International Spy Museum

Om tien over acht worden Rick en ik met schrik wakker van een telefoontje van een of andere verkoper (dat zou illegaal moeten zijn!). Dat is nog eens iets anders als wakker worden van de wekker om kwart over zes tijdens schooldagen! Ik lig nog even verder te doezelen, maar niet lang, want ik heb een fikse nek/hoofdpijn. Gauw Excedrin nemen, want dat is het enige, dat dan helpt, ik moet nog een hele dag door!

Rick neemt Saskia vandaag mee naar zijn werk en om half tien vertrekken ze samen. Saskia heeft een heuse computertas mee met allerlei spul om haar bezig te houden. Uiteindelijk (hoor ik later) speelt ze de hele dag de Sims en gaan ze samen bij de Cheesecake Factory eten. "Daddy-O" (zoals Saskia hem altijd noemt: "Hello Daddy-O!") geniet van zijn jongste dochter en het geeft mij de kans om rustig met de drie tieners op pad te gaan.

Maar om half tien liggen die nog in diepe rust, dus ik ga eerst naar Christine. Daar zie ik als eerste Chuck, die mij zijn nu vervellende been (het werd van binnen uit zo heet, dat de huid letterlijk verbrandde, alsof hij aan de zon bloot had gestaan) laat zien. Hij is werkelijk gevaarlijk ziek geweest en heeft sinds gisteren nog een keer tien dagen antibiotica!

We lopen een uur en een kwartier over heel veel heuvels, dus een goede workout! Thuis vind ik iedereen klaar om te gaan. Kai probeert nog of zijn vriend John mee kan, maar ik kan op de site van het spy museum nergens vinden of je ook op het laatste moment nog tickets kan kopen. Wij hebben een specifieke tijd (13:30) toegewezen gekregen en ik wil niet het risico lopen, dat we daar niet nog een ticket voor kunnen krijgen. Helaas voor Kai, dus, maar hij vermaakt zich desondanks goed.

Katja en Kai kunnen het prima met Thijs vinden. Om vraagtekens weg te werken, Thijs is een 19-jarige jongen, die Katja via MySpace heeft leren kennen. Ik heb hun conversatie ook van de zijlijnen gevolgd en ik kreeg een goed gevoel bij deze jongen. Hij studeert MBO Bouwkunde en is erg geinteresseerd in architectuur en in de States. Als 19-jarige besloot hij dus alleen een vier weken lange reis in het oosten van de VS te maken.

Toen wij op vakantie waren in het Noordwesten vroeg Katja of hij ook een paar dagen bij ons kon logeren. Omdat ik hem via haar toch wel "kende", stemden we toe. Hij zou dus morgen komen en tot dinsdag blijven.

Zijn bedoeling was om in New York 4 juli te vieren en in een youth hostel te verblijven. Dat ging allemaal goed. Maar zijn verdere plannen, een paar dagen Philadelphia en Baltimore gingen niet door. Hij nam de trein naar Philadelphia met de bedoeling daar te blijven. Maar hij had al gehoord, dat de hostel in een slechte buurt ligt en werd meteen op het station benadert door bedelaars voor geld.

Dat beangstigde hem, opeens voelde hij zich (en dit is mijn interpretatie) wel erg alleen in dit grote onbekende land. Hij kocht dus een trein ticket naar Washington en dacht daarna meteen goed gegokt te hebben door de Metro naar King Street in Alexandria te nemen (wij wonen op Kings Way Court).

Maar natuurlijk herkende hij niets, toen hij daar aankwam en ook bij hotels en winkels ving hij nul op het rekest met ons adres. Uiteindelijk heeft hij, compleet verdwaald (Katja had hem met haar praktische tiener gedachten wel ons adres, maar niet het telefoonnummer gegeven en hij met zijn praktische tiener geest dacht er nooit aan dat dan op te zoeken), een taxi hierheen genomen. Hij was dus, toen hij hier aanbelde, nogal uit zijn doen. Daar had ik al een gevoel van op woensdagavond.

Enfin, terug naar vandaag. Rond twaalf uur zitten we in de metro naar Metro Center. Bij het Spy Museum liggen onze tickets al klaar. We gaan nog even wat drinken (Thijs' tractatie, hij is absoluut geen zakkenterende gast!) en gaan dan met de lift naar boven.

Hier zijn we zo'n anderhalf jaar geleden met Ricks vader en zijn vriendin ook al geweest, maar toen was ik vooral met Saskia, die overal bang voor was, dus het meest is nieuw voor mij. Als eerste kom je in een kamer terecht met allemaal "covers". Een ervan moet je uit je hoofd leren, want aan het einde van het museum word je getest op je "spionnenwaarde".

We hebben vier minuten om de informatie in ons op te nemen. Mijn spionnenidentiteit heet Carol Liu, is 42-jarige Amerikaanse, architecte, gaat naar Wolgograd, Rusland op vakantie voor 12 dagen en is geboren in Santa Monica, Californie. Even later leren we ook nog wat onze reden voor de reis is, in mijn geval het verkrijgen van een gids. Ieder van ons heeft een andere "identiteit".

Na een korte (en fascinerende!) film over spionnage en of wij er wel voor in de wieg zijn gelegd kunnen we verder op onze route.

In de eerste zaal leren we vooral hoe er bespied kan worden. We zien minieme, beter gezegd microscopische, afluisterapparaatjes. We leren, dat in 1999 het State Department nog een "bug" vond in hun plafond. En er is een interessant filmpje over afluistertechnieken.

We mogen in dit museum niet fotograferen, maar Thijs en ik grappen, dat als we een van de mini-mini cameraatjes gebruikt voor espionnage zouden hebben, niemand wijzer zou zijn! Onvoorstelbaar hoe klein die nu gemaakt worden! Er zijn allerlei James Bond-achtige spullen te zien: paraplu's, die schieten, attache koffertjes, die foto's maken, kaarten, waar verborgen berichtjes op staan. Onvoorstelbaar hoe ver de verschillende landen gingen en gaan om elkaar te bespieden! En het lijkt mij doodeng om spion te zijn! Op een plek hoor en zie je hoe een spionne door de KGB wordt betrapt. Gelukkig wordt ze op diplomatieke onschendbaarheid vrijgelaten!

Dan gaan we een gedeelte over de geschiedenis van spionnage in. Die dateert terug naar Bijbelse tijden. Er wordt over Ninja's verteld en Machiavelli en allerlei Elizabethan spionnen (ten tijde van Elizabeth I).

In een volgende kamer worden de duiven als helden voorgesteld. Die waren van groot belang voor het doorgeven van berichten en foto's maken. De kamer er tegenover heeft het over grote auteurs, die spionnen waren. Daniel Defoe was er zo een, de schrijver van Robinson Crusoe. Maar ook wordt de echtheid van Shakespeare in twijfel getrokken, zou het niet Francis Bacon zijn, die die spelen heeft geschreven? Het woord "Bacon" werd bijvoorbeeld met de speciale code door Bacon bedacht meer dan 100 keer in Hamlet terug gevonden. Dat soort theorieen zijn fascinerend. Werd Shakespeare door hem beinvloed? Was hij "Shakespeare" (hoewel ik Anne Hathaway's cottage met eigen ogen heb aanschouwd). Zoveel honderd jaar geleden weet niemand het, denk ik.

We lopen door de kamer met de vrouwelijke spionnen (waaronder Mata Hari). We kijken wat filmpjes, waarvan ik weet, dat de geschiedenis van Mata Hari er een is, die heb ik vorige keer wel gezien. Maar het duurt te lang en de kinderen willen er niet op wachten. Ook goed.

De volgende zaal gaat over de KGB en de daarop volgenden over de Tweede Wereldoorlog, zowel vanuit geallieerd standpunt, als vanuit het vijandige (Duitse, Japanse, klein beetje Italiaanse) standpunt. Allemaal heel interessant.

Als laatste leren we over de grootste gesnapte Amerikaanse spionnen (of liever verraders). De Rosenbergs verraadden nucleaire geheimen aan de Sovjets, Aldrich Ames was verantwoordelijk voor zeker 11 terechtstellingen van Amerikaanse spionnen door zijn verraad aan de Sovjets en meest recentelijk en ook het meest interessant voor Kai en Katja, want hij woonde in Vienna, Robert Hansen, de FBI spion, die nu levenslang heeft.

Aan het einde van al deze informatie, en ik heb er nog niet de helft van opgeschreven, moeten we zien of we het land uit mogen. Op een interactief scherm worden ons allerlei multiple choice vragen gesteld. Kai en ik antwoorden alles goed en mogen ongehinderd weg. Thijs en Katja antwoorden iets fout en mogen wel weg, maar niet meer terugkeren. We spelen nog wat met de apparaten en als we antwoorden invoeren, die we niet weten, krijgen we te horen, dat we voortaan weg moeten blijven!

In de winkel kijken we nog wat rond en Kai koopt een Sudoku "reken"machientje. Dan verlaten we het museum en lopen naar Ford's Theatre, waar wij een paar jaar geleden "A Christmas Carol" zagen. Hier werd in 1865 Lincoln dodelijk neergeschoten, een groot gebeuren in de geschiedenis van de VS.


Eerst lopen we door het museumpje, waar we leren over de gebeurtenissen die dag. Thijs laat zich naast de zes voet vier inches grote Lincoln fotograferen. Geen van ons is zo lang, maar terwijl we daar staan loopt er iemand langs, die langer is!

Dan bekijken we vanuit de verte de zitplaatsen van de Lincolns op die dag. Het is nu duidelijk toeristenseizoen, want buiten het seizoen mag je gewoon het theater in. Nu moeten we alles van bovenaf bekijken. Ach, je krijgt een idee.


Aan de overkant van de straat is het huis, waar Lincoln stierf. Dit huis was in het bezit van de Petersons, maar enkele tientallen jaren later werd het door de staat gekocht. Sindsdien kun je zien wat er zoal die dag en nacht plaatsvond.


We wachten even voor we binnen worden gelaten. Toen ik hier voor het laatst was stond er een dikke boom vol met kauwgom, want kauwgom mag niet naar binnen, hij stond bekend als de "gumtree" (een gomboom, maar dan anders). Die boom is nu weg en nu staat er een speciale vuilnisbak voor.

Als we binnen mogen, lopen we door verschillende kamers, waar Mary Todd Lincoln wachtte, waar de vergaderingen werden gehouden over het "wat nu" en uiteindelijk de kamer, waar Lincoln zijn laatste adem uitblies. Het bed in die kamer is niet origineel, dat bevindt zich nu in Illinois, zijn geboortestaat en de staat, waar hij begraven ligt. Hij blijft een van de grootste (letterlijk en figuurlijk!) presidenten van dit land.


We lopen verder, zien het FBI gebouw en dan het oude Postkantoor (Old Post Office). Het is vier uur en iedereen is klaar om terug te gaan, dus we zoeken de metro weer op. We krijgen gelukkig vrijwel meteen een zitplaats.

Terug in Vienna rijdt Katja ons eerst naar haar (en volgend jaar ook Kai's) school. Ze laat Thijs de sportvelden (tennisbanen, baseball velden, voetbal velden, dit is voor mij ook nieuw, want ik heb altijd alleen de voorkant van de school gezien) zien en vertelt welke sporten er zoal gespeeld worden.

Daarna rijdt ze ons naar Whole Foods. Het rijden gaat redelijk, maar er zijn nog te veel keren, dat ik me angstig aan de deur vast grijp, om de snelweg al op te gaan, hoe graag zij dat ook wil.

Thuis maken Katja en Thijs de gekochte kersen schoon en ontpitten ze. Ze spreken inmiddels Engels samen, kennelijk voelt Katja zich dan meer op haar gemak. Ik ben aan het MSN-en met Petra en de twee gaan naar boven, want Sushi heeft in de badkamer overgegeven.

Er wordt me gemeld, dat nu het toilet is verstopt. Ik ben bezig, dus reageer nauwelijks. Een kwartiertje later komen ze lachend naar beneden, Katja had zich wel helemaal uitgerust, met mondkapje en al, maar het toilet is weer ontstopt. De handen worden uitbundige geschrobd en er wordt gegrapt over "What I did in the United States". Die Thijs is een goede gast, dat doet niet iedereen!!

Rick en Saskia komen thuis en we gaan eten bij Glory Days Grill. Hun cheese fries en steak zijn lekker als altijd. Thijs bestelt kip en ribs, dus een echt Amerikaans maal.

Katja rijdt naar huis en Saskia en ik blijven daar. De rest gaat naar de Superman film. Deze wordt heel hoog aangeschreven, maar ik heb geen zin me op een film te concentreren. Thuisblijven is heerlijk rustig!