We zijn weer terug na een heel gezellig New England weekend! Op vrijdag ochtend reed Rick Saskia en mij naar Reagan National Airport. De laatse paar keren, dat ik naar mijn zusje ging, heb ik een kind meegenomen. Vorige keer was Katja de gelukkige en dit keer was Saskia aan de beurt. Volgende keer als ik zonder Rick ga is het Kai. Het is leuk voor de kinderen om helemaal in de schijnwerpers te staan en leuk voor de achterblijvers om dingen te doen, die ze niet zouden doen als ik er ben.

We namen de US Airways shuttle, de makkelijkste manier om van hier naar Boston te vliegen! Nadat we onze baggage electronisch hadden ingecheckt, winkelden we nog wat voor we door "security" gingen. Ik had een oplader voor mijn mobieltje nodig (makkelijk te vinden, er waren verscheidene electronica zaken!) en Saskia was haar "Carebear" vergeten, dus moesten we nodig een knuffel vinden voor haar. Er was ruime keus bij de National Geographic winkel en al gauw werd "Mr. Pookie", een zacht hondje, haar reiscompagnon.

Helemaal gelukkig gingen we het vliegtuig in. We hadden een zitplaats net achter de "bulkhead" (eerste rij), dus lekker vooraan. De mevrouw naast mij was een oude van dagen, die duidelijk problemen met huidkanker had gehad, want haar neus was vrijwel weggeopereerd. Dit maakte Saskia nogal angstig, maar hopelijk heeft de mevrouw daar weinig van gemerkt. Lang leve de tweetaligheid!

Eenmaal in Boston hadden we al snel onze baggage en kwamen mijn zusje, Ayesha en twee en een half jarige neefje, Stefan, ons ophalen. Ayesha is hoogzwanger van haar tweede kindje en ze heeft nog een stiefzoon van 14, Devon. Haar man, David, is mijn leeftijd en werkt van huis voor een computerbedrijf. Hun levensgeschiedenis in een notedop.

De rit naar hun huis in Newburyport was zonder problemen, hoewel het me wel opviel hoeveel agressiever "men" reed, dan bij ons. Dat terwijl het verkeer bij ons ook steeds drukker wordt. Toch nog een groot verschil met de "Boston drivers", die nationaal bekend staan om hun agressiviteit in het verkeer.

Na gezellig bijgekletst te hebben, besloten we uit eten te gaan bij de Striper's Grille. Daar hadden ze een overheerlijke Maine lobster, die ik me maar al te goed liet smaken! Ik heb een brochure meegenomen over hun inn, want als we met ons vijven komen, nadat de baby is geboren, kunnen we niet allemaal bij hen in huis terecht.

Toen David na het wandelen met de hond thuiskwam vertelde hij een stinkdier te hebben gezien. Nou had ik nog nooit een stinkdier "in het echt" gezien, dus ik vroeg hem of hij er nog was. Hij nam me mee naar buiten en met een sterke zaklamp vonden we inderdaad het stinkdier, dat rustig door de planten liep te snuffelen. Onvoorstelbaar, dat zo'n mooi zwart-wit dier zo'n stank kan voortbrengen! David bleef er ver vandaan uit angst gesproeid te worden. Terwijl we er naar keken zagen we in de tuin van de buren eerst een geringde staart en toen een kop met zwart omrande ogen: een wasbeer (raccoon)! Wauw, twee in een nacht! Mijn avond kon niet meer stuk. Helaas had ik geen tijd om mijn fototoestel te pakken!

Kennelijk was mijn enthousiasme over het zien van een stinkdier erg vermakelijk, want vanochtend ontmoette ik hun buurman, die meteen vroeg, of ik echt nog nooit een "skunk" had gezien. Bij mijn ontkenning vertelde hij een heel verhaal over een skunk op een luchtbed in hun zwembad, die maar liefst drie keer terug kwam! Maar ja, hier hebben we alleen te doen met de dode molletjes, die onze kat Snickers ons dagelijks presenteert.

Ik had voor Ayesha een "shower" cadeautje meegenomen, want oorspronkelijk zou dit weekend haar baby shower worden gehouden. Helaas kreeg de moeder van de hostess borstkanker en werd alles dus uitgesteld. Aan de andere kant gaf dat ons ook meer tijd samen. Het cadeautje heb ik wel gegeven, want ze kan dat al vanaf dag een gebruiken.

Voor mijn verjaardag kreeg ik onder anderen heerlijke truffels van Lake Champlain. Er zijn voor mij geen lekkerder chocolaatjes in de wereld! En ik heb echt van alles geproefd. Dus als je in de VS bent, probeer Lake Champlain chocola! Het is zelfs lekkerder dan Belgische chocola, vind ik, en dat zegt wat!

Gisterochtend werden we om 7 uur gewekt door ons neefje. Wij realiseren ons niet hoe gelukkig wij zijn met onze kinderen, die inmiddels tot laat uitslapen!

Als eerste zijn we naar een paar speelgoedwinkels gegaan in het stadje Newburyport, want een heel leuk historisch New England plaatsje is. Het doet erg Europees aan, met een leuke winkelstraat met allerlei snuisterijen.

Bij Dragon's Nest vonden we een stel leuke knutseldingetjes voor de kinderen. En bij Eureka's hadden ze ook heel leuke originele dingen. Natuurlijk kregen we Saskia en Stefan nauwelijks meer mee!

Toen we uitgeshopt waren, gingen we naar een Fall festival bij een plaatselijke boerderij. In New England is de herfst al veel verder gevorderd dan hier in het zuiden. Hun "Maples" (esdoorns) zijn al helemaal gekleurd.

Deze boerderij, de "Little Farm", stamde uit 1690. Het festival was erg leuk voor de kinderen. Mijn neefje vond het prachtig op de tractoren te klimmen en Saskia vermaakte zich ook prima, vooral met het automatisch schillen van een appel en er nog een spiraal van maken ook.

Met moeite kregen we ze mee naar huis voor een middagslaapje! Mijn neefje vertikte het zelfs om te slapen, waardoor we ons bezoek aan het strand maar hebben overgeslagen!

's Avonds aten we bij een nieuw restaurant "Not your Average Joe's", waar ik heel lekkere zalm kreeg. Ook de bediening was heel erg goed.

Vanochtend aten we zelfgemaakte "pancakes" met echte Maple Syrup. Wat is dat toch lekker! Ik zou zo liters maple syrup opkunnen!

Ayesha en ik zijn daarna nog door de buurt gaan wandelen om de leuke oude huisjes te bekijken. Ik sta versteld hoe anders dit gebied is dan het onze! En hoe pittoresk the houses are. Here we have the "Colonial style" van oude huizen in Georgetown en Alexandria. Daar is het de "Cape Cod" style, hout en veel verschillende kleuren. Erg leuk, vooral met de herfstkleuren van chrysanten en pompoenen erbij!

Onze terugvlucht ging ook heel makkelijk en we keken "Mean Girls" op mijn laptop. Voor we het wisten landden we weer op Reagan National. Alsof we nooit weggeweest waren, maar na meer dan 48 uur in een andere wereld slechts anderhalf uur vliegen van ons weg.