reizen. Ik kan me geen betere partner voorstellen dan Rick, iedere dag realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben met hem. Op 27 augustus 1987 verloofden wij ons en op 20 augustus 1988 zijn we getrouwd. We zijn tot vandaag elkaars beste vrienden.

Tot dusver deze reis in het verleden. Een emaillijst zette me tot deze terugblik aan. Onze reis morgen is maar een aantal uren weg, in minder dan 48 uur zullen we op Nederlandse bodem staan. Vreemd! Tot over een week!

posted by Kasaka @ 9:50 PM   ---

|

Van zomer naar winter

Kleine tornado's van bladeren vliegen ons om de oren als we naar school wandelen. De bergen (soms zo hoog als Saskia!) bladeren langs de weg slinken flink in de straffe wind. Ik heb medelijden met al die mensen, die dit weekend geharkt en geblazen hebben en nu al hun werk terug hun tuin in geblazen krijgen. Het geeft het geheel wel een heel herfstachtig gevoel, al doet de temperatuur niet mee, nu al, om kwart over acht, is het 18 graden.

Saskia is keurig in een zwarte velours broek en zwart t-shirt gekleed en loopt zich de hele weg druk te maken, dat zij vast het netst gekleed is voor het schoolreisje naar het Kennedy Center (ze luisteren daar naar een concert). We zien een stel andere vierde klassers, een aantal meisjes dragen een rok, maar volgens Saskia is haar kleding nog steeds te netjes. Haar idee van "netjes" is een paar jeans met een t-shirt, dus natuurlijk voelt ze zich nu flink opgedirkt.

Na een snelle kus op haar voorhoofd en een wens voor een leuk schoolreisje loop ik door, verder delibereren heeft geen nut. Ik heb me veel te warm aangekleed! De wild overdrijvende donkere wolken doen koud aan, maar in werkelijkheid is het vochtig warm. Mijn trui is te veel en ik doe hem af, zodat ik op 16 november in een mouwloos shirtje loop!

Ook voor hier is dit weer ongewoon en deze warmte, die vanmiddag tot bijna 25 graden oploopt, wordt vrijwel altijd gevolgd door zwaar weer, waarna het veel kouder wordt. Ten westen van ons zijn gisteren al zware tornado's geweest.

Christine belt, dat het misschien maar beter is, als we nu gaan lopen, in plaats van tot de lunchtijd te wachten, het ziet er zo dreigend uit. We doen een ren-loop routine en met de wind en de heuvels is het een flinke uitdaging. Het is inmiddels 23 graden en het ziet eruit alsof het ieder moment ernstig gaat donderen!

Op mijn terugweg stop ik bij Giant, waar ik allerlei lekkernijen door Nederlanders aangevraagd koop. Ik vind het altijd grappig om te zien, wat er zoal gevraagd wordt:
Oreo koekjes, BBQ sauce, Hickory Smoke sauce, blue cheese dressing, Italian dressing, Poptarts en meer. Het is wel goed, want zo hebben we op de heenweg al spullen, die er uit gaan, dus dat maakt plaats voor lekkernijen om mee terug te nemen.

Na een snelle douche en lunch ga ik maar weer eens richting Tysons Corner. We hebben nog een aantal dingen nodig: stekkers, die van 110 naar 220 volt gaan bijvoorbeeld. Die vind ik bij Radio Shack, helaas wel in een heel pak met stekkers, dus nu kunnen we ook naar Australie en Engeland. Waarom moeten al die plaatsen toch andere stekkers hebben?

Mijn ouders zijn op 19 november 45 jaar getrouwd en Rick wordt op de 20e 46 (de arme ziel moet dat met mijn familie vieren), dus ik koop een leuke kaart voor hen bij Hallmark.

Verder zoek ik de mall af naar Livestrong armbanden, maar die zijn nergens meer te vinden. Bij Build A Bear vind ik wel een nieuw (en naar mijn mening mooi) alternatief, de "Hugs for Hope" armband, waarvan de opbrengsten naar slachtoffers van orkaan Katrina gaan.

Het is best leuk zo op jacht te gaan naar spulletjes. Omdat we zeven uur in een vliegtuig zullen zitten en ik betwijfel of er iemand zal slapen, koop ik bij Barnes and Noble ook nog maar een paar puzzelboekjes van Sudoku voor kinderen.

Op mijn weg naar de uitgang probeer ik nog een paar laarzen, maar ze zijn te stijf, dus ik doe het maar met het paar, dat ik al heb.

Om twee uur heb ik een afspraak om mijn nagels te laten doen. Gewoonlijk is het tien minuten rijden van de mall naar de salon, maar ik moet niet op "gewoonlijk" rekenen. Het verkeer staat vast en ik kruip een afrit vooruit. Gelukkig hoef ik maar die ene afrit!

Mijn nagels zien er weer tip top uit en ik haast me naar huis, want de lucht blijft er heel erg dreigend uitzien. Verbazingwekkend genoeg is het nog steeds droog, maar zodra ik thuis ben breekt de zondvloed los. Goddank geen ernstig onweer of tornado, maar fikse regen. Saskia heeft geen jas of paraplu mee, dus ik rij gauw naar haar school. Ze belt me op mijn mobieltje om te vragen of ik kom, dus ik kan haar instrueren me bij de hoofdingang te ontmoeten.

Honderd andere ouders staan al in de rij om hun kinderen op te halen en als ik er langs loop zie ik tientallen kinderen in het bushokje gestouwd. Ik parkeer gauw mijn auto net iets voorbij de school en in de paar minuten, dat ik naar de school moet lopen, is mijn broek, ondanks paraplu en regenjas, kleddernat! En het is koud! Heel wat anders, dan vanochtend!

Als Saskia naar buiten komt is het even droog, maar de temperatuur is binnen het halve uur van 23 naar 13 graden gedaald, dat is even een overgang! Als er hier een warmte- of een koufront langs komt is het interessant. Zo was het om half vier in Fort Belvoir 71 graden (ongeveer 22 graden C) en bij Reagan National Airport, minder dan 15 kilometer verderop, 56 (ongeveer 12 graden C)! Schreef ik gisteren nog over de Indian Summer, morgen is die voorbij, de temperaturen zullen ver onder het gemiddelde blijven en 's nachts zal het flink vriezen. Misschien een goede opwarming (mooie woordspeling) voor Nederland!

posted by Kasaka @ 5:12 PM   ---

|

Pride and Prejudice

Van warm weer naar warmer weer, het lijkt niet op te houden! Ik ben nog nooit zoveel buiten geweest tijdens de herfst. Dit weer, de nog steeds zo mooi gekleurde blaadjes, de Indian Summer duurt maar voort en ik word naar buiten getrokken!

Het plan voor vanochtend was om rond het Burke Meer te gaan rennen samen met Kirsten. Helaas belt zij om negen uur op, dat haar oudste zoon zijn been zondag met baseball ernstig heeft verwond en dat hij vandaag naar de orthopeed moet daarvoor. We besluiten dus niet helemaal naar het meer te rijden, maar hier in de buurt te rennen. Zo krijgen we toch een goede workout, want de heuvels hier zijn niet mis!

Om een uur heb ik een afspraak met mijn kapster. Die is nog steeds hard bezig haar salon in te richten en hoopt op 9 december officieel open te gaan. Gelukkig kan ik intussen nog wel terecht, want ik moet natuurlijk met nette haren in Nederland verschijnen! Mijn kapster is Libanese en ze biedt altijd de lekkerste koekjes aan. Dit keer zijn het stukjes baklava, zo lekker heb ik ze nog nooit geproefd!

Als de dames uit school zijn gaan we met zijn drieen naar de mall. Saskia moet nog steeds een net topje voor haar schoolreisje morgen vinden en Katja heeft nauwelijks kleding met lange mouwen. Voor Saskia slagen we eindelijk bij Limited Too en voor Katja bij Pacific Sunwear. Verder lopen we nog wat winkels af op zoek naar sommige wensen, die ons vanuit Nederland bereikt hebben. We slagen redelijk, sommige dingen zijn niet meer voorradig, helaas.

Vanavond is het mijn date avond met Rick en hij is verschrikkelijk lief, want hij stelt de "chick flick" "Pride and Prejudice" voor, die nu eindelijk hier in de bioscoop draait.

Voordat de film begint gaan we een hapje eten bij Coastal Flats. Ik bestel hun voortreffelijke tonijn salade, met bijna rauwe sushi tonijn en Rick een steak met een kleine crabcake. Ricks steak komt niet "medium rare", maar "medium" (meer doorbakken) en voor de verandering maakt hij de serveerster daarop attent. We hebben haast om naar de film te gaan, dus het aanbod van een nieuwe steak slaat hij af. Hij zegt haar, dat het verder niet uitmaakt, de steak smaakt nog steeds goed.

Even later staat er een manager aan onze tafel, die zich uitbundig verontschuldigd voor het gedane leed (Rick luistert er met grote ogen naar, hij klaagt nooit en kijk nu eens naar het resultaat!). Een paar minuten later keert ze terug met een tegoed bon van maar liefs $50! En dat niet alleen, Ricks steak wordt van de rekening gehaald. Dat is nog eens service, zeg!

De film is precies wat ik ervan gehoopt had: lekker romantisch. Ik merk aan Rick, dat hij het wel echt een vrouwenfilm vindt, maar ach, hij vindt het al gezellig zo samen uit.

posted by Kasaka @ 11:02 PM   ---

|

Voorbereidingen

Op iedere mooie dag, die ons deze herfst gegund is (en er zijn er heel wat!), denk ik, dat het de laatste is. En dus ben ik buiten als het maar enigszins kan. Christine arriveert vanochtend al om 9 uur, dus we lopen lekker vroeg, genietend van alle kleuren, die nog steeds aan de bomen zitten!

Bij thuiskomst ga ik door met voorbereidingen voor de reis. De krant moet nog worden afgezegd, dat kan automatisch via de telefoon. Ik besluit vrijgevig te zijn en het geld, dat we besparen aan de scholen te geven voor kranten voor leerlingen en leraren. Ik steek een geel "Stop Mail" papier in onze brievenbus, zodat de postbode weet onze post volgende week vast te houden.

Katja is vandaag ziek thuisgebleven en dat betekent, dat ze te laat is met het inleveren van de brief, die haar afwezigheid volgende week aankondigt. Ik email me suf met counselors, leraren en attendance officers (de high school heeft mensen in dienst, die zich enkel bezig houden met absenties en verzuim). Gelukkig lijkt het allemaal goed te komen, de leraren emailen vriendelijk terug en Katja heeft nog helemaal geen school gemist dit jaar, dus iedereen is van goede wil.

Saskia komt zoals altijd op maandag vroeg uit school en zij heeft nette kleding nodig voor haar schoolreisje op woensdag naar het Kennedy Center. We gaan naar de Red Apple in Oakton, maar dat is allemaal tuttig spul. Dan proberen we Target, waar ik ook maar gelijk paraplu's koop voor in Nederland (hopend, dat dat de regen zal weghouden) en zoek naar een dressing, die kennelijk niet in dit gebied te koop is.

Saskia vindt ook bij Target geen leuke shirts, wel een broekrok. De kleding daar is onvoorstelbaar goedkoop! Volgende stop: Kohl's. Ook hier wordt alles afgekeurd en ik begin me te ergeren. We hebben tenslotte niet alle tijd! Bij Old Navy vindt ze wel een leuk t-shirt, maar het is te klein. We besluiten dus maar morgen naar Tyson's Corner te gaan.

Bij Ritz Camera haal ik gauw even een extra batterij voor mijn fototoestel. Op de terugweg tank ik met mijn Speed Pass bij Exxon (de Amerikaanse Esso) voor $2,33 per gallon, niet het goedkoopst hier in de buurt, maar ik heb haast!

Onderweg naar huis moet ik nog een aantal keren stoppen voor een schoolbus. Als die hun stop bord en flitsende rode lichten uitsteken moet je als automobilist stoppen, ook al zijn er extra banen. Doe je dat niet, dan krijg je subiet een fikse boete! Als je haast hebt zijn die bussen op je weg flink irritant. En haast heb ik!

Net op tijd haal ik Katja op, die zich alweer een stuk beter voelt, gelukkig, voor haar kappersafspraak. Ik ben doodmoe opeens, dus ik ga gewoon een Sudoku puzzel zitten maken, terwijl zij geknipt wordt. Poeh, zeg, wat een geren en gevlieg!

Saskia en ik horen op de radio, dat New Jersey een nieuwe slogan zoekt. Iedere staat heeft allerlei symbolen: staatsvogel (Cardinal in Virginia), staatsbloem (Dogwood in Virginia), staatsboom (Dogwood nogmaals), staatsliedje, staatsbijnaam enz. enz. De slogan is daar een deel van, sommige staten hebben een slogan voor tientallen jaren, anderen veranderen iedere zoveel jaar. Virginia's oude slogan "Virginia is for Lovers" wordt nog gebruikt, maar de nieuwste (en ik vind heel goede) is "Meet Virginia, she's a natural beauty".

New Jersey heeft meer moeite, want de staat staat bekend om zijn criminelen, het gokken (Atlantic City), het gebrek aan natuurlijk schoon en de onbehouwen houding van de bevolking. Let wel, dit is niet mijn persoonlijke mening, maar generalisaties, die de staat probeert tegen te gaan. Ik ben benieuwd wat eruit komt. De bijnaam "The Garden State" past naar mijn mening helemaal niet, dus of de slogan dat wel zal doen? De staat heeft genoeg gaande voor zichzelf, een stel heel goede universiteiten, een mooie kust en veel meer, ik ben benieuwd.

posted by Kasaka @ 5:39 PM   ---

|

Vroege Thanksgiving

Het is licht buiten, ik open mijn ogen en kijk op mijn wekkerradio. Half negen, zegt die. Bah, al zo laat, denk ik! Ik luister naar de slagen van de grootvaderklok en die slaan ook doem, opstaan, dus! Ik sleep mezelf uit mijn bed, Rick is nog volop in ruste, maar ik heb Christine beloofd te gaan lopen.

Beneden zet ik koffie en ga zoals altijd mijn email en de fora lezen. Dan kijk ik naar de klok op mijn computer: 8:15! Ik ben een uur eerder opgestaan, dan ik wilde! Ik moet die klokradio veranderen!

Dit was de laatste keer in een paar weken, dat ik echt had kunnen uitslapen, maar ik schuif die gedachte gauw opzij. Ik maak van de tijd gebruik om een grotere auto te huren in Nederland via Kemwel, een reservering voor een rijsttafel te maken voor een van de avonden en ons hotel voor de laatste avond te bevestigen. Het lukt allemaal prima, ik cancel de reservering met Avis, want die auto is gewoon te klein voor ons. Mijn vader is helemaal jaloers op de lage prijs, die wij van Kemwel krijgen. Het is echt een hele organisatie, zo'n weekje Nederland!

Christine en ik lopen naar Wegmans door het heerlijke weer. Ik loop notabene met een t-shirt zonder mouwen op 13 november! We drinken een lekkere iced cafe latte bij hun coffee shop (het is te warm voor een gewone latte) en kopen een paar benodigdheden. Bij elkaar is het zes mijl lopen en een leuke wandeling.

Omdat hij nu voor het tweede jaar achter elkaar zijn Thanksgiving maaltijd moet missen, heeft Rick besloten er vandaag een te koken. Hij bereidt een 17-pond (Amerikaanse, dat wel) kalkoen, aardappelpuree, boontjes, spinazie, zoete aardappels met marshmallows en toe pompoen pie. Alle kinderen hebben met het voorbereiden geholpen en mijn vader komt helpen met opeten.

Katja maakt de puree

Voor we aan het eten beginnen, zeggen we allemaal, waar we dankbaar voor zijn. Dit is een Thanksgiving traditie en de antwoorden van de kinderen zijn altijd leuk. Zo is Kai dankbaar voor zijn slang, Saskia voor het lekkere eten en Katja, dat mijn vader erbij was. Mijn vader zegt, dat hij dankbaar is dat al onze kinderen het zo goed doen op school (ik ook!), Rick is dankbaar voor ons leven (hee, my line!) en ik ben dankbaar, dat mijn vader hierbij is en dat we zo samen een volle, rijke maaltijd kunnen nuttigen met alle narigheden in deze wereld.

Het wordt een heerlijke maaltijd! Voor we de pompoen pie eten kijken we de football wedstrijd van de Redskins tegen de Buccaneers. Het is heel spannend en helaas verliezen de Redskins op het laatste moment met een punt!! What a bummer, zoals we hier zeggen!

Saskia helpt pompoen pie maken

De pompoen pie is erg lekker, de verse slagroom ook (die Kai geklopt heeft, maar hij wilde niet op de foto). Desperate Housewives rondt de leuke avond af en we bereiden ons voor op de week (helaas is Katja ziek, even heel hard hopen, dat de rest van de familie dat niet wordt, ik heb iedereen aan de echinacea!).

posted by Kasaka @ 8:53 PM   ---

|

Haring- en Palingavond

Mijn eerste gang 's ochtends, nadat ik koffie heb gepakt, is de computer. Vanochtend word ik weer getroffen hoe het internet de wereld kleiner maakt en het medeleven groter. Er ligt een kort berichtje in mijn inbox, waarin een emaillijstgenote vertelt, dat haar babietje in de buik gestorven is. Ze was vrijdag uitgerekend. Vandaag zal het kindje geboren worden. Wat een verdriet en hoe hartverwarmend hoe de hele emaillijst meteen in actie komt. Er zal geld worden ingezameld en de berichtjes van steun vliegen binnen. Ik blijf er de hele dag aan denken en knuffel de kinderen nog eens extra. Wat is leven toch teer.

Christine komt voor een lange wandeling in het park. Heerlijk, die boslucht en het wordt vandaag alweer bijna twintig graden! Het kan niet op!

Omdat ik nog wat spulletjes om mee naar Nederland te nemen wil kopen ga ik naar Fair Oaks Mall. Hier koop ik ook gelijk een paar kleinigheden voor de kinderen, want die mogen vanavond hun schoen zetten. De mall is al helemaal mooi versierd voor Kerst.

Rick neemt Saskia en een vriendinnetje mee naar Chicken Little, ik ga liever buiten in de zon zitten lezen, dan me in een bioscoop op te sluiten. Katja heeft een verjaarsfeest van haar vriend JB en belt vanuit de limousine (!), die hen naar Dave and Buster's brengt. Dat is nog eens een luxe feestje!

Rond vijf uur komt mijn vader en rijden we met zijn vijven (Katja is nog niet terug) naar de Nederlandse ambassade in Washington. Hier wordt vanavond de jaarlijkse haring- en palingavond gehouden en dat laten wij natuurlijk niet voorbijgaan, ook al kunnen we over een week zoveel haring en paling eten als we maar willen.

In klederdracht wordt de vis aan ons verstrekt vanuit een heuse viskar

Het is een druk bezochte avond, maar ik vind het altijd jammer, dat mensen zo klieken. Het is moeilijk even een gesprek aan te gaan en iemand te leren kennen. Ik zie Frederique, die in Vienna woonde, maar vijf jaar geleden weg is verhuisd en maak even een praatje met haar, maar van harte gaat het niet.

We eten dus met zijn vijven de haringen en palingen en dat is ook gezellig. Wat ik wel heel erg leuk vind, is dat er opeens een man op mij afkomt, die me vraagt of ik Petra ben. Ja, dat ben ik, antwoord ik verbaasd. Het blijkt Guus Bosman te zijn, met wie ik af en toe correspondeer en die in Arlington woont. Leuk om hem in levende lijve te ontmoeten!

Een haring gaat er toch altijd goed in!

Na zo'n anderhalf uur houden we het wel voor gezien en rijden terug naar huis. Mijn vader drinkt nog een wijntje mee en vertrekt dan ook.

We hebben vandaag een klein stukje van de aankomst van Sinterklaas op BVN gezien. De kinderen zetten hun schoenen voor de haard en zingen het enige Sinterklaas liedje, dat ze kennen: "Sinterklaas Kapoentje". Sinterklaas was vast onder de indruk!

posted by Kasaka @ 1:34 PM   ---

|

Veteran's Day en Alexandria

Overal wapperen de Stars and Stripes vandaag, het is Veteran's Day. De Federale regering heeft vrij, maar verder merken we er niet veel van. De parades zijn het afgelopen weekend al gehouden.

Als ik Saskia naar school heb gebracht besluit ik de voortuin even bij te harken. Ik schuif de bergen met bladeren de goot in en kijk trots naar mijn groene gazon, dat er zo keurig bijligt in vergelijking met dat van de buren, dat nog bezaaid is. Even later hoor ik het gezoem van de enorme bladerenopzuigmachine van Vienna en zie, dat die net nu door onze cul de sac komt. Wahoo! Ben ik even blij, die blaadjes zijn permanent weg! Nu nog de drie miljoen uit de achtertuin wegwerken!

Om tien uur rijd ik bij Karin voor en samen met haar ouders rijden we naar Alexandria. Het is weer een prachtige dag, een beetje fris, maar met een knalblauwe lucht. Ik parkeer de auto onder City Hall en dan lopen we langs het gezellige winkelstraatje, King Street, naar de rivier.

Alexandria City Hall

Hier nemen we wat foto's met de boten en het water op de achtergrond. Daarna gaan we het winkeltje "Virginia Company" binnen, een zaak, die allerlei spullen uit deze omgeving heeft. Ik koop er een aantal cadeautjes om mee naar Nederland te nemen en de rest kijkt rond.

Dan lopen we verder langs de winkeltjes, kijken eventjes in een winkel met heel bijzonder handgemaakt meubilair (en duur!) en gaan The Christmas Attic binnen. Hier hebben ze heel bijzondere Kerstspulletjes en ik koop een vrolijk rendier voor in de Kerstboom voor mijn moeder.

Naast het nabij gelegen Carlyle House staan nog een paar vlammend oranje maples, waarvan we natuurlijk foto's moeten nemen.



Het Carlyle House

Inmiddels is het alweer twaalf uur, tijd voor de lunch dus. We lopen weer langs City Hall (het gemeentehuis) en Karins moeder merkt op, dat dit zo'n mooi gebouw is om in te trouwen. En dan realiseer ik me, dat dat ook een groot verschil is met Nederland: mensen trouwen hier niet op het gemeentehuis, maar meestal in de kerk en soms met een "Justice of the Peace" op een mooie romantische plek. Voor je trouwt moet je een marriage license halen bij het gerechtshof, maar verder wordt er niets in gemeentelijke gebouwen voltrokken.

We kiezen Gadsby's Tavern uit voor lunch, hier at George Washington ook en vierde er twee keer zijn verjaardag. Het gebouw is nog helemaal in de stijl van die tijd geschilderd en van binnen bekleed. Op de houten tafels staan tinnen borden en de serveersters zijn in Coloniale dracht gekleed. Het menu is erg lekker, het duurt even, voor we een keuze kunnen maken.


Karin en ik bestellen hetzelfde, Virginia Peanut soep en een sandwich met gerookte zalm en bacon. Het smaakt voortreffelijk! Ook de gerechten, die Karins ouders hebben gekozen zijn volgens hen erg lekker. Karins moeder heeft gebakken kabeljauw besteld en krijgt me toch een bord voorgezet! Daar zouden drie mensen wel van kunnen eten! Het wordt een gezellige lunch en daarna is het alweer tijd om terug te rijden.

Dit keer neem ik een binnendoor weg, door Alexandria en Annandale, zodat ze wat meer van deze omgeving te zien krijgen, dan de snelweg. In Fairfax wijs ik ze de moderne Katholieke kerk, waar Rick en ik getrouwd zijn, aan en om half drie zijn we weer thuis.

Saskia heeft vanavond een logeerpartij verjaardagsfeestje bij een vriendinnetje en Katja eet bij haar vriendje, dus hebben Rick en ik alweer alleen Kai thuis. We besluiten bij het Aziatische restaurant Sweet Ginger te gaan eten en delen een aantal van hun bijzondere sushi rolls. Het weekend is begonnen!

posted by Kasaka @ 2:57 PM   ---

|

"It's raining leaves, Hallelujah!"

And the trees are thrashing thrusterly
And the leaves are rustling gusterly
So it's rather safe to say
That it seems that it may turn out to be
It feels that it will undoubteadly
Looks like a rather blustery day today"
Winnie the Pooh, 1968

Bij het openen van de lamellen moest ik meteen aan deze liedjes denken! Gistermiddag nog was ons gazon schoongeblazen en alle blaadjes netjes in plastic zakken gestopt door de buurt tuinman (die we allemaal gezamenlijk hebben ingehuurd). Ik kijk door het raam naar beneden en wat ik zie is geel, geel en nog eens geel! Het heeft vannacht flink gewaaid en dat doet het nog en er is geen grasspriet meer te bekennen! De bomen zijn een stuk kaler, maar nog lang niet kaal, wat wel laat zien hoeveel bladeren er aan deze hoge bomen zitten!

Zoals iedere ochtend probeer ik te bepalen, hoe ik mijn oefening van de dag ga krijgen. Ik leg Rick de keuzes voor: de voortuin harken of een fietstocht. Bij het eerste voorstel ligt hij dubbel. Volgens hem wordt ieder blaadje dat ik de goot in hark meteen weer teruggeblazen. Dus besluit ik te gaan fietsen.

Mijn fiets heeft net een "tune up" (beurt) gehad bij Performance Bicycles. De rem zou niet meer moeten piepen, maar dat doet hij wel. Mijn mijlencounter zou moeten werken, maar dat doet hij niet. Ik vraag me af, wat ze dan wel gedaan hebben!

Op de heenweg heb ik flinke tegenwind, ik moet vaak rechtop gaan staan om de heuvels op te komen, zelfs met de laagste versnelling! Ik rijd vier mijl op het W&OD pad, de herfstkleuren zijn er nog, maar duidelijk aan het einde. Er zijn een paar mede-fietsers en een enkele jogger, maar druk is het niet. Bij mijl 15,5 keer ik om, hierna wordt het wel erg afgelegen en met zo weinig mensen op het pad voel ik me dan niet veilig. De terugweg is veel makkelijker, ondanks dat het heuvel op is.

Als ik dichter bij Vienna kom begint mijn ketting raar te doen. Als ik terugschakel kom ik vast te zitten. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Die tune up heeft alles alleen maar erger gemaakt!

Omdat ik vrij dicht bij Karins huis ben en toch al wilde gaan kijken of ze de van, die ze dit weekend op het oog hadden, gekocht hebben, besluit ik daarheen te lopen. Op hun oprit zie ik de mooie nieuwe 2002 Toyota van staan, een heel mooie donkerblauwe.

Als ik aan de deur bel is er geen gehoor, maar er komt een zeer Nederlands uitziende meneer de hoek om lopen en ik zeg automatisch "Goedemorgen". Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor als Karins vader. Hij vraagt me binnen te komen, ik voel me een beetje te veel, maar dat gaat al gauw weg als ik de hartelijkheid van Karins ouders ervaar!

Het voelt een beetje als thuiskomen, alsof ik deze mensen al jaren ken, een heel bijzondere ervaring. Het voelt net zo als we vroeger bij mijn opa en oma op bezoek gingen. Ik krijg eerst een glas water (dorstig na al het fietsen) en daarna zet haar moeder een heerlijke kop koffie.

Als Karin na een uurtje thuiskomt voel ik me helemaal thuis bij haar ouders. Wat een gave hebben die mensen! Ik benijd Karin erg met zulke lieve ouders!

Karin heeft intussen haar rijbewijs en laat trots het credit card formaat document met leuke foto zien. Ze vertelt hoe ze wat nerveus was tijdens het theorie examen, maar het praktijk examen was een fluitje van een cent. Hopelijk is wat ik heb gehoord waar, dat kinderen, die nog nooit een rijbewijs hebben gehad, een moeilijker examen krijgen!

We kletsen nog gezellig aan de keukentafel als mijn mobieltje gaat. Het is Katja, ze voelt zich niet lekker, misselijk en wil, dat ik haar op kom halen. Karin biedt aan de fiets in hun van te laden en haar op te halen. Ik ben daar natuurlijk heel dankbaar voor, want met een kapotte fiets de twee mijl lopen en dan nog ophalen zou natuurlijk veel langer duren!

Katja is duidelijk overmoe. Ik geef haar thuis wat kippenbouillon en toast en stuur haar dan naar bed. Ze heeft de afgelopen weken te veel hooi op haar vork genomen en moet even "rechargen". Als ik haar om half vier wakker maak voelt ze zich een stuk beter.

Voor mij is dit toch wel een "pijn" dag. Ik werd er al wakker mee, maar zelfs met het fietsen gaat het niet weg, nek- en schouderpijn en algehele malaise. Ik gun mezelf dus ook de nodige rust vanmiddag, ik moet toch "oppassen", ha ha.

In de crockpot maak ik tuna noodle casserole, een echt "comfort food": pasta, tonijn, erwtjes en room saus. Het gaat er goed in! Hieronder het recept voor de liefheb(st)bers (ik serveer met salade en stokbrood):
Tuna Casserole

1/2 cup chopped onion
2-10 oz cans cream of chicken soup
1 cup milk
10 oz frozen peas
8 oz uncooked medium egg noodles
2-6 1/2 oz cans flaked tuna

Sprinkle onion in crockpot. Mix soup and milk in large bowl. Add peas, noodles and tuna. Stir well. Turn into crockpot. Cover ans cook on Low for 6-8 hours or High for 2 1/2 to 3 hours. Stir before serving.

posted by Kasaka @ 9:36 PM   ---

|

Een gewone schooldag

Na alle leuke dingen, die we dit weekend gedaan hebben, is het weer moeilijk vandaag een "gewone" dag te beginnen. Vooral Katja heeft moeite met opstaan na alle late avonden de afgelopen weken. Ik zeg haar vanavond vroeg naar bed te gaan, want ze heeft haar slaap hard nodig en ik wil niet, dat ze ziek wordt zo vlak voor een reis!

Saskia gaat huppelend naar school, gewapend met prints van de foto's, die we gisteren genomen hebben en een kleinigheidje van Luray Caverns voor haar juf. Wat een verschil met vorig jaar, toen we bijna dagelijks een huilend kind naar school brachten! Goddank!

Opeens heb ik enorme zin in om zuurkool voor het avondeten te maken. Ik heb een lekker crockpot recept van zuurkool met ananas, aardappelen en Poolse kielbasa worst. We zullen zien wie van het gezin dit lekker vindt, want het is alweer een tijd geleden, dat we zuurkool hadden. Op naar Safeway dus, waar ik ook meteen het Bunco "cadeautje" voor vanavond koop.

Het thema vanavond is "Baby, it's cold outside" en iedereen moet iets van rond de $3 meebrengen met dat thema. Ik kan me niets anders bedenken, dan Godiva poeder voor hete chocolademelk. Later blijkt, dat vrijwel iedereen zo gedacht heeft, dus de winnares gaat met een berg chocoladepoeders en thee naar huis. Beter dan andere maanden, want die dingen gaan tenminste op!

Na Safeway rijdt ik naar de andere kant van de parkeerplaats (die is zo groot, dat het tien minuten lopen is van Safeway naar Michael's!) om bij Michael's cadeautjes om mee naar Nederland te nemen te kopen. Ze hebben altijd van die leuke siervlaggen, die wij hier voor het huis en aan het deck hebben hangen.

Christine komt om half twaalf en we lopen 4,776 mijl (volgens deze site, super handig!) door het nog steeds prachtig gekleurde Vienna.

Thuis maak ik gauw een lekkere wrap voor ons klaar voor de lunch en dan vertrekt zij richting Wegmans. Voor mij roept het huishouden, want dat is de afgelopen vier dagen ernstig verwaarloosd!

Rick komt lekker vroeg thuis van zijn reis en de zuurkool wordt tot mijn verbazing heel goed ontvangen. Saskia, de moeilijke eetster hier, eet er zelfs twee porties van! Knock me over with a feather! Volgens mij heeft zij een heel pittige smaak!

De Bunco avond is zoals altijd erg gezellig. Iedere keer zijn er weer mensen, die ik nog niet ken, en zo ontstaan leuke gesprekken. Een vrouw vertelt, dat ze hun huis hier te koop hebben staan en naar hun tweede huis in een gehucht aan de kust van Virginia gaan verhuizen. De dichtstbijzijnde stad is Virginia Beach, 45 minuten verderop. Ik vraag haar, hoe ze dat vindt, want je hebt hier werkelijk alles en daar is een supermarkt, Food Lion! Ze zegt er zin in te hebben, in de rust van het buitenleven. Het zou mij veel te rustig zijn!

posted by Kasaka @ 7:58 AM   ---

|

Luray Grotten

Terwijl Saskia nog naast me snurkt ben ik om half zeven klaar wakker. Ik besluit toch verder te doezelen, want tenslotte moet ik morgen weer serieus om half zeven op en dan zul je zien, dat ik nauwelijks mijn bed uit kan komen! Wat is dat toch?

Eindelijk is de dag dan aangebroken, de bevrijding van eindeloze politieke telefoontjes: verkiezingsdag! Dat weerhoudt de Republikeinse partij er niet van mijn eerste kop koffie te onderbreken met een telefoontje om me aan deze heuglijke dag te herinneren. Nog geen vijf minuten later volgt de Democratische partij! Het is een wonder, dat Kai en Saskia doorslapen en ik zegen het feit, dat we het grootste gedeelte van de dag niet thuis zullen zijn. De inbreuk op onze rust door al die telefoontjes loopt werkelijk de spuigaten uit, ik heb het nog niet eerder zo erg meegemaakt.

Na een snel ontbijt stap ik op de fiets om naar Cedar Lane Elementary School te gaan en mij van mijn civiele taak te kwijten. Buiten worden me allerlei pamfletten aangereikt, die ik beleefd weiger. Ik ben meteen aan de beurt om te stemmen en de zeker 80-jarige mevrouw met de registratielijst vraagt me mijn adres om zeker te zijn, dat ik het ben. De Republikeinse "poll watcher" (hij heeft olifant op zijn sticker, dus ik neem tenminste aan, dat hij Republikeins is) achter haar kruist mijn naam van zijn lijstje. Hij weet niet voor wie ik ga stemmen, dus wat dat betekent is me een raadsel.

Ik geef mijn stemkaart aan de ook al heel oude meneer bij de stemmachine en vertel hem, dat ik die machine al vaker heb gebruikt. Ik tik de Democratische kandidaten aan en stem "Yes" voor de "School Bond" (geld om de scholen verder te verbeteren) en druk dan op de grote rode "VOTE" knop. Klaar, en nu maar hopen, dat het Democratische team Virginia verder mag regeren. Ik ben er een beetje bezorgd over. De campagne was erg negatief en ik weet niet of Tim Kaine dezelfde uitstraling heeft als Mark Warner, de tegenwoordige goeverneur. Traditioneel is Virginia een Republikeinse en conservatieve staat.

Tien minuten later ben ik weer thuis en bel Christine om te vragen of zij en Mallory zin hebben om mee te gaan naar Luray Caverns.

In de vierde klas leert Saskia alles over de staat Virginia en het eerste deel van deze "Social Studies" (zoals de combinatie aardrijkskunde en geschiedenis hier wordt genoemd) ging de afgelopen maanden over de geologische regio's van Virginia.

Gisteren viel het me bij haar klas op, dat ze kunstwerken hadden gemaakt over de Valley and Ridge regio, waar onder andere de Luray grotten liggen. Om dit alles meer te laten leven voor Saskia leek het me leuk om vandaag die grotten in het echt te gaan bekijken. Bij mijn voorstel om te gaan sprong Kai bijna letterlijk een gat in de lucht, hij is dol op grotten!

Christine en Mallory gaan ook graag mee, dus om half elf halen we hen op van huis. De rit naar Luray is zo'n anderhalf uur. Eerst rijden we de voorsteden van Washington uit en dan via dezelfde prachtige weg, die we donderdag naar het oosten reden, naar het westen richting Shenandoah National Park.

Met flinke haarspeldbochten windt de weg zich door de prachtige heuvels en bergen van het park. Ik vrees even, dat Saskia's autoziekte zal opspelen, maar zij en Mallory zingen vrolijke liedjes op de achterbank.

Plotseling zijn we uit de bergen in wat Saskia van haar lessen als "Valley and Ridge" kent. Het stadje Luray met zijn prachtige grotten ligt hier. Virginia heeft een uitgebreid grottensysteem in de Appalachen, waarvan er drie te bezoeken grotten binnen makkelijke rij afstand van ons liggen. De Luray grot is daarvan de grootste en ik vind hem erg mooi.

Als we in Luray aankomen is het lunchtijd. We besluiten voor we de grotten ingaan toch maar te eten. In dit gedeelte van Virginia is geen gourmet restaurant te bekennen, zelfs geen gezonde Subway, alles is "Fried dit" en "Fried dat", dus we kiezen uit armoede maar McDonald's.

Daar zijn we absoluut "anders" dan de rest van de clientele. Kai fluistert me in mijn oor, dat hij zich zo "stads" voelt hier. Waarom? Dat kunnen we geen van allen aangeven, maar we voelen de blikken. De stedelingen zijn uit voor een dagje "country". Het formaat van de meeste mensen is flink. Maar gezien de keuze van restaurants hier verbaast ons dat ook niet. Er is wel een enorm verschil tussen de stedelijke en landelijke gebieden! Maar McDonald's heeft heus gezonde keuzes nu. Christine en ik nemen een heel lekkere kip salade met vinaigrette.

We zijn net op tijd bij de grot om met de rondleiding van 13 uur mee te gaan. We dalen af in de grot en de gids vertelt ons, dat in ongeveer een uur anderhalve mijl zullen lopen. In die tijd komen we langs prachtige formaties van witte, rode en zwarte steen. We zien een "natuurlijk" orgel en horen een presentatie daarvan, heel erg mooi! Er worden hier huwelijken gesloten onder begeleiding van dit orgel van stalagtieten.

Een reflecterend meer in de grot


Saskia poseert trots om te laten zien dat ze er echt geweest is

De kinderen genieten! Kai vooral, hij wijst enthousiast dingen aan en hangt aan de woorden van de gids. We zien zogenaamde gordijnformaties, waarvan er een aantal zo dun is, dat ze transparant zijn. Een ervan ziet er als een keukendoek uit. En er zijn nog veel meer spectaculaire formaties.

De gordijnen formaties met de doorschijnende "theedoek"


Tegen het einde van de rondleiding bereiken we de wensbron. Ieder jaar worden de opbrengsten hiervan aan een goed doel gegeven. Het is een mooie bron en de gids vertelt, dat de laag munten op het moment al meer dan 60 cm diep is! In 2002 werd $167.000 opgehaald!

De wensbron, met alle munten

Als laatste zien we de formatie, die bekend staat als de spiegeleieren. Ze lijken inderdaad op twee gebakken eieren. Het uur gaat heel snel voorbij en voor we het weten staan we weer boven.

"Gebakken eieren"

Natuurlijk eindigt de rondleiding, zoals bij elke commerciele aangelegenheid hier in de VS, in de winkel. De kinderen kijken er rond en Saskia koopt een sleutelhanger van Luray Caverns met de voornaam van haar lerares. Zo kan ze laten zien, dat ze er vandaag was.

Buiten doen de kinderen met zijn drieen het grote labyrinth, terwijl Christine en ik buiten op een bankje koffie drinken. Het is alweer heerlijk weer en de mooi gekleurde heuvels op de achtergrond maken het geheel compleet.

Om half vier beginnen we aan de terugreis. Doordat er meer donkere wolken zijn, maar ook veel zon, worden we getracteerd op spectaculaire uitzichten. Op sommige momenten lijken de heuvels wel in brand te staan met de felle zon op felgele bomen en de donkere lucht op de achtergrond!

De herfstkleuren zijn nog ruimschoots aanwezig en de spectaculaire aanblik van het wijdse landschap valt niet te beschrijven of in foto's weer te geven. Zo af en toe drupt het wat en daardoor verschijnt dan weer een regenboog boven de heuvels. Het is zo'n natuurlijke schoonheid waarbij je je als mensenkind maar heel nietig voelt. Vooral over de regenbogen raken de kinderen niet uitgepraat. Grappig hoe dat van alle natuurlijke fenomenen het meest aanspreekt. Zo mysterieus, zo ongrijpbaar en zo kleurrijk!

Na een dag genieten zetten we Christine en Mallory weer thuis af. Katja zal vanavond weer niet thuis zijn, ze is met vrienden naar Washington. Omdat Rick nog op reis is besluit ik met Kai en Saskia direct naar Glory Days Grill te gaan.

Dit restaurant is zo'n beetje onze traditie voor als Rick op reis is. We bestellen dan steevast de "cheese fries", frietjes met gesmolten kaas en bacon. Niet gezond, maar wel heel erg lekker!! Mijn hoofdgerecht is een klein stukje filet mignon, perfect gebakken, met gestoomde broccoli en worteltjes (die Saskia allemaal opeet). Het is gezellig met mijn twee jongsten en we zijn al heerlijk vroeg klaar.

Saskia is dolblij, dat ze nu de grotten heeft gezien, waar ze op school over heeft geleerd. En ik ben blij, dat ik haar deze ervaring heb kunnen geven. Ze zal morgen heel wat te vertellen hebben. De veelzijdigheid van dit gebied, natuur, cultuur, geschiedenis, is wat mij er zo van aantrekt.

En net kwam er op de tv een aankondiging, dat de Democraat Tim Kaine de goeverneursrace van Virginia heeft gewonnen! Jippie, hoera, fantastisch! Dit heeft trouwens nationale gevolgen, want het toont, volgens politieke journalisten, een afwijzing van de Republikeinse partij en dan vooral president Bush aan.

posted by Kasaka @ 7:39 PM   ---

|

Junior Bridesmaid

Vandaag en morgen zijn vrije dagen voor de kinderen. "Teacher workdays", met andere woorden, de leerkrachten werken aan van alles.

Korte conferenties met de ouders behoren tot die taken. Rick en ik ontmoeten vanochtend om tien over half negen Saskia's lerares, Mrs. Mongillo. Tot nu toe is er een verschil van dag en nacht tussen de Saskia van vorig jaar en de Saskia van dit jaar en dat is 100% te danken aan deze lerares. Ze straalt gewoon een liefde voor de kinderen uit, die Mrs. Draggon vorig jaar absoluut niet had.

Saskia gaat met plezier naar school, haar schoolresultaten zijn fantastisch (dat werd vanochtend ook bevestigd tijdens het praatje) en haar hele bubbelende, lachende persoonlijkheid is terug. De spanningen zijn weg, ze ruziet zelfs een heel stuk minder met Kai. Het is een enorme verademing!

Saskia's school

Dat Mrs. Mongillo echt dol is op de kinderen blijkt uit bijvoorbeeld de manier waarop ze over Saskia's schrijven praat. Ze zegt, dat Saskia een "stem" in haar schrijven heeft. Zonder naar de naam te kijken weet ze bij het lezen van een stukje, dat het van Saskia komt. "Saskia-esque writing" noemt ze het (en zegt "Seh-skia" tot Ricks ergernis, maar hij heeft het hart niet haar te verbeteren, mij valt het niet op). In ieder geval is het allemaal positief en dat blijkt ook aan het gebrek aan spanning thuis dit jaar!

Na de conferentie vertrekt Rick naar het vliegveld, hij gaat naar Austin, Texas tot woensdag avond. Ik haal Saskia op van haar logeerpartij bij Madison en op de terugweg gaan we naar de boekenmarkt bij haar school. Voor ieder boek, dat we daar kopen, krijgt de school een percentage. Ze hebben meestal goede boeken en Saskia kiest er vier, waaronder "Chasing Vermeer". Ik vind het grappig, dat ze dat kiest, want Mallory, Christine's dochter, heeft dat boek net gelezen en ze zijn naar de Vermeer schilderijen in de National Gallery of Art gaan kijken.

Thuis maak ik Kai wakker en pak de hark uit de schuur. Voor het eerst dit seizoen is het nodig om te harken! Dat is wel heel laat, want meestal is het voor Halloween al nodig. Het is lekker om buiten bezig te zijn en ik krijg de voortuin gedaan, maar slechts een klein gedeelte van de achtertuin. We mogen de bladeren gewoon in de goot harken, dan komt Vienna ze over een tijdje op zuigen.


Onze slaapkamer en deck met herfstbomen

Na de lunch speel ik maar weer eens chauffeuse voor Katja en Leah en zet ze bij Tysons Corner af. Kennelijk hebben ze nog niet genoeg geshopt. Op de terugweg stop ik bij Whole Foods, want de wortel- en boontjes"chips", die ik vorige week daar kocht, zijn zo lekker en gezond, ik wil er meer van.

Om half drie komt Lauren om Saskia op te halen. Lauren is al vele jaren een vriendin van ons gezin. We hebben haar toen Saskia een baby was leren kennen en ze heeft vele jaren voor ons gebabysit. In die jaren hebben we haar familie leren kennen en is zij een dierbare vriendin geworden. Nu is ze 26 en gaat ze volgend jaar augustus trouwen.

Al jaren heeft ze Saskia beloofd, dat die, als Lauren trouwt, bruidsmeisje mag zijn. En nu is het zover. Een maand geleden belde Lauren mij om het goede nieuws te vertellen en vandaag kwam ze Saskia officieel vragen of ze haar junior bridesmaid wilde zijn. Saskia is helemaal opgewonden! Ze weet al welke jurk ze zal gaan dragen (in turquoise) en wij mogen ook overal bij zijn. Ik vind Amerikaanse bruiloften prachtig (ik had er zelf ook een), dus ik kan niet wachten!

Terwijl Lauren, die altijd al straalt, maar nu helemaal van geluk, Saskia meeneemt voor een ijsje en een bezoek aan de speelgoedwinkel, rijden Kai en ik naar Great Falls. Het is nog steeds erg mooi en warm weer en de bomen zijn prachtig. Ik weet, dat dit op zijn hoogst nog een week duurt en we zijn nooit zeker van het weer, dus pluk de dag.

We rijden langs alle prachtige huizen in de stad Great Falls, hoewel we het er altijd over eens zijn, dat het veel te afgelegen is om te wonen! Dit zijn landgoederen met ijzeren hekken omringd en de buren zijn een halve kilometer verderop (als het niet meer is). Nee, dank je!

We komen laat in de middag bij de watervallen aan en de schaduwen zijn al lang. Een gedeelte van de watervallen ligt al in de schaduw. Het uitzicht hier is nooit hetzelfde, de reden waarom ik zo dol ben op dit park.

Ik ben trots op deze foto, het is eindelijk gelukt de watervallen als een zijdeachtig geheel weer te geven!



We lopen naar alle uitkijk punten en maken dan een flinke boswandeling door het park. Je kunt eindeloos lopen door dit park, helemaal naar de stad Washington. Omdat we Brynna mee hebben maken we het redelijk kort, hoewel de hond duidelijk geniet. Diep in het bos zien we een paar white tail deer (herten), als ze ons zien krijgen we enkel hun mooie witte staartjes toegekeerd.




Dit soort uitjes met Kai vind ik heel speciaal. Hij is al zo'n tiener en moeilijk te doorgronden. Wij hebben gelukkig een liefde voor de natuur en wetenschappelijke activiteiten gemeen. Brynna geniet ook en drinkt na de wandeling naar hartelust uit de waterbak, die speciaal voor honden bij het bezoekerscentrum is neergezet.

Vanavond hangen we met zijn viertjes voor de tv. We hebben net een interessante episode van "Wife Swap" gezien en nu is "Two and a Half Men" aan de beurt, Martin Sheen is daar te gast dit keer. De Sheens (Martin, Charlie en Emilio Estevez) maken deel van mijn favoriete acteurs.

posted by Kasaka @ 6:06 PM   ---

|

Relaxte zondag

Van uitslapen komt telkens niets, want door het vroege opkomen van de zon nu dat we een uur terug zijn gegaan, ben ik om zeven uur klaarwakker!

Christine komt en we gaan door het bos van Nottoway Park lopen. De bomen zijn daar allemaal knalgeel, wat een mooi gouden licht creeert. We schuifelen lekker door de bladeren, die nu wel in grote getalen van de bomen komen, vooral omdat het vandaag flink waait. De mooie vlammende boom van de achterburen is in een keer helemaal kaal en voor het eerst in meer dan een half jaar kan ik hun achterdeur weer zien.

Buiten in het zonnetje (het is alweer 25 graden) klets ik aan de telefoon met mijn broers in Canada en Nederland en met mijn moeder. Daarna lees ik onder het genot van een diet raspberry iced tea Snapple mijn boek uit en maken Kai en ik samen de eerste Sudoku puzzels. Ook Kai raakt er helemaal aan verslaafd!

Omdat de Redskins het dit seizoen voor de verandering weer eens goed doen, volg ik het American Football weer meer op tv. De Redskins spelen vanavond later, tijdens Desperate Housewives en niets zal mij er van weerhouden die serie te zien. Maar de New York Giants en San Francisco 49-ers spelen voor we gaan eten en het is een wedstrijd, die de Giants moeiteloos winnen.

De regels van American Football zijn nogal ingewikkeld, maar als je ze eenmaal kent is het een heel interessant spel. Ik heb nu weer hoop, dat de Redskins de Superbowl halen, dat zou echt fantastisch zijn! Leve Joe Gibbs, de coach!

Het oorspronkelijke plan voor vanavond was om bij Tysons Corner even gauw iets te eten en dan naar de film te gaan eten. Maar tijdens het eten voel ik me zo moe, dat we de film maar laten schieten en thuis rustig Desperate Housewives kijken. Het is weer een sappige aflevering!

posted by Kasaka @ 5:18 PM   ---

|

Het lijkt wel zomer!

Gek, hoe ik door de weeks altijd met moeite mijn bed uitkom en dan op de dagen, dat ik kan uitslapen al vroeg klaar- en klaar wakker ben!

Om half acht vanochtend is dat dus het geval en het hele gezin (minus Saskia, die bij haar vriendinnetje Aoife logeert) ligt verder nog in diepe rust. Ik zet een kop sterke Starbucks koffie en lees de verschillende fora en blogs.

Het is buiten weer prachtig weer en het wordt vandaag echt warm. Vanochtend is de registratie voor Saskia's gymnastiek bij het Community Center en ik neem van de gelegenheid gebruik daar met fototoestel heen te lopen. Het is een wandeling van ongeveer 2 mijl en het is druk in de stad met andere wandelaars, fietsers en joggers.

De trui, die ik aanheb, is eigenlijk veel te warm, ik had niet verwacht zo vroeg al een t-shirtje aan te kunnen! Als ik bij het Community Center kom is het er een drukte van jewelste. Niet alleen zijn er football en baseball wedstrijden gaande, maar er is ook een muntenshow. Het is maar goed, dat ik ben gaan lopen, want ik had waarschijnlijk net zo ver weg moeten parkeren!

Omdat ik football altijd leuk vind neem ik even op de tribune plaats om de wedstrijd te kijken. Het gaat er fanatiek aan toe, maar ik zie geen doelpunten.


Voor ik naar binnen ga om de cheque af te leveren neem ik foto's van een van de vele eekhoorntjes, die bezig is zijn wintervoorraad te vergaren.


Als ik thuiskom slaapt Rick nog en breng ik Katja naar het huis van haar vriend Cam. Ik vermoed, dat hij inmiddels meer dan een gewone "vriend" is, getuige haar stralende gezicht, maar vraag nog maar niets. Samen werkten ze aan het geluid voor "A Midsummer Night's Dream".

Vandaag is er een matinee en de laatste opvoering. Het zal morgen wel een vreemd gevoel zijn voor Katja om opeens niet meer te hoeven repeteren na een paar weken zo intensief met een groep te zijn opgetrokken.

De rest van de middag besteed ik aan het plannen van onze reis naar Nederland. Omdat we zo weinig tijd hebben en zoveel willen zien wil ik een schema maken voor iedere dag. Ik doe dit lekker buiten op het deck, het is inmiddels zo warm, dat ik me in een korte broek en t-shirt heb gekleed! En dat op vijf november!

Saskia heeft een sociaal weekend, na haar logeerpartij van gisteravond heeft ze vanavond het verjaarspartijtje van Laura. Rick en ik blijven dus alleen met Kai thuis. Die maakt van de gelegenheid gebruik om te vragen of we naar het nieuwe Italiaanse restaurant, Brio, in Tysons Corner kunnen gaan. We eten er erg lekker en na het eten haalt Kai Rick over bij de Sony winkel te gaan kijken.

Barnes and Noble roept mijn naam, want ik ben bijna door mijn boeken heen. Ik koop twee boeken, eentje over de jeugd van Jezus "Christ the Lord: Out of Egypt" van Anne Rice, de ander over Sarah, de vrouw van Abraham, "Sarah" van Marek Halter.

Verder is iedereen zo geobsedeerd door Sudoku puzzels, dat Kai en ik die ook weleens willen proberen. Dus schaffen we het boekje "Sudoku for Dummies" aan. Ik merk meteen, dat ik ook echt een dummie ben erin, want de eerste puzzel valt al niet mee!

Thuis worden we gezellig opgebeld door Rudy Giuliani (burgemeester van New York ten tijde van de ramp van 11 september 2001), dit keer om de Republikeinse kandidaat voor goeverneur aan te prijzen. Zijn telefoontje is het tiende soortgelijke van vandaag. Gek word ik van alle politieke telefoontjes! Gelukkig is het dinsdag verkiezingsdag.

posted by Kasaka @ 12:18 PM   ---

|

Cultuur op school

Gek hoe mooi weer nooit saai wordt! En iedereen is in zo'n goed humeur, dat valt wel op, in de winkels, op straat, overal wordt vrolijk gegroet. Nu is dat altijd wel zo, maar de smiles lijken nog stralender als we zo achter elkaar mooi weer cadeautjes krijgen. Het kan hier tenslotte in deze tijd van het jaar al flink koud zijn.

Op weg naar huis van Saskia's school

Kirsten en ik rennen vanochtend zo'n 7 mijl door Vienna. Ik merk, ook aan mijn hartslag, dat ik best een heel stuk verder had gekund. Wat een verschil met de zomer, toen de hitte me toch echt uitputte. Dit weer is ideaal om in te rennen!

Kirsten vertelt me over haar schoonvader, die vorige week is overleden. Zijn begrafenis was afgelopen weekend in St. Louis. Hij was ver in de tachtig en had al een aantal jaren kanker. Wij hebben hem met Oud en Nieuw nog ontmoet, het was een erg interessante man.

Hij heeft in de Tweede Wereldoorlog nog Russisch gestudeerd, omdat hij spion wilde worden, maar is uiteindelijk dokter aan de "front lines" geworden. Hiervoor kreeg hij een hoge eer militaire begrafenis, compleet met 21 gun salute en een vlag gedrapeerd over zijn kist, die de familie na het begraven krijgt. Kirsten vond het duidelijk allemaal erg interessant. Doug is enig kind, dus nu aan hem de taak om het huis op te ruimen en te verkopen. Dat lijkt me erg moeilijk!

Als ik thuis kom heb ik net even tijd om te douchen en loop dan naar Saskia's school om ArtSmart te onderwijzen. Het leuke aan de scholen hier vind ik de aandacht, die aan kunst en muziek wordt besteed. Behalve teken- en handenarbeid en muzieklessen via de school doet de PTA (Parent Teacher Association) nog een extra programma: ArtSmart.

Iedere maand komen ouders de klas in om over een bepaalde artiest te onderwijzen. De kinderen mogen na het praatje een project in de stijl van de besproken artiest maken. Vandaag hebben we het over Homer Winslow, een Amerikaanse realist. Het leuke van dit programma onderwijzen vind ik, dat ik zelf ook van alles leer. Zo had ik nooit van Winslow gehoord.

Omdat hij voornamelijk een landschapschilder was, mogen de kinderen met waterverf een landschap schilderen. Hierbij wordt ze verteld zoveel mogelijk verticale lijnen te gebruiken, omdat dat een van de kenmerken van de stijl van Winslow is. Er komen een aantal heel leuke kunstwerken uit! Saskia schildert een heel mooi berglandschap met een zonsondergang op de achtergrond. Het is duidelijk, dat de kinderen alweer een stuk ouder zijn, dan vorig jaar in hun uitdrukking en concentratie op het project.

Ieder jaar is het weer even wennen in een andere klas met andere leerkrachten en een andere mede-ArtSmart ouder. Het gaat weleens stroef (ik doe het al acht jaar, met een jaar pauze er tussendoor), maar dit jaar wordt het leuk. De leerkrachten helpen mee met materiaal uitdelen en opruimen en zijn oprecht geinteresseerd in wat de kinderen maken (dat was vorig jaar heel anders!) en de andere moeder is een heel leuk iemand.

Al een paar weken hebben we Katja nauwelijks gezien, want ze repeteerde met de toneel groep op school voor het toneelstuk "A Midsummer Night's Dream". De high schools hebben allemaal twee tot vier uitvoeringen per jaar en Madison heeft een heel goede toneelleraar. Katja hielp mee als sound technicus.

Onze sound technica

Gisteravond was de premiere en kwam ze stralend thuis. Het is zo'n leuke groep kinderen en mensen, ik ben echt blij, dat zij daar nu een plaatsje in heeft gevonden.

Vanavond gaan Rick en ik kijken. Een enthousiaste Katja wacht ons op en heeft al twee plaatsen in het midden van de zaal vrijgehouden voor ons. Het auditorium van Madison High School is groot en mooi, met oplopende rijen stoelen, zodat je altijd goed kunt zien. De uitvoering is heel erg goed gedaan en het applaus aan het einde is denderend. Dit was voor Rick en mij het eerste high school toneelstuk, dat we bezochten, en we zijn helemaal onder de indruk! De meeste spelers waren erg goed, maar er waren enkelen bij, die we zo op Broadway zouden zien staan. We hebben genoten en Katja is duidelijk in haar element.

posted by Kasaka @ 5:53 PM   ---

|

Skyline Drive

Het is moeilijk te beschrijven of op de gevoelige plaat vast te leggen hoe mooi de natuur op het moment is. Als ik van Saskia's school de lange weg terug naar huis neem heb ik pijn aan mijn nek van het naar boven kijken! De schitterende gele en rode kleuren van de maples, waar de ochtendzon doorheen schijnt, ik kan er geen genoeg van krijgen!

Het weerbericht voor vandaag belooft alweer strakblauwe luchten en zon en met 23 graden zal het warmer worden dan gisteren. Christine en ik hebben gisteren al besloten de boel de boel te laten vandaag en naar Skyline Drive in het Shenandoah National Park te rijden. De herfstkleuren in het westen van de staat zijn al verder gevorderd, dan hier en we weten, dat we, als we nu niet gaan, te laat zullen zijn.

Om half tien ben ik bij Christine en via interstate 66 rijden we naar Front Royal, zo'n 45 minuten hiervandaan. Onderweg zien we de prachtig gekleurde voetheuvels al langs de weg, het lijken wel lappendekens met al het groen, bruin, geel en rood!


Front Royal, de kano hoofdstad van Virginia (zoals ze zichzelf noemen), is een leuk, slaperig oud plaatsje. Het ligt aan de noordelijke ingang van het Shenandoah National Park in een prachtige omgeving aan de Shenandoah rivier. De vlammend rode maples langs de straten maken, dat het er nog lieflijker uitziet.




Een uur nadat we van huis vertrokken zijn toon ik mijn National Parks Pass aan de Park Ranger en rijden we het National Park binnen. De Skyline Drive loopt over de ruggen van de Blue Ridge bergen, die deel uitmaken van de Appalachen. Het is een oud gebergte en op zijn hoogste punt is het 1745 meter hoog.


Wij rijden vandaag tot een hoogte van ongeveer 1200 meter en zien zowaar op sommige plekken nog wat sneeuw van een paar weken geleden liggen. Langs de weg zijn allerlei gelegenheden om even te stoppen en uit te kijken over de Shenandoah Vallei. Het levert uitzichten over lieflijke boerderijen, een slingerende Shenandoah rivier, herfstgekleurde heuvels en in de verte de hogere bergen van de Appalachen.


We stoppen bij vrijwel elke uitkijk en kijken eventjes bij het Visitor's Center Dickey Ridge. Het valt op, dat hoe hoger we komen, hoe minder bladeren er aan de bomen zitten en op de hoogste punten is alles al kaal. We zijn maar net op tijd om de kleuren op de lagere heuvels nog te zien.


Naast de weg loopt het Appalachian Trail, dat van Georgia naar Maine loopt. Zo af en toe zien we serieus bepakte hikers de weg oversteken. Het lijkt me koud om nu nog te hiken met overnachtingen!

We rijden de 32 mijl over Skyline Drive naar de eerste uitgang in ongeveer twee uur en zijn het erover eens, dat we zeer bevoorrecht zijn om zo dicht bij zoveel moois te wonen.

Via de US 211 rijden we weer naar het oosten. We komen langs allerlei standjes en trading posts, die zo typisch zijn voor dit gedeelte van Virginia. Er worden appels, cider, Virginia produkten (ham, pinda's) en allerlei jams verkocht bij de standjes. Bij sommige van de Trading Posts (die vaak door indianen worden gerund) worden ook geweren verkocht. Bij een standje zien we een deken van de Confederate vlag wapperen en zo weten we, dat toch echt in een zuidelijke staat wonen.

Een van de standjes


Ja, we zijn in het zuiden!

De 211 is een heel mooie weg, die langs leuke oude plaatsjes, zoals Washington, Virginia (wat al voor Washington DC bestond), Sperryville en Amissville. Er liggen ook zes wijngaarden langs en we proberen of de Unicorn wijngaard open is. We hebben een picknick meegebracht en willen die onder het genot van een glas wijn in een mooie omgeving gaan opeten.

De Unicorn wijngaard heeft een heel mooie oprit met vlammend gekleurde maples. Helaas zijn ze alleen in het weekend open, dus Christine en ik rijden verder. In Gainesville weten we de Pearmund Cellars te liggen en die wijngaard is wel de hele week geopend. Tussen de druiven ranken door rijden we naar de winkel.

We worden begroet door een vriendelijk hondje, dat ook meteen de auto inspringt. We zijn de enige klanten en krijgen het wijnproeven gratis, omdat we al vaker geweest zijn. Deze wijngaard heeft de lekkerste wijnen, vind ik, er is er niet een, die ik minder vind. Ik doe het rustig aan, want ik moet tenslotte nog rijden, dus klein slokje en de rest in het daarvoor neergezette "spittoon". Christine tracteert mij op een glas van de Viognier en we kopen ieder drie flessen van de verschillende wijnen.

Buiten staan tafels en stoelen en we nemen onze wijn en picknick mee. Met een mooi uitzicht op de wijngaard en lekker in het zonnetje smaken de wraps met gerookte kip, die Christine heeft klaargemaakt en de groentes met dipsaus, die ik mee had, voortreffelijk.

Uitzicht vanaf onze picknick tafel

Wat een luxe! En daar zijn we ons goed van bewust. Zo'n dag naar buiten lijkt gewoon op een mini-vakantie en dat zomaar door de week.

Christine moet om half drie weer thuis zijn en dat lukt goed, om kwart over twee rijd ik bij haar voor.

Voor mij komt Laura om half vier om een massage te geven. Daarna ben ik helemaal uitgeteld en heb erge hoofdpijn, dus vroeg naar bed! Wat was het allemaal mooi, de nieuwe slogan van het Virginia Board of Tourism, "Meet Virginia, she's a natural beauty", klopt helemaal! Al mijn foto's van dit seizoen tot nu toe zijn hier te vinden.

posted by Kasaka @ 3:18 PM   ---

|

Burke Lake revisited

Na de late avond van gisteren was het even slikken bij het opstaan. Maar de zon maakt alles goed en Saskia en ik moeten om half negen al bij de orthodontist zijn. Dr. McGrath is van Schotse afkomst en zijn hele kantoor hangt vol met foto's van hem, terwijl hij de doedelzak speelt. Het is een ontzettend aardige, leeftijdloze (zijn praktijk is al vele jaren oud en hij ziet er nog jeugdig uit) man. Saskia's gebit is een extra uitdaging voor hem, want ze mist genetisch een aantal tanden en kiezen.

Een kwartiertje later staan we weer buiten en Saskia heeft een vieze smaak in haar mond van de lijm van haar beugel. We halen een vanilla milkshake bij McDonald's en dan zet ik haar af bij school.

Christine en ik hebben afgesproken rond lunchtijd langs het Burke meer te gaan lopen. Dat pad is vier en een half mijl lang en nu met de herfstkleuren is het een adembenemend gezicht. Halverwege komt een jogger ons tegemoet en zegt "er ligt een slang verderop". Nu hebben we het beiden niet zo op (wilde) slangen, dus een beetje griezelend en goed rondkijkend lopen we verder. Maar de slang is langzaam en nog midden op het pad als wij langskomen. Het is een grote slang, zwart met wat tekening. Ik denk, dat het een Black Rat slang is, maar zeker weet ik het niet.

Een blauwe reiger in het meer


Een zwerm Canadese ganzen rust in het meer




Het was een flinke slang!


We genieten van de prachtige natuur en eten dan lunch bij Christine thuis. We maken plannen voor morgen, want we willen naar het westen, waar de herfst nu in volle gang is (hier ook, maar in de bergen is het altijd mooier).

Op weg naar huis stop ik bij Michael's, Saskia heeft dit weekend twee verjaarspartijtjes en Safeway voor wat nodige boodschappen.

Kai heeft om kwart over drie ook een orthodontist afspraak en we halen het maar net. Onderweg probeer ik hem ervan te overtuigen, dat een kapper best wat van zijn "shag" (haar) af kan halen zonder de "look" te verpesten. Hij is er maar nauwelijks warm voor te krijgen.

Overal waar je rijdt staan de politieke bordjes. De Virginia goeverneursrace zal spannend worden. In minder dan een week staan we weer in de stemhokjes en de telefoontjes voor onze stemmen komen constant binnen. Vandaag was er zelfs een van "Clinton" (hmm?) voor Tim Kaine. De "big guns" worden er bij gesleept om stemmen te winnen. Het blijkt wel wat een kleine en beperkte wereld de politiek eigenlijk is, als een ex-president voor een staats goeverneurschap campagne voert.

Tim Kaine is de Democraat en Jerry Kilgore de Republikein. Let op de verkiezingen van volgende week dinsdag, want de Virginia race belooft interessant te worden. Mijn stem gaat naar Kaine en het hele Democratische "ticket".

Als Rick thuis komt na meer dan een uur vast te hebben gestaan in het verkeer (men moet er weer aan wennen in het donker thuis te komen) vraagt hij mij mee uit. Hij wil het nieuwe Libanese restaurant, Lebanese Taverna, proberen. Het wordt een lekkere maaltijd, ze hebben allerlei kleine gerechtjes, die je kunt delen en we krijgen een voortreffelijke selectie.

posted by Kasaka @ 9:03 PM   ---

|

Prachtige herfstdagen

Het lijkt wel goud als ik vanochtend naar buiten kijk. De bomen langs ons huis zijn een diep geel, dat in het vroege ochtendlicht vooral erg mooi is.

De Indian Summer duurt voort, het wordt vandaag weer 24 graden, heerlijk! Christine en ik lopen door het nu prachtige Vienna. Onze bosrijke buurt vlamt geel en rood en een eenvoudige wandeling is adembenemend mooi.

Om half twaalf heb ik een afspraak voor een mammogram. Na veertig moet die test ieder jaar gedaan worden. Ik ben onder de indruk van hoe snel het allemaal gaat, ik hoef helemaal niet te wachten en met een kwartiertje sta ik weer buiten. Over een week krijg ik de uitslag.

Omdat ik toch vlakbij Tysons Corner ben besluit ik meteen door te rijden naar de mall. Mijn neef in Spanje heeft een dochtertje gekregen en ik kies een schattig klein jurkje uit om op te sturen. Ik kan echt uren in de baby afdeling rondbrengen, ze hebben zulke schattige dingen!

Bij Na Hoku koop ik een mooi paar oorbellen voor mijn moeder voor Kerst en stop gelijk ook even in Ann Taylor Loft om daar rond te kijken. Daar vind ik zowaar een heel leuke rok met trui in de "sale", het rokje kost maar $20! Dat kan ik natuurlijk niet voorbij laten gaan.

Op weg naar huis stop ik in Whole Foods, waar ik gelijk maar mijn lunch doe met alle uitgestalde lekkernijen, die je mag proeven.

We hebben vanavond ons tweede "pot luck dinner" met de Nederlandse dames uit de buurt en ik moet een voorafje meebrengen. Ik kies heerlijke wortelchips en gefrituurde boontjes (klinkt vreemd, maar ze zijn verslavend) en brie met hot pepper jelly en crackers.

Katja moet tot laat vanavond op school blijven voor de generale repetitie van het toneelstuk, waarvan de opvoeringen donderdagavond beginnen. Kai en Saskia voelen hun zakgeld in hun hand branden en willen naar EBGames.

Om zeven uur zet Rick me af bij Karin en we hebben weer een heel gezellige avond met zijn zessen. Ik vind het wel bijzonder, dat ik zo lang helemaal geen Nederlandse kennissen of vriendinnen heb gehad en nu opeens zomaar vijf!

posted by Kasaka @ 11:01 PM   ---

|