Nog zo'n "picture perfect" weer dag! Morgen schijnt het weer vochtiger en warmer te worden, maar wat mij betreft prima, het kan me niet warm genoeg zijn!
Vanochtend hebben Kai, Saskia en ik een fietstocht van ongeveer 13 mijl gemaakt. Saskia fietst dan op een soort kindertandem achter mij aan, best wel zwaar voor mij, want ze trapt natuurlijk lang niet altijd mee. Maar het geeft ons wel de gelegenheid een fikse rit samen te maken, op haar eigen fiets lukt dat nog niet. De kinderen vinden het fietspad net zo prachtig als ik en riepen iedere keer enthousiast "Cardinal", als er een rood vogeltje overvloog of "Chipmunk" als er weer eens eentje overstak. Trouwens, ik heb 3 weken lang Annelies een chipmunk willen tonen en dat is niet gelukt en vandaag zagen we er zeker 10!
Op de terugweg zijn we voor een wc stop en lunch spullen bij Whole Foods binnengegaan. Saskia koos een bagel met kwark, ook interessant. Beide kinderen zagen zoveel lekkers, dat we niet op de fiets mee terug konden nemen, dat ze me smeekten later op de middag weer terug te gaan (onder anderen het equivalent van Danoontjes, cake en bosbessen maiskoek).
Na de lunch hadden de meisjes en ik een afspraak om onze nagels te laten doen. Omdat het over een paar dagen 4 juli is, dus onafhankelijkheidsdag hier, heb ik nu rood-wit-blauwe nagels en op 1 nagel de Amerikaanse "vlag". Leuk! Ik zie er naar uit die dag in San Francisco te vieren!
Na de beloofde stop bij Whole Foods haastten we ons naar huis, want Rick wilde de twee oudsten meenemen naar Spiderman 2, die vandaag uitkwam. Saskia en ik gingen naar het zwembad, want zij wilde liever met haar vriendinnetjes spelen. De mening over Spiderman 2 hier is: leuker dan de eerste!
Omdat we een vlucht van 6 uur tegemoet gaan vrijdag besloten we naar Best Buy en Borders te gaan om dingen voor de kinderen en onszelf te vinden om ons te vermaken. Natuurlijk lukte dat prima en we gaven meer uit, dan we wilden, hopelijk heb ik dan nu een rustige vlucht, want meestal ben ik de hele tijd bezig met Saskia. Voor mezelf vond ik een boek met mooi te fotograferen plekjes in en nabij San Francisco en de nieuwste Baby Blues strip. Borders en Best Buy, twee gigantische winkels, de een vol boeken, de ander vol electronica, liggen naast elkaar en erbij ligt het restaurant Bertucci's (hee, het is de mall van de "B"'s!). Dit is een heel erg lekker Italiaans restaurant, waar we van te voren een hapje aten. En nu zit ik, bij volle maan, naar het spektakel van de vuurvliegjes in de bomen te kijken, ik kan daar geen genoeg van krijgen!
Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld
Ons pleintje nu:
Wednesday, June 30, 2004
Tuesday, June 29, 2004
Kan weer perfect zijn? Zo ja, dan was het dat vandaag! Staalblauwe hemel, zo af en toe een wit wolkje, bijna geen vochtigheid en een temperatuur van 28 graden met een lichte wind. Wat wil je nog meer? En volgens het weerbericht wordt het de komende paar dagen net zo!
Christine en ik konden niet binnen gaan oefenen in dit weer, dus liepen we en liepen we. Ik sta altijd weer versteld hoe je hier eindeloos en gevarieerd kunt wandelen. Veel mensen hebben de prachtigste tuinen, die iedere keer weer andere bloemen tentoonspreiden. Waarom heb ik dat talent nou niet van mijn vader geerfd? Ik ben al blij als de tuin niet door onkruid wordt overgenomen! En de tuinen zijn hier van zo'n formaat, dat die mensen echt uren en uren erin door moeten brengen om zo'n resultaat te verkrijgen. Mij niet gezien, ik zit dan meteen onder de muggenbulten!
Toen ik thuiskwam lag er een dik pakket uit Europa op onze stoep. Joepie! Mijn bestelling Suske's en Wiske's is aangekomen! Acht van de nieuwste boeken! Ik ben dol op die strip en Jan, Jans en de Kinderen.
Maar voordat ik kon gaan lezen had ik Kai en Saskia beloofd op zoek te gaan naar nieuwe wandelschoenen voor hen. Dus eerst naar Payless Shoesource. Helaas (want hij is lekker goedkoop) denk ik dat we die zaak kwa smaak aan het ontgroeien zijn, want we vonden er niets vlots voor Kai of Saskia.
Gelukkig ligt Hudson Trail Outfitters ernaast en vond Kai daar een perfect stel sportschoenen. Hij heeft inmiddels een grotere maat dan Rick! Voor Saskia hebben we genoeg schoenen, gelukkig, want Hudson Trail heeft geen kinder schoenen.
Als je van sporten en reizen houdt is Hudson Trail Outfitters een Mecca! Ze hebben alles van kleding tot tenten tot kayaks. Ik vond er ook een rugzak met speciaal laptop deel en een toilettas. Uren zou ik daar door kunnen brengen!
Toen ik weer thuiskwam trof ik helaas Katja ziek aan. Ze had erge hoofdpijn en gaf over. Niet goed zo vlak voor een grote reis! Hopelijk is het iets wat ze gegeten had en krijgt de rest het niet, want dan hebben we wel een probleem. Het lijkt erop, dat het geen virus of zo is, dus blijf ik maar schietgebedjes zenden!
Christine en ik konden niet binnen gaan oefenen in dit weer, dus liepen we en liepen we. Ik sta altijd weer versteld hoe je hier eindeloos en gevarieerd kunt wandelen. Veel mensen hebben de prachtigste tuinen, die iedere keer weer andere bloemen tentoonspreiden. Waarom heb ik dat talent nou niet van mijn vader geerfd? Ik ben al blij als de tuin niet door onkruid wordt overgenomen! En de tuinen zijn hier van zo'n formaat, dat die mensen echt uren en uren erin door moeten brengen om zo'n resultaat te verkrijgen. Mij niet gezien, ik zit dan meteen onder de muggenbulten!
Toen ik thuiskwam lag er een dik pakket uit Europa op onze stoep. Joepie! Mijn bestelling Suske's en Wiske's is aangekomen! Acht van de nieuwste boeken! Ik ben dol op die strip en Jan, Jans en de Kinderen.
Maar voordat ik kon gaan lezen had ik Kai en Saskia beloofd op zoek te gaan naar nieuwe wandelschoenen voor hen. Dus eerst naar Payless Shoesource. Helaas (want hij is lekker goedkoop) denk ik dat we die zaak kwa smaak aan het ontgroeien zijn, want we vonden er niets vlots voor Kai of Saskia.
Gelukkig ligt Hudson Trail Outfitters ernaast en vond Kai daar een perfect stel sportschoenen. Hij heeft inmiddels een grotere maat dan Rick! Voor Saskia hebben we genoeg schoenen, gelukkig, want Hudson Trail heeft geen kinder schoenen.
Als je van sporten en reizen houdt is Hudson Trail Outfitters een Mecca! Ze hebben alles van kleding tot tenten tot kayaks. Ik vond er ook een rugzak met speciaal laptop deel en een toilettas. Uren zou ik daar door kunnen brengen!
Toen ik weer thuiskwam trof ik helaas Katja ziek aan. Ze had erge hoofdpijn en gaf over. Niet goed zo vlak voor een grote reis! Hopelijk is het iets wat ze gegeten had en krijgt de rest het niet, want dan hebben we wel een probleem. Het lijkt erop, dat het geen virus of zo is, dus blijf ik maar schietgebedjes zenden!
Monday, June 28, 2004
De kinderen genieten van hun zomervakantie door tot na het middaguur te blijven slapen! Ik mocht dat als kind nooit, dan ging mijn vader om half negen expres stofzuigen om ons uit bed te krijgen. En 9 uur was wel het alleruiterste. Ik sta dus nog steeds versteld hoe lang je als kind kan slapen, als er geen invloeden van buitenaf je wakker maken!
En daarna, als ze eenmaal uit bed gerold zijn, gaan ze met vriendjes en vriendinnetjes naar het zwembad. Wat een leven! Echt vakantie, ook al zijn we thuis. Het is dan ook heerlijk weer, 27 graden en niet te vochtig.
Net na de lunch vandaag kwam een vriendin van mij, die vorig jaar naar Pennsylvania is verhuisd, met haar kinderen langs. Ze heeft twee meisjes en een jongen en de meisjes zijn de leeftijd van Katja en Saskia. Het was alsof ze elkaar gisteren nog gezien hadden en Ann en ik hadden ook heel wat af te kletsen. Ze bleef vanavond pizza eten en eind juli volgt er een logeerpartij, eerst bij hen en dan een paar dagen hier. Erg leuk!
En vandaag was het tijd om afscheid te nemen van Annelies. Wie van ons had een maand geleden gedacht, dat we zo'n leuke vriendschap zouden opbouwen! Wel uniek, iemand, die ik alleen van het Internet kende, die zo'n heel leuke gaste bleek te zijn in ons gezin. We vonden het moeilijk gedag te zeggen, maar we zullen elkaar vast weer zien.
Voor de ingang van het vliegveld stond ook een van de 150 kleurige Panda standbeelden, die over heel Washington te zien zijn. Deze had een vliegtuigje zoals dat wat de gebroeders Wright vlogen om hem heen. Je ziet de panda's overal, op de hoeken van straten, voor de musea etc. Allemaal hebben ze een thema en degenen voor speciale gebouwen hebben te maken met dat gebouw. Zo is degene voor het Air and Space museum aangekleed als een astronaut. Ze voegen wat gezellige kleur toe aan de grijze straatstenen van de stad.
Een soortgelijk project is gaande in Milwaukee, Wisconsin, waar we allerlei gekleurde koeien uitgestald zagen. Ik vind het wel iets hebben, die kleurige straatkunst. Wel jammer, dat sommige kunstwerken gevandaliseerd zijn, ook vervelend voor de artiesten, die er toch uren aan hebben gewerkt.
En daarna, als ze eenmaal uit bed gerold zijn, gaan ze met vriendjes en vriendinnetjes naar het zwembad. Wat een leven! Echt vakantie, ook al zijn we thuis. Het is dan ook heerlijk weer, 27 graden en niet te vochtig.
Net na de lunch vandaag kwam een vriendin van mij, die vorig jaar naar Pennsylvania is verhuisd, met haar kinderen langs. Ze heeft twee meisjes en een jongen en de meisjes zijn de leeftijd van Katja en Saskia. Het was alsof ze elkaar gisteren nog gezien hadden en Ann en ik hadden ook heel wat af te kletsen. Ze bleef vanavond pizza eten en eind juli volgt er een logeerpartij, eerst bij hen en dan een paar dagen hier. Erg leuk!
En vandaag was het tijd om afscheid te nemen van Annelies. Wie van ons had een maand geleden gedacht, dat we zo'n leuke vriendschap zouden opbouwen! Wel uniek, iemand, die ik alleen van het Internet kende, die zo'n heel leuke gaste bleek te zijn in ons gezin. We vonden het moeilijk gedag te zeggen, maar we zullen elkaar vast weer zien.
Voor de ingang van het vliegveld stond ook een van de 150 kleurige Panda standbeelden, die over heel Washington te zien zijn. Deze had een vliegtuigje zoals dat wat de gebroeders Wright vlogen om hem heen. Je ziet de panda's overal, op de hoeken van straten, voor de musea etc. Allemaal hebben ze een thema en degenen voor speciale gebouwen hebben te maken met dat gebouw. Zo is degene voor het Air and Space museum aangekleed als een astronaut. Ze voegen wat gezellige kleur toe aan de grijze straatstenen van de stad.
Een soortgelijk project is gaande in Milwaukee, Wisconsin, waar we allerlei gekleurde koeien uitgestald zagen. Ik vind het wel iets hebben, die kleurige straatkunst. Wel jammer, dat sommige kunstwerken gevandaliseerd zijn, ook vervelend voor de artiesten, die er toch uren aan hebben gewerkt.
Sunday, June 27, 2004
Om half twee vannacht fluisterde Rick me toe: "ben je wakker?". Hij doet dat nooit 's nachts, want hij weet hoe moeilijk het is voor mij om weer in slaap te vallen, dus ik schrok me rot! Natuurlijk was ik meteen klaar wakker. Het bleek, dat er een ambulance en een brandweerwagen voor het huis van onze buren twee huizen verderop stond. Zij hebben een een-jarig jongetje, dus we maakten ons grote zorgen. We zagen ze ook weer wegrijden, maar hadden geen idee of er ook iemand mee naar het ziekenhuis was genomen. Ik heb de rest van de nacht nauwelijks meer geslapen, allerlei nare scenes omtrent de 1-jarige speelden door mijn hoofd, terwijl ik hem die ochtend nog schattig had zien zwaaien.
Vanochtend bleek het zijn moeder te zijn waarvoor de ambulance was geroepen. Ze had zich heel erg naar gevoeld, maar het bleek voedselvergiftiging te zijn, uiteindelijk. Goddank!
Om 8 uur, na een zeer onrustige nacht, wekte Rick me, want ik zou naar het vliegveld gaan om Annelies en Pascal op te halen, die terugkwamen van hun vakantie in Florida. Saskia en ik gingen op weg en moesten 4 rondjes rond het vliegveld rijden, want toen we probeerden te wachten werd er op ons raampje getikt door de politie, dat we door moesten rijden. Maar na het 4e rondje stonden Annelies en Pascal gelukkig op ons te wachten.
Na even de baggage bij ons thuis te hebben afgezet en iets gedronken te hebben, namen we de Metro naar Washington. Annelies en Pascal hadden de hele nacht niet geslapen, dus ik vond hun uithoudingsvermogen bewonderenswaardig! We stapten uit bij de L'Enfant Plaza stop, het dichtst bij het Air and Space Museum, onze eerste stop.
Bij het museum aangekomen aten we eerst een hapje bij de McDonald's daar en bezichtigden daarna het ruimtevaart gedeelte van het museum (wat natuurlijk gratis te bezoeken valt, iets wat iedereen altijd overrompeld.). We zagen onder anderen alle dingen, die meegingen naar de maan destijds. En we liepen door een Skylab om te zien hoe de astronauten daarin leefden. Ze sliepen bijvoorbeeld rechtop. Het blijft zelfs na de zoveelste keer dat ik het zie interessant.
Vervolgens liepen we door het Folklife festival wat op de Mall gaande was naar de National Archives. Daar bezichtigden we de Declaration of Independence, de Constitution en de Bill of Rights. De Archives is een imposant gebouw, met overal metalen deuren. Zelfs de deuren naar de wc zijn van metaal, alles zoveel mogelijk brandproef!
We lieten het Natural History Museum links liggen, maar Annelies wilde Pascal wel de tentoonstelling over de Presidenten in het American History Museum laten zien. Het is zo fijn, dat alles gratis is, dus kun je voor slechts een klein deel van het museum naar binnen gaan. We bekeken daarna ook nog even de originele "Star Spangled Banner".
Verder op onze tocht liepen we naar het World War II Memorial, waar het ontzettend druk was. Duidelijk is het zomerseizoen begonnen en zijn er duizenden toeristen in Washington. Het blijft een vreemd gevoel bij een stad te wonen, die zo druk bezocht wordt door mensen uit alle landen van de wereld.
Van het World War II Memorial liepen we naar het Vietnam Memorial, het Lincoln Memorial en Korean Memorial. En toen voelde Annelies zich niet goed genoeg om verder te gaan, dus hebben we een taxi terug naar huis genomen.
Vanavond kwamen mijn vader en Christine en Chuck om afscheid te nemen van Annelies en Pascal. We aten taco's, altijd makkelijk met een grote groep: gehakt met taco kruiden, tomaten, uien en sla in tortilla's gewikkeld. Toe hadden we vlaaien van de Pie Gourmet, een bramen met perziken en een key lime pie. De laatste was schoon op.
Vanochtend bleek het zijn moeder te zijn waarvoor de ambulance was geroepen. Ze had zich heel erg naar gevoeld, maar het bleek voedselvergiftiging te zijn, uiteindelijk. Goddank!
Om 8 uur, na een zeer onrustige nacht, wekte Rick me, want ik zou naar het vliegveld gaan om Annelies en Pascal op te halen, die terugkwamen van hun vakantie in Florida. Saskia en ik gingen op weg en moesten 4 rondjes rond het vliegveld rijden, want toen we probeerden te wachten werd er op ons raampje getikt door de politie, dat we door moesten rijden. Maar na het 4e rondje stonden Annelies en Pascal gelukkig op ons te wachten.
Na even de baggage bij ons thuis te hebben afgezet en iets gedronken te hebben, namen we de Metro naar Washington. Annelies en Pascal hadden de hele nacht niet geslapen, dus ik vond hun uithoudingsvermogen bewonderenswaardig! We stapten uit bij de L'Enfant Plaza stop, het dichtst bij het Air and Space Museum, onze eerste stop.
Bij het museum aangekomen aten we eerst een hapje bij de McDonald's daar en bezichtigden daarna het ruimtevaart gedeelte van het museum (wat natuurlijk gratis te bezoeken valt, iets wat iedereen altijd overrompeld.). We zagen onder anderen alle dingen, die meegingen naar de maan destijds. En we liepen door een Skylab om te zien hoe de astronauten daarin leefden. Ze sliepen bijvoorbeeld rechtop. Het blijft zelfs na de zoveelste keer dat ik het zie interessant.
Vervolgens liepen we door het Folklife festival wat op de Mall gaande was naar de National Archives. Daar bezichtigden we de Declaration of Independence, de Constitution en de Bill of Rights. De Archives is een imposant gebouw, met overal metalen deuren. Zelfs de deuren naar de wc zijn van metaal, alles zoveel mogelijk brandproef!
We lieten het Natural History Museum links liggen, maar Annelies wilde Pascal wel de tentoonstelling over de Presidenten in het American History Museum laten zien. Het is zo fijn, dat alles gratis is, dus kun je voor slechts een klein deel van het museum naar binnen gaan. We bekeken daarna ook nog even de originele "Star Spangled Banner".
Verder op onze tocht liepen we naar het World War II Memorial, waar het ontzettend druk was. Duidelijk is het zomerseizoen begonnen en zijn er duizenden toeristen in Washington. Het blijft een vreemd gevoel bij een stad te wonen, die zo druk bezocht wordt door mensen uit alle landen van de wereld.
Van het World War II Memorial liepen we naar het Vietnam Memorial, het Lincoln Memorial en Korean Memorial. En toen voelde Annelies zich niet goed genoeg om verder te gaan, dus hebben we een taxi terug naar huis genomen.
Vanavond kwamen mijn vader en Christine en Chuck om afscheid te nemen van Annelies en Pascal. We aten taco's, altijd makkelijk met een grote groep: gehakt met taco kruiden, tomaten, uien en sla in tortilla's gewikkeld. Toe hadden we vlaaien van de Pie Gourmet, een bramen met perziken en een key lime pie. De laatste was schoon op.
Saturday, June 26, 2004
Terwijl ik dit schrijf hoor ik in de straat achter ons vuurwerk. Al een week of wat staan overal vuurwerk kraampjes, die vuurwerk verkopen voor 4 juli, Independence Day. Hier in Virginia mag je alleen vuurwerk afsteken dat niet de lucht in vliegt. Dus wel siervuurwerk, maar geen vuurpijlen. Ook is er een wet tegen te luid vuurwerk, dus rotjes en dergelijke zijn verboden. De wetten wat betreft vuurwerk verschillen per staat, dus er zijn heel wat mensen, die naar bijvoorbeeld West Virginia of South Carolina gaan om het aan te schaffen, daar zijn de wetten veel minder streng. Natuurlijk loop je dan het risico betrapt te worden op het bezit van illegaal vuurwerk, maar heel groot is die kans toch niet.
Dit jaar zullen we het grote en heel imposante vuurwerk in Washington missen. Met 4 juli zullen we in San Francisco zijn, dus hopelijk daar het vuurwerk meemaken. Het is altijd een hele ervaring. De eerste keer, dat ik het in Washington zag, zal ik nooit vergeten. Vooral niet omdat er bliksem op de achtergrond te zien was, wat het geheel nog spectaculairder maakte.
Vandaag was het werkelijk perfect weer, niet te warm en niet te vochtig. Vanochtend had Christine me uitgenodigd een Salsa les mee te maken bij de Centreville sportschool bij haar in de buurt. Ik ben van nature absoluut geen danseres, maar was bereid het eens te proberen. Afgezien van het feit, dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde, heb ik toch mijn ogen uitgekeken. Ik zou er wel op willen zweren, dat je zelden of nooit zo'n les op een sportschool in Nederland zou meemaken! Zelfs Christine gaf toe, dat daar heel wat voor nodig zou zijn!
En dan merk ik toch, dat ik wel "Nederlands" ben in mijn doen en laten. De leidster was duidelijk van Latijns-Amerikaanse afkomst en het dansen ging haar natuurlijk af. Zo ook een tweetal vrouwen, die vooraan meedansten. Maar verder... De Amerikaanse vrouwen die meededen schaamden zich echter nergens voor. Ze hopten en zwaaiden, maakte niet uit hoe zwaar ze waren, mee op de muziek. Eentje rende keihard tegen me aan, maar was daardoor helemaal niet uit het veld geslagen (ik dus wel!). Ik vond het een belevenis! Ik zou me kunnen voorstellen, dat de Latijns-Amerikaanse leidster er 's avonds met haar man nog even een goede lachbui over krijgt! Ik had het gevoel deel te zijn van een heel lachwekkende klucht!
Maar goed, dat uur ging ook weer voorbij en op de weg terug naar huis stopte ik bij Safeway om vast in te slaan voor het eten morgenavond. Daarna ben ik met Saskia naar de Mall gegaan, naar Limited Too en naar Sears, want mijn koffiezetapparaat had het begeven.
Thuisgekomen heb ik op de radio meegeluisterd naar Nederland-Zweden, maar vond het een erg saaie wedstrijd. Wel leuk, dat Nederland met penalties heeft gewonnen. Ik baal ervan, dat BVN de wedstrijden niet uitzendt, waarom hebben we dan een Nederlandse satelliet zender???
Intussen kwam mijn vader om verlaat vaderdag met ons te vieren. We bestelden op zijn verzoek Thais eten en zaten heerlijk op het dek, want de temperatuur was 25 graden en niet vochtig. En de cicaden zijn dood, want we konden gewoon praten, het was stil om ons heen, een aantal weken geleden hoorden we nog luid geschreeuw van de insekten, toch een vreemde gewaarwording! Wel zijn alle uiteinden van de bomen helemaal verdord, daar hebben de cicaden hun eitjes gelegd.
Nadat mijn vader weer huiswaarts was gegaan hebben Kai, Rick en ik nog met de Amerikaanse football gegooid. Ik zal dat ding nooit onder de knie krijgen! Je moet er een bepaalde draai aan geven om hem recht te gooien, maar dat lukt mij op zijn hoogst de helft van de tijd! Het is een hele kunst.
Hup, Holland, hup! Halve finale is toch wel een hele prestatie!
Dit jaar zullen we het grote en heel imposante vuurwerk in Washington missen. Met 4 juli zullen we in San Francisco zijn, dus hopelijk daar het vuurwerk meemaken. Het is altijd een hele ervaring. De eerste keer, dat ik het in Washington zag, zal ik nooit vergeten. Vooral niet omdat er bliksem op de achtergrond te zien was, wat het geheel nog spectaculairder maakte.
Vandaag was het werkelijk perfect weer, niet te warm en niet te vochtig. Vanochtend had Christine me uitgenodigd een Salsa les mee te maken bij de Centreville sportschool bij haar in de buurt. Ik ben van nature absoluut geen danseres, maar was bereid het eens te proberen. Afgezien van het feit, dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde, heb ik toch mijn ogen uitgekeken. Ik zou er wel op willen zweren, dat je zelden of nooit zo'n les op een sportschool in Nederland zou meemaken! Zelfs Christine gaf toe, dat daar heel wat voor nodig zou zijn!
En dan merk ik toch, dat ik wel "Nederlands" ben in mijn doen en laten. De leidster was duidelijk van Latijns-Amerikaanse afkomst en het dansen ging haar natuurlijk af. Zo ook een tweetal vrouwen, die vooraan meedansten. Maar verder... De Amerikaanse vrouwen die meededen schaamden zich echter nergens voor. Ze hopten en zwaaiden, maakte niet uit hoe zwaar ze waren, mee op de muziek. Eentje rende keihard tegen me aan, maar was daardoor helemaal niet uit het veld geslagen (ik dus wel!). Ik vond het een belevenis! Ik zou me kunnen voorstellen, dat de Latijns-Amerikaanse leidster er 's avonds met haar man nog even een goede lachbui over krijgt! Ik had het gevoel deel te zijn van een heel lachwekkende klucht!
Maar goed, dat uur ging ook weer voorbij en op de weg terug naar huis stopte ik bij Safeway om vast in te slaan voor het eten morgenavond. Daarna ben ik met Saskia naar de Mall gegaan, naar Limited Too en naar Sears, want mijn koffiezetapparaat had het begeven.
Thuisgekomen heb ik op de radio meegeluisterd naar Nederland-Zweden, maar vond het een erg saaie wedstrijd. Wel leuk, dat Nederland met penalties heeft gewonnen. Ik baal ervan, dat BVN de wedstrijden niet uitzendt, waarom hebben we dan een Nederlandse satelliet zender???
Intussen kwam mijn vader om verlaat vaderdag met ons te vieren. We bestelden op zijn verzoek Thais eten en zaten heerlijk op het dek, want de temperatuur was 25 graden en niet vochtig. En de cicaden zijn dood, want we konden gewoon praten, het was stil om ons heen, een aantal weken geleden hoorden we nog luid geschreeuw van de insekten, toch een vreemde gewaarwording! Wel zijn alle uiteinden van de bomen helemaal verdord, daar hebben de cicaden hun eitjes gelegd.
Nadat mijn vader weer huiswaarts was gegaan hebben Kai, Rick en ik nog met de Amerikaanse football gegooid. Ik zal dat ding nooit onder de knie krijgen! Je moet er een bepaalde draai aan geven om hem recht te gooien, maar dat lukt mij op zijn hoogst de helft van de tijd! Het is een hele kunst.
Hup, Holland, hup! Halve finale is toch wel een hele prestatie!
Friday, June 25, 2004
De dag na een lange rit is altijd eentje van opruimen en weer in het gareel komen. We kwamen gisteravond om 7 uur thuis en werden begroet door de 3 katten, die thuis waren gebleven en verzorgd waren door mijn massage therapist. De oudste kat, die ziek is, en de hond waren in de kennel.
Vanochtend heb ik meteen de auto laten wassen bij Mr. Wash. Wat was die vies! Niet alleen kon je erop tekenen, maar we hebben ook de dood van honderden, zo niet duizenden insekten op ons geweten. Al die lijkjes zijn er nu nog niet afgewassen, niets is moeilijker te verwijderen dan "bug juice"!
Verder heb ik nieuwe bloemen voor het dek gekocht, want die waren in de afgelopen week helemaal uitgedroogd. En natuurlijk boodschappen gedaan bij Giant.
Iedere keer, dat ik in de auto zat, hoorde ik hetzelfde nieuws verhaal: de Washington Post had een column geprint met daarin het 4 letter "F" woord! Kennelijk had vice president Cheney dit op de vloer van de senaat tegen een andere senator geuit. Het feit, dat hij het had geuit, was niet zo belangrijk, maar het feit, dat een grote krant het had durven drukken des te meer!
Het heeft de Washington Post vast allerlei abonnees gekost. Want het is een "family" krant. Alsof kinderen dat woord niet kennen! Soms vind ik het "family" gedoe vreselijk overdreven, kinderen zijn lang niet zo onschuldig als de media denken.
Vanavond zijn we naar de film "Around the World in Eighty Days" geweest. Ik moet zeggen, ik vond het een hoogst vermakelijke film. Hij zal wel geen Oscar winnen, maar ik heb de hele tijd met genoegen gekeken, wat mij betreft een aanrader, dus. Vooral Arnold Schwarzeneggers cameo was grappig, als een zeer ijdele Turkse prins. Rick en ik vroegen ons af of hij dit voor of na zijn inzwering als goeverneur van Californie had gefilmd.
Het is fijn weer in het warme Virginia terug te zijn. Saskia merkte vanochtend meteen op, dat het hier veel warmer is dan bij Grandpa. Heerlijk!
Vanochtend heb ik meteen de auto laten wassen bij Mr. Wash. Wat was die vies! Niet alleen kon je erop tekenen, maar we hebben ook de dood van honderden, zo niet duizenden insekten op ons geweten. Al die lijkjes zijn er nu nog niet afgewassen, niets is moeilijker te verwijderen dan "bug juice"!
Verder heb ik nieuwe bloemen voor het dek gekocht, want die waren in de afgelopen week helemaal uitgedroogd. En natuurlijk boodschappen gedaan bij Giant.
Iedere keer, dat ik in de auto zat, hoorde ik hetzelfde nieuws verhaal: de Washington Post had een column geprint met daarin het 4 letter "F" woord! Kennelijk had vice president Cheney dit op de vloer van de senaat tegen een andere senator geuit. Het feit, dat hij het had geuit, was niet zo belangrijk, maar het feit, dat een grote krant het had durven drukken des te meer!
Het heeft de Washington Post vast allerlei abonnees gekost. Want het is een "family" krant. Alsof kinderen dat woord niet kennen! Soms vind ik het "family" gedoe vreselijk overdreven, kinderen zijn lang niet zo onschuldig als de media denken.
Vanavond zijn we naar de film "Around the World in Eighty Days" geweest. Ik moet zeggen, ik vond het een hoogst vermakelijke film. Hij zal wel geen Oscar winnen, maar ik heb de hele tijd met genoegen gekeken, wat mij betreft een aanrader, dus. Vooral Arnold Schwarzeneggers cameo was grappig, als een zeer ijdele Turkse prins. Rick en ik vroegen ons af of hij dit voor of na zijn inzwering als goeverneur van Californie had gefilmd.
Het is fijn weer in het warme Virginia terug te zijn. Saskia merkte vanochtend meteen op, dat het hier veel warmer is dan bij Grandpa. Heerlijk!
Thursday, June 24, 2004
Na 4 uur rijden door Michigan gistermiddag reden we Ohio binnen en was het tijd om naar een restaurant te gaan zoeken. Op deze lange ritten proberen we tenminste voor het avondeten bij een “volwassen” restaurant te eten, zodat we even echt kunnen relaxen.
De keus viel deze keer op een Texas Roadhouse restaurant. Op de heenweg hadden we het daar in Washington, Pennsylvania al geprobeerd, maar toen was de wachttijd te lang. In Toledo konden we meteen plaatsnemen. Wat dit restaurant zo leuk maakt zijn de grote vaten ongepelde pinda’s, die je krijgt om te snoepen terwijl je op je maaltijd wacht. Het eten was er ook goed, Rick en ik hadden filet mignon en die was precies gemaakt als gevraagd.
Het was nog vrij vroeg toen we klaar waren en we besloten nog een stuk door te rijden. We verwachtten gewoon op de bonnefooi een hotelkamer te kunnen krijgen als we moe waren, zoals we bijna altijd doen. Dit was tenslotte saai Ohio, niets toeristisch en genoeg hotels en motels om van te kiezen.
Dat viel even tegen! Toen we om 22 uur bij Upper Sandusky stopten en bij de Travelodge probeerden een kamer te huren bleken alle hotels daar vol.
Columbus, toch een grote stad als hoofdstad van Ohio, was maar 44 mijl verderop en we besloten daar dan maar heen te rijden. Gelukkig hadden we tourbooks van de AAA mee en ik belde intussen hotels af. Ook in Columbus bleek vrijwel alles vol! Gelukkig vond ik na een aantal telefoontjes een Homewood Suites (van Hilton) zelfs nog heel gunstig gelegen, precies op onze weg. Wat er nou allemaal gaande was in deze omgeving, die toeristisch weinig te bieden heeft, dat alle hotels bijna vol zaten, zullen we wel nooit uitvinden.
Om 23 uur kwamen we aan en kregen een lekkere grote suite met 3 dubbele bedden toegewezen. De fietsen mochten we in een lege kamer achter de balie zetten, want die lieten we liever niet ’s nachts op de auto, hoewel ze er waarschijnlijk de volgende dag nog zouden zijn.
Het hotel bleek van alle comforts voorzien, vooral het wireless internet was aantrekkelijk voor Rick, die vanochtend een belangrijke virtuele vergadering moest bijwonen.
Vanochtend sliepen we dan ook lekker uit terwijl Rick werkte en vertrokken pas om 11 uur uit het hotel. Rick had vandaag onderweg een aantal conferentie telefoongesprekken en een vergadering via de telefoon met zijn manager, dus ik heb het grootste gedeelte gereden. Het was nog een hele kunst om de kinderen al die tijd stil te houden in de auto!
Terwijl ik dit schrijf rijden we door de bergen van noordwest Maryland en we zullen hopelijk over 2 uur weer thuis zijn. Altijd weer een fijn gevoel als we na die vele uren rijden weer veilig aankomen!
De keus viel deze keer op een Texas Roadhouse restaurant. Op de heenweg hadden we het daar in Washington, Pennsylvania al geprobeerd, maar toen was de wachttijd te lang. In Toledo konden we meteen plaatsnemen. Wat dit restaurant zo leuk maakt zijn de grote vaten ongepelde pinda’s, die je krijgt om te snoepen terwijl je op je maaltijd wacht. Het eten was er ook goed, Rick en ik hadden filet mignon en die was precies gemaakt als gevraagd.
Het was nog vrij vroeg toen we klaar waren en we besloten nog een stuk door te rijden. We verwachtten gewoon op de bonnefooi een hotelkamer te kunnen krijgen als we moe waren, zoals we bijna altijd doen. Dit was tenslotte saai Ohio, niets toeristisch en genoeg hotels en motels om van te kiezen.
Dat viel even tegen! Toen we om 22 uur bij Upper Sandusky stopten en bij de Travelodge probeerden een kamer te huren bleken alle hotels daar vol.
Columbus, toch een grote stad als hoofdstad van Ohio, was maar 44 mijl verderop en we besloten daar dan maar heen te rijden. Gelukkig hadden we tourbooks van de AAA mee en ik belde intussen hotels af. Ook in Columbus bleek vrijwel alles vol! Gelukkig vond ik na een aantal telefoontjes een Homewood Suites (van Hilton) zelfs nog heel gunstig gelegen, precies op onze weg. Wat er nou allemaal gaande was in deze omgeving, die toeristisch weinig te bieden heeft, dat alle hotels bijna vol zaten, zullen we wel nooit uitvinden.
Om 23 uur kwamen we aan en kregen een lekkere grote suite met 3 dubbele bedden toegewezen. De fietsen mochten we in een lege kamer achter de balie zetten, want die lieten we liever niet ’s nachts op de auto, hoewel ze er waarschijnlijk de volgende dag nog zouden zijn.
Het hotel bleek van alle comforts voorzien, vooral het wireless internet was aantrekkelijk voor Rick, die vanochtend een belangrijke virtuele vergadering moest bijwonen.
Vanochtend sliepen we dan ook lekker uit terwijl Rick werkte en vertrokken pas om 11 uur uit het hotel. Rick had vandaag onderweg een aantal conferentie telefoongesprekken en een vergadering via de telefoon met zijn manager, dus ik heb het grootste gedeelte gereden. Het was nog een hele kunst om de kinderen al die tijd stil te houden in de auto!
Terwijl ik dit schrijf rijden we door de bergen van noordwest Maryland en we zullen hopelijk over 2 uur weer thuis zijn. Altijd weer een fijn gevoel als we na die vele uren rijden weer veilig aankomen!
Wednesday, June 23, 2004
Sinds 1 juni gaat er een veerboot van Muskegon, Michigan naar Milwaukee, Wisconsin, die in 2,5 uur het Michigan Meer oversteekt. Natuurlijk moesten wij dat proberen, dus reserveerden we plaatsen op het veer van 10:30 gisterenochtend. Helaas waren we al te laat om de auto mee te nemen, maar er was nog plaats voor ons zessen (ons gezin en Rick’s vader).
Om 10 uur arriveerden we bij de terminal. Daar lagen ook een paar heel kleurige sleepboten, die ik graag had gefotografeerd, maar we hadden minder tijd dan gedacht. Denkelijk omdat het veer nog zo nieuw is, ging het inchecken nu niet bepaald vlot.
Ook lagen er honderden zeil- en motorboten. Ricks vader vertelde ons, dat Michigan de meeste geregistreerde boten van de VS telt. Geen wonder eigenlijk, het is de staat met de meeste kustlijn van de 48 aaneengesloten staten (Alaska en Hawaii hebben natuurlijk meer).
Tegen de tijd, dat we onze tickets hadden, was het al tijd om aan boord te gaan. Het is een heel modern schip, met vliegtuigachtige stoelen en grote ramen ernaast. Verder hangen overal televisieschermen waar tekenfilms op werden gespeeld om de kinderen bezig te houden.
Er is een cafetaria met lekkere sandwiches en tijdens de reis kon je naar het topdek om in de heel harde wind alles goed te kunnen bekijken. Het waaide er zo hard, dat je er helemaal tegenin kon leunen! We gingen dan ook met een flinke vaart het meer over, want het is flink breed.
Om 13 uur, 12 uur Wisconsin tijd want we wonnen een uur, kwamen we in Milwaukee aan. Zo van het meer gezien een echte Amerikaanse stad met wolkenkrabbers en een groot stadion.
Eenmaal van de boot vonden we meteen twee taxi’s (met zijn zessen pasten we niet in een auto), die door een vader en zijn zoon gereden werden. Deze twee bleven de rest van de dag ook onze chauffeurs, iedere keer als we ergens anders heen wilden, belden we ze om ons op te halen. Dat was wel zo makkelijk.
Als eerste besloten we een bezoek te brengen aan de Miller brouwerij, de grootste brouwerij in de VS. Hier wordt niet alleen Miller gebrouwen, maar ook Milwaukee’s Best en nog een stel verschillende bieren. Ook functioneren ze als distributeur van o.a. Foster’s uit Australie en Pilsner Urquell.
De slogan van Miller bier is “It’s Miller time!” en we kregen dat regelmatig te horen.
De rondleiding begon met een 15 minuten durende film over de geschiedenis van de brouwerij en daarna zagen we hoe het bier in blikjes en flesjes werd gedaan en tenslotte het enorme warenhuis gevuld met bierblikken en –flessen.
Aan het einde van de tour mochten we drie verschillende biersmaken proberen. Ik vond de Honey Weiss het lekkerst en de Leinenkugeln was me te bitter. Bier is niet mijn favoriete drank, maar Rick en Rick’s vader vonden dit wel heerlijk, vooral omdat ze niet hoefden te rijden.
Nadat we het bier geproefd hadden zijn we nog naar boven gegaan in het ketelhuis, waar het bier gebrouwen wordt. Het was er bijna 40 graden, lekker warm dus, want het was buiten best koel, ondanks de stralende zon.
Hierna was het tijd om de taxi’s terug te laten komen en werden we midden in de stad bij de rivier afgezet. De taxi chauffeurs bleken goede gidsen en vertelden ons, dat er ook een heel goede zoo en museum in Milwaukee zijn. Helaas hadden we daar niet meer genoeg tijd voor.
Na wat langs de rivier gelopen te hebben en in een grote worstenmakerij Usinger (Milwaukee heeft veel Duitse invloeden, getuige het bier en de worst, maar Wisconsin is ook bekend om zijn kaas, bewoners noemen zichzelf “Cheeseheads” competerend met onze kaaskoppen!) te hebben gekeken, zochten we een restaurant voor het avondeten op.
De keuze viel op een microbrouwerij restaurant, waar Rick een sample flight bestelde, kleine glaasjes van iedere soort eigen gebrouwen bier, die ze hebben. Het was een smakelijke maaltijd.
Om 18:30 vertrokken we weer met het veer. We zagen een prachtige zonsondergang boven het Michigan Meer, iets waar het bekend om is.
Toen we om 22 uur het veer afkwamen stonden we opeens oog in oog met een wasbeertje. Deze diertjes zie je bijna nooit, want het zijn nachtdieren en als je ze overdag ziet moet je er ver van wegblijven, want velen hebben hondsdolheid. Deze schrok zich lam van al die lichten en mensen en rende gauw weer het bos in.
Vandaag was het alweer onze laatste dag hier. We checkten uit het Holiday Inn en ik fietste vanuit het hotel naar de vuurtorens die de ingang van het Muskegon Meer aangeven. Dit was ongeveer 23 kilometer van het hotel via de vuurtorens terug naar het huis van Ricks vader. Maar het voelde als veel meer, want er stond een keiharde wind, die ik vrijwel de hele tijd tegen had. Ik benijd Ricks vader wel (hij is net zo’n fietser als ik), want hij heeft eindeloze fietspaden tot zijn beschikking. Ik ook wel, maar ik moet er dan wel een stukje voor autorijden.
Toen ik terug was had Carol een echt Amerikaans ontbijt klaargemaakt: bosbessenpannenkoeken met maple syrup en bosbessen siroop, een ontbijt ovenschotel met ei, worst en spinazie, branmuffins en vers fruit. Er bleef weinig van over, zo lekker was het!
Nadat we de van weer hadden ingepakt zijn we nog voor een zeiltochtje in Ricks vaders boot. Hij heeft een zeewaardige zeilboot en eigenlijk wilden we het Michigan Meer op. Helaas werkte het weer niet mee en waren de golven zo hoog, dat Saskia bang werd. We zijn dus maar op het Muskegon Meer gebleven (ook een flink groot meer).
En toen was de koek weer op en nu zijn we weer op weg naar het veel warmere Virginia!
Om 10 uur arriveerden we bij de terminal. Daar lagen ook een paar heel kleurige sleepboten, die ik graag had gefotografeerd, maar we hadden minder tijd dan gedacht. Denkelijk omdat het veer nog zo nieuw is, ging het inchecken nu niet bepaald vlot.
Ook lagen er honderden zeil- en motorboten. Ricks vader vertelde ons, dat Michigan de meeste geregistreerde boten van de VS telt. Geen wonder eigenlijk, het is de staat met de meeste kustlijn van de 48 aaneengesloten staten (Alaska en Hawaii hebben natuurlijk meer).
Tegen de tijd, dat we onze tickets hadden, was het al tijd om aan boord te gaan. Het is een heel modern schip, met vliegtuigachtige stoelen en grote ramen ernaast. Verder hangen overal televisieschermen waar tekenfilms op werden gespeeld om de kinderen bezig te houden.
Er is een cafetaria met lekkere sandwiches en tijdens de reis kon je naar het topdek om in de heel harde wind alles goed te kunnen bekijken. Het waaide er zo hard, dat je er helemaal tegenin kon leunen! We gingen dan ook met een flinke vaart het meer over, want het is flink breed.
Om 13 uur, 12 uur Wisconsin tijd want we wonnen een uur, kwamen we in Milwaukee aan. Zo van het meer gezien een echte Amerikaanse stad met wolkenkrabbers en een groot stadion.
Eenmaal van de boot vonden we meteen twee taxi’s (met zijn zessen pasten we niet in een auto), die door een vader en zijn zoon gereden werden. Deze twee bleven de rest van de dag ook onze chauffeurs, iedere keer als we ergens anders heen wilden, belden we ze om ons op te halen. Dat was wel zo makkelijk.
Als eerste besloten we een bezoek te brengen aan de Miller brouwerij, de grootste brouwerij in de VS. Hier wordt niet alleen Miller gebrouwen, maar ook Milwaukee’s Best en nog een stel verschillende bieren. Ook functioneren ze als distributeur van o.a. Foster’s uit Australie en Pilsner Urquell.
De slogan van Miller bier is “It’s Miller time!” en we kregen dat regelmatig te horen.
De rondleiding begon met een 15 minuten durende film over de geschiedenis van de brouwerij en daarna zagen we hoe het bier in blikjes en flesjes werd gedaan en tenslotte het enorme warenhuis gevuld met bierblikken en –flessen.
Aan het einde van de tour mochten we drie verschillende biersmaken proberen. Ik vond de Honey Weiss het lekkerst en de Leinenkugeln was me te bitter. Bier is niet mijn favoriete drank, maar Rick en Rick’s vader vonden dit wel heerlijk, vooral omdat ze niet hoefden te rijden.
Nadat we het bier geproefd hadden zijn we nog naar boven gegaan in het ketelhuis, waar het bier gebrouwen wordt. Het was er bijna 40 graden, lekker warm dus, want het was buiten best koel, ondanks de stralende zon.
Hierna was het tijd om de taxi’s terug te laten komen en werden we midden in de stad bij de rivier afgezet. De taxi chauffeurs bleken goede gidsen en vertelden ons, dat er ook een heel goede zoo en museum in Milwaukee zijn. Helaas hadden we daar niet meer genoeg tijd voor.
Na wat langs de rivier gelopen te hebben en in een grote worstenmakerij Usinger (Milwaukee heeft veel Duitse invloeden, getuige het bier en de worst, maar Wisconsin is ook bekend om zijn kaas, bewoners noemen zichzelf “Cheeseheads” competerend met onze kaaskoppen!) te hebben gekeken, zochten we een restaurant voor het avondeten op.
De keuze viel op een microbrouwerij restaurant, waar Rick een sample flight bestelde, kleine glaasjes van iedere soort eigen gebrouwen bier, die ze hebben. Het was een smakelijke maaltijd.
Om 18:30 vertrokken we weer met het veer. We zagen een prachtige zonsondergang boven het Michigan Meer, iets waar het bekend om is.
Toen we om 22 uur het veer afkwamen stonden we opeens oog in oog met een wasbeertje. Deze diertjes zie je bijna nooit, want het zijn nachtdieren en als je ze overdag ziet moet je er ver van wegblijven, want velen hebben hondsdolheid. Deze schrok zich lam van al die lichten en mensen en rende gauw weer het bos in.
Vandaag was het alweer onze laatste dag hier. We checkten uit het Holiday Inn en ik fietste vanuit het hotel naar de vuurtorens die de ingang van het Muskegon Meer aangeven. Dit was ongeveer 23 kilometer van het hotel via de vuurtorens terug naar het huis van Ricks vader. Maar het voelde als veel meer, want er stond een keiharde wind, die ik vrijwel de hele tijd tegen had. Ik benijd Ricks vader wel (hij is net zo’n fietser als ik), want hij heeft eindeloze fietspaden tot zijn beschikking. Ik ook wel, maar ik moet er dan wel een stukje voor autorijden.
Toen ik terug was had Carol een echt Amerikaans ontbijt klaargemaakt: bosbessenpannenkoeken met maple syrup en bosbessen siroop, een ontbijt ovenschotel met ei, worst en spinazie, branmuffins en vers fruit. Er bleef weinig van over, zo lekker was het!
Nadat we de van weer hadden ingepakt zijn we nog voor een zeiltochtje in Ricks vaders boot. Hij heeft een zeewaardige zeilboot en eigenlijk wilden we het Michigan Meer op. Helaas werkte het weer niet mee en waren de golven zo hoog, dat Saskia bang werd. We zijn dus maar op het Muskegon Meer gebleven (ook een flink groot meer).
En toen was de koek weer op en nu zijn we weer op weg naar het veel warmere Virginia!
Monday, June 21, 2004
Na een middelmatig ontbijt via roomservice in het hotel gingen Rick en ik op weg naar North Muskegon. Daar ging ik met Ricks vader op een fietstocht rond het Muskegon meer. De hele rit bij elkaar was iets meer dan 30 kilometer.
Ik ben nog nooit zo dichtbij (letterlijk naast en met een rijdende trein in aankomst) een Amerikaanse spoorweg geweest! Ook kwamen we langs de papiermolen, die het hele gebied laat stinken als de wind deze richting uit komt!
De huizenbouw is hier erg leuk, een beetje Victoriaans, en we zagen een bed and breakfast in die stijl gebouwd. Al met al was het een heel leuke fietstocht, heel anders dan ik thuis gewend ben (en veel minder heuvelachtig!).
Na 2 uur waren we thuis en nam ik gauw een douche. Saskia en ik zouden om 12 uur bij Carol, de vriendin van Ricks vader, zijn om naar Holland, Michigan te gaan. Het was inmiddels begonnen met regenen en dat zou helaas alleen maar erger worden. Eigenlijk wel authentiek als je een plaats gaat bezoeken, die een miniatuur Nederland moet voorstellen.
Na een half uurtje rijden kwamen we bij het Dutch Village aan. Daar zijn een aantal heel Nederlandse dingen te zien, allemaal direct geimporteerd. Als je aan komt rijden zie je al de traditionale molen. Verder zijn er een aantal Zaanse gebouwen met oranje daken en een Zaans molentje. Ook is er een copie van de Magere Brug en de straatborden zijn precies zoals in Nederland met Nederlandse naam, zoals Burgemeesterlaan.
Nadat we de $8 per persoon toegangsprijs hadden betaald haalden we een kaart van het park en gingen meteen iets eten, want het was al 14 uur en we hadden nog geen lunch gegeten.
Het “Hungry Dutchman” cafe heeft een heel Nederlands menu met frikandellen, kroketten en erwtensoep (die heel lekker was volgens Carol, de Amerikaanse onder ons). Ik verkoos saucijzebroodjes en patat met mayonnaise, want die krijg ik hier nooit (maar de mayonnaise bleek niet te eten).
Na het eten liepen we door het supermarktje, wat een (voor hier althans) goede selectie heeft. Ik kocht onder anderen kandijkoek, cassis limonadesiroop en verschillende soorten drop. Er werkte een oudere man, die nog goed Nederlands sprak, en hij bood Saskia een dropje aan. Die moest er echter niets van hebben, want de liefde voor zoute drop hebben mijn kinderen niet van mij overgenomen. Ik vond het wel erg leuk, dat hij nog Nederlands sprak, dat maakte het geheel nog authentieker.
De meeste mensen, die er werken, zijn ouder dan zestig en in hun accent kun je hun Nederlandse achtergrond horen. Verder waren er een stel Nederlandse meisje, die er voor de zomer meehielpen. Een ervan heette ook Saskia, wat natuurlijk een heel gesprek ontlokte en zo zag Saskia dat ze klompjes kon laten maken met haar naam erop.
Het plensde nog steeds van de regen en we waanden ons in Nederland. Na een bezoek aan de winkel met Delfts Blauw en de souvenirwinkel keken we naar de klompendans. Die was erg leuk, maar ik vertelde Carol, dat ik er nog nooit een in Nederland gezien had.
Het bleef maar regenen en dus sloten ze het park, maar wij hadden gezien wat we wilden. Omdat alles uit Nederland geimporteerd is vind ik het echt leuk, zeker als er nog wat Nederlands sprekenden rondlopen ook.
Ik denk niet, dat dit iets is waar Nederlanders op vakantie naar toe zullen gaan, maar voor mij als Nederlands-Amerikaanse is het het dichtst bij “echt”.
Door de stromende regen reden we terug naar huis vol met souvenirs en lekkers. Ik geloof, dat Carol het ook erg leuk vond. Zij is nog nooit in Nederland geweest en ze was verbaasd hoeveel specifieke produkten uit zo’n klein landje komen.
Vanavond aten we met zijn allen bij het Dockers restaurant aan het Michigan Meer. Het eten was erg lekker, de atmosfeer leuk. Vannacht logeren Rick en ik weer bij de Holiday Inn Muskegon.
Ik ben nog nooit zo dichtbij (letterlijk naast en met een rijdende trein in aankomst) een Amerikaanse spoorweg geweest! Ook kwamen we langs de papiermolen, die het hele gebied laat stinken als de wind deze richting uit komt!
De huizenbouw is hier erg leuk, een beetje Victoriaans, en we zagen een bed and breakfast in die stijl gebouwd. Al met al was het een heel leuke fietstocht, heel anders dan ik thuis gewend ben (en veel minder heuvelachtig!).
Na 2 uur waren we thuis en nam ik gauw een douche. Saskia en ik zouden om 12 uur bij Carol, de vriendin van Ricks vader, zijn om naar Holland, Michigan te gaan. Het was inmiddels begonnen met regenen en dat zou helaas alleen maar erger worden. Eigenlijk wel authentiek als je een plaats gaat bezoeken, die een miniatuur Nederland moet voorstellen.
Na een half uurtje rijden kwamen we bij het Dutch Village aan. Daar zijn een aantal heel Nederlandse dingen te zien, allemaal direct geimporteerd. Als je aan komt rijden zie je al de traditionale molen. Verder zijn er een aantal Zaanse gebouwen met oranje daken en een Zaans molentje. Ook is er een copie van de Magere Brug en de straatborden zijn precies zoals in Nederland met Nederlandse naam, zoals Burgemeesterlaan.
Nadat we de $8 per persoon toegangsprijs hadden betaald haalden we een kaart van het park en gingen meteen iets eten, want het was al 14 uur en we hadden nog geen lunch gegeten.
Het “Hungry Dutchman” cafe heeft een heel Nederlands menu met frikandellen, kroketten en erwtensoep (die heel lekker was volgens Carol, de Amerikaanse onder ons). Ik verkoos saucijzebroodjes en patat met mayonnaise, want die krijg ik hier nooit (maar de mayonnaise bleek niet te eten).
Na het eten liepen we door het supermarktje, wat een (voor hier althans) goede selectie heeft. Ik kocht onder anderen kandijkoek, cassis limonadesiroop en verschillende soorten drop. Er werkte een oudere man, die nog goed Nederlands sprak, en hij bood Saskia een dropje aan. Die moest er echter niets van hebben, want de liefde voor zoute drop hebben mijn kinderen niet van mij overgenomen. Ik vond het wel erg leuk, dat hij nog Nederlands sprak, dat maakte het geheel nog authentieker.
De meeste mensen, die er werken, zijn ouder dan zestig en in hun accent kun je hun Nederlandse achtergrond horen. Verder waren er een stel Nederlandse meisje, die er voor de zomer meehielpen. Een ervan heette ook Saskia, wat natuurlijk een heel gesprek ontlokte en zo zag Saskia dat ze klompjes kon laten maken met haar naam erop.
Het plensde nog steeds van de regen en we waanden ons in Nederland. Na een bezoek aan de winkel met Delfts Blauw en de souvenirwinkel keken we naar de klompendans. Die was erg leuk, maar ik vertelde Carol, dat ik er nog nooit een in Nederland gezien had.
Het bleef maar regenen en dus sloten ze het park, maar wij hadden gezien wat we wilden. Omdat alles uit Nederland geimporteerd is vind ik het echt leuk, zeker als er nog wat Nederlands sprekenden rondlopen ook.
Ik denk niet, dat dit iets is waar Nederlanders op vakantie naar toe zullen gaan, maar voor mij als Nederlands-Amerikaanse is het het dichtst bij “echt”.
Door de stromende regen reden we terug naar huis vol met souvenirs en lekkers. Ik geloof, dat Carol het ook erg leuk vond. Zij is nog nooit in Nederland geweest en ze was verbaasd hoeveel specifieke produkten uit zo’n klein landje komen.
Vanavond aten we met zijn allen bij het Dockers restaurant aan het Michigan Meer. Het eten was erg lekker, de atmosfeer leuk. Vannacht logeren Rick en ik weer bij de Holiday Inn Muskegon.
Sunday, June 20, 2004
Na een lange rit door Ohio en Michigan (waar je 70 mijl per uur mag rijden, dus heb ik de hele tijd 85 mijl per uur gereden) kwamen we om kwart over vier vlak in de buurt van mijn schoonvaders huis in een file terecht.
We besloten van de snelweg af te gaan en via zijwegen naar zijn huis te rijden. Dat was pas een leuke omleiding! We reden compleet door boerenland, langs enorme boerderijen met koeien in de wei, rode schuren, enorme silo’s en appelboomgaarden.
We wisten, dat we in het noordwesten moesten zijn, dus reden we dan weer naar het noorden en sloegen dan weer af naar het westen. Maar goed, dat de auto een kompas heeft! Uiteindelijk kwamen we op een weg, die Rick uit zijn kindertijd kende, want hij is in dit gebied opgegroeid.
Het landschap doet erg aan Nederland denken, vlak met veel water. Hierdoor hebben zich destijds ontzettend veel ge-emigreerde Nederlanders in dit gebied gevestigd. Veel achternamen zijn Nederlands en ook plaatsnamen zoals De Graafschap, Zeeland en Holland laten die achtergrond zien.
Om 17 uur kwamen we bij Rick’s vaders huis in North Muskegon aan. Hij heeft een huis vlak aan Muskegon meer, wat weer in het Michigan meer uitmondt. Het weer was koel, maar heerlijk zonnig.
Gisteravond hebben we doorgebracht met bijkletsen onder het genot van een glaasje cognac en crackers met overheerlijke zelfgemaakte zalmpate (mijn schoonvader vist zalm in het Michigan meer, die hij dan zelf op allerlei manieren klaarmaakt).
Voor we het wisten was het tijd voor Rick en mij om naar ons hotel te vertrekken. Ricks vader heeft niet genoeg plaats voor ons alle vijf, maar de kinderen bleven wel bij hem logeren.
Ons hotel vannacht was de Shoreline Inn, gelegen aan een jachthaven. De kamers zijn er erg mooi ingericht en hebben zelfs een eigen keukentje. We hadden mooi uitzicht op het meer, maar helaas konden we daar niet lang van genieten, want we logeerden er maar voor een nacht.
Vanochtend zijn Rick, Kai, Ricks vader en ik op een lange fietstocht gegaan. Alles bij elkaar hebben we 24 mijl gefietst. Weer langs de bosbessen velden en appelboomgaarden en de vele boerderijen. We zagen twee wilde kalkoenen, een slang en een groundhog, zeer de moeite waard dus!
Rick en ik bedachten ons, dat we precies een week geleden ongeveer 3000 kilometer ten zuiden van hier gefietst hebben in de Everglades!! Het was toen wel heel wat warmer, dit is eigenlijk veel lekkerder fietsweer.
Vanmiddag hebben we nog een kort fietstochtje gemaakt langs het meer en zijn we naar het strand van het Michigan Meer gegaan. Je hebt als je daar staat geen idee, dat het een meer is, je kunt nergens de overkant zien (waar Wisconsin ligt).
Terwijl ik dit typ zit ik heerlijk buiten op het dek met uitzicht op het meer, waar honderden zeilboten en motorboten te zien zijn. Het is weer werkelijk een paradijs!
We besloten van de snelweg af te gaan en via zijwegen naar zijn huis te rijden. Dat was pas een leuke omleiding! We reden compleet door boerenland, langs enorme boerderijen met koeien in de wei, rode schuren, enorme silo’s en appelboomgaarden.
We wisten, dat we in het noordwesten moesten zijn, dus reden we dan weer naar het noorden en sloegen dan weer af naar het westen. Maar goed, dat de auto een kompas heeft! Uiteindelijk kwamen we op een weg, die Rick uit zijn kindertijd kende, want hij is in dit gebied opgegroeid.
Het landschap doet erg aan Nederland denken, vlak met veel water. Hierdoor hebben zich destijds ontzettend veel ge-emigreerde Nederlanders in dit gebied gevestigd. Veel achternamen zijn Nederlands en ook plaatsnamen zoals De Graafschap, Zeeland en Holland laten die achtergrond zien.
Om 17 uur kwamen we bij Rick’s vaders huis in North Muskegon aan. Hij heeft een huis vlak aan Muskegon meer, wat weer in het Michigan meer uitmondt. Het weer was koel, maar heerlijk zonnig.
Gisteravond hebben we doorgebracht met bijkletsen onder het genot van een glaasje cognac en crackers met overheerlijke zelfgemaakte zalmpate (mijn schoonvader vist zalm in het Michigan meer, die hij dan zelf op allerlei manieren klaarmaakt).
Voor we het wisten was het tijd voor Rick en mij om naar ons hotel te vertrekken. Ricks vader heeft niet genoeg plaats voor ons alle vijf, maar de kinderen bleven wel bij hem logeren.
Ons hotel vannacht was de Shoreline Inn, gelegen aan een jachthaven. De kamers zijn er erg mooi ingericht en hebben zelfs een eigen keukentje. We hadden mooi uitzicht op het meer, maar helaas konden we daar niet lang van genieten, want we logeerden er maar voor een nacht.
Vanochtend zijn Rick, Kai, Ricks vader en ik op een lange fietstocht gegaan. Alles bij elkaar hebben we 24 mijl gefietst. Weer langs de bosbessen velden en appelboomgaarden en de vele boerderijen. We zagen twee wilde kalkoenen, een slang en een groundhog, zeer de moeite waard dus!
Rick en ik bedachten ons, dat we precies een week geleden ongeveer 3000 kilometer ten zuiden van hier gefietst hebben in de Everglades!! Het was toen wel heel wat warmer, dit is eigenlijk veel lekkerder fietsweer.
Vanmiddag hebben we nog een kort fietstochtje gemaakt langs het meer en zijn we naar het strand van het Michigan Meer gegaan. Je hebt als je daar staat geen idee, dat het een meer is, je kunt nergens de overkant zien (waar Wisconsin ligt).
Terwijl ik dit typ zit ik heerlijk buiten op het dek met uitzicht op het meer, waar honderden zeilboten en motorboten te zien zijn. Het is weer werkelijk een paradijs!
Saturday, June 19, 2004
Kai en Katja zijn gisteren “graduated”. Voor Katja’s graduation van middle school naar high school werd niets speciaals gedaan, tenslotte zijn de kinderen daar maar 2 jaar. Maar het is natuurlijk toch een grote overgang voor haar en ze was gisteren een beetje verdrietig, want een paar van haar beste vrienden en vriendinnen gaan naar een andere high school. Naar welke (high) school je gaat wordt hier bepaald door je adres.
Kai’s graduation van elementary school echter was een hele produktie. De kinderen moesten netjes (kerk best) gekleed komen en kwamen op muziek binnen lopen. Daarna gingen ze in alfabetische volgorde kwa achternaam zitten.
Toen kwam er een ellenlang uitreiken van verschillende awards, vrijwel ieder kind kreeg er wel een, Kai had er een gewonnen met een reken competitie. Het hoofd van de school spreekt ontzettend saai en Rick en ik hebben besloten haar een openbaar spreken cursus aan te bieden als einde van het jaar cadeau. Nadat de werkelijke diploma’s waren uitgereikt werd er cake en lemonade geserveerd in het cafetaria. Het is toch altijd weer even emotioneel zo’n afscheid van een school waar je 6 jaar hebt doorgebracht.
Eenmaal thuis was het inpakken geblazen, fietsen achterop de van en om half 3 reden we weg, op weg naar Muskegon, Michigan, waar Rick’s vader woont.
Naar Muskegon kunnen we twee routes kiezen, de eerste, de snelste, is via de Pennsylvania en Ohio turnpikes. Deze wegen zijn altijd druk, vol met vrachtwagens, hebben relatief nauwe rijbanen en vaak rijd je langs cement barrieres. Om over de vele wegwerkzaamheden en oponthoud daardoor maar niet te spreken!
Het is dus wel de snelste maar ook verreweg de meest stressvolle weg. Rick wil altijd zo gauw hij kan ergens zijn, maar als hij mijn hulp wil met rijden moet hij de iets (60 mijl of zo) langere route kiezen, die we nu rijden.
Op het moment, dat ik dit schrijf is het zaterdagochtend en zijn we al halverwege. Deze route gaat via de Interstates 68, 79, 70 en dan een stukje geen interstate op state route 23 en uiteindelijk interstate 96 naar Muskegon. Al met al is het een rit van 13 tot 14 uur.
Deze weg is echter zo mooi, dat de tijd lijkt te vliegen. Ik heb gisteravond het grootste gedeelte gereden, door de prachtig groene heuvels van West Virginia en Pennsylvania, die op het moment een paarse gloed hebben omdat de klavers in bloei staan. Er was bijna geen verkeer en al helemaal geen vrachtwagens, dus ik voelde me een met de natuur en de rondcirkelende roofvogels en kon bijna de hele tijd 80 mijl per uur rijden (iets meer dan 120 km).
Rick was helemaal blij, want hier waren de cicadas nog helemaal aan het rondvliegen en we kregen nog een paar lijkjes daarvan op de auto. Ik moet zeggen, ik heb zelden zo relaxed gereden! Alleen in het zuidwesten was het soms zo leeg op de weg. Wat een verschil met die vermaledijde turnpikes!
In Washington, Pennsylvania gingen we om half negen op zoek naar een restaurant. Dat nam even tijd en we reden door de leukste buurten met heel ongewone kleurige huizen met torentjes en andere grappige details. Zoiets verwacht je niet in de “boondocks”, zoals wij de gebieden buiten de grote steden noemen.
Uiteindelijk vonden we een winkelcentrum met een heel stel restaurants. We probeerden eerst het Texas Road House restaurant, want daar hadden we nog nooit gegeten. Maar kennelijk waren we niet de enigen en er was een wachttijd van ongeveer 20 minuten. In dit restaurant krijg je bij je tafel of terwijl je wacht ongepelde pinda’s om van te snacken. Er stonden enorme vaten met pinda’s. De omhulsels en velletjes gooi je dan gewoon op de grond. Heel leuk voor de kinderen natuurlijk. Lone Star, een restaurant bij ons in de buurt, had dit vroeger ook, maar is er mee opgehouden toen ze werden aangeklaagd door iemand, die claimde over de schillen uitgegleden te zijn en een arm gebroken te hebben. Helaas!
TGI Fridays lag naast het Texas Road House en, omdat we toch wel haast hadden op doorreis en daar geen wachttijd was, streken we daar maar neer. De kinderen kregen Etch A Sketches om zich bezig te houden, een briljant idee!
Tijdens het wachten op het eten zochten we een hotel uit in Cambridge, Ohio, ongeveer 70 mijl verderop. Het moest er een zijn met kamers waar je van de parkeerplaats binnen kon lopen, omdat we de fietsen ook in de kamer moesten hebben.
De keuze viel op de Best Western daar, waar we rond 23 uur aankwamen. De kamer was kleiner, dan de gewoonlijk motel kamer en het was passen en meten om alle tassen, 4 fietsen en een extra bed erin te krijgen. Het is maar goed, dat er geen brand was, want de deur kon met het extra bed niet meer open. Maar de bedden sliepen heerlijk en we werden pas om 8 uur weer wakker, een half uur later dan we wilden.
Om 8:45 zat alles weer op en in de auto en na een ontbijtje bij McDonald’s begonnen we aan het laatste stuk door Ohio en Michigan.
Het landschap in dit deel van Ohio is glooiend, maar vlakker dan Virginia, en hier staan koeien in de wei, want er zijn nogal wat melkboerderijen. Ook komen we langs gigantische maisvelden en andere gewassen, die minder herkenbaar zijn. Echt een boerengebied, dus.
We rijden nu op Columbus aan, de hoofdstad van Ohio. Wat ik nog steeds zo machtig vind in de VS is dat je mijlen en mijlen door vrijwel onbewoond gebied rijdt en dan doemen opeens in de verte de wolkenkrabbers van een grote stad op!
Tijd voor mij om het stuur weer over te nemen (ik schrijf dit in de auto met een wireless connection), mijn volgende post is hopelijk vanuit Muskegon.
Kai’s graduation van elementary school echter was een hele produktie. De kinderen moesten netjes (kerk best) gekleed komen en kwamen op muziek binnen lopen. Daarna gingen ze in alfabetische volgorde kwa achternaam zitten.
Toen kwam er een ellenlang uitreiken van verschillende awards, vrijwel ieder kind kreeg er wel een, Kai had er een gewonnen met een reken competitie. Het hoofd van de school spreekt ontzettend saai en Rick en ik hebben besloten haar een openbaar spreken cursus aan te bieden als einde van het jaar cadeau. Nadat de werkelijke diploma’s waren uitgereikt werd er cake en lemonade geserveerd in het cafetaria. Het is toch altijd weer even emotioneel zo’n afscheid van een school waar je 6 jaar hebt doorgebracht.
Eenmaal thuis was het inpakken geblazen, fietsen achterop de van en om half 3 reden we weg, op weg naar Muskegon, Michigan, waar Rick’s vader woont.
Naar Muskegon kunnen we twee routes kiezen, de eerste, de snelste, is via de Pennsylvania en Ohio turnpikes. Deze wegen zijn altijd druk, vol met vrachtwagens, hebben relatief nauwe rijbanen en vaak rijd je langs cement barrieres. Om over de vele wegwerkzaamheden en oponthoud daardoor maar niet te spreken!
Het is dus wel de snelste maar ook verreweg de meest stressvolle weg. Rick wil altijd zo gauw hij kan ergens zijn, maar als hij mijn hulp wil met rijden moet hij de iets (60 mijl of zo) langere route kiezen, die we nu rijden.
Op het moment, dat ik dit schrijf is het zaterdagochtend en zijn we al halverwege. Deze route gaat via de Interstates 68, 79, 70 en dan een stukje geen interstate op state route 23 en uiteindelijk interstate 96 naar Muskegon. Al met al is het een rit van 13 tot 14 uur.
Deze weg is echter zo mooi, dat de tijd lijkt te vliegen. Ik heb gisteravond het grootste gedeelte gereden, door de prachtig groene heuvels van West Virginia en Pennsylvania, die op het moment een paarse gloed hebben omdat de klavers in bloei staan. Er was bijna geen verkeer en al helemaal geen vrachtwagens, dus ik voelde me een met de natuur en de rondcirkelende roofvogels en kon bijna de hele tijd 80 mijl per uur rijden (iets meer dan 120 km).
Rick was helemaal blij, want hier waren de cicadas nog helemaal aan het rondvliegen en we kregen nog een paar lijkjes daarvan op de auto. Ik moet zeggen, ik heb zelden zo relaxed gereden! Alleen in het zuidwesten was het soms zo leeg op de weg. Wat een verschil met die vermaledijde turnpikes!
In Washington, Pennsylvania gingen we om half negen op zoek naar een restaurant. Dat nam even tijd en we reden door de leukste buurten met heel ongewone kleurige huizen met torentjes en andere grappige details. Zoiets verwacht je niet in de “boondocks”, zoals wij de gebieden buiten de grote steden noemen.
Uiteindelijk vonden we een winkelcentrum met een heel stel restaurants. We probeerden eerst het Texas Road House restaurant, want daar hadden we nog nooit gegeten. Maar kennelijk waren we niet de enigen en er was een wachttijd van ongeveer 20 minuten. In dit restaurant krijg je bij je tafel of terwijl je wacht ongepelde pinda’s om van te snacken. Er stonden enorme vaten met pinda’s. De omhulsels en velletjes gooi je dan gewoon op de grond. Heel leuk voor de kinderen natuurlijk. Lone Star, een restaurant bij ons in de buurt, had dit vroeger ook, maar is er mee opgehouden toen ze werden aangeklaagd door iemand, die claimde over de schillen uitgegleden te zijn en een arm gebroken te hebben. Helaas!
TGI Fridays lag naast het Texas Road House en, omdat we toch wel haast hadden op doorreis en daar geen wachttijd was, streken we daar maar neer. De kinderen kregen Etch A Sketches om zich bezig te houden, een briljant idee!
Tijdens het wachten op het eten zochten we een hotel uit in Cambridge, Ohio, ongeveer 70 mijl verderop. Het moest er een zijn met kamers waar je van de parkeerplaats binnen kon lopen, omdat we de fietsen ook in de kamer moesten hebben.
De keuze viel op de Best Western daar, waar we rond 23 uur aankwamen. De kamer was kleiner, dan de gewoonlijk motel kamer en het was passen en meten om alle tassen, 4 fietsen en een extra bed erin te krijgen. Het is maar goed, dat er geen brand was, want de deur kon met het extra bed niet meer open. Maar de bedden sliepen heerlijk en we werden pas om 8 uur weer wakker, een half uur later dan we wilden.
Om 8:45 zat alles weer op en in de auto en na een ontbijtje bij McDonald’s begonnen we aan het laatste stuk door Ohio en Michigan.
Het landschap in dit deel van Ohio is glooiend, maar vlakker dan Virginia, en hier staan koeien in de wei, want er zijn nogal wat melkboerderijen. Ook komen we langs gigantische maisvelden en andere gewassen, die minder herkenbaar zijn. Echt een boerengebied, dus.
We rijden nu op Columbus aan, de hoofdstad van Ohio. Wat ik nog steeds zo machtig vind in de VS is dat je mijlen en mijlen door vrijwel onbewoond gebied rijdt en dan doemen opeens in de verte de wolkenkrabbers van een grote stad op!
Tijd voor mij om het stuur weer over te nemen (ik schrijf dit in de auto met een wireless connection), mijn volgende post is hopelijk vanuit Muskegon.
Thursday, June 17, 2004
Na een paar rustige dagen was vandaag weer vol avonturen! Allereerst wilde ik vanochtend gaan fietsen en vroeg Annelies of ze mee kon. Natuurlijk kon dat en ik wilde niet zo ver gaan, want ik voel me nog niet helemaal de oude, dus dat kwam ook goed uit. Gelukkig kon ik haar laten zien waarom ik het zo leuk vind om hier te fietsen, want we zagen twee reeen van dichtbij, een stel eekhoorns en een konijn onderweg. Al met al reden we 13 mijl, wat voor Annelies in de hitte toch echt het maximum was. Ze grapte, dat ze mij zeker nooit meer zou vergeten!
Na een douche was het al gauw tijd om naar het vliegveld Washington Dulles te rijden om de man van Annelies op te halen, die daar met Air France aankwam. Samen zullen ze naar Zuid-Florida gaan voor 10 dagen. We wachtten en wachtten en geen Pascal. We werden al flink nerveus, toen er een nogal pinnige oudere dame van de douane naar Annelies kwam vragen. Ze beet Annelies toe: "Didn't you know your husband needed an address to be allowed into the United States?". Te verbouwereerd om daarop te reageren gaf ik haar gauw ons adres en 20 minuten later kwam hij eindelijk, tot grote vreugde van zijn vrouw, naar buiten lopen.
Ze logeren vannacht in het Holiday Inn Key Bridge, lekker dicht bij Washington. De weg naar Washington was verschrikkelijk druk, dus we hadden goed de tijd wat te kletsen. Toen ze eenmaal ingecheckt waren heb ik afscheid genomen, beladen met Tijgernootjes, drop en Jan, Jans en de Kinderen stripboeken, die Pascal had meegenomen voor mij!
Op de terugweg heb ik een aantal voorbereidingen getroffen voor onze reis naar Michigan morgen. Eerst ben ik langs AAA gegaan om daar de gratis kaarten en tourbooks op te halen, die op zo'n lange autorit altijd goed van pas komen. De volgende stop was Blockbuster's, waar ik maar liefst 12 video's heb gehuurd, wat weer grote verbazing oogstte van de medewerker daar. Maar die 18 uur kijkplezier zijn zelfs nog niet genoeg om de 28 uur, die we bij elkaar in de auto zullen zitten, vol te maken!
Bij CVS haalde ik vervolgens wat snacks, Pringles en Creamsavers, die gaan er altijd goed in onderweg. En vier flessen Banana Boat zonnecreme, want met zijn vijven vliegen we daar in de zomer doorheen.
Vanochtend was net voor we thuis kwamen Rick's ketting van zijn fiets gelopen (Annelies gebruikte zijn fiets). Omdat we morgen de fietsen mee willen nemen, heb ik die ook nog gauw weggebracht naar de fietsenmaker. Gelukkig ben ik daar nu een oude bekende en waren ze bereid hem meteen te maken voor me.
Saskia speelt sinds januari piano en had vanavond een opvoering daarvan. Ze was heel erg nerveus, maar het is onvoorstelbaar wat ze in een half jaar heeft geleerd! Ze speelde heel, heel goed en kreeg naderhand allerlei complimenten. Ook vonden we daar uit, dat kennissen van ons met dochters Katja's en Kai's leeftijd op 4 juli niet alleen ook in San Francisco zullen zijn, maar zelfs in hetzelfde hotel zullen logeren! Wat is de wereld toch klein!
Net hebben Rick en ik voor het huis staan kijken naar natuurlijk vuurwerk. In het westen zit een zwaar onweer en de bliksemschichten daarvan zijn spectaculair om te zien. Echt een zomeravond in Virginia: warm, vochtig en bliksem in de verte.
Morgenmiddag, na Kai's graduation van elementary school, gaan we op weg naar Michigan. Ik neem mijn laptop mee, dus komende blogs zullen van daaruit worden geschreven.
Tot slot is het maar duur om iemand hier mee uit te nemen! Na New York (verreweg het duurst) en Dallas (een verrassing voor mij) is Washington DC het duurst volgens dit artikel.
Na een douche was het al gauw tijd om naar het vliegveld Washington Dulles te rijden om de man van Annelies op te halen, die daar met Air France aankwam. Samen zullen ze naar Zuid-Florida gaan voor 10 dagen. We wachtten en wachtten en geen Pascal. We werden al flink nerveus, toen er een nogal pinnige oudere dame van de douane naar Annelies kwam vragen. Ze beet Annelies toe: "Didn't you know your husband needed an address to be allowed into the United States?". Te verbouwereerd om daarop te reageren gaf ik haar gauw ons adres en 20 minuten later kwam hij eindelijk, tot grote vreugde van zijn vrouw, naar buiten lopen.
Ze logeren vannacht in het Holiday Inn Key Bridge, lekker dicht bij Washington. De weg naar Washington was verschrikkelijk druk, dus we hadden goed de tijd wat te kletsen. Toen ze eenmaal ingecheckt waren heb ik afscheid genomen, beladen met Tijgernootjes, drop en Jan, Jans en de Kinderen stripboeken, die Pascal had meegenomen voor mij!
Op de terugweg heb ik een aantal voorbereidingen getroffen voor onze reis naar Michigan morgen. Eerst ben ik langs AAA gegaan om daar de gratis kaarten en tourbooks op te halen, die op zo'n lange autorit altijd goed van pas komen. De volgende stop was Blockbuster's, waar ik maar liefst 12 video's heb gehuurd, wat weer grote verbazing oogstte van de medewerker daar. Maar die 18 uur kijkplezier zijn zelfs nog niet genoeg om de 28 uur, die we bij elkaar in de auto zullen zitten, vol te maken!
Bij CVS haalde ik vervolgens wat snacks, Pringles en Creamsavers, die gaan er altijd goed in onderweg. En vier flessen Banana Boat zonnecreme, want met zijn vijven vliegen we daar in de zomer doorheen.
Vanochtend was net voor we thuis kwamen Rick's ketting van zijn fiets gelopen (Annelies gebruikte zijn fiets). Omdat we morgen de fietsen mee willen nemen, heb ik die ook nog gauw weggebracht naar de fietsenmaker. Gelukkig ben ik daar nu een oude bekende en waren ze bereid hem meteen te maken voor me.
Saskia speelt sinds januari piano en had vanavond een opvoering daarvan. Ze was heel erg nerveus, maar het is onvoorstelbaar wat ze in een half jaar heeft geleerd! Ze speelde heel, heel goed en kreeg naderhand allerlei complimenten. Ook vonden we daar uit, dat kennissen van ons met dochters Katja's en Kai's leeftijd op 4 juli niet alleen ook in San Francisco zullen zijn, maar zelfs in hetzelfde hotel zullen logeren! Wat is de wereld toch klein!
Net hebben Rick en ik voor het huis staan kijken naar natuurlijk vuurwerk. In het westen zit een zwaar onweer en de bliksemschichten daarvan zijn spectaculair om te zien. Echt een zomeravond in Virginia: warm, vochtig en bliksem in de verte.
Morgenmiddag, na Kai's graduation van elementary school, gaan we op weg naar Michigan. Ik neem mijn laptop mee, dus komende blogs zullen van daaruit worden geschreven.
Tot slot is het maar duur om iemand hier mee uit te nemen! Na New York (verreweg het duurst) en Dallas (een verrassing voor mij) is Washington DC het duurst volgens dit artikel.
Wednesday, June 16, 2004
Omdat ik gisteren zo'n saai stukje schreef en mijn naamgenote in Nederland, Petra, vroeg hoe men hier mijn naam uitspreekt, dacht ik daarover een klein verhaaltje te schrijven. Het hebben van mijn voornaam hier is namelijk allesbehalve saai!
In Nederland heb ik altijd een haat-liefde relatie met mijn naam gevoeld. Mijn volledige voornaam (durf ik het te schrijven?) is Leonora Petronella, naar mijn grootmoeder van moeders kant. Mijn ouders vonden Leonora te stijf en, mede omdat de actrice Petra Laseur destijds populair was, besloten ze "Petra" uit de tweede naam te halen.
Ik was altijd een van meerdere Petra's in de klas, bij de gymles, noem maar op. Toen ik meedeed aan de ontgroening bij de Universiteit van Utrecht waren er zelfs zoveel Petra's, dat we allemaal een bijnaam van een kruid kregen. Ik werd "Laurier", een naam, die ik de rest van mijn studententijd bij vrienden hield.
Meer dan genoeg had ik ervan om zo'n veel voorkomende naam te hebben! Niet wetend hoe zeldzaam de naam in de VS zou zijn, besloot ik om bij verhuizing daarheen, mezelf "Leonora" te gaan noemen.
Daar is dus helemaal niets van gekomen, niet in de laatste plaats omdat mijn ouders en broers en zus weigerden me zo te noemen. Maar het bleek ook, dat "Lenora" hier een veel voorkomende (vooral bij zwarten) naam is, terwijl "Petra" heel uniek is. Ik ben tenminste nog geen andere Petra tegengekomen in de hele twintig jaar, hoewel er wel mensen zijn geweest, die zeiden een "Petra" te kennen.
Ik had dus mijn zin: een originele naam! Maar daar kwamen ook weer obstakels bij kijken, want de benaming hier in de VS is traditioneel: voornaam, tweede naam (die eigenlijk alleen als "middle initial" wordt gebruikt)achternaam. Kinderen worden standaard bij de voornaam genoemd vrijwel nooit bij de tweede naam, laat staan een bijnaam van die tweede naam!
Dat maakt het voor mij ingewikkeld, vooral bij officiele instanties. Ik heb moeten leren naar "Leonora" te luisteren bij de dokter, de tandarts, etc. want er wordt niet makkelijk begrepen, dat ik in het dagelijks leven "Petra" heet.
Wat de uitspraak van "Petra" betreft hoor ik van alles en vroeger verbeterde ik nog, maar nu luister ik ook naar "Pet-trah" en "Pie-trah" (vooral als ze het op moeten lezen). Zelfs als ik mezelf als "Pee-trah" voorstel, wordt dat meestal al gauw tot "Pet-trah". Ach ja, je went eraan.
Het grappigste voorval was toen ik nog reisagente was en mezelf aan de telefoon voorstelde als "Petra Engle". Een klant verstond dat als "Triangle"! Aan de telefoon werd me soms ook eindeloos gevraagd "what's your name again?", want veel Amerikanen hebben erge moeite vreemde namen uit te spreken. Sommigen zeiden zelfs "Ik ga niet eens proberen dat uit te spreken", wat ik altijd maar onbeschoft vond, want tenslotte sprak ik hun namen ook uit.
Enfin, je ziet, het is niet saai om hier als "Petra" door het leven te gaan. Bijna dagelijks maakt er wel iemand een opmerking over mijn naam en dat vind ik wel zo leuk. En zoals ze hier zeggen: "What's in a name?"
In Nederland heb ik altijd een haat-liefde relatie met mijn naam gevoeld. Mijn volledige voornaam (durf ik het te schrijven?) is Leonora Petronella, naar mijn grootmoeder van moeders kant. Mijn ouders vonden Leonora te stijf en, mede omdat de actrice Petra Laseur destijds populair was, besloten ze "Petra" uit de tweede naam te halen.
Ik was altijd een van meerdere Petra's in de klas, bij de gymles, noem maar op. Toen ik meedeed aan de ontgroening bij de Universiteit van Utrecht waren er zelfs zoveel Petra's, dat we allemaal een bijnaam van een kruid kregen. Ik werd "Laurier", een naam, die ik de rest van mijn studententijd bij vrienden hield.
Meer dan genoeg had ik ervan om zo'n veel voorkomende naam te hebben! Niet wetend hoe zeldzaam de naam in de VS zou zijn, besloot ik om bij verhuizing daarheen, mezelf "Leonora" te gaan noemen.
Daar is dus helemaal niets van gekomen, niet in de laatste plaats omdat mijn ouders en broers en zus weigerden me zo te noemen. Maar het bleek ook, dat "Lenora" hier een veel voorkomende (vooral bij zwarten) naam is, terwijl "Petra" heel uniek is. Ik ben tenminste nog geen andere Petra tegengekomen in de hele twintig jaar, hoewel er wel mensen zijn geweest, die zeiden een "Petra" te kennen.
Ik had dus mijn zin: een originele naam! Maar daar kwamen ook weer obstakels bij kijken, want de benaming hier in de VS is traditioneel: voornaam, tweede naam (die eigenlijk alleen als "middle initial" wordt gebruikt)achternaam. Kinderen worden standaard bij de voornaam genoemd vrijwel nooit bij de tweede naam, laat staan een bijnaam van die tweede naam!
Dat maakt het voor mij ingewikkeld, vooral bij officiele instanties. Ik heb moeten leren naar "Leonora" te luisteren bij de dokter, de tandarts, etc. want er wordt niet makkelijk begrepen, dat ik in het dagelijks leven "Petra" heet.
Wat de uitspraak van "Petra" betreft hoor ik van alles en vroeger verbeterde ik nog, maar nu luister ik ook naar "Pet-trah" en "Pie-trah" (vooral als ze het op moeten lezen). Zelfs als ik mezelf als "Pee-trah" voorstel, wordt dat meestal al gauw tot "Pet-trah". Ach ja, je went eraan.
Het grappigste voorval was toen ik nog reisagente was en mezelf aan de telefoon voorstelde als "Petra Engle". Een klant verstond dat als "Triangle"! Aan de telefoon werd me soms ook eindeloos gevraagd "what's your name again?", want veel Amerikanen hebben erge moeite vreemde namen uit te spreken. Sommigen zeiden zelfs "Ik ga niet eens proberen dat uit te spreken", wat ik altijd maar onbeschoft vond, want tenslotte sprak ik hun namen ook uit.
Enfin, je ziet, het is niet saai om hier als "Petra" door het leven te gaan. Bijna dagelijks maakt er wel iemand een opmerking over mijn naam en dat vind ik wel zo leuk. En zoals ze hier zeggen: "What's in a name?"
Tuesday, June 15, 2004
Helaas heb ik vandaag weinig te melden. Ik voelde me nog erg slecht van de procedure van gisteren en heb dus weinig ondernomen. Ik hoop van harte dat het morgen allemaal weer beter is! Ik ben niet aan ziek zijn gewend.
Het schooljaar komt langzaam tot een einde en vandaag kregen de kinderen hun jaarboeken. Dit zijn boeken met foto's en herinneringen aan het afgelopen jaar en iedereen uit de klas schrijft er iets persoonlijks in. Het zijn heel leuke aandenkens aan klasgenoten en leraren.
Kai had vanavond zijn zesde klas afscheidsfeest. Een piratenfeest, waarbij iedereen als wilden rondrende, maar prachtig natuurlijk.
Hopelijk heb ik morgen meer energie en meer te melden!
Het schooljaar komt langzaam tot een einde en vandaag kregen de kinderen hun jaarboeken. Dit zijn boeken met foto's en herinneringen aan het afgelopen jaar en iedereen uit de klas schrijft er iets persoonlijks in. Het zijn heel leuke aandenkens aan klasgenoten en leraren.
Kai had vanavond zijn zesde klas afscheidsfeest. Een piratenfeest, waarbij iedereen als wilden rondrende, maar prachtig natuurlijk.
Hopelijk heb ik morgen meer energie en meer te melden!
Monday, June 14, 2004
What a difference a day makes! Hier lig ik nu plat op mijn bedje met een schattig snorrend katje (de katten weten me altijd te vinden op het bed!) met een gigantische pijn in mijn mond!
Vanochtend om half 8 gingen we op weg naar de tandarts. Ik zag er als een berg tegenop! Niet zozeer de procedure zelf, want natuurlijk werd ik in slaap gebracht, dus daar merkte ik niks van. Maar de vorige keer was ik zo ziek na afloop, daar had ik natuurlijk niet bepaald zin in.
Maar goed, het moest gebeuren, alles beter dan meer dan 20 keer door deze zenuwachtige toestand te moeten gaan!
Dit keer was er een heel aardige anesthesist (die van de vorige keer was niet onaardig, maar zei geen woord, ik voelde me echt een nummer). Toen deze uitvond, dat ik Nederlands ben, begon hij meteen over het EK. Wel bijzonder vond ik, ik merk vaak, dat veel Amerikanen dol zijn op Europees voetbal en dan vooral op Nederland. Hij vroeg of Nederland dit keer zijn hoofd erbij zou kunnen houden en hun prima ploeg naar het kampioenschap zouden brengen. Natuurlijk antwoordde ik, dat ik dat zeker hoop! Hij wist er heel wat van af, zelfs nog het verlies tegen Duitsland tijdens het WK in '74!
Verder vond hij mijn voornaam prachtig. Wist, dat dat "Rots" in het Grieks betekent, maar niet, dat het een populaire voornaam in Duitsland en Nederland is.
Daarna herinner ik me niets meer en 4 uur later werd ik, weer met erge keelpijn wakker. Ik heb dit keer meer pijn in mijn mond dan de vorige keer, heel erge aangezichtspijn. Kennelijk vonden mijn zenuwen het maar niets om nog eens gekieteld te worden! Het zal dus wel weer een paar dagen duren voor ik helemaal boven Jan ben. Hopelijk wel voor vrijdag, want dan gaan we op onze volgende reis.
Nu ga ik maar eens verder rusten! Hieronder nog een stukje uit Miami, dat ik vergeten was, gisteren:
Laat ik nou toch in mijn blog van gisteren helemaal vergeten zijn te schrijven over ons avontuur in de Oxygen bar aldaar! Ik heb mijn blog van gisteren inmiddels bijgewerkt, maar hieronder het stukje dat miste voor degenen, die niet alles opnieuw willen lezen:
"Naast het Mango Tropical Cafe lag een Oxygen (zuurstof) bar. Rick en ik zijn daar al sinds Las Vegas in geinteresseerd, maar toen was hij dicht toen we hem wilden proberen. Nu niet, dus liepen we er dapper binnen om eens uit te vinden hoe dit nu weer was. Het meisje legde ons uit, dat we bij het zuurstof inademen ook nog een massage kregen van onze schouders en hoofd, dit allemaal voor $20 per persoon. Nou heb ik het helemaal niet op hoofdmassages en vertelde haar dat. Niet getreurd, ze zou gewoon langer mijn schouders masseren.
Dus namen we plaats aan de "bar" en kregen een plastic zuurstofslangetje, zoals je ook in ziekenhuizen ziet, om. Ik vroeg nog wel even of die nieuw waren en dat bleek het geval, je kreeg het zelfs na afloop mee. Ondanks de lijst van "smaakjes" hadden we niets te kiezen en rook de zuurstof wat jasmijnachtig.
Daarna smeerde ze een paar druppel menthol op onze hand, die onze sinussen moest openen. Nou, dat was geen probleem! Mijn ogen begonnen ervan te wateren.
Na een massage van ongeveer 15 minuten, terwijl we dus zuurstof inademden, kregen we essentiele olie van pepermunt op onze handen. Dit keer waarschuwde ze voor de traanogen. Maar het rook lekker verfrissend en ze raadde aan wat in onze nek te smeren, want in de hitte heerlijk koel aanvoelde.
Al met al vond ik het een leuke ervaring. Rick zei zich totaal niet anders te voelen, ik verbeeldde me iets minder moe te zijn, maar ja, dat kan ook verbeelding zijn geweest. Met de slangetjes op zak, die we in andere oxygen bars ook kunnen gebruiken en dan zullen we maar lieft 50% korting krijgen, verlieten we de zaak weer.
Ik denk niet, dat we het gauw nog eens zullen doen. Het was een grappig iets, maar echt zo'n "eens maar nooit weer" avontuur."
Vanochtend om half 8 gingen we op weg naar de tandarts. Ik zag er als een berg tegenop! Niet zozeer de procedure zelf, want natuurlijk werd ik in slaap gebracht, dus daar merkte ik niks van. Maar de vorige keer was ik zo ziek na afloop, daar had ik natuurlijk niet bepaald zin in.
Maar goed, het moest gebeuren, alles beter dan meer dan 20 keer door deze zenuwachtige toestand te moeten gaan!
Dit keer was er een heel aardige anesthesist (die van de vorige keer was niet onaardig, maar zei geen woord, ik voelde me echt een nummer). Toen deze uitvond, dat ik Nederlands ben, begon hij meteen over het EK. Wel bijzonder vond ik, ik merk vaak, dat veel Amerikanen dol zijn op Europees voetbal en dan vooral op Nederland. Hij vroeg of Nederland dit keer zijn hoofd erbij zou kunnen houden en hun prima ploeg naar het kampioenschap zouden brengen. Natuurlijk antwoordde ik, dat ik dat zeker hoop! Hij wist er heel wat van af, zelfs nog het verlies tegen Duitsland tijdens het WK in '74!
Verder vond hij mijn voornaam prachtig. Wist, dat dat "Rots" in het Grieks betekent, maar niet, dat het een populaire voornaam in Duitsland en Nederland is.
Daarna herinner ik me niets meer en 4 uur later werd ik, weer met erge keelpijn wakker. Ik heb dit keer meer pijn in mijn mond dan de vorige keer, heel erge aangezichtspijn. Kennelijk vonden mijn zenuwen het maar niets om nog eens gekieteld te worden! Het zal dus wel weer een paar dagen duren voor ik helemaal boven Jan ben. Hopelijk wel voor vrijdag, want dan gaan we op onze volgende reis.
Nu ga ik maar eens verder rusten! Hieronder nog een stukje uit Miami, dat ik vergeten was, gisteren:
Laat ik nou toch in mijn blog van gisteren helemaal vergeten zijn te schrijven over ons avontuur in de Oxygen bar aldaar! Ik heb mijn blog van gisteren inmiddels bijgewerkt, maar hieronder het stukje dat miste voor degenen, die niet alles opnieuw willen lezen:
"Naast het Mango Tropical Cafe lag een Oxygen (zuurstof) bar. Rick en ik zijn daar al sinds Las Vegas in geinteresseerd, maar toen was hij dicht toen we hem wilden proberen. Nu niet, dus liepen we er dapper binnen om eens uit te vinden hoe dit nu weer was. Het meisje legde ons uit, dat we bij het zuurstof inademen ook nog een massage kregen van onze schouders en hoofd, dit allemaal voor $20 per persoon. Nou heb ik het helemaal niet op hoofdmassages en vertelde haar dat. Niet getreurd, ze zou gewoon langer mijn schouders masseren.
Dus namen we plaats aan de "bar" en kregen een plastic zuurstofslangetje, zoals je ook in ziekenhuizen ziet, om. Ik vroeg nog wel even of die nieuw waren en dat bleek het geval, je kreeg het zelfs na afloop mee. Ondanks de lijst van "smaakjes" hadden we niets te kiezen en rook de zuurstof wat jasmijnachtig.
Daarna smeerde ze een paar druppel menthol op onze hand, die onze sinussen moest openen. Nou, dat was geen probleem! Mijn ogen begonnen ervan te wateren.
Na een massage van ongeveer 15 minuten, terwijl we dus zuurstof inademden, kregen we essentiele olie van pepermunt op onze handen. Dit keer waarschuwde ze voor de traanogen. Maar het rook lekker verfrissend en ze raadde aan wat in onze nek te smeren, want in de hitte heerlijk koel aanvoelde.
Al met al vond ik het een leuke ervaring. Rick zei zich totaal niet anders te voelen, ik verbeeldde me iets minder moe te zijn, maar ja, dat kan ook verbeelding zijn geweest. Met de slangetjes op zak, die we in andere oxygen bars ook kunnen gebruiken en dan zullen we maar lieft 50% korting krijgen, verlieten we de zaak weer.
Ik denk niet, dat we het gauw nog eens zullen doen. Het was een grappig iets, maar echt zo'n "eens maar nooit weer" avontuur."
Sunday, June 13, 2004
Gisteravond hebben we dus om een restaurantje te zoeken een taxi genomen naar Ocean Drive. Dit is het oude, historische art deco district met een hele rij oude hotels en restaurantjes aan de straat. Je kunt kiezen of je binnen of buiten wilt eten.
We besloten eerst eens wat rond te lopen om te zien wat ons iets leek. Bijna overal stonden zweterige borden met garnalen, kreeften en scallops te pronken, de aanblik ervan benam me eigenlijk de eetlust!
Bij sommige restaurants werden we met ware verkooppraatjes binnen gelokt, er werd zelfs een gratis glas champagne aangeboden!
Bij een daarvan, Rendezvous at the Beach, gaven we maar toe, maar dan alleen voor een drankje en voorafje. We bestelden de Cubaanse Mojito's en een zalm en crabcake.
Na dat hapje liepen we verder naar een cafe dat overal werd aangeraden: Mango's Tropical Cafe. Daar vroegen we om een tafeltje binnen, want het staat bekend om de dansende meisjes (die daar ook werken achter de bar en als bediening). Het was inderdaad een heel spektakel! We bestelden weer een drankje en wat calamari. We vermaakten ons prima!
Naast het Mango Tropical Cafe lag een Oxygen (zuurstof) bar. Rick en ik zijn daar al sinds Las Vegas in geinteresseerd, maar toen was hij dicht toen we hem wilden proberen. Nu niet, dus liepen we er dapper binnen om eens uit te vinden hoe dit nu weer was. Het meisje legde ons uit, dat we bij het zuurstof inademen ook nog een massage kregen van onze schouders en hoofd, dit allemaal voor $20 per persoon. Nou heb ik het helemaal niet op hoofdmassages en vertelde haar dat. Niet getreurd, ze zou gewoon langer mijn schouders masseren.
Dus namen we plaats aan de "bar" en kregen een plastic zuurstofslangetje, zoals je ook in ziekenhuizen ziet, om. Ik vroeg nog wel even of die nieuw waren en dat bleek het geval, je kreeg het zelfs na afloop mee. Ondanks de lijst van "smaakjes" hadden we niets te kiezen en rook de zuurstof wat jasmijnachtig.
Daarna smeerde ze een paar druppel menthol op onze hand, die onze sinussen moest openen. Nou, dat was geen probleem! Mijn ogen begonnen ervan te wateren.
Na een massage van ongeveer 15 minuten, terwijl we dus zuurstof inademden, kregen we essentiele olie van pepermunt op onze handen. Dit keer waarschuwde ze voor de traanogen. Maar het rook lekker verfrissend en ze raadde aan wat in onze nek te smeren, want in de hitte heerlijk koel aanvoelde.
Al met al vond ik het een leuke ervaring. Rick zei zich totaal niet anders te voelen, ik verbeeldde me iets minder moe te zijn, maar ja, dat kan ook verbeelding zijn geweest. Met de slangetjes op zak, die we in andere oxygen bars ook kunnen gebruiken en dan zullen we maar lieft 50% korting krijgen, verlieten we de zaak weer.
Ik denk niet, dat we het gauw nog eens zullen doen. Het was een grappig iets, maar echt zo'n "eens maar nooit weer" avontuur.
Eenmaal weer buiten hadden we nu toch echte honger, dus we vonden een tafeltje buiten bij het Pelican restaurant en bestelden heel lekkere tonijngerechten. Daar zittend vermaakten we ons met het kijken naar de zeer mooi geklede types, die voorbij liepen. Miami South Beach is zeker een plaats waar de mooie mensen komen! Geen dikkerds zoals bij de pretparken in Orlando, maar de een was nog gespierder dan de andere!
Voldaan namen we een taxi terug naar het hotel.
Vanochtend hebben we gauw ingepakt en zijn toen nog even gaan fietsen. Het was echter zo warm, dat we na 15 minuten al opgaven! De oceaan zag er echter heel stil en zeer aanlokkelijk uit.
We besloten eerst in het cafeetje bij het zwembad te gaan ontbijten. Dit keer kregen we banana bread French toast, erg lekker! En een bakje met vers fruit maakte het ontbijt volledig.
Daarna hebben we ons gauw in ons zwempak gekleed en in een heel heldere zee gezwommen. Het water was koeler en kalmer dan in de late middag.
Verfrist gingen we terug naar de kamer en droegen de baggage naar beneden. Nadat we onze auto uit de valet parking hadden teruggekregen reden we de snelweg op richting Everglades National Park.
We reden naar de ingang in het Miccosukee Indianen Reservaat. Overal stonden borden met airboat advertenties, maar dat hebben we jaren geleden al eens gedaan. We wilden dit keer door het park kunnen rijden.
Onderweg zagen we in de vaart langs de weg al een heel stel alligators liggen.
Vlak voor de ingang naar het park was een Miccosukee restaurant waar we een Indiaans steak broodje bestelden. Ook hier zagen we alligators vlak bij in het water.
Eenmaal in het Everglades park werd het duidelijk, dat we bij deze ingang niet met de auto verder zouden kunnen rijden. De keus was of een tram of de (gehuurde) fiets.
Omdat de tram 2 uur zou duren was dat geen optie, aangezien we maar anderhalf uur de tijd hadden voor we weer op weg naar het vliegveld zouden moeten gaan.
Dus huurden we fietsen, van die tourfietsen zonder versnelling. Gelukkig had Rick nog de ingeving om koude flessen water te kopen uit de automaat, want het was gigantisch warm!
We fietsten bij elkaar zo'n 7 mijl ver en zagen heel vlak bij ons 3 alligators en een schildpad. Ook hoorden we bullfrogs (kikkers), maar die lieten zich niet zien.
Hoewel ik al vaker dichtbij alligators ben geweest in Florida en Louisiana voelde dit toch specialer, want we waren er letterlijk een paar meter vandaan en als de alligators hadden gewild, hadden ze zo kunnen aanvallen. En dan hadden wij niet veel kunnen doen.
Het was dus echt een avontuur en voor hoe kort ook zeer de moeite waard. Het heeft me verder geinteresseerd gemaakt in dit park en bij een volgend bezoek aan Florida wil ik er zeker dieper in gaan!
De rit terug naar het vliegveld verliep vlekkeloos en we kwamen er 3 uur voor onze vlucht aan. Gelukkig maakte Hertz geen probleem van de enorme kras die iemand met zijn sleutel aan de passagierskant van onze auto had gemaakt! Hij was werkelijk erg opvallend en we waren bang, dat dat ons in rekening zou worden gebracht. De manager zei echter, dat dat constant gebeurt en dat wij daar niets aan konden doen. Pfff!!!
Nu zitten we bij de gate wachtend op ons vliegtuig. Over 20 minuten gaan we aan board en dan zit ons Florida weekend er weer op!
Morgen zal ik aan de tandarts moeten geloven, weer 4 uur in de stoel, maar daarna is alles permanent, dus ik kan niet wachten tot morgenmiddag als het allemaal voorbij is!
We besloten eerst eens wat rond te lopen om te zien wat ons iets leek. Bijna overal stonden zweterige borden met garnalen, kreeften en scallops te pronken, de aanblik ervan benam me eigenlijk de eetlust!
Bij sommige restaurants werden we met ware verkooppraatjes binnen gelokt, er werd zelfs een gratis glas champagne aangeboden!
Bij een daarvan, Rendezvous at the Beach, gaven we maar toe, maar dan alleen voor een drankje en voorafje. We bestelden de Cubaanse Mojito's en een zalm en crabcake.
Na dat hapje liepen we verder naar een cafe dat overal werd aangeraden: Mango's Tropical Cafe. Daar vroegen we om een tafeltje binnen, want het staat bekend om de dansende meisjes (die daar ook werken achter de bar en als bediening). Het was inderdaad een heel spektakel! We bestelden weer een drankje en wat calamari. We vermaakten ons prima!
Naast het Mango Tropical Cafe lag een Oxygen (zuurstof) bar. Rick en ik zijn daar al sinds Las Vegas in geinteresseerd, maar toen was hij dicht toen we hem wilden proberen. Nu niet, dus liepen we er dapper binnen om eens uit te vinden hoe dit nu weer was. Het meisje legde ons uit, dat we bij het zuurstof inademen ook nog een massage kregen van onze schouders en hoofd, dit allemaal voor $20 per persoon. Nou heb ik het helemaal niet op hoofdmassages en vertelde haar dat. Niet getreurd, ze zou gewoon langer mijn schouders masseren.
Dus namen we plaats aan de "bar" en kregen een plastic zuurstofslangetje, zoals je ook in ziekenhuizen ziet, om. Ik vroeg nog wel even of die nieuw waren en dat bleek het geval, je kreeg het zelfs na afloop mee. Ondanks de lijst van "smaakjes" hadden we niets te kiezen en rook de zuurstof wat jasmijnachtig.
Daarna smeerde ze een paar druppel menthol op onze hand, die onze sinussen moest openen. Nou, dat was geen probleem! Mijn ogen begonnen ervan te wateren.
Na een massage van ongeveer 15 minuten, terwijl we dus zuurstof inademden, kregen we essentiele olie van pepermunt op onze handen. Dit keer waarschuwde ze voor de traanogen. Maar het rook lekker verfrissend en ze raadde aan wat in onze nek te smeren, want in de hitte heerlijk koel aanvoelde.
Al met al vond ik het een leuke ervaring. Rick zei zich totaal niet anders te voelen, ik verbeeldde me iets minder moe te zijn, maar ja, dat kan ook verbeelding zijn geweest. Met de slangetjes op zak, die we in andere oxygen bars ook kunnen gebruiken en dan zullen we maar lieft 50% korting krijgen, verlieten we de zaak weer.
Ik denk niet, dat we het gauw nog eens zullen doen. Het was een grappig iets, maar echt zo'n "eens maar nooit weer" avontuur.
Eenmaal weer buiten hadden we nu toch echte honger, dus we vonden een tafeltje buiten bij het Pelican restaurant en bestelden heel lekkere tonijngerechten. Daar zittend vermaakten we ons met het kijken naar de zeer mooi geklede types, die voorbij liepen. Miami South Beach is zeker een plaats waar de mooie mensen komen! Geen dikkerds zoals bij de pretparken in Orlando, maar de een was nog gespierder dan de andere!
Voldaan namen we een taxi terug naar het hotel.
Vanochtend hebben we gauw ingepakt en zijn toen nog even gaan fietsen. Het was echter zo warm, dat we na 15 minuten al opgaven! De oceaan zag er echter heel stil en zeer aanlokkelijk uit.
We besloten eerst in het cafeetje bij het zwembad te gaan ontbijten. Dit keer kregen we banana bread French toast, erg lekker! En een bakje met vers fruit maakte het ontbijt volledig.
Daarna hebben we ons gauw in ons zwempak gekleed en in een heel heldere zee gezwommen. Het water was koeler en kalmer dan in de late middag.
Verfrist gingen we terug naar de kamer en droegen de baggage naar beneden. Nadat we onze auto uit de valet parking hadden teruggekregen reden we de snelweg op richting Everglades National Park.
We reden naar de ingang in het Miccosukee Indianen Reservaat. Overal stonden borden met airboat advertenties, maar dat hebben we jaren geleden al eens gedaan. We wilden dit keer door het park kunnen rijden.
Onderweg zagen we in de vaart langs de weg al een heel stel alligators liggen.
Vlak voor de ingang naar het park was een Miccosukee restaurant waar we een Indiaans steak broodje bestelden. Ook hier zagen we alligators vlak bij in het water.
Eenmaal in het Everglades park werd het duidelijk, dat we bij deze ingang niet met de auto verder zouden kunnen rijden. De keus was of een tram of de (gehuurde) fiets.
Omdat de tram 2 uur zou duren was dat geen optie, aangezien we maar anderhalf uur de tijd hadden voor we weer op weg naar het vliegveld zouden moeten gaan.
Dus huurden we fietsen, van die tourfietsen zonder versnelling. Gelukkig had Rick nog de ingeving om koude flessen water te kopen uit de automaat, want het was gigantisch warm!
We fietsten bij elkaar zo'n 7 mijl ver en zagen heel vlak bij ons 3 alligators en een schildpad. Ook hoorden we bullfrogs (kikkers), maar die lieten zich niet zien.
Hoewel ik al vaker dichtbij alligators ben geweest in Florida en Louisiana voelde dit toch specialer, want we waren er letterlijk een paar meter vandaan en als de alligators hadden gewild, hadden ze zo kunnen aanvallen. En dan hadden wij niet veel kunnen doen.
Het was dus echt een avontuur en voor hoe kort ook zeer de moeite waard. Het heeft me verder geinteresseerd gemaakt in dit park en bij een volgend bezoek aan Florida wil ik er zeker dieper in gaan!
De rit terug naar het vliegveld verliep vlekkeloos en we kwamen er 3 uur voor onze vlucht aan. Gelukkig maakte Hertz geen probleem van de enorme kras die iemand met zijn sleutel aan de passagierskant van onze auto had gemaakt! Hij was werkelijk erg opvallend en we waren bang, dat dat ons in rekening zou worden gebracht. De manager zei echter, dat dat constant gebeurt en dat wij daar niets aan konden doen. Pfff!!!
Nu zitten we bij de gate wachtend op ons vliegtuig. Over 20 minuten gaan we aan board en dan zit ons Florida weekend er weer op!
Morgen zal ik aan de tandarts moeten geloven, weer 4 uur in de stoel, maar daarna is alles permanent, dus ik kan niet wachten tot morgenmiddag als het allemaal voorbij is!
Saturday, June 12, 2004
Gisterochtend om 6:30 gingen we op weg naar Reagan National Airport om een vlucht naar Fort Lauderdale, Florida te nemen. Ongeveer drie en een half uur later stonden we opeens in het sub-tropische Florida. Na de auto, een Toyota Camry van Hertz (met Neverlost GPS systeem) te hebben opgehaald, reden we langs de kust naar beneden naar Miami Beach. Hier hebben we een kamer in het Raleigh hotel in het Art Deco district van South Beach.
De weg van het vliegveld naar het hotel was erg interessant, we kwamen langs de mooiste villa's met enorme jachten voor het huis. En veel van de architectuur doet Spaans aan.
Het hotel is aan het strand en in art deco stijl gebouwd. De kamer is heel summier ingericht, een king size bed, een paar tafeltjes, een stoel en een paar foto's aan de muur. Alles is wit of bruin. Wel ligt er een heerlijk donzen dekbed op het bed en ook de kussens zijn dons. Ook staat er een heel moderne stereo installatie. Helaas is het ook heel erg gehorig, dus toen we gisteravond thuis kwamen heeft Rick bij de buren moeten aankloppen om te vragen de muziek wat zachter te zetten. Je kunt alles van elkaar horen!
Dat zijn de mindere punten, maar buiten is dit hotel fantastisch. Het heeft het mooiste zwembad wat ik ooit bij een hotel heb gezien en een heel sfeervol restaurantje buiten bij het zwembad met heerlijke zitbanken en een origineel menu. Ze schenken hier met graagte "mojitos", een Cubaanse cocktail met mint en lemoen, erg verfrissend.
Bij dit restaurantje aten we gisteren na aankomst een heerlijk relaxed maaltje. Daarna hebben we gauw onze badpakken aangedaan en zijn de oceaan ingegaan. Het strand is enorm breed en het zand prachtig wit. De zee heeft dus ook een azuurblauwe kleur, zeer aanlokkelijk. Het water is minstens 30 graden, heerlijk warm. We hebben er twee uur lang in rondgedobberd, kijkend naar de kleurrijke mensen op het strand. Ongewoon voor hier in de VS is, dat je ook veel vrouwen topless ziet zonnen.
Na de zee hebben we nog even een Mojito gedronken bij het zwembad en zijn ons daarna klaar gaan maken voor het avondeten. We hadden uit een van de toeristen tijdschriftjes een restaurant gekozen aan Lincoln Drive, een drukke wandelstraat met restaurants en boetiekjes hier in South Beach. Sushi Samba Dromo is een mix van Japanse en Cubaanse cuisine en we hebben er heerlijke ongewone sushi gegeten en Rick churrasco, allerlei soorten gegrild vlees.
Vanochtend zijn we na het ontbijt in het hotel cafe naar Miami gegaan. Daar hebben een rondleiding gedaan met de Miami Ducks. Deze rondleiding wordt deels op land, deels op het water gedaan, met een amfibisch voertuig, dat een "Duck" wordt genoemd.
We hadden een zeer energieke gids en we reden eerst door het historische art deco district hier in South Beach. De gids vertelde interessante dingen en opvallend was vooral hoeveel films en tv series in dit gedeelte van de stad zijn opgenomen. We kwamen ook langs de villa van Gianni Versace, die op de stoep daarvan werd neergeschoten een aantal jaren geleden.
Tegenover de Parrot Jungle (een soort dierentuin met papegaaien) gingen we het water op. Hier zagen we de prachtigste villa's, onder anderen die van Rosie O'Donnell, de comedienne. Bovendien verblijden een paar dolfijnen ons met een bezoek, die dieren zijn toch zo leuk! En we zagen een motorjacht, dat zeker een paar miljoen dollar gekost moet hebben, zo mooi!
Na anderhalf uur zat de tour er weer op en hadden we het flink warm. Tijd voor een duik in de oceaan dus en daarna even lekker lui lezen in het zwembad.
Zo meteen gaan we naar Ocean Drive, het art deco district waar we vanmiddag doorheen gereden zijn. Daar gaan we een restaurantje opzoeken en misschien ook wat drinken bij het bekende cafe Mango's. We hebben al besloten, dat zuid Florida binnenkort een van onze familie vakantiebestemmingen zal worden. Er is hier zoveel te zien en doen!
De weg van het vliegveld naar het hotel was erg interessant, we kwamen langs de mooiste villa's met enorme jachten voor het huis. En veel van de architectuur doet Spaans aan.
Het hotel is aan het strand en in art deco stijl gebouwd. De kamer is heel summier ingericht, een king size bed, een paar tafeltjes, een stoel en een paar foto's aan de muur. Alles is wit of bruin. Wel ligt er een heerlijk donzen dekbed op het bed en ook de kussens zijn dons. Ook staat er een heel moderne stereo installatie. Helaas is het ook heel erg gehorig, dus toen we gisteravond thuis kwamen heeft Rick bij de buren moeten aankloppen om te vragen de muziek wat zachter te zetten. Je kunt alles van elkaar horen!
Dat zijn de mindere punten, maar buiten is dit hotel fantastisch. Het heeft het mooiste zwembad wat ik ooit bij een hotel heb gezien en een heel sfeervol restaurantje buiten bij het zwembad met heerlijke zitbanken en een origineel menu. Ze schenken hier met graagte "mojitos", een Cubaanse cocktail met mint en lemoen, erg verfrissend.
Bij dit restaurantje aten we gisteren na aankomst een heerlijk relaxed maaltje. Daarna hebben we gauw onze badpakken aangedaan en zijn de oceaan ingegaan. Het strand is enorm breed en het zand prachtig wit. De zee heeft dus ook een azuurblauwe kleur, zeer aanlokkelijk. Het water is minstens 30 graden, heerlijk warm. We hebben er twee uur lang in rondgedobberd, kijkend naar de kleurrijke mensen op het strand. Ongewoon voor hier in de VS is, dat je ook veel vrouwen topless ziet zonnen.
Na de zee hebben we nog even een Mojito gedronken bij het zwembad en zijn ons daarna klaar gaan maken voor het avondeten. We hadden uit een van de toeristen tijdschriftjes een restaurant gekozen aan Lincoln Drive, een drukke wandelstraat met restaurants en boetiekjes hier in South Beach. Sushi Samba Dromo is een mix van Japanse en Cubaanse cuisine en we hebben er heerlijke ongewone sushi gegeten en Rick churrasco, allerlei soorten gegrild vlees.
Vanochtend zijn we na het ontbijt in het hotel cafe naar Miami gegaan. Daar hebben een rondleiding gedaan met de Miami Ducks. Deze rondleiding wordt deels op land, deels op het water gedaan, met een amfibisch voertuig, dat een "Duck" wordt genoemd.
We hadden een zeer energieke gids en we reden eerst door het historische art deco district hier in South Beach. De gids vertelde interessante dingen en opvallend was vooral hoeveel films en tv series in dit gedeelte van de stad zijn opgenomen. We kwamen ook langs de villa van Gianni Versace, die op de stoep daarvan werd neergeschoten een aantal jaren geleden.
Tegenover de Parrot Jungle (een soort dierentuin met papegaaien) gingen we het water op. Hier zagen we de prachtigste villa's, onder anderen die van Rosie O'Donnell, de comedienne. Bovendien verblijden een paar dolfijnen ons met een bezoek, die dieren zijn toch zo leuk! En we zagen een motorjacht, dat zeker een paar miljoen dollar gekost moet hebben, zo mooi!
Na anderhalf uur zat de tour er weer op en hadden we het flink warm. Tijd voor een duik in de oceaan dus en daarna even lekker lui lezen in het zwembad.
Zo meteen gaan we naar Ocean Drive, het art deco district waar we vanmiddag doorheen gereden zijn. Daar gaan we een restaurantje opzoeken en misschien ook wat drinken bij het bekende cafe Mango's. We hebben al besloten, dat zuid Florida binnenkort een van onze familie vakantiebestemmingen zal worden. Er is hier zoveel te zien en doen!
Thursday, June 10, 2004
Gisteravond waren we pas na middernacht thuis, dus te laat om nog te schrijven, maar wat een dag hadden we! Rond 10 uur stapten we in de auto om naar Baltimore te gaan. Deze stad is ongeveer een uur rijden bij ons vandaan en heeft veel leuks te bieden. Ook is het een "echte" Amerikaanse stad met wolkenkrabbers, die Washington niet heeft. En ik vond, dat Annelies die ook moest meemaken.
Het verkeer zat ons mee en we waren inderdaad binnen het uur in de Baltimore binnenstad. De "Inner Harbor", de haven van Baltimore, is erg gezellig met allemaal restaurantjes en winkels en bootjes op het water. Ook ligt het Baltimore Aquarium er, wat wij als eerste gingen bezoeken.
Het Baltimore Aquarium is met het aquarium in Epcot Center het mooiste, dat ik ken. Helaas waren er gisteren een heel stel schoolreisjes aanwezig en was het zo druk, dat je de kleinere aquaria niet goed kon zien. Wat ik altijd bijzonder vind, zijn de enorme aquaria met tropische vissen, haaien en roggen, waar je op je weg terug naar de uitgang midden tussendoor loopt.
Het aquarium heeft ook een nieuw dolfinarium, de show zit bij je ticket inbegrepen. Het is een show van een half uur, heel goed gedaan, educatief ook voor kinderen, met twee televisie schermen, waarop verschillende dingen over dolfijnen worden uitgelegd. Zeker iets waarheen ik deze zomer nog een keer wil met de kinderen.
Inmiddels was het alweer lunchtijd en we besloten bij het Hard Rock Cafe tegenover het aquarium een hapje te gaan eten. We bestelden onion rings en Chinese Chicken salade, die er op het menu erg lekker beschreven uitkwam. Het bleek echter geen goede keus, we hadden er waarschijnlijk beter aan gedaan een hamburger of hot dog te bestellen, iets waar de keuken bekwaam in was. We moesten een half uur op onze salades wachten en die stelden helemaal niets voor! Maar goed, het was toch wel leuk om in een Hardrock Cafe te zijn, er staat een echte oude auto boven de bar!
Na de lunch zijn we het Baltimore World Trade Center ingegaan, waar je de lift naar de 27e verdieping kunt nemen (dat haalt natuurlijk niet bij de vroegere 100+ verdiepingen van de World Trade Center in New York, maar is toch flink hoog). Van het observatiedek, Top of the World, daar heb je een prachtig uitzicht over Baltimore en de haven. Het was een beetje heiig, maar het uitzicht was goed en je kon in de verte het Fort McHenry zien, waar tijdens de oorlog van 1812 het Amerikaanse volkslied werd gedicht.
Hopend het slechte verkeer in Washington door de komst van President Reagan voor zijn laatste tocht naar het Capitool te missen, vingen we na "Top of the World" de terugweg aan. Het kostte nog even moeite om Interstate 95 terug te vinden, maar gelukkig lukte dat met kennis van de windrichtingen vrij snel. Alle wegen hier worden met een nummer en de windrichting aangegeven, dus als je weet welke kant op iets ligt kun je je weg makkelijker vinden.
De haven van Baltimore en het aquarium
Helaas stond alles zodra we de Washington Beltway opreden toch muurvast, een reden daarvan was een ongeluk, waar iedereen naar moest kijken, iets wat hier "rubbernecking" wordt genoemd.
Rond 4 uur waren we weer thuis en wilde Katja meteen weer weg naar de Mall om een jurk te kopen voor haar 8th grade dance morgenavond. Dus wij hup de auto weer in naar Tysons Corner, waar ze bij de Gap een heel leuke rode jurk en een zwarte jurk vond. Ook Annelies slaagde er met 2 spijkerbroeken, die flink afgeprijsd waren.
's Avonds kwam Lauren oppassen en namen Rick en ik Annelies mee naar Georgetown. Het was vreselijk stil overal, veel stiller dan gewoonlijk, omdat iedereen of bij Reagans processie aan het kijken was, of al naar huis was vanwege het vroege sluiten van de regering.
Het was drukkend warm buiten en we hadden dus geen zin ver te lopen. We parkeerden de auto op M Street en vonden een leuk, vrij sjiek restaurant, Mendocino Grille, wat een goede keus bleek te zijn, hoewel wat duur, maar dat is vaak het geval in Georgetown.
Na een gezellig dineetje aten we nog een ijsje bij het naast het restaurant gelegen Ben & Jerry's. Dat is het lekkerste ijs, wat ik ken, ik nam de Cherry Garcia frozen yogurt, vanille ijs met kersen en zwarte chocolade, het smaakte prima!
Ondertussen was het na negenen en ging Constitution Avenue, waar de processie met de kist van President Reagan langs was gekomen, weer open. Deze weg leidt naar het Capitool en we hadden vage hoop, dat er misschien nog niet zulke lange rijen zouden zijn om langs de kist te lopen. Als de rij wachtenden niet te lang was, zouden wij er ook wel heen willen, het is tenslotte een historische gebeurtenis, dat hij in het Capitool ligt.
Bij het Capitool aangekomen viel vooral het grote aantal politieauto's op. Eerst zagen we niemand en leek het zelfs vrij leeg. Toen we de ingang naar de Rotunda vonden, zagen we een redelijke rij daar, dus dachten eerst nog een kans te hebben. Maar even verderop zagen we de werkelijke rij van zeker 1000 wachtenden! We waren te moe van de dag om nog uren in een rij te gaan wachten om een kist met een vlag erop te zien, hoe historisch ook. Dus schrapten we het idee, dat we de kist van Ronald Reagan van dichtbij zouden kunnen aanschouwen.
In plaats daarvan besloten we Annelies de verlichte Memorials te laten zien. Als eerste het Jefferson Memorial, waar we niet mochten stoppen en dus alleen van verre een foto konden nemen. Daarna het Lincoln Memorial, waar we wel konden parkeren en dus helemaal naar boven het Memorial in zijn gegaan. De Memorials zijn 's avonds nog mooier dan overdag! Helaas had ik geen statief mee en werden alleen als ik de camera ergens op kon zetten de foto's helder genoeg.
Na middernacht waren we weer thuis, moe, maar zeer voldaan na zo'n lange, volle dag!
Vanochtend heb ik met Christine door de hitte gewandeld, we hebben weer heel wat wild gezien: blauwe reigers, chipmunks en waterschildpadjes. Het is een van onze favoriete dingen hier, al die dieren als je het bos ingaat!
Na de lunch zijn Annelies en ik naar Arlington National Cemetery gegaan. Washington was weer heel rustig, de meeste mensen, die er werken hebben vrij tot en met morgen, vanwege alles gaande rond de begrafenis dienst van President Reagan. Duizenden mensen, van heinde en ver gekomen, wachtten op de Mall tot ze de kist konden aanschouwen. De wachttijd was de hele dag tussen de 3 en 5 uur!
Annelies dacht, dat we met een half uurtje Arlington Cemetery wel gezien hadden, maar dat was een kleine misrekening! Het is een enorme begraafplaats, waar meer dan 290,000 militairen en hun familie begraven liggen! Het is er wel heel rustgevend en mooi met grote bomen, die de graven schaduw geven. Schaduw zochten wij ook zoveel mogelijk op, want het was weer flink warm, vooral om de heuvels op te lopen.
Een van de vele heuvels vol witte stenen
Als eerste bezochten we het graf van de Kennedy familie, John F. Kennedy, zijn vrouw Jackie en twee van hun kinderen, die vroeg gestorven zijn. Het is altijd weer indrukwekkend in zijn soberheid. Er brandt een eeuwige vlam en de stenen en mos bij het graf zijn geimporteerd uit Cape Cod, in de staat van de Kennedy's Massachusetts. Ook het er naast gelegen graf van Robert F. Kennedy is heel sober, slechts een witte steen met een wit houten kruis erboven.
Van hieruit liepen we naar boven naar het Graf van de Onbekende Soldaat. Hier zagen we eerst een plechtige ceremonie om een krans te leggen van een familie en daarna de evenzeer plechtige ceremonie van de wisseling van de wacht. Indrukwekkend hoe alles precies tegelijk gebeurt! Omdat dit alles zich in de volle zon voltrok hadden we het na afloop ontzettend warm, het zweet droop van me af! Dus hebben we maar even een bankje in de schaduw opgezocht.
De wisseling van de wacht
Na even rusten liepen we de heuvel weer op naar het Arlington House. Dit huis was voor de Amerikaanse Burgeroorlog van de familie Lee, maar hun land werd tijdens de burgeroorlog overgenomen door de regering en tot begraafplaats gemaakt. Vanaf de voorkant van het huis heb je prachtig uitzicht over de stad. Het huis is verder ingericht zoals in de tijd voor de burgeroorlog.
Tenslotte liepen we weer naar beneden en zagen nog het graf van de tweede president, die op Arlington Cemetery begraven ligt, William Howard Taft. Deze man was de enige president, die ook Supreme Court Justice is geweest.
Uitgeput zijn we nu weer thuis! Rick en ik gaan morgenochtend heel vroeg naar Miami voor een lang weekend. Dit is de laatste keer, dat onze vriendin Lauren op de kinderen kan passen voor ze naar San Diego verhuist, dus we nemen het er even van. De kinderen zullen een heerlijk weekend hebben met Lauren en Annelies als babysitters!
Het verkeer zat ons mee en we waren inderdaad binnen het uur in de Baltimore binnenstad. De "Inner Harbor", de haven van Baltimore, is erg gezellig met allemaal restaurantjes en winkels en bootjes op het water. Ook ligt het Baltimore Aquarium er, wat wij als eerste gingen bezoeken.
Het Baltimore Aquarium is met het aquarium in Epcot Center het mooiste, dat ik ken. Helaas waren er gisteren een heel stel schoolreisjes aanwezig en was het zo druk, dat je de kleinere aquaria niet goed kon zien. Wat ik altijd bijzonder vind, zijn de enorme aquaria met tropische vissen, haaien en roggen, waar je op je weg terug naar de uitgang midden tussendoor loopt.
Het aquarium heeft ook een nieuw dolfinarium, de show zit bij je ticket inbegrepen. Het is een show van een half uur, heel goed gedaan, educatief ook voor kinderen, met twee televisie schermen, waarop verschillende dingen over dolfijnen worden uitgelegd. Zeker iets waarheen ik deze zomer nog een keer wil met de kinderen.
Inmiddels was het alweer lunchtijd en we besloten bij het Hard Rock Cafe tegenover het aquarium een hapje te gaan eten. We bestelden onion rings en Chinese Chicken salade, die er op het menu erg lekker beschreven uitkwam. Het bleek echter geen goede keus, we hadden er waarschijnlijk beter aan gedaan een hamburger of hot dog te bestellen, iets waar de keuken bekwaam in was. We moesten een half uur op onze salades wachten en die stelden helemaal niets voor! Maar goed, het was toch wel leuk om in een Hardrock Cafe te zijn, er staat een echte oude auto boven de bar!
Na de lunch zijn we het Baltimore World Trade Center ingegaan, waar je de lift naar de 27e verdieping kunt nemen (dat haalt natuurlijk niet bij de vroegere 100+ verdiepingen van de World Trade Center in New York, maar is toch flink hoog). Van het observatiedek, Top of the World, daar heb je een prachtig uitzicht over Baltimore en de haven. Het was een beetje heiig, maar het uitzicht was goed en je kon in de verte het Fort McHenry zien, waar tijdens de oorlog van 1812 het Amerikaanse volkslied werd gedicht.
Hopend het slechte verkeer in Washington door de komst van President Reagan voor zijn laatste tocht naar het Capitool te missen, vingen we na "Top of the World" de terugweg aan. Het kostte nog even moeite om Interstate 95 terug te vinden, maar gelukkig lukte dat met kennis van de windrichtingen vrij snel. Alle wegen hier worden met een nummer en de windrichting aangegeven, dus als je weet welke kant op iets ligt kun je je weg makkelijker vinden.
De haven van Baltimore en het aquarium
Helaas stond alles zodra we de Washington Beltway opreden toch muurvast, een reden daarvan was een ongeluk, waar iedereen naar moest kijken, iets wat hier "rubbernecking" wordt genoemd.
Rond 4 uur waren we weer thuis en wilde Katja meteen weer weg naar de Mall om een jurk te kopen voor haar 8th grade dance morgenavond. Dus wij hup de auto weer in naar Tysons Corner, waar ze bij de Gap een heel leuke rode jurk en een zwarte jurk vond. Ook Annelies slaagde er met 2 spijkerbroeken, die flink afgeprijsd waren.
's Avonds kwam Lauren oppassen en namen Rick en ik Annelies mee naar Georgetown. Het was vreselijk stil overal, veel stiller dan gewoonlijk, omdat iedereen of bij Reagans processie aan het kijken was, of al naar huis was vanwege het vroege sluiten van de regering.
Het was drukkend warm buiten en we hadden dus geen zin ver te lopen. We parkeerden de auto op M Street en vonden een leuk, vrij sjiek restaurant, Mendocino Grille, wat een goede keus bleek te zijn, hoewel wat duur, maar dat is vaak het geval in Georgetown.
Na een gezellig dineetje aten we nog een ijsje bij het naast het restaurant gelegen Ben & Jerry's. Dat is het lekkerste ijs, wat ik ken, ik nam de Cherry Garcia frozen yogurt, vanille ijs met kersen en zwarte chocolade, het smaakte prima!
Ondertussen was het na negenen en ging Constitution Avenue, waar de processie met de kist van President Reagan langs was gekomen, weer open. Deze weg leidt naar het Capitool en we hadden vage hoop, dat er misschien nog niet zulke lange rijen zouden zijn om langs de kist te lopen. Als de rij wachtenden niet te lang was, zouden wij er ook wel heen willen, het is tenslotte een historische gebeurtenis, dat hij in het Capitool ligt.
Bij het Capitool aangekomen viel vooral het grote aantal politieauto's op. Eerst zagen we niemand en leek het zelfs vrij leeg. Toen we de ingang naar de Rotunda vonden, zagen we een redelijke rij daar, dus dachten eerst nog een kans te hebben. Maar even verderop zagen we de werkelijke rij van zeker 1000 wachtenden! We waren te moe van de dag om nog uren in een rij te gaan wachten om een kist met een vlag erop te zien, hoe historisch ook. Dus schrapten we het idee, dat we de kist van Ronald Reagan van dichtbij zouden kunnen aanschouwen.
In plaats daarvan besloten we Annelies de verlichte Memorials te laten zien. Als eerste het Jefferson Memorial, waar we niet mochten stoppen en dus alleen van verre een foto konden nemen. Daarna het Lincoln Memorial, waar we wel konden parkeren en dus helemaal naar boven het Memorial in zijn gegaan. De Memorials zijn 's avonds nog mooier dan overdag! Helaas had ik geen statief mee en werden alleen als ik de camera ergens op kon zetten de foto's helder genoeg.
Na middernacht waren we weer thuis, moe, maar zeer voldaan na zo'n lange, volle dag!
Vanochtend heb ik met Christine door de hitte gewandeld, we hebben weer heel wat wild gezien: blauwe reigers, chipmunks en waterschildpadjes. Het is een van onze favoriete dingen hier, al die dieren als je het bos ingaat!
Na de lunch zijn Annelies en ik naar Arlington National Cemetery gegaan. Washington was weer heel rustig, de meeste mensen, die er werken hebben vrij tot en met morgen, vanwege alles gaande rond de begrafenis dienst van President Reagan. Duizenden mensen, van heinde en ver gekomen, wachtten op de Mall tot ze de kist konden aanschouwen. De wachttijd was de hele dag tussen de 3 en 5 uur!
Annelies dacht, dat we met een half uurtje Arlington Cemetery wel gezien hadden, maar dat was een kleine misrekening! Het is een enorme begraafplaats, waar meer dan 290,000 militairen en hun familie begraven liggen! Het is er wel heel rustgevend en mooi met grote bomen, die de graven schaduw geven. Schaduw zochten wij ook zoveel mogelijk op, want het was weer flink warm, vooral om de heuvels op te lopen.
Een van de vele heuvels vol witte stenen
Als eerste bezochten we het graf van de Kennedy familie, John F. Kennedy, zijn vrouw Jackie en twee van hun kinderen, die vroeg gestorven zijn. Het is altijd weer indrukwekkend in zijn soberheid. Er brandt een eeuwige vlam en de stenen en mos bij het graf zijn geimporteerd uit Cape Cod, in de staat van de Kennedy's Massachusetts. Ook het er naast gelegen graf van Robert F. Kennedy is heel sober, slechts een witte steen met een wit houten kruis erboven.
Van hieruit liepen we naar boven naar het Graf van de Onbekende Soldaat. Hier zagen we eerst een plechtige ceremonie om een krans te leggen van een familie en daarna de evenzeer plechtige ceremonie van de wisseling van de wacht. Indrukwekkend hoe alles precies tegelijk gebeurt! Omdat dit alles zich in de volle zon voltrok hadden we het na afloop ontzettend warm, het zweet droop van me af! Dus hebben we maar even een bankje in de schaduw opgezocht.
De wisseling van de wacht
Na even rusten liepen we de heuvel weer op naar het Arlington House. Dit huis was voor de Amerikaanse Burgeroorlog van de familie Lee, maar hun land werd tijdens de burgeroorlog overgenomen door de regering en tot begraafplaats gemaakt. Vanaf de voorkant van het huis heb je prachtig uitzicht over de stad. Het huis is verder ingericht zoals in de tijd voor de burgeroorlog.
Tenslotte liepen we weer naar beneden en zagen nog het graf van de tweede president, die op Arlington Cemetery begraven ligt, William Howard Taft. Deze man was de enige president, die ook Supreme Court Justice is geweest.
Uitgeput zijn we nu weer thuis! Rick en ik gaan morgenochtend heel vroeg naar Miami voor een lang weekend. Dit is de laatste keer, dat onze vriendin Lauren op de kinderen kan passen voor ze naar San Diego verhuist, dus we nemen het er even van. De kinderen zullen een heerlijk weekend hebben met Lauren en Annelies als babysitters!
Tuesday, June 08, 2004
Vanochtend heb ik weer eens de fiets gepakt. Het fietspad is werkelijk nooit hetzelfde en het is zoveel mooier en interessanter, dan de saaie sportschool! Het was heerlijk fietsweer, warm genoeg, maar eerst nog bewolkt, dus niet te warm. Ik word er altijd weer heel vrolijk van, die ongerepte natuur in het midden van een stedelijk gebied. Prachtige kardinalen en goudvinken vlogen rond en ik moest stoppen, omdat een eekhoorn en een chipmunk eerst hun cicade maaltijd op wilden eten midden op het pad.
De cicades worden trouwens steeds minder. Ze zijn er nog wel en nog luid ook, maar de aantallen dode insekten op de stoep neemt ernstig toe en er wordt nog maar weinig gevlogen. Als je ze levend ziet zitten, zien ze er levensmoe uit.
Intussen neemt het aantal vuurvliegjes toe. Als je in het donker naar buiten kijkt, zie je de kleine lichtpuntjes overal, hun lijfje licht op als ze naar boven vliegen. Kai heeft er net een gevangen en naar binnen genomen om aan Annelies te laten zien. Zonder lichtend lijfje zijn ze maar saai, maar dat lichtje maakt ze heel bijzonder.
Katja belde om 12 uur, dat ze was gevallen met gym en haar knie erg had bezeerd. Het ziet er gelukkig naar uit, dat het een flinke kneuzing is, maar niets ernstigs.
Terwijl Rick op haar paste (hij werkt veel van huis op het moment), gingen Annelies en ik lunch eten in Old Town Alexandria. Het was lekker warm en zonnig, dus we vonden een terrasje aan de Potomac bij het Chart House restaurant. Het eten was er werkelijk heel lekker en origineel!
Old Town blijft me bekoren met zijn oude gekleurde huisjes en schattige winkeltjes. Helaas hadden we niet veel tijd om er verder rond te kijken, want Katja en ik hadden een kappers afspraak.
Mijn kapster, waar ik al jaren heen ga, is Libanese. Ze knipt ontzettend goed en is zo langzamerhand al een goede kennis. De kapster, die Katja's haar deed, is Engels. De meeste kapster/kappers, die ik ken, zijn niet Amerikaans, sterker nog, ik ken geen enkele Amerikaanse kapster, waar dat aan ligt weet ik niet.
Vanavond hebben we heerlijke crabcakes van Whole Foods gegeten, met een pasta salade en asperge salade. Koud eten smaakt in deze warmte het best!
De cicades worden trouwens steeds minder. Ze zijn er nog wel en nog luid ook, maar de aantallen dode insekten op de stoep neemt ernstig toe en er wordt nog maar weinig gevlogen. Als je ze levend ziet zitten, zien ze er levensmoe uit.
Intussen neemt het aantal vuurvliegjes toe. Als je in het donker naar buiten kijkt, zie je de kleine lichtpuntjes overal, hun lijfje licht op als ze naar boven vliegen. Kai heeft er net een gevangen en naar binnen genomen om aan Annelies te laten zien. Zonder lichtend lijfje zijn ze maar saai, maar dat lichtje maakt ze heel bijzonder.
Katja belde om 12 uur, dat ze was gevallen met gym en haar knie erg had bezeerd. Het ziet er gelukkig naar uit, dat het een flinke kneuzing is, maar niets ernstigs.
Terwijl Rick op haar paste (hij werkt veel van huis op het moment), gingen Annelies en ik lunch eten in Old Town Alexandria. Het was lekker warm en zonnig, dus we vonden een terrasje aan de Potomac bij het Chart House restaurant. Het eten was er werkelijk heel lekker en origineel!
Old Town blijft me bekoren met zijn oude gekleurde huisjes en schattige winkeltjes. Helaas hadden we niet veel tijd om er verder rond te kijken, want Katja en ik hadden een kappers afspraak.
Mijn kapster, waar ik al jaren heen ga, is Libanese. Ze knipt ontzettend goed en is zo langzamerhand al een goede kennis. De kapster, die Katja's haar deed, is Engels. De meeste kapster/kappers, die ik ken, zijn niet Amerikaans, sterker nog, ik ken geen enkele Amerikaanse kapster, waar dat aan ligt weet ik niet.
Vanavond hebben we heerlijke crabcakes van Whole Foods gegeten, met een pasta salade en asperge salade. Koud eten smaakt in deze warmte het best!
Monday, June 07, 2004
Ah, those lazy days of summer! Het voelt nu al als vakantie, warm genoeg 's ochtends om zo naar buiten te lopen of op het dek te ontbijten en 's middags om naar het zwembad te gaan.
Annelies besloot er vandaag alleen op uit te gaan en heeft de benen uit haar lijf gelopen. De straatblokken in Washington zijn namelijk gigantisch en wat "maar" 10 straten lijkt, blijkt een hele wandeling te zijn, zeker in warm weer. Morgen komt Reagan hier twee dagen in het Capitool liggen en dan zal de stad bijna onmogelijk te bereiken zijn, dus ze had een goede tijd gekozen om het Capitool en dergelijke te gaan bekijken.
Ik ben vandaag, met uitzondering van de step klas, die ik vanochtend deed, ontzettend lui geweest. Maandag is een halve dag voor de school van Kai en Saskia en dus werd er al om 1 uur gevraagd of ze naar het zwembad konden. Vroeger betekende dat als een havik opletten op de kleintjes, maar sinds vorig jaar zwemt Saskia ook goed genoeg, dat ik er alleen maar voor de "sier" bij ben. Ik heb dus heerlijk gelezen in een luie stoel en gekletst met vriendinnen, die ook kwamen. Nou, dat was me een vermoeiende middag! Ik voelde me er bijna schuldig om.
Vanavond was het "Night at the Arts" bij de school van Kai en Saskia. Het hele jaar door worden allerlei kunstvormen onderwezen (muziek, zowel zang als instrumenten, handenarbeid, tekenen, textiel enz.) en vanavond konden de ouders zien wat de kinderen dit jaar weer gepresteerd hadden. Iedere maand wordt er door ouders over een artiest onderwezen, een programma, dat "Artsmart" heet. Ook hiervan zagen we de vruchten, ieder kind maakt kunstwerken in de trant van de onderwezen artiest. Saskia leidde ons vol trots rond, erg leuk!
Het is werkelijk heerlijk weer buiten en de vuurvliegjes lichten de avond op. Zomer is hier!
Annelies besloot er vandaag alleen op uit te gaan en heeft de benen uit haar lijf gelopen. De straatblokken in Washington zijn namelijk gigantisch en wat "maar" 10 straten lijkt, blijkt een hele wandeling te zijn, zeker in warm weer. Morgen komt Reagan hier twee dagen in het Capitool liggen en dan zal de stad bijna onmogelijk te bereiken zijn, dus ze had een goede tijd gekozen om het Capitool en dergelijke te gaan bekijken.
Ik ben vandaag, met uitzondering van de step klas, die ik vanochtend deed, ontzettend lui geweest. Maandag is een halve dag voor de school van Kai en Saskia en dus werd er al om 1 uur gevraagd of ze naar het zwembad konden. Vroeger betekende dat als een havik opletten op de kleintjes, maar sinds vorig jaar zwemt Saskia ook goed genoeg, dat ik er alleen maar voor de "sier" bij ben. Ik heb dus heerlijk gelezen in een luie stoel en gekletst met vriendinnen, die ook kwamen. Nou, dat was me een vermoeiende middag! Ik voelde me er bijna schuldig om.
Vanavond was het "Night at the Arts" bij de school van Kai en Saskia. Het hele jaar door worden allerlei kunstvormen onderwezen (muziek, zowel zang als instrumenten, handenarbeid, tekenen, textiel enz.) en vanavond konden de ouders zien wat de kinderen dit jaar weer gepresteerd hadden. Iedere maand wordt er door ouders over een artiest onderwezen, een programma, dat "Artsmart" heet. Ook hiervan zagen we de vruchten, ieder kind maakt kunstwerken in de trant van de onderwezen artiest. Saskia leidde ons vol trots rond, erg leuk!
Het is werkelijk heerlijk weer buiten en de vuurvliegjes lichten de avond op. Zomer is hier!
Sunday, June 06, 2004
Omdat het weer nog steeds niet fantastisch was, tenminste niet lekker genoeg voor het zwembad, besloten we na de lunch naar Washington te rijden om daar een paar musea te bekijken.
Zodra we de stad binnen reden vielen de halfstok vlaggen op overal vanwege de dood van Ronald Reagan. De officiele vlaggen (Witte Huis, rond het Monument etc.) hangen vrijwel nooit halfstok, dus als dat wel zo is, is het indrukwekkend.
We parkeerden, hoe toepasselijk vandaag, in het Ronald Reagan gebouw, waar de auto voor we de garage binnen konden rijden grondig gecheckt werd op explosieven. Het is altijd wel een fijne garage, want hij ligt heel centraal voor de musea en de Mall, een aanrader voor toeristen dus.
Als eerste liepen we het National Museum of American History in. Daar zagen we de oude locomotieven en vrachtwagens, de baljurken van de presidentsvrouwen, de Beatles achter de scenes foto tentoonstelling, de rode schoentjes van Dorothy uit "The Wizard of Oz", de originele Star Spangled Banner en de tentoonstelling over de presidenten. Ik schat dat we daarmee ongeveer een vijfde van het museum hebben gezien. Deze musea zijn werkelijk gigantisch, je kunt er dagen in doorbrengen!
Maar wij wilden ook nog naar het National Museum of Natural History (toch heel fijn, dat al die musea gratis zijn, je kunt er dus meerdere bezoeken zonder een cent uit te geven en zo kort of zo lang blijven als je wilt). Op weg daarheen zagen we een paar straatmuzikanten. Een ervan maakt muziek door op omgekeerde plastic emmers te trommelen. Gewoontegetrouw gaven we hem wat geld. Volgens mij haalt hij zo op een dag heel wat op!
Bij binnenkomst in het Natural History Museum was er een tentoonstelling over de cicades. Rick en Kai waren ernstig geinteresseerd, maar de rest van ons niet, we zien die beesten al te veel om ons heen!
Verder bezochten we de dinosaurus skeletten en het prehistorische aquarium. En natuurlijk moest Annelies de Hope Diamond zien, de grootste blauwe diamant ter wereld, die in werkelijkheid helemaal niet zo groot lijkt. Maar er zit wel allerlei mystiek aan vast, want de bezitters van de diamant kregen allerlei onheil over zich.
We liepen ook door de rest van de enorme edelstenen en mineralen tentoonstelling. Ik was al doodmoe van het slenteren en Annelies geloof ik ook, maar de kinderen en Rick waren eindeloos geinteresseerd. Na voor iedereen een stenen souvenir gekocht te hebben in de museum winkel liepen we terug naar de auto.
Na een snelle stop thuis gingen we al weer op weg, want Rick wilde vanavond de Harry Potter film "Prisoner of Azkeban" zien. We aten eerst Mexicaans bij On the Border. Na het eten ging Annelies naar Mean Girls, want zij had geen interesse in Harry Potter. Als familie zijn we grote fans van de Harry Potter boeken, dus voor ons was de film wel erg leuk. Zelfs Saskia vond het een goede film, hoewel ze zo af en toe angstig op mijn schoot kroop.
Wat gaat zo'n weekend toch snel voorbij! Het is alweer laat op zondagavond! En Ronald Reagan wordt hierheen gevlogen voor een paar dagen alvorens in Californie begraven te worden. Zoals Christine zei: hij reist wat af voor een dode man!
Zodra we de stad binnen reden vielen de halfstok vlaggen op overal vanwege de dood van Ronald Reagan. De officiele vlaggen (Witte Huis, rond het Monument etc.) hangen vrijwel nooit halfstok, dus als dat wel zo is, is het indrukwekkend.
We parkeerden, hoe toepasselijk vandaag, in het Ronald Reagan gebouw, waar de auto voor we de garage binnen konden rijden grondig gecheckt werd op explosieven. Het is altijd wel een fijne garage, want hij ligt heel centraal voor de musea en de Mall, een aanrader voor toeristen dus.
Als eerste liepen we het National Museum of American History in. Daar zagen we de oude locomotieven en vrachtwagens, de baljurken van de presidentsvrouwen, de Beatles achter de scenes foto tentoonstelling, de rode schoentjes van Dorothy uit "The Wizard of Oz", de originele Star Spangled Banner en de tentoonstelling over de presidenten. Ik schat dat we daarmee ongeveer een vijfde van het museum hebben gezien. Deze musea zijn werkelijk gigantisch, je kunt er dagen in doorbrengen!
Maar wij wilden ook nog naar het National Museum of Natural History (toch heel fijn, dat al die musea gratis zijn, je kunt er dus meerdere bezoeken zonder een cent uit te geven en zo kort of zo lang blijven als je wilt). Op weg daarheen zagen we een paar straatmuzikanten. Een ervan maakt muziek door op omgekeerde plastic emmers te trommelen. Gewoontegetrouw gaven we hem wat geld. Volgens mij haalt hij zo op een dag heel wat op!
Bij binnenkomst in het Natural History Museum was er een tentoonstelling over de cicades. Rick en Kai waren ernstig geinteresseerd, maar de rest van ons niet, we zien die beesten al te veel om ons heen!
Verder bezochten we de dinosaurus skeletten en het prehistorische aquarium. En natuurlijk moest Annelies de Hope Diamond zien, de grootste blauwe diamant ter wereld, die in werkelijkheid helemaal niet zo groot lijkt. Maar er zit wel allerlei mystiek aan vast, want de bezitters van de diamant kregen allerlei onheil over zich.
We liepen ook door de rest van de enorme edelstenen en mineralen tentoonstelling. Ik was al doodmoe van het slenteren en Annelies geloof ik ook, maar de kinderen en Rick waren eindeloos geinteresseerd. Na voor iedereen een stenen souvenir gekocht te hebben in de museum winkel liepen we terug naar de auto.
Na een snelle stop thuis gingen we al weer op weg, want Rick wilde vanavond de Harry Potter film "Prisoner of Azkeban" zien. We aten eerst Mexicaans bij On the Border. Na het eten ging Annelies naar Mean Girls, want zij had geen interesse in Harry Potter. Als familie zijn we grote fans van de Harry Potter boeken, dus voor ons was de film wel erg leuk. Zelfs Saskia vond het een goede film, hoewel ze zo af en toe angstig op mijn schoot kroop.
Wat gaat zo'n weekend toch snel voorbij! Het is alweer laat op zondagavond! En Ronald Reagan wordt hierheen gevlogen voor een paar dagen alvorens in Californie begraven te worden. Zoals Christine zei: hij reist wat af voor een dode man!
Saturday, June 05, 2004
Ronald Reagan is overleden. Ja, dat doet me vreemd genoeg toch veel. Hij was president toen ik naar dit land verhuisde en het is toch weer een afsluiting van een tijdperk, ook al was hij al jaren ziek met Alzheimers.
Katja hoopte al meteen, dat ze maandag een vrije dag zou krijgen, maar dat kan ze wel vergeten. Een ex-president is geen koninklijk figuur.
Het weer doet op de weekends op het moment niet erg zijn best en het regende dat het plensde vanmorgen. Ik liet me er niet door weerhouden en ging heerlijk door de plassen lopen met Brynna. Soms is dat ook wel heel lekker en nu zullen we de zon weer des te meer waarderen.
Mallory, Christine's dochter, had om 1 uur de zomeruitvoering van haar dansschool. Christine had Saskia, Annelies en mij ook uitgenodigd en eerlijk gezegd gingen we er uit een soort plichtsgevoel heen. We verwachtten wat knullige schooldansjes, die alleen de ouders kunnen verteren, je kent het wel.
Tot onze grote verbazing echter was het een professioneel in elkaar gezette productie met enorm goede jazz, tap en ballet nummers van Encore Performers. Met de schooldansjes er tussendoor, maar ook die waren erg leuk gedaan. We keken twee uur lang naar heel goede choreografie en prachtige kostuums!
Vanavond hebben we bij Christine en Chuck gegeten, hamburgers van de grill. Hun buurvrouw had aardappelsalade en wortelsalade gemaakt. Het is hier erg de gewoonte om een gerecht mee te nemen, als je ergens gaat eten. Ik had geen tijd voor koken, dus ik zorgde voor de chips en borrelnootjes (die zijn hier niet te krijgen en iedereen is er dol op). Het ging er allemaal heel goed in!
Katja hoopte al meteen, dat ze maandag een vrije dag zou krijgen, maar dat kan ze wel vergeten. Een ex-president is geen koninklijk figuur.
Het weer doet op de weekends op het moment niet erg zijn best en het regende dat het plensde vanmorgen. Ik liet me er niet door weerhouden en ging heerlijk door de plassen lopen met Brynna. Soms is dat ook wel heel lekker en nu zullen we de zon weer des te meer waarderen.
Mallory, Christine's dochter, had om 1 uur de zomeruitvoering van haar dansschool. Christine had Saskia, Annelies en mij ook uitgenodigd en eerlijk gezegd gingen we er uit een soort plichtsgevoel heen. We verwachtten wat knullige schooldansjes, die alleen de ouders kunnen verteren, je kent het wel.
Tot onze grote verbazing echter was het een professioneel in elkaar gezette productie met enorm goede jazz, tap en ballet nummers van Encore Performers. Met de schooldansjes er tussendoor, maar ook die waren erg leuk gedaan. We keken twee uur lang naar heel goede choreografie en prachtige kostuums!
Vanavond hebben we bij Christine en Chuck gegeten, hamburgers van de grill. Hun buurvrouw had aardappelsalade en wortelsalade gemaakt. Het is hier erg de gewoonte om een gerecht mee te nemen, als je ergens gaat eten. Ik had geen tijd voor koken, dus ik zorgde voor de chips en borrelnootjes (die zijn hier niet te krijgen en iedereen is er dol op). Het ging er allemaal heel goed in!
Friday, June 04, 2004
Ach ja, het zou ook te mooi zijn als we iedere dag stralend weer zouden hebben. Een dag per week een regendag moet kunnen. Dat was dus vandaag. Nou ja, het regende zo af en toe, niet de hele dag, maar het was wel een verschil met gisteren, want het werd maar 18 graden.
Katja moest haar mondelinge eindpresentatie voor Spaans vandaag doen en had daarvoor besloten, dat ik haar poes Sushi naar school zou moeten brengen. Dus Annelies en ik begaven ons om kwart voor een naar de school, waar we maar vreemd werden aangekeken met onze poezentaxi. Arme Sushi! Die vond het helemaal niets en mauwde Katja's hele presentatie zielig. De Spaanse lerares vond het prachtig, dat de poes haar les kwam opvrolijken, maar gaf Katja toch maar een B voor haar presentatie.
Omdat we sinds zondag, na onze wandeling in het Shenandoah National Park, al 10 teken van Brynna hadden afgehaald, brachten we haar vanmiddag maar naar de dierenarts, om zeker te zijn, dat ze nu tekenvrij was. Daar vonden ze nog 2 teken op haar en we kregen een speciale anti-teken halsband mee voor haar. Hopelijk krijgt ze geen ziekte van al die teken, die zich in haar vast hadden gezet!
Annelies wilde voor haar notebook een webcam kopen, dus was de volgende stop Microcenter, een enorme zaak met computer spullen. Ze vond er een schattig klein Creative webcammetje.
Toen Saskia uit school kwam zijn we naar de nagelstudio gegaan, waar Annelies voor het eerst in haar leven gel nagels heeft laten doen met een French manicure. Saskia kreeg blauwe nageltjes en ik heb palmbomen op de mijne staan, lekker zomers. Het was een leuk iets om op een druilerige dag te laten doen!
Vanavond werd de half jaarlijkse "Sock hop" en ice cream social gehouden op de school van Kai en Saskia. Een sock hop is een jaren 50 dans, die op de sokken werd uitgevoerd. De DJ was enthousiast en deed allerlei dansjes met de kinderen en een paar ouders. Het was grappig te zien, hoe de helft van de ouders meedanste en de andere helft (waaronder wij, ik was te moe om te dansen en het was er vochtig warm) langs de kant toekeek. Het ijs smaakte heerlijk koel in het klamme, vochtig warme school cafetaria. Hoewel het grappig was om iedereen weer te zien en te kijken hoe er gedanst werd, was ik blij toen Saskia naar huis wilde. De koele lucht buiten voelde lekker om doorheen te lopen naar huis.
Toen we op dinsdag bij het World War II Memorial waren viel ons op, dat er heel veel persoonlijke dingen waren neergelegd, zoals foto's, medailles, gedichtjes en dergelijke. Vandaag werd bekend, dat de National Park Service die dingen toch gaat bewaren, er werd eerst gezegd, dat ze dat niet zouden kunnen doen. Over de afgelopen 20 jaar hebben ze meer dan 80.000 artikelen van de verschillende memorials bewaard!
Katja moest haar mondelinge eindpresentatie voor Spaans vandaag doen en had daarvoor besloten, dat ik haar poes Sushi naar school zou moeten brengen. Dus Annelies en ik begaven ons om kwart voor een naar de school, waar we maar vreemd werden aangekeken met onze poezentaxi. Arme Sushi! Die vond het helemaal niets en mauwde Katja's hele presentatie zielig. De Spaanse lerares vond het prachtig, dat de poes haar les kwam opvrolijken, maar gaf Katja toch maar een B voor haar presentatie.
Omdat we sinds zondag, na onze wandeling in het Shenandoah National Park, al 10 teken van Brynna hadden afgehaald, brachten we haar vanmiddag maar naar de dierenarts, om zeker te zijn, dat ze nu tekenvrij was. Daar vonden ze nog 2 teken op haar en we kregen een speciale anti-teken halsband mee voor haar. Hopelijk krijgt ze geen ziekte van al die teken, die zich in haar vast hadden gezet!
Annelies wilde voor haar notebook een webcam kopen, dus was de volgende stop Microcenter, een enorme zaak met computer spullen. Ze vond er een schattig klein Creative webcammetje.
Toen Saskia uit school kwam zijn we naar de nagelstudio gegaan, waar Annelies voor het eerst in haar leven gel nagels heeft laten doen met een French manicure. Saskia kreeg blauwe nageltjes en ik heb palmbomen op de mijne staan, lekker zomers. Het was een leuk iets om op een druilerige dag te laten doen!
Vanavond werd de half jaarlijkse "Sock hop" en ice cream social gehouden op de school van Kai en Saskia. Een sock hop is een jaren 50 dans, die op de sokken werd uitgevoerd. De DJ was enthousiast en deed allerlei dansjes met de kinderen en een paar ouders. Het was grappig te zien, hoe de helft van de ouders meedanste en de andere helft (waaronder wij, ik was te moe om te dansen en het was er vochtig warm) langs de kant toekeek. Het ijs smaakte heerlijk koel in het klamme, vochtig warme school cafetaria. Hoewel het grappig was om iedereen weer te zien en te kijken hoe er gedanst werd, was ik blij toen Saskia naar huis wilde. De koele lucht buiten voelde lekker om doorheen te lopen naar huis.
Toen we op dinsdag bij het World War II Memorial waren viel ons op, dat er heel veel persoonlijke dingen waren neergelegd, zoals foto's, medailles, gedichtjes en dergelijke. Vandaag werd bekend, dat de National Park Service die dingen toch gaat bewaren, er werd eerst gezegd, dat ze dat niet zouden kunnen doen. Over de afgelopen 20 jaar hebben ze meer dan 80.000 artikelen van de verschillende memorials bewaard!
Thursday, June 03, 2004
Aan het einde van ieder schooljaar heeft elke basisschool klas een picknick in het park. Saskia's picknick was vandaag. Annelies en ik zijn naar Nottoway park gefietst en hebben er een hot dog, watermeloen en chips meegegeten. Samen met de 75 kinderen en leerkrachten liepen we daarna weer naar school terug, waar de klas door de politie over de grote weg werd geholpen. Na Saskia afgemeld te hebben bij school, zodat ze met ons meekon, liepen we door naar huis.
Annelies had gezegd, dat ze wel iets actiefs wilde ondernemen vanmiddag en het was heel mooi en lekker weer, niet te warm, dus besloten we naar Great Falls National Park te gaan. In dit park zou ik uren en uren door kunnen brengen. Lekker met een boek op een rots met de razende watervallen en rivier als achtergrond. Of bij een van de beekjes met kleine watervalletjes zitten. Het is er zo mooi! En iedere keer is het weer anders. Dit keer waren er een heel stel blauwe reigers, die af en aan vlogen. Prachtig! Nu zag ik waarom ze "blauwe" reigers worden genoemd, want ze zien er altijd maar grijs uit. Hun grote vleugelveren zijn donkerblauw.
Ook vlogen er een stel heel mooie insekten rond, libelles en verschillende soorten vlinders, waaronder een wit-zwart gestreepte met rode vlekjes.
Na het park zette ik Annelies, Saskia en Brynna thuis af en reed zelf door naar de dealership. De van had een 15000 mijl tune up nodig en hij kon morgen terecht. Je kunt dan de dag tevoren de auto brengen en krijgt een leenauto mee. Wij hebben alle tune ups al van tevoren betaald, dus deze service beurt zal ons niets kosten.
Op de terugweg in mijn geleende Ford Focus ben ik bij Whole Foods het avondeten gaan halen. Vanavond aten we zalm (Katja en ik) en meatloaf (de rest) met gekookte spinazie en fruit salade en pasta salade. We hebben het heerlijk op het deck opgegeten.
Groot nieuws vandaag: CIA directeur George Tenet neemt ontslag, zogenaamd om meer tijd met zijn tiener zoon te besteden (als dat zo is, applaudeer ik hem, meer vaders zouden zo moeten denken!). Wie zal zijn opvolger zijn? Het is een nogal belangrijk ambt!
Annelies had gezegd, dat ze wel iets actiefs wilde ondernemen vanmiddag en het was heel mooi en lekker weer, niet te warm, dus besloten we naar Great Falls National Park te gaan. In dit park zou ik uren en uren door kunnen brengen. Lekker met een boek op een rots met de razende watervallen en rivier als achtergrond. Of bij een van de beekjes met kleine watervalletjes zitten. Het is er zo mooi! En iedere keer is het weer anders. Dit keer waren er een heel stel blauwe reigers, die af en aan vlogen. Prachtig! Nu zag ik waarom ze "blauwe" reigers worden genoemd, want ze zien er altijd maar grijs uit. Hun grote vleugelveren zijn donkerblauw.
Ook vlogen er een stel heel mooie insekten rond, libelles en verschillende soorten vlinders, waaronder een wit-zwart gestreepte met rode vlekjes.
Na het park zette ik Annelies, Saskia en Brynna thuis af en reed zelf door naar de dealership. De van had een 15000 mijl tune up nodig en hij kon morgen terecht. Je kunt dan de dag tevoren de auto brengen en krijgt een leenauto mee. Wij hebben alle tune ups al van tevoren betaald, dus deze service beurt zal ons niets kosten.
Op de terugweg in mijn geleende Ford Focus ben ik bij Whole Foods het avondeten gaan halen. Vanavond aten we zalm (Katja en ik) en meatloaf (de rest) met gekookte spinazie en fruit salade en pasta salade. We hebben het heerlijk op het deck opgegeten.
Groot nieuws vandaag: CIA directeur George Tenet neemt ontslag, zogenaamd om meer tijd met zijn tiener zoon te besteden (als dat zo is, applaudeer ik hem, meer vaders zouden zo moeten denken!). Wie zal zijn opvolger zijn? Het is een nogal belangrijk ambt!
Wednesday, June 02, 2004
Toen Annelies hierheen kwam, had ze haar koffers in Richmond achtergelaten, in de veronderstelling, dat de mensen waar ze daar logeerde, op maandag hierheen zouden komen. Door omstandigheden lukte dat niet en dus bevonden we ons, nadat ik gauw thuis geoefend had, om 11:15 op weg naar Richmond.
Ik ben helemaal niet gewend om lang achter elkaar te rijden, dus ik moet eerlijk zeggen, dat ik flink tegen de 2 uur heen en 2 uur terug opzag, vooral ook, omdat we weinig tijd hadden om onderweg even te rusten.
De snelweg naar Richmond is breed, recht toe, recht aan en doodsaai. De natuur langs de weg is wel heel mooi, maar na een tijdje heb je genoeg groen gezien en zou een stadje of boerderij ook leuk zijn. Maar Virginia is in dit gebied dicht bebost en nergens zie je door de bossen heen. Je rijdt twee uur lang door een groene gang, als het ware.
Gelukkig kletsten we gezellig onderweg en kwamen ondanks een keer misrijden (stommiteit van mijn kant) na ongeveer 2 uur bij het huis van onze vrienden aan. Helaas was er niemand thuis, dus besloten we bij Chili's lunch te gaan eten, want we waren er vroeger, dan ik had gezegd.
We hadden een lekkere lunch daar, Annelies had een heus zuidelijk gerecht: country fried steak (ze had country fried catfish besteld, maar er was iets misgegaan in de vertaling) en ik een vegetable smoked cheese quesadilla.
Toen we klaar waren, probeerden we het huis nogmaals en nu was er wel iemand, dus haalden we de koffers op. Meteen daarna begonnen we aan de terugweg, die sneller leek te gaan dan heen. Om 4 uur waren we weer thuis. Ik was doodop!!
Vanavond zijn Rick en ik uit eten gegaan bij een nieuw Frans restaurant in Fairfax. Het was lekker eten, maar de stoelen waren martelwerktuigen! Intussen pasten Lauren en Annelies op en waren alle kinderen klaar met hun huiswerk toen we thuiskwamen!
Hieronder een paar foto's van gisteren, zoals beloofd:
Ik ben helemaal niet gewend om lang achter elkaar te rijden, dus ik moet eerlijk zeggen, dat ik flink tegen de 2 uur heen en 2 uur terug opzag, vooral ook, omdat we weinig tijd hadden om onderweg even te rusten.
De snelweg naar Richmond is breed, recht toe, recht aan en doodsaai. De natuur langs de weg is wel heel mooi, maar na een tijdje heb je genoeg groen gezien en zou een stadje of boerderij ook leuk zijn. Maar Virginia is in dit gebied dicht bebost en nergens zie je door de bossen heen. Je rijdt twee uur lang door een groene gang, als het ware.
Gelukkig kletsten we gezellig onderweg en kwamen ondanks een keer misrijden (stommiteit van mijn kant) na ongeveer 2 uur bij het huis van onze vrienden aan. Helaas was er niemand thuis, dus besloten we bij Chili's lunch te gaan eten, want we waren er vroeger, dan ik had gezegd.
We hadden een lekkere lunch daar, Annelies had een heus zuidelijk gerecht: country fried steak (ze had country fried catfish besteld, maar er was iets misgegaan in de vertaling) en ik een vegetable smoked cheese quesadilla.
Toen we klaar waren, probeerden we het huis nogmaals en nu was er wel iemand, dus haalden we de koffers op. Meteen daarna begonnen we aan de terugweg, die sneller leek te gaan dan heen. Om 4 uur waren we weer thuis. Ik was doodop!!
Vanavond zijn Rick en ik uit eten gegaan bij een nieuw Frans restaurant in Fairfax. Het was lekker eten, maar de stoelen waren martelwerktuigen! Intussen pasten Lauren en Annelies op en waren alle kinderen klaar met hun huiswerk toen we thuiskwamen!
Hieronder een paar foto's van gisteren, zoals beloofd:
Tuesday, June 01, 2004
Kai moest vanochtend bloed laten prikken om zijn cholesterol gehalte te checken. Gelukkig konden we al om 8:45 bij de dokter terecht en was het zo gepiept. Morgen krijgen we hopelijk het resultaat.
Omdat ik pas geleden dingen alleen met Saskia en Katja onder schooltijd had ondernomen, was het vandaag Kai's beurt. Hij en ik besloten Annelies voor het eerst naar Washington te nemen. We parkeerden de auto op de oprit van een vriendin van mij, die tegenover de Metro woont en namen de trein naar de stad.
Annelies wilde als eerste het Witte Huis zien en dus stapten we bij de Federal Triangle stop uit in het Ronald Reagan gebouw, een heel mooi gebouw met beeldhouwwerken langs het dak. We liepen de paar blokken naar 1600 Pennsylvania Avenue, het adres van het Witte Huis (en zagen onderweg een paar van de kleurig beschilderde panda's, die momenteel door de stad verspreid staan). Kennelijk was er iets gaande, want we mochten niet voor of achter het huis langs lopen. Later bleek, dat Bush een toespraak hield over de nieuwe regering in Irak en kennelijk mochten wij, gewone burgers, dat niet aanschouwen.
Omdat het al tegen lunchtijd liep besloten we naar de overkant te lopen en te lunchen op het hoge terras van Hotel Washington. Dit keer was het prachtig weer (hoewel erg veel wind) en konden we mooie foto's maken van bovenaf. Het eten was ook lekker en kwam snel, in tegenstelling tot een paar weken geleden.
Met volle maag probeerden we het Witte Huis nogmaals en dit keer was er geen bewaking, maar helaas ook geen George Bush. Het huis en vooral de tuin lagen er echter zeker mooi bij!
Vanaf het Witte Huis liepen we naar het zaterdag officieel geopende World War II Memorial. Het is werkelijk een adembenemend memorial. Ik vind het zelf het mooiste op de Mall. Het is heel smaakvol gedaan met fonteinen en bronzen kransen. Overal lagen vlaggetjes en foto's van veteranen. Er liepen nog een paar Tweede Wereldoorlogs veteranen rond, eentje maakte van alles wat hij zag tientallen foto's. We waren flink onder de indruk van dit alles en namen onze tijd met rondkijken.
Toen alle foto's genomen waren liepen we richting Lincoln Memorial langs de Reflecting Pool. Deze vijver stond de hele winter droog tijdens de constructie van het WWII Memorial. Nu zit er weer water in en zwemmen er schattige eendenfamilies in rond.
Bij het Lincoln Memorial liepen we eerst naar rechts om het Vietnam Veteranen Memorial te bezoeken. Het was er, net als overal, flink druk. Dit is schoolreisjes tijd en er waren ook nog een flink aantal toeristen overgebleven van het lange weekend. Ook bij dit Memorial stonden vele kransen en lagen allerlei foto's, brieven, gedichten en andere eerbetuigingen aan de gevallenen. Ook hier weer een stel veteranen, iets jonger dan degenen bij het WWII Memorial. Zoals altijd maakte dit sobere memorial met duizenden namen in graniet gebeiteld grote indruk op me.
We beklommen vervolgens het Lincoln Memorial, waar Lincoln op zijn "troon" zit, met een gebalde vuist en een open hand, om de twee kanten van zijn karakter weer te geven. De muren staan vol met zijn bekende speeches, zoals het Gettysburg adres.
Na langs het Korea Memorial te zijn gelopen, ook alweer zeer indrukwekkend, de uitdrukkingen op de gezichten van de "soldaten" blijven je bij, de angst, die er op te lezen valt! En ook hier weer vele kransen en bloemen, de dag na Memorial Day.
Intussen hadden we enorme dorst gekregen en na lang in de rij wachten kochten we wat te drinken en vonden een leeg bankje langs de Potomac om het op te drinken. Je loopt ongemerkt flink wat af in deze stad!
Na nog even langs de Potomac gewandeld te hebben sloegen we af naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Dit op een na nieuwste memorial is ook erg mooi aangelegd. Veel groen en veel fonteinen maken het een heel rustgevende plek om rond te lopen. Spreuken van FDR staan overal in de steen gebeiteld en er staan bronzen beelden van o.a. de president, zijn vrouw en hun hondje.
Als laatste bezochten we het Jefferson Memorial. Terwijl we langs het Tidal Basin liepen vroeg Kai of we de trapbootjes op het water konden gaan doen. Dat leek een leuk idee, tot we achter ons keken en een zeer dreigende lucht aan zagen komen! We kochten nog net de laatste 3 paraplu's bij de winkel in het Jefferson Memorial, want zodra we daarmee buiten kwamen begon de storm!
En stormen, dat het deed! Keiharde wind, die onze paraplu's binnenstebuiten keerde en slagregens. Kleddernat bereikten we het metrostation, dat nog een flinke wandeling weg was. De trein kwam vrijwel meteen en toen we in Virginia weer boven de grond kwamen, scheen de zon alweer. Het was dus een snelle storm, maar natuurlijk weer net eentje waar wij in verzeild moesten raken!
Eenmaal thuis wilden Saskia en Kai naar het zwembad. Zij zwommen, maar mij niet gezien, het water is veel te koud! Maar ik vond genoeg mensen om mee te kletsen, het leuke van het zwembadseizoen is, dat je mensen weer ziet, die je de hele herfst en winter niet hebt ontmoet.
Ik zal morgen wat foto's plaatsen, ik ben nu veel te moe!
Omdat ik pas geleden dingen alleen met Saskia en Katja onder schooltijd had ondernomen, was het vandaag Kai's beurt. Hij en ik besloten Annelies voor het eerst naar Washington te nemen. We parkeerden de auto op de oprit van een vriendin van mij, die tegenover de Metro woont en namen de trein naar de stad.
Annelies wilde als eerste het Witte Huis zien en dus stapten we bij de Federal Triangle stop uit in het Ronald Reagan gebouw, een heel mooi gebouw met beeldhouwwerken langs het dak. We liepen de paar blokken naar 1600 Pennsylvania Avenue, het adres van het Witte Huis (en zagen onderweg een paar van de kleurig beschilderde panda's, die momenteel door de stad verspreid staan). Kennelijk was er iets gaande, want we mochten niet voor of achter het huis langs lopen. Later bleek, dat Bush een toespraak hield over de nieuwe regering in Irak en kennelijk mochten wij, gewone burgers, dat niet aanschouwen.
Omdat het al tegen lunchtijd liep besloten we naar de overkant te lopen en te lunchen op het hoge terras van Hotel Washington. Dit keer was het prachtig weer (hoewel erg veel wind) en konden we mooie foto's maken van bovenaf. Het eten was ook lekker en kwam snel, in tegenstelling tot een paar weken geleden.
Met volle maag probeerden we het Witte Huis nogmaals en dit keer was er geen bewaking, maar helaas ook geen George Bush. Het huis en vooral de tuin lagen er echter zeker mooi bij!
Vanaf het Witte Huis liepen we naar het zaterdag officieel geopende World War II Memorial. Het is werkelijk een adembenemend memorial. Ik vind het zelf het mooiste op de Mall. Het is heel smaakvol gedaan met fonteinen en bronzen kransen. Overal lagen vlaggetjes en foto's van veteranen. Er liepen nog een paar Tweede Wereldoorlogs veteranen rond, eentje maakte van alles wat hij zag tientallen foto's. We waren flink onder de indruk van dit alles en namen onze tijd met rondkijken.
Toen alle foto's genomen waren liepen we richting Lincoln Memorial langs de Reflecting Pool. Deze vijver stond de hele winter droog tijdens de constructie van het WWII Memorial. Nu zit er weer water in en zwemmen er schattige eendenfamilies in rond.
Bij het Lincoln Memorial liepen we eerst naar rechts om het Vietnam Veteranen Memorial te bezoeken. Het was er, net als overal, flink druk. Dit is schoolreisjes tijd en er waren ook nog een flink aantal toeristen overgebleven van het lange weekend. Ook bij dit Memorial stonden vele kransen en lagen allerlei foto's, brieven, gedichten en andere eerbetuigingen aan de gevallenen. Ook hier weer een stel veteranen, iets jonger dan degenen bij het WWII Memorial. Zoals altijd maakte dit sobere memorial met duizenden namen in graniet gebeiteld grote indruk op me.
We beklommen vervolgens het Lincoln Memorial, waar Lincoln op zijn "troon" zit, met een gebalde vuist en een open hand, om de twee kanten van zijn karakter weer te geven. De muren staan vol met zijn bekende speeches, zoals het Gettysburg adres.
Na langs het Korea Memorial te zijn gelopen, ook alweer zeer indrukwekkend, de uitdrukkingen op de gezichten van de "soldaten" blijven je bij, de angst, die er op te lezen valt! En ook hier weer vele kransen en bloemen, de dag na Memorial Day.
Intussen hadden we enorme dorst gekregen en na lang in de rij wachten kochten we wat te drinken en vonden een leeg bankje langs de Potomac om het op te drinken. Je loopt ongemerkt flink wat af in deze stad!
Na nog even langs de Potomac gewandeld te hebben sloegen we af naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Dit op een na nieuwste memorial is ook erg mooi aangelegd. Veel groen en veel fonteinen maken het een heel rustgevende plek om rond te lopen. Spreuken van FDR staan overal in de steen gebeiteld en er staan bronzen beelden van o.a. de president, zijn vrouw en hun hondje.
Als laatste bezochten we het Jefferson Memorial. Terwijl we langs het Tidal Basin liepen vroeg Kai of we de trapbootjes op het water konden gaan doen. Dat leek een leuk idee, tot we achter ons keken en een zeer dreigende lucht aan zagen komen! We kochten nog net de laatste 3 paraplu's bij de winkel in het Jefferson Memorial, want zodra we daarmee buiten kwamen begon de storm!
En stormen, dat het deed! Keiharde wind, die onze paraplu's binnenstebuiten keerde en slagregens. Kleddernat bereikten we het metrostation, dat nog een flinke wandeling weg was. De trein kwam vrijwel meteen en toen we in Virginia weer boven de grond kwamen, scheen de zon alweer. Het was dus een snelle storm, maar natuurlijk weer net eentje waar wij in verzeild moesten raken!
Eenmaal thuis wilden Saskia en Kai naar het zwembad. Zij zwommen, maar mij niet gezien, het water is veel te koud! Maar ik vond genoeg mensen om mee te kletsen, het leuke van het zwembadseizoen is, dat je mensen weer ziet, die je de hele herfst en winter niet hebt ontmoet.
Ik zal morgen wat foto's plaatsen, ik ben nu veel te moe!
CompUSA Coupon
Dagboek van het leven van een Nederlands-Amerikaans gezin in Noord-Virginia, vlakbij Washington DC
Mijn email
MSN adres
Previous Posts
- Back to School!
- Labor Day weekend
- Grotten en de Shenandoah
- Ernesto
- Old Town Alexandria
- De westkant van de Mall
- De oostkant van de Mall
- Michelle is hier!
- Het huwelijk van Lauren en Daniel
- Muskegon en de rit naar huis
Gerelateerde pagina's en reisverslagen
- Alles Amerika website
- Onze persoonlijke website
- Onze foto's
- Meer foto's
- En de nieuwste foto's
- Verslag van onze Zuidwest VS reis
- Verslag van onze New Orleans reis
- Verslag van onze reis naar Mexico
- Een ski weekend in West Virginia
- Valentijnsweekend in New York City
- Springbreak in Texas
- Autoreis naar West Michigan
- Reisverslag Noord-Californie, juli 2004
- Reisverslag Atlanta, juli 2004
- Reisverslag Aruba, augustus 2004
- Reisverslag New York City, Republikeinse Conventie
- Reisverslag Breckenridge, CO 2005
- Reisverslag Yellowstone NP 2005
- Paar daagjes zomers New York City 2005
- Reisverslag Aruba, augustus 2005
- Reisverslag Nederland, november 2005
- Reisverslag Orlando amusementsparken, april 2006
- Reisverslag Noordwesten, juni 2006
- Reisverslag Aruba, juli 2006
- Reisverslag Midden-Westen, augustus 2006
Archives
- 09/01/2003 - 09/30/2003
- 10/01/2003 - 10/31/2003
- 11/01/2003 - 11/30/2003
- 12/01/2003 - 12/31/2003
- 01/01/2004 - 01/31/2004
- 02/01/2004 - 02/29/2004
- 03/01/2004 - 03/31/2004
- 04/01/2004 - 04/30/2004
- 05/01/2004 - 05/31/2004
- 06/01/2004 - 06/30/2004
- 07/01/2004 - 07/31/2004
- 08/01/2004 - 08/31/2004
- 09/01/2004 - 09/30/2004
- 10/01/2004 - 10/31/2004
- 11/01/2004 - 11/30/2004
- 12/01/2004 - 12/31/2004
- 01/01/2005 - 01/31/2005
- 02/01/2005 - 02/28/2005
- 03/01/2005 - 03/31/2005
- 04/01/2005 - 04/30/2005
- 05/01/2005 - 05/31/2005
- 06/01/2005 - 06/30/2005
- 07/01/2005 - 07/31/2005
- 08/01/2005 - 08/31/2005
- 09/01/2005 - 09/30/2005
- 10/01/2005 - 10/31/2005
- 11/01/2005 - 11/30/2005
- 12/01/2005 - 12/31/2005
- 01/01/2006 - 01/31/2006
- 02/01/2006 - 02/28/2006
- 03/01/2006 - 03/31/2006
- 04/01/2006 - 04/30/2006
- 05/01/2006 - 05/31/2006
- 06/01/2006 - 06/30/2006
- 07/01/2006 - 07/31/2006
- 08/01/2006 - 08/31/2006
- 09/01/2006 - 09/30/2006
- Current Posts