Theodore Roosevelt Island 2

Vannacht heeft het flink geregend, hard nodig voor de natuur! Als Saskia naar school gaat begint het weer even te plenzen, dus ze neemt haar paraplu mee. Pas vandaag realiseer ik me, door een discussie op het Alles Amerika forum, dat de kinderen niet eens regenjassen hebben, maar we hebben wel zeker vijf paraplu's. Ook geen zomerjassen, trouwens, ze hebben enkel skijacks.


Na de regen zijn er wel mooie plaatjes te schieten



Mary Ellen belt, dat ze afgepeigerd is en een dagje rust neemt. Begrijpelijk, maar ik moet mijn beweging wel hebben. Gelukkig heb ik met Kirsten afgesproken en bel haar om te vragen, waar we heen zullen gaan.

Eerst kijken we nog even online op de radar, want het regent. Maar dit lijkt de laatste bui te zijn, dus we besluiten toch naar Roosevelt Island te gaan, zoals vorige week afgesproken.

Om kwart over tien komt Kirsten hierheen. Ik doe Cosmo in zijn autoharnas en rijd via de interstate 66 naar Washington. Het verkeer begint slecht, maar daarna rijden we zo door en via de Memorial Bridge rijd ik de George Washington Memorial Parkway op. Nog geen mijl later parkeer ik bij het eiland.

Kirsten is hier nog nooit geweest en erg onder de indruk van hoe mooi het is. We lopen de brug over naar het eiland en ontmoeten een oudere man met ook een Aussie. Cosmo en zijn hond kunnen het meteen goed vinden en hij zit duidelijk om een praatje verlegen. We kletsen over de voordelen van het ras en hij vertelt hoe dit zijn tweede Aussie is.

Dan lopen we het eiland op en ik stel voor dit keer met de klok mee te lopen (vorige keer ging ik tegen de klok in). Het wordt een heerlijke wandeling, bij elkaar lopen we 4,83 mijl, wat zo'n drie keer rond het eiland is. Maar iedere cirkel is weer anders. We zien een hert van heel dichtbij (volgens mij hetzelfde ondervoede dier, dat we vorige week zagen) en in het moeras gedeelte een paar blauwe reigers.


Door de herfstkleuren zien we het befaamde Watergate Hotel (waar Nixon werd betrapt)



Het hert lijkt helemaal niet bang

Na anderhalf uur zijn we terug bij de auto. Kirsten is helemaal weg van het eiland en verbaast zich erover, dat ze het niet eerder heeft ontdekt, want ze heeft jaren in Rosslyn er vlak tegenover gewoond!


Thuis scheiden onze wegen zich en ik eet gauw lunch. Kai en Katja komen thuis met allerlei goed nieuws over hoge cijfers, ze lijken wel een wedstrijd aan te gaan! Tegenwoordig krijgen Rick en ik ook hun cijfers toegestuurd via email. Met Blackboard.com kunnen we hen helemaal volgen op school.

Met Saskia ga ik aan het einde van de middag naar Sylvia en Teddie. Die hebben sinds kort een nieuw poesje, Lucy. Lucy is zo'n vier maanden oud en een schattig beestje! Ieder blaadje vindt ze interessant, zo lief!


Teddie is helemaal gek op haar poesje!




Saskia vindt haar ook schattig

Sylvia en ik genieten van een lekker glaasje wijn buiten op het deck. Saskia en Teddie tekenen intussen binnen. Fijn ontspannend is het, zo kletsen met een vriendin! De tijd vliegt dan ook en pas tegen zessen nemen Saskia en ik afscheid!

Rick heeft zin om het begin van het weekend te vieren met een etentje. Maar we zijn beiden erg moe, dus het moet dichtbij zijn. We kiezen voor het Turkse restaurant Nizam.

Hier zijn we al lang niet meer geweest, maar het blijft maar prijzen krijgen van Washingtonian en Washington Post. Wij hebben een persoonlijk favoriet Turks restaurant, Kazan, in McLean, dat nooit zulke prijzen krijgt.

Onze ervaringen met Nizam zijn niet zo goed, maar we blijven denken, dat we misschien iets missen. Toch valt het ook vanavond weer tegen. Ik bestel een soort rauwe ham vooraf en Rick wat pasteitjes, die zijn lekker!

En dan moeten we wachten op ons hoofdgerecht, en meer wachten en nog meer wachten! Intussen hebben we het ontzettend koud, want de airco staat te razen. Ik heb wel gevraagd of het wat minder kan (tegenover ons hebben de klanten hun jas aan, zegt dat ze niets?), maar dat heeft maar beperkt resultaat.

De bediening is onverschillig en pas na veertig minuten arriveren onze hoofdgerechten. Mijn yogurtlu kebab (biefstuk met pita in een tomaten yoghurt saus) is lekker, maar bij Kazan komt die sneller en is de bediening duizend keer vriendelijker!

Onze voorkeur blijft, van de twee Turkse restaurants in dit gebied wint Kazan in McLean, maakt niet uit wat de "food critics" schrijven! En eigenlijk vind ik het dan zo oneerlijk, dat Nizam zoveel publiciteit krijgt, terwijl er een beter restaurant slechts een paar mijl verderop is.