Ocean City, New Jersey en weer thuis

Woensdag

Na een nogal onrustige nacht, omdat iedere keer, als iemand ergens een wc doortrok, mijn wastafel gorgelende geluiden ging maken, word ik wakker. Pat liet me gistermiddag een rug vol spinnenbeten zien, die had in haar bed gezeten. Dat deed me toch wel even griezelen en ik heb gisteravond mijn bed even aan een spinnenonderzoek onderworpen. Vooral, omdat er nog open kieren langs de nieuwe raamkozijnen zijn, zou zo'n creatuur zomaar naar binnen kunnen kruipen. Gelukkig bemerk ik, behalve mijn gewoonlijke muggenbulten, geen verdere kriebelende bulten.

Als ik Pat vraag, waar dat gegorgel vandaan komt, vertelt ze, dat dit huis destijds zonder sanitair werd gebouwd. Het stamt uit 1929 en had enkel een kamertje met een gat in de grond. Het sanitair is er later ingebouwd en was kennelijk een Doe het Zelf project, waarbij nogal wat fouten zijn gemaakt.

Het zou heel duur zijn om het allemaal te vervangen, dus leven ze maar met het gegorgel. Ik herinner me trouwens opeens, dat de wastafel in het huis van mijn opa en oma hetzelfde deed. Pat zegt, dat het na het prachtige nieuwe huis in Vienna weer flink wennen was.

Na een lekker kaas en tomaat omelet als ontbijt, gaan we een wandeling door de buurt maken. Dit is zo'n bijzonder en gezellig plaatsje met al die houten huizen en mooie meren! Zelfs de kerk is van boomstammen gemaakt. Volgens mij is dit wel vrij uniek hier in de VS. Ik ben het tenminste nog niet tegengekomen (nu is dit natuurlijk wel een immens land en heb ik er nog geen procent van gezien, dus dat zegt eigenlijk niets).

Na de wandeling doen we een gewichtenroutine op de veranda met uitzicht op het meer. We doen flink onze best en het is nogal warm en vochtig, dus hebben we daarna wel een frisse duik in het meer verdiend. De meisjes zijn inmiddels ook wakker en springen weer naar hartelust van de trampoline het water in.

Tegen enen is het tijd voor een snelle lunch. We eten broodjes met gehaktballen op het vlonder aan het water. Pats dochter Katie is inmiddels ook terug van haar activiteiten en na het eten gaan we op weg naar Ocean City, New Jersey (er is ook een Ocean City in Maryland). Onderweg halen we Katie's vriendin Lanie op en de meisjes kletsen al gauw gezellig.

De rit naar Ocean City (zo'n 85 kilometer) leidt ons door lieflijke dorpjes en langs enorme bosbessenvelden, waar de Pine Barrens hier wereldwijd bekend om staan. Het is een prachtige rit.

Na zo'n anderhalf uur rijden we de brug naar Ocean City over. In de verte zie ik "stoute" broer Atlantic City met zijn casino's liggen. Ocean City gaat er prat op een familiestadje te zijn en er wordt in de restaurants geen alcohol geschonken. Nogal een contrast, dus, op een paar mijl afstand.

Het is vrij rustig en we vinden met gemak een parkeerplek op de grote plaats naast de boardwalk. Deze boardwalk is tweeeneenhalve mijl lang en helemaal van hout. Erlangs liggen een paar amusementsparken en heel wat winkeltjes. Veel ervan verkopen typisch Amerikaanse badplaats artikelen, zoals t-shirts met allerlei afbeeldingen en vooral heremietkrabben in allerlei soorten en maten (sommigen met geschilderde schelpen).

Saskia en Laura beginnen met een "chip stick" bij Curly Fries. Die hebben ze in een show op tv gezien en smaakt net zo lekker, als de show beloofde. Dan willen Saskia en Laura graag kermisritjes gaan maken. Katie en Lanie hebben daar geen interesse in en gaan samen winkelen. Na kaartjes voor de meisjes gekocht te hebben, lopen Pat en ik verder de Boardwalk af.

Bij Henry's zie ik, dat ze Pandora bedeltjes verkopen en ik vind het leuk, o van iedere bestemming, die ik bezoek, een bedeltje te hebben. Het symbool van Ocean City is een teenslipper en daar hebben ze een erg leuk Pandora bedeltje met klein steentje van. Erg leuk!

Na nog wat verder in snuisterijwinkeltjes gekeken te hebben, bereiken het einde van de Boardwalk. Het licht is inmiddels erg mooi voor foto's en door orkaan Earl is er een flinke branding, wat mooie golvenfoto's oplevert.

De lifeguards zijn al weg en ik hoorde op de radio, dat er dit weekend in Maryland meer dan 500 mensen uit de golven gered moesten worden. Ik verbaas me er dan ook over mensen met kleinere kinderen flink ver het water in te zien gaan. Een uurtje later zien we dan ook, dat er iemand door de waterpolitie gered moet worden. Zo dom!

De meisjes zijn tegen zessen klaar met hun kermis en ook Katie en Lanie zijn uitgeshopt. Nu beginnen de magen te knorren en langzaam lopen we richting het food court.

Onderweg gaan we de snoepwinkel van Shrivers in, waar we kunnen zien, hoe ze salt water taffy maken. Dit snoep wordt overal langs de oostkust verkocht, maar heeft zijn origine in Atlantic City. Pat koopt een grote zak met een varieteit aan smaken. Saskia en ik kiezen wat lekkere fudge uit voor Rick, want we weten, dat hij daar dol op is.

We krijgen de meisjes zover om achter de enorme slippers te gaan staan om gefotografeerd te worden en strijken dan in de food court neer. Saskia wil graag shish kebabs met mais en aardappeltjes. Ik bestel een dozijn oesters, die voor mijn neus geopend worden (wat nogal lang duurt!) en een heerlijk bereide shoft shell crab. Daarbij neem ik een gegrild groentespiesje, want een avondeten zonder groentes kan voor mij niet.

De anderen maken zich lang niet zo druk om gezond en eten friet, hot dogs en in Pats geval clams casino. Pat heeft eerder al een enorm ("small"!) softijsje op (zie foto's) en heeft dus nog niet veel trek.

Inmiddels schemert het en gaan de neon lichten aan. Ook dat maakt weer leuke foto's. Pat weet, tot ergernis van Saskia en Laura, die helemaal niet op de foto willen, maar gedwongen worden, van geen ophouden. Het ontlokt aan Saskia de opmerking, dat ze "nog erger" is, dan ik, ha ha! Ik hoop Pat's foto's ook te krijgen, want mijn lens doet raar en veel foto's worden te donker.

De terugrit lijkt voor mij eindeloos te duren. De meisjes zijn "slyper" (slaperig en hyper, een samentrekking, die ze ter plekke verzinnen) en dat zullen we weten. Als ik moe ben, kan ik slecht tegen veel geluid en met de harde muziek er ook nog bij is het een beetje een marteling. Wat kan ik zeggen, ik word oud...

Thuis drinken we nog een glaasje wijn en kletsen nog wat verder en voor ik het weet is het na middernacht! Saskia en Laura gaan ook naar bed, maar Katie en Pat tonen nog geen teken van vermoeidheid!

Donderdag

Voordeel van heel moe zijn en toch laat naar bed gaan is, dat ik geen gegorgel hoor en tot half zes voor Pampus lig. Dan staat Rob op en, al doet hij het zo zachtjes mogelijk, ik word wakker van het gekraak van de vloerplanken. Tot mijn verbazing hoor ik Pat ook alweer op, die moet maar een paar uur geslapen hebben.

Als ik om acht uur beneden kom, is Pat net terug van het boodschappen doen. Mijn hemel, wat een energie heeft zij! Ze vertelt, dat ze waarschijnlijk, net als in Vienna, laat in de middag wel in slaap zal vallen om dan om middernacht weer klaarwakker te zijn. Volgens mij zou ik kapot zijn met zo'n schema.

We eten samen heerlijke "eggs over easy" op getoaste Engelse muffins met verse, net op de markt gekochte, watermeloen. Dan ga ik douchen en inpakken en maak de meisjes wakker. Ik wil bijtijds vertrekken, want ik heb geen idee, wat ik van het verkeer kan verwachten een dag voor een lang weekend en met een orkaan in aantocht (al zal die New Jersey en ons gebied volgens het verhaal nauwelijks raken).

We nemen afscheid van Pat en Katie, hopelijk komen zij binnenkort weer eens onze kant op, en vertrekken om vijf over half elf. Ik ben blij een GPS te hebben, maar die leidt me terug naar de I-295, waar veel wegwerkzaamheden zijn. Al gauw staat het vrijwel stil. Gelukkig weet ik, dat de New Jersey Turnpike vrijwel parallel loopt, dus neem de eerste afrit daarheen.

Het kost dan wel wat ($4 per auto), maar de weg is heel rustig en we schieten goed op. Voor we het weten, rijden we de Delaware Memorial Bridge op, wat betekent, dat we in de gelijknamige staat zijn beland. Ook voor deze mooie brug betalen we weer $3 tol, gelukkig heb ik een E-Z Pass.

Maryland duurt altijd het langst tijdens deze rit, maar ook hier is het vrij rustig. Ik had verwacht ergens onderweg te moeten stoppen, maar de meisjes blijven stil (heel stil, ze kijken naar The Office en ik hoor enkel af en toe gegiechel), mijn blaas werkt mee en ik heb genoeg benzine.

Vlotjes rijden we langs Baltimore en zelfs de Washington Beltway (ringweg) is ongewoon rustig. Gevolg is, dat ik na twee uur en vijftig minuten al voor Laura's huis sta om haar af te zetten! Dat is zeker een record voor deze afstand (bijna 274 km), die Pat nog nooit onder de drie uur heeft afgelegd, vertelde ze me gisteren.

Thuis treffen we een heel blije Cosmo, hij heeft ons duidelijk gemist. Gauw laden we de van uit, wat niet veel is voor die paar dagen. Het is half twee en we hebben allebei trek in lunch.

We gaan gezellig samen bij Whole Foods lunchen, ik sushi en Saskia pizza kussentjes van Amy's. Saskia vertelt honderduit over haar avonturen met Laura, duidelijk hebben zij ook een paar leuke dagen gehad samen.

Het is alweer bijna 35 graden en ik ga van de laatste dagen, dat het zwembad open is, genieten. Het water voelt heel aangenaam, maar ik ben moe, dus trek dit keer geen baantjes. Zo af en toe ga ik even het water in om af te koelen en verder lees ik in de schaduw.

Rick komt wat vroeger thuis en wij kunnen hem eindelijk in persoon feliciteren met zijn grote successen. Buiten eten we biefstukspiesjes met gegrild tomaat en rijst. We gaan alweer het laatste weekend van de zomervakantie in, gelukkig is het een lang weekend!

Foto's van Ocean City staan hier.