Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, september 29, 2007

Renaissance Festival en DC

Zaterdag

Heerlijk geslapen heb ik vannacht en het kost me helemaal geen moeite om om half negen op te staan. Waarom is dat nu gedurende de week nooit het geval?

De stralende zon buiten is een beetje misleidend, want ik kom in korte broek en t-shirt naar beneden, maar zie dan op de thermometer, dat het maar dertien graden is (gisterochtend was het 21 graden). Oeps, gauw naar boven en warmere kleding aan (shirt met lange mouwen en drie kwart broek, het echte winter spul moet nog even wachten).

Mary Ellen klopt om negen uur en met Cosmo gaan we op weg. We besluiten de heuvel af hard te lopen en naar boven gewoon te lopen. De hele weg hardlopen lukt me vandaag niet, want mijn rechterbeen voelt superstijf!

Als ik na zo'n drie kwartier weer thuiskom ligt iedereen nog te slapen! Nu voel ik me weer net als op vakanties, want we hadden besloten om half elf klaar te zijn om naar Maryland te gaan. Het is nu tien uur.

Maar tot mijn verbazing zitten we drie kwartier later allemaal gedoucht en wel in de van! Madison en Charlie gaan ook mee, dus Kai en Saskia zijn blij. Met uitzondering van wat oponthoud bij de Woodrow Wilson brug gaat de reis naar Maryland goed.

Rond het middaguur parkeren we op het veld bij het Renaissance Festival. Rick merkt op, dat dit zeker de vijftiende keer is, dat we hier zijn! Wauw! Maar het verveelt nooit, zoals ieder jaar kijk ik mijn ogen uit, de prachtigste (en meest gewaagde!) kostuums komen voorbij.

Terwijl we naar de ingang lopen komen er een paar olifanten langs lopen. We moeten allemaal opzij, maar ze zijn zo dichtbij, dat ik de slurf wel aan zou kunnen raken! Al voor het naar binnen gaan zien we steltenlopers en narren het publiek vermaken.


Eenmaal in het park, dat een permanent "dorpje" met Tudor achtige huisjes is, is het een drukte van jewelste. Heel veel van de bezoekers hebben een Middeleeuws kostuum aan. Voor sommige dames betekent dat echt "your cup runneth over" in het boezem gebied, ik zou er niet mee willen lopen! Maar vermakelijk is het natuurlijk allemaal wel.


Cup runneth over? Of ben ik gewoon jaloers ;)

Het is lunchtijd en iedereen heeft trek, dus we vinden een tafeltje en gaan op zoek naar lekkers. Daarvan is er zeker genoeg te vinden, van gebakken augurken en kalkoenpoten tot cheesecake op een stokje. Met de kinderen deel ik een bakje zoete aardappel frietjes, maar het kipstokje, dat ik bestel ziet er zeer onsmakelijk uit. En zo smaakt het ook, dus ik doe iets, wat ik zelden doe: gooi het weg!





In plaats daarvan bestel ik waar ik ieder jaar van smul: een rond, uitgehold broodje met daarin Maryland crab soep. Super lekker! Erbij krijg ik van Rick een glaasje Mead. Dit is zoete honingwijn, waar ik alleen hier van geniet (thuis smaakt die gewoon te zoet!). De meisjes delen nog zo'n cheesecake ding en dan lopen we verder.


Plezier voor jong en oud



Waar ben je?

Kai en Charlie proberen de kruisboog uit met zeer weinig succes, maar toch leuk om eens geprobeerd te hebben, vinden de heren. Madison en Saskia glijden een ellenlange baan naar beneden. Het park is zo mooi aangelegd, midden in het bos, ik zou eigenlijk gewoon willen gaan zitten en mensen kijken!

Maar we lopen verder en de kinderen proberen "Drench a wench", waarbij ze met ballen gooien moeten proberen een meisje in het water te laten vallen. Hen lukt het niet, maar een man na ze wel. Lijkt me niets om dat meisje te zijn, het is lekker buiten, maar nat zou me te koud zijn!




Verderop zien we het Museum of Unnatural History en voor $1 mogen we daar een kijkje nemen. Het is een heel vermakelijk "museum", allerlei fantasie figuren op sterk water. Sommigen bewegen zelfs! Favorieten van mij zijn de "Bugaboo", die volgens het bordje onder de bedden van kinderen, die hun groente niet eten, wonen (Kai waarschuwde meteen Saskia hiervoor, tot haar ongenoegen) en de Faery, die als een grote vlinder hangt opgeprikt en er helemaal niet schattig uitziet, integendeel!

Hierna kijken we bij de verschillende juweliers standjes en standjes met feetjes, draakjes etc. Het is onvoorstelbaar, wat mensen kunnen maken en er zit veel moois en leuks tussen. Maar het is schreeuwend duur en ik heb al twee draakjes, meerdere feetjes en draken- en feetjes-oorbellen.






Na drie uur rond te hebben gelopen gaan we voldaan huiswaarts. Het blijft een leuk festival!

Vanavond zijn we uitgenodigd voor een barbecue van Ricks werk bij de High Point Farm in Clarksburg. Charlie en Madison gaan naar huis en wij nemen een niet bijster enthousiaste Kai en Saskia mee terug naar Maryland (vreemd om twee keer in een dag die staat binnen te rijden!).

Het is nog steeds prachtig weer en als we aan komen is het feest al in volle gang. Er staan enorme springkussens in allerlei vormen, maar daar zijn Kai en Saskia al te oud voor. Gelukkig zijn er ook allerlei ballen en midget golf.

Terwijl we in de rij staan voor ons eten zien we Pat en Mary voor ons in de rij. Jaren geleden waren we bij hun huwelijk en sindsdien kunnen we het prima met elkaar vinden. Alleen zien we elkaar veel te weinig, want zij wonen ongeveer een uur rijden bij ons vandaan in Maryland. Mary heeft een zoon van dezelfde leeftijd als Katja, dus we hebben meer dan genoeg om over te kletsen!

Het wordt een heel gezellige maaltijd. De kip smaakt heerlijk en de anderen eten ribs (niet mijn favoriet). Het enige vervelende is, dat Kai wordt gestoken door een grote zwarte wesp. Dat doet flink pijn en we hebben niets om erop te doen, dus ik zeg hem er mayonnaise op te smeren. Dat lijkt te helpen, gelukkig.

Na het eten wordt er een film vertoont, Jumanji. Maar wij hebben die al meerdere keren gezien en bovendien zijn we moe en koelt het buiten snel af. We nemen dus afscheid van Pat en Mary en hun kinderen en gaan huiswaarts. Hopelijk lukt het om binnenkort iets samen met hen te ondernemen!

Net voor ik ga slapen komt Katja thuis uit haar werk, ze heeft een Homecoming date! John, een (moet ik zeggen heel leuke!) jongen, die ze al jaren kent (van de lagere school), heeft haar meegevraagd. Nu wordt het zaak nog een leuke jurk te vinden, maar wanneer??? We hebben een drukke week voor de boeg!

Moe, maar voldaan rol ik mijn bed in. Rick gaat nog verder met Halo 3 spelen. Saskia voelt zich alleen en komt naast mijn bed slapen, net als Cosmo.

Zondag

Vanochtend heb ik met Dennis van Alles Amerika om hem en zijn ouders om tien uur bij Arlington National Cemetery te ontmoeten.

Het belooft alweer een schitterende dag te worden. Het is nog wat fris als ik op weg ga, maar de zon schijnt fel aan de hemel en de ondertoon van warmte is al te voelen.

Precies op tijd bereik de enorme begraafplaats en parkeer op het bovendek van de parkeer garage. Ik loop naar het bezoekerscentrum en niet veel later zie ik Dennis en zijn ouders daar ook binnenlopen.

We kopen kaartjes voor de Tourmobile combinatie tour van de begraafplaats en de Washington Mall. Voor $25 kunnen we de hele dag van de bussen gebruik maken en in- en uitstappen, wanneer we willen. Het is al jaren geleden, dat ik voor het laatst met de Tourmobile ging, dus ik ben benieuwd.

Buiten sluiten we aan in de vrij lange rij voor de bus. Natuurlijk zit precies als wij willen instappen de bus vol volgens de gids. Ik besluit wat Nederlandse brutaliteit te gebruiken en vraag hem, wanneer de volgende dan komt. Over een kwartier, antwoordt hij! Ach, zeg ik, wij kunnen er toch ook nog wel bij, we zullen wel staan!

Een gegrap over en weer volgt, dat ik wel op zijn schoot mag zitten, want staan mag niet. Prima, zeg ik, als we er maar in mogen. De hele bus vermaakt zich om de woordenwisseling, maar het eindresultaat is wel, dat Dennis en zijn ouders op een bankje kunnen zitten en twee dames nog wat ruimte kunnen maken, zodat ik een plaatsje heb. Ze zijn niet de dunsten, maar, zoals eentje zei: "It's better than his lap!". En daar ben ik het helemaal mee eens!

Zo komen we bij het graf van de Kennedy's aan. Zoals altijd is de soberheid hiervan indrukwekkend. Helaas vindt een medewerkster het nodig om om de haverklap "Silence and respect!" te roepen. En vervolgens roept ze, omdat het vrij druk wordt, dat iedereen op moet schieten met foto's maken. De bezoekers zijn stil, maar, zoals Dennis opmerkt, de enige, die die stilte en respect niet toont, is zij!


Bij het uitstappen werd ons gezegd, dat de bus acht minuten op ons zou wachten. Na ook het graf van Robert Kennedy te hebben bezocht zijn we precies op tijd terug. Op deze manier kunnen we de wisseling van de wacht bij het Graf van de Onbekende Soldaat om elf uur meemaken.


Het sobere kruis bij het graf van Robert Kennedy

Hier nemen we onze plaats in op de eerste rang om de geweers- en uniforminspectie van dichtbij te zien. Hoe vaak ik deze ceremonie nu heb gezien, weet ik niet, maar het blijft indrukwekkend. De Old Guard mannen, die hier dag in dag uit, weer of geen weer, patrouilleren bewonder ik echt!


De laatste Tourmobile stop is bij Arlington House. Helaas zijn de meubels op het moment niet aanwezig, maar er is nog steeds een heel mooi uitzicht over Washington vanaf de voorkant van het huis. We kijken rond en zien ook het slavenkwartier en in de boekenwinkel daar.

Dan sluiten we aan in de rij voor de volgende bus. Die komt en daar is de flirtige gids weer! Helaas moet hij ons dit keer teleur stellen en we wachten tien minuten op de volgende bus.

Nu krijgen we een enthousiaste dame als gids, die aan het einde vertelt over al haar kinderen, die allemaal in het leger zitten. Dit wordt met applaus beantwoord. Als klap op de vuurpijl lukt het haar de hele bus "O'er the land of the free and the home of the brave" te laten zingen (met uizondering van de laatste rij, die door ons wordt bezet). Het is in ieder geval weer eens wat anders.

We stappen over op de bus naar Washington en treffen daar Harry als onze gids. Harry heeft er niet veel zin in en vertelt met een stem, die het prima zou doen op een begrafenis. We hebben inmiddels wel door, dat de Tourmobile ervaring valt of staat met de gids!

Bij het Air and Space museum kunnen we Harry's monotone verhaal achterlaten. We gaan lunchen bij het ernaast gelegen American Indian Museum. Mitsitam is het meest originele cafe in dit gedeelte van Washington. Het biedt allerlei originele gerechten uit de verschillende Indiaanse gebieden.


In het museum

Het duurt even, voor we onze keuze hebben gemaakt, want er zijn veel vreemde gerechten. Zelfs ik vind het vandaag even een uitdaging, want de menu's zijn drastisch veranderd sinds de laatste keer, dat ik hier was. Maar uiteindelijk vindt iedereen iets van zijn gading (voor mij kreeft salade en een wilde rijst met waterkers salade) en hebben we ook het geluk een tafeltje met zicht op de fonteinen te krijgen.

Na de lunch lopen we naar het Capitool. Het is vrijwel windstil en er zijn mooie reflecties te zien in de vijver ervoor. Op de velden voor het Capitool is het een drukte van jewelste. De drie dagen, vijftig mijl, wandeling voor Multiple Sclerose wordt hier beeindigd.


De volgende Tourmobile komt en de volgende stop is Union Station. Dit station is het grootste in de VS en ook, vind ik, het mooiste! Onderweg zie ik een mooie fotografie plek voor het Capitool op de hoek van D Street en Louisiane Avenue. Bij het station leer ik wel een paar nieuwe dingen. Er staat een replica van de Liberty Bell, bijvoorbeeld. Nooit geweten!


Hier stoppen we voor tien minuten en we kijken naar een of andere dansdemonstratie, die daar zomaar voor de "Liberty Bell" plaats vindt. De ouders van Dennis kijken hun ogen uit!

De volgende stop met de bus is het Washington Monument. Van hieruit lopen we naar het Witte Huis. Eerder vandaag zagen we drie militaire helicopters overvliegen en even later twee formaties van F-16's. Dus de president zal wel niet thuis zijn.
Maar de foto's worden gemaakt, samen met vele anderen, waaronder een van een Oost-Europees stel, die ik maak.

Dan lopen we naar het World War II Memorial. Hierover was zoveel controversie, voor het werd gebouwd, en ik vind het een van de mooiste monumenten in de stad.

Als laatste lopen we naar het Lincoln Memorial via de Reflecting Pool, die vooral vol zit met Canadese ganzen. We hebben nog net tijd om binnen rond te kijken, want we moeten de Tourmobile voor vier uur halen om terug te gaan naar de begraafplaats.

Een paar minuten voor vieren lopen we naar de halte en daar rijdt de bus net weg! Gelukkig kunnen we hem nog stoppen en mee. Ik moet zeggen, dat ik niet onder de indruk ben van Tourmobile! Een paar van de gidsen van vandaag waren goed, maar alles liep heel langzaam en de bussen zijn niet bepaald comfortabel.

Thuis is Rick hard bezig geweest in de tuin. Katja is per ongeluk anderhalf uur te laat naar haar werk gegaan (en Rick belde mij daar in paniek over, gelukkig had ze mij intussen op de Tourmobile al bereikt).

Kai's insektenbeet is inmiddels super opgezwollen en het is te laat voor de emergency clinic. Dus bel ik de kinderarts maar. Die belt terug en spreekt met Kai. Gelukkig denkt hij niet, dat het een infectie is, maar we moeten er cortisonenzalf op smeren en als het morgen nog zo is wel komen om ernaar te laten kijken.

We eten pizza en kijken naar de seizoens premiere van Desperate Housewives (het blijft een favoriete serie!). Wat zijn de weekeinden toch kort en zo voorbij!

vrijdag, september 28, 2007

Theodore Roosevelt Island 2



Vannacht heeft het flink geregend, hard nodig voor de natuur! Als Saskia naar school gaat begint het weer even te plenzen, dus ze neemt haar paraplu mee. Pas vandaag realiseer ik me, door een discussie op het Alles Amerika forum, dat de kinderen niet eens regenjassen hebben, maar we hebben wel zeker vijf paraplu's. Ook geen zomerjassen, trouwens, ze hebben enkel skijacks.


Na de regen zijn er wel mooie plaatjes te schieten



Mary Ellen belt, dat ze afgepeigerd is en een dagje rust neemt. Begrijpelijk, maar ik moet mijn beweging wel hebben. Gelukkig heb ik met Kirsten afgesproken en bel haar om te vragen, waar we heen zullen gaan.

Eerst kijken we nog even online op de radar, want het regent. Maar dit lijkt de laatste bui te zijn, dus we besluiten toch naar Roosevelt Island te gaan, zoals vorige week afgesproken.

Om kwart over tien komt Kirsten hierheen. Ik doe Cosmo in zijn autoharnas en rijd via de interstate 66 naar Washington. Het verkeer begint slecht, maar daarna rijden we zo door en via de Memorial Bridge rijd ik de George Washington Memorial Parkway op. Nog geen mijl later parkeer ik bij het eiland.

Kirsten is hier nog nooit geweest en erg onder de indruk van hoe mooi het is. We lopen de brug over naar het eiland en ontmoeten een oudere man met ook een Aussie. Cosmo en zijn hond kunnen het meteen goed vinden en hij zit duidelijk om een praatje verlegen. We kletsen over de voordelen van het ras en hij vertelt hoe dit zijn tweede Aussie is.

Dan lopen we het eiland op en ik stel voor dit keer met de klok mee te lopen (vorige keer ging ik tegen de klok in). Het wordt een heerlijke wandeling, bij elkaar lopen we 4,83 mijl, wat zo'n drie keer rond het eiland is. Maar iedere cirkel is weer anders. We zien een hert van heel dichtbij (volgens mij hetzelfde ondervoede dier, dat we vorige week zagen) en in het moeras gedeelte een paar blauwe reigers.


Door de herfstkleuren zien we het befaamde Watergate Hotel (waar Nixon werd betrapt)



Het hert lijkt helemaal niet bang

Na anderhalf uur zijn we terug bij de auto. Kirsten is helemaal weg van het eiland en verbaast zich erover, dat ze het niet eerder heeft ontdekt, want ze heeft jaren in Rosslyn er vlak tegenover gewoond!


Thuis scheiden onze wegen zich en ik eet gauw lunch. Kai en Katja komen thuis met allerlei goed nieuws over hoge cijfers, ze lijken wel een wedstrijd aan te gaan! Tegenwoordig krijgen Rick en ik ook hun cijfers toegestuurd via email. Met Blackboard.com kunnen we hen helemaal volgen op school.

Met Saskia ga ik aan het einde van de middag naar Sylvia en Teddie. Die hebben sinds kort een nieuw poesje, Lucy. Lucy is zo'n vier maanden oud en een schattig beestje! Ieder blaadje vindt ze interessant, zo lief!


Teddie is helemaal gek op haar poesje!




Saskia vindt haar ook schattig

Sylvia en ik genieten van een lekker glaasje wijn buiten op het deck. Saskia en Teddie tekenen intussen binnen. Fijn ontspannend is het, zo kletsen met een vriendin! De tijd vliegt dan ook en pas tegen zessen nemen Saskia en ik afscheid!

Rick heeft zin om het begin van het weekend te vieren met een etentje. Maar we zijn beiden erg moe, dus het moet dichtbij zijn. We kiezen voor het Turkse restaurant Nizam.

Hier zijn we al lang niet meer geweest, maar het blijft maar prijzen krijgen van Washingtonian en Washington Post. Wij hebben een persoonlijk favoriet Turks restaurant, Kazan, in McLean, dat nooit zulke prijzen krijgt.

Onze ervaringen met Nizam zijn niet zo goed, maar we blijven denken, dat we misschien iets missen. Toch valt het ook vanavond weer tegen. Ik bestel een soort rauwe ham vooraf en Rick wat pasteitjes, die zijn lekker!

En dan moeten we wachten op ons hoofdgerecht, en meer wachten en nog meer wachten! Intussen hebben we het ontzettend koud, want de airco staat te razen. Ik heb wel gevraagd of het wat minder kan (tegenover ons hebben de klanten hun jas aan, zegt dat ze niets?), maar dat heeft maar beperkt resultaat.

De bediening is onverschillig en pas na veertig minuten arriveren onze hoofdgerechten. Mijn yogurtlu kebab (biefstuk met pita in een tomaten yoghurt saus) is lekker, maar bij Kazan komt die sneller en is de bediening duizend keer vriendelijker!

Onze voorkeur blijft, van de twee Turkse restaurants in dit gebied wint Kazan in McLean, maakt niet uit wat de "food critics" schrijven! En eigenlijk vind ik het dan zo oneerlijk, dat Nizam zoveel publiciteit krijgt, terwijl er een beter restaurant slechts een paar mijl verderop is.

donderdag, september 27, 2007

Toch nog een avondje buiten zitten

De weergoden hebben vast gisteren mijn blog gelezen en besloten de donderbuien en koelere temperaturen nog even uit te stellen. Want... hier zit ik alweer buiten met zingende krekels op de achtergrond en Cosmo aan mijn voeten.

Verder naar het westen zijn zware onweersbuien op de radar te zien, die later vanavond vast ook ons gebied zullen bereiken. Maar ik ben erg blij met deze bonus van nog een heerlijke zomerse dag!

Mary Ellen belt me mijn bed uit. Het werd ook wel tijd, maar soms ligt het gewoon nog zo lekker! Nog vijf minuten, denk ik dan, en dat worden er al gauw tien! Mary Ellen vraagt, of ik vandaag met haar personal training tijd kan wisselen (ik ga gewoonlijk altijd eerst).

Zo heeft zij een extra half uur om zich klaar te maken voor een interview voor een nieuwe baan. Zij wil eigenlijk nog niet terug aan het werk en ik hoop ook niet, dat ze dat nu al gaat doen, ik vind onze loopjes veel te gezellig! Maar ja, eens zal ze er weer aan moeten geloven.

Natuurlijk vind ik het prima de latere tijd te nemen, dat geeft mij dan weer de kans Cosmo op een flinke wandeling te nemen. Omdat ik geen tijd heb ergens heen te rijden kies ik voor het bos van Nottoway Park.

Tot mijn verbazing kom ik maar twee mensen tegen onderweg, meestal worden daar meer honden uitgelaten. Helaas zien we, met uitzondering van de grootste spin, die ik hier tot nu toe ben tegengekomen, en de altijd aanwezige eekhoorntjes, geen dieren.

Na veertig minuten breng ik Cosmo thuis en loop naar de overkant. Daar wacht Marceleus al met allerlei nieuwe opdrachten. Misschien heeft hij mijn opmerking "I'd like my trainer to push me to the limit of my abilities" gezien, want dit wordt de intensiefste training tot nu toe!

Alle spieren komen aan bod en allemaal net tot ik denk, dat ik nu niet verder kan. Gelukkig is Marceleus heel tevreden en zegt, dat hij al verbetering merkt in het versterken van de spieren, die dat nodig hebben. Ik merk ook, dat ik bepaalde oefeningen minder moeilijk vind. Mooi, dat er al zo snel resultaat te merken valt, dat geeft de burger moed!

Voor de lunch ren ik nog even naar Safeway voor verjaarskaarten. Eind september is drukke verjaarstijd: Claudia was maandag jarig, Christine's Mallory gisteren en Mary Ellen vandaag!

Omdat de tijd dringt (goed excuus) trakteer ik mezelf op een kalkoen met artisjokken sandwich en een tall non fat caramal latte van Starbucks voor de lunch. Daar wordt een meisje getraind om "barista" te worden en zo te zien valt dat nog lang niet mee (lijkt mij ook moeilijk, al die verschillende drankjes onthouden!).

Precies om een uur rijd ik de parkeerplaats van Oak Marr op voor alweer onze derde golfles. Alleen Lilian is er nog, maar de anderen volgen al snel.

Vandaag beginnen we met het ver slaan en er moeten muntjes gekocht worden voor de ballenmachine. Sylvia heeft haar eigen, dus met zijn vieren nemen we een pakket met twintig muntjes. Dat moet genoeg zijn voor de komende drie weken.

Scott staat al klaar om de les te beginnen. Na een praatje en alweer de grip oefenen mogen we dan echt gaan slaan. Op zich gaat het slaan me goed af, de ballen vliegen zo'n 30 meter. Maar als ik echt zo'n golf slag moet maken met de stok over mijn schouders ga ik de mist in! Toch ben ik allerminst ontevreden. Het gaat al een stuk beter, dan die eerste keer met Chuck en Christine!

Intussen is Katja direct uit school naar de garage gegaan met haar auto. Ze rijdt al weken rond met een "rejection sticker", want de toeter werkt niet. Hier moeten auto's ieder jaar gekeurd worden en als er iets fout is heb je beperkte tijd om het te laten maken en dan opnieuw te keuren. Die "beperkte" tijd is voor Katja allang voorbij, dus ze riskeert een bon!

Daar komt nog bij, dat ze op maandagavond opeens haar auto niet meer uit "Park" in de versnelling kreeg. Gelukkig vond Rick daar wat over op het internet. Het schijnt een vaak voorkomend probleem te zijn met de VW Kevers. En zo kon hij haar vertellen hoe het voorlopig op te lossen.

Bij de garage vertellen ze haar, dat ze onderdelen van VW nodig heeft. Alles bij elkaar zou het $500 gaan kosten, terwijl Rick en Katja een levenslange garantie op de auto was beloofd. Geen lang leven is dat, zeven maanden!

Rick is dus razend en gaat morgen opbellen. Hopelijk wordt het dan allemaal opgelost en kan de auto op maandag gewoon gemaakt worden. Ik vind het geen prettig idee, dat Katja rondrijdt in een auto, die niet helemaal veilig is!

Intussen maak ik voor een opdracht van een van mijn fotografie lijsten foto's van de tegels met Nederlandse spreuken, die aan onze muren hangen. Terwijl ik dat doe bedenk ik me, dat we veel dingen hier hebben staan of hangen, die we waarschijnlijk nooit in een huis in Nederland zouden hebben.


Deze spreuk van Nicolaas Beets hangt naast mijn bed, mijn oma zei altijd het eerste gedeelte, als ik me weer eens druk om iets maakte



Deze hangt in de keuken en spreekt voor zich



De muur naast mijn wastafel en ik zie ze iedere keer als ik douche



In de "powder room" (vind ik zo'n mooi woord voor wc), samen met "Mijn kleine man mag ik je bidden, niet op de rand maar in het midden", waar ik geen foto van heb genomen

Om te beginnen dus die tegeltjes, maar liefst zes ervan. En ik vind ze zo leuk en echt Hollands! En aan de muren in de family room hangen een Friese stoeltjesklok en een Zaans klokje vrolijk te tikken. Geen van beiden zijn antiek, de Zaanse loopt zelfs op een batterij, maar ik vind ze wel erg leuk!

Verder hebben we Delfts Blauw. In keuken zelfs (behalve tegeltjes, een theezakjes houder en een ding om je (vieze) pollepel op te leggen) een "Delfts Blauwe" theemuts en beschuitbus. Gelukkig hangt in de eetkamer het echte spul, anders zou mij met gemak wansmaak in de schoenen geschoven kunnen worden!

Omdat ik weet, dat een aantal van mijn lezers/lezeressen ook in het buitenland wonen, ben ik gewoon even benieuwd, wat jullie voor spullen uit het thuisland (Nederland of Belgie) hebben staan. Of ben ik de enige met dit soort spullen?

En als er nog iemand geinteresseerd is, Delfts Blauw komt er in Nederland ook weer in, getuige de Praxis catalogus (zie pagina 6, drie keer klikken)! Ik vind vooral het douchegordijn erg leuk!

En nu ga ik naar "Are You Smarter Than a Fifth Grader" kijken. Meestal ben ik dat niet!

woensdag, september 26, 2007

Difficult Run

Warm en een beetje weemoedig zit ik op een, op mijn stoel en de thermometer na, leeg deck te typen. Boven mijn hoofd worden de vleermuizen wakker en fladderen ongecoordineerd heen en weer.

Weemoedig ben ik, omdat ik het onvermijdelijke afscheid van de zomer zie naderen. Vermoedelijk is dit de laatste avond, dat het warm genoeg is om buiten te zitten. Morgen zullen er onweersbuien komen, die de temperatuur naar zo'n (nog steeds aangename, ik weet het) 25 graden zullen verlagen.

De dagen met dertig graden, als er nog meer komen, zullen dus van nu af aan in het recordboekje gaan (zoals vandaag, Dulles registreerde een recordtemperatuur van 93 graden Fahrenheit (33,89 graden Celsius)).

Langzaamaan (ik hoop in ieder geval maar, dat het niet met een (donder)knal zal gaan) zullen de temperaturen richting de twintig graden gaan en er al gauw onder duiken. Natuurlijk mag ik niet klagen, de zomer is hier lang en warm (soms heet), maar het afscheid valt me dit jaar zwaar!

Het is dus zaak volop te genieten van de warmte, zolang die er is. Bij het opstaan geeft de thermometer al 21 graden aan en dat is natuurlijk voortreffelijk loop weer. Mary Ellen en ik kiezen vandaag voor een interval, twee minuten hardlopen, twee minuten snelwandelen. Het gaat lekker en de 3,5 mijl gaan in 32 minuten.

Na afloop drink ik nog gauw een glas ijswater bij Mary Ellen (wat smaakt zo'n eerste ijskoude slok altijd hemels!). Thuis wacht Cosmo geduldig op zijn wandeling. Ik wil op woensdagen telkens een nieuw pad uit gaan proberen, als het schema het toelaat.

Vandaag kies ik daarvoor Difficult Run, dichtbij Great Falls. Nu Cosmo zijn speciale auto harnas heeft is hij veel rustiger en gaat op de achterstoel liggen. Met genoegen rijd ik de Georgetown Pike af, wat een prachtweg is dit toch!

Na zo'n twintig minuten rijden draai ik de parkeerplaats van Difficult Run op. Die staat vrij vol, dus ik vraag me af of ik veel mensen zal tegenkomen. Maar waar al die mensen zijn, weet ik niet, want de hele wandeling kom ik slechts een groepje natuurliefhebbers tegen!
Alvast wat herfstkleuren

Het pad begint wijd, vlak langs de stroom, die Difficult Run heet. Erg moeilijk ziet hij er met deze droogte niet uit, maar wel erg mooi. Heel lieflijk en zo af en toe hoor ik een kleine waterval. Dit pad is deel van het Fairfax Cross County Trail, dat de hele county doorloopt.

Al gauw wordt het pad een stuk nauwer en Cosmo blijft constant staan om te snuffelen. Dat hier recentelijk paarden hebben gelopen is duidelijk aan de hoefafdrukken en de grote hopen poep, waar we regelmatig op stuiten. Tot mijn walging lijkt Cosmo dat een lekker hapje te vinden en het commando "Leave it!" is niet van de lucht!

Maar wat is het hier ook weer mooi! De late zomer wilde bloemen bloeien uitbundig, paars, geel, wit. Eekhoorntjes zijn druk bezig hun wintervoorraad aan te leggen en in de stroom zie ik zo af en toe een beverdam. Helaas zijn de bevers zelf nergens te bekennen.


Zo af en toe sta ik stil om de geluiden in me op te nemen. Hier hoor ik geen auto's of vliegtuigen, maar een krekelconcert en zo af en toe de kreet van een Blue Jay. Eigenlijk zou ik wel uren langs de kant van deze stroom kunnen zitten genieten. Maar Cosmo is niet de geduldigste wandelpartner!

Met grote stenen moeten we op een gegeven moment de stroom oversteken en Cosmo weet niet, wat hij daarvan moet denken. Maar uiteindelijk springt hij als een geit van de ene naar de andere rots en op de terugweg heeft hij er zelfs wel plezier in, lijkt het.

Na een uur genieten zijn we terug bij de van. Deze "hikes" vind ik heerlijk. Zo ontspannend om zo dicht bij de stad in complete natuur te lopen. Bovendien zijn de oneven paden en het klauteren op stenen goed voor de spieren, die zo eens anders gebruikt worden. Ik beraam me al op het pad, dat ik volgende week wil uitproberen!

Cosmo is in ieder geval lekker uitgeraasd. Ik ga meteen door naar Whole Foods. Ook hier is de herfstsfeer al ruim aanwezig. Het moet een goed pompoenen jaar zijn, want de enorme pompoenen kosten slechts $5 per stuk!

Voor het avondeten haal ik (voor het laatst dit jaar?) hun zalm met vruchtensalsa. Daarbij eten we stokbrood en spinazie, een van mijn favoriete maaltijden!

De rest van de middag parkeer ik mezelf op het deck met tijdschriften en laptop. Ik zal iedere warme zonnestraal voelen!

Intussen worden onze tapijten gereinigd. Dat was hard nodig, want Cosmo heeft nogal eens vieze poten! Als we ooit weer verhuizen wil ik zo min mogelijk vast tapijt! Dat is een ding, waar Rick en ik het compleet oneens zijn. Hij wil hoogpolig tapijt aan zijn voeten, ik heb liever warm hout, vooral met huisdieren!

Dat high school graduation grote business is, hebben we vandaag geleerd. Katja komt thuis met een enorme catalogus vol schoolringen, dure uitnodigingen etc. etc. De "open house" van dit bedrijf vanmiddag op haar school moest ik missen vanwege de tapijtreiniger. Maar online krijg ik een goed idee hoe duur al die dingen zijn! Gelukkig lijkt Katja niet zo gek van de ringen, een sleutelhanger met 08 eraan vindt ze wel leuk. Gelukkig is die een stuk beter te betalen!


Na lekker buiten te hebben gegeten kijken we naar de nieuwe shows op tv. En dan laat Katja weer zien, hoe je online ook heel begaan kunt zijn met je medemens. Er komt een telefoontje uit Californie van E-buddies.org. De man aan de lijn zegt me Katja te bedanken voor haar lieve emails aan haar E-buddy. Blijkt, dat ze al bijna een jaar regelmatig emailt met haar E-buddy! Ik vind haar begaanheid met haar medemens echt bewonderenswaardig!

PS: Sommigen vroegen wat Bunco is. Het is een dobbelsteen spel. Je hebt (meestal) twaalf spelers en drie tafels, op die tafels liggen drie dobbelstenen. Dan moet je eerst tweeen gooien en voor iedere twee, die je gooit, krijg je een punt. Als je 21 punten hebt, win je (je speelt in paren). Of als je drie tweeen tegelijk gooit is het Bunco en win je ook.

Zo gaat dat door met drieen, vieren, vijven en zessen. Je houdt bij hoe vaak je wint, verliest of Bunco gooit (en "Snake Eyes", drie enen, waarbij je al je gewonnen punten verliest) en aan het einde zijn er vier prijzen. Voor degenen met de meeste Bunco's, Snake Eyes, Winsten en Verliezen.

Er zijn heel wat variaties op het spel, maar zo spelen wij het. Het is hier in de VS een populair spelletje (en al vrij oud, volgens Wikipedia).

dinsdag, september 25, 2007

Bunco avond

Op zondag ging Saskia bij haar vriendinnetje Rachel spelen en dat betekent steevast op de trampoline. De regel is: een kind tegelijk op de trampoline. Dus wat er precies gebeurd is, weet ik niet, maar Saskia kwam met rug- en nekpijn thuis. Zij had op de trampoline gezeten en toen was Rachel (die niet de kleinste is) er heel hard op gesprongen. Saskia had haar nek voelen kraken en nu dus pijn.

Toen ze er gisteren over bleef klagen begon ik me toch wat zorgen te maken. En vanochtend wil ze niet naar school, omdat ze zo'n pijn heeft gehad vannacht. Dat klinkt niet goed! Ik maak dus maar gauw een afspraak met de dokter voor twee uur vanmiddag.

Ook Katja is nog thuis als ik opsta, zij is door haar wekker heengeslapen en zo moe, dat ze het eerste uur doorslaapt. Gek, hoe ik dan opeens het ritme mis. Cosmo moet nog even wachten op zijn lange wandeling en voor ik het weet is het half tien en tijd voor de personal training sessie.

Marceleus gebruikt elementen van yoga en pilates in zijn training, merk ik. De grote nadruk is op de buik- en rugspieren, al komen vrijwel alle spieren aan bod. Hij combineert veel en het halve uur vliegt voorbij. Het lijkt allemaal makkelijk, maar ik voel mijn spieren trillen. Mooi zo!

Cosmo heeft nu wel erge zin om te gaan wandelen. We lopen zo'n vijfenveertig minuten door de buurt. Diverse mensen hebben hun Halloween versieringen al staan, maar ik verwacht, dat dat na volgend weekend nog veel meer zal worden.

Saskia kijkt thuis naar een marathon van America's Next Top Model en ik moet zeggen, dat het verslavend werkt! We kijken een paar afleveringen, maar dan gaan we lunchen bij Subway (Saskia's keuze).

Op tijd gaan we naar de dokter, waar we de enigen in de wachtkamer zijn. Dr. Bekenstein is een oudere dokter en hij neemt goed de tijd voor zijn patienten (wat, als je later in de middag komt, heel ergerlijk kan zijn, want dan lopen de wachttijden op).

Nu is het fijn, want Saskia krijgt alle tijd om te vertellen, waar ze pijn heeft. Gelukkig vindt hij voorlopig niets ernstigs. Ze heeft een gescheurde spier in haar nek en onderaan in haar rug, waar we warmte op moeten doen en ze mag deze week niet meedoen met gym. Verder moet ze Ibuprofen slikken om de inflammatie tegen te gaan. Als het donderdag echter niet beter is, moeten we terugbellen.

Op de terugweg stoppen we bij Rite Aid. Saskia hoest ook, volgens de dokter (zoals ik al dacht) viraal, en wil graag hoestbonbons. Ook hiervan is er weer heel wat keuze, gelukkig weet ze precies, welke ze lekker vindt.

Thuis vraagt Saskia Laura te spelen en samen proberen ze Cosmo "play dead" aan te leren. Dat valt nog helemaal niet mee! Ik neem mijn laptop mee naar buiten, het is heerlijk weer, dertig graden met een briesje. Helaas zal dit niet eeuwig duren, want ik voel me er zo enorm goed bij!

Met Saskia ga ik naar Cox Farm hier dichtbij. Ik heb een kleinigheidje voor Bunco nodig, waarvan het thema "Summer Harvest" is. Ik koop daarvoor een pot met "Apple Butter". Vroeger dacht ik, dat dat appelstroop was, maar het is heel wat anders.

Morgen begint de volgende les van mijn fotografie cursus en ik heb voor de afgelopen week nog geen foto's ingestuurd. Het is dus zaak om die bij Cox Farm te maken (het onderwerp is belichting, die laat in de middag het best is). Gelukkig is er heel wat materiaal daar, dus heb ik zo drie foto's, die ik wil gebruiken.


Saskia kijkt of de appels (een ervan is enorm!) wel goed zijn






Appels en peren

Pompoenen en Indian Corn

Rick komt vroeg thuis en hij en Kai gaan aan Halo 3. Rick is daar gisteravond rond middernacht nog voor naar Gamestop gegaan en hij moest in een rij van zo'n veertig mensen staan!

We bestellen maar gauw pizza van Pizza Hut, want de mannen zijn niet aanspreekbaar en ik heb vanavond Bunco. Het is bij Chris, schuin tegenover ons.

Het wordt weer een heel gezellige avond, al win ik niets (niet dat ik daarvoor speel, natuurlijk). Het leuke van deze avonden is, dat iedereen in een verschillende fase van het leven zit, al zijn de meesten vanavond in mijn leeftijdsgroep. Dat verandert iedere keer, afhankelijk van wie kan spelen. Het is in ieder geval erg leuk bij deze groep te horen!

maandag, september 24, 2007

College night

Het wordt een gebroken plaat, maar alweer staan we op met stralend blauwe lucht en felle zonneschijn! Al is het aan de natuur te zien, dat de droogte nu wel serieus is, er gaat voor mij niets boven de zon. Langzaam zie ik de bomen in de tuin wat verkleuren. Het is nog lang niet op zijn hoogtepunt, maar het begin is er zeker.

Onverwachts voelt het bijna koud, als ik met Cosmo een stukje met Saskia mee naar school loop. Toch lopen Mary Ellen en ik even later met korte mouwen, zo snel warmt het op! Cosmo gaat ook mee. We lopen vrijwel de hele weg hard, maar dat betekent voor hem slechts iets sneller lopen.

Dit schema bevalt me wel. Nu heb ik mijn beweging gehad, heb nog tijd om te douchen en Cosmo is al moe, zodat hij minder druk is tijdens de training. Dit houden we erin!

Precies op tijd lopen we de Petsmart binnen. Ik moet zeggen, dat ik een enorme verbetering zie in Cosmo (hopelijk heb ik geen spijt van die woorden!). Hij loopt rustig naar binnen, gaat netjes zitten (op mijn commando) en laat mij eerst door de deur lopen. Binnen begroet hij Zoe, de bulldog, iets te enthousiast. Maar vooruit, hij is nog geen jaar oud.

De training gaat ook erg goed. Het nieuwe commando deze week is "Back!" en dan moet de hond achteruit lopen. Dat gaat prima (wel met behulp van een snoepje). Verder merk ik, dat Cosmo "Stay" nu ook echt door heeft. Hij gaat, als ik dat zeg, op een bepaalde manier zitten, die aanduidt, dat hij weet, dat het even kan duren.

Voor we het weten is het uur voorbij en in de auto valt meneer in een diepe slaap. Thuis eet ik de rest van mijn maaltijd van gisteravond als lunch. Het deck is droog genoeg om er een stoel op te zetten en het is heerlijk buiten!

De kinderen komen thuis uit school en willen alweer van alles doen met vrienden en vriendinnen. Bij Petsmart heb ik een boek met dingen, die je je hond aan kunt leren, gekocht. Kai, Michael en Charlie lezen het en zijn een goed uur bezig met Cosmo.

Volgens Kai hebben ze varierend succes. Maar ja, Cosmo heeft er vandaag al een uur trainen opzitten en heeft er maar weinig zin in. De trainer zei echter, dat hij ook mentaal gestimuleerd moet worden en ik vind de tienerjongens daar uitermate voor geschikt. Ik neem de fysieke training wel voor mijn rekening.


De Halloween versieringen van de buren



Detail van de decoraties op onze voordeur, voorproefje voor Halloween

Katja gaat naar Powderpuff training, daarna komt haar SAT bijlesleraar en als
laatste staat een vergadering van de Relay for Life op haar programma. Dan pas heeft ze tijd voor haar huiswerk!

We eten vanavond een eenvoudige pasta maaltijd en vroeg, want om zeven uur moeten we bij Madison High School zijn. Hier horen we wat er allemaal komt kijken bij de aanmeldingen voor college.

Bob Gambarelli, die hier niet ver vandaan woont en die we dus ook persoonlijk kennen, is het hoofd van het Counseling Department van de school. Hij spreekt om te beginnen alle ouders toe. Hij vergelijkt het laatste high school jaar met een achtbaan (hij heeft twee dochters, die inmiddels ook naar college zijn).

In Nederland maak je je dat laatste jaar vooral druk om het eindexamen. Hier maak je je druk over de cijfers (want die bepalen, of je kind wordt aangenomen bij het college van zijn of haar keuze), maar ook vooral om het hele gedoe omtrent het "solliciteren" bij die colleges.

Het gros van de studenten zal slagen voor hun high school, al is ook dat allang niet meer automatisch. Als je de SOLs niet haalt, moet je het jaar overdoen. Dat gebeurde onze buurjongen, als een van de tien in zijn jaar (gezien de grootte van de high schools is het dus ongewoon, maar het komt voor). En, in tegenstelling tot wat je op tv ziet, het slagen voor high school heeft niets te maken met hoe goed je bent in sporten (althans niet in onze county).

Enfin, het hele aanmelden voor college is een groot abracadabra voor mij en in mindere mate voor Rick (die zich destijds voor een college opgaf en erin kwam). Katja moet opstellen schrijven, aanbevelingen krijgen van ons, leraren, haar Relay for Life leidster etc.

Na een kwartier algemene informatie gaan we per achternaam naar verschillende klaslokalen. Van verre zie ik Karin ook lopen en Leah's ouders, zij gaan naar dezelfde counselor, want hun achternaam is aan het einde van het alfabet.

Katja's counselor (zullen wij weer hebben) is op het moment niet aanwezig, want ze kan ieder moment bevallen. Gelukkig neemt Bob Gambarelli het van haar over en hij weet duidelijk, waar hij het over heeft. Nu kunnen we onze vragen stellen en er zijn er heel wat.

De eerste "applications" moeten voor 15 november ingezonden worden. Katja wil die naar Virginia Tech, James Madison University en Michigan State University sturen. Ze heeft alle drie kort bezocht, maar er geen rondleiding gehad, zoals bij een aantal andere scholen.

Dat staat nog wel in de planning, natuurlijk, althans voor de Virginia scholen. In de weekends willen we, als Katja's werkschema het toelaat, naar nog zeker vier scholen. Vanavond hoorde ik, dat sommige mensen al vijftien scholen hebben bezocht! Dan voel ik me slecht, dat wij daar lang niet aan komen. Katja werkt het gros van de weekends en wij hebben ook nog verder een gezinsleven.

Maar ja, ik heb ook wel een beetje de houding (en de counselor zei dit vanavond ook), dat het belangrijker is, hoe goed ze het zal doen op de school, waar ze eventueel terecht komt, dan dat ze op de allerbeste school wordt toegelaten en dan op haar tenen zou moeten lopen.

In ieder geval is deze bijeenkomst erg informatief. Het is makkelijk om helemaal gestresst te raken door alles wat er moet gebeuren. Maar zoals een wijze internet vriendin van mij opmerkte (bedankt, Tosca!): volgend jaar zal Katja ergens zijn, als het niet in college is kan ze een jaar werken, reizen of naar een Community College. Het is geen zaak van leven of dood (al zou je dat luisterend naar Katja soms wel denken)!

zaterdag, september 22, 2007

De herfst is begonnen!

Zaterdag

Het is toch wel even vreemd en stil wakker worden zonder kinderen! Rick en ik gaan er bijtijds uit. Ik heb met Mary Ellen afgesproken te gaan lopen en Rick wil dit weekend het deck opnieuw gaan beitsen.

Dikke wolken drijven buiten voorbij en het miezert een beetje. Niet bepaald weer om buiten te verven, maar het moet na het middaguur opklaren. Als we gaan lopen valt de vochtigheid als een warme deken op ons. Niet lekker!

Terwijl we door de straat hierachter lopen zie ik opeens zo'n vijftig meter verderop een enorme vos oversteken! Het is een heel mooi dier met een grote pluimstaart. Cosmo ziet hem en begint hard te blaffen, maar de vos trekt zich daar niets van aan en rent door een andere achtertuin in.

Vorig jaar ben ik lid geworden van een email lijst voor vrouwelijke fotografen in de omgeving van Washington DC. Het leek me leuk om zo met anderen met dezelfde hobby in aanraking te komen. Helaas was er helemaal geen verkeer op die lijst en dus heb ik zelf een oproepje gestuurd.

Daar kwam slechts een reactie op, van Dawn uit Manassas (een plaatsje hier zo'n twintig minuten rijden vandaan). Zij is forensisch fotografe voor de FBI en heeft "gewone" fotografie als hobby. We mailen al bijna een jaar zo af en toe, maar het is er nog niet van gekomen elkaar te ontmoeten.

Vorig weekend emailde Dawn, dat ze graag naar Great Falls (waar ze nog nooit geweest was) wilde om te fotograferen en of ik zin had om mee te gaan. Lezers van dit blog weten, dat ik geen gelegenheid om naar dit mooie park te gaan voorbij laat gaan!

Dus rijd ik net voor elven de mooie laan naar het park in. Bij het hokje koop ik van een Park Ranger een America the Beautiful pas ($80), die voor de rest van het jaar geldig is in alle nationale parken in Amerika.

Als ik de auto parkeer zie ik, hoeveel drukker het is, dan doordeweeks! Ik heb met Dawn afgesproken voor de snackbar en ga daar zitten wachten. We zullen niet de enige fotografen zijn, ik zie mensen met enorme lenzen en statieven lopen! Ik heb mijn statief ook mee, maar het is eigenlijk helemaal niet praktisch op de rotsige grond.

Te laat bedenk ik me, dat ik helemaal geen idee heb, hoe Dawn eruit ziet! Maar al gauw komt er een vrouw op mij af, die voorzichtig vraagt of ik Petra ben. Dawn, dus.

We lopen naar het eerste uitkijkpunt en klauteren naar boven, zodat we zicht hebben op een van de grootste watervallen. De zon schijnt er precies zo op, dat er een kleine regenboog zichtbaar is. Mooi!

Beneden ons wagen kayakers een poging tegen de stroom in te peddelen en een reiger vist naar hartelust. "Aren't we fortunate to have this practically in our backyard?", verzucht Dawn en daar ben ik het helemaal mee eens!


De watervallen vervelen nooit!





Het kolkende water onder ons

Nadat we de drie uitkijkpunten hebben bezocht besluiten we nog een stuk in de richting van de dam te lopen. Ook hier is het prachtig en hebben we mooie uitzichten over de rivier.


Intussen vertelt Dawn heel interessant over haar werk. Ik dacht altijd, dat forensische fotografen veel met vermoorde lichamen e.d. te maken hadden, maar dat valt mee, zegt ze. Wel krijgen ze soms lichaamsdelen toegestuurd om te onderzoeken.

De bizarste daarvan was een man, die zijn vriendin had vermoord en ontkende. Maar hij droeg een ring en de afdruk van die ring zat in de wang van de vriendin. Toen kreeg Dawn de wang toegestuurd! Met grote interesse luister ik naar haar verhalen, want dit lijkt wel CSI! Wat een bijzonder werk!


Een deel van de dam

Als we weer terug bij de parkeerplaats zijn nemen we afscheid met de belofte zoiets binnenkort weer te doen. Ik heb inmiddels flinke trek gekregen en stop bij Starbucks voor een latte en een kalkoen met artisjokken sandwich. Daar ben ik op het moment dol op!

Saskia belt of ik haar op kan halen bij Tabatha en vraagt dan of we naar de mall kunnen. Ze wil al sinds haar verjaardag vorig jaar een tweede paar gaatjes in haar oren laten prikken. Denkend, dat het een bevlieging was, heb ik haar gevraagd tot na de zomer te wachten.

In de maanden daarna heeft ze regelmatig verzucht, dat ze wilde, dat de zomer voorbij was (enkel en alleen om de gaatjes!). En tja, mijn madammetje is slim en wijst me erop, dat het morgen herfst is! Geen bevlieging dus en niet veel later kiest ze bij Claire's roze knopjes uit.

Eerst moet ik van alles ondertekenen en dan mag ze in de stoel gaan zitten. Een klein meisje, dat na Saskia aan de beurt is, kijkt met een intense blik toe. Saskia, eerst nog bang, dat ze zou gaan huilen, kijkt verbeten, maar geeft geen kik. Binnen de minuut zitten de oorbelletjes erin. Tot mijn verbazing vind ik het nog leuk staan ook!


Nu we toch bij de mall zijn haalt ze me ook nog over om bij Delia's en Abercrombie te gaan kijken. Ze heeft helemaal geen topjes met lange mouwen en al is het nog flink zomers weer, dat kan van de ene op de andere dag veranderen.

Gelukkig slaagt ze al gauw bij Abercrombie, want het is druk en de muziek staat er zo hard, dat je moet gillen om jezelf verstaanbaar te maken. Luide muziek vind ik niet erg, maar dit is teveel van het goede. De topjes zijn in ieder geval erg leuk, een goed model voor Saskia en ze is er superblij mee!

Inmiddels zijn Kai en Rick hard bezig met beitsen. Vandaag doen ze de railings en morgen de vloer. Het weer is helemaal opgeknapt en werkt helemaal mee! Verven is teveel dezelfde beweging voor mijn schouders, dus ik voorzie mijn werkers van natjes en droogjes en houd ze gezelschap met de laptop buiten.

Na alle gedane arbeid hebben we zin om gezellig met zijn allen te gaan eten. Op zaterdagavond zonder reservering is daarvoor Gordon Biersch de aangewezen plek. Rick heeft een kaart voor hen, die ons het eerstvolgende open tafeltje verschaft. Heel handig!

Zondag

Na lekker uitgeslapen te hebben haalt Rick ontbijt bij Starbucks. We hebben hun eten nu ook echt ontdekt. Zo hebben ze een superlekkere bruine muffin met ei en kalkoen bacon. Veel lekkerder, dan een Egg McMuffin!

Er staat een rustig dagje thuis op het programma. Katja heeft gisteravond ge-SMSt, dat ze in de loop van de dag thuis zal komen. Virginia Tech heeft ruim gewonnen van William and Mary gisteren, dus de "Hokie" schoolspirit zat er helemaal in!

Om de een of andere reden ben ik doodmoe, dus ik besluit mijn lichaam een dagje vrij te geven van al het geloop. In plaats daarvan neem ik Cosmo mee naar het hondenpark. Hier is het op het weekend altijd druk en na een uur raggen met Goldens, Bulldogs en een witte herder neem ik een vieze en doodmoeie pup terug naar huis.

Rick is inmiddels alweer begonnen aan het deck. Ik ga de zomerspullen opruimen en de herfstspullen tevoorschijn halen. Het is vandaag de eerste herfstdag en ik vind de warme oranje, rode en gele kleuren altijd zo gezellig. Binnen de korste keren zien de family room en keuken er weer supergezellig uit.


Ook buiten verander ik de decoraties op de voordeuren, de brievenbus en de vlaggetjes. Met de Halloween versieringen wacht nog een weekje, al hebben onze buren die al helemaal hangen!

Na de lunch zetten we de muziek aan in de tuin en ik ga aan mijn fotografieles, die deze week over lichtval gaat. Het wordt een heerlijk middagje tuin! Het mag dan de eerste herfstdag zijn, daar is kwa temperatuur absoluut niets van te merken!


Rick aan het werk, het deck ziet er weer tip top uit!

Eigenlijk wilden we om de herfst te vieren chili gaan eten bij Hard Times Cafe. Maar hun restaurant in Fairfax is nog niet open en het is te warm voor zulk hartig eten. Alternatief is de Chinees, P.F. Chang's. Hun spicy chicken is super lekker, vooral met broccoli, en er is nog een "doggy bag" over voor de lunch morgen.

De premieres van de Simpsons en Family Guy houden ons aan de tv gekluisterd. Er is weer een heerlijk weekend voorbij!