Overtollige regen

De "flood warnings" zijn er alweer, al lijkt het erop, dat we vanavond geen noodweer als gisteren te verduren zullen krijgen. De grond is ernstig verzadigd, dus veroorzaakt zelfs een gematigde bui overstromingen. Na een regentekort begin juni van meer dan 25 cm kijken we nu tegen een teveel van meer dan 15 cm aan, dat allemaal in zo'n twee weken tijd!

Nou moet er bij geschreven worden, dat het over het algemeen de hele dag droog is en de zon ook veel schijnt. Het gros van de regen valt tijdens zware onweersbuien, zoals die van gisteren.

Vanochtend sta ik om 9 uur op, al beter dan gisteren! Arme Rick moest er om 7 uur al uit, Peapod kwam vroeg en het is een werkdag voor hem. Bovendien hebben we nog allerlei problemen met onze electronica. Onze cul de sac cam is tot we een nieuwe bestellen buiten werking en we hebben honderden, zo niet meer dan duizend dollars schade aan tv's, computers en telefoons en andere electronica. Hopelijk kunnen we via onze inboedelverzekering daar wat van terug krijgen! Het is bewezen, dat de bliksem hiernaast is ingeslagen, dus waarschijnlijk kunnen wij zo het een en ander verhalen.

Christine belt, dat ze zo'n vijf minuten van ons vandaan is, heb ik zin om te gaan lopen? Natuurlijk heb ik dat! Het is vochtig warm terwijl we als vanouds door Vienna lopen. In het uur en kwartier, dat we op weg zijn, lopen we vijf mijl en onze monden gaan (zoals Rick het zegt) "a mile a minute"!

Terwijl wij ons in het Noordwesten vermaakten hebben zij een zware week doorgemaakt. Eerst moest Christine op 24 juni naar de open kist begrafenis van het acht jarige meisje, dat eerder die week voor haar en Mallory's neus was ingestort. Natuurlijk was dat zeer emotioneel en eens te meer zijn we het erover eens, dat we maar beter iedere dag volop van het leven moeten genieten.

De volgende dag werd Chuck ernstig ziek, hoge koorts en ze zijn naar de ER gegaan. Daar werden geen tests gedaan en kreeg hij koortsverlagende middelen en pijnstillers. Op maandag was het zo erg, dat hij ijlde en heeft Christine hem hals over kop naar hun huisarts meegenomen.

Daar werd een ernstige infectie aan zijn been geconstateerd, die inmiddels ook in zijn lymfklieren en bloed zat. Hij kreeg zware antibiotica toegediend en een paar dagen lang vreesden ze, dat hij zijn onderbeen zou moeten verliezen. Gelukkig reageerde hij goed op de antibiotica en is nu bijna beter. Ik voel me bijna schuldig, dat wij vorige week zo genoten hebben! Gelukkig gaat alles weer de goede kant op, zo'n huidbacterie is zo onvoorstelbaar en gevaarlijk!

Als we terug komen is Rick er nog, maar alles (behalve mijn email) werkt en hij gaat naar zijn werk. Ik stort me op het bindweed onkruid in de achtertuin. Een ervan heeft de moed te bloeien! Ik trek er weer een hele vuilniszak uit, maar er is nog veel meer! Ondanks de DEET, die ik op mezelf heb gespoten, vinden de muggen me toch lekker, helaas. Behalve hen kom ik allerlei andere insekten tegen, niet alleen de zoogdierenwereld is hier interessant, de insektenwereld mag er ook zijn. Hoogtepunt is een gigantische wit met bruine (of zwarte, hij was te fladderig om te zien) mot, die zich met moeite uit het dichte struikgewas werkt. Ik verstoorde zijn slaapje waarschijnlijk.

Het is inmiddels alweer na twaalven, dus ik maak lunch voor mezelf en Saskia en Abby (die bij gebrek aan beter weer in de gratie is, de sociale moeilijkheden van tien jarigen zijn soms moeilijk bij te houden). Kai is ook op, maar hij eet ontbijt. Katja kon pas na half vier slapen, dus die heeft meer moeite met opstaan. Toch vind ik, dat ze moet proberen weer in een ritme te komen, dus trommel ik haar uit bed (het woord "mall" doet wonderen!).

Na de lunch gaat Saskia bij Abby spelen en gaan de tieners en ik naar Tysons Corner. Kai heeft alleen nog korte broeken met gaten en zijn ene zwembroek is te klein. Katja's sportkleding laat veel te wensen over en ze wil een nieuwe routine beginnen, iets wat ik nooit ontmoedig.

Onderweg rijd ik door de drive thru van de bank om een check in te wisselen. De kinderen zijn gefascineerd door de hele procedure, want die gaan niet vaak mee met dit soort excursies. De fast food drive thrus kennen ze, maar de bank is leuk en nieuw. Eigenlijk hoef je hier nooit je huis of auto uit om te overleven.

Vrijwel alle levensbehoeften zijn via het internet te bestellen en in je auto kun je de bank, restaurants en de apotheek bezoeken. Ik kan me zo gauw niets bedenken, waarvoor je buiten moet zijn. Of dit positief of negatief is valt te bezien, maar het lijkt me, dat dit voor bijvoorbeeld gehandicapten ideaal is.

Katja rijdt van de bank naar de mall en laten we zeggen, dat het wat roestig is. We vermijden andere auto's twee keer ternauwernood. Zelfs Kai houdt zijn adem in. Ik krijg wel een compliment van Katja, dat ik niet door blijf gaan over haar fouten. Kennelijk doen Leah's ouders dat wel. Ik ben sterk van mening, dat zij zelf net zo schrikt van dit soort dingen als wij, dus om er eindeloos over door te gaan heeft geen nut. Ik maak er een leermoment van en dan gaan we verder (geenszins suggererend, dat ik een altijd rustige en kalme rij instructrice ben!).

Bij de mall parkeren we bij Hecht's en halen als eerste een Starbucks (om nog even in de Noordwest sferen te blijven).

Kai wil bij Pacsun kijken voor zijn kleding en gelukkig is er van alles on sale. De gewoonlijke prijzen liegen er niet om, maar nu vindt hij twee zwemshorts voor $50 (Kirra en O'Neill) en twee cargo korte broeken, ook van Kirra, voor $60.

Verderop bij Lady Foot Locker vindt Katja hardloop korte broeken en bh's, ook allemaal in de uitverkoop, Nike nog wel!

Het is inmiddels 15 uur en Katja en Kai leven duidelijk nog steeds in Seattle tijd. Ze hebben honger, dus Katja eet een California sushi en Kai bestel een Buffalo kip sandwich met overheerlijke frieten (dat weet ik, omdat er ook een heel aantal in mijn mond verdwijnen).

Terwijl we richting auto lopen zien we een standje met zonnebrillen. Hier kosten ze maar $15 per stuk of, zoals we later merken, $25 voor drie zonnebrillen. De dame, die de zonnebrillen verkoopt, is Indonesisch en herkent ons Nederlands. Terwijl we betalen praten we nog heel wat, haar grootvader diende in het KNIL en ze is zelf ook een heel aantal keren in Nederland geweest. Ook in mijn familie is er geschiedenis, die met Indonesie te maken heeft, dus het is een leuk gesprek.

Op de terugweg stoppen we bij Giant en kopen stokbroodjes en beleg voor het avondeten, lekker makkelijk. Als we naar buiten lopen plenst het weer en we worden doorweekt als we naar de auto lopen. Bah, bah, bah! Gelukkig wordt er morgen droger weer voorspeld (ja, ik ben wel verwend!).

Katja gaat naar de bioscoop met vriendinnen en Rick haalt haar rond 21 uur op. De voordeur bel gaat en tot mijn verbazing staat Thijs voor de deur. Hij werd pas op zaterdag verwacht, maar hij voelde zich in Philadelphia niet veilig. Hij is 19 en op zijn eerste reis buiten Europa. Ik laat hem gauw zijn logeergedeelte zien (gelukkig zijn die helemaal schoon en altijd klaar voor gasten). Het is een aardige jongen en we bespreken, wat we de komende dagen gaan doen. Er zullen dus weer toeristische blogs volgen (en ik klaag niet).