Nederlandse Amerikanen

Het is verschrikkelijk vochtig en warm vanochtend, maar ik besluit toch even te gaan hardlopen. Ik hou het vijf kilometer vol, maar ga dan druipend van het zweet weer gauw de airconditioning in!

Gisteren heb ik een briefje met foto van mijn armband en een beloning van $100 voor de vinder uitgeprint. Bij het zwembad vraag ik, of ze dit ergens opvallend willen ophangen. Wie weet? Al heb ik er een hard hoofd in, dat ik hem nog terug zal zien.

Bij USAA, onze verzekeringsmaatschappij, raden ze me aan toch even het weekend af te wachten, voor een ik claim indien. Rick heeft de juwelier in Aruba ge-emaild in de hoop, dat die nog een soortgelijke armband heeft. Het blijft balen, maar aan de andere kant is het een ding en er zijn veel ergere dingen in de wereld.

Lilian van de ambassade liet me gisteren weten, dat onze paspoorten klaar zijn. Ik zou vandaag met Annemarie gaan lunchen, maar die heeft een voedselvergiftiging opgelopen en voelt zich vreselijk.

In plaats van de lunch besluit ik de paspoorten dan op te gaan halen. Om kwart voor elf bel ik de ambassade om te horen, wat hun uren zijn en tot mijn schrik zijn ze maar tot twaalf uur open! Ik weet, dat dan om klokslag twaalf uur dat loket dichtgaat, wie er ook nog staan te wachten.

Met natte haren spring ik in de auto en race naar Washington. Om half twaalf kom ik bij de ambassade aan en daar staat inderdaad een hele rij te wachten. Een oud echtpaar van in de tachtig staat eindeloos te delibereren voor het loket. Er is maar een persoon, die helpt en ik zie de tijd wegtikken!

Gelukkig weet ze het echtpaar zover te krijgen, dat ze later terug zullen komen. Dan is er een vrouw, die een transit visa nodig heeft. Maar ze heeft daarvoor niet de juiste foto's meegenomen. Balen voor haar, maar zo ben ik lekker snel aan de beurt.

De paspoorten zijn er inderdaad en ik krijg ook de optieverklaring mee. Het doet me toch wel iets, om weer een geldig paspoort van mijn geboorteland te hebben! Nu kunnen we volgende week Aruba als Nederlanders binnen (behalve Rick dan).


Op de terugweg stuurt mijn MIO GPS me helemaal door Georgetown!! De mooie route dus, maar niet het snelst. Ik ben Annemarie om te horen hoe het gaat en kom dan in de stromende regen, die boven Vienna lijkt te blijven hangen, bij de Giant aan.

Na de boodschappen is het een ontspannende middag. De kinderen spelen allemaal Sims op verschillende computers en ik ga op het deck verder lezen in mijn boek.

Vanavond komen Chuck, Christine en Mallory eten en we maken kip kabobs. Het wordt zoals altijd erg gezellig en we zitten nog tot laat buiten op het deck na te kletsen.