Avonturen vanuit ons hoekje van de wereld

Trick or Treat!

Na de hele middag lekker in de zon te hebben zitten lezen, begin ik om een uur of vijf aan de Trick or Treat voorbereidingen. Eerst help ik Katja met haar pompoen. Zij heeft net bij Michael's verteld, dat ze er weggaat over twee weken (je moet een ontslag twee weken van tevoren laten weten). Over twee weken begint ze dan bij Old Navy.

Gisteravond had ze natuurlijk geen tijd voor haar pompoen en nu heeft ze een vrij ingewikkeld patroon van een spin uitgekozen. Maar als hij dan eenmaal klaar is, is hij ook cool!




Angelo komt Katja ophalen, ze gaan Trick or Treaten voor Unicef. Katja is nog steeds verkleed als een construction worker met haar kleine hemdje, dus die zal het wel koud krijgen, al is het de warmste avond in oktober.

Buiten zet ik alle geluiden aan: ons schattige paarse spookje, de gillende matten en de enge spookgeluiden. Rick is laat en hij haalt Kai ook gelijk op van zijn training. Ik bestel pizza van Pizza Hut en de eerste schattige kleine Trick or Treaters staan al aan de deur. Kai vertrekt naar Michaels huis om daar met nog twee andere vrienden enge films te gaan kijken.

Intussen staat de telefoon roodgloeiend, er wordt druk geregeld tussen Tabatha, Aoife en Saskia en om zeven uur staat iedereen voor de deur. Rick en ik zijn inmiddels omgetoverd in Jack Skellington en Sally uit de film "The Nightmare before Christmas". Ik ben blij, dat het buiten warm is, want mijn costuum is niet bepaald warm!






Na de nodige foto's gaan Kelli (Tabatha's moeder), Rick en ik op weg met Aoife, Tabatha, Saskia en Hadley, Tabatha's broertje. Hadley gaat er gelijk als een wervelwind vandoor en rent de hele twee uur ver voor de meisjes uit.

Er wordt serieus ge-Trick or Treat, vrijwel alle huizen langs de route, die we lopen, hebben hun voordeur licht aan, wat betekent, dat ze snoep hebben. Het merendeel is ook tenminste met wat uitgesneden pompoenen versiert en bij een aantal zijn de versieringen fantastisch goed!




Langzamerhand raken de kussenslopen van de dames en de heer flink vol en het wordt al laat. Bij elkaar lopen we zeker twee mijl, de straten op en neer. Rick en ik krijgen ook heel wat snoep, omdat we verkleed zijn. We zijn overigens niet de enige verklede ouders. We zien nog een heks, de tovenaar van de Lord of the Rings en een heel stel vaders in football uniform.

Als we net voor negenen weer thuis zijn, kijkt Saskia terug op zeer geslaagde Halloween. Ze zit met haar hoofd in de kussensloop haar snoep te tellen en categoriseren. Katja en Angelo komen thuis en zijn wat teleurgesteld, Tysons Corner deed niet veel aan Halloween (al was er wel Trick or Treat voor de kleintjes tot 20 uur) en ze hebben helaas niet veel opgehaald voor hun goede doel.

Een paar filmpjes (in een ervan kun je Saskia goed haar mengelmoesje Nederlands-Engels horen praten):

posted by Kasaka @ 9:37 PM   ---

|

Happy Halloween!

Opgewonden ging de hele meute naar school vanochtend, Saskia in haar oranje Halloween t-shirt. Katja en Leah gaan gekleed als "construction workers": Een doorzichtig wit hemdje, zwarte bh eronder, spijkerbroek, harde Mobil hoed op en een riem met gereedschappen om. Het is heerlijk warm weer, dus we zullen ons vanavond niet hoeven inpakken en in vol kostuum kunnen lopen.

Om van het warme weer te genieten ben ik met fototoestel om een heel lange wandeling door de buurt gaan maken. Hieronder een paar foto's van huizen, waar we vanavond langs zullen gaan.

De eerste foto's vind ik een paar heel Amerikaanse plaatjes, met de schoolbussen, rode brandkranen en brievenbussen. Deze straat heet ook terecht "Park Street", vooral in de herfst zijn de bomen er prachtig gekleurd.

posted by Kasaka @ 1:08 PM   ---

|

Pompoenen snijden

Je zou denken, dat we met het gisteren gewonnen uur vanochtend fris en fruitig een uur te vroeg naast ons bed zouden staan. Maar dat gebeurde alleen toen de kinderen nog heel klein waren (nou, ja, zij waren dan fris en fruitig, Rick en ik beduidend minder). Maar vanochtend is er als vanouds gekreun en gehaast, alsof het "extra" uur er nooit was.

Zelf heb ik ook moeite met opstaan, het is gisteren veel later geworden, dan ik wilde, want het opladen van foto's duurt meestal lang en ik wilde mijn blog per se voor het slapengaan op het web hebben staan. Rick vindt dat dan onzin, maar ik weet, dat mijn "publiek" (klinkt wel een beetje pretentieus, ik weet het) zes uur op mij vooruit loopt over het algemeen (trouwe lezer(essen)s in de VS, het Caribisch gebied (hoi Karin!) en Brazilie (hoi Sally en Erik!) daargelaten).

Maar goed, gelukkig heb ik of een zus of een beste vriendin, die er vroege uren op na houden en meestal zo rond half acht opbellen. Dan kan ik het niet meer negeren en spring mijn nest uit.

Zo ook vanochtend, Christine belt om te vragen, wat mijn bewegingsplannen zijn vandaag. Dat die er zijn is automatisch en ik had me voorgenomen een stuk te gaan fietsen, maar als ik iets samen met een vriendin kan doen laat ik die plannen net zo makkelijk weer varen. Het is stralend weer en ik neem Christine's aanbod om in haar buurt te gaan lopen met beide handen aan.

We lopen een heel mooie route met veel watertjes en prachtige herfstkleuren. Als ik mijn fototoestel mee had gehad, had ik de reflecties in het water niet kunnen weerstaan. Maar het was tijd voor serieus sporten, dus geen stoppen voor foto's!

We lopen bijna vijf mijl en het is gewoon warm buiten. Heerlijk! De bomen zijn nog vol blad en mooi gekleurd en de lucht is kobalt blauw. Het is ronduit jammer om weer naar binnen te gaan!

Maar het weekend was zo druk, dat ik geen tijd heb gehad om aan maaltijden te denken. Op naar Giant, dus, degene in Vienna, want ik ben dol opde self checkouts en mis ze erg bij andere zaken, zoals Safeway.

Vanavond heb ik "vrij", want Rick heeft zin om zijn omeletten te maken. In een grijs verleden was hij omelet chef bij een nogal goed restaurant hier in de buurt. Zo af en toe krijgt hij de geest weer en zijn omeletten zijn professioneel en super lekker! Hij maakt een heel erg dunne omelet en doet daar dan allerlei vulling in: ham blokjes, paprika, champignons, ui en kaas.

Al gauw komt Saskia uit school en we beginnen aan de pompoenen. We dragen ze naar het deck (en vooral eentje is super zwaar!) en ik snijd van boven een opening. Ik heb met de jaren geleerd er een driehoek of vierkantje in te snijden, zodat je meteen weet, hoe alles weer terug past. Als je gewoon rond snijdt is dat veel moeilijker.


Saskia hard bezig

Aan mij om alle "guts" uit de bakbeesten te scheppen. De geur van verse pompoen vind ik niet lekker en de pitten en het vlees voelen ook al niet prettig aan de handen. Kortom, ik moet het naarste werkje doen (lees hier een knipoog bij, want het is toch best leuk!). Brynna doet zich intussen te goed aan het vlees, ze vindt het heerlijk en het lijkt me wel goed voor haar.


Brynna neemt even pauze, maar haar snuit zat middenin dat oranje spul!

Het is gezellig zo buiten en Saskia begint aan het uitsnijden van haar pompoen. Van voorafgaande jaren hebben we nog zo'n vijf boeken met patronen over (waarvan we er maar drie hebben gebruikt per boek), dus ik vind, dat de kinderen daar dit jaar maar uit moeten kiezen. Saskia kiest natuurlijk een patroon, dat al gebruikt is, en besluit dan maar haar eigen Jack O'Lantern te "tekenen".

Terwijl ik met Petra aan de telefoon zit over onze hotels in Florida (het komt nu echt dichtbij!!!), help ik haar de ogen, neus en mond goed uitsnijden. Alleen doet ze het al heel goed, maar de gaten zijn te klein, dus ik hol ze wat verder uit.


Saskia's uiteindelijke kunstwerk

Kai en Katja komen thuis en Kai en ik vertrekken naar de dermatoloog. Daar moeten we een nutteloze anderhalf uur wachten, voor we eindelijk gezien worden! Tien minuten later staan we met dezelfde recepten, die Katja een paar weken geleden kreeg, weer op straat. Kai's acne is wel een stuk erger, dan dat van Katja, dus ik hoop, dat hij zich goed aan het regime zal houden (wat dat betreft is hij echt een jongen, het kan hem wel schelen, maar er echt werk aan besteden is dan net weer die extra stap).

Zodra ik de garage binnenrijd staat Katja klaar om de van te nemen. Ik laat het toe, want het is voor een interview voor een andere baan. Old Navy wil haar nu opeens wel en voor 75 cent per uur meer, bovendien is dit geen seizoensbaan, maar permanent. Wij hadden wat bedenken bij het zo snel ontslag nemen bij Michael's, maar dit zijn goede excuses.


Kai ook hard aan het snijden

Na het eten gaat Katja er met Angelo vandoor (uiterlijk half tien thuis) en Kai werpt zich op zijn wolf pompoen. Als ze terugkomen gaan Katja en Angelo aan die van haar, zodat we morgen een mooie varieteit zullen hebben. Happy Halloween!



Kai's uiteindelijke produkt

posted by Kasaka @ 7:59 PM   ---

|

Marine Corps Marathon

Zaterdag

We slapen heerlijk uit, vooral Katja en Kai kunnen er tegenwoordig wat van en komen niet voor half twaalf hun bed uit. Zo lang lukt het mij niet te blijven liggen. Bovendien hoor ik om negen uur Saskia, Tabatha en Julia al rommelen, dus ik ga maar kijken, wat die aan het uitstukken zijn.

Ze waren de nacht begonnen in de logeerkamer in de basement, maar door de harde wind en regen konden ze niet slapen. Dus zijn ze midden in de nacht naar boven geslopen (wij hebben ze niet gehoord) en hebben met zijn drieen in Saskia's eenpersoonsbed geslapen! De twee andere meisjes met hun hoofden aan Saskia's voeten, het zal een gezicht geweest zijn!

Na mijn wekelijkse gewichtenroutine maak ik weer eens wat wijnbedeltjes. Met Bunco merkte Mary Ellen op, dat ze niets had om de wijnglazen van elkaar te onderscheiden. Ik vertelde over mijn nieuwe hobby en beloofde een setje voor haar te maken. Als het klaar is, loop ik gelijk maar even naar haar huis om ze te brengen. Ze is gelukkig thuis en erg blij met de bedeltjes.

We drinken even gezellig thee, maar dan ga ik weer huiswaarts, want ik wil aan mijn Paint Shop Pro les werken. Dat lukt ook gelukkig een paar uur lang, het is dit keer een ingewikkeld onderwerp: tekst bij foto's.

Buiten giert de wind om het huis en alle Halloween versieringen worden omgeblazen. Als we met zijn vieren (Katja moet tot tien uur werken) even later bij That's Amore gaan eten, valt daar zelfs twee keer de stroom uit.

Kai is moe, maar Rick, Saskia en ik gaan na het eten naar de buurt Halloween Party bij Denise en Michael. Ik wil eigenlijk verkleed gaan, maar het feest zal buiten zijn en het is werkelijk ijskoud met een snijdende wind. Dus pakken we ons in als Michelin mannetjes en laten de koude costuums voor wat ze zijn.

Gelukkig brandt er een gezellig open vuur en het wordt een heel geanimeerde party. Er komen meer dan vijftig mensen, ondanks het wilde weer. Officieel duurde het feestje tot half elf, maar pas om half twaalf nemen wij, nog lang niet als laatsten afscheid.

Zondag

"Fall back" is vandaag, dus de klokken gaan ook hier een uur vroeger, tegelijk met Nederland, dus. De klokken zullen hier al op 11 maart weer vooruit gezet worden, een volle twee weken, voor de verandering naar zomertijd in de Europese Unie. Zo zullen wij volgend jaar een volle drie weken langer zomertijd hebben, dan Europa.

Het is stralend weer, prima dus om de Marine Corps Marathon te lopen, wat Frank Stam, man van Patricia, vandaag gaat doen. Voor mij dus een prima gelegenheid om Patricia en de schattige Thiemo van de foto's nu in het echt te ontmoeten.

Na mijn ontbijt en douche bel ik Patricia om een uur of negen op haar mobieltje. Zij en Thiemo zitten nog aan het ontbijt en zijn van plan rond half elf in Washington te zijn. We hebben geen van beiden enig idee hoe druk het zal zijn, dus spreken half half af aan Constitution Avenue, dichtbij het Washington Monument.

Rick brengt mij naar de Metro en rond tien voor half elf stap ik bij het Smithsonian station uit. De trein en het perron zitten propvol en ik vraag me af, hoe Patricia en ik elkaar in deze mensenmassa in 's hemelsnaam gaan vinden!

Net als ik dat denk, zie ik een bekend gezicht met een hoogblond jongetje in een rode wandelwagen op het perron. Ik kijk nog eens goed en besluit dan, dat dit toch echt Patricia en Thiemo moeten zijn! Wat is daar nu de kans van, dat je elkaar tussen de duizenden mensen zo op het perron tegen het lijf loopt!

Thiemo begint gelijk te vertellen over de trein, waar hij erg van onder de indruk is en Patricia en ik zoeken naar de lift. Het is maar goed, dat we elkaar nu al gevonden hebben, want we komen aan de "verkeerde" kant van de Mall de straat op.

Het is hondsdruk en honderden hardlopers (van de circa 35000!) komen al voorbij bij het 13 mijl punt. Er is dus geen kans voor ons om met de wandelwagen over te steken naar de andere kant van de Mall.

We bekijken het kaartje van het parcours, dat Patricia bij zich heeft, en besluiten langzaam richting Capitool te lopen. We vermaken ons met het luisteren naar de supporters en het bekijken van de hardlopers. Thiemo is erg lief en klapt zo af en toe ook mee als aanmoediging.


Patricia en Thiemo



Thiemo vermaakt zich wel



Lief langs de weg zitten

Het meest indrukwekkend vind ik de mensen, die rennen met een "In Memoriam" t-shirt aan. Er staat meestal een foto op van de gesneuvelde militair. Op het t-shirt van een vrouw staat "wife" met achterop de gegevens van haar gesneuvelde man. Slik, slik, Patricia en ik moeten telkens even een brok in onze keel wegslikken bij het zien van zoveel doorzettingsvermogen in naam van een geliefde!


"In Memory of", slik!

Er lopen ook veel mensen met gele t-shirts en de informatie voor het Injured Marines Semper Fi Fund. Verder zijn er natuurlijk veel militairen, Marine Corps, Air Force, Navy en Army, maar ook oudere mannen en vrouwen, een man, die een kinderwagen met drie kinderen voortduwt en zelfs een man in een rolstoel. Het is een kleurig geheel en er zijn honderden supporters, heel bijzonder om dit te zien!


Semper Fi!





The Honor Flag



Come and meet those running feet





Gaan met die banaan!!

Na een half uurtje komt Frank langs, hij ziet ons en Patricia geeft hem een gel. Hij ziet er nog goed fris uit en heeft nu, op de helft, een tijd van ongeveer twee uur en tien minuten.


Frank (in het groen/wit) ziet er fris als een hoentje uit met 13 mijl

Patricia en ik nemen het kaartje er maar weer bij, om te kijken, waar we hem weer kunnen zien. We lopen richting Tidal Basin, maar zijn er niet zeker van of hij al voorbij is. Net als we denken, dat hij hier al is geweest, ziet Patries Frank nog een keer. Hij ziet er nog steeds goed uit.


Een greep uit de vele supporters

Door de mensenmassa worstelen we ons naar de 14th Street Bridge. Patricia heeft voor Thiemo een speelgoedcameraatje gevonden op straat, wat heel goed van pas komt, hij maakt "foto" na "foto" en het maakt nog geluidjes ook!


Thiemo gaat een foto maken!



Een toekomstige professioneel!

We besteden de tijd met het aanmoedigen van de nu toch wel veelal vermoeid uitziende lopers. Velen hebben hun naam op hun shirt staan en ik zeg tegen Patricia, dat, als ik ooit weer een race loop, ik ook mijn naam op mijn shirt ga schrijven. Het is wel zo leuk om op die manier door iedereen persoonlijk te worden aangemoedigd.

We staan nu net voorbij het twintig mijl punt en er zijn nog maar weinig lopers, voor wie het nu geen afzien is. Een heel stel mensen lopen en sommigen strompelen met een pijnlijk gezicht. Het is me ook niet even een afstand! Ik zou het ze niet na doen, hoor, heb enorme bewondering voor zulk doorzettingsvermogen!

Na een tijdje komt Frank er ook aan. Ook hij ziet eruit alsof hij het moeilijk heeft, maar hij jogt nog wel. Patricia geeft hem een gel en dan lopen we terug naar de Metro.


Frank met 20 mijl erop zittend, go Frank!



Een paar video's:





Het is razend druk op het perron in de richting van Virginia (waar de finish is in Arlington), dus we besluiten eerst een paar stations in tegengestelde richting te gaan. Dit werkt perfect, net als we uitstappen bij Federal Center SW komt de trein naar Virginia eraan en we krijgen zo een zitplaats.

Van Patricia krijg ik een Korps Mariniers pet voor Rick, hartstikke leuk! We rijden de Metro samen naar Rosslyn, waar we afscheid nemen. Patricia en Thiemo gaan Frank opwachten bij de finish bij het Iwo Jima Memorial en ik rijd verder, terug naar Vienna. Het was ontzettend leuk om elkaar zo te ontmoeten en ik hoop, dat we, als ze nog een keer naar Washington komen, meer tijd met elkaar zullen hebben.

Rick haalt me op van de metro en is, zoals ik had verwacht, dolblij met de pet. Hij zet hem meteen op! Nadat hij mij thuis af heeft gezet, gaat hij met Kai winterkleding kopen. De arme jongen heeft maar een lange broek en een trui, de rest zijn korte broeken en shirts met korte mouwen en daar begint het toch echt te koud voor te worden.

Op het internet zie ik, dat Frank (startnummer 20103) met een tijd van 5 uur 3 minuten en 47 seconden gefinisht is. Fantastisch, hoor! Na het zien van de race van vandaag heb ik nog meer bewondering voor mensen, die een marathon volbrengen!

De mannen komen terug met zakken vol kleren voor Kai (nou ja, vergeleken bij een shopping trip met de meisjes is het niets: vier broeken en vijf shirts). Met alle drukte hebben we nog geen tijd gehad om pompoenen uit te zoeken, dus we haasten ons voor ze dichtgaan naar Cox Farms.

Het is dit jaar geen goed pompoenenseizoen geweest, door het natte en daarna heel hete weer deze zomer. We hebben dus maar weinig keuze en de pompoenen zijn flink duur. Maar we vinden drie geschikte exemplaren, die we morgenmiddag gaan uitsnijden.

Rick is al weken druk bezig onze video's van vroeger te copieren op dvd. We kijken met zijn allen naar de film uit 1992, vanaf Kai's geboorte in april. We zien weer hoe zijn hoofdje eruit zag na zijn operatie en mijn hemel, ik herken mezelf niet eens! Ik heb donker haar, een permanent en ben een heel aantal kilootjes zwaarder. De kinderen genieten ervan, vooral van Katja's twee-jarige capriolen. Gek, hoor, dat er al 14 jaar voorbij zijn gegaan sindsdien! Het is in ieder geval leuk zondagavond familie vertier!

posted by Kasaka @ 2:20 PM   ---

|

Saskia's Halloween Party

Ondanks de bewolking en de voorspelde regen besluit ik gauw een fietstochtje te gaan maken. Tien mijl wordt het deze keer, want ik heb een drukke dag voor de boeg. Het is alweer even geleden, dat ik gefietst heb en de herfstkleuren zijn nu fel langs het pad.

De lage begroeiing begint al af te sterven, waardoor de vogels weer veel beter te zien zijn. De felrode cardinaaltjes blijven leuk, vooral als ze vlak naast het pad enthousiast zingen. Boven mijn hoofd cirkelen grote roofvogels, wel tien, zou er ergens een dood hert liggen? En dan zie ik in het veld een levend hert (veel leuker gezicht, natuurlijk!). Hij heeft een prachtig gewei en trekt zich van de mensen op het pad niets aan.

Voldaan, dat ik toch wat gedaan heb, kom ik thuis. Dan is het tijd voor de voorbereidingen voor Saskia's Halloween Party vanmiddag.

Mijn eerste stop is Party City, waar het flink druk is met laatste minuut costuum shoppers. Het valt me op, dat vrijwel alle costuums voor volwassenen uitverkocht zijn!

Snel zoek ik de spullen op mijn lijstje bij elkaar: een paar schalen met geesten erop, om de snacks op te leggen, wat "spinnenwebben" om de rec. room te versieren, een duivelstaart voor bij Saskia's costuum en een grote zwarte (plastic) ketel om de punch in te doen. Dat laatste levert wat problemen op, want ze zijn bijna uitverkocht, maar uiteindelijk wordt er ergens achteraf nog een gevonden. Later thuis blijkt er een gat in de bodem te zitten, dus moet er nog een alternatief voor de punch gezocht worden: Rick snijdt de zijkant open en we zetten er een punchbowl in.

Bij Giant haal ik de benodigdheden voor de snacks en bij Whole Foods tracteer ik mezelf op sushi voor de lunch. Ze maken het nu met bruine rijst, wat het extra lekker maakt.

Met "behulp" van Snickers, die de bologna maar wat lekker vindt, maak ik de goblin tongen (mini bagels met cream cheese en een "tong" van bologna), heksenhoeden(chocolade koekjes met icing en een Hershey kiss) en versier de mini cupcakes met een griezelig chocolaatje.


Goblin tongen



Heksenhoeden



Griezelsnoepjes



Cupcakes

Beneden versier ik de rec. room en Rick, die vroeg thuis is gekomen, vult de mist machine en schroeft de blacklight gloeilampen in de plaats van de gewone verlichting. Het feest kan beginnen!

Keurig om vier uur wordt het ene meisje na het andere afgezet. Het regent pijpestelen en ik moet wel een beetje lachen om al die ouders, die nu maar niet uit hun van komen! Door het slechte weer zijn alle sporttrainingen afgelast en dus kan iedereen komen!

De costuums zijn allemaal even kleurig. Saskia draagt het duivel costuum, dat Serena, Aoife's moeder, voor haar heeft gemaakt. Aoife is het tegenovergestelde, een engeltje. Emily komt ook als engel, Laura is een boer, Mary Kate een skelet en verder zijn er een heel stel heksen en prinsessen. De prijs voor het meest originele costuum gaat naar Julia, die verkleed als de Headless Horseman komt.


Julia, aka Headless Horse(wo)man

Saskia heeft haar eigen uitnodigingen uitgeschreven en aan iedereen gegeven, waardoor ik de tel van "Mag ik die en die ook uitnodigen?" kwijt was. En zo zitten er opeens elf meisjes rond de tafel en komt nummer twaalf nog later.

In ieder geval heb ik genoeg eten gemaakt en de punch van Sprite met Rainbow Sherbet en "rokend" droog ijs (door Rick meegebracht) is een grote hit. De monden staan niet stil en er wordt beraamd, wat er na het eten gedaan zal worden.


Het brouwsel wordt bewonderd

Moest ik vorig jaar het hele feestje nog leiden, dit jaar heeft Saskia gezegd, dat ze het liever allemaal zelf regelt en wij er niet bij hoeven te zijn. De dames hebben geen zin in de knutselwerkjes, die ik had besteld (een Halloween hoofdband, een Halloween armband en een Halloween boekenlegger maken), dus die geef ik mee aan ze om thuis te doen.








Te horen aan het lawaai beneden hebben ze grote lol en op een gegeven moment creeren ze zoveel "mist" in de kamer, dat het brandalarm afgaat. Het alarmbedrijf belt en zegt me, dat ik hen had moeten verwittigen, dat we een mist machine gingen gebruiken. Wist ik veel, we gebruiken dat ding anders alleen buiten op Halloween avond!

Er wordt karaoke gespeeld met de Halloween liedjes, die Rick aan heeft staan, zoals Purple People Eater en Monster Mash.

Verder wordt er gedanst en spelen de kinderen "Murder in the dark".

Zo af en toe komt er een groepje naar boven om meer punch te drinken of een cupcake te eten. Grappig is Kaylee, een nieuw meisje in Saskia's klas. Zij heeft een aantal jaren geleden in Nederland gewoond en doet erg haar best Nederlands met mij te praten. Tabatha en Aoife zeggen, dat ze twee Nederlandse woorden kennen: "Hoi" en "Dag". Als ik tegen Tabatha zeg, dat ze de "g" erg goed uitspreekt, vertelt Kaylee, dat haar ouders dat zelfs na vier jaar Nederland nog niet konden.

Net als de dames zijn begonnen met film kijken is het alweer zes uur en wordt iedereen opgehaald. Julia en Madison blijven film kijken en later wordt Tabatha teruggebracht. Uiteindelijk blijven Tabatha en Julia logeren en de Sims 2 spelen op de computer. Hoewel heel anders dan vorig jaar kunnen we zeker terugkijken op een geslaagde Halloween Party!

posted by Kasaka @ 4:39 PM   ---

|

Burke Lake en Bunco

Na vorige week Burke Lake in de dichte mist te hebben gezien, wil ik ook graag terug als de zon schijnt, nu de kleuren nog mooi zijn. Met Kirsten heb ik vandaag afgesproken om erheen te gaan, mits het mooi weer is.

We hebben geluk, het blijkt stralend weer te zijn met een aangename temperatuur. Om een uur of tien zit ik dus in Kirstens van en rijden we de 123 af naar het park. De kleuren zijn schitterend en ik stop regelmatig om foto's te maken. Kirsten wacht telkens geduldig. Het is ook zo mooi, dat felle geel, diepe oranje en knalrode met het diepblauwe meer op de voorgrond!

Sinds kort heb ik ook een programmaatje, waarmee je panoramafoto's kunt maken, door een aantal foto's aan elkaar te "hechten". Heel mooi worden die!

Foto's:
















Na zo'n anderhalf uur genieten zijn we weer terug bij de parkeerplaats (die is altijd weer even zoeken, we hebben zelfs een pijl van stokken neergelegd, waar we het pad op kwamen, anders raak je verdwaald in het bos). Ik vind het wel weer even jammer, dat door de harde wind van de afgelopen week het herfstkleuren"seizoen" heel kort was en alweer bijna op zijn einde loopt. Er staan nog wel veel groene bomen in vol blad, maar dat zijn soorten, die niet zo mooi kleuren als de maples en tulpenbomen.

Het is zalig weer buiten, dus eenmaal thuis ga ik maar eens wat bladeren harken. Lorraine en Jeanne zijn ook buiten, dus lang duurt deze activiteit niet en voor we het weten hebben we een paar uur weggekletst op Lorraine's "porch".

Onderwerp van gesprek was vooral de verkoop van het huis tegenover ons. Dit huis stond al een half jaar op de markt en net toen de eigenaren het ervan af wilden halen, kregen ze er een bod op. Tot onze verbazing is het voor $1 miljoen verkocht! Dat is een winst van meer dan 100% op de originele aankoopprijs acht jaar geleden! Onvoorstelbaar, toch? Nu is de huizenmarkt wel wat aan het afkoelen en ze hadden op 1,2 miljoen gehoopt, maar onze vroegere buren zullen toch wel lachend aan de overdrachttafel gaan zitten, lijkt me.

Kai's team speelt vanavond thuis. Nadat we gauw gegeten hebben van de varkenshaas met ananassaus, zoete aardappelen (ben er op het moment dol op!) en komkommer en tomatensla, zitten Rick en ik dik aangekleed, met nog een deken erbij, op de tribune. Het is zelfs met dat alles nog koukleumen!!

Helaas worden de Warhawks dit keer vrijwel letterlijk het veld afgewalst door hun tegenstanders, de Saxons van Langley High School. Dat team heeft een heel aantal flinke (zowel in de lengte als de breedte) spelers en scoort de ene touchdown na de andere. Met een pijnlijk verlies voor Madison van 40-6 eindigt de wedstrijd.


Kai (55) in actie



Gisteren heb ik nog op de valreep aangeboden vanavond in te vallen voor een vriendin bij Bunco, dus Rick zet me op de terugweg af bij Mary Ellen, de hostess van vanavond. Het thema is "Halloween tricks and Fall kicks", dus ik neem een herfstachtige kaars mee, die ik eerder vanmiddag bij Michael's kocht. Het wordt weer een heel gezellig avondje met veel lachen en al veel te snel is het ook veel te laat! Na middernacht rol ik doodmoe mijn bed in!

posted by Kasaka @ 8:45 AM   ---

|

(Geen) Halloweenparade

De hele week al loop ik een dag achter. Dat komt natuurlijk, omdat Saskia en ik maandag hebben "overgeslagen" met reizen. Het is dus opeens al woensdag!

Vanuit mijn bed lijkt het of de zon niet schijnt, maar als ik de lamellen open zie ik felblauw en goud, een prachtige combinatie! De tulpenbomen naast ons huis zijn zo geel, dat ze lijken te schitteren in de vroege ochtendzon. Helaas waait het ook keihard, waardoor de al verkleurde bladeren met duizenden naar beneden dwarrelen, een geel tapijt op ons grasveld achterlatend. Een dezer dagen zal ik de hark maar weer eens tevoorschijn halen.

Voor Christine komt om te gaan lopen werk ik keihard aan de laatste taak van de Paint Shop Pro les van vorige week. Gek genoeg lijkt die het makkelijkst, maar uiteindelijk besteed ik er ettelijke uren aan. Het is de bedoeling te laten zien, dat je een bepaalde techniek meester bent, maar het valt me ten eerste moeilijk een geschikte foto te vinden en ten tweede is de techniek zeer ingewikkeld. Maar in ieder geval heb ik op tijd de les af, de volgende "lag" vandaag al in mijn inbox.


Before



After (je kunt niet zien, dat dit uren werk is, of wel?)

Christine komt rond half elf en we lopen op een flink tempo (en met een kleine omweg, zodat we zoveel mogelijk heuvels beklimmen) naar Whole Foods. De wind blaast met stoten van 60 km/u, dus we krijgen die zo af en toe ook flink tegen.

Bij Whole Foods bestellen we een zelf-samengestelde sandwich (je kunt uit zes soorten brood, meer dan tien soorten groente, tien soorten kaas en tien soorten beleg kiezen en dan nog tien soorten saus (zoals mosterd, hummus, mayonnaise e.d.)). Ook hebben we vanavond beiden een Mexicaans-achtig gerecht gepland, dus kopen we er een zak tortilla chips bij.

Net als we aan de terugweg beginnen gaat mijn mobieltje. Het is Katja, die claimt krampen te hebben en vraagt of ik haar op kan halen. Ik vertel de schoolverpleegster, dat ik nog naar huis moet lopen, maar dan meteen kom.

Katja biecht meteen als ze de auto binnen stapt op: ze had een proefwerk voor Spaans vergeten voor te bereiden en wilde geen onvoldoende halen. Als een goede ouder betaamt maak ik meteen duidelijk, dat dit een eenmalig geval moet zijn, maar verder laat ik het gaan. Ze doet dit soort dingen nooit, dus een eerste "offense" mag door de vingers worden gezien, vind ik. Wel zorg ik ervoor, dat ze weet, dat haar prioriteiten duidelijk moeten zijn en school is nummer een.

De nieuw gevonden vrijheid van het alleen kunnen rijden komt meteen: ze wil bij Safeway een boeketje bloemen voor de verjaardag van een vriendinnetje gaan kopen. Ik laat het toe, maar heb er meteen spijt van, als het veel langer duurt, dan een boeketje kopen zou moeten duren. Eindelijk krijg ik weer contact op de autotelefoon en dan blijkt, dat ze ook even lunch is gaan eten bij Baja Fresh.

Nu wist ik wel, dat ze geen lunch had gegeten, maar ik verwachtte, dat ze bij Safeway wat sushi (haar favoriete eten) zou kopen. Katja heeft natuurlijk, in alle tieneronschuld, geen idee, dat ik iedere minuut op de klok loop te kijken. Nieuwe regel: als je ergens anders heengaat, dan afgesproken, opbellen! We leren snel!

Na een uur huiswerk maken, blijkt ze terug naar school te moeten om een proefwerk te verbeteren. Weer alleen in de van en nu belt ze netjes als ze aankomt en ook als ze weer op de terugweg is. Zo voel ik me een stuk rustiger!

Saskia heeft haar klasgenootje Julia te spelen en het eerste uur vermaken ze zich prima. Dan komt Saskia vragen om Advil (Ibuprofen), omdat ze hoofdpijn heeft. Maar ik kan zien, dat het al te laat is, Saskia ziet bleek, is misselijk en wil alleen nog maar liggen.

Omdat Julia er is stel ik voor dan maar televisie te kijken. Julia is wel erg lief, ze gaat naast Saskia zitten en aait haar voorhoofd, echt begaan met haar vriendinnetje. Maar ik merk ook, dat ze zich verveelt en haar moeder zal haar pas na zessen komen ophalen, op weg van haar werk. Dus ik laat Julia op de computer spelen, terwijl Saskia zich steeds slechter voelt.

Kai is klaar met trainen, Julia wordt opgehaald (en Saskia voelt zich niet goed genoeg om met haar mee te gaan naar de Halloween parade), Rick komt thuis en we eten met smaak van de Cheddar Chicken Chowder (vind de alliteratie fantastisch!), die ik heb klaargemaakt.

Katja wordt opgehaald door Angelo voor de Halloween Parade in Vienna. Saskia's migraine, want ik denk, dat het dat is, met de misselijkheid erbij en alles, gooit wat roet in mijn eten. Ik blijf thuis bij haar, terwijl Rick en Kai ook naar de parade gaan.

Vorig jaar ben ik ook al niet geweest en ik had er vanavond wel zin in. Maar Sas voelt zich heel miserabel en al om vijf over zeven help ik haar naar haar bed. Ze wil niet eens haar nachtelijke muziek aan, hopelijk gaat het morgen beter!

En eigenlijk vind ik deze paar uur voor mijzelf ook helemaal niet zo erg. Rick zal straks volledig geergerd over alle politieke reclame tijdens de parade thuiskomen en het is maar 6 graden, niet goed voor mijn spieren. Geef mij dan maar "Dancing with the Stars", waar nog vier mannen en een vrouw over zijn.

Jerry Springer en zijn partner worden vanavond naar huis gestuurd. Nu moet ik toegeven, dat ik Jerry altijd als een opruier zag met zijn idiote show en helemaal niet dol was op hem (om het maar zachtjes te zeggen). Maar gedurende deze show bleek hij opeens een gewoon mens te zijn en nog een heel aardige ook! Gek om de mens achter de personnage te zien en je te realiseren, dat iemand echt wel toneel kan spelen om een show gaande te houden.

posted by Kasaka @ 7:53 PM   ---

|

Brrr!

De Halloween versieringen van onze buren

Een week geleden liep ik nog te puffen in Washington en nu is het alweer tijd voor de winterkleding! Het is flink koud voor de tijd van het jaar en er staat een straffe wind.

Na een weekend met weinig beweging zitten mijn spieren ronduit vast. Ik moet voortaan ook op reis toch de zelf-discipline opbrengen om tenminste een stevige lange wandeling te maken, iedere ochtend. Maar soms heb ik er zo'n hekel aan! Dan wil ik gewoon lekker rustig aan de dag beginnen en rondhangen.

Gelukkig schijnt de zon wel lekker en ik ga er met mijn gewichten op uit. Het lopen gaat goed, ik neem de route met de meeste heuvels en heb zo af en toe keihard wind tegen.

Sommige bomen lijken wel in brand te staan, zo fel zijn ze gekleurd! Dieprode maples, felgele tulpenbomen, een oranje boom, waarvan ik de naam niet ken. Toch is het hier overwegend nog groen en de meeste bomen staan nog vol in blad. Wat een verschil kan een paar honderd mijl toch maken, want ten westen en noorden, zo zagen we uit het vliegtuig, is alles al gekleurd!


Een knalgele maple bij Saskia's school

Garmin laat me zoals altijd precies zien hoe hard ik bezig ben en hoever ik loop. Een uur en 13 minuten later ben ik terug na 5,25 mijl. Tijd om gauw te douchen, voor de schoonmaaksters komen.

Met dit weer krijg ik helemaal zin om te experimenteren met de crockpot. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden kwa recepten! Ik maak een lijstje met ingredienten voor de maaltijden de komende dagen. Een met rundvlees, een met kip en een met varkensvlees (meestal probeer ik er ook een vegetarisch gerecht bij te hebben, maar deze week is een dag korter).

Bij Giant zoek ik alles bij elkaar. Het duurt soms best even om een produkt te vinden, al is iedere Giant hetzelfde ingedeeld (ideaal, want bij andere supermarkten zoek je je helemaal rot).

Terwijl ik bij de keuzes voor gedroogde vruchten (waarom is er hier toch altijd zoveel keus??) sta te twijfelen, loopt er een oudere man langs. "Pardon, Ma'am, can I reach by you, I can't last a day without these prunes!", zegt hij. Hmm, helemaal blij met het beeld, dat dat bij mij oproept ben ik niet, maar vind het wel weer kostelijk. Dit zijn de kleine leukigheden op een dag.

Voor Saskia's "ghost" cadeautjes vind ik een aantal leuke gummetjes en ander klein spul. Ze hebben hier, zelfs bij de supermarkt, werkelijk alles voor Halloween! Nu hebben twee andere families in de straat ook een papier met een geestje aan de voordeur hangen, zoals wij. Zij zijn ge"Boo"ed (en Saskia vond het prachtig)!

Net voor Laura komt heb ik nog tijd om lunch te eten. De massage is weer heel pijnlijk, geen verrassing met de koudere temperaturen en het vele zitten van gisteren. Mijn rechterkant zit weer helemaal vast, gelukkig is de conversatie wel aangenaam. Hoewel...Laura's vriendin moet gedotterd worden en daar zit ze natuurlijk wel over in.

Rick biedt aan op de terugweg van zijn werk de uitnodigingen en bordjes, servetjes e.d. voor Saskia's Halloween partijtje op vrijdag te kopen. Eigenlijk wilde ik dit feestje op zondagmiddag houden, zodat ik meer dan genoeg tijd zou hebben om voor te bereiden. Maar dan blijkt het gros van de vriendinnen niet te kunnen, dus het is een heel geregel opeens!

Dankzij Rick kan ik me nu op mijn PSP cursus concentreren. Morgen komt de nieuwe les uit en ik heb er de hele week nog niets aan gedaan. Het is een wat ingewikkelder les, dan de eerste twee weken, maar met etenstijd heb ik toch drie van de vier opdrachten klaar.


Een van de opdrachten: het desatureren van een gedeelte van een foto

Katja komt euforisch thuis van haar rijles, zwaaiend met het officiele blauwe papiertje "Virginia Certification of Driver's Education". Ze is geslaagd! En meteen vertrekt ze, met Leah, in de van naar de mall.

In ieder geval heeft ze gisteravond ijlings haar kamer keurig opgeruimd, want ik mompelde, dat ik, als ik vanochtend nog zo'n troep aan zou treffen, niet zo graag de sleutels van mijn auto zou overhandigen. Misschien wordt dit nog een (strategisch gebruikt natuurlijk) goed onderhandelingsonderwerp.

We hebben haar vandaag ook moeten verzekeren bij USAA, oef, even slikken! Ze weet hoeveel dat kost en ook, dat, als ze ook maar het geringste ongeluk veroorzaakt, die premie nog veel hoger zal worden. Maar wat een mijlpaal, voor haar, maar ook voor ons en helemaal gerust zit ik hier niet te typen, want ze moet nog terug rijden.

De rundvleesmaaltijd, een stoofpotje met draadjesvlees, gedroogde vruchten (pruimen, peren, perziken, appels en abrikozen), aardappel, wortel en mini uitjes, gaat er goed in. Het blijft leuk, die nieuwe recepten uitproberen.

posted by Kasaka @ 8:21 PM   ---

|

Cape Ann en huiswaarts

Zondag

We hebben geluk met het weer, want alweer is er een staalblauwe lucht. Na een lekker ontbijtje van bagels en verse pancakes met maple syrup vertrekken we richting Cape Ann.

Hoewel ik vrijwel ieder jaar een of meerdere weekends bij mijn zusje heb gelogeerd, hebben we, vooral door de kleine kinderen, nog niet veel van de omgeving gezien. Het is altijd beperkt gebleven tot Boston, Newburyport en Salem, waar het heksenmuseum is. Nu de kinderen wat makkelijker reizen kunnen we wat toeristischer worden. En dit is zo'n prachtig gebied, er is eindeloos veel te zien en doen.

Via Essex rijden we de Cape op. Het is inmiddels lunchtijd, dus we beginnen met zoeken naar een restaurantje. De omgeving is prachtig! Overal water, met herfstkleuren, kleine houten huisjes en de typische pittoreske vissersbootjes.




We stoppen in Rockport bij het Lobster Pool restaurant. Van buiten lijkt het een keet, maar het ligt mooi aan het water. Binnen ziet het er gezellig uit, er brandt zelfs een houtkachel, waar we lekker dichtbij gaan zitten.

Het restaurant is zelf-bediening, je doet je bestelling aan de kassa, krijgt een nummertje en haalt het op als het klaar is. Dit gebied leeft van de kreeftenvangst, dus natuurlijk bestel ik, die daar dol op is, een "lobster roll". Dit is een hot dog broodje dik gevuld met stukken kreeft in een lichte mayonnaise saus. Ik eet er mijn vingers bij op! Met Saskia deel ik ook nog een bakje zoete aardappel frietjes, zo lekker!!

David raakt aan de praat met de eigenaar van het restaurant, die hem vertelt, dat hier 's zomers zo'n 1500 mensen per dag komen eten!! Ook krijgt hij wat tips over wat leuk is in de omgeving, want ook David en Ayesha zijn niet erg bekend op Cape Ann.

Na het eten rijden we door naar het centrum van Rockport. Hier zoeken we eerst naar het Paper House, een huis, dat helemaal is gemaakt van oude kranten en is ingericht met meubels gemaakt van oude kranten. Hierover had ik in "Weird New England", het boek, dat ik van mijn zusje voor mijn verjaardag kreeg, gelezen en het leek ons wel leuk voor de kinderen.

Na enig gezoek en te ver gereden te zijn, vinden we het eindelijk, ergens afgelegen in een woonbuurt. Van buiten ziet het er als een gewoon huisje uit. Het dak en de schoorsteen zijn in ieder geval niet van kranten gemaakt. Van dichtbij zie ik, dat de muren dat wel zijn. Het geheel ziet er uitgestorven uit en al zegt het papier op de voordeur, dat het huis dagelijks van 9 tot 6 open is, zien we geen levende ziel. Onverrichterzake vertrekken we dus maar weer.

Rockport is een heel pittoresk oud plaatsje met een haventje en allerlei (kunst)winkeltjes. We parkeren de auto, kopen wat chocolade fudge in een heel zoet ruikende Candy Store
en lopen dan het winkelstraatje door.




Het ziet er weer zo heel anders uit, dan in de oude plaatsjes in ons gebied. Je kunt je hier de whalers gewoon voorstellen. Hun oude kunst, Scrimshaw, wordt nog steeds bedreven en je kunt er van alles van kopen. Vooral hierin ben ik geinteresseerd, want ik heb jaren geleden zelf iets van scrimshaw gemaakt. Het is een enorm priegelwerk en erg mooi.


Halloween is ook overal



Ayesha, Saskia en David in Rockport

Na een uurtje te hebben rondgelopen zijn we weer bij de auto terug. De volgende stop is Gloucester en dan vooral het Eastern Point Light, de vuurtoren daar.

In Gloucester werd de film "The Perfect Storm" gefilmd. Het is duidelijk, dat dit een serieus vissersplaatsje is. Het ligt helemaal aan het water, heeft een heel stel haventjes en overal staan stapels met kreeftenkooien. Volgens David gaan vissers van hieruit voor maandenlang de zee op.


Kreeftenkooien in Gloucester



Het Eastern Point Light is een mooie wit met rode vuurtoren. We kunnen er helaas niet in, maar we kunnen wel naar de pier klouteren, wat de kinderen natuurlijk prachtig vinden. Daar zien we enorme meeuwen van heel dichtbij en de skyline van Boston in de verte. De luchten zijn prachtig, het is aan het bewolken en de zon staat laag, wat allerlei zonnestralen tot gevolg heeft.


Boston aan de horizon



Eastern Point Light
We genieten even van dit buiten zijn, maar de tijd begint wat te dringen. David moet vanavond zijn zoon, Devon (16), nog van het vliegveld halen. Hij is dit weekend bij zijn moeder in Florida geweest (en jullie dachten, dat wij ver reisden voor een weekend!). We rijden dus terug naar Ipswich, waar we bij dezelfde gezellige pub als vrijdag gaan eten.

De serveerster herkent ons nog en herinnert zich zelfs, dat Ayesha en ik een pinot grigio en een ijswater wilden. Kennelijk bestellen niet veel mensen dat hier in deze pub, het bier vloeit er rijkelijker.

Dit keer bestel ik de baked haddock (geen idee welke vis dat in het Nederlands is) en Saskia een pizza met zwarte olijven, waar een weeshuis van kan eten (en de andere kinderen doen dat dan ook).

Thuis gaat David gauw op pad en wij kijken de zondagavond programmering op ABC (Desperate Housewives en Brothers and Sisters, een nieuwe serie, die ik tot nu toe leuk vind). We gaan op tijd naar bed, want morgen moeten we alweer naar huis, wat vliegt de tijd toch!

Maandag

Na dit alles gisteren op (electronisch) papier gezet te hebben, ontbrak de tijd om de foto's er ook bij te zetten en die maken het verhaal toch compleet. Inmiddels zijn we weer op Virginiaanse grond.

Dit is voor het eerst, dat we tot maandag blijven logeren, want tot vorig jaar werkte mijn zusje op maandag en zou het moeilijk zijn geweest ons naar het vliegveld te brengen. Ik heb Saskia nog een dagje (halve dag) uit school gehaald en zo hebben we echt een ontspannen weekend met zijn allen.

De dag daagt sombertjes, het heeft vannacht geregend en alles ziet er maar druilerig uit. Wat hebben we geboft met het weer, dit weekend!

Eigenlijk ben ik helemaal vergeten, hoe moeilijk het is om met kleintjes op tijd de deur uit te komen. Stefan moet om negen uur op zijn pre-school zijn en Ayesha worstelt met ontbijten en aankleden. Gelukkig hoeft ze vandaag Natalya niet klaar te hebben, want daar passen Saskia en ik op.

We nemen afscheid van Stefan, altijd even moeilijk, omdat we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. We weten in ieder geval, dat hij zijn nicht Saskia adoreert. Dat is wel het leuke van zulke bezoekjes. We zien elkaar weinig, maar als dat dan gebeurt is het meteen kwalitatief top.

De ochtend wordt verder gevuld met inpakken en dan rijden we nog even rond. Natalya en Saskia kunnen nog rond een herfstachtig vijvertje in Newburyport rennen en via landelijke weggetjes laat Ayesha mij het boerengedeelte van de omgeving zien. Onderweg belt David, dat puppy Layla vandaag thuis mag komen, weliswaar met heel wat medicijnen, maar het gaat toch de goede kant op.

Dan wordt het tijd om richting vliegveld te gaan. Onze vlucht gaat om kwart over twee en Ayesha moet Stefan om een uur weer van zijn school ophalen. Na nog even bij McDonald's lunch voor Saskia en Natalya te hebben gekocht, zien we de wolkenkrabbers van Boston voor ons. Voor mij blijft het aanzicht van steden met wolkenkrabbers bijzonder, want die hebben wij in ons gebied niet.

Bij het vliegveld nemen we gauw afscheid, zodat de emoties niet te hoog oplopen. Weer betaal ik $2 per koffer (plus tip, want dat geld gaat naar United, ik heb alleen $10, dus de man knipmest zich te pletter voor mij) aan de Skycap.

Iemand vroeg, wat dat precies is: Hier kun je je bagage, zodra je uit de auto stapt, afgeven. Je krijgt dan een boarding pass en je hoeft binnen niet meer in de rij te staan. Voor $2 per stuk bagage vind ik het ideaal! Geen gesleep en geen gewacht en bovendien krijgt je koffer een "Priority" sticker, waardoor hij iedere keer weer als een van de eerste de band afrolt bij het ophalen.

We hebben nog meer dan twee uur voor onze vlucht vertrekt en we zijn zo door de veiligheidscontrole. Er wordt wel gevraagd, of we vloeistoffen in onze tassen hebben, maar we hoeven alleen maar ontkennend te knikken en we mogen door. Schoenen uit, jassen uit, laptop apart in bakje, we zijn het allemaal gewend intussen.

Nu klagen wij nogal over wat Dulles Airport te bieden heeft aan eten, als je eenmaal door de veiligheidscheck bent, maar in Boston is er echt helemaal niets! Een Burger King (bah, vet!), wat kleffe broodjes en gelukkig een Starbucks, die Caesar salads met kip verkoopt. Daar doe ik mijn lunch dan maar mee.

Bij het tijdschriften standje koop ik voor Saskia alle tienertijdschriften, die ze hebben, want ik voorzie anders verveling de komende twee uur. Saskia leest nu lief en iemand heeft haar zwarte kat mee, dus een deel van de tijd gaat op aan het knuffelen daarvan.

Zelf koop ik voor $7,95 een dag internetten en lees de blogs van anderen en schrijf mijn eigen verhaaltje. Zo zijn de twee uur zo voorbij.

In het vliegtuig treffen we een jonge, grappige (sorry, maar de meesten bij UAL zijn ouder en hebben een citroen ingeslikt) flight attendant (als iemand om twee glazen water vraagt, grapt hij, dat er een maximum van een drankje is). We kunnen meeluisteren met de verkeersregelaars, wat ik altijd erg leuk vind en voor we het weten glijden we over de gele, oranje en rode wouden van Maryland en Virginia.


Boston vanuit de lucht



Virginia herfstkleuren





Naast de landingsbaan

We hebben goed uitzicht op de Potomac rivier en even later zien we heel in de verte de stad Washington, vooral het Capitool en het Washington Monument zijn goed te onderscheiden. De herfstkleuren zijn hier nu op hun hoogtepunt, dus ik hoop, dat er een aantal mooie dagen aankomt om er van te genieten!

Op het vliegveld staan Katja en Rick ons op te wachten. Katja rijdt ons bekwaam, in Ricks auto, terug naar huis. Morgen heeft ze haar laatste rijles en het is al vrijwel zeker, dat ze zal slagen voor haar rijbewijs. Ze lijkt er in ieder geval absoluut niet zenuwachtig om.

Net als ik in reactie op Hilde's blog heb geschreven, dat we al een tijdje niet meer ge"boo"ed zijn, vertelt Rick, dat de Halloween Ghost voor Saskia langs is geweest. Voor morgenavond moeten we dus wat leukigheidjes bij elkaar halen en die op de stoep van twee andere kinderen leggen. Saskia kan niet wachten!

Kai komt doodmoe thuis van zijn football training. Hij is een stuk beter, maar nu doet zijn oor pijn. Hij heeft wel een naar virus opgelopen!

We hebben van het weekend genoten (ik vond het ook heerlijk om mijn jongste weer even helemaal voor mezelf te hebben), maar zijn ook weer erg blij om thuis te zijn. De drukke tijd breekt aan, iedere week is er wel iets, tot Kerstmis! Ik geniet altijd met volle teugen van deze maanden.

posted by Kasaka @ 9:47 AM   ---

|

New England

Na een heerlijke nachtrust worden Saskia en ik tegelijk wakker. We slapen op zolder in een nieuw gebouwde kamer met ons eigen terras. Een blik naar buiten toont een felblauwe lucht met prachtig gekleurde bomen.

Beneden is de stemming wat in mineur, want het nieuwe pupje, Layla, van tien weken is vannacht ziek geweest. Ze is al klein voor haar leeftijd en heeft de parasiet Giardia. Ze eet niet en ligt alleen maar te slapen.


Hopelijk komt Layla er gauw weer bovenop



Natalya



Saskia en Stefan

David, mijn zwager, brengt haar naar de dierenarts. Ze heeft een halve pond verloren en de dierenarts houdt haar voor observatie. David en Ayesha zijn erg bezorgd, want in die korte tijd, dat Layla bij ze woont, zijn ze al erg aan haar gehecht.

Om de gedachten wat te verzetten gaan we met de kinderen wandelen naar het centrum van Newburyport. De leuk gekleurde oude houten huisjes (nog een aantal daterend uit de 17e eeuw) en de prachtig vlammende maples maken het een kleurige wandeling.




Bij de Tannery, een klein winkelcentrum, halen we eerst een lekker broodje bij Annarosa's. De kinderen vinden het prachtig, je kunt het brood gemaakt zien worden. Ook hebben ze echte Franse brioches en hun stokbrood smaakt heerlijk.

Daarna gaan we even naar de "Eureka" speelgoedzaak, die allerlei bijzonder speelgoed heeft. Niet het "gewone" Toys R Us spul. De kinderen vermaken zich er prima en vinden allemaal een kleinigheid om mee te nemen.

In de winkel hoorden we al over een uitslaande "twee alarm" brand in het stadje en op de terugweg zien we daar de overblijfselen van. Een van de oude houten huizen is uitgebrand en de brandweer is er nog bezig. Natuurlijk is dat eindeloos interessant voor Stefan van vier.


Thuis eten we gauw lunch en stappen dan in de Suburban op weg naar Russell Orchards in Ipswich. Hier is het helemaal herfstachtig met pompoenen en alweer de prachtig vlammend gekleurde maples.

We eten een verse, warme cider donut en drinken hete appelcider. Het is koud buiten! Ik heb niet de juiste kleding mee, want ik had niet op de koude Noordenwind, die hier blaast gerekend. Gelukkig is David galant en leent mij zijn jack, want het blaast door merg en been! Dat zijn wij in het warme zuiden niet meer gewend!




De kinderen schommelen wat in de speeltuin en we zien een gigantisch varken, dat terecht (met zijn duizend pond) "Big Boy" wordt genoemd. De kinderen voeren eenden, ganzen en het "geriatrische" schaap.

Als laatste doen we mee aan de wijnproeverij. De wijnen hier zijn niet van druiven gemaakt, maar van allerlei ander fruit. Ik proef peren-, rhabarber-, bosbessen- en zwarte bessenwijn. Van die laatste neem ik een fles mee voor Rick. Het smaakt wel wat als port, wat hij erg lekker vindt.


Via allerlei oude plaatsjes en mooie bossen en meertjes rijden we terug naar Newburyport. Hier gaan we eten bij David's Tavern. Ze hebben een speciale kinderkamer bij dit restaurant, waar de kinderen kunnen eten en spelen. Zelfs Saskia vindt dit ontzettend leuk. Ze maakt zelfs een vriendinnetje, met wie ze email adressen uitwisselt.

Wij volwassenen genieten van de rust aan een gezellig tafeltje. Mijn gerecht van wasabi scallops smaakt heerlijk. De kinderen vermaken zich de hele twee uur, dat wij zitten te tafelen en laten zich niet aan ons zien. Wat een fantastisch idee voor ouders met kleintjes, om op deze manier een "date" te hebben, zonder voor dure oppas te hoeven betalen! Dat zouden meer restaurants moeten doen!

posted by Kasaka @ 1:16 PM   ---

|

Naar Newburyport

Na een slechte nacht, want als ik weet, dat ik op een bepaalde tijd op moet staan, word ik constant wakker en kijk ieder uur op de klok. Om kwart over zes rollen we allemaal uit bed (met uitzondering van Kai). Katja is eigenlijk laat en wij zijn eigenlijk wat vroeg.

Om half acht rijden we weg richting Dulles Airport. We nemen afscheid van Rick en geven onze baggage buiten aan de Skycap ($2 per koffer, maar zoveel sneller, dan binnen in de rij staan!).

De rij voor de veiligheidscontrole lijkt enorm, maar het gaat toch vrij snel. Voor we weggingen heb ik alle vloeistoffen uit mijn backpack gehaald, maar daar wordt eigenlijk helemaal niet naar gekeken. De schoenen moeten uit, de laptop uit de tas, en de screenster vraagt me, wat er in de "Happy Birthday" tas zit, want ze zag een hoofd. Dat is de babypop, die we voor mijn nichtje Natalya's verjaardag meehebben.

Saskia is vergeten vertier voor in het vliegtuig mee te nemen, dus we kopen een Sudoku boek en een schrijfblokje bij Borders. Bij Subway kiest Saskia ontbijt en kopen we flessen water, die, als we ze niet openen, nu mee aan boord mogen.

Net als het boarden is begonnen komen we bij de gate aan. We kunnen meteen aan boord en vijf minuten eerder, dan het schema, vertrekken we. De vlucht gaat heel snel en voor we het weten hangen we boven Boston. En daar blijven we voorlopig hangen, want we mogen nog niet landen. Maar, na een half uur in de "Holding pattern" gehangen te hebben, mogen we eindelijk naar beneden en zien we de leuke Cape Cod huisjes en kleurige vissersbootjes en met een bonk raken we de aarde weer.

Ayesha staat al te wachten met een slapende Natalya achterin. We rijden naar Newburyport. Het regent, maar de herfstkleuren zijn hier op hun hoogtepunt, overal vlammend oranje en rode maples, prachtig!

Newburyport is een heel leuk oud plaatsje met een centrum met allerlei kleine winkeltjes. We bestellen panini's in een van de gezellige cafe's en halen dan mijn vier-jarige neefje Stefan op van zijn schooltje.

We brengen onze baggage naar huis en delen de meegebrachte cadeautjes uit. De kinderen zijn er dolblij mee.

Het blijft erg herfstachtig weer, regen en wind, en ik heb echt het gevoel in het noorden te zijn. Op weg naar de karateles van Stefan rijden we door de Dunkin Donuts drive thru en bestellen er hete thee, het is het weer ervoor!

De karateles van de vier- en vijf-jarigen is leuk om te zien en Stefan is maar wat trots om zijn tante en nicht als toeschouwsters te hebben. Na de les rijden we naar Boxford om het nieuwe huis van Ayesha's goede vriendin te zien.

De kinderen (Suz heeft een drie jarig zoontje) spelen hard, maar het is saai voor Saskia. Ze helpt goed, maar is blij, als het tijd is om te gaan eten. Met al die kleintjes vergeten we bijna, dat zij ook nog een kind is, maar morgen gaan we dingen doen, die zij ook leuk vindt.

We eten met zijn allen in Ipswich (als we door de straten lopen merkt Saskia op, dat dit haar aan Engeland doet denken, grappig, in New England). Bij de Choate Bridge pub krijgen Saskia en ik een gigantische pizza voor onze neus. Maar het smaakt allemaal heerlijk!

Thuis zijn de kleintjes doodmoe en vrijwel meteen in bed. Met Saskia kijken we Return to Halloweentown op het Disney Channel.

posted by Kasaka @ 8:34 PM   ---

|

Herfstkleuren

Zo prachtig als het weer gisteren was, zo mistig en bewolkt is het vandaag. Maar het is warm! Bij het opstaan is het al achttien graden!

Christine en ik hebben afgesproken zo vroeg mogelijk bij Burke Lake Park rond het meer te gaan lopen. Ik stap direct na mijn laatste hap All Bran met Yogurt Bites in de van.

Nadat ik Christine heb opgehaald rijden we via de Fairfax County Parkway naar het park. Het lijkt wel of in 24 uur de herfstkleuren opeens zijn verschenen. Ik krijg er zo'n Disney's "Fantasia" gevoel bij van feetjes, die over bladeren dansen en ze een andere kleur geven.

De "Park"way is terecht zo genaamd, want langs de weg staan vlammend gele en rode bomen en struiken. Door de mist ziet het er allemaal nog mooier uit (hoewel ik het ook met zon wil gaan rijden).

Na een half uurtje parkeren we de auto en lopen naar het pad rond het meer. Het is heel mistig, maar de herfstkleuren zijn spectaculair! En eigenlijk geeft de mist het nog een extra dimensie. Christine toont bewonderenswaardig geduld, terwijl ik natuurlijk weer vele foto's neem. Toch houden we ook de pas er goed in en lopen de 5 mijl in minder dan anderhalf uur.










Onderweg stappen we zelfs nog bijna op een crayfish, die uit het meer gekropen moet zijn. Hij doet zijn klauwen "dreigend" omhoog. Wel zielig, dat hij waarschijnlijk de weg naar het meer niet terug zal vinden. Ik ben trouwens dol op gekookte crayfish, die hebben net meer smaak, dan garnalen (het zijn eigenlijk mini-kreeftjes).


Bij Christine thuis drink ik nog even een overheerlijke latte en bel dan Kai om te vragen, of hij iets lekkers wil voor de lunch. Zijn keel staat nog steeds in brand, maar hij is wel te vinden voor een sandwich van Whole Foods. Ik trakteer mezelf dan ook maar meteen en haal meteen bij CVS inpakspullen voor de cadeautjes, die ik morgen mee wil nemen.

Kai en ik smullen samen van onze sandwich, toch wel erg gezellig om samen met iemand anders te lunchen! Hij vindt dat duidelijk ook, want hij komt wat los. Verder werkt hij de hele dag aan achterstallig schoolwerk en slaapt tussendoor. Helaas heeft hij zijn football wedstrijd vanavond gemist, maar de coach (met wie ik via email contact houd) heeft alle begrip en wil vooral zeker zijn, dat hij zijn schoolwerk inhaalt.

Vanmiddag heb ik van alles te doen, dus ik bedenk me, waar ik het beste kan beginnen. Met het avondeten, dus, want dat moet tenminste vijf uur stoven. Het wordt een heerlijk gerecht van varkenshaas, wortel, ui, appel, selderij, karwei zaad en appelsap.

Sylvia komt langs om de "tandem" fiets, die ik vroeger met Saskia gebruikte, te lenen. Deze fiets bevestig je achter je eigen fiets, zodat het kleine kind mee kan fietsen (hij of zij hoeft niet te trappen, maar het helpt wel). Aangezien Sylvia Teddie vaak naar school fietst zal dit goed van pas komen.

Dan maak ik wat leuke wijnbedeltjes om morgen aan mijn zus en zwager te geven, het zijn vrolijke tropische bedeltjes, dit keer. Ik heb een "eureka" moment, want mijn kaartje past in een afgeknipt Ziploc zakje, perfect!

Terwijl ik boven alles in aan het pakken ben voor morgen en de was aan het opvouwen ben, gaat de bel. Daar is onze kleurrijke GE monteur weer. Hij introduceert zich ook met "Hi, here I am again". Ik moet wel om hem lachen!

Hij komt de nieuwe ovendeur installeren en volgens hem hoef ik nooit meer een monteur hiervoor te roepen, als ik het eenmaal heb zien gebeuren. Nou, daar ben ik niet zo zeker van! Na veel gevloek krijgt hij alle schroefjes los en de hele deur ligt uit elkaar.

Dan zet hij de glasplaat erin en voorzichtig merk ik op, dat het er wel erg mat uitziet in vergelijking met de glanzende glasplaat op de andere oven. Als ik nog bloemrijke uitdrukkingen in het Engels in mijn vocabulaire nodig had, had ik er vanmiddag een heel stel bijgeleerd. Van alles passeert de revue aan vier letter woorden en andere uitdrukkingen, waar mijn buurvrouwen geshockeerd op zouden hebben gereageerd.

Maar hij bedankt mij, dat ik hem er vroegtijdig op attent maakte. Een paar minuten later merkt hij, dat hij de glasplaat ook nog eens ondersteboven heeft ingeschroefd. Alles moet weer los, met de nodige expletieven erbij, natuurlijk.

Met een sympathieke glimlach zeg ik hem, dat zijn dag wel erg moet zijn geweest. Hij lacht terug met zijn drie en een halve tand en zegt "Right you are, Ma'am, pardon my French! And you're cool!". Moet ik nu gevleid zijn? Ik ben het maar wel, het is toch een goeierd.

En hij heeft het goed met ons voor, want de glasplaat van de onderste oven heeft ook al een barst. Hier heeft hij een goede tip voor: de nieuwe glasplaat is voor vijf jaar gegarandeerd en hij heeft er niet bij geschreven, welke oven de nieuwe plaat nodig had. Over een half jaar tot een jaar, zo stelt hij voor, kunnen wij GE weer bellen en zeggen, dat hun nieuwe plaat een barst vertoont. Zij zullen dan enkel de werkkosten verrekenen, niet de kosten van de plaat. Want, zo vertrouwt hij me toe: "They get you where they can anyway, Ma'am, and we're severely understaffed". Ah, vandaar de frustraties, er wordt bezuinigd op de monteurs. Ik peins er nog even over of ik GE's slogan "We bring good things to life" wel zo passend vind.

Na dit gezellige onderonsje is het alweer tijd om Saskia naar piano te brengen. Kai en Katja hebben eindeloos veel schoolwerk, dus het is een heel rustige avond. Morgenochtend vroeg brengt Rick Saskia en mij naar Dulles en tot maandagavond zullen we in Massachusetts zijn. Ik zal proberen te schrijven, maar weet niet of het gaat lukken.

Als laatste heb ik eindelijk onze foto's van de Michigan, Wisconsin en Minnesota reis online, die zijn hier te bewonderen.

posted by Kasaka @ 6:42 PM   ---

|

Nazomeren in Washington

Wie had dat gedacht? Het is 18 oktober en ik ben verbrand, Saskia loopt hier in korte broek rond en de deur staat om half acht nog wijd open, want het is nog 20 graden buiten (het werd vandaag maar liefst 28 graden en ik liep in een zwarte lange broek en drie kwart mouwen t-shirt door de stad, pfff!!).

Gisteren werd het niet warmer dan 15 graden en vanochtend begint het ook mistig en bewolkt. De temperatuur is echter aangenaam en ik ga zonder jas lopen. Ik besluit weer een powerwalk (zo'n 4,5 (7,25 km) mijl per uur snelheid volgens Garmin, langzamer heuvel op, natuurlijk) en hardlopen (de heuvel af, tussen de 7 en 8 mijl (11,25-13,80 km) per uur) te gaan doen. Het gaat heel lekker en na een uur heb ik er 4,75 mijl (7,64km) opzitten. Meer tijd heb ik niet, want ik heb in Washington afgesproken voor de lunch.

Thuis gooi ik gauw de ingredienten voor ons avondeten in de crockpot. We eten soep van rookworst, boontjes en aardappel, erg lekker. Ook check ik hoe Kai zich voelt, die net op is. Hij heeft nog steeds erge keelpijn, als het zo blijft zullen we toch naar de dokter moeten. Ik dacht eerst aan een virusje, maar als de keelpijn erger wordt is het misschien toch bacterieel.

Om kwart voor elf parkeer ik de van in de oprit van Claudia en loop gauw naar de Metro. Om twaalf uur heb ik namelijk met Anneke en Carin, de nichten van Petra in North Carolina, afgesproken bij het American Indian Museum.

Als ik de roltrap afkom, het perron op, staat er tot mijn verbazing nog geen trein klaar, wat meestal wel het geval is. En tien minuten later nog niet, terwijl het perron volloopt. Iedereen staat rustig te lezen of te telefoneren, hoewel het duidelijk is, dat er iets aan de hand is.

Pas na twintig minuten wordt er iets onverstaanbaars omgeroepen. Iedereen kijkt naar elkaar, heb jij het verstaan? Hoofden worden geschud en men leest rustig verder, eens zal de trein toch komen, denkt men kennelijk.

Maar ja, ik ben Nederlands en dat geduld heb ik niet, want het is inmiddels tien voor half twaalf en de rit naar het Capitool neemt meestal toch zo'n drie kwartier in beslag. Ik bel nog gauw Kai voor het geval Carin en Anneke bellen waar ik blijf en ga dan de roltrap op om te vragen, wat er aan de hand is.

De stationsmanager weet het ook niet, kan ook de luidspreker meneer niet verstaan (tijd om in een nieuwe installatie te investeren, dus!), maar ziet wel net een trein het station binnenrijden. Ik ren weer naar beneden en heb nog net een zitplaats. Gelukkig vertrekt de trein vrijwel meteen, er blijkt maar een spoor in gebruik te zijn, roept de bestuurder verontschuldigend om.

Tergend langzaam rijden we naar Dunn Loring en ik zie me om twee uur nog niet in Washington zijn! Maar dan gaan we er opeens als een speer vandoor en maar een paar minuten na twaalven stap ik bij Federal Center SW uit. In de trein heb ik heel productief mijn hele nieuwe Paint Shop Pro les doorgelezen op mijn mobieltje.

De paar blokken naar het American Indian Museum loop ik snel en Anneke herkent me al en loopt op me af. Ik bedacht me, dat ik haar enkel van een minuskuul MSN fotootje "ken", maar ik hoefde dus niet bang te zijn niet herkend te worden.

We maken kennis en aangezien de dames er ook al een flinke wandeling bij Arlington National Cemetery op hebben zitten (de Tourmobile reed vandaag niet en het is een fikse heuvel om te lopen) hebben we allemaal zin in een lekkere lunch.

Na de verplichte tassencontrole, die vandaag wel heel grondig is, lopen we Mitsitam binnen. Ik laat Anneke en Carin de verschillende "gebieden" zien, waar ze Indiaans voedsel uit die streek verkopen.

Meestal kies ik de zalm uit het Noordwesten, maar dit keer vind ik de reerug (venison) met champignon vulling en persimmon saus uit de Northern Woodlands erg lekker klinken. We kiezen hier alle drie voor, met een salade van butternut squash en een grote soort mais (voor Carin en mij, Anneke kiest de wilde rijst salade).

Dan begint de jacht op een flesje wijn, die ze gewoonlijk zowel wit als rood hebben staan. Maar dit keer blijkt de witte wijn op te zijn en de rode wijn volgens de manager ook.

Maar dan zie we precies drie flesjes rode wijn bij de kassa staan! De laatste drie in het hele cafetaria! Die schreeuwen natuurlijk onze naam! Hi hi!

Tot mijn grote verbazing staan Anneke en Carin erop mij te tracteren! Zo lief! Dat had ik echt niet verwacht!

Het wordt een heel gezellige lunch en we bespreken, wat we vanmiddag zullen gaan doen. Het is inmiddels werkelijk stralend weer geworden, dus de monumenten zijn een prima keus.

Als eerste stel ik een foto van het Capitool voor. Het mooiste plekje daarvoor is bij de Capitol Reflecting Pool, zodat je de reflectie van het gebouw in de vijver ziet op de voorgrond.


Anneke kan niet lang of snel (hoewel ze uiteindelijk bewonderwaardigend ver liep!) lopen, dus rustig lopen we richting het Witte Huis. Ik vertel ze welke gebouwen ze aan weerszijden van de Mall zien en natuurlijk is het weer heel bijzonder voor hen om te horen, dat al die musea gratis toegankelijk zijn.


Anneke en Carin voor de National Gallery of Art

Bij een van de musea zien we een havik achter een eekhoorntje aangaan. Hij slaagt er niet in het diertje te vangen, maar alleen al het zien van een havik zo midden in de stad vind ik machtig!

Het is inmiddels ronduit warm geworden en ik betreur mijn keuze van zwarte kleding, ik voel de zon op mijn benen branden! Carin en Anneke zijn slim geweest en hebben mouwloze topjes aan.

Het is druk in de stad met bussen vol studenten en toeristen. Ik had er geen idee van, dat oktober zo'n toeristische maand was! We maken foto's voor het Witte Huis en lopen dan naar het World War II Memorial. Onderweg koopt Anneke nog een cadeautje voor haar zoon en man bij een van de standjes (ik schrijf maar niet wat het is, want ik weet niet of zij hier meelezen).


De president is, geloof ik, niet thuis



De "Old Executive Building", waar de vice president werkt

Helaas zijn de mooie fonteinen bij het Double You, Double You, Two (zoals wij het noemen) uit, maar het blijft een indrukwekkend monument. Carin merkt terecht op, dat elk van deze oorlogsmonumenten zoveel lijden vertegenwoordigen.

Langs de grote Reflecting Pool lopen we richting Lincoln Memorial. Er staat vandaag wat wind, dus de weerspiegelingen zijn niet perfect. Daarentegen is het zulk mooi weer en genieten we van de spelende eekhoorntjes en de hele kudde Canadese ganzen, die zich een thuis hebben gemaakt in deze vijver.


Carin en ik lopen de trappen naar boven het Memorial in, terwijl Anneke blijft wachten en van het uitzicht geniet. Het aanzicht van dit enorme beeld van deze president, die het leven voor velen in dit land zo veranderde, vind ik altijd weer indrukwekkend. Al blijf ik erbij, dat het tijd is voor een schoonmaakbeurt.


Lincoln Memorial



Carin is erg geinteresseerd in het Vietnam Veterans Memorial, dus is deze sobere muur met duizenden namen erin gebeiteld onze volgende stop. Er liggen allemaal rode anjers langs de kant en onder een van de namen ligt een oude babyfoto. Van een van de gesneuvelden? Het geeft me weer even kippenvel, wat een leed gaat er schuil achter al die namen! Bah, oorlog!


Terwijl we hier rondlopen, zie ik opeens een bald eagle boven ons hoofd rondcirkelen. Anneke en Carin denken waarschijnlijk, dat ik gek ben, want ik wijs het in het Nederlands en Engels aan. Maar in alle jaren, dat ik hier woon, heb ik nog nooit een bald eagle in de stad gezien! Het is op de een of andere manier passend, het nationale symbool in de hoofdstad van het land. Ik ben er helemaal opgewonden van!


Ver boven ons, maar je kunt de witte kop goed zien

Anneke begint nu toch wel moe te worden en het is ook al bij vieren. We besluiten het Korean War Veterans Memorial als laatste aan te doen. Ook dit blijft indrukwekkend, met de angstige blikken op de gezichten, die beeldhouwer Frank Gaylord zo treffend heeft neergezet.




Dan lopen we naar de weg, waar we afscheid nemen. Anneke en Carin gaan op zoek naar een Tourmobile halte en ik moet terug richting Metro. Ik krijg nog een heel leuk fotografie tijdschrift ook, alsof de lunch niet genoeg was! Het was een heel gezellige middag, jammer, dat het zo kort was, maar we houden vast contact!


Herfstkleuren in de maples in DC



Terwijl ik terug loop, bel ik Rick op zijn mobieltje. Hij blijkt ook in DC te zijn en wel vlakbij het Capitool. Hij biedt me een ritje naar huis aan en pikt me bij het Washington Monument op. Heel handig, want mijn voeten doen intussen ook pijn, ik kan me niet voorstellen, hoe moe Carin en Anneke vanavond zullen zijn!

Onderweg doen we nog wat boodschappen en thuis staat het eten al te pruttelen. We bakken gauw wat biscuits en de bonensoep smaakt voortreffelijk.

Kai klaagt nog steeds over erge keelpijn, dus neemt Rick hem mee naar de dokter. De kliniek hier is open tot 21 uur, wat erg fijn is voor dit soort dingen. Ze ontdekken echter geen bacteria, dus het is een hardnekkig virus. Arme Kai, hij wil zo graag beter zijn en door met football. Ook mist hij natuurlijk hartstikke veel school. Gelukkig heeft hij een liefhebbende zus, die langs al zijn leraren is gegaan om zijn achterstallige werk op te halen! Als hij morgen dus nog thuis moet blijven kan hij daar alvast aan beginnen.

posted by Kasaka @ 7:08 PM   ---

|

"I feel vindicated" (Ze bestaan: redelijke dierenartsen)

Soms merk ik, dat ik me op veel vlakken toch veel makkelijker uitdruk in het Engels, dan in het Nederlands. Mijn vocabulaire is "bloemiger" in die taal. Ik weet van mezelf, dat ik in het Nederlands telkens dezelfde uitdrukkingen gebruik. In het Engels doe ik dat niet. En ik loop nu al een uur te bedenken, hoe ik het beste "I feel vindicated" in het Nederlands kan vertalen.

Het lukt me niet er een gepaste vertaling voor te bedenken, het beste, waar ik op kom is "ik voel me gezuiverd van alle blaam" en dat klinkt zo oubollig. In ieder geval riep ik "I feel vindicated" tegen Rick, nadat ik met een andere dierenarts over Brynna had gepraat.

Maar goed, laat ik bij het begin beginnen. Nadat we haar met moeite (ze drinkt ontzettend veel water) vanaf middernacht nuchter hebben gehouden, brengt Rick Brynna vanochtend vroeg naar Town and Country Animal Hospital om haar gebit te laten schoonmaken.

Dit is in haar twaalfeneenhalf-jarig leven nog nooit gebeurd, maar de dierenarts vorige week gaf me zo'n schuldgevoel, dat ik het maar heb afgesproken. Hiervoor moet Brynna onder narcose gebracht worden. Het voordeel hiervan is, dat ze dan gelijk kunnen kijken, waarom ze zo hijgt en "hees" is, als ze blaft.

Het regent vandaag keihard en in plaats van met Kirsten te gaan lopen doe ik een gewichtenroutine boven. Net als ik klaar ben en ook wat cardio wil doen, komen de schoonmaaksters. Een prima excuus om dan maar op te houden, ik heb gisteren tenslotte een flinke fietstocht gemaakt.

Kai voelt zich wel ietsje beter, maar zijn keel staat nog in vlam. Ik vrees, dat hij morgen zijn PSAT's zal missen. Gelukkig is dat voor hem maar een oefening, Katja in de 11e klas doet ze morgen serieus.

Terwijl ik op de massage tafel lig en Laura mijn recalcitrante spieren loskneedt, gaat de telefoon. Het is de dierenarts, Dr. Kube dit keer, een van de oudere doktoren (nou ja, hij is ongeveer mijn leeftijd, als dat "ouder" mag heten, meer ervaren is misschien een betere beschrijving).

Hij vertelt, dat hij (Goddank, want dat zou nog meer gekost hebben!) geen kiezen heeft hoeven trekken. Wel is, zoals de andere dierenarts al suggereerde, een klein gedeelte van Brynna's larynx verlamd. Dit is een vrij vaak voorkomend probleem bij oudere honden.

In tegenstelling tot de jongere dierenarts, die met stelligheid beweerde, dat in dit geval een operatie nodig zou zijn, raadt deze, meer ervaren, dokter het af. Hij vindt, dat Brynna nog goed kan ademen, al klinkt het luid en een operatie heeft vrijwel altijd de gevaarlijke complicatie, dat er voedsel in de longen kan komen. Dat resulteert dan in een longontsteking, die vaak fataal is in honden van deze leeftijd.

Dat niet alleen, maar de operatie is te gecompliceerd om in een gewone dierenartsenpraktijk te doen. Wij zouden dan met Brynna naar een specialistenpraktijk moeten, wat, volgens hem, ettelijke duizenden dollars zou kosten. Hij is het met me eens, dat dat met een hond van deze leeftijd weinig zin heeft, vooral ook, omdat dit niet haar enige gezondheidsprobleem is.

Hij adviseert haar zo rustig mogelijk te houden en zolang ze er verder niet onder lijdt het te laten voor wat het is. Zie daar, een veel redelijker beeld, iemand, die er niet blind op uit is enkel een symptoom te behandelen, zonder naar het hele verhaal te kijken. I feel vindicated (en volgende keer zorg ik ervoor die andere dierenarts niet meer te zien)!

Dit alles neemt niet weg, dat ik het heel moeilijk vind om onze lieve hond zo oud te zien worden. Ze heeft zelfs nog nooit gegromd, dus ik gun haar zo een fijne oude dag en als zo'n operatie haar weer helemaal jong zou maken, zou ze meteen op de operatie tafel liggen. Helaas is het ware leven anders en rest ons niets behalve veel knuffels met haar. Hopelijk weet ze, hoeveel we allemaal van haar houden.

Verder hebben we een rustige avond en eten vegetarische shepherd's pie (in een ovenbestendige schaal vegetarisch gehakt op de bodem leggen, daar een blikje tomatensaus overheen, dan twee blikjes groene boontjes, daaroverheen een laag aardappelpuree en een laag geraspte kaas, een half uur in de oven en voila).

posted by Kasaka @ 10:52 AM   ---

|

Maandag fietsdag

Een vroege blog vandaag, want ik ga vanavond weer een gezellig avondje hebben met de Nederlandse dames. Ons groepje is inmiddels met twee uitgebreid en dus zijn we nu met zijn achten! Wie had dat gedacht? Ik kende iets meer dan een jaar geleden geen enkele Nederlandse van mijn leeftijd in deze buurt!

Vanavond zal het bij Sylvia zijn en het is mijn beurt om een aperitiefje mee te nemen. Gisteren bij een van de wijngaarden zag ik een typisch produkt uit het zuiden van de VS: hot pepper jelly. Dit is jam van hete pepers, een beetje zoet en flink pittig, dus.

Amerikanen eten het met brie of cream cheese op crackers. Tijdens onze eerste Oud- en Nieuwviering kreeg ik het voor het eerst te eten bij onze buren destijds, verschrikkelijk lekker! Ik heb er dus brie bij en Triscuits, mijn favoriete crackers.

Helaas voelt Kai zich vanochtend bij het opstaan helemaal niet lekker en gaat weer terug naar bed. Als ik zijn temperatuur opneem heeft hij koorts, dus ik bel de school en email de coach, dat hij vandaag niet komt. Hopelijk is hij er gauw weer bovenop, want het is voor zijn football carriere natuurlijk niet goed om veel trainingen te missen (gek, dat ik daar het eerste aan denk en niet aan zijn achterstallige schoolwerk, dat hij in zal moeten halen).

Als Saskia naar school is, stap ik op de fiets. Ik wil vandaag een heel end rijden, want morgen wordt het slecht weer en ik weet niet, of ik dan buiten zal komen. Het worden uiteindelijk 20 mijlen (iets meer dan 32 km) in anderhalf uur en zoals altijd is het met het mooie weer genieten.

Het valt me iedere keer weer op, dat er zoveel mensen fietsen nu, in vergelijking met een aantal jaren geleden. Niet alleen op het W&OD pad voor de recreatie (dat zijn meestal de in strakke fietskleding gekleedde racefietsers), maar ook gewoon in de straten van Vienna. Meestal zijn het mensen op weg naar hun werk of met boodschappen. Veel ervan zien er Centraal- of Zuid-Amerikaans uit, maar ik ken ook een aantal Amerikanen, die veel van de dagelijkse besognes op de fiets doen.

Begrijp me goed, het haalt niet bij Nederland natuurlijk, maar er is veel veranderd wat dat betreft, in de jaren, dat ik in dit gebied woon. Er zijn stoepen bij gemaakt en voetgangerslichten overal, zelfs fietspaden worden steeds meer langs nieuwe wegen aangelegd. Vroeger kon je als voetganger of fietser de grote brede wegen slechts oversteken met gevaar voor eigen leven. Dat is nu heel anders. En ik ben er blij om!

Na een heerlijke fietstocht voorzie ik Kai van wat soep en Gatorade (de geijkte ziek-zijn liflafjes). Saskia komt thuis van school en besluit op het laatste moment toch met me mee te gaan om onze nagels te laten doen.

Zij kiest oranje en zwart als nagellak en krijgt een spinnetje op haar duimen getekend. Ik zeg haar nu maar heel voorzichtig te zijn, anders overleeft dat allemaal niet tot de 31e! We zullen er telkens een laagje doorzichtige nagellak op aanbrengen, wie weet lukt het dan.




Bij Michael's zoeken we nog wat leuke cadeautjes uit voor mijn neefje en nichtje: krijtjes voor in bad voor Natalya en een tekenpakket van Crayola Explosion voor Stefan. Saskia kan niet wachten te gaan, want behalve haar neefje en nichtje zal ze nu ook met hun gisteren verkregen tien weken oude Labrador puppy kunnen spelen! Nog vier nachtjes slapen!

posted by Kasaka @ 1:05 PM   ---

|

Foto shoot en Shenandoah National Park

Gisteren heb ik het grootste deel van de dag besteed aan fotografie. Om 11 uur moest ik bij Lofty Salon zijn met mijn fototoestel.

Mona, de eigenaresse, had me gevraagd in haar salon te fotograferen. Ze wil de salon, waar niet alleen gekapt wordt, maar onder anderen ook nagels worden gedaan, Botox wordt geinjecteerd, massages worden gegeven en zelfs buikdanslessen plaatsvinden, mee laten doen aan de salon van het jaar.

Dus, ik liep een uur lang rond en nam foto's. Het was erg druk en ik probeerde hard om geen klanten, die het niet wilden, te fotograferen. De meeste mensen reageerden echter heel positief op mijn geklik. Maar er waren ook een paar snobberige vrouwen, die in mij niet meer dan een stuk meubilair zagen. Slik! Ik was natuurlijk maar "de fotografe", terwijl zij, carrierevrouwen, er waren om hun zoveelste Botox injectie te incasseren.

Gelukkig was het in het algemeen een goede ervaring en vooral de buikdansles was leuk om te zien. Uiteindelijk maakte ik iets meer dan 40 foto's, die hier te bekijken zijn. Mona is er blij mee en heeft gevraagd, of ik nog terug kan komen op een minder druk tijdstip om ook de andere kamers te fotograferen.

Gisteravond had Rick een stel mannen uit de buurt uitgenodigd om film te komen kijken. Met heel wat (Belgisch) bier gewapend vertrokken ze naar de basement. Jeanne, mijn buurvrouw twee huizen verderop, had Saskia en mij uitgenodigd om te komen en dat werd super gezellig. Mary kwam ook en pas rond middernacht namen we afscheid. Gelukkig hadden we niet ver te reizen!

Vanochtend straalt de zon alweer door de lamellen! Al heb ik gehoord, dat de herfstkleuren nog niet op hun hoogtepunt zijn, is vandaag de beste dag om te gaan kijken in de Shenandoah.

Saskia gaat naar Tabatha, Katja heeft eerst rijles en moet dan tot 20 uur werken en Kai blijft liever rustig thuis. Dus rijden Rick en ik om half tien samen weg voor een gezellig dagje met zijn tweeen. Wat geniet ik ervan!

We beginnen met een Egg McMuffin van McDonald's en op Ricks Sirius satelliet radio vinden we een station, dat allerlei New Wave liedjes uit de jaren 80 speelt.

Over de interstate rijden we naar Front Royal. Boven ons vliegen roofvogels, de heuvels worden steeds hoger en er zijn toch al heel wat vlammend gele en rode bomen te zien. In de velden staan zwarte stieren, waarschijnlijk Angus, te grazen bij de oude, typisch rood geschilderde schuren. In de lucht zien we strepen van vliegtuigen, maar verder is hij staalblauw.


Onderweg

Bij de ingang van het Shenandoah National Park is het aardig druk, maar met onze National Parks pas rijden we zo binnen, $15 besparend. We kopen ook een boekje met "Easy Hikes" en kiezen een hike van 5,5 kilometer over het Appalachian Trail uit.

Maar eerst rijden we twaalf mijl over Skyline Drive, hier en daar stoppend om over de Shenandoah Vallei uit te kijken. Het is schitterend en ik probeer goede foto's te maken, maar zoals altijd doen die de wijdse uitzichten geen eer aan.




Bij Jenkins Gap parkeren we de auto en beginnen aan onze klimtocht. Het is altijd een speciaal gevoel om op het Appalachian Trail te lopen. Dit pad is meer dan 2000 mijl lang en loopt van Maine naar Georgia. Wij lopen om te beginnen richting Georgia.


Het Appalachian Trail



Rick vond een wandelende tak



En dan is er plotseling kleur

Al is het druk in het park, we komen de hele weg niemand tegen! We lopen helemaal alleen in dicht woud, slechts een enkel eekhoorntje laat zich zien. Het is prachtig en ik voel me echt een met de natuur. Iedere keer als ik in dit park ben, voelt het als een mini-vakantie.


Als Rick en ik een uurtje later aan een tafeltje bij de Thornton River Grille in het kleine, gezellige oude centrum van Sperryville zitten, zeg ik dat ook tegen hem. Konden we maar een kamer boeken in de leuk uitziende Bed and Breakfast aan de overkant en deze perfecte dag met een extra dag verlengen.

Maar helaas, het ware leven (dat op zichzelf al leuk genoeg is, daar niet van) roept! Maar niet voordat we een aantal van de wijngaarden onderweg met een bezoekje vereren.

Na een enorme renovatie is Gray Ghost Wineries weer open en we mogen ter ere van Virginia Wine Month gratis proeven. Vooral hun merlot vind ik heerlijk, maar voor $25 per fles toch echt wel te duur. Dat is wel jammer van de wijngaarden hier, ze zijn erg duur. Een fles Shiraz uit Australie kost $5. Aan de andere kant steunen wij kleine bedrijven graag, dus kopen we een fles van hun rose.



Niet veel verderop ligt de Unicorn Wijngaard. Deze ligt heel mooi met kleurige maples en er is vandaag een festival gaande. Rick laat mij verder alleen proeven, zodat hij kan rijden. Hoe leuk ik deze wijngaard ook vind, ik ben dol op fantasiefiguren, hun wijnen zijn een stuk minder.




Alleen hun "Slightly Embarrassed" rose is erg lekker, dus kopen we daar een fles van. Ook koop ik een potje met hot pepper jelly, daar ben ik dol op.

Als laatste brengen we een bezoek aan Pearmund Cellars. Door de wijngaard rijden we naar het huis. Daar is het een gezellige boel, een hele groep mensen zit buiten te picknicken en wijn te proeven.

Wij gaan naar binnen en ontmoeten de eigenaar, Chris Pearmund. Bij deze wijngaard zijn we al meerdere keren geweest en dat vertel ik hem. Hij vraagt ons, of we vers druivensap willen proberen. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en dus krijgen we een persoonlijke rondleiding van de "baas".

Gisteren hebben ze een vat (waar 600 flessen uit zullen komen) Cabernet Franc en een vat Cabernet Sauvignon gemaakt. Het geheel ziet er niet smakelijk uit, met schuim en druiven erop drijvend. Maar het sap smaakt heerlijk zoet, wel bijzonder.


Dit zal wijn worden

Erg leuk ook, om zo persoonlijk met de wijnmaker te kletsen. Ik merk, dat de wijnmakers, die ik hier heb ontmoet, ontzettend enthousiast zijn over hun "werk". Dat moet ook, denk ik, wel, want er is veel competitie en het vergt doorzettingsvermogen om succesvol te zijn.

We nemen afscheid en rijden weer richting Vienna. We staan herhaalde malen stil, want we waren niet de enigen, die de kleuren in de bergen wilden gaan bekijken. Na een fantastische dag samen zijn we rond zes uur weer thuis.

We eten gauw en dan gaat Rick Katja ophalen van haar werk (ze kreeg haar eerste heuse paycheck). Direct daarna gaan ze naar Fair Oaks Mall naar de college fair, die daar wordt gehouden. Hier krijgen ze allerlei informatie over de verschillende colleges. Ik blijf bij de twee jongsten, die nog gauw hun huiswerk doen en kijk naar Desperate Housewives (en geniet nog even na van al het moois, dat ik vandaag heb gezien).

posted by Kasaka @ 7:55 PM   ---

|

Vrijdag, de dertiende

Meestal sta ik niet zo bij de datum stil en ik probeer niet bijgelovig te zijn, dus vrijdag, de dertiende, doet me niets. Maar ik heb wel een bijgelovige dochter, die extra vroeg opstaat om "good luck" broches te maken van Fimo en ze te bakken. Het wordt een klavertje vier voor haarzelf en een hoefijzer voor Aoife. Het is vast daarom, dat haar dag helemaal goed verloopt.

Als ik bij het opstaan naar buiten kijk, zie ik rijp op het dak van de buren! De eerste nachtvorst is een feit, de koude lucht uit het noorden is gearriveerd. In upstate New York sneeuwt het keihard, maar hier betekent "koud" zo'n 12 graden. Het is wel heel erg zonnig en vanaf mijn bank heb ik prachtig uitzicht op de vlammende maple van de achterburen.


Mijn uitzicht als ik aan de computer zit

Kirsten, met wie ik om tien uur had afgesproken om te gaan lopen, belt om kwart voor tien. De man, die haar magnetron om negen uur zou komen maken, is nog niet gearriveerd. Ze wil per se op hem wachten en ik stel voor dan maar later te gaan.

In de tussentijd breng ik mijn andere laptop weg naar .Richards. Helaas is de garantie net verlopen en nu is het scherm helemaal "funky" met allerlei strepen erdoorheen.

De computer is zo vrijwel onbruikbaar en het is mijn "reis"computer, dus nodig heb ik hem wel. Het zal $500 kosten om hem te maken, dus ik overleg even met Rick, maar we besluiten, dat het het toch wel waard is. Even hard slikken, dus, maar het is nu eenmaal nodig, anders kunnen we de laptop net zo goed weggooien.

Net als ik binnenloop belt Kirsten weer, de magnetron man komt pas rond 12 uur en dus gaat ons loopje niet door. Ik baal, met een hoofdletter, en ik geloof, dat Kirsten dat wel hoort. Als ik had geweten, dat ze op een magnetronpersoon ging wachten, had ik niet afgesproken en was gewoon meteen erop uit gegaan.

Een keer op het laatst afzeggen kan natuurlijk gebeuren, maar met Kirsten is het om de haverklap. Ik vraag me nu af, hoe hiermee om te gaan, want ik vind het wel gezellig, dat samen lopen, maar ik kan niet zonder die beweging en heb het het liefst vroeg achter de rug. En ik geloof niet, dat Kirsten weet, hoe belangrijk die dagelijkse beweging voor mij is. Het is letterlijk het verschil tussen een goede dag en een pijn dag, meestal.

Aangezien het al elf uur is en ik de middag aan mijn fotografie cursus wil besteden, besluit ik dan maar boven de gisteren uitgestelde gewichten routine te gaan doen. Ik zet de "Ellen DeGeneres Show" aan en lig dubbel om haar humor. Zij is een van mijn favoriete Amerikaanse comediennes.

Ook haar show begint met het feit, dat het vrijdag de dertiende is, er komt een zwarte kat langs, ze loopt onder een ladder door en breekt een spiegel. Zij durft!

Met behulp van de show, waarin we ook de vrouw, die volgens het Guinness Book of World Records, de langste nagels ter wereld heeft ontmoeten, is het half uur gewichtheffen zo voorbij.

De vragen, die Ellen haar stelt, zijn hilarisch, maar inderdaad het eerste, wat er bij je opkomt: hoe onderhoud je jezelf met zulke lange nagels? Lee heeft besloten die nagels eind november af te knippen en Ellen vraagt haar dat tijdens haar show te doen. Dat zal vreemd zijn, na meer dan 25 jaar weer korte nagels hebben. En ik erger me al aan mijn nagels als ze zo lang zijn, dat ik ermee moet typen!

De middag besteed ik aan de tweede week van de Paint Shop Pro cursus. Het is zo leuk om foto's te manipuleren! Een ervan doet me aan Monet denken, een impressionistische weergave van het Capitool in Minnesota.


Rick moet vanavond vrijwilligerswerk doen voor het football team: van half zeven tot het einde de snackbar bemannen tijdens de Varsity wedstrijd. Eigenlijk zou ik daar ook moeten staan, maar lichamelijk zou dat met deze temperaturen (er is een "freeze warning" voor vannacht) niet goed zijn.

Katja gaat met Angelo mee voor haar eerste serieuze "date" ooit. Meestal gaat dit in groepjes, maar Angelo is al wat ouder (in college) en hij neemt haar mee uit eten en later uit bowlen. Ze belt telkens netjes om te laten weten, waar ze is. Ik geloof, dat hij haar echt leuk vindt en het goed met haar voor heeft, dus vind het alleen maar leuk voor haar.

Met Kai en Saskia bestel ik Chinees van East Chateau, dat als een Chinees-Maleis restaurant adverteert (en zoekend naar een website, die dit restaurant niet heeft, stuit ik op Cafe Asia in Rosslyn, waar volgens verschillende mensen goed Indonesisch gegeten kan worden, gaat op ons lijstje). Bij dit restaurant kun je vragen om "minder vet", "minder zout" en andere dieet restricties. Hun eten is voortreffelijk. De Chinees hier is overigens compleet anders, dan in Nederland, de cuisine is voornamelijk Hunan/Sechuan. Ik vind het erg lekker.

Rick belt, dat het idioot druk is bij de snackbar. Hij ruikt naar rook (van de barbecue) en stinkt er ook naar als hij om tien uur weer binnen loopt. Helaas heeft Madison flink verloren. Tijdens de Varsity wedstrijden worden ook logo spullen verkocht en ik ben nu de trotse eigenares van een zwarte "hoodie" met Madison Warhawks erop geborduurd.

Nu wachten we nog even (samen met Sushi, die op de hoek van de tafel ligt te wachten) op Katja's thuiskomst en dan is deze vrijdag de dertiende ook weer voorbij. We kijken naar het nieuws en het wordt duidelijk, dat voor heel wat mensen deze vrijdag de dertiende helaas toch wel heel ongelukkig was.

posted by Kasaka @ 1:21 PM   ---

|

Sully Plantation

Het is mistig en bewolkt bij het opstaan, dus lijkt mijn voornemen om vandaag boven een gewichten routine te doen prima. Maar... Net als iedereen weg is en ik van plan ben naar boven te vertrekken, zie ik buiten staalblauwe lucht en zon! Het is binnen een paar minuten helemaal opgeklaard!

Dat kan ik niet voorbij laten gaan en ik pak mijn fototoestel en ga wandelen. Morgen kunnen de gewichten nog altijd. Er zijn zoveel dingen, die ik mezelf opleg, maar die eigenlijk geen verschil maken voor wie dan ook anders!

Snel loop ik niet, want ik zie allerlei moois onderweg. Vooral de drukke eekhoorntjes zijn zeer vermakelijk. Ze zijn duidelijk aan het hamsteren voor de winter en graven en plukken en rennen. Veelal gebruiken ze de telefoondraden als "snelweg" en boven mijn hoofd gebeurt dit:


Haast!



Ready! Set...



Go!!

Gauw neem ik thuis een douche en ga dan naar Karin. Het is alweer een tijdje geleden, dat wij samen iets ondernamen. Onze excursie van vandaag gaat naar Sully Plantation. Het is, denk ik, twintig jaar geleden, dat ik daar voor het laatst was en Karin is er nog nooit geweest.

Het is heerlijk weer en we parkeren onze auto op de vrijwel lege parkeerplaats. Nadat we kaartjes voor een rondleiding hebben gekocht, lopen we naar het huis. Deze plantage stamt uit 1794 en vandaag is er geen electriciteit, om de een of andere reden, wat alles helemaal authentiek maakt. De entree bedraagt $5 en we betalen het grif.

We moeten aan de voordeur van het huis aankloppen, maar dan worden we ontvangen als langverwachte gasten! We krijgen onze persoonlijke gids, die werkelijk alles weet over het leven van de mensen in dit mooie gebouw. Sully is heel interessant, want het laat van alles zien over het leven in de late 18e eeuw hier in Virginia.

Tegenwoordig is het slechts een (groot) huis, (de originele, wat bijzonder schijnt te zijn, volgens de gids) keuken en bijgebouwtjes, waaronder een slaven gebouwtje, waar we helaas niet in kunnen. Toen het vliegveld Dulles gebouwd zou worden heeft men moeten vechten om deze plantage te behouden en gelukkig voor ons is men daarin geslaagd.

Betty Holman leidt ons rond. Er zijn ook een aantal schoolgroepen in het gebouw, die onder anderen een spelletje uit die periode aan het maken zijn. Als eerste krijgen we, bij het licht van een zaklantaarn, een overzicht van de families, die dit landgoed als "thuis" beschouwden. Tot vlak na de Tweede Wereldoorlog was het bewoond.

Het huis is ingericht zoals het er ten tijde van de eerste familie, die van Richard Bland Lee en Elizabeth Lee, moet hebben uitgezien. Hij was Noord-Virginia's eerste congressman, zij een stadse dame uit Philadelphia, die het leven op het Virginiaanse platteland maar saai vond.



Sully Plantation



De eetkamer met het portret van "de" grootvader, Henry Lee



Onze gids demonstreert hoe men destijds suiker moest "knippen" van een kegel



De pianoforte van Elizabeth Lee'



Het theehoekje



De matrassen liggen op touwen, die 's avonds vaster aangetrokken kunnen worden. Volgens de gids komt hier de uitdrukking: "Sleep tight, don't let the bed bugs bite!" vandaan.



Op de bovenste verdieping onder het dak hebben de dames hun werkkamer. De kleding rechts zou zijn, wat een slavin, die in het huis werkte, droeg.



Op het bureau, links een weegschaaltje voor geld, dat overal mee ging, want er werd nog in goud en zilver betaald.



De Lee's hadden maar liefst 9 kinderen, waarvan er slechts 4 opgroeiden tot volwassenen



"Werken" in de keuken

We krijgen te zien, hoe een nichtje in 1803 haar naam in een van de raampjes kerfde en hoe de Lee's spullen uit China bestelden en hoe die dan in grote kisten arriveerden, ongeveer twee jaar later.

De rondleiding duurt meer dan een uur en we hebben weer heel wat geleerd. Deze plantage begon als een tabaksplantage, zoals vrijwel iedere plantage hier in Virginia. Maar uiteindelijk is tabak niet goed voor de grond en ging men over in het verbouwen van granen en het houden van dieren. Behalve suiker en specerijen, die van verre moesten komen, leefde de familie van de opbrengst van hun eigen land.

De Lee's hadden tussen de 29 en 39 slaven, waarvan ze verschillende vrij lieten.
Maar, zo vertelt de gids, "vrijheid" was een gemengde zegening voor de slaven, want tenzij ze een ambacht kenden, was het heel moeilijk voor ze om zonder eigenaar te overleven. Bovendien, zo vertelt ze, had iedere staat wetten omtrent het houden en het behandelen van slaven en hing het van de staat af of eigenaars slaven ueberhaupt vrij mochten laten.

In ieder geval staan Karin en ik net na twaalven weer met een hoofd vol nieuwe informatie buiten. We lopen nog wat rond op het landgoed en gaan dan op zoek naar een restaurant voor lunch.

Herndon is niet ver van Sully en heeft een leuk oud centrumpje. We besluiten daar eens te gaan kijken en vinden er inderdaad een heel gezellig restaurant, het Ice House Cafe. Ze hebben verse oesters en ik kan het niet laten er een half dozijn te bestellen. Verder nemen Karin en ik ieder een salade, die voortreffelijk smaakt.

Tijdens het eten kletsen we gezellig bij. Karin heeft een eindeloze stroom gasten, volgende week komt haar zusje met gezin, maar deze week heeft ze even "vrij". Om een uur of twee zet ik Karin weer thuis af en kunnen we weer terug kijken op een heel leuk "spijbel"dagje!

Katja is al thuis en wil naar haar stage bij de tandarts. Maar er is iets misgegaan in de communicatie en de tandarts blijkt gesloten te zijn. Onverrichterzake keren we huiswaarts.

Als ik Saskia even later naar pianoles rijd ziet de lucht er opeens spectaculair dreigend uit. Het waait ook opeens flink en in het halve uur, dat Saskia les heeft, valt de temperatuur met tien graden! Het koufront uit het noorden is duidelijk gearriveerd, in Ottawa sneeuwde het zelfs al, brrr! Morgen zal het minsten tien graden kouder zijn, dan vandaag, tijd voor de truien!

Kai speelt vanavond uit en Rick en ik maken er een "date night" van. De meisjes eten de rest van de stew van gisteravond. Saeed, de eigenaar van Cafe Renaissance, verwelkomt ons als lang verloren vrienden. Hij komt gezellig aan ons tafeltje bijkletsen.

Het is niet makkelijk om een restaurant goed lopend te houden, vertelt hij. Er is met de jaren zoveel competitie gekomen, dat enkel degenen, die letten op elke detail, overleven. Nou, de details in dit restaurant zijn inderdaad tot in de puntjes verzorgt: verse bloemen overal, smaakvolle inrichting en het belangrijkste, heerlijk eten en een "everything is possible" houding van de bediening.

Net als we klaar zijn met eten belt Kai, ze hebben alweer gewonnen! Als het zo doorgaat zijn ze zeker in de running voor het kampioenschap. Leuk, hoor!

posted by Kasaka @ 8:51 PM   ---

|

Dierenarts

Al een week of wat hijgt Brynna bij de geringste inspanning zo erg, dat ze er soms in blijft. Eerst weten we het gewoon aan de ouderdom, maar nu is het wel heel erg, ook als ze niet hijgt zit er iets in haar keel. Tijd voor de dierenarts, dus, ik maak een afspraak voor half twee vanmiddag.

Het is woensdag, dus tijd voor de tweede les van mijn Paint Shop Pro X cursus. Op de foto's, die we vorige week moesten bewerken, kregen we gisteravond opmerkingen. Heel fijn is dat, om van een professionele fotograaf kritiek te krijgen op je foto's! En hij is heel "streng". Daarom ben ik zeer vereerd met mijn "foto van de week", waar niets op aan te merken viel en die volgens hem gewoon perfect is. Het is een foto, die ik op het blog al eerder heb getoond, maar nu (volgens de taak aan ons gegeven) met een soft focus filter bewerkt:



Vandaag begint de tweede week van de cursus, maar bij het opstaan is het materiaal er nog niet. Christine belt en we kletsen over van alles en nog wat, maar vooral over haar nieuwe lidmaatschap van het bestuur van de Home Owners Association (HOA) in haar buurt.


Wat herfststillevens, die ik tussen de bedrijven door fotografeerde



Deze organisaties zorgen ervoor, dat alles, wat aan de buitenkant van een buurt zichtbaar is, wordt onderhouden. De huiseigenaars betalen hier een maandelijkse bijdrage voor. In Christine's buurt heeft het bestuur er niet veel aan gedaan en nu heeft zij zich opgeworpen om te helpen een en ander te verbeteren. Geen makkelijke "baan", want er zijn altijd moeilijke mensen in een buurt van die grootte.

Dan belt Ayesha (mijn zusje) op weg naar haar werk. Nu is het bijna negen uur en ik wil gaan sporten, voor het te laat wordt. Ik vind mijn koptelefoon en zo klets ik de helft van mijn loopje met gewichten weg! Ideaal! In minder dan twee weken zien Saskia en ik ze weer allemaal. Ik kan niet wachten.

Als Ayesha op haar werk is en op heeft gehangen, bel ik Katja B., die nog steeds niet weet, of ze naar North-Carolina gaan verhuizen. Wat een spanning, telkens! Met haar praat ik de rest van mijn loopje en na een uur en tien minuten ben ik weer thuis. Bijgekletst en bijgesport, hoe kan het beter?

Bij Safeway haal ik gauw de spullen voor het avondeten. Het wordt chicken stew in de crockpot vanavond, al blijkt later, dat alleen Rick en ik ervan zullen eten. De rest kunnen de kinderen morgenavond eten. Crockpotmaaltijden laten zich gelukkig goed opwarmen.

Om half twee draag ik Brynna letterlijk de van in, ze kan er zelf niet meer in springen. Ik rijd naar Town and Country Animal Hospital en Brynna hijgt zo erg, dat ze meteen een kamertje in wordt geloodst. Ik voel me stante pede slecht, dat ik het zo ver heb laten komen.

Dat gevoel wordt niet beter als ik de dierenarts (een nieuwe, vrij jonge arts, die ons nog nooit gezien heeft) te spreken krijg. Haar opmerkingen en houding doen me denken, dat ze vindt, dat wij Brynna verwaarlozen en niets is minder waar! Ze somt meteen een hele reeks van onderzoeken, die plaats moeten vinden, op. Wetend hoe duur dierenarsten bezoeken zijn, vraag ik, of dit allemaal nodig is. We hebben het tenslotte over een hond van 12 1/2, hoeveel ik ook van haar houd, ik ben praktisch genoeg om te weten, dat ze echt wel een senior is.

De blik, die me wordt toegeworpen, maakt duidelijk, dat ze mij maar een ongevoelig persoon vindt. Natuurlijk wil ik alles doen, zodat Brynna niet hoeft te lijden, we houden tenslotte van haar. Maar wij vinden het niet nodig om duizenden dollars uit te geven om haar leven met een paar maanden te verlengen. Dat lijkt me niet onredelijk.

Dan kan ik me beter vinden in de redenering van een van de andere dierenartsen daar, toen ik met onze oude kat vroeg, wanneer het "tijd" zou zijn. Als de levenskwaliteit van het dier of degene, die ervoor moet zorgen, door de gezondheidsproblemen van het dier, onleefbaar wordt, is het tijd om te euthaniseren, was haar visie. Daar zijn wij met Brynna nog niet aan toe, maar er wordt al een operatie voorgesteld, waarvan ik het nut niet in zie.

Terwijl Dr. Sands roentgen foto's van Brynna's longen en heupen (we weten, dat ze daar problemen heeft) laat nemen, bel ik Rick op voor emotionele steun. Ik voel me helemaal nietig en onzeker na die nare blikken! Hij (en Christine, die ik gauw email) is het helemaal met me eens en dat sterkt me wel.

Een kwartiertje later komt de dokter de kamer weer binnen met Brynna en wat er is gebeurd, weet ik niet, maar opeens is ze veel menselijker tegen mij. Ze legt uit, dat Brynna ernstige arthrose in haar heupen heeft en daar heeft ze veel pijn van. Ze moet nu dagelijks medicijn nemen om de pijn te verlichten. Prima! Verder is er niets aan te doen, eventueel zal het haar verlammen, geen leuk bericht om te horen.

Ook moeten we haar gebit laten schoonmaken, daarbij zal ze onder narcose gebracht worden en kunnen ze zien of een operatie aan haar keel nodig zal zijn. Maar, zo zegt de opeens veel vriendelijker dierenarts, zij denkt, dat het gehijg van de pijn komt (arm dier!), dus waarschijnlijk wordt het met het medicijn veel beter. Laten we het hopen!


Ik heb pijn en ik ben moe, konden ze maar praten!

Als ik sta af te rekenen ($306 voor dit bezoekje) en een afspraak maak voor de tandenschoonmaak (nog eens tussen de $250 en $300, als je weinig geld hebt moet je niet aan dieren beginnen!) gaat mijn mobieltje.

Katja is klaar met haar Key Club vergadering. Met Halloween gaan ze geld ophalen (in plaats van snoep) voor Unicef en met Kerst zoeken ze naar organisatie, die ze kunnen sponsoren met cadeautjes. Als je het mij vraagt kan Katja van geen betere club de president zijn!

Saskia komt thuis en klaagt, dat ze tijdens hun "recess" (speelkwartier) helemaal niets meer mogen. Er zijn dit schooljaar al allerlei kinderen gewond geraakt en zoals altijd gaat men dan te ver in het voorkomen. Er mag niet meer gevoetbald worden, niet meer gebasketbald, ze mogen nog in de speeltuin spelen, maar niet rennen enz. enz. En dit is het ene kwartiertje per dag, dat ze lichamelijke beweging krijgen. Voor een actief kind als Saskia is dit echt een ramp. Hopelijk verzwakt het allemaal weer met de tijd!

Als ik bij CNN hoor, dat een vliegtuig zich in een wolkenkrabber in New York heeft geboord, schrik ik enorm. Een soort automatisch paniek gevoel, dat eigenlijk niet weg gaat, al horen we steeds meer details. Het blijkt het vliegtuigje van een pitcher van de New York Yankees te zijn. Hoe tragisch! Maar het is 11 oktober en als ik al een angst gevoel hierbij had, kan ik me niet voorstellen hoe veel New Yorkers zich gevoeld moeten hebben!

Kai belt, dat hij klaar is. Katja en Saskia worden door Kelli opgehaald. Katja gaat op Tabatha en Hadley passen vanavond, van half zes tot half tien. Saskia wil daar natuurlijk ook bij zijn. Met dit baantje verdient Katja $10 per uur. Babysitten blijft het meest lucratieve werk, dat je kunt doen als tiener!

Inmiddels hoor ik Brynna een stuk minder hijgen. Of het medicijn werkt al, of ze is doodmoe van het bezoek aan de dierenarts. Hopelijk is het het eerste! Eigenlijk ben ik ook best (emotioneel) uitgeput van deze dag! Zij ziet mij als haar "moeder", volgt me als een schaduw overal. Twaalf plus jaren met een dier is niet eventjes en de zekerheid van een komend afscheid vind ik moeilijk te accepteren.

posted by Kasaka @ 3:50 PM   ---

|

Laatste "zomer"dag?

Telkens als het weer zo ontzettend prachtig is, kan ik gewoon niet binnen blijven! De winter komt eraan, dan zal het nog vaak genoeg koud zijn, dus nu moet ik ervan genieten! De keerzijde is wel, dat er hier in huis bar weinig gebeurt. Kasten puilen uit, kinderkamers gillen om opruimen (nou ja, volgens mijn maatstaven dan, vergeleken bij bijvoorbeeld de buren zijn ze keurig), maar ik trek de deuren dicht en vergeet het allemaal!

Met mijn fototoestel onder mijn arm loop ik naar buiten. De zonnestralen door de herfstbladeren leveren prachtige kleurschakeringen op. Ik loop Niall, Aoife's vader, tegen het lijf, die me vertelt, dat de kleuren in de Shenandoah al prachtig zijn. Oh, wat wil ik daar graag heen! Wie weet krijg ik Rick dit weekend zo ver.

Intussen probeer ik foto's van de felle kleuren te nemen, maar dat valt nog niet mee. Het is moeilijk om wat het oog ziet zo op de gevoelige plaat vast te leggen. Hoe dan ook, ik geniet.




Kleuren!

Om half tien ben ik weer thuis, want ik heb om tien uur met Kirsten bij Whole Foods afgesproken. Maar er staat een teleurstellend berichtje op het antwoordapparaat, Kirsten was vergeten, dat vandaag de termietencontrole bij haar langs zou komen. Ik baal, want een uur eerder belde Christine om te vragen, of ik met haar wilde gaan lopen.

Het is net voor tienen en wat ik gisteren schreef over niet van nature sportief zijn, is echt waar. Hoe makkelijk zou het nou zijn, om de hele routine maar niet te doen, excuses genoeg. Maar nee, ik weet, dat ik me er beter bij voel, dus besluit dan maar zonder Kirsten te gaan.

Als ik de auto bij Whole Foods parkeer, merk ik, dat ik Garmin vergeten ben! Verdorie, ik vind juist die nummertjes zo leuk. Maar ik weet, dat het van de Whole Foods parkeerplaats naar de Hunter Mill Road kruising precies 5 kilometer is en heen en weer dus tien.

De eerste mijl loop ik hard, maar "het been" speelt weer op. Dan maar powerwalken, op mijn horloge houd ik de tijd bij en doe het nog helemaal niet slecht. Een paar keer rent een brutale chipmunk vlak voor mijn voeten het pad over. Iedereen, die langs komt, groet vriendelijk, het is druk en iedereen geniet van het mooie weer.

Op de terugweg tel ik af: 60 tellen gewoon lopen, 60 tellen hardlopen. Dat doet geen pijn en het gaat de verveling tegen. Na een uur en tien minuten ben ik terug bij Whole Foods. Geen fantastische tien kilometer tijd, maar ik ben er blij mee, want het is sneller, dan ik de afgelopen paar weken met Kirsten heb gelopen.

Bij Whole Foods koop ik ingredienten voor ons avondeten, ham, wortels en zoete aardappelen in de crockpot. Dat was een groot succes vorige keer en wordt het vanavond weer. Ook tracteer ik mezelf op hun tonijn en zalm sushi met bruine rijst voor de lunch.

Als ik thuiskom verwacht ik, dat de schoonmaaksters er al zijn, maar daar is nog geen teken van. Gauw schil ik de aardappelen en wortels en gooi alles in de crockpot. Dan geniet ik van de sushi, want Laura komt later, dan ze had gezegd.

Terwijl ik mijn massage onderga komen de schoonmaaksters. Laura vraagt ze in de basement te beginnen. Gelukkig spreekt een van hen een beetje Engels. Vandaag heb ik een tip achtergelaten, want iedere keer weer doen de dames een fantastische schoonmaak, hun naam "Super House Cleaning Service" eer aandoend. De blijde gezichten maken, dat ik veel vaker zo'n tip ga achterlaten!

Soms voel ik me schuldig, dat ik niet werk en toch schoonmaaksters heb, maar jee, met zij drieen doen ze er drie uur over om dit huis te poetsen! Alleen zou me dat dan negen uur per week kosten, oef! Gelukkig kunnen we ons deze service veroorloven!

Katja komt thuis en wil even langs Michael's om haar uren uit te vinden. Het blijkt, dat ze dit weekend ook niet hoeft te werken, wat fijn is, dan kan ze even bijkomen. Ik neem weer even gauw de kans om van de 25% korting te profiteren en koop nog wat wijnbedeltjes spullen. Nu nog wat slechter weer, zodat ik eraan kan gaan werken!

Onderweg praten we over haar weekend. Allebei de colleges waren "awesome", ze zou zichzelf er zo zien studeren. The College of William and Mary, in het oude gedeelte van Williamsburg, is zeer moeilijk om in te komen. Christopher Newport University, een leuk, klein college, heeft veel minder eisen. Wat Katja hier aantrekt is de persoonlijke benadering en dat iedereen elkaar kent. Ik vind het al leuk om haar enthousiast te zien, want een college in de staat is wel ons doel, buiten de staat wordt veel te duur!

Het is buiten inmiddels 28 graden en ik installeer me met de nieuwste Fitness en Margriet op het deck.

Lang duurt de rust niet, want Saskia moet hulp met haar huiswerk. Ze moet voor GT (Gifted and Talented) een woord uitzoeken en daar een project over doen. Ze kiest "flabbergasted" en vindt er heel wat over online.

Kai is klaar om half zes en het lukt hem eindelijk de slang te voeden. Geen dode muizen in zijn prullebak deze week, gelukkig!

Alle drie de kinderen kregen vandaag hun "interims", tussenrapporten, dus. We mogen niet klagen! Katja heeft een C+ en de rest A's en B's, Kai 4 A's en 3 B+'s en Saskia alleen A's en B's. Vooral van Kai is het een grote verrassing, want we zien hem nooit werken en hij heeft iedere dag football training. Maar hun cijfers moeten goed blijven, anders mogen ze geen football spelen. Dat is kennelijk een grote stok achter de deur!

Terwijl ik dit schrijf, zijn de tieners Angelo (Katja's aanstaande, ahem) en Josh ook hier. Ze voelen zich al helemaal thuis, heerlijk vind ik dat. Rick en ik zitten gewoon aan onze computers en de tieners kletsen erop los, wij luisteren stiekem mee. Het zijn leuke jongens. En dat vooroordeel, dat Amerikaanse tieners maar uit je ijskast grijpen, is ook niet waar, althans niet hier. De kinderen vragen keurig "May I please", voor ze iets nuttigen.

Al vind ik het soms een grote uitdaging om de ouder van tieners te zijn, het is bij lange niet de lijdensweg, die iedereen ons voorspiegelde. Waarom hoor je nooit, dat het leuk is om met tieners te wonen? Mijn keuze tussen peuters en tieners gaat naar de laatste (natuurlijk ben ik me zeer bewust, dat er ook serieuze problemen kunnen zijn met tieners en wij hebben er nog een in de toekomst).

Iedere dag denk ik "Nu is er niets om over te schrijven" en dan kijk ik opeens weer tegen een hele bladzijde aan. Ik hoop altijd maar, dat het niet saai is, het is tenslotte maar "every day life" voor ons! In ieder geval leef ik, mede door het bijhouden van dit weblog met wijd open ogen!

posted by Kasaka @ 4:02 PM   ---

|

Columbus Day

Ondanks jarenlange controversie over wie nu werkelijk de Verenigde Staten van Amerika heeft "ontdekt", vieren we vandaag "Columbus Day". Veel stelt deze vrije dag (voor Rick is het er zelfs geen) niet voor. De scholen zijn vrij, de Federale regering, de banken zijn dicht (natuurlijk!) en er zijn grote "Columbus Day" sales overal.

Van de ondernemende Italiaan, die gesponsord door het Spaanse koningspaar Ferdinand en Isabella, de grote Atlantische Oceaan trotseerde met de Nina, de Pinta en de Santa Maria (drie scheepsnamen, die ieder Amerikaans kind kent) merken we verder niets. De arme man had toch al niet door, dat hij de verkeerde kant op was gezeild, meer dan 600 jaar later hebben wij gewoon een gezellige vrije dag.

Al moet Rick werken, we blijven toch wat langer liggen, dan gewoonlijk (nou ja, alles is beter dan kwart voor zes, natuurlijk!). Peapod komt met onze boodschappen en dan breng ik Saskia naar de overburen. Zij gaat als "Mother's Helper" mee met Jennifer en haar zoontjes, die vier en een zijn.

Ze gaan naar Cox Farms in Centreville. Saskia helpt op de jongetjes passen, vooral Reed, de jongste, is helemaal weg van haar. Het is goed voor haar zelf vertrouwen, want ze staat toch meestal in Katja's schaduw.

Hoewel ik vrije dagen heel leuk vind, vind ik het altijd moeilijk een sport-ritme te vinden. Op schooldagen is dat makkelijker, want dan is er verder geen afleiding. Het vergt iedere keer weer een enorme zelf-discipline om te gaan sporten, want ik ben van nature helemaal niet sportief. Maar ik weet, dat het me zoveel beter doet voelen en dat is een grote stok achter de deur.

Gezien het prachtige weer en mijn beperkte tijd (ik heb beloofd Kai mee uit lunchen te nemen) besluit ik de fiets te nemen. Het wordt, zoals altijd, genieten! De herfstkleuren komen langzaam te voorschijn en op het pad is er al heel wat diepgeel en dieprood te zien. Nog eventjes en we hebben "peak colors".

Gisteren sprak ik met mijn broer in Canada, daar vieren ze dit weekend Thanksgiving. Hij vertelde, dat bij hen veel bomen al kaal zijn en de kleuren "past peak". Wij zijn nog niet zover, maar de kleur sluipt er langzaam in.

Na tien mijl keer ik terug en ben echt wel trots als ik die 16,1 kilometer binnen de 45 minuten rijd! Kai is inmiddels op, speelt zijn nieuwe X-Box spelletje. Ik stel voor naar de mall te gaan, hij heeft lange broeken nodig (hij heeft er welgeteld een). Maar hij wil er niets van horen, X-Box is belangrijker, desnoods loopt hij met vriestemperaturen nog in korte broek (het is al voorgekomen).

Maar om twaalf uur lukt het me toch hem mee te krijgen voor onze lunch date. Zijn keuze is T.G.I.Friday's .


Onderweg vertel ik Kai, dat ik aan dit restaurant heel speciale herinneringen heb: hier heb ik mijn eerste verjaardagslunch in de VS gevierd! Mijn klasgenoten van de reisschool namen me hierheen en ik herinner me alles. De ballonnen, het "Happy Birthday" gezang midden in het restaurant, waar vind je dat nu in Europa?

Kai en ik bestellen de meest "slechte" dingen: gefrituurde boontjes, gefrituurde macaroni en kaas en gefrituurde "pina colada" kip. Kai bestelt er bovendien nog een sandwich bij. Die laatste gaat vrijwel in een stuk mee naar huis voor later, want het is te veel eten voor een lunch. Ik ben ook bang, dat de weegschaal morgenochtend niet zal laten zien, wat ik wil, maar ik kan het gewoon niet, iedere calorie tellen!

Na het eten breng ik Kai gelijk naar school om te gaan trainen. Net als ik thuiskom loopt Saskia ook binnen. Ze vond mother's helper zijn erg leuk, maar heeft het hooiwagen ritje en de nieuwste, hoge glijbaan gemist, omdat de kleintjes die te eng vonden. Als het me lukt zal ik haar en een vriendinnetje ook nog meenemen naar Cox, want nu heeft ze nog de leeftijd om het leuk te vinden (en ik geniet van alle herfstkleurigheid).

Sas en ik gaan naar Party City, want de buren hebben Halloween lichtjes en wij niet. Dat kan natuurlijk niet, vindt mijn gezin. Vroeger vond Saskia Party City doodeng met Halloween, overal hangen skeletten en enge andere dingen en de geluiden zijn ook griezelig. Nu vindt ze het prachtig, kleine kinderen worden groot!


We vinden er paarse lichtjes, zwevende oplichtende spookjes en een nieuw skelet, dat uit de grond lijkt te rijzen. Saskia is eindelijk in de leeftijd om al het enge leuk te vinden en dat is zo'n verandering van andere jaren, dat ik er ook wel graag aan toegeef. Hoewel een geanimeerd "portret", waarbij het skelet opeens ogen en tong laat zien, haar nog steeds doet gillen, helemaal van harte gaat het dus niet.

Op de terugweg stoppen we bij de Cox Farm stand hier in Vienna. Saskia vindt het leuk om op de schommel te spelen, maar ook hier wordt ze te groot voor, tot haar teleurstelling. Er zijn zoveel kleuren hier, ik fotografeer me te pletter. Met een gallon verse appelcider (een grote favoriet hier) en een zak vol plaatselijk geplukte appels keren we huiswaarts.








Katja belt, dat I-95 door een ongeluk helemaal gesloten is. Het zal ze dus langer duren om thuis te komen. Maar net na zessen komt ze binnen! Wat heb ik haar gemist en Sushi ook. Dat wordt nog wat als ze naar college vertrekt (even niet aan denken!).

Met zijn allen eten we de bestelde Pizza Hut pizza's, en kijken naar het einde van "Lake House". Gisteravond was ik te moe, maar de tweede helft van de film is echt de moeite waard. Thumbs up, dus, voor het huren van de dvd.

posted by Kasaka @ 8:23 PM   ---

|

HDTV

Zaterdag

Na lekker lang te hebben uitgeslapen, want het wordt toch alweer een koude, druilerige dag, zitten Saskia en ik als eersten te ontbijten. Buiten in de tuin is het een drukte van jewelste, want de besjes van onze dogwoods zijn een lekkernij voor allerlei soorten vogels.

Saskia en ik genieten van de kleurige fladderaars. Zo zijn er een aantal blue jays (waarvan er eentje vlak voor het raam komt zitten) en cardinaaltjes. Maar vooral de robins en chickadees (heel kleine meesjes) zijn in grote getalen aanwezig. We schatten, dat er zo'n dertig vogels in een van de boompjes zit te kwetteren en te schransen! Meteen nemen we ons voor om deze winter een paar vogelvoederhuisjes neer te zetten.

Het grootste deel van de dag besteed ik aan het bewerken en uploaden van mijn foto's van de Aruba vakantie. De albums staan nu online: zonsondergangen, algemene Aruba foto's en familiefoto's. Nu nog de foto's van onze reis naar Michigan, Wisconsin en Minnesota en ik ben weer helemaal "bij".

Via VanderVeen's in Grand Rapids heb ik donderdag wat haring en paling besteld. Dit is al de tweede lichting. De eerste had ik maandag besteld en die werd woensdag helemaal heet door de zon afgeleverd. De haringen zagen er niet goed meer uit en omdat ik al een keer erg ziek ben geweest van bedorven vis, durfde ik het niet aan ze te eten en heb ze zo weggegooid. Zonde natuurlijk!

De lading van gisteren was dus in de herkansing en dit keer meteen de volgende dag bezorgd. Helaas bood VanderVeen niet aan om ons deze vis gratis te sturen, want de vorige lading was door hen niet goed verpakt, naar mijn mening. Maar ik heb het maar laten gaan, de les is geleerd, het moet echt de volgende dag bezorgd worden.

Het zijn dus wel een paar flink kostbare visjes, maar wij hadden het ervoor over. Rick en ik smullen vanmiddag van de haring, die precies als zo van de viskar smaakt. De paling ligt in de vriezer, die zullen we binnenkort ook soldaat maken.

Saskia gaat naar Tabatha's verjaarspartijtje. Ze gaan bowlen bij Bowl America. Om zes uur halen we haar op en gaan dan gelijk eten bij Artie's. Dit restaurant is enorm populair en er staat een lange rij wachtenden.

Wij hebben van tevoren opgebeld en onze naam op de lijst gezet. Hoewel we op de aangewezen tijd aankomen, krijgen we toch een electronische "coaster" mee, die pas een half uur later afgaat. Niet getreurd, we drinken gezellig wat bij de bar en kletsen met de mensen om ons heen en de bar tender. Iedereen is in een goed humeur, want er blijken nogal wat Michiganders te zitten en Detroit Tigers wonnen de American League Division Series van de New York Yankees.

Na een gezellige maaltijd gaan Saskia en ik naar huis. Rick en Kai gaan door naar de bioscoop om de late voorstelling van "School for Scoundrels" te zien. Hoe laat ze terugkomen, weet ik niet, want dan lig ik allang te pitten.

Zondag

Zoals zo vaak na een regenachtige dag openen we de gordijnen en zien een schoongewassen, helder blauwe lucht. De grote maple van de buren begint al mooi rood te kleuren en dat maakt mijn eerste blik naar buiten een kleurrijke.

Meteen voel ik me ook veel energieker. Rick kennelijk ook, want die besluit pancakes te gaan bakken. Ik kook er een eitje bij en de pancakes met maple syrup smaken voortreffelijk.


En dan wil ik naar buiten, bewegen en genieten van het mooie weer, ik heb alweer te lang achter de computer gezeten! Mijn rechterbeen voelt redelijk goed, zou ik het erop wagen? Ik besluit gewoon te beginnen met hardlopen, kijken of een 5 kilometer lukt en ik zie wel wat eruit rolt.

Eigenlijk zouden Kirsten en ik vandaag de Army Ten Miler lopen, maar dat zou teveel gevraagd zijn. Wel jammer, maar wie weet lukt het volgend jaar weer, ik wil niets forceren. Ook Kirsten gaat niet, ze heeft nog steeds last van haar voeten en tien mijl is ook voor haar (nog) te ver.

Expres kies ik een route met minder heuvels (hoewel geen heuvels hier onmogelijk is) en het gaat lekker! De eerste mijl loop ik in iets meer dan 9 minuten, wel iets langzamer, dan ik zou willen. Maar de tweede mijl gaat al onder de 9 minuten en de drie mijl haal ik in 26:20, Garmin piept de vijf kilometer met 27 minuten en 21 seconden. Hoera, eindelijk weer eens onder de 30 minuten gelopen! Het been voelt strak, maar niet zo pijnlijk als andere keren en ik strek thuis goed. Hopelijk kan ik nu weer meer hard gaan lopen, want ik mis het wel.

Onze televisie in de family room is bijna tien jaar oud en heeft kuren. Het beeld wordt afwisselend heel licht en dan weer heel donker. Tot nu toe helpt aan- en uitzetten nog wel, maar het zal niet lang duren, voor hij de geest geeft.

Rick en Kai waren gisteren bij Best Buy en Rick vertelt, hoeveel mooie flatscreen tv's met HDTV ze zagen. Ik verbaas hem helemaal door voor te stellen om vanmiddag eens te gaan kijken, wat er zoal te koop is. Tot nu toe heb ik deze aankoop afgehouden, maar nu de oude tv kuren heeft, is het tijd.

Voor ik van gedachten kan veranderen heeft Rick onze televisiekast al opgemeten en zitten we in de auto. Rick is als een kind zo blij, inwendig grinnik ik erom. Niets krijgt hem levendiger, dan auto's en electronica!

Onze eerste stop is Circuit City. Daar hebben ze wel een redelijke selectie, maar de werknemers weten helemaal niets. Die komen 's ochtends op het werk en krijgen een afdeling toegewezen. Op alle vragen komt een "I don't know", dus we besluiten naar een meer gespecialiseerde zaak te gaan.

De meeste winkels doen hier toch aan "price matching", d.w.z. dat als je hetzelfde produkt voor minder ergens anders ziet, je het verschil terugbetaald krijgt, dus wat kosten betreft maakt het niet uit.

Rick lijkt wel een kind in een snoepwinkel, zoals we dat hier zeggen. Hij heeft (gelukkig, want ik weet er natuurlijk geen moer vanaf) zijn huiswerk goed gedaan (waarschijnlijk heeft hij al maanden stiekem gehoopt op dit punt te belanden!). Bij Tweeter zien we een mooie Sony HDTV, maar met "maar" 768p en Rick zoekt 1080p.

Dat hebben ze daar niet voor het grootte scherm, dat wij maximaal kunnen hebben (40 inches), maar ik zie het op een nog groter scherm en het maakt inderdaad enorm verschil in scherpte. Op naar Myer Emco, dus.

Maar eerst even door Wendy's' Drive Thru, want Rick is vergeten lunch te eten in zijn enthousiasme en ik heb dorst. Rick bestelt een frescata sandwich, die echt verschrikkelijk vers en lekker is, een aanrader van het Wendy's menu! Mijn "medium" diet Coke is gigantisch! Ik ben heus wel wat gewend hier, maar als dit "medium" is, moet "large" echt een teil zijn!


Leuke bijkomstigheid van dit tv shoppen is, dat ik intussen ook de football wedstrijd tussen de Redskins en de Giants zie. Overal staan alle televisies op de wedstrijd en ik verdenk een aantal mannen ervan helemaal geen tv te willen kopen, maar enkel de wedstrijd te willen kijken op een groot scherm! Aan de andere kant stemt het niet vrolijk, want de Redskins spelen helemaal niet goed en verliezen uiteindelijk met 19-3. Dan doet Kai's team het toch beter!

Bij Myer Emco worden we heel bekwaam geholpen en ze hebben precies de tv, die wij (nou ja, eigenlijk Rick) zoeken. Een 40 inch Sony, 1080p en voor een heel goede sale prijs (het is tenslotte Columbus Day weekend) ook nog.

De doos past mooi achterin de van. Thuis vraagt Rick Ray, een van onze buren, om te helpen de oude tv, die zo'n 200 pond weegt, naar de basement te dragen. Eerst wilde Rick dat met behulp van alleen Kai en mij doen, maar gezien het gezucht en gesteun van de twee sterke mannen was dat nooit goed gegaan!

De nieuwe televisie, hoewel groter, weegt ongeveer 40 pond en is dus veel makkelijker te tillen. Hij past keurig in onze tv kast en oh, wat zijn mijn mannen blij! Ik moet toegeven, dat de kwaliteit van het beeld vele malen beter is. En HDTV is onvoorstelbaar echt. We zijn in de 21e eeuw beland, wat onze tv betreft.


De eerste screenshot

Als Rick alles geinstalleerd heeft, gaan we met zijn viertjes eten bij Kai's keuze: P.F. Chang's. Ook Saskia is dol op hun honey chicken en Rick en ik vinden het ook een heel lekker restaurant. De atmosfeer is leuk, het eten, zoals altijd, veel en niet duur. Het enige, dat me tegenstaat is de luide muziek. Ik merk tegen Rick op, dat ik dat een groot verschil vind met Europese restaurants (ook de restaurants hier, die Europese cuisine serveren hebben sfeervolle zachte klassieke muziek, op de achtergrond).




Het ziet er lekker uit


Muziek in een restaurant is leuk, maar niet als je eroverheen moet gillen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd, hoe de Europeanen dat hier ervaren. Vinden jullie de muziek in restaurants als T.G.I.Friday's, Outback etc. bijdragen aan de atmosfeer of te overheersend?

Op de terugweg stoppen we bij Blockbuster en halen er een aantal films om op de nieuwe tv te kijken. De eerste is "Yours, Mine and Ours", maar eerst gaan we naar onze overburen.

De Nielsons zijn een Mormoonse familie met zeven kinderen, waarvan er vier naar college zijn. Mormoonse jongens gaan na hun eerste jaar college op missie. Hun oudste jongens, een tweeling, hebben hun missie inmiddels afgemaakt. Jeffrey ging naar Zweden voor twee jaar en Nathan werd naar Engeland uit gezonden.

Hun oudste kind is echter een meisje en zij heeft "gewoon" Brigham Young University in Utah afgemaak. Daarna is ze thuis gekomen en heeft hier gewerkt. Maar ook zij wilde op missie en deed haar naam in de hoed.

Daaruit kwam Malaga, Spanje, als bestemming en op dinsdag gaat ze op reis. Vanavond is haar afscheidsfeestje en het gros van de gasten zijn kerkgenoten. Toch vinden wij dat we als buren haar even een goede reis moeten gaan wensen. Als enige, die Jessica kent, kan ik haar over Malaga vertellen, want ik heb er twee vakanties doorgebracht.

De Mormoonse godsdienst blijft onbegrijpelijk voor ons. Maar ik vind het interessant en sla het met interesse gade. De moeder van deze zeven is bekeerd tot dit geloof en haar ouders mochten niet bij haar huwelijk zijn. Onvoorstelbaar, vind ik dat. Maar zij is, net als een ex-rookster, zeer fanatiek als het op haar geadopteerde geloof aankomt.

Na even gekletst te hebben en goede reis wensen voor Jessica lopen we weer terug naar huis. Het is volle maan vanavond en er staan heel wat sterren aan de hemel.

Het was weer een vol weekend met veel om dankbaar voor te zijn. En met een bowl met popcorn ga ik nu 100% genieten van onze filmavond! Na Yours, Mine and Ours is Lake House aan de beurt.

posted by Kasaka @ 10:10 AM   ---

|

Foto's

Na de 30 graden van woensdag en de 18 graden van gisteren bevinden we ons opeens in de echte herfst. Het waait, regent en wordt maar een graad of dertien vandaag.

Aoife belt, dat ze naar school wordt gereden. Dat is een streep door Saskia's rekening, want die wil juist naar school lopen. Ik bedenk me, dat ik niet zal smelten en loop samen met haar naar school, beschermd door mijn regenboog paraplu (de kinderen willen die paraplu niet, want de regenboog is inmiddels een duidelijk symbool van homoseksualiteit, zelf heb ik daar natuurlijk geen problemen mee).

Tijdens onze wandeling naar school staat Saskia's mond niet stil. Ik vraag haar of ze het niet mist om met mij naar school te lopen. Als ze zoveel te vertellen heeft! Ze knikt wat en kletst lekker door. Ik geniet gewoon maar weer even, ieder kijkje in het innerlijke leven van de kinderen is een cadeau.

Eigenlijk wilde ik mezelf vrij geven van sporten vandaag, maar het weer maakt, dat ik toch voel, dat ik moet bewegen. Vanaf de school loop ik de lange weg terug. Onder de paraplu doe ik allerlei beenoefeningen, terwijl achter me auto's langs rijden, waarvan ik gewoon weet, dat er bekenden in zitten. "Daar is die vreemde Petra weer", denken ze. En gaan dan verder met hun dag, want dat vind ik hier zo fijn, je kunt gewoon raar zijn en toch vindt men je leuk! Eigenlijk geldt: hoe rarer, hoe leuker (want=interessant).

Na deze natte wandeling doe ik gauw een korte gewichtenroutine en dan is de dag van mij. Op woensdag ben ik een online cursus begonnen om Paint Shop Pro X te leren. Tot vandaag heb ik er niet de tijd voor gevonden, dus het merendeel van de dag gaat op aan leren en taken volbrengen.

Gelukkig zijn er geen onderbrekingen en de eerste les (van een week) is volbracht. Ik heb geleerd hoe een "soft focus" een foto eigenlijk nog mooier kan maken. En een foto eruit laten zien als een verfprojekt is ook leuk. Met andere woorden, ik vermaak me prima en kom mijn stoel niet uit. Hoe ongewoon is dat?

Als ik klaar ben met mijn les, werk ik aan de vissenfoto's van Aruba. Het wordt eens tijd, dat ik de foto's van de zomer online zet. Alle tropische visjes en vooral de schildpad foto's kunnen inmiddels door iedereen hier bekeken worden.

Katja's vriendin Betsy heeft vanavond haar verjaarspartijtje. Er is van alles gaande in haar familie, moeder heeft borstkanker, vader heeft het gezin verlaten, kortom, erg heftig. Rick heeft zich als barmhartige Samaritaan opgeworpen om de meisjes naar Tysons Corner te rijden.

Wat Rick niet wist is, dat het een serieuze Build A Bear party zou zijn. Die zijn populair bij Saskia's leeftijdsgroep en jonger, maar kennelijk ook bij tieners. De meisjes maken een beer, met alle rituelen, die daarbij horen. Die van Katja is een biker dude, met een Harley Davidson pak. Degene, die de vriendin van Ricks vader adviseerde geen Build A Bear aandelen te kopen, want het zou een eendagsvlieg zijn, heeft de plank compleet misgeslagen!

Als Rick eindelijk terug komt gaan we met zijn vieren bij Anita's eten. Het is al jaren geleden, dat we daar gegeten hebben en ik weet nu waarom. Het is net een stap boven Taco Bell, cafeteria stijl zonder sfeer, en we hebben twee Mexicaanse restaurant vlakbij, die veel beter zijn.

Maar het eten is lekker en we gaan voldaan naar huis. Katja komt thuis, pakt in, we ontmoeten de jongen, die haar zo leuk vindt, heel snel en dan is ze weg voor de rest van het lange weekend. Met Leah's ouders gaan ze colleges in Williamsburg bekijken en dan maandag naar Busch Gardens.

De colleges, die ze gaan bekijken zijn The College of William and Mary, hiervoor moet je bijzonder goed zijn om toegelaten te worden. Het grappige vind ik, dat die "William" een Nederlander was! De tweede school is Christopher Newport. Of Katja een van die twee kiest is de vraag, maar het is goed om de scholen van te voren te zien.

Dus, enkel onze oudste heeft een opwindend leven. Kai is doodmoe van alle training deze week en Saskia ligt ook allang te slapen. Rick en ik kijken nog naar het nieuws, waar alles "doom and gloom" is. Dus ook wij gaan bedwaarts. Zo'n rustige dag vind ik toch wel lekker, eigenlijk!

posted by Kasaka @ 9:31 PM   ---

|

Moeder van een "jock"

Na de dertig graden van gisteren (was het toen nog zo warm? Het lijkt alweer ver weg!) voelt de achttien graden van vandaag maar flink fris. Gauw loop ik vier mijl met mijn acht pond gewichten door de buurt. Er is altijd genoeg te zien en het uur (of eigenlijk 58 minuten, sneller dus, dan vorige week) is zo voorbij. Mijn favoriete boom is nog nauwelijks gekleurd. Maar ik zie een aantal prachtig gekleurde maples, waar ik, als de zon weer schijnt, absoluut met mijn camera langs moet. Ik maak er een mentale kaart van.

Als ik thuis kom heeft Brynna zich goed "vermaakt" in huis! Kai heeft, nadat zijn slang kennelijk geen honger had, diens "snack" (lees=ontdooide dode muis) in zijn prullebak gegooid. Die ging natuurlijk "lekker" ruiken en was een uitnodiging voor Brynna om in te gaan rollen.

Gevolg: een stinkende met houtzagels bedekte Brynna, die natuurlijk in mijn afwezigheid door het hele huis heeft gelopen. Ik bespray haar met doggy deodorant en doe haar in haar bench. Gauw, gauw stofzuig ik het zaagsel op, maar de muis blijft liggen, die mag Kai opruimen vanavond!

In de auto bel ik Annemarie, dat ik wat laat ben. Geeft niets, zegt ze, zij en haar schoonmoeder zien me wel verschijnen. Een half uurtje later rijd ik Sterling binnen. Annemarie maakt een lekker kopje Nederlandse koffie met een speculaasje en ik ontmoet haar schoonmoeder, een aardige dame van in de tachtig.

Schoonmama wil graag gaan winkelen, want ze wil cadeautjes vinden voor haar 14-jarige kleindochter en haar dochter, die mijn leeftijd is. Ik stel voor de tiener J.C. Penney voor, daar hebben ze een hele "Bobby Jack" collectie, met allerlei typische Amerikaanse tienergezegdes.

We gaan hiervoor naar het Dulles Town Center en slagen vrijwel meteen. Het wordt een turquoise en roze "hoodie" met rits, met het bekende aapje, die "Whatever" voorop en "You think I care" achterop zegt.

Het cadeautje voor de dochter blijkt moeilijker. De nachthemden zijn niet je van het (de meesten hebben korte mouwen). Maar gelukkig brengt Sears uitkomst, daar hebben ze een vest met rits, dat de goedkeuring wegdraagt.

Tevreden besluiten we, dat het tijd voor de lunch is. De grote Wegmans in Sterling is vlakbij en zowel Annemarie als ik hebben ook nog wat boodschappen te doen.

Annemarie trakteert op een van Wegmans' lekkere sandwiches (met mozzarella, tomaat en prosciutto) en een kop soep. Dan race ik door de winkel om de paar dingen, die ik nodig heb te zoeken. Dat valt nog niet mee, want het is zo'n gigantische zaak en ik ken de lay-out niet. Maar met behulp van wat vriendelijke medewerkers vind ik alles op mijn lijstje in record time.

We rijden terug naar Annemaries huis, waar ik gauw afscheid neem. Ik moet voor drieen weer thuis zijn, want dan wordt Katja opgehaald voor haar eerste officiele rijles met Keith's Driving School. Die duurt twee uur (een uur zit zij achter het stuur, het tweede uur slaat ze een leeftijdgenootje gade). Bij terugkomst weet ze, dat ze 24 oktober haar rijbewijs zal halen. Rick en ik hebben er vrede mee, ze heeft nu zoveel uren gereden, dat ze de geijkte routes heel bekwaam rijdt. Ook op de snelweg gaat het goed. De rest zal met ervaring komen.

Saskia's piano les is vanavond wat eerder, zodat zij met Aoife en familie naar de ice cream social bij haar school kan gaan. Gelukkig zijn de Leogues altijd bereid haar mee te nemen, want Rick en ik moeten naar Kai's football wedstrijd (vind ik stiekem ook vele malen leuker).

Dit keer weet ik, dat die ijzeren tribunes ook ijskoud zijn, en ik neem een kussen mee om op te zitten. Maar dan begint het ook nog te plenzen, miserabel! Gelukkig heeft Rick een paraplu in zijn auto, zodat we nog enigszins droog zitten. De jongens op het veld hebben dat geluk niet. Ze worden doorweekt.


Kai (55) luistert naar de laatste instructies van de coach

Maar het mag allemaal de pret niet drukken. De Warhawks verslaan de Seahawks ruim met drie touchdowns: 21-0.


In actie



En onze "jock" (die niet achter de vrouwen aan zit en wel goede cijfers haalt) speelt de hele wedstrijd mee in de verdediging! We horen herhaalde malen "the tackle by Kai Engle" over de luidspreker. Hartstikke trots zijn wij op onze stille zoon, die zomaar in een heus ruw football team meespeelt! Ik heb football altijd al leuk gevonden om te kijken, maar helemaal als mijn zoon meespeelt en het nog goed doet ook! Go Warhawks!

Als ik zo op die tribunes zit heb ik eerlijk gezegd een brok in mijn keel. Zo'n "dat ik dit mag meemaken" gevoel overweldigt me. De meesten kennen "high school" van de films en daar zit ik dan, kijkend naar "het" high school spel, football, en mijn zoon speelt erin mee. Het is net een film!

Wie zong het ook alweer? "Net als in de film..." Vond ik een mooi liedje toen. Maar voor Kai is het gewoon leven, gek toch? Soms sta ik daarbij stil, hoe anders de jeugd van onze kinderen is, dan die van mij, enkel omdat ze in een ander land opgroeien.

Thuis wacht ons een heerlijke crockpot maaltijd van "witte" chili (witte bonen, kip, chilies en sour cream). Het gaat er prima in!

posted by Kasaka @ 8:52 PM   ---

|

Sociaal dagje

Al schrijvend staat de buitendeur open en hoor ik het gezang van de krekels. Ik vrees, dat dit voorlopig de laatste keer is, dat we zulk lekker warm weer hebben. Morgen schijnt het flink koeler te worden. We zitten hier altijd zo net op het randje van zuidelijke en noordelijke lucht, van mij mag de eerste nog even blijven, maar de weergoden zijn het niet met me eens, helaas.


Herfstkleuren

Bij het opstaan zie ik meteen, dat ons internet niet werkt. Mijn eerste gang iedere ochtend is (met mijn eerste kop koffie) naar de computer. Maar na middernacht heb ik geen nieuwe email ontvangen. Gelukkig is er nog net, twee minuten voor middernacht, het antwoord op mijn email naar het hoofd van Saskia's school.

Zij zegt, dat ze de leraren heeft ge-emaild de trailers ten alle tijden op slot te houden en dat ze ook Fairfax County's veiligheidsbureau zal aanspreken voor verdere informatie over hoe de trailers zo veilig mogelijk kunnen zijn. Of het toeval is, weet ik niet, maar als ik vanochtend langs de school loop, staat er een politieauto naast de trailers.

Later op de dag krijgen we ook een email van de high school over hoe zij hun school zo veilig mogelijk maken. Kennelijk ben ik niet de enige ouder, die vraagtekens zet bij de veiligheid van de kinderen, die niet in het hoofdgebouw les krijgen.

Na een snelle wandeling met mijn fototoestel om alvast wat herfstkleuren vast te leggen, race ik naar Safeway. Ik heb mijn tijd heel precies ingedeeld, zodat ik net tijd heb om boodschappen te halen en de maaltijd voor vanavond (barbecue kip met mais) in de crockpot te gooien.


Dogwood



Zonnetjes



Herfst schaduwen



Als eerste aan het kleuren


Het lukt allemaal precies en om klokslag elf uur rijd ik de parkeerplaats bij Fairfax Corner op. Hier heb ik met Christine afgesproken om wat te winkelen (het lijkt wel een beetje op een Europees centrumpje, alleen super modern) en te lunchen.

Christine zit al op een bankje bij de fontein te wachten. Het viel me al op, dat er een aantal Lexus auto's met een California nummer bord geparkeerd stonden en die blijken bij de jonge mannen en vrouwen met een Lexus shirt te horen. Een ervan benadert ons en vraagt, of we misschien een van de nieuwe modellen willen proefrijden. Als we dat doen krijgen we een cadeaubon van $15 om in Fairfax Corner te besteden.

Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en we krijgen beiden een armband om. Christine krijgt er een om haar linker arm, want we hebben besloten, dat zij gaat rijden en ik om mijn rechter arm, als passagier. Omdat Christine mag rijden laat ze aan mij de keuze van auto over. Er zijn er drie, heel sportief uitziend. Ik ben benieuwd naar het hybride model, de Lexus GS450h, dus die kies ik.


De GS450h, die wij rijden

Christine gaat achter het stuur zitten en ik word achterin geloodst. Samen met een van de jongemannen (uit Californie, want hij vertelt Eva Longoria pas geleden ontmoet te hebben) rijdt Christine bekwaam de parkeerplaats af. Het is een super-moderne auto! Er is een camera, die je laat zien, wat er achter je gebeurt en op de computer kun je van alles zien. Onze "gids" legt alles ook goed uit en vertelt, dat deze auto zo'n $55.000 kost. Hij gaat gelijk op mijn Kerst wenslijstje, ha ha!


Christine "cool" aan het stuur

Na dit avontuur krijgen we inderdaad ieder een cadeaubon van $15. We lopen regelrecht naar de grote Ann Taylor Loft winkel, waar we meestal beiden slagen. Dit keer vind ik er echter niets van mijn gading. Christine wel, die koopt een leuke grijze jurk, die met de $15 korting een heel redelijke prijs is.

Het is inmiddels kwart voor twaalf en onze magen knorren. We krijgen een tafeltje bij California Pizza Kitchen. Behalve allerlei bijzondere pizza's en pasta's hebben ze hier ook heerlijke lunch salades. We delen wat dumplings en bestellen beiden een halve Thai Crunch salade.

De bediening is ietwat langzaam, dus ik moet me uiteindelijk toch naar huis haasten. Ik heb om half twee bij het locomotiefje in Vienna afgesproken met Sylvia. Gauw pak ik de fiets en race de twee mijl ernaartoe. Sylvia staat al te wachten.

Het is werkelijk enorm warm! Alleen in de schaduw kun je voelen, dat het toch wel herfst is en is er een koel briesje. We fietsen weer naar Reston en rusten daar even uit. Onderweg zie ik alweer een slang en de chipmunks zijn ook actief. Het is ongelooflijk mooi weer voor oktober, ongeveer dertig graden!

We kletsen weer heel wat af, ik vind zo'n fietstochtje erg gezellig. Sylvia houdt er ook een goed tempo in, dus we krijgen een goede "workout". Sylvia woont vlak aan het W&OD pad, dus neemt een mijl voor ik Vienna in ga al afscheid. Ik race de overgebleven paar mijl naar huis, want ik weet, dat Katja om half vier bij de tandarts moet zijn voor haar internship.

Thuis tref ik een doodmoeie tiener aan. Ze heeft geen zin, wil eigenlijk slapen, maar ja, het moet nu eenmaal. Ze heeft het hard nodig om wat bij te slapen, maar wanneer ze daar tijd voor zal hebben weet ik niet. Haar week en weekend zitten propvol!

Saskia gaat met Aoife mee naar haar voetbal training en ik heb een uurtje helemaal voor mezelf! Hup, ik ga de tuin in, in de hangmat, met boek, nog even de laatste warme zonnestralen op mijn huid voelen. Heerlijk!

Al te gauw belt Kai, dat hij opgehaald kan worden. Dit keer geen ijs en een blije jongen, want zijn coach heeft hem speciaal genoemd als een van de spelers, die enorm verbeterd is. Hopelijk mag hij dan morgenavond spelen, want wij gaan kou lijden om de wedstrijd te zien.

We halen ook gelijk Katja op, die had mogen kijken, hoe een jongen een beugel kreeg. Ze vindt het nog erg leuk bij de tandarts. Nu worstelen Saskia en ik ons door haar huiswerk. Ik vind het wel leuk, maar ik vrees, dat de regels weer verscherpt moeten worden: eerst huiswerk, dan spelen. Nu is de concentratie ver te zoeken!

posted by Kasaka @ 3:27 PM   ---

|

Zomerweer

Een term veel gebruikt hier met betrekking tot het weer in de herfst is "Indian Summer". Dit wordt gebruikt als de herfstdagen wel erg warm worden. Vandaag werd het maar liefst 30 graden! De bladeren zijn al aan het kleuren, dus ik noem het Indian Summer, al wordt dat meestal meer tegen het einde van oktober, begin van november gebruikt.

Kirsten en ik gaan van dit heerlijke weer genieten, door dezelfde tien kilometer vanaf Whole Foods op het W&OD pad te gaan lopen, als vorige week. Mijn been voelt alsof het in brand staat (dat en de nekpijn hebben me de hele nacht wakker gehouden, grrr!), ondanks, dat ik een pijnstiller heb genomen bij het opstaan.

Helaas kunnen we dus niet hardlopen, maar ik krijg het gevoel, dat Kirsten dat ook niet zo erg vindt, zij maakt zich zorgen om haar tenen. De tand des tijds knaagt flink aan ons allebei. Maar ach, we troosten ons met de gedachte, dat niet veel 45+ vrouwen zo even 10 kilometer binnen anderhalf uur lopen.

Alweer zien we het vrouwtje op de fiets met de lange vlecht, de vieze spijkerbroek, het t-shirt met gaten. We zijn er vrijwel van overtuigd, dat zij dakloos is, ze fietst de hele dag het pad op en neer, volgens mij. Ik zou haar zo graag aanspreken en zien of ik kan helpen. Maar hoe doe je dat? En beledig je dan, als je veronderstelling verkeerd is? Vast wel.

Na onze power walk gaan we Whole Foods binnen. Voor de winkel staan prachtig bloeiende gele chrysanthen en ik wil jullie die niet onthouden, dus maak een foto.


Laura komt voor een broodnodige massage. Mijn hemel, het lijkt wel of ze iedere week meer nodig zijn en pijnlijker zijn. Ze is zo goed, want ik voel de spieren het gevecht opgeven onder haar hele gewicht erop (en zoveel is dat ook niet, hoor). Maar oh, wat een pijn!!!

Arme Laura voelt zich helemaal schuldig, maar ik weet, dat het nodig is. Na zoveel tijd weet ik, dat als ik 's nachts niet van de pijn kan slapen, de knopen echt vreselijk zijn. Maar inmiddels is Laura ook een vriendin geworden en dan is het natuurlijk niet leuk om de ander pijn te doen.

Katja komt helemaal blij en gelukkig thuis. Gisteravond kwam ze nog naar beneden om te vragen of wij boos zouden zijn, als ze haar AP English naar gewoon English zou veranderen. Nu heb ik al van het begin van het schooljaar gevonden, dat ze een te zwaar schema had gekozen, dus we laten de beslissing aan haar. Ze heeft genoeg verantwoordelijkheidsgevoel, dat we weten, dat ze zelf die keuze kan maken.

Volgens Rick is ze tot 3 uur vanochtend bezig geweest met een project voor Engels en versliep ze zich prompt. Maar ze komt dus buiten zichzelf van blijdschap terug, want ze blijkt een van de hoogste scores voor haar "timed essay" te hebben. Ook heeft ze met haar teacher gesproken en die vond het zonde, als ze de AP op zou geven. Het dipje van gisteravond is dus vergeten en ze gaat door met AP.

Mijn sterke indruk is, dat dit zeventiende levensjaar er een van ups and downs is. We zijn even in een grote "UP", want niet alleen ging English goed, na dit weekend weet ze, dat een jongen, die zij leuk vindt, haar ook leuk vindt. Hij is 18 en heeft een rode Mustang, dat laatste vind ik dus minder. Maar we zullen zien, dat stralende meisjesgezicht is veel waard.

Vanavond is de herkansing van de Powderpuff wedstrijd, die vorige donderdag werd verregend. Leah speelt mee voor de junioren. Ik mag Katja's haar "French braiden" (zo'n vlecht, die bovenop het hoofd begint, maar dan aan beide kanten) en ze kleurt met gezichtsverf "GO 08" op haar buik en weg is ze.


Saskia komt thuis en vertelt van alles over school. Ook zij is zo'n heerlijk open boek. Wat dat betreft verschillen de zusjes geen haar. Wel heb ik Saskia's lerares ge-emaild over de veiligheid van hun verblijf in de trailers. Na de tragedie gisteren in Pennsylvania vind ik het geen fijn idee, dat ze zo "los" in een trailer zitten. Vooral ook omdat het metro station zo dichtbij is.

Kai belt om half zes, dat hij opgehaald kan worden. Ik ben al voorbereid op de een of andere ijszak om zijn arm, want dat heeft hij al meer dan een week. Maar nu is het zijn linkerarm! Hij verzekert me, dat het niets ernstigs is, maar later vanavond komt hij toch even buurten om zeker te zijn.

De elleboog aan zijn rechterarm is flink dik, maar het is al minder dan vorige week. Nu heeft hij drie dikke bulten op zijn onderarm aan de linkerkant. Dat is eng om te zien (vooral voor hem), maar zover ik met mijn lekenoog weet zijn het enkel blauwe plek bulten. Hij heeft in ieder geval de hele "het is niets tot het echt iets is" houding door, hij speelt en traint net zo hard, dan maar even op ijs aan het einde van de middag. Wat een kanjer!

Katja belt, dat de Juniors voor het eerst in negen jaar de Powderpuff wedstrijd, een vriendschappelijke Football wedstrijd tussen de junioren en senioren meisjes, hebben gewonnen. Er kwamen geen helmen of protectie bij te pas, ze mochten maar met een hand blokkeren.

Rick haalt haar bij Noodles and Company op. De andere twee zijn naar bed, ik kijk nog even tv, waar weer allerlei disfunctionele shows te zien zijn. Ons leven is toch maar heel gewoontjes.

posted by Kasaka @ 1:08 PM   ---

|

Een gevarieerde maandag

Vandaag begin ik met wat me vanavond het meeste bezig houdt: de schietpartij in een Amisch schoolgebouwtje met een kamer. Ik ben er letterlijk misselijk van en hou met moeite mijn tranen binnen bij het zien van de beelden van al die ontredderde mensen.

Deze mensen, die meer dan 200 jaar rustig hun vredelievende levenstijl hebben kunnen volhouden, zijn opeens op de meest afschuwelijke manier de eenentwintigste eeuw binnen gesleurd.

Vanochtend drong een man met twee wapens het schoolhuisje binnen en stuurde de mannen, jongens en volwassen vrouwen naar buiten. Hij bond de meisjes vast en toen de politie kwam, executeerde hij ze en nam zijn eigen leven. Drie meisjes stierven, de rest is kritiek gewond.

De man zelf had een vrouw en drie kinderen, die niets hebben zien aankomen. Hoe moeten die verder? Ik kan me zo razend maken om dit soort mensen, die zelf het leven uitstappen, wetend, dat ze anderen eindeloos veel leed aandoen. Natuurlijk weet ik, dat ze niet toerekeningsvatbaar zijn. Maar het valt gewoon niet te bevatten, deze man heeft dit allang gepland. Hoe kun je dan gewoon naar zoiets toeleven en geen teken geven, dat je iets op je kerfstok hebt?

Gelukkig gaat hier de maandag veel vrolijker toe. Rick is de hele dag thuis om te werken aan alle electronica, die in de zomer door stormen beschadigd zijn. En natuurlijk vind ik het heerlijk om hem thuis te hebben! Zo gezellig, de muziek (via die nieuwe electronica) is weer door het hele huis te horen, want Rick kan niet zonder.

Kennelijk heb ik me gisteren wat te enthousiast uitgeleefd op de gewichten, want ik heb wel heel erg veel spierpijn bij het opstaan! Ik besluit te gaan fietsen, want die knopen moeten eruit! Het is heerlijk weer, echt warm te noemen.

Twaalf mijl lijkt me een goede afstand voor vandaag en ik rijd toch weer naar het westen op W&OD pad. De mogelijkheid om wilde dieren te zien trekt me toch meer, dan de meer stedelijke oostelijke route.

Na zo'n vijf mijl zie ik wel een dier, maar het is geen wild dier. Het is een klein hondje, lijkt wel op een mini-boxer en hij heeft een halsband om. Hij is dus duidelijk iemands lieveling, maar die iemand is in geen velden of wegen te bekennen. Een weglopertje, dus.

Hij ziet er jong uit en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen door te fietsen. Een ontzettend drukke autoweg is maar een paar honderd meter verderop. Maar wat dan te doen? Hij is speels en telkens als ik hem bij de halsband wil pakken om de nummers daarop te lezen, rent hij weg.

Gelukkig ken ik het telefoonnummer van Fairfax County Police en ik bel hen maar. Ze beloven Animal Control te sturen, dus blijf ik maar wachten, en wachten, en wachten. Achteraf gezien denk ik, dat, omdat ik niet had gezegd, dat ik erbij zou blijven, er gedacht werd, dat de hond tegen de tijd, dat ze aan zouden komen, wel weg zou zijn.


Mijn hondevriendje

Intussen is het hondje niet meer bang van mij. Ik ben uitgebreid besnuffeld en veilig bevonden. Hij vindt het heel leuk met mijn hand te spelen en eindelijk lukt het me zijn halsband te pakken. Ik bel het 866 nummer erop en moet dan weer even allerlei trucs uithalen om zijn identiteitsnummer ook nog te lezen, hij is zo druk!

Maar de dame aan de lijn vindt zijn gegevens, hij blijkt Yoogi te heten en ze zal zijn eigenaren opbellen. Niet veel later komt er een vrouw met een huilend kind het pad oplopen en Yoogi roepen. Ze is me enorm dankbaar, dat ik bij hem ben gebleven, haar dochtertje had per ongeluk de deur opengelaten en Yoogi de gelegenheid waargenomen om op verkenning uit te gaan. Blij, dat hij weer veilig bij zijn familie is, fiets ik verder.

Net voor ik terug wil keren, zie ik nog een jonge zwarte slang het pad oversteken. Zo schattig als Yoogi was, deze laat ik maar met rust, hoewel ik toch altijd een vreemde neiging krijg ze op te pakken.


Slangevideootje

Op de terugweg kijk ik met een jogger nog heel stilletjes naar een lekkere, dikke groundhog, die rustig langs de weg zit te eten. Dat vind ik ook altijd erg leuk, dat opeens even genieten van de natuur met een totale vreemde.

Met Saskia en Madison versier ik, als zij terug zijn uit school, de voortuin voor Halloween. We trekken de "spinnewebben" uit en leggen de doodshoofden neer. Het is echt warm buiten, het zweet druipt van ons af! Maar het resultaat is weer erg leuk. Het hoort zo heerlijk bij de herfst hier, nu hoeven we alleen nog pompoenen te kopen.


Pompoenen bij Whole Foods





Al een paar weken heb ik een ontzettende zin in haring en paling. Dat zijn twee dingen, die hier moeilijk te verkrijgen zijn. Maar nu heb ik gehoord, dat VanderVeen's in Michigan die verstuurd. Ik bel ze en een heel vriendelijke Diny antwoordt. Ze spreekt nog redelijk Nederlands, maar we eindigen ons gesprek in het Engels, het is gewoon makkelijker zo.

Net als ik ophang gaat de bel, het is de General Electric monteur. Hij kijkt naar de oven deur, de magnetron deur (te duur om te vervangen) en het bakje voor bestek in de afwasmachine. Het is een aardige man, maar hij ziet er eng uit, ongeschoren en met een heel slecht gebit, ik zou, als ik hem 's avonds tegen kwam, bang zijn. Zo zie je, hoe we toch op uiterlijk afgaan.

Als monteur is hij fantastisch, op zijn computertje tikt hij van alles in, geeft ons de tip, dat we maar een nieuwe ovendeur hoeven te kopen via hem. De tweede kunnen we zelf bestellen en installeren, zo makkelijk is dat, volgens hem. Hij heeft natuurlijk al deze delen niet voorradig op zijn truck, dus er wordt een nieuwe afspraak voor volgende woensdag gemaakt.

Met een tandenloze glimlach neemt hij afscheid. Op mijn opmerking, dat die computer wel heel modern is, zei hij, dat GE ook niet een klein mini-bedrijfje is. Ik kon nog net de opmerking binnenhouden, dat ze kennelijk geen goede (tandarts)verzekeringen verschaffen.

Voor het eten maak ik nog even gauw wat Kerst wijnbedeltjes. Dit keer zijn het acht bedeltjes van het Kerststalletje (engel, herder, baby, drie wijzen). Het is leuk werk en geeft me ook weer eens de kans mijn calligrafie kunsten te gebruiken.


Dit is nog allemaal uitproberen, maar mijn wens is, om ze in kaarten te verkopen. Ik zoek nu nog naar de juiste verpakkingen en kaarten.

Rick en ik gaan gezellig even een wijntje op het deck drinken. Tot en met woensdag blijft het deze zomerse temperaturen, dus daar moeten we van genieten. Na de taco's, die we als avondeten hebben, kijken de meisjes en ik naar Wife Swap, terwijl de mannen een of andere enge show verkiezen.

posted by Kasaka @ 8:30 AM   ---

|

Homecoming weekend

"Homecoming" is voor veel Amerikaanse high schools en colleges een van de belangrijkste weekends van het jaar. Zo ook voor Madison High School, waar het de hele week al feest is (tussen het werk door, dan wel, want school ging gewoon verder).

Alle dagen van de week waren "Spirit Days", met allerlei activiteiten om de "school spirit" erin te krijgen. Iedere dag was er een ander thema (met als hoofdthema voor de week "The Silver Screen" (film, dus)). Zo moesten de verschillende jaren gisteren bepaalde kleuren dragen, Kai was in het grijs (in zijn "class t-shirt" van 2010) en Katja in het rood.

Eerder in de week was er een tweelingendag, waarbij zoveel mogelijk studenten hetzelfde aan moesten trekken. Katja was een drieling met Leah en nog een vriendinnetje en Kai een eenling, want die vond het onzin.

Aan het einde van de schooldag op vrijdag is er dan een Homecoming Parade door de hoofdstraat van Vienna. Grappig dit jaar is, dat de twee andere zestienjarigen in onze straat, Leah en Laura, beiden zijn gekozen tot Homecoming prinsessen. Ik vind het getuigen van Katja's zelf vertrouwen, dat het haar absoluut niets doet, dat zij als enige van de drie niet is gekozen. Enthousiast gaat zij met vriendinnen naar de parade kijken.


Leah links en Laura rechts

Mijn dag begint intussen gezellig, ik ga een stuk lopen met Katja B. Het is alweer lang geleden, dat wij echt gepraat hebben en er is heel wat te vertellen. Zo is het vrijwel zeker, dat Katja naar Raleigh-Durham, North Carolina gaat verhuizen. Zelf is ze er niet super enthousiast over, maar haar man heeft er zo'n goede baan aangeboden gekregen, dat het moeilijk zal zijn daar hier een equivalent voor te vinden.

Dat is wel moeilijk in dit gebied, vind ik. Vrijwel iedere vriendin (behalve Claudia), die ik hier ooit gemaakt heb, is eventueel naar een ander deel van de VS verhuisd. Soms was de vriendschap sterk genoeg om te overleven, maar vaak verwatert het contact over zo'n afstand. Aangezien ik het heel goed met Katja kan vinden, hoop ik, dat dit contact wel zal aanhouden.

Na de parade neem ik Katja en haar vriendin, Kristina, mee naar de nagel salon. De meisjes moeten natuurlijk nette nagels voor hun Homecoming Dance en ik besluit de mijne dan ook maar meteen te laten doen.


De vrijdagavond wordt druk, Katja gaat werken van 18 tot 22 uur en Saskia gaat bij Tabatha logeren. Kai gaat met twee vrienden naar de Homecoming football wedstrijd, die door de Warhawks wordt gewonnen. Na de wedstrijd komen ze alle drie hier "crashen" (andere term voor logeren).

De zaterdag daagt een beetje druilerig. Gelukkig belt Christine of ik zin heb om een stuk te gaan lopen, want dat dwingt me erop uit te gaan. We houden het waarempel tijdens het uur, dat we lopen, droog!

Rick besteedt dit weekend met dia's uit zijn jeugd in digitale bestanden om te zetten. Het is heel grappig, om foto's van zijn zusje en hem als kind te zien en zijn ouders zo jong! Zelf werk ik aan het bewerken van mijn vakantie foto's, zodat die eindelijk online kunnen. Het is nog niet klaar, maar het zijn er ook zo veel!

Ook belt Elke gezellig en we kletsen zomaar meer dan een uur weg! Wat is dat toch grappig, dat het met iemand, die je enkel van verhalen online kent, meteen klikt!

Katja moet werken en is pas na half zeven klaar. Daardoor kan ze zich niet met haar groepje vriendinnen klaarmaken voor de Homecoming Dance. Ze verkleedt zich hier thuis in haar heel mooie jurkje en dan rijden we haar om acht uur naar Gordon Biersch, waar ze eerst met een groepje gaan eten.


Dit is ook een mooie gelegenheid om op de vraag van Jeroen (in de comments van gisteren) te antwoorden. Het "daten" hier wordt inderdaad voornamelijk in groepen gedaan. Zelfs de stelletjes, die verkering hebben, gaan zelden met zijn tweeen uit, althans niet op de high school leeftijd.

Optimisten, dat we zijn, verwachten we zelf ook een hapje te gaan eten bij de Mall, als we er dan toch zijn. Maar we hebben niet op de honderden Homecoming vierders gerekend (er blijken vier high schools in de buurt vanavond feest te vieren!) en ieder restaurant heeft wachttijden varierend van 45 minuten tot twee uur!

Gelukkig vinden we buiten de malls een tafeltje bij Taste of Saigon, een Vietnamees restaurant. We rammelen inmiddels van de honger, want het is al bij negenen! Gelukkig vinden Kai en Saskia ook iets van hun gading op het menu, dat is altijd even gokken met buitenlandse cuisines. Rick en ik smullen, want wij zijn dol op Vietnamees eten.

Katja feest er intussen goed op los. Rick vertelt, dat ze om net na middernacht kwam vragen, of ze kon gaan ontbijten met Tom en zijn band. Hij gaf toestemming, mits ze om twee uur thuis zou zijn (het werd uiteindelijk 3 uur!). Ze hebben bij IHOP gegeten. Wel een avontuur, zo midden in de nacht in een restaurant.

De zondag begint rustig met een gewichtenroutine. Saskia doet mee, wel zo gezellig. Omdat zij deze week de mijl moet hardlopen op school ga ik met haar en Tabatha vast oefenen op het sportveld. Er zal nog wel wat geoefend moeten worden, voor ze zonder stoppen die hele afstand kunnen hardlopen! Het is moeilijk voor die kleintjes om niet te snel van start te gaan telkens.

Met Tabatha en Saskia breng ik Katja naar haar werk. Ik wil dingen kopen om "wijn bedeltjes" te maken en de meisjes zijn hard bezig dingen voor hun babypop te maken. Nu Katja bij Michael's werkt, krijgen wij er 25% korting en dat is mooi meegenomen, want we zijn er goede klanten!

Heel bekwaam staat Katja achter de kassa. Ze is zo keurig beleefd tegen haar klanten! Het is grappig haar "Hi, how are you?" en dan bij het weggaan netjes "Enjoy the rest of your day!" te horen zeggen. Opeens lijkt ze zo volwassen!


Thuis gaan de meisjes verder met hun creativiteiten en ik begin aan een nieuwe hobby: het maken van "wine charms" (wijn bedeltjes). Deze ringetjes, die je om de steel van een wijnglas doet om te onthouden van wie dat glas is, zijn hier helemaal de rage. In de sjieke winkels kun je ze voor zo'n $15 voor zes kopen, maar ze zijn ook heel makkelijk zelf te maken. Het lijken mij leuke kleine cadeautjes. Mijn eerste zes zijn klaar, ik maak er een gecalligrafeerd kaartje bij, en voila!


Voor mijn schoonzusje's verjaardag, begin volgende maand

En zo komt een druk weekend weer tot een einde. Een nieuwe aflevering van Desperate Housewives is een perfecte conclusie.

Iedereen nogmaals bedankt voor alle commentaren dit weekend, ik voel me rijk met zo'n grote cyber sociale cirkel! Zoals deze lange lap tekst laat zien, vind ik het schrijven nog steeds erg leuk, maar op sommige tijden zou ik liever kat zijn:

posted by Kasaka @ 7:42 PM   ---

|