Zo hebben we wekenlang zomers weer met abnormaal hoge temperaturen en zodra het zwembad opent (vandaag dus) is het koel en miezerig weer! Dat weerhield een heel aantal mensen er toch niet van te gaan zwemmen, maar ons wel! Het zwembad wordt met Memorial Day geopend en gaat met Labor Day (begin september) weer dicht. Het wordt door college studenten bemand.
Omdat ik toch iedere dag moet oefenen besloot ik Brynna voor een jog mee te nemen door het druilerige Vienna. Toch was het wel mooi, want met die grijsheid is het groen zo heel diepgroen en de rijen van bomen waren indrukwekkend. Kleddernat, maar voldaan, kwamen we weer thuis.
Zodra ik binnenliep vroeg Rick hoe snel ik klaar kon zijn, hij wilde naar de film om die grauwe dag even buiten te sluiten. Ja, we zijn dit soort weer echt niet gewend! Een kwartier later reden we naar het theater om de film "13 going on 30" te gaan zien. Ik moet toegeven, dat het een goede film was om de gedachten af te leiden, alleen het einde was nogal zwak! We waren duidelijk niet de enigen, die er zo over dachten, want het theater was flink druk!
Na thuis gauw een hapje gegeten te hebben, gingen we naar Tysons Corner, want Annelies wilde jeans en een topje kopen. Haar koffers zijn nog in Richmond, helaas lukte het niet ze vandaag hierheen te krijgen. Nu zullen we waarschijnlijk woensdag daarheen gaan om ze op te halen.
Ook in Tysons Corner was het flink druk. We liepen meteen naar de Gap, waar ze slaagde met de jeans. Daarna vond ze een heel leuk topje bij H&M. Saskia, die ook mee was, wilde nog bij de Limited Too winkelen en vond daar een rokje, t-shirt en zwempak.
Na bij CVS nog even een paar kaarten te hebben gekocht voor het thuisfront van Annelies, verlieten we het drukke Tysons Corner. Op weg naar huis stopten we nog bij Whole Foods om wat meer snacks te kopen, gezien we een aantal gasten verwachtten vanavond.
Vanavond hebben we gezellig geborreld met Marion en Gijs, mijn vader, Christine en Chuck en Annelies. Het werd eindelijk wat zonnig en lekker, dus zaten we buiten op het deck. Marion en Gijs werken voor de ambassade en wonen hier in Vienna, ik heb hen ontmoet via een lezer van mijn blog. Het was dolgezellig! Net toen iedereen weg was begon het pijpestelen te regenen, we hebben dus net het beste van de dag genoten!
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Monday, May 31, 2004
Sunday, May 30, 2004
Vandaag was het officieel "Memorial Day", herdenkingsdag. Morgen heeft iedereen ervoor vrij en voor de meesten is het het officiele begin van de zomer. Maar er zijn ook honderdduizenden veteranen van de verschillende oorlogen, die de VS gevochten heeft, voor wie deze dag de belangrijkste van het jaar is.
Gisteren al werd het nieuwe Tweede Wereldoorlog Memorial op de Mall in Washington DC officieel geopend met honderdduizenden gasten. Er werd gewaarschuwd voor een terreuraanslag, maar er is gelukkig niets gebeurd. Ik las laatst, dat er 1000 Tweede Wereldoorlog veteranen per dag overlijden en dat het overgrote deel van de strijders te oud is om dit monument van hun heldendaden te aanschouwen. Voor degenen, die er nog wel heen konden, was het een groot moment.
Vandaag was het grote evenement "Rolling Thunder", waarbij honderdduizenden motoren van het Pentagon naar het Vietnam Veteranen Memorial rijden. Heel indrukwekkend schijnt het te zijn, we hebben vanochtend bij ons huis wel het enorme geronk van de motoren gehoord en op de weg vandaag zagen we er honderden, maar het ware gebeuren hebben we nog niet meegemaakt.
Het was nogal grauw weer, bewolkt en vochtig warm, maar we besloten toch naar het Shenandoah National Park te rijden en daar een "hike" te doen. Rond 12 uur reden we naar Front Royal, waar we bij Arby's gauw lunchten en daarna bij de ingang van het park een jaarpas en een boekje met korte "hikes" kochten. We vonden een leuke naar een waterval bij mijlpaal 9.
Dus parkeerden we daar en volgden het smalle paadje voor onze auto het woud in. We vonden het voor een korte wandeling wel een moeilijk pad, maar ja, toch maar door. Na een tijdje kwamen we bij de weg, die we maar overstaken, ook al dachten we allang de halve mijl gelopen te hebben. Dieper en dieper liepen we het woud in, almaar bergop. Saskia werd moe en ik droeg haar eventje op mijn rug.
Toen gebaarde Rick plotseling, dat we stil moesten zijn en stond Kai werkelijk 30 centimeter van een baby hertje af. Het diertje was duidelijk doodsbang en bleef muisstil staan. We konden in alle rust foto's maken. We besloten het niet aan te raken, wetend, dat de moeder het dan zou kunnen afstoten. Wel vroegen we ons af, of het nog wel een moeder had. We besloten verder te lopen en de plaats te markeren, als het er bij terugkomst nog zou zijn, zouden we de rangers bellen om te vragen wat we moesten doen.
Even verderop merkte Rick de eerste teek op zijn been op. Hij was de enige van ons allen met een korte broek aan, maar bij nader onderzoek vonden we allemaal tenminste een teek op onze kleren. Dat temperde het enthousiasme van het in de wilde natuur zijn toch wel enigszins en toen we 5 minuten later nog geen waterval hadden gevonden, besloten we terug te keren.
Het hertje was er op de terugweg niet meer, kennelijk was het gewoon heel angstig geweest en daarna doorgelopen. Maar er waren des te meer teken! Saskia raakte er helemaal van in paniek en viel in de modder, wat natuurlijk tranen tot gevolg had. Ik droeg haar nog een stuk op mijn rug, terwijl we allemaal de teken van ons afsloegen. Wat een angst kun je hebben voor zoiets kleins, zeg! Er wordt dan ook zo voor de ziekte van Lyme gewaarschuwd!
Eenmaal weer bij de auto zagen we, dat we het verkeerde pad hadden genomen! Geen wonder dat we de waterval nooit vonden! Het bedoelde pad was vele malen wijder en het tekenprobleem hadden we hoogstwaarschijnlijk niet gehad.
Maar ja, die wetenschap hielp op dat moment niet... Bruine teken en teekjes kropen overal! Het leek wel of we in een nest hadden gelopen! Iedere keer als we dachten dat er geen meer waren, zagen we er weer een! Rick en Kai hadden er een paar, die zich al aan het vastzetten waren. We zullen dus moeten opletten, dat die geen rode "bull's eye" uitslag krijgen.
Bij het dichtstbijzijnde benzinestation hebben we de hele auto uitgezogen, inclusief hond en kinderen. Maar zelfs daarna vonden we nog drie rondkruipende teken. Brrr!! Om nachtmerries van te krijgen!
Net toen we het park uitreden begon het ook nog eens te regenen, gelukkig gebeurde dat niet tijdens de wandeling! In ieder geval heeft Annelies de ware wildernis van Virginia goed meegemaakt vandaag! We grapten, dat mijn blog niet voor niets "Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld" heet, dan moeten we ook dingen meemaken! Van mij mogen die "dingen" voortaan wat minder pootjes hebben!
Gisteren al werd het nieuwe Tweede Wereldoorlog Memorial op de Mall in Washington DC officieel geopend met honderdduizenden gasten. Er werd gewaarschuwd voor een terreuraanslag, maar er is gelukkig niets gebeurd. Ik las laatst, dat er 1000 Tweede Wereldoorlog veteranen per dag overlijden en dat het overgrote deel van de strijders te oud is om dit monument van hun heldendaden te aanschouwen. Voor degenen, die er nog wel heen konden, was het een groot moment.
Vandaag was het grote evenement "Rolling Thunder", waarbij honderdduizenden motoren van het Pentagon naar het Vietnam Veteranen Memorial rijden. Heel indrukwekkend schijnt het te zijn, we hebben vanochtend bij ons huis wel het enorme geronk van de motoren gehoord en op de weg vandaag zagen we er honderden, maar het ware gebeuren hebben we nog niet meegemaakt.
Het was nogal grauw weer, bewolkt en vochtig warm, maar we besloten toch naar het Shenandoah National Park te rijden en daar een "hike" te doen. Rond 12 uur reden we naar Front Royal, waar we bij Arby's gauw lunchten en daarna bij de ingang van het park een jaarpas en een boekje met korte "hikes" kochten. We vonden een leuke naar een waterval bij mijlpaal 9.
Dus parkeerden we daar en volgden het smalle paadje voor onze auto het woud in. We vonden het voor een korte wandeling wel een moeilijk pad, maar ja, toch maar door. Na een tijdje kwamen we bij de weg, die we maar overstaken, ook al dachten we allang de halve mijl gelopen te hebben. Dieper en dieper liepen we het woud in, almaar bergop. Saskia werd moe en ik droeg haar eventje op mijn rug.
Toen gebaarde Rick plotseling, dat we stil moesten zijn en stond Kai werkelijk 30 centimeter van een baby hertje af. Het diertje was duidelijk doodsbang en bleef muisstil staan. We konden in alle rust foto's maken. We besloten het niet aan te raken, wetend, dat de moeder het dan zou kunnen afstoten. Wel vroegen we ons af, of het nog wel een moeder had. We besloten verder te lopen en de plaats te markeren, als het er bij terugkomst nog zou zijn, zouden we de rangers bellen om te vragen wat we moesten doen.
Even verderop merkte Rick de eerste teek op zijn been op. Hij was de enige van ons allen met een korte broek aan, maar bij nader onderzoek vonden we allemaal tenminste een teek op onze kleren. Dat temperde het enthousiasme van het in de wilde natuur zijn toch wel enigszins en toen we 5 minuten later nog geen waterval hadden gevonden, besloten we terug te keren.
Het hertje was er op de terugweg niet meer, kennelijk was het gewoon heel angstig geweest en daarna doorgelopen. Maar er waren des te meer teken! Saskia raakte er helemaal van in paniek en viel in de modder, wat natuurlijk tranen tot gevolg had. Ik droeg haar nog een stuk op mijn rug, terwijl we allemaal de teken van ons afsloegen. Wat een angst kun je hebben voor zoiets kleins, zeg! Er wordt dan ook zo voor de ziekte van Lyme gewaarschuwd!
Eenmaal weer bij de auto zagen we, dat we het verkeerde pad hadden genomen! Geen wonder dat we de waterval nooit vonden! Het bedoelde pad was vele malen wijder en het tekenprobleem hadden we hoogstwaarschijnlijk niet gehad.
Maar ja, die wetenschap hielp op dat moment niet... Bruine teken en teekjes kropen overal! Het leek wel of we in een nest hadden gelopen! Iedere keer als we dachten dat er geen meer waren, zagen we er weer een! Rick en Kai hadden er een paar, die zich al aan het vastzetten waren. We zullen dus moeten opletten, dat die geen rode "bull's eye" uitslag krijgen.
Bij het dichtstbijzijnde benzinestation hebben we de hele auto uitgezogen, inclusief hond en kinderen. Maar zelfs daarna vonden we nog drie rondkruipende teken. Brrr!! Om nachtmerries van te krijgen!
Net toen we het park uitreden begon het ook nog eens te regenen, gelukkig gebeurde dat niet tijdens de wandeling! In ieder geval heeft Annelies de ware wildernis van Virginia goed meegemaakt vandaag! We grapten, dat mijn blog niet voor niets "Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld" heet, dan moeten we ook dingen meemaken! Van mij mogen die "dingen" voortaan wat minder pootjes hebben!
Gisterochtend werden we met stralende zon wakker, een beetje koeler, dan het de laatste tijd geweest is, maar de perfecte dag voor een pretpark! Om 9 uur kwam mijn vader en met zijn zevenen in de van vertrokken we richting Hershey, Pennsylvania, de chocolade hoofdstad van de wereld, bijna tweeeneenhalf uur rijden weg.
Eerst reden we door groen en glooiend West-Maryland, een landschap met groene, heuvelachtige velden en hoge bomen, grote boerderijen met mooie rode of witte schuren in de typische "Oma Duck" vorm en grote silo's ernaast. Het valt altijd op, dat er bijna geen vee in de weilanden staat. Zo af en toe passeerden we een melkboerderij, maar de meeste boerderijen verbouwen vooral mais.
Na anderhalf uur reden we Pennsylvania binnen, nog heuvelachtiger en vrijwel helemaal bebost. Bij de hoofdstad Harrisburg (in de verte zagen we de beruchte Three Mile Island kerncentrale aan de Susquehanna rivier) zwaaiden we af naar het oosten om rond 11 uur in Hershey aan te komen.
Het plaatsje Hershey staat helemaal in het teken van de chocoladefabriek, die Milton Hershey hier in 1894 opende.
Nu is Hershey (volgens hun eigen zeggen, maar wij stellen er onze vraagtekens bij, want M&M/Mars en Nestle zijn ook enorm) de grootste chocolade producent ter wereld en het stadje een grote toeristische trekpleister.
Als eerste bezochten we Chocolate World, waar je gratis een informatief ritje kunt maken, waarbij verteld wordt hoe de chocolade gemaakt wordt en je ziet welke machines daarbij gebruikt worden. Heel informatief, maar het hoogtepunt is aan het einde, als iedereen een nieuw produkt mag uitproberen, dit keer was het de Hershey S'mores reep.
Vanuit het ritje wordu je tussen de winkeltjes gedeponeerd, waar natuurlijk gehoopt wordt, dat je je laat verleiden door de lief lachende pluche Hershey kisses en chocolade repen. Wij besloten wat snoepgoed mee terug te nemen: Kisses gevuld met caramel, Scoops en nog wat van die wel erg lekkere S'mores repen. Om te voorkomen, dat die in de auto zouden smelten, pakten we ze in een krant, dat hielp goed, gelukkig.
Chocolate World hadden we na een uurtje wel gezien en reden naar Hersheypark, het pretpark. Dit is een van mijn favorieten hier in de buurt, een mooi aangelegd park met veel bomen en de kinderattracties en achtbanen liggen dicht bij elkaar, het is dus niet zo, zoals in andere parken, dat je helemaal in een kindergedeelte moet blijven als je kleintjes hebt. Ook de restaurantjes zijn er leuker en lekkerder, dan in andere parken.
Helaas lukte het Rick en Kai niet om op de nieuwste achtbaan, Storm Runner, te gaan, de rij daarvoor was 2 uur lang! Ze hebben toen maar de Great Bear gedaan, ook erg leuk volgens hen.
Annelies, mijn vader en ik waren niet zo dapper en gingen in het grote piraatschip wat op en neer schommelt, de hoge schommels en nog een ander ronddraaiend geval. Saskia en Coty waren zo weg van de hoge schommels, dat ze er maar liefst 5 keer achter elkaar in zijn gegaan! De volwassenen aten al wachtend een Dippin Dots ijsje in het zonnetje, het was werkelijk plaatjes mooi weer!
Na nog wat kermisspelletjes gespeeld te hebben, waarbij de kinderen ieder een pluche Spongebob Squarepants wonnen, begaven we ons weer naar de uitgang, het was inmiddels al 18 uur. We hebben ons er ook weer over verbaasd, wat een enorme pluche dieren sommige mensen meedroegen! Levensgroot! Wat moet je ermee?! Die dingen passen nauwelijks in de auto.
Voor we aan de lange rit terug begonnen vonden we een Italiaans restaurantje in het centrum van Hershey (de straatlampen hebben er lampekappen in de vorm van een Hershey Kiss!). Het zag er aan de buitenkant heel sjiek uit en even waren we bezorgd, dat we niet goed genoeg gekleed zouden zijn in onze shorts. Maar toen we de informele kleding van het personeel zagen, wisten we dat het goed zat. Het eten was best lekker en met volle buik reden we terug naar Vienna, dit keer via Baltimore. De kinderen sliepen allemaal de hele weg terug en de volwassenen hadden ook moeite om wakker te blijven! Eenmaal terug in cicade land (er was er in Hershey niet een te bekennen, maar er stond wel een groot reclame bord langs de weg bij Harrisburg met een slogan erover, dus misschien moeten ze nog komen) zochten we allemaal heel gauw ons bed op, na een heel gezellige dag met zijn allen!
Eerst reden we door groen en glooiend West-Maryland, een landschap met groene, heuvelachtige velden en hoge bomen, grote boerderijen met mooie rode of witte schuren in de typische "Oma Duck" vorm en grote silo's ernaast. Het valt altijd op, dat er bijna geen vee in de weilanden staat. Zo af en toe passeerden we een melkboerderij, maar de meeste boerderijen verbouwen vooral mais.
Na anderhalf uur reden we Pennsylvania binnen, nog heuvelachtiger en vrijwel helemaal bebost. Bij de hoofdstad Harrisburg (in de verte zagen we de beruchte Three Mile Island kerncentrale aan de Susquehanna rivier) zwaaiden we af naar het oosten om rond 11 uur in Hershey aan te komen.
Het plaatsje Hershey staat helemaal in het teken van de chocoladefabriek, die Milton Hershey hier in 1894 opende.
Nu is Hershey (volgens hun eigen zeggen, maar wij stellen er onze vraagtekens bij, want M&M/Mars en Nestle zijn ook enorm) de grootste chocolade producent ter wereld en het stadje een grote toeristische trekpleister.
Als eerste bezochten we Chocolate World, waar je gratis een informatief ritje kunt maken, waarbij verteld wordt hoe de chocolade gemaakt wordt en je ziet welke machines daarbij gebruikt worden. Heel informatief, maar het hoogtepunt is aan het einde, als iedereen een nieuw produkt mag uitproberen, dit keer was het de Hershey S'mores reep.
Vanuit het ritje wordu je tussen de winkeltjes gedeponeerd, waar natuurlijk gehoopt wordt, dat je je laat verleiden door de lief lachende pluche Hershey kisses en chocolade repen. Wij besloten wat snoepgoed mee terug te nemen: Kisses gevuld met caramel, Scoops en nog wat van die wel erg lekkere S'mores repen. Om te voorkomen, dat die in de auto zouden smelten, pakten we ze in een krant, dat hielp goed, gelukkig.
Chocolate World hadden we na een uurtje wel gezien en reden naar Hersheypark, het pretpark. Dit is een van mijn favorieten hier in de buurt, een mooi aangelegd park met veel bomen en de kinderattracties en achtbanen liggen dicht bij elkaar, het is dus niet zo, zoals in andere parken, dat je helemaal in een kindergedeelte moet blijven als je kleintjes hebt. Ook de restaurantjes zijn er leuker en lekkerder, dan in andere parken.
Helaas lukte het Rick en Kai niet om op de nieuwste achtbaan, Storm Runner, te gaan, de rij daarvoor was 2 uur lang! Ze hebben toen maar de Great Bear gedaan, ook erg leuk volgens hen.
Annelies, mijn vader en ik waren niet zo dapper en gingen in het grote piraatschip wat op en neer schommelt, de hoge schommels en nog een ander ronddraaiend geval. Saskia en Coty waren zo weg van de hoge schommels, dat ze er maar liefst 5 keer achter elkaar in zijn gegaan! De volwassenen aten al wachtend een Dippin Dots ijsje in het zonnetje, het was werkelijk plaatjes mooi weer!
Na nog wat kermisspelletjes gespeeld te hebben, waarbij de kinderen ieder een pluche Spongebob Squarepants wonnen, begaven we ons weer naar de uitgang, het was inmiddels al 18 uur. We hebben ons er ook weer over verbaasd, wat een enorme pluche dieren sommige mensen meedroegen! Levensgroot! Wat moet je ermee?! Die dingen passen nauwelijks in de auto.
Voor we aan de lange rit terug begonnen vonden we een Italiaans restaurantje in het centrum van Hershey (de straatlampen hebben er lampekappen in de vorm van een Hershey Kiss!). Het zag er aan de buitenkant heel sjiek uit en even waren we bezorgd, dat we niet goed genoeg gekleed zouden zijn in onze shorts. Maar toen we de informele kleding van het personeel zagen, wisten we dat het goed zat. Het eten was best lekker en met volle buik reden we terug naar Vienna, dit keer via Baltimore. De kinderen sliepen allemaal de hele weg terug en de volwassenen hadden ook moeite om wakker te blijven! Eenmaal terug in cicade land (er was er in Hershey niet een te bekennen, maar er stond wel een groot reclame bord langs de weg bij Harrisburg met een slogan erover, dus misschien moeten ze nog komen) zochten we allemaal heel gauw ons bed op, na een heel gezellige dag met zijn allen!
Friday, May 28, 2004
Pfff, een dag van rennen en vliegen was dit! Om 13 uur zou Annelies op het Amtrak station van Alexandria aankomen. Eerst heb ik nog even geoefend en mijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker. Hij piept niet meer!
Keurig op tijd vond ik het station, waar ik nog nooit eerder geweest was. Je zou er zo voorbij rijden, het is slechts een klein gebouwtje en nergens een aanduiding, dat het er is! Maar goed, dat ik het van tevoren op Mapquest had opgezocht. Het ligt tegenover de imposante George Washington Masonic Temple, een gebouw in the vorm van een dunne pyramide. Deze tempel schijnt van binnen heel mooi te zijn, maar ik ben er nog nooit binnen geweest. Nu ik weet waar hij precies is, ga ik dat toch gauw eens doen.
Ik had groot geluk, want iemand reed net weg uit het piepkleine parkeerplaatsje, dus ik wachtte verder in het gebouw. Meestal is Amtrak keurig op tijd, maar dit keer kwam de trein ruim 20 minuten te laat aan. De uitgestapte passagiers moesten het spoor oversteken en eerst wachten tot de treinen door waren gereden. Toen de Amtrak trein weg was, stond er niemand op het perron aan de overkant, die aan de beschrijving van Annelies voldeed! Even schrok ik, wat als we elkaar toch verkeerd begrepen hadden? Gelukkig hoorde ik meteen daarop vlak naast me een plagerige stem "Hee, ze zat er niet in" en daar stond Annelies.
Voortaan raad ik iedereen, die ons per trein bezoekt, aan naar Alexandria te gaan. Het is daar veel en veel makkelijker om op te halen, dan van het gigantische Union Station in Washington!
We hadden nog geen van beiden geluncht, dus stopten we onderweg bij een Subway, waar de sandwiches weer heerlijk smaakten. Na nog een stop bij Giant en Whole Foods voor boodschappen, waren we net op tijd thuis om naar de dierenarts te gaan.
Sushi, Katja's poes, moest een hondsdolheidprik en Brynna, de hond, heeft een bobbel op haar buik. Onze dierenartsenpraktijk zit in een heel groot gebouw en er zijn 4 dierenartsen, allemaal even aardig. Ze zijn altijd zo duidelijk dol op de dieren! Gelukkig bleek Brynna's knobbel een vetopeenhoping te zijn.
Kai was vanavond uitgenodigd om naar de film "The Day After Tomorrow" te gaan met een verjaarspartijtje. Rick en Katja wilden die film ook zien en ik ook wel, maar Saskia vond hem te eng. Dus besloot ik met Annelies, Saskia en Saskia's vriendinnetje naar "Raising Helen" te gaan.
Eerst aten we bij TGI Fridays, waar we allemaal moeite hadden uit het uitgebreide menu een keuze te maken. Iedereen liet het zich uiteindelijk goed smaken.
Of ik Raising Helen een goede film kan noemen, weet ik niet. Het was wel een aandoenlijke film en onderhoudend. Ik kreeg een beetje een naar gevoel bij de gedachte hoezeer het gezin in die film op het onze lijkt. Het is een gezin met een tiener dochter, zoon ongeveer Kai's leeftijd en dochter iets jonger dan Saskia. En de ouders verongelukken op een reis samen. Ik zei tegen Annelies, dat ik niet hoop, dat dat een voorteken is, want Rick en ik gaan op 11 juni samen op reis zonder de kinderen. Zij vond dat onzin, dus ik hoop, dat dan ook maar zo is!
Morgen vroeg uit de veren, want we gaan naar Hershey, Pennsylvania!
Keurig op tijd vond ik het station, waar ik nog nooit eerder geweest was. Je zou er zo voorbij rijden, het is slechts een klein gebouwtje en nergens een aanduiding, dat het er is! Maar goed, dat ik het van tevoren op Mapquest had opgezocht. Het ligt tegenover de imposante George Washington Masonic Temple, een gebouw in the vorm van een dunne pyramide. Deze tempel schijnt van binnen heel mooi te zijn, maar ik ben er nog nooit binnen geweest. Nu ik weet waar hij precies is, ga ik dat toch gauw eens doen.
Ik had groot geluk, want iemand reed net weg uit het piepkleine parkeerplaatsje, dus ik wachtte verder in het gebouw. Meestal is Amtrak keurig op tijd, maar dit keer kwam de trein ruim 20 minuten te laat aan. De uitgestapte passagiers moesten het spoor oversteken en eerst wachten tot de treinen door waren gereden. Toen de Amtrak trein weg was, stond er niemand op het perron aan de overkant, die aan de beschrijving van Annelies voldeed! Even schrok ik, wat als we elkaar toch verkeerd begrepen hadden? Gelukkig hoorde ik meteen daarop vlak naast me een plagerige stem "Hee, ze zat er niet in" en daar stond Annelies.
Voortaan raad ik iedereen, die ons per trein bezoekt, aan naar Alexandria te gaan. Het is daar veel en veel makkelijker om op te halen, dan van het gigantische Union Station in Washington!
We hadden nog geen van beiden geluncht, dus stopten we onderweg bij een Subway, waar de sandwiches weer heerlijk smaakten. Na nog een stop bij Giant en Whole Foods voor boodschappen, waren we net op tijd thuis om naar de dierenarts te gaan.
Sushi, Katja's poes, moest een hondsdolheidprik en Brynna, de hond, heeft een bobbel op haar buik. Onze dierenartsenpraktijk zit in een heel groot gebouw en er zijn 4 dierenartsen, allemaal even aardig. Ze zijn altijd zo duidelijk dol op de dieren! Gelukkig bleek Brynna's knobbel een vetopeenhoping te zijn.
Kai was vanavond uitgenodigd om naar de film "The Day After Tomorrow" te gaan met een verjaarspartijtje. Rick en Katja wilden die film ook zien en ik ook wel, maar Saskia vond hem te eng. Dus besloot ik met Annelies, Saskia en Saskia's vriendinnetje naar "Raising Helen" te gaan.
Eerst aten we bij TGI Fridays, waar we allemaal moeite hadden uit het uitgebreide menu een keuze te maken. Iedereen liet het zich uiteindelijk goed smaken.
Of ik Raising Helen een goede film kan noemen, weet ik niet. Het was wel een aandoenlijke film en onderhoudend. Ik kreeg een beetje een naar gevoel bij de gedachte hoezeer het gezin in die film op het onze lijkt. Het is een gezin met een tiener dochter, zoon ongeveer Kai's leeftijd en dochter iets jonger dan Saskia. En de ouders verongelukken op een reis samen. Ik zei tegen Annelies, dat ik niet hoop, dat dat een voorteken is, want Rick en ik gaan op 11 juni samen op reis zonder de kinderen. Zij vond dat onzin, dus ik hoop, dat dan ook maar zo is!
Morgen vroeg uit de veren, want we gaan naar Hershey, Pennsylvania!
Thursday, May 27, 2004
Vanochtend belde Christine op, dat ze geen zin had om naar de sportschool te gaan. Nou, ik ook niet! Sinds het weer zo mooi is, heb ik de grootste moeite me daar binnen te slepen. We besloten de cicades te negeren en hier in de buurt een fikse powerwalk te maken. Helaas lieten de cicades zich niet negeren en moest Christine er een heel stel van mij afslaan, waarom ze mij zo leuk vinden weet ik niet!!
Vanaf 8 uur vanochtend hebben we hier al timmerlui. Ze maken een kast op onze zolderkamer. Het is nu 20:41 en ze zijn nog bezig! Meer dan 12 uur dus al!
Er was zoveel gaande in huis, dat ik het maar zoveel mogelijk ontvlucht ben. Een haakje aan Kai's nieuwe beugel was losgegaan, dus moesten we eerst naar de orthodontist. Saskia moet nu in juni ook komen, haar tanden zijn inderdaad ontzettend onregelmatig.
Katja moest voor een vriendinnetje een cadeautje kopen bij de Mall en Kai en Saskia hadden beiden geld gekregen van hun grootvader, dat ze popelden om uit te geven. Dus ik ging met Saskia naar Children's Place, waar ze een aantal leuke, kleurige dingen vond in de uitverkoop (die hier al voor zomerartikelen is begonnen!) en daarna naar Build A Bear, waar ze een hond uitzocht.
Kai en Katja gingen intussen naar FYE om CD's uit te zoeken. Als ze willen zijn ze de beste vrienden! Na nog een pretzel bij Auntie Anne's Pretzels gehaald te hebben, begaven we ons weer naar huis. Ik vind zulke uitjes met de kinderen dolgezellig.
Morgen ga ik Annelies ophalen bij het treinstation in Alexandria, zij komt tot 17 juni bij ons logeren. We zien ernaar uit!
Morgen begint ook de grote uittocht voor Memorial Day weekend, traditioneel het eerste "zomer"weekend. Iedereen trekt naar het strand! Wij hebben dat een paar jaar gedaan, maar je staat urenlang in de file, echt een ramp! Dit keer gaan we uitjes doen, maar niet naar de kust. Die houden we voor later!
Vanaf 8 uur vanochtend hebben we hier al timmerlui. Ze maken een kast op onze zolderkamer. Het is nu 20:41 en ze zijn nog bezig! Meer dan 12 uur dus al!
Er was zoveel gaande in huis, dat ik het maar zoveel mogelijk ontvlucht ben. Een haakje aan Kai's nieuwe beugel was losgegaan, dus moesten we eerst naar de orthodontist. Saskia moet nu in juni ook komen, haar tanden zijn inderdaad ontzettend onregelmatig.
Katja moest voor een vriendinnetje een cadeautje kopen bij de Mall en Kai en Saskia hadden beiden geld gekregen van hun grootvader, dat ze popelden om uit te geven. Dus ik ging met Saskia naar Children's Place, waar ze een aantal leuke, kleurige dingen vond in de uitverkoop (die hier al voor zomerartikelen is begonnen!) en daarna naar Build A Bear, waar ze een hond uitzocht.
Kai en Katja gingen intussen naar FYE om CD's uit te zoeken. Als ze willen zijn ze de beste vrienden! Na nog een pretzel bij Auntie Anne's Pretzels gehaald te hebben, begaven we ons weer naar huis. Ik vind zulke uitjes met de kinderen dolgezellig.
Morgen ga ik Annelies ophalen bij het treinstation in Alexandria, zij komt tot 17 juni bij ons logeren. We zien ernaar uit!
Morgen begint ook de grote uittocht voor Memorial Day weekend, traditioneel het eerste "zomer"weekend. Iedereen trekt naar het strand! Wij hebben dat een paar jaar gedaan, maar je staat urenlang in de file, echt een ramp! Dit keer gaan we uitjes doen, maar niet naar de kust. Die houden we voor later!
Wednesday, May 26, 2004
Vannacht om 1 uur kwamen mijn zusje, mijn 2 jarige neefje en een collega van mijn zus uit Boston aan. Mijn zus en haar collega hadden vandaag werk in Maryland en ik paste op mijn neefje.
Ik had hem bijna gehouden! Wat een schattig jochie! Hij is werkelijk een heel makkelijk kind, weet zichzelf (voor een net twee jarige (22 maart)) heel goed bezig te houden en praat heel goed en verstaanbaar in beide talen.
Toen zijn moeder weg was, heb ik hem in de auto gezet en zijn we naar het W&OD pad gegaan. Daar hebben we eerst de oude rode locomotief beklommen, belaagd door de zwermende cicades, die Stefan "monsters" noemt en lekker samen wil knijpen.
Daarna hebben we 3 mijl op het pad gelopen en, behalve de vele vlinders (en cicades), hebben we daar ook een tijdje staan kijken hoe een schildpad het pad overstak. Ik blijf erbij, ik heb dit pad nu tientallen keren gereden of gelopen, maar iedere keer is het weer anders, ik had er nog nooit een schildpad gezien. En een mooi gekleurde ook nog!
Op de terugweg gingen we langs Great Harvest Bakery, waar Stefan een stukje appel-bosbes brood kreeg en ik daar een (nog warm!) van kocht, want hij vond het zo lekker. Nu is er nog maar een stukje over, de rest is voor het grootste deel in Stefans buik verdwenen!
Nu zijn ze alweer onderweg naar Boston. En wie weet wanneer we ze weer zien, dat vind ik het moeilijke altijd! Hopelijk hebben ze geen last van de zware onweersbuien bij Baltimore.
Meer en meer mensen, inclusief regeringsfunctionarissen, zetten hun vraagtekens bij de terreur waarschuwingen van de regering Bush. Het is ook wel toevallig, dat Bush wat Irak betreft op allerlei manieren onder vuur ligt en er nu weer een terreur dreiging wordt uitgezonden. Het is zo al vaker gebeurd tijdens zijn presidentschap op precaire punten. Maar aan de andere kant blijft oplettendheid, vooral van de regering, natuurlijk ontzettend belangrijk. Het is moeilijk te weten wat ervan te denken...
Misschien wel leuk om te vermelden, dat Fairfax County nummer 10 is op de lijst van beste (maar verreweg het dichtstbevolkte) plaatsen om te wonen op deze lijst.
Vanavond kijken we naar de finale van American Idol. Een leuke show, maar jee, wat kunnen ze zoiets uitrekken!
Ik had hem bijna gehouden! Wat een schattig jochie! Hij is werkelijk een heel makkelijk kind, weet zichzelf (voor een net twee jarige (22 maart)) heel goed bezig te houden en praat heel goed en verstaanbaar in beide talen.
Toen zijn moeder weg was, heb ik hem in de auto gezet en zijn we naar het W&OD pad gegaan. Daar hebben we eerst de oude rode locomotief beklommen, belaagd door de zwermende cicades, die Stefan "monsters" noemt en lekker samen wil knijpen.
Daarna hebben we 3 mijl op het pad gelopen en, behalve de vele vlinders (en cicades), hebben we daar ook een tijdje staan kijken hoe een schildpad het pad overstak. Ik blijf erbij, ik heb dit pad nu tientallen keren gereden of gelopen, maar iedere keer is het weer anders, ik had er nog nooit een schildpad gezien. En een mooi gekleurde ook nog!
Op de terugweg gingen we langs Great Harvest Bakery, waar Stefan een stukje appel-bosbes brood kreeg en ik daar een (nog warm!) van kocht, want hij vond het zo lekker. Nu is er nog maar een stukje over, de rest is voor het grootste deel in Stefans buik verdwenen!
Nu zijn ze alweer onderweg naar Boston. En wie weet wanneer we ze weer zien, dat vind ik het moeilijke altijd! Hopelijk hebben ze geen last van de zware onweersbuien bij Baltimore.
Meer en meer mensen, inclusief regeringsfunctionarissen, zetten hun vraagtekens bij de terreur waarschuwingen van de regering Bush. Het is ook wel toevallig, dat Bush wat Irak betreft op allerlei manieren onder vuur ligt en er nu weer een terreur dreiging wordt uitgezonden. Het is zo al vaker gebeurd tijdens zijn presidentschap op precaire punten. Maar aan de andere kant blijft oplettendheid, vooral van de regering, natuurlijk ontzettend belangrijk. Het is moeilijk te weten wat ervan te denken...
Misschien wel leuk om te vermelden, dat Fairfax County nummer 10 is op de lijst van beste (maar verreweg het dichtstbevolkte) plaatsen om te wonen op deze lijst.
Vanavond kijken we naar de finale van American Idol. Een leuke show, maar jee, wat kunnen ze zoiets uitrekken!
Tuesday, May 25, 2004
Op het moment krijg ik het gevoel in een Alfred Hitchcock film te leven. Vanochtend heb ik een fietstocht van 25 km gemaakt en het was een uitdaging de wild rondvliegende cicades te ontwijken. Overal was er een oorverdovend lawaai, zelfs op plekken waar het een week geleden nog mee leek te vallen. Op de terugweg wachtte ik bij een stoplicht en hoorde opeens de cicade schreeuw wel heel dichtbij. Er bleek er een op mijn schouder te zitten en in mijn oor te schreeuwen. Ik sloeg hem weg, maar kennelijk niet overtuigend genoeg, want even later riep een automobilist naast me "He's on your hip now"!
Ik had vanmiddag een tandartsafspraak, gelukkig, want een van mijn tijdelijke kronen was gebroken en viel er telkens uit. Ook in Falls Church, waar de tandarts is gevestigd, ziet het zwart, ze waren daar zelfs in de gebouwen te vinden.
Ook bij het tanken vanmiddag moest ik me erg inhouden, want overal kropen zwarte, roodogige insekten en eentje vond mijn enkel wel leuk om op te zitten. Overal geritsel van vleugeltjes en stank van dode beestjes. Het kan niet gauw genoeg weg zijn voor mij!
Rond een uur of 7 vanavond liep ik naar buiten en hoorde vogeltjes zingen! Ik realiseerde me opeens, dat we dat al meer dan een week niet meer gehoord hebben. De cicades overstemmen alles.
Het was vanavond "date night" voor Rick en mij. Katja paste op. Helaas besloot het weer niet mee te werken en een zware onweersbui trok over terwijl we weg waren. Hagel van 2,5 centimeter viel bij ons, wat Saskia wel bang maakte. Maar het eten bij Cafe Renaissance, ons "stam" restaurant, was zoals altijd voortreffelijk. Een gekruide gazpacho, een perfect biefstukje en lekkere profiterolles voor dessert, allemaal gebracht met de persoonlijk service waar het restaurant bekend om is (men kent ons bij naam). De eigenaar merkte op, dat ik gewicht had verloren, wat ik heel wat vond, want dat is zo, maar niet erg merkbaar. Ze letten dus zeker op.
Helaas was dat fijne gevoel bij thuiskomst meteen weg na het lezen van een nieuws email, dat terroristen deze zomer een enorme aanval hier plannen met chemische, biologische of radiologische wapens. Leuk, hoor!
Soms wou ik wel, dat we de media konden uitzetten. Maar ik word er heen getrokken als een mot naar een vlam! Iedere dag is er wel narigheid (niets nieuws). En op het moment gezeur over hoge benzineprijzen, maar vergeleken bij Europa zijn die nog niets! (hier een leuke cartoon:
Ook de melkprijzen zijn heel hoog op het moment. Er zijn te weinig melkkoeien, niet zoals de boterberg in Nederland dus!
Ik had vanmiddag een tandartsafspraak, gelukkig, want een van mijn tijdelijke kronen was gebroken en viel er telkens uit. Ook in Falls Church, waar de tandarts is gevestigd, ziet het zwart, ze waren daar zelfs in de gebouwen te vinden.
Ook bij het tanken vanmiddag moest ik me erg inhouden, want overal kropen zwarte, roodogige insekten en eentje vond mijn enkel wel leuk om op te zitten. Overal geritsel van vleugeltjes en stank van dode beestjes. Het kan niet gauw genoeg weg zijn voor mij!
Rond een uur of 7 vanavond liep ik naar buiten en hoorde vogeltjes zingen! Ik realiseerde me opeens, dat we dat al meer dan een week niet meer gehoord hebben. De cicades overstemmen alles.
Het was vanavond "date night" voor Rick en mij. Katja paste op. Helaas besloot het weer niet mee te werken en een zware onweersbui trok over terwijl we weg waren. Hagel van 2,5 centimeter viel bij ons, wat Saskia wel bang maakte. Maar het eten bij Cafe Renaissance, ons "stam" restaurant, was zoals altijd voortreffelijk. Een gekruide gazpacho, een perfect biefstukje en lekkere profiterolles voor dessert, allemaal gebracht met de persoonlijk service waar het restaurant bekend om is (men kent ons bij naam). De eigenaar merkte op, dat ik gewicht had verloren, wat ik heel wat vond, want dat is zo, maar niet erg merkbaar. Ze letten dus zeker op.
Helaas was dat fijne gevoel bij thuiskomst meteen weg na het lezen van een nieuws email, dat terroristen deze zomer een enorme aanval hier plannen met chemische, biologische of radiologische wapens. Leuk, hoor!
Soms wou ik wel, dat we de media konden uitzetten. Maar ik word er heen getrokken als een mot naar een vlam! Iedere dag is er wel narigheid (niets nieuws). En op het moment gezeur over hoge benzineprijzen, maar vergeleken bij Europa zijn die nog niets! (hier een leuke cartoon:
Ook de melkprijzen zijn heel hoog op het moment. Er zijn te weinig melkkoeien, niet zoals de boterberg in Nederland dus!
Monday, May 24, 2004
Gisterochtend stonden we vroeg op om Stefan en Ayesha alweer terug naar BWI te brengen. Twee dagen vliegen werkelijk voorbij! Stefan miste bij thuiskomst in Boston meteen de "cadas", gelukkig voor hem komt hij morgenavond weer hier en zal ik woensdag op hem passen. De voorruit van de auto zit vol met gele cicade ingewanden. Een misselijkmakend gezicht, maar ik wacht tot na de plaag met auto wassen.
Even na het middaguur kwamen mijn broer, schoonzusje en hun twee kinderen samen met mijn vader hier. Mijn schoonzusje is dol op Abercrombie and Fitch en wil altijd als ze hier is naar de mall. Wat ze in die zaak ziet, weet ik niet! Ik vind het een schande wat voor prijzen ze vragen voor kleding van abominabele kwaliteit. De tieners kopen die toch wel, want het is trendy. Maar de rokjes en shorts zijn zo kort, dat je werkelijk zo dun als een twijg moet zijn wil het je goed staan. Zonder iets te kopen liepen we de winkel weer uit, mijn schoonzusje toch weer teleurgesteld in hun producten (zoals ieder jaar).
We aten 's avonds met zijn allen op het deck. Het blijft maar 's zomers weer, het schijnt de warmste meimaand ooit te worden als het zo doorgaat! Hopelijk blijft het warm, tenminste tot na het weekend, want dan gaat het zwembad open.
Dat de cicades dol zijn op esdoorns hadden we al door, maar dat ze er 's nachts allemaal samen komen niet! De kleine esdoorns voor ons huis zaten vol en de kinderen hadden grote lol ze heen en weer te schudden, zodat er een zwerm opvloog met veel gegil. Ik ben maar gauw naar binnen gegaan, ik ben nog steeds niet aan die griezels op me gewend.
Vandaag was het wel weer even slikken om de week te beginnen na zo'n gezellig weekend met familie, die we veel te weinig te zien krijgen. Mijn broer, zwager, zus en schoonzus behoren tot mijn beste vrienden en als je die maar een paar keer per jaar ziet is het afscheid bepaald niet makkelijk. Maar gelukkig wonen we allemaal binnen een dag rijden van elkaar, dat had ook anders kunnen zijn.
Voor homoseksuelen wordt Virginia steeds minder aantrekkelijk om te wonen, vooral nu er een wet is aangenomen, die het ook onwettig maakt om een samenlevingscontract aan te gaan. Er is zo'n enorm verschil tussen het progressieve Northern-Virginia (waar wij wonen) en de rest van de staat, die echt deel uitmaakt van het conservatieve Zuiden.
Vanavond gaat president Bush om 20 uur zijn plan voor de toekomst van Irak uitleggen. Ik ben benieuwd of het hem helpt, want zijn populariteit is op zijn laagst sinds hij als president begon. De arme man is dit weekend van zijn fiets gevallen en ziet er dus ietwat gehavend uit.
Hier voor iedereens vermaak een parodie artikel over Bush en de cicades.
Om te lezen hoe anderen deze plaag van cicades ervaren, kun je hier terecht.
En als je nog niet genoeg hebt van de cicades (en ik moet toegeven, dat ik het zelf met Rick eens ben, die vanochtend zei "ze zijn vervelend, maar oh zo fascinerend", maar ja, misschien is dat alleen als je ze vanaf het moment dat je wakker wordt hoort.) is hier "all you ever wanted to know about cicadas".
Even na het middaguur kwamen mijn broer, schoonzusje en hun twee kinderen samen met mijn vader hier. Mijn schoonzusje is dol op Abercrombie and Fitch en wil altijd als ze hier is naar de mall. Wat ze in die zaak ziet, weet ik niet! Ik vind het een schande wat voor prijzen ze vragen voor kleding van abominabele kwaliteit. De tieners kopen die toch wel, want het is trendy. Maar de rokjes en shorts zijn zo kort, dat je werkelijk zo dun als een twijg moet zijn wil het je goed staan. Zonder iets te kopen liepen we de winkel weer uit, mijn schoonzusje toch weer teleurgesteld in hun producten (zoals ieder jaar).
We aten 's avonds met zijn allen op het deck. Het blijft maar 's zomers weer, het schijnt de warmste meimaand ooit te worden als het zo doorgaat! Hopelijk blijft het warm, tenminste tot na het weekend, want dan gaat het zwembad open.
Dat de cicades dol zijn op esdoorns hadden we al door, maar dat ze er 's nachts allemaal samen komen niet! De kleine esdoorns voor ons huis zaten vol en de kinderen hadden grote lol ze heen en weer te schudden, zodat er een zwerm opvloog met veel gegil. Ik ben maar gauw naar binnen gegaan, ik ben nog steeds niet aan die griezels op me gewend.
Vandaag was het wel weer even slikken om de week te beginnen na zo'n gezellig weekend met familie, die we veel te weinig te zien krijgen. Mijn broer, zwager, zus en schoonzus behoren tot mijn beste vrienden en als je die maar een paar keer per jaar ziet is het afscheid bepaald niet makkelijk. Maar gelukkig wonen we allemaal binnen een dag rijden van elkaar, dat had ook anders kunnen zijn.
Voor homoseksuelen wordt Virginia steeds minder aantrekkelijk om te wonen, vooral nu er een wet is aangenomen, die het ook onwettig maakt om een samenlevingscontract aan te gaan. Er is zo'n enorm verschil tussen het progressieve Northern-Virginia (waar wij wonen) en de rest van de staat, die echt deel uitmaakt van het conservatieve Zuiden.
Vanavond gaat president Bush om 20 uur zijn plan voor de toekomst van Irak uitleggen. Ik ben benieuwd of het hem helpt, want zijn populariteit is op zijn laagst sinds hij als president begon. De arme man is dit weekend van zijn fiets gevallen en ziet er dus ietwat gehavend uit.
Hier voor iedereens vermaak een parodie artikel over Bush en de cicades.
Om te lezen hoe anderen deze plaag van cicades ervaren, kun je hier terecht.
En als je nog niet genoeg hebt van de cicades (en ik moet toegeven, dat ik het zelf met Rick eens ben, die vanochtend zei "ze zijn vervelend, maar oh zo fascinerend", maar ja, misschien is dat alleen als je ze vanaf het moment dat je wakker wordt hoort.) is hier "all you ever wanted to know about cicadas".
Sunday, May 23, 2004
Als mijn zusje op bezoek is, komt er ook altijd een onafgebroken stroom vrienden en vriendinnen van haar langs, die ze nog kent uit haar studententijd bij George Mason University , hier in Fairfax en de University of Maryland in Takoma Park, Maryland.
Zo ook gisteren, we hadden dus bijna de hele dag een gezellig vol huis. In de twee uur, dat er geen bezoek was, zijn we een wandeling gaan maken naar het centrum van Vienna. Daar hebben we eerst "red, white and blueberry" scones gekocht voor het ontbijt van vanochtend bij de warme bakker.
Vienna heeft een oud straatje met leuke snuisterijen winkeltjes, Church Street. De stoepen zijn van baksteen en het geheel straalt een gezellig sfeertje uit. Aan deze straat ligt ook een heel leuke speelgoedwinkel, Once Upon a Time, met honderden meubeltjes voor poppenhuizen. Die moest ik haar ook laten zien, natuurlijk.
Het was gisteren flink warm en dus hadden we na halverwege de wandeling wel zin in een verfrissend citroenijsje, wat we bij Coldstone Creamery haalden. Ik moet er nog steeds aan wennen, dat je bij het kopen van je ijsje toegezongen wordt, daar. Ze barsten opeens los met zo'n liedje, je zou daar niet willen werken, als je last van valse schaamte hebt!
Als laatste haalden we lunch bij Whole Foods en liepen de cicades van ons afslaand weer naar huis. Ik had gisteren mijn Cicadamania.com t-shirt aan, wat een enorme cicade op de rug heeft. Misschien dat dat ze aantrok, want ik hoorde regelmatig "gegil" op mijn rug. Een heel eng geluid, zo'n gillend insekt!
Ik kreeg trouwens heel veel commentaar op dat t-shirt in de winkels. Deze plaag is ook wel echt iets wat ons leven overheerst! En het gekke is, dat het op sommige plekken, zoals hier in Vienna, heel erg is, maar vrij dichtbij, waar meer nieuwbouw is, is het vrijwel stil.
Voor het avondeten gingen we bij mijn vader in de tuin barbecuen. Mijn broer en schoonzus waren inmiddels ook aangekomen uit Ottawa en het was dus een leuke reunie. Helaas zijn behalve de cicades de muggen nu ook volop aanwezig, dus is het zaak Off op te spuiten voor het buiten zitten. En muggen zijn dol op mij, dus voor ik het weet heb ik wel 10 bulten!
Eenmaal weer thuis openden we de achterdeur, maar lieten de horrendeur dicht en het licht aan. Dit trok tientallen cicades aan, die op het horrengaas kwamen zitten. Tot groot vermaak van Stefan, Kai en de poezen, want iedere keer als ze het gaas schudden vlogen de cicades gillend weg. Ze leveren eindeloos en gratis vermaak, die beesten!
Zo ook gisteren, we hadden dus bijna de hele dag een gezellig vol huis. In de twee uur, dat er geen bezoek was, zijn we een wandeling gaan maken naar het centrum van Vienna. Daar hebben we eerst "red, white and blueberry" scones gekocht voor het ontbijt van vanochtend bij de warme bakker.
Vienna heeft een oud straatje met leuke snuisterijen winkeltjes, Church Street. De stoepen zijn van baksteen en het geheel straalt een gezellig sfeertje uit. Aan deze straat ligt ook een heel leuke speelgoedwinkel, Once Upon a Time, met honderden meubeltjes voor poppenhuizen. Die moest ik haar ook laten zien, natuurlijk.
Het was gisteren flink warm en dus hadden we na halverwege de wandeling wel zin in een verfrissend citroenijsje, wat we bij Coldstone Creamery haalden. Ik moet er nog steeds aan wennen, dat je bij het kopen van je ijsje toegezongen wordt, daar. Ze barsten opeens los met zo'n liedje, je zou daar niet willen werken, als je last van valse schaamte hebt!
Als laatste haalden we lunch bij Whole Foods en liepen de cicades van ons afslaand weer naar huis. Ik had gisteren mijn Cicadamania.com t-shirt aan, wat een enorme cicade op de rug heeft. Misschien dat dat ze aantrok, want ik hoorde regelmatig "gegil" op mijn rug. Een heel eng geluid, zo'n gillend insekt!
Ik kreeg trouwens heel veel commentaar op dat t-shirt in de winkels. Deze plaag is ook wel echt iets wat ons leven overheerst! En het gekke is, dat het op sommige plekken, zoals hier in Vienna, heel erg is, maar vrij dichtbij, waar meer nieuwbouw is, is het vrijwel stil.
Voor het avondeten gingen we bij mijn vader in de tuin barbecuen. Mijn broer en schoonzus waren inmiddels ook aangekomen uit Ottawa en het was dus een leuke reunie. Helaas zijn behalve de cicades de muggen nu ook volop aanwezig, dus is het zaak Off op te spuiten voor het buiten zitten. En muggen zijn dol op mij, dus voor ik het weet heb ik wel 10 bulten!
Eenmaal weer thuis openden we de achterdeur, maar lieten de horrendeur dicht en het licht aan. Dit trok tientallen cicades aan, die op het horrengaas kwamen zitten. Tot groot vermaak van Stefan, Kai en de poezen, want iedere keer als ze het gaas schudden vlogen de cicades gillend weg. Ze leveren eindeloos en gratis vermaak, die beesten!
Friday, May 21, 2004
Gisteravond kwamen we, ondanks de onvermijdbare files, op tijd op BWI aan om mijn zusje en neefje op te halen. Het was al 22:30 voor ze veilig en wel in de auto zaten. Helaas worden de nachtelijke uren gebruikt voor wegwerkzaamheden en dus stonden we ook op de terugweg zo laat nog in een flinke file. Maar rond middernacht waren we eindelijk weer thuis.
Na het ontbijt besloten we met Brynna en Stefan, mijn twee jarige neefje, te gaan wandelen door de buurt. Mijn zusje komt niet vaak en logeert dan meestal bij mijn vader, dus het is hier allemaal vrij nieuw voor haar.
De cicades zijn nu wel allemaal uitgekomen, denk ik, en ze zijn begonnen met paren, overal liggen aan elkaar geplakte paren. Dit leidt ook weer tot zeer leerzame momenten voor de kinderen, vooral als hun vader ze om gaat draaien om eens te kijken wat er nou gebeurt. Katja riep enthousiast, dat ze niet had verwacht dat zo'n klein diertje zo'n grote zou hebben. Oeps!
Het betekent allemaal wel, dat het lawaai nu echt oorverdovend is, vooral het geschreeuw in de bomen dichtbij ons huis. En ze vliegen bij de honderden van boom naar boom en dus ook tegen ons aan. En dat vind ik beduidend minder interessant. Stefan heeft vreselijk gelachen in zijn wandelwagentje om de gillen van zijn moeder en mij als er weer een "Monster" tegen ons aanvloog. Hij vindt ze, net als zijn nichtjes en neefje, prachtig en wil heel graag een "monster" vasthouden.
Mijn zusje is 5 maanden zwanger en had nieuwe positiekleding nodig, maar ze wilde iets origineels. Tysons II, de sjiekere mall van de twee Tysons Corner malls, heeft een Pea in the Pod en Macy's, dus besloten we daar eens te gaan kijken.
Eerst aten we gezellig lunch bij de Cheesecake Factory. Stefan was al moe en een beetje zeurderig en de hostess zag dat en gaf ons een tafel voor 5 personen, ook al stonden er al een heel stel mensen met biepertjes in hun hand op een tafel te wachten. Het helpt dus soms om een peuter mee te hebben. We hebben na de maaltijd maar een 25% tip achtergelaten, want ze zouden heel wat schoon te maken hebben na zijn bezoekje!
Na een uurtje succesvol winkelen konden we hem echt niet langer ophouden en dus maar gauw naar huis voor een middagslaapje. Zittend op het deck zagen we hoeveel cicades zich inmiddels ook in onze tuin bevinden. Over 17 jaar zullen wij ook een tuintje vol hebben! Gek, over 17 jaar zouden we al grootouders kunnen zijn, vreemd idee toch, dat een wezen zo lang onder de grond blijft.
Om kwart voor vijf kwam mijn vader en zijn we met zijn allen fondue gaan eten bij de Melting Pot in Arlington. Dit was Ayesha's grote wens, want er is geen fondue restaurant in Massachusetts (waarschijnlijk omdat het daar moeilijk is een drankvergunning te verkrijgen).
Na nog een wandeling door een inmiddels stil Vienna (goddank houden de cicades na zonsondergang op met "zingen") besloten we deze heel gezellige dag samen. Na zo'n dag vind ik het zo jammer, dat we zo ver van elkaar af wonen! Ik weet niet of mijn ouders hadden kunnen voorzien, dat hun kinderen in 3 verschillende landen zouden gaan wonen, toen ze naar de VS verhuisden.
Na het ontbijt besloten we met Brynna en Stefan, mijn twee jarige neefje, te gaan wandelen door de buurt. Mijn zusje komt niet vaak en logeert dan meestal bij mijn vader, dus het is hier allemaal vrij nieuw voor haar.
De cicades zijn nu wel allemaal uitgekomen, denk ik, en ze zijn begonnen met paren, overal liggen aan elkaar geplakte paren. Dit leidt ook weer tot zeer leerzame momenten voor de kinderen, vooral als hun vader ze om gaat draaien om eens te kijken wat er nou gebeurt. Katja riep enthousiast, dat ze niet had verwacht dat zo'n klein diertje zo'n grote zou hebben. Oeps!
Het betekent allemaal wel, dat het lawaai nu echt oorverdovend is, vooral het geschreeuw in de bomen dichtbij ons huis. En ze vliegen bij de honderden van boom naar boom en dus ook tegen ons aan. En dat vind ik beduidend minder interessant. Stefan heeft vreselijk gelachen in zijn wandelwagentje om de gillen van zijn moeder en mij als er weer een "Monster" tegen ons aanvloog. Hij vindt ze, net als zijn nichtjes en neefje, prachtig en wil heel graag een "monster" vasthouden.
Mijn zusje is 5 maanden zwanger en had nieuwe positiekleding nodig, maar ze wilde iets origineels. Tysons II, de sjiekere mall van de twee Tysons Corner malls, heeft een Pea in the Pod en Macy's, dus besloten we daar eens te gaan kijken.
Eerst aten we gezellig lunch bij de Cheesecake Factory. Stefan was al moe en een beetje zeurderig en de hostess zag dat en gaf ons een tafel voor 5 personen, ook al stonden er al een heel stel mensen met biepertjes in hun hand op een tafel te wachten. Het helpt dus soms om een peuter mee te hebben. We hebben na de maaltijd maar een 25% tip achtergelaten, want ze zouden heel wat schoon te maken hebben na zijn bezoekje!
Na een uurtje succesvol winkelen konden we hem echt niet langer ophouden en dus maar gauw naar huis voor een middagslaapje. Zittend op het deck zagen we hoeveel cicades zich inmiddels ook in onze tuin bevinden. Over 17 jaar zullen wij ook een tuintje vol hebben! Gek, over 17 jaar zouden we al grootouders kunnen zijn, vreemd idee toch, dat een wezen zo lang onder de grond blijft.
Om kwart voor vijf kwam mijn vader en zijn we met zijn allen fondue gaan eten bij de Melting Pot in Arlington. Dit was Ayesha's grote wens, want er is geen fondue restaurant in Massachusetts (waarschijnlijk omdat het daar moeilijk is een drankvergunning te verkrijgen).
Na nog een wandeling door een inmiddels stil Vienna (goddank houden de cicades na zonsondergang op met "zingen") besloten we deze heel gezellige dag samen. Na zo'n dag vind ik het zo jammer, dat we zo ver van elkaar af wonen! Ik weet niet of mijn ouders hadden kunnen voorzien, dat hun kinderen in 3 verschillende landen zouden gaan wonen, toen ze naar de VS verhuisden.
Thursday, May 20, 2004
Ondanks de bewolking en zo af en toe miezerende regen vanochtend (maar wel lekker warm), besloten Rick en ik een tandem te huren. Rick hoefde pas rond het middaguur op zijn werk te zijn, dus dit was een uitzonderlijke gelegenheid. Helaas vond ik bij het checken van de website van Bikes @ Vienna uit, dat ze pas om 10:30 zouden openen, te laat om nog te gaan.
Teleurgesteld trok ik de stoute schoenen aan en emailde de eigenaar van de zaak om 8 uur. Ik legde het er wel wat dik op, dat dit een van de heel weinige keren was, dat Rick dit kon doen (is ook niet ver van de waarheid). Maar ik had eigenlijk geen hoop, wat was nu de kans, dat hij binnen het half uur zijn email zou checken? Tot mijn grote verbazing en blijheid was er toen we terugkwamen van de wandeling naar school een email, dat hij om 9 uur present kon zijn om ons alsnog een tandem te verhuren. Echt wel heel goede service van die man, die ongeschoren ons kwam ontmoeten.
Zo gezegd, zo gedaan. Om 9 uur stapten we op een zwarte Burley tandem met 21 versnellingen. De fietszaak ligt praktisch aan het W&OD fietspad, waar ik hier al zo vaak over heb geschreven. Omdat ik het alleen meestal niet durf (delen van het pad zijn wel erg verlaten) reden we naar het westen, 15 kilometer ver naar Loudoun County. We zagen zeker 10 chipmunks op het pad spelen en een ree bleef heel nieuwsgierig staan kijken. Maar vooral genoten we van het met elkaar zijn en kletsen (ok, zo af en toe werd ik als voorrijder wat boos, als Rick weer eens plotseling stopte met trappen, of juist begon te trappen als ik nog niet klaar was, maar dat terzijde). Het was echt een ervaring om te herhalen! Bij deze fietsenmaker verhuren ze ook van die zitfietsen en zelfs een zitfiets tandem. Allemaal het uitproberen waard, als je het mij vraagt.
Daarna heel gauw gedouched en Rick vertrok naar zijn werk en ik naar Saskia's school, waar ik met haar ging lunchen. Tenminste, zij at haar lunch en ik was erbij. Ik vind het eten daar namelijk niet te pruimen, maar voor de kinderen is het lekker en door een dietiste samengesteld, dus redelijk gezond. Ik was dit keer de enige ouder in het cafetaria, maar meestal zijn er meerdere ouders aanwezig. We zaten aan tafel met Saskia's vriendinnetjes Coty, Madison, Sabrina en Julia. Natuurlijk werd er na de lunch gesmeekt om mee naar huis te mogen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken, vooral omdat ze dinsdag ook al vroeg uit school was gehaald.
Ik heb besloten, dat we maar aandelen moeten kopen in Whole Foods, want ik ben daar bijna dagelijks te vinden voor ons avondeten. Nu het zo warm is, vinden we koud eten het lekkerst. Vandaag waren het Southwestern Chicken Wraps: gegrilde kip en een zwarte bonen salsa in een tortilla gerold. Erg lekker! Het viel me op, dat een hoog percentage van de kazen, die werden verkocht, Nederlands waren: Leerdammer, Parrano, jonge Gouda, oude Gouda, ik voelde me bijna bij de kaasboer!
Over een uurtje stappen Rick en ik in de auto naar BWI airport. Mijn zusje en haar zoontje komen daar aan vanuit Boston. Het is een flink uur rijden hiervandaan, maar zo laat hoeven we hopelijk niet bang te zijn voor files! Ze blijven tot zondagochtend bij ons logeren, jippie!
Teleurgesteld trok ik de stoute schoenen aan en emailde de eigenaar van de zaak om 8 uur. Ik legde het er wel wat dik op, dat dit een van de heel weinige keren was, dat Rick dit kon doen (is ook niet ver van de waarheid). Maar ik had eigenlijk geen hoop, wat was nu de kans, dat hij binnen het half uur zijn email zou checken? Tot mijn grote verbazing en blijheid was er toen we terugkwamen van de wandeling naar school een email, dat hij om 9 uur present kon zijn om ons alsnog een tandem te verhuren. Echt wel heel goede service van die man, die ongeschoren ons kwam ontmoeten.
Zo gezegd, zo gedaan. Om 9 uur stapten we op een zwarte Burley tandem met 21 versnellingen. De fietszaak ligt praktisch aan het W&OD fietspad, waar ik hier al zo vaak over heb geschreven. Omdat ik het alleen meestal niet durf (delen van het pad zijn wel erg verlaten) reden we naar het westen, 15 kilometer ver naar Loudoun County. We zagen zeker 10 chipmunks op het pad spelen en een ree bleef heel nieuwsgierig staan kijken. Maar vooral genoten we van het met elkaar zijn en kletsen (ok, zo af en toe werd ik als voorrijder wat boos, als Rick weer eens plotseling stopte met trappen, of juist begon te trappen als ik nog niet klaar was, maar dat terzijde). Het was echt een ervaring om te herhalen! Bij deze fietsenmaker verhuren ze ook van die zitfietsen en zelfs een zitfiets tandem. Allemaal het uitproberen waard, als je het mij vraagt.
Daarna heel gauw gedouched en Rick vertrok naar zijn werk en ik naar Saskia's school, waar ik met haar ging lunchen. Tenminste, zij at haar lunch en ik was erbij. Ik vind het eten daar namelijk niet te pruimen, maar voor de kinderen is het lekker en door een dietiste samengesteld, dus redelijk gezond. Ik was dit keer de enige ouder in het cafetaria, maar meestal zijn er meerdere ouders aanwezig. We zaten aan tafel met Saskia's vriendinnetjes Coty, Madison, Sabrina en Julia. Natuurlijk werd er na de lunch gesmeekt om mee naar huis te mogen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken, vooral omdat ze dinsdag ook al vroeg uit school was gehaald.
Ik heb besloten, dat we maar aandelen moeten kopen in Whole Foods, want ik ben daar bijna dagelijks te vinden voor ons avondeten. Nu het zo warm is, vinden we koud eten het lekkerst. Vandaag waren het Southwestern Chicken Wraps: gegrilde kip en een zwarte bonen salsa in een tortilla gerold. Erg lekker! Het viel me op, dat een hoog percentage van de kazen, die werden verkocht, Nederlands waren: Leerdammer, Parrano, jonge Gouda, oude Gouda, ik voelde me bijna bij de kaasboer!
Over een uurtje stappen Rick en ik in de auto naar BWI airport. Mijn zusje en haar zoontje komen daar aan vanuit Boston. Het is een flink uur rijden hiervandaan, maar zo laat hoeven we hopelijk niet bang te zijn voor files! Ze blijven tot zondagochtend bij ons logeren, jippie!
Wednesday, May 19, 2004
Saskia vertelde me vanochtend, dat gisteren een jongetje uit haar klas een cicade had gegeten en dat aan zijn klasgenootjes had verteld. Tijdens het speelkwartier besloten de heertjes er een wedstrijd van te maken, wie de meeste cicades kon eten (ik word al misselijk bij de gedachte!). Ondanks alle verhalen, dat cicades eetbaar zijn, werden 4 jongetjes er flink misselijk van en gingen ziek naar huis. Dit lijkt me geen geisoleerd geval, ik vraag me af hoeveel kinderen zich tegoed doen aan die engerds!
Iemand in de rij voor me bij CVS merkte vandaag op, dat de cicades het wel weten: ze slapen, eten, paren en dan doodgaan. Want, zo zei hij, zeg nou zelf wat zijn jouw favoriete bezigheden? Juist! De prachtigste gesprekken komen voort uit vreemde dingen zoals deze insektenplaag.
Rick is al maanden bezig met een nieuwe schuur in onze achtertuin. Hiervoor moest hij een vakman regelen om de cement te storten en dat was niet simpel. Er is zoveel nieuwbouw in dit gebied, dat de meeste vakmensen het druk hebben in nieuwbouw projekten. Je moet dus eigenlijk smeken om ze naar je huis te krijgen. De schuur wordt vrijdag gebouwd en als Rick dat had moeten veranderen, hadden we $150 boete moeten betalen. Het spande er dus wel om. Eindelijk kwamen ze dan vandaag met de cement truck en kan Rick een grote zucht van verlichting slaken!
Om te illustreren hoe moeilijk het is een contractor te vinden, vertelde een vriend van ons, dat zijn tante in McLean problemen heeft met haar ondergrondse afvoerpijpen. Ze kan absoluut niemand vinden om daarmee te helpen, dus is deze 60+ jarige vrouw zelf maar begonnen de pijpen uit te graven! Hoe het verhaal afloopt weet ik niet, hopelijk vindt ze toch iemand, die een nieuwe pijp wil leggen! Het probleem is, dat deze "kleine" werkjes niet genoeg geld opbrengen en in een verzadigde markt vind je dan geen hulp, helaas.
Vanavond zijn we naar Shrek 2 geweest. Hij was nog leuker dan de eerste Shrek vond ik! Er zaten veel grapjes in, die alleen volwassenen kunnen volgen en de toevoeging van de Gelaarsde Kat is geniaal. De film (die 1 uur en 45 minuten duurde) was voorbij voor ik het wist. Een grote aanrader!
Iemand in de rij voor me bij CVS merkte vandaag op, dat de cicades het wel weten: ze slapen, eten, paren en dan doodgaan. Want, zo zei hij, zeg nou zelf wat zijn jouw favoriete bezigheden? Juist! De prachtigste gesprekken komen voort uit vreemde dingen zoals deze insektenplaag.
Rick is al maanden bezig met een nieuwe schuur in onze achtertuin. Hiervoor moest hij een vakman regelen om de cement te storten en dat was niet simpel. Er is zoveel nieuwbouw in dit gebied, dat de meeste vakmensen het druk hebben in nieuwbouw projekten. Je moet dus eigenlijk smeken om ze naar je huis te krijgen. De schuur wordt vrijdag gebouwd en als Rick dat had moeten veranderen, hadden we $150 boete moeten betalen. Het spande er dus wel om. Eindelijk kwamen ze dan vandaag met de cement truck en kan Rick een grote zucht van verlichting slaken!
Om te illustreren hoe moeilijk het is een contractor te vinden, vertelde een vriend van ons, dat zijn tante in McLean problemen heeft met haar ondergrondse afvoerpijpen. Ze kan absoluut niemand vinden om daarmee te helpen, dus is deze 60+ jarige vrouw zelf maar begonnen de pijpen uit te graven! Hoe het verhaal afloopt weet ik niet, hopelijk vindt ze toch iemand, die een nieuwe pijp wil leggen! Het probleem is, dat deze "kleine" werkjes niet genoeg geld opbrengen en in een verzadigde markt vind je dan geen hulp, helaas.
Vanavond zijn we naar Shrek 2 geweest. Hij was nog leuker dan de eerste Shrek vond ik! Er zaten veel grapjes in, die alleen volwassenen kunnen volgen en de toevoeging van de Gelaarsde Kat is geniaal. De film (die 1 uur en 45 minuten duurde) was voorbij voor ik het wist. Een grote aanrader!
Tuesday, May 18, 2004
Na een fietstochtje door cicade land haalde ik om 10:45 Saskia van school. Ik had met een internet vriendin uit Columbia, Missouri afgesproken om te gaan lunchen in Washington.
Mijn vriendin, Tammy, heeft haar 19, 7 en 6 jarige dochters mee en ze kamperen in Maryland (lijkt met niets met de enorme onweersbuien iedere avond hier, maar ja, ik vind kamperen dan ook helemaal niets).
Vanwege de twee jongste meisjes leek het me ook leuk voor Saskia om mee te gaan en die vond het allemaal een prachtig avontuur: niet naar school, met Mammie in de Metro en rondlopen in Washington. Alleen ging haar wens om de president met zijn hond te zien niet in vervulling.
Tammy stelde voor om bij het Hotel Washington te gaan lunchen. Nu woon ik toch 20 jaar in dit gebied en laat ik nou nooit van dat hotel of zijn heel leuke eetterras op het dak gehoord hebben! Maar nu dus wel en ik ga het aan iedereen, die hier komt aanraden.
Niet omdat het eten zo fantastisch was, hoewel de zalm en spinazie salade, die Tammy en ik namen, erg lekker was. De bediening was matig en de prijzen redelijk hoog. Maar het gaat om dat uitzicht! Het restaurant ligt op de 9e verdieping van Hotel Washington (wat naast het veel beroemdere Willard Intercontinental ligt). Vanaf het terras heb je prima uitzicht over het Washington Monument, Jefferson Memorial, Lincoln Memorial en Arlington Cemetery. Helaas was het nogal heiig, maar zeer de moeite waard zelfs op een dag als vandaag. Het is een van de beste uitzichten over DC, die ik ken.
Het bleek een goede zet te zijn geweest om Saskia mee te nemen. Heerlijk zo snel als ze op die leeftijd vriendschap sluiten! Toen we naar de Metro liepen, liep ze al hand in hand met Cameron en Caroline. Helaas konden we niet met ze mee naar de zoo, want ik moest Katja naar een babysitting job rijden.
Eenmaal weer terug bij de school (waar de auto geparkeerd stond) waren Saskia en ik zo verhit, dat we besloten een verfrissend ijsje te gaan halen bij Coldstone Creamery. We werden zoals gewoonlijk met gezang verwelkomd daar. Ik besloot bij wijze van uitzondering zelf ook een ijsje te nemen, want ik moest de smaak uitproberen, waar mijn vriendin Claudia aan verslaafd is: Cake Batter. Dit is vanille ijs met stukje ongebakken cake deeg erin. Het was inderdaad zeer ongewoon en erg lekker.
Toen ik Saskia daarna bij een vriendinnetje afzette, nodigde de vader van het meisje me in zijn achtertuin uit. Zodra ik een voet buiten de deur zette werd ik belaagd door cicades! Hij liet me vol trots de honderden, zo niet duizenden hulsjes en even zovele rondvliegende insekten zien. Er zitten honderden kleine gaatjes in zijn gazon, waar ze uitkropen. Ik krijg zelfs kriebel terwijl ik dit typ! Ik ben blij, dat wij een nieuwe tuin hebben, met zo af en toe een overvliegende cicade.
Tot nu toe is de meimaand zo warm als de midzomermaanden geweest en er lijkt geen einde aan de warmte te komen. Dat belooft wat voor de zomer! Het zwembad ligt al helemaal klaar, nog minder dan 2 weken en dan kunnen we daarin duiken!
Mijn vriendin, Tammy, heeft haar 19, 7 en 6 jarige dochters mee en ze kamperen in Maryland (lijkt met niets met de enorme onweersbuien iedere avond hier, maar ja, ik vind kamperen dan ook helemaal niets).
Vanwege de twee jongste meisjes leek het me ook leuk voor Saskia om mee te gaan en die vond het allemaal een prachtig avontuur: niet naar school, met Mammie in de Metro en rondlopen in Washington. Alleen ging haar wens om de president met zijn hond te zien niet in vervulling.
Tammy stelde voor om bij het Hotel Washington te gaan lunchen. Nu woon ik toch 20 jaar in dit gebied en laat ik nou nooit van dat hotel of zijn heel leuke eetterras op het dak gehoord hebben! Maar nu dus wel en ik ga het aan iedereen, die hier komt aanraden.
Niet omdat het eten zo fantastisch was, hoewel de zalm en spinazie salade, die Tammy en ik namen, erg lekker was. De bediening was matig en de prijzen redelijk hoog. Maar het gaat om dat uitzicht! Het restaurant ligt op de 9e verdieping van Hotel Washington (wat naast het veel beroemdere Willard Intercontinental ligt). Vanaf het terras heb je prima uitzicht over het Washington Monument, Jefferson Memorial, Lincoln Memorial en Arlington Cemetery. Helaas was het nogal heiig, maar zeer de moeite waard zelfs op een dag als vandaag. Het is een van de beste uitzichten over DC, die ik ken.
Het bleek een goede zet te zijn geweest om Saskia mee te nemen. Heerlijk zo snel als ze op die leeftijd vriendschap sluiten! Toen we naar de Metro liepen, liep ze al hand in hand met Cameron en Caroline. Helaas konden we niet met ze mee naar de zoo, want ik moest Katja naar een babysitting job rijden.
Eenmaal weer terug bij de school (waar de auto geparkeerd stond) waren Saskia en ik zo verhit, dat we besloten een verfrissend ijsje te gaan halen bij Coldstone Creamery. We werden zoals gewoonlijk met gezang verwelkomd daar. Ik besloot bij wijze van uitzondering zelf ook een ijsje te nemen, want ik moest de smaak uitproberen, waar mijn vriendin Claudia aan verslaafd is: Cake Batter. Dit is vanille ijs met stukje ongebakken cake deeg erin. Het was inderdaad zeer ongewoon en erg lekker.
Toen ik Saskia daarna bij een vriendinnetje afzette, nodigde de vader van het meisje me in zijn achtertuin uit. Zodra ik een voet buiten de deur zette werd ik belaagd door cicades! Hij liet me vol trots de honderden, zo niet duizenden hulsjes en even zovele rondvliegende insekten zien. Er zitten honderden kleine gaatjes in zijn gazon, waar ze uitkropen. Ik krijg zelfs kriebel terwijl ik dit typ! Ik ben blij, dat wij een nieuwe tuin hebben, met zo af en toe een overvliegende cicade.
Tot nu toe is de meimaand zo warm als de midzomermaanden geweest en er lijkt geen einde aan de warmte te komen. Dat belooft wat voor de zomer! Het zwembad ligt al helemaal klaar, nog minder dan 2 weken en dan kunnen we daarin duiken!
Monday, May 17, 2004
Tja, ik denk toch, dat ik de komende weken herhaalde malen zal beginnen met een rapport over de cicades. Na een weekend weggeweest te zijn, viel het op hoeveel luider ze zijn geworden en hoe ontzettend veel er nog iedere dag "geboren" worden.
Ook vanochtend op weg naar de school zagen we ettelijke witte insektenlijven, het eerste stadium van de vliegende insekt. Nu zagen we zelfs de exoskeletten (waar ze uitkruipen) rondlopen op zoek naar een plekje om de vrije wereld in te gaan.
Ik zie rond ons huis een heel stel cicades vliegen, maar, omdat onze straat nieuwer is denkelijk, het erge lawaai is op een afstand.
Pas toen ik vanmiddag Saskia afzette bij een vriendinnetje merkte ik hoeveel er in de andere straten zijn! Het gras, de planten, de bomen en het huis zagen bruin en zwart van de insekten. De moeder van het vriendinnetje en ik kletsten nog een tijdje voor het huis en moesten onze stem verheffen boven het cicade gezoem om elkaar te verstaan! En zij vertelde me, dat een buurman van haar, die 17 jaar geleden ook al daar woonde, had gezegd, dat het nog minstens twee keer zo luid wordt op het hoogtepunt! Gelukkig wordt het met zonsondergang stil, kennelijk rusten de mannetjes dan uit van hun drukke gezoek naar een maatje. Sommige cicade types worden juist in de avond lawaaierig, dus we hebben geluk dat deze wat dat betreft anders zijn.
Maar goed, genoeg over de cicades, er zijn ook nog andere dingen gaande in ons leven. Zo heb ik op vrijdag een brief geschreven met mijn mening tegen het terugbrengen van de dienstplicht in dit land. Dat is iets wat ik hier heb moeten leren: als je het ergens niet mee eens bent schrijf je naar je Congressman. Voor mij zijn het allemaal Republikeinen: John Warner en George Allen in de Senaat en Tom Davis in de House of Representatives. Ik kreeg vandaag een persoonlijke email terug van George Allen, waarin hij zegt voor een vrijwillig leger te blijven pleiten. Precies het antwoord dat ik wilde, dus. Ik ben benieuwd of ik nog iets van de twee anderen zal vernemen. Hoewel ik weet, dat die email niet persoonlijk door George Allen is geschreven blijft hij toch mijn favoriete senator. Misschien ook omdat hij een heel goede goeverneur was en ik hem heb zien spreken tijdens de college graduation van mijn zusje bij George Mason University 10 jaar geleden.
Bovendien mag ik Warner niet, te Republikeins, voorzitter van de Committee on Armed Services en hij ziet eruit als een adelaar. Ok, niet zo'n onderbouwde mening, maar er is iets aan die man, dat me tegenstaat.
Ik had trouwens helemaal niet over mijn bezorgdheid over dienstplicht moeten spreken, want het heeft Saskia nachten lang bezig gehouden. Natuurlijk horen de kinderen veel over de oorlog en de afschuwelijke dingen, die er plaatsvinden. Zelfs al kijken we weinig nieuws om dat tegen te gaan, toch zien ze clips en voorproefjes van nieuwsuitzendingen, die op zichzelf vaak al flink grafisch zijn. Voor een gevoelige 8-jarige is dat soms te veel.
Verder stond vandaag in het teken van de 50-jarige herdenking van Brown versus the Board of Education. Wat, zul je denken? In 1954 bepaalde het Supreme Court, dat aparte scholen voor de rassen niet mochten. Ongelooflijk maar waar, het is pas 50 jaar geleden, dat het Supreme Court bepaalde, dat gescheiden scholing voor blanken en zwarten niet constitutioneel was. Ik hoorde vandaag op de radio, dat in 1954 de openbare scholen in sommige counties in Virginia jarenlang gesloten werden uit protest hiertegen. Ja, dit is een Zuidelijke staat.
En in Massachusetts zijn er honderden heel gelukkige stellen. Daar werden vandaag voor het eerst homoseksuele huwelijken gesloten. En hier wilde het Supreme Court niet tussen komen. Dit muisje zal nog een lange staart krijgen...
Tot slot hebben we vanavond voor het eerst een veel leukere insekt dan de cicade zien rondvliegen: het vuurvliegje. Die kleine oplichtende lijfjes zijn een bijzonder deel van de zomeravond hier. En het blijft maar warm, als dit zo doorgaat belooft het een hete zomer te worden!
Ook vanochtend op weg naar de school zagen we ettelijke witte insektenlijven, het eerste stadium van de vliegende insekt. Nu zagen we zelfs de exoskeletten (waar ze uitkruipen) rondlopen op zoek naar een plekje om de vrije wereld in te gaan.
Ik zie rond ons huis een heel stel cicades vliegen, maar, omdat onze straat nieuwer is denkelijk, het erge lawaai is op een afstand.
Pas toen ik vanmiddag Saskia afzette bij een vriendinnetje merkte ik hoeveel er in de andere straten zijn! Het gras, de planten, de bomen en het huis zagen bruin en zwart van de insekten. De moeder van het vriendinnetje en ik kletsten nog een tijdje voor het huis en moesten onze stem verheffen boven het cicade gezoem om elkaar te verstaan! En zij vertelde me, dat een buurman van haar, die 17 jaar geleden ook al daar woonde, had gezegd, dat het nog minstens twee keer zo luid wordt op het hoogtepunt! Gelukkig wordt het met zonsondergang stil, kennelijk rusten de mannetjes dan uit van hun drukke gezoek naar een maatje. Sommige cicade types worden juist in de avond lawaaierig, dus we hebben geluk dat deze wat dat betreft anders zijn.
Maar goed, genoeg over de cicades, er zijn ook nog andere dingen gaande in ons leven. Zo heb ik op vrijdag een brief geschreven met mijn mening tegen het terugbrengen van de dienstplicht in dit land. Dat is iets wat ik hier heb moeten leren: als je het ergens niet mee eens bent schrijf je naar je Congressman. Voor mij zijn het allemaal Republikeinen: John Warner en George Allen in de Senaat en Tom Davis in de House of Representatives. Ik kreeg vandaag een persoonlijke email terug van George Allen, waarin hij zegt voor een vrijwillig leger te blijven pleiten. Precies het antwoord dat ik wilde, dus. Ik ben benieuwd of ik nog iets van de twee anderen zal vernemen. Hoewel ik weet, dat die email niet persoonlijk door George Allen is geschreven blijft hij toch mijn favoriete senator. Misschien ook omdat hij een heel goede goeverneur was en ik hem heb zien spreken tijdens de college graduation van mijn zusje bij George Mason University 10 jaar geleden.
Bovendien mag ik Warner niet, te Republikeins, voorzitter van de Committee on Armed Services en hij ziet eruit als een adelaar. Ok, niet zo'n onderbouwde mening, maar er is iets aan die man, dat me tegenstaat.
Ik had trouwens helemaal niet over mijn bezorgdheid over dienstplicht moeten spreken, want het heeft Saskia nachten lang bezig gehouden. Natuurlijk horen de kinderen veel over de oorlog en de afschuwelijke dingen, die er plaatsvinden. Zelfs al kijken we weinig nieuws om dat tegen te gaan, toch zien ze clips en voorproefjes van nieuwsuitzendingen, die op zichzelf vaak al flink grafisch zijn. Voor een gevoelige 8-jarige is dat soms te veel.
Verder stond vandaag in het teken van de 50-jarige herdenking van Brown versus the Board of Education. Wat, zul je denken? In 1954 bepaalde het Supreme Court, dat aparte scholen voor de rassen niet mochten. Ongelooflijk maar waar, het is pas 50 jaar geleden, dat het Supreme Court bepaalde, dat gescheiden scholing voor blanken en zwarten niet constitutioneel was. Ik hoorde vandaag op de radio, dat in 1954 de openbare scholen in sommige counties in Virginia jarenlang gesloten werden uit protest hiertegen. Ja, dit is een Zuidelijke staat.
En in Massachusetts zijn er honderden heel gelukkige stellen. Daar werden vandaag voor het eerst homoseksuele huwelijken gesloten. En hier wilde het Supreme Court niet tussen komen. Dit muisje zal nog een lange staart krijgen...
Tot slot hebben we vanavond voor het eerst een veel leukere insekt dan de cicade zien rondvliegen: het vuurvliegje. Die kleine oplichtende lijfjes zijn een bijzonder deel van de zomeravond hier. En het blijft maar warm, als dit zo doorgaat belooft het een hete zomer te worden!
Sunday, May 16, 2004
Na een weekend uit in eigen staat ben ik er nu nog meer van overtuigd, dat Virginia de mooiste en interessantste staat in de Union is! De interessante geschiedenis, schattige oude stadjes en prachtige natuur heeft me weer helemaal verliefd gemaakt op de Old Dominion, zoals de bijnaam van Virginia luidt. Geen wonder, dat de slogan "Virginia is for lovers" nog steeds zo populair is. Het is een uiterst romantische staat.
Rond een uur of 10 gisterochtend stapten we met zijn vijven in de van op weg naar Charlottesville, waar onze vriendin Lauren haar Nursing Pin zou ontvangen van de University of Virginia daar. Deze Nursing Pin maakte haar officieel gediplomeerd verpleegster. De ceremonie was erg plechtig en interessant, maar daarover later meer.
Als eerste kwamen we langs het Manassas National Battlefield, waar een grote veldslag werd gestreden tijdens de Burgeroorlog. Overal staan nog kanonnen uit die tijd en ook de houten hekken zijn bewaard gebleven. De hele weg volgden we "Civil War Trails", want verreweg de meeste gevechten tijdens die oorlog zijn op Virginia grondgebied uitgevochten. We verbaasden ons er weer eens over hoe ver de legers zich verplaatsten zonder gemotoriseerde voertuigen! En het is allemaal flink ruig gebied.
Langs de wegen staan de Virginia Historical Markers, die aangeven welke belangrijke gebeurtenissen uit de geschiedenis op die plek plaatsvonden. Ik heb er nu een boek van en las ze voor aan Rick, die dat een welkome afleiding tijdens het rijden vond. Gewoonlijk rij je er zo snel langs, dat je ze niet kunt lezen. Maar ze hebben een letter en een nummer en de meesten waren in het boek terug te vinden.
Monticello
Charlottesville is net iets meer dan twee uur rijden bij ons vandaan en we kwamen er even na 12 uur aan. Na een snelle lunch bij Wendy's gingen we op zoek naar Monticello, het landgoed van Thomas Jefferson. Kai is vorige maand tijdens het "wassenbeeldenmuseum" op zijn school nog Thomas Jefferson geweest en hij wist ons al heel wat over deze president te vertellen onderweg.
Ik vind Thomas Jefferson verreweg de interessantste Amerikaanse president. Niet zozeer om wat hij als president heeft gedaan, maar als persoon. Hij was een architect, een uitvinder, een politicus, een wijnkenner (!) en nog veel meer.
Hij heeft Monticello (wat kleine berg betekent en waar hij uitzicht had op een veel grotere berg), zijn thuis, gedurende de 40 jaar, dat hij er woonde, ontworpen, laten bouwen en verbeterd. Hij was altijd bezig met vernieuwingen. Zo vond hij "automatische" deuren uit, dubbele deuren waarvan, als je de eerste dichttrekt, de tweede automatisch volgt.
Toen we bij het ticketcentrum aankwamen zagen we, dat we geluk hadden: de wachttijd voor de rondleiding was minder dan een half uur. Een van medewerksters daar vertelde, dat het op vrijdag de hele dag meer dan anderhalf uur wachten was geweest en dat in die hitte!
Met een pendelbusje werden we naar het landgoed gereden, waar de mooie tuinen van Thomas Jefferson vanuit de rij konden bewonderen, alsmede zijn prachtige uitzicht over de glooiende heuvels en de Blue Ridge Mountains.
Al gauw waren wij aan de beurt om door het huis geleid te worden. We hadden een gids, die erg veel over Mr. Jefferson wist en ik moet zeggen, dat ik dit huis interessanter vond, dan het Mount Vernon van George Washington. Jefferson was bevriend met Madison, Monroe en Lafayette uit Frankrijk en hun invloeden zijn ook te zien in zijn inrichting. Ook reisde hij regelmatig naar Europa en die invloeden zijn goed te zien in het huis.
In het huis is duidelijk te zien hoezeer hij kunst op prijs stelde en zijn volk wereldser wilde maken. Overal hangen landkaarten en de gids vertelde ons, dat de meesten van Jeffersons tijdgenoten hun eigen staat niet op een kaart konden herkennen. Ook had hij een zeer uitgebreide bibliotheek (waarvan de meeste boeken in de Library of Congress terug te vinden zijn, die hij is begonnen) en las hij boeken in 7 talen, waarvan hij sommige op een dag leerde. Hij was echt een fascinerend iemand, iemand waar ik nog steeds over aan het leren ben.
Zelfs de kinderen waren onder de indruk van de rondleiding. Zo vaak protesteren ze als we iets historisch gaan bezoeken, maar de rondleidingen worden altijd aangepast aan kinderen als ze in de groep zijn en zo blijven zij ook "bij de les". Saskia was vooral onder de indruk van het feit, dat mensen in Jeffersons tijd zittend sliepen. Hierdoor was het niet erg, dat zijn bed veel te kort was voor de lange president (maar liefst 1 meter 88!).
Rond drie uur waren we, na een wandeling langs het graf van Jefferson, weer terug bij de parkeerplaats. Inmiddels hadden we gehoord, dat het huis van James Monroe, de vijfde president, slechts 2,5 mijl verderop gelegen was. Kai en ik wilden dat graag zien, de anderen hadden er na Monticello genoeg van. Dus liepen wij samen snel langs het huis, Ash Lawn-Highland, wat inderdaad minder interessant was dan Monticello, maar waar een dolgezellig uitziend wijn festival gaande was, jammer, dat we daar geen tijd voor hadden! James Monroe was ook een interessante figuur in de Amerikaanse geschiedenis, maar zoals we hier zeggen "he pales in comparison" (verbleekt in vergelijking) met Thomas Jefferson.
Monticello
University of Virginia graduation
Volgevoerd met historische feiten gingen we op zoek naar de Hall bij de University of Virginia waar Laurens pinning ceremony plaats zou hebben. Dit hele weekend stond in het teken van "graduation" van de studenten van de University of Virginia, dus het was overal razend druk. Ik was vooral bang, dat we geen parkeerplaats zouden kunnen vinden. Gelukkig bleek er een grote parkeergarage niet al te ver van de "Old Cabell Hall" (op de kaart in Central Grounds) te zijn en we liepen van daaruit naar de "Lawn" (enorm grasveld met universiteitsgebouwen eromheen) van UVA.
Thomas Jefferson heeft, behalve zijn eigen verblijf Monticello, ook de University of Virginia gesticht en de gebouwen ervoor ontworpen. Hij vond namelijk, dat een democratie alleen kon werken als het volk goed onderwezen was. De University of Virginia was een van de eerste openbare universiteiten in de VS en nog steeds een van de beste.
De zo bij de tijd horende witte kolommen waren overal te zien en de Rotunda, het hoofdgebouw, heeft een koepel zoals Monticello ook heeft. Lauren vertelde wat over de gewoontes bij UVA en een ervan is, dat als je als eerstejaars wordt verwelkomd, je met je gezicht naar de Rotunda zit, je begint je tijd bij de University. Na voltooiing van de studie zit de graduation class met zijn rug naar de Rotunda om aan te geven, dat ze de University gaan verlaten. Heel interessant.
Toen we hadden gevonden waar we om 18 uur moesten zijn, besloten we eerst een hapje te gaan eten (later bleek dit een heel goed idee, want de receptie die volgde op de ceremonie was niet veel soeps). We liepen de "Lawn" af, ons voelend alsof we zo'n 180 jaar teruggegaan waren in de geschiedenis. De gebouwtjes langs de Lawn (wat grasveld betekent) zijn studenten vertrekken (dorm rooms) en het is een hele eer om daar te mogen wonen. Je moet een voorbeeldige student zijn en op allerlei lijsten (dean, honor) voorkomen. Wel vertelde Lauren, dat er een nadeel aan vast zat: de gezamenlijke badkamer is buiten de vertrekken, dus in de winter moet je eerst door de kou om te douchen en dan weer koud terug. Kennelijk hebben de studenten het er graag voor over, want alle vertrekken zagen er bewoond uit.
Aan de overkant van de Rotunda vonden we een gezellig tentje, Jabberwocky genaamd, naar een gelijknamig gedicht van Lewis Carroll in Alice in Wonderland. De kinderen vermaakten zich met het lezen van de vreemde woorden in het gedicht, wat op de muur was geschreven. We bestelden sandwiches, omdat we maar een half uurtje tijd hadden om te eten. Het smaakte voortreffelijk, ik had er een met kip, gerookte Gouda en een lekker sausje.
Precies op tijd arriveerden we in de Old Cabell Hall, waar we Lauren gekleed in haar "gown" met "sash" (blauw voor School of Nursing, alle faculteiten hebben hun eigen kleur). Ik weet niet hoe het in Nederland zit, maar hier heb je een 2 jaar verpleegsters opleiding (Registered Nurse), een 4 jaar universiteits opleiding (Bachelor Science of Nursing) en een 6 jaar opleiding (gespecialiseerd) (Masters Science of Nursing). Lauren kreeg haar BSN dit weekend. Iedere graduate draagt een "cap and gown" (de kleuren op deze website zijn van een andere universiteit). Ook de professoren hebben caps and gowns aan, maar die zijn veel mooier, met fluweel en zijde.
Het was allemaal een hele belevenis. Eerst speeches door de Dean (hoofd) en andere belangrijke figuren, die onderwijzen in de verpleging. En toen het afroepen van de namen van de nieuwe verpleegsters. Lauren was apetrots op haar broche. Aan het einde werd de verpleegstersede gezamenlijk afgelegd.
Vandaag zou de massale graduation zijn van alle laatstejaars. Dat is meer zoals je op tv ziet, met muziek en iedereen gooit aan het einde zijn "cap" de lucht in. Leuk om mee te maken, maar veel onpersoonlijker en wij zouden dan te laat thuis zijn gekomen en ik denk, dat we goed hebben gekozen, want we kregen zo heel wat persoonlijke tijd met Lauren. Hieronder ook wat foto's van de graduate en de ceremonie.
De professoren in hun caps and gowns
De "graduate" met onze kinderen
Culpeper
Na de graduation en wat praten met Lauren verlieten we Charlottesville om ons hotel, de Holiday Inn, in Culpeper op te zoeken. Omdat er zoveel studenten promoveerden dit weekend, konden we geen hotel dichterbij vinden. Culpeper ligt op ongeveer een uur rijden van Charlottesville, op de terugweg naar huis voor ons.
Onderweg reden we langs een van de grootste wijngaarden in Virginia: Prince Michel. Helaas waren ze dicht, want ik had er graag een bezoek aan gebracht. Thomas Jefferson begon overigens de druiventeelt in Virginia met zijn wijngaarden, hij dacht, dat wijn beter zou zijn dan whiskey en brandy, wat tot dan toe vooral werd gedronken. Tegenwoordig zijn er meer dan 80 wijngaarden in de staat te vinden.
Rond 10 uur kwamen we bij de Holiday Inn aan. Dit was een oude Holiday Inn, de kamers stamden uit de jaren 60 of 70 en waren niet gerenoveerd. We hadden een heel ouderwetse badkamer en volgens Rick hadden ze de matrassen ook al 30 jaar niet vernieuwd! Maar goed, het was een slaapplaats, maar zeker niet de beste Holiday Inn, die we hebben meegemaakt!
Vanochtend werden we wakker door het luide gezang van een kardinaal, die op de railing vlak voor onze kamer lawaai zat te maken. Het was nogal bewolkt en begon al gauw te regenen.
We besloten op ontbijt jacht te gaan en wilden dat eerst bij de nabij gelegen Golden Corral eten, maar de lange rij wachtenden schrikte ons af! Kennelijk lag het te gemakkelijk naast de hotels.
Dus reden we historic Culpeper binnen. Een leuk oud plaatsje met snuisterijen winkeltjes, die vandaag allemaal dicht waren. Eerst probeerden we Dee Dee's Family restaurant, maar daar werd ons verteld, dat ze geen tafeltjes tegen elkaar konden schuiven voor een grotere familie en dat we dus moesten wachten of in het roken gedeelte eten. Nee, dank je!
Gelukkig vonden we een stukje terug een hartstikke leuk diner stijl cafe, waar ze heerlijke Amerikaanse ontbijten serveerden. Ik nam 2 spiegeleieren met Virginia ham (die nationaal bekend is) en grits (een soort griesmeel, wat ik erg lekker vind met zout en peper). Het valt me op, dat de koffie in veel restaurants veel sterker is, dan een aantal jaren terug. Misschien de invloed van Starbucks? Hij is zo wel veel lekkerder!
We zaten voor het raam en zagen allerlei heel oude (enorme!) Amerikaanse auto's voorbij komen en besloten, dat hier in Centraal Virginia de pick up truck zeer zeker het meest gebruikte vervoersmiddel is!
Montpelier
Helemaal gesterkt door dat stevige ontbijt en in een beter humeur omdat de regen weg was getrokken en het alweer heerlijk warm en zonnig werd, begaven we ons naar het 30 kilometer verderop gelegen Montpelier, het huis van de "Vader van de Constitutie" James Madison.
De weg daarnaartoe was werkelijk prachtig: glooiende heuvels met adembenemende vergezichten naar de Blue Ridge, velden met blauwe korenbloemen, rode papavers en gele boterbloemen. Enorme boerderijen met rode en groene schuren stonden te stralen in de zon. Zo af en toe was er een buurt "gewone" huizen, de echt zuidelijke stijl met een veranda en schommelstoelen daarop. Boven dit alles vlogen enorme roofvogels op zoek naar prooi. De dertig kilometer waren zo gereden en in het oude plaatsje Orange gingen we rechtsaf op Montpelier af.
Dit landgoed is na de Madisons in handen gekomen van de welgestelde DuPont familie (ja, die van het chemische bedrijf). Gelukkig hebben die het grootste gedeelte van het huis wel bewaard, maar er aanzienlijk aan bijgebouwd.
Toen de laatste DuPont overleed, liet zij het huis na aan de National Trust for Historic Preservation, met als voorwaarde, dat het huis zou worden hersteld zoals het was ten tijde van James en Dolley Madison.
Nu is die restauratie eindelijk mogelijk geworden door een gift van 20 miljoen en kregen wij een rondleiding van wat er tot nu toe gerestaureerd is (nog niet veel) en hoe het in de toekomst wordt. Het was voor mij 100% interessant! De gids was erg goed op de hoogte van alles en terwijl er gewerkt wordt komt er nog van alles aan het licht. Zij maakte mij gewoon enthousiast erover, ik zou zo deel van het proces willen zijn! Aan de hand van foto's, tekeningen, overleveringen en dergelijke hoopt men een compleet authentiek product af te leveren over pakweg 3,5 jaar.
We konden het huis niet in, enkel een keuken, maar het landgoed en de tuinen maakten alles goed. Een van de opvallende dingen bij Montpelier is het tempeltje, wat een ijsbox was. Hier werd ijs bewaard, in de winter uit de vijver gehakt, en het bleef de hele zomer goed.
Na een wandeling naar het kerkhofje waar James en Dolley Madison begraven liggen, besloten we onze reis door de geschiedenis.
Voor de lunch stopten we bij Arby's. Dit is mijn nieuwe favoriete fast food restaurant! Ze hebben een heel stel gezonde dingen op het menu, ik had een meergranen sandwich met rosbief en kaas, erg lekker!
Onderweg naar huis wilde ik nog naar een wijngaard. Bij de meeste wijngaarden hier mag je gratis proeven en kun je natuurlijk flessen van eigen maak kopen.
We probeerden het eerst bij Dominion Vineyards, vroeger een bekende, grote wijngaard. Helaas bleek die sinds maart gesloten te zijn. Hij schijnt overgenomen te zijn door Williamsburg wineries , dus hopelijk snel weer toegankelijk.
Teleurgesteld (ik tenminste, als wijnliefhebster van de familie) reden we verder. Gelukkig bleek er tussen Warrenton en Gainesville nog een wijngaard te liggen, die heel erg leuk bleek te zijn.
Pearmund Cellars ligt midden in de heuvels. Als je erheen rijdt, rijd je tussen de druivenplanten door (bij andere wijngaarden zie je die nauwelijks) en aan het begin hangt een waarschuwingsbord: "Caution: wino crossing", een grappige waarschuwing, dat wijnliefhebbers daar langskomen.
Eenmaal binnen vonden de kinderen meteen het vogeltje erg leuk en zagen ze honden om mee te spelen. Rick en ik gingen wijn proeven. Tenminste, ik proefde en Rick nam enkel een klein slokje als ik dacht, dat hij de wijn ook lekker zou vinden. Hij moest tenslotte nog verder rijden.
De eigenaar was duidelijk heel trots op zijn wijnen en vertelde er interessant bij, hoe ze worden gemaakt. Met 6 flessen van hun lekkerste wijn gingen we weer op weg.
Een 40 minuten later waren we thuis. Het was alsof we ver weg op vakantie waren geweest, zoveel hebben we dit weekend gezien en geleerd. En dat alles op slechts 2 uur afstand van ons huis. We hebben nu de huizen van 4 van de eerste 5 presidenten gezien, alleen dat van Adams ontbreekt nog, maar dat is in Massachusetts. Er valt nog zoveel te ontdekken!
Rond een uur of 10 gisterochtend stapten we met zijn vijven in de van op weg naar Charlottesville, waar onze vriendin Lauren haar Nursing Pin zou ontvangen van de University of Virginia daar. Deze Nursing Pin maakte haar officieel gediplomeerd verpleegster. De ceremonie was erg plechtig en interessant, maar daarover later meer.
Als eerste kwamen we langs het Manassas National Battlefield, waar een grote veldslag werd gestreden tijdens de Burgeroorlog. Overal staan nog kanonnen uit die tijd en ook de houten hekken zijn bewaard gebleven. De hele weg volgden we "Civil War Trails", want verreweg de meeste gevechten tijdens die oorlog zijn op Virginia grondgebied uitgevochten. We verbaasden ons er weer eens over hoe ver de legers zich verplaatsten zonder gemotoriseerde voertuigen! En het is allemaal flink ruig gebied.
Langs de wegen staan de Virginia Historical Markers, die aangeven welke belangrijke gebeurtenissen uit de geschiedenis op die plek plaatsvonden. Ik heb er nu een boek van en las ze voor aan Rick, die dat een welkome afleiding tijdens het rijden vond. Gewoonlijk rij je er zo snel langs, dat je ze niet kunt lezen. Maar ze hebben een letter en een nummer en de meesten waren in het boek terug te vinden.
Monticello
Charlottesville is net iets meer dan twee uur rijden bij ons vandaan en we kwamen er even na 12 uur aan. Na een snelle lunch bij Wendy's gingen we op zoek naar Monticello, het landgoed van Thomas Jefferson. Kai is vorige maand tijdens het "wassenbeeldenmuseum" op zijn school nog Thomas Jefferson geweest en hij wist ons al heel wat over deze president te vertellen onderweg.
Ik vind Thomas Jefferson verreweg de interessantste Amerikaanse president. Niet zozeer om wat hij als president heeft gedaan, maar als persoon. Hij was een architect, een uitvinder, een politicus, een wijnkenner (!) en nog veel meer.
Hij heeft Monticello (wat kleine berg betekent en waar hij uitzicht had op een veel grotere berg), zijn thuis, gedurende de 40 jaar, dat hij er woonde, ontworpen, laten bouwen en verbeterd. Hij was altijd bezig met vernieuwingen. Zo vond hij "automatische" deuren uit, dubbele deuren waarvan, als je de eerste dichttrekt, de tweede automatisch volgt.
Toen we bij het ticketcentrum aankwamen zagen we, dat we geluk hadden: de wachttijd voor de rondleiding was minder dan een half uur. Een van medewerksters daar vertelde, dat het op vrijdag de hele dag meer dan anderhalf uur wachten was geweest en dat in die hitte!
Met een pendelbusje werden we naar het landgoed gereden, waar de mooie tuinen van Thomas Jefferson vanuit de rij konden bewonderen, alsmede zijn prachtige uitzicht over de glooiende heuvels en de Blue Ridge Mountains.
Al gauw waren wij aan de beurt om door het huis geleid te worden. We hadden een gids, die erg veel over Mr. Jefferson wist en ik moet zeggen, dat ik dit huis interessanter vond, dan het Mount Vernon van George Washington. Jefferson was bevriend met Madison, Monroe en Lafayette uit Frankrijk en hun invloeden zijn ook te zien in zijn inrichting. Ook reisde hij regelmatig naar Europa en die invloeden zijn goed te zien in het huis.
In het huis is duidelijk te zien hoezeer hij kunst op prijs stelde en zijn volk wereldser wilde maken. Overal hangen landkaarten en de gids vertelde ons, dat de meesten van Jeffersons tijdgenoten hun eigen staat niet op een kaart konden herkennen. Ook had hij een zeer uitgebreide bibliotheek (waarvan de meeste boeken in de Library of Congress terug te vinden zijn, die hij is begonnen) en las hij boeken in 7 talen, waarvan hij sommige op een dag leerde. Hij was echt een fascinerend iemand, iemand waar ik nog steeds over aan het leren ben.
Zelfs de kinderen waren onder de indruk van de rondleiding. Zo vaak protesteren ze als we iets historisch gaan bezoeken, maar de rondleidingen worden altijd aangepast aan kinderen als ze in de groep zijn en zo blijven zij ook "bij de les". Saskia was vooral onder de indruk van het feit, dat mensen in Jeffersons tijd zittend sliepen. Hierdoor was het niet erg, dat zijn bed veel te kort was voor de lange president (maar liefst 1 meter 88!).
Rond drie uur waren we, na een wandeling langs het graf van Jefferson, weer terug bij de parkeerplaats. Inmiddels hadden we gehoord, dat het huis van James Monroe, de vijfde president, slechts 2,5 mijl verderop gelegen was. Kai en ik wilden dat graag zien, de anderen hadden er na Monticello genoeg van. Dus liepen wij samen snel langs het huis, Ash Lawn-Highland, wat inderdaad minder interessant was dan Monticello, maar waar een dolgezellig uitziend wijn festival gaande was, jammer, dat we daar geen tijd voor hadden! James Monroe was ook een interessante figuur in de Amerikaanse geschiedenis, maar zoals we hier zeggen "he pales in comparison" (verbleekt in vergelijking) met Thomas Jefferson.
MonticelloUniversity of Virginia graduation
Volgevoerd met historische feiten gingen we op zoek naar de Hall bij de University of Virginia waar Laurens pinning ceremony plaats zou hebben. Dit hele weekend stond in het teken van "graduation" van de studenten van de University of Virginia, dus het was overal razend druk. Ik was vooral bang, dat we geen parkeerplaats zouden kunnen vinden. Gelukkig bleek er een grote parkeergarage niet al te ver van de "Old Cabell Hall" (op de kaart in Central Grounds) te zijn en we liepen van daaruit naar de "Lawn" (enorm grasveld met universiteitsgebouwen eromheen) van UVA.
Thomas Jefferson heeft, behalve zijn eigen verblijf Monticello, ook de University of Virginia gesticht en de gebouwen ervoor ontworpen. Hij vond namelijk, dat een democratie alleen kon werken als het volk goed onderwezen was. De University of Virginia was een van de eerste openbare universiteiten in de VS en nog steeds een van de beste.
De zo bij de tijd horende witte kolommen waren overal te zien en de Rotunda, het hoofdgebouw, heeft een koepel zoals Monticello ook heeft. Lauren vertelde wat over de gewoontes bij UVA en een ervan is, dat als je als eerstejaars wordt verwelkomd, je met je gezicht naar de Rotunda zit, je begint je tijd bij de University. Na voltooiing van de studie zit de graduation class met zijn rug naar de Rotunda om aan te geven, dat ze de University gaan verlaten. Heel interessant.
Toen we hadden gevonden waar we om 18 uur moesten zijn, besloten we eerst een hapje te gaan eten (later bleek dit een heel goed idee, want de receptie die volgde op de ceremonie was niet veel soeps). We liepen de "Lawn" af, ons voelend alsof we zo'n 180 jaar teruggegaan waren in de geschiedenis. De gebouwtjes langs de Lawn (wat grasveld betekent) zijn studenten vertrekken (dorm rooms) en het is een hele eer om daar te mogen wonen. Je moet een voorbeeldige student zijn en op allerlei lijsten (dean, honor) voorkomen. Wel vertelde Lauren, dat er een nadeel aan vast zat: de gezamenlijke badkamer is buiten de vertrekken, dus in de winter moet je eerst door de kou om te douchen en dan weer koud terug. Kennelijk hebben de studenten het er graag voor over, want alle vertrekken zagen er bewoond uit.
Aan de overkant van de Rotunda vonden we een gezellig tentje, Jabberwocky genaamd, naar een gelijknamig gedicht van Lewis Carroll in Alice in Wonderland. De kinderen vermaakten zich met het lezen van de vreemde woorden in het gedicht, wat op de muur was geschreven. We bestelden sandwiches, omdat we maar een half uurtje tijd hadden om te eten. Het smaakte voortreffelijk, ik had er een met kip, gerookte Gouda en een lekker sausje.
Precies op tijd arriveerden we in de Old Cabell Hall, waar we Lauren gekleed in haar "gown" met "sash" (blauw voor School of Nursing, alle faculteiten hebben hun eigen kleur). Ik weet niet hoe het in Nederland zit, maar hier heb je een 2 jaar verpleegsters opleiding (Registered Nurse), een 4 jaar universiteits opleiding (Bachelor Science of Nursing) en een 6 jaar opleiding (gespecialiseerd) (Masters Science of Nursing). Lauren kreeg haar BSN dit weekend. Iedere graduate draagt een "cap and gown" (de kleuren op deze website zijn van een andere universiteit). Ook de professoren hebben caps and gowns aan, maar die zijn veel mooier, met fluweel en zijde.
Het was allemaal een hele belevenis. Eerst speeches door de Dean (hoofd) en andere belangrijke figuren, die onderwijzen in de verpleging. En toen het afroepen van de namen van de nieuwe verpleegsters. Lauren was apetrots op haar broche. Aan het einde werd de verpleegstersede gezamenlijk afgelegd.
Vandaag zou de massale graduation zijn van alle laatstejaars. Dat is meer zoals je op tv ziet, met muziek en iedereen gooit aan het einde zijn "cap" de lucht in. Leuk om mee te maken, maar veel onpersoonlijker en wij zouden dan te laat thuis zijn gekomen en ik denk, dat we goed hebben gekozen, want we kregen zo heel wat persoonlijke tijd met Lauren. Hieronder ook wat foto's van de graduate en de ceremonie.
De professoren in hun caps and gowns
De "graduate" met onze kinderen
Culpeper
Na de graduation en wat praten met Lauren verlieten we Charlottesville om ons hotel, de Holiday Inn, in Culpeper op te zoeken. Omdat er zoveel studenten promoveerden dit weekend, konden we geen hotel dichterbij vinden. Culpeper ligt op ongeveer een uur rijden van Charlottesville, op de terugweg naar huis voor ons.
Onderweg reden we langs een van de grootste wijngaarden in Virginia: Prince Michel. Helaas waren ze dicht, want ik had er graag een bezoek aan gebracht. Thomas Jefferson begon overigens de druiventeelt in Virginia met zijn wijngaarden, hij dacht, dat wijn beter zou zijn dan whiskey en brandy, wat tot dan toe vooral werd gedronken. Tegenwoordig zijn er meer dan 80 wijngaarden in de staat te vinden.
Rond 10 uur kwamen we bij de Holiday Inn aan. Dit was een oude Holiday Inn, de kamers stamden uit de jaren 60 of 70 en waren niet gerenoveerd. We hadden een heel ouderwetse badkamer en volgens Rick hadden ze de matrassen ook al 30 jaar niet vernieuwd! Maar goed, het was een slaapplaats, maar zeker niet de beste Holiday Inn, die we hebben meegemaakt!
Vanochtend werden we wakker door het luide gezang van een kardinaal, die op de railing vlak voor onze kamer lawaai zat te maken. Het was nogal bewolkt en begon al gauw te regenen.
We besloten op ontbijt jacht te gaan en wilden dat eerst bij de nabij gelegen Golden Corral eten, maar de lange rij wachtenden schrikte ons af! Kennelijk lag het te gemakkelijk naast de hotels.
Dus reden we historic Culpeper binnen. Een leuk oud plaatsje met snuisterijen winkeltjes, die vandaag allemaal dicht waren. Eerst probeerden we Dee Dee's Family restaurant, maar daar werd ons verteld, dat ze geen tafeltjes tegen elkaar konden schuiven voor een grotere familie en dat we dus moesten wachten of in het roken gedeelte eten. Nee, dank je!
Gelukkig vonden we een stukje terug een hartstikke leuk diner stijl cafe, waar ze heerlijke Amerikaanse ontbijten serveerden. Ik nam 2 spiegeleieren met Virginia ham (die nationaal bekend is) en grits (een soort griesmeel, wat ik erg lekker vind met zout en peper). Het valt me op, dat de koffie in veel restaurants veel sterker is, dan een aantal jaren terug. Misschien de invloed van Starbucks? Hij is zo wel veel lekkerder!
We zaten voor het raam en zagen allerlei heel oude (enorme!) Amerikaanse auto's voorbij komen en besloten, dat hier in Centraal Virginia de pick up truck zeer zeker het meest gebruikte vervoersmiddel is!
Montpelier
Helemaal gesterkt door dat stevige ontbijt en in een beter humeur omdat de regen weg was getrokken en het alweer heerlijk warm en zonnig werd, begaven we ons naar het 30 kilometer verderop gelegen Montpelier, het huis van de "Vader van de Constitutie" James Madison.
De weg daarnaartoe was werkelijk prachtig: glooiende heuvels met adembenemende vergezichten naar de Blue Ridge, velden met blauwe korenbloemen, rode papavers en gele boterbloemen. Enorme boerderijen met rode en groene schuren stonden te stralen in de zon. Zo af en toe was er een buurt "gewone" huizen, de echt zuidelijke stijl met een veranda en schommelstoelen daarop. Boven dit alles vlogen enorme roofvogels op zoek naar prooi. De dertig kilometer waren zo gereden en in het oude plaatsje Orange gingen we rechtsaf op Montpelier af.
Dit landgoed is na de Madisons in handen gekomen van de welgestelde DuPont familie (ja, die van het chemische bedrijf). Gelukkig hebben die het grootste gedeelte van het huis wel bewaard, maar er aanzienlijk aan bijgebouwd.
Toen de laatste DuPont overleed, liet zij het huis na aan de National Trust for Historic Preservation, met als voorwaarde, dat het huis zou worden hersteld zoals het was ten tijde van James en Dolley Madison.
Nu is die restauratie eindelijk mogelijk geworden door een gift van 20 miljoen en kregen wij een rondleiding van wat er tot nu toe gerestaureerd is (nog niet veel) en hoe het in de toekomst wordt. Het was voor mij 100% interessant! De gids was erg goed op de hoogte van alles en terwijl er gewerkt wordt komt er nog van alles aan het licht. Zij maakte mij gewoon enthousiast erover, ik zou zo deel van het proces willen zijn! Aan de hand van foto's, tekeningen, overleveringen en dergelijke hoopt men een compleet authentiek product af te leveren over pakweg 3,5 jaar.
We konden het huis niet in, enkel een keuken, maar het landgoed en de tuinen maakten alles goed. Een van de opvallende dingen bij Montpelier is het tempeltje, wat een ijsbox was. Hier werd ijs bewaard, in de winter uit de vijver gehakt, en het bleef de hele zomer goed.
Na een wandeling naar het kerkhofje waar James en Dolley Madison begraven liggen, besloten we onze reis door de geschiedenis.
Voor de lunch stopten we bij Arby's. Dit is mijn nieuwe favoriete fast food restaurant! Ze hebben een heel stel gezonde dingen op het menu, ik had een meergranen sandwich met rosbief en kaas, erg lekker!
Onderweg naar huis wilde ik nog naar een wijngaard. Bij de meeste wijngaarden hier mag je gratis proeven en kun je natuurlijk flessen van eigen maak kopen.
We probeerden het eerst bij Dominion Vineyards, vroeger een bekende, grote wijngaard. Helaas bleek die sinds maart gesloten te zijn. Hij schijnt overgenomen te zijn door Williamsburg wineries , dus hopelijk snel weer toegankelijk.
Teleurgesteld (ik tenminste, als wijnliefhebster van de familie) reden we verder. Gelukkig bleek er tussen Warrenton en Gainesville nog een wijngaard te liggen, die heel erg leuk bleek te zijn.
Pearmund Cellars ligt midden in de heuvels. Als je erheen rijdt, rijd je tussen de druivenplanten door (bij andere wijngaarden zie je die nauwelijks) en aan het begin hangt een waarschuwingsbord: "Caution: wino crossing", een grappige waarschuwing, dat wijnliefhebbers daar langskomen.
Eenmaal binnen vonden de kinderen meteen het vogeltje erg leuk en zagen ze honden om mee te spelen. Rick en ik gingen wijn proeven. Tenminste, ik proefde en Rick nam enkel een klein slokje als ik dacht, dat hij de wijn ook lekker zou vinden. Hij moest tenslotte nog verder rijden.
De eigenaar was duidelijk heel trots op zijn wijnen en vertelde er interessant bij, hoe ze worden gemaakt. Met 6 flessen van hun lekkerste wijn gingen we weer op weg.
Een 40 minuten later waren we thuis. Het was alsof we ver weg op vakantie waren geweest, zoveel hebben we dit weekend gezien en geleerd. En dat alles op slechts 2 uur afstand van ons huis. We hebben nu de huizen van 4 van de eerste 5 presidenten gezien, alleen dat van Adams ontbreekt nog, maar dat is in Massachusetts. Er valt nog zoveel te ontdekken!
Friday, May 14, 2004
Laat ik nu toch naief gedacht hebben, dat dinsdag de dag was, dat de cicades boven de grond kwamen. Maar iedere dag zien we net zoveel als toen naar boven komen. Ik begin nu toch wel te denken, dat ook wij hier in Vienna niet gespaard zullen blijven, als ze eenmaal rond gaan vliegen. Ik lees vreselijke verhalen online, over honderden cicades op iemands tuintafel en een picknick, die helemaal zwart ziet van de insekten. Slik!
Tot nu toe is het nog heel beschaafd: iedere ochtend zien we witte insekten uit hun schillen komen (zie foto's hieronder). En de kinderen vinden doodgemakkelijk tientallen insekten. Maar vliegen doen ze nog niet veel. Wel horen we vaag in de verte het heel enge gezang. Het is moeilijk te beschrijven, maar het heeft iets weg van een zeurderige schreeuw.
Na het oefenen vandaag (ik bedacht me, dat ik aan oefenen iedere dag ongeveer het equivalent tijd van een halve baan kwijt ben, maar ja, ik kan daardoor redelijk normaal functioneren, dus dat maakt natuurlijk heel veel goed) gingen Christine en ik winkelen bij Ann Taylor Loft. Of liever, ik ging winkelen om kleding te kopen van de $500, die ik vorige maand in Atlantic City had gewonnen. Christine ontpopte zich als een heel goede personal shopper voor mij (een personal shopper kan je in de sjieke winkels hier, zoals Nordstrom, huren)
Meestal shop ik voor de kinderen, die groeien tenslotte nog (ik gelukkig niet meer, want dan zou het in de breedte zijn!) en hebben ieder seizoen een andere maat. Maar voor mezelf trek ik meestal geen tijd uit om kleding te zoeken. Met als gevolg, dat alles oud en uitgewassen eruit ziet. Nu ben ik dus helemaal in het nieuw gestoken, erg leuk!
Vanavond liet Saskia ons een nare uitslag op haar rug zien. Ik vond het er niet onschuldig uitzien, dus op naar de Urgent Care, die tot laat in de avond open is. Gelukkig maar, want ze bleek een bacteriele huidinfectie te hebben en heeft nu antibiotica. Ik was niet verbaasd, want dit had ik op het internet ook al gevonden. Het is toch echt een bijzonder medium!
Nu ben ik hard bezig allerlei wegenkaarten uit te printen. We gaan morgen namelijk naar Charlottesville om de graduation van onze vriendin Lauren bij te wonen. We zullen morgenavond in Culpeper, Virginia (het dichtstbijzijnde hotel, met zo'n graduation is alles tot een uur buiten de stad volgeboekt) doorbrengen en zondag weer thuis komen. Ik zal dus zondag mijn volgende blog schrijven.
Een groot nieuwsbericht van vandaag was, dat het Supreme Court de homo huwelijken in Massachusetts niet tegen zal gaan. Die worden daar maandag wettelijk. Een heel belangrijke beslissing!
Een ongewone geboorte
Een close-up die me de kriebels geeft!
Tot nu toe is het nog heel beschaafd: iedere ochtend zien we witte insekten uit hun schillen komen (zie foto's hieronder). En de kinderen vinden doodgemakkelijk tientallen insekten. Maar vliegen doen ze nog niet veel. Wel horen we vaag in de verte het heel enge gezang. Het is moeilijk te beschrijven, maar het heeft iets weg van een zeurderige schreeuw.
Na het oefenen vandaag (ik bedacht me, dat ik aan oefenen iedere dag ongeveer het equivalent tijd van een halve baan kwijt ben, maar ja, ik kan daardoor redelijk normaal functioneren, dus dat maakt natuurlijk heel veel goed) gingen Christine en ik winkelen bij Ann Taylor Loft. Of liever, ik ging winkelen om kleding te kopen van de $500, die ik vorige maand in Atlantic City had gewonnen. Christine ontpopte zich als een heel goede personal shopper voor mij (een personal shopper kan je in de sjieke winkels hier, zoals Nordstrom, huren)
Meestal shop ik voor de kinderen, die groeien tenslotte nog (ik gelukkig niet meer, want dan zou het in de breedte zijn!) en hebben ieder seizoen een andere maat. Maar voor mezelf trek ik meestal geen tijd uit om kleding te zoeken. Met als gevolg, dat alles oud en uitgewassen eruit ziet. Nu ben ik dus helemaal in het nieuw gestoken, erg leuk!
Vanavond liet Saskia ons een nare uitslag op haar rug zien. Ik vond het er niet onschuldig uitzien, dus op naar de Urgent Care, die tot laat in de avond open is. Gelukkig maar, want ze bleek een bacteriele huidinfectie te hebben en heeft nu antibiotica. Ik was niet verbaasd, want dit had ik op het internet ook al gevonden. Het is toch echt een bijzonder medium!
Nu ben ik hard bezig allerlei wegenkaarten uit te printen. We gaan morgen namelijk naar Charlottesville om de graduation van onze vriendin Lauren bij te wonen. We zullen morgenavond in Culpeper, Virginia (het dichtstbijzijnde hotel, met zo'n graduation is alles tot een uur buiten de stad volgeboekt) doorbrengen en zondag weer thuis komen. Ik zal dus zondag mijn volgende blog schrijven.
Een groot nieuwsbericht van vandaag was, dat het Supreme Court de homo huwelijken in Massachusetts niet tegen zal gaan. Die worden daar maandag wettelijk. Een heel belangrijke beslissing!
Een ongewone geboorte Een close-up die me de kriebels geeft!
Thursday, May 13, 2004
De eerste botsing heeft plaatsgevonden! Ik heb vanochtend 30 kilometer gefietst en overal lagen lege cicade poppen, lekker knapperig onder mijn banden. Maar verder vliegen ze nog niet zoveel, want pas toen ik bijna thuis was, vloog de eerste tegen mijn buik aan. En inderdaad, er is geen ontwijken aan, ze vliegen gewoon blindelings en zijn echt wel groot als ze tegen je aanvliegen!
Ik moet toegeven, dat ik na 30 kilometer toch wel moe ben. Ik word oud! Maar dat weerhield Katja er niet van me te vragen om met haar te gaan winkelen voor shorts en t-shirts. Het is dan ook wel flink warm, telkens en ze heeft alleen lange spijkerbroeken. Dus op naar Old Navy en Kohl's, waar ze gelukkig wat leuke dingen vond. Maar ik heb wel een kieskeurige tiener! Ik was even bang, dat ze niets leuk zou vinden en de hele vochtig hete zomer in lange broeken zou doorbrengen!
Verder heb ik vanmiddag het tapijt laten stomen, het was hard nodig, met alle dieren en kinderen, die dagelijks door het huis komen. Het bedrijfje, dat ik gebruik, is een echtpaar, die een heel goede formule hebben. Ze maken het tapijt niet door en door nat (na een uur is het droog) en ze krijgen de ergste vlekken eruit! Maar om heel eerlijk te zijn, zou ik in het hele huis houten vloeren willen. Al dat gedoe met tapijt vind ik hoogst ergerlijk, met hout zouden we nog niet de helft daarvan hebben. Maar Rick vindt het zo gezellig en warm. Zou dat een cultureel verschil zijn?
Vanavond kijken we de laatste aflevering (na 11 jaar) van "Frasier". Ik weet niet, of die serie ook in Nederland te zien is, maar hier is hij al jaren bezig als "spin off" van "Cheers". Ik ben bang, dat deze klassieke comedy series niet verder gaan, maar allemaal worden vervangen door geestdodende reality shows, zoals de Bachelor. De eerste daarvan was best grappig, maar nu vind ik het leeghoofdige gezoek naar een "partner" hoogst irritant worden. Maar ja, het is natuurlijk veel goedkoper, dan al die dure acteurs betalen...
Ik moet toegeven, dat ik na 30 kilometer toch wel moe ben. Ik word oud! Maar dat weerhield Katja er niet van me te vragen om met haar te gaan winkelen voor shorts en t-shirts. Het is dan ook wel flink warm, telkens en ze heeft alleen lange spijkerbroeken. Dus op naar Old Navy en Kohl's, waar ze gelukkig wat leuke dingen vond. Maar ik heb wel een kieskeurige tiener! Ik was even bang, dat ze niets leuk zou vinden en de hele vochtig hete zomer in lange broeken zou doorbrengen!
Verder heb ik vanmiddag het tapijt laten stomen, het was hard nodig, met alle dieren en kinderen, die dagelijks door het huis komen. Het bedrijfje, dat ik gebruik, is een echtpaar, die een heel goede formule hebben. Ze maken het tapijt niet door en door nat (na een uur is het droog) en ze krijgen de ergste vlekken eruit! Maar om heel eerlijk te zijn, zou ik in het hele huis houten vloeren willen. Al dat gedoe met tapijt vind ik hoogst ergerlijk, met hout zouden we nog niet de helft daarvan hebben. Maar Rick vindt het zo gezellig en warm. Zou dat een cultureel verschil zijn?
Vanavond kijken we de laatste aflevering (na 11 jaar) van "Frasier". Ik weet niet, of die serie ook in Nederland te zien is, maar hier is hij al jaren bezig als "spin off" van "Cheers". Ik ben bang, dat deze klassieke comedy series niet verder gaan, maar allemaal worden vervangen door geestdodende reality shows, zoals de Bachelor. De eerste daarvan was best grappig, maar nu vind ik het leeghoofdige gezoek naar een "partner" hoogst irritant worden. Maar ja, het is natuurlijk veel goedkoper, dan al die dure acteurs betalen...
Wednesday, May 12, 2004
Ons leven (of tenminste dat van de kinderen) draait helemaal om de cicades. We horen ze nog niet zingen en ik heb er nog maar een paar zien vliegen. Maar ik heb de hele middag mijn kinderen niet gezien! Wie had dat gedacht, zulk gratis speelgoed!
Kai heeft online opgezocht wat cicades moesten eten, want hij wilde er eentje in zijn insektenkooitje houden. Tot zijn verbazing vond hij uit, dat ze niets meer eten. Dat hebben ze die 17 jaar onder de grond al gedaan. Hij vond het maar raar toen ik zei, dat ze hier alleen maar zijn om te paren en dan dood gaan (wat aan Rick de opmerking: "What a way to go!" ontlokte).
Kai had het wel helemaal bestudeerd, want hij wist me ook te vertellen, dat ze goed voor het ecosysteem zijn. Ze woelen de grond om, zijn eten voor de vogels en andere dieren en hun eitjes breken dode takken van de bomen af, wat een natuurlijke manier van snoeien is. Kijk, zo leer je nog eens wat, zelfs de lelijkste insekten hebben een doel in het leven!
Enfin, ik zal het de komende weken vast nog regelmatig over onze vliegende en zingende vriendjes hebben.
Katja ging vanochtend met haar toneel klas naar "Romeo en Julia" op schoolreis. Toneel is een van de keuze vakken, die zij dit half jaar neemt. Ze vond het een goed toneelstuk, maar Julia was volgens haar een slet. Tja... Het toneelstuk werd in het Patriot Center van de nabije George Mason University opgevoerd. Ik vind het wel heel goed, dat de kinderen zo aan cultuur worden blootgesteld, want wij doen best veel met onze kinderen, maar lang niet iedereen voedt zo op.
Over opvoeding gesproken, het viel me vanmiddag weer op hoe ontzettend beleefd de meeste kinderen hier zijn. Er waren een paar vriendinnetjes van Saskia en Katja hier en stuk voor stuk werden wij bedankt voor het spelen. Ik hoop altijd maar, dat mijn kinderen bij anderen een soortgelijke beleefdheid tentoonspreiden!
Vanmiddag kwam er iemand van het tuincentrum naar onze achtertuin kijken. Ik heb al eerder geschreven, dat we poison ivy hebben daar, echt een heel naar goedje en niet iets wat je wilt als je kinderen in je tuin hebt spelen, zoals wij. Het was echt de laatste druppel voor mij, ik wil nu dat een beroepstuinier eraan werkt. Hij had veel goede ideeen, dus ik ben benieuwd.
We hebben tot nu toe iedere avond deze week op het deck buiten gegeten. Lekker koud voedsel, zalm, kalkoen en slaatjes. Het is te warm om binnen te koken. Van mij mag het nu zo zomers blijven tot tenminste oktober. Ik geniet van dit weer. Natuurlijk zijn er ook al mensen, die klagen. Vooral waarschijnlijk degenen, die er langer over doen om naar hun werk te komen, omdat de spoorwegen door de hitte langzamer moeten rijden. Maar van mij zul je geen klacht horen!
Kai heeft online opgezocht wat cicades moesten eten, want hij wilde er eentje in zijn insektenkooitje houden. Tot zijn verbazing vond hij uit, dat ze niets meer eten. Dat hebben ze die 17 jaar onder de grond al gedaan. Hij vond het maar raar toen ik zei, dat ze hier alleen maar zijn om te paren en dan dood gaan (wat aan Rick de opmerking: "What a way to go!" ontlokte).
Kai had het wel helemaal bestudeerd, want hij wist me ook te vertellen, dat ze goed voor het ecosysteem zijn. Ze woelen de grond om, zijn eten voor de vogels en andere dieren en hun eitjes breken dode takken van de bomen af, wat een natuurlijke manier van snoeien is. Kijk, zo leer je nog eens wat, zelfs de lelijkste insekten hebben een doel in het leven!
Enfin, ik zal het de komende weken vast nog regelmatig over onze vliegende en zingende vriendjes hebben.
Katja ging vanochtend met haar toneel klas naar "Romeo en Julia" op schoolreis. Toneel is een van de keuze vakken, die zij dit half jaar neemt. Ze vond het een goed toneelstuk, maar Julia was volgens haar een slet. Tja... Het toneelstuk werd in het Patriot Center van de nabije George Mason University opgevoerd. Ik vind het wel heel goed, dat de kinderen zo aan cultuur worden blootgesteld, want wij doen best veel met onze kinderen, maar lang niet iedereen voedt zo op.
Over opvoeding gesproken, het viel me vanmiddag weer op hoe ontzettend beleefd de meeste kinderen hier zijn. Er waren een paar vriendinnetjes van Saskia en Katja hier en stuk voor stuk werden wij bedankt voor het spelen. Ik hoop altijd maar, dat mijn kinderen bij anderen een soortgelijke beleefdheid tentoonspreiden!
Vanmiddag kwam er iemand van het tuincentrum naar onze achtertuin kijken. Ik heb al eerder geschreven, dat we poison ivy hebben daar, echt een heel naar goedje en niet iets wat je wilt als je kinderen in je tuin hebt spelen, zoals wij. Het was echt de laatste druppel voor mij, ik wil nu dat een beroepstuinier eraan werkt. Hij had veel goede ideeen, dus ik ben benieuwd.
We hebben tot nu toe iedere avond deze week op het deck buiten gegeten. Lekker koud voedsel, zalm, kalkoen en slaatjes. Het is te warm om binnen te koken. Van mij mag het nu zo zomers blijven tot tenminste oktober. Ik geniet van dit weer. Natuurlijk zijn er ook al mensen, die klagen. Vooral waarschijnlijk degenen, die er langer over doen om naar hun werk te komen, omdat de spoorwegen door de hitte langzamer moeten rijden. Maar van mij zul je geen klacht horen!
Tuesday, May 11, 2004
Een vriendin van mij, Denise, is helemaal weg van "birdwatching". Dit is gewoonlijk nogal een "sport" voor senioren, maar ja, wij gaan die richting natuurlijk ook al op en zij vindt het rustgevend om naar vogeltjes te speuren en hun roep te leren herkennen. Ieder jaar gaat ze naar het Monticello park in Alexandria om daar de "warblers" te gaan kijken, die daar op hun doorreis van Brazilie naar Canada neerstrijken voor een paar weken in mei. De vlucht van deze vogeltjes is ieder jaar hetzelfde en dit park staat erom bekend.
Vandaag nodigde ze mij en Claudia en Tami uit om ook mee te gaan. Het beloofde weer een flink warme dag te worden en voelde om 8:30 al zwoel aan. Claudia en ik reden in het gigantisch drukke verkeer achter Denise en Tami aan en raakten ze prompt kwijt. Probleem was, dat wij niet wisten waar het park was! Gelukkig was ik zo slim geweest om Denise's mobiele nummer mee te vragen en zo vonden we elkaar een aantal mijlen later weer terug.
Het park is een prachtig stukje natuur in een heel stedelijk gebied. Het heeft een mooi beekje er doorheen lopen, waar de vogels in baden. Helaas was het vandaag geen grote vogel dag en zagen wij dus geen warblers, wel een heel stel verschillende spechtsoorten, zoals de Downy Woodpecker. We stonden wat weg van de serieuze vogelkijkers, want die willen het compleet stil hebben, zodat ze de roepen van de vogels kunnen herkennen. Sommigen zijn uiterst serieus bezig, op uitklapstoeltjes zitten ze urenlang met verrekijkers de bomen af te speuren. Het is zeker geen sociale bezigheid en eentje, waar ik me eens per jaar wel mee bezig wil houden, maar verder mij niet gezien!
Na een paar uur geduldig kijken begaven we ons weer terug naar huis. Volgens mij breng ik ongeluk als ik meega, want toen ik vorig jaar met Denise meeging begon het ongenadig te onweren en was er ook bar weinig te zien aan gevogelte.
Omdat ik nog helemaal niet geoefend had, besloot ik een eind met Brynna te gaan wandelen. Ik heb haar geloof ik bijna doodgewandeld, want ze rende van de zon naar de schaduw en haar tong hing zowat op de grond. Gelukkig had ik een fles van anderhalve liter water mee, die ze tijdens het lopen helemaal op heeft gedronken! Het was dan ook weer 32 graden. We zitten nu officieel in een hittegolf, normale temperaturen voor deze tijd van het jaar zijn rond de 26 graden. Het is hier op het moment warmer, dan bijvoorbeeld in Miami en Zuid-Texas.
Ik schreef gisteren, dat ieder moment de Cicades uit konden komen en vandaag is dat dus gebeurd! Wat een fenomeen! Overal liggen bruine lege karkasjes, vliegen vogels met enorme insekten in hun bek en staan telefoonpalen vol met griezeltjes!
Vanavond ben ik met mijn fototoestel op ontdekkingsreis gegaan. Ik voelde me net de Rattenvanger van Hamelen, want ik ging alleen op weg, maar toen de jongens me vroegen, wat ik ging doen, wilden ze mee. Voor ik wist liep ik met 4 jongens in mijn kielzog door Vienna. Gefascineerd waren ze, zoals een van de foto's laat zien. Ikzelf vind het aan de ene kant fascinerend, maar ik vind insekten maar niets, vooral niet de vliegende soort, en deze zien er nog eens griezelig uit ook.
Katja en ik hebben voor de grap wel Cicada t-shirts besteld van de Cicadiamania.com website. Ach, zoiets maak je toch maar eens in de 17 jaar mee, dat is toch wel bijzonder! Hieronder een paar foto's van de nieuwe wereldbewoners.
Lege karkassen en nieuwe cicades op een telefoonpaal.
De jongens zijn gefascineerd door dit nieuwe fenomeen.
Een close up portret
Vandaag nodigde ze mij en Claudia en Tami uit om ook mee te gaan. Het beloofde weer een flink warme dag te worden en voelde om 8:30 al zwoel aan. Claudia en ik reden in het gigantisch drukke verkeer achter Denise en Tami aan en raakten ze prompt kwijt. Probleem was, dat wij niet wisten waar het park was! Gelukkig was ik zo slim geweest om Denise's mobiele nummer mee te vragen en zo vonden we elkaar een aantal mijlen later weer terug.
Het park is een prachtig stukje natuur in een heel stedelijk gebied. Het heeft een mooi beekje er doorheen lopen, waar de vogels in baden. Helaas was het vandaag geen grote vogel dag en zagen wij dus geen warblers, wel een heel stel verschillende spechtsoorten, zoals de Downy Woodpecker. We stonden wat weg van de serieuze vogelkijkers, want die willen het compleet stil hebben, zodat ze de roepen van de vogels kunnen herkennen. Sommigen zijn uiterst serieus bezig, op uitklapstoeltjes zitten ze urenlang met verrekijkers de bomen af te speuren. Het is zeker geen sociale bezigheid en eentje, waar ik me eens per jaar wel mee bezig wil houden, maar verder mij niet gezien!
Na een paar uur geduldig kijken begaven we ons weer terug naar huis. Volgens mij breng ik ongeluk als ik meega, want toen ik vorig jaar met Denise meeging begon het ongenadig te onweren en was er ook bar weinig te zien aan gevogelte.
Omdat ik nog helemaal niet geoefend had, besloot ik een eind met Brynna te gaan wandelen. Ik heb haar geloof ik bijna doodgewandeld, want ze rende van de zon naar de schaduw en haar tong hing zowat op de grond. Gelukkig had ik een fles van anderhalve liter water mee, die ze tijdens het lopen helemaal op heeft gedronken! Het was dan ook weer 32 graden. We zitten nu officieel in een hittegolf, normale temperaturen voor deze tijd van het jaar zijn rond de 26 graden. Het is hier op het moment warmer, dan bijvoorbeeld in Miami en Zuid-Texas.
Ik schreef gisteren, dat ieder moment de Cicades uit konden komen en vandaag is dat dus gebeurd! Wat een fenomeen! Overal liggen bruine lege karkasjes, vliegen vogels met enorme insekten in hun bek en staan telefoonpalen vol met griezeltjes!
Vanavond ben ik met mijn fototoestel op ontdekkingsreis gegaan. Ik voelde me net de Rattenvanger van Hamelen, want ik ging alleen op weg, maar toen de jongens me vroegen, wat ik ging doen, wilden ze mee. Voor ik wist liep ik met 4 jongens in mijn kielzog door Vienna. Gefascineerd waren ze, zoals een van de foto's laat zien. Ikzelf vind het aan de ene kant fascinerend, maar ik vind insekten maar niets, vooral niet de vliegende soort, en deze zien er nog eens griezelig uit ook.
Katja en ik hebben voor de grap wel Cicada t-shirts besteld van de Cicadiamania.com website. Ach, zoiets maak je toch maar eens in de 17 jaar mee, dat is toch wel bijzonder! Hieronder een paar foto's van de nieuwe wereldbewoners.
Lege karkassen en nieuwe cicades op een telefoonpaal.
De jongens zijn gefascineerd door dit nieuwe fenomeen.
Een close up portret
Monday, May 10, 2004
Those lazy days of summer... Dit weer geeft je echt zo'n vakantie gevoel, alleen jammer, dat het zwembad nog niet open is. 91 graden werd het vandaag maar liefst, bijna 33 graden celsius.
Vanochtend besloot ik toch maar in de airconditioning te gaan oefenen en heb een step klas gedaan. Het was helemaal niet druk, denkelijk oefenen de meesten nu toch buiten en ik kan het ze niet kwalijk nemen!
Vanmiddag heb ik een uur in de tuin gewerkt om te proberen het onkruid eronder te krijgen. In plaats daarvan kreeg het mij eronder, want ik was drijfnat van het zweet en er zijn nog hele stukken vol onkruid. Het ergste ervan natuurlijk de poison ivy. Ik maak me daar echt zorgen over, want ik durf het er zelf niet uit te trekken, uit angst voor aanraking met de olie ervan en alle nare gevolgen van dien, maar het reageert ook op geen enkele spray die ik tot nu toe heb geprobeerd. Ik heb nu dus maar een officiele waarschuwing gegeven aan de kinderen.
Overal in de media wordt er gesproken over de plaag Cicades, die ieder moment over ons heen zal komen. Ieder jaar zijn er wel luidruchtige cicades te horen, het is een geluid, dat bij de zomer hoort. Maar dit jaar zullen miljarden van deze insekten tegelijk uit hun 17-jarige slaap ontwaken en uitvliegen.
In 1987 was de laatste keer, dat dit gebeurde en alleen al het feit, dat ik me dat herinner, zegt heel wat. Je kon niet normaal op straat lopen, zonder op insekten lijkjes te trappen. Als je niet uitkeek, vlogen van alle kanten cicades op je in, in je haar, je gezicht, zelfs je mond! En een lawaai, dat ze maken!
Mensen, die het nog niet hebben meegemaakt, hebben moeite zich voor te stellen hoe deze insekten ons leven de komende maand(en) zullen beheersen. Het is letterlijk de stilte voor de storm op het moment.
Maar ach, het is ook altijd wat hier, als het geen terreurdreigingen zijn is het wel een orkaan of een plaag van 4 centimeter grote groteske insekten met rode oogjes. Stay tuned...
Vanochtend besloot ik toch maar in de airconditioning te gaan oefenen en heb een step klas gedaan. Het was helemaal niet druk, denkelijk oefenen de meesten nu toch buiten en ik kan het ze niet kwalijk nemen!
Vanmiddag heb ik een uur in de tuin gewerkt om te proberen het onkruid eronder te krijgen. In plaats daarvan kreeg het mij eronder, want ik was drijfnat van het zweet en er zijn nog hele stukken vol onkruid. Het ergste ervan natuurlijk de poison ivy. Ik maak me daar echt zorgen over, want ik durf het er zelf niet uit te trekken, uit angst voor aanraking met de olie ervan en alle nare gevolgen van dien, maar het reageert ook op geen enkele spray die ik tot nu toe heb geprobeerd. Ik heb nu dus maar een officiele waarschuwing gegeven aan de kinderen.
Overal in de media wordt er gesproken over de plaag Cicades, die ieder moment over ons heen zal komen. Ieder jaar zijn er wel luidruchtige cicades te horen, het is een geluid, dat bij de zomer hoort. Maar dit jaar zullen miljarden van deze insekten tegelijk uit hun 17-jarige slaap ontwaken en uitvliegen.
In 1987 was de laatste keer, dat dit gebeurde en alleen al het feit, dat ik me dat herinner, zegt heel wat. Je kon niet normaal op straat lopen, zonder op insekten lijkjes te trappen. Als je niet uitkeek, vlogen van alle kanten cicades op je in, in je haar, je gezicht, zelfs je mond! En een lawaai, dat ze maken!
Mensen, die het nog niet hebben meegemaakt, hebben moeite zich voor te stellen hoe deze insekten ons leven de komende maand(en) zullen beheersen. Het is letterlijk de stilte voor de storm op het moment.
Maar ach, het is ook altijd wat hier, als het geen terreurdreigingen zijn is het wel een orkaan of een plaag van 4 centimeter grote groteske insekten met rode oogjes. Stay tuned...
Sunday, May 09, 2004
Moederdag! Ja, we vieren het hier op dezelfde dag als in Nederland en ik weet sinds kort, dat dat niet overal in de wereld het geval is.
Ik moet toegeven, dat ik dit een heel leuke dag vind. Niet alleen om de leuke dingen, die de kinderen en Rick maakten en uitzochten voor me, maar vooral om de tijd die we samen doorbrengen.
Van Saskia kreeg ik een tekening vol met duimstempels, die ze tot een dier had gemaakt. Heel creatief gedaan! Katja had met een vriendin gewinkeld en ik kreeg lekker ruikend doucheschuim van Bath and Bodyworks en in chocola gedoopte kersen van haar (hmmmm!!!). Kai was helemaal origineel en gaf me een Bonsai boompje. Ik hoop, dat ik die in leven kan houden! Van Rick kreeg ik een schattig armbandje. Ik werd helemaal sentimenteel van de lieve blikken en knuffels waarmee dit alles gegeven werd!
Na een voortreffelijk ontbijt op bed, van Cinnabon cinnamon rolls en verse ananas en aardbeien, besloten we Brynna op een lange wandeling te trakteren. Het was wederom prachtig weer, warmer zelfs dan gisteren. Ik kan met dit weer gewoon niet binnen blijven!
Iedere moederdag gaan we met zijn allen brunchen bij de Ritz Carlton in Tysons Corner. Voor de kinderen is dit ook heel leuk, want er kan getekend en geknutseld worden als het eten op is. De brunch is werkelijk exquisiet: caviaar, zalm, allerlei gerookte vis, enorme garnalen, filet mignon, allerlei salades en natuurlijk de lekkerste desserts. Dit alles met een glaasje champagne of een mimosa. Het toppunt van luxe! We genieten er dan ook allen met volle teugen van.
Het grappige bij de Ritz is, dat een van de restaurant managers Nederlands is. We hebben dus altijd een gezellig praatje met hem als we er eten. Er werken daar trouwens veel Europeanen, ook een Italiaanse en een Poolse, zagen we.
Verder hebben we lekker rond het huis gespeeld, onder anderen met Kai's "Horseshoes", die hij voor zijn verjaardag kreeg. Kai en ik deden ons best, maar Rick was duidelijk de beste. Het is niet eenvoudig, die zware dingen te gooien!
Ik heb mijn stapel Margrieten wat bijgelezen en vanavond een gezellig wijntje gedronken met mijn buurvrouw Wendy. Als ik met haar praat, verbaas ik me altijd hoe anders levens kunnen zijn. Ze is 3 maanden ouder dan ik en heeft een zoon van 19, die het ze niet makkelijk maakt.
Het was weer een heerlijke (moeder)dag! En mijn blog is nu meer dan 10000 keer gelezen! Bedankt allemaal voor de interesse!
Ik moet toegeven, dat ik dit een heel leuke dag vind. Niet alleen om de leuke dingen, die de kinderen en Rick maakten en uitzochten voor me, maar vooral om de tijd die we samen doorbrengen.
Van Saskia kreeg ik een tekening vol met duimstempels, die ze tot een dier had gemaakt. Heel creatief gedaan! Katja had met een vriendin gewinkeld en ik kreeg lekker ruikend doucheschuim van Bath and Bodyworks en in chocola gedoopte kersen van haar (hmmmm!!!). Kai was helemaal origineel en gaf me een Bonsai boompje. Ik hoop, dat ik die in leven kan houden! Van Rick kreeg ik een schattig armbandje. Ik werd helemaal sentimenteel van de lieve blikken en knuffels waarmee dit alles gegeven werd!
Na een voortreffelijk ontbijt op bed, van Cinnabon cinnamon rolls en verse ananas en aardbeien, besloten we Brynna op een lange wandeling te trakteren. Het was wederom prachtig weer, warmer zelfs dan gisteren. Ik kan met dit weer gewoon niet binnen blijven!
Iedere moederdag gaan we met zijn allen brunchen bij de Ritz Carlton in Tysons Corner. Voor de kinderen is dit ook heel leuk, want er kan getekend en geknutseld worden als het eten op is. De brunch is werkelijk exquisiet: caviaar, zalm, allerlei gerookte vis, enorme garnalen, filet mignon, allerlei salades en natuurlijk de lekkerste desserts. Dit alles met een glaasje champagne of een mimosa. Het toppunt van luxe! We genieten er dan ook allen met volle teugen van.
Het grappige bij de Ritz is, dat een van de restaurant managers Nederlands is. We hebben dus altijd een gezellig praatje met hem als we er eten. Er werken daar trouwens veel Europeanen, ook een Italiaanse en een Poolse, zagen we.
Verder hebben we lekker rond het huis gespeeld, onder anderen met Kai's "Horseshoes", die hij voor zijn verjaardag kreeg. Kai en ik deden ons best, maar Rick was duidelijk de beste. Het is niet eenvoudig, die zware dingen te gooien!
Ik heb mijn stapel Margrieten wat bijgelezen en vanavond een gezellig wijntje gedronken met mijn buurvrouw Wendy. Als ik met haar praat, verbaas ik me altijd hoe anders levens kunnen zijn. Ze is 3 maanden ouder dan ik en heeft een zoon van 19, die het ze niet makkelijk maakt.
Het was weer een heerlijke (moeder)dag! En mijn blog is nu meer dan 10000 keer gelezen! Bedankt allemaal voor de interesse!
Saturday, May 08, 2004
Vanochtend was het bij het wakker worden bewolkt, maar ik besloot toch een fietstochtje door Vienna te gaan maken. De temperatuur was aangenaam en het regende niet. Bovendien was ik zeer nieuwsgierig geworden naar eventuele Nederlandse "buren". Een lezer van mijn blog schreef, dat hij naar familie in Vienna zou gaan deze zomer. Het bleek, dat die familie in ons gedeelte van de stad woont en het leek me nu zo leuk een Nederlands stel te leren kennen hier! De meeste Nederlanders wonen om de een of andere reden in Maryland, een flinke rit van ons weg.
Dus zocht ik Battle Street af naar een Nederlands kenmerk (ik wist het huisnummer niet). Op een gegeven moment zag ik een auto met een diplomaten nummerbord van de Nederlandse ambassade, dus dat moesten ze wel zijn. Ik heb aangeklopt en me voorgesteld. Het was leuk even Nederlands te kunnen praten, alleen ben ik zo stom geweest wel mijn telefoonnummer en dergelijke te geven, maar niet dat van hen te vragen. Nu moet ik dat nog uitvinden, want het lijkt me leuk ze beter te leren kennen. Hopelijk vonden zij mij niet te vreemd, dat ik zomaar op hun stoep verscheen en niet op mijn netst ook, na gefietst te hebben!
Enfin, ik was ook erg gehaast, want Rick had besloten, dat we vandaag naar Six Flags America zouden gaan. Het weer leek er niet naar, maar het werd uiteindelijk prachtig weer, 21 graden en zonnig. Kennelijk dachten anderen ook dat het weer niet goed genoeg was, want het was helemaal niet druk in het park.
Dit park ligt in Largo, Maryland. Het is al een paar keer van management veranderd en de laatste 5 jaar is het dus een Six Flags. Ieder jaar verbetert het wat en voegen ze een nieuwe attractie toe. Ik was al een paar jaar niet geweest en het viel me op, dat alles er een stuk beter onderhouden uitzag.
Zoals je in de Disney parken Mickey en Minnie en andere Disney figuren tegenkomt, zo zie je bij Six Flags Looney Tunes figuren. Vandaag waren dat Porky Pig en Marvin the Martian. Ondanks haar 8 jaren moest Saskia nog steeds niets van ze hebben!
Een vriendje van Kai was ook mee en dus hadden we 4 achtbanen fans (Rick, Katja, Kai en Tyler). Als eerste gingen ze op de Two Face: The Flip Side. Dit is een achtbaan, die je eerst naar voren twee keer over de kop laat gaan en dan nog eens naar achteren. Saskia was zelfs al te bang om ernaar te kijken en ik voelde me vandaag niet lekker, dus heb me er ook maar niet aan gewaagd.
Na een hapje gegeten te hebben bij een van de Subways in het park (Ik wou, dat die in andere parken ook waren, want meestal is het een en al vet spul wat er te vinden is aan eten), deden we een paar ronddraaiende attracties, die Saskia wel leuk vond. Daarna hadden de oudsten weer zin in de achtbanen "Joker's Jinx", "Superman Ride of Steel" en "Batwing" (Rick zei, dat hij na deze last van zijn maag kreeg), allemaal in hetzelfde gedeelte van het park gelegen.
Ik besloot om met Saskia naar het kindergedeelte te gaan en heb daar met haar in ronddraaiende schommels, theekopjes en de draaimolen gezeten. Saskia kon vooral geen genoeg krijgen van de schommels en haar verrukte gezichtje maakte de dag helemaal goed voor mij!
Zo'n anderhalf uur later ontmoetten we de vier dare devils weer en iedereen had zin in een snack. We kozen een enorme "funnelcake", een typische kermissnack, het lijkt wel wat op oliebollendeeg, maar dan in de vorm van "buisjes". Het smaakte goed!
Voor we weer huiswaarts gingen brachten we nog een bezoekje aan de winkels, maar daar was niet zoveel aan. Saskia kreeg een "moodring" en Kai een kickbal en toen was de pret weer op! Rick heeft het tot zijn doel gemaakt deze zomer alle 4 de grote amusementsparken in deze omgeving te gaan bezoeken en wat mij betreft is Six Flags de minst leuke, dus er staat ons nog veel plezier te wachten!
Dus zocht ik Battle Street af naar een Nederlands kenmerk (ik wist het huisnummer niet). Op een gegeven moment zag ik een auto met een diplomaten nummerbord van de Nederlandse ambassade, dus dat moesten ze wel zijn. Ik heb aangeklopt en me voorgesteld. Het was leuk even Nederlands te kunnen praten, alleen ben ik zo stom geweest wel mijn telefoonnummer en dergelijke te geven, maar niet dat van hen te vragen. Nu moet ik dat nog uitvinden, want het lijkt me leuk ze beter te leren kennen. Hopelijk vonden zij mij niet te vreemd, dat ik zomaar op hun stoep verscheen en niet op mijn netst ook, na gefietst te hebben!
Enfin, ik was ook erg gehaast, want Rick had besloten, dat we vandaag naar Six Flags America zouden gaan. Het weer leek er niet naar, maar het werd uiteindelijk prachtig weer, 21 graden en zonnig. Kennelijk dachten anderen ook dat het weer niet goed genoeg was, want het was helemaal niet druk in het park.
Dit park ligt in Largo, Maryland. Het is al een paar keer van management veranderd en de laatste 5 jaar is het dus een Six Flags. Ieder jaar verbetert het wat en voegen ze een nieuwe attractie toe. Ik was al een paar jaar niet geweest en het viel me op, dat alles er een stuk beter onderhouden uitzag.
Zoals je in de Disney parken Mickey en Minnie en andere Disney figuren tegenkomt, zo zie je bij Six Flags Looney Tunes figuren. Vandaag waren dat Porky Pig en Marvin the Martian. Ondanks haar 8 jaren moest Saskia nog steeds niets van ze hebben!
Een vriendje van Kai was ook mee en dus hadden we 4 achtbanen fans (Rick, Katja, Kai en Tyler). Als eerste gingen ze op de Two Face: The Flip Side. Dit is een achtbaan, die je eerst naar voren twee keer over de kop laat gaan en dan nog eens naar achteren. Saskia was zelfs al te bang om ernaar te kijken en ik voelde me vandaag niet lekker, dus heb me er ook maar niet aan gewaagd.
Na een hapje gegeten te hebben bij een van de Subways in het park (Ik wou, dat die in andere parken ook waren, want meestal is het een en al vet spul wat er te vinden is aan eten), deden we een paar ronddraaiende attracties, die Saskia wel leuk vond. Daarna hadden de oudsten weer zin in de achtbanen "Joker's Jinx", "Superman Ride of Steel" en "Batwing" (Rick zei, dat hij na deze last van zijn maag kreeg), allemaal in hetzelfde gedeelte van het park gelegen.
Ik besloot om met Saskia naar het kindergedeelte te gaan en heb daar met haar in ronddraaiende schommels, theekopjes en de draaimolen gezeten. Saskia kon vooral geen genoeg krijgen van de schommels en haar verrukte gezichtje maakte de dag helemaal goed voor mij!
Zo'n anderhalf uur later ontmoetten we de vier dare devils weer en iedereen had zin in een snack. We kozen een enorme "funnelcake", een typische kermissnack, het lijkt wel wat op oliebollendeeg, maar dan in de vorm van "buisjes". Het smaakte goed!
Voor we weer huiswaarts gingen brachten we nog een bezoekje aan de winkels, maar daar was niet zoveel aan. Saskia kreeg een "moodring" en Kai een kickbal en toen was de pret weer op! Rick heeft het tot zijn doel gemaakt deze zomer alle 4 de grote amusementsparken in deze omgeving te gaan bezoeken en wat mij betreft is Six Flags de minst leuke, dus er staat ons nog veel plezier te wachten!
Friday, May 07, 2004
Het flitst en bliksemt om me heen en we hebben geen sateliet tv, omdat er teveel bewolking boven ons is. Een zwaar onweer, dus. Gelukkig zitten wij net buiten de "tornado warning", waar een tornado kan langskomen. En onze electriciteit en kabel werken nog, jippie!
Zonet kwam de Duitse au pair van een vriendinnetje van Saskia langs om Madison hier achter te laten voor een logeerpartij. We waren het erover eens, dat we dit soort enorme onweersbuien vrijwel nooit in Nederland of Duitsland hadden meegemaakt. Zelfs na 20 jaar ben ik er nog ernstig van onder de indruk.
Vannacht hebben we dus weer een "full house": zowel Kai als Saskia heeft een vriend(innet)je te logeren. Katja is uit naar de tienersocieteit en komt pas na tienen weer thuis. Toch wel leuk, zo'n gelegenheid voor de tieners om samen te komen. Beter dan hangen bij de malls, wat veel kinderen doen.
Vandaag was het drukkend warm. Schreef ik gisteren nog dat het lenteweer was, vandaag was het volop zomer: 32 graden en vochtig. Ik heb al mijn boodschappen met de fiets gedaan, in een t-shirt, heerlijk! Het is wat schipperen, want de verpakkingen hier zijn meestal zo enorm! Zo bedacht ik me in de winkel, dat ik melk nodig had, maar plaats voor een gallon fles had ik natuurlijk niet. Dus dat heb ik later maar met de auto opgepikt!
Ik heb ook mijn nagels laten doen, ook op de fiets daar naartoe. Hier kun je je fiets zo zonder slot buiten laten staan. Ik sta er soms nog versteld van, de kinderen laten hun fietsen constant slingeren buiten en de volgende dag zijn ze er allemaal nog. Er wordt hier weinig gestolen of vernield. Gelukkig.
Iedere middag deze week heb ik wel een tandarts, oogarts, kinderarts, orthodontist of andere medische afspraak afgelopen voor de kinderen. Onvoorstelbaar, hoeveel specialisten je gewoon voor een (half) jaarlijkse "checkup" moet zien met 3 kinderen! Gelukkig is volgende week wat leger wat dat betreft.
Vanmiddag heb ik een tijdje gekeken naar hoe Donald Rumsfeld zich uit zijn penarie aan het wormen was. Ik vind dat zo'n vreselijke vent! Van mij mag hij ontslagen worden of ontslag nemen. Maar ja, dat zal wel weer niet. Hij werd wel flink onder vuur genomen, zowel door Democraten als Republikeinen!
Sommigen vroegen om een samenvatting van de laatste aflevering van "Friends", Joyce heeft in mijn "opmerkingen" gedeelte een goede samenvatting gecopieerd. Het had veel beter kunnen zijn, vind ik persoonlijk, dus daarin ben ik het met die samenvatting eens.
Na de onweersbui is het 25 graden kouder! Dat klinkt altijd zo mooi in Fahrenheit. Maar toch, van 32 naar 18 graden in een uur is natuurlijk best veel.
Zonet kwam de Duitse au pair van een vriendinnetje van Saskia langs om Madison hier achter te laten voor een logeerpartij. We waren het erover eens, dat we dit soort enorme onweersbuien vrijwel nooit in Nederland of Duitsland hadden meegemaakt. Zelfs na 20 jaar ben ik er nog ernstig van onder de indruk.
Vannacht hebben we dus weer een "full house": zowel Kai als Saskia heeft een vriend(innet)je te logeren. Katja is uit naar de tienersocieteit en komt pas na tienen weer thuis. Toch wel leuk, zo'n gelegenheid voor de tieners om samen te komen. Beter dan hangen bij de malls, wat veel kinderen doen.
Vandaag was het drukkend warm. Schreef ik gisteren nog dat het lenteweer was, vandaag was het volop zomer: 32 graden en vochtig. Ik heb al mijn boodschappen met de fiets gedaan, in een t-shirt, heerlijk! Het is wat schipperen, want de verpakkingen hier zijn meestal zo enorm! Zo bedacht ik me in de winkel, dat ik melk nodig had, maar plaats voor een gallon fles had ik natuurlijk niet. Dus dat heb ik later maar met de auto opgepikt!
Ik heb ook mijn nagels laten doen, ook op de fiets daar naartoe. Hier kun je je fiets zo zonder slot buiten laten staan. Ik sta er soms nog versteld van, de kinderen laten hun fietsen constant slingeren buiten en de volgende dag zijn ze er allemaal nog. Er wordt hier weinig gestolen of vernield. Gelukkig.
Iedere middag deze week heb ik wel een tandarts, oogarts, kinderarts, orthodontist of andere medische afspraak afgelopen voor de kinderen. Onvoorstelbaar, hoeveel specialisten je gewoon voor een (half) jaarlijkse "checkup" moet zien met 3 kinderen! Gelukkig is volgende week wat leger wat dat betreft.
Vanmiddag heb ik een tijdje gekeken naar hoe Donald Rumsfeld zich uit zijn penarie aan het wormen was. Ik vind dat zo'n vreselijke vent! Van mij mag hij ontslagen worden of ontslag nemen. Maar ja, dat zal wel weer niet. Hij werd wel flink onder vuur genomen, zowel door Democraten als Republikeinen!
Sommigen vroegen om een samenvatting van de laatste aflevering van "Friends", Joyce heeft in mijn "opmerkingen" gedeelte een goede samenvatting gecopieerd. Het had veel beter kunnen zijn, vind ik persoonlijk, dus daarin ben ik het met die samenvatting eens.
Na de onweersbui is het 25 graden kouder! Dat klinkt altijd zo mooi in Fahrenheit. Maar toch, van 32 naar 18 graden in een uur is natuurlijk best veel.
Thursday, May 06, 2004
Saskia had vandaag eigenlijk een schoolreisje, naar het Occoquan Bay National Wildlife Refuge. Ik zou in mijn eigen auto meegaan. Maar Saskia heeft een erge verkoudheid en voelde zich vanochtend zeer matig en ook wat misselijk. Dus heb ik haar maar thuis gehouden. Erge zin in die "field trip" had ik toch niet.
Na een paar uur voelde Saskia zich wel wat beter en gingen we naar het W&OD pad en ik bond Saskia haar skates onder en liep zelf met Brynna achter haar aan. We liepen ongeveer anderhalve mijl, voor we teruggingen. Op de terugweg zag Saskia precies waar ze op gehoopt had: een ree heel dichtbij. De herten hier zijn duidelijk aan mensen gewend, want ze blijven rustig door eten. Saskia vond ook een mooie rups (die we toch maar hebben laten lopen, ondanks de verleiding hem mee te nemen) en ze was helemaal onder de indruk van de Kardinalen, die vlak voor haar op het pad neerstreken. Het zijn ook echt mooie vogeltjes!
Het werd vandaag 28 graden en dus is het voor Nederlandse begrippen zomer. Voor ons is dit nog lekker lenteweer, een aangename temperatuur, niet te warm. In de zomer zal het regelmatig boven de 30 graden worden en flink vochtig en dat voelt pas echt "zomers". Dit is nog koel.
Deze week is het op de scholen "teacher appreciation week". Hiervoor worden allerlei speciale dingen gedaan voor de leerkrachten. Bij Kai en Saskia's school werden de auto's van het onderwijzend personeel vandaag door de ouders gewassen. Verder nemen de kinderen iedere dag speciale dingen mee voor hun lera(a)r(es). Ik vind het wel een goed initiatief, het laat de kinderen ook zien, dat hun teacher zich veel voor hen inzet. Vorige week werd de administratieve afdeling in het zonnetje gezet. Zo voel je je zeker gewaardeerd, als je welgemeende bedankkaarten van kinderen krijgt! Helaas is Saskia's lerares deze week niet op school, omdat ze vorige week geopereerd moest worden. Dus ga ik dit weekend met Saskia een leuk cadeautje voor haar uitzoeken. Dat kan ze dan maandag geven, want het is een lief mens en een heel goede teacher.
Nu gaan we de laatste aflevering van "Friends" kijken. Snik! Tien jaar lang hebben we genoten van deze serie. Het zal vreemd zijn geen nieuwe afleveringen meer te krijgen. Ik ben benieuwd wat de sterren nu gaan doen. Over een uur is het afgelopen met de serie! Ik weet, dat Nederland nog een jaar of zo achterloopt, dus ik zal geen details erover schrijven.
Na een paar uur voelde Saskia zich wel wat beter en gingen we naar het W&OD pad en ik bond Saskia haar skates onder en liep zelf met Brynna achter haar aan. We liepen ongeveer anderhalve mijl, voor we teruggingen. Op de terugweg zag Saskia precies waar ze op gehoopt had: een ree heel dichtbij. De herten hier zijn duidelijk aan mensen gewend, want ze blijven rustig door eten. Saskia vond ook een mooie rups (die we toch maar hebben laten lopen, ondanks de verleiding hem mee te nemen) en ze was helemaal onder de indruk van de Kardinalen, die vlak voor haar op het pad neerstreken. Het zijn ook echt mooie vogeltjes!
Het werd vandaag 28 graden en dus is het voor Nederlandse begrippen zomer. Voor ons is dit nog lekker lenteweer, een aangename temperatuur, niet te warm. In de zomer zal het regelmatig boven de 30 graden worden en flink vochtig en dat voelt pas echt "zomers". Dit is nog koel.
Deze week is het op de scholen "teacher appreciation week". Hiervoor worden allerlei speciale dingen gedaan voor de leerkrachten. Bij Kai en Saskia's school werden de auto's van het onderwijzend personeel vandaag door de ouders gewassen. Verder nemen de kinderen iedere dag speciale dingen mee voor hun lera(a)r(es). Ik vind het wel een goed initiatief, het laat de kinderen ook zien, dat hun teacher zich veel voor hen inzet. Vorige week werd de administratieve afdeling in het zonnetje gezet. Zo voel je je zeker gewaardeerd, als je welgemeende bedankkaarten van kinderen krijgt! Helaas is Saskia's lerares deze week niet op school, omdat ze vorige week geopereerd moest worden. Dus ga ik dit weekend met Saskia een leuk cadeautje voor haar uitzoeken. Dat kan ze dan maandag geven, want het is een lief mens en een heel goede teacher.
Nu gaan we de laatste aflevering van "Friends" kijken. Snik! Tien jaar lang hebben we genoten van deze serie. Het zal vreemd zijn geen nieuwe afleveringen meer te krijgen. Ik ben benieuwd wat de sterren nu gaan doen. Over een uur is het afgelopen met de serie! Ik weet, dat Nederland nog een jaar of zo achterloopt, dus ik zal geen details erover schrijven.
Wednesday, May 05, 2004
Net toen ik vanochtend op mijn fiets ervandoor wilde, begon het te regenen. Voor een ogenblik twijfelde ik of ik wel zou gaan en toen bedacht ik me, dat ik toch een stevige Hollandse ben en niet zou smelten. Dus met mijn gele regenjas aan ging ik toch op weg in oostelijke richting dit keer (naar Washington toe). Ik reed tot Arlington County, door de stad Falls Church heen. Tot mijn verbazing was ik absoluut niet de enige fietser, sommigen waren ook duidelijk voor hun werk gekleed, dus mensen gebruiken het pad om naar hun werk te gaan. Onderweg bedacht ik me, dat, als ik zo ver zou fietsen in Nederland, ik door veel meer plaatsjes zou gekomen zijn. Hier liggen de plaatsen 10+ kilometer uit elkaar.
Het W&OD pad blijft me fascineren, het is altijd weer anders (en dan niet alleen het weer). De wild "oogst" vandaag was 2 rode vosjes, die me vlakbij in het gras zaten aan te kijken, maar toen ik stopte renden ze gauw weg. Het is een vreemde gewaarwording, opeens in de ogen van een vos te kijken. Ik dacht eerst, dat het een hondje was.
Ik was daar nog helemaal van onder de indruk, toen ik langs de weg twee herten zag, een moeder en baby. Ze stonden nog geen 5 meter bij me vandaan en waren wel nieuwsgierig, wie ik nou was, maar ze bleven rustig dooreten terwijl ik daar stond. Mijn dag was weer goed!
Eenmaal weer thuis gekomen reed ik naar Cox's Farm om bloemen voor op ons deck te kopen. Ik heb daar twee bloembakken hangen en op de tafel staat een grote rode hibiscus.
Nadat ik de bloembakken gevuld had, heb ik wat onkruid gewied in de achtertuin, om de een of andere reden groeit het in een deel van de tuin uitbundig, terwijl de rest van de tuin vrijwel onkruidvrij is. Tot mijn schrik vond ik ook Poison Ivy, een heel naar plantje waar je, als je er mee in aanraking komt, een pijnlijke uitslag van krijgt en waarvan de olie heel moeilijk van kleren en dergelijke te verwijderen. Een vriendje van Kai heeft er een paar dagen geleden in gespeeld en zijn ogen zijn zelfs helemaal opgezwollen. Ik heb het dus gauw gesprayed, hopelijk helpt dat.
Op woensdagochtend is er bij Nottoway Park altijd een Farmer's market. Een marktje met kraampjes van verschillende boerderijen uit de omgeving en bakkerijtjes en dergelijke. Het is aardbeientijd, dus kocht ik er een bakje knalrode aardbeitjes. Wat smaakten die lekker! De kinderen hadden ze in een paar seconden op.
Vanavond was het Rick en mijn "datenight". Katja paste op en we reden naar Old Town Alexandria om daar bij een Creools restaurant, 219, wat ons op zaterdag op was gevallen, te gaan eten. Ik had heerlijke gegrilde forel en het is altijd goed als we zo een avond samen hebben. Na het eten liepen we nog wat rond tussen de oude winkeltjes en aten een ijsje bij Ben and Jerry's.
Het was vandaag Cinco de Mayo, wat door velen uitgebreid wordt gevierd. De Mexicaanse restaurants hebben dan Fiesta muziek en het is er beredruk. Inderdaad vinden Amerikanen altijd wel wat te vieren! Het is wel zo vrolijk!
Het W&OD pad blijft me fascineren, het is altijd weer anders (en dan niet alleen het weer). De wild "oogst" vandaag was 2 rode vosjes, die me vlakbij in het gras zaten aan te kijken, maar toen ik stopte renden ze gauw weg. Het is een vreemde gewaarwording, opeens in de ogen van een vos te kijken. Ik dacht eerst, dat het een hondje was.
Ik was daar nog helemaal van onder de indruk, toen ik langs de weg twee herten zag, een moeder en baby. Ze stonden nog geen 5 meter bij me vandaan en waren wel nieuwsgierig, wie ik nou was, maar ze bleven rustig dooreten terwijl ik daar stond. Mijn dag was weer goed!
Eenmaal weer thuis gekomen reed ik naar Cox's Farm om bloemen voor op ons deck te kopen. Ik heb daar twee bloembakken hangen en op de tafel staat een grote rode hibiscus.
Nadat ik de bloembakken gevuld had, heb ik wat onkruid gewied in de achtertuin, om de een of andere reden groeit het in een deel van de tuin uitbundig, terwijl de rest van de tuin vrijwel onkruidvrij is. Tot mijn schrik vond ik ook Poison Ivy, een heel naar plantje waar je, als je er mee in aanraking komt, een pijnlijke uitslag van krijgt en waarvan de olie heel moeilijk van kleren en dergelijke te verwijderen. Een vriendje van Kai heeft er een paar dagen geleden in gespeeld en zijn ogen zijn zelfs helemaal opgezwollen. Ik heb het dus gauw gesprayed, hopelijk helpt dat.
Op woensdagochtend is er bij Nottoway Park altijd een Farmer's market. Een marktje met kraampjes van verschillende boerderijen uit de omgeving en bakkerijtjes en dergelijke. Het is aardbeientijd, dus kocht ik er een bakje knalrode aardbeitjes. Wat smaakten die lekker! De kinderen hadden ze in een paar seconden op.
Vanavond was het Rick en mijn "datenight". Katja paste op en we reden naar Old Town Alexandria om daar bij een Creools restaurant, 219, wat ons op zaterdag op was gevallen, te gaan eten. Ik had heerlijke gegrilde forel en het is altijd goed als we zo een avond samen hebben. Na het eten liepen we nog wat rond tussen de oude winkeltjes en aten een ijsje bij Ben and Jerry's.
Het was vandaag Cinco de Mayo, wat door velen uitgebreid wordt gevierd. De Mexicaanse restaurants hebben dan Fiesta muziek en het is er beredruk. Inderdaad vinden Amerikanen altijd wel wat te vieren! Het is wel zo vrolijk!
Tuesday, May 04, 2004
Het is soms net alsof de regen de wereld letterlijk schoonwast. De lucht was perfect blauw, de bomen diepgroen, de bloeiende azaleas scherper van kleur dan anders, we zagen zelfs een vrij zeldzame "bluebird"! Twee uur liepen Christine en ik door Vienna, heuvel op, heuvel af en bewonderden de prachtige tuinen. Wat ik zo fijn vind hier is dat je overal toiletten vindt. In de parken, in de winkels, in de steden, noem maar op, als de nood hoog is, hoef je nooit ver te zoeken. Als ik twee uur loop, moet ik tenminste een keer naar de wc. Vandaar mijn dankbaarheid voor de ruime aanwezigheid van over het algemeen schone publiek toiletten.
Ik was helemaal in de stemming om de zomer binnen te brengen. We hadden nog paasversieringen en lentebloemen staan (zijde weliswaar, maar heel echt, want mijn vader vroeg dit weekend nog hoe wij zo laat nog narcissen hadden bloeien).
Dus nadat ik mijn zeer modderige fiets in de zon een wasbeurt had gegeven en daarna mijzelf, begaf ik me naar Target. Daar hebben ze een hele "summertime" afdeling en de kleuren deze zomer zijn turquoise, lemoengroen en geel. Die kleuren passen heel goed in ons interieur, dus ik kocht een stel kleurige kussens en kaarsen en een loper voor de tafel.
Bij Michael's heb ik daarna nog zijden bloemen gekocht en houten ankers, die ik geverfd heb als een strand en zee en beplakt met houten bootjes en schelpen en die nu aan de voordeur hangen. Mijn hobby is versieringen maken voor de voordeur. Ooit wil ik daar misschien meer mee doen, want het is hier een populaire gewoonte om een krans of ander versiersel aan de deur te hebben hangen. Kant en klare kransen zijn gigantisch duur, dus het loont zeer om het zelf te maken. Wij hebben een dubbele voordeur, dus moet ik er altijd twee maken. Leuk vind ik het, zo creatief bezig zijn!
Dus zit ik hier nu tussen het felgekleurde spul. Eind deze maand gaat het zwembad open, dat betekent zomer! Zomer, zomer, zomer! Laat het duidelijk zijn, dat ik dol ben op dat seizoen!
Het verhaal van het meisje waar ik gisteren over schreef, is hier te lezen. Diep triest! Ik hoop, dat de schutter gevonden wordt!
Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik vandaag niet ben gaan stemmen. Er waren verkiezingen voor de burgemeester en 3 wethouders. De huidige burgemeester, Jane Seeman, zal zeker opnieuw verkozen worden. De vorige burgemeester was burgemeester tot zijn dood. Wij Viennezen zijn erg loyaal, een goede eigenschap.
Ik heb vanmiddag om 2 uur even stilgestaan bij de Dodenherdenking in Nederland. Mijn grootvader stierf in de Tweede Wereldoorlog en verder heeft de oorlog voor onze familie nog steeds verstrekkende gevolgen. Twee minuten stilte, wordt het nog serieus genomen? Ik herinner me indrukwekkende beelden van de Waalsdorpervlakte.
Ik was helemaal in de stemming om de zomer binnen te brengen. We hadden nog paasversieringen en lentebloemen staan (zijde weliswaar, maar heel echt, want mijn vader vroeg dit weekend nog hoe wij zo laat nog narcissen hadden bloeien).
Dus nadat ik mijn zeer modderige fiets in de zon een wasbeurt had gegeven en daarna mijzelf, begaf ik me naar Target. Daar hebben ze een hele "summertime" afdeling en de kleuren deze zomer zijn turquoise, lemoengroen en geel. Die kleuren passen heel goed in ons interieur, dus ik kocht een stel kleurige kussens en kaarsen en een loper voor de tafel.
Bij Michael's heb ik daarna nog zijden bloemen gekocht en houten ankers, die ik geverfd heb als een strand en zee en beplakt met houten bootjes en schelpen en die nu aan de voordeur hangen. Mijn hobby is versieringen maken voor de voordeur. Ooit wil ik daar misschien meer mee doen, want het is hier een populaire gewoonte om een krans of ander versiersel aan de deur te hebben hangen. Kant en klare kransen zijn gigantisch duur, dus het loont zeer om het zelf te maken. Wij hebben een dubbele voordeur, dus moet ik er altijd twee maken. Leuk vind ik het, zo creatief bezig zijn!
Dus zit ik hier nu tussen het felgekleurde spul. Eind deze maand gaat het zwembad open, dat betekent zomer! Zomer, zomer, zomer! Laat het duidelijk zijn, dat ik dol ben op dat seizoen!
Het verhaal van het meisje waar ik gisteren over schreef, is hier te lezen. Diep triest! Ik hoop, dat de schutter gevonden wordt!
Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik vandaag niet ben gaan stemmen. Er waren verkiezingen voor de burgemeester en 3 wethouders. De huidige burgemeester, Jane Seeman, zal zeker opnieuw verkozen worden. De vorige burgemeester was burgemeester tot zijn dood. Wij Viennezen zijn erg loyaal, een goede eigenschap.
Ik heb vanmiddag om 2 uur even stilgestaan bij de Dodenherdenking in Nederland. Mijn grootvader stierf in de Tweede Wereldoorlog en verder heeft de oorlog voor onze familie nog steeds verstrekkende gevolgen. Twee minuten stilte, wordt het nog serieus genomen? Ik herinner me indrukwekkende beelden van de Waalsdorpervlakte.
Monday, May 03, 2004
Zoals het in de lente vaak is, is het vandaag geweest: na een heerlijke 28 graden dag gisteren, haalde het kwik vandaag maar net 13 graden! Dat heb ik er nou van! Als ik zaterdag niet geroepen had, dat het niet meer kouder dan 15 graden zal worden, was dit natuurlijk niet gebeurd. Het was ook flink regenachtig, maar nu is het alweer helemaal opgeknapt, dus morgen zal de zon zich weer laten zien.
Maandag is voor de basis school kinderen een halve dag, om kwart voor een komen ze uit school. Ze hebben dan wel al lunch op (sommige klassen beginnen al om 10:45 met lunch!). Lunch is een half uur en ze hebben een cafetaria waar ze kunnen kopen, of ze brengen zelf hun lunch. Niemand gaat voor de lunch naar huis, maar als ouder mag je wel lunch met je kind komen eten. Dit jaar ben ik daar nogal slecht in geweest, alleen met Thanksgiving ben ik gegaan. Dat komt ook wel (even mezelf schoonpraten) omdat Saskia om 11:30 lunch eet en Kai pas om 1:30. Om eerlijk te zijn, zou ik dus voor beiden moeten verschijnen. Dat was vorig jaar beter geregeld, toen hadden ze na elkaar lunch.
Ik had Saskia gisteren al beloofd om naar Sports Authority te gaan, ze heeft het hele weekend op rollerblades van ons buurmeisje gereden, want die van haar zijn te klein. Ik moedig alle lichamelijke oefening aan, dus tijd voor nieuwe skates. Het eerste wat uit haar mond kwam toen ze binnenkwam (ok, na "Hoi Mammie!") was "wanneer gaan we naar Sports Authority". Kai had daar ook wel zin in, dus zijn we maar meteen gegaan. Kai vond er nog een mooie voetbal ook. Ik heb, ondanks de regen, verder de hele middag geen kind aan ze gehad. Kleddernat kwamen ze voor het eten binnen, aten gauw en nu zijn ze weer naar buiten. Leve Sports Authority!
Er is een leuke nieuwe website over de historische plaatsen in Virginia, sommigen zijn hier heel dichtbij. Er zijn veel meer historische plaatsjes, maar ik dacht dat dit wel leuk zou zijn om te vermelden en te laten zien hoe sommige van de stadjes er hier uitzien. Jammer, dat Vienna er niet bij staat, maar wij zijn al "Tree City USA", dus dat is al heel wat.
Helaas is vandaag de loopse tijd van de vrouwelijke panda bij de National Zoo over. Dus weer geen baby panda's voor ons! De panda's zijn een grote trekpleister voor de dierentuin en inderdaad zijn het leuke dieren om gade te slaan. Volgend jaar beter! Tian Tian heeft het wel geprobeerd, maar Mei Chiang had er geen zin in, ach ze zijn nog jong! We moeten snel weer eens naar de zoo, Kai zei gisteren al dat hij zin had. Het blijft bijzonder een enorme dierentuin tot onze beschikking te hebben, die helemaal gratis is.
Tot slot iets wat me vanavond bezig houdt: vuurwapens. Vanavond is een achtjarig meisje, wat met haar moeder tv aan het kijken was, (per ongeluk) beschoten en overleden. Ik ben er echt van ondersteboven. Het gebeurde in de slechtste buurt van Washington, maar het zou helemaal niet mogen gebeuren! Ik moet aan mijn 8 jarige meiske denken en aan de pijn van die familie vanavond. Wat een verschil. Als alle vuurwapens hier verboden werden zou dat niet alles oplossen, maar een grote stap zou het zijn!
Maandag is voor de basis school kinderen een halve dag, om kwart voor een komen ze uit school. Ze hebben dan wel al lunch op (sommige klassen beginnen al om 10:45 met lunch!). Lunch is een half uur en ze hebben een cafetaria waar ze kunnen kopen, of ze brengen zelf hun lunch. Niemand gaat voor de lunch naar huis, maar als ouder mag je wel lunch met je kind komen eten. Dit jaar ben ik daar nogal slecht in geweest, alleen met Thanksgiving ben ik gegaan. Dat komt ook wel (even mezelf schoonpraten) omdat Saskia om 11:30 lunch eet en Kai pas om 1:30. Om eerlijk te zijn, zou ik dus voor beiden moeten verschijnen. Dat was vorig jaar beter geregeld, toen hadden ze na elkaar lunch.
Ik had Saskia gisteren al beloofd om naar Sports Authority te gaan, ze heeft het hele weekend op rollerblades van ons buurmeisje gereden, want die van haar zijn te klein. Ik moedig alle lichamelijke oefening aan, dus tijd voor nieuwe skates. Het eerste wat uit haar mond kwam toen ze binnenkwam (ok, na "Hoi Mammie!") was "wanneer gaan we naar Sports Authority". Kai had daar ook wel zin in, dus zijn we maar meteen gegaan. Kai vond er nog een mooie voetbal ook. Ik heb, ondanks de regen, verder de hele middag geen kind aan ze gehad. Kleddernat kwamen ze voor het eten binnen, aten gauw en nu zijn ze weer naar buiten. Leve Sports Authority!
Er is een leuke nieuwe website over de historische plaatsen in Virginia, sommigen zijn hier heel dichtbij. Er zijn veel meer historische plaatsjes, maar ik dacht dat dit wel leuk zou zijn om te vermelden en te laten zien hoe sommige van de stadjes er hier uitzien. Jammer, dat Vienna er niet bij staat, maar wij zijn al "Tree City USA", dus dat is al heel wat.
Helaas is vandaag de loopse tijd van de vrouwelijke panda bij de National Zoo over. Dus weer geen baby panda's voor ons! De panda's zijn een grote trekpleister voor de dierentuin en inderdaad zijn het leuke dieren om gade te slaan. Volgend jaar beter! Tian Tian heeft het wel geprobeerd, maar Mei Chiang had er geen zin in, ach ze zijn nog jong! We moeten snel weer eens naar de zoo, Kai zei gisteren al dat hij zin had. Het blijft bijzonder een enorme dierentuin tot onze beschikking te hebben, die helemaal gratis is.
Tot slot iets wat me vanavond bezig houdt: vuurwapens. Vanavond is een achtjarig meisje, wat met haar moeder tv aan het kijken was, (per ongeluk) beschoten en overleden. Ik ben er echt van ondersteboven. Het gebeurde in de slechtste buurt van Washington, maar het zou helemaal niet mogen gebeuren! Ik moet aan mijn 8 jarige meiske denken en aan de pijn van die familie vanavond. Wat een verschil. Als alle vuurwapens hier verboden werden zou dat niet alles oplossen, maar een grote stap zou het zijn!
Sunday, May 02, 2004
We zijn voor het eerst dit seizoen onder een "severe thunderstorm watch"! Spannend altijd: de kans op een serieus onweer, het kan flink huishouden, een spectaculair gezicht. Minder leuk vind ik de tornado warning die even ten zuiden van ons nu speelt. Een "warning" betekent, dat het er echt is, terwijl een "watch" betekent, dat de mogelijkheid bestaat dat het komt. De radar ziet er geel en rood uit, dus binnen het uur zullen we wel in een "warning" zitten.
Gauw maar even schrijven, dus, want soms valt tijdens een onweer de stroom uit. Omdat onze electriciteit ondergronds loopt gebeurt dat bij ons minder vaak, dan bijvoorbeeld bij mijn vader, die regelmatig in het donker zit.
We hebben een heerlijk rustige zondag achter de rug. Kai ging voor het eerst in zijn leven babysitten. Een kennis ging in Washington een 5 kilometer race rennen en haar man moest ook ergens heen, dus paste Kai op hun 2 en 7 jarigen. Hij is best een verantwoordelijke jongen voor zijn leeftijd, maar ik vond vroeger 12 jaar nog te jong om op te passen. Veel andere ouders hebben er echter geen moeite mee.
Katja had een extra gitaarles vanmorgen. Dat is hier toch altijd wel opvallend: hoe er door velen op zondag door wordt gewerkt. Het mag dan een religieuze maatschappij zijn, alles gaat op zondag gewoon door. Winkels zijn open en lessen worden dus ook gegeven. Toen ik nog werkte als reisagente moest ik ook regelmatig op zondag present zijn.
Verder hebben we van het heerlijke weer genoten en heb ik mijn Texas foto's eindelijk online gezet en hier de familie foto's. Rick heeft vanavond heerlijk gegrild: steak en hot dogs voor de kinderen.
Onze geliefde katten hebben hun jachtinstinct vannacht laten werken en een molletje voor ons gevangen, dat lag vanochtend dood op het terras. Een prima cadeau, maar Rick mocht het van mij verwijderen.
Nu kijken we een heel leuk programma, Extreme Home Makeover, waarbij het huis van een familie, die een hele moeilijke tijd heeft doorgemaakt, helemaal wordt opgeknapt.
Gauw maar even schrijven, dus, want soms valt tijdens een onweer de stroom uit. Omdat onze electriciteit ondergronds loopt gebeurt dat bij ons minder vaak, dan bijvoorbeeld bij mijn vader, die regelmatig in het donker zit.
We hebben een heerlijk rustige zondag achter de rug. Kai ging voor het eerst in zijn leven babysitten. Een kennis ging in Washington een 5 kilometer race rennen en haar man moest ook ergens heen, dus paste Kai op hun 2 en 7 jarigen. Hij is best een verantwoordelijke jongen voor zijn leeftijd, maar ik vond vroeger 12 jaar nog te jong om op te passen. Veel andere ouders hebben er echter geen moeite mee.
Katja had een extra gitaarles vanmorgen. Dat is hier toch altijd wel opvallend: hoe er door velen op zondag door wordt gewerkt. Het mag dan een religieuze maatschappij zijn, alles gaat op zondag gewoon door. Winkels zijn open en lessen worden dus ook gegeven. Toen ik nog werkte als reisagente moest ik ook regelmatig op zondag present zijn.
Verder hebben we van het heerlijke weer genoten en heb ik mijn Texas foto's eindelijk online gezet en hier de familie foto's. Rick heeft vanavond heerlijk gegrild: steak en hot dogs voor de kinderen.
Onze geliefde katten hebben hun jachtinstinct vannacht laten werken en een molletje voor ons gevangen, dat lag vanochtend dood op het terras. Een prima cadeau, maar Rick mocht het van mij verwijderen.
Nu kijken we een heel leuk programma, Extreme Home Makeover, waarbij het huis van een familie, die een hele moeilijke tijd heeft doorgemaakt, helemaal wordt opgeknapt.
Saturday, May 01, 2004
Het heerlijke seizoen is nu echt aangebroken! In mei wordt het zelden meer kouder dan 15 graden, jippie! Nu kunnen we weer gewoon op blote voeten buiten lopen, lekker buiten spelen en 's avonds buiten zitten.
Vanochtend was het al vroeg zo lekker, dat de buurtkinderen hier door de sproeier kwamen rennen. In onze straat van 10 huizen wonen ongeveer 25 kinderen en de helft daarvan was in onze tuin aanwezig. Ofwel om nat te worden, ofwel om basketbal te spelen. Ik vind het zo bijzonder, dat onze kinderen zo opgroeien, met vriendjes en vriendinnetjes van allerlei leeftijden.
Ikzelf heb heerlijk lui urenlang met mijn buurvrouw Lorraine zitten kletsen voor het huis en Saskia logeert nu bij haar dochtertje Patricia, die twee jaar jonger is, maar waar Saskia het heel goed mee kan vinden.
Om vier uur kwamen Michael en Charlie, Kai's beste vriendjes voor zijn verjaarsfeestje. Een derde vriendje belde op het laatste moment helaas af. Vroeger kwamen er dan 10 tot 15 kinderen en hadden we spelletjes en cake, maar nu worden er nog maar een paar vriendjes uitgenodigd, die ook blijven logeren.
Na wat buiten gespeeld te hebben aten we Buffalo chicken wing pizza van Pizza Hut. Dit is een nieuwe pizza daar en hij is heel erg lekker! Ontzettend pittig en de combinatie kaas en Buffalo saus smaakt voortreffelijk.
Als activiteit voor zijn verjaardag had Kai iets ongewoons gekozen: een Ghost and Graveyard tour in Old Town Alexandria. We hadden die aangekondigd gezien, toen we daar een paar weken geleden waren en dat leek hem wel iets.
Om half acht ontmoetten we onze gids bij het Visitor's Center in Old Town. De man was gekleed in een costuum uit de tijd van de revolutie en had een lantaarn met een kaars mee voor ons om te volgen. Onze groep bestond uit ongeveer 20 mensen, waaronder een groep vrouwen, die de Virginia Civil War Trails aan het touren waren.
Toen de tour net begonnen was begon het te regenen. Ik had wel paraplu's meegenomen, maar natuurlijk in de auto laten liggen en de jongens hadden alleen een t-shirt. Dus rende Rick gauw naar de auto, terwijl wij naar het verhaal van de gids luisterden. Een van de vrouwen uit de tourgroep bood mij heel vriendelijk aan zolang onder haar paraplu te schuilen.
De gids vertelde leuk, eerst de vroege geschiedenis van Alexandria (wat een heel leuk kleurig plaatsje is, zeker een bezoek waard als je naar Washington DC komt). Toen liepen we naar het Carlyle huis, nu mooi gerestaureerd en hoorden het verhaal van de zwarte kat, die in de basement is ingemetseld om de kwade geesten af te weren. Er werd lang gedacht, dat dat een sprookje was, tot er bij de restauratie inderdaad een gemummificeerde kat gevonden werd. Die zit er nu dus nog.
Bij een bekend Italiaans restaurant, gevestigd in een van de oudste huizen in Alexandria, werd verteld, dat er een man woonde, die reizen over de hele wereld verkocht. Hij was heel succesvol en begon toen ook een winkeltje met snuisterijen. Het vreemde was alleen, dat niemand ooit van zijn reis terugkwam. Toen een zakenman eens naar zijn zoon kwam zoeken, zag hij in het winkeltje diens zakhorloge. Toen hij vroeg hoe hij daaraan kwam, probeerde de man te vluchten, maar tijdens de achtervolging schoot de zakenman de man dood. Daarop werden meer dan 600 koffers en kisten in de berging gevonden. De piraat bracht zijn "klanten" de zee op en gooide ze dan overboord om hun bezittingen daarna te verkopen. Prachtig verhaal!
In datzelfde restaurant woonde tijdens de tweede Wereldoorlog een "artiest". Na zijn dood werden documenten gevonden waaruit bleek, dat hij een Nazi spion was. We zullen nooit meer "gewoon" bij Il Porto gaan eten!
Verder op de tour werden we bij het Presbyterian "Meeting House" (in de tijd van de Revolutie mocht alleen de Anglicaanse Kerk "kerk" genoemd worden) het kerkhof opgenomen. In deze kerk werd ook de begrafenis van George Washington gehouden. Het kerkhof heeft nog slechts een paar grafstenen, ondanks dat er 350 mensen begraven liggen (waar wij dus bovenop stonden). De gids stak zijn afkeer van de Noordelijke soldaten niet onder stoelen of banken (hij is 9e generatie Alexandrian) en vertelde, dat die de grafstenen vernietigden of gebruikten voor hun straten of kampvuren (om de wind tegen te houden).
Op dit kerkhof staat ook het Graf van de Onbekende Soldaat uit de Revolutie en ligt George Washingtons arts begraven, die bij Washingtons ziekte de verkeerde beslissing maakte door geen buisje in zijn keel te laten zetten, zoals door een jongere arts werd aangeraden, waardoor de president alsnog stikte.
Als laatste kregen we een verhaal te horen over een van de oude huizen, waar twee huurders vreemde dromen kregen. Een ervan werd nieuwsgierig en dook in de geschiedenis van het huis. Nu bestaat er hier in de VS een bekende uitdrukking: "Sweeping things under the rug" (bezem dingen onder het kleed), die betekent, dat je iets snel verbergt. Die uitdrukking blijkt uit de 18e eeuw te stammen, toen huizen gebouwd werden met een grote put in de basement, waar het stof en ander droog huisvuil in gebezemd werd. Die put werd afgedekt met een kleed, vandaar de uitdrukking.
In het huis waar over werd verteld bleek een tandarts gewoond te hebben, die opeens verdwenen was. Uit oude tekeningen vernam de huurder ook, dat het huis zo'n put had. En inderdaad, onder zijn vloer in de basement werd de 7 (!) meter diepe (nu wel gedempte) put gevonden. Ze begonnen te graven en vonden eerst niets, maar op zo'n 5 meter diep stuitten ze op een hand en vonden uiteindelijk een heel skelet. Of dit de tandarts was is nooit bekend geworden, maar de dromen kwamen niet meer terug.
Allemaal prachtige verhalen dus, in het donker en de druilerige reden lekker spookachtig. De jongens vonden het ook leuk, hoewel het van hen nog enger had gemogen!
Thuisgekomen aten we dessert: een ijscake van Baskin Robbins, opgemaakt met geestjes en skeletten. Het was mint-chocolate chip ijs, mijn favoriet, dus ik kon het niet laten een stukje mee te eten!
Voor het slapen gaan kijken de jongens nog "Stuck on you" en dan gaan de slaapzakken open in de basement en maffen maar!
Vanochtend was het al vroeg zo lekker, dat de buurtkinderen hier door de sproeier kwamen rennen. In onze straat van 10 huizen wonen ongeveer 25 kinderen en de helft daarvan was in onze tuin aanwezig. Ofwel om nat te worden, ofwel om basketbal te spelen. Ik vind het zo bijzonder, dat onze kinderen zo opgroeien, met vriendjes en vriendinnetjes van allerlei leeftijden.
Ikzelf heb heerlijk lui urenlang met mijn buurvrouw Lorraine zitten kletsen voor het huis en Saskia logeert nu bij haar dochtertje Patricia, die twee jaar jonger is, maar waar Saskia het heel goed mee kan vinden.
Om vier uur kwamen Michael en Charlie, Kai's beste vriendjes voor zijn verjaarsfeestje. Een derde vriendje belde op het laatste moment helaas af. Vroeger kwamen er dan 10 tot 15 kinderen en hadden we spelletjes en cake, maar nu worden er nog maar een paar vriendjes uitgenodigd, die ook blijven logeren.
Na wat buiten gespeeld te hebben aten we Buffalo chicken wing pizza van Pizza Hut. Dit is een nieuwe pizza daar en hij is heel erg lekker! Ontzettend pittig en de combinatie kaas en Buffalo saus smaakt voortreffelijk.
Als activiteit voor zijn verjaardag had Kai iets ongewoons gekozen: een Ghost and Graveyard tour in Old Town Alexandria. We hadden die aangekondigd gezien, toen we daar een paar weken geleden waren en dat leek hem wel iets.
Om half acht ontmoetten we onze gids bij het Visitor's Center in Old Town. De man was gekleed in een costuum uit de tijd van de revolutie en had een lantaarn met een kaars mee voor ons om te volgen. Onze groep bestond uit ongeveer 20 mensen, waaronder een groep vrouwen, die de Virginia Civil War Trails aan het touren waren.
Toen de tour net begonnen was begon het te regenen. Ik had wel paraplu's meegenomen, maar natuurlijk in de auto laten liggen en de jongens hadden alleen een t-shirt. Dus rende Rick gauw naar de auto, terwijl wij naar het verhaal van de gids luisterden. Een van de vrouwen uit de tourgroep bood mij heel vriendelijk aan zolang onder haar paraplu te schuilen.
De gids vertelde leuk, eerst de vroege geschiedenis van Alexandria (wat een heel leuk kleurig plaatsje is, zeker een bezoek waard als je naar Washington DC komt). Toen liepen we naar het Carlyle huis, nu mooi gerestaureerd en hoorden het verhaal van de zwarte kat, die in de basement is ingemetseld om de kwade geesten af te weren. Er werd lang gedacht, dat dat een sprookje was, tot er bij de restauratie inderdaad een gemummificeerde kat gevonden werd. Die zit er nu dus nog.
Bij een bekend Italiaans restaurant, gevestigd in een van de oudste huizen in Alexandria, werd verteld, dat er een man woonde, die reizen over de hele wereld verkocht. Hij was heel succesvol en begon toen ook een winkeltje met snuisterijen. Het vreemde was alleen, dat niemand ooit van zijn reis terugkwam. Toen een zakenman eens naar zijn zoon kwam zoeken, zag hij in het winkeltje diens zakhorloge. Toen hij vroeg hoe hij daaraan kwam, probeerde de man te vluchten, maar tijdens de achtervolging schoot de zakenman de man dood. Daarop werden meer dan 600 koffers en kisten in de berging gevonden. De piraat bracht zijn "klanten" de zee op en gooide ze dan overboord om hun bezittingen daarna te verkopen. Prachtig verhaal!
In datzelfde restaurant woonde tijdens de tweede Wereldoorlog een "artiest". Na zijn dood werden documenten gevonden waaruit bleek, dat hij een Nazi spion was. We zullen nooit meer "gewoon" bij Il Porto gaan eten!
Verder op de tour werden we bij het Presbyterian "Meeting House" (in de tijd van de Revolutie mocht alleen de Anglicaanse Kerk "kerk" genoemd worden) het kerkhof opgenomen. In deze kerk werd ook de begrafenis van George Washington gehouden. Het kerkhof heeft nog slechts een paar grafstenen, ondanks dat er 350 mensen begraven liggen (waar wij dus bovenop stonden). De gids stak zijn afkeer van de Noordelijke soldaten niet onder stoelen of banken (hij is 9e generatie Alexandrian) en vertelde, dat die de grafstenen vernietigden of gebruikten voor hun straten of kampvuren (om de wind tegen te houden).
Op dit kerkhof staat ook het Graf van de Onbekende Soldaat uit de Revolutie en ligt George Washingtons arts begraven, die bij Washingtons ziekte de verkeerde beslissing maakte door geen buisje in zijn keel te laten zetten, zoals door een jongere arts werd aangeraden, waardoor de president alsnog stikte.
Als laatste kregen we een verhaal te horen over een van de oude huizen, waar twee huurders vreemde dromen kregen. Een ervan werd nieuwsgierig en dook in de geschiedenis van het huis. Nu bestaat er hier in de VS een bekende uitdrukking: "Sweeping things under the rug" (bezem dingen onder het kleed), die betekent, dat je iets snel verbergt. Die uitdrukking blijkt uit de 18e eeuw te stammen, toen huizen gebouwd werden met een grote put in de basement, waar het stof en ander droog huisvuil in gebezemd werd. Die put werd afgedekt met een kleed, vandaar de uitdrukking.
In het huis waar over werd verteld bleek een tandarts gewoond te hebben, die opeens verdwenen was. Uit oude tekeningen vernam de huurder ook, dat het huis zo'n put had. En inderdaad, onder zijn vloer in de basement werd de 7 (!) meter diepe (nu wel gedempte) put gevonden. Ze begonnen te graven en vonden eerst niets, maar op zo'n 5 meter diep stuitten ze op een hand en vonden uiteindelijk een heel skelet. Of dit de tandarts was is nooit bekend geworden, maar de dromen kwamen niet meer terug.
Allemaal prachtige verhalen dus, in het donker en de druilerige reden lekker spookachtig. De jongens vonden het ook leuk, hoewel het van hen nog enger had gemogen!
Thuisgekomen aten we dessert: een ijscake van Baskin Robbins, opgemaakt met geestjes en skeletten. Het was mint-chocolate chip ijs, mijn favoriet, dus ik kon het niet laten een stukje mee te eten!
Voor het slapen gaan kijken de jongens nog "Stuck on you" en dan gaan de slaapzakken open in de basement en maffen maar!
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts